5 ' 4 re re ' Pen erge Pepe lp tan fr sur Oe SO ee ee he Mr pn Le f fbep ee © ta that eee ui La “ i river phere dr cept Eee OR NS RAP AUTEUR ae Lele A i nl h 11 UMA! oe bee ede eee NT THE ‘ LH iv ns rye vera, dr mit! Tien] 14 thy n ' Irma, | 5 err ae Va ae) tu tripes ve) L n 4 pa Word sg vad jane niduus RARRRENHE ‘ ye 1 ist i of y ' if a MUST oe i re 11, 0 ¥ pee, CAN ahaa ne es ee ee | at lay A fe Wat À t A “+ tin ! | er LEURS ARENA Ver RO Le AS n J 11, ! Bs ‘ if Hf, 194 ‘ghey N PE. ry three f ¥ 41% 4 LERNTE ey ’ tin h ; z \ ' a fer ait ig Out we . ‘ ‘ poh tet ie Bea act ze É Vo Pare 14 A 154 ae allay LP u u 1 [ACER : REUT trey | 7 11 * rete eu À I : j ee Pak Fe AOL PO a i Fe J [NE Der PEN DOM CURE ND FL ui SRE A AMP RAC CUVE ey fb HELE, 7 , ‘ oe hy eye byt hoe py Le ke A = Ê 1 N a PETE IE at 4. ji 114 ' Er, RUE esd TA PA NE a ’ 4 to} u‘ : ri 3 + JAP up , iter bea dr eas 1 } . 7 y ' : ba Ta! in! ‘gt, = , Posed PL RUE Tart “ aan | eit yey il u hun 1h u» | tort a NOR ke bape À i ÿ À tire) va ri MATRA r 4 | pater (haga cg RUN Pry | A | RM ed ee DIE OR EN rer) Vkbhes PULL } \ 14 ie: Frisch MARRANT } : ‘ # f ‘ x 2 ‘ = N on ; ‘ 4 - | 7 ’ + Bw. i ‘ 1 N . . u's - ? R >, en : CE a. H RN, 7 z 4 |» i f j ee ‘, PT n (1 M st À 3 } u! LA ti N N À i eer 1 ‘1 i h Pur 0 1 ' 4 bat ap ù is y tts a} wee J 4 LE u X, i, : * ., ‘ HS LES tt à JU - LL . 4 i | ae ol i { i ty “ ; ' 49 1, , i ‚ , je: 1 Ar avr oe Le té i + ar i ‘ » | ' | N iy r a ’ . [RE '~ i ‘ ite it: Ca Sy 1 “ait à RAR H i N ‘ UPS 6 Urne ‘ Rt 1s +,” a hee $ Ni I #5: i aa Cisse dpa dt i CRE: ‘ PALIN AIS MN TUX) dis ris ‘ { Voy ERR G Pais ; aij 154 ; ut ak 1e, © . ‘ iA N pub RAIDE B = ‘ fs das ne v2; a ‘ it . 1 ta: Vptaedae ihe fe | j ; Pir CR Re CUM UE JA PRED 4 ia i f her 3 i ‘ 4 [À rin + ir fe the ij ji À firs im) + ret | Je { a Howse tgs ! fi é ' 5 .* a * , iets P f ” CE” | ue 1 ‘ i j NUIT ‘ ii i 1}: : rf N “4 » | | | f 1 4 ‘ i’ ‘ tr ' n i N, ‘1! 5 ‘ i he RARE ii i 1 a er à 1 i ar 4 v Ay 5 dédt. } ‘et +) 4 Va Ms Pl ‘ 4 i . , RE \ y: 4 ¥ i “# ! ' = 4 gr } / LE ’ Ri } - i oe Rad d FA » ‘ ‘ 4 ails hdi PET \ k } ; pee Yes, 6 oo “à htc: re BE TE Be u Er Dre EEE De Le Br EZ ann hrs un Kit 1 ss! j ‘ ! DORE RE ET pide eee Ss Tee da das iad gan Fan #4: } ' oi bs ’ H ‘ LOCO ET AE TIL beta ths AT: ‘rt i) rn Su tories pHa thea A fee bay hr, 14 : a oe a3 DE Ce AM ee Li | Hl ele hay peered | ELTERN bretedy Oe a A ee (1 gave yj a's PAR le ‘ Le tenia anne AN, 2 ; dé en © gi A ELITE NAHER ET. an } 4 N: dh i N Pre L 444 ee OPE MATA IE Lp yg galt f L oHaDit bets ' ede 1 À Peet de eh 14 da TS Er PUR Doug à \ i } qi sf ‘ ‘1 fin pes i i LAME ede ey s Ae Ad qi ei N 4. thai vos tu tas Ati sete Bd tags LER SE Set PU % ' | eta A (i act eit areal i { } big idan Hee eb Teas aaa agh ts ‘ ll i] ve ' rid i yt re PA Por eas 240,1, PEAU pete be ei tat phia Shaw Pst ge pba RCI RTE RS 3 ‘ bo PFE his dt if parte HAN Des 6 a uiid CRE ' few ee CAR AN NE AUS bly EN ER PE AIS MA e =) +i ir. tdi uhr! Appa bai Aa dr untl, À 444% ’ pus 14%): CAPE PARC tad deed ply bed ta ae Re ai ' C86 ec eth gg id bed UMA aba ur € PR hı ‘ ‘ Vie haha Geet d atid red, He i ‘ À u ia ! ; DA ALIEN RARE EE a 4 #01 1 3 d 4 a bee) FOR A AIRE WA à of REN U aged are vie NEE eh u À ey, ‘ CRC 1,1 dou tt rs Vu aa dir in tou DR LU Pare BU ae hy "7 wir ji Pr Ar ine WEM AT UE A ees ee DR HELL SR i ep , 1 ? reat hea bate ty 4 d'a FT) ee ee RARE à AE P vas . 1 rt ’ da j ma pee eas td Highball bt ft ha i iœist AMEN f Vivi I ven MR ER Be lea Vy CN | ag CDN et 4 IT eu ‘ ne ‘hit Pastas OTA ON EE pe pe dE Va ; a “ HE Od re ree Mee AIT EN RAR DRE RIRE i raid ann FR 1 Carte ae bere ES eel be MR LS ee ur u re ' 4 ENTE RENATE EEE D . RE EP RAN Le pe rd “rt t CR RNA ALICE. EME ELU MORE EHEN NER A RER PE LS ER | : 1% itis CARTER oe rae ee ee A) a in : tit Pow ' ieee hetyrri gis nH TNA ole ‘ r ‘ bef te td vote day) beaded fay te CR Ur i Ur ' rity A4 in $ Paty hea | i “ra ' Hogue 3 Oe CURE CN CRIER | } 11:14 RARE MR HG ALTEN vr n $4 AVR 4LG ve TA Ee ass a4 \ ‘ te ‘ lbs HE ra ON ‘ j \ Peete ob Py pe tet FEN r à 4 à LE LOS | bit der 11,74 RARE LA, a] { st aT Gad pele NE ted i , PQ PAU 1 Hah ao a à y ts i 4 pp Be 7 ' | + 7 ent ear Ac WM eee as Pa 46 ae i ' ‘ y ‘ i» 4 14} 6 dti 6 DE ‚un st 1 , “A y Br ee rel Kir + ' Bas Srodiut ets iva i4 4 14, De ee) eo | LAS n° ! N as ' ret MENT) Poe RUN ARE RAP ‘ \ , 4 nt it at dd OUR, ,* a ra ' vee ‘ i 4 Ar and ay Hi Arr À ’ ; ‘ ee eee Eau \ Ce ae Cea er vo. à N 4 RER ET (4 Vig fig Josh JU Ahh us “ i 4 ' it my I) 4 41a * q | CENTS Per PR TU ce CE a tek ELEC 2 Lo , omas ey eee ‘ padre hy, elas 4 UC OS CRETE \ ery rid werd AREA fr { RER avs | t I: 1 Li , 0 Lu . { wy DUR FER 0 ’ im f (ia 184 by “ee (eds PPL ORE REY WWM RRMA I tT Ones LR NE 14 11 gag PAR dy te) ete dE dun PGA que dO Wh A i , { \ by 4% eee err Mh Ce ee ee BE TE ' ' erg. DR ER EL Pope a ibd pg yi DE DR Î / A y" ‘ ta RARE 4 perp sees 4504 py i ‘ i oe Peed tod Gey ep ep pete Tei ye ag A ‘ * N ; { ey efor beg brag te Ch est ada EN er as 1 4 ’ RE sta ee Pg pee ae edt cep Ce SO M A N ti 1 ’ re en er VPytyp CE draht a rete EE eas N N i CET irrt oe fad x Fe Cee I ce oe | watt: rae shies ey han | Py ‘ + ' ya werg tee sent Davina t 24 ib a a ori ‘ wey req? ref tas ratat ti) Pe ee Me Ye | 1 1474 ’ ‘ mul ‘ tons eee ky at evi Pri TAN N tive a Po U he EA Pie yy RE e tee tte pe ah Cb ep wey ae ' Ch C4 7 i N ÿ ce 1 , , ANUS 4; a" ee © 4-4 h i L TE * 1 7 ‘ : pete 1 1 een PE a Yah aie Ge Ra À oh de RR AU 4 ei \ (4 ' toa ia US Au, Fabra 1444 "41 FR ' ‘ ’ 1% hy 4 ee Ree ee fee Re Leiterin tte 4 ba ty AA | LA De Aan ot N ee bes tee ag Steal bees d THE UNIVERSITY OF ILLINOIS > ; Gentratbrat | fiir Sammlung und Veröffentlichung | | von ROSE neuer Pflanzen. Berausgegeben von D priesior Dr. phil. Friedrich Fedde. ‘Berausgeber von Just’s Botanischem Jahresberichte. Fasciculus XV (1918/19) LÉ + =. DAHLEM bei BERLIN. | SELBSTVERLAG DES HERAUSGEBERS, FABECKSTRASSE 49. 7 | COMMISSIONS. -VERLAG VON GEBRÜDER BORNTRAEGER, BERLIN. = 91; XX _— specierum novarum = M & | ei À te “Pr L XXVI, XV. XVI. XXI. I, VIL. XLV. XLVI. XLVII. LIV. LV. LVI. XIV, XXV, LXIV, LXV. LXI, Inhalt. Aellen, Paul. Neue Bastardkombinationen | im Genus Chenopodium. (Originaldiagnosen.) . pp. 177% 179 Brause, G. Ein neues Adiantum aus West- indien (A. Urbanianum). (Originaldiagnose.) . p. 93 Bitter, Georg. Solana nova vel minus cognita. | LVI. (Originaldiagnosen.) . . . . . pp. 93—98 — Solanaceae quattuor austro-americanae said generibus falsis adscriptae. (Originaldiagnosen.) pp. 149—155 Candolle, C. de. eS antillanae. (Original- APOIt, a pp; 85 Christensen, C. Dr we is species 2: varies novae. (Originaldiagnosen. YS PS RS CIRE pp. 24—26 | Dammer, U. Neue Arten von Lachemilla aus Mittel- und Südamerika. (Originaldiagnosen.) pp. 362—365 — Zwei neue Solanaceen, Jochroma (Euiochroma) Weberbaueri und Cacabus multiflorus aus Peru. (Originaldiagnosen.) . . . . . . . pp. 266—267 — Eine neue Liliacee, Tricyrtis parviflora aus a Japan. (Originaldiagnose.) . . . pp. 267—268 —. Holodiscus Loesenert spec. nov. aus Mexikes : (Originaldiagnose,) . . . p. 385 —. Polygonum (8 bte) ep spec. nov. aus Tropisch-Afrika. (Originaldiagnose.) p. 386 —, Acnistus-Arten des Berliner Herbars. ss ginalarbeit.) . . . Tr. 586-304 XLII. LXIII, Dinter, K. Beer des aus Deal Südwestafrika bis zum Jahre 1917 bekannt ge wordenen Pflanzenarten. I. II. Ill. (Original- arbeit). , . .. +. . pp. 77-92, 340355; 426 —433 Fedde, F. Species novae ex „Icones Plantarum Koisikavenses*, Band I (1912—1913) ed J. Mat- SUMUrR =, vr eee a — Döekbiäitter. Va pp. 434 —436 LXVI. (—) Species novae ex: "Bulletin de l'As- sociation Pyrénéenne pour l'échange des plantes pp. 436—439 Grabner, P. Aretiastrum maximum, eine neue Valerianacee aus Peru, (Originaldiagnose). . p. 323 De. Inte, m og ee Prod], II. Harr RB. fine neue FR Art aus dem 2, Wye 44 | _ Kongogebiet: Crotalaria occ phyla Harms. < | (Originaldiagnose,) Magee palo / ; IN. Berichtigung [Afzelia BE TEE . p.19 ae Drei neue Araliaceen von Borneo. Original Sr diagnosen.) ER. pp. 20—22 Vi. —. Eine neue Gattung dor unions aus dem tropischen Afrika, Haplormosia Harms. : (Originaldiagnose.) . LE TRS 7. pp. 22—24 Sas Araliaceae andinae. (Originaldiagnose.). pp. 245—254 . XXXIV. Hassler, E. Solanacea paraguariensia critica vel minus cognita. I, Il. (Originalarbeit.) pp. 113—121 217— 245 . LVIL. Herter. ltinera Herteriana. 1. II. (Original- Sa arbeit.) . À .. . pp. 373—381, 394—396 = 3 xx. Knuth, R amas novae. I. g RER diagnosen.) pp. 135—138 I. ‘Krause, K. Hine neue node aus Zentral- amerika. (Originaldiagnose.) . . pp. 441—442 . Leveille, H. et Thellung, A. Bd ay gentinae Be spec. nov. (Originaldiagnosen.) . : pp. 133 —134 VIII. XIII. Mez, Carl. Generis eg species novae. … (Originaldiagnosen.) . . 2 ur... Dpr21——-02, 60 — 76 . —. Sacciolepsis, Westin, Ken, Ichnanthus genera speciebus novis aucta. oo diagnosen.) ee pp. 122 —133 . Pilger, R. Ein Beitrag zur Kane von Plan: Re | tago Sect. Leucopsyllium. (Originalarbeit.) pp. 420— 425 _ XLIY. Pritzel, E. Species novae ex Australia centrali. Bei: / (Originaldiagnosen.) pp. 356— 361 . XXVIIL Rubner, K. Ein neues bn (E. Grachneri > aus Westrussland. (Originaldiagnose.) . pp. 179—180 XII. Schlechter, R. Orchidaceae novae et abs - (Originalbeschreibungen.) Decas XLIX—L. D. - Additamenta ad nn ecuadorensem. RE wee, UL pp. 49—59 XXI —, — Dion va LIL, aan “ai © shideologiam guatemalensem. Decas LIV. pp. 193—217 “x —-. —. Decas LV—LVII. Additamenta ad Æ wil. deologiam ee usps gee beschreibungen.) eat pp. 324—340 - _LXIV. —. Artenverzeichnis von Dekade 1-50 | pp. 443 —448 XXI. — Die zetmng os Rehb. f. eae a arbeit.) . pp. 139— 148 VI. —. Die Gattung Restopia H. B. u. Kth, (Original m. arbeit). . pp. 255 —270 XX) VIII. —, Be Anger fiber einige onröpälsche und mediterrane Orchideen. I. (Originalarbeit.) à pp. 273—302 — LIX. —.Zwei interessante Gattungen der Spiranthinae. ge, (Originalarbeit.) . EDEN te ET . pp. 416—417 512465 SE BT. / V7 II. Urban, Ign. Melastomataceae nin | XVII XXIV. XL. LIL. are X XVI ee KR À XLVI LI. a LII. 99. Reihe. Lauche, R pires v bisher nicht ge ns | RENTEN IX. Thellung, A. Neues on pre ‚Beriel Schweizerisc Botanischen Gese Heft X OXXV, Jahrg. 1915/16 (191 „Fortschritte der Floristik (Gefässpflanzen)“ . arbeit.) ERBE pi Ms ose VC fe Vermischte neue Diagnosen pp. 3941, 175176, 181-190, 270- 272, r R ia TITI ’ - E LAIEN Br LX. Winkler, Hubert. ‘Urticaceae papuanae r novae. Es == a r . 4 (Originaldiagnosen.) aie À PRES .418— BE eee XI. 89. —96. Reihe, Winkler, Hubert, Siebenbürgen 3% und Banat. .. ecg p XXXI. 100. Reihe. Hueck, K, Ottmann, ER Wiese, E 126 \ XXXIX. 127.—130. Reihe. Graebner, Paul. Der Urwald LIII. 125.—126. Reihe. Lauche, R. Mileupiche PIG) VE eee Ge ee oe = ET eu At Blora XXX. XXL Flota “Xo KOE > aa re von Bialowies in Littauen . . . . . . hie + au «10 4 > ‚Bepertorium sperierum novarum regni vegetabilis. No. 415/417 | XV. Band 30. Juni 1917 Neunte Kriegsnummer. Mit diesem Hefte beginnt der neue Band XV. Ich bitte um umgehende Einsendung des Bezugspreises für diesen Band. Vom 1. Oktober 1917 ab muss ich einen Kriegszuschlag von 25%, für alle bis dahin noch nicht bezahlten Bezugsgelder eintreten lassen, auch für die früheren Bände. Fedde, z. Zt. Hauptmann u. Referent für Volksernährung bei der Kriegsamtsstelle Posen, Posen W 3, Gr. Berliner Str. 39 II. I. Piperaceae antillanae. Auctore C. de Candolle. (Originalarbeit.) Piper L Sectio Carpunya C. DC. in Prodr, Vol. XVI, 1, p. 326. 1. Piper caledonianum C. DC., spec. nov. Ramulis glabris; foliis modice petiolatis glabris, limbo. elliptico- lanceolato basi laevissime inaequilatera utrinque acuto apice obtusiuscule et sat longe acuminato, nervo centrali nervos adscendentes utrinque 6—7 mittente quorum infimus a basi, supremus alte supra medium centralis soluti, petiolo basi ima vaginante; pedunculo glabro petiolum aequante vel paullulo superante, spica quam limbus fere duplo breviore apice obtusa, bracteae pelta triangulari pedicelloque angusto margine hirsutis; antheris ovatis quam filamenta brevioribus; bacca obpyramidato- trigona parcissime pilosa; stigmatibus linearibus. Frutex parvus. Ramuli in sicco pallidi, spiciferi 2 mm crassi, collenchyma libriforme continuum, fasciculi intramedullares 1-seriati, eanalis lysigenus unicus centralis. Limbi in sicco pallidi membranacei minutissime pellucido-punetulati, 13—14,5 cm longi, 5 cm lati; petioli 8 mm longi. Spieae submaturae 6 cm longae et 2 mm crassae, in sicco fuscescentes, canali lysigeno centrali munitae; stamina 3 basi ima baccae adnata; stigmata 3 sessilia. — Species P. cabogram C. DC. et P, aequali Vahl proxima. Repertorium specierum novarum. XV. (30. VI. 1917.) 1 2 C. de Candolle. Hab. in Tobago prope Caledonia: W. E. Broadway no. 4645 (h. Cand.). Sectio Steffensia C. DC. in Prodr. Vol. XVI, 1, p. 251. 2. Piper pilipedunculum C. DC., spec. nov. Ramulis hirsutis; foliis modice petiolatis, limbo oblongo-ovato-lanceo- lato basi inaequilatera altero latere subacuto altero anguste rotundato, apice acute et sat longe acuminato, supra glabro, subtus ad nervos ad- presse hirsuto, nervo centrali nervos adscendentes utrinque 5 mittente quorum supremus paullo infra medium centralis solutus, petiolo subtus hirsuto usque ad limbi latus longius vaginante; pedunculo breviter hirsuto quam petiolus multo breviore, spica quam limbus fere triplo breviore apice obtusa, bracteae pelta triangulari pedicelloque margine longe hirsutis; antheris rotundatis filamenta fere aequantibus; bacca ob- pyramidato-trigona glabra; stigmatibus linearibus. Frutex. Ramuli spiciferi 1 mm crassi, collenchyma libriforme primum continuum dein altero latere in fasciculos approximatos dispositum, fasciculi intramedullares 1-seriati, canalis lysigenus nullus. Limbi in sicco firme membranacei, minutissime pellucido-punctulati, 16—17 cm longi, 5—6 cm lati; petioli usque ad limbi latus longius 6 mm inter limbi latera 3 mm longi. Pedunculi 2 mm longi; spicae bacciferae 5 cm longae, usque ad 3 mm crassae; stamina 4 basi baccae adnata; stigmata 3 sessilia. Hab. in Tobago ad Englishman’s Bay: W. E. Broadway no. 4701 (h. Cand.). Obs. Piperi tobagoano C. DC. affine, differt limbi forma, petiolo usque ad limbum vaginante, spica breviore. 3. Piper lambeauense C. DC., spec. nov. Ramulis glabris; foliis breviter petiolatis, limbo oblongo-ovato-lanceo- lato, basi inaequilatera altero latere acuto altero subacuto, apice acute acumi- nato, supra glabro subtus ad nervos parce piloso, nervo centrali nervos adscendentes utrinque 5 mittente, quorum supremus paullo infra medium centralis solutus, petiolo subtus adpresse hirsuto basi ima vaginante; pedunculo glabro quam petiolus breviore, spica quam limbus triplo breviore apice obtusa, bracteae pelta triangulari pedicelloque margine breviter hirsutis; antheris rotundatis quam filamenta brevioribus; stigmati- bus linearibus; bacca obpyramidato-trigona glabra. Frutex 6 m altus. Ramuli spiciferi 1,5 mm crassi, collenchyma libriforme in fasciculos approximatos dispositum, fasciculi intramedullares 1-seriati, canalis lysigenus nullus, Limbi in sicco membranacei minu- tissime pellucido-punctulati usque ad 19 cm longi et 5—6 cm lati; petioli usque ad limbi latus longius 6 mm inter limbi latera 4 mm longi, Pedunculi 7 mm longi; spicae bacciferae 6 cm longae et 2 mm crassae, bractea pelta in sicco margine fuscescente hirsuta; stamina 4 basi ima baccae adnata; stigmata 3 sessilia, Piperaceae antillanae. 3 Hab. in Tobago ad Lambeau, windward on a shaded bank, No- vembri: W. E. Broadway no. 4276 (h. Cand.). Obs. Piperi Readu C. DC. affine, differt limbi forma, nes basi ima vaginante, spica breviore, bacca glabra. 4. Piper mornicola 8 longifolium C. DC. in Urb. Symb. Ant. V, p. 194. Hab. in Tobago ad Easterfield, growing in a shaded valley: W. E. Broadway no. 4185 (h. Cand.).. Sectio Enckea C. DC. in Prodr. Vol. XVI, 1, p. 243. 5. Piper Richardianum C. DC. in Prodr. Vol. XVI, 1, p. 249. Var. 3 glabrifolium C. DC. nov. var. Foliis omnino glabris, limbo elliptico-lanceolato basi aequilatera acuto apice acute acuminato, 8—11 cm longo 3,5—4 cm lato, 5-nervio; pedun- culo glabro petiolum paullo superante. Hab. in Cuba, wooded coastal hills: N. L. Britton, E. G. Britton, J. F. Cowell no. 12492, hillside thicket: no. 12850 (herb. reg. Berol. ex herb. N. York bot. Garden); Jamaica, Stanmore hill, 2200 f, alt.: W. Harris no. 9972 (ibid.). Var. y latilimbum ©. DC., nov. var. Foliis omnino glabris, limbo ovato-lanceolato basi aequilatera acuto apice acute acuminato usque ad 11 cm longo et 6,3 cm lato; pedunculo glabro petiolum fere aequante. — Forsan species distincta. Hab, in Cuba, wooded hillside: N. L. et E. G. Britton, J. F. Co- well no. 12625 (herb. reg. Berol. ex herb. N. York. bot. Garden). Peperomia B. et Pav. 6. Peperomia perinduta C. DC., spec. nov. Caule villoso; foliis ternis—quaternis, modice petiolatis, limbo e basi cuneata obovato apice integro, utrinque longe piloso eiliatoque, 3-nervio, petiolo hirsuto; pedunculis terminalibus praesertim inferne hirsutis petiolos superantibus, spicis glabris limbos fere aequantibus subdensi- floris tenuibus, bracteae pelta rotundata; antheris ellipticis, filamentis brevissimis; ovario impresso ovato paullo infra apicem inconspicue stigmatifero; stigmate glabro. Planta rupestris, ut videtur repens. Caulis inferne e nodis radicans, in sicco complanatus usque ad 2 mm crassus. Limbi in sicco mem- branacei, supremi 1,8 mm longi et 1,3 mm lati, subsequentes usque ad 3 cm longi et 1,5 cm lati; petioli 5mmlongi. Pedunculi 9 mm longi, spicae 1 mm crassae, bracteae pelta 0,5 mm diam. — Species P. lepto- stachyae affinis. Hab, in Haiti, camp no. 5, on rocks, Plaisance to Gonaives altit. 150 m, August.: G. W. Nash and N. Taylor no. 1487 (herb. reg. Berol.). 7. Peperomia persuccosa C. DC., spec, nov. Omnino glabra; foliis alternis modice petiolatis, limbo elliptico-lanceo- lato basi et apice acuto, 5-nervio; pedunculis axillaribus terminalibusque quam petioli paullo brevioribus; spicis limbos paullo superantibus densi- 1* 4 C. de Candolle: Piperaceae antillanae. floris, bracteae pelta rotunda centro pedicellata; antheris ellipticis, fila- mentis brevissimis; ovario emerso turbinato in medio apicis carnosi stigmatifero; stigmate parvo glabro. Planta erecta, 1—2-pedalis persuccosa. Caulis 5 mm crassus ramique quadrangulares, Limbi in sicco subrigidi opaci, 7—8 cm longi 3,5—4 cm lati; petioli 8—10 mm longi. Pedunculi circiter 5 mm longi; spicae florentes usque ad 9 cm longae et 1,5 mm crassae, bracteae pelta 0,5 mm diam. Hab. in Guadeloupe, Houel-Mont, sat rara, ad rupes et saxa, 280—420 m altit.: Duss no. 2830 (herb. reg. Berol.). Obs. Peperomiae Rupertianae C. DC. subaffinis, differt limbo multo majore aliisque notis. 8. Peperomia latimerana C. DC., spec. nov. Omnino glabra; foliis alternis modice petiolatis, limbo subovato- lanceolato, basi et apice acuto, 5-nervio; pedunculis terminalibus petiolos paullo superantibus, spicis limbos superantibus densifloris, bracteae pelta rotunda centro pedicellata; antheris rotundatis quam filamenta sat longa brevioribus; ovario emerso superne scutuliformi scutulo elliptico apice obtuso in medio stigmatifero; stigmate minuto glabro; bacca globosa apice oblique mucronulata glandulis conspersa, maturitate rhachis processu conoideo sustenta. Planta arboricola. Caulis e nodis radicans in vivo teres 3 mm Crassus. Limbi in sicco membranacei usque ad 6,5 cm longi et 2,8 cm lati, nervuli pauci; petioli 8-10 mm longi. Pedunculi 10—15 mm longi. Spicae circiter 6 cm longae et 1,5 mm crassae, bracteae pelta 0,5 mm diam.; bacca fere 0,75 mm crassa. Hab, in Jamaica, Latimer, Cinchona plantation, 5000 f. altit. grow- ing on trees: W. Harris no. 8327 (herb. reg. Berol.). Obs, Peperomiae cuneatae Mig. affinis, differt limbi forma et longi- tudine, bacca brevius mucronata, 9. Peperomia Taylorii C. DC., spec. nov. Omnino glabra; foliis alternis brevissime petiolatis, limbo subovato- elliptico-lanceolato, basi ima acuto apice longe et acute acuminato, 9-nervio, nervo centrali nervos 2 adscendentes mittente, quorum supremus fere a medio centralis solutus, nervis lateralibus utrinque 3 a basi solutis adscendentibus; pedunculis terminalibus petiolos paullo superantibus, spicis limbos fere duplo superantibus densifloris, bracteae pelta paullo infra medium brevissime pedicellata; antheris ellipticis filamenta latius- cula fere aequantibus; ovario impresso superne scutuliformi, scutulo ovato apice attenuato et obtuso infra medium stigmatifero. Planta erecta. Caulis in sicco durus et complanatus circiter 2 mm crassus. Limbi in sicco rigidi creberrime pellucido-punctulati 3,5 cm longi 1,7 cm lati; petioli 2 mm longi. Pedunculi usque ad 10 mm longi; spicae circiter 6,5 cm longae et 2 mm crassae, bracteae pelta 0,75 mm diam, Ign. Urban: Melastomataceae domingenses. 5 In horto bot. New York culta a cl. Taylor e Sto. Domingo orient, allata (herb. reg. Berol.). | Obs. Peperomiae Harrisii C. DC. subaffinis, differt habitu, limbi forma et aliis notis, 10. Peperomia montium C. DC.. spec. nov. Caule ramulisque glabris; foliis alternis modice petiolatis, limbo e basi cuneata obovato apice leviter emarginulato utrinque glabro et superne ciliolato, 5-nervio, petiolo glabro; pedunculis terminalibus et rarius axillaribus petiolos superantibus, spicis glabris quam limbi brevioribus densifloris, bracteae pelta rotunda centro pedicellata; antheris ellipticis; bacca obovata laevi summo apice stigmatis reliquias gerente. Herba arboricola. Caulis ramulique 1 mm crassi, ramuli spiciferi circiter 11 cm longi. Limbi in sicco membranacei, superi 2 em longi et 1 cm lati, subsequentes 2,2 cm longi et usque ad 1,5 cm lati; petioli 6 mm longi. Pedunculi usque ad 10 mm longi; spicae bacciferae 15 mm longae superne paullo incrassatae et usque ad 2 mm crassae, bracteae pelta 0,5 mm diam.; bacca 1 mm longa apice 0,5 mm crassa, in sicco pallide fuscescens. | Hab. in Haiti, Mt. Maleuvre to Mt. Piment, altit. 2350 feet: G. V. Nash et N. Taylor no. 1200 (herb. reg. Berol.). II. Melastomataceae domingenses. Auctore Ign. Urban. (Originalarbeit.) Die Veröffentlichung einer Flora von Hispaniola (Santo Domingo- Haiti), welche den achten Band meiner Symbolae antillanae bilden sollte, muss wegen des Krieges leider noch hinausgeschoben werden. Da nun von dieser Insel, obgleich sie durch Plumiers Reisen und Arbeiten (1689—1704) neben Sloanes Werken über Jamaica den Ausgangspunkt für die Kenntnis der tropisch-amerikanischen Vegetation gebildet hat, bisher nicht ein einziges brauchbares Florenverzeichnis!) publicirt ist, so dürfte es nicht ohne Interesse sein, wenigstens an einer grösseren Familie zu zeigen, wie weit die Erforschung der Flora von Hispaniola bis auf den heutigen Tag fortgeschritten ist. Ich wählte dazu die Melastomataceen. Diese Familie besitzt den Vorzug, dass die im acht- zehnten Jahrhundert aus Haiti hauptsächlich in die französischen Her- barien übergeführten umfangreichen Materialien in den Monographien von Desrousseaux in Lamarcks Encycl. (1797), L. C. Richard in Bonplands Melastomaceae (1816--23), P. de Candolle im Prodromus (1828), Naudin a 1) Die dem Tippenhauerschen Werke: Die Insel Haiti, auf S. 233—316 beigegebene Pflanzenliste ist voll von falschen Bestimmungen und daher der Vergessenheit zu überantworten (vgl. Urb. Symb. I S. 168—169). 6 Ign. Urban. (184952), Triana (1871) und Cogniaux (1891) vollständig auf- gearbeitet sind. Ausserdem hält sie zwischen den Familien, die aus- schliesslich oder fast nur endemische Arten besitzen, und denjenigen mit zum grössten Teil weitverbreiteten Species die Mitte; sie eignet sich deshalb auch gut zu pflanzengeographischen Studien. Bis zum Jahre 1887, als ich zuerst der Insel meine Aufmerksamkeit zuwandte, waren dort 40 Melastomataceen gesammelt worden. Seitdem sind in Haiti durch meine Korrespondenten Picarda, Buch und Christ, in Santo Domingo durch die Expeditionen von Baron Eggers, Frei- herrn von Ttirckheim und Padre Fuertes 34 weitere (darunter 26 neue) Arten hinzugekommen, so dass die Gesamtzahl aller von dort bekannten Species 74 beträgt. Demgegenüber sind von Cuba 112, von Jamaica ebenfalls 74, von Portorico 46 und von Trinidad 78 Arten bekannt ge- worden. | Von den 74 Arten Hispaniolas sind 37. also gerade die Hälfte, der Insel eigentümlich. Von den 37 nicht endemischen Arten hat sie mit Cuba 23, mit Jamaica 22, mit Portorico 20, mit den Kleinen Antillen 15, mit dem amerikanischen Kontinente 19 gemeinsam. Die Bestimmungen rühren zum grössten Teile von dem verstorbenen Prof. A. Cogniaux her, kleineren Teils von mir selbst. In dem folgenden Verzeichnis bedeutet H. die Republik Haiti, den von Negern bewohnten, ehemals französischen westlichen Teil, D, die Republica Dominicana oder Santo Domingo, den von spanischen Nachkommen bewohnten grösseren östlichen Teil. I. Acisanthera Adans. 1. Acisanthera quadrata Juss. ap. Poir. in Lam. Ene. Suppl. I (1810) p. 111; P. DC. Prodr. III, p. 88; Griseb. Flor. p. 269; Cogn. Mon. p. 130. — Rhexia acisanthera L. Syst., X ed. II (1759) p. 998. Herba humilis semirepens 16—24 cm alta. Flores violacei. FI. et i, HV, et | D.: Prenleloup no. 189, prope Jarabacoa in pratis et pinetis paludosis 600—650 m alt.: Eggers no. 2104, Fuertes no. 1663. — Cuba, Pinos, Jamaica, Portorico, Amer, centr., Peruvia. Il. Nepsera Naud. 2. Nepsera aquatica (Aubl.) Naud. in Ann. Se. nat. III ser. XIII (1849) p. 28; Griseb, Flor. p. 268; Cogn. in Mart. Flor, Bras. XIV, 3, p. 231, t. 53 et Mon. p. 146. — Melastoma aquatica Aubl, Guian, I (1775) p. 430 t. 169! — Rhexia aquatica Sw. Flor. II (1800) p. 650; Bonpl. Rhex. p. 104 t. 40! — Spennera aquatica Mart. ap. DC, Prodr. III (1828) p. 116. Herba 0,6—1 m alta. Flores albi, antheris violaceis. Fl. II, IV, VI, TBE En IV, VIP AIT H. prope Gonaïves in Morne Fourmi ad margines viarum umbrosos 1000 m: Buch no, 760, in monte Maleuvre: Nash et Taylor no. 1129, — D.: Bertero, Mayerhoff no. 215, Prenleloup no. 190, prope Puerto-Plata in Melastomataceae domingenses. 7 rupibus calcareis sylvae ad Hojas anchas: Eggers no. 1683, prope Sanchez in fruticetis: Rose, Fitch et Russell no. 4379, v. Tiirckheim no. 3739. — Cuba (ex Griseb.), Jamaica, Porturico, Guadeloupe, Dominica, Martinique, St. Lucia (ex Cogn.), St. Vincent (it.), Grenada, Trinidad, Amer. austr. trop. II. Tibouchina Aubl. 3. Tibouchina longifolia (Vahl) Baill. in Adanson. XII (1877) p. 74; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 3, p. 402 et Mon. p. 264. — Rhexia longifolia Vahl Eclog. I (1796) p. 39 et Icon. Plant. amer. t. 15! — Rhexia lanceolata Bonpl. Rhex. (1823) p. 56 t. 21! (non Walt.). — Chaetogastra longifolia P. DC. Prodr. III (1828) p. 132. — Arthrosiemma lanceolatum Griseb. Flor. (1860) p. 267. — Bois-dents marron Hait. Planta sublignosa v. fruticulus 1—2 m alt. Flores albi. FL I, III, SIP fr. 1, XIE H.: Mackenzie (hb. Griseb.), Ritter (ex Cogn.), prope Ennery in declivibus: Buch no. 9, in cacumine l'Escalier: Jacquemont, in montibus Furey 1000—1540 m: Christ no. 1782, Picarda no. 58, 253, 851. — Cuba, St. Kitts, St. Vincent, Trinidad, Amer. cont. trop. IV. Meriania Sw. 4. Meriania involucrata (Desr.) Naud. in Ann. Sc. nat. III ser. XVIII (1852) p. 125; Cogn. Mon. p. 422, — Melastoma involucrata Desr. in Lam. Ene. IV (1797) p. 35. -- Meriania obtusifolia P. DC. Prodr. III (1828) p. 101. Frutex. Flor. albi (comme de la porcelaine), VII. H.: Martin (ex Desr.), Beauvois (ex Cogn.), in montibus Furcy: Picarda no. 825, —* V. Conostegia D. Don. 5. Conostegia clidemioides Ch. Wright ap. Griseb. Cat. (1866) p. 98; Cogn. Mon. p. 704. Arbor. Flores albi. Fl. et fr. VIII. D. in prov. Barahona ad Paé Mingo 1500 m: Fuertes no, 969. . — Cuba. | VI. Charianthus BE Don. 6. Charianthus coccineus (L. C. Rich.) D. Don in Mem. Wern. Soc, IV (1823) p. 328; P. DC. Prodr. III p. 196; Griseb. Flor. p. 263; Cogn. Mon. p. 714. — Melastoma coccinea L. C. Rich. in Act. Soc. Hist. nat, Par. I (1792) p. 108 et in Bonpl. Melast. p. 33, tab. 14! — Melastoma tetrandrum Spreng. Syst. Il (1825) p. 305 (quoad pl. Hisp., non Sw.). — Conostegia discolor P. DC. Prodr. III (1828) p. 174. D.: Bertero (ex DC.). — Guadeloupe, Dominica, St. Vincent, Guiana. Obs. Planta Eggersiana no. 6916b a cl. Cogniaux ad S, Domingo laudata in insula St. Vincent lecta est (cf. Mon. p. 1190), Stahliana ad Miconiam cubensem (Griseb.) Ch. Wr. pertinet. 8 Ign. Urban. VII. Tetrazygia L. C. Rich. 7. Tetrazygia crotonifolia (Desr.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 172; Cogn. Mon. p. 720. — Melastoma crotonifolia Desr. in Lam. Ene. IV (1797) p. 43. Frutex humilis 0,3—0,6 m altus. Flores albi, extrinsecus rubro- striati v. rosei. Fl. I, IV—VI, fr. IV—VI. H.: Beauvois, Jäger no. 43, L. C. Richard (ex Cogn.), Coll. ign. no. 232, in montibus Furcy 1500 m: Picarda no. 254. — D. in monte Barrero 1100 m: Eggers no. 2066, prope Jarabacoa 900 m: Fuertes no. 1644, prope Constanza in pineto 1190 m: v. Tiirckheim no. 3017. — Portorico. | 8. Tetrazygia elaeagnoides (Sw.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 172; Cogn. Mon. p. 722. — Melastoma elaeagnoides Sw. Prodr. (1788) p. 72 et Flor. II p. 815; L. C. Rich. in Bonpl. Melast. p. 28 tab. 13! Arbor, Flores flavo-rosei, V, H.: L. C. Richard (ex ipso), Poiteau. — D.: Mayerhoff, prov. Bara- hona in La Loma 750 m: Fuertes no. 1584. — Portorico, St. Thomas, St. Croix, St. Jan, Montserrat (ex Vahl), vix Martinique. 9. Tetrazygia Fuertesii Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 526. Arbor. Flores albi II, VII. D. in prov, Barahona ad Paradis 25 m: Fuertes no. 477, 926. —* 10. Tetrazygia longicollis Urb. et Cogn. Symb. VII (1912) p. 310. — Guacasabe Doming. Arbor. Flores albi. Fl. et fr. VI, VII. D. in prov. Barahona inter Los Charcos et Las Salinas 1200 m, in prov. Azua ad Las Canitas 1300 m: Fuertes no, 1038, 1942. —* 11. Tetrazygia pallens (Spreng.) Cogn. in DC. Mon. VII (1891) p. 724. — Melastoma pallens Spreng. Neue Entd. III (1822) p. 62 et Syst. II p. 296. — Tetrazygia angustiflora Griseb. Flor. (1860) p. 254. — Miconia pallens Tr. Melast. (1871) p. 103. D.: Mayerhoff no. 176, prope Higueira: Rob. Schomburgk no, 81. — Cuba, Jamaica. VIII. Miconia R. et P. 12. Miconia macrophylla (D. Don) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVII (1871) p. 103; Cogn. Mon. p. 734. — Chitonia macrophylla D. Don in Mem. Wern. Soc. IV (1823) p. 319. — Diplochita serrulata P. DC. (cum var. latifolia P. DC.) Prodr. IT (1828) p. 177; Griseb. Flor. p. 252. — Miconia serrulata Naud. in Ann, Sc. nat. III ser. XVI (1851) p. 118. — Tamonea macrophylla Krasser in Engl.-Prantl, Nat. Pflanzenf. III, 7 (1893), p. 188. H.: Poiteau, ad La Barriere Couchant ad viam 650 m, VII fl.: Nash et Taylor no. 1041. — D,: Bertero no. 918. — Cuba, Jamaica, Portorico, St. Thomas (ex Cogn.), St. Croix (ex Egg.), Trinidad (ex Cogn.), Mexico, Amer, austr, trop. | 13. Miconia dodecandra (Desr.) Cogn. in Mart, Flor. Bras, XIV, 4 (1887) oo" Melastomataceae domingenses. 9 p. 243 et Mon.p. 740. — Melastoma dodecandra Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 46. — Melastoma Swartziana L.C.Rich. in Bonpl. Melast. (1816) p. 34, tab. 33! — Diplochita Swartziana P. DC. Prodr, III (1828) p. 177. H.: Poiteau. — D, in prov. Barahona: Fuertes no. 1468. — Cuba, Ja- maica, Martinique (ex Desr. et Cogn.), Amer. cont. trop. 14. Miconia guianensis (Aubl.) Cogn. in Jahrb. bot. Gart. u. Mus. Berl. IV (1886) p. 280 et in Mart. Flor. Bras. XIV, 4 (1887) p. 245 et Mon. p. 741. — Tamonea guianensis Aubl. Guian. I (1775) p. 441 (initio, cf. B. D. Jackson in Journ. of Bot. XXXIX, 1901, p. 36). — Fothergilla mirabilis Aubl. Guian. I (1775) p. 441 (posterius) tab. 175. — Melastoma fothergilla Desr. in Lam. Ene. IV (1797) p. 45; Bonpl. Melast. p. 71 tab. 32! (excl. var. I), — Diplochita fothergilla P. DC. Prodr. III (1828) p. 176; Griseb. Flor. p. 251. Arbor 8 m alta. Flores rosei, IV, VII. H.: Poiteau, inter Mt. Maleuvre et Mt. Piment 840 m: Nash et Taylor no. 1195. — D, in prov. Barahona in sylvis montium 800 m: Fuertes no. 1501. — Cuba (ex Cogn.), Jamaica, Portorico, Tortola, Guadeloupe, Dominica, Martinique, St. Vincent, Grenada, Tobago, Trinidad, Amer. austr. trop. 15. Miconia impetiolaris (Sw.) D. Don in Mem. Wern. Soc. IV (1823) p- 316; DC. Prodr. III p. 183; Griseb. Flor. p. 256; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4 p. 271 et Mon. p. 775. — Melastoma impetiolaris Sw. Prodr. (1788) p. 70 et Flor. II p. 788; L. C. Rich. in Bonpl. Melast. p. 64, tab. 29! — Melastoma macrophylla Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 44. Arbuscula 5 m alta. Fl. IV, fr. V. H.: Martin (ex Desr.), Poiteau (ex Cogn.). — D.: Mayerhoff, Prenle- loup no. 195, prope Barrabas et La Cumbre: Raunkiaer no. 768, 1230 (mus. Haun.), prope Jarabacoa ad La Hagua 600 m: Eggers no. 2093, prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4378. — Cuba, Pinos, Jamaica, Portorico, ? St. Thomas (ex Cogn.), St. Croix (ex Egg. et Cogn.), St. Eustache, Montserrat (ex Vahl et Egg.), Guadeloupe, Dominica, Amer. cont. trop. 16. Miconia ambigua (Bonpl.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 189; Cogn. Mon. p. 792. — Melastoma ambigua Bonpl. Melast. (1816) p. 55, tab. 25! Frutex amplus. Flores albi. Fl. et fr. VI, X. H.: Poiteau. — D. in prov. la Vega prope Jarabacoa 550 m: Fuertes no. 1661, prope Maniel de Ocoa in sylva 500 m: v. Türckheim no. 3655. — Cuba, Jamaica, Guadeloupe, Martinique, Grenada, Tobago, Margarita, Venezuela, 17. Miconia punctata (Desr.) D. Don in Mem. Wern. Soc. IV (1823) p. 316; P. DC. Prodr. III p. 184; Cogn. Mon. p. 793. — Melastoma punctata Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 50; L. C. Rich. in Bonpl. Melast. p. 92, tab. 40! H.: Herb. Juss. Paris. (ex Desr.). — Cuba, Jamaica, Venezuela. 18. Miconia laevigata (L.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 188; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 306 et Mon. p. 798. — Melastoma laevigata 10 | Ign. Urban. L. Syst. X ed. II (1759) p. 1022 et Spec. II ed. I p.559; Desr. in Lam. Enc. IV p. 52. — Melastoma nicotianaefolia Desr. in Lam. Ene. IV (1797) p. 53. — Miconia nicotianaefolia P. DC. Prodr. IV (1828) p. 188. — Ta- monea laevigata Krasser in Engl.-Prantl, Nat. Pflanzenf. III, 7, (1893) p. 142. Frutex 0,6—1,3 m v. arbuscula 3—4 m alta. Flores albi. Fl. IV, V, vVI—X, fr. I, II, V, X. H.: Jaeger no. 333, Martin (ex Desr.), Nectoux, Picarda no. 594, Poiteau, ad Plaisance in fruticetis 600 m: Buch no. 1063, prope Marme- lade: Nash et Taylor no. 1254, prope Milot in sylvis umbrosis 300 m: Buch no. 472, prope Payan ad viam fontem versus: Picarda no, 168, prope Marquissant: Jacquemont, in Morne Bellevue fonds de la Plaine des Cayes: Christ no. 1941. — D.: Mayerhoff, prope Puerto-Plata in sylva juxta Rio Mameyes 50 m: Eggers no. 1631, 1732, ad La Cumbre: Raunkiaer no. 1091 (mus. Haun.), prope Jarabacoa juxta Rio Yaqui 550 m: Eggers no. 2183, in prov. Samana prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4377, ibidem in montibus Las Cafitas: Taylor no. I, prope Azua: Rose, Fitch et Russell no, 3979, prope Barahona in montibus locis -humidis 350 m: Fuertes no. 333, 333b, 339b, ibidem ad Paradis in sylva 100 m: v. Tiirckheim no. 2807. — Cuba, Jamaica, Portorico, St. Thomas, St. Croix, St. Jan (ex Egg.), Tortola, St. Martin (ex Bold.), Saba, St. Eustache, St. Kitt's, Nevis (ex Cogn.), Antigua, Montserrat (ex Vahl et Cogn.), Guadeloupe. Dominica, Martinique, St. Lucia (ex Cogn.), St. Vin- cent, Bequia, Barbados, Grenada, Tobago, Trinidad, Margarita, Amer. cont. trop. 19. Miconia splendens (Sw.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVII (1871) p. 107- (non Griseb.); Cogn. Mon. p. 800. — Melastoma plantaginis folio Mill. Gard. Dict. ed. VIII (1768) no. 1 (quoad syn. Plum.). — Melastoma splendens Sw. Prodr. (1788) p. 70 et Flor. II p. 789; P. DC. Prodr. III p. 199. — Plum. ed. Burm, p. 130, tab. 140! H.: ex Plumier, L. C. Richard (ex Cogn.) — Jamaica (ex Sw.), Portorico. 20. Miconia pteropoda Benth. in Hook. Journ. of Bot. II (1840) p. 314; Cogn. in Mart. Flor, Bras. XIV, 4, p. 813 et Mon. p. 803. — Caca- Poule Hait. Arbuscula. Flores albi. Baccae rubro-violaceae. Fl. et fr. IX. H. prope Ste. Suzanne in collibus aprieis 360 m: Christ no. 2118. — Guadeloupe, Grenada, Amer. trop. austr. | 21. Miconia prasina (Sw.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 188; Griseb. Flor, p. 257; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 316 et Mon. p. 805. — Melastoma prasina Sw. Prodr. (1788) p. 69 et Flor. II p. 777. — Melastoma montanum Spreng. Syst. II (1825) p. 296 (quoad pl. Hisp., non Sw.). — Conostegia parviflora P. DC. in Prodr. III (1828) p. 175. — Tamonea pra- sina Krasser in Engl.-Prantl, Nat. Pflanzenf. III, 7 (1893) p. 142. Frutex 2-3 m v, arbor 4—7 m alta. Fl. albi. Baccae caeruleae, Fl. IV, VI, XII, fr. V, VII, X. | H.: Poiteau, in monte Maleuvre: Nash et Taylor no, 1148, prope Melastomataceae domingenses. 11 Corail in montibus: Picarda no. 1349. — D.: Bertero (ex DC.), Mayerhoff, prope Puerto-Plata in collibus circa Hojas anchas: Eggers no. 1693, prope Pedregal ad Rio Bahuati 650 m: Eggers no. 2050, prope Rio Verde 200 m: Eggers no, 2329, prope Jarabacoa 600 m: Fuertes no. 1646 (var. attenuata Cogn.), in prov. Samana prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4406, ibidem in sylvis: v. Tiirckheim no. 3738, ibidem in via ad Arenoso: Taylor no. 76, in prov. Seibo ad Higuey in sylvis: Taylor no. 428. — Cuba, Pinos, Jamaica, Portorico, Tortola, Grenada, Trinidad, Margarita, Amer. cont. trop. 22. Miconia lanceolata (Desr.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 190; Cogn. Mon. p. 820. — Melastoma lanceolata Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 43. H.: Martin (ex Desr.), Beauvois (ex Cogn.) —*. | 23. Miconia rubiginosa (Bonpl.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 183; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 343 et Mon. p. 823. — Melastoma rubiginosa Bonpl. Melast. (1816) p. 109, tab. 47! — Melastoma astrolasion Spreng. Neue Entd, III (1822) p. 62 et Syst. II p. 296. — Miconia astrolasia P. DC. Prodr. III (1828) p. 190. — Tamonea rubiginosa Krasser in Engl.-Prantl, Nat. Pflanzenf. Ill, 7 (1893) p. 142. Arbor. Flores albi. Fr. VI. D.: Bertero, Schomburgk no. 104, prope Jarabacoa 550 m: Fuertes no. 1660. — Portorico, Amer. centr. et austr. trop. 24. Miconia racemosa (Aubl.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 179; Griseb. Flor. p. 258 (excl. var. 8); Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 410 et Mon. p. 869 (cum var. brachypoda Cogn.). — Melastoma racemosa Aubl. Guian. I (1775) p. 406, tab. 156! — Melastoma croceum Spreng. Syst. II (1825) p. 302 (quoad pl. Hisp., non Desr.). — Miconia brachypoda P. DC. Proar. III (1828) p. 180. Frutex 2—2,7 m altus. Flores parvi rosei. Fl. et fr. VI. D. in fruticetis savanae de Cupey non procul a Loma Isabel de la torre 360 m: Eggers no. 2695. — Jamaica, Portorico, Grenada, Tobago, Trinidad, Amer. austr. trop. 25. Miconia favosa (Desr.) Naud. in Ann. Sc. nat. III ser. XVI (1851) p: 190; Cogn. Mon. p. 893. — Melastoma favosa Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 47; P. DC. Prodr. III p. 199. H.: Thiery (ex Desr.). —* 26. Miconia ligustrina (Sm.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc XXVIII (1871) p. 128; Cogn. Mon. p. 920. — Melastoma ligustrinum Smith in Rees Cyc]. XXIII (1812) no. 27—28; P. DC. Prodr. III p. 201. Arbor. Flores albi, IV. D. in prov. Barahona inter brachia rivulorum Canada maluca 1600 m: Fuertes no. 1491. — Amer. austr. ad sept. versus. 27. Miconia tetrastoma Naud. in Ann. Sc. nat. Ill ser. XVI (1851) p. 236; Walp. Ann. IV p. 740; Cogn. Mon. p. 923. H. in montibus Furey 1515 m, fl. VIII: Picarda no. 818. — Cuba (ex Cogn.). 12 Ign. Urban. _ 28. M. rigida (Sw.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVIII (1871) p. 130; Cogn. Mon. p. 929. — Melastoma rigidum Sw. Prodr. (1788) p. 69 et Flor. II p. 768. — Pleurochaenia rigida Griseb. in Goett. Abh. IX (1861) p. 55 et Flor. p. 260. D.: Schomburgk (ex Cogn.). — Jamaica. 29. Miconia calycina Cogn. in Urb. Symb. VII (1912) p. 312. Frutex v. arbor parva 3,3—5 m alta Flores albi. Fl. VI, IX, fr. VII, IX. : Yee. H. in cacumine Morne Piton locis humidis 1150 m: Christ no. 2183, prope Casa rouge in sylva aprica 800 m: Buch no. 695, inter montes Maleuvre et Piment 800 m: Nash et Taylor no. 1196. —* 30. Miconia ferruginea (Desr.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 182; Cogn. Mon. p. 929. — Melastoma ferruginea Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 42. — Eurychaenia ferruginea Griseb. Flor. (1860) p. 259 et 738. H.: Martin (ex Desr.). —* 31. Miconia multiglandulosa Cogn. in Urb. Symb. V (1908) p. 448. Frutex 2—2,7 m altus, Calyces rubri. Fl. VI, fr. VI, VIII. H. prope’ Gonaives in Morne Fourmi in declivibus umbrosis 1000 m: Buch no. 691, inter Labrande et montem Bellance in rupibus: Nash et Taylor no. 1725A. —* 32. Miconia luteola Cogn. in Urb. Symb. VI (1909) p. 26. H. in parte inferiore Morne Bellefontaine, VIII fl.: Christ no. 1802. —* 33. Miconia Fuertesii Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 527. Frutex. Flores albi VIII. D. in prov. Azua in monte Culo de Maco 1650 m: Fuertes no, 1905. —* 34. Miconia domingensis Cogn, in DC, Mon. VII (1891) p. 931. Frutex densus 2 m altus. Fl. I, V. H. in monte Le Grand Fond 1000 m: Jaeger no. 170, in montibus Furcy: Picarda no. 239. —* 35. Miconia Krugii Cogn. in DC. Mon. VII (1891) p. 932. Frutex 1--1,3 m altus. Flores albi, flavi v. albo-rosei. Bacca alba. Fl. V—VII. D, in pinetis ad Valle nuevo 2000—2200 m: Eggers no. 2319, v. Türckheim no. 3147, prope Constanza in sylva montium frondosa: v. Türckheim no. 3097, in prov. de la Vega in Loma Rosilla 2500 m: Fuertes no. 1752. —* 36. Miconia viscidula Urb. et Cogn. in Symb. VII (1913) p. 527. Frutex. Flores albi VII. D, in prov. de la Vega in Loma Rosilla 2700 m: Fuertes no. 1753. —* 37. Miconia cubensis (Griseb.) Ch. Wright in Anal. Acad. Ciene, Ha- bana V (1869) p. 465 et in Sauv. Flor, Cub, p. 48 no. 795; Cogn. Mon. p. 932 (cum var. latifolia Cogn.). — Pleurochaenia cubensis Griseb. Cat, Melastomataceae domingenses. 13 (1866) p. 101. — Tamonea cubensis Krasser in Engl.-Prantl, Nat. Pflanzenf. II, 7 (1893) p. 188. DPD. in cacumine montis Isabel’ de la torre 790 m: Eggers no. 2776. — Cuba (ex Cogn.), Portorico. 38. Miconia stenobotrys (L. C. Rich.) Naud. in Ann. Sc. nat. 3 (ser. XVI (1851) p. 240; Cogn. Mon. p. 933. — Melastoma stenobotrys L. C. Rich. in Bonpl. Melast. (1816) p. 66 tab. 30!; Spreng. Syst. II p. 301 (sub Melastoma stenobotryon). — Chaenopleura stenobotrys P. DC. Prodr. III (1828). p. 197. _ Frutex. Flores albi, ad apicem rosei, V—VII, fr. VI. H.: L. C. Richard (ex ipso), prope Perodin in montibus 1200 m: Pi- carda no. 1636. — D. in monte Barrero 1100 m: Eggers no. 2275, in prov. de la Vega prope Jarabacoa 560 m: Fuertes no. 1636, 1821b, prope Constanza in fruticetis 1200 m: v. Türckheim no. 3191. --* 39. Miconia Buchii Cogn. in Urb. Symb. V (1908) p. 448. H. prope Gonaives in Morne Bellance 900 m, VII flor.: Buch no. 647. —* 40. Miconia Christii Cogn. in Urb. Symb. VI (1909) p. 27. H. in Morne de la Chapelle de Faure 1270 m, VII flor.: Christ no. 1815. —* IX. Calycogonium P. DC. 41. Calycogonium hispidulum Cogn. in DC. Mon. VIT (1891) p. 944. Frutex 0,7—1,5 m altus. Flores albi v. albo-rosei, antheris flavis. Baccae nigrae. Fl. IV, VI, XI. ei D. prope Puerto-Plata juxta flumen Mameyes in sylvis umbrosis 100 m: Eggers no. 1750, 1750c, 1750d, in scopulosis et in sylvis montis Isabel de la torre 300—670 m: Eggers no. 1670, 1750b, prope Santo Domingo ad Rio Ozama in fruticetis: v. Türckheim no. 2564. —* 42. Calycogonium calycopteris (L. C. Rich.) Urb. (comb. nov.). — Melastoma calycopteris L. C. Rich. in Bonpl. Melast. (1816) p. 97 tab. 42!; Spreng. Syst. II p. 304 (sub Melastoma calycopteron). — Calycogonium stellatum P. DC. Prodr. III (1828) p. 168; Cogn. Mon. p. 944. — Melastoma stellata Vahl ined. ap. DC. 1. c. Frutex 0,6—1,3 m altus. Flores rubelli, V. H.: L. C. Richard (ex ipso), Picarda no. 529, prope Bilboro in regione calcarea sicca 700 m: Buch no. 363. — D.: Bertero, Schomburgk no. 13. — Cuba. X. Pachyanthus A. Rich. 43. Pachyanthus Tuerckheimii Cogn. in Urb, Symb. VII (1912) p. 314. Flores albi, extrinsecus roseo-afflati, IV, fr. VII. D. prope Constanza in Valle nuevo in pineto 2200 m: v. Türckheim no. 3148, in prov. la Vega in declivibus Loma Rosilla 1600 m: Fuertes no, 1731. —* 14 Ign. Urban. 44. Pachyanthus Urbanianus Cogn. in Urb. Symb. VII (1912) p. 313. Fruticulus 1 m altus. Flores albi. — Fl. IV, VI, VIII, fr. IV. D. prope Constanza in Valle nuevo in pascuis 2200 m: v. Tiirckheim no. 3146. —* XI. Heterotrichum P. DC. 45. Heterotrichum umbellatum (Mill.) Urb. (comb. nov.). — Melastoma umbellatum Mill. Gard. Dict. ed. VIII (1768) no. 10. — Melastoma patens Sw. Prodr. (1788) p. 68 et Flor. II p. 791. — Melastoma nivea Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 42; Bonpl. Melast. p. 102, tab, 44! — Melastoma lappacea Desr. |. c. — Heterotrichum patens P. DC. Prodr. III (1828) p. 173; Cogn. Mon. p. 956. — Heterotrichum niveum P. DC. 1. c.; Griseb. Flor. p. 251. — Melastoma grandifiorum Spreng. ap. DC. IL. c. (non Aubl.) — Mora Doming. Frutex v. arbuscula 2—3,3 m alta. Flores albi v. albido-flavi v. ad apices petalorum extrinsecus laete rosei, IV, VI, VI. H.: Martin (ex Desr.), L. C. Richard, Jaeger no. 64 (ex Cogn.), Poi- teau, prope La Barriere couchant: Nash et Taylor no. 108. — D.: Bertero, Mayerhoff, Schomburgk (ex Cogn.), in prov. La Vega prope Jarabacoa in fruticetis 400—550 m: Fuertes no. 1622, v. Türckheim no, 3506, 3507, in Sierra del Palo Quemado 630 m: Eggers no. 1856, prope Constanza in sylva ad ripam rivulorum 1200 m: v. Türckheim no. 3477, prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4383. — Cuba, Jamaica. 46. Heterotrichum angustifolium P. DC. Prodr. III (1828) p. 173; Cogn. Mon. p.957. — Melastoma hirta Linn. Spec. I ed. I (1753) p.390 (quoad syn. Plum.); Desr. in Lam. Enc. IV p. 43. — Melastoma Berteroanum Ser. Msc. ap. DC. I. c. — Plum. ed. Burm. p. 131, tab. 141! Frutex 1—2 m altus. Flores flavidi v. albi, nunc cum lineis roseis, IV: VIE ee H.: Martin (ex Desr.), Plumier (ex ipso), ad Bilboro loeis siccis 600 m: Buch no. 371. — D.: Bertero no. 131, Mayerhoff, juxta Rio Ma- meyes: Eggers no. 2534, prope Jarabacoa in fruticetis et sylvis 550—600 m: Eggers no. 2123, 2266, prope Constanza ad Rio del Medio in saxosis 1180 m: v. Türckheim no. 3398, in prov. Barahona ad Arroyo secco 400 m alt. et ad El Hoyo 600 m: Fuertes no. 1202, 1525. — Portorico (ex Cogn.), (non Martinique; planta Berteroana in Sto. Domingo lecta est). XII. Mecranium Hook. f. 47. Mecranium amygdalinum (Desr.) Ch. Wright in Anal. Acad. Cienc. Habana V (1869) p. 435 et in Sauv. Flor. Cub. p. 46 no. 722; Triana Mélast. (1871) p. 139; Cogn. Mon. p. 981 (cum var. genuina et parvifolia Cogn.). — Melastoma amygdalina Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 35; L, ©, Rich. in Bonpl. Melast. p. 82, tab. 36!; Spreng. Syst. II p. 303. — Ossaea amygdalina P. DC. Prodr. III (1828) p. 169. — Cremanium amygda- linum Griseb. Flor. (1860) p. 261. Melastomataceae domingenses. 15 Frutex 1,5—2 m altus. Flores albi v. viriduli, IV, V, XI. H.: Martin (ex Desr.), Poiteau, in montibus Lamotte 800 m: Picarda no. 1041, in Morne de l'Hôpital 800 m: Picarda no. 1056, ad Fessard: Christ no. 1737. — D.: Schomburgk no. 111, ad La Cumbre: Raunkiaer no. 1082, 1090 (mus. Haun.), prope Constanza in sylvis 1190 m: v. Tiirck- heim no. 3289. — Cuba, Jamaica, Portorico (nec St. Thomas; planta Poiteauana ex Haiti provenit). 48. Mecranium multiflorum (Desr.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVIII (1871) p. 139; Cogn. Mon. p. 982. — Melastoma multiflora Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 35; L. C. Rich. in Bonpl. Melast. p. 84, tab. 37! — Ossaea multiflora P. DC. Prodr. III (1828) p. 169. H.: Martin (ex Desr.), L. C. Richard (ex ipso). — D.: Bertero. —* 49. Mecranium puberulum Cogn. in Urb. Symb. V (1908) p. 450. Frutex 2—3,3 m altus. Flores albi, VI, VII. H. prope Poste Marie Congo in fruticetis apricis 900 m: Buch no. 782, prope La Barriere Couchant: Nash et Taylor no. 1054, 1068. —* 50. Mecranium tuberculatum Urb. in Fedde Rep. XIV (1916) p. 339. Frutex fruticeta formans 2—3 m altus. Flores rubri, XI. H. in montibus Furcy, escarpement nord: Picarda no. 1516. —* 51. Mecranium ovatum Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 528. Arbor. Flores albo-rosei, IV. D. in prov. Barahona inter brachia rivulorum Canada Maluca 1450 m: Fuertes no. 1500, 1589b. —* | 52. Mecranium birimosum (Naud.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVIII (1871) p. 140; Cogn. Mon. p. 984. — Ossaea birimosa Naud. in Ann. Sc, nat. III ser. XVIII (1852) p. 335. Frutex 2 m v. arbor. Fl. VII, XI. H.: Beauvois, L. ©, Richard (ex Cogn.), in montibus Furcy 1515 m: Picarda no. 816, 1502. —* XIII. Clidemia D. Don. 53. Clidemia hirta (L.) D. Don in Mem. Wern. Soc. IV (1823) p. 309; P. DC. Prodr. III p. 157; Griseb. Flor. p. 246 (syn. nonn. exel.); Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 473 et Mon. p. 986. — Melastoma hirta L. Spec. I ed. I (1753) p. 390 (exel. syn. Plum.). — Guerit-vite Hait. Frutex 0,7—3,3 m altus. Flores albido-flavi v. albi. Fructus violacei v. nigri. Fl. Il, IV— VI, IX, XII, fr. IV, V. H.: Poiteau, prope Dondon in sylvis montanis 400 m: Buch no. 397, inter Ste. Suzanne et Dupity locis apertis humidis 5—600 m: Christ no. 2124, prope Poste Marie Congo in fruticetis apricis 900 m: Buch no. 726. -- D.: Mayerhoff, Prenleloup no. 192, prope Puerto-Plata in Sa- vana de Cupey 350 m: Eggers no. 1532b, in monte Loma Isabel de la torre 200 m: Eggers no. 1532c, ad Rio Muñoz in sylva 150 m: Eggers no, 2455, prope Barrabas: Raunkiaer no. 718, 1499 (mus. Haun.), in prov. La Vega prope Jarabacoa: Fuertes no. 1639, ibidem ad Rio Yaqui 550 m: 16 Ign. Urban. Eggers no. 2003, prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4381, in prov. Seibo ad Higuey: Taylor no. 427, prope Samana in sylvis in luto rubro 50 m: Eggers no. 1532. — Cuba, Jamaica, Portorico, St. Kitt’s, Guadeloupe, Dominica, Martinique, St. Vincent, Tobago, Trinidad, Amer. cont. trop. 54. Clidemia strigillosa (Sw.) P. DC. Prodr. II (1828) p. 159; Cogn. in Mart. Flor. Bras. XIV, 4, p. 484 et Mon. p. 995. — Melastoma strigillosa Sw. Prodr. (1788) p. 71 et Flor. II p. 793. — Clidemia spicata DC. var. strigillosa Griseb. Flor. (1860) p. 247. H.: Bertero (ex Cogn.). — Cuba, Jamaica, Portorico, Guiana, Peruvia. 55. Clidemia pusilliflora Cogn. in DC. Mon. VII (1891) p. 1010. Frutex 0,7—1 m altus, ramis tenuibus pendentibus. Flores perparvi albi. Baccae caeruleae nigro-maculatae. Fl. et tr. VI. H.: Picarda no. 532. — D. inter Batey et Jamao in sylvis 150 m: Eggers no. 2531, ad Rio Mameyes in sylva 200 m: Eggers no. 2531b. —* 56. Clidemia rubrinervis (Naud.) Cogn. in DC. Mon. VII (1891) p. 1013. — Staphidiastrum rubrinerve Naud. in Ann. Sc. nat. III ser. XVII (1852) p. 328. — Sagraea domingensis Triana Melast. (1871) p. 138 (p. p., non DC.). H.: Poiteau. — Cuba (ex Cogn.). 57. Clidemia plumosa (Desr.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 159; Cogn. Mon. p. 1019. — Melastoma plumosa Desr. in Lam. Enc. IV (1797) p. 31. — Sagraea plumosa Naud. in Ann. Sc. nat. III ser. XVIII (1852) p. 93; Triana Melast. p. 138. Frutex 1,3—2,6 m altus, Flores albi, VI. _H,: Poiteau, prope Poste Marie Congo in fruticetis umbrosis 1000 m: Buch no. 749. — Jamaica, Venezuela. 58. Clidemia rubripila Cogn. in Urb. Symb. VII (1912) p. 314. Flores flavi, IX. H. in cacumine Morne Piton 1150 m: Christ no. 2184. —* 59. Clidemia domingensis (P. DC.) Cogn. in Jahrb. Bot. Gart. u. Mus. Berlin IV (1886) p. 283 et Mon. p. 1022 (ins. St. Vincent excl.); Urb. in Fedde Rep. XIV p. 340. — Melastoma pilosum Spreng. Syst. II p. 304 (quoad pl. Hisp, non Sw.). — Sagraea domingensis P. DC. Prodr. III (1828) p. 171. D.: Bertero. — Portorico. 60. Clidemia Fuertesii Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 529. Frutex. Flores albi, VI. D. in prov. la Vega prope Jarabacoa in sylvis 900 m: Fuertes no. 1677. —* 61. Clidemia tetraptera Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 530. Frutex. Flores albi, IX. D. in prov, Barahona in Canada Maluca 1700 m: Fuertes no, 968. —* 62. Clidemia vegaénsis Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 529. Frutex. Flores albi, VI. D. in prov. la Vega prope Jarabacoa in sylvis 650 m: Fuertes no. 1609. —* Melastomataceae domingenses. 17 63. Clidemia tetragonoloba Cogn. in Urb. Symb. VII (1912) p. 315. Flores rubro-albi. Fl. et fr. IV, IX. D. in prov. Barahona in montibus 450 m: Fuertes no. 354, ibidem inter brachia rivulorum ad Cañada maluca 1400 m: Fuertes no. 1558. —* ZEV. Henriettella Naud. 64. Henriettella fascicularis (Sw.) Ch. Wright in Anal. Acad. Cienc. Habana V (1869) p. 435 et in Sauv. Flor. cub. p. 46 no. 768; Triana Melast. (1871) p. 143; Cogn. Mon. p. 1042. — Melastoma fascicularis Sw. Prodr. (1788) p. 71 et Flor. II p. 801. — Melastoma ramiflorum Spreng. Syst. II (1825) p. 295 (non Sw.). — Sagraea fascicularis P. DC. Prodr. III (1828) p. 170. — Sagraea scabrida P. DC. 1. c. p. 170. H.: Poiteau, — D.: Bertero (ex DC. et Cogn.). — Cuba, Jamaica, Portorico. 65. Henriettella reticulata Cogn. in Urb. Symb. VII. (1912) p. 315. Frutex 3 m altus. Fl. II. D. prope Constanza ad ripam rivuli montani in fruticeto frondoso 1200 m: v. Türckheim no. 3098. —* XV. Ossaea P. DC. 66. Ossaea scalpta (Vent.) P. DC. Prodr. III (1828) p. 168; Cogn. Mon. p. 1056. — Maieta scalpta Vent. Choix (1803) tab. 33. — Melastoma acutipetala L. C. Rich. in Bonpl. Melast. (1816) p. 86, tab. 38! — Melastoma oxypetalum Spreng. Syst. II (1825) p. 303. — Sagraea scalpta Naud. in Ann. Se, nat. III ser. XVIII (1852) p. 95. — Melastoma glomeratum Vahl ex P. DC. IL c. — Melastoma fascicularis Willd. ex Triana Melast. p. 146. Frutex valde ramosus elegans. Flores albo-violacei. Baccae violaceae. Fl. VII, fr. VIII. H.: L. C. Richard (ex ipso), Poiteau, in montibus Furcy locis humidis 1515 m: Picarda no. 817. — D. in prov. la Vega prope Jarabacoa in sylvis 750—900 m: Fuertes no. 1644b, 1654. —* 67. Ossaea domingensis Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 530. Frutex. Flores albi, VI. D. in prov. la Vega prope Jarabacoa 1000 m: Fuertes no. 1643. —* 68. Ossaea lomensis Urb. in Fedde Rep. XIII (1915) p. 467. D. in prov. Barahona in La Loma 1600 m: Fuertes no. 1031. —* 69. Ossaea cinerea Cogn. in Urb. Symb. VII (1912) p. 316. Frutex. Flores albescentes, VIII. H. in Fond de la plaine des Cayes in Morne Vandefeld locis humidis 800 m: Christ no, 1953. —* 70. Ossaea lima (Desr.) Triana Melast. in Trans. Linn. Soc. XXVIII (1871) p. 147; Cogn. Mon. p. 1060 (cum var. grandifolia Cogn.). — Melastoma lima Desr. in Lam. Ene. IV (1797) p. 47. — Clidemia lima P. DC. Prodr. IJ (1828) p. 161. — Sagraea lima Naud. in Ann. Sc. nat. II, ser. XVIII (1852) p. 99. Repertorium specierum novarum, XV. (30. VI. 1917. eg 18 Ign. Urban: Melastomataceae domingenses. Frutex 1,7 m alt. v. arbuscula. Flores albo-violacei. Fl. et fr. VI. H.: Martin (ex Desr.), L. C. Richard (ex Cogn.) — D. in cacumine Loma Isabel de la torre 745 m: Eggers no. 2743, in prov. la Vega prope Jarabacoa in sylvis 650 m: Fuertes no. 1625. — Cuba (ex Cogn.), Ja- maica (ex Cogn.). 71. Ossaea acuminata P. DC. Prodr. III (1828) p. 169; Cogn. Mon. p. 1061. — Melastoma micranthum Bert. ex DC. 1. c. (non Sw.). Frutex 1,3—5 m altus, dense foliosus, ramis rubescentibus. Flores albi. Fl. V, VI, fr. VI. H. inter Labrande et Morne Bellance 1000 m: Nash et Taylor no. 1686. — D.: Bertero (ex DC. et Cogn.), in Sierra del Palo Quemado vulgaris 530—600 m: Eggers no. 1859, 1896, in prov. la Vega prope Jarabacoa 550 m: Fuertes no. 1637, —* XVI. Blakea Linn. | 72. Blakea reticulata Cogn. in Urb. Symb. VII (1913) p. 581. Arbor. Flores rosei, VIII. D. in prov. Azua in Culo de Maco 1700 m: Fuertes no, 1934. —* XVII. Mouriria Aubl. 73. Mouriria domingensis (Tuss.) Spach Hist. nat. végét. IV (1835) p. 276; Griseb. Flor. p. 243; Cogn. Mon. p. 1121. — Petaloma domingensis Tuss. Flor. Ant. III (1824) p. 119, tab. 37. Arbor 6,6 m alta. Flores albi. Baccae flavae. Fl. VII, fr. VI, VII. H.: L. C. Richard (ex Cogn.), Poiteau, — D. prope Puerto-Plata in sylvis ad Susua 20 m: Eggers no. 2582, ad montem Isabel de la torre in sylvis Savanae de Cupey 360 m: Eggers no. 2694b, prope Barrabas: Raunkiaer no. 590, 1428 (mus. Haun.), in prov. Barahona prope Bahoruco 100 m: Fuertes no. 911. — Portorico, St. Croix (ex Egg. et Cogn.), Antigua, Guadeloupe. 74. Mouriria myrtilloides (Sw.) Poir. in Diet. Sc. nat. XXXIII (1824) p. 163; P. DC. Prodr. III p. 7; Griseb. Flor. p. 243; Cogn. Mon. p. 1125 (patria Cuba excl... — Petaloma myrtilloides Sw. Prodr. (1788) p. 73 et Flor. II p. 833, tab. 14. H.: Swartz (ex ipso) et ex Griseb. — Jamaica. Species dubiae. Melastoma pictum Rudolphi ex Ledeb. Plant, Doming. Dec. (1805) p. 20, diagn. reimpr. in Schrad. Neu. Journ. II, 2 et 3 (1807) p. 293; P. DC. Prodr. III p. 199. H.: Poiteau. Melastoma hirtellum Spreng. Syst. II (1825) p. 302 (quoad pl. Hispan., non Sw.). H. Harms: Eine neue Crotalaria-Art aus dem Kongogebiet. 19 III. Eine neue Crotalaria-Art aus dem Kongogebiet. Crotalaria oxyphylla Harms spec. nov. Von H. Harms. (Originaldiagnose.) Crotalaria oxyphylla Harms, spec. nov. Suffruticosa, caule tenui ramuloso, ramulis elongatis virgatis, ad- presse pilosulis, sat dense foliatis, erectis vel adscendentibus, gracilibus, valde tenuibus; folia subsessilia vel brevissime petiolata, foliolis 3 an- guste lanceolatis vel oblanceolatis vel lanceolato-linearibus, basin versus saepe angustatis, sensim acuminatis vel acuminulatis, mucronulatis, leviter pungentibus, supra glabris vel subglabris, subtus pilosulis, fere 7—15 mm longis, 0,5—2 mm latis; flores apice ramulorum congesti pauci vel plures, breviter vel brevissime pedicellati; calyx cupulatus, parce pilosulus, dentibus 5 lanceolatis, e basi lata acuminatis, ad 7 mm vel ultra longus; corolla exserta, vexillo extus subsericeo-villosulo, 10--12 mm longo, carina breviter vel vix rostrata, dorso rotundata, extus subsericeo-villosa, 8—9 mm alta; legumen parvum, subgloboso- ovoideum vel late ovoideum, adpresse subsericeo-villosulum, inflatum, 5—6 mm longum, semine (non viso) probabiliter unico. Kongogebiet: Kundelungu (Kassner no, 2782. — V. 1908). Diese eigentümliche Art, über deren Gattungszugehörigkeit ich lange in Zweifel war, erinnert durch die beim Trocknen schwarz werdenden Blatter mehr an gewisse schmalblattrige Rafnia-Arten als an Crotalaria. Indessen sprechen die Blütenverhältnisse für letztere Gattung; leider ist das Material nicht sehr gut erhalten. Wegen: der kleinen eiförmig- kugeligen Hülsen ist sie vermutlich in die Gruppe Sphaerocarpae zu stelien; einen näheren Anschluss an irgendeine der mir bekannten Arten kann ich jedoch nicht angeben. Ein wesentliches Merkmal sind auch - die schmalen spitzen, etwas stechenden Blättchen, die den dünnen dicht beblätterten Stengeln etwas das Aussehen einer Aspalathus-Art verleihen. IV. Berichtigung. Von H. Harms. In Rep. XIV (1916), S. 256 habe ich die neue Art Afzelia borneensis beschrieben; sie wurde begründet auf das von Hose no. 93 (1895) ge- sammelte Exemplar. Das Heft des Repertoriums ist 15. April 1916 er- schienen. Vor kurzem sah ich, dass E. D. Merrill in Philippine Journal of Science XI. C, Nr.2 (März 1916), 86 auf dieselbe Pflanze (Hose no. 93) die neue Art Pahudia acuminata begründet hat. Demnach hat der von Merrill veröffentlichte Name um einen Monat die Priorität vor meinem, Da ich nun die Art nicht zu Pahudia, sondern zu Afzelia rechne, so muss sie jetzt den Namen Afzelia acuminata (Merrill) Harms führen. 2*# 20 H. Harms. V. Drei neue Araliaceen von Borneo. Von H. Harms. (Originaldiagnosen.) 1. Gastonia Winkleri Harms spec. nov. Arbor ramulis crassiusculis glabris; folia pinnata, ampliuscula, glabra, petiolo fere 15 cm longo, rhachi cum petiolo 56 cm longa, ad juga articulata, foliola 9-juga, oblongo-lanceolata vel Janceolata vel ob- lanceolato-oblonga vel rarius obovato-oblonga, basi in petiolulum brevem saepe sensim angustata, apice acuminata vel acuminulata, papyracea vel chartacea, glabra, 8--15 cm longa, 3—5 cm lata, margine subintegra vel remote crenulato-undulata (crenulis saepius sursum curvato-mucronulatis incumbentibus); panicula ampla, ramosa, glabra, ramulis crassiusculis, umbellulis longiuscule pedunculatis ad ramulos solitariis usque ternis vel apice verticillatis, umbellularum pedunculis 3—6 cm longis, pedicellis in fructu immaturo 1—2 cm longis, apice haud articulatis; fructus immaturi subglobosi bacciformes, angulati, glabri, 5—7 mm longi, loculis 6—10, disco subplano, columna stylari brevissima vel subnulla, stigmatibus 6—10 arcte contiguis aegre discretis radiantibus reflexis. Südost-Borneo: Kwaru, Buschwald (H. Winkler no. 3078, Juli 1908; 15—20 m hoher Baum). Hiermit wird diese nur wenige Arten zählende, hauptsächlich im madagassischen Gebiet verbreitete, jedoch auch im indisch-malayischen Gebiet (Papuasien) sowie in Ostafrika (vgl. H. Harms in Englers Bot. Jahrb. LIII [1915], 360) vertretene Gattung zum ersten Male für Borneo nachgewiesen. 2. Schefflera Beccariana Harms, spec. nov. Arbuscula (?); folia maxima digitata, foliola petiolulata, petiolulis glabris, 13—14 cm longis, oblonga vel anguste elliptica, basi rotundata vel obtusa in petiolulum breviter angustata, apice probabiliter acuminu- lata, coriacea, supra nitidula glabra, subtus parce vel parcissime lepidoto- adspersa vel subglabra, 30—33 cm longa, 13—14 cm lata; paniculae valde elongatae, rhachi crassiuscula, apicem versus attenuata, breviter subsetuloso-pubescente vel subsetuloso-lepidota (pube detergibili), deorsum glabrescente, 50—60 cm vel ultra longa, numerosas umbellulas racemose dispositas gerente, bracteis ad basin pedunculorum parvis lanceolatis vel ovato-lanceolatis deciduis, 4—6 mm longis, pedunculi umbellularum parce lepidoto-pubescentes, 1—2,5 cm longi; umbellulae pluriflorae, pedicellis lepidotis 5—8 mm longis; calycis margo brevissimus integer, flores 3—3,5 mm longi; petala 8, lanceolata acuta, apice in calyptra obtusa cohaerentia vel partim soluta, leviter lepidoto-puberula, fere 2 mm longa; stamina 8; ovarium late obconicum, parce lepidoto-adspersum, loculis 8, disco crassiusculo in sicco cinereo, stigmatibus 8 medio disci sessilibus radiantibus minimis sed jam colore brunneolo satis distinctis. Borneo: Ohne Standortsangabe (Beccari no, 888), Drei neue Araliaceen von Borneo. 21 Ausgezeichnet durch grosse Blätter, lange Blütenstände und 8-glie- derige Blüten. Letzteres Merkmal hat auch Sch. petiolosa (s. unten), die aber durch kleinere Blätter, kürzere Döldchenstiele, kleinere Döldchen mit geringerer Zahl von Blüten und deutlicher entwickeltes kegelförmiges Griffelpolster abweicht. 3. Schefflera Winkleri Harms, spec. nov. Arbuscula comosa; folia ampliuscula digitata, petiolo glabro 55 cm longo, foliola 8 (vel plura 2), apice petioli incrassati verticillata, petiolulis glabris 4—9 cm longis, lanceolata vel oblanceolata vel oblongo-oblanceo- lata vel anguste oblonga, basi rotundata vel emarginulato-cordulata, apice acuminata, coriacea glabra, in sicco pallide viridia, circ. 25—30 cm longa, 6—9 cm lata; inflorescentia maxima, sec. Winkler e radiis 60—80 formata, paniculae partiales elongatae angustae, rhachi satis tenui, 30—40 cm longa, furfuraceo-puberula, partim (deorsum) glabrescente, umbellulae pluriflorae numerosae racemose digestae, pedunculis tenuibus furfuraceo-puberulis 1—2 cm longis, pedicellis puberulis 3—6 mm longis; flores minimi, 2—2,5 mm longi; calyx acute brevissime 5-denticulatus; petala 5, in calyptra subsemiglobosa obtusa glabra vel subglabra cohae- rentia; ovarium minimum subglabrum, loculis 5, disco crassiusculo medio elevato, stigmatibus in flore vix distinctis in medio disci sessilibus. Südost-Borneo: Heidewald vor Djilu (H Winkler no. 3312, 22. August 1908). Etwa 5 m hoher schwacher Baum; die Blätter unterhalb des 60— 80-strahligen Blütenstandes gedrängt, sonst blattlos und unverzweigt. In den Nebenblättern Ameisen, die Schildläuse züchten. Knospen bräunlich angelaufen, Blüten gelblich-weiss. Eine sehr kleinblütige Art, Döldchen in langen schmalen Rispen, die nach Angabe des Sammlers zu grossen Blütenständen vereint sind. Von Borneo kennt man bisher folgende Arten der Gattung Schefflera: | Sch. acutissima (Miq.) Harms in Engl.-Prantl, Nat. Pflzfam. III. 8. (1894), 38; Viguier in Ann. sc. nat. 9. ser. IX (1909), 348. Paratropia acutissima Mig. in Ann. Mus. lugd. batav. I (1863—64), 20. Süd-Borneo: Korthals. Die Art zeichnet sich durch Blätter mit nur einem elliptisch-länglichen bis lanzettlichen Blättchen aus; der Fruchtknoten ist 5-fächerig, Narben 5 auf dem Scheitel des Discus. In der Blattform von den beiden oben beschriebenen Arten jedenfalls ganz verschieden. | Sch. graciis (Miq.) Viguier, 1. c. 352, Paratropia gracilis Miq. L e. 22. Borneo: Henrici (nach Miq.). Die Art teilt mit Sch. Winkleri die 5-zähligen Blüten, hat aber sehr kurze Döldchenstiele (1—11/, Linien lang) und Blätter mit nur 5 lanzett- lich-länglichen Blattchen. Sch. petiolosa (Miq.) Harms in Engl.-Prantl, Nat. Pflzfam. III. 8. (1894), 39; Viguier, l. c. 350. Paratropia petiolosa Miq., 1. c. 24. Die Art wurde zuerst von Korthals in Süd-Borneo gefunden; sie 22 H. Harms. zeichnet sich durch sehr kurz gestielte wenigblütige Döldchen in langer schmaler lockerer Rispe, 8-gliederige Blüten und grosse Blätter mit 7-9 Blättchen aus. Wir haben sie jetzt noch von folgenden Standorten des südöstlichen Borneo: Hayoep, Urwald (H. Winkler no. 2376 und no. 2598, Juni 1908; kleiner Baum oder Liane, junge Früchte weiss oder gelb); zwischen M. Uja u. Kundim baru, Urwald (H. Winkler no. 2708, Juli 1908; Liane, Kelch grünlich-gelb, Fruchtknoten weisslich-gelb, Narben schwarzbraun); zwischen Lampoeeng u. Patoeng (H. Winkler no. 3341, August 1908; 2—3 m hoher Baum, Blätter unter dem Blütenstand schopfig; cine nice Name: Kajusangka). Sch. polita (Miq.) Viguier, L. c. 351. Paratropia polita Miq. |]. c. 22. Stid-Borneo: In Wäldern des Berges Sakoembang (Korthals, nach Miq.). Die Art hat 5—6-zählige Blüten und 4—5-zählige Blätter; der nur 3 Zoll hohe Blütenstand ist fast ebensträussig (subcorymbosa), pedunculus 2-teilig, jeder Zweig mit 3 Döldchen an der Spitze, dadurch ganz ver- schieden von den langen Rispen der oben beschriebenen Arten. Sch. rediviva (Seem.) Harms, I. c. 38. Agalma redivivum Seem. in Journ. of Bot. II (1864), 299. Borneo: Bangermassing (Motley). Die Art gehört in die Sektion Agalma mit einfacher Griffelsäule; Döldchen sehr kurz gestielt, in Trauben, Blüten 7—8-gliederig; Blätter mit 4—5 sehr lang (7—9 cm) gestielten elliptischen oder länglich- elliptischen lang zugespitzten am Grunde verschmälerten, entfernt ge- zähnten Blättchen. VI. Eine neue Gattung der Leguminosae aus dem tropischen Afrika, Hap/ormosia Harms. Von H. Harms. (Originaldiagnose.) Die Gattung Haplormosia Harms habe ich bereits in Englers Pflanzenwelt Afrikas III, 1 (1915), S. 532 genannt und kurz charakterisiert, hatte damals jedoch keine Gelegenheit, eine lateinische Diagnose beizufügen, was hiermit nachgeholt werden soll; ausserdem lehrte mich nähere Nachprüfung, dass die bereits dort a. a. 0. 533 genannte Pflanze Ledermanns aus Kamerun besser als eigene Art anzusehen ist, da sie durch etwas grössere Blüten von der typischen Art der Gattung, H, monophylla Harms, abweicht. Die Gattung gehört jedenfalls in die unmittelbare Nähe der im tropischen Asien sowohl wie im tropischen Amerika verbreiteten Gattung Ormosia Jack, die aber im tropischen Afrika zu fehlen scheint und hier durch die verwandten Gattungen Platycelyphium Harms (in Englers Bot. Jahrb. XXXVIII [1905|, 74), Afrormosia Harms (in Englers Bot. Jahrb. XLIX [1913], 430) und Haplormosia Harms ersetzt wird. Während die beiden erstgenannten Gattungen Fiederbliitter mit mehreren Blättchen Eine neue Gattung der Leguminosae. 23 und flache Hülsen haben, ist Haplormosia charakterisiert durch die nur ein einziges Blättchen tragenden Blätter (darauf soll der Name hindeuten) und die ziemlich grossen (6,5—8 cm langen, 4—5 cm breiten) holzigen breit-länglichen bis verkehrt-eiförmigen, etwas zusammengedrückten zwei- klappigen Hülsen, die nur einen grossen dicken (5,5 x 3 cm) länglichen Samen enthalten. Man kennt zwei Arten, die beide dem Regenwalde des westlichen tropischen Afrika angehören. Haplormosia Harms, nov. gen. Calyx cupulatus, basi breviter anguste contractus, extus glaber vel subglaber (in alabastro minute puberulus, margine brevissime densius pubescente), ultra medium lobatus, lobis 2 superioribus ultra medium vel altius in unum bifidum connatis, latissime oblique ovatis obtusis, inferiori- bus 3 subaequalibus oblongo-ovatis, obtusis vel obtusiusculis. Corolla exserta glabra, petalis unguiculatis, vexillo fere semiorbiculari, alis valde obliquis fere late ovatis obtusis (latere versus carinam spectante latissime rotundato), carinae petalis oblique lanceolatis fere rectis, superne leviter cohaerentibus. Stamina 10, libera, filamentis glabris. Ovarium stipitatum, oblongum, glabrum vel subglabrum (ima basi parce puberulum), stylo tenui glabro, stigmate minuto, ovulis 2—4 (saepius 3). Legumen (in H. monophylla) brevissime stipitatum, obliguum, oblongum vel obova- tum vel ovale, basi obliqua obtusum vel subrotundatum, apice mucronatum, compressiusculum, glabrum, dehiscens, valvis lignosis vel sublignosis, semine unico crasso, oblongo vel oblique anguste elliptico. — Arbores ramulis glabris, ultimis + angulatis vel compressiusculis. Folia petio- lata, unifoliolata, foliolo oblongo vel lanceolato, coriaceo vel subcoriaceo, glabro. Racemi pauciflori vel pluriflori, rhachi glabra, angulata, pedi- cellis juvenilibus parce puberulis apice bracteolis 2 oppositis brevissimis obsitis. 1. Haplormosia monophylla Harms in Englers Pflanzenwelt Afrikas III, 1 (1915), 533. — Crudia monophylla Harms in Englers Bot. Jahrb. XXX (1901), 80. — Ormosia monophylla Harms in Engler-Prantl, Pflzfam. Nach- träge III (1906), 158 und ex O. Stapf, The. known plants of Liberia, in H. Johnston, Liberia II (1906), 598; Harms in Notizbl. Bot. Gart. Berlin- Dahlem, Appendix XXI, Nr. 2 (1911), 64. Liberia: Gran Bassa, Fishtown, an Bachrändern, zusammen mit Rhizophora und Avicennia (M. Dinklage no, 1913, 1898). Diese Art kennt man nur in Knospen; vollentwickelte Blüten sind unbekannt, dagegen liegen reife Hülsen vor. 2. Haplormosia Ledermannii Harms, spec. nov. Arbor ramulis glabris; folia petiolata, unifoliolata, petiolo apice articulato glabro 1—1,5 cm longo, oblonga vel oblongo-oblanceolata vel oblongo-lanceolata, basi obtusa vel acuta, acuminulata, coriacea vel sub- coriacea, glabra, 5—12 cm longa, 2,5—5 cm lata, supra nitidula, nervo medio subtus prominulo; racemi pauciflori vel pluriflori, rhachi glabra 24 H. Harms: Eine neue Gattung der Leguminosae. angulata 7—11 cm longa, pedicellis glabris 5—19 mm longis apice brevissime bibracteolatis; calyx cupulatus, basi contractus, subglaber vel parce brevissime puberulus (margine et intus brevissime pubescens), ultra medium lobatus, fere 10—11 mm longus, lobis superioribus ultra medium vel altius in unum bifidum connatis, latissime oblique ovatis obtusis, inferioribus 3 subaequalibus oblongo-ovatis, obtusis vel obtusiusculis; corolla exserta glabra, vexillum unguiculatum (un- guiculo curvato 4 mm longo), lamina fere semiorbiculari, 1,5 cm longa, 2 cm lata, basi emarginulata, alae longiuscule unguiculatae (unguiculo curvato 4—5 mm longo), lamina valde obliqua fere late ovata obtusa, latere postico (versus carinam sito) ad unguiculum prius desinente et truncato, extus late rotundato, latere antico multo angustiore et longiore basi in appendiculam brevem producto, 1,5 cm longae, 8—9 mm latae, carinae petala unguiculata, oblique lanceolata, fere recta, latere exteriore curvato, apice obtusiusculo, superne cohaerentia, 1,5 cm longa; filamenta 10 libera glabra; ovarium longe tenuiter stipitatum, stipite adpresse parcissime puberulo, oblongum glabrum, stylo tenui glabro, stigmate minuto, ovulis 3. Kamerun: Kribi, Strandwald (Ledermann no. 492, Sept. 1908; schöner grosser Baum mit veilchenblauen Blüten, vereinzelt); Gross- Batanga, Flussufer im Buschwald (Ledermann no. 188, Aug. 1908, mit ganz jungen Hülsen; kleiner 10—15 m hoher Baum). Die Art steht H. monophylla sehr nahe, weicht indessen durch etwas grössere Blüten ab. — Dieselbe oder eine ganz ähnliche Art wächst auch in Gabun, von dort sah ich vor einigen Jahren ein hülsentragendes Exemplar des Herb. Chevalier-Paris. VII. Dryopteris species et varietates novae. Auctore C. Christensen. (Originaldiagnosen.) 1. Dryopteris rupicola ©. Chr., spec. nov. Lastrea, e sectione D. oppositae (Vahl) Urban, rhizomate erecto, apice squamis nonnullis duris, castaneis vestito. Stipitibus caespitosis, nume- rosis, 2—4 cm longis, vix 2 mm crassis, basi parce squamosis, glabris, rigidis, stramineis. Lamina lanceolata, c. 40 cm longa, medio 8 cm lata, versus basin longissime et gradatim decrescente, versus apicem pinnatifidum sensim attenuata, rigide coriacea, obscure viridi, rachi supra strigosa excepta ubique glabra et eglandulosa vel subtus parcissime glandulosa, bipinnatifida. Pinnis numerosis, usque ad 30-jugis, sessilibus, inferioribus plerumque suboppositis, superioribus alternis, inferioribus c. 10-jugis sensim reductis, deltoideis, lobato-auriculatis, infimis trilobis C. Christensen: Dryopteris species et varietates novae. 25 minimis; medialibus maximis, horizontalibus, acuminatis, c. 4 cm longis, 7—8 mm latis, fere ad costam pectinato-pinnatifidis. Segmentis c. 15-jugis, patentibus vel parum obliquis, sinubus latis, rotundis separatis, marginibus integris revolutis, apice subacutis; basalibus longioribus, posteriore auriculo rotundato rachin tegente instructo. Venis distantibus, 4—5-jugis, simplicibus, crassis, in pagina superiore scalpturato-elevatis. Soris parvis, submarginalibus, plerumque a margine revoluto tectis, exindusiatis. Sporangiis nudis, Hab. in Sto. Domingo prope Constanza ad Valle nuevo, in rupibus, alt. 2270 m: Eggers no, 2157, 29. Mai 1887. Species nova habitu et magnitudine D. oppositae (Vahl) Urban similis, differt: textura valde coriacea, lamina glabra, eglandulosa, venis crassis, superne elevatis, segmentis angustioribus. Textura, venatione D, scal- pturoidi (Fee) C. Chr. magis affinis, a qua specie differt: soris exindusiatis, lamina glaberrima, pinnis angustioribus. 2. Dryopteris sancta (L.) O. Ktze. Conf. C. Chr. Vid. Selsk. Skr. VII, 4, 295—297; Smiths. Misc. Coll. 52, 378—380. In Santo Domingo this species is very variable. I can distinguish the following varieties, which, however, are connected by intermediate forms. 1. typica C. Chr. Smiths. Misc. Coll. 52, 379. — Small, bipinnatifid, exindusiate, generally glabrous, sometimes hairy on the ribs (var. strigosa C. Chr. 1. c.) or finely pubescent on the upperside (var. hirta Jenm.). Underside with large red glands. Eggers no. 2512b, 2512 (approaching var. Balbisü); Picarda no. 312, 606, 685, 1180. — Barrabas: Raunkiaer no. 1905 (Herb. C. Chr.). Rio Mameyes: Eggers no. 2780 (U.S. Nat. Herb., not this no. in Herb. Krug et Urban). f, strigosa C. Chr.: Picarda no. 727. 2. var. Balbisu. (Spr.) C. Chr. Vid. Selsk. Skr. VII, 4, 296 f. 20. — Large; largest pinnae mostly equal-sided, pinnate, with linear pinnulae or segments, which are toothed or crenate, the basal ones often deeply lobed. Underside glandulose, glabrous or slightly strigose on the ribs. Sori exindusiate (?). Eggers no. 2540, 2540b, 2780 (in Herb. Krug et Urban, not in U, S. Nat. Herb.); Weinland no. 56; J. N. Rose etc. no. 4386; Ber- tero no. 796; Prenleloup (Herb. Christ); Marmelade: Nash et Taylor no. 1229 (U, S, Nat. Herb.). Obs. The identification of this form to Polypodium Balbisii Spr. is due to Prof. Hieronymus, while Sprengel himself (Syst. IV. 1 p. 101) referred his plant to D, Sprengel and also Kuhn (in Engl. Jahrb. XXIV, p. 116). I have now seen a fragment of Sprengels specimen (Bertero no. 796) and can ascertain Hieronymus’ opinion. 26 C. Christensen: Dryopteris species et varietates novae. 3. var. portoricensis (Kuhn) C. Chr. Smiths, Misc. Coll. 52, 380. — Like var. Balbisii, but rather hairy throughout, especially on rachis, ribs and upperside, scarcely glandular beneath. Sori indusiate; indusium subpersistent, ciliate, and with a few glands. M. Fuertes no. 1085. 4. var. terminalis (Kuhn) C. Chr. nov. var. — (Aspidium terminale Kuhn, in sched.). In general habit, texture and cutting fully like var. Balbisii, but still larger, nearly tripinnatifid, differing from the two former varieties by its non-attenuate lamina, i, e. it lacks the dwindling pinnae below, the lowermost pair of pinnae being not much shorter than the following ones. Rachis, costae and costulae beneath very short-hairy, surfaces otherwise glabrous and eglandulose. Veins in larger pinnules about 8-jugate, often forked, remarkably thick, bearing the exindusiate sori near the apex in the teeth of the segment (or pinnulae), nearly exactly as shown in my figure of v. Balbisü (l. c.). In this respect it resembles somewhat D. limbata (Sw.) Q. Ktze., to which species Kuhn unrightly referred it. — Stipe 15 cm, lamina 35 cm long, largest pinnae 7 cm long by 2 cm broad. May be a distinct species. Eggers no. 2775. Obs. The presence of a distinct indusium in D. sancta var. portoricensis makes it doubtful whether the form from the Lesser Antilles referred by me to D, consanguinea (Fee) C. Chr. (Vid. Selsk. Skr. VII, 4, 297) can be safely distinguished as a species from D. sancta. I have some doubt what the true Aspidium consanguineum may be. The pinnae and segments figured by me (1 c. fig. 21) is nearly certainly a small form of D. lim- bata (Sw.) O. Ktze. But there occurs in some of the islands, especially Martinique, Dominica and Guadeloupe, and also Porto Rico (Sintenis 1753) a smaller form, which perhaps is the true D. consan- guinea. This form is as to important characters, size, glandular under- side, unequal-sided pinnae, scarcely to distinguish from the typical D. sancta, and it is by nearly all authors referred to that species. Still it differs materially by its distinct, persistent glabrous or slightly ciliated indusia, and further it differs by the shape of the segments, which are attenuated towards the apex, sometimes nearly triangular, not as those of D, sancta linear. Thus it recedes from D. sancta in the direction of D. opposila. Carl Mez: Generis Paspali species novae. 27 VIII. Generis Paspa/i species novae. Auctore Carl Mez. (Originaldiagnose.) 1. Paspalum bicilium Mez, spec. nov. Perennis, ad 0,5 m alta, caespitosa, e rhizomate brevissimo multi- ramosa. Culmi ut videtur sueto pluries ramosi, graciles, teretes, glabri laevesque. Folia vaginis tubulosis, appressis, glabris vel margine prope apicem paucipilosis, laevibus; ligulis e majoribus, hyalinis, late sub- triangularibus, grosse crenatis, brunnescentibus, ipsis glabris sed in axillis pilos longissimos gerentibus; laminis suberectis, peranguste triangularibus, in apicem peracutum sensim angustatis, basi breviter subobscureque contractis, chartaceis, siccis planis, cum margine glabris, nervo medio sueto manifesto praeditis, tactu laevibus, ad 40 mm longis et 4 mm latis. Inflorescentia in culmi cujusque fere omnino vaginis induti apice singula, folia bene superans, submultiflora, e spicis 2—3 paullo inaequalibus, erectis, sueto curvatis, gracilibus, sessilibus et ad insertionis nodulos pilosis, spiculas nunc singulatas nunc geminatas illas 2-, has 4-seriatas densissime unilateraliter gerentibus, ad 50 mm longis composita; rhachibus anguste alatim dilatatis, paullo vel apice manifeste undulatis, breviter pilosis, apice spicula vigente terminatis; spiculis bene compressis manifeste asymmetricis, circumcirca perlonge ciliatis cet. breviter dissiteque pilosis, suberectis, pedicellis brevibus sed manifestis tenuibus stipitatis, anguste ellipticis, apice bene acutis, 1,5—2 mm longis et 0,5—0,75 mm latis, latere plana prope basin im- presso-rugosis; glumis paleas superantibus membranaceis, 3-nerviis, inferiore dorso breviter pilosa margine et tuberculis parvis pilos longos niveos emittentibus et verrucis utrinque singulis in setas perlongas patentes vel subpatentes desinentibus praedita, apice acuta; superiore haud tuberculata margine prope apicem longiuscule ciliata item late acuta; paleis aveniis, subaequilongis, apice brevissime barbellato- ciliolatis. Brasilia, prov. Goyaz (Glaziou no. 22562, 22563). 2. Paspalum lineispatha Mez, spec. nov. Annua videtur, e radicibus fibrosis dense fasciculata, florifera ad 0,25 m alta, parvula. Folia vaginis quam culmi internodia brevioribus carinatis, margine dissite longeque pilosis, dorso glabris, laevibus; ligulis brevissimis, rotundatis, quasi pilose laceris; laminis suberectis vel superi- oribus patentibus, bene lanceolatis, basi rotundatim contractis, apice breviter acutis, membranaceis, nervo medio tenui sed manifesto praeditis, margine anguste pallidis minute serrulatis nec ciliatis, utraque facie pilosulis, ad 30 mm longis et 5 mm latis. Culmi basi geniculatim erecti, teneri, subangulati, cum nodis glaberrimi et laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, submultiflora, nunc breviter nunc longiuscule stipi- tata, circuitu breviter lateque cylindrica, glaberrima, pallide virens, ad 28 Carl Mez. 35 mm longa et 15 mm diam. metiens, e spicis suberectis, dense pinna- tim axi insertis, omnibus subaequilongis, ad 12 mm metientibus, sub- sessilibus, secus rhachin foliaceo-dilatatam, venis longitudinalibus in- signiter striatam, in caudam sterilem spiculam ultimam bene superantem, rectam, concolorem, margine minute scabridam spiculas breviter sed manifeste pedicellatas, suberectas, optime 1-seriatas gerentibus composita. Spiculae lineari-ellipticae, glaberrimae, pallide stramineae fere albidae, 1,8 mm longae. Gluma inferior plane deficiens, superior spiculae longi- tudine, lineari-elliptica, apice bene rotundata, nervo medio manifesto 3-nervia, Paleae spiculae longitudine, ex elliptico acutiusculae, coriaceae, stramineae, politae, Peruvia, infra Hacienda Cajabamba, Samanco inter et Casaz, Dept. Ancachs, alt. 3000—3500 m, majo florens (Weberbauer no. 3142). 3. Paspalum vinosum Mez, spec. nov. Perennis, e prostrato ascendens, gracilis, florifera ad 0,3 m alta. Folia vaginis culmi quam internodia plurrimis brevioribus, appressis, haud carinatis, praesertim inferioribus dorso dissite puberulis; ligulis conspicuis, teneris, margine grosse crenatis, glabris; laminis suberectis vel suberecto-patentibus, peranguste lanceolatis, basi contractis, apicem versus sensim acutis, tenuiter chartaceis, nervo medio manifesto prae- ditis, conspicue pallido-marginatis, utrinque pubescentibus, ad 40 mm longis et 3 mm latis. Culmi graciles, geniculatim ascendentes, teretes, ad nodos insignissime barbati, cet. glabri, laeves. Inflorescertia e culmi apice singula, subpauciflora, laxiuscule 2-pinnatim paniculata, folia paullo superans, ad 75 mm longa et 15 mm diam. metiens, e spicis ad 8 suberecto-erectis, sessilibus, ad insertionis nodulos breviter pilosis, ad 20 mm longis composita; rhachibus spathaceis, virentibus angustissime pallido-marginatis, margineque minute scaberulis, haud insignius venosis, glabris, ultra spiculam ultimam in apicem sterilem triangularem lon- gissime productis. Spiculae pedicellis brevissimis pilosulis stipitatae, suberectae, 1-seriatae, glaberrimae, ellipticae, pallide stramineae fere albae, apice rotundatae, 2 mm longae. Gluma inferior deest; gluma superior spiculae longitudine, 3-nervia. Paleae quam gluma minute breviores, pergamaceae, pallide stramineae, laeves, nitidulae, inferior ex elliptico bene acuta superiorem superans, Bolivia, Yungas austr., Sirupaya prope Yanacachi, in fruticetis (Buchtien), wa 4. Paspalum peruvianum Mez, spec. nov. Perennis, rhizomatibus elongatis et vaginis fere glabris subterraneis obtectis stolonifera, florifera ad 0,75 m alta. Folia vaginis culmi inter- nodia superantibus, superioribus vix, inferioribus bene carinatis, cum marginibus glabris, laevibus; ligulis conspicuis, obtusis, margine crenato- laceris non nisi medio pilis perpaucis brevissimis praeditis fere glabris dicendis; laminis e suberecto decurvis, linearibus, basi vix contractis, apicem versus sensim acutis, chartaceis, nervo medio tenui praeditis, cum margine apicem versus valde serrulato-scabro glabris, Culmi geni- Generis Paspali species novae. 29 culatim ascendentes, paullo angulati, cum nodis glabri et laeves. In- florescentia e culmi apice singula, breviter stipitata, multiflora, basi laxior apicem versus densissima, cylindrica, glaberrima, ad 0,1 m longa et 20 mm diam. metiens, e spiculis suberectis, superioribus bene de- crescentibus, sessilibus, usque ad 30 mm longis, secus rhachin foliaceo- dilatatam, apice obtusam sterilem, atro-violaceam, nullo modo undulatam, medio concolorem, margine optime serrulatarn spiculas dense suberectas, brevissime pedicellatas, optime 2-stichas gerentibus composita. Spiculae glaberrimae, pallidae, stramineae, obovatae, apice late rotundatae, tener- rimae, nervo medio insigniter deficiente 2-nerviae, inferior superiorem toto margine amplectens. Paleae quam glumae minute breviores, spi- culae forma, rigidae, laeves, alutaceae, fere opacae. Peruvia, inter Tambo de Viso et Chaupichaca in declivitatibus petrosis, alt. 2650—2880 m, Dezembri florens (Weberbauer no. 137). 5. Paspalum tuberosum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi erectoque, quam maxime incrassato, vaginis longissime pilosis obtecto proveniens, dense caespitosa, florigera ad 0,3 m alta, gracillima. Folia vaginis culmi quam internodia bene brevioribus. inferioribus manifeste superioribus minus carinatis, illis dorso densius pilosis his fere periecte glabris, laevibus; ligulis magnis, ‘truncatis, margine grosse crenatis, glabris; laminis suberecto-erectis, linearibus, basi vix contractis, apice bene acutis, chartaceis, nervo medio tenui sed manifesto praeditis, subtus perparce pilosis vel cum marginibus non nisi minute serrulatis glabris, dorso manifeste pallidis fere albidis, ad 55 mm longis’ et 3 mm latis. Culmi teneri, stricte erecti, com- pressiusculi, cum nodis glabri et laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, subpauciflora, abbreviate subcylindrica, e spicu- larum colore pallide straminea, ad 40 mm longa et 20 mm diam. metiens, e spieis densiuscule pinnatim ax} insertis, suberectis vel subpatentibus, ad insertiones pilosulis, vix ultra 15 mm longis, secus rhachin anguste foliaceam, in apicem sterilem late triangularem, spiculas summas haud superantem desinentem, medio undulatim pallidam, margine laevem spi- culas dense suberectas bene 2-stichas brevissime pediceilatas gerentibus composita. Spiculae bene ellipticae, apice rotundatae, glaberrimae, 1,9 mm longae. Glumae subaequilongae paleas paullo superantes, e late elliptico acutiusculae, 3-nerviae. Paleae e latissime elliptico acutiusculae, rigidulae, stramineae, politae. Peruvia, Dept. Cajamarca, supra San Pablo et supra San Miguel, alt. 2400—3000 m, Aprili et Majo florens (Weberbauer no. 3815, 3932). 6. Paspalum Lorentzianum Mez, spec. nov. Annuae speciem prae se fert, fasciculatim e radicibus tenuibus fibrosis ramosa, florifera ad 0,17 m alta, debilis. Folia vaginis elongatis, paullo carinatis, dorso dissite longeque pilosis; ligulis conspicuis, sub- truncatis, margine inciso-crenulatis, facie nec margine pilosis; laminis flexuosis, linearibus, in apicem peracutum sensim angustatis, basi vix _contractis, siccis planis, tenuiter membranaceis, nervo medio non nisi 30 Carl Mez. tenuissimo praeditis, margine prope basim tuberculis nonnullis piligeris auctis nec serratis, dissite longe pilosis, ad 70 mm longis et 3,5 mm latis. Culmi geniculatim ascendentes, tenues, cum nodis glabri, sub- teretes. Inflorescentia in culmi apice singula, pauciflora, folia paullo vel vix superans, laxe pinnatim e spicis ad 4 si bene evolutis patentibus, inferioribus manifeste graciliterque stipitatis, ad insertionis nodulos breviter pilosis, usque ad 25 mm longis superioribus bene decrescentibus, spiculas breviter et graciliter pedicellis pilosis stipitatas laxe 2-seriatas optime unilaterales gerentibus composita; rhachibus spathaceo-dilatatis, praeter lineam mediam valde undulatam stramineam viridibus, margine haud serrulatis, in acumen sterile desinentibus; spiculis striete erectis, stramineis, glabris, anguste elliptieis, apice rotundatis, ad 1,75 mm longis et 0,9 mm latis; gluma inferiore sequentem cum paleis bene superante, late rotundata, 1-nervia; gluma superiore paleas superante, anguste rotundata, 3-nervia; palea inferiore tenuiter pergamacea, stra- minea, laevi, opaca, superiorem late acutam superante. Argentina, Prov. Salta ad Los Potreros (Lorentz et Hierony- mus no. 180). 7. Paspalum Andreanum spec. nov.. Perennis videtur, e radicibus fibrosis pauciramosa, florifera ad 0,25 m alta, gracilis. Folia vaginis quam internodia longioribus, bene carinatis, dorso longe pilosis; ligulis conspicuis, margine grosse crenatis, glabris; laminis suberectis, linearibus, basi angustatis nec contractis, apicem versus sensim acutis, nervo medio tenui sed manifesto praeditis, membranaceis, utrinque pilis longis e tuberculis minutis ortis conspersis, ad 65 mm longis et 5 mm latis. Culmi geniculatim erecti, tenues, vix angulati, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia breviter stipitata, folia longe superans, pauciflora, in culmi apice singula, e spicis 2 sub- aequalibus, erectis, non nisi minute cürvatis, ad 30 mm longis, secus rhachin bene complanatam, apice sterilem nec spiculam terminalem gerentem, valde undulatam, medio margineque pallidam, omnino laevem, spiculas stricte erectas laxiuscule distichas gerentibus composita. Spi- culae glaberrimae, ex ovato-lineari bene rotundatae, 2,5 mm longae. Glumae validiusculae, aequales et aequilongae spiculae longitudine, 3-nerviae, virentes. Paleae quam glumae non nisi minute breviores, ex anguste elliptico acutae, rigidae, stramineae, laëèves, politae, Columbia, in Andibus orientalibus Pastensibus ad Alto de Tabano, alt. 3600 m. Aprili et Majo florens (Andre no, 3129). 8. Paspalum manabiense Mez, spec. nov. Annua, e radicibus fibrosis patulo-ramosa, florifera ad 0,15 m alta, nana. Folia vaginis quam culmi internodia brevioribus, acute carinatis, cum marginibus glabris, laevibus, inferioribus inflatis; ligulis brevibus, truncatis, glabris; laminis patentibus, bene lanceolatis, basi optime rotundatim contractis, apice breviuscule acutis, membranaceis, nervo medio tenuissimo praeditis, cum margine haud incrassato glabris laevibusque, ad 35 mm longis et 6 mm latis. Culmi geniculatim sub-: Generis Paspali species novae. 31 erecti, angulati, cum nodis glabrietlaeves, Inflorescentia e culmi apice singula, ultra vaginam summam breviter stipitata, viva rubro-fusca sicca albida, glaberrima, breviter subpyramidata, pauciflora, usque ad 50 mm longa mihi visa, optime pinnatim e spicis superioribus decrescentibus lateralibus patentibus vel reflexo-patentibus, sessilibus, ad 10 mm longis, secus rhachin foliaceo-dilatatam in spiculam vigentem desinentem, vix undulatam, medio concolorem angusto margine scabro pallidam, spiculas dense suberectas brevissime pedicellatas, optime biseriatas gerentibus composita. Spiculae glaberrimae, ovato-ellipticae, apice rotundatae et imposite acuminulatae, e glumarum sculptura basin versus manifestissime rugis validis auctis insignes, ad 3,5 mm longae. Glumae quam paleae permulto longiores, membranaceae, spiculae forma, inferior aliquid major superiorem fere a basi apicem usque amplectens, nervis marginalibus subobscuris 3-nerviae. Paleae ovato-ellipticae, subaequilongae, acutius- culae, rigidulae, brunnescentes, politissimae. Ecuador: Prov. Manabi, prope Hacienda El Recreo (Eggers no. 14965). 9. Paspalum Mollendense Mez, spec. nov, Annua videtur, culmis decumbentibus et e nodis radicigeris, florifera spectabiiis semimetralis vel ultra. Folia vaginis culmi quam internodia satis brevioribus, carinatis, cum marginibus glabris, laevibus; ligulis conspicuis, rotundatis, margine valde et quasi pilose laceris; laminis suberectis, bene lanceolatis, basi valde rotundatim contractis, apice breviter acutissimis, submembranaceis, nervo medio validissimo praeditis, cum margine angustissime pallido, remote quasi ciliatim serrulato glabris, laevibus, ad 80 mm longis et 13 mm latis. Culmi e decumbente ascen- dentes, subangulati, cum nodis in sicco aterrimis glabri et laeves. In- florescentia e culmi apice singula, brevius longiusve stipitata, multiflora, optime cylindrica, e spicularum colore lateritia, ad 0,16 m longa et 35 mm diam. metiens, dense pinnatim a spicis suberectis paullo de- curvis, superioribus paullo decrescentibus, inferioribus ad 20 mm longis, ad insertiones brevissime et obscure pilosulis, in spiculas vigentes desinentibus, secus rhachin anguste foliaceo-dilatatam, rectam, medio pallide nervosam et hic nec non margine scabram cet. valde obscure et dissite pilosulam spiculas suberectas, densissime 2-seriatas gerentibus composita. Spiculae glaberrimae, bene ellipticae, apice rotundatae, 1,5 mm longae. Glumae aequales spiculae longitudine et forma, 3-nerviae, inferior superiorem toto margine amplectens. Paleae quam glumae permanifeste breviores, e late elliptico acutiusculae, rigidulae, stramineae, politissimae. Peruvia, prope Mollendo, in saxis formationis Lomae, alt, 50—100 m, Oktobri florens (Weberbauer no. 1553). 10. Paspalum carinato-vaginatum Mez, spec. nov. Perennis, ut videtur subsimplex, ad 0,7 m alta. Culmi stricte erecti, validi, subangulati, glabri laevesque. Folia vaginis tubulosis, appressis, dorso prope apicem acute carinatis, glabris, internodia bene superantibus; 32 Carl Mez: Generis Paspali species novae. ligulis brevissimis, truncato-lineiformibus, margine dense breviter pilosis et in axillis pilos multos longos gerentibus; laminis subpatentibus, linearibus, in apicem subuliformem sensim angustatis, basi haud contractis, rigidulis, siccis complicatis, nervo medio non nisi obscuro praeditis, praeter infimam basin margine ciliatam glabris, ad 0,12 m longis et 5 mm latis. In- florescentia in culmi apice singula, breviter stipitata, multiflora, folia haud multo superans, e spicis subdigitatis 4—6 aequalibus, per anthesin saltem suberectis, haud incurvis, sessilibus vel infimis breviter stipitatis, ad insertionis nodulos longe aureo-strigosis, spiculas singulatas laxe sessiles, basi pilorum aureorum comae insidentes, erectas, rhachibus ex- cavationibus appressas nec ullo modo immersas, optime distichas et uni- laterales gerentibus, ad 80 mm longis composita; rhachibus subdistanter breviter foveatis, optime complanatis, margine pilis longis e tuberculis ortis aureis, linea ventrali minoribus dissitisque item aureis, dorso pilis minutissimis haud luteis praeditis, in spiculam vigentem desinentibus, bene undulatis, paullo ultra 1 mm latis. Spiculae glabrae, ad 1,9 mm longae et 0,9 mm latae, ellipticae, apice rotundatae, haud impressae; gluma inferiore tota violacea apice rotundata, 2-nervia; gluma superiore priorem bene superante acutiuscula, usque ad nervos 2 marginales violacea; palea inferiore quam gluma praecedens vix breviore, obscure 2-nervia, brunnea, polita, a latere visa apice uncinatim incurvula; palea Superiore praecedentem aequante, avenia, Brasilia, Prov. Goyaz (Glaziou no, 22406). ‘ 11. Paspalum erythrochaetum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate crassiusculo, erecto, vaginis pilosis induto fasciculatim proveniens, florifera ad 0,3 m alta, gracilis. Folia vaginis bene carinatas, culmi internodia subaequantibus, dorso bene pilosis; ligulis brevissimis, crassis, integerrimis, rotundatis, glabris; laminis erectis, linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutis, nervo medio manifesto praeditis, rigidulis, utrinque patenter pilosis, ad 0,1 m longis et 4 mm latis. Culmi fere teretes, gracillimi, infra nodos longe et erecte barbatos pilosi. Inflorescentia e culmi apice singula, longissime stipitata, subpauciflora, scoparia, ad 60 mm longa, digitatim e spicis 3—4 aequalibus, strictissime erectis, sessilibus, ad insertiones fere glabris, secus rhachin angulatam nec complanatam, minute scabridam, bene undulatam, in spiculam vigentem desinentem spiculas strictissime erectas densiuscule 2-seriatas gerentibus composita, Spiculae plane sessiles, lineares, apice anguste rotundatae, secus glumarum margines seriatim erecteque purpureo-pilosae, 2,8 mm longae. Glumae aequilongae et paleas aequantes, ex elliptico-lineari late acutiusculae, nervo medio destitutae 2-nerviae. Paleae e late lineari anguste rotundatae, rigidulae, stramineae vel lutescentes, politae, laeves, inferior apice barbellata, Brasilia, Prov. Goyaz (Glaziou no. 22478). (Fortsetzung folgt.) Bepertorium Europarum et Mediterraneum. Herausgegeben von Prof. Br. fF. Fedde. No. 16. I. Band. 30. Juni 1917. Diese Nummer bildet einen Teil der Nr. 415—417 des „Reper- torium specierum novarum“. Für die Sonderbezieher des „Reper- torium Europaeum“ gelten die Zahlen in Klammern (Kapitel, Seiten u. Bogen). Fedde. IX. (LXIII.) Neues aus den „Berichten der Schweizerischen Botanischen Gesellschaft“, Heft XXIV/XXV, Jahrgang 1915/16 (1916 *), Abschnitt „Fortschritte der Floristik (Gefäßpflanzen)“ von Hans Schinz und Albert Thellung (als Separatabdruck ausgegeben am 13. November 1916). Zusammengestellt und mit lateinischen Diagnosen versehen von A. Thellung (Zürich). 28. Melica nutans L. var. plurinervia J. Bär in Boll. Soc. Tiein. Se. Nat., anno XI (1915), p. 94 (cum descr. germ.) et 1. c. (1916), p. 160 (nomen): glumella inferiore quam in typo latiore, 12—18 nervia (in typo 7—9 nervia). Schweiz: Onsernone (Tessin), im Busch- und Hochwald unterhalb Monte Borrini gegenüber Russo mit dem Typus (leg. J. Bär). 29. Agropyron intermedium (Host) Pal. var. arenosum (Spenner) Thellung, l. e,, p. 164, comb. nov. (Triticum repens ¢ Arenosum Spenner, Fl. Friburg I [1825], p. 162; T. repens e Obtusiflorum Spenner, I. c., p. 161°; T. inter- medium 8 Gaudin, Agrost. Helv. I [1811], p. 345; T. repens y glaucescens Schleicher ex Gaudin I. c. in syn.; T. intermedium y dubium Gaudin, Syn. fl. Helv. [1836], p. 91; A. intermedium var. dubium Thellung in Ber. Schweiz. Bot. Ges. XIX [1910], p. 131; A. campestre Gren. et Godron, Fl. France III, 2 [1856], p. 607; 7. [intermedium subsp.] glaucum 2. campestre A, et G., Syn. II, 1, p. 656 11901]; T. repens d glaucum Döll, Fl. Grossherzogtum 1) Siehe auch Rep. XII, 394—305; XIII (Rep. Eur. I), 65—66; XIV, 214 (Rep. Eur. I, 182). Repertorium specierum novarum. (30. VI, 1917.) 3 (16) 34 A. Thellung. 242 | Baden I [1857], p. 130; Wirtgen, Fl. preuss. Rheinprov. [1857], p. 532; Schildknecht, Führer Fl. Freiburg i. B. [1863], p. 10, ed. 2 [1870], p. 10; Lauterer, Exkursionsfl. Freiburg i. B. [1874], p. 16; A. et G., Syn. IL, 1; p. 649 [1901]:); Binz, Fl. Basel ed. 3 [1911], p. 36 — non Pers., Encheir. I (1805), p. 109; A. repens b glaucum Schneider, Fl. Basel [1880], p. 320; Frumentum rhenanum Ernst H. L. Krause in Mitteil. Philom. Ges. Els.- Lothr. II [1907], pp. 477/78 et Exkursionsfl. Deutschl. [1908], p. 82; T. junceum Suter, Fl, Helv, I ]1802], p. 76 ex p.[quoad pl, Rhen.]; Gmelin, Fl. Bad. Als. I [1805], p.-293 — non L.; T. intermedium Hagenb., Fl. Basil. I [1821], p. 117; Duval-Jouve in Mem, Acad. Montpell. Se. VII [1870], p. 374 — non Host; T. pungens Hagenb. 1. c. [1821], p. 118? — non Pers.; T. glaucum Hagenb. I. c. II [1834], App. p. 486 — non [Desf. 1804, nomen nudum!] Lam. et DC. Syn. fl. Gall. [1806], p. 136! [nomen ne- glectum]; T. repens c) maritimum Döll, Rhein. Fl. [1843], p. 69 ex p.! — non Koch et Ziz, Cat. pl. Palat. [1814], p. 5 nec Roth, N. Beytr. I [1802], p. 137!). Schweiz, Elsass und Baden: An beiden Rheinufern von Basel an abwärts nicht selten; Ufer des Ticino bei Bellinzona. 30. Eriophorum gracile Roth f. viviparum Schulthess herb. ex E. Baumann, I. c., p. 166 (cum descr. germ.): flores „virescentes“; ovarium subulato- filiforme, cum stylis = 10 mm longum, bracteas longe superans; perig onii setae breves (+ 1!/, mm), squamiformes, bracteis multo breviores. Schweiz: Kurzried bei Dübendorf (Zürich), in Gräben, 26. Mai 1827 (leg. Dr. Schulthess). 31. Carex distans L. var. neglecta (Degland in Loisel. Fl. Gall. ed.- 2, II [1828], p. 198 pro spec.) Corbiere, Nouv. Fl. Normand. (1893), p. 606 (= C. distans y Deglandi et d Corbieriana Rouy, Fl. France XIII [1912], p. 478) f. 1. Deglandii (Rouy I. c. pro var.) Schinz et Thellung, L c., p. 169, comb. nov. (cum descr. germ.): culmus 60—70 cm altus, apice subasper; folia 2—3'/, mm lata. — f. 2, Corbieriana (Rouy I. c. pro var,) Schinz et Thellung, |. c., comb. nov. (cum descr. germ.): culmus cire, 30—40 altus, laevis; folia plerumque minus quam 2 mm lata. — f, 3. microcarpa Schinz et Thellung, 1. c., p. 170, f. nov. (cum descr, germ.): differt a typo speciei: planta gracilior; folia eximie angustiora, plerumque tantum 1—2-(perpauca ad 3) mm lata; spica ¢ gracilis et tenuis; spicae © breves (plerumque vix 1!/, cm longae); differt a formis praecedentibus varietatis neglectae (et simul a typo speciei) utriculis minoribus (vix ultra 3 mm longis), herbaceo-(nec-griseo-)viridibus, vivis fere laevibus et niti- dis, etiam exsiccatis minus plicato-nervosis, demum rubro-maculatis vel -punctatis, 1) In der Synopsis wird die Pflanze des Rheintales, wie Ernst H, L. Krause (l. ec. 1907) mit Recht hervorhebt, unter 3 verschiedenen Namen an- geführt: S. 649 als T. repens A. T. eu-repens IIb 1 glaucum, S. 655 als T. inter- medium und S. 657 als T. intermedium A. T. glaucum 2. campestre. | Neues aus den Berichten der Schweizerischen Botanischen Gesellschaft. 35 | 243 Schweiz: sehr charakteristisch im unteren und mittleren Wallis, in nassen, etwas salzigen Wiesen längs der Rhone mehrfach (z. B, Charrat, Ecöne, Sitten, Visp). 32, Polygonatum officinale All, var. platyphyllum Brügger ex E. Baumann, l. c., p. 173 (cum descr. germ.): foliis latissimis, suborbiculato-ellipticis (circ. 8—9: 6 cm), obtusis. Schweiz: Irchel (Kt. Zürich), 1870, leg. Osw. Heer. 33. Orchis coriophorus L. var. Pollinianus (Sprengel) Poll. f. virescens J. Bar in Boll. Soc. Ticin. Sc. nat., anno XI (1915), p. 148 (cum descr. germ.) et 1. c., 1916, p. 174 (nomen): habitus et odor varietatis, sed labellum et ceterae perigonii laciniae virides, colore rubro plane distitutae. Schweiz: Onsernone (Tessin), Magerwiese auf Campo ob Loco, ein Exemplar unter normal gefärbten Exemplaren (leg. J. Bär). 34. Salix cf. appendiculata x (arbuscula var. Waldsteiniana x incana) R, Ruser |. c., p. 179 (syn.: S. arbuscula x incana Thell. = $. Thellungu O. v. Seemen in A, et G. Syn, IV, p. 304 [1909]). Schweiz: An der Plessur bei Arosa (Graubünden) oberhalb des Stausees (1610 m), in einem Stock; dabei der sicher binäre Bastard S, arbuscula var. Waldsteiniana x incana in mehreren Exemplaren (1915/16 leg. Thellung). 35. Quercus pubescens x Robur x sessiliflora Thellung (= Qu. helvetica Thellung hybr. nov.), 1. c., p. 180 (cum descr. germ.): pili trium specierum mixti; foliorum forma, longitudo pedunculi etc. intermediae. Schweiz: Lägern über Baden, Schartenfels-Bussberg usw. (leg. Jäggi, Brügger, Schröter, Rikli); Jouxbrülee (Wallis), 1530 m (leg. Gams). 36. Rumex Acetosa L. var. hirsutus J. Bär in Boll. Soc. Ticin. Sc. nat., anno XI (1915), p. 170 (cum descr. germ.) et l.c., p. 182 (nomen): folia utrinque breviter griseo-pilosa. Schweiz: Onsernone (Tessin), zwischen Ponte Oscuro und Verge- letto (leg. J. Bär); in angenäherter Form noch hie und da in der Schweiz. 37. Polygonum dubium Stein ex A. Br. (P. mite auct.) var. ambiguum Thel- lung (olim sub P. miti) comb. nov., 1. c., p. 182. 38, Silene vulgaris (Mönch) Garcke var. rubriflora (Boiss. sub S. inflata) Schinz et Thellung, 1. c., p. 184, comb. nov. (syn.: var. rosea J. Bär in Boll. Soc. Ticin. Sc. nat., anno XI [1915], p. 178). Schweiz: Onsernone (Tessin), bei Loco und Vergeletto, ziemlich häufig unter dem Typus (leg. J. Bär); Güterbahnhof Zürich, 1914 (leg. Thellung). | 39. Ranunculus glacialis 1. glabrescens Vetter herb. sec. Schinz et Thellung J, c., p. 189 (cum descr. germ.): perigonii laciniae („sepala“ auctorum glabrescentes, breviter tantum rubro-tomentosulae. 3 (16)* 36 é A Thellung. 244 | Schweiz: Mes Martinets (Alpes de Bex, Waadt), 1887 (Richard in herb. Vetter). 40. Ranunculus glacialis L. f. Sulgeri Schinz et Thellung, L. c., p. 189 (cum descr. germ.): perianthii laciniae („sepala“ auctorum) glaberrimae; differt a R. alpestri incisione foliorum basilarium, perianthii laciniis her- baceis multinerviis nervis ramosis, nectarlis (,petalis“ auctorum) leviter emarginatis, dense et valde nervoso-striatis et rostro carpellorum recto. Schweiz: Grat zwischen Val Maisas und Sampuoir (Samnaun), mit der typischen Art, 1913 (leg. Sulger-Buel). 41. Ranunculus flaccidus Pers. subsp. Rionii (Lagger) Gams comb. nov., l. c., p. 189 (= var. Rionü auct. Helv.). 42. Saxifraga Cotyledon L. var. longifolia J. Bär in Boll. Soc. Ticin. Sc. nat., anno XI (1915), p. 215 (cum descr. germ.) et |. c. 1916, p. 199 (nomen): folia quam in typo dimidio angustiora, apice distincte angustata, S. Hostii Tausch vel S. altissimam Kerner referentia. Schweiz: Onsernone (Tessin), bei Loco, Ponte Oscuro, Vocaglia usw.., an schattigen, jedoch nie von Wasser direkt benetzten Stellen unter überhängenden Felsen; nur in nichtblühenden Exemplaren beobachtet (leg. J. Bär). 43. Saxifraga stellaris L. f. pallida Thellung, L c., p. 199 (cum descr. germ.): caule, ramis et ovariis albido-virescentibus nec rubellis, foliis etiam eximie pallide-virentibus, | Schweiz: Aroser Weisshorn (Graubünden), Gipfelregion (2650 m), mit der Normalform (leg. Thellung). 44. Polygala vulgare L. subsp. vulgare (L.) var. pseudoalpestre Gren. f. albiflorum J. Bär in Boll. Soc. Tiein. Sc. nat, anno XI (1915), p. 257 (cum descr. germ.) et l. c., 1916, p. 215 (P. vulgaris var. pseudoalpestris f, albiflora; nomen): flores initio pure albi, deflorando virescenti-flavidi. Schweiz: Onsernone (Tessin), an nassen Felsen bei Ponte Oscuro (leg. J. Bär). f. variegatum J. Bär, |. c. (1915), p. 257 (cum descr. germ.) et I. c. 1916, p. 215 (f, variegata; nomen): omnibus partibus cum varietate con- gruens, sed flores concinne ex albo et coeruleo variegati, etiam deflorati colorem in alis conservantes, Schweiz: Onsernone (Tessin), an feuchten, aber sonnigen Abhängen bei Corbella und Spreghitto (leg. J. Bär). 45. Euphorbia Seguieriana Necker var. multicaulis (Thuill.) Schinz et Thellung comb. nov., l. c., p. 215 (= E. Gerardiana var. mullicaulis Cha- bert in Bull, Soc, bot. France, XVIII [1871], p. 199). ; Schweiz: Wallis: am linken Rhoneufer bei Charrat (leg. Thellung) und am Rhonedamm unterhalb Fully und Branson (leg. Gams). 46. Huphorbia virgata W. et K. f. esulifolia Thellung, 1. c., p. 215 (cum descr. germ.) (= Æ, Esula Thellung in Vierteljahrsschr, d. Naturf, Ges, Neues aus den Berichten der Schweizerischen Botanischen Gesellschaft. 37 245 Zürich LVI [1911], p. 280 et in Ber. d. Schweiz. Bot. Ges. XX [1913], p. 135): folia caulina basin versus longe attenuata (maxima latitudo partim supra medium), apice saepe obtusiuscula usque truncata, quoad formam plane E. Esulam referentia, sed margine acuto, pallido, plano (nec in- eurvato) integerrimo (nec apice denticulato-aspero). Schweiz: Bief d’Ependes bei Yverdon, 1892 (leg. Dr. Möhrlen); am linken Rhoneufer bei der Brücke zwischen Branson und Martigny (Wallis), 1909 u. 1913 (leg. Thellung) (= E. Esula Thellung 1.c.1911 et 1913 non L.); Güterbahnhof Zürich, 1912 (leg. Thellung); angenähert auch: Rorschach, 1915 (leg. Sulger-Buel). — Deutschland: Wilmersdorf bei Berlin, 1893 (leg. Conrad). — Schweden: Angenähert bei Blekinge, 1872 (leg. Svanlund). 47. Verbascum crassifolium Lam. et DC. var. albiflorum J. Bär in Boll. Soc. Tiein. Sc. nat., anno XI (1915), p. 317 (cum descr. germ.) et I, c. 1916, p. 230 (nomen): omnibus partibus cum typo congruens, sed flores sordide albi. Schweiz: Im Onsernone (Tessin) mehrfach truppweise unter dem Typus, oft fast häufiger als dieser (leg. J. Bär). 48. Linaria alpina (L.) Miller var. concolor Bruhin f. intermedia J. Bär in Boll, Soc. Tiein. Sc. nat., anno XI (1915), p. 318 (cum descr. germ.) et l. c., 1916, p. 230: intermedia inter speciem typicam et varietatem con- colorem; pili faucis corollae intense lutei, sed gibbi labii inferioris pallide coerulei. Schweiz: Mehrfach im Onsernone (Tessin) (leg. J. Bär). 49. Veronica fruticans Jacq. f. glandulifera M. Vogt, |. c., p. 231 (cum descr. germ.): differt a typo speciei glandulis stipitatis numerosis in pedicellis et calyce, sparsis ad ovarium; ceteris characteribus (etiam colore floris) cum specie congruens et inde a VJ. fruticulosa distincta. Schweiz: Breitenalp am Curfirsten-Nordhang (Kt. St. Gallen), ca. 1550 m, und Strichboden am Selun, 1620 m (leg. M. Vogt). 50. Melampyrum pratense L. subsp. vulgatum (Pers.) Ronniger var. nov. pseudonemorosum Beauverd, 1. c., p. 232 (cum descr, germ.): planta + de- bilis, 20—25 cm alta; iaflopeacentia a nodo sexto vel nono incipiens; _ nodi 3 vel 4 infimi breviter ramiferi; folia + 40 x 16 mm, intercalaria in 2—3 paribus, late ovata (+ 46 x 18 mm); bracteae inferiores integerrimae, lanceolato-ovatae, basi rotundatae (+ 30 x 5 mm), superiores minores, parcissime dentatae; inflorescentia brevissima; calycis dentes subulati, marginibus rectis; habitus M. nemorosi L, var. vaudensis Ronniger. Schweiz: Eichenwälder bei Magglingen (Biel, Berner Jura) sehr häufig (leg. Jacob und Moreillon), | 51. Rhinanthus ovifugus Chab. f. debilis Beauverd, I. c., p. 233 (cum descr. germ.): caulis simplex vel parcissime ramosus, 30—40 cm altus, internodiis longissimis; folia quam in typo longiora et angustiora. Schweiz: Sumpfige Wiese bei Roche (Waadt) (leg. Moreillon); Mattmark im Wallis (leg. H. Jaccard). 38 A. Thellung: Neues aus den Berichten d. Schweiz. Bot. Gesellschaft. 246 52. Plantago montana Lam. f. elongata Thellung, 1. c., p. 235 (eum descr. germ.): habitus P. lanceolatae subsp. altissimae; folia 30 cm longa, caulis ad 40 cm altus; inflorescentia cylindrico-conica, 2—24/, cm longa, (exsiccatione compressa) 8—9 mm crassa. / | | Schweiz: Arosa (Graubünden), an der Plessur oberhalb des Stau- sees (1610 m) im hohen Grase (leg. Thellung). 53. Galium palustre L, var. vulgare Uechtr. f. fluitans J. Bar in Boll. Soc. Ticin, Sc. nat,, anno XI (1915), p. 341 (sub var. {ypico Beck, cum descr. germ.) et l. c., 1916, p. 236 (sine descr., cum citatione priore): caulis glaberrimus et laevissimus (nec retrorsum asper), procumbens et in aqua fluitans; inflorescentia pauciflora, parce fructifera. Schweiz: Onsernone (Tessin), häufig in Sumpfgräben auf Segna, 1170 m (leg. J. Bar). | 54. Galium Mollugo L. subsp. elatum (Thuill.) Lange var. Sprecheri Brig.. l. c., p. 236 (cum descr. germ.): proximum var. elato (Thuill.) Briq., a quo differt corolla intense rosea. Schweiz: Küblis (Prätigau), auf sonniger Mauer, 825 m, 1911 (leg. Pfarrer F. Sprecher). 55. Galium rubrum L. var. rubriflorum (Car. et St Lager) Brig. (= var. genuinum Brig.) f. robustum J. Bär in Boll. Soc. Tiein. Se. nat., anno XI (1915), p. 343 (sub var. genuino, cum descr. germ.) et l. ¢., 1916, p. 236 (sine descr., cum citatione priore): planta robustissima, habitu @. Mollu- ginem referens; internodia caulis (ad angulos) et folia (margine) sub- aculeato-asperula; corolla quam in forma normali plerumque paullo palli- dior (= G. rubrum var. scabricaule H. Braun ex Hayek in Hegi Ill. Fl. Mittel-Eur. 1914; R. Beyer in Verh. Bot, Ver. Prov. Brandenb. LVII [1915), p. 146 [1916] [„var. nov.“]?) Schweiz: im Onsernone (Tessin) hie und da auf feuchten Busch- weiden (leg. J. Bar). 56. Chrysanthemum Leucanthemum L.subsp.montanum (L.) Gaudin var, (vel forma) hirsutum (Vetter) Thellung, 1. c., p. 242, var. nov. (cum descr. germ., syn.: Leucanthemum vulgare forma hirsuta Vetter herb. sec. Thell. l. c.): caulis et folia dense crispule-hirsuti. Die Zugehörigkeit dieser Form zur Subsp. montanum ergibt sich aus dem Vorhandensein eines zwar unregelmiissig ausgebildeten, aber deut- lich vorhandenen, einseitig-kronförmigen Pappus an den Randfrüchten und aus den am Grunde + verschmälerten Stengelblättern. Schweiz: Mont Suchet (Waadtländer Jura), am Aufstieg von Ligne- rolles (leg. Vetter); Lägern, am Fuss der Pfeifenrütifluh (leg. Rikli, Thellung); ob Binn (Wallis), 1500—1700 m (leg. Cornaz); Arosa (leg. Thellung). — 57, Hieracium magyaricum N. P. subsp. acrosciadiiforme Käser, ]. c., p. 251, cum descr. germ, (= H. flore ntinum > umbelliferum acrosciadium; Vermischte neue Diagnosen, 39 247 syn. probab.: H. Bauhini auct. et collector, helv. mult.): differt ab H. um- bellifero acrosciadio planta flagellis (nec stolonibus) munita. Schweiz: Scheibenstand auf der „Breite“ bei Stein a. Rhein (Schaff- hausen), 1914 (leg. Sulger-Buel). 58. Arabis muralis Bertol. subsp. collina (Ten. 1811 pro spec.) Thellung in Ber. Schweiz. Bot. Ges., Heft XXIV/XXV, Jahrg. 1915/16 (1916), p. 106 (Abschnitt: Systematik der Gefässpflanzen, von A, Thellung; separat aus- - gegeben im November 1916), comb. nov. (cum descr. lat.): differt a specie typica petalis multo majoribus et latioribus, late spathulatis vel obovatis (in typo subspeciei albis) — Subsp. collina var. rosea (DC. 1821 pro spec.) Thell. 1. c., comb. nov.) (an = var. purpurascens [Presl] Guss?)?) subvar. glabrescens Thell. 1. c., f. nov. (cum descr, lat.): differt a typo Candolleano À. roseae (cf. Deless., Ic. select. II [1823], t. 23 et Bot. Mag. LX [1833], t. 3246) statura humili, foliis abbreviatis, ovato-oblongis (lati- tudine maxima prope basin), late rotundatis vel subcordatis, viridibus, faciebus subglabris (nec stellato-pubescentibus), floribus minoribus, petalis 8 mm tantum longis fere ab apice (retuso-emarginato) ad basin sensim cuneato-attenuatis marginibus fere rectis. | Schweiz: Auf den Felsen nördlich von Belle-Roche bei Neuchatel in Menge verwildert, zuerst von Tripet (Le Rameau de Sapin, 38° annee [1904], p. 36) als A. rosea DC. angegeben. X. (LIX). Vermischte neue Diagnosen. 177. Sorbus arranensis Hedlund in Bot. Unders. Helgeland II, 1914, p. 181. — S. arranensis Hedlund, Monogr. d. Gattung Sorbus: Kongl. Sv. Vet. Akad. Handl. Bd. 35. no. I, p. 60 (1901), excl. syn. Pyrus fennica Syme, nam haec species sec. specimina a Rev. Ley benevole communicata etiam in Arram occurrit. — Syn. Pyrus scandica Boswell (Syne), on the forms of P. aria, in Rep. cur. bot. exch. club 1874—75. Journ. of Bot. XII, p. 284 (1875). — Descr. Arbor humilis foliis subtus albotomentosis, pagina folii evoluti oculis armatis modo pro minore parte per tomentum visibili, oblongo-lanceolatis, ad basin late cuneatis, circiter 1°/,-plo longio- ribus quam latis, infimis obtusis, ceteris subacutis, nervis lateralibus circiter 8 in latere alterutro praeditis, inciso-lobatis, lobis infimis folio- rum plurimorum longioribus quam latis, grosse serratis, margine interno loborum majorum vulgo 2 serraturis praedito, foliis ramulorum elonga- 1) Schon Cesati, Passerini und Gibelli (1886) und Chiovenda (Bull. Soc. bot. ital. 1892, p. 390) vereinigen A. rosea und A. collina zu einer Spezies, die sie (inkorrekt) A. rosea nennen. | 2) Ob die von Gussone (und neuerdings auch noch von Lojacono- Pojero) befürwortete Trennung der A. rosea von A. collina var. purpurascens durchfiihrbar bleibt, muss durch erneute Untersuchungen festgestellt werden. Im Falle der Vereinigung hat der Varietätenname purpurascens die Priorität. 40 Vermischte neue Diagnosen. 248 torum basin versus plerumque profundius incisis et passim ad nervum principalem incisis vel subpinnatis; corymbis 5—8 cm latis, pedicellis tenuissime, hypanthiis et sepalis densius albo-tomentosis, floribus circiter 14 mm latis, staminibus petalis aequilongis, antheris aut parvis et albidis, aut majoribus et ante dehiscentiam dilute roseis, polline irregulariter evoluto, stylis duobus, pro minore parte (in 10—20 floribus pro cento) tribus; fructibus coccineis, si bene evolutis globosis, circiter 9—11 mm longis et crassis, lenticellis circiter 0,2 mm latis parce dispersis, sepalis _ angustis, rectis et paullum conniventibus, albotomentosis instructis, car- pellis superne tomentosis et ibidem latitudine tota et ab apice deorsum fere ad basin inter se liberis. — Est planta homozygotica, quae primum in insula Arram Scotiae detecta per Norvegiam late (Grimstad, Dalen Telemarkiae, Strandebarm, Bindalen) distributa est. In Hardanger (Strandebarm) forma eadem ac in insula Arram antheris albidis et siccis vix 0,75 mm longis crescit. Ab hac discedit forma in Helgeland (Bin- dalen) inventa non nisi antheris ante dehiscentiam roseis et siccis ad 1 mm longis ut in S, fennica et S. lancifolia, quae forma nominanda est neglecta. A Sorbo lancifolia Hedl., cui proxima, differt S. arranensis praesertim foliis latioribus et minus profunde incisis. Quomodo sese differt ab omnibus Sorbis homozygoticis Norvegiae, quibuscum conferenda est, e conspectu sequente elucet. 178. Sorbus norvegica Hedlund in Nyt Mag. Naturvid. LIL (1914), p. 255. — Syn. Pyrus Aria « obtusifolia De Candolle, Prodr, Il, p. 636, pr. p. (Fl. dan. 302 pr. p. S. rupicolam respicit) 1825. — Sorbus (Aria) obtusifolia Hedl., Monogr. d. Gattung Sorbus (Kongl. Sv. Vet, Akad.: s, Handl. Bd. 35, no. 1, p. 80) 1901, nomen jam antea variis Sorbis attributum. — Arbor foliis sat magnis, circiter 95 mm longis et 70 mm latis, subtus dense albo-tomentosis, pagina per tomentum haud visibili, late ellipticis vel rotundato-ellipticis, ad basin late cuneatis, circiter 1!/,-plo longioribus quam latis, obtusis, sed passim brevissime cuspidatis, nervis lateralibus circiter 9 in latere alterutro praeditis, tertia parte superiore obsolete lobatis et argute serratis, serraturis elongatis et acutis, media parte inaequaliter serratis, serraturis breviter acuminatis et basin versus folii obliteratis, quinta-octava infima parte integerrimis, sat breviter petiolatis, petiolis 10—14 mm longis, corymbis circiter 7—9 cm latis, floribus albis, 15—20 mm latis, hypanthiis densissime albotomentosis, sepalis minus dense albotomentosis, acuminatis, in anthesi paullum reflexis, petalis subrotundis, ad basin albotomentosis, staminibus petalis subaequilongis, antheris ante dehiscentiam passim dilutissime roseis, polline irregulariter evoluto, stylis duobus, fructibus depresse globosis, scilicet crassioribus quam longis, ad basin umbilicatis, circiter 10—11,5 mm longis et 12—14 mm crassis, laete coccineis, sapore dulci, lenticellis 0,3—0,4 mm latis dispersis, sepalis conice conniventibus, tomentosis instructis, carpellis superne latitudine tota et deorsum media parte sensim angustiore inter se liberis, — Praecipue in Norvegia meridionali distributa, rarius in Bahusia Sueciae occurrit. Olim e Gotlandia et Lilla Vermischte neue Diagnosen. 41 249 Karlso etiam reportata est. Extra Scandinaviam deesse videtur. A formis S. Ariae subsimilibus jam polline irregulariter evoluto uti planta hetero- zygotica S. Aucuparia x 8. Aria discedit. Proxime conferenda est cum S. porrigente nov. spec. nondum descripta, quae per Europam mediam e Asia minore usque in Angliam distributa est. Differt S. porrigens a S. norvegica foliis minoribus, breviter obovatis, distinctius cuspidatis, serra- turis tertiae partis superioris folii saepissime valde porrectis. Specimina vidimus e Asia minore: Paphlagonia (P. Sintensis. Iter orientale 1892. No, 5128 pr. p., speciminibus pr. p. ad S. graecam pertinentibus), Balkan: Akdagh (Manissadjian. Plantae orientales 811), Ungaria: Herkulesbad (L. Richter), Mähren: Polauer Berge (Heinr. Laus), Germania: ad Landskrone in valle Ahrtal in Rheinprovinz (Sehl- meyer), Anglia meridionali: N. Somerset, Brecon, Cheferton, Mon- mouth, Hereford, Radnor (Aug. Ley). S&S. graeca Lodd. differt foliis magnitudine eadem ac in S. porrigente, subrotundis, obtusis vel obsolete cuspidatis, serraturis brevibus et nervis lateralibus paucioribus. Longius distat Sorbus rupicola (= Pyrus rupicola Syme, Sowerby’s Engl. bot. ed. 3, Ill, p. 244, 1864; Sorbus salicifolia (Myrin) Hedl., Monogr. d. Gatt. Sorbus, p. 78, 1901) foliis obovatis vel obovato-oblongis, tertia-quarta . parte inferiore integerrimis, serraturis brevibus et latis, nervis lateralibus cir- citer 8, sepalis in anthesi patentibus, sed non reflexis, fructibus majori- bus (usque ad 12,75 mm longis et 14,5 mm crassis) et obscurius coccineis. — Ad stirpem S. norvegicae et S. graecae, polline irregulariter evoluto, pertinent insuper S. flabellifolia (Spach) Schauer (= Pirus Conwentzir Graebn., Zur Fl. Pomm. in: Schriften d. naturf. Gesellsch. in Danzig, N. F, IX, 1, p. 368, 1896, secundum figuras perbonas tabulae VIII) et S. persica Hedl., Monogr. d. Gatt. Sorbus, p. 70, quae nervis multo paucio- ribus et aliis notis a S. norvegica valde differunt. — Quid sit Sorbus obtusifolia Asch. et Graebn., Syn. VI, 2, p. 96 foliis obtusis, lobis et serraturis obtusis praeditis, nescio. Certe non est S. norvegica. Dieitur in Suecia meridionali spontanea et passim in hortis culta occurrero. In Suecia meridionali (Kullen Scaniae) solum S. rupicola adest, sed neque hane nec S. norvegicam in hortis cultas vidimus. 179. Hypericum montanum L. forma abbreviatum Reinecke in Mitt. Thür, Bot. Ver., N. F, XXX (1913), p. 19. — Foliis caulinis superioribus lateovatis breviter acuminatis. — Am Möbisburger Holze südlich von Rhoda, Thüringen: 42 F. Fedde. 250 XI. ) Prof. Dr. § Fedde. Kichtbilder a “Plone sera und Biologie. Reihe 89—96. Hubert Winkler, Siebenbürgen und Banat. Der botanifch intereffantefte Teil des weiten ungarifhen Rand- gebirges, der Karpathen (vgl. $. Par, Örundzüge der Pflanzenverbreitung in den Harpathen, Leipzig, 1. Band 1898, 2. Band 1908) ift fein füd- ôftlider und füdliher Teil: Siebenbürgen und der Banat. Denn bier treten in die Gefamtheit der Harpathenflora, wie fie annähernd ähnlich in allen unter derfelben Breite liegenden Gebirgen wiederfehrt, eine ganze Anzahl mediterraner und pontifher Elemente ein. a) Die Waldformationen Siebenbürgens. 441. Siebenbürgen: Buchenwald an der Sinne bei Kronftadt. Sit die Buche (Fagus silvatica 8.) in den übrigen Teilen der Karpathen faft auf Kalfboden befchränft, fo umfäumen in Siebenbürgen Bucenwälder die Gebirge auf jedem Subftrat, bis zu :1500—1400 m Höhe, am Sufe der transfylvanifhen Alpen viclfad in dichten urwald- artigen Beftänden. Bis zu 700 m find Eichen (Quercus sessiliflora Sm.) eingeftreut, nicht felten aud) Seldahorn (Acer campestre €.). Das Unter- holz bilden Hafel (Corylus Avellana &.), Hainbude (Carpinus Betulus £.), Grauerle (Alnus incana [$.] DE.), auffallend häufig auch der wilde Apfelbaum (Pirus silvestris [NUU.] Gray). 449. Siebenbürgen: Buchenbufdhhwald am Pareng bei Petrofeny. Un feiner Höhengrenze wird der Buchenhodwald nicht felten zum Bufhwald, ein Dorgang, bei dem das weidende Dieh die imatifchen Derbältniffe unterftübt. Der Dordergrund zeigt dicht bufchige ,Derbifibuhen’. 143 Siebenbürgen: Mifchwald st am XRotenturmpaß im Alttal. ‘Der Hauptbeftandteil des Waldes ift die Buche, ftarf gemifcht mit Eiche und Hainbuche. Doc fommen hier fon häufig die fhimmernden Kronen der Silberlinde (Tilia tomentosa Möndy) und in einzelnen Eremplaren die Mannaefche (Fraxinus Ornus €.) hinzu, die weiter im Weiten (Banat) tonangebend werden. Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 444 ' Siebenbürgen: Sichtenwald am Vegoi bei : Bermannftadt. Die Fichte (Picea excelsa [Lam.] Link) 1ôft bei etwa 1400—1450 m die Buche ab und reicht aufwärts bis zu 1800 m, dod) ftößt die Be- ftimmung der oberen Waldgrenze wegen der ftarfen Œntholzung des Gebirges auf Schwierigkeiten. 445 Siebenbürgen: Starfe Tanne . (Abies alba [Mill.] DC.) am WMegoi. Wabhrend die Fichte den Hauptbeftandteil der Vadelwdlder in den Harpathen bildet, tritt die Edeltanne meift nur einzeln oder in Gruppen eingelprengt auf, und zwar nicht felten fon in der Region des Buchen: waldes, häufiger im Sihtengürtel. Suweilen fieht man mächtige Stänme. | à + © b) Gehôl;formationen am Domogled (1600 m) bei Herfulesbad und am Kazanpaß (Sanat). Die Flora der Umgebung von Herfulesbad ift eine der reichiten und intereffanteften ganz Europas. Denn fein Gebiet im Kranze der Karpathen ift mit den Balfangebirgen fo eng verfnüpft wie die Kalf- berge des Cfernatals; feine Sandfhaft zeigt dabei fo ftarfe mediterrane Anflänge, wie jie hier in den Wäldern und an den Selfen von Herkules: bad auftreten. Banat: Mifhwald im Cfernatal bei Herfulesbad. Die Wälder des engen Tales werden bis zu etwa 700 m Höhe von einem vielgeftaltigen Laubwald bedeckt, in dem die Buche überwiegt. Keihli eingefprengt erfcheinen die Silberlinde (Tula tomentosa Mönd), die Miannaefhe (Fraxinus Ornus 8%), Eichen (Quercus sessiliflora Sm., Qu. Cerris &., Qu. pubescens Willd.), Sorbus tormi- nalis (%.) Etant, Corylus Colurna &., Carpinus orientalis Mill. Als Unterholz treten auf Prunus Mahaleb £., Sorbus Aria (8.) Crant, Evonymus latifolius Scop., Cotinus Coggyria Scop., Staphylea pinnata &., Cornus mas &., Syringa vulgaris &., Viburnum Lan- tana €. u. a. 446. Banat: Buchenwald des mittleren Lferna- tals mit Weinliane, Vitis vinifera €. Diefe Wälder erweden, befonders durch das Element diefer Lianen, ftellenweife jubtropifhen Eindrud. Die Weinrebe, die hier wild vor- fommt, bildet bis armftarfe und nod dicdere Stämme, die mit den Bäumen in die Höhe wachen und ihre blühenden und beblätterten Triebe in den Kronen der Buchen entfalten, von der einen auf die benachbarten übergehend. Die Stämme hängen wie Taue herab oder riechen in wunderlihen Krünimungen am Boden bin. F. Fedde. Banat: Buchenwald des mittleren Cferna- tals mit Weinlianen, Vitis vinifera 8. Lio | Sanat: Bulehwald an den jonnigen Seifen 5 des Kajanpaffes bei Orfova. Acer monspessulanum £. und Fraxinus Ornus £., durchflettert von Weinlianen, und Clematis Vitalba $. i] 450 Banat: Bufhwald an den fonnigen Selfen bes: des Kuzanpaffes bei Orfova. Rechts eine Weinliane, im Dordergrunde Sambucus Ebulus $. 4 | Banat: Wald in mittlerer Hohe am Hs. Domogled. | Dorn linfs ein Baum von Carpinus orientalis Mill., rehts Pinus silvestris £., linfs am Selfen die fhirmfôrmige Krone einer Schwarzfiefer (Pinus austriaca Hof), die in vereinzelten Eremplaren ziemlich weit herabgeht, auf der Höhe des Domogled aber auch in Beftänden vorfommt. Banat: Wald in mittlerer Höhe am 452. Domoglad. Cotinus Coggyria Scop. (linfs), dahinter hervorfchauend Sorbus Aria (£.) Crank, Fraxius Ornus &. (rebts) als Unterhol3. ling | Banat: Bit vom Gipfel des Domogled I nad) Süden. Kleiner, lichter Beftand von Pinus austriaca Hof, im Mittelarunde hinter dem weißen Stein fnieholzartiges Sliedergebüjh (Syringa vulgaris £.), vorn Origanum vulgare &. Im Hintergrunde rechts die Donan. 454 Banat: Bufdwald auf dem Gipfel des Ge Domogled. Gufammengefett aus Pinus austriaca Hd, Populus tremula £., Carpinus orientalis Mill., Fraxinus Ornus &., Syringa vulgaris $. 455 Banat: Knicholsartige Beftände auf dem a Gipfel des Domogled. Sinfs von der liegenden Perjon Cotinus Coggyria Scop., rechts im Dorder- grunde Wacholder (Juniperus communis &.). c) Waldgrenze und Knieholzregion. Cransfylvanifche Alpen: Waldgrenze und Knieholzregion am Uegoi (2544 m). Die Waldgrenze, die im Gefamtgebiet der Harpathen fehr ver- fhieden hod, in Siebenbürgen zwifchen 1800 und 1850 m liegt, wird durch die Fichte, Picea excelsa Lin? charakterifiert, der fic) in diefer Region noch zwei andere Ladelhölzer zugefellen, die Kärche (Larix decidua Mill.) und die Sirbelfiefer (Pinus Cembra &.); lettere ift in Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 45 253 Siebenbürgen allerdings fehr felten und fommt gerade am Yegoi nicht vor. Immer häufiger drängen fid mit fteigender Höhe Wiefen oder, Selsgeröll in den gefhloffenen Beftand ein. Die Bäche werden von Œberefchen-, Birfen- und Weidengefträuch begleitet, das aud) nod) in der Hnieholzregion ein für diefe fehr charakteriftifches Bufchwerf bildet. Die widhtigften Elemente der Holzvegetation oberhalb der Baumgrenze find aber das Kniehol; (Pinus Pumilio Hanke), die Grünerle (Alnus viridis DE.), der Swergwaholder (Juniperus nana Willd.) und die Alpenrofe (Rhododendron myrtifolium Schott). Während das Hniehols in der hohen Tatra gleihfam als fortfebung des Sidtenmaldes einen mädtig entwicelten Gürtel bildet, ijt es auf den Gipfeln der Oft- farpathen der Weidewirtfchaft des Menfchen ftarf gewichen; in Sieben- bürgen, wo es ftellenmeife fo fhôn entwicelt ift wie in der Tatra, droht ihm diefelbe Gefahr. Hier reicht die HKnieholzregion bis 2209 m. 45% Transfylvanifhe Alpen: Waldgrenze ‘| und Knieholsregion am Pareng (2520 m). Der immer niedriger werdende Fichtenbeftand Löft fich ganz allmählich auf und geht in die hier jehr lockere Knieholzformation über. Cransfylvanifdhe Alpen: Pinus Pumilio Hänfe und Juniperus nana Willd. am Yegoi. 459 Cransfylvanifhe Alpen: Juniperus nana M1 Willd. nod) oberhalb der Knieholzregion. Hwergwacholder und Alpenrofe gehen in den Harpathen weit über die oberften HKrummbholzbüßhe hinaus, freilih nicht mehr in ihrer typifhen Ausbildung, fondern als niedrige poljterförmige Waffen (vgl. 458 und 459), die zulest, äbnlid wie die alpinen Weiden, zwifchen den Steinen und dem Rafen der Gräfer hinfriechen. 3m Dordergrunde noch Geum montanum $. zu erfennen. 460 Transfylvanifhe Alpen: s Alnus viridis DL. am Yegoi. Die Griinerle, die den Weft-e und Sentralfarpathen fehlt, wächit vielfad mit dem Hnieholz gemifcht, bevorzugt aber mehr die feuchteren Ufer der Gebirgsbähe, wo fie mit Salix silesiaca Willd., Pirus Aucu- paria (&.) Gartn. var. alpestris, bisweilen aud) mit Rosa alpina €. ein loderes Bufchwerf bildet. Gelegentlich fteigt die Griinerle an den Baden in engen Tälern bis 1000 m und darunter hinab. Rechts im Dordergrunde Veratrum album &. 458. d) Staudenvegetation des Berglandes. Siebenbürgen: Teleckia speciosa Baumg. (Eingang zur Propaftafhlucht, Burzenländer Gebirge). Huweilen faft mannshohe Pflanze mit großen goldgelben Köpfen, ein Haupt: 46 F. Fedde. charaftergewädhs der montanen Region der Oftfarpathen, befonders an Badyufern und in Gebüfchen. Siebenbürgen: Sambucus Ebulus 8. (Eingang zur Propaftafchludt, Burzenländer Gebirge). Ebenfalls Fräftige, faft mannshohe Staude, an Bachen, Waldrändern, auf Sichtungen, 463 CransfylvanifdheUlpen: Salviaglutinosa®. ‘| aubwaldabhdnge des Notenturmpaffes. Kniehohe, bufchige, gelbblühende Pflanze, hauptfächlich an lichteren Stellen des Buchen und Mifchwaldes. Neicht bis in die Oftfudeten hinein und ift faft überall in den Karpathen ein fehr dharakteriftifcher Slorenbeftandteil. Siebenbürgen: Ruderalflora an einer verlaffenen Sennhütte. Piatra mare bei Kronftadt, Burzenländer Gebirge. Die Vegetation um die Sennhütten fticht meift von dem natürlichen Pflanzen» fleide der Umgebung ab. In iippigfter Entwiclung, dicht gedrängt, erjcheint Rumex alpinus &., licht durchfegt von dem ihn überragenden Carduus Personata (£.) Sacq., hier und da aud eine Kolonie hochftengeliger Weffeln oder von Chenopodium Bonus Henricus £. Ein Borft von Teleckia speciosa Baumg. beweift, wie die urfprüngliche Slora den Ruderalpflanzen den Boden wieder jtreitig zu machen ver{ucht. 464. Siebenbürgen: Ruderalflora an einer verlaffenen Sennhütte. Piatra mare bei Kronftadt, Burzenländer Gebirge. Den Hauptbeftandteil bildet hier Carduus Personata (£.) Jacq., im Dordergrunde linfs Urtica dioica £., in der Mitte Teleckia speciosa (£.) Baumg. 465. e) Degetation naffer Alpenmatten und feudter Shludten. 466 Cransfylvanifhe Alpen: ; Veratrum album €. am Yegoi. Cransiyivantiihe Alpen: Staudenvegetation am Miafuina-Bach in der fubalpinen Region des Wegot. Heracleum palmatum Baumg. ift ein charafteriftifches Glied der Bachufer- formation in der oberen Waldregion und in fubalpiner Höhe, von ftattlichem Wuchs, mit faft meterbreiten Blättern. Doronicum austriacum Jacq. ift für denfelben Stand» ort arafteriftifh, fommt aber auch im Sichtenwalde und fehr reichlih in Buchen- wäldern vor. Aconitum Napellus &. (linfs oberhalb der Perfon), häufig auch auf fıbalpinen Matten und an felfigen Abhängen. Lpilobium alsinifolium Dill. (links oberhalb des fleinen Selsabfturzes), Karne u. a. 467. Cransjylvantj che Alpen: Standenvegetation am 468, | Wajuina-Bac in der fubalpinen Region des Aegoi. Diefelbe Stelle mit weiterer IImaebuna. Transfylvanifche Alpen: Feuchte, fchattige f Selsfpalte an der WegoisSchushiitte. Doronscum austriacum Xacq., Petasites, Saxifraga stellaris £. (linfs am Rande des Ubfalls), Athyrium, Luzula. Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 47 255 . Transjylvanijdhe Alpen: Staudenvegetation 470. jin montaner Höhe, Crepatura-Schludht am Königftein, Burzenländer Gebirge. Die Degetation diefer engen, jehr feuchten Schlucht ift außerordentlih üppig. Sedum carpathieum Reuf (linfs oben), Chrysanthemum rotundifolium D. K., Delphinium elatum &., Acomitum lasianthum Adb. (Die Gattung Acomtum ift in Siebenbürgen fehr artenreich; außer der hier genannten Art ftehen in der Crepatura häufig auf wenigen Quadratmetern noch A. Napellus £., A. Anthora £., A. Baum- gartenianum Simf.), Carduus Personata ($.) Jacq., Labanotis montana Crank (rechts unten). f) Selfenflora. Banat: Ceterach officinarum Willd. an fonnigen Kalffelfen u. lauern bei Herfulesbad. Der fleine rerophytijhe Sarn gehört zu dem in diefem Gebiet auffälligen mediterranen Element der Karpathenflora. 471. i an der deutfhen Schughütte am Bucfecs, Burzenländer Gebirae. Diefe eozänen Konglomerate, die den juraffifhen Kalfen des Gebirgsftocdes aufgelagert find, verleihen bis hoch hinauf ins Gebirge den Selfenbildungen durch ihre mojaifartige Sufammenfegung ein immer wechfelndes Sarbenbild. Der Sels- bloc ift bewadhjen mit Campanula carpathica Jacq. (linfs), Poa alpina &. (rechts davon, an den Halmen deutlich Fenntlich), Salix reticulata &. (rechts), Juniperus com- munis £. (ein Fleines Straduchlein zwifhen Poa und Salix), Sedum alpestre Dill. (unter Campanula und Poa). Sinfs ragen die großen Blätter von Rumex alpinus &. herein, die fic) als Ruderalpflanze in der Nähe der Hütte angeftedelt hat. Siebenbürgen: Kalffonglomeratfeljen | : =? | Siebenbürgen: Degetation der trodnen Kalffeljen am Gipfel der Sinne (790 m) bei Kronftadt, Burzenländer Gebirge. Paronychia cephalotes M. B., eine wärmeliebende Pflanze von fteppenhaftem Charafter, Teuerium montanum £., eine in den Karpathen weit verbreitete Kalf- pflanze niederer Regionen, Dianthus spieulifolius Schur, ein Endemismus der Oft- farpathen. 3 | =} Siebenbürgen: Dianthus spiculifolius Shur am Kônigftein, Burzenländer Gebirge. 474. | Transfylvanifhe Alpen: Kalffelfen- 475. vegetation in der alpinen Region des Pareng. i Cerastium alpinum &., in den Karpathen auf allen möglichen Subftraten all gemein verbreitet; Saxifraga bryoides £., eine über die Grenzen der Weftfarpathen hinaus bis in die Sudeten vorfommende, ebenfalls bodenvage Pflanze. 8) Derfhiedenes. Cransjylvanijdhe Alpen: 476. Bruckenthalia spiculifolia (Salisb.) Achb. im Porumbader Tal bei Ste. Diefes immergrüne Heidefraut, das der pontifchen flora angehört erreicht in den Süboftfarpathen die Mordgrenze feiner Derbreitung. Es 48 F. Fedde: Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 256 erfcheint in üppigiter Entwidlung eiwa an der oberen Örenze der Fichte, fteigt aber einerfeits bis in die Buchenregion hinab, andrerfeits bis in die Knieholzregion hinauf, wo es fich oft mit Vaccinium oder Swers- wacholder vereinigt und bei 2000 m nod reichblühende Sträudhlein bildet. Siebenbürgen: 471. Myricaria germanica (£.) Desv. im Bett des Tömösfluffes bei Kronftadt. Der in Mittel- und Nordeuropa weit verbreitete fteife Strauch) ijt ein Charaftergewads der Hiesbanfe und verfchotterten Ufer der Gebirgsflüffe. Obwohl er am Olfaufer bei Tefchen noch vorfommt, tritt er nad) Schlefien nicht hinüber. Siebenbürgen: Eryngium campestre &. | 478. auf trocdenen Triften am Rotenturmpaf. Die in WMittele und Südeuropa, Sibirien, Dorderafien und Yord- afrifa verbreitete Pflanze ift fchon durch den Fugligen Wuchs, die graue Sarbe und Stadlihfeit als Bewohnerin trodener Standorte gefennzeichnet. In den Harpathen ift fie vor allem ein Charaftergewähs der fteppenartigen Pußtaweide, die fi befonders da entwidelt, wo die weite Ebene hart an den Fuß des Gebirges berantritt. 479 Transfylvanifche Alpen: Carlina acaulis 8. ‘1 auf Bergwiefen am Supe des Pareng. Die über ganz Süd- und Mitteleuropa verbreitete Eberwurz tritt in den Karpathen oft maffenweife und nicht felten in der langftengeligen Form auf den Bergwiefen und fubalpinen Matten auf. Siebenbürgen: | Umgefallener Baumftamm mit „Überpflanzen”. Bucfecs, Burzenländer Gebirge. Obwohl das ganze Gebiet der Karpathen von Fontinentalem Klima beherrfcht wird, genießt doch ftellenweife, befonders in Gebirgsfchluchten, die Degetation über- reicher Seuchtigfeit, wovon die Üppigfeit des Staudenwuchfes und das faft urwald- artige Ausfehen mancher Wälder zeugt; fo auch diefe dichte Fülle von „Überpflanzen“, an der fih fogar die Fichte (Picea excelsa Einf) beteiligt, von Holzgewächen fonft nod eine Rubus-Urt, ferner ein Nephrodium und Saxifraga cuneifolia $. Alle wachfen in einem dicen Hypnwm-Polfter. Druck von A. W, Hayn’s Erben (Curt Gerber), Potsdam, Riepertorium sperierum novarum renni vegetabilis. No. 418/421 | XV. Band 31. Dezember 1917 See Zehnte Kriegsnummer. Vom 1. X. 1917 ab muss ich einen Kriegszuschlag von 25% für alle bis dahin noch nicht bezahlten Bezugsgelder eintreten lassen, auch für die früheren Bände. Fedde, z. Zt. Hauptmann u. Referent für Volksernährung bei der Kriegsamtsstelle Posen, Posen W 3, Gr. Berliner Str. 39 II. XII. Orchidaceae novae et criticae. Auctore R. Schlechter. (Originaldiagnosen.) Decas XLIX.—L. Additamenta ad Orchideologiam ecuadorensem Ill. 481. Craniches ecuadorensis Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 40 cm alta; foliis rosulatis c. 5, petiolatis, erecto- patentibus, glabris, lamina anguste elliptica, acuminata vel subacuta basi cuneata, 5,5—7 cm longa, medio fere 1,2—1,5 cm longa, petiolo basi dilatata vaginante, c. 3—4 cm longo; scapo erecto, tereti, gracili, rhachi sparsim glanduloso-puberula, racemo subdense multifloro elongato incluso c. 40 cm alto, sparsim vaginulato; bracteis Janceolatis, acutis vel acu- minatis, ovario subduplo brevioribus; floribus parvulis, erecto-patentibus ; sepalo intermedio antico anguste oblongo, obtusv, concavo, glabro, c. 4 mm longo, lateralibus oblique ovatis, obtusiusculis, glabris, 3,5 mm longis; petalis oblique ovatis, obtusiusculis, glabris, 3,5 mm longis; petalis oblique ligulatis, valde obtusis, apicem versus paululo dilatatis, 4 mm longis, margine minute undulatis; labello sessili late ovato, basi cucullato-concavo glabro, nervis 3 incrassatis venis lateralibus paucis incrassatis divergentibus additis, 2,5 mm longo, explanato infra medium 3 mm lato; columna brevi, semitereti, glabra, rostello brevi, exciso; ovario pedicellato sparsim glanduloso-pilosulo, ec. 8 mm longo. . Ecuador: In silvis Andium Quitensium, c. 2500 m s. m., A. Mille. Repertorium speeierum novarum. XV. (31. XII. 1917.) 4 50 R. Schlechter. Eine sehr interessante, habituell mehr an Ponthieva erinnernde Art, deren Blüten aber eine echte Craniches anzeigen. 482. Ponthieva nigricans Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, gracilis, c. 25—-30 cm alta, exsiccatione nigricans; foliis basilaribus 2, erecto-patentibus, petiolatis, glabris, 4—12 cm longis, lamina oblique elliptico-oblonga acuminata, basi cuneata, 3—7,5 cm longa, medio fere 1,8—3 cm lata; petiolo basi vaginante 1,3—5 cm longo; scapo erecto, vaginulis paucis acuminatis, dissitis obsesso, basi glabro, apicem versus glanduloso-pilosulo; racemo laxe 7—15-floro, sensim elongato; bracteis lanceolatis acuminatis, ovario vulgo brevioribus; floribus in genere vix inter majores, »erecto-patentibus, inversis; sepalo intermedio anguste oblongo, obtuso, extus glanduloso-puberulo, ec. 6 mm longo, lateralibus oblique ovatis obtusiusculis, extus sparsim glanduloso-puberulis, intermedio aequilongis; petalis e basi breviter unguiculata oblique sub- falcato-lanceolatis obtusis, lamina basi margine anteriore paulo dilatata, margine anteriore minute papilloso-ciliolata, leviter undulata; labello e ungue brevi basi columnae adnato cuneato-cucullato, antice trilobato, minuto, 4,5 mm longo, antice vix 2 mm lato, ad apicem unguis callo obtuso transverso ornato, lobis lateralibus brevibus sem iorbicularibus intermedio aequilongo ligulato obtuso; columna brevi crassa, rostello perbrevi, ovario cylindrico sparsim glanduloso-puberulo, pedicello incluso c. 9 mm longo, Ecuador: In collibus interandinis, A. Sodiro no. 223. Durch die Form der kleinen schmalen Lippe ist diese Art vor allen übrigen bisher bekannten sebr gut gekennzeichnet. 483. Ponthieva orchioides Schltr., spec. nov. Terrestris erecta, 25—30 cm alta, habitu Orchidis; foliis basilaribus rosulatis 5—6, oblongo-ligulatis, basin versus angustatis, basi ipsa sursum dilatata amplectente, acutis, glabris; 4—7 cm longis, medio fere 1,2—1,8 cm latis; scapo erecto, stricto vel substricto, vaginulis lanceolatis acuminatis dissitis ornato, basi glabro, apicem versus et rhachi glanduloso-puberulo; racemo dense multifloro, elongato, cylindraceo, usque ad 10 cm longo, c. 1,5 cm diametro; bracteis lanceolatis acuminatis, erecto-patentibus. inferioribus ovarium aequantibus, superioribus sensim brevioribus; flori- bus in genere inter minores erecto-patentibus, inversis; sepalo intermedio anguste oblongo, obtusiusculo, extus glanduloso-puberulo, 4 mm longo, lateralibus oblique ovatis, glanduloso-puberulis, intermedio subaequilongis; petalis sepalo intermedio subaequilongis et margine apice cohaerentibus, late et oblique semirhombeis, obtusis, basi unguiculato-attenuatis, mar- gine anteriore minute papilloso-ciliolatis, medio fere 2,25 mm latis; labello brevissime unguiculato, ungue ima basi columnae adnato, lamina suborbiculari, concava, antice in lobulum parvulum sub- orbiculari-spathulatum producto, intus sparsim granuloso-verruculose, lineis 3 incrassatis e basi usque ad medium, 3 mm longo, expanso 3,5 mm lato; columna brevi glabra, 1,25 mm longa; ovario pedicellato glanduloso-puberulo, c, 8 mm longo, Orchidaceae novae et criticae. 51 Ecuador: In dumetis interandinis, Pifi, A. Mille, no, 27a. Mit P. glandulosa R. Br. verwandt, aber mit viel kleineren Blüten und kürzer genagelter Lippe. 484. Stenorrhynchus Millei Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta 30—60 cm alta; radicibus carnosis, villosis, fasci- culatis; foliis basilaribus rosulatis 4-6, erecto-patentibus, elliptieis acuminatis, basi in petiolum laminae fere aequilongum sensim angustatis, petiolo incluso 20 cm longis, medio fere 2,5—4 cm latis, glabris; scapo. erecto, tereti, glabro, stricto vel substricto, vaginis 4—7 arcte am- plectentibus, acuminatis, altis obsesso; racemo dense multifloro, oblongideo vel cylindraceo, usque ad 10 cm longo, c. 4 cm diametro; bracteis lanceolato-ellipticis, acuminatis, ovarium vulgo superantibus, erecto- patentibus; flores speciosi, albidi; sepalis Janceolatis obtusiuscule acu- minatis, glabris, c. 1,1 cm longis, lateralibus obliquis, basi decurrentibus; petalis oblique ligulatis, obtusiusculis, sepalo intermedio aequilongo margine interiore agglutinatis, glabris; labello erecto, e basi concava medio trilobato, 1,1 cm longo, medio fere explanato 4,5 mm lato, extus praesertim in lobis lateralibus perdense papilloso-puberulo, intus dimidio inferiore minute papilloso, lobis lateralibus oblique triangulis, obtusis, erectis, intermedio antico, oblongo, obtusiusculo, margine leviter undu- lato; columna gracili, apicem versus dilatata, antice infra stigma dense villosula, dorso minute papillosa, cum rostello gracili 7 mm alta, pede distincto brevi; ovario cylindraceo, subglabro, c. 1 cm longo. Ecuador: In silvis subandinis montis Pichincha, versus Lloa, A. Sodiro X, no. 143, bliihend im Juli 1871 und im Mai 1903; terrestris in regione andina prope Pifi. A. Mille, blühend im Mai 1877. (Flores albidi, bracteae coloratag, folia in medio albidae.) Eine prächtige Art. Mit S. speciosus Rich. verwandt, aber durch die Färbung und Form der Blütenteile verschieden, 485. Elleanthus ventricosus Schltr., spec. nov. Erectus, parum ramosus, usque supra 60 cm altus; caulibus gracilibas probabiliter vulgo simplicibus, plurifoliatis, teretibus, certe usque 60 cm altis, interdum (vel semper?) parum ramosis, vaginis foliorum striatis glabris nudis omnino obtectis, c. 3 mm crassitudine; foliis erecto-paten- tibus, lanceolatis, acuminatis, cuspidatis, basi longicuneatis, marginibus recurvis, coriaceis, glabris, 8—13 cm longis, medio fere 1,3—1,9 cm latis; racemo abbreviato, ovali vel subgloboso, dense multifloro, usque ad 3,5 cm longo, 3 cm diametro; bracteis lanceolatis, aristato-acuminatis, patentibus, flores longe superantibus, praesertim apicem versus sparsim furfuraceis; floribus in genere mediocribus, erecto-patentibus, extus furfuraceis, intus glaberrimis; sepalis ellipticis, breviter cuspidatis, 7 mm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique oblongo-ligulatis, obtusis cum apiculo, leviter undulatis, quam sepala subaequilongis; labello circuitu suborbiculari, obtusissimo, basi venticoso, margine minute serrato, vix explanato 7 mm longo, medio fere 9 mm lato, glabro, callis 2 oblongis carnosis, satis magnis supra basin instructo; columna semitereti, crassa, 4* 52 R. Schlechter. pro genere brevi, antice obscure longitudinaliter carinata, 5 mm longa; ovario cylindraceo, furfuraceo, 6—7 mm longo. Ecuador: In rupestribus temperatis prope A. Sodiro no. 40. blühend im Dezember 1871. Scheint mir am besten mit E. Hallii Rchb. f. zu vergleichen, hat aber breitere Blätter, eine mehrblumigere Inflorescenz und ein ver- schiedenes Labellum. 486. Pleurothallis Millei Schltr., spec. nov. Epiphytica, ut videtur patula, elongata; rhizomate crassiusculo, elongato, .distanter caulibus obsesso, 3—5 mm diametro; radicibus pro genere crassiusculis, filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus (vel silicet pseudobulbis) cylindraceis unifoliatis, vagina hyalina arcte amplectente obtectis, 1—2,5 cm longis, erectis, plus minus distantibus; folio erecto, lineari, obtusiusculo cum apiculo minuto, basi attenuato, coriaceo, glabro, marginibus saepe recurvo, 4,5—9 cm longo, medio 3—8 mm lato; racemis gracillimis, singulis, tenuiter pedunculatis, erectis, vulgo quam folia paulo brevioribus, laxe 2—4-floris; bracteis cucullatis, apiculatis, pedicello plus duplo brevioribus, floribus tenuibus, in genere mediocribus, omnino glabris; sepalis oblongo-lanceolatis, obtuse acuminatis, nervo medio carinato-incrassatis, vix 1 cm longis, lateralibus usque ad tertiam partem apicalem connatis, obliquis, intermedio paulo angustio- ribus; petalis oblique obovato-spatulatis, obtusis, 4 mm longis; labello oblongo-ligulato, dimidio inferiore dilatato, apice obtuso, obscure bi- carinato, medio fovea elliptica donato, 6 mm longo; columna gracili, semitereti, glabra, 4 mm longa, pede recto; ovario cum pedicello gracili, 7 mm longo. Ecuador: In silvis catenae orientalis Andium, prope Riobamba, €. 3200 m s. m., A. Mille, blühend im August 1912. Eine PARENT APE habituell ziemlich isoliert stehende Art der Gruppe Hymenodanthae— Prorepentes. 487. Stelis callicentrum Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta, gracilis; rhizomate sensim elongato repente, tamen perdense caulibus obsesso; caulibus gracilibus vaginis 2 alte et arcte amplectentibus obtectis, teretibus, unifoliatis, 2—3 em longis; folio erecto, lineari, obtusiusculo, basi angustato, glabro, carnosulo, 2,5 —4,5 cm longo, supra medium usque ad 3 mm lato; racemis singulis, gracillimis, folia usque subduplo superantibus, sublaxe multifloris, secundifioris; bracteis cucullatis, apiculatis, ovario pedicellato brevioribus; floribus minutis, subnutantibus; sepalis tertia parte basilari connatis, rhombeo- ovatis, obtusis, glabris, trinerviis, c. 1,75 mm longis, lateralibus paulo obliquis; petalis late et oblique rhombeis, obtusis, apice paulo incrassatulis, quam sepala fere 3—4-plo brevioribus; labello suborbieulari, minute apiculato, glabro, in medio superne callis 2 oblique ovatis, obtusis ornato, quam petala paululo minore; columna brevi, lata, clinandrio utrinque minute unidendato, petalis paulo breviore; ovario cum pedicello cylindrico, glabro, c, 1,5 mm longo, Orchidaceae novae et criticae. 53 Ecuador: Ad arbores in silvis catenae orientalis Andium, 3200 m s. m., A. Mille. Die Art gehört nach der Lindley schen Einteilung der Gattung in die Gruppe „Monostachyae brachypodae“ und wird daselbst am besten neben S. polyclada Ldl. untergebracht, von welcher sie sich aber durch die Lippe unterscheidet. > 488. Liparis Millei Schltr., spec. nov. Terrestris, longe repens; rhizomate valde elongato, flexuoso, distanter bulbis obsesso; bulbis ut videtur subterraneis, ovoideis vel globosis, c. 5 mm altis, petiolis foliorum basi dilatatis obtectis, c. 7—10 cm distanti- bus; foliis geminatis, erectis, petiolatis, late ellipticis, obtusis vel breviter _ ac obtuse acuminatis, basi rotundatis, lamina 2,7—3,5 cm longa, medio fere 1,7—2,8 cm lata, petiolo 1,5—2,3 cm longo; scapo terminali in apice pseudobulborum erecto, laxe 10—20-floro, 8—10 cm alto, glabro, evaginato; bracteis patentibus, elliptico-lanceolatis, acutis, pedicello vulgo brevioribus; floribus in sectione inter minores, erecto-patentibus, omnino glabris; sepalis, oblongo-ligulatis obtusiusculis, 5 mm longis, lateralibus paulo obliquis; petalis anguste linearibus, basin versus paululo dilatatis, quam-sepala fere aequilongis; labello e basi cuneata dolabriformi antice truncatissimo, angulis obtusis, inaequaliter denticulatis, brevissime apiculato, basi callo emarginato brevi donato, c. 4,75 mm longo, antice 7,5 mm lato; columna gracili, curvata, vix 2,5 mm longa, glabra; ovario cum pedicello glabro, clavato, c. 5 mm longo. Ecuador: Terrestris, in silvis humidis catenae orientalis Andiu m prope Riobamba, c. 3200 m s. m., A. Mille, bliihend im August 1912. Am nächsten verwandt mit L. crispifolia Rchb. f. von Peru, aber vor ihr und allen anderen dieser Verwandtschaft durch die merkwürdige Lippe ausgezeichnet. | 489. Epidendrum inornatum Schitr., spec. nov. Epiphyticum, ut videtur patulum; rhizomate nondum noto, caulibus simplicibus vel parum ramosis, (?) teretiusculis, foliatis, vaginis foliorum arcte et alte amplectentibus omnino obtectis, 25—30 cm longis; foliis erecto-patentibus, linearibus, acutis, glabris, 8—12 cm longis, medio fere 5—7 mm latis; racemo brevi 4—7-floro, e spatha lanceolata, valde acuta, 2,5—3 cm longa, foliis duplo vel plus duplo breviore; bracteis parvulis mox caducis; floribus erecto-patentibus, glabris; sepalis oblongo- lanceolatis, acutis, 7 mm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique linearjbus, obtusiusculis, apicem versus paulo ampliatis, quam sepala paulo brevioribus; labelli ungue lineari, marginibus columnae omnino adnato, 3,5 mm longo, lamina ovato-cordata, obtusiuscula, basi callis 2 semiglobosis ornata, carina mediana usque ad apicem anteposita, 3,9 mm longa, infra medium 2,5 mm lata; columna subrecta, apicem versus paululo dilatata, clinandrio obtuse et breviter trilobulato; ovario cum pedicello brevi glabro, c. 1,3 em longo. Ecuador: In silvis ad pagum Zuño, Riobamba, A. Sodiro no. 71, blühend im Oktober 1886. 54 R. Schlechter. Diese wenig auffallende Art der Sektion Spathium zeichnet sich durch die kurze wenigblumige Infloreszenz aus. Sie scheint ziemlich isoliert zu stehen. 450. Epidendrum microglossum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, gracile, 20—25 cm altum; rhizomate cauli- formi adscendente, radicante; caulibus distantibus flexuosis, paulo com- pressis, foliatis, vaginis foliorum aneipitibus arcte et alte vaginantibus obtectis; foliis erecto-patentibus, lineari-ligulatis, obtusis, glabris, 3—5 cm longis, medio fere 5—7 mm latis; racemis gracillimis, erectis, flexuosis, laxe 6—12-floris, graciliter pedunculatis, pedunculo incluso 8—15 cm longis, spathis 1—2, ancipitibus, obtusis basi protectis; bracteis lanceolatis acuminatis, ovario pedicellato plus minus brevioribus, patentibus; floribus — erecto-patentibus, parvulis, glabris, carnosulis; sepalis ovalibus obtusis, 4,5 mm longis, lateralibus obliquis, obtuse apiculatis, intermedio latioribus; petalis linearibus, dimidio superiore oblique spathulato-dilatatis, obtusis quam sepala paulo brevioribus; labelli ungue oblongo-ligulato, marginibus columnae omnino adnato, 3,5 mm longo, lamina concava, triloba, callis 2 linearibus vel potius callo bipartito usque infra apicem ornato, callo bipartito usque infra apicem ornato, callo mediano aequilongo e medio fere interposito, 1,5 mm longo et lato, lobis semiorbicularibus valde obtusis, lateralibus divergentibus, intermedio antico; columna crassa recta, glabra, lobis lateralibus (stelidiis) oblique triangulis obtusis, 3 mm longa; ovario cum pedicello gracili glabro, c. 5 mm longo. . Ecuador: In silvis montis Corazon, prope Canzacoto. A. Sodiro no. 57, bliihend im Mai 1885. ; Mit E. brachyglossum Ldl. verwandt, aber habituell sowohl wie in den Blüten durchaus verschieden. 491. Epidendrum Millei Schltr., spec. nov. Epiphyticum, adscendens, ramosum; rhizomate decumbente vel patulo cauliformi, radicante; caulibus erectis vel adscendentibus, ut videtur vulgo simplieibus, 10—15 cm altis, teretibus, distantibus, basi vagina donatis, caeterum 3—5-foliatis, vaginis foliorum alte amplectentibus obtectis; foliis erecto-patentibus, ligulatis, obtusiusculis cum apiculo obliquo, 5—7 cm longis. medio fere 1,3—2 cm latis; racemo pedunculato, erecto vel suberecto, spatha singula ancipitis,, acuminata, c. 3 em longa ad basin, pedunculo incluso usque ad 10 cm longo; bracteis patulis, anguste linearibus, acutis, flores vulgo superantibus; floribus erecto- patentibus omnino glabris; sepalis anguste oblongis, acuminatis, extus nervo medio incrassatis, ec. 9 mm longis, intermedio erecto, lateralibus porrecto-patentibus, obliquis; petalis erectis, linearibus, acutis, apicem versus acute serrulatis, sepalo intermedio subaequilongis; labelli ungue lineari, 4 mm longo, bicostato, marginibus columnae omnino adnato lamina plana, 5-partita, 4 mm longa, basi cordata, segmentis 2 basi- laribus oblique ovalibus, grosse dentatis, segmentis 2 medianis diver- gentibus, falcato-linearibus, apice inaequaliter bilobulatis, segmento antico e ungue late lineari antice divergentim bilobulato, lobulis oblongis mar- Orchidaceae novae et criticae. 55 gine exteriore subdentatis, parvulis, apiculo parvulo triangulo interjecto, callis 2 linearibus, obtusis, e basi laminae usque in basin loborum medianorum ornato; columna recta, antice clinandrio lobulata, glabra; ovario cum pedicello glabro, c. 1 cm longo. Ecuador: In silvis subandinis prope San Florencio, c. 2700 m s. m., A. Mille no. 97, A. Sodiro no. 58, blühend im Juli 1883. Eine sehr charakteristische Art der Sektion Spathium, welche mit keiner der mir bekannt gewordenen näher verwandt zu sein scheint. 492. Epidendrum ornithoglossum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, c. 60 cm altum; rhizomate abbreviato; radici- bus crassiusculis, flexuosis, glabris, elongatis; caulibus simplieibus, dimidio inferiore vaginis arcte et alte amplectentibus obsessis, teretibus, dimidio superiore foliatis, paulo compressis, vaginis foliorum striatis arcte amplectentibus omnino obtectis; foliis erecto-patentibus, anguste lanceo- latis, subacutis, glabris, 12—17 cm longis, medio fere 1—1,5 cm latis; racemo dense 10—15-floro, erecto, folia superiora vix excedente, basi spathis 3—4 lanceolatis acutis compressis donato, pedunculo spathas haud excedente; bracteis lineari-setaceis, acutissimis, ovarium aequantibus vel brevioribus; floribus mediocribus, erecto-patentibus, glabris; sepalis ligulatis subacutis, dorso apicem versus carinatis, 1,3 em longis, lateralibus obliquis; petalis decurvis anguste linearibus obtusiusculis, quam sepala fere aequilongis; labelli ungue lineari, marginibus columnae adnato, 6 mm longo, lamina porrecta, carnosula, supra basin trilobata, 7 mm longa, supra basin c. 3,5 mm lata, basi cordata, supra basin callis 2 triangulis ornata, verrucis 2 utrojue latere auctis, lobis laterali- bus dolabriformibus, angulis obtusis, intermedio fere 4-plo longiore ligulato, obtusiusculo, integro, e basi usque supra medium obtuse carinato; columna subrecta, glabra; apice utrinque obtuse auriculata, 7 mm longa; ovario cum pedicello glabro, c. 1,3 cm longo. Ecuador: In silvis montis Palulahua, A. Sodiro no. 60, blühend im Dezember 1871. Zur Sektion Amphiglottium gehörend, aber mit keiner mir bekannten Art näher verwandt. 493. Epidendrum spathatum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, 70—90 cm altum; rhizomate valde abbreviato; radicibus flexuosis, elongatis, niveis; caulibus simplicibus, basi vaginata excepta bene foliatis, teretibus, vaginis foliorum arcte amplectentibus omnino obtectis; foliis erecto-patentibus, oblongis, oblique et breviter acutis vel apiculatis, glabris, 7—12 cm longis, medio fere 2,5—3,5 cm latis; spathis fere 3 pedunculum omnino obtegentibus, acutis, usque ad, 10 cm longis; panicula terminali effusa bene ramosa, laxe multiflora pedunculo incluso usque ad 30 cm longa; bracteis lanceolatis, acuminatis, ovario graciliter pedicellato multo brevioribus; fioribus erecto-patentibus illis EH. floribundi H. B. & Kth. similibus, omnino glabris; sepalis ligulatis subacutis, c. 1,1 cm longis, lateralibus paulo obliquis; petalis an- gustissime linearibus obtusis, recurvis, quam sepala subaequilongis; labelli 56 R. Schlechter. ungue lineari-cuneato, marginibus columnae omnino adnato, c.8 mm longo, lamina circuitu quadrata, 4-lobata, callis 2 lineari-lanceolatis cur- vatis e basi usque in medium ornata, lineis 2 incrassatis e basi usque ad apicem interpositis, 3,5 mm longa, c. 4 mm lata, lobis posterioribus. semiorbicularibus, marginibus incrassatis, lobis 2 anticis oblongo-ligulatis obtusis falcato-divergentibus, quam posteriores aequilongis; columna subrecta, semitereti, glabra, apicem versus dilatata, 8 mm longa, apice utrinque in auriculum obliquum obtusum producta; ovario graciliter pedicellato, glabro, pedicello incluso 2—2,3 cm longo. Ecuador: In silvis prope Niebly ad praed. Boloña, A. Sodiro no. 62, blühend im Januar 1883. | Trotz ihrer offenbaren Verwandtschaft mit E. floribundum H. B. & Kth. hat diese Art am Grunde der Infloreszenz deutliche Scheiden und müsste somit in die Sektion Amphiglottium verwiesen werden. 494, Epidendrum piestopus Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, usque ad 20 cm altum; rhizomate valde ab- breviato; radicibus flexuosis, glabris; caulibus (vel potius pseudobulbis cauliformibus) cylindraceis, apice bifoliatis, vaginis paucis primum ob- tectis, 3—4 cm longis; foliis erecto-patentibus, lanceolato-ligulatis, acutis, basin versus sensim paulo angustatis, glabris, 5—6 cm longis, medio fere 6—9 mm latis; pedunculo _erecto, compresso, valde ancipiti, va- ginulis paucis dissitis arcte appressis donato, nunc foliis longiore nunc paulo breviore, racemo sublaxe 6—10-floro incluso usque ad 15 cm longo, erecto; bracteis lanceolatis acutis, ovario pedicellato plus duplo breviori- bus; floribus illis E. fimbriati H. B. & Kth. similibus, viridibus; sepalis oblongis, apiculatis, extus carinatis, 6 mm longis, lateralibus obliquis, praesertim basi; petalis linearibus obtusis, basin versus paulo angustatis, quam sepalasubaequilongis; labelli ungue lineari columnae marginibus omnino adnato, 4 mm longo, lamina circuitu suborbiculari, basi cordata, medio obscure trilobata, lobis lateralibus oblique triangulis, obtusis, margine exteriore minute denticulatis, intermedio antico semiorbiculari, obtuso, tota 3 mm longa, medio 4 mm lata, callis 3 linearibus rugosis e basi laminae usque in medium laminae decurrentibus; columna semitereti, glabra, recta, 4 mm longa; ovario cum pedicello glabro, c. 1 cm longo. Ecuador: Ad arbores in silvis subandinis, in monte Guamani, 3000 m s. m., A. Mille. Ich glaube diese in der Tracht etwas abweichende Art, am besten in die Nähe von E, fimbriatum H. B. & Kth. verweisen zu können. 495. Epidendrum Pallatangae Schltr, spec. nov. | Validum, erectum, ramosum; rhizomate et radicibus mihi nondum notis; caulibus foliatis, ramosis, vaginis foliorum alte et arcte am- plectentibus dense verruculoso-rugulosis omnino obtectis, ce. 6 mm diame- tientibus; foliis erecto-patentibus, oblongo-ligulatis, obtusis cum apiculo obliquo, 6—10 cm longis, medio fere 1,8—2,5 cm latis: inflorescentia paniculata, c. 10 cm longa, perbreviter pedunculata, dense multiflora, racemo singulo patente in specime nostro ad basin racemi nutantis Orchidaceae novae et criticae. 57 orto, rhachi ut videtur carnosula; bracteis lanceolatis acuminatis, patentibus, ovario multo brevioribus; floribus in genere mediocribus, carnosulis; sepalis oblongis, breviter acuminatis, glabris, c. 1,5 cm longis, lateralibus falcato-obliquis, medio margine anteriore paulo ampliatis; petalis oblique obovato-oblongis, obtusis, glabris, quam sepala paululo brevioribus; labelli ungue lineari, columnae marginibus omnino adnato, ec. 7 mm longo, lamina circuitu late ovato-cordata, infra medium sub- lobato-constricta, apice breviter ac aequaliter 3-lobulata carinis 2 medianis -e margine basilari usque infra basin lobulorum apicalium medio uni- dentatis ornato, lateraliter carinis 2 additis, linea mediana leviter in- crassata, lamina tota fere 6 mm longa, infra medium 5 mm lata, glabra; columna recta, apicem versus paulo ampliata, glabra, 7 mm _ longa, clinandrio serrulato; ovario cum pedicello glabro, c. 3,5 cm longo. Ecuador: In valle Pallatanga, regionis subandinae, A. Sodiro no. 1691, bliihend im September 1891. Leider ist über die Höhe dieser offenbar strauchartig wachsenden Art mir nichts bekannt geworden. Ohne Zweifel müssen wir sie zu Epidendrum stellen, doch ist mir dort eine solche Lippenform mit 2 am oberen Rande entstehenden, dann parallel tiber die Platte verlaufenden Kielen nicht bekannt geworden. 496. Epidendrum trachychlaena Schltr., spec. nov. | Epiphyticum, erectum, ut videtur elatum et (an semper?) parum ramosum; caulibus ramisque bene foliatis, usque ad 6 mm diametro, vaginis foliorum arcte amplectentibus, dense verruculoso-asperatis, striatis omnino obtectis; foliis erecto-patentibus, ellipticis vel lanceolato-ellipticis, interdum obovato-ellipticis, breviter acuminatis, basin versus sensim paulo angustatis, glabris, 12—15 cm longis, supra medium 2,5—4,8 cm latis; paniculis terminalibus breviter pedunculatis, erectis, flexuosis, parum ramosis, usque 15 cm longis, laxe 20—25-floris, glabris, basi vaginulis paucis lineari-lanceolatis acutissimis erecto-patentibus donatis; bracteis anguste lanceolatis, acuminatis, patentibus, nunc ovarium aequantibus, nunc brevioribus; floribus mediocribus, omnino glabris; sepalis ligulatis, subacutis vel apiculatis, basin versus sensim paulo angustatis, 1,6 cm longis, lateralibus obliquis, dimidio anteriore supra medium dilatatis; petalis anguste linearibus; obtusis, apicem versus paulo dilatatis, 1,5 cm longis; labelli ungue lineari, columnae omnino adnato, 1,1 cm longo, lamina circuitu quadrata e tertia parte basilari triloba, 5 mm longa, inter apices loborum lateralium 7 mm lata, lobis lateralibus divergentibus oblique et anguste oblongis, margine obscure serrulatis, intermedio antico transverse ovali, retuso, apiculato, margine obscure serrulato, 7 mm lato, carinis 2 obtusis parallelis e basi usque infra medium laminae decurrentibus; columna gracili, glabra, apicem versus paulo dilatata, 1,2 cm longa; ovario pedicellato glabro, 1,3 cm longo. Ecuador: Epiphytica in silvis subandinis, Canzacoto, San Florenzio, A, Sodiro no. 61, bliihend im September 1892. Eine Art aus der Verwandtschaft von E. floribundum H. B. Kth., aber 58 R. Schlechter. mit viel grösseren Blüten in kürzerer, mehr kugelförmiger, aufrechter Rispe und verschiedener Lippe. 497. Camaridium Sodiroi Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, c. 30 cm altum; rhizomate cauliformi, distanter pseudobulbis obsesso, erecto, tereti, vaginis imbricantibus ob- tusis, ancipitibus omnino obtecto, c. 3 mm diametro; pseudobulbis ob- longis vel ellipticis, valde compressis, c. 2—2,5 cm longis, medio fere c. 1 cm latis, bifoliatis; foliis erecto-patentibus, oblongo-ligulatis, in- aequaliter ac obtuse bilobulatis, basi subpetiolato-angustatis, glabris, 5,5—7,5 cm longis, medio fere 1,3—1,6 cm latis; inflorescentiis unifloris, in rhizomate versus pseudobulbos ortis, pedunculo abbreviato vaginis 2 compressis obtecto, vix 0,5 cm longo; bractea lanceolata, acuta, ovario pedicellato plus duplo breviore; flore erecto-patente in genere vix mediocri; sepalis ligulatis, subacutis, c. 1,4 em longis, lateralibus obliquis; petalis sepalis lateralibus similibus sed brevioribus, 1,1 cm longis; labello cir- cuitu rhombeo-ligulato callo lineari antice leviter dilatato obtuso, e basi usque ad medium fere decurrente, supra medium trilobato, superne callo excepto papilloso, 1,1 cm longo, supra medium c. 3 mm lato, lobis lateralibus parvulis semioblongis obtusis, intermedio antico, oblongo- ligulato, obtuso; columna leviter curvata, glabra, c. 6 mm longa, semi- tereti, gracili, pede recto; ovario cum pedicello glabro, c. 1,5 cm longo. Ecuador: In regione subandina vallis Pallatanga, A. Sodiro no. 97, blühend im Oktober 1886. Eine wenig charakteristisch aussehende Art, welche mit (©. Zuteo-rubrum (Lehm.&Kränzl.) Schltr. (Ornithidium luteo-rubrum Lehm.& Kränzl.) verwandtist, 498. Ornithidium chrysocycnoides Schltr., spec. nov. Epiphyticum, usque supra 30 cm altum, erectum, ramosum; caule ramisque teretibus, dense foliatis, vaginis foliorum striatis minute rugu- losis arcte amplectentibus omnino vestitis; foliis erecto-patentibus, ligu- latis, obtusiusculis, glabris, coriaceis, 3—5 cm longis, medio fere 6—9 mm latis, marginibus recurvulis, sub lente minute serrulatis; floribus axillaribus singulis, brevissime pedunculatis flavido-virescentibus; bractea minuta, breviter acuminata, ovario multo breviore; sepalis ovato- lanceolatis, valde acutis, glabris, carnosulis, 7 mm longis, lateralibus obliquis, petalis oblique oblongis, breviter acuminatis, glabris, quam sepala paululo tenuioribus, 5,5 mm longis; labello carnosulo, valde cur- vato, (genuflexo) e basi late cuneata medio trilobato, superne laevi, glabro, lobis lateralibus semio-oblongis, obtusissimis, intermedio antico, quadrato, antice breviter et obtuse bilobulato cum apiculo conico despectante interjecto, toto 4,5 mm longo, medio fere 3,5 mm lato; columna crassiuscula, glabra, semitereti, c. 3 mm longa, pede distincto, rostello profundius emarginato; ovario subsessili, cylindrico glabro, inter vaginam folii abscondito, c, 1 cm longo, Ecuador: In silvis subandinis, c. 300 m s. m., A. Mille, no. 20, im Jahre 1912, Habituellerinnert diese Artu. die folgende anChrysocycnis, In derGattung,die wahrscheinlich später noch genauerzusichten ist, stehtsie bisher völlig isoliert _ . Orchidaceae novae et criticae. 59 499. Ornithidium pleuranthioides Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, verosimiliter supra 40 cm altum; ramis? vel caulibus? crassiusculis dense foliatis, teretibus, ec. 7 mm diametro, vaginis foliorum arcte amplectentibus striatis, rugulosis, omnino obtectis; foliis oblongis vel oblongo-ligulatis, acutis vel apiculatis, coriaceis, glabris, superne lucidis, 4,5—6 cm longis, medio fere 1,5--1,8 cm latis, marginibus recurvis; floribus axillaribus, singulis, ut videtur viridi- flavidis, carnosulis, breviter pedunculatis; bracteis lanceolatis acuminatis, ovario pedicellato breviore; sepalis lanceolatis, subacutis, glabris, apicem versus extus carinatis, 1,1 cm longis, lateralibus obliquis; petalis anguste oblongis, apiculatis, glabris, obliquis, 9 mm longis, textura quam sepala paulo tenuioribus labello valde curvato, e basi subunguiculato-cuneata dilatato, infra medium obscure trilobato, petalis aequilongo, infra medium 5,5 mm lato, glabro, medio, tumidulo, lobis lateralibus obtusissimis, antico oblongo-quadrato, marginibus undulato, antice breviter et obtuse bilobulato, cum apiculo minuto interjecto, c. 4 mm longo, 3 mm lato; columna semitereti, glabra, c. 6,5 mm longa, pede perbrevi, rostello pro- funde emarginato; ovario cum pedicello glabro, c. 1 cm longo. Ecuador: In provincia Riobamba ad pagum Penipe, A. Sodiro no, 125. Es liegen zwei abgeschnittene Stücke vor, von denen nicht zu sagen ist, ob sie Zweige oder Stämmchen darstellen. Die Verwandtschaft mit 0. chrysocycnioides Schltr. ist unverkennbar, doch ist die Pflanze kräftiger und hat grössere Blüten und ein verschiedenes Labellum. Die vor- liegenden Stücke erinnern an gewisse Pleuranthium-Arten und an Neourbania 500. Notylia ecuadorensis Schtr., spec. nov. Epiphytica, humilis, 7—10 cm alta; rhizomate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; pseudobulbis cylindraceo-ovoideis, lateraliter vix compressis, unifoliatis, 1,3—2,5 cm longis, infra medium usque ad 6 mm diametientibus; folio erecto, oblongo, obtuso, basi sub- petiolato-attenuato, glabro, 6—8 cm longo, medio fere 1,5--2 cm lato; racemis gracilibus graciliter pedunculatis, pedunculo 3—4 cm longo in- cluso usque ad 12 cm longis, dense multifloris; bracteis linearibus asutissimis nunc ovarium superantibus nunc brevioribus; floribus par- vulis, glabris; sepalis ligulatis, subacutis, concavis, vix 5 mm longis, lateralibus obliquis usque ad basin liberis; petalis patenti-porrectis, oblique ligulatis, subacuminatis, quam sepala paulo brevioribus; labello porrecto, breviter unguiculato, petalis aequilongo, glabro, lamina e basi triangulo-hastata elongato-acuminata, carina alta lateraliter compressa per unguem usque in medium laminae decurrente; columna semitereti, _ glabra, recta, apice ipso (rostello) adscendente, 2,25 mm longa; ovarium cum pedicello tenui 4—5 mm longo, Ecuador: Loco speciali haud indicato, A. Mille, 1912. Unter den wenigen Arten der Gattung, welche bis zum Grunde freie Sepalen haben, ist die vorliegende durch die sehr charakteristische Lippenform sehr gut gekennzeichnet. 60 Carl Mez. XIII. Generis Paspa/i species novae. Auctore Carl Mez. (Originaldiagnose.) (Schluss.) © 12. Paspalum Raunkiaerii Mez, spec. nov, Annua videtur, e radicibus fibrosis fasciculatim ramosa, culmis stolo- naceis late repens, e nodis radicigera, florifera ad 0,3 m alta. Folia vaginis quam internodia satis brevioribus, acute carinatis, secus margines longe ciliatis, dorso glabris, laevibus; ligulis brevissimis, rotundatis, margine minute crenatis, glabris; laminis suberectis, bene lanceolatis, basi manifeste rotundatim contractis, apice breviuscule acutis, tenuiter membranaceis, nervo medio manifesto praeditis, praeter marginem usque ad apicem breviter eleganterque ciliatum glabris, laevibus, ad 0,1 m longis et 12 mm latis. Culmi angulati, ad nodos bene barbati cet. glabri, laeves. Inflorescentiae e culmi cujusque apice binae, altera longe graciliterque stipitata altera emergens, pauciflorae, nune digitatim nunc abbreviate pinnatim e spicis 2—3 subaequalibus, suberecto-erectis, vix curvatis, angustissimis, laete virentibus, sessilibus, ad insertiones haud pilosis, ad 50 mm longis, secus rhachin complanatam, bene undulatam, margine angustissime pallidam cet. concolorem, glaberrimam, margine haud vel vix serrulatam, in spiculam vigentem desinentem spiculas strictissime erectas plane sessiles, laxiuscule optime distichas gerentibus composita. Spiculae lineari-lanceolatae, acutiusculae, utrinque secus glumarum nervos erecte albo-pilosae, 2,5 mm longae. Glumae aequi- longae paleas bene superantes, ex elliptico acutiusculae, validiusculae a paleis facile solutae, nervo medio carentes 4-nerviae. Paleae e perfecte anguste elliptico rotundatae, exacte aequilongae, stramineae, coriaceae, nitidulae, minute punctulatae. Antillarum insula St. Jan (Raunkiaer no. 1313). 13. Paspalum arcuatum Mez, spec. nov. Perennis, ad 0,45 alta, breviter sed manifeste caulescens, Folia non nisi obscure equitantia vaginis apicem versus paullo carinatis, non nisi margine breviter pilosis; ligulis brevissimis, truncatis, margine bene sed breviter pilosis; laminis bene linearibus, basi haud contractis, apice acutiusculis, chartaceis, irregulariter arcuato-curvatis, siccis complicatis, glabris, ad 60 mm longis et 4 mm latis. Culmi stricte erecti, gracillimi, glabri, angulati. Inflorescentia in culmi apice singula, longe stipitata folia multo superans, subpauciflora, e spicis ad 4 strictissime erectis, aequalibus, ad 80 mm longis anguste fasciculatim composita; rhachibus angulatis nec dilatatis, optime undulatis, margine minute serrulatis, in spiculam vigentem desinentibus, spiculas optime distichas nullo modo unilaterales gerentibus; spiculis stricte erectis rhachique appressis, distantibus sericei eiusdem haud contiguis, brevissime stipitatis, lineari- elliptieis, utrinque bene rotundatis, glabris, ad 2 mm longis et 0,9 mm Generis Paspali species novae. ; 61 latis; glumis aequalibus et paleas paullo superantibus, nervis 2 acute prosilientibus praeditis; palea inferiore rigida, brunnea, rugulosa, nitida, superiorem paullo superante. Brasilia, loco accuratiore non indicato (Glaziou no, 17933). 14, Paspalum anceps Mez, spec. nov. Perennis, optime caulescens. Folia insigniter equitantia, vaginis basin usque carinatis, elongatis, margine apicem versus longe piloso- ciliatis cet. glabris; ligulis ad folii. dorsum zona villosa notatis bre- vissimis, truncatis, margine dense pilosis; laminis optime linearibus, apice bene vel late rotundatis, basi haud contractis, chartaceis, nervo medio tenui sed acute prominente praeditis, margine prope basin pilis e longioribus tuberculis insidentibus bene ciliatis cet. glabris, ad 0,2 m longis et 9 mm latis. Culmi validi, erecti, praeter nodos barbatos glabri, laeves, optime angulato-compressi. Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, permultiflora, folia longe superans, dense pinnatim e spieis multis aequalibus, prope inflorescentiae basin congregatim insertis superioribus singulatis, erectis, sessilibus, ad insertionis nodos pilosis, rectis, spiculas optime distichas nullo modo unilaterales gerentibus, ad 60 mm longis composita; rhachibus angulatis nec dilatatis, fere rectis, margine serrulatis, in spiculam vigentem desinentibus; spiculis ellipticis, - acutis, stricte erectis rhachique appressis, brevissime pedicellatis, pilosis, ad 2 mm longis et 0,8 mm latis; gluma inferiore bene 5-, superiore bene 4-nervia cet. aequalibus et paleam inferiorem apice barbellatam, stra- mineam, rigidulam, minute tesellatam, nitidulam quam superior aliquid longiorem paullo superantibus. Brasilia, Prov. Amazonas, prope Barra ad Rio Negro (Spruce Pasp. no. 28). 15. Paspalum triglochinoides Mez, spec. nov. Perennis, e radicibus fibrosis fasciculatim proveniens, gracillima, florifera ad 0,25 m alta. Folia optime equitantia vaginis apertis, triangu- laribus, tota longitudine acute carinatis, late hyalino-marginatis, omnino glabris; ligulis brevissimis, truncatis, margine dense breviterque pilosis; laminis erectis, anguste linearibus subuliformibus, apice brevissime acutis basi nullo modo contractis, rigidulis, nervo medio manifestiore destitutis, siceis complicatis, basin versus ad marginem tuberculis parvis praeditis cet. haud serrulatis, glabris. Culmi abbreviati, striete erecti, gracillimi, glabri, angulati. Inflorescentiae e culmi apice binae, pauci- florae, foliis vix vel paullo longiores, digitatim e spieis 2 striete erectis, ad insertionis nodos brevissime pilosis, ad 65 mm longis, angustissimis subteretibus, spiculas laxe distichas nullo modo unilaterales, fere sessiles gerentibus composita; rhachibus angulatis, margine haud serrulatis, leviter undulatis, in spiculam vigentem desinentibus; spiculis strietissime erectis, rhachidis sinubus appressis, alternis sese vix attingentibus, virentibus, anguste lanceolatis, longe acutis, ad 3,75 mm longis et 0,9 mm latis; gluma inferiore sequentem paullo superante margine prope apicem pilosa, 5-nervia; gluma superiore quam palea inferior paullo 62 Carl Mez. longiore, sicut praecedens pilosa, 3-nervia; palea inf. chartaceo-coriacea, laevi, opaca, apice breviter barbellata, quam palea sup. glabra vix longiore. | Brasilia, Prov. Amazonas ad Casiquiare fluvii ostia (Spruce no. 3756). 16. Paspalum Mathewsii Mez, spec. nov. Perennis, florifera metralis, valida. Folia vaginis quam culmi inter- nodia satis brevioribus, acute carinatis, cum marginibus glaberrimis, laevibus; ligulis brevibus, rotundatis, margine breviter denseque mani- festissime pilosis; laminis suberectis, linearibus, basi vix vel anguste rotundatim contractis, apice breviter latiusculeque acutis, nervo medio manifesto praeditis, chartaceis vel coriaceis, margine minute tuberculatis non nisi infime ciliatis, cet. glabris, laevibus. Culmi erecti vel saepius geniculatim ascendentes, angulati, cum nodis glabri, laeves. Inflores- centiae e culmi apice constanter binae, longe stipitatae foliaque multo superantes, multiflorae, laxe egregieque pinnatim e spicis 7 —12 primum erectis tum patentibus, subsessilibus, ad insertiones minutissime pilosis, usque ad 0,1 m longis, secus rhachin angulatam nec compressam, haud marginatam, scabram, in spiculam vigentem desinentem, leviter undu- latam, spiculas haud geminatas stricte erectas appressasque biseriatas gerentibus composita. Spiculae glaberrimae, bene lanceolatae, acutae- valide nervosae, 2,5 mm longae. Glumae ex elliptico late: acutae, aequi- longae et paleas bene superantes, violaceae, 5-nerviae. Paleae ex anguste elliptico acutae, rigidulae, brunnescentes, nitidulae, punctato- rugulosae. Peruvia, loco non indicato (Mathews no. 3239); Ecuador, in jugo centrali Andium, alt. 2200 m (Andre no. 4322). i7. Paspalum Fockei Mez, spec. nov. Perennis, ad 0.6 m alta, habitu iridaceo, Folia equitantia infima squarniformi-ovata rotundata glabra, superiora e vagina valde carinato- compressa, late lineari, profunde aperta, margine ciliata cet. glabra in laminam optime linearem, apice rotundatam, basi haud contractam, optime carinatam, siccam tota longitudine complicatam, chartaceam, medio non nisi obscure nervosam, glabram, ad 0,15 m longam et 10 mm latam producta; ligulis brevissime truncatis calliformibus, margine dense breviterque pilosis. Culmi erecti, validi, compresso-angulati, praeter nodos barbatos glabri, internodiis quam vaginae brevioribus. Inflores- centia in culmi apice singula, breviter stipitata, folia bene superans, subpauciflora, e spicis ad 4 subaequalibus, subdigitatis, suberectis, haud eurvatis, sessilibus, ad insertionis nodulos brevissime pilosis, spiculas laxe distichas nullo modo unilaterales gerentibus, gracillimis, ad 80 mm longis composita; rhachibus valde angulatis nec complanatis, fere omnino rectis, marginibus non nisi minutissime et perobscure serrulatis, in spiculam vigentem desinentibus; spiculis stricte erectis, rhachi appressis, seriei eiusdem sequentibus sese haud attingentibus, plane sessilibus, parce pilosis, sublanceolatis, apice sensim acutis, ad 3,5 mm longis et D Generis Paspali species novae. 63 1 mm latis; glumis aequilongis, apice acutis vel acutiusculis et hic minutissime ciliolatis, bene 5-nerniis; palea inferiore quam glumae sat breviore acutiuscula, straminea, pergamacea, laevi, vix nitidula, apice ciliolata, paleam superiorem rotundatam, apice minute ciliolatam cet. glabram bene superante. Guyana, Surinam bei Paramaribo (Focke). 18. Paspalum polyneuron Mez, spec. nov. Perennis, statura minore vix ultra 0,4 m alta. Folia vaginis apicem versus paullo, inferne nullo modo carinatis, praeter infimam basin dorso appresse pilosam glabris; ligulis brevibus, truncatis, margine optime pilosis; laminis anguste linearibus, sensim subulatimque acutis, basi haud contractis, rigidulis, complicatis, nervo tenui sed prosiliente praeditis, irregulariter undulato-curvatis, glabris, ad 0,2 m longis et vix ultra 2 mm latis. Culmi erecti, graciles, glabri, valde angulati. Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, folia non nisi paullo superans, submultiflora, fasciculatim e spicis ad 4 stricte erectis, subaequalibus, haud curvatis, ad insertionis nodulos bene pilosis, validis, ad 70 mm longis, spiculas optime distichas haud unilaterales gerentibus composita; rhachibus (sueto atro-violaceis) valde angulatis nec complanatis, optime undulatis, margine fere omnino laevibus, in spiculam vigentem desinenti- bus; spiculis stricte erectis rhachique appressis, fere omnino sessilibus, virentibus, praeter infimam basin et apicem breviter pilosa glabris, sub- ovato-lanceolatis, longe acutis, ad 4 mm longis et 1,2 mm latis; gluma inferiore sequentem paullo superante non nisi prope apicem breviter pilosa, optime 7-nervia; gluma superiore praecedenti aequali, paleam inferiorem apice barbellatam, acutam, stramineam, laevem, subopacam, pergamaceam paullo superante; palea superiore margine prope apicem ciliolata. Brasilia, Minas Geraes in Serra de Caraga (Mendonca no. 832), Rio de Janeiro in Serra dos Orgaos (Gardner no. 5908). 19. Paspalum parallelum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi, erecto fasciculatim proveniens, flori- fera ad 0,5 m alta, tenuis. Folia vaginis carinatis, quam internodia longioribus, glabris vel prope apicem paucipilosis, laevibus; ligulis bre- vissimis, transverse callosis, glabris; laminis stricte erectis, anguste linearibus, basi nullo modo contractis, apice persensim acutis, nervo medio manifesto praeditis, siccis haud vel vix complicatis, rigidulis, glaberrimis, ad 0,28 m longis et 3 mm latis. Culmi tenues, subteretes, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, foliis perlonge superata, e vagina summa emergens, pauciflora, pinnatim e spicis 3 subaequalibus, breviter stipitatis, in spiculam vigentem desi- nentibus, secus rhachin valde undulatam, vix compressam, angulatam, glabram, laevem, pallide virentem spiculas stricte erectas laxe 2-seriatas gerentibus, usque a ad 35 mm longis composita. Spiculae fere sessiles, lineares, apice anguste rotundatae, glaberrimae, pallide stramineae, 2 mm longae. Glumae aequales, spiculae longitudine, e late lineari rotundatae, 64 Carl Mez. valide 5-nerviae, a paleis facile solutae. Paleae quam glumae minute breviores, e late lineari acutiusculae, pergamaceae, albidae, opacae, glabrae laevesque. Brasilia, Rio de Janeiro, ad Theresopolis, Februario florens (Moura no. 975). 20. Paspalum tripinnatum Mez, spec. nov. Perennis, validissima, florifera certe metralis vel ultra, Folia vaginis acute carinatis, supericribus saltem culmi quam internodia brevioribus, cum marginibus glaberrimis; ligulis brevibus crassique, crispatis, mar- gine brevissime pilosis; laminis suberectis, late linearibus, vel anguste ellipticis, basi paullo subobscureque rotundatim contractis, apicem versus sensim acutissimis, nervo medio valido praeditis, crassiuscule chartaceis, giaberrimis, laevibus, ad 0,27 m longis et 20 mm latis mihi visis. Culmi crassi, angulati, cum nodis glaberrimi, laeves. Inflorescentia permulti- flora, ultra folium ultimum longiuscule stipitata, densiuscule tripinnatim panniculata, thyrsoidea, utrinque acuta, ad 0,25 m longa et 60 mm diam. metiens; axi valido, undulato, obtuse angulato, scaberulo; ramis nullo modo fasciculatis vero perinsigniter pinnatim e rhachi prodeuntibus, erectis vel infimis suberecto-erectis, usque ad 0,14 m longis mihi visis, praesertim inferioribus insignissime iterum ramulos elongatos proferenti- bus; ramulis florigeris valde angulatis, scaberulis, spiculas praesertim inferiores longe pedicellatas, laxissimas gerentibus. Spiculae erectae, glaberrimae, apicem versus violascentes, anguste ellipticae, valide ner- vosae, 2,8 mm longae. Gluma I. spirulae longitudine, angustius elliptica, apice anguste rotundata, bene 5-nervia; gluma Il. quam praecedens brevior, latius elliptica, bene rotundata, item valide 5-nervia. Paleae an- guste ellipticae, apice acutiusculae, coriaceae, nitidulae, stramineae, quam gluma II. minute breviores. Bolivia, Yungas austr., Sirupaya prope Yanacachi, in silvis laxis (Buchtien ap. Baenitz, Americ. no. 1410). 21. Paspalum connectens Mez, spec. nov. Paspalum reduncum Doell (non Nees) in Mart. Flor. Brasil. II, 2 (1877), 42. — Perennis, ad 0,6 malta, e rhizomate ‘crasso, breviramoso, suberecto proveniens. Folia vaginis extimis dorso densissime niveo-villosis superio- ribus paullo inflate tubulosis, dorso prope apicem subcarinato-nervosis et hic pilis multis e tuberculis ortis praeditis tactu scabridis; la- minis linearibus, et apicem peracutum versus et in basin sensim angustatis, chartaceis, planis, nervo medio conspicuo praeditis, mar- gine angustissime pallido-zonatis non nisi prope apicem plus mi- nusve serrulatis cet. sicut utraque facie pilis multis longis validisque plerisque e tuberculis ortis praeditis, ad 0,1 m longis et 5 mm latis. Culmi validi, erecti, multiramosi, praeter nodos pilosos glabri,: laeves, teretes. Inflorescentia e culmi apice singula, subpauciflora, laxiuscule optime pinnatim e spicis ad 6 distantibus, suberectis, superio- ribus decrescentibus, ad insertionis nodos breviter pilosis, vix ultra 30 mm longis, sueto rectis rarius paullo decurvis, spiculas densissime i in Generis Paspali species novae, 65 confertas 4-seriatas optime unilaterales gerentibus composita; rhachibus bene foliaceo-dilatatis et linea media et margine late membranaceo pallidis cet. stramineis, crenulatis nec serratis, apice sueto in spiculam vigentem desinentibus; spiculis geminatis obscure pedicellatis, et ad ramuli communis et ad spiculae exterioris basin fasciculo setarum flavarum praeditis, valde asymmetricis, glabris, ellipticis, apice late acutiusculis, ad 1,5 mm longis et 1 mm latis; gluma inferiore semper deficiente; gluma superiore plana, elliptica, paleam inferiorem aequante sed quam illa multo angustiore, tenera, medio nervosa; palea inferiore quam maxime concava, e stramineo brunnea, coriacea, dorso dense prominulo-punctulata, opaca, obscure 3-nervia, paleam paullo superante. Brasilia, loco non indicato (Glaziou no. 22578); Minas Geraes prope Lagoa Santa (Warming), loco non indicato (Glaziou no. 17426). 22. Paspalum Ledermanni Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi suberecto fasciculatim proveniens, flori- fera ad 0,5 m alta, gracilis. Folia optime flabellatim disticha, vaginis valde carinatis, cum marginibus glabris, laevibus; ligulis conspicuis, sub- triangularibus, ipsis glabris sed in axillis abunde longeque piligeris; laminis erectis, anguste linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutis, siccis complicatis, nervo medio tenui sed manifesto prae- ditis, chartaceis vel rigidulis, glaberrimis laevibusque, ad 0,15 m longis et 3 mm latis. Culmi stricte erecti, subangulati, toti invaginati, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, pauciflora, in spicam unicam suberectam vel rarius stricte erectam vel nonnunquam minute falcatim incurvam, ad 60 mm longam, glaberrimam, secus rhachin bene dilatatam, fere foliaceam, in spiculam vigentem desinentem, praeter marginem minute scabridam anguste pallidam viridem, spiculas sub- erectas densissime 2-seriatae gerentem reducta. Spiculae pedicellis brevissimis, latiusculis, glabris laevibusque stipitatae, pallide virides, glaberrimae, bene ellipticae, apice rotundatae, 2 mm longae. Glumae aequaliter spiculae longitudine, ellipticae, rotundatae, tenerae sed a paleis facile solutae, 5-nerviae. Paleae fere glumarum longitudine, spiculae forma, rigidae, politae, brunneae pallideque marginatae. Africa australis, in paludibus ad George (Schlechter no, 2236); Kamerun, prope Garua in paludibus ad Benue flumen (Ledermann no. 3420, 4603). 23. Paspalum Niederleinii Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate dense fasciculatim proveniens, florifera ad 0,4 m alta, gracillima. Folia vaginis haud manifestius carinatis, cum margine glabris, ad apicem utrinque longe auriculatis, laevibus; ligulis brevissimis, glabris sed in axillis pilos nonnullos longos gerentibus; laminis erectis, angustissime linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutis, siccis involutis totis subuliformibus, rigidulis, nervo medio manifestiore destitutis, glaberrrimis, laevibus, ad 0,25 m longis et vix 2 mm latis. Culmi erecti, teneri, paullo angulati, cum nodis -glabri et laeves. Inflorescentia in culmi apice singula, subpauciflora, Repertorium specierum novarum. XV. (31. XII. 1917.) 5 66 Carl Mez. ultra vaginam summam brevius longiusve stipitata folia manifeste superans, digitatim e spicis 2 inaequalibus superiore breviter stipitata inferiore sessili, erectis vel suberectis, secus rhachin compressam nec manifestius complanatam, leviter vel vix undulatam, medio pallidiorem, margine vix scabridam, in spiculam vigentem desinentem, glaberrimam spiculas suberecto-erectas dense 2-seriatas gerentibus, ad 60 mm longis composita. Spiculae utrinque secus glumarum margines longe erecteque albo-pilosae, lanceolatae, longe acutae vel subacuminatae, albo-virentes, 4,75 mm longae. Glumae paleas optime superantes, ex elliptico sub- acuminatae, 3-nerviae, inferior sequentem paullo superans. Paleae ex anguste elliptico acutae, pergamaceae, stramineae, nitidulae, fere laeves. Argentina, Territorium Missiones, Rio Uruguay ad Sesame cata- ractam (Niederlein), ad San Pedro prope cataractam fluvii de las Antas (Niederlein no, 2094), ad Rio Yguazu, Salto de la Victoria (Niederlein no. 381a, 381b), 24. Paspalum proximum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate erecto, crassiusculo, vaginis lanuginosis induto fasciculatim proveniens, florifera ad 0,45 m alta, gracilis. Folia vaginis carinatis, cum margine glaberrimis, laevibus; ligulis brevissimis, crassius- culis callosis, glabris; laminis dimorphis, foliorum radicalium angustissime setiformibus, foliorum culmi latioribus anguste linearibus, omnibus basi nullo modo contractis, apicem versus persensim acutissimis, non nisi infima basi ad ligulas pilis paucis longis praeditis cet. glabris, laevibus ad 0,2 m longis. Culmi stricte erecti, subangulati, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia subpauciflora, longe stipitata, folia multo superans, digitatim e spicis ad 3 aequalibus, suberecto-erectis, lateralibus plane sessilibus, usque ad 30 mm longis, in spiculam vigentem desinentibus, secus rhachin compressam vix complanatam, paullo undulatam, aequa- liter virentem, margine laevem spiculas suberecto-erectas dense 2-seria- tim distichas gerentibus composita. Spiculae lanceolato-ellipticae, acutae, utrinque secus marginem pilis longis erectis albis ornatae, 4 mm longae. Glumis generis normalibus in spiculis praesertim superioribus saepius accedit exterior (Panici generis prima) spiculam ultra medium aequans,, lanceolata, longe acuta. fere glabra, 1-nervia; gluma normalis inferior ex elliptico late acuta, 3-nervia, spiculae longitudine; gluma superior priorem aequans et eae isomorpha sed 5-nervia, validiuscula, Paleae quam glumae paullo breviores, ellipticae, anguste rotundatae vel acutiusculae, rigidae, stramineae, nitidulae, optime punctato-rugulosae. Paraguay, ad Villa Rica, in pratis humidis (Balansa no, 69), in altaplanitie Sierra de Amambay (Hassler no. 11382). 25. Paspalum Riedelii Mez, spec. nov. Paspalum Neesii Doell (non Kth.) im Mart. Flor. Brasil. Il, 2 (1877), 83, e, p. Perennis, gracilis, florifera fere metralis, Folia vaginis haud vel non nisi prope apicem obscure carinatis, praeter marginem ad apicem Generis Paspali species novae. 67 paucipilosum glabris; ligulis elongatis, rotundatis, integris, glabris sed in axillis perlonge piligeris; laminis erectis, linearibus, in apicem tenuiter subuliformem sensim angustatis, basi nullo modo contractis, complicatis nec convolutis, nervo medio non nisi ob- scuro praeditis, rigidulis, praeter infimam basin ad marginem dissite longeque pilosam glabris, ad 0,3 m longis et 4 mm latis. Culmi validi, erecti vel suberecti, teretes, glabri laevesque. Inflorescentia in culmi apice singula, multiflora, folia longe superans, laxiuscule pinnatim e spicis ad 6 suberectis, subaequalibus, sessilibus, ad insertionis nodulos longe pilosis, ad 55 mm longis, spiculas pseudodistichas vel rarius 4-stichas breviter pedicellatas optime unilateraliter gerentibus composita; rhachibus paullo complanatis, margine serrulatis, fere rectis, in spiculam vigentem desinentibus; spiculis subcompressis paullo asymmetricis, erectis, virentibus vel stramineis, longiuscule pilosis, anguste ellipticis, optime acutis, ad 4 mm longis et 2 mm latis; gluma inferiore sequentem paullo sed constanter superante, sicut illa 5-nervia; palea inferiore quam glumae breviore, glabra, straminea, valde prominulo-punctulata, opaca, paleam superiorem minute superante. Brasilia, Minas Geraes, in paludibus prope Taubaté (Riedel no. 1645). 26. Paspalum durifolium Mez, spec. nov. Absque dubio perennis, florifera certe metralis vel ultra, valde fragmentarie tantum cognita. Folium unicum suppetens anguste lineare, apice sensim pungenterque acutissimum, ad 10 mm latum, perrigidum, margine incrassatum et hic scabrum, cet. laeve. Inflorescentia e culmi apice singula, multiflora, sensim acuta subfusiformis, ad 0,25 m longa et 30 mm diam. metiens, basi interrupta apicem versus compacta; axi angulato, glabro, fere laevi; spicis simplicibus, densissime unilateraliter 4-farie spiculigeris, infimis ad 50 mm longis superioribus decrescentibus; rhachibus bene complanatis, undulatis, medio late pallidis, in spiculam vigentem desinentibus, glabris. Spiculae densissime erectae, brevissime pedicellatae, ellipticae, acutae, 4 mm longae, Glumae subaequilongae, paleas bene superantes, validae, ex elliptico acutae, 5-nerviae, dorso inferior subaequaliter superior secus marginem lata zona multo longius lanuginosa. Paleae ex elliptico breviter acutae, rigidae, stramineae, niti- dulae, lutescentes, minute rugulosae. | Paraguay, in campis prope Caaguazu (Balansa no. 68). 27. Paspalum comatum Mez, spec. nov. Perennis, statura conspicua verosimiliter sat ultra metralis. Folia non nisi superiora cognita e vagina optime tubulosa, dorso praesertim apicem versus bene carinata, perelongata, dense longeque pilosa in laminam linearem, optime rotundatam, basi haud contractam, subcoria- ceam siccam complicatam, nervo medio apicem versus percurrente mani- festo praeditam, et intus et dorso prope basin longe pilosam, ad 0,27 m et 8 mm latam, laevem producta; ligulis brevibus, rotundatis, margine dense breviterque pilosis. Culmi validi, erecti, compresso-angulati, et ad 5* 68 Carl Mez. nodos et ad internodiorum partem superiorem longe pilosi. In- florescentiae in culmi apice geminae, vix stipitatae, multiflorae, folia paullo superantes, fasciculatim e spicis submultis erectis vel ex erecto minute decurvis, aequalibus, sessilibus, ad insertionis nodos longe pilosis, ad 0,12 m longis, spiculas optime distichas nullo modo unilaterales gerentibus composita; rhachibus valde angulatis nec manifestius com- planatis, leviter sed conspicue undulatis, margine serrulatis, in spiculam vigentem desinentibus; spiculis erectis vel suberecto-erectis, longiuscule pedicellatis, seriei eiusdem sequentibus sese attingentibus, ad basin longe pilosis, cet. pilis parcis brevibus plus minus appressis conspersis, anguste ellipticis, acutis, ad 4 mm longis et 1,5 mm latis, virentibus; gluma inferiore sequentem paullo superante optime 9-rervia; gluma Superiore quam paleae paullo longiore 7-nervia; palea inferiore superiorem paullo superante apice barbellata, straminea, rigidiuscula, minute scrobi- culata. Brasilia, loco non indicato (Glaziou no. 15700). 28. Paspalum gossypinum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate tenui, repente, dense vaginis erecte pilosis induto proveniens, florifera ad 0,4 m alta, tenuissima. Folia vaginis quam culmi internodia longioribus, haud carinatis, dorso longe pilosis; ligulis brevissimis, transverse truncatis, intergerrimis, glabris; laminis stricte erectis, angustissime linearibus siccis convolutis subuliformibus, basi nullo nodo contractis, apicem versus persensim acutis, rigidulis, nervo medio manifestiore destitutis, utrinque pilis longissimis albis erectis gossypinis, ad 70 mm longis et 2 mm latis. Culmi stricte erecti, gracillimi, teretes, cum nodis glabri et laeves. Inflorescentia pauciflora, longissime stipitata folia permulto superans, e spieis rarius 2 subdigitatis saepius 3 conferte pinnatis, aequalibus, suberectis, sessili- bus, ad insertiones longissime pilosis, rectis, in spiculas vigentes desinentibus, angustissime linearibus, ad 30 mm longis. secus rhachin angulato-compressam, valde undulatam, ad spicularum insertionem longe fasciculatim pilosam, medio late pallidam, margine haud scabram spiculas dense suberecto-erectas brevissime sed manifeste stipitatas, optime 2-seriatas gerentibus composita. Spiculae late obovatae, rotundatae, apice barbellatim pilosae, 1 mm longae. Glumae aequilongae paleas minute superantes, spiculae forma, adeo tenerrimae ut per hyalinas paleae transluceant, nervo medio praeclare destitutae 2-nerviae. Paleae spiculae forma, coriaceae, luteae, nitidulae, laeves. Peruvia, in declivitatibus montis Morro prope Moyobamba, dept. Loreto, alt, 900—1000 m, Augusto florens (Weberbauer no. 4590). 29. Paspalum modestum Mez, spec. nov. Perennis videtur, florifera ad 0,5 m alta, statura mediocri, Folia vaginis internodia multo superantibus, carinatis, cum margine glaberrimis, laevibus; ligulis conspicuis, recte truncatis, integerrimis, glaberrimis; laminis erectis, linearibus, basi contractis, apicem versus sensim acutis, siccis planis, chartaceis, nervo medio tenui praeditis, glaberrimis, margine Generis Paspaii species novae. 69 nec incrassatis nec undulatis, ad 0,12 m longis et 5 mm latis. Culmi erecti, validiusculi, fere teretes, cum nodis glabri et laeves. Inflores- centia in culmi apice singula, ultra vaginam summam breviter stipitata, folia longe superans, digitatim e spicis 2 fere omnino aequalibus superiore breviter stipitata inferiore fere sessili, erectis, secus rhachin optime complanatam, haud undulatam, subaequaliter viridem, margine angustissime pallidam bene scabram, in spiculam vigentem desinentem, glaberrimam spiculas stricte erectas appressasque optime 2-seriatas gerentibus, ad 60 mm longis composita. Spiculae glaberrimae, alutaceae, ex elliptico anguste rotundatae, 3 mm longae. Glumae paleas paullo superantes aequilongae, ex elliptico rotundatae, 3-nerviae, facile a paleis solutae. Paleae late ellipticae, rotundatae, rigidae, castaneae, nitidulae, minute punctulatae. Argentina, prope Corrientes (Niederlein no. 392m). 30. Paspalum equitans Mez, spec. nov. Paspalum fasciculatum var. paraguayense Hack. in Fedde, Rep. VII (1909), 370. Perennis, e rhizomate fasciculatim proveniens, florifera metralis, valida. Folia vaginis insigniter flabellatis equitantia, vaginis perlongis, valde carinatis, ad basin hyalino-marginatis, glabris; ligulis brevissimis, truncatis, margine longe erecteque albo-pilosis; laminis bene linearibus, basi nullo modo contractis, apice latissime acutis vel fere rotundatis, rigidulis, tota longitudine complicatis, nervo medio valido praeditis, cum margine laevissimo glaberrimis, ad 0,3 m longis et 10 mm latis. Culmi folia subduplo superantes, validi, compressi, cum nodis glaberrimi, foliis 2 internodia superantibus invaginati, Inflorescentia in culmi apice singula, e spicis 5—8 subaequalibus composita, optime fasciculata; spieis e suberecto-erecto paullo curvatis, elongatis (ad 0,13 m longis), subsessilibus, ad insertiones brevissime et obscure pilosulis, secus rhachin compressam, superne undulatam, medio pallidam, margine laevem spiculas densissime suberectas brevissime pedicellatas, optime 2-stichas gerentibus. Spiculae elliptico-trapeziformes, acutiusculae, glaberrimae, virentes, 4 mm longae. Glumae subaequilongae paleas minute superantes, spiculae forma, 5-nerviae, validiusculae a paleis facile solutae. Paleae spiculae forma, rigiduiae, stramineae, punctulatae, nitidulae. Paraguay, in paludibus Cordillerae de Villa Rica (Balansa no. 87), in regione calcarea cursus superioris fluminis Apa (Hassler no. 11 646), in altaplanitie Sierra de Amambay (Hassler no, 10779). 31, Paspalum palustre Mez, spec. nov. Perennis, magna, habitu Paspali fasciculati. Culmi glabri, sub- teretes, validi, nodis glabris. Foliorum vaginae culmum dense obtegentes, subinflatae, glaberrimae, dense reticulatim venosae; ligulae conspicuae, hyalinae, integerrimae, ipsae glabrae sed in axillis pilorum perlongorum comam amplam foventes. Laminae lineares, basi haud contractae apice sensim acutissimae, glabrae, utrinque scabridae, ad 9,2 m longae et 15 mm latae, Inflorescentia multiflora, e vagina summa emergens, 70 Carl Mez. 2-pinnatim dense fasciculata; spicis omnibus subaequalibus, rectis, ad 0,13 m longis, subsessilibus, ad insertiones longe pilosis cet. glaberrimis, secus rhachin rectam, optime complanatam, fere concolorem, margine minute serrulatam, in spiculam vigentem desinentem spiculas densissime erectas 4-stichas gerentibus: Spiculae pallide virentes, glaberrimae, bene ellipticae, acutae, 3,5 mm longae, Glumae subaequilongae, paleas paullo superantes, validae a paleis facile solutae, ex elliptico late acutae, inferior 5-, superior 7-nervia. Paleae ex elliptico anguste rotundatae, rigidae, nitidulae, punctulato-rugulosae, alutaceae. Paraguay, in paludibus secus Rio Paraguay prope l’Assomtion (Balansa no, 88). 32. Paspalum simile Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate fasciculatim proveniens, florifera ad 0,4 m alta, gracilis. Folia vaginis superioribus quam internodia brevioribus, apicem versus carinatis, margine ciliatis dorso glabris vel apicem versus pilosis; ligulis maximis, integerrimis, glabris; laminis erectis, linearibus, basin versus paullo angustatis nec manifestius contractis, apice sensim acutissimis, tenuiter chartaceis, siccis planis, nervo medio manifesto praeditis, margine anguste zonulatis et basin versus dissite hispido-ciliatis nec non saepius conspicue crispulatis, utraque facie glabris, ad 0,14 m longis et 7 mm latis. Culmi stricte erecti, graciles, paullo angulati, cum nodis glaberrimi, apicem usque laeves, Inflorescentia in culmi apice singula, subpauciflora, ultra vaginam summam bene stipitata, folia mani- feste superans, densiuscule pinnatim e spicis ad 5 omnibus subaequalibus, sessilibus, erectis, ad insertionis nodos longe paucipilosis, secus rhachin compressam, quam maxime undulatam, totam viridem, cum margine glabram laevemque, in spiculam vigentem desinentem, glaberrimam spieulas dense 4-seriatas gerentibus, ad 45 mm longis composita. Spi- culae utrinque brevissime et obscure pilosulae, obovato-ellipticae, apice anguste rotundatae, 1,5 mm longae, siccae alutaceae. Glumae tenerrimae paleis valde adhaerentes, e late elliptico rotundatae, 5-nerviae, dorsalis quam secunda et palea paullo brevior, secunda spiculae longitudine. Paleae late ellipticae, anguste rotundatae, rigidulae, nitidulae, stramineae, fere laeves. Brasilia, loco non indicato (Glaziou no. 14393). 33. Paspalum Quitense Mez, spec. nov, Perennis, e rhizomate brevi, horizontali, articulato, vaginis latis densissime pilosis obtecto proveniens, florifera metralis, valida. Folia vaginis quam culmi internodia satis longioribus, bene carinatis, margine eiliatis, dorso pilis e tuberculis parvis ortis conspersis; ligulis maximis, acute triangularibus, glabris; laminis ex erecto decurvis, sublanceolatis, et basin versus brevius et apicem versus persensim angustatis hic demum filiformi-acutissimis, nervo medio permanifesto praeditis, tenuiter chartaceis, glaberrimis nec margine ciliatis, ad 0,3 m longis et 18 mm latis. Culmi stricte erecti, subangulati, ad nodos pilosi cet. glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, longe gracillimeque stipitata, Generis Paspali species novae. 71 iaxiuscula, glaberrima, ad 0,14 m longa et 50 mm lata, optime pinnatim æ spicis suberectis, irregulariter curvatis, sessilibus, ad insertionis nodulos haud pilosis, in spiculas vigentes desinentibus, superioribus paullo decrescentibus, ad 60 mm longis, secus rhachin tenuem, angulatam nec complanatam, fere rectam, concolorem, margine laevem, spiculas laxiuscule 4-stichas suberectas gerentibus composita. Spiculae e sub- orbiculari late acutiusculae, brevissime pilosulae, 1,5 mm longae. Glumae tenerrimae et vix a paleis solvendae, suborbiculares, obtusae, 3-nerviae, inferior quam palea brevior, superior spiculae longitudine. Paleae ex orbiculari latissime acutiusculae, rigidae, lutescentes, nitidulae, minu- tissime punctulatae. Ecuador, prope Ambato (Spruce). 34. Paspalum indecorum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi, incrassato, erecto proveniens, florifera ad 0,4 m alta, gracilis. Folia vaginis quam culmi internodia bene brevioribus, carinatis, margine ciliatis et dorso in parte superiore longe pilosis; ligulis brevissimis calliformibus, ipsis glabris sed in axillis pilos multos longos gerentibus; laminis suberectis, irregulariter curvatis, anguste linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acu- tissimis demum filiformibus, siccis planis, rigidulis, nervo medio subtus acute prominente praeditis, margine incrassatis et valde tuberculato- ciliatis, utrinque longe pilosis, ad 0,12 m longis et 3 mm latis. Culmi erecti, graciles, superne compressi, ad nodos annulatim erecte pilosi cet. glabri, laeves. Inflorescentia subpauciflora, in culmi apice singula, longe stipitata, folia multo superans, abbreviate pinnatim e spicis ad 4 in-. ferioribus bene longioribus, sessilibus, ex erecto paullo decurvis, secus rhachin compressam, medio pallidam margine saturate viridem, superne valde angulatam, glaberrimam, margine minute scabridam, in spiculam ‘vigentem desinentem spiculas suberectas laxiuscule 4-stichas gerentibus, ad 55 mm longis composita. Spiculae glaberrimae, pallide virentes, ex anguste elliptico acutiusculae, 2 mm longae. Glumae a paleis facile solutae, 3-nerviae, inferior quam spicula brevior, ex elliptico rotundata et minutissime acuminulata, superior spiculae longitudine, apice cu- cullatim rotundata. Paleae ex elliptico acutiusculae, rigidae, stramineae, opacae, minutissime rugulosae, Argentina, Pelador, Sierra de Sta. Ana (Niederlein no. 554). 35. Paspalum Anderssonii Mez, spec. nov. Perennis, florifera metralis, gracilis. Folia vaginis quam culmi inter- nodia brevioribus, margine prope apicem pilosulis cet. gabris, laevibus; ligulis magnis, margine dentatis, glabris; laminis erectis, linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutissimis, chartaceis, nervo medio tenui praeditis, margine ad basin pauciciliolatis cet. scabridis, glabris, utraque facie laevibus. Culmi subangulati, cum nodis glabri et laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, longissime tenuiterque stipitata folia permulto superans, subpauci- vel submultiflora, optime densiuscule pinnatim e spicis inferioribus longioribus, erectis, haud vel 72 Carl Mez. vix curvatis, in spiculam vigentem desinentibus, secus rhachin valde angulatam nec complanatam, levissime undulatam, ad margines valde scabram spiculas suberecto-erectas 4-seriatas gerentibus, ad 65 mm longis, sessilibus composita, glaberrima, pallide virens. Spiculae non- nunquam gluma (Panici generis normali prima) extima minuta squami- formi praeditae, obovatae, apice rotundatae, 2,3 mm longae. Glumae validiusculae facile a paleis solutae, obovatae, late rotundatae, 3-nerviae, inferior quam spicula minute brevior. Paleae spiculae forma, late rotun- datae, alutaceo-brunneae, rigidae, nitidulae, lineolato-punctulatae. Peruvia, loco non indicato (Andersson). 36. Paspalum costaricense Mez, spec. nov. Perennis, ad 0,3 m alta, e radicibus fibrosis multiramosa, culmis erectis vel suberectis. Folia inferiora omnia in vaginas ovato-triangulares reducta, culmi vaginis tubulosis, appressis, margine prope apicem ciliatis cet. glabris; ligulis magnis, rotundatis, irregulariter grosse crenatis, glabris sed in axillis piligeris; laminis late lanceolatis, apice acuminatis, basi optime rotundatim contractis, membranaceis, siccis planis, nervo medio manifesto praeditis, glaberrimis, margine plus minusve manifeste crispulis nec tuberculatis, ad 0,11 m longis et 20 mm latis. Culmi glaberrimi, paullo angulati, internodiis quam vaginae brevioribus. In- florescentia in culmi apice singula, subpauciflora, folia paullo superans, optime pinnatim e spicis ad 4 subaequalibus, lateralibus manifeste stipitatis et patentibus, ad insertionis nodulos longe strigosis, ad 35 mm longis, spiculas densiuscule 4-stichas optime unilaterales gerentibus com- posita; rhachibus bene complanatis nec alatis, viridibus, rectis nec un- dulatis, in spiculam vigentem desinentibus, praeter marginem minutissime serrulatam glabris; spiculis breviter sed manifeste pedicellatis, erectis, arcte sibi accumbentibus, utrinque breviter sed insigniter pilosis, ellipticis, apice acutis vel subacuminatis, virentibus, ad 2,25 mm longis et 1,5 mm latis; glumis aequilongis paleasque superantibus, membranaceis, inferiore 3-, superiore 5-nervia; palea inferiore pergamacea, straminea, nitidula, vix tessellata, late acuta, paleam superiorem superante. Costarica, ad San Jose (Herb. inst. phys.-geogr. Cost. no. 8038); Guatemala, ad Coban (Türckheim no. 440), Dept. Huatenango prope Chaculé in silvis (Seler no. 2707); Venezuela, prope La Guayra (Goll- mer), loco non indicato (Otto). 37, Paspalum Tonduzi Mez, spec. nov. Perennis, florifera semimetralis. Folia vaginis quam internodia satis longioribus, bene carinatis, dorso longe pilosis; ligulis brevissimis, rotun- datis, integerrimis, glabris sed in axillis pilorum longissimorum fasciculum gerentibus; laminis e suberecto deflexis, ex sicco saturate violaceis, linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutis, chartaceis, nervo medio tenui sed manifesto praeditis, utrinque molliter pilosis, ad 0,3 m longis et 10 mm latis. Culmi validi, erecti vel geniculatim erecti, subteretes, ad nodos longe barbati cet. glabri et laeves, Inflorescentia e culmi apice singula, submultiflora, e vagina summa emergens vel Generis Paspali species novae. 73 brevissime stipitata, bene pinnatim e spicis ad 6 inferioribus bene longio- ribus, sessilibus, rectis, suberecto-patentibus, secus rhachin rectam, lineari-compressam, saturate aequaliterque violaceam, margine haud scabram spiculas dense suberecto-patentes 4-stichas gerentibus, ad 50 mm longis, in spiculam vigentem desinentibus composita. Spiculae glaberrimae, brunneae, bene ellipticae, anguste rotundatae, 2 mm longae, Glumae tenerrimae a paleis aegre solutae, ex elliptico rotundatae, tri- nerviae, inferior quam spicula paullo brevior. Paleae spiculae longi- tudine, rigidulae, lutescentes, nitidulae, vix punctulatae, e late elliptico rotundatae, Costarica, in Maydis culturis ad Sta. Rosa du Copey, alt. 1800 m, Februario florens (Herb. inst. Phys.-geogr. no. 11767). 38. Paspalum piatyaxis Mez, spec. nov. Paspalum virgatum var. platyaxis Doell in Mart. Flor. Brasil. II, 2 (1877) 89. Perennis, validissima, sesquimetralis. Folia vaginis quam culmi internodia longioribus, vix carinatis, cum marginibus glaberrimis, apicem versus minute scabridis; ligulis brevibus, truncatis, ipsis glabris sed in axillis longe piligeris; laminis e suberecto decurvis, linearibus, basi paullo contractis, apicem versus sensim acutissimis, chartaceis, nervo medio manifesto praeditis, dorso glabris supra minutissime et quasi sca- bride pilosulis, ad 0,4 m longis et 10 mm latis. Culmi crassi, teretes vel subteretes, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, super vaginam summam breviter stipitata, multiflora, optime pinnatim e spicis ex erecto decurvis, sessilibus, usque ad 0,13 m longis secus rhachin in spiculam vigentem desinentem, bene complanatam, rectam nec undulatam, concolorem, margine minute scabridam spiculas densissime sibi appressas multiseriatas suberectas gerentibus composita. Spiculae glaberrimae, brunneae, ellipticae, late acutiusculae, 2,3 mm longae. Glumae tenerae, a paleis aegre solutae, e late elliptico late acutiusculae, 5-nerviae, inferior quam sequens et paleae paullo brevior, sequens spiculae longitudine. Paleae spiculae longitudine, subaequilongae, e late elliptico acutiusculae, rigidulae, stramineae, nitidulae, minutissime punctulatae. Brasilia septentrionalis, Prov. Amazonas, prope Santarem (Spruce Pasp. no. 16). 39. Paspalum violascens Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate valido, suberecto, vaginis brevibus pilosis induto fasciculatim proveniens, florigera sesquimetralis, valida. Folia vaginis internodia bene superantibus, apicem versus acute carinatis, secus marginem ciliatis cet. glabris, laevibus; ligulis conspicuis, rotun- datis, integerrimis, ispis glabris sed in axillis pilorum longorum brunnes- centium seriem spectabilem gerentibus; laminis erectis, bene linearibus, basi anguste contractis, apicem versus sensim acutissimis, margine ad basin pilis nonnullis erectis remotis ciliatis cet. glabris, laevibus, colore violascente insignibus, ad 0,25 m longis et 10 mm latis, rigidulis. Culmi 74 Carl Mez. stricte erecti, teretes, ad nodos erecte pilosi cet. glabri et laeves, In- florescentia e culmi apice singula, longe stipitata, densa, subcylindrica, multiflora, ad 0,2 m longa et 45 mm diam. metiens, e spicis superne decrescentibus inferioribus ad 60 mm longis, plane sessilibus, ex erecto minute decurvis, ad insertiones fasciculatim pilosis, secus rhachin com- pressam, anguste linearem, concolorem, glabram, margine fere laevem, in spiculam vigentem desinentem, spiculas suberectas, densissime 4-stichas, gerentibus composita. Spiculae breviter pedicellatae, sub- anguste ellipticae, acutiusculae, bene pilosae, 2 mm longae. Glumae tenerrimae, 3-nerviae, inferior quam sequens et paleae paullo brevior, ex elliptico rotundatae. Paleae spiculae forma, rigidulae, lutescentes, niti- dulae, fere laeves. Trinidad, loco accuratiore haud indicato (Trinidad Bot. Gard. herb. no, 2175). 36. Paspalum brunneum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi crassoque stricte erecta, valida, ad 0,9 m alta. Folia vaginis quam culmi internodia longioribus, haud vel vix carinatis, dorso pilis longis flaccidisque e tuberculis minutis ortis conspersis; ligulis magnis, truncatis, integerrimis, glabris; laminis, erectis, Jinearibus, basi rotundatim contractis, apicem versus sensim acutissimis, nervo medio manifesto praeditis, coriaceis, dorso glabris vel subglabris, supra brevissime puberulis, ad 0,18 m longis et 12 mm latis. Culmi stricte erecti, subteretes, ad nodos longe lanuginatimque pilosi cet. glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, multiflora, ad 0,16 longa, densiuscule pinnatim e spicis erectis, vix curvatis, sessili- bus, omnibus subaequalibus, in spiculam vigentem desinentibus, ad 90 mm longis, ad insertiones longe pilosis cet. glaberrimis, secus rhachin angulatam nec complanatam, rectam, margine haud scabram spiculas suberecto-erectas inferiores quaternas subglomeratim consociatas laxius- cule quadrifarias gerentibus composita. Spiculae anguste ellipticae, acutiusculae, brevissime pilosulae, 2,5 mm longae. Glumae tenerae sed a paleis facile solutae, alutaceo-brunneae, aequilongae paleas paullo superantes, ex elliptico anguste rotundatae, inferior 5-, superior 3-nervia, Paleae rigidulae, stramineae, nitidulae, lineatim punctulatae, Brasilia, Rio de Janeiro in locis humidis prope urbem (Glaziou no. 9050, 13328, Riedel no. 974). 41. Paspalum oryzoides Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate erecto fasciculatim proveniens, florifera ad 0,4 m lata, gracilis, Folia vaginis quam culmi internodia brevioribus, carinatis, cum marginibus glabris, laevibus; ligulis conspicuis, truncatis margineque crenatis, ipsis glabris sed in axillis longe piligeris; laminis erectis, anguste linearibus, basi haud contractis, apicem versus persensim acutissimis, nervo medio tenui nunc tenuissimo praeditis, siceis tota longitudine complicatis subuliformibus, supra ad basin pilis nonnullis longis flaccidisque praeditis cet, glaberrimis, laevibus, ad 0,3 m longis et 3 mm latis, Culmi gracillimi, subangulati, cum nodis glabri et laeves, Generis Paspali species novae. 15 Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, subpauciflora, densissima, e spicularum colore brunnea, ad 80 mm longa et 9 mm diam. metiens, e spicis ad 4 optime pinnatim axi insertis strictissime erectis, bene inaequalibus superioribus valde decrescentibus, plane _ sessilibus, usque ad 40 mm longis, in spiculam vigentem desinentibus, secus rhachin bene compressam, vix undulatam, medio pallidam, margine sublaevem, spiculas densissime 2-stichas suberectas gerentibus composita. Spiculae manifeste pedicellatae, optime ellipticae, late manifesteque - acutae, 4 mm longae. Glumae validae et a paleis facile solutae, e perfecte elliptico brevissime acuminulatae, 3-nerviae, inferior superiorem paullo superans. Paleae subaequilongae, rigidae, stramineae, nitidulae, valde punctato-rugulosae. Paraguay, in pratis humidis prope Caaguazu (Balansa no. 70), in regione superiore fluminis Ytu (Hassler no. 9647). 42. Paspalum alcalinum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate brevi erectoque crassiusculo proveniens, flori- fera metralis, e graciliorjbus. Folia vaginis culmi internodia superanti- bus, haud vel non nisi minute. obscureque carinatis, cum marginibus glaberrimis, laevibus; ligulis maximis, laceris, glabris; laminis stricte erectis, linearibus, basi haud contractis, apicem versus sensim acutissi- mis, rigidis, nervo medio valido praeditis, glaucis subtus albidis, margine serrulato-scabris, glaberrimis, ad 0,35 longis et 8 mm latis. Culmi stricte erecti, validi, cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia e culmi apice singula, longe stipitata, multiflora, subthyrsoidea, apice acuta, ad 0,2 m longa et 30 mm diam. metiens, optime pinnatim e spicis ad 10 superiori-- bus bene decrescentibus, stricte erectis, paullo vel vix curvatis, usque ad 70 mm longis, sessilibus, ad insertiones longe piligeris, secus rhachin bene complanatam, rectam, medio rubentem, margine serrulato-scabridam nec ciliatam, in spiculam vigentem desinentem spiculas suberecto-erectas nunc 2- nune 4-stichas gerentibus composita. Spiculae breviter sed manifeste pedicellatae, bene ellipticae, acutiusculae, breviter pilosae, 3 mm longae. Glumae aequilongae paleas paullo superantes, validiusculae facile a paleis solutae, 5-nerviae, virentes. Paleae e late elliptico latissime acutiusculae, rigidae, brunneae vel castaneae, nitidulae, bene punctulatae. Mexico, Dept. San Luis Potosi, in pratis alcalinis prope Hacienda de Angostura, Julio florens (Pringle no. 3764). 43, Paspalum Regnelli Mez, spec. nov. Perennis, validissima, statura magna sat ultra metrali. Folia vaginis haud carinatis, internodia bene superantibus, dorso apicem saltem versus tuberculis minutis piliferis conspersis; ligulis brevissimis, truncatis, crenatis, ipsis glabris sed in axillis barbam perlongam densamque pilorum niveorrım gerentibus; laminis e suberecto decurvis, anguste lanceolatis, apicem versus sensim acutissimis, basi anguste rotundatim contractis, siccis planis, subchartaceis, margine crispulatis et minute denseque spinuloso-serrulatis praesertim ad apicem obverse scaberrimis, subtus glabris supra (pilis delapsis) tuberculis minutis innumeris 76 Carl Mez: Generis Paspali species novae. conspersis, nervo medio perconspicuo auctis, ad 0,4 longis et 20 mm latis. Culmi validi, erecti, teretes, toti invaginati, praeter nodos sueto pilosos glabri. Inflorescentia e culmi apice singula, permultiflora, folia longe superans, semper fere triste violascenti-colorata, laxius densiusve pinnatim e spicis 6—15 subaequalibus vel superioribus paullo de- crescentibus, elongatis (usque ad 0,18 m longis mihi visis), sessilibus, ad insertionis nodos longe pilosis, erectis vel suberectis vel rarius sub- erecto-patentibus, spiculas densissime 4-stichas optime unilaterales gerentibus composita; rhachibus complanatis, medio viridibus margine late violascentibus et hic minutissime vel vix serrulatis nec non saepius pilis valde distantibus longis auctis, rectis, in spiculam vigentem desinentibus. Spiculae brevissime sed tenuiter pedicellatae, dorso magis ac ventre pilosae, ellipticae, apice late acutiusculae, ad 2,19 mm longae et 1,75 mm latae. Glumae subaequilongae, paleas minute superantes, uni- nerviae. Palea inf. rigida, brunnea, minute prominulo-punctulata, nitidula. Brasilia, Prov. Minas Geraes ad Caldas (Regnell III, no. 1342), loco non indicato (Glaziou no. 9049, 16568, Pohl no. 4809, Riedel no. 43); Prov. Sao Paulo in Sierra de Caracal (Mosen no, 1754), loco non indicato (Perdonnet no. 489); Uruguay, ad Rio Pilcomayo inferiorem (Rojas no. 22, 433); Argentina, Insula Apiri Grande (Niederlein); Bolivia, Prov. Tarija prope Villamontes (Pflanz no. 621). ; 44. Paspalum acutissimum Mez, spec. nov. Perennis, ad 0,5 m alta, e rhizomate late repente multiramoso, horizontali proveniens. Folia infima in squamas ovatas, apice rotundatas, fibrosas, dorso prope basin parce pilosas mutata, superiora vaginis superne bene carinatis tubulose appressis, glaberrimis; ligulis brevissimis, truncatis, crenatis, ipsis glabris sed in axillis pilos multos longos gerentibus; laminis inferioribus angustissime ensiformibus superioribus basi breviter rotundatim contractis, in apicem acutissimum persensim angustatis, coriaceo-rigidulis, planis, nervo medio validissimo praeditis, margine prope basin crispulatis, glaberrimis nec ciliatis, ad 0,25 m longis et 11 mm latis. Culmi validi, subangulati, stricte erecti, glabri, inter- nodiis quam vaginae sat brevioribus. Inflorescentia e culmi apice singula, multiflora, folia non nisi paullo superans, optime pinnatim e spicis 3—10 sueto ad 5 subaequalibus, fasciculatim erectis vel lateralibus sessilibus paullo decurvis, ad insertionis nodulos longe albo-strigosis, ad 60 mm longis, spiculas dense 4-stichas optime unilaterales gerentibus composita; rhachibus bene complanatis nec alatis, viridibus, rectis nec undulatis, glabris nec margine serrulatis, in spiculam vigentem de- sinentibus. Spiculae pedicellis e gracilioribus plus quam duplo breviori- bus stipitatae, erectae, arcte sibi accumbentes, perparce minutissimeque pilosae, lanceolatae, apice longe acutissimae, virentes, ad 3 mm longae et 1 mm latae; glumis aequilongis et paleas superantibus, 3-nerviis, Palea inferior apicem ‘versus minutissime pilosula, pergamacea, stra- minea, nitidula, laevis, paleam superiorem optime acuminulatam superans, Brasilia, Prov, Bahia prope Ilheos (Riedel). K. Dinter; Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 77 XIV. Index der aus Deutsch-Südwestafrika bis zum Jahre 1917 bekannt gewordenen Pflanzenarten. Von Regierungsbotaniker K. Dinter. (Originalarbeit.) Abkürzungen: A. = Amboland; H. = Hereoland; N. = Namaland; K. = Kalachari. Abgekürzte Sammlernamen: Schz. = Schinz, Dtr. = Dinter, Marl. = Marloth. Omeg = Otavi Minen u. Eisenbahngesellschaft, Rant. = Rautanen. Auf die korrekte chronologische Folge der Entdeckung wurde kein Wert gelegt. Für zahlreiche Fundortangaben liegen keine Belegexemplare vor; sie stützen sich lediglich auf Notizen, die ich während meiner Reisen machte. — 1. Abrus precatorius L. Syst. ed. XII. 472. — H.: Otjihewita nahe der Quelle Dtr. I. 768; Missionsstation Gaub, bewaldeter Gneisshügel Dtr. 2390. 2. Abutilon austroafricanum Hochr. in Ann. Conserv. et Jard. Bot. Genève 1902, 25. — H.: Okamita b. Okahandja Dtr. I. 509; zw. Walfischbay und -Otjitambi, Lüderitz 76. 3. A. Dinteri Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. LI. 17. — N.: Aus Dir. 1073. — H.: Okahandja Dtr. 462. 4. A. Englerianum Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. XL. 30. — H.: Franz- fontein-Outjo Dtr. 2640; Grootfontein Dtr. 905. 5. A. flavum Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. LI. 26. — N.: Satans- platz Dtr. 2077; Inachab Dir. I. 984. 6. A. fruticosum Guill, et Perr. Fl. Seneg. Tent. I. 73. — H.: Dorst- rivier Dtr. 190; Okahandja Dtr. 307. — N.: Gansberg, Fleck 839. — A.: Oschando Schz. 184; zw. Olukonda u."Uukuambi Schz. 185. 7. A. graveolens Wight et Arn. Prodr. 56 syn. A. hirtum Sweet. — N.: Aus, Schz. 186; Tiras, Schz, 186; am Arrib b. Rehoboth, Fleck 18. — H.: Am Swakop b. Otjimbingwe Marl. 1399, Nels 10, Höpfner 33; Water- berg Dtr. 414. 8. A. Harmsianum Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. LI. 29, — H Omaruru Dtr. 1427. 1 9. A. indicum Sweet Hort. Brit. 54. — H.: Salem Dtr. I. 145; Okozon- gomuinja Dtr. 1789; Waterberg Dtr. 1835, Fleck 737. 10. A. intermedium Hochst. ex Schweinf, Beitr. Fl. Aethiop. 49. — H.: Okahandja Dtr. 79; Waterberg Dtr. I. 360; Habis Dtr. I. 1446. — N:: Warmbad Fleck 198a, 199a; am Kuisib, Fleck 493; Inachab Dtr. I. 984. — A.: Omulonga, Schz. 182, 183; ohne Standort Rautanen 60 u. 415. 11. A. Marlothii Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. LI. 22. — H.: Otjim- bingwe, Marl. 1899, 1460.. 12. A. pyenodon Hochr. in Bull. Herb. Boiss. Ser. Il, II. 1001. — H.: 78 [A bitulon] K. Dinter. Gamkoichas Dtr. 1465, Fleck 737a; Otjimbingwe Linden, Aubinkonis- Gürich 45; bei Omaruru, Fritzsch 129. — N.: Kuibis Range 667. Hochreutiner I. c. behauptet von meiner Nr. 1465 (die Angabe 1464 ist falsch und gehört zu Commiphora dulcis), die ihm als Unterlage für sein Abut. pycnodon diente, die Petalen seien „aurea et basi violacea“, während sie tatsächlich rosa mit dunklerem Nagel sind und in meinem Sammelkatalog ist sie bezeichnet als „Malvacea fl. rosaceis“. Ich vermute, H. hat meiner Farbenangabe nicht geglaubt, da die Rosafarbe vielleicht verblichen und nur noch am Nagel dunkelmalvenfarbig war. Ich bin nicht imstande, zwischen 1465 (A. pycnodon) und Nr, 65, 66, 67 von Okahandja, die Ulbrich als A. salmonewm beschreibt, einen Unterschied von Belang zu finden. 13. A. ramosum Guill. et Perr. Fl. Seneg. I. 48 var. sparmannioides. (Guill. et Perr.) Hochr. in Ann. Cons. et Jard. Bot. Genève VI. 17. Nord- west- und Nordostafrika, Indien. — H.: Waterberg Dtr. I. 406. 14. A. Rehmannii Bak. f. in Journ. Bot. XXXI. 217. Transvaal. — H.: Grootfontein Dtr. I, 675. 15. A. salmoneum Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb, LI. 24 — H.: Oka- handja Dtr. 65, 66, 67. — Siehe Note bei A. pycnodon. 16. A. Schaferi Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb, LI. 17. — N.: Aus Dr. Schäfer 361. 17. A. Schinzii Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. LI. 19. — N.: Aus Schz. 187. | 18. A. Seineri Ulbr. in Engl. Bot. Jahrb. Bd. 48 (1912), 369, LI. 16. — H.: Epata (Omaheke) Seiner 346. 19. A. Sonneratianum (Cav.) DC. Prodr. I. 470. Ist bisher aus Deutsch-Südwestafrika noch nicht nachgewiesen. Die Bestimmung von Gürichs Nr. 45 von Aubinkonis als A. Sonneratianum ist falsch; es handelt sich um A. pycnodon (Ulbrich). 20. Acacia albida Del. Fl. Aegypt. 286. Afr. bor. = Omue (otjiherero), Anadi (Hottent.). — H.: Richthofen Dtr. 2792a; Okahandja Dir. 148; Otjisewa Schz.; Barmen Schz.; bei Nabas am Swakop, Schenck 456, Herero- land Marl. 1194; Potmine, Fleck 411a; Gürich 98, am Kuisib, Fleck 447a; Usakos Schz. 764. 21. A. amboénsis Schz. in Mém. Herb. Boiss. no. I. 105. Afr. trop. -- A.: Omupanda, Wulfhorst 2; Kilewi am Kunene Schz. 763. 22. A. arabica Willd. Sp. Pl. IV. 1085. Afr. As, trop. — H.: Otavi- berge Dtr. 939; Tsumeb Dtr. 1723. 23. A. arenaria Schz. in Mém. Herb. Boiss. no. 1, 105. Afr, trop. — A.: Olukonda Schz. 2071; Omatope Schz. 2072. 24. A. cinerea Schz, in Verh. Bot. Ver, Brand. XXX. 240. Afr. austro- — A.: Omatope Schz. 25. A. detinens Burch. Trav. I. 310. Afr. austr. syn. A, tenax Marl. in Engl. Bot, Jahrb. VIII. 254 = Omuzaona (otjiberero), — N.: Rehoboth Schz... Fleck 485a; Kuibis, Schenck 373, — H.: Hereroland, Marl, 1258; Okahandja. Dir. 268, ~~ Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 79 Gemein im ganzen Hererolande, Flächen von vielen Quadratmeilen fast undurchdringlich überziehend. Meist nur 2—3 m hoch, erreicht sie an, günstigen Orten, wie am Waterberg, bei Grootfontein usw. bis zu 8m Höhe; Ihr Gummi ist von hervorragend guter Qualität. Das Kernholz ist schwer und schwarzbraun. 26. A. duleis Marl. et Engl. in Bot. Jahrb. X. 24. Afr. austr. = Omun- | gogomui (otjiherero) (syn. À. longepetiolata Schz. in Mem, Herb. Boiss. no. 1. 114, syn. A. caffra Willd. var. Pechneli O. K.) — H.: Okahandja Dtr. 298; Hereroland, Marl. 1258. — N.: Kuisib, Fleck 492a, 493a; ohne - Standort Fleck 49. 27. A. eriadenia Benth. in Hook. Lond. Journ. V. p. 98. — H.: Otjitjika Dir. 2881; Heidelberg b. Tsumeb Dtr. 1687; Okozongomuinja Dtr. 1773. Otjituo Dtr. — A.: Rautanen 292. 28. A. Fleckii Schz. in Mem. Herb. Boiss. no. 1, 108. Afr. trop. = Otji- - taurumbuku (otjiherero). — H.: Otavi Dtr. 940; Chansis, Fleck 412a Tsumeb Dtr. Sehr häufig im ganzen östlichen und nördlichen Hererolande, besonders in der Omaheke. Sie ähnelt im Habitus ausserordentlich der A. dulcis und ‚unterscheidet sich von dieser hauptsächlich durch die kurze Behaarung und die winzigen auf der Blattstielunterseite verstreuten Stacheln. Wahrend die ausgezeichnete Art in der Omaheke östlich Okahandja nur 2—4 m Höhe er- reicht, sah ich bei Tsumeb Exemplare von 7—8 m Höhe. Während 4. dulcis schmutzig weiss und (ziemlich häufig) schmutzig rosa blüht, blüht A. Fleckii stets fast hellschwefelgelb. Zu A. detinens hat A. Fleckii, wie Burrt Davy anzunehmen scheint, nicht die mindeste Beziehung. 29. A. gansbergensis Schz. in Mém. Herb. Boiss. no. 1. 108. Afr. trop. — N.: Gansberg, Fleck 437 a. 30. A. Giraffae Willd. Enum. Hort. Berol. 1054. — syn. A. Giraffae var. espinosa O. K. — syn. A. erioloba E. Mey. Comm. p. 171. — syn. Omumbonde (otjiherero). — H.: Okahandja Dtr. 267; Hereroland, Marl. 1194. — A.: Kuneneufer Schz. — N.: Garub Dtr.; an allen grösseron Rivieren des Namalandes. _ 31. A. glandulifera Schz. in Mém. Herb. Boiss. no. 1. 111. Afr. trop. = Chanu (hottent.) = Waterdorn (holl.). — N.: Keetmanshoop, Slangked Dtr.; Hoachanas Dtr. 1930. — H.: Onamutoni Dtr. I. 728; am Swakop, Fleck 480a. Ein besonders die Karrooschieferformation des Namalandes bevorzugender bis 3 m hoher Strauch mit ähnlich grob gefiederten Blättern, wie sie A. horrida zeigt. Gilt mit Recht als zuverlässig Wasser anzeigend. 32. A. Goeringii Schz. in Verh. Bot. Ver. Brand XXX. 239. — H.: Chansis Schz. 251. Die Art fällt vollkommen zusammen mit der Englerschen A. Liideritzii und A. uncinata. 33. A. haematoxylon Willd. Enum. Hort. Berol. 1056. Afr. austr. — N.: Klaipforte-Kowas Dtr. 2653; Kl.-Nauas-Hoachanas Dtr. 1945; Eisen- bahnstation Rehoboth Dtr.; Rehoboth Fleck 486a. 80 fAcacia] K. Dinter. 34*. A. Harmsiana Dtr., spec nov. — H.: Nagusib 25 km südöstlich Onamutoni im Mopanewalde Dtr. 2283 und an der Südseite der Etosa- pfanne bei Ondeka. Mehrstämmiger 4—6 m hoher, sehr regelmässig gebauter Schirmbaum mit saftig grüner, fast glänzender Rinde. Hülsen sichelförmig, stumpf, holzig, etwa viersamig und auf den Hülsenhälften mit stark vorspringenden Buckeln versehen. Ich hielt den interessanten Baum bisher für A. Kirkii auf Grund seiner gebuckelten Früchte, indessen hat diese Art nach Oliver lineare Früchte, während die Hülsen meiner Art breit sichelförmig sind, ähnlich in der Form wie die von Cassia obovata. Leider sagt Oliver nichts über die Länge der Früchte von A. Kirkii. 35. A. hebeclada DC. Cat. Hort. Monsp. 73, Prodr. II. 461. Afr. austr. — N: Kuibis Schz. 2062; Haswater Dtr. — H.: Okahandja Dtr. 266; Otjimbingwe, Okahandja, Marl. 1336; Usakos, Marl. 1261; Kaokoveld, Gürich. * var. stolonifera (Burch.) Dtr. comb. nov. — H.: Grootfonteiner Fläche Elephantenrivier Dtr. Wahrend sich der Typus bis zu einem 8 m hohen Baum entwickelt, bildet die Varietät oft viele Quadratmeter bildende Kolonien !/,—1 m hoher Zweige, die auch zum Blühen und Fruchten gelangen. Ich vermute, diese. Wachstumsform ist nach und nach durch regelmässig wiederkehrende Feld- grasbrände entstanden, was natürlich voraussetzt, dass die Wurzeln die Fähigkeit erlangen (wie bei den Pappeln), Knospen zu bilden. 36. A. hereroensis Engl. Bot. Jahrb. X. 20. Afr. austro-occ. — H: Regenstein (Auasberge) Dtr. 3067; Waldau Dtr. 370; Otavi Dir. 1725, Okahandja, Marl. 1331, Otjitambi, Gürich 62. — oroo (otjiher). 37. A. heteracantha Burch. Trav. I. 389 = Omungondo (otjiher). — H.: Tsaobis, Windhoek, Brakwater, Okahandja; von Okahandja an der Bahn entlang bis hinunter nach Rössing (40 km von der Küste); an der Südseite der Etosapfanne ganze Wälder bildend, im Hyphaenewald südlich Grootfontein Dir. Ich führe den Omungondo hier nur noch besonders an, weil ich, so- lange ich das Marlothsche Material von A. Liideritzii und A.uncinata in Berlin, wozu er sicher gehört, nicht gesehen habe, mir noch nicht klar bin, bei welcher der beiden Arten er untergebracht werden muß. Übrigens ist meine A. heteracantha Burch. derartig variabel (und doch wiederum mit keiner anderen Art zu verwechseln) was Statur, Dornenform und Fruchtform an- belangt, dass der Irrtum ihrer Spaltung in die zwei Arten A. Lüderitzii und uncinata mir unbegreiflich ist 38. A. horrida Willd. Sp. Pl. IV. 1082 = oruzu (otjiherero), — H.: Okahandja Dtr. 3426, Marl. 1334; Omaruru Schz. 938, Lüderitz 122; Nauas Fleck 409a u. 438a. — N.: Warmbad Wandres 1; Aus Schz. .937: am Goankip Schenck 396. | Sehr häufig kann man bei dieser Art an beiden Seiten der Gliederungs- stelle des Pedunculus Gruppen von je 1-6 vollkommen normalen Blüten beobachten, die wohl Rudimente stiellos bleibender Köpfchen darstellen. 39. A. Lüderitzii Engl. Bot. Jahrb. X. 23. Afr, austro-occ. — H.: Otjimbingwe Marl. 1270, 1328, Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 81 40. A. Maras Engl. Bot. Jahrb. X. 24. Afr. austro. — Oruzu oru- pungwia = Bastardkamelboom. — H.: Okahandja Dtr. 310; Otjimbingwe - Marl. 1260; Otavifontein Omeg; Salem, Joh.-Albr.-Höhe, Alabis Dtr. Sehr häufig fast im ganzen Hererolande, oft grosse Bestände bildend. Das Holz für Naben sehr geschätzt. Ist wahrscheinlich zu A. litakunensis Burch. zu ziehen. 41. A. spinosa Marl. et Engl. Bot. Jahrb. X. 20. Afr. austro-occ. — syn. A. trispinosa Schz. in Mém. Herb. Boiss. no. 1. 115. = Okahangawa otjiherero). — H.: Kubas. Dtr. 222; Windhoek, Okahandja, Dtr.; Usakos, Marl. 1257: Bockberg im Erongogebirge Gürich 24; Okongawa Schenck 240. Die einzige Akazie Südwestafrikas, die durch ihre Dreidornigkeit in - jedem Zustande von jedem auf den ersten Blick zu erkennen ist. Leider kommt diese interessante Eigenschaft, wohl nur durch ein Versehen des Autors, im Namen nicht zum Ausdruck. Ja, der Index kewensis registriert den Namen A. trispinosa überhaupt nicht, sondern nur A. spinosa. Übrigens findet der Name A. trispinosa in Englers Pflanzenwelt Afrikas I. 563, 564 Ver- _ wendung. 42. A. tristis Welw. ex Oliv. Fl. Trop Afr II. 349. Afr. trop. — A.:- Ombalambuenge, Rautanen 282; Kilevi am Kunene Schz. 2064. 43. A. uncinata Engl. Bot. Jahrb. X. 21. Afr. austro-occ. — H.: Usa kos, Marl. 1215; Ubib, Stapff 19. — N.: Gansberg, Fleck 434a. 44. Acacia spec. — Grootfontein-Okavango v. Zastrow 3142. Scheint mir A. mellifera Benth. zu sein, eine Art, die der A. detinens am nächsten steht, die die Zastrowsche Pflanze aber ganz sicher nicht ist Leider fehlen Blüten und Früchte. 45. Acalypha ciliata Forck Fl. Aegypt.-Arab. 162 Geront. trop. Deutsch-Südwestafrika (Engl. Pflanzenwelt Afr.). — H.: Otjituo Dtr. 871; Gaub Gneisshügel Dtr 2404, 2905. 46. A. indica L. Sp. Pl. 1003. As. et Afr. trop. — A.: Oshando Schz. 731. s 47. A. segetalis Müll.-Arg. in Journ. Bot II. 336. Afr. occ. — H.: Teufelsbach Dtr. 115; Okahandja Dtr. 451; Windhoek Dir. 328. 48. Acanthopsis carduifolia Schz. Verh. Bot. Ver. Brand XXXI. 200. Afr. austr. | var. longearistata Schz. 1. c. — N.: Aus, Schenck 318. 49. A. disperma Harv. in Hook. Lond. Journ, Bot. I. 28. Afr. austr. — N.: Aus, Dtr. 1136. 50. Acanthosicyos horrida Welw. Trans. Lin. Soc. XXVII. 30. = Naras (Hottent.) = Omungaraha (otjiher). — H.: Richthofen Dtr. 2806; Sandfontein b. Walfischbay Marl. 1179, Gürich 139. Ausserdem an der Pforte 80 km östlich Swakopmund Dtr. 51. Acanthospermum hispidum DC. Prodr. V. 522. — H.: Tsumeb, Dtr. … 2900, Apr. 1913. — Hinjahrig, dichotom verzweigte Comp. aus Brasilien. 52. Achnanthes exigua Grun. in Cleve et Grun. Arct, Diatom. 21. — Deutsch-Südwestafrikanische Küste. 53. A. lanceolata Grun. in Cleve et Grun. Arct. Diatom. 23. — Deutsch- Südwestafrikanische Küste. Repertorium specierum novarum, XV, (30. XI. 1917.) 6 82 [Achnanthes] K. Dinter. 54. A. minutissima Ktzg., West in Ann. of S. A. Mus. vol. IV, p. 70. „var. eryptocephala Grun. |. c. p. 70. — N.: Gründorn, Pearson. d5*. Achyranthes annua Dtr., spec. nov. — H,: Eahero Dtr. 3303; Otjihua b. Okandja Dtr. | Gemein im Hererolande, besonders im Halbschatten von Acacia horrida- Beständen auf sehr humosem Boden. Unterscheidet sick auf den ersten Blick von A. aspera L. durch ausgesprochene Einjährigkeit, sehr steifen, auf- rechten Wuchs, sehr hellgrünes, weiches, schnell welkendes Laub, sehr kleine hellgrüne Blüten und sehr kurze Fruchtstände. Übergänge von A. annua zu A. aspera kommen, trotzdem beide Arten oft gemischt vorkommen, nie vor. 96. A. aspera L. Sp. Pl. 204. Geront. trop. — H.: Hereroland Belck 43, Fleck 491, 532, 561; Otjihua b. Okahandja Dtr. 88; Okahandja Dtr. 100, 114; Teufelsbacher Schlucht Dtr. 106. — N.: Rehoboth Schz. 12, Fleck 175a. 97. Acocanthera spectabilis Benth. et Hook. in Bot. Mag. 6359. Afr. austr, O. K. in Pl. Pechuelianae hereroénsis. — Ohne Standort, im Hererolande Pechuel-Lösche. Ich halte, da ich den Swakop von der Miindung bis zu seinem Ursprung sehr genau kenne, das Vorkommen dieser Art daselbst für ausgeschlossen. An Apocynaceen kommen dort nur Strophantus und Adenium vor, welche Gattungen Hörnerfrüchte haben, während Acocanthera eine Beere hat. 58. Acrotome amboénsis Brig. in Bull. Herb. Boiss. Ser. II. III. 1095. Afr. trop. — A.: Olukonda, Rautanen 132, 835, Schz. 2077. 99. A. Belckii Gürke in Bull. Herb. Boiss. VI, 549. Afr. austr. — H.: Okahandja Dtr. 498; Otjitambi Belck 40. 60. A. inflata Benth. in DC. Prodr. XII. 436. Afr. austr. — H,: Oka- handja Dtr. 26. 61. A. pallescens Benth. in DC. Prodr. XII, 436, syn. Stachys Stein- grovert Brig. — N.: Namaland Steingröver 11. 62. Actiniopteris radiata (L.) Link Fil. spec. (1841) 80. — H.: Otavi- berge Dtr. 708; Kransfontein b. Grootfontein Dtr. 3. 12. 1908; Otavi Dtr, I. 653; Ameib Gürich 28. 63. Actinococcus latior Schmitz. (Pilger, Hedwigia XLVIII. 182), — Liideritzbucht Scholtz; Walfischbay Dtr. 64, Adansonia digitata L. Sp. Pl. 1190. Afr. trop., Ind. or. — A.: Rautanen 158. — H.: Auns Dtr. 822; Farm Wackies bei Guntsas Dtr.; Tsintsabis am Omuramba u. Ovambo Dtr. Von Hauptmann Anz besitze ich ein Kärtchen der Wasserstellen des 220 km Ost-Süd-östlich von Wackjes gelegenen Kaukauveldes mit den 26 von ihm dort festgestellten Aftenbrotbäumen. Weitere Vorkommen innerhalb der politischen Grenzen des Landes sind nicht bekannt. 65. Adenia Pechuelii Harms in Engl. u. Prantl. Pflz.-Fam. Nachtr, 255, syn. Echinothamnus Pechuelii Engl. — H.: Aubiñhonis am Omarururivier Gürich 18; zwischen Modderfontein und Hussab Dtr, Station Pforte km 82 Dtr. 2827; in den Hügeln südlich Station Sphinx Dtr.; km 114 Dtr. 66. A. repanda (Burch.) Engl. Bot. Jahrb, XV. 573, syn, Paschanthus repandus Burch., syn. Modecca Paschanthus Harv,, syn. Jaeggia repanda Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 83 Schz., syn. Pasch. Jaeggiana Schz. — H.: Windhoek Dir. I. 260, 362; Otjiamongombe Dir. 3314; Orumbo am Nosob Dtr.; Okahandja Dtr.; Gameros Dtr. — N.: Keetmanshoop Dtr. — Etundo (Otjiher). 67. Adenium Boehmianum Schz. in Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 250. Afr. austro-occ. — H.: Kl. u. Gr.-Barmen, Quaaipüts Dtr.; Osona Dtr. — A.: Olukonda Schz. 216; N.-O. von Deutsch-Südwestafrika Schz. 68. A. Lugardi N. E. Br. in Bull. Bot. Gard. Kew 1909, 119. — N.: Am Fusse der Dünen in Narib zahlreich Dtr. 2995. Wurde mir vom Museum in Kapstadt als Adenium oleifolium bestimmt, doch stimmt meine Pflanze Wort für Wort mit der Beschreibung der Brown- schen A. Lugardi vollkommen überein. 69. Adenocline acuta Baill. Etud. Gen. Euph. 457. — H.: Wilhelmsberg b. Okahandja Dtr. 572. 70. Adenostemma viscosum Forst. Char. Gen. 90. Geront. trop. — H.: Okozongomuinja am Waterberg Dtr. 1738. 71. Adiantum Capillus Veneris L. Sp. Pl. ed. I (1753). — H.: Groot- fontein Dir. 707; sowie an anderen (Quellen der Umgebung Dtr.. 72. Aecidium clarum Sydow. — N.: Schaaprivier Dtr. auf Ferraria viscaria. 73. A. ornamentale Kalchbr. in Flora (1876) 362. (Vierteljahrschr. d. Natforsch. Ges, Zürich 1911, 59). — H.: Auf Früchten, Blättern und jungen Zweigen der Acacia horrida in Brakwater und Windhoek Dtr.; auf Acacia Liideritzi in Ovikokorero Dtr. 74. A. Royenae CI. et Mass. — H.: Grootfontein Dtr. 921 auf Royena pallens. 75. A. Talini Speg. — H.: Nordausläufer der Auasberge Dtr. 1879 auf Talinum caffrum. 76. Aerua desertorum Engl. in Bot. Jahrb. X. 7, siehe Arthraerua Leubnitziae (O. K.) Schz. 77. A. Pechuelii O. K. Jahrb. Bot. Gart. Berl. IV. 272, siehe Calicorema capitata (Moq.) Hook. Gen. PI. 78. A. leucura Mog. in DC. Prodr. XIII. IL. 302. Afr. austr. — H.: Okahandja Dtr. 28; Otjitambi, Belck 41, Fleck 528. — N.: Rehoboth Schz. 5, Fleck 149. 79. Aitonia capensis Thunbg. in Phys. Sallsk. Handl. I. 166. Afr. austr. — N.: Rehoboth Dtr. 2184; Rehoboth-Aub Dtr. 2336; Kuibis Dtr. 1247; Schiirfpenz Dtr. 2004; Seeheim, Inachab Dtr., Range 624. var. microphylla Schz. in Verh. Bot. Ver. Brandenburg XXX. 156. —. N.: Karakoes Schz. 80. Aizoon Burchellii N. E. Br. Kew Bulletin 1908, 290. — N.: Kuibis Dtr. 1186, 1186a. — H.: Farm Hoffnung Dtr. 848. 81. A. canariense L. Sp. J]. 488. Ins. Can., Afr. bor.-orient. Wird für Namaland angeführt in Englers Pflanzenwelt Afrikas. Mir ist die Pflanze von keinem Küstenplatze des Landes bekannt. 82. A. Dinteri Schz. in Bull. Herb. Boiss. VI. 523. Afr. austro-occ. 6* 84 [Aizoon] K. Dinter. : — H.: Swakopmündung Dtr. 55; auf Brakböden bei Salem Dtr.; Onamu- toni a. d. Etosapfanne Dtr. 83. A. fruticosum Schellenbg. in Engl. Bot. Jahrb. XLII. 502, — N:: Inachab Dtr. I. 887, I. 907; Judaea Dtr. 1927; Narib Dtr. 2991; Kl.-Karas Schäfer in herb. Dtr. 1293. 84. A. virgatum Welw. ex Oliver Fl. of Trop. Afr. II. 584. — H.: Pad nach Gross-Barmen Dtr. 526; Brakwater Dtr.; Kl.-Windhoek; Omaheke nordöstlich Okahandja häufig Dtr. 85. Albizzia anthelminthica A. Brogn. in Bull. Soc. Bot. France VII. 902 = Omuama (otjiher.). — Syn. Acacia Marloth Engl. Bot. Jahrb. X. 19. — H.: Okahandja Dtr. 269; Waterberg Schz. 274; Otjimbingwe, Gürich 114; Etosapfanne Dtr.; Otavifontein Omeg. — A.: Ondonga, Rau- tanen 5, 42; Ombandja onene Schz. 273. — N.: Nomtsas Dtr.; zwischen Berseba und Keetmanshoop am Fischrivier Dtr.; Nauas, Fleck 439a. 86. Albuca Engleriana Krse. et Dtr. in Engl. Beitr. z. Flora v. Afr. XXXVII 145. — H.: Okahandja Dtr. 409; km 12 der Pad Okahandja- Otjosazu Dtr.; Terminaliawald zwischen Otjikuara und Okaharui Dtr. 87. A. Fleckii Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. III. 40. — N.: Zwischen Hornkranz und Gansberg Fleck 137. 88. A. gageoides Krse. in Engl. Beitr. Fl. Afr. XLIII. 446. — H.: Am Kalkpfannenrand in Steinhausen Dtr. 2785. 89. A. hereroensis Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. III. 40. — N.: Hornkranz Fleck 139. 90*. A. laxiflora Dtr., spec. nov. — H.: Windhoek Dtr. 2552 auf den Kalk- und Glimmerschieferhtigeln zu beiden Seiten der Hauptstrasse. — Blüht im September vor dem Erscheinen der Blätter bräunlich-weiss in 3—8-blütigen Trauben. 91. A. praecox Engl. et Krse. in Engl. Beitr. z. Fl. von Afr, XXXVII. 143. — H.: Osona Dtr. 375; Windhoek auf dem Hügelrücken der meteoro- logischen Station Dtr. | 92. A. reflexa Dtr. et Krse. in Engl. Beitr. Fl. Afr, XLII. 445. — H.: Tsumeb an flachen Wassermulden am Hüttenberg Dtr. 2694. 93. A. Schinzii Baker in Fl. Trop. Afr. VII. 534. — H.: Herero- land Schz. 94. A. sordida Bak. Bull. Herb. Boiss. Ser. Il. I. 787. Afr. trop. — H.:.Orumbo Dtr. 1328. 95. A. spiralis L. Suppl. pl. 196. — Namaland (ohne Standort) in Vierteljahrschr. d. Naturf, Ges. Zürich 1911, 98. 96. A. viridula Baker in Dyer Fl. Trop. Afr. VII 538. — A.: Uuku- ambi Rautanen. 97. Alectra Bainesii Hemsl. in Dyer Fl. Trop. Afr, IV. Il. 865. — H.: Pad Okahandja—Otjosazu km 12 Dtr. 2557 auf Rhigozum brevispinosum schmarotzend, 98*. A. Heyniae Dtr. spec. nov, Syn. Orobanche Heyniae Dir, — Deutsch- Südwestafrika Flora usw. 122, — H.: Waldau Dtr. 552 auf Justicia capensis, — Otjihua b, Okahandja Dir. auf J. heterocarpa. Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 85 Parasitisch bis zu 25 cm hohe, stark unter der Erde verästelte saftige Pflanze von Orobanchenhabitus; abgesehen von den stark reduzierten mit sehr dünnem Tomentum versehenen griinlichen Blättern, chlorophylllos. Blüten in (ausgewachsenen Exemplaren) ziemlich lockerer Ähre, sattgelb, von der Grösse und dem oberflächlichem Aussehen von Verbascum Thapsus. 99. A. melampyroides Benth. in DC. Prodr. X. 339. — H.: Okozongo- muinja Dtr. 1742; Kransfontein Dir. I, 932. 100. A. parvifolia Schz. Verh. Bot. Ver. Brand XXXI 195, syn. Celsia parvifolia Engl. Bot. Jahrb. X. 252. — H.: Usakos Marl. 1273. — A.: Oschando Schz. 12. 101. A. pseudobarleriae Dtr. syn. Orobanche pseudobarleriae Dtr. in Deutsch-Südwestafrika, Flora usw. 122. — H.: Gross-Barmen Dtr. 510 auf Pseudobarleria. 102. A. Vogelii Benth. in DC. Prodr. X 339. — A.: Olukonda Schz. 17. 103. Aloé asperifolia A. Berger in Engl. Jahrb. XXXVI. 60. Afr. austro-occ. — H.: Pforte km 82 der alten Bahn Dtr. 2826; Salem, von Modderfontein nach Hussab, Rossing Dtr.; Zwartbankberge Stapff 7. — N.: Inachabberg Dtr. | 104. A. dichotoma L. f. Suppl. 206. Afr. austr. var. montana (Schz.) Brgr. in Engl. Pfl.-Reich 33, 319. — H.: Usakos Marl. 1439; km 114 und 121 der alten Bahn, Salem, Station Kan Dtr. — N.: Kl. Karas Dtr. 3155; Inachab, Uagamas, bei Kanus im Geiabtal Dtr.; im Krater des Geitsi-gubib Dtr. 105. A. Dinteri Brgr. in Dinter Neue u. wen. bek, Pfl. Deutsch-Süd- westafrikas. — H.: Outjo auf einem 3 km entfernten Berg Dtr. 2791a. 106. A. falcata Bak. in Journ. Lin. Soc. XVIII. 181. — N.: Range 531. 107. A. hereoénsis Engl. Bot. Jahrb. X. 2. Afr. austr. — H.: Strejd- fontein Dtr. 2856; Usakos Marl. 1438; Grossbarmen Schz. 346; Windhoek, Auasberge Dtr. — N.: Gubub Dtr. 1043; Bethanien, Kl.-Karas Dtr.; Warm- bad Fenchel 97; Kubas Dtr. var. lutea Brgr. — H.: Kubas Dtr. 199. 108. A. rubro-lutea Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. III. 39. Afr. trop. — H.: Okahandja Dtr. 119; Windhoek Dtr.; Etosapfanne Dtr. — N.: Am Kuisib Fleck 472; Rehoboth Fleck 497a; am Fischrivier b. Seeheim Dtr.; Hoachanas Dtr. var. lutea Dtr. — H.: Okahandja Dtr. 120. 109. A. striata Haw. Trans. Lin. Soc. VII. 18. Afr. austr. — N.: Fleck ohne Standort; Range 76; Gubub Dtr. 110. A. variegata L. Sp. Pl. 321. Afr. austr. — N.: Aus Dir. 3149. Die Früchte dieser Nummer sind ausserordentlich gross, bedeutend grösser, als sie Berger in Engl. Pfl.-Reich dafür angibt. Auch unter- schieden sich Sämlinge dieser Nummer, die ich bei Haage & Schmidt in Erfurt sah, in der Zeiehnung erheblich von solchen der echten A. variegata. 111. A. zebrina Bak. in Trans. Lin, Soc. Ser. II. Bot. I. 264. Afr. trop. syn, A. Baumü Engl. & Gilg in Kunene-Sambesi-Exped. 191. — H.: Osona Dtr. 3165; Nordhang des Waterbergs Dtr.; östl. Windhoek, 86 K. Dinter.. ausserordentlich grosse Kolonien in der Parklandschaft n.-ö. Groot- fontein Dtr. 112. Alternanthera Achyrantha R. Br. Prodr. I. 417. Am. trop. syn. Alternanthera repens (L.) 0. K. — H.: Okahandja Dtr. 129; Usakos Marl. 1345. Ihrer massenhaft produzierten stachligen Früchtchen wegen eine wahre Plage der Siedelungen des Hererolandes, die sich rapide verbreitet und da sie perenniert, schwer auszurotten ist. Die schwarzen Rübchen sind geniessbar. Sie ist besonders interessant dadurch, dass sie durch ihre Blätter ausser- ordentlich lebhaft Wasser verdunstet und deshalb bei sehr trockner Luft bei 30 Wärme erfrieren kann. 113. Althaea Ludwigii L. Mant. 98. Orient, Afr. bor. et austr. — N.: Inachab Dtr. 998, Gessert 11. 114. Amarantus caudatus L. Sp. Pl. ed. I. 990 ed. Il. 1406. — A. Olukonda Schz. 2, Rautanen 138. 115. A. Dinteri Schz. Mém. Herb. Boiss. no. 20, 15. Afr. trop. — H.: Salem, im Swakopsand Dtr.; Okahandja Dtr. 145, 146, 147. 116. A. paniculatus L. Sp. Pl. ed. II. 1406. Am. bor. (Engler Pfl.-Welt Afr.) — H: Okahandja Dtr. 311. 117. A. Schinzianus Thellung in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges, Ziirich 57. Jahrg. 535. — N: Namaland Fleck 171a. 118. Amellus arenarius S. Moore Bull. Herb. Boiss. Ser. II. IV. 1013 Afr. austr. — N.: Inachab Dtr. Range 689. 119. A. epaleaceus 0. Hoffm. ex Schz. Bull. Herb. Boiss. I. 74. Afr. austr. — N.: Gawachab b. Seeheim Schäfer in herb. Dtr. 1318. 120. A. humilis Heering D. Landw. Ges. Heft 197 p. 12. — N.: Noni- kam Wulff. 121. Ammannia heteropetala. Siehe Rotala heteropetala. 122. A. Wormskioldii Fisch. et Mey. Index Sem. Hort Petrop. VII. 42. Bras. — H.: Okahandja Dtr. 253. 123. Ammocharis Taveliana Schz. Verh. Bot. Ver. Brand XXXI. 214. Afr. austro-occ. — H.: Belek 48a. — N.: Pohle, Schenck 347, Schz. 358. 124. Ammophila arundinacea Host, Gram. Austr IV. 24 t. 41. Eur. Am, bor. — H.: Swakopmund, Brakwater, Waterberg, Dtr. 125. Amphiloma elegans Korb. Syst. (1855) 110, Viertelj. 191 p. 61. — N.: Ubib nördlich vom Oranje auf Quarz Schenck, 126. A. elegantissima (Nyl.) Müll. Arg. Lich. Beitr. in Flora LXXI (1888) 529, Viertelj. 1911 p. 61. — N.: Ubib nördlich vom Oranje. 127. A. eudoxum Müll. Arg. 1. c. 44, Viertelj. 1911 p. 61. Namaland. 128. A. leucoxanthum Müll. Arg. 1. c. 139. — N.: Lüderitzbucht auf Sarcocaulon rigidum. 129. A. sanguineum Müll. Arg. |. c. 530, Vierteljahrschr, d. Naturf. Ges, Zürich 1911 p, 61. — Namaland, 7e PAS Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 87 130. Anacampseros albissima Marl. Trans. Royal Soc. S.-Afr. vol. Il p. 238. — N.: An verschiedenen Stellen Marl.; stets auf weissem Quarz, Tsirub Dtr. 905 gehört höchst wahrscheinlich hierher. 131. A. Baeseckei Dtr. in Dinter Neue u. wen. bek. Pfl. Deutsch-Süd- westafrikas. — N.: Kl.-Karas Baesecke; Jutta Dinter Okt. 1913; Warmbad Marg. Friedrich 3153. | Die schön rosafarbenen Petalen sind weiss umrändert. Samen !/; mm, glatt, etwas dunkler als bei A. karasmontana. 132. A. densifolia Dtr. in Neue u. wen. bek. Pfl. Deutsch-Südwest- afrikas fig. 3. — N.: Kanus Dtr. 3152; Warmbad Marg. Friedrich; Kl.- Karas J. Dtr. — Samen behaart !/, mm gross. 133. A. Dinteri Schz. Bull. Herb. Boiss. Ser. II. I. 873. Afr. trop. — H.: Auf der Sonne ausgesetzten felsigen Partien einer bewaldeten Hügel- kette bei Zwartwater o.-n.-ö. Grootfontein, Dtr. 134. A. karasmontana Dtr, in Neue u. wen. bek. Pfl. Deutsch- Südwestafrikas, fig. 4. — N.: Kl.-Karas Jutta Dtr. Samen nur !/; mm gross, glatt, hellbraun. 135. A. Margarethae Dtr. in Neue u. wen. bek. Pfl. Deutsch-Südwest- afrikas, fig. 5. — N.: Warmbad Marg. Friedrich. Unterscheidet sich von A. tomentosa durch seine rotbraune Farbe und nur reichlich halb so grosse Blüten von dunklerer Farbe. Die mit weissen Schlauchhaaren dicht besetzten Samen sehen aus wie kleine Schwämmchen, sind ?/; mm gross und stimmen mit denen von A. tomentosa vollkommen überein. 136. A. papyracea E. M. ex Sonder FI. Cap. II. 383. — N.: Kl.-Karas Baesecke; Kl.-Karas Jutta Dtr. 3141; Warmbad Marg. Friedrich. Samen fast kugelig, graubräunlich, 1/; mm gross, von sehr dichten weissen, sehr kurzen Papillenhaaren rauh. Blüten grünlich-weiss, nicht ein- geschlossen, in den Mittagstunden voll geöffnet. Stamina bis 24. Die Blütenverhältnisse differieren demnach einigermassen von denen der A. papyracea, die Sonder beschreibt. Nach Sonder sollen die Blüten sitzend sein und eingeschlossen in den obersten Stipeln, also unsichtbar bleiben. Ausserdem gibt Berger nur 16 Stamina an. Solange es nicht möglich ist, meine Pflanze neben solchen aus der Karroo des Kaplandes im Garten - unter gleichen Bedingungen zu beobachten, lässt es sich nicht sagen, ob meine Pflanze spezifisch von A. papyracea abweicht, oder ob sie ihre starken Abweichungen durch die meteorologischen Verhältnisse Okahandjas er- langt hat. 137. A. quinaria E. Mey ex Sond. in Fl, Cap. II. 383. Afr. austr. — H.: Windhoek Dtr. auf Quarzboden nach Gammamams zu, Farm Hoffnung und Farm Voigtland, Mariental Dtr.; Kl.-Karas Jutta Dtr.; Warmbad Marg. Friedrich. Blüten weiss, Samen !/; mm, weissbräunlich, von dichten linsenförmigen, winzigen Papillen rauh. var. Schmidt A. Brgr. Mesembr. u. Portul. p. 307. Es ist der Ursprung dieser von mir lebend in Deutschland eingeführten Var, nicht festzustellen. Blüten nach Berger hellrot. 88 | Anacampseros] K. Dinter. 138. A. tomentosa Brgr. Mesembr. u. Portul. p. 307. — H.: Farm . Voigtland Dtr. 3251, Nord- und Südseite der Auasberge auf deren Aus- läufern auf quarzigen Stellen. Hat die grössten Blüten der 5 südwestafrikanischen zur Sect. Tele- : phiastrum gehörigen Arten. Samen mit denen von 4. Margarethae völlig über- einstimmend. 139. Anaphrenium crassinervium Engl. in Bot. Jahrb. Bd. X p. 37. Siehe unter Heeria crassinervia. 140. Anarrhinum Pechuelii 0. K. in Jahrb. Bot. Gart. Berl. IV 269. Afr. austro-occ. Siehe unter Diclis petiolaris. 141. Anchusa capensis Thnbg. Prodr. Pl. cap. 34. Afr. austr. Engler gibt diese Pflanze in „Pflanzenwelt Afrikas“ für Deutsch-Südwestafrika an. 142. Androcymbium melanthioides Willd. in Ges. Naturf. Fr. Berl. Mag. II. 21. Afr. austr. | var. acaule Baker. — H.: Am Südfuss der Auasberge Dtr. 2250. — N.: Gubub Dir. 1034. 143. A. roseum Engl. Bot. Jabrb. X. 91. Afr. austro-occ. — H.: Grossbarmen Marl. 1360, Schz. 62, Dtr. 541. 144. Andropogon annulatus Forsk. Fl. Aegypt. Arab. 173. Afr, bor., Ind. or., Australia. — H.: Gobabis-Kehero Dtr. 2777; Waterberg Dtr. 1811; Okatjongeama Dir. 1585. — N.: Quartel b. Rehoboth Dtr. 2181; Marien- tal-Orab Dtr. 2023; Leberrivier b. Seskamelboom Dtr. 2048 145. A. appendiculatus Nees Fl. Afr. austr. 105. var. polycladus Hackel in Bull. Herb. Boiss. IV. App. UI. — H.: Ohne Standort aufgeführt in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 69. 146. A. commutatus Steud. Syn. Pl. Gram. 387. Abyssinia. — N.: Ohne Standort aufgeführt in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 69. j 147, A. contortus L. Sp. Pl. II. 1045. Reg. trop. — H.: Tsumeb Dtr. 2513; Waldau Dtr. 436; Waterberg Dtr. 1809. var. Allionii Hackel. — H.: Otavifontein Omeg. — N.: Veldschoen- horn Dtr. 1099. 148. A. eucomus Nees FI. Afr. Austr. 104. Afr. trop. et austr. — H.: Otaviquelle Dtr. 907; Okozongomuinja Dtr. 1786. 149. A. Gayanus Kunth Rev. Gram, I. 163. var, cordofanus (Hochst.) Hackel in DC. Monogr. Phan, VI. 448, — A.: Zwischen Ondonga und Uukuanjama Rautanen. 150. A. hirtus L. Sp. Pl. ed. I. 1046. Reg. trop. — H.: Angeführt für Hereroland in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 69. 151. A. Ischaemum L. Sp. Pl. 1047. var. radicans Hackel in DC. Monogr. Phan. — H.: Grootfontein, Dtr. 2382; Tsumeb, Dtr. 1703. 152. A. macrolepis Hack. in Flora (1885) 125. Afr. trop. — H.: Gaub Kamm des hohen Gneissberges Dtr. 2416. Pflanzenarten aus Deutsch- Südwestafrika. 89 153. A. melanocarpus Ell. Sketch I. 146. — H.: Tsumeb, Dir. 2902, 1690. 154. A. Nardus L. Sp. Pl. 1046, Reg. trop. var. marginatus (Steud.) Hack. in DC. Monogr. Phan. IV. 607. — H.: Angeführt in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911, 70. 155. A. papillosus Hochst. ex A. Rich. Tent. Fl. Abyss. II. 457. — H.: Otavifontein Omeg; Range 369. 156. A. rufus Kunth Enum. Pl. I. 492. — H.: Okosongomuinja, Dir. 1783. 157. A. Schinzii Hack ex Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 139. Afr. austro-occ. — H.: Waldau, Dtr. 437. — A.: 158. A. Schoenanthus L. Sp. Pl. 1040. As. et Afr. trop. et subtrop. — In Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Ziirich 1911, 70, ftir Nama- und Hereroland angegeben ohne Standorte. 159. A. serratus Thbg. Fl. Jap. 41. As. et Afr. trop. Austral. var. versicolor Hack. — H.: Tsumeb, Dtr. 2500. 160. A. Sorghum Brot. Fl. lusit. [. 88. Reg. trop. et subtrop. — In zahlreichen Formen im Ambolande und Hererolande kultiviert. 161. Aneilema aequinoctiale Kth. Enum. Pl. IV. 72. Afr. trop. — H.: Otavital, Dtr. 632, Gaub, Dtr. — A.: Olukonda Rautanen 292. 162. Anisostigma Schenckii Schz. Bull. Herb. Boiss. V. App. HI. 79; Afr. austr. — N.: Veldschoentsrn Dtr. 1288; Sandverhaar, Dtr. 1200 Kanus, Dtr. 3956; Gamkanas b. Hoachanas, Dtr. 1996. 163. Anona senegalensis Pers. Syn. II. 95. var. subsessilifolia Engl. — Caprivizipfel (Engler in Pfl.-Welt Afr. II. 1). 164. Anthemis grangeoides Vatke & Höpfn. in Bull. Herb. Boiss. IV. 465. Afr. trop. — A.: Amboland, Höpfner 1110. 165. Anthephora Hochstetteri Nees in Flora XXVII. 249. Abyss. — Amboland ohne Standort in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911, 70. — H.: Otavifontein Omeg. 166. A. Schinzii Hack. ex Schz. in Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 139. Afr. austro-occ. Amboland. — A.: Olukonda, Schz. Die Bemerkung Stapfs in Fl. Cap. VII. 441, A. Schinzii sei vielleicht nur ein besonders stark beharrter und schwächlicher Zustand von A. pubescens, scheint mir keine Berechtigung zu haben, da Hackel l.c. die Beschreibung mit „Annua“ beginnt und A. pubescens eine ausgesprochen perennierende Pflanze ist. 167. A. undulatifolia Hack. in Bull. Herb. Boiss. {V. App. III. 12. Afr. austr. — H.: Franzfonteiner Kalkberge, Dtr. 2634; Gorab a. d. Otavibahn, Dtr. 2917; Okahandja, Dtr. 418. 168. A. pubescens Nees Fl. Afr. austr. 74. — „otjisebba“ (Otjiher). — H.: Waldau, Dtr. 441; Okanakasewa, Dtr. 648; Okahandja, Dtr. 1116; Otavifontein, Omeg. 90 K. Dinter. 169. Anthericum arvense Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 216. Afr. austro-occ. — H.: Otjituo, Dtr. 862; Hatsamas, Dtr. 1958; Otjihewita, Dtr.; Orumbo, Dtr. 1277. — A : Olukonda, Schz. 22, 19. — N.: Inachab, Dir. 1039. 170. A. curvifolium Krse. Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. 354. — H.: Nord- auslauter der Auasberge, Dtr. 1878. 171. A. gilvum Krse. Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. 355. — H.: Bei Kl.- | Nauas auf Dünen, Dtr. 1941. 172. A. hereroense Schz. Bull. Herb. Boiss. Ser. II. 1. 857. Afr. trop. — H.: Eahero-Enguruwau, Dtr. 3268; Aitsas, Dtr. 823; bei Otjivero, Dtr. 1306. | 173. A. Jacquinianum Schult. f. Syst. VII. 462 syn.: A. elongatum Willd. Sp. Pl. II. 136. — A.: Olukonda, Rautanen. 174. A. Krauseanum Dir. Beitr. Fl. v. Afr. XL. 354. — H.: Schaap- rivier, Dtr. 1913. 175. A. kyllingioides Krse. in Engl. Beitr. Fl. Afr. XLIIL 441. — H.: Hereroland, Seiner 661. 176. A. otaviense Engl. & Krse. Beitr. Fl. Afr. XXXVII. 129. — H.: Auf Wiesen vor und hinter der Otavipforte Dtr. 622, 731. 177. A. Rangei Engl. & Krse. Beitr. Fl. Afr. XXXVL. 125. — N.: ER Range 157. 178. A. Rautanenii Schz. Bull. Herb. Boiss. 2. Ser. VII. 625. — A: Zwischen Ondonga u. Uukuanjama, Rautanen 603. 179. A. rigidum Krse. Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. 353. — H.: Nord- ausläufer der Auasberge, Dtr. 1894, 180. A. secundum Krse. & Dtr. Beitr. Fl. Afr. XXXVII 127. — H.: Grootfontein, Dtr. 855; Nordausläufer der Auasberge, Dtr. 1885. 181. Anthoceros communis Steph. in Bull. Herb. Boiss. V (1897), 86. — H.: Waterberg, Dtr. 428. 182. A. Dinteri Steph. — H.: Okozongomuinja, Dtr. 1784 a. 183. Antholyza Dufftii Schz. Mém. Herb. Boiss. No. 20, 13. Afr. austro- occ. — H.: Rietfontein s.-w. Grootfontein, Dufft in herb, Dir. I. 67. Die Angabe Schz’s in Vierteljahrschrift der Naturf. Ges. Zürich 56. Jahrg. p. 106) ,Dinter“ als Autor ist unkorrekt. 184. A. saccata (Klatt) Baker Syst. Irid. 180. Afr. austr. — Nama- land. . 185. A. spectabilis Schz. Mém. Herb. Boiss. no. 20, 13. Afr. trop. — H.: Waterbergplateau, Dtr, 19. IV. 1899 no. 567. 186. A. Steingröveri Pax Bot. Jahrb. XV. 156. Afr. austro-occ. — N.: Aus, Steingröver 47; Gubub Dtr. I. 1033. | 187. Anthospermum Dregei Sond. Harvey & Sond, Fl. Cap. III. 29. Afr, austr. — N.: Lüderitzland, Range, 188. A. ericoideum Krse. in Engl. Bot. Jahrb. XXXIX, 570 (1907). Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 91 — H.: Nordausläufer der Auasberge, Dtr. 1881; Omaheke n.-ö. Oka- handja, Dir. 189. A. rigidum E. & Z. Enum. 367. Afr. austr. — H.: Zwartwater 6. Grootfontein, Dtr. 785. 190. A. thymifolium Dtr. & Krse. — N.: Aus, Dtr. 1088. 191. Anticharis Dielsiana Pilger Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. 435. — N.: Kl.-Karas, Schaefer in herb. Dtr. 402; Aus, Range 83; Inachab, Dtr. 192. A. ebracteata Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 187. Afr. “austro-occ. — H.: Hereroland, Lüderitz; bei Usakos, C. Mülier in herb. Dtr. 3134. | 193. A. imbricata Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 187. Afr. austro-occ. — H.: Kan, Dtr. 2803; Omaruru, Schz. 744; Hereroland, Schenck 434; Liideritz. 194. A. inflata Marl. & Engl. Bot. Jahrb. X. 251. Afr. austro-occ. — H.: Usakos, Marl. 1483. 195. A. longifolia Marl. & Engl. Bot. Jahrb. X. 252. Afr. austro-occ. — N.: Range, 837. — H.: Usakos, Marl. 1422; Okahandja, Dtr. 96. 196. A. spec. — H.: Okahandja, Dtr. 483. 197. Antizoma calcarifera Miers. Harv. & Sond. Fl. Cap. I. 11. Afr. austr. — H.: Ozondjache Dtr. 1839; Okahandja, Brakwater, Dtr. 198. A. Miersiana Harv. in Fl. Cap. I. 13. — N.: Im Tschaukeib- gebirge (Pfl.-Welt Afr. III. 1, 194). 199. Aphanothece caldariorum Richter. — N.: Warmbad, Pearson. 200. Apium graveolens L. Sp. Pl. 264. — H.: Nonidas am steilen ver- sumpften brackigen Swakopufer, Dtr. 2795a. 201. Aponogeton Dinteri Engl. & Krse. in Engl. Bot. Jahrb. XXX VIII. 92. Afr. trop. — Diese und die andere Arten ondape (otjiher. — H.: Otjimbingwe, Fischer; Otavital, Dir. 738; Waterbergplateau, Dtr.; Kubas, Otavi, Neudamm, Grootfonteiner Fläche, Dtr. — N.: Tsubgaris, Dtr. 2087; zwischen Maltahöhe und Nomtsas, Dtr. 202. A.Kraussianus Hochst. Flora (1845) 343. Afr. austr. — N.: Garris, Schz. 779; Daberas, Fleck 250a. -- H.: Omboatjipiro, Dtr. 514. 203. A. Rehmannii Oliv. in Hook. Ic. Pl. 1471. — A.: Schinz. var. hereroensis Engl. & Krse. in Engl. Pfl.-Reich IV. 13. 16. — H.: Farm Hoffnung, Dtr. I 828, 589; Ebene nördlich vom Waterberg, Dir. -589a; Spitzkoppjes, Otavi, Dtr. — N.: Maltahohe-Nomtsas, Dtr. 2084, 2088. 204. A. spathaceus E. M. Linnaea XX (1847) 215. — Afr. austr. var. junceus Hook. in Bot. Mag. t. 6399. — A.: “eae Rautanen, Ombalambuenge, Rautanen. 205. Aptosimum albomarginatum Marl. & Engl. Bot. Jahrb. X. 249. — Afr. austr. — N.: Rehoboth-Aub, Dtr. 2242; Judaea, Dtr. 1915; Kalk- fontein-Witoley, Dtr. 1982, 2003; Byzondermaid, Schz. 44, 44a, Range 92 [Aptosimum] K. Dinter: Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 148, — H.: Kl.-Windhoek, Dtr. 341; Nordausläufer der Auasberge, Dir. 1872. 206. A. angustifolium Web. & Schz. Bull. Herb. Boiss. Ser. 2 III. 896. — Afr. trop. — H.: Zwischen Korichas Vley und anichab, Belck 26, — Lüderitz 190. 207. A. arenarium Engl. Bot. Jahrb. X. 249, — Afr. austr. — H.: Kubas, Dtr. 198; Salem, Lindner; Otjimbingwe, Marl. 1254; zwischen Barmen und Otjimbingwe, Schz. 6. 208. A. decumbens Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 184. — Afr. austro-occ. — H.: Otavi, Dtr. 898; Tsumeb, Dtr. 1707; Hereroland, Lii- deritz, Een. — A.: Olukonda, Schz. 4. 209. A. depressum Burch. Trav. S.-Afr. I. 260 syn. A. eriocephalum E. M. — N.: Aus, Dtr. 1140. 210. A. Dinteri E. Web. Bull. Herb. Boiss. Ser. 2. III. 902. — Afr. austr. — N.: Inachab, Dtr. I 1066. 211. A. Feddeanum Pilger Beitr. z. Fl. v. Afr. XL 434. — N.: Kuibis, Dtr. 1253, Range 889. 212. A. glandulosum Web. & Schz. Bull. Herb. Boiss. Ser. 2. III. 899. — Afr. trop. — H.: Outjo, Rautanen 247. 213. A. lineare Marl. & Engl. Bot. Jahrb. X 250. — Afr. austro-occ. — H.: Hereroland, Schz. 36, Lindner; Usakos, Marl. 1241. var. ciliatum Web. — H.: Osona-Teufelsbach, Dtr. 467; Hereroland, Lüderitz 104, 7a, Nels 254; Otjowazandu, Rautanen. — N.: Daberas, Fleck 584; Inachab, Dtr. I 1113. | var. acaule Web. — H.: Tscheweb, Schz. 515. 214. A. Marlothii Hiern in Dyer Fl. Cap. VII. 127. — N.: Witvley, Dtr. 1979. 215. A. Nelsii Web. Bull. Herb. Boiss. Ser, 2. III. 900. — Afr. trop. — H.: Hereroland, Nels 253. 216. A. pubescens Web. Bull. Herb. Boiss. 2. III. 903. — Afr. trop. — H.: Brakwater, Dtr. 336. — N.: Kl.-Nauas-Hoachanas-Dünen, Dtr. 1931; Rehoboth, Fleck 472, 490; Koes-Riedmond, Pfeil 140; Inachab, Dtr. 1126 217. A. scaberrimum Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 185. — Afr. austro-oce. — N.: Nördlich Namaland, Belck 60; zwischen Ausis und Kujas, Schenck 59. 218. A. Schinzii Web. Bull. Herb. Boiss, Sér. 2. IIl. 901. — Afr, trop. — Hereroland, Nels 257. 219. A. Steingroeveri Engl. Bot. Jahrb. XIX. 149. — Afr. austro-occ. — H.: Windhoek, Dtr. 374; Farm Hoffnung, Dtr. 986. — N.: Judaea, Dtr, 1916; Tschaukeib, Hermann 22; Aus, Steingröver 17, Range 619, (Fortsetzung folgt.) G. Brause: Ein neues Adiantum aus Westindien, 93 XV. Ein neues Adiantum aus Westindien. (A. Urbanianum). Von G. Brause. (Originaldiagnose.) Adiantum Urbanianum Brause, spec. nov. Euadiantum foliis longe petiolatis. Rhizoma non adest. Petiolus niger, nitidus, glabrescens. Lamina ambitu ovata, 40 cm longa, basi ‚35 cm lata, subtripinnata, in pinnam terminalem (11 cm longam) laterali- “bus similem desinens, membranacea, utrinque glabra; pinnis 'lateralibus in specimine 13-jugis, linearibus, ad basin apicemque obtusiusculum versus paulo angustatis, 1,2 cm (summis) usque ad 4,5 cm (infimis) inter se (costis) distantibus, breviter petiolatis, summis 9 cm longis, 0,9 cm latis, infimis 17 cm longis, 1,3 cm latis, infimis 2—3-jugis tri-, ceteris bipinnatis, omnibus patentibus, e media parte tamen curvato-de- elinatis; pinnis II (basilaribus 1—2-jugis pinnarum infimarum primariarum) pinnatis, usque ad 9 cm longis; foliolis breviter petiolatis (petiolo nigro, 0,5—1 mm longo), basilaribus paulo remotis exceptis approximatis, ambitu e basi truncata dimidiato-ovatis, apice rotundato margineque antico acute dentatis, basi margineque postico integerrimis, suberectis; rachi costisque petiolo similibus nigris, glabrescentibus; nervis in dentium apicibus desinentibus. Sori apicem marginemque anticum occupantes numerosi, semicirculares, 1—2 mm longi, 1/,—?/, mm lati. Haiti prope Port-au-Prince in sylvis, m. April. 1900: E. Christ no. 1686. Auf dem beigefiigten Bestimmungszettel ist dies vorliegende Exemplar von H. Christ als A. fructuosum Kze. bezeichnet worden. Diese Be- ‚stimmung ist nicht richtig; À. fructuosum hat nicht einmal Ähnlichkeit mit der neuen Art. Diese ähnelt in ihrem Aufbau A. serrato-dentatum Willd.; bei diesem sind aber die foliola nicht scharf-klein-gezähnt, sondern schwach-gesägt gezähnt, die Sori nicht halbkreisförmig, sondern ziemlich gerade und die untersten Fiederpaare I nur einfach gefiedert. XVI. Solana nova vel minus cognita XVI. Von Georg Bitter. (Originaldiagnosen.) XLIV. Chamaesarachidium nov. sect. Chamaesarachidium nov. sect. Inflorescentia lateralis, a foliis remota, er. 2—4-flora; flores pentameri; corolla parva, campanulati-stellata; filamenta gracilia, antheris brevibus paulo longiora, intus in parte basilari pilis brevibus simplicibus obsita; antherae primo poris obliquis introrsis apicalibus magnis, mox rimis ‚longitudinalibus ad apicem versus latioribus dehiscentes; stylus fere ?/; 94 Georg Bitter. - longitudinis pilis brevibus papillosis densis obtectus; calyx fructifer valde auctus, lobis latis baccam fere amplectens; bacca globosa glabra; semina : reniformia, verrucose gibbosa irregulariter reticulata; granula sclerotica desunt. Herba parva procumbens, pilis parvis simplicibus obsita; lamina ambitu obovata, profunde pinnatifida, lobis in utroque latere 3—4 ovatis « integris vel semel lobulatis. Diese neue, zunächst monotypische Sektion steht der Sektion Morella nahe; besonders in der Behaarung der Filamente (innenseits) und des unteren Teils des Griffels stimmt sie mit den Morellen überein; die früh- zeitige Längsschlitzung der Antheren (ausgehend von den beiden an- sehnlichen, schrägen, nach innen gekehrten terminalen Löchern), ferner besonders der die Beere völlig umhüllende Fruchtkelch sowie die eigen- artig grob höckerig-warzige Aussenwand der Samenschale sichern ihr eine Sonderstellung neben den Morellae. Übrigens kommen auch unter den echten Morellae vereinzelt Arten vor, deren Fruchtkelch die Beere teilweise oder völlig umschliesst: siehe Solanum Haarupii Bitt. in Fedde Rep. XI, 210, S. sarachidium Bitt., da- selbst S. 211 und besonders S. physalidicalyx Bitt., daselbst S. 2121). 290. Solanum chamaesarachidium Bitt. nov. comb. nov, nom. Chamae- saracha boliviensis Damm. in Engl. Botan. Jahrb. IL (1913), 215. Herbaceum, annuum; procumbens; rami complures e basi ori- undi, cr. 10—15 cm longi, ;cr. 11/,—2 mm crassi, lineis decurrentibus satis manifestis praediti, pilis brevibus simplicibus pluricellularibus acutis curvatim accumbentibus obsiti; internodia 2—3!/, cm longa; petioli cr. 6—18 mm longi; lamina ambitu elliptica vel obovata, cr. 15:8 usque ad 40:20 mm, obtusa, basi sensim in petiolum angustata, profunde pinnatifida, lobis in utroque latere 3—4 ovatis obtusiusculis cr. 2—6 mm longis 2—3 mm latis integris vel semel lobatis instructa, 1) Wettsteins Angabe (Engl.-Prantl, Nat. Pflanz.fam. IV 3b, 21) in ler Gattungsdiagnose von Solanum: „Kelch bei der Fruchtreife unverändert oder nur wenig verändert“ bedarf demnach einer Einschränkung im Hinblick auf einzelne in verschiedenen Gruppen der Gattung vorhandene Arten mit starkem nachträglichen Wachstum des Kelches nach dem Verblühen. Übrigens bildet Wettstein selbst a. a, O. Fig. 11M ohne besonderen Hin- weis im Text den dicht von Stacheln starrenden, die Beere völlig ein- schliessenden Fruchtkelch des $. hystrix R. Br. ab. Ähnlich verhalten sich verschiedene andere wie dieses in Australien endemische Solanum-Arten, die offenbar nahe mit ihm verwandt sind: von 8. cataphractum, S. eremophilum, 8. campanulatum, S. carduiforme, S. melanospermum, 8. echinatum und $. lasiophyllum, wird eine ansehnliche Vergrösserung des Fruchtkelches, z. T. sogar eine völlige Einhüllung der Beere durch ihn in den Diagnosen hervorgehoben. — Auch in anderen Abteilungen der stacheligen Solana kommen stark ver- grösserte F'ruchtkelche, welche die Beeren fast oder völlig einhüllen, vor, so bei der afrikanischer Sektion: Monodolichopus Bitt. (S. dubium Fresen. und Verwandte), ferner bei den zentralamerikanischen N yeterium-Arten: S. rostratum Dun., 8. citrullifolium A. Br. und ihren Verwandten, die oft eine grosse Ähnlichkeit mit dem Fruchtkelch des S. hystrix aufweisen. en Solana nova vel minus cognita XVI. 95 sinubus rotundatis, membranacea, utrinque viridis, in utraque pagina pilis simplieibus acutis curvatim accumbentibus obsita; inflorescentia - lateralis, a foliis remota, cr. 2—4-flora; pedunculus 11 mm longus; rhachis brevis, cr. 2—3 mm longa; pedicelli graciles, in statu florifero 3—4 mm longi, sicut pedunculus et rhachis pilis simplicibus acutis curvatim accumbentibus crebris obsiti; calyx campanulatus, cr. 4 mm longus, 3 mm latus, in lobos late lanceolatos acutos cr. 2:1 mm partitus, extus pilis simplicibus acutis satis crebris obsitus; corolla parva, cam- panulati-stellata, cr. 5 mm longa, in lobos 5 triangulares cr. 1 mm longos et latos extus breviter pilosos partita; stamina fere 1 mm supra corollae basim inserta; filamenta cr. 1,5 mm longa, gracilia, intus in parte basilari pilis brevibus pluricellularibus subacutis simplicibus compluribus obsita, superne glabra; antherae breviter ellipsoideae, utrinque emarginatae, cr. 0,9—1:0,3 mm, primo poris obliquis introrsis apicalibus magnis mox rimis lateralibus longitudinalibus ad -apicem versus latioribus dehiscentes; ovarium subglobosum, diam. cr. 0,8 mm, glabrum; stylus cr. 2 mm longus, stamina superans, paulo supra basim glabram usque ad ?/, longitudinis pilis brevibus patentibus densis papillosis obtectus, superne glaber, apice manifeste incurvatis; stigma styli apice manifeste crassius capitatum obtuse bilobum; pedicelli frnctiferi nutantes, cr. 5—6 mm longi; calyx fructifer valde auctus, cr. 6 mm longus, 8-9 mm diam. lobis satis latis cr. 4 mm longis 5—6 mm latis baccam fere amplectens, - extus + ve violacei-suffusus; bacca globosa, diam. cr. 5—6 mm, tenuimem- branacea, glabra; semina satis numerosa, cr. 23, nigricantia, reniformia, lenticulariter applanata, cr. 2:1'/,:'/. mm, profunde excavati- reticulata; granula sclerotica desunt. Bolivia: ohne Fundortsangabe, Mandon, pl. Andium Boliv. ohne Nummer! (hb. Barb.-Boiss., Paris); Palca-La Paz, Pflanz no. 145! (hb. Berol.) 4200 m ti. M., Marz bliihend und fruchtend. _ “Habituell hat diese Species eine unverkennbare Ähnlichkeit mit Solanum triflorum Nutt., nur ist sie in allen Teilen kleiner; in der Aus- bildung des Fruchtkelches aber besteht keinerlei Übereinstimmung zwischen den beiden Arten; ausserdem besitzt S. ériflorum in seiner saftigen Beere zahlreiche Steinzellkonkretionen. Dammer hat diese Pflanze zur Gattung Chamaesaracha gestellt, mit der sie allerdings eine gewisse habituelle Ähnlichkeit, die sich hauptsächlich auf eine ziemliche Übereinstimmung in der Blatiform und auf den niedrigen Wuchs sowie auf die starke Vergrösserung des Kelches zur Fruchtzeit bezieht, aber keine nähere Verwandtschaft hat: es fehlen dieser Spezies völlig die für die mexikanischen Chamaesarachen durchgängig so charakteristischen dicken Polster aus dichten, reich- und kurz- verzweigten Haaren am Grunde der Kronzipfel oberhalb der Röhre, die zum Teil auch auf die Basis der im übrigen kahlen Staubfäden über- gehen; bei Solanum chamaesarachidium sind dagegen nur die Staubfäden selbst an ihrem unteren Teile mit kurzen, mehrzelligen einfachen Haaren 96 Georg Bitter. besetzt, ferner ist der Griffel auf ?/, seiner Länge mit kurzen papillösen Haaren besetzt, während er bei den Chamaesarachen kahl ist. Vor allem aber ist bei Chamaesarachidium die Inflorescenz ebenso wie bei Solanum nicht achselständig, von den Blättern entfernt, mit einem wohl ausgebildeten Blütenstandstiel versehen und 2—4-blütig. Die Gattung Chamaesaracha hat dagegen stets einzeln stehende Blüten in den Gabel- achseln der Triebe. Ausserdem sind die Blüten der Chamaesarachen durchgängig erheblich grösser als die von Chamaesarachidium und die Staubfäden sind bei ihnen mehrmals länger als die kurzen Staubbeutel. Die derb höckerige Struktur der Samenschale und die völlige dauernde Einhüllung der Beere durch den festen, mit kräftiger Netz- aderung versehenen Fruchtkelch lassen vermuten, dass die Beere bei der Reife wenig oder gar keinen Saft enthält, also, wenn man die mancherlei Unterschiede unberücksichtigt lässt, ähnlich der von einem ähnlichen starkadrigen Kelch eingehüllten Trockenbeere von Nicandra oder wie die Beeren des Solanam heterodoxum, S. rostratum und ihrer _ Verwandten, deren Fruchtkelche aber nicht aus den bei ihnen nach dem Verblühen absterbenden vertrocknenden Lappen, sondern aus dem unteren verwachsenen Teil gebildet werden, der sich nach der Befruchtung stark krugförmig vergrössert. Da in Dammers Diagnose verschiedene wichtige Kennzeichen der Pflanze fehlen — er erwähnt nichts von der extraaxillären, mehrblütigen Inflorescenz mit dem deutlich entwickelten Gesamtblütenstandstiel, auch nichts von der Behaarung der Filamente und des Griffels, endlich sind bei ihm keine Masse der einzelnen Organe angegeben —, so habe ich im Vorstehenden eine eingehende Neubeschreibung dieses interessanten un- scheinbaren Gewächses geliefert, das in seinem Blütenbau eine ziemliche Übereinstimmung mit der Solanum-Sektion Morella aufweist, sich aber von ihr durch die nur anfänglich an der Spitze geöffneten, frühzeitig längsgespaltenen Antheren, sowie besonders durch den ansehnlichen, die Beere beinahe völlig einschliessenden Fruchtkelch und durch die. höckerige Samenschale unterscheidet. Der Name ,,boliviense* kann für diese Art keine Verwendung finden, da es bereits ein Solanum boliviense Dun. gibt. Es ist wünschenswert, dass diese merkwürdige kleine Pflanze dem Studium im lebenden Zustande zugänglich wird, damit ihr Aufbau, über den noch verschiedene Unklarheiten bestehen, genauer untersucht werden kann. XLV. Species e genere Solanum removenda. 291. Solanum philippinense Merrill in Philipp. Journ. of Science, C., Bot. VII (1912), 351 = Capsicum anomalum Franch. et Savat, Enum. plant. Japon. II (1879), 452. Bereits in Fedde, Rep. XI (1913), 491 habe ich festgestellt, dass eine von Léveillé und Vaniot als Solanum anodontum Léveillé et Vaniot in Le Monde des Plantes X (1908) Nr. 53, S. 57 (abgedruckt in Fedde, Rep. Solana nova vel minus cognita XVI. 97 VI [1908], 126) beschriebene Pflanze von der koreanischen Insel Quel- paert zu Capsicum gehört. Aus Mangel an Blüten vermochte ich damals nicht zu ermitteln, zu welcher Art der Gattung Capsicum die Pflanze zu stellen sei. Bei der Fortsetzung meiner Studien ist mir nun dieselbe Art noch von einer Reihe ostasiatischer Örtlichkeiten unter verschiedenen Solanum-Namen, nur einmal als „Capsicum spec.“ bekannt geworden, bis ich schliesslich zufällig darauf kam, dass sie vielleicht mit dem bisher nur aus Japan bekannten Capsicum anomalum identisch sein möge. Trotzdem dass mir von dieser Spezies bestimmte japanische Belege nicht vorgelegen haben, vermochte ich doch aus der klaren Diagnose der Enum. plantarum in Japonea crescentium mit Sicherheit zu erkennen, dass alle diese ausser- japanischen Exsikkaten tatsächlich zu C. anomalum gestellt werden müssen. Die Verbreitung des ©. anomalum ausserhalb Japans ist bis jetzt folgendermassen mlangeles |: Insel Quelpaert: Faurie no. 776! (Léveillé’s Original zu Solanum anodontum Lev. et Van.); daselbst, Taquet no. 3078! Süd-Tibet (zwischen Sikkim und Bhutan): Chumby-Valley, G.L. - Searight no. 261! (hb. Vratisl.) sub nom. erron. Solanum subtruncatum Wall. Assam, ohne besondere Fundortsangabe, Masters! (ex hb. Hort. Bot. Calcutt., hb. Bogor.). Philippinen: ohne ee sihsnbe, A. Loher no. 6643! (ex hb. Kew., hb. Berol.). Luzon: Prov. Benguet. E, D. Merrill, Fl. of the Philipp. no. 8003! (hb. Berol.) sub nom. Solanum philippinense Merr., Mai blühend und fruch- tend; Prov. Benguet, Berg Santo Tomas, A. D. E. Elmer, FI. of the Philipp. no. 6561! (hb. Berol.) sub nom. erron. Solanum Blumei Nees, Juni - fruchtend. Mindanao: Distr. Zamboanga, E. D. Merrill, Fl. of the Philipp. no. 8164! (hb. Berol.) sub nom. Solanum philippinense Merr., November, Dezember bliihend und fruchtend. Sowohl die Beschreibung Merrills als auch die beiden oben er- wähnten, als Solanum philippinense Merr. bezeichneten Exsikkaten des- selben Autors stimmen mit C. anomalum gut überein. Wie die Aufzählung der Standorte zeigt, ist diese Art bisher noch nicht von dem Festland Koreas, aus China und dem grösseren Teil Tibets bekannt. Der Umstand, dass ich sie im südlichen Grenzgebiet von Tibet sowie in Assam festgestellt habe, macht es sehr wahrscheinlich, dass sie auch in Korea, China, Ost-Tibet und dem grössten Teil von Hinterindien sowie auf Hainan und Formosa verbreitet ist. In Forbes und Hemsleys Enum. Pl. China etc. (Journ. Linn, Soc. XX VI [1890] 169) sind nur in einer Fussnote Capsicum frutescens, baccatum und annuum als in China kultiviert angegeben, ein wild wachsendes Capsicum wird nicht erwähnt. Vielleicht findet sich diese so vielfach verkannte Pflanze in den Herbarien noch unter anderen irrtümlichen Bezeichnungen. Nachschrift: Wettstein hat in Engl.-Prantl, Nat Pfl.fam. IV, 3b (1895) 21 für C. anomalum Franch, et Sav. mit Recht eine besundere Repertorium specierum novarum. XV. (31. XII. 1917.) 7 a Ign. Urban. Sektion: Tubocapsicum Wettst. aufgestellt, aus der Makino in Tokyo Bot. Mag. XXII (1908) 18 (siehe Engl.-Prantl, Nat. Pfl.fam. Nachtr. IV. zu IV. 3b, S. 272) eine neue Gattung Tubocapsicum Makino gemacht hat; ich habe mich nicht davon überzeugen können, dass diese Art auf Grund der abweichenden Gestalt des Kelches und mehr noch der Krone in eine besondere Gattung gestellt werden muss; es genügt, ihr den Rang einer Sektion innerhalb der Gattung Capsicum zuzuweisen. Nachträglich fand ich noch im Herb. Mus. Brem. ein Fruchtexemplar des ©, anomalum unter der Bezeichnung: „Capsicum cordiforme Mill. var. truncata Mig. — Japonia, ex hb. Lugduno-Batavo“. XVII, Sertum antillanum. IV. Auctore Ign. Urban. 71. Setaria /paractaenoides (Trin.) Urb., (comb. nov.) — Panicum paractaenoides Trin. in Mém. Acad. St. Péterabs VI, Ser. HF 2 ia p. 219; Steud. Syn. Gram. p. 49. \ Planta 1—1,3 m alta procumbens (ex Egg.). Hab. in Jamaica in sylvis siceis collium secus viam ad Port Morant, m. Sept. fruct.: Hitchcock no. 9315; Haiti: Picarda no, 422; Sto. Do- mingo prope Santiago in Cuesta de piedra 300 m: Eggers no. 2356, in prov. Barahona prope Rincon 30 m: Fuertes no. 1378; Vieques: ex Trinius; St. Thomas in Cowells Hill, m. Aug. fruct.: Eggers s. no. Obs. Determinatio ex cl. Hitchcock, qui speciem nomine generico Chaetochloae salutare vult. . 72. Rhynchospora Fuertesii Urb., spec. nov. Radices fibrosae. Planta pluricaulis. Culmi 60—80 cm longi, cr. 5-nodosi glabri. Folia 50—70 cm longa, 6—8 mm lata, secus medium anguste sulcata, subopaca, nervis pro limbo 12—14, subtus inter nervos albido-punctata, glabra. Inflorescentiae praeter unicam lateralem 6—8 cm longe,pedunculatam paniculatam 2,5—3 cm longam terminales corymbosae brevissime pilosae, ramis 5—6 cm longis, ramulis inferioribus divaricatis v. subdeflexis; bracteae e basi lanceolata filiformes 3—0,5 cm longae, dorso brevissime pilosae, pedicelli 2—3 mm longi. Spiculae 9—10 mm longae, pallide ferrugineae, cr. 8-glumae, 1-nucigerae; glumae 0,5—0,7 mm longe aristatae, infima lanceolata, caeterae 2 ovatae, cum arista vix 3 mm iongae, quarta latiuscule lanceolata 5 mm longa, quinta fertilis lanceo- lata 8 mm longa, caeterae summae 3 lineari-lanceolatae v. subulatae, —1,5 mm longae steriles, Filamenta 7 mm longa laevia, Setae nucem bene superantes 3 mm longae, antrorsum scabridae. Stylus 9 mm longus, inferne sensim incrassatus, apice er. 0,7 mm longe bifidus. Nux ambitu orbieularis v. breviter ovato-orbicularis, convexa, 1,8—2 mm diametro, brevissime et crasse stipitata, non marginata, laevis, nitida, brunescens. Sertum antillanum. IV. 99 Hab. in Sto. Domingo prope Rincon in montibus La Ho 1600 m alt., m. Oct. fruct.: Fuertes no. 1375. Obs. Verisimiliter affinis R. Eggersianae Boeck. (e Jamaica: Eggers no. 3596), quae foliis 10—11 mm latis planis non sulcatis nitidis, subtus non punctatis, nervis 18—24, medio subtus minutissime pilosulo, nuce (ex Britton) manifeste cancellata diversa est. — Ut cl. Britton in Bull. Dep. Agric. Jamaica V Suppl. I (1907) p. 15 recte monuit, species Eggersiana a R. aristata Boeck., in insula Trinidad et in America contin. obvia, specifice recedit, nec synonyma ulterioris est, ut b. Clarke in Urb. Symb. II p. 115 voluit. 73. Tillandsia Buchii Urb., spec. nov. Folia lepidibus adpressis sordide albidis utrinque densissime obtecta. Inflorescentia, quae adest, ramulum unicum lateralem praebens, 10—15 cm longa, usque 4 cm lata, perdense disticha; bracteae valde imbricatae ita ut pars 5—7 mm lata conspicua remaneat, rigide pergamaceae, ad .marginem versus chartaceae, dorso plus minus prominenti-nervosae, infimae dorso lepidotae, intermediae nigrescenti-punctatae, summäe vix punctatae, sepala longe superantes. Flores erecti. Sepala basi vix connata, haud alata. Petala caerulea (ex Buch). 5 Epiphyta. Scapus qui adest usque ad inflorescentiam 15 cm longus. Folia scapi basi in vaginam ovalem dilatata, caeterum lanceolato-linearia et longe subulato-producta, apice acuta, dorso densissime lepidota, stricte erecta, partem spicae infimam obtegentia, canescenti-viridia. In- florescentia multiflora, utraque facie convexa, circuitu oblonga; bracteae explanatae ovato-orbiculares v. suborbiculares breviter acuminatae, inter- mediae cr. 3,5 cm longae, 3 cm latae, in sicco virescenti-flavae, margine non coloratae, dorso ad apicem carinatae. Flores (juniores tantum visi) sessiles. Sepala coriacea, dorso glabra vix venosa, flavida, postica bina acute carinata, explanata oblongo-lanceolata, apice acute acuminata, Petala non examinata. Hab. in Haiti in monte Descouflay in declivibus apricis erupt. ad arbores 1000 m alt., m. Jan. flor.: Buch no. 581. Obs. Affinis T. compressae Berter., quae squamis laxius dispositis ita ut pars cr. 12 mm lata conspici possit, crebrius usque ad marginem prominenti-costatis, solemniter acuminatis et floribus albis (an etiam eorum partibus?) diversa est. 74. Guzmania clavata (Lam.) Urb. (comb. nov.) — Tilandsia clavaia Lam. Enc. I (1783) p. 617; Spreng. Syst. II p. 24; Schult. in R. et Sch. Syst. VII. 2 p. 1227. — Renealmia clavata, floribus niveis Plum. Msc. 63 (ex Lam., non ed. Burm. p. 233). Bracteae inferiores albae, lineis rubro-atris striatae, superiores scar- latinae. Flores albi. Hab. in Haiti in distrietu Port-de-Paix eirca Moustique: Plumier (ex Lam). — Obs. I. Cl. Burmann in Plum. Plant. Amer. p. 233 ad tab. 238 Ps 100 Ign. Urban. fig. 1, in qua Renealmia monostachia L. I ed. p. 287 v. Tillandsia mono- stachia L. II ed. p. 410 condita est, infeliciter eam plantam laudavit, quam ill. Plumier Renealmiam clavatam floribus niveis et cl. Lamarck propterea Tillandsiam clavatam nominavit. Quo errore inducti el. Baker et eum sequens cl. Mez speciem Lamarckianam descriptione ejus neglecta sub titulo synonymi cum Renealmia monostachia L. (Guzmania monostachya Rusby, G. tricolor R. et P.) conjunxerunt. Sed utraque species sine ulla dubitatione omnino diversa est. Guzmania monostachya (L.) Rusby foliis 1—2,5 cm latis, spicis cylindraceis v. lineari-eylindraceis 10—15 cm longis, bracteis integris gaudet; Tillandsia clavata Lam. e descriptione Lamarckiana manuscriptis Plumerianis sumta (tabula non edita v. de- ficiente) foliis cr. 5 cm latis, inflorescentiis clavatis v. ovato-conicis cr, 5 cm longis, bracteis serratis abhorret, Obs. II. Quia corolla ab ill. Plumier (ex Lam.) eodem modo de- scripta est ac Guzmania monostachya (sub Tillandsia: fleur divisée pro- fondement en trois parties) et quia semina pilorum comam gerunt. (semences garnies de longues aigrettes), non dubito quin haec species aequo modo ad genus Guzmaniae pertineat. 75. Crinum oliganthum Urb., spec. nov. Bulbus cylindraceus, cr.5cm longus, 1,5cm crassus. Folia 3—4 linearia, ad apicem angustata, apice ipso obtusiuscula, 30—36 cm longa, 1—2,5 cm. lata, stricte erecta, nervis 18—25 parallelis hinc inde transversim con- junctis satis arcte percursa, margine denticulis minutis v. obsoletis . parcis satis longe et inaequaliter inter sese distantibus obsita, margine non ciliata. Pedunculus 20—27 cm longus, in statu compresso 4—6 mm latus; bracteae 2 inter sese liberae, e basi latiore vaginante latiuscule lineares, apice obtusae, 4—7 cm longae; flores in umbella 1—2; pedicelli nulli v. subnulli. Perianthii tubus 9—12 cm longus, in statu compresso usque 4 mm latus, erectus; limbi segmenta lineari-lanceolata, apice acuminata, 6—8 cm longa, supra medium 8—10 mm lata, tubo dimidio v. fere duplo longiora, in sicco membranacea unicolora. Stamina segmentis corollae breviora, 4—5,5 cm longa; antherae lineares 9 mm longae, ad medium versus affixae. Stylus corollam aequans v. perpaullo brevior; stigma minutum lobulatum. Ovarium 1—1,5 cm longum. Crinum erubescens Griseb.! Cat. cub. (1866) p. 250 (non Soland.). Crinum americanum Ch. Wright in Anal. Acad. Cienc, Habana VIII (1871) p. 52; Sauv. Flor. Cub. p. 166 no. 2496 (non L.). Hab, in Cuba: Wright no, 3244; in prov. Habana prope Batäbano, m. Nov. flör.: Van Hermann no. 3929. Obs. ©. erubescens Soland. (ex Bot. Mag. tab. 1232 et Bak. Handb. Amar, p. 85) bulbo ovoideo 7—10 cm crasso, foliis 5—8 cm latis dense dentieulatis, umbella 4—12-flora, antheris 2 cm longis (an etiam colore florum?), ©, americanum L. foliorum forma et latitudine, numero florum in umbella ete, recedunt. | Sertum antillanum. IV. 101 76. Crinum palustre Urb., spec. nov. Bulbus et folia ignota. Pedunculus in statu compresso 7 mm latus; bracteae inter sese liberae, lanceolatae, apice obtusae, usque 8 cm longae, sub medio 1,5 cm latae; flores in umbella cr. 6; pedicelli nulli. Perianthii tubus 16—19 cm longus, in sicco vix 2 mm crassus, erectus v. parum arcuatus; limbi segmenta anguste lanceolata v. lineari-lanceolata, ad apicem sensim acuminata, 7,5—8,5 cm longa, supra medium 8—12 mm lata, tubo cr. 21/,-plo breviora, in sicco membranacea, ad apicem bruneo- nigrescentia. Stamina segmentis corollae breviora; antherae lineares, 15 mm longae, sub medio affixae. Stylus corollam subaequans; stigma parvum, cr. 0,7 mm diametro. Ovarium oblongo-lanceolatum cr. 3 cm longum. Hab. in Haiti prope Port-au-Prince in paludosis, m. Majo flor.: Jaeger no. 149. — Oignon de lys Hait. Obs. Verisimiliter praecedenti affine, sed floribus umbellae pluribus, tubo corollae valde elongato tenui, segmentis ad apicem obscure coloratis, antheris dimidio longioribus statim dignoscendum. 77. Canna pertusa Urb., spec. nov. Planta 3 m alta. Caules glabri. Folia petiolis 5 cm et ultra longis, * ovalia, basi rotundata, apice breviter acuminata, cr. 35 cm longa, cr. 20 cm lata, supra glabra, subtus ad nervum medium araneoso-pubescentia, utrinque pallide viridia, more Monsterae pertusae lacunosa, foraminibus inter costam et marginem obviis, sed saepius usque ad marginem pro- ductis eumque rumpentibus. Inflorescentia paniculata cr. 25 cm longa; bracteae vaginantes oblongo-lineares, dorso parce araneoso-pubescentes; rhachis punctis elevatis scaberula; bracteae supremae (paria florum suffulcientes) deciduae, bases semilunares v. semiorbiculares, 1—2 mm longas relinquentes; pedunculi speciales 3—6 mm longi; prophylla ovata obtusa 2—3 mm longa; pedicelli 3—7 mm longi. Ovaria oblonga v. obovato-oblonga, basi sensim in pedicellum attenuata, densissime papillosa. Sepala lanceolata, apice obtusa, 5-6 mm longa, Petala 3,5 cm longa, basi in tubum cr. 1 cm longum coalita, lanceolata, 7—8 mm lata, erecta. Labellum lanceolatum superne punctatum. Staminodia tria a basi corollae 6,5 cm longa, usque supra medium coalita, quoad libera 7 mm lata ob- longa. Anthera linearis superne attenuata 9 mm longa. Stigma apicem styli dilatati semilunari-marginans. Capsula ovali-elliptica v. elliptica, 4,5—5,5 cm longa, cr. 2,5 cm crassa echinata. Semina immatura ovalia, 6 mm longa, 4 mm lata. Canna coccinea Urb. Symb. IV (1903) p. 160 (p. p., non Ait); Kranz. in Pflanzenr. IV, 47, Heft 56 p. 60 (p. p.). | Hab. in Portorico prope Utuado circa Isabon ad margines rivuli, m. Mart. fl. et fr.: Sintenis no. 6494. — Maracas ine. Obs. Fortasse ex affinitate C. heliconiifoliae Hort. Berol. — C. coccinea Ait. foliis integris, ovario globoso v. ovali-globuloso, sepalis 8—15 mm longis, staminodiis in cr. !/; long. coalitis, capsulis globulosis v. ovali- globulosis, seminibus globosis discrepat. 102 Ign. Urban. 78. Canna domingensis Urb., spec. nov. Planta ultra 2 m alta. Caulis glaber. Folia petiolis 15 cm et ultra longis, ovata v. elliptica, basi in petiolum protracta v. sensim angustata eumque marginantia, usque 45 cm longa, 12—20 cm lata, supra glabra, subtus ad nervum medium araneoso-pubescentia, utrinque pallide viridia, lacunosa, foraminibus inter costam et marginem obviis, sed saepius usque ad marginem productis eumque rumpentibus. In- florescentia paniculata, 40 cm et ultra longa; bracteae vaginantes lineares, dorso hinc illine araneoso-pubescentes; rhachis laevis v. sublaevis: bracteae supremae late ovales v. obovato-rotundatae 2—2,5 cm longae deciduae; pedunculi speciales subnulli; prophylla lanceolata 7—15 mm longa; pedicelli subnulli v. usque 3 mm longi. Ovaria oblonga, den- sissime papillosa. Sepala lanceolata, apice ipso obtusiuscula, 13—17 mm longa. Flores aurantiaci. Petala 4 cm longa, basi in tubum vix 1 cm longum coalita, lanceolata, 5—6 mm lata, erecta. Labellum anguste ob- longum apice bilobum reflexum non punctatum. Staminodia tria a basi corollae 7 cm longa, in !/, longitudinis connata, quoad libera 10 mm lata, oblonga. Anthera linearis 9 mm longa. Stigma apicem styli dilatati semilunari-marginans. Hab. in Sto. Domingo prope Constanza in sylva frondosa 1300 m alt., m, April. flor.: v. Türckheim no. 3231 (typus), prope Jarabacoa 550 m alt, m. Jun. flor.: Fuertes no, 1824, in prov. Barahona in cacumine montium 2000 m, m. Febr. flor.: Fuertes no. 869. Obs. A specie praecedente basi foliorum in petiolum producta, sepalis duplo v. triplo longioribus superne sensim angustatis ete. facile distinguenda. 79. Canna Jaegeriana Urb., spec. nov. Caulis glaber. Folia petiolata, ambitu elliptica, basi sensim in petiolum angustata, apice non viso, veris. 50 cm et ultra longa, 17 cm lata, supra glabra, subtus ad nervum medium araneoso-pubescentia, eximie discolora, supra in sicco bruneo-nigrescentia, subtus albido-grisea, irregulariter pinnatisecta, lobis triangulari-lanceolatis arcuatis. In- florescentia paniculata 40 cm et ultra longa; bracteae vaginantes lineares dorso araneoso-pubescentes; rhachis Jaevis, lenticellis linearibus pareis obsita; inflorescentiae partiales 1—3 cm longe pedunculatae; prophylla lanceolata, 5—10 mm _ longa; pedicelli subnulli Ovaria oblonga, densissime papillosa, Sepala oblonga v. elliptico-oblonga, apice obtusa, 6 mm longa. Flores lutei. Petala 3—4 cm longa, basi in tubum 5 mm longum coalita, lanceolata, 5—6 mm lata, erecta. Labellum late lineare, apice bidentatum. Staminodia a basi corollae 4,5—5 cm longa, in '/, longitudinis connata, quoad libera 5 mm lata, Anthera linearis 9 mm longa. Stigma apicem styli dilatati semilunari-marginans, Hab, in Haiti: Jaeger no, 165. Obs, Affinis praecedenti, sed foliis, inflorescentia, sepalis brevibus valde obtusis, staminodiis angustioribus breviter coalitis diversa, Sertum antillanum. IV. 103 80. Calathea martinicensis Urb., spec. nov. Caulis vix 5 cm longus, vaginis foliorum absconditus. Folia basalia plura, petiolis 20—23 cm longis, apice vix 1 cm longe teretibus, deinde ad basin versus sensim latius marginatis, explanatis basi 2,5 cm latis, dorso brevissime v. obsolete pilosulis, obovata, inferne cuneatim angustata, apice rotundata et brevissime atque obtuse acuminata, cr. 32 cm longa, superne cr. 14 cm lata, nervis lateralibus sub angulo 40—45° abeuntibus, chartacea, glabra, subtus ad nervum medium minute pilosula et paullo pallidiora. Pedunculus basi foliis circum- datus, 6 cm longus, ad medium in statu compresso cr. 7 mm latus, minute pilosulus; spica ovata, 15 cm longa, 9 cm lata; bracteae spiraliter dispositae, chartaceae, non induratae, ovatae, solemniter acu- minatae, apice ipso obtuso v. obtusiusculo, inferiores 4—5 cm longae, 3—3,5 cm latae, dorso minute v. obsolete pilosulae, nervis creberrimis arcte approximatis tenuibus percursae. Flores intra bracteas plures, bracteolis ovatis apiculatis membranaceis 15—18 mm longis suffulti. Sepala oblongo-linearia, apice rotundata 13 mm longa, 2 mm lata, flavido- punctata. Corolla in statu inflorescentiae valde compresso inextrica- bilis, ut videtur 3 cm et ultra longa. Anthera junior ovalis. Ovarium glabrum. Hab, in Martinique circa Camp Balata latere St. Joseph et Bois de _ Lorrain rara: Duss no. 2122. Obs. Fortasse e serie Nudiscaparum et ex affinitate C. Lindenianae Wallis. 81. Stelis Tippenhaueri Urb., spec. nov. Caespitosa glabra. Caules plures, infra medium 2-articulati parum curvati, 4—9 cm longi, superne cum vagina cr. 1,3 mm crassi; vaginae angulato-striatae adpressae scariosae, apice oblique desectae acutiusculae, caulem usque ad petiolum obtegentes, superior 3—5 cm longa, inferior brevior, nodis caulinis non conspicuis. Folium 1,5—2 cm longe petio- latum, oblongo-lanceolatum, basi sensim in petiolum angustatum, apice ob- tusissimo v. rotundato levissime emarginatum, 3,5—5 cm longum, 1—1,4 cm latum, margine integrum, crasse coriaceum, nervo medio supra non V. vix con- spicuo, subtus infernecarinato-, superne minus prominente, lateralibus parum conspicuis. Racemi 1—2 pro folio, usque v. fere usque ad basin multi- et densiflori saepe secundi, 3—5,5 cm longi; spatha coriacea acuminata, 5—7 mm longa; bracteae ochreatae acutae, cr. 2 mm longae, brunescentes; pedicelli fructiferi vix 1,5 mm longi. Sepala in fructu visa, posticum ovatum, antica lanceolata inter sese fere usque ad medium connata, omnia obtusiuscula aequilonga, paene 2,5 mm longa, 3-nervia, erecta. Petala spathulato-oblonga superne paullo latiora, piana obtusa 1-nervia, tenuiter membranacea, margine non incrassata 1,7 mm longa, 0,7 mm lata. Labellum 1,3 mm longum, breviter et latiuscule stipitatum, inferne sub-3-nerve, trilobum, lobo intermedio semiovali obtuso, lateralibus eadem forma, sed duplo minoribus. Columna subovata. Capsula ovali-elliptica, cr. 5 mm longa, costata. 104 Ign. Urban. Hab. in Sto. Domingo prov. Barahona inter brachia rivulorum Canada maluca, m. April. fruct.: Fuertes no. 1489c. Obs. Habitu similis S. perpusilliflora Cogn. (ex Antillis minoribus) caulibus robustioribus, a vaginis non plane obtectis, foliis majoribus in- ferne magis sensim in petiolum angustatis, nervo medio supra solemniter impresso, subtus aequaliter prominente, lateralibus praesertim subtus bene conspicuis, sepalis ovatis acuminatis, supra basin tantum coalitis 2 mm longis, petalis valde alienis quadrangularibus antice truncatis et latissimis 3-nervibus 0,6 mm longis optime discrepat. — Species in honorem cl. L. G. Tippenhauer, autoris operis: Die Insel Haiti 1893, nominata quoad partes floris interiores a diagnosi generica satis abhorret, 82. Pleurothallis erosa Urb., spec. nov. Caespitosa glabra. Caules numerosi graciles 2—3-articulati recti, 1,5—2,5 cm longi, inferne teretes vix 0,5 mm crassi, superne sensim paullo dilatati v. subalati; vaginae scariosae pallescentes paucicostatae, apice acuminatae, usque 1 cm longae. Folium sessile, lanceolatum, utrinque subaequaliter angustatum, apice non emarginato saepius nigro- incrassatum, 2—3,5 cm longum, 0,5—0,8 cm latum, margine anguste recurvo irregulariter eroso-crenulatum, subtus e basi usque ad apicem 5-nerve, costa media subtus carinato-prominente. Racemi 1—3 pro folio; pedunculi filiformes recti v. vix arcuati, 1—3 cm longi; rhachis flexuosa, usque 3cm longa; bracteae late ovatae v. late triangulares 3 mm longae; pedicelli 2—3 mm longi. Ovarium sub anthesi oblongum 8 mm longum, costis applanatis latiusculis notatum. Sepala ex sicco pallide viridia, sed dense purpureo-nigro-maculata, erecta, posticum liberum 16 mm longum lanceolato-lineare, longe caudato-acuminatum supra basin 3-nerve, caeterum 1-nerve, antica inter sese connata, non in integro visa. Petala lanceolato-linearia acuminata, supra medium minute denticulata, 7 mm longa, 1 mm lata, 1-nervia, in sicco purpurascentia. Labellum 3,5 mm longum, in !/, alt. latiuscule stipitatum, caeterum trilobum, lobo inter- medio maximo ambitu ovato, margine laterali in dentes lineares dissecto, antice integro, lobis lateralibus minutis cr. 0,5 mm longis ovatis. Co- lumna 3 mm longa, supra medium paullo constrieta, superne alis oblique obovatis membranaceis instructa. Hab. in Sto. Domingo prov. Barahona prope Firme Noche Buena ad arbores inter muscos 1800 m alt., m. Sept. flor.: Fuertes no. 1211. Obs. Affinis P. appendiculata Cogn, caulibus robustioribus, foliis ob- Jongis v. ovato-oblongis, basi breviter angustatis, cr. 4,5 cm longis, 1,2—1,5 cm latis, margine integris, nervis numerosis, floribus paullo minoribus aequaliter bruneis et forma partium interiorum optime recedit. P. tricostata Cogn, praeter alias notas foliis bene petiolatis statim dignoscenda est, 83. Pleurothallis Mazei Urb., nom. nov. P. elegantula Cogn. in Urb. Symb. VI (1909) p. 411 (non Cogn. in Bull, Soc, Bot, Belg. XLII. 1907 p. 308 e Brasilia). EE" lee eee NT ee Sertum antillanum. IV. 105 Hab. in Guadeloupe supra arbores in sylvis ad Nez-Casse: Duss no. 4178. : Obs. In honorem cli. H. P. Maze, investigatoris cryptogamarum guadelupensium acerrimi, nominata. 84. Lepanthes subalpina Urb., spec. nov. Caespitosa pusilla. Caules tenues 4—8-articulati, 4—8 cm longi, in sicco (cum vagina) 0,3—0,5 mm crassi; vaginae elevatim striatae breviter v. brevissime pilosulae arcte accumbentes, apice triangulari-productae et breviter filiformi-acuminatae. Folium 2—3 mm longe petiolatum, ovatum v. anguste ovatum, basi rotundata paullo in petiolum protractum, antice bene acuminatum, apice ipso obtuso integro v. obsolete bidentato, 20—30 mm longum, 8—15 mm latum, margine integrum, chartaceum v. subcoriaceum, nervis supra 3 crassioribus et pluribus tenuioribus, subtus nervis pluribus subaequalibus longitudinaliter percursum. Racemi 2—6 pro folio, usque 2,5 cm longi, pedunculo usque 2 cm longo, 8—14- flori; bracteae 0,8—1 mm longae, in !/; —!/, alt. ochreatae, deinde ovatae apice obtusae nunc minute apiculatae, dorso nudae; pedicelli 3--4 mm longi, sub medio articulati, internodia rhacheos pluries superantes. Sepala ut videtur flava, posticum ovato-lanceolatum, sensim acuminatum 5 mm longum, 2,7 mm latum 3-nerve, antica bina in 1/, long. inter sese -connata, oblique ovata acuminata 4,5 mm longa 2 mm lata 2-nervia, omnia margine integra nuda. Petala (ex sicco) rubra bicrura, cruribus aequilongis sed inaequalibus, altero lanceolato-lineari obtusissimo, altero lineari-filiformi, ambobus inter sese angulum obtusissimum formantibus 1,5 mm longis. Labelli colore petalorum lobi laterales obtriangulares antice truncati et hoc loco utrinque in lobulum sublinearem producti, fere 2 mm lati. Columna 1,5 mm longa curvaia, superne sensim dilatata. Hab. in Sto. Domingo prov. La Vega: Fuertes, prov. Barahona ad Firme Noche Buena in arboribus 1800 m alt., m. Sept. flor.: Fuertes no. 1062. Obs. L. tridentata Sw. (e Jamaica), pro qua cl. Cogniaux et eum sequens cl. Schlechter hanc plantam habuerunt, ex descriptione et iconibus a cl. Fawcett et Rendle in Trans. Linn. Soc. VII. 1 p. 6 t. 1 fig. 8—11 datis, foliis ellipticis basi et apice subaequaliter angustatis, apice manifeste tridentatis. sepalis 2,5 mm longis, anticis usque ad medium connatis, cruribus petalorum aequalibus inter sese processu obtusissimo disjunctis et praesertim labio valde alieno omnino di- versa est. 85. Lepanthes aurea Urb., spec. nov. Caespitosa pusilla. Caules tenues 4—6-articulati, 2,5—5 cm longi, in sicco (cum vagina) 0,3—0,4 cm crassi; vaginae elevatim striatae, glabrae arcte accumbentes apice triangulari-productae acutae. Folium 1,5—2,5 mm longe petiolatum anguste ovatum v, ovato-oblongum, basi acutatum, antice sensim acuminatum, apice ipso minute 2—3-dentatum, 15—25 mm longum, 6—11 mm latum, margine integrum, chartaceum, nervis supra 3 crassioribus et pluribus tenuioribus, subtus nervis pluribus 106 Ign. Urban. subaequalibus longitudinaliter percursum. Racemi 1—5 pro folio, breves usque 1 cm longi, pedunculo usque 6 mm longo, 4—8-flori; bracteae cr. 0,8 mm longae, in '/, alt. ochreatae, deinde lanceolatae v, ovato-lanceo- : latae, acuminatae, dorso nudae; pedicelli 2—3 mm longi, supra medium articulati, internodia rhacheos superantes. Flores aurei (ex Duss). Sepalum posticum breviter ovatum, acute acuminatum, 2 mm longum, 1,6 mm latum, 3-nerve, antica bina usque supra medium connata, breviter et oblique ovata obtusiuscula, 1,6 mm longa, 1,2 mm lata, 2-nervia, omnia membranacea margine integra nuda. Petala ovata obtusa minute papillosa 1,2 mm longa. Labellum non rite visum. Columna 1,2 mm longa. Capsula breviter ovalis subobliqua costata 3 mm longa, 2 mm crassa, pallide viridis. | Lepanthes tridentata Cogn. in Urb. Symb. VI (1910) p. 440 (quoad plant. Guadel., ron Sw.). Hab. in Guadeloupe ad ripam Riviere Noire in arboribus, m. Sept. flor.: Duss no, 3981. Obs. L. tridentata Sw. (e Jamaica) vaginis muriculatis, foliorum forma, racemis multifloris, sepalis ovato-acuminatis subaequalibus et aequilongis 2,5 mm longis, capsula purpureo-carinata 5 mm longa et sine dubio fabrica partium floralium interiorum abhorret. 86. Lepanthes Dussii Urb., spec. nov. Caespitosa pusilla. Caules plures filiformes, 3—5-articulati, 1—2 cm longi, in sicco cum vagina 0,3—0,4 mm crassi; vaginae angulato-striatae, breviter patenti-pilosae, ochream turbinatam tenuiter membranaceam margine incrassatam formantes, latere altero paullo majore in aristam brevem productae. Folium subsessile v. usque 1,5 mm longe petiolatum, ovale v. ellipticum, utrinque subaequaliter angustatum, apice obtusum v. acutiusculum, 8—14 mm longum, 4—7 mm latum, margine integrum, coriaceum, nervis 7—11 longitudinalibus rarissime anastomosantibus in- structum. Racemi 1—2 pro folio, pedunculo filiformi 1,5—3,5 cm longo, infra medium vaginulam angustam ideoque difficile conspicuam gerente, 2—4-flori, rhachi more cincinni flexuosa; bracteolae 1,5—0,5 mm longae rhachi arcte accumbentes; pedicelli infimi 2—3 mm longi. Sepala ovata sensim acuminata membranacea, margine integra, sed brevissime papillosa, basi breviter connata, 3-nervia, 5 mm longa, 2,5 mm lata. Petala minuta semiorbicularia 1-nervia, 0,5 mm longa, 0,8 mm lata. Labellum bre- vissime stipitatum, pentagonum, 1,5 mm longum, supra stipitem latissi- mum et 2mm latum, antice truncatum et profunde angusteque excisum, secus medium 3-nerve. Columna 1 mm longa, Anthera antice profunde emarginata. Capsula oblique ovalis 4,5 mm longa, 6-costata. Lepanthes pulchela Cogn. in Urb, Symb. VI (1910) p. 443 (quoad plant. Guadal., non Sw.). Hab. in Guadeloupe in sylvis Nez Cassé valde rara 860 m alt., m. Nov, flor. et fruct.: Duss no. 3981a, 4177. Obs, L. pulchella Sw. (e Jamaica), quacum b. Cogniaux plantam nostram confudit, caulibus brevioribus glabris, vaginis 2—3 latere altero ET” Sertum antillanum. IV. 107 * ad os majus productis, foliis minus manifeste nervosis, racemis 2—5 pro folio, peduncuio 0,5—1 cm longo, bracteis amplioribus, rhachi recta, pedi- cellis infimis 1—1,5 mm longis, sepalis caudato-acuminatis 6—8 mm longis et praesertim partibus florum interioribus (cf. Fawc. et Rendle in Trans. Linn. Soc. II ser. VII tab. 1 fig. 15) valde alienis omnino di- versa est. | 87. Lepanthes Constanzae Urb., spec. nov. Pusilla. Caules tenues, 3-articulati, 1—2 cm longi, in sicco (cum vagina) 0,3—0,4 mm crassi; vaginae angulato-striatae, breviter patenti- pilosae, apice triangulari-productae apiculatae. Folium 2—3 mm longe petiolatum, ovatum usque suborbiculare, basi paullo in petiolum pro- tractum v. rotundatum, apice brevissime acuminatum, 15 mm longum, 8—12 mm latum, margine integrum, subcoriaceum, nervis 3 manifestiori- bus et pluribus tenuioribus v. minus conspicuis instructum. Racemi 2—3 pro folio perbreves, ‘pedunculo filiiormi 4—8 mm longo, infra medium vaginulam gerente, 1—3-flori; pedicelli 1—2 mm longi. Sepala 4 mm longa membranacea, margine integra nuda, posticum anguste triangulare acuminatum 3-nervium, basi ipsa cum caeteris connatum, basi 2,2 mm latum, antica fere in !/, alt. inter sese coalita, ovato-lanceolata. subobliqua, sub-2-nervia, basi 1,5 mm lata. Petala 3,2 mm longa, in !/, in- feriore integra, deinde in lobos 2 basi contiguos, caeterum divergentes sub- lineares 1-nerves obsolete papillosos divisa. Labellum ambitu breviter ovatum, 1,5 mm longum, lobo intermedio minuto, lateralibus lanceolato- linearibus arcuato-incurvis, basi utrinque triangulari-productum. Columna 1,2 mm longa, superne dilatata. Hab. in Sto. Domingo prope Constanza in sylva frondosa epiphytica, 1400 m alt., m. Aug. flor.: v. Türckheim no. 3483. Obs. Ex affinitate L. cochlearifoliae Sw. (e Jamaica), quae floribus majoribus, petalis ad latera dentem gerentibus, lobis spatio lato distanti- bus, labello valde alieno diversa est (cf. Fawc. et Rendle in Trans. Linn. Soc. II ser. VII tab. 2 f. 18—21). 88. Lepanthes mornicola Urb., spec. nov. Caespitosa. Caules tenues, 3—5-articulati, 2—6 cm longi, in sicco (cum vagina) cr. 0,3 mm crassi; vaginae angulato-striatae, brevissime patenti-pilosae, apice ovato- v. triangulari-productae apiculatae. Folium 2-3 mm longe petiolatum, anguste ovatum v. ovato-ellipticum, basi acutum, apice obtuse acuminatum, 15—22 mm longum, 6—10 mm latum, margine integrum minute pilosulum, coriaceum, nervis supra 3 paullo crassioribus et pluribus paullo tenuioribus, subtus nervis pluribus aequalibus longitudinaliter percursum. Racemi 1—4 pro folio breves v. perbreves usque 12 mm longi, pedunculo usque 4 mm longo, usque 12-flori; bracteae 0,8 mm longae, in !/, alt. ochreatae, caeterum ovato-lanceolatae obtusiusculae, dorso insigniter papilliferae; pedicelli distichi cr. 1 mm longi, internodia rhacheos paullo superantes. Sepala supra basin connata, lanceolata, longe acuminata, posticum 4 mm longum, antica 3,5 mm longa, omnia sub-3-nervia membranacea integra laevia. Petala (iterum exami- 108 Ign. Urban. nanda) bicrura, cruribus obtusis, enervia. Labellum ambitu breviter ovatum, 1,5 mm longum, lobo intermedio perbrevi, lateralibus late linearibus obtusis incurvis apice minute pilosis, basalibus brevioribus obtusis. Columna 1,3 mm longa, apice capitato-incrassata. Lepanthes divaricata var. minor Cogn. in Urb. Symb. VI (1910) p. 445 (quoad plant. Hait., non Fawc. et Rendle). Hab. in Haiti in Morne Tranchant epiphytica, m. Jul. flor.: E. Christ no. 1754. Obs. L. divaricata Fawc. et Rendle (e Jamaica) foliis angustius acuminatis, racemis 1—2,5 cm longe pedunculatis, bracteis cr. 2 mm longis breviter setaceo-acuminatis dorso nudis, forma Jabii et columnae, an etiam petalis? discrepat. 89. Dendrophylax flexuosus (Willd.) Urb. (comb. nov.). — Limodorum flexuosum Willd. Spec. plant. IV (1805) p. 128. — Dendrophylax hymen- anthus Rehb. f. in Walp. Ann, VI (1861) p. 903; Cogn. in Urb. Symb. VI p. 676. — Aéranthus hymenanthus Griseb. Cat. cub. (1866) p. 264 — Helleborine aphyllos, flore luteo Plum. Cat. Plant. amer. (1703) p. 9 et ed. Burm. p. 178 tab. 183 f. 2. Hab. in Cuba orient.: Wright no. 1692. — Haiti: Plumier (ex ipso), prope Dondon in Morne Corneille in Citro epiphyt. 500 m alt.: Christ no. 2053. 90. Celtis trinervia Lam. und C. jamaicensis Planch. Fawcett und Rendle haben in ihrer Flora of Jamaica III (1914) p. 36—38 die Nomenklatur der vorgenannten Arten recht unglücklich behandelt. Sie identifizieren die Planchonsche OC. jamaicensis (von Jamaica) mit der Lamarckschen C. trinervia (von Haiti beschrieben, aber auch auf Jamaica und andern Inseln Westindiens vorkommend) und stellen für die echte ©. trinervia das Synonym C. Swartzü Planch. voran. Die erstgenannten Arten sind aber voneinander ganz verschieden, wie aus einem sorgfältigen Vergleich der Beschreibung bei Lamarck deutlich hervorgeht. Dieser charakterisiert seine Art, von einer Reihe kleinerer Merkmale abgesehen, mit den Worten: Les fleurs sont disposées © pour l’ordinaire, au nombre de trois à six, sur des pédoncules communs, axillaires, solitaires, beaucoup plus courts que les petioles. Ces fleurs paraissent les unes males, à peine pédicellées, et les autres herm- aphrodites ou au moins femelles, Ces dernières sont en très-petit nombre: l'exemplaire que j'ai sous les yeux m'en offre seulement une pour chaque faisceau. Das soll doch heissen, dass die weiblichen Blüten an derselben Inflorescenz einzeln zwischen den männlichen sich vor- finden, während bei C. jamaicensis die verhältnismässig sehr lang ge- stielten weiblichen Blüten einzeln in den Blattachseln stehen, die beiden — Geschlechter also verschiedenen Inflorescenzen angehören. Vielleicht haben sich Fawcett und Rendle zu ihrer Aufstellung durch die Worte Lamarcks verleiten lassen: Leur pédoncule propre (der weiblichen Blüten) est plus long que celui des fleurs mâles et même il n'est pas rare quil ait un peu plus de longueur que les pétioles. Solche etwas längeren RSS © I Ze. UE ES _ Sertum antillanum. IV. 109 Pedicelli finden sich aber auch an anderen Exemplaren der echten C. trinervia; die Pedicelli der weiblichen Blüten von C. jamaicensis sind da- gegen zur Zeit der Anthese ungefähr dreimal länger als die Petioli. Die Namen der Arten und ihre Synonyma bleiben also so, wie sie Planchon in De Candolles Prodromus veröffentlichte. C. jamaicensis Planch. ist eine Jamaica eigentiimliche Art, während C. trinervia Lam. auf Cuba, Jamaica, Hispaniola, St. Thomas, nach Eggers auch auf St. Croix und St. Jan und nach Planchon auch auf St. Bernard und Tortola vor- kommt. Planchon hatte die Beschreibung seiner neuen Art in England ent- worfen und in den Ann. des Sciences nat. 1848 publiziert. Später, als er die Ulmaceen ftir den Prodromus bearbeitete, zog er dazu, ohne die Originale noch vor sich zu haben, auch einen sterilen Zweig des Herb. De Candolle, den Bertero auf Jamaica gesammelt hatte. Wir besitzen ein gleiches Exemplar von demselben Sammler und offenbar von dem- selben Baume: es ist von C. jamaicensis gänzlich verschieden und weicht auch von C. trinervia erheblich ab. Da nun eine ganz gleiche Pflanze mit jungen Blüten von Fuertes in Santo Domingo gesammelt wurde, so kann diese Form kein Jugendzustand von (. trinervia sein, sondern muss als besondere Art betrachtet werden. 91. Celtis Berteroana Urb., spec. nov. Rami juniores breviter et dense patenti-pilosi. Stipulae lineares v. lineari-filiformes breviter pilosae, 2—3 mm longae, valde caducae. Folia 10—4 mm longe petiolata, triangulari-ovata v. ovata, basi truncata, inter- dum subobliqua, apice acuminata, basi excepta satis grosse serrata, 6—8 cm longa, 3,5—5 cm lata, superiora minora et angustiora, utrinque brevissime pilosa, membranacea v. demum chartacea, e basi trinervia, nervis supra impressis, subtus pallidiora. Inflorescentiae 1—1,5 cm longae, usque 15-florae, floribus plerisque masculis, parcis hermaphroditis; pedi- celli 1—2 mm longi. Alabastra globosa, cr. 1,5 mm diametro, parce et brevissime pilosa. Perianthii phylla orbicularia v. ovata. Antherae ellipticae v. ovali-ellipticae. Styli simplices. Ovarium glabrum. Hab. in Jamaica: Bertero no. 2161; Sto. Domingo in prov. Bara- hona in montibus 250 m alt., m. Aug. flor.: Fuertes no. 670 (typus). Obs. Affinis C. trinervia Lam. ramis junioribus minute et adpresse pilosis v. subglabris, foliis ovatis usque oblongo-lanceolatis, basi inaequi- latera utrinque inaequilonge in petiolum productis acutisque, utrinque glabris, dense et minute elevatim punctulatis, antheris ovalibus v. breviter ovalibus recedit. 92. Ampelocera cubensis Griseb. Cat. cub. (1866) p. 57; Benth. in Benth. et Hook. Gen. Plant. III p. 353. Arbor 6,6 m alta. Foliaintegra v. superne plus minus serrata. Drupa carnosa, sub globosa, latere altero magis convexo, flava (ex Eggers). Semen sub apice loculi affixum, funiculo perbrevi, ovatum rectum, superne leviter bicarinatum; testa membranacea; albumen nullum. Cotyledones carnosae valde undulato-contortuplicatae; radicula supera (ut recte adnotavit ill. 110 Ign. Urban. Bentham, nec infera, ut cl. Grisebach dicit), embryonem dimidiu aequans, sed a cotyledonibus inclusa, apice tantum conspicua, Hab. in Cuba occid.: Wright no. 2222; Sto. Domingo prope Santiago ad occidentem versus in Gnesi de piedra 300 m alt., m. Jun, fruct.: Eggers no. 2369. Obs. I. Species nostra quoad gemmas, stipulas, ne) in cum typo Klotzschiano convenit; sed an revera hujus generis, structura embryonis speciei Peruvianae nondum nota demonstrabit. Specimen cl. Klotzschii originarium in museo Berolinensi asservatum, cujus semina arcuata descripta sunt, nunc nec fructus nec semina offert..— Studium materiei melioris et perfectioris etiam de positione generis inter Ulmaceas. dubia in systemate naturali judicium praebebit, | Obs. II. Endocarpia exemplaris Wrightiani paullo majora et praesertim crassiora quam Eggersiani. 93. Ficus Broadwayi Urb., spec. nov. Arbor parva. Ramuli 4—5 mm crassi, in sicco plicato-angulati. Sti- pulae triangulari-lanceolatae acutae 5—10 mm longae glabrae caducae. Folia 1,5—5,5 cm longe et 2—2,5 mm crasse petiolata, ovata usque elliptica, basi obtusissima v. truncata, apice breviter v. mediocriter acu- minata, 11—24 cm longa, 5,5—10 cm lata, nervis 2 subbasalibus tenuibus subhorizontalibus, caeteris utroque latere 5—7 sub angulo 60—70° abeuntibus sicut costa media utrinque, praesertim subtus, prominentibus et tenuiter reticulato-anastomosantibus, ante marginem arcuato-conjunctis, pergamacea, subtus vix pallidiora, laevia glabra. Pedunculi 8—10 mm longi, inferne 0,7—0,8 mm lati, superne paullo dilatati; bracteae semi- lunares v. semiorbiculares, basi non connatae, cr. 1 mm longae, cr. 2 mm latae, brunescentes. Receptacula globulosa, 13—15 mm diametro, non maculata; ostiolum profunde immersum, annulo paullo elevato crasso circumdatum, foramine superne 2 mm diametro et profundo. Hab. in Tobago prope Lambeau, pendens supra Kings Bay river, m. Nov.: Broadway no. 4382 (typus), in Scarborough ad Burnett Street, m. Febr.: Broadway no. 4768. Obs. Affinis F. ochroleucae Griseb. (e Jamaica), quae foliis 1—1,5 cm longe petiolatis, pluries minoribus elliptico-oblongis usque elliptieis, 6—10 cm longis, supra non reticulato-venosis, sed elevatim albido- punctatis, receptaculis paullo minoribus discrepat. 94. Ficus tobagensis Urb., spec. nov. Arbor ex insulae maximis, radices e trunco deorsum mittens. Ra- muli 1,5—2 mm crassi, in sicco laeves v. ad apicem plicato-striati. Stipulae anguste lanceolatae acutae 5—9 mm longae glabrae caducae. Folia 0,5—1.5 cm longe petiolata, elliptico-oblonga usque lanceolata, ad basin sensim angustata acuta, apice anguste acuminata, 8—14 cm longa, 2,5—5 em lata, nervis utroque latere 20—30 sub angulo 75—80° abeuntibus subhorizontalibus rectis subrectisve, supra parum v. vix prominulis, sub- tus prominentibus ante marginem ipsum conjunctis, tenuioribus subtus intermixtis et parum anastomosantibus, chartacea v. subpergamacea, Sertum antillanum. IV. 111 supra dense et elevatim punctata laevia. Pedunculi usque 1 mm long? et lati; bracteae non visae. Receptacula globulosa, 10—13 mm diametro; ostiolum mamilliforme valde prominens, annulo haud circumdatum. Hab. in Tobago ad Parrot Hall, Parlatuvier, m. Jul.: Broadway no. 4581. — Nomen vernac. Bowl-dish. Obs. Quoad receptacula et praesertim eorum ostiola F, mamilliferam Warb. (e Jamaica) in memoriam revocans, sed foliis plane diversa. 95. Pilea lanceolata Wedd.! in Ann. Sc. nat. III ser. vol. XVIII (1852) p. 208 et in DC. Prodr. XVI. 1 p. 110; Urb. Symb. ant. V p. 300 in obs. — Urtica lanceolata Poir. in Lam. Enc. IV (1797) p. 639. Frutex 2—3 m altus (ex Picarda), certissime dioecus; rami vetustiores lignescentes. Stipulae brevissime semilunares, angulum intrapetiolarem quasi angustissime marginantes, 0,3—0,4 mm longae. Folia supra cystolithis punctiformibus v. brevissime linearibus, subtus. breviter linearibus densissime obsita, punctis orbicularibus bruneo- nigrescentibus paullo impressis plus minus parcis subtus intermixtis. Inflorescentiae masculae (usque adhuc incognitae) femineis conformes, subsessiles v. usque 1 cm longe pedunculatae, spiciformes v. semel cymose divisae, capitulis 2—5, diametro 2—3 mm. Flores rubescentes (ex Christ), masculi sessiles. Perianthium breviter conicum a latere _visum late triangulare, 1 mm longum, in sicco bruneo-nigrescens, usque ad basin 4-partitum; lobi ovati, 0,2 mm longe apiculati. Stamina 4; antherae orbiculares. Ovarii rudimentum vix supra Q,1 mm longum, applanatum. Hab. in Haiti: Nectoux (mus. Florent.), ded. Thouin (mus. Haun.), in montibus Furey, Tête bois de pin locis humidis umbrosis 1800 m ait. m. Nov. flor.: Picarda no. 1507, in Morne la Selle in pinetis 2000 m, m. Aug. flor.: Christ no. 1872. Anmerk. Das Vaterland dieser Art ist von den Autoren nach meiner Meinung mit Unrecht über Hispaniola hinaus erweitert worden, Sie wurde von Grisebach (Flor. Brit. West Ind. p. 156) mit einer breit- blätterigen Form der jamaicensischen P. nudicaulis (Sw.) Wedd. ver- wechselt und als Varietas zu dieser gezogen. Hierdurch veranlasst gab Weddell in DC. Prodr. XVI. I. p.111 ausser S. Domingo auch Jamaica als Vaterland an. Nachdem ich auf diesen Irrtum in Symb. ant. V p. 300 in obs. aufmerksam gemacht hatte, sah ich zu meinem Erstaunen, dass die Art in der vortrefflichen Flora of Jamaica von Fawcett und Rendle III p. 64 wiederum als Bewohnerin dieser Insel auftauchte, jetzt auf Grund eines Exemplars von Wright und mit der Area geogr.: Hispaniola, Dominica, St. Vincent. Diese Pflanzen können aber un- möglich die Weddellsche Spezies von Haiti darstellen; denn die beiden Autoren beschreiben dieselben unter Entnahme verschiedener Merkmale aus Weddell (aber sonderbarer Weise ohne eine Darstellung der männ- lichen Blüte zu geben, die sie doch gesehen haben müssen) als: Mon- oecious, rhizome creeping, stem 1-—2 dm. high, stipules ovate-triangular 2 mm long, cymes unisexual or androgynous, was durchaus nicht fiir 112 Ign. Urban: Sertum antillanum. [V. die Haiti-Pflanzen (vgl. oben) zutrifft. Die Poiretsche Beschreibung passt dagegen gut auf die Haiti-Pflanzen; sein Originalexemplar (leg. Martin) habe ich allerdings nicht gesehen, aber wohl das von Weddell (leg. Nectoux) aus dem Museum von Florenz, das ebenfalls ganz übereinstimmt. — Die Jamaiea-Pflanze von Fawcett und Rendle ist wohl zweifellos Pilea Forsythiana Wedd. (von den Kleinen Antillen), die ich in den Symb. ant. V (1907) p. 300 noch einmal ausführlich beschrieben habe. Die Art wird von den beiden Autoren nur auf Grund eines Exemplars von W. Wright für die Insel aufgeführt. Bereits in Symb. III (1902) p. 145 und VII (1911) p. 77 wies ich darauf hin, dass diese Pflanzen mit der Etiquette: „Jamaica Dr. Wright“, die von keinem anderen auf Jamaica oder auf den anderen grossen Antillen gesammelt, sondern nur von den kleinen Antillen bekannt sind, höchst wahrscheinlich von letzteren stammen, und sprach den Wunsch aus, dass sie in der Flora von Jamaica getilgt oder mit einer entsprechenden Anmerkung abgetan werden möchten. 96. Pilea litoralis Urb., spec. nov. Herba monoeca 5—8 cm alta. Caules basi procumbente radicantes, pilis brevibus sursum curvatis praesertim superne obsiti, setis nullis. Stipulae suborbiculares cr. 1,5 mm longae persistentes. Folia inferiora parca, in paribus subaequalia, minora, summa 4 quasi verticillata et inflorescentiam involucrantia, usque 4 mm longe petiolata, obovata v. orbiculari-obovata, antice rotundata, inferne angustata, basi saepius acuta, 1—2 cm longa, 0,8—1,4 cm lata, antice crenata, e basi trinervia, cystolithis supra praeter marginem nullis, subtus linearibus quoquoversis, margine brevissime et parce pilosula, caeterum glabra, chartacea, In- florescentiae ex axillis foliorum summorum dense aggregatae subcapituli- formes pseudoterminales androgynae, 0,5—1,5 cm diametro. Caules 1—2 simplices, er. 1 mm crassi. Stipulae antice rotun- datae v. subtruncatae. Folia nervis supra parum v. non conspicuis, lateralibus 2 usque in ?/,—%/, long. ascendentibus, aliis tenuibus inter- mixtis, in sicco supra nigrescentia, subtus cinerascentia. Flores mas- culi usque 1,2 mm longe pedicellatii Perianthium 1,5 mm longum, fere usque ad medium coalitum; lobi 4 semiovati, apice parce pilosi, sub apice processum incrassatum, 0,3 mm longum incurvum emittentes, Stamina 4; antherae subrotundae. Ovarii rudimentum non visum. Flores feminei pluries numerosiores, sessiles v. usque 0,3 mm longe pedicellafi. Perianthium 3-partitum; lobi inaequilongi, major 0,5 mm longus, explanatus obtriangularis antice emarginatus, minores ovati 0,2 mm longi. Staminodia bene evoluta latiuscula. Achaenia sub- oblique ovata 0,6 mm longa, laevia, eximie marginata rufa, Hab. in Tobago prope Roseborough in litore maris, m. April, fl, et fr.: Broadway no. 3634. Obs. Arcte affinis P, involucratae (Sims) Urb. et e descriptione P. ovali Griseb. Druck von A. W. Hayn’s Erben (Curt Gerber), Potsdam, per! orium sperierum novarum «regu vegetabilis. | = | XV. Band 31. Mai 1918 Elite D mme. Fedde, z. Zt. Hauptmann u. Referent fiir Volksernährung bei der Kriegsamtsstelle Posen, Posen W 3, Gr. Berliner Str. 39 II. Siehe se Anfündisungen auf dem Umfdhlag. vun. „ Solanacen paraguariensia critica vel minus cognita. Auctore E. Hassler, (Originalarbeit.) : Solana inermia. 141 num nudum H. B. K. Nov. gen. et spec. IT, p.33. Svar: pseudo-indigoferum Hassler nov. var. F8 caavurana Chod. haud Vell. PI. Hassl. I, p. 190 pp. Jae ah pauciflora Chod. J. c. — S. indigoferum Chod. haud St. Hil. Chod. Vég g. Par, p. 131 ibid. — 8. coeruleum Chod. haud Vell., p. 49. — S. indigo- ra Chod. Vég. Par. in fig. 36, id. p. 49, p. 63. Hab. Typus Mexico, Brasilia. = Var. Mit S. foetidum R. et P. zusammen, jedoch seltener als dieses, einen Bestandteil des Unterholzes der Wälder bildend. Inter 8. micranthum W. et 8. nudum H. B. K. ambiguum differt a i cymis umbellatis sat longe pedunculatis 5—12 mm, stigmate haud ato; a SS. nude H. B. K. pedicellis vulgo longioribus (in typo 5—10 mm) in var. nostra 5—20 mm calyeis basi inter urceolatam et conicam -ludente, stylo curvulo vel recto. BA, Ss. coeruleo Vell. (1825) = S. indigoferum St. Hil. (1834) e descript. cone et spec. Mart. 1253 in Herb. DC. et in Herb. Boiss. toto coelo diversum iflorescentia et floribus. _Balansa 3126! in Herb. Boiss. Hassler 3793, 5722. Fiebrig 864! Choa in seiner Revision der Solanaceae hat sich vielleicht durch die gabe Balansas bei no. 3126 „Plante indigofere“ verleiten lassen, die- mit 8. coeruleum Vell. (S. indigoferum St. Hil.) zu identifizieren, er r torium specierum novarum, XV. (31. V. 1918.) | 8 x D te e's, » - En 114 E. Hassler, ° "ae 2 = + gr a FE >. ARE ; sagt dieselbe „correspond exactement“ mit Mart. 1253. Diese: Nummer ist in den Genfer Herbarien reichlich vertreten und in guten Exemplaren und auf den ersten Blick deutlich als eine total verschiedene. Species zu erkennen, durch den racemosen Blütenstand eine lockere Traube bei der die Blütenstiele 4—5 mm voneinander inseriert sind, eine genauere Unter- suchung der Blüte zeigt auch die total verschiedene Gestalt der Antheren. | Vergleiche fig. 36 Chod. I. c. mit Sendt. I. c.-tab. I fig. 38, 39, 40, die genau mit Mart. 1253 übereinstimmen. var. mieranthum (W.) Hassler, nov. var. | S. micranthum W. apud R. et S. Syst. ress 4 p. 663. Hab. Peruvia, Brasilia. 4 Unsere var. pseudo-indigoferum ist. also als eine Ubergangstorm | zwischen diesen beiden Arten zu betrachten, die von Dun. u. Sendt. an- — gegebenen Differentialcharaktere der beiden Arten finden sich in ihr ver- einigt, der Antherenbau ist derselbe, in der Grösse variieren die Blüten i nicht unerheblich. Der Griffel ist gerade und leicht gebogen, die Kelch- — - basis zwischen becherförmig und trichterförmig, der Stempel in Jungen a 4 Blüten keulenförmig in älteren leicht zweilappig, die Art also nicht als selbständig beizubehalten. # Die Fruchtstiele der parag. S. nuda-Exemplare sind in einem a demselben Exemplar aufrecht und zurückgebogen, so dass auch dieses 3 Merkmal hinfällt. | LR RES a Mit S. coeruleum Vell. (S. indigoferum St. Hil.) können weder der Typus noch die beiden Varietäten verwechselt werden, da der auffällige ~ Unterschied im Blütenstand, lockere Traube (S. coeruleum Vell.), doldig ge- — drängt (S. nudum H. B. K. et var.) sofort zu erkennen ist, ausserdem dies gänzlich verschiedenen .Antheren. | 4 Nach Chod. u. Vischers Untersuchungen sollen sowohl S. nudum H. B. K. (S. indigoferum Chod.) als auch 8. foetidum R. et P. (8. caavurana À Chod.) Indigo enthalten, wir lenken daher die Aufmerksamkeit 4 Pharmakologen und Pflanzenchemiker auf die veränderte Nomenklatur … resp. Bestimmung der beiden Arten. a 2. Solanum foetidum KR. et P. Fl. Per. VI, p.39; Dun. Prodr. XII, 1:2 p. 147. — S. celastroides Sendt. ms. in Mart, 652 Herb. DC. — S. crassi- florum Schott. ms. in Pohl 5417, Herb. Boiss. sub S. caavurana. — S. caavurana Sendt. haud Vell. Flor. Bras. X, 20 quoad syn. — S. crassi- a florum Schott. et S. foetidum Kth. e descript. pp. — S. triste Gris haud Jacq. Symb., p. 253. — S.caavurana Chod, Pl. Hassl. I, p. 190 pp. Chod. et Hassl, Pl. Hassl. II, p. 313 pp. nec. Vell. — S. caavurana Chod. 8 foetidum R. et P.) Vég. Par., p. 49. — id. icon. fig, 35 sub S, caavurana — Chod. haud Vell. “4 Hab. Peruvia, Guyana, Brasilia. In Paraguay einer der verbreitetsten Waldsträucher. S. caavurana Vell, ist bis jetzt in Paraguay nicht gefunden worden, | Chod. nennt sein S. caavurana Chod. haud Vell. mit der Bezeichnung a À foetidum R. et P.). Falls er die beiden deutlich. verschiedenen Arten als > ere : A ei . | Solanacea paraguariensia critica vel minus cognita. 115 | ne agen wollte, musste aber jedenfalls. der Name S. foetidum » R. et P. 1798 vor S. caavurana Vell. 1825 Gültigkeit haben. Dass die bei iden. Species aber nicht identisch sind, ist aus den Tafeln Vellosos 3 so wohl als Sendt. deutlich zu ersehen und die gute Zeichnung Chodats von 8. foetidum R. et P. unter S. caavurana Chod. haud Vell. fig. 35, die 4 einzige unseres Wissens von dieser Art existierende Abbildung, zeigt so Ir deutlich das Hauptunterscheidungsmerkmal von S$, caavurana Vell., dass te es uns unbegreiflich erscheint, wie man diese beiden Arten onto 2 “kann. Sollte der Grund wohl darin liegen, dass im Herb. Boiss. unter = S. caavurana Vell. infolge der irrigen Synonymie Sendtners Exemplare _ von S. foetidum R. et P. liegen, z. B. Pohl 5417. Die ,antherae ob- longae aequales apice poris anticis acutis dehiscentes“ Sendt. et Dun., | die die tab. 8 der Flor. Bras. wiedergibt und die glatten stumpfen as 2 | zipfel des S. caavurana Vell. können doch unmöglich identisch sein mit 4 - der Dun. -Beschreibung, die die Chodatsche Figur 35 so gut wiedergibt: 3 _antherae crassae-apice biporosae, petalis acutis apice (potius sub apice) - uncinatis des S. foetidum R. et P., die ausser verschiedenen sekundären Differentialcharakteren doch die beiden Arten deutlich unterscheiden = lassen. 4 Das Martiussche Exemplar im Herb. Prodr. Mart. 259 ist etwas ER um als guter Typus für S. caavurana Vell. zu gelten, das Typische der Sendtnerschen tab. 8 S. caavurana Vell. entsprechende liegt in Be nem Specimen. Huber 220, Para im Herb. generale des Herb. Barb. _ Boiss. unter einer Anzahl von verschiedenen dieser Spezies nicht an- gehörenden Exsiccaten anderer Provenienz. Dieses Hubersche Exsiccat . unterscheidet sich von unseren paraguayschen zu S, foetidum R. et P. a _ gehörenden auf den ersten Blick durch die gräuliche nicht nigrescierende Färbung. cfr. etiam Mart. 259 in Herb. Prodr., auch Dun. muss dies beim Beschreiben aufgefallen sein, denn er zitiert (nigrescens ex Sendt.), da q er ja Mart. 259 gesehen hat, hat er also diese Divergenz mit der Sendtn. _ Diagnose auch bemerkt, dieselbe ist begreiflich, da ja Sendtn. in der _ Synonymie auch das S. crassiflorum Schott. mit einbezieht, das wie die _ ganzen echten S. foetida nigresciert. sensu lato! Die Textur der Blätter _ des Huberschen Exsiccats ist zart membranös, die Domatien der Unter- Seite der Blätter nur mit der Lupe zu konstatieren, nicht sich discolor bebend der Blütenbau, Antheren, Petalen usw. genau wie in tab. 8 _ Flor. Bras., also grundverschieden von Chod. fig. 35. Die Beeren von S$. caavurana Vell. sind eiformig-kugelig, die unserer paraguayschen 3 _ Exsiccaten vollkommen kugelig. = Balansa 2122! Hassler 208, 1370 et a, 5179, 11389. Rojas 443, … Fiebrig 376! 558! 5122! Chodat 31! _ Hic verisimiliter etiam pertinet: Morong 870 non vid. sub S. caavurana Vell.? in Ann. N. Y. Ac. Se. VII, p. 174. 3. Solanum verbascifolium L. ee: _ Subspec. Solanum auriculatum Ait. Hort, Kew. I, 246. = = S. auriculatum Sendt. Flor. Bras. X, 40 exclus. syn. — S, verbasci- 8* a Fa PRES sr a ae Pe Set ape 2 ER TEE te eur > ar LIT ER FE = SR SE. 116 r E. Hassler. 2 RER = 3 folium L. et S. Mauritianum Scop. ae var. RE. et Langton à. ER le. — S. auriculatum Dun. Prodr., XIII, 1, p. 115 exclus. var. S, Mauritianum Scop. S. hebecarpum Salzm. Dun. I. c. p. 114. RE gran à | loso-leprosum Dun. 1. ce. p. 254. — S. auriculatum Chod. Pl. Hassl, I synonym! — S. granuloso-leprosum Morong Ann. N. Y. Ac. Se. VIT, 175. — — Chod. Vég. Par., p. 24, 59 exclus. synonymon ex Chod S. po | auriculatum Chod. et Hassler, quod ad Leptostemona pertinet. | — 0m $ a paniculatum L. var. pseudo-auriculatum Hassler; id. Chod. |. e. p. 74. BE Chod. p. 79 ist nach einem „examen soigne des textes et des plantes — s Herb. Prodr.“ zu dem Resultat gelangt, dass das S. auriculatum Ait. eine a nur Madagascar und Mauritius angehürige in Brasilien nicht ee __kommende Art sei; wenn er, wie dies ja schon in Dunal zu ‚lesen ist, S. auriculatum Mart. mit S. granuloso-leprosum Dun. identifiziert, so sind wir einverstanden, denn Martius benannte S. auriculatum Ait. DEN also die wollig behaarte Form, S. tabacifolium Vell. Ein aufmerksames Studium des Prodromus- Minton’ wie Fr es : einschlägigen Literatur haben uns nun gerade zu dem entgegengesetzten 1 Resultat von Chodats Untersuchungen geführt und wir sind überzeugt, — dass wenn der Verfasser der „Etude critique des Solanacées du Paraguay“ sich der Mühe unterzogen hätte, das in so zahlreichen Exsiecaten vor- : 3 liegende Material von S. auriculatum Ait. und S. verbascifolium L. Bogen re für Bogen durchzugehen zu demselben Resultat gelangt wäre wie wir, 3 i d. h. dass eine scharfe befriedigende Trennung der beiden Arten nicht = durchzuführen sei, dass Exemplare von S. auricutatum Ait. aus Brasilien vorhanden sind, z. B. Mart. 236 sub S. tabacifolio Vell., die mit Boj 6.2 253 Mauritius demselben Baume entnommen zu sein scheinen, oder z, B. : eine kleinblättrigere mehr granulose Form Gaudichaud 502 Brasil ist, — in nichts verschieden von 2617 Wallich. India orient., anderseits ist . z. B. das unter S. verbascifolium liegende exauriculate Era Ramon 4 de la Sagra Cuba ebenso granulös-leprös wie die typischen. Mart. 1259 und Claussen 116 (S. granuloso-leprosum Dun.). Sendtner hat entschieden eine kritischere Auffassung dieses Tropen- Kosmopoliten bewiesen als Dunal, der denselben in mehrere nicht aufrecht zu haltende Arten spaltete, wie das Material des Dunalschen 5. verbascifolium und auriculatum beweist. Wir be- — lassen daher den absolut exauriculaten Formen mit anscheinend etwas kleineren Blüten den Namen S$. verbascifolium L., dem Monographen es — überlassend die Linnesche Art enger zu definieren und deren Abgrenzung von S. auriculatum Ait, festzulegen und fassen hier unter den Namen subspec. S. auriculatum Ait, nur die +, deutlich auriculaten Formen im Sinne Sendtners zusammen, bemerken jedoch, dass sowohl das typische 5. auriculatum Ait. als auch die Varietäten oft in vollständig exaurieulaten Exemplaren vorliegen, cfr. Lund 517 in Herb. Prodr., auch die Blatt- grösse ist höchst variabel, wie wir dies so oft in der Natur beobachten konnten, es bleibt daher als Hauptunterscheidungsmerkmal bloss das ~~ Indument. | K à 3 ie Plane. Mauritius, India oni artatie, Bre stlia, ie _Pernambuce. | pe LR 236 FA grandifolia omnino quadrans cum Bojer E Mauritius, — Bras. Gaudichaud 502 identicum cum Wallich 2617. i Er ee - et Lund Minas 517 f. omnino exauriculata. Omnia D m. m. var. un Dun. | = en un Hassler. E Warts 1259, Claussen 116, Herb. Bode. DC. LE eupulverulentum Hassler. _ Foliis magnis 20—30 cm longit. attingentibus ovato lanceolatis vel “ed acute acuminatis subtus molliter sed breviter pulverulento tomen- _tosis ramis quam in f. granuloso-leprosum nob. densius vestitis pulveru- | lento- tomentosis, minus granulosis inflorescentiis laxioribus, floribus magnis. 2 4 _ Hassler 5353. +5 ie eriocarpum (Dun.) Hassler. a a S. _hebecarpum Salzm. var. eriocarpum Dun. 1. c. emendat. — S. granu- … loso-leprosum Chod, 1. c. exclus. S. pseudo-auriculatum. Chod. et Hassler. = subi. intermedium Hassler. ae Forma vulgatissima in Paraguaria late repanda, in f. eupulverulentum ESS nob, transiens, foliis lanceolatis, lanceolato oblongis, ovatis acutiusculis, fe _saepe partim exauriculatis, caulibus et foliis indumento f. eupulverulenti nob. bacca var. eriocarpi Dun. = | = - Hassler 217, 3170; Balansa 2116; Chodat 1. _ subf, eueriocarpum Hassler. _ Foliis lanceolatis vel lanceolato oblongis longe petiolatis, indumento pragcedentis bacca leproso-tomentosa, var. angustifolium Sendt. 1 © p. p. _ Hassler 11786; Chodat 2=Lhotzky Bahia in Herb. DC. et Blan- e ohet 25. 3 24 | f. hebecarpum (Salzm.) Hassler. 2 aes S. hebecarpum Salzm. ap. Dun. Prodr, |. c. — var. angustifolium Sendt. Flor. Bras. 1. c. Forma minor foliis saepe exstipulatis parvis + 10 cm longis in- | dumento Ba minus pe bacca matura fere glabrata. oe," 118 | E. Hassler. 4. Solanum juloerotonoides Hassler, Bull. Herb. Boiss. ur ser. VII, a p. 929. Chod. Vég. Par. p. 54, 63. 34 S. julocrotonoides Hassler in Fedde Rep. ? ? ? ubi? ex Chod. Nés. Par. “4 p. 73. Nobis ignotum! Diese inerme mit S. ver bascifolium L. und S. auricuatum Ait. nahe verwandte zu den Pachystemona gehörige Camposstaude wird mit S. rupin- cola Sendt. var. macrocarpum (Hassler) Chod. von Chod. |. c. p. 54 zu- sammengestellt als: Plantes julocrotonoides presque totalement dépourvu(e)s d’aiguillons, végétaux macrophylles qui tendent vers la formation de rosettes ou de bouquets de grosses feuilles issus de la souche, helt Te S. julocrotonoides nob. ist eine bis 80 cm hohe Staude, die gewöhnlich aus einer holzigen Wurzel 2—3 aufrechte schlanke Stengel treibt, die sich selten an der Spitze in zwei Äste gabeln, sie ist stets bis auf 1/,—'/, ihrer Höhe blattlos, inerm, überall mit einem dichten weiss- lich-gelben Filz bekleidet, kurzum ein S. auriculatum Ait. in reduzierter Form. Die ganze Pflanze und speziell die Blätter erinnern in ihrer Grösse 55—120/15—32 mm als auch in ihrer Bekleidung an die in den nord- östlichen Campvs stellenweise formationsbildend auftretenden Jwlocroton solanaceus et verbascifolius, inde nomen nostrum! S. rupincola (Sendt.) Chod. var. macrocarpum (Hassler) Chod., über deren richtige Benennung wir weiter .unten -berichten, ist eine be- stachelte macrophylle durch Camposbrände oft schon nach Austrieb der 3—4 ersten Blätter blühende holzige Staude oder normaliter ein 1—1,2 m hoher Strauch mit 20/12—26/18 cm grossen Blättern, die auf der Oberseite glänzend grün und nur in den vertieften Blatt- rippen mit einem Anflug von Filz bedeckt sind. fr. Hassler, Fedde Rep. 1, X; 118. Wie man zwei so durch und durch sowohl im Habitus als auch in der Bekleidung und Bewehrung (S. rupincola var. macrocarpum Chod. ist am Stengel, den Blattstielen und auf der Blattunterseite mit kraftigen Stacheln bewehrt) als „plantes julocrotonoides* zusammenfassen kann, ist uns unbegreiflich, da ja der Verfasser, wie aus einem Zitat der Balansaschen no. 3128 als auch der Rectification? unserer Diagnose von S. grandiflorum Sendt. (haud R. et P. ut citavimus), var. macrocarpum Hassler, beide Pflanzen wenigstens im Exsiccat gesehen hat, da auch in dem Herbarmaterial noch deutlich die erwähnten Charaktere zu er- kennen sind, Hab. Bis jetzt bloss aus Paraguay — Caaguazu, Amambay-Region — bekannt, — Hassler 8945, typus! id. 9950. — Balansa 3128! det. Bitter an. 1913! — Fiebrig 6422! in Herb. Hassler. Corolla extus ob tomentum densum flavovirens, intus alba (Hassler |, €.) haud fleurs jaunes ut cel. Balansa eit. | Chod, nennt S. julocrotonoides Hassler: un type assez isolé? Wir haben schon s, Z. bei Aufstellung unserer neuen Art auf die sehr nahe Verwandtschaft mit dem so polymorphen $. verbascifolium L, lato sensu! S, auriculatum, hebecarpum, granuloso-leprosum hingewiesen, “ : a “Solanacea p: paraguariensia critica vel minus SE 119 N en jasminoides Paxt. ‘ih Bot. VII, 1841, t,°5, Chod,-.Pl. csi: 3 ir ar ee Se boerhaviaefolium Sendt. Grit, Symb. 252? Morong et Britt. 1. c. m, — 5. jasminoides - Paxt. var. boerhaviaefolium Chod. haud (Sendt.). Bitter, — _Chod. Bull. Soc. bot. Genève 1916, pp. (45) 127, (62) 144, 6) 158. Fr VAP: rm Bitter existiert nicht. Die Balansaschen Exsic- _caten sind, wie dies auch Chod. früher für die Hasslerschen getan hat, als S. jasminoides Paxt. von Bitter bestimmt. 0.K. hat Rev. gen. eine var. boerhaviaefolium (Sendt.) O.K. aufgestellt: Folia + obtusa, bei der } E Voranderlichikeit in der Blattform dieser sogar mit gelappten Blattern sich findenden Spezies ist dies kein Varietätscharakter. Beide var. von E90: K. typicum und boerhaviaefolium finden sich in einer f. glabrum und _ pilosum. Es ist also 8. boerhaviaefolium Sendt. als Synonym zu betrachten. | S. Jasminifolium var. boerhaviaefolium Chod. haud (Sendt. nec Bitt.) _ Chod. EB p. (24) 106 et (38) 120 ist laut Text als ebenfalls unsere Art 2 betreffend aufzufassen. LB. _ Hab. Brasil., Napaea, Oreades. In Paraguay und arg, Misiones überall an Waldrändern, Hainen und lichten Wäldern. — Balansa 2101 ex Gris. 2106! 2106a! 4701! des. _ Bitter. — Morong 34 nov. var. — Hassler 1608, 1625, 2504, 4131, 5342, Mis. 507. — Chodat-Vischer 22! 23 non vid. 24! Mis. non vid. - — Rojas 1392! — Llamas Mis. 128! 480! 517! 867! — Fiebrig 740 3 a EINER: Deless. sub 5. gracillimo distribut. | - Bacca coerulea! nec „violette Bal.“ noch „black. Morong“. ® ee 8. jasminifolium Sendt, var. boerhaviaefolium (Bitter) Chod, Veg. Par. | Pp 24 et 38 ist ebenfalls eine nicht existierende N omenclaturkombination. ECS jasminifolium Sendt. ist in Paraguay bis jetzt noch nicht gefunden . worden und S. boerhaviaefolium Sendt. ist mit S. jasminoides Paxt. identisch. _ Die von Chod. so bezeichnete Pflanze ist, wie aus den zitierten Exsiccaten- _ nummern hervorgeht, als S. jasminoides Paxt. anzusprechen, / E: 6. Solanum Ipomoea Sendt. Flor. Bras. X, p. 50; haud Dun. Prodr. XI, 1, p. 84 ubi diagnosis Sendtneriana male reproducta. Hab. Typus Brasil,, Najades. _ var. ipomoeoide (Chod, et Hassler) Hassler nov. var. 8. ipomocoides Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 312. — Chod. Vég. Par. p. 41, 44, 76. À typo vix corolla '/, breviore calyce puberulo haud pulverulento : _ tomentoso diversum. Indumentum, foliorum forma et magnitudo, pani- _ cula ut in typo. In descr, Pl. Hassl. 1. c. corrige: rami flexuosi striati, 4 | stellato- -pulverulento tomentosi, haud angulati, folia cordata obtusiuscule acuminata, panicula terminalis, rami ad 30 mm longi (in spec. typico) | scorpoidei antherae 4 filamento brevi auctae 52 filamento antherae fere . aequilongo aucta, stylum apice curvatum superans, haud antherae aequales 3 stylus antheras paullo superans apice circinnatus. ê I N pe, » 4 [> = eS as ¥ + re nr _ wae . ae oy or 2 >, PEUT er: RS RE a 120 E. ‘Hassler. En TE Ty fo; Se = m ER Hab. Bis jetzt bloss aus den Wäldern der Cordilleren von Alt os” und ihren Ausläufern, zu denen auch der auf dem Chaco Ufer liegende Wald von (Villa occidental olim) Villa Hayes gente = Hassler ro 3320, 4093 typi! Balansa 2110a! RMS an z var, macrostachyum Hassler. Hee See Robustior, folia e basi subcordata ovato- MT à “apice sub = rotundata vel brevissime obtuse in acumen latiuscule triangularem — pro- z ducta, paniculae.rami 7—25 cm longi (in typo 1—3 Pues corolla typi 12,5 mm longa, calyx floccoso puberulus. a = À Hab. In Wäldern am Alto Paranda. — Fiebrig 5848 in Herb. Hassler, à 7. Solanum flaccidum Vell. Flor. flum. 2. t., 115. Civis nov. florae paraguariensis. Hab. Brasilia, Oreades, Dryades. Für Paraguay ist die Art neu und bis jetzt boss von 1 der Norden 4 abdachung der Sierra von Amambay bekannt, wo sie in en ? Wäldern gefunden wurde. Se Sto. Tomas, Sierra de Amambay, Hassler 11283 leg. Rojas. RER ae 8, Solanum malacoxylon Sendt. Flor. Bras. X, p. 51. — Merbar se = Britt. N. Y. Ac. Sc. VII, p. 314. — Chod. PI. Hassl L p. 192, — Chod. = et Hassler Pl. Hassl. II, p. 314. — Hassler Flor. pil p. 108. — Chod. Vég. Par. p. 34, 61, 71. R x S S. melanoxylon sphalm. O. K. haud Sendt. var. latifotinm et var. angustissimum O. K. Rev. Gen. III, 2, 227. — 8. angustifolinin Chod. et. Kr Hassler haud Lam. Pl. Hassl. II, p. 314. ee Hab. Brasilia, Napaeae, Argentina, Uruguay. | | In Paraguay im Überschwemmungsgebiet des Paraguayflusses und 4 seiner + salzhaltigen Nebenflüsse und an den Seen, die von diesen ge- bildet werden, in den Lagunen des Chaco bis zum oberen Pilcomayo, Se nördlich bis Fuerte Olimpo, im arg. Chaco an der Laguna Rivadavia, 0" var. genuinum Hassler e Sendt, I. c. “à Folia glauco-pruinosa ad 20 mm lata; in specim. nostro crassiora — quam in var. sequente, etiam sicco glaucescentia, Veris S. glaucum RC Dun. ex p. 4 Rojas 318! var, subvirescens Hassler nov. var. Folia viridi-pruinosa, membranacea. f. vulgare Hassler n. f, Folia ultra 10 mm ad 30 mm lata, nervo medio margin} Eger + distincte albicanti-discoloribus. Balansa 2105. Hassler 3201. Fiebrig 1249 in Herb, Hassl, O. K, Stidparaguay non vid, (v, latifolium O. K. 1. c.). subf. angustissimum (0, K.) Hassler, var. angustissimum O, K. |], ¢ Ss 1317! 0. K. Rio Tebicuary non. vid. an (Chod.) Hassler. — ist der etuateorsche Typ von on aus der Bosch =} ve mit ae | Dun. identisch. À, albo- ‚marginatum ist puncto Blatt- = a Diese Art soll nach Chod. 1. c. p. 35 mit ann Con- amn nen in den „Fistulasaces“ re sich vorfinden; wir "haben beide : ten des Ofteren gesammelt und besitzen sie in AAA Herbar- “à _exemplaren, ohne Ranken wie alle Convolvulaceen; wir hätten, falls das EE der Fall gewesen wäre, nicht D soit. schon bei der Be- _ arbeitung unserer Convolvulaceen in Fedde Rep. auf dieses in der Familie neue Phänomen hinzuweisen, falls es wirklich existieren würde, a Er Mikonia scandens, die allverbreitete schlingende Composite, wie auch En Morrenia spec. sind fälschlich von Chod. zu den rankentragenden _ Pflanzen gezogen worden; was die Blütenfarbe anbelangt, so möchten wir bei dieser Gelegenheit bemerken, dass die angeblich weissen Blüten exon ‚Morrenia umbellata die bei den Convolvulaceen so seltene Blüten- _ farbe gelb besitzen. Dieselbe verblasst im Exsiccat; wir haben sie aber “3 in der Natur gesammelt und beobachtet und gerade ies. gelben Bliiten- farbe wegen ganz besonders im Gedächtnis behalten. Ebenso sind die i _ Blüten der am selben Ort zitierten Cucurbitella Duriaei gelb und nicht weiss wie Chod. angibt. Enhydra sessilis ist bis jetzt in Paraguay nicht gefunden worden und soll wohl E, Anagallis Gardn, sein, die in dieser 3 Formation häufig auftritt, N (Fortsetzung folgt.) 122 Carl Mez. XIX. Sacciolepsis, Mesosetum, Thrasya, lchnanthus genera speciebus novis aucta. Auctore Carl Mez. (Originaldiagnosen.) / 1. Sacciolepis longissima Mez, spec. nov. Perennis, caespitosa, strictissime erecta, valida, sesquimetralis. Folia vaginis haud carinatis, superne ad marginem tegentem pilosis cet. glabris laevibusque; ligulis conspicuis, rotundatis, margine longe pilosis; laminis stricte erectis, perelongate linearibus, basi haud contractis, in apicem acutissimum sensim angustatis, siccis inferne revolutis, superne planis, rigidis, nervo medio manifestiore destitutis, margine haud ciliatis nec manifestius zonulatis praesertim apicem versus scabris, supra glabris subtus pallidioribus bene pilosulis, ad 1 m longis et 8 mm latis. Culmi validi, inferne teretes superne compressi, cum nodis glabri laevesque. Inflorescentia submultiflora, erecta, quaquaversa, basi valde interrupta superne densius 3-pinnatim panniculata ob ramos stricte erectos rhachi- que plus minus connatos spiciformis, glaberrima, viridis, apice sensim acuta, ad 0,25 m longa et 6 mm diam. metiens; axi validissimo, multi- angulato, haud vel vix scabro; ramis persingulariter infimis valde- elongatis a basi longe nunc longiuscule liberis apice cum axi connatis, reliquis omnibus tota longitudine cum illo concretis, teneris, compresso- angulatis, superne scabridulis, secunde ramulos brevissimos, glomerato- paueispiculatos proferentibus, Spiculae omnes quam pedicelli breves, subteretes, ad apicem longiuscule pilosi multo longiores, paullo obliquae, crasse conicae, glaberrimae, virentes, bene venosae, ad 3 mm longae et 1,75 mm latae. Gluma I. spicylam ad !/, aequans, latissime elliptico- | ovata, late rotundata, 5—7-nervia; gluma II. late elliptica, rotundata, ; 9-neryia; gluma II]. priorem superans, eae isomorpha, in axilla florem perfectum masculum cum palea non nisi paullo breviore, ex ovato an- | guste rotundata, glabra fovens. Paleae floris herm. quam gluma praece-. 3 dens breviores, praeter summum apicem pilosulum glabrae, inferior i elliptica, anguste rotundata, rigida, alutacea, polita, superiorem superans. Paraguay, in savannis ad Yaguaron (Balansa no, 2935). | 2. Sacciolepis micrococcus Mez, spec. nov. 1 Annua, e radicibus fibrosis simplex vel pauperrime fasciculata, tenera gracillimaque, stricte erecta, florifera 0,5—0,75 m. alta, Folia vaginis culmi quam internodia optime brevioribus, vix carinatis, cum marginibus glaberrimis, laevibus, apice auriculatim contractis hic quam lamina sat latioribus; ligulis brevissimis, membranaceis, ciliatulis; laminis angustis- sime linearibus siccis totis tubulose convolutis, setiformibus, basi haud contractis apice filiformi-acutissimis, nervo medio manifestiore destitutis, glabris laevibusque, ad 0,2 m longis et vix 2 mm latis. Culmi tenerrimi, cum nodis glabri, apicem usque laeves, subangulati. Inflorescentia sub- multi- vel multiflora, longe stipitata, ima basi saepius paullo interrupta Sacciolepsis, Mesosetum, se Ichnanthus. 123 ¢ 1 nse FR spiciformis, ‘usque ad 0,22 m ae et 3 mm d am. metiens. mihi visa; axi angulato, laevi; ramulis valde abbreviatis € partim cum axi note: spiculis ne pedicellatis, paullo tantum _asymmetrice tumidulis, subglobulosis, glaberrimis, valde venosis, 0 15 — 1,0 mm longis. Glumae omnes tenerae, haud carinatae, I. spicu- lam paullo ultra ‘/; aequans, apice anguste rotundata, 3-nervia; gl mae IL, III. subaequilongae, ex elliptico rotundatae, 7-nerviae, III. in ax illa nec florem nec paleam fovens. Paleae floris herm. quam glumae _ paullo breviores, ellipticae, apice rotundatae, rigidulae, politissimae, - stramineae. | | 4 Africa centr., in Djurorum terra ad Seribam magnam Ghattas (Schweinfurth no. 2670); Africa occident., Nigeria ad Borgu Barter no. 759); Senegambia, loco non indicato (Heudelot no. 551). = as Sacciolepsis delicatula Mez, spec. nov. 2 _Annua videtur, e radicibus fibrosis fasciculatim ramosa, florifera ad … 0,1 m alta, pusilla. Folia vaginis haud carinatis, margine dorsoque glabris; Frau: ad margines subauriculatis cet. brevibus, teneris, crenatis, glabris; laminis erectis vel suberectis, anguste linearibus, basi haud contractis, _apice anguste rotundatis, planis, membranaceis, nervo medio mani- 3 _ festiore destitutis, glabris vel margine ciliatis, prope apicem~ nonnun- _ quam minute serrulato-scabridis, ad 25 mm longis et 1,5 mm latis. Culmi ascendentes, teretes, cum nodis glabri laevesque. Inflorescentia _ perpauciflora, erecta, quaquaversa, laxiuscule spiciformis, ad 7 mm longa, subatra, glabra; axi angulato, breviter pilosulo, superne undulato, basi —…ramulos perpaucos paucifloros superne spiculas omnes optime geminatas | procreante. _ Spiculae omnes quam pedicelli brevissimi, teretes bene _ longiores, a latere visae asymmetricae ventre planae dorso basin versus | ventricosae, a dorso visae ellipticae, acutiusculae, non nisi perobscure _ brevissimeque puberulae, bene venoso-lineatae, subatrae, ad 1,3 mm _longae et 0,6 mm latae. Glumae haud carinatae, I. spiculam ad !/, vel Fr. ‘nonnunquam paullo ultra aequans, ovato-elliptica, late rotundata, 3-nerwa; Te gluma Il. sequentem aequans, late elliptica, optime rotundata, valide = T- -nervia; gluma Ill. priori isomorpha sed paullo angustior, in axilla _floris abortivi paleam sat reductam, glabram, lanceolatam fovens, Paleae Es herm. quam glumae praecedentes bene breviores, inferior ex _ elliptico optime acuta, glaberrima, rigidula, matura cinereo-straminea, _ politissima, superiorem vix superans, Bi: Madagascar, Imerina orient,, ad Andrangaloaka locis nudis (Hilde- | brandt no, 3760). 4. Sacciolepis Karsteniana Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate tenui brevissimoque erecto fasciculatim pro- _ veniens, nullo modo stolonifera, ad 0,35 malta, gracillima. Folia vaginis —…nferioribus internodia superantibus superioribus illis paullo brevioribus, _. haud carinatis, cum marginibus glaberrimis; ligulis brevissimis, trun- _ catis, glabris; laminis stricte erectis, apice filiformi-acutis, angustissime 124 Gad opie Carl Mez. linearibus siceis plus minus convolutis Hiliformibuass é A glaucescentibus, ad 0,15 m longis et vix 1,5 mm latis. Culmi stricte - erecti, teretes, cum nodis incrassatulis glabri laevesque. Jnflofescentia + breviter sed tenuissime stipitata folia paullo superans, dense optimeque — 3 spiciformis, cylindrica, ad 30 mm longa et 4 mm diam. metiens, pallide — virens; axibus valde undulatis primario subangulato, basin saltem versus omnino glabro; ramulis quam maxime abbreviatis teretibus, tomentello- _ scabridis. Spiculae dense dispositae, suberectae, bene sed breviter | strigosulae, ovoideae, breviter acutiusculac, 1,5 mm longae. Glumae | tenues sed valide nervosae, I. basin versus glabrescens ex ovato- -elliptico #4 acutiuscula, 3-nervia, spiculam bene ad */, vel paullo ultra aequans; gluma II, spiculae longitudine, late elliptica, apicem versus et hie praesertim secus marginem insigniter strigosula; gluma III. quam praece- dens paullo brevior, sed paleas optime superans, item late elliptica et a 5-nervia, Paleae ellipticae, apice rotundatae, fere aequilongae, coriaceae, _ stramineae, laevissimae, nitidae. | Colombia, Llano de S. Martin (Karsten). 5. Mesosetum penicillatum Mez, spec. nov. Perennis, e rhizomate suberecto fasciculatim ramosa denseque caespitosa, florifera ad 0,4 m alta, gracillima. Folia vaginis haud vel — non nisi prope apicem paullo carinatis, glabris vel subglabris, culmi quam internodia brevioribus; ligulis brevissimis, truncatis, transverse lineiformibus, margine breviter pilosis; laminis suberecto-erectis, Jinearibus, _ in apicem subpungentem sensim angustatis, basi nullo modo contractis, siccis planis, chartaceo-rigidulis, nervo medio inferne saltem manifesto praeditis, margine bene incrassatis denticulis praesertim prope apicem manifestis uncinato-erectis parvis serrulatis cet. prope basin saltem tuber- — culis piliferis distantibus auctis, supra glabris subtus dissite pilosis, ad 90 mm longis et 4 mm latis. Culmi gracillimi, stricte erecti, subteretes, praeter nodos brevissime appresseque pilosos glabri, superne nitiduli. Inflorescentia pauci- vel perpauciflora, erecta, optime disticha, folia per- longe superans, flavescenti-albida, simplex, e rhachi recta vel non nisi — levissime undulata, compresso-angulata, ad margines optime pilosa nec serrulata spiculisque haud geminatis, suberecto-erectis, seriei cujusque subsequentibus sese haud vel vix attingentibus composita, linearis, ad 30 mm longa et 6mm lata. Spiculae subsessiles, pilis longis suberecto- patentibus, flavescenti-albidis, sericantibus dense vestitae, acutiusculae, ad 5 mm longae, 2 mm latae. Gluma I. magna quam sequentes minute tantum brevior, carinato-complicata, linearis apicem versus angustata, non nisi prope basin pilis longis praedita; gluma II, sequentem sub- aequans, ex elliptico acuminata, apicem usque valde carinata, 5-nervia, basi et secus marginem nec non insignissime dorso in ®/, altit. comatim pilis longissimis obtecta; gluma III. priori isomorpha sed dorso basin versus glabra, in axilla florem perfectum masculum cum palea magna, acuta, margine brevissime ciliolata fovens, Paleae floris herm. quam - ecedens | bene breviores, fivferior acuminata, dorso prope apicem e hic linea media breviter striatim pilosa cet. glabra, pergamacea, , laevis, opaca. Brasilia, Civit. Piauhy (Gardner no, 2979). cf ar. 5 26, Mesosetum agropyroides Mez, spec. nov. _ Perennis, e radicibus crasse fibrosis dense caespitose ramosa, flori- ad 0,5 m lata, e gracilioribus. Folia Aou haud carinatis, infimis _ patenterque aie res brevibus, truncatis, FRE brevissime ilosis ; laminis erectis, linearibus, apicem subpungentem versus sensim cutis, basi — contractis, Pplaniusculis, rigidis, nervo medio mani- ad 0,15 m FR et 4 mm latis. Culmi Ferre erecti, graciles, “He Pe praeter nodos erecto-barbatos glabri laevesque. Inflorescentia ıciflora, erecta, optime disticha, folia longe superans, grisea, simplex, hache leviter undulata spiculisque haud geminatis, suberecto-erectis, | ejusdem consequentibus sese attingentibus vel breviter imbri- ntibus composita, linearis, ad 35 mm longa et 7 mm lata. Spiculae ubsessiles, pilis longis erectis, subsericantibus villosae, subelliptidae, pice acutae, ad 6 mm longae et 2,5 mm latae. Gluma I, conspicua, . spiculam ultra */, aequans, carinato-complicata, explanata sublinearis _ apiceque truncatula, 3-nervia, dorso et basi et secus marginem ad !/; longit. et linea media ad °/, longit. longe pilosa; gluma II. sequentem ~ paullo superans, ex anguste elliptico acuminata, valide 5-nervia, toto dorso sed prope apicem longius pilis magnis villosa; gluma III. priori E Dore sed non nisi secus marginem 2-seriatim et secus lineam ig pue a */, long. fere usque ad apicem longe pilosa cet. glabra, in axilla florem perfectum masculum cum palea vix breviore, apice ER et hic ciliata cet. glabra fovens. Palea floris herm. in- ferior quam gluma praecedens paullo brevior, coriaceo-rigida, lutes- 2 | centi-straminea, laevis, paullo nitidula, longe acuta, apice breviter pilosa % nec non in */; longit. utrinque ad laterem pilis singulis perlongis insignis, _ paleam superiorem glabram superans, _ Brasilia, Civit. Goyaz (Glaziou no. 22452). Br Be 7, Thrasya trinitensis Mez, spec. nov. _ Perennis videtur, e radicibus fibrosis fasciculata basi minute bulbi- torn inerassata, florifera 0,2—0,3 m alta, debilis gracilisque. Folia vaginis nervo medio prosiliente carinatis, dorso dense longeque pilosis; = | ligulis brevibus, rotundatis, pilosis; laminis flexuoso-erectis, anguste | linearibus, basi haud contractis, in apicem acutissimum sensim angus- tatis, planis, rigidulis, nervo medio inferne valido praeditis, et secus | marine longo spatio tuberculato-ciliatis et utraque facie pilosis, ad 0 mm longis et 1,5 mm latis, Culmi gracillimi, stricte erecti, sub- -126 | Carl Mez. teretes, praeter nodos optime barbatos glabri laevesque. Inflorescentia q subpauciflora, ex erecto paullo falcatim incurva, subsessilis vel breviter © stipitata, folium summum nunc paullo nunc bene superans, quam maxime 4 secunda, simplicissima, pallida; e rhachi carinata, spathaceo-dilatata nec spiculas involvente, secus marginem dense verrucellosa longeque ciliata, … apice sterili spiculisque monostichis suberectis, densiuseule dispositis — sibi accumbentibus, haud geminatis composita, ad 30-flora, ad 35 mm longa. Spiculae pedicellis brevissimis apice calloso-incrassatis stipitatae, praeter apicem comatulum breviter pilosae, sublanceolatae, acutiusculae, ad 2,5 mm longae et 0,8 mm latae. Gluma I. minutissima squamiformis, aegre reperienda, margine piloso-ciliata vel sublaciniata, avenia; gluma II. © quam sequens brevior, subelliptica, apice emarginato-truncata, 2-nervia, dorso subaequaliter pilosa; gluma III. rigidula, apice profunde emarginata | bicuspidata dorso profunde impressa facillime in partes 2 dissoluta, dorso margineque ad basin breviter, secus marginem prope apicem longe biseriatim pilosa, in axilla florem perfectum masculum cum palea paullo breviere, acuta, fere glabra fovens. Palea floris herm. in- | ferior quam gluma praecedens bene brevior, secundam paullo supe- rans, anguste elliptica, acuta, secus marginem prope apicem longe pilosa, straminea, subcoriacea, fere opaca, minutissime punctulato- scabrida, paleam superiorem anguste ellipticam, apice actiusculam, glabram, dorso carinulato-marginatam superans. Trinidad, in Piaco-Savanna (Broadway in Trin. gard. herb. no, 5294). 8. Ichnanthus lancifolius Mez, spec. nov. Perennis videtur, e rhizomate brevi erectoque fasciculatim proveniens, florifera semimetralis, gracillima. Folia vaginis dorso subrotundatis, margine tegente superne saltem longe pilosis cet. glabris laevibusque, internodia superantibus; ligulis brevissimis, margine breviter pilosis, ad folii dorsum pilorum brevium coma dense permanifestaque notatis; laminis erectis, anguste lanceolatis, utrinque sensim acutis basi in petiolos permanifestos usque ad 70 mm longos mihi visos, carinatos productis, submembranaceis, nervo medio non nisi inferne manifestiore praeditis, glaberrimis, infra laevibus supra optime scabris, ad 0,22 m longis et 15 mm latis. Culmi simplices, striete erecti, angulati, cum nodis apicem usque glabri, hic scabriduli, Inflorescentia submulti- vel multiflora, laxe 2—3-pinnatim panniculata, late subfusiformis, ad 0,15 m longa; ramulis primum erectis demum suberectis, angulatis, brevissime pilosulis. Spiculae erectae, « omnes quam pedicelli multo breviores, stramineae, lanceolatae, acutae, | mox hiascentes, ad 5,5 mm longae, Glumae et dorso et intus brevissime pilosulae, submembranaceae, I. spiculam ad */, aequans, lanceolata, longe acuta, 3-nervia, margine pilis paucis perlongis praedita; gluma I. sequentum aequans, ex elliptico optime acuta, 5-nervia; gluma Ill, | priori omnino isomorpha, in axilla paleam floris abortivi masculi anguste lanceolatam fovens, Paleae floris herm. glumas binas praecedentes aes se Rs le dj, : _ - Sacciolepsis, Mesosetum, Thrasya, Ichnanthus. 127 _ aequantes, rigidae, coriaceae, stramineae, politae, ex anguste elliptico A. laciniis 2 liberis, tenuiter membranaceis, margine crenu- latis, in caudas perlongas paleas fere aequantes anguste lineares, _appressas productis, breviter pilosulis instructa. 4 Brasilia, Civit. Bahia, in nemoribus umbrosis prope Ilheos (Riedel “no. 142 = - 243). > = 9. Ichnanthus Weberbaueri Mez, spec. nov. Perennis videtur, e rhizomate brevi suberecto simplex erectaque, _ florifera semimetralis vel paullo ultra. Folia vaginis internodia optime anne, _ nervo medio prosiliente acute carinatis, glaberrimis _laevibusque, apice haud auriculatis; ligulis brevibus, crenulatis, margine _pilosis; laminis anguste lanceolatis, et basi persensim quasi petiolatim et apice sensim acutis, ad 0,4 m longis et 40 mm latis, tenuiter mem- branaceis, margine prope ligulas ciliatis cet. utrinque glabris vel subtus _ valde dissite pilosis, nervo medio validissimo praeditis, prope apicem utrinque scabris, cet. laevibus. Culmi validi, erecti, subangulati, cum nodis glabri laevesque, Inflorescentia multiflora, foliis brevior, densius- cule 4-pinnatim panniculata, fusiformis vel fasciculiformis, ad 0,2 m longa et 50 mm diam. metiens; axibus gracillimis, glabris, dissite scabridis; iiss "a wee we Län acutiusculis, ad 5 mm longis; glumis omnibus dorso optime scabridulis, cet. praeter primam secus marginem pilis nonnullis perlongis tenuissimis- que instructam glabris, valide nervosis, I. spiculam ad 4/.—5/,; aequante, ex elliptico acuta, 3-nervia; gluma II, quam sequens paullo breviore, _ @ late elliptico acutiuscula, 5-nervia; gluma III. priori isomorpha, in -_ axilla floris masculi abortivi paleam valde diminutam, glabram fovente; __ paleis floris herm. quam gluma praecedens brevioribus, sublanceolatis, __ acutis, stramineis, laevibus, inferiore laciniis 2 longissimis (paleas ad mess x aequantibus), anguste linearibus, apice rotundatis, membranaceis, dense _ pilosis, liberis instructa. Veer Peruvia, prov. Sandia, prope Chunchusmayo, in silva umbrosa, alt. 900 m s. m, (Weberbauer no. 1236). 10. Ichnanthus lasiochlamys Mez, spec. nov. …. Perennis, e rhizomate repente vel stolonibus decumbentibus instructo “= proveniens, florifera semimetralis vel paullo ultra. Folia vaginis inter- - nodia nunc superantibus nune quam illa brevioribus, margine dorsoque pilis longissimis mollibus dense lanuginosis haud carinatis; ligulis bre- vissimis, margine perlonge pilosis; laminis erectis, anguste lanceolatis - basin versus sensim angustatis nec petiolatis, apice subacuminatis, ad 0,11 m longis et 12 mm latis, chartaceis vel rigididulis, nervo medio in- ferne manifesto praeditis, nunc utrinque optime pilosis nunc supra _ glabris subtus pubescentibus, margine valide incrassatis serrulatimque a scabris cet, laevibus. Culmi simplices, erecti, cum nodis densius laxiusve _ pilosi, angulati, graciles. Inflorescentia submulti- vel multiflora, folia “ nunc paullo nunc longe superans, si bene evoluta thyrsoidea, laxiuscule “hi spiculis omnibus quam pedicelli subfiliformes brevioribus, subellipticis, | 128 | | Carl Mez. vel laxe 3-pinnatim panniculata, usque ‘ail 0,3 m- longa mihi visa; ramulis primum stricte erectis demum suberectis, angulatis, fere glabris; à spiculis e lanceolato acutis, mox hiascentibus, ad 5 mm longis, pallide virentibus. Glumae glabrae, membranaceae, prominenter venosae, I. spiculam ad */, aequans, cum sequente acute carinata et secus lineam mediam scabra, ex ovato acuminata, 3-nervia; gluma II. quam sequens paullo brevior, ex elliptico optime acuminata, 5-nervia; gluma III. priori aa isomorpha sed apice peranguste rotundata, in axilla floris (sterilis 2) masculi paleam lanceolatam fovens. Paleae floris herm. ex anguste elliptico acutae, rigidae, politissimae, brunneae, inferior ad basin laciniis binis 5-plo brevioribus, sublanceolatis, glabris, liberis, crassiusculis aucta, Brasilia, civit. Bahia, in sabulosis infra frutices prope Ilheos (Riedel no. 44). 11. Ichnanthus verticillatus Mez, spec. nov. Statura conspicua, metrali. Folia vaginis inferioribus culmi inter- nodia superantibus, superioribus exacte aequantibus, acute carinatis, cum margine glaberrimis, laevibus; ligulis conspicuis, truncatis, margine laceris et breviter pilosis, latere auriculis binis magnis falciformibus et ad folii dorsum annulo insigni breviter cano-tomentoso notatis; laminis. optime lateque lanceolatis, basin versus sensim acutis nec revera petio- latis, apice longissime filiformi-acutatis, membranaceis, nervo medio valido praeditis, supra valde dissite crassiusculeque pilosis subtus glabris laevibusque, ad 0,25 m longis et 45 mm latis, Culmi erecti, angulati, cum nodis glabri, perfecte vel fere laeves, Inflorescentia multiflora, ultra vaginam ultimam longe stipitata, laxiuscule 3-pinnatim panniculata, praeter ramulorum insertiones pilosulas glaberrima, pallide virens, sub- pyramidalis, 0,35 m longa et 0,13 m diam. metiens; axibus angulatis, laevibus; ramis teneris, inflorescentiae mediis superioribusque insigniter verticillatis, suberectis, ad 0,13 m longis, Spiculae ultimae laterales quam pedicelli bene longiores, pallide virentes, subellipticae, acutius- — culae, 3,5 mm Jongae. Gluma I. spiculam ultra 3/, aequans, cum se- — quente bene carinata dorsoque secus lineam mediam apicem versus scabridula, ex ovato-elliptico acuta, 3-nervia; gluma II. spiculae longi- | tudine, ex elliptico acuta, 3-nervia; gluma III, priori isomorpha sed apice rotundata, in axilla florem perfectum masculum cum palea paullo breviore apice minute pilosula fovens. Paleae quam glumae paullo breviores, rigidulae, glabrae, laeves, nitidulae, stramineae, basi appendicibus 2 liberis, parvis, rotundatis, glabris auctae, | Brasilia, loco non indicato (Pohl) 12, Ichnanthus montanus (Trin.) Mez, spec. nov. Panicnm inconstans var. montanum Trin. in Mem, Ac, Pet. 2. ser, UI. 2. (1835) tab, 521, Perennis, e rhizomate crasso, suberecto, vaginis subsericanti-lanatis triangularibus induto paupere fasciculatim ramosa, florifera 0,5—0,75 m alta, gracilis. Folia vaginis superioribus quam internodia multo breviori- . ‚Saceiolepsis, Mesosetum, Thrasya, Ichnanthus. 129 haud carinatis, superioribus saltem cum margine glaberrimis, santos: ligulis in pilorum brevium coronam mutatis ad folii dorsum zona glaberrima brunnescente notatis; laminis suberectis, lanceolatis, basi subito contractis auriculatim amplexicaulibus, apice acutis, ad 0,11 m longis et 13 mm latis, chartaceis, glaberrimis, nervo medio manifestiore ‘destitutis vel non nisi tenui praeditis, margine valide incrassatis. Culmi 7 stricte erecti, simplices, praesertim superne angulati, cum nodis glabri laevesque. Inflorescentia subpauciflora, longe stipitata, folia multo supe- rans, densiuscule 3-pinnatim panniculata, ellipsoidea, ad 0,12 m longa, glaberrima; axibus laevibus, angulatis; spiculis suberectis, quam pedi- celli sat longioribus, ex elliptico acutis, pallide virentibus, ad 4,5 mm longis. Glumae validae, prominenter venosae, I. spiculam fere ad 1/, “aequans, ex ovato late acuta, 3-nervia; gluma Il. quam sequens paullo brevior, ex elliptico late acuta, 5-nervia; gluma III. priori isomorpha sed _apice rotundata, in axilla florem perfectum masculum cum palea magna fovens. Paleae floris herm. glumam II. exacte aequantes vel saepius _paullo superantes quam gluma II. constanter breviores, rigidae, alutaceae, nitidae, laevissimae, inferior apice uncinatim acuminulata, basi laciniis 2 parvis, acutis, liberis aucta, - Brasilia, eivit. Minas Geraes in monte Sillada prope Camapua (Riedel no. 676 = 142). _ 13. Ichnanthus peruvianus Mez, spec. nov. _ Perennis, e prostrato arcuatim ascendens, quam maxime ramosa, “florifera vix semimetralis, e validioribus. Folia vaginis haud carinatis, dorso. praesertim apicem versus dense molliterque pilosis, vix auricu- latis; ligulis transverse calliformibus, longe pilosis; laminis sublinearibus, basi anguste subrotundatim contractis, nullo modo petiolatis, apice acutis, ad 60 mm longis et 6 mm latis, rigidis, nervo medio manifestiore “destitutis, utrinque subglabris valdeque scabris. Culmi subangulati, cum Er breviter pilosi. „Inilorescentia breviter en folium summum ad 0,15 m inane et 70 mm diam. metiens; axibus angulatis, br à ense scabridis; ramis optime suberectis ramulos breves, item suberectos, L Spiculae omnes quam pedicelli parce pilosi multo longiores, ER -erectae, ad 4 mm longae, sublanceolatae mox hiascentes, brevissime jilosulae, Gluma I. spiculam ad 3/, aequans, ex ovato late acuminata, gluma II. sequentem aequans, ex elliptico rotundata apicque acuminulata, 5-nervia; gluma III. priori isomorpha sed apice aud acuminulata, in axilla florem perfectum masculum cum palea magna, bene pilosa fovens. Paleae floris herm. quam glumae prae- cedentes paullo breviores, laevissimae, maturae castaneae, inferior ad basin laciniis 2 parvis, liberis, glabris aucta. _ Peruvia, Sandiam inter et Chunchusmayo, inter Tambo Azalaya et Tambo Ichanamba, in fruticeto laxo siccoque 1500—1800 m s. m.. (Weberbauer no. 1131). # Bopertorium specierum novarum. XV. (31. V. 1918.) 9 130 | Carl Mez. , tes Et eee 14. Ichnanthus trinitensis Mez, spec. nov. | Perennis, metralis, gracilis. Folia vaginis quam me paullo À brevioribus, nunc secus marginem tantum nunc dorso quoque pilosis; ligulis brevibus, parce pilosis; laminis stricte erectis, linearibus, basin — versus paullo angustatis nec contractis, apice sensim acutis, chartaceis, nervo medio manifesto praeditis, utrinque glabris vel dorso brevissime | pilosulis, ad 0,15 m longis et 7 mm latis. Culmi stricte erecti, ramosi, — cum nodis glabri, laeves. Inflorescentia pauciflora, ultra vaginam summam — longe stipitata, perlaxe 3-pinnatim panniculata, subpyramidata, glabra, ad 0,13 m longa et 90 mm diam. metiens; axi tenero, angulato, laevi; ramis ad insertiones pulviniformi-incrassatas minutissime pilosulis, te patentibus, e basi divisis, ad 80 mm longis. Spiculae ultimae laterales quam pedicelli gracillimi, teretes, laeves longiores, minutissime et perobscure pilosulae, 3,3 mm longae. Glumae bene carinatae, I., II. dorso apicem versus scabridae, I. spicülae longitudine, ex elliptico actius- ' cula, 3-nervia; gluma Il. prioris longitudine ex elliptico late acuta, 5-nervia; gluma III. prioris longitudine et’ nervatura, apice obtusa, in axilla florem perfectum masculum cum palea maxima, secus marginem perobscure ciliolata fovens. Paleae floris herm. quam spicula paullo . breviores, rigidae, lacteae, politae, inferior basi laciniis 2 parvis, liberis — aucta, ex anguste elliptico acuta. | Trinidad, loco non indicato (Trinid. Gard, herb. absque no.). 15. Ichnanthus polycladus Mez, spec. nov. Perennis, erecta, paullo ultra metralis, multiramosa, gracilis. Folia . vaginis internodia superantibus, haud carinatis, dorso puberulis margine — paullo longius pilosis; ligulis brevissimis, margine longe pilosis; laminis | subpatentibus, anguste lanceolatis, basi optime rotundatim contractis . nullo modo petiolatis, apice sensim acutis, ad 50 mm longis et 5 mm latis, chartaceis, glabris laevibusque, nervo medio manifestiore destitutis, — subtus pallidis. Culmi -erecti, graciles, teretes, inferne subsimplices - denudati bambusacei superne subfasciculatim ramosi, cum nodis glabri laevesque. Inflorescentia pauci- vel subpauciflora, longiuscule stipitata | folia optime superans, 2-pinnatim panniculata, plus minus compacta, ad 70 mm longa, glaberrima ; axibus acutangulis. Spiculae erectae, quam pedi- celli longiores, ex elliptico late acutae, pallide virentes vel stramineae, ad 3,5 mm longae. Glumae validae, prominenter venosae, intus evidenter sed brevissime pilosulae, I. spiculam ad '/, aequans, ex ovato acuminata, — 3—5-nerviae; gluma II. ex elliptico late acutiuscula, 7-nervia; gluma III. praecedentem paullo superans, ex elliptico rotundata, 5-nervia, in axilla florem perfectum masculum cum palea magna fovens. Paleae floris herm. © quam gluma II. paullo breviores, stramineae, pergamaceae, laeves nitidae- — que, inferior apice subacuminata prope basin laciniis 2 brevibus, acutis, liberis, glabris aucta, 4 Brasilia, Civit, Minas Geraes, in Barıae da Lapa fruticetis 2 no, 957). 131 tong - = 16. Ichnanthus drepanophyllus Mez, spec. nov. « Perennis videtur, e rhizomate erecto fasciculatim proveniens, e = deeumbente ascendens, florifera ad 0,4 m alta, gracillima. Folia vaginis = varie nunc internodia superantibus nunc quam illa brevioribus, obtuse | carinatis, secus marginem patenter ciliatis dorso inferioribus longe _ denseque lanatis superioribus glabris, apice nullo modo auriculatis; ligulis = transverse calliformibus, margine breviter pilosis; laminis angustissime … lanceolatis, utrinque sensim acutis basi in petiolos gracillimos, usque ad _ 35 mm longos mihi visos productis, ipsis ad 0,17 m longis et 10 mm latis, chartaceis, nervo medio tenui praeditis, utrinque glabris vel subtus valde remote pilosulis, supra scabridis. Culmi gracillimi, subangulati, 1 - basi saltem decumbentes hic e nodis radicigeri, praeter nodos barbatos - gilabri laevesque. Inflorescentia pauciflora, subsimplex vel paupere _2-pinnatim panniculata, folia haud vel paullo superans, angustissima, | usque ad 0,15 m longa cognita; axibus stricte erectis, angulatis, scabris. - Spiculae omnes quam pedicelli multo longiores, striete erectae, lanceo- latae, acutae, virides, 8-9 mm longae. Glumae validae, prominenter …_ venosae, exteriores apicem saltem versus utrinque minutissime pilosulae, 4 I, spiculam ad !/, aequans, ex ovato-elliptico acutiuscula, 5-nervia; . gluma Il. sequentem subaequans vel quam illa minute brevior, N ex elliptico acutiuscula, 7-nervia; gluma Ill. ex elliptico rotundata, 5-nervia, in axilla paleam floris masculi ut videtur abortivi mag- 3 nam, rigidam, glabram, stramineam, dorso acute 2-carinatam fovens. = Paleae floris herm. quam glumae praecedentes multo breviores, glaberri- mae, anguste triangulares, acutae, chartaceae, stramineae, laeves, inferior 4 - Jineatim venosa infima basi appendices 2 parvas, teretes, substipitiformes, _ glaberrimas, pro maxima parte adnatas gerens. Re Brasilia, Civit. Bahia, Vittoria inter et Bahia (Sellow); Civit, Per- nambuco (Gardner no. 1175). 17. Ichnanthus longiglumis Mez, spec. nov. Perennis videtur, florifera 0,3—0,4 m alta, squarrosa. Folia vaginis superne nervo medio prominulo minutissime carinatis, internodia super- antibus vel quam illa paullo brevioribus, dorso patenter pilosulis; ligulis brevibus, rotundatis, margine longe pilosis; laminis suberecto-erectis, lanceolatis, basi bene rotundatim contractis, apice acutis, ad 70 mm longis, 9 mm latis, chartaceis, subtus magis quam supra molliter pilosis, nervo medio tenui sed manifesto praeditis, margine pallido-zonulatis. Culmi e prostrato ascendentes, superne multiramosi, teretes, praeter nodos pilosos glabri laevesque. Inflorescentiae e folii summi vagina complures provenientes, submultiflorae, laxiuscule 4-pinnatae, ex axibus senioribus saltem patentibus squarrosae, ad 90 mm longae et 60 mm diam. metientes; axibus angulatis, longe pilosis. Spiculae lanceolatae, acutae, virides vel paullo violascenti-afflatae, ad 5,5 mm longae. Gluma I. spiculam ad 4/5 aequans, triangularis, sensim acuta, 3-nervia, dorso praesertim secus marginem longe pilosa; gluma II. quam sequens paullo g* Ta 132 Carl Mez: Sacciolepsis, Mesosetum, Thrasya, Ichnanthus. =: brevior, ex ovato-elliptico acuta, 5-nervia, nunc sicut praecedens pilosa nunc fere glabra; gluma III. praecedentibus isomorpha sed apice (ex- planata) anguste retundata, 5-nervia, glabra, in axilla florem masculum cum palea magna angustaque, margine pilosula fovens. Paleae floris | herm. quam gluma praecedens permulto breviores, rigidulae, laevissimae, nitidae, stramineae maturae alutaceae, inferior ad basin squamis 2 non nisi margine liberis cet. adnatis, lanceolatis, anguste rotundatis praedita, superiorem superans. = Brasilia, Civit. Minas Geraes, summa in Sierra da Piedade (War- ming); loco non indicato (Glaziou no. 1929: | 18. Ichnanthus venezuelanus Mez, spec. nov. — Vix dubie perennis, decumbens et e nodis radicigera late repens, florifera ascendens vix ultra 0,25 m alta, gracilis. Folia vaginis culmi quam internodia satis brevioribus, apicem versus nervo medio prosiliente carinulatis, secus marginem dense ciliatis, dorso minute pilosis; ligulis brevissimis, margine dissite pilosis; laminis suberectis, nullo modo petio- latis, lanceolatis, basi anguste rotundatim contractis, apice sensim acutis, membranaceis vel subchartaceis, nervo medio manifestiore destitutis, utrinque dissite breviterque pilosis, margine nec ciliatis nec incrassatis, ad 50 mm longis et 8 mm latis. Inflorescentiae et apicales et e culmi vaginis compluribus superioribus emergentes axillares, illa breviter stipi- tata subpauciflora, 2-pinnatim panniculata, crasse fusiformis, ad 60 mm longa et 25 mm diam. metiens, triste violascens; axibus angulatis, scabridis; ramulis erectis vel suberecto-erectis, ad insertionis nodulos lanatulis, spiculas haud manifestius secundas dense dispositas gerentibus. Spiculae suberecto-erectae, omnes quam pedicelli brevissimi, scabriduli multo longiores, sublanceolatae, longe acutae, violascentes, 4,75 mm longae. Glumae dorso glabrae, secus marginem longe insigniterque ciliatae, I. spiculam bene ultra */, aequans, ex anguste ovato longe acuminata, &-nervia; gluma II. spiculae longitudine, item longissime acuminata, 5-nervia; gluma Ill. quam praecedens paullo brevior sed paleam longe superans, brevius acuminata vel acuta, 3-nervia, in axilla florem perfectum masculum cum palea glabra fovens, Paleae floris herm. longe stipitatae, lineari-ellipticae, apice optime sed anguste rotundatae, rigidae, stramineae, glabrae, politae, inferior ligulis binis minutis toto dorso adnatis indque obscuris aucta. Venezuela, prope Las Matas in Araguae valle (Karsten). 19. Ichnanthus Gardneri Mez, spec. nov. Perennis, erecta, semimetralis. Folia vaginis haud carinatis, margine glabris, dorso primum breviter pilosis demum glabratis, laevibus, auri- — culis destitutis; ligulis transverse calliformibus, margine breviter pilosis; laminis sublanceolatis, basi rotundatim contractis nullo modo petiolatis, apicem versus sensim acutis, ad 60 mm longis et 10 mm latis, rigidis, utrinque glabris laevibusque, nervo medio manifestiore destitutis, zonula marginali pallida incrassata cinctis. Culmi ramosi, teretes, cum nodis len. ot e epiels suberecto- erectis matin usque ad 35 mm Blanes, ecus. rhachin | angulatam, undulatam spiculas dense secundas omnes ‚eminas 2-stichas gerentibus composita. Spiculae brevissime pedicellatae, x elliptico acuminulatae mox hiascentes, 3 mm longae, scabrido-pilosae € non tuberculis 4 perinsignibus orbicularibus, acute marginatis in parte superiore glumae II. reperiendis perinsignes. Gluma I. spiculam ad @ + -aequans, ex ovato acuminata, 3-nervia; gluma II. quam sequens ä | minute brevior, ex ovato-elliptico acuta, 5-nervia; gluma III. e late = elliptico acutiuscula, secus marginem crasse ciliata, in axilla florem per- fectum masculum cum palea magna emergente, bene pilosa fovens, = Paleae floris herm. quam glumae praecedentes satis breviores, acutae, _ pallidae, laevissimae, inferior latere ad basin maculas 2 (laciniarum toto 3 % dorso adnatarum rudimenta) ostendens. = | Brasilia, Civit. Goyaz (Gardner no. 3512). Be: 2 xx. Oenothera argentinae spec. nov. as Auetoribus H. Léveillé (Le Mans) et A. Thellung (Zürich). EEE Kt (Originaldiagnose) > ‘Oenothera argentinae Léveillé et Thellung spec. nov.1). 3 Syn.: Oe. (laciniata Hill proles) humifusa Torr. et Gray f. erecta (Lé- _ veillé $n). F. Zimmermann! in Mitteil. d, „Pollichia“ Dürkheim no. 27—28, 4 EXVEL-LXIX. Jahrg., 1911—12 (1913), wissensch. Beiheft p. 27 (nomen >: nudum) et in Fedde Rep. spec. nov. no. 405/408 (Bd. XIV, no. 21/24) (80. VI, 1916) p. 375 (sphalm. 275) (Rep. Eur. et Medit. I. Bd. no. 14 pP. 215) („caule erecto“). a Affinis Oe. laciniatae Hill (1767) (= Raimannia laciniata Rose 1905 = Oe _ sinuata L. 1771) a qua differt: foliis omnibus integris (margine levissime tantum repando-undulatis nec sinuato-dentatis usque pinnatifidis), floribus parvis roseis et seminibus sublaevibus vel tenuiter longitudinaliter striatis = (nec alveolatis). Affinis quoque Oe. humifusae Nutt. (= Oe. sinuata var. humifusa Torrey et Gray = Raimannia humifusa Rose), cui folia superiora pue et semina (sec. auctores Americanos recentes) longitudinaliter . striata, quae t amen indumento appresso sericeo-pubescente (nec tenuissimo _ patulo puberulo, et foliis inferioribus pinnatifidis satis diversa videtur. — - Planta annua (vel etiam biennis?). Radix fusiformis, tenuis (caule vix Er _ crassior) et unicaulis, vel incrassata et pluricaulis. Caules suberecti, 4 SAT CE H. Léveillé in „Le Monde des Plantes“ 18e année (2e ser.) no. 108 set 1917) p. 52, ubi speciei mentio praeliminaris fit sub nomine Onothera [sic] Argentinae Levl. et Thellung et cum brevi diagnosi differentiali („se 2 D distingue de l’O. sinuata L. par sa fleur rose très petite, par sa graine lisse ou _ striée longitudinalement et par ses feuilles entières“). et cum indicatione areae. | geographicae pattim inexacta (,Suisse, Pays-Bas, Allemagne ?“). BE; er: Lu és 134 H. Léveillé et A. Thellung: Oenotherae argentinae spec. ne ad 40 cm alti, subcylindrici, Æ 2 mm crassi, foliosi et saepius ramosi, basi cortice flavo-brunneo detersibili tecti et subglabri, ceterum herbacei et tenuiter puberuli pilis simplicibus gracillimis horizontalibus plerisque brevissimis (+ 1/; mm), intermixtis rarioribus elongatis (1/,—1, raro ad 2 mm) ceterum similibus. Folia viridia, pilis eis caulis similibus puberula, omnia subintegra (margine tantum levissime repando-undulata); inferiora (florendi tempore plerumque delapsa) anguste elliptico- lanceolata, ad 6 cm longa et 1 cm lata; caulina media danceolata, — + 31,:1, cm, plerumque acuta; superiora (bractealia) parum et sensim deminuta, flores subattingentia et capsulas superantia, acuta, aut lanceo- lata et basi paullum tantum dilatata (rotundata) aut subovata et basi leviter cordata. Inflorescentia racemosa, valde elongata et interfoliata. Flores pro genere parvi. Calycis tubus puberulus, (efflorendi tem- pore) 5—7 mm longus, ovario plerumque subbrevior; laciniae tubo sub- aequilongae (5—6 mm) extus puberulae, apice subcucullatae et sub apice appendice filiformi 1,—1 mm longo munitae. Petala laciniis calycinis subaequilonga (5—7 mm), rubella, late triangulari-obovata, apice late truncata, ad 9 mm lata. Stamina (8) subaequalia, petalis subaequi- longa; filamenta filiformia, ad 4 mm longa; antherae lineares, 3—4 mm longae. Ovarium satis dense puberulum. Stylus petalis subaequi- longus; stigma ad basin 4-partitum lobis lineari-cylindricis 11,—2 mm longis. Capsula sessilis vel breviter stipitata, pilis. eis caulis similibus dense puberula, = 11%,—21, cm longa, aut quadrangulari-cylindrica et —2l%, mm crassa, aut + claviformis et ad 31% mm crassa. Semina in quoque loculo biserialia, fusiformia vel subpyriformia, pressione mutuali plerumque angulosa (parallelepipedoidea), utringue acuminato-attenuata, 1—11, mm longa, 1/.—*/; mm crassa; testa pallide flava (straminea) vel | brunneo-flavida, sublaevis vel striis levissimis longitudinalibus notata, nec tamen manifeste alveolata. | | Patria non exacte nota; certissime tamen (ex speciebus concomi- tantibus) Argentina, unde planta cum frumentis vel seminibus oleagi- nosis in Europam introducta fuit, Germania: Palat. Bavar.: Ludwigshafen, in portu, 1909, F. Zimmer- mann! (= Oe. humifusa f. erecta F. Zimmermann |. c. 1913). — Prov. Rhen,: Uerdingen (ad ripas Rheni) et Emmerich, prope fabricas olearum, 1915, Bonte! Hollandia: Wormerveer (Prov. Holl. bor.), prope fabricar farinarum, cum aliis plantis argentinis, 1913, Jansen et Kloos! a. Geraniaceae Novae. I. z 135 o 3 gs . Knuth: _ XXI. Geraniaceae Novae. |. Von R. Knuth. (Originaldiagnosen.) > 1. Pelargonium Uniondalense R. Knuth, spec. nov. ; ; Suffruticosum; rami + squarrosi, vix crassi, superiores 2—4 mm > erassi, cortice atrescenti- vel fusco-griseo obtecti, glabri vel superne minu- _ tissime tomentosi, inferne foliis denudati, superne dense foliati. Foliorum _ lamina ambitu semiovata vel semiorbicularis, basi retusa, usque 8 mm lata et 7 mm longa, saepe minor, profunde usque ad °/, partem 3-lobata, lobis grosse inciso-dentatis, indumento minutissimo tomentosa, firma; petiolus lamina raro aequilongus, saepe 4—5 mm longus, minute tomen- - tosus. Stipulae minutae, adnatae, + subcoriaceae. Pedunculi satis multi in ramo, 11/,—2 cm longi, firmi, tomentosi, 1—4-flori; bracteae 2 mm longae, + oblongae, apice contractae, saepe mucronatae, rubello-fuscae; 3 pedicelli veri 11/,—5 mm longi, tomentosi, quam pedunculi tenuiores. | Calycis calcar 10—12 mm longum, tomentosum, 1 mm crassum, versus 3 sepala sensim et parum dilatatum; laciniae anguste lanceolatae, acumi- - natae, acutae vel mucronatae, 6!/, mm longae, pilis sparsis longis a setosiusculis patulis obsitae. Petala carmineo-rubra, unguiculata, oblongo- 3 spatulata, sepalis 1!/,-plo longiora, apice rotundata. Stamina alte connata, 4 glabra, usque ad ?/, altitudinis sepalorum alta. Germen sericeum; styli puberuli. Fructus rostratus immaturus (?) 2 cm longus; valvulae pilis -hyalinis hirsutae; rostrum indumento breviore patulo dense hirsutulum. Südliche Kapprovinz: Uniondale (Paterson a, 1912 no. 3036, -_ Typus in herb. Berol.!) Nota. Species determinata sub signo „ex affinitate P. hermanniifolu“ re vera potius ad sectionem Ligulariam pertinet. 2. Pelargonium grandicalcaratum R. Knuth, spec. nov. Frutex valdesquarrosus, lignosus, cortice griseo glabro obtecius, ramulis extremis 2 em longis + rubellis. Folia sparsa, manifeste parva, saepe 12—13 mm longa, basin versus in petiolum brevem angustata, sub- sessilia, ambitu cuneato-vel rhomboideo-ovata, parte inferiore cuneata et integra, parte superiore grosse et irregulariter dentata vel dentato-incisa, glabra, crassiuscula, mox decidua. Stipulae subulatae, 11/, mm longae, mox deciduae. Flores solitarii, sed satis numerosi. Pedunculi 15 mm longi, minute puberuli, uniflori. Bracteae + lineari-subulatae, acutae, 3 mm longae. Pedicelli 2—21/, mm longi, pedunculis toto modo aequales. … Calycis calcar maximum, 5—17 mm longum et 2 mm crassum, a pedi- cello manifeste distinctum, subglabrum vel minute puberulum; laciniae 10—11 mm longae, lineares, sensim angustatae, acutissimae, dense puberulae, Petala lutescentia (?), sepalis vix vel parum longiora, pur- pureo-atro-nervata, late lanceolata, acutiuscula. Filamenta e basi lata mox subulata, albida, subglabra. Styli subglabri; germen hirtellum. _ Fructus immaturus 20 mm longus; rostrum dense hispidulum. OP a ee ee eee a: na tl à a dti De eee ee Ae Se ee ee er a er oh Südwestafrika: Geröll am base g des I im Klinghardt-Gebirge (Schäfer a. 1913 no. 579, Typus in herb. B — Blühend August. Ne = Nota. Species inter omnes species affines generis bene ine à est habitu squarrosissimo, foliorum parvorum forma, calcarum magni- tudine. 3. Pelargonium ser R. Knuth, spec. nov. A ie Radix longa, lignosa, + verticalis, 5—7 mm crassa, ad collum pluri- a ceps. Caules 3—4, herbacei, basin versus furcati, usque 1 m longi, — sulcati, pilis brevibus scabri, internodiis infimis abbreviatis, superioribus — elongatis. Folia omnia caulina, petiolata; lamina pilis brevibus praeci- — pue subtus ad nervos scabra, ambitu obtuse triquetra, 4 cm longa lataque, basi sinu latissimo incisa vel retusa, circ. usque ad medium trilobata, lobis obtusatis — lobo medio quam lateralibus multo maiore — mar- gine communi exteriore crenulato-dentatis; petiolus quam lamina 1—2-plo longior, usque 5 cm longus et 1 mm crassus, dense scabrius- culo-puberulus. Stipulae oblongae vel anguste triquetrae, mucronatae mucrone 1 mm longo, 7 mm longae. Peduneuli 10—15 cm longi, usque ~ 2mm crassi, pilis sparsis scabris + obsiti, satis stricti, 3-flori. Bracteae hispidulae, ovato-oblongae, mucronatae mucrone 1 mm longo, 7—8 mm Iongae. Pedicelli veri subnulli. Calycis calcar 7—12 mm longum, pilis hyalinis brevibus setosiusculis scabrum, 1'/, mm crassum, infra lacinias non ‘ampliatum; laciniae valide 3-nervatae, praecipue ad nervos dense setosius- culo-scabridae, anguste oblongae, apice = contractae, acutae, usque 8 mm longae. Petala sepalis 2—2'/,-plo longiora, e basi longe unguiculata, tum dilatata oblongo-ovata, margine exteriore rotundata, roseo-carminea; duo superiora maiora obscurius nervata. Filamenta petalis minoribus - — aequilonga, capillaria, subglabra, apice rubella. Stylus hirtellus. Fructus rostratus maturus 3 cm longus, pilis minutis dense scabriusculus; valvulae = pilis lutescentibus dense hirtellae. Südliches Deutsch-Ostafrika: Rungve Stock, 1800 m, auf Ban wiesen (Stolz a. 1912 no. 1366 p. pte., Typus in herb. Berol.'). — Blü- : hend und fruchtend Juni. Nota 1. Species cum Geranio simensi coniuncta, cum hoc sub numero unico distributa est. Nota 2. Species verisimiliter ad sectionem Peristeram adnum- eranda est. 4. Pelargonium Patersonii R. Knuth, spec. nov. Suffrutex; rami stricti, subsimplices, inferne subglabri, superne in- dumento minutissimo tomentoso obtecti, fusci, inferne foliis + denudati, superne dense vel densissime foliati. Foliorum lamina saepe 3 cm longa, paullo angustior, ambitu triquetro-semiovata, petiolum versus cuneato- contracta, profunde pinnatifido-incisa, lobulis sparsim pinnatifido-incisis et acutiuscule dentatis, indumento minuto tomentosa, ad nervos subtus pilis + paucis hyalinis scabra; petiolus quam lamina 3—4-plo brevior, - ; imque : m, cm longus, pilis mints scabriusculis obsitus: stipulae _circ. 4 mm longae, triquetrae, apicem versus + contractae, firmae, sed _mox deciduae. Pedunculus plerumque uniflorus, cum pedicello 2 cm E anes -sicut calycis calcar subviscosus et praeterea pilis nonnullis _irregularibus longis obsitus; bracteae rotundato-ovatae, apice abrupte contractae, mucrone saepe 1—11/, mm longo. Flores sessiles vel sub- | sessiles; _ calycis calcar 5—8 mm longum, versus sepala sensim ampliatum; | calycis laciniae oblongo- ovatae vel ovatae, obtusiusculae, 8 mm longae, _ juveniles saepe sublanatae, demum subglabrae, Petala pulchre violaceo- | 3 _ carminea; - superiora elongato- -cuneata, atro- -purpureo-maculato-striata, _ 17—20 mm longa; inferiora concolora, paullo breviora et angustiora. à Stamina 7, basin versus sparsim lanata. Stylus et germen lanati. Fructus 18 mm longus, pilis patulis albidis hirsutus. 3 Südliche Kapprovinz: Uniondale (Paterson a. 1912 no. 3037, Typus in herb. Berol.). — Blühend November. F Nota. Species valde affinis est P. balsameo, a quo differt habitu E ramorum magis stricto, petalorum colore, pedunculis I:tloris et forma _ foliorum. 3 5. Monsonia strieta R. Knuth, spec. nov. | à _ Perennis, usque 30 cm alta, Caules stricti, = pseudo-dichotomo- … ramosi, basi 2—2!/, mm crassi, indumento duplici patulo pilorum longorum 3 eglandulosorum et brevium densissimorum glandulosorum subviscidorum -demum eglandulosorum obsita. Foliorum lamina ambitu lanceolata, apicem versus sensim angustata, apice ipso autem obtusa, ad petioli 3 insertionem + rotundata vel potius minute cordata, subtus vix perspicue nervata, saepe 4 cm longa, basi 1 cm lata, praecipue subtus pilis _ brevibus sericeo-hirsutula; petioli usque 81/, cm longi, vix graciles, in- feriores longiores quam superiores, lamina aequilongi; superiores Be; stipulae subulatae, usque 13 mm longae. Pedunculi cum Een usque 14 cm longi, uniflori, vix ultra medium bibracteati, pilis _brevibus densissime puberula et longis sparsioribus hirsuta. Sepala . lineari-lanceolata, margine anguste membranacea, hirsutissima, 12 mm longa, apice acuta, non mucronata. Styli dense lanuginosi. Südafrika: Näherer Standort ist mir unbekannt; vielleicht Transvaal, _ Hoogeveld (Schlechter, Typus in herb. Berol.!). Nota, Species affinis est M. natalensi, a qua differt foliorum lamina _ breviore, petiolis pedunculisque pro zu longioribus, habitu toto gra- | eiliore, 6. Monsonia Alexandraénsis R. Knuth, spec. nov. Perennis, 30—40 cm alta. Caulis ascendens vel basi procumbens, dense suffruticoso-ramosus; rami usque 4 mm crassi, herbacei, + angu- dati, dense foliati; internodia usque 3—4 cm longa, indumento duplici patulo obsita, pilis longis setaceis eglandulosis et brevibus densissimis - glandulosis demum etiam + simplicibus; pars superior plantae pilis longis citatis hyalinis sericeo-nitens. Folia opposita, vix longe petiolata; lamina 4 137 EDEN CAT Re: Sen A HS u FE > 138 ambitu lanceolato- ovata, apicem versus sensim ‘angustata, apice ipso | fore. 4 obtusa, ad petioli insertionem + rotundata, vel _abrupte cuneatim contracta, vel vix perspicue cordata, firma, ‘margine serrulato-crenulata, pilis brevibus subeglandulosis praecipue ad marginem et subtus ad nervos | densissime obsita, iuvenilia ad nervos praeterea pilis longis setaceis patentissimis citatis hirsuta, subtus valide nervata, usque 5 cm longa et 2 2 cm lata; petioli 1—2 cm longi, satis crassiusculi, indumento duplici — citato obsiti, quam lamina 2—5-plo breviores, inferiores longissimi ; stipulae À subulatae, 8 mm longae, hirsutae. Pedunculi abortu nulli. Pedicelli usque 4 cm longi, crassiusculi, indumento duplici pilorum longorum seta- ceorum et brevium glandulosorum densissimorum obsiti. Sepala lanceolata, sine mucrone usque 13 mm longa, margine anguste membranacea, mu- crone 3—4 mm longo instrueta, pilis hyalinis longis patulis hirsuta. Petala albida, basin versus atro-purpureo-nervata. . Natal: Alexandra City, Fairfield (Rudatis a. 1911 no. 1342, Typus in herb. Berol.!). 7. Monsonia Rudatisii R. Knuth, spec. nov. Perennis, 40 cm alta. Caulis ascendens vel basi procumbens, basi tantum suffruticoso-ramosus; rami erecti, herbacei, angulati vel sulcati, vix dense foliati; internodia 2—6 cm longa, indumento duplici patulo pilorum longorum setaceorum eglandulosorum et brevium densissimorum glandulosorum demum = simplicium obsita; ad petiolos, ad marginem et subtus ad nervos, ad stipulas, pedicellos et calycem pili longiores sunt stricte patentes, 4 mm longi et graciliter distributi.. Folia opposita, vix longe petiolata; lamina ambitu Æ ovato-lanceolata, apicem. versus sensim- angustata, apice acuta, ea inferiorum saepe + ovata et apice obtusa, ad petioli insertionem + rotundata, margine serrulato-crenulata, subtus graci- - liter et perspicue nervata, usque 5 cm longa et 2 cm lata; petioli — 11/.—3 cm longi, satis graciles, quam lamina 1—2-plo breviores, omnes” « fere aequilongi; stipulae subulatae, usque 14 mm longae, hirsutae, Pe- — r . duneuli biflori, usque 5 cm longi, vel abortu nulli. Pedicelli 6—8 cm A longi, graciles, folia manifeste superantes. Sepala anguste lanceolata, sine mucrone usque 14 mm longa, margine anguste membranacea, mucrone 6—8 mm longo instructa, pilis longissimis patentissimis hirsuta et brevi- bus glanduliferis densissime obsita. Petala albida, versus basin distincte atro-purpureo-nervata, usque 23 mm longa, margine anteriore + retuso undulato-erosa. Stamina stylique ciliata. N Natal: Alexandra City, Gampbelltown (Rudatis a. 1913 no. 1880 sub nomine M. ovata var. biflora, Typus in herb. Berol.!). Nota. M, Rudatisii et A, Alexandraensis sunt ambae affines ©, BER foliae, sed multo magis pilosae. M. Alexandraensis est planta robusta, M. Rudatisii gracillima, PR, Die Gattung Sigmatostalix Rehb. f. 139 + LE ET = RB. Sehlechter: BEE mn 4 E > : XXII Die Gattung S/gmatostalix Rchb. f. 3 pas tee fe Von R. Schlechter. | 2 (Originalarbeit.) 2 Die Bestimmung einiger Sigmatostalix-Arten veranlasste mich neuer- dings, mich einmal mit der Gattung näher zu beschäftigen. Da sich | dabet”zeigte, dass die Gattung aus sehr heterogenen Elementen zusammen- gesetzt war, beschloss ich, die geringe Anzahl von Arten einer Revision zu unterziehen, um einmal festzustellen, welche von ihnen wirklich hier- _ her zu rechnen sind und welche nicht. Die Resultate setzten mich in Erstaunen, denn es ergab sich, dass kaum die Hälfte der beschriebenen _ Arten bei Sigmatostalix verbleiben kann. Zunächst sei hier die Geschichte der Gattung besprochen. | Im Oktober 1852 wurde das Genus von H.G. Reichenbach (fil) in - der Botanischen Zeit veröffentlicht. Typus der Gattung ist eine wenig - bekannte Pflanze, welche Poeppig und Endlicher in den „Nova Genera“ v. I. p.51 t. 89b als Speckliana graminea P, u. E, beschrieben und ab- gebildet haben. Es muss hier in Erstaunen versetzen, dass diese Autoren _ die Pflanze bei Speckliana unterbrachten, die sonst nur Pleurothallis-Arten bei ihnen enthält. Diese Sache wird aber dadurch erklärlich, dass - meiner Ansicht nach aus der Beschreibung sowohl, wie aus Abbildung hervorgeht, dass die Blütenanalyse tatsächlich zu einer Pleurothallidee gehört, während das Habitusbild Sigmatostalix graminea KR. f. darstellt. Beschreibung und Abbildung der Art sind also bei Poeppig und End- - licher offenbar ein Gemisch von zwei verschiedenen Pflanzen. Das - geht noch klarer aus Reichenbachs Bemerkungen über die Struktur - der Blüte hervor, die er nach Untersuchung des Originales niederlegte. Auf die Gattungsmerkmale komme ich weiter unten näher zurück. Bis zum Jahre 1861 blieb die Gattung monotypisch, dann fügte ihr . Reichenbach?) zwei weitere Arten bei, nämlich S. radicans Rchb. f. aus . Südbrasilien und S. picta Rchb. f. aus Ecuador. Wieder vergingen - 15 Jahre ehe weitere Arten bekannt wurden. In der ,Linnaea“ vol. XLI im Jahre 1877 gab Reichenbach vier neue andine Arten bekannt, S. dilatata Rchb. f. aus Neu-Granada, S. aurosanguinea Rchb. f. aus Peru, : S. reversa Rehb. f. aus Neu-Granada und $. Wallisi Rchb. f. ebenfalls aus Neu-Granada. Zwei Jahre später veröffentlichte Griesebach in den Göttinger Abhandlungen” XXIV. p. 336 eine kleine argentinische Pflanze als Sigmatostalix brachycion Griseb. und 1883 publizierte Reichenbach _ in Gardn. Chron. II. p. 360 S, malleifera R. f. In neuerer Zeit wurden von Kränzlin eine S, Lehmanniana Kränzl. (in Engl. Jahrb. XXVI. p. 480), von R. A, Rolfe im Kew Bull. 1908 p. 416 S. Eliae Rolfe, in derselben Zeitschrift 1910 p. 371 S. perwviana Rolfe und von mir in Feddes Rep. X. p. 253 S. guatemalensis Schltr. X. p. 392 S. pusilla Schltr. und v. XIV. p. 394 S, lunata Schltr. bes AOONS Die > Gattung | onthielt ¢ 15 Arten, BR À 3 Wer die Beschreibungen der Arten vergleicht, wird nich der wun- dern müssen, wie auffallend polymorph sie zu sein scheint, besonders | wenn man so verschiedene Typen nebeneinander stellt, wie z.B. 8. gra- minea Rehb. f., 5. radicans Rchb. f., 8. Wallisii Rehb. f. und S. pusilla Schltr. Wie wir später sehen werden, sind hier in der Tat verschiedene | Gattungen vertreten. rn Betrachten wir zunächst die von Reichenbach Rn, Gattung À merkmale. In den Sepalen und Petalen findet sich nichts von Bedeutung. Über die Lippe sagt Reichenbach: „Labellum unguiculatum, dein semi- ellipticum, subito angulato-dilatatum, antice emarginatum, excavatulum, — membrana semicirculari antice aperta, postice angulato-inflexa in disco — baseos semiellipticae, carina erecta trapezoidea superne sulcata longi- — tudinali in media illa lunula.“ Weiter unten finden wir dann „Die ge- — nagelte Lippe ist in dieser Verwandtschaft selten“. Reichenbach legt — also besonderen Wert auf den Lippennagel. Die Wucherungen resp. | Schwielen am Grunde. der Lippenplatte sind. niedrig und lassen — den Nagel frei, die Säule wird von Reichenbach folgender- massen beschrieben: „Gynostemium gracillimum, sigmoideum, © apice 4 clavato in alas oblongas pone foveam stigmaticam productum. Andro- 4 clinium elevatum, ascendens, subimmarginatum, antice angulatum F apice bidenticulatum, postice angulatum“ Die in den Xenia Orchi- | dacea v. II. t. 8 veröffentlichte Analyse der Gattung zeigt diese | Merkmale ganz gut, nur scheint es mir als seien die Flügel- BE chen neben der Narbenhöhlung etwas zu gross und breit gezeichnet. Über die Stellung der Gattung äussert sich Reichenbach wie « folgt: „Die Stellung der Pflanze im System ist mir zweifelhaft. Die | Säule hat einige Verwandtschaft mit der gewisser ei | das Androklinium wie bei Rodriguezia.“ „im Habitus gleicht die Pflanze einem winzigen Oncidium oder . Odontoglossum.“ 4 Als Hauptmerkmale müssen wir also die Tracht, winzige Blüten, das deutlich genagelte Labellum mit Schwielen am Grunde der breiten Platte und die schlanke Säule mit nach hinten te Klinandrium und 4 kleinen Flügeln ansehen. Schon die beiden folgenden Avian, welche Reichenbach in die Gattung verwies, weichen in verschiedenen Punkten etwas von dem Typus ab, könnten aber bei Erweiterung der Gattungsdiagnose noch bei Sigmatostalix verbleiben. Bei beiden ist die Lippe schlanker und länger — genagelt und die Platte am Grunde fast halbmondförmig verbreitert; bei — S. picta Rehb. f, die Säule ausserdem viel schlanker, bei S. radicans R, f. aber kürzer, Hier sei zunächst auch noch auf eine habituelle Eigenart der meisten Sigmatostalix aufmerksam gemacht. Die Infloreszenz ist nämlich — DA A eee Sm U a Fe re PA” PR UM 1 Ce PE Ne NES PAT + Die Gattung Sigmatostalix Rehb. f. ; 141 à ~~ streng genommen "meist eine Rispe, nur sind die Zweige der Infloreszenz so stark verkürzt, dass die Hochblätter und Brakteen als kleine Büschel- ‚chen erscheinen, zwischen denen einzeln die Blüten hervortreten. Diese Eigentiimlichkeit fehlt bei S. radicans Rehb. f., die auch sonst habituell pre das langkriechende Rhizom mit enlattrigon. in Abständen von mehreren Zentimetern sitzenden Pseudobulben abweicht. Derartige “habituelle Merkmale haben in der Gruppe der Oncidiinae, zu denen man jetzt Sigmatostalia rechnet, aber mehr spezifische Bedeutung. _ Ganz abweichend sind nun drei von den vier Arten, welche Reichenbach im Jahre 1877 in der „Linnaea“ aufstellte. Sie werden "beschrieben mit einem „labellum tripartitum“. Eine Untersuchung einiger zu dieser Verwandtschaft gehöriger Arten lässt nun keinen . Zweifel darüber, dass wir hier Vertreter einer eigenen Gattung vor uns “haben, die sich durch das sitzende tief dreiteilige Labellum, das am - Grunde einen riesigen, meist ausgehöhlten, oben mehr oder minder ge- - lappten Auswuchs führt, wie er sonst in der ganzen Gruppe nirgendwo - vorkommt. Die Säule ist stets sehr schlank, ohne Ohrchen neben der E Narbenhöhlung ‚aber mit lang ausgezogenem, schnabelförmigem Rostellum, - Der einzige Grund dafür, dass man diese Pflanzen bei Sigmatostalix untergebracht hat, scheint mir darin zu suchen zu sein, dass sie mit jener Gattung die Infloreszenz gemein haben. 4 Ausser diesen Typen, zu denen fiinf der bisher beschriebenen Arten zu rechnen sind, müssen noch zwei weitere Spezies ausscheiden. S. brachycion Griseb. gehört keinesfalls zu der Gattung, ist vielmehr _eine Capanemia-Art, die mit C. wliginosa Barb. Rodr. verwandt ist, Als ich im Jahre 1912 Sigmatostalix pusilla Schltr. beschrieb, machte - ich schon damals darauf aufmerksam, dass die Pflanze wohl später zum - Typus einer eigenen Art zu erheben sein wird, die durch die merk- _ würdigen Sporne auf der Innenfläche der Petalen und das sitzende La- - bellum charakterisiert ist. Da ich inzwischen eine zweite Art des Typus 4 erhalten habe, die genau die gleichen Gattungsmerkmale aufweist, . zögere ich nicht mehr, die neue Gattung hier zu begründen. E Für die nen aus denen somit bisher Sigmatostalix be- stand, ergeben sich mithin die folgenden Unterschiede: A. Labellum distincte unguiculatum, callo in basi jaminae depresso . . . . .-. . . . . . . Sigmatostalix. _ B, Labellum sessile. / I. Petala intus in appendicem calcariformem pro- - ducta, callo in basi labelli simplici depresso . ‚Petalocentrum Il. Petala exappendiculata; labellum tripartitum, } callo in basi maximo, incurvo vel excavato, Bi, BEBHO- 2. 0. .-. . . Roezliella. In dem Folgendem will ake nun be diunsedinencees nebst Be- _ stimmungsschliissel für die Arten geben und dann die Arten: kurz be- sprechen, © ‘ 4 4 a ‘ d > ‘ > FM NTE RTE eee Mines Ne i ont es a aes ee \ 142 R. Sehlechter. Sigmatostalix Rchb. f. in Bot. Ztg. (1852) p. 769. Sepala et petala similia vel subsimilia patentia vel: eviter rte ligulata vel lanceolata, vulgo acuta vel acuminata, basin versus paulo angustata, glabra. Labellum unguiculatum, lamina vulgo reniformi, vel. lunata, rarius subtrilobato-pandurato, basi callo depresso tabuliformi vel carinato ornata, margine integra vel rarius denticulata. Columna gracili, vulgo leviter curvatula, pone stigma vulgo auriculata, apicem versus dilatata; clinandrio dorso adscendente; rostello mediocri oblique decurvo vel subporrecto. Anthera cucullata, SDS Re al obtusiuscula. Pollinia 2 obovoidea, stipite oblanceolato, viscidio parvulo, rotundato. | Plantae pavulae epiphyticae vulgo caespitosae nunc” prorepentes: pseudobulbis ancipitibus, oblongis, vulgo unifoliatis, rarius bifoliatis, basi utrinque vagina foliifera donatis; inflorescentiis erectis, parvulis, vulgo « ramis fasciculiformi-abbreviatis donatis, rarius simplicibus, laxifloris; — bracteis vulgo hyalino-marginatis, acuminatissimis, rarius minutis, squami- w formibus; floribus parvulis vel minutis, glabris.. Species 9 adhuc notae Andium et montium Guatemalae et Cora Ricae indigenae, singula in Brasilia australi. 3 | | Clavis specierum. A. Pseudobulbis diphyllis, dissitis; floribus ty ass in racemo singulis, distantibus . . . 1... radicans Rehb. f. B. Pseudobulbis monophyllis, aggregatis; | floribus in panicula fasciculatis. I. Labelli ungue gracili, bene longo. a) Labelli lamina circuitu ovata vel elliptica, longiore quam lata 1. Lamina labelli subtrilobato-pan- durata; floribus minutis . . . 2. S. hymenantha Schltr. 2. Lamina labelli indivisa, ovata; SATA floribus in genere mediocribus 3, S. guatemalensis Schltr. b) Labelli lamina circuitu reniformi, latiore quam longa. 1. Labello antice acuto ... . . 4, 8. Eliae Rolfe 2. Labello antice obtuso: ; Inflorescentia decurva 5. S. picla Rehb, f. y+ Inflorescentia erecta . . . . 6.8. lunata Schltr. II, Labelli ungue brevi. a) Sepalis linearibus, quam petala distincte angustioribus; labello margine denticulato , . . . . 7. 8. aurosanguinea Rehb. f, « b) Sepalis oblongis, quam petala vix angustioribus; labello margine in- tegro, Die Se Sigmatostalix Rehb. f. 143 + Labelli callo 5-angulato . . . 8. 8. peruviana Rolfe — 2. Labelli callo rotundato, superne | carina sulcata aucto . . . . 9. S, graminea Rchb. f. | 1. $. radicans Rchb. f., in Walp. Ann. VI (1861) p. 859. 3 Süd-Brasilien: Santos, Parana, Sao Paolo. = _ Schon oben habe ich darauf aufmerksam gemacht, dass sich diese Es we vor allen anderen in der Gattung durch den Habitus unterscheidet. Be Auch die Säule ist kürzer als bei den übrigen Arten. Die Infloreszenz _ ist eine einfache lockere Traube mit kurzen Brakteen. In der Struktur der Blüten nähert sie sich aber der S. picta Rchb. f. Immerhin ist sie als ein isoliert stehender Typus anzusehen, der in der Gattung bisher _ keine näheren Verwandten aufweist. Das Vorkommen einer Art der x Gattung in Süd-Brasilien in auffallend niedriger Höhenlage ist ebenfalls bemerkenswert. | Die Art ist häufig in Kultur, besonders in botanischen Gärten an- zutreffen. 2, S. hymenantha Schltr., in Beih. Bot. Zentralbl. ined. Costa-Rica: Bei keiner Art der Gattung sind die Zweige des Blütenstandes so reichblütig wie bei dieser, Die Blüten sind auffallend klein und äusserst zart, die geigenförmig-dreilappige Lippe unterscheidet die Spezies so- fort von allen anderen. | 3. $. guatemalensis Schltr., in Fedde Rep. X (1911), p. 253. Guatemala: | Diese Art erheischt besonderes Interesse deshalb, weil sie diejenige ist, die im Norden das Verbreitungsgebiet der Gattung abzuschliessen scheint. Ihre Blüten sind fast grösser als. bei allen anderen Arten und _ durch die Form des Labellums charakterisiert. Unzweifelhaft steht sie der §. picta Rchb. f. nahe, ist also einer der echt andinen Typen in uatemala, 4, $. Eliae Rolfe, in Kew. Bull. (1908) p. 416. Columbien: Nach Rolfe ist ne. mir noch unbekannte Art mit S. picta Rchb. f. verwandt, unterscheidet sich aber durch niedrigeren Wuchs, besonders in bezug auf Blätter und Pseudobulben, und kleinere gelbe, rotbraun- _ gefleckte Blüten. | ._ 5. &. pieta Rehb. f., in Walp, Ann. VI (1861) p. 859. = Ecuador: Eine recht zierliche Art, die wenig kleinere Blüten besitzt als S. guatemalensis Schltr. Die Blüten sind nach Reichenbach blass gelblich, purpurn gezeichnet. Die Spezies ist durch hängende Inflores- _ zenzen charakterisiert, ein Merkmal, das sonst in der Gattung bei keiner - anderen Art auftritt. In der Lippe ähnelt sie der S. Zunata Schltr., hat aber einen nach hinten zweihörnigen Höcker auf dem Lippennagel. "Des , RS Pa a PIC UT LT PER PSE LR PUF aaa 5 an). 1 or SE ET a ange UN a ee 4 zn 3 3 - EEE sa WE DEE CT , B = x r + 144 | R. Schlechter. eee . $. lunata Schltr., in Fedde Rep. XIV (1916) P. 394. a Ohne Zweifel ist diese Art mit S. picta Rehb: f. nahe ns fat = aber aufrechte Infloreszenzen mit etwas kleineren braun-purpurnen, an den Spitzen hellgelben Blüten. Die Lippenplatte ist halbmondförmig mit 4 vorn stumpfem, nach hinten flach auslaufendem Kallus. Anfangs glaubte ich die Art mit S. picta Rehb. f. identifizieren zu müssen, doch scheint sie mir besser spezifisch getrennt gehalten zu werden. 7. S. aurosanguinea Rchb. f., in Linnaea XLI (1877) p. 68. Peru: Im Habitus erinnert die Art ea Reichenbach an 8 “graminea | Rehb, f., gehört also zu den kleineren Arten in der Gattung und hat wie diese linealische Blatter. Gegenüber $. graminea Rchb. fund S. peruviana Rolfe ist sie dadurch ausgezeichnet, dass die Sepalen deutlich schmäler sind als die Petalen und durch die am Rande gezähnelte Lippenplatte 8. S. peruviana Rolfe, in Kew Bull. (1910) p. 371. Peru: Im Habitus ähnelt die Art ebenfalls der $S. graminea Rchb. f. Nach | Rolfe soll sie der vorigen am nächsten stehen, sich aber durch die gleichbreiten Sepalen und Petalen unterscheiden. Nach der Beschreibung. muss sie aber im Wuchs etwas kräftiger sein und etwas grössere Blüten haben. Als deren Färbung wird strohgelb angegeben mit einem dunkel- purpurnen Querband am Grunde des mittleren Sepalums und der Petalen und orangegelber Lippenschwiele. Die Lippenschwiele ist kurz | fiinflappig. 9. S. graminea Rchb. f., in Bot. Ztg. (1852) p. 769. Specklinia graminea Poepp. u. Endl., Nov. Gen, u. ur | (1836). 4 p: 51 t.: 89, Peru: Bolivia: ct A Diese Art, als Typus der Gattung, ist bereits oben näher be- sprochen, Die Art hat mit den beiden letzten das kurz-genagelte Labellum gemein. Leider ist das vorliegende Material sehr spärlich, so dass eine dringend nötige ausführliche Beschreibung der Art noch unterbleiben musste. Die Pflanze aus Bolivia kann ich nur mit Vor-' behalt mit der Art identifizieren, da das Material keine voll entwickelten Blüten hat, Petalocentrum Schltr. n. gen. Sepala et petala patentia, oblongo-ligulata; petala supra basin medio intus appendice calcariformi acuto bene conspicuo ornata. -Labellum sessile reniforme, indivisum, basi callo depresso concavulo, antice plus minusve bilobato, in tabula biloba vel bipartita situ ornatum. Columna - gracilis, apicem versus dilatata, pone stigma anguste bialata; clinandrio dorso leviter descendente, immarginato; rostello brevi, adscendente breviter exciso, 4 NES re ee = ue > 4 r LS Die Gattung Siguiatostaliz RD PL ET A ‘ 145 4 Planta ¢ Sea iicae, pusillae; rhizomate. abbreviato; pseudobulbis compressis, | monophyllis, utrinque vagina foliifera praeditis; foliis c istis, linearibus vel ligulatis; inflorescentiis folia haud excedentibus, t amulis floriferis abbreviatis fasciculiformi-paucifloris; floribus parvulis, | Species 2 adhue notae, Done speciales. = Die neue Gattung ist von Sigmatostalix unterschieden durch das sitz ende Labellum, die mit einem spornartigen Auswuchs versehenen | Petalen und das ee Rostellum. 5 Clavis specierum. = a Callo labelli duplici; columna gracili, se- = = _ palo intermedio paulo breviore . . . 1. P. pusillum Schltr. EB. Callo labelli simplici; columna sepalo intermedio plus duplo breviore . . . 2. P. angustifolium Schltr. FT P. pusillum Schltr., n. comb, — - Sigmatostalix pusilla Schltr., in Fedde Rep. x (1912) p. 392. _ Peru: Chanchamayo. _ Als ich die Art beschrieb machte ich schon darauf aufmerksam, de ss sie wahrscheinlich den Typus einer neuen Gattung darstellt. Durch ‚die Entdeckung einer zweiten Art in demselben Distrikt ist die Auf- ‚stellung dieses neuen Genus nun spruchreif geworden. Die Unter- » schiede zwischen beiden Arten werde ich unten bei der Besprechung Br zweiten Art näher angeben. 2. P. angustifolium Schltr., spec. nov. - Epiphyticum, pusillum, usque ad 7 cm altum, caespitificum; rhizo- mate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; pseudo- bulbis approximatis oblongoideis, compressis, unifoliatis, 5—11 mm = altis, medio fere 3—5,5 mm latis; foliis erecto-patentibus, linearibus, -obtusiusculis, apice inaequaliter LATE 3—4 cm longis, medio fere 533 mm latis; inflorescentiis erecto-patentibus, folia haud aequantibus, | peduneulo gracillimo, fasciculis vel potius ramis fasciculiformi-abbreviatis, Fpaueiioris 2—3 obsesso; bracteis lanceolatis, acuminatis, ovario fere aequilongis; floribus minutis, tenuibus, glaberrimis; sepalis patentibus oblongo- ligulatis, acutis, dorso apicem versus nervo medio carinato- “incrassatis, 1 nerviis, 3 mm longis, lateralibus paulo obliquis; petalis _ horizontalibus, patentibus, intus supra basin medio appendice falcato ¥ “calcariformi acuto ornatis, oblique oblongo-ligulatis, obtusiusculis, quam cp etala subaequilongis; labello late rhombeo-reniformi, sessili, basi callo “amplo depresso, quadrato, concavulo, medio leviter incrassato, antice _ obtuse trilobulato, in tabula paulo longiore antice breviter bilobulata situ _ornato, lamina integra, obtusissimo, antice subexcisa, toto 2,5 mm longo, 3,5 mm lato; columna gracili, apicem versus bene ampliata, auriculis 2 ngustis, oblongis; rostello adscendente, brevi, exciso; polliniis obovoideis, “stipite anguste obovato-ligulato, viscidio rotundato parvulo; ovario pedi- cellato, glabro, pedicello incluso c. 3 mm longo. - Repertorium specierum novarum. XV. (31. V. 1918.) _ 10 DEN 146 + R. Schlechter. | _— Peru: ae — E. Köhler 1911. | Diese zweite Art der Gattung erhielt ich brieflich mr ie Sie stammt aus demselben Bezirk und. von demselben Sammler, dem ich die erste Art und noch so viele andere interessante Orchideen verdanke. — | Schon habituell ist sie von P. pusillum Schltr. durch kleinere ~ schmälere Pseudobulben, aber längere, viel schmälere Blätter und längere, — schlankere Blütenstände unterschieden. Die Blüten haben ebenfalls die charakteristischen Merkmale der Gattung. Während aber bei P. pusillum — Schitr. der Lippenkallus zwei halbmondförmig gebogene Vorderränder — hat, und somit doppelt ist, ist er hier einfach quädratisch und sitzt — einem vorn zweilappigen Plättchen auf. Die Säule ist hier ausserdem 4 bedeutend kürzer als bei P. pusillum Schltr. und das Stielchen der « Pollinien ebenfalls kürzer und mehr verkehrt eiförmig. 3 Roezliella Schltr., n. gen. Sepala et petala patentia vel reflexa, plus minusve similia, lanceo- — lata vel lineari-lanceolata, ‘acuminata; petala quam sepala nunc paulo latiora, obliqua. Labellum sessile alte tripartitum, partitionibus angustis, « lateralibus falcatis, adscendentibus, intermedio longiore, apice vulgo paulo | concavo, inflexo, basi appendice maximo erecto, incurvo vel cucullato, saepius — minute papilloso, apice lobato, columnam magnitudine nunc aequante vel 7 superante ornatum. Columna gracillima, aptera, leviter curvata, rostello | bene producto, nunc longissimo, clinandrio dorso adscendente. Anthera — ovato-lanceolata, cucullata. Pollinia 2 obovoidea, stipiti oblanceolato, _ gracillimo infra apicem affixa, viscidio rotundato, parvulo. Ovarium pedicellatum, gracile, glabrum. 3 Plantae epiphyticae parvulae vel pusillae caespitosae, habitu omnino specierum generis Sigmatostalix; pseudobulbis ancipitibus, unifoliatis, utrinque vagina foliifera praeditis; foliis linearibus vel ligulatis, papyra- ceis; inflorescentiis gracilibus, ramis pluribus vulgo paucifloris fasciculi- formi-abbreviatis, pluribracteatis et plurivaginulatis obsessis; floribus parvulis vel rarius minutis, vulgo aureis vel luteis, rubro-pictis. Species 5 adhuc notae Andium Columbiae indigenae, a Die Gattung ist von Sigmatostalix unterschieden durch das tief drei- © teilige Labellum mit schmalen Abschnitten und den sehr auffallenden am Grunde des Labellums stehenden, die Säule an Länge oft fast er- reichenden, an Breite weit tiberragenden, aufrechten Auswuchs, der in ähnlicher Form in der ganzen Gruppe sonst nicht vorkommt. Die Säule hat ausserdem stets keine Öhrchen und das Rostellum ist lang — ausgezogen. Das Stielchen der Pollinien ist deshalb auch schlanker und — länger als bei Sigmatostalix, Die beiden Pollinien sitzen dem Stielchen - unterhalb der Spitze auf. 1 Die Gattung ist dem Reisenden und Pflanzensammler Benedict Rözl gewidmet, der wohl mehr als irgend ein anderer zur Erweiterung unserer Kenntnis der Orchideen der Anden beigetragen hat, ial rr 2 re jttung | Sigmatostalix hb, fi 147 | | Clavis specierum. A Label ee diioe © basi angusta Boe dilatata, biloba, antice aperta. "hn g eee iP Labelli partitione media lineari, on _ apice subito- reniformi-dilatata 1.R. dilatata (Rchb. f.) Schltr. II. Labelli partitione mediana ee) __lineari, antice haud dilatata. - a) Floribus in genere majus- _ culis, sepalo intermedio c. 1,3 cm longo; appendicis lobis quadratis, margine in- LIT PRIT SCORE . 2. R. Wallisü (Rchb. f.) Schltr. b) Floribus in ue rer : ER cribus; sepalo intermedio c, 0,6 cm longo; appendicis | lobis anguste oblongis, mar- gine erenulatis . . . . 3.8. reversa:(Rchb. f.) Schltr. é B. Labelli appendice cupuliformi vel 4 _ malleiformi, antice clausa, apice 4 =." aperta, Be: 1. Sepalis Befalisqus en Er: longis; labelli appendice bre- viter~ stipitata, malleiformi, — eruribus descendentibus . . 4. R. malleifera (Rchb. f.) Schltr. ie II, Sepalis petalisque 3 mm longis; RER labelli appendice cupuliformi, “a infra carinata, basin versus ‘3 convexa , . . . . . . 5, R. Lehmanniana (Kränzl.) Schltr, ¥, 4 dilatata’ (Rehb. f. ’ Schltr., n. comb. Sigmatostalize dilatata Rchb. f., in Linnaea XLI (1877) p. 18. Columbien: Frontino. Durch die Form des Mittellappens der Lippe, der vorn nierenförmig verbreitert ist, ist diese Art vor den übrigen gut gekennzeichnet. Der Auswuchs am Grunde der Lippe stellt einen aufrechten breit rundlichen, ; ausgerandeten, grossen Lappen dar. 2. R. Wallisii (Rchb, f.) Schltr., n. comb. _ Sigmatostalix Walsii Rehb. f., in Linnaea XLI (1877) p. 103. -_ Columbien: Frontino. Bisher die grösstblütige Art in der Gattung. Sie ist ausgezeichnet durch den am Grunde verschmälerten, oben eingebogenen, stark ver- - breiterten, aus zwei quadratischen Läppchen bestehenden Auswuchs des _Labellums, und die in der Mitte verbreiterten, nach der Spitze ver- - schmäierten seitlichen Segmente des Labellums. 3 3. R. reversa (Rchb. f.) Schltr., n. comb. Sigmatostalix reversa Rchb. f., in Linnaea XLI (1877) p. 108. Columbien: Ohne nähere Standortsangabe. 10* Die Art steht ohne Zweifel der R, Wallisii (Rehb. f. ) Sent, he te a Be. aber bedeutend kleinere Bliiten und einen anderen Lippenauswuchs mit schmäleren, mehr divergierenden, am Rande gekerbten Lappen. Die seit- 3 lichen Segmente des Labellums sind linealisch, sitchen nach hinten | gebogen. RC Re RTE 4. R. malleifera (Rchb. f. ) Schltr., n. comb. Sigmatostalix malleifera Rchb. f, in Gardn. Chron. (1883) IL. P. 360. Columbien: Ohne nähere Standortsangabe. In der Gattung offenbar zu den grösserblütigen Arien eher Sie hat hellgelbe, sepiabraun gebänderte und gefleckte Sepalen und Petalen. - 32 Wie bei den übrigen Arten sind die Segmente des tief dreiteiligen La- bellums linealisch, aber an der Spitze ausgerandet. Der Auswuchs am Grunde der Lippe:ist gross und am Grunde in einen kurzen Stiel ver- as >. schmälert, 5. R. Lehmanniana (Kränzl.) Schltr., n. comb. Sigmatostalix Lehmanniana Kränzl., in Engl. Jahrb. XXVI (1889) p. 480. Columbien: Cali, Durch die Tiitenform des Lippenauswuchses ist diese, die kleinst- blütige bisher bekannte Art der Gattung, leicht vor den anderen zu unterscheiden. Die Blüten werden als weisslich mit purpurnen Flecken — beschrieben. Aus dieser Verwandtschaft nuszunch Art, Sigmatostalix brachycion Griseb. = Capanemia brachycion (Griseb.) Schltr. “ Es unterliegt gar keinem Zweifel fiir Re dass die Pflanze zu Capanemia gehört. Schon vor einigen Jahren bin ich für die Wiederherstellung dor zu Ionopsidinae zu rechnenden Gattung Capanemia eingetreten und will hier die Gelegenheit benutzen darauf nochmals zurückzukommen. Ganz zu Unrecht hat Cogniaux Capanemia mit Quekettia vereinigt, — ~ mit der sie tatsächlich kaum mehr als die pfriemlichen Blätter gemein hat, wie sich jeder bei Vergleich der von Cogniaux in der „Flora Brasiliensis“ gegebenen Abbildungen überzeugen kann. Die Blüten sind sowohl in der Form der Sepalen und Petalen als auch in der Struktur des Labellums und besonders der Säule völlig verschieden. | Ausser den vier von B. Rodriguez zu Capanemia gestellten Arten: C. uliginosa B. Rodr., C. micromeria B. Rodr., C. carinata B. Rodr, und €. Theresiae B. Rodr, gehören hierher noch die folgenden Arten: 5. C. perpussilla Schltr., in Orchis VIII (1914) p. 135. 6. C. Juergensiana (Kränzl.) Schltr. (Rodriguezia Juergensiana Kränzl.), 7. C. pygmaea (Kränzl.) Schltr. (Rodriguezia pygmaea Kränzl.). 8, C. brachycion (Griseb.) Schltr. (Sigmatostalix brachycion Griseb.). Burlingtonia perpusilla Kränzl., die ohne Zweifel auch eine Capanemia- Ait ist, scheint mir mit einer der Arten von Rodriguez identisch zu sein. u 3 Se | xXIIL. LME quattuor austro-americanae | _adhuc generibus falsis adscriptae. Beh ES Von Georg Bitter. eee eaten. ) © Iochroma Lehimannil Bitt., spec. nov. nee Lehmanni Damm. in Englers Bot. Jahrb. XXX VI (1905), Cp. 387 (nomen nudum); Bitter in Abhandl. Nat. Ver, Brem. XXIII, p. 131. - Arbor parva usque ad 6 m alta; rami irregulariter squarrose diver- a gentes; ramuli superiores primo subteretes vel obtuse angulati, 3—7 mm Fun - diam., pilis densissimis teneris spongiose congestis serius & ve papilli- : = - formibus pallide ochraceis vel tandem subcinereis obtecti, vetustiores jam 8—10 mm crassi cortice ruguloso striatulo pallide fuscescente et - lenticellis anguste ellipsoideis sparsis praediti; intus medulla continua .er. 4—5 mm diam. impleti; internodia inferiora er. 1—2,5 cm, superiora cr, 58 mm longa; petioli 1,5—2 cm longi, supra canaliculati, in tota 3 superficie sicut ceterae partes virides pilis teneris irregulariter ramosis - aoe rn ee + 4 Be pe. ES - - =, r Fr De sordide subochraceis dense spongiose obtecti; laminae lanceolati-ellipticae vel ovati-ellipticae, in Lehmann no. 7642 cr. 4:2,5 usque ad 8:3 cm vel in Sodiro no. 114/88 manifeste latiores: 6:3, 8:4,7 usque ad 12:6,5 cm, integrae, basi + ve cuneatim vel magis rotundatim in petiolum angustatae, ad apicem versus magis sensim angustatae, acutae _ vel obtusiusculae, integrae, herbaceae, in statu novello in utraque pagina pilis teneris pluricellularibus pallide ochraceis collabescentibus spongiose tomentosae, serius supra tomento + ve evanido mesophyllum sordide viride evadit, subtus tomentum pallide ochraceum araneosi-spongiosum persistens; vena media et venae laterales primariae in utroque latere 7—8 subparallelae curvatim ascendentes subtus manifeste prominentes; inflorescentiae sessiles, axillares, certe 5—6-florae (forsan etiam pluri- florae), (an solum ex axillis foliorum delapsorum anni praeteriti erum- pentes?); pedicelli cr. 10—13 mm longi; calyx cupulatus, er. 5 mm longus, 7 mm diam., lobis brevibus latis obtusis inaequalibus 4 vel 5 . parum prominentibus instructus, extus sicut pedicelli ceteraeque partes virides pilis pluricellularibus subochraceis spongiose tomentosus, intus = glaber; corolla pallide viridi-lutea, striis et margine albis, tubulosi-campanu- lata, cr. 2,2—2,4 cm longa, apice er. 1,5 cm diam., extus in parte in- feriore cr. 5mm longa, glabra, in parte maxima superiore pilis pluri- et brevicellularibus simplicibus vel plerumque ramosis acutis eglandulosis densis obtecta, apice in lobos late triangulares acutos vel obtusiusculos abiens, qui inter se membranis interpetalariis extus parcius pilosis tenuioribus conjunguntur; corolla intus praeter marginem et apices cucullatos dense pilosos glabra, tubo et limbo non manifeste discretis; _ filamenta cr. 17—(tandem)20 mm longa basi cr. 5-6 mm cum corolla connata ibique latiora applanataque et in pagina interiore partis connatae Ar Ss a _ et partis infimae liberae pilis pluricellularibus brevibus obtusiusculis 4 150 Georg Bitter. densis obtecta, in parte libera superiore glabra; antherae ellipsoideae, cr. 45:2 mm, non emarginatae; ovarium subglobosi-ovoideum, cr. 3:2 mm, basi verisimiliter disco impositum, glabrum; stylus er. 15—16 mm longus, rectus, glaber; stigma styli apice manifeste crassius, obtusum, bilobum; pedicelli fructiferi 3,5 cm longi; calyx fructifer paulum auctus, cr. 6 mm longus, 10 mm diam., irregulariter semel longi- tudinaliter fissus; bacca apice paulum acuminata, diam. cr. 10 mm; semina parva, numerosa, reniformia, lenticulariter applanata, cr. 1:1:0,3 mm, manifeste reticulata, pallide fuscescentia; granula sclerotica © cr. 72 plerumque subglobosa in unica bacca a me investigata inveni, quorum diameter in majoribus cr. 1:°/, mm, in plurimis minus quam 0,5 mm est (Abh. Natw. Ver. Bremen XXIII, p. 131). Ecuador: Westgehänge der Cuenca, Westanden, in dichten Busch- wäldern um Chagal und Molleturo, 2200—2800 m ü. M., F.C. Lehmann no. 7642! (herb. Berol.) — Oktober 1892 blühend; in sübandinen Wäldern zwischen den Orten Pangor und Pallatanga, Sodiro no. 114/88! (herb, Berol.) — August 1891 blühend und mit fast reifer Frucht. „Bis 6 m hohe Bäume mit sparrig-unregelmässigen Kronen; Blätter von weicher krautiger Textur, matt, bläulich-grün; Blüten in grosser Fülle in den Blattwinkeln, hellgrüngelb mit weissen Streifen und Saum“. (Lehmann in sched.) F Dammer hat diese Art ohne Beschreibung in Englers Bot. Jahrb, XXXVI, p. 387 als Poecilochroma Lehmann Damm. angeführt; ich selbst habe unter Benutzung des Dammerschen Namens in Abh. Natw. Ver. Bremen XXIII, p. 131 das Vorhandensein zahlreicher Steinzellkörner in der Beere des Sodiroschen Exsikkats festgestellt; erst durch die genauere Untersuchung des Blütenbaus (man beachte ‘die beiden für Iochroma be- zeichnenden Merkmale: 1, den Mangel einer Sonderung zwischen unterer [kurzer] Kronröhre und dem oberen Teil der Krone sowie 2. die erheblich höhere Verwachsung [5—6 mm] der Filamente mit der Krone bei unserer Pflanze) wurde ich inne, dass diese Art besser zu Jochroma zu stellen ist; damit stimmt auch die grosse Zahl kleiner Steinzellkörner sowie die geringe Grösse der Samen gut überein. In der Blattform unterscheiden sich die beiden mir vorliegenden Belege merklich voneinander: an dem Lehmannschen. Exemplar liegen nur obere, wohl noch nicht ganz ausgewachsene Blätter vor, deren schmälere Form ich in der Beschreibung den Massen des Sodiroschen Materials gegenübergestellt habe: die Blätter des letzteren sind auffällig breiter, von einem grösseren Blatt liegt bei Sodiro 114/88 nur das herausgerissene Mittelstiick von 6,5 cm Breite vor, aus dem ich eine Blattlänge von 12—13 cm erschliesse. Auch bei anderen lochromen fehlen uns offenbar oft in den Herbarien die grösseren, voll entwickelten Spreiten. 2. Vassobia dichotoma (Rusby) Bitt., n. comb. Cyphomandra dichotoma Rusby in Mem, Torrey Bot. Club IV (1895), p, 231. a Solanaceae quattuor austro-americanae. 151 Fruticosa? forsan divaricatim scandens, sec, cl. Herzog arbor; rami superiores obtuse angulati, diam. cr. 3—5 mm, recti vel parum flexuosi, in statu novello sicut ceterae partes virides pilis teneris (in statu sicco - collabescentibus) pallide subfuscescentibus pluricellularibus simplieibus - vel parce ramosis apice acutis vel rarius gianduliferis crebris araneosi- pilosi, serius glabrescentes, cortice viridi-subfuscescente vel serius fuscescente et lenticellis pallidis prominentibus +ve sparsis obtecti; internodia 1,5—3,5 cm longa; folia alterna, magna; petioli plerumque elongati, cr. 2,5—6, rarius —8 cm longi, superne canaliculati, in tota superficie eodem indumento subaraneoso pallide subfuscescente quo rami novelli induti; laminae ovatae vel late lanceolati-ellipticae, magnae, cr. 12:6, 16:7, 17:9,5, 19:10, 20:11 usque ad 25,5:13,5 cm, basi rotun- date cuneatim in petiolum superne alatum angustatae, ad apicem versus magis sensim angustatae, acutae vel obtusiusculae, membranaceae, primo in utraque pagina pilis pluricellularibus simplicibus vel pauciramosis teneris in statu sicco collabescentibus subaraneosis supra mox -tve evanidis laete virides vel in statu sicco obscurascentes subtus pallidiores densius pilosae; vena media et venae later, prim. in utroque latere cr. 13-15 subparallelae ad marginem versus incurvatae subtus manifeste prominentes, venulae quoque minores illas reticulatim conjungentes sub- tus manifestae; inflorescentiae primo terminales, serius in latus coactae, magnae, multiflorae, e ramis compluribus iterum atque iterum dichotome ramosis compositae, er, 15—20 cm longae, 18 cm diam., ramis laxe dis- - positis, inferioribus majoribus 6—10 cm longis, floribus compluribus pseudoumbellatim in apicibus ramorum vel ramulorum brevium lateralium congestis, inflorescentiae ramificationes eodem indumento tenero sub- araneoso +ve evanido solum infra pedicellorum insertiones densiore praeditae; pedicelli graciles, cr. 18—20 mm longi, ad apicem versus paulum incrassati, pilis pluricellularibus teneris et glandulis brevibus valde sparsis praediti, fere glabrescentes; calyx cupulatus, membranaceus, cr. 2—3 mm longus, apice 5 mm diam., margine lobis 5 parum distinctis obtusis praeditus, extus praeter apices loborum densius breviter pilosos fere glaber, intus in parte inferiore glandulis minutis densis breviter stipitatis instructus, in parte marginali interiore fere glaber; corolla atri- purpurea vel intense brunnei-purpurascens, venis ut videtur obscuriori- bus, late campanulata, er. 10—14 mm longa, 16 mm diam., margine subrotato, lobis latis triangularibus obtusiusculis extus pilis brevibus pluricellularibus crebris apicem versus densioribus intense purpurascenti- bus obsitis; corollae tubus er. 1—1,2 mm longus, intus quoque glaber; : filamenta brevia, cr. 0,8—1 mm longa, glabra; antherae late ellipsoideae, basi latiores, cr. 3—4:1,6—2 mm, utrinque emarginatae, longitudinaliter dehiscentes; ovarium ovoidei-conicum, cr. 2—3 mm longum, 2 mm latum, glabrum; stylus stamina superans, cr. 5 mm longus, glaber; stigma styli apice manifeste crassius, obtusum, subbilobum; pedicelli fructiferi ro- bustiores, cr. 2—2,3 cm longi, ad calycem versus manifestius incrassati; calyx parum auctus, diam. cr. 7—8 mm; bacca globosa, diam. cr. 8—12 mm; semina cr. 65 in quavis bacea, reniformia, BR. er. N 2:0, mm, fuscescentia, manifeste reticulata; granula sclerotica 22 in bacca investigata 4 inveni, sunt ellipsoidea vel subglobosa, majora 1,3 :0,8 : 0,6 mm. Bolivia: Yungas, Bang no. 519! (herb. Berol., Vratisl.); Baum in @ Walde des -unteren Coranitales, 2000 m ti. M. Th. ee 2. Reise _ no, 2167! Die von Rusby anfangs als Solanum spec. verteilte, später (1895) E als Cyphomandra dichotoma Rusby beschriebene Pflanze Bang no. 519 ge- . hört sicher nicht zu Cyphomandra, ich habe nichts von dem in Rusbys — Beschreibung erwähnten „connective distinctly thickened“ an den An- : theren finden können, ausserdem hätte ihn seine eigene Beobachtung: „anthers longitudinally dehiscent, without pores“ bezüglich der Zu- gehörigkeit dieser Pflanze zu Cyphomandra stutzig machen sollen. Auch 4 seine Angabe, dass die Spreiten unterseits „minutely stellately scurfy* — seien, trifft nicht zu: die Haare auf der Blattunterseite sind dieselben — mehrzelligen, einfachen oder wenig verzweigten, meist spitz endigenden, zartwandigen, im getrockneten Zustande zusammengesunkenen und ge-- 4 schrumpften Haare, die auch an anderen Teilen dieser Art vorkommen. Ich zweifle nicht daran, dass diese Pflanze zu der später (1907) ebenfalls von Rusby aufgestellten Gattung Vassobia gehört; ob sie aber ” artlich mit der bislang einzigen Spezies V. atropoides Rusby völlig über- einstimmt, vermag ich aus Rusbys Beschreibung (Bull. New York Botan. Gard, IV [1907] p. 422) nicht mit Sicherheit festzustellen; den jener — Beschreibung zugrunde liegenden Beleg: Bang no. 2615, habe ich leider bis jetzt nicht zu Gesicht bekommen. Sollte sich, was ich für wahr- scheinlich halte, die völlige Übereinstimmung beider ergeben, so müsste doch die Umänderung des Namens in V. dichotoma (Rusby) erfolgen, weil Cyphomandra dichotoma 1895, Vassobia atropoides erst 1907 veröffent- u licht worden ist. Die Stellung der Gattung Vassobia im System der Solanaceen ist noch nicht völlig geklärt: Pilger und Krause stellen sie — offenbar wegen der Vergleichung des Blütenstandes von Vassobia mit Cyphomandra durch Rusby — im 4. Nachtrage zu Engler-Prantl, Nat. Pfl.fam., p. 271 hinter Cyphomandra, doch leuchtet mir an dem Material von V. dichotoma die von Rusby behauptete Ähnlichkeit mit dem Blütenstande von Cypho- mandra keineswegs ein; die Blüten stehen vielmehr bei unserer Pflanze büschelig gehäuft an den Enden der grösseren und kleineren Achsen der reich verzweigten Infloreszenz. Auch im übrigen sind keine Uber- einstimmungen mit Cyphomandra zu ermitteln. Eine Überführung zu den Lyciinae, etwa in die Nähe von Poecilochroma, mit der sie wegen ihrer weitglockigen Blüten von Rusby verglichen worden ist, scheint auf Grund des reich verzweigten Blütenstandes nicht recht zu passen. Auch die Kürze der Filamente weicht von den durchgängig mit langen Staubfäden versehenen Lyctinae ab. Zu beachten bleibt für die systema- tische Stellung der Art das von mir ermittelte Vorkommen ziemlich ri FRS diner im Fruchtfleisch}), Falls sich eine An- - gliederung der Gattung Vassobia an die Subtribus der Lyciinae bei weiterer Untersuchung nicht empfehlen sollte, so wird sie eine besondere | es zu bilden haben, ebenso wie die Gattung Cyphomandra, deren Vereinigung mit den Mandragorinae mir sehr unnatürlich erscheint. 8, Solanocharis nov. gen. | ____Inflorescentia extraaxillaris, primo terminalis, mox in latus coacta, pauci-(3—7-)flora, simplex vel dichotoma, pedunculo rhachideque bene … exolutis; corolla late campanulata, modica, alba, intus glabra, ejus tubus brevis, glaber; filamenta brevia, cr. 1 mm longa, glabra, basi arcubus _ concavis inter se conjuncta; antherae fere triplo longiores quam latae, _ utrinque emarginatae, basi filamentis affixae, longitudinaliter dehiscentes; ovarium subglobosum, glabrum; stylus rectus, gracilis, glaber; fructus ¢g ignoti; fruticulus basi decumbens et radicans, supra ramis compluribus = erectis foliosis; laminae coriaceae, margine revoluto, satis parvae (usque _ ad cr. 24:12 mm), integrae; pili simplices pluricellulares incurvati in - ramis densi, in foliis fere solum in vena media. _ _ Solanocharis albescens (Britt.) Bitt., n. comb. E: Poecilochroma albescens Britt. in Mem. Torr. Botan. Club VI (1896), p. 91. 3 - Frutieulus humilis, er. 10—30, rarius — 45 cm altus; rami inferiores decumbentes inter muscos et sphagna repentes, teretes, gre 4 mm diam., g radicibus adventitiis sparsis solo affixi, superne ascendentes in ramos | - complures 1—2 mm diametientes erectos + ve dense congestos divisi; rami superiores primo cortice rufescente et pilis simplicibus curvatim _accumbentibus pluricellularibus acutis fuscescentibus densis obtecti, serius à cortice sordide cinerascente rugoso induti; internodia superiora saepe _ brevia, 2—5 mm, raro —-15 mm longa; folia parva; laminae ovatae vel _ ovati-ellipticae, er. 10—20:4—7 usque ad 24:12 mm, basi rotundate _ cuneatim in petiolum brevissimum 1—2 mm longum breviter pilosum - abeuntes, ad apicem versus magis sensim angustatae, obtusae, margine _ revoluto, coriaceae, supra virides, in statu sicco hic inde colore indigotico … suffusae, praeter venam mediam breviter pilosam fere glabrae, solum in : mesophyllo apicali pilis nonnullis sparsis obsitae, vena media venisque - lateralibus primariis impressis, subtus manifeste pallidiores; vena media … pilis brevibus simplicibus acutis obsita et venae later. prim. in utroque latere 4—5 subtus prominentes; mesophyllum subtus in statu sicco punctis satis numerosis manifeste prominulis (e ‘cellulis magnis arena __crystallina impletis telae spongiosae immersis formatis) praeditum; _ inflorescentia primo terminalis, mox in latus coacta, 3—5-, - rarius-7-flora; pedunculus extraaxillaris, cr. 2—6 mm longus, __ pilis brevibus simplicibus curvatim accumbentibus fuscescentibus densis oe 1) Vgl. das ähnliche Verhalten der Lyciinen-Gattung: /ochroma in meiner Arbeit: Weitere Untersuchungen über das Vorkommen von Steinzell- konkretionen im Fruchtfleisch beerentragender Solanaceen. (Abh. Natw. Ver. Bremen XXIII [1914], p. 129—130 und 162.) 154 Georg Bitter. — obtectus; rhachis cr. 5—6 mm longa, subglabra, pedicellis gracilibus a glabris cr. 10—14 mm longis laxe dispositis basi articulatis; calyx breviter campanulatus, cr. 3 mm longus et latus, apice in lobos 5 trian- gulares obtusos vel subapiculatos extus colore indigotico suffusos margini- bus diaphanis conjunctos partitus, extus praeter apices loborum dense brevissimeque pilosulos glaber, intus glandulis compluribus minutis obsitus, in mesophyllo cellulis arena crystallina impletis sparsis in- structus; corolla alba, late campanulata, cr. 14—15 mm longa, diam. cr. 10—15 mm, in lobos latos cr. 6 mm longos 6—8 mm latos apice cucullatos partita, extus praeter partem basilarem calyce tectam in tota superficie papillis densis obtecta, solum in partibus apicalibus loborum pilis brevibus pluricellularibus simplicibus vel ramosis acutis crebris obsita, intus glabra; tubus brevis, fere 1 mm longus, intus quoque glabér; filamenta brevia, 1 mm longa, glabra, basi arcubus inter se conjuncta, ceterum libera; antherae lanceolati-ellipsoideae, cr. 2,5—3:0,8. mm, utringue emarginatae, longitudinaliter dehiscentes; ovarium subglobosum, cr. 0,8 mm diam., glabrum; stylus rectus, stamina superans, cr. 5,5 mm longus, glaber; stigma styli apice vix vel non crassius, parvum, subglobosum; fructus desiderantur. Bolivia: Dept. La Paz: bei Mapiri, cr. 3000 m ti. M., Miguel Bang, PI. Boliv. no. 1575! (herb. Berol., Monac., Vindob., Vratisl.). — September blühend. In der Ausbildung des Bltitenstandes sowie im Bau der Blüte, be- sonders durch den Mangel der Behaarung in den unteren Teilen der- selben und durch die sehr kurzen Staubfäden weicht diese Pflanze so sehr von der Gattung: Poecilochroma ab, dass es mir notwendig erscheint, | sie als eine besondere Gattung zu behandeln, die wahrscheinlich nicht nahe mit Poecilochroma verwandt ist. Eine endgültige Entscheidung über ihre Stellung im System lässt sich erst fällen, wenn der Bau der Frucht — ob mit Steinfruchtresten versehen oder eine reine Beere — bekannt geworden sein wird. Ob die von Britton in der Erstbeschreibung mit unserem Beleg: Bang no. 1575 vereinigte erheblich grösserblättrige (2—3 : 0,75—1,5 cm) | und grösserblütige (Krone bis 2,5 cm lang, Staubfäden 2 mm, Staub- beutel 4 mm lang) Pflanze: Rusby no. 2564 mit unserer Art zusammenfällt, vermag ich aus Mangel an Material noch nicht zu entscheiden. Jedenfalls’ kann man Bang no, 1575 für den Typus von Poecilochroma albescens Britt. erklären, da dies Exsikkat von Britton an erster Stelle genannt wird. Bisweilen kommt es bereits an den jugendlichen oberen Teilen zu einer auffällig starken Korkbildung: unter dem ziemlich dichten Haarkleid entsteht eine hellbraune aus mehreren Schichten gebildete Korkzone, die sich frühzeitig in grobkörnige Schollen auflöst, so dass die Oberfläche der Triebe ein unregelmässig dicht gefeldertes Aussehen erlangt. In älteren Zuständen ist die Rinde mehr schmutzig grau und längsrissig. Die auf der Unterseite getrockneter Laubblätter hervortretenden zahl- reichen Höcker werden durch ansehnliche, im Schwammgewebe befindliche Zellen bedingt, die mit Kristallsand aus Calciumoxalat gefüllt sind. _ — . Solonaceae quattuor austro-americanae. 155 _ 4. Solanum (Cyphomandropsis) Lauterbachii (Hub. Winkl.) Bitt., n, comb. 7 Cyphomandra Lauterbachii Hub. Winkl. in Fedde Rep. VII (1909), p. 247; Buchtien, Contribuc. a la flora de Boliv. (1910), p. 170. Fruticosum; rami superiores 4—5 mm diam,, angulati, lineis de- _ eurrentibus satis prominentibus instructi, pilis brevibus 2—3-cellularibus -acutis patentibus apice incurvatis densis molliusculi; internodia er. 2—4 cm longa; folia superiora plerumque geminata, valde inaequalia, majora late elliptici-lanceolata, integra. basi sensim in petiolum cr. 1,5—2 cm sicut rami dense breviter hirtelli-tomentosum angustata, apice + ve longe | acuminata, er. 15—17:6—7 cm, vena media et venis lateral. prim, in utroque latere 13—15 subparallelis ad marginem versus paulum incurvatis _subtus manifeste prominentes; venae secundariae tertiariaeque subtus - quoque manifestae paulumque prominentes; laminae minores breviores … magis ovati-ellipticae er. 7:4—4,5 cm, basi in petiolum cr. 12—15 mm … longum angustatae, apice brevius acuminatae, venis later. prim. in utro- … que latere 10—12; laminae omnes obscure virides, supra pilis simplicibus _paucicellylaribus acutis sparsis, solum in vena media paulum impressa … et in venis majoribus lateralibus densis obsitae, subtus parum pallidiores “in tota superficie pilis brevibus incurvatis densioribus, in vena media et in venis lateral. prim. densis tomentosulae; inflorescentiae laterales, _-extraaxillares, a foliis remotae, simplices vel dichotomae, cr. 3—5,5 cm - longae; pedunculus cr. 5—13 mm longus, sicut rhachides eodem indu- mento brevi denso hirtello tomentosulus quo rami petiolique; pedicelli - graciles, cr. 15—20 mm longi, basi articulati, basi pilis sparsis ad apicem versus glabrescentes; calyx breviter cupulatus, cr. 3 mm longus, 5 mm F diam., in lobos 5 breves obtusiusculos vel vix apiculatos abiens, extus “parce, in loborum apicibus densius breviter pilosus, intus praecipue - in lobis infra marginem glandulis minutis breviter stipitatis densis -obsitus; corolla stellata, diam. cr. 17—19 mm, profunde in lobos elliptici- | lanceolatos acutiusculos cr. 7—9:3—3,5 mm, extus in plicis (alabastrum _ primo claudentibus) et in apice paulum cucullato pilis brevibus densis … obtecta, membranis interpetalariis glabris; stamina fere 1 mm supra _ corollae basim inserta; filamenta brevissima, glabra; antherae liberae, À anguste ellipsoideae, cr. 6 mm longae, 1 mm diam., basi subhastatae, appendicibus filamento brevissimo accumbentibus, apice parum vel vix _ emarginatae, poris apicalibus; ovarium elliptici-ovoideum, cr. 2:1 mm, stylus stamina superans, cr. 7 mm longus, rectus vel parum incurvatus, - crassiusculus, glaber; stigma styli apice vix crassius, subconicum, apice » truncatum; fructum non vidi. 3 Bolivia: San Antonio bei Mapiri, 15° südl. Br., 850 m ti. M., De- - zember blühend, Buchtien, Fl. de Bolivia no. 1436! (herb. Vratisl.). Diese Art gehört ihrem Bau nach durchaus in die Sektion Cypho- - mandropsis Bitt. (in Fedde Rep. XII p. 461) von Solanum; der Antheren- querschnitt entspricht dem der Gattung Solanum, es fehlt das fiir Cypho- mandra bezeichnende rückenständige, über die Antheren hervorragende . Konnektiv. aa ur Os XXIV. Sertum antillanum. V. en; Auctore Ign. Urban. 97. Stelis Desportesii Urb., spec. nov. SRE 4 Caespitosa glabra. Caules plures, 2-articulati parum curvati, 1,5—2 cm longi, superne (cum vagina) 0,6 mm crassi; vaginae laxe appressae scariosae, apice oblique desectae acutae, caulem usque ad petiolum obtegentes, superior cr. 1 cm longa, inferior paullo brevior, . nodis caulinis non conspicuis. Folium 6—7 mm longe petiolatum, - ellipticum v. elliptico-oblongum, basi acutum, apice obtusiusculum v. — obtusum et parum v. vix emarginatum, 1,5—2,2 cm longum,” 0,5—0,7 cm ; latum, margine integrum, coriaceum. Racemi 1, raro 2 pro folio, fere usque ad basin multi- et laxiflori, 3—4 cm longi; spatha acuminata cr, ” 3 mm longa; bracteae ochreatae acutae 1,5 mm longae; pedicelli 1,5 mm. longi. Sepalum posticum ovatum acutatum subliberum, antica ovato- — elliptica, antice sensim acuminata, basi inter sese paullo- connata, — 1,3—1,5 mm longa, 3-nervia. Petala obtriangularia, superne sensim — latiora, antice truncata, sepalis fere 4-plo breviora, 0,4 mm longa, obso- lete 1-nervia, Labellum petalis subaequilongum leviter 3-lobum. — Hab. in Sto. Domingo prope Constanza in sylva frondosa 1200 m À alt, m. Majo flor.: v. Türckheim no: 3372b. ~ à Obs. S. domingensis Cogn. valde affinis statura multo robustiore, — caulibus et vaginis pluries longioribus, foliis oblongo-lanceolatis inferne — sensim et. satis longe angustatis, 2—5 cm longis, sepalis late ovatis — obtusis v. acutiusculis, petalis 3-nervibus recedit. — In honorem cel. — Pouppé-Desportes nominata, qui 1732—48 medicus in Haiti vixit et catalogum plantarum domingensium composuit. a 98. Piper Oviedoi Urb., spec. nov. Rami glaberrimi. Folia 3—4 mm longe petiolata, petiolis usque « supra medium vaginantibus, sed margines vaginae cito amittentibus, — rhombeo-ovata usque elliptica, basi vix v. parum inaequilatera acuta, apice breviter et obtuse acuminata, 4,5—6,5 cm longa, 2,5—4 cm lata, « nervo medio nervos 2 laterales e basi et 2 alios 2—4 mm supra basin — emittente, illis usque ad apicem, his (exteris) usque supra medium * productis, omnibus supra albicantibus, utrinque diversicolora, Inflores- — centiae pedunculis glabris 1—1,3 em longis, petiolos 3—5-plo superanti- bus, ipsae 2—4,5 cm longae; rhachis minute furfuracea albida; bracteae ~ breviter orbiculares glabrae, Baccae anguste ovales, sine stylo 2 mm longae, | Frutex, Rami spicigeri vix 2 mm crassi, internodiis 3—1,5 cm | longis. Folia chartacea nervis supra prominulis, subtus multo palli- diora et minute densissimeque punctata. Pedunculi er. 0,5 mm crassi; — rhachis 0,6—0,8 mm crassa. Stylus cr. 0,5 mm longus; stigma breviter — lobatum. Baccae glabrae laeves patentes. Hab, in Sto. race prov. Barahona in cacumine Noche Beane 1850 m, m. Sept. flor. et fruct.: Fuertes no. 1072. aS Obs. P. discolor Sw. (P. Swartzii C. DC., e Jamaica) affine ramis hornotinis | ‘minute puberulis, petiolis 6—8 he longis basi ipsa tantum -vaginantibus, limbo duplo majore, basi majus inaequilatero, latere altero longius (2—4 mm) in petiolum producto, nervis lateralibus 2 interioribus 6-8 mm supra basin abeuntibus, pedunculis petiolos usque duplo su perantibus, baccis (sine stylo) 3 mm longis anguste ovatis bene diver-. st am est. — P. discolor Descourt. Flor. Ant. VI (1828) p. 194 t. 427 (ex Haiti) foliis anguste ovatis usque oblongo-lanceolatis bene et acute acu- “minatis (nervatura valde aliena), spicis 2—3 mm longe pedunculatis, fructiferis multo crassioribus, baccis densissime aggregatis globulosis abhorret. — Species in memoriam ill. G. F. de Oviedo, itineribus (1514-1556) et libris de America tropica, praesertim de Sante Domingo à meritissimi, nominata. _ 99. Ficus americana Aubl. Gran. II (1775) p. 952, condita nonnisi in - Ficus alia foliis lauri, fructu minori Plum. Cat. (1703) p. 21 et edit. Burm. p. 124 tab. 132 fig. 2 (e Martinique le long de la rivière du Lamentin, ut cl. Lamarck e mse. Plumerianis statuit). — F. pertusa L. f. Suppl. I (1781) p. 442 (quoad syn. Plum. tantum); Lam. Enc. II (1786) p. 496. — % . omphalophora Warb. in Urb. Symb. HI (1903) p. 466 (cum synonymis). Patria Antillae minores ab insula St. Eustache usque ad Grenada. Obs. I. Si Ficus spec. nov. no. 6 apud Aublet |. c. (F. lauri effigie fructu minimo Plum. Msc. vol. VII p. 360 tab. 112) revera ad eandem … speciem pertinet, ut cl. Lamarck |]. c. indicat, auctoritas nominis - Aubletiani certe eo non diminuitur. . Cl. Aublet patriam Guyana non addidit, ut cl. Warburg I. c. p. 468 ait, sed hanc speciem eodem modo - sicut plures alias plantas antillanas a cl. Plumier descriptas in opere suo: Histoire des Plantes de la Guiane française tractavit. Si speciem aliquam Plumerianam cum planta Guianensi (plerumque errore, e gr. … Palmas II p. 974—976) identificat, locum Guianae natalem addere solet. — Cl. Warburg iconem Plumerianam iterum ad F. populneam W. lapsu memoriae L c. p. 473 cum? laudavit. = Obs. IL De -caeteris iconibus generis Re Plumerianis opinionem - meam cum Warburgiana non congruentem propeno: Ficus maxima, folio citri subrotundo, fructu umbilicato Plum. Cat. (1703) pP. 21 et ed. Burm. p. 123 tab. 131 fig. 2 est sine dubio F. crassinervia W. (verisimiliter e Martinique), non F, mitrophora Warb. (ex Hispaniola, ef, Warb. |. c. p. 458), id quod descriptio et figura receptaculi demonstrat. Adde synonymum F. Benghalensis 8. Lam. Ene. II (1786) p. 494. Ficus folio citri obtuso, fructu sanguineo Plum. Cat. (1703) p. 21 et ed. - Burm. p. 123 tab. 132 f.1 optime quadrat cum F. Eggersii Warb. (ex His- - paniola), non cum F, crassinervia W. (cf. Warb: 1. c. p. 464) et illam … speciem revera praebebit, si patria St. Christophe = St. Kitts a cl. Lamarck in Ene. II p. 497 indicata (caeterum in plantis Plumerianis 158 Ign. Urban. nunquam commemorata) errore quodam adjecta est. Icon laudata cum nulla specie ex Antillis minoribus nota convenit. 4 Ficus folio citri acutiore, fructu viridi Plum. Cat. (1703) p. 21 et oad Burm. p. 123 tab. 131 fig.’3= F. citrifolia Lam. Enc, II (1786) p. 494 (non Mill. 1768) ex Haiti prope Port-de-Paix (sec. Lam. 1. c.), a cl. War- burg in opusculo suo omissa, temporibus recentioribus in insula collecta — non esse videtur. Habitu praesertim quoad fructus accedit ad F. rubri- costam Warb., sed foliis inferne latissimis et ex descriptione Lamarckiana © basi subcordatis recedit. Nomen hujus speciei novum F, Plumerii Urb, — propono, 4 Ficus castaneae folio, fructu globoso, maculato Plum. Cat. (1703) p. 21. et ed. Burm, p. 122 tab. 131 fig. 1 est F. maculata L. Spec. Il ed. I | (1763) p. 1515 (ex Haïti sec. Lam. Ene. Ip. 498}, Ex Warburg |. c. - p. 491 haec species propter foliorum serraturam in America in genere Ficus unicam et propter racemos terminales haud ad hoc genus pertinet. Revera folia sunt peculiaria. Sed quia folia sub fructibus delapsa aut — ob spatium mancum in icone neglecta esse possunt, species in omnibus ~ caeteris characteribus cum Fico congruens secundum meam sententiam e genere excludenda non erit. | 100. Gyrotaenia myriocarpa Griseb. Plant. Wright. I in Mem. Amer. — Acad. n. ser. VIII 1 (1860) p. 174 et Cat. cub. p. 60; Wedd. in DC. Prodr. — XVI. I p. 99. — G. trinervata Wedd. 1. c. (1869) P. 100 (quoad descr. et | specim. Berter., synonymis exclusis). Fe Frutex v. arbor 3,3—5 m alta, ramis (ex Türckheim) ‘facile fragili- bus, satis variabilis. Rami pilis brevissimis adpressis v. brevibus — patentibus plus minus dense obsiti. Stipulae intra petiolos inter sese - connatae, dorso medio sulcatae parallele multinerves, 5—7 mm longae, plerumque mox deciduae. Folia 7—25 mm longe petiolata, obovata, — ovata usque lanceolata, apice obtusa, acuta usque satis longe acuminata, — 3—10 cm longa, margine undulata, breviter v. satis grosse dentata “ supra setulis minutis v. brevibus basi bulboso-inflatis plus minus scabra, subtus reticulato-nervosa, areolis reticuli parvis v. satis amplis. Flores — pallide rosei (ex Buch). ’3 Hab. in Cuba orientali in sylvis prope villam Monte Verde rara: a Wright no. 531, 53la, prope Arroyo de Pedro in sylvestribus humidis = 600 m, fl. Mart.: Eggers no. 4987, prope Guantanamo, fl. Apr.: Eggers ; no. 4987b. — Haiti prope Pilate in fruticetis umbrosis 400 m alt, ° fl. Febr.: Buch no. 870, prope Marmelade in declivibus aprieis 700 'n # alt.: Buch no. 1100. — Sto. Domingo: Bertero no. 14, Rob, Schom- d burgk no. 33, prope Constanza in sylva ad rivulum montanum 1200 m ~ alt,, fr, Majo: v. Türckheim no. 3240, in prov. Barahona prope Paradis ° et Los Patos in litore rivulorum 200 m alt., fl. Jul.: Fuertes no, 431. Obs. Cl. Weddell specimen mancum Berteroanum musei Monacensis inflorescentiis fernineis parum evolutis examinavit. Cotypus meus sicut omnia alia Hispaniolae exemplaria quoad inflorescentias et masculas et 4 femineas cum cubensibus bene congruunt, Se | Sertum antillanum. V. 159 | 101. yrotaoata Ginorvata Wedd. in DC. Prodr. XVI. I (1869) p. 100 Le (quoad synon. Poir. et Pers., caeteris exclusis). — Procris trinervata Poir. - in Lam. Enc. V (1804) p. 628 et Ill. Gen. tab. 763 fig. 2. — Boehmeria _ trinervata Pers. Syn. II (1807) p. 556. | Hab. in Haiti: Herb. Lamarck (ex Poir.). | Anm. Mit seiner G. trinervata, deren Beschreibung ein Bertero- sches Exemplar von Santo Domingo zugrunde lag, identifizierte Weddell — die Abbildung einer von Poiret aufgestellten Procris-Art von derselben - Insel; das Originalexemplar hatte er nicht gesehen, da dieses im Herbar _ Lamarck aufbewahrt wird, welches während der Jahre 1825—86 sich anfänglich in Basel, später in Rostock befand, Beide Arten sind nach A meiner Meinung gänzlich, und zwar auch generisch, voneinander ver- schieden. Bei G. myriocarpa Griseb., zu welcher die Weddellsche _ Beschreibung und die Berterosche Pflanze zu ziehen ist, sind die - Stipeln auf der morphologischen Vorderseite (nach dem zugehörigen | Blatte hin) intrapetiolar miteinander verwachsen und von kahnförmiger Gestalt, so dass die offene Seite nach der Abstammungsachse zu liegt und die junge Laubknospe mehr oder weniger einschliesst; bei der a Weiterbildung dieser Knospe fallen die Nebenblatter, die nur eine Linge -. von 5—7 mm haben, meist frühzeitig ab. Die männlichen Blüten sind in unterbrochenen bis 6 em langen Ähren angordnet; die weiblichen bilden 3—5 mm dicke Köpfchen, die zu 4—10 auf einer verbreiterten - oft gelappten oder verzweigten Rhachis sitzen und mehr oder weniger + zusammenfliessen. Demgegenüber hat Procris trinervata Poir., deren Blätter allerdings gewissen Formen von Gyrotaenia myriocarpa sehr ähn- lieh sind, unter sich freie 15 mm lange persistierende Nebenblätter … (remarquables par leur grandeur, presque aussi longues que les pétioles, opposées, amplexicaules) und aus einem einzelnen Köpfchen (ob männlich, _ ob weiblich, ob androgyn?) bestehende Inflorescenzen (les fleurs sont réunies en tétes globuleuses). Zu welcher Gattung diese Pflanze gehört; kann ohne Untersuchung der Blüten nicht ermittelt werden; vielleicht stellt sie ein - neues + Genus dar. 102. Gyrotaenia crassifolia (Wedd.) Urb. (comb. nov.). — Urera crassi- folia Wedd. Mon, Urt. in Arch. Mus, Paris IX (1856) p. 161: et in DC. Prodr. XVI. I, p. 95; Griseb.! Flor. p. 155. — Bois Fridoche Guad. ex Duss, Frutex erectus 2—3,3 m altus, 4 Hab. in Guadeloupe in montibus Matouba et ad Grande Dé- couverte in faucibus et locis contra ventum protectis rara, 860 m. alt.: Duss no. 2861; Dominica: Imray no, 271. Anm, Die weiblichen Blütenstände sind zwar noch unbekannt; allein die männlichen mit ihrer schon deutlich verbreiterten Rhachis stimmen derartig mit denen anderer Gyrotaenia-Arten überein, dass mir an der Zugehörigkeit zu dieser Gattung kein Zweifel ist, 103, Urera domingensis Urb., spec. nov. = , 4 a 4 ote Fae Sg aes A re NES 160 | ST RE . ele ae £ . ® x | | x fr 2 eae a a Fruticulus metralis. Rami pilis brevissimis patulis et setis crebris … brevibus plus minus reflexis obsiti. Stipulae in unam lanceolatam coa- 3 "4 litae, apice breviter liberae. Folia 6—1,5 cm longe petiolata, anguste ovalia v. elliptica, basi rotundata v. vix emarginata, antice satis longe acuminata, apice angustissimo, 10—16 cm longa, 5—6,5 cm lata, usque 3 ad basin serrata v. dentata, supra pilis brevibus parcis, subtus setulis parcis et pilis brevissimis ad nervos obsita, cystolithis utrinque puncti- formibus. Cymae ad axillas foliorum infimorum et ad nodos defoliatos obviae, 0,5—1 em longae. _ Achaenia flava, lentiformia, subaequilatera, 1,2 mm diametro. | 588 | Rami in sicco obtusanguli, setis urentibus longe persistentibus. Foliorum petioli valde inaequilongi, pube ramorum; lamina dentibus acutis aequalibus, nervis supra subimpressis, lateralibus 2 basalibus sub- rectis vix usque ad medium productis, caeteris arcuato-ascendentibus reticulo grosso anastomosantibus, pilis basi non vesiculoso-inflatis, in sicco membranacea. Stipulae acuminatae 7—8 mm longae cito deciduae. Flores masculi non vis. Achaenium perianthio carnosulo circum- datum, orbiculatum parum obliquum, in statu cocto 1,2 mm diametro. Hab. in Sto. Domingo prope Constanza singulatim in sylvula Euterpes globosae crescens 1250 m alt., m. Mart. fruct.: v. Tiirekheim — no. 3081. Obs. Affinis U. chlorocarpa Urb. (e Portorico) setis pareis v. de- ficientibus, stipulis ovatis, foliis ovatis brevius acuminatis v. acutis, adultis 8—12 cm latis, inflorescentiis 1,5—2,5 cm longis et praesertim — achaeniis breviter ovato-orbicularibus obliquis viridibus 0,9 mm latis recedit. 2 104. Urera elata (Sw.) Griseb. und U. expansa (Sw.) Griseb. Fawcett und Rendle in Flor, Jamaic. III. p. 58 unterscheiden die beiden genannten Arten hauptsächlich durch das Vorkommen und Fehlen von Brennhaaren: TU. elata younger branches with numerous ~ stinging hairs, U. expansa with no stinging hairs. Dies trifft aber bei ihren Exemplaren nicht immer zu. So haben die von Harris no. 5593, welche die beiden Autoren zu U, expansa zitieren, an der Spitze der Zweige und an den Blattstielen Brennborsten, in gleicher Weise, wie das Original von Urtica elata Sw. des Münchener Museums (ramuli versus apices ciliati urentes ex Sw.), mit dem sie auch sonst ganz über- einstimmen. Meine Urera tuberculata, diel, c. zu U. elata als Synonym gezogen wird, ist von der Swartz’schen Pflanze durch die auf ziemlich langen, verhältnismässig dicken Stielen stehenden Brennborsten, welche die dies- und vorjährigen Stengelteile nebst den Blattstielen bedecken, an den älteren Zweigen zwar abfallen, aber ihre Stiele als zylindrische Höcker zurücklassen, sowie durch die grösseren, besonders breiteren Blätter doch wohl spezifisch verschieden. — Auch unter den völlig borstenlosen Exemplaren, die mir zur Verfügung stehen, sind zwei ver- schiedene Arten enthalten: die eine mit elliptischen oder oblongen ge- kerbten Blättern, deren unterste aus der Basis hervortretende Seiten- r Sertum antillanum. V. 161 a, nerven bedeutend steiler sind, als die übrigen; diese halte ich nach der Beschreibung bei Swartz für die echte U. expansa (Sw.) Griseb. (ad Ocho Rios: Alexander, prope Troy: Harris no. 8758, s.1.: March i no. 1932. Original von Grisebach); die andere noch unbeschriebene mit eiförmigen ganzrandigen oder undeutlich welligen Blättern, deren aus der Basis abgehende Seitennerven den übrigen parallel sind (vgl. » die folgende Diagnose). — Vielleicht gibt auch die Farbe der Achaenien noch weitere Charaktere zur spezifischen Unterscheidung. — Sitzende - weibliche Blüten, wie sie Swartz und Grisebach für U. elata be- schreiben, habe ich bei keiner der genannten Arten gesehen. | 105. Urera ovatifolia Urb., spec. nov. — U. data Griseb.! Flor. (1859) - p. 154 (quoad specim. Alex. saltem, non Urtica elata Sw.). Rami hornotini minute et adpresse pilosuli, setis urentibus nullis. _ Stipulae in unam ovato-lanceolatam sensim acuminatam coalitae. Folia 1 3,5—1 cm longe petiolata, ovata v. breviter ovata, basi emarginata, apice acuta v. breviter et anguste acuminata, 10—14 cm longa, 6—7,5 cm - lata, margine subintegra v. depresse undulato-crenata, nervis 2 basali- bus cum sequentibus parallelis, glabra v. supra pilis parcissimis brevibus obsita, cystolithis utringue punctiformibus, membranacea, Cymae ad … nodos defoliatos obviae, 2—3,5 cm longae, pluries dichotome divisae. | Flores masculi ad apicem ramulorum plures glomerati. Alabastra a basi _ et apice compressa, crasse lentiformia, 2 mm diametro. Flores feminei : 0,3—1 mm longe pedicellati. Rami in sicco plicato-striati, internodiis 0,5—1 em longis. Foliorum — petioli valde inaequilongi; lamina nervo medio parum prominulo, laterali- bus sub angulo 55—65° abeuntibus, praesertim subtus reticulato- _ anastomosantibus. Stipulae 7—8 mm longae, cito deciduae. Flores _ dioeci. Inflorescentiae masculae 1—1,5 em longe pedunculatae, - glabrae; bracteae vix 0,5 mm longae. Perigonium 4-partitum glabrum. _Inflorescentiae femineae pedunculf® 6-8 mm longis suffultae. _ Perigonii laciniae majores suborbiculares, margine minute et brevissime | … ¢iliatae. Achaenia juniora breviter ovato-rhomboidea obliqua laevia. _ Hab. in Jamaica prope Moneague, m. Majo flor.: Alexander (typus), _ in distr. Manchester prope Mandeville ad colles: Britton no, 3182. Obs. U. elata Griseb. (Urtica elata Sw.!) setis urentibus ad apicem ramorum et ad petiolos obviis, foliorum forma etc. longe differt. Magis affinis est U. expansa (Sw.) Griseb., quae foliis ellipticis v. elliptico-ob- - longis, basi rotundata non v. vix emarginatis, margine crenatis, nervis - 2 basalibus sub angulo acuto (30—40°) abeuntibus et usque ad medium | productis recedit. 106. Pilea cyclophora Urb., spec. nov. - Planta glaberrima. Rami qui adsunt herbacei 1,5 mm crassi, cysto- lithis breviter linearibus dense obsiti. Stipulae brevissimae semilunares vix 0,3 mm longae. Folia in paribus inaequilonge petiolata et inaequi- 4 magna, petiolis 0,3—1,8 cm longis, rhombea v. obovato-rhomboidea, Repertorium specierum novarum. XV. (31. V. 1918.) 11 Fs ai ff 162 Ion. ee inferne sensim angustata, basi ipsa saepe : subinaequilatera | et “apicé à obtusiuscula v. obtusa, 1,5—2,5 cm longa, 1—1,4 em lata, margine | . integra, nervis lateralibus 1+ 1 e medio 1—2 mm supra basin abeunti- — bus et usque supra medium laminae productis, supra subimpressis, sub- 4 tus vix prominulis, aliis lateralibus minus arduis adjectis et subtus — tenuiter atque grosse anastomosantibus, cystolithis supra linearibus 4 creberrimis tenuissimis quaquaversus directis saepissime inter sese con- | junctis, subtus ad nervum medium crebris linearibus, in facie pareis — plerumque 3—4-natim in orbiculas confluentibus, in sicco membranacea, 3 supra in sicco obscure viridia, subtus olivacea, Inflorescentiae femineae * tantum visae perparvae, 1—2 mm longe pedunculatae, laxe capitatae v. — cymose 3-partitae, 2—4 mm diametro. Perianthii feminei lobus major subrotundus antice emarginatus 0,4 mm longus, caeteri 2 cr. duplo minores. Achaenia breviter et suboblique ovata non punctata, 0,5 mm longa. ; Fe | Hab, in Haiti ad Pilate 500 m alt., m. Aug. flor.: Nash no. 609, Obs. Arcte affinis P. consanguineae Wedd. (ex eadem insula), sed cystolithis caulinis linearibus, dispositione cystolithorum in facie foliorum inieriore et inflorescentiis valde abbreviatis facile recognoscenda. — 107. Pilea parietaria (L.) Bl. var. hispaniolensis Urb., nov. var. Caules graciles 10—30 cm longi saepe procumbentes, Folia basi rotundata v. subcuneata, 1—3,5 cm longa, 0,7—2 cm lata, cystolithis subtus linearibus, Flores masculi in umbellam capituliformem ex axillis solitariam involucro bene evoluto suffultam collecti, demum Page longe pedicellati. Hab. in Haiti in Morne Fourmi in à 1000 m, fl. Jun.: Buch no. 767. — Sto, Domingo prope Constanza in sylva frondosa 1200 m: v. Türckheim no. 3563, in prov. Azua in El Valle del Yaque 1300 m, fl. et fr. Aug.: Fuertes no. 1938. | Obs. Var. Wydleri (Bl.) Urb. capitulis masculis pluribus cymose dis- positis involucro carentibus et in forma typica (e Portorico et Cuba) cystolithis in foliorum pagina inferiore punctiformibus recedit. 108. Pilea Minguetii Urb., spec. nov, — P. ciliaris Wedd. var, glabra. Griseb.! Cat. cub. (1866) p. 60 (nomen tantum). Planta annua v. perennans (?). Caules erecti, nunc ad partem in- feriorem decumbentem radicantes, glabri, cystolithis brevissime linearibus paene punctiformibus minutis dense obtecti. Stipulae ovato-triangulares v. triangulares, membranaceae 1—2 mm longae. Folia in paribus in- aequilonge petiolata et inaequimagna, petiolis 0,5—2,5- cm longis, ovato- elliptica v. elliptico-oblonga, basi subobliqua rotundata, nunc brevissime excisa, antice sensim et longe v, longissime acuminata, 3—7 cm longa, 1—2,3 cm lata, margine integra, e basi 3-nervia, nervis 2 lateralibus a basi fere usque ad apicem productis, caeteris nullis v. vix conspicuis, cystolithis supra tenuissime punctiformibus v. vix manifestis, subtus tenuiter linearibus laxis, nunc glabra, nunc margine ciliata, in sicco membranacea. Inflorescentiae ex axillis foliorum 1—3, e capitulis oe ote, PET pos MARS Ter 67 DT ea Sertum Cane Vv 163 a AT < ~ minutis ® £, 5 mm crassis panniculato-dispositis conflatae, usque 2,5 cm | longae. femineae v. floribus parcis masculis ad basin versus intermixtis 3 _ bisexuales. Flores masculi globulosi, 0,6 mm longi. Perianthii lobi basi | connati, dorso pallidi, superne punctati, appendice apicali cr. 0,1 mm longa. Antherae breviter ovatae. Ovarii rudimentum minutum. Perianthii … feminei lobus major obovatus antice emarginatus, 0,2 mm longus, caeteri CB ovati duplo minores. Achaenia suboblique ovata non punctata, 0,4 mm longa. # Hab, in Haiti in Morne de l'Hôpital locis humidis 1075 m, m. Jul. A. et fr.: Picarda no. 836 (typus), in Morne Vandefeld, fond de la Plaine des Cayes locis humidis 800 m, m. Aug. fl. et fr.: Christ no, 1957. — Sto. Domingo in prov. Barahona locis humidis 500 m, m. Aug. fl. et fr.: - Fuertes no. 710. — Cuba orient.: Wright no. 2234. Obs. Affinis P. puncticaulis Wedd.! (Mon. Urt. in Arch. Mus, Hist. er Paris IX p. 181; P. ciliaris var. tumida Wedd. in DC. Prodr. XVI. I _ p. 115) eystolithis caulinis crassioribus, stipulis breviter triangularibus er. 0,5 mm longis, foliis ovatis v. anguste ovatis minus longe acuminatis, cystolithis- supra tenuiter linearibus, subtus satis crassis, achaeniis duplo _majoribus recedit, quae species a P. ciliari Wedd. sine ulio dubio diversa est. — Ad nostram proxime accedit etiam P. Zurida C. Wright (imperfecta in typo mihi cognita), quae stipulis brevissimis, cystolithis in pagina fol. EX sup. linearibus discrepat. 109. Pilea caulescens (L.) Urb., comb. nov. — Dorstenia caulescens L. - Spec. I ed. I (1753) p. 121 (nomine Plum. excl.) et Syst. X ed. II p. 889 et Spec. II ed. I p. 176 (quoad tab. Plum., sed non quoad nomen); Lam. Ene. II p. 316; R. et Sch. Syst. III p. 474: Descourt. Flor. Ant. IV p. 105 ; tab. 257 (mala, partim e Plum, mutuata). — Procris quinquenervia Spreng. | Syst. III (1826) p. 846, — Dorstenia pedunculis caulinis L. Hort. Cliff. _ (1787) p. 32. — res latifolia humilis flore glomerato Plum. Cat. pl. amer. (1703) p. 10 et ed. Burm. p. 110 tab. 120 fig. 1. Hab, in Haiti prope Leogane in distrietu Fond de Baudin dicto secus _ rivulos: Plumier (ex Lam.). = Anm. Die Plumiersche Pflanze ist bisher von niemandem wieder- gefunden und von allen Autoren falsch gedeutet worden. Es kann gar keinem Zweifel unterliegen, dass wir nach der Abbildung eine Plea vor uns haben; darauf weisen die Stipelbildung, die Inflorescenzen und die f _beigegebenen analytischen Figuren A—D hin. Was die Autoren ver- — anlasst hat, in der Pflanze eine Dorstenia. zu erkennen, kann nur der weibliche Fruchtstand gewesen sein; allein solch dicht gedrängte weib- . liche Cymen, deren Ausgliederungen sich mit den an ihnen sitzenden _ Achaenien berühren, finden sich gar nicht selten auch bei anderen Pilea- - Arten. Dazu kommt, dass wir in der Pilea brachyclada Urb. Symb. VII 2 - (1913) p. 503 von derselben Insel eine echte Art dieser Gattung besitzen, von der sich die Plumiersche Pflanze der Abbildung nach hauptsächlich durch die 5 ausgeprägten Längsnerven der Blätter unterscheidet. — - Schon Plumier hatte seine Art generisch richtig gedeutet, indem er sie & | RL? À 164 Ign. Urban. mit einer zweiten von ihm beschriebenen Pilea-Art (edit. Burm. tab. 120 fig. 2, jetzt P. ciliaris Wedd.) in dieselbe Gattung Parietaria vereinigte. Trotzdem blieb sie bis in die neueste Zeit bei Dorstenia; erst Bureau in DC. Prodr. XVII (1873) p. 277 schloss sie von dieser mit den Worten „alius generis* aus, ohne eine Vermutung über die Zugehörigkeit zu äussern. £ Wie aus der Synonymie hervorgeht, findet sich in den Schriften Linnes rücksichtlich des Plumierschen Zitats eine gewisse Konfusion. Diese kann ich mir nur dadurch erklären, dass der berühmte Autor bei seinem Aufenhalte in Leiden, wo er die in Paris kopierten Plumier’schen | Tafeln!) studierte und excerpierte (vgl. Urb. Symb. T p. 128), einen nicht ~— hergehörigen Plumierschen Namen notiert und in der ersten Ausgabe seiner Species plubliziert hat. In der Il. Ausgabe p. 176 zieht er zu seiner Dorstenia caulescens die inzwischen (1757) von Burmann veröffent- lichte richtige Abbildung, aber wieder unter jenem falschen Namen. Dieser letztere: Parietaria racemosa foliis ad oras villosis wird dann in derselben II. Ausgabe p. 1397 mit der zugehörigen Abbildung ed. Burm. tab. 120 fig. 2 noch einmal als Typus zu Driica ciliaris verwendet. Bereits Burmann |. c. p. 110 und später Lamarck haben die Linne- schen Zitate richtiggestellt. 110. Pilea Tippenhaueri Urb., spec. nov. Caules numerosi elongati ad nodos radicantes 0,5—0,7 mm crassi, pube tenui brevi patente unilateraliter obsiti, cystolithis tenuissimis linearibus notati, plus minus brunescentes. Stipulae obovatae v. orbicu- lares ferrugineae membranaceae 1,5—2 mm longae patentes. Folia in paribus inaequilonge petiolata et inaequimagna, petiolis 3—10 mm longis parce pilosis, obovata, ovata v. breviter ovalia, basi rotundata v. per- paullo protracta acutaque, apice obtusissima v. plerumque rotundata, 6—15 mm longa, 4—10 mm lata, margine basi excepta crenata, crenis applanatis, nervis supra parum v. vix conspicuis, subtus prominulis, lateralibus 2 infimis e basi prodeuntibus et usque ad medium productis, caeteris subarcuatis non anastomosantibus, cystolithis utrinque creberrimis tenuissimis linearibus, glabra subglabrave, supra in sicco obscure viridia, subtus laete viridia, chartaceo-membranacea, Flores et fructus ignoti. Hab. in Sto. Domingo prov. Barahona in sylva ad Ultima razon supra saxa, 1000 m. alt.: Fuertes no. 1446. Obs. Ex affinitate P. repentis (Sw.) Wedd., in honorem cli. L. G. Tippenhauer, autoris operis: Die Insel Haiti, nominata. 111. Phenax urticifolius (Poir.) Urb., comb. nov. (non Wedd. in Net Sc. nat. IV ser. I 1854 p. 192). — Procris urticaefolia Poir. in Lam. Ene. V (1804) p. 628. — Boehmeria urticaefolia Pers. Syn. II (1807) p. 556. Hab. in Haiti: Herb, Lamarck (ex Poir.). Anm. Im Jahre 1854 beschrieb Weddell I. c. eine von Galeotti in ') Diese Kopien sind jetzt in der Groninger Universitäts-Bibliothek, vgl. J. W.C. Goethart in Meded, Rijk’s Herbarium Leiden 1910 (1911) p. 77. eee ae J + C= we 2 ne Zu Se | Sertum antillanum. V. 165 _ Mexico gesammelte Pflanze unter dem Namen Phenax urticaefolius, ohne _ zu beachten, dass bereits eine wahrscheinlich zu derselben Gattung ge- hörige Procris urticaefolia Poir. aus dem Jahre 1804 von der Insel Hispaniola existierte. In der Monographie des Urtic. p. 495 vereinigte - er mit seiner Art die ältere Boehmeria hirta Sw. (nicht Urtica hirta, wie W. schrieb) als Synonym und gab als Vaterland Mexico, Peru und die Antillen (d. i, Jamaica nach den Sammlernamen) an. In DC. Prodr. XVI. I. p. 235% endlich stellte er nach dem Gesetze der Priorität den Swartz- schen Namen als Phenax hirtus voran und zog dazu als Synonyma nicht nur seinen eigenen Ph. urticaefolius, sondern auch die von ihm nicht ge- sehene Procris urticaefolia Poir. Letzteres ist aber offenbar ein Irrtum, wie aus der Poiretschen Diagnose: feuilles minces, petioles presque aussi longs que les feuilles, stipules courtes linéaires aigues im Gegen- “ satz zu den 3—12 cm langen Blättern, die 2—6 mal länger sind als ihre Stiele, und den ziemlich langen, lanzettlichen lang zugespitzten Stipeln des Phenax hirtus (Sw.) Wedd. mit Sicherheit hervorgeht. Ausserdem ist dieser nur von Jamaica und dem Festiande bekannt, aber nicht von Hispaniola. Auch meine beiden kleinblättrigen P. granulatus und P. pauciflorus von Santo Domingo können nicht mit der Poiretschen Art identisch sein, da bei jenen die Blattstiele mehrere Male kürzer sind als die Blatt- fläche, ebenso wenig (aus demselben Grunde) P. haitensis Wedd. "Die Pflanze des Herbar Lamarck, die seit 1804 niemand wieder studiert zu haben scheint, muss daher eine besondere Art sein. Dass sie zu der Gattung Phenax gehört ist zwar wahrscheinlich, aber nicht sicher; nur eine genaue Untersuchung des Originals kann darüber Gewissheit verschaffen, 112. Phoradendron buxifolium (Lam.) Griseb, Plant. Wright. I in Mem. Amer. Acad. n. ser. VIII. 1 (1860) p. 191 (quoad synon. Lam., non quoad specimina laudata). — Viscum purpureum var. 8. L. Spec. II ed. II (1763) p. 1451. — V. buxifolium Lam. Enc. III (1789) p. 56; P. DC. Prodr. IV p. 280 (non A. Rich. 1845). — Dendrophthora buxifolia Eichl. in Mart. Fl. Bras. V. II (1868) p. 105 (quoad syn. Lam. et patriam S. Domingo, | caeteris excl,); Urb. in Engl. Jahrb. XXIV p. 67 (item): — Viscum baccis nweis racemosis, folus buxi luteis Plum. Cat. (1703) p. 17 et ed. Burm. p. 256 tab. 258 fig. 3 (excl. syn. Linn. et Catesb.). Hab. in Haiti in districtu Léogane ad Fond de Baudin versus locis montanis et aridis: Plumier (ex Lam.). Anm. In meiner Bearbeitung der westindischen Loranthaceen in Engl, Jahrb. 1. c. habe ich das Plumier-Lamarcksche Viscum buxifolium noch, allerdings schon mit Fragezeichen, zu Dendrophthora buxifolia Eichl. gezogen. Nachdem in den letzten zwei Decennien die Erforschung der Flora von Hispaniola ganz erheblich gefördert worden ist, bin ich zu der Überzeugung gekommen, dass diese zuerst von Grisebach aus- geführte Identifizierung eine irrige ist. Es sind seitdern mehrere Dendrophthora dort gesammelt worden, aber nichts, was mit der auf 166 | Jen. Urban. er Cuba offenbar recht häufigen D. buxifolia übereinstimmt. Wichtiger ne noch sind die Unterschiede der beiden Arten. Die Cubensischen Pflanzen — weisen an den Gliedern der weiblichen Inflorescenz nur zwei Blüten in zwei Reihen auf und besitzen nach Eggers Baccae luteae, während bei _ der Lamarckschen Art die weiblichen Blüten in vier distineten Reihen stehen und die Früchte nach Plumiers eigenen Angaben Baccae niveae sind. Ich bin jetzt der Meinung, dass in der Plumierschen Pflanze ein echtes Phoradendron und zwar wahrscheinlich P. mucronatum (P. DC.) Krug et Urb. vorliegt, von dem mir aus Hispaniola bereits 9 Standorte bekannt sind. Wenn bei diesem die Beeren ebenfalls weiss sind, so würde die Identifizierung einen hohen Grad der Wahrscheinlichkeit er- reichen. Leider geben aber weder die Autoren de Candolle und Eichler, dieser unter P, emarginatum (bei Duss in der Flor. Ant. franc. fehlt die Art), noch die Sammler über die Fruchtfarbe irgend etwas an. 113. Phoradendron rubrum (L.). Viscum rubrum L. wurde auf Viscum folus longioribus Nice rubris Catesb. Carol. II (1743) p. 81 tab. 81 (in Swietenia Mahagoni) gegründet und von Grisebach zu Phoradendron übergeführt, indem er Exemplare einer nach meiner Meinung ganz anderen Art, die ich P. quadrangulare (H. B. K.) benannte, damit verband; ihm folgten Hichler in Mart. Flor. Bras. V. 2 p. 120 und andere Autoren. Meine abweichende Ansicht Addit. IV in Engl. Jahrb. XXIV (1897) p. 36 und p. 42 stützte sich darauf, dass die Catesbysche Pflanze von den Bahama, deren Original im Nat. Hist. Museum zu London aufbewahrt wird, nach freundlicher Mitteilung des Herrn Dr. Rendle aus dem Jahre 1897 Rami inferne teretes, superne compressi und nach Catesby- selbst Baccae rubrae hat, während das, was Grisebach unter P. rubrum verstand, Rami tetragoni und nach allen Sammlern, die die Farbe der Früchte notierten, Baccae luteae vel flavae besitzt. Neuerdings kamen Fawcett und Rendle in ihrer Flora of Jamaica III (1914) p. 96 wieder auf die Grisebachsche Auffassung der Art zurück, schrieben dem P. rubrum Berries yellow or red zu und sagten von den Zweigen des Catesbyschen Originals: The stem is quadrangular, not terete and compressed, and the plant is identical with P. quadrangulare Kr. et Urb. Ich kann dieser Auffassung auch jetzt nicht zustimmen: die Baccae rubrae und das Fehlen des P. quadrangulare auf den jetzt sehr genau erforschten Bahamas sprechen entschieden dagegen. Wie das Resultat der Untersuchung des Originals durch Rendle im Jahre 1897 mit dem vom Jahre 1914 in Einklang zu bringen ist, vermag ich allerdings nicht zu sagen. | Die Richtigkeit meiner Darstellung wird aber noch durch folgendes erhärtet. Die mit P. rubrum (L.) nächstverwandte Art, das auf den Bahamas und Cuba verbreitete P. spathulifolium (Griseb.) Krug et Urb. I, c. p. 41, das neben den drehrunden und mehr oder weniger zusammengedriickten Internodien hier und da auch einzelne vierkantige besitzt, hat ebenfalls Baccae rubrae (Fortune Island: Eggers no. 3847, Cuba: Shafer no. 371) Be PS = a oes ER | ER antillanum. V. : 167 3 und kommt auf derselben Nährpflanze Swietenia Mahagoni (Cat. Island; _ Britton et Millspaugh no. 5867, Cuba: Shafer no. 371) vor. Ich möchte » aber jetzt, wo zahlreichere Exemplare mir vorliegen, noch einen Schritt weiter gehen und glauben, dass diese ziemlich polymorphe Art überhaupt BON nur eine breitblättrige Form der Catesbyschen Pflanze ist, Denn an _ manchen Exemplaren z. B. Shafer no. 371 und Britton et Millspaugh no. 5867 finden sich oberwärts ebenso oder fast ebenso schmale Blätter, wie sie Catesby abgebildet hat; andere Unterschiede, ausser in der _ Blattform, vermochte ich aber nicht festzustellen (vgl. Urb. I. c. p. 33). Schliesslich mag noch erwähnt werden, dass das dem P. rubrum (L.) ebenfalls sehr nahe verwandte P. haitiense Urb. auch auf Swietenia Maha- + goni wächst, während von den zahlreichen Exemplaren des P, guadran- _ gulare derartiges nicht bekannt ist. 114. Aristolochia rugosa Lam. Enc. I (1783) p. 252 (patria St. Doming. 1 ‚verisim. excl.); Poir, ibidem Suppl. I p. 457. — A. obtusata Sw. Prodr. (1788) p. 126 et Flor. Ill p. 1565; Griseb.! Kar. p. 77 et Flor. p. 300; _ Duchartre in DC. Prodr. XV. I p. 460; Duss! Flor, Ant. frang. p. 315. — Howardia obtusata Klotzsch in Monatsb. Akad. Wiss. Berlin 1859 (1860) pP. 612. — Aristolochia eurystoma Duchartre! in Ann. Sc. nat. IV ser, II (1854) p. 41 et in DC. Prodr. XV. I p. 447. — Aristolochia flore e viridi flavescente radice repente Plum. Cat. (1703) p. 5 et ed. Burm. p. 23 tab. 33 » — Liane fer a cheval Guad. Planta 26—5 m. Corolla ad faucem obscure rubra. Flor. _ Sept.—Mart., fruct. Jan., Mart. Hab. in Guadeloupe: Plumier (ex Lam.), Beaupertuis, Du- chassaing, in sylvis et fruticetis passim 150—600 m alt. e. gr. in Camp Jacob, Bagatelle, Gombeyre, Habitation La Josephine (Matouba), - Ravine de Belost prope Basse-Terre: Duss no. 2957, 3573, 4048. — Martinique ad Case-Pilote prope mare in fruticetis: Duss no. 4668. — - St. Vincent: Guilding (ex Griseb.). — Tobago prope Auchens Keoch in sepibus: Broadway no. 4393. — Ins. Carib.: Ponthieu (ex Sw.). Anm. Mit der Plumierschen Tafel stimmen die zitierten Exem- plare von den Kleinen Antillen in bezug auf Blattform, Blüte und Frucht 4 vollig tiberein. Auf diese Abbildung griindete Lamarck 1783 seine A. rugosa, ebenso Swartz 1788 seine A. obtusata; es ist also kein Grund q vorhanden, den Lamarckschen Namen, wie es (mit Ausnahme von - Poiret) bisher allgemein geschah, hintenanzusetzen und in die Synony- mie der letzteren zu verweisen. . Wie Duchartre dazu gekommen ist, dieselbe Art, die doch in guter Beschreibung und Abbildung ver- - öffentlicht war, unter neuem Namen noch einmal zu publizieren, ist mir _ rätselhaft. Lamarck gab aus den Plümierschen Manuskripten als Vaterland _ ausser Guadeloupe auch St. Domingue an. Nach meinen bisherigen Er- fahrungen über die Verbreitung der Arten von Gattungen mit sehr zahl- 3 reichen Endemismen auf den westindischen Inseln, wie Aristolochia, ist - dies sehr unwahrscheinlich; ich muss annehmen, dass hier ein 168 Ign. Urban. Gedächtnisfehler oder eine Verwechselung mit einer ähnlichen vielleicht — blütenlosen haitiensischen Art von seiten des Pater Plumier vorliegt. 115. Leptogonum Buchii Urb., spec. nov. Folia 1—3 mm longe pentane obovata v. anguste RE inferne 4 sensim in petiolum angustata, antice rotundata v. obtusissima, 4—5,5 cm longa, 2,2—2,8 cm lata, margine per brevia spatia alternatim reflexo — specie undulato-crenata. Flores 2—4 mm longe pedicellati. Perianthü — lobi exteriores anguste lanceolato-lineares, (in fructu) 7 mm longi, inte- riores lineares 5 mm longi, omnes sensim et longe acuminati. Fructus — 2,5 mm longus. E Arbor gracilis 3,3—6,6 m alta. Rami vetustiores teretes glabrati — cinereo-nigrescentes, cicatricibus ochrearum delapsarum annulati, apice « ipso foliosi. Ochreae vix 1 mm longae truncatae. Folia nervis : lateralibus utroque latere cr. 12 sub angulo 70—75° abeuntibus, supra — bene impressis et obsolete, subtus manifestius reticulatis, supra glabra, subtus ad nervos tenuiter breviterque pilosa, coriacea. Inflorescentiae — 5—10 mm longe pedunculatae, saepius supra pedunculum in ramos 2—3 divisae, 5—10®cm longae, arcuato-curvatae, villosae; bracteae « primariae breviter ovatae acutiusculae. Flores brunei villosi. Perian- thii segmenta basi ima inter se connata. Nux elliptico-oblonga trigona, | angulis prominentibus obtusis, stylis 3 perbrevibus linearibus coronata. Semen non visum. ; Hab. in Haiti in Morne Bonpere 600 m alt., m. Jun.: Buch no, 714. Obs. Altera species hujus generis ex eadem insula, L. domingense Benth., foliis oblongis v. oblongo-lanceolatis, basi obtusis, apice acutatis — 6—8 cm longis, 2—2,8 cm latis, subtus ad nervos brevissime patenti- pilosis, floribus sessilibus adpresse pilosis, perianthii lobis exterioribus — 3 mm longis discrepat. En, 116. Alternanthera peploides (H. et B.) Urb., comb, nov. — ZZecebrum peploides H. et B. ap. Roem. et Schult. Syst. V (1819) p. 517 (herb. Willd. no. 5064!), — Alternanthera achyrantha var, parvifolia Moq.! in DC. Prodr. XIII, II (1849) p. 359, — À. achyrantha Griseb.! Flor, (1859) p. 67 (p. p., non R. Br,). — A. repens Urb. Symb. IV (1905) p. 221 (p. p., non ©. Ktze.). — A. parvifolia Fawe, et. Rendle! Flor. Jam. II (1914) p. 139 Fig. 45. Hab. in Bahama (ex Gr.), Cuba (it.), Jamaica, Hispaniola (locus — speciminis typici), Portorico, St. Thomas, St. Croix, St. Martin, St. Bar- — thelemy (mus. Holm.), Saba, St. Eustache, Antigua, Guadeloupe, — Martinique, St, Vincent, Barbados, Amer. trop. et subtrop., Insulae Africae occid., Hispania. Anm. Der blaue Umschlagbogen im Herb. Willd. no. 5064 trägt die Aufschrift: „Habitat in St. Domingo“, das der Pflanze beigefügte Etiquette nur die Buchstaben X. Y. Eine derartige Nummerierung durch 2 Buch- staben als Verständigungsmittel findet sich im Herb, Willdenow nur bei Pflanzen, die ihm von Rudolphi als Dubletten einer in Paris er- « worbenen Poiteauschen Sammlung geschenkt waren (vgl. Urb. Symb. I … 95). Während sonst Rudolphi als Geschenkgeber auf den weissen u ei Sertum antillanum. V. 169 Bogen notiert ist, hat hier Schlechtendal bei der Montierung des Willdenowschen Herbars irrtümlicher Weise „Humboldt“ hinzugefügt. Daraus schlossen Roemer und Schultes, als sie aus demselben die noch nicht publizierten Arten ausschrieben (vgl. meine Gesch. des Bot. Mus. zu - Berlin-Dahlem p. 14), dass die Pflanze von Humboldt und Bonpland gesammelt werden sei, obgleich diese gar nicht in Santo Domingo gewesen sind. Dass wir in dem Original zu Illecebrum peploides in der Tat eine Poiteausche Pflanze aus Haiti vor uns haben, zeigt auch die vollständige Übereinstimmung desselben in Blattform, Art des Pressens, Altersfarbe usw. mit einem anderen Exemplar, das von demselben Sammler von derselben Insel sich im Herb. Krug et Urban befindet und wahrscheinlich aus demselben Rasen herrührt, 117. Pisonia brevipetiolata (Heim.) Urb., spec. nov. — P. discolor . Spreng. var. brevipetiolata Heimerl in Urb. Symb. VII (1912) p. 215. In Engl. Jahrb. XXI (1896) p. 627 unterschied Heimerl von Pisonia discolor drei Varietäten aus Hispaniola: var. «. latifolia gesammelt von Ehrenberg und Jacquemont, var. 8. intermedia von Eggers und var. y. longifolia von Ehrenberg. Die erste Varietät scheidet aus, da sie, wie Heimer! selbst 1914 festgestellt hat, mit Neea coccinea zusammen - fällt. Die var. 3. Eggers no. 1914 ist durchaus verschieden von den Pflanzen, welche Heimerl von Cuba und Jamaica unter diesem Namen aufführt, und ebenso die var. y. leg. Ehrenberg von den betreffenden Cuba-Pflanzen. Umgekehrt sind alle Exemplare von Hispaniola, von jenen zu Neea coccinea übergeführten abgesehen, unter sich völlig gleich und identisch mit der var. brevipetiolata Heimerl; sie stellen eine der Insel Hispaniola eigentümliche Art dar, deren Diagnose die folgende ist: Arbuscula 4 m alta v. arbor. Folia alterna, raro subopposita, 2—7 mm longe petiolata, oblongo-lanceolata usque obovato-elliptica, basi in petiolum angustata, apice obtusissima v. rotundata, magnitudine saepe in eodem ramo valde variabilia, 1—4 cm longa, 0,5—1,5 cm lata, nervis lateralibus nullis v. obsoletis, tenuiter coriacea. Inflorescentiae cum pedunculo 1—3,5 cm longae, panniculatae, pauciflorae, minute pilosulae, Flores sessiles, masculi: Perianthia obovata, ad basin versus contracta, 2mm longa, Stamina 6—7; filamenta usque 3,5 mm longa; antherae quadratae utrinque emarginatae. Germinis rudimentum 1,5 mm longum, apice brevissime fimbriatum. Flores feminei: Perianthia cylindracea, superne ampliata. 2,5 mm longa. Staminodia bene evoluta; antherae specie normales sed cassae. Ovarium anguste ovale. Stylus 1,5 mm longus; stigma exsertum solemniter fimbriato-lacerum. Anthocarpia elliptica, 5—6 mm longa, 2,3—2,5 mm crassa. Hab. in Haiti: C. Ehrenberg; Sto. Domingo: Bertero no. 549, prope Santiago ad Llano Rafael solo calcareo 300 m, fl. et fr. Majo: Eggers no. 1914, in prov. Barahona 0 m alt., fl. Aug.: Fuertes no. 366. Obs. P. discolor Spreng. (e Bahama, Cuba, Jamaica) foliis 5—15 mm longe petiolatis multo majoribus et praesertim latioribus, pinnatinervibus, PROPRES Ye Si a x a. u 170 Ign. Urban: Sertum nues Y. perianthiis masculis turbinatis 3,5 mm longis, fomineis ellipticis sub 3 apice constrictis 3 mm longis facile discernenda est. — “a 118. Clematis barahonensis Urb., spec. nov. R Dioeca. Rami vetustiores teretiusculi glabrescentes, hornotini sex- angulares pube brevi villosula albido-flava dense obsessi. Folia inferiora bipinnata, foliolis 11 v. 15, superiora plerumque biternata, foliolis 9; — foliola integra lanceolato-linearia v. latere altero v. utrinque inferne dentem < grossum v, lobulum triangularem gerentia 1 basi acuta v. obtusa, antice sensim acuminata, 1—2 cm, raro usque 3,5 cm longa, 3—7 mm lata, a margine anguste recurva v. revoluta, supra glabra, subtus praesertim ad nervos parce pilosa, chartacea fragilia, supra impresso-nervosa. Panni- culae 7—15 cm longae; pedicelli 0,8—1,5 cm longi. Alabastra mascula breviter obovata, dense breviter subadpresse pubescentia. Sepala 4 v. 5 elliptica, 6 mm longa, 2,5 mm lata. Antherae ovales obsolete apiculatae. ; a Toe ae Rami vetusti 1,5—2,5 mm crassi, internodiis usque 20 cm longis, pallescentes, annotini cr. 1 mm crassi purpureo-nigrescentes, internodiis er. 10 cm longis, hornotini albido-flavescentes, Folia petiolis 3,5—1,5 cm longis; foliola petiolulis terminalibus 3—1 cm longis, lateralibus brevio- ribus, e basi v. supra basin 3-nervia. Bracteae panniculae bipinnatae v. triphyllae, secundi ordinis trilobatae v. integrae. Flores albi (ex Fuertes) masculi: Filamenta usque 4 mm longa applanata. Ovaria glabra; styli inferne pilis erectis obsiti, superne glabri. | Hab. in Sto. Domingo prov. Barahona in via ad Rincon 20 m alt., m. Sept. flor.: Fuertes no. 1382. Obs. Ex affinitate ©. flammulastri Griseb. 119. Nectandra oligoneura Urb., spec. nov. Rami hornotini minute et adpresse pilosuli, cito glabrescentes. Folia 8—12 mm longe petiolata, elliptica usque oblongo-lanceolata, basi sensim v. subsensim in petiolum angustata, antice mediocriter acuminata, acumine obtusiusculo v. obtuso, 4—7 cm longa, 1,5—2,5 cm lata, nérvo medio supra leviter v. vix impresso, lateralibus utroque latere plerumque 3, supra tenuissime prominulis v. vix manifestis reticulo venarum nullo, subtus prominentibus obsolete v. tenuissime reticulatim conjunctis, coriacea, prima juventute minute et adpresse sericea, cito glabrescentia. Alabastra glabra. Flores 6 mm diametro. Ovarium glaberrimum, stylo aequilongum. . Rami teretes, hornotini superne plus minus angulati, Folia petiolis glabrescentibus, sparsa, subtus non domatiata, costis e nervo medio sub angulo 30—40° abeuntibus, margine anguste recurva, parum nitentia, Inflorescentiae 3—5 cm longae, folio breviores, pauciflorae, cymosae; bracteae deciduae; pedicelli er. 2 mm longi. Alabastra sphaeroidea 2 mm diametro. Perianthii tubus breviter turbinatus; segmenta ovata v. anguste ovata, subaequalia, 2 mm longa, apice obtusissima v. rotundata. Antherae apice truncatae. io. nt oe a, A dors. os . LEE, en AR = Ya = ’ £ 54 F. Fedde: Icones Plantarum Koisikavenses. at Hab. in Sto. Domingo prov. Ben prope Consuelo in sylvis | densis, m. Nov. flor.: Taylor no. 190. Obs. Affinis N. exaltata Mez (e Cuba) ramis hornotinis, petiolis _ atque pedunculis bene -pilosiusculis, foliis 4—7 mm longe petiolatis, sub- tus domatiatis nervo medio supra prominente, lateralibus utrinque 4—5 supra prominulis bene conspicuis, utrinque manifeste reticulato-anastomo- - santibus, inflorescentiis panniculatis, pedicellis et floribus duplo minoribus, … alabastris minute pilosulis, perianthii segmentis antice minus obtusis . omnino diversa est. 120. Bombax Tussacii Urb., nom. nov. — B. heptaphyllum Tuss. Flor. … des Antill. IV (1827) p. 39 tab. 14 (non L., nec Cav. nec Vellozo). — _ Fromager Hait. ) Arbor ingens usque 20 m alta, usque 3 m diametro; cortex tuber- - culis conicis acutissimis armatus. Foliola 5 v. 7 oblonga acuminata. Flores in pedunculo terminali 2—3. Calyx campanulatus, lobis 3 antice rotundatis. Corolla purpurea; petala anguste ovata acuminata, extrin- - secus velutina. Stamina numerosa, in fasciculos 5 inferne inter sese _ connatos collecta, filamentis rubris. Capsula lignosa oblonga 5-valvis polysperma, intus lana farcta. Hab, in Haiti passim: Tussac (ex ipso). Obs. I. Arborem similem floribus albis cl. Tussac in eadem insula prope St. Mare observavit. Obs. I. B, heptaphyllum L. (1763) est BD. septenatum Jacq. (1760, ex Nova Granata); B. heptaphyllum Cav. (1788) est B. malabaricum P. DC. (1824, ex Asia austro-orientali); B. heptaphyllum Vellozo (1825) est species brasiliensis botanicis hodiernis incognita. “7, t=. = ‘Ai aa co a i | Pau | J A 4 3 XXV. Species novae ex ,lcones Plantarum Koisikavenses“, = Band | (1912—1913) ed. J. Matsumura. à - Compilavit Pr. F. Fedde. | 1. Vaccinium japonicum Mig. var. ciliare Matsum. 1. c. I (1912) p. 57, pl. 29. — Frutex humilis. Petiolis, pedicellis, calycibusque brevi glan- duloso ciliatis. Folia alterna ovata v. oblonga acuta margine argute _ serrulata, serris apice ciliatis. Flores axillares solitarii bracteatis. Calyx F 4-dentatus. Corolla campanulata ultra medium 4-partita, segmentis _ linearibus sub anthesin fere ad basin liberis omnio revolutis. Sta- mina 8. Ovarium inferiore 4-loculare, stylus filiformis, ovulis in loculo - numerusis. Bacca ignota. — Nippon: Kasugayama, prov. Yamato. — S. Komatsu.. 2. V. Myrtillus L. var. Yatabei (Makino) Matsum. et Komat. |. c. I (1912) p. 61, pl. 31. — V. Myrtillus L.; Matsum. in Nikko shokubutsu - mokuroku 69. — V. Yatabei, Makino in Tokyo Bot. Mag. (1901) 141. — ] ; Suffrutex pygmaeus ramulis quadrangulatis glabris viridibus, Folia alterna ‘ 5 5 = 173% - FE. Fedde. chartacea ovata v. orbicularia ovata margine serrulata. Flores solitaria — axillares, foliis coaetanei, pedicellis brevissimis apice articulatis, Calyx- À limbus minutus 5-lobatus. Corolla pallida urceolata v. globoso-urceolata — 5-sulcata, limbo 5-dentato, dentibus minutis reflexis. Stamina 10, fila- — mentis glabris. Ovarium globosum 5-loculare. Bacca rubra. — Nippon ~ media: Nikko. — S. Komatsu. | 3. Enkianthus Matsudai Komat. 1. c. I (1912) p. 65, pl. 33. — Frutex ramosus, ramulis elongatis-glabris cineraceo-fuscis. ‘Folia membranacea À oblongo-elliptica utrinque acuta minute incurvato-serrulata, supra costis | et nervis sparse ciliatis, subtus ad costas basi valde prominentia, ferru- 4 gineo-hirsuta. Racemi terminales pedunculati, pedunculis nutantibus — ferrugineo-tomentosis. Calyx 5-partitus, segmentis ovatis apice valde — acuminatis margine minute serrulatis. Corolla rubra lato-campanulata 5-loba, lobis apice 3-lobulatis, lobulis mediis minoribus. Stamina 10 inclusa, filamentis crassis leviter recurvis, antheris retrorsum pendulis. Capsula ignota. — Nom. Jap. ,,Chichibu-dodan*. — Nippon media: Chichibu. — S. Komatsu. 4. Diplazium Matsumurae (Christ) Matsumura 1. c. I (1912) p. 87, pl. 44. — Asplenium Matsumurae, Christ in Tokyo Bot, Mag. (1910) 241. — A. Wightianum, Wall. var. microphyllum, Bedd.; Matsum. et Haya. Enum. Pl, ~ Formos. 607. — Rhizoma breve, erectum. Stipites. fasciculati, versus basin paleis subulatis minutis vestiti. Frondes subcarnosae, oblongae, — simpliciter pinnatae, apice pinnatifidae; pinnis numerosis, lanceolatis, acuminatis, basi inaequalibus, basi anteriore auctis, brevissime petiolatis, margine crenulatis, versus apicem dentatis, costis subtus prominentibus, venis numerosis, simplicibus. Sori lineares, saepe dilazoidi, numerosi conferti, mediales. — Formosa, — S. Kodama. 5. Viola dissecta Ledeb. var. albida (Palib.) Nakai 1. c. I (1912) p. 93, pl. 47. — V. albida, Palib. Consp. Fl. Kor. I p. 31, t. II f. 2, Nakai, Fl. Kor. I p. 68 — V. dissecta Ledeb. var. chaerophylloides (Regel) subvar. albida (Palib.) Makino in Tokyo Bot. Mag. XXVI (1910), p. 155. — Flores ut in tabula, patens mense Aprilio v. Maio. Folia glaberrima ovata v, ovato-lanceolata basi sinuata, margine incurvato-serrata. Folia post anthesin valde accrescentia, Lamina haud raro 12 cm longa 8 cm lata, Capsula anguste lanceolata. Pedunculi capsuliferi 8—25 cm longi. Radix perennis alba. — Kyöng-geui (Korea). — T. Nakai. 6. Clematis oligantha Nakai 1. c. I (1912) p. 95, pl. 48. — C. recta L. var. mandshurica (Maxim.) f. pauciflora 0, Kuntze Monogr. Clemat, in Verh. Bot. Brand. XXVI p, 114; Nakai, Fl. Kor. II p. 426. — C. recta L, var. mandshurica Maxim, in Nakai Fl. Kor. I p. 9 pp. — C. brachyura Cat. PI. Herb. Sei. Coll. Imp, Univ. p. 271. — Flores axillari v. terminali 1—3, Sepala 4 rarius 5—6, glabra oblongo-elliptica v. obovato-elliptica v. ob- longo-obovata, Stamina numerosa, connectivo haud producto. Pistilla pauca villosa, Carpella glabra v. pilosa eximie alata ecaudata. Caulis arcuato-reflexus v. erectus, lucidus valde striatus. Folia pinnata lucida, Icones Plantarum Koisikavenses. 173 _ segmentis lateralibus 1—2 jugis. Segmenta foliorum ovata v. rotundata _ utrinque acuta v. acuminata. — Manshuria et Korea. — T, Nakai. 1. Luzula campestris DC. var. lutescens Koidz. 1. c. I (1912) p. 105, pl. 53. — A var. debili Vel. differt: tepalis dorso leviter castaneis, mar- _ ginibus membranaceis, in fructu brevioribus. A var. audetica, Celak. - differt: tepalis non intense castaneis, in fructu omnibus brevioribus: _ capsulis lutescentibus; seminibus oblongis, carunculis majoribus; caulibus _ plerumque tenuioribus. — Caules pauci tenues sed stricti, 10—40 cm alti, 1 mm lati. Folia ciliata 3—5 mm lata. Inflorescentia umbelliformis; eapitula 1—6, sphaeroidea 1—5 flora; bractea infima inflorescentiam non - superans. Tepala fere aristata, marginibus membranaceis, aequilonga, dorso pallide castanea vel toto pallida. Fructus lutescens, tepala superans. Semina oblonga, ferrugineo-rubra; caruncula circ. 1, semina superans. — Nippon media et Shikoku. — G. Koidzumi. 8. Streptopus streptopoides (Ledeb. sub Smilacina) Koidz. |. c. I (1912) p. 107, pl. 54, var. atrocarpa Koidz. |. c. I (1912) p. 107. — Fructus _ epicarpiis nigricantibus. — Nom. Jap. „Kuromi no-takeshima-lan nov.“ — - Prov. Shinano, Ontake (Kiso). 9. Cacalia nantaica Komat. I. c. I (1912) p. 119, pl. 60. — Herba annua glabra 25—40 cm alta, Caulis simplex. Folia deltoideo-hastata basi subcordata v. truncata, dentato-serrata, supra punctato-ciliata subtus ad venas minute crispulo-pubescentia. Capitulae laxe racemosi pedicellis - gracillibus. Involucrum?obovoideum. Squamae involucri 8—10 lineari- - lanceolatae acutae. Flosculi numerosi, squamis involucri brevioribus. Pappi albi. Achaenia oblongo-ovoidea, — Nippon media. — S. Komatsu. _ 10. Salvia (§ Drymosphace) trisecta Matsum. ]. c. I (1912) p. 125, pl. 63. — Herba parse pilosa, hispidula, internodiis foliis brevioribus. Folia radicalia ..., caulina opposita, longe petiolata trisecta; foliola saepius inaequalia, terminali multo majore, oblongo, apice acuminato, lateralibus minoribus, lanceolatis, omnia sessilia, irregulariter serrata, utrinque parce pilosa. Flores flavi, magni, in racemos terminales dispositi, verticilli _ 2—4, breviter pedicellati, bracteis amplis. Calyx hispidulus. Corollae tubus intus transverse annulatus. Stamina inclusa, filamentis glabris Nuculae immaturae glabrae, nudae. — Monte Ködzu, prov. Awa, Shi- koku. — Y. Kudo. 11. Deutzia hebecarpa Nakai I. c, I (1913) p. 127, pl. 64. — Ramus ‚glaberrimus. Folia opposita ovata brevipetiolata. Lamina 7—8 cm longa . 4—5 cm lata, supra minutissime stellulata, subtus pubescens. Petiolus 3—4 mm longus pubescens. Inflorescentia terminalis paniculata pu- bescens, ambitu elongato-conica. Flores ignoti. Capsula globosa pubescens, 3—4-locularis a basi dehiscens. Styli 3—4 persistentes. — _ Specimina testa 3. Haec species adhuc cum D. scabra confusa est, « simulansque ejus formae macrocarpellatae, sed inflorescentia et folio pubescente, foliorum forma exqua bene distinguenda. — Nippon: insula … Oki: circa pagum Tsubamemura, — S. Hori, 17. VIII. 1881. " 7 x 2 a CAUSES + # N > Aa Re rt J SIE “ 27 ee a ae? 4 — ee ‘ ‘ Tr LE ot , M de: = ae rad! es ai 174 F. Fedde: icones Plantarum Koisikavenses. 12. Peucedauum Makinoi Nakai 1. c. I (1913) p. a ee PS cartilagino-marginatum Makino in sched. Herb. Imp. Univ. Tokyoense, p. p.; — Yabe, Rev. Univ. p. 100, p. p. — Radix incrassata. Caulis glaber, tantum sub nodos adpressissime puberulus. Folia bipinnata cartilagino-marginata. Involucrum sub radios nullum. Flores minimi albi. Vittae commissurae utrinque 2, laterales utrinque 2, dorsalis utrinque 1. Alae nerviformes 4 _haud elevatae. — Et haec species et sequens a dom. T. Makino et | Y, Yabe ut pro eandem speciem habitu sunt. Sed inter sese toto differt, — Kiusiu: prov. Bungo, Sept. 1880 (R. Yatabe et J. en): Monte Aso prov, Higo, 28. Aug. 1901 (Y. Yabe). 13. Angelica confusa Nakai 1. c. I (1913) p. 133, pl. 61. — Peuce- danum cartilagino-marginatum Makino in sched. Herb. Imp. Univ. Tokyoense, p. p.; Yabe, Rev. Umb, p. 100, p. p. — Caulis 3—4 pedales glaber. | Folia caulina pinnata aut ternata nunquam bipinnata, proxime serrata, à margine cartilaginea. Inflorescentia ramosa. Involucrum sub radios nullum. Flores albi. Petala caduca. Alae dorsales elevatae. — Planta Coreana Angelica crucifolia huic proxima est, et praesertim a dom. Y. Yabe et a me pro hac commixta, sed illius folia grossius serrata et segmenta vulgo latiora sunt. — Kiusiu: prov. Hiuga, 5. VII. 1882 (R. Yatabe et J. Matsumura).*— Nippon: prov. Yamato, 28. VIII. 1888 (T. Mori). i | 14. Diplazium simplieifolium Kodama 1, c. I (1913) p. 135, pl. 68. — Rhizoma longe repens. Stipites remoti, versus basin paleis minutis, brunneis, lineari-subulatis vestiti. Frondes glabrae, chartaceae, angustato- oblongae, apice acuminatae, acutae, basi obtusae, margine repandae, costis subtus prominentibus, venis furcatis, venulis arcuatis marginem non attingen- _tibus. Sori lineares, mediales, interdum diplazoidi, indusio membranaceo, integro. A D, lanceo Pres) differt frondibus latioribus, basi non at- tenuatis, obtusis, paleis minutis, brunneis, — Nom, Jap. „Hiroha hera- shida“. — Prov. Yamashiro, — S. Kodama. 15. Rhodendron Nakaii Komat. I. c. I (1913) p. 145, pl. 73. — Rami divaricati, ramulis gracilibus, Folia longe petiolata oblanceolata, apice obtuso-mucronata, basi attenuata, coriacea, supra atro-viridia, subtus © ä cineraceo-tomentosa. Flores terminales 7—10 corymboso-umbellati, pedunculis elongatis pubescentibus. Calyx 5-dentatus. Corolla alba campanulata, lobis anguste ovatis margine roseis. Stamina 10, filamentis — inaequalibus. Ovarium 5-loculare dense glanduloso-pilosum. Capsula — ignota. — Nom. Jap. „Fuchibeni-shakunage“. — Nippon: Nikko, — Frutex circ. 4—5 ped. alt.; petiolus 2—3 cm longus; folia 8—13 cm longa, 2—3,5 cm lata; pedunculus 2,5—3,5 cm longus. — Komatsu. 16. Eriocaulon (Spathopeplus) Takae Koidz. I. ce. I (1913) p. 157, p. 79. — Species insignis; sepala floris foeminei spathaceo-comata; bracteae involucrantes discum parum superantes; pedunculi tenues capilliformes; capitula glabra parva obconica; folia angustissima. — Humilis vix 12 em alta, glabra, Folia 2—5, caespitosa, lineari-subulata, acuminata, pellu- cida, 1—4,5 cm longa, basi 0,5—1,5 mm lata; pedunculi 1 vel 2, erecti; = | Vennischte | neue Diagnosen. ; | vaginas 9-25: em longae; capitula obconica 4 mm longa vertice circ. | mm lata; bracteae involucrantes uno capitulo 2—4, oblongae obtusae | uninerviae prope apicem minute denticulatae, dixum paullo superantes; 4 er flores © stipantes ovatae acutae versus apicem minute denti- _culatae; bracteolae fl. & obovato-oblongae acutae sursum minute denti- - culatae; omnes glabrae uninerviae; receptaculum glabrum. Flores ¢ in uno capitulo sex, sepala 3 omnino connata obovata antice truncata ‘ minute denticulata, obseuriter trinervia; petalorum tubus lobis 3 brevissi- … mis, filamentis adnatis apice uniglanduliferis; glandulis nigris, carpellis - sterilibus 3 nigris. Flores © in uno capitulo quatuor, sepala 3 in - spatham distincte vel obscuriter trilobatam antice minute fimbriato- . denticulatam ambitu orbientarem utrinque truncatam connata; petala 3, uno altero longiore, omnia uninervia anguste spathulato-oblonga utrin- — que attenuata, apice emarginato-lobulata, sino uniglandulifera, lacinulis apice truncatis minute paucidenticulatis. — Nom. Jap. „Adsuma-hosikusa“ _(nov.}. —.Prov. Iwasiro: ad vulcanum Takayama (Adsumasan). 17. Dryopteris pseudo-erythrosora Kodama I. c. I (1913) p. 165, pl. 83. — Stipites fasciculati, paleis ferrugineis lanceolatis acuminatis, margine fimbriatis densissime vestiti. Frondes oblongo-deltoideae, acuminatae, herbaceae vel papyraceae, bipinnatae, rachibus costisque paleaceis, paleis - costis basi bullatis; pinnis oblongo-lanceolatis, acuminatis; pinnulis - numerosis, oblongis breve petiolatis, basi subauriculatis, superiore trun- - Catis, inferiore obliquis, apice obtusis, margine subintegris vel crenato- © serratis; venis pinnatis. Sori numerosi, mediales, demum inter sese sub confluentes. Indusium orbiculari-cordatum, maturum contractum, margine - integrum. A D. erythrosora var. obtusa, Makino differt, soris non costis _ approximatis, stipitibus paleis fimbriatis densissime vestitis. — Nom. Jap. __ ,Saikoku-benishida*. — Prov. Ise; Prov. Awa (Shikoku). — S. Kodama, w 7 | XXVI Vermischte neue Diagnosen. - 1067. Eucalyptus Stricklandi J. H. Maiden, in Journ. W. Austr, Nat. - Hist. Soc, IH. (1911), p. 175. — Probably a shrub, but no particulars - furnished. Branchlets glaucous. Juvenile leaves not seen. — Mature leaves pale dull green on both sides, afterwards glossy on both sides, coriaceous, thick, petiolate, lanceolate (thefew leaves seen up to 10 cm long and 2—3 cm broad). — Flowers. — The buds three to six in the umbel as seen, sessile on a very broadflat peduncle 1—1,5 cm long. . Opercula nearly ovoid, the calyx-tube markedly expanded at the line of junction forming a well-defined ridge, and forming an ,egg-in-egg-cup“ arrangement. Calyx-tube of about the same length as the operculum (1 cm) ridged and flattened so that two of the ridges almost form wings. — Long narrow anther, with long _ narrow gland, filament nearly at base; is related to E. incrassata as “ regards anthers. Filaments dry red, — Fruits. — Sub-cylindrical, very + # “a > 176 _ Vermischte neue Diagnosen. we slightly urceolate, two equidistant sharp low ridges or wings, sessile, about 1,5 cm long by 1 cm in diameter, rim grooved and narrow, valves (4 in the specimens seen), with their tips below the orifice. — Western _ Australia. — The closest affinity of this species is to Z. grossa F. v. M. from which it differs in the peculiar shape of the buds, and to a less exstent in the fruits. The filaments of the new species dry red, while : they appear to always remain yellow in E. grossa. — I cannot see my way to assume that it is a variety of that species, IR | 1068. Eucalyptus Griffithsii J. H. Maiden, 1. c., p. 177. — A large White Gum, attaining a trunk diameter of two feet, timber reddish- brown in colour and esteemed for fuel. — „White Gum“ magnus, foliis | juvenibus angustis, glauco-viridibus concoloribus, venis obscuris praeter costam mediam. Follis maturis confertis angusto-lanceolatis vel lanceo- latis, 10 cm longis, 2 cm latis, petiolo 2—3 cm longo eodem colore utraque pagina, margine calloso, venis lateralibus plumosis. — Gemmis apicibis planis costatis duabis costis fere in alis dilatatis, floribus ternis, antheris magnis longisque, a tergo glandula ovale. Fructibus magnis conoidis, valvulis aperte exsertis, margine plana. — Western Au- stralia: The type comes from Kalgoorlie, where, as a large tree, it is now very scarce, because of the great demand for timber of every kind for the mines and for ordinary domestic purposes all over the Eastern Goldfields. — E. Griffithsii is referred to in part iv of my „Critical Re- vision“ as a form of E. incrassata, with blunt opercula and large sub- conical fruits. Figured at 5a to 5d of plate 15 of that part. — It belongs to the E. incrassata series as regards anthers, and that affinity is borne out by examination of other morphological characters. It is, however, sharply separated from that species by the narrow juvenile foliage. — Its closest affinity appears to be Z. corrugata, Luehmann, from which it is sufficiently separated by the more numerous and more accentuated corrugations of the buds and fruits and the smaller fruits of E. corrugata. 1069. Eucalyptus occidentalis Endl. var. macrandra J. H. Maiden, 1. "PAS p. 187. — E. macrandra F. v. M. — Western Australia: Forms a thicket of Marlock 4—8 feet high on a slope of Gaalgugup Hill, Kalgan Plains, — Suckers bright green on both sides, ovate acuminate, appar- ently similar to those of E. occidentalis. — Branches brittle. Very long opercula, bulging a little at the top. — Fruits conoid, slightly angled, not urceolate or scarcely so, usually three valved, capitate or with very short pedicels. Tips of valves not exsert, or only slightly so. — „E. macrandra F. v. M.“ (B. Fl. III, 235) is an extreme form of E. occidentalis, exhibiting elongated calyces on hardly any stalklets: with very long stamens, and generally smaller fruits with very short fruit valves“ („Eucalyptographia“, under Æ, occidentalis), 31. Mai 1918. . Diese Nummer bildet einen Teil der Nr. 422—426 des „Reper- : torium specierum novarum“. Für die Sonderbezieher des „Reper- i torium Europaeum“ gelten die Zahlen in Klammern (Kapitel, Seiten Bu. Bogen). >. Fedde. XXVII. (LXI.) Neue Bastardkombinationen im Genus Chenopodium. Von Paul Aellen (Basel). \ (Originaldiagnosen.) 1. Chenopodium album x leptophyllum = x Ch. leptophylliforme Aellen hybr. nov. Planta dense albo-farinosa vel glabrescens. Caulis viridis, albo- striatus. Folia 2—6 cm longa, 1—1,5 cm lata, longipetiolata, ad basin longe = rectilineo-attenuata, late ovali- vel rhombico-lanceolata, trinervia, nervis principalibus manifeste ramosis, supra luteo-viridia, infra obscuriora, - adulta infra glabrescentia, juvenilia dense griseo-farinosa raro glabra, infra medium dente manifesto (in foliis supremis saepe 0), supra quem | usque ad apicem attenuata, acuta (raro obtusa), manifeste mucronata. _ Glomeruli dense griseo-farinosi, habitu ut in Ch. leptophyllo. Elsass: Schutt bei St. Ludwig, Nov. 1913. — Basel: Hühnerhof am Wiesendamm!). Juli 1915 und Areal der Badischen Lagerhäuser, August 1917. | Ändert ab: var. glabrum Aellen var. nov. — Folia omnia infra subglabra, ._ glomeruli virides paulum farinosi. RR Basel: Strassenschutt am Wiesendamm, August 1917. Man ist versucht, sehr schmalblättrige, stark grau-weisslich be- - stäubte Formen von Ch. album, besonders wenn der Bau der Blütenstände mit demjenigen von Ch. leptophyllum übereinstimmt, als dieser Bastard- - formel entsprechend zu deuten. Diesen Formen fehlt aber der charak- 1) Näheres über die Art des Standortes s.: P. Aellen: „Beiträge zur Basler Adventivflora“ in Allg. bot. Zeitschr. XXII (1916) p. 67. Die daselbst - (p. 70) als Ch. album X leptophyllum erwähnten Pflanzen von den Standorten _ Uferstrasse (leg. Weber) und Birsfelden sind schmalblättrige Ch. album-Formen. Repertorium specierum novarum. (31. V, 1918.) 12 (17) 258 - : : ; u teristische, einzige Zahn im unteren Drittel des Blattes nde wenn dieser an den oberen Blättern des Bastardes fehlt, durch das gegen die Sa 3 und den Stiel gleichmässig verschmälerte Blatt verschieden), die deutlich ausgeprägten wenig verzweigten drei Hauptnerven, überhaupt 4 die einfache Nervatur des Blattes. Gestiitzt auf das vorliegende Material des Bastardes habe ich die Ansicht gewonnen, dass die Bastarde, bei — denen Ch. leptophyllum (typ.) beteiligt ist, stets breitere Blatter besitzen, als sie das typische Ch. leptophyllum aufweist. Dies mag bei der Er- — mittelung von Ch. album x leptophyllum-Hybriden wegleitend sein. | 2. Chenopodium hircinum x leptophyllum = x Ch. en À Aellen hybr. nov. Re Habitu exacte intermedium inter parentes. Planta usque ads 1 m} alta, multis ramis distantibus, trimethylaminum olens, densealbo- -pulverulenta. Caulis viridis, luteo-striatus. Folia inferiora mediaque magna usque — ad 5 cm longa, 2,5 cm lata, triloba, basi marginibus rectis vel concavis in petiolum attenuata. Lobi laterales angustissimi fere horizontaliter distantes, saepe denticulati. Lobus medius longissime protractus, edentatus vel apicem versus plerumque in alterutro tantum latere dente unico praeditus, aequaliter attenuatus, acuminatus, manifeste mucronatus. Folia superiora sagittata, suprema minima, integra, marginibus + pa- rallelis, Folia supra laete viridia, infra obscuriora, omnia imprimis | superiora densissime albo-farinosa. Glomeruli (juveniles) non satis noti, Kanton Solothurn: Komposthaufen der Kone in. Derendingen, August 1917. Unterscheidet sich von dem sehr ähnlichen Ch. album x ER durch den sehr lang vorgezogenen, zahnlosen Mittellappen, durch die schmalen zahnartigen Seitenlappen und die sehr starke, weisse Be- stäubung. Durch diese Merkmale fällt die Pflanze am Standort dem ~ Beobachter zuerst als Ch, leptophyllum in-die Augen; deshalb auch die ~ Benennung: pseudoleptophyllum. . a 3. Chenopodium Berlandieri (typ.) x leptophyllum var. ERDE folium = x Ch. Binzianum !) var. obtusum Aellen var. nov. Ch. Binziano simile, sed tota planta minus farinosa, folia iriforidie mediaque subglabra, acumine lato obtuso praedita, superiora late ovali- lanceolata, Basel: Ehemaliger Hühnerhof am Wiesendamm, Juni 1915 und 1917. Da die mittleren Blätter dieses Bastardes verglichen mit denen von Ch. Binzianum durch eine viel breitere, stumpfere Spitze ausgezeichnet und die oberen deutlich schmal- bis ovallanzettlich (nicht nur schmal- — lanzettlich) sind, bezweifle ich heute nach näherer Prüfung den Anteil der … var. oblongifolium von Ch, leptophyllum an dem a. a. 0. beschriebenen Ch. Binzianum und reduziere die Formel auf Ch. Berlandieri var. farino- sum x leptophyllum. 1) X Ch. Binzianum Aellen et Thelluug hybr. nov. in Allg. bot. = Zeitschr. XXII (1916) p. 70 (= Ch. Berlandier var. farinosum X leptophyllum var. oblongifolium). had ET 5 he. 5 à = ù Ein neues Epilobium. Ree “os “4, Chenopodium (hireinum x striatum) x album = Ch. Haywardiae 1) x al- a = x Ch. basileense Aellen hybr. nov. — B Planta magna, valida, trimethylaminum olens. Caulis viridis, pur- ere Folia 5—6:2 cm, inferiora mediaque manifeste triloba, in medio vel supra lobis lateralibus plerumque divisis praedita (quo foliis basi longa subconvexa in petiolum attenuatis). Lobus medius foliorum u - inferiorum marginibus parallelis, mediorum inaequaliter attenuatus, denti- . bus inaequalibus erosus. Nervi pauci, valide prominentes. Folia superiora late lanceolata, lobis lateralibus obscuris subdentata, suprema anguste _ lanceolata marginibus = parallelis integerrima. Omnia folia infra laete - Viridia, supra obscuriora, glabra vel suprema subfarinosa, margine pur- _ pureo. Glomeruli ut in Ch. albo f. cymigero. Basel: Strassenschutt am Wiesendamm, Sept. 1917. ] Die Erzeuger Ch. hircinum, striatum, ja selbst Ch, hircinum x striatum®) - treten seit mehreren Jahren, früher zahlreich, jetzt nur noch vereinzelt _ am betr. Standort auf. XXVIII. XI). Ein neues Epilobium (E. Graebneri) = aus Westrussland. Er =... Von Dr. K. Rubner (Bialowies). (Originaldiagnose.) Epilobium Graebneri?) Rubner nov. spec. Wurzel einfach, zumeist gedreht; am Wurzelhals entstehen zur - Sommerszeit kleine unterirdische, kaum verlängerte Knospen mit flei- - schigen Niederblättern, die späterhin allmählich ergrünen und als … Rosetten an die Oberfläche gelangen; in diesem Stadium sind die Nieder- blätter laubartig, rot überlaufen, oben dunkelgrün, unten mit deutlichen | Adern versehen und mit kleinen, schwieligen Zähnchen besetzt. Stengel aufrecht oder bogig aufsteigend, einfach oder ästig, vor der Blütezeit … mit nickender Spitze, unten kahl, obenhin etwas angedrückt behaart, im 4 1) X Ch. Re atordine Murr hybr. nov. = a x striatum in Allg. bot. Zeitschr. XX (1914) p. 25. 7 2) Vergl. A, Binz: „Ergänzungen zur Flora von Basel“ in Verh. nat.forsch. “4 Ges. Basel, Bd. X XVI (1915) p. 208. 3) Benannt nach Professor Dr. Paul Graebner, Kustos am bota- nischen Garten Berlin-Dahlem, der im August vergangenen Jahres zum A ‚Studium der Flora in Bialowies weilte. 12 617) 1807 K. Rubner: Ein neues Epilobium __ 260 Blütenstand mit eingemischten Drüsenhaaren, mit à “herablaufenden Linien versehen und dadurch etwas kantig. Blätter dünn, freudig grün, unregelmässig deutlich gezähnt, oberseits kahl, unterseits am Rand und am Mittelnerv etwas flaumig; die untersten Blätier länglich oder eiférmig länglich, die mittleren eiförmig oder elliptisch-eiformig, die obersten schmäler, sämtlich deutlich gestielt. Knospen eiförmig, plötzlich kurz zugespitzt. Blüten klein, kaum länger als der Kelch, rotlila-farben. Kelchzipfel schmallanzettlich; Kelchröhre angepresst gräulich behaart. Narbe keulenförmig, allmählich in den Griffel verschmälert. Kapseln angepresst behaart. Samen länglich, beiderseitig verschmälert, an der Spitze mit einem durchscheinenden Anhängsel; Samenschale papillös. (Radix simplex, plerumque tortuosa, ad collem aestatis tempore turiones, vix elongatos edens, foliis innoratoriis, kataphylloidei carnosis, denigue rosulato-patentibus et gradatim virescentibus obsita; folia innova- toria denique subfrondosa purpurascentia, supra obscure viridia, subtus : valde nervosa, denticulis parvis callosis munita. Caulis stricte erectus vel arcuato-adscendens, simplex vel ramosus, ante anthesin apice nutans, inferne glaber, superne adpresse pilosiusculus, in inflorescentia pilis glandulosis patentibus immixtis, subangulatus, lineis, prominentibus 2—4 notatus. Folia tenuia, laete viridia, irregulariter manifeste petiolata, supra glaberrima, subtus ad marginem et ad nervum medium puberula; infima oblonga vel ovato-oblonga, intermedia ovata vel elliptico-ovata, floralia angusta, omnia manifeste petiolata. Alabastra ovoidea, breviter abrupteque apiculata. Flores parvi, petalia calyce parum longiora, roseo lilacina. Calycis lacinia anguste lanceolata; tubus adpresse canescens. Stigma clavatum, in stylum sensim attenuatum. Capsula adpresse pilosa. Semina angusta, utrinque attenuata, apice appendiculo pellucido obsita; testa papillosa.) : Fundort: Westrussland, im Urwald von Bialowies zwischen Brest- Litowsk und Bialystok auf Waldschlägen häufig und verbreitet. Meist in Gesellschaft mit anderen Weideröschen, wie E. palustre, obscurum und montanum, seltener mit E, parviflorum und roseum. Es ist m. E. sehr wahrscheinlich, dass der Bialowieser Urwald nicht die Westgrenze von E, Graebneri bildet, sondern dass es noch weiter nach Westen zu verbreitet ist; es wäre doch sonst sehr auffallend, dass es in Bialowies ein so häufiges Vorkommen aufweist. Was die systematische Stellung von E, Graebneri anlangt, so gehört es seinem Habitus nach zu der sogenannten Tetragonum-Gruppe, zu der man E, obscurum, adnatum, Lamyi und roseum rechnet. Durch seine Samen jedoch unterscheidet es sich scharf von dieser Gruppe und müsste zu den „Palustriformes“ gerechnet werden: Jedenfalls ist es eine „gute Art“, die mit keiner der bekannten Weidenröschenarten zu ver- wechseln ist. Vermischte neue Diagnosen. | 181 261 ~ 7 XXIX, (LXIII). Vermischte neue Diagnosen. 180. Sorbus subsimilis Hedlund in Nyt Mag. Naturvid. LII (1914), - p. 257. — Arbor sat magna foliis supra obscure viridibus, subtus albo- wie tomentosis, pagina folii evoluti reteque nervorum oculis armatis pro majore parte per tomentum visibili, oblongo-ellipticis vel obovatis, ad basin late cuneatis, circiter 114-plo longioribus quam latis, obtusis, nervis lateralibus circiter 8—9 in latere alterutro praeditis, omnibus — tam ramulorum abbreviatorum quam elongatorum — breviter incisis, lobis sub- obtusis, plerumque brevioribus quam latis, serratis, margine interno inte- gerrimo vel passim una serratura praedito, serratura terminali loborum lata et - abrupte acuminata, corymbis 7—9 cm latis, floribus albis, circiter 16 mm latis, pedicellis tenuiter et hypanthiis dense albotomentosis, sepalis acuminatis, apicem versus subglabris, petalis circiter 7 mm longis et 5 mm latis, ad basin albotomentosis, staminibus petalis subaequilongis, antheris ante dehiscentiam dilute roseis vel subalbidis, polline irregulariter evoluto, stylis duobus, fructibus globosis, circiter 10—12 mm longis et crassis, laete coccineis, sapore eximie dulci, lenticellis circiter 0,2 mm latis dis- persis, sepalis in fructu arete conniventibus, subglabris dimidia parte inferiore carnosis, carpellis superne albotomentosis, ibidem latitudine tota circiter 3 mm et ab apice deorsum media et sensim angustiore parte circiter 4,5 mm inter se liberis. — Est planta certe homozygotica, quae extra Norvegiam, ubi praesertim in Sogndal ibique pluribus locis sat frequenter occurit, nondum observata est. Cum S. Mougeoti Soyer- Will. et Godr., per regiones montosas Europae mediae distributa, variis notis congruit, differt tamen foliis-valde obtusis et ad basin late cuneatis (in S, Mougeoti folia ad apicem et basin aeque formata), subtus minus dense tomentosis et nervis lateralibus paullo paucioribus, fructibus eximie dulcibus et siccis omnino nudis (non caesiopruinosis), antheris ante dehiscentiam + rosee tinctis, raro subalbidis, — Altera planta homo- zygotica, S. anglica spec. nov. — vel subsp. S. Mougeoti — in Anglia occurrens, quae nondum descripta est, cum S. subsimili antheris roseis et aliis notis congruit, sed recedit foliis vulgo breviter acutis, apicem versus argute serratis, serraturis elongatis, subtus densius tomentosis, nervis lateralibus pluribus ut in S. Mougeot et fructibus siccis vulgo paullum caesiopruinosis. — Si foliorum formam respicis, S. subsimilis primo aspectu S, intermediam (Ehrh.) Pers. (= S. scandicam Fr.) im memoriam revocat. Sed haec species, quae propter formam foliorum cum variis speciebus saepe confusa erat, praecipue his notis facile recognoscitur: _ foliis subtus atque hypanthiis tomento albido-ochraceo obductis, foliis, inferioribus exceptis, ramulorum valde elongatorum basin versus profunde partitis vel pinnatis, serratura apicali loborum elongata, fructibus, si maturi et bene evoluti, circifer 13 —15 mm longis et 12—13 mm crassis, sapore minus distincte dulci, luteorubris, siccis saepe in fuscum vergen- tibus, sepalis nonnullis in fructu curvato-patentibus, carpellis inter se pro majore parte connatis. — Denne meget sjeldne, endemiske art er i IE ae ace eee = 182 Vermischte neue Diagnosen. 262 | 4 Sogndal ganske alm. Jeg fandt den saaledes ved Nordnes, ‘Tverdal, _ Raegefjord Tothammer, Skaraas, Kvam, Térneskov, Hauge ved kjaede- — broen, Aarstad, Haneberg, Bö, Aamot, jernbanelinjen langs Refsvand til 4 grubene og derfra til Brombo; fremdeles omkring Fidje og Brandsberg, — ved Drageland, Raegeland, Urdal, Lindland, elvebredden noget ¥. {a Aamot, Herveland m. fl. st. Paa enkelte av disse lokaliteter er den ogsaa _ samlet av Fridtz og Landmark. Da den har söte velsmakende frugter — isaer efter et par frostnaetter, — indplantes den stundom i haverne. If. opgivende forekommer den ogsaa ved Jéssingfjord. I Aaensire if. Thele kun 9 ekspl., ved Midbö, Jaktevik, Vatland, Ekeliuren og i Midboheien — Maabaer, et navn som paa Vestlandet ellers brukes om S. Meinichii. 2 181. Corydalis solida var. pluricaulis Brunard in Bull. Soc. Nat. de Ain no. 31 (1912), p. 14 — La plupart des auteurs modernes nindi- — quent, à propos de Corydalis solida, que la forme normale à tige unique; seuls Bonnier et de Layens dans Nouv. Fl. des environs de Paris, — signalent le cas pluricaule de Corydalis solida. — Les anciens auteurs, — bien meilleurs observateurs que nous et auxquels il est bon quelquefois de remonter, ont cependant signalé cette variété, — Jean Bauhin (Hist. _ des PI, tom. Ill, chap. XXVI, p. 205) représente très exactement un „Fumaria bulbosa radice solida* (Corydalis solida) avec un bulbe d’où sortent deux tiges d’egales dimensions, — Dans „Observations sur quel- ques formes de Corydalis solida Sm.“ Bull. de la S.N. A., 15 mars 1903, 8e année Nr. 12, p. 50 à 57, j'ai déjà étudié cette variation. J'ajoute que la variation est: 1. Constante pour le méme bulbe puisque 3 bulbes de Corydalis solida var. pluricaulis que j'avais plantés dans mon jardin a Ambléon, en 1902, ont donné chaque année une vegetation pluricaule; replantés en 1910 dans mon jardin a Conzieu, ils ont continue l’année dernière et cette année a donner le méme phenomeme pluricaulinaire; 2. Commune, puisque j'ai pu, au printemps dernier, ramasser à Con- zieu, avec mes éleves, dans la seule station du „Prieure“, 40 parts de cette variation pour l’Exsiccata de la Société ghia, d'échange de plantes. 182. Alyssum Stapfii Vierh. in Verh. Zool.-Bot. Ges, Wien, LXIV (1914), p. 260. — Sectio Hualyssum Boiss. — Annuum. Caules erecti, non plus quam 1 dm alti, e basi vel supra patule ramosi. Folia lamina ~ oblonge obovata, spathulata. Flores laxissime dispositi. Pedicelli flore sublongiores, usque 4 mm longi, Sepala oblonga, 2,5 mm longa. Petala (an tantum senectute?) albida, 3 mm longa, exacte ungiculata, lamina late obovata, apice evidenter emarginata. Filamenta longiora ad basin sensim dilatata, breviora appendice dimidio breviore, bası eis adnata, apice emarginata, biloba aucta. Germen loculis biovulatis. Racemi laxissimi, fructus paucos gerentes. Siliculae pedicellis patulis, ipsis duplo fere longioribus, usque 7 mm longis stipitatae, calyce deciduo nudae, orbiculares, subtumidae, exacte marginatae, 4—5 mm diametro. Stylus u ~ 7 | Vormischte neue Diagnosen. | 263 s 1% ad 2 mm longus. Semina emarginata. Caules, folia, pedicelli, | siliculae pilis, in hisce aequalibus, stellatis subadpressis, mediocribus sub- - canescentes. — Persien. 1. Weinberge bei Danu, w. von Kasrun, 5000-5500" (Stapf, 7.5.1885). 2. Unter der ephemeren Vegetation am _ Fusse des Kuh Bil (Stapf, 19. 5. 1885). 3. Kiessteppe am See von = Daeschtaerdschin (Stapf, 5. 1885). — Synonyme: À. campestre y) micran- ihm. Stapf in exs., non C. A. Mey. — Siehe Tafel VII. — A. Stapfii ge- _ hort in die ER des A. campestre. Es unterscheidet sich von allen - Formen ‚derselben durch die sehr lockeren, wenigblütigen Infloreszenzen und die viel längeren Blüten- und Fruchtstiele, von A. campestre und a micranthum überdies durch die grösseren Blüten und von ersterem auch durch die grösseren Sternhaare der Schötchen, von A. hirsutum M. B. endlich, dem es in der Blütengrösse gleicht, durch mehr angedrückte _ Behaarung der Vegetationsorgane, kleinere Schötchen und — wie auch — von A. micranthum — durch den Besitz von nur einerlei Sternhaaren auf - denselben. Durch letzteres Merkmal und auch wieder durch die schon oben angegebenen Merkmale ist es auch von dem ihm sonst nahe- # kommenden A. campestre L. forma abbreviata Haussknecht (Sintenis, It. or, 1894, Nr. 6218) aus dem Szanschak Gümischkhane im türkischen - Armenien verschieden, 183. Reseda lutea L. forma Abelii Vierh., 1. c., p. 264. — Flaccida, - Caules tenues, 3 dm alti, simplices, striati, minutissime papillosi. Folia _ flaccida, glabra vel in margine et nervo mediano subtus papilloso-scabra, ” basalia simplicia, spathulata superiora tri- vel quinquefida, laciniis lateralibus linearibus vel lineari-sphatulatis, terminali spathulata, acutis - vel breviter acuminatis. Racemi angusti. Flores parvi, petalis 2 mm + longis. Capsulae nutantes, parvae, usque 7 mm longae, subglabrae. _ Semina, non bene evoluta visa, splendentia. — Attika: Pikermi (Abel). — Hält die Mitte zwischen R, lutea f. gracilis J, Müll. (Mon. Rés., p. 191 …. f1857]) und R. clausa J. Müll. (1. c., p. 192) (= R. lutea 8. nutans Boiss., Flor. or., I, p. 430 [1867]), von ersterer durch die nickenden Kapseln, 3 von letzterer durch die viel geringeren Dimensionen derselben ver- - schieden. Diese geringe Kapselgrösse hat ihren Grund darin, dass die Kapseln im Gegensatze zu den normalen Formen der R. lutea spat oder überhaupt nicht ausreifen. Vielleicht ist die Pflanze in- sofern als Übergangsform von typischer forma gracilis zu forma — abortiva Haussknecht (als var. sterilis: Akrokorinthi, in herbidis, dieb. Apr. ©. Haussknecht, It, graec. 1885 in M. P.) aufzufassen, bei welcher = die Kapseln überhaupt unentwickeit bleiben. — AR. lutea forma Abel - wurde auch von Heldreich bei Diakophto in Achaia (Heldreich, PI. exs. 2 Flor. Hell,, 1899) gesammelt. Die Pflanze, von Haläcsy (Consp., I, p. 126) _ als R. lutea verzeichnet, weicht von der von Abel gesammelten nur durch ag die Kahlheit der Blätter und die geringere Anzahl und Schmalheit der Basalblatter ab. | 184. Viola pentelica Vierh., 1. c., p. 266, tab. VII. — Sectio Nominium 184 | Vermischte neue Diagnosen. — Ging. A) Rostellatae Boiss. 1. Scapigerae W. Becker. a) Curvato-peduncu- latae W. Becker. «) Flagellatae Kittel. — Stolones elongati, horizontales, primo anno non radicantes. Folia lamina late ovata, in basi = profunde cordata, sinu aperto, lobis rotundatis, in apicem recte vel subconcave breviter attenuata, obtusa — acutiuscula, obscure viridi, petiolo lamina parum breviore — duplo longiore, stipulis anguste lineari-lanceolatis, in margine longe fimbriatis; aestivalia non perhiemantia, glabriuscula, vernalia glaberrima. Pedunculi infra medium bibracteolati. Sepala oblonga, obtusa, glaberrima. Petala violacea, lateralia subbarbata. Calcar erectum vel subcurvatum, crassum, obtusum. Pollinis granula ad 100°), fertilia. Germen glaberrimum. — Attika: Pentelikon: Gipfelregion (Vierhapper). … — Siehe Tafel VII. — Ein durch vollkommene Kahlheit der Frühlingsblätter, Sepalen und Fruchtknoten ausgezeichneter Typus mit nicht persistieren- den Sommerblättern, welcher mir trotz dieses letzteren Merkmales wegen seiner verlängerten oberirdischen Ausläufer in den Formenkreis der Viola alba (Bess.) Becker s. l. zu gehören scheint. Wahrscheinlich ist V. pentelica eine verkahlte Parallelform der V. thessala~ mit nicht über- winternden Sommerblättern, Kahle Formen sind ja auch von V. alba (Bess.) Becker s. s. und von V. Dehnhartii Ten. beschrieben worden, und zwar V. alba var. glaberrima Becker (in Mitt. Thür, bot. Ver, N. F. XVIII, p. 40 [1903], pro var. sp. V. scotophylla) in Violae Europ., p. 20, und V. Dehnhartii var. glaberrima Becker, Violae Europ., p. 24. Von beiden unterscheidet sich unsere Pflanze durch die nicht überwinternden — Sommerblätter, von letzterer überdies durch die spitzeren Blattspreitzen mit zumeist konkaven, nicht konvexen Rändern. 185. x Festuca Teyberi (F. rubra x vaginata) J. Vetter, I. c., p. (148), fig. 1, 4, 5. — Laxe caespitosa. Culmi 24—36 cm alti, tenues, nodis pruinosis, parte superiore angulosi, glabri, foliorum innovationes plerum- que intravaginales, rari extravaginales, stolones breves formantes. Folia innovationum intravaginalium parte infima solum (ca. !/,) vaginas integras formantia, Lamina foliorum 1/,—?/, mm lata, cylindracea cinereoviridia 7-nervia, infra stratu sclerenchymatis omnino obtecta. Folia innovationum extravaginalium habent vaginas clausas, carina mediana profunda (ut in F, amethystina); lamina foliorum parte inferiore involuta, longitudinaliter striata, nervis 11 vel 13. Vaginae innovationum omnium cinereo-virides vel amethystinae, laeves, raro parte superiori pruinosae, Folia culmorum supra hirsuta, plicata, structura anatomica foliis innovationum intra- vaginalium aequalia, interdum stratus sclerenchymatis interruptus est, Paniculae 3'!/,—6'/, em longae, rhachide minime undulata et pilis hirsuta, Ramus infimus paniculae brevior quam dimidium axillae. Spiculae parvae, 5 mm longae violascentes; gluma superior elliptica mediocriter acuminata; glumellula 3—31/, mm longa, elliptico-elongata et breviter aristata. Arista ca, 0,5 mm longa, — Die Pflanze hat einen locker rasigen Wuchs. Ihre Halme sind 24—36 cm hoch, zart, an den Knoten bereift, oben kantig und glatt. Die grosse Mehrheit der Blattsprosse ist : +. => Vermischte neue Diagnosen, 185 265 intra-, nur wenige sind extravaginal und bilden kurze Ausläufer. — Die Blätter der intravaginalen Sprosse haben nur im untersten Teile (zirka '/,) geschlossene, sonst offene Scheiden. Ihre Spreiten sind 1/,—3/. mm breit, zylinderförmig, graugrün, 7-nervig und haben eine unter der ganzen Rückenseite des Blattes verlaufende Sklerenchymschichte (Fig. 1). — Die Blätter der extravaginalen Sprosse haben geschlossene und mit einer tiefen Längsfurche versehene Scheiden (wie bei Festuca amethystina); ihre Spreiten sind unten zusammengerollt, oben flach und an diesen Stellen bis 1 mm breit, der Länge nach gestreift und 11- oder 13-nervig. Auf der Rückenseite des Blattes kommen bei den 11-nervigen Blättern unter den ungeraden Nerven (Zählung vom Rande aus), bei den 13- nervigen unter den geraden Nerven Skleremchymbündel vor, die bis zum Nerv reichen. Ausserdem treten auch auf der Innenseite des Blattes über den genannten Nerven zarte Sklerenchymbündel auf, die nur bis an den 4, und 10. Nerv der 13-nervigen Blätter heranreichen, über dem dem ersten und letzten Nerv der 11-nervigen Blätter fehlen sie. In der Mitte des Blattrückens befindet sich ein längliches, manchmal sehr dünnes, an den beiden Rändern je ein zartes Sklerenchymbündel (Fig. 4 7 und 5). — Die Scheiden sämtlicher Laubsprossblatter sind graugrün oder amethystfarbig, kahl und glatt, selten im obersten Teile mit einem Wachsüberzuge versehen, ihre Spreiten kahl und glatt. — Die Stengel- _ blätter sind auf der Oberseite behaart und zusammengefaltet. Im „anatomischen Baue stimmen sie mit den Blättern der intravaginalen - Sprosse überein, doch kann das Sklerenchym an einzelnen Stellen unter- _ brochen sein. — Die Rispenlänge beträgt S/a—6'/ı cm, die Rispenachse ‘ist oben schlängelig gebogen und mit ihren Ästen rauh. Der unterste | Rispenast ist kürzer als die halbe Achse. Die Ährchen sind klein, 5 mm lang und violett angelaufen; ihre ‘obere Hüllspelze ist elliptisch und - mässig zugespitzt, die Deckspelze 3—3!/, mm lang, länglich-elliptisch - und kurz begrannt. Granne etwa !/, mm lang. — Nach meiner Meinung nimmt die Pflanze eine Mittelstellung zwischen beiden Stammeltern ein, — Ich will diese Hybride zu Ehren meines um die Flora Niederöster- reichs hochverdienten Freundes Teyber, der bei der Katastrophe des Dampfers „Gautsch“ sein Leben einbüsste, als Festuca Teyberi bezeichnen. — Niederösterreich: In Gesellschaft mit häufig vorkommender Festuca vaginata auf sterilem, sandigem Boden nächst der Abdeckerei von Marchegg. — Blütezeit: Ende Mai, Anfang Juni. — J. Vetter. 1 . 2 186. x Festuca biformis (F. rubra x F. pseudovina) J. Vetter, 1. c., p. (150), fig. 6. — Dense caespitosa. Culmi 20—37 cm alti, tenues, laeves, Innovationes numerosae intravaginales, innovationes extravaginales paucae stolones formantes, Folia innovationum intravaginalium rarissime usque ad), longitudinis integra. Lamina foliorum ca. 0,5 mm lata, sparse . pilosa in sicco a latere compressa in marginibus longitudinaliter carinata. Sectio transversalis laminae eae F. pseudovinae similis. Strati scleren- chymatiei mediano unico et duobus lateralibus (marginalibus) instructi, i oe eee = tie +. T TT ee i ee Be TE er, Se ey Ku PR og ee Der Cee N En 186 Vermischte neue Diagnosen. £ EX: SRE oe a Be TEE À unico latere uno fasciculo sclerenchymatico secundario et quinque nervis. Folia innovationum extravaginalium vaginata. Vagina apicem versus aperta usque ad medium integra (ut in F. amethystina). Lamina foliorum nervis undecim vel tridecim instructa, basi involuta apicem versus plana, longitudinaliter striata et parte superiore ca. 1 mm lata. — Fasciculi libriformes laterales, in foliis undecim nervis instructis, breves et tenues in foliis tredecim nervis instructis elongati; in medio tergo folii unico elongato strato sclerenchymatico. Vaginae et folia sunt laevia et fere glabra (paucis solum denticulis munita). Folia culmorum Superne hirsuta, juncea, involuta et iis gemmarum intravaginalium — structura simillima, sed fasciculi sclerenchymatici sunt tenuissimi, Pani- — cula 3—4,5 cm longa, rachide et ramis asperis, Infimus ramus pani- — culae sine ramulo, Spiculae 3-6 flores, 4—4,5 mm longae. Glumae [ae inaequilongae, inferior subuliformis, superior late-elliptica, acuminata. Glumae IIae 2,5—3 mm longae, lanceolatae, arista (usque 1 mm) longa. — Die Hybride hat einen dichtrasigen Wuchs. Ihre Halme erreichen eine Höhe von 20—37 cm und sind zart und glatt. Neben zahlreichen intravaginalen Sprossen kommen auch einzelne extra-vaginale Sprosse als Ausläufer vor. — Die Blätter der intravaginalen Sprosse haben höch- … stens bis zu !/, ihrer Länge geschlossene, sonst offene Scheiden und schwach borstliche, im trockenen Zustande seitlich zusammengedrückte und an den Seiten mit einer Längsfurche versehene. etwa 0,5 mm breite Spreiten. Ihr Querschnitt gleicht dem Querschnitte eines Laubspross- blattes von Festuca pseudovina (ein in der Mitte des Blattrückens und zwei an den beiden Aussenrändern liegende, auf einer Seite auch ein sekundäres Sklerenchymbündel und fünf Nerven) (Fig. 6). — Die Blatter der extravaginalen Sprosse haben bis zur Halfte geschlossene und in diesem Teile mit einer tiefen Längsfurche versehene, oben offene Scheiden (wie bei Festuca amethystina); ihre Spreiten sind 11- oder 13- nervig, unten zusammengerollt, oben flach, der Länge nach gestreift und im oberen Teile zirka 1 mm breit. Die 11-nervigen Blätter haben auf der Unterseite nur unter den ungeraden Nerven (Zählung vom Rande aus) stärkere Sklerenchymbündel, die den Nerv erreichen. Auf der Oberseite kommen über denselben Nerven schwächere Sklerenchym- bündel vor, die aber nur an den 3. und 9. Nerv heranreichen. Die 13- nervigen Blätter enthalten auf der Unter- und Oberseite bis zu den geraden Nerven (Zählung vom Rande aus) reichende Sklerenchymbiindel. Die randständigen Bastbündel sind bei den 11-nervigen Blättern kurz und zart, bei den 13-nervigen länglich und dünn; in der Mitte des Blattrückens liegt ein längliches Sklerenchymbündel (Fig. 7 und 8). — Alle Scheiden und Spreiten der Sprössblätter sind kahl und fast glatt (wenig Ziickchen). — Die Stengelblätter sind oben behaart, borstlich zusammengefaltet und ebenso gebaut wie die Blätter der intravaginalen Sprosse, die Sklerenchymbündel sind aber sehr zart. — Die Rispe ist 3—45 cm lang, ihre Achse und deren Äste sind rauh. Der unterste Rispenast trägt keinen grundständigen Zweig. Die Ährehen sind 3—6- rn x | Vermischte neue Diagnosen. 187 Diner ap mm lang. Ihre beiden Hüllspelzen sind ungleich lang, die . untere ist pfriemenförmig, die obere breit elliptisch und bespitzt. Die | Deckspelzen erreichen eine Lange von 2!/,—3 mm, sind lanzettlich und _ tragen eine kurze (bis 1 mm) Granne. — Die Hybride unterscheidet sich _1. von Festuca pseudovina durch die extravaginale Sprossenbildung, durch die bis zu 1/, bei den intravaginalen und bis zur Hälfte bei den extra- _ vaginalen Sprossen geschlossenen Blattscheiden, durch die fast glatten 3 _Blattspreiten; 2. von Festuca rubra: durch die oben offenen Blattscheiden,. durch das Vorkommen einer tiefen Längsfurche im geschlossenen Teile der Blattscheiden, durch den anatomischen Bau der intravaginalen _ Sprossblätter und der Stengelblätter, durch-die kurze Rispe, die kleinen _ Ährchen und die kurzen Deckspelzen; 3. von beiden Stammeltern: durch das Vorkommen zweier verschiedener Formen von Laubsprossblättern an einer Pflanze, durch den anatomischen Bau der Blätter an den extra- ' vaginalen Sprossen. — Da die Pflanze zwei verschiedene Formen von 3 _ Laubsprossblattern hat, nenne ich sie Festuca biformis. — Nieder- Österreich: Mit den Stammeltern an Wiesenwegen nächst dem „roten 4 Stadl, bei Liesing. — Blütezeit: A. VI. — J. Vetter. | 187. x Festuca reptans (F. rubra x vallesiaca vel F\, rubra x ne ) Fa Vetter, |. c., p. (153), fig. 2, 9. — Dense caespitosa. Culmi laeves parte superiore quadranguli usque ad 47 cm longi. Nodi culmorum Mer pruinosi, Innovationes complures intravaginales, innovationes ES extravaginales pauci quasi stolones formantes. Folia innovationum intra- - vaginalium vaginis fissis. Lamina foliorum ca. 0,4 mm lata, superficie - minute aspera, a latere compressa, marginibus carina profunda. Sectio _ transversalis folii similis ei F' vallesiacae et F. pseudovinae. Folia inno- … vationum extravaginalium vaginis fere omnino integris. Lamina foliorum - basi involuta apicem versus partim plana, apice et marginibus subaspera. Pars involuta laminae 0,5 mm lata, pars plana usque ad 0,9 mm lata. _ Sectio transversalis folii ostendit combinationem ex iis parentum. Folia caulina involuta, eandem faciem (sectione transversali) ut folia in- - novationum intravaginalium praebent. — Panicula 4,5—5 cm _ longa. Rhachis undulata aspera ut rami rhachidis. Interdum deest ramus in- - fimus. Spiculae elongato-ellipticae, parvae 5—5,5 mm longae, plerumque - 5—6-flores. Glumae Iae angustae, lanceolatae, inaequales, glumae IIdae - Janceolatae, 3 mm longae, aristatae. Arista usque ad 1,5 mm longa. — - Die Pflanze hat einen dichtrasigen Wuchs. Ihre Halme sind glatt und 3 oben vierkantig und erreichen eine Höhe bis zu 47 cm. Die Halmknoten - sind mit einem schwachen Wachsüberzuge versehen. Neben zahlreichen ! intravaginalen Sprossen kommen einzelne extravaginale Sprosse als Aus- läufer vor. — Die Blätter der intravaginalen Sprosse haben amethyst- 2 farbige, mit einem schwachen Wachsüberzuge versehene, glatte, offene _ Scheiden und zirka 0,4 mm breite, oben schwach rauhe, seitlich _ zusammengedrückte und an den Seiten mit einer tiefen Längsfurche ver- _ sehene Spreiten. Ihr Querschnitt stimmt mit dem Querschnitte eines 188 Vermischte neue Diagnosen. Laubsprossblattes von Festuca vallesiaca und Festuca pseudovina überein (Fig. 2). — Die Blätter der extravaginalen Sprosse haben fast vollständig 3 geschlossene, mit einer tiefen Längsfurche versehene Scheiden und unten zusammengerollte, oben zum Teile flache, an der Spitze und an den Rändern schwach rauhe Spreiten. Die zusammengerollten Teile sind ungefähr 0,5 mm, die flachen bis 0,9 mm breit. Ihr Querschnitt stellt eine Kombination aus den Querschnitten der Laubsprossblätter beider Stammeltern dar. Wirfinden darin 13 Nerven von verschiedener Grösse, Auf der Unterseite bemerkt man kräftige Sklerenchymbündel, die von der äusseren Oberhaut bis zu den geraden Nerven (Zählung vom Rande aus) reichen, Viel schwächere Sklerenchymbündel finden wir auf der. Innenseite des Blattes über den geraden, vereinzelt auch über den un- geraden Nerven. Ein langes, dünnes Sklerenchymbündel kommt in der Mitte des Blattrückens, zarte Bündel kommen an den beiden Rändern vor (Fig. 9). — Die Stengelblättern sind zusammengerollt und haben denselben Querschnitt wie die Blätter der intravaginalen Sprosse. — Die Rispe erreicht eine Länge von 4,5—5 cm. Ihre Achse ist schlängelig und wie die Äste rauh. Der untere Rispenast ist bei manchen Halmen verkümmert. Verkümmerte Ahrchen kommen am untersten vollständig entwickelten Rispenaste fast aller Halme vor. Die Ahrchen sind läng- lich-elliptisch, klein, 5—5,5 mm lang und meist 5-6-blütig, Die Hüll- spelzen sind schmal-lanzettlich und ungleich lang, die Deckspelzen lanzettlich, 3 mm lang, begrannt. Die Granne erreicht eine maximale Länge von 1,5 mm. — Dass Festuca rubra die eine Stammform der Hy- briden ist, unterliegt wohl keinem Zweifel. Schwer ist die Beantwortung : der Frage, ob F. vallesiaca oder F. pseudovina an der Bastardbildung be- teiligt ist. Der Wachsüberzug an den Halmknoten und Blattscheiden kann auch bei F. pseudovina vorkommen. Deshalb kann die Frage nach zweiten Stammform nur durch Beobachtungen über das Vorkommen von F, vallesiaca und F. pseudovina am Standorte der Hybriden beantwortet werden. Oborny gibt in Braun-Haläcsys „Nachträge zur Flora Nieder- österreichs“ den Staatzer Schlossberg als Standort von JF. vallesiaca an. Auf der von unserer Gesellschaft veranstalteten Exkursion von Nikolsburg nach Ottenthal und Staatz sahen wir die Pflanze nicht selten in den - Strassengräben. Diese Beobachtungen sind aber nicht ausreichend. Es muss das Fehlen von JF, pseudovina am Standorte der Hybriden fest- gestellt werden, wenn die Deutung rubra x vallesiaca sicher sein soll. — Ich nenne die Hybride Festuca reptans. — Niederösterreich: Wegränder bei Staatz an der Staatsbahn. — Blütezeit: A, VI. J. Vetter. — Bei den drei Hybeiden von Festuca rubra mit Varietäten der Gesamtart Festuca ovina kommen neben vielen intravaginalen Sprossen einzelne extravaginale Sprosse als Ausläufer vor, Die Blätter der intravaginalen Sprosse haben höchstens bis zu 1/, ihrer Länge geschlossene, sonst offene, die der extravaginalen Sprosse bis zur Hälfte oder fast vollständig geschlossene Scheiden, Die geschlossenen Scheidenteile stellen aber nicht einen ein- fachen Ring wie bei Fesltuca rubra vor, sondern sind wie bei Festuca — Sr nn _ Vermischte neue Diagnosen. 189 4 amethystina mit. einer tiefen Längsfurche versehen, in welcher die die beiden Scheidenränder verbindende Membran liegt. Die Spreiten der - intravaginalen Sprossblätter zeigen den Querschnitt der an der Bastard- bildung beteiligten Varietät von Festuca ovina. Der Querschnitt der - Spreite eines extravaginalen Sprossblattes stellt eine Kombination aus - den Querschnitten der Sprossblätter beider Stammeltern vor. Die Anzahl der Blattnerven ist gleich der um eins verminderten Summe der Nerven …— aus den Sprossblättern beider Stammeltern. Sklerenchymbündel kommen yor: in der Mitte des Blattriickens; an den beiden Rändern; auf der - Unterseite des Blattes unter den zu Festuca rubra gehörigen Seiten - nerven, diese erreichend; auf der Oberseite des Blattes über den zu … Festuca rubra gehörigen Seitennerven, diese selten erreichend, bei den dem Rande zunächst gelegenen zuweilen fehlend; selten schwache Bündel auf der Oberseite über den Nerven, welche zu der an der Bastardbildung beteiligten Varietät von Festuca ovina gehören. Die in den Blättern der extravaginalen Sprosse der drei Hybriden vorkommende - Verteilung der Sklerenchymbündel ist bei den Blättern keiner von Hackel beschriebenen Festuca-Art oder Varietät zu finden. Rispen-, Ährchen- und Deckspelzenlänge sind entweder den Längen der genannten Pflanzen- teile bei der Stammform mit ausschliesslich intravaginaler Sprossen- | bildung gleich oder kleiner. 188. Festuca dura Host. var. pubifolia Vetter, 1. c., p. (159). (Festuca ovina L. var. dura Hack. subvar. pubifolia Vetter). — Differt a typica F dura, vaginis, laminis foliorum et internodiis inferioribus culmorum pubescentibus, fasciculis libriformibus lateralibus robustis centrum folii - {Sectione transversali) fere attingentibus, ligula manifeste ciliata, rhachide paniculae et ramulorum rhachidibus paululum asperioribus. Dimensiones partium speciminis mei eas redunt, quas cl. Hackel pro F. dura in speci- minibus maximis huius speciei refert. — Die Pflanze unterscheidet sich yon typischer Festuca dura durch die flaumig behaarten Blattscheiden, Blattspreiten und unteren Stengelinternodien, durch die kräftigen, weit gegen die Blattmitte reichenden randständigen Bastbündel, durch das deutlich gewimperte Blatthäutchen und durch die etwas rauhere Rispen- » achse und ihre etwas rauheren Aste. Die Dimensionen der einzelnen 3 Pflanzenteile entsprechen den von Hackel für Festuca dura angegebenen _- Maximalmassen, — Niederösterreich: Auf Geröllboden im Teischnitz- tale bei Kals und im Leitertale bei Heiligenblut. — J. Vetter. 189. Rubus rhombifolius Wh. subsp. R. sueviacus (Sudre) Zinsmeister in Mitt, Bayr. Bot. Ges. II. (1910), p. 270. — Diese Pflanze wurde ausser in der Flora exs. Bav. auch in der Batotheca Europaea von mir aus- gegeben. H. Sudre stellte sie zu R. alterniflorus M. et Lef. (Siehe Sudre, Sur quelques Rubus peu connus usw. im Bulletin de la Société Botanique de France, 1908, p. 176), gibt aber eine Reihe von Unterschieden an (Se distingue des autres sous-especes du R. alternifolius M. et L. par ses - turions non pruineux, glabrescents; ses feuilles mollement velues-veloutees | ; 4 | ee dc 4 ew. dei jun a ere nn ee ee ee x 1 + 190 270 en dessous, a poils pectines le long des nervures; ses oliote Sail “4 naires terminales largement ovales ou un peu obovées, briévement acu minées; par son inflorescence feuillée, lâchement poilue, munie de glandes éparses et d’aiguillons nombreux, allongés, la plupart presque droits. Carpelles velus. Rapelle le R, villicaulis Koehl. par ses grands aiguillons et le R. pyramidalis Kalt. par la pilosité de ses feuilles.), um die Benennung sueviacus zu begründen. Mir scheinen die Abweichungen _ von R. rhombifolius Wh. auch nicht grösser zu sein, weshalb ich vor- schlage, da der neue Name nun einmal geprägt ist, sie als Unterart wie . oben angegeben bei dieser Species zu belassen. Prof. Dr. §. Fedde. ae zur Pflanjengeographie und ee 100. Reihe (Ltr. 496— 500). K. Que, H. Ottmann, €. Diefe, Pilze. VI. Cert von H. hued. Helvella esculenta, Speifelorchel. #36. Efbar! Photographiert im April in trodenem Kiefernmald zwifhen Grajern. Sarbe dunfelbraun. Stiel gelbweif. Gruppe verfhieden alter Eremplare an einem Kiefernftubben. Sarbe gelblich. braun. Stiel gelblich. 4gg,| Craterellus cornucopioides, Cotentrompete. Kit giftig! Nicht allzu häufiger Pilz unferer Buchenwalder. Buchenblätter am Boden. : Sruchtfôrper trompetenförmig, dünnfleifhia, außen violett, innen dunfler, faft fhwars. Der Pilz tft troß feines Wamens unfhüdlich. us. Lactaria piperita, Pfeffermildling. Einer unferer größten Pilze, der oft 20 em Durchmeffer nnd darüber erreicht. Man findet ihn in Sanb- und Nadelwäldern. Hut in der Mitte niedergedriict, Rand anfangs eingerollt (bei den jungen Pilzen linfs), fpäter aufgerichtet. Ober- fläche, £amellen und Stiel find weif. Coprinarius gracilis, Miftling. Diefen Pilz mit dem fegelférmigen, 2—3 em breiten, wäfferigen Kopf, den breit angewacjenen Samellen, fowie mit dem bis 10 cm langen, hohlen Stiel findet man oft truppmeife in Gärten, auf Adern und an ähnlichen Standorten, wo er be fonders am Grunde alter Pfähle oder alter Stämme aufzutreten pflegt, Sarbe gelblich-aran. Rs AR" SLA lines, dé Armillaria mellea, Ballimafcı x | | Efbar! rae, Li. > d; + . APTE | Liber Zur room es Biologie. | 191 | Prof. Dr. 5. Fedde. Sitbitber zur Pflanzengeographie und Biologie. 121.—123. Reihe (Vir. 60I—615). — K. Bue, 5. Ottmann, E. Wiese, Durée Slora XIX.—XXI. — Cert von K, Hued. 501 Mittel-Europa: 2 : Kiefern mit Wacholder. Während unfere trocenen Kiefernwälder meift eine auferordentlid arme > Bodenflora beherbergen, find die feuchten Wälder mit einem lüdenlos fic) ausdehnen- den Teppich meift Friechender Arten verfehen. Jn diefen Wäldern gibt es auch mehr Beeren von dem Wacholder (Juniperus commums) wohl die hauftafte Art ift. Mittel-Europa: Paris quadrifolia, Einbeere (Liliaceae). " Exemplar aus dem Briefelang bei Nauen von einer fonnigen Stelle zwifchen Gräjern. Die Blütenfarbe ift gelbgrün, der Sruchtfnoten faft fhwarz. Bemerfenswert durch die unter den Kiliengewächfen fo feltene Dierzahl der Blüte und (meift) auch Blätter. F 398 Mittel-Europa: Cephalanthera grandiflora, ee capes Waldvögelein (Orchidaceae). Unter Buchen, deren vertrocdnetes Saub wir am Boden fehen. Blütenfarbe _ gelblihweiß, Sippe innen gelb. Unfere Pflanze hat nur eine Blüte ausgebildet, fonjt 3 tft die Blütentraube drei- bis fiebenblütig. Die Aufnahme wurde fur; nach einem Regen gemacht; wir fehen die nafjen, glänzenden Blätter und noch Regentropfen auf ihnen. Mittel-Europa: Drosera anglica, Englifher Sonnentau (Droseraceae). — Diefes Bild führt uns in ein märfifches Moor. Jn der Mitte fehen wir den englifchen Sonnentau. Don den zwei oder drei anderen Arten unferes Gebiets unterfcheidet er fid) durch die gut fichtbaren langen Blätter. Wir fehen auch die Haare, deren Cau die gefangenen Snfeften verdaut. Dabei rollt fi das Blatt zufammen. So ein zufammengerolltes Blatt fehen wir gleich linfs von dem mittleren -— — Blütenfhaft. Sonft ift auf dem Bild noch ein Fleines Exemplar der Shwarzerle - (Almusg lutinosa) zu bemerfen. Die vielen Halme gehören zum Wollgra s(Eriophorum). 2 [805 Mitteleuropa: Chrysosplenium E- | alternifolium, Boldmils (Saxifragaceae). Ein Srühlingsbild vom Badufer: Goldmilz untermifht mit Seigwurz (Ranuneulus ficaria). Wir unterfcheiden leicht die geferbten Blätter der erfteren von D den ecfig-ganjzrandigen lefiterer. Blütenfarbe gelb. % - 504. 606 Mittel-Europa: Batrachium aquatile, | Wafferhahnenfuß, (Ranunculaceae). - Eine Pflanze, deren flutende Stengel, wie wir aud) auf dem Bilde fehen, oft ganze Graben und Ciimpel durchziehen. Sie bildet meift zwei Arten von Blättern aus: untergetauchte, fadenförmigszerfhlite und fchwimmende, die wir beide gut er: fennen. Blumenblätter zart weiß, nad dem Vagel zu gelb. ii + dl 2 ; 607 | Mittel-Europa: Delphinium consolida, £ - é Aderritterfporn (Ranunculaceae). Uderunfraut mit fhmallineal-ipfeligen Blättern und violetten Blüten. Be- Ss … gleitpflangen: Aderwinde (Convolwulus arvensis), von der ein Stengel das Bild durd= 192 °F. Fedde: Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie, ES 272 zieht, rechts ein Blatt der Schafgarbe (Achillea millefolium) und Stengel vom 1 Birten- täfchelfraut (Capsella bursa pastoris) mit reifen Sriichten, die 3. €. nd Samen bereits ausgeftreut haben. Mittel-Europa: Potentilla anserina ; Ganfefiinffingerfraut (Rosaceae). Haufiges Unfraut mit geftederten, unterfetts filbergrau-feidenhaarigen Blättern, deren Behaarung man bei dem umgewandten Blatt recht gut bemerft. Blüte gelb. Don einem Dorfanger. 609 Mittel-Europa: Coronilla varia, Krome : (Papilionaceae). Auf einem pontifhen Hügel bet Angermünde. Blüte rofa und weiß, Shiffhen mit dunfelpurpurnem Schnabel. Dorn in der Mitte ragt ein Stengel vom Wundflee (Anthyllis vulneraria) ins Bild. 608. Mittel-Europa: Tetragonolobus siliquosus, Spargelbohne (Papilionaceae). Eine Salzpflanze aus den falzigen Stellen des Havelluchs. Wir erfennen gut die dreiteilig gefingerten, etwas fleifhigen Blätter mit den großen Webenblättern, die großen, hellgelben Blüten und ihre dreiteiligen Deckblatter, fowie die vierflügeligen Stiichte. Sonft tft noch Schafgarbe auf dem Bild zu erfennen. Mittel-Europa: Trifolium fragiferum, Erdbeerflee (Papilionaceae). Eine andere Salzpflanze vom felben Standort. Gut zu fehen find die drei verfchiedenen Entwidelungsftadien der drei mittleren Blüten, von denen befonders die rechte mit den aufgeblafenen Sruchtfelchen auffällt. Don diefen SKruchtfelchen, die allerdings mehr einer Himbeere ähneln, hat die Pflanze ihren amen. Mittel-Europa: Pirola secunda, Ramifchie (Pirolaceae). 610. il. ie Swifchen abgefallenem Laub im Buchenwald. Derbe, lederartige Blätter, reich- blütige, einfeitswendige Craube mit si oc Bliiten. Der Blütenfchaft richtet fih beim Reifen in die Höhe. Mittel-Europa: Digitalis ambigua, Gelber Fingerhut (Scrophulariaceae). Auch hier ift auf das verfchtedene Entwidelungsftadium der Blüten bezw. Srüchte zu achten. Aus dem NHaturfchuggebiet am Plagefee. Blütenfarbe gelb. Mittel-Europa: Veronica officinalis, Gebraudl. Ehrenpreis (Scrophulariaceae). Häufig in Kiefernwäldern. Stengel über den Boden Friechend, rauhhaarig. Bliitenfarbe hellblau. Rechts ein Blütenftengel mit halbreifen Sriichten. Mittel-Europa: Valeriana dioica, Hweihäufiger Baldrian (Valerianaceae). Ein Bild aus einer naffen Wiefe: Baldrian, Haarftrang (Peucedanum palustre) oben rechts und Schadtelhalm und Sumpfblutauge (Comarum palustre) zwifchen den beiden Bliitenftengeln. Don diefen trägt der linfe größere männliche Blüten, deren Trugdolde weiter auseinander gebreitet ift als die des rechten, der Fleinere weibliche Blüten trägt. Hier ift die Crugdolde faft Pöpfchenförmig-rundlich. Druck von A. W. Hayn’s Erben, Potsdam, 1 | 7 | * - = ee = Repertorium sperierum novarum regni vegetabilis. No. 427/433 | XV. Band 31. Oktober 1918 aa _Zwôlite Kriegsnummer. Vom 1. X. 1917 ab muss ich einen Kriegszuschlag von 25% für alle bis dahin noch nicht bezahlten Bezugsgelder eintreten lassen, auch für die früheren Bände. Fedde, - z. Zt. Hauptmann u. Wirtschaftlicher Fachreferent = : bei der Kriegsamtsstelle Posen, 4 Posen W 3, Gr. Berliner Str. 39 II. | Siehe die Anfündigungen auf dem Umfdlag. S XXXIII. Orchidaceae novae et criticae. | Auctore R. Schlechter. j ! | Originalbeschreibungen.) j Decas LI—LIII!). | Additamenta ad Orchideologiam guatemalensem. - 501. Plantanthera guatemalensis Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 35 cm alta; caule stricto, dimidio inferiore 4- foliato, supra paucivaginato; foliis erecto-patentibus lineari-ligulatis, obtusiusculis, glabris, c. 10 cm longis, medio fere 1,2—1,4 cm latis, superioribus minoribus; racemo stricto vel substricto, angusto, c. 16 cm longo, c. 1,2 cm diametiente; floribus parvulis, glaberrimis; bracteis erecto-patentibus, acuminatis, inferioribus flores subexcedentibus, superio- ribus sensim brevioribus; sepalo intermedio erecto, ovato, obtuso, con- | cavo, 3 mm longo, lateralibus deflexis, oblique elliptico-oblongis, obtusius- - ¢ulis, intermedio fere aequilongis; petalis erectis, oblique ovato-oblongis, obtusis, sepalo intermedio paululo brevioribus, textura paulo crassioribus; labello linguiformi, obtuso, dimidio inferiore distincte dilatato, basi rotun- | dato. ante ostium calcaris gibbo humili obtuso ornato, 3 mm longo, cal- care dependente, supra medium vix dilatato, 6 mm longo; anthera erecta, 1) Mit diesen Dekaden beginnt der zweite Band der ,Orchidaceae novae et eriticae“. Die Separata der ersten fünfzig Dekaden können nun zusammen- | gebunden werden, ein Register für den ersten Band wird demnächst er- scheinen, R. Schlechter. Repertorium specierum novarum, XV, (31. X 1918.) 13 1 ea 194 Ba © Schlechter. FPE apice vix retusa, canalibus brevibus Lite divergentibus: “rostello an og gulo subacuto, carnosulo: ovario RT glabro, c 6mm ~ longo. 3 RER = Guatemala: Locis graminosis, Volcan de Sta. Maria — Bernoulli u. Cario, im September 1876. BT, Die Art dürfte der P. vulcanica Ldl. am nächsten stehen, anter-_ 3 scheidet sich aber dadurch, dass die Blätter mehr auf den unteren Teil — des Stammes zusammengedrängt stehen, was zusammen mit der schmalen Blütentraube der ganzen Pflanze eine andere Tracht gibt. Auch das breit-zungenförmige in der unteren Hälfte sehr deutlich verbreiterte La- bellum bildet ein gutes Merkmal gegenüber P. valeanten Ldl. und der ebenfalls verwandten P. limosa Ldl. : 502. Habenaria dipleura Schltr., spec nov. Terrestris, erecta, c. 30 cm alta; caule stricto vel substricto, c. 6—7- foliato, tereti, glabro, c. 4-—5 mm diametro; foliis erecto-patentibus ellip- ticis vel anguste ellipticis, acutis vel acuminatis, usque ad 8 cm longis, medio vel infra usque ad 2,5 cm latis, superioribus sensim in bracteas abeuntibus; racemo subdense 8—12-floro, usque ad 9 cm longo; bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis, ovarium fere aequantibus; flori- bus in sectione inter majores, glabris; sepalo intermedio erecto, ovali, obtuse apiculato, c, 1 cm longo, lateralibus deflexis, oblique oblongis, apiculatis, c. 1 cm longis; petalis bipartitis, partitione posteriore lineari- falcata, subacuta, sepalo intermedio fere aequilonga, partitione anteriore deflexa, stricta, anguste lineari-subulata, c. 1,7 cm longa; labello supra basin tripartito, partitionibus lateralibus anguste lineari-subulatis, acutis, falcato-erectis, 2 cm longis, intermedia decurva, anguste lineari, obtusius- cula, c. 1,9 cm longa, calcare dependente, apicem versus subclavato-am- pliato, obtuso, c. 2,5 cm longo; anthera humili, canalibus gracilibus, elongatis, adscenditibus; processibus stigmatiferis anguste oblongoideis, canales antherae paulo superantibus; ovario subfusiformi-cylindraceo, leviter torto, glabro, c. 2,5 cm longo, i. e. calcar aequante. Guatemala: Inter Joyabaj et Chichécastenango, Depart. Quiché — Bernoulli u. Cario no. 560, Sept. 1870. - Eine sehr charakteristische, ziemlich grossblütige Art aus dem Formenkreise der H. clypeata Ldl. 503. Habenaria latipetala Schltr, spec. nov. Terrestris erecta, c. 35 cm alta; caule substricto, laxe 7—8-foliato, tereti, glabro, c. 3 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, lanceolatis vel elliptico lanceolatis, acutis, usque ad 5 cm longis, medio fere vel infra usque ad 1,7 cm Jatis, glabris; racemo sublaxe 10—18-floro, erecto, usque ad 12 cm longo; bracteis erecto-patentibus acuminatis, ovarium fere aequantibus; floribus in sectione mediocribus, glabris; sepalo inter- medio late ovali, obtuso, 5 mm longo, erecto, lateralibus deflexis falcato- ovalibus, obtusis, 5 mm longis; petalis oblique suborbiculari-quadratis, obtusissimis, erectis, 4 mm longis; labello lineari-ligulato, margine basi utrinque lobulo patente dentiformi triangulo aucto, 8 mm longo, calcare ae SSE vee TEEN “ | | vee Ja | ét she dant à à da gta Lit y. à Orchidaceae novae et criticae. 195 La 3 -dependente, gracili, subacuto, dimidio apicali vix dilatato, c. 2 cm Icngo; __ anthera erecta, canalibus gracilibus adscendentibus; processibus stigmati- feris porrectis, eylindraceo-subclavatis, quam canales antherae fere duplo _ brevioribus; ovario cylindraceo-fusiformi, glabro, leviter torto, ce. 1,2 cm longo. _ Guatemala: In dumetis apricis, Sacluc, Depart. Petén — Ber- _ noulli u. Cario no. 611, Sept. 1877. Als Nachstverwandte ist die ebenfalls aus Guatemala stammende = H. Selerorum Schltr. anzusehen, die sich nun, da reichliches Material vor- _ liegt, als eine sehr typische und charakteristische Art erwiesen hat. 504. Habenaria_quinquefila Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 35 cm alta; caule stricto vel substricto, c. 9-foliato, tereti, glabro, 3—4 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, ovalibus vel oblongo-ellipticis, acutis vel subacuminatis, glabris, usque ad 7 cm longis, medio fere usque ad 2,5 cm latis, superioribus lanceo- _ latis bene minoribus; racemo sublaxe multifloro, c. 10 cm longo; bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis, inferioribus ovarium sub- aequantibus, superioribus sensim brevioribus; floribus in genere medio- cribus, glabris; sepalo intermedio erecto, ovali, obtuso, 4,5 mm longo, lateralibus deflexis oblique elliptieis, obtusiusculis, intermedio brevioribus > petalis alte bipartitis, partitione posteriore lineari-ligulata, subfalcata, _ obtusiuscula, 4,25 mm longa, partitione anteriore filiformi, 6 mm longa; labello usque ad basin tripartito, partitione intermedia filiformi, acuta, c. 10 mm longa, lateralibus filiformibus acutis, 1,2 cm longis, calcare de- _ pendente, filiformi, 2 cm longo, acutiusculo; anthera humili, canalibus pro sectione brevibus adscendentibus; brachiis stigmatiferis semi-oblongis, quam canales subbrevioribus; ovario graciliter cylindraceo, torto, pedi- cello incluso c. 1,5 cm longo, glabro. Guatemala: Locis graminosis inter Copan et Gualan — Bernoulli u. Cario, Aug. 1870. Mir scheint die Art am besten neben H. crassicornis Ldl. nnter- gebracht zu werden, von der sie sich durch den Sporn und kahle Seg- mente der Sepalen und des Labellums unterscheidet. 505. Habenaria spithamaea Schltr., spec. nov. Herba erecta, humilis, spithamaea; caule stricto vel substricto, tereti, glabro, 6—7-foliato, c. 3 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, ob- longis vel lanceolatis, acuminatis, glabris, usque ad 3,5 cm longis, medio vel infra usque ad 9 mm latis, superioribus sensim in bracteas abeun- tibus; racemo sublaxe 6—9-floro, erecto, usque ad 5 cm longo; bracteis elliptico-lanceolatis vel lanceolatis, acuminatis, inferioribus ovarium superantibus, superioribus fere aequantibus; floribus in sectione medio- - cribus, glabris; sepalo intermedio erecto, elliptico, subacuminato, 8 mm longo, lateralibus deflexis, oblique ellipticis, acuminatis, intermedio aequi- longis; petalis alte bipartitis, partitione posteriore anguste et oblique lanceolato-ligulata, subacuminata, vix 7 mm longa, partitione anteriore 13* 196 R. Schlechter. filiformi, adscendenti-porrecta. posteriore aequilonga; labello e quarta parte_ basilari tripartito, partitione intermedia lineari-lanceolata, valde acuta, 9 mm longa, lateralibus filiformibus c. 1,05 cm longis, caleare dependente gracili, dimidio apicali leviter ampliato, subacuto, 1,6 cm longo; anthera humili, canalibus gracilibus, mediocribus, adscendentibus; brachiis stig- matiferis oblongoideis, canales aequantibus; ovario sub cylindraceo, pedicello incluso c. 1,3 cm longo, glabro. | | Guatemala: In pinetis inter Casillas et Laguna de Ayarres — Bernoulli u. Cario no. 551, Juli 1870. Neben JH. lactiflora A. Rich. u. Gal. unterzubringen, Spezifisch gut geschieden durch den gedrungenen Wuchs und den schmalen, spitzen | Mittellappen des Labellums. 506. Pogonia debilis Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta vel adscendens, c. 10 cm alta; caule debili, in specimine nostro adscendente, 4-foliato, c. 1,5 mm diametiente, unifloro; foliis patentibus, late ovatis vel suborbicularibus, breviter acuminatis vel subacutis, basi caulem amplectentibus, 1—1,7 cm longis, infra medium 8—14 mm latis, textura tenuioribus; bractea foliacea, ovata, acuminata, ovario pedicellato subduplo breviore; flore suberecto, tenui, in genere inter minores, glabro; sepalis lanceolato-ligulatis, subacutis, basin versus sensim paulo angustatis, c. 1,8 cm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique elliptico-lanceolatis, obtusiusculis, basin versus paulo angustatis, €. 1,6 cm longis, quam sepala manifeste latioribus; labello circuitu rhombeo- spathulato, ut videtur obscure trilobulato, antice quadrato, carinis 2 ob- — tusis e basi usque in medium evanescentibus, parallelis, lobo medio sparsim carunculis subulatis ornato, 1,6 cm longo, supra medium c. 6mm lato; columna gracili, glabra, 1,8 cm longa; ovario pedicellato glabro, sub- clavato, pedicello incluso c. 9 mm longo. Guatemala: Chilion, locis umbrosis — Bernoulli u. Cario no. 520, Aug. 1867. Leider erlaubte die einzige äusserst zarte Blüte nicht die genaue Feststellung der Lippenform, es ist daher möglich, dass in diesem Punkte die Beschreibung noch etwas modifiziert werden muss. Die Spezies ist aber auch sonst recht charakteristisch durch die ganze Tracht und die Form der Blätter. Sie steht der P. mexicana S. Wats. am nächsten, 507. Ponthieva pulchella Schltr,, spec. nov. Terrestris, erecta, 12—17 cm alta; foliis basilaribus ve 3, rosu- latis, patentibus, ovalibus vel ellipticis, obtusiusculis vel breviter et obtusiuscule acuminatis, basi subrotundatis, 1,7—2,7 cm longis, medio fere 1,2—2 cm latis, glabris; scapo erecto, stricto, vaginis 2—3 arcte amplectentibus, breviter acuminatis obsesso, sparsim glanduloso-pilosulo; racemo sublaxe 6—10-floro, subsecundo, usque ad 7 cm longo; bracteis ellipticis, acuminatis, ovario pedicellato fere 3-plo brevioribus; floribus in genere mediocribus, inversis; sepalo intermedio lanceolato-ligulato, ob- u Orchidaceae novae et criticae. 197 iieinserio; . extüs sparsim glanduloso-piloso, 6 mm longo,) lateralibus E- rhombeo- ovatis, obtusis, obliquis, extus sparsim glanduloso-pilosis, inter- _ medio fere aequilongis; petalis e basi-anguste lineari-unguiculata usque ad medium columnae latere adnata oblique triangulo-ovatis, obtusis, margine exteriore ampliatis, leviter undulatis, glabris, sepalo intermedio _ praesertim apicem versus margine interiore agglutinatis, 6 mm longis; labello ima basi columnae facie adnato, e ungue anguste lineari, curvato # elliptico, obtuso, tertia parte anteriore obscure trilobato, concavo, glabro, _incrassatione oblonga concava in apice unguis, toto 6 mm longo, lamina .4 mm longa, medio fere 2,75 mm lata; columna brevi, glabra, rostello dactyliformi, clinandrio cucullato, amplo, 1,5 mm longa; ovario pedicellato, glanduloso-piloso, c. 1 cm longo. Guatemala: Ad rupes, Sta. Eulalia, Sierra Madre — Bernoulli u. Cario no. 667, Sept. 1876. Eine reizende, wahrscheinlich weissblumige Art von der Tracht der P. montana Rchb. f. aber mit etwas grösseren Blüten, ausgezeichnet durch die sehr charakteristische Lippe, die auf dem Nagel einen ähnlichen Kallus hat, wie P. grandiflora Rchb. f. 508. Pelexia guatemalensis Schltr., spec. nov. Terestris, erecta, c. 27 cm alta; radicibus fasciculatis, carnosis, villosulis, subfusiformibus; foliis basilaribus 6, erecto-patentibus, petio- latis, lamina elliptica, acuminata, basi cuneata, 10—12°cm longa, medio fere 4-5,5 cm lata, petiolo sulcato, basin versus leviter dilatato, ce. 8 cm longo; scapo stricto vel substricto, vaginis c. 6 anguste lanceolatis, acu- minatis obsesso, tereti, apicem versus leviter pilosulo; racemo dense 15—18-floro, subsecundo, 8—10 cm longo; bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis, ovarium vulgo paulo excedentibus; floribus in genere inter majores, erecto-patentibus; - sepalo intermedio oblongo- - elliptico, obtusiusculo, concavo, erecto, 1,6 cm longo, subglabro, laterali- bus falcato-ligulatis, obtusiusculis, basi valde ampliata cum pede columnae mentum sacciforme obtusiusculum, apice tantum liberum, 8 mm longum formantibus ; petalis sepalo dorsali intus agglutinatis, oblique lanceolato- ligulatis, basin versus sensim attenuatis, margine exteriore papillis _ sessilibus ciliolatis, obtusiusculis; .labello breviter unguiculato, e basi sagittata ligulato, apicem versus sensim paulo dilatato, 6-ta parte apicali constricto et in laminam suborbicularem obtusam sursum dilatato, dimidio __inferiore papilloso-puberulo, toto (ungue excluso) 2 cm longo, infra apicem vix 4 mm lato; columna gracili, pede puberulo excluso 1,2 cm longa, glabra; ovario ola Gato subglabro, c. 1,5 cm longo. Guatemala: Inter Escamillas et Palahueco, Costa Cura — Ber- | noulli u. Cario, Februar 1878. Die Art ist nahe verwandt mit P. Funkiana (A. R. u. Gal.) Schltr. (Spiranthes Funkiana A. R. u, Gal.), hat aber grössere Blüten in dichterer Traube, gewimperte Petalen und ein spitzeres Mentum. 198 R. Schlechter. 509. Spiranthes pulchra Schltr., spec. nov. oat Terrestris, erecta, valida, 40—50 cm alta, sub Fe. ut ele aphylla; caule stricto, tereti, vaginis pluribus hyalinis acuminatis alte et arcte amplectentibus obsesso, 5—8 mm diametiente. Racemo dense multi- floro, 9—18 cm longo, ut videtur subsecundo; bracteis elliptico-lanceo- latis, acuminatis, erecto-patentibus, nunc flores subaequantibus; floribus in genere inter majores, leviter -incurvulis; sepalo intermedio oblongo- — ligulato, obtuso, dorso columnae intus altius adnato, glabro, 1,5 cm longo, lateralibus falcatis, ligulatis, obtusis, basi decurrentibus, 1,8 cm longis; petalis margine interiore sepalo intermedio agglutinatis, oblique ligulatis, obtusis, basin versus subunguiculato-angustatis, glabris, sepalo inter- medio paulo brevioribus; labello dimidio inferiore ligulato medio margines © versus intus utrinque gibbo conico ornato, puberulo, dimidio superiore anguste rhombeo-ovato, apicem versus paulo angustato, obtuso cum api- culo, toto 1,8 em longo, dimidio inferiore 2,5 mm lato, dimidio superiore 4 mm lato; columna gracili, apicem versus dilatata, rostello triangulo, apice obtuso, facie tomentosula, basi in ovarium decurrente; he sessili, suberecto, glabro, c. 1,5 cm longo. Guatemala: Ad saxa humida, San Miguelito (Solela) — Bernoulli u. Cario no. 644, Jan. 1878. Offenbar eine sehr stattliche, kräftige Art, die wohl mit S. sceptrum Rchb. f. am besten verglichen wird. Da eine Neuordnung der Gattung noch nicht vorgenommen werden konnte, sei sie zunächst als Spiranihes beschrieben. 510. Physurus humidicola Schltr., spec. nov. ; Terrestris, erecta, humilis, 10—19 cm alta; rhizomate cauliformi, radicante; radicibus flexuosis, villosis; caule erecto, usque infra apicem 5—7-foliato, tereti, glabro, 1,5—2 mm diametiente; foliis petiolatis, erecto- patentibus, glabris, lamina oblique lanceolata vel ovato-lanceolata, acuta, 2,5 —4,5 cm longa, infra medium 0,8—1,7 cm lata, petiolo basi dilätata caulem amplectente 1—2 cm longo; racemo conico vel oblongoideo, dense multifloro, perbreviter pedunculato, folia superiora vulgo vix excedente; bracteis lanceolatis, acuminatis, ovarium fere aequantibus; floribus in genere inter minores, glabris; sepalo intermedio anguste ovato, apicem versus leviter angustato, obtuso, 3 mm longo, lateralibus oblique et anguste oblongis, obtusis, c. 3,25 mm longis; petalis oblique ligulatis, obtusis, sepalo intermedio margine interiore agglutinatis, subaequilongis, basin versus paululo angustatis; labello dimidio inferiore rhombeo, con- cavo, medio valde constricto, antice in lobum circuitu ovatum trilobu- latum sursum expanso, lobulis lateralibus semioblongis, obtusis, inter- medio paulo longiore triangulo acuto, refracto, toto 3,25 mm longo, infra medium 1,6 mm lato, calcare obovato, obtusissimo, a facie compresso, ce. 2 mm longo; columna brevi, rostello triangulo exciso, glabra; ovario sub- fusiformi, curvato, leviter torto, glabro, ec. 4—5 mm longo. Guatemala: Locis umbrosis, humidis, Chilion prope Mazatenango -— Bernoulli u, Cario no. 477, Aug. 1867. Sehes -:. =. > ve 2 Mit dem ae Ba enenen P. trilobulatus Schltr. am nächsten ver- = wandt, aber durch die Form des Labellums und den kürzeren und durch- | aus verschiedenen Sporn, sowie durch kleinere Blüten gut charakterisiert. & Bit: Physurus luniferus Schltr., spec. nov. = _Terrestris, erectus, 30—45 cm altus; rhizomate cauliformi, radicante; = adeibne flexuosis, villosis; caule dlitaidio inferiore laxe 5—6-foliato, _tereti, glabro, supra paucivaginato, sparsim glanduloso-piloso; foliis petio- ati erecto-patentibus, lamina oblique ovata vel ovato-lanceolata, acu- ee - _minata, basi rotundata, glabra, 4—6 cm longa, infra medium 1,7—3 cm _ lata, petiolo basi dilatata caulem amplectente, glabro, 1,5—2,7 cm longo; ends dense multifloro, angusto, elongato, usque ad 15 cm longo; … bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis, ovarium vulgo aequanti- bus; floribus in genere vix inter mediocres, erecto-patentibus, extus —. sparsim glanduloso-pilosis; sepalis anguste oblongis vel oblongo-ligulatis, —. obtusis, c. 4 mm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique ligulatis, _ obtusis, margine interiore in tertia parte apicali oblique rhombeo-dilatatis, _ glabris, sepalo intermedio margine interiore adhaerentibus, subaequi- 3 longis; labello ligulato-oblongo, apicem versus contracto, apice in laminam transverse semilunatam cum angulis obtusis, breviter apiculatam, minutis- ‘sime papillosam expanso, 3,5 mm longo, medio 1,25 mm lato, lamina apicali expansa c. 2,75 mm lata, calcare subrecto, anguste oblongoideo, basi _ apiceque angustato, glabro, 2,5 mm longo; columna brevi, rostello alto, 4 ‚alte bifido, glabra; ovario subfusiformi, glanduloso-pilosulo, leviter torto, - pedicello brevi incluso c. 6 mm longo. ; Guatemala: Ad ripas fluminis Sacinia, inter Mazatenango et San Francisco — Bernoulli u. Cario no. 669, Jan. 1875. - Diese Art ist mit Ph. tridax Rchb. f. und Ph. purpureus Ames, ver- wandt. Durch die Form des Vorlappens der Lippe ist sie von beiden spezifisch gut unterschieden. 5 512. Physurus trilobulatus Schltr., spec. nov. = Terrestris, erectus, humilis, c. 15 cm altus; rhizomate cauliformi, _ radicante; radieibus flexuosis villosulis; caule erecto, laxe 4—6-foliato, __ tereti, glabro, c. 2 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, petiolatis, _ lamina ovato-lanceolata vel lanceolata, obtusiuscule acuminata, glabra, + 2,5—3,5 em longa, infra medium 1—1,3 cm lata, petiolo basi dilatata - caulem amplectente, 1,2—1,7 cm longo, glabro; racemo erecto, sub- __ eylindraceo, subdenso, folia superiora paulo superante, perbreviter pedun- 4 _culato, glabro, c. 3 cm longo, c. 1,3 cm diametiente; floribus in genere _ inter minores, glabris; bracteis ellipticis, acuminatis, ovario fere aequi- longis, erecto-patentibus; sepalis lanceolatis vel lanceolato-ligulatis, ob- = tusis, c. 4 mm longis, lateralibus obliquis; petalis sepalo intermedio … Margine interiore agglutinatis, oblique lanceolato-ligulatis, obtusis, basin c=? versus sensim paululo angustatis, margine anteriore medio paululo di- oa latatis, c. 3,75 mm longis; labello dimidio inferiore ovali, concavo, leviter De obscure bicostato, supra medium contracto et in lobum trilobulatum 200 R. Schlechter. sursum paulo dilatato, lobulis lateralibus oblique semioblongis, intermedio. triplo longiore, ovato, acuto, toto 4 mm longo, infra medium 2,5 mm lato, lobo antico vix 1,5 mm lato, calcare oblongoideo obtuso, subrecto, 0. 4 3 mm longo; ovario fusiformi, curvato, leviter torto, 6 mm longo. | Guatemala: Inter Sta. Cruz Almor et Ixcan, Depart. a ee een — Bernoulli u. Cario no 852, Sept. 1876. Durch den in drei Läppchen geteilten Vorderteil des Labels sat die Art, welche im Habitus an P. vaginatus Hk. f. erinnert, sehr gut charakterisiert. > | ' 513. Microstylis acianthoides Schltr., spec. nov. | Terrestris, erecta, pusilla, 8—15 cm alta; caule gracili, tenui, basi paulo. incrassato, vaginis 2 brevibus obtecto, medio unifoliato; folio sessili profunde cordato, breviter acuminato, tenui, glabro, 1,5-—2,5 cm longo, supra basin 1,5—3 mm lato; racemo sublaxe plurifloro, erecto, usque ad 5 cm longo; bracteis erecto-patentibus, deltoideis, apiculatis, ovario pedicellato multo brevioribus; floribus in genere mediocribus, erecto-patentibus, late cam- panulatis; sepalo intermedio oblongo, obtusiusculo, glabro, vix 4 mm longo, lateralibus oblique elliptieis, obtusiusculis, glabris, 4 mm longis; petalis oblique erecto-patentibus, e basi breviter unguiculata perlate et oblique rhombeis, (angulo inferiore producto anguste et retrorsim falcato-. oblongo, obtusiusculo, angulo superiore triangulo subacuto), apice late triangulis, obtusiusculis, 3,5 mm longis, 5 mm Jatis; labello retrosim lunato, antice lanceolato-producto, margine breviter papilloso-ciliolato, vix 1,75 mm longo, explanato 4 mm lato; columna perbrevi, crassiuscula; anthera antice profundius emarginata, persistente, suberecta; ovarie graciliter pedicellato, basi torto, glabro, c. 3.mm longo. | | Guatemala: In silvis umbrosis inter muscas, Argueta, Depart. Solelä — Bernoulli u. Cario, Aug. 1875. Kin vollständig neuer Typus in der Gattung. Im Habitus gleicht die Art vollkommen einigen Arten der Gattung Acianthus. Die Blüten sind auffallend durch ihre breit-glockige Form. Die Petalen sind ganz ver- schieden von allem, was bisher bei den neuweltlichen Arten bekannt ist, besitzen aber Analogien in denen der M. trigonopetala J. J. Sm. von Celebes. Auch das Labellum ist sehr charakteristisch. 514. Microstylis lepanthiflora Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 17 cm alta; radicibus filiformibus, flexuosis, villosulis; pseudobulbis ovoideo-fusiformibus, bifoliatis, 1—1,5 em distan- tibus, 1,5—2 cm altis, medio fere 7—8 mm diametientibus; foliis erecto- patentibus petiolatis, tenuibus, petiolo scapum basi alte amplectentibus, c. 3 cm longis, laminis suboppositis, ellipticis, breviter acuminatis, basi cuneatis, 4,5—5,5 cm longis, medio fere 2—2,5 cm latis; scapo stricto vel substricto, glabro, nudo; racemo abbreviato subcorymboso, dense plurifloro; floribus in subgenere inter majores, patentibus vel erecto- patentibus, glabris, illos generis Lepanthes in mentem revocantibus; bracteis ovato-lanceolatis, acuminatis, ovario pedicellato pluries breviori- — Orchidaceae novae et criticae. "5 201 bus; sepalis elliptico-lanceolatis, acutis, 7 mm longis, lateralibus obliquis, intermedio paulo angustioribus; petalis patentibus, revolutis, oblique, - linearibus, acutis, c. 4 mm longis; labello e basi retrorsim semilunata - medio constricto, dimidio anteriore in laminam ovalem trilobulatam ex- _planato, lobulis lateralibus parvulis dentiformibus, intermedio fere triplo majore, triangulo subacuto, toto c. 2,5 mm longo, dimidio inferiore ex- cavatione oblonga, intus bicarinata donato, glaberrimo; columna perbrevi, glabra, crassiuscula; ovario en pedicellato, glabro, pedicello incluso. e. 1 em longo. Guatemala: Bei Guatemala — Barnaul u. Cario, im Jan. 1866. Eine sehr interessante Art aus der Gruppe der ,Umbellulatae“ mit scheinbar gegenständigen Blattscheiden. Sie ist mit keiner der bisher - beschriebenen Arten dieser Verwandtschaft zu vergleichen, da sie sowohl in der Form der Blüten als auch der Lippe recht bedeutend abweicht, 1 * 515. Masdevallia guatemalensis Schltr., spec. nov. + Epiphytica, pusilla, c. 10 cm alta; rhizomate valde abbreviato; - radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus brevibus, unifoliatis, - 0,5—1 cm longis, teretiusculis, nervosis, vaginis obtectis; folio erecto vel erecto-patente, anguste lineari, obtusiusculo, basin versus sensim paulo angustato, 5— 10 cm longo, supra medium 1,5—2,5 mm lato; inflores- - centia more sectionis abbreviata, uniflora, pedunculo vaginis paucis ob- sesso, vulgo 1 cm haud excedente; bractea cucullato-ovata, apiculata, ovarium subexcedente; flore in genere minuto, illo M. simulae Rchb. f. persimili, suberecto; sepalis 4-ta parte basilari tantum connatis, oblongis, 6 mm longis, intermedio apice triangulo subacuminato, lateralibus obliquis breviter acuminatis; petalis oblique rhombeo-quadratis, obtusis, angulo posteriore brevi, obtuso, anteriore triangulo-producto, obtusiusculo, basi breviter decurrentibus, 1,5 mm altis; labello e ungue lineari apice leviter contracto, basi breviter biauriculato in laminam suborbiculari- rhombeam, obscure trilobulatam, basi sagittatam, supra basin callo obscuro. V-formiter divergente ornatam dilatato, toto 2,25 mm longo, lamina c, - 1,5 mm longa, 1,25 mm lata; columna gracili, petala superante, auriculis _ semirhombeis abbreviatis, clinandrio dorso peralto; ovario costato, costis leviter undulatis, 1 mm longo. Guatemala: Epiphytisch im Hochwalde bei Cubilguitz, 350 m ii. M. — H. v. Türckheim no, II. 490, Aug. 1903. Die Pflanze war bisher immer als M. simula Rchb. f. angesehen worden, und ich hatte sie auch stets dafür gehalten: Nachdem ich nun die Arten der kleinen Gruppe näher untersucht habe, sehe ich, dass sie von der kolumbischen M. simula Rchb. f. spezifisch durchaus ver- _ schieden ist. Mot lb culs. (:2 Bi Fe D ae \ 516. Stelis Bernoullii Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta, gracilis, c. 25 cm alta; rhizomate valde abbreviato; _ radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus teretiusculis, unifoliatis, - vaginis 2 arcte et alte amplectentibus, obtusiuscule apiculatis obtectis, | vd RR. Schlechter. à 4,5—6,5 cm longis, 2—2, 5 mm ane folio are si ects 4 ‘ oblongo-ligulato, obtuso, basi sensim in petiolum 2—92,5 cm longum ~ attenuato, glabro, apice ipso sub lente breviter bidentato, petiolo incluso - c. 10 cm longo, medio fere 1,7—2 cm longo; racemo singulo, folium sub- — duplo superante, gracili, sublaxe multifloro, secundo, leviter flexuoso, | pedunculo gracili paucivaginulato, folium Mo bracteis ovali- 1 cucullatis, apiculatis. ovario pedicellato fere duplo brevioribus; floribus | in genere mediocribus, ut videtur atropurpureis, glabris; sepalis late — ovatis, obtusis, trinerviis, c. 2 mm longis, lateralibus paulo obliquis; E petalis oblique et late reniformibus, obtusis, basi latissime cuneatis, tri- nerviis, tertia parte apicali carnoso-incrassatis, quam sepala fere 4-plo » brevioribus; labello petalis vix majore, suborbiculari-quadrato, antice trun- cato-obtusissimo, subretuso, carnosulo, superne obscure bicostato, trinervi; columna brevi, apicem versus paulo dilatata, lobis lateralibus leviter 3 divergentibus, dorsali subaequalibus, triangulis obtusis; ovario pedicellato, ia glabro, pedicello incluso c. 4 mm longo. 4 Guatemala: Hacienda de Las Nubes, Costa grande, 4000 ee — Bernoulli u. Cario, Nov. 1877. Offenbar ebenfalls eine der dunkelpurpur-blumigen Arten, aber unter. diesen leicht dadurch zu erkennen, dass das Labellum viel weniger dick- fleischig ist, als bei den meisten übrigen und oberseits zwei aller- dings nicht sehr deutlich hervortretende Kiele aufweist. | RS, 517. Stelis Carioi Schltr., spec. nov. et Epiphytica, erecta, c. 20—25 cm alta; rhizomate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus teretiusculis, unifoliatis, — 4 vaginis 2—3 alte et arcte amplectentibus obtectis, 7—11 cm longis, | 2—2,5 mm diametientibus; folio erecto anguste oblongo-ligulato, obtuso, breviter exciso, basi sensim subpetiolato-angustato, c. 13 cm longo, medio fere c. 2,6 cm lato; racemo singulo e spatha compressa c. 2 cm longa, erecto, folium vix vel paulo superante, sublaxe multifloro, secundo, pedunculo c. 6 cm longo; bracteis ovato-cucullatis, acuminatis, ovarii pedicellati dimidium attingentibus; floribus. ut videtur atropurpureis, in genere mediocribus, glabris; sepalis perlate ovatis, obtusis, 5-nerviis, 3 mm longis, lateralibus obliquis; petalis e basi brevissime unguiculata, oblique reniformibus, obtusis, tertia parte superiore carnoso-incrassata leviter verruculosis, quam sepala fere 4-plo brevioribus; labello e basi perlate cuneata carnosa reniformi, medio superne gibbis 2 oblique conicis ornato, antice obtusissimo, basi trinervulo, petalis vix majore; columna brevi apicem versus valde dilatata, lobis lateralibus divergentibus semi- oblongis, obtusis, dorsali semiorbiculari, obtuso, paulo majore; ovario pedicellato, glabro, c. 3 mm longo. Guatemala: Bei Guatemala — Bernoulli u. Cario, Nov, 1865. Die Art ist als eine nähere Verwandte der Stelis Bourgeavii Schltr, zu betrachten, hat aber gréssere Blüten und ein anders geformtes La- bellum. Ob die Infloreszenzen immer so kurz sind wie an dem vor- liegenden Exemplar bedarf noch der Bestätigung. =F, > ae 5 oo, Orchidaceae Miotae SE iriticne: 518. ‘Stelis Galstogania Schltr., spec. nov. Epiphytica, gracilis, c. 30 cm alta; rhizomate valde abbreviato; | radicibus Aliformibus, flexuosis, glabris; caulibus erectis, strictis, uni- - foliatis, teretiusculis, vaginis 2 arcte et alte vaginantibus obtectis, 8—9 cm E dongis, 2,5—3 mm diametientibus; folio erecto, oblanceolato-ligulato, ob- _ tuso, basin’ versus sensim in petiolum 1,5—2 cm longum angustato, - coriaceo, glabro, petiolo incluso 7,5— 10,5 em longo, medio fere 1,55—1,8 cm lato; racemo gracillimo, erecto, singulo, sublaxe multifloro, - secundo, folium 2—3-plo superante, -pedunculo paucivaginulato c. 10 cm 4 En: bracteis cucullatis apiculatis, ovario subduplo brevioribus; floribus BRAUN En 3 … in genere inter minores, clausis, cleistogamis; sepalis ovatis obtusiusculis, trinerviis, intus minute papilloso-puberulis, vix 1 mm longitudine superan- _ tibus, lateralibus obliquis; petalis quam sepala fere 3-plo brevioribus, ~ oblique obovatis, obtusissimis, trinerviis, 4-ta parte apicali carnoso-in- erassata leviter verruculosis; labello truncatilo, antice apice superne -excavatulo, in tertia parte apicali incrassatione transversa bilobu- lata ornato, petalis vix majore; columna petalis aequilonga, apicem versus paululo incrassata, erostellata, lobis lateralibus truncatis brevibus, dorsali _ triangulo obtuso vix longiore; ovario cum pedicello glabro, cylindraceo, incurvulo, c. 3 mm longo. Guatemala: Prope Guatemala — Bernoulli u. Cario, Juli 1866. Eine der offenbar konstant kleistogamen Arten der Gattung, die _ häufiger auftreten, als man allgemein annimmt. Sie ist unter diesen durch die innen sehr kurz papillös-behaarten Sepalen und die Form und Struktur des Labellums gekennzeichnet. . Andere kleistogame Stelis-Arten kenne ich noch von Mexiko, Costa Rica und Brasilien. _ 519. Stelis oxypetala Schltr., spec. nov. Epiphytica, pusilla) 12—15 cm alta; rhizomate valde abbreviato; | radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus erectis, 2—3 cm longis, vaginis 2 arcte amplectentibus obtectis, c. 1,5—1,75 mm diametientibus, unifoliatis; folio erecto, anguste ligulato, obtuso, basi sensim in petiolum 1,5—2,3 cm longum attenuato, petiolo incluso, 8—11 cm longo, medio fere 6—9 mm lato; racemo singulo, vulgo curvato, (i. e. adscendente) 4 2 . . Jaxius multifloro, folium vix vel paulo superante, secundo, pedunculo brevi paucivaginulato; bracteis cucullatis, subapiculatis, ovarii pedicellati dimidium attingentibus; floribus in sectione inter minimos, subringentibus, glabris; sepalis ellipticis, obtusiusculis, trinerviis, c. 2 mm longis, inter- Ta “eg y, - = F | | 4 3 medio suberecto, lateralibus obliquis, leviter conniventibus; petalis quam sepala fere 3-plo minoribus, oblique obovatis cum apiculo acuto; labello elliptico, antice in acumen triangulum acutum exeunte, medio incrassato, obscure bicarinato, incrassatione supra medium abrupte terminata, sepalis plus duplo breviore; columna pro genere mediocri, lobis lateralibus sub- erectis, abbreviatis, dorsali triangulo longiore; ovario pedicellato glabro, €. 1,75 mm longo. 204 R. Schlechter. Guatemala: In silva primaevae prope Faclus, Pelé — Bernoulli u. Cario, no. 624, Sept. 1877. Eine äusserst charakteristische Art aus der Verwandtschaft des S. despectans Schltr., aber mit viel kleineren Blüten und mit sehr charak- — terischen, mit einer kurzen scharfen Spitze versehenen Petalen. 520. Stelis tenuissima Schltr., spec. nov, Epiphytica, pusilla, tenuissima, 10—14 cm alta; rhizomate valde 5% 1 breviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus gracilibus, unifoliatis, vaginis 2 alte et arcte amplectentibus obtectis, teretiusculis, 2,5—5 cm longis, vix 1 mm diametientibus; folio erecto vel suberecto, lineari, obtusiusculo, basi sensim petioliformi-attenuata, 4—7 cm longo, 4 medio fere 2—3 mm lato; racemis singulis tenuissimis, sublaxe multi- - floris, secundis, erectis vel suberectis, interdum leviter recurvis, folia — vulgo plus minusve superantibus, pedunculo setiformi, paucivaginulato, « dimidium folii vulgo haud superante; bracteis cucullatis, apiculatis, ovario . pedicellato duplo fere brevioribus; floribus minutissimis in ordine, vix 1 mm diametro excedentibus; sepalis ovatis, obtusiusculis, glabris, uni- nerviis, c. 0,5 mm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique reniformibus obtusis, apicem versus paululo tantum incrassatis, glabris, dimidium 3 sepalorum magnitudine subattingentibus; labello e basi perlate cuneata — subreniformi-rhombeo, valde obtuso, leviter tantum carnosulo, trinervio, medio gibbo parvulo obtuso ornato, glabro, petalis fere aequilongo; columna brevi, apicem versus dilatata, lobis subaequimagnis obtuse triangulis; ovario pedicellato glabro, c. 1,25 mm longo. ‘Guatemala: Sta. Maria Ikibal (Quezaltenango) — Bernoulli u. Cario no. 590, Mai 1878. Soweit ich übersehen kann hat diese Art unter den zentral- 4 amerikanischen die kleinsten Blüten, Sie erinnert an S. gracilis Ames, hat aber viel schmälere Blätter, ein 1-nerviges Sepalum und in DE Form kürzere Petalen. 521. Pleurothallis Bernoullii Schltr., spec. nov. Epiphytica, elata, gracilis, 25—85 cm alta; rhizomate sait abbre- viato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus gracilibus, teretius- culis, unifoliatis, vaginis 2—3 arcte et alte amplectentibus obtectis, 12—18 cm longis, 3—4 mm diametientibus; folio erecto, oblongo-ligulato, obtuso, basi paulo angustato, 9—12 cm longo, medio fere 2,7—3,5 cm longo, coriaceo, glabro; racemo singulo, erecto, e spatha compressa, 6—8 mm longa, laxe 15—25-floro, secundo, 15—20 em longo, flexuoso, pedunculo paucivaginulato, brevi, usque ad 4 cm longo; bracteis cucul- latis, apiculatis, ovario pedicellato fere 3-plo brevioribus; floribus in genere mediocribus, glabris, erecto-patentibus; sepalis lanceolato-ob- longis vel ligulatis, obtusiuscule acutatis, 8 mm longis, lateralibus obliguis, usque ad medium fere inter se connatis; petalis oblique obovato-spathu- latis, obtusis, ©. 4,5 mm longis, glabris; labello e basi brevissime unguicu- lata elliptico, tertia parte apicali obscure trilobato angustato, antice in + Orchidaceae novae et criticae. 205 - lobum parvulum quadrato-oblongum, medio superne incrassatum obtu- sissimum producto, petalis subaequilongo; columna mediocri, petalis - paulo breviore, clinandrio dorso ampliato. trilobulato; ovario graciliter _ pedicellato, glabro, c. 6—7 mm longo. Guatemala: Prope Guatemala — Bernoulli u. Cario, no. 499, . 4 Dee. 1865. E __ Die Art stelle ich in die Verwandtschaft der brasilianischen P. arcuata _ Ldl., doch ist sie unter den zentral-amerikanischen Spezies am besten 3 mit P. Tiirckheimu Schltr. zu vergleichen, die sich aber auf den ersten Blick durch gedrungeneren Wuchs, die grossen Scheiden und die nicht f so stark gewundenen Blütentrauben unterscheidet. Nach dem vorliegenden Material zu urteilen dürften die Blüten gelblich sein. 522. Pleurothallis Carioi Schltr., spec. nov. _ Epiphytica, pusilla, longe repens, usque ad 7 cm alta; rhizomate flexuoso, longe repente, radicante, rigidulo, gracili, c. 1,5 mm dia- metiente, vaginis brevibus obtecto; caulibus gracilibus, 1—1,5 cm distantibus, rigidulis, unifoliatis, teretiusculis, vaginis 2 arcte et alte - amplectentibus dimidio inferiore obtectis, 2—3 cm altis, diametro vix - 1mm excedentibus; folio erecto-patente, anguste lanceolato vel anguste - elliptico-lanceolato, apice tridentato, basi cuneato, 2,2—3,5 cm longo, - medio fers 4—7 mm lato, coriaceo, glabro; inflorescentiis 2—3-nis, fasci- -¢culatis unifloris, e spatha compressa, parvula, 3—4 mm longa, peduneulis unifloris, 4—6 mm longis; bractea cucullata, apiculata, ovario paulo breviore; floribus in genere inter minores, glabris; sepalo oblongo-ligulato, + obtusiusculo, c. 4 mm longo, lateralibus usque ad apicem in laminam ob- - longam, biapiculatam, sepalo intermedio paululo breviorem connatis; petalis oblique ligulatis obtusiusculis, dimidio superiore paululo dilatatis, 2,5 mm - longis, glabris; labello circuitu anguste elliptico, dimidio anteriore paulo angustato, obtuso, margine subdenticulato, in tertia parte basilari margine utrinque lobulo semiorbiculari donato, glabro, petalis fere aequilongo; _ columna mediocri, semitereti, glabra, clinandrio dorso elato, subdentato, pede incurvulo, brevi; ovario pedicellato glabro, c. 2,5 mm longo. | Guatemala: Chilion prope Mazatenango — Bernoulli u. Cario no. 496, Aug. 1866. Eine kleine Art aus der Verwandtschaft der mexikanischen P. angust- folia Rehb. f., aber mit breiteren Blättern und etwas kräftiger im Wuchs, ausserdem in den einzelnen Blütenteilen speziflsch gut-geschieden, 523. Pleurothallis lamprophylla Schltr., spec. nov. Epiphytica, gracilis, 25—35 cm alta; rhizomate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus gracilibus, unifoliatis, erectis, teretiusculis, vaginis 2 arcte et alte amplectentibus obsessis, 11—20 cm longis, 2,5- 3,5 mm diametientibus; folio erecto, oblongo vel oblongo-ligulato, obtuso, basi in petiolum brevem (1,3—1,7 cm longum) attenuato, glabro, cornosulo, praesertim superne lucido, petiolo incluso 9—14 cm longo, medio fere 2—3,8 cm lato; racemis gracilibus, 1—3-nis, a À, . acuminatae Ldl. similibus et fere aequimagnis; sepalis lanceolatis, elongato- _ | R. Schl ht > no. 4 206 . Schlechter. LE Re 4 ae — a E v2 A x erectis, e spatha brevi, laxe multifloris, secundis, plus minus flexuosis, usque ad 18 cm longis, pedunculo paucivaginulato, rarius 2,5 em longi- + tudinis excedente; bracteis cucullatis, breviter acuminatis, ovario pedicel- lato plus duplo Be floribus in genere inter mediocres, illis P. x acuminatis, apice ipso obtusiusculis, intus praesertim margines et apicem — versus papillis stipitatis puberulis, 1,3 cm longis, lateralibus obliquis, — basi mentum breve formantibus; petalis oblique oblongo-ligulatis, ES | cum apiculo, infra medium paulo angustatis, antice basi obtusangulis, — 4 mm longis; labello oblongo-ligulato, obtuso, nervis 3 parallelis apicem — versus incrassatis ornato, basi truncato, glabro, petalis aequilongo; 3 columna gracili, semitereti, clinandrio dorso lacerato-dentato, 3,25 mm longo, pede incurvulo; ovario pedicellato glabro, 6 mm longo, = Guatemala: Inter Palohueci et Xuilpach (prov. Quezaltenango) — q Bernoulli u. Cario no. 582, April 1878. ae Die vorliegende Art ist mit der peruanischen P. acuminata Ldl. nahe — verwandt, 524. Epidendrum aberrans Schltr., spec. nov. - Epiphyticum,* pumilum, c. 20 cm altum; caulibus approximatis erectis, simplieibus, bene foliatis, teretiusculis, vaginis foliorum arcte amplectenti- bus dense rugoso-asperatis omnino obtectis, 2,5—3 mm diametientibus; 4 foliis patentibus, ligulatis, obtusiusculis, glabris, 2,5—4,7 cm longis, medio fere 5—11 mm latis; racemis vix pedunculatis, erectis, laxe 4—19-floris, usque ad 4,5 cm longis; bracteis deltoideis, acuminatis, ovario pedicel- lato multo brevioribus; floribus in genere vix inter mediocres, erecto- 4 patentibus, glabris; sepalis oblongis, obtusiusculis, c. 8 mm longis, laterali- bus obliquis; petalis anguste et oblique oblanceolato-spathulatis, obtusis, sepalis subaequilongis; labello e ungue lineari in laminam alte 3-lobatam expanso, lobis lateralibus basilaribus divaricantibus, oblique lanceolato- ligulatis, obtusiusculis, intermedio e ungue quadrato-oblongo antice in lobulos 2 oblique oblongos, obtusos divergentes fisso, callo oblongo antice libero bilobulato in basi laminae usque ad basin lobi intermedii, labello toto 8 mm longo, ungue 3,5 mm longo, inter apices loborum lateralium 7 mm lato, inter apices lobulorum anticorum 5,5 mm lato; columna 6 mm alta, quorum 3 mm clinandrii concavi, peralti, margine crenulati; ovario — pedicellato, gracili, glabro, c. 1,1 cm longo. | Guatemala: Bernoulli u. Cario, Dez. 1865. Eine sehr interessante, abweichende niedrige Spezies aus der Ver- wandtschaft der kleinen Gruppe, welche Reichenbach fil, einst als. eigene Gattung, Oerstedtella, beschrieben hat, da sie durch das Klinan- — drum von den übrigen Epidendra sich unterscheiden. 3 _ 525. Epidendrum lucidum Schitr., spec. nov. Epiphyticum (?) ramosum, fruticosum, certe plus 40 cm altum, erec- tum; caulibus et ramis teretiusculis, glabris, teretibus, dense foliatis, vaginis foliorum arcte amplectentibus persistentibus omnino obtectis, Een dncene novae et criticae. | 207 5 rigidulis, 3—4 mm diemetientibus: foliis erecto-patentibus, anguste ellip- _ tieis vel elliptico- -lanceolatis, obtusiusculis, basi cuneatis, glabris, superne lucidis, coriaceis, 2,5—4,5 cm longis, medio fere vel infra medium 0,6—1,2 cm latis; racemis breviter pedunculatis, terminalibus, densius. | 8—6-foris, edunculo paucivaginulato, usque ad 1,5 cm longo, racemo p P 8 q g _abbreviato; bracteis lanceolatis vel linearibus, erecto-patentibus, ovario RSS fere aequilongis; floribus mediocribus, glabris; sepalis ob- _ longo-subspathulatis, obtusiusculis, 1 cm longis, lateralibus extus nervo perc: alato-carinatis, obliquis, apiculatis; petalis oblique oblanceolato- a. obtusiusculis, quam sepala subaequilongis; labello e ungue _ lineari columnae marginibus adnato in laminam reniformem, obtusissimam, bas cordatam 4,5 mm longam, 6 mm latam expanso, lamellis 2 brevibus _ distantibus parallelis in dimidio inferiore laminae, 3 brevioribus carnosulis supra medium antepositis; columna glabra, 4 mm longa, labelli ungue _aequilongo marginibus adnata, auriculis apicalibus oblique quadratis; _ ovario pedicellato 7—8 mm longo, glabro. Guatemala: Bernoulli u. Cario no. 458, Nov. 1865. Die Pflanze macht den Eindruck als komme sie von einem sehr hoch- gelegenen Standorte. | Sie gehört zu Euepidendrum und dürfte daselbst am besten in die Nahe von E. corymbosum Ldl. verwiesen worden, ist aber durch die glänzenden Blätter und die Form der Lippe gut charakterisiert. 526. Epidendrum piestocaulos Schltr., spec. nov. Epiphyticum, 25—35 cm altum; rhizomate valde abbreviato; radici- bus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus simplicibus, bene foliatis, basi teretiusculis, supra mox compressis, ancipitibus, vaginis foliorum _arcte amplectentibus omnino obtectis; foliis erecto-patentibus, anguste _ligulatis, acutis vel subacutis, basin versus sensim paulo angustatis, 8—10 cm longis, medio fere 1—1,5 cm latis; racemis terminalibus, sim- - plicibus, epedunculatis, suberectis, usque ad 4 cm longis, dense 6—12- floris; bracteis ovatis, acuminatis, ovario pedicellato multo brevioribus; floribus in genere vix inter mediocres, glabris; sepalis anguste oblongo- spathulatis, obtusiusculis vel obtusiuscule apiculatis, 8 mm longis, lateralibus obliquis; petalis reflexis, anguste linearibus, apicem versus sensim paulo dilatatis, obtusis, sepalorum fere longitudine; labello e ungu6 lineari marginibus columnae adnato in laminam alte trilobatam expanso, lobis lateralibus oblongodolabratis, margine subcrenulatis, antice obtusangulis, intermedio bene longiore cuneato, obtuse bilobulato, lamellis 2 brevibus in basi laminae, nervo medio e basi usque infra apicem carinato-incrassato, labello toto 8 mm longo, in medio loborum lateralium . 5 mm lato, lobo antico 3,5 mm longo, ungue 4 mm longo; columna sub- recta, apicem versus dilatata, 4 mm longa; ovario pedicellato, glabro, ce. 1 cm longo. Guatemala: Las Cruces, Costa grande — Bernoulli u. Cario _ no. 648, Jan. 1878. 208 R. Schlechter. Eine Art aus dem Verwandtschaftskreis des E. polyanthum Sw., der in Zentralamerika wahrscheinlich artenreicher ist, als man DIEBER ‚glaubte. R 527. Epidendrum verrucipes Schltr., spec. nov. = Epiphyticum, elatum, c. 65 cm A rhizomate valde abbreviatd: radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus simplicibus erectis, banal 4 foliatis, vaginis foliorum arcte amplectentibus omnino obtectis, teretius- — culis, c. 5—6 mm diametientibus; foliis erecto-patentibus, lanceolatis, | acutis, basi rotundato-cuneatis, glabris, 10—15 cm longis, infra medium - 2,7—4 cm latis; inflorescentia terminali, ramosa, usque ad 18 cm longa, 1 sublaxe multiflora, haud pedunculata; bracteis deltoideis, acuminatis, — ovario pedicellato multo brevioribus; floribus in genere vix inter medio- — cres, erecto-patentibus; sepalis anguste oblongo-spathulatis, obtusis, nervis 5 extus leviter incrassatis, 1 cm longis, lateralibus obliquis; petalis _ angustissime linearibus, apicem versus paululo dilatatis, obtusis, reflexis, « quam sepala subaequilongis; labello e ungue lineari columnae marginibus à adnato in laminam quadratam, basi cordatam expanso, e medio trilobato, « lobis lateralibus oblique triangulis, obtusis, porrectis, intermedio plus — duplo longiore, oblongo, obtuso, apice breviter forcipato-bilobulato, lamellis 7 2 parallelis e basi laminae semirhombeis usque in basin lobi intermedii | decurrentibus, carina carnosa sublongiore interjecta, labello toto 1 cm longo, ungue 5 mm longo, lamina inter apices loborum lateralinum - 3,5 mm lata; columna leviter curvata, 5 mm longa; ovario cum pedicello - dense verruculoso, c. 8 mm longo. Guatemala: Bernoulli u. Cario no. 470, Jul. 1866. el Eine Art aus der Verwandtschaft des E. polyanthum Sw., durch die warzigen Ovarien und Blütenstielchen gut charakterisiert. 528. Notylia guatemalensis Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta, pro genere validiuscula, c. 20 cm alta; rhizomate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; pseudobulbis ancipitibus, compressis, mox longitudinaliter sulcatis, oblongis, 3—3,5 cm altis, medio fere c. 1 cm latis; folio erecto vel suberecto, ligulato, ob- tusiusculo, 13—18 cm longo, medio fere 2,5—3,3 cm lato; racemo e basi erecta nutante, pedunculo c. 5 cm longo, vazinis paucis acuminatis ob- sesso, racemo ipso dense multifloro, 16—20 cm longo, eylindraceo, ~ c. 1,2 cm diametiente; bracteis anguste lanceolatis, acutis, ovario fere duplo brevioribus; floribus parvulis, glabris; sepalo intermedio oblongo- ligulato, obtuso, trinervio, 5 mm longo, lateralibus deflexis omnino liberis, — oblique ligulatis, obtusiusculis, intermedio aequilongis sed manifeste a angustioribus; petalis subfalcato-ligulatis, obtusiusculis, basin versus paulo angustatis, 4,5 mm longis; labello e ungue brevi lanceolato, obtusiuscule acuminato-attenuato, basi rotundato, ecalloso et ecarinato, petalis fere aequilongo; columna cylindracea, glabra, apice recurvula, — 2.5 mm longa; ovario pedicellato, gracili, glabro, c. 4 mm longo. Guatemala: Retatuleu — Bernoulli u. Cario no. 649, Jan, 1878. Mit N. trisepala Lem. am nächsten verwandt, aber von kräftigerem Wuchs, mit hängenden langen Trauben und weit offenen Blüten, ees rehidaceae novae et eriticne. | = 529. ‘Lesohilue major Schltr., spec. nov. ig Epiphyticus, humilis, e 15 cm altus; rhizomate valde abbreviato; _ radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; pseudobulbis late ovalibus, uni- 3 foliatis, vagina foliacea utrinque protectis, c. 2,5 cm longis, 1,8—2 cm x: latis, valde. compressis; folio ligulato, oblique obtusiusculo, basi leviter ; ~ angustato, ad 12 cm longo, medio fere ad 2 cm lato; racemo arcuato, 1 _ pedunculo paucivaginulato, 8cm longo pedunculo incluso, c.13 cm longo, laxe _ pauci-(c. 4-)floro; bracteis ovato-lanceolatis, acuminatis, ovario pedicellato _ plus duplo brevioribus; floribus in genere magnis, textura tenuibus; _ sepalis anguste elliptieis, obtusiusculis, c. 1,3 cm longis, lateralibus obliquis, decurvulis; petalis oblique lanceolatis, obtusiusculis, basin versus = paulo dilatatis, erectis, 1,1 cm longis; labello circuitu obovato-cuneato _ antice perbreviter bilobulato cum apiculo interjecto, basi lamellis 2 oblique E obovatis, intramarginalibus, lobuliformibus, retrorsis donato, callis 2 ob- _ longoideis brevibus, minute papillosis antepositis, toto 1,1 cm longo, infra _ apicem 6 mm lato; columna brevi, glabra, medio fere brachiis 2 lineari- bus, obtusis, porrectis, brevibus ornata, 4 mm alta, rostello subporrecto, _triangulo, bifido; ovario pedicellato glabro, c. 1,4 cm longo, gracili. Guatemala: Ratatuleu — Bernoulli u. Cario, no. 607, Okt. 1877 : Durch die grossen Pseudobulben und Blätter wie durch die Blüten- - grüsse zeichnet sich diese Art vor allen anderen in der Gattung aus, Pr erinnert in der Gestalt der Blüten etwas an einige Gomeza-Arten. 530. Ornithocephalus tripterus Schltr., spec. nov. _ Epiphyticus, erectus, parvulus, c. 10 cm altus,—acaulis; radicibus _ filiformibus, tenuissimis, flexuosis, villosis; foliis c. 5—7, equitantibus, … Jineari-subfalcatis, acutis, carnosulis, 6—9 cm longis, medio fere 4—6 mm _ latis; racemis erecto-patentibus, usque supra basin floriferis, laxe 10 —18- floris, glabris, usque ad 7 cm longis; bracteis ovatis, basi subamplexi- - caulibus, ovario pedicellato 2—4-plo brevioribus; floribus in genere inter minores, glabris; sepalis ellipticis, breviter acuminatis, concavis, dorso - altius carinatis, recurvulis, vix 2 mm longis, lateralibus obliquis; petalis . patentibus e basi brevissime unguiculata dolabriformibus, obtusissimis, 2 margine subcrenulatis, 2 mm altis, medio fere 2,5 mm latis; labello _ finguiformi, subacuto, basi gibbo obscuro ornato, supra basin leviter concavulo, dimidio anteriore decurvo, 3,25 mm longo; columna brevi, - rostello permagno, leviter curvato, glabra; ovario pedicellato subclavato, acute triptero. pedicello incluso c, 5 mm longo, glabro. È : Guatemala: Caracatal de Chilion, Mazetenango — Bernoulli u, ; Cario no. 487, Aug. 1867. Das einfache, zungenförmige, in der oberen Hälfte nach unten ge- F bogene Labellum und das dreiflügelige Ovarium charakterisieren diese } at di vor den übrigen bisher beschriebenen recht gut. Repertorium specierum novarum. XV. (31. X. 1918.) 14 210 R. Schlechter. Deeas LIV. 531. Platanthera Komarovii Schltr,, spec. nov. 3 BEN hs teed 4 Terrestris, erecta, glabra, 30—55 cm alta; caule stricto vel substricto, a distanter 2—3-foliato, tereti; folio inferiore oblongo vel elliptico, obtuso, … basi rotundato, 5—11 cm longo, medio fere 2,5—4 em longo, _ superibus lanceolato-ligulatis, subacutis vel acutis, multo minoribus; racemo laxe — 6—15-floro, stricto, usque ad 20 cm longo; bracteis lanceolatis vel lineari- lanceolatis, acutis, inferioribus nunc flores superantibus, superioribus brevioribus; floribus illis P. mandarinorum Rchb. f. fere aequimagnis, erecto-patentibus, glabris; sepalo intermedio late ovato, obtuso, concavo, erecto, 5 mm longo, lateralibus deflexis, anguste falcato-oblongis, obtusis, 7 mm longis; petalis erectis, e basi oblique (falcato-) ovata lineari- attenuatis, obtusis, 7 mm longis, basi margine anteriore paulo ampliatis; labello e basi anguste ovata lineari-angustato, obtusiusculo, 1,2 em longo, calcare deflexo arcuato, acuto, supra medium leviter dilatato, apicem versus leviter incurvo, attenuato, c. 1,5 cm longo; anthéra lata, apice emarginata, canalibus bene divergentibus; rostello perhumili, transversim semilunato; ovario cylindraceo-fusiformi, leviter torto, c. 1,3 cm alto. Korea septentrionalis: Ad flumen Yalu — V. Komarov no. 444, Jun, 1897. | Die Pflanze ist als P. mandarinorum Rchb. f. verteilt worden, ist aber von dieser Art durch viel kräftigeren Wuchs, die Form der Sepalen und Petalen und den hängenden kürzeren gebogenen Sporn verschieden. Von P. minor Rehb. f., der sie in der Bildung des Spornes etwas mehr ähnelt, zeichnet sie sich aus durch den viel kräftigeren Wuchs, die länger ausgezogenen Petalen und Labellum, den bedeutend mehr ge- krümmten Sporn und das viel breitere Antherenkonnektiv. 532. Chloraea reticulata Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 55 cm alta, glaberrima; caule stricto vel sub- stricto, c. 6-foliato, tereti, dimidio inferiore 1—1,3 cm diametiente; foliis erecto-patentibus, oblongis, obtusiusculis, inferioribus ad 10 cm longis, medio fere ad 4 cm latis, superioribus sensjm minoribus et angustioribus; racemo erecto, cylindraceo, c. 17 cm longo, 4 cm diametiente; bracteis F ellipticis acuminatis, pulchre reticulatis, inferioribus ovarium dimidio superantibus, superioribus sensim paulo minoribus; floribus in genere mediocribus, pulchre reticulatis, glabris; sepalis oblongis, subacutis, inter- medio 1,7 cm longo, lateralibus obliquis, subovatis, 1,6 cm longis; petalis oblique latielliptieis, obtusis, 1,5 cm longis, quam sepala distinete latiori- bus; labello e basi cuneata circuitu pandurato-trilobato, sepalis fere aequilongo, dimidio inferiore perdense papillis subulato-clavatis margines et medium versus sparsis irregulariter obtecto, verrucis obseuris per medium lobi intermedii sparsis, lobis lateralibus semioblongis, obtu- satis, abbreviatis, lobo intermedio ovali, obtuso, textura carnosulo, 8 mm longo; ovario cylindrico, glabro, c. 2 cm longo. Orchidaceae novae et criticae. R 211 Argentina: Sierra de Tucuman — H. Wendt, blühend im Januar 1912. Die Art ist am nächsten verwandt mit C. Fiebrigii Kränzl. von Süd- . Bolivien, ist aber gut von ihr unterschieden durch die dichte Papillen- * bedeckung der unteren Lippenhälfte. Ich hege übrigens grosse Zweifel, ob die von Griesebach als C. venosa Rchb. f. identifizierte Art wirklich zu dieser bisher noch nicht recht aufgeklärten Pflanze gehört. Mit ihr ist die vorliegende ebenfalls nahe verwandt. 533. Stelis ovatilabia Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta, pusilla, e. 12 cm alta; rhizomate valde abbreviato; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus gracilibus, teretiusculis, unifoliatis, vaginis 2 alte et arcte amplectentibus obtectis, 3,5—5 cm longis, c.1,5 mm diametientibus; folio erecto, ligulato, obtusiusculo, basi in petiolum c. 1 cm longum attenuato, coriaceo, petiolo incluso 5—6,5 em longo, medio fere 6—8 mm longo; racemis vulgo singulis sub- erectis, gracilibus, laxe 10—20-floris, subflexuosis, folium paulo tantum … vel usque ad dimidium superantibus, secundis, pedunculo brevi vel folii dimidium aequante, paucivaginulato; bracteis ovali-cucullatis, ovarium pedicellatum vulgo paulo superantibus; floribus in genere inter minores, ut videtur flavidis, glabris; sepalis ovalibus, obtusis, trinerviis, vix 2 mm ’ f 4 > 4 4 . y longis, lateralibus obliquis; petalis quam sepala fere 3-plo brevioribus circuitu oblique suborbicularibus, 1-nerviis, basi rotundatis, 5-ta parte -apicali oblique carnoso-inerassatis valde obtusis; labello e basi brevissime unguiculata circuito ovato, obtusiusculo, trinervio, basi subtruncato-rotun- dato, supra basin incrassatione retrorsa transversa medio breviter biden- tata ornato, quam petala paululo tantum longiore; columna pro genere graciliore, apicem versus vix dilatata, petala subexcedentia, lobis laterali- bus abbreviatis, dorsali late triangulo, obtuso; ovario cum pedicello glabro, c. 1,5 mm longo. — Guatemala: Prope Palohuero, Costa Cuca — Bernoulli u. Cario, _ April 1878. Durch die Form des Labellums und vor allen Dingen die verhältnis- mässig schlanke, die Petalen fast überragende Säule ist diese Art unter den verwandten gut gekennzeichnet. Sie dürfte am besten in die Nähe, von S. microtis Rehb. f. verwiesen werden. 534. Dendrobium Casuarinae Schltr., spec. nov. Epiphyticum, patulum, rigidulum, 20—45 cm longum; radieibus fili- formibus, flexuosis, glabris; rhizomate basi tantum radicante, rigido, eauliformi, tereti, c. 2 mm diametiente; pseudobulbis c, 5 cm distantibus, more sectionis abbreviatis, unifoliatis, vulgo 2-articulatis, quam rhizoma vix crassioribus, cylindraceis, 1,5—2,5 cm longis; folio carnoso, rigides- cente, crassius subulato, obtusiusculo vel subacuto, 5—10 cm longo, 3—4 mm diametiente; racemis juxta basin folii natis, laxe 5—10-foliatis, usque supra basin floriferis, usque ad 12 cm longis; bracteis minutis, - deltoideis, ovario pedicellato multoties brevioribus; floribus in sectione 14* 212 = ‘Schlechter. vix inter mediocres, glabris, albis, roseo-suffusis, labello roseo-picto, oe intermedio sulfureo; sepalis e basi ovata longius acuminatis, c. 9 mm. Ë longis, lateralibus obliquis, basi margine anteriore ampliata cum pede — columnae mentum breviter conicum obtusum, c. 2 mm longum formanti- . À bus; petalis oblique linearibus, acutis, quam sepala fere aequilongis; — labello e basi cuneata dilatato, tertia parte anteriore trilobo, lineis 3 me- ir dianis subparallelis, carinatis, haud undulatis ornato, 8 mm longo, supra “à medium (explanato) c. 3,75 mm lato, lobis lateralibus oblique ovato-trian- gulis, obtusis, brevibus, intermedio antico, ovato-triangulo acuto, margine | undulato; columna brevi, glabra, clinandrii dentibus aequilongis; ovario 4s graciliter pedicellato glabro, subelavato, c. 1 cm longo, - : Neu-Kaledonien: Auf Casuarinen auf den Hügeln bei Yaouhé, längs der Bäche — R. Schlechter no. 14728, blühend im September 1902. Eine sehr charakteristische Art aus der Sektion Rhizobium. Caloglossum Schltr., nov. gen. | : Exemplare, welche ae in den letzten Jahren von den verschiedenen madagassischen sogenannten Cymbidium-Arten erhielt, gaben mir Ver- aniassung, diese merkwürdigen Pflanzen einmal näher zu studieren. Sehr zu statten kam mir dabei, dass ich von verschiedenen dieser seltenen Pflanzen ziemlich gutes Blütenmateriäl erhalten habe, das eine genaue Prüfung der Blütenmorphologie zuliess. Das Resultat dieser — Untersuchungen war die Erkennntnis, dass wir diese madagassischen Spezies nicht mehr als Cymbidia anzusehen haben, sondern, dass sie eine eigene Gattung bilden, die mit Cymbidium und Grammatophyllum zwar verwandt ist, sich aber generisch durch das Vorhandensein eines Säulenfusses, die Struktur der Lippe und die Pollinarien von beiden gut « unterscheidet, : | Ich charakterisiere die Gattung wie folgt: ; . Sepala elliptica vel oblonga, libera, intermedium erectum, concavum, lateralia patentia vel subpatentia, plus minusve obliqua. Petala erecta, saepius subconniventia, quam sepala vulgo paulo latiora et breviora. La- bellum articulatum curvatum, infra medium alte trilobum, basi brevissime subunguiculata leviter excuvatum, supra basin lamellis 2 altis, parallelis, brevibus, antice abrupte terminatis ornatum,. lobis lateralibus erectis, vulgo oblongis, intermedio multo majore e basi angustiore ovali vel ob- cordato, margine plus nfinus undulato, textura tenuiore, basi medio vulgo fr, 2 verrucis applanatis coloratis ornato. Columna brevis, semiteres, antice concavula, glabra, pede brevi sed distincto. Anthera cucullata, antice obtusa vel leviter emarginata. Pollinia 2 subgloboso-rhomboidea, alte “ foveata, stipite distincto singulo, e basi latiore apicem versus angustato, sg viscidio transverse ovali, * ese’ Plantae epiphyticae, vulgo pseudobulbis plurifoliatis fusiformibus « eggregatis vel dissitis abbreviatis donatae; foliis angustis, in vagina — articulatis, semper acutis, nervis subtus prominulis, textura tenuiter — chartaceis; inflorescentiis bene altis, racemosis vel paniculatis, plus minusve multifloris; floribus speciosis, mediocribus vel satis magnis, + A pet = ie un Bi re Re ihn labello aurantiaco, vel laete purpureo, basi vulgo guttulato. Species 4 adhuc notae, insulae Madagascar indigenae, Wie ich schon oben erwähnte ist die Gattung mit Cymbidium und ee bieun verwandt. Sie bei Cymbidium zu belassen, wo die Arten bisher untergebracht waren, wäre unnatürlich und unpraktisch; da durch, sie die Gattungsgrenzen des jetzt schon unnötig weit umgrenzten ton sehr bedeutend erweitert würden. Zudem spricht da- | gegen entschieden die ganze Tracht, denn Pseudobulben oder lang- _ kriechende Rhizome, wie sie sich bei Caloglossum finden, dürfte Cym- _ bidium nie aufweisen, ebensowenig eine „inflorescentia paniculata“. Auch die Blütenfärbung ist eine sehr merkwürdige und besonders durch das prächtige Labellum auffallend.. Während Cymbidium dazu neigt, © die Bildung von Seitenlappen zu unterdrücken, finden wir hier die _ Lappung des Labellums besonders scharf durchgeführt. Statt der langen meist nicht sehr scharf abgesetzten Kiele von Cymbidium finden wir hier am Grunde der Lippe zwei hohe, kurze, vorn scharf ab- gesetzte Lamellen. Die Pollinarien besitzen ein aus breiter Basis nach oben dreieckig-verschmälertes gemeinsames Stielchen das einer meist - quer ovalen beiderseits freien Klebscheibe aufsitzt, wie sie bei Cymbidium F nie vorkommt. Der deutliche, wenn auch kurze Säulenfuss spricht des - weiteren sehr entschieden gegen eine Vereinigung mit Cymbidium. = Die zu der Gattung zu rechnenden Arten sind die folgenden: 1. ©. flabellatum (Thou) Schitr., nov. comb. | _- Limodorum flabellatum Thou, Orch. Iles Afr. (1822) t. 39 - 40. Cymbidium. flabellatum Sprgl., Syst. III (1826) p. 724. Diese Art ist mit den beiden nächsten gegenüber der vierten aus- gezeichnet durch das kriechende Rhizom mit in Abständen von 5—8 cm _ oder weiter stehenden verkürzten Pseudobulben. Die schlanke Infloreszenz ‚ist eine lockere Traube oder Rispe. 2. C. Humblotii (Rolfe) Schltr., nov. comb. Cymbidium Humblotü Rolfe, in Gardn. Chron, (1892) II, p. 8. Eine kraftig-wachsende Art mit grossen verzweigten Bliitenrispen. Im Habitus ähnelt die Art der vorigen, doch ist sie viel kräftiger mit dicht vielblütiger Rispe und gegenüber C. flabellatum (Thou) Schltr. aus- gezeichnet durch die grossen Brakteen. Die Blüten sind gelbgrün mit auf gelbem Grund dunkelbraunrot- geflecktem und -umrandetem La- belium. moor LC: Se Schltr.,-spec. nov. (infra). Ganz offenbar eine nahe Verwandte des ©. Humblotii (Rolfe) Schltr., aber spezifisch zu trennen durch die grössere, stärker .gewellte Lippe mit vorn sehr stumpfem. breit ovalem, bedeutend grösserem Vorderlappen _ und kürzerer Säule, Die Blüten wurden mir beschrieben als dunkelgrün 4, ©. rhodochilum (Rolfe) Schltr., nov. comb. Cymbidium rhodochilum Rolfe. Orch. Rev TX, (1901) p. 10. r SFT EN ER ES Se Sr un Ei ie eo = 2. 214 ne ae L Re 1 Den anderen Arten ee zeichnet sich die En oth die | gedrängt stehenden, hohen spindelförmigen Pseudobulben und die grossen Blüten aus, mit grünen Sepalen, grünen, dunkler gesprenkelten Petalen und verkehrt herzförmigem, leuchtend rotem, von einer eee Be schwiele durchzogenem Vorderlappen des Labellums. 3 ‚Im: übrigen gehört die Art ohne Zweifel ebenfalls.zur - Gattung Calo- | 4 glossum. Ob auch die von mir als Cymbidium: calcaratum Schltr. beschriebene Pflanze hierher gehört, möchte ich noch nicht entscheiden, bis ich voll- ständigeres Material gesehen habe. Ich neige jetzt doch mehr der Ansicht zu, dass sie zu den Cyrtopodiinae gehört und vielleicht eher eine aberrante Eulophia darstellt. - ; 535. Caloglossum magnificum Schltr., spec. nov. Planta magna, robusta, habitu et dimensionibus verosimiliter C. Humblotu (Rolfe) Schltr.; foliis linearibus, acutis, glabris, plus 59 cm longis, medio fere 2,5 cm latis, nervis 3 subtus prominulis; racemo vel panicula nondum notis; floribus speciosis, illis C. Humbloti (Rolfe) Schltr.. similibus, sed paulo majoribus; sepalis ligulatis, subacuminatis, glabris, atroviridibus, c. 3,7 cm longis, lateralibus falcatis, extus nervo medio carinatis; petalis oblique oblongis, apiculatis, glabris, en 3,2 cm longis, medio fere 9—10 mm latis; labello circuitu late ovali, tertia parte basilari alte 3-lobo, c. 2,3 cm longo, infra medium 1,8 cm lato, basi lamellis 2 subparallelis obtusis, brevibus altis ornato, medio subruguloso incrassatulo, ima basi in unguem perbrevem, concavum con- tracto, lobis lateralibus oblique oblongis, obtusis, atroviolaceo-guttulatis, intermedio suborbiculari-ovali, obtusissimo, margine valde undulato, atro- violaceo, laterales fere 3-plo superante, 1,4 cm longo, medio fere 1,3 cm lato; columna semitereti glabra generis, c. 8 mm alta; ovario graeillumg: ae c. 5 cm longo. Madagaskar: Ohne nähere Sie dE — Chr. Bang. (1896). Nach brieflichen Angaben soll die Art, von der ich ein Blatt und einige Blüten erhielt, die oben gegebene Blütenfärbung besitzen. Die Infloreszenzen sollen 20—30 Blüten tragen. 536. Otostylis paludosa (Cogn.) Schltr., nov. comb. | Erst nachdem sich meine Arbeit IE Gattung Aganisia und ihre Verwandten“!) bereits im Druck befand, fiel mir eine kleine sehr seltene Arbeit von Cogniaux, in dem Annexo no, 5 der ,Commissao de Linhas Telepraphicas Hstrategicas do Matto Grosso ao Amazonas“ : (1912) in die Hände, in welcher als Zygopetalum paludosum Cogn. auf | Seite 12 eine Pflanze beschrieben und auf Tafel 65 abgebildet worden ist, die zu der von mir in ,Orchis“ XII, p. 38 aufgestellten Gattung Ofostylis gehört. Diese Art, Otostylis paludosa (Cogn.) Schltr., ist nach meiner Einteilung hinter ©, brachystalix (Rchb. f.) Schltr, unterzubringen. Jener Art ähnelt sie sehr im Habitus, hat aber kleinere Blüten und ist spezifisch N 1) Cfr. Orchis XII (1918), p. 6—16, p. 24—42. aw eg DT = re ie See a Pe Fe ne aS aw OP ee ‘ ee de eT N a AT ZU + Dt bo ne a sut ri a ee BR ai te T 215 A geschieden durch die Form des Labellums. Letzteres hat bei ©. brachystalix (Rehb. f.) Schltr. eine breit rhombisch-ovale Platte, während bei O. paludosa (Cogn.) Schltr. diese breit nierenförmig ist. - Durch die Entdeckung der O. paludosa (Cogn.) Schltr. wird die Süd- grenze des Verbreitungsgebietes der Gattung nicht unbedeutend nach Siiden vorgeschoben, denn die südlichste bisher bekannte Art lag in O. venusta (Ridl.) Schltr. vom Fusse des Roraima-Gebirges vor. 537. Oncidium Spegazzinianum (Kränzl.) Schltr., nov. comb. ‘Vor einiger Zeit war ich gezwungen, mich eingehender mit der Gattung Leochilus zu beschäftigen und kam dabei zu der Überzeugung, dass man verschiedene Typen in dieses Genus verwiesen hat, die ent- schieden nichts mit den echten Leochilus-Arten zu tun haben. So ist von Kränzlin im Jahre 1908 im 2. Bande der ,,Orchis* p. 112 eine Pflanze als Leochilus Spegazzinianus Kränzl. beschrieben und p. 113 abgebildet worden, die durchaus nicht hierher gehört, sondern ein Oncidium ist, das zu einer kleinen Gruppe südamerikanischer, speziell brasilianischer Arten gehört, die eine sehr charakteristische eigene Sektion bilden sollten, als deren Typus O. pubes Ldl., als bekannteste unter ihnen angesehen werden - könnte. Mit letzterem ist die von Kränzlin veröffentlichte Pflanze, die ich hiermit Oncidium Spegazzinianum (Kränzl.) Schltr. taufe, verwandt, nicht aber mit Leochilus. Auch Oncidum Waluewa Schltr. (Waluewa pulchella Regel), _ das von Cogniaux ebenfalls in die Gattung Leochilus verwiesen worden ist, ist zu dieser charakteristischen Oncidiwm-Gruppe zu rechnen, als deren weitere Arten z. B. noch: O. gruciatum Rchb. f., O. verrucosissimum Cogn., O. Widgreni Ldl., O. Lietzei Regel, O. riograndense Cogn., O. nitidum Rodr., O. odontochilum Rodr. und O, hecatanthum Kränzl. genannt seinen. Die Gattung Leochilus scheint danach in Brasilien überhaupt nicht vorzukommen; denn die Angabe Lindens über das Auftreten von L. scriptus Rchb. f. in Brasilien beruht sicher auf einem Irrtum. 538. Solenidium mattogrossense (Cogn.) Schltr,, nov. comb,| Wie ich früher!) auszuführen Gelegenheit hatte, besass die Gattung Solenidium zwei Arten, deren eine, der Typus des Genus, S. racemosum Ldl. von Linden in den Wäldern bei Pamplona (Columbia) etwa 2500 mü.M. entdeckt worden ist. Die zweite Art S. Zunatum (Ldl.) Schltr. wurde ‘von Demerara im Jahre 1836 eingeführt und so in kultivierten Exem- plaren zuerst in Europa bekannt. Nun liegt eine dritte Art der Gattung vor, die von F. C. Hoehne, dem wir die Entdeckung einer recht grossen Zahl interessanter brasilianischer Arten verdanken, im Staate Matto Grosso in Brasilien entdeckt, von Cogniaux im Annexo no. 5 der „Comissao de Linhas Telegraphicas Estrategicas de Matto Grosso ao - Amazonas“ p. 13 (1912) als Leochilus mattogrossensis Ron beschrieben und t. 65 abgebildet worden ist, Die Gattung Solenidium ist meiner Ansicht nach, wenn wir die Oncidiinae nicht alle zu einem grossen Genus vereinigen wollen, von 1) Cfr. Schlechter: „Die Orchideen“ (1914), p. 525. “ ih,» ee 2 a tay PS we ie Sr Bu Rk Schlechter: Orchid: acea à novae ei ot Oncidium durchaus Beirat zu halten. Die Stroke. aan 2. d die Säule weichen derartig von dem Oncidium-Typus ab, dass man die schon a ohnehin viel zu weiten Grenzen der Riesengattung nur noch mehr ver- _ wischen würde, als es schon Soehenens wenn man Solenidium mit ihr 1 vereinigen wollte. Rens RS; 539. Erycina diaphana (Rchb. f.) Schltr., nov. comb. 3 -Schon in einer anderen jetzt im Erscheinen begriffenen Arbeit) | konnte ich darauf aufmerksam machen, dass die Gattung Eryeina nicht — mehr monotypisch ist, sondern dass in der im Botanical Magazin als „Erycina echinata“ abgebildeten Pflanze eine zweite Art der Gattung vor- liegt, welche ich als neue Art beschrieben habe. Nun kann ich hier in — E, diaphana (Rchb. f.) Schltr. eine dritte Art der Gattung bekanntgeben. 4 Die Spezies wurde von Reichenbach fil. ‚im Jahre 1877 in Linnaea Bd. XLI, p. 67 als Oncidium diaphanum Rchb. f. beschrieben. Bentham glaubte sie als Leochilus-Art ansehen zu müssen. Die Untersuchung der Blüten bewies aber ganz deutlich, dass wir hier eine echte Erycina vor uns haben. Sowohl die Grundform des Labellums als auch die ganze Konstruktion der Säule mit dem langen schnabelartig aus- gezogenen Rostellum stimmen durchaus mit diesen Teilen bei den beiden anderen Arten überein. Auch der Habitus weicht durchaus nicht von dem der anderen Arten ab. Die Spezies. ist vor den beiden anderen Arten dadurch unterschieden, dass der Mittellappen resp. Vorderlappen das Labellum einfach verkehrt eiförmig ist mit einem sehr kurzen kaum bemerkbaren Spitzchen, während er bei den anderen Arten “4 fast nierenförmig und vorn deutlich eingeschnitten ist. Mexiko: Oaxaca 5000° — Galeotti no. 5281. Bisher scheint die Pflanze von keinem anderen Sammler als Galeotti vorzuliegen, obgleich die Umgebung von Oaxaca doch von verschieflenen Botanikern besucht worden ist. Wir kénnen also wohl annehmen, dass sie nur sehr lokal verbreitet ist. > | 540. Pachyphyllum muscoides (Kränzl.) Schltr., nov. comb. Im Jahre 1906 wurde von Fr. Kränzlin in Englers Botanischen Jahrbüchern Bd. XXXVII, p. 383 unter dem Namen Orchidotypus eine neue Gattung veröffentlicht, die von ihrem Autor als zu den Pleurothallidinae gehörig bezeichnet wurde Da ich bei der Zusammenstellung der Gattungen für mein im Jahre 1914 erschienenes Buch „Die Orchideen“ mir Aufklärung über die richtige Stellung der Gattung verschaffen wollte, besah ich das im Berliner Herbar aufbewahrte Exemplar etwas näher und war nicht wenig erstaunt, eine Pflanze vor mir zu finden, die sich von den kleinen Pachyphyllum-Arten kaum zu unterscheiden schien. Eine Untersuchung der Blüte zeigte dann auch, dass hier tat- sächlich eine echte Pachyphyllum-Art vorliegt, die mit den kleinen boli- | vianischen Arten der Gattung nahe verwandt ist. Der Autor hatte also eine typisch-monopodiale Orchidee in eine Gruppe verwiesen, die ') Cfr. Beihefte zum Botan. Centralblatt XXXVI, Abt. IJ, Heft 3 p. 418, à Die Be pur muss daher, wie ich schon früher es es 1 als ‘Synonym: zu Pachyphyllum gestellt werden und die Art muss, -da sie von den übrigen bisher beschriebenen durch die deutlichere Verwach- sung. der Sepalen und Petalen sowie des Säulenfusses spezifisch getrennt 2 ist, als P. muscoides (Kränzl.) Schltr. bezeichnet werden. | _ Bei dieser Gelegenheit möchte ich noch eine andere Berichtigung ees In „Feddes Repertorium“ Bd. X (1912), p. 460 habe ich _ eine bolivianische Pflanze als Pachyphyllum falcifolium Schltr. beschrieben, da der gleiche Name früher von Reichenbach fil. bereits für eine | peruanische Pflanze verwendet wurde, ist die von mir beschriebene Art in Pachyphyllum cyrtophyllum Schltr. umzutaufen. XXXIV. ae paraguariensia vel minus cognita. Il. Auctore E. Hassler, _ (Originalarbeit.) (Fortsetzung zu XV. 113—121.) 9. Solanum angustifolium Lam. Illust. no. 2343. Bitter anno 1913 in schedis Hassler 878, 3207, 7193 in Herb. Boiss. Chod. Vég. par. p. 35, 37, 61, 71. : S. amygdalifolium Steud. an synon.? var. macrophylli Dun. 8. one Lam. quod e descr. corolla glaberrima tantum diversum! Chod. et Hassler Pl. Hassl. er p. 314; Hassler Flor. pile. p. 105. — S. Handelianum Morong. - S. Brittonianum Morong e descr. Ann. N. Y. Ac. Sc. VII, 175, 174, 5 Be Hab. Argentina, Brasil, Napaeae, Uruguay; var.? Dryades, 3 Oreades, Chile. k 3 In Paraguay im Uberschwemmungsgebiet des Rio Paraguay und seiner Zuflüsse in sumpfigen Gebüschen und an Waldrändern von _ Corrientes bis zum Apa, auch in Misiones und Chaco. $ _Balansa 2102! Morong 818, 1531 e desc. n. v. Hassler 878, 3207, 7193, 11756, Rojas 193! 1624! Fiebrig 939! 4079! in Herb. Hassl. _ Chod. et Vischer 38, 39. | _ Citatio dubia! S. angustifolium Lam. var. albo marginatum Chod.? Vég. Par. p. 24 nom, nudum, Dans les halliers humides? Sine loco, no nec _ diagnosi! . Sollte diese vielleicht identiacl sein mit S. malacoxylon var. albo- marginatum Chod.? Da Chod, früher S. malacoxylon mit S. angustifolium KE identifizierte? 1) Cfr. R. Schlechter: „Die Orchideen“ (1914), v. 52% 218 E. Hassler. 10. Solanum hirtellum (Spreng.) Hassler, nov. nom. Atropa hirtella Spreng. Syst. Veg. I, 699, 1825! — S, ron SER | Flor. Bras. X, p. 36, 1846! — Chod. PI. Hassl. I. p. 191; Chod. et Hassler Pl. Hassl. H, p. 313; —. Chod. Veg. Parag; p. ab. 2 725 Hab. typus in Braslia australi. Napaeae? | var. diminutum Bitt. in schedis! pro var. S. gracillimi Sendt. In Gebüschen und lichten Wäldern im ganzen Lande mit Ausnahme des Chacogebiets. Auch in Misiones. Argent. | HRS Balansa 2101! Hassler 4129, 5744, 6602. Mis. 491. Fiebrig 5737, 5780. Llamas Mis. 289. | 11. Solanum verruculosum Hassler, nov. nom. Cyphomandra verruculosa Hassler, Fedde Rep. IX, p. 118. Vom Monographen Bitter wird die unserer Art s. Z. als nahe- stehend bezeichnete C. velutina Sendt. sowie auch die derselben Gruppe angehörende C. elliptica Sendt. zu Solanum übergeführt, folglich muss dies auch mit unserer C. verruculosa geschehen. Die Antheren unserer Art sind bloss 3 mm lang und nicht verklebt was sie also aus der Sect. Cyphomandropsis Bitt. ausschliesst. Hab. Baum oder Strauch in feuchten Uferwäldern des Apagebieis, Nord Paraguay. Fiebrig 4461! 4726! 4824! in Herb. Hassler. Ad S. inaequale Vell. accedit, sed imprimis antheris aequalibus, dorso magis incrassatulis diversum. _ 12. Solanum citrifolium W. in R. et S., Syst. veg. 4, p. 662. var. typicum Hassler, nov. var. Folia subtus albicantia appresse lepidota, pedicelli calyces corallaeque pulverulento lepidota ochroleuca, antherae in eodem specimine flavae vel — subpurpurascentes. Calyx fructifer ut in aliis varietatibus Æ auctus. Hab. Brasil. Napaeae. In Paraguay bis jetzt bloss aus der Alto Parana- Règl bekannt, wächst wie die übrigen Varietäten mit Vorliebe an sonnigen Waldrändern und in alten Urwaldrodungen. Fiebrig 5754, 5777, 5819 in Herb. Hassler, var. ochandrum (Dun) Hassler, nov. var. S. ochandrum Dun. in DC. Prodr. XIII, 1, p. 240; S. Sanctae Cha- tharinae Chod. PI. Hassl. I, p. 191; Veg. Par. p. 55 et 76. Folia subtus flavicanti-ferruginea, novella subpulverulenta, in- florescentiae calyces corollaeque extus sublanuginoso-pulverulentae vitel- lino-rufescentes, Hab. Brasil. Napaeae, In Paraguay in der Zentral- und Caaguazu-Amambay-Region. — Balansa 2117! Hassler 1652. f. intermedium Hassler. Indumento magis appresso ad typum, colore flavescente ad ochan- drum vergens, ambobus intermedium. rm at Dé od CN ’ i m u ret. Ts à te Id bs nn f en ows nag eee À oe BR FR ete er. "Solans cea | paraguariensia vel minns nie | 2 19 Es + PRET wi Pr 1 _ Balansa 4703! D la 4429. er Nr, leucodendron (Sendt.) Hassler nov. var. — S. leucodendron Sendt. For. Bras. X, p. 43 haud Dun Prodr. L c., p. 111. Arboreum folia vulgo majora subtus ut ramuli, inflorescentiae, calyces | -corallaeque sordide argenteo lepidota. | Hab. Brasil. Oreades. In Paraguay bis jetzt bloss auf der IR Abdachung der Sierra von Amambay gefunden. — Hassler 11353. _ Chod. Veg. Par. p. 55 zitiert die Art als „buisson sans adaptation - spéciale aux feuilles tomenteuses“, die discoloren auf der Oberseite glänzend grünen, unterseits weiss oder gelb-silbern glänzenden Blätter … dieser stattlichen Sträucher oder Bäume lenken schon von weitem die 3 Aufmerksamkeit des Reisenden auf die, damit gewöhnlich in reichlicher x Zahl geschmückten Waldränder, Picaden und Rodungen. a 13. Solanum pseudo-lycioides Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 316. = 2 8. glandulosum Sendt. (haud R. et P.) in Flor. Bras. X, p. 52 quoad > specimina Sellowiana. — ? S. japurense Dun. var. stellato-pubescens Dun. _ DC. Prodr. XII, 1, p. 174. —_S. lycioides Chod. haud L. Pl. Hassl. I, … p. 189 pp. — S. urbanum Chod. haud Morong var. ovatifolium Chod. Vég. EPar.-p. 70. : Hab. Brasil. austral. Napaeae? | In Paraguay in den Wäldern der Caaguazu- bag Region und am Alto Parana. — Hassler 4912 typus! L c. Yhu 9180, 91804. Amam- bay 10300. Baiansa 2080! Fiebrig 5692 in Herb. Hassler! u In descript. Chodatiana Pl. Hassl. |. c. corrige: Calyx late campanu- _ latus margine truncatus, decemnervius, nervi in dentes lineares paullo — infra margine a calycis tubo solutis, excurrentes, dentes 1/,—1/, longi- _ tudinem tubi calyeini attingentes, 4 adde: Folia gemina supra sparse-subtus praecipue in costa et nervis 4 pilis alles : inspersa; flores in axillis foliorum fasciculati 2—5-ni, 3 globosa 1 cm diametro, rubra nitens, calyce leviter aucto _insidens, dentes calycis fructiferi claviformi-incrassato-cylindrici, bacca bilocularis semina cr. 50 plana suborbicularia, 2,5 mm diam. Granula sclerotica 2 apicalia. # 4 A S. Rantonnetu Carr.!) etiam in spec. sterile facilissime distinguen- _dum, ramis teretibus nec lineis e petiolorum basi oriundis lineatis, _ laminis haud in petiolum alatim decurrentibus, indumento stellato nec e _ pilis simplicibus vel 1—2 furcatis composito. Granulis scleroticis in bacca 2 apicalibus. 14, Solanum Rantonnetii Carr. ex Lesquyer in Hérincq L'Hort. frang. Sér. II, 1, 1859, p. 197, tab. XVI; Bitter in Fedde Rep. XII, p. 458. E S. corniculatum Hiern e descript! in Warming Symb. XXIH, p. 45 4 (1876). — 5, urbanum Morong Ann. N, Y. Ac. Sc. VII (1893), p. 177. 0 Sa 3 24 Cfr. supra Chod. PI. Hassl. I et Vég. Par. p. 70. Chod. Veg. Par. p. 69 pp. Me var. ovatifolium Chod. e. > II, p. 316. — S. lycioides R. et P. ex parte Chott Vég. Par. p. 151. Chodat zieht- die von Bitter konstatierte Identität der. ‘parag. Pflanze mit S. Rantonnetii Carr. 1859 in Zweifel, Vég. Par. p. 153 und zitiert dieselbe unter dem Synonym S, urbanum Morong 1893. In den Genfer Herbarien DC. und B. Boiss. ist S. Rantonnetii Carr. in typischen Exemplaren, die absolut identisch sind mit Balansa 2104, dem Typus. des S. wrbanum Morong, vorhanden, mit Exsiccaten vom Jahre 1874! Ex horto parisiensi! was also jeden Zweifel ausschliesst, N..E. Br. Kew. Bull. no. 85 (1894) p. 6. — S. lycioides Chod. hand Pls Hassl. I, p. 189 exclus. Hassler no. 4912. — Chod. et Hassler Pl. Hassl. S. lycioides Chod. haud L. Pl. Hass]. I, p. 189 quoad Hassler 4912. et S. urbanum Morong var. ovatifolium Chod. Veg. Par. p. 70 = S. pseudo- lycioides Chod. et Hassler. Hab. Die seit über einem halben Jahrhundert in Europa kultivierte Art stammt zweifellos aus Paraguay und dem angrenzenden Gebiet der argent. Misiones, aus welchen Gebieten die einzigen wild wachsenden Exemplare gesammelt worden sind, dies ist auch um so wahrscheinlicher, als die einzige mit ihr nahe verwandte Art, das weissblühende schlin- gende S. pseudolycioides Chod. et Hassler, ebenfalls nur aus Paraguay bekannt ist. | Ob Glaziou 1078 (S. corniculatum Hiern.) wildwachsend gefunden worden ist, ist aus dem blossen Nummer-Zitat nicht zu ersehen, in diesem Falle wäre Brasilien ? auch als Heimatland einzubeziehen, Chod. 1. c. bezeichnet 8. Rantonnetii Carr. als ein S. lycioides R. et P. ex p. Eine genaue Prüfung des in den Genfer Herbarien liegenden Originalmaterials von R. et P. ergibt aber für die ganze ÆEulycianthes- Gruppe Dunals, d.h. S. lycioides L., 8. Dombeyi Dun., S. candicans Dun. derart abweichende Merkmale, dass sie zur generischen Abtrennung 3 haben, durch ihren von allen bekannten So/anum-Arten total abwe nden Fruchtbau?), — Balansa 2104! 2121! Morong 147, 708 n. v. Hassler 1614, 6728, 7024, 11068, 11727, Mis. 492. Llamas Mis. 513! 668! Chod. et Vischer 60, 61 m v. 15, Solanum viohfolium Schott. ap. of Sa Syst. Veg. IV, 403; emend. Sendt. Flor. Bras. X, p. 52. Morong et Britt, Ann. N. Y. Ac. Sc. 178. — Hassler Flor, pile. p. 106. — Chodat, Vég. Par. p. 61 pp. var, #. majus Dun. Prodr, XIII, 1. p. 164 emend. Hab. Bolivia, Santa Cruz. forma chacoense Hassler. dieser hochandin-peruanischen Sammelart (S. lycioides R, et : non 1) Cfr. Hassler Lycianthes (Dun.) Hassler, un nouveau genre de Sola- nacées à fruits drupacés in Ann. Cons. et Jard. bot, Genève, vol. XX, 1917, p. 175. -. 7 : - 5 HE Et. > | : Rz x ets pra vel minus cognita. — 221 eee sate in var. lente, folio. uno ad 10 cm longe petiolato 1 en cordata ad 80/50 mm folio altero aut minimo bracteiforme ssili suborbiculari aut rarissime ut in typo evoluto petiolato ad 2 cm oes ad flumen Pilcomayo Rojas no, 275! “Fae ar ar. asarifolium (Kth, et Bouché) Hassler nov. var. FS asarifolium Kth. et Bouche Ind. sem. hort. Berol. 1845, p. 10. 2 be _ forma typicum Hassler. _ Calyce 5 dentato! ex auct. Hab, Venezuela, Caracas. forma decadontum Hassler. | se dentibus 5 apices ioborum coronantibus et 5 intermediis | minoribus auctus, folium gemellum semper minimum sessile bracteiforme. x Ad flumen Pilcomayo. — Morong 920 in Herb. Boiss! Rojas no. 605. - Die paraguayschen Exemplare scheinen mit den von uns nicht ees bolivianischen von Santa Cruz eine subandin-chacoenische B ocrgangeform zu dem venezuelanischen S. asarifolium Kth. et Bouché darzustellen, vielleicht gehört auch als weitere Zwischenform S. Choda- _ thanum Huber hierher, die Blatter unserer f. chacoense sowohl als die- 4 enigen der der f. decadontum nob. zeigen eine Tendenz zur Zuspitzung und einen mehr oder wenig deutlichen mucronulus. a In Paraguay bis jetzt bloss mit Sicherheit aus der Chacoregion vom — À EFiltomaro bekannt, wo es nach der übereinstimmenden® Angabe von _Morong und Rojas in feuchten überschwemmten, teilweise unter Wasser chenden Waldinseln längs des Pilcomayo sich findet. a Chodat gibt als Fundort ebenfalls Puerto Bertoni am Alto Parana an eine Exsiccat-Nummer liegt nicht vor, wir betrachten diese Angabe des Hal als apocryph! : a ~S. violaefolium Chod. in sched. in Balansa no. 3226 ist Dichondra repens Forst. Convolvulacea! _ Morong 1920 ex Chod. |. c. gibt es nicht, da die Phanerogamen- _ Nummern dieses Collectors no. 1600 nicht überschreiten. = 16. Solanum pseudo capsicum L. emend. Hassler. var. normale O. K. Rev. Gen. III, 2, p. 227. Folia + 8 em longa, + 1,5— 2,5 cm lata, glabra ut tota planta. — Hassler Mis. 525. | 23 forma pilosulum Hassler n. f. Bs, Caules foliaque juniora ubique, adultiora in nervis tantum breviter _pilosula. — Rojas 390. & Formae extraparaguarienses: var. microcarpum Pers. Enchirid. I, p. 224. — S. microcarpum Vahl en. . 2, p. 40. — Certe mere f. microcarpa vid. spec. Forskal (Aegypto) ; erb. Prodr. var. _parvifolium QO. K. 1. c. — Buenos Aires, Bachs! 647, ex O. K. f. _pilosum n. v. ee" sspec. diflorum (Vell.) Hassler. er >. ce ae ya ett ® + æ ~ am, Mader eh BP te | We 4 ee ae a ee ah Pat 4 É = Du 6e. ! Ur > va E y ( y ) 5 u. Yu PRAG # CPE LT EE nl Er À Los gs ÉD D Me br 1e IE ER a eee h Dr £ né ys a 2 & + oe ME d ED a ) Ni : > x n 222 E. Hassler. S. diflorum Vell. Flor. Flum..II, 4. p. 102. — ©. K. Rev. Gen. III, 2, — p. 225. — S. capsicastrum Lk. ex Schauer in Otto et Dietr., Allg. Gartenzt. I, p. 228. — Morong et Britt. Ann. N. Y. Ac. Sc. VII, p. 175. — Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 313. — Chod. Veg. Par. 77 — S. hygrophilum Schlechtd. Linn. 8, p. 254. — 8S, diphyllum Chod. haud L. var. pulveru- lentum Chod. Pl. Hassl. I, p. 190, II, p. 313. — 8S. Ipecacuanha Chod. Vég. Par. 76 sine citatio synon. Chodat. anterioris! | Eine gründliche Untersuchung des Materials der Genfer Herbarien der Pseudo-capsicum-Gruppe hat als Resultat das auch schon von frühern Autoren vermutete Resultat ergeben, dass eine grosse Anzahl’ der früher auf extreme Formen in spärlichen Exemplaren des betreffenden Formen- kreises aufgestellten Species artlich nicht mehr aufrecht zu erhalten sind, und dass die = behaarten Formen von 8. pseudocapsicum L. sensu strictiore von den Formen von S, diflorum (capsicastrum Dun. et Sendt.) nur schwer zu trennen sind; wenn bei S. pseudocapsicum L. eine Beklei- dung auftritt, so besteht sie aus denselben Hiementen wie bei S. diflorum. (capsicastrum sensu Jatiore) nämlich einfachen oben gabeligen oder mehr- fach dichotomen Haaren, die Blattform und Grösse ist äussert variabel, doch bleibt immer als Grundform ein mehr oder weniger sich stumpflich zuspitzendes, selten ganz abgerundetes unten keilförmig sich verengerndes, in den Blattstiel herablaufendes Blatt, mit 5—7 (9) auf der Unterseite mehr oder weniger discolor erhabenen Nerven, der Blütenstand ist cymös, ein bis neunblütig der peduneulus immer sehr kurz, im blühenden Zustand 1 mm £, die pedicelli sind entweder einzeln oder doldig oder seltener in einer doldigen verkürzten Traube inseriert, alle drei In- floreszenzen finden sich oft auf ein und demselben Specimen, Der Blütenbau ist, von dem mehr oder weniger behaarten Kelch abgesehen, absolut identisch, die von uns zu S. pseudocapsicum L. (sensu strictiore) normale O. K. gestellten Formen haben etwa 1—1,5 mm grössere Blüten, die Grösse der reifen Beeren ist ebenfalls je nach den Stand- orten sehr veränderlich und schwankt zwischen 6—15 mm. Wir haben bei S. pseudocapsicum L. die mehr oder weniger virgaten, aufrechten kahlen oder wenig behaarten gewöhnlich auch mit wenig- blütigen Blütenständen und mit etwas grösseren Blüten ausgestatteten Formen belassen, und der ssp. diflorum nob. die stärker verzweigten im allgemeinen niedrigeren und mit + zurückgebogenen dorsiventralen Zweigen versehenen Arten untergeordnet, eine Grenze ist schwer zu ziehen, je mehr Material man zu Gesicht bekommt, um so mehr ver- wischen sich die Differentialcharaktere, Der von Dunal für seine Sect. Pseudocapsicum gegebene Charakter ist nicht konstant und also fallen zu lassen: cymis simplicibus pauci- floris flore unico fertili und soll lauten: cymis simplicibus 1—10 floris, in cymis plurifloris floribus pluribus vulgo sterilibus, wir haben in einzelnen Dolden auch von S. pseudocapsicum L. normale 0. K, bis 4 ausgereifte Früchte gefunden. RN, Sy PA pe ales \ ie: Oe _ Solanacea paraguariensia vel minus cognita. 923 var. typicum Hassler, nov. var. 8. diflorum Vell. ex icone! — S, capsicastrum Dun. Prodr. XIII, 1, . 151 nec. Sendt. in Flor. bras.! — S. capsicastrum Morong in Ann. ].c. bu Balansa 2097! = S. capsicastrum var. caaguazuense Chod. Vég. Par. p. 77. | Habitus S. pseudo-capsici, floribus quam in sequentibus paulo majori- bus, caule foliisque + dense floccoso tomentosis, cymis pauci (1—3)- Noris, bacca ad 16 mm diam. a Hassler 12420 floriferum, Balansa 2097 fructiferum. 3 var. Sendtnerianum Hassler nov. var. a S. capsicastrum Sendt. in Flor. Bras. X, p. 33 nec Dunal Prodr. I. c. | quod var. typicum nob.! — Chod. et Hassler PI, Hassl. II, p. 313. — - S. diflorum Vell. 8. angustifolium O. K. pp. - Ramulis brevibus flexuosis, foliis brevibus anguste ovato lanceolatis maximis 5/2 cm apice obtusiusculis in petiolum brevem cuneato attenuatis, ….cymis 1—3 floris, flore et bacca illis S. pseudocapsici normale O. K. paullo . minoribus; Sendt. |. c. | Hassler 6555; Rojas 1475! -_ Hieronymus, Sierra Chica de Cordoba leg. Galander in Herb. DC. _ Est mere forma rupestris pauciflora, parvifolia var. sequentis, in- _ dumento, floribus omnino identicis. =” var. hygrophilum (Schlechtd.) Hassler. 1 S: hygrophilum Schlechtd. I, c. S. diphyllum Vell. var. hygrophilum 0. K. sensu strictiore! — 8S. capsicastrum Morong 1. c. pp. maxima. — 8. diphyllum Chod. haud L. var. pulverulentum Chod. l. c. — S. Ipecacuanha Chod. 1. c. except. var. calvescens Chod. pp. | À var. praecedente differt foliis majoribus, ovato-lanceolatis obtusius- cule acuminatis ad 100/45 mm attingentibus, basi brevi ut in praecedente, -foliis subgemellis interdum spathulato-ovatis vel suborbiculari spathulatis 15-25 mm tantum longis, cymis vulgo umbellatis 2—5 (7—9) floris, mere forma umbrosa var. Sendineriani nob. ; Typum mexicanum non vidi, sed e descriptione et monente O. K.. - plantae paraguarienses omnino conformes. Hassler 48, 1402, 2595, 6419, 7604, 12381, Mis. 529. Rojas 1581. a forma calvescens (Chod.) Hassler. S. Ipecacuanha Chod. typicum Hassler 1653! eod. no. sub S. Ipecacu- | ana Chod. var. calvescens Chod, Hassler 1653? | Foliis supra et subtus calvescentibus, inflorescentiis omnibus contracto -racemosis subumbellatis, peduneulo florifero 2—5 mm longo. Hassler 1653. : var. ambiguum Hassler. Folia lanceolata fere glabra ut in S. pseudocapsico normali basi in _ petiolum distinctum alatim attenuata, maxima 100/30 mm apice quam in aliis varietatibus -acutiora, inflorescentiis umbellatis 2—5 fioris, pedi- cellis tenuissimis propter flores paulle minores, habitu minus virgato 224 E. Hassler. ramosiore, ad sspec. diforum nob. haec formam ambiguam attribuimus, 3 sed fere eodem jure inter pseudocapsici formas genuinas collocanda est, | A var. hygrophila nob. cui cel. Chodat var. nostram attribuit, foliis 1 elongato-lanceolatis pro var. angustissimis, basi in petiolum distinctum — longiuscule attenuatis, apice pro specie acutissimis, margine vix undu- 3 latis valde abhorret. Ra Hassler 5711. Dem Monographen der Solana nen wir das Studium der folgenden unseres Erachtens blosse Varietäten unserer Art bildenden Species, die wir hier als nicht der paraguayschen Flora angehörend nicht einbeziehen: S. Karsteni Dun., eine langblättrige Form von var. hygrophilum. V.s. S. spissifolium, Sendt. eine schmalblättrige Form von var. Sendtneria- num nob. Die Blätter sind nicht carinat, bloss bein schlechten Pressen gedoppelt. V.s. S. Isabelli Dun., eine microphylle Form als var. biizabebaleen V.s. Über die Heimat dé Stammpflanze ist die Literatur sehr im Un- klaren, für S. pseudo-capsicum genuinum werden die canarischen Inseln an- gegeben, var. microcarpum ist von den Canaren und Ägypten bekannt, aber weitaus die meisten Formen dieses Kosmopoliten der wärmeren und gemässigten Zone sind bloss aus Amerika bekannt, so dass also auch die Heimat der Stammpflanze dort zu suchen ist. So ist z. B. S. pseudo-capsicum normale im ganzen La Plata-Gebiet verbreitet, wir haben sie in Misiones gefunden, f. pilosulum ist am Pil- comayo Hunderte von Kilometern von jeder menschlichen Ansiedlung entfernt gefunden worden, sspec. diphyllum var. typicum in Brasilien und Paraguay, var. Sendtnerianum, eine Trockenform, ebenfalls in Brasilien, Minas und in Paraguay, wie auch in Argentinien, Sierra de Cordoba. Eine eigentümliche Verbreitung hat die var. hygrophilum Bahr. die aber bei einer Reihe anderer paraguayscher Pflanzen konstatiert worden ist, Mexico und Paraguay, die brasilianisch-venezuelanisch-zentral- amerikanische Lücke haben wir öfter Gelegenheit gehabt zu konstatieren. Das kolumbische 8. Karsteni ist jedenfalls dieser var, nahe zustellen, S. spissifolium aus Brasil. australis gehört in die Nähe von var. Sendt- nerianum nob., S. Isabelli aus Uruguay ebenfalls, 4 7 3 4 4 5 f ER ia, k ee eee ee aha oe Tae de - 5 Le an > Tran ee ~ Tees Se a | in Adi: > tt hd ut «>. al u Le dans nt, Tuberarit paraguariensir. 17. Solanum chacoense Bitter in Fedde, Rep, XI, 18 (1913) nomen mutatum pro 8. guaranitico Hassler in Fedde, Rep. IX, 115 (1911) nom. mutat. ob S. guaraniticum St. Hil. S. Commersonii Chod. Pl. Hassl. I et var. 8. pubescens Chod. nom. nud. Chod. Pl. Hassl, I, p. 191. — 8. chacoense Bitter Chod. Vég. Par. p. 57, Rep. XI, 18 haud 468 sphalm. Chod. I, c. et fig. 40 no. 2 == 8, Commersontt Chod, var.: Balansa 4699 ex icone fig. 40 no. 4 et fig. 42. — Solanum de Sto. Tomas sphalm. pro San Tomas Chod, ex icone amyli fig. 48. 8, Renggert Schlechtd, Hort. Hal. I, p. 6. Nomen semi-nudum „tubera d 4 4 ee ee ee ee ae ee ai LE _ Solanacea Dr vel minus cognita. 295 5 parva insipida“ tantum non aa certe nostra species. — S, para- _guariense Dun. Prodr. XIII, 1, p. 376 sine jure pro S. Renggeri Schlechtd. _ Wir haben seinerzeit bei Aufstellung der von S. Commersonis Dun. abgetrennten paraguayischen Art der Tuberarien eine ausführliche, den modernen Ansprüchen und einem sorgfältigen Systematiker sicher ge- _ niigende Diagnose publiziert und unsere Kollektivart durch Aufstellung von genügend beschriebenen Varietäten und Formen in Unterabteilungen getrennt und die Art in der Nähe von S. tuberosum L. und der ihm nahe- stehenden Arten untergebracht und auf den Generalcharakter der Art verwiesen, die sie von allen ihr nahestehenden deutlich unterscheidet: ab omnibus calyce ad 1/, tantum divisoimprimis diversa. Chod. nennt nun unsere Diagnose ungenügend, zur Definition der Art an- erkennend, dass es sich um eine von S. Commersomit Dun. verschiedene Art handelt, und glaubt nun eine bessere Definition derselben zu geben und einen untrüglichen Differentialcharakter für S. chacoense Bitter (S. guaramiticum nob. olim) gefunden zu haben, nämlich die Abwesenheit _ von Oxalatkrystallen in den Sepalen von S. chacoense Bitter. Dieses untrügliche Merkmal beruht nun, wie wir: in einer früheren Arbeit!) nachgewiesen haben, auf einer mangelhaften Beobachtung, indem alle von uns S. chacoense Bitter zugeteilten Formen deutlich die Gegen- wart von Oxalatkristallen nachweisen lassen. Uber die Wertigkeit der Art, ihre Affinitäten, ob sie als blosse Lokalkleinart dem S. Commersonii Dun. unterzustellen sei, dies bleibt dem Monographen vorbehalten, dem wir auch unsere Materialien zugestellt haben, wenn wir hier auf dieselbe zurückgekommen sind, so war es bloss, um auf den Unterschied zwischen unseren deutlichen, an der Pflanze jederzeit zu konstatierenden und auch wirklich existierenden diagnostisch verwertbaren Charakteren der Art in unserer - Auffassung und den untrüglichen? Chodatschen auf oberflächlicher flüchtiger Beob- achtung fussenden, nicht een Unterscheidungsmerkmalen hin- zuweisen, _ | Morellae paraguarienses. Dieseiben befinden sich in der Bearbeitung des Monographen (Dr. Bitter) und wir wollen deshalb in dieser schwierigen Gruppe dem- selben nicht vorgreifen, sondern seine definitive Beurteilung abwarten. Jedoch mögen hier einige, aus Chodats Bearbeitung hervorgehende zu falschen Schlüssen Anlass gebende Differenzen zwischen ünserer und Chodats Auffassung dieser Gruppe folgen. 18. Solanum syringoideum Bitter, Fedde Rep. XI, p. 225. S. nigrum var. angulatum Sendt. ex Hassler in Fedde, Bitter Solana nova, Rep. X, XI! ? ?'? Chod, Veg. Par. p. 43, 1) Hassler, Le Solanum chacoense Bitter et les cellules à cristaux d'oxalate de chaux. Ann. Cons. et Jard. bot. Genève XX, p. 185 ce. fig. 4. Repertorium specierum novarum. XV. (31. X. 1918.) 15 226 | E. sai, | Hassler 2324. Typus dieser neuen Art ist niemals unter diesem Namen publiziert worden und auch Hassler in Bitter Sol, nova existiert nicht, eine var, angulatum Sendt. gibt es ebenfalls nicht, wir haben diesen Terminus niemals publiziert, wohl aber ist es möglich, dass wir beim Einordnen die Pflanze in dasselbe Convolut eventl. auch mit derselben Bezeichnung eingeordnet haben zu S. nigrum var. angulosum f. brevi- petiolare Chod. Pl. Hassl. II, p. 312. Hassler no. 2524 mit der unsere in Fedde Rep. beschriebene no. 2393 (var. pycnostichanthum Bitt.) absolut identisch ist, 2324 hat längere Petiolen und ist deshalb wohl bloss als S. nigrum var. angulosum Sendt. bezeichnet worden, ist sonst aber. identisch, wir haben das im Uuiversitätsherbar liegende Exemplar nicht zur Verfügung, sind aber sicher, dass die var. angulatum (sphalm.) ne angulosum nicht auf unsere Kappe zu schreiben ist! : Die Pflanze ist identisch mit der obigen Bestimmung Chodats und auch wahrscheinlich bloss eine Form von S. pilcomayense Morong, das Chodat in obiger Weise umgetauft hat (cfr. Pl. Hassl. I, p. 190. Beim Zitieren von Anmerkungen auf Etiketten soll man sich auch strenge an die hergebrachten Regeln halten, ebenso wie bei Zitaten von Publikationen. Ein gewissenhaftes Publizieren hätte also, wenn man die in dem Arbeitsmaterial angebrachten provisorischen Bestimmungen seines ehemaligen Mitarbeiters absolut der Öffentlichkeit übergeben will, zu lauten: eS S. syringoideum Bitter, Fedde Rep. XI, p. 225 (1913) = S. nigrum L. sensu lato! subspec. chacoense Hassler var. genuinum Hassler (1909) in Florula pilcom. p. 104. — S. migrum var. ches Sendt. Hassler in sched. herb. Univ. genevensis. : Statt der falschen uns zugeschriebenen Zitation: S. syringoideum Bitt. S, mgrum var. angulatum (sic!) Sendt. Hassler in Bitter, Solana nova Rep. X, XI.” | Das Material aus Paraguay, das ich der Universität Genf geschenkt | hatte, diente friiher mit dem meinen zusammen als Basis fiir die Be- arbeitung der paraguayschen Pflanzen. Es enthält daher ôfter hand- schriftliche Anmerkungen oder provisorische Bestimmungen von meiner Hand wie dies beim Ordnen eines solchen grossen Materials ja nötig ist, es ist aber unseres Wissens nie Sitte gewesen, solche Anmerkungen ganz speziell noch bei bereits unter anderem Namen publizierten Nummern desselben Autors zu veröffentlichen, besonders wenn durch diese Veröffentlichung noch ein lapsus calami des Veröffentlichers und nicht des Bearbeiters als gedruckt sein sollend dem Autor aufgehalst wird; nicht jeder Leser wird sich die Mühe geben die falsche nicht existierende Zitatquelle aufzusuchen, Wir haben bei der Bearbeitung der Florula pilcomayensis die sämt- lichen nahe verwandten Chaco Morellae in eine Sammelspecies unter dem Namen subspec. chacoense vereinigt, da alle einen deutlich ver- schiedenen Typus von den von Chodat als S. nodiflorum Jacq. als Sammelspecies zusammengefassten Morellae des linksufrigen Paraguay- | | gebiets Ruben, das sie he an S. mgrum L. sensu lato!, der. wir _ unsere Subspecies chacoense Hassler unterstellten, anschloss infolge ihrer _ grôsseren Blüten. Nomenclatorisch hätten wir vielleicht aus Prioritäts sgründen besser den Namen der subspec. ptlcomayense (Morong) nob. geben sollen, da ja eine der Formen unserer Subspecies bereits specifisch benannt war, S. _pileomayense Morong. Wir haben den Namen ,chacoense“ vorgezogen weil dieser das Vorkommen der Art besser definierte. Nach den Veröffentlichungen Dr. Bitters ist nun unsere subspec. _ chacoense folgendermassen artlich aufgeteilt: S. nigrum L. sensu lato! subspec. chacoense Hassler Flor. Pile. p. 104 var. genuinum Hassler. Hassler 2324 = S. syringoideum Bitter I. c. 225 — f. floribundum Hassler. Rojas 108d = 8. syringoideum Bitter var. pyc- —nostichanthum Bitter f. floribundum Hassler det. Hassler, — Inter typum et var. pycnostichanthum Bitter intermedium — var. subhastatum Hassler. Rojas 108a = S, pulchrilobum Bitter det. Hassler f. Zongepedunculatum Hassler. Rojas 108 = S. pulchrilobum Bitter forma det. Hassler — f. longe- _petiolatum Hassler. Rojas 108c = S. pulchrilobum Bitter var. pauci- lobum Bitter 1. c. p. 5 — subforma sinuato-dentatum Hassler. Rojas 108b = 5, pulchrilobum Bitter 1. c. p. 5 — var. brevipetiolare (Chod.) - Hassler. Hassler 2524. = S. syringoideum Bitter var. pycnostichanthum Bitter det, Hassler. — id. Hassler 2393. det. Bitter l.c. p. 225 f. ae (Mo- rong) Hassler. Morong 898. An specifice separandum! An nomen $. syringoidei Bitter in S. pilcomayense Morong mutandum, Nostra sententia vix foliorum basi magis cordata petiolis longioribus a S. syringoideo var. pycnostichyantho Bitter diversum. 19. Solanum maracayuense Bitter, Fedde Rep. XI, p. 2271). S. nodiflorum var. acuminatum Chod. Pl. Hassl. I, p. 190. — S. nodi- florum var. maracayuense Chod. Vég. Par. p. 43 forme a peine distincte du S. geniculatistrigosum Bitt. — Balansa 3132“ ex Chod. 1. c. _Unverstandlich! S. geniculatistrigosum Bitter (1912) = S. turneroides Chod. (1903) gehört zu der von Bitter neu aufgestellten Sektion: Gonatotrichum, hat eine ca. 15 mm lange Corolle, kurzum den Habitus einer Turnera oder Jaguemontia, ist dicht mit goldglänzenden Kniehaaren bekleidet und soll eine forme a peine distincte der Morella S. maracayuense Bitter mit kaum 2,5—3 mm langer Corolle sein? . Chodat zitiert ganz richtig Veg. Par. 71 unter S, turneroides Chod. Balansa 3132 (fleurs blenätres) also den Typus des Bitterschen S, geni- 1) In der Note von Dr. Bitter ad S. maracayuense Bitt. 1. c. Brasilla australis? Paraguay möchten wir zufügen, dass der zentrale Teil der Sierra de Amambay samt dem nach Süden auslaufenden Teil derselben zum Unterschied vom .nördlichen längeren Arm Sierra de Maracayü richtiger -Mbaracayü benannt werden, längs dieses Höhenzuges läuft die Grenze von _ Paraguay und Matto Grosso. Solche Doppelnamen kommen haung in Süd- “amerika vor. Also Paraguay! 15* Recents 228 E. Hasler. culatistrigosum Bitter ohne auf die Synonymie resp. Praevalenz seines Namens hinzuweisen und dieses sein S. turneroides findet er „a peine | distinct“ von S. maracayuense Bitter. _ en | Chodat hat sein $. Zurneroides seinerzeit bei den @abärinen | untergebracht (cfr. Chod. I, c.). Habitus $. caripensi sed omnino differt, | dass also Bitter bei Aufstellung seines S. geniculatistrigosum die Identität mit S. turneroides Chod. nicht vermuten konnte, ist begreiïflich, aber Chodats Vergleich von Balansa 3132, die auch wir gesehen haben, … ex Herb. Mus. paris. mit S. maracayuense Bitter, einer PR klein- blütigen Morella, ist und bleibt: „Unverständlich“, 4 Ohne Dr. Bitters monographischer Bearbeitung vor zu wollen, möchten wir doch noch auf einen Punkt aufmerksam machen, den Prof, Chodat in der Bitterschen Beschreibung übersehen zu haben scheint, nämlich das Vorhandensein von 4 Steinkernen in der Beere dieser Art, nach den Bitterschen Untersuchungen kann diese Art also auch bei weiter Auffassung des S. nodiflorum Jacq. nicht damit vereinigt werden, da das echte S. nodiflorum Jacq. und die darum: gravitierenden Kleinarten (cfr. S. curtipes Bitter) keine Steinzellkonkremente aufweisen, so dass also S, nodiflorum var. maracayuense (Bitter) Chod. artlich von S.’ nodiflorum Jacy. etiam sensu lato! abgetrennt werden muss. Wenn trotzdem Chodat es als eine var. von S. nodiflorum Chod, non Jacq, beibehalten will, warum bleibt er dann nicht bei seiner älteren Be- - nennung? var. acuminatum. Chod. 20. Solanam Rojas Chod. Vég. Par. p. 68. Ob die Art spezifisch verschieden ist von S. Lorentzi Bitter über- lassen wir dem Urteile des Monographen, ausser der spärlicheren Be- haarung, die, wie ja schon Bitter bemerkt, in den argentinischen Exem- plaren selbst je nach der Provinz veränderlich ist, können wir trotz aufmerksamen Vergleichs keinen spezifischen Differentialcharakter heraus- finden. 21. Solanum sarachidium Bitter Fedde Rep. XI, 211. Hassler 2493. Eine isoliert stehende Art, 22. Solanum curtipes Bitter Fedde Rep. XI, 228. — S. nodiflorum Chod. Pl. Hassl, I, p. 190. — S. nodiflorum var. curtipes Chod, Vég. Par. p. 42, 43 et S. nodiflorum Chod. I. c. Hassler 3104 typus ex Bitter I, c. Kleinart von S. wien ex Bitt. I, c. Hierher gehören auch unseres Erachtens Hassler 475, 622, 12197, Mis. 503. Rojas 1194 eine etwas grösserblättrige Schattenform von Hassler 3104, 23. Solanum olympicum Hassler, Fedde Rep. IX, 116. Fiebrig 1392 in Herb. Hassler, Eine einheimische Art S, sarachoides Sendt. nahestehend. 1 _ Solanacea paraguariensia vel minus cognita, 299 Solana armata. & 24. Solanum paniculatum L. Spec, Pl. II, 267. ' Chod. PI. Hassl. I, 192 (S. paniculatum St.?). — Chod. et Hassler PI. Hassl. U, p. 314 — Chod. Vég. Par. p. 73. S. pseudo-auriculatum Chod. et Hassler PI. Hassl. II, p. 313. — S. granuloso-leprosum Chod. haud Dun. pp. Veg. Par. p. 59, 74. Hab. Brasil. Napaeae, Oreades, Dryades et (? Hamadryades ex Chod.) var. Bolivia subspec. Paraguay et forsan Peruvia? In Paraguay ist die südliche Grenze der Hauptart der Rio Jejui, die - der subspec. pseudo-auriculatum der 22° südlicher Breite, wo sie sich im Chaco-Gebiet findet, | = a. typicum Dun, (incl. var. ellipticum Chod. L. c. 192 ramum parvi- folium sistens). | Hassler 4673, 4763, 4872. Fiebrig 4659! in Herb. Hassler, 8. integrifolium Dun. emend. Hassler. Folia subtus dense stellato lanuginosa ovato elliptica integra vel sinuata subcuspidata vel longe acutissime cuspidata (Hassler 7223) an- theris ad 7—8 mm longis. Hassler 4826, 7223, 10555. forma repandum Hassler n. forma. E Folia magna 15/10 subpanduriformi repanda, vel obtuse breviter - §-loba. sspec. pseudo-auriculatum (Chod. et Hassler) Hassler. S. pseudo-auriculatum Chod. et Hassler 1. c. Inermis, an semper? folia ut in var, integrifolio Dun. longepetiolata ovata acuminata integra, etiam adulta supra tomentosa, asperula, subtus mollia, inflorescentia flores baccae omnino S. paniculati L. Die Art ist von Chod. in seiner Revision der Solanaceen Paraguays eingezogen und mit S. auriculatum Ait. (granuloso-leprosum Dun. pp.) ver- ‘ einigt worden; die Art ist aber auf den ersten Blick, trotzdem sie in den vorliegenden Herbarexemplaren inerm vorliegt, durch ihre langen oben in eine kleinporige Spitze ausgehenden Antheren sofort als Leptostemonum erkennbar, trotzdem sie in ihren vegetativen Teilen und im Indument dem typischen S. verbascifolium L. zum Verwechseln ähnlich - ist. Ihre Zugehörigkeit zu S. paniculatum L. steht ausser allem Zweifel, die glatten glänzenden Beeren (Fiebrig 1260) sind mit denen von Hassler 10555 identisch auch puncto Samen, Unsere subspecies, die nur im äussersten Norden des paraguayschen Chaco bis jetzt gefunden wurde, scheint einen Übergang darzustellen, zu dem peruanischen S, /anatum Dun. mit dem speziell die f. flavescens nob, grosse Übereinstimmung zeigt. Leider ist uns das S. lanatum Dun. im Original nicht zugänglich ;gewesen; aus der Beschreibung Dunals konstatieren wir die folgenden Abweichungen: Folia longe ad 60 mm petiolata, nec brevi-petiolata, pagina superior { Hassler 10555a. a> ty LIv% L 9 ol aT Par nl Ta Ei >. u. u u zen FE Oa prie PR ay AN III TE = - NY 7 “ 1 ehe a) = 3 ‘ t ENTER, | Pi = à Do 3 » ya Es its r = n FER , ~ 230 _ E. Hassler. asperulo tomentosa haud stellato-scabra, antherae 3 lin. longae, nec 4 lin. stigma clavato-applanatum indistincte subbifidum, haud bifidum, forma flavescens Hassler n. forma. Folia ovato lanceolata ad 25/11 cm longa acuminata acumine obtu- siusculo, supra flavescenti-viridia subtus faves ee petioli 30—60 mm. | Hassler 2503 typus S. pseudo-auriculati Chod, et Hassler. — forma canescens Hassler n. forma. Folia ovata + longe acuminata 15/7,5 11/7,5 cm supra virescenti- — canescentia, subtus incana, petioli 25—30 mm. Fiebrig 1203! in Herb. Hassler. ~ Sollte, wie wir voraussetzen, S. lanatum Dun. sich als Histo gehörig . erweisen, so müsste dann die sspec. den Namen „lanatum (Dun.)“ an- nehmen und unsere suspec. als var. pseudo-auriculatum Hassler als länger gestielte, weicher behaarte Varietät dieser ersteren untergeordnet werden. 25. Solanum torvum Sw. Prodr. 47. sspec. brasiliense (Sendt.) Hassler n. sspec. S. torvum Sw. var. f. brasiliense Sendt. et f. 8. lanuginosum Sendt, — S. tabacifolium Salzm. ap. Dun, Prodr, p. 261. var. genuinum Hassler. var. brasiliense Sendt. Il. ©. _ Inflorescentiae in typo ad summum 5 cm longae, calycis laciniis cuspidulato abn a ll aculeis rarissimis in petiolo, indumento varia- billimo, supra sempre + asperulo vel aspero. «. folia ovato oblonga acuminata. Glaziou 13085 in Herb. Deless. inflorescent. ad 8 cm longa. = 8. folia lanceolato oblonga acuminata ad 10/5 cm inflorescentiae ad 10 cm. Fiebrig 5733 ad flumen Alto Parana. y. folia late ovata vel ovato oblonga + distinete acuminata 10/5, 15/8, 18/12 cm inflorescentiae ut in typo ad summum 5 cm longae. Hassler 11252 in campis ad flumen Apa. var, lanuginosum (Sendt.) Hassler. forma ~. lanuginosum Sendt. I. c. | Inflorescentia floccoso lanata vel floccoso asperula, folia partim sinuato dentata, inflorescentiae elongatae ut in forma 2. var. anterioris | calycis laciniae ovata-lanceolatae acutiusculae. forma Gardneri Hassler n. form. Folia supra pilis remotis scaberula subtus floccosa. Gardner 556. = forma apaënse (Chod.) Hassler n. form. S. apaense Chod, Veg. Par. p. 73. Folia supra asperulo-tomentosa, subtus subfloccosa, inflorescentia asperulo-floccosa, Hassler 8363, > = Solanacea paraguariensia vel minus cognita. 231 "Diese von Dunal in mehrere Arten geteilte Kollektivspezies weist _ von Exsiccat zu Exsiccat Abweichungen auf, die auf Differenzen in der Blattform, Behaarung oder Länge der Inflorescenz beruhen, und müsste die Auffassung Dunals dazu führen jedes Specimen ‘als eigene Art zu ‚betrachten. Wir halten uns an die Sendtnersche Definition dieser von den Antillen u. Mexico bis Paraguay verbreiteten (auch in Indien wohl ver- schleppt aufgefundenen) Species. i Unsere var, genuina f. „. ist im Habitus, Indument, in der Form der = Inflorescenz mit den mexikanischen Typen identisch, sie weicht wie alle brasilianischen Formen nur in der Länge der Inflorescenzen von den- selben ab, doch liegen uns auch Exemplare aus Portorico vor, Wydler 159, die bis 8 cm lange, allerdings mehr einseitswendige Inflorescenzen mit kürzeren dichotomen corymbösen an demselben Exemplare aufweisen. Typisch für die Species ist die immer internodiale Stellung und die kurz über der Basis stattfindende Gabelung der Inflorescenz. Die Inflorescenz ist entgegen der von Chod. in seiner Beschreibung des S. apaönse Chod. gemachten Angabe niemals terminal, immer lateral. Die Corollenzipfel sind nach Chod. I. c. p. 74 einmal lanceolati 6 mm longi und 3 Zeilen weiter lanceolato-lineares 15—16 mm longi, die letztere Angabe stimmt mit der Wirklichkeit. | 26. Solanum bonariense L. Spec. Pl. 264. var. villaricense (Mor.) Chod. Vég. Par. p. 75 emend. Hassler. —_S. villaricense Mor. Ann. N. Y. Ac. Sc. VII, p. 178. — Hassler in Fedde Rep. IX, 117 quoad var. typicum Hassl. et var. paraguariense Hassl. f lobatum Hassler. forma typicum Hassler n. f. = var. ¢ypicum Hassler L c. Morong 494. Hassler 8676. Llamas (Misiones) 206, 414. forma intermedium Hassler n. f. Foliis var. paraguariensis f. subintegris nob. Rojas 1466. Hassler Mis. 505. Llamos Mis. 787. forma lobatum Hassler n. f. = var. paraguariense Hassler f. lobatum Hassler |. c. Hassler 8676a. | var. paraguariense (Chod.) pp. char. mut, Vég. Par. p. 75 excl. f. lobatum Hassler cfr. supra et cum dubio f. leptophyllum Chod.? sine citatio speciminis! incl. f. subintegrum nob. quod est S. paraguariense Chod. typicum. | Hassler 1666, 4593, 11328. Balansa 2111. Chodat no. 52 fide Chod. n. v. | Wenn man, wie dies von Chod. getan wird, die beiden paraguayschen Varietäten des S. bonariense L., das übrigens sehr polymorph ist, speciell puncto Blattbau nach der Beschaffenheit der Kelchzipfel trennt, so muss man auch diese Trennung konsequent durchführen betreffs der Formen, Unsere f. lobatum Hassler 8676a von Chod, zu v. paraguariense gestellt, hat dieselben zugespitzten Kelchzipfel wie 8676 villaricense typicum und ist e loco classico (Villarica). \ 232 | E. Hassler. Die reifen Beeren sind nicht gelb wie Chod. p.52 beim Beschreiben seines Lagers in Sapucay und p. 75 bei der systematischen Aufzählung von neuem anführt, sie sind, wie dies auch schon Morong in der Be- schreibung seines S. villaricense angibt, leuchtend zinnoberrot. Wer ein- mal wie wir die Hügel im Norden von Villa Rica, wo Staude an Staude dieser Art nebeneinander stehen, kleine Strauchwäldchen bildend, mit ihren Tausenden von leuchtend roten Früchten gesehen hat, wird nicht begreifen können, wie man diese Früchte gelb nennen kann. Übrigens sind auch die roten Beeren noch deutlich an unseren Exsiccaten zu erkennen, | 27. Solanum lycocarpum St. Hil. Voy. Diam. I, 2, p. 333; Dun. Prodr, XIII, 1, p. 338. — S, grandiflorum Sendt, haud R. et P, var. pulverulentum Sendt. Flor. Bras. X, p. 87. var. genuinum (St. Hil.) Hassler. Rami petioli folia ubique indumento densiusculo albido-canescenti obtecti, folia 7,5—13/5—7 cm aculei in caule foliisque recurvi, in calyce acerosi, LES Hab. Matto Grosso Pilger 171. Strauch- oder baumartig. Sao Paulo. Minas. Mart. 1257 Herb. DC, sspec. macrophyllum Hassler, nov. sspec. S. grandiflorum Sendt. var. angustifolium Sendt. 1. c. — S. macrocalyx Dun. var. angustifolium (Sendt.) Dun. Prodr. XII, 1, p. 337. — S, grandi- florum Sendt. var. pulverulentum, f. paraguariensis Chod. et Hassler et var. angustifolium Sendt. f. apaénsis Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 315, — S. grandiflorum var. macrocarpum Hassler in Fedde Rep. IX, p. 118, — S. rupincola var, macrocarpum Chod.!!! nec. Sendt. nec. Hassler Chod. Vég. Par. p. 53 et 54; cfr. S. julocrotonoides Hassler. ; a. S. grandiflorum florae Peruvianae Sendt. quoad speciminima brasi- liensia pp. Sendt. l. c. p. 86 calyce inermi? an semper excepto. Suffrutices vel frutices sublignescentes 0,30—2,5 m alti folis 2—5 cm longe petiolatis, lamina late ovata, ovato-elliptica apice obtusius- cula basi valde inaequalis + subcordata repando undulata 3—5-nervis, supra glabra aut parce breviter stellato hispidula, ad 24/14 cm inflores- centia floribusque omnino var. genuini nob. bacca globosa 4-locularis ad 9 cm diam. (in sicco) stellato pubescens, (In typo ex St. Hil. pomi Calvilli magnitudine.) S. grandiflorum R. et P. differt e descript. R. et P. et Dunal. imprimis foliis supra pilis simplicibus inspersis, calyce inermi, antheris brevioribus bacca minore, indumento haud lanuginoso; S. macrocalyx Dun, (exclus var, angustifolium Dun.) differt foliis sessilibus vel subsessilibus angusti- oribus basi cuneatis 10—11 nerviis. S, rupincola Sendt. cui cel Chod. subspeciem nostram attribuit toto coelo diversum est, differt imprimis: Ramis pilis simplicibus remotis asperis vestitis, foliis breviter petiolatis, aculeis uncinato-recurvis in caule foliisque, floribus ad 25 mm longe pedicellatis, (in spec. nostra a a ote Em Solanacea paraguariensia vel minus cognita. : 233 rs mm) inflorescentia pilis simplicibus vestita, calyce brevi corollae 3 tertiam fere partem attingente (in spec. nostra calyx corollam fere aequans calyx 26 corolla 30 mm) antheris glabris 12,5 mm fere longis (cfr. icon. Chod. fig. 39) ubi antherae 20 mm longae, dorso pilis stellatis ut in S. lycocarpo genuino et sspec. nostra pilis stellatis magnis vestitae sunt, pili in speciminibus nostris numerosioribus densioribus quam in ie icone Chodatiana) stylo fertili antheris plusquam duplo longiore. Stylus floris fertilis S. lycocarpi antheris aequilongus vel paullo … Jongior 20—25 mm; crassus pilis stellatis eis antherarum similibus _ fere usque ad stigma crassum clavato-bilobum vestitus, icon. Chod. fig. 39 _ e flore sterile, ubi stylus abortivus. brevis. var. paraguariense Hassler, n. var. _ forma paraguariensis Chod. et Hassler |. c, cfr. supra. Foliis supra viridescentibus, pilis brevissimis stellatis rufescentibus sub-distantibus in verrucam sitis scaberulis, nervis immersis densiuscule pilis stellatis rufescentibus vestitis, subtus ochraceo virescenti tomentosis, aculeis in caule ochraceo tomentosulo et foliorum costa mediana subtus sparsis e basi lata triangulari-elongata rectis vel leviter deflexis corollis violaceis. Bacca 8 cm diametro. Suffrutices 0,3—0,5 m in campis combustis; 1,5—2 m in dumetis. _ Hassler 4933. Fiebrig 5690. var. maerocarpum Hassler, n. comb. S. grandiflorum Hassler var. macrocarpum Hassler |. c. S. rupincola Chod. var. macrocarpum Chod. 1. c. — S. macrocalyx Dun. var. angusti- folium Dun, 1. c. quoad formam angustifolium nob. Foliis supra laete viridibus, nitentibus, praeter costam medianam et nervos foliorum juvenilium pilis albidis stellatis vestitis, glaberrimis, subtus tomento brevi subvelutinis, albicantibus vel cinereo-ochraceis, caulibus indumento paginae inferioris foliorum aut albicantibus aut . cinereo-ochraceis, aculeis quam in var. praecedente paulo numerosioribus, brevibus rectis e basi conica acicularibus, corollis cyaneis. Habitus praecedentis, Foliis magis quam in praecedente undulato-repandis. forma eumacrocarpum Hassler, n. form, Folia 10/7, 19/12, 24/16 mm, it est late ovata. Bacca sicca 9 cm diam. : Hassler 9970, 10498, 10498a. forma angustifolium (Sendt.) Hassler, n. form. var, angustifolium f. apaënsis Chod. et Hassl. L c. Folia e Sendt. 7—10 poll. longa 2—3 poll. lata, 17,5—25 cm 5—7,5 cm, In specim. nostro intermedio 18/8, 20/90 mm it est lanceolato- elliptica nisi Sendtneriana nisi nostra ,anguste lanceolata“ sunt. ut Sendt. 1, c. monuit. - Hassler 8295 234 Wir haben schon bei S. julocrotonoides Hassler auf die völlig un- 4 haltbare Terminologie Chodats resp. Bezeichnung dieser als auch der 3 vorgenannten Art als ,végétaux macrophylles qui tendent vers la forma- tion de rosettes au de bouquets de grosses feuilles issus de la souche“ hingewiesen. Die Blatter sind durch 4—5 cm lange Internodien getrennt, wo die Pflanze nicht durch Camposbrände zurückgeblieben ist, ist überall die Tendenz, sich möglichst rasch der ursprünglichen Strauchform wieder . zu nähern, vorhanden. Wir haben beide Pflanzen selbst gesammelt und kennen sie NE | nicht bloss aus Herbarexemplaren und können versichern, dass weder die eine noch die andere solche von Chodat ihnen untergelegte Tendenzen zeigt. das gerade Gegenteil ist der Fall. 28. Solanum multispinum N. E. Br. Transact. Bot. Soc. Edinb. 1893, p. 65. —- Hassler Flor, Pile. p. 107. S. multipinum (sphalm.) Chod. Veg. Par. p. 64. Hab. Chaco, Bis jetzt bloss vom Pilcomayo, dem Grenzfluss des argentinisch-paraguayschen Chacos bekannt, und var. grandiflorum nob. aus dem nördlichen Chaco nördlich des Wendekreises, verholzende, steife, aufrechte, lehmige Campos bewohnende Stauden, die, wenn auch systematisch dem S, Hasslerianum Chod. und S. Balansae nahe- stehend, doch habituell ganz verschieden sind von diesen niederliegenden, höchstens an der Basis verholzenden Arten, mit denen sie von Chod. als „plantes décombantes à tiges disposées en cercle“ zusammengefasst werden, |. €. p. 64. Ad Cryptocarpa Dun. pertinet, ex affinitate S. polytrichis Dun. et affinium. Ker. s. n. ex N.S. Br: }.:c, typus. Rojas 456! var. grandiflorum Hassler, Fedde Rep. IX, 117. Hassler 2370, 29. Solanum Balansae Hassler, n. nom. er Brownii Chod. nom. mutandum ob S. Brownii Dun. Hist, Sol. p. 201. — PI. Hassl. I, p. 189. — Vég. Par. p. 64. Hab, Paraguay, Caaguazu, Amambay-Region in trockenen Campos, Descript a cel. Chod. I, c. data ita emendanda est: Caules pilis stellatis subsessilibus rigidulis et pilis simplicibus apice glanduliferis raris inspersi, strigis 3—5 mm longis apice stellatis densissimis, aculeis acerosis 7—8 mm ut strigas aureo-nitentibus intermixtis, dense hirsu- tissimi, pili stellati breves in ramulis et pedicellis densiores, strigae stellatae et aculei teneriores, sed nunquam tomentosi, ut a cel, Chod. l.c, commem. semper rigididuli et hirsutissimi, folia supra et subtus pilis stellatis rigidis in verrucam sitis scabra, nec tomentosa, nervis et costa supra sparse subtus dense praecipue petiolum versus strigis stellatis et aculeis acerosis inspersis. | Flos Solani Hassleriani Chod., calyce ut in var. ambiguo nob, magis aculeato et strigoso, el mil [3 > > ai DE dd ! a « “oo hag yee a > ù 5 Data ET: AS SE 4 = pee Sr Saree ne u ne Jr = Pr nz re | Solanacea paraguariensia ver minus cognita. 235 £ = a ‘ - ER AE LE pertinet! : S, asterosetoso O. K. speciei imperfecte _ descripta arcte affine an forma paraguariensis hujus speciei bolivianae. var. typicum Hassler. Folia brevissime petiolata 2—8 mm lyratiloba 5—7 loba. Balansa 2115 typus! Hassler 11399a. var. lyratifidum Hassler, n. var. | Folia 10--25 mm longe petiolata, lyratifida utroque latere 3—4 _ nervia ut in typo, sed segmentis omnibus etiam apiculo fissis, 1-9 fida. | Hassler 5114, 11399. Species spinosissima haud „spinescens ut a cel. Chod, Vég. Par. _ 1 e. commemorata. 29a. sspec. ? Solanum Hasslerianum Chod. -Pl. Hassl. I, p. 189 et var. horridum Chod. PL Hassl. II, p. 315. Die mehr oder weniger weite Auffassung des Speciesbegriffs hängt ja allerdings von der individuellen Auffassung des Bearbeiters ab, im vorliegenden Falle muss ich aber zugestehen, dass ich trotz der grössten Bemühungen wirkliche spezifische Charaktere zur Unterscheidung dieser a Art von S. Balansae nob. nicht finden kann, und dass ich bei var, horridum Chod. und var. ambiguum nob. im Zweifel bin, ob dieselben S. Balansae oder S. Hasslerianum zugeteilt werden sollen. Chod. unterscheidet es von S. Balansae nob.: Caulibus multo minus _aculeatis, calycis dentibus subcalvatis, stellt dann aber eine var. horridum _ Chod. auf: „caulibus densissime aculeatis, aculei tenues incrassati? apice stellato pilosi“. In Wirklichkeit ist aber das Indument genau dasselbe, wie wir es für S. Balansae nob. angegeben haben, caules aculeis acerosis, strigis apice stellatis 3—5 mm longis densissisimis, hirsuto spinosissimis, in partibus novellis praeter strigas et aculeos, pilis stellatis brevibus pilis glanduliferis simplieibus intermixtis scaberulo-tomentosi. Der Typus von S. Hasslerianum Chod. ist eine sehr spärlich be- _ stachelte Form von S, Balansae nob. Die strigae apice stellato pilosae - sind ebenfalls vorhanden, aber in der reduzierten Form von einem robusten 0,5—1 mm langen Stiel aufsitzenden Sternhaaren, die Glandel- behaarung speziell bei Hassler 4369 etwas reichlicher als bei S. Balansae und den var. von S. Hasslerianum, Die Behaarung der Blätter ist die- selbe, nur etwas feinere und dichtere Sternhaare und daher auch richtig bemerkt, ,magis aureo-tomentosa“, aber wie wir schon bei S, Balansae bemerkten scaberulo-tomentosa, potius hirsuto tomentella währenddem bei var. subinerme und var. horridum die noch dichtere Bekleidung einen mehr steiffilzigen Charakter annimmt, der sich bei var aureimicans nob. am deutlichsten ausgeprägt findet. Der Blütenbau ist bei allen drei Arten S. multispinum, S. Balansae und S. Hasslerianum bis auf die fehlende, unvollständige, d. h. bloss - basale, aber totale Bestachelung des Kelches, abgesehen von kleinen _ Dimensionsunterschieden (S. multispinum var. grandiflorum nob.), identisch; 936 | | E. Hassler, die oberen Blüten sind, wie sowohl N. E. Br. als auch Chod. übersehen zu haben scheinen, stets steril, der Griffel ist verkürzt rudimentär, bei den unteren fertilen länger als die in allen drei Arten gleichgebauten — einem gestreiften kurzen Filament aufsitzenden Antheren, unsere für S, multispinum var. grandiflorum angestellte Unterscheidung von f. brachy- und longistyla fällt dahin, das Ovar der f, brachystila nob. bleibt, wie ge- nauere Untersuchung nachweist, rudimentär. | . Die sekundäre Nervatur, die bei S. multispinum N. E, Br. Æ deutlicher entwickelt ist und die von N. E, Br. als Hauptunterschied mit S. Balansae nob, angeführt wird, tritt auch bei den mehr oder weniger ganzrandigen Formen von S. Hasslerianum Chod. deutlich zutage und bei den lobulaten À Formen ist sie speziell im apicalen Segment stets entwickelt. A S. Balansae nob, (S. Brownii Chod.) sensu Chodatiano differt: Indumento caulis in formis inermibus dense tomentosulo, in formis spinosis strigis stellatis et aculeis aciculiformibus brevioribus, teneriori- bus var. aureomicans excepta, haud ultra 5 mm longis, lamina foliorum minore 11/6 cm haud superans inermi vel sparse aculeata et astero- strigosa, indumento stellato minore tenui + denso, + molli, calyce inermi vel & dense, breviter vel longe aculeato, lobis semper inermibus, var, ambiguum Hassler, n. var. | Caule densissime asterostrigoso-spinoso, foliis subintegris-lyratilobis supra in costa media sparse subtus & dense aculeatis et strigosis, spinis ad 5 mm strigis ad 3 mm attingentibus, calyce basi aculeis robustis et strigis stellatis echinato, lobis aculeo unico auctis indumento et magni- tudine foliorum potius ad S. Hasslerianum vergens. Forma ambigua. Hassler 9182, Mis. 506, var. horridum Chod. I. c. Caulibus var. praecedentis; foliis breviter lyratilobis supra densius tomentosulis, calycibus sterilibus inermibus, fertilibus aculeatis. Hassler 6559. var. genuinum Hassler (S. Hasslerianum Chod. I. c.). Caulibus sparse spinosis, strigis stellatis ad pilos robustos apice stellatos brevissimos 0,5—1 mm reductis, foliis lyrati-lobis, quam in praecedentibus longius petiolatis 25—30 mm lamina magis scaberula sub- inermi, calyce sterili inermi, fertili basi spinoso. Hassler 4369. var. aureomicans Hassler, n. var. Caule dense stellato tomentoso, et pilis stellatis brevissime stipitatis sed tomentum superantibus sat numerosis insperso, aculeis acerosis uamin ~ praecedentibus robustioribus ad 10 mm longis distantibus aucto, foliis sinuato lyratiformibus, longe ad 40 mm petiolatis supra dense, aureo tomentosulis nitentibus, subtus viridi-canescentibus, inermibus vel spinis paucis ut in caule robustis inspersis calycibus sterilibus et fertilibus in- ermibus. Hassler 11399e. var. subinerme Hassler, n. var. Solanacea paraguariensia vel minus cognita. 237 Caule foliisque inermibus, indumento tomentoso var. aureomicantis nob, vestitis; foliis heteromorphis ut in var, praeced. longe petiolatis. forma quercifollum Hassler, n. form. Foliis partim lanceolatis vel ovatis integris vel lobulis 1—3 utroque latere subtriangularibus brevibus auctis. Calyce sterili inermi, calyce fertili usque ad lobos densiuscule . breviter aculeato et strigoso. Hassler 11407b. forma oblongifolium Hassler, n. form. | 4 _Foliis lanceolato oblongis acutiusculis basi subcuneatis, calyce sterili inermi, fertili pilis stellatis stipitatis tenuibus et aculeis acerosis bre- - vissimis raris prope basin insperso. forma euinerme Hassler, n. form. Foliis praecedentis, calyce fertili et sterili inermibus. Hassler 11407. 30. Solanum robustum Wendl, Flora 1844, p. 784 = (S. alatum Seem. et Schmidt, Flora 1844, p. 784 nom. rejiciendum ob S. alato Moench Meth. …. p. 474). — S. robustum Wendl. quoad var. laxepilosum nob. Ker. s. n. Bot. Pile. Exp. p. 66. — Hassler Flor. Pilc. p. 107. — S. Balbisu Chod. et _ Hassler haud Dun. PI. Hassl. Il, p. 344. — Hassler Flor. Pilc. p. 107 » quoad var. laxepilosum nob. — S. asterophorum et S. concepcionis pp. Chod. et Hassler nec. Mart. PL Hassl. II, p. 315 et 314 quoad var. laxepilosum _ f. rupestre nob. — S. concepcionis Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 314 | quoad var. laxepilosum f. rupestre et var. concepcionis nob. — S. concepcionis Chod.? nec. Chod. et Hassler var. robustius Chod. Vég, Par. 72 quoad var. laxepilosum et f. rupestre nob. var. typicum Chod. 1. c. quoad var. concep- cioms nob. — S. oocarpum Morong et Britt. haud Sendt. ex Chod. IL ce non, vid. Hab. Typus in Brasilia, Oreades, Hamadryades? var. laxe pilosum Hassler n. var. | Indumento omnium partium laxiore, ceterum omnino cum typo congruens. Hassler 2385, 3079, 11728. forma rupestre Hassler.. Differt foliis minus profunde sinuatis, petiolorum alis haud in caulem _decurrentibus. Hassler 477, 987. Balansa 3127! Fiebrig 814! var, concepcionis Hassler, n. var. Indumento quam in var. praecedente etiam sparsiore, caulibus magis lignescentibus, ramulis novellis -exceptis fere glabris, lamina minore 95/5, 13/7, 17/9 cm lyratiformi + sinuata vel j'a forma typicum Hassler. Petiolorum ala haud in caulem decurrens. Hassler 7557. forma decurrens Hassler. Ss 7 $3 , -' . Æ pa a RER TEEN D PIN ETES mir ~ rx TPE PART, Tr) ¢ 238 E. Harder. | Arboreum trunco lignoso 25 mm diametro intus viole tareto, petio- 4 lorum alis decurrentibus. Fiebrig 5752 in Herb. Hassler. Varietates nostrae mere formae en. speciei typicae brasi- | liensis. | | In Paraguay findet sich die var. laxepilosum in der Chaco-Formation | als auch in den derselben nahestehenden Seebecken des Ypacaray, Ypoa, die f. rupestre an felsigen Stellen desselben Gebiets; die var. concepcionis ist eine an schattigeren Stellen wachsende‘ mit kleineren kahlen Blatt- spreiten, stärker verholzenden Stämmen ausgezeichnete Form, deren f, typicum bei Concepcion und deren f. decurrens am Alto Parana gefunden « worden ist, es ist dieser letztere Fundort der einzige aus einem nicht der Chacoformation lato-sensu angehörenden Gebiet, die Picada Isabel resp. ihr Wald liegt im Ubergangsgebiet mit Mischflora, _ Dass diese Art von S. robustum Wendt. spezifisch nicht zu trennen ist, beweisen drei uns bei der Abfassung dieser Zeilen vorliegende Exsiccaten, aus dem Herb. Boissier, die in typischer Weise unsere Auf- | fassung demonstrieren. Alle drei sind S. robustum Wendl. Ex horto Genevensi! culta! Das Exemplar vom Jahre 1866, vielleicht aus Original- samen geziichtet?, hat noch das rostbraune Indument der Originalpflanzen (Claussen in Herb. De.) aber bereits spärlicher und kürzer, die Blatter sind noch stark gelappt, gross wie bei var. laxepilosum nob., die In- florescenz rostbraun filzig. Das Exemplar vom Jahre 1868 wohl aus Samen der ersteren gezüchtet, weist schon eine bedeutende Abnahme der rostbraunen Färbung auf, die Blattunterseite, die 1866 noch eine ocker-rostfarbige Färbung aufwies, ist grau-grünlich-gelb, die Inflorescenz hell-rostgelb, die Stengelflügel sind schmäler geworden. Das Exemplar vom Jahre 1869 weicht ausser der etwas längeren Behaarung des Stengels und der Inflorescenz in der Färbung nur noch wenig von unserer var, laxepilosum ab, die Blattoberseite der älteren Blätter ist nur noch mit zerstreuten spärlichen Haaren bekleidet, die Unterseite, grünlich- grau kurzfilzig, erinnert nur noch durch die leicht rostfarben gefärbten Nerven an die ursprüngliche Pfianze, die Blätter sind kleiner leierförmig geworden, wie bei var. concepcionsis nob. nur noch undeutlich. gelappt, die in den Stengel herablaufenden Flügel des Blattstiels schmäler und nicht mehr wie beim Original von 1866 von Internodium zu Internodium reichend, der Ubergang zur f. rupestre nob.! 31. Solanum viridipes Dun Prodr, XIII, 1, p. 234: S, Iuciri Mart. f. paraguariense Hassler, Fedde Rep. IX, 118. — S. Iu- ciri Chod. haud Mart. Vég, Par. p. 27, ex Hassler 9365. | Die von uns seinerzeit aufgestellte f. paraguariense Hassler ist nicht mehr aufrecht zu erhalten, da sie gerade die Differenzen aufführt, die S, luciri Mart. von S, viridipes Dun. trennen. Die Unterstellung unserer paraguayschen Form unter S, lucirt Mart., von dem in den Genfer Her- barien kein Typ vorhanden ist, erfolgte aus dem Grunde, weil der von Dun. angeführte hauptsächliche Unterschied ausser den kantigen ver- 7 \ Nr en - EN us a ae x 4 | Solanacen paraguariensia vel minus ee 239 > +5 3 = “holzenden “Stongoln in der bilabiaten Ausbildung des Kelches und der etwas kleineren Corolle bestehen soll, gerade bei unseren Specimina nicht deutlich ausgeprägt ist, so dass wir dieselbe als var. intermedium be- zeichnen wollen, doch stimmen die vegetativen Teile mit dem sterilen . Prodromus-Exemplar von S. viridipes Dun. vollständig überein. var. intermedium Hassler, nov. var. Differt floribus interdum majoribus, calyce + manifeste subbilabiatio vel interdum fere regulari, corolla ad 17 mm longa. Caule foliis ut in | _ Fedde Rep. |. c. pro forma paraguariensi nob. indicatis. 3 Hab. Typus! Brasil, Dryades. Var. In Paraguay in Wäldern der Amambay- und Paranä-Region. Hassler 9365 (Icon. f. 27 Chod. 1. c.) e. specimine nostro! . Fiebrig 6157! f. floribus paullo minoribus 12—13 mm tantum ® longis. 3 Chod. Vég. Par. l. c. und in sched. Hassler 9365 in Herb. Univ. - Genew. stellt die Pflanze zu S. Iuciri Mart. typicum! indem er die doch von uns wohl begründeten Abweichungen von der Originalbeschreibung des S. Zuciri Mart. einfach ohne nähere Prüfung mit der Bemerkung in _scheda abtut: Ce n’est pas une variété! _ 32. Solanum incarceratum R, et P. Flor. peruv. II, p. 40. Chod. Pl. Hassl. I, pP 314. — Veg. Par. 75 pp. minima quoad Hassler 5803 tantum. 4 Hab. Peruvia. : Brasilia interior? ex Schrank Syllog. Ratisb. 1824 _ p. 201. In Paraguay bis jetzt bloss einmal gefunden. Caaguazti-Amambay- : Region. | - Hassler 5803. 33. Solanum viarum Dun. Prodr. XII, 1, p. 240. — S. palinacanthum Chod. haud Dun. Pl. Hassl, |, p.191 pp. — S. mammosum auct. Chod. Pl. Hassl. I, … p. 192 pp. — S. incarceratum Chod. haud. R. et P. pp. maxima Vég. Par. p. 75. — S. aculeatissimum Chod. haud Jacq. Veg. Par. p. 75. Hab. Brasil, Oreades. Circa domos frequens! In Paraguay als Ruderalpflanze weit verbreitet. Die Art ist unseres Erachtens sls eine kugelfrüchtige kurzhaarigere - südamerikanische Form des von Nordcarolina, Mexico, bis Britisch-Guyana und auf den Antillen verbreiteten S. mammosum L. zu betrachten. Von S. palinacanthum Dun. und S. aculeatissimum Dun. mit der sie Chod. 1. c. verwechselt, ist die Art auf den ersten Blick zu unterscheiden durch die zwei Typen von Stacheln, geçade und gebogene, von S. in- _carceratum R. et P. durch die nicht incarcerierte Frucht! Hassler 1606, 1632. 2386, 3112, 11773. Rojas 1229. 34. Solanum Wendlandii Hook. f., Bot. Mag. 1887, t, 6941. Hab. Costa Rica. - Diese schlingende grossblütige Art wird in Paraguay häufig als Zier- | prune kultiviert. Hassler 12316. — — 240 E. Hassler. à 35. Solanum leprosum Orteg. Dec. 9, p. 115. Hab. Argentina-Chile. - “4 In Paraguay bloss im nördlichen Chaco gefunden, an vegetations- armer Stelle, gesellige BSPILUFOEDSR SIE Fiebrig 1201. Die Art steht zweifellos S. elaeagnifolium Cav. sehr nahe, mit der sie Dun. Prodr. 1, c. p. 291 auch vereinigt, die Exemplare des Prodr. Herb. sind aber unseres Erachtens bloss eine stärker bestachelte Form von S. elaeagnifolium Cav. und wir glauben in unseren Speeima das typische S. leprosum Ort. vor uns zu haben. Das Indument von S. elaeagnifolium 4 Cav. et var. leprosum Dun, ist immer dichtfilzig + silberglänzend, während unsere Pflanze überall ein leproses aus platten silberglanzenden Schülfer- chen gebildetes Indument zeigt. 36. Lycium chilense Bert. R. Mem. Torino 38, p. 133, t. 44. > sspec. paraguariense Hassler, an spec. nova. L. Tweedieanum et var. heterophyllum Hassler Flor. pile. p. 107. — L. gracile Meyen pp. ex icon. Miers. L. chilense Bert. var. glaberrimum Phil. pp. sed folia majora haud crassiuscula. Eine neue monographische Bearbeitung des Genus Lycium wäre er- forderlich, um eine neue Species gewissenhaft begründet aufstellen zu können, die Ansichten der verschiedenen Autoren, die sich mit süd- amerikanischen Lycia beschäftigt haben, gehen derart auseinander, dass nur eine Monographie Klarheit schaffen kann, wir liegen in Paraguay an der Nordostgrenze des Hauptverbreitungsgebiets und die wenigen Lyciwm- Arten gehören der Chacoformation an, indem wir unsere neu erscheinende Form näher definieren, stellen wir sie vorläufig als sspec. zu L. chilense Bert., der sie näher steht als L. salsum R. et P., unter der O. K. über- haupt alle Lycia Südamerikas mit exserten Antheren zusammenfasst. Sspec. nostra a L. chilensi Bert. cui accedit habitu foliis et floribus imprimis differt, glabritie omnium partium. | var. normale Hassler. Foliis lineari-lanceolatis subspathulatis apice obtusiuscule rotundatis 12/4, 18/5 mm solitariis, binis, 3—5-fasciculatis, ramulis spinescentibus 5—8 mm longis, floribus in foliorum fasciculis vel axillis inferioribus solitariis, superne 2—5 fasciculatis. Rojas 86! ad flumen Pilcomayo. var. heterophyllum Hassler, n. comb. sub L. Tweedieani Gris. var. Flor. pile. p. 107. Foliis anguste obovato spathulatis obtusis vel retusis crassiusculis 10—18 mm longis in eodem fasciculo aut solitariis; cum 8—4plo majoribus lanceolatis basi et apice acutis tenuiter membranaceis 30—40 mm longis 10—18 mm latis intermixtis, ramulis spinescentibus nullis, flores var. praecedentis, . Rojas 504! Ad flumen Pilcomayo. Ob unsere Varietät eine blosse Saisonform sei wagen wir nach dem Herbarmaterial nicht zu entscheiden, auffallend ist die verschiedene REN | Oc ES oo xt ~ ur pee Be Beichen 1 Bündelkissen SR microphyllen und À _ macrophyllen Blätter, es ist aber nicht nur Heterophyllie, sondern auch ne — 7. — _ Heteromorphie vorhanden, 37. Lycium Morongii Britt. N. Y. Ac. Sc. VII, 180. — O. K. Rev. Gen. Ill, 2, p. 222, — Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, 311. — Hassler _ Flor. pile. p. 107. — Chod. Vég. Par. p. 129. var. typicum Hassler n. var. Ubique glabrescens, pulvinulus fasciculorum foliorum glaber. ._ Morong 161. Rojas 109. id Rojas 1358! Trinidad. var. indutum Hassler, nov. var. Rami sparse, folia supra et subtus, petioli dense pilis simplicibus viscidulis, induti, pulvinuli albicanti-tomentosuli. Hassler 2669, 7201. Hab. Paraguaria. - Der Typus im südlichen Chacogebiet und den Espinillares auf dem 2 linken Ufer des Paraguayflusses, die var. indutum nob. ist bis jetzt bloss _ nördlich des Wendekreises gefunden worden. à 38. Was das Auffinden einer Art des andinen Genus Sessea R. et P. in _ Paraguay anbetrifft: S. Vischeri ex Chod. Vég. Par. p. 147 I. c. cfr. Hassler in Ann. Cons. Jard. bot. Genève XX, p. 183 Sesseopsis Hassler _ gen. nov. mit S. Vischeri Hassler als einziger Species. Sessea R. et P. ist daher ebenso wie Bouchetia aus der Liste der in Paraguay bis jetzt gefundenen genera auszuschliessen. 39. In- Ann. Cons. Jard. bot. Geneve I. c. p.188 haben wir hingegen % das erstmalige Auffinden eines Vertreters des Genus Grabowskia Schlechtd. # G. obtusa W. A. konstatiert, dieses Genus war zwar schon früher von Ched. |. c. p. 150 als in Paraguay vorkommend zitiert, diese Zitation … beruhte aber auf einer irrtiimlichen Bestimmung. Die von Chodat zitierte Nummer Hassler 2637 ist in Wirklichkeit ein Lycium: L. Tweedieanum _ Gris: var, pruinosum Hassler = Grabowskia Schlechtendalii Chod, Vég. Par. _p. 46, 62, 68. Cfr. Hassler „Un Lycium méconnu“ in eat Cons, et Jard. bot. Geneve XX, p. 188. 40, Acnistus breviflorus Sendt. Flor. Bras. X, p. 152. — Chod. et Hassler _ Pl. Hassler Il, p. 311. — A. cauliflorus Chod. et Hassler haud Schott. Pl, Hass]. Il, p. 311. — Bassovia pyraster Chod. haud Dun. Pl. Hassl. I, p. 193. — Vég. Par. p. 47. — Bassowia pyraster Chod. nro Veg. Par’ p. 25. Species valde protea, formae a cel, Sendtner descriptae e specimini- bus, ut ipse autor declarat. mancis haud conservanda, duas formas principales distinguere possunt, f. glabratum et f. indutum. Die Neutriebe sind krautig inerm, erst am verholzten vorjährigen Zweig bilden sich kurze konisch-pfriemliche in |éine scharfe Stachelspitze auslaufende Dornen, links und rechts von diesen stehen je eine runde polsterformige Erhebung aus der aus dem alten Holz, die Blätter und Blüten wie bei den Lycium-Arten gebüschelt hervorgehen, die Dornen _ Repertorium specierum novarum, XV. (31. X. 1918.) 16 242 | | “SE, Hasler UE sind also als Zweige anzusprechen, bei den anscheinend inermen Zweigen steht das Polster oberhalb, d. h. in der Achsel einer grossen Narbe, die von einem abgefallenen vorjährigen Dorn herrührt. forma glabratus Hassler, n. f. Acnistus spinosus Dammer in Engl. Jahrb. 37, 5, p. 637. — Bassovia pyraster Chod. ]. c. pp. Folia supra et subtus minute sparse puberula, lanceolata vel obovata basi in petiolum acuminata apice acutiuscula vel obtusa valde variabilia 20/12—70/35 mm. Hassler 8, 898a et b, 11369, Mis. 495. Fiebrig 128 in Herb. Hassler. Typ. A. spinosi Damm, forma indutus Hassler, n. f. subforma pubescens Hassler, n. s. f. | Folia supra densiuscule minute puberula, subtus pilis crispulis albi- cantibus pubescentia polymorpha ut in f. praecedente, Hassler 12301. Rojas 1353. Endlich 199. subforma tomentosus Hassler, n. s. f. Bassovia pyraster Chod. |. c. pp. Foliis supra pilis crispulis sparsis puberula, novella supra pubes- centia, subtus densissime albicanti pubescentia vel tomentosula, folia vulgo majora basi longius in petiolum attenuata lanceolata vel ovata lamina ad 100/50 mm attingens petioli pars libera ad ape mm Annee. Hassler 538, 2136. Fiebrig S. 166. Die Griffelnarbe ist in denselben Exemplaren + Kénlig Rea ver- dickt und mehr oder weniger deutlich zweilappig, die subf. tomentosus ist die Neutriebform der f. indutus, in der Natur lassen sich deutlich zwei Formen unterscheiden, eine kahle und eine behaarte. Die Dichtigkeit des bei beiden Formen bestehenden Induments, lässt die Belaubung dieser in der Blütezeit so schönen Bäume entweder grün bei f. glabratus und graugrün bei f. indutus erscheinen. Die Pflanze ist, wie wir schon oben anführten, nicht ,épineuse“, wie Chod, |. c. p. 47 anführt, sondern „spinescente“, meistens ein niederer 3—4 m hoher Baum mit einem einzigen geraden Stamm, selten strauch- formig. 41, Petunia ledifolia Sendt. Flor. bras. X, 176. — R. E. Fries. K. Sv. Vet. Ak. Handl. B.S. 46, no. 5, p. 49. — Chod. Bull. S. bot, Genève 1916, p. 105, 144. — P. caesia Chod. et Hassler haud Sendt. Pl. Hassl. I, p. 318. Hab. Brasilia, Minas, S. Paulo. In Paraguay bis jetzt bloss auf den Lomas (Hocheampes) der Cordilleren der Zentralreginn, und in Misiones in den an den Parana an- grenzenden Gebieten gefunden. Die Angabe Chodats 1. c. p. 105 vom Vorkommen derselben in den typischen Campos serrados vom Rio Ipane zum Apa ist irrig, Weder Rojas, Fiebrig, Aninits noch wir, die wir jahrelang mit Rojas diese Gegenden durchforscht haben, haben die Gegenwart irgendeiner. Petunia- se u ene. Le a a ee oe rr ee Ur —— ee es Zn a deal te cn 243 Art in I Region zwischen er und Apa konstatiert, Jedenfalls liegt aus Paraguay kein Petunia- Exemplar vor, das nördlich des 25° südlicher Breite gesammelt worden wäre. . 42. Jaborosa integrifolia Lam. Ene. I, 189, — Chod. et Hassler Pl. Hassl. Ii, p. 316. — Hassler Flor. pilc. p. 109. — Chod, Veg. Par. p. 26, f. 14, 25 17, 18. — J. longiflora Lam. — J. longifolia Moc. et Sess. — J. integri- flora nomina a cel. Chodat |. c. p. 60 confusa rite leguntur: J. integri- folia Lam. pro longiflora Chod. J. longiflora Moc. et Sess. pro longifolia | Chod. J. integrifolia Lam. pro integriflora Chod. Hab. Argentina. Brasilia meridionalis. In Paraguay in der links- und rechtsufrigen Chacoformation. Hassler 2366, 3238, 7309. Rojas 389! Ker. s. n O. K.s. n. - Chod. s. n, n. v. 43. Brunfelsia uniflora (Pohl.) Don. in Edinb. IV. Phil. Journ. 1829, 85. — : # Franciscea uniflora Pohl, Ic. et descr. I, p. 2, t. 1 (1827). — Franciscea _ Hopeana Hook Bot. Mag. t. 2829 (1828), Brunfelsia Hopeana (Hook) Benth. _ Prodr. X, p. 200 (1846). — B. australis Benth. Prodr. X, p. 200 (1846). forma typica Hassler, ex ic, et descr. Pohliana, Foliis oblongo-lanceolatis acuminatis subcoriaceis. Franciscea uniflora Pohl. 1. c. — B. australis Benth. I. c. — B. para- » guayensis Chod. Pl. Hassl. I, p. 100 pp. in ile. à tie = Hassler 725a. Fiebrig 5460. Llamas Mis. 130, - forma obovatifolia Hassler, n. f. Foliis late obovatis, apice breviter obtusiuscule subacuminatis, mem- branaceis. | Brunfelsia Hopeana Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 319. — B. para- guayensis Chod. Pl. Hassl. I, p. 100 pp. forma intermedia Hassler, n. f. Foliis ovato-oblongis, obovatis vel oblanceolatis in eadem stirpe, textura firmiore quam in f. praecedente. Hasslgr 12147, 12257. Rojas 1333. _B. Hoppeana sphalm. Chod. Vég. Par. p. 51 et fig. 37 et 38. “Arbor 3—5 m rarius frutex 2—3 metralis. Die Blüten öffnen sich spät abends und fangen gegen Mittag regel- mässig an zu welken, wir haben den Strauch lange Jahre in unserm Garten kultiviert und wenige Meter hinter demselben standen Dutzende von wildwachsenden Bäumen derselben Art, ob die Art, wie Chod. angibt, „fleurs a papillons de jour proprement dites et regulierement visitées“ hat, wagen wir nicht zu bestreiten, doch spricht das frühe Verwelken der Blüten mit der höhersteigenden Sonne eher für die Richtigkeit der - F. Müllerschen Beobachtung des Besuches durch Hesperideen. 44, Capsicum microcarpum DC, Cat. Hort. Monsp. 1804. — C. microcarpon 2 sphalm. Chod. haud DC, Pl. Hassl, I, p. 193. forma fypicum ex Herb. DC, Tes Foliis supra pubescentibus subtus _praecipue SA nervos pilosis, pallidioribus. Se ae Hassler 2432. | ies SALES var. glabrescens Hassler, nov. var. Sr Folia supra ad nervos et margines tantum tenuiter albido- -pilosula, subtus in axillis nervorum tantum pilosula, caulibus glabratis. _ C. microcarpon Chod. haud DC. I. c. IE a Hassler 215, 5703, 6070, 12385. ; | var. tomentosum Chod. et Hassler Pl. Hassl. II, p. 312, — var, tomen- tosum Chod? nec Chod. et Hassler Chod. Vég. Par. p. 45 et fig. 32B. Hassler 1926, 2891, 6498. Chod. n. 59 n. v. Die Art ist unseres Erachtens kaum von C. baccatum be zu trennen, besonders die var. glabrescens nob. steht demselben sehr nahe, die var. tomentosum Chod. et Hassler ist eine stark behaarte Form trockener Standorte und nähert sich dem Typus mehr als die von Chod. als Typica bestimmten Formen der var. glabrescens nob. Chod. |. e. p. 46 spricht von der dorsiventalen Ausbreitung der 4 Zweige und Blätter bei der Felsform var. tomentosum Chod. et Hassler und sagt, dass die Art die Blätter und Blüten an der Sonne ausbreite „etalant au soleil feuilles et fleurs“. Schon in der Anfangsperiode unserer Sammeltätigkeit, noch unerfahren in der Beobachtung, ist uns ein Faktum aufgefallen, dass wir seither öfter Gelegenheit hatten wieder zu verifizieren, es findet sich auf der Etikette unserer ältesten Nummer von var. tomentosum Chod. et Hassler, Hassler 1926 in rupestribus Cerro — pyta!: Flores omnes deorsum spectantes. | Das steht doch im offenbaren Widerspruch mit Chodats „etalant au soleil feuilles et fleurs!!! und ich glaube die dorsiventrale Ausbreitung der Zweige und hauptsächlich der unten dickfilzigen Blätter eher als .eine Protektionsanpassung ansprechen zu müssen, zum Schutz der an- scheinend die vollen durch keinen Schatten gemilderten Sonnenstrahlen nicht ertragenden Blüten. 45. Capsicum campylopodium Sendt. Flor. Bras. X, p. 142. — Chod. PI. Hassl. I, 194 pp. — C. frutescens Chod. et Hassler Pl. Hassl. Il, p. 311. — C.campylocladum Chod. nec Dunal??? Chod. Vég. Par. verisimiliter hic pertinet. | Hassler 5134, 5742, 5893, 8633. d Wir haben weder im Index Kewensis noch im Prods ein C. campyle- cladum Dun. finden können! Da ausser den beiden Kulturpflanzen — C. annuum L. und C. longum DC. keine anderen Capsicum-Arten als in Paraguay gefunden, in der Literatur zitiert sind, so nehmen wir an, dass unter diesem apocryphen Namen C. campylopodium-Sendt. zu ver- stehen sei. 46. Bouchetia erecta DC. ap. Dun. Prodr. XIII, 1, p. 589. Hab. Texas, Mexico, Argentina, Uruguay, Misiones argentinas. Aus Paraguay ist bis jetzt kein Exsiccatum bekannt. FR he ER ur > os + - - » Tt LA ? _ Hi. Harms: Araliaceae andinae. 245 _ B. anomala Rusby and Britt. ex Nierembergia anomala Miers ist ein ‘nomen rejiciendum, da N. anomala Miers. ex ic. et descript. aus 2 Species besteht, von denen die eine allerdings mit B. erecta DC. identisch ist. Im Herb. Prodromi ist unter N. anomala Miers. keine Bouchetia vor- handen. Unsere Specima aus Misiones sind absolut identisch mit den texanischen von Wight! in Herb. DC.! Typus B. erectae DC.! = B. anomala Britt. and Rusby Morong 943 Pilcomayo River bleibt, wie wir schon in Florul. pilcom. p. 109 ausgedrückt haben, eine „species dubia“ bis das Original untersucht werden kann. „A herb. 4—5 dm. high with many virgate branches flowers in a - {ong raceme“ kann unmöglich identisch sein mit der 10—15 cm hohen _ zierlichen 1—2-blütigen B. erecta DC. aus Texas und Misiones. = San Ignacio, Misiones argentinas. : Hassler Mis. 501. Santa Ana, Misiones argentinas. Llamas 307! | x Territorio argentino, Formosa. - Balansa 4640. Bouchetia ist also had: entgegen der von Chodat vertretenen - Ansicht als ein für Paraguay dubiö ses Genus zu betrachten. Cfr. Chod. Bull. S. bot. Genève 1916 p. 105 et 147, _Jedenfalls ist noch kein aus Paraguay stammendes Exsiccat dieser Species bekannt. Chod. et Vischer San Ignacio Misiones s. n. sollte korrekterweise 4 heissen: legit et comunicavit Hassler! Se _ XXXV. Araliaceae andinae. Von H. Harms. = ; (Originaldiagnosen.) Schefjlera Forst. 1. Schefflera lasiogyne Harms, spec. nov. Frutex 3—4-metralis ramulis crassis; folia ampla vel ampliuscula : digitata, longe petiolata, petiolo hirsuto-villoso partim glabrescente, 30 cm - vel ultra longo, vagina latissima, foliola 7—9, petiolulata, petiolulis hirsuto-villosis vel villosulis vel puberulis, 2—6 cm longis, oblonga vel _lanceolato-oblonga vel oblanceolato-oblonga vel lanceolata vel obovato-ob- _ longa, apice acuminata vel caudata, basi obtusa vel rotundata, chartacea, _ supra subglabra vel parce hirsutula, subtus parce hirsuta vel puberula _ vel subglabra (costa prominula densius hirsuta vel puberula), subtus reticu- lata, nervis secundariis numerosis fere parallelis versus marginem sursum 946 , H. Harms, curvatis ante marginem anastomosantibus, 20—32 cm longa, 7—15 cm lata; — panicula plerumque elongata, rhachi densissime hirsuto-villosa, ad 20cm — vel ultra longa, capitula numerosa subglobosa dense villosa racemose digesta sessilia vel brevissime crasse pedunculata, pedunculis villosis; flores sessiles vel subsessiles, calycis margo brevissimus, corolla parva — glabra subsemiglobosa obtusa et saepe brevissime apiculata, fere 3 mm . lata et 2 mm alta; stamina 5; ovarium parvum dense longe hirsuto-lanu- ginosum, loculis 5,, disco subplano, stylis 5 liberis subulatis; fructus immaturus 5-locularis 5-angulatus, longe hirsutus, apice saepe in collum — brevem angustatus, disco leviter elevato quasi ee coronatus, stylis 5-stellato-reflexis, 6—10 mm longus. Ecuador: In subtropischen Wäldern des Tales a (A. Sodiro no. 617 — Aug. 1894); in Wäldern am Pichincha (A, Sodiro no. 617b). Vielleicht gehört hierher auch folgendes mangelhafte Exemplar: In sub- andinen Wäldern am Berge Corazon (A. Sodiro no. 618 — Aug. 1892). Die Art ist sehr eigentümlich durch die dichtwolligen Köpfchen mit lang behaartem Fruchtknoten und langhaarigen Früchtchen. Offenbar steht sie Sch. ferruginea (Kunth) Harms nahe, die aber durch, die _rost- filzige Behaarung, besonders der Unterseite der Blättchen, andere Form: der Blättchen mit etwas weiter voneinander entfernten Seitennerven und viel kleinere meist kurz gestielte Blütenkôpichen an dünnerer Rispen- spindel abweicht. 2. Schefflera Sodiroi Harms, spec. nov. Arbor procera (ex S. 15—20 m alta), ramulis crassiusculis subglabris vel parce brevissime. puberulis; folia digitata petiolata, petiolo subglabro vel brevissime puberulo ad 30 cm vel ultra longo, foliola 9 (vel pauciora ?) apice petioli dilatato verticillata, petiolulis glabris 3—7 cm longis, oblonga vel lanceolato-oblonga, basi rotundata vel leviter cordulata, apice acu- — minata, coriacea vel subcoriacea, supra nitidula glabra vel parce bre- vissime adpresse puberula, subtus leviter subargenteo-nitentia brevissime À adpresse subsericea vel partim glabrescentia, 7—21 cm longa, 3,5—7 cm lata; panicula elongata, rhachi crassiuscula brevissime adpresse villosulo- — puberula vel glabra, 8—26 cm longa vel ultra, capitula subglobosa racemose disposita, crassa, basi latissima subsessilia vel brevissime crasse pedunculata, ad 2 cm vel ultra diam.; flores sessiles mutua pressione angulati, calycis margo brevissimus villosulus; corolla calyptrata crassa — angulata, apice depresso-truncata et apiculata, adpresse pilosula vel parce subvillosula, ad 4—5 mm longa, 3 mm lata; stamina 5, filamentis brevissimis; discus subplanus vel fere depressus; ovarium angulatum adpresse subsericeo-pilosulum, 4 mm longum, loculis 5, styli 5 in medio disci sibi arcte adpressi, brevissimi subulati. Ecuador: In der oberen Baumregion des Corazon, 8200 m (A. Sodiro no. 619). Wegen der kantigen in dichten Köpfchen sitzenden Blüten nahe ver- wandt mit Actinophyllum angulatum Ruiz et Pav. Fl. peruv. Ill. 73 t. 807; indessen wird für diese peruvianische Art angegeben „foliolis subtus Se : F} _ Araliaceae andinae. À 247 pulverulento-lanuginosis, ferrugineo-lutescentibus“, auch soll sie 8 Staub- blätter haben. Ein gutes Merkmal unserer Art dürfte die sehr feine etwas seidenglänzende Behaarung der Unterseite der Blättchen sein; die Haare an den Blüten sind auch recht fein und etwas seidenähnlich. Oreopanax Decne. et Planch. A. Arten mit einfachen Blättern. (Simplicifoliae.) 3. Oreopanax gnaphalocephalus Harms, spec. nov. Frutex 2 m altus, ramulis crassiusculis glabratis pallidis, summa parte villosissimis; folia ampliuscula simplicia, saepe longe petiolata, petiolo pube detergibili villoso serius glabrescente, 7—20 cm longo, ovata vel lanceolato-ovata vel late lanceolata, basi plerumque lata rotundata vel saepius leviter emarginata vel cordulata, apicem versus angustata, apice acuta vel sensim acuminata, rigida, coriacea, margine integra vel parce remote spinoso-dentata vel serrato-dentata (dentibus parvis vel rarius lobuliformibus), supra glabra, subtus pube stellata densissime tomentoso-villosa, basi. 3—5-nervia, circ. 12—25 cm longa, 5—13 cm lata; panicula terminalis elongata simplex dense tomentoso-villosa, 24 cm longa, bracteae pedunculos suffulcientes lanceolatae sensim acuminatae, villosulae partim glabrescentes, inferiores circ. 2 cm longae, superiores 1,5—0,7 cm longae, pedunculi capitulorum racemose digesti, pube deter- gibili villosi, 2—3 cm longi vel superiores breviores usque subnulli, capitula ovoidea dense villosa, 1,5—2 cm vel ultra longa, florum bracteae - lanceolatae sensim acute acuminatae villosae, 6—7 mm longae vel superiores breviores vel inferiores longiores (ad 8 mm), flores superantes (apicibus bractearum e capitulo juvenili villosissimo exsertis subglabris brunneolis); flores ad 5 mm longi, calycis margo brevissimus; petala 6—7 late lanceolata acuta, villosula, ad 4 mm longa; stamina 6-7; ovarium parvum glabrum vel subglabrum, stylus unicus e basi latiuscula subulatus crassiusculus vel styli2 ad medium vel fere ad apicem connati. Peru: Depart. Ayacucho, Prov. Huanta, Weg von Tambo tiber Osno zum Rio Apurimac, kleine Strauchgruppen in der Grassteppe 3400—3500 m ü. M. (A. Weberbauer no. 5661 — Juni 1910; 2 m hoher Strauch, Blüten gelblich). Die Art ist auffällig durch die dichte wollig-filzige Bekleidung der Blattunterseite der starren eiförmigen bis eiförmig-lanzettlichen Blätter und besonders durch die grossen dicht wolligen eiförmigen Köpfchen, aus denen im Jugendzustande nur die fast kahlen etwas stechenden bräunlichen Spitzchen der lanzettlichen Bracteen herausragen. In der Blattform erinnert sie sehr an O. Rusbyi Britton von Bolivia, der aber kleinere rundliche Köpfchen hat; ausserdem ist die Behaarung der Blatt- unterseite bei O. Rusbyi kürzer, mehr angedrückt und schuppig, während sie bei O. gnaphalocephalus wollig ist. © 4. Oreopanax pariahuancae Harms, spec. nov. Frutex 4 m altus, ramulis pallidis, glabris, apice villosuio-pilosulis, » u s ou 7 =—° ar. ES Ss fe =e LR > 0 0) ER Po” ee, nt 4 > >» oe 7 tn ae = % 2 DUR RS oe eee RAS NT CCS ean PERS x 2 as . Bot Pass Ld È 2 pe x : 248 H. Harms. | B60 a: Lae. pilis tenuibus; folia simplicia, longiuscule petiolata (summa brevissime petiolata), petiolo parce pilosulo vel serius saepe glabrato, 3—6 cm longo, lanceolato-oblonga vel anguste oblonga vel lanceolata, basi acuta vel saepe in petiolum angustata, apice acuta vel acuminulata, rigidula, chartacea vel subcoriacea, supra nitidula glabra, subtus glabra (nervo medio basin versus parce pilosulo vel subglabro), uni- nervia, nervo medio subtus prominulo, 6—12 cm longa, 2—4 cm lata; panicula ramulosa, ramulis pilosulis, pedunculi capitulorum racemose - digesti, pilosuli vel villosuli, 0,5—1,5 cm longi vel breviores; capitula parva; petala glabra vel subglabra, 2—2,5 mm longa. : Peru: Depart. Junin, Prov. Huancayo, Talsystem von Pariahuanca, 12° 5‘ s. Br., 3200—3300 m ii. M, immergrünes Gesträuch mit vielen hartlaubigen Formen (A. Weberbauer no. 6532 — März 1913). Die Art sieht schmalblättrigen Formen von O. capitatus zum Ver- wechseln ähnlich, bei dem aber die Blätter fast stets ausgesprochen 3-nervig sind. 5. Oreopanax Ruizii Decne, et Planch. in Revue Hortic. 8. ser, III. (1854) 108 nomen. Arbuscula vel frutex, ramulis satis tenuibus, pube parca detergibili adspersis vel demum glabris pallidis, juventute densius villosulis; folia simplicia, saepe breviter petiolata, petiolo furfuraceo-pubescente vel glabrato, 1—3 cm vel ultra longo, lanceolata vel oblongo-lanceolata, basi obtusa vel acuta, apice saepe acuta et mucronulata vel acuminulata, supra subglabra (nervo medio saepius puberulo), subtus pube detergibili interrupta vel sparsa obsita, serius subglabra, subcoriacea, uninervia, nervis supra leviter impressis, 5—11 cm longa, 1,5—3 cm lata (fol. unum in specimine Ruiziano majus ultra 17 cm longum, 5 cm latum); panicula terminalis simplex brevis vel elongata, rhachi furfuraceo-pubes- cente vel parce puberula, 6—10 cm longa, pedunculis capitulorum race- mose digestis furfuraceo-villosulis 1-2 cm longis; capitula subglobosa, © ad 1 cm vel paullo ultra longa, bracteae latae, deltoideo-obovatae, apice dilatato, brevissime vel vix apiculatae, villosae, 3—3,5 mm longae, bracteolae anguste oblongae vel lanceolatae villosulae; petala 5 puberula vel adpresse pubescentia, fere 3 mm longa; stamina 5; ovarium parvum, glabrum, stylo simplici. Peru: Panatahuas (Ruiz, sub Aralia lanceolata in Herb. Berol.), — Depart. Huanuco. Prov, Huanuco, Tal des Pio Pozuzo, eines Nebenflusses des Rio Paleazu, 9° 46’—-9° 50’ s, Br., 3600 —3700 m ü. M., Flecken von Hartlaubgehölz in der Grassteppe (Weberbauer no, 6787 — Juli 1813; 5 m hohes Bäumchen, Blüten blass rötlich), Das oben genannte Exemplar von Ruiz war von Marchal als O0, Ruizii Deene. et Planch, bestimmt worden, ist also offenbar als Original anzusehen; Weberbauers Exemplar stimmt damit gut überein. 6. Oreopanax Sodiroi Harms, spec. nov. Arbuscula valde ramosa, ramulis crassiusculis pube sparsa parva Araliaceae andinae. 9249 8 furfuracea adspersis demum glabratis, juvenilibus densius tomentellis; 3 folia simplicia longiuscule petiolata, petiolo furfuraceo-pubescente eal _glabrescente, circ. 3—9 cm longo, ovata vel ovato-lanceolata vel lanceo- lata, basi plerumque lata rotundata vel truncata vel cordulata, apice acuta vel obtusiuscula, supra glabra nitidula, subtus dense lepidoto- - tomentosa, rigidula, coriacea, basi trinervia vel subquinquenervia (nervis extimis margini proximis tenuissimis), 6—15 cm longa, 3—6 cm lata; _ panicula brevis, rhachi furfuraceo- -puberula, ad 5—6 cm longa vel tires _ viore, pedunculi capitulorum racemose digesti, furfuraceo- -pubescentes vel … puberuli, circ. 1—1,5 cm longi (vel breviores), bracteae in capitulis latae breves obtusae vel apiculatae, pubescentes vel puberulae; petala 5 parce | puberula vel glabra; styli in fructu saepius 5. Ecuador: Berg Mojanda, 3300 m. ti. M. (A. Sodiro no. 624 — _ Dec. 1888). : . Die Art dürfte dem O, Lechleri Seem. in Journ. of Bot. III. (1865) 271 1 (Peru) nahe kommen, für den aber langgestielte Fruchtkôpfchen an- gegeben werden; auch sollen bei ©, Lechleri die eiförmig-länglichen Blätter 5—7-nervig sein, was auf unsere Art nicht passt. — 0. macro- cephalus Decne. et Planch. ex Weddell (Chloris andina I. [1857] 207) soll ungleich gesägt-gezähnte Blätter haben (mit zugespitzten Zähnen), _ während sie bei unserer Art ganzrandig sind, | | | B. Arten mit gelappten Blättern (Lobatae). 4 7. Oreopanax brachystachyus Decne. et Planch. in Revue Horticole 4. ser. III, (1854) 108 nomen; Seemann in Journ. of Bot. III. (1865) 274, - Rev. Hederac. (1868) 62. Ramuli juveniles dense villoso-tomentosi; folia lobata, petiolo tomen- tello vel subglabrescente, 9—18 cm vel ultra longo, lamina e basi 5—7- . nervia, fere ad medium. vel saepius ultra medium (ad 2/, vel °/,) 5—7- leba, lobis lanceolatis vel oblongo-lanceolatis vel ovatis, acuminatis, _ margine grosse remote dentato-serratis (dentibus saepe acuminulatis) vel interdum lobulato-incisis, chartaceis, supra praeter imam basin parce . villosulam vel puberulam glabra reticulata, subtus pube stellata deter- gibili obsita, circ. 10—18 cm vel ultra longa, raro lamina (in foliis non- nullis summis) subintegra vel obscure triloba, obovata, margine grosse dentato-serrata; capitula parva villosula, brevissime pedunculata vel sessilia (pedunculis villosis, 1—5 mm longis), in racemum satis brevem - 5—7 cm longum rhachi tomentella disposita. | Columbia: Prov, Bogotä, Monte de la Mesa, 1900 m (Triana no. 2760 u. 377 — Aug. 1853). al - Unsere Exemplare tragen in Bleistift die Bezeichnung 0. brachy- botryum, und dieser Name wird von Seemann als Synonym des obigen angegeben. — Die Art ist durch die kurzen Blütenstände bemerkenswert. — Da weder von dieser Art noch von O. brunneus und Trianae meines Seemann zitiert die no, 737; vielleicht ein Druckfehler für 377? 250 H. Harms. a A ~ 3 Wissens Beschreibungen verôffentlicht sind, so habe ich diese Arten auf À Grund des Materials des Berliner Herbars mit Diagnosen versehen. 8. Oreopanax brunneus Decne. et Planch. in Revue Horticole, 1. c. 108; Seemann in Journ. of Bot. III. (1865) 274, Rev. Hederac. (1868) 62. Folia ampla, petiolo cire. ad 20 cm vel ultra longo, glabro vel sub- glabro, lamina latissima, e basi 5—7-nervia, fere ad medium ‘vel ultra 5—7-loba, lobis ovato-oblongis vel ovatis vel late lanceolato-ovatis, acumi- natis, margine grosse remote serrato-dentatis vel subintegris, coriacea, supra glabra vel subglabra, subtus brevissime brunneo-tomentella, fere ‘30 cm vel ultra longa; capitula pedunculata (pedunculis tomentosulis, pube + detergibli, vel subglabrescentibus, circ. 1,5—2 cm longis), ovoidea vel subglobosa, pluriflora, 0,7—1 cm longa, flores circ. 4—5 mm longi, petala brunneo-tomentella. Columbia: Antioquia, 2600 m (Triana no, 2756 — April 1852). Unser Exemplar trägt in Bleistift obigen Namen; Seemann zitiert Triana no. 376, ausserdem ein mir unbekanntes Exemplar von J ervise, Die Art ist durch die grossen unterseits kurz braunfilzigen Blatter charakterisiert. 9, Oreopanax ischnolobus Harms, spec. nov. Frutex ramulis crassiusculis subglabris; folia usque ad basin palmato- partita fere digitata, longe petiolata, petiolo tenui brevissime puberulo vel glabro, apice densius brevissime villosulo, 15—35 cm longo, lobi 4—8 (in foliis superioribus 3 vel folia summa simplicia lanceolata), angusti, lanceolati vel lineari-lanceolati, basin versus angustati, apicem versus angustati et sensim anguste acuminati, acumine saepe curvato, rigiduli, subcoriacei, supra glabri, nitiduli, subtus pallidiores subglabri _ vel minute puberuli, ima basi brevissime subvillosula, nervo medio subtus prominulo, nervis lateralibus numerosis, reti venarum subtus conspicuo, cire, 7—20 cm longi, 1,5—3 cm lati; panicula ampla ramosa, rhachi. ramulisque puberulis vel brevissime villosulis, bracteae ad basin peduncu- lorum parvae, acuminatae, pedunculi capitulorum racemose digesti, brevissime villosuli vel puberuli, 0,5—1,6 cm longi vel summi brevissimi | vel nulli, capitula parva subglobosa vel rarius ovoidea vel oblonga, eirc. 4—8 mm longa, bracteae brevissimae late ovatae vel suborbiculares ovario subaequilongae, pilosulae; petala 5, deltoidea acuta, extus pubes- centia, 2—2,5 mm longa; stamina 5, discus pilosulus; ovarium ‘glabrum, stylus unicus brevis subulatus vel brevissimus vel nullus. Peru: Depart. Junin, Prov, Jauja, 11° 40° s. Br., 2500—2900 m ti. M, rechtes Seitental des Rio de Comas, nördlich von der Ortschaft Comas (A. Weberbauer no, 6614 — April 1913; Baum 8 m hoch, Blüten © grünlich), 10. Oreopanax stenodactylus Harms, spec, nov. Frutex 1 m altus, ramulis crassiusculis glabris; folia digitata, glabra. À tiolata, petiolo tenui 4—22 cm longo (in foliis summis brevi), foliola — -8 (in foliis superioribus tantum 3—5, folia summa simplicia brevissime — Araliaceae andinae. 251 petiolata vel subsessilia lanceolata), subsessilia vel sessilia, angusta ._ lancelata vel lineari-lanceolata, basin versus longe sensim angustata _ itaque quasi petiolulata, apicem versus angustata et saepe sensim acuminata, acumine interdum curvato, chartacea vel papyracea, _ glabra, 10-22 cm longa, 1,5—3 cm lata; panicula ampla ramosa, - rhachi ramulisque brevissime parce -puberulis usque subglabris, capitulorum pedunculi racemose dispositi tenues puberuli, circ. 1—2,5 cm - longi, capitula parva subglobosa, diam. 5—7 mm, florum bracteae minimae, -. ovario paullo breviores vel subaequilongae, late ovatae vel subsemi- . orbiculares obtusae, parce puberulae; petala 5, glabra vel subglabra, 3mm longa; stamina 5; ovarium parvum, glabrum, 2-loculare (vel inter- dum 1-loculare), styli 2 ad medium vel fere ad apicem connati vel stylus 3 unicus subulatus. . Peru: Depart. Ayacucho, Prov. Huanta, Weg von Tambo über Osno zum Rio Apurimac, Grassteppe mit vereinzelten Sträuchern, von Strauch- bestanden unterbrochen, 3100—3200 m ti. M. (A. Web erbauer no. 5590 — Mai 1910; Strauch 1 m hoch, Blüten gelblich). Die Arten O.ischnolobus und ©. stenodactylus zeichnen sich beide durch die bis zum Grunde geteilten Blätter und sehr schmalen Blatt- lappen aus; O, ischnolobus ist besonders charakterisiert durch das etwas behaarte Griffelpolster. Ausserdem ist zu beachten, dass man die Blätter von O, stenodactylus eher schon als gefingert bezeichnen kann, so dass diese Art einen deutlichen Übergang bildet zu den echten Digitatae; bei O. ischnolobus kann man noch von sehr tiefer Teilung eines handförmig gelappten Blattes sprechen. Die Blütenstände von 0. ischnolobus sind etwas stärker behaart als die von O. stenodactylus. 11. Oreopanax Moritzii Harms, spec. nov. Arbuscula, ramulis dense hirsuto-villosis vel subglabrescentibus; folia ampla, ultra medium vel fere ad medium palmato-partita (summa parva . vix ad medium lobata), longe petiolata, petiolo villoso vel villosulo vel partim subglabrescente, circ. 10—50 cm longo, basi cordata, lobis 7—9, lanceolatis vel ovato-lanceolatis, sensim acuminatis vel acutis, supra _ glabra vel subglabra, subtus bene reticulata et laxe villosula vel tantum puberula, chartacea vel subcoriacea, parte indivisa in foliis mediis et majoribus 5—9 cm alta, lobis mediis (a basi folii ad apicem) 8—35 cm longis (lobis lateralibus gradatim minoribus, extimis saepe brevissimis); panicula ampla, rhachi et ramulis villosulis, ramulis capitula racemose disposita saepe numerosa gerentibus elongatis satis tenuibus 6—25 cm vel ultra longis, pedunculis capitulorum tenuibus villosulis vel puberulis 4—12 mm longis; capitula minima subglobosa vel oblonga, circ. 3—6 mm longa, bracteis minimis obovato-suborbicularibus vel suborbicularibus ob- tusis, ovario circ. aequilongis villosulis; petala 5 glabra vel subglabra 1,5—2 mm longa; stamina 5; ovarium glabrum, stylis 5 brevibus. Venezuela: Merida, am Flusse Chama (Moritz no. 1125). Nahe verwandt mit O. reticulatus (Willd.) Decne. et Planch. in Revue Hortic. 4. ser. III. (1854) 108 et ex Seemann in Journ, of Bot. III. (1865) 4 . \ Be: rat + \ 252 H. Harms. 275 (Aralia reticulata Willd. ex Roem. et Schult. VI. [1820] 699), besonders _ in der Form der Blätter und ihrer Netznervigkeit auf der Unterseite dieser Art sehr ähnlich, aber durch kleinere Blütenkôpfchen an dünneren Stielen verschieden. Nach dem Exemplar des Herb. Willdenow no. 6144 stammt Aralia reticulata von der Silla de Caracas, — Die nicht beschrie- bene Art O. meridense Planch. et Lind. ex Seemann in Journ. of Bot. II, (1865) 275 (Merida) gehört vielleicht hierher; das dort zitierte Exemplar — Funk et Schlim no. 1211 ist mir unbekannt. 12. Oreopanax mucronulatus Harms, spec. nov. Arbuscula ramulis + dense villosis; folia palmato-partita, petiolata petiolo 8—20 cm longo, villoso vel serius ‘partim subglabrescente, fere ad medium vel plerumque ultra medium 5-lobata vel 7-lobata, rarius 3-lobata vel. vix lobata (lobulis lateralibus brevissimis), lobis oblongis vel ovatis vel lanceolato-ovatis, margine grosse irregulariter denticulato- serratis (dentibus spinulosis), vel obsolete denticulatis usque subintegris, plerumque acuminatis rarius obtusiusculis vel obtusis, rigidula, coriacea vel subcoriacea, supra juventute parce stellato-puberula demum glabra, subtus villosa vel villosula vel partim subglabrescentia et pallidiora, basi emarginata vel in petiolum contracta, majora 15—20 cm longa; panicula ampla, rhachi ramulisque villosulis, pedunculi capitulorum racemose— digesti breves vel brevissimi (ad 5—7 mm longi) vel nulli, incano-villosi, basi bractea ovata vel ovato-lanceolata vel late lanceolata acumi- nata pungente suffulti, capitula globosa vel globoso-ovoidea, 6—10 mm longa, bracteae subsemiorbiculares mucronato-acuminatae villosulae, bracteolae ovatae mucronatae; petala 5, incano-pubescentia, 3—3,5 mm longa; stamina 5; ovarium glabrum, styli 5. | Peru: In Wäldern am Pichincha, 3000 m (A. Sodiro no. 621b — April 1895); ebendort, Mindo (A. Sodiro no. 621c — März 1901); 2800—3500 m (A. Sodiro no. 620b — 1904?; fruchtend). Die Art zeichnet sich durch die breiten zugespitzten Bracteen aus, 13. Oreopanax malacotrichus Harms, spec. nov. | Arbuscula, ramulis molliter tomentellis; folia ampliuscula, ultra medium palmato-lobata, petiolata, petiolo villosulo 13—27 cm longo, -lobis 5—7, lanceolatis vel ovato-lanceolatis, sensim acuminatis vel acutis vel rarius obtusiusculis, basi cuneato-angustata vel obtusiuscula vel sub-. truncata (?), chartacea, supra glabra vel subglabra (pube. detergibili dissita adspersa), subtus tomento denso obtecta, margine integra vel hinc inde breviter spinuloso-denticulata, 20-30 cm vel ultra longa, parte indivisa 7—10 em longa; paniculae ampliusculae, ramulis tomentello- villosis, pedunculi capitulorum racemose digesti dense villosi, 3—9 mm . longi; capitula parva, bracteis minimis late ovatis villosulis; petala 5, puberula, 1,5 mm longa; stamina 5; discus crassiusculus, elevatus, ovarium subhemisphaericum, glabrum, loculis 5, styli 5. Ecuador: In Wäldern von Angamarca (A. Sodiro no. 620b — Nov. 1900). ae this dé 942 2 2 0 Ei 1.0 Poses rs LÉ SA | Araliaceae andinae. ied iain | 253. x In der | Blattform dem 0. palamophyllus Harn sehr ähnlich, aber — ES durch die unterseits dicht weichfilzigen Blätter und den stärker behaarten =e Blütenstand deutlich verschieden. E = 14. Oreopanax palamophyllus Harms, spec. nov. | _. Arbuscula, ramulis crassiuseulis pulverulento-puberulis vel sub- Fe chine folia ampla vel ampliuscula, profunde palmato-lobata, petiolata, À petiolo glabro vel subglabro, 6—25 cm longo, forma sat variabilia, sup- . petentium maximum profunde 8-lobum lobis elongatis lanceolatis sensim | _ acuminatis (lateralibus gradatim minoribus), basi obtusum vel brevissime - contractum, intermedia ultra medium 5—6-loba lobis lanceolatis usque ovato-lanceolatis, basi subito cuneato-angustata, superiora minora ultra - medium 3—5-loba lobis lanceolatis vel ovato-lanceolatis, basi obtusa vel . _ breviter angustata usque subtruncata, summa simplicia lanceolata (vel interdum etiam majus quoddam folium simplex ovato-lanceolatum margine * _inferiore parce lobulato-serratum), omnia chartacea usque subcoriacea, _ supra glabra nitidula, subtus glabra vel subglabra, maximum ad 34 cm longum (lobis 13—28 cm longis, parte indivisa 4—7 cm longa); panicula ampla ramosa, ramulis furfuraceo-puberulis, pedunculi capitulorum race- mose digesti furfuraceo-villosuli vel puberuli, 2—10 mm longi; capitula parva, 4—7 mm diam., bracteis flore brevioribus, subsemiorbicularibus vel obovato-suborbicularibus rotundatis puberulis; petala 5 glabra, 2—2,5 mm longa; stamina 5; ovarium glabrum, loculis 5, stylis 5 discretis. RUES Ecuador: Ohne genaueren Standort (Sodiro). Die Art zeichnet sich durch die kahlen meist tief 5—8-lappigen Blätter aus, die oft am Grunde keilförmig verschmilert sind. 15. Oreopanax Trianae Decne. et Planch. in Revue Hortic. 1. c, 108; Seemann in Journ. of Bot. III. (1865) 273, Rev. Hederac. (1868) 61. - Folia lobata, petiolo glabro vel subglabro, 8—20 cm longo, lamina ultra medium 5—7-loba, basi interdum subcuneata vel cordulata, lobis ‘lanceolatis vel oblongo-lanceolatis vel rarius ovato-lanceolatis vel ovato- oblongis, margine in specimine uno florifero integris vel subintegris, in altero sterili remote et saepius grosse vel leviter tantum dentato-serratis, acuminatis, supra glabra, subtus subargenteo-lepidota, 10—18 cm vel ultra longa; capitula minima, gracilia, subglobosa vel ovoidea vel rarius oblonga, cire. 3—5 mm longa (pedunculis tenuibus, adpresse lepidoto- puberulis vel subglabris, 3—10 mm longis), in racemos elongatos ad 8—15 cm vel ultra longos disposita, rhachi tenui adpresse lepidoto- puberula, racemis iterum in paniculam amplam dispositis; flores minimi, corolla parce adpresse puberula vel subglabra. Columbia: Bogotä, Fenatuca, 2300 m (Triana no. 375; 1853). Seemann zitiert auch die no. 375; das von ihm noch genannte Exemplar „Jervise in Herb. Hook.“ kenne ich nicht. O. microcephalus Harms in Englers Bot. Jahrb. XX. Beibl. no. 49 (1895) 68 ist sehr ähnlich, hat aber breitere Blattlappen und meist längliche Köpfchen. = Si i ct 7 “ = = * he a À Die Gattung Restrepia H. B. u. Kth. 259 7% * antennenattige Anfchwellung, die fic) bei Barbosella nie findet, infolge: _ deffen ift aud) bei Restrepia das mittlere. Sepalum recht verfchieden von den feitlihen, während es bei Barbosella diefen, abgefehen davon, daß lebtere aud) dort, wie bei Restrepia, verklebt find, recht äbnlid ift Die Lippe _ ift bei Restrepia durd) den fleifchigen furzen Uagel feft mit dem Säulen- + fuBe verbunden, daher im lebenden Suftande nicht beweglih, während fie bei Barbosella infolge des dünnen Vagels eine ftarfe Beweglichkeit … befibt, die fid an getrodneten Eremplaren noc) ftärfer bemerkbar madht. - Im ihrer Geffalt lift fie bei Restrepia dadurd) charakteriftifh, dag die Platte gegen den verdicten Kagel durd eine Querleifte abgefest ift, über dem Grunde zwei in eine nad vorn gerichtete pfriemliche feine - Spite auslaufende Kappen aufweift, während bei Barbosella der Über- gang von der Fippenplatte zum Yagel ein allmäblidher ift und die Seitenlappen nur in form dünner £eiften, die nach der Labellummitte zu hinablaufen, auftreten. Die Säule ift bei Restrepia fhlanf mit fapuzen- formigem Hlinandrium und verdictem, furzem, febr charafteriftifchem jederfeits mit einem großen ftumpfen Höder verfehenem Su, bei Barbosella - ziemlich fur; mit nad) vorn verjüngtem {uf ohne die großen Höder. - Außerdem zeichnet fic) Barbosella dadurdy gegenüber Restrepia aus, daß das Roftellum zungenförmig verlängert und fief nach unten vorgeftrecft ift, während wir bei Restrepia ein furzes, fchief aufrechtes Roftellum finden. Das Stigma ijt bei Restrepia meift fmal und ziemlich lang nad unten ausgezogen. Wir haben alfo zwei Gattungen vor uns, die durchaus als gut getrennte anzufehen find. | Ih fomme nun dazu eine Aufzählung der zu den einzelnen Gattungen gehörenden Arten zu geben. Da Barbosella als Gattung bier neu begründet ift, fie ich eine Diagnofe der Gattung vorauf. Barbosella Schltr. nov. gen. Sepala similia, ligulata, vulgo obtusa, lateralia cohaerentia vel plus minusve adnata. Petala quam sepala plus minusve minora et angustiora, - dimidio superiore vulgo leviter angustata, margine saepe minute papilloso- ciliolata. Labellum articulatum, ligulatum, obtusum, retusum vel acumi- natum, rarius apiculatum, carinis 2 e basi nunc lobiformibus in medium decurrentibus ornatum, sepalis vuigo multo minus. Columna mediocris, _semiteres, subrecta, pede brevi, antice angustato, rostello decurvulo ligui- formi, bene Jongo. Anthera cucullata obtusa, Pollinia 4, oblique clavata _ vel pyriformia, viscidio parvulo affixa. Ovarium sessile, cylindraceum glabrum, | Plantae parvulae, epiphyticae; rhizomate longe repente, gracili vel gracillimo, radicante; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; caulibus . secundariis (i. e. pseudobulbis si licet appellare) abbreviatis, vulgo sub- _inconspicuis, unifoliatis; foliis linearibus vel spathulatis, rarius obovatis Le er ee 277 i, D. - 260 R. Schlechter. vel ellipticis, glabris, exsiccatione tenuibus; ‘inflorescentiis gracillime — pedunculatis, unifioris, semper singulis, vulgo folia superantibus; floribus minutis vel parvis, rarjus submediocribus, illos Pleurothallidis in. mentem revocantibus, albidis vel flavidis, vulgo diaphanis. . Species 14 adhuc notae, silvium Brasiliae, Guianae, Ecua- doris, Columbiae nec non Costa Ricae indigenae. Meine Anfiht über die Stellung der Gattung habe ich bereits oben befanntgegeben. Sie muß ohne Sweifel ihren Plat zwifchen Plewro- thallıs und Restrepia erhalten. 3 Über die geographifche Derbreitung find vielleicht noch einige Worte angebradt. Als das Zentrum der Verbreitung ift nach den bisher — befannten Catfachen ohne Zweifel Südbrafilien anzufehen. Doch beweifen Typen wie B. varicosa (LÖL.) Shbitr., B. rhynchantha (Rab. f. u. Warfc.) Schltr., B. cucullata (Qd1.) Schltr. und B. prorepens (Kchb. f.) Schltr., daß fie aud) bis in das andine Südamerifa, ja bis Sentralamerifa vor- dringt, und daß wir fiher noch eine ganze Anzahl weiterer Arten zu erwarten haben. Licht ausgefchlofjen erfcheint es mir aud, daß fid unter den Pleurothallis-Arten der fogenannten Prorepentes-Gruppen nod) einige hierher zu rednende Arten finden. Jedenfalls habe ich die Uber: zeugung, daß die Gattung an Artenzahl bald Restrepia Aberpngel haben wird. Jn dem Folgenden werde ich eine Aufzählung der Arten mit Furzer - Beiprehung ihrer hauptfählichften Werfmale geben. 1. B. australis (Cogn.) Schltr., n. comb. Restrepia australis Cogn., in Fl. Bras. III. VI. (1905) p. 564 t. 98 f. 3. Brasilien: Rio Grande do Sul; Sao Paolo. Die Art ift durch verhältnismäßig große Blüten etwas abweichend und bildet zufammen mit B. Lôfgrenii (Logn.) Schltr. am beften eine eigene Gruppe, die durd das vorn ausgefchnittene Sabellum und die großen Blüten mit innen nad der Spite zu papillös behaarten Sepalen harafterifiert ift. Auf die Unterfchiede zwifchen diefer Art und B. Lof- grenii (Logn.) Schltr. gehe ich bei Befprechung der lebteren ein, 2. B, Cogniauxiana (Speg. u. Kränzl.) Schltr., n. comb. Restrepia Cogniauxiana Speg. u. Kränzl, in Orchis II. (1908) p. 127 f. 26. Argentina: Missiones. Eine ziemlich gedrungene Art der Hauptgruppe, die ich als Hu- Barbosaea bezeichne, mit furzen elliptifh-fpatelfôrmigen Blättern und ziemlich großen Blüten auf verhältnismäßig furzen, die Blätter aller: dings überragenden Schäften. Die Lippe ift als länglid und ftumpf dargeftellt. eee Cone ie or DF Ru Pee eee. MORTE TT a Pl S PRS es ee ODE EN he u ieee ee S à: _ Die Gattung Restrepia H. B. u. Kth. 261 8. B. crassifolia (Edwall) Schltr., n. comb. Restrepia crassifolia Edwall, in Rev. Centr. Sci. Comp. no. 4 (1903) -p- 193 t. 3. Brasilien: Sao Paolo. Im Habitus ähnelt die Art am meiften der B. microphylla (Robr.) Sdltr. ijt aber leicht von ihr zu unterfcheiden durch das dreilappige (?) vorn jehr ftumpfe Sabellum und vollfommen fable Sepalen und Petalen. Die Form des Labellums ijt eine fo abweichende von der der übrigen Arten, daß ich faft glauben möchte, hier Fönne ein Irrtum in der Beo- badtung vorliegen. 4. B. cucullata (Ldl.) Schltr., n. comb. Restrepia cucullata Ldl,, in Ann. et Mag. Nat. Hist. XV. (1845) p. 108. Columbia: Cauca. oufammen mit B. rhynchantha (Rab. f.) Schltr. bildet die Art eine fleine eigene Gruppe, weldhe durch den Fräftigen Wuchs, lange fchmale Blätter und auffallend lange Blütenfhäfte charafterifiert ift. Entgegen der Anfiht Lindleys glaube ich die beiden beffer als getrennte Arten anfehen zu möüfjen, auf deren Unterfchiede ich unten näher zurüd- fommen werde. ; LR does ee ee na rue ee es "POSE ' Pi 5..B. Dusenii (Sampaio) Schltr., n. comb. Restrepia Dusenii Sampaio, in Arch, Mus. Nac. Rio Jan, XV. (1909) pb €: tab; Brasilien: Parana. Sch verdanfe der Güte des Herrn Dufen Material diefer Seltenheit, ym Habitus ift fie mit B. Gardneri (£d1.) Schltr. zu vergleichen, hat aber Fürzere, nicht geftielte Blätter, ein länglich-zungenförmiges nad) der Bafis verfchmälertes Sabellum mit Furzem Spitshen und zwei furzen Ohrdenartigen, nach der Mitte des Labellums herablaufenden Käppchen am Grunde. Die Säule ift dadurd) harafteriftifh, daß fie oben deutlich dreilappig ift mit dreizähnigem Mittellappen (Klinandrium). 6. B. Gardneri (Ldl.) Schltr., n. comb. Pleurothallis Gardneri Ldl., Bot. Reg. (1842) Misc. p. 83, Restrepia Gardneri Bth., in Gen. PI. III. (1884) p. 491. Humboldtia Gardneri O. Ktze., Rev. Gen. (1891) p. 668. Brasilien: Rio de Janeiro; Sao Paolo. Diefe äußerft charafteriftifhe Art ift durch die Form des Sabellums mit den hohen nad) der Mitte herablaufenden Seitenlappen und den ftarf zugefpißten Mittellappen zu erfennen. Die Blätter find fchmal elliptifd-lanzettlid, und ziemlich fang und deutlich geftielt. Die Fleinen zarten Blüten ftehen auf haarfeinen, fehr langen Schäften, welche die Blätter meift mehr als doppelt überragen. | 262 | R. Schlechter. . B. Kegelii (Rchb. f.) Schltr., n. comb. pve Kegelu. Rehb. f., in Linnaea XLI. (1877) p. 133. Surinam: Mariepaston. Yon diefer Art habe ich leider nur fteriles Material sicher Die _ elliptifchen verfehrteiförmigen, oft faft fpateligen, mit einem fehr kurzen — Spitshen, verfehenen I cm langen, etwa 6 mm breiten, verhältnismäßig — diden Blätter zeichnen fie von den übrigen aus. Die Blütenfchäfte find q nur etwa halb fo lang als die Blatter. Die Maße der Blüten hat Reidhenbad leider nicht befannt gegeben. Das Labellum muß ähnlic, fonftruiert fein wie das von B. Gardneri (£dl.) Schltr., foll aber vom — ftumpf fein. 8. B. Léfgrenii (Cogn.) Schltr., n. comb. Restrepia Löfgrenü Cogn., in Flor. Bras. III. VI. (1905) p. 565. Brasilien: Sao Paolo. Wie fon oben erwähnt ift diefe Art mit B. sional (Cogn.) Schltr. nahe verwandt. Sie unterfcheidet fi von ihr durdy Fürzere, breitere und etwas dicere Blätter, das didere Rhizom, breitere und Fürzere Petalen, das breitere Labellum und die Fürzere Säule. Im übrigen ähneln fich beide Arten fehr ftarf. 9. B. microphylla (Rodr.) Schltr., n. comb. Restrepia microphylla Rodr., Rev. de Engenh. III. (1881) p. 110. Brasilien: An der Struftur der Blüte befitst die Art eine gewiffe Ähnlichkeit mit B. Gardneri (KL) Sdltr., doch find die Sepalen und Petalen jpiter und papillös bewimpert und die viel Fleineren Blätter find mehr oval oder länglid und nicht geftielt. Jn den vegetativen Teilen erinnert die Art an B. crassifolia (Edwall) Sdltr., die aber durch die Lippe fehr gut unterfchieden iff. 10. B. Miersii (Ldl.) Schltr., n. comb. Pleurothallis Miersii Ldl., Bot. Reg. (1842) Misc. p. 84. Restrepia Miersii Rchb. . in Wawra Bot. Erg. Maxim, Bras. (1866) p. 150. Humboldtia 'Miersit O. Ktze., Rev. Gen. (1891) p. 668. Brasilien: Rio de Janeiro. | Die Fleinfte Art in der Gattung. Leider iff das mir zu Gebote ftehende Material fchon ftarf verblüht, fo daß ich die von Reichen: bad) fil. veröffentlichte analytifche Abbildung nicht nachprüfen fonnte. Danad muß fid die Art durch ein auffallend breites Labellum aus: zeichnen. Sie ift aud) fonft durch die winzigen Blätter und ziemlich furzen Blütenfchäfte charakteriftifch. PONT NET ee oe UE aa u Zi | de. à ' d / ‘ Te) ep eee an ay Er t os en > at LS à SL à } | 4 fe, : ee 7 dé ! / at, | Wee X _ Die Gattung Restrepia H. B. u. Kth. 263 11. B. Porschii (Kränzl.) Schltr., n. comb. Restrepia Porschit Kränzl., in K. Sw. Wet. Akad. Handl. XLVI. no. 10 (1911) p. 51. | Brasilien: Parana. Die Art erinnert am meiften an B. Gardneri (Ld1.) Schltr., ift duferlid aber leicht zu unterfcheiden durch die Fleineren, Fürzeren und verhältnismäßig breiteren Blätter. Die zarten Kleinen Blüten ftehen auf fürzeren Schäften als bei B. Gardneri (Ld1.) Schltr. und die Lippe ift dadurch gefennzeichnet, daß fie zwei vom Rande nach der Witte ver- laufende niedrige feine Hautleiften befitt. 12. B. prorepens (Rchb, f.) Schltr., n. comb. Restrepia prorepens Rehb. f., in Gardn. Chron. (1877) I. p. 810. Costa Rica: Diefe äußerft haratteriftifche Art dürfte ebenfalls am beften der B. Gardneri (£d1.) Schltr. zur Seite geftellt werden, ift aber im ganzen derber mit dicderen, fefteren Blütenfhäften und etwas größeren gelben Blüten, die ein vorn ftumpfes Labellum aufweifen. 13. B. rhynchantha (Rchb. f. u. Warsc.) Schltr., n. comb. Restrepia rhynchantha Rchb. f. u. ‚ Warse,, in Bonpl. II (1854) p. 114. Peru: Die Art fcheint mir doch von der folumbianifhen B. cucullata (KdL.) Schltr. fpesififh beffer getrennt zu halten fein. Beide ähneln fid) zwar im Habitus, doch find bei B. cucullata (KdL.) Schltr. die Blüten etwas fleiner, die Petalen fchmäler. und die Lippe zungenförmig, während fie bier unterhalb der Witte zwei vorfpringende Winkel zeigt und als fhwach aa] _ Oreilappig zu bezeichnen ift. 14. B. varicosa (Ldl.) Schltr., n. comb. Restrepia varicosa Ldl., Fol. Orch. Restrep. (1859) p. 3. Ecuador: Loja. Diefe Art ift mir bisher nicht befannt geworden, dod) gehört fie nad der vorhandenen Befchreibung Lindleys wohl ohne Zweifel zu der Gattung. Dielleihht gehören fterile Eremplare einer Pleurothallidee hierher, weldhe id) von Wir. Mille aus Ecuador erhielt. Lindley ver: mutet, daß die Blütenfärbung orangegelb fei. Die nähere Derwandtfchaft der Pflanze ift jedenfalls noch aufzuklären. Restrepia H. B. u. Kth. Nov. Gen. et Spec. I (1825) p. 367. _ Durdh die Uusfheidung der oben begründeten Gattung Barbosella haben wir in Restrepia ein fehr gut umgrenztes natürliches Genus vor uns, das in feiner geographifchen Derbreitung vollfommen auf das andine Süd- und Sentralamerifa befdränft ijt, denn die in Cofta-Rica 264 R. Schlechter. und Guatemala auftretenden Typen Fonnen wir ohne Sweifel nok als Ausjtrahlungen der andinen Flora betrachten. sh hätte gern, um in der Gattung einmal eine beffere Überficht zu fchaffen die Arten hier nach ihrer natürlichen Sufammengehörigfeit geordnet. Dazu wäre aber in einer fo fritifhen Gattung wie diefe die erfte Bedingung gewefen, alle Originale genau zu prüfen. Da diefes aber unter den augenblidlichen Derhältniffen nicht möglich ift, habe ich mich hier aud) darauf befchränfen miiffen, eine Aufzählung der bisher befannten Arten zu geben, doc will id) fie in Gruppen aufzählen, wie “ fie mir natürlich erfceinen. Lindley hat in den ,,Folia Orchidacea die hier in Betradt Fonimenden Arten in zwei Seftionen geteilt, die ,,Cirrhosae‘ und die „‚Beirrhosae‘‘. Diefe beiden Gruppen fônnen wohl auch jest noch beftehen bleiben, doc) müffen wir von den Cirrhosae nod) eine fleine Gruppe von Arten abtrennen, die gegenüber allen anderen Arten fich durch die- Tracht wie durch die Blüten auszeichnen. Es find dies die Éleinblütigen, offenbar nur zentralzamerifanifchen Arten, welche durch die Furzen Blüten- fhäfte, verhältnismäßig Furze Sepalen, faft ebenfo lange Petalen mit auffallend ftarfer Derdicung ihrer Spitzen charafterifiert find. _Diefe Seftion nenne id, wegen ihrer habituellen Ähnlichkeit mit gewiffen Pleurothallis-Urten, Pleurothallopsis. Die zweite Seftion enthält das Gros der Arten. Sie ift von Colum-- bien und Weft-Denezuela bis nad) Ecuador verbreitet. Die Arten treten offenbar recht lofal auf. Charafteriftert ift diefe Sektion durch die Lang und fchlanf geftielten Blüten und das mit zwei Cirrhen verfehene Labellum. Ich nenne fie Eurestrepia, da fie den Typus der Gattung einfchließt. Die dritte Sektion, Achaetochilus, umfchließt die Arten mit den Blüten und dem allgemeinen Aufbau der vorigen, aber mit einer Lippe ohne Lirrhen. Das Entwidlungszentrum der Gruppe fcheint in den Grenzgebieten von Venezuela und Columbien zu liegen, eine Art wird für Ecuador angegeben. § I. Pleurothallopsis. 1. R. Dayana Rchb, f., in- Gardn, Chron. (1875) Il. p. 257. Costa Rica: | Die Art ift der R. zanthophthalma Rab. f. febr ähnlich, unterfcheidet fih aber durch die fürzeren an Lange das Blatt faum überragenden Stämmcdhen mit ftarf fhwarz gefprenfelten Scheiden und das fehr derbe, rundliche, am Grunde faft herzförmige Blatt. 2. R. muscifera (Ldl.) Rchb. f,, ex Ldl. Fol, Orch. Restrep. (1859) p. 2. Pleurothallis muscifera Ldl,, Bot. Reg. (1842) Misc. p. 79. Guatemala: Die Gattung Restrepia H. B. u. Kth. 265 f Don den übrigen Arten der Sektion unterfcheidet fic) diefe mir noch - -unbefannte Pflanze nad der Lindleyfchen Befchreibung dadurh, daß - dem Sabellum die bei den anderen zu findenden Cirrhi fehlen. 3. R. Shuttleworthii Rolfe, in Kew. Bull. (1892) p. 133. Nähere Heimat noch unbekannt. Eine nahe Derwandte der À. xanthophthalma Rab. f., aber mit eis förmig-länglihen, an der Spike dreizähnigen, nur etwa 3 cm langen, - etwa 2 cm breiten Blättern und hellgelben purpurrot gefledten Sepalen und dunfel-purpurn-gefprenfelter Lippe. | 4. R. xanthophthalma Rchb. f., in Hamb. Gartztg. XXI. (1865) p. 300. Restrepia Lansbergii Hook., Bot. Mag. (1861) t. 5257 (nec Rchb. f.). Guatemala: _ Eine reigende Fleine Art mit länglich-elliptifchen, am Grunde kei. formigen, faft fpigen, 4—5 cm langen, 1,7—2,5 cm breiten Blättern und hellgelben, auf den Sepalen purpurn-geflecften, auf der Lippe ge \ fprenfelten Biüten. § II. Hurestrepia. 5. R. antennifera H. B. u. Kth., Nov. Gen. u. Spec, I (1825) p. 367 t. 9. Columbien: Nariño. Die Spezies ift oft mit einer anderen, À. maculata ÖL, verwedfelt worden, die aber im lebenden Suftande durch ihre gefleten, nicht ge- ftreiften feitlihen Sepalen leicht zu unterfcheiden ift. Sie ijt der Typus der Gattung und hat von allen Arten in der Sektion die größten Blüten. Diefe find brdunlid-gelb mit purpurn geftreiften Sepalen. Die im ,,Botanical Magazin“ auf Tafel 7930 abgebildete Pflanze ift ebenfalls nicht die echte R. antennifera H. B. u. Uth., fondern eine eigene Att, R. Hemsleyana Scltr., die fic) fpezififch durchaus von dem Typus unter: fcheidet. Auf die Unterfchiede zwifchen den beiden Arten gehe ich unten näher ein. | 6. R. brachypus Rchb. f., in Flora LXIX. (1886) p. 554. Colombia: Wie der Speziesname befagen foll, zeichnet fic) diefe Art durch die Furzen Stämmchen aus, die deutlich fürzer find als die Feilförmig-läng- lien ftumpf-fpislihen Blätter. Die Lippe weift 5 Linien von furzen fpislihen Warzen auf und hat einen aus fehmälerem Grunde zungen- förmigen, vorn zweizähnigen Dorderlappen. Reihenbad fil. gibt - leider nicht an, ob die Sepalen geftreift oder gefledt find. 7. R. dentata Rolfe, in Kew Bull, (1892) p. 208. Colombia: Diefe Art erhielt ich erft vor furzem als eine Einführung von Colombia. Sie gehört zu den Arten mit geftreiften Blüten und zeichnet fid durch) das Dorhandenfein von zwei furzen fpiben Hähnchen unterhalb 266 | R. Schlechter. der Mitte am Rande der Petalen aus. Die Lippe ift länglich, in der Mitte leicht eingefchnürt. Die Särbung der les Sepalen ift trüb» gelb mit braunroten Yerven. 8. R. ecuadorensis Rolfe, in Kew Bull. (1892) p. 208. Ecuador: Eine der geflecten Arten aus der näheren Derwandtfchaft der R. maculata Sol. aber mit fchmäleren am Grunde weniger gerundeten Blättern, Fürzeren Blütenfhäften, nicht gefledtem, fondern- geftreiftem mittlerem Sepalum, aber auf gelblih-bräunlihem Grunde, dicht braun- _geflecten feitlihen Sepalen und äbnlid geflecdtér, dicht papilldfer, am Rande wimper-zähniger, in der Witte leicht verfchmälerter Lippe. 9. R. elegans Karst., in Allgem. Gartztg. XV. (1847) p. 202. Restrepia punctulata Ldl., Fol. Orch. Restrep. ne Pong, Venezuela: Federal- District Merida Unter den fultivierten Arten ift diefe jest entfchieden die häufigite bei uns. In der Blüte ift fie fleiner als die übrigen Arten. Das mittlere Sepalum und die Petalen find weiß, Firfchrot geftreift, die feit- lihen Sepalen auf gelbem Grunde dicht purpurn gefprenfelt, fpärlich mit fpiben Papillen bededt, in der Form länglih, in der Mitte leicht ein- sefhnürt, an der Spite fur; und ftumpf zweilappig. 10. R. Falkenbergii Rchb. f., in Gardn. Chron. I. (1880) p. 232. Colombia: 35 In Wudhs erinnert die Art durd ihren Fräftigen Wuds am meiften an À. antennifera H. B. u. Kth., hat aber ungefledte Scheiden an den langen Stämmen und mehr Feilförmig-längliche Blätter. Die Blüten find geftreift wie bei R. antennifera H. 3. u. Hth., aber die Lippe ift ftarf geigenförmig eingefchnürt, mit drei verdichten Kerpen, wie fie übrigens bei verjchiedenen Arten auftreten. Die meiften in den botanifchen Gärten unter diefem Mamen fultivierten Eremplare find, foweit id) bis- her feftftellen fonnte, falfch beftimmt. | 11. R. Hemsleyana Schltr., spec. nov. Restrepia antennifera Hemsl., in Bot. Mag. (1903) t. 7930 (nec H. B. u. Kth.). Colombia: Eine der Arten mit geftreiften Blüten. Sie ift als À. antennifera im Bot. Mag. t. 7950 abgebildet, unterfcheidet fic) aber von diefer durch längere Stämmchen, mit fürzeren und daher dichter ftehenden Scheiden, etwas fleineren dichter geftreiften Blüten und das breitere Labellum, bei dem die Cirrhi der Lippenbafis mehr genähert find als bei irgendeiner der anderen Arten. Die Blütenfärbung ift gelblid) mit purpurroten fdmalen Streifen. ‘ Die Gattung Restrepia H. B. u. Kth. 267 12. R. maculata Ldl., Orch. Lind. (1844) p. 4. R. antennifera Ldl., Fol. Orch. Restr. (1859) p. 1 (p. pt.). Venezuela: Merida, Colombia: Bogota. . Wie id) fhon oben ausführte ift die Art häufig mit À. antennifera H. 8. u. Kth. verwechfelt worden, fo 3. B. aud) in ,.Veitch Manual of Orchidaceous Plants“. Sie gehört aber zu den Arten mit gefledten Blüten. Unter diefen zeichnet fie fic) aus durch befonders große Blüten. - Sie ift außerdem gut charafteriftert durd die am Rande fein gezähnelten Sepalen und Petalen und die am Rande fein gezähnelte Säule. 13. R. pandurata Rchb. f., in Gardn. Chron, (1888) I. p. 244. Colombia: Im Habitus befißt diefe Art eine gewiffe Ähnlichkeit mit R. elegans Karft, dod find die Blüten größer und fehr gut gefennzeichnet durch das Sabellum. Das mittlere Sepalum und die Petalen find durchfcheinend weiß mit Firfchroten Streifen, die feitliden Sepalen auf hellgelbem Grunde dicht purpurrot gefledt. Die geigenförmige Lippe ift in eine faft quadratifhe vorn fur; zweilappige Platte bedeutend ftärfer verbreitert als bei allen anderen Arten. Ihre Färbung ift faft goldgelb mit zahl- reihen purpurnen Tüpfeln und drei befonders nad) vorn erhöhten Verven. Der ganze Dorderlappen ijt ziemlich dicht mit fpisen Papillen bedect. 14. R. Schlimii Rchb. f., in Linnaea XLI. (1877) p. 45. Colombia: Santander. Reihenbad fil. vergleicht die Art mit R. elegans Karft. und R. maculata Sd. (bei ihm R. antennifera) deshalb fônnen wir wohl an: nehmen, daß fie zu denen mit gefledten Blüten zu rechnen ift. Die Stämmcden follen länger fein als die Blätter und mit bandartig-(quer-) gefletten Scheiden bededt fein. Das Labellum wird als feilformig-laug- lich-zungenförmig, vorn ausgefchnitten befchrieben und foll nach vorn mit großen (wabrfcheinlid fpiten) Papillen bededt fein. Betreffs ihrer näheren Derwandtfhaft bedarf die Art jedenfalls noch der AUufflärung. 15. R. sanguinea Rolfe, in Kew Bull. (1896) p. 44. Colombia: Dor allen übrigen Arten ift diefe dadurch ausgezeichnet, daß die Blüten mit Ausnahme der gelben Bafis der feitliden Sepalen und eines gelben Slecfens am Säulengrunde einförmig purpurrot gefärbt find. Die -Stämmchen follen fur; fein und ungeflefte Sheiden befiten. Jn den übrigen Charakteren wird die mir nod) unbefunnte Spezies als eine Derwandte der R. pandurata Rdb. f. bezeichnet. 16. R. striata Rolfe, in Gardn, Chron. (1891) I. p. 137. Colombia: Cauca, Eine jehr harafteriftifche Art mit geftreiften Blüten. Sie ift Feiner als die anderen nicht gefleften Spezies und hat bis 4 cm hohe, von 268 | R. Schlechter. ungefledten Scheiden bedecfte Stämmchen mit breit-eiformigen oder ovalen Blättern. Die Blütenfhäfte überragen die Blätter und tragen die für die Seftion mittelgroßen, gelben Ieuchtendrot-geftreiften Blüten, deren Fleine Lippe dicht rot-gefprenfelt ift. § III. Achaetochilus. 17. R. aspasicensium Rchb. f., in Bonpl. III, (1855) p. 70. Colombia: Dor den übrigen Urten der Sektion ift diefe Leicht Fenntlich durch die fchmalen, Tanzettlihen Blätter und die fleinen Blüten, die nad dem Autor dreimal fleiner fein follen als bet R. Wagener Rab. f. Id habe die Art nicht gefehen und bin nicht ganz ficher, ob fie hier richtig — untergebracht ift. Möglich ift, daß fie zu Pleurothallopsis gehört. 18. R. erythroxantha Rchb. f., in Linnaea XXII. ee p. 867. Venezuela: Merida. Diefe in der Gruppe recht charakteriftifche Art zeichnet fich a die jchlanfen, das längliche Blatt faft doppelt an Lange überragenden Stämme und auffallend große feitlihe Sepalen aus. Die fleine Lippe ift auf Furz Feilförmigem Grunde länglicdyzungenförmig, an der Spike geftußt, in den Rändern fein gezähnelt, oberfeits mit furzen fpiten Pa: _ pillen bedet. Die Petalen und das mittlere Sepalum find rötlich, die . feitlihen Sepalen und das Labellum gelbrot. 19. R. guttulata Ldl., in Hk. Comp. Bot. Mag. II. (1836) p. 357. Ecuador: - Eine nod aufzuflärende Art. Wad Lindley foll fie in allen Teilen der R. antennifera H. B. u. Kth. (gemeint ift, wenigftens was die Färbung anbetrifft, wohl fiher R. maculata Ldl:) gleichen, fid aber da- durch unterjcheiden, daß die Lippe Feine Cirrhen befist. Lindley gibt jelbft an, daß er nur eine Blüte unterfuht habe. Audy in ihrer Vers breitung tritt diefe Art außerhalb des Gebietes der Sektion auf, fo daß fie vielleicht dod) nicht hierher gehört. 20. R. Lansbergii Rchb. f. u. Wagener, in Bonpl. II. (1854) p. 23. Venezuela: Federal-Distrikt, Merida. Am beiten ift die Art mit À. elegans Karft. im Babitus ju Der» gleichen, doch ift fie fchlanfer, mit längeren Stämmchen und fchmäleren Blättern. Die Blüten find gelb-rot gefleft, mit rot punftierter Lippe. Das Labellum ift undeutlich dreilappig mit Pursen ftumpfen Seitenlappen und zungenförmigem ftumpfem, oberfeits rauh-papilldfem, von drei vere dichten Langsnerven durhzogenem Dorderlappen, aber ohne Cirrhen. 21. R. Wageneri Rchb. f., in Bonpl. II, (1854) p. 23. Restrepia Lansbergii Rehb. f, var. Wageneri Ldl., Fol, Orch, Restr. (1859) p. 2 Venezuela: Merida, Re 269 Der R. TRS Rab. Fit ee fehr ähnlich und etwa gleich groß, aber mit größeren Scheiden, breiterem, am Grunde gerundetem 2 | Blatt und durch die nicht gelappte van Reihenbad oberfeits fable Lippe ausgezeichnet. Noch aufzuklärende Art: R. Reichenbachiana Endres, ex Gardn. Chron, (1875) II. p. 356, Costa-Rica: Ich Fenne diefe Pflanze bisher nur aus Reihenbahs Be- freibungen und Abbildungen. Danach ift es fehr leicht möglich, fogar wahrfcheinlih, daß fie zu Barbosella gehört, doch fprechhen wiederum einige Wterfmale, 3. 8. die Tracht, dagegen. Ich ziehe deshalb vor die Pflanze noch als zweifelhafte Restrepia-Art weiterzuführen, bis wir an der Hand guten Mlaterials ihre verwandtfhaftliche Stellung genau feft- legen fônnen. Aus der Gattung zu entfernende Arten!). 1. R. bifiora Regel, in Ann. Sci. Nat. ser. 4. VI. (1856) p. 373 = Pleuro- thallis hemirhoda Ldl, 2. R. (2) hypolepta (Ldl) Rchb. f., in Walp. Ann. VI. (1861) p. 204 = Pinelia hypolepta Ldl. 3. R. Lehmanniana (Kränzl.) Schltr., in Fedde Rep. II. (1907) p. 277 = Pinelia Lehmanniana Kränzl. 4. R. lonchophylla Rodr., Orch. Nov. I. (1877) p. 35 = Pleurothallis Warmingü Rchb. f. 5. R. nuda KI; in Allgem, Gartztg. XX, (1852) p. 275 = Pleurothallis hemirhoda Ldl. 6. R. ophiocephala Rchb. f., in Bonpl. II. (1854) p. 88. _ Pleurothallis ophiocephala Ldl., Bot. Reg. (1838) Misc. p. 34. Pleurothallis puberula Kl., in Allgem. Gartztg. XXII. (1854) p. 393. Pleurothallis stigmatoglosa Rchb. f., ex Ldl. Fol. Orch. Pleur. (1859) p. 68. Mexiko: Das mir zurzeit zu Gebote ftehende Mlaterial weift leider Feine Blüten mit Antheren auf, fo daß es mir bis jest nicht möglich war, feft- zuftellen, ob die Pflanze zwei oder vier Pollinien befist.. Sollte fie, wie Reihenbad fil. glaubt beobachtet zu haben, deren vier befiten, fo werden wir wohl faum vermeiden fônnen, fie als Repräfentanten einer eigenen Gattung anfehen zu müffen. 1) Ich habe hier nur die Spezies angeführt, die nicht unter Barbosella als Synonyme erwähnt sind. — ARTE bee ge PR BED D Tu I SRE RENE RS x = we 270 R. Schlechter: Die Gattung Hoey H. B. u. Kti h. 7. R. parvifolia Ldl., Orch, Lind, (1844) p= Brachiniiam parvi- _ folium Ldl. LT 8. R. pleurothalloides Cogn., in Flor. Ds II. Vi. (1905) P. 566 3 (21198 2% . Brasilien: Parana, Sao Paolo. 5. Ich habe Gelegenheit gehabt, die Pflanze näher zu unterfuchen und fonnte einwandsfrei feftftellen, daß fie nicht vier Pollinien befißt, wie in der „Flora Brasiliensis‘‘ angegeben und abgebildet wird, fondern nur zwei. Sie ift danadh, wie aus dem ganzen Habitus mit der traubigen Jnfloresjen3 zu erwarten war, eine typifche Pleurothallis-Att, die in die Derwandtfhaft von P. bicolor Cogn. zu verweifen if. Da die Pflanze nunmehr einen neuen Yiamen erhalten mußte, ift fie Pleurothaflis Ed- | wallii Dufen u. Schltr. zu nennen. 9. R. tentaculata Poepp. u. Endl, Nov. Gen. u. Spec. I. (1836) p. 34 t. 59 = Pleurothallis tentaculata Ldl. 10 R. warensis Rchb, f., in Bonpl. III. (1855) p. 225. Pleurothallis warensis Ldl., Fol. Orch. Pleur. (1859) p. 19. Humboldtia warensis O. Ktze., Rev. Gen. (1891) p. 666. Costa Rica: + Alle Blüten des mir vorliegenden von A. Tonduz aus Cofta Rica ftammenden Materials find ganz offenbar fleiftogam. Bet allen fehlt « das Roftellum, fo daß bei Eintreten der Uarbenfertilität die Pollen- fhläuche fofort auswadfen und die Blüten ftets befruchtet werden. Im übrigen fonnte ih die Reidhenbad{dhen Beobadtungen nadprüfen und fand, daß feine Darftellung der Pflanze und ihrer Analyfe, ab- gefehen von geringen Abweichungen, durchaus zutreffend ift. In den Antheren fand id vier deutlih ausgebildete Pollinien, die paarmeife gegeneinander gepreßt liegen. Don Pleurothallis muß die Pflanze danad ebenfalls entfernt werden: Sd) fehe aber jebt noch davon ab, hier eine befondere Gattung aufzuftellen, da ich warten möchte bis Material mit normalen Blüten vorliegt. 11. R. vittata Ldl., in Journ. Hort. Soc. III. (1848) p. 314 = Pleuro- thallis hemirhoda Ldl. - XXXVII. Vermischte neue Diagnosen. Chaetospermum (Roemer) Swingle in Journ. Wash. Acad. . Sci. III (1913), p. 101. — Chaetospermum Roemer, M. J., 1846, Synop. Mo- nogr., I: 39, as subgenus of Limonia. — Type species Limonia glutinosa Blanco, M,, 1837, Flora de Filipinas, p, 358. — A genus related to Belou, from which it differs in having persistent leaves with small rounded sessile lateral leaflets, fewer stamens (twice as many as the petals), fewer ovarial cells (8 to 10), an oblong ribbed fruit with a thick leathery rind and cells lined with a spongy tissue containing many large cavities — Dre te is à Set OA 2 NE ANA TRS MURS Sy, RENE = A N =" ase a | Vermischte. neue Diaguosen. 271 Pare or + ie (see fig. 1). — Bes persistent, trifoliate, lateral leaflets | ! small, sessile, ‘usually less than one-third as long as the median, more 4 or less blunt a the base or even rounded. Terminal leaflet gradually ~ narrowed at the base. Petioles narrowly winged with a joint at the _ point of attachment of the leaflets. Spines slender, straight, sharp, in _ pairs at the axils or else one of the spines is replaced by a branch. Inflorescences axillary, composed of from one to several flowers on rather long, slender pedicels. Flowers perfect, 5-merous; calyx 5-lobed, À _ petals 5, stamens 10, free. Pistil with a well developed style and a _thick rounded stigma. Ovary with 8 to 10 cells, each containing nu- - merous ovules. Fruit, oblong, longitudinally ribbed, with a very thick 3 leathery rind, and with cells (filled with gum?) surrounded with watery - tissue containing large cavities or vacuoles. Seeds numerous in the _ long narrow cells, flattened ovate, hairy. Germination—Cotyledons aerial, » not increasing in size; first foliage leaves opposite, broadly ovate, sub- | seriate, sessile, Suranily narrowed at base. — A small tree native to the Island of Luzon, Philippine Archipelago. — Chaetospermum re- - sembles Below in having trifoliate leaves, a many-celled ovary, and hairy > ‘seeds, but differs in many essential characters as noted above. — It agrees with Feronia in having aerial cotyledons which do not, however, show any increase in size during germination as in this latter genus. It agrees with Aeglopsis in having fruits with a leathery rather than a woody cortex, altho there are woody elements in the rind of an Aeglopsis fruit which seem to be lacking in Chaetospermum. — Chaetospermum differs - widely from all the other hard-shelled citrous fruits and constitutes a striking new genus. It undoubtedly belongs to the hard-shelled group - of citrous fruits tho it alone does not (so far as known) have woody _ elements in the cortex. — Only one species is known; its synonomy is as follows. 1070. Chaetospermum glutinosum (Blanco) Swingle in Journ. Wash. Acad, Sci., II (1913), p. 102, — Limonia glutinosa Blanco, 1837, Fl. Filip. Ed. I, p 358. > — Feronia ternata Blanco, 1845, Fl. Filip. Ed. II, p. 252. — Aegle decandra - Naves, 1878 (2), in Blanco, Fl. Filip. Ed. III, pl.124. — Aegle glutinosa (Blanco), = Merrill, 1904, in Philipp. Gov, Lab. Bur, Bull, no. 6, p. 12. — Limonia 3 Engleriana Perkins, 1905, Frag. Fl. Philipp. Fasc. III, p. 163. — Belou glutinosa (Blanco) Skeels, 1909, Bull. 162 Bur, Pl. Ind, Dept. Agr., p. 26. _ — Illustrations: Neaves 1878 (?) in Blanco, M., Flora de Filipinas = Ed. 3, vol. 2, pl. 124 (Lvs. fils. and fts.). — Vidal y Soler, S., 1883, + Sinopsis de familias y generos de plantas lefiosas de Filipinas, pl. 25, j fig. J, 1—5 (Fils. fts. and seed). — Swingle, Walter T., 1912, Le genre Balsamocitrus, etc., |. c., pl. 5 (Young plant). — The tabog is a small tree native to the DR part of Luzon, Philippine Islands. This species has been reported from the provinces of Tärlac, Pampanga (the F type locality is Monte Arayat in this province), Bataan, Manila, and Mörong. I have seen specimens from all of these provinces except on shed 279 Vermischte neue Diagnosen. Pampanga and Morong, and have also seen a specimen in Herb. Kew | collected by Vidal y Soler in 1886 at Angat, Prov. Bulacan. | 1071. Eucalyptus Guilfoylei J. H. Maiden in Journ. West Austral, Natural History Soc. III (1911), p.180. — Locally called ,Tingle : Tingle“. It occurs on the edges of Karri (E. diversicolor) forrests, bet- ween the Denmark River and the Leeuwin, in deep gullies. The local timber-getters look upon it as a hybrid (,bastard“ in ordinary Australian timber parlance). — Type. — Denmark, Western Australia, A. Murphy, March, 1905. — Arbor altus, cortice fibrosa, ligno pallido et fissile. — Foliis juvenibus tenuis, glabris, pallidioribus inferiore latere, petiolatis, venis, lateralibus tere parallelis et tenuissimis. — Foliis ma-. turis coriaceis, lato lanceolatis, venis lateralibus tenuibus. — Pedunculis angularibus gemmis operculis fere hemisphericis. Flores non vidi. — Fructibus truncatis similibus piro formatis, aperte angularibus, vix 1 cm longis et aliquanto minis maximo diametro. Margine depresso, apicibus valvularum omnino in orificio. — Affinities. — I. With E. diversicolor F. v. M. — The affinities of the two species, as far as herbarium spe- cimens are concerned, are very close. The bark of E. diversicolor is smooth and the timber red; these two characters sharply difterentiate the two trees in the bush. — The seedlings of the two species are very similar. — The juvenile foliage (suckers) of E, diversicolor appear to be more orbicular. — The mature foliage of the two species is very slmilar, — The buds of E. diversicolor are less angular and the operculum is usually more conical, — The fruits of E. diversicolor are less pear-shaped, there being a sharp accentuation between the fruit proper and the distinct pedicel. When unripe there is a distinct rim and a tendency to be urceolate which I have not noticed in E. Guilfoylei. — 2. With E. patens. — The affinities of these two species is close, so far as her- barium specimens are concerned. — The juvenile foliage of E. patens has the marginal rim further removed from the edge and the lateral veins more prominent and looped, The juvenile leaves of E. patens are sessile and even stem clasping. Those of the Tingle Tingle have a fairly long petiole, and the lamina tapers towards the petiole. — The mature foliage is not very dissimilar at first sight. The venation of E, patens is more spreading (?), the buds less angular, the opercula more pointed and the fruits larger, more spheroidal, not angled, and sharply accentuated from the short pedicels. — The bark of E. patens is softer and less fibrous, and the timber appears to be paler, softer, less fissile, and heavier. — The bark of Blackbutt (E. patens) may be described as follows. — Rough bark all over stem and branches, soft, thick, greyish: black, much resembling that known as Woolly-butt in the Eastern States, — H, Guilfoylei has been described as resembling the Jarrah in general appearance, but the bark of the Jarrah is less rough, ia _ Bepertorium | Europaeum et Mediterraneum. Berausgegeben von Prof. Br. f. Fedde. | "No. 18—19. I. Band. 31. Oktober 1918. Diese Nummer bildet einen Teil der Nr. 427—433 des ,,Reper- | torium specierum novarum“. Für die Sonderbezieher des „Reper- - torium Europaeum“ gelten die Zahlen in Klammern (Kapitel, Seiten Eu. re | Fedde; XXXVIII. (LXVI.) R. Schlechter, Mitteilungen über einige europäische und mediterrane Orchideen. |. 1. Die Gattungen Aceras, Himantoglossum und Anacamptis. — 2. Orchis persica spec. nov. — 3. Steveniella gen. nov. — 4. Gennaria gen. restit. — 5. Platanthera parvula spec. nov. (Originalarbeit.) I. Die Gattungen Aceras R. Br., Himantoglossum W. D. Koch und ER EREN L. ©. Rich. Da in den verschiedenen Floren europäischer und mediterraner ‚Länder noch jetzt eine grosse Unstimmigkeit über die Anerkennung und - Umgrenzung der drei Gattungen herrscht, habe ich den schon seit langem gehegten Vorsatz ausgeführt, und an Hand eines sehr reichen Materials versucht darüber Klarheit zu schaffen, ob die drei Gattungen wirklich getrennt zu halten sind oder nicht, und auf Grund welcher Charaktere eine solche Trennung angebracht ist. Da meine Unter- suchungen verschiedene bisker nicht veröffentlichte Tatsachen er- gaben, habe ich mich entschlossen die Resultate hier in Form einer kurzen Besprechung der drei Gattungen und der zu ihnen zu rechnenden Arten bekannt zu geben. Zunächst möchte ich hier kurz auf die Geschichte der Typen der drei Gattungen eingehen. Alle drei typische Arten, nämlich Aceras anthro- pophora R. Br., Himantoglossum hircinum Sprgl. und Anacamptis pyramidalis L. C. Rich. waren bereits Linne bekannt und wurden von ihm teils als Orchis-Arten (die Aceras und Anacamptis) teils als Satyrium (das Himanto- glossum) bezeichnet. Crantz führte dann .aber auch das Himantoglossum zu Orchis über. Bei Willdenow, in seinen „Species Plantarum“ v. IV, Repertorium speeierum novarum. (31. X 1918.) 18 (18) 274 R. Schlechter. 274 ie, (1805) finden wir die Anacamptis- und Himantoglossum-Art als Orchis, die Aceras als Ophrys aufgeführt. Als dann R. Brown im Jahre 1813 seine grundlegende Arbeit über die Orchideen schrieb), trennte er die Gattung Aceras ab und brachte zu ihr die ehemalige Orchis anthropophora L. Fünf Jahre später setzte L. C. Richard die Arbeiten R. Browns mit besonderer Berücksichtigung der europäischen Orchideen fort?) und begründete u. a. die Gattungen Loroglossum und Anacamptis, erstere enthaltend Orchis ‘| anthropophora L. und Orchis hircina Crantz nebst einer dritten jetzt mit Aceras antropophora R. Br. wieder vereinigten Art (Loroglossum brachyglotte L. ©. Rich.), letztere auf Orchis pyramidalis L. aufgestellt. Im Jahre 1826 — taufte dann Spren gels) das Richardsche Loroglossum als Bastardwort n Himantoglossum um. Da man sich nun dahin geeinigt hat, dass in, idiesem Falle die Sprengelsche Umtaufung anerkannt werden solle muss, trotz anderer nicht anerkannter ähnlicher Fälle, Himantoglossum Sprgl. statt Loroglossum L. C. Rich. gesetzt werden. Als J. Lindley dann im Jahre 1835 die Ophrydeae für seine „Genera and Species of Orchidaceorus plants“ bearbeitete, liess er zwar Ana- camptis L. C. Rich. bestehen, vereinigte aber Himantoglossum (und Loro- glossum) mit Aceras. Anacamptis erhielt bei ihm drei Arten, indem er Orchis quadripunctata Ten. und O. Brancifortu Biv. zu ihr brachte. Aceras dagegen besitzt bei ihm sechs Arten, da er ausser Satyrium hircinum L. und Aceras anthropophora R. Br. noch zwei taurische Pflanzen, nämlich Orchis caprina M. Bieb. und Orchis formosa Stev. sowie das mediterrane Satyrium maculatum Desf. und eine Art aus Britisch-Indien hinzuzog — Wir wollen hier zunächst nicht darauf eingehen, wie weit dieses Vor- gehen Lindleys gerechtfertigt war; bei der Besprechung der Arten wird sich herausstellen, welche bei den einzelnen Gattungen verbleiben können und welche ausscheiden müssen. Erwähnen möchte ich noch, dass Lindley Aceras den anderen verwandten Gattungen gegenüber durch das Vorhandensein einer einzigen Klebscheibe charakterisiert, d. h. also, dass er auch für Anacamplis zwei getrennte Klebscheiben annimmt. Die nächste Arbeit, welche uns nun interessiert, ist die Bearbeitung der Orchideen für Reichenbachs „Icones Florae Germanicae“. Im XIII. Bande dieses Werkes hat hier der damals 27-jährige H. G, Reichen- bach (fil) mit grösstem Fleiss alles das zusammengetragen, was er durch eigenes Studium und Beobachtungen sowie von seinen vielen Korre- spondenten feststellen konnte. Er hat uns hier mit einer Monographie der europäischen, mediterranen und nordasiatischen Orchideen beschenkt, die noch heute von keiner besseren überholt worden ist und für jeden, — der sich mit dem Studium europäischer oder nordasiatischer Orchideen beschäftigt, auch jetzt noch unentbehrlich ist. Reichenbach fil. folgt : in der Bearbeitung der uns interessierenden Gattungen hier nicht nur 1) In Ait. Hort. Kew. ed. 2.9. V. *) In Mem. Mus. Paris v. IV (1818). %) In Syst. Veget. III. (1825) p. 675. ® N " A 4 PORC ae ae = Mitteilungen tiber europäische und mediterrane Orchideen. I. 275 » J. Lindley in der Vereinigung von Aceras und Himantoglossum (Loro- 9 glossum), sondern er geht noch weiter und zieht auch noch Anacamptis » zu Aceras hinzu, halt aber drei Gruppen innerhalb der Gattung aufrecht, die er Euaceras, Loroglossum und Anacamptis nennt und auf Grund des Fehlens eines Spornes und der Kürze und Länge desselben unter- scheidet. Massgebend sind für unsere Untersuchungen nun noch die Äusse- rungen von Bentham über die Einteilung der Orchideen in Gattungen!) Sein Standpunkt geht zur Genüge aus dem einen Satz hervor: „Aceras, -R. Br,, is now limited to the single A. Anthropophora KR. Br., from the Mediterranean region and Western Europe, a species nearly allied to the section Loroglossum of Orchis, with which some botanists would unite it.“ D.h. also, er hält Aceras als monotypische Gattung aufrecht, vereinigt aber Loroglossum resp. Himantoglossum mit Orchis. In gleicher Weise … verfährt er mit Anacamptis, das er ebenfalls als Sektion zu Orchis bringt. Wir stehen bei ihm also bezüglich der drei Gattungen wieder fast auf _ Linneschem Standpunkt. Da diese Ansichten des grossen Bentham auch in dem mit Hooker fil. herausgegebenen Werke „Genera plantarum“ niedergelegt sind, haben sie weite Verbreitung gefunden und so ist es auch zu erklären, dass wir selbst in den modernen englischen Floren Himantoglossum und Anacamptis in völliger Missachtung der von früheren Forschern betonten Unterschiede in der Bildung der Klebscheiben der Pollinien bei Orchis untergebracht finden. In den meisten anderen Ländern Europas gilt noch heute der Stand- punkt Reichenbachs (fil.) und hier wird dann Aceras als Sammel- gattung für die Bursiculatae mit einer Klebscheibe beibehalten, so auch in den Arbeiten über das Gebiet der „Flora orientalis“ in der auch Boissier den Reichenbachschen Ansichten folgte. | Bei uns ist man dennoch schon seit langem wiederholt. für die Aufrechterhaltung der drei Gattungen eingetreten. Vor allen Dingen: hat auch Pfitzer in seiner Bearbeitung der Orchideen für Engler und Prantls ,Pflanzenfamilien“ die drei Gattungen als solche anerkannt. Er hat die mit einer Bursicula versehenen Gattungen der Ophrydeae oder Basitonae zu einer Untergruppe, Serapiadeae, zusammengefasst und stellt die Gattungen mit einer gemeinsamen Klebscheibe, Serapias, Aceras, Himantoglossum und Anacamptis, den Gattungen mit zwei getrennten _ Klebscheiben, Ophrys, Comperia und Orchis gegenüber. Ihm sind z. B auch Ascherson u. Graebner, in ihrer „Synopsis der mitteleuropäischen Flora“, M. Schulze, in seinen „Orchideen Deutschlands, Deutsch- Osterreichs und der Schweiz“ u. a, m. gefolgt. | - Wir können nun dazu übergehen zu untersuchen, auf Grund welcher Charaktere die einzelnen Gattungen begründet und von den nächst- stehenden sowohl, als auch unter sich unterschieden wurden. al Wie wir oben gesehen haben, war R. Brown der erste, welcher eine 1) In Journ, Linn. Soc. Bot, XVIII. | 18 (18)* a dx vn ei GT od Le a7 RS ee ae ae ia che ae? © er ar NA LS. ih RT 3 ee et Lo Og oT + Fe u = LA s DR a hip am . 2 2 “ is = MARS 276 i R. Schlechter. | 2 276 =. | : * 4 der Gattungen von Orchis abtrennte. In Aitons „Hortus Kewensis, ed. 24 v. V, p. 191 schied er Aceras als eigene Gattung von Orchis ab und 3 zwar stellte er die Charaktere der beiden Gattungen folgendermassen. q gegentiber: Orchis. Corolla ringens. Labellum basi subtus-calesratuie Glandulae 2 (1—2) pedicellorum pollinis inclusae, cucullo unico, BS Aceras. Corolla ringens. Labellum ecalcaratum. Glandulae Br à cellorum pollinis cucullo communi inclusae. | Wir sehen also, dass er in dem ,Labellum ecalcaratum“. den gene- — rischen Unterschied zwischen Orchis und Aceras festlegt. Ophrys, bei — der Willdenow die Aceras-Art untergebracht hatte, charakterisiert 3 R. Brown in folgender Weise: at 4 Ophrys. Corolla subpatens. Labellum ecalcaratum. Glandulae pollinis cucullis distinctis inclusae, — a Bedeutend schärfer und eingehender noch sind die Beschreibungen — der Gattungen, welche L. C. Richard in seiner wichtigen Arbeit „De Orchideis europaeis annotationes“ im vierten Bande der ,Mémoires du — Museum d'Histoire Naturelle“ p. 23—61 niederlegte. Auf p. 41 gibt er ; zunächst eine „dispositio methodica“ der Gattungen, der dann, von p. 46 ab, noch genauere Beschreibungen folgen, von denen ich die der uns hier interessierenden Gattungen der besseren Übersicht halber, in der von L. C, Richard gegebenen Form wiederholen will. ak ca Lorogiossum. a Calyx galeatus; laciniae interiores multoties angustiores. | Labellum brevissime saccato-calcaratum s. gibbosum; patens ‚as pendulum; praelongum, lineari-tripartitum, intermedia bifida. | Gynostemium Orchidis. 3 Retinaculum unicum, bursiculatum. Anacamptis. 3 Calyx Orchidis. - Labellum Orchidis; ungue longitudinaliter bilamellifero. s Gynostemium. Orchidis. | Retinaculum unicum, bursiculatum, antrorsum lateribus sub- | : cylindrice conflexum. M: 1 Orchis | Calyx fornicatus galeatusve. + oat Labellum calcaratum; patens. j 1 À | Gynostemium brevissimum; nulla parte stylina infra Gynizum | visibili. Gynizus totus pone orificium Calcaris. Rostellum deorsum, nec nunquam etiam antrorsum, prominens. Bursicula integra, intus bilocularis. ‘4 Anthera caetero Gynostemio longior; erecta; subrotundo-ovoidea vel obovata, apice mutica, Retinacula brevi-elliptica. Wir sehen also durchaus scharfe Unterschiede fiir die einzelnen Sa 7 ‘über europäische und mediterrane Orchideen. I. 70 ungen ben: Zunächst wird man sich darüber wundern, dass Beheinbär Aceras R. Br. vollständig ausgelassen wird, doch finden wir bei der Besprechung. der zu den einzelnen Gattungen gehörigen Arten aufp. 54 unter 2. Loroglossum anthropophorum, als Synonyme zitiert Ophrys ‚ anthropophora Willd. 63 und Aceras Anthropophora R. Br. und weiter unten noch die folgenden Bemerkungen: . 3 Ad posticam basim Labelli secundae speciei prominent gemini gibbuli, rudimentum calcaris referentes. Praeterea, habitu, florum coloribus et 2 enitalibus multum conveniunt prima et secunda ne, (i. L, hircinum 2. _L, antropophorum). __ Nomini Aceras servando obfuit calcar prioris speciei. Aus diesen. Bemerkungen geht, deutlich hervor, dass L. C. Richard ‘selbst hier nur eine Namensänderung vornimmt, die er für nötig hält. weil zu Aceras R. Br. nun eine Art mit gesporntem Labellum hinzugefügt - wird. Tatsächlich gehören von den drei bei ihm für Loroglossum auf- ' geführten Arten zwei zu Aceras im Sinne R. Browns. K. Sprengel gibt im dritten Bande seiner „Systema vegetabilium“ vor der Aufzählung der Arten eine Übersicht über die Gattungen und _ charakterisiert die fiir uns er in Betracht kommenden Genera wie folgt: — | Orchis. Sepala ER ringentia. Labellum calearatum. Retinacula pollinis in cucullis indiviso juncta. 2 | - Himantoglossum (Aceras R. Br., Loroglossum L. C. Rich,). Sepala forni- “cata, Labellum elongatum, ens tripartitum, basi saccato-gibberosum, _ laeinia media er Retinaculum utriusque pollinis idem cucullio con- ditum. _Bemerkt sei dabei, dass wir Anacamptis L. C. Rich. bei ihm wieder mit Orchis vereint finden. Tatsächlich sind hier die Merkmale durchaus _ nicht so scharf und klar hervorgehoben wie in der Arbeit von L. C. Ri- chard. In der Aufzählung der Arten finden wir bei Himantoglossum zu- - nächst zwei Arten, H. hircinum und H. caprinum, die nahe miteinander ver- . wandt sind, als dritte Art wird H. anthropophorum, die Aceras anthropo- F phora R. Br., aufgezählt, dann folgt H. parviflorum, die frühere Orchis pa arviflora Willd., welche sich als Orchis ustulata L. erwiesen hat, und 3 schliesslich H. satyrioides, die frühere- Orchis satyrioides Steven, welche Ë heute einige Autoren als Coeloglossum, andere als Platanthera ansehen. D. h. also Himantoglossum im Sinne Sprengels ist ein Gemisch von _ Arten, die zu mindestens vier verschiedenen Gattungen gehören. 3 Wie schon oben ausgefiihrt wurde, finden wir auch bei J. Lindley in seinen ,Genera and Species of Orchidaceous plants“ im Jahre 1835 keine weitere Trennung von Gattungen, nur stellt er den Namen Aceras wieder her und umgrenzt die Gattung in gleicher oder ähnlicher Weise, wie L.C. Richard und K. Sprengel es bei Himantoglossum getan haben. Die Gattung enthält bei ihm sechs Arten, von denen die ersten drei - Aceras hircina, A. caprina und A. formosa drei nahe Verwandte sind, die vierte Art ist A, Anthropophora R. Br.; die fünfte, A. angustifolia Ldl. aus “À 978 | R. Schlechter. Indien, wird neuerdings meist als ein Herminium angesehen, und die — sechste A. secundiflora Ldl. ist schliesslich die Pflanze, auf welche Bivona | später die Gattung Tinea begründete, diedann von Reichenbach fil. in Neotinea umgetauft wurde. Die Gattung Anacamptis L. C. Rich. behält er | bei und gibt folgende Unterschiede. fiir die beiden Gattungen und Orchis an. RER | Glandula solitaria duo pollinia colligans . Glandulae duae. | - Labellum calcaratum, inappendiculatum . . . . . Orchis Labellum calcaratum, basi bilamellatum . . . ... Anacamptis Ich übergehe die Arbeit von H. G. L. Reichenbach im Jahre 1830, der in der „Flora Germanica excursoria* zwar als erster die Gattungen ~ Aceras und Himantoglossum trennte, aber für die letztere eine ganz andere Auffassung hat als die früheren Autoren, indem er nämlich auch Coelo- glossum viride und Gymnadenia cucullata hier unterbrachte, also Pflanzen, die weder eine gemeinsame Klebscheibe für die Pollinien, noch eine Bur- sicula besitzen, 7 Dem berühmten Floristen W. D. Koch blieb es vorbehalten im. Jahre 1837 in seiner ,Synopsis Florae Germanicae et Helvetiae“ endlich einmal Klarheit in der Frage der Abgrenzung von Himantoglossum und Aceras zu schaffen. Bei ihm werden zum ersten Male beide Gattungen richtig umgrenzt und unterschieden, so dass man eigentlich nach strengen Regeln der Priorität Loroglossum R. Br. sowohl, wie auch Himantoglossum Sprgl. als Synonyme zu Aceras (sensu latiore) stellen müsste und als Autor für Himantoglossum im heutigen Sinne W. D. Koch anführen müsste, Er gibt kurz die Unterschiede zwischen den Gattungen folgender- — massen an: | Himantoglossum (p. 689). Labellum contortum, aestivatione spiraliter convolutum; caetera ut Orchidis. Aceras (p. 692). Labellum ecalcaratum; caetera ut Orchidis. Himantoglossum ist bei ihm, dem Florengebiete entsprechend, richtig auf die eine Art H. hircinum Sprgl. reduziert, ebenso Aceras mit A. anthropophora R. Br. monotypisch. Anacamptis hält W. D. Koch als eigene Sektion bei Orchis, die er gegenüber den anderen Orchis-Arten richtig charakterisiert durch: Glandulae pedicellorum in unam connatae. Leider hat H, G. Reichenbach fil. in seiner Bearbeitung der Orchideen für die „Icones Florae Germanicae“ (1851 v. XIII) die Arbeit W.D.Kochs nicht berücksichtigt. Er folgt im grossen und ganzen der Anschauung Lindleys und erkennt nur die Gattung Aceras an, die er aber, wie ich schon zu Anfang hervorzuheben Gelegenheit nahm, in drei Gruppen teilte, nämlich Æuaceras, Loroglossum und Anacamptis, die bei ihm im grossen und ganzen den heutigen Gattungsumgrenzungen ent- sprechen, abgesehen davon, dass wir unter Loroglossum hier noch Aceras intacta finden, die später von ihm selbst als eigene Gattung, Neotinea, en AAceräs Pe ee. en SE 2. 7 5 a pre 2 [y parle rs „a - vie 7 aie Mitteilungen über europäische und mediterrane Orchideen. I. 279 _ anerkannt wurde. Die Unterschiede zwischen den Sektionen von Aceras werden bei ihm wie folgt angegeben: end D. 0. .1. + . . Gruppe Euaceras IL Sporn vorhanden. a) Derselbe kugelförmig oder ee . . . Gruppe Loroglossum -8) Derselbe fadig . . . . ... . Gruppe Anacamptis Auf den Standpunkt a a ich schon früher eingegangen : und will das bereits Gesagte daher nicht wiederholen. Erfreulich ist _ immerhin, dass trotzdem sich in Deutschland immer mehr und 1 mehr die Überzeugung durchgerungen hat, dass alle drei Gattungen, Aceras, Himantoglossum und Anacamptis, als generisch gut getrennt an- zusehen sind. Eine wirklich feste Umgrenzung und Definition der Gattungs- charaktere versucht aber erst Pfitzer in seiner Bearbeitung der Orchi- daceae für die „Natürlichen Pflanzenfamilien von A. Engler u. K. Prantl im Jahre 1889, Bei den Serapiadeae gibt er auf p. 87 an: I. Mittellappen der nicht oder kurz gespornten Lippe mehr oder weniger tief eingeschnitten, in der Knospe über die Anthere gebogen , . . . Aceras II. Mittellappen der kurz gespornten, En lion Lippe in der Knospe vor der Anthere uhrfederartig eingerollt . . . . ; . . Himantoglossum ‘TL. Lippe gleichmässig ie in Her Bude flach Anacamptıs. Als Arten gibt Pfitzer für die drei Gattungen: Aceras 2 Arten, À. anthropophora R. Br. und A. (Barlia) longibracteata Rehb. f. | Himantoglossum, 2 Arten in Mitteleuropa und dem Mittelmeergebiet, Anacamptis, 1 Art, À. pyramidalis L. C. Rich. "Wir können aus dieser geschichtlichen Zusammenstellung te. ersehen, dass bis jetzt noch keine Klarheit über die Gattungsunterschiede zwischen den drei Gattungen vorhanden war. Wenngleich auch Pfitzer eine ziemlich klare Definition gibt, so wird man doch stutzig, wenn man zwei so durchaus verschiedene Pflanzen, wie Aceras anthropophora R. Br. und Barlia longibracteata Parl., entgegen der ursprünglichen Gattungsdiagnose (labellum ecalcaratum!) hier wieder vereint findet. Auch die Angabe für Himantoglossum, „zwei Arten“, muss den nicht genau Eingeweihten stutzig machen, denn tatsächlich sind im Jahre 1889 bereits mindestens drei allgemein anerkannte Arten bekannt gewesen, die von Pfitzer hätten angeführt werden müssen. Diesen unsicheren _ Umgrenzungen der drei Gattungen ist es wohl auch zuzuschreiben, dass bis heute noch verschiedene, nun doch rechtwohl bekannte Pflanzen immer “ noch in falschen Gattungen herumsegelten. Um diesem Zustande ein Ende zu bereiten, habe ich die sämtlichen für die drei Gattungen in Betracht kommenden Arten einem eingehenden Studium unterzogen und will nun hier versuchen, eine endgültige feste Umgrenzung der Gattungen ats Ree e PRE 280 280 5 : und danach eine Aufzählung und Beschreibung der wirklich. zu den de Gattungen gehörigen Arten zu geben. | eis: as ge x: Bevor ich jedoch dazu übergehe, kann ich nicht unterlassen, darauf aufmerksam zu machen, dass in geradezu unglaublich oberflächlicher Weise in vielen, selbst neueren Abbildungswerken die Gynostegien der einzelnen europäischen Orchideengattungen dargestellt worden sind. — Viele, ich möchte fast sagen die meisten der Abbildungen dieser Teile der Pflanze sind oft weit entfernt davon, auch nur annähernd das dar- 4 zustellen, was wirklich vorhanden ist. Ich gebe gerne zu, dass es nicht | ganz leicht ist, den Bau des Gynostegiums mancher Arten, besonders unter den mit Orchis und Gymnadenia verwandten Gattungen, zu eruieren, aber es wäre doch besser lieber von einer Abbildung Abstand zu nehmen. als etwas positiv Falsches zu bringen. Selbst bei vielen der Abbildungen in dem trefflichen Werke von Reichenbach fil. (Icon. Flor. Germ.) — haben meine Nachprüfungen erheblich andere Figuren gezeigt. Die Ab- bildungen in M. Schulzes „Orchideen Deutschlands usw.“ fand ich in bezug auf die Gynostegien ganz unzuverlässig, Charakteristisch ist, dass ich unter den unzähligen Darstellungen des Gynostegiums von Gymnadenia conopsea R. Br. die meisten als unbrauchbar bezeichnen musste, als ich mich vor kurzem mit der Gattung beschäftigte, und dass auch die meisten Abbildungen von Spiranthes-Gynostegien demselben Urteil - verfallen mussten. Gerade das Rostellum und die untere Partie der — Antheren wurden infolge ihres komplizierten Baus von vielen Autoren … mit Vorliebe einfach übergangen, denn es erfordert oft stundenlange Arbeit und das Opfer vieler Blüten, um sich hier genau zu orientieren, aber für die Umgrenzung der europäischen Orchideengattungen, die bedeutend mehr Schwierigkeiten bietet als die der tropischen, ist ein \ eingehendes Studium dieser Orgäne unerlässlich. Wir dürfen dabei nicht vergessen, dass diese Organe auch in allen übrigen Familien, wo. sie allerdings meist offen, d. h. nicht so verwachsen, daliegen, stets als ein für die Systematik wichtiges Merkmal betrachtet worden sind. Der … grosse Wirrwar, welcher in bezug auf die Abgrenzung der europäischen und mit diesen verwandten Gattungen entstanden ist, ist lediglich dem Umstande zuzuschreiben, dass man nicht in den von L. C. Richard ge- wiesenen Wegen weiter fortgeschritten ist. Unter den tropischen Orchi- deen gibt es viele Gattungen, bei denen die Beschreibung des Gyno- stegiums überflüssig ist, aber bei den europäischen würde ich doch stets raten, diese nicht zu unterlassen, denn selbst bei Orchis, bei der der — Bau des Gynostegiums ein ziemlich gleichartiger ist, scheint es mir doch bei kritischen Arten angebracht, darauf näher einzugehen, Er Meine Untersuchungen aller zu den drei Gattungen und ihren Ver- wandten zu rechnenden Arten haben nun ergeben, dass wir mit guten Gründen Aceras, Himantoglossum und Anacamptis als drei gut geschiedene Gattungen ansehen können und müssen, wenn wir nicht auf den ~ Linneschen Standpunkt zurückkehren und alles in eine grosse — Gattung Orchis werfen wollen, was zur Folge hätte, dass wir uns in a über opälsche und mediterrane Orchideen. i Deg + = 281 = Zukunft in dieser hidischaft überhaupt nicht mehr zurechtfinden = würden. Wie ich hier weiter ausführen werde, sind aber wirklich gute - durchgreifende Unterschiede auch in den Gynostegien vorhanden, die _ die Trennung der drei Gattungen rechtfertigen. Zunächst sind, wie von allen Autoren anerkannt wurde, die FE Gattungen Orchis gegenüber dadurch unterschieden, dass beide Pollinien | einer gemeinsamen Klebscheibe aufsitzen. Dieses Merkmal ist bei den Gattungen dieser Verwandtschaft, soweit unsere langjährigen Beobach- - tungen darüber einen Schluss zulassen, durchaus konstant und muss - entschieden hier dementsprechend bewertet werden. = Betrachten wir nun die drei Gattungen unter sich, so weisen sie zunächst schon gewisse habituelle Eigenheiten auf, die wir aber gar nicht _ heranzuziehen brauchen, da die Struktur der Blüten genügend Merkmale zeigt. Aceras hat, wie R. Brown sehr richtig hervorhob, ein „labellum - ecalcaratum“, und zwar ist hier nicht etwa nur der Sporn von Himanto- glossum in Wegfall gekommen, sondern der ganze Lippengrund ist ganz __ anders beschaffen. Er ist nämlich schwach konkav und beiderseits L. _ nach dem Rande zu von je einer niedrigen, stumpfen, fleischigen, nach | vorn deutlich abgegrenzten Schwiele begleitet. Das Gynostegium ist im 3 | | Vergleich mit dem von Himantoglossum auffallend klein und besitzt nur _ ein winziges auf eine schwache und kurze niedrige Leiste reduziertes _. Rostellum. Die Bursicula ist niedrig und klein, Bei Himantoglossum, zu dem ohne Zweifel auch Barlia Parl. gehört. ist das Labellum am Grunde in einen kegelförmigen oder zylindrischen Sporn ausgezogen. Die Seitenränder des Spornes- laufen nach der - Lippenmitte zu dann als zwei stumpfe, nicht fest umgrenzte, sich bald über der Basis der Lippenplatte vereinigende Kiele hinab. Das Gyno- | stegium ist gross und zeigt zwischen den Antherenfächern ein Rostellum, se das eine hohe, nach oben etwas, verdickte fleischige Leiste darstellt, - die an Länge fast die Mitte der Antherenfächer erreicht. Die Bursicula 2 stellt ein ziemlich hohes Säckchen dar. Zur Gattungscharakteristik = gehört hier übrigens noch, dass der ungeteilte (basale) Teil der Lippen- | platte am Rande stets deutlich gewellt ist, ebenso zeigen die durch die _ herablaufenden Spornränder gebildeten Kiele stets eine deutliche Papillen- bekleidung, die bei H. hircinum Sprgl. stärker ist, als bei den übrigen Arten, Anacamptis gleicht im Habitus viel mehr einigen Orchis-Arten, wozu _ die hier offeneren Blüten nicht wenig beitragen. Das Labellum besitzt _ einen fadenförmigen, scharf abgesetzten Sporn und weist am Grunde der Platte zwei vollständig freie, parallele, hohe, sehr scharf am Grunde ab- gesetzte Lamellen auf, wie sie in der ganzen Verwandtschaft sonst nie vorkommen. Die Anthere ist ziemlich gross, hat aber am Grunde kürzere Fächer und ein ähnliches aber kleineres und kürzeres Rostellum wie Himantoglossum. Die Bursicula ist niedrig und ziemlich breit. Während bei Aceras und Himantoglossum die Petalen kleiner und schmäler sind als die Sepalen und dem mittleren Sepalum fest angedrückt oder 282 R. Schlechter. diesem angeklebt sind, stehen sie bei Anacamptis frei und sind fast ebenso gross und breit als die Sepalen. 15 ee Wir erhalten also für die drei Gattungen die folgenden Dnlerschiode, in Form eines Bestimmungsschlüssels gefasst: ‘ A. Labellum ecalcaratum, basi toris 2 curvatis mar- ae q ginatum; gynostegio parvulo, rostello minuto . . Aceras 3 B. Labellum calcaratum, basi laminae marginibus haud » incrassatis; gynostegio amplo. rostello lamelliformi bene conspicuo. A I. Petala angusta, sepalo dorsali arete adhaerentia; — calcare conico vel cylindraceo, brevi, margini- bus in basi laminae labelli decurrentibus; la- - mina ipsa supra basin undulata. . . . . . Himantoglossum II. Petala sepalis subaequimagna, libera; calcare filiformi, ovario fere aequilongo; labelli lamina basi lamellis 2 altis parallelis ornata, plana. . Anacamptis Nachdem wir nun die Unterschiede zwischen den drei Gattungen festgelegt haben, will ich die einzelnen Gattungen behandeln und, nach- dem in einer Gattungsdiagnose ausführlicher die Merkmale zusammen- gestellt sind, eine Besprechung der Arten geben, die zu den einzelnen Gattungen zu rechnen sind. Aceras R. Br. in Ait. Hort. Kew, ed. 2. V. (1813), p. 191. Sepala conniventia vel interdum basi inter se leviter connata, erecta, galeam formantia, intermedium elliptico-cucullatum, lateralia oblique elliptica vel ovata. Petala sepalis distincte minora, sepalo intermedio margine intus appressa, oblique elliptico-lanceolata, erecta. Labellum porrecto-patulum, ecalcaratum, basi leviter concavulum, ibique superne margine utrinque toro curvato ornatum, e tertia parte basilari alte tri- fidum, segmentis lateralibus anguste linearibus leviter deflexis, papillosis, intermedio e basi oblongo-ligulata antice in lobulos 2 lobis lateralibus simillimos et fere aequimagnos diviso, nunc denticulo apicali ornato: Gynostegium parvulum; anthera apice rotundata, loculis subparallelis; canalibus perbrevibus; rostello minuto brevissimo, bursicula humili. Pol- linia clavata, stipitibus brevibus, viscidio rotundato communi affixa. Ovarium cylindraceum, tortum, Herba terrestris, erecta, pedalis et ultra, habitu Orchidis; foliis oblongis vel ellipticis in dimidio inferiore caulis approximatis; racemo vulgo densius multifloro, anguste cylindraceo; floribus parvulis, textura tenui- | oribus, labello superne distincte papilloso excepto, glabris. Species singula adhuc nota, Europae centralis et regionis medi- terraneae indigena. Zu Aceras kann ich nur die einzige Art A. anthropophora R, Br. rechnen, Die von einigen Autoren, so z, B. auch von Pfitzer zu Aceras (sensu stricto) gerechnete Art A, longibracteata Rchb. f, ist, wie ich schon x Mitteilungen über europäische und mediterrane Orchideen. I. 9283 up 22-7 a 283 res auszuführen Gelegenheit hatte, ohne Zweifel eine Himantoglossum- Art. Die anderen ebenfalls aus der Gattung auszuscheidenden Arten werden unten noch besonders aufgezählt werden. Nur über die häufig als Aceras densiflora Boiss. oder A. intacta Rchb. f. in südeuropäischen Floren angeführte Pflanze möchte ich noch einige Worte sagen, Schon Reichbach fil. hat ausführlich über die Pflanze geschrieben und darauf aufmerksam gemacht, dass sie mit Recht als Repräsentant einer eigenen Gattung gelten muss, die er, da Tinea schon vorher gebildet worden war, als Neotinea bezeichnete. An gutem Material habe ich die Befunde Reichenbachs nachprüfen können und kann daher nur bestätigen, dass die Gattung ganz entschieden aufrecht erhalten werden muss, da sie sich in der Bildung der Narbe recht erheblich von den sämtlichen anderen Gattungen unterscheidet, Die einzige Art der Gattung ist: A. anthropophora R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. V. (1813). p. 191. Ophrys anthropophora L., Spec. Pl. (1753), p. 948. Orchis anthropophora All., Flor. Pedem. II. (1785), p, 148. -Serapias anthropophora Jundzill, Flor. Lith. (1791), p. 267 (?). Arachnites anthropophora Schm., in Mag. Phys. Aufs. (1791), p. 26. _ Ophrys anthropomorpha Willd., Spec. Pl. IV. (1805), p. 63. Satyrium anthropomorphum Pers., Syn. II. (1807) p. 507. Satyrium anthropophorum Pers., Syn, II. (1807), p. 507, Loroglossum anthropophorum L. C. Rich., in Mem. Mus. Par. IV. | (1818), p. 47. Loroglossum alle L. ©. Rich., in Mem. Mus. Par. IV. (1818), p. 47. Himantoglossum anthropophorum Sprgl., Syst. III. (1826), p. 644. Aceras anthropomorpha Steud., Nomencl., ed, 2. I. (1840), p. 12. Verbreitung: Besonders in Mittel- und Südeuropa. In Deutsch- land zerstreut, fehlt im ganzen Nordosten und Norden. Tritt ferner auf in der Schweiz, Istrien, England, Frankreich, Iberische Halbinsel, Corsica, Italien, Griechenland, Algier, Marokko. Die Pflanze neigt wenig zu Variationen. Diese beschränken sich meist auf teils lebhaftere, teils blassere Farbenveränderungen, oder auf gewisse Veränderungen in der Form der Lippe, die sich darin äussern, dass der Mittellappen mit seinen beiden Segmenten länger oder kürzer ausgezogen sein kann, Charakteristisch für die Art ist die ziemlich leicht zu erkennende papillöse Oberseite des ganzen Labellums. Bastarde sind einwandfrei nachgewiesen mit verschiedenen Arten der Gattung Orchis und zwar der Untergattung Herorchis, so mit O. simia Lam,, O, militaris L. und O. purpurea Huds. Zweifelhaft in ihrer Echheit sind dagegen die mit Orchis-Arten der Sektion Androrchis, nämlich O. latifolia L. und O. mascula L. Ebenso bedarf ein gemeldeter Bastard mit Herminium Monorchis R. Br. noch der Bestätigung. R. er Himantoglossum W. D. Koch, emend. Syn. Fl. Germ, u. Helv. (1837), p. 689. | (Loroglossum L. C. Rich., p. pt., Himantoglossum Sprgl., p. pt., Barlia Parl) =m Sepala in galeam arcte conniventia, basi inter se saepius plus minus connata, erecta, intermedium cucullato-concavum, ovatum vel ellipticum, interdum oblongum, lateralia falcato-oblonga vel falcato- -elliptica. Petala sepalis semper conspicue minora, linearia, lanceolata vel ligulata, obliqua, margine nunc medio utrinque sublobulato-angulata, sepalo intermedio — margine interiore arcte agglutinata. Labellum e basi cuneata margine undulata trilobum, lobis lateralibus oblique linearibus vel triangulis, intermedio vulgo producto, ligulato vel loriformi, laterales multo superante, vulgo bifido, nunc apicem versus paulo dilatato, rarius cuneato, usque ad medium fere obtuse bilobulato, calcare conico vel eylindraceo, brevi, ostii marginibus in medium laminae labelli de- currentibus, ante medium evanescentibus, basi carinas 2 obtusas papillosas formantibus. Gynostegium amplum; anthera magna, obtusissima vel — < F of 9 _ emarginata, loculis subparallelis, basi in canales satis conspicuas pro- ductis; rostello lamelliformi, carnoso, apicem versus elatiore et crassiore; — bursicula satis alta, Pollinia oblique obovoidea vel subellipsoidea, stipiti- bus 2 crassiusculis vulgo longioribus viscidio suborbiculari a: affıxa. Stigma excavatum, Ovarium tortum. Herbae validiores, habitu Orchidis specierum validiorum; foliis vulgo __ oblongis, erecto-patentibus in dimidio inferiore caulis approximatis, de- crescentibus; racemo erecto, cylindraceo, dense multifloro, nunc perlaxo; bracteis satis magnis; floribus in affinitate vulgo inter majorres. ne IP, he MLL Ae ae Species 6 adhuc notae, praecipue Regionis Mediterraneae in- colae, singula in Europam centralem progrediens. Die Gattung ist in der hier gegebenen Fassung eine durchaus natürliche und lässt sich in zwei Sektionen teilen, nämlich: I. Euhimantoglossum mit 5 Arten, charakterisiert durch den aus- gezogenen schmalen Mittellappen des Labellums, = Il. Barlia (Parl.) mit einer mediterranen Art, ausgezeichnet durch den kürzeren, breiteren bis zur Mitte in zwei leicht divergierende Läpp- ; chen geteilten Mittellappen des Labellums. ae | u 2 du As, Lies Le een Pfitzer hat Barlia, dem Vorschlage früherer Forscher folgend, zu Aceras gestellt, ihm haben sich dann auch Ascherson und Gräbner angeschlossen, doch unterliegt es gar keinem Zweifel, dass die Pflanze von den typischen Himantoglossum-Arten einzig und allein dadurch ab- weicht, dass der Mittellappen des Labellums breiter und kürzer ist, also lediglich durch ein spezifisches Merkmal. Das Gynostegium mit der Anthere in allen seinen Teilen und die sehr charakteristische Lippen- basis und Spornöffnung sowohl, als auch der Sporn zeigen ganz deutlich an, dass die Pflanze zu Himantoglossum gehört. Auf die einzelnen Arten will ich nun näher eingehen, - LA a . oo a ae eee ü Ark us re 285 285 Marbre - Clavis specierum. Re A Labelli lobus intermedius angustatus, _ productus, RE AE . » . § I. Euhimantoglossum Schltr. I Labelli lobus emote lineari- — _ pa _ elongatus. 5 ©: ie a) Labelli lobi laterales falcato- = _ lineares.. - - 1, Petala linearia; calcar parte 0 indivisa labelli pluries bre- vius; lebus medius tortus; _ antherae canales breves, . 1. H. hircinum Sprgl. - 2. Petala lineari-lanceolata; cal- Be >> car parte indivisa labelli fere 00 aequilongum; lobus medius ee: Be _. haud tortus; antherae cana- as Py les elongati . . . 2. HA. caprinum C. Koch 4 “b) Labelli lobi laterales net: 1. Petalalineari-lanceolata; pars indivisa labelli oblongo-cu- neata; antherae ganalen lon- SIOreB....-. : . à, H. Bolleanum (Siehe) Schltr. 2. Petala re: Te nde _ visa labelli late Shanta: an- EX therae canales breviores. . 4. H. affine (Boiss.) Schltr. à II. Labelli lobus intermedius lineari- =: __ ligulatus, apicem versus- Bann di- Jatatus . . . . 5. H. formosum C, Koch cB: Labelli lobus En Hodite Fe cunea- he 3 tus, brevis, usque ad medium fere Tg Bee 0,9 IL Bart 0701 Species singula. . . . . . 6. H. longibracteatum (Biv.) Schltr. 1, H. hireinum Sprgl., Syst. III. (1826), p. 694. Satyrium hircinum L., Spec. Pl. (1753), p. 944. Orchis hircina Crantz, Stirp. austr. (1769), p. 484. Loroglossum hurcinum L. C. Rich., in Mem. Mus. Par, IV. (1818), P. 54. Aceras hircina Ldl., Gen. u. Spec. Orch. (1835), p. 282. Verbreitung: Besonders in Mittel- und Südwesteuropa. In Deutsch- . land in Thüringen, Württemberg, Baden, Elsass; ausserdem in der Schweiz, England, am häufigsten in Frankreich, Italien, Spanien. Die Art ist bezüglich der Form ihrer Brakteen, der Petalen und ihres Labellums zu gewissen Variationen geneigt, die die Veranlassung ge- geben haben verschiedene Formen abzutrennen, 4 So die folgenden: _ var, thuringiaca M. Schulze; mit besonders langen Seitenlappen des Labellums. fa ‚Verbreitung: Thüringen. 286 R. Schlechter. 286 var. hohenzollerana Harz; mit je einem Zähnchen beiderseits am Rande etwa in der Mitte der Petalen. Verbreitung: Baden, Thüringen, Schweiz. | var. bracteata Schltr.; mit auffallend langen Brome welche die Bliitenhelme noch bedeutend tiberragen. Verbreitung: Thüringen. i r var. anomala M. Schulze; mit breiterer ineclapplee DEP Verbreitung: Thüringen. var, laxa Schltr.; mit sehr lockerblütiger Inflorescenz. Verbreitung: Rheinland, Mittelfrankreich. var. platyglossa M. Schulze; mit kurzer ovaler oder länglicher, stumpfer, gekräuselter Lippe. Verbreitung: Frankreich. Ganz’ zu Unrecht ist H. caprinum C. Koch für eine Varietät von H. hircinum Sprgl. erklärt worden. Ich gehe auf diese Art, die durch gute Merkmale und in ihrer geographischen Verbreitung durchaus ge- — trennt ist, unten näher ein, Von allen Arten in der Gattung hat H. hircinum Sprgl. die kleinsten Blüten, doch stehen diese meist in einer dichteren und viel reicher- blütigen Traube beisammen, als bei den übrigen. 2. H. caprinum Sprgl,, Syst. Veg. III. (1826), p. 694. Orchis caprina M. Bieb., Fl. Taur. Cauc. III. (1819), p. 602. Aceras caprina Ldl., Gen. et Spec. Orch, (1825), p. 282. Loroglossum caprinum Beck, in Ann. Nat. Hofm. Wien V. (1890), p. 571. Orchis tragodes Stev. u. Fisch., ex Rchb. f., Icon. Fl. Germ. XIII. (1851), p. 5. Verbreitung: Kaukasus, Taurien, Balkan-Halbinsel und Griechen- land1), Die Art ist sicher von H. hircinum Sprgl. spezifisch durchaus gut geschieden. Schon bei oberflächlichem Vergleich ist sie kenntlich durch die bedeutend grössere Blüten in einer ungleich lockeren Traube. Der Sporn ist ebenfalls bedeutend länger. Die Petalen sind nach unten breiter und mehr lanzettlich und der Mittellappen des Labellums durch seine besondere Länge und Schmale ausgezeichnet. Bei genauerem Ver- gleich der beiden Arten zeigt sich ferner, dass die Lippenbasis viel weniger dicht und kürzer papillös ist, als bei H. hircinum Sprgl. Die Gynostegien der beiden Arten sind durchaus verschieden, da die Antherenfächer bei H. caprinum Sprgl. am Grunde in bedeutend längere Kanäle ausgezogen sind. Dementsprechend sind hier auch die Stielchen der Pollinien länger und das Rostellum höher. Jedenfalls sind die beiden Pflanzen entschieden besser und schärfer gegeneinander charakterisiert, als manche der jetzt anerkannten Arten der Sektion Androrchis in der Gattung Orchis. \ 1) Die von M. Schulze und anderen hierher verwiessnen Exemplare aus Deutschland sind nur lockerblütige Pflanzen von H. hircinum Sprgl., wie sie gelegentlich vorkommen, . Mitteilungen über europäische und mediterrane Orchideen. I. 287 | 287 In der Dichtigkeit der Infloreszenz und der Länge des Sporns scheinen sich einige Abänderungen zu finden, die wohl besser als Varietäten betrachtet werden: - var. calcarata Beck (Loroglossum calcaratum Beck; Himantoglossum calcaratum Beck); mit etwas längerem, mehr zylindrischen Sporn, aber sehr lockerer Blütentraube. Verbreitung: Bosnien. * var. Heldreichii Schltr.; mit ebenfalls längerem, zylindrischem Sporn, aber die Blütentrauben reicherblütig und dichter. Verbreitung: Griechenland, Serbien. 3. H. Bolleanum (Siehe) Schltr. n. comb. _ Aceras Bolleana Siehe, ex Gardn. Chron. I. (1898), p. 265 c. fig. Verbreitung: Kleinasien (Cilicien). Diese Spezies ist nur oberflächlich beschrieben und durch eine Habitusabbildung dargestellt worden. Zusammen mit A. affine (Boiss.) Schltr. hat sie gegenüber den beiden ersten Arten die kurzen, dreieckigen Seitenlappen des Labellums gemein. Im übrigen erinnert sie an H. ca- prinum Sprgl. ist aber von diesem auf den ersten Blick durch den viel kürzeren, breiteren und viel stumpferen Sporn und den kürzeren Mittel- lappen des Labellums leicht kenntlich. Das Rostellum ist auffallend hoch und die Antherenkanäle sind mindestens ebenso lang als bei H. caprinum Sprgl. Offenbar ist die Art recht selten und in ihrer Verbreitung nur auf ein kleines Gebiet beschränkt. Irgendwelche von der Stammform abweichende Varietäten sind noch nicht bekannt geworden. 4. H. affine (Boiss.) Schltr. n. comb. Aceras affinis Boiss., Flor. Orient. V. (1884), p. 56. Loroglossum affine G. Camus u. Bergon, Orch. Eur. (1908), p. 83. Verbreitung: Kleinasien (Karien, Phrygien, Cataonien, Kurdistan) Assyrien, | Nicht mit Unrecht hat Boissier behauptet, dass die Art in mancher Hinsicht in der Mitte stehe zwischen A. formosum C. Koch und AH. hirci- num Sprgl. resp. H, caprınum Sprgl., welches letztere er in seiner „Flora Orientalis* als H. hircırum Sprgl. führt, Der Mittellappen des Labellums ist bei H. affine (Boiss.) Schltr. deutlich breiter und kürzer als bei irgend- einer der drei oben besprochenen Arten, jedoch bedeutend länger als bei H. formosum C. Koch. Sehr charakteristisch ist übrigens auch der sehr breit keilförmige (oder fast fächerförmige) ungeteilte Basalteil des La- ' bellums. Das Gynostegium dagegen ähnelt am meisten dem des H. hir- cinum Sprgl., abgesehen davon, -dass die Blüten des letzteren stets be- deutend kleiner sind. Die Art gehört ohne Zweifel mit zu den schönsten in der Gattung. 5. H. formosum C. Koch, in Linnaea XXII. (1849), p. 287. Orchis formosa Stev., in Mem. Soc, Nat. Mosc. IV. (1813), p. 66. Orchis mutabilis Stev,, in Mem. Soc. Nat. Mose. III. (1812), p. 244 nom nud. - R. Schlechter. Aceras formosa Ldl., Gen. Spec. Orch, (1835), p. 26 Verbreitung: Kaukasus. L à Eine der interessantesten Orchideen der Kaukasus-Flora. | Wie es i scheint, ist die Pflanze daselbst nur sehr lokal verbreitet, Sie ist vor- | züglich gekennzeichnet durch die Lippe,. deren Mittellappen zungen- formig und nach vorn deutlich. verbreitert ist. Die Petalen sind eben- falls zungenförmig, dabei stumpf und etwa in der Mitte am Rande beider- seits in eine kurze stumpfe Ecke ausgezogen. Der Sporn ist viel länger als bei allen übrigen Arten der Sektion, zylindrisch, stumpf, nach unten gebogen und dem Ovarium hinten fast ganz anliegend. Die Blüten sind sogar noch etwas grösser als bei H. caprinum Sprgl., H. Bolleanum (Siehe) Schltr. und H. affine (Boiss.) Schltr. Das Gynostegium weist die charak- teristischen Merkmale der Gattung auf. Die Antherenfächer sind ziemlich lang und zeigen zwei mässig lange Kanäle am Grunde, Varietäten sind von der in Herbarien recht seltenen Pflanze bisher nicht abgetrennt worden. 6. H. longibracteatum (Biv.) Schltr., Die Orchid. (1914), p. 52. Orchis longibracteata Biv., Sie. Pl. cent. I (1806), p. 57. Orchis Robertiana Lois., Fl. Gall. I. (1807), p. 606. Orchis fragrans Ten., Prodr, Fl. Nap. (1811), p. LIL ~ IE Barlia longibracteata Parl., Nuov. Gen. Spec. Mon. oest., (1854), p. 5. Loroglossum longibracteatum Moris, in Ard. Fl. Alp. Mar. (1867), p. 351.° Verbreitung: Corsika, Sardinien, Südfrankreich, Iberische Halb insel, Italien, Griechenland, Cyrenaika, Algier, Marokko, 3 Wie ich schon oben betont habe, ist die Pflanze in nichts anderem ~ von den übrigen Himantoglossum-Arten verschieden, als dass der Mittel- lappen des Labellums breit-keilförmig, nicht ausgezogen und etwa bis zur Mitte in zwei stumpfe Läppchen geteilt ist. | Hieraufhin eine Gattung Barlia zu erhalten, ist bei der Variabilität der Lippenformen in den Gattungen dieser Verwandtschaft nicht angängig. à Von Aceras ist die Pflanze dagegen sowohl in der Struktur der Lippen- | basis als auch in dem Gynostegium durchaus gesondert, da diese Merk- male vollkommen mit denen von Himantoglossum übereinstimmen, Wir sind also gezwungen die Pflanze zu Himantoglossum zu verweisen. Man hat von der Art zwei Varietäten unterschieden: var. sicula (Rchb. f.) Schltr,, mit kurzem Mittellappen, der die seit- lichen an Länge kaum überragt. ; | Verbreitung: Sizilien, Süditalien. var, gallica (Rchb, f.) Schltr., mit längerem, die Seitenlappen etwa um das Doppelte überragendem Mittellappen. Verbreitung: Südfrankreich, Italien, | | Von Bastarden ist bisher in der Gattung nur einer bekannt geworden, nämlich das in Südwest-Frankreich gefundene Himanto- glossum hircinum % Orchis simia. Die Pflanze ist nur einmal beobachtet worden. | epee a ae eee ET ee oe LL ur Wr 289 | | 289 Anacamptis L. C. Rich. in Mem. Mus. Par. IV. (1818), p. 17. (Aceras Rchb. f. p. pt.) Sepala libera, intermedium erectum, elliptico-ovatum, concavum, lateralia erecto-patentia vel subpatentia, oblique oblongo-elliptica, inter- medio aequimagna, omnia glabra. Petala erecta, libera, oblique ovata, obtusa vel obtuse acuminata. sepalis subaequimagna. Labellum perlate flabellato-cuneatum, tertia parte apicali trilobum, subplanum, supra basin ante ostium calcaris lamellis 2 altis, semiquadratis, parallelis quarta parte basali ornatum, glabrum, lobis lateralibus semiquadrato-rhombeis, inter- _ medio minore, oblongo, obtuso, calcare filiformi, subrecto, dependente, obtusiusculo, ovario fere aequilongo. Gynostegium mediocre, ovoideum; _anthera erecta, ellipsoidea, loculis parallelis, canalibus abbreviatis; rostello _ carnoso-lamelliformi, brevi, apice et basi truncato-obtusissimo. Pollinia obovoidea, stipitibus 2 distinctis, teretibus, mediocribus viscidio sub- orbiculari singulo affixa. Ovarium subsessile, cylindraceum, tortum. Herba perennis, gracilis. pedalis ad sesquipedalis; caule paucifoliato, stricto; foliis anguste lanceolatis vel lineari-lanceolatis, decrescentibus; racemo perdense conico vel ovali, nunc cylindraceo, multifloro; floribus erecto-patentibus laete purpureis, parvulis. Species singula adhuc nota, Europae centralis necnon PRO? Mediterraneae indigena. Wenn wir in der Abgrenzung der einzelnen Gattungen der Basitonae, besonders der sich um Orchis, Platanthera und Gymnodenia gruppierenden, auch nur einigermassen Klarheit schaffen wollen, sind wir gezwungen, verschiedene kleinere, selbst monotypische Gattungen anzuerkennen, denn nur so sind wir: imstande hier scharf umgrenzte Gattungen zu schaffen, resp. heterogene Arten aus den grösseren Gattungen aus- zuscheiden. Anacamptis kann, wie ich schon oben ausgeführt habe, weder bei Aceras noch bei Himantoglossum bleiben, mit denen es die zu einer ein- zigen verwachsenen Klebscheibe gemein hat. Die Pflanze bei Orchis unterzubringen, wie einige Autoren vorgeschlagen haben, ist ebenfalls nicht statthaft, da sowohl ihr Labellum mit den beiden sehr eigenartigen Lamellen als auch die Pollinarien dagegen sprechen. Wir können also Anacamptis als isolierteren Typus betrachten, dem wir generischen Rang zusprechen müssen. Die einzige Art der Gattung ist: A. pyramidalis L. C. Rich., in Mem. Mus. Par. IV. (1818), p. 41. Orchis pyramidalis L., Spec. Pl. (1753), p. 940. Orchis bicornis Gilib., Exerc. phyt. II. (1792), p. 473. Orchis condensata Desf., Fl. Atl. Il. (1800), p. 316. Orchis appendiculata Stokes, Bot. Mat. Med. lV. (1812), p. 291. Aceras pyramidalis Rehb. f., Ic. Fl. Germ. XIII, (1851), p. 6. _ Anacamptis condensata C. Koch, in Linnaea XXII. (1849), p. 285. Repertorium specierum novarum. XV. (31. X. 1918.) 13,019) 290 | R. Schlechter. — Verbreitung: Uber ganz Mittel- und Südeuropa und das medi- terrane Gebiet zerstreut. Nördlich bis zur südlichen skandinavischen Halbinsel, östlich bis zum Kaukasus und Nordpe südwestlich bis Marokko vordringend. Die Art besitzt eine Reihe ziemlich auffallender Varietäten: var. angustiloba Bréb., mit drei schmalen linealischen Lappen des Labellums. Verbreitung: Nordost-Frankreich. | var. brachystachys Boiss., (Orchis brachystachys Urv., Anacamptis brachystachys Nym.) mit kleineren Bliiten, in diinnerer Traube, in der ganzen Tracht zierlicher. Verbreitung: Balkanhalbinsel, Kleinasien. var. Durandii (Breb.) Schltr. (Anacamptys Durandii Breb.), mit un- geteilter Lippe und sehr kurzem, sackartigem Sporn. Verbreitung: Nordost-Frankreich. var, tanayensis Chenev. (var. vallesiaca Buser) mit gleichbreiten Lappen des Labellums und kürzerem Sporn, Blüten sehr intensiv dunkel- purpurn. £ Verbreitung: Schweiz, im Wallis. An Bastarden sind solche beobachtet mit Arten der Gattung Orchis (O. ustulata, O. ensifolia und O. maculata) und Gymnadenia conopsea. Liste der auszuscheidenden Arten. Aceras alpina Steud. = Chamaeorchis alpina L. C. Rich. , , angustifolia Ldl. = Herminium angustifolium Bth. ,, densiflora Boiss. = Neotinea intacta Rehb. f. $ „u. tntacta Rehb,-T. = Neotinea intacta Rchb. f. , lancea Steud. = Herminium angustifolium Bth. , longicruris ©. Wright = Herminium angustifolium Bth. . maculata Gr. u. Godr. = Neotinea intacta Rchb. f. , secundiflora Lal. = Neotinea intacta Rchb. f. Himantogiossum cucullatum Rehb. = Gymnadenia cucullata L. ©. Rich. . parviflorum Sprgl. = Neotinea intacta Rehb. f. 56 satyrioides Sprgl. = Steveniella satyrioides (Stev.) Schltr. = secundiflorum Rehb. = Neotinea intacta Rchb, f. + viride Rchb. = Coeloglossum viride Hartm. Anacamptis Branciforti Ldl. — Orchis Brancifortii Biv. quadripunctata Ldl. — Orchis Brancifortii Biv. Il. Orchis persica Schltr., spec. nov. Im Jahre 1914 erhielt ich von Herrn Wilhelm Zimmermann aus Teheran einige Orchideen, die im allgemeinen die gewöhnlichen klein- asiatischen Arten darstellten. Unter ihnen fand sich eine Pflanze, die ich damals für ein besonders kräftiges Exemplar von Orchis iberica M. Bieb. hielt, die sich nun aber als eine besondere Art erwiesen hat, deren Be- schreibung ich hier folgen lasse, Orchis persica Schltr., spec. nov. > | tons über Bt cokiache und mediterrane Orehidcen: Ee 1991 391 Patrie. ee: 6. 25 « cm alta; caule Afrieto vel substricto, tereti, glabro, basi foliato, supra vaginis paucis foliaceis obsesso, infra medium c. 4 mm diametiente; foliis basilaribus c. 3 erecto-patentibus, oblique lanceolato-ligulatis, obtusiusculis vel obtuse acutatis, glabris, usque ad à 12 em longis, infra medium ad 1,8 cm latis, glabris, superioribus vagini- . formibus caulem alte amplectentibus; racemo cylindraceo, dense multi- « floro, in specimine nostro c. 7 cm longo, 3,5 em diametiente; bracteis : erecto-patentibus, . lanceolatis, acuminatis, inferioribus florem paulo c= _ superantibus, superioribus sensim brevioribus; floribus in genere inter - majores, illis ©, laxiflori Lam. similibus et fere aequimagnis, roseis; sepalo intermedio erecto, oblongo, apicem versus sensim paulo’angustato, apice ipso obtuso, incurvulo, concavo, 8 mm longo, glabro, lateralibus -erecto-recurvis, oblique oblongis, obtusis, basin versus margine anteriore sensim paulo ainpliatis, glabris, sepalo intermedio fere aequilongis; petalis erectis, anguste oblongis, apicem versus sensim paulo angustatis, _ obtusis, basin versus margine anteriore paulo dilatatis, glabris, quam sepala paululo brevioribus; labello circuitu ovali, antice breviter trilobato. superne dense papilloso, lobis lateralibus oblique semioblongis, valde obtusis, intermedio vix longiore et angustiore, toto c. 8 mm longo, medio -fere 5—6 mm lato, calcare dependente, cylindraceo, vix curvato, obtuso, ¢. 1,2 em longo, 2,5 mm diametiente; anthera erecta, oblonga, obtu- sissima, staminodiis parvulis, rotundatis, margine irregularibus, rostello more generis parvulo, carnoso; facie leviter sulcato, bursicula breviter reniformi; ovario cylindraceo, curvato, torto, glabro, c. 1,3 cm longo. Persien: An feuchten Stellen bei Taschk. — Wilhelm Zimmer- mann. im März—April .1913. | „ Die Art macht zunächst den Eindruck eines recht kräftigen Exem- plars von 0, iberica M. Bieb. Doch die Form der Blüte erinnert an O. laxiflora Lam., so dass man fast sagen möchte, die Pflanze stehe zwischen diesen beiden Arten, wenn sie nach Ansicht Reichenbachs (fil.) nicht verschiedenen Sektionen angehören würden. Ein Vergleich aber mit unserer Pflanze scheint mir ganz entschieden dafür zu sprechen, dass jene beiden Arten, ©. 1berica M. Bieb. und O. laxiflora Lam., doch näher verwandt sind, als man annehmen möchte. Dadurch würde auch die völlig isolierte Stellung von O. iberica M. Bieb. in der Sektion - Androrchis erklärt, wo sie von allen Arten sowohl in der. Blüte wie in der schlaffen Tracht durchaus abweicht. Meine Analysen von ©. iberica M. Bieb. zeigen auch, dass die Sepalen hier nur aufrecht stehen, nicht aber so zusammenneigen wie bei den übrigen Androrchis-Arten, so dass ich es für ratsamer halte sie aus der Sektion zu entfernen und in die Verwandtschaft der 0. laxiflora Lam. in die Sektion Herorchis zu ver- weisen, Orchis persica Schltr. upterscheidet seh von ©. iberica M. Bieb. durch den viel kräftigeren Wuchs, grössere Blüten mit zurückgeschlagenen Sepalen, die fast gleich grossen Läppchen des Labellums und'den län- geren und stumpferen Sporn. Von 0. palustris Jacq. und ©. laxiflora 19 (19)* 292 292 Lam. ist sie leicht zu trennen durch die leuchtend rosenrote Blüten- färbung, schmälere seitliche Sepalen und viel schmälere Petalen, die Form der oberseits wie. bei O. iberica M. Bieb. dicht papillösen Lippenplatte und den hängenden Sporn. Ohne Zweifel liegt in der hier beschriebenen eine sehr charakteristische neue Art vor, die mit keiner der bis jetzt beschriebenen Arten zu verwechseln ist. Hoffentlich gelingt es bald weiteres Material dieser schönen und stattlichen Art zu erhalten. III. Steveniella Schltr., nov. gen. ci Vor kurzem nahm ich Gelegenheit, darauf hinzuweisen, dass sich. unter den von Reichenbach fil. in den ,lcones Florae Germanicae“ — v. XII. zu Platanthera gestellten Arten recht heterogene Elemente finden, die unmöglich darin verbleiben können, wenn wir in der Umgrenzung | der Gattungen der basitonen Orchideen zu klarer Übersicht kommen wollen. Ich habe versucht nachzuweisen. dass die Gattung Gennaria Parl. wiederhergestellt werden muss, da Platanthera diphylla (Lk.) Rchb. f. infolge ihrer deutlichen Narbenfortsätze zu den Habenarieae gehört. Zu - Platanthera im Sinne L, C. Richards gehören nur die Arten mit einfacher | ungeteilter Lippe. Die amerikanische Gattung Gymnadeniopsis Rydb. ist nach meinen Nachprüfungen ebenfalls anzuerkennen, da sie auch zu den Habenarieae gehört. Auch Blephariglottis scheint mir besser als eigene Gattung behandelt zu werden. Die Rydbergschen Gattungen Lysiella, 4 Limnorchis und Piperia dagegen sind meiner Ansicht nach von Platan- thera nicht zu trennen. Heute habe ich nun tiber eine wenig bekannte Pflanze zu schreiben, die von Reichenbach fil, ebenfalls zu Platanthera verwiesen wurde und | deren Verwandtschaft ich hier aufklären, will. Es handelt sich um die äusserst seltene Platanthera satyrioides (Stev.) Rchb, f., die von den wenigen Autoren, welche die Pflanze näher zu studieren Gelegenheit hatten, fast stets in eine andere Gattung gestellt worden ist, | | Die Pflanze wurde zuerst von Steven als Orchis satyrioides Stev. nach Exemplaren beschrieben, welche er im Juni in Iberien sammelte, Sprengel, der die Pflanze wohl sicher nicht gesehen hatte, glaubte in ihr eine Art seiner Gattung Himantoglossum zu erkennen und nannte sie Himantoglossum satyrioides Sprgl. Reichenbach fil, brachte sie im Jahre 1849 zu Peristylus und zwei Jahre später zu Platanthera. Dass das Material, welches er gesehen hatte, nicht sehr reich gewesen sein kann, geht aus seinen Bemerkungen hervor. Lindley schrieb selbst im. Jahre 1840, dass ihm die Pflanze völlig unbekannt sei. Nachdem Nyman im Jahre 1855 die Pflanze dann zu Coeloglossum verwiesen hatte, wird sie heute meist als Coeloglossum 'satyrioides Nym. bezeichnet. Da die Pflanze stets eine Seltenheit allerersten Ranges geblieben ist, haben wohl die allerwenigsten Botaniker Gelegenheit gehabt, eine Blüte von ihr zu untersuchen, Der verstorbene G. Radde, einer der besten si M: ap Whe auropaisctie und mediterrane. Orchideen I. 293 ) 293 dass er in seinem ganzen Leben die Pflanze nur et lebend gesehen habe, und stets nur in sehr wenigen Exemplaren. Ich selbst “habe mich lange langeJahre hindurch vergeblich bemüht, Material der Pflanze “zu erhalten, bis das Glück mir hold war und ich fast zu gleicher Zeit zwei Pflanzen erhielt, von denen die eine aus Taurien, die andere aus dem Kaukasus stammte. Dieses Material’ (kam mir sehr zustatten, als ich neuerdings die europäisch-asiatischen Platanthera-Arten durcharbeitete, um eine festere Umgrenzung für Platanthera zu schaffen. Die gut-prä- “parierten Exemplare gestaiteten eine genaue Untersuchung des Gynoste- -giums und lieferten mir den Beweis, dass die Pflanze von Reichen- bach fil. ganz zu Unrecht zu Platanthera gestellt worden ist, denn die beiden getrennten Klebscheiden stecken in einer recht schönen grossen Bursicula, die gar keinen Zweifel darüber zulässt, dass die Spezies in die allernächste Verwandtschaft von Orchis gehört. | -Bevor wir entscheiden, in welche Gattung das merkwürdige Gewächs gehört, ist es vielleicht interessant, einmal zu vergleichen, was die ein- ‚zelnen Autoren über die Pflanze, besonders über ihre EN Merk- male zu sagen wissen. Steven in Mem. Soc. Nat. Mosc. II (1809), p. 176—177 gibt eine genaue und ausführliche Beschreibung der Pflanze und stellt auf Tafel XI fig. 6 noch die Bliite in verschiedenen Stellungen dar. Uber die Ver- -wandtschaft der Pflanze sagt er „Accedit ad O. viridem florum structura, sed abunde distincta bracteis brevissimis, petalis connatis, interioribus minu- tissimis, et Jabelli forma, ut caetera taceam.“ In einer Fussnote fügt er dann hinzu: Planta valde singularis, et icon configuratione florum notatu dignissima, cum, lacinis floris tribus exterioribus omnino in unicam con- ferruminatis, typum peculiaris generis fortasse ex hibeat.“ Im Jahre 1849 führt Reichenbach fil. die Pflanze zu Peristylus uber, er schreibt bei der Gelegenheit u. a.: „Eigentümlich ist das starke Übergreifen des äusseren oberen Blütenhüllblattes über die äusseren seitlichen (daher wohl des Autors Irrtum, die drei Hüllzipfel wären ganz verwachsen).“ Die nächste Nachricht über die Pflanze finden wir ebenfalls von Reichenbach fil. in den „Icones Florae Germanicae“ v. XIII, p. 166. Er beschränkt sich hier zum grossen Teile darauf, Zeilen aus Stevens _ Originalbeschreibung zu wiederholen. Besonders mache ich aufmerksam auf die Stelle: „Äussere Hüllblätter verwachsen“ (Compere auf Etiquetten im Herbar Prescott-Fielding) und dann auf die Anmerkung: „Es muss noch bemerkt werden, dass alle Zweifel über die Pflanze noch nicht ge- hoben sind. Ohne eine reife Knospe betrachtet zu haben, werde ich nicht behaupten, dass kein Drüsenbeutel vorkommt. Der Monograph “aber hat die Pflicht, auch die;Pflanzen zu erwähnen, über die er nicht l ganz klar siekt. Die seitlichen inneren Hüllblätter und die Säule sind ganz nach Art von Platanthera, die Deckblätter nach Art von Orchis ge- bildet.“ 294 R. Schlechter. | Boissier in der „Flora orientalis“ v. V, p. 83 bringt nichts. BT | die Pflanze ausser neuen Standortsangaben. | Von Interesse über das Vorkommen dieser Seltenheit ist eine Notiz von Lipski, die wir in den Acta Horti Petropolitani v. XII. (1884), p. 338 finden; er schreibt: | „P!atanthera satyroides (Stev.) Rchb. f. war bisher nur "angegeben von Tiotekaukasn. der Krim und Persien (Boiss. Flor. Orient. V, p. 83). Ich habe sie in Menge westlich von Noworossisk auf offenen, en, feuchten Wiesen gefunden, eine forma foliis latioribus.“ Das sind die Notizen, die wir bisher über dieses interessante, in ‘den Herbarien äusserst seltene Gewächs finden. -Brieflich teilte mir Prof. J. Bornmüller noch folgendes mit: „Platanthera satyrioides“ hatte ich nur einmal das Glück anzutreffen, a. 1889, in den Bergen südlich von Samsun (Prov. Pontus), leider nur in einem Exemplar, das seiner- zeit mich veranlasste, im Jahre darauf nochmals das Terrain gehörig abzusuchen — aber vergebens.“ Wir sehen aus allen diesen Mitteilungen, dass die Pflanze stets be- sonderes Interesse erweckt hat, nicht nur wegen ihrer Seltenheit, sondern auch wegen des auffallenden Blütenbaus. Der Widerspruch, der sich in den Angaben Reichenbach (fil.) und denen von Steven und Com- pere findet bezüglich der Verwachsung der Sepalen, ist bemerkenswert und wohl nur dadurch zu erklären, dass das Material, welches Reichen- bach (fil.) vorgelegen hat, sich wahrscheinlich nicht in gutem Zustande befand. Um diesen Widerspruch zu klären, untersuchte ich die vor- züglich konservierten Exemplare, welche mir zur Verfügung standen, und konnte mich so davon überzeugen, dass die Angaben Stevens und Comperes durchaus richtig sind. Die Sepalen sind hier nicht wie bei einigen Orchis-Arten fest verklebt, sondern tatsächlich ohne jede Naht vollständig so verwachsen, dass der Helm an der Spitze nur drei freie zusammenneigende Läppchen oder Zähne aufweist. Aber auch in anderer Hinsicht unterscheidet sich die Pflanze recht wesentlich von allen Orchis- — Arten. Die Petalen sind auffallend. klein und von den Sepalen nicht nur ganz frei, sondern der gleich hohen Anthere dicht angelegt, wie es bei. Orchis nie vorkommt. Der kurze sackartige Sporn ist an der Spitze ziemlich tief eingeschnitten, so dass er von aussen als ein Doppelsporn erscheint. Nicht geringes Gewicht lege ich auf die Form des Rostellums, resp. des Rostellumfortsatzes. Dieser stellt bei Orchis stets eine fleischige vorn zuweilen gefurchte Lamelle dar, hier ist er dagegen: ziemlich breit, stark konkav und an der Spitze helmförmig eingebogen, wie ich es bei keiner Orchis-Art kenne. Es liegen hier also eine Reihe bemerkenswerter Abweichungen von den Orchis-Arten vor, die in Gemeinschaft mit dem abweichenden Habitus (es wird nur ein richtiges Laubblatt ausgebildet) ganz ent- schieden dafür sprechen, dass die Pflanze einen eigenen Gattungs- — typus darstellt. Die Ähnlichkeit der Blüte mit der von Orchis corio- phora L. ist ganz augenscheinlich eine rein äusserliche, wie durch die © 4 Analyse und die oben nase Merkmale ganz deutlich be- - Mitteilungen über 'europäische und mediterrane Orchideen, I. 295 5 295 wiesen wird. Be Unter diesen. Umständen sehe ich mich veranlasst, die Pflanze als Typus einer eigenen ca S anzusehen, die ich in folgender Weise charakterisiere: Steveniella Schltr., nov. gen. Sepala erecta usque inira apicem in galeam ovatam, tridentatam vel trilobulatum omnino connata, glabra. Petala parvula, oblique lineari- ligulata, obtusa vel obtusiuscula a sepalis, omnino libera ad antheram fere aequilongam appressa, glabra, uninervia. Labellum trilobatum, su- perne papillosum, lobis lateralibus patenti-decurvulis, oblique quadratis vel oblique rhombeis, intermedio antico, deflexo, oblongo vel oblongo- ligulato, apicem versus paulo dilatato et leviter incrassato, obtusissimo, calcare deflexo, oblique conico, apice subdidymo, altius exciso. Anthera erecta, obtusa, loculis subparallelis, canalibus nullis;. bursicula satis magna reniformi, singula, staminodiis parvulis; rostello cucullato, apice incurvulo. Pollinia oblique obovoideo-clavata, stipitibus brevibus ligulatis, ‚viscidiis 2 separatis, rotundatis, amplis. Stigma Orchidis. Ovarium sessile, glabrum, leviter tortum. Herba terrestris, erecta, perennis, fere pedalis; tuberibus oblongoideis vel rotundatis; caule stricto, tereti glabro, supra basin unifoliato, cae- terum vaginis pluribus, alte amplectentibus, acutis vel acuminatis, folia- ceis obtecto; folio suprabasilari erecto-patente, ligulato; racemo sublaxe vel subdense 7—20-floro, erecto; bracteis erecto-patentibus. lanceolatis, acutis vel acuminatis, brevibus; floribus erecto-patentibus, mediocribus. Species singula adhuc nota, montium Kaukasus, Tauriae, Ponti et Persiae septentrionalis indigena. Auf die Unterschiede, durch welche die Gattung von Orchis unter- | schieden ist, bin ich oben schon näher eingegangen. Im System ge- bührt ihr ein Platz direkt hinter Orchis. Die neue Gattung ist ihrem Entdecker, Chr. v. Steven, gewidmet, der zu Beginn des neunzehnten Jahrhunderts so überaus wichtige Bei- träge zur Kenntnis der Flora der Kaukasusländer geliefert hat. Die einzige bisher bekannt gewordene Art ist: S. satyrioides (Stev.) Schltr. n. comb. Orchis satyrioides Stev, in Mem. Mosq, JI (1809), p. 176, t. XI. Himantoglossum satyrioides Sprgl., Syst. III (1826), p. 694. Peristylus satyrioides Rchb. f., in Bot. Ztg. VII (1849) p. 868. Plathanthera satyrioides Rchb. f., Ic. Fl. Germ. XIII (1851), p. 166 t. 85. Coeloglossum satyrioides Nym. Syll. (1855), p. 359. Habenaria satyrioides Bth. ex Wankow in shed. | Taurien: Auf den Hochebenen oberhalb Kunsch, zwischen Elbusli und Sauksu — Steven, im Mai 1826; im Laspithal — Steven; Com- père; bei Kokkos — J. Wankow im Mai 1911. Kaukasus: Auf feuchten Wiesen bei Noworossisk. — Lipski Iberien — Steven, im Juni; bei Elisabethpol — Frick. \ TS Lp RE CPO. Poet CT a Pr Rete eC as Ce a aI wat Ph: errr à FREE nc z B 1” CA 1 5464 296 R. Schlechter. 296 ee Pontus: Auf den Bergen südlich ‘von Samsun — J. Bornmüller, 1889. Persien: Beim Leukonon, im Talysch — ‘Reade: im Juni 1870; zwischen Gebüsch bei Siaret, in der Provinz Asterabad. — A, Bunge, im April—Mai 1858. | Die Pflanze ist bereits des öfteren beschrieben worden, so dass ich von einer Neubeschreibung absehen kann, um so mehr als in der obigen Gattungsdiagnose ihre hauptsächlichsten Merkmale ja erwähnt sind. Zu der Abbildung, welche Reichenbach fil. in den Icon. Flor. Germ. XIII. t. 85 veröffentlicht hat, möchte ich noch bemerken, dass die Exemplare, welche ich gesehen, breitere Blätter, einen bedeutend ge- drungeneren, d.h. dickeren Stamm, eine dichtere, mehrblütige (bis 20) Traube und grössere Blüten aufwiesen. In der genauen Forrn der Lippe variiert die Species etwas, indem der Vorderiappen bald länger bald kürzer ist. Derartige Variationen . sind auch von Kränzlin in den Genera et species Orchidacearum I, p. 614 en und beschrieben worden. IV. Gennaria Parlat. gen. restit. Bei der Durcharbeitung der von Reichenbach fil. in seiner be- kannten Monographie der Orchideen Europas und Nordasiens in den Icones Florae Germanicae v. XIII. erwähnten Platanthera-Arten hatte ich Veranlassung mich intensiver mit einer Pflanze zu befassen, die nirgend- wo recht hineinzupassen scheint, denn aus ihrer Synonymie geht hervor, dass sie schon in zehn verschiedene Gattungen verwiesen worden ist. Dieser Pflanze ist von Reichenbach fil. dann schliesslich als Platanthera diphy!la (Lk.) Rehb. f. ein Platz in dem bei ihm als Kollektivgattung aufzufassenden Genus Platanthera eingeräumt ‘worden, Seitdem aber ist dieses unscheinbare kleinblütige Gewächs noch verschiedenen Namens- änderungen unterworfen worden, so dass heute selbst der Orchideen- Spezialist kaum weiss, was er mit ihm anfangen soll. Um diese Frage endgültig einmal zu lösen, habe ich das mir zu Gebote stehende, reiche Material der Art einer genauen Untersuchung unterzogen und Dank vor- züglich präparierter Exemplare aus Madeira, die nach dem Aufkochen wie frische aussahen und sich vorzüglich untersuchen liessen, gelang es mir, die Struktur der Blüte, besonders des Gynostegiums genau fest- stellen, zu können, Da ich hierbei einige recht interessante Entdeckungen machen konnte, beschloss ich meine Befunde über die Pflanze hier näher zu besprechen. Im Jahre 1799 wurde die Pflanze zuerst bekannt als Link sie in seinen Mitteilungen aus Portugal in Schraders Journal v. Il, p. 823 als Satyrium diphyllum Lk. beschrieb. Er hatte die Species in Hainen der Serra de Arrabida und in den Fichtenwäldern von Setuval gefunden, Sechs Jahre später führte Willdenow in ‚den „Species Plantarum“ v. IV, p. 27 die Pflanze zu Orchis über und nannte sie Orchis cordata W.; Mitetongen über europäische und FM NEA RE Orchideen. I. 297 297 im “Pridfomas von R. Brown finden wir sie dann als Habenaria cordata . R. Br. aufgeführt. Link selbst, der sich dann wohl davon überzeugt hatte, dass man seine Pflanze weder bei Satyrium, noch bei Orchis, noch _ bei Habenaria belassen konnte, änderte 1829 ihren Namen in seinem _ Handbuch v. I, p. 243 in Gymnadenia diphylla Lk. um. Lindley nannte sie 1832 in Botanical Register sub t. 1499 Herminium cordatum Ldl. und 1835 in seinen Genera and Species of Orchidaceous Plants p. 298 Peristylus cordatus Ldl. 1836 erhielt sie von Rafinesque in der berüch- … tigten „Flora Teiluriensis“ v. Il, p. 37 den Namen Digomphotis cordata Raf. Als Reichenbach fil. 1851 in den Icones Florae Germanicae v. XIII, + die Monographie der europäischen Orchideen schrieb, glaubte er sie am besten bei Palanthera unterbringen zu müssen und gab ihr den Namen Platanthera diphylia Rchb. f. 1858 erhob Parlatore sie im v. III seiner _ „Flora Italiana“ p. 404 zum Typus einer neuen Gattung, welche er nach dem Botaniker P. Gennari in Cagliari, Gennaria nannte, Die Spezies wurde mit dem. Namen G. diphylla Parl. belegt. Nyman taufte die _Pflanze 1865 in seinen ,Sylloge“ p. 359 in Coeloglossum cordatum Nym. um. Dieser Name wurde 1898 von Fiori und Paolinetti in der Flora Italiana v. I, p. 248 aus Prioritätsgründen in Coeloglossum diphyllum Fiori -u. Paol. umgeändert. Schliesslich erhielt unser Schmerzenskind im Jahre 1895 im „Conspectus Florae Africae“ V, p. 1892 noch den Namen Habenaria diphylla Th. Dur. u. Schinz (nec Dalz.). Somit hat die Pflanze es zu zwölf Namen gebracht und ist zu zehn verschiedenen Gattungen gerechnet worden. Man hatte also hier eine grosse Auswahl an Namen, - die man für sie anwenden konnte. Ich hatte die Pflanze schon längst im Verdacht, dass sie einen be- sonderen Typus darstellen müsse, denn der Habitus sprach entschieden . gegen die Zugehörigkeit zu irgendeiner der mir. bekannten Gattungen, während die Blüten etwas an die Sektion Peristylus von Habenaria er- innerten. Da ich bisher noch immer nicht dazu gekommen war, die Pflanze näher zu prüfen, nahm ich vor kurzem die Gelegenheit, wahr und machte nach prächtigem Material aus Madeira eine Analyse, deren Resultate mich nicht wenig in Erstaunen versetzten, denn ich fand ganz typische Narbenfortsätze, wie sie für die Habenariae charakteristisch sind. Die Zugehörigkeit zu den meisten der Gattungen, in welche man die Pflanze bisher verwiesen hat, ist damit ausgeschlossen. In Frage kämen nun nur noch die Gattungen Habenaria, Peristylus, Digomphotis und Gen- narıa. Gegen Habenaria und Peristylus (beide werden meist vereinigt) spricht der Habitus der Pflanze, die sehr auffallenden an Diphylax er- innernden Staminodien, das kleine vorn stark eingebogene Rostellum _ und die enge Verwachsung der beiden Narbenfortsätze, die nur an ihren Spitzen frei sind. Es bleiben somit nur noch Digomphotis Rafin. und Gennaria Parl. Digomphotis ist eine willkürliche Namensänderung, wie sie zu Tausenden von Rafinesque, meist ohne irgendwelche Kenntnis der betreffenden Pflanzen selbst, vorgenommen wurden. Ausserdem ist sie ein Gemisch, ‘denn ausser der hier in Betracht kommenden Pflanze / Le 298 | R. Schlechter, | 298 3 A | gilt noch Habenaria goodyeroides Don. als Typus der Gattung, so dass der Name von Rafinesque doch besser verworfen wird. - Da Gennaria | unsere Pflanze selbst zum Typus hat, glaube ich nicht zögern zu dürfen, diese Gattung hiermit wieder herzustellen. | Betrachten wir nun die Charaktere auf Grund derer Parlatore die Gattung begründete. In seiner „Flora Italiana“ v. III, p. 404 finden wir folgendes; Gennaria Parl. Perigonii campanulati phylla exteriora ima basi connata, bina interiora vix majora. Labellum anticum, calcaratum, trilo- — bum, lobis lateralibus erecto-patentibus, basi saccatum. Gynostemium ~ brevissimum. Anthera erecta, loculis contiguis, basi divergentibus cum rostello obtuse tringulari interjecto. Pollinia 2, caudiculis nullis, glandulis distinctis, lateralibus, nudis affixa. Staminodia lato-lineari-subclavata, antheram subaequantia vel superantia. Ovarium fusiforme, contortum. Capsula membranacea, elliptica, basi angustata, 6-costata, pedicellata. Semina numerosissima, minutissima, linearia, longitudinaliter striata; integumento e cellulis fibroso-reticulatis composito; embryone elliptico. „Osservazioni. Genere distinctissimo da tuti quelli ai quali é stato erroneamente riferita la pianta su cui e fondato, tantche non me pare che valga la pena di notarne qui le differenze. Gli staminodii largamente lineari ingrossati all’ apice a guisa di clava e lunghi tanto da uguagliare o superare l’antera bastano per distinguerlo subito da tutti i generi affini per non parlare delle altre particolarità del fiori e del frutto e del porta- — mento particolare della piante,“ Die von Parlatore angefiihrten Unterschiede hatten mir wohl kaum allein genügt, um die Pflanze von Habenaria $ Peristylus getrennt zu halten, doch kommt hier eine von Parlatore und den anderen Autoren nicht angegebene Eigentümlichkeit hinzu. Die beiden kurzen dicken | Narbenfortsätze sind fast bis zur Spitze verwachsen, lassen aber die beiden Narben für sich noch frei. Diese Eigentümlichkeit verbunden mit dem Habitus, den auffallenden Staminodien und dem kleinen, helm- förmigen, vorn kugelartig-eingebogenen Rostellum scheint mir die Aut- rechterhaltung der Gattung Gennaria durchaus zu rechtfertigen. Bevor ich die Synonymie der Pflanze zusammenstelle, will ich eine neue Gattungsdiagnose geben, in der auch die von Parlatore nicht er- wähnten Merkmale ihre Würdigung finden sollen. Gennaria Parl., Gen. restit. Sepala vix divergentia, suberecta, oblonga, obtusa, concavula, glabra, lateralia paulo obliqua. Petala sublibera, anguste oblongo-elliptica, apicem versus paulo attenuata, obtusa, dimidio superiore carnosula, paulo obliqua, quam sepala vix majora. Labellum e basi semiovali-concava tertia | parte anteriore trilobum, basi breviter calcaratum, ante ostium calcaris incrassatione obscura reniformi ornatum, lobis lateralibus intermedio ovato obtuso subduplo minoribus et paulo angustioribus, calcare parvulo ob- ovoideo, obtusissimo vel subretuso, incurvulo, a dorso paulo compresso, ovario et labello multoties breyiore. Gynostegium erectum, staminodiis + { Mitteilungen über europäische und mediterrane. Orchideen. I. 299 _linearibus, erectis, antheram altitudine subaequantibus; antherae loculis basi leviter divergentibus, canalibus nullis; rostello triangulo par- vulo, apice cucullato subgloboso-incurvulo. Pollinia pyriformia, sub- sessilia, viscidiis suborbicularibus mediocribus separatis affixis. Processi stigmatiferi perbreves, sed distincti, porrecti, usque infra apicom connati, stigmatibus convexis liberis. Ovarium subfusiforme, leviter tortum. Herba terrestris, erecta, stricta, molliter carnosula; caule stricto vel substricto, ima basi paucivaginulato, tereti, glabro, distanter bifoliato; foliis sessilibus, cordatis, inferiore quam superius bene majore; racemo dense multifloro, secundo; bracteis ovato-lanceolatis, acuminatis, ovarium fere aequantibus; floribus parvulis viridiflavis, glaberrimis. Species singula adhuc nota, regionis Mediterraneae occiden- talis nec non insularum Canarensium et Madeirae indigena. Die Pflanze gehört zu.den atlantischen Typen in der Mediterran- Flora und ist als europäische echte Habenarie bemerkenswert. Der Gattung wird am besten ein Platz neben der von Rydberg vor einigen Jahren neugegründeten Gattung Gymnadeniopsis eingeräumt, also in unmittelbarer Nähe der Gattung Habenaria. Wer Peristylu Bl. von Habenaria W. trennt, tut gut, Gennaria direkt neben Peristylus unter- zubringen. Die einzige bisher bekannte Spezies ist: Gennaria diphylla (Lk.) Parlat., Flor. [lal. III. (1858), p. 405. Satyrium diphyllum Lk., in Schrad. Journ. Il. (1799), p. 323. Orchis cordata Willd., Spec. Pl. IV. (1805), p. 27. Habenaria cordata KR. Br., Prodr, (1809), p. 312. Gymnadeuia diphylla Lk., Handb. I. (1829), p. 243. Herminium cordatum Ldl., Bot. Reg. (1832), t. 1499. Peristylus cordatus Ldl., Gen. u. Spec. Orch. (1835), p. 298. Digomphotis cordata Rafin., Flor. Telfur. II. (1836), p. 37. Platanthera diphylla Rchb. f., Ic. Flor.Germ, XIII. (1851), p. 128, t. 84. Coeloglosum cordatum Nym., Syll. (1865), p. 359. Habenaria diphylla Th. Dur. u. Schinz, Consp. Fl. Afr. V. (1895), p. 1892. Coeloglossum diphyllum Fiori u. Parl., Flor. Ital. I. (1898), p. 248. Verbreitung: Sardinien, Portugal, Süd-Spanisn, Algier, Marokko, Madeira, Canarische Inseln. Da die Pflanze in südeuropäischen Florenwerken wiederholt be- schrieben und auch verschiedentlich ganz gut abgebildet ist, halte ich es für überflüssig, hier nochmals eine Beschreibung der Spezies zu geben, umso mehr als in der oben niedergelegten Gattungsdiagnose die wesentlichsten Merkmale auch der Spezies enthalten sind, Über das Auftreten der Pflanze in der Heimat sind vielleicht noch einige Worte am Platze. Wie uns schon Reichenbach fil. (in den Ic. Flor. Germ. XIII, p. 163) mitteilt ist sie von Link in Nadel- und Lorbeer- wäldern, von Moris auf der kleinen Insel Maddalena zwischen Corsika und Sardinien an grasigen Stellen, auf den Kanaren von Webb an “faulenden Lorbeerstimmen, von Willkomm auf der Sierra Bermeja in LR 300 RR. Schlechter. Spanien in Felsspalten gesammelt worden. Da sie in Heat Taber nicht sehr häufig ist, will ich hier eine Liste der Standorte und Sammler | geben, soweit ich diese z. Zt. feststellen konnte: AS Isola Madalena: Zwischen Corsika und Sardinien — Moris. Isoia Caprera bei Sardinien: Gennari. | ' Sardinien: La Testa de Santa Tereza ‘— Reverchon no. 249, Mart. 1882; Santa Tereza Gallura — Reverchon no, 249, Mart. 1882; Santa Tiger Tempio — R. Fritze. Portugal: Setuval, in Lorbeerwäldern und Fichtenhainen der Sierra de Arrabida — Link 1798; Sierra de Arrabida bis Azeitoa — Brotero; Setubal, Quintas de Collegio — A. Luisier, April 1901. Spanien: Estepona — Haenseler; Cela — Willkomm, April 1845; Sierra Bermeja — Willkomm, April 1845. | Algier: Prof. E. Stahl, 1887; Oran, in. Wäldern von Pinu! alep- pensis, selten. — O. Debeaux, Mai 1884. Marokko: Tanger— Webb, Salzmann, F. Lohde Mart. 1877; Djebel Kebir bei Tanger — Ball, April 1871. Madeira: Anco de San Georg, Entrenza — Lows auf Bergen zwischen Santa Anna und Ribeiro frio — Wichura no. 470, April 1860; Santa Anna — Schottmüller no. 74, April 1860; Ribeiro frio — Kny . Mart. 1865; Serra d’Argoa, Santa Luzia, Ribeiro frio — G, RARE no. 235, Mai 1865; Ribeiro frio — KR. Fritze, Jan. 1880. Teneriffa: Brust Schorer, im Walde Las Mercedes — Webb; San Diego del Monte — Bourgeau, Jan. 1845; Wälder von Las Mercedes — C. Bolle, Dec. 1851; im Walde des Bco. del Agua, Guimar, sehr häufig. — C. Bolle, April 1856; La Florida — ‘Christ, Mart. 1884; im Benzol und Laureol, Laguna, Mercedes, 750-900 m: — A. Engler, Mart. 1901; Anagaketta, Roche d’Aua, 1000 m. — A. Eng- ler, Mart, 1901; Las Mercedes, in Wäldern, 800 m. — C. J. Pitard no. 689, Jan. 1906; Aqua Mercedes — Retzdorff, Mai 1907. Hierro; Ricos de Jinama, in der Waldzone — C. J. Pitard no. 369, April 1905, V. Platanthera parvula Schltr., spec. nov. In seiner Bearbeitung der Orchideen Europas im dreizehnten Bande der Icones Florae Germanicae gab Reichenbach fil. auf Seite 150—151 das Auftreten einer nordamerikanischen Platanthera in Finnmark bekannt, nämlich der P. obtusata Ldl. Da mir die Pflanze schon durch ihren Wuchs gegenüber den nordamerikanischen Exemplaren der Spezies nicht. unerheblich abzuweichen schien, habe ich das vorhandene Material einer genaueren Untersuchung unterzogen und bin danach zu der Überzeugung gelangt, dass die skandinavische Pflanze als eine eigene Art anzusehen ist, die sich in verschiedenen Punkten wesentlich von der nordamerikanischen P. obtusata (Pursh) Ldl. unterscheidet. Diese europäische Art, welche ich P. parvula Schltr, nenne, ist auch von Oakes Ames in seiner Bearbei- tung der nordamerikanischen Arten der Gattung Habenaria, mit der er ® TR LR 2- en =< as ¥ Ki i 4 re \ eilungen über europäische und mediterrane Orchideen. I. 301 Platanthera, dem Vorschlage Benthams folgend, vereinigt, zu H. obtusata (Pursh) Ldl., gestellt “worden, Aus seinen Ausführungen geht aber nicht hervor, ob er Gelegenheit gehabt hat, Material der skandinavischen Pflanze zu untersuchen. „Ich möchte dies kaum annehmen, da ihm sonst n M pi CA rng RE ve 44: 450 ZA “ ul 4 i Ses, * à ‘ _ wohl sicher die Unterschiede zwischen der finnischen und der nord- amerikanischen Pflanze aufgefallen wäre. Die Beschreibung der neuen _ Art lasse ich hiermit folgen: y Platanthera parvula Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, parvula, 7—8 cm alta; radicibus elongato-fusi- formibus, glabratis; folio basilari singulo, erecto-patente, obovato-ligulato, obtuso, basin versus sensim subpetiolato-attenuato, basi vagina am- plectente circumdato, 4—5,5 cm longo, supra medium c. 1 cm lato; scapo gracili, erecto, substricto, teretiusculo vel leviter angulato, glabro, vagina basilari excepta omnino nudo; racemo sublaxe 3—5-floro, vix 1 cm longi- tudine excedente; bracteis ovato-lanceolatis, acuminatis, erecto-patentibus, ovarium fere aequantibus; floribus in genere inter minimos, glaberrimis, erecto-patentious; sepalo intermedio erecto, orbiculari, obtusissimo, _ concavo, 2 mm longo, explanato medio 2 mm lato, lateralibus deflexis, oblique oblongis, obtusis, intermedio vix longioribus; pe- talis erectis, oblique lanceolatis, obtusis, quam sepala textura paulo crassioribus, basin versus margine anteriore paulo (sed mani- feste) dilatatis, quam sepala paulo brevioribus; labello leviter decurvo, rhombeo-lanceolato, obtusiusculo, apice adscendente, margine leviter un- dulate; supra basin gibbis 2 obtusis parvulis ornato, uninervi, sepalis fere aequilongo, calcare dependente apicem versus sensim angustato, obtusiusculo, leviter incurvulo, c. 2,5 mm longo; anthera humili, apice subretusa, loculis valde divergentibus, rostello perlato, humillimo, tenui; ovario sessili, cylindraceo, glabro, leviter torto, c. 4 mm longo, Schweden: Stroemnaesset bei Kaafjord, Finnmark — Blytt (ex Rehb, f.); Kaafjord bei Alten, Finnmark — Th. M. Fries, Schon bei oberflächlicher Betrachtung unterscheidet sich die neue Art von P. obtusata (Pursh) Ldl. durch die auffallend kleinen Dimen- sicnen aller ihrer Teile. Selbst die kleinen subarktischen Exemplare von P. obtusata (Pursh) Ldl. sind stets viel kräftiger und haben immer breitere Blätter und bedeutend grössere Blüten. Bei näherer Unter- suchung der Blüten zeigt sich dann, dass bei P. parvula Schltr. das mittlere Sepalum direkt kreisrund und einnervig, bei P. obtusata (Pursh) _ Ldl. breit herzeiförmig und dreinervig ist. Die Petalen sind bei letzterer nach dem Grunde viel stärker verbreitert und nach oben bedeutend mehr verschmälert als bei P. parvula Schltr., dabei kaum kürzer als das mittlere Sepalum, während sie bei P. parvula Schltr. deutlich kürzer sind. Das Labellum ist bei P. parvula Schltr. ganz erheblich breiter und die beiden Kalli über der Basis vor der Spornmündung treten viel deutlicher hervor, zudem ist es (wenigstens. an den trockenen Exemplaren) am Rande leicht gewellt und viel dünner als bei. P. obtusata (Pursh.) Ldl. Der Sporn ist bei der neuen Art im Verhältnis zur Länge des Labellums 302 F, Fedde. kürzer. Die Anthere ist bei P. parvula Schltr. breiter, aber das Rostellum niedriger. Der einzige bisher bekannte Standort der Pflanze ist der oben an- gegebene in Finnmark, wo die Art sehr vereinzelt auftreten soll. Hoffent- lich gelingt es, sie auch bald an weiteren Standorten in Nord-Skandina- vien nachzuweisen. Jedenfalls scheint mir damit erwiesen, dass P, obtu- sata Ldl. aus der Liste der europäischen Arten zu streichen ist. Über die in Nordost-Sibirien gesammelten, als P. obtusata Ldl, bestimmten Exemplare (von Ajan usw.) hoffe ich demnächst auch Aufklärung geben zu können. | XXXIX. (LXVII.) Prof. Dr. F. Fedde. Kichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 127.— 130. Reihe (Vir. 631 —650). | Paul Grabner, Der Urwald von Bialowies in Littauen. Der Urwald von Bialowies erftreft fih nad amtlichen Un: gaben zwijchen dem 52° 50° und 55° nördlicher Breite nnd zwifchen 41° 10° und 40° öftlicher Lange von Ferro. Das Gefamtgebiet des Waldes umfhließt etwa 30 geographifche Meilen, d. h. ca. 160000 ha. | Pflanzengeographifh ift das Gebiet dadurd) charakterifiert, daß es erheblid außerhalb der Bucdengrenze liegt, daß diefer Baum alfo völlig fehlt. Auch die Cärche ift nicht vorhanden. Den größten Raum auf der unendlichen nur wenig welligen Släche nimmt die Kiefer ein, ohne daß die Monotomie eines Kiefernwaldes oft in die Erfcheinung trete, weil faft alle Beftände, der VMatur entfprehend, abweichend von den heute üblichen forftlihen Hunftgebilden, Mifhwalde, darftellen. Sehr ausgedehnt find aud) die Laubholzbeftände, in denen oft die Eiche vorherrfcht, aber aud) die Weigbuhe. Dazwifchen finden fich vielfad Efdhen, Efpen, Linden ufw. Auf den fehr ausgedehnten Sümpfen, die 3. €. wohl noch Feines Menfchen Fuß betrat, herrfcht meift die Shwarzerle. Die Fichte ift gleichfalls fehr verbreitet und bevorzugt naturgemäß feuchtere Gelände. Der ganze Wald ijt in über 1000 Jagen von je 1 ruffifchen [1-Werft eingeteilt, fo daß man fich ftets . leicht orientieren fann. — Riefige fable Wioore unterbrechen namentlich in öftlichen Teile den Wald, eines derfelben, Bagno Kifor, ift 7 km lang und 4 km breit. | 631 Littauen: Urwald von Bialowies. dE Sufammengebrochene alte Eiche. Um Dege nad Pogorzelec. — Die entftandene Lichtung tft fait ganz erfüllt mit mpahens noli tangere. Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. 303 BEE 303 632. £ittauen: Urwald von Bialowies. Kiefernwald mit Sichten und Wacholder. Im Jagen 720. — “$m Dordergrunde Hajfelunterwucs von Calamagrostis epi- geios ufw. Standort für Cytisus ratisbonensis, Anthyllis Dillenii, Astragalus arena- rius ufw. gs | Sittauen: Urwald von Bialowies. 3 Kiefern mit verdidtem Stammerunde. Infolge von Kienholzgewinnung zu Seleuchtungszweden. Sichter Beftand über- wiegend mit Calamagrostis arundinacea. Sittauen: Urwald von Bialowies. Daldbrud mit Erlen und abjterbenden Fichten. Carex gracilis, C. pseudocyperus, Scirpus silvaticus, Schilfrohr, Juncus effusus, Calamagrostis lanceolata, vorn blühendes Lythrum. — Jagdpoften Wolf. 634. 635 £ittauen: Urwald von Bialowies. ; Brudwald, Erlen mit Fichten. Um Rande des Bagno Konty. Im tiefen Schatten fehr locderer Krautwuchs, Paris, Caltha, Carex pilosa ufw. 636 Cittauen: Urwald er] ; Die Orlowfa als Waldbad). Erlen mit fehr reihem Unterholz und Hefjeln. 637 Littauen: Urwald von Bialowies. oF Erlenbrud) bei Cjerlanfa. 3m Dordergrunde find die Brennefjeln im Dorjahre vorzeitig (Juli, Auguft) zur Safergewinnung gefchnitten, daher ganz fhwad; rechts hinten ungeftörter Beftand. 638 Sittauen: Urwald von Bialowies. j Exlenbrud). | Um Wege nad) Pogorzelec. — Dorn rechts eine Stelzenerle. Mntermifht mit Rüftern, Weißbuche, Sichte, Hafel, Eiche. Reiche Bodenflora mit Oxalis, Aegopodium, Circaea alpina, Galeobdolon, Stellaria nemorum, Aspidium spin Impatiens, Dry- opteris ufw, : 639 £ittauen: Urwald von Bialowies. t Beginnende Hodmoorbildung. Beftand von Eriophorum vaginatum an der Straße nak Pruzana. Swifhen dem Wollaraje Sphagnum mit Vaccinium uliginosum, Ledum, Carex rostrata, Andromeda polifolia, Menyanthes, Vaccinium oxycoccus. £ittauen: Urwald von Bialowies. Anfänge beginnender Hod)moorbildung. Kleine offene Waldlidtung bei Zaftawa. Anflug von Erlen und Sichten. Die Krautflora ift im mwefentlihen die eines Niederungsmoores mit beginnender Œin- mifhung von Hodmoorelementen wie Sphagnum, Betula carpathica, Eriophorum vagi- natum, E. gracile, Carex stellulata. ~ 2 RE i ao a eC. 304 F. Fedde: Lichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologi 01 | 641 Sittauen: Urwald von Bialowies. : Waldinfel im Bagno Konty. 40 | Cittauen: Urwald von Bialowies. 642. Rand eines Miederungsfumpfes. Un der Straße nach Pruzana. Hohe Kiefern, Sichten, Befenbirfen und Jitters pappeln, Nahmwuds von Fichte und Erle. Sittauen: Urwald von Bialowies. | Yiederungsmoor bei Pogorzelec. ar \4 Standort von Polemonium coeruleum ufw. Übergang in den Bruchwald, am Rande abfterbende Sichten mit ftarfem Slechtenbehang. 544 Sittauen: Urwald von Bialowies. ‘| Yiederungsmoor in dem Sorft Czerlanfa. Schilfrohr unter Kiefern, Birfen und Fichten. Sittauen: Urwald von Bialowies, Wiefen im Überfchwemmungsgebiete der Narewfa bet Bialowies. ER >> &. Er 643. 14 645. 46 Littauen: Urwald von Bialowies. "|Derlandende Wafferflähe an der Pereromnica. Un der Straße nad) Pruzana; an diefen Derlandungsfläden ift Oryca claudestina meift beftand bildend. 647 Cittauen: Urwald von Bialowies, & Sumpfgemwäffer. Im Jagen 378. — Glyceria fluitans, Iris pseudacorus ufw ; linfs in Menge blühende Hottonia palustris. Sittauen: Urwald von Btalowies. | 648. Normale Bewurzelung einer Kiefer auf Sandboden. | Außer den flack wageredht ftreichenden Wurzeln die jenfrechten „Wafferwurzeln“, die am unteren Ende des Bildes mit dicen Saugwurzeln abfbliefen. — An der Straße nah Pruzana. bo | Littawen: Urwald von Bialowies. \ Baumlofes Woor in Bagno Konty. Die weite baumlofe Slache des riefigen Moores zeigt einen fehr eintönigen Wuchs von Sauergräfern. 650 Littauen: Urwald von Bialowies. nr Teeröfen der Eingeborenen. s Druck von A. W. Hayn’s Erben, Potsdam, ~ > Repertorium sperierum novarum regni vegetabilis. ei. 434/437 zu Dezember 1918 XL. Sertum antillanum. VI. Auctore Ign. Urban. 121. Eleutherine bulbosa (MIN) Uib. comb. nov. — Stsyrinchium palmifolium L. Mant. I (1767) p. 122 (quoad syn. Plum.); Lam. Ene. I p. 408 (p. p.); Cav. Diss. VI p. 348 t. 191 f. 1. — S. bulbosa Mill. Gard. Dict. VIII ed. (1768) no. 3. — Ixia americana Aubl. Guian, I (1775) p. 33. — Sisyrinchium latifolium Sw. Prodr. (1788) p. 17. — Moraea plicata Sw. Flor. I (1797) p. 82. — Marica plicata Gawl. in Bot. Mag. XVIII (1803) t. 655! — Eleutherine plicata Herb. in Bot. Reg. XXIX (1843) sub tab. 57; Klatt in Mart. Fl. Bras. III. I p. 514 t. 64 f. II; Bak. Handb. Irid. p. 107. — Cipura plicata Griseb. Flor. (1864) p. 589. — Bermudiana Palmae folio, radice bulbosa Lignon in Tourn. Inst. (1700) p. 388; Plum. Msc. vol. III p. 136 et ed. Burm. p. 35 tab. 46 f, 2. Hab. in Cuba, Jamaica (ex Sw. et Gr.), Hispaniola, St, Tho- mas, St. Croix, St. Jan (ex Egg.), St. Hustache (cult. ex Bold.), An- tigua, Guadeloupe (ex Duss), Dominica (ex Gr.), Martinique, St. Vincent, Barbados (ex Mayc.), Grenada, Amer. trop. austr. 122. Spiranthes quinquelobata (Poir.) Urb., comb. nov. — Ophrys peru- viana Aubl. Guian. II (1775) p. 816 (quoad syn. Plum.). — Satyrium spirale Sw. Prodr. (1788) p. 118 (non Ophrys spiralis L.). — Ophrys quinque- lobata Poir. in Lam. Enc. IV (1797) p. 568 (excl. syn. Gmel.). — Neottia tortilis Sw. in Vet. Handl. Stockh. 1800 p. 226 et Flor. III p. 1406 t. 28. — Spiranthes tortilis L. C. Rich. Orch, Eur. Adnot. (1817) p. 37, seors. impr. ex Mém. Mus. Paris IV (1818) p. 59; Cogn. in Urb. Symb. VI p. 342; Fawc. et Rendle Flor. Jam. I p. 25 tab. 3 f. 1—5. — Ibidium tortile House in Muhlenbergia I (1906) p. 129. — Helleborine spiralis flore albo Plum. Cat. Plant. Amer. (1703) p. 9 et ed. Burm. p. 178 tab. 183 f. 1. Hab. in Louisiana, Florida, Bermuda, Bahama, Antillis usque Trinidad. . = 123. Epidendrum bifidum Aubl. Guian. Il (1775) p. 824 (conditum non- nisi in Plum. Heleborine flore papilionaceo Plum. Cat, p. 9 et ed. Burm. p. 181 tab. 186 f. 1); Sw. Flor. III p. 1489; Rchb. f. in Walp. Ann. VI p. 343; Griseb. Flor. p. 614. — E. papilionaceum Vahl in West St. Croix (1793) p. 303 (non Lam. 1783); Cogn. in Urb. Symb. VI p. 504. | Hab. in Hispaniola, Mona, Portorico, St. Thomas, St. Croix, St. Jan, Anégada, St. Martin, St. Barthélemy, Saba, St. Eu- stache, St. Kitts, Revertorium specierum novarum. XV. (31. XII. 1918.) 20 à PUS ONCE Oe er at 2 ‘ EE . à KP ty a 306 | Ign. Urban. 124. Tetramicra canaliculata (Aubl.) Urb., comb. nov. — Limodorum eanaliculatum Aubl. Guian II (1775) p. 821 (conditum nonnisi in Helleborine foliis rigidis angustis et canaliculatis Plum. Cat. p. 9 et ed. Burm. p. 176 t. 181 f. 1). — Cymbidium rigidum Willd. Spec. IV (1805) p. 106. — Epidendrum canaliculatum Poir. in Lam. Enc. Suppl. I (1810) p. 375. — Tetramicra rigida Lindl. Gen. and Spec. Orch. (1831) p. 119; Cogn. in Urb. Symb. VI p. 547. i a Hab. in Hispaniola. 125. Oncidium maculatum (Aubl.) Urb., comb. nov. (non Lindl. 1838). — Epidendrum maculatum Aubl. Guian. JI (1775) p. 825 (conditum non- nisi in Helleborine maculosa, foliis aloes, carinatis Plum. Cat. 1703 p. 9 et — ed Burm. p. 173 tab. 178 f. 2). — E. crispum Lam. Ene. I (1783) p. 186 (excl. var. 8). — E. undulatum Sw. Prodr. (1788) p. 122. — Oncidium duridum Lindl. in Bot. Beg. IX (1823) tab. 727; Fawc. et Rendle Flor. Jam. I p. 132 (cum synon.). Hab. in Florida austr., Cuba, Jamaica, Dominica (ex F. et R.), Martinique, St. Lucia (ex F. et R.), St. Vincent (Loc. Plum, class. ex Lam.), Grenada (ex F. et R.), Trinidad (it), Margarita, Mexico, Columbia usque Peru et Guyana. 126. Dendrophylax varius (Gmel.) Urb., comb. nov. — Orchis varia - J. F. Gmel. in Linn. Syst. XIII ed. II (1791) p. 53; Poir. in Lam. Enc. IV p. 599. — Limodorum flexuosum Willd Spec. plant. IV (1805) p 128. — Dendrophylax hymenanthus Rchb. f. in Walp. Ann. VI (1861) p. 903; Cogn. in Urb. Symb. VI p. 676. — Aéranthus hymenanthus Griseb. Cat. cub. (1866) p. 264. — Dendrophylax flecuosus Urb. in Fedde Repert. XV (1917) p. 108. — Helleborine aphyllos, jlore luteo Plum, Cat. Plant. amer. (1703) p. 9 et ed. Burm. p. 178 tab. 183 f. 2. | Hab. in Cuba orient,: Wright no. 1692. — Haiti: Plumier (ex ipso), prope Dondon in Morne Corneille in Citro epiphyt. 500 m alt.: Christ no. 2053. | Anm. Es tut mir leid, dieser interessanten Orchideen-Art, den Ge- setzen der Priorität entsprechend, wiederum einen neuen Namen geben zu müssen; dadurch wird aber ein bisher ganz dunkles Binom aufgeklärt, und in die Synonymie verwiesen, 127. Talauma dodecapetala (Lam) Urb., comb. nov. — Anona dode- capetala Lam. Ene. II (1786) p. 127. — Magnolia Plumieri Sw. Prodr. (1788) p. 87 et Flor. II p. 997. — M. linguifolia Descourt. Flor. Ant. D (1822) p. 140 tab. 103. — Talauma Plumiert P. DC Prodr. I (1824) p. 81 (cum var. longifolia P. DC.); Griseb.! Flor. Brit. West. Ind. p. 3; Duss, Flor. Ant, frang. p. au Magnolia fatiscens Rich. ap. DC. 1. c. — Mag- nolia amplissimo flore albo, fructu caeruleo Plum. Plant. Amer. Gen, (17U3) p. 38 tab. 7. — Bois Pin Guad., Mart., Domin., Bois Cachiman Guad, Laba-Pen St. Lue, | Arbor pulchra elata usque 33 m alta valde ramosa, ligno ad con- structiones valde idoneo, Flores albi odorati, Mart.—Jun,, Sept.—Jan. > 5 ‘ . 2 Dre, | er ir. nt és ne Ses © Sertum. antillanum. VI. 307 Hab. in Guadelou pe satis frequens 300—900 m: Duss no. 2995, 3494. — Dominica: Imray no. 328, in sylvis ad Laiou: Ramage. — Martinique omnibus in sylvis vastis usque 750 m: Duss no. 1775, Hahn no. 192. — St. Lucia in sylvis Fonds St. Jacques 660 m: Ra- mage. — St. Vincent in sylva juxta rivulum Petit Bordel: Eggers no. 6884, in montibus 330—660 m: H. H. et G. W. Smith no. 1234. 128. Inga edulis Mart. var. grenadensis Urb., var. nov. — Pois doux ineolis. — ’ _ Arbor 13—20 m alta. Rami hornotini ferrugineo-velutini. Stipulae breviter triangulares obtusae vix 1 mm longae deciduae. Foliola 3—4- juga ovata et breviter v. vix acuminata v. ovato-elliptica superne sensim angustata, 10—15 em longa, 5-8,5 cm lata. Inflorescentiae 1,5—4 cm longe pedunculatae, spicatae, initio densiflorae ovato-conicae, demum usque 3 cm longae; bracteae breviter orbiculares, apice rotundatae v. subtruncatae, 3—4 mm longae; flores sessiles. Calyx 3—4 mm longus sericeus. Corolla sericeo-villosa, 9—11 mm longa. Hab. in Grenada prope Vendome et in monte Felix ad Goyave versus 400 m alt., m. Dec. flor.: Eggers no. 6384b (typus), 6236, ad Annandale, m. Febr. flor.: Broadway no. 3353, 3688. Obs. A specie ipsa praesertim forma bractearum et calyce brevi diversa. | 129. Mimosa tobagensis Urb., spec. nov. (sect. Habrasia, ser. Asperatae glandulosae). Fruticosa aculeata; rami glandulis stipitatis densissime obsiti, pilis brevissimis intermixtis. Stipulae lanceolato-lineares filiformi-acuminatae er. 5-nerves planae. Pinnae 3—8 jugae; rhachis indumento ramorum, ad basin pinnarum setifera; foliola 25—35-juga, oblongo-linearia, basi trun- eata, apice rotundata, 4—5 mm longa, cr. 1 mm lata. Inflorescentiae ad axillas foliorum 1—2, monocephalae; capitula solitaria globulosa, 7—8 mm diametro. Flores 4-meri. Calyx 0,5 mm longus non striatus nec lobatus, sed margine supero setulis parcis et pilis glanduliferis nonnullis obsitus. Corolla 3 mm longa; lobi oblongi, tubo subaequilongi, dorso parallele striati, pergamacei. Stamina 8. Legumen 1—1,5 cm longe stipitatum, lineare rostratum 5—7 cm longum, glanduliferum, valvis 4—4,5 mm latis in articulos 6—8 solvendis. Rami teretes, glandulis vix 0,5 mm longe stipitatis, aculeis sparsis a latere valde compressis 2-4 mm longis subrectis, in sicco bruneo- nigrescentes, Stipulae 5-6 mm longae glanduliferae persistentes. Folia 1—3 cm longe petiolata; rhachis 3—10 cm longa, glandulifera, supra juga suprema setaceo-producta; foliola subsessilia, nervo medio submediano supra non conspicuo, subtus prominente, lateralibus utrinque 2—3 valde arduis, margine minute scabriuscula, pergamacea, subtus pallidiora. Inflorescentiae 2,5 -3,5 cm longe pedunculatae, pube ramorum; bracteae lanceolato-lineares arcuatae concavae parce setosae et glanduligerae cr. 1 mm longae. Alabastra anguste ovata striata. 20* 308 . | ; len. Urban. Calyx brevissime cylindraceus. Corolla lavendulacea; tubus basi bre- vissime stipitiformis, caeterum cylindraceus, sed superne sensim paullo ampliatus; lobi apice obtusi. Stamina tubo corollino supra basin affixa; — filamenta usque 7 mm longa; antherae clausae . breviter ovatae, dorso sub medio affixae. Ovarium oblongum. Legumen inter articulos plus minus constrictum, supra semina convexum. Semina ovata v. anguste ovata bruneo- -nigrescentia nitidissima, margine subcarinata, valde convexa, transversim subquadrangula, | Hab. in Tobago prope Scarborough, m. Dec. fl. et fr.: Broadway no. 4776 (typus), ad stationem botanicam, sed indigena, m. Aug. fruct.: Broadway no. 2296. Obs. Ex affinitate M. orthocarpae Spruce e Brasilia „apa et Trinidad (Sieber no. 197), quae praeter alias notas lobis corollae non striato-ner- vosis discrepat. 130. Cassia angustisiliqua Lam. Enc. I (1783) p. 649; P. DC, Prodr. Il p. 497; Vogel! Syn. Cass. p. 30. — C. Berteriana Balb. Msc. in DC.! Prodr. II (1825) p. 496; Urb. Symb. ant. V p. 360. — C. biflora Benth. Rev. Cass. in Trans. Linn. Soc. XXVIT (1871) p. 543 (p. p., non L.). Cassia minima, arborescens, siliquis longis et angustis Plum. Cat. (1703) p. 18 et ed. Burm. p. 69 tab. 78 fig. 2. Frutex 2-pedalis (ex Eggers). Fl. Nov., fr. Febr., Nov. Hab. in Haiti: Plumier (ex Lam.), C. Ehrenberg, prope Jéremie: Eggers no. 3386, prope Aux Cayes: Favrat no. 70; in Sto. Domingo Bertero (hb. Cand.). ‘4 Ke Anm. Im Jahre 1908 gab ich eine genaue, auf mehrere unter sich völlig übereinstimmende Exemplare gegründete Beschreibung der C. Ber- teriana Balb. und zeigte, dass sie aus dem Formenkreise der C. biflora, wohin sie Bentham als einfaches Synonym gezogen hatte, wegen wich- tiger bisher zum Teil übersehener Merkmale als selbständige, der Insel Hispaniola eigentümliche Art auszuscheiden habe. Leider würdigte ich, unter dem Einflusse von Benthams Kritik, dabei nicht die Plumiersche Zeichnung und die darauf gegründete Lamarcksche Art, mit welcher bereits Vogel a.a, 0. die ©, Berteriana identifiziert hatte. Wie ich mich jetzt bei genauerer Kenntnis der Plumierschen Werke überzeugt habe, stimmen mit dieser Abbildung unsere Pflanzen völlig überein. Gegenüber Benthams Meinung, dass die Abbildung nach einem Gartenexemplare, viel- leicht nach C, siamea entworfen sei, da ja Plumier augenscheinlich verschie- dene Figuren nach kultivierten Exemplaren gezeichnet habe, und dass letz- terer die Hülse als drehrund beschrieben hätte, muss ich hervorheben, dass mir für die erste Behauptung kein Beispiel aus Plumiers Werken bekannt ist, und dass nicht Plumier, sondern Burman die schlechten, vielfach ganz falschen Beschreibungen in der Editio Burman geliefert hat, (Man vergl. z. B. auch bei dieser Art p. 69 C. minima arborescens Plum, d. h. offenbar ein sehr kleiner Strauch, wie auch Eggers angibt, woraus Burman eine Planta arborea gemacht hat.) ir —_— ——— yo > di 309 | 131. Cassia Marimari Aubl. Guian. I (1775) p. 382. — C. galegifolia L. Syst. X ed. II (1759) p. 1017 (quoad syn. Plum., non quoad descr.). — C. biflora L. Amoen. V (1759) p. 397 (quoad syn. Plum., non Spec. I ed. I p. 378) et Spec. II ed. I (1762) p. 540 (p. p.); Lam. Enc. I p. 646 (p. p.); Coll. Cass. p. 103 (p. p.); Vogel Cass. p. 29 (p. p.); Benth. Rev. Cass. p. 543 (p. p.). — Cassia minor arborescens, siliquis planis articulatis Plum. Cat. (1703) p. 18 et ed. Burm. p. 69 tab. 78 f. 1. = 4 Hab. in Antillis,. praesertim in Guadeloupe (ex Lam., an ex Msc. Plum. excerptum?). Anm. Ich habe für die verkannte Plumiersche Art, welche bisher noch nicht wiedergefunden zu sein scheint, die Synonymie zusammen- gestellt, um die Aufmerksamkeit der westindischen Botaniker wiederum auf sie zu lenken. Zu C. biflora L. I ed. p. 378 (foliolis octojugatis emar- ginatis) kann sie wegen der foiiola 5-juga brevissime acuminata nicht gezogen werden. Von dem aber, was die Autoren, besonders Bentham, unter C. biflora sensu latissimo verstanden, unterscheidet sie sich durch . die, nach der Zeichnung zu urteilen, terminale Inflorescenz. In den Blättern und im Blütenstande hat die Zeichnung am meisten Ähnlichkeit mit C. occidentalis L., die aber gewöhnlich einjährig ist, viel kleinere Blätter und nicht artikulierte längere etwas gebogene Hülsen besitzt. 132. Cassia Gundlachii Urb., spec. nov. e sect. Chamaesenna. — C. domingensis Griseb. Plant. Wright. I. in Mem. Amer. Acad. n. s. VIII (1860) p. 179 et Cat. cub. p. 79 (non Spreng.); Benth. Rev. Cass. p. 549 (quoad plant. Hayt.). : ‘Rami hornotini pulverulento-pilosi. Stipulae subulatae 1,5 mm longae deciduae. Folia 2—2,5 cm longe petiolata, 5—6-juga; rhachis eglandulosa, cum petiolo 5—6 cm longa; foliola opposita petiolulis 2 mm longis, an- guste ovata v. ovato-elliptica, basi rotundata, antice bene acuminata, apice ipso obtusiusculo v. obtuso et brevissime mucronulato, 2,5—4,5 cm longa, 1—1,3 em lata, nervo medio supra impresso, lateralibus utrinque prominentibus et dense reticulato-anastomosantibus, supra glabra nitida, subtus minute et adpresse pilosula, chartacea. Inflorescentiae terminales et ex axillis foliorum summorum laterales, in corymbum collectae; pedun- euli partialium usque 2,5 cm longi, ad apicem confertim v. subumbel- latim puriflori; bracteae deciduae; pedicelli 2—1 cm longi, pulverulento- pilosuli. Sepala 2 exteriora breviter ovalia 3—3,5 mm longa, interiora suborbicularia 3—9 mm longa glabra, omnia sub anthesi reflexa, in sicco nigrescentia. Petala 2—3 mm longe stipitata, limbo breviter subrhombeo 9mm longo, 11—12 mm lato, antice subtruncato, membranacea. Stamina 10; antherae 3 minimae 1,5 mm longae steriles, 4 intermediae fere 4 mm longae, loculis basi triangulari-productis, 3 arcuato-curvatae 6 mm longae. Ovarium arcuatum glabrum. Hab. in Cuba orient.: Wright no. 150. Obs. C. domingensis Spreng. (e Sto. Domingo) foliolis cr. 4 mm onge petiolulatis anguste lanceolatis, fere a basi sensim angustatis, supra basin 0,7—1 em latis, utrinque glabris, inflorescentiis singulis in racemum er, FU : ." EN Rae a in Baer AN See LL CAPE bn nok hy ‘ MER à Fig ee Biase’ Ar) A sp % LAS 1 {As AE An | gi MAT" r y3 +" RES 3 (= hte? ot N AL FEN IE es! \ > DORE AT M ven N 5 Va “ x" - a” x VER yx, fee ae f ’ cat Q 4 3 + «* Ag + 5 310 Ign. Urban. | ns : 30 cm longum collectis, sepalis majoribus 7 mm longis, petalis orbicu- laribus 9 mm latis, ovario ad suturam interiorem pilosulo omnino diversa est. — Nomen in honorem b. J. Gundlach, qui cl. Wright in itineribus: eubensibus variis comitatus est. oe 133. Cassia planisiliqua L. Spec. pl. I ed. I (1753), p. 377 et II ed. I p. 540; Lam. Enc. I p. 645.:— C. glauca Lam. Ene. I (1783) p. 645; Griseb. Flor. p. 208; Benth. Rev. Cassia p. 555 (cum synon.). — C. Plumieri P. DC. Prodr. II p. 506. — Cassia siliquis planis Plum. Cat. (1703) p. 18 et ed. Burm. p. 68 tab. 77. Arbor 8—10 m alta, floribus luteis (ex Be Hab. in Jamaica (ex Griseb.); St. Barthélemy: von Goös (mus, Holm.); St. Kitts (ex Griseb.); Antigua (item), etiam culta: Duss no. 12; Guadeloupe: Bertero no. 582; Martinique in montibus Saint Joseph’ rara et in horto botan. culta: Duss no, 1116; St. Vincent (ex Griseb.); Barbados prope New Castle et in fruticetis: Eggers no. 7293, 7345; Trinidad: Sieber no. 296. — Praeterea Rio de Janeiro, Mauritius, India orient., Ins. Sund.-et in variet. in Nova Guinea et Australia. Anm. Linné hat seine Art, nach dem Namen zu urteilen, haupt- sächlich auf Plumiers kurze Beschreibung und in der zweiten Auflage auch auf die von Burman mittlerweile herausgegebene Abbildung ge- gründet; als Vaterland bezeichnet Lamarck (wohl nach dem Manuskripte Plumiers) Guadeloupe. Die Blätter stimmen völlig, die Blüten (besonders Fig. B, natürlich ohne die Vorblätter) leidlich mit den aufgeführten Pflanzen überein, weniger die Hülsen, die entweder schlecht gezeichnet oder von Burman von einer anderen Art irrtümlich hierher gestellt sind (vergl. Urb. Symb. I p. 128). Denn die Früchte unserer Exemplare sind völlig flach, sehr dünn und haben aussen zwischen den Samen starke durchlaufende Quernerven, wodurch die Oberfläche in Rechtecke geteilt wird, während in den Burmanschen Figuren der Querschnitt oval und die Oberfläche mit oval verlaufenden Nerven versehen ist. Wie dem: auch sein mag, dadurch, dass Plumier gerade diese Art im Gegensatz zu allen seinen anderen Species nur durch siliquis planis charakterisierte, ist erwiesen, dass seine Pflanze nicht die von Burman beigefügten Hülsen besessen haben kann. Dadurch erledigt sich, was ben per in der Rev. Cass. p. 532 über diese Art gesagt hat. 134. Cassia arduinervis Urb., spec. nov. e sect. Chamaecrista. — C, ewneata Griseb.! Cat. cub. (1866) p. 80 (non DC.), Veris. fruticulus. Rami hornotini pilis patulis sursum curvatis brevi- bus induti, internodiis 3—5 mm longis. Stipulaé lanceolatae acuminatae, nervis 3—5 percursae, 2,5—3 mm longae. Folia disticha, cr, 2 mm longe petiolata, 2-juga; glandula parva sessilis sub apice petioli obvia; rhachis 3—4 mm longa, supra sulcata pubescens; foliola supera obtriangulari- v. obovato-oblonga, infera oblique elliptica v. oblonga, antice truncata v. ob- tusa, nunquam emarginata, pungenti-mucronata, basi obtusa inaequilatera, 6—-10 mm longa, 2—4 mm lata, nervo medio unilaterali, parte folioli ones MDR ENT Le, Ar MF tikes TA oe ge ‘ | Ke stale i % 311 1 7 i. di ate mee 1 Sertum antillanum. VI. infera quam supera 3-plo v. fere 3-plo latiore, lateralibus partis inferae _ @ basi prodeuntibus et fere ad apicem productis, sicut medio supra minus, subtus crasse prominentibus, tenuioribus nonnullis intermixtis, omnibus - yalde arduis, rigide coriacea nitida. Pedunculus fructifer 1—1,5 cm longus, breviter curvato-pilosus, 3—4 mm sub apice bracteolas subulatas -gerens. Sepala lanceolata usque elliptico-oblonga, 6—7 mm longa. Pe- talum superum late obovatum 11 mm longum, 8 mm latum, lateralia - obliqua, infera obovata 9 mm longa, 5 mm lata. Stamina 10; antherae omnes fertiles, duae 6 mm, una 4,55 mm duae 3,5 mm, caeterae 2—2,5 mm longae. Ovarium sericeum; stylus 4 mm longus. Legumen lineare rectum 3,5 cm longum, 3,7 mm latum, brevissime pilosum. Hab. in Cuba: Wright no. 2377. Obs. Affinis C. lineata Sw. pube ramorum adpressa, foliis 2—pluri- _ jugis, foliolis opaeis’ tenuioribus, nervatura aliena, floribus majoribus, _ leguminibus 4,5—6 mm latis bene diversa est. | 135. Cassia pinetorum (Britton) Urb., comb. nov. — Chamaecrista pinetorum Britton in Bull. Torr. Bot. Club 44 (1917) p. 7. Hab. in Sto. Domingo prope Constanza 1200 m alt. in pinetis plerumque solo accumbens, m. Febr. flor.: v. Türckheim no. 2887, ibi- dem juxta rivulum Pantujo 1170 m alt, m. Majo flor.: Eggers no. 2251 (annua pluricaulis, caulibus 15 cm longis), ad Pinal bonito in pineto 1300 m, m. Majo flor.: Eggers no. 2213 (frutex 1—1,3 m), in prov. Barahona in pinetis montis Los Charcos 1200 m, m. Jun. flor., Nov. fruct.: Fuertes no. 684, 684b. Obs. Rami hornotini nunc minute adpresse pilosi, nunc pilis brevibus patentibus obsiti; glandulae interdum sub foliolorum paribus superioribus etiam obviae; juga foliolorum 5—12, foliola intermedia 6—17 mm longa, 1,8—4 mm lata, nunc glabra nunc minute pilosa v. scabriuscula; pedun- euli 1,2—3 cm longi; legumina 2,5—4 cm longa, 4,5—5 mm lata. Var. Picardae Urb., var. nov. Rami hornotini vues brevissimis adpressis et longioribus patulis flavidis obsiti. Foliola,13—18-juga. . Hab. in Haiti: Picarda no. 599. 136. Cassia selleana Urb., spec. nov. e sect. Chamaecrista. | Frutex 2—2,7 m-altus. Rami hornotini pilis flavo-viridibus patulis dense villosi, internodiis 5—10 mm longis. Stipulae lanceolatae v. lanceo- lato-lineares subulato-setaceae, nervis 5 percursae, 5—7 mm longae. Folia disticha, 2—3 mm longe. petiolata, 12—15-juga; glandula inter foliola infima tantum obvia sessilis v. subsessilis; rhachis 3,5—5 cm longa, supra profunde sulcata, villosula; foliola oblonga, apice obtusa bene mucronata, basi obtusa inaequilatera, usque 9 mm longa, 2—3 mm iata, nervo medio subcentrali, supra parum, subtus magis prominente, lateralibus supra crebrioribus et paullo magis prominentibus quam subtus, utringue, praesertim supra, breviter pilosa, pilis basi minute bulboso-in- flatis, coriacea, nitida. Pedunculus 1,2—1,4 cm longus villosus, 3—4 mm x 312 Ign. Urban. sub apice bracteolas lineari-subulatas gerens. Sepala lanceolata usque elliptico-oblonga, 7,5—10 mm longa. Petalum 1 late orbiculare, 14 mm cum stipite longum et latum, caetera late obovata 13—14 mm _ longa, 9—10 mm lata, flava. Stamina 10; antherae omnes fertiles, duae 6 mm longae superne brunescentes, una 5 mm, duae superne arcuatae 4 mm, caeterae 3,5—2,5 mm longae. Ovarium pilis patentibus re | dE 7 mm longus arcuatus. Hab. in Haiti in Morne la Selle in sylvis apricis 1000. m, m. Jan. flor.: Buch no. 1148. be Ex affinitate C. pinetorum (Britton) Urb,, cujus forma hie ramis minute adpresse pilosis, jugis foliolorum 5—12, foliolis glabris, glandula stipitata, pedunculis 2,5—3 em longis, 8—10 mm sub apice bibracteolatis, petalis 10—12 mm longis, ovario sericeo recedit. 137. Cassia exunguis Urb., spec. nov. e sect. Chamaecrista. — €, nictitans Urb. Symb, ant. IV (1905) p. 276 (p. p., non L.). Fruticulus. Radix crassa lignosa multicaulis, Caules arcuato-ascen- dentes, inferne lignescentes ramosi, 10-30 cm longi; rami hornotini pilis brevibus curvato-erectis puberuli, internodiis 0,5—1 cm longis. Stipulae ovato-lanceolatae setaceo-acuminatae, 3—4 mm longae, nervis cr. 5 per- cursae, Folia disticha, 2—3 mm longe petiolata, 7—8-juga; glandula sub foliolis infimis tantum obvia, sessilis v. subsessilis, transversim latior, vix 0,4 mm lata concaviuscula; rhachis 1—1,5 cm longa, dorso patenti- pilosa: foliola linearia, apice senate et breviter mucronato-setacea, basi oblique truncata, usque 7 mm longa, 1—1,3 mm lata, nervo medio excentrico, parte folioli superiore duplo angustiore quam inferior, nervis lateralibus supra parum conspicuis v. obsoletis, subtus latere inferiore 5—6 arduis bene prominentibus, margine v. subtus quoque brevissime pilosa, tenuia. Flores 1—2 mm supra axillam 1—2; pedunculus totus 6—9 mm longus, 2 mm sub apice bibracteolatus. Sepala 4,5—5,5 mm longa, alia ovato- elliptica, alia oblongo-lanceolata, omnia breviter acuminata. Petala valde inaequalia, 2 oblique suborbicularia 5,5—6 mm lata, 1 obovatum 3,5 mm latum, haec tria 6 mm longa, caetera 2 ovalia 4—4,5 mm longa, 2,2—2,6 mm lata, omnia vix unguiculata, Stamina 10; antherae 2 longiores 5 mm, intermediae 3 mm, minores 2—1,7 mm longae. Ovarium pilis appressis dense obsitum; stylus parum curvatus. Legumen 2—2,5 cm longum, 4 mm latum, parum curvatum, breviter patenti-pilosum, 5—-8-spermum, inter semina extus non coloratum. Semina rhomboidea bruneo-nigrescentia. Hab. in Portorico inter Aibonito et Coamo in praeruptis ad viam publicam, m. Nov. flor, et fruct.: Sintenis no, 2831. Obs. Affinis videtur C. savannarum Urb, (Chamaecrista savannarum Britton e Cuba et Pinos), quae ex descriptione nervo foliolorum primario valde excentrico, petalis longioribus, leguminibus 3—4 cm longis differt. 138. Cassia brachycarpa Urb., spec. nov. e sect. Chamaecrista. Perennans pluricaulis; rami procumbentes v. arcuato-erecti usque 25 cm longi, pilis brevibus sursum curvatis pubescentes, internodiis 1—1,5 cm ee PR > aie], ii Sertum antillanum. VI. | 313 longis. Stipulae lanceolatae sensim acuminatae 6—9 mm longae, nervis 5 v. 7 percursae. Folia disticha, 4—5 mm longe petiolata, 11—15-juga; glandula sub foliolis infimis tantum obvia, subsessilis vix 0,5 mm lata concaviuscula; rhachis 3—4 cm longa, dorso pilis longiusculis obsessa; foliola anguste linearia, apice obtusiuscula v. acuta breviter aristata, basi oblique truncata, usque 12 mm longa, 0,8—1,8 mm lata, nervo medio excentrico, parte folioli superiore duplo angustiore quam inferior, nervis lateralibus supra tenuibus parum conspicuis, subtus latere inferiore 4—6 arduis, margine brevissime pilosa, caeterum glabra v. subtus puberula, _ tenuia. Flores 3—4 mm supra axillam 1—3; pedunculus totus 5—8 mm longus, 2—3 mm sub apice bracteolas lineari-lanceolatas gerens. Sepala 6—7 mm longa, alia oblonga, alia lanceolata, omnia acuminata. Petala flava, omnia valde inaequalia, 1 valde oblique obtriangulari-ovale 7,5 mm - latum, 2 obovata 4,5—5 mm lt., haec tria 8 mm longa, caetera 2 ovalia v. anguste ovalia 8 v. 7 mm lg., 4 v. 3 mm It. omnia breviter unguicu- lata. Stamina 10; antherae duae 5 mm, tres 3,5 mm, quinque 2,5—2 mm longae. Ovarium pilis erectis hirsutum; stylus curvatus 2 mm longus. Legumen 2—2,5 cm longum, 4 mm latum subrectum breviter pilosum, 4—7-spermum, inter semina extus non coloratum. ee ee a ee ee ee Hab. in Sto. Domingo prope Constanza in pinetis 1190 m alt. fl. Jun.: v. Türckheim no. 3336. Obs. Ex affinitate C. diffusae DC., quae forma glandulae, foliolis latioribus, floribus minoribus, staminibus paucioribus, leguminibus an- gustioribus recedit. | 139. Cassia martinicensis Urb., spec. nov. e svct. Chamaecrista. Caulis qui adest, ut videtur, ascendens, pilis arcuato-erectis brevibus -villosulus, internodiis 1—1,5 cm longis. Stipulae lanceolatae sensim acuminatae 7—8 mm longae, nervis 4—5 percursae. Folia disticha, 4—5 mm longe petiolata, 16—20-juga; glandula sub foliolis imis ipsis tantum obvia, arcte sessilis ovalis v. breviter ovalis fere 1 mm longa vix concava; rhachis 4—5 cm longa, breviter pilosa; foliola linearia aequilata, apice — obliquo acuta et breviter setaceo-producta, basi oblique truncata, usque 12 mm longa, 1,2—1,7 mm lata, nervo medio valde excentrico, parte folioli superiore 4-plo angustiore quam inferior, nervis lateralibus supra obsoletis, subtus latere inferiore 3—5 parum conspicuis arduis, utrinque brevissime pilosa, tenuia. Flores 5—6 mm supra axillam 1—2; pedun- culus totus cr. 4 mm longus, bracteolis lineari-lanceolatis. Sepala 3,5—4 mm longa, alia oblonga, alia lanceolata, omnia acuminata. Petala inaequalia, sepalis aequilonga, cum unguiculo brevi 3,5—4 mm longa, 1 oblique obovato-triangulare, 3 obovato-cuneata, 1 anguste obovato-ovale. Stamina er. 8; antherae 2—0,6 mm longae. Ovarium pilis erectis dense vestitum; stylus valde curvatus vix 2 mm longus. Legumina (immatura) er, 3 cm longa, 3,5 mm lata subrecta, breviter puberula, cr. 10-sperma. Hab. in Martinique: Duss no, 1121b. | Obs. Affinis ©, aeschynomenae P. DC., sed praeter alias notas nerve a 314 . Ign. Urban. foliolorum primario margini superiori valde ‚ approximato statim dig noscenda. 140. Caesalpinia Rosei Urb., spec. nov. | | Glabra. Rami aculeis rectis v. paullo deorsum curvatis ER Beh stipularibus paullo longioribus armati. Folia alterna, ad pinnarum inser- tionem aculeolata, pinnis 5—6-jugis; foliola opposita 4—6-juga, suprema anguste obovata, caetera rectangulari-ovalia, antice truncata v. vix emar- ginata, supra basin paullo inaequilatera, 0,8—1,3 cm longa, 0,5-0,7 cm lata, nervo medio supra vix, subtus parum prominulo, lateralibus supra obsoletis v. nullis, subtus nullis, minutissime pellucido-punctata, subtus glandulis bruneo-nigrescentibus valde inaequimagnis in facie inordinate — adspersa. Pedicelli 16—8 mm longi. Calycis tubus 3,5 mm longus, sub — apice in statu compresso 7—8 mm latus; lobus infimus 12 mm longus, sub anthesi patens, caeteri sicut petala erecti. Stamina usque 25 mm longa. | Rami aculeis 2—3 mm, stipularibus usque 5 mm longis nigres- centibus armati, Folia 2—3 cm longe petiolata, paripinnata, pinnis , oppositis, aculeolis ad earum insertionem saepius 3 plus minus recurvis 1—1,5 mm longis; foliola 0,3— 0,4 mm longe petiolulata, in sicco supra obscure viridia, subtus valde. pallida, glaucescentia. Racemi usque 10 cm longi; pedicelli 1—2 mm sub calyce articulati. Alabastra ovalia. Calycis tubus breviter semiglobosus; segmentum infimum naviculiforme margine integrum, caetera anguste et oblique obovata, usque 10 mm. longa, 6 mm lata. Petala calycem superantia, lateralia anguste obovata v. obovato-oblonga, antice subtruncata, superum orbiculare, in unguicu- lum limbo aequilongum contractum, 13—15 mm longa. Filamenta in ferne breviter pilosa; antherae ovatae, in ?/, alt. affixae. Stylus glaber antheras perpaullo superans. Hab. in Sto. Domingo prope Azua, m. NE flor.: Rose, Fitch et Russell no. 3861. Obs. Ex affinitate arcta C. Buchii Urb. (ex eadem insula), quae foliolis inferne magis angustatis, apice manifestius emarginatis, subtus minus pallidis, non glanduliferis, pedicellis brevioribus, floribus paullo minoribus differt. 141. Dalbergia Berterii (P. DC.) Urb, comb. nov. — Æcastaphyllum Berterii P. DC. Prodr. II (1825) p. 421. — Pterocarpus Berterii Spreng. ! Syst. Ill (1826) p. 192. — Hecastophyllum monetaria Benth, in Journ. Proc. Linn. Soc. IV Suppl. (1860) p. 50 et in Mart. Flor, Bras. XV. I p. 228 (p. p. sub H. Beslerü, non P. DC.). Frutex 3 m v. arbor mediocris, ramis paene horizontalibus. Flores albi m. Aug., fruct, m. April., Octob. Hab. in Haiti prope Camp-Perrin ad ripam rivuli Bras-Gauche in valli humida 200—300 m: Christ no. 1905, 1906; Sto. Domingo: Bertero no, 290, prope Sanchez: Rose, Fitch et Russell no. 4334, prope Santo Domingo ad Rio Ozama: v. Türckheim no. 2520. Lt dl “ È _ Sertum antillanum. VI. 31b Obs. Arcte affinis D. monetariae L. fil, sed foliolorum forma facile recognoscenda. _ 142. Machaerium tobagense Urb. spec. nov. Scandens (ex B.). Rami hornotini pilis brevibus et brevissimis albidis dense obsiti, setis flavis parcis ad apicem ipsum adjectis. Stipulae late lanceolatae 7—8 mm longae margine recurvae et indurato-spinescentes. Folia 1,5—2,5 cm longe petiolata, 12—20 cm longa; rhachis breviter pubescens; foliola 30—70 oblongo-linearia, ad basin versus non v, vix dilatata, basi et apice rotundata, 2—4 cm longa, 5—6,5 mm lata, nervo medio supra parum v. vix impresso, lateralibus creberrimis praesertim subtus conspicuis non anastomosantibus, papyracea, utrinque pubescentia. Inflores- centiae panniculato-corymbosae, cr.25 cm longae; rhachis apice in capitulum e squamis late ovatis spinescenti-acuminatis dense longitrorsum nervosis 5—7 mm longis conflatum excurrens, breviter pubescens, sub capitulo -setas nonnullas flavas inferne pilosas gerens; bracteae deciduae; pedi- celli 1,5—2 mm longi; prophylla ?/, calycis obtegentia persistentia sub- oblique ovato-orbicularia subglabra 3,5—4 mm longa. Calyx obovatus 5,5 mm longus, parce pilosus, apice 5-lobus; lobi postici 2 brevissime et late triangulares, antici 3 semiovati, intermedio majore. "Corolla pallide _ lilacina; vexillum 8 mm longum, arcuato-recurvatum, extrinsecus adpresse pubescens, late ovatum, apice emarginatum, basi in unguiculum 1 mm longum contractum; alae superne anguste ovatae, 3 mm latae, inferne valde angustatae et subito unguiculatae; carinae petala apice tantum. connata, rectangulari-curvata. Staminum tubus antice usque ad basin, postice fere ad basin fissus ideoque filamenta aequaliter diadelpha, quoad libera rectangulari-incurva, Ovarium arcuatum dense pubescens; stylus vix 1 mm longus. Legumen stipite 8—10 mm longo pubescente in- structum, rectiusculum glabrum, 5,5—6 cm longum, superne 1,3—1,5 cm latum, ala tenui chartacea. | Hab. in Tobago prope Spring Garden, m. Febr. flor.: Broadway no. 2452, ibidem in Orange Hill, m. Mart. fruct.: idem no. 2434. Obs. Altera species antillana, M. robiniaefolium (P. DC.) Vogel, stipulis margine incurvis, foliolis 19—31 inferne manifeste latioribus, 10—12 mm latis, glabris v. subtus minute sericeis, prophyllis multo minoribus, vexillo glabro omnino recedit. Magis affine est M. longifolium Benth. (e Brasilia sept.). 143. Lonchocarpus ? roseus (Mill.) P. DC. Prodr. II (1825) p. 260; Benth, Dalb. p. 101. — Robinia rosea Mill. Gard. Dict. VIII ed. (1768) no. 4 (quoad syn. Plum.). — AR. latifolia Poir. in Lam. Enc. VI (1804) p. 224 (non Mill). — Pseudoacacia latifolia, flore roseo Plum. Cat. pl. amer. (1703) p. 19 et Msc. VII t. 146 (ex Poir.). Hab, in Antillis: Plumier (Surian herb. no. 782). Anm. Nach den Skizzen, die ich im Jahre 1890 zu Paris von der fructifizierenden Pflanze des Herb. Surian machte, ist vorstehende Art entweder Lonchocarpus domingensis (Pers.) P. DC. (von Martinique oder 316 Ign. Urban. | | in SRE D Haiti) oder der nahe verwandte L. sericeus (Poir.) H. B. K. (und dann von. Martinique), wahrscheinlich der erstere, keineswegs aber Poitea campanilla, wie der Ind. Kew. II p. 725 angibt. Die von Poiret und de Candolle ausdrücklich hervorgehobenen Pedicelli uniflori würden allerdings dagegen sprechen, da nicht bloss die genannten Arten, sondern alle westindischen Species von Lonchocarpus Doppelblüten besitzen. Allein wenn die eine der beiden Blüten sich zur Frucht entwickelt, stellt sich der Spezial- blütenstiel in die Verlängerung des gemeinsamen kurzen Pedunculus, während die andere abfällt; dann sieht man oberhalb der Stelle, wo letztere gesessen hat, eine Gliederung, die den Pedicellus von dem Pe- dunculus trennt. Dies ist auch bei der Surianschen Pflanze der Fall: der untere Teil des Fruchtstieles (der eigentliche Pedunculus) ist hier 3 mm, der obere Teil (der eigentliche Pedicellus) 4 mm lang. — Das Herb. Surian, früher lange Zeit in Jussieus Besitz, jetzt im Herbier des Museum d'histoire naturelle, enthält bekanntlich die von ihm auf Plumiers erster Reise nach Martinique und Haiti 1689—90 gesammelten Pflanzen, die man deshalb wohl als Originale zu den betreffenden Plu- mierschen Arten ansehen kann. 144. Andira jamaicensis (W. Wright) Urb. Symb. ant. IV (1905) p. 298. — Geoffraea jamaicensis (inermis) W. Wright in Phil. Trans. R. Soc. Lond. LXVII (1777) p. 512 tab. X! — Andira racemosa Lam. Ene. I (1783) p. 171. — Geoffraea inermis W. Wright in Lond. Med. Journ. VIII (1787) p. 256; Sw. Prodr. (1788) p, 106 et Flor. III p. 1255. — Andira inermis H. B. K. Nov. Gen. VI (1823) p. 385 in obs.; DC. Prodr. II p. 475; Griseb. Flor. p. 202. — Vouacapoua americana 0. Kine, Rev. P. 212 (p. p., non Aubl.). Hab. in Cuba, Jamaica, Hispaniola, Portorico et in formis affinibus in Antillis minoribus a St. Thomas usque ad Trinidad, ‘in Amer. cont. trop. Africa occid. Anm. Bereits Lamarck hatte bei der Aufstellung der Gattung Maire in Encycl. I (1783) p. 171 zu ihr die ältere Gattung Vouacapoua Aubl. (1775) als Synonym gezogen und die V, americana Aubl. als Varietät seiner A, racemosa angefügt. Ihm folgten die späteren Autoren. In der neuesten Zeit haben dann ©. Kuntze l.c., Hitchcock in IV Rep, Miss. Bot. Gard. (1893) p. 79 und Taubert in Engl. u, Prantl Nat. Pflanzenf. III 3a (1894) p. 346, dem strengen Prioritätsprinzip folgend, Vouacapoua wieder vorangestellt und auch V, americana selbst mit Andira racemosa Lam. identifiziert. Dieser Ansicht konnte ich mich in meiner Flor. Portor. Symb. IV (1905) p. 298 nicht anschliessen, da ich in dem Legumen tomentosum gegenüber der kahlen Hülse unserer westindischen Andira einen wesentlichen Unterschied sah und auch weitere unterscheidende Charaktere in den noch unbekannten Blüten von Vouacapoua - vermutete, Kurz vorh”" hatte aber bereits, was ich damals nicht wissen konnte, Huber im Bolet. Mus. Goeldi IV (1904) p. 469—471 (bei uns eingeg. am 28. III. 1905) (vergl. auch Bot. Zentralbl. CI 1906 p. 377) nach- en. + _ Gruppe der Caesalpinieen. Damit dürfte die Streitfrage Vouacapoua— Andira - wohl endgültig erledigt sein. a es 4 > Sertum antillanum. VI. FM St gewiesen, dass Vouacapoua ein aufspringendes trocknes Legumen be- fr sitzt, während die Frucht von Andira eine nicht aufspringende Drupa - ist. Im Bol. Mus. Goeldi vol. VI (1910) p. 221—225 gab er dann eine ausführliche, auch die gänzlich abweichenden Blüten schildernde Be- schreibung der Vouacapoua americana und verwies die Gattung in die 145. Clitoria faleata Lam. Enc. II (1786) p. 51 cond. in Phaseolus ' amplissimus, magno flore, siliquis tenuioribus falcatis Plum. Cat. pl. amer. (1703) p. 8 et Msc. vol. II tab. 85. — Neurocarpum falcatum P. DC. Prodr. II (1825) p. 236 (excl. patria Porto-Rico et descr. valvulae). Hab. in Haiti in sylvis: Plumier (ex Lam.). Anm. Diese Art wurde von Bentham in Journ. Proc. Linn. Soc. II (1858) p. 39 und Mart. Flor. Bras. XV. I p. 119 mit „ex parte“ als Syno- nym zu Clitoria glycinoides P. DC. gezogen; in einer Anmerkung setzte er am letztgenannten Orte hinzu: ,Descriptio leguminis a Lamarckio data cum hac specie haud convenit, quadrat tamen specimen in herb. Jussieui, quod ego ipse uti Candolleus comparavit“. Dazu ist zu bemerken, dass Lamarck seine Art nur auf die Beschreibung und Abbildung von Plu- _ mier gründete und nicht, wie er das sonst wohl tat, auch auf das Herb. Surian (damals im Besitze von Jussieu). Es ist daher nicht aus- geschlossen, dass in diesem Falle das Exemplar des letzteren keine Be- ziehung zu der Plumierschen Art hat. Sodann ist es mir nicht bekannt, dass Plumier selbst Blüten- und Fruchtexemplare zweier ganz ver- schiedener Arten (oder Gattungen) zu einer Species verschmolzen und als solche beschrieben hat. Endlich weichen nicht bloss die Früchte (gousses longues, courbées en faucille et marquées de beaucoup d’articu- lations) und Samen (semences. réniformes, blanches avec un ombilic rouge). gänzlich von Clitoria glycinoides ab, sondern auch die Farbe der Blüten. Plumier-Lamarck beschreiben letztere als bleuätres ou d’un pourpre violet, während sie bei C. glycinoides weiss oder weiss mit rotgestreiftem Vexillum (selten gelb) sind. Ich möchte daher glauben, dass hier eine später nicht wiedergefundene Art von Clitoria oder wahrscheinlich einer ganz anderen Gattung vorliegt. Vielleicht gibt ein sorgfältiges Studium der von Lamarck zitierten Plumierschen Abbildung weiteren Auf- schluss. E 146. Canavalia Ekmani Urb., spec. nov. Rami pilis tenuibus brevibus parcis refractis obsiti. Foliola elliptica, rarius ovato-elliptica, basi rotundata v. truncata, apice rotundata v. ob- tusissima et plus minus emarginata, 5,5—7,5 cm longa, 2,5—3,5 cm lata, chartacea v. pergamacea, glabra, nervis supra tenuiter prominulis et tenuissime reticulato-anastomosantibus. Prophylla parva triangulari-orbi- eularia vix 1 mm longa decidua. Calyx in sicco griseo-albescens, 11 mm longus, labio posteriore tubo aequilongo v. paullo longiore, profunde bifido, lobis rotundatis, labio anteriore 2,5 mm longo plicato 3-lobulato. 318 | Ign. Urban. Vexillum ex sicco purpureum (cum unguiculo 5 mm longo) 16 mm longum, orbiculare, supra unguiculum sigmoideo-reflexum et subbiauricu- latum; alae multo pallidiores; carina arcuato-incurva obtusa. Legumen late lineare, 10—15 cm longum, usque 3 cm latum, compressum glabrum, juxta suturam superiorem acutatam bicarinatum. Semina usque 9, co- lorem vini rubri praebentes, 12—15 mm diametro, hilo %, circuitus aequante. Volubilis. Rami plus minus angulato-striati. Stipulae triangulares cr. 2 mm longae, ultra insertionem non productae, deciduae. Folia 2—3 cm longe petiolata; foliolum terminale 5—8 mm, lateralia 2—3 mm longe petiolulata, nervo medio supra prominulo, supra glaucescentia, sub- tus pallide viridia. Inflorescentiae juxta basin ramulorum prorum- pentes, pedicelli 3—4 mm Jongi. Calyx glaber, labio anteriore ad mar- ginem brevissime piloso. Vexillum antice satis profunde et anguste excisum; alae 14 mm longae, 4 mm longe unguiculatae, supra ungui- culum satis longe auriculatae, auriculis brevissime pilosis, superne an- guste ovatae 4,5 mm latae, inferne angustatae, dorso arcuatae; carina alis aequilonga 4 mm longe unguiculata, auriculis lanceolatis arcuatis, anguste obovata, superne dorso semiorbiculari-curvata, 5 mm lata, dorso infero usque supra medium fisso. Tubus stamineus clausus, superne arcuato-curvatus, filamentis liberis cr. 3 mm longis. Ovarium 45 mm longe stipitatum, basi et dorso sericeo-hirtellum cr. 12-ovulatum, Stylus incurvus, ovario duplo brevior. Legumen 1-—1,7.cm longe stipitatum, inter semina singula non v. vix constrictum, in sicco praesertim secus medium oblique plicato-striatum, carinis juxta marginem ipsum sitis, in sicco obscure bruneum. Semina rotundata v. ovali-rotundata, 9—11 mm crassa, hilo lineari. Hab. in Cuba in prov. Habana prope Cojimar in fruticetis, m. April. fl. et fr.: Ekman no, 364 (typus), prope Camaguey ad Columbia, m. | Mart. fr.: Shafer no. 587, in prov. Pinar del Rio in Sierra de Anafe ad colles saxosos, m. Dee. fr.: P. Wilson no. 11517. Obs. Valde affinis ©. cubensi Griseb.! (Wright no 139, Eggers no. 5023), quae foliolis apice brevissime acuminatis non emarginatis, utrinque valde prominenti-nervosis et reticulato-anastomosantibus, calyce colorato, corolla paullo majore aequaliter obscure colorato, alis et carina 17 mm longis et ex Griseb. colore seminum rufo diversa est. C. microsperma Urb. (ex eadem insula) seminibus multo minoribus nigrescentibus et legumine bre- viter stipitato latiore (an etiam floribus?) discrepat. Etiam C. bahamensis Britton ex descriptione accedere videtur, 147. Rhynchosia- pyramidalis (Lam.) Urb, comb. nov. — Dolichos pyramidalis Lam. Enc. II (1746) p. 296 (condit. in Phaseolus florum spica pyramidata, semine corcineo, nigra macula notato Plum. Cat. 1703 p. 8 et Mse. vol II tab 96), — Indigofera volubilis J. C. Wendl. Bot. Beob, (1798) p. 55 (non Rhynchosia volubilis Lour, 1790). — ? Glycine precatoria H. et B. ex Willd. Enum. Hort, Berol, II (1809) p. 755. — ? Rhynchosia . , J 2 ' a vr “ À Sree ft aa BEE 78 00. Sertum antillanum. VI. 319 - precatoria P. DC. Prodr. II (1825) p. 385. — R. phaseoloides DC. var. _ precatoria Griseb.! Cat. cub. (1866) p. 74. Im Jahre 1788 beschrieb Swartz von Jamaica und Hispaniola eine @lycine phaseoloides und charakterisierte in seiner Flora 1806 ihre Samen als „dimidia parte coccinea, altera atra. Hilum coccineum“, Eine ver- wandte Art begründeten Humboldt und Bonpland auf eine von ihnen # gesammelte Pflanze, deren Samen eine abweichende Färbung zeigten; nach Willdenow besitzt sie „Semina coccinea hilo nigro“ (wohl Beob- achtungs- oder Schreibfehler?) statt Semina coccinea dorso infero nigra), _ P. de Candolle führte beide Arten zu Rhynchosia über, ohne zu ihrer Unterscheidung etwas weiteres beizubringen. Bentham in der Flora Brasil. XV. I (1859) p. 204 vereinigte sie unter dem Swartzschen Namen und mit den Merkmalen dieser Art miteinander, während Grisebach 1866 die letztgenannte Species wenigstens als Varietät bestehen liess. Wenn man von den Samen absieht oder diese nicht zur Verfügung hat, würden sich die beiden Arten nicht voneinander unterscheiden lassen, falls nicht andere Charaktere zu Hilfe kämen. Ein solches Merkmal liegt nun in der Tat in den die jüngsten Blüten stützenden, leider sehr hin- fälligen Bracteen vor, ist aber bisher übersehen worden: R. phaseoloides {Sw.) mit Semina nigra, circa hilum coccinea besitzt Bracteae lanceolatae v. lineares sensim acuminatae, R. precatoria (H. et B.) mit Semina coccinea dorso infero nigro dagegen Bracteae rhombeae v. rhombeo-orbiculares abrupte acuminatae. Danach konnte ich die zahlreichen Exemplare in unserm westindischen Herbar der einen oder der andern Art mit Sicher- heit zuweisen, mit Ausnahme von dreien, von denen weder junge Blüten noch reife Samen vorhanden waren. Es darf aber nicht unerwähnt bleiben, dass die Differenzen in der Färbung der Samen keine absoluten, sondern hur relative, graduelle sind; denn wenn bei den roten Samen der schwarze Fleck des Rückens eine grössere Ausdehnung erhält und bis auf die Bauchseite übergreift, so würde hier nur der rote Ring um das Hilum übrigbleiben; es würden also schwarze Samen mit rotem Nabel- fleck resultieren. 1) Das Herb. Willdenow no. 13459 lässt uns hier im Stich. Das mit jungen Blüt-nknospen- versehene Exemplar Fol. 1 aus dem Hort. bot. Berol. hat Bracıeae lanceolato-lineares, ist also R. phaseoloiles (Sw.). Fol. 2 trägt keine nähere Bezeichnung; es hat eine in der Anthese betindliche Inflorescenz mit pfriemlichen Bracteen, und in der beigefügten Kapsel 2 Samen, die auf der oberen Bauchseite scharlachrot, auf der unteıen Rückenseite schwarz sind, und ist also ebenfalls zu R. phaseoloides zu rechnen. Kunth (vgl. H. B. K. Nov Ger. VI p. 425) sah an den von Humboldt und Bonpland gesammelten Exemplaren des Pariser Museums weder Bracteen noch Samen. Wohin man nun auch Glycine precatoria H. et B. ziehen mag, jedenfalls ver- fällt der Name, wie wir sogleich sehen werden, der Synonymie. — Beachtens- wert ist eine Pflanze von Franz. Guyana (Sagot no. 1004) mit noch nicht reifen roten Samen, die um den Nabei herum schwärzlich gefärbt sind; sie liegt leider nur im Fruchtzustande vor. 320 Ign. Urban. Die R. precatoria (H. et B.), wie die Autoren sie auffassen, hatte bereits Plumier in Haiti beobachtet und in vortrefflicher Weise, auch rücksichtlich der Samen beschrieben; auf diese Beschreibung gründete Fi re lé eee A. TS) a Lamarck 1786 seinen Dolichos PAPA à dessen Speciesname als — altester (auch alter als der von Swartz) voranzustellen ist. Die Verbreitung der beiden Arten ist folgende: R. phaseoloides (Sw.) P. DC. Cuba: Eggers no. 4710, 5155... Otto no. 92, Wright no. 133. — Jamaica: R. C. Alexander, 0, Hansen, Harris no. 5636, 5875, 7093, 8494, 8775, J. H. Hart no. 872, Swartz (ex ipso). — Haiti: Haussler, Swartz (ex ipso). — Sto. Domingo: Eggers no. 1562, Fuertes no. 842, Mayerhoff, Rose, Fitch et Russell no. 4192, v. Türckheim no, 2765, 2865 (2). — Portorico: Sintenis no. 2837, 4491, 6623. — Guadeloupe: Duss no. 3022, 3370. — Dominica: ex Griseb. (descr... — St. Vincent: H. H. et G. W. Smith no. 1174. — Tobago: Broadway no. 3592. — Trinidad: Broadway no. 2165. — Amer. cont. trop. (Mexico usque Paraguay), R. pyramidalis (Lam.) Urb. Cuba: Eggers no. 5062, 5284, Read, Wright no. 134. — Haiti: Plumier (ex Lam.), Poiteau. — Sto. Do- mingo: Fuertes no. 118, 1034. — Portorico: Sintenis no. 2011 2, 5858 2, 5923, 6024, 6725, Stahl no. 544, Krug Icon. t. 292, — Mexico (2). 148. Rhynchosia Swartzii (Vail) Urb., comb. nob. — R. caribaea Chapm. Flor. S. Un, Stat. (1860) p. 104 et IIL ed. p. 114 (non P. DC.); Griseb. Cat. cub. p. 74, — Dolicholos Swartzii Vail in Bull. Torr, Bot. Club XXVI (1899) p. 108: Britton in Bull. New York Bot. Gard. IV p. 119; Small ‘Flor. S. E. Un. Stat. II ed. p. 644. — Rhynchosta Gundlachü Urb. Symb. V (1908) p. 374. | Hab. in ins. Bahama Great Bahama: Britton et Millspaugh no. 2519 (ex Britt. 1. c.), New Providence: Britton et Brace no. 865, E. G. Britton no. 3358, 3390, 3440 (it.); Key West: Blodgett, Rugel no. 137 (ex Vail); Cuba: Wright no. 2323, prope Santiago de Cuba: Gundlach no. 3; Haiti: Swartz (mus. Britan. ex Vail). ) Obs. R. caribaea P. DC. Prodr, II (1825) p. 384 = Glycine caribaea Jacq. le. rar. tab. 146 in nostro etiam herbario antillano ex India occidentali non adest. Specimen possidemus herbarii Kunthii a. 1822 in horto botanico Parisiensi sub hoc nomine cultum, quod cum icone Jacquiniana omnino congruit. 149. Phaseolus antillanus Urb. Symb. ant. IV (1905) p. 309. — Vigna unguiculata Griseb.! Plant. Wright. I (1860) p. 178 et Cat. cub. p. 76 (non Walp.). — Phaseolus unguiculatus Piper in Torreya XII (1912) p. 190 (non Dolichos unguiculatus L.). Hab. in Cuba, Jamaica, Hispaniola, Portorico, Tortola, Mar- tinique, St. Vincent, | Anm. Im Bull. no, 229 des U, 5. Departm. of Agric. Bur, of Plant Industry (1912): Agricultural Varieties of the Cowpea p, 143 macht Piper re co, ‘5 6 RS es + 4 Sertum Antonin. VI. | | 321 ie die pierraschonde Mitteilung, dass im Pinsscnen Herbar zu London ; ‚unter Dolichos unguiculatus L. ein Exemplar aus dem Garten von Upsala - aufbewahrt wird, welches mit meinem Phaseolus antillanus identisch sei, 3 und taufte deshalb in der Torreya 1. c. diese Art in Phaseolus unguiculatus - (L.) Piper um. An der Richtigkeit der Identifizierung des Exemplars will ich nicht zweifeln; die Identität meines Phaseolus mit dem Linnéschen _ Dolichos kann ich jedoch nicht zugeben. Massgebend für die Begründung einer Ärt ist doch in erster Linie die publizierte Beschreibung, in zweifel- haften Fällen unterstützt durch die Untersuchung des betreffenden _ Herbarexemplars, wenn dies wirklich das Original ist. Das Exemplar des Linneschen Herbars kann aber unmöglich Linne bei der Auf- stellung seiner Art vorgelegen haben, die er folgendermassen beschreibt: _ Dolichos leguminibus subcylindraceis capitatis, acumine recurvo concavo. | Demgegenüber ist Phaseolus antillanus charakterisiert durch: eguminibus planis racemose dispositis (1—2-natim e nodis prodeunti- bus), acumine recto v. parum curvato. Es ist ja bei Linné, Swartz und anderen wiederholt nachgewiesen worden, dass sie zu einer von ihnen früher publizierten Art später er- haltene Exemplare bezogen und in ihren Herbarien dementsprechend be- nannt haben, die nicht zu jener gehören. Das ist auch in neuester Zeit leider oft genug vorgekommen, namentlich dann, wenn den Autoren ihre Originalien nicht mehr zur Verfügung standen. — Am zweckmässigsten wäre es wohl, den rätselhaften Namen Dolichos unguiculatus L. der Ver- gessenheit zu überliefern, da wir ja für diejenige Pflanze, für welche er _ öfter gebraucht wurde, einen anderen etwas jüngeren Linnéschen Namen: Vigna sinensis (L.) Endl. besitzen. 150. Sloanea dentata L. Spec. plant. I ed. I (1753) p. 512 (excl. syn: Marcgr.) et Il ed. I p. 730 (quoad descr. et syn. Plum.) (nec autorum recentiorum). — Castanea Sloanea Mill. Gard. Dict, VII ed. (1768) n. 3. — Sloanea Plumerii Aubl. Guian. I (1775) p. 536. — S, grandiflora Smith in Rees Cycl. XXXIII (1816) no. 2. — 8. Massom Griseb. Flor. (1859) p. 99 (p. p., non Sw.); Duss! Flor. Ant. frang. p. 91. — Sloana amplis castaneae foliis, fructu .echinato Plum. Nov. Plant. Amer. Gen. (1703) p. 48 tab. 15 fig. inferior et ed. Burm. p. 240 tab. 244 f. 1 (optima). — Chataignier- grande-feuille Guad., Domin, et Martin. Typus generis, foliis ovatis v. breviter ovatis, apice rotundatis v. breviter acuminatis, basi cordatis v. truncatis, margine integris v. (in Sieber no. 313) crenulatis, stipulis ambitu lanceolatis v. lanceolato-lineari- bus, 12—20 mm longis, pinnatifidis, lobulis -linearibus, inflorescentiis . panniculatis usque 8 cm longis, bracteis inferioribus forma stipularum, superioribus trilobis, pedicellis 10—5 mm longis, calyce usque ad basin 7-, raro 8-partito, lobis saepius inaequalibus, 1—2 angustioribus, stamini- bus brevissime pilosulis, filamentis quam antherae paullo longioribus, loculis er. 1 mm longis connectivo producto subaequilongis, stylo apice Repertorium specierum novarum, XV. (31. XII. 1918.) 91 0 / RL A Ping 329 TS Urban. brevissime 4-fido, capsula ipsa usque 5 cm diametro, setis aculeiformi- induratis pungentibus usque 2,5 cm longis supra basin tomentosulis, caeterum brevissime pilosis, inferne applanatis, ad apicem versus sub- teretibus, seminibus ovatis v. ovalibus 15—20 mm longis, 9—10 mm erassis, arillodio rubro. Hab. in Guadeloupe in sylvis Bains-Jaunes, Matouba, la Bouillante EE 6 dm. hd dt à etc. 450—900 m, m. Jul. flor.: Duss no. 3268. — Dominica ad Castle : Bruce: Ramage, prope Laudat: Eggers. — Martinique frequens in sylvis Fonds-Saint-Denis, la Fontaine Didier, la Fontaine Absalon, Camp de l'Alma ete.: Duss no. 1369, Sieber no. 313. Obs. S. Massoni Sw. (ex insula St. Kitts v. St. Christopher) e deser. Swartz. foliis oblongatis v, cordato-ellipticis angulato-dentatis, perianthio 5-partito, antheris longis sine dubio diversa est. Verisimiliter huc per- tinet folium e St. Kitts leg. Britton et Cowell no. 629. — S. dentata K. Schum. in Mart. Flor. Bras. XII. II p. 178 t. 37 f. I (e Brasilia sept. et Guiana) praeter alias notas praesertim calyce cyathiformi irregulariter 6—10-dentato et antheris connectivo producto brevissime apiculatis ab- ! horret. 151, Fuertesia domingensis Urb. in Ber. Deutsch. Bot, Gesellsch. XXVIII (1911) p.522 tab. XV et Symb. VII p. 291. — Adde synonymum: Liane Picquante Plum, Hist. Msc, vol, V p. 232 et ed. Burm. fase. x 11769) p. 261 tab. 262 f. 1. * Hab. in Haiti: ex Plumier, prope Jacmel: Bertero no. 977. — Sto. | Domingo austr. prope Barahona ad Enriquillo secus rivulos, m. Jun. flor, m. Febr. fruct.: Fuertes no. 251. Anm. Es kann keinem Zweifel unterworfen sein, dass wir in der Plumierschen Abbildung die Fuertesia vor uns haben. Denn es gibt in Westindien sonst keine Pflanze mit Brennborsten, die in ihrem ganzen Aufbau auch nur im entferntesten an jene Figur erinnert. Andererseits stimmt die Art des Wachstums (Liane), die Behaarung, die Länge der Blattstiele, die Form der Blätter, die Verzweigung des Blütenstandes, die Gestalt der Knospen und Blüten nach der Analogie anderer Plumierscher Bilder recht gut mit Fwertesia überein, wenn auch die Nervatur der Blätter etwas abweicht und die inneren Blütenteile sehr schlecht WIGORR gegeben sind. 152. Hyptis americana (Aubl.) Urb., comb. nov. — Nepeta americana | Aub]. Guian. II (1775) p. 623. — Hyptis spicigera Lam. Ene. III (1789 © p. 185; Benth. in DC. Prodr. XII p. 87: Griseb. Flor. Brit, West Ind, | p. 487. — H. gonocephala Griseb. Cat. pl. cub. (1866) p, 212, — Melissa alia spicata, lavandulam spirans, minor Plum, Cat. plant. amer. (1703) p, 6 et ed. Burm. p. 155 tab, 162 fig. 2. Hab, in Cuba oce. locis humidis: Wright no. 3154, in prov. Matanzas — prope Colon, m, Oct. flor.: Baker no. 3604, in districtu Camaguey prope La Gloria, m. Febr, fl, et fr. (planta 2-3,3 m alta, floribus caeruleis): ice antillanum. VI. 323 Shafer no. 269, in prov. Oriente prope Bayamo in savanis, m. Mart. fl. et fr.: Shafer no. 12397. — Jamaica: ex Sloane. — Haiti prope Etang du jonc in montibus 900 m (floribus albis odoris): Picarda no. 938, in Morne de lHôpital 900—1000 m, m. Dec. fl. et fr.: Picarda no. 1162, prope Jacmel secus rivulum, m. Dec. fr.: Fr. Xavier. — Portorico prope Cabo rojo in pratis ad viam ad Mayagiiez versus, m, Jan. fr.: Sintenis no. 684. — Praeterea Amer. cont. trop., Africa, Asia trop. 153. Blechum pyramidatum (Lam.) Urb., comb. nov. — Ruellia Blechum _L. Syst. X ed. If (1759) p. 1120. — ravi pyramidata Lam. Ene. I (1783) - p. 380. — Blechum Brownei Juss. in Ann. Mus, Par. IX (1807) p. 270; Nees in DC. Prodr. XI p. 466: Griseb. Flor. p. 453; Lindau in Urb. Symb. If p. 186. — Barleria pyramidalis Nees in DC. ere XI (1847) p. 243. — Blechum blechum Millsp. in Field Col. Mus. Bot. II (1900) p. 100. — Barlerta pyramidata, flore caeruleo Plum. ed. Burm. (1756) p. 31 tab. 42 fig. 3. ‚Hab. in Bahama, Antillis, Amer. cont. trop., introd. in insulas Philipp. et Marian. 154. Ceratosanthes palmata (L.) Urb., comb. nov. — Trichosanthes palmata L. Syst. X ed. II (1759) p. 1278. — T. corniculata Lam. Ene. I (1783) p. 191. — Ceratosanthes tuberosa J. F. Gmel. Syst. II (1791) p. 102; Spreng. Syst. III p. 18; Griseb. Flor. p. 289. — Trichosanthes tuberosa Willd. Spec. IV (1805) p. 601. — Ceratosanthes corniculata Cogn. in DU. Mon. III (1881) p. 724 et in Pflanzenr. 66. Heft (IV. 275 I). p. 242, — An- _ guria fructu parvo, florum segmentis ramosis Plum. Cat. pl. Amer. (1703) p. 3 et ed. Burm. p. 14 tab. 24. Hab. in Martinique ad Case-Pilote solo saxoso sicco: Duss no. 118, _eirca St. Anne, flor. Jan.: Hahn no. 1332; Grenada ex Griseb.; Trini- dad prope Chacachacare supra frutices scandens, flor. April: sr no. 3153; Margarita ad El Valle, flor. Jul.: Miller et Johnston no. 248, = = 258; Curacao: Read, ad Savonnet et ad Christof, fl. Jan.: Suringar; Aruba: Suringar; Venezuela. LXI. P. Gräbner, Aretiastrum maximum, eine neue Valerianacee aus Peru. (Originaldiagnose.) Aretiastrum maximum Graebn., spec. nov. | Densissime caespitosum, ramis suffruticosis con gestis; radices et rami inferiores lignosi, incrassati. Folia’ elongata, apice ramorum den- sissime rosulata et stellatim patentia, linearia, ca. 1 cm longa et 1 mm lata, acuta, supra canaliculata, dorso carinata. Flores deficientes. Peru: 1873 (C. de Jelski no. 1117, 1141). Die Pflanze ist dem A. sedifolium (D’Urv.) Graebn. nicht unähnlich, aber in allen Teilen mehrmals grösser, Der deutliche Geruch nach Baldrian, sowie auch die von Herrn Dr, v. Brehmer freundlichst vor- genommene Untersuchung, die die Anwesenheit von Baldrianöl ergab, lassen die Zugehörigkeit der Pflanze zu Aretiastrum zweifellos erscheinen. 21° 324 , R. Schlechter. OR XLII. Orchidaceae novae et criticae. Auctore R. Schlechter. Originalbeschreibungen.) Decas LV—LVII. | Additamenta ad Orchidestogiam madagascarensem. Die hier veröffentlichten Dekaden enthalten neue Orchideen, ‚welche ich teils in der Sammlung von Herrn Afzelius, teils in der besonders für mich angelegten von Laggiara aus Madagaskar vorfand. Die Sammlung Afzelius enthielt nur wenige, aber meist interessante, vorzüglich präparierte Arten. Die an Neuheiten reiche Sammlung des Herrn Laggiara erhielt ich durch die gütige Vermittlung des Herrn Dr. Paolo Ferko in Mailand. Herrn Dr. Ferko schickte mir einige recht interessante, bei ihm zur Blüte gelangte Orchideen, so dass ich ihn im Jahre 1910 bat, doch seinen Korrespondenten zu veranlassen, in Madagaskar für mich auch klein- blütige Orchideen zu sammeln und als Herbarmaterial zu schicken. Im Jahre 1912 sandte mir Herr Dr. Ferko ‘daraufhin eine nicht sehr umfangreiche, aber doch höchst interessante Sammlung. Auf meine diesbezügliche Anfrage schrieb er mir, dass die Pflanzen von Herrn Laggiara gesammelt seien und wahrscheinlich von der Insel St. Marie de Madagaskar oder dem gegenüberliegenden Festlande (der Hauptinsel) also der Nordostseite der Insel stammten. Herrn Dr. P. Ferko spreche ich für die sehr wichtige und inter- essante Sammlung hiermit nochmals meinen besten Dank aus. 541. Benthamia elata Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, elata, 60—75 cm alta, gracilis; caule stricto vel substricto, tereti, glabro, dimidio inferiore laxe 5—6-foliato, supra vaginis 4—6 lanceolatis, acuminatis obsesso; foliis anguste ligulatis, obtusiusculis vel obtusiuscule acuminatis, glabris, usque ad 16 cm longis, medio fere usque ad 2 cm latis, superioribus sensim minoribus; racemo dense multi- floro, cylindraceo, elongato, c. 20 cm longo, 1,3 cm diametiente; bracteis anguste lanceolatis, acuminatissimis, inferioribus flores paulo excedentibus, superioribus sensim minoribus; floribus in genere mediocribus, glabris; sepalis oblongis, obtusis, 3 mm longis, lateralibus tertia parte inferiore marginibus labello et petalis adnatis, obliquis; petalis oblique lanceolato- oblongis, basi labello marginibus adnatis, apicem versus paulo attenuatis, quam sepala subaequilongis; labello oblongo, tertia parte anteriore trifido, sepalis sublongiore, lobis lateralibus oblique et anguste lanceolato-ligulatis, obtusiusculis, intermedio ligulato obtuso, lateralibus subduplo majore, calcare sacciformi semioblongo-quadrato, obtusissimo, incurvulo, facie paulo compresso, 1 mm longo; anthera erecta, obtuse acuminata, stami- nodiis linearifalcatis, antheram paulo superantibus; rostello parvulo, trian- gulo; ovario graciliter cylindraceo, torto, glabro, 8 mm longo. Madagaskar: Laggiara. "Yon 'allen Baker Betannion Arten der Gattung ist die vorliegende die höchste. Die Form des Labellums zeichnet sie vor den übrigen aus, 542. Habenaria Ferkoana Schltr., spec. nov. 3 _ Terrestris, erecta, gracilis, c. 60 cm alta; caule tereti, glabro, c. _13-foliato, ‘infra medium c. 3 mm diametiente; foliis erecto- -patentibus, lineari-lanceolatis, acuminatis, glabris, usque ad 8 cm longis, medio vel infra heit. zu ad 1 cm latis, superioribus sensim in bracteas abeuntibus; _racemo laxe multiforo, erecto, c. 15 em longo; bracteis lineari- FAR, acuminatis, erecto- -patentibus, inferioribus flores paulo excedentibus, _superioribus sensim paulo brevioribus; floribus illis H. arachnoidis Thou. - similibus, erecto-patentibus, glabris; sepalis elliptieis, obtusiuscule acu- - minatis, intermedio erecto, concavo, 5 mm longo, lateralibus reflexis fal- _ cato-obliquis, c. 6,5 mm longis; petalis alte bipartitis, partitionibus e basi “latiore linearibus, apicem versus sensim angustatis, acutis, posteriore 4,5 mm longo, sepalo intermedio margine interiore agglutinata, anteriore erecta, apice hamata, 5 mm longa; labello usque supra basin 3-partito, -partitione intermedia anguste lineari acutissima, 5 mm longa, lateralibus - intermediae similibus, sed paulo brevioribus, divergentibus, calcare de- ? pendente, e ostio paulo latiore sensim subfiliformi-attenuato, c. 6 mm longo; anthera leviter resupinata, canalibus gracillimis duplo longioribus, leviter adscendentibus; rostelli lobo intermedio ovato, concavo, anthera subaequimagno; processibus stigmatiferis cylindraceis, apice incurvulis, quam canales distincte brevioribus; ovario pedicellato, glabro, ec. 8 mm longo. . Madagaskar: Laggiara. Als Nächstverwandte dieser Art ist H. arachnoides Thou. zu be- - trachten. Von ihr unterscheidet sich unsere Pflanze durch reichere Be- blätterung, etwas grössere Blüten, die viel spitzeren Petalensegmente, das Labellum und den spitzen Sporn, 543. Cynosorchis diplorhyncha Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 40 cm alta; foliis basilaribus 2 erecto-patentibus, _anguste lanceolatis, acuminatis, glabris, 20—21 cm longis, medio fere 1,5—3 cm latis, basin versus sensim paulo angustatis; scapo gracillimo, vaginulis 1—2 acuminatis obsesso, tereti, glabro; racemo erecto, c. 5- _floro; bracteis erecto-patentibus, ellipticis, acuminatis, ovario 3—4-plo - brevioribus; floribus in genere mediocribus, ereto-patentibus; sepalo inter- medio late ovato, obtuso, subcucullato-concavo, extus basin versus sparsim glanduloso-pilosulo, 5 mm longo, lateralibus patentibus, oblique -oblongis, obtusis, extus basin versus sparsim glanduloso-pilosulis, c. 6 mm longis; petalis oblique oblongis, obtusis, apicem versus margine - anteriore leviter attenuatis, sepalo intermedio aequilongo margine interiore agglutinatis; labello e basi semioblongo-cuneata e tertia parte basilari trilobo, lobis lateralibus oblique oblongis, obtusis, margine interiore 6 mm longis, intermedio cuneato usque ad medium bifido, lobulis oblique et anguste oblongis, obtusis cum apiculo interjecto, labello toto 1,5 cm 326 R. Schlechter. longo, explanato inter apices loborum lateralium 1,3 cm lato, lobo inter- medio supra medium 6 mm lato, calcare dependente, filiformi, obtusius- culo, glabro, 2,3 cm longo; anthera erecta, canalibus gracilibus adscen- dentibus; rostelli lobo medio alte bipartito, partitionibus oblongis, con-. eavis, anthera subaequialtis, glabris; brachiis stigmatiferis, rhombeo- cuneatis, quam canales duplo brevioribus; ovario breviter pedicellato, eylindraceo-fusiformi, glabro, 2,3 cm longa. : Madagaskar: Laggiara. Durch das merkwürdige Rostellum ist diese Spezies vor der ver- wandten C. fastigiata Thou, gut charakterisiert. 544. Cynosorchis Laggiarae Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, 15—20 cm alta; foliis basilaribus 2—3, erecto- patentibus, anguste lanceolatis, acuminatis. glabris, 6—7,5 em longis, medio fere 7—9 mm latis; scapo gracili, tereti, glabro, medio vaginula amplectente, lineari-lanceolata acuminata obsesso, laxe 2—6-floro; bracteis ovalibus, acuminatis, ovario pluries brevioribus; floribus erectis vel sub- erectis, in genere vix inter mediocres, glabris; sepalis ellipticis, obtusis, 5 mm longis, intermedio erecto, lateralibus subfalcato-obliquis, patenti- porrectis; petalis oblique oblongis, obtusis, sepalo intermedio aequilongo margine interiore agglutinatis, margine anteriore dimidio inferiore paulo dilatatis; labello e basi semioblonga e tertia parte basilari alte tripartito, lobis lateralibus oblique oblongo-ligulatis, antice oblique truncatis, mar- gine subcrenulatis, margine interiore 5 mm longis, lobo interiore cuneato usque ad medium fere bifido, lobulis lobis lateralibus similibus, cum denticulo minuto interjecto, labello toto c. 1 cm longo, explanato inter apices loborum lateralium 8 mm lato, lobo intermedio infra apices lobulorum 5 mm lato, calcare dependente, acuto, filiformi, c. 1,6 cm longo; anthera erecta, canalibus gracilibus; rostelli lobo intermedio cucullato-triangulo, anthera paulo breviore; brachiis stigmatiferis oblique riangulo-cuneatis, obtusissimis, quam canales fere duplo brevioribus; ovario breviter pedicellato gracili, glabro, c. 1,8 cm longo, Madagaskar: Laggiara. Mit der oben beschriebenen C. diplorhyncha Schltr. und C. fastigiata Thou. verwandt, aber mit durchaus verschiedenem Rostellum und Narben- fortsätzen, | var, ecalcarata Schltr., n. var. | differt a forma typica floribus pelorialibus, labello ecalcarato, indiviso, oblongo, antice paulo angustato, obtuso, petalis vix longiore. Madagaskar: Laggiara, Eine peloriale Varietit. 545. Disperis Afzelii Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, c. 12 mm alta; caule stricto vel substricto, terehl; glabro, basi vagina brevi, acuminate praedito, medio distanter bifoliato; folio inferiore ovato, acuto vel subacuminato, _basi subcordato- Hu glabro, c. 2,5 cm longo, infra medium c. 1,4 cm lato, superiore ovato- Use ipa eae en ERS % : Wr =o aaa a Orchidaceae novae et criticae. 397 nets inferiore paulo minore; racemo laxe 2—3-floro, erecto;. bracteis . erecto-patentibus, ovato-lanceolatis, acuminatis, glabris, ovario 3—4-plo * brevioribus:; floribus illis D. tripetaloideae Ldl. similibus et fere aequi- - magnis; sepalo intermedio lineari-ligulato, obtuso, 7 mm longo, lateralibus - deflexis, leviter divergentibus, oblique ellipticis, obtusiuscule acuminatis, €. 1 cm longis, margine inferiore medio paulo dilatatis, 4 mm latis, infra medium in saccum brevem, oblique conicum obtusum productis; petalis oblique oblongis, obtuse apiculatis, cum sepalo intermedio aequilongo - agglutinatis, galeam concavum suborbicularem, late apertam formantibus, - glabris: labello erecto, ungue lineari dorso connectivo adnato, utrinque in lobulum patentem falcato-linearem producto, apicem versus late euneato-dilatato, appendice antrorsa infracta e basi late cordata, dense - papillosa lineari-producta, apice lineari obtusiusculo infracto, labello toto 4 mm longo, appendice labello ipso aequilonga, basi 2 mm lata; columna labello breviore, glabra; ovario sessili, gracilius cylindraceo, glabro, 1,4 cm longo. A NE ATES | 6 Madagaskar: Andakambararata — Afzelius. Blühend im Sep- tember 1912. Die Art steht der D. tripetaloidea Ldl. nahe, unterscheidet’ sich aber leicht durch den vorn nicht verbreiterten sondern linealischen Lippen- fortsatz und die abstehenden schmal-linealischen Seitenläppchen des Lippennagels. | 546. Goodyera Afzelii Schltr., spec. nov. Terrestris, erecta, gracilis, c. 40 cm alta; rhizomate cauliformi, radi- cante; radicibus flexuosis, villosis, carnosulis; caule tertia parte basilari e. 5-foliato, glabro, c. 4 mm diametro, glabro, supra vaginis paucis alte amplectentibus, distantibus obsesso, gracili, sparsim glanduloso-pilosulo; foliis petiolatis, erecto-patentibus, lamina oblique elliptica vel elliptico- lanceolata, acuminata, basi subrotundata, glabra, 5—7,5 cm longa, medio fere 1,7—2,7 cm lata, petiolo basi dilatata vaginante, glabro, usque ad 2,5 cm longo; scapo gracili, elato; racemo angusto, subdense multifloro, usque ad 15 cm longo; bracteis erecto-patentibus, elliptico-lanceolatis, acuminatis, glanduloso-pilosulisy ovarium vulgo plus-minusve excedentibus; floribus in genere inter minores, suberectis; sepalis anguste ovatis, obtusiusculis, retrorsim glanduloso-pilosulis, 5 mm longis, intermedio erecto, lateralibus obliquis patentibus; petalis oblique rhombeo-ellipticis, obtusiusculis, margine interiore apicem versus cohaerentibus, glabris, quam sepala subaequilongis; labello semigloboso-cucullato, apice ovato- triangulo deflexo, intus dense papillis subulatis obsesso, petalis aequi- longo; columna breviuscula, rostello alte bifido; ovario subsessili, eylin- draceo, dense papilloso-glanduloso, c. 1,5 cm longo. Madagaskar: Moramanga — Afzelius. Blühend im Oktober 1912. Diese im Habitus mehr an Hetaeria erinnernde Art, steht den Arten des Monsungebietes näher. Sie ist die erste bisher aus Madagaskar be- kannten echte Goodyera. | R. Schlechter. ERW 547. Platylepis. margaritifera Schltr., spec. nov. — ag Ste Fa Terrestris, erecta, e. 17 cm alta; rhizomate PR “cauliformi; radicibus flexuosis, elongatis, villosis; caule subflexuoso, supra medium 3—4-foliato, basi vaginato, tereti, glabro, apicem versus glanduloso- -pube- rulo; foliis erecto-patentibus, petiolatis, oblique ellipticis, acuminatis, _basi | On cuneatis, lamina usque ad 7 em longa, infra medium usque E ad 2,5 cm lata, petiolo basi dilatata vaginante, c. 1,5 cm longo; racemo_ oblongoideo, dense multifloro, e. 3 em longo, 1,5 cm diametiente; bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis, flores subaequantibus; floribus in genere mediocribus; sepalis oblongis, obtusis, dimidio inferiore glan- duloso-puberulis, 7 mm longis, lateralibus obliquis, basi margine anteriore paulo ampliatis; petalis oblique lineari-ligulatis, obtusis, sepalo intermedio margine- interiore agglutinatis, c. 6 mm longis; labello concavo-sub- cucullato, oblongo, subacuto, tertia parte basilari linea transversa callorum 7 margaritiformium ornato, longitudinaliter bicarinato, glabro, 6 mm longo; columna: gracillima, glabra, apicem versus dilatata, 5,5 mm longa; ovario sessili, cylindraceo, glanduloso-puberulo, c. 6 mm longo. Madagaskar: Laggiara. Durch die Reihe von 7 perlenartigen Auswüchsen auf der Innenseite der Lippe im unteren Drittel ist diese Spezies gut charakterisiert. | 548. Bulbophyllum Afzelii Schitr., spec. nov. Epiphyticum, pusillum, gracillimum; rhizomate decumbente, tenui; dense pseudobulbis obsesso; pseudobulbis ovoideis, depressis, vulgo approximatis, bifoliatis, 3—4 mm longis, 2—3 mm crassis; foliis erecto- — patentibus lineari-lanceis, acutis, basin versus angustatis, glabris, 1,2—2,3 cm longis, supra medium 1,5—2,5 mm latis; scapis erectis, gra- cillimis, setiformibus, unifloris, nudis, 5—6,5 cm longis, glabberrimis; bractea - cucullata, apiculata, ovario subsessili paulo breviore; flore in genere inter minores, glabro; sepalis ovatis, subulato-caudatis, cauda in- clusa c. 9 mm longis; petalis oblique elliptico-oblongis, apiculatis, vix 3 mm longis; labello carnosulo, elliptico, obtusiusculo, curvato, carinis 2 parallelis valde approximatis, obtusis, e basi usque infra apicem torum linearem sulcatum formantibus ornato, glabro, petalis fere aequilongo; columna pro sectione mediocri, glabra, brachiis apicalibus oblique trian- gulis, acutis, brevibus, erectis, pede mediocri, leviter incurvulo; anthera reniformi-cucullata, antice excisa, dorso.gibbo obtuso donate; ovario sub- sessili, glabro, 2 mm longo. Madagaskar: Andakambararata. — Afzelius, blühend im “al tember 1912. ; Eine reizende kleine Art aus der Sektion Micromanthe und zwar am nächsten unter den lemurischen Arten mit B. Forsythianum Kränzl. ver- wandt, aber doch durch die einzelnen Blütenteile, besonders das La- bellum durchaus verschieden, Nach den prächtig aufgelegten Exemplaren zu urteilen dürften die Blüten rötlich sein mit dunkleren Petalenspitzen und dunkelrotem Labellum, Die Pflanze ist äusserst zart und erinnert Lin M ta en * oe f * ne AO ty Nise! te Arten der Sektion aus dem Monsungebiet, hat aber (eine Eigentümlichkeit vieler lemurischer d'A) zweiblättrige Pseudo- _ bulben. 549. Bulbophyllum beahentivten Schltr., spec. nov. ‘Epiphyticum, decumbens, humile, c. 4 cm altum; rhizomate repente, _ elongato; pseudobulbis oblongoideis, 4-angulatis, bifoliatis, 1—1,5 em longis, medio fere 3—5 mm diametro; foliis erecto-patentibus, oblongis, obtusis, coriaceis, basi paulo contractis, 1,7—2 cm longis, medio fere 6—8 mm latis, marginibus leviter recurvis; racemo cum pedunculo erecto, sublaxe pluri-(5—8-)floro, folia haud superante, pedunculo paucivaginato, _rhachi leviter carnoso-incrassato; bracteis patentibus semioblongis, bre- viter acuminatis, floris dimidium excedentibus; sepalo intermedio oblongo, minute et obtuse apiculato, glabro, 4,5 mm longo, lateralibus in laminam subquadratam, obtuse biapiculatam, naviculari-concavam, lateribus acute carinatam, glabram connatis, sepalo intermedio paulo sed distincte brevio- ribus; petalis oblique lineari-ligulatis, subacutis, infra apicem paulo dila- tatis, glabris, sepalo intermedio duplo fere brevioribus; labello curvato, carnoso, e basi contracta subquadrato, apice recurvo obtuso, 1,25 mm longo, glabro; columna perbrevi, crassiuscula, stelidiis brevibus, falcato- triangulis, obtusis, pede incurvulo; ovario obconico, glabro, c. 2 mm longo. 3 Madagaskar: Laggiara. Eine sehr kleine, kurze Art der Sektion Plaiarium, die in ihren Blüten gewisse Anklänge an B. sarcorhachis Schltr. zeigt, im Habitus dem B. caespitosum Thou. ahnelt. 550. Bulbophyllum Ferkoanum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, decumbens, usque ad 25 cm altum, pseudobulbis dissitis, erectis, oblongoideo-cylindraceis, obscure 4-angulatis, 2-foliatis, c. 4,5 cm altis, e. 1 cm diametientibus; foliis erecto-patentibus, ligulatis, obtusis, eoriaceis, 10—12 cm longis, medio fere 1,4—1,8 cm latis; racemis cum pedunculo erectis, usque ad 25 cm altis, pedunculo teretiusculo, vaginis 6—7 amplectentibus, obtusis, dissitis obsesso, C8—11 cm longo, rhachi vix incrassata, laxe multiflora; bracteis triangulo-ovatis, apiculatis, quam flores subduplo brevioribus, glabris; floribus carnosis, erectis; sepalo intermedio oblongo, obtuso, medio leviter contracto, glabro, 5 mm longo lateralibus in laminam ovalem obtusam, naviculari-concavam, latere acute carinatam, glabram, 5 mm longam connatis; petalis oblique lineari-ligulatis, obtusiusculis, basin versus paulo dilatatis, glabris, 3 mm longis; labello valde curvato, carnoso, oblongo, obtuso, medio paulo contracto, basi ex- cavatulo, superne toris 2 obscuris parallelis brevibus ornato, dimidio anteriore convexo, marginibus recurvulis, 3 mm longo; columna perbrevi, crassiuscula, stelidiis perbrevibus oblique triangulis, obtusis, pede in- eurvulo; ovario obconico, glabro, sessili, c. 2,5 mm longo. Madagaskar; Laggiara. | Mit dem unten beschriebenen B. sarcorhachis Schltr. nahe verwandt, 330 | | R. Schlechter. aber leicht zu unterscheiden durch die längeren, kaum 4-kantigen Pseudo- bulben, längere Trauben, etwas grössere Blüten, nach dem Grunde breitere Petalen, die Form der Lippe und die Säule, 551. Bulbophyllum Laggiarae Schltr., spec. nov. Epiphyticum, decumbens, c. 3—5 cm altum; rhizomate longe 04 polyrhizo, flexuoso, ramoso, c. 2 mm nee pseudobulbis 1,5—3 em distantibus, late ovoideis vel subglobosis, unifoliatis, 6—8 mm altis, 5-8 mm diametro; foliis erecto-patentibus, oblongo-ligulatis, obtusis, coriaceis, glabris, basi paulo contractis, 2—3,5 em longis, 8—10 mm medio fere Jatis; racemis. e pedunculo erecto, plurivaginato c. 1,5 cm longo arcuato-decurvis, ipsis usque ad 2 cm longis, subdense 10—15 floris quaquaversis; bracteis scariosis, erecto-patentibus, ovalibus, acutis vel apiculatis, quam flores paulo brevioribus; floribus parvulis, tenuiori- bus, glaberrimis, albidis ut videtur labello flavido; sepalo intermedio sub- orbiculari, obtuse apiculato, concavo, 3,5 mm longo, lateralibus eblique lanceolatis, subacutis, aequilongis, extus carinatis; petalis oblique lanceo- lato-ligulatis, obtusis, quam sepala duplo brevioribus; labello curvato, ligulato-linguiformi, obtuso, carnosulo, c. 2 mm longo; columna perbrevi, glabra, stelidiis amplis, falcato-subulatis, pede incurvulo; ovario obconico-" eylindrico, glabro, 1 mm longitudine paulo tantum excedente. Madagaskar: Laggiara Die Art ist als eine Verwandte des B. nutans Thou. anzusehen, von | der sie sich durch die einblättrigen Pseudobulben, die längeren Brakteen und die Form der Blütenteile gut unterscheidet. | 552. Bulbophyllum melanopogon Schltr., spec. nov. Epiphyticum, gracile, decumbens; rhizomate elongato, flexuoso, rigi- dulo, 2—3 mm diametiente; pseudobulbis 3—4 cm distantibus, ovoideis, _ ancipitibus vel 3-angulatis, unifoliatis, lucidis, 2,5—3 cm altis, infra me- dium 1,5—1,8 cm latis; folio erecto-patente, oblongo-ligulato, obtuso, basi contracto, coriaceo, rigidulo, 6—7 cm longo, medio fere 1,5—1,8 cm lato; scapo gracillimo, pro sectione rigidulo, glabro, racemo incluso 30—40 em longo, vaginulis pluribus (c. 8) parvulis obsesso, tereti, rhachi gracili, subflexuosa; racemo laxe 15—20-floro,. usque ad 15 cm longo; bracteis ovato-deltoideis, breviter acuminatis, ovario fere duplo-brevioribus; florib in sectione inter minores; sepalis oblongis, subacutis, glabris, 4.5 mm. longis, lateralibus falcato-obliquis, basin versus antice ampliatis, cum pede columnae mentum breve obtusum formantibus; petalis lineari- falcatis, acutis, basin versus antice paulo dilatatis, glabris, 2 mm longis; labello curvato, linguiformi, subacuto, marginibus densissime pilis longis atroviolaceis fiexuosis barbellato, dimidio inferiore leviter sulcato, curvato, : sepalis subaequilongo; columna mediocri, glabra, stelidiis erectis subu- latis acutis, antheram paulo superantibus; ovario breviter pedicellato, subclavato, papilloso, vix 5 mm longo, Madagaskar: St. Marie de Marrovay — Afzelius, blühend im September 1911. à _ “7” : + e a - | _ Orchidaceae novae et criticae. 331 - Die Art gehôrt in die Verwandtschaft der B. calamaria Ldl. ist aber yon diesem sowohl wie von den übrigen Arten dieser Gruppe durch die kleinen Brakteen und die verhältnismässig starre aber sehr schlanke und leicht gewundene Infloreszenz leicht zu unterscheiden. Die Blüten scheinen gelblich zu sein, deshalb sticht der fast schwarze lange Lippen- bart bei dieser Art besonders ab. 553. Bulbophyllum mirificum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, decumbens; rhizomate ut videtur haud elongato; pseudobulbis subapproximatis, ellipsoideis, obscure 4-angulatis, lucidis, demum rugosis, bifoliatis, c. 5 em longis, c. 1,7 cm infra medium latis; foliis erecto-patentibus, ligulatis, obtusis, basin versus sensim paulo an- gustatis, 14—16 cm longis, medio fere 2—2,5 cm latis; scapo erecto, elato, certe supra 40 cm alto, laxe 20—25-floro, glabro; bracteis oblongis, apiculatis, ovarium paulo excedentibus; floribus erecto-patentibus, - valde “ singularibus, extus sparsim furfuraceis; sepalis lanceolatis, acutis, 1,3 cm > longis, lateralibus obliquis, liberis; petalis minutissimis, subinconspicuis, oblique oblongis, obtusis, vix 1 mm longis, glabris; labello mobili, cir- cuitu ligulato, basi margine utrinque lobulo semiovali parvulo ornato, lobo intermedio e ungue ligulato, obtuse bicarinato, margine densissime pilis clavatis fasciculatis barbellato, antice in laminam oblongo-cucullatam, carnosam, obtusam, lateribus dense appendicibus oblanceolato-linearibus longis, mobilissimis, caducis ornatam dilatato, toto appendicibus exclusis 5 mm longo; columna recta, brachiis erectis genuflexis, obtusis, juxta stigma margine utrinque dente obtuso porrecto aucta, ı2 mm alta, pede porrecto, c. 1,5 mm longo; ovario gracilius cylindraceo, subpedicellato, leviter furfuraceo, c. 1 cm longo. Madagaskar: Laggiara. ; Es ist leicht möglich, dass die Pflanze, wenn wir erst mehr über sie wissen, sich als Typus einer eigenen Gattung erweisen wird. Zu- nächst möchte ich sie als Vertreter einer besonderen Sektion ansehen, die ich wegen der sehr beweglichen, wohl als Haare anzusprechenden An- hängsel der Lippe Kinethrix nenne. Die Struktur der Lippe und Säule ist recht verschieden von den bei den mit B. calamaria Ldl. verwandten Arten bekannten Gebilden. 554. Bulbophyllum sarcorhachis Schltr., spec. nov. Epiphyticum, decumbens, usque ad 10 cm altum; rhizomate repente, polyrhizo; radicibus filiformibus, flextosis, glabris; pseudobulbis c. 1—2 cm distantibus, erectis, oblongoideis, paulo compressis, acute 4-angulatis, bifoliatis, c. 2 cm longis, medio fere c. 7 mm latis; foliis erecto-patentibus ‘vel suberectis, ligulatis, obtusis, apice breviter excisis, basi contractis, c. 5 cm longis, medio fere 1—1,1 cm latis; racemo cum pedunculo erecto, stricto, in specimine nostro vix 9 cm longo, laxe 15-floro, pedunculo tereti, vaginis c. 4 amplectentibus obtusis magna parte obtecto, c. 3 cm longo, rhachi pauli incrassata, carnosa, c. 3 mm diametiente; bracteis erecto-patentibus vel patentibus, ovatis, breviter acuminatis vel obtusius- 332 R. Schlechter. eulis, flore fere duplo brevioribus; floribus carnosulis; sepalo intermedio oblongo, apiculato, glabro, 4,5 mm longo, lateralibus in laminam ovatam, apice breviter et acute bidentatam, concavo-navicularem, lateribus acute carinatam, 4,5 mm longam connatis, glabris; petalis oblique. linearibus obtusiusculis, glabris, 2,75 mm longis; labello curvato, carnoso, circuitu late oblongo obtuso, basi obtuse bicarinato, superne convexo, 2 mm longo; columna brevi crassiuscula, stelidiis oblique rhombeis, apiculatis, pede incurvulo; ovario obconico, glabro, vix 2 mm longo. Madagaskar: Laggiara. \ Die Art ist mit B. rubrolabium Schltr. und B. rhodostachyum Schltr. am nächsten verwandt, aber durch die schmalen Petalen und die breitere Lippe unterschieden. 555. Bulbophyllum xanthobulbum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, parvulum, decumbens; rhizomate repente, polyrhizo; radicibus filiformibus, flexuosis, glabris; pseudobulbis ‘late ovalibus, uni- foliatis, compressis, mox rugosis, lucidis, flavis, c. 1 cm altis, medio fere 1 cm latitudine subattingentibus; foliis erecto-patentibus, oblongo-ellip- ticis, obtusis, 1,7—2,3 cm longis, medio fere 1—1,3 cm latis, coriaceis, marginibus leviter recurvis, glabris; racemis erectis, sublaxe 10—15-. floris, erecto-patentibus vel patulis, pedunculo gracili, c. 3 cm longo in- cluso 5—6 cm longis, glabris; bracteis erecto-patentibus, ovatis acu- minatis, ovarium duplo vel plus duplo superantibus; floribus parvulis, tex- tura tenuioribus, glaberrimis; sepalis ovato-oblongis, apiculatis, 3,75 mm longis, lateralibus. obliquis, cum pede columnae mentum perbreve obtu- sum formantibus; petalis oblique oblongis, obtusiusculis, c. 2,5 mm longis; labello curvato, carnosulo, subretuso-obtusissimo, glabro, oblongo, c. 2 mm longo, basin versus foveato; columna perbrevi, stelidiis subfalcato-trian- gulis, acutis, antheram haud excedentibus, pede leviter curvato; ovario subsessili, obconico-cylindraceo, pie a 1,5 mm longo. Madagaskar: Laggiara. Eine wenig auffallende Art aus der Verwandtschaft des B. curvifolium Schltr. von dem sie schon bei oberflächlicher Betrachtung durch den ge- drungenen, kurzen Wuchs kenntlich ist. | : +” 556. Lissochilus Laggiarae Schltr., spec. nov. Terrestris, erectus, gracilis, c. 60 cm altus; bulbis subterraneis, oblique conicis, depressis, 1,5—2 cm altis, 2—3 cm dimentientibus; foliis nondum notis; scapo tereti, glabro, vaginis c. 5—6 arctissime am- plectentibus, breviter acuminatis, inferioribus apiculatis obsesso; racemo laxe pluri-(c. 6—7-)floro, c. 13—15 em longo; bracteis lineari-lanceo- latis, acuminatis, ovario plus minusve brevioribus; floribus mediocribus illis L, Livingstoneani Rchb, f. similibus et fere aequimagnis; sepalis re- curvis, oblongo-lanceolatis, acuminatis, glabris, 1/8 em longis, lateralibus obliquis; petalis oblique oblongis, apiculatis, | erecto-recurvis, sepalis aequilongis, sed manifeste latioribus; labello curvato, circuitu ovali, lobis lateralibus erectis, semiovatis, retrorsis, obtusis, intermedio antico multo : ed 4 Le cae ve , r PP A? + Nr y | 4 3 7 ’ rn Li: EPA TC DEE PART à 7 Ih) x Ve È : ÿ | > 4 É rs _ majore, ovali, obtuso, basi carinis vel callis 3 obtusis in medium de- ‘eurrentibus, parallelis ornato, linea elevata breviore utrinque addita, toto Jabello 1,4 cm longo, supra basin 1 cm lato, lobo intermedio 7 mm lato, _ calcare supra basin in quarta parte basilari labelli orto, antrorsum spec- _ tante, anguste conico-cylindraceo, c. 6 mm longo; columna leviter cur- vata, apicem versus dilatata, 6 mm alta; ovario cum pedicello gracili, glabro, e. 22 cm longo. Madagaskar: Laggiara. Die Art ist mit Z. Jumelleanus Schltr. am nächsten verwandt, durch die Lippe aber gut geschieden. 557. Gussonea aurantiaca Schltr., spec. nov. Epiphytica, subacaulis, gracillima; radicibus filiformibus, elongatis, flexuosis, glabris, teretiusculis, usque ad 35 cm longis, usque ad 1,5 mm diametientibus; caule valde abbreviato, subnullo; racemis subdense 10—15- floris, usque ad 3 cm longis, erecto-patentibus, pedunculo brevi; bracteis patentibus, ovatis, obtusiusculis, semiamplexicaulibus, ovario pedicellato multo brevioribus; floribus aurantiacis, glaberrimis, illis G. dolichorrhizae Schltr. similibus et fere aequimagnis; sepalo intermedio erecto, oblongo, obtuse apiculato, concavo, 4 mm longo, lateralibus erectis, valde obliquis, oblongis, obtuse apiculatis, 4 mm longis, basi margine anteriore conspicue rotundato-ampliatis; petalis oblique ligulato-oblongis, -obtusis, vix 3 mm longis; labello ligulato-linguiformi, obtuso, basi semiovali-dilatato, obscure trilobato, 3,5 mm longo, ad ostium calcaris lamelliformi-elevato, calcare dependente brevissime arcuato, cylindraceo, apicem versus leviter angustato, apice ipso obtuso, c. 5 mm longo; columna brevi, clinandrio dorso bene elevato, rostello producto, alte bifido, segmentis linearibus; polliniis subgloboso-ovalibus, stipite gracili usque ad medium bifido, vis- cidio semioblongo, basi sagittato; ovario graciliter pedicellato, glabro, 7—8 mm longo. - Madagaskar: Laggiara, Als Nachstverwandte der vorliegenden Art ist @. dolichorrhiza Schltr. . zu betrachten. Von ihr unterscheidet sie sich durch die schmäleren Petalen, die Form der grösseren Lippenplatte und den kürzeren nach der Spitze zu etwas verjüngten Sporn. 558. Aerangis crassipes Schltr,, spec. nov. Epiphytica, subacaulis, usque ad 15 cm alta; caule valde abbreviato, crassiusculo, 4—6-foliato, c. 7—8 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, obovato-oblongis, valde obtusis, apice ipso brevissime excisis cum apiculo minuto, 7—9 cm longis, supra medium 2,3—3,2 cm latis, basin versus sensim angustatis, racemo e basi erecta dependente, usque ad 23 cm longo, sublaxe multifloro, pedunculo brevi et rhachi carnosulis crassius- eulis; bracteis semiorbicularibus, amplexicaulibus, brevibus, ovario pedi- cellato multo brevioribus; floribus certe niveis, in genere inter mediocres, glaberrimis, subsecundis; sepalis lanceolatis, obtusiuscule acuminatis, c. 1,6 cm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique ovato-lanceolatis, à i at | 3 = . Orchidaceae novae et criticae. 333 334 __ R. Schlechter. >." nn acutis, quam sepala subaequilongis, sed distinete latioribus, c. 6 mm latis; labello circuitu oblongo-elliptico, longius acuminato, infra medium levississime angustato, basi rotundato, acumine 4 mm longo incluso 1,4 cm longo, supra basin 6 mm lato, calcare dependente, filiformi, c. 7 cm longo, gracillimo; columna generis mediocri, infra medium paulo angustata, clinandrio dorso paulo elevato semi-orbiculari crenulato-denti- culato, rostello decurvo subulato, bene longo; ovario pedicellato graciliter cylindraceo, glabro, 1,4—1,5 cm longo. Madagaskar: Laggiara. Am besten dürfte diese Art in ‘die Verwandtschaft der A. siylosa (Rolfe) Schltr. verwiesen werden, der sie im Habitus sehr ähnelt, von der sie jedoch durch die dickeren, gedrungeneren Stämmchen, die dickeren Traubenstiele, kleineren Blüten, mehr zugespitzten Sepalen und das in eine ziemlich lange Spitze ausgezogene Labellum spezifisch ge- trennt ist. 559. Aerangis pumilio Schltr., spec, nov. Epiphytica, parvula, 5—7 cm alta, subacaulis; caule perbrevi, 6—8- - foliato, polyrhizo; foliis erecto-patentibus, subspathulato-ellipticis, oblique obtusiusculis, basin versus sensim paulo angustatis, 2—4,5 cm longis, medio vel supra 0,8—2,2 cm latis; racemis erecto-patentibus, subdense multifloris, usque supra basin floriferis, usque ad 6 cm longis, folia vulgo paulo excedentibus; bracteis parvulis, deltoideis, obtusiusculis, subrecurvo- patentibus, ovario pedicellato multo brevioribus; floribus in genere inter minimos, illis A. hyaloidis (Rehb. f.) Schltr. similibus et fere aequimagnis; sepalis subpatentibus, oblongo-ellipticis, obtusis, glabris, tenuibus, c. 6 mm longis, lateralibus obliquis; petalis ellipticis, obtusis, apicem et basin versus paulo angustatis, sepala longitudine subaequantibus, sed paulo latioribus; labello elliptico obtusiusculo, glabro, leviter concavulo, petalis aequilongo, -medio fere 3,25 mm lato, calcare deflexo recto, an- guste cylindraceo, apicem versus sensim paululo dilatato, glabro, 8 mm longo; columna generis brevi, basi paulo attenuata, clinandrio dorso leviter ampliato, rostello recurvo apice dilatato; anthera ovoideo cucullata,s obtusa, zlabra; polliniis globosis, stipite singulo, viscidio subquadrato- rotundato, pro magnitudine polliniorum amplo; ovario pedicellato graciliter cylindraceo, glabro, c. 6--6,5 mm longo. Madagaskar: Laggiara. | Die einzige Art, welche mit A. hyaloides (Rchb. f.) Schltr, näher ver- wandt ist. Sie unterscheidet sich von dieser durch den auffallenden Blütenreichtum, die breiteren Blätter und anders geformte Perigonsegmente.. 560. Aerangis venusta Schltr., spec. nov. \ Epiphytica, subacaulis, subpatula; radieibus flliformibus, flexuosis, glabris, elongatis; caule valde abbreviato, 3—5-foliato; foliis erecto- patentibus vel subpatulis, obovato-ligulatis, apice breviter ac inaequaliter bilobulatis, 7—10 cm longis, supra medium 2,5—3 cm latis; racemis de- wig? ‘tA 4 iow’ u 335 eurvis, laxe 6—10-floris, breviter pedunculatis, rhachi flexuosa, usque ad 18 cm longis, glabris; bracteis reniformi-deltoideis, obtusis, amplectenti- bus, ovario pluries brevioribus; floribus niveis, illis A. modestae (Hk. f.) Schltr. similibus et fere aequimagnis; sepalis patentibus, lanceolatis, acutis, basin versus paulo angustatis, 1,5 cm longis, lateralibus paulo _obliquis; petalis oblique lanceolatis, obtusiuscule acuminatis, glabris, quam sepala subaequimagnis; labello oblongo-ligulato, pro genere longius acu- minato, basin versus paululo angustato, sepalis aequilongo, porrecto, apice deflexo, calcare filiformi, deflexo, acutiusculo, c. 10 em longo; columna mediocri, glabra, rostello ligulato; anthera cucullata, antice truncata; polliniis globosis, stipite gracili basin versus paulo angustato, viscidio qua- drato, amplo; ovario subsessili, glabro, c. 1,5 cm longo. | Madagaskar: Moramanga — Afzelius, blühend im Oktober 1912. Nach meiner Ansicht hat diese Art in A. modesta (Hk. f.) Schltr. ihre nächste Verwandte. Sie ist aber spezifisch gut getrennt durch die kleineren Blätter, kürzeren Blütentrauben, die Form des Labellums und die Polfinarien. 561. Jumellea cyrtoceras Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta vel arcuato-patula, certe plus 15 cm longa; eaule tereti, dense foliato, vaginis foliorum omnino obtecto, c. 5 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, ligulatis, inaequaliter et obtuse bilo- batis, coriaceis, glabris, 7—10 cm longis, medio fere 8—11 mm latis; inflorescentia more generis uniflora, abbreviata, pedunculo vaginis paucis ebsesso, 1—1,3 cm longo; bractea oblonga ebtusa, ovarium pedicellatum amplectente, c. 1,5 cm longa; flore in genere mediocri, verosimiliter niveo, glaberrimo, erecto; sepalis erecto-patentibus, anguste oblongis vel ob- lon go-ligulatis, obtusis, c. 1,5 cm longis, lateralibus obliquis; petalis erecto-patentibus, e basi subfalcata lineari-ligulatis, obtusis, quam sepala subaequilongis; labello erecto, ligulato, basin versus sensim paulo an- gustato, obtusiusculo, petalorum longitudine, nervo medio carinato-in- erassato, subplano, calcare sigmoideo-curvato, erecto, ostio angusto, infra medium paulo ampliato, deinde graciliter cylindraceo, subacuto, sepala vix dimidio superante; columna generis brevi; ovario pedicellato gracilius cylindraceo, glabro, c. 2 cm longo. Madagaskar: Laggiara. Eine sehr bemerkenswerte Art, die mit keiner der anderen bisher bekannten näher verwandt ist. Sehr auffallend ist der nach oben ge- bogene in der unteren Halfte etwas verdickte an der Miindung wieder verschmälerte Sporn. Auch die Gestalt der Lippenplatte ist sehr charak- teristisch. 562. Jumellea Ferkoana Schltr., spec. nov. Epiphytica, erecta, certe (plus 30 cm alta, caule validiusculo, dense) foliato; foliis erecto-patentibus, ligulatis, inaequaliter ac obtuse bilobu- latis, c. 20 cm longis, medio fere 1,8—2,4 cm latis; inflorescentiis more _ Fe Te A LE M 336 | R. Schlechter. Er \ # + NE r \ TEN RR u kv ¢ EN generis unifloris, pedunculo flexuoso, ‘basi vaginis 3 fistuloso-cucullatts | obtusis obsesso, c. 5—6 em longo; bractea cucullata obtusa, pedicellum ovarii amplectente, c. 1 cm longa; floribus in genere inter majores, niveis, glaberrimis; sepalis anguste ligulatis, basin versus leviter angustatis, obtusiusculis, c. 4 cm longis, intermedio recurvo, - lateralibus porrecto-deflexis; petalis deflexis, oblique lanceolato-ligulatis, acuminatis, basi subunguiculato angustatis, sepala longitudine subaequantibus; labello eircuitu lanceolato-elliptico acuminato, basin versus subunguiculato-at- tenuato, 3,8 cm longo, medio fere 1 cm lato, calcare deflexo, filiformi, _ supra basin sigmoideo-flexo, apice ipso obtusiusculo, c. 10,8 cm longo; columna brevi, crassiuscula, generis; ovario pro genere gracillimo, pedi- cello incluso c. 8,5 cm longo, glabro. . à | Madagaskar: Laggiara. Diese schône Spezies steht der J. lignosa Schltr. am nächsten, ist aber schon habituell recht gut unterschieden durch die langen grossen Blätter, ausserdem zeichnet sie sich aus durch grössere Blüten und das für die Gattung auffallend langgestreckte Ovarium, Hoffentlich weint die Art bald in Kultur. 563. Angraecum conchoglossum Schltr., spec. nov. BR Epiphyticum, erectum, certe plus 10 cm altum; caule paulo com- presso, dense foliato, vaginis foliorum arcte et alte amplectentibus, trans- versim rugulosis, ancipitibus omnino obtecto, c. 4 mm lato; foliis patenti- bus breviter oblongo-ligulatis, inaequaliter et obtuse bilobulatis, glabris, 1,8—2,5 cm longis, 6—7 mm latis, subcoriaceis; inflorescentiis unifloris, erecto-patentibus, pedunculo paucivaginulato, 1,5—2 cm longo; bractea semioblongo, obtusa, ovario pedicellato multo breviore; flore in genere vix inter majores, illis A. ramosı Thou. similibus et fere aequimagnis, glabris, verosimiliter niveis; sepalis patentibus e basi anguste lanceolata elongato-acuminatis, c. 4 cm longis, lateralibus obliquis; petalis patentibus, e basi oblique et anguste lanceolata elongato-acuminatis, c. 3,5 cm longis; labello circuitu suborbiculari-conchoideo, longius et abrupte elongato-acuminato, acumine c. 1,5 cm longo exluso c. 1,7 cm longo et lato, nervo medio praesertim basin versus carinato-incrassato, calcare e basi ampliata filiformi, gracili, dependente, c. 11,5 cm longo; columna brevi, auriculis magnis quadratis, porrectis; ovario la graciliter cylindraceo, glabro, c. 1,8 cm longo. Madagaskar: Laggiara, Die Art ist neben A. ramosum Thou. unterzubringen mit dem sie sicher nahe verwandt ist. Sie unterscheidet sich durch kürzere Blätter mit quer runzeligen Scheiden, kürzer und dicker gestielte Infloreszenzen, die Form des Labellums und den längeren Sporn. | 564. Angraecum Ferkoanum Schltr., spec, nov. Epiphyticum, verosimiliter brevicaule; caule et habitu nondum notis; foliis ligulatis, apice valde obliquo-acutis, 30--37 cm longis, medio fere x I: : 2 OS aa rea = 7 € | ne PUtehidacoac novae et criticae. . 337 Pet 1 & TE “Te / 2—2,7 cm Natis: inflorescentiis brevibus, laxe 2—3-floris, pedunculo ab- breviato; bracteis ovalibus, obtusis, patentibus, ovario longipedicellato _ multoties brevioribus; floribus in genere mediocribus, glaberrimis, sub- : erectis; sepalis patentibus, lanceolatis, acutis vel subacutis, 1,5 cm longis, lateralibus obliquis; petalis e basi oblique ovata attenuatis, obtusiusculis, _ patentibus, quam sepala paulo brevioribus; labello subcucullato-conchoideo, - perlate ovato, obtusiuscule acuminato, basi subcordato-rotundato, medio subsaccato, 1 cm longo, supra basin 1 cm lato, calcare basi re- curvo deinde recto, subfiliformi, obtusiusculo, ostio paulo ampliato, 2,4 cm longo; columna perbrevi, crassiuscula, rostello peralte emarginato, dente minuto interjecto; ovario cum pedicello gracillimo, in genere perlongo, glabro, 6,5—7 cm longo. . Madagaskar: Laggiara. Leider liegen von der interessanten Pflanze nur 4 Blatter und ein ige wahrscheinlich in einiger Entfernung von der Basis abgeschnittene In- floreszenzen vor. Sie ist sicher verwandt mit A. chloranthum Schltr. und A. huntleyoides Schlir., zwei Arten, über deren Habitus ebenialls noch nichts bekannt ist. | Die Art ist Herrn Dr. Paolo Ferko, in Mailand, gewidmet. _ 565. Angraecum dasycarpum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, pluricaule, habitu A, pectinati Thou.; radicibus flexuosis, filiformibus, villosulis; caulibus teretiusculis, dense foliatis, va- ginis rugulosis, striato-nervosis, arcte amplectentibus omnino obtectis, usque ad 10 cm longis, 2,5—3 mm diametientibus; foliis subpatentibus, _oblongis, obtusis, saepe minute apiculatis, carnosis, cartilagineo-marginatis, 7—10 mm longis, medio fere 4—7 mm latis; inflorescentiis more sectionis _unifloris valde abbreviatis, pedunculo brevissimo, vaginis obtecto; flore in sectione inter majores, verosimiliter niveo; sepalis oblongis, obtusis, glabris, 6,5 mm longis, lateralibus obliquis; petalis oblique» oblongo-ligu- latis, obtusiusculis, quam sepala subaequilongis, glabris; labello oblongo- ligulato, obtuso, giabro, concava, 5,5 mm longo, calcare oblongo-cylin- draceo, obtuso, infra medium leviter attenuato, glabro, recto, ovario ac- cumbente, c. 4 mm longo; columna perbrevi, glabra, crassiuscula, rostello alte emarginato, dente intermedio mediocri; ovario cylindraceo -sessili, dense et molliter pilosulo, c. 5 mm longo. Madagaskar: Laggiara. Vor allen übrigen Arten der Sektion Pectinaria iste die vorliegende durch das kurz und weich behaarte Ovarium und die ebenfalls weich- _haarigen Früchte ausgezeichnet. © 566. Angraecum Laggiarae Schltr., spec. nov. Epiphyticum, brevicaule, c. 15 cm altum; caule valde abbreviato, usque ad 2 cm longo, densissime vaginis foliorum persistentibus obtecto; foliis 6—8 erecto-patentibus, ligulatis, apice ‘valde obliquis, obtusis, 6—7,5 cm longis, medio fere 0,8—1,2 cm latis; racemis erecto-patentibus, epertorium specierum novarum. (31. XII 1918.) 22 / 338 ee R. Schlechter. graciliter pedunculatis, laxe 4—6-floris, folia dimidio fere excedentibus, pedunculo rigidiusculo, usque ad 6 cm longo; bracteis deltoideis, ab- * breviatis, ovario pedicellato multo brevioribus; floribus in genere vix mediocribus, glaberrimis, erecto-patentibus; sepalis lanceolatis, 7 mm longis, intermedio obtusiusculo, lateralibus subfalcato-obliquis, sub- À acuminatis; petalis oblique lanceolatis, acuminatis, margine posteriore infra medium paulo dilatatis, 6 mm longis; labello circuitu late rhombeo- suborbiculari, antice in acumen carnosum obtusum exeunte, 6 mm longo, medio laminae fere 4 mm lato, nervo medio intus leviter incrassato calcare recto, gracilius cylindraceo, apicem versus subclavato, obtuso ostio paululo ampliato; columna perbrevi, crassiuscula, rostello. peralte emarginato; ovario cylindraceo, torto, pedicello brevi incluso e. 5 mm longo. | ; Madagaskar: Laggiara | Die Art dürfte am besten als ein kleinblütiger Typus der Sektion Eu-Angraecum angesehen werden. Obgleich sie im Habitus und der Blütengrösse mehr an Lepervanchea erinnert, sprechen doch die verhaltnis- mässig fleischigen Blüten und die kielartige Verdickung des: Mittelnervs für ihre Zugehörigkeit zu der ersteren Sektion. Soweit ich übersehen kann, ist sie mit keiner der bisher beschriebenen Spezies näher verwandt. 567. Angraecum melanostictum Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum vel adscendens, certe plus 15 cm altum; caule leviter compresso, bene foliato, vaginis arcte ampleetentibus, rugulosis — dense nigro-punctatis omnino obtecto, c. 4 mm lato; foliis erecto-patenti- bus vel suberectis, lineari-ligulatis, apice inaequaliter et obtuse bilobu- latis, coriaceis, glabris, c. 5 cm longis, 6—7 mm latis; inflorescentiis ab- breviatis, unifloris, pedunculo usque ad 3 cm longo, vaginulis 2—3 ob- tecto; bractea ovali, obtusa, ovario pedicellato multoties breviore; flore verosimiliter niveo, illo A. fiicornu Thou., simili et fere aequimagno, glaberrimo; sepalis lanceolato-oblongis, St 6, 1,1 cm longis, laterali- bus obliquis; petalis sepalis simihbus sed paulo minoribus, €. 1 cm longis, obliquis; labello ovato-lanceolato, obtuso, concavulo, 9 mm longo, calcare dependente flliformi, gracillimo, c. 7 cm longo; columna. brevi, crassiuscula, auriculis brevibus, semiquadratis, rostello alte emarginato, dente intermedio subulato perlongo; ovario pedicellato gracilius cylin- draceo, glabro, pedicello incluso c: 3,3 cm longo, Madagaskar: Laggiara, Eine Art aus der Sektion Pseudo-Jumellea und zur näheren Ver- wandtschalt des A. filicornu Thou. gehörig, ausgezeichnet vor diesem durch die schwarz-punktierten stark gerunzelten Blattscheiden, breitere Blätter, breitere Sepalen und Petalen und den etwas kürzeren und dickeren Sporn. 568. Angraecum mirabile Schltr., spec. nov. Epiphyticum, erectum, 15 cm altum et supra; caule rigido, stricto, tereti, bene foliato, vaginis foliorum arcte amplectentibus, dense rugoso- ~~ = fj tac a ey a EN: 4 5 es a Ss L& 3 VER ale EE Ohbidaceae novae et criticae. | 339 Garne | omnino bio, c. 3 mm diametiente; foliis patentibus rigidis, anguste linearibus, apiculatis, marginibus incurvis quasi teretibus, subu-, liformibus, 4-5 cm longis, vi explanatis c. 2,5 mm latis; pedunculis erectis vel erecto-patentibus, gracilibus, vulgo unifloris, 4,5—5,5 em longis. rigidulis, subfiliformibus; bractea ovata, obtusiuscule acuminata, ovario pedicellato multo breviore, erecta; floribus in genere inter majores, _ singularibus, verosimiliter niveis, glaberrimis; sepalis patentibus, e basi lanceolata filiformi-caudatis, c. 5 cm longis, lateralibus obliquis; petalis patentibus e basi oblique lineari-lanceolata filiformi-caudatis, c, 3,5 cm 3 _ longis; labello .conchoideo-ovato, acuminato, c, 1,3 cm longo, per medium longitudinaliter carinulato, calcare e basi ampliata sensim filiformi- attenuato, gracillimo, pendulo, 11—12 cm longo; columna brevi, auriculis quadratis; ovario pedicellato gracili, glabro, c. 2 cm longo. Madagaskar: Laggiara. Eine der merkwiirdigsten Arten der Gattung, welche ich in den letzten Jahren kennen gelernt habe. Die auffallend stark verlängerten Sepalen und Petalen erinnern an | gewisse Arten der Dendrobium-Sektion = Diplocaulobium. Die Art gehört in die Verwandtschaft von 4A. Scottianum Rchb. f. 569. Angraecum sarcodanthum Schltr., spec. nov. Epiphyticum validum, habitu verosimiliter A. crassi Thou.; caule foliis- que nondum notis; racemis horizontaliter patentibus, sublaxe 7—12-floris, secundis, 17—25 cm longis, pedunculo 7—10 cm longo, vaginis 4—6 | amplectentibus brevibus obtusis distantibus obsesso, supra basin 4-6 mm diametiente; bracteis cucullatis abbreviatis, obtusissimis cum apiculo ovario ER brevioribus; floribus pro genere crassius carnosis, - vero- similiter niveis, glaberrimis, illis A. crassi Thou, similibus et fere aequi- magnis; sepalis patentibus lanceolato-ellipticis, obtusis, c. 1,7 cm longis, lateralibus obliquis; petalis erecto-patentibus, oblique elliptico-lanceolatis, obtusiusculis, 1,4 em longis; labello subcucullato concavo, circuitu late ‘ovato, obfuso, nervo medio longitudinaliter carinato-incrassato, 1,5 cm longo, infra medium c. 1 cm lato, calcare e ostio ampliato sensim - attenuato, graciliter cylindraceo, obtusiusculo, c. 2,8 cm longo; columna brevi, crassa, auriculis quadratis superne in acumen erectum, longum productis; ovario cylindraceo, torto, subsessili, glabro, c. 1,8 cm longo. Madagaskar: Laggiara, Leider liegen nur zwei Bliitentrauben der Art vor. Sie ist ohne Zweifel mit A. crassum Thou. nahe verwandt und ihm im Habitus sicher ähnlich, hat aber einen viel längeren und schlankeren Sporn. 570. Angraecum tenuispica Schltr., spec. nov. Epiphyticum, subpatulum vel curvatum, certe plus 25 cm longum; caule tereti, bene foliato, vaginis foliorum arcte amplectentibuo omnino obtecto, c. 4 mm diametiente; foliis erecto-patentibus, ligulatis vel lineari- ligulatis, inaequaliter et obtuse bilobulatis, glabris, textura pro genere 22* 340 tenuioribus, 3—7 cm longis, 6—8 mm latis; racemis tenuibus, gracilibus, erecto-patentibus, folia fere aequantibus, laxe 5—10-floris, pedunculo fili- formi, vaginulis 2—3 dissitis brevibus obsesso, c. 2—2,5 cm longo; bracteis ovatis, acuminatis, ovario pedicellato paulo brevioribus; floribus in genere inter minores, glabris; sepalis lanceolatis, acuminatis, 2 mm longis. lateralibus obliquis; petalis quam sepala paulo minoribus, oblique | lanceolatis, longius acuminatis; labello circuitu late rhombeo-ovali, obtuse et breviter acuminato, concavo, 2,25 mm longo, medio fere 1,5 mm lato, calcare horizontali subrecto, e basi leviter ampliata gracilius cylindraceo, obtusiusculo, glabro, c. 2,25 mm longo; columna more genere brevi, crassiuscula, auriculis oblique semirhombeis, obtusiusculis, brevibus, por- rectis; ovario breviter pedicellato, torto, glabro,.c. 2,5 mm longo. Madagaskar: Laggiara. A Eine nahe Verwandte des A. graminifolium (Ridl.) Schltr., aber mit breiteren und stumpferen Blättern, schlankerem nach der Spitze zu eher verjüngtem -als verdicktem Sporn und mehr rhombischer, stumpferer Lippenplatte. XLIII. Index der aus Deutsch-Südwestafrika bis zum Jahre 1917 bekannt gewordenen Pflanzenarten. Il. Von Regierungsbotaniker K. Dinter. (Originalarbeit.) Abkürzungen: A. = Amboland; H. = Hereroland; N. = NEN K. = Kalachari. Abgekirzte Sammlernamen: Schz. = Schinz, Dtr. = Dinter, Marl. = Marloth. Omeg = Otavi Minen u. Eisenbahngesellschaft, Raut. = Rautanen. (Fortsetzung.) LA 220. Aptosimum suberosum Web. Bull. Herb. Boiss. Ser, Il, III, 904. Afr. trop. — H.: Südseite, der Etosapfanne, Dir, 749. 221. A. tragacanthoides E. M. ex Benth, in Bot. Reg. sub t. 1882. Afr. austr. — N.: Grossnamaland ohne Standort, Schz. 30, 47. 222. A. viscosum Benth. Bot. Reg. t. 1882. — N.: Grossnamaland, Schz. 29, 37; Range 147. | 223. A. Weberianum Pilg. Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. p. 484, — HL: Epata, Seiner ser, III. no. 381, Gobabis, Kupper 17. *224. Arctotis karasmontana Dtr., spec. nov. — N.: Klein- Karas, Jutta Dir. 3237. Unterscheidet sich von A. stoechadifolia äusserlich vor allen Dingen durch gelbe (bei A. st. blauviolette) Discusblüten. 341 | 225. A. leptorhiza DC. Prodr. VI. 486. var. longiscapa DC. — Afr. austr. Erwähnt in Englers Pflanzenwelt Afrikas. 226. A. stoechadifolia Berg Deser. PI. Cap. 324. — Afr. austr. — H.: - . Okahandja, Dtr. 427; im ganzen Swakoplaufe, Dtr. 227. A. Maximiliani Schlehtr. — N.: Range 145. 228. Argemone mexicana L. Sp. Pl. 508. — Am. bor., Mexiko. — N.: _ Fischrivier b. Orab., Dtr. 2029. 4 229. Aristida adscensionis L. Sp. Pl. 82. Syn. A. coerulescens Desf. — H.: Otjitambi, Schlettwein. — Gemein im ganzen Herero- und dem nördlichen Teile des Namalandes. 230. A. alopecuroides Hack. ex Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 144, — Afr. austro-occ. — A.: Olukonda, Schz. 231. A. brevifolia Steud. Nomenclat. II, I. 130. — Afr. austr. — Nama- land, Fleck 290a. 232. A. ciliata Desf. in Schrad. N. Journ. Il. 255. — Afr. bor. et » austr., Arabia. — N.: Inachab, Dtr. 1104; Aus, Schz. 667; zwischen Ausis und Kujas, Schenck 218; Witvley, Dtr. 1972; Mariental-Orab, Dtr. 2013. var. tricholaena Hackel in Bull. Herb, Boiss. IV. App. M. 18. — N.: - Lüderitzbucht, Schz. 672. | var, villosa Hackel 1. c. 18. — N.: Lüderitzbucht, Schultze 140a u. b; Anibfläche südl. Aus, Schenck 327. 233. A. congesta Roem. u. Schult. Syst. II. 401. — N.: Nord-Anias, - Brauer; Gubub, Schz. 657; Warmbad, Wandres 19; Range 801. — H. Grossarth in Herb. Dtr. 1520, | 234. A. Dinteri Hack. Bull. Herb. Boiss. Ser. II. I. 767, — Afr. trop — H.: Im Kantal, Dtr. I. 1485. 235. A. Drègeana Trin. u. Rupr. Mém. Acad. Petersb. Ser. VI. V. 169. NA Aus, Schz. 659; zwischen Ausis und Kujas, Schenck -219. 236. A. fastigiata Hack. Bull. Herb. Boiss. Ser. II. I. 768. — Afr. trop. — N.: Inachab, Dtr. 1102. 237. A. garubensis Pilg. Beitr. Fl. Afr. XL, 344. — N.: Garub, Range 508. 238. A. geminifolia Trin. u. Rupr. Mém. Acad. Pétersb. Ser. VE VII. 169. — Afr. austr. — N.: Lüderitzland, Range. 239. A. gonatostachys Pilger, Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. p. 343. — N.: Rote Kuppe, Dtr. 1022, Range 188. 240. A. gracilior Pilger in Engl. Bot. Jahrb. XL. 80. . 241. A. gracillima Oliv. Transact. Lin. Soc. XXIX. 173. — Amboland (Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 75). 242. A. hirtigluma Steud. Nom. ed. II, J. 131. — Aegypt., Syria, Arabia. — H.: Okaharui, Dtr. 3311; Büllsporter Fläche, Dir. 2136. — N.; Seskamelbaum, Dtr. 2074. (ie ART ee N ur ee À ; 12 ! te Ev a7 Se a Do ar > rn Var Gad A 4 BM * è 7. 4 à 1 >” . AL TE itd PET: PRES nie eh, h me A Da: 2 45) ect FN tone ts Dé Ey Vi i Cu Le à { 4 1 \ u "as =. 3 À we ere Gite we CH j ey. 4 ee Re 342 (Aristida) Mr a ‘Dinter. vr Se ; ie. 1% ‘ an ~ « à * r a ST à € Le 3 > Fol on ER thé 243. A. Hochstetteriana G. “Beck: ex Fae: in Verh, Bot. \ or. B pre "XXX. 144. — Afr. austr.-occ. — N.: Quartel, Dtr. 2172; Ganka Ss, Dtr. 1990; Inachab, Dtr. 1103. — H.: Nérdl. von Omurambal | Omaruru = Lüderitz, Gr.-Barmen, Dtr. j RR AR ® 244. A. hordacea Kth. Rev. Gram. II. t. 173. — Afr. tr P..— HT Tsumeb, Dtr. 2515, 1676; Okakuja Grossarth in Herb. Dir. 1587. — N: Kl.-Nauas-Hoachanas Dünen, Dtr. 1933. Me re ga 32 245. A. lutescens Steud. Syn. Pl. Gram. 145, — Ne | Rooibank, L. Schultze. | var. Marlothii Hack. in Engl. Bot. Jahrb. XI. 400. -— | Grasptre or . Schwarzbach am Kuisib, Gürich 117. 246. A. namaquensis Trin. u. Rupr. Mém. Acad. Pöterah, Ser. VL. VII. “A 150. — Afr. austr. — N.: Mariental-Orab, Dtr. 2027; Chamis, L. Schultze 471; Rehoboth, Fleck 21a, Warmbad, Wandres 28. 247. A. obtusa Del. Fl. Egypte 175. — Afr. bor. et austr., ER | — N.: Autabib-Garib, Dtr. 1961; Lidfontein, Dtr. 1999; Gamkanas, Dtr. 2001; Quartel b. Rehoboth, Dtr. 2171; Büllsporter Fläche, Dir. 2137; | Maltahöhe, Dtr.; Garub, Dtr. 1056. — H.: Brakwater. Im Habitus: höchst variable Art, doch stets auf den ersten Blick an den | gekräuselten, borstenartig dünnen Blättern erkennbar. | 248. A. prodigiosa. Welw. Trans. Lin. Soc. XXVII. 80. — IN. au. AL Ohne Standorte in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p- 76. 249. A. pungens Desf. Fl. Atlant. I. 109 t. 35. — Afr. bor., ‘Turkestan, Sibiria. — N.: (Vierteljahrschr. d. Naturf, Ges. Zürich 1911 a 76). 250. A. Rangei Pilger Beitr. z. Fl. v. Afr. XL. p. ii — N.: Kuibis, Range 647. 1-4 251. A. ites sae Hochst. ER A. rigidiseta Pilger in Beitr. Fi. Ate, 4 XLIII. 413).. km 12 des Weges Okahandja-Otjosazu. Dir. 2535; “4 Okakuja ae! in Herb. Dtr. 1551; Omuramba ua matako (Nord- 1 kalachari), Fr. Seiner 691 a. a 252. A. sabulicola Pilger in Engl. Bot. Jahrb. XL. 81. — ON Dünen Rooibank hinter Walfischbay, Schultze 379; Dünen am Kuisib, -Odrieh 4 119, 122; Dünen in Garub, Schäfer in rina: Dtr.. 1269. | 253. A. scabrivalvis Hack. in Bull. Herb. Boiss. Sér. I. VI. 708. — Hi — H.: Okatjongeama, Grossart in Herb. Dtr. 1591. | eas 254. A. stipitata Hack. ex Schz, in Verh. Bot. Ver, Brand, XXX. 143, (Syn. A, sieberiana Trin. var.). — Afr. austr.-occ. — N.: Kl.-Nauas- Judaea-, | Düne, Dtr. 1926. — A.: Rare Schz. 255. A. stipoides Lam. Illustr. Gen. Eneyel. I. 157. | var. meridionalis Stapf in Fl. Cap. VIL. 562. — „ohoke“ (otjiher).. — H,: Okahandja, Dtr. 994; Otjihua, Dtr. 2570; Eahero-Enguruwau, Dir, N 3271; Eahero, Dir. 3406. | | e eae rten aus Deutsch- Südwestafrikk.. ir ae ARTE Steud. Nomen ed. IL. I. 132. BT ER N.: wel üderitzbucht, Schz. 665, 666; Schenck 32. 257. A. uniplumis Lichtst. in Roem. u. Schult. Syst. IL 401. — H.: Okahandja, Dir. 1638; Otjitambi, Schlettwein. — N.: Seskamelbaum, Dtr. 2066; Lüderitzbucht, Schultze; Inachab, Dir. 1089; Tsubgaris, Voigts; _ Autabib, Dir. 1959; Autabib- dasib: Dtr. 1960, 1962; Fan dormalg: Schz. 660: Fischrivier, Fleck 289a. var. Neesii Walp. Annal. bot. III. (1852) 750, Nama- und Hereroland F ehne Standort. ¥ = 28. A. vestita Thbg. Prodr. F1, Cap. 19. — Afr. austr. — Hereroland Verh. d. Naturf. Ges. Zürich. 1911, 56. Jahrg., 77. ' | 259. Aristothamnion Die J. Ag. Anal. “alg. (1892) 45. — N.: _ Walfischbay, Dtr. 3 260. Artemisia afra Jacq. Hort. chen. IV. 34. — H.: Farm Hoff- nung, Dir. 2667. 261. Arthraerua Leubnitziae Schz. in Engl. u. Prantl, Natürl. Pflz.- Fam. II. 1a; 109. — Afr. austro-occ. — (Syn. Aerua Leubnitziae 0. K. — » 4erua desertorum Engl). — H.: Swakopmund-Richthofen Dtr. 149; she, Walfischbay, Marl. 1178. 262. Arthrocnemum glaucum Del. Fl. Egypt. 69. — Graecia, Afr. trop., u Ind. or. — N.: Walfischbay, Gürich 22. — H.: Swakopmündung, Dtr. 263. Arundo Donax L. Sp. PL 81. — Reg. Medit., Oriens. — „orun“ 2 (otjiher) — H.: Otjosazu, Barmen, Horebis, Nabas, Gobabisis, Dtr. 264. Asclepias filiformis Benth. u. Hook ex 0. Ktze. in Jahrb. Bot. Gart. Berl. IV. 268. (Syn. Lagarinthus filiformis E. M.). — Afr. austr. BR var. Buchenaviana (Schz. als Art Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 261) Dir. — H.: Welwitsch, Dtr. 2809; Rössing, Dtr. 177; Namib, Schz. 18, . 20; zwischen Gawieb und Hussab, Gürich 14. — N.: zwischen Tschirub und Grasport, Dtr.; zwischen Keetmanshoop und Chelab, Dir. 265. A. lineolata Schltr. in Fl. Trop. Afr. IV. I. 322. — H+Groot- fonteiner Fläche, Dtr. 863. 266. A. undulata Jacq. Enum. Il. Carib. — (Syn.: pe lapathi- At ae Ces ei _folium Dene. — AH. undulatum R. Br.). = Ombaruru (otjiher). — Afr. austr. — H.: Ozondjache, Dtr. 1729; RD a fé tete. Dtr.; Farm Voigt- land, Dtr. | _ 267. Ascolepis capensis Ridl. Trans. Lin. Soc. Ser. II. Bot. II. 164, — Afr. austr. et trop. — A.: ohne Standort, Höpfner 81. Bch» 268. A. speciosa Welw. Trans. Lin. Soc. XXVIL. 78. — Angola. — : x: ohne Standort, Höpfner 82. 269. Asparagus africanus Lam. Eneyel. I, 295. — H.: Okahandja, Dtr. 329; Hohewarte, Dir. 1265. 270. A. angolensis Bak. Trans. Lin. Soc. Ser. U. I. 254. — Afr. trop. _ — N.: Keetmaanshoop, Fenchel 147, 148. 344 [Asparagus] K. Dinter. | * 271. A. ssiatious L. Sb. PL 313,’ <2 teaser ee trop. of QU. Ru H.: Okahandja, Dtr. 283; Windhoek, Dtr. 1265. — N.: Aue Dir. 1042, Range 776. | 272. A. capensis L. Sp. Pl. 314. — Afr. austr. — NS Rote Kuppe, — } Dtr. 1042; Lüderitzbucht, Dtr.; Lüderitzbucht, Schultze 39, 273. A. confertus Krse. in Engl. Beitr. Fl. Afr. XLII. 449. — N.: Jakalskuppe, Engl. 6764. 274. A. Engleri Krse. in Engl. Beitr. Fl. Afr. XLII, 450, — N: Kaede rivier (Karasberge), Dtr. 3072; Engler 6651. 275. A. exuvialis Burch. Trav. I. 432. — Afr. austrz UN Aus, - Dtr. 1087. . à 276. A. Fleckii Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. II. 43. — N.: Hoachanas, Fleck 901. 277. A./Francisci Krse. Beitr. Fl Afr. XLUL 449 Sa a, ua matako, Franz Seiner 689a. Ra 278. A. Judtii Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. Im. ‚4, — N. vie chanas, Judt. 279. A. juniperoides Engl. Bot. Jahrb. X. 3. — Afr. austro-oce. heat 0 N.: Aus, Marl. 1538.- 280. A.hereroénsis Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. NI. 43. — Afr, austr. a4 — N.: Haris (Südseite der Auasberge), Fleck 549. An 281. A. humilis Engl. Bot. Jahrb. XLV. 155. — H.: Nein Dtr. 676. Hier liegt zweifellos eine Etiquettenverwechselung vor. Unter Nr. 676 sandte ich einen mehrere Meter hoch kletternden behaarten Spargel nach ~ Berlin. Der Englersche Name bezieht sich aber auf eine sicher sehr niedrige Art, wahrscheinlich auf die verkannten A. medeoloides und undulatius = Nr. 743 4 — 910 = I 623, nee 282. A. laricinus Burch. Trav. I. 537. — N.: Schaaprivier, Elephanten- ' rivier, Dtr. — H.: Hohewarte, Dtr. 1265; Brakwater, Dtr. 4 283. A. medeoloides Thunbg. Prod. Pl. Cap. 66. — Afr. austr. — H.: Dolomitberge von Otavi im humusreichen Bergwald, Dtr. I. 623, 743, 910. Engler in Pflanzenwelt Afrikas führt diese Art als in Deutsch-Süd- westafrika vorkommend an. Diese Angabe bezieht sich sicher auf meine Nr. 743, die mir in Berlin als A. medeoloides bestimmt wurde. Allerdings gehört 743 zur Sect. Myrsiphilli, doch unterscheidet sie sich durch ihren nie- drigen Wuchs (15—25 cm) von A. medeoloides, die eine weit kletternde Pflanze ist. Viel näher steht 743 dem A. undulatus, von dem sie sich aber durch ihre Blüten und besonders durch den höchst merkwürdigen horizontalen zopf- ähnlichen Wurzelstock unterscheidet. Meine Nr. I. 623 (vom gleichen Stand- ort wie 743 und 910) ist von Berlin als A, undulatus bestimmt worden. 284. A. namaénsis Schz. Bull. Herb, Boiss. IV. App. III. 44 — N.: Fleck 307a, | 285. A. Nelsii Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. App. Ill. 44. — Herero- land, Nels 70, ar we 345 986. A. LT Éôsé. in Beitr. Fl, Afr. XLII. 447. — H.: Zwischen _ Gobabis und Oas, Dtr, 2711; Kl.-Nauas-Hoachanas, Dtr. 1948, 287. A. patens Krse. Beitr. Fl. Afr. XLIII. 449. — N.: Stauchs en Haribis, Engl. 6750. -288. A. Pauli-Guilielmi Solms in Schweinf. Beitr. Fl. Aethiop. 203. — H.: Höpfner 65 239. A. psilurus Welw. ex Bak. Trans. Lin. Soc. Ser. I. Il, 253. — A à Hohewarte, Dtr. 1261. 290. A. racemosus Willd. Sp. PL IL 152. — Ind. or., Afr. trop. Austral. — H.: Okahandja, Dtr. 282. var. tetragonus Bak. in Journ. Lin. Soc. XIV. 624. — Namaland (Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911, p. 101). _291. A. retrofractus L. Sp. Pl. 313. — Afr. austr. — N.: Range 907. 292. A. striatus (L.) Thbg. Prodr. Fl. Cap. 65. — Namaland (Viertel- jahrschr. d. Naturf, Ges. Zürich [1911] 56. Jahrg. p. 101). 293. Aspergillus Weiwitschiae (Bres.) Hennings in Baum, Kunene- _Sambesiexpedition (1903) 168; Vierteljahrschr. Zürich 1911. 58. — H.: Haikamgab, Schz., auf Welwitschia. 294. Astrochlaena rotundata Pilg. u. Engl. in Engl. Beitr. Fl. Afr. AXXVIL 222. — H.: Aukas-Krejfontein, Dtr. 817; Otavi, 10. I. 1912 Dir. 295. Athanasia triloba Klatt Bull. Herb: Boiss. III. 435. — N.: Haris, Fleck 560. 296. Atriplex amboensis Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 211. — Afr. austr.-occ. — A.: Omandongo, Schz. 468. 297. A. Halimus L. Sp. Pl. 1052 — (Syn. A. capensis Moq. Chenop. Enum, 63). — H.: ‚Hereroland, Marl. 1456, Fleck 725; Otjimbingwe, Rau- tanen 137; Goanikontes, Gürich 55; Walfischbay, Gürich 151; Swakop- mündung, Dtr. — N.: : Orab, Dtr.; Schürfpenz, Dtr. 1986. *298. A. sarcocarpus Dtr., spec. nov. — N.: Aus, Dtr. 1066. Ein vielstengliger, ee graugrüner Halbstrauch, dessen massenhafte Scheinbeeren ähnlich denen von Blitum ausgebildet, aber von wachsgelber Farbe sind. Möglicherweise wird in Zukunft die Pflanze generisch abzutrennen sein. 299. Augea capensis Thunbg. Prdr. Fl. Cap.80. — Afr. austr. — N.: Lüderitzbucht, Grasplatz, Tschankaib, Dir. 300. Azima spinosissima Engl. Bot. Jahrb. XIX. 147. — „onjara ongwe“ (otjiher). — H.: Okahandja, Dtr. 121; Oljimbingwe, Gürich 60. 301. Babiana Bainesii Bak. Journ. of Bot. (1876) 335. — ,otjitore“ (otjiher), — N.: Rehoboth, Fleck 366;. Hornkranz, Fleck; Grasport b. Tsirub, Dtr. 1040. — H.: Südfuss derAuasberge, Dtr. 2251; Waterberg- plateau, Dtr.; Okakuja April 1912, Grossart in herb. Dtr. 2647. Die Pflanze ist von ausserordentlich grosser Fruchtbarkeit, sie pro- duziert nicht nur sehr reichlich Samen, sondern auch noch in allen Blatt- achseln der kurzen Blütenstände zahlreiche Gemmen von Olivenkernform annals Seis ns IE. lichem Geschmack und grossem Nährwert. Ihr Vorkorniven à. 470 a verschiedenen pflanzengeographischen Gebieten (Grasport ca. 70 mm, Water- | à bergplateau ca. 400 mm Regenhéhe) auf dem Sande der Omaheke, wie auf Gneis und Sandstein fordern gebieterisch zu ihrem Anbau im grossen ‘auf... % A : Omaheke am Okavango, Zawada in herb. Dtr. 1861. : | 303. Baissea Wulfhorstii Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. 816. — H.: Kajas a am Omuramba u Ovambo, Dtr. 2280; Neitsas, Dtr. 781; Sandfeld im N.-0.,. Zawada in herb. Dtr. 1358. — A.: One pa Uukuanjama, Wulfhorst 2. a ar Ri 304. Baphia obovata Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. 815. — H.: Kajas am Omuramba u Ovambo, Dtr. 2281. — A: one (in a is jama). Wulfhorst 22. | | 305. Barbacenia hereroensis Schz. Bull. Herb. Boiss. IV. I IM. 49. i — (Syn. Vellozia hereroensis Baker in Fl. Trop. Afr. VII. 411; Barbacenia Jostiana Dir. in Flora, forst- und landw. Fragmente p.51). — H.: Herero- — land, Fleck 80; Brakwaterberge, Dtr.; Farm Hoffnung, Dtr. 870; Unduas 4 (Granitbank) bei Karibib, Dtr.; Regenstein i. d. Auasbergen, Dir. | NA 306. B. minuta (Bak.) Dtr. — (Syn. Vellozia minuta Baker in Bull. . Herb. Boiss. Ser. II. II. 667). -— H.: Strejdfontein, Det 776; Gaub, Tsu- meb, Brakwater, Dtr.; Epako, Rautanen. 4 Die Art ist in mailen des Hererolandes auf haïtem gelben Lehm sowie auf Granitgrus überaus‘ häufig. Man findet sie oft in quadratmeter grossen À Rasen von tausenden von , Rosetten, sehr haufig in Gesellschaft des” A Graterostigma plantagineum. 4 h | 302: Baikiaea plurijuga Harms in Warb. Kunene- -Sambesi-Exp. 248. CR. 1 307. B. spec. fructicosa, fol. atroviridibus, viscosis. — H.: Dibeel mi a bemerkenswerte, bis 90 cm hoch werdende mehrstämmige Art, fand ich, leider ohne Blüten und Früchte, im Juni 1912 zu Hunderten dicht bei Outjo auf den Conglomerathängen nahe der Missionsstation, sowie auf dem Quartzschotterfuss des bewaldeten Dolomitberges 2 km nördlich von Outjo. Unter Kultur erzielte ich bis zum Antritt meiner Europateise nur spär- liche Blattschépfe. Die Blätter sind sehr dunkelgrün, klebrig und ; haben dreieckigen Querschnitt; sie stimmen nicht. überein mit den in Fl. of Trop. Afr. und Fl. Cap. beschriebenen Arten, | À 308. B. spec. suffruticosa, fol. glaucis. — H.: Eine zweite stamm- — bildende Art, auf der Reise von Outjo nach Franzfontein im Juni 1912 ohne Blüten und Früchte auf dem Kamme der Kalkberge dicht hinter y dem Dorfe Franzfontein gefunden, Die unter Kultur erzielten Blätter sind blau-grün. Die Blätter passen auf keine der in Al. of Trop. Afr. 4 und FI, Cap. enthaltenen Arten. : Sa Mit Myrothamnus, Craterostigma, einigen Pellaea-, Cheilanthes- und | Nothochlaena-Arten teilen die stidwestafrikanischen B.-Arten die höchst ÿ interessante Higenschaft, aus pulver-zerreiblichem Mumienzustande einige CARE 04 cea ; sa bo" POLAR 4 sa 4 4 Wk ih by ae ie ny J 2 gti 8 nd on nt a ersten starken Regen zu vollem Leben wieder- = Ge mage | 309. Barbula torquatifolia Geh, Bull. Herb. Boiss. IV. (1896) 410. — A: Oschando, Schz. 7 Schz. in Beitr. z. Kenntnis d. Fl. v. Deutsch-Südwestafrika in Abhandl. d. Bot. Ver. Brandenb. XXXI. p. 199. — N.: Felsen zwischen Rehoboth und Aub, Dtr. 2218; Gamis, Dtr. 2094; Büllsport, Dtr. 2122; Gamochab- _ rivier, Schz. — H.: Okahandja Dtr. 43. 7811. B. alata S. Moore in Journ. Bot. XVIIL 266. — Für Deutsch- = Südwestafrika angegeben in Engler Pfl.-Welt Afrikas. a 312. B. damarensis T. Anders. in Journ. Lin. Soc. VII. 29. — H.: 2 Hereroland ohne Standort und Sammier im Herb, Dublin. | J 313. B. Eenii S. Moore in Journ. Bot. XIV. 229. — H.: Herero- _ land, Een. | & _ 814. B. hereroensis nel Bot. Jahrb: X. 261. — Afr. austro-oce. — _ HL: Okahandja, Dtr. 72; Davieb, Marl. 1460; Otjimbingwe, Marl. 1316; a Otjitjika, Dtr. — N.: bei Maltahöhe, Dtr. at 315. B. irritans Nees in Linnaea XV. 359. — H.: Windhoek, Dir. 233. _ — N.: Schürfpenz, Dtr. 1989; Büllsporter Kalkberge, Dtr. 2122. | … 316. B. kaloxytona Lindau Engl. Bot. Jahrb, Bd. 43 p. 354. -- H.: _ @mburo und Etiro, Dtr. 1399, 1443. | Marl. 1316. | 318. B. Lichtensteiniana” Nees in DC. Prodr. XI. 235. — N.: Kanus, Dir. 2999; KI.-Karas, Dtr. 3210; KI. -Karas, Schafer in herb. Dtr. 1290 wurde in Berlin als B. capitata Klotzsch bestimmt, mit der B, Lichten- steinianı sehr nahe verwandt ist, Le 319. B. macrostegia Nees in DC. Prodr. XI. 235. — H. Gobabis-Oas, LE 2708; Ekuja, Dtr. 2708a; Okakeua, Dtr. 3363. 3%. B. Marlothii Engl. Bot. Jahrb. X. 262. — H.: Otjimbingwe, Schz. 11; Marl. 1315. | 321. B. petrophila Lindau Engl. Bot, Jahrb. 43, p. 353. — H.: Om buro, Dtr. I. 1412. 322. B. Prionitis L. Sp. Pl. 636. — (Syn. B.. EAN Engl. Bot. Jahrb. X. 262). — H.: Grootfontein, Dtr. 747; Otjivarongo, Dir. 1724; - Karibib, Marl. 1430. | 323. B. quadrispina Lindau in Ann. Ist. Bot. Roma VI. 72. — Afr. * trop. — H.: Kalkfontein-Witvley, Dtr. 1981; Franzfontein, Dtr. 824. B. Schenckii Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 199. — Afr. . austro-occ. — N.: Aus, Schenck 310, Pohle; Tiras, Schz. + 325. B. spathulata N. E. Br. Kew Bull. 1909 p. 128. — H.: Köhlers 5. Farm an der Pad. Franzfontein-Outjo, PE, 2646. rten | aus Deutsch- Südwestatrik.. AU 347 7: 310. Barleria acanthoides Vahl an Bot. I. 47. — forma fashpon ath : 317. B. latiloba Engl. Bot. Jahrb. X. 261. — H:: Otjimbingwe, : 326. Bauhinia Bainesii Schz. Mém. Herb. Boiss. 1 p. 121. = = Afr LS — H.: Oas bei Gobabis, Schz. 2061. 327. B. Bowkeri Harv. in H. u. S. Fl. Cap. Il. 596. _ Ar. aust, — H.: Kalachari, Chapman und Baines. 328. B. esculenta Burch. Tray. II. 589. — = Otjipiva (otjiherero). ~ — H.: Otjivarongo, Dtr. 625; Sandfeld Zawada in herb. Dtr. 1339; Herero- land, Lüderitz 156; zwischen Tsumeb und Nagusib, Dtr.; zwischen Osire und Waterberg, Dtr.: zwischen Otjivero und Gobabis, Der. | Die grossen dicken Samen sind sehr ölhaltig, schmecken schwach ge- röstet vorzüglich und werden von allen Stämmen Südwestafrikas als Veld- kost sehr geschätzt. Die 2—3-jährigen etwa rettichgrossen Knollen sind ess- bar, die ausgewachsenen bis über 1 Ztr. schweren Knollen enthalten viel Gerbsäure, lassen sich aber sehr vorteilhaft auf Stärke verarbeiten. 329. B. gariepensis E. Mey. Comm. PI. Afr. Austr. I. 162. — Afr. austr. — H.: Outjo-Kalkberge, Dtr. 2629; am Swakop, Dtr. 1421; Karibib, Lindner. — N.: Ganas, Schz. 848; Keemanshoop und Karasberge, Fleck 387a; Kuisib, -Fleck 400a; Inachab, Dtr.; Büllsport, Dtr. 2125. 330. B. macrantha Oliv. Fl. Trop. Afr. II. 289. — „omuti uakatjipera“ (otjiher). — H.: Gobabis Sandsteinberge, Dtr. 2719; Otjisondjou Püschel in herb. Dtr. 587; Neitsas, Dtr. 768; Sandfeld -Zawada in herb. Dtr. 1352; Heidelberg b. Tsumeb, Dtr. 1688; Otavi, Dove; Waterberg, Dir. — A.: Olukonda. Schz. 272, Rautanen 241. | Die grossen flachen Samen sind sehr wohlschmeckend. 331. B. reticulata DC. Leg. Mem. XIII. 484. — Senegal, Aegypt. Für Deutsch-Südwestafrika wohl irrtümlicherweise von Engler im Pflanzenwelt Afrikas angegeben. 332, B. Urbaniana Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX, 169. — Afr, austro-oec. — H.: ohne Standort, Nels 84; bei Karakobis, Schz. 275, 333. Berchemia discolor Hemsl. in Oliv. Fl. Trop. Afr. I. 381. —. = Omuve (otjiherero) = Suikerbosch (holl.), -— H.: Auns, Dtr. 841; Otavi, Dtr.; Tsumeb, Dtr. | 334, Bergia anagalloides Walp. Rep. Il. 286. — Afr. austr, — N.: Am überschwemmten Fischrivierufer, Schäfer in herb. Dtr. | 339. B. prostrata Schz. Mém. Herb. Boiss, 20. 22, — Afr, trop. — H.: Otavi, Dtr. 2341; Okasewa, Dtr. 2750; CHERE, Dir. 3367; Otavi, Dtr. 897; Orumbo, Dtr. I. 1335. 336. B. spathulata Schz. Bull, Herb. Boiss, VI. 526, — Aff. austr. — A.: Olukonda, Rautanen 221. 337. Berkheya Chamaepeuce S. Moore. — Ohne Standort fiir Deutsch- Südwestafrika von Engler in Pflanzenwelt Afrikas. Weder im Index kewensis noch in dessen Supplementen zu finden. 338. B. corymbosa DC. Prod. VI. 507, — Afr. austr. — N.: Kovies- . berge, L. Schultze, 0 ae eae rae} ~~ oly — ve - = SP AN qi hav) en : Fi ALT 1 fl v ~~ 4 ; ce | Pflanzenarten aus Deutsch-Südwestafrika. 349 339. B. ferox ©. Hoffm. Bull. Herb. Boiss. II. 214. — Afr. i, ee — H.: Gobabis, Schz. 340. B. horrida Muschler Beitr. z. Fl. v. Afr. XXXVIII. 122. — N.: Keetmanshoop, v. Trotha 102; Büllsport, Dtr. 2126. 341. B. palmata Willd. Sp. PL. III, 2271. — N.: Kobus, Dtr. 2186. 342. B. Schenckii 0. Hoffm. Bull. Herb. Boiss. II. 214. — Afr. austro- occ, — N.: Zwischen Aus und Oranje, Schenck 317. 343. B. Schinzii O. Hoffm. in Bull. Herb. Boiss. vol. II. 213. — N.: Guos, Schz.; zwischen Aus und Kukaos, Schenck 102. 944. Berkheyopsis Echinus 0. Hoffm. Engl. u, Prantl Nat. Pfl.-Fam. Ul. 5. 311. — (Syn. Berkheya Echinus O. Hoffm.). — Afr. austro-occ. — DR Rat outta Dir. 3231; Sandverhaar, Dir. 1192. — H.: Pforte . (km 82 der alten Bahn), Dtr. 178. 849. B. Pechuelii O. Hoffm. in Bolet. Soc. Brot. X. 181. — (Syn. Berkeya Pechuelu O. Hoffm. = Gazania Pechuelü O. K.). — H.: Dorstrivier, Dtr. 189; Okahandja, Brakwater, Dtr.; Karibib, Marl. 1276; Hereroland, Pechuel-Lösche. 346. B. Schinzii O. Hoffm. Bull. Herb. Boiss. I. 59. — H.: Oukongo- Nagels Farm, Dtr. 3344;. Waldau, Dir. 447, 627; Otjihua, Dtr. 887, — A.: Olukonda, Schz. Die Identifizierung dieses einjährigen Krautes mit der fast strauchigen Berkheya Schinzw im Index kewensis ist ein Irrtum. 347. Bidens bipinnata L. Sp. Pl. 832. — Reg. trop. — H.: Okahandja, Dtr. 18; Marl. 1373. y . 348. B. pilosa L. Sp. Pl. 832. — H.: Paviansfontein, Dtr. 2461. 349. Bignonia Chica Humb. u. Bonpl. Pl. Aequin. I. 107. — Venezuela. — H.: An der Etosapfanne, Engel in herb. Dir. 991, . Intendanturrat Engel brachte mir diese aus Venezuela stammende . Pflanze mit der bestimmten Versicherung mit, daß er sie an der Südseite - der Etosapfanne wild gesammelt hätte. 350. Blastania Lüderitziana Cogn. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 152. — Afr, austr.-occ. — H.: Okahandja, Dir. 12, 76; Quaaipüts, Dtr.; bei Grootfontein, Schz.; Hereroland, Lüderitz. | 351. Blastenia confluens Müll. Arg. Lich. Beitr. in Flora LXXI. (1888) 529. — Namaland (Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 62). 352. B. punicea Müll. Arg. Lich. Beitr. In Flora LXXI. (1888) 45. — Namaland (Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911 p. 62). 353. Blepharanthera Dinteri Schltr. in Beitr. FI. Afr. XLII. 146. a Otjihua, Dtr. 410; Okahandja cult., Dtr. 680. 394. B. edulis Schltr. Beitr. Fl, Afr, XLII. 147. — H.: Hereroland, Dir. 1514. 355. Blepharis barbinervis (Nees) T. Anders, d EAN ft 4 a retry rar Co EL x = = Te ep 2 „um; : É Pee nd DAR LES mf R> Cig ites MOE . 4 J " = | 7 . : a? F à ; : Ai ¥ Pr # F ; p 350 [Blepharis] Von Engler in Pflanzenwelt Afrikas fir Deutsch- Südwestafrika an- - gegeben, bin jedoch nicht imstande, den Namen im Index kewensis und seinen Supplementen aufzufinden. 356. B. boerhaavifolia Pers. Syn. II. 180. — H.: Voigtland, Dir. 2688. 357. B. capensis Pers. cuties IL 180. -— Afr. austr. — H.: Okahandja, Dtr. 566. 358. B. edulis Pers. Syn. Il, 180. Arab., Pers., India bor.-occ. — — | Für Deutsch-Südwestafrika angegeben in Engler, Pflanzenwelt Afrikas, 359. B. furcata Pers. Syn. II. 180. — Afr. austr. ER: Kanus Schäfer in herb. Dtr. 1291. e nd 360. B. linearifolia Pers. Syn. II. 180. — (Syn. B. dichotoma Engl. Pl. Marl. p. 69). — H.: Usakos, Marl. 1251. 361. B. macer (E. M.) Lindau, — Für Deutsch-Siidwestafrika von Engler in Pflanzenwelt Afrikas angegeben. | AA 362. B. noli mae tangere S. Moore Journ. Bot. XVIII. 231. — (Syn. B. pruinosa Engl. Bot. Jabrb. X. 260), — Afr. trop. — H.: Usakos, Marl. 1444; Omapiu, Schz. 17; Karibib, Dtr. 363. B. saturejifolia Pers. Syn. II. 180. — Afr. austr. — H.: Osona, Dir; 550. 364. B. serrulata Fical. u. Hiern, Trans. Lin. Soc. Ser. IL. 24 — Für Deutsch-Südwestafrika in Englers Pflanzenwelt Afrikas angegeben, 365. B. setosa Nees in DC. Prodr. XI. 265. — A.: Olukonda, Schz. 16. 366. Blumea caffra O. Hoffm. Bot. Jahrb. X. 274. — Syn. Vernonia Pechuelü O. K.) — Afr. austr. — H.: Otjihua, Dtr. 538; Grossbarmen, Marl. 1358. 367. B. gariepina DC. Prodr. V. 448, — Afr. austr. — H.: GERN, _Dtr. 241. — N.: Pavianskranz am Goankib, Dtr. 368. B. lacera DC. in A Contrib. Bot. Ind. 14. — H.: Okozongo- muinja, Dtr. 1753. | © 369. Boerhaavia Burchellii Choisy in DC. Prodr. XIII. II. 455. — (Syn. B. pentandra Burch.). — Afr. austr. — H.: Kl.-Windhoek, Dtr 343; Otavi Omeg., Dtr.; Brakwater, Dtr. — A.: Rautanen 80, 314, 870. B. diandra L. Sp. Pl. 1194 ? — N.: Witvley, Dtr. 1978; See- heim, Dtr. 1206. 911. B. elegans Choisy in DC. Prodr. XII. — .(Syn. B. Marlothn Heim, Engl. Bot. Jahrb. X. 9 u. 26). — H.: Otjimbingwe, Marl. 1342. 372. B. fallacissima Heimerl ex Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 223. — Afr. austro-occ. — H.: Hereroland, Lüderitz 171. 373. B. glutinosa Vahl Enum. I, 287 ? — N.: Hoachanas, Dtr. 2002. Die leuchtendroten Blüten stehen bei dieser Art so dicht zusammen- gedrängt, dass sie aus einiger Entfernung aussehen wie die Köpfchen einer Emila. Pd Peitatincnacten’ aus Mentach: Südwestafrika. 351 374. B. sie Heim. Bot. Jahrb. X. 9. — Afr. austro-0c0. — H.: -Okahandja, Dtr. 357a; Otjimbingwe, Marl. 1403. | mao 1 CT : plumbaginea Cav. Ie. Il. 7, t. 112. — Hispan. Afr. trop. et _ austr., Syria. — (Syn. B. grandiflora A. Rich. Tent. Fl. Abyss, II. AR — H.: Okahandja, Dtr. 167; Kransfontein b. Grootfontein, Dtr. _ 346. B. Schinzii Heim. ex Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 222. — Afr. austro-occ. — H.: Okahandja, Dtr. 357. — A.: Omandongo, Schz. und Omulonga, Schz. 741. ~ 377. B. sqarrosa Heim. Bull. Herb. Boiss. IV. 813. — Afr. trop. — __H.: Schlucht von Ababis (bei Kubas), Dtr. — N.: Büllsporter Kegelberg, Dtr. 2110; Rehoboth, Fleck 241a. | 3 378. Bolusia amboensis Harms, Warb. Kunene-Samb.-Exped. 260 — (Syn. - Phaseolus amboensis Schz. Bull. Herb. Boiss. VII. am: — Afr. austr. — _ A.: Olukonda, Schz. 2076. | | 379. Beottia exserta Ridley Journ. Lin. Soc. XXII. 240. — Zambesia, Madagascar. — A.: Ondonga, Kestila 124. i 380. B. kunenensis Gürke Warb. Kunene-Sam. Exped. 172. — A.: Am | Kunene zwischen Kilewi nnd Onkumbi, Baum 962. 4 381. B. muricata C. H. Wright in This.-Dyer Fl. Trop. Afr. VII. 569. — A.: Im Tschobe, Mac Cabe 32. 382. B. Rautanenii Gürke in Urb. u. ‚Grabn. Festschr. Aschers, 583. — Amboland, Rautanen. 383. B. Schinziana Aschers. u. Gürke ex Schz. Bull. Herb. Boiss. III. 376, — Afr. austro-occ. — A.: Olukonda, Schz.; Omupanda in Uukuan- jama, Wulfhorst 32. | 384. Boscia albitrunca (Burch.) Gilg u. Benedict. — (Syn. Capparis - albitrunca Burch. Trav. 1. 343. — Syn. Boscia Pechuelu O. Ktze. — Syn. … Boscia puberula Pax. — Syn. Capparis oleoides Burch.). — H.: Okahandja, Dir. 264; Onanis, Gürich 111; Otjitambi, Gürich 72; Otavifontein. Omeg; Omburo. Omaruru, am Omatako, am Omuramba u omatako, Dtr. — N.: Schiirfpenz, Lidfontein, Dtr. Ich hatte keine Gelegenheit, das Burchellsche Material seiner Capp, albitrunca zu untersuchen. Harvey u. Sonder führen sie unter den Arten mit 8 Staubgefässen auf, während ich von B. Pechuelis nie Blüten mit weniger . als deren 16 finden konnte. O. Kuntze in Pl. Pechuelianae hereroenses beobachtete allerdings nur 8—12 Stamina. Zu erwähnen wäre noch, dass der Wurzelausschlag oft über 10 em lange Blätter hat, während diese am _ ausgewachsenen Baume nie länger als 2—4 em lang sind. Pax beschreibt die Beere als gelb, doch habe ich öfter Sträucher mit blauschwarzen Beeren, so dicht bei Okahandja, gefunden, für die die Hereros sogar einen besonderen Namen haben. Der Baum mit den gelben Beeren heisst im Otjiherero Omu- tenderci, seine Beeren Ozongwinti. - 385. B. foetida Schz. Abhandl. Bot. Ver. Brand. XXIX. 49. — Afr. austro-occ. — N.: Keetmanshoop, Schz.; in grossen Teilen des Namalandes : PN f 352 [Boscia] | K. Dinter. Es gemein, Dtr.; Léwenfluss bei Naute, Range 432; Gr. Karasberge, Pearson 8083; Kuibis, Pearson 8008; Awasab, Hartmann 198a. 386. B. kalachariensis Pestalozzi in Bull. Herb. Boiss, VI. App, II. 98. — Im Hereroland (Engl. Pfl.-Welt Afrikas III. 1. 243). 387. B. Rautanenii Schz. in Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1906 p. 193. — H.: Karibib, Rautanen 500. Ob meine Nr. 1599 Friedrichsfelde, sowie die kleinblättrige Boscia von Ababis, vom Omatako und von der Etosapfanne zu B. Rautanenn oder foetida gehören, bin ich nicht in der Lage, zu entscheiden. 388. B. transvaalensis Pest. in Bull. Herb. Boiss. VI. (1898) App. UI, p. 112. — A.: Ombandja, Schz. 329a, 329. | 389. Bouchea gariepensis Schauer in DC. Prodr. XI. 560. var. microphylla 0. K. — Afr. austr. — H.: Jakalswater, Dtr. 202; Heikamgab, Marl. 1218. —. N.: Kuibis, Dtr. 1370; Keetmanshoop auf Diabastriimmerkuppen, auf Karrooschieferflachen der Bahnstrecke Marien- tal—Gibeon, Dtr. 390. B. Gürkeana Loes. — N.: Judaea bei Hoachanas, Dtr. 1917. 391. B. pinnatifida Schauer in DC. Prodr, XI. 560. — H.: Okahandja, Dtr. 1633; Otavifontein, Omeg. — N.: Nonikam, Dtr. 2691. 392. B. pumila (E. M.) Schauer in DC. Prodr. XI. 560. — N.: Klein- Nauas, Hoachanas Dünen, Dtr. 1931a; Otjivero am Nosob, Dtr. 393. Bowiea volubilis Harv. ex Hook. f. in Bot. Mag. t. 5619. — Afr. austr, — N.: Range 696. 394, Brachystelma Dinteri Schltr. Beitr. FL Arr. XLII. 144. H.: Strejdfontein, Dtr. 775; Nordausläufer der Auasberge, Dtr. 1890; | Brake water, Dtr. 1515; Grootfontein, Dtr. 2384; Waldau, Dtr. 434. 395. B. Grossarthii Dtr. Neue u. wenig bekannte Pflanzen Deutsch- Südwestafrikas. — H.: Okakuja, Grossarth in herb. Dtr. 2696; Steinhausen, Dtr. 2790a, 396. B. Schinzii N. E. Br. in Fl. Trop. Afr. IV. I. 471. — (Syn. Craterostemma Schinzu K..Sch. in Engl. Jahrb. XVII, 154), — A.: Olu- konda, Schz. x | L 5 397. B. tuberosum R. Br. Bot. Mag. t. 2343. — Afr. austr. Fiir Deutsch-Siidwestafrika in Englers Pflanzenwelt Afrikas angegeben, geht aber sicher in einer der neuerdings bekannt gewordenen knollen- stämmigen Asclepiadaceen Deutsch-Südwestafrikas auf. 398. Brassica leptopetala Sond. Fl. Cap. I. 31. — (Syn. Erucastrum leptopetalum [DC.] Engl.). — Afr. austr. — H.: Brakwater, Dtr,; Kl.-Wind- — hoek, Dtr. 399. Breweria suffruticosa Schz. Verh, Bot. Ver. Brand. XXX. 275. — (Syn. Seddera suffruticosa |Schz.] Hallier). — Afr, austro-oce. — H.: Okahandja, Dtr, 55. — A,: Oschando, Schz. 750, 400. Broomeia congregata Berk. u. Curt. — H.: Okahandja, Dtr,; Oka- kuja, Grossarth. — N.: Witvley-Marienthal, Dtr. 1974; Kl.-Nauas, Dtr, was AS va ah Er ‘ 4 Da « tre a eee _ Pflanz à Le + tered enarten aus Deutsch-Südwestafrika. 353 _ Leider habe ich den so interessanten Bovist nie im wachsenden Zustand gesehen, stets nur fandich (bei Kl.-Nauas zu Hunderten aufrotem Sande) den obersten Teil des Pilzes, die mit wabenartigen Zellen versehene Platte, in denen die kleinen Boviste sitzen. À 401. Brunswigia Rautanenii Bak. Bull. Herb. Boiss. Ser. IL. III. 667. — Afr. trop. — A.: Zwischen Ondonga und Uukuambi, Rautanen. | 402. Büchnera Browniana Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXXI. 195 Afr. austr.-occ. — H.: Auweb, Schz. 403. B. hispida Buch.-Ham. in D. Don Prodr. Fl. Nep. 91. — Ind. or., Afr. trop. — H.: km 12 von Okahandja nach Otjosazu zu, Dtr. 943, 404. B. longespicata Schz. Verh. Bot. Ver. Brand XXXI. 193. — Afr austro-occ. — H.: Grootfontein, Dtr. 720; Otavi, Gaub, Dtr. — A.: Oma- tope, Schz. 356. - 405. Buellia Schinziana Müll. Arg. Lich. Beitr. in Flora LXXI (1888) 45. — Namaland (Vierteljahrschr. d. Naturf. Ges. Zürich 1911, p. 62). 406. Bulbine asphodeloides Spreng. Syst. II. 85. — Afr. austr. Für Deutsch-Südwestafrika angegeben in Englers Pflanzenwelt Afrikas. 407. B. namaensis Schz. Bull. Herb. Boiss. II. II. 939. — Afr. austr. or. — N.: Aus, Schz. 934; Grasport b. Tschirub, Dtr. I. 1097. 408. B. Seineri Engl. u. Krse. in Engl. Jahrb. XIV. 124. 409. B. sp. — H.: Otavipforte, Dtr. 799. _ 410. Buibostylis mucronata Clarke Engl. Bot. Jahrb. XXX VII, 135: — H.: Otjimbingwe, Fischer 156. 411. Buphane disticha Herb. Bot. Mag. 2578. — Afr. austr. — H.: Farm | . Hoffnung, Dir. 2676: Windhoek, Omatako, Grootfontein, Otjivarongo-Outjo, Dtr. — N.: Grasport, Dir. . | 412. Burkea africana Hook. Ic. Pl. t. 593, 594. — Afr. austr. — H.: Waterberg; zwischen Gemsbocklaagte und Gaub; Tsumeb; Bubus südl. Grootfontein; zwischen Station Otavi und Bobosberge, Dtr.; Neitsas, _ Dir. 667; Otjitjika, Dtr.; Waterberg Nägele in herb. Dtr. 1486. — Ge- mischt mit Ricinodendron Rautanemi einen grossen Wald bildend am Omuramba u Ovambo nördlich Kajas, Dtr. . 413. Cadaba juncea Harv. Gen. S. Afr. Pl. ed. II. 13. — Afr. austr. — N.: Kl.-Karas, Jutta Dtr. in herb. Dtr. 3226; Schäfer in herb. Dir. 1262; Rehoboth, Giirich 85; bei Kanus, Pearson 4512; Inachab, Dtr. 414. Calicorema capitata (Mog.) Hook. in Benth. u. Hook. Gen. PI. lil. I. 34. — Syn. Aerua Pechuelii O. K. — Syn. Sericocoma shepperioides Schz. — H.: Namib, Peschuel-Lésche, Fleck 677; Liideritz 3, Stapff, Hen. — N.: Witvley, Dtr. 2007; Maltahöhe, Dtr. 2080; Inachab, Dtr. I. 597; Rehoboth, Fleck 876. 415. Calophanes radicans T. And. Journ. Lin. Soc. VII, 23. — Syn. Dyschoristc radicans (T. Anders.) O. K. Repérterium specierum novarum. XV. (31. XII. 1918.) 23 354 416. Calostephane foliosa Klatt ex Schz. Bull. Herb. Boiss. III. 436. — Afr. austro-oce. — N.: Kuisib, Fleck 806. 417. C. Marlothiana O. Hoffm. Bot. Jahrb. X. 276. — Afr. austr.-occ. — H.: Karibib, Marl. 1229. FLE 418. C. Schinzii O. Hoffm. ex Schz. Bull. Herb. Boiss. I. AF —- Afr. austr.-occ. — A.: Oshando, Schz. 419. Capparis hereroensis Schz. Bull. Herb. Boiss. II. 396. — Afr. austro-occ. — N.: Rote Kuppe, Dir. 1040; Haris Range; zwischen Wortel und Walfischbay, Schz. 1006. 420*. Caralluma ausana Dtr. u. Brgr., spec. nov. — N: Aus, unter Mesembryanthemumgebüsch, Dtr. 1145. | Blüten in Büscheln aus den Seiten der im Ouerschnitt fast dass Geohen ca. 8 cm hohen rasenbildenden Stämmchen. Blütenstiel 3 mm lang, kahl. Kelchzipfel 2 mm lang, spitz, lanzettlich pfriemlich. Knospe 6 mm lang. Blumenkronzipfel bis zu 1’, verwachsen, lineallanzettlich, spitz, kaum ‘ab- stehend, innen und aussen kahl, schmutzig hellgelb. Äussere Coronazipfel - wenig abstehend, kurz, an der Spitze rundlich ausgebuchtet. Innere Corona- zipfel lineal stumpflich, über die Antheren geneigt, nicht über diese hinaus verlängert. Ganzes Gynosteg 1,5 mm hoch. Unterscheidet sich von allen bisher bekannten ‘kleinblitigen Caralluma-Arten sehr gut. 421. C. longicuspis N. E. Br. in Fl. Cap. IV. 1. 884. — Deutsch- Siidwestafrika, Pillans 14 (unsicher, ob aus dem Herero- oder Nama- land). | 422. C. Lugardi N. E. Br. ih Dyer Fl. Trop. Afr. XIV. L 487. — Afr. austr-occ. — N.: Keetmanshoop, Dtr. in Okah. cult. 1642; Tsub- garis, Dtr. — H: Okahandja, Dtr. Auf einer Reise nach dem Osten des Hererolandes fand ich bei den Dünen von Kl.-Nauas eine Caralluma, die in ihren Stengeln durchaus der C. Lugardi glich. Eine ziemlich vorgeschrittene Knospe, die ich aufdrückte, zeigte jedoch einen Kranz papiliöser weisser Haare, ähnlich wie bei Stapelia Fleckii, der sie sofort als neue gute Art ‘charakterisierte. Leider brachte ich das einzige Exemplar der schönen Pflanze, die soiort eingepflanzt auf der langen Reise mitgeführt wurde, nicht lebend bis nach Okahandja. \ 423. C. Nebrownii Dtr. u. Brgr. in Brgr., Stap. und Kleinien 85, — Syn. C. Brownü Dir u. Brgr. in Dir. Deutsch-Südwestafrikanische Flora, forst- und landw. Fragm. — A.: Olukonda, Schz. — H: Gross-Barmen, Dtr. I. 1502; Windhoek, Okahandja, Dtr.; Südseite der Etosapfanne, Dtr. — Bevorzugt lehmigen Brackboden. 424. C. Pseudonebrownii Dtr. in Neue und wenig bekannte Pflanzen Deutsch-Südwestafrikas. — N.: Aus cult. in Okahandja, Dtr. 2255; Keet- manshoop, Dtr, 2255; Kanus, Dtr, 425. C. Rangeana Dtr. u. Brgr. in Engl. Bot. Jahrb. L. Suppl. Bina p. 591. — N.: Kuibis, Dtr. 2597, 1226; Kanus, Dtr. 426. Cardiospermum Halicacabum L. Sp. Pl. 366, — H.: Berge dei Strejdfontein, Dtr. 1606; Otaviberge, Dtr, 1606. : à h | § = = | 1 F | "Pflanzen aus Deutsch-Südwestafrika. 355 var. Pechuelii 0. K. — H.: Karibib, Dtr. 221; Dorstrivier, Dir. 221; — Okongavaberge, Dtr. 3399; Modderfontein, Dtr. — N.: Schluchten zwischen den Büllsporter Bergen. 427. Carex spec. — H.: Am sumpfigen Abhang gegenüber Okozongo- _ muinja, Dtr. 1770. 428. Carissa edulis Vahl Sym. Bot. I. 22. var. tomentosa Stapf. — Syn. C. pilosa Schz. — H.: Grootfontein, Dtr. 798; Grootfontein, Schz. | Die schwarzen Beeren sind ‚ungeniessbar. 429. C. grandiflora A. DC. Prodr. VII. 335 ? — H.: Grootfontein, Dtr. 2381, 786. Bisher weder Bliiten noch Friichte gesehen, die Bestimmung ist daher noch ganz unsicher. Sie wächst an vielen Orten in der Grootfonteiner. Gegend oft in Gesellschaft von Carissa edulis und unterscheidet sich von dieser besonders durch ihre sehr harten, kahlen, dicken Blatter von breit eiförmigem Umriss. | - 430. Carpoblepharis flaccida (Turn.) Ktzg. Spec. (1849) 690. — N.: Lüderitzbucht, Scholtz; Walfischbay, Cleverly. 431. C. minima Barton Journ. of Bot. XXXI. (1898) 114. — N.: Wal- fischbay, Dtr. 432. Cassia absus L. Sp. Pl. 376. — Cosmopol. trop. — H.: Otjihua, Dtr. 472; Tsumeb, Dtr. 1693; Okahandja 12 km nach Otjosazu zu, Dtr. — A.: Amboland, Schz. 347; Olukonda, Rautanen 3, 33. 433. C. mimosoides L. Sp. Pl. 379. — Cosmopol. trop. — H.: Tsumeb, Dir. 3014; Okahandja, Dtr. 44; Aukas-Krejfontein, Dtr. 1601. — A.: Olu- konda, Rautanen 52, 194, otha! 279; Omatope, Schz. 282; OUIAngonED, ‚Rautauen 9; Omulonga, Rautanen 112. 434. C. obovata Collad. Hist. Cass. 92 t. 15. — Geront. trop. — Syn. B. arachoides Burch. — H.: Wilhelmstal, Dtr. 166; Jakalswater, Dtr. 203; Rehoboth, Fleck 396a. — A.: Olukonda, Schz. 280, Rautanen 37. *yar. pallidiflora Dtr. var. nov. — H.: Okahandja, Dtr. 366; Kubas, Dir. — N.: Keetmanshoop, Dtr. Unterscheidet sich vom Typus durch erheblich kleinere schmutzig-biass- gelbe Blüten mit autfälliger dunkler Aderung. ‚435. C. oceidentalis L. Sp. Pl. 377. — Cosmopol. trop. — A: Olu- konda, Rautanen 36, Schz. 844; Omupanda in Uukuanjama, Wulfhorst 12, 32. 436. Catastoma cfr. pedicellatum Morgan. — H.: Orumbo, Dtr. 437. Catophractes Alexandri D. Don. Proc. Lin. Soc. I. 4. 307. — Afr. austr. — H.: Okahandja, Dtr. 281; Usakos, Marl. 1271. — N.: zwischen mapEärie und Satansplatz, Dtr. (Fortsetzung folgt.) 23* 356 EE. Pritzel. - Ace + PRE MAY lea XLIV. Species novae ex Australia central. Auctore E. Pritzel. ° (Originaldiagnosen.) 1. Triodia Basedowii E. Pal, spec. nov. Rigida, ramis junioribus dense lanatis, foliis patentibus paulo curvatis pungentibus subteretibus. Inflorescentia subspicata densa, ramulis erectis brevibus. Spiculis pallidis, ca. 6-floris. Glumis inferioribus latis obtusis, glumis , floriferis basi dense tomentosis, lobis 3 quam partem integrum longioribus, lobo medio paulo longiore acuminato, lobis lateralibus obtusis. Folia 10 cm longa vel longiora. Inflorescentia 6—8 cm longa, 1—1,5 cm lata. Spiculae 8—9 mm longae, apertae ca. 5 mm latae: Glumae inferiores ca. 6 mm longae,, 2 mm latae, glumae floriferae ca: 6 mm longae. Species ex affinitate T. pungentis R. Br., sed ramis lanatis, glumis floriferis profundius trilobis, obtusioribus, spiculis majoribus diversa. Hab. in Australia centrali (distrietu C sec. cl. Tate) leg, H. Ba- sedow, 1903. Ab expeditione Elderiana ad „Arkaringa - Creek“ in Australia australi collecta et a cl. F. v. Mueller et R. Tate T, pungens . nominata specimina in herbario Kewense adsunt. | | 2. Crotalaria Strehlowii E. Pritzel, spec. nov. _ Planta omnino glaberrima, ramis junioribus interdum subvolubilibus. . Folia 1-foliolata, petiolo distincte articulato longiusculo. Foliolis ovatis obtusis apice emarginatis petiolo duplo longioribus glaberrimis (etiam junioribus) glaucescentibus. Floribus laxe racemosis, racemis terminali- bus elongatis. Calycis lobis tubo aequilongis lanceolatis. Petalis flavidis — quam calyx duplo-vel triplo longioribus, vexillo suborbiculari apice mucronato, carina obtuse rostrata, staminibus. valde difformibus, ovario longe stipitato glabro, stylo breviter tomentoso, Petiolus 1,5—2 cm longus. Foliolum 3—5 cm longum, 1,5—2 cm latum. _Racemus 10—20 cm longus. Pedunculus ca, 2 mm longus, Calyx ca. 6 mm longus, vexillum ca. 12 mm longum ac latum. Ovarii‘ stipes 2—3 mm longus. | Species C. dissitiflorae Benth. similis sed glabrietie ac foliis uni- foliatis bene distincta. | | Hab. in Australia centrali: Hermannsburg ad flumen Fincke, leg Strehlow, 1906—1908, no. 5. | | 3. Indigofera Basedowii E. Pritzel, spec. nov. | Frutex erectus adpresse brevissime tomentosus. Foliis ca, 7 foliolatis, stipulis linearibus foliolis distincte petiolatis oblongo-ovatis obtusis. Ra- cemis axillaribus longe pedunculatis, spicis ovoideis densis; floribus breviter pedunculatis, bracteis calycem subaequantibus cinereo-tomentosis; calyx inaequaliter 5 lobus, lobis tubo brevi longioribus, lineari-lanceolatis, atro-brunneo tomentosis; corolla purpurea quam calyx vix duplo longior, “ee: 7 RR“ VA es ‘Spe pecies novae et Australia centrali. pie orbieulari ‘extus brunneo-tomentoso, carina extus nuda, obtuse- ‘mucronata, \ | Folia’ 6—8 cm longa. Foliola 2 em longa, 1 cm lata, foliolorum petiolus 1 mm longus. Racemi cum pedunculis 8—12 cm longi, Calyx - 6—8 mm longus, lobi ca. 5 mm longi. Hab. in eueialia eentrali (distr. C. sec. Tate) leg. Basedow, 1903, no. 33. Species ex affinitate 1. George. et brevidentis calycibus atro-brun- _ neo-tomentosis facile cognoscenda. ys N pie Le F4 + - 7 ¥ ” ¥ oe . A En / rc LE à v nal {= oy + 7 0 4. Indigofera leucotricha E. Pritzel, spec. nov. Fruticulus erectus ramosus,. omnino densissime breviter albido tomentosus. Foliis pinnatis 9—11 foliolatis interdum efoliatis spinescenti- bus, stipulis brevibus, foliolis obovatis, truncatis vel emarginatis sed mucronulatis, albido tomentosis. Racemis axillaribus, inferioribus quam folia longioribus, superioribus brevioribus; floribus breviter pedunculatis; calyce brevi, aperto, lobis tubum aequantibus, dense brunneo tomentosis, petalis purpureis, quam calyx ca. triplo longioribus, vexillo ac carina extus dense tomentoso. Legumine lineari, canescente tomentoso. Frutex ca. 30—40 cm altus. Folia ca. 3—5 cm longa, foliolis ca. “10 x 6 mm. Racemi inferiores ad 6 cm, superiores 3—4 cm longi. Vexillum 7x6 mm. Legumen submaturum 4 cm longum, 5 mm latum. Hab. in Australia centrali prope Hermannsburg ad fluvium Fincke, leg. Strehlow, 1906—1908, no. 156, 220. | Species ex affinitate J. brevidentis Benth. tomento albido excellens. RE NL RE LS it 1 RP à ns , == s 5. Swainsona phacoides Benth. var. erecta E. Pritzel nov. var. Erecta, racemis quam folia ca. duplo ela gabe floribus mediocribus, albis vel purpureis, tomento laxo. Australia centralis: distrietu C. sec. cl. Tate. leg: Basedow, no. 64, 337, 513. eS ey ee ee ee ee ee de à 6. Petalostyles spinescens E. Pritzel, spec. nov. Frutex omnino adpresse glauco tomentosus. Foliis patentibus ea, 18—24 foliolatis, rhachi in spinam paulo incurvam finiente foliolis parvis obovatis vel suborbicularibus interdum emarginatis sed mucronulatis superne sparse subtus densius tomentosis. Pedunculis axillaribus, uni- floris, quam folia brevioribus. Sepalis lanceolatis, aequalibus, petalis aurantiacis quam sepala longioribus, ovatis obtusis subaequalibus; staminibus 3 perfectis subaequalibus, 2 sterilibus anguste linearibus, , parvis. Ovario setoso, stylo petaloideo brunneo quam petalum breviore, supra ovarium saccato, lobo majore nervo medio valde prominente. Folia 4—6 cm longa, foliola 5 mm longa, 4 mm lata, vel minora, Sepala ca. 1 cm longa, Petala ca. 1,5 cm longa, 7—12 mm lata. An- therae ca. 6 mm longae, stylus ca. 8 mm longus. 358 ne Pritzel. Hab. in Australia centrali (QUE C. sec. Tate) leg. Mise dow, 1903, no. 440. | Species foliis spinescentibus tomento cinereo distincta. 7. Heterodendron floribundum E. Pritzel, spec. nov. Frutex glaber, foliis junioribus nondum evolutis sericeo glaucis. Folia lineari-lanceolata, in petiolum attenuata, apice obtuse acuminata vel rotun- data, integra coriacea. Panniculi ramosissimi copiosissime florati, quam folia breviores sed lati densi. Calyx cupuliformis brevissime 6—8 den. tatus, stamina 6—12, filamentls distinctis, ovarıum 2 lobatum, albido- tomentosum, stylo brevissimo. | Folia 7—10 cm longa, 1—2 cm lata. Panniculi usque ad 8 cm lat, 4—6 cm longi. Calyx 2 mm longus, 3—4 mm Jatus. Stamina 1,5—2 mm longa. Ovarium 1 mm longum, 2 mm latum. Hab. in Australia centrali prope Hermannsburg ad flumen Fincke, leg. Strehlow 1906—1908, no. 43. 8. Eremophila castelli Arminii E. Pritzel, spec. nov. Frutex glaber sed viscidus. Folia oblonga in petiolum brevissimum attenuata apice obtuse mucronata viscida, floribus axillaribus vix peduncu- latis, sepalis parvis angustis sed vix imbricatis viscidis, corolla majus- cula, tubo supra ovarium constricto inde valde saccato-dilatato-incurvato, extus dense stellato-tomentoso lobis brevissimis subaequalibus mucronatis, ovario glabro, stylo tubo aequilongo. Folia 1,5—2 cm longa, ca. 0,5 cm lata. Sepala 8 mm longa, 2 mm lata. Corolla usque ad 2 cm longa, ca. 8 mm lata, Species ex affinitate E. Bowmanm F. v. M., sed foliis glabris, floribus subsessilibus, corollis stellato tomentosis inflatis diversa. Hab. in Australia centrali pr. Hornannabue3 ad flumen Fincke, eg. Strehlow 1906—1908, no. 118b. 9. Eremophila Leonhardiana E. Pritzel, spec. nov. Frutex ramis breviter glanduloso-ferrugineo tomentosis, foliis Juniori- bus cum eodem tomento,* deinde subglabris, viscidis, oblongis, obtusis - vel mucronatis, basin versus attenuatis sed sessilibus. Floribus brevissime pedunculatis, sepalis imbricatis acuminatis, corolla violacea, tubo dilatato calycem vix superante lobis latis obtusis, labio postico latissimo brevissime bifido, ovario villoso, loculis 2 x 2 ovulatis. . Folia 2—3 cm longa, 5—8 mm lata. Corollae tubus 8—12 mm longus, 6—8 mm latus. | Species ex affinitate H. Willsii F.v.M., sed foliis integris obtusis, sepalis obtusioribus diversa. ¥ Hab. in Australia centrali pr. Hermannsburg ad flumen Fincke, leg. Strehlow 1906—1908, communicavit v. Leonhardi no, 15, 118a, - 10. Eremophila Strehlowii E. Pritzel, spec. nov. Frutex ramulis breviter stellato-tomentosis, foliis parvis us vel brevissime petiolatis late obovatis minute apiculatis vel obtusatis | Species novae ex Australia centrali. 359 & erassiuseulis utrinque stellato-tomentosis, fioribusaxillaribus pedicellis longis sub flore curvatis brevissime stellato- tomentosis; calyx campanulatus, lobis brevibus latis acuminatis, extus sparsim stellato-tomentosus, corolla coerulea quam calyx triplo longior, tubo supra ovarium valde dilatato, | fauce intus lanoso, lobis latis subaequalibus, staminibus inclusis, ovario _ apice cum stylo breviter piloso, loculis 2 x 2 ovulatis. Folium 5—7 mm longum, 3—4 mm latum. Pedunculus 3—4 cm longus.- Calyx 6-9 mm longus, 4—7 mm latus. Corolla in toto usque ad 2 em longa, Jobi 5—7 mm lati. : Species ex affinitate Æ. Macdonellu F. v. M. ‘sed foliis minoribus, pilis Ee longis absentibus, pedunculis multo longioribus, corollae lobis 2 posteriori- bus profundior divisis diversa. Hab. in Australia centrali: Hermannsburg ad flumen Fincke, leg. Strehlow 1906—1908, no. 85. ; 11. Canthium lineare E. Pritzel, spec. nov. Frutex glaberrimus, foliis late linearibus obtusis crassiusculis, nervo vix prominente, marginibus incrassatis, sensim attenuatis, inflorescentiis axillaribus, brevissime pedunculatis, florum pedunculis brevibus; calyce ac corollae tubo subaequilongis, corollae lobis viridibus paulo longioribus crassiusculis, stigmate crasso mitraceo basi indistincte 4. lobo. Folia 3—5 cm longa, 3—5 mm lata. Corollae tubus 1—1,5 mm longus, lobi 2—2,5 mm longi, 1—1,5 mm lati. Species ex affinitate C. latifolii F. v. M. et C. oleifoliü Hook. sed foliis linearibus ac floribus brevioribus corollis crassiusculis viridibus bene distincta. Hab. in Australia centrali pr. Hermannsburg ad fumen Fincke, leg. Strehlow 1906-—1908, no. 88. 12. Olearia arida E. Pritzel, spec. nov. Frutex ramosus ramis erecto patentibus 4—5 costatis, costis viscidis, inter costis appresse breviter lanato tomentosis. Foliis anguste oblonge cuneatis vel sublinearibus marginibus recurvis supra glabris sed viscidis subtus nervo excepto appresse breviter albido lanatis. Capitulis termi- nalibus mediocribus, lateralibus axillaribus parvis. Involucro ovoideo, bracteis imbricatis glabris sed viscidis pallidis apice obtusis sed obscure- purpurascente marginatis. Floribus radialibus ligulatis feminiis 10—15, _ floribus interioribus numerosis excedentibus. Pappi setis numerosis flori- bus subaequilongis, achaeniis (sed vix maturis) glabris. | Folia ca. 1 cm longa, 2 mm lata. Capitula terminalia 10—12 mm lata et longa. Flores radiales usque ad 1 cm longi, interiores ca. 8 mm 1 longi. # Species ex affinitate O. pimeleoides Benth. sed foliis ac bracteis supra + glabris viscidis diversa. Hab. in Australia centrali (districtu C. sec. cl. Tate) leg. Base- dow 1903, no. 243. E. Pritzel. 360 In herb. Kewense cum specie mea ER Australia ealis: Victoria Desert, Cp. 74, leg. Helms, cum dubio 0. heleophila determinata. Australia occidentalis: Dedari, leg. Thiselton Dyer, ©. ramulosa Bth. var. nominata Coolgardie leg. Webster 1897, herb. Berol. 13. Rutidosis panniculata E. Pritzel, spec. nov. | Perennis, caulibus erectis cum foliis omnino cinereo-tomentosis, foliis — linearibus involutis, capitulis parvis numerosis panniculatis, involucro ovoideo, bracteis ca. 10 aureis scariosis, floribus ca. 15—30, pappo ex 3—4 squamis late obovatis obtusis inaequalibus basi calyciformiter con- junctis nudis albidis composito. Caules erecti ca. 20cm longi. Folia basalia usque ad 8 cm, superiora ~ 3—4 cm longa. Panniculus ca. 4 cm latus. Capituli ca. 5 mm lati, bracteae ca. 3—4 mm longae. | Species ex affinitate R. helichrysoides D. C. sed capitulis multo minori- bus numerosis diversa, Hab. in Australia centrali (distrietu C. sec; Gh Tate) leg. Base- dow 1903, no. 20. 15. Basedowia KE, Pritzel in Ber. Dtsch. bot. ar Bd. XXXVI, 1918, D. 3382)-tab. XIE es Capitula parva involucrata, involucrum ex bracteis tribus superiori- bus et una inferiore in pedicello affixa compositum, bracteae omnes scariosae, apice petaloideae, interne hyalinae. Flores 7—9, 3 peripheriei feminei, 4—6 centrales masculi, Flores feminei palea inclusi, corollae omnino destituti, pappus nullus vel rudimentarius. Flores masculi, paleis 9 scariosis circumdati, tubulosi, antherae basi caudatae, ova- rium reductum stylus apice integer, pappus nullus vel rudimentarius. — Herba basi perennis, folia alterna integra, inflorescentia dense corymbosa, ER Obs. Genus novum in honorem collectoris Herbert Basedow, rei publicae Austro-Australiensis geologico, nominatum affinitate solummodo cum Cassinia conjunctum est; ab ea differt floribus exterioribus femineis corollae ac pappi omnino destitutis, involucri squamis minoribus, paleis exterioribus carinatis, interioribus flores centrales annuiatim cingentibus. Ab Helichryso, cuius nonnullis speciebus similis, paleis longe distat: 16. Basedowia helichrysoides E. Pritzel. Herba verosimiliter perennis ramosa, ramificatione monopodiale- cymosa. Rami sparse pilosi, pilis longiusculis simplicibus cum breviori- bus glandulosis intermixtis. Ramuli laterales apicem versus densiuscule foliosi. Folia oblonga obtusa vel breviter acuminata vel mucronata, basin versus attenuata, in basi ipsa dilatata cordato-amplexicaulia, summa autem latiora quam longa in bracteas transeuntia, saepe acumine albo-hyalino scarioso praedita, omnia tenera ephemera, marginibus ac nervo mediano ciliata, praeterea sparse pilosa vel glabrescentia, integra. Inflorescentia dense corymbosa; corymbi axem centralem termi- nantes pedunculati, ei ramulos laterales terminantes inter folia superiora ‚+ 361 "4 Keen, ¢ N 2 Fr x y rae = a | | subeaptato eis: hen ne eodem pube quam ramuli eed brevius vestiti. . or Neen omnes scariosae apice pure albae, basin versus nitentes Fogaling’ ‘glabrae. Capitula parva breviter pedicellata; quodque bractea exteriore una lata saccata obtusa in medio pedicelli affixa--ac interioribus 3 valde con- . 2 eavis late ovatis inclusum, flores 7—9 continens, 3 exteriores femineos, 4-6 interiores masculos. — x 1 Flores 3 peripherici involucri bracteis superpositi, quisque palea = breviter naviculiformi lateraliter compressa extus carinata involutus; palea Carina pilosa, abrupte in laminam brevem acuminatam producta, intus ad basin longe pilosa. 3 _ Achaenium (immaturum) e latere valde compressum semilunatum, = stylus achaenio paulo longior, rami duo stigmata gerentes stylo sub- ; aequilongi apice truncati, corolla et antherae absentes. Pappus nullus vel ad pilos paucos brevissimos nome solum visibiles reductus. Achaenium maturum ignotum. aS Flores 4—6 centrales extrorsum cyclis duobus palearum cincti, 3 cyclo exteriore 6, cyclo interiore 3 paleas floribus exterioribus oppositas 4 _ gerente; paleae omnes liberae, apice late lanceolatae, parte basali an- *- gustiore uninerves, scariosae, nudae. Receptaculum minimum glabrum. 1 Flores masculi tubulosi. Ovarium sterile stipitiforme, pappus nullus, Ur corollae tubus inferne angustus, supra anguste campanulato-dilatatus, # lobis 5, in statu maturo reflexis; tubus staminalis in statu maturo 3 corolla exserta, connectiva in laminulas lanceolatas producta, antherae basi breviter sed distincte caudatae. Pollinis granula spinescenti- - verrucosae. Stylus reductus, in tubo inclusus vel raro exsertus, apice conico incrassatus, breviter dense hispido-pilosus. Herba 20—30 cm alta (vel altior?). Folia 1—3 cm longa, 0,5—1 cm 4 lata. Ramuli laterales 4—10 cm longi, corymbi 2 (laterales) — 4 cm longi ac lati. Bractea exterior usque ad 5 mm longa, 4 mm lata, in- | teriores ca. 3 mm longae, 1,5 mm latae. Flos femineus ca. 2 mm longus, flos masculus ca. 3 mm longus. . | Hab. in coloniae Australiae australis partibus centralibus _(districtu C sec. cl. Tate in Handbook of the Flora of Extratropical South Australia 1890) a H. Basedow sub no. 178 in itinere 1903 collecta. 362 Ba U. Dammer. XUVe ae Damme Neue Arten von Lachemilla aus Mittel- und Südamerika. (Originaldiagnose.) 1. Lachemilla Tonduzii U. D., spec. nov. Suffruticosa, ramis abe adpresse pilosis foliis fere nus, petiolatis tripartitis, stipulis incisis subtus pilosis petiolo aequilongis” petiolo subtus piloso 2—7 mm longo; lamina 3-partita, lobis obovatis, lateralibus nonnumquam bifidis, margine inciso-serratis, supra glabris, subtus adpresse-pilosis, 10—15 mm longis 3— 10 mm latis; bracteis incisis; floribus pentameris, pedicellatis pedicellis 0,5 mm longis pilosis, hypanthio urceolato piloso 1 mm longo, bracteolis lanceolatis acutis glabris hypanthio dimidio brevioribus, sepalis ovato-lanceolatis, bracteolis aequilongis glabris, staminibus 2 disco intus adnatis, recurvis, sepalis oppositis iisque vix dimidiis, antheris extrorsis; carpellis tribus longe stipitatis. | Costarica: prope cacumen montis Irazu 3000 m s. m. Julio 1891, Tonduz no. 4268. | Die Art ist nahe verwandt mit L. RE RIRE von der sie sich durch die nur selten zweispaltigen Seitenlappen der Blatter, die fast stets gestielt sind, die viel kürzeren Staubfaden, und vor allem durch die drei Karpelle deutlich unterscheidet. Ich beobachtete in einer Blüte ausser den beiden ausgebildeten Staubblättern noch ein Staminodium. 2. Lachemilla costaricensis U. D., spec. nov. Suffruticosa, rhizomate repente ramis adscendentibus Rte. pilosis, foliis petiolatis tripartitis, stipulis lanceolatis inciso-serratis subtus sericeis supra glabris petiolo aequilongis, petiolo subtus strigoso, supra piloso 1—3 mm longo, lamina tripartita, lobis elongato-obovatis lateralibus bifidis, : margine plerumque supra medium dentatis, supra adpresse pilosis, subtus sericeis, 4—12 mm longis 2—3 mm latis; bracteis lanceolatis; floribus pentameris longe pedicellatis, pedicellis 2—4 mm longis dense strigoso- pilosis, demum ad 7 mm accrescentibus, hypanthio turbinato extus dense strigoso-piloso 1,5 mm longo, 1 mm diametro, bracteolis hypanthio aequi- longis elongato-triangularibus, dorso nervo medigno tantum et apice stri- goso-piloso, sepalis ovato-lanceolatis, bracteolis dimidio minoribus, dorso sericeo-pilosis marginibus exceptis; staminibus 2 disco intus adnatis re- curvis, sepalis oppositis iisque 3 parta aequilongis, antheris extrorsis; carpellis 5 breviter stipitatis stylis insertis, stigmatibus globosis, Costarica: prope cacumen montis Irazu 3000 m. s. m leg. m, Julio 1891, Tonduz no. 4269. = Die Art ist nahe verwandt mit Z, procumbens (Rose) Rydb. Der sichelformige Aufbau der Par tialinfloreszenzen ist an dieser Art besonders deutlich zu erkennen, 3. Lachemilla Purpusii U. D., spec. nov. Suffruticosa dense ramosa humilis, ramis adscendentibus strigosis: foliis inferioribus in ochreas membranaceas 2 mm longas reductis, ceteris cr 363 detiolatis Stpulis bifidis quam il nl longioribus, lobis a _ dorso sparsim piloso apice barbatis, petiolo brevi strigoso 2—3 mm longo “ Jamina trifida, lobis. obconicis apice 3—4 dentatis, 6 mm longis 3 mm © * Sue - ee a mnt ot in dd dE . _ Jatis, dentibus elongato-lanceolatis acutis, 3 mm longis, supra sparsim, dorso densius strigosa; bracteis linearibus pedicello subaequilongo, dorso strigosis; floribus pentameris pedicellis brevibus strigosis vix 1—2 mm * longis, hypanthio turbinato 1,5 mm longo, dorso dense strigoso, intus sparsim piloso, bracteolis elongato-lanceolatis sparsim pilosis, hypanthio aequilongis, sepalis latioribus dorso strigosis apice barbatis, bracteolis aequilongis; disco margine interiore dense piloso, staminibus 2 margine interiore disci affixis, recurvis, vix 1/, longitudinis sepalorum, antheris extrorsis; carpellum 1 breviter stipitatum stylo inserto. Mexico: Ixtaccihuatl ,rocks near mowers leg. m. Jan. 1909, C. A. Purpus no. 3792. Diese kleine niedrige Art aus der a itschaft L. procumbens (Rose) Rydb. ist durch ihre Blätter und vor allem das innen behaarte Hypan- thium gut charakterisiert. 3 4. Lachemilla laxa U. D., spec. nov. Suffruticosa ramis laxis elongatis adpresse pilosis ultra 30 cm longis; foliis petiolatis stipulis simplicibus obovatis, vel lanceolatis basi connatis apice tridentatis vel, imprimis superiorum, integris, supra glabris subtus apice pilosis, ad 10 mm longis 3 mm latis, petiolo stipulis dimidio bre- viore strigoso, lamina 3-partita, lobo medio lanceolato, cuneato vel elongato-obovato, margine dentato, lobis lateralibus bifidis, laciniis in- aequalibus, cuneatis, lanceolatis vel elongato-obovatis, margine dentato, supra glabra, subtus adpresse-pilosa, 10—25 mm longa, 15—42 mm lata; bracteis late obovatis, tridentatis, supra glabris subtus adpresse pilosis 3 mm longis, 3 mm latis; floribus pentameris pedicellatis, pedicello dense strigoso 3 mm longo, hypanthio campanulato 1,5 mm longo, dorso sericeo, intus piloso, infra discum pilis longis patentibus coronato, bracteolis lanceo- latis, dorso nervo mediano adpresse pilosis apice barbatis, 1,5 mm longis, 0,75 mm latis, sepalis ovato-lanceolatis, dorso dense adpresse pilosis apice barbatis, quam bracteolae paulo minoribus et latioribus, staminibus 2 margine interiore disci affixis, sepalis oppositis, recurvis, 1/, sepalorum longitudine, antheris extrorsis, carpellis 5 breviter stipitatis stylis exsertis stigmatibus globosis. Mexico: Puebla: circa Manzanilla 2180 m s. m. leg. Nov. 1909, Frater Nicolas no. 490. Diese sehr auffallende Art zeichnet sich durch ihre verhaltnismassig grossen Blatter, den lockeren Wuchs und durch die Innenbehaarung des Hypanthiums, die sie mit der vorigen Art gemeinsam hat, aus. 5. Lachemilla Uhdeana U. D., spec. nov. Suffruticosa multiramosa ramis adscendentibus 12—15 cm longis tenuibus adpresse pilosis; foliis petiolatis stipulis simplieibus lanceolatis obovatisve apice grosse bi- vel tridentatis vel integris, basi connatis utrin- que glabris apice tantum barbatis, ad 5 mm longis 2 mm latis; petiolo "I Damme. tenui 5—10 mm longo quam ine ‘duplo ‘Jongiore minute esse pileso; lamina tripartita, lobo medio cuneato “elongato-obovato supra medium pauci-dentato .ad 22 mm longo, 8 mm lato, lobis lateralibus in- aequaliter bifidis, lobis superioribus majoribus cuneato-elongato-obovatis usque ad 18 mm longis, 7 mm latis lobis inferioribus minoribus an- \ gustioribusque ad 13 mm longis 4 mm latis, omnibus supra glabris, sub- tus sparsim, imprimis nervis, adpresse pilosis; bracteis obovatis 4-fidis — vel summis lanceolatis integris; floribus tetrameris longe tenuiter pedicel- latis, pedicellis adpresse pilosis, ad 4mm longis; hypanthio campanulato dorso sericeo, intus dense piloso 1,5 mm longo totidemque diametro, bracteolis 4 lanceolatis, dorso pilis nonnullis tectis, 1,5 mm longis vix 1 mm latis, sepalis 4 ovato-lanceolatis dorso sparsim pilosis, 1 mm longis, 0,5 mm latis, staminibus 2 margine interiore disci adnatis, recurvis minimis, an- theris late reniformibus extrorsis permagnis, carpellis breviter stipitatis stylis exsertis. Mexico s. |. et dato leg. Uhde no. 1257. Diese Art steht der L. laxa U. D. nahe, von der sie BR ihren. gedrungenen Wuchs, die kurzen Stipulae, die schmaleren Blattzipfel, vor allem aber die 4-zähligen Blüten scharf unterscheidet. 6. Lachemilla Moritziana U. D., spec. nov. Suffruticosa dense ramosa erecta, 15—20 cm alta, ramis hirsutis; foliis petiolatis stipulis connatis ochream 3 mm longam membranaceam elongato-campanulatam formantibus, limbo herbaceo bipartito lobis ad 6 mm longis 4 mm latis margine 3—4-inciso, petiolo 3 mm longo‘hirsuto, lamina 3-partita lobo medio obovato-cuneato supra medium grosse dentato 12 mm longo 8 mm lato, lobis lateralibus inaequaliter bifidis, lobis superioribus majoribus elongato-obovatis cuneatis supra medium grosse-dentatis 11 mm longis 6 mm latis, lobis inferioribus 9 mm longis 4 mm latis, oblique elongato-obovatis, cuneatis grosse dentatis, omnibus supra adpresse pilosis subtus dense hirsutis; bracteis obovatis lanceolatisve irregulariter incisis vel summis integris quam pedicellis plus duplo longioribus; flori- bus 4-meris pedicellatis pedicellis 1 mm longis hirsutis; hypanthio bre- viter urceolato 0,75 mm longe dorso sericeo-strigoso, intus excepto margine glabro, bracteolis lanceolatis 1,25 mm longis glabris, sepalis ovatis acutis apice dorso barbatis, 1 mm longis; staminibus 2 parte ir- feriore disci, basi patenti-pilosi, adnatis, recurvatis vix 0,5 mm longis antheris magnis extrorsis; carpellis 2 breviter stipitatis stylis exsertis. Columbia: Sierra nevada leg. Moritz s. d. et 1. no, 1116. Die Art steht der L. tripartita (R. et P.) Rydb. nahe, von der sie aber durch das Hypanthium und die Blätter gut unterschieden ist. 7. Lachemilla columbiana U. D., spec. nov. —_ Fruticosa ramis lignosis ad 3 mm crassis depressis, ramulis adscen- dentibus brevibus ochreis vetustis pilosis tectis; foliis sessilibus, vagina ochreata turbinata membranacea trinervia dorso striatim pilosa, intus nervis pilosis stipulis connatis marginem obliquum integrum ochreae formantibus membranaceis supra sparsim pilosis, striis tribus densius \ : MT ee Wi ; ‘ . 4 - ry 378 F a t 1 > et: 4 2 | ME = Ko mi Neue saa von ni aus Mittel- und Südameriks. 365 posé, margine ‘ciliato, 5 mm longo, 2,5 mm diametro, pedicello nullo, ¥ lamina ambitu obovata 3-lobata lobo medio trifido, lobis lateralibus _integris, plicata, carnosula utrinque dense sericeo-pilosa, 7 mm longa 5 mm lata; bracteis ovato-lanceolatis, membranaceis, dorso dense sericeo- _pilosis apice tridentatis vel integris, 2 mm longis 1 mm latis; floribus _tetrameris breviter pedicellatis, pedicellis dense pilosis 0,5 mm longis, hypanthio turbinato dorso dense piloso intus ad marginem disci patenti 4 piloso, 1 mm longo, bracteolis lineari-lanceolatis 0,75 mm longis dense pilosis, sepalis flavo-viridibus ovato-lanceolatis, 1,5 mm longis dorso dense pilosis, staminibus 2 sepalis oppositis margine interiore disci ad- natis erectis, apice recurvis sepalis dimidio brevioribus, antheris parvis; carpello 1, breviter stipitato ovario oblongo 0,5 mm longo, stylo prope basin ovarii exeunte longe exserto stigmate capitato. Columbia: Paramo de Mucuchico leg. fl. m. Octobr., Moritz no. 1117. Eine sehr auffallende Art mit niederliegenden 3 mm starken holzigen Asten, von denen sich die nur wénige Zentimeter langen Zweige nach auiwarts richten. Die Blatter sind ganz ungestielt; ihre Scheide ist ver- kehrt kreiselförmig, dünnhäutig, dreinervig, auf den Nerven aussen und innen behaart; ihr sitzen die beiden einseitig verwachsenen Nebenblätter als dünnhäutiger nach der Achse zu offener ganzrandiger Kragen auf, der _ auf der Innenseite zerstreut behaart ist. Die Blattspreite ist der Scheide es aussen an der Grenze zwischen Scheide und Nebenblättern aufgesetzt. Sie macht zunächst den Eindruck eines 5-lappigen verkehrt-eiförmigen Gebildes. Aus dem Verlauf der Nerven ersieht man aber deutlich, dass sie in Wirklichkeit dreilappig ist, von den drei Nerven der Blattscheide treten nämlich die beiden seitlichen in die äusseren Lappen, während der Mittelnerv bald nach seinem Eintritt in die Spreite rechts und links je einen Seitennerv entsendet, die die mittleren beiden Lappen durch- ziehen. Die Spreite selbst ist ziemlich dickfleischig, und. beiderseits seidig behaart, die Seitenlappen sind ganzrandig, lanzettlich, spitz, der Mittellappen ist dreilappig, seine einzelnen Lappen sind ebenfalls ganz- rahdig, lanzettlich und spitz. Die Brakteen sind eiförmig-lanzettlich bis lanzettlich, dünnhäutig, an der Spitze dreizähnig oder auch, besonders die obersten, ganzrandig. Die vierzähligen Blüten sind sehr kurzgestielt, haben ein kreiselförmiges Hypanthium, sehr schmale kleine Brakteolen und grosse eiförmig-lanzettliche Kelchblatter. Die 2 Staubblätter sind meist den Sepalen opponiert, doch fand ich auch eine Blüte, in der das eine Sepalum vor einer Brakteole sass. Nicht immer stehen die Staubblätter vor zwei gegenüberstehenden Kelchblättern, sondern bisweilen auch vor zwei nebeneinander stehenden Kelchblättern. Auffallend ist die Länge der Filamente. Die Blüte enthält nur ein einziges Fruchtblatt mit sehr grossem Ovulum. Der Griffel ragt weit aus der Blüte heraus. 266 Udo Dammer: Zwei neue Solanaceen. ur a @ EC XLVI. Udo Dammer, Zwei neue Solanaceen, | lochroma (Euiochroma) Weberbaueri und Cacabus multiflorus aus Peru. (Originaldiagnosen.) . lochroma (Euiochroma) Weberbaueri Ue spec. nov. : nd 4 m altus ramis dense tomentosis, tole petiolatis ovatis, basi breviter cuneatis apice obtusis, discoloribus, supra sparsim minute puberulis, subtus, imprimis nervis tomentosis, adjecto petiolo tomentoso 2—2,5 cm ‘=o > +See 1 nat Oe oie pl, ù longo, 9—11 cm longis 4—6 cm latis. Flores aggregati, longe pedicellati, | | pedicello tomentoso 2,5 cm longo, calyce cupulari tomentoso irregulariter 5-dentato, 6 mm longo, 4 mm diametro, dentibus triangularibus obtusis 1—3 mm longis, 2—2,5 mm latis; corolla tubulosa, apicem versus leviter ampliata, limbo plicato 10-dentato expanso, extus minute puberula, intus glabra, tubo 3,5 longo, 2—3,5 mm diametro, limbo 10 mm diametro, lobis 5 majoribus 3 mm longis 4 mm latis triangularibus, 5 minoribus iis inter- positis 1 mm longis; staminibus 5 inaequalibus inclusis, 8 mm supra basin corollae tubo adnatis, filamentis supra glabris basin versus et im- primis parte adnata dense puberulis, 3,2, 3,0 et 2,8 mm longis, antheris elongatis 4 mm longis; ovario elongato conico 3 mm longo, stylo glabro 2,8 mm longo, stigmate subbilobo. Peru: Dept. Piura, Prov. Ayavaca 4° 50’ s. Br. 25002600 ms. m. Linkes Seitental des Flusses Quirös über der Hacienda Lagunas. Bei -einer Hütte; auch im Gesträuch, abseits von menschlichen Wohnungen, leg. 80 A. Weberbauer 20. Mai 1912 no. 6409. Die Pflanze hat grosse Ähnlichkeit mit Iochroma tubulosum Bith., von der sie sich aber sofort durch den kurzen Kelch, die unregelmässige Zähnung desselben, sowie durch die Blattform gut unterscheidet. Die “Art ist noch reicher blütig als 1. tubulosum Bth. und sollte ihrer schönen blauen Blüten wegen in Kultur genommen werden. | 2. Cacabus multiflorus U. D., spec. nov. y Herba annua, prostrata, carnosula, ramis ultra 45 cm longis, minute dense glanduloso-pilosis et pilis simplicibus multo longioribus tectis. Folia solitaria longe petiolata, ambitu ovata vel acuminata, acuta, basi plerumque valde inaequalia, margine grosse dentata, utrinque, imprimis .nervis, sparsim pilosa, margine ciliata, petiolo glanduloso-piloso et pilis simplicibus multo longioribus tecto 2—6 cm longo, lamina 3—10,5 cm longa, 0,8—7 cm lata. Flores solitarii axillares longe pedicellati, pedi- cellis gracilibus, erectis, glanduloso-puberulis et pilis simplieibus longio- ribus sparsim tectis, 2-2,5 cm longis, post anthesin reflexis; calyce campanulato, 5-fido, glanduloso-piloso et dense pilis simplicibus longiori- bus tecto, 7 mm longo 2 mm lato, lobis elongatis acutis 2 mm longis; corolla infundibuliformi basin versus coarctata 3 cm longa fauce violacea; staminibus 5 valde inaequilongis fauce corollae insertis, duobus longiori- bus filamentis 10 mm longis apicem versus pilosis, duobus filamentis rr 4 MES à = HEURE | à A - a LES ay Eds Udo Dammer: Eine neue Liliacee. 267 6 mm longis glabris, uno filamento 4 mm longo glabro, antheris 4 mm Pont cordato-elongatis; ovario conico 1 mm iongo, stylo filiformi 15 mm longo, stigmate bilobo. | Peru: Zwischen Piura und der Hacienda Nomala 5°—5° 15’ s. Br, 100—250 m s. m. Lockere Formation, gebildet aus kurzlebigen Kräutern und Halbsträuchern, sowie aus weit zerstreuten, teils immergrünen, teils _ regengrünen Holzgewächsen (Sträucher und kleine Bäume) auf Sandboden, leg. 23. März 1912 A. Weberbauer no. 5931. — Nom. vern. ee Als Futterpflanze wertvoll. Die Zweige dieser Pflanze liegen offensichtlich dem Boden dicht an. Alle Blätter und kurzen Seitentriebe 'sind nach einer Seite, dem Lichte, zugewendet. Nur die Fruchtstiele sind sämtlieh nach der entgegen- gesetzten Seite gebogen und dabei sehr häufig $-förmig gekrümmt. Zweige, Biatt- und Blütenstiele sowie der Kelch sind mit sehr kleinen Drüsenhaaren mehr oder minder dicht bedeckt; zwischen diesen stehen dann noch ziemlich zahlreiche grosse einfache Zottelhaare. Auffallend ist die bedeutende Ungleichheit der Blatthälften. Die Pflanze bildet nicht nur in den Achseln der Blätter der Hauptzweige Blüten, sondern sendet aus diesen Blattachseln ausserdem noch kurze Zweige aus, welche mit gegen die übrigen Blätter sehr schmalen, wenigzähnigen kleineren Blättern besetzt sind, in deren Achseln wieder die Blüten erscheinen. Diese öffnen sich nach Angabe des Sammlers nur mittags im grellen Sonnenscheine. | XLVII. Udo Dammer, eine neue Liliacee, = Tricyrtis parviffora, aus Japan. (Originaldiagnose.) . Trieyrtis parviflora U. D, spec. nov. Caulis strietus 28—70 cm longus, internodiis 4—7 cm longis, nodis infimis radicatis, tota longitudine setis retrorsis tectus. Folia sessilia amplexicaulia oblonga vel ovato-oblonga, acuminata, utrinque adpresso- setosa, margine setoso-ciliata, 5,5—12 cm longa, 2—4,5 cm lata, subtus pallidiora. Inflorescentia axillaris sessilis, plerumque 3—4-flora, flores pedicellati. Pedicelli 1,5—2 cm longi graciles erecti, tomentosi. Sepala exteriora lanceolata acuta basi saccata, dorso setoso-pilosa, 15 mm longa 5 mm lata, interiora tenuiora, elongato lanceolata, basi auriculata, 15 mm longa, 2,5 mm lata, dorso medio nervo crasso setoso-pilosa, Filamenta 17 mm longa basi minute puberula apice recurva interiora basi dilatata antheris ovalibus paulo supra medium dorso affixis; ovarium 9 mm lon- gum 2 mm diametro elongato-conicum obtuse-trigonum glabrum stylo vix 2 mm longo filiformi apice ampliato stigmatibus tribus recurvatis 8 mm longis ad medium fere bifidis, papillis 0,5 mm longis obsitis. Capsulae pedicellus strictus 2,5 cm longus. Capsula 1,5—1,7 cm longa 3 mm diametro elongato-conica. zeren Internodien, der ganzen Lange nach mit rie ten a Borsten besetzt; an den untersten Knoten entspringen zahlreiche, ver- 08 zweigte ae . Die sitzenden Blätter sind stengelumfassend, länglich oder eiförmig-länglich, vorn zugespitzt, auf beiden Seiten ‚mit. anliegenden Borsten besetzt und zwar auf der helleren Unterseite dichter als auf der Oberseite: sie erreichen eine Länge von 5,5—12 em und ~ eine Breite von 2 Eh cm, die in den Blattachseln befindlichen 3—4- — blütigen Blütenstände sind sitzend, die einzelnen Blüten stehen auf dün- nen, aufrechten, fast filzig behaarten 1,5—2 cm langen Stielen. Die äusseren Perigonblätter sind lanzettlich, spitz, am Grunde ausgesackt, auf der Rückseite borstig behaart, 15 mm lang, 4 mm breit; die inneren Perigonblätter, welche viel dünnhäutiger und nur von einem starken Mittelnerven durchzogen sind, sind länglich-lanzet#lich, am Grunde ge- öhrt, auf der Rückseite nur auf dem Mittelnerv borstig behaart, sonst — kahl, 15 mm lang, 3 mm breit. Die 17 mm langen Staubfäden sind oben zurückgebogen, am Grunde fein behaart; die inneren Staubfäden sind am Grunde etwas verbreitert. Die Staubbeutel sind langlich, 2 mm lang, auf dem Rücken etwas über der Mitte angeheftet. Der 9 mm lange, 2 mm dicke Fruchtknoten ist länglich kegelförmig, stumpf dreikantig, — nach oben hin verjüngt, kahl; er trägt einen abgesetzten, kaum 2 mm langen fadenförmigen Griffel, welcher sich oben zu einem dreieckigen . Trichter erweitert, der drei 8 mm lange, stark zurückgebogene Narben trägt, welche von den drei Ecken ausgehen. Jede Narbe ist bis etwas zur Mitte gespalten und trägt ebenso wie die dreieckige Scheibe am Ende _ des Griffels gestielte, 0,5 mm lange Papillen. Die 2,5 cm lang gestielte Kapsel ist länglich-kegelförmig, 1,5—1,7 em lang, 3 mm dick. © Japan: Prov. Oshima, Kakkumi leg. 21. August 1888, Jokubuchis. n. Die Pflanze wurde von dem Herbar des Sapporo Agricultural College als T. macropoda ausgegeben. XLVIII. Vermischte neue Diagnosen. RN 1072. Eucalyptus occidentalis Endl. var. astringens J. H. Maiden in Journ. W. Austr. Nat, Hist. Soc. III. (1911), p. 186. ! It is a Gum, i. e, it has a smooth bark in contrast to that of the Swamp Yate. It is erect in habit. The bark has more or less of a leaden colour externally, and as the older skin cracks and flakes away, it becomes in patches almost .white, It usually contains a more or less well defined layer of brown kino which is quite evident to the eye, and the fracture discloses such, The presence of this kino is used as a diagnostic character in the trade. — The timber is tough, and of a pale brown colour. It exudes, particularly when wounded, a friable kino of a brown colour, — The sucker leaves are broadish and slightly glaucous. — Western Australia: I saw it in many places on the Kalgan River and plains, ike rim em et FHediterraneum. Herausgegeben von Prof. Br. Ff. Fedde. No. 24. + Band. 31. Dezember 1918. 2 XLIX. (LXVIIL) Sisymbrium septulatum DC. eine bisher nicht genügend bekannte Art. re Von O. E. Schulz. (Originaldiagnosen.) Im Jahre 1821 beschrieb Aug. Pyr. De Candolle in seinem Systema Naturale II p. 471 eine neue Crucifere unter dem Namen Sisymbrium septulatum. Sie war von Patr. Russell in Syrien bei Aleppo gesammelt worden. De Candolle sah im Herbar Banks nur den oberen Teil der frucht- . tragenden Pflanze; sie schien ihm aber von den anderen Sisymbrium- Arten so verschieden zu sein, dass er die Frage offen liess, ob nicht die Charaktere der neuen Art zur Aufstellung einer besonderen Gattung be- rechtigen. In dem erwähnten Werke beschrieb er weiterhin p. 609 eine neue Sinapis-Art, die Olivier in Persien zwischen Teheran und Ispahan im blühenden Stadium gefunden hatte, und taufte sie Sinapis Oliveriana. Bei genauer Vergleichung der beiden Diagnosen ergibt sich jedoch, dass Sisymbrium septulatum und Sinapis Oliveriana miteinander identisch sind. Als Boissier in seiner Flora Orientalis I (1867) die Cruciferen bearbeitete, zog er die beiden erwähnten Arten, sowie die von Kar! Koch publizierte Diplotaxis biloba zum Sisymbrium pannonicum Jacq. = S. altissimum L., und die späteren Schriftsteller foigten ihm hierin. S. septulatum ist aber von $. altissimum durch gute Merkmale zu trennen. Als solche sind anzuführen die langen kapuzenförmigen Ausstülpungen unter der Spitze der äusseren Sepala, die grossen Petalen mit breit verkehrteiförmigen Platten, die langen Antheren, die tief zweilappige Narbe, der lange Fruchtschnabel, die sehr lockere Blütentraube, die kurzen Pedicelli, die lauchgriinen, merkwürdig zerteilten Blätter. 8. septu- latum bewohnt auch ein geschlossenes Areal, welches von demjenigen des 8, altissimum gesondert ist, Durch Bornmüller wurde die nor kannkeif der Botaniker neuer- dings wieder auf diese Pflanzengruppe gelenkt, als er die von Stapf als Brassica erucastroides ausgegebene Pflanze mit Recht zur Gattung Sisymbrium stellte, vgl. Bull. Herb. Boiss. 2. ser. IV, 12 (1904) 1263. Repertorium specierum novarum. XV. (31. XII. 1918.) 24(20) ra vai ER. | Leathe ts IR, % Re 174 370 + 0. E. Schulz. | 306 (= S. altissimum L.), teils als. $. Sinapistrum var. macranthum verteilt. Bornmüller wies auch darauf hin, dass Sisymbrium grandiflorum Post eine gute Art sei, die zu seinem S. erucastroides gehöre. Post hatte nämlich S. grandiflorum in der Flora von Syrien zuerst vortrefflich be- — schrieben, dasselbe aber später in den Addenden zu diesem Werke wieder eingezogen und irrtümlicherweise mit Sisymbrium Loeselii L. identifiziert. Schliesslich betonte Bornmüller noch die Verwandtschaft von Sisym- brium rigidulum Decaisne mit S. erucastroides. . Boissier hatte die Decaisnesche Art als Varietät von S. ers (= 8. altissimum) auf- gefasst. Nach meinen Untersuchungen gliedert sich der Formenkreis von S. septulatum folgendermassen: S. septulatum DC. Syst. Nat. II (1821) 471 et Prodr. I pets 193. — Sinapis Oliveriana DC. ll. cc. 699 et 218. — Sisymbrium pannonicum Jacq. tantum pro parte et var. «. glabrum Fourn. Recherch. Crucif. (1865) 91. — 8S. pannonicum Boiss. Fl. Or. I (1867) 217, pro parte, nec Jacq. — S. grandifiorum Post! Pl, Post. I (1890) 3, non vidi, et Fl. Syr. (1896) 72 Früher hatte er diese Art. in seinen Exsidagten teils als S. Sean C >. et Add. p. 3. — S pannonicum Jacq. var. macranthum Bornm.! in Verh. Zool. Bot. Ges. Wien XLVIII (1898) 551. Radix annua vel hibernanti-biennis. Caulis erectus, 0,20—0,60 m altus, simplex vel ramosus, flexuosus, glaberrimus vel inferne pilis tenuibus : usque 1,5 mm longis patentibus densiuscule superne disperse pilosus, basi pallide violaceus; rami erecto-patentes. Folia inferiora manifeste petiolata, circuitu oblonga; profunde pinnatipartita, 8—6-juga, lobis lanceo- latis acutis vel acuminatis, lateralibus saepe recurvatis dentibus inaequa- libus interdum lobuliformibus utrinque 3—6 acutis vel acuminatis saepe recurvis insigniter lobulato-dentatis, lobo terminali cum lateralibus proximis — + confluente; folia superiora brevius petiolata, 5—3-juga, pinnatisecta, lobis linearibus remote dentatis vel integris; omnia glaucescentia, glabra vel — inferiora pilis longiusculis utrinque et ad marginem + disperse obsita, supe- riora interdum subtus ad nervum medium ciliata. Racemus sub anthesilaxus, deinde valde elongatus, 20 — 45-florus. Flores majusculi. Pedicelli breves, 5—3 mm longi, tenues, erecto-patuli, Alabastra oblongo-ovoidea, acuta et bicornia, flores longe superantia. Sepala demum patentissima, 5—7 mm longa, exterigra linearia, sub apice rotundato cornu 0,5—0,75 mm longo munita, interiora oblonga, acutiuscula, non cornuta, basi vix saccata, omnia glabra, interdum violacea. Petala 1—1,2 cm longa, citrina, in sicco albida; lamina late obovata, apice subtruncata, densiuscule venosa, subito in unguiculum aequilongum filiformem contracta, Stamina subaequilonga, 8:9 mm longa; antherae lineares, acutiusculae, 2,5 mm longae. Pistillum stipitiforme, glabrum; ovarium ca. 80-ovulatum; stylus brevis, incrassatus; stigma grande, profunde bilobum. Siliquae pedicellis 6—4 mm longis crassis nempe fructibus aequicrassis erecto-patentibus continuae, lineares, eretiusculae, rectae vel subcurvatae, 4—6,5 cm longae, 2 mm diam. tnt Ze ns uns ~ apice in as longiusculum 3—6 mm longum valde incrassatum apice pa > 7? y "+ “Giaymbrium sepsalatum DC, eine bisher nicht on Art. : 371 307 | ipso stigma bilobum minutum ferens elongatae; valvae basi obtusae, apice -acutae, crassae, tenuiter trinerves; „septum membranaceum, inter semina in septulum seu nervulum transversum excrescens“ (sec. DC). Semina ea. 1 mm longa, matura mihi non visa. Mediterrangebiet. Mittlere RE a hprovinz in Syrien um Aleppo (Patr. Russell nach DC.), ebenda an wüsten Stellen (C. Haussknecht — im März blühend), Hauran (A. Stübel), syrische Wüste bei Aintab und ostwärts, z. B. Zanjetein bis Rin-el-Wuul (Post); - Mesopotamien (Col. Chesney Exp. Euphr. no. 95, 113), auf Wein- bergen bei Biredjik (P. Sintenis It. or. 1888 no. 617 — im April blühend). — Armenisch-iranische Mediterranprovinz in Kurdistan in der unteren Region des Berges Kuh-Sefin, östlich von Erbil beim Dorfe Schak- . lava 900 m ü. M. (J. Bornmiiller It. pers.-turc. 1892—93 no. 881 — im Mai bliihend); Persien zwischen Teheran und Ispahan (Olivier nach DC.), bei Schiras (C. Haussknecht). Nach der Behaarung der Schoten werden unterschieden: Var. trichocarpum O. E. Schulz (nov. var.). Caulis, folia, sepala hirsuta. Siliquae ad placentas pilis longiusculis disperse obsessae. . Hauran (A. Stübel). Var. dasycarpum O. E. Schulz (nov. var.). Caulis inferne ut folia sepalaque hispidus. Siliquae pilis brevissimis usque 0.25 mm longis patentibus densis scabriusculae. Am westlichen Fusse des Antilibanon oberhalb Baalbek an Wegen 1150 m ü.M. (J. et F. Bornmüller It. syr. I. 1910 no. 11366 — im Mai blühend). Wichtig sind zwei geographische Ban welche besonders durch _ die Gestalt der unteren Blätter abweichen: Prol. rigidulum (Decaisne) 0. E. Schulz, — S. rigidulum Decaisne in Annal. Sc. Nat. Bot. 2. ser. III (1835) 272, non Lag.; Hook. fil. et Thoms. in Journ. Proceed. Linn. Soc. Bot. V (1861) 158; Fourn. Recherch. Crucif. (1865) 91 no. 53. — S. obtusangulum Aucher Eloy nec Schleich. apud Fourn. 1. c., nomen. — S. pannonicum var. rigidulum Boiss. Fl. Or. I (1867) 217. — S. altissimum L. var. rigidulum Thell. ap. Zimmerm. Advent, Mannh. (1907) 97 no. 41 et in Hegi Ill. Fl. Mitt. Eur, IV (1916) 179. Humilior. Caulis 0,10 -0,25 m altus, saepe a basi ramosus, valde „flexuosus, in sicco fragillimus; rami divaricati. Folia inferiora 5—6-juga, lobo terminali obtuso 3- vel 5-lobulato, lobis lateralibus superioribus triangu- lato-ovatis obtusiusculis integris vel parce dentatis inferioribus minutis acutis; folia superiora lobo terminali elongato-lanceolato, lobis lateralibus linearibus. Racemus 10 -15-florus. Sepala 5,5 —7 mm, petala 1,2—1,4 cm longa. Stamina 9:10 mm; antherae 3 mm longae. Ovarium 88-ovulatum. Siliquae 4,5—7,5 cm longae, 1,5 mm diam.; stylus 4—5 mm longus. Nordafrikanisch-indisches Wiistengebiet. Steiniges Ara- | 24 (20)* 372 E. Schulz: Sisymbrium ARE DC., cine biäher nicht be - e À 3 : 308 = bien am Gipfel des Sinai DR no. 138 nach Decaisne — a bicch Siligh), ebendort an etwas feuchten Stellen (W. Schimper Un. itin. 1835 no. 122 — im April blühend), Ebene es-Raha 1500 m ii. M. (A. Kneucker, 1. Reise Sinaihalbins.), Belutschistan (Stocks nach © Hooker fil. und Thoms.). Afghanistan (Griffith und Vicary nach denselben). — Auch einmal adventiv im Hafen zu Mannheim (nach Thellung). RS Hierzu gehört # var. lasiocarpum O. E. Schulz (nov. var.), Siliquae brevissime pilosae. Auf der Sinaihalbinsel unter der normalen Pflanze (Kneugker, | auch Bové nach Decaisne). | Prol. bilobum (C. Koch) 0. E. Schulz. — Diplotaxis biloba C. Koch!-in Linnaea XV (1841) 252; Ledeb. Fl. Ross. I (1842) 769. — Brassica eru- castroides Stapf in Denkschr. Akad. Wien LI (1886) 36. — S. Columnae — Jacq. f. glabrescens, floribus majoribus Litwinow! Pl. Turcom. in Tray. Mus. Bot. Ac. Sc. Pétersb, I (1902) 35 (13) no. 68; Freyn in Bull. Herb. Boiss. 2. ser. II, 7 (1903) 171. — S. erucastroides Bornm.! in Bull. Herb. Boiss. IV, 12 (1904) 1263. — S. Columnae Jacq. f. grandiflora Litw.! ap. al. l. c. in textu, nomen, — Folia inferiora lobo terminali suborbieulato obtuso obsolete 5-angulaio lobulato, lobis lateralibus valde approximatis tantum sinubus angustis basi rotundatis separatis reetangule patentibus superioribus ovatis remote denticulatis in rhachim alatam confluentibus inferioribus minoribus lanceo- atis; folia superiora lobis elongatis angustioribus lanceolatis vel oblongis + integris. Sepala exteriora sub apice cornu longiore 1,2 mm longo prae- dita, interiora etiam sub apice brevissime cucullata. AIRES! PURE mm longae. Stigma profundius bilobum, Armenien im Tale des Aras beim Kloster Etschmiadsin {03 Koch), Nachitschewan (F. Buhse). Nord-Persien im Elbursgebirge zwischen Rescht und Kaswin bei Patschinar auf Feldern und an Wegen und Ruderalstellen sehr häufig 550 m ü. M. (J. et A, Bornmiiller It. Pers. alt. 1902 no. 6157 — im Mai blühend), auch zwischen Mendschil ‘und Patschinar- (no. 5158). Turkmenien bei Aschabad in Gärten (D. Lit- winow no. 534, P. Sintenis It. transcasp.-pers. 1900 no, 125), N is oe % PAROI dis Are rade rx ~ TN N ey UW ra pee ie ite hg, OT EMI | fa eu 4025 RDS He MR a EN PE SR Le AR NT NA EU ' ph Seis hit alin a aad te Wir Aah Gs nok EE, ~ | À EN wi ue me PO we N y - + Ye, bitte bat N ee Pe AA yon unit Ge et NE MOVE ER L Lio a), 3 LA . 7 . dE. om est + or ee He Be‘ NS hier / _ W. Herter: Itinera Herteriana. I. | 373 ae | 309 L. (LXIX.) /tinera Herteriana’) |. \ " (Originalarbeit.) ern 1 Nachdem ich aus Gesundheitsriicksichten meine Sammeltätigkeit ab- geschlossen und mein Herbarium dem Königl. Botanischen Museum in - Berlin-Dahlem übergeben habe, beabsichtige ich in zwangloser Folge zunächst Bestimmungslisten einzelner Familien zu. veröffentlichen, soweit sie einiges Interessante enthalten. In dankenswerter Weise hat sich eine Reihe von Spezialisten zur Mitarbeit bereit erklärt. Diesen Herren sei auch an dieser Stelle mein wärmster Dank ausgesprochen. Meine Sammlungen stammen hauptsächlich aus dem Mediterran- _ gebiet, wohin mich seit dem Jahre 1903 ‚wiederholt mein Weg führte. Sodann sammelte ich in Südamerika, wohin ich dreimal während der Jahre 1906—1913 reiste und wo mir neben meiner organisatorischen, Unterrichts- und Sachverständigentätigkeit an der Landwirtschaftlichen Hochschule und am Landwirtschaftsministerium in Montevideo sowie - an der Landwirtschaftlichen Hochschule in Porto Alegre genügend _ Musse zum Sammeln und Beobachten verblieb. Kleinere Sammlungen schliesslich legte ich u. a. von Freiburg i. B. aus (Süddeutschland, Alpen 1903—1905), von Paris aus (Mittelfrankreich 1905) und von Bromberg aus (Ostdeutschland, Polen, Finland bis zum Polarkreis 1906) an. Das Mediterrangebiet fasse ich im weitesten Sinne, über drei Erdteile sich erstreckend. Ich sammelte hier in folgenden, zwischen dem 32. und 46. Grad nördlicher Breite und zwischen dem 18. Meridian westlich und dem 50. Meridian östlich von Greenwich gelegenen Gegenden: Insel Madeira— Portugal (Leixoes)—Spanien (Galicien, Catalonien, Valencien, Murcien, Insel Mallorca)— Südfrankreich (Departements: Pyrénées-Orientales, Hérault, Gard, Bouches-du-Rhône, Var)—Nord- italien (Lombardei, Venezien}—Südungarn (Kroatien)—Küste des Schwarzen Meeres (Odessa, Halbinsel Krim, Novorossijsk, Batum)— Kaukasus—kKiiste des Kaspischen Meeres— Algerien (Oran, Saida, Kreider, Naama, Ain Sefra, Moghrar, Beni Ounif, Ben Zireg)—Marokko (Figig). In Südamerika sammelte ich zwischen dem 22. und 36. Grad südlicher Breite und zwischen dem 44. und 59. Meridian westlich von Greenwich. Die Mehrzahl der Pflanzen stammt aus Uruguay (genauer 1) Diese Arbeit erscheint in einer Reihe von Fortsetzungen und zwar im Repertorium Europaeum et Mediterranum, soweit die in den ein- zelnen Teilen aufgezählten Pflanzen hierhin gehören. Die anderen Teile werden im Hauptteile des Repertorium abgedruckt. F. Fedde. AT ve PEL Pe, Ve Pa à valid / ed oo i ik ia os ‘ à a a J a ordre ah bag a 374 310 Lia Rn „Republik östlich des Uruguay“, Repüblien | Oriental det Tr, die Minderzahl aus Brasilien (Staaten Rio Grande do Sul, Santa Catharina, Parana, Sao Paulo, Rio de Janeiro) und aus Arges VE (Provinzen Buenos Aires und Entre Rios). Auf die systematischen Listen gedenke ich ökologische Bemerkungen folgen zu lassen. Es sei schon hier auf die klimatische Übereinstimmung meiner beiden Hauptsammelgebiete hingewiesen, die auch in der Flora stark zur Geltung kommt. : Berlin-Steglitz, im Juli 1918. W. Herter. I.. Cruciferae mediterranene. (Test. cl. O. E. Schulz s. A. Thellung.) 1. Alyssum calycinum L. Sp. Pl. ed. 2. 908 (Europa, Oriens). — Spa- nische Ostpyrenäen: Provincia de Lérida, Seo de Urgel, 500—2000 m ti. M. Blühend Marz 1906, no. 691m. — Kroatien: Buccari bei Fiume, Karst, 300 m ü. M. Blühend und fruchtend 28, Mai 1909, no. 7214. 2. A. campestre L. Syst. ed. 10. 1130. (Europa, Oriens). — West- kaukasien: Noworossijsk, 0—100 m ü. M. Blühend April 1908, no. 5694. 3. A. libycum Coss, in Bull. Soc. Bot. Fr. IV (1857) 467 (Africa bor.). — Südoran: 800—1200 m ü. M. Blühend April 1906, no. 1251a. : 4. A. maritimum Lam. Encycl. I. 98 (Europa). — Ostspanien: Pro- vincia de Cartagena: Umgebung von Cartagena, 0—200 mü.M. Blühend März 1906, no. 750d. — Mallorca: 0—1000 m ü. M. Blühend und fruch- tend April 1905, no, 1280a. — Südfrankreich: Departement du Var, Hyères, gemein, 0—100 m ti. M. Blühend und fruchtend 23. Dezember !) Eine grosse Zahl der in Herbarien und besonders in der Literatur mit „Uruguay“ bezeichneten Pflanzen stammt nicht aus der Republik Uruguay, sondern meist aus den angrenzenden Teilen Argentiniens oder Brasiliens. Die Verwirrung beginnt bereits bei den Sellowschen Pflanzen, die meist gar nicht etikettiert sind, zum Teil aber Zettelehen mit der Aufschrift „Montevideo“ zum Teil solche mit der Aufschrift „Brasilia* tragen. Von Sellows Pflanzen stammt nur ein sehr geringer Teil aus der Umgegend der Hauptstadt Uruguays, dem jetzigen Departemento de Montevideo. Die Mehrzahl der mit ,,Montevideo“ bezeichneten Pflanzen wurde wohl in den gebirgigen Gegenden des Landes gesammelt. Ein anderer Teil dieser Pflanzen stammt aber sicher überhaupt nicht aus Uruguay, während umgekehrt wiederum eine Anzahl Sellowscher Pflanzen mit der Bezeichnung Brasilia“ hierher gehören. An Uruguay ist bei folgenden Nummern, Sellows zu denken: d1-—d 1200 (1821—1823), 3331—3623 (1826). Sodann werden die von Lorentz, Hieronymus und Niederlein auf der argen- tinischen Seite des Uruguaystromes gesammelten Pflanzen vielfach irrtümlich zu „Uruguay“ gestellt. Da sich dieser Fehler bis in die neueste Zeit hinein bei den Bearbeitungen südamerikanischer Pflanzen vorfindet, sei an dieser Stelle noch einmal ausdrücklich auf ihn aufmerksam gemacht. ei 4 Itinera eo . 375 | at 1905, no. 212i 71. — Oran: 0—1200 ı m ü. M. Blühend und fruchtend April 1906, no. 1241. 5. A. minimum Willd. Sp. Pl. III. 464 (Europa, Oriens, Reg. Himal.). — Krim: 0-600 m ii. M. Blühend April 1908, no. 5430. — Ost- _ kaukasien: Gouvernement Baku, Baladshari, Kaspisches Meer, 50—100 m ü. M. Blühend und fruchtend April 1908, no. 5872a. 6. A. montanum L. Sp. Pl. 650 (Europa, Oriens). — Krim: Sewasto- pol—Phoros—Jalta. Sonnige Mergelhänge. Gesellig. O—600 m ii. M. Blühend April 1908, no. 5631 II, 5631a Il, 56517. 7. Ammosperma cinereum (Desf.) Hook. fil. in Benth. et Hook. fil. Gen. Plant. I. 1 (1862) 82 (Africa bor.). — Südoran: 800—1200 m ü. M. Bliihend April 1906, no. 999b. 8. Barbarea arcuata Reichenb. in Flora V (1822) 296 (Europa, Asia min., Asia bor.) — Krim: West-östlich streichendes Hochtal zwischen Sewastopol und Phoros, Lehm eines kalkhaltigen Grabens. 600 m ü. M. Blühend April 1908, no. 562011. — Westkaukasien: Noworossijsk an Graben, 0—100 m ti. M. Bliihend April 1908, no, 5688. 9. Biscutella didyma L. Sp. Pl. 653 (Reg. mediterr., Persia). Süd- eran: Ben Zireg, 32° n. Br., 900--1100 m ü. M. Blühend und fruchtend . 14. April 1906, no. 1298b I. 10. B. laevigata L. Mant, 225 (Reg. mediterr). — Südfrank- reich: Departement de l'Hérault, Gegend von Montpellier. O—100 m ii. M., z. B. Villeneuve, Kalkfelsen längs der Mosson, ein Exemplar. Blü- hend 17. Dezember 1905, 27. Februar 1906; no. 208f, 523. 11. Brassica balearica Pers. Syn. II. 206 (Ins. Balear.). — Mallorca: Puig de l’Ofre bei Soller, an Felsen. 1000 m ti. M. Blühend 23. April 1905, no. 1241. 12. Bunias cochlearioides Murr. in Comm. Gott. VIII (1777) 42. t. 3 (Sibir. altaic.). — Westkaukasien: Noworossijsk, ruderal. 0—100 m uw. M. Blühend April 1908, no. 5710. ; 13. Cakile maritima Scop. Fl. Carn. ed. 2, II. 35 (Europa, Africa bor., America bor.). — Südfrankreich: Département du Var, Hyères, Meeres- strand. 0—10 m i. M., z.B. La Plage, Cavaliere. Blühend 26. und 30. Dezember 1905, no. 216iv, 221i 12. — Norditalien: Venedig, Lido. Sandiger Meeresstrand. 0—10m ti. M. Blühend August 1904, no. 93u. 14. Calepina irregularis Thell. in Schinz und Keller, Fl. Schweiz ed. 2, 218 (Reg. mediterr.). — Krim: Sewastopol, 0—100 m ii. M. Bliihend 13%). April 1908, no. 5511. 15. Capselia bursa pastoris Medic. Pflanzeng. 85 (Reg. temp.). — Spanische Ostpyrenäen: Provincia de Lérida, 10 km nördlich von *) Das Datum ist einheitlich nach dem Gregorianischen Kalender an- gegeben, gegen welchen der bisher in Russland ‚übliche Julianische Kalender bekanntlich um 13 Tage zurück ist. Lérida, 100—200 m ii. M. Blühend und’ fruchtend 24. Marz 1906, no. 6910. — Krim: Sewastopol, lehmiges Feld. 0—100 m ii. M. Blü- hend und fruchtend 13. April 1908, no. 5432, 5511. — Ostkaukasien: Gouvernement Baku, Baladshari, nahe dem Kaspischen Meer, Lehm— Mergel, Wiistenflora. 0—100 m ii. M. Blühend und fruchtend April 1908, no, 5869. — Westkaukasien: Noworossijsk, rudéral. O—100 m ii. M. Blühend und fruchtend 17. April 1908, no. 5685, 5685a. — Oran: Kreider, Schott. 1000 m ü. M. Blühend 18. April 1906, no. 1250p. 17. Cardamine hirsuta L. Sp. Pl. 655 (Reg. temp. et subtrop.). — : ~ “ooh ES ARR ER pes LE LES) +N £ LP i ee A T0, ds 376 _ W. Herter. : cs ag | Südfrankreich: Département du Var: Hyères, Gartenunkraut. 0—100m — ü. M. Blühend 2. Januar 1906, no. 223f. — Krim: West-östlich strei- chendes Hochtal zwischen Sewastopol und Jalta. 600m ü. M. Blühend 14. April 1908, no. 5666. 18. C. impatiens L. Sp. Pl. 655 (Europa, Asia bor., Reg. Himal.). — Krim: Sewastopol—Jalta. O—600 m ii. M. Blühend 14. April 1908. no. 5650z. N f. macropetala Boiss. — Diels mscr. in Herb. W. Herter, — West- kaukasien: Gouvernement Batum, Umgegend von Batum, 0— 300. m ü. M. Blühend 19. April 1908, no. 5731, 5740). 19. C. quinquefolia (M. B.) Schmalh. Fl. sredn. i jushn. Ross. I (1895) — 51 (Ross. austr). — Krim: Sewastopol—Phoros--Jalta, Quercus-Misch- wald. Abstieg zum Meer, 0—600 m ü. M. Blühend 14. April 1908, no. 5641 III, 56417. 20. Carrichtera annua Prantl in Engl. und Prantl, Natürl. Pflanzenfam. III, 2 (1891) 173 (Reg. mediterr.). — Südoran: 800—1200 m ü.M. Blü- hend April 1906, no. 1251c. 21. Clypeola Jonthlaspi L. Sp. Pl. 652 (Reg. mediterr,, Oriens). — Südfrankreich: Departement de l'Hérault: Montpellier, Pont de Ville- neuve, Kalkfelsen. Ein Exemplar. 0--100 m ü. M. Bltihend 27. Fe- bruar 1906, no. 533. 22. Diplotaxis Cossoneana 0. E. Schulz in Engl. Bot. Jahrb. LIV, 3, Beibl. no. 119 (1916) 55 (Algeria). — Südoran: Ben Zireg, 32° n. Br. 900—1100 m ii, M. Blühend April 1906, no. 1250m, 1298aw. . 23. D. erucoides DC.- Syst. II 631 (Reg. mediterr., Asia min.). — Spanische Ostpyrenäen: Provincia de Lérida, Seo de Urgel, Segretal, nördlich von Lerida. 500—1500 m ti. M. Blühend März 1906, no. 691g. — Mallorca: Manacor, Umgebung des Dorfes, Haferfelder. 100—200 m ii. M. Blühend und fruchtend 24, April -1905, no. 125a, 125b, 1258. — Südfrankreich: Departement de l'Hérault: Montpellier, Weinbergswege, sehr gemein. 0—50 m ü. M. Blühend 17. Januar 1906, no. 228, 21; Département du Var: Hyères, Les Maurettes. 50—300 m ti. M. Blühend 29. Dezember 1905, no, 219hi. | 24. Erophila verna E. Meyer ex Garcke Fl. Deutschl. ed. 4. 35 (Europa, Oriens). — Südfrankreich: Département de l'Hérault: Mont- __‘Ttinera Herteriana. I. 2 SPT 318 pellier, Pont de Veuve Kalkfelsen, gemein. O—300m ü. M. Blühend 27. Februar 1906, no. 535. — Krim: Sewastopol, lehmiges Feld, 00-600 m ti. M. Blühend und fruchtend 13. April 1908, no. 5433. — _ Ostkaukasien: Gouvernement Baku, Baladshari, Wüste am Kaspischen Meere. O—300 m ü. M. Blühend und fruchtend 22. April 1908. no. 5872b. 25. Eruca sativa Mill. Gard. Dict. ed. 8, no. 1 (Reg. mediterr., Asia oce.). — Spanische Ostpyrenäen: Provincia de Lérida, 10 km nörd- lich von Lerida, Südexposition, Feldrand. 100—200 m ii. M. Blühend _ 24. Marz 1906, no. 691r. — Französische Ostpyrenäen: Departement des Pyrénées-Orientales: Banyuls-sur-mer. . 0—100 m iti. M. Blühend 18. April 1905, no. 120i 30. — Oran: An en Bahnstrecke Oran-Naama. 1100 m ü. M. Blühend April 1906, no. 1002. 26. Erucastrum nasturtiifolium (Poiret) 0. E. Schulz in Engl. Bot. Jahrb, LIV. 3; Beibl. no. 119 (1916) 56 (Europa media). — Südfrankreich: Departement du Var, Hyères, Gapeaufluss. 0—100 m ü. M. Blühend 25. Dezember 1905, no. 214i g. 27. Erysimum repandum L. Amoen. Acad. III. 415 (Europa, Africa bor., Asia occ.). — Westkaukasien: Noworossijsk, ruderal. O—100 m ü. M. nd 17. April 1908, no. 5686a. 28. Färsetia aegyptiaca Turra Farset. Nov. gen. 5. t. 1 (Aegypt.). — Südoran: Ben Zireg. 32° n. Br,, 900-1100 mii. M. Blühend und fruchtend 14. April 1906, no. 1298.0. y. 29. Hutchinsia petraea R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. IV. 82 (Europa). — Stidfrankreich: Département de l'Hérault, Montpellier, Pont de Villeneuve, Mossonufer, Kalkfelsen, häufig. O—300 m ü. M. Blühend und fruchtend 27. Februar 1906, no. 534. | 30. Iberis linifolia L. Syst. ed. 2. 1129 (Europa centr). — Süd- _ frankreich: Departement du Var: Hyères, Berges, Hang gegen die Stadt. 0—300 m ü. M. Blühend Januar 1906, no. 220d. 31. I. semperflorens L. Sp. Pl. 648 (Europa austr.), — Südfrank- | reich: Departement du Var: Hyères, Garten. 0—100 m ü. M. Blühend 2. Januar 1906, no. 220e. : 32. Lepidium campestre R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. IV, 88 (Europa). — Oran: 0— 1200 m ii. M. Bliiheid April 1906, no. 1251b. 33. L, Draba L. Sp. Pl. 645 (Europa, Oriens). — Westkaukasien: Noworossijk. O—100 m ü. M. Blühend 17. April 1908, no. 5681. — Ostkaukasien: Gouvernement Baku. 0—-300 m ü. M. Z.B.Kerar ruderal, an der Bahn, Kyrdamir, mit Taraxacum officinale und Capsella bursa pastoris, Blühend 22. April 1908, no. 5772, 5800e. 34. L. graminifolium L. Syst. ed. 10. 1127 (Europa, Syria). — Süd- frankreich: Département de l’Herault, Montpellier, ruderal. 0—100 m ü. M. Abgestorbene vorjährige Reste 17. Dezember 1905, no. 208e. 35. L. perfoliatum L. Sp. Pl. 643 (Europa austr., Oriens). — West- 378 - W. Herter, 314 EL CESR kaukasien: Noworossijsk, ruderal, in Menge. 100 m ü. M. Blühend 17. April 1908, no. 5689. — Ostkaukasien: Gouvernement Baku: Du- wannien am Kaspischen Meer! massenhaft. Blühend und fruchtend 22. April 1908, no. 5800c. PEST 36. L. ruderale L. Sp. Pl. 645 (Europa, Oriens, Australia), — Süd- frankreich: Département du Var: Hyères, La Plage. O—50O m ti. M. Blühend 26. Dezember 1905, no. 216. aa 37. L. subulatum L. Sp. Pl. 644 (Europa). — Oran: Kreider, Schott. 1000 m i. M. Blühend 18. April 1906, no. 1250q (leg. A. Thellung). 38. Malcomia africana R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. IV. 121 (Europa — austr., Oriens) — Spanische Ostpyrenäen: Provincia de Lerida, © 10 km nördlich von Lerida. 100—200 m ti. M. Blühend 24. Marz 1906, no. 691n. — Ostspanien: Provincia de Cartagena. O—200 m ii. M. Blühend 1. April 1906, no. 831 a. —- Ostkaukasien: Gouvernement Baku, Baladshari. 50-100 m ü. M. Blühend und fruchtend 22. April 1908, no. 5865a. ‘ . 39. M. contortuplicata Boiss. Fl. Orient. I. 224 (Reg. caucas). — Ostkaukasien: Gouvernement Baku. 0-500 m ü. M. Z. B. Kerarl Kaukasusbahn, Steppe, Baladshari, Kaspisches Meer, Wüstenlehm, Steppe, in Getreidefeldern. Blühend 22. eh 1908, no. 5767, 5858, 5865pt., 5865 c. ; 40. M. torulosa Boiss. Fl. Orient. I. 225 (Africa bor., Oriens). — Ost- kaukasien: Gouvernement Baku, Baladshari, KART SRE Meer, Steppe. 50—100 m ti. M. Blühend 22. April 1908, no. 5865t. — Südoran: Naama, Oase. 1100—1200 m iti, M. Blühend April 1906, no. 1008. 41. Matthiola incana R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. IV. 119 (Reg. mediterr.). — Südfrankreich: Departement des Bouches-du-Rhône, Marseille. 0—50 m ii. M. Blühend 10. April 1906, no. 1298zp b. 42. M. livida DC. Syst. IL 174 (Aegypt, Arab.). — Südoran: 800—1200 m ti. M. U. A. Beni Ounif de Figuig. 32° n. Br. Blühend 13. April 1906, no. 1233, 1234, 1250p. 43. M. tristis R. Br. in Ait. Hort. Kew. ed. 2. IV. 120 (Reg. mediterr.). — Nordoran: Oran Ville, Batterie du Ravin Blanc, Kalkhänge am Meer, © 100 m ti. M. Blühend 7. April 1906, no. 905. 44. Morettia canescens Boiss. Diagn. Ser. 1. VIII. 17 (Arabia), RN, Oran: 0—1200 m ü. M. U. A. Beni Ounif de Figig. 32° n. B.. Blühend 13. April 1906, no. 1232, 1250k, 1250n. 45. Moricandia arvensis DC. Syst. Il. 626 (Europa, Reg. medité il — Südoran: Ben Zireg. 32° n. Br. 900—1100 m ii. M. Bltihend April 1906, no. 1298ax., 46. Nasturtium stenocarpum Godr. in Mém. Soc, Emul. Doubs ser. 2, V. (1854) 21 (Patria?). — Südfrankreich: Département de l'Hérault: Mont- pellier, Gramont, in halb ausgetrocknetem Tümpel. 0—100 m ü.M. Steril ey 20. Fanta 1906, no. 229i 24. Lezufer stidlich Montpellier, feuchte Orte. _ Steril 20, Februar 1906, no. 410. BR US RME IR ae yh a 379 315 ER Itinera Herteriana. I. 47. Neslia paniculata Desv. Journ. Bot. III (1814) 162 (Europa, Oriens, Ind. bor. occid.). — Südoran: 800—1200 m ti. M. Blühend April 1906. no. 1235. _ 48. Rapistrum rugosum All, Fl. Pedem, I. 257 ann. Oriens). — ‚Spanische Ostpyrenden: Provincia de Lerida. Feldrand nördlich von - Lerida. 100—1509 m ü. M. Blühend 24. März 1906. — Mallorca: - 0—1000 m ü. M. Blühend April 1906, no. 125c, 125f. — Südfrank- reich: Département de l'Hérault, Montpellier, 0—100 m ü. M. Bliihend 10. Dezember 1905, no. 185s. — Ostkaukasien: Gouvernement Baku. 0—500 m ü. M. Z. B. Kerar, Steppe, an der Kaukasusbahn, Baladshari, adventiv. Blühend 22. April 1908, no. 5768, 5868. 49. Sisymbrium Alliaria Scop. Fl. Carn. ed. 2. II. 26 (Europa, Oriens, Reg. Himal.). — Westkaukasien: Noworossijk, ruderal. 0—100 m ii. M. Bliihend April 1908, no. 5690. 50. S. Irio L. Sp. Pl. 659 (Europa, Asia, Africa bor.). — Ost- kaukasien: Gouvernement Baku. O—500 m. Z. B. Nawagi, ruderal, massenhaft; Baladshari, in Getreidefeldern. Mergelboden. Blühend 22. April 1908, no. 5800a, 5865i, 5868. 51. $. officinale Scop. Fl. Carn. ed. 2. II. 26 (Europa, Africa bor.). — Mallorca. O—1000 m ü. M. Blühend April 1905, no. 125d, 125h. 52. S. sophia L. Sp. PL 659 (Reg. temps.). — Ostkaukasien: Gou- vernement Baku, Nawagi, ruderal. 0—500 m ü. M. Blühend 24. April 1908, no. 5800b. 53. Stenophragma Thalianum Celak. in Arch. Naturw. Landesd, Boehm. II (1875) 445 (Hispan.). — Südfrankreich: Département du Var: Le _ Lavandou-Bormes. O—100 m i. M. Blühend 30. Dezember 1905, no. 221e a, 221r. 54. Thlaspi perfoliatum L. Sp. Pl. 641 (Europa, Asia pare — Krim: - Sewastopol—Phoros—Jalta. 0—600 m i. M. -Z.B. Quelliges, westöstlich _ streichendes Hochtal in 600 m Hohe. Blihend 14. April 1908, no. 5602, 566711, 5668, 5669. 55. Thi. praecox Wulf in Jacq. Coll. II. 124 (Austria). — Krim: Sewastopol—Phoros. 0—600 m ü. M. Blühend 14. April 1908, no. 5668 I. 56. Zilla macroptera Coss. in Bull. Soc. Bot. Fr. III. (1856) 670 (Algeria). — Südoran: Ben Zireg. 32°n. Br. 900—1100 mii. M. Blühend April 1906, no. 1298k g. Il. Umbellifiorae mediterraneue. wi Test. el. A. Wolff.) a) Araliaceae. RER helix L. Sp. Pl. 202 (Europa, Afr. bor., As. temp.). — Siid- 380 W. Herter: Itinera Herteriana, T. ai 5 316 Re frankreich: Departement de l'Hérault Montpellier Nord, 5—20 müM Hecke. Fruchtend 14. Januar 1906, no. 228i 01. b) Umbelliferae. oa Bupleurum fruticosum L. Sp. Pl. 238 (Reg. medit.). — Südfrank- reich: Departement de l'Hérault östlich von Montpellier, Park von Gra- mont, Pinus halepensis. Wald, Kieselerde, 0—100 m ü. M. Fruchtend 20. Januar 1906, no. 229i 4. 2. Carum carvi L. Sp. Pl. 263 (Europa, Oriens, As. bor.). — Or ©—1200 m ti. M. Steril April 1906, 1298 zzr. 3. Caucalis leptephylla L. Sp. Pl. 242 (Europa, Reg. medit., Ind. or.) Südoran: Tlemgen, 800—1200 m ii. M. Blühend 20. April 1906, no. 1298 zzs. | bs 4. Crithmum maritimum L. Sp. Pl. 246 (Europa). — Spanien: La Coruña, O—10 m ü. M. Blühend und fruchtend 26. September 1909, no. 8323d. Mallorca, Belver bei Palma am Meer, 0—10 m ii. M. Steril 21. April 1905, no. 122c. — Südfrankreich: Departement du ‘Var: Carqueisanne, Costebelle, Cavaliere, 0—10 m ü. M. Fruchtend 28.—30. De-- zember 1905, no. 218 0e, 221 f4. — Norditalien: Venedig, Lido, D 5 m ii. M. Blühend August 1904, no. 930. 5. Daucus carota L. Sp. Pl. 242 (Europa, Oriens) (Sammelart). — Spanien: Vigo, 0—100 m ii. M. Blühend 28. September 1909, no. 82821. — Mallorca, Grutas del Drach 0—100 m ii. M. Bliihend 26. April 1905 no. 1271 41. — Südfrankreich: Département du Var, Gapeaufluss und Plage O—100 m ti. M. Blühend 25.—26. Dezember 1905, no. 214eg, 216 cf. 6. Echinophora spinosa L. Sp. Pl. 239 (Europa, Reg. medit.). — Süd- frankreich: Departement du Var, Hyères, O—10 m ti. M Blihend 29. Dezember 1905, no. 220ck. — Norditalien: Venedig, auf dem Lido» undurchdringliches Gestrüpp am Strand 0—5 m ii. M. Blühend August 1904, no. 93p. 7. Eryngium amethystinum L. Sp. Pl. 233 (Europa). — Norditalien: Venedig, Lido am Strand 0—10 m ü. M. Blühend August 1904, no. 93m: — Kroatien: Karst, Buceari-Krajica bei Fiume, 300 m ü. M. Blühend. 28. Mai 1909, no. 7187. 8. E. campestre L. Sp. Pl. 233 (Europa). — Südfrankreich: Dé- partement des Pyrénées-Orientales: Banyuls-sur-mer, Acker 0—20 m ii, M. Steril 18. April 1905, no, 120. — Norditalien: Venedig: Lido 0—10 m ii. M. Blühend August 1904, no. 931. | | | 9. E. maritimum L. Sp. Pl. 233 (Europa, As. min.). — Norditalien:, Venedig: Lido O—10 m ti. M. Blühend August 1904, no. 93n. 10. Ferula communis L. Sp. Pl. 246 (Reg. medit.), — Stidoran: Ben Zireg 32° n. Br. 800—1200m ü. M. Blühend 14. April 1906, no. 1298av. 11. Foeniculum vulgare Mill. Gard. Dict, ed. 8 no, 1 (Europa). — Spa- nien: Vigo 0—100 m ü. M. Blühend 28. September 1909, no. 82821. — Südfrankreich: Département de l'Hérault: Bois de Colombiére bei Mont- pellier O—100 m ü. M. Fruchtend 8. Dezember 1905. Fr my PR aes re Itinera Herteriana. I. 381 12. Smyrnium olusatrum L. Sp. PI. 262 (Europa, Reg. medit.), — Spa- nien: Mallorca 0—1000 m ü. M. Blühend April 1905, no. 1281s. — Süd- frankreich: Département du Var: Hyères-Vallon, Nordexposition, feuchter Hang an ausgetrocknetem Flussbett. Felsmauern im Schatten des Maquis. Fruchtend 23.—24. Dezember 1905, no. 212i 69, 213i 26. u. c) Cornaceae. . Cornus sanguinea L. Sp. Pl. 117 (Europa, As. bor.). — Südfrank- reich: Departement de l'Hérault, Montpellier-Lattes, Legufer mit Phrag- mites communis, Equisetum maximum, E. ramosissimum. 0-50 m ii. M. Steril Winter 1905/1906, no. 403. LI. (LXX). Vermischte neue Diagnosen. 190. Saxifraga amphibia Sündermann in Mitt. Bayr. Bot. Ges. II. (1909), p. 190. — Syn.: S. oppositifolia var. amphibia Sündermann. — Leider hat der Monograph der Sektion Porphyrion der Gattung Sazi- _fraga obige Bodenseepflanze ganz übergangen. Dies veranlasste mich neuerdings wieder diese Pflanze zu studieren, nachdem ich selbe schon vor mehr als 20 Jahren als eine ganz besondere Form erkannte und ihrem Vorkommen entsprechend als S. amphibia bezeichnete und verteilte. Meine neueren Untersuchungen der Pflanze ergaben nun ein ganz überraschendes Resultat, demzufolge die Bodenseepflanze nicht als Form der alpinen Pflanze, sondern wohl als eigene Rasse aufzufassen * sein wird. Schon der lockerrasige Wuchs der Pflanze, die etwas mehr in die Höhe gehenden Stämmchen, die fortgesetzt frische Würzelchen bilden, sind Unterschiede, die in die Augen fallen, ferner die dick- fleischigen Blättchen, dicklicher als an der Alpenform, sowie die dadurch bedingte mehr geschlossene Rosettenform resp. Säulenform der Stämm- chen, die dadurch sehr einem Sedum acre ähnlich sind, während die Alpenform mit diesem Sedum kaum zu vergleichen ist. Die Blüten sind im Durchschnitt grösser als an der Alpenform, besonders die breiten Blumenblätter sind auffallend. Auffällig verschieden ist aber die Blatt- bildung selbst. Die Blättchen sind vorne viel stärker verdickt als an der Alpenform, hingegen sind die Wimperhaare sehr spärlich; während die Alpenform 8—13 Wimperhaare auf jeder Blattseite aufweist, hat unsere Bodenseepflanze nur deren 5—6, das vordere Drittel des Blattes ist völlig kahl. Die Blättchen der Alpenform haben stets nur ein Grübchen, unsere S. amphibia hingegen hat selten nur ein Grübchen, häufig jedoch 2 und 3 Griibchen, in Zahlen ausgedrückt etwa 70—80°/, der Blättchen haben mehr als 1 Grübchen. 191. Orchis Aschersonianus Hausskn. (O. incarnatus x latifolius F. Schultz) var. ophryoides Zinsmeister, |, c. II. (1910), p. 298. — Caulis 3—3,5 dm altus, infra solidus, supra flstulosus, folia plerumque quinque, stricta, suberecta, modo ovato-oblonga, modo lanceolata, in superiore parte macu- lata; spica primo pyramidalis, postremo cylindrica, laxiuscula, angusta; perigonii laciniae interiores exterioribus subaequales, clare purpureae; 382 : Vermischte neue Diagnosen. laterales interiores eadem fere longitudine qua exteriores; labellum paulo longius reliquis perigonii laciniis, ecalcaratum, indivisum, semiorbiculate reflexum, dilute lilacinum lineolisque purpureis variegatum. Ovarium sterile. — Der Bastard zeichnet sich also durch den unten + gefüllten oben hohlen Stengel, steife, wechselgestaltige Blätter, einen ziemlich lockeren, schmalen Blütenstand aus, ferner durch die fast gleiche Gestalt beider Blattkreise des Perigons, dessen seitliche innere Zipfel kaum kürzer sind als die seitlichen äusseren; dazu ist die Lippe nur wenig länger als die übrigen hellpurpurnen Perigonblätter, ohne Sporn und un- gelappt, halbkreisförmig zurückgeschlagen, abgestutzt keilförmig mit schwach zurückgebogenem Rande, auf hellem Grunde dunkelpurpurn ge- strichelt. Es liegt also eine fast vollkommene dreizählige Pelorienbildung der Blüten vor. Der Fruchtknoten ist schwach gedreht, völlig steril. — Blütezeit Ende Mai und Anfang Juni, also zwischen der der Stamm- eltern. — Durch das ungespornte labellum erinnert diese Abänderung an die Gattung Ophrys, weshalb sie ophryoides heissen möge. — Bayern: Haselbacher Moor. — In ihrer Gesellschaft finden sich die parentes sowie incarnatus x latifolius in den mannigfaltigsten Formen, ©. militaris, O. Traunsteineri, Saxifraga granulata und div. Gramineen. 192*. x Gentiana Denneri (G. campestris L. subsp. @. suecica Froel. x G. solstitialis Wettst.) Goldschm., 1. c., II. p.102. — Eine Diagnose des Bastards erübrigt sich, da nur das schwankende Verhältnis in der Zahl der Kronen- und Kelchzipfel ihn von den beiden Stammarten unterscheidet. — Die Pollenkörner sind zwischen 30 und 80°), abortiert. Aus alledem ergibt : sich mit zwingender Notwendigkeit die Behauptung, dass wir es in dieser heteromeren Pflanze mit dem meines Wissens noch nicht veröffentlichten Bastard Gentiana campestris L. subsp. G. suecica Froel. x @ solstitialis Wettst. zu tun haben, und ich nenne diese Hybride Gentiana Denneri Goldschm. zu Ehren meines verehrten Freundes Herrn W. Denner in Fulda, eines erfahrenen und gründlichen Kenners der Rhönflora, dessen erste Bekannt- schaft ich einem vor nunmehr 10 Jahren von ihm geschehenen Hinweis auf saisondimorphe Gentianen in der Rhön verdanke. — Hohe Rhön: ‚Als ich von Gersfeld aus namentlich das Gebiet der Wasserkuppe und des Dammersfeld-Eierhauck-Zuges — meist in Begleitung des eifrigen und scharfsichtigen Floristen Herrn Bauführers C. Brade aus Forst i. d, Lausitz — nach blühenden Enzianarten absuchte, stiess ich unter den reichen Beständen der G, suecica auf zahlreiche Pflanzen, die ganz den solstitialen Habitus aufwiesen,. aber im übrigen an demselben Individuum teils 4-, teils 5-zählige Blüten trugen. Rein tetramere, pentamere und heteromere Pflanzen von gleichem Habitus finden sich namentlich in dem vom Bier- hauck beherrschten Gebietsteile so reichlich gemischt, dass es grosser Sorgfalt bedarf, um Individuen einer Art in grösserer Anzahl mit Sicher- heit herauszulesen, Wo hingegen @. campestris fehlt, wie z. B. in der Nähe des Roten Moores, finden wir auch nichts anderes als die (fünf- zählige) G. solstitiales W ettst. { a X. | : 4 y © A RS bébés LE - R= 383 319 Pee rit dxxi) hice. Des, cesse Kichtbilder zur Pflanzengeographie und Biologie. Py a, er: “a ar re di 2% es À er te z “ a » Le 2 > . Ei | / | 4 J —_ | 99. Reihe (Xi. 491-495) X. Sauce, Pilze V Armillaria mellea, Hallimafd. €fbar! Eine Badge ganz junger Pilze am Sufe einer fanadifhen Pappel. — Unf- genommen im Musfauer Parfe. 492 Amanita muscaria, Sliegenpil;. ; Giftig! ; Aufgenommen im Musfauer Parfe. À | u. ‘ N 493. Herenring von Marasmius. 4 Die Herenringe entitehen durch zentrifugales Weiterwadfen des Myzels ur- fprünalid eines Pilzes; fie fönnen bis 10 m Durdmeffer befommen. — Yuf- genommen auf eiuer Wiefe im Musfauer Parfe. sos Psathyrella disseminata (Perf.) Sr. | Am $Sufe eines alten Baumftumpfes. — Aufnahme aus dem Miusfaner Parte. 495. H re fasciculare, Sivefelfopf. | Biftig! Un altem Baumftumpf im Musfauer Parfe. LIII. (LXXIL) Profeffor Dr. £. Sedde, Cidhtbilder sur Pflanzengeographie und Biologie. 125—126. Reihe (Ur. 621—630). R. Laude, Mitteleuropäifde Flora. XXII XXI. Mittel: Œuropa: Aesculus Hippocastanum &., ‘| Knollenroÿfaftanie (Hippocastanaceae). Blütenfarbe weiß, mit roten oder gelben $leden. — Aufnahme aus dem Mus- faner Parfe. — Der Stamm ift über und über mit Maferfröpfen (Knofpenfucht) befegt. — (Siehe Dr. £udwig Klein: Aithetif der Baumgeftalt.) Mittel- È ovario conico 1,5 mm longo, stylo 7 mm longo, cee capitato sub- a bilobo. Bacca? 7 Die Blüten, welche aussen auf der ganzen Fläche sehr fein behaart _ 4 Blumenkrone aus. a corollae tubo adnatis, basi dilatatis, antheris ovalibus 2,5 mm longis, Paraguay australis: m. Sept. 1892 leg. Otto Kuna: sind, zeichnen sich durch die yerhältnismässig schlanke Rohre der 4, A. mollis U. D., spec. nov. . | Arbor humilis spinosus ramis novellis dense molliter puberulis vetustioribus glabris cortice violaceo, spinis?, foliis longe petiolatis ovatis vel ovato-lanceolatis tenuibus, lamina in petiolum decurrente, supra spar- sim, subtus dense molliter pilosa, adjecto petiolo 1,5—2,5 cm longo — 5—11 cm longis 1,5—3,8 cm latis. Flores numerosi fasciculati longe e pedicellati, pedicellis 14—18 cm longis, hirsuto-pilosis, apicem versus vix incrassatis, calyce campanulato hirsuto piloso 3 mm Jongo, 3 mm dia- — metro 5-dentato, dentibus triangularibus acutis 1 mm longis 2 mm latis, corolla infundibuliformi extus + minute puberula-5-lobata, 8—9 mm longa, _ lobis 4 mm longis 4 mm latis acutis, staminibus 5 filamentis 1 mm supra … basin corollae tubo adnatis 3 mm longis vix dilatatis, antheris ovatis — 2,5 mm longis, ovario subgloboso 1.5 mm longo, stylo 5,5—7,5 mm longo stigmate bilobo. Bacca? * Paraguay: San Bernardino m. Dec, 1896 florens Endlich no, 187; S s. ], et d. Hassler no. 2136. — Nom. vern. Yuä (Endlich). Während die vorhergehenden Arten sämtlich durch grosse Kelchzähne > ausgezeichnet sind, die etwa ein Drittel der Länge des ganzen Kelches haben, ist bei den folgenden Arten dieser Gruppe der Kelch entweder fast ganz abgestutzt, oder die Kelchziihne sind nur ganz kurz und mehr ~ breiter als lang, | - ; 5. A. Sellowi U. D,, spec. nov. Ramis novellis dense puberulis demum glabratis, vetustioribus glabris » cortice violaceo lenticellis punctato, spinis 1,2—1,7 cm longis crassiusculis, — foliatis demum nudis, Folia petiolata lanceolata supra sparsim pilosa Re es REN “4 = | Z Acnistus- Arten des Berliner Herbars. 389 ER subtus noiliter en nn, adjecto petiolo 1—1,5 cm longo 3—8,5 cm 3 # Tonga 1,2—3 cm lata. Flores fasciculati, pédicello 14 mm longo apicem _ versus valde incrassato minute puberulo, calyce late campanulato 6 mm > diametro, 3 mm longo sub-5-costato minute puberulo breviter 5-dentato, > 2 A 2 ~~ A RR woe ey tai: } . a 1 ds Lol ee tie ey Léo à dentibus rotundatis mucronulatis 2,5 mm latis vix 1 mm longis, corolla late infundibuliformi extus dense puberula 10 mm longa, 5-lobata lobis + 4 mm longis 5 mm latis, stamina 5 filamentis 1 mm supra basin corollae -adnatis 2,5 mm longis latis, antheris subcordatis 3 mm longis, ovario . subgloboso 2 mm longo stylo 8 mm longo stigmate clavato. Bacca ? Brasilia meridionalis Sellow no, 3741. 6. A. Galanderi U. D., spec. nov. Spinosus, ramis ARTE glabris Ga sslcribas cortice violaceo lenti- ellis sparsis punctato, spinis tenuibus, 1—1,7 cm longis mox nudis. Folia lanceolata vel elongato-ovato-lanceolata utrinque glaberrima, adjecto _ petiolo 1—2,5 cm longo 5—15 cm longa, 2—4,5 cm lata. Flores pauci- fasciculati pedicello 13 mm longo apicem versus vix incrassato, puberulo, -calyce pateriformi 4 mm diametro 1,5 mm longo sparsim piloso 5-dentato dentibus rotundatis minute mucronulatis 2 mm latis 0,5 mm longis, corolla infundibuliformi 6 mm longa 5 lobata, lobis extus pilosis, 3,5 mm longis 2 mm latis, staminibus 5 filamentis 1 mm supra basin corollae _ tubo adnatis 1,5 mm longis, antheris ovalibus 3 mm longis, ovario sub- conico 1,5 mm longo stylo? stigmate? bacca? Argentina: Chacra de la Merced cerca de Cordoba 15 m. Jan. 1878 _ leg. ©. Galander. 7. A. parviflorus Gr. Folia petiolata ovata utrinque nervis molliter puberula adjecto petiolo 2—3 em longo 9—10,5 em longis, 3—5 cm latis. Flores pauci-fasciculati, pedicello glabro tenui 1,5 cm longo, calyce glabro cupuliformi 2 mm longo -3 mm diametro margine subtruncato 5-dentato dentibus brevissimis mu- cronulatis, corolla infundibuliformi 8 mm longa puberula 5-lobata lobis _ triangularibus 3 mm longis, 3 mm latis, staminibus 5 filamentis 1 mm supra basin corollae tubo adnatis 2,5 mm longis, antheris lanceolatis 2,5 mm longis, ovario globoso 1,5 mm longo stylo 6 mm longo apicem versus dilatato stigmate subbilobo. Argentina: Siambon. P, G. Lorentz 210. 8. A. coccoloboides U. D., spec. nov. Ramis herbaceis glabratis internodiis 3—6 cm et ultra longis, foliis geminis vel rarius solitariis, petiolatis, lanceolatis, ovatis vel ovalibus, basi saepe inaequalibus + rotundatis, apice acuminatis, discoloribus, supra sparsim minute pilosis, subtus nervis + prominulis minute puberulis, margine leviter undulato, adjecto petiolo 1—2,5 cm longo 8,5—22 cm longis, 4,5—8 cm latis, altero geminorum subduplo breviore. Flores multi fasciculati pedicello 10 mm longo glabro apicem versus leviter incrassato calyce cupulari 4 mm diametro 2 mm longo, glabro margine subtruncato dentibus 5 vix conspicuis, corolla 9 mm longa infundibuliformi 5 lobata > d 390 Stl Udo Dammer. lobis 5 mm longis 2 mm latis acutis dorso minute puberulis, “tubes glabro, staminibus 5 filamentis 1 mfh supra basin corollae tubo adnatis 2 mm longis antheris cordato-ovatis 2,5 mm longis, ovario Sule. di mm longo stylo 7,5 mm longo stigmate bilobo. Bacca? Columbia: Quindiu, El Roble 2000 m s. m. leg. Triana no. 9982. 9. A. Lehmanni U. D., spec. nov. Suffrutex ramis eviter angulatis nodosis, juventute puberulis demum glabratis, foliis solitariis vel plerumque geminis altero multo majore, petiolatis ovalibus vel ovatis basi rotundatis, majoribus saepe basi in- aequali, apice acutis vel acuminatis, supra sparsim pilosis, subtus prae- cipue nervis prominulis minute pilosis, margine ciliatis, longioribus ad- jecto petiolo 2—3 em longo 12—17 cm longis, 7—8 cm latis, minoribus adjecto petiolo 7,5—10 mm longo 4,5—5,5 cm longis, 3—3,5 cm latis. 4 oe: P= Inflorescentia axillaris sessilis breviter ramosa, cymosa floribus numerosis pedicellatis pedicello tenui 14 mm longo glabro, calyce glabro cupulari 1,5 mm longo 3mm lato, margine subtruncato dentibus 4 vix conspicuis, corolla infundibuliformi 6 mm longa citrina 4-lobata, lobis dorso minute yi puberulis 4 mm longis 1,5 mm latis, fauce annulo piloso, staminibus 4 filamentis basi dilatata 1 mm supra basin corollae tubo adnatis, apice leviter incrassatis minute puberulis, 2 mm longis, antheris cordato ovatis obtusis 2 mm longis, ovario globoso 1 mm longo, stylo 5,5 mm longo stigmate globoso. Bacca globosa pisi magnitudine salmonea. Semina sublentiformia 1 mm diametro testa favosa. - \ Columbia: In silvis umbrosis ad Rio Timbiqui 0—400 m s. m. fl. — | m. Martio 1898 F. ©. Lehmann no. 9035. = „Bis 1,5 m hohes weichholziges Gesträuch. Die dünnen Stämme nach der Spitze zu verästelt. Blätter weichkrautig, matt- “Bear Blüten zitronengelb. Beeren erbsengross, lachsrot.“ 10. A. geminifolius U. D. in Engl. Jahrb, XXXVI p. 384. Ecuador: In silvis subandinis et subtropicis pr. Carozöu leg. m, Majo 1882 A, Sodiro S. J. no. 114/81; in declivibus m. Carozou pr. Milligally leg. m. Majo 1882 A. Sodiro S. J. no. 114/82; in silvis sub- andinis m. Carozöu leg. m. Majo 1882 A. Sodiro S. J. no. 114/84. Bemerkung: Während mir bei der Aufstellung dieser Art geminate | Blätter in der Gattung Acnistus nicht bekannt waren, zeigen die beiden . vorhergehenden Arten, dass diese Erscheinung nicht auf diese Art be- schränkt ist. Auffallend ist es immerhin, dass sie nur an Arten des andinen Gebietes auftritt, Habituell weichen diese drei Arten von den übrigen‘ Arten der Gattung Acnistus sehr wesentlich ab und bilden eine Gruppe für sich, ** Tuberculati. Corolla inter stamina tuberculis parvis obsita. 11. A. spinescens (Sendtn.) U. D. Rami ramulique tomentosuli, ramuli 2—3,5 cm longi, foliati demum \ vas = pa ae + rss ae 7 \ Aenistus-Arten des Berliner Herbars. - 391 - nudi, spinescentes, Folia solitaria petiolata lanceolata, adjecto petiolo 7,5—10 mm longo 4—8 cm longa, 1,5—2 cm lata, supra minute puberula, __ subtus tomentosa, apice acuta, basi angustata. Flores numerosi fascicu- lati pedicello glabro apicem versus incrassato 11 mm longo, calyce ae glabro cupulari 4 mm longo 5 mm diametro 5-dentato dentibus triangu- laribus acutis 1,5 mm longis ape mm latis, corolla infundibuliformi 6 mm longa dorso puberula 5-lobata lobis 2,5 mm longis 3 mm latis intus inter stamina 1 mm supra basin corollae tubi tuberculis 9 vix 1 mm longis -obsita, staminibus 5 filamentis latis 1 mm supra basin corollae tubo ad- natis 1 mm longis. antheris ovalibus 2,5 mm longis, ovario conico 1 mm -__ longo, stylo? stigmate? bacca? | Brasilia: Sellow no. 3080. | Das Exemplar ist von Sendtners Hand als Acnistus breviflorus Sendtn. - var. spinescens bezeichnet und führt die, nicht von Sellow herrührende, Nummer 21. Schon Sendtner war zweifelhaft, ob die Pflanze zu A. breviflorus Sendtn. gehore. Durch die kleinen Schwielen zwischen den Staubfäden, nahe am Grunde der Blumenkronenröhre ist die Art sowohl von A. breviflorus Sendtn. als auch von A. glabratus (Sendtn.) U. D. ver- schieden. Diese Schwielen konnte ich bisher nur noch bei den beiden folgenden Arten nachweisen. 7 12. A. Bornmülleri U. D., spec. nov. Frutex ramis spinosis cortice violaceo glabro nitido lenticellis sparsim punctato, spinis robustioribus 1,5 cm longis. Folia solitaria petiolata, lanceolata, ovata vel obovata apice obtusa, basi cuneata utrinque minu- tissime molliter puberula, adjecto petiolo 1—1,5 cm longo 4—7 cm longa, 1,3—2,1 cm lata. Flores pauci aggregati pedicello 20 mm longo apicem versus valde incrassato et hic puberulo, calyce campanulato 4 mm longo 5 mm diametro pubescente 5-dentato, dentibus triangularibus acutis corolla infundibuliformi valde plicata extus plicis exceptis puberula 10 mm longa, 5-lobata, lobis 2 mm longis 3,5 mm latis, intus inter stamina tuberculis 5 obsita, staminibus 5 filamentis 1 mm supra basin - corollae tubo adnatis, 1,5 mm longis antheris ovalibus 2,5 mm longis, _ ovario subgloboso 2 mm longo stylo 5 mm longo stigmate capitato sub- bilobo. Bacca? * Brasilia: Rio Grande do Sul: Neu Wiirttemberg im Gebiisch, 450 m _ Ss. m. leg. 20. Oct. 1904 Alfred Bornmüller no, 323. “ Paraguay: Cordillera de Altos, gelichteter Wald. leg. 14. Sept. 1902 - kK. Fiebrig. 13. A. Hauthalii U. D. spec. nov, % _ Inermis ramis tenuibus glabris prima juventute molliter puberulis, foliis longe petiolatis lanceolatis vel obovatis acuminatis, utrinque glabris, adjecto petiolo tenui 1—2 cm longo 4—8 cm iongis, 1,5—3 cm latis, in- florescentia subsessili vel breviter pedunculata cymosa coarctata floribus numerosis, pedunculo ad 5 mm longo pedicello tenui 13 mm longo glabro, calyce glabro cupulari 3 mm diametro 1,5 mm longo, margine subtrun- 399 ; | Udo Dammer.. cato sub-5-dentato, dentibus inconspicuis, corolla infundibuliformi 5,5 mm _Jonga 5-lobata, lobis 2,5 mm longis 1,5 mm latis, acutis, dorso puberulis, intus inter stamina tuberculis 5 minutis obsita, staminibus 5 filamentis NZ 1 mm supra basin corollae tubo adnatis 1,5 mm longis, antheris ovalibus 2,5 mm longis, ovario subgloboso 1 mm longo stylo 5 mm iene stigmate clavato. Bacca? | Argentina: Pampas prope Buenos Aires jo 1905 ‘R. Hauthal no. 27. Bemerkung. Die Art fällt durch ihre fast peitschenförmigen kahlen — Zweige, die dünnen Blätter, die ausserordentlich reichblütigen Inflores- zenzen, welche 7, T. kurz gestielt sind, besonders auf. 2. Corolla 10-dentata. . A. Ulei U. D., spec. nov. se ramis elongatis juventute minute tomentosis demum glabratis, foliis longe petiolatis lanceolatis, ovatis obovatisve acutis basi cuneatis supra mox glabris subtus minutissime puberulis, adjecto petiolo 0,7—2 cm longo 4—8,5 cm longis, 1,7—3 cm latis. Flores longe pedicellati pedi- cello 22 mm longo vix incrassato, glabro, calyce cupulari 6 mm diametro, 2,5 mm longo breviter 5-dentato dentibus 1 mm longis 3 mm latis rotun- datis breviter acutis, dorso nervis tantum minute piloso, corolla infundibuli- formi plicata dorso plicis acceptis minute puberula, lobis 5 acutis 4 mm longis 3 mm latis, dentibus 5 interpositis triangularibus 1 mm longis 1 mm latis, staminibus 5 filamentis 1 mm supra basin corollae tubo ad- natis 2 mm longis antheris ovalibus 2,5 mm longis, ovario globoso 1,5 mm — longo, stylo apicem versus incrassato 7 mm longo, stigmate subbilobo, — Bacca pedicello 3 cm longo apicem versus leviter incrassato calyce parum aucto, globosa 1 cm diametro seminibus reniformibus 1 mm diametro testa minute punctata. Brasilia: Sta. Catharina am Flussufer bei Tubarao m, Jan. 1889 leg. E. Ule no. 1010. 15. A. Schunckii U. D., spec. nov. Frutex spinosus ramis glabratis spinis tenuibus 1 cm longis, foliis longe petiolatis lanceolatis supra glabris subtus minute sparsim puberulis adjecto petiolo 2—4 cm longo 6,5—15,5 cm longis, 2,5—6 cm latis, flari- bus fasciculatis pedicello 20 mm longo glabro apicem versus leviter in- crassato, calyce glabro cupulari 3 mm longo 4 mm diametro 5-dentato, dentibus subtriangularibus acutis 3 mm latis 1-mm longis, corolla in- fundibuliformi 8 mm longa lobis triangularibus dorso puberulis 3 mm longis 3 mm latis, dentibus 5 interpositis vix 1 mm longis 1 mm‘ latis, staminibus 5 filamentis 2 mm supra basin corollae tubo adnatis, 2,5 mm longis, antheris oblongis 2,5 mm longis ovario sha ta 2 mm longo stylo 7 mm longo stigmate bilobo. Argentina: Catamarca, Chorro bei Singuil leg. A 1888 G. Schunck no, 153. — Nom vern.: matorro. Der Strauch ist nach Schunck giftig. x | Acnistus-Arten des Berliner Herbars. 393 SESS. = — b. Longestaminei. 4 Le See Br Lorentzii 1: D., spec. nov. 4 Frutex altus vel arbor ramis teretibus juventute puberulis, foliis R petiolatis ovatis vel ovato-lanceolatis basi rotundatis apice acutis supra 5 pubescentibus, subtus tomentosiusculis, adjecto petiolo 3—5 cm longo _ 11—21 cm longis, 5—7 cm latis, floribus fasciculatis fasciculis paucifloris, 4 pedicello ca. 2 cm longo apicem versus incrassato minute puberulo, $ ‚ealyce cupulari 4 mm longo 6 mm diametro, minute puberulo margine truncato dentibus minutis mucronulatis corolla infundibuliformi, tubo 10 mm longo, basi 4, fauce 12 mm diametro, intus medio dense longe pilosa, apice plicata, limbo 5-lobato, lobis. triangularibus acutis 7 mm _ longis 5 mm latis, extus ut pars superior tubi minute puberulis, plicis | _nudis, staminibus 5 filamentis aequilongis glabris medio corollae tubo _ insertis, 7 mm longis, antheris ovalibus 3 mm longis, ovario conico 3 mm longo stylo filiformi 14 mm longo stigmate capitato, bacca' calyce valde - aucto usque ad medium fere cincta, globosa, 10 mm diametro. \ Argentina: pr. Siambon im Gebüsch und subtropischen Waldungen, leg. Mitte März 1872 P. G. Lorentz no. 294. Bemerkung: Diese auffallende Art zeichnet sich durch die sehr grossen Blumen aus, welche im Innern der Blumenkronenröhre etwa in - der Mitte einen ziemlich breiten Kranz wolliger Haare besitzen. Ich habe bei keiner anderen Art der Gattung eine solche Behaarung im Innern der Blumenkrone gefunden. Die Zweige sind bisweilen zickzackformig Bin- und hergebogen, die Blätter stehen bald einzeln, bald zu zweien En . A. multiflorus U. D., spec. nov. | a 2 m altus ramis molliter ferugineo- -tomentosis foliis solitariis vel geminis breviter petiolatis petiolo ca. 1 cm longo ferrugineo-tomentoso, lamina lanceolata vel ôvato-lanceolata, supra sparsim, subtus dense puberula, apice acuta, basi attenuata, margine ciliato, 7—18 cm longa, 4—7 cm lata, inflorescentia cymosa breviter pedunculata, multiflora, -pedunculo ad 5 mm longo ferrugineo-tomentoso, pedicellis 15—20 mm _longis pilosis, calyce cupulari subtruncato piloso, 5 mm longo, 4 mm lato, breviter 5-dentato, dentibus subrotundatis minute mucronatis, corolla violacea infundibuli-hypocrateriformi extus minute puberula tubo 15 mm longo parte inferiore cylindrico, parte superiore ampliato, fauce 7 mm - diametro, limbo expanso lobis triangularibus acutis, staminibus 5 fila- -mentis aequalibus tubo corollae medio adnatis 3 mm longis antheris . 3 mm longis, ovario subgloboso 2 mm longo stylo 6 mm longo stigmate clavariiformi, bacca globosa calyce aucto semiinclusa. | Peru: Prov, Cojatambo, Dep. Ancachs, unterhalb Ocros in aus Sträuchern und Alnusbäumen zusammengesetztem, lockeren Gehölz am Bache 2400—2900 m ii. M. leg. 30. März 1903 Dr. A. OT _ no, 2731. Diese schöne Art ist leicht daran kenntlich, dass die Blütenbüsche _ auf kurzen Stielen sitzen. Die Büschel sind sehr reichblütig, die Blüten we ln rca ein eee eS ee DE a nl pt a 1e LE un a! 394 Udo Dammer: Acnistus- Arten Geh Berliner Herbars. 8. pre” Syn te RE verhältnismässig gross; in ihrer Textur erinnern sie stark an ale Bliiten 4 von Jochroma und Dunalia. 18. A. guayaquilensis (H. B. K.) G. Don. | 2 ea : Be Peru: Lima, Gaudichaud no. 89; Lesson s. d. etn.; Caracha (am Wege von Supi [Hafen nördl. von Callao] nach Ocros [Dep. Ancacho]) in 3 aus Bäumen und Sträuchern gemengtem.Gehölz in der Nähe des Flusses, © a 1200—1400 m ü. M. sehr häufig. leg. 22. März 1903 Dr. A. Weberbauer no. 2648. : ; Ecuador: Bulao in silvis, Eggers Dec. 1892 no. 14158; El Keraeo — in fruticetis; Fl. albi fragrantes, Eggers 20. Jan. 1897 no. 14889; in silyis — subandinis et subtropicis pr. v. Pollatanga Oct. 1886 leg. A. Sodiro S.J, no. 114/91. : Nom. vern. Quiebra-olla (Peru teste. Wee Cojojo (Ecuador teste Eggers). 2 Bemerkung: Die Art ist durch den scharf abgestutzten, kaum ge-. zähnten Kelch von den verwandten Arten leicht zu unterscheiden. Ah. + +, > an = nt Lis à LVII. /tinera Herteriana. \. (Originalarbeit.) oN Se He, nt, ons D ene III. Cruciferae austroamericanae. (Test. cl. ©. E. Schulz s. A. Thellung.) 1. Alyssum maritimum Lam. Encycl. I. 98 (Europa), — Uruguay: Departamento de Montevideo, Villa Colon. 20—50 m ü. M. Blühend. Oktober 1907, no. 5350 xp. — Adventiv. 2. Brassica campestris L. Sp. Pl. 666 (Orb. vet.), — Uruguay: De- 3 partamento de Montevideo, 20—50 m ii. M. Blühend und fruchtend im Winter (Mai—Juli) 1907. Sayago, Chausseegraben, gemein, no. 2813, 3340b. Peñarol, Kies des Eisenbahndammes am Miguelete, no, 3305, — Adventiv. 3. Br. Napus L. Sp. Pl. 666 (Orb, a, — Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, Wegränder, Lehm. 20—50 m ii, M. Blühend | Oktober 1910, no. 11726, — Adventiv. , RE 4. Capsella bursa pastoris Medic. Pflanzeng. 85 (Reg. temp.). — Uruguay: Departamento de Montevideo, Colön, Miguelete, Paso Mendoza. 20—50 m ü. M. Blühend 14. April 1907, no. 2544, “ee 4 s Pr; L'£ Che l'État * dits à à mi tor 5. Coronopus didymus (L.) Sm. FI, Brit. Il, 691. — Lepidium Te | L. Mant, I, 92, — Sencbiera pinnatifida DC. in Mém. Soc. Hist, Nat, Par. — (1799) 144 t. 9 pt. — Lepidium americanum Vell. Fl. Flum, 255! (1825); — Icon. VI! t. 108 (1827!) (America austr.) — Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, gepflasterter Hof, gesellig. 20—50 m ü. M. Blühend — 23. Oktober 1910, no. 11774, — Wird von Hühnern nicht gefressen. — Rio Grande do Sul: Porto Alegre. 50—100 m ii. M. Blühend Sep- — tember 1912, no. 20568. — In Engl. Bot. Jahrb. 41 (1908) 136 gibt M ‘ae = pe a 3 Sy x er . Itinera Herteriana. EES} | | 395 = ae fone bei eau didymus (L) Sm. an: „Uruguay: Concepeton (P. G. ‘Lorentz no.236 — Herb. Berol.)“. Das ist aber nicht Uruguay, sondern Argentinien! Ausser dieser „im austral-antarktischen Gebiet Süd- _ amerikas heimischen“ Art zählt er eine weitere Art aus dem Plata-Gebiet auf: C. serratus (Poir.) Desv., aus „Brasilien: Montevideo (Commerson - ex Poiret “! Die Arbeit ist auch sonst voll von Ungenauigkeiten. 6. Iberis amara L. Sp. Pl. 649 (Europa). — Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, Wegränder, nicht häufig. 20—50 m ü.M. Bli- hend Juni 1910, no. 11480, — Adventiv.. ET, Lepidium bonariense L. Sp. Pl. 645’ (Brasil). — Uruguay: De- -partamento de Montevideo: Cerro. O--140 m ü. M. Blühend und fruch- - tend 11. Februar 1907, no. 1818. Pocitos, ruderal 0—20 m ii. M. Blü- hend 2. Juni 1907, no. 3302. Sayago, zwischen den Schienen der elek- _trischen Bahn, Chausseegräben, gemein. 20-50 m ü. M. Blühend und _ fruchtend Dezember, Januar, Juni 1907, 1909, 1910, no. 3304 a, 8733, 8936. — Departamento de Florida, Wege, Lehm. 20—100 m ii. M. Blühend und _ fruchtend 10. März 1907, no. 2349b. — Departamento de Maldonado, Pan 3 de Azücar. O—500 mi. M. Blühend und fruchtend 13. Oktober 1907, no. 5154. — Departamento de Paysandu, Kamp am Uruguaystrom. 50—100 m it. M. Blühend September—Oktober 1907, no. 4439. — Offi- _ zinelll — Argentinien: Provincia de Entre Rios, Colon am Uruguay gegenüber Paysandu, Kamp am Fluss. 50—100 m ü. M. Blühend und fruchtend 1. Oktober 1907, no. 4483. — Rio Grande do Sul: Rio Grande, Bahnhof, Wege, 0-10 m ti. M. Blühend und fruchtend 25. Mai 1912, no. 20188. — Sao Paulo: Santos, ruderal. O--500 m ü. M. Blü- hend Dezember 1910, no. 12095y, — Rio de Janeiro: Silvestre, Strassen an der Kanalisation, Kalk, gemein. O—500 m ii. M. -Blihend und fruchtend 7. September 1907, no, 4041. 8. L. calycinum Godr. in Mém. Acad. Montp., Sect, Med. I. (1853) 416 (Patria?), — Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, ruderal, lehmig-sandige Wege, Kamp, Gärten. 20—50 m i, M. Blühend De- zember, April 1907, 1909, no. 2650, 8704, 8733, 8737. Prado. 20--30 m ü.M, Blühend Januar 1910, no, 9547c. Cerro 0—140 m ü.M. Blühend und fruchtend 19, Mai 1907, no. 2831. 9. Nasturtium bonariense DC. Syst. II. 193 (Reg. Argent.) — Uru- guay: Departamento de Montevideo, Sayago. 20—100m ü.M, Blühend Oktober 1910, no. 11833t; Manga, Siimpfe. 20—100m ii. M. Blühend 30, Oktober 1910, no. 11795. — Departamento de Maldonado, Pan de Azücar. O—500 m ii. M. Blühend 13. Oktober 1907, no, 5193. — De- partamento de Tacuarembö, Graben im Kamp. 300 m. ü. M. Blühend und fruchtend August 1907, no. 3592. 10. N. officinale R. Br. in Ait. Hort. Kew, ed. 2. IV. 111 (Reg. bor. temp). — Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, Nasse Wiesen, 20—50 m ü. M. Blühend und fruchtend Oktober 1907—1910, no. 10446, He 396 Itinera Hertha 1. ; 11. Raphanus sativus L. Sp. Pl. 669 oa = Uruguay: partamento de Montevideo, Sayago, Felder, Gärten, ruderal, gemein. 20—50 m i. M. Blühend Oktober— Dezember, blühend und fruchtend — März—Mai 1907—1910, no. 2271, 2815, 8555a q, 8709. — Adventiv. 12. Rapistrum rugosum All. Fl. Pedem. 1. 257 (Europa, Oriens). Uruguay: Departamento de Montevideo, Sayago, gemein in den Strassen und Gärten. 20—50 m ü. M. Blühend November, mit reifen Früchten im Juni 1907—1910, no. 3313, 8555a p, 11477. — Meterbohe Diokichte.. Fast stets von Albugo candida befallen. — Adventiv. | Be IV. Turneraceae austro-americanze. Teste cl. Ign. Urban. <4 Area geogr. Amer. a Carolina usque ad Argentinam — Afr. trop. et austr., ‘À Madagascar. : Ausdauernde Kräuter von 10—30 cm Höhe mit z. T, knolligem Wurzel- — stock, dichtem weissen oder rotbraunen Filz und rosa bis gelb- braunen Bliiten, Bltitezeit Friihjahr (Oktober) bis Herbst (Mai). 23] Lehmige und steinige, von niedrigem Graswuchs bekleidete Kamps, 3 in der Ebene und im Hiigelland, nicht selten. 4 1. Piriqueta Selloi Urb. var. hirsuta Urb. a Rio Grande do Sul: Porto Alegre—Viamao, steinige Kamps, « 50—100 m ii. M. Blühend 25. Dezember 1912 (no. 20996 pt.). a 2. var. taubatensis Urb. Rio Grande do Sul: Porto Keen Pete 50—100 m ti. M. Blühend — 25. Dezember 1912 (no, 20995, 20996 pt.). 3. Turnera sidoides L. var. incisa Urb. ;. Uruguay: Dep. de Montevideo: Sayago, lehmige Kamps, 30—100 m ~ ü, M. Blühend Oktober 1907—1910 (no, 5299i 92, no, 11729b), 4. var. lycopifolia Urb. Uruguay: Dep. de Montevideo: lehmige Kamps, Wegränder zwischen Sayago und Peñarol, Blihend März, Mai und Oktober 1909—1910 (no. 8430, 10099, 11253, 11729a), Dep. de Canelones: Toledo, dürre Kamps. 7 : Blühend 16. Dezember 1909 (no. 9286)1). 5, var. nova ad var, holosericeam Urb. accedens. À Uruguay: Dep. de Maldonado, Cerro de los Gigantes, steinige — Kamps (no, 10423). eae 1) var Herteriana Urb. in litt. — Differt vestimento parco, non sericeo; caulibus foliisque pilis longis sparsis distantibus, diametro caulis longioribus — vestitis, — Während T. sidoides L. var. holosericea Urb. mit dichtem an- © liegenden, weichen Seidenfilz bekleidet ist, wie schon der Name andeutet, zeichnet sich die neue Varietät durch spärlichere Behaarung aus. Die « Stengel tragen senkrecht abstehende Haare, die länger (meist doppelt oder … dreimal so lang) als die Breite der Stengel sind. Die Blätter sind ebenfalls mit abstehenden spärlichen Haaren besetzt. L as Ign. Urban: Sertum antillanum, VII. | 397 -_ LVIII. Sertum antillanum. VIL. Auctore Ign. Urban. Ve 155. Carludovica rigida (Aubl.) Urb., comb. nov. — Pothos rigida Aubl. … Guian. II (1775) p. 839. — Salmia palmaefolia Willd. in Mag. Ges. Naturf. Fu | rl heats = 7 - Fs 3 Freunde Berlin V (1811) p. 401. —- Carludovica Plumerii Kunth Enum. III (1841) p. 106; Duss Flor. Ant. frang. p. 484. — ©. palmifolia O. Ktze. - Rev. II (1891) p. 738; Baill. Hist. Plant. XIII (1895) p. 421. — Arum _ hederaceum, foliis bissectis, rigidis et sulcatis Plum. Descr. Plant. Amer. (1693) _p. 43 tab. 51 fig: f et 59. — Aile à mouches v. Langue à boeuf v. - Petit balisier Guad., Zell Mouche Domin., Cachibou Martin, _ Radieulis adventivis in arboribus altissimis usque ad apicem scandens. Hab. in Guadeloupe in sylvis humidis 300—1000 m frequentissima, e. g. in sylvis Bains-Jaunes, m. Jan.—Jun. flor.: Duss no. 3312, 3607, 4199. — Dominica: Ramage. — Martinique in sylvis ad Cabesterre - ad parochiam Sainte Marie versus: ex Plumier, in omnibus sylvis magnis 300—900 m frequens: Duss no. 2008, Hahn no. 1019. — St. Vincent _ in monte St. Andrews: Eggers no. 6817. — Grenada: Sherring, in silvis ad montem Felix 530 m: Eggers no. 6089. — Trinidad?: Bot. | _ Gard. Herb. no. 2233. _ 156. Dioscorea altissima Lam. Enc. III (1789) p. 231; Kunth Enum. V p. 418; ? Eggers Flor. St. Croix and Virg. Isl. p. 110. — D, chondrocarpa Griseb.! in Mart. Flor. Bras. III. I. (1842) p. 34. — D. alata var. altissima Griseb. Flor. (1864) p. 587 (saltem quoad syn. Plum.). — Polygonatum scandens, altissimum, foliis tamni Plum. Cat. pl. Amer. (1703) p. 1 et ed. Burm, p. 108 tab. 117 fig. 2. — Igname bâtard, Igname grand bois, Ronce Guad. * Volubilis, in arbores altissimas scandens. Radix tuberiformis hori- - zontalis lignosa, intus flava. Propagatio fit bulbillis aéreis decidentibus et radicantibus. Inflorescentiae dependentes. Flor. April. Majo, Aug., Sept. (omnia ex Duss). _Hab.? in insulis Danicis: ex Eggers. — Guadeloupe: Duchassaing, ad Baie Mahault (Bois de la Digue): Duss no. 3545, in Camp Jacob ad _ Riviere-Noire: Duss no. 3872. — Martinique: Plumier (ex Lam.). — Tobago in convalli fluminis superioris Great Dog River: Eggers no, 5772. — Praeterea: Brasilia (civit. Rio de Janeiro et Parana), Anm. Bereits Uline und ihm folgend der Monograph der Familie R. Knuth hatten die genannten Pflanzen von den kleinen Antillen im ‘Herbar Krug et Urban als D. chondrocarpa Griseb. bestimmt, also mit einer 76 bisher nur aus dem südlicheren Brasilien bekannten Art identifiziert. Auch - - ich habe mich nach Besichtigung des Originalexemplars von Grisebach überzeugt, dass die Übereinstimmung in Stachelbildung, Blattform, Blüten- _ Standen eine vollkommene ist; die Früchte sind allerdings von Westindien nicht bekannt. 398 : Ign. Urban. Diese Art hat also eine ähnliche pflanzengeozrapiiseh so Tälsel- De. hafte Verbreitung wie die Loranthacee Eubrachion ambiguum (Hook, et Arn.) Engl. (Jamaica, siidl. Brasilien, Uruguay und Argentina) _ und Phyllostylon brasiliense Capanema (Cuba, Hispaniola, südl, Brasi- I lien und Paraguay), Dass sie aus Brasilien zu Kulturzwecken nach den Antillen übergeführt sei, ist ganz ausgeschlossen, “einmal ; weil sie nur wild beobachtet wurde und von den Knollen gar — keine Verwendung bekannt ist, sodann weil eine derartige Überführung | 3 von Pflanzen aus Brasilien nach den Antillen niemals stattgefunden hat 4 (im Gegensatz zu der Bereicherung westindischer Gärten durch alt- 4 weltliche Kulturpflanzen aus Ostindien und den ostafrikanischen Inseln) und endlich, weil sie, wie wir sahen, bereits um 1700 von ee auf Martinique beobachtet wurde. 4 Pr Der älteste Name für diese Pflanze ist aber D. altissima Lam., eine eS den Botanikern bisher ganz unbekannt gebliebene Art, gegriindet auf Plumiers Beschreibung (Manuscript vol. III t. 144 im Muséum dhist. … nat. zu Paris) und auf seine von Burman publizierte Abbildung. Der ~ Wuchs (altissime scandens bei Plumier und Duss), die (nicht immer — | genau) gegenständigen Blätter, die Blattform, die langen hängenden Ähren 5 und besonders die Stipularstacheln, ausserdem auch das Vaterland (aller- dings auf Martinique von neueren Botanikern nicht gesammelt, aber wohl auf Guadeloupe) lassen keinen Zweifel an der ee Über- einstimmung. 2, A Die jungen aus den Knollen hervorgehenden Pau haben Geb eae abwechselnde Blätter. Die älteren Zweige sind mit sehr zahlreichen dreieckigen, von der Seite her stark zusammengedrückten flachen Stacheln besetzt. . REA LAS a. AAA TL ‘ ‘ ie DET ROUE. À, HALLE Er”, 157. Piper constanzanum (C. DC.) Urb., spec. nov. — P. tenuiamentum C, DC, var. constanzanum C. DC, in Urb, Symb. ant, VII (1912) p. 184. Frutex amplus valde fragilis (ex coll.). Ramuli juniores pube brevi. crispa obsessi, Stipulae in unam oppositifoliam gemmam amplectentem coalitae, ovatae, superne plicatae et acuminatae,, usque 12 mm longae, ~ membranaceae, dorso medio pilosae, Folia petiolis 8—2 mm longis ad basin paullo dilatatis praedita, ovato-elliptica v. rhombeo-elliptica, inferne subcuneata, basi inaequilatera, latere altero quam alterum subrectum 2-3 mm longius descendente, apice acuminata, 9—15 cm longa, 3—7 cm lata, nervis lateralibus 4—5 pinnatis sub angulo 20 —30° e medio in parte, ejus inferiore abeuntibus, supra parce et brevissime pilosa, subtus ad nervos brevissime strigoso-pilosa, initio membranacea, posterius areolato- rugosa, Pedunculus 7—9 mm longus; spica er. 8 cm longa, 2 mm crassa; bracteae pelta triangularis brevissime pilosa. Stamina ad basin ” ovarii inserta; antherae quadrato-rotundatae, Ovarium ovato-globosum glabrum; stigmata 8 brevia linearia recurva, | x Hab, in Sto. Domingo prope Constanza in sylva vallis Tireo 1170 m, m. Majo flor.: v. Türckheim no. 3237. wei : CH Sertum antillanum. VII. | 399 Obs. P. tenuiamentum C. DC. (e Trinidad) differt foliis anguste ovatis = v. ovato-ellipticis, basi tota (utroque baseos !atere) rotundatis, postremo _ quoque membranaceis non areolatis, spicis 10—12 mm longe pedunculatis. 4 — P. Jamaicense (Griseb.) C. DC. quoque ad nostram speciem valde -aecedit. + 158. Ampelocera erenulata Urb., spec. nov. $ - Verisimiliter fruticosa. Rami vetustiores teretes, lenticellis minutis a orbieularibus obsessi; ramuli hornotini basi squamas incrassatas sub- a rotundas v. obtuse triangulares gerentes, breviter et tenuiter pilosuli et P: hoc tempore jam lenticellosi, Stipulae liberae, inferiores oblongae, - superiores lanceolato-lineares, 1,5—2,5 mm longae, deciduae. Folia alterna, 2—3 mm longe petiolata, ovata v. ovato-elliptica, basi obtusa v A -rotundata, apice acute acuminata, 4—7 cm longa, 2—3 cm lata, pennati- nervia, nervis supra prominentibus et utrinque bene reticulato-anastomo- santibus, margine toto dense crenulata, crenulis apice incurvis, 4 supra glabra nitida, subtus praesertim secus nervum medium brevissime ~ et tenuissime puberula, tenuiter chartacea, in sicco nigrescentia. Flores (valde juveniles tantum visi) plures in cyathulum ad nodos ramorum _vestustos subsessilem v. usque 2 mm longe stipitatum cr. 2,5 mm erassum, 1,5 mm longum corticoso-induratum collecti, bracteis 2 ovatis _acutis intus ad basin breviter pilosis inclusi. Alabastra ovalia pedicellata. _ Perianthii phylla 5 in aestivatione imbricata, glabra. Stamina 10 basi perianthii affixa; antherae subquadrato-orbiculares, longitrorsum birimosae. - Ovarium superum glabrum; stigmata 2. Hab. in Cuba: Ramon de la Sagra no. 413. Obs. I. In cyathulo fila nonnulla rigida inter alabastra prodeuntia usque 5 mm longa inveniuntur; an pedicelli florum vetustorum delap- _sorum ? R | ua Obs, II. A. cubensis Griseb. ramis hornotinis minutissime patenti- pilosis, foliis 8—6 mm longe petiolatis, basi obsolete excisis, integris vy. in specim. Doming. superne crenis parcissimis obsitis, squamis involu- erantibus liberis nec in cyathulum connatis, perianthii segmentis 4 et verisimiliter aliis characteribus fioris fructusque differt; A. Ruiz KI. _(e Peru) foliis basi cuneato- -angustatis parce dentatis v. subintegris, ovario dense tomentoso recedit. Obs. II. Si nostra Species re vera ad genus Ampelocerae pertineat, . materies melior in futuro demonstrabit. 159. Ranunculus recurvatus Poir.; Fawc, et Rendle Flor. Jam. III p. 188. FE Fawcett und Rendle führen für Jamaica R. recurvatus Poir. mit leaves 3-cleft und eine Varietät Zropicus (Griseb.) Fawc. et Rendle (R. …. repens var. tropicus Griseb, Flor. p. 1, R. cubensis Griseb. Cat. p. 1) mit leaves 3-foliate or 3-sect auf. Es ist mir ganz unverständlich, wie sie dazu kommen, die beiden Grisebachschen Arten, die ganz verschiedenen _ Gruppen angehören, miteinander zu identifizieren. Die erstere wurde … von Macfadyen Flor. Jam. p. 3 als R. repens bestimmt mit der Be- merkung: This is evidently an introduced plant which has become =. re “> sai t “ Paty is à naturalized from the garden of the late Mr. Matthew Wallen at Cold. spring, and is now very plentiful in the above locality. Diese Pflanze = von Macfadyen hat Grisebach gesehen und zu seiner Varietät tropicus — 3 von R. repens L. gezogen, indem er sie für ganz identisch mit Rf. prae- à morsus H, B. K. aus den Gebirgen des tropischen Südamerikas’ erklärte, Sowohl aus der Bestimmung von Macf adyen wie aus den Noten von — Grisebach Flor. p. 1 geht hervor, dass wir darin einen echten R. repens 3 L. (wie Eggers no. 3536 und Harris no. 6303) oder weniger wahr- scheinlich eine ihm sehr ähnliche, aber durch den zurückgeschlagenen — Kelch abweichende, auf der Insel seitdem nicht wieder gefundene Pflanze “4 zu erkennen haben, die ein länger gestieltes Mittelblättchen und 5—10 — verhältnismässig grosse; Blumenblatter besitzt. Mag nun Grisebach ~ der Pflanze Macfadyens mit Recht oder mit Unrecht einen Calyx — reflexed zuschreiben, jedenfalls ist R. repens var. tropicus Griseb. nach der Beschreibung und den Synonymen zu R. praemorsus H. B. K. zu ziehen. — R. cubensis Griseb., der in der Tat dem nordamerikanischen - R. recurvatus Poir. sehr nahesteht und mit diesem in Westindien auch ~ durch Uebergangsformen verbunden scheint, hat dagegen ungestielte _ Mittelblättehen und 4—5 kleine den Kelch nur wenig überragende Blumen- : blätter. Offenbar hat Macfadyen nach der Veröffentlichung des ersten Bandes seiner Flora of Jamaica (1837) auf der Insel auch den echten 5 R. cubensis entdeckt, da ein solches Exemplar von den obengenannten — Autoren zitiert wird; ich sah aus Jamaica nur den typischen R. recurvatus | Poir. (Harris no, 5891 und 6304, letztere Nummer gemischt mit dem ein- geschleppten R. parviflorus L.), nicht den R. cubensis Griseb. t ; 160. Canavalia maritima (Aubl.) Thou. in Desv. Journ. Bot. I (1813) 4 p. 80. — Dolichos maritimus Aubl. Guian. II (1775) p. 765. — D. lineatus Thunbg. Flor. Jap. (1784) p. 280. — D. obtusifolius var. 8 Lam. Ene. II (1786) p. 295. — Canavalia obtusifolia P. DC. Prodr. II (1825) p. 404 (excel. syn. Lam. genuino); Benth. in Mart. Flor. Bras. XV. I p. 178 tab. 48; Griseb,.Flor. p. 197. — C, lineata P. DC. I. c. — Phaseolus maritimus, fructu duro, semine variegato Plum. Cat. pl. amer. (1703) p. 8 et (ex Aubl. et Lam.) Msc. vol. II tab. 99. Hab. in regionibus tropicis utriusque orbis, in litoralibus: repens. | Anm. Bis in die neuere Zeit wurde diese an den Meeresküsten der - Tropen verbreitete Art mit dem irrtümlichen Namen Canavalia obtusifolia 1 (Lam.) P. DC. bezeichnet, Die Lamarcksche Art, die sich auf Plumiers | Phaseolus amplissimus, siliqua maxima, fructu coccineo, duro (Msc. vol. Il à: tab. 86) gründet, hat 6—8 Zoll lange, 11/, Zoll breite Hülsen, mehr oder — weniger lebhaft rote Samen ‘und klettert über die ‚höchsten Bäume; ob sie mit meiner C, rusiosperma zusammenfällt, was nicht unwahrscheinlich ist, muss der Vergleich der Exemplare mit Plumiers leider nicht ver- — öffentlichter Abbildung ergeben. Dagegen gehört der Dolichos obtusifolius — var. 8 Lam, nach der kurzen Beschreibung Plumiers und Lamarcks 4 mit Sicherheit hierher, i Aus Prioritätsgründen hat man in neuester Zeit den Namen Canavalia ; 7 RS) OS ON TN PEN PE | Sertum antillanum. VII... : 401 este Paki. 1784) P. DC. vorangestellt, Allein es existiert in Dolichos - maritimus Aubl. (1775) ein noch älterer Name, der auf dieselbe Plumiersche Art und Abbildung begründet ist. Wenn nun auch Petit-Thouars, der _ übrigens schon auf die Unterschiede gegenüber der Lamarckschen Art Eee aber von dem Vorhandensein jenes älteren Binoms keine Kennt- nis hatte, ‘den Namen Canavali maritima Thou. auf Grund von ihm _studierter Pfianzen von Madagascar und Indien selbständig bildete, so muss man doch wohl, da die westindische und altweltliche Pflanze die- 3 selbe. Art darstellen, ihrem Namen die Autorität (Aubl.) Petit-Thouars _ hinzufügen. 161. Castela Turpin (Neocastela Small und Castelaria Small). Small taufte in der-North Amer. Flor. Vol. 25 part 3 (1911) p. 230 = _die alte Gattung Castela Turp. (1806), weil bereits eine Castelia Cav. (1801, - übrigens ein Synonym von Priva) existiere, in Neocastela (mit N. depressa) um und spaltete von ihr als neues Genus Castelaria (mit allen übrigen Arten) ab. Diese Zersplitterung bietet ein schönes Beispiel fiir die D reerat mit der in der New Yorker Schule bei der Aufstellung neuer Gattungen verfahren wird. Die Unterschiede sind nach Small oat, c. p. 227: Neocastela: Styles united; anthers apiculate at the apex. Castelaria: Styles Be: anthers notched at the apex. aes _ Bei der ersteren sind nach der Turpinschen Abbildung in der Tat die Griffel bis zur Spitze vereinigt; die Art selbst ist noch nicht wieder- gefunden und das Original scheint auch nicht wieder untersucht worden zu sein. Bei Castelaria gibt es aber, was von Small einfach tot ge- schwiegen wird, auch Arten, bei denen die Griffel nicht distinct, sondern unterwärts verwachsen sind, wie bereits Planchon, Bentham et Hooker und Engler hervorhoben, und wie ich es auch bei meiner C. macrophylla (Symb. V p. 377) beschrieb. Was aber die von den An- - theren hergenommenen Unterschiede betrifft, so stehen diese in direktem | ‚Gegensatz zu den in den Gattungsdiagnosen S. 230 aufgeführten Charak- teren. Hier werden auch (unter Castelaria) die anthers apiculate at the apex verwandelt in anthers not notched, sometimes apiculate at the apex. Mag nun auch bei dieser Vertauschung von Seiten Smalls ein Lapsus calami vorliegen, so ergibt sich aus dem vorstehenden jedenfalls die Geringwertigkeit auch der Merkmale in den Antheren. — Die zweite von Turpin aufgestellte Art: ©. erecta wurde. nach einem Exemplare des. Herb. L. C. Richard beschrieben, das dieser selbst auf der Insel Antigua gesammelt hatte; Small nennt aber, der irrtümlichen Angabe Planchons folgend, als Type locality Santo Domingo und erwähnt die Insel Antigua. überhaupt nicht. Ausser durch die Blattform unterscheidet Turpin seine beiden Castela-Arten durch die Stellung der Dornen: C. depressa spinis axillaribus, - 0, erecta spinis infra-axillaribus. Wenn die Sache sich so verhielte, würden das sehr beachtenswerte Charaktere sein. In Wirklichkeit ist. aber die Differenz in der Stellung der Dornen nicht so gross. Diese ie specierum novarum, XV. (31. III, 1919.) 26. _ 402 ; Ign. Urban. sind umgewandelte Seitenzweige aus der Achsel von Laubblättern, bald kurz und dann oft die Spuren von Blattschüppchen tragend, bald mehr oder weniger verlängert und mit Laubblättern besetzt; in letzterem Falle erscheinen sie als Endigungen von Seitenzweigen. So bei Castela depressa _ Turp., ©; Nicholsonii Hook., C. Tweedii Planch., C. macrophylla Urb. Bei C. erecta Turp. dagegen findet man als Tragblatt des Dorns nur selten ~ 4 ein winziges Blattchen; gewöhnlich ist dies völlig unterdrückt und durch einen kleinen Wulst oder eine Schwiele vertreten; dafür hat aber die in der Achsel des Dorns stehende Knospe (oberständige Beiknospe) gewöhn- lich ein, seltener zwei normale Blätter entwickelt, die physiologisch die Funktion der unterdrückten primären Blätter ausüben. So kommt es, dass hier bei oberflächlicher Betrachtung die Dornen hypophyll zu stehen scheinen. Systematisch interessant ist es nun zu sehen, dass die monotypische Neocastela Small sich in dieser Beziehung wie die meisten Castelaria-Arten verhält, während umgekehrt von letzteren die C. erecta die Mutterblätter der Dornen unterdrückt. Es gibt aber auch eine Art, C. retusa Liebm., bei der an demselben Zweige das Tragblatt der Dornen bald voll entwickelt, bald abortiert ist. Dies interessante morphologische Verhalten von den Dornen zu den Blättern ist bisher von niemandem, auch nicht von Small, erörtert worden. 162. Malpighia domingensis Small in North Amer. Flor. 25. I (1910) p. 156 (excl. syn. L. et Juss.). — M. urens Griseb. in Linnaea XXII (1849) p. 1 (non L.); Niedenzu Gen. Malp. (1899) p. 9 (var. éypica Ndz.). Der Name M. urens ist von den Autoren für sehr verschiedene | Pflanzen gebraucht worden. Es fragt sich nun, was Linné in der ersten Ausgabe der Species plant. darunter verstanden hat. Da seine Diagnose keine Anhaltspunkte zur Beurteilung dieser Frage bietet, so haben wir die von ihm zitierten Synonyma einer kritischen Priifung zu unterwerfen. Das erste ist Malpighia angustifolia et latifolia, fructu (sphalmate pro folio) subtus spinoso Plum. Gen. (1703) p. 46. Hier hat Linné zwei Plumier- sche Arten: M. angusti-folia, folio sublus spinoso und M. lati-folia, folio subtus spinoso irrtümlicherweise miteinender vereinigt. In der zweiten Ausgabe (1762) wird die erstere, die schon kurz vorher (1760) von Jac- quin als M. linearis beschrieben war, als besondere Art unter dem Namen M. angustifolia wieder ausgeschieden; sie ist eine Bewohnerin der Kleinen Antillen, kommt also für Hispaniola nicht in Betracht. Die andere Art lässt sich aus der ersten Ausgabe der Species nicht deuten, wohl aber aus der zweiten, in welcher zu der M. latifolia, folio subtus spinoso die mittlerweile (1758) von Burman publizierte Plumiersche Tafel 167 fig. 1 zitiert wird. Diese Figur, die Plumier, wie Jussieu mitteilt (Arch. Mus. Par. III p. 257), nach einer Pflanze von St. Croix angefertigt hat, stimmt vollkommen überein mit M. fucata Ker var. elliptica Ndz. von Portorico und den Kleinen Antillen (z. B. St. Croix: A. E, Ricksecker no, 339). Damit scheint die Frage nach der Bedeutung der beiden . Plumierschen Arten gelöst zu sein. Nun stellte aber Jussieu aus den Manuskripten Plumiers fest, dass dieser die M, angusti-folia zuerst Se ee a a où SS eT Pe CL - = Sertum antillanum. VII. 403 u. “latifolia folio subtus spinoso genannt habe und dass zu dieser die _ Tafel 167 fig. 1 gehöre, und identifizierte sie mit M. urens L., bzw. mit der var. infestissima {Rich.) (nach meiner Meinung, wie gesagt, ist es aber M. fucata Ker), während die zweite Art ursprünglich M. alia latifoha folio subtus piloso ad nodos florida hiess und von ihm für M. fucata Ker erklärt wurde. Wie dem auch sein möge, jedenfalls kommt bei den beiden Plumierschen Arten keine Hispaniola-Pflanze in Betracht. Das zweite Zitat bei Linné: Mespilus Americana, folio lato, subtus spinoso, fructu rubro Tourn. Inst. p. 642 bezieht sich auf eine der beiden - worhingenannten Arten Plumiers, Das dritte Zitat: Arbor baccifera, folio oblongo etc. Sloane Jam. p. 172 et Hist. II p. 106 t. 207 f. 3 betrifft eine Jamaica-Pflanze, die von Niedenzu |. c. p. 13 zu M. martinicensis Jacq. gezogen, von Small I, c. p. 158 als M. urens L. aufgeführt wurde. Aus den von Linne aufgeführten Synonymen ergibt sich, dass die der Insel Hispaniola eigentümliche, von Niedenzu als M. urens be- zeichnete Art nicht darin enthalten ist und daher einen neuen Namen erhalten musste, vorausgesetzt, dass das Exemplar des Herbars Linne _ nicht etwa hierher gehört und dass dieses seiner Beschreibung wirklich zu- grunde gelegen hat. Jussieu hat zwar das Original gesehen und es zu M. urens zitiert; da aber auch er noch unter diesem Namen verschiedene Arten zusammenfasst, so bedarf es einer neuen sorgfältigen Untersuchung des Typus. Nach Niedenzu in Arb. Bot. Inst. Braunsberg V (1914) p. 35 soll die Art auch auf Cuba von R. de la Sagra gefunden sein. 163. Malpighia megacantha (Juss.) Urb., spec. nov. — M. urens L. var. megacantha A, Juss.! Mon. Malp. in Arch. Mus. Paris III (1843) p. 260 {s: i. II p. 6); Walp. Rep. V p. 151; Niedenzu Gen. Malp. (1899) p. 10. — M. domingensis Small, in North Amer. Flor. 25. II (1910) p. 156 (p. p., eum?). Frutex 0,5 m altus. Fl. m. Nov. Patria non adjecta: Herb. Vaillant (mus. Paris.) — Haiti prope Petionville in montibus 800 m: Picarda no. 1496. Anm. Die Uebereinstimmung der beiden zitierten Exemplare ist eine vollkommene. Die doppelt kleineren viel dünneren lang zugespitzten Blätter, die auffällig langen (bis 11 mm langen) zahlreichen Malpighiaceen- haare auf deren Unterseite, die kleineren Blüten und besonders die geringere Anzahl der Kelchdrüsen (6—8 statt 10) entfernen sie soweit von M. domingensis Small dass ihnen das Artrecht zuerkannt werden muss. 164. Malpighia aquifolia, amplioribus foliis Plum, Cat. Amer. (1703) p. 22 in add. et ed. Burm. fasc. VII (1758) p. 160 tab. 167 fig. 2, — Valentinia ilicifolia Sw. Prodr. (1788) p. 63 et Flor. II p. 689 (quoad syn, Plum.); Poir. in Lam. Enc. VIII p. 293. — Chicharron Doming. Arbor sylvestris elata ligno durissimo (ex Türckh.). Flores et fructus ignoti. Hab, sine dubio in Haiti: Plumier. — Santo Domingo. in prov. 26* 404 Ign. Urban. Soy, Barahona prope Barahona ad Maniel 600 m alt., m. Jan.: Vv. ‘Tarokheim 2 no. 2787, prope Constanza 1190 m alt., m. Jun.: idem no. 3402 = Anm. Schon Burman machte I. c. darauf aufmerksam, dass dieser Baum (nicht Strauch, wie er ohne Grund schreibt), von dem Plumier bloss einen Blattzweig gezeichnet. hatte, wegen der Alternanz der Blätter nicht zu der Gattung Malpighia gehören könne. So viel ich weiss, hat — nur Swartz eine Deutung dieser Abbildung versucht, indem er sie zu seiner Valentinia ilicifolia zitierte. Allein sicher mit Unrecht; denn diese ist ein 0,6—5 m hoher Strauch mit kürzeren und breiteren vorn ab- | gerundeten oder gestutzten Blättern. Nach meiner Meinung stellt die Plumiersche Figur die noch nicht beschriebene Art einer vielleicht neuen Gattung dar. Die Türekheimschen Exemplare stimmen nun rücksichtlich der Länge der Blattstiele, der Form und Grösse der Blätter, der Nervatur und Bezahnung so vollständig mit der zitierten Abbildung überein, dass ich "überzeugt bin, dass wir darin die Pflanze Plumiers vor uns haben. An der Hand der genauen Standorte und des einheimischen Namens, der an beiden Lokalitäten der gleiche ist, wird es künftigen Sammlern gelingen, den Baum wieder aufzufinden und Blüten und Früchte zu erlangen, so dass die systematische Stellung ermittelt werden kann. | Ich will noch bemerken, dass die Pflanze mit der Combretaceen- Gattung Chicharronia A. Rich. von Cuba nichts zu tun hat, auch durch - die Blätter von Trichila cuneifolia (L.) Urb. leicht zu unterscheiden ist, — die, wie Valentinia, auf Santo Domingo ebenfalls den Vernacular-Namen Chicharron führt. : 165. Phyllanthus cornifolius H. B. K.! Nov. Gen. et Spec. Il (1817) p. 115. — Asterandra cornifolia Kl. in Wiegm. Arch. VII (1841) p. 200. — Phyllanthus grandifolius var. cornifolius Müll. Arg. in DC. Prodr. XY. II (1866) p. 329. — P. smilacifolius Griseb. Flor. (1864) p. 710 (nomen). : Folia ovato-elliptica v. elliptico-oblonga, basi truncata v. subcordata. Pedicelli florum femin. 20—25 mm longi. Stigmata peltata triloba, lobis duplo latioribus quam longioribus emarginatis, lobulis orbicularibus antice rotundatis, Fructus 14 mm longi, 18 mm diametro. Semina 6 mm longa. — Arbor parva, fructibus viridibus (ex Broadw.). Hab. in Trinidad: Bot. Gard. Herb. no 2462, ad Moruga rant prope Hight Miles, m, Jun. fruct.: Broadway no. 2727. — Amer. austr. Obs. P. grandifolius L., in speciminibus antillanis saltem, bene differt foliorum forma, pedicellis fl, fem, 5—15 mm longis, stigmatibus 3 basi connatis subquadratis v. obtriangularibus, apice bifidis, lobulis triangu- — laribus v. lanceolatis, fructibus 5—8 mm longis, 7—12 mm latis, semini- — bus 3,5—4,5 mm longis. 166. Phyllanthus monocladus Urb., spec. nov. (sect. Euphyllanthus). Annuus. Caulis tenuis simplex 10—20 cm longus paullo compressus, linea e foliis decurrente elevata notatus, glaber, Stipulae triangulares v. triangulari-lanceolatae, non decurrentes, vix 0,4 mm longae. Folia distiche alterna, 0,5 mm longe petiolata, ovata v, ovato-elliptica, basi x ) | AG: i à 3 sis ud Ad Or ET DR wy om ae ee a all a ot ee u ze ed aia Te poe Sertum antillanum. VII. — 405 SSP apice obtusa, 3—6 mm longa, 1,5—2,5 mm lata, penninervia, _ Flores masculi ad axillas 1—2, vix 0,3 mm longe pedicellati. Sepala 5 _ libera, aequalia, obtriangularia, antice subtruncata, 0,6 mm longa. Fila- menta basi vix connata; antherae 3 didymae horizontaliter rimosae. Flores feminei ad axillas solitarii, 0,3 mm longe pedicellati. Sepala | 6 libera ovato-elliptica, apice obtusissima, 0,8 mm longa, Styli 3. 2s Ovarium glabrum. Capsula depressa, 2,7 mm diametro. _ Radix brevis multiramulosa. Caules brunescentes, inferne nudi, Sen internodiis 2,5—5 mm longis. Folia nervo medio promi- nulo, lateralibus parcissimis vix conspicuis. Flores masculi: Sepala - quincuncialiter imbricata, membranacea, uninervia. Disci glandulae cum sepalis alternae obcordatae. Filamenta 0,1 mm longa. Flores _ feminei: Sepala sub fructu usque 1,3 mm longe accrescentia, elliptico- oblonga, nervo medio crassiusculo obscure viridi, caeterum pallida. Disei glandulae optime evolutae, liberae, quadratae, apice truncatae. Styli 0,2 mm longi, basi connati, apice emarginato-bifidi. Hab. in Trinidad in Piarco Savannah inter gramina, m. Dee. flor. fruct.: Broadway no. 2130. r Obs. Affinitatem inter Phyllanthi species descriptas frustra quaesivi; ex antillanis P. heliotropus Wright et praesertim P. pruinosus Poepp. (e Cuba) maxime accedunt, e caeteris P. simplicicaulis Müll. Arg, (e Brasilia) et P. microphyllus H. B. K. (e Venezuela) multas notas similes praebent:- dati ds aiken a dé une rise den ie eee are. zu 167. Phyllanthus Elsiae Urb., spec. nov. (sect. Cicca). Arbor sub anthesi aphylla, dioeca, glabra. Rami vetusti squamas tantum spiraliter dispositas triangulares gerentes, hornotini foliosi Stipulae triangulares acuminatae, non decurrentes, 1—1,5 mm longae. Folia distiche alterna, 1,5—2 mm longe petiolata, breviter ovata usque orbicularia, basi subacutata v. rotundata, apice brevissime acuminata v. - rotundata, 2—4,5 cm longa, 1,5—3,5 cm lata, penninervia, chartacea, integra. Inflorescentiae masculae in ramulis abbreviatis e ligno vetusto progredientibus plures, 1,5—2,5 cm longae, e glomerulis spicatim dispositis minutis compositae; bracteae triangulares pauciflorae; pedicelli filiformes 0,7-—1,3 mm longi. Sepala 4 paullo imbricata cr, 1 mm longa, ambitu varia, bina late rotundato-rhomboidea, alterna anguste obovata, mem- branacea enervia. Discus non conspicuus. Stamina 4; filamenta basi ima cohaerentia 0,2 mm longa; antherae rotundatae paullo latiores quam longiores, intus supra basin affixae, loculis usque ad medium connectivo adnatis, superne liberis, lateraliter extrorsum et longitorsum dehiscentibus. Inflorescentiae fructiferae e ligno vetusto abeuntes 2—7 cm longae, cae- terum ut in mare; pedicelli fruct. ex axilla bractearum 1—plures, 2—2,5 mm longi. Sepala 4 forma et magnitudine maris. Styli 3 basi in columnam _perbrevem connati, fere ad basin bipartiti, ramis sublinearibus fere 2 mm longis iterum bifidis. Fructus globosi non sulcati, majores 6—7 mm diametro, 3-loculares, pericarpio 1,5 mm crasso crustaceo, non maturo, an serius capsulares? RENT LARNER es ee 2 el audl 406 = Ign. Urban. Arbor 6,6 m alta. Rami vetusti teretes, lenticellis crebris ovali- bus v. orbicularibus et cicatricibus ramulorum delapsorum suborbicularibus obsiti, annotini in sicco angulati, capitulo ex hypsophyllis triangulari- acuminatis conflato terminati, Rami hornotini euphylla gerentes usque 30 cm longi glaucescentes, internodiis 1—2 cm longis. Folia nervo medio supra subimpresso, lateralibus utroque latere 5—6 supra tenuiter, subtus paullo magis prominentibus et tenuiter reticulato-anastomosantibus, glaucescentia. Inflorescentiae non pedunculatae, Flores viriduli, odore dulci (ex coll.). UN | Hab. in Tobago prope Auchenskeoch beach, m. Mart. flor.: Broad- way no. 4789 (typus), in Studley Park prope mare, m. Jul. fruct. immat praebens: Broadway no. 4557. Obs. Species orn. Elsie Broadway, quae patrem in herbariis prae- parandis adjuvit, dedicata, ex affinitate P. distich (L.) Müll. Arg., qui praeter alias notas floribus monoecis, disco evoluto, antheris rimas verticales offerentibus, fructu valde alieno 4-cocco longitrorsum profunde sulcato adhorret. Si subsectionem Ciccae novam proponere nolis, charac- teres subsectionis Huciccae emendandi sunt. 168. Croton microdon Urb., spec. nov. Frutex dioecus. Rami hornotini lepidibus ferrugineo- -brunescentibus circumcirca breviter multiradiatis adpressis induti, Stipulae minutae triangulari-lanceolatae cr. 0,7 mm longae, deciduae. Folia 3,5—0,5 cm longe © petiolata, ovato-elliptica v. ovato-oblonga v. oblonga, basi rotundata vw. subtruncata, e parte inferiore sensim angustata, apice obtusiuscula, 5—9 cm longa, 1,5—4 cm lata, margine toto minute et subirregulariter dentata, nervis e basi sub-5, caeteris pinnatis, supra squamulis albidis, = | subtus squamulis crebrioribus brunescentibus multiradiatis adpressis vestita, — sub-basi ad petiolum glandulas binas breviter cylindraceas gerentia. In- florescentiae (masculae tantum visae) terminales 5—10 cm longae, 1—1,5 cm longe pedunculatae; bracteae vix 1 mm longae valde deciduae. Flores e quaque bractea 2—plures; pedicelli 3—5 mm longi. Alabastra sphaeroidea 1,8 mm crassa lepidota. Sepala ovata. Petala oblonga villosula 2,5 mm longa. Stamina 14—15. Rami vetustiores teretes, hornotini plus minus obtusanguli. Folia alterna, petiolis teretibus, nervo medio prominulo, lateralibus basalibus 2 interioribus in */,—1/, long. laminae ascendentibus, caeteris utroque latere 4—5 sub angulo cr. 50° abeuntibus supra prominulis, subtus prominentibus et tenuiter conjunctis, denticulis apice incrassatis, chartacea, glandulis basalibus apice concavis. Inflorescentiae satis densiflorae, indumento ramorum. Flores masculi albi: Sepala 5 in aestivatione valvata, basi breviter connata. Petala in aestivatione parum imbricata, 0,5 mm lata, circumeirca villosa. Disci glandulae subquadratae, inferne paullo latiores, apice truncato leviter emarginatae. Filamenta glabra; antherae juniores subquadratae, paullo latiores quam longiores, Hab, in Sto. Domingo prov. Barahona prope Palo bonito 700 m, m. Majo flor.: Fuertes no. 1582, bein. DS a 2 N 4 Serta antillanum. VII. 407 Obs. Ex affinitate C. corylifolii Lam., qui colore indumenti, crenatura - foliorum, monoecia et in forma typica forma foliorum discrepat. 169. Croton choristolepis Urb., spec. nov. — C. bixoides Müll. Arg. in DC. Prodr. XV. II (1866) p. 552 (quoad pl. Trinit., non Vahl). Arborescens monoecus. Rami hornotini lepidibus sordide albidis eireumeirca brevissime multiradiatis appressis dense induti. Stipulae e basi semicordata v. lanceolata subulato-acuminatae helicoideae v. foliorum summorum subulato-filiformes 5—7 mm longae. Folia 4—8 mm longe petiolata, ovata usque lanceolata, sed inferne semper latiora, basi breviter excisa, rotundata v. obtusa, apice plus minus longe acuminata, e basi 5-nervia, utrinque argenteo-lepidota, lepidibus subtus numerosioribus, sed inter sese plane disjunctis, caeterum glabra, basi eglandulosa. In- florescentiae in ramis et ramulis terminales, usque 10 cm longae, 0,5—1 cm longe pedunculatae, in 1/,—1/,; inferiore femineae, caeterum _ masculae; bracteae lineares 1—2 mm longae deciduae 1-florae. Flores masculi 1,5—2 mm longe pedicellati. Alabastra obtuse 5-angula 2 mm crassa, circumeirca lepidota. Sepala triangulari-ovata. Petala latiuscule linearia, supra basin paullo angustiora et barbata, caeterum breviter pilosa, 2,5 mm longa. Stamina 11—13. Flores feminei postremo 3—5 mm longe pedicellati, laxi. Sepala in !/, long. inter sese connata, quoad libera late triangularia, sed lateribus et parte integra sub angulo sita supera solemniter reflexis. Petala nulla. Ovarium obtuse trigonum. _ Styli supra basin bis bifurcati, ramis omnibus ideo 12. Arbor parva, ligno desecto cdorifero. Rami vetustiores teretes lenticellosi, hornotini angulati. Folia nervo medio vix impresso, basali- bus 2 interioribus cr. usque ad medium productis, caeteris utrinque 3—4 pinnatis grosse et tenuiter anastomosantibus, integra, supra viridia, sub- tus lepidibus argentea, membranacea v. chartacea. Flores masculi laxiusculi. Sepala 5 in aestivatione valvata, basi vix connata, 2,5 mm longa. Petala in aestivatione non imbricata, membranacea, 0,8 mm lata, 3-nervia. Disci glandulae basi contiguae, caeterum dissitae, rectangulares, apice truncatae, carnosulae, Filamenta usque 2,5 mm longa pubes- centia; antherae rectangulari-ovales, longiores quam latiores. Flores feminei: Disci glandulae confluentes. Styli 4 mm longi, usque supra medium pubescentes. Fructus juniores obtusissime trigoni, carpidiis supra stigmatum insertionem productis obtusissimis apice trifidi. Hab. in Trinidad: Bot. Gard. Herb. no. 2440 (typus), Sieber no. 269, prope Mayaro ad Radix Point, m. Jun. fruct. immat. ferens: Broadway no, 2642. — Margarita in El Valle, m. Jul. flor.: Miller et Johnston no, 232, Obs. I. Affines C. helicoideus Müll. Arg. et C. bixoides Vahl (ex insulis caribaeis, inter sese arcte propinqui nisi conspecifici) foliis basi semper cordatis, facie infera lepidibus confluentibus tota argentea, pedi- cellis fructiferis 1—2 mm longis, sepalis flor. femin, fere ad basin liberis ovatis v. anguste ovatis, margine infero parum v. non recurvis, fructibus apice leviter emarginatis optime diversi sunt. 408 ‘Ign. OR Obs. II. Sine ulla dubitatione specimina a cl. Müller BY nom 0 mine Be: C. bixoidis commemorata: Martinique ex herb. Fauché! et Trinidad leg. he Sieber no. 269! species duas diversas praebent; “dgseripae jus rn Se ad exemplar prius spectat. | ; ee Obs. II. Typus Vahlianus C. sear specimen ex heres Surian 4 no, 74 in herb. Jussieu no. 16334 (verisimiliter e Martinique, qua in insula praeter in Haiti Surian cum ill. Plumier colleetiones botanicas fecit), ut cl. Lecomte communicavit, satis cum exemplaribus martinicensi- bus Dussianis convenit, sed non cum Sieberiano no. 269 (e Trinidad). 170. Croton claraénsis Urb., spec. nov. Re 5 Frutex monoecus. Rami hornotini squamulis flavidis v. sordide flavidis v. cinerascentibus circumcirca multiradiatis flocculosis dense induti. Stipulae nullae, Folia er. 1 mm longe petiolata, anguste linearia aequilata, basi rotundata, apice obtusa v. rotundata, 2—5 cm longa, 1,8—3 mm lata, supra nitida, subtus obscura, nervo medio supra profunde sulcato-impresso, subtus crasse prominente, lateralibus supra numerosis | subhorizontalibus impressis, subtus nullis, supra glabra laevia, subtus squamulis multiradiatis dense tomentosula, basi non glandulifera. In- florescentiae terminales 1—2 cm longae, non v. usque 5 mm longe pedunculatae, ad basin femineae, caeterum masculae; bracteae lineares cr. 1 mm longae, apice spicae alabastra paullo superantes. Flores e quaque bractea solitarii sessiles. Flores masculi: Alabastra globulosa, 1,8 mm crassa, tomentosula. Sepala anguste ovata. Petala obovato- spathulata, inferne sensim angustata, supra basin longiuscule barbata, caeterum glabra, 2 mm longa. Stamina cr. 14—16. Flores feminei: Sepala ovato-lanceolata. Petala nulla. Ovarium sphaoroidaum: ‘Styli supra basin ipsam bifidi, ramis integris. | | Rami vetustiores teretes glabrati, punctulis nina obsessi, hornotin teretiusculi. Folia lateribus limbi convexis, integra, supra nitida in sicco glaucescentia, subtus obscure flavida, coriacea, fragilia. Flores masculi dense aggregatii Sepala 5 in aestivatione valvata, basi breviter connata, 2 mm longa. Petala in aestivatione non imbricata, membranacea, superne cr. 0,6 mm lata, 3-nervia. Disci glandulae 5 contiguae breviter obcordatae carnosae. Filamenta 1,7 mm longa, — glabra; antherae ovales, longiores quam latiores. Flores feminei ad basin rhacheos perpauci, Disci glandulae valde abbreviatae in annulum connatae. Styli 2 mm longi pilis stellaribus villosuli. | Hab. in Cuba prope erbem Santa Clara in palmeto, m, Mart. flor.: N, L. Britton, E. G. Britton, P, Wilson no. 6047. Obs. Affinis C. Sagraeano Müll. Arg., qui foliis superne sensim angustatis, basi biglandulosis, nervis lateralibus sub angulo 50—60° abeuntibus, inflorescentiis elongatis, floribus femineis numerosis, bracteis perparvis inter alabastra mascula non prominentibus, floribus masculis bene pedicellatis recedit, Paullo longius distat ©, linearis Jacq. habitu similis, epee eer Aree me ee ASS sent PR ar tee late Fe VE hy ak py, MeL Aes ol Se ee re STE Sr a ; ee PRE NO A ag hr ete PATES, ae } r £ a¢ ‘ 5 ‘Sertum natant, VIL. | j 409 | =e LS “an. Rolle Smanrophyita Urb., spec. nov. — ? Reine pedunculosa 2 AA: Rich.) Müll. Arg. lusus grandifolius Müll. Arg. in DC. Prodr. XV. II = (1866) p. 730. — Adelia ricinella Pax! in Pflanzenr. 63. Heft (IV. 147. = ur a. 1914) p. 66 (p. p., non L). Arbor parva. Rami non spinescentes glabri. Folia 2—6 mm longe F petiolata rhombea, obovata usque oblonga, semper superne latissima, ~ inferne sensim et satis longe cuneatim angustata, basi ipsa obtusa et _ obsolete emarginata, apice obtuse acuminata, 7—11 cm longa, 2,5—5,5 em 5 lata, nervo medio supra solemniter, lateralibus tenuiter prominentibus, =: non pellucido-punctata, domatiis exceptis glabra. Flores masculi ad @ axillas pauci glomerati; pedicelli 2—3 mm longi, breviter pilosuli. Alabastra - globulosa tomentosa. Sepala 5, rarius 4, ovata v. ovato-lanceolata 2,5 mm longa. Discus annularis brevissime pilosus. Stamina 10—13; filamenta ‘supra basin inter se connata, usque 2,5 mm longa; antherae quadratae _Y. quadrato-orbiculares; staminodia intus adjecta 4—5 filiformia glabra _ filamentis duplo breviora. Ovarii rudimentum nullum. Flores feminei - mihi non obvii. Pedicelli fructiferi 2,5—3,5 em longi. Sepala 6, linearia 4 v. lanceolata-linearia 2,5 mm longa, Capsula 12 mm diametro, 8 mm # longa, brevissime pilosa. Semina globosa grisea 4 mm diametro. & Hab. in Tobago in Spring Garden, m. Febr. flor., m. April. fruct.: 3 Broadway no. 3491, 3573. 3 Obs. Ab A. rieinella L. valde affini et per Antillas a Cuba usque ad = Sen divulgata ramis inermibus, foliis multo amplioribus, capsulis seminibusque majoribus facile distinguenda nec formis transitoriis cum ila conjuncta. Anm, Ich fand hier innerhalb der Staubblätter 4—5 fädliche kahle Organe, die unmöglich als Ovarium rudimentarium angesprochen werden können, sondern nach Ausbildung und Zahl wohl sicher Staminodien sind. Ähnliche Gebilde, auch 4—5 an Zahl, zeigte A. ricinella L.; hier - sind sie aber viel kürzer, dreieckig bis lanzettlich, selten eins oder das andere fädlich; sie gehen deutlich aus dem obersten Rande der Staub- blattsäule ab, bilden hier einen Wirtel, und führen zwischen sich keine Spur eines Ovarrudimentes, Danach ist die Angabe von Pax I. c,p. 65: - Ovarii rudimentum 3-partitum zu berichtigen. 172. Acalypha angustifolia Sw.! Prodr. (1788) p. 99 et Flor, II p. 1174; Spreng. Syst. III p. 882; Müll. Arg.! in Linnaea XXXIV p. 22 et in DC. Prodr. XV, II p. 837 (cum var. genuina et glabrata Müll, Arg.). À. domingensis Spreng.! Syst. III (1826) p. 880. — À. carpinifolia Müll. ve in Linnaea XXXIV (1865) p. 22 et in DC. Prodr. XV. II p. 836 (cum _ var. genuina et domingensis Müll. Arg., an Poir.?). — Plum, ed. Burm. p. 165 tab. 172 fig. ad sinistram super. : Suffrutex v. frutex 0,7—2 m altus, valde variabilis, nunc (in specim. Swartz.) pubescens, nunc (in specim. caeteris) subglaber, foliis linearibus v. lanceolatis v. ovato-lanceolatis, sed semper supra basin v. inferne _ latissimis, basi ipsa emarginatis v. obtusis, nervis lateralibus nunc parci- - oribus et arduis (in specim. Swartz. et Buch.), nunc crebrioribus et minus x Na ar Ce ae eee, UN Te UL nl POR METER ande ÈS ot den u à za 410 | Ign. Urban. arduis (in ic. Plum. et exempl. caeteris), bracteis femineis plus minus … evolutis et plus minus profunde 5—9-fidis. Flor. Jan., Apr., Jul, Aug. Hab. in Haiti: C. Ehrenberg, Picarda no. 49, 362, 444, Poiteau — (ex Müll. Arg.), locis saxosis ad rivulos: Swartz (mus. Holm.), prope … Marmelade: Nash et Taylor no. 1286, prope Plaisance in faucibus um- brosis 400 m: Buch no. 1064, prope Port-au-Prince in sylvis montanis: — Bertero no, 1045, Jacquemont, in Fond Parisien: Picarda no. 305, in Morne Faure latere septentr. in faucibus humidis: Christ no. 1836. ae Sto. Domingo: Bertero, in prov, Barahona prope Maniel et Paradis — ad rivulos, vias et in sylvis 100—200 m: Fuertes no. 452, 1012, 1012b, v. Türckheim no. 2756. Obs. An À. carpinifolia Poir. in Lam. Ene. VI (1804) p. 203 (cond. — ‘in Plum. ed. Burm. tab. 172 f. 1) ad formas A. angustifoliae Sw. pertineat, anne speciem propriam praebeat, specimine congruente nunc mihi non - obvio dicere nequeo. Ill. Plumier ipse in Cat. Plant. amer. (1703) p. 20 ambas species sub nominibus Manihot ulmi folio ampliore et Manihot ulmi folio angustiore separavit. 3 | | 173. Acalypha hispaniolae Urb., spec. nov. Monocca, annua v. fruticulosa, 15—25 cm alta. Radix parum v. non incrassata. Caules supra basin radicantes, arcuato-erecti; rami hornotini — pilis brevibus patentibus v. curvulis satis dense vestiti. Stipulae fili- formes v. subulato-filiformes, 3-—5 mm longae. Folia 20—2 mm longe petiolata, ovata v. breviter ovata, basi truncata v. leviter cordata, apice. obtusiuscula v, obtusa, 2—4 cm longa, 1,5—3 cm lata v. suprema minora, margine toto crenata v. serrata, e basi 5-nervia, nervis supra tenuiter v. vix, subtus magis prominentibus et reticulato-anastomosantibus, supra glabra v. parce pilosa, subtus ad nervos tantum v, etiam in facie pubes- centia, chartacea, plerumque subtus purpurascentia. Inflorescentiae terminales plerumque bisexuales, ad basin v. inferne femineae, caeterum masculae, raro unisexuales, nune masculae nunc femineae, floribus singulis femineis in axillis foliorum superiorum fere semper additis; pars mascula usque 5 cm longa, 2—2,5 mm crassa, glomérulis contiguis v. infimis inter sese disjunctis, bracteis filiformibus 1—1,5 mm longis suffultis; feminea nunc 1-, nune pauci-, nunc pluriflora, postremo usque 7 mm crassa, Alabastra mascula 0,3—0,4 mm crassa, obtuse 4-gona. Bracteae fl, fem. explanatae suborbiculares, fere usque ad medium pinnati- fidae, lobis 9—13 triangulari-lanceolatis acutis, Styli usque 7 mm longi, multipartiti purpurei. Capsulae sphaeroideae, superne hirsutae. Semina ovata, 1,2 mm longa, 0,9 mm crassa, pallide brunescentia. | Hab. in Haiti prope Furcy: Picarda no, 1026, prope La Chapelle du Morne Faure 1270 m alt. locis humidis: Christ no, 1833. — Sto. — Domingo prope Constanza in pinetis 1190 m alt. et prope Maniel de Ocoa in fruticetis 300 m alt.: v. Türckheim no, 3145 (typus), 3689, in prov, Barahona in montibus et: ad rivulos 1000—1300 m alt., inter Las Salinas et Arroyo Montafia in sylvis 500 m alt., prope Bahoruco in humidis 75 m alt.: Fuertes no. 538, 607, 1008, 1441, 1442. : RER | RTE NET MATE un Or PE EN ON EP gree PORT TPE PP ORS RP TE LE € OT Oy a Sa PO D ed tein wt oe LI must eee se 3 db dim SE FR » UNS ET ! —_ a ee te eA ¢ 4 = 4 | ig zz 271 c'e i Bu er aS 2 ; _ Sertum antillanum. VII. 411 | Obs. Affinis A. chamaedryfolia (Lam.) Müll. Arg. (Plum. ed, Burm, ab. 172 f. 2) foliis praesertim superioribus plerumque angustioribus ob- = longis, sed supra basin latissimis nunquam purpurascentibus et imprimis Fr = e- | ¥ 5 ä . 4 2 _bracteis dentatis, dentibus limbo integro duplo et ultra brevioribus facile _ distinguenda. 174. Euphorbia sarees Urb., spec. nov. Radix crassa lignosa perennis, sub collo usque 4 mm crassa. Caules e caudice plures usque 25 cm longi glaberrimi obscure purpurascentes, supra basin 0,8—1,5 mm crassi, ramosi, arcuato-erecti internodiis 2—4 cm - longis. Stipulae antice in lacinias setaceas dissectae v. lanceolatae et ; incisae. Folia opposita, 1—1,5 mm longe petiolata, infima oblique sub- - rotunda, caetera rhomboidea v. oblique ovata, basi obliqua subtruncata “ v. obsolete cordata, apice obtusa v. plerumque acuta, 5—9 mm longa, _ 4—7 mm lata, inaequilatera, nervo medio supra subimpresso, lateralibus inferne parum conspicuis, ‘margine angustissime recurvo ad latus longius _fere usque ad basin, ad latus brevius usque supra medium argute serrata, pergamacea. Involucra in apice ramorum et ramulorum solitaria parca, 1—2,5 mm longe pedicellata, semiovalia, 1,3 mm longa; lobi primarii triangulares pilosuli; glandulae 4 transversim ellipticae; appendices in eodem flore inaequimagnae semiorbiculares usque semilunares glandulis - aequilatae v. paullo latiores et longiores, in nonnullis receptac. valde reductae, Styli 0,8 mm longi, fere usque ad basin bipartiti. Capsulae integrae non visae; valvae 1,9 mm longae, dorso obtuse subcarinatae, Semina ignota. Hab. in Haiti prope Marmelade, m. Aug. ‘flor.: Nash et Taylor no. 1269. | Obs. Ex affinitate EH. Presiu Guss. et E, hyssopifoliae L., quae foliis _ et inflorescentiis discrepant. Priamosia Urb. (genus novum Flacourtiacearum). Flores dioeci, masculi tantum visi. Sepala 4 libera squamiformia leviter imbricata membranacea. Petala nulla, Discus annularis, Stamina 4 intra discum inserta, cum sepalis alterna, inter sese libera; filamenta brevia; antherae intus sub medio affixae, orbiculari-globulosae biloculares birimosae, loculis extrorsum longitudinaliter dehiscentibus ; pollinis granula tririmosa laevia. Ovarii rudimenium bene evolutum superum liberum conico-lineare, apice integrum. — Frutex domingensis, spinis axillaribus simplicibus, ligno non amaro; rami hornotini pulveru- lento-pilosi. Stipulae minutissimae inter sese aequales, Folia spiraliter — disposita, breviter petiolata, pennatinervia, superne crenata, coriacea. Flores e gemmis squamosis solitarii, minuti, brevissime pedicellati. Obs. Ex affinitate Xylosmae, quae floribus masculis polyandris ovario rudimentario carentibus (et aliis notis?) diversa est, et Azarae (e Chile et _ Argentina), praesertim À, microphyllae Hook. f., quae ramis inermibus, ligno amaro, stipularum phyllo uno v, utroque euphylloideo-ampliato, S za ER ee Pas ae TE reg. re tre 412 u Urban. inflorescentiis racemosis v. PRE (an etiam floribus pee Huet: 3 busque?) recedit. — Priamos, rex Trojanorum, nomen generis | mihi à exhibuit. | | 4 175. Priamosia domingensis Urb., spec. nov. : Frutex 4 m altus. Rami novelli parce pulverulento-pilosi, Seesen = lenticellis parvis rotundis obtecti; spinae 3—8 mm longae, in -axillis a gemmam e squamis lanceolatis compositam v. rosulam foliorum gerentes. : Stipulae triangulares er. 0,2 mm longae. Folia 1—1,5 mm longe petio- lata, ovata v. obovata, basi acutata v. cuneata, antice obtusissima ae rotundata, 1—2 cm longa, 0,6—1,3 cm lata, nervo medio supra sub- impresso, lateralibus praesertim subtus conspicuis crebris, hornotina © & tenuia in sicco nigricantia vetustiora coriacea ) Supra glauca. Flores — masculi e coma squamarum parum exserti, pedicello 1,3 mm longo insi- — dentes. Sepala ovato-triangularia, antice acutata, margine supero fim-— briato-ciliata, supra basin utrinque dentem sölitarium gerentia, pallida, — ad apicem bruneo-colorata et paullo incrassata, 1 mm longa, Filamenta — er. 1.5 mm longa; antherae 0,6 mm diametro. ay in Sto. Domingo in Valle de Constanza 1170 m alt., m. Majo : : Eggers no. 2285. so Plinia L. Syst. I ed. (1735) et Gen. I ed. (1737) p. 155 no. 438. = Plinia Plum. Nov. Plant. Gen. (1703) p. 9 tab. 11 fig. super. — Mar- lierea Camb. in A. Saint-Hil. Fl. Bras. mer. II (1829) p. 373. | Diese von Plumier aufgestellte, von Linné übernommene und an- 4 erkannte Myrtaceen-Gattung ist von allen Autoren entweder übersehen — 3 | bis dé isdilté Nr RE: oder falsch gedeutet worden; auch mir ist die Plumiersche Abbildung der Blüten und Früchte, zu der die Editio Burman 1759 auch das — Habitusbild brachte, bei der Bearbeitung der westindischen Myrtaceen E 1895 entgangen. Es kann gar keinem Zweifel unterliegen, dass die 4 Plumiersche Art, die wohl sicher von Martinique stammt, mit Marlierea — glomerata Berg identisch ist. Blatter (natiirlich nicht gefiedert, sondern gegenständig), Blüten und die eigenartigen Früchte stimmen vollständig überein. In der Zeichnung bei Burman gehen freilich die Blüten einzeln aus dem älteren Holze hervor, während sie in Wirklichkeit zu mehreren einen kleinen Knäuel bilden. Ähnliche Freiheiten hat sich Plumier wiederholt gestattet; in diesem Falle würde die Abbildung bei einer genauen Darstellung wohl an Deutlichkeit verloren haben. Es gewährt mir eine ganz besondere Befriedigung, dieser dem römischen Naturforscher Plinius secundus zu Ehren benannte Gattung wieder zu ihrem Rechte verholfen zu haben; sie wird vor anderen — die Priorität behalten und bestehen bleiben, wie man auch über die 1 sehr schwierige Abgrenzung der Myrtaceen-Gattungen in Zukunft ur- = teilen mag, ; Die von dem Typus der Gattung hergenommenen récentes fe Charaktere, welche nach dem monographischen Studium anderer hierher gehöriger Arten zu einer zutreffenden Genus-Diagnose erweitert werden mögen, sind die folgenden: lS hr ef A . ,7 - re / z rae ‘Sertum lent: VE or 413 D - Flores ad nodos. ligni vetustioris in glomerulum pluriflorum collecti 5 Bert sessiles, bracteis rotundatis circumdati, 4-, raro 5-meri. Calycis tubus breviter turbinatus, supra ovarium ratione satis longe productus, in alabastro paene clausus, apicibus sepalorum tantum liberis valvatis, sub anthesi in lobos inaequales profundius disruptus. Petala parva, Stamina numerosa pluriseriata, libera; filamenta in aestivatione inflexa, - filiformia; antherae versatiles, loculis parallelis longitudinaliter dehis- = centibus. Ovarium 2-loculare; stylus filiformis, stigmate parvo; ovula 3 in loculis 2. Bacca den, apice cupula calycis disciformi obsessa 5 (15—18 mm longa, 20—25 mm diametro), plus minus manifeste 12-costata, a -costis nunc sub epicarpio plicato absconditis. Semen solitarium sub- —. compressum, testa endocarpio adhaerente. Cotyledones liberae, intus | planae, dorso convexae, ita dispositae, ut altera ad baccae apicem, altera _ ad ejus basin versus sita sit, aequales v. subinaequales; radicula bre- vissima, sed manifesta mammiformis, — Arbor parva erecta gracilis. er Von westindischen Arten gehören wohl mit Sicherheit zu dieser Gattung 7e - Plinia pinnata L. Spec. I ed. I (1753) p. 516 et IL ed. I p. 735. — à P. crocea L. Mant. II (1771) p. 244 in obs. — P. pentapetala L. 1. c. « p. 402. — Marlierea glomerata Berg! in Linnaea XXVII (1855) p. 14; _ Urb. in Engl. Bot. Jahrb. XIX p. 589; Duss Flor. Ant. franc. p. 267. — _ Myrciaria Trinitatis Berg in Linnaea XXVII (1856) p. 336 (ex descr. et _ numero Sieber.). — Stenocalyx Plumieri Berg! in Linnaea XXX (1861) -p. 698. — Eugenia Plumieri Niedenzu! in Engl.-Prantl Nat. Pflanzenfam. ‘Til. 7 (1893) p. 82. — Plinia fructu croceo odorato Plum, Gen. (1703) p. 9 ‘tab. 11 et ed. Burm. p. 219 tab. 225. Hab. in Martinique: Duss no. 659, Hahn no. 1087 (hb. Kew.), Isert (mus. Haun.), Plee no. 727, L, C. Richard. — St. Lucia: Ander- son (hb. Kew.). — Trinidad: Sieber no. 151. — Guiana anglica: Rich. Schomburgk. ope ea PBR À + as y - FEIERN no. 2750, 3808, 3810, 4000, 4010. — Martinique: Duss no. 4000b, 4032. 3 . Obs. Marlierea Sintenisii Kiaersk. (e Portorico: Sintenis no. 1476) et M. Guildingiana (Griseb.) Krug et Urb. (e St. Vincent: Guilding » HLH. et G. W. Smith no. 1735, 1738 et Grenada: Broadway no, 1488, à 1901) ob inflorescentias abhorrentes in statu fructifero quoad characteres - embryonis iterum examinandae et cum descriptione mea typi generis com- _ parandae sunt. 3 . Plinia cubensis (Griseb.) Urb., comb. nov. — Calycorectes cubensis Griseb. 4 Cat, cub. (1866) p. 90. — Marlierea cubensis Krug et Urb. in Engl. Bot. _ Jahrb, XIX (1895) p. 589. = Ä Hab. in Cuba: Wright no. 2435. £ Plinia Dussil (Krug et Urb.) Urb., comb. nov. — Marlierea Dussu _ Krug et Urb. in Engl. Bot. Jahrb. XIX (1895) p. 590; Duss Flor. Ant, frang. p. 267. 4 £ Hab. in Portorico: Sintenis no. 4345, — Guadeloupe: Duss # y 414 ; Ign. Urban. > 177. Chryaophähn à immersum Urb., spec. nov, Rami juniores pilis adpressis pallide Pee ‘induti. Folia 3 7—10 mm longe petiolata, ovalia, elliptica usque elliptico-oblonga,_ basi . acuta v. rarius obtusiuscula, antice acuminata, apice ipso obtuso, 5— 11 cm 4 jonga, 2,5—5 cm lata, nervis lateralibus supra tenuiter v. vix prominulis, subtus prominentibus, supra nitida in sicco olivacea, subtus pube brevi … initio pallide ferruginea, mox albescente, demum decidua obsessa. Pedi- | celli fructiferi solitarii, 5—6 mm longi. Stigmata 6—7. Fructus sphae- roidei, multo crassiores quam longiores, apice solemniter immerso quest 3 excavati, majores (immaturi), qui adsunt, 10 mm longi, 13 mm crassi. Arbor. Rami vetustiores lenticellis crebris parvis subrotundis ‘ob- sessi teretes, hornotini subangulati, internodiis 1,5—2 cm longis. Folia | ‘petiolis 1—1,5 mm crassis supra profunde sulcatis, nervo medio supra — solemniter impresso, lateralibus utroque latere 8—10 sub angulo 50—60° — abeuntibus, supra non, subtus obsolete’ anastomosantibus, margine plana, coriacea. Sepala 5 suborbicularia dorso breviter ferrugineo- pilosa. Fructus inferne brevissime adpresseque pilosi. Hab. in Tobago prope Easterfield, m. Jan, fructus immat. praebens: Broadway no. 4411. | Obs. Inter species affines (e. gr. Ch. oliviforme L.) Kane fructuum 4 statim recognoscendum. . 178. Marsdenia maculata Hook, in Bot. Mag. LXXIII (1847) tab. 4299; Griseb. Flor. p. 422; Schlechter in Urb. Symb. I p. 274. — M. elliptica | Griseb.! Kar. in Abh. Ges. Wiss, Götting. VII (1857) p. 241 (93) (non © Dene.); Duss Flor. Ant. frang. p. 400, — M. fusca Schlechter 1. c. (1899) | p. 274 (quoad plant. Guad. et Mart., nec Wright). — Apocynum majus — scandens, siliqua oblonga, tumida et glabra Plum. Descr. Plant. Amér. (1693) . p. 81 tab.95. — Liane laicteuse Ant, gall. (ex Plum.), Liane a ask: 5 Mart. (ex Duss). Folia basi obtusissima, rotundata v. subtruncata, anguste excisa, Sepala rotundata v. breviter ovata, 4 mm longa. Corolla 7 mm longa; lobi tubo À duplo et ultra longiores. 1 Hab. in Saba?: Suringar (sterilis). — Guadeloupe: Bertere : no. 391, Duchassaing. — Martinique ad Case-Pilote in montibus siccis in fruticetis passim: Duss no. 1857 (sed vix floribus albis gaudens). — — Insulae gallicae, m, Jun,, Jul. flor., m. Mart., April. fruct.: ex Plumier « (flores rubro-brunei). — Tobago in Lot 42, m, April, flor.: Broadway 4 n0, 4468. — Trinidad: Lockhart (ex Hook.), Purdie (ex Griseb.), prope Blanchisseuse, m. Majo flor. et fruct.: Broadway no. 2253 (flores san- « guinei odori; fructus viridis; succus lacteus copiosus). — Margarita in 4 El Valle, m. Jul, Aug. flor.: Miller et Johnston no. 17, Johnston no. 67. — Panama, Columbia, Venezuela (ex Griseb.). Obs. M. fusca Wright (e Cuba) foliis basi obtusis v. rotundatis, non à v, levissime et late subcordatis, sepalis ovatis v. anguste ovatis 5—6 mm | longis, corolla 8 mm longa, lobis tubo aequilongis diversa est, _ Sertum antillanum. VII. | | 415 Anm. Die zitierte Plumiersche Tafel war bisher von niemanden zu deuten versucht worden. 179. Wigandia urens (L.) Urb., comb. nov. (non H. B. K. 1818, nec Cham. et Schlecht. 1831, nec Choisy 1833, nec Benn. 1871). — Nicotiana 3 urens L. Syst. X ed. Ib (1759) p. 932 et Spec. II ed. I p. 259; Poir. in Lam. Enc. IV p. 480. — Wigandia pruritiva Spreng. Syst. I (1825) p. 865. ea W. erispa Choisy in DC. Prodr. X (1846) p. 184 (quoad pl. Doming,); 4 _ Brand in Pflanzenr. 59. Heft (IV p. 251) (1913) p. 135 (quoad syn. Plum,, non H. B. K.). — W. reflexa Brand I. ce. — Nicotiana arborescens, spino- _sissima, flore exalbido Plum. Cat. pl. amer. (1703) p. 3 et ed. Burm. p. 204 tab. 211. — Pringa moza Doming. Flores albi, m. Mart., Aug., Dec. Hab. a Cuba prope Santiago in Pinal de Nimanima: Linden no, 2107. — Haiti: Picarda no. 113. — Sto. Domingo in prov. Bara- -hona prope Barahona ad rivulos: Fuertes no. 9, prope Paradis ad Rio _ Nizaito inter fluvii lapides: v. Türckheim no, 2778, prope Alpargatal in _ litore Rio Yaque: Fuertes no. 885. Anm. Brand übersah in seiner monographischen Bearbeitung der Hydrophyllaceen, dass die Plumiersche Art bereits von Linne einen - Namen erhalten hatte, und reihte sie irrtümlicherweise unter W. crispa (R. et P.) H. B. K, ein, eine Art, die nur aus Peru und Ecuador bekannt ist und sich von der unsrigen auf den ersten Blick schon durch die doppelt grösseren Kelche unterscheidet. Vielleicht liess er sich bei dieser Identifizierung dadurch täuschen, dass auch die Abbildung Plumiers recht grosse Kelche aufweist. Wer aber die Plumierschen Zeichnungen genauer kennt, weiss, dass dieser sonst so sorgfältige Beobachter mit Vorliebe die Blüten oder Blütenteile grösser darstellte, als sie in Wirk- lichkeit waren; das zeigen auch die Exemplare von Hispaniola, wo Plumier, der nur auf den Antillen reiste, unzweifelhaft seine art ge- zeichnet und studiert hat, Infolgedessen beschrieb Brand die Cuba- und Hispaniola-Pflanzen als neue Art: W. reflexa. Es ist nun zu be- dauern, dass bereits eine andere Art dieser Gattung (mit 3—4 mal kleinerer Blumenkrone), die ursprünglich (1802) als Hydrolea urens von Ruiz und Pavon aufgestellt war, durch Überführung zu Wigandia den Namen W. urens Choisy (1833) erhalten hat; ausserdem existieren auch noch 3 andere Arten, die von den Autoren als W, urens aufgeführt worden sind. Die Hydrolea urens Ruiz et Pav. muss demnach einen anderen Namen: W. hispida (Pav.) Urb. erhalten. Wer aber die alte Nomenclatur beibehalten will, hat für W. reflexa Brand den Namen W, - pruritiva Spreng. anzunehmen, weil dieser sich auf die Linnésche Spezies gründet. TECH OU N! RER ‘ u > N, MV 416 R. Schlechter. LIX. Zwei interessante Gattungen der Spirathine. | Von R. Schlechter. ‘ (Originalarbeit.) Vor kurzem sah ich mich veranlasst, meinen schon längst gehegten Plan auszuführen, die einzelnen Arten und Gattungen der Orchideengruppe — der Spiranthinae auf ihre Verwandtschaft zueinander hin zu prüfen. Es — ergab sich dabei, dass ein Resultat nur nach Untersuchung fast aller = Arten ermöglicht werden könnte und so erstand schliesslich eine voll- — ständige systematische Neuordnung der Spiranthinae, welche demnächst an anderer Stelle erscheinen wird. Ganz besonders interessant waren dabei die Ergebnisse, die durch die Untersuchung der Säule gewonnen 4 wurden. Es zeigte sich, dass bei Benutzung dieses wichtigen Teiles der — Blüten die systematische Einteilung der Gruppe sich erheblich anders . gestaltete, ais man bisher gewohnt war. Ich will jedoch die Resultate — der Arbeit hier nicht vorwegnehmen, sondern nur auf zwei besonders - interessante Typen aufmerksam machen, die durch ihre Stigmabildung ©: von den übrigen Gattungen, deren ich eine nicht unerhebliche Zahl neuer begründen musste, recht erheblich abweichen. Der erste Typus \ führte zur Wiederherstellung der Gattung Synassa Ldl., der zweite ver- à anlasste mich, eine neue Gattung, Discyphus, aufzustellen. | Lindley hatte im Jahre 1826 in seinem Orchidearum Sceletis p. 9 und 1833 im Botanical Register unter t. 1618 auf eine peruanische, von — A. Matthews entdeckte Pflanze eine neue Gattung, Synassa, gegründet, — welche er dann aber im Jahre 1840 in seinen ,Genera and Species of « Orchidaceous Plants“ p. 482 wieder einzog und mit Pelexia vereinigte. Die Beschreibung und das im Kew-Herbar aufbewahrte Original Lindleys waren lange Jahre hindurch das einzige, was über die Pflanze bekannt war, bis vor einigen Jahren das Botanische Museum in Dahlem 7 von Herrn Prof. A. Weberbauer gutes Material der Pflanze aus Peru erhielt, auf Grund dessen von Fr. Kränzlin im Jahre 1916 in Engl. Bot. Jahrb. LIV Beibl. 117 p. 19 eine Beschreibung des Habitus der Pflanze veröffentlicht wurde. 5 Als ich die Pflanze, welche schon äusserlich durch ihren Habitus — von den echten Pelexia-Arten abweicht, untersuchte, war ich nicht wenig erstaunt, zu sehen, dass die Säule zwei tellerformige am Rande leicht verdickte Stigmata besitzt, von denen je eines neben dem kurzen M Rostellum sitzt. Getrennt sind diese Stigmate weit voneinander durch - eine ziemlich tiefe Falte, deren Ränder als zwei Kiele nach dem Säulen- fusse verlaufen. Diese merkwürdige Stigmabildung unterscheidet die — Pflanze schon allein so scharf von den echten Pelexia-Arten, dass ich sie schon daraufhin als generisch verschieden betrachtet haben würde. Tat- . sächlich aber ist auch die Rostellumbildung hier vollständig verschieden. Die Gattung Synassa muss also wieder hergestellt werden. Ihre ge- nauere Stellung ist in meiner demnächst erscheinenden Arbeit näher fost- gelegt. Die Synonymie der Pflanze ergiebt sich wie folgt: a Synassa Ldl., Orch, Scel, (1826) p. 9; Bot. Reg. (1833) sub t. 1618. Zwei interessante Gattungen der Spiranthinae. 417 _ §. corymbosa Ldl., Bot. Reg. (1833) sub t. 1613. _ Pelexia corymbosa Ldl, Gen. et Spec. Orch. (1840) p. 482. - Heimat: Peru: Ohne nähere Standortsangabe — A. Matthews. _ Auf Grassteppen der Provinz Huanta, im Departement Ayacucho, 2500 m Er A. Weberbauer no. 5671, Juni 1910. Bisher ist nur die einzige Art der Gattung bekannt. | Die zweite hier in Betracht kommende Pflanze ist von Reichen- bach fil. im Jahre 1854 als Spiranthes Scopulariae Rchb. f. beschrieben worden. Schon äusserlich unterscheidet sie sich vor allen anderen Gattungen der Spiranthinae durch den an die Gattung Holothrix (Scopularia) erinnernden Habitus, der Reichenbach fil. veranlasste, ihr den recht bezeichnenden Speziesnamen zu geben. Die Säule dieser Pflanze ist ähnlich gestaltet wie bei Synassa, aber viel kürzer. Die Stigmata stellen zwei kleine an den Seiten des Rostellums stehende Näpfchen dar, deren Ränder stark erhaben sind, das Rostellum ist aber hier ziemlich tief zweispaltig und dadurch wird, wie aus meiner oben erwähnten Arbeit hervorgehen wird, die Pflanze in eine andere Gattungsreihe der Spiran- thinae verwiesen. Sie stellt eine neue Gattung dar, welche ich folgender- massen charakterisiere. 2. Discyphus Schltr., nov. gen. Sepala ovata vel ovato-oblonga, obtusiuscula, extus minute glandu- loso-puberula lateralia obliqua, longe decurrentia, cum pede columnae calcar cuniculiforme ovario omnino adnatum formantia. Petala libera, ligulata, obtusiuscula, obliqua, sepalis paululo breviora, basi decurrentia. _ Labellum lineari-unguiculatum, ungue cum sepalis lateralibus connatum, lamina ligulata, obtusa, basi altius sagittata, margine leviter undulata, minute papillosa. Columna brevis, rostello erecto, satis longo, alte bifido, pede perlongo, dorso ovario omnino adnato; stigmata 2 distincta, poculiformia, divergentia, marginibus elatioribus. Anthera ovato-cordata, cucullata, erecta. Pollinia clavata 2, viscidio oblongo affixa. Ovarium curvatum, sessile, dense et brevissime glanduloso-puberulum. Herba perennis, erecta, fere spithamaea, habitu generis Holothrix; radicibus carnosis, fasciculatis; folio basilari singulo, carnoso, orbiculari, _ ut videtur humistrato, carnosulo, basi amplexicauli-cordato; scapo erecto, stricto vel substricto, glanduloso-piloso; racemo erecto, subdense pluri- | floro, subsecundo; bracteis erecto-patentibus, lanceolatis, acuminatis; floribus parvulis, curvatis, parvulis. Species singulaadhuc nota, Venezuelae, nec noninsulae Trinidad indigena. . Uber die Stellung der Gattung bei den Spiranthinae ist in meiner Arbeit über die systematische Neuordnung der Spiranthinae Näheres zu finden. D. Scopulariae (Rchb. f.) Schltr., nov. comb. Spiranthes Scopulariae Rchb. f., in Bonplandia II (1854) p. 11. Gyrostachys Scopulariae 0. Ktze., Rev. Gen. (1891) p. 664. Venezuela: Ohne nähere Standortsangabe — Wagener. Caripe in pratis — Moritz no. 626 anno 1844. Caracas — A. Ernst. Trinidad: St. Joseph — Crueger. Bepertorium specierum novarum, XY. (31. III. 1919.) 27 nodosi. Folia parva, papyracea, decussata + distincte disparia, obovato- lanceolata, acuminata, basin versus cuneata, interdum integra plerumque sub dentata, trinervia, sursum costis utrinque 1—2 evanescentibus aucta 3 glabra, supra cystolithis linearibus grossis striata, breviter petiolata; stipulae inter petiolos connatae, lobis linearibus fissae. Inflorescentiae pauci- vel uniflorae, breviter pedunculatae, ex axillis foliorum superiorum 3 inferiorum 9. Flores & breviter pedicellati, 4-meri; perigonii lobi Hubert Winkler. x | LX. Urticaceae papuanae novae L Von Hubert Winkler. are - (Originaldiagnosen.) 1. Pilea Roemeri H. Winkl., spec. nov. | | : Suffrutex monoicus; ramuli juniores quadrangulares, canaliculati, acumine dentibus 1 vel 2 aristato-acuminatis adpressis vel inflexis mucronati; ovarii rudimentum liguliforme. Flores 2 modice vel breviter — pedicellati; perigonii lobus intermedius cymbiformis, apice vix cucullatus, sub breviter acuminati; staminodia exserta. Nucula compressa suborbicularis, distinctius rostrata, verruculosa. | 15 mm lang, bis 4 mm breit, 1—1,5 mm lang gestielt, die kleineren fast 1 mm lang. Nebenblätter 1—1,5 mm lang. weiss (v. Römer no. 1094. — 1909). schreibung kenne, verwandt. Sie ist auf den ersten Blick kenntlich an den an der meist einwärts gebogenen kurzen Grannenspitze der Blattzihne — und — 1909). drangulares, nodosi. Folia parva, papyracea, decussata vix disparia, « rhomboidea, apice et basi obtusa, undulata, trinervia, supra glabra et « cystolithis linearibus teneris transverse, subtus glabra et longitudinaliter « striata, breviter petiolata. Inflorescentiae G uniflorae, subsessiles. Flores — d pedicellati, 4-meri; perigonii lobi distincte Pig Wb OEE mucronati, glabri; E ovarii rudimentum liguliiorme, der breit, 0,5—1,5 mm lang gestielt, Die © Blüten 2—4 mm lang gestielt. « fructu basi patens, sursum erectus; laterales fructum 1/, cr. aequantes, Obere Internodien 2—5—10 mm lang, Die grösseren Blätter bis sitzend. Blütenstände 1—3 mm lang gestielt. Nüsschen etwa À Süd-Neuguinea, ohne näheren Standort; strauchiges Kraut, Blüten Die Art ist jedenfalls mit P. trinervia Ridl., die ich nur aus der Be- grossen, weissen, strichförmigen Cystolithen der Blattoberseite, ferner den zerschlitzten Nebenblättern. var, latifolia H. Winkl., var, nov. Folia obovata vel obovato-oblonga, dentibus indistinctius inflexis, Sid-Neuguinea, Urwald, Strauch (v. Römer no. 728 u. 1258, 2. Pilea Versteegii H. Winkl., spec. nov. aa Suffruticulus dioicus, repens, radicans, glaber; ramuli juniores qua- | Stengel etwa 1 mm dick. Internodien der Seitenästchen 2—4 mm, ~ Hauptstengel 3—8—10 mm lang. Blätter 2—4 mm lang, 1,5—3 mm — mee _ Urticaceae papuanae novae. I. Fe 419 _ Niederländ. Neuguinea: ,Quarlesvallei“, 3800—4200 m ii. M.; _ BL. gelbweiss. (Versteeg no. 2540. — 23. Febr. 1913). _ Die Art ist P. thymoidea H. Winkl. im Wachstum sehr ähnlich, aber … nicht ganz so gedrängt. Sie unterscheidet sich ausserdem durch die rhombischen, gewellten, deutlich dreinervigen Blätter und die kräftig _ aber nicht herablaufend zweibuckeligen Perigonzipfel. 3. Pilea thymoidea H. Winkl., spec. nov. _ Suffruticulus dioicus, repens, radicans, glaber; ramuli juniores qua- drangulares, arcte nodosi. Folia parva, subcoriacea, decussata vix disparia, ovata, obtusa, integerrima, inevidenter nervosa, supra subtusque glabra, breviter petiolata; stipulae rotundato-ovatae, hyalinae. Inflores- centiae uniflorae, subsessiles. Flores ¢ pedicellati, 4-meri; perigonii lobi mucronibus duplicato-decurrentibus mucronati, glabri; ovarii rudi- mentum crasse liguliforme. _ Stengel 1—2 mm dick. Internodien der Seitenästchen 1—2 mm, der Hauptstengel 4—8 mm lang. Blätter 2—4 mm lang, 1,5—3 mm breit, kaum 1 mm lang gestielt. Nebenblätter etwa 1 mm lang und breit. Die 3 Blüten 2—3 mm lang gestielt. Niederländ. Neuguinea: ,Quarlesvallei*, bei 3800 m ü. M. (Vers . steeg no. 2530. — 19. Febr. 1913). E Die Art ist P. caespitosa H. Winkl. sehr ähnlich, aber durch den Wuchs, die grösseren Blätter verschieden, ferner durch die wie eine ‚schmale Doppelleiste herablaufenden niedrigen Buckel der männlichen Perigonzipfel. 4. Pilea caespitosa H. Winkl,, spec. nov. Herba monoica, humillima, caespitosa; caules primo sub-4-alati, deinde quadrangulares, nodosi, glabri. Folia minima, succulento-coriacea, obovato-rhomboidea vel obovata vel suborbicularia, exsiccata saepe sub- convoluta, integra, glabra, cystolithis linearibus grosse striata, brevissime petiolata. Flores pauci in foliorum axillis et ¢ et @ mixti, 3 longe 2 breviter pedicellati; perigonium & 4-fidum, lobis bigibbose mucrunatis, glabris; ovarii rudimentum breviter liguliforme, Florum © perigonii lobus intermedius erectus, cucullatus; laterales parvi acuti; ovarium brevissime stipitatum, ovoideum, compressum, anguste alatum, Hauptstämmchen kaum 1 mm dick mit 2—6 mm langen Internodien; die der Seitenästchen kaum 1 mm lang. Blätter nur 1—1,5 mm lang und breit. Niederländ. Neuguinea: Hellwig-Gebirge, 2500 m ü. M. mit Moos zusammen dichte polsterförmige Rasen bildend; Bl. rot (Pulle no. 929. — 6. Jan. 1913). | Diese interessante Hochgebirgsart zeichnet sich durch ihren Wuchs und die Kieinheit ihrer dicklichen Blätter auffällig aus. Bi a lt TO we goers IT PR TL) eee ho =) * 420 ; R. Pilger. Ein Beitrag zur Kenntnis von Plantago | Sect. Leucopsyllium. Von R. Pilger. (Originalarbeit. ) 1: Plantago Fiebrigii Pilger, spec. nov. 5 Valida, lignescens, usque suffrutescens, caule valde ramoso, decum- bente, expanso, sine foliis usque 15 cm alto et aeque lato; ramuli - extremi valde abbreviati ad ramorum apices subfasciculati, superne foliis dense aggregatis obtecti; folia anguste linearia, apicem versus sensim angustata, apice ipso obtusa, cinereo- vel argenteo-sericeo-lanata, 10—11 cm longa, ad 3 mm lata, in speciminibus junioribus, quorum caulis parum divisus, ad 20 cm longa et ad 4 mm lata; pedunculi parum numerosi, recti vel + arcuati, ad 14 cm longi,.in specim. junioribus ad 20—21 cm longi, superne dense lanato-tomentosi, inferne lanato-villosi — vel lanati, indumento flavescente; spica brevis, ovata ad cylindrica, 2 cm haud superans; bractea calycem haud aequans ovata vel late ovata, obtusa, nervo valido quam margines angustiore, dorso imprimis apice sericeo-villosa, 3,5 mm longa, bracteae inferiores saepe longius angustatae, calycem aequantes vel superantes; sepala latiora elliptica vel late ellip- tica, 3,5—4 mm longa, nervo quam margines angustiore; sepalä angustiora ovalia, parum emarginata, nervo crasso marginibus aequilato, sepala margine superiore et ad nervum sericeo-villosa; corollae laciniae rotundato- ovatae, apice obtuso-rotundatae, 3 mm longae, basi et in stria-saepe fere ad apicem percurrente obscure brunnescentes; anthera cum apiculo angusto 1 mm longo 4 mm longa. Bolivien: Pinos bei Tarija, Calderillo, felsige Passhöhe bei 3000 m . ii. M, (Fiebrig no. 2918 — blühend im März 1904), Von P. grandiflora Meyen unterschieden durch kleinere Blüten, sehr stumpfe breite Kronzipfel mit stärkerer Bräunung, und durch stärkere weichere Behaarung des Kelches. 2. Plantago tarijensis Pilger; spec. nov. Radix valida lignescens; folia rosulata sursum majora, satis flaccida, satis tenuia, late linearia, apicem et basin versus sensim angustata, apice ipso obtusiuscula, basi in vaginam longiorem anguste triquetram dilatata, ad 35 cm longa et ad 8—10 mm lata, villoso-lanata, parum sericantia, indumento albido-cinereo vel cinereo-flavido in foliis adultis haud ita denso, foliis junioribus usque longe villoso-tomentosis; pedunculi pauci erecti vel arcuati, cinereo-flavido-villosi, superne usque villoso-tomentosi; spica densa, cylindrica, multiflora (in specimine non-nisi juniores); bractea cymbiformi-ovata, superne angustata, obtusa, nervo valido sed angustiore, marginibus quam nervus latioribus, bractea margine, imprimis superne et dorso, imprimis ad nervum, longe villosa, 4,5 mm longa; sepala latiora late elliptica, concava, satis inaequilatera, 4 mm longa, dorso ad nervum et ad latus angustius villosa, nervo valido sed angustiore; sepala Er ‘eg Ein Beitrag zur Kenntnis von Plantago Sect. Leucopsyllium. 421 -angustiora ovalia, apice parum emarginata, fere aequilatera, dorso et ad marginem superiorem ‘longe villosa, nervo quam margines parum an- gustiore; corollae lacineae users obtusae, basi tantum maculatae, 2,5 mm Jongae. Süd-Bolivien: Tucumilla bei Tarija, an felsigem Hang 3000 m ü.M. (Fieb rig no. 2947 — Januar 1904). Die neue Artzeichnet sich in der Gruppe der Arten von Sekt. Leucopsyllium ohne Stammentwicklung durch ihre sehr langen und breiten Blätter aus, 3. Plantago Lorentzii Pilger, spec. nov. P. sericea R. et P. var. lanuginosa Griseb. Pl. Lorentz. 154, in Abh. K. Ges, Wissensch. Göttingen XIX (1874). Specimen unicum tantum notum; perennis, caule brevi, parum diviso, ramulis dense foliatis; folia erecta, satis tenuia, anguste linearia, apicem versus sensim angustata,.apice ipso parum incrassata obtusiuscula, in- ferne sensim angustata, basi in vaginam anguste triquetram rigidule villosulam dilatata, 13—16 em longa, 1,5—2,5 mm lata, folia juniora dense flavidulo-lanigero-tomentosa, parum sericantia, adulta magis cinerascentia, satis longe lanigero-villosa; pedunculi erecti ad 19 cm longi, inferne parum rigidule villosuli, superne imprimis infra spicam“densius villoso- lanati; spica (in specimine unico!) parva, ambitu ca. elliptica, 1 cm longa; bractea ®/, calycis aequans, rotundato-ovata, 3,5 mm longa, dorso satis copiose rigidule villosa, nervo haud ita crasso; sepala latiora elliptica ad late vel rotundato-elliptica, 3,75 mm longa, apice et ad nervum parce longius villosa, nervo satis angusto; sepala "angustiora ovalia, 3,5 mm longa, apice et dorso satis copiose villosa, marginibus quam nervus latioribus; corollae laciniae ovato-ovales, obtusiusculae, basi tantum brunneo-maculatae, 2,5—2,75 mm longae. Argentinien: Catamarca, Vayas altas bei Belen, 3000—3500 m ii. M, (Lorentz). Aus der Verwandtschaft von P. congesta Ruiz et Pav., schon durch die Behaarung der Blatter verschieden. 4. Plantago amblyacme Pilger, spec. nov. Perennis, rosula foliorum unica vel rosulae plures dense rate rhizoma breve lignosum interdum evolutum; rosula multifoliata, folia + erecta, tenuiter coriacea, anguste lineari-lanceolata, apicem et basin versus sensim angustata, 8—13 cm longa, 2,5—3,5 mm lata, glabra vel juniora villis sparsis tantum instructa; pedunculi in rosula pauci, folia superantes, erecti vel basi adscendentes, 10—22 cm alti, inferne glabres- _ centes, infra spicam villosuli, spica brevis, cylindracea, densa, 2—3,5 cm longa, rhachi villosa; bractea elliptica, apice late rotundata, parum con- cava, margine brevissime parum ciliolata, superne villis paucis parum longioribus instructa, 3—3,5 mm longa, nervo valido, lato; sepala latiora rotundato-elliptica, margine superiore parum ciliolata, 3 mm longa, nervo valido; sepala angustiora obovata, emarginata, marginibus parum in- aequilatis; corollae laciniae rotundato-ovatae, brevissime apiculatae, basi parum maculatae, 2,5 mm longae. R. Pilger. ie Peru: Huancabamba, Dep. Piura, Cardillars w. ‘Hashes 3200—3300 m (Weberbauer no. 6047 — blühend und mit j Me Frucht a im April 1912). P. linearis Kunth nahestehend, aber schon unter Fr = stumpf gerundete Braktee. ers 5, Plantago linearis Kunth ED var. mexicana (Link) Pilger (P. mexicana Link Enum. Plant. Hort. Berol. I (1821) 121; P. Bernoulliana Vatke in Verh. Bot. Ver. Prov. & à Brdbg. XVI (1874) 48; P. linearis 8. Humboldtii Vatke 1. c. 52). | Der wichtigste Unterschied der Varietät | vom Typus ist wohl in der durchschnittlich reichlicheren Behaarung der Braktee und des À 3 Kelches gegeben; typische Formen der var. mexicana sind im Habitus vom Typus ziemlich verschieden, doch finden sich allerhand Übergänge. £ Mexico (Ehrenberg no. 682; Schaffner no. 432; Hartweg no. 151; Aschenborn no. 39; Bourgeau no. 180; Palmer no. Le 924; Pringle no. 8464, 13176). Mit der Varietät ist. wohl auch zu vereinigen P. xorullensis Kunth in Humb, et Bonpl. Nov. Gen. et Spec. Il (1817) 186, von welcher Art mir kein Originalexemplar vorlag. 5 var. capitata Pilger, nov. var. Minor; radix fusiformis tenuis, elongata, caudex capitatim incrassatus, oviformis, a radice bene distinctus, apice rosulam gerens, vel rami com- plures breves oviformes distincti; folia in rosula parum numerosa, erecta, rigidula, angustissima, 4—8 cm longa, ad 1,5 mm lata, parum villosula ; F vel glabrescentia; pedunculi pauci, erecti, foliis longiores, cum spica brevi, densa, ovata ad cylindrica, 1—fere 2,5 cm longa 7—15 cm one bractea et calyx parum villosi. Mexico: Lerma (Schiede s. n. — September 1830). Vom Typus von P. linearis ist P. Barneoudii Decne. Prodr. XIII. 1.710 … kaum als besondere Form zu unterscheiden; die Behaarung ist beim 2 Exemplar Hartweg no. 1364 ein wenig verschieden; ebenso kann P. agrostophylla Dene. 1. c. 718 (P. sericea R. et P. d. agrostophylla Wedd. Ch], And, II. 164) nur als Varietät von P, linearis bezeichnet werden: var. agrostophylla (Decne.) Pilger. Die Blätter sind breiter und länger als beim Typus, 20—23 cm lang und 4—7 mm breit, langsam nach oben zu verschmälert, stumpflich, kahl oder mit zerstreuten langen Zotteln versehen; die Stiele der Ähre sind länger als die Blätter, bis 27 cm lang, die Ähre ist gewöhnlich dichtblütig, bis 41/, cm lang. Die Varietät ist offenbar perennierend, Ecuador (Hartweg no. 1364, Sodiro no. 127/3b, Stübel no, 215b), Columbien (Lehmann no, 6350, Pittier no. 1341), Dem Formenkreis der im weiteren Sinne verstandenen P. linearis, die = von Peru bis Mexico reicht, steht der Formenkreis der im weiteren Sinne verstandenen Art P. brasiliensis Sims nahe. P. linearis ist einjährig bis perennierend, kahl oder schwach behaart, unverzweigt oder schwach ver- zweigt, nicht stengelbildend; die Braktee ist nach oben zu ziemlich stark à En Being m zur ne von Plantage Sect. Leucopsyllium. 423 oye iles: P. brasiliensis ist peranniarend. bis ziemlich lang stengel- E- Bs bildend, der Stengel häufig stark geteilt; die Blätter sind ziemlich starr, E _ vielfach lederig, ihre Behaarung ist verschieden; die Braktee ist wenig 3 verschmälert, oben gerundet; die Art reicht von Uruguay und Argentinien _ bis Chile. Zu ihr gehören: = 1: P. brasiliensis Sims, in Curt. Bot. Mag. t. 2616 (1825) (P. coriacea Cham. et Schlecht. 1826) im engeren Sinne. SEE Süd-Brasilien: Rio Grande do Sul (Sello — 1824—1825); Uru- _. guay, Maldonado (Berro no. 3736). | 2. var. chilensis (Rap.) Pilger (P. chilensis Rapin in Mem. Soc. Linn. Par. VI (1827) 475, Decne. in Prodr, l. c. 709). Blätter lederig, derb, - schmal linealisch-lanzettlich, 10—20 cm lang, 4 bis fast 7 mm breit, mit _ zerstreuten langen Zottelhaaren; auch die für die meisten Formen von P. _ brasiliensis charakteristischen langen Haare hie und da zerstreut; ältere Blätter fast ganz verkahlend; Scheiden gelblich steifhaarig, etwas _ glänzend; die steiflich zottelige Behaarung des oberen Endes der Braktee erreicht deren Länge. Chile: Conception (D’Urville — 1825); Cordillera de Linares (A. Philippi no. 860). F 3. var. Gayana (Decne.) Pilger (P. Gayana Decne. Prodr. 1. c. 709; P. dolichophylla Phil. in Ann. Univ. de Chile, Santiago XCI [1895] 262). Bildet einen kleinen Rasen; Blatter etwas auseinandergezogen, ziem- lich starr, schmal linealisch, 10—18 cm lang, 1,5—3 mm breit, kahl, auch Scheiden kahl; Haare am oberen Ende der Braktee etwas länger als diese. Chile: Prov. Colchagua (Gay n. v.); Valdivia (Philippi); Ufer des mittleren und oberen Rio Manso, auf Kies (Reiche — Februar 1896): Patagonien: Chubut, bei Cholila (Spegazzini no, 6921 — Marz 1903). 4. var. Decaisnei (Barneoud) Pilger (P. Decaisnei Barnéoud Monogr. 45 no. 99; P. sericea R. et P. g. Decaisnei (Barn.) Wedd. Chlor. and. II (1860) 163 p. p.). Blätter ziemlich starr, schmal linealisch, 10—17 cm lang, 1,5 —2,5 mm breit, von kürzeren anliegenden Haaren ziemlich dicht steiflich behaart Scheiden steiflich behaart, etwas glänzend; Haare am oberen Ende der Braktee etwas länger als diese. 5. var, lasiothrix (Kunze) Pilger (P. lasiothrie Kunze in Poepp. coll. ex Decne. in Prodr. |. c. 709). Blätter ziemlich starr, schmal linealisch-ianzettlich, 10—11 cm lang, 3—4,5 mm breit, mit sehr langen Haaren bestreut, diese besonders nach der Basis der Blätter zu reichlich entwickelt, Scheiden lang anliegend etwas seidig behaart; Haare am oberen Ende der Braktee bis 21/,-mal so lang diese. 3 Chile: Antuco (Péppig, Coll. Pl. Chil. III. 50). 4 6. var. obtusata (Decne.) Pilger (P. obtusata Decne. in Prodr. I. c. 711; P. sericea R. et P. ı. obtusata (Decne.) Wedd, 1. c. 164; Reiche Flora de Chile VJ. 1. [1911} 120). Blatter dick, sehr schmal linealisch, nach oben zu kaum oder wenig Se EAN BE ee ve P A424 Ps FAR Pilger. verschmälert, stumpf, 3—8, selten bis 14 cm lang, bis 2, selten bis 4mm breit, ganz kahl oder besonders unterseits von längeren anliegenden Haaren etwas seidig; Haare am oberen Ende der Braktee deren Länge erreichend oder etwas kürzer; auffallend ist die sehr starke ROBBE der Wergwolle an den Blattbasen. | Chile: (Cuming); Valdivia (Philippi 1888). Süd-Argentinien: Lago Nahuelhuapu, San Carlos de Bariloche (0. Buchtien no. 123 — Febr. 1905). ; P. bonariensis Steud. in Flora XXXII (1849) 408. Nach der Be- schreibung liegt ohne Zweifel eine Form von P. brasiliensis vor. P. armerü- folia Philippi in Anal. Un. Santiago XCI (1895) 263. Nach der Beschrei- bung höchst wahrscheinlich die var. obtusata (Decne.). Reichel. c. 121 bringt die Art zu seiner P. coriacea Cham., die sich gleichfalls auf die var. obtusata bezieht (als Synonym gibt er P. chilensis Rap.). | P. Vidal Phil. 1. c. 264 zieht Reiche I. c. zu seiner Plantago sericea R. et Pav. (die z. B. var. Decaisnei, var. obtusata enthält); die Art von Philippi ist auf Exemplare mit schlecht entwickelten Blüten gegründet („foliolis calyeinis omnino herbaceis“!); vielleicht zur var. Decaisnei? Von der Plantago brasiliensis im engeren Sinne sind kaum unterschieden — Exemplare von der Umgebung von Cordoba (Hieronymus, Galander, Stuckert), die O. Kuntze in Rev, Gen. III (1898) als P. coriacea Cham. 8. glabriuscula aufführt. 6. Plantago hispidula Ruiz et Pav. Fl. Peruv. I (1798) 51 t. 78 fig. b. Mit dieser Art fallen zusammen P. callosa Colla Pl. Rarior. Chil. Berter. Fasc. VII (1835) 6, in Mem. Acc. Torino XXXIX; P. Steinheilii Barneoud Monogr. Plantag. 38 no. 73; Steudel in Flora XXXII (1849) 404; P. macro- sperma Steudel |. c. 405; P. patagonica nach Gay Flora Chilena V (1849) 197, non P. patagonica Jacq.; P. stenopetala Philippi Anal. Univ. Chile, Santiago XCI (1895) 272. es 7. P. pseudopatagonica Vatke in Verh. Bot. Ver, Prov. Brdbg. XVI, 1874, (1875) 50. Mit dieser Art fällt zusammen P. brachyantha Phil. in Univ. Chile, Santiago XCI (1895) 270. Philippi hatte schon 1860 eine Plantago brachyantha in der Florula atacamensis 47 beschrieben, von der mir kein Exemplar vorlag. 8. Plantago Rancaguae Steudel in Flora XXXII (1849) 405. Mit dieser Art fällt zusammen P. Quillotae Vatke 1. c. 50. N 9. Plantago tacnensis Pilger, spec. nov. Parva, annua; radix tenuis, satis elongata, ad 8 cm longa; folia parva satis numerosa rosulata, linearia usque lanceolata-linearia, superne sensim angustata, apice ipso obtusiuscula, 1,5—4,5 cm longa, 1—3 mm lata, lanigero-villosa, indumento albido-cinerascente, saepe parum sericante; pedunculi satis numerosi, + adscendentes vel arcuati, folia aequantes — vel parum superantes, cinereo-villosi; spica parva laxa, saepe distincte interrupta, vel pauciflora, ad 1,5.cm longa, axis spicae copiose tomentoso- villosus; bractea calycem medium tantum aequans, ovata, obtusa, margine imprimis apice longe ciliato-villosa, dorso sparse villosa, nervo valido < Fe} sn Beitrag zur Kenntnis von Plantago Sect. Leucopsyllium. 425 % | marginibus parum angustiore; sepala latiora rotundato-elliptica, _ parum inaequilatera, sepala angustiora obovato-ovalia, fere aequi- Te nervo ca. marginibus aequilato, sepala 2,5—2,75 mm longa, u > imprimis margine superiore villosa, dorso sparse villosa; corollae tubus _ parum supra ovarium productus, laciniae satis angustae superne brevius _ angustatae, obtusiusculae, basi tantum parum brunneo-maculatae, 1,5 mm _ longae; antherae vix e tubo productae, perparvae, parum supra !/, mm longae; capsulae pars superior late semi-elliptica, pars inferior valde brevior; semina 2 obscure brunnea, fere nigrescentia, nitida, laevia, am- _ bitu ca. ovalia, 3 mm longa, facie ventrali cymbiformi-concava, margini- bus satis tenuibus. N. Chile: Tacna, auf den SR kahlen Hügeln, 800—900 m ü.M. «Dr. Woitschach — 1890 und 1891). Unterscheidet sich von der nahestehenden P. hirsuta Ruiz et Pav. durch kleinere Blüten, kürzere Brakteen. sowie durch nach oben nicht ver- schmälerte Kelchblatter. Plantago tacnensis gehört mit P. patagonica Jacq., P. hirsuta Ruiz et Pav., P. hispidula Ruiz et Pav., P. tumida Link, P. Philippiana Vatke, P. pseudopatagonica Vatke, P. litorea Phil., P. brachyantha Phil., P. Rancaguae Steud. und einigen zweifelhaften Arten von Philippiin eine Gruppe der Sektion - Leucopsyllium, deren Arten durch winzig kleine, wenig oder kaum aus den \ Zipfeln der Corolle heraustretende Staubblätter ausgezeichnet ist. Die Arten sind meist einjährig. Die Zipfel der Corolle sind allermeist im Verhältnis zu den.anderen Arten von § Leucopsyllium schmal und klein, nur P. pata- gonica hat sehr breite, stark zurückgeklappte Zipfel. Bei dieser Gruppe ist sicher vielfach Übergang zur Kleistogamie vorhanden. Die Röhre der Blumenkrone ist sehr bald mit dem schnell heranwachsenden Frucht- knoten vereint und bleibt mit den Zipfeln meist auf dem oberen ab- fallenden Teil der Kapsel sitzen. Bei einer Anzahl von Arten ist die Blütenröhre über die Kapsel hinaus überhaupt nicht verlängert (P. hispi- dula, P. pseudopatagonica), bei anderen über ihr kurz verlängert (P. hirsuta, x ” P, Philippiana). Auffallend ist die bedeutende Grösse der Kapseln und Samen, deren Form, Farbe und Oberflächenstruktur noch wesentliche Merkmale zur Unterscheidung der Arten bietet. Von europäischen Arten entsprechen in bezug auf die angegebenen Merkmale der amerikanischen Gruppe P. cafra Decne. und P. Loeflingu L., die von Decaisne merkwürdigerweise zur Sektion Oreades gestellt wurden, P. capillaris E. Meyer ex Decne. Prodr. XIII. 1. 719, welche Art auch Cooke noch in Fl. Cap. V. 1. (1910) 390 neben P. cafra aufführt, ist von P, cafra nicht spezifisch verschieden; sie ist nur eine zierliche schwächere Form mit sehr schmalen bis fadenförmigen Blättern, die im nordwestlichen Capland und in Deutsch-Südwestafrika vorkommt (Oakup- _ Stolzenfels leg. J. Graf Pfeil no. 70 et 85). LXIII. Index der aus Deutsch. Südwestafrika 3 bis zum Jahre 1917 bekannt gewordenen Pflanzenarten. m. | Von Regierungsbotaniker K. Dinter. ~— (Originalarbeit.) ; ADIEU A. = Amboland; H. = Hereroland; N. = Namaland; K. = Kalachari. Abgekiirzte Sammlernamen: Schz. = Schinz, Dtr. = = Dinter, Marl. = Marloth. Omeg = Otavi Minen u. Eisenbahngesellschaft, Raut. = Rautanen. (Fortsetzung.) Le. 438. Cephalocroton Püschelii Pax in Engl. Bot. Jahrb. XLIIL 84. — H.: Otjisondu, Püschel in herb. Dtr. 588; Tutara-Franzfontein, Dtr. 2605; Otjisondu, Dtr. 3384; Aukas, Dtr. 832; Otjitambi, Lüderitz 87; Otavi, Dtr. “4 832; Aukas, Dtr. 832a; Rietfontein, Seiner 369; Okaukwejo, Rautanen 715. — A.: Amboland, Schz. 2067; zwischen Olukonda und Uukuambi, Schz. 2068; Ondonga, Rautanen 205, 207; Oschando, Schz. 729. 439. Cephalostigma Fockeanum Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX, 257. — Afr. austro-occ. — A.: Uukuambi, Schz. 440. C. Prieurei A. DC. Monogr. Camp. 118. — Afr. trop. — H.: Hereroland, Pechuel-Lösche. 441. Ceramium clavatulum J. Ag. Spec. II. 152. — N.: Lüderitzbucht, — Scholz; Walfischbay, Dtr. 3. 442. C. diaphanum (Lightf.) Roth Cat. Bot. (1806) 154. — N.: Wal- fischbay, herb. Tyson. 2 443. C. obsoletum J. A. Ag. Spec. II (1828) 145. — N.: Walfischbay, — Cleverly. | | PACS 444. Ceraria Schaferi Engl. u. Schltr. — N.: Kl.-Karas, Dr. Schäfer, | 445. Ceropegia aberrans Schltr. Beitr. Flora Afr, XLII. 151, — H: Aukas b. Grootfontein, Dtr. 843; Grootfontein, Dtr. 2383. | 446*, C. acacietorum Schltr., spec. nov. — H.: Okahandja, Dtr, 2558, 2616; Omusema, Dtr. 3316; Omantumba, Dtr. 3316. 447. C. apiculata Schltr. Beitr. Flora Afr. XLII. 152. — H.: Aitsas b. Grootfontein, Dtr. 703; Otjituo, Dtr. 703a; Grootfontein, Dtr. 2387; Epata, — Seiner 260. 448. C. boussingaultifolia Dtr. in Neue und wenig bekannte Pflanzen ~ Deutsch-Südwestafrikas. — N.: Grootfontein, Dtr. 2386; Otjivarongo, Dtr. 2780a (cult, Okahandja); Otjisonduberg und Okongawaberg, Dtr. 3295. 449. C. cynanchoides Schltr. Beitr. Flora Afr, XLII. 153. — H.: Gneiss- hügel in Gaub, Dtr. 2410; Dolomitberge b. Tsumeb, Dtr. 2491; Okongawa- berg, Dtr. 3285; Otjisonduberg, Dtr. Während ich alle Ceropegien stets nur sehr zerstreut und in einzelnen — Individuen fand, stellte ich von der obigen und der gleichfalls schlingenden — C. boussingaultifolia ein massenhaftes Auftreten am Okongawaberg (der ganz — aus (Quarz besteht), fest. Diesen nichtknolligen Arten wird eben nicht ” nachgestellt. 4 à 00 ten aus Deutsch. Siidwestafrika. 427 | Fe. C. Dinteri Schltr. Beitr. Flora Afr. XLII. 153. — N.: Plattsand & ia Rehoboth, Dtr. 2527 (cult. Okahandja); Tsumeb, Dtr. 2529 (cult. Oka- à | handja); Grootfontein, Dtr. 2785a =: 451. C. pygmaea Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. XXX. 265. — Afr. - austro-occ: — Syn, C. gymnopoda Schltr. Bull. Herb. Boiss. IV. 450 — H.: _ Palmenwald stidl. Grootfontain, Dtr. 2356; Neitsas, Dtr. 670. — A.: Olu- rs und zwischen Olukonda und Uukuambi, Schz. 147; Uukuambi, _ Rautanen 81, 82. 2 Die Variabilitat der Blatter dieser prachtigen Art ist erstaunlich gross; man findet ebenso oft Exemplare mit breitspateligen wie schmallinealen - Blättern, so dass man, ohne Blüten, zwei artlich weit voneinander ver- Se chicdene Arten vor sich zu haben meint. 452. B. tentaculata N. E. Br. Kew. Bull. (1895) 260. — Afr. austr.- — occ. — H.: Grootfontein, Dtr, 2798 cult. Okah. kleinblütige Var.; Otjikuara- 2 Okaharui, Dtr. 3266; Grootfontein, ee 2799; Otjitoo, Dtr. 659. — A;: _ Omatope und Ondonga, Schz. ä Die schlingende sukkulentblättrige Art hat meist breitovale Blätter, à doch fand ich sie zu verschiedenen Malen mit doppelt so langen semitereten Blättern. - 453. Ceterach cordatum (Thbg.) Desv. Prodr. (1827) 223 var. nama- — quense Pappe u. Raws. Syn. (1858) 42. — H.: Gaub hoher Gneisberg, % Dtr. 2417; Gneissberge bei km 12 des Weges Okahandja-Otjosazu, Dir. 2561; Farm Hoffnung, Dtr. 850; Kransfontein, Dtr. I. 711. — N.: Aus, Dtr. 1068a. | 454. Chaenostoma corymbosum Marl. u. Engl. Bot. Jahrb. X. 253. — . H.: Jakalswater Dtr. 197; bei Davieb, Marloth 1461. # 455. Ch. hereroense Engl. Bot. Jahrb. XIX. 150. — Afr. austro-occ. — _H,: Okahandja, Dtr. 481; Heikamgab, Marl. 1207; Usakos, Lindner, — Siehe Anm. bei Ch. pedunculosum. a 456. Ch. lyperioides Engl. Bot. Jahrb, X, 253. — Afr, austro-occ. — _ H,: Okahandja, Dir. 78; Marl. 1351; Windhoek, Dtr. — N.: Tsubgaris _ (= Voigtsgrund), Mehnert. *457. Ch. lyperioides Engl. x Lyperia atropurpurea Benth. — Hybr. nov. — H.: Farm Hoffnung, Dtr, 849. Ein interessanter Bastard, den ich zwischen beiden in Menge vorhandenen Eltern in einem kräftigen Exemplare fand. Die Pflanze hat von Lyperia atro- purpurea den rutenartigen Wuchs und die braunen Blüten, von Chaenostoma _ lyperioides die Form des Blattes. 458. Ch. pedunculosum Benth. in Hook. Comp. Bot. Mag. I. 377. — Afr. austr. — H.: Heikamgab, Marl. 1207; Otjimbingwe, Marl. 1380. ; Ich vermute schon seit langem die Identität von Ch. pedunculosum und Ch. hereroense. Diese Vermutung wird noch befestigt durch die Feststellung, dass Marloths no. 1207 in Englers Pl. Marlothianae Ch. pedunculosum, in _ Englers Pl. Gürichianae aber Ch. hereroense genannt wird. In beiden Fällen sind der gleiche Standort Heikamgab und gleiche Be- _ schaffenheit desselben angegeben. 428 [Chaenostoma] eae a Dinter. 459. Ch. sessilifolium Diels Engl. Bot. Jahrb. XXIII, 476. — syn. - Lyperia sessilifolia Diels, — N.: Lüderitzbucht, Dir. 1335, Steingröver 17. 4 460. Chaetangium magnificum (L.) Ktzg. — H.: Swakopmund, Borchmann. - 461. Ch. ornatum (L.) Ktzg. — N.: Lüderitzbucht, Scholtz; Walfisch- — bay, Dtr. 462. Chara coronata Ziz in Ann. sc. nat. (1834) 353 var. Braunii (Gmel. A. Br. in Flora (1835) 59 f. microcarpa Nordst. in Hedwigia (1888) 195. — N.: Fischrivier, Schz. / 463. Ch. foetida A. Br. in Flora (1835) 63. — var. oligospira A. Br. — Char. afr, (1867) 845. — N.: Kuibis, Schz.; Slangkop, Schz. — H.: Wind- | huk, Schz.; Rooibank im Kuisib, Belsk 58. — var. subinermis Nordst. in Mém. Herb. Boiss. no. 20, (1909) 3. — H.: Grootfontein, Dtr. 677a. 464. Ch. fragilis Desv. in Lois.. Not. (1810) 139 f. brevibracteata Nordst. in Hedw. (1888) 195. — H.: Klein-Barmen, Schz.; Otjovazandu, Schz.; Oas (östl. Gobabis), Schz. — var. basilaris Sorgen in Hedeie (1888) 195. — A.: Oochando, Schz.; Olukonda, Schz. 465. Ch. hereroensis Nordst. in Mém. Herb. Boiss, no. 20 (1909) 2. — H.: Grootfontein, Dtr. 677; Okaukuejo, Dtr. 741. | 466. Cheilanthes capensis Sw. Für Deutsch-Südwestafrika angegeben in Englers Pflanzenwelt Afrika. 467. Ch. Dinteri Brause in Engl. Bot. Jahrb. LIIL 385. — H.: Oka- handja, Dtr. 392. — N.: Rehoboth Quarzitfelsen am Kurub, Gürich 102, 468. Ch. hirta Sw. Syn, (1806) 128, 329. — var. parviloba (Sw.) Ktze. in Linnaea X (1836). — N.: Tsamkubis, Dtr. 2207; Aub b. Rehoboth, Dtr. 2234. — H.: Farm Hoffnung, Dtr. 980; Östl. Auasberge. Dir. L 875; Erosch, Dtr. 1345. 469. Ch. multifida Sw. Syn. (186) 129 no. 334. — H.: Ujams b. Wind- hoek, Dtr. 237a. 470. Chenolea diffusa Thunbg. Nov. Gen. 10. — Afr. austr. — N.: Lüderitzbucht, Dtr. 1377; Marl. 1156. 471. Chenopodium album L. Sp. Pl. 219. — Reg. temp. et tis — ie Olukonda, Schz. 467. 472. Ch. ambrosioides L. Sp. Pl. 219. — Reg. temp. et trop. — H.: Krejfontein b. Grootfontein, Dtr. 815. 473. Ch. Botrys L. Sp. Pl. 219. — Reg. bor. — H.: Auf der breiten sandigen Sohle des Okahandjariviers und des Swakops, Dtr. 474. Ch. murale L. Sp. Pl. 219. — Reg. bor. et austr. — N.: Range 797. — H.: Okahandja auf Kulturland gemein, Dtr. | 475. Ch. opulifolium Schrad. DC. FI. Fr. V, 372, — Reg. bor.’ 476. Chironia transvaalensis Gilg. in Engl. Jahrb, XXVI. 106 ? — H.: Waterberg, Dtr. 1806. Betreffs der richtigen Bestimmung besteht meinerseits Zweifel, da Ch. transv. einjährig ist, während meine Pflanze perenniert. | | Pflanzenarten | aus Deutsch-Südwestafrika. © 429 m: Chloris Bath Sw. Fl. Ind. Occ. I. 200. — Reg. trop, — H.: * Okehandja, Dtr. 1632. — Nach Vierteljahrschr, d. Naturf, Ges. Zürich 1911 _p. 55 auch im Nama- und Amboland. z 478. Ch. petraea Thbg. Prodr. 20. — Afr. trop et austr. — H.: Groot- _fontein, Dir. 2343. | 479. Ch. virgata Sw. Pl. Ind. Occ. I. 203. — Am. trop. — H.: Otavi- _ fontein Omeg; Tsumeb, Dtr, 2493. — N.: Inachab, Dtr. I. 1096, 1096a. 480. Chlorophytum dolomiticum Dtr. in Neue und wenig bekannte Pflanzen Deutsch-Siidwestafrikas, — H.: Tsumeb, Dtr. 2703. = 481. Chondria capensis (Harv.) J. Ag. Spec. II (1851—63) 802. — N.: _ Walfischbay, Dtr. 18. 482. Chordaria flagelliformis opt) Ag. Spec. I (1817) 164. — N.: | _ Walfischbay, Dir. | __ 483. Chroococcus minor (Ktzg.) Näg.; West in Ann. of the S. A, Mus. IV. p. 65. — N.: Warmbad, Pearson. 484. Ch. minutus (Ktzg.) Näg.; West in Ann. of S. A. Mus. IV, 65. — _N.: Warmbad, Pearson. _ 485. Chortolirion Bergerianum Dtr. in Neue und wenig bekannte Pflanzen Deutsch-Südwestafrikas p. 24 fig. 12. — H.: Farm Voigtland, Dir, 3147. PS ; 486. Chrysanthellum procumbens A. Rich. in Pers. Syn. II, 471. - Am. trop. — H.: Otjihua, Dtr. 440; Okahandja, Dtr. - 487. Chrysocoma ciliata L. Sp. Pl. 840. — Afr. austr. — H.: Auasberge, Dir. 2228. 488. Ch. Dinteri en; Beitr z. Bio: Air SOCe VIII 104. —--N:: Inachab, Dtr. I. 1190. 489. Ch. peduncularis DC. Prodr. V. 353. — Afr. austr. * Fur Deutsch-Südwestafrika angegeben in Englers Pflanzenwelt Afrikas. 490. Ch. tenuifolia Berg Desc. Pl. Cap. 255. — Syn. Ch. microcephala - DC. — N.: Gubub, Dir. I. 1224; ? Dir. I. 1538. ns 491. Cienfuegosia digitata Cav. Diss. 174. — H.: Grootfontein, Schz. . 212; Dir. I, 669, 217. — A.: Oschando, Schz. 213; Uukuambi, Rautanen 19, 492. C. pentaphylla K. Sch, Bot. Jahrb. X. 48. — (Syn. Gossypium anomalum W. u. Peyr.). — Afr. austro-occ. — H.: Salem, Dtr. I. 135; Kuisib, Fleck 471; Tsaobis, Rautanen 57; Kantal, Dtr. I. 73; Otjimbingwe, _ Marl. 1321; Franzfonteiner Kalkberge; Schlucht hinter der Polizeistation Franzfontein, Dtr. 2638. — N.: Ob eine von mir in der Schlucht von Najams im südlichen Namalande gefundene C, hierher oder zu triphylla gehört, ist wegen des blätter- und blütenlosen Zustandes unsicher. 493. C. triphylla (Harv.) Hochr. Ann. Cons. u. Jard, Bot. Genève 59. — Afr. austr.-occ. — H.: Okahandja, Dtr. 14; Otjimbingwe 1327; Goabeb, Giirich 17. Bis. a 494. Cineraria seminuda Klatt ex Schz. Bull. Herb. Boiss. I. fon 1 Afr. austro-oce. — N.: Abhang und Plateau des Gansberges, Fleck ak 495. Cissampelos Pareira L. Sp. Pl. 1031. — var. mucronata (A. Rich.) À Engl. — H.: Aris-Aukas, Dtr. 716; Otavi, Dtr. 716; Grootfontein, Dir. — 496. C. capensis Thbg. Prodr. 110. — var. pulverulentum Harvey. Er (Syn. Antizoma capense [L. f.] Diels var. pulverulentum) — > Kuba 3 Dtr. 1244. | In Englers Pflanzenwelt Afrikas angeführt. Lo ete 497. Cissus Bainesii (Hook. f.) Gilg u. Brandt in Engl. Bot. Jahrb. Bd. 46 (1912) p. 512. — (Syn. Vitis Bainesii Hook f. in Bot. Mag. t. 5472, — — Cissus Seitziana Gilg u. Brandt in Engl. Bot. Jahrb. Bd. 46 [1912] L p. 513). — H.: Bei km 121 der Bahn Swakopmund-Karibib, Dtr. 1471; 2 Kuisib, Fleck 755; Ubib, Fleck 756. — N.: Kalkberge in Bullsport, à Dtr. 1471; Granitkoppen von Tsamkubis, Dtr. Ich bin leider nicht imstande, C. Seitziana als neue Art anzuerkennen. Hier meine Gründe dafür: Wenn Hooker über die Behaarung von C. Bainesii nichts erwähnt, mag das daran liegen, dass sein Material schon sehr — ausgewachsen war: in diesem Zustande fehlt das in der Jugend sehr dichte — Tomentum völlig. (Genau wie bei allem Material von C. Crameriana.) Viel wichtiger ist mir aber die Tatsache, dass zwischen meinem nördlichsten Standort des C. Bainesii und meinem südlichsten Fundorte, die Bullsporter — Kalkberge (ausser dem stets sofort zu erkennenden C. Crameriana), kein weiterer sukkulenter Cissus vorkommt. Zwischen den von mir genannten 220 km voneinander entfernten Punkten sind Chapman und Baines hindurchgezogen und zwar von Walfischbay aus am Kuisib entlang über Tinkas, Onanis nach Otjimbingwe, eine Gegend, die ich auch sehr gut kenne, — wenigstens streckenweise. Wahrscheinlich ist der Standort am Kuisib | (Fleck 755) auch Baines Fundort. Das Bild auf t. 5472 im Bot. Mag ist — durchaus nicht wissenschaftlich korrekt, was man von vielen Tafeln dieses — Werkes sagen muss. Sehr merkwürdig ist die Veränderlichkeit der Stamm- form bei C. Bainesii: bei Bullsport und Tsamkubis fand ich sie stets konisch, bei km 121 an der Bahn nur kugelig oder besonders grosse Stämme breit- klotzig. Eine sehr ähnliche Beobachtung machte ich an C. Juttae: Bei Otavi ps u mannshoher verästelter Stamm, bei Johann-Albrechts-Hôühe spitzkonischer x unverästelter nicht über 1 m hoher Stamm, zwischen Outjo und Franzfontein fast kugeliger Stamm von Kegelkugelgrösse, 498. C. Crameriana Schz. Verh. Bot. Ver. Brand. 30 p. 241. — H,: — Zwischen Otjimbingwe und Otjikango, Okombepera, Schz. 231; Erongo- — berge, Gürich 18, 38; am Ngachob, Gürich 36; am Kuisib, Fleck 757; Epako, Rautanen 315; Karibib, Hartmann 204; Franzfontein, Spitzkoppjes, | Tsaobis, Quaaipüts, Kubas, Ababis, Karibib, Johann-Albrechts-Hôhe, Oka- — natjikuma, Dtr. — N.: Nach einer mündlichen Mitteilung meines Freundes Dr. Range käme Cissus Crameriana an einer Stelle des mittleren Nama- — landes vor. Ich vermute indessen, dass es sich um C. Bainesii (oder E gar um eine vierte hochsukkulente neue Art?) handelt, da ich ©. Orame- riana südlich der Auasberge nie gesehen habe. ©. Crameriana ist die einzige der drei südwestafrikanischen hochsukkulenten Arten, die an en ER > ae he rarten aus Deutsch. Südwestafrika. 43 1 al aa Pork a fares Vorkommens stets die gleiche Wuchsform zeigt: Se htiger bis 1m dicker, 2—3 m hoher Stamm mit mächtiger kugeliger aus bis zu 500 Endzweigen bestehend. RE C. Dinteri Schz. Bull, Herb. Boiss. 2. ser. VIII. 699, Engl. Bot. “dar. 46 p. 462. — H.: Otaviberge, Dtr. 618, 620; Strejdfonteiner Berge, Fre ra fonteiner Berge, Gaub, Dtr. LR "RER. merkwürdig ist das sehr häufige Auftreten der Raupe des grossen = Weinschwärmers auf dieser Art in Otavi, sowie auf der habituell von ihr so tech verschiedenen hochsukkulenten C. Juttae am gleichen Orte. Die Art ist die einzige wirklich strauchige des Landes, aber trotzdem sie Ne ganz aufrecht wächst (bis 2,5 m hoch) hat sie doch wohlausgebildete, später BS verholzende Wickelranken, mit denen sich die schief aufsteigenden Stengel ig der Peripherie an den Nachbarsträuchern befestigen. 500. C. Fleckii Schz. Bull. Herb. Boiss. 2. sér. VIII. p. 640. — (Syn. 4 oe Marloth Dtr. in Flora Forst- u. landw. Fragmente, C. amboensis Schz.). F — H.: Okahandja, Dtr. 35; Otjimbingwe, Marl. 1387; Tsaobis, Dtr, I. 186. ë _— N.: Girib (b. Hoachanas), Dtr, 1936; Kurumanas-Haris, Fleck 762, — OA: Amboland, Schz. 1032, 1031; Ondonga, Rautanen 607. 2 501. C. hereroensis Schz. Bull. Herb. Boiss. 2. sör. VIII. 640; Engl. Bot, Jahrb. Bd. 46 p. 496. — H.: Windhoek, Dtr. 262; Trotha 55a; Reho- both, Fleck 761; Grootfontein, Dtr. = Wahrend alle übrigen Arten fast korallenrot leuchtende Beeren haben, Er hat die vorliegende hellgelblichgriine. Wie so viele sukkulente Pflanzen Deutsch-Südwestafrikas, findet man C. h. auf den felsigen Glimmerschiefer- ce bergen um Windhoek, wie in der tiefsandigen oder -lehmigen Omahecke des Ostens nnd Nordostens, wo sie die doppelt so grosse Regenmenge geniessen. Be 502. C. Juttae Dtr. u. Gilg in Engl. Bot. Jahrb, Bd. 46 p. 510. — H.: _ Otavi und Strejdfontein, Dtr, 624 u. 631; Okawayo, Dir. 1646; Johann- … Albrechts-Héhe, Dtr.; zwischen Outjo und Franzfontein a. d, Südpad - Dtr.; Berge östlich Grootfontein, auf der Sohle des Ostendes des Otavi- tales, Dtr. Wenn auch Marloths no. 1283 u. 1284 von Karibib (wo ich selbst die _ Art nicht fand) zu C. Juttae gehören mögen, so beziehen sich doch seine Be- merkungen ganz sicher nicht auf C. Juttae, sondern auf C. Crameriana, nämlich die Worte, „der Stamm ist 2-3 m hoch, am Grunde bis zu 1m dick“. €. Jultae kommt in diesen Dimensionen selbst in Otavi und bei Grootfontein nieht vor. In der Karibiber Gegend, also Okawayo, Johann-Albrechts-Höhe, wo die Art mit C. Crameriana zusammen vorkommt, habe ich aber unter den Hunderten der dort gesehenen Exemplare keins von grösserer Höhe als etwa 1,20 m und etwa 30 cm Dicke beobachtet. Das merkwürdigste Vorkommen des Cissus Juttae ist das zwischen Outjo und Franzfontein, wo ich drei … kugeligstammige Exemplare in einer horizontalen lehmigen Wiese, umgeben von Hunderten Crinum leucophyllum fand und lebend mitnahm. In meinem Garten in Okahandja stellten sie sich als echte C. Juttae heraus, während à - ich sie ihrer kugeligen Form wegen für C. Bainesii (sie waren beim Auffinden ganz blattlos, unmöglich erkennbar) hielt. Merkwürdigerweise hat aber C. Juttae weder als sent unverästeltstämmige Form bei Karibib, noch als grosse FAP 432 [Cissus] K. Dinter: mässig verästelte Form bei Otavi in der Jugend einen Kugelstamm, een: x stets einen schlankkonischen. C. Juttae hat von den drei südwest- afrikanischen 4 sukkulenten Cissus-Arten die weiteste Verbreitung und beweist von allen + sukkulenten Arten die grösste klimatische Anpassungsfähigkeit, denn-die … Gegend von Karibib hat ein Regenminimum von 100 mm, Maximum 250 mm, während Tsumeb und Grootfontein nie unter 400 mm als Minimum „und “i uber 1000 mm als Maximum haben. 503. C. omburensis Gilg u. Brandt Engl. Bot. Jahrb. Bd. 46 p. 518. — H.: Omburo, Dtr. 1408. 504. Citrullus ecirrhosus Cogn. Abhandl. Bot. Ver. Brand. XXX.-151. — H.: Richthofen, Dtr. 2807; Hussab, Marl. 1192; Dorstrivier, Dtr.; Salem, Dtr.; Hereroland, Pechuel-Lösche, Lüderitz. — N.: Namaland, 4 Schz.; Grasport, Dtr. 505. C. Naudinianus Hook. f. Oliv. FL Trop. Afr. IL 549. — Afr. austro-occ. — (Syn. Cucumis Naudinianus Sond.) — H.: Osona, Dir. 308; Sandfeld Zawada in herb, Dtr. 1353; Okahandja, Dtr. I. 452; Otjituo, Gobabis, Dtr. In Otjituo fand ich Exemplare mit kurzen Wickelranken statt der Weichdornen. Die Cogniauxsche Var. major existiert nicht. Eine Be- sonderheit der Frucht von C. Naudinianus ist die schwammige weisse Gewebe- schicht zwischen Schale und Fruchtfleisch, so dass sie sich so leicht wie eine Orange schälen lässt. 506. C. vulgaris Schrad. u. Eckl. u. Zeyh. Enum, 279. — Afr. austr. — H.: Okahandja, Dtr. 127; Gameros, Nonikam, Dtr. -- N.: Mariental- Orab, Dtr. 2024, Während die Früchte des Citrullus ecirrhosus ausnahmslos gallebitter sind, kommt C. vulgaris im Westen des Landes mit bitteren, im Osten zum grossen Teil mit geniessbaren Früchten vor. Die gleiche Beobachtung ist auch bei Coccinia sessilifolia zu machen. 507. Cladophora hospita (Mert.) Ktzg. Phyc. gen. (1843) 271. — N.: Walfischbay, Dtr. 508. Cladoraphis Duparquetii Franch. Bull. Soc. Lin, Par. 673. — N.: Walfischbay, Duparquet. 509. Clematis brachiata Thbg. Prodr. Fl. Cap. 94. — Afr. austr, — H.: Otjihua b. Okahandja, Dtr. 89; Okahandja, Marl. 1338, 510. C. Schinziana Engl. u. Gilg in Warburg Baums Kunene-Sambesi- | Expedition p. 236. — H.: Otavi, Dtr. 748; Kalachari, Schz.; Von Groot- fontein nach Bubus und nach Otjirukaku, Dtr. 511. C. Wightiana Wall, Cat. no. 4674. -— var. cinerea Engl. — H.: Gipfel des Omatako, Dtr, I, 1380; Waterberggeréllhang, Dtr, I. 558. *512. Cleome Benedictae Dtr. spec. nov. — N.: Dünen von Narib, Dtr, 2988; Plattsand b. Rehoboth, Dir. 2217. Eine ausgesprochen einjährige, bis 40 em hohe aufrechte, fast un- verästelte, fast ausschliesslich dreizähligblättrige Pflanze mit gelben Blüten ähnlich denen von C. suffruticosa, doch um ein Drittel kleiner. Im lebenden Zustande kann sie unmöglich mit C. suffruticosa, die wahrscheinlich eine mehr- 277 MS dé uni... ps KERRY Pflanzenarten aus Deutsch- Südwestafrika., 433 J jährige Pflanze ist und sich stets zu vielästigen kugeligen Büschen mit meist fünfzähligen Blättern auswächst, verwechselt werden. Die neue Art wird leider von Gilg u. Benedict in ihrer Monographischen Zusammenstellung sämtlicher Capparidaceae (Bot. Jahrb. LIII. 163) mit unter C. suffruticosa (Dtr. 2217) angeführt. 513. Cl. carnosa (Pax) Gilg u. Benedict in Engl. Bot. Jahrb, LIIL. 153. — (Syn. Dianthera carnosa Pax in Engl. Bot. Jahrb. 10 p. 14 — Polanisia _ carnosa Pax). — H.: Husab, Marl. 1463. Trotz der verschiedenen Divergenzen in den Bechreihungen zwischen _ Dianthera carnosa und Cleome platycarpa Schz. (ganz abgesehen von der als lila bos ‘. Ph nn wd "+ Hd bte ne in a: ic t a angegebenen Blütenfarbe der C. platycarpa durch Schinz, die tatsächlich zitronengelb ist) bin ich fest von der Identität der beiden Arten überzeugt und ich führe sie hier nur gesondert auf, weil ich noch nicht in der Lage war, das Original der C. carnosa zu sehen. Ich müssteinder sehr pflanzenarmen Namibgegend von Husab, die ich sehr gut kenne, jede andere Cleomenart ausser Cl. Paxii gefunden haben, wenn es dort ausser dieser, die dort sehr häufig ist, noch eine weitere gäbe. *514. Cl. confusa Dtr., spec. nov. — H.: Okahandja, Dtr. 20; Usakos, Marl. 1252; Otjimbingwe, Marl. 1368. Die Pflanze wurde mir in Berlin teils als Cl. rubella, teils als Cl. hirta bestimmt. Während aber Cl. rubella kleine einfarbig violettrosa Biüten hat, ferner von meist kleiner Statur ist und geringe Verästelung zeigt, hat CL. confusa schöne grosse leuchtend violettrosa Blüten mit je einem grossen chromgelben blauumränderten Fleck auf den beiden oberen Petalen, der nach der Anthese vollkommen schwindet und durch das vorherrschende _ Violettrosa ersetzt wird. An zusagenden Orten, besonders an sandigen der ee) ee Fe Eisenbahndämmen ist ihr Wuchs kugelig oder eiförmig buschig mit senkrecht aufsteigenden Zweigen. Cleome hirta jedoch, als welche die Marlothschen Nummern 1252 u. 1368 von Pax in Engl. Pl. Marlothianae bestimmt wurden, -hat einen sehr aufrechten steifen Wuchs, nur geringe und kurze Verästelung und sehr blassrosa Blüten mit den gleichen blauumränderten gelben Flecken auf den zwei oberen Petalen wie Cl. confusa, nur dass die Grundfarbe sowohl wie die Flecken sehr viel matter sind. Während CL. hirta nur im regenreichen Nordosten vorkommt, findet sich Cl. confusa nur im regenarmen Westen des Hererolandes, wenigstens kann ich mich nicht besinnen, sie auch im Gebiete der C. hirta beobachtet zu haben. Erwähnen will ich, dass die gelben, blau- _ geränderten Flecken auf den beiden oberen (rotvioletten) Petalen, die nach der Anthese vollständig schwinden und durch das allgemeine Rotviolett ersetzt werden, für die mit solchen Flecken versehenen Arten durchaus konstant sind und ein ausgezeichnetes Sektionsmerkmal darbieten. Trotz des Mangels der gelben blaugeränderten Flecken muss allerdings Cl. rubella schon ihrer ganzen Erscheinung wegen diesem Verwandtschaftskreise zu- gezählt werden. ; Repertorium specierum novarum. XV. (31. III. 1919.) 28 LXIV. F. Fedde, Deckblätter. Vv. XXXI. Englers Botan. Jahrb. Lill (1915). | IX, 319 268—269. Boscia flavescens Mattei in Boll. Ort.-Bot. Palermo VIL (1908) XV, 434 171, sowie Courbonia nummularifolia |. c. 172, beide auch Fedde Rep. OR 319 nach Gilg u. Benedict L c. 210 u. 218 gültig. XI, 540 270. Maerua Homblei De Wildem. in Fedde Rep. XI (1913) 540 nach XV, 434 Gilg u. Benedict |. c. 242 gültig. 4 IX, 412 271. Maerua racemosa Lanza in Boll. Ort, Bot. Palermo VII (1909) 16, XV, 434 auch in Fodde Rep. IX, 412. Da Name schon vorhanden: M. assé à Gilg et Benedict 1. c, 257, R % XXXll. Englers Botan. Jahrb. Lil (1914). V,377V 11183 272. Riedelia geanthus Val., auch in Fedde Rep. V, 377 und VII, 183, 3 ee 434 von Valeton |. c. 77 beibehalten, 2 7, 380 273. Capparis trichopetala Valeton in Fedde Rep. V, 380 ist C. sepiaria 4 2 434 L. var. trichopetala Lauterbach I. c. 112. E I, 59-61 274, 275. Capparis brachybotrya Hallier f. in Fedde Rep. II, 59 u. var. XV, 434 angustifolia 1. c. 61 von Lauterbach I. c. 112 anerkannt, Br IV, 355 276. 277. Prunus serotina var. phelloides Graf Schwerin, auch Fedde XV, 434 Rep. VI, 335, nach Köhne I. c. 291 synonym zu var. pyramidalis Zabel; — var. albo-variegata Graf Schwerin I. c. nach |. c. 291 anerkannt. = XIIL 128 278. Prunus tucumanensis Lillo, auch in Fedde, Rep. XIII, 128, von — XV, 434 Köhne I. c. 326 anerkannt. — Dazu neuer Standort: Argent.: Rio Chica, la Calera, 600 m ü, M. (Lillo no. 14870), — „Steht P. rigida Köhne u. “4 - ae Rusby nn, lässt sich aber mit keiner von pate ver- à einigen.“ a Vill, 478 279. Marsdenia nicoyana Pittier, auch in Fedde, Rep, VIII, 478, von. 3 XV, 434 W, Rothe I. c. 420 (fig. 6, 3 u. 4) anerkannt. — „M.nicoyana Pitt. steht | der M. Engleriana Rothe sehr nahe, Sie weicht von ihr durch längere — Staminalschuppen und den dickeren, nicht so lang zugespitzten Narben- kopf ab. Beide Arten sind in Costa Rica gefunden worden.“ = IH, 376 280. Marsdenia parvifolia Brandegee, auch in Fedde, Rep. III, 376, von ss XV, 434 W. Rothe I. c. 426 (fig. 11, 1—2) anerkannt. — „M. parvifolia steht M. edulis Hemsl, am nächsten und unterscheidet sich von ihr durch den viel — dickeren Narbenkopf. Ihre Wuchsform ist die einer wohl ie — niedrigeren aufrechten Staude,“ en. XXXIll. Englers Botan. Jahrb. LI (1913). fe XI, 537 281. Hypoxis biflora De Wildem, in Fedde, Rep. XI (1913), 537 ist 4 XV, 434 als H. Dregei Baker var, biflora (De Wildem. ) Nel 1. c. 306 zu bezeichnen. — na Von der Stammform: „differt pilis albidis*. — Weitere Standorte aus « dem Südost-Afrikanischen Küstenlande (Rudatis no. 1467, Schlechter « no. 3348, 3351) und von der Transvaal-Hochsteppe Langon a Conrath no, 628). j . a iis, Deckblatter. V. | 435 APR. j - er, 282. Hypoxis Hocku De Wildem. I. c, 517 von Nel I. c. 329 an- VI, 370 erkannt. „Die Art ist sehr nahe verwandt mit H. subspicata Pax. Sie XV, 435 unterscheidet sich von der letzteren Art durch länger gestielte Blüten und _ die auf beiden Seiten behaarten Blätter,“ OKI. E. G. Baker, The African Species of Crotalaria in out 3 = Linn. Soc. London XLII (1914) pp. 241—426. 3 283. Crotalaria Winkleri Bak. f. in Fedde, Rep. X (1911), 125 nach X, 125 = u e. p. 321 C. polysperma Kotschy subsp. Winkleri Baker fil. XV, 435 284. Crotalaria Tropeae Mattei, auch in Fedde, Rep. IX, 320 von Baker IX, 320 Er, c. 319 anerkannt. XV, 435 2% - XXXV. E. Kohne, Die Kirschenarten Japans, : a in Mitt. D. Dendrol. Ges. XXVI (1917) pp. 1—65. à = 285. Prunus densifolia Köhne in Fedde, Rep. XII (1913) p. 135 nach XII, 135 — Kéhne P. serrulata Lindl. var. densifolia Köhne |. c. 16. — Hierzu Syn. XV, 435 __P. serrulata var. spontanea Wils. 1916. Cherr. Jap. 28 quoad synon. P. densifolia Köhne. 286. Pr. tenuiflora var. pubescens Köhne I. c. XI (1912) 268 nach Köhne XI, 268 L ce. 19 Syn. zu P. serrulata Lindl. var. pubescens Wils. 1916. Cherr. Jap. XV, 435 287. Pr. quelpaertensis Nakai in Fedde, Rep. XIIL (1914) 276 teste XIU, 267 Wilson nach Köhne I. c. ebenfalls Syn. zu P. serrulata var. pubescens Wils. XV, 435 288. Pr. floribunda Köhne I. c. XI (1912) 269 = Pr. serrulata var. XI, 269 sachalinensis Mak. f. floribunda Köhne I. c. p. 24. XV, 435 289. Pr. serrulata f. speciosa Köhne I. c. XI (1912) 268 nach Köhne. XI, 268 Syn. zu Pr. Lannesiana Wils. f. 2 speciosa Köhne |. c. 28. XV, 435 290. Pr. serrulata f. Veitchiana Köhne |, c. IX (1911) 122 nach Köhne IX, 122 gleich P. Lannesiana Wils. f. 8 Veitchiana Köhne I. c. 32, XV, 435 2 291. Pr. paracerasus Köhne 1. c. VIL (1909) 133 nach Köhne Syn. VII, 133 zu Pr. Herincquiana x Lannesiana f. albida Köhne I. c. 38. XV, 434 2 292, Pr. yedoensis var. nudiflora Köhne I. c. X (1912), 507 Syn. zu X, 507 demselben. XV, 435 293. Pr. Makinoana Kohne ]. c. XI (1912), 271 nach Köhne Syn. zu XI, 271 Pr. subhirtella Miq. f. autumnalis Köhne 1. c. 44. | XV, 435 294. Pr. crenata Köhne |, c. XI (1912), 273 nach Köhne Syn. zu Pr. XI, 273 Matsumurana Köhne var. pilosa Köhne in Mitt. D. Dendr. Ges. XXVI XV, 435 (1917), 56. fee 995. Pr. eemurana Köhne in Fedde, Rep. XI (1912), 272 in Kéhne XI. 72 1. e, 56 anerkannt. XV, 435 296. 297. Pr. Herincquiana f. dependens et f. erecta Köhne I. c. XI (1912), XI, 269 269 bei Köhne I. c. 45 als Syn. zur Stammform gezogen. XV, 435 4 298. Pr. verecunda Köhne I. c. XI (1912), 271 in Köhne I. c, 55 an- XI, 271 e erkannt. | | XV, 435 28* : LAS Se CASE VIII, 436 XIV, 436 XI, 156 XV, 436 XI, 156 XV, 436 ary XV, 436 436 F. Fedde, Deckblatter. V. XXXVI. Vermischtes. 299. Althaea Oppenheimii Ulbrich in Fedde, Rep. XIII (1915), 518 En -4 Bornmüller in Notizbl. Bot. Mus. Dahlem VII (1917), 144 nicht mit A. Kurdica verwandt, sondern wohl eher mit A. ($ Apterocarpae) sulphurea Boiss. et Hohen., mit dem sie das dicke, weiche, gelbliche Indument gemein hat, in Vergleich zu ziehen. Ke 298. Gomphrena decumbens var. genuina Stuchlik in Fedde Rep. XI (1912) 156 p. p. und var. grandifolia Stuchl. I. c. 157 p. p. ist nach Standley in Contr, U.S. Nat. Herb. XVIII. (1916) 91 = G. dispersa Standl. 289. G. dec. var, Pringlet Stuchl. I. c. 156 p. p. = G. parviceps Standl. 1.6.92. ‘ 300. Compsoneura costariensis Warburg 1. c. I (1905) 71 von Pittier in Const. U. S. Nat. Herb. XVIII (1916) 144 pl. 144 anerkannt. LXV. Species novae ex: Bulletin de l’Association Pyrénéenne pour l’echange des plantes. Vil. (XX. [1909/10] 1910, Quimper.) 54 (417). Rubus garumnicus Sudre, I. c., p. 4. — Sect. Appendiculati Gen. sous-sect. Radulae, — Gracilis: turio glaber, epruinosus, faciebus concavis; folia 3—4—5-nata, supra glabra, subtus pubescentia, superiora + discolora, inaequaliter serrata; foliolum terminale suborbiculare vel late ovatum, basi emarginatum, breviter acuminatum, petiolulo proprio 4-plo longius; inflorescentia inferne foliosa, aculeis tenuibus, pallidis munita; sepala post anthesin patula, in fructu reflexa; petala suborbi- cularia, roseola; stamina alba stylis virescentibus breviora; germina glabra. — Hte-Garonne, coteaux boisés d’Eaunes, où il est commun appartient au groupe du R. micans God., Sud. Rub. Eur., no, 76. — H. Sudre, 55 (418). Rubus querceticolus Aides l. c, p. 4 — Sect. silvaticis series R. Sprengeliani — Gracilis; turio teres, dense pilosus, epruinosus, aculeis mediocribus, reclinatis thicatians munitus; folia 3-nata, supra — parce, subtus molliter pilosa, superiora cinereo-tomentosa, inaequaliter ~~ tee 4 La dentata, dentibus latis, parum profundis; foliolum terminale ovatum, basi emarginatum, acuminatum, petiolulo proprio 3—4-plo longius, inflores- centia, brevis, obtusa, laxe hirsuta, aculeis crebris, pallidis, rectis vel reclinatis, elongatis armata; sepala cinerea, pilosa, parce aculeata, in NE: fructu patula; petala ovata, alba vel roseola; stamina alba stylos roseos superantia; germina pilosa, Eglandulosus. — Hte-Garonne, bois de chénes, pres d’Eaunes, ou il est commun, appartient au groupe du R. fictus Sud. Rub, Eur, no. 21. Je Vai découvert aprés la publication du lasc. I et je l’ajouterai à la fin de mon ouvrage. 56 (420). Hieracium commixtum Jord, var. Lagravei Sudre, 1. c,, p. 5. Be hf" 4 | Bulletin A l'Association Pyrénéenne. 437 F2 foliis viridibus, epruinosis, leviter den- 3 ~ tatis, sr parvis, 1— 2: ls oligocephala, corymbosa; involucri 4 pilis eglandulosis crebris, glandulosis brevibus, sparsis; ligulae dentibus _ profundis; stigmata lutea. A proxima H. Watsonii Jord. dignoscitur E habitu humiliore, foliis viridibus, caulinis 1—2, capitulis minoribus. — Se Pyrénées- -Orientales, vallée de Balcéra, vers 1700 m terrain grani- tique. — H. Sudre. © 4 57 (421). Statice virgata Auct. var. pseudo-Delilei Reyn, ]. c., p. 5. — Fe Personne nignore quun Statice de Palavas pres de Montpellier, au cours de trois séances de la Société Botanique de France, en 1887, 1894 et _ 1902, fut l'objet de plusieurs appreciations dont aucune ne rallia la _ majorité des suffrages. Selon M. Aubouy (créateur du vocable S. Delilei) — c'était un hybride des S. virgata et S. minuta; M. Malinvaud y vit un S. … wvirgala „soit variété soit forme“ prostrata; d'après M. Rouy, on avait affaire (1894) à une espèce nouvelle S. Tremolsii Ry, puis (1902) à un S: Tremolsii var. Delilei Ry. Je n'ai point à prendre parti entre ces quatre manières de voir; mais le binôme „Ss. Deldei Aub.“ est provi- soirement retenable, quoiqu'il n'y ait pas lieu de croire à l’hybridité, le . père putatif S. minuta L. manquant au Languedoc. — Ma variété pseudo- Delilei est intermédiaire entre le S. Delilei et le S. virgata typique (tel que Boissier, Godron, Willkomm et Lange l’ont orthodoxement compris). — Sous les rapports de la taille, de la robustesse de la souche et des scapes; du nombre des rameaux porteurs d’epillets ou bien stériles; de Vécartement, de la rigidité, de la flexuosité et de la glaucescence des rameaux stériles; de l'épaisseur, forme, rétusité, obtusité des feuilles; du nombre des épis, etc. (— autant de particularités visiblement modi- - fiables selon les variations du milieu, chez tous les Statice —), ma _ variété présente, par rapport à la plante de Palavas, quelques écarts morphologiques, allant du plus au moins, qui empêchent d'identifier. Je ne pretendrai pas qu'il y a chez le pseudo-Delilei une remarquable fixite de caractères qualitatifs, puisque ceux-ci sont parfois en défaut sur le _ Statice de l'Hérault (par exemple, un descripteur notait d’abord les feuilles du S. Delilei comme „un peu retournees en dessous, mucronées“; plus tard il a été contraint d’omettre ces particularités, s'étant aperçu qu'elles étaient fort peu stables), Afin de me tenir dans l'exactitude des faits contrôlables, j'avoue que ma variété n’a qu exceptionnellement la bractée florale externe 3 fois plus courte que l’interne. Sans doute, chez quelques épillets on voit une telle relation de longueur; mais très généralément la bractée externe est tantôt 4 fois, tantôt 5 fois plus courte: par la le Statice de Palavas est beaucoup plus distinct du S, vir- gata type que ma variete. En outre, l’epiderme des feuilles vernales du pseudo-Delilei n’est pas habituellement ridé-bulleux; néanmoins, pendant la saison chaude et sèche, cet épiderme acquiert pareille rugosité con- statable presque toujours (?) chez la plante de M. Aubouy. Somme toute, ma variété est une manifestation tangible du passage graduel du S. virgata type au S. Delilei. — D'après la description princeps du S. CL LAS. dd: u nn, 2 nu Tremolsii type Ry, il m'a paru exister une Re 2. affinité ‘en re. atte espece (croissant de Port-Vendres a Paulille ainsi que sur la. plage d E Leucate) et la variete provençale pseudo-Delilei; à tel point que je c À pour les botanistes recherchant en France fe rarissime S. Tremolsii type, à la possibilité d’une confusion éventuelle des deux plantes, là où elles À végéteraient côte à côte. — D'autre part, mon Statice de Marseille n ‘est pas tellement distinguable au premier coup d'oeil du S. virgata type, qu'il m’ait été facile de le reconnaître sans hésitation, Je l'avais en herbier depuis 1904 et ne lui prêtais pas une grande valeur variétale. Le mimétisme des S. Delilei et Statice affines exigeant, l’année dernière, — 4 une recherche suivie des différences morphologiques, je suis, seulement — alors, parvenu a discerner le röle important, au contraire, de ma très A curieuse variété. — Cette plante croît sur deux points des Bouches-du- Rhône: 1° dans la portion voisine de la mer, sous l’usine du Rio-Tinto, … à droite de la route conduisant de l’Estaque au Rove; 20 à Mont-Redon, rochers et falaises voisins de l’ancienne batterie. Je suis convaincu qu'on trouvera ailleurs, sur notre littoral méditerranéen, depuis l'Espagne _ jusqu'à la frontière italienne, ce pseudo-Delilei, au milieu des touffes du S. virgata typique. — Ses feuilles sont plus petites que celles du $. vir- — E gata ordinaire et comparables, en tant que longueur et largeur, a feuillage du S. Delilei; en été-automne, elles sont semblablement ridées-bulleuses. La plupart nies épillets ont le calice a tube faiblement courbé et ils - sont disposés, sur les rameaux supérieurs, en épis un peu allongés, non à recourbés en arc, — Devant ces trois caractères, on jeurerait — sans s une comparaison avec le S. Tremolsii type (plante fort rare qu'on peut | examiner, je crois, à Paris chez M. le prince Roland Bonaparte) —. ne ES pas avoir affaire à un S. virgata; pourtant ma variété se rattache in- — indeniablement a cette espèce. | =a LXVI. Species novae ex: Bulletin de l'Association Pyreneenne pour l’échange des plantes. VIII. (XXI. [1910/11], 1911, Quimper.) - - + to. — ——— + 58 (423). Teesdalia mudicaulis R. Br. var. maxima Biau, L c., p. 3, — SES Forme robuste du type, présentant de plus les caractères suiven les tiges . très nombreuses, de 20 a 40 cm de haut, le plus souvent rameuses; — pétales à peu près réguliers, les extérieurs sensiblement égaux aux autres, ovalaires, non tronqués; pédicelles pour la plupart étalés-arqués Ar ou même recourbés en dessous. — Cette variété nouvelle n'est pas très rare dans les Vosges, — A. Biau. 59 (426). Tunica Saxifraga Scop. var. intermedia Giraudias, 1. c., p. 4. — Rouy et Foucaud dans leur Flore de France, tome III, p. 158, divi- | sent le T. Saxifraga en deux variétés. — (a) erecta J. F. (pro sp.) quia les tiges gréles, dressées, les fleurs petites (bien vague pour qui na 74 pas de point de comparaison), les pétales roses ou lilacés, — (b) zero- > ae 439 diffuses, les fleurs © Tonic à FEAR roses et à ne diffuses et qui par conséquent tient le milieu entre les deux variétés. Rapprochée de mon échantillon d’herbier, _ la plante de Vinay est identique au no. 4052, Soc. dauph, rapporté dans la Flore de France à la var. erecta. Ce qui prouve qu'il ne faut jamais _ accepter les références à des exsiccata que sous bénéfice d'inventaire, — Mais après cela, peut-être en doit-on conclure que le Tunica Saxi- fraga est très variable et que le nombre de ses variétés est sans re doute encore plus grand, tant la nature est indifférente à nos descrip- tions et se montre rebelle a er enfermée dans un cadre restreint et conventionnel. 60 (427). Crataegus oxyacantha L. subsp. monogyna (Jacq.) Ry et Cam. Mar. macrocarpa Reynier, |. c., p. 5. — Parallèle au Mespilus (Crataegus) oxyacantha varietas macrocarpa Gremli (C. oxyacantha varietas macrocarpa _ Le Grand). — Le Crataegus oxyacanthoides Thuill., forme typique du C. oxyacantha L., „apparait — dit M. Buser (Bull. de la Soc. Franco-Helve- tique, année 1897) — comme une race unique, tandis que le C. monogyna varie beaucoup et semble présenter plusieurs races affines indépendantes.“ Il ressort de cette affirmation d’un botaniste savant et consciencieux, que l'on doit considérer, l’oxyacanthoides comme une sous-espèce et, similai- rement, placer le monogyna au méme rang subspécifique, la plupart des floristes se refusant aujourd'hui a voir dans la plante de Jacquin une espece autonome, quelques-uns allant jusqu’a en faire une simple varia- tion extrême par rapport a l’Aubepine de Thuillier. Mais, après l’adop- tion des deux sous-especes, est-il logique de subordonner a chacune delles plusieurs „races“; ou bien faut-il réduire ces races a la valeur de variétés? On pourra mieux résoudre cette question incidente quand nous aurons fait une petite étude de la pretendue „espece“ macrocarpa créée, en 1840, par Jean Hegetschweiler, auteur du Flora der Schweiz. — Se basant sur des pieds remarquables d’Aubépine (le hasard voulut que le C. oxyacanthoides seul les lui mit sous la main), le Suisse-Allemand _ dont je viens de remémorer la création spécifique fit preuve d'une trop grande hate. S'il avait mis le sage retard désirable à publier son (©. macrocarpa, évidemment obligation lui eût été d'y englober les sujets a gros fruits du C. monogyna. L'espèce helvétique établie précipitamment fut incomplète et, au lieu de chevaucher sur les deux sous-espèces, elle parut, au premier abord, devoir faire concurrence au seul C. oxyacan- thoides. Plus tard, quand on eut épuisé les commentaires suscités par cette nova species (Brügger et Lasch y virent une hybride!), M. Buser _ exprima comme il suit sa conclusion de l’etude attentive à laquelle il se livra: „Je suis incliné à rapprocher le ©, macrocarpa Hegetsch. du mono- gyna plutôt que de l’oxyacantha“. Or les échantillons authentiques du C. macrocarpa de Suisse examines par M. Buser proviennent de pieds classi- _ quement rattachables à l’oxwyacanthoides. 440 Vermischte foe Diagnosen. | LXVII. Vermischte neue Dingnasen | i ee N 1072. Eucalyptus goniantha Turcz. var. Clelandi J. H. Maiden, in Journ. W. Austr. Nat. Hist. Soc. III. (1911), p. 176. Following are observations made when standing „before due trees, and valuable for that reason. — Western Australia: Lannin’s : A Timber Camp, nearly 70 miles north of Kurrawang, where it is widely ‘a diffused. A Blackbutt. Bark hard-flaky and black in colour at butt. Timber cigar-brown, very hard, but not so tough as Morrel. — Goon- garrie, 54 miles north of Kalgoorlie. A ,Blackbutt“, 18 inches in dia- meter and 30 feet high, with bark fibrous-flaky at butt, the rest and all the branches smooth. Branchlets glaucous, as likewise the whole of the saplings. — Foliage more or less pendulous. — Juvenile leaves ovate- acuminate, pedunculate, equally glaucous green on both sides, venation not conspicuous, except the midrib, intramarginal vein distinctly removed from the edge. — Mature leaves narrow-lanceolate, 12 x 1,5 cm, being common dimensions, petiolate, dull green, coriaceous, venation not con- spicuous, lateral veins feather-like, intramarginal vein hardly removed from the edge. — Buds with long corrugated opercula, the calyx-tube but slightly corrugate or smooth. Diameter of the operculum sligthly exceeding that of the calyx-tube at the line of junction, — Fruits numerous, very glaucous, nearly sessile, on a common peduncle of about 1 cm. Subcylindrical in shape, about 5 cm long, valves slightly exsert, 1073. Eucalyptus occidentalis Endl. var. spathulata (Hook. f.) i H, Maiden, 1. c., p. 188. — A dense scrubby growth 4—6 feet high (Mar- lock), with conoid, angular fruits, flattened foot-stalks, buds egg-in-egg- cup, and narrow or spathulate leaves. — The second growth foliage is very much more spathulate than shown by Hooker in Ic. 611. I, however picked from the same clump of shrubs specimens precisely similar to those in Hooker's figure and also some strictly spathulate 5 cm long and rather more than 2 broad. They are all thick and coriaceous, and the venation appears to be not dissimilar to that of E, occidentalis, — Western Australia: It is rather common near the Kalgan River (Porongorup to Stirling Range), I have received it also from Broome Hill (Dr. A. Morrison). — Mueller looks upon this as an extreme form of E. occidentalis, and, after careful consideration, I agree. It is another instance of a fruticose form of a species well known in tree-form; var. macrandra is another fruticose form, and examination of my suite of specimens of that variety has convinced me that the two varieties are closely related and that neither can be usefully separated from the normal species, | wiil bring the connecting links out in due course in my „Critical Revision“, illustrations being helpful. — Mueller did not. a name this form, but it is so different in appearance both in the field — and herbarium from E. occidentalis that I think a name is justified. 1074. Aster durus J. Lunell, in Amer. Midi. Nat., II (1911), p. 148. — Caulis de rhizomate longo, gracili, horizontali oriens, erectus, gracilis, purpurascens, 441 24 er vel ramis ee vel adscendentibus, in alana redundantibus, 5 _ permaturis interdum late divaricatis vestitus, lineis pubescentiae longi- tudinalibus de foliis decurrentibus, praeterea glaber, 3—5 dm altus. _ Folia anguste usque lineari-lanceolata, 5—10 cm longa, 5—10 mm lata, _ ambobus extremitatibus angustata, sessilia, minutatim serrulata vel in- _tegra, marginibus ciliatis, praeterea glabra. Inflorescentia paniculata, contracta, Involucrum 6—8 mm altum, 8—10 mm latum, bracteis eius in 4 series dispositis, lanceolatis, acutis, cilio- et scarioso-marginatis, _ praeterea viridibus. Flores radiati 25—35, 5—8 mm longi, pallide vio- laceo-purpurei vel albi. Pappus sordide albidus. — Species easily con- - founded with this are A. lautus Lunell, which is best recognized by its widely spreading inflorescence; A. salicifolius Lam., which has thickish- broader leaves and the disk of the head 1 cm high and 1 cm broad, … and white pappus; A. longifolius Lam., which has the bracts of the in- - volucre glabrous, subequal, only the outermost sometimes shorter, and _ pale pappus; and A. Zaetevirens Greene, which has rather few heads, broader leaves, involucral bracts with white mid-rib, and outer bracts broader than the inner. — North Dakota: This species has a predi- lection for the margins of sloughs. The type specimen was collected E by the writer on September 6, 1910, in high grass around a slough, not far from Leeds, Benson County. The plant is a representative of ad- vanced autumn, often defying the night frosts until early October, and surpassed in durability only by Brachyactis angustus. r 1 Tru LL AS Dee 4 NANTES OISE Wok “Tr, re, Por = Dr a ne ai A LA T om “D : fi , pas L fj, 02,9 CA & ? 4 ey! oe : LXVIII. Eine neue Loranthacee aus Zentralamerika. Von K. Krause. . (Originaldiagnose.) Phthirusa Pittieri Krause, spec. nov. Rami teietes modice validi cortice griseo vel brunneo-griseo laevi _ vel hinc inde densiuscule lenticelloso obtecti. Foliorum petiolus supra tota longitudine latiuscule canaliculatus basi paullum incrassatus, 0,8—1,5 cm longus; lamina rigida coriacea anguste ovata vel ovato- _ oblonga apice acumine angusto acuto interdum paullum obliquo, 1,5—1,8 cm longo praedita, basi rotundato-obtusa, 1,2—1,8 dm longa, tertio vel quarto inferiore 5—9,5 cm lata, nervis lateralibus 7—10 supra prominulis subtus plerumque vix conspicuis angulo fere recto vel superioribus angulo acuto a costa validiuscula supra impressa subtus distincte prominente abeuntibus marginem versus arcuatim adscendentibus percursa. Inflorescentiae spicatae circ. 6—8 cm longae, in axillis foliorum plures collaterales. Flores dioici parvi brevissime pedicellati vel sessiles in glomerulos paucifloros 0,8---1,5 cm longe remotos dispositi. Calyculus brevis margine obsolete denticulatus. Tepala flavescentia vel in siccitate atro-brunnea crassiuscula subcarnosa oblonga dimidio superiore paullum 442 K Kraunertiane eee Loranthacee | aus | Zentrale um eril dilatata apice acuta, 4 mm longa, 1,2—1, 6: mm lata. | Slam oblonga fere tota longitudine tepalis adnata, circ. 3 mm metient RS": therae ellipsoideae obtusae vix 1 mm longae. Ovarium sterile depressu Ge stilo filamentis subaequilongo crassiusculo coronatum. Baceae ee globosae in siccitate 4—6 mm diametientes. nae : = Subaequatoriale andine Provinz: Panama: Proving, Galva. langs des Rio Fato in Wäldern und Dickichten, um 10—100 m i. M., als Parasit auf Sloanea-Arten. (H. Pittier no. 3911 — mit Blüten und Früchten gesammelt \im Juli—August 1911), unterhalb Bismarck (R. S Williams no. 561 — blühend im März 1908). + 3 Die Art gehört infolge der Verwachsung der Staubfäden mit den a Tepalen in die Sect. Euphi irusa Engl. und unterscheidet sich von den meisten anderen hierher gehörigen Spezies durch die verhältnismässig 3 grossen, mit einer deutlich abgesetzten, ziemlich a Spitze ver- : sehenen Blatter. R “4 COTE OTOETECOOCCCEEES Die erften fünfzig Defaden der Orchidaceae Hovae et Criticac | von R. Schlechter 4 find als Sonderabzüge in befchränfter Sabl nur vom Käufer ee à gegen Doreinfendung des Betrages durd die Redaktion des Repertoriums zu 7 beziehen. Diefe fünfzig Defaden follen in ähnlicher Weife wie die 4 Diagnofen von Marimowicz einen eigenen Band darftellen, deffen Seiten — handpaginiert find. Ein befonderes gedrudtes Regifter ift dazu an gefertigt worden, fo daß die Auffindung der Befchreibung jeder Art ohne Schwierigfeiten ermöglicht wird. 1 Da in diefen Defaden neue Dréibeen aller Œrôteile Re werden, ift diefe Sonderausgabe für jeden Spesialiften wie aud für jeden F $loriften tropifcher Gebiete von großem Werte. a. Die fünfzig Defaden handpaginiert (328 ‘Seiten ftarf) mit Titel blatt und Regifter foften 25 Wark, für das Ausland 25 Sailing pe ‘4 30 Sranfs oder 617 Dollars. olalolofolofofofofalolololelololofofofofofotofcte We FR Banlsahten - N Dekade 1—50. _ Artenverzeichnis. = arabischen die Seitenzahl in Feddes Repertorium. Die arabischen Zahlen Plasımen geben die fortlaufenden handschriftlichen Seitenzahlen in der Penmeatausgabe an, A. | Camaridium pulchrum Schlt. X 251 5: 165 Ami inia Fiebrigii ee Spee (Lehm. et Kränzl.) Schlt. XV 58 (326). = — pilifera H. B. et Kth. X 480 (222). _ Amblostoma holochilum Schlt. X 387 3 Ba 191). - — Sodiroi Schlt. XV 58 (326). — Tonduzii Schlt. VIII 571. (99). — Türkheimii Schlt. X 296 (174). rae . Go. Bas Schlt. a. Campylocentrum stenanthum Schlt. X Le 486 (228). =p _ Anoectochilus siamensis Schlt. 24833). 1° Türkheimii Schlt X 363 (187). = Appendicula meduseana Sehlt. XT 142 | cgtasetum Pflanzii Schlt. XI 45 (238). =e He =. Es Ceratostylis Sayeri Schlt. IX 27 (107). 3 B Cheirostylis macrantha Schlt. II 83 (3). : Cirrhopetalum boninense Schlt. II 171 © Bletia ecuadorensis Schlt. XIV 393 NE CR | == (313). — Le Ratii Schlt. IX 216 (124). …. Bletilla ochracea Schlt. XII 105 (247). | Coelogyne Mandarinorum Kränzl. XI ke Brachionidium serratum Schlt. IX 164 107 (249). à ex (116). — Ridleyana Schlt. VIII 561 (89). — Whitmeei Schlt. XI 41 (229). Be - Brassia boliviensis Schlt. XII 494 (280) ( 5 Comparettia peruviana Schlt. X 389 Bulbophyllum adenocarpum Schlt. VIII 568 (96). (193). Br cochleatum Schlt. VIII 455 (71). Corymbis subdensa Schlt. IL 168 (16). of corticola Schlt. VIII 568 (96). | Corysanthes moluccana Schlt. III 16 crassifolium J. J. Sm. IX 165(117). | | (22). | cyrtopetalum Schlt. IX 165 (117). | Craniches cucullata Schlt. XIV 115 densiflorum Ridl. IX 165 (117). | (285). Korthalsii Schlt. III 320 (65). . — ecuadorensis Schlt. XV 49 (317). lichenastrum F. v. M. VIIL570 (98). — guatemalensis Schlt. II 129 (7). | Che RIESE RA Mac Gregorii Schlt. X 252 (166). — nigrescens Schlt. X 482 (224). microstele Schlt. VIII 569 (97). — Pittieri Schlt. XI 41 (229). Osyricera Schlt. n. nom. IX 165 | — Pseudociliata Schlt. XII 202 (254). 7 117). | — subcordata Schlt. II 130 (8). ge En rhynchoglossum Sehlt. VIII 569 | Cryptarrhena guatemalensis Schlt. X (97). | 253 (167). = — singaporeanum Schlt. n. nom. IX | Cryptocentrum costaricense Schlt. n. _ 165 (117). | nom, X 389 (193). un trilobum Schlt. VIII 455 ce — flavum Schlt. XII 214 (262). - APE — minus Schlt. X 389 (193). _ 2% | C Cryptost ylis vitiensis Schlt. III 16 (22). ; Cymbidium flaccidum Schlt. XII 109 _ Cadetia adenantha Schlt. XI 46 (234). (251). i. Calanthe cardioglossa Schlt. II 85 (5). | — pulchellum Schlt. VIII 570 (98). — Esquirolei Schlt. XII 108 (250). Cystopus aneytyumensis Schlt. IX 282 — Hattorii Schlt. II 169 (17). (128). Er — Matsumurana Schlt. II 168 (16). Cystorchis macrophysa Schlt. IX 429 - Camaridium costaricense Schlt. III 249 (149). (52). — stenoglossa Schlt. XI 141 (239). F “ee “ety ‘fe — >, ” æ Le FL À 4 FÉES “tp TE =, er A «+ “AD ae Ziffern bezeichnen die Bandzahl, die dahinter folgenden er, 444 : D. Dendrobium amabile Sehlt. VIII 505 (81). — ansusanum Schlt. IX 285 (131). — austro-caledonicumSchlt. III 80(38). — chrysotainium Schlt. VIII 508 (84). — deliense Schlt. XI 143 (241). — diaphanum Schlt. VIII 508 (84). — exile Schlt. II 85 (5). — Fuerstenbergianum Schlt. III 277 (57). — heterobulbum Schlt. VIII 501 (77). — hypodon Schlt. VIII 502 (78). — indragiriense Schlt. IX 164 (116). — klabatense Schlt. VIII 505 (81). — lepoense Schlt. IX 285 (131). — lichenastrum F. v. M. VIII 570 (98). — lockhartioides Schlt. VIII 507 (83). — mattangianum Kränzl.» IX 286 (132). — mega Kränzl. IX 286 (132). - — mirandum Schlt. VIII 509 (85). — Muellerianum Schlt. III 316 (61). — Nakaharaei Schlt. II 169 (17). — nidificum Kränzl. IX 286 (132). — odoratum Schltr. VIII 503 (79). — oligadenium Schlt. VIII 502 (78). — pachyanthum Schlt. IX 290 (136). — Palmerstoniae Schlt. III 317 (62). — pentactis Kränzl. IX 286 (132). — poneroides Schlt. X 257 (165). — praeustum Kränzl. IX 286 (132). — Pseudo-Dichaea Kränzl. IX 286 (132). — purissimum Kränzl. IX 286 (132). — rhodobalion SchKt. VIII 501 (77). — Sayeri Schlt. III 317 (62). — simile Schlt. n. nom. III 80 (38). — singalangense Kränzl. IX 286 (132). — sororium Schlt. VIII 504 (80). — speculigerum Schlt. VIII 507 (83). — stenophyton Schlt. VIII 500 (76)... — suaveolens Schlt. VIII 504 (80). — subulatoides Schlt. IX 290 (136). — torquisepalum Kränzl. IX 286 (132). — Wichersii Schlt. VIII 506 (82). - Wilmsianum Schlt. II 86 (6). xiphophyllum Sehlt. IX 291 (137). Dendrochilum grandiflorum Schlt. VIII 563 (91). — hamatum Schlt. IX 340 (144). macranthum Schlt. n. nom. IX 163 (115). megalanthum Schit. microstylum Sehlt. oxyglossum Schlt. IX 162 (114). oxylobum Schlt. IX 431 (151). — panduratum Schlt. VIII 562 (90). stenochilum Sehlt. IX 339 (143). Diothonaea pulchra Schlt. XIV 388 (308). Sodiroi Schlt. XI 141 (239). IX 339 (143). XIV 389 (309). Disperis philippinensis Schlt. IX 436 | (156). Drymoda siamensis Schlt. IT, 170 (18). | | R. Schlechter: : N En Elleanthus Brenesii Sehit. XI. 44 (232, — glaucophyllus Schlt. VIII 567 (95). — Koehleri Schlt. X 388 (192). a — laxus Schlt. XII 213 (261) =” — macer Schlt. XIV 388 (308). -— scopula Schlt. X 457 (215). — Sodiroi Schlt. XIV 387 (307). — Tonduzii Schlt. VIII 567 (98). — ventricosus Schlt. XV 51 (319). =a Encyclia trachypus © Schlt. XIV 393. (313). > | Epiblastus masangaricus Schlt. (Sphalm) IX 287 (133). _— masarangicus (Kral. ) Schlt. IX 287 (133). | Epidendrum abbreviatum Schlt. III 107° 2 2 (43). 3 — Adolphi Schlt. III 108 (44). — albiflorum Schlt. XII 488 (274). — anoglossum Schlt. IX 214 (122). — bolivianum Schlt. X 456 (214). — brachystele Schlt. XIV 390 (310). — Buchtienii Schlt. X 455 (213). — cardiophorum Schlt. IX 214 (122). — chimborazoensis Schlt. XIV 389 (309). — culmiforme Schlt. X 485 (227). — cuneatum Schlt. X 456 (214). — diothonaeoides Schit. XIV 391 (311) — dolichostachyum Sehlt. III 79 (37). — Henrici Schlt. III 108 (44). x — Herzogii Schlt. XII 489 (275). — inornatum Schlt. XV 53 (321). — isomerum Schlt. II 132 (10). — lanioides Schlt. XII 489 (275). — leucocardium Schlt. XII 206 (258). — microglossum Schlt. XV 54 (322). — Millei Schlt. XV 54 (322). — mixtum Schlt. X 294 (172). SE — monanthum Sehlt. XIV 391 (311). | — nigricans Schlt. XII 490 (276). — obliquum Schlt. X 457 (215). — octomerioides Schlt. III 247 (50), — — ornithoglossum Schlt. XV 55 (323). — pachycarpum Sehlt. III 109 (45). — Pallatangae Schlt. XV 56 (324). — panamense Schlt. XII 212 (260). — Pansamalae Schlt. X 484 (227). — paranthicum Rehb. f. IIL’49 (31). — paucifolium Schlt. III 248 (51). — pedicellare Schlt. XIV 390 (310). — physophorum Schit. XII 490 (276). — piestopus Schlt. XV 56 (324). — polychlamys Schlt. III 109 (45). — pseudo-ramosum Schlt. X 361 (185). — quisayanum Schlt. XIV 392 (312), Schumannianum Scehlt. IX 215 © (123). - selaginella Sehlt. III 48 (30). singuliflorum Schlt. X 484 (226). Sodiroi Schlt. XIV 392 (312). spathatum Schlt. XV 55 (323). - tenuiflorum Schlt. III 49 (31). - trachychlaena Sehlt. XV 57 (325). Gi | > a = À; 2 TETE Schlt. XII 491 (277). — Wercklei Schlt. III 48 (30). & ee Eria australiensis Bail. III 316 (61). _ — breviflora Schlt. III 318 (63). _ — kandariana Schlt. IX 286 (132). _ — klabatensis Schlt. VIII 510 (86). a masarangica Kränzl. IX 287 (133). aes — microphyton Schlt. II 170 (18). TRES opeatoloba Schlt. VIII 511 (87). _ — siamensis Schlt. II 133 (11). … — soronensis Schlt. IX 286 (132). 0 — virescens Schlt. XI 143 (241). _ — — virginalis Schlt. VIII 511 (87). _ — vulcanica Schlt. VIII 510 (86). 6. Galeandra camptoceras Schlt. VIII 454 (70). Gastrodia Mairei Schlt. XII 105 (247). —— — zeylanica Schlt. III 77 (35). _ Goodyera Beccarii Schlt. IX 25 (105). — pauciflora Schlt. XII 106 (248). _ Glossorhyncha. Macdonaldii Schlt. III = +19 (25). H. Habenaria Beccarii Schlt. IX 337(141). -— Bonatiana Schlt. XII 104 (246). _ — dryadum Schlt. n. nom. III 80 (38). 0 — eurystoma Schlt. X 248 (162). - — Ferdinandi Schlt. X 249 (163). … — Fiebrigii Schlt. IX 24 (104). _ .— halconensis Ames IX 212 (120). — Hallieri (J. J. Sm.) Schlt. IX 338 eae (142). -— Herzogii Schit. XII 481 (267). -… — Hosseusii Schlt. II 81 (1). _- — hymenophylla Sehlt. IX 212 (120). - — keyensis Schlt. IX 337 (141). Millei Schlt. XIV 114 (284). monogyne Schlt. III 45 (27). Muelleriana Schlt. IX 435 (155). Mülleriana Schltr. (nec Rodr.) X 249 (163). ‘Te oariophora Schlt. IX 434 (154). =‘ porphyricola Schlt. II 82 (2). pseudorepens Schlt. XII 481 (267). Se siamensis Schlt. II 82 (2). — Sodiroi Schlt. XIV 115 (285). Bet triplonema Schlt. IX 435 (155). = Türkheimii Schlt. II 129 (7). _ — Williamsii Schlt. X 445 (203). Bae adnaric Merrillii Ames IX 437 (157). = eet Bergeriana Schltr. III 78 CS 25 Hemipilia cuneata Schlt. IX 21 (101). — yunnanensis Schlt. IX 22 (102). um coiloglossum Schlt. III 16 er ) — Souliei Schlt. IX 22 (102). 2 _Hetaeria Francisii Schlt. IX 161 (113). SER ame confusa Schlt. X 361(188). 445 Ischnogyne Schlt. nov. gen. xl 106 (248). — mandarinorum (Kränzl.) SchltIXTI 107 (249). Isochilus alatus Schlt. x 360 (184). K: Kraenzlinella Tunguraguae O. Ktze. 293-1171). Kuhlhasseltia Merrillii Schlt. IX 437 (157). ‘ L. Lecanorchis Ridleyana Schlt. IX 428 (148). Lepanthes aberrans Schlt. XIV 125 (295). — acuminata Schlt. X 355 (179). Corazonis Schlt. XIV 126 (296). eciliata Schlt. XII 203 (255). effusa Schlt. XIV 126 (296). elegantula Schlt. XIV 127 (297). guatemalensis Schlt. X 355 (179). inaequalis Schlt. X 356 (180). Koehleri Schlt. X 386 (190). Maxoni Schlt. XII 204 (256). Millei Schlt. XIV 127 (297). oreocharis Schlt. X 483 (225). rupicola Schlt. XII 485 (271). scopula Schlt. X 356 (180). sillarensis Schlt. XII 486 (272). stenophylla Schlt. X 396 (200). Türkheimii Schlt. X 357 (181). Wercklei Schlt. X 396 (200). Leucolaena borneensis Schlt. IX 428 (148). Liparis commelinoides Schlt. XIV_ 119 (289). — concava Schlt. IX 283 (129). — Esquirolei Schlt. XII 108 (250). — Le Ratii Schlt. IX 213 (121). — Millei Schlt. XV 53 (321). — nigrescens Schlt. XIV 119 (289). — schistochila Schlt. n. nom. III 80 (38). Liparis Werneri Schlt. X 250 (164)- Lockhartia chiriquiensis Schlt. XII 215.(263). \ı — costaricensis Schlt. III 81 (39). — Pittieri Schlt. XII 216 (264). — robusta Schlt: III 82 (40). Luisia boninensis Schlt. II 171 (19). M. Maxillaria cobanensis Schlt. X 295 (173). — dolichophylla Schlt. X 458 (216). — microphyton Schlt. VIII 457 (73). — pachyacron Schlt. IX 165 (117). — Türkheimii Schlt. X 295 (173). Masdevallia boliviensis Schlt. XII 483 (269). 4 (ON {N Masdevallia Bitchtienii - rn ae = ; ae à ï 2 ” - . = 446 c\ (208). — Johannis Schlt. X 359 (183). — odontochila Schlt. IX 29 (109). — ventricosa Schlt. XIV 120 (290). — Sodiroi Schlt. XIV 120 (290). Mediocalcar Lawesii Schlt. IX (130). Microstylis blephariglottis Schlt. XII 202 (254). — boliviana Schlt. X 448 (206). Buchtienii Schlt. X 449 (207). — cucullata Schlt. IX 341 (145). — elegantula Schlt. III 17 (23). — lunata Schlt. IX 162 (114). — Miyakei Schlt. IX 437 (157). — mixta Schlt. X 449 (207). — monticola Schlt. III 17 (23). — pandurata Schlt. III 77 (35). — Pichinchae Schlt. XIV 118 (288). — Pittieri Schlt. XII 203 (255). — pleistantha Schlt. IX 340 (144). — Tonduzii Schlt. III 106 (42). — vitiensis Schlt. X 249 (163). Miltonia superba Schlt. nom. nov. III 249 (52). Mormodes lobulatum Schlt. VIII 456 (72). N. Neodryas Herzogii Schlt. XII 493(279). Neokoehleria Schlt. nov. gen. X 390 (194). — equitans Schlt. X 390 (194). — peruviana Schlt. X 391 (195). Nephelaphyllum Beccarii Schlt. IX 338 (142). Notylia Buchtienii Schlt. X 458 (216). — coffeicola Schlt. X 393 (197). — ecuadorensis Schlt. XV 59 (327). — Koehleri Schlt. X 393 (197). — stenoglossa Schlt. XII 214 (262). 0. Oberonte borneensis Schlt. VIII 563(91). Hosseusii Schlt. II 84 (4). — neglecta Schlt. JX 26 (106). — Odoardi Schlt. IX 431 (151). — pusilla Bail. IX 433 (153). — sarawakensis Schlt. IX 342 (146). — siamensis Schlt. JI 84 (4). — singalangensis Schlt. IX 432 (152). Octarrhena Amesiana Schlt. IX 439 (159). angraecoides Sehlt. IX 217 (125). ensifolia Schit. IX 217 (125). nana Schlt. IX 217 (125). oberonioides Schlt. IX 217 (125). saccolabioides Sehlt. IX 217 (125). Octomeria tenuis Schlt. Odontoglossum Warscewiczii Rehb. f. III 249 (52). Oncidium Beyrodtianum Schlt. VII 572 (100). Schlt. X 0 | X 455 (213). 284 = = ee ee Schlt. x 362 — Herzogii Schlt. XII 494 (280). — Johannis Schlt. X 362 (186). — megalous -Schlt. IX 30 (110. — Pittierii Schi. I RE — salvadorense Schlt. XII 215 es — Turialbae Schlt. IX 32 (112). | = Tonduzii Schlt. IX 31 (111). | Williamsii Schlt. X 459 (217). = . Orchis Delavayi Schlt. IX 433 (153). 4 — nana Sehit. IX 434 (ba), > = Oreorchis parvula Schlt. X 483 (225). Ornithidium Biolleyi Schlt. IX 29 (109). — bracteatum Schlt. IX 127 (125). — chrysocycnoides Schlt. XV 58 (326). — costaricense Schlt. VIII 456 (By, Be — parvulum Schlt. IX 292 (138). x — pleuranthioides Schlt. XV 59 (327). — Tonduzii Schlt. III 250 (53). Ornithocephalus xiphochilus Schlt. Hi, 250 (53). Otopetalum — Tunguraguae Lehm. et Kränzl. X i Cs RS coe Pi 5 Pachyphyllum falcifoltum Schlt. Rs ss 460 (218). Sg ‘minus Schlt. X 460 (218). Es ‘> Peristylus Hallieri J. J. Sm. IX 338 2 (142). Be PS cruciata Schlt. VIII 457 ‘# (73). Sa Pholidota Leveilleana Schlt. XII 107 FR (249). : 4 — roseans Schlt. XII 107 (249). He: eg. Phreatia angraecoides Schlt. IX 21% a (195).% a — Baileyana Schlt. IX 433 (258). — ensifolia Ames IX 217 (125). — Loriae Schlt. III 318 (63). a — nana Hk. f. IX 217 (125). — nebularum Schlt. IX 216 (124). af — oberonioides Schlt. IX 217 das) #4 — parvula Ames (nee Bth.) IX + (159). — pusilla Rolfe IX 433 (155), 75 — saccolabioides Schlt. IX 217 (126). Br. — samoensis Schlt. III 280 (60). — DE -— sarcothece Schlt. IX 438 ( 158). NT -- Smithiana Schlt. TIT 319 (64). — — upoluensis Schlt. III 319 (64). 3 Physosiphon andinum Schlt. X 45 re (208). Ry — Herzogii Schlt. XII 485 (271). Ber, Physurus anchoriferus Schlt. XIT : 1 268). aS 2 Hose Schlt. XII 482 (268). Ss — stictophyllus Schlt. X 249 (163), - Türkheimii Sehlt. II 132 (10. Pinelia Lehmanniana Kränzl. II 277 iy (57). ay 30). _ — Delavayi Schlt. IX 281 (127). i 2 Finetiana Schlt. IX 23 (103). er — halconensis Schlt. IX 212 (120). _— Matsumurana Schlt. II 167 (15). _ — sororia Schlt. IT 166 (14). , Platylepis Morrisonii Schlt. IX 161 Bo (ELS). Plat ysiels Schlt. nov. gen. VIII 565 (93). —_ — bulbinella Schit. VIII 565 (93). = | Pleione Mandarinorum Kränzl. FR 107 (249). XI (176). acutipetala Schlt. X 353 (177). _amblyopetala Schlt. XII 486 (272). blepharopetala Schlt. XIV 128 (298) boliviana Schlt. X 453 (211. cardiophylla Schlt. XIV 128 (298). cobanensis Schlt. XI 42 (230). gs — Cogniauxiana Schlt. III 246 (49). … — corazonica Schit. XIV 128 (298). _diploglossa Schlt. XIV 129 (299). - divaricans Schlt. X 287 (191). _ — dolichopus Sehlt. X 394 (198). ._ — ecuadorensis Schlt. XIV 129 (299). fimbripetala Schlt. XIV 385 (305). -__ — formosa Schlt. X 291 (169). frutex Schlt. X 454 (212). Herzogii Schlt. XII 487 (273). jungermannoides Schlt. XI 42 (230). ye Ne KR URN ET NER ANT ay ag — lamprochlamis Schlt. XIV 130 (300). —— lancilabris (Rchb. f.) Schlt. XII 205 (257). — lasiosepala Schlt. XI 43 (231). _ — lepanthopsis Schlt. XIV 386 (306). x" _ — leucantha Schlt. X 353 (177). Be — listerophora Schlt. III 107 (43). - _ — lyroglossa Schlt. VIIL 566 (94). _ — macropus Schlt. XIV 130 (300). _ — microtatantha Schlt. III 276 (56). +. — Millei Schlt. XIV 131 (300). —_— Millei Schlt. XV 52 (320). _ — muricata Schlt. X 293 (171). _ — nutantiflora Schlt. XIV 130 (301). — Otopetalum Schlt. X 292 (170). DE — oxyglossa Schlt. X 354 (178). _ — Pansamalae Schlt. X 354 (178). _ — papuligera Schlt. X 453 (211). E: — pedicellaris Schlt. X 395 (199). _ — Pichinchae Schlt. XIV 132 (302). a — Pittierii Schlt. III 246 (49). 0 — platystylis Schlt. X 395 (200). — Pringlei Schlt. III 20 (26). - — Sanjanae Schlt. XII 487 (273). _ — scopula Schlt. IX 28 (108). - — Sodiroi Schlt. XIV 132 (302). - — sororia Schltr. X 294 (172). ee superposita Schlt. XIV 386 (306). m; ara Schlt. XII 488 (274). . | Pleurothallis tenuispica Schit. XIV, er (303). T4 — triquetra Schlt. XII 488 (274). — triura Schlt. XIV 386 (306). © — Tiirkheimii Schlt. X 292 (170). . — Wercklei Schit. IX 213 (121). Podochilus australiense (Bailey) Schlt. III 316 (61). — bicaudatum Schlt. III 19 (25). — Cumingii Schlt. n. nom. III 19(25). Pogonia lutea Schlt. IX 24 (104). Polystachya altimellata Schlt. X 385 (189). — boliviensis Schlt. XII 483 (269). _Ponthieva appendiculata Schlt. XIV 116 (286). ecuadorensis Schlt. XIV 117 (287). disema Schlt. XIV 116 (286). elegans (Kränzl.) Schlt. X 447(205). nigricans Schlt. XV 50 (318). orchioides Schlt. XV 50 (318). parvula Schlt. X 394 (198). triloba Schltr. IX 25 (105). — Tiirkheimii Schlt. III 47 (29). Porphyrostachys Rchb. f. gen. restitut. X 480 (222). — pilifera Rehb. f. X 481 (223). Pterichis boliviana Schlt. IX 436 (156). — saxicola Schlt. XII 482 (268). — silvestris Schlt. X 446 (204). R. Restrepia Lehmanniana Schlt. III 277 (57). S. Saccolabium batakense Schlt. XI 144 (242). — koeteiense Schlt. III 280 (60). — Samarindae Schlt. III 280 (60). Sarcanthus potamophilus Schlt. III 279 (59). Sarcochilus koghiensis Schlt. IX 293 (139). — minimus Sehlt. III 110 (46). — Robertsii Schlt. III 321 (66). — taeniorhizus Schlt. XI 145 (243). — thrixspermoides Schlt. XI 145 (243) Sarcopodium laurifolium Kränzl. IX 286 (132). | an Schlt. nov. gen. III 50 (32). — Dawsonianum Schlt. III 50 (32). _ Scaphosepalum elasmatopus Schlt. XII 204 (256). — panamense Schlt. XII 205 (257). — Pittierii Schlt. III 78 (36). Scaphyglottis brachiata Schlt. IX 432 (152). — guatemalensis Schlt. II 133 (11). — pauciflora Schlt. III 47 (29). — subulata Schlt. VIII 454 (70). — unguiculata Schlt. XII 206 (258). if / Scelochilus brevis Schlt. X 391 (195). — Langlassei Schlt. VITI 572 (100). — Pichinchae Schlt. XIV 394 (314). — Türkheimii Schlt. X 252 (166). Schomburgkia splendida Schlt. XII 212 (260) Sigmatostalix guatemalensis Schlt. X 253 (167). — lunata Schlt. XIV 394 (314). — pusilla Schlt. X 392 (196). Sobralia boliviensis Schlt. XII 491 (277). — epiphytica Schlt. XII 213 (261). | — fruticetorum Schlt. XII 492 (278). — gracilis Schlt. XIV 387 (307). — Herzogii Schlt. XII 492 (278). _— pleiantha Schlt. III 79 (37). Solenocentrum Schlt. nov. gen. IX 163 (115). — costaricense Schlt. IX 163 (115). Spiranthes Brenesii Schlt. X 481 (223). — epiphytica Schlt. II 130 (8). — goodyeroides Schlt. X 448 (206). — Millei Schlt. XIV 118 (288). — nutantiflora Schlt. II 131 (9). | — porphyricola Schlt. III 18 (24). — seminuda Schlt. III 18 (24). — Tonduzii Schlt. IX 26 (106). — Türkheimii Schlt. II 131 (9). Wercklei Schlt. X 482 (224). Stelis bidentata Schlt. X 358 (182). — Bourgeavii Schlt. IX 284 (130). — Buchtienii Schlt. X 451 (209). — callicentrum Schlt. XV 52 (320). — calothece Schlt. XIV 121 (291). | — coiloglossa Schlt. VIII 453 (69). — Cooperi Schlt. III 276 (56). — curvata Schlt. X 358 (182). — despectans Schlt. VIII 453 (69). — effusa Schlt. III 247 (50). - Herzogii Schlt. XII 484 (270). hians Schlt. XIV 121.(291). - hymenantha Schlt. X 291 (169). — Koehleri Schlt. X 386 (190). - lancilabris Rehb. f. XI 205 (257). - laxa Schlt. X 451 (209). longicuspis Schlt. IX 28 (108). longicuspis Schlt. X 291 (169). megahybos Schlt. XIV 122 (292). microchila Schlt. IX 289 (135). Millei Schlt. XIV 122 (292). pardipes Rehb. f. X 291 (169). patula Schlt. X 359 (183). perlaxa Schlt. XIV 122 (292). pilostylis Schlt. XIV 123 (293). pterostylis Schlt. XIV 123 (293). rubens Schlt. VIII 564 (92). saxicola Schlt. X 452 (210). — Sodiroi Schlt. XIV 124 (294). ae super posita Schlt.. xiv 124 (294). — tricuspis Schlt. III 276 (56). — Türkheimii Schit. VIII 564 (92). — virens Schlt. XII 484 (270). — vulcanica Schlt. XIV 125 (295). : xanthantha Schlt. X 452 (210). Stenoptera cardinalis Ldl. X 480 (222). — elegans Kränzl. XI 447 (205). — plantaginea Schlt. X 446 (204). Stenorrhynchus Millei Sehlt. XV 51. (319). — -Sodiroi Schlt. XIV 117 (287). 2 Taenia Fauriei Schlt. IX 282 (128). Taeniophyllum affine Schlt. IX, 294. (140). | — Alwisii Ldl. III 110 (46). — rhomboglossum Schlt. III 51 (33). | — trachybracteum Schlt. XI 146 (243). Telipogon Biolleyi Schlt. IX 293 (139). — costaricensis Schlt. IX 166 (118). Thelasis samoensis Kränzl. III 280 (60). Thrixspermum borneense Sent. HI 279 (59).. — gracilicaule Schlt. III 278 (58): — indragiriense Schlt. III 278 (58). Trichoglottis Dawsoniana Rehb. f. II, 50 (32). — Heidemaniana Schlt. XI 144 er Trichotosia Wallaceana Kränzl. IX 286 (132). Y. Vanda Parishii Rehb. f. XI 46 (235). Vandopsis Parishii (Rehb. f.) Sehlt. nom. nov. XI 47 (235). Vanilla Bakeri Schlt. VIII 561 (79). — Pittierii Schlt. III 106 (42). - Vrydagzenia Beccarii Schlt. IX 429 (149). — elata Schlt. IX 430 (150). Warscewiczella caloglossa Sehlt. XII 216 (264). X. Xerorchis Schlt. nov. gen. XI 44 (232). — -amazonica Sehlt. XI 45 (232), Xylobium flavescens Sehlt. XII 493 (279). Z. Zeuxine Francii Schlt. IX 289 (135). - leucochila Sehlt. III 46 (28). so ter À . ies 48 EM Abrus, Dinter Deus Ar: 7. = ee Dinter D ir eh — Harmsiana Dinter 80. - Dtr. 80. Acalypha Dinter D.-Sw. “Afr. 81. ee angustifolia Sw. 409. — hispaniolae Urb. 410. > Acanthopsis Dinter D.-Sw.-Afr. 81. | (Aceras affinis Boiss. ) 287 [287]. ei anthropophora R.-Br. 283 [283]. ae _ (— Bolleana Siebe) 287 [287]. a (— caprina Ldl.) 286 [286]. — (= formosa Ldl.) 288 [288]. … (— hircina Ldl.) 285 [285]. (= pyramidalis Rchb. f.) 289 [289]. _ Achnanthes Dinter D.-Sw.-Afr. 81. Achyranthes annua eet 82. _ Acisanthera quadrata Juss. _ Acnistus Bornmülleri U. D. 391. — breviflorus Sendt. 241, 387. — — forma glabratus Hass]. 242. — — f. indutus Hassl. 242. _ — eoccoloboides U. D. 389. _ — Galanderi U. D. 839. - : — geminifolius U. D. 390. _ — glabratus (Sentn.) U. D. 388. À bf — guayaquilensis (H. B. K.) Don 394. — Hauthalii U. D. 391. aa = = Lehmanni U. D. 390. — Lorentzii U. D. 393. — Iyeioides U. D. 388. | Repe rtorium specierum novarum. XV. 4 — hebeclada var. aalunifers (Burch. ) _ Acanthosicyos Dinter D.-Sw:-Afr. 81. een Dinter D.-Sw.-Afr. — anthropomorpha Steud. 283 [283]. — — — subf. pubescens Hassl. 242. — — — subf. tomentosus Hassl. 242. (— cauliflorus Chod. et Hassl.) 241. gedruckt, die Synonyme eingeklammert. Acnistus mollis U. D. 388. — multiflerus U. D. 393. — parviflorus Gr. 389. _— Schunkii U. D. 392. — Sellowii U. D. 388. — spinescens U. D. 390. — Ulei U. D. 392. (— spinosus Dammer) 242. Acocanthera Dinter D.-Sw.-Afr. 82. Acrotome Dinter D.-Sw.-Afr. 82. Actiniopteris Dinter D.-Sw.-Afr. 82. Actinococcus Dinter D.-Sw.-Afr. 82. Adansonia Dinter D.-Sw.-Afr. 82. Adelia macrophylla Urb. 409. Adenia Dinter D.-Sw.-Afr. 82. _ Adenocline Dinter D.-Sw.-Afr. 83. Adenostemma Dinter D.-Sw.-Afr. 83. Adiantum Dinter D.-Sw.-Afr. 83. — Urbanianum Brause 93. Aecidium Dinter D.-Sw.-Afr. 83. (Aegle decandra Naves) 271. (— glutinosa [Blanco] Merrill) 271. Aérangis erassipes Schltr. 333. - — pumilio Schltr. 334. — venusta Schltr. 334. | (Aéranthus hymenanthus Griseb.) 108, 306. Aerua Dinter D.-Sw.-Afr. 83 Afzelia acuminata (Merrill) Harms 19. — borneensis Harms 19 (XIV, 256). Agalma redivivum Seem. 22. © (Agropyrum campestre Gren. et Godr.) 33 [241]. — intermedium (Host) Pal. var. arene- sum (Spenner) Thellg. 33 [241]. GE Var. dubium Thellg.) 33 [241]. (— repens b. glaucum Schneider) 34. Aitonia Dinter D.-Sw.-Afr. 83. Aizoon Dinter D.-Sw.-Afr. 83. Albizzia Dinter D.-Sw.-Afr. 84 Albuca Dinter D.-Sw.-Afr. 84. | — laxiflora Dtr. 84. (31. III. 1919.) 99 450 ' Alectra Dinter D.-Sw.-Afr. 84 — Heyniae Dtr. 84. Aloë Dinter D.-Sw.-Afr. 85. Alternanthera Dinter D.-Sw.-Afr. 86. (— achyrantha Griseb.) 168. (— — var. parvifolia Moq.) 168. (— parvifolia Fawe. and Rendle) 168. — peploides (H. et. B.) Urb. 168. (— repens Urb.) 168. Althaea Dinter D.-Sw.-Afr. 86. = gorr, 437. rn calycinum L. 374 [310]. campestre L 374 [310] — libycum Coss. 374 [310]. — maritimum Lam. 374 [310]. — minimum Willd. 374 [311]. montanum L. 375 [311]. _ — Stapfi Vierh. 182 [262]. Amaranthus Dinter D.-Sw.-Afr. 86. Amellus Dinter D.-Sw.-Afr. 86. Ammannia Dinter D.-Sw.-Afr. 86. Ammocharis Dinter D.-Sw.-Afr. 86. Ammosperma cinereum (Desf.) Hook. fil. 375 [311]. Ampelocera erenulata Urb. 399. -— cubensis Griseb. 109. Amphiloma Dinter D.-Sw.-Afr. 86. Anacampseros Dinter D.-Sw.-Afr. 87. (Anacamptis brachystachys Nym.) 290 [290]. (— condensata C. Koch) 289 [289]. (— Durandii Breb.) 290 [290]. — pyramidalis L. C. Rich. 289 [289]. — — var. angustiloba Bréb. 290. — — var. brachystachys Boiss. 290. — — var. Durandi(Bréb.) Schltr. 290. — — tanayensis Chenev. 290 [2901]. (— — var. vallesiaca Buser) 290 [290]. Anaphrenium Dinter D.-Sw.-Afr. 88. Anarrhinum Dinter D.-Sw.-Afr. 88. Andira jamaicensis (W. Wright) Urb. 316. (— inermis H. B. K.) 316. (— racemosa Lam.) 316. Androcymbium Dinter D.-Sw.-Afr. 88. Andropogon Dinter D.-Sw.-Afr. 88. Aneilema Dinter D.-Sw.-Afr. 89. Angelica confusa Nakai 174. Angraecum eonchoglossum Schltr. 336. — ry, Seon eran Schltr. 337. Ferkoanum Schltr. 336. — Laggiarae Schltr. 337. — melanostictum Schltr. 338. - mirabile Schltr. 338. - garcodanthum Schltr. 339. tenuispica Schltr. 339. Anisostigma Dinter D.-Sw.-Afr. 89. Anona Dinter D.-Sw.-Afr. 89. (— dodecapetala Lam.) 306. Anthemis Dinter D.-Sw.-Afr. 89. Anthephora Dinter D.-Sw.-Afr. 89. Anthericum Dinter D.-Sw.-Afr. 90. Anthoceros Dinter D.-Sw.-Afr. 90. Index specierum. Antholyza Dinter D.-Sw. Afr, 90. | Anthospermum Dinter D.-Sw.-Afr. 90. Anticharis Dinter D.-Sw.-Afr. 91. Antizoma Dinter D.-Sw.-Afr. 91. Aphanothece Dinter D.-Sw.-Afr. 91. <4 Apium Dinter D.-Sw.-Afr. 91. a Aponogeton Dinter D.-Sw.-Afr. 91. ‘a Aptosimum Dinter D.-Sw.-Afr. 91. . Arabis muralis Bertol. subsp. collina 4 CEE) Thell. 39 [247]. — — Var. purpurascens [Presl] | Case: ?) 39 [247] - — — — var. rosea (DC.) Thell. 39. — — — — subv. glabrescens Thell. 39. (Arachnites anthropophora Schm.) 283. Aralia ? Weberbaueri Harms 254. (Aristolochia eurystoma Ducharre) 167. (— obtusata Sw.) 167. Be — rugosa Lam. 167. EI (Arthrostemma lanceolatum Griseb.) 7. (Asplenium Matsumurae Christ) 172. (— Wightianum Wall. var. micro- phyllum Bedd.) 172. Aster durus —. (Atropa hirtella Spreng.) 218. _ B. | HU: ES Barbarea arcuata Reichb. 375 [311]. Barbosella Schltr. gen. nov. 259. — australis (Cogn.) Schltr. 260. — — Cogniauxiana (Speg. u. Kränzl) . Schltr. 260. — erassifolia (Edwall) Schltr. 261. — eucullata (Ldl.) Schltr. 261. — Dusenii (Samp.) Schltr. 261. Fr — Gardneri (Ldl.) Schltr. 261. — Kegelii (Rehb. f.) Schltr. 262. _ — Löfgrenii (Cogn.) Schltr. 262. — microphylla (Rodr.) Schltr. 262. : — Miersii (Ldl.) Schltr. 262. — Porschii (Kranzl.) Schltr. 263. — prorepens (Rchb. f.) Schltr. 263. — rhynchantha (Rehb. f. u. Ne. Schltr. 263. — varicosa (Ldl.) Schltr. 263. (Barleria pyramidalis Nees.) 323. (— pyramidata Lam.) 323. (— ae Parl.) 288 [288]. Basedowia helichrysoides E. Pritzel ; 361. 4 (Bassovia pyraster Chod.) 241, 242. 3 (Belou glutinosa [Blanco] Skeels) 271. Benthamia elata Schltr. 324. k Biscutella didyma L. 375 [311]. | N — laevigata L. 375 [311]. des Blakea reticulata Cogn. 18. aa (Blechum blechum Millsp.) 323, ‘re (— Brownei Juss.) 323. S À — pyramidatum (Lam.) Urb. 328. — (Boehmeria trinervata Pers.) 159. \ (— urticaefolia Pers.) 164. a Le ay à _ Bombax Tussaeii Urb. 171. (— heptaphyllum Tuss.) 171. Boscia corr. 434. (Bouchetia anomala Rusby and Britt. ) ee ee RS — erecta DC. 244. Brachionidium parvifolium Ldl. 270. Brassica balearica Pers. 375~[311]. (— erueastroides Stapf) 372 [308]. Brunfelsia australis Benth. 243. (— Hopeana [Hook.] Benth.) 243. (— paraguayiensis Chod.) 243. — uniflora (Pohl) Don 243. — — forma intermedia Hassl. 243. — — f. obovatifolia Hassl. 243. Bulbophyllum Afzelii Schltr. 328. — brachyphyton Schltr. 329. . — Ferkoanum Schltr. 329. — Laggiarae Schltr. 330. — melanopogon Schltr. 330. — mirificum Sehltr. 331. — sarcorhachis Schltr. 331. — xanthobulbum Schltr. 332. Bunias cochlearioides Murr 375 [311]. Bupleurum fruticosum L. 380 [316]. Burlingtonia perpusilla Krzl. 148. ER Cacabus multiflorus U. D. 366. Cacalia nantaica Komat. 173. Caesalpinia Rosei Urb. 314. _ Cakile maritima Scop. 375 [311]. Calathea martinicensis Urb. 103. _ Calepina irregularis Thell. 375 [311]. Caloglossum Schltr. gen. nov. 212. — flabellatum (Thou.) Schltr. 213. — Humblotii (Rolfe) Schltr. 213. — magnificum Schltr. 213, 214. — rhodochilum (Rolfe) Schlt:. 213. ear a calycopteris (L. C. Rich.) T : — hispidulum Cogn. 13. (— stellatum P. DC.) 13. Camaridium Sodiroi Sehltr. 58. Campanemia 582. Canavalia Ekmani Urb. 317. — maritima (Aubl.) Thouars 400. Eanna coccinea Urb.) 101. — domingensis Urb. 102. — Jaegeriana Urb. 102. — pertusa Urb. 101. Canthium lineare E. Pritzel 360. wun brachyeion (Griseb.) Schltr. — Juergensiana (Krzl.) Schltr. 148. — perpusilla Schitr. 148. — pygmaea (Krzl.) Schltr. 148. Capparis corr. 434. Capsella bursa pastoris Medic. 375 [311]. (Capsicum anomalum- Franch. et Bavat.) 96, 97. Index specierum. . 451 - À (Capsicum camp ylocladum Chod,) 244 — campylopodium Sendt. 244. (— frutescens Chod. et Hassl.) 244. — microcarpum DC. 243. — — v. glabrescens Hassl. 244. (— — v. tomentosum Chod. et Hassl.) 244. ~ — — f. typicum DC, 243. Cardamine hirsuta L. 376 [312]. — Impatiens L. 376 [312]. — — — f. macropetala Boiss. 376 [312]. — quinquefolia (M. B.) Schmalh. 376. (Carex distans L. 0. Corbieriana Rouy) 34 [242]. (— — y. Deglandi Rouy) 34 [242]. — — v. neglecta (Degland) Corbiére 34 [242]. — — — f.2. Corbieriana(Rouy) Schinz et Thellg. 34 [242]. — — — f. 1. Deglandi (Rouy) Schinz et Thellg. 34 [242]. — — f. 3. microcarpa Schinz et | Thellg. 34 [242]. Carludovica rigida (Aubl.) Urb. 397. Carrichtera annua Prantl 376 [312]. Carum carvi L. 380 [316]. Cassia angustisiliqua Lam. 308. — arduinervis Urb. 310. (— Berteriana Balb.) 308. (— biflora Benth.) 308. — brachycarpa Urb. 312. (— cuneata Griseb.) 310. (— domingensis Griseb.) 309. — exunguis Urb. 312. (— galegifolia L.) 309. (— glauca Lam.) 310. — Gundlachii Urb. 309. Marimari Aubl. 309. — martinicensis Urb. 313. (— nictitans Urb.) 312. — pinetorum (Britton) Urb. 311. — — v. Picardae Urb. 311. — planisiliqua L. 310. (— Plumieri P: DC.) 310. — selleana Urb. 311. (Castanea Sloanea Mill.) 321. Castela Turp. 401. Caucalis leptophylla L. 380 [316). Celtis Berteroana Urb. 109. — jamaicensis Planch. 108. — trinervia Lam. 108. Cephalocroton Dinter D.-Sw.-Afr. 426. Cephalostigma Dinter D.-Sw.-Afr. 426. Ceramium Dinter D.-Sw.-Afr. 426. Ceraria Dinter D.-Sw.-Afr. 426., (Ceratosanthes corniculata Cogn.) 323. — palmata (L.) Urb. 323. (— tuberosd J. F. Gmel.) 323. Ceropegia Dinter D.-Sw.-Afr. 426. — acacietorum Dinter 426. Ceterach Dinter D.-Sw.-Afr. 427. (Chaenopleura stenobotrys P. DC.) 13. 29* 452 .— lyperioides x Lyperia atropurpurea Dinter 427. Chaetangium Dinter D.-Sw.-Afr. 429. (Chaetogastra longifolia P. DC.) 7 Chaetospermum (Roemer) Swingle sen. nov. 270. — glutinesum (Blanco) Swingle 271. (Chamaecrista pinetorum. Britton) 311. (Chamaesaracha boliviensis Damm.) 94. Chara Dinter D.-Sw.-Afr. 428. Charianthus coccineus (L. ©. Rich.) D. Don 7. Cheilanthes Dinter D.-Sw.-Afr. 000. Chenolea Dinter D.-Sw.-Afr. 000 | Chenopodium Dinter D.-Sw.-Afr. 000. — album » leptophyllum Aellen 177. x — basileense Aellen 179 [2901]. X — Binzianum Aellen et Thell. v. ob- tusum (Berlandieri x leptophyllum v. oblongifolium) Aellen 178 [258]. —- (hircinum x striatum) x album = Ch. Haywardiae x album 179. X — leptophylliforme Aellen 177 [257]. — — v. glabrum Aellen 177 [257]. X — pseudoleptophyllum (hircinum x leptophyllum) Aellen 178 [258]. Chironia Dinter D.-Sw.-Afr. 428. (Chitonia macrophylia D. Don) 8. Chloraea retieulata Schltr. 210. Chloris Dinter D.-Sw.-Afr. 429. | Chlorophytum Dinter D.-Sw.-Afr. 425. Chondria Dinter D.-Sw.-Afr. 425. Chordaria Dinter D.-Sw.-Afr. 425. Chortolirion Dinter D.-Sw.-Afr. 425. Chroococcus Dinter D.-Sw.-Afr. 425. Chrysanthellum Dinter D.-Sw. -Afr. 425. Chrysanthemum adenine 1: subsp. montanum (L.) Gaudin v. (vel f.) hirsutum (Vetter) Thell. 38 (246). Chrysocoma Dinter D.-Sw.-Afr. 429. Chrysophyllum immersum Urb. 414. Cienfuegosia Dinter D.-Sw.-Afr. 429. Cineraria Dinter D.-Sw.-Afr. 430. (Cipura plicata Griseb.) 305. Cissampelos Dinter D.-Sw.-Afr. 430. Cissus Dinter D.-Sw.-Afr. 430— 432. Citrullus Dinter D.-Sw.-Afr. 432. Cladophora Dinter D.-Sw.-Afr. 432. Cladoraphis Dinter D.-Sw.-Afr. 432. Clematis Dinter D.-Sw.-Afr. 43. — barahonensis Urb. 170. (— brachyura Cat. Pl. Herb. Sei. Coll. Imp. Univ.) .172. — oligantha Nakai 172. (— recta L. v. mandschurica Maxim.) 172. — f. pauciflora O. Ktze.) 172. Cleome Dit D.-Sw.-Afr. 432. Benedietae Dinter 432. — confusa Dinter 432, À Chaenostoma Dinter D.-Sw.-Afr. 427. | Index specierum. Te Clidemia mate De. — Fuertesii Cogn. 16. — 5e — hirta (L.) D. RS 15. (— lima P. DC.) 1 ER — plumosa (Desc.) = DC. 16. — pusilliflora Cogn. ‘16. — rubrinervis (Naud.) Cogn. 16. — rubripila Cogn. 16. (— Spee DC. v. strigillosa Griseb.) 16 = strigillosa (Sw.) P. DEMB FAR — tetragonoloba Cogn.: 17. RE — tetraptera Cogn. 16. He? ie — vegaénsis Cogn. 16.7 2 = = = Clitoria falcata Lam. 317. va Clypeola Jonthlaspi L. 376 OT -4 (Coeloglossum cordatum Nam) 299 [299]. aa (— diphyllum Fiori u. Paol. ) 299 1200), a (— satyrioides Nym.) 295 Bae = Compsoneura corr. 436. Conostegia clidemioides Ch. Wright x (— discolor P. DC.) 7. (— parviflora P. DC.) 10. Cornus sanguinea L. 381 [317]. Corydalis solida v. pluricaulis BIER = 182 [262]. a a Craniches ecuadorensis Schltr. 49. 4 (— Cremanium ane ee Griseb. Oe, 14. — Se Crataegus oxyacantha subsp. mono. gyna var. macrocarpa Reynier 439 (Crinum americanumC. H.Wright) 100. (— erubescens Griseb.) 100. — — oliganthum Urb. 100. ge FR — palustre Urb. 101. _ as: “4 Crithmum maritimum L. 380. Pr EE Crotalaria corr. 435 RE ee — oxyphylla Harms 19 © ©) Su — Strehlowii E. Pritzel 357. FR Croton choristolepis Urb. 407. — elaraensis Urb. 408. — microdon Urb. 406. os Sela (Crudia monophylla Harms) 23. (2570 (Cymbidium flabellatum Sprgl.) 213. (— Humblotii Rolfe) 213. Be: (— rhodochilum Rolfe) 213. “4 (— rigidum Willd.) 306. — = Cynosorchis diplorhyneha Schltr. a — Laggiarae Schltr. 326. en. — — y. eealearata Schltr. 326. 4 $ (Cyphomandra dichotoma Rusby) 150. (— Lauterbachii H. Winkl.) 155. (— verruculosa Hassl.) 218. ‘Se 3 D. Dalbergia Berterii (P. DC.) Urb. 314. Daucus carota L. 380 [316]. Dendrobium Casuarinae Schltr, 211. (Dendrophthora buxifolia Eichl.) 165. Dendrophylax flexuosus (Willd.) un 108. 306. ae + on ya hymenanthus Rchb. f.) Ve Gmel. ) Urb. 306. ae z arpa Nakai 173. | 5 Blomptats cordata Rafin.) 299 [299]. orea altissima Urb. 397. £: SS enlictotiuim & TER 174. 3 - (Diplochita fothergilla P. DC.) 9. = (— serrulata P. DC.) 8. ee Zr latifolia P. DC.):8. _ (— Swartzidna P. DC.) 9. 4 € Diplotaxis biloba C. Koch) 372 [308]. _ — Cossoneana O. E. Schulz 376 [312]. — erucoides DC. 376 [312]. | | get pang Seopulariae (Rehb. f.) Schltr. 417. | _ Dispersis Afzelii Schltr. 326. Rues pyramidalis Lam.) 318. Be Swartzii Vail) 320. - (Dorstenia caulescens L.) 163. _ Be ce Pres pseudo- erythrosora Sodan a: vis te aoe es rupicola C. Chr. 24. _ — sancta (L.) O. Ktze. 25. — v. Balbisii (Spr.) C. Chr. 25. — — v. portoricensis(Kuhn) C. Chr. 26. _— — v. terminalis (Kuhn) ©. Chr. 26. _— — v. typica C. Chr. 25. _— — —.f. strigosa C. Chr. 25. ee # eS E. ‘ _ (Ecastaphyllum Berterii P. DC.) 314. __ _Echinophora spinosa L. 380 [316]. Eleutherine bulbosa (Mill.). Urb. 305. _{— plicata Herb.) 305. Elleanthus ventricosus Schltr. 51. _ Enkianthus Matsudai Komat. 172. Epidendrum aberrans Schltr. 206. — bifidum Aubl. 305. d— canaliculatum Poir.) 306. IT See crispum Lam.) 306. = — jnornatum Schltr. 53. — Jucidum Schltr. 206. {— maculatum Aubl.) 306. — mieroglossum Schltr. 54. — Millei Schltr. 54. _ — ornithoglossum Schltr. 55. — Pallatangae Schltr. 56. 4 papilionaceum Vahl) 305. _ — piestocaulos Schltr. 207. — piestopus Schltr. 56. — spathatum Schltr. 55. — trachychlaena Schltr. 57. _ (— undulatum Sw.) 306. be _— verrucipes Schltr. 208. _ Epilobium Graebneri Rubner 179 [259]. De cpu castelli Arminii E. Pritzel 359. . De — Leonhardiana E. Pritzel 359. _ — Strehlowii E. Pritzel 359. SRE zz Se LE 17 < 3). ı Te = -Erucastrum (— macrandra.F. v. M.) 176. 453 Ericocaulon Takae Koidz. 174. Eriophorum gracile Roth f. viviparum Schulthess 34 [242]. Erophila verna E. Meyer 376 [312]. Eruca sativa Mill. 377 [313]. nasturtiifolium PO. Schulz 377 [3131 Erycinadiaphana (Rchb. f.) Schltr.216. Eryngium amethystinum L. 380 [316]. — campestre L. 380 [316]. — maritimum L. 380 [316]. (Poiret) Erysimum repandum L. 377 [313]. Eucalyptus goniantha var. Clelandi Maiden 440. — Griffithsii J. H. Maiden 176. — Guilfoylei J. H. Maiden 272. — occidentalis Endl. v. J. H. Maid. 368. — — y. macrandra J. H. Maiden 176. — — v. spathulata (Hk. f.) Maiden 440. — Stricklandi J. H. Maiden 175. (Euphorbia Esula Thell.) 36 [244]. (— Gerardiana v. multicaulis Chabert) 36 [244]. — pareiflora Urb. 411. — Seguieriana Necker v. multicaulis (Thuill.) Schinz et Thell. 36 [244]. — virgata W. et K. f. esulifolia Thell. 36 [244]. Eurychaenia ferruginea Griseb. 12. astringens F. Farsetia aegyptiaca Turra 377 [313]. (Feronia ternata Blanco) 271. Ferula communis L. 380 [316]. x Festuca biformis (F. rubra x F. pseudovina) J. Vetter 185 [265]. — dura Host. v. pubifolia Vetter 189 [269]. (— ovina L. v. dura Hack. subv. pubifolia Vetter) 189 [269]. x — reptans (F. rubra x vallesiaca welds. ST subrd Galium Mollugo L. subsp. ‚elatum Er magyaricum NPs subsp. -acro- = Bi (Thuill. ) Lange v. Sprecheri Brig. sciadiiforme Käser 38 [246]. ay ES 38 [246]. (Himantoglossum affine (Boiss. ) Schltr. — palustre L. v. vulgare Uechtr. f. 285, 287 (285, 287]. fluitans J. Bar 38 [246]. — anthropophorum Sprgl.) 283 [283]. — rubrum L. v. rubriflorum (Car. et | — Bolleanum (Siehe) Schltr. 285, 287. St. Lager) Brig. (v. genuinum Briq.) | (— calcaratum Beck) 287 [287]. f. robustum J. Bär 38 [246]. ae: caprinum Sprgl. 285, 286. N (— v. scabricaule H. Braun) 38. — — y. calcarata Beck 287 287. Gastonia Winkleri Harms 20. — — v. Heldreichii Schltr. 287 [287]. 4 Gennaria diphylla 299 [299]. — formosum C. Koch 285, 287. (Gentiana campestris L. subsp. G. sue- | — hircinum Sprgl. 285 [285]. | i cica Froel. x G. solstitialis Wettst.) | — — v. anemala M. Schulze 286 [286]. } 382 [318]. — — v. bracteata Schltr. 286 [286]. — Denneri Goldschm. 382 [318]. — — v. hohenzollerana Harz 286 [286]. (Geoffraea jamaicensis [inermis | | — — x Orchfs simia 288 [288]. W. Wright) 316. — — vy. laxa Schltr. 286 [286]. , (— inermis W. Wright) 316. ; — v. platyglossa M. Schulze 286. (Glycine caribaea Jacq.) 320. — — vy. thuringiaca M. Schulze 285. — (?— precatoria H. et B.) 318. — longibraeteatum (Biy.) Schltr. 285, Gomphrena corr. 436. 288 1285, 288]. Goodyera Afzelii Schltr. 327. — — y. galliea (Rchb. f.) Schltr. 288. (Grabowskia Schlechtendalii Chod.)241. | = — +, sieula (Rehb. f.) Schltr. 288. Gussonea aurantiaca Schltr. 333. © satyrioides Sprgl. 290, 295. Guzmania elavata (Lam.) Urb. 99. Holodiseus Lecsenéri TD ar (Gymnadenia diphylla Lk.) 299 [299]. | (Howardia obutsata Klotzsch) 167. (Gyrostachys Scopulariae O. Ktze.) | (Humboldtia Gardneri O. Ktze.) 261. 417. — Miersii O. Ktze.) 262. Gyrotaenia crassifolia (Wedd.) Urb. 2 ujarensis O. Kine.) 270... : u 159. x Hutchinsia petraea R. Br. 377 [3B] - — myriocarpa Griseb. 158. | Hypericum montanum L. f. abbrevia- - — trinervata Wedd. 158, 159. | | tum Reinecke 41 [249]. | Hypoxis corr. 434. H. | Hyptis americana (Aubl.) Urb. 322. (— gonocephala Griseb.) 322. (Habenaria cordata R. Br.) 299 [2991 | (— spicigera Lam.) 322. (— diphylla Th. Dur.) 299 [299]. | — dipleura Schltr. 194. — on | 3 — Ferkoana Schltr. 325. I. | — latipetala Schltr. 194. ’ Iberis linifolia L. 377 [313]. ee — quinquefila Schltr. 195. — semperflorens L. 377 [313]. "À - satyrioides Bth. 295 [295]. | (Ibidium tortile House) 305. - spithamaea Schltr. 195. | Ichnanthus drepanophyllus Mez 131. Haplormosia Harms 23. — Gardneri Mez. 132. \ — Ledermannii Harms 23. — lancifolius Mez 126. . - monophylla Harms 23. — lasiochlamys Mez 127. SS (Hecastophyllum monetaria Benth.) | — longiglumis Mez 131. 314. — montanus (Trin.) Mez 128. Hedera Helix L. 379 [315]. — peruvianus Mez 129. NE Henriettella fascicularis (Sw.) Ch. | — polyeladus Mez 130. | Wright 17. — trinitensis Mez 130. reticulata Cogn. 17. — venezuelanus Mez 132. | (Herminium cordatum Ldl.) 299 [299]. | — verticillatus Mez 128. wi 359. (Illecebrum peploides H. et B.) 168. | Indigofera Basedowii E. Pritzel 357. Heterodendron floribundum E. Pritzel | — Weberbaueri Mez 127. > Heterotrichum angustifolium P. DC, 14. | | (— niveum P. DC.) 14. — leucotricha E. Pritzel 358. es ( patens P. DC.) 14. | (— volubilis J. ©. Wendl.) 318. FH umbellatum (Mill.) Urb. 14. Inga edulis Mart. v. grenadensis Urb. | Hieracium commixtum Jord, v. La- 307. 2 gravei Sudre 436. (Ixia americana Aubl.) 305. ré “ ER REDEN | F ‘ Le VOOR AU Fe > ee a ae ~ w,? Takin ew . eens Te de Pt à ps Fra integrifolia Lam. 243. _ (— longiflora Lam.) 243. _(— — Moe. et Sess.) 243. _ Jochroma Lehmannii Bitt. 149. — Weberbaueri U. D. 366. Jumellea cyrtoceras Schltr. 335. 2 Ferkoana Schltr. 335. i | Lachemilla eolumbiana U. D. 364. _ — eostaricensis U. D. 362. : ? + __ — Constanzae Urb. 107. _(Leucanthemum — laxa U. D. 363. — Moritziana U. D. 364. — Purpusii U. D. 362 — Tonduzii U. D. 362. — Uhdeana U.D. 363. Leochilus major Schltr. 209. (— mattogrossensis Cogn.) 215. (— Spegazzinianus Kranzl.) 215. (— Waluewa Cogn.) 215. Lepanthes aurea Urb. 105. (— divaricata v. minor Cogn.) 108. — Dussii Urb. 106. — mornicola Urb. 107. (— pulchella Cogn.) 106. — subalpina Urb. 105. Lepidium campestre R. Br. 377 [313]. — Draba L. 377 [313]. — graminifolium L. 377 [313]. — perfoliatum L. 377 [313]. £ — ruderalis L. 378 [314]. — subulatum L. 378 [314]. Leptogonum Buchii Urb. 168. vulgare f. Vetter) 38 [246]. (Liane Picquante Plum.) 322. (Limodorum canaliculatum Aubl.) 306. hirsuta _(— flabellatum Thou.) 213. ~ (— flexuosum Willd.) 108, 306. (Limonia Engleriana Perk.) 271. (— glutinosa Blanco) 270, 271. Linaria alpina (L.) Mill. v. concolor Bruhin f. intermedia J. Bar 37 [245]. Liparis Millei Schltr. 53. Lissochilus Laggiarae Schltr. 332. +» Lonchocarpus ? roseus P. DC. 315. (Loroglossum affine G. Camus u. Ber- gon) 287 [287]. (— anthropophorum L. C. Rich.) 283. (— brachyglotte L. C. Rich. 283 [283]. (— calcaratum Beck) 287 [287]. (— caprinum Beck) 286 [286]. (— hircinum L. C. Rich.) 285 [285]. (— longibracteatum Moris) 288 [288]. Luzula campestris DC. v. lutescens Koidz. 173. (Lycium chilense Bert. v. glaberrimum Phil.) 240. — — subsp. paraguariense Hassl. 240. — — v. heterophyllum Hassl. 240. Index specierum. m0, Sm “4565 Lycium chilense v. normale Hass]. 240. (— gracile Meyen) 240. — Morongii Britt. 241. — — v. indutum Hassl. 241. — — v. typicum Hassl. 241. (— Tweedieanum Gris. v. phyllum Hassl.) 240. — — v. pruinosum Hassl. 241. hetero- M. Machaerium tobagense Urb. 315. Maerua corr. 434. | (Magnolia fatiscens Rich.) 306. (— linguifolia Descourt.) 306. (— Plumieri Sw.) 306. (Maieta scalpta Vent.) 17. Malcolmia africana R. Br. 378 [314]. — contortuplicata Boiss. 378 [314]. — torulosa Boiss. 378 [314]. Malpighia aquifolia amplioribus foliis Plum. 403. — domingensis Small 402. — megacantha (Juss.) Urb. 403. (Marica plicata Gawl.) 305. Marsdenia corr. 434. — maculata Hook. 000. Masdevallia guatemalensis Schltr. 201. Matthiola incana R. Br. 378 [314]. — livida DC. 378 [314]. — tristis R. Br. 378 [314]. Mecranium amygdalinum Ch. Wright 14. Mecranium birimosum (Naud.) Triana 15. — multiflorum (Desr.) Triana 15. — ovatum Cogn. 15. — puberulum Cogn. 15. — tuberculatum Urb. 15 (XIV. 339). Melampyrum pratense L. subsp. vul- gatum (Pers.) Ronniger v. pseudo- nemorosum Beauv. 37 [245]. (Melastoma acutipetala L. C. Rich.) 17. (— ambigua Bonpl.) 9. (— amygdalina Desr.) 14. (— aquatica Aubl.) 6. (— astrolasion Spreng.) 11. (— Berteroanum Ser.) 14. (— calycopteris L. C. Rich.) 13 (— coccinea L. C. Rich.) 7. (— croceum Spreng.) 11. (— crotonifolia Desr.) 8. ‚2 N 6 a (= (> (> (ox (Desr. ) dodecandra Desr.) 9. elaeagnoides Sw.) 8. fascicularis Sw.) 17. — Wild.) 17. favosa Desr.) 11. ferruginea Desr. 12. fothergila Dess.) 9. glomeratum Vahl) 17. grandiflorum Spreng.) 14. (— hirta L.) 14, 15. — hirtellum Spreng. 18. (Melastoma impetiolaris Sw.) 9. (— involucrata Desr.) 7. (— laevigata L.) 9. (— lanceolata Desr.) 11. (— lappacea Desr.) 14. (— ligustrinum Smith 11. (— lima Desr.) 17. (— macrophylla Desr.) 9. (— micranthum Bert.) 18. (— montanum Spreng.) 10. (— multiflora Desr.) 15. (— nicotianaefolia Desr.) 10. (— nivea Desr.) 14. (— oxypetalum Spreng.) 17 (— pallens Spreng.) 8. (— patens Sw.) 14.‘ — pictum Rudolphi 18. (— pilosum Spreng.) 16. (— plumosa Desr.) 16. (— prasina Sw.) 10. (— punctata Desr.) 9. (— racemosa Aubl.) 11. (— ramiflorum Spreng.) 17. (— rigidum Sw.) 12. (— rubiginosa Bonpl.) 11 (— splendens Sw.) 10. (— stellata Vahl) 13. (— stenobotrys L.) 13. (— strigillosa Sw.) 16. (— Swartziana L. C. Rich.) 9. (— tetrandrum Spreng.) 7. (— umbellatum Mill.) 14 Melica nutans L. v. plurinervia J. Bar 33 [241]. Meriania involucrata (Desr.) Naud. 7 (— obtusifolia P. DC.) 7. Mesosetum agropyroides Mez 125. — penieillatum Mez 124. Miconia ambigua (Bonpl.) P. DC. 9. (— astrolasia P. DC.) 11. (— brachypoda P. DC.) 11. — Buchii Cogn. 13. cubensis (Griseb.) Ch. Wright 12. calycina Cogn. 12 Christii Cogn. 13. dodecandra (Desr.) Cogn. 8. domingensis Cogn. 12. favosa (Desr.) Naud. 11. — ferruginea (Desr.) P. DC. 12. — Fuertesii Cogn. 12. guianensis (Aubl.) Cogn. { impetiolaris (Sw.) D. Don 9. — Krugii Cogn. 12. — laevigata (L.) P. DC. 9. — lanceolata (Desr.) P. DC. 11. — ligustrina (Sm.) Triana 11. - luteola Cogn. 12. macrophylla (D. Don) Triana 8. — multiglandulosa Cogn. 12. (— nicotianaefolia P. DC.) 10. (— pallens 'Tr.) 8 — punctata (Desr.) D. Don 9. - prasina (Sw.) P. DC. 10. — — Vv. brachypoda Cogn. | _— rigida (Sw.) Triana 12. Index specierum. EEE Miconia ee Benth. — racemosa (Aubl.) P. DC. — rubiginosa (Bonpl.) P.. (— serrulata Naud.) 8. LA — splendens (Sw.) a BEE — tetrastoma Naud. 11. _ — viscidula Urb: et Cogn 12. or Microstylis acianthoides FSenltr. 200. “ — lepanthiflora Schltr. 200. _ 4 Mimosa tobagensis Urb. 307. Monsonia Alexandraénsis Knutk ER — Rudatisii Knuth 138. — — stricta Knuth 137. (Moraea plicata Sw.) 305. | Morettia canescens Boiss. 378 [314]. Moricandia arvensis DC. 378 [314]. Mouriria domingensis (‘Tuss. ) spac — myrtilloides (Sw.) Poir. 18. N. | SALES Nasturtium stenocarpum Godr. 378. Nectandra oligoneura Urb. 170, (Neottia tortilis Sw.) 305. 3 (Nepeta americana Aubl.) 22. Nepsera aquatica (Aubl.) Naud. 6. Neslia paniculata Desv. 379 [315]. _ . (Neurocarpum falcatum P. DC.) 317. — 4 (Nierembergia anomala Miers) 245. Notylia ecuadorensis Schltr. 59. EX = — guatemalensis Schltr. 208. AE ER 0. | Oenothera argentinae Lévl. et Thell. 133. (— [laciniata Hill proles]. fe Torr. et Gray f. erecta. LET F. Zimmerm.) 133, 134. - Olearia arida E. Pritzel 360. — (Oncidium diaphanum Rehb. f.) 216. (— luridum Lindl.) 306. - — maculatum (Aubl.) Urb. 306. — — Spegazzinianum (Krzl.) Schltr. 215. — Waluewa Schltr. 215. (Ophrys anthropomorpha Willd.) 283. (— anthropophora L.) 283 [283]. (— peruviana Aubl.) 305. (Orchis anthropophora All.) 283 (2831. (— appendiculata Stokes) 289 [289]. — Aschersonianus Hausskn. v. ophry — oides Zinsm. 381 [317]. : (— bicornis Gilib.) 289 [289]. (— brachystachys Urv.) 290 [290]. (— caprina M. Bieb.) 286 [286]. (— condensata Desf.) 289 [289]. (— cordata Willd.) 299 [299]. | a — coriophorus L. v. Pollinianus — : (Sprengel) Poll. f. virescens J. Ba 35 [243]. (— formosa Stev.) 287 [287]. À - SER rcina TRES 285 [285] _ (— incarnatus x latifolius F. Schultz) Er 38 (A7 - - _ (— longibracteata Biv. ) 288 [288]. er: mutabilis Stev.) 287 [287]. _-— persica Schltr. 290 [290]. _ (— pyramidalis L.) 289 [289]. . (— Robertiana Lois.) 288 [288]. (— satyrioides Stev.) 295 Beat — tragodes Stev.) 286 [286]. 7 varia J. F, Gmel.) 306. | _ Oreopanax brachystachyus Decne. et Planch. 249. 4 _— brunneus Decne. et Planch. 250. 3 = gnaphalocephalus Harms 247. - — jsehnolobus Harms 250. _ _ — malacotrichus Harms 252. ae Moritzii Harms 251. 4 mueronulatus Harms 252. 5, palamophyllus Harms 253. Dr _pariahuancae Harms 247. Ss Ruizii Decne. et Planch. 248. Bia Sodiroi Harms 248. _ — stenodaetylus Harms 250. a= — Trianae Decne et Planch. 253. (Ormosia monophylla Harms) 23. — Ornithidium chrysocyenoides Schltr. “i 58: Sey — pleuranthioides Schltr. 59. Ornithocephalus pue Sehltr. _ Ossaea acuminata P. DC. 18. à (— amygdalina P. DC.) 14. (— birimosa Naud.) 15. D < cinerea Cogn. 17. — domingensis Cogn. 17. - — lima (Desr.) Triana 17. - — Jomensis Urb. 17 (XIII. 467). _(— multiflora P. DC.) 15. 124 scalpta (Vent.) P. DC. 17. ~ ~ PRES mure (Cogn.) Schltr. 214. < % = % | pP + - eee her Urbanianus Cogn. 14. Tuerckheimii Cogn. 13. — cE 5 "üleifotium Sehltr.) BLT. _— muscoides (Krzl.) Schltr. 216. _ Pahudia acuminata E. D. Merrill 19. (Panicum inconstans v. Trin.) 128. (- paractaenoides Trin.) 98. -(Paratropia acutissima Miq.) 21. (— gracilis Miq.) 21. — petiolosa Miq. 21. _ — polita Mig. 22. Paspalum acutissimum Mez 76. be. — alealinum Mez 75. 7 ae anceps Mez 61. 3 = Anderssonii ss 71: 6 “3 ~ + 3 209. en hie hae eyecapey une Schltr. montanum Index specierum. | | 457 Paspalum arcuatum Mez 60. — bicilium Mez 27. brunneum Mez 74. carinato-vaginatum Mez 31. comatum Mez 67. - connectens Mez 64. costaricense Mez 72. durifolium Mez 67. equitans Mez 69. erythrochaetum Mez 32. BL ny: paraguayense Hack. ) — Fockei Mez 62. — gossypinum Mez 68. — indecorum Mez 71. — Ledermanni Mez 65. — lineispatha Mez 27. — Lorentzianum Mez 29. — manabiense Mez 30. — Mathewsii Mez 62. — modestum Mez 68. — Mollendense Mez 31. (— Neesii Döll [non Kth.]) 66 — Niederleinii Mez 65. — oryzoides Mez 74. — palustre Mez 69. — parallelum Mez 63. — peruvianum Mez 28. — platyaxis Mez 73. — polyneuron Mez 63. — proximum Mez 66.' — Quitense Mez 70. — Raunkiaerii Mez 60. (— reduncum Doll [non Nees]) 64 — Regnelli Mez 75. — Riedelii Mez 66. — simile Mez 70. — Tonduzi Mez 72. — triglochinoides Mez 61. -— tripinnatum Mez 64. — tuberosum Mez 29. — vinosum Mez 28. — violascens Mez 73. (— virgatum v. platyaxis Döll) 73. Pelargonium grandicalearatum Knuth 135. — Patersonii Knuth 136. — Rungvense Knuth 136. — Uniondalense Knuth 135. (Pelexia corymbosa Lindl.) 417. — guatemalensis Schltr. 197. Peperomia latimerana C. DC. 4. — montium C. DC. 5. — perinduta C. DC. 3. — persuccosa C. DC. 3. — Taylorii ©. DC. 4. (Peristylus cordatus Ldl.) 299 [299]. (— satyrioides Rchb. f.) 295 [295]. Petalostyles spinescens E. Pritzel 358. Petalocentrum Schltr. gen. nov. 144. — angustifolium Schltr. 145. — pusillum Schltr. 145. 458 (Petaloma domingensis Tuss.) 18. t— myrtilloides Sw.) 18. (Petunia caesia Chod. et Hassl.) 242. — ledifolia Sendt. 242. Peucedanum cartilagino-marginatum Makino 174. — Makinoi Nakai 174. Phaseolus antillanus Urb. 320. (— unguiculatus Piper) 320. Phenax urticifolius (Poir.) Urb. 164. Phoradendron buxifolium (Lam.) Griseb. 165. — rubrum (L.) Urb. 166. Pthirusa Pittieri Krause 441. Phyllanthus cornifolius H. B. K. 404. — Elsiae Urb. 405. — monocladus Urb. 405. Physurus humidieola Schltr. — Juniferus Schltr. 199. — trilobulatus Schltr. 199. Pilea eaulescens (L.) Urb. 163. (— ciliaris Wedd. v. glabra Griseb.) 162. — eaespitosa H. Winkl. 419. — eyelophora Urb. 161. — lanceolata Wedd. 111. — litoralis Urb. 112. — Minguetii Urb. 162. — parietaria (L.) Bl. v. hispaniolensis Urb. 162. — Roemeri H. Winkl. 418. — — v. latifolia H. Winkl. 418. — thymoidea H. Winkl. 419. — Tippenhaueri Urb. 164. — Versteegii H. Winkl. 418. Pinelia hypolepta Ldl. 269. Lehmanniana Kızl. 269. Piper caledonianum C. DC. 1. — constanzanum (C. DC.) Urb. 358. — lambeauense C. DC. 2. — mornicola ß. longifolium C. DC. 3. — Oviedoi Urb. 156. — pilipeduneulum ©. DC. 2. Richardianum C. DC. 3. — — v. glabrifolium ©. DC. 3. — — vy. latilimbum C. DC. 3. Pisonia brevipetiolata (Heim.) Urb. 169. (— discolor Spreng. “. Heim.) 169. (Plantago agrostophylla Decne) 422. — amblyacme Pilger 420. (— Barneoudii Decne) 422. (— Bernoulliana Vatke) 422. brasiliensis Sims v. chilensis (Rap. ) Pilger 423. : v. Decaisnei (Bern.) Pilger 423. v. Gayana (Decne) Pilger 423. v. lasiothrix (Kunze) Pilger 423. — v. obtusata (Deene.) Pilger 423. Fiebrigii Pilger 420. (— Gayana Decne) 423. hispidula R. et P. 424. 198. brevipetiolata Index specierum. Fe ee er RE SS EE eee EE ee (Piantago lasiothrix ane 493. Shee 2 — linearis Kunth v. capitata Pilger 423. “à (— — B. Humboldtii Vatke 422). — — v. mexicana (Link) Pilger 422. — Lorentzii Pilger 421. (— mexicana Link) 422. — montana Lam. f. elongata Thell. 38. (Platanthera diphylla Rchb. > 299 ne [299]. | se — guatemalensis Schltr. 193. “= — Komarovii Schltr. 210. | — parvula Schltr. 300, 301 [300, 301]. (— satyrioides Rehb. £.) 295 [295]. Platylepis margaritifera Schltr. 328. (Pleurochaenia cubensis Griseb.) 12. — rigida Griseb. 12. Pleurothallis Bernoullii Schltr. — Carioi Schltr. 205. | — Edwallii Dusen u. Schltr. 270. (— elegantula Cogn.) 104. _ : a — erosa Urb. 104. LT TRI (— Gardneri Ldl.) 261. ey — hemirhoda Ldl. 269, 270. — lamprophylla Schltr. 205. — Mazei Urb. 104. (— -Miersii Ldl.) 262. — Millei Schltr. 52. (— muscifera Ldl.) 264. (— ophiocephala Rehb. f.) 269. (— puberula Kl.) 269. (— stigmatoglossa Rehb. f.) 269. — tentaculata Ldl. 270. (— ujarensis Ldl.) 270. — Warmingii Rehb. f. 269. Plinia cubensis (Griseb.) Urb. 413. — Dussii (Krug et Urb.) Urb. 413. — pinnata L. 413. (Poecilochroma albescens Britt.) 153. (— Lehmannii Damm.) 149. Pogonia debilis Schltr. 196. (Polygala vulgaris v. pseudoalpestris f. albiflora) 36»[244]. . 3 — — subsp. vulgare (L.) v. pseudo- 4 alpestre Gren. f. albiflorum J. Bär 36 [244]. 2 04. — — — À. variegatum J. Bär 36 [244]. Polygonatum officinale Al. v. platy- phyilum Brügger 35 [243]. — dubium Stein v. ambiguum Thell.. 35 [243]. Polygonum glomeratum U. D. 386. Ponthieva nigricans Schltr. 50. — orchioides Schltr. 50. — pulchella Schltr. 196. Priamosia Urb. gen. nov. 411. — domingensis Urb. 412. (Procris quinquenervia Spring.) 163. (— trinervata Poir.) 159. (— urticaefolia Poir.) 164. Prunus corr. 434, 435. Ta ( Pterocarpus Berterii Spreng.) 314. (Pyrus Aria a. obtusifolia DC.) 40. — (— scandica Boswell) 39 [247]. = REN | Pr EL age eS a = : ER Pi - . | De same . Index”specierum, 459 ‘age R. (Restrepia varicosa Lal.) 263. + (Quercus helvetica Thell.) 35 [243], — pubescens x Robur x sessiliflora Thell. 35 [243]. } R. - (Raimannia humifusa Rose) 133. (= laciniata Rose) 133. Ranunculus flaccidus Pers. subsp. _ Rionii (Lagger) Gams 36 [244]. (— — v. Rionii auct. Helv.) 36 [244]. — glacialis f. glabrescens Vetter 35. — — f. Sulgeri Schinz et Thellg. 36. — recurvatus Poir. 399. Rapistrum rugosum All. 379 [315]. Reseda lutea L. f. Abelii Vierh. 183. Restrepia antennifera H. B. Kth. 265. — aspasicensium Rchb. f. 268. (— australis Cogn.) 260. : — biflora Regel 269. — brachypus Rehb. f. 265. (— Cogniauxiana Speg. u. Kränzl.) 260 (— crassifolia Edwall) 261. « - (— cucullata Ldl.) 261. — Dayana Rchb. f. 264. — dentata Rolfe 265. “ (— Dusenii Samp.) 261. ecuadorensis Rolfe 266. elegans Karst. 266. erythroxantha Rchb. f. 268. Falkenbergii Rchb. f. 266. (— Gardneri Rth.) 261. — guttulata Ldl. 268. — Hemsleyana Schltr. 266. — (?) hypolepta (Ldl.) Rchb. f. 269. (— Kegelii Rchb. f.) 262. (— Lansbergii Hook.) 265. (— — v. Wageneri Ldl.) 268. _ — Lehmanniana (Krzl.) Schltr. 269. (— Löfgrenii.Cogn.) 262. — lonchophylla Rodr. 269. — maculata Ldl. 267. | (— microphylla Rodr.) 262. (— Miersii Rchb. f.) 262. — muscifera (Ldl.) Rehb. f. 264. nuda Kl. 269. — ophiocephala Rchb. f. 269. — pandurata Rchb. f. 267. -— parvifolia Ldl. 270. — pleurothalloides Cogn. 270. . (— Porschii Kränzl.) 263. (— prorepens Rchb. f.) 263. (—- punctulata Ldl.) 266. Reichenbachiana Endres 269. (— rhynchantha Rehb. f.) 263. — sanguinea Rolfe 267. — Schlimii Rehb. f. 267. — Shuttleworthii Rolfe 265. — striata Rolfe 267. x — tentaculata Poepp. 270. — ujarensis Rehb. f. 270. 4 \ — vittata Ldl. 270. — Wageneri Rehb. f. 268. — xanthophthalma Rehb. f. 265. (Rhexia acisanthera L.) 6. (— aquatica Sw.) 6. (— lanceolata Bonpl.) 7. (— longifolia Vahl) 7. Rhinanthus ovifugus Chab. f. debilis Beauv. 37 [245]. Rhododendron Nakaii Komat. 174. (Rhynchosia caribaea Chapm.) 320. (— Gundlachii Urb.) 320. (— phaseoloides P. DC.)- 319, 320. (2 — precatoria P. DC.) 319. — pyramidalis (Lam.) Urb. 318, 320. — Swartzii (Vail) Urb. 320. Rhynchospora Fuertesii Urb. 98. Riedelia corr. 434. (Robinia rosea Mill.) 315. (— latifolia Poir.) 315. (Rodriguezia Juergensiana Krzl.) 148. (— pygmaea Krzl.) 148. Roezliella Schltr. nov. gen. 146. — dilatata (Rchb. f.) Schltr. 147. — Lehmanniana (Krzl.) Schltr. 148. — malleifera (Rchb. f.) Schltr. 148. — reversa (Rchb. f.) Schltr. 147. — Wallisii (Rehb. f.) Linden. 147. Rubus garumnicus Sudre 436. — querceticolus Sudre 436. — rhombifolius Wh. subsp. R. suevi- acus (Sudre) Zinsmeister 189 [269]. | (Ruellia Blechum L.) 323. Rumex Acetosa Lv. hirsutus J. Bär 35 [243]. Rutidosis pannieulata E. Pritzel 361. S. Sacciolepis delieatula Mez 123. — Karsteniana Mez 123. — longissima Mez 122. — mierocoecus Mez 122. (Sagraea domingensis P. DC.) 16. (— — Triana) 16. (— fascicularis P. DC.) 17. (— lima Naud.) 17. (— plumosa Naud.) 16. (— scabrida P. DC.) 17. (— scalpta Naud.) 17.. Salix ef. appendiculata x (arbuscula v. Waldsteiniana x incana) R. Ruser 35 [243]. (— arbuscula x incana Thell.) 35 [243]. (— Thellungii O. v. Seemen) 35 [243]. Salvia trisecta Matsum. 173. (Satyrium anthropomorphum Pers.) 283 [283]. | (— antropophorum Pers.) 283 [283]. (— diphyllum Lk.) 299 [299]. (— hircinum L.) 285 [283]. (— spirale Sw.) 305. 460 ~ Saxifraga amphibia Sünderm. 381. — Cotyledon L. v. longifolia J. Bär 36. (— oppositifolia v. amphibia Sünderm.) 381 [317]. — stellaris L. f. pallida Thell. 36 [244]. Schefflera acutissima (Mig.) Harms 21. — Beccariana Harms 20. — gracilis (Miq.) Viguier 21. — lasiogyne Harms 245. — petiolosa (Miq.) Harms 21. ‘— polita (Miq.) Viguier 22. _ — rediviva (Seem.) Harms 22. — Sodiroi Harms 246. — Winkleri Harms 21. _ (Serapias anthropophora Jundz.) 283, (Sessea Vischeri Hassler) 241. Sesseopsis Vischeri Hassl. 241. Setaria paractaenoides (Trin.) Urb. 98. Sigmatostalix aurosanguinea Rehb. f. 142, 144. (— brachycion Griseb.) 148. (— dilatata Rchb. f.) 147. — Eliae Rolfe 142, 143. — graminea Rchb. 7. 143, 144. — guatemalensis Schltr. 142, 143. — hymenantha Schltr. 142, 143. (— Lehmanniana Krzl.) 148. — lunata Schltr. 142, 144. (— malleifera Rehb. f.) 148. — peruviana Rolfe 143, 144. — picta Rehb. f. 142, 143. (— pusilla Schltr.) 144, 145. — radicans Rehb. f. 142, 143. (— reversa Rchb. f.) 147. (— Wallisii Rehb. f.) 147. Silene vulgaris (Mönch) Garcke v. rubriflora (Boiss.) Schinz et Thell. 35 [243]. (Sinapis Oliveriana DC.) 370 [306]. Sisymbrium Alliaria Scop. 379 [315]. (— altissimum L. v. rigidulum Thell.) 371 [307]. (— Columnae Jacq. f. glabrescens, floribus majoribus Litwin. ) 372 [308]. (— Columnae Jacq. f. grandiflora Litwin.) 372 [308]. | (— erucastroides Bornm.) 372 [308]. (— grandiflorum Post) 370 [306]. — irio L. 379 [815]. (— obtusangulum Aucher-Eloy) 371. — officinale Scop. 379 |315]. (— pannonicum Boiss.) 370 [306]. (— — Jacq.) 370 [306]. (— — v. glabrum Fourn.) 370 [3061]. (— — v. macranthum Bornm.) 370. (— — v. rigidulum Boiss.) 371 [307]. ‘septulatum DC. 369, 370 [305, 306]. - prol. bilobum (C. Koch) ©. E. Schulz 372 [308]. ~ — y. dasycarpum O. E. Schulz 371. v. lasiocarpum O0. E. Schulz 372 [308]. (— latifolium Sw.) 305. ~Smyrnium olusatrum L. 381 L (317) Index specierums nn ee Sis wate um Ra 1 pr (Decaisne) O. E. Schu — — Y. trichocarpum Bg E. 371 [307]. — sophia L. 379 [315]. Kr (Sisyrinchium er sun) oe (— palmifolium L.) 305 Sloana dentata L. 321. as (— grandiflora Smith) 321. (— Massoni Griseb.) 321. (— Plumerii Aubl.) 321. Solanocharis Bitt. gen. nov. 153° — albescens (Britt.) Bitt. 153. (Solanum aculeatissimum Chod. Eu (— alatum Seem. et Schm.) 237. oe : (— amygdalifolium Steud.) 217. — angustifolium Lam. 217. — (— — Chod. et Hassl.) 120. FER — anodontum Lévl. et Van. 96, 7. N (— apaénse Chod.) 230. a (— asterophorum Chod. et Hasël. ) 237. sf (— auriculatum Act.) 117. : en Be (— — Ghod.) 116. en (— — Dun.) 116. . ae Sa ee — Sendt.) 115. 7 Sas Balansae Hass. 994 Se = v. ambiguum Hassl. 236. aS te — v. aureomicans Hassl. 236. Es — v. genuinum Hassl. 236. 02 Vv. horridum Chod..236.2°7 755 — v. lyratifidum Hassl. 235. _ v. typicum Hassl. 235. v. subinerme Hassl. 236. | — f. euinerme Hassl. 237. eer — f. oblongifoliam Hassl. 43 : — — — f. quereifolium Hassl. Br Be (— Balbisii Chod. et Hassl.) 237. (— boerhaviaefolium Sendt.) 119. (— bonariense L. v. paraguariense (Chod.) Hassl.) 231. : wa (— — — f. lobatum Hassl.) 231. ee (— — v. typicum Hassl.) 231. —-v. villaricense (Mor.) Chod. | intermedium Hassl. 231. — — f. lobatum Hassl. 231. | — — f. typicum Hassl: 231. _" (— Brittonianum Morong) 217. (— - Brownii Chod.) 234. (— caavurana Chod.) 113, 114. (—— Sendt.) 114. 3 (— capsicastrum Lk.) 222. : (— — Dun.) 223. (— — Morong) 223. (— — Sendt.) 223. (— celastroides Sendt.) 114. — chacoense Bitt. 224. 3 Sect. Chamaesarachidium Bit a : 93, 94. LA — citrifolium v. leucodendron (Send). Hassl. 219. — — v. oehandrum (Dun.) Hassl. 218. w . = ein Hasel. 218. coeruleum Chod.) 113. _ _ (— Commersonii Chod.) 224. ae — y. pubescens Chod.) 224. . AS _ _concepcionis Chod. et Hassl.) 237. ve 123 — v. robustius Chod.) 237. = corniculatum Hiern) 219. a crassiflorum Schott 114. = _— curtipes Bitt. 228. ae diflorum Vell.) 222, 223. (— — BP. angustifolium '0. Ktze. ) 223: & diphyllum Vell. v. hygrophilum a =) eee. efit. 223. - - ar — Chod. v. pulverulentum Chod.) 222, 223. = flaccidum Vell. 120. _— foetidum Kth.) 114. — — R. et P. 114. (— geniculatistrigosum Bitt.) 227. (? — glandulosum Sendt.) 219. (— gracillimum Sendt.) 218. (= grandiflorum Sendt. v. angusti- folium Sendt) 232. — + — — — f. apaënsis Chod. et Hassl.) SUR" à (= = v. macrocarpum Hassl.) 232. (— — v. pulverulentum f. paraguarien- sis Chod. et Hassl.) 232. (— granuloso-leprosum Chod.) 117, 29. eo Din.) 116, 117. (— — — Morong) 116. _(— guaraniticum Hassler) 224. a _(— Handelianum Morong) 217. _ — Hasslerianum Chod. 235. Be + A a Fae. clk (— hebecarpum Salzm.) 116, 117. (=. — v.-angustifolium Sendt.) 117. A EP — v. eriocarpum Dun.) 117. £- — hirtellum (Spreng.) Hassler 218. — — v. diminutum Bitt. 218. sr aes hygrophilum Schlechtd.) 222, 223: At — japurense Dun. v. stellato- pubescens Dun.) 219. Be jasminoides Paxt. 119. _ — — v. boerhaviaefolium Bitter 119. ee Chod.} 119. : GE — incarceratum R. et P. ~(— — Chod.) 239. _ (— indigofera Chod.) 113. _ (— indigoferum Chod.) 113. _ (— Ipecacuanha Chod.) 222, 223. (— — vy. calvescens Chod.) 223. — Ipomoea Sendt. v. ipomoeide (Chod. et Hassl.) Hassl. 119. — — v. macrostachyum Hassl. 120. (— ipomoeoides Chod. et Hassl.) 119. _— julocrotonoides Hassl. 115. en (Hub. Winkl.) Bitt. 55 | 2 es — leprosum Orteg. 240. a {— leucodendrum Sendt.) 219. ee: tye oides Chod.) 219, 220. ° 239. 461 . (Solanum lycioides KR. et P.) 220. (— lycocarpum St. Hil. v. angusti- folium Ÿ. apaénsis Chod. et Hassl.) 233. — — Y, senuinum (St. Hil.) Hassl. - 232. — — subsp. macrophyllum Hassl. 232. — — — v. macrocarpum Hassl. 233. — — — — f. angustifolium (Sendt.) Hassl. 233. — — — — f. eumacrocarpum Hass]. 233: — — — V. paraguariense Hassl. 233. ts macrocalyx Dun. v. angustifolium (Sendt.) Dun. 232. — malacoxylon Sendt. 120. (— — O. K. v. angustissimum O. K.) 120. — — v. genuinum Hassl.) 120. — — v. subvireseens Hassl. 120. — f. vulgare Hassl. 120. — — subf. angustissimum (0. SE, Hassl. 120. — — — f. albo-marginatum (Chod.) Hass]. - 120, "121. (— mammosum auct.) 239. — maracayuense Bitt. 227 (XI. 227). (— Mauritianum Scop.) 116. (— — v. angustifolium Sendt.) 116. (— — v. pulverulentum Sendt.) 116. (— melanoxylon O. K.).120.- (— — v. latifolium OÖ. K.) 120. (— — v. angustissimum O. K.) 120. ( = ( ( — micranthum W.) 114. ET — microcarpum Vahl) 221.°° — multispinum Chod.) 234. — multispinum N. E. Br. 234. — — v. grandiflorum Hassl. 234. (— muticum N. E. Br.) 220. (— nigrum v. angulatum Sendt.) 225. (— — var. angulosum Sendt.) 226. (— — subsp. chacoense Hassl.) 226, 227. Hier ausfiihrliche Synonymie! (— nodiflorum v. acuminatum Chod.) 221. (— — v. curtipes Chod.) 228. (— — v. maracayuense Chod.) 227. — nudum H. B. K. v. micranthum (W.) Hassl. 114. — — y. pseudo-indigoferum Hassl. 113. (— ochandrum Dun.) 218. — olympicum Hassl. 228. (— oocarpum Morong et Britt.) 237. (— palinacanthum Chod.) 239. — paniculatum L. 229. (— — v. pseudo-auriculatum Hassl.) 116. — — f. integrifolium Dun. Hassl. 229. — — — f. repandum Hassl. 229. emend. _— — gubsp.pseudo-aurieulatum (Chod. et Hassl.) Hassl. 229. 462 Solanum paniculatum f. canescens Hassl. 230. — — — f. flavescens Hassl. 230. — — a. typicum Dun. 229. (— paraguariense Dun.) 225. — philippinense Merrill. 96. (— pseudo-auriculatum a et Hassl.) 116, 117, 229. _ pseudocapsicum L. v. ambiguum Hassl. 223. — — subsp. diflorum (Vell.) Hassl. 221. — — v. hyrophilum (Schlechtd.) Hassl. 223. — — — f. ealvescens (Chod.) Hassl. 223. — — v. microcarpum Pers. 221. — — v. normale O. Ktze. 221. — — — f, pilosulum Hassl. 221. — — v. parvifolium O. Ktze. 221. — — v. Sendtnerianum Hassl. 223. — — v. typicum Hassl. 223. — pseudolycioides Chod. et Hassl. 219, 220. — Rantonnetii Carr. 219. = Renggeri Schlechtd.) 224. robustum Wendl. 237. — — v. eoncepeionis Hass]. 237. — — — f. decurrens Hassl. 237. f. typicum Hassl. 237. laxe pilosum Hassl. 237. f. rupestre Hassl. 237. Pr Rojasii Chod. 228. (— rupincola (Sendt.) Chod. v. macro- carpum (Hassl.) Chod.) 118, 232. — sarachidium Bitt. 228. (— Sanctae Catharinae Chod.) 218. — syringoideum Bitt. 225, 226. (— tabacifolium Vell.) 117. — torvum Sw. subsp. (Sendt.) Hassl. 230. — — — v. genuinum Hassl. 230. — — — v, lanuginosum (Sendt.) Hassl. — — V. brasiliense 230. — — — — f. apaënse (Chod.) Hassl. 230. — — — — f. Gardneri Hassl. 230. (— — — v. brasilense Sendt.) 230. (— — f. lanuginosum Sendt.) 230. (— triste Gris) 114. (— turneroides Chod.) 227. (— urbanum Morong) 219. (— — Chod. v. ovatifolium Chod.) 219. — verbascifolium L. subsp. S. auricu- latum Ait. 115. — — v. pulverulentum Sendt. 117. — — — f. eriocarpum (Dun.) Hassl. 117. — — — — subf. eueriocarpum Hass.l 117 — — — — gubf. intermedium Hass]. 1 17. — — f. eupulverulentum Ha: sl. 117. f. granuloso-leprosum (Dun.) 117. Mint nz Rn ee £ N Index species tans: | TRES _— — — f. typieum Hassl. 221. _ — Desportesii Urb. 156. Solanum ark ascifolium v. ulverulentum f. hebecarpum (Salzm. are er. — — v. typieum (Ait.) RER aXe. 7 — verruculosum Hassl. 218. ay — viarum Dun. 239. LAN — violifolium Schott v. asaritolium 1 (Kth. et Bouch.) Hassl. 221. - — f. decadontum Hassl. 221. 2 à — — v. majus Dun. 220. ir = — — — f. ehacoense Hassl. 220. — viridipesDun. v. intermedium Hassl. 239. SEL ae — Wendlandii Hook. f. 239. z Solenidium mattogrossense (Cogn.) _ Sehltr. 215. Sorbus arranensis Hedl. 39 [247]. — norvegica Hedl. 40 [248]. T1 — subsimilis Hedl. 181 [261] Be See graminea Poepp. u. Endl. ) (Speers aquatica Mart.) oS Spiranthes pulchra Schltr. 198. — quinquelobata (Poir) Urb. 305. (— Scopulariae Rehb. f.) 417. (— tortilis lL. C.. Rich} (Staphidiastrum rubrinerve Naud.) 16. Statice virgata v. pseudo-Delilet Regn. 437. Stelis Bernoullii Schltr. 201. — eallicentrum Schltr. 52. — Carioi Schltr. 202. — cleistogama Schltr. 203. — ovatilabia Schltr. 211. — oxypetala Schltr. 203. — tenuissima Schltr. 204. Tippenhaueri Urb. 103. ; Stenophragma Thalianum Öelak. am. [315]. : Stenorrhynchus Millei Schltr. 5l. | 7 Steveniella Schltr. gen. nov. 292,295. — satyrioides (Stev.) Schltr. 290, 295. Streptopus streptopoides v. atrocarpa Koidz. 173. Swainsona phacoides Benth. v. ‘erecta a E. Pritzel 358. 4 Synassa corymbosa Lind). 417. a $5 de (Talauma Plumieri P. DC.) 306. — dodecapetala (Lam.) Urb. 306. (Tamonea cubensis Krasser) 13. (— guianensis Aubl.) 9. (— laevigata Krasser) 10. Be. (— macrophylla Krasser) 8. ay (— prasina Krasser) 10. Gr 4 (— rubiginosa Krasser) 11. Teesdalia nudicaulis v. maximaBiau438, | Tetramicra canaliculata (Aubl.) Urb. 306. (— 'rigida Lindl.) 306, / _ (Tetrazygia angustiflora Griseb.) 8. _ — erotonifolia (Desr.) P. DC. 8. _ — elaeagnoides (Sw.) P. DC. 8. _ — Fuertesii Cogn. 8. ~— longicollis Urb. et Cogn. 8. _ — pallens (Spreng.) Cogn. 8. _ Thlaspi perfoliatum L. 379 [315]. - — praecox Wulf 379 [315]. _ Thrasya trinitensis Mez 125. _ Tibouchina longifolia (Vahl) Baill. 7. _ Tillandsia Buchii Urb. 99. (— clavata Lam.) 99. _ (Trichosanthes corniculata Lam.) 323. _ (—~palmata L.) 323. (— tuberosa Willd.) 323. Tricyrtis parviflora U. D. 367. Triodia Basedowii E. Pritzel 357. (Triticum glaucum Hagenb.) 34 [242]. (— intermedium ß. Gaudin) 33, 34. (— — y. dubium Gaudin) 33 [241]. (— — glaucum 2. campestre A. et G.) . 33 [241]. - (— junceum Suter) 34 [242]. (— pungens Hagenb.) 34 [242]. _(— repens £. arenosum Spenner) 33 [241]. (— — y. glaucescens Schleich.) 33 [241]. (— — d. glaucum Döll) 33 [241]. (— — e. maritimum Doll) 34 [242]. (— — «. obtusiflorum Spenner) 33 [241]. Tunica Saxifraga v.intermedia Giraud. 438. Tubocapsicum Wettst. (Sectiv) 98. U. -(Urera crassifolia Wedd.) 159. — domingensis Urb. 159. _ Index specierum. 463 Urera elata (Sw.) Griseb. 160, 161. — expansa (Sw.) Griseb. 161. — ovatifolia Urb. 161. (Urtica elata Sw.) 161. (— lanceolata Poir.) 110. V. Vaccinium japonicum Miq. v. ciliare Matsum. 171. — Mhyrtillus L. v. Yatabei (Makino) Matsum. et Komat. 171. (— Yatabei Makino) 171. Vassobia diehotoma (Rusby) Bitt. 150. Verbascum crassifolium Lam. et DC. v. albiflorum J. Bär 37 [245]. Veronica fruticans Jacq. f. glandulifera M. Vogt 37 [245]. (Vigna unguiculata Griseb.) 320. (Viola albida Palib.) 172. — dissecta Ledeb. v. albida (Palib.) Nakai 172. (— — v. chaerophylloides (Reg.) subv. albida (Palib.) Makino 172. — pentelica Vierh. 183 [263]. (Viscum buxifolium Lam.) 165. (— purpureum v. ß. L.) 165. (— rubrum L.) 166. (Vouacapoua americana O. Ktze.) 316. W. (Waluewa pulchella Regel) 215. Wigandia urens (L.) Urb. 415. 2. Zilla macroptera Coss. 379 [315]. Addenda atque corrigenda. Band XI p. 405 Euphrasia Townsonii D. Petrie in Proc. Ne Zeal. I | 1912 p. 185. ar : p. 408 Celmisia lanceolata Cock. in Trans. Ne Zeal. Inst. LIV (9 Ip. 51. = en: a Euthamia camporum var. tricostata J. Lunell in ) Amer r. (1911) p. 59. | 4 | Band XIV. pied, Der unten statt 6 lies 1 (6). & BE p. 11 Z. 1. Morettia Urbachii. ae ne p. 219. Unter dem Titel der Arbeit von Hayek statt „Origimaldignos es | Aus Hayek, Centaureae exsiccatae criticae. Fasc. 2. a >> Z. 23 v. u.: „CO, nemophila Jord.“ — 5 Mae Z. 16 v. u.: „ferrugineis“. See Z. 2 u. 3 v. u.: „ad subspeciem Weldeïanum*.… ie 2.1 vu: ‚leg. J: K. Urumow“, D Z. 10 v. u.: „f. calvescens“ À SEE 15 v. u.: „E, alternifolium“ , ae) v. u.: yf. laetevirens“. hea! v. u.: ,Rubiacearum“. = v. 0.: ,C. Koch 1864“. Ne Z. 13 v. 0.: „Acer sutchuense Franch.“ p. 373 Z. 1 v. u.: „B. Cheiranthus“. p. 409 Z. 13. u. 15 v. u.: ,(Franch.)“. p. 430 Z. 10 v. o.: „in Bol, R. Sos, A 2. 2. 2. Z + os Band. KT. p. 121 Z. 17 v. 0.::„Merremia“. 2. 18 v.0.: „Fistulosaies“. ke Z. 12 v.u.: „Mikania“. ay Z. 8 v.u.: ,Merremia“. ha, p. 147 Z. 10 v. u.: „Sigmatostalix Wallisii* : AS p. 174 Z. 16 v. u.: ,Rhododendron Nakaü“. p. 218 Z 11 v. u.: ,S. Sanctae Catharinae“ . > Druck von A. W, Hayn’s Erben, Potsdam, — Band XV, No. 25/30. 31. März 1919. | Repertorium specierum novarutn regni vegetabilis. Centralblatt für Sammlung und Veröffentlichung von Einzeldiagnosen neuer Pflanzen. herausgegeben von Professor Dr. phil. Friedrich Fedde. x Preis des Bandes einschliesslich Teuerungszuschlages von 25% 30 Mk., fur das Ausland 30 sh = 38 Frcs. — 38 Lire = 8 Dollar, der einseitig bedruckten Ausgabe 36 Mk., bezw. 36 sh = 45 Frcs. — 45 Lire = 9,50 Dollar. F DAHLEM BEI BERLIN SELBSTVERLAG DES HERAUSGEBERS, FABECKSTR. 49. COMMISSIONS -VERLAG VON GEBRÜDER BORNTRAEGER, BERLIN, 1919. Re = GS A A Sa eae Herren Autoren die gefällige Nachricht, dass eingesandte Originaldiagnosen _sofo À > para gelangen, sowie dass die Zahl der kostenlosen Sonder- { abzüge 25, beträgt. Wee Ue GE AS "> FORTS re Wome et ¢ ri he. ac R. ‚Schlechter Doreinfendung des Betrages si die Redaftion ee Habeatoee beziehen. Diefe fünfzig Defaden follen in ähnlicher Deife t Diagnofen von Marimowicz einen eigenen Band darftellen, deffen handpaginiert find. Ein befonderes gedrudtes Regifter ift ba gefertigt worden, fo daß die Auffindung der nn jeder et Schwierigfeiten ermöglicht wird. Da in biefen Defaden neue Orchideen He Exdteile behanbe werden, ift diefe Sonderausgabe für jeden Spesialiften wie aud bs 1 Sloriften tropifcher Gebiete von großem Werte. + te Die fünfzig Defaden handpaginiert (328 Seiten ftar®) mit. Cit >= blatt und Regifter foften 25 Warf, für das Ausland 25 aa Lac se 30 $ranfs oder 614 Des 3% LAN ee % Repertorium specierun novanı reani vegetabilis. Herausgegeben von Prof. Dr. Friedrich Fedde. Beiheft 1: R. Schlechter, Die Orchidaceen von Deutsch-Neu-Guinea. . .. . 100 M. Beiheft 2: A. Schindler, Das Genus Pseudarthria WW et, A ET SENS NES Beiheft 3: K.Dinter, Botanische Reisen in Deutsch- | Siidwest-Afrika. Etwa 5—6 Bogen. Beiheft 4: R. Schlechter, Orchideologiae Sino-ja- ponicae Prodromus. Etwa 20 Bogen. Beihefte 3 und 4 sind gegenwärtig im Druck. Der Vorbestellpreis ist 1,50 M. der Bogen; nach = Erscheinen der beiden Hefte wird er auf 2M. RE BR | se a"? 14 Eu er {= a per Dr. 8. Sodde, Es sit mit im Saute meiner wiffenfchaftlihen Catigkeit, aud) als en von Jufts Botanifchen Jahresberichte, bei der Durdhficht der botanifchen Literatur fehr oft aufgefallen, was für eine Fülle von _ Bildermaterial vorliegt, teils in einzelnen Arbeiten, teils im Befit der _ verfchiedenen Sorfcher. Befonders lebteres tft für bie Allgemeinheit meift ganz verloren, zumal nad) dem Tode der Befiter; denn wiffen chaftliche Photographien ohne die notwendige Erklärung find faft immer für den Fremden wertlos. Diefem Übelftande abzuhelfen, foll der Swe des vorliegenden . Unternehmens fein. Es ijt mir gelungen, eine ganze Reihe von be- - deutenderen Botanifern für mein Werf zu gewinnen. Befonders zu Danke verpflichtet bin ich den Herren Profefforen Karften und Schenf, den Herausgebern jener flaffifden „Degetationsbilder”, die ihre große Erfahrung in den Dienft meiner Sache geftellt haben und mir mit Rat und Cat in der uneigennübigften Weije zur Seite ftehen. Ein Blick über die Namen der Derfaffer der bisher fon erfchienenen Reihen dürfte auch fchon zeigen, daß nur Gutes geboten werden foll. Auch die Der- _ bindung meines Unternehmens mit der weit befannten Lichtbilderfirma Dr. Stanz Stoedtner in Berlin gibt genügend Bürsfhaft für die _ tednijhe Dollfommenheit der Ausführung. Br; 3h habe es mir zur Aufgabe gefest famtlide Florangebiele der Erde allmäblid in Lichtbildern zur Darftellung zu bringen. Die - Bilder in der Größe 81, X 10 cm erfcheinen immer in Reihen zu 5 oder einer Mehrzahl von 5 und zwar zum Preife von einer Warf das - Stüd. Jede Reihe begleitet ein Purzer Cert von I—6 Drucfeiten, ein: = feitig gedrucft, im Preife von 20—50 Pfennigen, der môglidhft immer 5 ‚von dem Autor der Bilder verfaßt ift und dem Benuber der Bilder ihr me erleichtern fol. Es fei bei diefer Gelegenheit darauf hin- _ gemwiefen, dag pflanzengeographifche Darftellungen nur bei geniigender tr - Erläuterung einen belehrenden Wert befiben dürften. — Botaniker, die 3 fih im Befite geeigneter Platten befinden, werden gebeten, mir paffende Reihen zur Deröffentlihung vorzufchlagen. Das Honorar für eine Reihe a von 5 Bildern mit Cert beträgt 10 Warf, wobei die Platte im Befite des Autors bleibt. 4 — Außerdem will id aber aud) Bilder zur Biologie der Pflanzen herausgeben, fowohl nad Photographien wie aud) nad) Strichzeichnungen; on nad diefer Richtung hin bin id fon zu Derlegern und Autoren Er Pin in Beziehung getreten. Mad Abfhluß des erften Taufend von Bildern foll ein genaues al: alphabetifches Sacdjverzeichnis der auf den Bildern zur Darftellung ge» “langten Gegenden, Pflanzen ufw. erfcheinen, fo daß die Benußung der nlung | bedeutend ‚erleichtert werden wird. rer ib, Fo ir REN ee a Es find bisher ande Reihen erfchienen: ji; 5 1. Reihe: 3. Mildbraed, Baume mit. Bretter- und Kamerun. (Kamerun I.) 2. , — $ianen und Wiirgerfeigen aus ‘Kamerun. (Ka sims Bega: Bäume aus Kamerun. eu Lee Dlagefee (Udermarf). 6.u.7. , Ÿ. Grabner, Bilder aus der séchés et 8. ne M LOB ERED, Kalfalgen von der Snfel Unnobon. Va es kone E. Baur, Flora der Jufel Tenerifa. (Kanarifhe Swit tp 12.—13. , W. Herter, Yord:-Nruguay. À Pres Œ. Ule, Epiphyten aus Siidamerifa. (Epiphyten 1): a 15,008 — Die Ameifengärten des Umajonasgebietes. (Brafilien 1 ; 16. , — Die Ameifenpflanzen des Umazonasgebietes. (Brafilien u 1239.25 «AD Sema, De aed ee a Der 4 Wald I—IID. = 20.—21. „ Rübel, Die foldhifhen Wälder. (Kaufafus I. I) 22, , — Um Kluchorpaß im hohen Kaufafus. (Kaufafus IL). en €. Heefe, Die Suffulenten, insbefondere die Kafteen 1 (Merifo I.—III.) 26 , 3. S$- Rod, Die Palmyra-Infeln. 27.—29. , — Die Hawati-(Sandwicd: )Snfeln. Kk. Snell, Saumwmollenbau in Qlaypten. SES, 6 NES Prigel, Süd und Mittel-Griechentand. Daa G. €.§. Shulz, Srühlingspflanzen etre Soc 1 37.—44%. » — Mitteleuropäifhe $lora. V.—XII 45 ASE | By — Alpenpflanzen. I.—IV. (Mitteleuropäifeie Slora XIII. —. 49.—50. , HH. Siegle, Mitteleuropätfche Slora. XVIL—XVIUL. si I om 51.—52. „ 6. Karften, Epiphyten. (II. II.) iene auch u ER 53.—5% , — Java. (I, IL.) ee Dé — Degetation der Moluffen. 56.—60. , Tade, Moorfultur in Mordweftdeutfchland. 61.—64 „ 6. Matthes, Bilder aus der Küneburger Bed 65.—68. , G. €. §. Schulz, Pilze. 69.—70. , S. Karjten, Æropifche Oefologien. À Pr | PO Die Mangrovevegetation im Malayifchen Archipel. X Ei Der Botanifhe Garten in Buitenzorg. (Java III. IE “tg 73.— y — 75.—80. , — Degetationsbilder aus Merifo. (IV.—IX,) 81.—83. y, — Kalifornifche Koniferen. (Kalifornien I.—III,) Bara ey H. Schend, Jugendformen. 85.—88& , — Brafilien. (IIL.— VI.) pete 89.—96 , 5. Winkler, Siebenbürgen und Banat. (I. —VIIL) | ET iy ae ©. Lent, Süddentfcher Klebwald. (Der Deutfche Wald IV > 98. , — Süddeutfcher Schluchtwald. (Der Deutfhe Wald V) 99," a Kauche, DEN ~~ 100, „ ©. Hued, 3. Ottmann, €. Wiefe, Pilze. VI. 101.—120. u 6. Haberlandt, Phviologife Pflanzenanatomie. 121.—123. , ©. Bued, 3. Ottmannn, €. Wiefe, ieleepife § XIX— XXL j 125.—126. u R. £auche, Nitteleuropäifhe Flora. XXII—XXIII. 24 127.—128. „ D. Gräbner, Der Urwald von Bialowies in £tttauen. i 2,0 Prof. Dr. Sriedrich Fed dde, Berlin-Dahlem, Saber ve a ee + ' " 6 " + va ran r re; nd #: N A1 È 1 La LOL MTS N NT re hi Il vr ae ‘yee | Kan URAN, NN vi wa N } " | LA ae uf UNIVERSITY OF ILLINOIS-URBANA a 580.5REP C001 nen re UM INN