Mr SH Reed HAS ide E 03 131 EHE ABRT JAM M Wis eei UY AGAM HI W iau iet HH inosweetcien Mitis c du la14ls "d H 4^ (d FP ee Hity til ette eiii fa kr tr or Perder tati to ele : xEuneuben n pu RU RAM EA e i joan UDSRHRIM NA s pu dem PRSE nab e Moe Mi Hn Y hr NUUS : AM, H:pe aint pop hicMaE EMI REDE BER Mte ED nm H near »2 pn 1 1414 Pd C ie Ine ^ SAURAIT eM Int VB epp e | IGCAREIEL T NAH HLARIEUEEOIT etian "ng re ee PH HE S TINH idunt d IGRHHNOE SN URP HEU E : RIS " T ONERE LEER EDU "i De Hope Hiit nmpcpatc er 5: HN dee LE hilos iios ABS ERIS : UTER / bb Sn dear ! i n Tail m Hh Apod éd b es 1 * í ana uU "n usar UH Ed ! THAM p^ ^ REA NARI 2H TUA HAT SHIRE »n MUS Ü à T » : 105 HHRHEREURTUR T EDEHRAISUU » : I1 - Hs md Us piv en) 223 M -J S Tij nt ici p 2: E C : : PR RESKUETS kh] Ve IRAN CR te i Raten: ER HOMI Hn tov th T1. — L3 12 ndis) MUR s obi 2j vh epa s esl Mna E aS EN Ri i » na n H , » 3 ius at i: x m Ru: [2412 MS E zt us iH M s 1 ? H t i Der ITUR ju MS di Gne SRL » $ 3 - 1 á ToC Haar " "n QUSS $524 AM nr Ad es. BAD Wie ; 4 Venit H ein MX rM TmManennm (red nos e Rn d dan n Hid, ". "n yn ietros H Hv ata 14 Wwidisl« fal LELILALHIDOMEES EUH dod Arar ] ritu write Xn HEN vs Hae Me teg : L r 4 i cum nip pcieie pria iUd s i4 isti Lili bn Herr L (4 MM T3 HEISST GT * " T CEA LONRAMDORIUI SNR n 5t EH Pen Hj] EE COMITER HEATH je LO dd i5 d " E i o0 X48 » * n d DIE LUSR i JI M D rn nod ne E: dV " MEN eth 35^ TA 4 ortos u T^ yu i is Hd ; P jen 1 .- m Mes -— i S CES SUE ^ m HEMBHWVAM : T Mr Rm EBENSO RE 9 LAPEESN ET : AH HRHIMIS ERO SuMMEE jedem SEINE MEUSE E 5 RH DD HENU Un iit mu "potio Msvryr 2 " " Arti u ts SHHIN Iiwir m "n Pen tu dod Ma m * tnde mites "e mE à - Released from. Library — n. " "me HarticulturabSocietv o£. New York.Ines———— SNULZ: 7 PRO SCIENT/; (E Se— A .POPULIQUE Z , M E ME euh K. NR. Collection T: 4 "A. a! k i » ' ' E 2 ie liy T 9 4 H r * m i , d * 1 ^ ^E » * * ^ T" , E "» p^ * f ^ * t. P * DUPLICATA DE LA BIBLIOTHÉQUE DU COCONSERV^^^:TZ BCTANIQUE DE GENEVZ VZ52t;DU EN 1922 FLORA INGRICA SIVE HISTORIA PLANTARUM GUBERNII PETROPOLITANI. AUCTORE F. J. RUPRECHT, M. D., ACADEMIAE IMPEPIALIS SCIENTIARUM PETROP, SOCIO ORDIN., VUSE BOTAN. ACAD. DIRECTORE, AUGUSTIS:1NI ROSSIAE IMPERATORIS A CONSILIIS STATUS, ORDINUM ST. ANNAE ET ST. STANISLAI 1I. CLASS. EQUITE. VOL. I. Polypetalae Thalamanthae p. 1—240. Polypetalae €alycanthae p. 241—476. Gamopetalae zermine infero p. 477—670. PETROPOLI 1860. Petropoli Rigzae i Lipsiae iPUD EcGERS ET S0C. APUDSaM.ScmwIDT. APUDLEOPOLDUM Voss. 2 Ros. 65 Cor. — 2 Turn. 28 Nes. Consensu Academiae impressum. C. Vesselofski, Academiae Secretarius perpetuus. Mens. Maj. 1860. $73) TYPIS ET SUMPTIBUS ACADEMIAE IMP, SCIENT. PETROP, Ratio operis. | Cognitionem plantarum Ingriae, gubernii Pe- tropolitani propemodum hodierni, praecipue ve- ro metropoleos ejus. omni ex parte excolere, fa- ciliorem reddere et inter herbarios doctos di- vulgare, propositum est hujus operis. Deest ejusmodi liber, postulationibus tempo- ris nostri satisfaciens. Non sine longa haesita- tione, desideriis quotidianis commotus, opus tale auctor suscepit. OpusceleberrimumLedebourii, Floram Rossicam illustrans, ex quo quidem plan- tae Ingricae seligi possent, non habita ratione pretii et voluminis, interpretationibus perversis et fontibus spuriis, nimis erroneam Florae nos- trae imaginem praebet, quod ipsum exspectan- dum erat in intentione laudanda quidem, sed humeris exercitatissimis superiori. Enumeratio stirpium agri Petropolitani, a b. Weinmann a. 1837 edita, locuples quidem est, atque Phaneroga- mos et Cryptogamos omnium ordinum respiciens, sed nullibi characteres plantarum exhibet et jam dudum apud bibliopolas non prostat. Ex illo etiam tempore multa nova accesserunt, partim in Supplementis a. 1845 et 1853 editis consig- nata, partim traditione non scripta inter bota- Iv Ratio operis. nicos Petropolitanos nota aut non satis fixa et examinata, Non pauca insuper restant dubia vel erronea vario tempore et a variis auctoribus proposita, quae hoc loco refutari debent. Noti- tias hasce innumeras fere et undique dispersas in unum collizere librum, volumine suo sub ex- cursionibus idoneum et contento suo utilem non solum phytophilis nostris, sed etiam exteris qua- cumque ratione explicationem quaerentibus, in animo auctoris erat. Idioma latinum seligitur ad imitationem praeclaram plurimorum hujus generis librorum, a botanicis variarum gentium conscriptorum. Omnis fere literatura botanica trium et quod excedit saeculorum huic innititur linguae, quae adhuc aptissima censetur operibus botanico-systematicis. Terminologia latina ma- gis exculta et definita, simplicior, lucidior et ele- gantior est, quam ulla alia; praecipue vero in expositione et etymologia nomenclaturae hodier- nae graeco-latinae, ab omnibus herbariis recep- tae, ea careri non posse, facile intelligitur. Solum ad designationem locorum quorundam natalium minus apta videtur. Tamen vix ali. quid damni exinde oriri, tanto magis persuasum habet auctor, quanto libentius sermone simplici, etiam minus exercitatis intelligibili scribere stu- duit. In ordinandis plantis hujus operis selectum fuit systema naturale, utplurimum cum muta-. tionibus, a De Candollio in Prodromo suo re- Ratio operis. v ceptis et a multis, speciatim Koch in Fl. Ger- manica et Ledebour in Fl. Rossica adoptatis. Tamen exemplo praeclaro aliorum familiae non- nullae aliter collocatae sunt, v. g. Euphorbia- ceae cum Camarinneis ( Empetreis ) inter Polype- talas Thalamanthas, Lentibulariaceae inter Pri- mulaceas et Scrofulariaceas; Labiatae Borra- gineis propius admotae et s. p. Vegetatio cujuscumque terrae limitibus arc- tioribus cireumscriptae vix quidem imaginem ve- ram systematis naturalis praebere potest; ta- men facile evincitur, etiam in sic dictis Floris specialibus hac ratione stirpes ordine meliori positas esse, quam ope ullius systematis artifi- cialis. Praeterea fragmentum systematis natura- lis, quale vegetatio Ingriae exhibet, saltem in- troductionem in cognitionem illius sistit, quod ipsum incompletum et lacunis refertum est. Ab- soluto opere clavem systemati Linnaeano adap- tatam ad usum faciliorem tironum addere, e re erit. Familiae plantarum in praesenti volumine continentur 50, restant 45. Exponuntur illarum characteres, affinitates et differentiae, qualitates generatim, usus in specie, saltem possibilis. Do- lendum, characteres familiarum nostra aetate nimis vagos evasisse additis sensim sensimque generibus anomalis; nonne melius fuisset, hisce in casibus cbaracteri typico simul nomen ge- neris in concreto adjungere? Observationes his- VI Ratio operis. toricae circa nonullas familias majores earumque dispositionem sub (Cruciferis, Umbelliferis. et Compositis reperiuntur. Genera exhibentur 192, restant c. 180. In exponendis characteribus eorum brevitati stu- duit auctor. Inquiritur cujuslibet generis. etymo- logia quousque botanico licet, exponuntur pri- ma forsan vice incunabula et evolutio ideae genericae. Etymologiam primitus alio indagare modo, quam toto adhibito apparatu literaturae bo- tanicae, impossibile. Opera tantum herbarii ver- sati etymologia ad illam perducitur metam, qua de- mum philologis ex professo tradi debetur. Modo inverso res tantum erroneae aut ridiculae enasci possent, cujus exemplum «/appula incantatorta», insons herba, Circaea hodie appellata, quae mi- nime est genuina C?rcaea , planta revera ve- neno plena. Species hic editae 402, restant exhibendae circiter 410. Subspecies et varietates non nu- merantur, sed ubique respiciuntur, dummodo in Ingria observatae. Nullibi diagnosibus praescrip- tis auctor sese accommodavit. Schemata literatu- rae hodiernae generatim nimis longa, essentia nimis exigua. Haec pars botanices descriptivae penitus reformationis indiget. Characteres spe- cierum constantissimos et facilius observandos, nec non differentias ab affinibus praeponere rec- tius videtur. Diagnoses et descriptiones specie- rum in monographiis aliae sunt, quam in Flora Ratio operis. vi Ingrica; excludenda enim erant omnia specimi- na extranea, ut imago localis evidentius adpare- ret. Adsunt formae in loco et sub cultura non mutabiles, v. g. Epilobium collinum Gmel. non est varietas E. montant, Galium agres:e Wallr. non est varietas G. Apariünes. Natura magis re- spicienda est, quam liber, etiamsi auctoris ce- lebratissimi. Icones specierum per saeculum editae in libro ulilissimo cel. Pritzel (Icon. botan. index ad a. 185^ usque) inveniuntur, quare rarius hic ci- tantur. *) Synonymia antiquior specierum ex tempore Halleri nimium neglecta. Solus fere Wallroth et Tausch, inter vivos cel. Fries et alii pauci synonyma critica veterum respiciunt. Plurimi vero despiciunt et initium cognitionis specierum Linnaeo tribuunt, ante quem literaturam nul- *) Si quis velit sibi comparare Icones Florae germanicae (melius Europae mediae dicendae) a cel. Reichenbach editas, sc. Voll. I—XIX cum tabb. 2158, quarum centuria apud bibliopolas venalis prostat pretio 8!/5 thalerorum, color. 15 th. (oblata olim fuit editio vilior ex parte tantum fucata pro Centur. 5 th?) — piurimas habebit plantarum Ingriae icones easque utplurimum praecipuas. Minoris pretii, sed interdum satis bonae figurae xylographicae extantin operibus pa- irum, quarum praecipuae in Fl. Ingrica de novo examina ae et cita- tae sunt. Fuchs, histor. stirp. 1542 (apud bibliopolas Germaniae 21/,—31/, th.), Tragus, stirp. German. 1532 (rarius) — Dodonaeus, Pemptades 1583 (2 th.), Mathiolus, Comm. in Dioscor. 1554 (edit. 1560 et 1583: 2 th.), Clusius, stirp. Pannon. 1583 (1— /, th.), Lobelius hist. et advers. 1576 (6—7 th.), Ejusd. Eicones stirp. cum fig. 2191 (2 th.), Tabernaemontanus, Eicones 1590 (rarius). Ex- cusent lectores versati responsum ad interrogationes saepius auctori factas, in libello hoc forsan quaesitum. Linnaeo quidem judice herbarium praestat omnibus iconibus. Vit Ratio operis. lam agnoscunt, nisi mortuam et inutilem. Verurn tamen inter herbarios meliores satis constat. longe plurimas species Linnaei jam dudum in scriptis ante eum ab aliis editis tractatas et non raro melius expositas fuisse. ldem de gene- ribus multis affirmari potest. Nonne interest Scire, quis primus omnium plantam quandam verbis definitis vel figura illustraverit? Pinax C. Bauhini ordine systematico (proprio) omnia fere synonyma plantarum ad a. 1623 cognita- rum continet, sed ex comparatione modolevi cog- nitionis plantarum illo et nostro tempore facile intelligitur, quam erronea sit synonymia Pina cis et quanta cum circumspeclione in usum vo- canda. Synonyma sequentium 130 annorum us- que ad introductam nomenclaturam Linnaei in edit. I Spec. plant. magnopere dispersa et pars tantum scripta Linnaei intravit. Apud Lin- naeum saepissime immixta synonyma erronea, diagnoses et descriptiones ejus non semper sufficiunt ad species agnoscendas et in variis editionibus contradictionesoccurrunt.Quamquam cura posteriori botanicorum, praesertim Sueciae, species patriae Linnaei posthac dubiae factae utplurimum explicatae fuerint, tamen relicta sunt adhuc varia spicilegia, quibus peracta re- visione textus Linnaeani opiniones hodie reg- nantes mutantur. Inprimis hoc accidit in forma speciei Lypica hodie recepta, quae Linnaeo non typica erat, sed varietas. Textum variarum edi- Ratio operis. IX tionum ad cognitionem systematicam plantarum spectantium, in Codicem utilissimum collegit cel. Richter et uno volumine (pretio nunc 3—3 '/, th.) edidit. In usu hujus Codicis autem sequentia caute respicienda sunt: 1) saepius omissae sunt species Linnaei Filii et imo patris postumae (vide l. c. p. xxxi); 2) semper omissa sunt loca natalia specierum in Flora Suecica Linnaei al- lata, nequaquam 'superflua; 3) Etymologia gene- rum in Horto Cliffortiano sive in Flora Lapponica data frustra in Codice quaeruntur, quare in ca- sibus singulis criticis ad opera Linnaei origi- nalia confugiendum est. Comparandae etiam sunt Car. Linnaei Epistolae ad Nicolaum Jos. Ja- cquin, posthac (1841) a Schreibers et End- licher editae. Praecipua in elaboratione Florae Ingricae cura fuit, cuncta haec rite perpendere .et synonyma omnia seligere, quae pro cogni- tione cujuscumque speciei et nomenclaturae ejus aliquid valoris habent vel promittunt. Recta sy- nonymia est plus quam dimidia stabilita nomen- clatura. Nomenclatura Florae Ingricae interdum ab ho- dierna discedit ideoque sine dubio a multis acerbe vituperabitur, qui forsan laudarent, si ipsi*haec studia proprio marte tentassent. Eo magis igitur oportet, de hac re paulo uberius loqui et prin- cipia in hoc opere adhibita exponere. ldem reapse quidem est, si planta quaedam v. g. Hippuris nominetur vel Limnopeuce, vel si X .Ratio operis. horum loco phrasis «Equisetum palustre Lina- riae scopariae foliis» substituatur; cognitioni ho- diernae organisationis ejus ne iota quidem ad- ditur aut demitur. Fuerunt, qui majora emolu- menta promiserint, si loco nomenclaturae hodi- ernae combinationes vocabulorum aut formulae mathematicae characteres plantarum exprimen- tes ponerentur. Diu species singulorum generum numeris designabantur, etiam post Linnaeum, v. g. ab Hallero et Gmelino; nec recentiori tem- pore repudiatur, ante nomen genericum vel tri- viale speciei numeros ponere, v. g. Carex 11 vulgaris Fries Nov. Fl. Suec. Mant. III (1842) p. 153; in Flora Ingrica, exemplo aliorum ope- rum, omnes species suis numeris insigniuntur, quod in citandis, inveniendis et ordinandis plan- tis saepe utile. Itaque schema nomenclaturae regnantis non est omnino necessarium. Inde vero non sequitur, nomina ab herbariis trium et quod excedit saeculorum omniumque gentium re- cepta, rejicienda esse; multifaria eorum utilitas: originem classicam in memoriam vocant, histo- riam botanices illustrant, characteres plantarum, - utiles aut noxias qualitates etc. indicant. Si veroshuic scopo contradicunt, si errorem mani- festum involvunt et propagant, plus nocent, quam prosunt. Asclepias syriaca et Jasminum azori- cwm patriam absolute falsam indicant, /Malva mauritiana potius maurttanica cst, Quercus mon- golica potius mandshurica, Lobelia syphilitica Ratio operis. XI potius antisyphilitica. Medici quidam putant loco «nucis vomicae» legendum esse «nucem tetani- cam»; sed nomen tantum germanicum (9rednuf) erroris ansam praebere potest, non latinum; nam vomica non a vomere, sed idem est ac ulcus, unde adjectivum tropice pro «nociva» (Giftmif). Apud Graecos et Romanos plantae saepissime tantum unico nomine insigniebantur, id quod in idiomate vernaculo plurimarum gentium vide- mus. Plantae similes vel diversae ejusdem no- minis saepe adjectivis adpositis distinguebantur v. g. majus et m?nus, purpurea et [utea. Ejus- modi nomina e vocabulis 2 composita in libris botanicis patrum non tam rara sunt, quam cre- ditur. Aucto sensim specierum numero necesse erat, vocabulum tertium, quartum et s. p. addere, usque dum tempore Halleri et jam prius no- mina plurimarum plantarum fere abolita aut in phrases intolerabiles mutata sunt. Sic v.g. Lysima- chia vulgaris L. initio erat Lysimachion apud Ruellium 1536 vel Lysimachia apud Tragum 1552, Matthiolum 155^ aliosq. — Lysimachia lutea apud Fuchs 1542 et plur. (nam habuit jam Lys. aliam purpuream s. Epilobium hirsutum L.) — posthac Lys. (utea major apud C. Bauh.1623 et pl. (propter speciem minorem s. Lys. puncta- tam, et aliam Óifoliam flore globoso i. e. Lys. thyrsifloram etc.) — postea: Lys. lutea. major vulgaris apud Parkinson p. 544 — tandem Lys. foliis lanceolatis racemo composito termi- XH Ratio operis. " nali, apud Linné 1737—1755, aut Lysimachia foliis ovato- lanceolatis, floribus ad summos ra- mos spicatis Haller 1752, aut Lys. paniculata, racemis terminalibus J. G. Gmelin 1769. Tan- dem Linnaeus a. 1753 ad nomina 2, generi- cum et specificum rediit, in quo perficiendo sane felicissima cogitatione perductus fuit, cujus sche- ma forsan magis in Flora ejus Lapponica 137 (ubi nomina trivialia quaedam tentata fuerunt), autapud Rivinum quaerendum, quam apud pa- tres. Linnaeus reformationem hanc adeo ne- cessariam non primus excogitavit, sed genio suo ideam pristinam non ubique satis claram et de- finitam divinavit et restauravit. Emolumenta no- menclaturae propositae adeo aperta, ut innova- tio haec brevi tempore consensu et applausu omnium fere acqualium (citra fiallerum) ex- cepta fuerit, nulla ratione habita modi saepe ar- bitrarii in specialibus. Tanta erat eo tempore necessitudo, tanta auctoritas Linnaei! Erronea esset opinio, veteres nulla habuisse nomina plantarum generalia et specialia. Nonnul- lae species Linnaeanae eodem nomine et sensu ante saeculum unum alterumve jam aderant. Ge- nera non primus stabilivit Linné, nee Tour- nefort, sed jam Rajus (inventor systematis naturalis Jussiaei) si non C. Bauhinus, et idea satis clara et naturalis nonnullorum jam apud Clusium obviam venit, licet hoc absque forma- lismo posthac tantopere adorato. Ratio. operis. xit Haud affirmari potest, Linnaeum ipsum re- gulis nomenclaturae binariae suae stricte addic- tum fuisse; Veronica Anagallis aquatica, Soli- dago Virga aurea, Adiantum capillus Veneris et pl contrarium probant. Varietates ejus, quae saepe species propriae sunt, tribus nominibus exprimuntur. Saeculum et ultra post iteratam introductionem nominum trivialium elapsum est et nomenclatura hodierna iterum ultra modum praescriptum extenditur; v. g. Acinos acumina- (us nunc scribitur: Calamintha (( Acinos ) pata- vina B. acuminata. Quamquam Linnaeus ipse plurimas regu- las generales nomenclaturae dederit, tamen sae- pius in stabiliendis nominibus lapsus: est. Prae- cipuus errorum fons erat studium incompletum historiae plantarum specialis, qua in re Halle- rus sane multo major erat. Si patres magis aes- timasset et synonymiam eorum attentius respe- xisset, nomenclatura nobis tradita fuisset multo correctior. Pro plurimis speciebus nomina tri- vialia sua festinanti calamo ex C. Bauhini pina- ce deprompsit, in quo opere, immensi sane labo- ris, non semper nomina completa exhibentur, neque ordo chronologicus stricte servatur; C. Bauhinus magis systema quoddam completum concinnare et. synonyma methodice secundum genera et species (sic!) proponere voluit, quam variationes nomenclaturae ad minutias colligere. secus enim icones Tabernaemontani et edi- XIV Ratio operis. tiones ambas Gesneri de collectione stirpium dilgentius excerpsisset, nomina discrepantia e variis editionibus Matthioli et Dodonaei con- tulisset; ignotum quo casu Dorstenius et Ren- ealmius omissus fuerit. In nomenclatura rite elaboranda plus negotii expetitur, quam Lin- naeo suppetebat. qui quolibet fere anno opus voluminosum edidit, ut mirum videatur, quan- tum adhuc citra munus publicum praestitit. Tanta festinatio non sine damno disquisitionis profun- dioris literaturae esse potuit; in hac ponens voluntas et patientia requiritur. Tali modo Linnaeus speciem praeviam tan- tum nomenclaturae exhibuit, quod ipse confite- tur. In praefatione ad editionem lI. Spec. plant. 1753 ipsissima ejus verba sunt: «Trivialia no- mina in margine apposui, ut missisambagibus uno quamlibet herbam nomine complecti queamus; haec vero absque selectu posui, quippe quem alius dies poscit!» Addita post aliquot lineas verba «Mutatio horum (scil. nominum) trivialium licet in. melius. plus nocet, quam proderit» ad futuram selectam nomenclaturam referenda sunt, quare in editione lI?^? Spec. plant. 1762 Lin- naeus.ea omisit, bene sentiens contradictionem pristinam sui ipsius! Iste «alius dies» Linnaeo non concessus fuit. Serius in nominibus semel propositis acquievit, ut etiam asseclae ejus et herbarii posteriores, exceptis Haller, Adan- son, $copoli, Mónch et Lamarck, qui saltem Ratio operis. Xv nomina generum nonullorum a Linnaeo nimis arbitrarie et temere mutata ad normam pristinam restituerunt. Ex hoc tempore fere nil accessit ad emendationem circumspectam nomenclaturae, a Linnaeo ipso minime interdictam, imo tacite et aperte exoptatam. In stabilienda nomenclatura non sufficit ut re- vertamur ad Linnaeum respectu specierum vel Tournefortium respectu generum (et huic non semper obtemperatum fuitj, aut in Cryptogamia ad Hed wigium,Acharium aliosque, sed cuncta respicienda est literatura botanica usque ad in- cunabula. Respicienda est etiam literatura Graeco- rum et Romanorum, nisi forte nomenclatura grae- co-latina, ab herbariis omnium terrarum recepta et aptissima, deserenda et rejicienda sit. Verum est, apud classicos interdum tantum nomina nuda tradita esse plantarum saepe vulgatissimarum, quarum notas commemorare superfluum cense- bant,quippe ipsis benecognitas.Sunt aliae a Dio s- coride descriptae quidem pro more veterum quae nunc adhuc dubiis premuntur; restant vero plures diu recognitae, receptae et auxilio discipli- nae novae, Geographiae plantarum, corroboratae. Nonnulla nomina generica perversa propter Linnaei errorem singularem ad nos pervene- runt.Distincto genere quodam, si non illico nomen suppetebat, novum non finxit, sed quoddam prius alio sensu adhibitum, interdum obscurum vel ig- notum classicum substituit, cujus in gratiam sibi XVI , Ratio operis. regulam quandam de nominibus vacantibus con- struxit, nixus ut videtur proposito, nomina classica plantarum omnia tali modo conservandi:sic exorta sunt: Hippuris, Jasione, Cicuta, Empetrum etc. Praeclare monet Gesner 1561 (p. 215 b.) «mihi, ubi vetera nomina non invenio, aut dubito. nova potius excogitare certa ratione, quam illis temere abuti placet. » Semper est in votis, ne E. semel pro- posita mutentur. Quamdiu nomina ipsa erronea sunt. nomenclatura semper mutationibus obnoxia erit; imo correctis his interdum impossibile erit, | nomina quaedam ubique recepta servare; genera enim antiquiora in progressu scientiae non raro dividuntur, :mo speciem, quam pro bene cognita habebant, subinde e 2 diversis compositam esse tempus docet. Diu post Linnaeum nomenclatura ejus a plurimis sanctissime servabatur ad detri- mentum veritatis usque, tandem necessitas ri- gorose mutationem poposcit. Quot nomina Lin- naeana hodie intacta restant? Quis adhuc Lin- naeo ila addictus est, ut nominibus, qualia sunt v. g. Fumariae bulbosae, Myosoti scorpioidi, Junco campestri, Nymphaeae luteae, insistat? . Nomina aequalium recipiuntur non semper respectu habito juris prioritatis (ceteris paribus). sed per alias rationes nterdum vix lautas. Hoc eliam valet de nomenclatura vitiosa nobis tra- dita. Quod hodie, id heri et vras. In scientia et arte error vetustate non confirmatur, vel in ve- Ratio opertis. XVII ritatem mutatur. Posteritatis officium est, nomen- claturam debitam restituere et suum cuique tri- buere. Justitia nomenclaturae fundamentum; aliud non existit. Quanta vero injustitia esset. litera- turam saltem duorum saeculorum futilem et mor- tuam declarare atque retentis nominibus a Lin- naeo nonnisi ad tempus datis, uno quasi ictu in- terimere. Sed hoc non tam facile est, ut forsan aliqui sibi persuadent. Patres botanici vivunt, opera eorum immortalia sunt et graviter minan- tur violatam eorum nomenclaturam. Speciales regulas nomenclaturae statuere, propter exceptiones multiplices, res superflua. Nomina vere dubia intacta maneant. Si vero auc- tor plantam suam vel figura apta, vel nota qua- dam characteristica designaverit, hoc sufficiat; haud necesse est, diagnoses autdescriptiones,sche- mate quodam praescripto factas postulari. Quam laxa principia nomenclaturae nostro sint tempore, tantum unico exemplo illustrare liceat: Koch in Synopsi Fl. Germ. ed.2 loco Potentillae salis- burgensis Hánke 1788 vel P. vernae L. 1155 (vida Fl. Ingr. n. 198) nomen P. alpestris Hal- ler fil. ex Seriínge (post 1818 edit.) tantum propterea substituit, «quod botanicis nomen (al pestris) gratius (sic!) videatur, licet prioritate non gaudeat.» Merita Kochii, praecipue in detegen- dis novis specierum characteribus, his non de- trectantur, sed centenis botanicis in memoriam vocare liceat, quam fidam habeantnomenclaturam. I XVII Ratio operis. Errores semel reperti, sed in opere quamvis praestantissimo repetiti, auctoritatem ejusin oculis aliorum, imo tironum, imminuunt. Et ita in doc- trina quacumque, non exclusa nomenclatura. Mu- tatio quidem schematis praedilecti ingrata est, nova nomina incommoda, etiam si rectius quid substituitur. Sed si nunc jam tot nomina Lin- naeana perierunt, operae haud pretium est, de quibusdam residuis litigare, si error quondam commissus reparari potest. Haec omnia sub elaboratione operis ab initio sibi ipsi non ita cognita et clara fuisse auctor confitetur, quare dolet nomenclaturam Florae Ingricae propositae non ubique constantem esse, licet selectus sy- nonymorum et historia conceptus generici ubi- que rectam viam indicant, ita ut passus tantum restet, i. e. restitutio ipsa in integrum. Falsa nomenclatura facile inter doctissimos herbarios propagatur. v. g. Sanicula vulgaris e Synopsi Fl. Germ. Kochii in Summam vegeta- bilium Sueciae Friesii irrepsit (Linnaeus $. europaeam dixit); in multis libris Saxifraga mi- nuta Poll. exstat, sed apud Pollinium non invenitur, verum S. exilis. Perversa nomencla- tura operum botanicoium etiam in vulgus trans- fertur, ut plura nomina nunc vernacula et ubi- que usitata docent. Doctrina ipsa minime hono- res sibi parabit, si errores in denominandis plan- * tis ab aliis commissi perpetuo repetuntur. et ita quasi sigillo sapientiae confirmantur. In con- Ratio operis. XIX tumeliam scientiae vera nomina plantarum me- lius in officinis et apud gentes barbaras tradi- tione non scripta, quam in libris botanicis ser- vata fuerunt. AXovv semper erat Laurus apud Graecos et Romanos et est adhuc 3&Qvvj Neo- graecorum et Daphiske (cujus flores sunt Daphna) Imeretinorum et Mingreliorum. Singulare exemplum confusionis doctae sup- peditat planta vulgatissima hodie Syringa vul- garis appellata (nomen vulgo mire corruptum iu Sirenas) seu genus Lilac apud Tournefortium — Agem Lilac Persarum teste Cornutio 1635 — Lillach Dodonaei (Lillach apud orientales significat deum et est genitivus: dei) — L/lac Matthioli 1565, Lobel. J. Bauh. et al. Gens Francogallorum nomen debitum ad hunc diem servavit. Linnaeus vero genus et nomen Tour- nefortii in Syringam mutavit, vel propterea quod nomen Z;/ac non placuit vel quia par- tem tituli generici Syringa apud C. Bauhinum efficit, cujus species prima erat Syringa coeru- lea Lusitanica seu Lilac Lobel. 1576. Led Lo- belius in opere citato aliam juxta depinxit Sy- ringam: italicam, fraticem coronarium, PAi/adel- phum Athenaei putatum, a Clusio 1576 Sy- ringa vulgaris dictam, quae hodie Philadelphus coronartus dicitur et Tournefortio typus ge- neris Syringa erat. Syringa secundum Clusium appellatur a virgarum rectarum longitudine et fungosa interioris medullae copia. qua exempta XX Hatio operis. fistulae (7, cógvy&—vyoc) construi possunt, unde germanice Bfefenjtraud) et rossice wyOyinnHks, DnycrTopbia» (ex tempore ,Pallasii). Et revera haec omnibus patribus primitus Syrznga genuina fuit, cui veluti speciem recedentem nonnulli Syringam coeruleam s. Lilac serius addiderunt, cujus lig- num ad fistulas tam facile parandas minime ido- neum. | Hic nullis meritis Linnaei obtrectari, eo faci- lius intelligitur, quo magis haud aliud quoddam opus exstet, in quo nomina Linnaeana magis quam in exhibito defenduntur, siquidem hoc fieri potuerat. Sed res ridiculas non elidere, scien- tiae aperte nocet; si imo centena nomina ex toto nova excogitanda essent, id fieri deberet. In Flora Ingrica oblata ceterum nova nomina rarissime inveniuntur, verum ubique antiquissima. Opini- onibus regnantibus obstare, res sane difficillima est. Si herbarii aliquot meliores conjunctis viri- bus nomenclaturam, ubi necesse est, emendare studerent, veritas brevi tempore evinceretur et agnosceretur, quae sine hoc diu adhuc contra immensam vim consuetudinis luctari potest. At error facilis. Genius temporis alius est hodie, quam ante saeculum; quod tunc dificillimum erat el fere impossibile, id hodie facili negotio per- ficitur, si veritas subest. In Prodromo Decan- dollii pro prima et typica specie Linnaeani generis Monotropa restituitur nomen antiquius genericum Zypopithys Dill. et jam a pluribus Hatto. operis. XXI acceptum videmus id, quod ante decennia ali- quot proponere fere crimen fuisset. Nomina antiquiora generica in casu concreto omnino hodiernis substitui possunt, nam inter- dum plane eandem plantam vel complexum non- nullarum exprimunt, aut leviter tantum differunt quoad conceptum et ambitum. Principium pro qualibet idea novum nomen fingendi, abstractum est. Si species quaedam nova generi cuidam jam noto additur, idea generis amplificatur. exinde vero necessitas non elucet nomina data mutandi. Sunt tamen, qui aliter sentiant, v. g. Wallroth species 2 Linnaeanas, Violam tricolorem et V. arvensem, in unam conjunxit et nomen tertium novum pro hac nova idea finxit. Tali jure posthac aliquis genera Hieracium et Crepis jungere pos- set et conjuncta novo nomine proponere. Sub ejusmodi reformationibus, etiam multo notabilio- ribus, nomenclatura jam data typica omnino ser vari potest et debet. Specialia tantum persistunt, generalia perpetuo mutantur (Fries) Ideas gene- rum fere omnium plus minus tempore mutatas fuisse, literatura docet; vi principii idealis no- mina fere omnia aboleri possunt et loco illorum alia et iterum alia nova poni possunt. Quis no- stro tempore affirmare velit, genera absolute cognita esse quoad characteres, compositionem et ambitum? Nomenclatura saepius confunditur cum auc- tore. Auctor est qui speciem quandam vel ge- XXII Ratio operis. nus primus rite quoad characteres, differentias etc. stabilivit. Exinde autem non sequitur, no- men ab illo propositum rectum esse et accipien- dum. Sed de his jam fusius in Algis Ochoten sibus ab auctore actum est. Plura jam adparent meliora opera, quae non auctorem nomenclatu- rae, sed veros auctores plantae indagare stu- dent. Idea speciei et generis ad quaestionem de auctoribus pertinet, non ad nomenclaturam, quae disciplina sui juris est. «Haec est nostra sententia, quam non ideo proponimus, ut cuiquam erroris ansam praebere velimus, sed ut nostro exemplo alios cohortare- mur, quo dilizentius de stirpibus earumque ge- nuinis nomenclationibus aliquando cogitarent.» Tragus 1552 p. 811. Restat ut post hanc digressionem ad alias rationes operis transeamus. Loca natalia non tantum qualitates soli et ra- tionem formationum geognosticarum respicere debent, sed etiam quantitatem individuorum et lo- cos speciales, dummodo proventus rarior suadet. Regiones principales tres in Flora Petropolitana obviae, ubicumque opus est, in censum vocantur. Sed de his sub fine operis fusius agendum est. Signum * generi vel speciei antepositum, pro- ventum spontaneum in dubium vocat. Numerus ( inclusus species designat Ingricas , nondum in territorio urbis repertas. Difficile nunc est, limites inter utrasque ponere. Ratio operis. XXIII Tempus floris sub climate boreali ad arctio- res limites restringitur. Menses alibi plerumque indicantur integri, sed hoec saepe nimis vagum apud nos; necesse erat, inter initium, medium et finem cujuslibet mensis distinguere, ita ut quae- libet pars 10 diebus definita sit. Cytherea Lap- ponum ( Calypso borealis) florescentiam suam intra 1^ dies vel adeo prius absolvit, ut vix post- hac inter centena specimina unum alterumve flo- rens vel modo cum scapo emarcido detegi possit. Indicationes ubique stilo veteri Juliano intelligun- tur, qua de re videsis adnotationem infra p. 12. Sed non solum ad tempus florendi attendendum esti, verum magis saepe valet tempus matura- tionis fructuum, fere in omnibus Floris, etiam arctius circumscriptis, omissum, licet nihilo- minus fixum. Quaedam plantae perennes, inpri- mis bulbosae et tuberosae ut v. g. Gagea, Cap- nites, Ficaria, Moschatellina, — tempore aestivo evanescunt. Omnes plantae annuae hic vix dimi- dium annum vivunt, interdum 3 tantum menses. Duratio. vitae apud auctores varios varie vel falso indicata. Plantae vere aestivales (sic dictae an- nuae) in statu silvestri non raro e seminibus de- lapsis autumno enascuntur et proximo anno flo- rent, tamen toto coelo differunt a genuinis bien- nibus, quod cultura earum statim patefit; in di- stinctione harum adeo Koch non raro lapsus est. Ad dicta phaenomena biologica pertinet de- terminatio exactior phasis (somnus et vigiliae) XXIV Ratio operis. florum, tantum in quibusdam familiis, generibus vel speciebus obvenientis, post Linnaeum ne- glecta, tempore solstitii pro rei natura sat regula- ris, sed forte diversa quoad durationem in ter- ris australioribus. Magni sane momenti pro Flora quacumque speciali est cognitio plena totius literaturae lo- calis. Haec quidem pro Flora Ingrica non tam antiqua, quam polius numerosa et dispersa. Ex anno 1725 Symbolae ad Floram Petropolitanam idiomatis 7 diversis conscriptae et in lucem edi- tae fuerunt. Scripta nonnulla v. g. Deschisau- xii, Siegesbeckii et Adamsii summopere rara evaserunt et auctor operis praesentis confitetur, se nondum sibi comparare potuisse: Appendi- cem (36 pp. ad Siegesbeckii Primitias Flo. rae Petropolitanae, Rigae 1737 editam, neque unquam vidisse pag. 118—189 (vel ultra) Enu- merationis stirpium agri Mosquensis et Petro- politani, auctore Adams. Innotuerunt contra auctori pedetentim manuscripta numero 20 ad Floram Ingricam spectantia, varii voluminis et pretii, inter quae J. G. Gmelini, Ammani, Kra- scheninnikowi, Laxmanni, Georgii, Sobo- lewskii, Smjelowskii, H. Mertensi alio- rumque. Fontibus his accuratissime exhaustis, examini critico subjectis, pro qualibet specie ordine chronologico dispositis, historia specia- lis plantarum Ingricarum egregie illustratur. Florae locales literaturam suam plene dilucidan- Ratio operis. XXV tes non parum juvant auctores ope: a majora con- cinnantes, qui cum fontibus localibus non adeo familiares esse possunt, ideoque saepe falluntur. Absque praecursoribus fide dignis historia plan- tarum regionis vastae haud rite scribi potest. Computatio praevia docuit, !/, —'/, partem spe- cierum Petropoli in Flora Rossica Ledebourii adscriptarum erroneam esse. Herbaria saeculi praeteriti, dummodo exstite- rant, fere penitus deperdita sunt; paucissima specimina a Krascheninnikowio et Gmeli- no sen. vidit auctor sine dubio circa urbem lecta (Sobolewskii vix ulla jam exstant) plura a Kastalskio, Turczaninowio et Weinman- nio examinavit, sed nulla fere Prescottii, cu- jus herbarium Petropolitanum nunc in Museo Oxoniensi asservatur. Tali pacto observationes propriae et spolia, quae spatio 20 annorum ex Ingria retulit ipse auctor, nec non communica- tiones amicorum qualibet fere plagula citatorum, fundamentum Florae Ingriae recentioris praeci- pue posuerunt. Cognitionem plantarum vere in- digenarum metropolis ad culmen notabile per- venisse, quis est qui infitias iturussit? Sed regiones Ingriae ab urbe remotiores certe plurima nova adhuc promittunt; ipsa Petropoli mutationes per- petuae vegetationis ad studium invitant. Propositum auctori erat, operi huic addere mappam botanico-geographicam, onomasticon bo- tanicum Fennicum et Rossicum nec non partemge- III XXVI Ratio operis. neralem geographicam, historicam et statisticam. Sed haec ante partem specialem finitam exhiberi nequeunt. Generalioribus assiduus labor specia- lis remuneratur, qui tunc solum dignitatem illam acquirit, quam per se meretur. Opus non abso- lutum vile existimatur, labor fere deperditus. Haec ratio auctoris erat, non particulas sed opus integrum et absolutum L. B. tradituri. Sed cir- cumstantiae validiores sunt, quam intentiones singulorum. Ante iter Caucasicum igitur auctor Volumen prius jam diu impressum et paucis exemplaribus distributum, in usum publicum committere debuit et tempore urgente ne eor- rectiones quidem necessarias et additiones nu- merosas subjungere potuit, quas ideo ad finem voluminis alterius remittere coactus fuit, cujus pars notabilis vel impressa vel schedulis elabo- rata servatur. ES&egni vezetabilis subregnum E: PHANEROGA MAE. Organa generationis: 1) Semina i. e. gemmu- lae in organis 9 plerumque centralibus (ovariis) evolutae; e vesiculis embryonalibus (fovillà pol- linis) foecundatis et in embryonem tunicis ovuli obductum excrescentibus formatae, post requiem germinatione in plantam novam continue sese evolventes. 2) Antherae i. e. organa peripherica, polline primitus quaternatim conjuncto (tetra- sporis) repleta. 3) Antheridia cum spermatozois nulla! Foecundatio fit ope pollinis in stigmate germinantis et utriculum fovillà repletum usque ad sacculum embryonalem protrudentis. — Plan- tae saepius hermaphroditae i. e. antheris in pe- ripheria ovariorum et intra integumentum florale e bracteis vel perigonio simplici aut duplici (ca- lyce et corolla. Organa vegetationis inter se distincta: radix, caulis et folia. Fasciculi vaso- rum in caule semper obvenientes; in classi III (Gymnospermeis) tantum cellulae elongatae po- rosae conformes. Jan. 1853. 4 ClassisE: DBicotyledoneae—P*hyl- loblastae. Embryo cotyledonibus 2, rarissime abortu solitariis, vel (in plantis aphyllis) deficientibus. Germinatio phylloblasta: radicula centralis deor- sum crescens ef in radicem mutata; plumula intra cotyledones foliaceos oppositos emergens. In fructu, antheris et integumentis floralibus praevalet numerus quinarius (5 34- 5); binarius (2 -1- 2) hebetationem indicat, ternarius recessum ad Monocotyledoneas. Folia saepissime curvi- nervia; opposita, alterna vel spiraliter sparsa. In lignosis: fasciculi vasorum in annulis concen- tricis pluribus dispositi; in herbaceis plurimis adest medulla centralis ab annulo s. d. lignoso inclusa et radii medullares; in Umbelliferis plu- ribus et Apetalarum familiis nonnullis fasciculi vasorum in parenchymate sparsi, singuli tamen novis ambitu accrescentibus indefiniti. Subcelassis IK. Polypetalae 'Fhala- naaníthae. Petala plura disjuncta cum staminibus tha- lamo, nec calyci inserta. Calycis sepala libera vel rarissime basi inter se connata. Fax. I. RANUNGULACEAE. Charact. differ. Perianthium homomorphum, sim- plex, aut dimorphum: in corollam et calycem plerumque coloratum discedens, 5- rarius 3—6- vel 4-merum, (excl. Paeonia et Helleboro ) caducum. Stamina libera co. An- therae extrorsae. Ovaria co, rarius abortu reliquorum solitaria, placenta tum unilaterali. Carpidia 1— CO sperma, semina suturae interiori adnata. Embryo intra albumen. copiosum minimus. — Herbae 2 vel O , absque succo proprio colorato. Folia exstipulata, plerumque dissecta et alterna, basi in vaginam semiamplexicaulem saepe di- latata. Flores vel solitarii, vel umbellati, vel racemosi, vel paniculati. Affinitas. Familia proxima Billeniaceis, antheris in- trorsis, calyce persistente et toto habitu diversis; specia- tim Paeonia transitum offert calyce persistente, sed se- minibus exarillatis et facie valde differt. Berberideis etiam, praecipue Podophyllo multum affinis. Quibusdam notis ad Papaveraceas et Nymphaeaceas accedit, aliquam men- litur affinitatem cum Umbelliferis propter vaginas folio- rum valde evolutas, cum Sazcifrageis et Geraniaceis ha- bitualem tantum; singularis vero et haud praetervidenda adest analogia cum .Alismaceis Monocotyledonum tri- meriis et exalbuminosis. Ceterum [flores similes cum petalis nectariferis apud T/iaceas redeunt et in Bytt- weriaceis saepe calyx coloratus petalorum vices agit. À Ranunculaceae. Ranwnculaceis inter familias affines proprium est: in- doles saepe ambigua integumentorum floralium; Can- dollius et omnes fere post eum auctores perianthium homomorphum pro calyce genuino colorato petaloideo ex- plicant, et corollam in plurimis generibus deficientem statuunt. Ex hac ratione, babitu herbaceo et distributione praeponderante boreali - arctica, Ranuncwulaceae forsan immerito locum inter alias Polypetalarum familias supre- mum, a Candollio assignatum, sibi vindicarunt, propter tribum nobilissimam Clematidearum fruticosarum intra- tropicarum aliquo modo defendendum. Petala singula plerumque basi tubulosa et imo bilabiata sterilem floris compositi flosculum referre, quibusdam visum est. Qualitates et usus. Fere omnes acres, subvenenatae. Antidotum praestat aqua cum aceto nuptum. Herba recens saepissime rubefaciens, vesicatoria. Principium acre volatile est et exsiccatione aut coctione extinguitur. Radices perennium saepe drasticae vel emeticae. Semina saepe acria, "Vigellae sativae Anisum, N. damas- cenae fragas redolentia. Pulsatillarum, praecipue pratensis herba et radix, saporis primum debilis, deinde intense acris et mordacis; fere inodora est, trita tamen acrimonià volatili oculos, nares et fauces vehementer irritat; quamdiu recens, virtute acri Aconitwm antecellit et inter efficacissima therapiae subsidia numeranda. Anemonarwom nostratium herba vesicatoria, Canthari- dibus citius agit. Hepatica adstringens est, acredinis expers. Thalictri, praecipue flavi radix amara, flavi- cans, olim tinctoria, purgans, sapore primum dulci, deinde acri-amaro. Inter Ranwncwulos acritate insignes: sce- Ranunculaceae. 5 leratuws primo loco, acris, Lingua, Flammula. R.repens submitis, in jusculis propinari potest. Fi- caria juvenilis sat acris, tandem aucta in foliis muci et salium quantitate, in radicibus amyli, mitescit. Batra- chia mansuetiora. Caltha subacris, floribus butyrum colore flavo tingitur. Trolliti herba fere iners. Aqw«í- legia vix acris, amariuscula potius et tonico-subadstrin- gens, semina vero acria rubefacientia. Delphiniéi Con- solidae herba, magis vero semina, diureticis et anthel- minthicis inscribuntur. Aconitwm septemtrionale venenatum, radix atrocissima, sicca tamen et cocta edu- lis dicitur, de qua re fusius agit Linné in Fl. Lapp. Actaeae s. Christophorianae offic. radices drasti- cae subvenenatae sapore acri amaro; baccae venenatae (Linné), cum alumine coctae atramentum suppeditant. Conspectus generum indigenorum. Tamvs IL. ANEMONEAE. Perianthium homomorphum (corolla: Linné; calyx petaloideus: Dec.). Foveae nectariferae s. squamae inter perianthium et stamina nullae (cf. tamen Pwisatillam). Semen spurie pendulum, anatropum. I. ANEMONE. Perianth. 4, 5, 6— cophyllum, in- volucro 3- distante auctum. Receptaculum incrassatum, hemisphaericum vel conicum. Melius forsan in 3 genera dissolvenda; sc.: $. 1. PULSATILLA. Involucrum e foliolis sessilibus, digitato-multipartitis, campanulato-connatum, uni- florum. Perianth. 6 phyllum. Stylus ovariorum ma- turantium in caudam longam barbatam elongatus. Glandulae sessiles et pedicellatae inter perianthium et stamina. Folia palmatifida aut pinnatifida. $. 2. ANEMONE. Involucrum folia caulina terna pe- tiolata referens, 1 —2 florum. Perianth. 5 aut co 6 Rünunculacede. phyllum. Folia radicalia saepe nulla, aut 5 partita, aut biternata, foliolis pinnatifidis. $. 3. HEPATICA. Involucrum cslyciforme (sepala 3, rarissime 4, 5 indivisa referens), perianthio bre- . vius eique valde approximatum, uniflorum. Perian- thium 6 — 9 phyllum. Folia triloba. IIl. THALICTRU M. Perianth. 4—85 phyllum. Invo- lucrum nullum. Receptaculum minutum disciforme. Fo- lia composita, 2 — 3 — 4 pinnata. Dividitur in: $. 1. TRIPTERIUM. Carpidia stipitata, 3 quetra, non striata, angulis alatis. $. 2. THALICTRUM (s. str.). Carpidia longitudinaliter sulcata. Tursvs Il. RANUNCULACEAE (propriae). Calyx a corolla distinctus. Petala basi squamá aucta vel poro nectarifero instructa, inde subbilabiata. HI. MYOSURUS. Cal. 5 sepalus, sepalis basi calca- ratis. Petala 5 uugue filiformi; lamina basi foveà nectari- ferà subtubulosa. Stam. saepe tantum 5. Receptac. fructif. valde elongatum. IV. RANUNCULUS. Cal. 3 vel 5 sepalus. Petala 5, rarius 10. Genus in sequentia subgenera (aliis genera) dissolutum: $.1. BATRACHIUM. Carpidia immarginata, trans- verse striato-rugosa. Petala alba, ungue flava, foveà nectariferá nudá instructa. Plantae aquaticae. $. 2. RANUNCULUS (s. str.). Carpidia marginata, lae- via aut echinata. Calyx 5 sepalus. Petala (in nostris) aurea vel flava, basi squamulà carnosulà aucta. $. 3. FICARIA. A Ranwunculo (s. str. solum differt: Carpidiis muticis; calyce 3 sepalo, petalis 9; at sepala interdum 4 — 5 et petala 8 — 12. Tarvs III. HELLEBOREAE. Perianth. subduplex, heteromorphum, externum ca- lycem petaloideum, internum (in Ca/tha deficiens) pe- Ranunculaceae. 1 tala saepius bilabiata nectarifera referens. Carpidia in- trorsum dehiscentia, co sperma (nec indehiscentia mo- nosperma, ut in Trib. I et II). Flores in Delphinio et Aconito irregulares symmetrici, in reliquis generibus et tribubus regulares concentrici. V. CALTHA. Perianth. externum 5 sepalum, in- ternum nullum. Capsulae 5 — 10. VI. TROLLIUS. Perianth. externum 5—195 sepalum, internum e petalis 5—415 linearibus. Capsulae co. VII. AQUILEGIA. Perianth. externum 5 sepalum, internum e petalis 5 basi calcaratis. Capsulae 5. VHI. DELPHINIUM. Perianth. externum 5 sepa- lum, irregulare, sepalo superiori calcarato; internum ir- regulare e petalis 4 (interdum coalitis), superioribus duobus basi producta calcar internum formantibus. Cap- sulae 1, 3, 5. Dividitur in: $. 1. CONSOLIDA. Ovarium 1. Petala 4 in 1 coalita. $.2. X4 DELPHINASTRUM. Ovar. 3— 5. Petala 4 libera, 2 superiora calcarata, 2 inferiora medio barbata. (D. elatwm L. in Livonia et Mosquae spont. indic.; Petrop. saepe in hortis). IX. ACONITUM. Perianth. externum 5 sepalum, irregulare; sepalo superiori (galea s. cassis) fornicato, 2 lateralibus (alae) orbicularibus, 2 inferioribus oblongis. Perianth. internum e petalis 5, quorum 3 minima saepe in stamina transformata, 2 superiora cucculiformia sti- pitata, apice saccata, difformia. Capsulae 3— 5. Tarsus IV. PAEONIACEAE a prioribus antheris introrsis diversae; at hic character differentialis, a Candollio exhibitus, jam in Fl. Altaica merito refutatus. . X. CHRISTOPHORIAN A. Perianth. dimorphum, regulare, duplex, utrumque 4 phyllum, exterius cadu- cissimum. Ovarium 1,baccatum, uniloculare, oo spermum. 8 Ranuneculaceae. I.* PULSATILLA. De origine et significatione nominis, Graecis atque Romanis adhuc ignoti, varia suspicati sunt; alii ex ver- naculo italico (Matthiolus 1558) ; alii, quod scapi fructi- feri leni aura huc atque illuc agitentur et pulsentur (Pena et Lobel. 1570); alii denique, quod pulset initium veris et pascuorum, unde pwlsat-illa scil. campana (Mentzelius 1682 et Helwing), ex nomine germanico »Kühschelle*, prius Küchenschelle, nam icon antiquissima, ad Pulsatillam vulgarem nisi pratensem referenda, ex- stat in Brunfelsio 1530! sub n. ,,Kwuchenschell**. Ge- nus ab Anemone distinctum et bene limitatum jam apud C. Bauhinum, a Tournefortio agnitum, a Linnaeo iterum cum Anemone conjunctum. 1) P. latifolia Francus ex C. Bauh. 1620 — P. Bauhini Tausch — apud patres semper sub epitheto ,anemones folio* C. Bauh., Breyn. Helwing, ÀÁm- man, Ray, Tournef. Folia radicalia semper in lacinias tres latas et hae in alias 2—3 fidas minus profunde secta (C. Bauh). Flos maximus, suberectus, patens, plerumque coeruleus. — Varietates indagandae a) foliolo intermedio brevepetio- lato, a P. vernali diversa foliis ternato-palmatipartitis, in planta tantum deflorata erumpentibus. b) Floribus albis aut pulchre rubentibus. c) Hybrida nisi intermedia: P. latifolio »« pratensis; haec forsan c. Luga. In collibus arenosis ad ,,Babia Gora*! primo vere, legit D. Rastedt (Weinm. Petr. 1837 p. 57 n. 385 s. n. P. patens Mill; ipse hoc loco, scil. circa et in monticulo Babhii Gon prope Peterhof, unde circiter 10 specimina reportata vidit D. Weinmann, frustra quaesivi. Extra territorium Fl. Petrop. vero, in collibus arenosis inter fluvium et oppidum Luga sat copiose! fine Julii jam se- minibus delapsis. z. Obs. 4. P. patens Miller — Anemone patens L. nomen duxit et partim characteres ex Pwlisatilla ane- mones folio .... flore dilute luteo! patente Ámman Ranunculaceae. 9 1739; haec vero ad varietatem nisi propriam speciem, minus adhuc notam, in Europa occidentali haud visam (P. flavescens Zucc.?) pertinet; color flavus in floribus Ranunculacearum rarissime in aliam seriem abit. Obs. 9. Quae in Livonia s. n. Hackelii indicatur Pulsatilla, haud genuina est; hujus enim flores con- stanter atro-violacei, in livonica autem, ex herb. C. A. Meyer flores P. latifoliae cum foliis 5 — 7 partito-pin- natis juncti sunt, an A. Wolfgangiana Bess.? Inquirenda est in Ingria. (2) P. vernalis Miller — Anemone vernalis L. — P. apii folio vernalis etc. C. Bauh. 1620. Folia radicalia pinnata, foliolis ovatis trifidis. Flos magnus, initio nutans, dein erectus, patens, albus, extus subviolaceus. Ad limites Ingriae pr. Narwa (Boeber ex Georgi 1790 p. 70 n. 340); in montosis circa urbem Narwa m. Majo flor. (Boeber ex Sobol. 1799 p. 127 n. 356 sub Anemone). Statio propior, sed extra Ingriam est: Walk- jàárvi! in isthmo Kareliae, ubi in societate P. pratensis et tertiae cujusdam ut videtur ex his hybridae (R. Diatr. Petr. 1845 p. 68, 22); ceterum in Kareliae fennicae jugis arenosis sat vulgaris, v. g. ad viam publicam inter urbes Frederikshamn et Willmanstrand (F. Nylander ex R. Diatr. Petr. 1845 p. 23; W. Nylander Karel. 1850 p. 138). 2. Variat ex auctoribus exteris: 1) Foliis villosis et gla- bris, simpliciter trifidis vel ternato- vel quinato-pinnatis. 2) Flore ex toto violaceo, stramineo vel flavo. Indagandae sunt formae intermediae, sic dictae hybridae. 3) P. ver- nali »x« pratensis (haec circa Walkjarvi? conf. P. pra- tensem). 4) P. vulgari »€« vernalis (haec forsan c. Nar- vam). 5) P. latifolio »€ vernalis. 3) P. vulgaris Lobel 1581 — Anemone Pxlsatilla L. — Pulsatilla Matth. 1558 — Herba Sardoa Dodon. 45853. c. ic! 10 Ranunculaceae. Folia radicalia, 2 —3 plicato- pinnatifida, laciniis li- nearibus 2—4 fidis, attenuato-acutis. Flos erectiusculus, connivens vel patens, lilacinus vel dilute violaceus. Flores semper praecoces, folia serotina. — Variat sec. auctores exteros floribus purpureis, coeruleis, rubris, virescentibus, albis, duplicibus et plenis. Petropoli, ad sylvarum margines, locis montosis apri- cis, m. Majo flores virginei paulo tantum supra terram eminent et folia tunc parum modo evoluta sunt (Libosch. et Trinius 1811 p. 3, tab. 1; — locus specialis quidem celatur, sed exemplaria Petropoli lecta fuisse, vel ex p. 5. patet, ubi differentiae ratae a P. pratensi exhibentur, quam Petropoli deesse definitis verbis affirmant; con- venit icon, excepto colore floris atroviolaceo, a pictore minus rite expresso, descriptio enim in his contradicit; Pulsatillae generatim, utpote vernales, nimis adhuc ne- glectae, ut de proventu allato minime dubitandum sit; auctores fidi, quod praecipue Cytherea Lapponwum tes- tatur, diu in dubium vocata); ad ostium Narowae fluvii in pineto locis aridis copiose et Majo m. flor. (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 85 sub Anemone Puls. — singulare, quod Krasch. Hallerum citet, cui Anemone.... albo flore). — In Fennia australi, locis calcareis elevatis rarius (Prytz) v. g. pr. Salo, Hauho (Wirzén PI. offic. Fenn. 1831 n. 173). 2. ; (& P. pratensis Miller — Anemone pratensis L. — Herba venti (Tragus 1552) — P. flore clauso Lobel. 1581, J. Bauh. Raj. Helwing — etiam sub epitheto »flore nigricante* C.Bauh.1623, Moris. Tourn. Hel w., unde — P.nigricans Stórk 1711 et officinarum; neu- trum ex his selegit nomen Linnaeus, novumque fecit, ita ut in officinis nomenclatura veterum sanctius servata sit, quam in libris botanicis recentiorum. Folia radicalia triplicato-pinnatifida, laciniis lineari- bus. Flos atroviolaceus minor, pendulus, petalis campa- nulato-conniventibus, apice revolutis. In collibus arenosis apricis inter fluvium et oppidum Ranunculaceae. 11 Luga! cum P. latifolia, fine Julii m. jam dudum deflo- rata et imo fructibus fere orba, hinc paululum dubia et florens cum P. v«lgari conferenda, cui propter lacinias foliorum minus anguste attenuatas dissimilis. Ceterum in isthmo Kareliae non infrequens (W. Nylander Karel. 1850 p. 138) v. g. pr. Pasuri in paroecia Walkjárvi! ubi in societate P. vernalis et tertiae cujusdam e divisione foliorum intermediae (R. Diatr. 1845 p. 22 conf. W. Ny - lander Karel. p. 138, 187). In Esthonia pr. Reval! in Livonia pr. Dorpat! (Bunge Centur. exsicc., Uddern! (C. A. Meyer). z. I". ANEMONE. "Aveuoyq Theophr. Hippocr. etDiosc., Anemóne Plinii — A. coronaria, hortensis et apennina. Nomen a vento, dxó ro) 4vépuou, quod flos tantum vento flante aperiatur. C. Bauhinus a Pulsatilla generice distinxit. $8. 1. Carpidiis lanatis, receptaculo cylindrico. (5) A. sylvestris (I. Clus. 1583) Rupp. Linné — A. tertia Matth. 1562. Radix fibroso -fasciculata. T'olia radicalia palmatim 3—859 partita. Scapus subbiflorus. Perianthium 5 phyllum, album, 6 — 10 lin. In collibus apricis aut in nemoribus, solo praecipue calcareo. Majo et Junio flor. z. Ad limites Ingriae circa Narwa urbem (specimina recentius lecta vidi in Hb. Kühlewein); ceterum in Esthonia vulgaris usque ad Türsel (Seidlitz) et in gu- bern. Olonetz pr. Wytegra ipse copiosam reperi (R. FI. Samoj. 1845 p. 18), sed in ditione Fl. Petrop. nondum observata. $8. 2. Carpidiis pubescentibus glabrisve; recep- taculo hemisphaerico. 6. A. nemorosa (flore majore C. Bauh. 1623) Linné -— Ranunculus nemorosus albus Tabern. 1590 — Ranunculus candidus Trag.15592! — Ranwuncwuli 4 spe- 1 2 Ranunculaceae. cies lactea Fuchs 1542 — Sanicula minor quorundam Brunf. 1530. Flores albi vel extus rosei, 10 — 16 lin. in diametro. Pedunculi solitarii. Perianthium sub-6 phyllum, extus glabrum; phyllis oblongis obtusis. Carpidia oblonga, apice !/5 lin. brevi incurvo. Folia involucralia longe pe- tiolata, petiolo folium dimidium aequante vel superante. In nemoribus, pratis sylvaticis ubique copiosissima, veris tota nuntia est; variis annis flores primi diebus Aprilis 16, 17, 22, 23, 25, imo non prius quam 6 Majo") observati; flores ultimi adhuc 5 Junio; fruct. matur. fine Junii et initio Julii, posthac tota planta ad radicem usque emoritur. Z. Hist. spec. In sylvis ins. Basilii et alibi copiose m. Majo (Amman mss. 1736 n. 77 ex syun. C. et J. Bauh. et Boerh.); nihil frequentius in sylvis insulae cui a Ba- silio nomen est, sed nec aliis in locis hospes (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 86); in. insula Kronstadt (Georgi mss. 1795); ubique ad margines sylvarum et inter fru- tices, atque in insulis Basileensi, lapidea et apothecaria! frequentissima est, m. Majo (Sobol. Petr. 1799 p. 128, n. 358; edit. ross. I. 1801 p. 381 n. 370); in locis um- brosis sylvaticis, fruticetis etc. flor. Aprili et Majo (Li- bosch. et Trin. 1811 p. 50 tab. XVID; in sylvis et du- metis frequentissime primo vere (W einm. Pawl. 1824 p. 259); ubique (Turcz. 1825 n. 345); abundat in sylvis, dumetis, locis graminosis, primo vere (Weinm. Petr. 1837 p. 58 n. 386). — Forsan jam a Deschisaux 1725 Petropoli observata, sed p. 9 tantum vage indicata s. n. "Ranunculus phragmites flore simplici*. Varr. indagandae: 1) flore sulfureo, forsan proles hybrida, an sterilis?, ex A. nemorosa et ranunculoide, characteribus inter ambas fluctuans; primum circa Lip- siam inter parentes inventa — A. ramwnculoidé »€ ne- *) Stylo veteri, in totá Ingriá usitato, ita ut 12 dies addendi sint, ut Calendarium exterorum referat; ita etiam florendi et fructificationis tempus omnium plantarum Ingricarum intelligendum, ut v. g. pro ini- Lio Junio, exteri lezant medio Junio. Ranunculaceae. 13 morosa Kunze apud Rchb. — 4A. nemorosa v. flava Peterm. — A. intermedia Winkler. Etiam Petropoli aD. Borszczo w inter parentes per 3 annos sterilis obser- vata fuit proles similis habitu 4. ranunculoidis, sed floribus stramineis, petalis 6 — 7 et pedunculis interdum unifloris recedens. 2) Floribus lilacinis (Mosquae sec. Mart.) 3) Floribus valde minutis. 4) Floribus magnis semiplenis, 9—13 petalis. 7. A. ranunculoides L. — Anemone-ranunculus fl. luteo Dillen. — Ranwunc. sylvestris luteus Trag. 1552 — Ranunculi 4 species lutea Fuchs 1542. Flores lutei, 7—10 lin. in diametro. Pedunculi sub- gemini (2— 4). Perianthium sub-5phyllum, extus pu- bescens, phyllis ovalibus leviter emarginatis. Carpidia ovata, apice longo rectiusculo, altius uncinato-reflexo. Folia involucralia breviter petiolata; petiolus folio multo- ties brevior. In iisdem cum A. nemorosa plerumque locis habitat, sed non tam copiosa est et paulo serius floret; fructifera initio Junii m., medio Junio jam fructus delapsi et paulo post ad radicem usque emoritur. z. Ilist. spec. Insylvainsulae Basilii circa fluv. Tschornaja (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 86); ad officinam ferrariam Astrachanensis legionis inter innumeras plantas A. nemo- rosae unicum tantum specimen inveni, flor. fine April. (Gorter 1761 p. 86, nec Krasch., ut ex Codice patet); in insula Petrowsky! vero copiosissime (Laxmann ex Gorter Append. 1764 in addendis); in monte Pulcovo! et Duderovo! etiam in sylvis insularum basileensis, lapi- deae, Petri!, crucis! et apothecariae! atque etiam in hortis spontanea inter Fragariam aliasque plantas, fl. m. Majo (Sobol. Petr. 1799 p. 128 n. 359; edit. Ross. n. 371); in sylvis et lucis cum A. nemorosa, fl. Aprili, Majo (Libosch. et Trin. 1818 p. 101 tab. XXXIV); crescit in iisdem locis cum A. nemorosa eodemque tem- pore floret (Weinm. Pawl. 1824 p. 259 et Petr. 1837 p. 958 n. 387); ubique (Turocz. 1825 n. 346). 14 Ranunculaceae. Variat: 1) Floribus 6 phyllis! (hic non raro). 2) Sub- uniflora flore secundo rudimentario! aut gg, sed vere uniflora certe rarissima aut vix obvia. 3) Floribus plenis, rarissime albis. 4) Foliolis foliorum involucralium inte- gerrimis! : I**. HEPATICA. Nomen a patribus botanicis varie usurpatum, extra no- stram, Brunfelsio jam sic dictam, et mox epitheto or- natam, etiam Hepaticam alteram s. fontanam ( Marchan- tiam polymorpham ), tertiam s. stellatam (( Asperulam odoratam ), palustrem ( Chrysospleniwum alternifoliwm ) etc. amplectens. Generici characteres Dillenio et Lin- naeo debentur. 8. H. nobilis Trag. 1532, Volkam. 1700, Weinm., Blackw., Mónch, Reichenbach — AR. triloba Chaix in Vill. 1786 — H. trifolia Lobel. Clus. 1583, — H. aurea Gesner 1561, Tabern. — Anemone Hepatica L. — Trinitas Matth. 1558 — Hepatica Brunfels 1530 p. 190 c. icone (non alibi). Flores coerulei 8—12 lin. in diametro. Folia triloba, integerrima. In regione elevata fere ubique in sylvis et fruticetis siccioribus, inprimis substrato calcareo, copiose v. g. Pulcova, Duderhof, Gatschina, Lapuchinka, rarius in de- missa! et in isthmo Kareliae. Fine Aprilis usque ad me- dium Maji floret; fructifera jam Majo m. occurrit et me- dio Junio fruct. delapsis. 2. Hist. spec. In sylvis crescit et sub finem Aprilis floret (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 85 sub Anemone j; in m. Pulcovo! et Duderovo! ac passim in sylvis montosis fru- ticosis lapidosisque, fl. fine April. et init. Maji (Sobol. 1799 p. 127 n. 355; edit. Ross I 1801 p. 378 n. 367 sub Anemone); ubique in sylvis et fruticelis, primo vere (W ein m. 1824 p. 258 sub H. triloba Dec.); in monto- sis Duderhovii magna copia!, rarius in sylvis pr. scholam saltuariam et in ins. crucis! (Turcz. 1825 n. 347); in Ranunculaceae. 15 sylvis siccioribus et in collibus apertis turfosis, vere (W ein m. 1837 p. 57 n. 384 sub H. triloba Dec.). Varietates partim indagandae: 1) Foliorum lobis ro- tundato-obtusis, quae olim H. americana (Ker, Dec.) et secundum Ledebour in Fennia lecta est. 2) Floribus rubris (Weinm. Pawl. 1824 p. 258), roseis!, carneis, albis, cinereis, violaceis. 3) Floribus duplicatis et plenis. 4) Involucri foliolo uno alterove in folium perianthii iransmutato. 5) Lobis foliorum quaternis; variat etiam: 6) Floribus praecocibus! aut coétaneis! et 7) Foliis sub- tus viridibus! aut purpureis! aut variegatis! S) H. gla- brata Fries 1842: glaberrima, floribus candidis. Apud patres harum formarum plures nominibus propriis in- signitae. II. THALICTRUM. Ooxtoo» Diosc. — Thalictrum Plin. ab omnibus fere patribus, ex tempore Gesneri et Cordi 1561 in hodierno quaesitum fuit; sunt imo, qui pro 77. flavo habeant. Dalechampius 1587 solus pro Sisymbrio So- phia vertit, quod Dodonaeus 1557, Thalius et Ta- bern. genuinis Thalictris infauste addiderant, Genus Thalictrum jam apud C. Bauhinum et Tournefortium depuratum exstat. $. 14. TnaiPTERIUM Dkc. 1818. 9. Th. aquilegifoliwm L. — Th. alpinum aquíi- legiae foliis, florum staminibus purpurascentibus et albis Tournef. 1717 — Th. flore incarnato Besler 1612 (sec. Dec.) — Thalictrum 2, 3 (album) et 4 (pur- purewm) vel montanum 1, 2 et 3. Clusius 1583 (sec. Dec.). Petiolus ad ramificationes inferiores plures stipellis 2 ovatis obsessus. Folia triplicato-pinnata, foliolis subor- biculato-cuneatis, incisis. Panicula subcorymbosa. Flores albidi vel pallide virentes, apice cum filamentis lilacini. — Variat filamentis albis! (cf. syn. Tourn. et Clus.). In ripa umbrosa Newae fl. non procul a Catherinhof unicum specimen staminibus purpureis et antheris lu- 16 Ranunculaceae. teis et pauca exemplaria ad fl. Wolchow cum Aconito (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 87); in sylvis umbrosis ad viam Pargolensem et pr. Murzincam (Sobol. Petr. 1799 p. 129 n. 362; ed. Ross. I, 1801 p. 385 n. 374); Petropoli (Long mire 1823 p. 194); Ulianka! Lissino! Oranienbaum! in sylvis pr. Kalamákki! semel, inter montem Duderhof et Pulcovo! (Graewenitz, Graff, Weinm., Rupr., Zobel ex Diatr. Petr. 1845 p. 61); copiosissime tantum in sylvis frondosis locis siccioribus pr. Kauschta! et Lissino! (cf. R. Symb. 1846 p. 232), praesertim igitur in regione elevata, rarius in demissam aberrans et ex septemtrione Newae fl. tantum a Sobol. et memetipso, at parcissime et sterile observatum; in Fennia fere deest. Floret jam initio m. Junii, fruct. m. Augusto. Z. $. 29. THALICTRUM. 10. Th. simplex Linné 1755 — Th. caule simpli- cissimo subnudo, racemo simplici laxo terminatrice Linné 1745. Panicula ambitu oblongo-pyramidalis, rami racemosi. Flores sparsi nutantes. Pedunculi fructiferi patentissimi vel arcuati. — Plantae steriles a similibus microphyllis Th. flavi in pratis humidis obvenientibus dignoscuntur: habitaculo, herba laetius viridi, in sicco nequaquam ni- grescente; foliorum ambitu oblongo (propter pinnas in- fimas abbreviatas); foliis radicalibus dissimilibus, foliolis rotundioribus valde confertis. Foliola omnia semper su- pra (in sicco statu) ad venulas parenchymatis impressa, inde rugosa. In herbosis prope Nikolajewsky, m. Aug. (Weinm. Petr. 1837 p. 58 n. 390); locis elevatis apricis siccissimis v. g. Duderhof! Lapuchinka! Kauschta! non parce; ra- rissime in regionem demissam aberrans (v. g. pr. urbem Borszczow!) Initio Julii m. vel paulo post floret, fine Aug. fruct. z. Obs. Planta Petropolitana a descriptione Linnaeana paululum differt: statura 2—3 pedali (vix pedali); petalis Ranunculaceae. 1*1 non solum viridibus, sed saepe extus lilacinis, filamentis haud purpurascentibus et forsan defectu stipellarum inter ramificationem primam foliorum. Specimina regionis demissae singularia sunt caule inferne muricato-spinuloso. Aberrat in prata uliginosa, ubi vero sterilis persistit et non facile a T^. flavi varietate dignoscitur. 11. TA. flavum o. Linné 1733 sec. expositionem Kochii — Z7. pratense (I Clus. 1585) Linder 1716, Linné 1737 — Th. vulgare Rudb. 1685 — Ruta pra- tensis Gesner 1561 — Th. nigrum Cordus 1561 et Thalius — Pigamum vulgare Dodon. 1553 c. ic.! Panicula florifera densa, subcorymbosa. Flores al- bidi, in apice ramulorum aggregati erecti. Fructus in fasciculis densis. Radix repens. Foliola trifida, plerumque late obovato-cuneiformia; petiolus ad ramificationes in- feriores saepe stipellatus, sed stipellae saepe delapsae aut omnino (etiam in juvenili planta) deficientes. Variat in pratis udis apertis: statura foliolisque mi- noribus, etiam angustioribus, densioribus et firmioribus; foliola caulina saepe integerrima, radicalia latiora rotun- diora. Sistit hoc: Th. anonymon Wallr. 1822 ex descr. et spec. origin. (solum stipellis evidentioribus re- cedens) — Th. pratense majus Ruppius 1718 — T7. nigricans Jacq. 1778. In eodem loco transitus in T7. flavum observari possunt, dum ad umbrosa et vepreta proserpit. Huic varietati praecipue conveniunt foliola coriacea, in sicco supra ad venulas parenchymatis im- pressa; in typica venulae supra semper prominent. In juvenili Th. flavo folia plerumque rotundiora, tenuiora, subinde sterilibus T^. aquilegifolii similibus, sed defectu stipellarum distinctissima; in seniori statu petioli par- tiales refracti. In pratis humidis sylvaticis, ad ripas fluviorum um- brosas ubique frequens et copiose. Floret a medio Junio ad med. Julium; fructif. fine Julii et initio Aug. m. Z. Hist. spec. Cum Th. angustifolio i. e. circa Catherin- hof! in ripis umbrosis Newae! et in insula rotunda! Febr. 1853. 2 18 |. Ranunculaceae. (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 87); Koirowa (Falk ex Gorter Append. 1764 in Addend.); in pratis sylvestri- bus humidis uti circa Sarskoje-Selo et Crasnoje-Selo, Junio (Sobol. Petrop. 1799 p. 129 n. 361 — edit. Ross. I, 1801, p. 384 n. 373); in declivibus amnium et in fruti- cetis humidiusculis, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 260); frequens (Turcz. 1825 n. 348); in pratis hu- midiusculis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837 p. 58 n.388 — cum var. Q. angustata, quae eadem videtur ac var. supra allata, praecipuecirca Taitz! Krestowsky! etc. "dn. Cel. Turczaninow in Fl. Baical. Dahur. (I, 1842 p. 33) Petropoli vulgatissimum dicit: TÀ. com- mutatum C. A. Meyer, a Th. flavo minus defectu sti- pellarum et radice fibrosa, quam potius inflorescentia maxime diversum. T^. flavum Petropoli certe etiam abs- que stipulis occurrit et radix (an junior?) interdum fibrosa est, herba interdum valde similis T^. Morisoni Rchb. icon., cui 7A. rufinerve Lej. et Court. vulgo addebatur. 12. Th. angustifoliwm Linné ref. Jacq. — TA. pratense angustifoliwm C. Bauh. — Th. 3 angustifoliwm Camer. 1588 — Th. 6 vel pratense 2 Clusius 1583 (sec. C. Bauh.). ; Radix fibrosa. Folia sine stipellis, lanceolato-linearia, integerrima nitida. Vaginae et petioli foliorum inferio- rum fere semper pubescentes. Panicula florifera densa, subcorymbosa, ampla, ramosissima. Flores cum stamini- bus erecti. — Ex forma varia foliorum distinctae fuerunt sequentes varietates, minime constantes: «. cnidioiédes Wallr. 1822 — stenophyllwum Wimm. et Grab. 1829. Foliola foliorum inferiorum linearia acuminata, superiorum conformia. Forma com- munissima; interdum in apice caulis sterilis foliola ter- minalia latiora, cuneata et trifida! Q. sesel?ioides Wallr. 1822 — heterophyllum 'W. et Grab. 1829. Foliola foliorum inferiorum oblonga, su- periorum linearia, omnia indivisa vel terminalia trifida, - Cum vel absque praecedente, rarior, Ranunculaceae. 19 Y. Th. laserpitiifolium Willd. ex Koch 1833 — iucidum Dec. 1818 Rchb. (an etiam Linnaei?) Foliola omnia oblonga, foliorum superiorum paulo an- gustiora, indivisa vel terminalia trifida, omnia supra eximie lucida. Rarius cum «o. Variat porro: foliolis subtus glabris! aut pubescenti- bus! — vaginis et petiolis omnibus glabris! atque: 0. microcarpwm: Uti B, sed carpidiis duplo mi- noribus, !/ —?/ lin. brevius apiculatis. In siccioribus reg. elevatae pr. Arbonje, fine Julii deflorata et fructif, — An Th. microcarpum C. A. Meyer, quod folia var. y habet. In pratis humidis reg. demissae.et elevatae non raro, nec parce, at in isthmo Kareliae rarius; in Fennia tota et Scandinavia deest. Floret fine Junii et initio Julii usque ad initium Aug. et serius; fructif. jam fine Jul. z. Hist spec. In ripis umbrosis Newae fluvii! circa Catharinhoff! et in insula rotunda non infrequens (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 88); pr. Koirowa legit D. Falk; etiam in praedio Com. a Czernischew, quod est ad 17 verstam viae regiae Peterhofium du- centis! (Gorter Append. 1764 in Addend.; Falk Bei- trage II. 1786 p. 201 n. 639); in pratis humidis insulae apothecariae, prope fabricam pyriam atque in multis locis similibus, Junio (Sobol. Petrop. 1799 p. 129 n. 360 — in edit. Ross. I. 1801 p. 383 n. 372 haec omissa et tantum loca Kraschen. citata); in pratis et dumetis, Julio (Weinm. Pawl. 1824 p. 260); frequens (Turcz. 1825 n. 349); in pratis humidis turfosis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837 p. 38 n. 389 cum var.: Q. eni- díoide Wallr.) — Auctores cit. ante W ein m. 1824 pro Th. angustifolio L, habuere, collectivo ex Jacquiniano el Th. galioide Nestler numquam heic viso, cui teste De Candolle pertinet syn.: Thalictrum pratense an- gustissimo folio C, Bauh. Pinax et Prodr. 1620 c. fig. — a Kraschen. citatum, quod tamen propter radicem ex icone fibrosam var. «. T^. angustifolii praesentis esse 90 Ranunculaceae. potest. Tale specimen, autographo K rasch. adest in Herb. Acad. III. MYOSURUS Dillen. 1719 sive JMyosuros Dodon. 1560, Lobel. Thal, J. Bauh., Haller — i. e. latine: cauda muris s. cauda murina Veter. ex similitudine receptaculi fructiferi. 13. M. minimus L. — Myosuros cauda muris Ta- bern. 1590 Lobel. Gilib. — Cauda marina Dodon. 1583, Dalech. — Holosteon Lonic. 1565 — JMyoswuran Dodon. 1553 c. ic.! Simplex vel caespitosus, 1— 6 pollic. glaber. Folia omnia radicalia, linearia integerrima. Scapi longitudine plerumque foliorum, 1 flori, erecti. Petala 1—92 linealia, flavo virescentia. Receptacula fructif. 1 — 2 pollicaria. In cultis, arvis, secus vias ubique copiose. Floret initio Maji, medio Junio fruct. matur. o. liist. spec. In pratis insulae Wasili Ostrow, Junio m. floret (Amman Mss. 1735 n. 46 ex syn. Dodon. et J. Bauh.); in hortis sponte provenit et primo vere floret (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 48); ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in agris et arvis ad fabricam pyriam Ochtensem, circa pagos Ligowo et Goreloi-Kabak atque Petropoli in hortis! (Sobol. Petr. 1799 p. 77 n. 219) et prope Krasnoje-Selo (Sobol. Petr. edit. Ross. I, 1801 p. 242 n. 230); in hortis et agris passim, copiose (Weinm. Pawl. 1824 p. 151); in oleraceis et in terra fertili, uti in horto nosocomii maritimi, ad viam Pargo- lensem scil. ad pontem magnum, inter segetes juxta ambos m. Duderhof! etc. (Turcz. 1825 n. 212); tam in cultis, quam in ruderatis ubique m. Majo et Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 34 n. 225). IV'. BATRACHIUM. Batrachion Plin. — («xoxytoy vécaproy Diosc. L. I. c. 206, quod R. aquatilà adscribunt Sibthorp et Fraas, Tamquam Aanwnculi sectionem restituit Can- Ranunculaceae. 21 dollius, quam E. Meyer, Wimmer et posthac Fries in genus evexerunt. 14. B. aquatile (Dec.) E. Meyer 1839 — Ranun- culus aquatilis Dodon. 1583 c. icone!, Gerard, Rajus, quorum plantam Linnaeus sub eodem nomine propo- suit, folia ,,subpeltata* tribuens, nullamque « in Spec. plant. distinguens. Superfluus hinc R. diversifolius et peltatus Schrank 1789 — AR. heterophyllus Wiggers (Weber) 1780 — R. flwviatilis Tabern. 1590. — Ranunculus palustris D od on.1553! c. ic. (sub Hepatica). Folia submeraa longe petiolata capillaceo - multifida, circumscriptione vaga, natantia reniformia ad medium usque fissa. Koch propter R. circinnatum addit : Recep- taculum ovato-globosum; stylus nullus; stigma sessile ovario incumbens. Hist. spec. In ramis minoribus! Newae fluvii fre- quens (Krasch. Codex n. 450; edit. Gorter 1761 p. 90 sub R. aquatili « teste syn. Linn. Lapp., Haller et J. Bauh.); in ins. Cronstadt! (Georgi Mss. 1795); in paludibus et aquis stagnantibus insularum apothecariae et lapideae, in ramis minoribus Newae fluvii circa insu- las! m. Junio flor. (Sobol. Petr. 1799 p. 133 n. 375, ubi additur locus ,.ad habitacula aestiva aegrotantium noso- comii pedestris*, postea in edit. Ross. I. 1801 p. 402 n. 387 omissus; teste descriptione, Sobol. tantum typicam formam vidit); in aquis stagnantibus seu lente fluentibus passim, Junio usque ad Aug. (W einm. Pawl. 1824 p. 261 s. n. R. aquatilis & heterophyllus); vulgaris (Turcz. 1825 n. 351); in ramis Newae! in lacubus et in aliis aquis stagnantibus, Julio, Aug. (Weinm. Petr. 1837 p. 56 n. 380 s. n. R. aquatilis « heterophyllus Schk. Handb. tab. 152 — locus, ut in H. Pawl, etiam p. p. reliquis varr. communis). 2. Specimina Petrop. folia natantia spurie tantum pel- tata habent, ad medium usque 5—7 partita, lobis singulis iterum minus profunde 2 —3 partitis; exacte referunt B. peltatum Fries 1845 et Herb. norm. XII; folia vere 22 Ranunculaceae. peltata neque in extraneis umquam vidi. Folia interdum basi non cordata, sed truncata vix varietatem faciunt: truncatam Koch. Petala semper magna, 4— 5 lin. longa; caulis angulatus. Floret fine Junii aut initio Julii; fine Julii vel initio Augusti m. jam defloratum, imo jam fructi- bus delapsis. Varietatem hujus psilocarpam: carpidiis cum re- ceptaculo glaberrimis, circa Schlüsselburg legi fine Julii cum flor. et fruct, maturis. Rostrum carpidiorum breve acutum, inclinatum. 14*. Ranunculo aquatili praecedenti et R. capillaceo aut circinnato intermedius, observante cel. Wallroth, Koch et Fries specie distinctus est: : R. triphylios Wallr. 1840 (fructus glaberrimos poscit) — R. Petiveri à Koch 1840 — B. heterophyllum Fries 1845! Folia natantia usque ad basim trisecta, foliolis petio- lulatis cuneatis usque ad medium bipartitis, segmentis iterum semel vel bis incisis. In lacu montis Kyrka-Duderhof medio Junio flor. et fructifer (Borszczow!) et verosimiliter alibi in vadosis. Folia omnia cum petiolo, vagina et superiori caulis parte hirsutissima. Flores quam in Z. aqwatili duplo minores; petala 2 — 2!/, lin. longa. Est exacte planta Friesii in herb. norm XI exhibita, sive Wallrothii et R. Petiveri Q major Koch. — Cel. Fries insuper a B. aquatili di- stinguit: foliis submersis breve petiolatis, vaginis acu- minato-auriculatis (nec exauriculatis), foliisque natantibus accidentalibus, nec necessariis ut in R. aqwatili. Defi- cientibus foliis natantibus, R. aqwatilis semper sterilis (nam pedunculi in alis horum praecipue evolvuntur); in R. triphyllo vero pedunculi (in planta Petrop. 1 — 3) ex alis foliorum capillaceorum egrediuntur. Sine dubio pars R. capillacei Auct. huc referenda est. R. capillaceus T huill. 1799 — R. aquaticus ca - pillaceus C. Bauh. 1623, Morison, Tournef. — R. aquatilis * Linné Spec. — R. pantothriz Brot. 1804: foliis natantibus nullis, forsan collectivus plurium specie- Ranunculaceae. 23 rum difficilius extricandarum. Caesalpinus jam 1583 a R. aquatili Dodon. distinxit transitumque vidisse per- hibet, alteri folia parum scissa, alteri in capéillaceam tenuitatem fissa tribuens. Synonyma ex Fl. Petrop. sunt: Weinm. Pawl. 1824 p. 261 s. n. R. pantothrir « ca- pillaceus Dec. et Weinm. Petr. 1837 p. 56 n. 380 s. n. R. aquatilis à capillaceuws — locis generalioribus sub R. aquatili citatis. Hujus variae adsunt Petropoli formae nondum satis examinatae. E robustioribus pars ad R. aquatilem spectare videtur; specc. in fluviis demersa, initio Aug. m. pedunculis raris, in ramo solitariis, an fructiferis? Pars altera vulgatior R. capillacei nostri in rivulis proveniens, caules minus robustos enititur et ex forma florum, rostri et vaginarum forsan ad R. triphyllum per- tinet, sed transitus manifesti nondum obvii. Flores sem- per quam in R. aquatili minores, petala 2—2!/ lin. — sed variant etiam minora 11lin. Haec forma mícrantha exacte esset B. aquatile var. Petiveri Fries Herb. norm. X. sive B. heterophyllum var. Petiveri Fries 18415, et pariter locis exsiccatis formam pygmaeam: swcecwu- lentam Koch 1837 producit: foliorum laciniis crassio- ribus, succulentis, laete viridibus, quam cl. Fries solum ex R. triphyllo ortam vidit. In macranthis carpidia e variis locis glabra, receptaculum hirsutum, parvum, subtenue, rostrum carpidiorum crassum, brevissimum, obliquum. Initio et medio Julii floret et fruct. maturos fert; swccewlenta adhuc mense integro serius in flori- bus conspicitur. Tertia R. capillace forma inter praecedentem et B. confervoides ambigit; a priori laciniis foliorum te- nuissimis et petalis vix ultra 1!/, lin. differt, a B. confer- voide: caule paulo crassiore et carpidiis apiculo brevis- simo terminatis. In stagnis obvenit et medio Julio floret fructificatque. Carpidia hispida, capitulum 1! — 2 lin. latum. Gatschina (Borszczow !). Quarta olim R. capillaceo subsumta species sistit: Batrachiuwm confervoides Fries 1845 et Herb, 94 Ranunculaceae., norm. XIII. caule filiformi, foliorum petiolatorum leci- niis tenuissimis, receptaculo conico-cylindrico, carpidiis apice rotundato obtusis, stigmate deciduo prorsus muticis, obsolete rugosis. Hujus forma pusilla Petropoli adest — exacte B. aquatile eradicatum F ries 1842, at rostrum interdum minutum subrectum carp dia minuta glabra coronat; receptaculum hirsutum, capitula fructifera vix lineam aequant; omnium formarum minima et tenerrima est; flores nondum vidi. In parte septemtr. citra Newam fl. prope urbem. Quinta, haud minus insignis forma robusta breví- staminea est et ex ambitu foliorum superiorum ad P. circinnatum accedit. Stamina etiam in floribus nondum explicatis, ovariorum capitulo breviora, nec longiora ut in reliquis speciebus et formis heic obviis. Receptaculum magnum globosum. Capitula fructifera et petala 2 lin. Rostrum carpidiorum breve inclinatum. Caulis eburneus, trigonus, ?/, lin. Hirsutus in caule, foliis, praecipue tamen in vaginis, receptaculo et carpidiis. In vadosis inter Zarskoe-Selo et Duderhof m. Junio cum flor. et fruct. maturis. 15. Batrachium circinnatum Fries 1842 et herb. norm. IX! — AR. divaricatus Schrank 1789; Wimmer 1841 sub Batír. — R. circinnatus Sibth. 1794 — R. aquatilis à Linné Spec. — R. aquaticus albus circinnatis tenuissime divisis foliis Plukenett 1696 et icon 1720! Folia omnia capillacea circumscriptione rotunda (Linné 1737); laciniae crassiores truncatae (nec sensim attenuatae), in planum orbiculare 4 — 9 lin. in diametro expansae, rigide - divaricatae, nec extra aquam colla- bentes. Schkuhr ab omni R. capillaceo distinguit laciniis foliorum dichotomis, nec trichotomis; rectius: in R. cír- cinnato ramificationes tantum infimae 1—2 trichotomae, in R. capillaceo plures trichotomae, ultimae vero pau- ciores dichotomae. Koch addit: receptaculum depresso globosum; stylus brevis in stigma rectum terminatus. Ranunculaceae. 25 Hist. spec. In vadosis locis ac sinubus stagnantibus Newae fl. non raro (Krasch. Index Mss. 1749 n. 351 — hic locus ita postea mutatus, ut facile dubia exoriri pos- sint, nimirum:) in ramis minoribus Newae fl. frequens (Krasch. Codex Mss. n. 451 edit. Gorter 1761 p. 90 sub n. R. aquatilis Q ex syn. Linn. Cliff, Haller et J. Bauh. ad speciem praesentem referend.); in iisdem sub R. aquatili locis cit. ex parte (W einm. Petrop. 1837 p. 96 n. 380 s. n. R. aquatilis Y caespitosus et ó stagna- tilis, fide synn. cit.); praecipue copiose in fossis pr. Strelna et Duderhof (Borszczow!). Spec. Petrop. ex variis locis flores semper minores, quam B. aqwatilis habent; petala 2!/, —3 lin., rarius ad 4 lin. Carpidia initio Aug. m. matura glabra, evidentius rostrata, ac in ceteris Batrachiis (ex spec. Streln). Floret a fine Junii usque ad medium Septemb. m. z. 4dnot. Sub n. R. aquatilis Y Gorter 1761 p. 90 plantam Krascheninnikowii affert ,,frequenter in pa- ludibus e regione Schlüsselburgi reperiundis* observatam, ex synn. fide Codicis Mss. citatis ,,Royeui Lgdb. Hal- leri Helv. 329 et J. Bauh. 3 p. 782 c. icone bona* ad R. aquatilem àó Linné Spec. referendam — pewcedanifolius Schreb. 1771! Allione 1785 — R. fluitans Lamck 1778; Wimmer sub Batr. — R. fluviatilis Wiggers (Weber) 1780, Petropoli nondum detectam, in Lithua- nia et Mosquae indicatam. Sed ex Cod. Mss. n. 452 pate- fit, a Krasch. 8 Augusti m. ibi tantum sterilem obser- vatam fuisse, unde diagnosis summopere ambigua reddi- tur; anne B.aquatilis forma capillacea? — R.fluitans, in fluviis et rivulis rapidioribus obveniens, ab omnibus congeneribus differt: laciniis foliorum, etiam superiorum, longis parallelis; caule tereti, petalis 9 — 12 oblongo- cu- neatis (nec 5 obovatis), staminibus capitulo ovariorum brevioribus et carpidiis numquam hispidis. IV". RANUNCULUS. Ranünculus Plin. 25, 13, 109, graece Qacoxytov, di- minutivum ex rana, quod ranarum more humidis delec- 26 Ranunculaceae. tetur, aut quod ranae saepe sub Ranwnculis inveniantur. Genus a patribus interpretatum, jam apud Matthiolum, Cordum et praecipue C. Bauhinum fere limitibus re- centioribus constitutum, a Tournefortio et Linnaeo excultum, sed cum JBaírachio et Ficaria longe et a multis hodie adhuc conjunctum. $. 1. Folia divisa, profunde lobata vel multi- fida vel composita. * Carpidia in disco rugulosa, tubercu- losa vel spinulosa. Radix Oo. 16. R. sceleratus L. — Scelerata Apulejus 1528 — R. palustris apiifolio C. Bauh. et plurr. — R. pal«- stris Dodon. 1553, Cord. 1561 et offic. — Apium aqua- ticum Trag. 1552! — AR. aquaticus Fuchs 1549 et offic. — ? Apiastrum Plin. (saltem Cord. in Matth.). Capitula fructifera oblongo-spiciformia. Carpidia disco convexo subtiliter rugulosa, margine obtuso spongioso canaliculato. Folia inferiora palmati-partita, inciso-cre- nata, superiora trifida, laciniis linearibus. In fossis ad vias, in cultis et humidis ubique copiose. Floret a fine Maji ad Septembr. , fruct. matur. jam initio Junii. O. Hist. spec. Petropoli (à mman Mss. 1734 n. 31 ex syn. C. Bauh. et J. Bauh.); nihil vulgatius in humidis et uliginosis (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 89); in ins. Cronstadt! (Georgi Mss. 1795); in fossis suburbii et locis uliginosis nihil vulgatius, Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799 p. 131 n. 369; edit. ross. I. 1801, p. 391 n. 381); in locis humidis, paludosis, saepius etiam in agris cultis, flor. Majo, Jun., Jul. (Libosch et Trin. 1818 p. 65 tab. 22); in locis innundatis passim, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 263); frequens (Turcz. 1825 n. 354); in locis udis, fossis et ad margines lacuum, Jun. — Aug. (W einm. Petr. 1837 p. 56 n. 376). o Obs. YIndagandus est: 1) R. reptabundus Rupr. Fl. Samoj. 18435 p. 10 circa urbem Archangelsk detectus; Ranunculaceae. 9*1 R. scelerato minori similis et affinis, sed reptans et rostro carpidiorum duplo longiori insignis. 2) R. arvensis L. (et Tabern. 1590, qui angwusti- foliwm et latifolium distinguit) — .R. arvorwm Lo- bel 1581! a Georgio 1790 et Soholewskio (Fl. Petr. 1799 p. 133 n. 374) in arvis humidis et ad segetes circa Jamburg, Majo et Jun. florens, auctoritate sola Boeberi receptus, sed a nemine iterum in Ingria repertus, imo dubius Livoniae civis, Mosquae tamen indicatus; an R. sceleratus? Dignoscitur: carpidiis plano- compressis, ro- stratis, disco spinosis, capitulum globosum formantibus. * Carpidia laevia. Radix Zz. 17. R. acris L. — R. pratensis erectus acris C. Bauh. — R. sylvestris Tabern. 1590! — AR. luteus Trag. 155?. Receptaculum glabrum. Rostrum carpidiorum breve subcurvatum. Pedunculi teretes. Folia radicalia palmato 3 partita, laciniis subrhombeis incisis, acute dentatis, caulinis conformibus, summis linearibus. Radix fibrosa. In pratis, pascuis et nemoribus, etiam in locis cultis, ubique copiose. Floret circa med. Maji ad Octobrem usque; initio Junii fruct. maturant. z. Hist. spec. Petropoli forsan primum a Deschisaux 1725 p. 9 designatus, sed false ,, RHanwnculus aconitifolio** dictus. A Petropoli usque ad Twer, flor. m. Aug. et Sept. (Gmelin Mss. 1733 n. 46 ex syn. C. Bauh.); in pratis ins. Wassili Ostrow! Julio flor. (Amman Mss. 1735 n. 64 ex syn. C. B. et J. B.); in sylvis ubique vulgaris planta est; ad canales etiam non infrequens (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 90); in ins. Cronstadt (Georgi Mss. 1795); in pratis et sylvis insularum Newae fl.! fl. Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799 p. 132 n. 373; edit. Ross. 1801 p. 400 n. 385); in hortis, pratis et sylvis ubique, Majo ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824 p. 263 cum varr. ( flore pleno et y foliorum lobis inciso multifidis! — y mwiti- fidus Dec. 1818 — conf. R. polyanthemos Q glaber); fre- quens (Turcz. 1825 n. 355); in locis cultis, pratis 28 Ranunculaceae. pascuisque frequens, Jun. Jul. (W einm. Petrop. 1837. p. 96 n. 318). 18. R. polyanthemos L. 1753 et eo teste etiam Lobelii 1576. Patres a R. acrí y multifido Dec. non- dum bene distinxerunt et nomine R. polyanthemos etiam R. repentem habuerunt. Receptaculum setosum. Rostrum carpidiorum breve, latum, uncinatum. Pedunculis sulcatis et foliis multipar- titis jam Linnaeus a R. acri separavit. Vulgo etiam cognoscitur calyce magis colorato, glandulis nigris ob- sesso, quibus. pili crispuli insident; laciniae foliorum ra- dicalium sublineares; flores majores et speciosiores, petala 5—06 lin.; carpidia majora, pauciora. — Variat: 8. glaber Wimm. et Grab. 1829. Caulis.et petioli glabri; nec ut in typica Candolleana patentim hirsuti. Mirum, quod Linnaeus indumentum non memoret, nisi verbis indirectis ,,caulis (in R. acri) pilis arcte adpressis*. Suspicor, var. hanc apud Candollium subsumtam esse R. acri * multifido, pariter hic obvio. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790 p. 70 n. 354); in pratis elevatis circa Petrop. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 132 n. 372); in pratis et campis ad fabricam pyriam Ochtensem et alibi in locis elevatis (Sobol. edit. Ross. I. 1801 p. 399 n. 384); in fruticetis siccioribus! passim Jun., Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 263); in locis elevatis! inter frutices parce, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1857 p. 56 n. 379) v. g. in monte Du- derhof! cum var. Q! et R. acri (R. Petr. 1845 p. 67) et in campis apricis Gatschinae pariter cum var. à! (Borsz- cZ0w); ad fl. Slavianka! Pargola! Toxowa!. Circa prae- dium Pogogowa! in limite gubernii Nowgorod leg. D. Schónjahn. Floret initio aut medio Junio usque ad med. Julii, quo jam fructibus maturis onustum et initium Septembr. *). *) Sub pluvia flores non claudit, sed iis nutat, ut noctu (Linné). Ranunculaceae. 29 19. R. repens L. et J. Bauh. — R. pratensis rep- tante cauliculo Lobel 1576 — AR. polyanthemos Thal. 1588 et fl. pleno Camer. 1588 — AR. vinealis Tabern! 1590 — R. tertius Matth. 1554. Radix stolonibus repentibus. Carpidia subtiliter im- presso-punctata. Pedunculi sulcati. Folia composita, ra- dicalia ternata, foliolo intermedio saepe protracto iterum ternato, foliolis lateralibus trifidis inciso-dentatis. — Va- riat: plus minus hirsutus et glaberrimus; laciniis foliorum angustioribus et latioribus, majoribus vel minoribus et caulibus florif. erectis, non stoloniferis (8 erectus Dec! 1818). Sub pluvia et noctu flores claudit, nec iis nutat (Linné); apud nos aperit flores solstitiales circiter 7h ma- tutina, claudit ante 8^ vespere. Flores serotini minores. In cultis et pratis, praesertim ad fossas, locis humidis, ubique copiosissime. Floret a fine Maji vel serius ad au- tumnum (med. Sept.); fruct. matur. fine Junii aut initio Julii. z. Hist. spec. Inter Petropolin et Twer ubique, floret m. ÁÀug. et Sept. (Gmel. Mss. 1733 n. 43 s. n. R. rectus, fol. pallidioribus hirsutis J. Bauh. — R. repens y Linn. Hort. Cliff); passim ad canales, in hortis etiam oleraceis frequens (Krasch. ed. Gorter 1761 p. S9); in ins. Cronstadt (Georgi Mss. 1793); ad canales et fossas, in hortis oleraceis nimis frequens, unde eliminari vix pot- est, Jun. Jul. (Sobol. 1799 p. 132, n. 371; edit. Ross. I 1801 p. 398 n. 383); in hortis, agris, pratis copiose, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 264); frequens (Turcz. 1825 n. 356); in locis cultis, pascuis, pratis, sepibus, aestate (Weinm. Petr. 1837 p. 56 n. 371 cum var. Q minor, tenuior, caule florifero decumbente!). — Amman in Mss. 1735 n. 70 habet Ranunculiwm, in locis palustri- bus et uliginosis, nec non scrobibus et fossis aquarum stagnantium Jun. m. florentem, sibi nominatum: AR. pa- lustris, supinus, glaber; erit R. repens 1 glabratus Dec. 1818, Petrop. minime absens; vulgatissimus in scriptis patrum plerumque hirsutus, inde Ammanus novum cre- 30 Ranunculaceae. didit. Specimen originale ÀAmmani in herb. Acad. dicta con firmat. Adnot. R.bulbosus Lobel. 13570 et patr. ad Linné — R. tuberosus Dodon. 1583 — &R. quintus Matth. 1554 — Crus galli:seu pes Corvinus Brunf. 1530 — in pratis et locis gramineis circa Jamburg Majo et Jun. flor., auctoritate sola Boeberi a Georgio 1790 et Sobol. (Petrop. 1799 p. 132 n. 370) receptus, nullibi tamen re- center in Ingria lectus; indicatur Mosquae, in Fennia, circa Reval, certe in ins. Osilia! (C. A. Meyer). Solus est in hac sectione calyce reflexo (ut in scelerato); ab omnibus caule basi bulboso distinctus; pedunculi sulcati, caulis erectus, folia R. repentiís, plerumque hirsuta, Àn Boeber formam AR. repentis pro hoc sumsit? 20. R. awricomws Dodon. 1553 c. ic! Lobel! ThaLl, Linné — AR. dwicis s. pratensis Trag. 1552! — R. nemorosus Gerard 1597 — R. I species Fuchs 1542 et alior. Carpidia ventricosa, velutina. Folia radicalia renifor- mia incisa, caulina digitata linearia (Linné 1753). Flores primi plerumque petalis incompletis, seriores completi, In pratis, hortis, sepibus et fruticetis umbrosis, humi- dioribus, ubique copiosissime. Floret ab initio vel medio Maji ad initium Aug.; fruct. matur. ab initio Junii. Inter- dum, favente autumno, fine Octob. m. iterum floribus apetalis invenitur. 2. Hist. spec. In pratis ins. Basilii! passim, sub medium Maji floret (Krasch. Index Mss. 1749 n. 9); in pratis et sylvis passim (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 89); in nemo- ribus et pratis passim, Majo, Jun. (Sobol. 1799 p. 131 n. 368; edit. Ross. 1 1801 p. 391 n. 380); in graminosis humidiusculis passim, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 263); vulgaris (Turcz. 1825 n. 353); in graminosis vulgatissime, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 56 n. 314). Inter varietates numerosas tantum sequentes jam de- scriptas afferam: Ranunculaceae. 31 Q. obeswus R. Diatr. Petr. 1845 p. 67. Similis R. au- ricomo pingwiori R chb. 1840, sed pedunculi in vivo evi- dentissime angulato-sulcati; character R. awricomo con- trarius. Obvenit in hortis oleraceis pinguibus circa urbem, fine Maji florens et fruct. fere maturis. Y. incisifolius Rchb. 1840. Cum awricomo typico heic saepe mixtim crescit (R. Petr. 1845 p. 67) et tantum differt fol. caulinis latioribus incisis vel dentatis" (nec linearibus intezerrimis, ut in « Linnaeus exposcit). Varietas minime constans, tamen qua passus primus ad R. cassubicum notandus. 6. fallax Wimm. et Grab. 1829, elatior, folia ra- dicalia magna indivisa, caulina et vaginae radicales ut in vy. Hanc Koch 1843 ad R. cassubicum amandavit, non ob- stantibus vaginis radicalibus foliigeris, limitem inter R. auricomum et cassubicum in rostrum carpidiorum ponens, in illo a hasi fere uncinatum, in hoc rectiusculum apice uncinatum. Hic character hodie unicus, nec semper evi- dentissimus, an sufficit ad species duas cum serie duplici formarum analogarum dispartiendas? Utique plerumque in R. auwricomo (v, B, 1) rostrum brevius incurvatum, in (0,7 —) R.cassubico carpidia majora, rostro longiori, apice valde uncinato-involuto; sed fructus interdum in- termedios et ambiguos vidisse credo. — In graminosis umbrosis humidis frequentior, quam R. cassubicus ple- bejus Fries, in cujus societate saepe invenitur (R.Diatr. Petr. 1845 p. 67). €. R. cassubicus L. 1753 — R. cassubicus, folio Thorae s. Calthae Breyn. 1680, cui etiam ut Bux- baumio 1732: R. rotundifolius vernus sylvaticus (J. Bauh. — awricomus) var. major. Folia radicalia subrotundo-cordata crenata, caulina digitato-dentata (Linné 1753). Differentiam diu celebra- tam inter R. awricomwm et cassubicum W immer et Grabowsky 1829 posuerunt in vaginis exterioribus ad basin caulis; in priori « — 9 folia radicalia plura et vaginae aphyllae nullae vel rarius unica; in cassubico vero vaginae radicales plurimae aphyllae, folium radicale ple- 32 J Ranunculaceae. rumque unum, rarius 2 et 3. Sed ex hoc charactere iterum necessa fuit subdivisio a) elatior — casswbicus L. expl. W. et Gr., Linnaeus et Breynius certe etiam 8 fallacem pro cassubico habuissent; huc A. aconitifolius etc. Loesel 1703 c. icone! (vaginis aphyllis 3 cum fol. 1 radicali sed parvo) a Linnaeo non citatus, aliusque no- minis; b) plebejwus Fries 1839 — auricomus o et v incisifolius cum vaginis rad. aphyllis pluribus; unde fere combinationes omnes inter species ambas. Differentia ceterum adest in distributione geographica haud prae- tervidenda; R. auricomus, quo magis ad septemtrionem et orientem progreditur, tanto frequentius cum A. cas- subico (incluso à fallaci) miscetur, sed alter alterum haud excludit, ut in speciebus geographicis, quare tantum va- rietatis titulo heic expositi. Hist. spec. R. cassubici elatioris et fallacis antea haud disjuncti. Ingria (Buxbaum in Act. Acad. Petrop. T. III, 1732, p. 272 ex syn. Breynii); circa Petropolim (Boeber et Rudolph ex Georgi 1790 p. 70 n. 353); in sylvis umbrosis circa Petropolim et alibi, Jun. (So- bol. Petr. 1799 p. 131 n. 367); parce in sylvis umbrosis prope Sarskoje Selo et urbem Pawlowsk, Jun. (Sobol. Petr. edit. Ross. I 1801 p. 390 n. 379); in humentibus non rarus, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 263); frequens (Turcz. 1825 n. 352); in sylvis turfosis humi- dis, Majo ad Jul. (Weinm. Petr. 1857 p. 56 n. 375); in umbrosissimis hortorum et sylvarum, solo pingui passim, v. g. Pargola (Kühlewein!) Gatschina (Borsz- czow!) Duderhof, Peterhof! — Floret Majo, praecocius auricomo, ad finem Maji jam defloratus! fruct. maturi a medio Junii usque ad initium Julii m. z. $. 2. Folia indivisa. 21. R. Lingua L. — Lingua Plin. edit. Dalech. — R. platyphyllos T hal. 1588. Caulis stricte erectus, robustus, 2!/ — 4 ped., basi verticillatim radiculosus stolonifer. Folia longa, lanceo- lata, margine integerrima vel denticulato-serrulata, in- Ranunculaceae. 33 fima saepe late ovalia. Petala 6 — 10 lin. longa. Carpidia compressa marginata, rostro lato breviter ensiformi. — Folia subtus pilis adpressis sat densis tecta sunt, imo caulis hinc inde pubescens; formam glabrifoliam, quam auctores pro typica hahent, nondum Petropoli vidi. Hist. spec. In aquis stagnantibus ins. pharmaceuticae iny. Krasch. et circa Slavenkam: Gorter (Fl. Ingr. 1761 p. 88); in ins. Cronstadt (Georgi Mss. 1795); in aquis stagn. ins. apothec., tum inter urbem Pawlowskoy et Slavjankam et circa Murzincam in locis limosis, Jul. (Sobol. 1799 p. 130 n. 365; edit. Ross. 1801 p. 388 n. 371); in fossis et palustribus limosis inter arundines, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 262); in paludibus ad viam Peterhofianam! versus praedium principis Szczer - batof et ultra, etiam ad viam versus pagum Rjabowo ducentem etc. (Turcz. 1825 n. 350); ad ripas fluviorum et in lacubus passim, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837 p. 56 n. 373); hine inde copiose, v. g. in pratis paludosis pr. Zarskoe Selo! in fossis ad viam Peterhofianam (Borsz- cz0ow!), in rivulis pr. Lissino! (Graff! Greulich!), pr. Strelna! fluv. Ischora pr. Gatschina! — Floret fine Junii et initio Julii. 2. 22. R. Flammula Linné et eo teste jam Tillands, Rudbeck 1658 — R. longifolius, aliis flammwula J. Bauh. 1651 — Flammwula ranunculus Dodon. 1583 — R. flammeus (Franck 1638) minor. Gerard 1597 — R. species XII fol. laevibus et serratis: Cordus 1561 — ? Aegolethron Plin. Caulis adscendens vel declinatus debilis, basi tantum radicans, I; — 1 pedalis. Folia elliptica vel anguste lan- ceolata, radicalia interdum ovata. Petala 2— 3, rarius 4 lin. Carpidia in capitulo plurima, turgida, obsolete mar- ginata, rostro brevissimo subrecto terminata. Variat: Q. serrata Dec. 1818 — R. Flammwla 8 Linné — R. palustris serratus C. Bauh. 1623. — Flammwula ramwncwlos folio serrato Dodon. 1583 — Flammwula D od on. 1553 c. ic.! Folia majora latiora, in- Febr. 1853. 3 35 Ranunculaceae. feriora late ovata serrata, flores majores, petala 4 lin., sed per gradus insensibiles transit in typum. In pratis humidis, ad ripas, in viciniis aquarum stag- nantium etc. ubique copiosissime. Floret initio Junii et prius usque ad Octobr.; fruct. maturi jam fine Junii m. 2. Hist. spec. Petropoli in locis paludosis, Jul. et Aug. (Amman Mss. 1734 n. 16 ex synn. C. Bauh., J. Bauh. ad « Linné Spec. pl. referendis); locis uliginosis ins. Wassili Ostrow! copiose, m. Jun., Jul. (Á&mman Mss. 1735 n. 98 ex s nn. Dodon. et C. Bauh. ad R. Flam- mula G Linné Spec. pl. refer.; in uliginosis frequens est (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 87); in uliginosis in- sularum Nevwae fl.! et passim frequens Jun. Jul. (Sobol. 1799 p. 130 n. 364; edit. Ross. 1801 p. 387 n. 376); in locis udis et pratis humidis vulgaris, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824 p. 262 cum var. Q fol. sublanceo- lis serratis — Q serrata Dec. — Y fol. fere omnibus ovatis petiolatis — y ovata Dec. 1818. — 9O fol. radic. ovato-lanceolatis, rigidis, caulinis linearibus — ó arenaria Dec. 1818); in pratis et pascuis humidis, turfosis, Jun. ad Sept. (Weinm. Petr. 1837 p. 553 n. 371). 23. R. reptans L. et eo teste: — R. longifolius mi- nimus reptans Burserius Act. Suec. 1724 — R.mi- nimus Tillands 1683 — R. palustris, angustioribus foliis, minimws Bromelius 1694. Caulis prostratus repens et ad quemlibet nodum radi- cans, filiformis, 3—5 poll. Folia linearia angustissima. Petala 1!/ —2 lin. Carpidia Flamm«wae, sed pauciora, rostro paulo longiore, subuncinato. — Formae robustio- res pedales, fol. quidpiam latioribus instructae sunt et non parum ad formam reptantem AR. Flammowlae acce- dunt. In locis saepe innundatis, praecipue arenosis et mari- timis insularum Newae fluvii et sinus Fennici incipientis, ubi R. Flammwla deest, fere ubique copiose. Floret a fine Junii ad autumnum "isque, eodemque tempore fructus maturat. z. Ranunculaceae. 35 Hist. spec. Copiose ad litora Newae minoris, m. Jun. et Jul. (Amman Mss. 1734 n. 10 s. n. R. parvus repens gramineis foliis, ex singulis geniculis radices agens); Ingria (Buxbaum Cent. V. Append. 1740 p. 48, n. 41 cum icone rudi, s. n. R. flammeus minimus, Spergulae folio — syn. a Linnaeo et Ammano 1739! citatum); copiosissime in Newae ripa alibique circa Petropolin, ex ipsa subinde arena excrescens, per totam fere aestatem floret et fructum profert (Amman Ruth. 1739 p. S0 n. 106, tab. 13, fig. 1 s. n. R. repens gramineis foliis e singulis geniculis radices agens — syn. apud Linnaeum citatum); in ripis arenosis Newae fluvii, quae aquis saepe innundari solent, frequens (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 88 — Krasch. in Ind. Mss. 1749 n. 24 Q florentem Junio, R. Flammwula vero sub finem Maji invenisse me- morat); in praedio ill. Com. a Czernische w, ad 17 stad. viae regiae Peterhofianae (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764); in ripis arenosis Newae circa ins. apothecariam, lapideam, aliisque, quae aquis saepe innundantur, fre- quens, Jun. Jul. (Sobol. 1799 p. 130 n. 363; edit. Ross. I 1801 p. 386 n. 375); frequens i. e. sine loco spec. (Turez. 1825 n. 351 s. n. R. Flammwula Q reptans); in arenosis Newae et in aliis locis humentibus, Jun. Jul. (W einm. Petr. 1837 p. 56 n. 372). IV**. FICARIA. Brunfels 1530, Dillen., Iuss., Dec., Fries. Quasi plantatio Ficuum: e tuberibus radicis grumosae edulibus aut e.bulbillorum in axilla foliorum inferiorum coacervatione solenni. 24. F. vulgaris Ruppius 1718! — F. Brunfelsü Heister 1730 — F.vernaHuds. 1762 — F.ranuncu- loides Roth. 1788 — Ranunculus Ficaria L. et plur. auct. recent. — Chelidoniwum minus: Ruellius 1536, Fuchs, Trag.! Matth. et plur. usque ad Sabbati 1778 — ysgXidovtoy xà pixgov Theophr. et Diosc, 36 Ranunculaceae. Radix grumosa, tuberibus obovatis. Herba glaberrima. Caulis foliosus. Folia petiolata, cordata, subangulata. Pe- dunculi uniflori axillares vel terminales. Petala lutea, 5 — 6 lin. ; In humidis nemorum et sylvarum, in hortis, sepibus et pratis ubique copiosissime. Floret fine (21) Aprilis et m. Majo; bulbilli exeunte m. Majo formantur, saepe vice fructuum, mox herba aestate fervente omnino eva- nescit. 2. Hist. spec. In locis uliginosis passim, florere incipit sub initium Maji (Krasch. ed. Gorter Fl. Ingr. 1761 p. 88 s. R. Ficaria); in loc. ulig. umbrosis passim (So- bol. Petr. 1799 p. 130 n. 366 s. R. Ficaria); in sylvis m. Pulcowae!, Pargelovii et in hortis umbrosis, Majo, Jun. (Sobol. Petr. edit. Ross. 1801 p. 389 n. 378 s. n. eod.); in nemorosis, pratisque humidis copiose; primo vere (Weinm. Pawl. 1824 p. 264 s. F. ranunculoide Dec., Mónch. ut seqq.); in pratis sylvaticis humidis, e. g. in horto Imp. aestivo! etc. (Turcz. 1825 n. 358); in locis herbosis, succosis, Majo, Jun. (W einm. Petr. 1837 p. 57 n. 381). V. CALTHA: Vergilii forsan a Calatho, a restauratoribus scientiae botanicae praecipue in nostra Caitha, ab aliis vero in Calendula quaesita fuit. Apud C. Bauhinum utraque diversissima sub eodem titulo generico. Cum vero C altha Ruellii et Fuchsii jam antea apud Brunfelsium Calendwla audiat, et hocce nomen a Trago, Dodo- naeo, Tabernaemontano, Gesnero, Caesalpino aliisque usque ad Tournefortium et Vaillantium eodem sensu receptum fuerit, jure illaeso Gesner et alii, Ruppius et Linnaeus Cailtham eligere et gene- rice constituere potuerunt. Dubium tamen, an vera Poétarum Caltha sit; quare Popwlago apud Taber- naemontanum 1588, Rajum, Tournefortium et Scopoli dicta, et aptissime a Candollio tanquam nomen subgenericum nostrae plantae superimposita. Ranunculaceae. Ki 25. C. palustris Gesner 1561, Dodon., Lobel., Dalech., Camer., Gerard, C. Bauh., et plurim. us- que ad Linné — Caltha Vergilii Tragus 1352! — Chamaeleuce Plin.?, Anguill. 1561, Turner. Caulis erectus, dichotomus, !/; —1 ped. multiflorus. Folia cordata, suborbiculata, crenata, petiolis auriculatis. Petala 8—5 lin., rarius 4 lin. cum majoribus in eodem caule. In locis humidis, ad rivulos, in pratis paludosis, ubi- que copiosissime. Floret fine Aprilis ad initium Junii usque et (secunda vice?) medium Augusti; fructus ma- turant jam fine Maji. 2. Hist. spec. Passim in locis uliginosis (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 91); in insula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); in pratis a fl. Newa! innundatis et passim in paludibus et locis uliginosis, Majo — Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 134 n. 377; edit. ross. 1801 p. 404 n. 389); in fossis, pratis humidis et ad margines lacuum ubique, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 264); vulgaris (Turcz. 1825 n. 360); abundat ad margines fossarum, lacuum et pratis uliginosis, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 57 n. 383). VI. TROLLIUS. Nomen vernaculum ex monte Pilato, ubi: Troll- Blwme dicitur, primum obveniens apud Gesner, Clu- sium et J. Bauh., optime selegere Ruppius etLinné, genusque constituere. Cum Ranwnculis, serius cum Helleboris congregatus fuit, unde etiam Helleboro- Ra- nunculus dictus. 26. T. europaeus L. — Ranunculus globosus (J. Gerard 1597) sive montanus Camer. 1588 — Trollius flos Gesner 15532, Clus. Herba glabra, erecta, radicibus fibroso -fasciculatis nigricantibus. Folia usque ad petiolum 5 partita, parti- tionibus rhombeis, antice serratis incisis vel trifidis. Caulis foliosus simplex vel parce ramosus. Flores citrini, 38 Ranunculaceae. Calthá majores. Sepalis 10 —15 in globum fere conni- ventibus et petalis 5 — 10 angustissimis stamina aequan- tibus a reliquis speciebus Trollii differt. In nemoribus, pratis sylvaticis, fere ubique copio- sissime. Floret medio Maji m. et Junio ad initium Julii; fructif. jam initio Junii. z. - Hist. spec. Circa Duderhof! et Krasnoje-Selo, m. Ju- nio (A mman Mss. post 1736 s. n. Helleboro-ranunculus); in betuletis et passim, magna copia, praesertim Schlüssel- burgum versus et circa Dubki (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 91); passim in sylvis et pratis, in magna copia prae- cipue ad viam Sarscoseliensem et m. Pulcovum atque fabricam pyriam Ochtensem; Majo, Junio (Sobol. Petr. 1799 p. 134 n. 376; in edit. Ross. 1801 p. 403 n. 388 omissus locus ad fabr. Ochtens. — de hoc syn. cf. ob- serv. infra); abundat in pratis et fruticetis humidiusculis, Majo ad Jul. (W ein m. Pawl. 1824 p. 265 cum descrip- tione fusiori, cujus ansa ex observ. infra patet); vulgaris (Turcz. 1825 n. 359); in pratis, sylvis et fruticetis ubi- que; Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 57 n. 382). Obs. 4. Planta Petrop. plerumque tantum 1—92 flora; caulis interdum S pollic. — $Q hwmilior Koch. Haec forma transit in robustiorem, 2 pedalem, grandifoliam; flores quoque variant magnitudine. T. hwmilis Crantz a var. hwmiliore diversus flore subsessili, intra folium ultimum involucrato; talis heic deest. Obs. 9. T.asiaticwus L. indicatur Petropoli a Sprengel et Weinm. in Regensb. Bot. Zeitg. 1822 I, 22*, certe tantum errore (cf. R. Diatr. Petr. 1845 p. 68), forsan exorto ex De Cand. Syst. I (1818) p. 313 ubi T. ewropaeus Sobol. Fl. Petr. cum dubio ad 7T. asiaticum refertur, quia Sobolewsky sepala 8 —10 indicat, nec 15 ut Candollius pro T. ewropaeo exposcit. Verus T. asiaticus L. habet: sepala patentia!, petala ultra 10, ob- longo-linearia staminibus saepius longiora et stylos ger- minibus duplo breviores rectos; cis montes Uralenses nondum observatus. Ranunculaceae. 39 VII. AQUILEGIA. Sic dicta a Fuchsio, Trago 1552! Dodonaeo et Matthiolo 1558 (generice constituta apud C. Bauh., Tourn. et Linnaeum), non quod aquam floribus colli- gat, sed formata et corrupta ex — Aq«ilina Matth., Lobel. 1576, Camer. Clus.; propter flores calcaratos, ungues aquilinos referentes — Aqwileia Lobel. 1581, Dodon. Camer. Dalech. Gerard. — Acoleiía Hil- degardis 1533 teste Sprengel et E. Meyer, ex verna- culis: Akolei, Akeley, Agleét, nam constat Sanctam Hildegardin saeculo XII multa nomina go id. la- tina ex germanicis mutuasse. 27. A. vulgaris Weinm. 1737, Liuné — 4A. syl- vestris C. Bauh. 1623, Tourn., Garid., Necker — A. columbina Gerard. 1597 — antiquiora supra. Herba glabra, 1— 2!/ ped. Folia biternata; foliola triloba, crenata, crenis ovatis rotundatis. Sepala oblongo- ovata. Calcaria apice hamata. Flore est coeruleo et vix alterius quam punicei coloris in sylvestribus reperias: C. Bauh. — tamen flos albus jure et imo carneus ad- mittitur. Iu graminosis, umbrosis hortorum praecipue, non raro, nequaquam vero in locis similibus sylvarum Ingriae primaevarum, unde de proventu spontaneo dubia restant; vulgo tamen ita etiam in Germania et in Esthonia ubi- que obveniens jus indigenum acquisivit. Floret ante initium aut medio Junii ad initium Augusti et serius. Fructus maturi fine Julii vel ocius. z. Hist. spec. Yn sylvis herbosis circa vicum Strelina! uhi dantur plures ejus varietates flor. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 126 n. 353, ubi varr. fl. plenis, coerul. albis, roseis, rubris) et Pargelowii (Sobol. edit. Ross. 1801 p. 375 n. 365); locis umbrosis et sylvis herbosis delectatur, pr. Strelnam!, flor. Jun. Jul. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811 p. 41 tab. XIV); in her- bosis ad ductus aquarum Taitzenses rarissime, Jun. Jul. 40 Ranuncul«aceae. (W einm. Pawl. 1824 p. 256 et Petr. 1837 p. 55 n. 370); prope Strelnam! (Prescott ex Turcz. 1825 n. 344); via Peterhofiana, Pulcova, Gatschina, Kempelowa etc. VIII. DELPHINIUM,. AcXgtytoy Diosc. — D. peregrinum et tenuissimum; a similitudine floris clausi cum Delphino. Gesner, Do- donaeus et Clusius nomen contra ,Consolidam re- galem* multo magis a contemporaneis celebratam feli- citer defenderunt; Tournefortius, Rivinus et Lin- naeus genus Delphinium sine opera et labore consti- tuerunt. Consolida, nomen ex miris in conservanda ocu- lorum acie effectibus perhibitis ducens, De Candolle loco subgeneris posuit, cui sequens adnumeranda species: 28. D. Consolida L. — D. segetum Tourn. Lamck. — 2B. v«slgare Clus. 1601 — D. sylvestre Gesner 1561 — Consolida regia Fuchs, Trag., Lo- nic, Thal -— Consolida regalis Brunf., Gesner, Matth., Camer. et Chabr.; quo titulo alii D. Ajacis descripserunt, serius distincta epitheto, haec ,,hortensis s. sativa*, illa ,,sylvestrís Gerard 1597 s. arvensis* Tabern. 1588, C. Bauh. — Bwucinwum Dodon. 1553! Caulis divaricato-ramosus. Folia palmatim multifida, laciniis linearibus. Bacemi pauciflori; pedicelli bracteáà longiores. Flores azurei. Capsulae glabrae. Inter segetes, olim cum Centawrea Cyano intro- ductum, passim copiose; interdum in arvis superstes. Floret Junio (Sobol.), Julio ad medium Augusti; fructus matur. cum flor. ultimis initio Sept. Oo. Hist. spec. In agris inter segetes (Krasch. ed. Gor- ter 1761 p. 84); uti in Ligova et Crasnoje-Selo, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 125 n. 351; edit. Ross. 1801 p. 372 n. 363); inter segetes ubique, fl. per totam aestatem (Weinm. Pawl. 1824 p. 252 et Petr. 1837 p. 58 n. 368); in montosis Duderhofii! (Turcz. 1825 n. 342). Ranunculaceae. 41 IX. ACONITUM. "Axowroy Diosc. alterum (Écepov) — Aconítum Plin. est A4. Napellus, ideo appellatum, quod in nudis rupibus, quas aconas nominant, nascatur. Hoc etiam xvuyoxtoyoy vel Auxoxctoyoy vocari, Dioscorides refert, triplex distinguens: unum, quo venatores, ala duo, qui- bus medici utuntur. Axcwro» Theophr. — primum Diosc. est Doronicum Pardalianches, praecipue circa pagum Aconis crescens. Clusio genus melius, quam ceteris patribus circumscriptum, characteribus facillimis a Tournefortio et Linnaeo stabilitum. 29. A4. septemtrionale Kólle 1788, Willd. Ait. Dec. — A. Lycoctonum Linné Fl. Suec., Gorter 1761 et teste Linné etiam Frankenius 1659 nisi 1638 — A. Lycoctonum var. fl. coeruleis Gunner 1766 — A. coeruleum Rudbeck 1720, (non Gesner 1587 C. Bauh. et alior.) — Calceolus Lapponum sive Brassica rangiferorum Schefferus 1673. Calcar filiforme, spiraliter convolutum. Nectaria e- recta. Semina argute triquetra, undique plicato-rugosa. Folia palmata, radicalia ultra medium multifida, caulina superiora 3 — 5 loba. Planta 3 — 5 pedalis. Jam Linnaeus in Fl. Lapp. memoravit, flores ubique cinereo-coerulescentes fuisse. Wahlenberg serius in Lapponia rarissime varietatem floribus albo-lutescentibus cum typica crescentem detexit, sed in Fl. Suec. monuit, exterorum A. Lycoctoni flores magis luteos esse. Sepa- randum igitur A. Lycoctonum luteum Fuchs, Camer., Thal., Dodon., Clus., C. Bauh., Besler et Chabr. sive A. Lycoctonum Loniceri, Cordi et pp. Linnaei Spec. pl.; a quo nostrum discedit: floribus coerulescenti- bus, bracteis non in medio pedicellorum, sed basi eorum insertis et foliorum sinubus acutioribus (De Cand.); va- rietas quaedam lutea nullibi in Rossia, nisi Mosquae in- dicatur, quum coerulea in Rossia europaea media, boreali et arctica communissima sit, et transitus ideoque haud 49 Ranunculaceae. locum obtineant. Ceterum non celandum, plantam In- gricam a descriptione A. septemtrionalis apud De Can- dollium discrepare: floribus semper pubescenti- velu- tinis. In regione elevata, in graminosis, inter frutices passim copiose; deest in regione demissa et in isthmo Kareliae, ut in Fennia tota, excepta parte boreali rupestri lacus Ladogae, ubi iterum copiosissima. Floret a medio Junii ad medium Julii; fructus fere maturi jam medio Julii. z. Hist. spec. Ad fluvium Wolchow supra pagum Tschertowo, Jul. (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 84. — Sobol. Petr. 1799 p. 126 n. 352; edit. Ross. 1801 p. 373 n. 364 plantam ex loco Krasch. citans, falso floribus luteis et ochroleucis describit, uterque s. n. A4. Lycocto- nwm L.; e praedio Tuchali, non longe a Tschudowo, a D* Kessler lectum in hb. D. Eichwald, idem est ac . Petrop.); in fruticetis humidis et declivibus amnium sat frequens, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 255 s. n. A. Lycoct. var. septemtrionale Kólle); in m. Duderhof prope ecclesiam Fennorum: (Turcz. 1825 n. 343); in sylvis et fruticetis humidis passim (W einm. Petr. 1837 p. 939 n. 368 s. n. A. Lycoct. var. septemtr. Kólle); co- piose pr. Zarskoje Selo! et in fruticetis quercinis pr. Woronina! cum Chaerophyllo aromatico; circa Paw- lowsk leg. D. Zobel. X. CHRISTOPHORIAN A. Candollius Cimicifugam et Macrotyn Actaeae suae adjungens, Actaeam Linnaei reformatam ad species baccatas angustius restrictam, tanquam sectionem sub nomine antiquiori generico Christophoriana Raj. Tournef., solo patribus usitato proposuit. Actaea qui- dem tempore Bauhinorum vulgo dicta fuit, an vero Actaea Plinii Lib. 27 c. 7, Lobelio et ipso C. Bau- hino jam dubium videbatur; àxtv Hippocr. — Sam- bucus Ebulus; &xt$, &xcéx Theophr. Diosc. (ideoque etiam Actaea Plin.) — Sambwucus nigra. Ranuncul«ceae. 43 30. CA. vulgaris (Moris. Ruppius— Christ. spicata Mónch — Actaea spicata Linné (quare hanc contra regulas terminologiae botanicae ipsius suae, spéícatam dixerit, cum apud Dalechampium, C.et J. Bauhinos, Morisonium aliosque, epitheto racemosae obveniat, valde obscurum; forsan baccata scribere voluit, respectu A. racemosae L. non baccatae, cui epitheton spicata apud Dillenium et Plukenettium)-— Aconitum racemosum (C. Bauh.), actaea quibusdam J. Bauh. — Christopho- riana: Gesner 1561, Dodon., Lobel, Tabern., Clusius. Radix subfibrosa, nec irregulariter tuberosa (ut in A. brachypetala). Folia 2 —3 ternato-pinnata, foliolis ovatis oblongisve, inciso-serratis. Flores albi, racemosi ; racemus ovatus. Petala longitudine staminum. Baccae subglo- bosae, nigrae. In sylvis, nemoribus, praecipue montosis regionis ele- vatae passim copiose, rarius in isthmo Kareliae, sed in reg. demissa nondum observata. Floret medio vel fine Maji m., saltem usque ad medium Junii; fine Julii m. jam baccis maturis, medio Aug. nondum penitus de- lapsis. z. Hist. spec. In montosis Duderhofii vulgaris! (Krasc h. ed. Gorter 1761 p. 82 s. n. Actaea spicata, ut seqq.); in m. Pulcovo! et Duderovo! atque in aliis sylvis um- brosis, montosis, Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799 p. 122 n. 344; edit. Ross. 1801 p. 361 n. 356); in sylvis monto- sis Pulcovae et Duderhovii, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 248); in montosis sylvosis Pulcowae et Duder- hofii (Turcz. 1825 n. 336); in sylvis umbrosis passim, vere (Weinm. Petr. 1837 p. 54 n. 363); copiose circa Lissino! Zarskoje Selo!, Jermolino! Toxowa! hk Berberideae. FAM. II. BERBERIDEAE. Petala et stamina foliolis calycis opposita. Antherae non rima longitudinali, sed valvula elastica utrinque dehiscentes, ut in Laurineis, Atherospermeis et Hama- melideis, ceterum minime affinibus. — Berberideae me- diante Podophyllo arctissime ad Ramnwnculaceas acce- dunt, inde ad Papaveraceas vergunt, quibus germine so- litario conveniunt, fructus etiam pluralitate typica pla- centis parietalibus et stylo obliquo indigitata. Irritabilita- tem stigmatis et filamentorum notissimam in B. vwlgari detexit Baal, hortul. Monspeliensis (sec. Linné 1755). AX B. Uyrgerrs Clus. 1601, L. — B. officinalis Dalech. 1587 — Berberis Brunf. 1536 et plur. patr. — Crespinus Matth. 1558 — Ozyacantha: Hermo- laus 1530, Ruell, Fuchs, Trag. (non Theoph. et Diosc.) — Ozyacantha Galeni (non Diosc.) Cord. 1561 Tabern. — Amyrberis: Arabum. (Berberis cretica L. erat Spina appendix Plin. — xoXuréa Theophr.) Spinae tripartitae. Folia fasciculata obovata ciliato- serrata. Racemi co flori penduli. Petala flava integra vel leviter emarginata. — Frutex in australioribus arbo- reus per saeculum vivens. Liber substantia flavo-tingente, purgante scatet; principium extractivum peculiare Ber- beridinum recondit, Rhabarbarino simile. Baccae imma- turae amaro-adstringentes; bene maturae acidae et suc- cum officinalem largiuntur; rarius dulcescunt. Folia ju- niora acido-adstringentia, in gingivarum laxitate ad masti- candum commendantur. Nullibi in Ingria sponte crescit, sed in hortis fre- quenter occurrit et hinc inde e cultura superstes est, v. g. in sylvis montosis Duderhofii (R. Diatr. Petr. p. 27). Spontanea dicitur Mosquae et in Esthonia. Floret Majo m. ; fruct. Aug. f. Nymphaeaceae. m Faw. HI. NYMPHAEACEAE. Charact. differ. Cal. 4—5, rarissime 6 sepalus. Cor. regularis; petala co, sensim in stamina abeuntia. Stam. co, hypogyna et perigyna. Antherae adnatae introrsae! To- rus carnosus, urceolaris, ovaria includens (in Ranwuncau- laceis tantum in Paeonia Mowtan magis evolutus est). Ovarium co loculare, carpellis co ovulatis, toro maturo destructo liberis; ovula parietibus loculoram affixa. Em- bryo dicotyledoneus, extra albumen ad basim seminissitus, semiemersus et sacculo amniotico inclusus. — Herbae aquaticae, rhizomate repente crasso, e petiolis delapsis cicatricoso, radicibus in X. /wtea nigricantibus, in JV. alba albidis. Folia et flores emersi natant. Affin. et vires. Nymphaeaceae tori fabrica et semi- num structura distinctissimae, inter familias indigenas affinitatem quandam cum Papaveraceis e& Ranunculaceis agnoscunt, cum ZTydrocharideis Monocotyledonum tan- tum analogiam. Agmen in ordine familiarum naturali rec- tius forsan, quam Ranwuncwulaceae ducunt /Vymphaeaceae cum JVelwmboneis, antiquissimis temporibus sacrae et adoratae. Leuwconymphaea inter indigenas omnes flore amplissimo, pulcherrimum aquarum decus exhibente, in- signis. Rhizoma inodorum, mucosum, amarum, subad- stringens; junius amylo, muco et saccharo scatens, cibo praeparando idoneum. Folia muco plena vulneraria cre- duntur. Flores odore modico subnarcotico praediti inter antiaphrodisiaca numerabantur. JVwphar florum odore peculiari subalcoholico insigne. Folia mammis imposita lac reprimere perhibent. Semina utriusque generis albu- mine amylaceo plena, esculenta. 46 Nymphaeaceae. Conspectus generum. XI. NYMPHAEA. Cal. 4 sepalus. Petala co, fovea nectarifera destituta. Radii stigmatis in radios totidem tori excurrentes. Ovarium (mediante sc. toro) petalis staminibusque obsessum semiinferum. — Flores albi (in spec. exoticis rosei, rubri, coerulei, numquam lutei). Obs. Saepissime indicia adsunt sepali 5ti, nam petalum infimum in facie externa plus minus colore viridi suf- fusum. XI. NUPHAR. Cal. 5 sepal. Petala co, sepalis multo minora, fovea nectarifera dorsali. Radii stigmatis in pel- tam tori integerrimam vel leviter sinuatam (aut sub- nullam) excurrentes. Ovarium liberum superum. — . Flores lutei. XI. NYMPHAEA. Nymphaea Plinii (ex parte) — vupgata Diosc. (non Theoph. — ctóvy Theophr. — JNymphaeam albam vel speciem proximam sistit. Sic dicta ex meto- nymia nymphae i. e. aquae; vel ex metaphora propter flores omnium speciosissimos. Genus apud Tourne- fortium et praecipue Linnaeum male limitatum, Nuphar et Nelumbiwm adhuc includens. Multo melius Boerhaave 1710 distinxerat Leuconymphaeam (N. albam vulgo) et Vymphaeam (N. luteam). Salisbury, Boerhaavium sequens 1806 pro Lewconymphaea: Castaliía'm substituit; ast Necker 1790, Smith 1806, Richard, Aiton et omnes fere herbarii posteriores no- menclaturam Boerhaavii pervertentes, I Vymphaeanm pro cíó*, posuerunt. 31. N. alba FI. Petrop. omnis exactius est IV. bóradis ata Sommerauer 1833, secundum expositionem fontis primarii et penitiorem Schlechtendalii in Syll. bot. Berol. 1852 p. 558, ex quo ultima nostra dubia sublevata sunt, nam probe ibi distinctum est inter radios stigmatis — et appendices postea sursum curvatos, non ad stigma, sed potius ad torum pertinentes; ex neglecta distinctione Nymphaeaceae. 1 horum amborum organorum, descriptiones NympAaearwum recentissimarum"*) fere omnes obscurae. De N. biradiata Suecica cel. Fries 1845 monet: Stigma innumeris modis ludit, in minoribus radii pauci, 5—8, in maximis 20 et ultra. Nobilissima et rara est forma stigmate toto! sanguineo, radiis nunc tricuspidatis! nunc integris* (haec est Petropolitana! nec alia ex Ingria hucusque innotuit). ,, Vulgatissima in stigmate luteo habet maculam discoideam sanguineam, in singulos radios (stig- matis sc.) dentibus tribus excurrentem*' (haec est JV. bira- diata Reichenb. Icon. Fl. Germ. coloribus pictae, an etiam Kochii? minime vero Sommeraueri) ,,sed per gradus haud sensibiles haec macula expallescit et sensim abit in stigma luteum*! (haec est NV. alba Sommerauer! Rchb.! Koch! Engl. Bot! Hayne! Schkuhr! — an Linnaei? valde dubium — sed est etiam certe anti- quissima N. alba Matthioli 1554!). Nymphaea candida Fuchs 1542 et Nenwuphar foe- mina s. album s. Nymphaea alba: Brunfelsi ad XN. albam germanicam vulgo, nec ad speciem certam recen- *) Comparationis gratia additur conspectus ordine chronologico. 1) N. candida Presl 1822, Rchb. t. 70. Germen tantum 1/3 parte a basi staminibus obsessum, superne nudum; fructus ovato-conicus (in JV. alba globosus); stigm. 8. Bohemia. 2) Y. pauciradiata Bunge 1830. Flores 21/9//; stigm. 8—9; nervi fol. subtus canaliculati. Fl. Altaica. 3) JV. biradiata Somm. 1833, Styria. 4) JV. intermedia Weicker ex Reichh. 1842. Stigm. 9—12 rad. flavum aut. puniceo- striatum. Saxonia. 5) JV. Ba sniniana Turcz. 1842. Flores, quam in JV. a/ba? majores; folia magis elliptica (nec perfecte rotunda) et stigm, 9. Fl. Baical. Dahur. 6) JV. punctata Kar. et Kir. 1842, Flos magnit. JV. pygm«eae; fol. subdenticulata, supra impresso-punctata. Fl. Altaica. 7) A. semiaperta Klinggràáff 1848. Borussia orient, Calyx petalis adpressus, semiclausus (uec horizontaliter apertus); ovarii pars l/4 superior attenuata nuda. Semina duplo majora et radii paucio- res, quam JV. a/bae. Videtur JV. biradiata auctori plane ignota. 8— 12) N. (eIba?) splendens (antherae speciose vitellinae, in JV. a/ba. sul- fureae), urceolata (ex fract.), venusta (Tournef. t. 1397, 1387), rotundifolia (ex fol), parviflora (Schkuhr t. 142?), flores $—4 (nec 4—6) poll. Hentze 1848. German. media. 12) JV. ne- £lecta Hausleutner 1850 ex ipso simillima JV. semiepertae, nisi eadem. Silesia. A JV. btradicte distinxit: stigm. aurantiaco et ovario ex l/4 parte nudo, at serius pro eadem agnovisse videtur. 14) JV, Koste- letzkyi Palliardi ex Lehm. 1852. Ovarium (in sicco) villosum; flores 1/9 pedem et altius supra aquam emersi. Bohemia. 4&8 Nymphaeaceae. tiorum amandari potest. Sommerauer X. biradiatam suam in Syll. bot. Ratisb. XVI, p. 625 describit: folio- rum lobis -- remotis, nec imbricatis; radiis 5 — 10, raro pluribus, et differentiam ab JV. alba addit ex odore et radio stigmatis sanguineo. In omnibus specc. Petrop. radii stigmatis intense sanguinei, qui color in floribus virgineis interdum palli- dior, post foecundationem ex polline adhaerente sordidus. Stigma variat 7 —18 radiatum; radii pauci non semper cum flore parvo conjuncti. Appendices radiorum luteae, apice croceae. Semina juniora pulcherrime roseo-sangui- nea, matura sordida. Folia plantae juvenilis nondum flo- rentis basi angulum 45—90? formant; in planta florente adultiori margines loborum basalium vel rimam longitu- dinalem angustam (vix 109) exhibent, vel saepe lobus unus alterum tegit. Apud Schkuhr, Hayne etin Engl. Bot. X. alba (vera, radiis luteis) lobis foliorum sese non tangentibus pingitur, sed divergentibus et angulum acu- tum formantibus. Hic character exsiccatione plane mu- tatur ideoque minime ex herbariis dijudicari potest. Varia insuper in JV. bíradiata nostra cum descriptione N. albae apud Candollium non conveniunt, v. g. folia subtus rubra; sepala extus non virescentia solum, sed rubro suffusa; flores plerumque tantum (ut in XN. nitida) semiaperti, leviter odori. Petala obtusa (non acuta), in floribus minoribus quandoque acutiuscula. Nectarium (sic dictum) in centro stigmatis cylindrico-conicum (nec ovato-conicum obtusum). Ovarium inferne ?/, altitudinis suae calyce et petalis obsessum, superiori !/; parte sta- minibus et !/, spatii (in fructu fere 3 lin. nudum re- manet. Candollius in X. alba numerat: petala 28, nempe 4 petala in 7 seriebus disposita; stamina 84 — 96, nimirum 12 in quoque verticillo, seriebus 7 —8; stigma 16 radiatum, appendicibus adscentibus; haec omnia aliter in N. biradiata Fl. Petrop.; verticilli petalorum et sta- minum minus regulares tetrameri et potius in ordine spirali a dextra ad sinistram dispositi. Exemplis non- nullis ex eodem stagno desumptis ordinem et varietatem ad oculos demonstare e re erit. 9 Nymphaeaceae. VI 46 7 | E JUEMMESAN :SISNaISIuV q VWUOSN3]AT 'sixop ("ejnosnisn3qo *30d) -ur oorde *soodo :6 [ig9 — —— LX eicc— — 9? v*|,,0£ —,,9VX e (0 - 'siX9p (e[nosnrjnoe. *jod) -urooide/smoouo :yp ||0h— —— 87X 6i8p]— Vw» v|,,10£— LV € "n '$1]2919 snquuopuoospe :0p (i08— | 6X 6ie6— 9» v|,ji8y — ,Y6?& 68 'sixopuroorde *snqu | -uopugospe *dde :jy |;g& — *10$6 »X "wejsg igo — 108. 7, 0X "19d8| ,,,108 — ,,,L67X C V t IUNIO UR m "unorpuodde *ijnounpod o4juo9 xo LJ LJ I ones je sheds aed aed ertum t2 D sm UIDIOIDE SnJI9UInN mn N m -I[ ut Sr1o[ sorjourerq Febr. 1853. 50 Nymphaeaceae. N. alba minor Besler 1613, multum citata, nostris - exemplis C. et D. responderet (salvo colore stigmatis); Besler suam var. pinxit flore 3 poll. in diametro, ty- picam albam ex icone 5 pollicarem. Sed adest in lacubus isthmi Kareliae v. g. circa Pargolam et in Karelia media (Fennica) alia forsan magis constans et insignior forma parviflora — Y. alba minor Reichb. ex icone! ut vi- detur etiam C. Bauh. 1623 (hic enim Beslerianam a sua minori distinxit); an etiam Tabern. ic. 1118 (fere fictitia, Lobel et Pena 1570 et Gerardi? an Nymph. parva Matthioli? — Haec forma propius examinanda; excellit foliis parvis, flore 18 — 24"" in diametro, radiis stizm. 7. In stagnis et lacubus, fluviis pigris et canalibus, fere ubique copiose. Floret a medio Junii m. ad initium Au- gusti. Flores aperit locis subumbrosis inter horam 8 — 9 mat.; claudit inter h. 3 —/ pomerid., at minus arcte, quam horis nocturnis. Fruct. maturi autumno. 2. Hist. spec. Yn fl. ,Tschornaja* dicto (a Gortero omissum: ,,quae in Newam apud portum penteconterum ! influit^ ex Krasch. Ind. mss. 1749) copiosissime crescit et per totam Ingriam locis convenientibus (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 83 sub N. alba, ut omnes auctores seqq.); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in aquis stag- nantibus cum Vymph. lutea; floret Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 124 n. 348; edit. Ross. I 1801 p. 368 n. 360); in lacubus fluviisque lente fluentibus non rara, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824 p. 247); vulgaris (Turcz. 1825 n. 337); in fossis profundioribus, lacubus; Jul. (Weinm. Petr. 1837 p. 54 n. 365 enumerantur 3 formae: a. vul- garis; b. minor; c. approzimata). XH. NUPHAR. Vox antiquissima voogo«po Diosc. aliis videtur aegyp- tia, composita a vo9 (Nil) et Qxo, quasi q«op.axov Nili; — aliis contracta ex JVvenuphar s. Nenufar et hoc ex per- sico Iilufar i. e. coeruleo splendens. Dioscorides JV. luteum hoc nomine intellexit; restauratum est genus Nymphaeaceae. 91 Nuphar a Smith 1806, Aiton, De Candolle. Idem est genus /IVymphaea (T heophr.) Boerhaave 1710 et Salisb. 1806. Nuphar gen. foem. a Smith usque ad De Candolle, neutrius apud omnes recentiores. 32. N. luteum Smith — Nymphaea lutea Fuchs 1542, Dodon. 1553! Matth. 1586! et pl. patr. usque ad Linné et 1820 — JNVenuphar mas s. luteum Brunfels 1530 — Nymphaea — luteo: Plin. — vupegata (Y sive vyo9gao Diosc. — vop.oot« Theophr. Radii stigmatis ante marginem peltae, centro pro- funde umbilicatae, desinentes, 10—20. Antherae oblongo- lineares. Petala uneuiculato-cuneata. Folia ovalia, ad 1/4 partem cordato-incisa, lobis approximatis. Petioli sub- trizoni. In planta Petrop. sepala 12—14 lin. longa; radii stigm. 11—106. Locis Leuconymphaeae similibus cum vel absque ea, frequens et copiosum est. Floret paullo serius, fine Junii; medio Augusti m. flores ultimi hinc inde conspiciuntur et interdum fructus maturi. z. Hist. spec. Non procul ab Ischora Newae in stagno m. Augusto; florentem non vidi (Gmelin Mss. 1733 n. 68 ex syn. J. Bauh.); in fl. Tschornaja! dicto (quae in Newam apud portum penteconterum iníluit: Krasch. Mss. 1749, a Gort. omiss.) copiosissime! provenit et per totam Ingriam locis convenientibus (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 83 sub /Vymphaea lwtea); in ins. Kronstadt! (Georgi Mss. 1795 sub Nymph. lut.); in stagnis palu- dosis et fluviis lente currentibus copiose provenit, in ins. apothecaria atque lapidea et Catherinhoffii occurrit pas- sim; flor. Jun., Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 124 n. 347; in edit. Ross. 1801 p. 367 n. 3539 excluditur locus Catherin- hof. — sub Nymph. lut.); crescit et floret cum Nymphaea alba, Julio (W einm. Pawl. 1824 p. 247 sub n. Nenuphar luteum Link); vulgare (Turcz. 1825 n. 338 s. 1.); in aquis profundioribus ubique, Julio (Weinm,. Petr. 1837 p. 33 n. 366). 5» Nymphaeaceae. "ednot. Nuphar intermediumLedeb, ex Bunge 1830, in Livonia c. Dorpat a Ledeb. indícatutu, etiam Petropoli adest, sed observationibus continuatis jus speciei evincendum. Pelta stigmatica centro leviter tantum im- pressa, radiis 11—14 et petiolis depresso-planiusculis di- versum a simillimo JY. /«teo, cui cel. Ledebour radios 15—20 tribuit. Ex observ. Andersoni (in Fries 1845) inter N. luteum et pumilum medium; a priori similiori praeter notas indicatas adhuc dignoscitur: floribus duplo . minoribus, foliis multo minoribus et radiis stigmatis in- terdum usque ad marginem peltae lobatum excurrenti- bus; differentiam in numero radiorum silet. Petropoli legi in eodem loco fructus X. /«tei genuini et JV. inter- medii peltà centro umbilico orbiculari 1!/, —2 lin. in diametro, plano vel medio levissime foveolato et radiis stigmatis numquam ante marginem evanescentibus; sed radii etiam 16 aderant, in /«teo contra non raro 14. ÀÁnne in fructibus quibusdam XN. /«tei canalis vel fovea pro- funda in centro peltae, formatione textüs cellularis sub strato corticali (toro) - oppletur; an tantum in quibus- dam individuis? 33. N. pumilum Dec. 1821 (in auctore errabant Koch et Ledeb., nam Smith post De Candollium 1829 N. pumilum nominavit) — IVwphar minima Smith 1811 — Nymphaea pumila Hoffm. 1800 — Nymphaea lutea 8 minima Willd. 1799 — Nymph. lutea B pumila Timm in Magaz. Naturk. Meklbg. II, 256 -— an? Nymphaea altera lutea minor Dalech. 1587. Radii stigmatis ad marginem peltae, inde acute den- tatae, excurrentes, 8—10, demum in pelta hemisphaerica reflexi, Antherae subquadratàe, latitudine sua sub 1!/4 longiores (nec sub 4 plo longiores, ut in simillimo JV. Spenneríano Gaud., Koch; ab aliis auctoribus non vel varietate tantum separato). Folia subovalia, profunde cor- data, lobis plerumque divergentibus. Petioli depresso planiusculi. Dimidio minus, quam XV. /wtewm , flos magis Calthae; folia tenuiora, stigma magis spongiosum, sub Papaveraceae. 53 anthesi semper viridulum, demum fuscescerüs, riümquant luteum ut constanter in JV. /«teo. Semina duplo minora. In fossis insulae Christophsky, Jul. et Aug; Dr. "Schreiber (W einm. Petrop. 1837 p. 55 n. 367); in stagno circa monasterium Alexander Newski! copiose; initio Augusti m. cum floribus et fruct. maturis vidi, medio Septembri fructus non amplius, nisi rarissime ad- sunt. Forsan quoque circa Pargolam crescit, unde specc. juniora nondum florentia retulit D. K ühlewein. —————— Fav. IV. PAPAVERACEAE. Character. Calyx 2. sepalus. Corolla regularis, 4 pe- lala, rarius nulla. Stamina 4 vel co, libera. Ovarium uni- loculare, ex 2 — co carpellis imperfectis connatum, pla- centis intervalvularibus. Embryo minimus, rectus, ad basin alhuminis, radicula ad hilum sita. — Herbae lac- tescentes, succo albo vel croceo, rarius aqueo. Folia al- terna, exstipulata, plerumque irregulariter lobata vel la- ciniata. Flores vel solitarii vel umbellati vel paniculati. Afin. et usus. Papaveraceae ex embryone et carpi- diis connatis (in Platystemone imo discretis) Ranuncwula- ceis ex una parte, ex altera I Xymphkaeaceis et Cruciferis affines sunt. Ex Papavere somnifero, sauciatis super- ficie fructibus, succus lacteus effluit (unde Qotac), ex quo inspissato Opium (6zoc, aliis vjrxev322) celebratissimum venenum narcoticum et medicamentum maximae digni- tatis, in Oriente paratur, medicis Graecis et Romanis jam notum. Virtus narcotica plantis in Europa cultis subnulla. Semina oleosa sunt et mitia, alba frequentissimi usus cum cibis; oleum pingue expressum recens subnarcoti- 9t Papaveraceae. cum. — Chelidonium majws nauseosum, acri-ama- rum, succo croceo acri scatet, ejusque extracto et infuso radicis pariter acri ars medica utitur. Succus cuti appli- catus rubefaciens; adversus maculas corneae et verrucas corrodendas adhibetur. Decoctum plantae ad purificanda equorum ulcera vermibus infestata; infusum radicis olim ad gossypium luteo tingendum. Her s et radix sicca fere iners. Genera. XII. PAPAVE RR. Stigmata 4—20, in pelta ovarii radiantia. Capsula obovata, infra peltam stigmaticam fo- raminibus multis (i. e. apicibus carpidiorum) dehiscens. — Spec. Peirop. omnes ad sectionem capsulà glabrá per- tinent. XIV. CHELIDONIU M. Stigma bilobum. Capsula siliquaeformis, 2 valvis, 1 locularis. Semina crista callosa instructa. XHI. PAPAVER. Latinis, Plinio et patribus; Tournefortio genus melius limitatum. Vocem derivant a papa sive pappando. Graecis p.rxov (poxoy), fueritne ab insula quadam. Uni. xoyx, ubi a Cerere repertum fabulà traditur, vel a 79 prj, xoygty, incertum. 5c P. dubium L. — Argemone capitulo longiore glabro Moris. 1680. Medium inter P. Argemone et Rhoeas; capsulis clavatis et pilis pedunculo adpressis cum illo convenit et ab hoc differt (Linné). A P. Argemone diversum: capsula glabra, breviori. Stigma 4— 6 radiatum, pelta stellata. Flores p:rvi. Folia bipinnata, laciniis linea- ribus remote dentatis. Dubiis sane maximis specimina pygmaea, in Diatr. Petr. 1845 p. 66 huc relata, premuntur, et ex iterato examine nunc potius pro extrema forma P. somniferi efferati habere, propensus sum, licet filamenta subulata, pili pedunculo subadpressi et stigma 4 radiatum, minime Papaveraceae. 99 cum hoc conveniant. P. d«bíwm genuinum ceterum jam adest in arvis Esthoniae med. pr. Finn (Bunge Cent. exs.! O. 34. P. Rhoeas Ruellius 1536, Dodon. 1553! Lo- bel, Gerard, Moris., Linné — P. erraticum (s. ru- brum Brunfels 1536) Matth., Cord., Dodon. et plur. — P. erraticum seu Rhoeas Plin. — wrüxevy oae Theoph. Diosc. Capsula globosa. Flos magnus (petala in nostris 1l/, poll.. Stigma sub 10 radiatum, lobulis peltae imbricatim tectis. Caulis patentim hispidus. Folia pinnata et bipin- nata, laciniae oblongo-lanceolatae, inciso-dentatae. Petropoli in ruderatis hinc inde parce vel copiose (Kühlew.! in Hb. Acad, Kubarkin!; ipse tantum 1 Exempl.. Àn revera spontaneum? sed vidi etiam e gubern. Nowgorod et c. Dorpat indicatur. Floret a me- dio Julio ad med. Septembr. C. 5€ 35. P. somniferum L. — P.spontaneum sylvestre el hortense, semine alias nigro, alias albo Lobel 1581 — Papaver Brunf. 1536 — P. album et nigrum Plin. et alii usque ad Crantz. — — ynxov vota. (nigrum) et y. Xj epo (album) Diosc. — pxjxov Iliad. Odyss. Theoph. Filamenta superne dilatata (nec subulata, ut in priori- bus). Capsula subglobosa. Folia oblonga inaequaliter den- lata, superiora integra basi cordatà amplexicaulia; infe- riora sinuata, basi attenuata. — Apud veteres distinctum fuit inter: P. nigrum s. sylvestre (Dalech., Gerard, Raj.): seminibus nigris, petalis purpurascentibus vel ro- seis basi atroviolaceis — et P. aibwm s. sativum (Matth. 1554, Dalech.: seminibus petalisque albis. Species ambas conjunxit Linnaeus et omnes fere post eum botanici, excepto Crantz et J. F. Gmelin 1806. Planta sine patria, ex antiquissimis Graecorum et Ro- manorum íemporibus hortensis, nunc in Europa quasi indigena. Hist. spec. Spontaneum in hortis oleraceis, tum prae- 96 Papaceraceae. cipue in hortis ruralibus et ad segetes prope Goreloy Cabac et Ribaczja, et in pluribus aliis locis, floret Julio (Sobol. Petr. 1799 p. 123, n. 346, ex quo tantum va- rietas adfuisset effliwens: capsulis globosis glabris mi- noribus, poris dehiscentibus majoribus, floribus albis, se- mine nigro); via Peterhofiana et Antelewa (Prescott ex Turcz. 1825 n. 340); in fimetosis et agris oleraceis circa hortos rusticorum (R. Diatr. Petr. 1845 p. 27), nec non in ruderatis ubique fere, sed tantum P. nigrum, vel effe- ratum, vel superstes et sponte sua quovis anno dissemi- natum. Floret ad finem Augusti m. usque. Q9. XIV. CHELIDONIU M. yeovtoy Diosc. — Chelidonia Plin., E. Macer, Brunf., Dorst., Anguill., J. Bauh. — Chelidonium Fuchs, Trag., Matth. et plurim. — diu cum Ficaría inquinatum, primum a C. Bauhino segregatum, a Lin- naeo iterum cum (Glawcio inspurcatum. Nomen sec. Diosc. ex yc1t90v, i. e. hirundo avis, quod hirundines eà oculis pullorum excoecatorum medentur — aliis quod hirundinum adventu floreat et discessu evanescat (Fica- ria?), quare Gaza apud Theophr. Hirundinaria vertit. 36. Ch. majusFuchs 1542, Trag.! Matth. et plur. ad Linn. — Hirundinaria major Lobel 1576 — Che- lidonia (Brunf.) major Plin. — ycAXt8ovtoy péyo Diosc. Herba tenera lactescens. Radix verticalis fusca. Cau- lis ramosus. Folia pinnatisecta, segmentis suborbiculatis vel ellipticis. Pedunculi axillares apice flores umbellatos pedicellatos gerentes. Petala flava, 3 — A4'" in aliis 6 lin. In umbrosis cultorum et ruderatorum locorum fere ubique copiose. Floret ab initio Maji vel Junii ad frigora autumnalia leviora usque; fruct. maturi ex initio Julii. 2; interdum primo disseminationis anno caules flori- feros et fructus enititur. Hist spec. Ad Staraja Ladoga in ruderalis copiose provenit, sed et alibi in Ingria minime hospes est (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 83); in ruderatis et cultis Fumariaceae. 51 Petropoli! et in sylvis humidis Strelinae! ad Staraja La- doga alibique copiose provenit; Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799 p. 123 n. 343) et ad sepes insularum! Newae fluv. (id. in edit. Ross. 1801 p. 362 n. 357); ad sepes et in ru- deratis frequens, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 246); vulgare (Turcz. 1825 p. 341); in dumetis, se- pibus, ruderatis, Majo ad Jul. (Weinm. Petr. 1837 'p. 54 n. 362 cum var. $ flore pleno). Adu. Circa Mosquam indicatur: CA. laciniatum Miller — Ch. majus Q Linné — Ch. majus laciniato flore et foliis quernis Moris. — Ch. majus folio laci- niato Clus. 1601. Insigne foliorum lobis angustis non rotundatis, sed semper acute laciniatis, corollis saturatius luteis saepissime semiplenis, petalis margine plerumque argute inciso-serratis, siliquis gracilioribus (Gmelin). Folia quidem pinnata, ut in vulgari, sed foliola palmata (Linné). Cultura non mutari fertur. Fax. V. FUMARIACEAE. Familiam sistunt Papaveraceis ex calyce 2 sepalo de- ciduo, petalis 4 cruciatis, fructu et semine, admodum affinem et forsan haud satis distinctam: corollà irregulari et staminibus 6 diadelphis, in phalanges aequales oppo- sitas connatis; anthera cujusvis phalangis intermedia bi- locularis, laterales uniloculares ita, ut in toto flore loculi antherarum 8 adsint. — Herbae succo aqueo, numquam lactescente praeditae, tenerae, nunc O, nunc 2 sed quo- libet anno ad radicem fibrosam vel tuberosam usque emortuae. Folia glabra, simplicia quidem, sed petiolo ramoso saepe decomposita. Flores iu racemis terminali- bus aut oppositifoliis; pedicelli basi bractea, medio inter- dum bracteolis 2 aucti. 58 Fumariaceae. Affin. Ad Cruciferas Fumariaceae accedunt petalis 4 cruciatis, staminibus G et fructu; at calyx, petala et semina differunt, situs staminum alius; dissepimentum in fructu adhuc deest. Balsamineae ex habitu et flore affi- nes, sed ex placenífa centrali fructus et seminibus exal- buminosis longe diversae. Flores Polygalacearum et Violacearuwm corollas Fuwmariacearum aemulant, sed typo quinario constructi sunt. Qualitates et usus. Corydalium bulbus odoris sub- aromatici, saporis intense amari, modice adstringens et acris, virtute emenagoga et anthelminthica gaudet, in of- ficinis ,,rad. Aristolochiae cavae et fabaceae* nomine, tan- quam succedaneum genuinae servabatur. Fwmariíae of- ficinalis herba intense amara est, salibus dives, tonico- solvens, membranas et vasa modice stimulans; acidum Fwumariae recondit, acido Aconiti isomerum. Genera. XV. CORYDALIS. Petala 4, unicum basi calcara- tum. Siliqua bivalvis compressa, Co sperma. $. 1. CAPNITES — BULBOCAPNOS. Radix tuberosa. Strophiolum seminum monocotyledoneorum digi- tiforme. Caulis simplex. Folia caulina per al- terna. $.2. CAPNOIDES — CORYDALIS (Matth.). Radix fibrosa. Semina cotyled. 2; strophiolum conca- vum. Caulis ramosus. Folia caulina plurima, al- terna. — Specc. extraneae. XVI. FUMARIA. Petalum 1, basi calcaratum. Nu- cula 1 sperma. Fumariíaceae. 59 XV. CORYDALIS. Corydalás Lalinis, Graecis xopuóuAcc, xopuó«AAtG erat species Alaudae avis. Flores cum pedicellis omnino effigie avis (Lobel). Nomen primo obvenit apud Mat- thiolum 1554 et Camerarium pro C. lutea Dec. Àn haec etiam fuerit KopguówAtoy s. Corydalis Galeni et Anguillarae (hic 1561 Corydalion! scribit), ut Lobe- lius 1576 commemorat, vix eruendum. Corydalis Do- don. 1583 sec. Linnaeum est Fumaria vesicaria L., ex quo typum generis Cystocapnos fecerat Boer- haave. Corydalis hodierna est Capmoides apud Boerh. et Tournef. Recte igitur Candollius nomen selegit, genus hodiernis limitibus constituens. Corydalis Knautius 1716 et Dillen. 1719 est Cystocapnos Boerh. Huc etiam Pistolochia Fuchs (non Plin.). Linnaeus, ut plerique patres Corydalin a Fumaria sive x«xvcc non distinxit. Nostra species pertinet ad sect. II Candollii: Capnites Thal. 1588, quam Bern- hardi s. n. Bulbocapnos ad generis dignitatem rursus evexit, Corydaleos nomen ad sect. III Capnoides Dec. jure et sensu patrum transferens. 37. C. s. Capnites solida Smith 1825, Gaud. 1828, Fries — fF»wmaria solida Linné Mss. et Ehrh. 1791 — F»wm. bulbosa y solida L. 1153 (pro « in FI. Suec. — at synn. Linnaei omnia delere suadet cel. Fries) — C. bulbosa Dec. 1805. — Fm. bulbosa, ra- dice non cava major C. Bauh. 1623! excl. synn. Nomen triviale bu/bosa junius est et ambiguum, saepe C. cavae adscriptum, Bauhino jam collectivum; &Halleri et di- gitata non prius, quam a. 1787 et 1807 introductum; hiuc cel. Fries sequutus sum, licet sub epitheto solida Fuchs et Tragus C. fabaceam intellexerint. Pedicelli capsulam aequantes. Racemus erectus. Brac- teae digitato-partitae (aut integrae primo anno: Linné — solo macro: Fries, ex observ. C. laxae). Caulis in- ferne petiolo aphyllo squamaeformi vestitus. Radix tu- berosa, solida. 60 Fumaríaceae. In fruticetis umbrosis et sylvis frondosis, praecipue montosis reg. elevatae hinc inde copiose, rarius in de- missa. Planta continentis incola, Petropoli fere limitem boreali-occidentalem tangit, nam in Fennia media et bor. deest et nihilominus ad urbem Archangelsk procedit (cf. Symb. p. 142 et 10). Floret a fine Aprilis ad finem Maji, quo tempore etiam fructus maturi; posthac herba ad bulbum usque emoritur. 2. list. spec. In valle circa praedium Com. Strogonow Mandere, aliisque vallibus subumbrosis, subhumidis ad ripas minorum ramorum Newae! cum Chrysosplenio al- ternifolio rarius (Laxmann ex Gort. Append. 1764 sub Fwmaria bwulbosa L., nimis obiter); in sylvis montosis - umbrosis, uti in m. Pulcovo! et Duderovo! et circa pa- gum Colodeci et urbem Gatczinam (Sobol. Petr. 1799 p. 165, n. 455 additis locis ex Gorter, omissis in edit. Ross. II 1802 p. 77 n. 468, utraque s. n. F. bwlbosa L., descriptione et synonymia falsa, ad C. cavam referenda); copiosissime in pratis sylvaticis et in sylvis humidiusculis, primo vere (Weinm. Pawl. 1824 p. 328 s. n. C. bulbosa Dec.); in ins. Gutujew, Catherinhofii; copiose in monti- bus Pulcovo! et Duderhof! alibique (Turcz. 1825 n. 430 sub C. bulbosa Dec.); in pratis, sylvis, fruticetis ubique, primo vere (Weinm. Petr. 1837 p. 70 n. 464 s. n. Co- ryd. bulbosa Dec.). 4ddnot. Corydalis tuberosa Dec.1805 — C. s. Capnites cava W hlbg. (Ehrh. C. Bauh. Dodon. et Lobel. 1576, Petropoli indicata fuit apud De Cand. 1821, tantum auctoritate Sobolewskii, sed hic plantam suam falsissime illustravit, vide supra. Genuina C. cava non propius, quam in Curonia et Mosquae indicata , dif- fert: radice cava, caule non squamato, sed diphyllo, brac- leis semper integris, pedicello capsulà triplo breviore. — Multo similior C. fabacea Pers. et Koch est, insignis bracteis et pedicellis ut in C. cava, racemo vero curvato fructifero nutante; haec in Curonia et Esthon. occid. in- dicatur. — C. lara Fries, cum C. solida in Suecia orient. et bor. antea confusa, differt racemo cernuo, pe- Fumariaceae. 61 dicellis duplo brevioribus, capsulam dimidiam aequanti- bus, stylo haud geniculato-deflexo et petalis. — C. p«- mila Host, Koch, dignoscitur statura pumila, pedi- cellis brevibus capsulà triplo brevioribus et floribus pal- lidis variegatis (Fries). XVI. FUMARIA. Nomen a Ruellio et Fuchsio ex graeco xa«myoc Diosc., quod herbae succus oculos fumi instar irritet. Planta Dioscoridis est F. officinalis (F. parviflora solo auctore Sibthor p, sed flores purpureos meminitDiosc.). Genus limitibus hodiernis primus distinxit Boerhaave. 38. F. officinalis L., saltem Fl. Suec. — F. offi- cinarwum et Dioscoridis C. Bauh., Tournef., Vaill. — F.vulgaris Clus., Raj., J. Bauh. — F. purpurea Gerard 1597 — Capnos, Romanis Fwmaria Ruell. 1536!, Cord., Lobel. — Fwmaria Fuchs 1542, Trag. et plur. E Fumus terrae Brunf. 1530 — Capnos altera Plin. — xa«xvoc Diosc. Nuculae maturae tuberculato-rugulosae, apice trun- catae vel retusae. Sepala corollà triplo breviora, pedicello latiora. Foliorum laciniae oblongo-lineares. Flores 2—3 lin. rosei, apice atropurpurei. In cultis et ruderibus vulgaris; introducta, utpote Gesneri aevo in Europa media adhuc rarissima (Dec.). Floret et fructificat a medio vel fine Junii usque ad frigus autumnale primum; an etiam bis anno? e seminibus Ju- nio m. delapsis. C. Hist. spec. Àd viam regiam a Strelna Petropolin ver- sus ducentem, passim (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 111); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); inter segetes Par- gelovii, Ossinovae Rosczae, Crasnoselii et ad viam Peter- hofianam, circa Strelnam et passim (Sobol. Petr. 1799 p. 165 n. 456; edit. Ross. II 1802 p. 79 n. 469); in ru- deratis, agris, hortis passim, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824 p. 328); in oleraceis et in arvis (Turcz. 1825 n. 431); in cultis et ruderatis, per totam aestatem - (W einm. Petr. 1837 p. 70 n. 463). 62 Cruciferae, Fax. VI. CRUCIFERAE. Char. essent, Cal. 4 sepalus. Cor. 4 petala. Stam. 6, tetradynama: 4 longiora sepalis exterioribus s. placenta- riis, 2 breviora remotiora sepalis interioribus s. valvari- bus opposita; rarissime in nonnullis speciebus una alte- rave series staminum non evoluta. Accedunt saepe glan- dulae 2 — 8 ad basin staminum. |. Ovarium 2-, rarius 1 lo- culare, 2 — co ovulatum; placentae intervalvulares 2, quaelibet ex dimidia parte dissepimento verticali pellu- cido (saepe imperfecto vel evanescente) segregata. Se- mina exalbuminosa; embryo curvatus, radicula ad cotyle- dones reflexa et hilum spectans, — Herbae O vel z, saepe d&', rarius in exteris terris suffrutices humiles. Fo- lia alterna (in Lwnaria opposita), exstipulata, saepe pilis ramosis vel stellatis tecta. Flores in corymbis vel race- mis terminalibus, plerumque pedicellis ebracteatis fulti. Affinitas. Familia summe naturalis, distinctissima et facillime definienda; Papaveraceis et Fwmariaceis pro- xime affinis, sed seminibus exalbuminosis, definito sta- minum numero etc. diversa. Qualit. et usus. Cruciferae generatim antiscorbuticae, stimulantes, principio acri volatili, aethereo-oleoso et inde sapore mordaci donatae. Annuarum herba, peren- nium radix vehementior est. Maxime excellunt semina Sinapeos nigrae et radices Armoraciae, quae intus suscepta ventriculum vehementer excitant, extus cuti applicata rubefaciunt et vesicantium loco sunt. Erys?mí officinalis L. herba trita rubefaciens, ab ovibus et ca- pris tantum depascitur. Minus acres sunt herba CocA- leariae, radices Raphanét. Valde debiles, vel cultura Cruciferae. 63 mitigatae, aucta sacchari et muci proportione, pro condi- mento inserviunt vel edules sunt: v. g. Lepidi:m sati- vum, Nasturtia, inprimisaquaticum, Cardamine pratensis et amara, radices Raphani sativi et Brassicarwm, his inest vis eminenter antiscorbutica. Raphania morbus seminibus RapAhanistri innocuis olim ex errore adscriptus. Olera generatim principii azotici plus quam aliae plantae continent, inde alimentum ma- gis ceteris nutritivum praebent v. g. Brassicae. In cultis praecipue, solo e rejectamentis animalium pingui laete crescunt, putrescentes gas ammoniacale graviter evolvunt. Semina oleo pingui scatent; inter oleifera ex- cellunt: semina Cameliínae sativae, Brassicae campestris, Raphani sativi chinensis. Isatis sola radice coeruleo-tinctoria insignis. Herba acr:s et salsa C akíles alvum et renes incitat. Semina Thlaspeos arvensis saporis acri alliacei quondam usitata. Lepi- dium rwuderale odoris valde nauseosi cimicibus et puli- cibus inimicum dicitur. Radix Dentariae bulbiferae acris, antidysenterica. Propter florum odorem et amoe- nitatem vulgo coluntur: Hesperis matronalis, Mat- thiolae et aliae. Systema. Cruciferae Adaus. 1763, Juss. Dec. — Tetradynamae Linné, Smelowski, R. Brown — Cruciformes Tournef., Boerh., Crantz — Te- trapetalae wniformes Ray 1686, vario modo ordina- tae fuerunt. Rajus in siliquosas et siliculosas divisit, ut posthac Linnaeus. Characteres generici diu latuerunt; mireris penuriam et ambiguitatem illorum in Systemate Linnaei, qui imo glandulas minutissimas tori respexit, » 6^ Cruciferae. at nimium fecit, quod Crantzius refutavit, vir in Cruci- feris semper nominandus. Tandem characteres eviden- ' lissimos e cotyledonibus seminum detexit Gartner, depinxit Schkuhr et pro systemate generum introduxit R. Brown 1812. Candollius in ordinandis generibus hoc charactere usus est tanquam primario, forma fructus secundario; si hic, antecessoribus cell. Koch, E. Meyer et Fries inversa ratione prosequitur, excuset forsan me- thodus naturalis, in quo summum jus summa saepe in- juria. Sigla Candolleana aptissima pro situ radiculae (2) respectu cotyledonum (—) sub sectione transversa semi- nis praemittenda et explicanda sunt. Cotyledones accumbentes o— planae, dissepimento -|- vel in TAlaspideis contrariae; radicula lateralis adscendens rimae cotyledonum accum- bens; semina compressa. » incumbentes planae o || dissepimento contrariae, in Lepidineis -|- ; radicula dorsalis. » » conduplicatae o» medio longitudinaliter plicatae vel circa radiculam convolutae. " h spirales o || || circinnatim involutae, lineares. " á biplicatae o || || || i. e. lineares medio replicatae vel bis plicatae. 20 - "aquiD.7) *snupsyd vy an) 0 "AVIIMVOQWA | ""4VNVHdVW |3V4INOHONV |. HVANULIDIVO UZ1ovT] 308. sns] 'D42192u8$ *o&ponaq *pisoAT "VHWAIqHNHMS | WVHIGVINOd IVWTIU "HVAXGLLVSE | CIVHIGPTOO à kj "d "unpidog 38. s1M9QF S . t55)asd. odsppn — IVHId | sgasdu)| —— 2d S]. E "CHVOAHOVWUd 0 "HVINIHOASd | AVANIGIdWTI | HVIGIdSVIHLL E "2142]nqng 332 pipi] n *po.t3)49gr *utnss/i) hd -F '»qnaq 22a) uou) |-/207) *ion40ut4gz 0 UEVATIHA 0| HIPVUINITINVO |. HVANISSA'IV "um.5n2n47 232 wmynjsnj 5sixpjojdiqp| | 08 si4odsogr | moavqupg "spa | *sadpuig *umuisAas |-4n m "signa p oun *paissu4eq *umniaquifsig |-2p42)). 2. mag | IVWITHIOTTAH 0 EVHOISSVWS | WVIIHSNASIS| | "OIVAGITVUV 9000109 *00Q0] *90901d 4 "90Z "90z A -a1diq || ll loj -o«2ds || lol -0u1o ^S d-tuao20y || c| -04n2)d. — c :snqmuopo[100 9 :Sasmi Tm 'Su9poo -os sourtods CO — | so[uor| -Ie UI OSIOASUPI) Snjondq HVSIOVILNSNO'T 'So1uoostqop xrA jne *ogjourstrpur oeA[UA VO VINSIIC -VOIN. 4VSO'"IDQOUTIS "ostop 'pnjr3uo[ *oej -e[e qne Oejeurro OSIOp SQAQ1q QPA[RA — foe]eur; -ieuro onbunao]d.*oessoad -W09 Oio)e[ e Ooe[no![Is fumurmssmsngue —unjdog HVILdWSLLS 7[19NV. 4VSO'"IQDU' IIS "Osmpop dajpeurpnirauo] foexoAuoo jne oreue]d *soA -o1q 9eA[eA fojeAo um1dog "HV.LdAS -ILVI 3VSsO'InorTlsl uou "so]uaostqop Aojeurpuir3uo] *oejesuo[ -9 owA]PA fodeour| uinjdos "—IVsonOrTis :snqronaj o9 Mart. 1853. 66 Cruciferae. Conspectus generum. Taivs I. ARABIDEAE, s. Siliquosae pleuro- rhizae ?—. | XVII. ARABIS. Cal. clausus. Siliq. lineares com- pressae; valvae planae vel paulo convexae, nervo longi- tudinali aut evidentissimo, aut obsoleto et ejus loco reti- culum venarum longitudinalium prominentium. Semina uniserialia. — Flores albi, rarius rosei etc., numquam lutei. $. 1. ALOMATIUM. Semina immarginata. $. 2. LOMASPORA. Semina alà membranaceá cincta. XVIII. TURRITIS. Semina in quoque loculo bise- riata (inde solum a proxima Arabide differt). Valvulae nervo longitudinali valido. Semina (in typo) angulato- truncata, quadrangularia, aptera. — Flores albido-ochro- leuci. XIX. BARBAREA. Cal. clausus. Siliquae com- presso-tetragonae propter nervum medium valvularum prominulum. Sem. uniserialia. — Fl.luiei. Differentialis character -Barbareae et Nasturtii, observante Fries, nullus; calyx in JV. paluwstri magis erectus, quam in Bar- bareis quibusdam; semina in XN. sylvestri etiam uniseria- lia; in B. praecoce aliisque siliquae omnino teretes et ecarinatae; semina forsan meliorem dabunt: B. vwlgaris et strictae subrufa, dense punctulato-scrobiculata, inde quasi lepidota. (XX. DENTARIA. R. Brown cum Cardamine conjunxit, Candollius separavit: funiculo umbilicali se- minum alato-dilatato; at K och plures Cardaminwm species tali funiculo praeditas esse docuit, Dentariam distinguens: cotyledonibus seminum petiolatis, non planis, sed convo- lutivis i. e. margine utrinque longitudinaliter introrsum complicatis. — Fl. numquam lutei. D. bulbifera L. in Livonia circa Heiligensee et in Esthonia prope Türsel . copiose crescens (conf. Wied. et Weber Fl. prov. balt.), in Ingria occid. sine dubio aderit. Cruciferae. 61 XXI. CARDAMINE. Cal. clausus vel subpatens. Siliquae lineares vel lineari-lanceolatae, compressae: val- vis planis (a JNasturtio diff.), enerviis hinc facile maturi- tate tortilibus (ab Arabide diff.). Semina uniserialia; fu- niculo umbilicali (in nostris specc.) tenui. — Fl. albi vel rosei. XXII. NASTURTIUM. Calyx patens. Siliquae te- retiusculae, saepe abbreviatae, enerves. Semina inaequa- liter biseriata. Inter JVastwrtia subsiliculosa et Armoracia limites generici subnulli. 5: $. 1. CARDAMINUM. Petala alba. $. 2. BRACHYLOBOS. Petala lutea. Tnauvs IE. SISYMBRIEAE, s. Siliquosae noto- rhizae ? ||. XXIII. SISYMBRIU M. Calyx basi aequalis, patens vel clausus. Siliquae teretiusculae vel subangulato-hexago- nae; valvulae convexae, saepissime nervis 3 longitudina- libus. Sem. 1 serialia. — Fl. flavi vel albi. $. 1. VELARUM. Siliq. subuliformes, basi latiores, in pedicello brevissimo incrassato, rachi adpressae. — FI. flavi. $. 2. IRIO. Glandula minuta utrinque ad basin filamen- torum breviorum. $Siliq. subcylindricae. Stylus brevis. — Fl. flavi v. ochroleuci. $. 3. SOPHIA. Siliq. stylus et glandulae ut in Irione, vel glandulae in 1 semiannularem coalitae. Septum binerve! — Fl. flavi. ?X« $. 4. KIBERA. Racemi bracteati, pedicellis axillari- bus solitariis v. pluribus. — Fl. albi v. flavi. S. supinwm L. in Livonia inter Dorpat et Wolmar! (R. Diatr. Petr. p. 21). ($. 8. ALLIARIA. Seminalongitudinaliter striata. Gland. hypogynae. — Fl. albi. $.6. ARABIDOPSIS. Cal. laxus. Sem. non striata. Gland. hyp. variae. Siliquae lineares! — Fl. albi; habitus Arabidis. 68 Cruciferae. XXIV. ERYSIMUM. Cal. clausus basi subaequalis. Siliquae subtetragonae propter valvulas nervo unico lon- gitudinali prominulo permeatas. Sem. 1 serialia. — Fl.- aurei v. flavi. n 3: HESPERIS. Cal. basi bisaccatus! Stigma bilamella- tum, lamellis erecto-accumbentibus. — Fl. albi v. purpu- rascentes. H. matronalis L. Petropoli non raro ex hortis aufuga (R. Diatr. Petr. p. 21). Tausus HI. BRASSICEAE, s. Siliquosae ortho- plocae o. 1 5€ XXV. DIPLOTAXIS Dec. 1821. Semina in quoque loculo biserialia (unde nomen); reliqua ut in Erucastro. Cal. magis patens, quam in Brassica, minus quam in Sínapi. Fl. flavi, ut in gener. seqq. — D. tenwi- foliaDec. — Sisymb. tenuifolia L. — Eruca tenui- folia perennis fl. luteo J. Bauh. hucusque tantum ad ostia Newae fl. in ruderatis e saburra navium adportata, a. 1848— 50, sed nondum alibi, observata est a D. Kühle- wein. x XXVI. ERUCASTRUM. Dec. ref. Schimp. et Spenn. 1829. Valvulae uninerviae. Semina uniserialia, ovalia vel oblonga. À Brassica insuper distinguit Can- dollius: rostro siliquae intus monospermo (in Brassica rostrum nullum v. aspermum). — E. Pollichié Sch. et Sp. — Sis. Erucastrum Pollich 1776, Vill. (non (0uan) in ruderatis urbis Kronstadt copiose, sed unico t:ntum loco (R. Diatr. Petr. 1845 p. 73), postea per plures annos subsecivos ibi observatum, 1852 periit destructione; 1848 etiam ad ostium Newae, adportatum per naves, vi- gebat (Kühle w. in litt.); ulteriora expectandum. XXVII. BRASSICA. Valvulae 1nerviae: nervis la- teralibus nullis vel obsoletis et in reticulum venarum so- lutis. Sem. subglobosa, uniserialia. XXVIII. SINAPIS. Valvulae nervis 3—5 rectis va- lidis; cetera ut in Brassica. — Sinapis calyce patente, unguibus vero corollae erectis et stylo longitudine ger - Cruciferae. 69 minis a Brassica differt (Linné); Candollius pariter calyce non erecto distinguit, sed in B. JYapo et Rapa florente calyx patens ut in Sinapi. Tusvcs IV. ALYSSINEAE, s. Siliculosae lati- septae pleurorhizae ?-. XXIX. ARMORACIA. Valv. enerves, cetera ut in Cochlearia; a Nasturtio genere vix bene differt. $. 1. RORIPA. FI. flavi. AX $.2. ARMORACIA. FI. albi. 3x: COCHLEARIA. Valv. ventricosae, nervo longitu- dinali perspicuo, - prominulo. Sem. in quolibet loculo 2 serialia (ut in reliq. zen. Alyssin.), immarginata. Calyx patens. — Fl. albi. Species non prius, quam in insulis sinus Fennici accedunt. XXX. DRABA. Valvae disco planae. Sem. immar- ginata. Cal. erectus. — Fl. flavi v. albi. Erophila (vul- garis) tantum petalis bipartitis a Draba differt, cujus pe- tala interdum subemarginata sunt. 3X ALYSSUM. Silic. 2 sperma, nec co sperma, ut in reliquis Alyssineis. X XXXI. PSILONEMA ab Alysso differt: stamini- bus nulla membranula appendiculatis. — Fl. flavi. P. calycinum C. A. Meyer — Alyss. cal. R. Br. — A- lyss. minimum Clus. 1601, Petropoli 1848 uno loco sat copiose adparuit, sed postea non amplius visum, suspectis adnumerandum. Spontaneum circa Upsaliam, in Livonia olim indicatum. XXXIH. BERTEROA. Valv. planae vel convexius- culae. Sem. marginata, in quolibet loculo 6 — co. Fila- menta omnia basi intus callosa, 2 minora basi dentata, longiora alata. Petala limbo bifido (in Farsetia integra vel subemarginata). — Fl. albi. XXXHI. LUNARIA. Siliculae plano-compressae, basi in stipitem longum! attenuatae. Funiculi seminum elongati, dissepimento adnati (ut in Alysso et Psilon.). 10 Cruciferae. Semina alato-marginata, plura abortiva. Cal. clausus, basi bisaccatus. — Fl. lilacini. Tarsus V. CAMELINEAE s. Siliculosae latiseptae notorhizae ? |l. XXXIV. CAMELINA. Silicula turgida, obovata v. subglobosa. Valv. ventricosae cum parte styli secedentes Semina co, biserialia. — Fl. lutei v. ochroleuci. Tuus VI. SUBULARIEAE s. Siliculosae (lati- septae?) diplecolobae ^| l| | XXXV.SUBULARIA. Cotyledonibus quam maxime differt a Draba et Cochlearía, quibus ex habitu vel sili- culis paulo similis. Semina in quolibet loculo 4. Silicula ovalis, valde turgida; valvulae ad nervum medium in ca- rinam plicatae (neque enerviae sunt, ut Koch ait, neque 3 nerviae, ut Ledeb. indicat). — In statu maturissimo silicularum valvulae dissepimento non parallelae sunt, ut in Draba, sed potius contrariae ut in 7A4/asp?i; hoc jam Linnaeus monuit; at siliculae vix a latere compressae cum Linnaeo et Kochio nominandae, nam latitudo dissepimenti et siliculae transversae eadem, ita ut inter angustiseptas et latiseptas ambiguum genus sit; in herba- riis utique compressione character siliculae obscurus fit et fallax, ut in speciminibus nondum plene maturis. Tamvus VII. THLASPIDEAE s. Siliculosae an- gustiseptae pleurorhizae ?—. XXXVI. THLASPI. Silicula ovalis vel obovata, ad stylum —- emarginata, dorso alata. Loculi 2— 0o spermi. — Fl. (in nostris) albi. Tarsus VIII. LEPIDINEAE s. Siliculosae angusti- septae notorhizae ? ll. XXXVII. CAPSELL A. Loculi co spermi. Siliculae superiores cuneato-triangulares (vel ovales), leviter emar- ginatae, apterae, — Fl. albi. Cruciferae. 11 XXXVIII. LEPIDIUM. Loculi monospermi! Sili- culae oblongae, subrotundae vel ovatae, apice plerumque emarginatae. — Fl. albi, interdum abortu diandri. Tanmvs IX. ISATIDEAE s. Siliculosae nucamen- taceae notorhizae 9? ||. XXXIX. NESLIA. Silicula subglobosa, indehiscens, 1 locularis, monosperma, rarius loculo secundo incom- pleto disperma. — Fl. lutei. 'Tamvs X. BUNIADEAE s.Siliculosae nucamen- taceae spirolobae ? ll ll. XL. LAELIA. Silicula indehiscens aptera, oblique ovata, bilocularis, loculo altero saepe abortivo. — Fl. lutei. Genus cum Bwuniade (melius Erucagine) plerumque jungitur; in hac calyx patens (nec erectus), silicula tetra- gona, cristato-alata, 4 locularis: loculis per paria super- impositis, monospermis. In Laelía rarius silicula duplex superimposita ceteris normalibus intermixta invenitur. Taunus XI. SENEBIEREAE 5s. Siliculosae nuca- mentaceae diplecolobae ?| l| |l. 3 XLI. SENEBIERA. Siliculae didymae. Valv. ventricosae indehiscentes v. saltem clausae, loculis mono- spermis. — FL albi, minimi. S. Coronopws Poir. (— Coronopus Ruellii 1536 Dodon. 1553! Dalech. et patr. Allion.) et S. dédyma Pers. (— Lepidium did. L. — Coronopus did. Smith) cum navibus in rudera ad ostium Newae adportatae, sedem fixerunt et ex 1848 fere quofannis autumno inveniebantur. Simili modo S. di- dyma ex Àmerica in Europam transvecta, ubi prius ig- nota, spontanea facta et in Floras recepta est. Tnisvs XII. CAKILINEAE s. Lomentaceae pleu- rorhizae 9—. XLH. CAKILE. Silicula anceps, biarticulata; arti- 12 Cruciferae. " culi indehiscentes 1 loculares, monospermi. — Fl. pur- purascentes, rarius albi. Tumus XIII. RAPHANEAE s. Lomentaccut M thoplocae c. XLIII. RAPHANUS. Siliqua evalvis, linearis, teres vel moniliformis, inseparabilis vel in articulos transverse secedens, co sperma. Cal. erectus, basi bisaccatus. — AÀ multis ut genera propria distinguntur: $8. 14. RAPHANISTRUM. Siliqua teres, multiarticulata, moniliformiter constricta, articulis maturis solu- bilibus, semen arcte includentibus. Fl. lutei, albi v. rarius purpurascentes. S $. 29. RAPHANUS. Siliqua fungoso suberosa, sub- teres, inseparabilis (tamen contra naturam ad nu- camentaceas transponeretur), septis transversis in- tercepta, semina laxe imcludentibus. — Fl. pur- pureo-violacei, venis saturatioribus picti. XVII. ARÁABIS. Nomen a planta ex Arabia proveniente, primum in Codicibus Dioscoridis recentioribus memoratum per- hibent. Designatio nominis apud patres sat vaga: a) La- cuna 15532, Matthiolus, Lobelius et alii Lepidium Draba sic — b) Gesner 1561, Dodonaeus et Dale- champ — Iberin wmbellatam — c) Camerarius 1586 Sisymbrium strictissimum — d) tandem Lobelius 1576! et Dalechampius Arabidem alpinam sic appellabant, usque dum Linnaeus 1737 genus restauravit, A. alpi- nam ut primam in scriptis suis et iypicam speciem ponens. $. 1. ARABIS genuina s. ALOMATIUM Dec. 1821 ex « privativo et Aop.o. margo. 39. A. hirsuta Scop. 1772, Koch — Turritis hir- suta L., saltem Jacq. et alior. — Twurritis hirsuta mon- Cruciferae. 13 tana Ruppius 1718 — Erysimo similis hirsuta etc. C. Bauh. in edit. Matth. 1598 et in Prodr. 1620 c. fig. haud simili, ex synn. citatis tamen a Linnaeo huc re- lata est. Semina impunctata, non vel angustissime alata. Folia oblonga denticulata, pube ramosàá adspersa, radicalia in petiolum angustata, caulina basi truncato -auriculata vel cordata sessilia, auriculis patulis. Caulis pilis longis sim- plicibus patentibus hirsutus. Siliquae erectae, 14—4106 lin. longae, !/, lin. latae. Pedicelli longitudine calycis. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790 p. 72 n. 415 s. n. Turritis hirs. L.); in pascuis mon- tosis, sylvosis Crasnoselii et passim circa Petropolim (So- bol. Petr. 1799 p. 159 n. 439 s. n. Turr. hirs. L.); in campis sylvosis, umbrosis, in lucis circa Crasnoje Selo et in aliis locis similibus (Sobol. Petr. ed. Ross. II 1802 p. 63 n. 452 s. n. Turr. hirs. L.); ad ripam rivuli Li- gowka prope Goreloy Kabak etc. (TFurcz. 1825 n. 418); in collibus graminosis, arenosis siccis, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 67 n. 446); rara (R. Diatr. Petr. 1845 p. 72), v. g. ad sepes pr. Gatschinam parce, initio Julii m. floribus ultimis vel deflorata et fruct. semimatu- ris (Borszczow?!); ceterum 2. specc. c. florib. in Herb. Petrop. Acad. vidi, ante 1839 lecta. & z. Adnot. Planta ex locis Georgii et Sobol. forsan pro parte vel ex toto ad A. Gerardi pertinet, hic tamen. inserenda erat, nam 7. hirsuta Linnaei etiam Arabis hirsuta Scop. est, in Suecia vulgaris, ubi A. Gerardi ra- rissima. 40. 4. Gerardi Besser ex Koch 1833! — Towrritis Gerardi Besser 1809! (nomen neque prioritate gaudet, neque ceteris aptius est, potius 4. Smithi dicenda fuisset species, ejus enim sagacitate confusio Gerardi et Linnaei, a. 1800 remota est) — Arab. planisiliqua Pers.! 1807, Rchb. fig. 4343! (evidenter eadem ac Smithi, at nomen ineptum ex siliquis immaturis de- rt^ Cruciferae. promptum) — Turritis nemorensis Wolf ex Hoffm. 1804! (at numquam in nemoribus crescit). y Diu cum A. hírswta confusa, dignoscitur tamen se- - quentibus characteribus. Semina duplo minora, sub lente reticulato- punctulata, angustissime alata. Folia caulina densiora, plura, minora, a basi ad medium cauli adpressa, basi profunde cordato-sagittata: auriculis deorsum cauli accumbentibus et postice marginibus sese tangentibus; folia radicalia (anni primi) exactius rosulata, numerosiora. Siliquae 14 vel 10 lin. longae, !/, lin. latae, propter se- mina minora crebrius nodulosae, nervo multo subtiliori noiatae. Caulis strictior, undique pilis ramosis adpressis tectus. Hist. spec. In locis siccis arenosis circa Pawlowsk rarius, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 299 sub Arab. sagittata Dec. — huc quoque refert Turritin hir- sutam Sobol); in campis siccis prope Petropolim, Jun. Jul. D. Prescott (Weinm. Petrop. 1837 p. 67 n. 445 sub Arab. sagittata Dec. — Synonymum Weinmanni aLedebourio in Fl. Ross. ad A. hirsutam refertur, sed planta ipsa in Hb. Weinmanni est A. Gerardi! conf. R. Diatr. Petr. 1845 p. 72); in siccis v. g. ad margines agrorum prope Oranienbaum (ipse) et Grafsky-Slavjanka (Herb. Weinm. — Rupr. Diatr. Petr. 1845 p. 72); in declivibus siccis pr. Strelna parcius (Borszcezow!). Floret initio v. medio Junio; initio Aug. m. cum fruct. matur. $, rarius Z2 sed haud longaeva. Obs. Arabis sagittata Dec. 1815, saltem Rchb. 1837! — Turritis sagittata Bertol. 1804 et 1819 ab A. Gerardi, quacum a Candollio 1821 et Kochio 1837 confusa est, differt: auriculis foliorum patulis (nec cauli adpressis), caule inferne pilis simplicibus et ramosis, pa- tulis vel deflexis hirto; floribus majoribus, seminibus ma- joribus obsolete punctulatis, stylo in fructu subnullo (nec exserto) etc. Nescio, cur iterum Bertoloni 1850 cum A. hirsuta Scop. conjunxerit. i€ Arabis arenosa Scop. et Auct. vulgo — $Si- symbr. arenosum L. 1753 (non Fl. Suec.) — &Erwca coe- Cruciferae. 15 rulea (C. Bauh. in edit. Matth. 1598) in arenosis pro- veniens C. Bauh. 1620. Petropoli hactenus errore tan- tum indicata et cum simillimo Sisymbrio arenoso L. Fl. Suec. (non Spec. pl) commutata fuit. Conf. R. Diatr. Petr. p. 13, 72, 73. Adsunt vero indicia proventus ge- nuinae stirpis in Ingria. Vidi jam e Livonia (Uddern pr. Dorpat) et Esthonia (Fokenhof) et in herb. Kastalsk. Petrop. specimina duo superne insolito hirsuta, sed in statu tantum fílorifero ideoque non satis certa. Etiam circa Türsel, 4 milliaria ex occidente urbis Narwa in- dicatur in Wiedem. et Weber Fl. (ubi tamen Sis. are- noswm non satis distinguitur) Cognoscitur vero a Sis. arenoso robustiori, interdum simillimo: cotyledonibus oz (nec 2||), et seminibus maturis, quae humefacta nullas setulas (sub microscopio validiori conspiciendas) e cellulis superficialibus erigunt, sed calva manent; accedit plerumque hispiditas corymbi totius et calycum vix um- quam lutescentium major, quam in Sésymbrio, cujus pe- tala alba tantum siccata subinde violacea evadunt, quum in Arabide arenosá vivà lilacina sunt vel rarius alba. $. 2. Louasrona Dec. 1821. AM. Arabis pendula L. — Turritis latifolia hir- suta, siliquis pendulis Amman 1739. Siliquae in pedicellis patentibus pendulae, planae, medio non torulosae sed nervo prominulo permeatae. Pedicelli calyce triplo longiores. Petala oblongo-linearia, alba. In sepibus prope Pawlowsk spontanea sed rarissima; specimen a. 1820 a cl. Weinmann detectum et serva- tum exacte convenit cum Charcoviensibus /R. Diatr. Petr. 1845 p. 72) — g est in horto et secundo anno floret m. Junio. Huc referenda est A. Turrita Petropolitana (W ein m. Pawl. 1824 p. 300; Turcz. 1825 n. 419; Ledeb. Fl. Ross. I p. 122), non Linnaei, quae diífert: petalis ob- longo-cunealis minoribus albido-ochroleucis, pedicellis 16 Cruciferae. calycem aequantibus, fructigeris erectis, siliquis secundis decurvis, medio torulosis margine incrassatis etc. XVIII. TURRITIS. Hoc nomine primum usus estLobelius 1581! (ex ger- manico ,,Thürmkraut* Vulgo et Tabern. 1590! habitum plantae strictum alludens) pro T. glabra, quae Clusio 1601 Turrita audiebat. Rite igitur quoad genesin Dille- nius 1719 genus Tewrritis constituit, vera tamen dilffe- rentia ab Arabide usque ad R. Brown latuit. De Can- dollius genus Browneanum reformavit. 42. T. glabra L. — Turrita vulgatior Clus. 1601 — Turritis Lobel. 1581, Tabern. Gerard. Folia radicalia (primi anni) dentata, pilis trifurcatis hispida, caulina integerrima glabra, basi cordato-sagittata amplexicaulia. Siliquae strictissimae, plerumque 2 pollic. in pedicellis 3 — 4 linealibus. — Variat: ramosa Dec. 1821 — Turrita major, Plateau Clus. 1601! In apertis, siccioribus, declivibus et arenosis, sterili- bus et ruderatis, haud rara. Floret secundo aetatis anno paullo ante medium Junii m. usque ad medium Julii; rarius flores ultimi initio Sept.; var. caule ramoso inter- dum ad medium Augusti; fruct. matur. m. Áug. c. Hist. spec. In prato steriliori non procul a Catheri- nenhof! (Krasch. edit. Gorter 1761 p. 107); Koirowo (Falk ex Gorter Append. 1764); in pratis siccis monto- sis sylvosis Pargelovii! et circa Catherinhoffium; aliisque in locis similibus (Sobol. Petr. 1799 p. 158 n. 438) at- que in Ossinova Roscza et circa Crasnoy Cabac (Sobol. Petr. ed. Ross. II. 1802 p. 62 n. 451); in graminosis siccioribus, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824 p. 300); vul- garis (Turcz. 1825 n. 420); circa Pawlowsk post a. 1829 evanuit (Weinm. in Linnaea X, 1836 p. 222); in colli- bus et aliis locis siccis arenosis, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837 p. 67 n. 448). Cruciferae. riri XIX. BARBAREA. BarbaréaLobel 1576, Dodon.et patr. ad Rajum, sive herba Sanctae Barbarae Fuchs 1542, Trag! Lonic., longe cum Sisymbriis et Erysimis juncta fuit, donec ex charactere seminis separavit, restauravit et genus constituit R. Brown 1812. Rectius,,Barbaraeac scribendum esse, monet cl. E. Meyer. 43. B. vulgaris R. Br. Dec. — Erysimum Barba- rea Linné « et Q, excl. planta Lappon. — JBarbarea (Lobel. Dodon.) mas Tabern. 1590. Primum a Fuchsio 1542 repraesentatur. Siliquae maturae turgidae subtetragonae, pedicellis patentibus parallelae, 7 — 9 lin. Petala calyce duplo lon- giora, 215 —3'/, lin. Folia ima lyrata, lobo terminali maximo cordato-subrotundo; caulina inferiora pinnati- fida, superiora integra sinuato dentata vel incisa. Radix subperennis, saepe multiceps, ramosa. Herba sapore acri- acerbo nauseoso. Folia radicalia ex fasciculis sterilibus adventitiis plantae fructigerae hirsutissima! — "Variat ra- rius siliquis maturis paullo longioribus 1 — 1!/, pollicari- bus in pedicello horizontali arcuato-incurvis — Y ar- cuata Wahlbg. Fries 1828 — B. arcuata Rchb. in Sturm (nec 1820). Siliquae immaturae typi semper ar- cuatae vel divaricato-flexuosae et graciliores sunt, quod caute in definienda var. arcuata respiciendum. In graminosis, ad vias et fossas fere ubique copiose. Florendi tempus cum observationibus exterorum haud convenit, neque in Z. stricta. Flores primi initio Maji, ultimi initio Julii; rarius fasciculi radicales adventitii caulem evolvunt medio Julio cum floribus primis. Fructus maturi ab initio Julii; medio Augusti plerumque valvu- lae cum seminibus jam delapsae; interdum fruct. mat. cum floribus in summitate simul adsunt. 2! sed non longaeva. Hist. spec. Circa loca uda non admodum rara est (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 106 sub Erys. Barb. L); "8 Cruciferae. in quantitate ad fossas viae Sarscoseliensis! et in pratis humidis passim (Sobol. Petr. 1799 p. 157 n. 435 sub Erys. Barb.), etiam in ins. Basiliensi et alibi (Sobol. edit. Ross. II 1802 p. 59 n. 448 sub E. Barb. L.); in ruderatis et ad sepes, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824 p. 300); vul- garis (Turcz. 1825 n. 414); in omnibus locis graminosis, tam siccis, quam humidiusculis, April — Jun. (W einm. Petr. 1837 p. 67 n. 449 cum var. Q arcuata Rchb. — sine citato penitiori. Ceterum jam Deschisaux 1725 Petropoli vidisse videtur, sed p. 9 tantum cum dubio et sine auctore citato vocat: Sisymbrium erucae folio gla- bro, aliis Barbarea. "A dnot. In Diatr. Petrop. 1845 p. 71 paulo in dubium vocavi proventum Barbareae praecocis R. Br. 1812 et Fries, quae idem est ac — Erysimum . praecox Smith in Brit. I'l. II, 707 (non serius in Engl. Bot. tab. 1129) — Erys. vernum Miller 1768 — Sis... minus et praecocius Tournef. 1700, 1719! — Barbarea in hortis culta folio acutiore C. Bauh. 1623 — JBarbarea foemina Tabern. 1590. Indicatur Petropoli s. n. B. praecox R. Br. in Weinm. Pawl. 1824 p. 300: in graminosis humi- diusculis abundans, Majo et Junio; haec testante Turcz. 1825 in praefatione esset B. v«lgaris, quod autem vix intelligendum, cum haec ipsa jam in Enum. h. Pawl. exstet. JB. praecox Petrop. potius B. stricta est, in W einm. Petr. 1837 loco illius substituta, tunc temporis fere ignota et in Syst. Candollei adhuc sub synonymis B. vulgaris et praecocis occulta. Ex eodem tantum fonte (H. Pawl.), fide quoque synonymi ambigui: B. arcwatae Rchb. (W. Petr. 1837) pro stirpe Petropolitana indica- tur in Ledeb. Fl. Ross. I (1842) p. 115 s. n. B. arcuata Rchb. 1820, nec non in Fries Summa veg. Scand. 1848 p. 30 s. n. B. praecor Smith Fl. Brit. (non Engl. Bot.; nec specimen Petrop. vidisse, cel. Fries, me rogante, in litteris benevole docuit. Quum tamen species Barbareae difficillime cognitu sint et proventus possibilis B. praecocis nondum abrogari queat, e re erit, notas distinctivas affinium h. l. exponere. Cruciferae. 19 B. praecox genwina omnium specierum prima florens, facillime sapore gratissimo acri-aromatico acidulo Lepidii vel Nasturtii a reliquis differt, biennis et maxime praecox est, unde in hortis culinariis olim frequenter co- lebatur et ex hoc tempore superstes. B. arcuata Rchb. primaria 1820 (Tetrad. f. 4357 — nec apud Sturm) sec. Fries forma efferata B. prae- cocis genuinae, sec. Koch differt a B. vulgari: statura humiliori, racemis multo laxioribus, floribus etiam supe- rioribus conspicue dissitis, subaureis. Sapor gratus JVa- sturtii (Rchb.); addit Fries 1828: siliquas pollicares et ultra, diu filiformes, teretes et pedicello vix crassiores esse. B. patula Fries 1842 — B. praecox secundaria Smith in Engl. Bot. t. 1129 et plur auct., Rchb. fig. 4358 (at patribus ignota) floribus exiguis et sapore proxi- ma B. strictae, etiam biennis, at serius floret et siliquas minime stricte adpressas habet; siliquae sec. Koch lon- giores et crassiores, quam in ceteris speciebus, pinnae foliorum 5—8 jugae. Haec in Suecia nondum visa. 44. B. stricta Fries 1819, Andrz. ex Besser 1822 — B. parviflora Fries 1828 — Erys. Barbarea L. quoad plantam Lapponicam, quam 1737 a Barbarea pro- prie sic dicta i. e. vulgari ut varietatem separare urget et in Mss. testante Smithio characteres e foliis et sa- pore bene perspexit. Haec patribus incognita (Fries). Siliquae cum pedicellis semper erecto-adpressae, stric- tae, 11—15 lin. Petala calyce sesquilongiora, 1!/, —2 lin. Folia radicalia emarcida, ima integra cordato-subrotunda, caulina obovata, crenata, versus basin valde angustata et iterum dilatato-auriculata. Radix biennis, simplex. Herba sapore crudo, sed non acri-acerbo. — Stigma in fructu brevius et latius, quam in B. v«lgari, apice non capita- tum, pedicelli duplo breviores; exceptis his siliquae matu- rissimae non differunt, semimaturae vero fallaces, nam multo graciliores sunt, fere filiformes; imo varietatem distingueres siliquis latioribus, magis compressis et disse- 80 Cruciferae. pimento ?/, lin. (non !/j lin.). Variat vero pénnatifida: foliis basilaribus et caulinis inferioribus pinnulis brevibus ad petiolum instructis. In pratis et ad vias, haud rara. Floret B. vwlgari (praecocius sec. Fries, sed hic) serius, fine Maji usque ad initium Julii; fructus plene maturi medio Julio. 5. Hist. spec. Petropoli vulgaris (Turcz. 1825 n. 415); in ruderatis et in fossis exsiccatis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837 p. 67 n. 450). XXI. CARDAMI' NE. Kao80agtvr, Diosc. hodie Nasturtiwm aquaticum au- dit. Kao8ay.ov Theoph. et Diosc. — Lepidium sativum sec. Sibth. hodie a Neograecis ita dictum, quasi xo«QT- ónpov, quod caput calore suo et acrimonia tentet: vel &xo tf; xxgOtoc, quod cordatos faciat, vel quod in syn- cope cardiaca plurimum valeat. (C. Baub.)— Cardamine Lobel 1576, Caesalp. Tabern. Raj. — C. pratensis;. fundamentum generis hodierni, primitus vix a JVastwurtio segregati. Tournefortio et magis Linnaeo genus e Siliquis elastice dissilientibus et valvulis inde revolutis'* sat bene circumscriptum et a JVastwrtio, tunc cum .Si- symbrio juncto, distinctissimum. 45. C. impatiens Rajus, Linné — Síwm minus impatiens J. Gerard 1597. Petala 3/, — 4 lin. longa, alba (rarius nulla). Folia te- nerrima, omnia pinnata, multijuga, caulina ad basin pe- lioli sagittato-auriculata. Pinnae inferiores rotundatae, 3—9 fidae, superiores oblongo-lanceolatae, subincisae. — Variat: a) caule apice radicante! b) tetrandra; c) apetala, ut normaliter describitur, heic nondum visa. In sylvis umbrosis, horti Imp. Pawlowskiensis! (W einm. Pawl. 1824 p. 299 et Petr. 1837 p. 67 n. 444; Weinm. ex Turcz. 1825 n. 409), nec non Peterhofiani, Strelnensis et Pargolensis haud parce. Floret medio Ju- nio ad initium Julii, serius ex gemmis axillaribus ad Cruciferae. 81 frigus autumnale (med. Octobr.) usque; fruct. matur. a medio vel fine Julii. &. 46. C. pratensis(Tournef.) Rupp.Linné — Car- damine prima Tabern. 1590 — Nasturtium pratense Trag. 1552! Gesner, Rudbeck, Linder — Nast. agreste Fuchs 1542. Jam a Brunfelsio depicta 1530! Petala 4—6 linealia, lilacina, purpurascentia vel alba. Stamina petalis duplo breviora, antheris luteis. Stylus sub anthesi brevissimus, stigmate crasso capitato. Folia radi- calia pinnis subrotundis, caulina pinnis linearibus inte- gerrimis. — Variat Q dentata Rchb. — C. dentata Schult. 1809 et apud Besser. Folia caulina pinnis la- tioribus subovalibus, angulato-dentatis; caulis plerumque altior. — Citatur etiam a C. Bauh. et Linnaeo var. . grandiflora Dec. — Nast. pratense folio rotundiore, flore majore C. Bauh. 1623; heic flores maximi 7 lin., an haec Bauhiniana? In pratis humidis, ubique copiosissima; 8 magis in umbrosis vel inter gramina vegetiora, saepe cum C. amara. Floret fine Maji vel initio Junii, rarius ad Julium m.; fruct. mat. initio Aug, vel prius. z. Hist. spec. In locis humidis nihil hac planta frequen- tius est, flor. medio Majo (Krasch. edit. Gort. 1761 p. 104 cum observatione; citat var. albifloram); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in pratis humidis ins. apothecariae et lapideae et passim frequens est (Sobol. Petr. 1799 p. 155 n. 428); ubique in pratis humidis et ad ductus aquarum, in insulis Newae! fl. et passim (So- bol. Petr. ed. Ross. II 1802 p. 53 n. 441); in pratis hu- midis et ad margines fossarum, Majo, Junio (W einm. Pawl 1824 p. 299); vulgaris (Turcz. 1825 n. 407); in pratis et ad rivulos, Majo, Jun. (Weinm. 1837 p. 66 n. 443); C. pratensis dentata Schult. Petrop. passim in humidis umbrosis; abnormitatem 9$ stoloniferam Dec.? fol. infimis radicantibus et proliferis leg. D. Karpinsky (R. Diatr. Petr. 1843 p. 71). Mart, 1853. | 6 82 Cruciferae. 47. C. amara L. — Nasturtium aquaticum majus et amarwum C. Bauh. 1623 — Sisymbrium aquaticum Matth. 1554 (sec. Sternberg, sec. alios esset JVast. aquaticwum). Petala 2 — 3, (rarius 4) lin., alba (magis erecta quam C. pratensis: Linné). Stamina petalis aequilonga, anthe- ris violaceis. Stylus sub anthesi attenuatus, in stigma parvum terminatus. Folia radicalia caulinis conformia, pinnis subovalibus, sinuato-dentatis. Caulis basi radicans. — In speciminibus vulgatioribus extra aquam crescenti- bus, caules et margines foliorum, etiam superiorum sem- per pilis obsiti sunt, rarius caulis hirtus et lamina folio- rum pilosa (sed nequaquam villosa ut Y «mbrosaDec.), quare B hirta Koch tanquam varietas heic vix distingui potest. Rarius obvenit foliis ternis (nec pinnatis) referens var. trisectam Dec. — C. trifolia L. Suec. W hlbg. Lapp. (non Lobel. et Linné Spec. pl., sed saepissime simul pinna una alterave accedit. Melius a vulgari sepa- randa var. aqwatica*: glaberrima, foliis carnosis latio- ribus, floribus saepe clandestinis vel abnormiter auctis sterilibus, racemis magis axillaribus, stolonibus ex axillis foliorum saepe supremis descendentibus. Ad ductus aquarum, fontes, in umbrosis, secus rivu- los et in fossis, interdum submersa. Floret a medio Maji ad autumnum (saltem initium Sept.); fruct. mat. medio Julii. 2. Hist. spec. Passim in locis humidis sylvarum ins. Basilii (Krasch. Index mss. 1749 n. 21); passim ad ductus aquarum et in ipsis aquis, flor. med. Maj. (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 104); in sylvis insulae apothecariae et lapideae (Sobol. Petr. 1799 p. 155 n. 429); in fossis syl- vaticis, ad margines lacuum, ad ductus aquarum atque in rivulis ubique (Sobol. edit. Ross. II 1802 p. 54 n. 442); in umbrosis humidis et ad rivulos, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 298); ad rivulum Ligofka! ad m. Duder- hof! et alibi (Turcz. 1825 n. 408); in paludosis ad mar- gines lacuum et in sylvis umbrosis, Jun. Jul. (W einm. Cruciferae. 83 Petr. 1837 p. 66 n. 442 cum (Q latifolia — interdum pinnae ad 1'/, poll. augentur). XXII. NASTURTIU M. Plinio et Varroni sic dictum a naribus torquendis, quasi nasitortium, quod odore et seminis acrimonia ster- nutamenta provocet. Plinius dividit JNasturtiwm: in hortense s. sativum (— Lepidium sativum) et sylvestre (N. aquaticum Trag.?); illud album, hoc nigrum dicit (ex herba? vel ex seminibus?). Ex hac versione varia ge- neris, apud patres diversissimae Cruciferarum species nomine Nasturtii veniunt. Fundamenta hodierni referri possent forsan ad NW. illud sylvestre Plinii, certius JVa- sturtium Macri poétae ed. 1477 et Dorsten. — N. aqua- ticum Trag. Species Nastwurtii (loribus luteis ad Eru- cam et Raphanwm a patribus relegatae fuerunt. Generis hodierni characteres subtiliores ex embryone petitos et differentiam a Sísymbrio, quocum diu mixtum fuit, pri- mus perspexit R. Brown 1812, Nasturtii generis restau- rator. Boerhaavio 1727 erat Sisymbrium, Sisymbrium hodiernum vero Erysimwm vocabat, et JNasturtiwm dixit Lepidium (sativum), quae nomenclatura sensim sensim- que in pejus perversa fuit. $. 14. CanDAMINUM Mónch 1794, Dec. X N. aquaticum Ruell. 1536, Trag. 1552! Do- don., Lonic., Gerard, Park., J. Bauh., Raj., Weinm. 1742 et Officiuarum — Sisymb. Nasturtium aquaticum L. et pl. — V. officinale R. Br. 1812 — Sis. aquaticum I Tabern.1590 — Sis. Cardamine (Fuchs 1542) J. Bauh. Raj. — Nasturtiwm herba Macer ed. 1477 c. icone (sec. Dec.; in edit. 1590: Nasturcium), an etiam Plinii? du- bium — ctcupotov £cepov vj xagóapavr) Diosc. Specimen certum et indubium ex Ingria nondum vidi (cf. R. Diatr. Petr. 1845 p. 71); ex Livonia vidisse refert Ledeb. in Fl. Ross., Weinm. c. Dorpat, sed recentius in prov. balticis non observatum et revera dubiis maximis premitur. In Ingria indicabatur: ad rivulos passim (Gor t. 84 Cruciferae. Fl. Ingr. 1761 p. 109 s. Sis. Nast. aq. L. — deest apud Krasch.); ad rivulos et fontes circa officinam pyriam Ochtensem, ad Goreloy Kabak et alibi, fl. Junio (Sobol. Petr. 1799 p. 1356 n. 430 s. Sis. Nast.); ad rivulum prope Duderhof (Sobol. edit Ross. II 1802 p. 55 n. 443 — hoc forsan loco 1835 crevit Cardamine amara var. trisecta Dec. (cf. Diatr. Petr. p. 71). Potissimum cum var. aquatica Cardamines amarae confusa videtur. Differt autem NW. aquaticwm: siliquis horizontalibus, demum declinatis (nec erecto - patulis), 5—06 lin. (nec 12— 14 lin.), subteretibus (non compressis), pedunculos subaequantibus (nec plus duplo longioribus); stylo crasso truncato !/, lin.; floribus minoribus 1!/ lin. In statu vero sterili difficillime saepe dignoscitur, nam caulis fistulosus et auriculae ad basin petiolorum in JV. aquatico humiliori saepe desiderantur, et foliola terna ovata vel basi cordata etiam in C. amara interdum obve- niunt. Tamen hodie multo minus dubito, plantam in Diatr. p. 714 memoratam JV, aquatico simillimam, floribus abortivis in viridario Peterhofiano a D. Horaninow lectam, ad var. aquaticam Cardamínes amarae referen- dam esse. $. 2. BRACHYLOBOS Allion.1785, Dec. — Radicula Dill. 1719, Haller, Mónch (non Dodon. nec Impe- rato, utraque vero non recepta). 48. N. palustre Dec. 18?1 — XN. terrestre R. Br. 1812 — Sis. terrestre W ith. 1776 2 Sisymbr. palustre Leyss. 1761 — Radicula sylvestris sive palustris J. Bauh. 1651! — Aaphanws aquaticus €. Bauh. 1620 cum icone! — Linnaeo ipsi non satis nota species, et cum Sís. amphibio Q palustri Spec. pl. ed. 2 confusa; minus recte tamen videtur Friesio, hanc var. Q L. ad N. palustre Dec. amandare. Petala calycem subaequantia, !/, — ?/, lin. Siliquae oblongae turgidae 2—3 lin. Folia inferiora lyrata, supe- riora profunde pinnatifida, laciniis oblongis dentatis. Cruciferae. 85 Radix fusiformis. — Species variabilis. Specimina annua debiliora, caule graciliori simplici, saepe adscendente, ro- sulis foliorum radicalium deficientibus insignia. Folia variant majora vel minora, vel tenuiora viridia, vel fir- miora magis lutescentia vel obscura; laciniae nunc an- gustiores, nunc latissimae. Siliquae graciliores vel crassiores. In cultis, agris, ad plateas, vias et fossas, in ruderatis, pratis, praecipue solo humido argillaceo, sed etiam in siccissimis et imo arenosis, locis apricis, innundatis vel umbrosis, ubique copiosissime. Floret a Junio m. usque ad Septembr.; fruct. mat. jam initio Julii. & Oc. Hist. spec. In locis paludosis ubique, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824 p. 301); vulgare (Turcz. 1825 n. 411); in locis innundatis, paludosis, humidisque; aestate (Weinm. Petr. 1837 p. 66 n. 439). — Haec planta vulgatissima nequaquam recentiori tempore emer- sit, sed, ut jam in Diatr. Petr. 1845 p. 26 monui, cum N. sylvestri diu commutata fuit, et sine dubio Sisym- briwm sylvestre (Krasch.) Gort. et Sobol. est, non Linnaei, quod ex omisso N. palwstri et locis allegatis satis elucet, nimirum: In palustribus passim (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 105 — in Codice Mss. Krasch. 1754 loco synn. ex Linnaeo, posita sunt synn. Morisoni et Halleri, ad N. sylvestre revera spectantia, sed reliquae rationes majoris ponderis sunt); in humidis, palustribus et ad fossas passim (Sobol. Petr. 1799 p. 156 n. 431); in sylvis paludosis humidis, in aquae ductibus et ubique in locis humidis (Sobol. edit. Ross. I1 1802 p. 56 n. 444); in pascuis humidis et ad margines lacuum et fluviorum ripas, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837 p. 66 n. 440 sub N. sylvestri R. Br. — sed haec spec. rarissima est, recen- tissimo tempore tantum visa et in ruderatis tantum ob- venit, ut jam Linnaeus monuit; Petropolitana vero- similiter forma quaedam XN. palustris erat). Observ. Nast. anceps Dec. 1824 — Sis. anceps Whlbg. 1820! — Sis. aquaticum fol. in profundas laci- nias divisis Vaill. 1727 (sec. Fries), ex foliis et longi- 86 Cruciferae. tudine siliquae N. palwstri, ex siliquis angustis, floribus et radice perenni vero X. sylvestri affine, ab utrisque siliculis pedicello duplo brevioribus (nec aequilongis) di- versum est, jam in Uplandia et Fennia occid. obvium. 49. N. sylvestre R. Brown 1812 (non Plin., nec Thal. et C. Bauh., quod Lepid. ruderale) — Sisymbr. sylvestre L. — Eruca sylvestre (sic!) Fuchs 1542. Petala calyce duplo longiora, 1!/; — 2 lin. Siliquae li- neares 4— S lin. longae. Folia omnia profunde pinnati- fida et pinnata, pinnis oblongo-lanceolatis dentatis, folio- rum superiorum sublinearibus. Radix crassa, multiceps, subrepens. In ruderibus rarissime, sed haud parce v. g. in insula Kronstadt! (Kubarkin ex R. Symb. 1846 p. 230) et ad ostium Newae, hoc saltem loco verosimiliter cum saburra navium 184 introductum et nunc quotannis obveniens. Floret saltem a fine Junii ad autumnum (med. Sept.) us- que; fruct. mat. jam initio Julii. 2. Obs. Haec species in nullis Herbariis Fl. Petrop., exceptis Kastalskianis, ante 1845 exstiterat (conf. Diatr. 1845 p. 13), ut omnes auctores, qui eam Petropoli indicarunt, potius X. palwstre ante oculos habuerint; conf. supra. XXIII. SISYMBRIU M (rectius Erysimowum). X«cupQorovy Diosc. et Theoph. inde etiam patribus (Fuchsio, Dodon., Thal., Matth., Dalech., Ges- nero) erat Mentha aquatica. 2. alterum Dioscoridis sive Sisymbrium Plin. et Apuleji, nec non multorum patrum erat Nasturtium aquaticum. Linnaeus quoque ex mente Boerhaavii hanc plantam typum Sisymbrii generis sui intellectam voluit, semper in Systemate suo primo loco ponens, ejusque sectio prima Sisymbrii, fere ex integro respondet Nasturtio Brownii. Species gene- ris Sisymbrii hodierni primae sub hoc nomine, multo serius, nimirum apud Vaillantium, Linnaeum in hort. Cliff. et Gmelinum in FI. Sibir. obveniunt, apud LII ^ Cruciferae. 8" patres nullae. Tournefortio et Boerhaavio pridem rectius audiebat Erysimwm, nam égvotp.ovy Graecor. erat Sis. polyceratium et officinale, hoc officinale semper Linnaeo prima erat Erysimi species et typica, uti C. Bauhino. Genus Sisymbrium Linnaeanum potissimum amplectitur: JVasturtiwum, Sisymbrium et Diplotaxin. Allione ratione non habita evolutionis historicae, et Linnaeum male intelligens, infeliciter nomen Sisymbrii 1785 transtulit ad genus hodiernum, ita fere sibi circum- scriptum, quod R. Brown 1812 et Decandolle conso- lidarunt, differentiam a XNasturtio et Diplotaxi ex em- bryone statuentes. $. 4. VELanuM Plin. Dalech. i. e. herba velarum. Velar Francogallorum est S. offi- tinale sec. Chastenet 1802, etiam ,,Aerbe awx chantres'* dictum, nam velum palatinum adstringit, PRBepi pt est et raucedinem tollit. 50. S. officinale Scop. 1772 — Erysimum offici- nale L. — Erys. vulgare C. Bauh. 1623, Tourn., Rupp., Vaill. — Erys. Dioscoridis (at false) Lobel. 1576, Dodon. Park. — Verbena foemina Trag. 15352! — Erysimwum quod Galli Velarum appellant Plin. sec. Dalech. Dec. — égevo:yos Hippocr. (non Diosc. et Theophr.) sec. Trag. Sprengel et Dec. Siliquae 5 — 6 lin. cum pedicello 1 lin. crasso rachi adpressae. Folia runcinato-pinnatipartita, pinnis 2—3 ju- gis dentatis, lobo terminali maximo hastato. Caulis 1 — 2 ped. superne rigide ramosus, ramis patentibus vel ar- cuato-divaricatis. Petala lutea 1!/, lin. calyce duplo ma- jora. — Variat Q leiocarpwum Dec. 18241; siliquis gla- berrimis, nec ex toto pubescenti villosis, ut in typo. In ruderatis, plateis, ad vias hinc inde parcius; à cum vel sine typico. Floret fine Junii ad finem Julii; fr. mat. fine Augusti m. C. Hist. spec. Circa palatia ad litus Newae! sita, inter 1 et 8 lineas, copiosissime provenit (Krasch. Index mss, 88 Cruciferae. 1749 n. 131); in palustribus Sisymbrio sylvestrí comes, sed rarius eo est (Gorter Fl. Ingr. 1761 p. 106 sub Erys. offic. L. — evidenter menda! — in Krasch., Co- dice mss. 17354 legitur ,praecedentis comes* i, e. non Nast. palustris, sed Sisymbrii Sophiae); in ins. Kron- stadt (Georgi Mss. 1795); in arvis, ad vias et in rudera- tis siccis insulae Basileensis et passim (Sobol. Petr. 1799 p. 157 n. 434 et in edit. Ross. II 1802 p. 58 n. 446 sub Erys. off.); in ruderatis pr. Oranienbaum! legi Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 303 sub Erys. et Petrop. 1837 p. 67 n. 451 sub Sís.); ad domos v. g. in regione Petri- bu'gensi, ins. Petri, ad pagum Lachta (Turcez. 1825 n. 413). $. 2. Inio Dec. ab puo (vide Erysimwm), sic dictum Plinio; Linnaeus ad Sis. Irio transtulit, patres plurimi vero pro S. offici- nali habuerunt. 51. S. Sinapistrum Crantz 1769! nisi jam 1762 (descriptio optima!) — S. pannonicum Jacq. 1781 —6! -— Sis. Sinapíos Retzius 1783 (ex Decand. huc; — descr. ambigua, patriam tacet). Siliquae 3—4 pollic. cylindricae cum pedicello aeque crasso 3 lineali patenti-divaricatae. Petala pallidissime flava, 3 lin. calyce patentissimo duplo majora. Folia infe- riora runcinata, plurijuga, jugis triangularibus dentatis, terminali lobo majori; superiora pinnata, pinnis lineari- bus integerrimis, terminali conformi. Caulis 1 —3 ped., inferne cum foliis plerumque hirsutus. In ruderatis, ad vias, in ipsa urbe, pluribus locis co- piose et nunc indigena factum. Primum observatum est 1841, circa pontem St. Trinitatis! (C. A. Meyer) simul- que ad viam ferream Mosquensem! (Kühle w.), in priori saltem loco fere quotannis rediit. In ruderatis Mosquae, ubi ante incendium 1812 non aderat, ab anno 1814 sen- sim copiosius apparuisse, refert b. Goldbach. — Floret medio vel fine Junii ad initium Augusti; fruct. mat. fine Cruciferae. 89 Aug. vel initio Sept., foliis inferioribus tum omnino emarcidis vel destructis. c. X S. Loeselii L., cujus spec. tantum nonnulla Pe- tropoli in ruderato quodam 1848 observata (Kühlw. in litt.), dignoscitur a S. pannonico et aliis: floribus luteis, siliquis pedicello gracili duplo longioribus, junioribus thyrso convexo brevioribus. $. 3. SopniA Dodon. 1583 — Descourea Guettard 1747 dixit S. Sophiam. in memoriam coaevi auctoris botanici: Fr. Déscurain. Characteres penitiores subgenericos extricavit C. A. Meyer. 52. S. Sophia L. — Erysimum Sophia Raj. — So- phía chirurgorum Lobel 1576, Dodon., Gerard. Prima icon ap. Brunf. 1536. Folia eleganter tripinnata, pinnulis sublinearibus. Pe- dicelli 2— 5 lin. longi, graciles. Petala calyce 1 lineali subbreviora. Siliquae 7 — 10 lin. longae, in pedicellis pa- tentibus erecto-arcuatae. Herba 1 — 2 pedalis, -- incana. In ruderibus, plateis, ad vias, ubique copiosissime. Floret fine Maji vel initio Junii ad init. Sept.; fructiferum fine Julii vel prius. o. Hist spec. Circa palatia ad ripam Nevae fl. exstructa frequens est (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 106); in in- sula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); ubique in, arvis, aggeribus, ad vias et sepes (Sobol. Petr. 1799 p. 157 n. 433; edit. Ross. II 1802 p. 57 n. 445); in locis cultis ' et ruderatis, Jun. Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824 p. 304 et Petr. 1837 p. 68 n. 452); frequens (Turcz. 1828 n. 412). $. 5. ALLIARIA, Patribus primis sic dicta, quod folia et semina trita Allium redoleant. C. Bauhinus genere separavit satis naturali; ab Adansonio, Scopolio, ÀAndrzeiowski 90 Cruciferae. et Decandolle restauratum, sed characteribus tantum levioribus hucusque a Sisymbrio distinctum. (2«) S. Alliaria Scop. — Erysimum Alliaria L. — Alliaria officinalis Andrz. Dec. — Alliaria Mat- thioli Dalech. 1587, Rupp. — Alliaria Fuchs 1542, Trag.! Matth. Dod. Camer. Tabern. C. Bauh. etc. Folia cordata, grosse repando-dentata. Siliquae paten- tes, 2. pollic. in pedicellis crassis 2 linealibus. Ad limites Ingriae in Esthonia orientali circa Türsel sc. prope Sülla- mággi in sylvis caeduis umbrosis copiose (Seidlitz in Bunge exsicc. n. 74!), ita ut circa Narvam haud desit. Fl. Majo. &$ Zz sed haud longaeva. $. 6. AnaBiDOPSIS Dec. 1821. 53. S. Thalianum Gay 1826, Gaudin 1829 — Arabis Thaliana Linné et pl. auct. usque ad Fries 1845 (non obstante embryonej — Pilosella siliquosa J. Bauh. 1650, Chabr. Raj. — Pilosella siliquata Camer. ad Thalium 1588! Petala alba, 1 lin., calyce luteolo duplo majora. Pedi- celli 3—4 lin. divaricato-patentes. Siliquae incurvato-ad- scendentes, 4—6 lin. longae, !/, lin. latae. Folia oblongo- lanceolata, indivisa, obtusiuscula, remote denticulata, pilis 2—3 furcatis tecta; radicalia in petiolum attenuata. Radix filiformis annua. Herba multicaulis, pedalis vel simplex minor, basi hispida, superne ramosa et glabra, ex toto quasi siliquis tecta, unde nomen apud patres. In siccis, secus vias, inter segetes et locis deustis hinc inde copiose. Floret a fine Maji ad initium Julii, fine Junii fructiferum. (. Hist. spec. Petropoli in hortis oleraceis et sub ini- tium Maji florens /Krasch. ed. Gorter 1761 p. 107 sub Arab. Thal. L.; Koirowo (Gorter Append. 1764 sub Arab. L.); ad pagos circa viam Schlüsselburg. (Sobol. Petr. 1799 p. 158 n. 437 sub Arab. — repetitur locus ex Gorter 1764); in arenosis siccis et ad sepes prope Paw- lowsk! rarius (W einm. Pawl. 1824 p. 300 sub Arab. et Ledeb. Fl. Ross. I p. 184); ad viam Pargolensem, cana- Cruciferae. 91 lem Ligowae et alibi (Turcz. 1825 n. 417 sub Arab.); sat frequens in siccis, ad vias et inter segetes (R. Diatr. Petr. 1845 p. 72). — Stationes nonnullae forsan ad se- quentem speciem pertinent. 54. S. arenosum Linné Fl. Suec. 1755 (non Spec. 1753) et omnium Botan. Suec. ex Fries, Koch, saltem Rupr. Diatr. 1845 p. 72 — Arabis suecica Fries 1845 — Arab. Thaliana var. lyrata biennis Fries 1842 — Sis. Thalianum Q lyratum Koch et Fries 1843 — Arab. Thal. Q wrbicola Hartm. 1838 et Q hispida Wahlbg. 1826; utraque, testante Friesio, cum Arab. arenosa Scop. confusa. Petala 11/,—2 lin. calyce duplo majora. Siliquae rec- tiusculae, 9—141 lin. longae, !/4—/, lin.latae. Folia radi- calia rosulata, lyrato- pinnatifida, caulina dentata. Radix crassa, biennis. Herba 1—1!/, ped., hispidior, quam $. Thalianum, cui in reliquis convenit, exceptis seminibus duplo majoribus. In cultis, hortis et agris, nec non in sterilibus areno- sis, glareosis et ruderatis hinc inde, haud parce. Floret a medio Maji m. usque ad frigora autumnalia (sine damno — 3? R. fert); fruct. mat. medio Junio vel prius; c est, sed non raro jam primo anno floret et fructificat. Cul- tura non mutatur, nisi quod folia radicalia minus incisa sint et rosulae steriles saepe aestate enecentur; an revera formam annuam enitatur, adhuc dubium videtur, haec potius sistit: Q macrwm, humilius, unicaule, radice tenui, foliis radicalibus saepe tantum dentatis vel integerrimis, siliquis saepe brevioribus. Haec forma a simillimo S. TAaltano adhuc dignoscitur: floribus et seminibus majoribus, nec non siliquis latioribus. Jam initio Maji floret et typo prius fructifera, saepe autumno nascitur. Hist. spec. Ex Diatr. Petr. 1845 p. 72: Petropoli (Prescott in hb. Meyer 1830); in horto Imp. botan.! spontaneum (C. A. Meyer); in arenosis pr. Pargolam (Hb. Graewenitz); formam macram vidi in ruderibus 92 Cruciferae. lapidosis pr. Pawlowsk et in m. Duderhof. — Huc quo- que spectat: Arabés arenosa 'W einm. Petr. 1837 p. 67 n. 447 (non Scopoli): in arenosis, siccis, aridis, Majo, Jun. OQ. XXIV. ERYSIMUM. Ab puc, 2puoo, conservo, consolido, ex efficacia her- bae — Sed haec referenda sunt ad épuotp.ov Diosc. — Sisymbrium polyceratium et épuotyoy Hip- poer. — - gis. officinale (sec. Spreng. et Dec.); item Erysimum Plinio est, at cum Erysimo fruge Theo- phrasti (Fagopyruwm) confundit. Genus Erysimum apud C. Bauhinum fere Sisymbrium hodiernum est, ita etiam Tournefortio et Boerhaavio, quorum vestigia sine . dubio Linnaeus sequi voluit, Tournefortium citans et pro specie prima E. officínale ponens. Sed character differentialis Linnaei ,,siliqua exacte tetraédra* in causa erat, cur reformatio, duce Gártner et R. Brown, plane in aliam ab Erysimo veterum directionem inciderit. — E legibus emancipatae olim nomenclaturae Erysíi- mastrum Dec. 1821 dicetur, vix enim nomen anti- quum Lewcojwm restitui potest, quo plures species apud Thalium, Clusium, C. et J. Bauh., Raj. Tourn., Allion., Barrel., Boccon. obveniunt. Etiam b.Link meliora sensisse videtur, dum 1822 Cheiriniam loco Erysimi posuit, quod E. officinali, Sis. supino et polyceratio reliquit. 55. E. cheiranthoides L. — Erysimum Galeni et Theophrasti (sed false) Raj. Erysimum tertium Ta- bern. 1590 — Leucojum montanum Thalius 1588 (sec. Dec. — Camelina Myagrum alterum Thlaspi effi- gie Lobel. 1581. Petala 1!/, —2 lin., calyce duplo majora. Siliquae 6 —10 lin. longae, in pedicello 3— 5 lin. divaricato vel parum defílexo valde adscendentes, fere rachi parallelae, subglabrae. Stylus !/ lin., stigmate capitato parvo. — Variat rarius 8 dentatum Koch 1835: foliis subsinuato- Cruciferae. 93 dentatis (in typo repando-dentatis vel subintegerrimis). — |n vegetioribus specc. siliquae ad 14 et pedicelli ad 8 lin. usque longi. Ad vias, fossas, in plateis et ruderibus, inter segetes, vulgatissime et copiosissime. Floret a medio Majo ad ini- tium Septembr.; fruct. mat. medio Julii m. C. Hist. spec. Ad agrorum margines et inter segetes frequenter occurrit, sub initium Maji floret (Krasch. edit. Gort. 1761 p. 107); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1793); Petrop. in cultis et hortis passim (Sobol. Petr. 1799 p. 157 n. 436), in ins. Basiliensi! atque in aliis locis similibus (Sobol. Petr. edit. Ross. II 1802 p. 58 n. 446); in ruderatis et ad agrorum margines, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 305 sub Cheirinia cheir. Link); vulgare (Turcz. 1825 n. 416); in locis siccioribus gra- minosis et in sepibus, aestate (W einm. Petr. 1837 p. 68 n. 454). 56. E. strictum Gürtner 1800 — Cheirinia stricta Link 1822 — E. hieracifolium Linné Fl. Suec. et omnium botan. Suec.; hoc nomen vero citra rationes no- tissimas restitui non potest, quia Leucoj«m luteum syl- vestre hieracifolium C. Bauh. 1620, quod Linnaeus pro suo habuit et ex quo nomen transtulit, certissime non E. strictum est, sed E. keirifolium 'Wallr. 1840, quod Kochius iterum ad E. odoratum Ehrh. duxit. Petala 3— 4 lin., calyce vix duplo majora. Siliquae 8—20 lin. longae, cum pedicello 1 —3 lin. erectae et rachi fere adpressae, pube densa incanae. Stylus!/5—1 lin., stigmate crasso subbilobo. — "Variat: gracile, siliquis maturissimis patentibus, floribus pallidioribus, an E. a/pi- num Fries? quod in Fennia tota indicatur, cujus vero specc. in Herb. norm. VIII (nostro) non exstant. In graminosis siccis ad viam Teitzensem rarissime, Jun. Jul. 9 (Weinm. Petr. 1837 p. 68 n. 453 s. n. Erys. hieracif. L.); hinc inde secus vias et in ruderatis parce; copiosius in ins. Basilii! in arenosis et graminosis circa Strelna! Marthischkina! hinc solum fere in regione mari- 95 Cruciferae. tima. Floret ab initio vel medio Junio usque ad initium vel medium Augusti, quo tempore fruct. mat. simul onustum. 3. "ddnot. Amman in Mss. 1734 sub N. 22 commemo- ravit plantam ,.in ruderatis et locis incultis insulae Was- sili Ostrow, Julio m. repertam sub nomine ,,Hesperis Leucoji folio serrato, siliqua quadrangula*^ Tournef. Inst. R. H. 223 et ,,Leucojwum luteum serrato folio** C. Bauh. Pin. 202. Synonymum Tournef. ad Cheiranthum erysimoidem L. spectat, a Fl. Petrop. longe alienum. Ex icone J. Bauhini a Tournef. citato verosimiliter E. strictum ante oculos habuit A mman, quod hodie adhuc in loco citato viget. XXVH. BRASSICA sive ,,praeseca* V arronis, a praesecando, Brássica apud Ciceronem, Catonem et Plin.; alii a vorando Gro toU Qoatsu», est B. oleracea cum formis diversis. KoapQv Diosc. — — Crambe Plin. pariter ad B. oleraceam pertinere coiitendunt, ut Batavoc, 6a«axyov (non $aqoaytc) Theophrasti. — Bovvwzc Diosc. — Bwnias Plin. et Colum. a C. Bauhino pro Brassica Napo intelligitur. Tournefortio adhuc genera tria distincta: Brassica, Napus et Rapa, quae a Linnaeo in unum contracta, additis vero sectioni primae speciebus alienis, serius sub: n. Conringia et Moricandia a Decandollio sejunctis, ita ut Brassica Decandollii sensu strictiori sc. $. 1 genus limitibus naturalibus constitutum sit, charactere tamen nullo a Sínapi distinctum. Hunc primo statuit Koch 1835, Melanosinapia Cand. ad Brassicas aman- dans. 57. B. campestris Linné (nec recentiorum) et Clusius 1601 cum icone optima, at falso flores describit albos — B. campestris perfoliata flore luteo (Loesel. 1103 (sec. Linné). Annua, radice et caule tenui, foliis caulinis uniformibus cordatis sessilibus (Linné). Cruciferae. 95 In agris inter segetes (Linné), nec non in ruderibus, hinc inde copiose. Floret initio vel fine Junii, serotina initio Sept.; initio vel medio Julii deflorata cum fruct. maturis. C. Hist. spec. Inter segetes et ad sepes hortorum olera- ceorum frequens est (Krasch. ed Gort. 1761 p. 107 — Sobol. Petr. 1799, p. 159, n. 440; edit. Ross. II 1802, p. 64, n. 453 locus ex Krasch. mutuatus; sed citat va- rietatem fl. albis, fictam ex synn. Linnaei, quam Krasch. jam refutavit); inter segetes, Junio (W einm. Pawl. 1824, p. 306); frequens (Turcz. 1825, n. 421); in agris et inter segetes, Majo, Jun. (W einm. 1837, p. 68, n. 455). X B. Napus L. Ad sepes et in agris desertis, nec non ad rudera saepe occurrit (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 108); in agris circa Pargelovium et Osinova Rosceza, nec non ad rudera domorum et sepes hortorum (Sobol. Petr. 1799, p. 159, n. 441) atque in ruderatis ins. Basi- lii et aliarum (Sobol. Petr. ed. Ross. HI. 1802, p. 65, n. 454); in agris, Jun. ad Aug. o (Weinm. Petr. 1837, p. 68, n. 456). Specimina haec omnia fere ad B. cam- pestrem pertinuisse suspicor, quaedam forte ad /Vapwum e cultura superstitem; spontanea certe nullibi in Ingria aderit. Suecicam Linnaeus tantum ex arenosis maritimis Gothlandiae habuit. B. /Vapws sec. Fries (Novit. Fl. Suec. II 210) ,ad litora baltica vere spontanea videtur, praecipue in insulis arenosis, ob situm depressum, quare sub procellis innundatur, semper incultis ad Scaniam boreali-orientalem, ubi ..... cum Artemisia maritima fere unicum vegetabile; ceterum in Roslagiae maritimis extimis, Oelandiae agris multis locis. Talis neque in Finlandiae maritimae insulis extimis mihi obvia erat. 'In distinguendis speciebus Brassicae, apud nos cul- tis, iterum ad immortalem Linnaeum redire satius duxi, nam species auctorum recentiorum quoad diffe- rentiam et limitationem mihi obscurae; vix melioris quid loco specierum Linnaeanarum . positum video. Est nimirum: 96 Cruciferae. »B. Napws L. biennis, radice caulescente fusiformi*. — AÀ sequente diversa adhuc dicitur: siliquis: patentibus (nec erectiusculis), calyce semipatente (nec patentissimo), racemo florifero laxo elongato (nec denso corymboso). 5B. Rapa L. biennis, radice caulescente orbiculari, depressa, carnosa*. — Mater B. campestris dicitur. 5B. oleracea L. biennis, radice caulescente tereti carnosa*. — A prioribus adhuc differt: staminibus omni- bus erectis, calyce erecto clauso. 58. B. juncea — Sinapis juncea L. 1753 et Jacq. a cel. Meyer in Ind. VII sem. hort. Petrop. optime ex- posita. Rami fasciculati. Folia summa lanceolata integerrima, inferiora lacera, subtus scabra, fere rapaeformia (Linné 1148). Siliquae fere B. campestris, sed torulosae, brevius pedicellatae, plerumque breviores, magis erectae, rostro breviori. Ex nervis valvularibus utique sec. Kochii li- mitationem Brassica, nec Sínapis. — B. juncea potius commutari posset cum B. íntegrifolia (Willd. sub Sinapi), cujus tamen petala evidenter majora, folia omnia integra subtus glaberrima, nervo medio crasso. B. pekí- nensis (Lour. et omn. hort. sub Sénapi) pariter similli- ma, petala habet B. integrifoliae, folia B. junceae. Hae species tres a plerisque Sinapiwm speciebus, etiam ar- vensi, statim colore herbae laete viridi dignoscuntur. Planta haec e China originem duxisse dicitur, et iu India orientali, sc. territorio Canara, recenter lecta (Unio itin.!. Sed nunc in Europa hinc inde spontanea facta est v. g. in Gallia, Austria et sec. Besser in collibus et campis circa Cracoviam (Sénapis campestris Bess. 1809 — Brassica Besseriana A ndrz. — cf. C. A. Meyer l. c.), diu forsan et multis locis praetervisa, In Ledeb. Fl. Ross. adhuc deest. Sed vidi certe spontaneam et copio- sam ex convallibus montium Aidaharly, Caragana humili tectis, prope Karkaraly in deserto Kirghisorum, locis glareosis ab omni cultura remotissimis, in exped. Schrenk. lectam; porro e Constantinograd 1823 (M. Cruciferae. 97 Bieberst.!) et ex reg. Wolgae inferioribus (Staehlin in Hb. M. Bieb.! — schedulae manu Andrzejowskii adscriptum ,, Ramphospermwum volgense mihi, Ramphos- permo arvensi proxima spec. esse videtur*). In Sibiriae baicalensis hortis oleraceis culta 1830 (Turcz.!); in hor- tis botan. Germaniae jam 1769 s. n. S. laevigata L. (Pott!) In ruderatis et secus vias circa Petropolin, ubi nusquam in oleraceis colitur, a. 1844 et 1852 aD. Küh- lewein et Borszczow haud parce reperta est; specc. servata foliis radic. quidem carent, ceterum optima sunt. Floruit a Julio ad medium Sept., fruct. matur. ab initio Augusti m. C. X B. nigra Koch — B. sinapioides Roth — Si- napis nigra L. — Sinapi sativum (Dodon., Gerard, Raj. Erwcae aut Rapi folio Lobel — Synapéi primum Lacuna 15532, Matth. 1554 — Sinapi Rapi folio (alte- rum Plin., saltem) C. Bauh., Morison — JMwstarda nigra Ruell. 1536! Siliquae glaberrimae, cum pedicello 1—1!/ lin. rachi adpressae, 5—7 lin. longae, !/; —?/, lin. latae, stylo !/, lin. terminatae. Petala 2—3 lin. Folia omnia petiolata; infe- riora et media lyrata, dentata, lobo terminali maximo crenato-inciso; suprema lanceolata integerrima depen- dentia. Caulis cum foliis glaberrimus. Specimina (3) in ruderatis prope urbem, an aufuga?, sed in consortione Sínapeos arvensis et Barbareae stric- tae anno 1844 aderant (R. Diatr. Petr. 1845 p. 73 s. n. Sinapis nigra); posthac in aliis ruderatis (Kühlew. in litt.). Forsan olim spontaneis adnumeranda; indicatur enim in Fenniae austr, paroec. Pojo, gubernio Nowgorod nec non in Esthonia et Livonia, ubi interdum in agris efferata (W. et W.). Petropoli nullibi culta; medio Julio cum floribus ultimis et fruct. fere maturis. C. XXVII SINAPIS (serius etiam Sinápis). tva mt, otyoxc Theophr. — vv (ot-vaxt0) Hippocr. Diosc.; quam vulgo ad S. albam referunt, C. Bauh. m Mart. 1853. í 98 Cruciferae. vero ad S. nigram, sic dictum «eX co) ctveoSat ro)c ox«c, oculos enim laedit; dicitur etiam vot, quasi im- mite, ob vehementem ejus acrimoniam (C. Bauh.) Plinio est Sinapi, cujus tres species memorat. Tourne- fortio et omnibus fere patribus ,,Sinapi*; Linnaeo cum Ruellio 1537 jam ,Siínapis*. Generis hodierni auctor est: b. Koch. 59. S. arvensis L. — Sinapi arvense, praecox, semine nigro, foliis integris Moris., Tournef. — a- pistrum flore luteo (duplex) C. Bauh. 1623 — Rapistrum Brunf. 1536. Semina nigra, in quolibet loculo plerumque 5—7 (9—12 ut Decand. in nostris haud vidi). Siliquae laeves (Linné 1768); valvulae rostro prismatico ancipiti sub- duplo longiores. Pedicelli erecti. Folia ovata inaequaliter dentata, inferiora basi lyrato-pinnatisecta. Petala lutea, 4 — 5 lin., calyce patentissimo caduco duplo longiora. Hist. spec. Circa Jamburg (Boeber ex Georgi 1790 p. 72 n. 418); in agris et inter segetes, circa m. Pulcovum, Pargelovii (Sobol. Petr. 1799, p. 160, n. 442; edit. Ross. II 1802, p. 66, n. 454; repetitur locus Boe- beri); inter segetes, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 306 et Petr. 1837, p. 68, n. 457); vulgaris (Turcz. 1825 n. 422). Inter segetes nondum reperi ; Raphanistrum segetum simile et saepe confusum differt: calyce magno erecto, clauso et fructibus. 8. Valvulis siliquae retrorsum hispidis: S. orientalis Murray 1770, Dec. et plur. auct. (an Linné 1755?). In ruderatis circa urbem rarius, sed copiose (Kühle w.! Borszcezow!) Medio et fine Julii floret, at fruct. non- dum plene maturis. C. Jam in Diatr. Petr. 1845 p. 74 monui, S. arvensem Fl. Petr., saltem ex parte potiori esse S. Schkwhrianam Rchb. Icon. XII, p. 20, fig. 4425 b, in ruderibus et fimetis multo frequentiorem, quam S. arvensis Rchb. tab. 86. Initio Julii simulcum floribus et fruct. maturis primis invenitur; dantur vero individua serotina, medio Cruciferae. 99 Aug. et Sept. florentia nondum fructifera. E siccis plan- Lis, plerumque incompletis, utrasque formas segregare sane spinulosum est, praecipue evitandi sunt status fructi- feri nondum plene maturi, nam forma siliquae diu gra- cilis, in stadio perfectissimo valde mutatur, ut in Barba- reis. Neque character ex foliis petitus exceptiones for- san excludit. Jam veteres duas species S. arvensis di- stinxisse, C. Bauhinus 1623 meminit, sc. foliis aliquando incisis vel sinuatis, aliquando minime. Illa est Ra- pistrum arvorum. Lobel 1576, nec non Raj. 1686. Illam etiam Tournefort specie distinxit, Poiret et Decandolle iterum varielatis Q titulo adjunxerunt; ea- dem Friesio quoque insignior visa et prorsus S. SchkwuA- riana Rchb., formis tamen ambiguis exstantibus, species nondum clare distingui poterat. A S. arvensi L. ex limi- tatione Poir. Dec. aut Rchb. et Friesii (qui analogam B orientalem admittunt) dignoscitur haec var. incisa Poir. — S. Schkuhriana Rchb.: foliis (non dentatis, sed) acute incisis in lobos 7—9 dentatos, siliquis longio- ribus et tenuioribus, erectiusculis incurvisque, rostro minus ancipiti, subtereti. X S.alba — Sinapi album Camer. 1588, Ge- rard, Besler (non Dalech. 1586) — Sinapi sativum (Dalech. 1586) aibwm et luteum Trag. 1552 — Sinapi herba Macer ed. 1477 — Sinapi gracile Plin. Semina vitellina, magna, in quolibet loculo 2 — 3. Siliqua 2 lin. lata; valv. 6—7 lin. hispidissimae; rostrum 4— 6 lin. complanatum hispidulum. Pedicelli fructigeri, uti pili valvularum, divaricato-patentes. Folia omnia ly- rato-pinnata; pinnis dentato-lobatis. Flores fere S. ar- vensis. — Valv. in nostra 3 nerviae, nec 5 nuerv. ut Koch exposcit. Petropoli, in ruderato quodam prope urbem, alias qui- dem suspecto, quo Brassica nigra et specimen Xanthii Strumarii enatum est (Kühlew. ex R. Symb. 1846 p. 229. In Esthonia, ubi non colitur, hinc inde copio- sissime (W. et W. 1852); Helsingfors (W. N yl). Speci- mina fine Aug. cum flor. et fruct. maturis lecta. C. 100 Cruciferae. XXIX. ARMORACIA. Armoraciía Plinii, quasi armorica, ex celtico ,ar-mor'*, quod ad mare crescat, aut forte in Armorica provincia Galliae marina. Alph. Decandolle nuperrime statuit, Armoraciam Plin. et Roman. in Raphano (mari- timo?) quaerendam esse, hodie adhuc Italis Ramolaccio dicto, Plinio item $aooytc ayota Diosc., nomine quoque Neograecis traditione servato. Excepto fere solo Tabernaemontano, cui Armoracia erat Raphanis- trum, vulgus omnesque patres Armoraciam Plinii ad Ra- phanwm rusticanum | transferebant et ita nomen a Ruellio, Lacuna, Ruppio, Weinmannio, Gili- bert, Gàrtner aliisque adoptatum est, et Armoracia ad generis dignitatem sensim evecta, ab adversariis vero a Linnaeo usque ad Ledebourium cum Cochlearia juncta, a qua tamen valvulis enerviis recedit. E. Meyer et Koch affinitatem. maximam cum JVasturtiis siliculosis indicarunt, ita ut genus aut charactere valde artificiali stabiliendum sit, aut habitu tantum et floribus albis limi- tandum. In tali rerum statu nomini tam diu recepto aliud haud substituendum, nisi novo charactere confirmatum, censeo. Forsan Roripam intrabit, aut, Friesio monente, Nasturtium. S. 1. RoniPA Scop. 1760, Besser. 60. A. aquatica Kostel. 1836 — A. amphibia E. Meyer 1839 — Roripa amphibia Besser 1822 — Nasturtium aquaticum Wallr. — Nasturt. amphibiwum R. Br. — Sisymbr. amphibium L. — cum 'Tabern. 1590 (sec. Bauh. ad Q) — Raphanus pa- lustris Dalech. 1586 — Raphanus sylvestris officina- rum s. aquaticus Lobel 1581 (ad a). Siliculae ellipticae, pedicello 3—4 plo breviores. Sty- lus 1 lin. fere longus, stigmate capitato. Petala lutea, 2 lin., calyce vix duplo longiora. Caulis basi radicans. Ouoad folia variat sequenti modo: Cruciferae. 101 &. palustris Linné (excl. syn. Bauh.) ,.foliis infimis capillaceis, summis pinnatifidis (L.). Licet cum hoc Linnaeus JNasturtium palustre junxerit, ut syn. Bau- hini citatum suadet, praecipue tamen, observante Fri e- sio, formam Sis. amphibii vulgarem indicare voluit. Huc potissimum spectat o. varitfolium Dec. et Koch: foliis superioribus serratis, inferioribus pectinato - pinnatifidis, infimis submersis capillaceo-multifidis. Q- typica — aquatica L.: foliis simplicibus dentatis, serratis — « indivisum Dec.: foliis omnibus integrius- culis serratisve — Raphanus aquaticws alter C. Bauh. 1620 cum icone bona! y. terrestris L.: — Sis. aquaticum, foliis variis Vaill. 1727 — Sis. foliis imis integris ovatis, serratis, superioribus pinnatis Haller 1742. Monente Friesio minime ad Nast. anceps (Whlbg.) transferri potest, ut posthac a Koch in Synopsi factum est. Hist. spec. In fluvio Wolchow ultra cataractas in ripis et aquis lente fluentibus admiranda copia crescit (Krasch. edit. Gorter 1761 p. 105 sub Sis. amphibio «€, sed cum synonymis ad 8G aquaticam L. Spec. pl. edit. 1 referendis; omissa sunt ex Codice Mss. Krascheninni- kowii, quod Junio m. floreat et observatio de altitudine 10 pedali!? plantae, cujus folia inferiora capillacea erant, ex quibus patet var. « palustris Linné Spec. pl. 1); ad pagum Sapolje in paludosis (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 105 sub Sis. amphibio B, ex syn. Halleri ad vy terrestre L. Spec. 1; Sisymb. aquaticum, scil. II, Tabern. pariter huc pertinere potest, quod ex icone rudi vix tuto cog- noscendum; tamen minoris momenti est, nam Krasch. ipse in adnotatione dixit: utramque speciem, « et Q sci- licet, pro una eademque specie habeo, ill. Hallero praeeunte, habitus enim utriusque, foliis exceptis, flores, fructus, sapor et odor paene ut ovum ovo similia sunt); Newa (Falk Beitr. IL, 1786 p. 216 n. 766 sub Sis. amph. — forsan auctoritate sola Krasch. receptum); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in ripis innundatis Ne- wae fl.! Majo et Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 156, n. 432; 102 Cruciferae. edit. Ross. II 1802, p. 57, n. 445 sub Sis. amph. citatae sunt varr. fol. simplicibus et pinnatis); in innundatis, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 301); ad viam Peterhofia- nam in fossa prope praedium D. Kümmel, etiam prope Pawlowsk leg. D. Weinmann, et anno praeterito uni- cum specimen in insula Petri leg. D. Prescott (Turez. 1825, n. 410); in fossis una vice prope Zarskoe Selo legi, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 66, n. 441, sub Nast. amph.); in fossis exsiccatis prope urbem unicum tantum specimen var. «& palustris L. medio duni 1845 cum flo- ribus primis. 2Z. $. 2. ARMORACIA. 3* A.rwsticana Gürtn. 1800 — 4A. Plinii (ne- gante Tabern. Dec. fil.) Lacuna 1552 — A. Rivinó Rupp. 1718 — A. lapathifolia Gilib. 1793 — XNasturt. Armoracia Fries — Cochleariía Armoracia L. — Ra- phanus rwsticanwus (sive vulgaris Matth. 1558) Camer. 1586, C. Bauh. et plur. (crassa radice Lapathé folio Lobel 1576) —. Raphanus silvestris Rueli. 1536, Fuchs. Frequenter in hortis culinaribus culta, nonnullis locis superstes vel aufuga, imo fere spontanea dicitur. In Esthonia et Livonia ubique efferata, nec in Europa occid. fors vere spontanea, sed ex Rossia olim introducta, ut probabile ex nomine zpronsz, in varias linguas (Steen, Cran de Bretagne) translato. XXX. DRABA. ApxQv Diosc. est Lepidiwm Draba, quod primitiva species Drabae patrum et generis heterogenei Draba C. Bauh.; Columna 1616 primus nomen Draba sensu neotericorum ad designandam Drabam mwralem adhi- buit; secutus est Dillenius 1719, quem auctorem ge- neris appellavit Linnaeus, ili vero typus erat Draba vulgaris (Erophila). Tandem Linnaeus species varias false dispositas cum hac candide junxit in genus optime limitatum, ut posteritas vix aliquid reformandi habuerit. Cruciferae. 103 61. D. lutea Gilib. 1782, 1792 — D. lutea Q longi- pes Dec. 1821 — D. nemorosa L. var. leiocarpa Lindbl. Ledeb. (sed culturá haud transit in var. hebecarpam vel typum et inverse) — Alysson folio Veronicae floribus luteis Buxbaum 1732 (ex Esthonia habuit). Siliculae glaberrimae, elliptico-oblongae, pedicello di- varicato 2— 3 plo breviores. Petala lutea, emarginata. Folia oblonga, ovalia vel ovata, sessilia, dentata. Caulis foliosus. In arenosis, declivibus siccis, ad vias, pluribus locis circa et imo in ipsa urbe copiose. Floret ab initio Maji; initio Junii cum floribus ultimis simulque fructibus ma- turis primis onusta; paulo post omnino evanescere vi- detur. o. Hist, spec. Petropoli! (Steven ex Dec. Syst. II 1821, p. 3851 sub D. lutea Q longipes); in collibus siccis circa Petrop. Jun. (Weinm. Pawl. 1824, p. 293 s. n. D. i«- tea B Dec.); in muris arcis Petropolitanae, ad coemete- rium Smolenskoje! ad pontem magnum in via Pargolensi! et alibi (Turcz. 1825, n. 400); a. 1826 tantum semel 18 Werst. a Pawlowsk, ceterum nullibi vidi, ex a. 1830 vero propius versus Pawlowsk! migrata, quotannis in de- clive sieco, graminoso (Weinm. in Linnaea X, 1836 p. 224 sub D. /utea Q Dec.); in locis arenosis sterilibus exaridis, primo vere (W einm. Petr. 1837 p. 65 n. 433 sub D. lutea D ec.) 4dnot. Draba muralis Petropoli a Longmire 1823 p. 195 sine dubio tantum errore indicata pro D. lutea, non prius, quam circa Reval Esthoniae occurrit. Floribus albis statim dignoscitur. 62. D. vulgaris Dillen. 1719 — Erophila vulgaris Dec. 1824 — D. verna L. 1753 (apud patres nomine vernae non obvia) — Paronychia vulgaris Dodon. 1583. Icon jam in Brunfelsio 1532 edit. germ.! exstat. Siliculae ellipticae, inferiores et mediae pedicellis pa- tentibus 2—4 plo breviores. Petala alba semibifida. Folia radicalia rosulata, lanceolata, subdentata. Caulis aphyllus. 10^. Cruciferae. Siliculae plerumque 21/, —3 lin. (oblongae a Kochio di- cuntur), haud raro tamen 1! —2 lin., unde eadem lati- tudine servata magis ovales apparent et ad illas D. spa- thwlatae Lang, Hoppe accedunt. In arvis, agris, hortis, inter segetes, etiam locis sterilibus et arenosis, ubique fere copiose. Flores e primis sunt, fine Aprili ad medium Maji aut inter- dum ad initium Junii; fructus maturi a fine Maji ad ini- tium Julii; mox exsiccatur et evanescit. Noctu et ad im- bres evitandos coma nutat (Linné). O. llist. spec. Passim in locis sterilibus; floret Aprili (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 102, sub n. Draba verna); circa nosocomium maritimum et passim in locis sabulosis sterilibus, Aprili, Majo (Sobol. Petr. 1799, p. 153, n. 422); atque in m. Poclonnaja, Aprili, Majo (Sobol. ed. ross. II 1802, p. 47, n. 433 utraque edit. s. n. D. verna); in mu- ris et in locis arenosis siccis, floret primo vere (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811, pag. 39, tab. XIII s. n. D. verna); in locis apricis siccissimis, Aprili, Majo (Weinm. Pawl. 1824, p. 293 sub Erophila vulgari); vulgaris (Turcz. 1825, n. 399 sub Eroph.); in locis are- nosis sterilibus exaridis et in areis arenosis, primo vere (Weinm. Petr. 1837, p. 65, n. 434 sub Eroph. vulgari). XXXII. BERTEROA Candollius 1824 dixit in memoriam Jos. Bertéro, viri de re herbaria meriti. 63. B. incana Dec. — Farsetia incana R. Br. 1812 — Alyssum iéncanwum L, — Alysswm fruticosum incanwm: Tournef. — ZThlaspé incanwm Mechliniense Lobel 1576! Clus. 1601, 1583. Herba tota pilis stellatis incana. Caulis ramosus, 1—2 ped. Folia lanceolata, integerrima vel subdenticu- lata, inferiora in petiolum attenuata. Flores corymbosi. Siliculae erectae, ovales, 3 lin. longae, stylo 1 lin. longo terminatae, pedicellos subaequantes, in racemum longum dispositae; valvulae convexae. Cruciferae. 105 In ruderatis, ad muros, locis sterilibus siccis, hinc inde copiose. Floret a fine Junii vel prius usque ad ini- tium Septembris: fruct. maturi ab initio Augusti. 3. Hist. spec. Circa Novgorodium in arvis (Krasch. edit. Gorter 1761, p. 103 sub A/ysso incano L.; ex hoc gubernio pr. Tuchali praedium lectam vidi in herb. D. Eichwald); circa urbem Gatczinam! et in monte Pul- covo! circa Sarscoje-Selo ad margines agrorum in siccis arenosis et Petropoli in horto Nobilium Cadetorum ter- restrium spontanea, Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 154, n. 426 sub A/ysso); atque in insula Basiliensi et in aliis locis (Sobol. edit. Ross. II 1802, p. 51, n. 439 sub A/ysso — locus ,,in horto nobilium etc.** omissus); in siccioribus prope Gatschinam!, in m. Pulcovo! Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 297); in muris arcis Petropoli- tanae! in montosis Pulcovae et Duderhofii (Turcz. 1825, n. 403); in locis cultis, ruderatis, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 65, n. 433). XXXIII. LUNARIA. Ex facie siliculae cum lunà propemodum completà nomen explicant, quod saltem ad L. biennem restringi debet. Primum apud Gesnerum 1561, Lobelium et al. sub hoc nomine obvenit; C. Bauhinus genus exstruxit bene limitatum, sibi ,,Víola Lwnaria* dictum, ut distingueretur a Lunaria antiquiori (Botrychio). Tandem Linnaeus auctoritate sua genus fixit. (64.) L. rediviva L. — Lunaria odorata Gesner 1561, Clusius, Lamarck — Lunaria raphanitis sive Boibonac radice rediviva Lobel 1581 (icon prima). Caules 2 —3 ped. ex collo quotannis redivivi. Folia longe petiolata, inferiora opposita, superiora alterna, cor- data, sinuato- dentata, sparse villosa. Flores odorati vio- lascentes vel albidi, in corymbis terminalibus vel axilla- ribus. Siliculae 2 poll. elliptico-lanceolatae. Semina reni- formia, longitudine sua duplo latiora. Ad fluv. Luga inter pagos Curovitza et Nowaja in 106 Cruciferae. sylvis copiose (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 103; So- bol. Petrop. 1799, p. 155, n. 427); post Krasch. a ne- mine iterum in Ingria reperta; adest in Esthonia vicina pr. Türsel et circa Dorpat. XXXIV. CAMELINA. Sunt, qui ex yapat et Ativoy formatam perhibeant; forte idem ac Pseudolinum Lonic. 1551. Cameline! ini- tio dicta a Lobelio 1576 et Dodonaeo, serius Came- lina C. et J. Bauh. Generis auctor est Crantz 1762. 65. C. sativa Crantz, exactius Fries 1842 — Myagrum sativum C. Bauh. 1623! (8B Linné) et eo teste — Myagrum Dioscoridis Ruell. 1536 et pl. patr. Siliculae obovatae, turgidae, tenue marginatae. Pedi- celli patuli. Semina vitellina, ?/, —1 lin. Flores lutei. Folia caulina media et superiora a basi sagittatà attenuata, integerrima vel denticulata nervosa. Caulis apice ra- mosus. Inter segetes annuas, Cerealia vel Línwm, etiam in agris desertis et in ruderibus, ubique copiose. Floret a medio Junii ad medium Augusti; fruct mat. a medio vel fine Julii cum vel absque floribus. C. Hist. spec. Unicum specimen d. 11 Julii prope pa- gum Kalinkina ad fluvioli eundem interfluentis ripam jam defloratum inveni (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 238 ex de- scriptione; planta a Krasch. non determinata, cum du- bio citavit syn. TAlaspeos campestris L.; deest in Codice ejus mss. et apud Gorter); circa Petropolin (Rudolph et Boeber ex Georgi 1790, p. 71, n. 396 sub Myagro sativo); inter segetes ad viam Sarscoseliensem et in re- gione Wiburgensi (Sobol. Petr. 1799, p. 152, n. 419; edit. Ross. II 1802, p. 45, n. 432; utraque sub Myagro); inter segetes et liniceta, Jun. (Weinm. Pawl. 1824, p. 297); in ruderatis et inter segetes v. g. pr. praedium Lanskoy (Turcz. 1825, n. 397); inter segetes ubique, aestate (W ein m, Petr. 1837 p. 66 n. 438). Cruciferae. 107 Obs. Planta Petrop. variat: 1. Subglabra: si pili bre- vissimi irregulariter stellato -ramosi in caule et foliis ra- riores evadunt ; vel hirsuta: si pilis stellatis copiosioribus pili longi admixti sunt; ,aliquibus in locis olei causa se- ritur et latioribus foliis est; multis locis sponte provenit et hoc strigosius^ (C. Bauh.). 2. Siliculis majoribus, 41/, lin. longis, 3 lin. latis in pedunculis arcuatis, an C. macrocarpa Rchb.? Ab hac varietate differt C. foetida (C. Bauh.) Fries: foliis caulinis mediis et superioribus deorsum angustatis et basi iterum latioribus, margine plerumque profundius dentatis, vel inferioribus sinuato- pinnatifidis, caule vage ramoso, floribus pallidioribus etc. 3. Siliculis angustioribus, pyriformibus, basi attenuatis, 4 lin. longis, 1?/, lin. superne latis. Ab hac forma dig- noscitur C. silvestris (C. Bauh.) Fries: radice q, se- minibus fuscis !/, lin., siliculis minus turgidis, com- presso-ancipitibus, foliis enervibus etc. ^. Siliculis (sub lente) aut lepidoto- punctatis, aut laevissimis reticulatis. In horto utraque forma ex iisdem seminibus C. micro- carpae — silvestris, quoad solum varium enata est, ita ut ex indumento siliculae C. sativa minime in duas spe- cies dilabi possit. 5. Caule interdum basi ramoso. XXXV. SUBULARIA. Nomen ex forma foliorum a Rajo primum intro- ductum, praeter nostram etiam Jsoétem diversissimam amplectebatur. Linnaeus 1737 monitu Dillenii, ad plantam nostram, ut prius perfecte cognitam, omni ra- tione transferebat, 1751 Isoétem pro Swbwlaria lacustré Raj. constituens, generisque hodierni auctor jure appel- landus, etsi plenam generis notionem nondum habuerit. 66. S. aquatica L. — Alysswum palustre folio Juncà Buxb. 1729 — Swbwularia erecta Junci folio etc. Raj. 1724 — Graminifolia aquatica, Thlaspeos capitulis etc. Pluck. 1691! (ex spec. Sherardi, qui in Hibernia de- texit). Pusilla, acaulis, glabra. Radices albae copiosae, caes- 108 Cruciferae. pitosae, sat longae. Folia radicalia lineari-subulata, 117 poll. vel breviora. Scapus nudus pauciflorus. Pedicelli ebracteati 1 — 2 lin. Petala alba, fere integra, !/, lin. Stylus subnullus. Silicula 1!/; — 2!/; lin. Semina !/ lin. In locis periodice innundatis, praecipue arenosis Ne- wae fluvii a Schlüsselburg usque ad ostium fere ubique copiosissime, sed alibi in Ingria nondum observata. Floret ab initio Julii vel prius ad medium Augusti saltem, sub aqua clandestine; fruct. mat. a fine Julii ad autumnum usque. Q. Hist. spec. In ripis humidis et uliginosis Newae! fl. passim et copiose (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 101 cum descriptione, monet se tantum stamina 4 vidisse); et circa Ligowam in fossis et aquosis aliisque in locis similibus frequens, Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 153, n. 421; edit. Ross. II 1802 p. 46, n. 434); in locis innundatis in- sulae Crucis cum Limosella, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 293); ad viam Lachtensem, in ins. Crucis ad ripas rivuli (Turcz. 1825 n. 398); ad ripas arenosas Ne- wae!, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837 p. 65 n. 432). XXXVI. THLASPI (melius TAlaspidium) a 314€ comprimo, propter fructus compressos; at planta Dioscoridis et Plinii est Bursa pastoris. Notio am- borum generum hodie perversa jam primis debetur patri- bus; C. Bauhinus generice hoc sensu distinxit inter Thlaspi et Bursam pastoris; etiam Tournef. et Boer- haave; Linnaeus utramque iterum junxit. Át non so- lum genere, sed imo ordine differre, hodie satis constat. Thlaspeos hodierni generis auctores sunt Dillenius 1719, Ventenat, Desvaux, Decandolle. 67. Th. arvense L. — Th. arvense siliquis latis C. Bauh. — Th. majus Tabern. 1590 — TA. nigrum Galeni Caesalp. 1583 (— Th. verum Gesner 1561 quod non est, neque — 7^. Dioscoridis Lobel, Gerard, Raj.) — Jhlaspidiwm vulgare Trag. 1552 — TAlaspi lati- folium Fuchs 1542 — ThAlaspi Ruell. 1536. Cruciferae. 109 - Semina nigra, striis arcuatis parallelis exarata, in quo- libet loculo 6 — 7. Siliculae suborbiculatae, 6 — 7 lin., sinu angusto apice emarginatae, pedicello patulo fere longiores. Folia caulina oblonga dentata, basi sagittatà sessilia. In cultis, hortis, arvis, inter segetes, etiam in rudera- tis, ubique copiosissime. Floret, an bis anno?, a medio (17) vel fine Aprilis ad frigora autumnalia, Octobr. m., sine damno — 3? R. ferens; fruct. mat. a Junio m. C. Hist. spec. Passim inter segetes (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 103); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in arvis et in hortis, cultis passim (Sobol. Petr. 1799, p. 154, n. 424; ed. Ross. II 1802, p. 49, n. 437); in locis cultis, praesertim solo argillaceo, flor. a Majo ad Aug. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811 p. 27 tab. IX); in omnibus locis cultis, per totam aestatem (Weinm. Pawl. 1824 p. 295 — in serum autumnum: id. Petr. 1837 p. 63 n. 436 triplici forma a) angwustifolium, b) latifolium, c) dentatwm); frequens (Turcz. 1823 n. 403). X Th. perfoliatum Weinm. 1745, Linné — Th. arvense perfoliatum majus C. Bauh. 1623, 1596 — Th. oieraceum Tabern. 1590! (optime). Semina rufa, laevia, 4 in quolibet loculo. Siliculae ob- cordatae , 2—3 lin. pedicellos divaricatos haud adaequan- tes. Folia radicalia ovata petiolata, caulina basi cordato- sagittata, amplexicaulia, integra. Hujus, ut in Diatr. Petr. 1845 nunciatum, indicia circa urbem adsunt; specimen tantum mutilatum, pu- sillum, caule simplicissimo, circiter 3 pollicare, in herb. Petrop. D. Graff, inter specimina 7A. arvensis vidi. Cum Holmiae et Upsaliae recentiori tempore inter sege- tes copiose adparuerit, idem apud nos expectari potest; in Osilia certe spontaneum. Vernale est. XXXVII. CAPSELL À (melius TAlaspi). Thlaspi antiquorum esse, jam Dalechampius 1583 monuit, eodemque auno Caesalpinus Capsellam appel- 110 Cruciferae. avit, quod nomen, antecessore Medico 1792, in generis dignitatem evexit Ventenat 1794. At diu character differentialis a Th/aspide tantum ex forma siliculae per- stitit; a Decandollio adhuc 1824 (in Prodr.), neglecta analysi apud Schkuhr, inter Pleurorhizeas relicta est, quem errorem correxit Sendel (in Annal. scienc. nat. 1824), Capsellam referens ad Notorhizeas pone Le- pidium. Marsypocarpus Neckero 1790—41 dicitur. - 68. C. Bursa pastorisMedic.1792, Mónch 1794 — Thlaspi Bursa past. L. — B. p. seu Capsella Caes- alp. 1583 — Bursa pastoris (Dorsten et pl. patr.) major Brunf. 1536! — 3A1aox: Diosc. — TAlaspi Plin. Siliculae superiores triangulari -obcordatae, pedicellis patulis vel flaccidis vix duplo longiores, 2— 4 lineales. Folia caulina superiora integra, oblonga, basi sagittatà sessilia, radicalia: in typo o) runcinato-pinnatifida, laciniis ovato-triangularibus. — Variat: Q) sóinwata Koch: foliis tantum sinuato-dentatis. y) integrifolia Dec. (folio non sinuato: C. Bauh.): foliis omnibus integris. 9) co- ronopifoliaDec. (eleganti folio instar Coronopi repen- tis: Camer. 1588): pinnis fol. radicalium angustis, longe productis, basi latà dentato-incisis. €) apetala Jacq., Opiz ex Dec. petalis in stamina mutatis; potius monstro- sitas. Inter varietates enumeratas vero limites haud re- periuntur stricti. Praeterea adest Petrop. forma: humi- lior, foliis minoribus, regulariter pinnatifidis, siliculis in- ferioribus plurimis hebetioribus subrotundis vel obovatis vix emarginatis, an var. minor Dec. — Tabern. ic. 199 (non bene convenit). Secus vias, in cultis, ruderatis, circa domos, vul- gatissima et copiosissima planta est. Floret a medio Aprilis vel saltem initio Maji usque ad Octobr., frigoris imo levioris (— 5 ?R.) patiens. O. Hist. spec. Ubique inter Petropolim et Twer, flor. et sem. fert m. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733 n. 36 ex syn. C. Bauh. Pinax); cum omnibus varietatibus circa domos et sepes vulgatissima planta est (Krasch. ed. Cruciferae. 111 Gort. 1761 p. 103 sub 7Alaspi — varr. sunt: a) fol. om- nibus (?) pinnatifidis; 8) — integrifolia nostra; y) — ty- pica supra); in insula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); in hortis oleraceis et circa domos et sepes vulgatissima planta est (Sobol. Petrop. 1799, p. 154, n. 425; edit. Ross. fI 1802, p. 50, n. 438 sub TA/aspi); ubique in cultis et ru- deratis cum varietatibus, a primo vere in serum autum- num (Weinm. Pawl. 1825, p. 295 et Petr. 1837, p. 65, n. 431); frequens (Turcz. 1825 n. 404). XXXVIII. LEPIDIUM. Sic dictum, quod Aextó«c seu squamas et maculas faciei deleat, vel a ÀexíCo, quod cutem excoriet et hac ratione notas fronti servorum ferro inustas aboleat, de quo forsan Columella lI. 10 (C. Bauh.). Aentótoy Di- oscor. — Lepidium Plin. est Lepid. latifolium L., ex Sibthorp Neograecis quoque Aextót dictum, ita ut ho- diernum genus etiam antiquorum ex parte sit. Diu varie usurpatum et circumscriptum, intra limites recentiores constituit R. Brown 1812. 69. L. ruderale L. — Nasturtiwum sylvestre Osyri- dis folio C. Bauh. — Lepidium Camer. 1586 — Bwrsa pastoris minor Brunf. 1536! Flores plerumque diandri et apetali. Siliculae 1 lin. subrotundo-ovales, apice anguste alatae emarginatae, pe- dicellis 1!/, lin. patentibus breviores. Folia radicalia et interdum caulina inferiora 1—2 pinnata, superiora linea- ria integerrima. In ruderibus, ad vias, circa domos et in plateis fere ubique copiosissime. Floret secundo aetatis anno a medio Maji; initio Septembr. vel prius defloratum; fruct. matur. fine Junii m. 3. Hist. spec. Circa palatia, quae olim ad Munnichium spectabant, cum JB«wrsa pastoris copiosissime crescit, praeterea observavi nusquam (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 102); in insula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); ad vias plateasque et ruderata ubique crescit copiosissime, 112 Cruciferae. Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 153, n. 423); in rude- ratis, siccis, in vicis, in arenosis et in Jemskaja, prope ductum aquarum Ligofkam, ad domos et sepes (Sobol. edit. Ross. II 1802, p. 47, n. 436); in ruderatis sat fre- quens, Majo, Junio (Weinm. Pawl. 1824, p. 294); frequens (Turcz. 1825, n. 402); in ruderatis et ad vias, Jun. — Aug. (Weinm. Petr. 1837. p. 64, n. 431). X L. sativum L. — Nasturtiwm hortense Fuchs 1542, C. Bauh. et pl. patr. — JNasturtiwm (hortense s. sativum Plin. Brunf., Matth., Lobel aliorumq. — xapóapoy Diosc. et Neograecorum.. Cotyledones plerumque tripartitae. Siliculae ovales 21, lin., alatae, rachi adpressae, pedicellis longiores. Fo- lia inferiora irregulariter incisa, lobata, 1—2 pinnata, su- periora linearia integerrima. Frequenter colitur et circa urbem et pagos in rude- ralis, circa domos aufuga non raro reperitur. C. XXXIX. NESLIA, Genus in memoriam De Nesle, auctoris botanici coaevi dixit et constituit Desvaux 1813. 70. N. paniculata Desvx. — Myagrum pani- culatwum L. — Myagro simile siliqua rotunda C. Bauh. 1620!; — Muavyeoc Diosc. — Myagros Plin. forsan ea- dem est, nisi ex parte Camelina. Similis Camelinae sativae, cui ex situ radiculae in semine quoque convenit, sed distinctissima siliculis inde- hiscentibus, globosis, 1 lin., foveolato-exsculptis et rugo- sis monospermis. In planta tota nil paniculati adest, sed rami caulis in racemos longissimos solvuntur. Secus vias, in ruderatis, circa domos, in agris deser- tis, permultis circa urbem locis, sed fere semper par- cissime. Floret Junio m.; initio Julii usque ad finem Augusti m. cum fruct. mat. et simul floribus onusta, ra- rius initio Aug. penitus deflorata. C. Hist. spec. Ad palatia in ripa Newae fl. exstructa passim et ad ductus aquarum Ladogensium frequens est Cruciferae. 113 (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 101, sub Myagro); in agris et arvis circa Ligovam! et in insulis apothecaria! et lapi- dea, ad sepes frequens est, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 1352, n. 420; ed. Ross. II 1802, p. 46, n. 433 sub Mya- gro); inter segetes, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 291); vidi in herbario Kastalskiano; aestate fl. (Weinm. Petr. 1837, p. 64, n. 427). XL. LAELIA. Adanson 1763 genus instituit, receperunt: Per- soon, Desvaux et Reichenbach. 71. L. orientalis Pers. 1807, Desvx 1813 — B«- nias orientalis L. — Crambe orientalis, dentis leonis folio, Eruwcaginis facie Tournef. 1703 (sec. Linné et Dec. ex autopsia herb. Tournef.). Radix crassa, interdum biceps. Caulis 2— 3 pedalis, erectus, pilis nigris basi tuberculatis adspersus, superne ramosus. Folia radicalia ad 1'/; ped. longa, fasciculata, late lanceolata, sinuata vel pinnatifida; caulina integra vel basi lyrato-pinnata scabrida, vel etiam glabriuscula. Petala obovata integra, 2 lin., calyce duplo majora. Sili- culae verrucoso-tuberculatae, 3 lin. vel minores, in pedi- cellis 2—4 plo longioribus suberectis. In agris, cultis vel desertis, secus vias, in ruderatis, ad sepes, pluribus locis in ditione Petropolitana, sed ple- rumque parcius. Floret a fine Maji vel initio Junii ad medium Sept.; fruct. mat. ex initio Julii m. c? z, sed vix longaeva. Hist. spec. Ingria, Petropoli, in insula Petrowsky (Boeber ex Georgi Pars III, Vol. V, 1800, p. 1146, n. 3 sub Bwniade, ut seqq.); Petropoli (Longmire 1823 p. 194); ad agrorum margines satis frequens, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 291); in montosis Pulcovae! et Duderhofii! prope Ligovo! ad ripas Newae (Turcz. 1825, n. 401); abundat in agris et ruderatis, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr, 1837, p. 64, n. 429). — Jam in Diatr. Petrop. 1845, p. 26, 27 opinionem meam attuli, plantam Mart. 1833. 8 114 Cruciferae. ad canalem Ladogae m. Junio cum floribus a Krasche- ninnikowio repertam et in ejus Codice Mss. 1754 cum synonymis B. Erw«caginis L. allegatam, a Gortero vero omissam, huc pertinere; sane diu in ditione nostra rarior fuisse videtur. XLII. CAKILE. Nomen arabicum ex Kákule s. Kakülle, quod Amomwum granum paradisi designat (E. Meyer). Sane absque studio et labore in dignitatem generis evecta est. 72. C. Serapionis (Anguill. 1561!) Lobel 1576! Camer., Chabr., Gàrtner 1791, L'Herit. Diss. Cakil. 1788, Brot. 1804 — C. maritima (Tournef. Scop. (omnes species generis in maritimis habitant) — JBwnias Cakile L. — Eruca maritima Dalech. 1587, Ger., Raj. — Chakile Serapio arabs, ex interpret. Mutoni 15532. Herba glabra, carnosa, ramosa. Folia pinnata, laciniis linearibus subintegerrimis. Petala 3— 4 lin. roseo-violacea. Siliculae in pedicellis crassis 2 linealibus, divaricatis biar- ticulatae; articulo superiori ensiformi, quadrangulari, ob- tuso, 4— 6 lin., deciduo, inferiori persistente 2 — 3 lin., cuneato. In litore marino, arenoso pr. Oranienbaum: Rastedt (Turez. 1825, n. 406, s. C. maritima ut seq.); in locis arenosis maritimis: D. Rastedt legit aestate (Weinm. Petrop. 1837, p. 64, n. 428); in litore insulae Kronstadt 10 specimina inveni (R. Diatr. Petr. 1845, p. 71) ibidem- que adhuc 1832 perstitit. Augusto m. et initio Sept. cum floribus et fruct. maturis. (. XLII*. RAPHANISTRUM. Nomen et genus a Raphano distinctum introduxit Morison 1680! Tournefort 1694! et Rajus 1703. 73. R. segetum Tournef., Baumg., Rchb. — Ra- phanus Raphanistrum L. (« Hort. Cliff.) — Lampsana flore melino Tabern. 1590. Cruciferae. 115 Flos luteus vel pallidus (Tournef.). Lomenta 11, —2 pollicaria, in pedunculis patulis !/; poll. erecta; articuli immaturi valde distantes nucleiformes, maturi magis ap- proximati, truncati, nervoso-costati, 2 lin. Fructibus de- ficientibus a simili Sinapi arvensi statim dignoscitur pe- lalis 7 — S8 lin. calycem erectum clausum subduplo exce- dentibus. 8. R. arvense (fl. albo: Tournef.) Rchb. — Ra- pistrum fl. albo erucae foliis Lobel 1581. Flos albus lineis nigris pictus (C. Bauh.). Recentiorum auctorum plures hoc pro typo agnoscunt, sed imo Linnaeo in Horto Cliff. erat Q et y; in Fl. Suec. edit. II monuit de R. Raphanistro suo ,,corollae flavae saepius apud nos ocurrunt, quam albae*, quod utique in Fl. Petrop. valet. In agris, inter segetes, in cultis et ruderatis ubique, Q rarior (cf. Diatr. Petr. 1845 p. 71). Floret ab initio vel medio Junii ve! serius usque ad initium Septembr.; fruct. mat. a medio Julii vel m. Augusto. C. Hist. spec. Circa Petropolim (Sobol. ex Georgi 1790, p. 72, n. 419 sub Raph. Raphanistro, ut seqq.); inter segetes Pargelovii (Sobol. Append. ad Fl. Ingr. Mss. 17/9, n. 27), ibidem et in agris passim, Majo ad Ju- lium (Sobol. Petr. 1799, p. 160, n. 443 varr. fl. albis et luteis) et prope Crasnoselium, Jun. Jul. (Sobol. Petr. edit. Ross. II 1802, p. 68, n. 453); inter segetes, Jun. Jul. (Weinm. Paw!. 1824, p. 307); ubique (Turcz. 1825, n. 423); in agris inter segetes, Jun. ad Aug. (Weinm. . Petrop. 1837, p. 64, n. 430). XLHI*. RAPHANUS. at "Pooaytc Diosc. (quasi radix perspicua), posterioribus gaQoyoc. Theophrastus $«9ov:ó« appellavit (conf. Brassicam). Genus a Raphanistro segregatum instituit Morison 16S0 et Tournefort. 2 R. satíivus Fuchs et patr. usq. ad Linné, in multis varietatibus frequenter cultus, hinc inde in fimeta et rudera transportatus, vel in agris superstes, invenitur. 116 Resedaceae. Fax. VII. RESEDAGCEAE. Char. essent. Cal. 4—" partitus, persistens. Cor. irregularis; petala sepalis alterna, 4— 7, rarissime 2 vel 0. Discus hypogynus inter petala et stamina carnosus, raro deficiens. Stam. plerumque indefinita, disco inserta, Ova- rium sessile vel (ut in Capparideis) stipitatum, 1 loculare, apice apertum; rarius ovaria plura. Carpidia 3 — 6, pla- centis totidem parietalibus. Embryo arcuatus vel compli- catus, exalbuminosus. — Herbae O,4,rarius 2 et f$. Folia sparsa simplicia, vel integra vel trifida vel pinnati- fida. Stipulae minutae. Flores racemosi vel spicati, 1 bracteati. Affin. et vires. Resedacearwm in Systemate naturali locus diu varie explicatus est; nunc plurimi cum patri- bus concedunt affinitatem arctam cum Capparideis , fa- milià Cruciferis proximá; etiam cum Papaveraceis in quibusdam conveniunt, sed defectu albuminis jam suffi- cienter distinctae. Reseda, Plinio sic dicta a virtute resedante, contra dolores morbo fracto residuos olim ce- lebrata, herba amara et radice acri, in R. iwtea Rapha- nwnm redolente et olim qua Radix Resedae officinarum ser- vata, parum insignis. X Reseda lutea J. Bauh., L. — R. vulgaris C. Bauh. 1623, ad ostium Newae per naves adportata ex a. 1848 sedem fixit, sed jam antehac in alio rudero urbis a D. Kühlewein reperta est. Cistineae. 11*4 Fax. VIII. GISTINEAE. Char. essent. Cal. sepala 5, inaequalia, aestivatione sinistrorsum torta. Cor. petala 5 aequalia, fugacissima, aestivatione dextrorsum torta. Stam. co, antheris intror- sis. Capsula (in Helianthemo) 1 locularis, 3 valvis: val- vis medio placentiferis, septis nullis vel incompletis; vel (in Císto) 5 —10 locularis et valvis totidem medio septi- feris, placentis centralibus. Ovula orthotropa. Semina e funiculis longis mox decidua; embryo antitropus, intra albumen curvatus aut spiralis. — Herbae, saepius fruti- ces. Folia simplicia, saepissime integerrima et opposita, stipulata vel exstipulata. Flores regulares solitarii termi- nales vel racemosi, plerumque speciosi, numquam coe- rulei. -Affinitas proxima Droseraceis et Violarieis, at structura praesertim seminis et embryonis longe aliena. Cistineae praeter alias notas, aestivatione calycis ad Hy- pericineas et petalis caducis ad Líneas aliquantulum ac- cedunt. Usus. Helianthemum Cordi ob virtutem modice adstringentem inter vulneraria in officinis olim servatum. XLIV. HELIANTHEMUM i. e. flos solis, ex Helianthe Plinii nimis aequivoca or- tum et improprie forsan sic dictum, in plurimis enim flores sole fervente marcescunt et decidunt. Nomen He- lianthemum primum apud Cordum 1561 pro vulgari specie nostra obvenit, sensim a pluribus patribus ad alias species hujus generis extensum, genericam significationem adeptum et Tournefortio jam optime a Císto genere distinctum, serius a Linnaeo immerito iterum junctum. 118 Cistineae. Chamaecistus Clus. et C. Bauh. fere idem est genus cum Helianthemo, sed paulo r»centius et pluribus extraneis plantis inquinatum. (74.) H. Cordi Lobel 1876! — H. vulgare J. Bauh.! Gàrtn. — Cistus Helianthemum L. — Chamaecistus vulgaris fl. luteo C. Bauh. 1623 et officinarum — Hel, germanicum Tabern. 1590! II: 1664! (stipulae jam me- morantur) — .Helyanthemon Plinii quibusdam (quod sane dubium) Clus. 1576! — Hel. Tragi Lobel 1576! — Helianthemum Cord. 1561! Lobel, Thal. — Hyys- sopus campestris Trag. 1552! Suffrutex semipedalis vel humilior, adscendens. Folia stipulata, ovalia vel oblonga, margine subrevoluta. Racemi bracteati. Pedicelli fructiferi contorto-reflexi. Petala flava. — Si filamenta basi irritantur, inprimis tempore matutino sive aére humido, mox ad petala se reclinant tanta vi, ut antherae pistillo supersedeant (Koelreuter 1766; Per- soon 1797). Koirowa (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764 p. 199 sub Cisto Hel. L.); in collibus circa Gatschinam et circa Koirowa ad margines sylvae, fl. Jun. Jul. (Sobol. FI. Petr. 1799, p. 125, n. 350; edit. Ross. I 1801, p. 371, n. 362 sub Ciísto Hel. L.); Ingria (Georgi 1800 P. III, Vol. V, p. 1048, n. 10 sub Cisto Hel. L.). — Recentiori . tempore nullibi amplius in ditione Fl. Petrop. visum, at procul dubio saltem ad limites occid. Ingriae aderit, est enim planta vulgaris Esthoniae totius in pascuis et ericetis siccis, substrato calcareo (W. et W.) usque ad Türsel pr. Narwa in litore marino (Seidlitz in litt.), circa Dorpat copiosa (Maximowitsch), nec non in Fennia australi! et media: Tawastiae paroecia Janakala, ubi «. tomentosum Koch! (conf. Diatr. Petr. 1845, p. 67) *. Droseraceae. 119 Fax. IX. DROSERAGEAE. Charact. Cal. 5 sepalus, aestivatione imbricatus, se- palis basi interdum connatis. Cor. regularis, 5 petala, - persistens et marcescens. Stam. 5, vel (in Drosophyllo et Dionaea) 10, rarius co; antherae terminales extrorsae, rimis longitudinalibus vel (in Bybii et Roridula) poris dehiscentes. Ovarium 1 loculare, 3— 5 valve, placentis totidem parietalibus; rarius 2— 3 loculare. Styli placen- tarum numero, saepe partiti et in stigmata plura desi- nentes, rarius (in Aldrovanda) simplices. Embryo ortho- tropus, nunc in axi, nunc in basi albuminis brevissimus, semiimmersus, radicula infera vel supera. — Herbae acau- les vel caulescentes, interdum suffruticosae. Folia juniora circinnatim involuta; saepissime ad basim scapi congesta, simplicia, (in A/drovanda cava), pilis glanduliferis elegan- ter ciliata, ciliis aut (in Díonaea) lamina ad nervum me- dium tactu irritabilibus. Stipulae nullae. Flores termina- les vel axillares, solitarii v. in racemis interdum furcatis circinnatim evolutis. Affinitas proxima Violarieis, habitu tamen, stipula- rum absentia, evolutione circinnata, antheris extrorsis, em- bryone minuto Droseraceae satis distinctae sunt. Cistineis facie magis interdum accedunt, sed ovulis semper anatro- pis, embryone recto, antheris extrorsis et numero defi- nitis differunt. Alias quoque cum Ozcalideis comparandae ex stigmate saepe penicilliformi aliisque notis. Fires non satis exploratae. Rorellarwm herba aci- dulo-acris et amara, imo teste Rajo caustica: in cute vesicas et exulcerationes producens. Succus acris ex ciliis 130 Droseraceae. stillans, tenax et viscidus, in fila deducendus, quae soli exposita siccantur et firma persistunt. Syrupus Rorellae a Russis contra catarrhos inveteratos laudatur (Deschi- saux 1725, Gorter 1761). XLV. RORELLA s. Ros solis, quod haec planta mirabilis etiam sole fervi- dissimo guttulis, quasi rore adspersa maneat et ideo semper humescat. Ex antiquissimo tempore semper nota sub nomine Rorella Cordus 1561! Dodon. 1583, Thal, Tabern., Moris., Besler, Rupp, Dillen., Haller, Allione etc. vel etiam Ros solis Dodon. 1553! C. Bauh., Tournef. — vel Rorída Lobel1576 vel Salsirora Cord. 1561, 9poctov Recentiorum ex Lobel 1576 et C. Bauh. Linnaeus haec omnia igno- rans vel vituperans ex arbitrio novum nomen Dróseram 1731 finxit graece ex Roriída Lobelii, licet pluries re- petitum fuerit, diversam esse a Drosera Cordi 1561 sive Alchemilla vulgari, cujus folia rorem diu servant. Char. gen. Stam. 5. Styli 3 — 5, bifidi vel pennicil- lato-multipartiti. Caps. 1 locul. oo sperma, apice 3— 5 val- vis. — FI. albi. 75. R. longifolia Gilib.1781, 1792! Allione 1785! — Drosera longifolia Hayne! — Ros solís major lon- giore folio et arrectiore (5*twss Raji 1688 sec. Morison 1688 sect. 15, tab. 4!! — Ros solis sylvestris longifo- foliws Parkins. 1640 icon opt!; ideoque superflue — D. anglica Huds. 1798, M. K. Folia lineari cuneata, 1—1!/, pollicaria. — Planta ce- teris speciebus robustior vel in foliis vel in scapo et fructificationis apparatu. Perennis videtur, Septembri mense folia numerosa post anthesin formans, sed vix omnia eodem anno evolvens. Willisellus apud Rajum 1688 solus distinxit inter: Rorellam 4 longifoliam perennem: foliis duplo numerosioribus, inferne sub- nudis et R. 5 longiífoliam maximam, quae longi- Droseraceae. 121 folia Parkinsoniana videtur, dum /ongifolia typica Williselli et Raji forsan, saltem certe D. longifolia Huds. 1798 obovata fuerit. Sub D. anglica Hudson in- telligit Rorellam 4'e» Raji, 5!am vero ut var. 8 sub anglica habet, quam a /ongifolia sua distinctam perhibet floribus octogynis, capsula 4 valvi (non 6 gyn. 3 valv.). Hudson iconem Parkinsoni haud bene inspexisse vi- detur. Ex locis specialissimis facile extricandae. Q. obovata — Drosera obovata M. K. 1826 — D. rotundifolio »€ anglica Schiede 1825 (sed planta hy- brida non est) — Rorella minor II Tabern. 1590! 1664! — Salsirora s. ros solis 2: Camerar. ad Thal. 1588! Minor et tenuior quam typus; folia obovata vel obovato- cuneata, ideoque breviora et ad R. rotundifoliam acce- dentia. Partitiones stigmatis emarginatae, ut semper in R. intermedia; sed variant integerrimae clavatae, ut in longifolia typica et rotundifolia. Etiam Koch serius specie non agnovit et in Fl. Petrop. non raro specimina ad R. longifoliam transitoria reperiuntur. Forsan ex aetate O vel 2 pendent. In paludibus muscosis cum D. rotundifolia (Sobol. Petr. 1799, p. 77, n. 218; edit. Ross. I 1801, p. 241, n. 229 sub D. longifolia L.); in paludibus profundis prope Oranienbaum, Julio (Weinm. Pawl. 1824, p. 150 s. n. D. longifolia L. et Petr. 1837, p. 34, n. 224 sub D. anglica Huds.); in paludibus muscosis, sinistra manu viae Lach- tensis (Turcz. 1825 n. 211 sub D. anglica Huds.); in paludosis circa urbem pr. Tschesme parce cum AR. ro- tundifolia; spec. var. Q! et transitoria ad «a! (Borsz- czow!); Pargola copiose, sola typica optima! (Kühle- wein!) in sphagnetis recentioribus inter Lissino et Kauschta copiose specc. inter 8 et « media (ipse). Forma typica adhuc fine Augusti m. florens, dum reliquae jam initio ejusdem mensis defloratae; fructus maturi « medio Septembr. Duratio ignota, ut in rotundifolia. Obs. R. intermedia (Hayne 1801), quaeaLin- naeo R. longifoliae subsumta dicitur et a Smithio cum illa commutata, folia habet similiora Q obovatae, sed dif- 122 Droseraceae. fert statura 2 poll. vel adhuc minori, et ab omnibus spece. statim dignoscitur: scapo basi arcuato vel decumbente, sursum adscendente, folia parum tantum excedente. In R. longifolia et rotundifolia scapus a basi stricte erectus folia duplo vel multum superat. Semina R. íntermediae granulato-muricata exarillata invenit: Hayne et Rei- chenbach, in ceteris speciebus arillata sunt. Ex Livo- nia vidit Ledebour, ex Fennia occid. Fries indicat, quare etiam hic investiganda. 76. R. rotundifolia Gilib. 1781, 1792! Allione 1185! Drosera rotundifolia L. — Rorella vulgaris et of- ficinarum Rupp 1718! — Ros solis folio subrotuwndo C. Bauh. 1623 et plur. — Rorella minor I Tabern. 1590! — Rorella Cordi Lobel 1576!! (sed planta Cordi videtur R. intermedia, ut certius Dodonaei 15831!). Primus novit Trag. 1532! qui iconem p. 528 sine no- mine et descriptione exhibuit et Dodon. 1553 (Ros solis) c. ic.! Folia orbiculata. — Th. Willisellus apud Rajum 1688 solus distinguit formam O foliis terrae adpressis et 2. majorem foliis erectis, inferne subnudis. In paludibus profundis inter $phagnwm pluribus locis sat copiose. Floret a medio Junii ad finem Julii; sed quoad localitates diversas tempus florendi limitibus adhuc angustioribus circumscriptum, nam in quibusdam capsu- lae jam dehiscunt fine Junii m. ,,Flos mense Julio evigi- lat hora 9, clauditur h. 12 ante meridiem; floribus dies mensis determinantur* (Linné) Duratio aliis 2, aliis Q et 3. Hist. spec. Forsan primum a Deschisaux 1725 circa Catharinhof observata (p. 8 obiter vocat: Ros solis); in locis paludosis prope monasterium Al. Newsky! co- piose, fl. m. Julio (Amman Mss. 1735, n. 45 ex syn. C. et J. Bauh.);b. Ammanus circa Newense monasterium !, Krascheninnikow circa fontes Pristannoi - Rutschei in fl. Lugam fluentis (Gort. Fl. Ingr. 1761, p. 48 sub Drosera, ut omnes seqq.); in insula Kronstadt 1793 legi Violarieae. 123 (Georgi Mss. 1795); in paludibus sylvosis, apricis, circa coemeterium Sti Johannis, Pargelovii! ad ripas lacuum et passim in locis similibus (Sobol. Petr. 1799, p. 77, n. 217), etiam Murinae et ubivis (Sobol. edit. Ross. I 1801, p. 240, n. 228); in pratis turfosis, muscosis et in sylvis paludosis frequens (W ein m. Pawl. 1824, p. 150); in pa- ludibus muscosis ad portam Sti Samsonii, Pargolae!, si- nistra manu viae Lachtensis (Turcz. 1825, n. 210); in sphagnosis et ad latera fossarum, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 34, n. 223). Fax. X. VIOLARIEAE. Charact. Cal. 5 sepalus, aestivatione imbricatus. Cor. irregularis, 5 petala; in A/sodineis regularis. Stam. 5, omnia fertilia; antherae introrsae, sub apice filamento- rum brevissimorum adnatae, ovario adpressae, liberae, in Hybantho connatae. Ovar. 1 loculare, placentis 3 parieta- libus. Ovula anatropa. Stylus simplex, persistens, apice incrassatus et perforatus. Capsula 3 valvis, valvis medio placentiferis. Semina plerumque co, hilo basali nudo vel carunculato. Embryo rectus, in axi albuminis carnosi, ejusque fere longitudinis; radicula hilum spectans. — Herbae vel frutices. Folia stipulata, integra, saepissime vernatione marginibus involuta. Flores axillares solitarii aut varii, pedicellis 2-bracteolatis. Affinitas proxima adest cum Droseraceis et Cistineis; differunt vero Violarieae flore irregulari, antheris appen- diculatis, stylo etc.; remotiorem cum Passifloreis indicat oeconomia fructus. 194 Violarieae, Fires. Principium efficax acre Violína est, paucis modo granis lethale, Emetínae affine et in rhizomatibus plurimarum perennium elaboratur. Radix Véíolae Martiíae officinarum, nunc obsoleta, ex V. odorata suppeditata, Ipecacuanhae quodam modo comparanda, sapore subamearo et acri, emetica est et purgat. Flores odorati, licet Violiná cum ammonio nuptà non plene expertes, parando Syrwpo Violarum hodie adhuc inser- viunt. Nostra V. collina sine dubio ejusdem virtutis. Radices V. mirabilis, ericetorum et sylvaticae cum illa V. odoratae convenire, testes sunt. Herba V. tricoloris s. Jaceae officinarum, gustui mucosa est cum aliqua amaritie et acredine, recens trita odore debili amygdalarum persicarum, vasa resorbentia et secernentia mitius stimulat, dosi vero majore emesin et alvum pro- licit, unde ad praesentiam Violinae concludere fas est, chemica licet arte in hac nondum detectae; in crusta lactea infantum princeps adhuc remedium offert, idoneis nupta etiam in impetiginibus scrofulosis et herpeticis commendatur. XLVI. VIOLA. Graecis tov, sic dicta a virgine Jo in vaccam conversa, hinc latinis Viola, quasi vitula. Nomen antiquissimo tem- pore et imo apud patres collectivum pro variis plantis florum elegantia sese commendantibus. Sine epitheto fixum apud Graecos saepe Acuxoiov designat, ut apud Plinium Viola alba — Matthiolam incanam, V. lutea — Cheiranthwm Cheiri; datur etiam apud patres V. ma- tronalis — Hesperis, V. lunaria — Lunaria etc. At toy $. Viola xat' é&£oyc» semper Viola odorata erat, sic Dioscorides. Generis auctorem Linnaeus Tourne- fortium dicit, sed antea jam v. g. apud Morisonium Violarieae. 125 1680 non alia adest Viola, ut collectivum nomen gene- ricum, quam hodierna et in C. Bauhino 1623 genus sat bene circumscriptum sub Viola martia, vel in titulo generaliori: Viola appellatum 15 species numerat. Char. gen. Sepala omnia basi appendiculata. Petala parum inaequalia, 2 lateralia omnium plerumque minima, inferius deorsum in calcar cavum productum. Stamina duo inferiora basim prolongatam in calcar immittentia. $. 1. VIOLA (s. str.) — NowrwiUM Gingins inDec.1824. Stigma glabrum rostratum; rostrum -- recurvum, apice foraminulosum. Florum fertilium corolla sub calyce occultata minima, subregularis. $. 1. A. Acaules i. e. rhizomate hypogaeo; rhizan- thae. Folia post anthesin multo ampliora. * Stigma in patellam obliquam explanatum vel apice oblique truncatum. Pedunculi fructiferi erecti. Radix articulata. Heliona Fries 1845. 77. V. palustris (etc. Morison 1680!, Raj. Bro- mel.) L. non Dodon. 1553 et Dalech. quae Hottonia! Stigma eximie laterale et angustum in stylo truncato. Stipulae liberae. Folia omnia reniformia, glaberrima. Pe- dunculus saepissime infra medium bracteolatus. — Aestate stolonifera. Flores roseo-lilacini, petalo impari venis vio- laceis; variant 3 vel 6 lineales; interdum petala suprema hebetata et lateralia imberhia. Ludit etiam foliis mino- ribus et magnis, nitentibus. In fossis et pratis humidis turfosis, apertis vel um- brosis et sylvaticis, vulgatissima et copiosa. Floret ab initio Maji ad initium Junii m.; fruct. mat. a Julii m. ad initium Sept. 2. Hist. spec. In pratis insulae Basilii! copiose initio Maji flor. (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 141); in insula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); in pratis humidis sylvo- sis insularum: Basileensis! apothecariae! et lapideae ali- 126 Violarieae. bique copiose (Sobol. 1799, p. 206, n. 570), etiam circa fabricam pyriam Ochtensem (Sobol. edit. Ross. II 1802, p. 181, n. 587); in pratis sylvaticis turfosis humidis vul- gatissime (W ein m. Pawl. 1824, p. 113), ubique (Turcz. 1825, n. 167); in pratis et sylvis humidis ubique, Aprili, Majo (W einm. in Linnaea X, 1836, p. 65 cum descript. et var. majore vegetiore); in pratis et sylvis humidis uberrime, vere (W einm. Petr. 1837, p. 27, n. 174). 78. V.epipsila Ledeb.! 1820, Reichenb. 1823! plene exposita in Diatr. Petr. 1845 p. A7. Stigma et stipulae V. palustris. Folium infimum re- niforme, subglabrum, sequentia reniformi-cordata, subtus puberula. Pedunculus semper supra medium bracteo- latus, infra flores non raro pubescens (unde forsan nomen). Stoloniferam nondum vidi. Flores V. palustri paulo ma- jores, variant 6—9 lineales, pro magnitudine plantae, ea- dem ratione calcar longitudine et crassitie ita increscit, ut lineà integrà promineat,.in V. palustri plerumque tan- tum !/ linea. Petala magis caduca sunt et 2 superiora intermediis non tam arcte accumbunt ut in V. palustri, hiatus saepe !/, linealis restat; colore quidem variant a normali lilacino in pallidiorem et fere albidum, sed color roseus vix adeo praevalet, ac in V. palustri. Folia in vivo rugosiora ob venas infra magis prominulas; inter- dum unifolia occurrit, tunc vero infimum folium V. pa- lustri simillimum abortivum videtur. In solo pinguiori, circa truncos arborum emortuos major fit, semipedalis, macrophylla et grandiflora, folia saepe flores superemi- nent et vernicosa sunt, haec forma sistit V. scanicam Fries 1842! et Herb. norm.! Haec manifeste in mino- rem s. epipsilam Ledeb. transit; an vero tota species sui juris sit, nondum mihi sat evictum videtur, in locis enim, ubi cum V. palustri promiscue crescit, specimina intercurrunt, quae sane transitoria mihi visa sunt. In graminosis humidis et umbrosis fere ubique (R. Diatr. Petr. 1845, p. 47), praecipue in regione demissa copiose, sed neque in elevata deest v. g. Duderhof, Lis- Violarieae. 19" sino. V. pallida in Longmire Catal. pl. Petrop. 1823, p. 193, huc pertinere videtur, in herbario enim Petrop. Kastalskiano sub hoc nomine Y. epipsilam vidi. Flo- ret ab initio Maji usque ad init. Junii, rarius jam fine Maji deflorata; fr. matur. a Junio m. z. 79. V. «liginosa Besser Prim. Fl. Gal. I 1809, p. 169; an etiam Schrader 1810, quae — V. palustris folio Trachelii glabro Rupp edit. Haller 1745. Besseri et Schraderi eandem esse, testatur cel. Reichenbach 1823! Stigma subapicale, amplum in stylo quidpiam gibbe- roso. Stipulae ultra medium petiolo adnatae. Folia pri- mordialia reniformia, sequentia cordata obtusa, glaberri- ma, serotina magis attenuata utrinque ad nervos et supra versus margines pubescentia. Pedunculi supra medium bracteolati. Radix minus manifeste articulata, potius sobo- lifera, quam stolonifera. — In Diatr. Petr. 1845 p. 48 jam monui, nostram V. «liginosam a typica germanica (Schraderi), ut icone apud Reichenb. et descriptione apud Mert. et Koch explicatur, diversam esse: floribus non pallide, sed saturate violaceis, colore fere V. odora- tae apud R chb. Iconogr. XIII, petala lateralia et infimum tantum intus versus basin pallidiora et venis violaceis picta; specimina tamen vidi e gubern. Tschernigow (Now- gorod Sewersk), a Mertensii filio lecta, quibus ad- scripsit ,,flore albo*, hinc forsan diversis regionibus color variabilis, quod minime in nostra. Restituendum igitur pro Petropolitana planta commendavi: V. ingricam M. Bieb. 1809 in sched.! ined. Etiam sub nom. V. fennicae Liboschitz in herbariis deprehendi, et eodem nomine sub auctoritate Stephani in Catalogo Turczaninowii 1825 impresso enumeratur; an revera in Stephani Icon. pl. Mosq. 1793 occurrat, dubito (opus hoc valde rarum et imo botanicis Mosquensibus ignotum), in herbario ejus enim dicitur nostra planta: V. hirta var. glabra. Interim fide cl. Reichenbach, nostram sub n. V. «iigínosae Besser restitui, quippe quod l. c. a Bessero ipso flori- 198 Violarieae. bus violaceo- purpurascentibus! describatur. Magnitudo florum in dictis specc. Mertensianis variat a 7 ad 12 lineas; Petropoli vix pollicem dimidium excedunt et co- lorem dictum servant, donec aetate marcescunt, maculis albescentibus in'conspectum venientibus. Pedunculi in vivo angulosi sunt et uno latere evidenter plani vel in- terdum canaliculati; petioli tantum in herbariis comi- presso-alati evadunt, et in hoc statu fere semper pagina inferior foliorum punctis densissimis nigricantibus re- ferta, oculo armato conspiciendis, sane characteristicis. Variat pedunculis folia vix superantibus et statura. — A V. mirabili juniori acauli, interdum petiolis glabris va- riante, differt nostra: rhizomate tenui, sepalis latioribus et brevioribus, obtusiusculis, floribus inodoris, stigmate. Petropoli 1809 (M. Bieberstein in herb. Acad. s. n. V. ingrica sibi ined.); ad latera fossarum prope Cathari- nenhoff (W einm. Pawl. 1824, p. 113 s. n. V. wliginosa Schrad.); ubique, sc. etiam in ins. Petri (Turcz. 1825, n. 168 sub V. fennica Steph.); in sylvaticis et pratis pa- ludosis prope Catharinenhoff et in insula Gelagin, Aprili, Majo (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 659 cum descr. sub V. «lig. Schrad.); in sylvis umbrosis humidis atque in pratis turfosis, vere (Weinm. Petrop. 1837, p. 27, n. 175, s. V. «lig. Schrad.); in graminosis humidis prae- sertim ad fossas, in regione demissa Fl. Petrop. fere ubi- que copiose. Floret ab initio Maji ad initium Junii; fruct. maturi initio Julii. 2. * Stigma ut in V. caulescentibus $.1 B. Pedunculi fructiferi in terram prostrati — Vernales: Fries 1843. 80. V. «mbrosa Fries 1828 — V. hirta Q wmbrosa Wahlenb. 1826 — V. palustris var? umbrosa Lae- stad. 1824. Capsula glabra, lanceolata acuminata (ex Fries). Sto- lones nulli. Sepala acuminata, appendicibus parce ciliata. Folia exacte cordata, sinu basali profunde exciso, margine dentato - serrata, infra glaberrima, supra versus margines Violarieae. 129 minute et sparse puberula. Petioli cum pedunculis sub- glabri. Bracteae infra medium petioli lineares, integerri- mae, 3 lin. longae, oppositae. Calcar amplum scrotiforme, fere longitudine sepalorum. Petala imberbia. Radix te- nuis, fibrosa. Rarissima et tenuissima nec non gracillima Violarum Ingricarum, cujus tantum unicum specimen cum floribus in herb. Petrop. b. Kastalsky vidi; in loco apparenter alio a Weinmannio nostro detecta sc. circa Pawlowsk, vià ferreà structà evanuit et postea a nemine amplius re- perta est. Indicata: in terra turfosa subhumida sylvarum umbrosarum, Aprili, Majo (W einm. in Linnaea X, 1836, p. 66 cum descript. sub n. V. borealis sibi); in sylvis um- brosis, tu'fosis humidiusculis perrara, vere (W einm. Petr. 1837, p. 27, n. 176 eodem nomine). 2; (W., du- bitante Lede b... . Descr. specc. Petrop. apud Weinm. Acaulis; radice fibrosa; foliis cordatis, acutiusculis, crenatis, pilosiusculis; scapo foliis longiore; sepalis lanceolatis, acutis, basi fim- briatis; stipulis lanceolatis, fimbriato-ciliatis, denticula- lis; stigmate sursum incrassato, iíruncato, marginato. Tota planta gracilis, laete viridis, parce pilosiuscula, 3—4 uncialis. Petala obovata emarginata, pallide lilacina. Bracteae supra medium pedunculi oppositae, lanceolatae, integerrimae. — Addit Ledebour (Fl. Ross. I 1842, p. 248) ex specc. Weinm. Petrop.: Petioli ciliati vel glabri; calcar rectum incrassatum rotundatum sepala ex- cedens; petala imberbia; stipulae exteriores ovatae, libe- rae, interiores lanceolatae ad medium usque petiolo ad- natae, integerrimae aut glanduloso-dentatae: glandulis stipitatis; radix obscure articulata. — Specimen nostrum supra descriptum 2!/, pollicare, scapos gerit florentes foliis breviores, folia vix pollicaria, longe petiolata ; stigma, quantum ex sicco cognoscitur, magis cum obser- vatione Friesii congruit, quare species e sectione H e- liona exclusa et huc translata est. V. hirta wmbricola Rchb., ex septemtrione lacus Ladogae jam nota, radice pariter tenui, facile differt birsutie et fructibus; certe Mart. Apr. 1853. 9 130 Violarieae. " non est typica V. hirta Linnaei, qui radicem crassius- culam erectam eminentem, cicatricibus nodosam exposcit. 81. V. collina Besser 18161!, 1819. Capsula globosa, dense hirta. Stolones nulli, rarius breves ex rhizomate diviso orti florentes. Rhizoma cras- sum cicatricosum. Indumentum foliorum, calycis, petio- lorum et pedunculorum hirtum vel hirsutum. Flores odo- rati! pallide coerulei. Stipulae longiores quam V. Ahirtae simillimae, longius et crebrius fimbriatae, cum fimbriíis subglanduliferis ciliatae. Reliqui characteres e petalis non emarginatis et subimberbibus fallaces sunt. Specimen originale Besseri ad M. Bieberstein missum omnino convenit cum planta Petropolitana, sed cicatrices vix spatium 2 linearum, in radice ceterum crassa occupant, ut in Iconogr. Reichenb. Ceterum in eodem loco ra- dicem multo tenuiorem var. wmbricolae in rhizoma valde cicatricosum abeuntem vidi, ut hoc ex aetate verosimili- ter pendeat. Nostra interdum graminosa subaprica petit. V. hirta Auct. Fl. Germ. praeler stipulas, tantum floribus inodoris!, plerumque dilute violaceis a V. collina differt. Planta Petropolitana hucusque pro V. hirta L. apud auctores omnes enumeratur et ipse in Diatr. 1845 p. 49 pro V. hirta rhizode Fries Mant. III et Herb. norm. — y. hirta genuina Linnaei sec. Fries declaravi; sti- pulis omnino iisdem in planta Suecica visis, cum ger- manica licet non hene convenientibus, dubia omnia re- primere debui. Interim vero plantam in vivo prima vice florentem fine Aprilis circa Duderhof offendens, statim persuasum habui, non esse V. hirtam L. sallem omnium Auct. Fl. Germ., plantam mihi saepe in Germania ob- viam et bene cognitam, cujus flores semper inodori, dum nostrae semper suaveolentes! Nescio, an liceat, dubia de planta Linnaeana circa Upsaliam "crescente, ideoque etiam Fl. Suec. movere; excusent observationes Arrhe- nii et Friesii in Novit. Mant. II p. 51 ,,non igitur liquet quo differet V. collina a hirta*. V. hirta L. Spec. pl. I (4753) etiam pro hirta Fl. Germ. interpretari debet, ex- Violarieae. 131 orta enim est ex V. martia hirsuta inodora Moris. 1680, qui plantam novam putavit, in quo erravit, nam ipsissima ocurrit qua: V. martia canina Besler 1613! — y. sylvestrior. Gesner 1561! — V. canina Trag. 1532! (etiam sylvestris dicta), Tabern. 1590! 1664!! et verosimiliter etiam Lonicer 1551 (item silvestris éno- dora, — nec non fig. 2 inferiores sine nomine sub Viola apud Brunfels 1530. Hoc loco monendum, nomen V. caninae primum a Morisonio 1680 et L. aliter intel- lectum fuisse, antea V. canina patribus semper V. hirta inodora fuit. Hist. spec. In montosis Duderhovii! (Krasch. edit. Gorter 1761 p. 140 sub n. V. hirta L., ut omnes seqq.; ex descriptione videndum, in statu fructifero inventam fuisse; — in Codice mss. Krasch. n. 374 synonymon Linnaei i. e. V. hirta cum dubio allezatur, Gmelini contra sive V. Patrinii Dec. sec. Ledeb. indubie; Gor- ter de utroque non dubitavit; omissa etiam sunt verba Krasch.: sub initium Augusti jam fructum maturum ferentem legi); in montosis et umbrosis Duderhovii! fl. Majo (Sobol. Petr. 1799, p. 206, n. 569); Ingria (Georgi 1800, p. 800, n. 4); prope Manachtina (Sobol. Petr. edit. Ross. II 1802, p. 180, n. 586); copiose in m. Duderhof et Puleova (Weinm. Pawl. 1824, p. 113, sed deest in ejus Petr. 1837); in m. Duderhof (Turcz. 1825, n. 169); in gramiuosis m. Duderhof non raram inveni (R. Diatr. Petr. 1845, n. 49 sub V. hirta L. Mant. sec. Fries Mant. III, 118 et Herb. norm.! forma rAizodes!) et in circulo Gatschinensi circa Pilowo annis 1840 et 1841 (Si- maschko!' ex R. Symb. 1846, p. 230); etiam in umbrosis montosis pr. Jermolino! et in viridario Gatschinae co- piose (Borszczow!) Floret a fine Aprilis saltem ad medium Maji; fruct. mat. ab initio Junii ad finem Au- gusti. 2. x V.odorata Trag. 1552! (in textu), Renealm 1611! Liuné — saepe etiam qua Martia Trag., Lobel, Tabern., Thal., Renealm, Besler, C. Bauh.! quod jam Martio m. floreat — Y. officinarum Rupp 1718 139 Violarieae. — V. muraria Latinis teste Dioscorides, etiam Fuchsio aliisque — V. purpurea (Theophr.) Plinio, Fuchs 1542! et plur. patr., jam Lonicero 1551 duplex: silvestris et sativa, quoad proventum spontaneum vel hortensem — V.nigra(Theophr.) Plin. Virgil., Brun- fels 1530 fig. superior opt.! Dodon! Cordus 1561 et plur. Capsula ut in V. hirta v. collina. Stolones elongati. Flores odorati, saturate violacei. Folia stolonum aestiva- lium reniformi-cordata. " In ditione saltem Fl. Petrop. a nemine recentiorum reperta, at cum ex Livonia Ledebour viderit et in Esthonia ubique adesse dicatur (W, et W. 1852), proven- tus possibilis in limite occidentali Ingriae denegari non potest. Indicata fuit: in montosis Duderhovii cum V. hirta (Krasch. edit, Gorter 1761 p. 141 — forsan var. V. collinae stolone brevi habuit aut typum florentem, quem fructiferum pro V. hirta determinavit); in monto- sis et umbrosis Duderhofii et in ejus viciniis, fl. Majo (Sobol. Petr. 1799, p. 206, n. 571), scilicet pr. Krasnoe Selo (Sobol. edit. Ross. II 1802, p. 181, n. 583); Ingria (Georgi 1800, p. S01, n. 6j; Petropoli (Longmire 1823, p. 192 — huc etiam referenda videtur ejus V. of- ficinarum); ibid. (Fries Summa 1845 p. 35). 2. $8. 1. B. Caulescentes i. e. caule saltem post flo- rescentiam emergente (V. mirabilis transitum facit ad acaules). Stigma in rostellum deflexum attenuatum. Pe- dunculi fructiferi erecti. Flores vernales corollati cum foliis longepetiolatis et stipulis majoribus; flores aesti- vales apetali cum foliis brevepetiolatis et stipulis mi- nutis. * Flores odorati. Planta vernalis (rarissime aestivalis) omnino acaulis. 82. V. mirabilis L. — V. montana latifolia, flores e radice, semina in cacumine ferens Dillen. 1719! et "Violarieae. e 133 -1732 cum icone opt.! — Omittendum est syn. Ruppii 1718: V. alpina apetalos etc. primum ex Hallero 1743 confirmatum. Flores radicales odorati, dilute purpureo-lilacini, ste- riles, aestivales in caule demum evoluto apetali fructiferi. Folia omnia late reniformia, supra versus margines pu- bescentia, in disco glaberrima. Petioli unifariam pilosi, variant etiam heic glaberrimi. Variat porro floribus albis! Non raro pedunculi radicales fructiferi!, dum caulis cum fructibus evolvitur vel rarissime in planta omnino acauli! In sylvis montosis, inter fruticeta, regionis elevatae pluribus locis copiose, rarius in isthmo Kareliae: Kala- màkki! et in demissa tantum ex Krasch. Floret a fine Aprilis ad finem Maji; fruct. maturi ab initio vel medio Junio. z. Hist. spec. Circa ostium Strelnae fl. in sylva ut et in montosisDuderhovii! (Krasch. ed. Gorter 1761, p.142); in sylvis montosis umbrosissimis, uti: in montibus Pul- covo! et Duderovo! atque ad pagum Colodeci et circa ostium fl. Strelna (Sobol. Petrop. 1799, p. 207, n. 573; edit. Ross. II, 1802, p. 184, n. 590); frequens in sylvis umbrosis montosis (Weinm. Pawl. 1824, p. 113j; in horto m. Pulcovae et in montosis Duderhofii (Turcz. 1825, n. 170); in sylvis umbrosis turfosis et in nemoribus siccioribus passim, Majo, Junio (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 66 c. descr.; ejusd. Petrop. 1837, p. 27. n. 172); in tota regione Gatschinensi frequens, Tsarskoje Selo! Jermolino! Pilowo! Lissino! cum varr. omnibus supra indicatis. * Sylvestres. Flores inodori, coerulei; folia abbre- viata, basi cordata; stipulae (exc. V. montana) mediocres, ciliatae, membranaceae. 83. V. rupestris Schmidt 1791!! — Y. drenaria Presl 1819, pl. auct. et herb. norm. Suec.!, non De- cand. 13^. Violarieae- Capsula matura (dum clausa est) acuta. Folia cordato- reniformia, obtusa, superiora breviter acuminata. Sepala oblongo-lanceolata acuta. Flores e coeruleo-violascentes, calear aqueum. — Foliis parvis firmis, plerisque obtu- satis rotundatis, nec non pubescentia densa foliorum et petiolorum a simili V. flavicorni pumila differt, Ceteris speciebus humilior. V. rupestris genuina forsan a nemine recentiorum rite intellecta est. Errant, qui V. arenariam Dec. ante- ponant, vel modo pro synonymo habeant. V. arenaría Dec. 1806! fusius 1815 et optime descripta (IV, 806) ad spe- cimen Schleicheri, a me quoque comparatum, serius non solum dicta est: V. Ailionii Pio 1815, teste ipso Decandolle et descriptione Allionii 1789 sub n. 1645 (planta sine nomine proposita e monte Cenis), sed etiam: V. albiflora Hoppe et V. rwpestris Rchb. (non Schmidt), sec. iconem fig. 4499 et herb. Fl. Germ. ex- Sicc.!; species subalpina australior, foliis majoribus, etiam oculo armato subglabris et floribus magnis 6—8S lin. sub- albidis diversa a nostra Ingrica. Casu quodam singulari vel forsan simplici schedularum in herbario commuta- lione, nomina ambarum specierum in operibus cel. Rei- chenbach inverse posita sunt. Locum classicum apud Schmidt citatum (St. Procop) ex initiis studiorum meo- rum saepius et Violae istius causa lustravi, at ibi tantum V. Allionii Rchb., nec V. rupestrem Rchb. distinguere potui. Optima etiam est expositio Schmidtii 1794 et jam 1791; omnium Violarum minima, fere acaulis de- scribitur et floribus coeruleis parvis in icone pingitur, glabritiem vero oculis nativis, uti tunc temporis mos erat, intellectam puto; sub lente semper brevissime pu- bescit. Quod stationem attinet, monendum est, in l. c. non solum in rupium fissuris, sed etiam in pascuis siccis apricis adjacentibus V. rw«pestrem adesse, quam imo in sylvis siccis auctor indicat ; nomen igitur saepe ineptum; tamen vix mutare audeo, potius ex diversitate locorum for- mam arenariam, campestrem etc. distinguere mallem. Circa Ruskialam, in sept. lacus Ladogae, in rupibus Violarieae. 135 calcareis aliam affinem legi Víolam, at jam defloratam; haec foliis fere magnitudine V. odoratae ab V. rupestré differt et hic indaganda est. Forsan V. pwurpwrascens Schmidt 1794 (a floribus sic dicta, non ex foliis), sed locus non convenit. In collibus arenosis siccis Pawlowsk inter et Zarskoe Selo parce, Aprili, Majo (Weinm. in Linnaea X 1836, p. 67 c. descr.); in coll. aren. sicc. rara, vere (Weinm. Petr. 1837, n. 179;; in arenosis Pargolae et in gramino- sis apricis siccis inter montes Duderhof. copiose (Borsz- €z0w!; copiose quoque pr. Toxowa! — In arenosis inter fluv. et oppidum Luga adest forma foliis majoribus magis acutis, quam defloratam tantum vidi. Floret initio v. medio Majo, fr. maturi a fine Junii. z. 84. V. fiavicornis Smith sensu latiori s. V. val- garis — V. canina Recentiorum; non Decand. et Smith et plurimorum, qui V. sylvaticam sive V. cani- nam Herb. Linnaeani intellexerunt — V. canina L. Spec. pL quoad verba: folia oblongo-cordata, excl. synn., non Mant. Ill etc.; recte monet Fries, collectivam esse pro hac et V. sylvatica, nec non V. arenaría, Linnaeum igitur vix citandum esse; orta est haec Linnaeana a V. canina Morison 1680!, manifeste haec iterum errore gravi jam a Johnsonio in Gerardi edit. emaculatá correcto 1633; Morisonius enim credidit, hanc esse V. caninam patrum, sed haec unanime erat V. Airta íin- odora, conf. supra spec. 81 nostram. Hoc nomen igitur aut pro V. hirta substituendum, aut penitus, ut confusio- num fontem perpetuum, delendum existimo, pari modo ac cum V. sylvestri jam factum est. Capsula matura (dum clausa est) truncato-obtusa, api- culata. Folia cordato-oblonga, acutiuscula. Sepala ovato- lanceolata, attenuato-acuta. Flores saturatius violacei, cal- care albo in luteolum vergente. Herba subglabra. — Haec species dividi potest in sequentes varietates, saepe- numero distinctu faciles: &,$sabulosa Rchb. 1823 — V. canina minor Dillen, 136 Violarieae. in Raj. 1724, tab. 24 fig. 1 ex qua orta est: V. ericetoruwunm Roth! 1827 (non Schrad. 1816) et flavicornis Smith 1828! (calcar luteum esse, jam Dillenius monuit). Minor, depressa, foliis parvis. Praecipue in arenosis provenit. In Ingria minus frequens, ac sequentes formae, v. g. Kala- máàkki optime! Schlüsselburg!; floret initio Junii; fruct. mat. fine Julii, nisi prius. Q. ericetorum Rchb.1823 — V.ericetorum Schrad, ex Hayne 1816! Media inter « et y, adscendens, foliis majoribus. Praecipue in ericetis, pascuis sterilibus, locis apricis, at arenosa non fugit. In Ingria pluribus locis sat copiosa; floret medio Majo; initio Junii jam deflorata et cum fruct. matur. usque ad Septembr. Y. lucoruwm Rchb. 1823. . Caulis erectus, semipe- dalis v. major; folia majora, remotiora; stipulae parvae, angustae. In lucis, at in Ingria saepe in pratis apertis et ibi sine limitibus in sequentem abiens. Frequens et co- piosa est. Floret a fine Maji ad medium Junii; fruct. mat. primi medio Junio. 0. V. montana L.Suec., Fries, Rchb. Herb. norm. Suec.!! Elata, grandiflora, stipulis majoribus; foliis lon- gioribus, saepe angustioribus. ln graminosis humidiori- bus vel subumbrosis Ingriae ubique copiose. Floret initio Maji ad init. rarius ad medium Junii; fruct. maturi primi initio Junii m. V. canina Auct. Fl. Petrop., ut ex locis allegatis aliisque concludendum, extra varias formas supra enume- ratas saepe V. sylvaticam, a. sabulosam vero vix includit. Indicata fuit: In pratis insulae Basilii cum V. palustri, quà paulo serius floret (Krasch. Codex mss. n. 376 — in editione Gorteriana 1761 p. 141 verba Krasche- ninnikowii ,,cum priori* ita perversa sunt, ut crederes, repertam fuisse cum V. odorata in m. Duderhof); in in- sula Kronstadt (Georgi Mss. 1795,; ubique in sylvis hu- midis, praesertim circa fabricam pyriam Ochtensem et Murinam (Sobol. Petr. 1799, p. 206, n. 572) etiam in m. Poclonnaja et ad viam Sarscoseliensem (Sobol. edit. Ross. II 1802, p. 183, n. 389); in fruticetis et aliis locis "M Violarieae. 134 herbosis (Weinm. Pawl. 1824, p. 113, primus V. mon- tanam sejungit); ubique (Turcz. 1825, n. 171); in sylvis, fruticetis et in locis graminosis ubique (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 66 sub n. V. canina a. vulgaris, cum descr. et citat. Gorter et Sobol.); in sylvis umbrosis ad viam publicam Pawlowsk inter et Gatschinam, Majo et . Jun. (Weinm. ibid. sub V. canina b. «mbrosa; haec est forma fructifera V. montanae! cf. Diatr. 1845 p. 50); in sylv., frutic., loc. gram. Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837, p. 27, n. 178 a. vulgaris, b. mbrosa — ut supra 1836). 2. V. montana L. indicata fuit: Petropoli (Longmire 1823 p. 193 sub V. canina var. montana); in herbosis siccioribus (Weinm. Pawl. 1824, p. 113; hanc pro V. canina declarat cl. Turcz. 1825 in praefamine); in fruti- celis graminosis, siccioribus parce (W einm. in Linnaea X, 1836, p. 67 cum descr.; est canína geniculata, s. forma V. ericetorum et montanae proxima; cf. Diatr. 1845 p. 50; in Fl. Ross. I, 1842, p. 252 a Ledebourio cum dubio ad V. Rwppii All. citatur, quae nunc pro V. caninae modificatione habetur); in graminosis passim, Majo, Jun. (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 68 sub V. montana b. stricta; haec in Fl. Ross. I, 1842, p. 252 ad V. stagninam Kit. citatur, quae circa Petrop. deest; est potius V. montanae forma, exactius V. lancifolia Besser 1809! non Thore; conf. Diatr. 1845 p. 50); ibidem (W einm. Petr. 1837, p. 27, n. 180, ut 1836). 85. V. sylvatica Fries 1817! Herb. norm. Suec.! — V. coerulea martia inodora sylvatica, in cacumine semen ferens J. Bauh. 1651 sec. icon., sed ex loco plane V. canina Linnaei collectiva videtur — V. iínodora Renealm 1611? Manifeste nomen V. sylvestris Recent. delendum, cf. Fries et supra n. 81, nam V. sylvestris patrum potissimum V. hirta inodora fuit, excepta V. syl- vestri inodora Dodon. 1583, quae aut V. sylvatica, aut V. arenaría. - Capsula (dum clausa est) acuminata. Folia distincte cordato-reniformia, breviter acuminata, inferiora obtusa. 138 Violarieae. Sepala lanceolata acuminata. Flores cum calcare violacei. — AÀ V. rupestris formis macrophyllis interdum similibus dignoscitur praecipue glabritie omnium partium, statura et foliis majoribus. — Variat Q V. Ríiviniana Rchb. 1823 — V. inodora major Rivin. 1699: floribus majori- bus dilutius coeruleis, calcare saepe decolore albido; — Y frustranea Laestad. 1814 — V. canina Q trachelii- folia W allr. 1822 sec. spec. orig.! — V.apetala Schmidt 117941 c. icone! Pedalis, geniculato - flexuosa, foliis amplis cordatis, tenuissimis, inferioribus longepetiolatis, floribus apetalis et sterilibus. In nemorosis non rara (R. Diatr, Petr. 1845 p. 50); floret medio Majo usque ad initium Junii. 2. ** Persicifoliae. Flores inodori, lilacino-lectei vel albi; folia longiora basi ovata; stipulae majores, magis foliaceae, haud ciliatae. Ex hac sectione nullam adhuc indubiam speciem In- gricam vidi. Indicatam quidem invenimus ex Fl. Petrop. V. stagninam Kit. — /lacteam Sm.; e Dorpat specc. fida vidisse, refert Ledebour in Fl. Ross. I, 1842, p. 252. Ibidem quoque cum dubio V. Ruppii (diagnosi Kochia- na) citatur, et revera specimina V. montanae haud de- sunt ad fig. 4903 apud Rchb. Quae eo magis respicienda sunt, cum e Petropoli iterum ut V. stricta Hornem. in Fries Summa 1845, p. 34 indigitetur. In Diatr. Petr. 1843 p. 50 observationem attuli, V. montanam quando- que heic obvenire foliis (superioribus praecipue) basi minus profunde cordatis, imo truncatis, simulque parum longioribus et acutioribus (V. lancifolia Besser 1809 et 1819 sec. spec. origin. in herb. M. Bieberst. anno 18153 accepta), quo statu facile pro V. stricta Hornem. haberi possit, sed flores in vivo ejusdem coloris, ac spe- cierum e sectione sylvestriwm esse, V. montanam saepe etiam floribus pallidioribus ludere, ut rhizomate pl. min. laxe diramificato. Talia specimina inter normalia V. montanae crescunt et consulto seligi debent. Ceterum Véiolarieae. 139 V. montana revera quasi transitum facit ad persicifolías, praecipue ad V. strictam Auct. et imo quaeritur, an re- vera specie differat. V. R«ppicRchb. f. 4505 elatior et humilior, teste Fries, sicuti V. lancifolia Besser, teste Koch, est — V. stricta Horn. tab. 1812. A V. mon- tana distinxit suam: capsula subturbinata acuta: Rchb. — a VK. canina b. Koch suam V. strictam recentissi- mam: habitu robustiori, petiolis alatis, stipulis caulinis mediis et superioribus magnis, foliaceis, intermediis pe- tiolum dimidium, superioribus integrum aequantibus, calcare brevi viridi, nec albido-luteolo, capsulae margini- bus applanatis superficie aequalibus, nec prominulis. Sed contra haec jam nunc observandum, stipulas in V. mon- tana (ab ipso Koch ad canínam ducta) ne levissime qui- dem differre et petiolum (forsan tantum in herbariis) distinctissime alatum, cum pluribus exalatis in eodem in- dividuo simul adesse. Capsulam in vivo nondum compa- ravi. In Violis igitur observationes nondum clausae sunt. $. 2. JACEA Brunfels, Camer., Dec., non Tournef., Vaill. — MELANIUM Dec. 1824 non R. Br. — GRAMMEIONIUM Rchb. 1828 — MNEMION Spach 1836 — GRAMIONA Fries 1845. Stigma globoso-urceolatum pilosum, apice aperturá magná inferne labello munità. Flores etiam fertiles re- gulares. 86. V. tricolor Dodon. 1583! Gerard, Renealm 1611 opt.! Raj., (Linnaei collectiva est) — Jacea tri- color J. Bauh. — V. Trinitatis I: Tabern. 1590! — Flos Trinitatis s. Heptachrum Gesner 1561 (haec est forma hortensis) — V. flammea Dodon. 1553! — Herba Sanctae Trinitatis, quibusdam Jacea Brunfels 1536! (ed. germ. 1532 c. ic.), Trag. et plur. Flos calyce plerumque major, tricolor, ex violaceo et coeruleo, albo et flavo varius; color violaceus praesertim petalis supremis 2, luteus petalo impari convenit. 140 Violarieae. In cultis, ad margines agrorum, hortorum oleraceo- rum, copiose. Fl. medio Majo; a Junio ad finem Sept. m. flores cum fr. matur. (, rarius 2 sed non longaeva. Hist. spec. In agris cultis circa Catherinenhof co- piose (Krasch. ed. Gort. 1761 p. 142); in insula Kron- stadt! (Georgi mss. 1795); in arvis et agris, cultis, ad margines sylvarum circa Catherinhoffium, in m. Poclon- naja et passim copiose (Sobol. Petr. 1799, p. 207, n. 574) etiam circa Strelnam et Ossinovae Roszcezae (Sobol. edit. Ross. II, 1802, p. 185, n. 591); Petropoli (Longmire 1823, p. 193); in pratis et ad margines agrorum (W einm. Pawl. 1824 p. 114); ubique (Turcz. 1825, n. 172); in agris, arvis, hortis et nemoribus frequens, Aprili ad Octobr. (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 68 et Petrop. 18371, p. 27, n. 181). Q. V. arvensis Gesner 1561! Murray et pl. — V. bicolor Rivin. in Rupp — V. bicolor arvensis C. Bauh. 1623. Flos calycem aequaus vel vix attingens, T VR vel unicolor. ,,Hactenus trium colorum non observavimus, sed candido et luteo, coeruleo et luteo, coeruleo et can- dido: aliquando tamen vel totus luteus vel totus albus oc- currit* (C. Bauh.). In arvis, agris, inter segetes, praecipue solo arenoso, ubique copiose; floret a medio Majo ad init. Septbr., fruct. mat. a Junio m. (, rarius 2 — 3 ennis. Hist spec. In arvis inter Petrop. et Twer, flor. m. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 83 ex syn. C. Bauh. flore candido et luteo*); in arvis circa Murinam (Gor- ter Fl. Ingr. 1761, p. 142, nec Krasch.); in arvis et ad vias Pargelovii, Osinovae Roszczae, Murinae, in m. Po- clonnaja et passim in pratis siccis incultis (Sobol. Pe- trop. 1799, p. 207, n. 575), etiam in m. Pulcova (Sobol. edit. Ross. II, 1802, p. 185, n. 592); Petropoli (Long- mire 1823, p. 193 sub n. V. tricolor var. bicolor et arvensis); in arvis et hortis (Weinm. Pawl. 1824 p. 114); ubique (Turcz. 1825 sub n. 172); cum V. tri- colori (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 68 et Petrop. 1831, p. 21 sub n. 181). Violariéae. 1^1 Y. V. bannatica Kitaibel apud R. S. 1819. Folia magna, lata, basi cordata; corolla var. «, in specimine Petropolitano (D. Kühlewein!) calyce major, ut in Rchb. Icon., at colore diversa. 8. V. Kitaibeliana Roem. et Schult. 1819. Pu- silla 2 — 3 pollicaris, corolla unicolor Q arvensis. Petro- poli (a D. -Horaninow!) lecta, diversa videtur: caule semper unifloro et stipulis linearibus subsimplicibus pe- tiolum vix superantibus; proxima ex iconibus apud Rchb. est fig. a tab. 21, sed stipulis differt. Pro V. tri- mestri Dec. e descriptione haberem, sed haec forma australis videtur floribus variegatis et est V. saxicola R. S. (cf. R. Diatr. 1845, p. 50). €. V. syrtica Flórke!! ex Rchb. 1832. Folialonga et angusta, corolla tota violascens, suaveolens, calyce major. In arenosis maritimis prope Strelna (D. Borsz- €z0w!; a medio et fine Julii usque ad init. Aug. vel serius cum flor. et fr. matur. Jam prius nota, sed vix descripta, ut cognosci possit. Est V. tricolor syrtica Flórke! — var. maritima Schweigger! Chl. Boruss. p. 80 et — .V. maritima Sprengel!; singularum in Mert. et Koch 1826 memoratarum specimina authentica in herb. Mertens. examinavi. Est etiam V. littoralis Sprengel ex Rchb.; non vero var. maritima Lejeune 1828; potius V. intermedia Lejeune 1824 cadit sec. spec. orig. in Hb. Mert., sed corolla alia describitur 1828. Fig. 4515 (V. declinatae W. K.) apud Reichb. ita cum nostris specc. convenit, ut citari possit; sed specimina fida differentiam specificam ab omni V. tricolore docue- runt: stipularum laciniis paucis, linearibus, obtusis, apice fere latioribus. Fav. XI. POLYGALEAE. Charact. Cal. sepala 5, aestivatione imbricata, 2 in- teriora lateralia (alae) majora, saepe petaloidea. Cor. irre- 142 Polygaleae. gularis; petala 3— 5 inaequalia, cum tubo stamineo -t- connata, sepalis alterna; petalum inferius maximum, ple- rumque carinaeforme, genitalia ineludens, reliqua squa- mulaeformia. Stamina inferne monadelpha, apice saepe in phalanges 2 oppositas aequales divisa, (hine Linnaeo diadelpha); antherae 8, (in Sowlamea et interdum M«- raltia 1, 6, in Krameria et Salomonia 4 vel pau- ciores), uniloculares (primitus 4 loc.), apice poro dehis- centes (in sola Souwlamea 2 loculares, longitudinaliter ut in M«raltia dehiscentes). Stylus simplex, stigma bi- labiatum. Ovarium 2 loculare, dissepimento valvulis con- trario; loculis 4 spermis, margine dehiscentibus (in Se- curidaca et Soulamea indehiscentibus, samaraefor- mibus; in Monnina et Krameria drupa carnosa v. sicca). Semina inversa; albumen parcum v. nullum; em- bryo orthotropus, axilis, albuminis longitudine; radicula brevis supera, hilo proxima. — Herbae v. frutices, succo interdum lacteo. Folia sparsa, simplicia, saepissime inte- gerrima, exstipulata. Flores irregulares, axillares, solitarii, spicati v. racemosi, rarius paniculati, pedicellis basi sae- pissime articulatis, tribracteatis. A ffinitas proxima nondum stabilita. Floribus irregu- laribus et stigmate ad Véiolarieas accedunt, antheris et fructibus, habitu et stipularum defectu multum ablu- dunt, Aliqua adest similitudo cum Fwmariaceis in bracteis, inflorescentia, floribus ipsis, nec non staminibus pseudodiadelphis et seminibus carunculatis, at dispositio partium alia et fructus nec non fabrica seminis quam maxime diversa. Magis forsan, ut jam patribus videbatur, accedunt ad Legwminosas in flore et staminibus con- natis, at fructu et semine iterum diversissimae sunt. Polygaleae. 143 Qualitates. Polygaleae substantia amara et ple- rumque principio peculiari extractivo acri (Polygalina s. Senegina) insignes sunt. Nostratium virtus quam exoticarum multo inferior. Radix P. v«lgaris subaro- matico-amariuscula et quidpiam acris. P. «liginosae herba intense amara, praecipue in siccioribus locis natae, in uliginosis sapor magis aquosus et fatuus. Utraque, pro re nata, P. Senegae exoticae succedanea. P. amara offic. Ross. est P. wliginosa. XLVII. POLYGALA Plinii, sive xoAvyoAo» Diosc. lactis abundantiam facere creditur, unde nomen. Conjecturà Tragi 1532 ad hodier- num venit genus, concedente jam Dodoneo 1553 (1583 negante eodem), Lonicero, Lobelio, Thalio et Ca- merario, Tabernaemontano et partim Clusio et Gerardio. PlantaDioscoridis, nescio an recte, hodie pro Polygala venulosa interpretatur. Matthiolus et partim Clusius, Dalechampius atque Gerard pro Coronilla juncea et valentina (Polygala legwmen C. Bauh.) habuerunt, Cordus pro Astragalo glycyphyllo; Gesner pro Ornithopodio perpusillo. Polygala, genus ho- diernum jam C. Bauhino et Morisonio bene limitatum eta Polygala legumine longe remotum, characteri- bus facillimis mox definitum. Char. gen. Cal. persistens; sepala 2 interiora maxima, alaeformia. Petala caduca. Capsula compressa, margine dehiscens. Semina saepissime pilosa, hili arillo caruncu- lato 3—4 lobo ecomoso. 87. P. vulgaris Vaill. 1727 n. dA! Schkuhr,Rchb., Fries; est quoque potissimum P. v«lgaris C. Bauh. 1623, qui P. comosam nondum separavit, sed vix Lin- naei, qui in Spec. pl. edit. 1 et 2 potius P. majorem (Clusii) C. Bauh. et Jacq. intellexit, et P. vulgarem 144 Polygaleae. C. Bauh. pro var. Q habuit. Est etiam P. vulgaris minor Clus. 1601 — Polygala Dodon. 1553 c. ic.!; forte et Polygala Tragi Thalius 1588 — Polygalon Tragius 1532 c. ic. Bracteae laterales pedicello dimidio breviores, inter- media flore inexplicato distincte brevior, diutius persis- tens, longitudine pedicelli. Flores intense coerulei, 21/;—3 lin., rariores, remotiusculi, racemum laxum lucidum apice obtusum constituentes. Folia caulina lanceolata (115 —2!/: S lin.. Alae capsulà longiores et paulo la- tiores. Petropoli rarius v. g. in collibus graminosis Manach- tinae et circa Slawjankam (Kühlewein et Hb. Grae- wenitz ex Rupr. Diatr. Petr. 1845 p. 195 cum observ. et in Symb. 1846 p. 233); Jukki pr. Ossinovaja Roscheza (Pugatschewsky!); Lissino, in ripis elevatis rivuli Lustowka (Hb. Greulich). Floret multo serius, quam P. comosa, medio Junii flores vix explicati, initio et medio Septembris flores ultimi cum fruct. maturis; (in P. comosa medio Junio jam capsulae semimaturae, medio et fine Julii flores ultimi in apice racemi aut in ramis lateralibus.) z. à; Hist. spec. P. vulgaris Auct. Fl. Petrop. potissimum ad P. comosam, antiquiorum etiam ad P. amaram refe- renda est. Indicata fuit: in pratis siccioribus prope Du- derhof m. Junio (A mman mss. 1736 n. 96 ex synn. Do- don., C. et J. Bauh. ad P. vulgarem et comosam, sed ex loco ad P. comosam et? amaram referendis); ad ductum aquarum Ladogensem et per totum tractum ad fl. Lugam frequens (Krasch. ed. Gorter 1761 p. 111); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795, ex loco potius P. amara); ad ductum aquarum Ladogensem, ad m. Pulcovum, Du- derhovium, fl. Luga et prope Colodeci frequens est, at- que in insula lapidea occurrit (Sobol. Petr. 1799, p. 166, n. 458; edit. Ross. II 1802, p. 81, n. 471); in montosis Duderhowii et Pulcowae, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 329); in m. Pulcovo et Duderhof, prope Ossinovaja Roscheza et rarius in praedio Laval (Turcez. 1825, Polygaleae. 145 n. 433); in graminosis siccis colliculosis, Jun. Jul. (W einm. Petr. 1837, p. 70, n. 465). Observ. Polygala coerulea, purpurea et alba Ta- bern. 1590 c. ic. sunt formae P. v«/garis florum colore tantum diversae, quarum prima solum circa Petropolim obvenit, hic enim P. vulgaris minime, ut alibi, variabilis, sed ad characteres definitos quam maxime adstricta. For- ma paululum recedens: alis capsulà quidpiam angustiori- bus, ceterum late ovalibus, in gubernio Nowgorod pr. Tuchali praedium crescit (Herb. Eichwald!). P. oxy- ptera Q pratensis Rchb. 18253, quae a P. vulgari proxima alis capsulà angustioribus acute-ellipticis, corollà vero brevioribus differt, Petropoli indicata fuit: in gra- minosis siccis montosis, Jun. Jul. (W einm. Petrop. 1837, p. 70, n. 466); in Diatr. Petrop. 1845 p. 19 ad P. como- sa translata est. 88. P. comosa Schkuhr 1796 c. ic. opt.! — Am- barvalis flos Dodon. 1587 c. icone ex Lobelio repetita (nomen ex germanico ,,Kreutzbluwmen*, quod festis am- barvalium diebus ,,Krewtztage'* floreat) — Polygala Re- centiorum Lobel 1581 c. icone prima satis apta! Bracteae laterales longitudine pedicelli, intermedia caducissima flore inexplicato distincte longior, 1 lin., hinc racemus virgineus apice comosus, attenuatus. Flo- res persicini, 2 lin., copiosissimi, densissime imbricati. Folia caulina lineari-lanceolata. Alae capsula longiores et angustiores, sed variant etiam aequilatae aut in angustio- ribus aequilongae. Variat porro hic: 2) Foliis vel an- gustioribus (!/, : 12 lin.), vel latioribus (2:24 lin.); 3) pro- strata Koch in Rohl. Fl.: caulibus prostratis, apice ad- scendentibus; nam Schkuhr caules erectos poscit. In montosis, deciivibus et apricis, regionis elevatae, pluribus locis copiose v. g. in tractu montium Duderhofii, ad aquaeductum Taitzensem, Gatschina, Jermolino, Gosti- litzy et Lapuchinka; deest in reg. demissa et isthmo Ka- reliae (conf. R. Diatr. Petr. 1845 p. 75, ubi primum pro Fl. Petr. vindicata). Floret ab initio vel medio Junii ad Apr. 1853. 10 1^6 Polygaleae. medium vel finem Julii; fruct. maturi ex initio Julii vel serius. 2. 89. P. amara Auct. plur. boreal. et omnino etiam Linnaei primitiva 1759!, nec non p. p. Spec. pl. ed. 2 (1763) propter synonymum: P. vwlgaris alia, foliis circa radicem rotundioribus crebrioribusque, fl. coeruleo, sa- pore admodum amaro Thalius Hercyn. 1588, C. Bauh., Helwing 1712 c. icone opt.!! — P. austriaca Crantz 1769 c. ic. (est exactius var. floribus albis, Pe-- iropoli adhuc dubia) — P. wliginosa Rchb. 1823! Fries. Ovarium sub anthesi subsessile (nec stipitem subae- quans, ut in praecedentibus specc.). Alae 3 — 5 nerviae, nervis lateralibus parce venulosis, apice cum nervo me- diano non anastomosantibus (ut in prioribus specc.). Flo- res 1!/, lin. cyanei. Folia inferiora dense rosulata, maxi- ma, obovata (nec caulinis minora, elliptica ut in praecc.). Alae capsula breviores et angustiores. — Variat hic: 1) Floribus paulo majoribus 2 lin., passus ad P. amaram Jacq. 2) Alis 2 lin. capsulà, an etiam maturá?, longiori- bus. 3) Foliis radicalibus minoribus et minus evidenter rosulatis, passus ad P. alpestrem auct. In pratis, vel turfosis, vel humidis, vel imo siccissi- mis, regionis elevatae et demissae pluribus locis sat co- piose. Floret a medio vel fine Maji et m. Junio; specc. serolina (primi anni?) per totam aestatem usque ad ini- tium Septembris; fruct. maturi primi initio Junii. 2:, sed vix longaeva. Hist. spec. Circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, p. 73, n. 431 sub P. amara, ut seqq.); in magna quantitate in pratis circa m. Pulcovum! et Duderovum! ad Crasnoje-Selo! et Colodeci atque passim in montosis (Sobol. Petrop. 1799, p. 166, n. 457; in edit. Ross. II 1802, p. 80, n. 470 excluditur locus pr. Colodeei); in pra- tis humidiusculis passim, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824 p. 329); in m. Pulcovo et Duderhof magna copia (Turcz. 1825 n. 432); ubique tam in graminosis muscosis, siccio- Sileneae. 1^1 ribus, quam in humidiusculis turfosis, Jun. Jul. (W einm. Petrop. 1837, p. 70, n. 467 sub P. wliginosa R ch b.) Observ. Haec species in Linnaei Spec. pl. ed. 1 (1733) forte latitabat sub P. v«lgari Y, teste synonymo Vaillantii tab. 32 f. 2., quod jam in edit. 2 (1763) omis- sum et ad simillimam P. amaram translatum. In Syst. nat. ed. X (1759) primum apparet nomen: P. amara; sola adest diagnosis, sine synonymia et patria. Sequitur eadem P. amara in Spec. pl. ed. 2 (1763) cum synn. seqq.: 1) P. amara Jacq. Vindob. 1762 cum patria: in Austriae subalpinis montosis; haec ex tab. 412 in Jacq. Aust. ex- acte est Reichenbachiana — Chamaemyrsine Da- lech. 1586, et tantum var. geographica P. «wliginosae floribus magnis 3 lin. videtur. Sed patet, Jacquini opus, utpote a. 1762 editum, Linnaeo in constituenda P. amara | primaria 1759 ignotum fuisse; plantam vero ab hoc auctore vix unquam vidit transmissam, (conf. Richter in Codice Linn. p. XXVII); hinc potius Jacquinus in deter- minatione P. amarae suae paullulum erravit, quare Crantzius 1769 Jacquinianam dixit P. Amarellam. 2, Synonymum C. Bauh. ex Thalio transscriptum, ex quo aperte nomen finxit; conf. supra. 3) P. n. 3 buzi minoris folio Vaill. 1727 tab. 32 f. 2, ad quam patria citata Gallia pertinet, omniuo est P. bwrifolia Fries 1828 — P. calcarea Schultz — vwlgaris Y Linné Spec. Simillima est P. amarae Jacquinianae, sed po- tius e P. depressa ortam contendit cel. Fries. Lin- naeus propter figuram exhibitam tantum citasse vide- tur; siquidem Vaillantium stricte secutus esset, loco 2 specierum male limitatarum, omnes 8 optime circum- scriptas habuisset Parisiis hodie obvias. Faw. XII. SILENEAE. Charact. Calyx gamophyllus, 5 dentatus vel 5 fidus: dentibus aestivatione imbricatis. Petala 5, dentibus calycis 148 Sileneae. alterna, ad faucem saepe appendicibus coronata (quod in nulla alia familia affini). Stam. 10 (in nostris geueribus). Styli 2, 3, 5, ad basim usque discreti. Capsula 1 locula- ris, vel ultra medium 3 — 5 locularis, dentibus 4, 6, 10 dehiscens (in Cwcubalo solo baccata indehiscens); pla- centa centralis oo sperma. Semina albuminosa; embryo excentricus rectus v. periphericus, curvatus v. annularis v. subspiralis. — Herbae v. suffrutices. Folia opposita exstipulata, saepissime basi connata, simplicia, integra et plerumque integerrima. Flores regulares, concenitrici, perfecti, interdum polygami v. dioici, v. solitarii v. in inflorescentiam cymoso- multifloram admodum variam conjuncti. A ffinitas. Sileneae subfamiliam potius sistunt summe evolutam, sensim per A/síneas in calycanthas Scleran- theas et Paronychieas abeuntem, vel cum his conjunctae familiam naturalem Caryophyllearum. Mediantibus gene- ribus Scleranthearum et Paronychiearum, germine 1 lo- culari et fructu utriculari indehiscente donatis, patet ite- rum nexus ulterior naturalis cum Chenopodeis et Ama- rantaceis monochlamydeis. Qualitates et usus. Complures propter florum ele- gantiam in hortis ex antiquissimis temporibus praedi- lectae, inprimis Caryophylli odoris aromatici suavissimi pleni. Saponariae offic. radix et folia, primum saporis dulcis, deinde amaro-austeri, substantiam peculiarem (Saponinam), cum aqua saponis instar spumescentem, resinam et gummi continet, quibus virtutem solventem debet et dignitatem aliquam in medicorum supellectili ; medium tenet inter Senegam et herbas amaro - solventes Sileneae. 149 atque proxime ad Chelidonium accedit. Melandryi? s. Saponariae albae offic. radix minus austera, idem fere praestat. Radix Gypsophilae fastigiatae cum linteis lanisque cocta saponis instar ea purificat (Linné Suec.); recens saporis primum dulciusculi, dein adstrin- gentis cum amaritie quadam fervidiuscula diutiusque per- durante, diuturniori masticatione multum pituitae in ore prolicit (Thalius); imo Gyps. mwralis saporis dicti indicia recondit. Si/ene inflata olim frequentius culta olus suppeditabat; radix nauseosa officinis Been albwm spurium loco Rhapontici Behen. Githaginis se- mina cum cerealibus interdum copia majori mixta et in farinam redacta, sanitati nocere, recentius iterum tradi- tum est. Conspectus generum indigenorum. Tumvs I. DIANTHEAE. Embryo excentricus rectus. Semina saepissime stro- phiolata. XLVIII. DIANTHUS. Cal. 5 dentatus, cylindricus, basi bracteis auctus. Petala ad faucem in unguem linea- rem angustata, corollam quasi hypocrateriformem con- stituentia. Stam. 10. Styli 2. Capsula 1 locul. apice 4 val- vis. Semina peltatim affixa, dorso convexiuscula, facie concava, margine incrassata, carinata, umbilico centrali. Tnuisvs II. LYCHNIDEAE. Embryo periphericus, annularis v. hemicyclus. Semina non strophiolata. XLIX. GYPSOPHIL A. Cal. 5 dentatus vel 5 fidus, angulatus, basi ebracteatus. Petala deorsum sensim atte- 150 Sileneae. nuata, corollam campaniformem constituentia. Stam. 10. Styli 2. Caps. 1 locularis, apice 4 valvis. Semina reni- formi -globosa. 2x L. SAPONARIA. Cal. 5 dentatus, basi nudus. Petala ut in Déiantho. Stam., styli, caps. et semina, ut in Gypsophila. LI. SILENE. Styli 3. Caps. 3 locul., apice 6 valvis: Cetera, ut in Saponaria. — In S. inflata interdum styli 4, 5. Petala in nostris specc. laminà bifidà. LH. ELISANTHE. Caps. perfecte 1 locularis. Ce- tera ut in Silene. LIII. MELANDRYU M. Styli 5. Caps. 1 locul., apice dentibus 10 dehiscens. Flores dioici, rarius polygamo- hermaphroditi. LIV. VISCARIA. Styli 5. Caps. 35 locul., apice den- tibus 5 dehiscens. LV. LYCH NIS. Styli 5. Caps. 1 locul. apice denti- bus 5 dehiscens. $. 1. COCCYGANTHE. Petala laciniata, Panicula tri- chotoma, effusa. $. 2. GITHAGO. Petala indivisa. Panicula hebetata, uni- flora. Cal. dentes in lacinias foliaceas, corollam (non semper!) superantes elongati, demum deci- dui. — AÀ Lychniíde (coronaria Dec.) differt: calyce, petalis non coronatis, capsulae dentibus non aristato tortilibus et seminibus tetraédris, nec reniformibus. (LVI) CUCUBALUS. Caps. baccata, globosa, 1 lo- cul. indehiscens. Styli 3. Calyx semiquinquefidus. — Caps. (vel basi tantum) 3 locularem, ut Schkuhr et Rei- chenb. pingit, nondum vidi. XLVIII. DIANTHUS. Atoc &ySoe Theophr. — Diosanthos Ànguill. 1561, euphoniae gratia a Linnaeo in Dianthwm mutatus, pa- tribus botanicis et imo Tournefortio Caryophyllus Sileneae. 151 dictus, propter odorem Caryophyllorum aromaticorum. Dianthi Romanis ignoti erant, nisi forte sub Cantabrica Plinii vel herba Twnica latuerunt. Linnaeus Caryo- phyllum verum separans et Anguillaram in C. Bau- hino citatum respiciens, nomenclaturam feliciter statuit; flos Jovis Theophrasti enim vel hodie pro Dianthé specie (arboreo vel affini) interpretatur. — Species nostra- tes omnes ad S. II Caryophyllwm Seringe in Dec. pertinent: floribus solitariis vel remote paniculatis (nec capitatis vel subaggregatis). 90. D. deltoides L. — Betonica coronaria s. Caryo- phyllus minor folio viridi, nigricante, repens J. Bauh. 1651 c. ic.! (picturam petalorum /ambdoideam describit, unde nomen apud, L.) — Caryophyllus minimus pul- chellus supinus etc. Lobel 1581! Lamina petalorum obovata dentata, 3 — 4 lin., basi annulo purpureo. Bracteae calycinae subbinae ellipticae aristatae, calyce dimidio breviores, 2—3 lin. Folia lineari- lanceolata, inferiora obtusa, basin versus attenuata. Cau- les pubescenti-scabri. Flores inodori, roseo-purpurei. Se- mina obscure alata, ! lin. — Variat Petropoli: 8 aibi- flora, foliis subglaucis: D. glaucus L. In graminosis siccis, secus vias, in apricis vel umbro- sis, saf frequens et copiose. Var. Q in arenosis elevatis Strelnae rarissime (Borszczow!) Floret a medio vel fine Junii ad finem Septembris; fruct. maturi ab initio Aug. 2. Hist. spec. Per totam Ingriam in pratis exsuccis, Pe- iropoli in ins, pharmaceutica (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 627); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in insulis: apothecaria, lapidea et ubique in pratis exsuccis (Sobol. Petr. 1799, p. 101, n. 285; edit. ross. I, 1801, p. 296, n. 297); locis gaudet incultis et aridis; floret Jun., Jul., Aug. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811, p. 24, tab. VID); in locis graminosis siccis satis frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 204; ubique (Turcz. 1825, 153 Sileneae, n. 280); in graminosis passim, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 45, n. 302). 91. D. arenariws L. 1733 excl. synn. omn. Lamina petalorum !/, poll. profunde incisa, areà ob- longá. Bracteae calycinae 4, ovatae breviter apiculatae, tubo calycis ?/, — 1 pollicari, 3— 4 plo breviores. Folia lineari-subulata, viridia, margine scabra, abbreviata, recta, rigidissima, acerosa, subspinosa. Caules e caespite den- sissimo et ramosissimo plurimi, subuniflori. Flores odo- rati albi. Semina ut in D. swperbo. — Planta Petrop. ut Karelica saepissime recedit a Linnaeana: caule dicho- tomo-ramosissimo, multifloro! In campis arenosis prope Petropolim, Jul, Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 46, n. 304); v. g. in sylvis acerosis arenosis montis Poclonnaja et copiose in arenosis apricis inter fluvium et oppidum Luga; ceterum ingenti copia in collibus arenosis isthmi fere totius Kareliae ad limites gubern. Petropolitani. Campos arenosos noctu replet odore omnium fragrantissimo suavissimoque (Linné). Floret et fructif. medio Julio ad medium fere Augusti. Zz. Observ. D. plumarius L. differt a simillimo D. are- nario: lamina petalorum minus incisa, area obovata multo latiori et floribus plerumque roseis. In Ingria tan- tum errore indicata: circa ostium Narowae fluvii una cum Pyrola wmbellata (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 67; locus in Sobol. repetitus, sed falso typogr. legitur .,Ne- wae fluv.^ — synonyma Codicis Krasch. a Gorter omissa, potius ad D. swperbwm pertinent, at planta in loco indagata forsan demonstrabit D. arenariwm; conf. R. Diatr. Petr. 1845, p. 58; ceterum planta Gorteri inLe- deb. Fl. Ross. I, 285 cum? ad D. superbum ducitur); in litore arenoso maris inter Peterhofium et Oranienbau- mium (Sobol. Petr. 1799, p. 101, n. 286; edit. ross. I, 1801, p. 297, n. 298; ex loco potius D. arenarius, ibi vero hodie deest); in arenosis e latere opposito villarum ad viam Pargolensem dextra manu ad m. Poclonnaja Sileneae, 153 (Turcz. 1825 n. 281 — hoc loco D. arenarius crescit; cf. R. Diatr. Petrop. 1845 p. 58). 92) D. superbws L. 1755 (prius cum D. plumario confusus) — Caryophyllus sylvestris VI Clus. 1583 c. ic. opt.! — Swperba austriaca Clusii Lobel 1581 (icon ex Clusio anticipata). Lamina petalorum ?/ poll. profundissime incisa, areá oblongo-lineari. Bracteae fere ut in JD. arenario. Folia viridia, 1—2!/, poll. longa, medio 1—11/, lin. lata, utrin- que eximie attenuata, saepe 3 nervia, inferiora obtusius- cula. Caulis subsolitarius, 2 — co florus. Flores odora- tissimi, roseo- purpurascentes. Semina 1 lin., areà pellu- cidà latà cincta. In declivibus graminosis prope Nicolajewsky, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 45, n. 303); ad fluv. Tossna in ditione Lissinensi, flor. m. Aug. (D. Herrath! ex R. Symb. 1846, p. 231). 2, Zz, sed haud longaeva. D. superbus Weinm. Pawl. 1824, p. 204 ex loco: in arenosis pr. Pergolam, potius est D. arenarius. XLIX. GYPSOPHILA. Gypsophyton Thalii 1588, ratione soli nativi prae- dilecti sic appellatum, Linnaeus in Gypsophilam muta- vit 1751 (quare?) et genus instituit characteribus sat quidem fixum, at Tuwnicam adhuc amplectens, a Sco- polio 1772 segregatam. 93. G. mwralis L. — Caryophyllus minimus mau- ralis C. Bauh. 1623 — Tunica minima Dalech. 1587 c. ic.' omnino huc referenda. Radix tenuis, annua. Caulis a basi subdichotomo- ra- mosus florifer. Flores sparsi, alares, longepedicellati, albo- rosei. Calyces subtubulosi, 3-dentati. Stamina inclusa. — Dreves et Hayne 1801, Weihe et Reichenbach distingunt: a) G. m«wralem: petalorum lamina apice crenulata !/5 lin., caule stricte erecto, foliis vix !/ lin. latis; herba sordide violacea; b) G. serotinam: petalo- 154 Sileneae. rum lamina emarginata 1 lin., caule adscendenti- diffuso, foliis !/ lineá latioribus, herba viridi et seminibus duplo majoribus. Interdum eodem loco mixtae sunt, nec tem- pore florendi differunt; Koch petalorum diversitatem in eodem specimine vidit; Fenzl tamquam lusus diversos habet; Fries non distinguit. In Ingria utraque provenit, prior lamen rarior videtur. In agris, ad vias, in arenosis et inter segetes, binc inde copiose. Floret et fructificat ab initio Junii ad ini- tium Aug. et serius. C. Hist. spec. In pratis siccis et inter segetes prope Li- govo et Goreloy - Kabak (Sobol. Petr. 1799, p. 100, n. 284; ed. ross. I, 1801, p. 295, n. 296); in ruderatis et inter segetes (W einm. Pawl. 1824, p. 203); in monte Duderhof! (Turcz. 1825, n. 279); in locis incultis, ar- gillaceis et in agris, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 45, n. 300). (94. G. fastigiata L. — Saponaria ... corymbis fastigiatis etc. Linné 1745 — Polygonum majus etc. e Brandenburg Mentzel 1682 c. ic.! — Symphytum petraeum s. Gypsophyton majus e Hercynia, Thalius 1588! teste descr. loc. natal. et Wallroth (nec 6G. mi- nus Thal, ut Linné dixit, hoc enim G. repens est). Radix perennis, apice ramos breviores steriles fasci- culato-foliosos et floriferos longiores superne glutinoso- pubescentes emittens. Flores in corymbis densis breve- pedicellati, 1 lin. albi. Calyces ad medium usque fissi. Stamina petalis longiora. — Planta Linnaei e petris calcareis Gothlandiae ,,duorum fere quadrantium ulnae*, foliis linearibus depressis; Ingrica variat 1/5 — 1 pedalis in eodem loco, caulibus floriferis interdum parce ramo- sis, foliis saepe lanceolatis, ad 2 lin. latis et potius 6. arenariam W. K. sistit, ceterum minime diversam; in Scandinavia tamen ut varietatem distingui posse, do- cet cel. Fries. In arenosis inter fluvium et oppidum Luga copiose, fine Julii cum florib. et fruct. maturis. In isthmo Kare- Sileneae. 155 liae, sed extra gubernium Petrop., in arenosis ad lacum Suwando (Baer ex R. Diatr. Petr. 1845, p. 22). z. L. SAPONARIA, quod eluendis vestimentorum maculis, sordibusque lana- rum expurgandis, saponis vicem exhibeat. Graecis ocpo2- Stov (passer) dicta forsitan, quia lascivos homines, Grae- cis passeres dictos, stimulare credebatur. Saponaria an- tiquitate insignis, at Struthiwm (controversiis subjectum et varie interpretatum) haud antecellens, jam C. Bau- hino genus erat, nondum quidem purum; Linnaeo satis distinctum a Gypsophila, Diantho et reliquis 3 — 5 gynis, sed analysi recentiorum et segregatis typis gene- ricis: Vaccaria, Fiedleria, Proteinia, Smegmathamniwm etc. non parum immutatum. 3& 95. S. officinarum Ruellius 1536! (Linné) — Sap. vulgaris J. Bauh. 1651! — Saponaria Trag. 1552! (icon pessima ex Fuchs, usque ad J. Bauh. re- petita) — Saponaria major! et Struthion Fuchsii Da- lech. 1587 — Struthium sativum Fuchs 1542! 1549 — Lanaria herba s. radicula Romanis, teste Fuchs, Trag. (non Lanariía Imper. 1599, quae sec. Bertoloni: Gypsophila Arostii Guss., secus pro Ru«biacea ex icone et descript. Imper. habuissem) — Condiísi: Ital. hodie ex Bertol., an etiam Condisi Arabum? a patribus cit. — Struthion Plin. p. p. et ovpo53tov Hipp., Diosc., Theophr. test. patr et Rec. (a Linnaeo solo ex Loff- lingio ad Gypsophilam Struthiwm translatum, in Graecia et Italia nullibi obviam). Calyx teres, cylindricus, ?/, poll. Flores fasciculato- corymbosi, dilute carnei; petala retusa coronata. Folia elliptico-oblonga, 3 nervia. Caulis erectus 1 — 2 ped. et ultra, nodoso-articulatus. Radix longissima, repens et stolonifera, teres, 2— 6 lin. crassa, articulata, extus rubro- fusca, intus albida. — "Variat Petropoli glaberrima vel: in caule, foliis et calycibus pubescens. 156 Sileneae. In ruderatis et ad sepes pr. Oranienbaum, Julio (W einm. Petr. 1837, p. 45, n. 301); plantis potius effe- ratis, quam indigenis inscribenda, utpote originis recen- tioris et proventus rarioris; ipse solum pr. Peterhof hinc inde ad litus maris fine Julii et m. Aug. florentem, vero- similiter ex horto rejectam inveni; sed cum ibidem sedem constanter fixerit et subinde in ruderibus et fimetosis urbis ipsius obvenerit, auctoritate cariss. Weinmann admisi. In Livoniae et Esthoniae Floram recepta, at pa- riter vix sponte occurrit. 2;. LI. SILENE. Nomen originis et significationis ignotae, primum apud Lobelium 1576 legitur, quo teste in Theo- phrasto et Ulysso Aldrovando occurrit et Silenem Muscipulam designat; a Linnaeo feliciter resuscitatum et ad generis dignitatem evectum, sed a Cwcwubalo non- dum bene (vel calycis figura, vel corollae fauce coronata) distinctum. Species Cuceubali non baccatas omnes addidit et sic Silenem hodiernam construxit Gártner 1791. — Herba ZXeXnvvw i. e. luna, dicta: Pseudo-Plutarch (de fluminibus p. 1034 ed. Wyttmb.; Huds. Geogr. min. Il. p. 36) ad Inachum in Argolide (in ipso flumine?) cres- cens, cujus spuma circa aestatis initium collecta, pastori- bus usitata ad pedes inungendos et praecavendos morsus viperarum etc. hodie ignota, Sprengelio mater Silenes videbatur. 96. S. nutans L. — Polemonium petraewm Gesneri J. Bauh. 1651 c. ic.! (ex Fuchsio dicit, ex Gesnero videtur) — Lychnis sylvestris 2. vel albo flore 1 (Clus. 1583!) sive 9 Clus. hist. 1601 c. ic.!! — Ixocawlon al- bum Thal. 1588 et Flos cuculi sylvestris Trag. 1552 (sec. C. Bauh.) — Cervicalis Val. Cordi et Perdicium alterum Plin. (sec. J. Bauh.). Petala alba, subtus interdum striis plumbeis v. viren- tibus, fauce coronata. Calyces glanduloso-puberuli (in à saepe glaberrimi), nervis violaceis. Panicula secunda, sub Sileneae. 157 anthesi infracto -nutans, fructifera erecta ramis patenti- bus. Carpophorum capsulà 3 — 4 plo brevius. Folia infe- riora lanceolato-elliptica petiolata. Rhizoma valde ramo- sum. Herba dense pubescens, superne glanduloso-viscida, sed variat: 8. glabra (Schkuhr 1791) — S. énfracta W. Kit. In ripis arenosis Newae fl. 40 circiter leucas ab urbe et prope Oranienbaum! (Turcez. 1825, n. 284); in gra- minosis turfosis sylvaticis Peterhof inter! et Oranien- baum, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 48, n. 321); in litore marino prope Dolgoi Noss atque in arenosis inter fluvium et oppidum Luga copiose. Var. in pratis umbrosis maritimis inter Peterhof et Oranienbaum cum typo. Vulgaris est in litore utroque isthmi Kareliae et in Fennia australi maritima. Floret a medio Junii ad finem Julii, fruct. mat. a fine Junii. Flores sole fervente invo- luti, vespere explanati. z. Obs. Silene viscosa (L.) Pers. in Ingria indicata a Georgi 1800, p. 972, n. 3, ad Newam usque, in Falk Beitr. II, 1786, p. 179, valde dubia est; verosimiliter cum S. nutante commutabatur. (97. S. chlorantha Ehrh. 1799! — Cucubalus chloranthus Willd. 1789 c. ic.! ex planta Berol. — Lychnis sylvestris sesamoides major, flore obsolete viridi Mentzel 1682 tab. 2, fig. 1, e Fürstenwalde Brandenburgiae cum S. Otite, huc certe spectat, petala vero non rite delineata. Species a Linnaeo neglecta. Petala luteo-viridia, angustissime linearia, fauce coro- nata. Calyces cum bracteis albidi s. glauci, obscure ner- vosi. Panicula racemosa secunda, ramis fructiferis erectis. Flores sub anthesi nutantes. Carpophorum, ut in S. n«- tante. Folia fere omnia basalia, dense fasciculata, petio- lata, elliptico- oblonga. Herba glabra, simplex, nec rhizo- mate ramoso instructa. Radix crassa, simplex vel deorsum ramosa. 158 Sileneae. In arenosis inter fluvium et oppidum Luga copiose; fine Julii cum fruct. matur. et floribus ultimis. 2: sec. auctores, an d ?. Obs. S. viridiflora L. in Ingria a Georgi 1800, p. 975, n. 8, errore tantum indicata, in Ledeb. Fl. Ross. I, p. 319, n. 41, patrià omissá, pro S. cAlorantha explicatur. 98. S. tatarica Pers. 1807 — Cucubalus tataricus Linné 1753 — Lychnis septemtrionalium, foliis hyssopi, flor. uno versu positis albis: Haller 1743 c. ic. ex spec. in horto Gótting. 1742 florente, e semin. a Gerbero missis enato — JLychnis fruticosa hyssopifolia Gerber ex Gort. 1761 — Lychnis ruthenica frutescens et per- ennis, ^yssop folio, fl.exalbido: Gerber Samara 177 et Volgens. 159, sec. Linné 1748 (in Gerber Fl. Volg. mss. 1739 apud Acad. servato sub alio nomine adest). Caulis strictus, dense foliosus, geniculis approximatis, axillis foliorum fasciculiferis. Folia lineari - lanceolata. Petala fauce nuda, sordide alba. Racemus erectus sub- verlicillatus secundus. Flores sub anthesi in pedunculo erecto cernui. Carpophorum ut in prioribus specc. Caulis et pedunculi pilis albis longis. Rhizoma ramosum. Hist. spec. In ripa septemtrionali et. elatiori Newae fluvii supra pagum Ostrowki (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 68 sub Cucub. tatar. L. cum descriptione, in Spec. pl. ed. II, 1762 citata, ex hoc loco pendet patria Russia apud Linné; ex Codice mss. Krasch. apparet, ibi tantum specimen unicum adfuisse, die 8 Aug. in flore et fruct. lectum); in ripa meridionali Newae fl. circa pagum Ri- baezia (Sobol. Petr. 1799, p. 102, n. 289; ed. Ross. I, 1801, p. 229, n. 301 sub Cwucwb. tatar. L., additur locus Krasch.); in ins. Petri ad ripas Newae et prope Ora- nienbaum (W einm. Pawl. 1824, p. 205); ad ripas Newae fl. prope p. Rybaczia (Turcz. 1825, n. 283); in regione Petropolitana legit D. Prescott, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 48, n. 322); in ruderibus circa urbem, fine Junii cum flor. primis, parcissime (Borszcezow!). z. Sileneae. .159 99. S. inflata Sm. — Cucubalus Behen L. — Behen album Lobel 1570! (non Been v. Ben Arabum; in Salamanca tamen Behen nomine, Silenes appellari, re- fert Clusius hispan. 1576) — Been albwm (offic. s. Po- lemoniwm) Dodon. 1553 c. ic. bona! — Behem s. Been Dorsten. 1540! — Smilax hortensis (Diosc.) Brunf. 1536 c. ic. bona! — yxxoy noxxAstx, Wrxoy d gpooóne Theophr. et Diosc. quare Papaver spumeum Lobel 13581! Calyx inflatus ovatus (nec tubuloso-clavatus, ut in prioribus), nervoso multistriatus, glaucus et venis viola- ceis reticulatus. Petala alba, fauce nuda et angustata, ungue superne dilatato- emarginato angustiora (nec sen- sim attenuata, ut in Silen. typicis). Capsula subglobosa calyce inclusa, carpophoro 2—3 plo longior. Flores cer- nui in paniculà corymbosà dichotomá. Folia elliptica vel lanceolata. Caules basi ramosi subadscendentes. — Herba glauca, glabra, polygamo- dioica; in 5$ stamina exserta, calyx magis oblongus; in 9 pariter fertili: calyx magis inflatus subglobosus (sed interdum 5$ ita variat!), styli longe exserti saepe 4! papillis stigmaticis longioribus, stamina corollà dimidio breviora abortiva. Variat foliis la- tioribus et angustioribus, nec non: 8. Hitoralis: folia et praecipue caulis tenuior colore violaceo intense suffusus, axillae foliorum solito angustio- rum plures fasciculiferae. Haec var. differt a S. maritima Anglorum: petalis fauce nudis, angustioribus, caule pluri- floro, stylis 3 (non 5) et habitu robustiori. In graminosis, ad vias, in ruderibus et agris, inter se- getes ubique copiose. Floret ab initio Junii vel serius, usque ad initium v. medium Septembr. Var. $ in are- nosis maritimis insulae Kronstadt m. Aug. cum flor. et fr. mat. 2. Hist. spec. Ingria (Buxbaum in Act. Acad. Petrop. III, 1732, p. 272 ex syn. Boerh. Lgdb.); in Ingria hinc inde ad agrorum limites, Jun. Jul. (ámman mss. 1736, n. 87, ex synn. Dodon., C. et J. Bauh); circa Duderhof et Krasno-Selo m. Jun. (áA mman mss. alter. s. n. Lychnis 160 Sileneae. s. Been albwm vulgo); Petrop. in insula Petri; ceterum per totam Ingriam, praesertim circa segetes, frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 68 sub Cwc. Behen L.); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); inter segetes et in pratis sylvosis Pargelovii, tum Petropoli in ins. apothe- caria! lapidea et Petri (Sobol. Petr. 1799, p. 102, n. 288; ed. ross. I, 1801, p. 298, n. 300 sub Cwcubalo Behen L.); in graminosis vulgaris (Weinm. Pawl. 1824, p. 205 s. Cuc. Behen); ubique (Turcz. 1825, n. 282); in pratis, agris, versuris graminosis, Jun. — Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 48, n. 323 cum var. Q angwstifolia). "dnot. Falsissima et in perpetuum delenda est: Sí- lene acauliís Krasch. ed. Gort. 1761, p. 70, sub Cu- cubalo acauli dicens: unicum exemplar possideo in In- gria lectum, locum tamen ubi inveni, non memini. Hallu- cinationem in mendam augens: in summitate montis Du- derhofii et cirea Krasnoe Selo, in pratis siccis et locis montosis; flor. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 103, n. 291; edit. ross. I, 1801, p. 300, n. 303). Syn. Gorteri in Ledeb. Fl. Ross. I, p. 303 ideoque supprimendum. LH. ELISANTHE. Subgenus typo Sileni Elisabethae a cel. Fenzl in Endlicher gen. pl. 1840 et supplementis insequentibus fundatum, ad generis proprii dignitatem evehendum esse, minime dubito. Adest enim e capsula perfecte uniloculari character sufficiens, pro more ceterorum generum ZLycA- nidearum recentiorum, quo pacto character Silenes e capsula 3 loculari acutius definiri potest (capsula 4 locu- laris S. gallicae et specc. affinium in Reichenbachii iconibus evidenter normalis non est; semper 3 loc. in- veni. Sílene noctiflora L., altera sectioni Elisanthe adscripta species, cell. Fenzl et Endlicher erat Sapo- naria, cel. Fries Melandryum, ab utrisque differt stylis 3 et capsula apice 6 valvi; potius dubitari possit, an EU santhe sit, recedit enim habitu, panicula dichotoma, se- minibus granulato-cristatis et vertice ovarii vix aut apice ipso tantum incrassato; melius hinc sub sectione propria: Sileneae. 161 Ocimolychnis cum pluribus aliis capensibus (ornata Ait., wndulata Àit., capensis Ottb., diurniflora Kunz e) segreganda erit, cum neque Veterum Ocimoides: species varias e tribu Lychnidearum referens, neque Ocimastrum : titulus magis adhuc vagus pro plantis e diversis imo fa- miliis, resuscitari possit, nisi reformatum Besleri aucto- ritate, antiquioribus posthabitis. 100. E. noctiflora (Fenzl, Endl.) — Silene nocti- flora L. — Lychnis noctiflora C. Bauh., Schreb. — Ocimastrum noctiflorum Besler — Lychnis viscida vel noctiflora annua, sive Ocimoides noctiflorum Ca- merar. 1588 c. ic. opt.! quod noctu tantum florem aestate odoratum explicet. Semina (matura) cinerea. Calyx fructifer late ovatus. Carpophorum (1 lin.) capsulà apertà 7 lineali multiplo brevius. Lamina petalorum 2— 3 linealis, alba, subtus flavido - virescens. Flores inferiores axillares, laterales terni, pedunculi fructiferi vix pollicares. — Facies fere Melandryi albi, differt vero facile, praeter notas genericas e stylorum et dentium capsulae numero, floribus duplo fere minoribus, semper 5, calycis minus inflati dentibus longioribus, nervis 10 crassioribus viridibus, iterum pin- natinerviis, pilis longioribus et densioribus molle-villosis; foliis superioribus anguste lanceolatis, longe attenuato- : acuminatis; caule inferne saepe divaricato-hirsuto; radice simpliciori, nec crassa rhizomatoidea. Variat ex auctori- bus flore roseo; planta Camerarii erat flore albo et nonnihil punicante. Hist. :*pec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 66, n. 281 sub Silene noct. L., ut seqq.); ibid. in sylvis montosis, Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 102, n. 290); in montosis sylvosis Pargelovii et ad montem Duderhof (Sobol. Petr. edit. ross. I, 1801, p. 299, n. 302); in cultis et arvis circa Petrop. (W einm. Pawl. 1824, p. 206); in agris prope Nicolajewsky, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 47, n. 320); in ruderatis circa et in ipsa urbe parcissime (Nippa! Horaninow! Kubarkin et Apr. Maj. 1852. 11 162 Sileneae. ipse) Planta culta in apricis flores solstitiales aperit a 7 —8 bh. vespertina ad 7 —8 h- matutinam. C, in hor- tis non raro triennis. LHI. MELANDRYUM. MeAxvy89vov est medulla Quercus. Melandryon Plinii nascens in segete ac pratis, flore albo odorato* quibus- dam Spíraea Aruncus, aliis Silene inflata, Clusio vero Melandryum hodiernum. Roehling 1812 genus Melan- drium resuscitavit, post controversias varias, a poc praestantissimis recentioribus adoptatum. 101. M. album — M. vespertinum Fries 1845 ex Lychn. vespertina Sibth. 1794 (sed nomen Schkuhrii antiquius) — Mel. pratense Róhl. 1812 — Lychnis (di- oica) arvensis Schkuhr 1791 — Lychnis alba Miller 1768 — Lychnis dioica flore albo « et Q (i. e. dioica et 5) Linné — Lychnis sylvestris alba Dodon. 1553 , €. ic. opt.! — Melandryum Plinii genuinum Clus. 1601 c. ic. valde anceps; ex foliis angustis potius huc, quam ad purpureum, cui C. Bauh. addit; icon eadem jam apud Lobelium 1581, ubi £L. sylvestris rubello flore, an Hes- peris Theophr.? dicitur; eadem figura ad illustrandam L. sylvestrem Dodon. 1583 et 1616 recurrit, quae in descriptione alba e£ rubra appellatur. Flores albi, vespere noctuque aperti et suaveolentes; petalorum lamina 4 lin. Calyces florum 3 cylindraceo-cla- vati, 9 ovoidei. Capsula matura latissime ovata, 7—9 lin., dentibus erectis vel patulis. Folia media et superiora ovato- vel lineari-lanceolata. Herba pallida, glanduloso- hirta, ad calyces 9 et interdum versus basim caulis vil- losa. — "Variat foliis latioribus ovatis! et alibi rarissime floribus rubicundis. Ad vias, agrorum margines, inter segetes, in ruderi- bus, in ditione Fl. Petrop. pluribus locis copiose; etiam c. Lissino et in saxosis apricis inter fluv. et oppidum Luga. Floret ab initio Junii vel Julii usque ad initium Sept.; fruct. mat. ab initio Julii. 4 (sec. Koch). Sileneae. 163 Hist. spec. Jam Amman circa Duderhof et Krasno- Selo m. Junio legisse videtur, nominatque in Mss. altero post 1736: Lychnis sylvestris alba, calyce magno, ve- sicario striato. — Ad fluv. Wolchow et per totam Ingriam non infrequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 74 sub L. dioica L. — ex synn. est aiba); in insula Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); in pratis et cultis ubique (Sobol. Petr. 1799, p. 108, n. 307; ed. ross. I, 1801, p. 313, n. 319 sub L. dioica L.); in graminosis et ad agrorum margines (W einm. Pawl. 1824, p. 211 s. n. L. nocturna Sibth.); ubique (Turcz. 1825, n. 302 s. L. dioica L.); in agris, arvis, ad agrorum margines, Jun.-Aug. (W einm. Petr. 1837, p. 48, n. 327 sub L. arvensi Schk.). 102. M. purpureum — M. diurnum Fries 1845 ex Lychn. diurna Sibth. 1794 (sed nomen Schkuhrii antiquius) — JMelandr. sylvestre Róhl. 1812 ex Lychn. (dioica) sylvestri Schkuhr 1791 — Lychnis dioica a. et 8, flore purpureo Linné — Lychnis sylvestris purpw- rea Dodon. 1553 c. ic. bona! Flores purpurei, inodori, die aperti (an etiam in apricis?); petalorum lamina 2 —3 lin. Calyces elliptici. Capsula 4 — 6 linealis, dentibus revolutis.- Folia media et superiora ovata, abrupte acuminata. Herba, praecipue su- perne, rubro-suffusa, tota villosa, praecedente saepe mi- nor. — Variat heic rarissime flore dilutissime roseo. In fruticetis et pratis sylvaticis, secus litus marinum sinus Kronstadtensis fere ubique copiose, alibi vero in Ingria raro. Floret praecocius antecedente specie: a fine Maji vel initio Junii ad initium Sept.; fruct. mat. ab initio Junii. z. Hist. spec. In Strelna! ad margines sylvarum (Sobol. Petr. 1799, p. 108, n. 307 sub £L. dioica rubra) et Ossi- novae Rosczae (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 313, n. 319 s. n. eodem); ad margines sylvarum districtus Jamburgensis! et prope Oranienbaum! (Weinm. Pawl. 1824, p. 211 s. n. £L. diurna Sibth.); in locis desertis et in pratis, v. g. in insula Gutujew et lapidea (Turcz. 1614 Sileneae. 1825, n. 303 s. L. sylvestri Hoppe); in solo turfoso hu- midiusculo ad sylvarum margines, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 49, n. 328 s. L. sylv. Hoppe). LIV. VISCARIA. Sub nomine Viscaria (apud Penam et Lobelium, Durantem et Tabernaemontanumyjsive Víscago (apud Camerarium et Caesalpinumy) Silene Muscipula, Ar- meria et Otites veniebant. Dillenius sub Viscagine genus Sene intellexit, recentiores tantum sectionem. Hodierna Viscaría est Ruppii; a Lychnide sua capsulà 5 loculari diversam esse, Linnaeus quidem perspexit, sed nemo posthac et ante Róohling vim characteris ge- nericam concessit, nunc ab auctoribus optimis admissam. 103. V. purpurea Wimmer — Viscaria Rivini Rupp. 1718 — V. vulgaris Róhl. 1812 — Lychnis Vis- caria L. — Lychnis víscosa etc. (Besler 1613) IV. C. Bauh. 1623 — L. sylvestris purpurea Tabern. 1590 c. ic.! — LL. sylv. 1, vel flore rubro Clus. 1583! Petala indivisa, emarginata, coronata, purpurea. Pa- nicula racemoso-subverticillata, rarius depauperata et imo uniflora. Carpophorum capsula duplo brevius. Caulis su- perne ad genicula viscosus. Folia lanceolata glabra, basi ciliata et in petiolum attenuata. Radix senior crassa, repens. j In "pratis siccioribus, ad margines viarum, etiam in umbrosis, nec non elevatioribus locis, hinc inde sat co- piose. Floret ab initio Junii ad initium Julii m., fruct. mat. ab initio Julii. 2 . Hist. spec. In sylva insulae pharmacopaeorum (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 73 sub L. Visc. L. ut omnes seqq.); in praedio comitis P. a Czernische w, ad 17 verstam viae regiae Peterhofium ducentis et copiose circa Morinam (Gorter Append. 1764); in insula Kron- stadt (Georgi Mss. 1795); ubique in pratis montanis syl- vosis, uti in insulis! apothecaria, lapidea et montibus Po- clonnaja! et Pulcovo! (Sobol. Petr. 1799, p. 107, n, 306; Sileneae. 165 ed. ross. I, 1801, p. 312, n. 318); in pratis et collibus sicecioribus (Weinm. Pawl. 1824, p. 211); ubique (Turcz. 1825, n. 300); in locis siccioribus graminosis, Jun. Jul. (:Weinm. Petr. 1837, p. 49, n. 330). Obs. Viscaria alpina (L. Don, jam c. Wiburg in conspectum veniens, omnibus partibus minor, floribus dense umbellato-capitatis, petalis semibifidis fauce nudis, carpophoro brevissimo, foliis rosulatis, caule non viscoso facillime dignoscitur. LV*. COCCY GANTHE, i. e. latine flos cuculi, a cel. Reichenbach 1832 tam- quam subgenus diversum a Zychnide propositum est. Quaenam vero typica Lychnis sit, recentiores magis dis- sentiunt, quam veteres. Dioscoridi Avy vc (lucernula) duplex est, una X. oceQavop.xztzv, (verbotenus: Lychnis coronaria), altera à. Goto (L. sylvestris. Primam pro Lychnide coronaria Lam. Dec. unanimo sensu decla- rant omnes facile patres: Lobel., Dodon., Caesalp., C. Bauh., nec non recentiores Dioscoridis et planta- rum graecarum interpretatores, videtur etiam 2vywis Theophr. Altera magis obscura et versionibus obnoxia forsan Githago est. Agrostemma a Linnaeo primum in- troducta, sensim sensimque omnibus speciebus suis or- bata, tantum ad Agr. Flos Jovis L. et affines referri po- test, nisi omnino cum Zychnide (coronaría) confluat vel sectione tantum diversa censeatur (habitu, floribus densis subumbellatis, petalis saepe bifidis et s. p.). Ex simili principio etiam Coccyganthe et imo Githago ut subgenera Lychnidem intrabunt. 104. C. pratensis — Lychnis Flos Cuculi L. — Lychnis pratensis etc. Moris. 1680 — Caryophyllus pratensis Tabern. 1590, C. Bauh. — Odontitis Plinii Clus.! Gesner 1561 — Flos cwucwli pratensis Trag. 1532 c. ic.! Petala rosea (rarius alba), ultra medium quadrifida, laciniis linearibus, palmato divergentibus, exterioribus 166 Sileneae, brevioribus. Calyces glabri, nervis coloratis. Carpophorum subnullum. Panicula trichotoma effusa, subcorymbosa. Folia caulina lineari-lanceolata,' inferiora obtusa spathu- lata, in petiolum attenuata. Caulis scaber vel hirtus. In pratis humidis, ubique copiosissime. Floret ab initio Junii ad Septembr.; fruct. mat. ab initio Julii ru prius. z. Hist. spec. In sylvis et locis siccioribus passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 73 sub Lych. Flos cuculi L., ut omnes seqq.); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in pratis humidis circa Crasnoje Selo et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 107, n. 305) et ad montem Po- clonnaja (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 311, n. 317); in pratis humidis vulgaris (W ein m. Pawl. 1824, p.211); ubique (Turcz. 1825, n. 301/; prata pascuaque amat et ornat, Majo, Jun. (W einm. Petr. 1837, p. 49, n. 329). LV*. GITHAGO. Gith s. Git (Plin.) est nomen celticum pro seminibus Nigellae sativae s. Melanthii. Exinde Githago apud Ruel- lium exorta est, et genus a Lychnide et Agrostemmate diversum apud Desfontainesium. 105. G. segetum Desf. 1800 — Lychnis Githago Scop. 1772! Lamck. 1789 — Agrostemma &Githago L. — Lychnis segetum major C. Bauh. 1623 — Lychnis arvensis Tabern. 1590 c. ic. — Pseudomelanthiwm Matth. 1558, Lobel. et plur. — Anthemon folioswm s. Githago Dodon. 1933 c. ic.! — Githago Trag. 1552 c. ic.! — Vigella Brunf. 1530 c. ic. opt! — an )oyvtc &voía? peXAxymxupoy Diosc.? Petala retusa, kermesina, basi tristriata, fauce nuda. Folia lineari-lanceolata. Caulis simplex vel superne ramo- sus, ramis erecto- patulis elongatis unifloris. Herba tota adpresse hirsuto -sericea. — Variat heic non raro: denti- bus calycinis corolla brevioribus! la Inter segetes, praecipue Avenam, in arvis, ruderibus, pluribus locis saepe copiosissime, olim introducta? Floret Sileneae. 1671 'fine Junii vel initio Julii ad Aug.; fruct. mat. medio Ju- lio vel serius. C. Hist. spec. Inter pagos Dschabina et Koskina inter segetes (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 73 sub Agr. Gith. L. ut omnes seqq. — in Codice Krasch. legitur ,,Koi- kino* pagus prope Kaskowa); inter segetes circa Ligowo et ubique vulgaris (Sobol. Petr. 1799, p. 107, n. 304), atque prope Crasnoje Selo (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 309, n. 316); inter segetes frequens, aestate (W einm. Pawl. 1824, p. 210 et Petr. 1837, p. 49, n. 331); in rude- ratis et inter segetes e. g. prope praedium Bar. Rosen (Turcz. 1825, n. 304). LVI. CUCUBALUS. Cucubali herba, ait Plinius, habet acinos nieros, quidam struwmwm appellant, aliis graece Strychnon. No- men ex opinione Penae et Lobelii ex xoxovu(aAov, quasi maleficum quoddam, anne potius ,,Cuculus* subest paulo mutatus; hodie in Italia ,,erba Cwcco* audit. Pena et Lobelius Cucubalum Plinii cum dubio, Dalecham- pius sine, pro hodierno habuere. Tournefortius in genus facillime redegit, a Linnaeo in pejus mutatum et cum Silene confusum. S. G. Gmelin, genus Lych- nanthi iemere constituens, baccam apice dehiscentem describens, Cucubalum bacciferuim L., eheu! sibi ignotum, coram habuit. (106.) C. baccifer! L. — Cucubalus Plinii Da- lech. 1586 c. ic.! Tournef.! Lychnanthus volubilis S. G. Gmelin 1770! c. ic. — Alsine scandens baccifera C. Bauh. 1623 — an Cacubalum Plinii Lob. et Pena 1570, teste icone Clusii — Alsine repens Clus. 1576 c. ic. bona! ex agro Salmanticensi Hispan. et pr. Eberstorff circa Viennam. Petala albo-virentia, patentissima, apice bifida, basi obsolete coronata. Panicula depauperata, dichotoma, flo- ribus axillaribus et lateralibus. Carpophorum baccá triplo brevius. Bacca matura atro-nitens, exsucca. Semina re- 168 ^70 Win niformia, remote granulata. Caulis debilis, 2 — 4 ped., brachiatus, diffusus et subscandens, tetragonus, scabrius- culus, superne sparse ra RES Folia late elliptica, mar- gine subintegerrima. Paullo supra ostium Rossonae, Lugam fl. cum Narowa jungentis, inde inferiora versus Lugae fl. paene ad ostium usque in salicetis frequens (Krasch. ed. Gorter xu p. 67; Sobol. Fl. Petrop. 1799, p. 101, n. 287). — Post Krascheninnikowium a nemine usquam in In- gria observatus, neque Petropoli obvius, ut: Falk Beitr. II, 1768, p. 179 et Ledeb. Fl. Ross. I, p. 333 affirmant. Faw. XIII. ALSINEAE, Sileneis cognatissimae et sequentibus characteribus tantum diversae sunt. Cal. profnnde 4—5 partitus. Flores (in nostris, exceplá Spergwlariá) semper albi. Petala 5, fauce numquam coronata, rarius hebetatione pauciora vel imo nulla. Stamina disco perigyno glanduligero inserta. Caps. 1 loeularis, in dentes v. valvas (numero stylorum simplici v. duplici) dehiscens, co (in Bw/fonia 2-) sperma. — À Paronychieis fere solum differunt: foliis exstipula- lis et staminibus saepe hypogynis. Qualitates exigui, usus subnullus. Ammadeniae herba tota salsa, pisces redolet et gustanti amaricat (Lo- bel, Linné). Sperg*«la, alias in agris arenosis culta, saginae inservit (Lobel). Idem Stellaría media prae- stat. Generatim herba gallinis et aviculis pabulo grata, unde plebi vocata morsus gallinae. Alsineae. 169 Conspectus generum. Tnisvs I. Valvulae s. dentes capsulae numero stylorum duplici. LVII. CERAS TIU M. Flos isomerus. Styli 5. Capsula cylindrica vel cylindrico-conica, recta v. incurva, apice dentibus 10 dehiscens. Semina fere ut in Stellaria. Stam. 10 v. 8, rarius 5, 4. — Numerus stylorum, nec non sepalorum et petalorum in omnibus fere generibus uno augetur vel diminuitur, quare tantum typicus et nor- malis indicari potest. LVHI. MALACHIUM. Flos isomerus. Styli 3. Capsula ovoideo-pentagona, usque ad medium 5 valvis; valvulis apice bidentatis. Semina reniformia, granulata. Petala bipartita. LIX. STELLARIA. Flos anisomerus i. e. sepala et petala 5, styli 3 et valvulae 6. Capsula ovata v. oblongo- cylindrica in valv. 6 ad medium vel ultra dehiscens. Stam. 10, 8, in Stellaria media 5, 3. Semina rugulosa, granulata v. muricata, opaca. LX. MOEHRINGIA. Flos anisomerus. À Stellaria et Arenaríia praecipue differt: seminibus umbilico distincte strophiolatis, ceterum laevissimis et Iucidis. Petala inte- gra vel leviter emarginata. Stam. 10, S, 5. In M. mwscosa L. petala 4, stam. 8, styli 3, caps. 4 PE: in M. trinervia et pentandra flos 5 merus, styli 3, capsula aequaliter ultra medium in valv. 6 dehiscens. LXI. ARENARIA. Flos anisomerus. Petala 3 inte- gra. Stam. 10. Styli 3. Capsula: vel tantum apice in dentes 6 aequales dehiscens (in A. serpyllifolia), vel in valvas 4—6 inaequales (A. spathulatae in 6 aequales ultra medium) secedens. Semina tenuissime granulata, rugulosa, opaca, rarissime (v. 2. in A. spathulata) laevia et lucida. Tninus IH. Valvulae numero stylorum simplici. A. Exstipulatae. LXII. AMMADENIA. Flores hermaphrodito-dioici, anisomeri. Sepala et petala 5, sed styli et valvulae 3. Pe- 170 Alsineae. tala integra, in 9 breviora. Stam. 10, glandulis perigynis crassis profunde emarginatis inserta, in 9 abortiva. Styli in 4 imperfecti. Capsula in 9 subglobosa, usque ad me- dium dehiscens. Semina 3—5, magna, obovata basi rostel- lata, antice concava. — Caps. 6 costata, semina, folia, verbo omnia cum Arenariis proximam indicant affinita- - tem, summoque artificio ad A/sinem ducitur (Fries). Comparationis gratia additur: 2»: ALSINE. Flores hermaphroditi, anisomeri. Pe- tala integra v. leviter emarginata. Stam. 10, 8, rarius 5. Styli 3. Capsula usque ad basim dehiscens. Semina plu- rima, reniformia. LXIHI. SAGINA. Flos isomerus i. e. sepala, petala, styli et valvulae 4 vel 5. Petala integra, saepe obsoleta. Stamina 4, 5, 10. Capsula usque ad basim fissa. Semina minuta, triangulari-reniformia immarginata. $ 4. SAGINA. Flos tetramerus; at unus alterve in omnibus fere speciebus 5 merus. $ 2. SPERGELLA. Flos pentamerus. B. Stipulatae: Paronychieis intermediae, vel potius his i adnumerandae, sed Thalamiflorae. LXIV. SPERGULA. Characteres fere Spergellae, sed capsula tantum ultra medium fissa. Semina lentifor- mia, marginata, disco saepe papillata. Stipulae scariosae liberae (per paria connatae: Koch). Folia spurie verti- cillata, filiformi-cylindrica. LXV. SPERGULARIA. Characteres fere Alsines. Semina triangulari-reniformia, saepe marginato-alata. Sti- pulae scariosae, vaginato-connatae v. liberae. Folia oppo- sita, linearia, subcylindrica. Flores (in nostris spec.) ro- seo - violacei. LVII. CERASTIUM. Nomen a xégooc derivatum, pro C. arvensi et víscoso, capsulà corniculatà a ceteris A/sineis abludentibus, selegit Alsineae. 171 Dillenius 1719 loco generis: Myosotis Tournef. et Mónch (non Lobel 1581 et Recent.) sive Myosota Dodon. 1553. Genus Cerastiwm apud Linné fere purum et stabilitum. Species Ingricae omnes ad sectio- nem: Orthodon Ser. in Dec. pertinent, capsulae sub- incurvae dentibus rectis margine tantum, nec apice revo- lutis, insignem. 107. C. arvense L. — Caryophyllus arvensis hir- sutus, fl. majore C. Bauh. 1623 — Caryophyllus Ho- lostius Lobel 1581 c. ic. Petala 5 — 6 lin., apice late rotundata et sub anthesi recurvata, calyce 2— 3 plo longiora. Pedunculi deflorati erecti, calyce 3 — 4 plo longiores. Bracteae margine sca- . riosae. Folia lineari-lanceolata, intra axillas fasciculifera. Caules adscendentes, turionibus elongatis, caespitosis, prostratis, basi radicantibus. Radix perennis. — Specc. Petrop. superne pilis glandulosis crebris tecta; folia va- riant subglabra, vel margine, vel etiam facie sparse hir- suta; caulis semper dense pubescit. In pratis apricis siccis horti Imp. Pawlowsk, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 212 et Petrop. 1837,.p. 48, n. 325; Turcz. 1825, n. 307); Petropoli (Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. I, 1842, p. 412, C. arvense «a latifoliwm sive typicum vidit) rarissime, v. g. in graminosis apricis circa urbem prope ecclesiam St. Mitrofan 1 Jun. c. florib. (Kühlewein!, Kubarkin) et ex septemtrione Newae fluvii (Graff! — est var. foliis densius hirsuto - villosis, obtusis et paulo latioribus; specc. a cel. Fenzl ad var. $ angustifoliam, lusum 2 Fl. Ross. amandantur, sicuti specc. D. Kühlewein). z. "e dnot. C. alpinwum L. indicatur jam in insula Wa- lamo lacus Ladogae (W. N ylander) et var. Q glanduli- fera Koch in Esthonia pr. Reval crescit. Dignoscitur a C. arvensi: &urionibus abbreviatis, rosulatis, caule humili paucifloro, braeteis herbaceis, foliis brevioribus latioribus et inter axillas nudis, pilis in tota planta longioribus, in- dumentum villoso-lanatum efficientibus etc. 172 Alsineae. 108. C. vulgatum Curtis 1821, Wahlbzg., Fries, Fenzl; an etiam: Lóffling 1758, Linné Spec. II, 1762 (non 1755); non Reichenb., Smith et herb. Linn. ubi loco hujus C. viscosum Curt. adest et versa vice; Lin- naeus ambas species numquam clare exposuit, inde con- troversiis perpetuis obnoxias; speciei origo ex Fl. Suec. 11/1755), herbario confirmata, concedente imo cel. Fries, C. glomeratwm 'Thuill. fuisse, evidenter testatur (vide Richter Codex Linn., qui plantam Lófflingii pro C. campanawulato vel consimili habet) — C. triviale Link 1821 — JMyosota Dodon. 15533 ic. antiquissima et opt.! in Lobelii Advers. 1570 perperam posita juxta A/sine AMyosotis, quae teste Lobel icon. 1581 Myosotis inter- media est, citanda enim fuisset ad Myosot. hirsutam rep- tantem Pena et Lobel; fefellit hoc etiam C. Bauhinum. Radix subperennans. Caules plerumque caespitosi, purpurascentes, turionibus basi radicantibus. Folia pro- funde viridia, ceteris affinibus specc. longiora. Sepala cum bracteis margine scariosa, apice glabra. Pedicelli fructiferi calyce 2—3 plo longiores, nutantes. Flos 5 — 6 lin. in diametro. Petala longitudine calycis vel paulo ma- jora. Semina tuberculata scabra. — Indumentum plantae typicae hirsutum, variat rarius à glandwlosuwm Bon- ningh. 1824. Ad vias, in plateis, locis cultis vel ruderatis, arvis, fossis et pratis, ubique copiosissime. Floret a medio Maji vel initio Junii usque ad Sept.; interdum medio Julio penitus defloratum deprehenditur; fruct. mat. a fine Junii vel prius. O z. Hist. spec. In agris incultis circa Catharinenhoff! Jul. (Amman Mss. 1734, n. 20, ex synn. J. Bauh. et Tour nef.); circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 67, n. 203 sub C. v«lgato L.); parce ad vias, in agris et hortis Petropoli, fl. Majo, Jun. (Sobol. Petrop. 1799, p. 108, n. 308; ed. ross. I, 1801, p. 313, n. 320; sub €. vulgato Curt. in hortis et agris vulZare (Weinm. Pawl. 1824, p. 212 s. C. triviali Lk.; ubique (Turcz. 1825, n. 306 sub C. víscoso L.); in pratis, pascuis, rude- Aisineae. 1173 ratis, hortis, Jul. ad Sept. (Weinm. Petr. 1837, p. 48, n. 326 s. €. triviali L k.). (3X) C. semidecandrum L. ex Ingria nondum vidi. . Quod hucusque indicabatur, potissimum forma macilenta pentandra €. v«/gati Curt., caule simplici et radice tenui annua stolonibus carente, fuisse videtur. Dignosci- lur vero genuinum C. semidecandrum a dicta forma C. vulgati: seminihus duplo minoribus, disco laeviusculis; capsula parva angusta, facie C. viscos? Curt.; calyce fere duplo minore et angustiore, sepalis ad summum 1!/, (nec 2 — 3) lin. Stamina ceterum numero valde variant et se- pala apice non semper eroso-denticulata sunt; herba vis- cido-pubescens. Talia specimina jam examinavi e Livo- nia limitropha, sc. declivibus apricis pr. Heiligensee et Wolmar (Maximo witsch!), procul dubio quoque in Ingria aderunt. Hist. spec. Ad ductum aquarum ins. Basilii copiose, ut et in tota Ingria (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 74 s. C. semid. L. — nec Krasch., in codice manu ejus deletum est; in mss. Krasch. synonyma C. viscosi, semidecandri et vulgati confusa, sed plantam vix habuit aliam, quam C. vulgatum Curt. vulgatissimum, in Fl. Ingrica omissum, conf. R. Diatr. 1845, p. 59; testatur etiam appendix Co- dic. Krasch., ubi sub N. 4 monstrosum a specie Kermes declaratur, testatur et specimen originale Kerme cor- ruptum, in herb. Acad. adhuc servatum); Petropoli (Falk Beitr. II, 1786, p. 182; nullius valoris, ex Gortero fugaci manu transscripsit); in ins. apothecaria, Basileensi et ubi- que ad ductus aquarum et in pratis copiose, fl. Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 108, n. 310; edit. ross. I, 1801, p. 314, n. 322, s. n. C. semidec. Curt. quod a Lin- naeano forsan diversum et celo R »ichenbach ad C. macilentum Fries aut forte C. pumilum Bónn., Koch pertinere videtur); in campis sterilibus satis frequens, fl. Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824, p. 212 s. n. C. semiíd. L.); in pratis humidiusculis et ad margines viarum, fl. Jun. Jul. (W eium. Pawl. 1824, p. 212 s. n. C. viscidum . 114 Aisineae. Link, quod sec. Koch et Fenzl ad C. semidecandrum, sec. Reichenb. ad C. glutinoswum Fries pertinet; — cel. Turczaninow in praefatione ad Catal. Petrop. 1825 plantam utramque W einmanni pro C. viscoso L. de- clarat); specimen genuinum e Petropoli vidisse, testatur cel. Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. I, 1842, p. 406, an vero ad var. « scarioso-bracteatam, aut y herbaceo-bracteatam (C. glutinosum Fries s. C. pumilum Koch) vel ad utram- que pertinuerit, non liquet; conf. R. Diatr. 1815, p. 59, 60; in herb. C. À. Meyer ex hoc loco deest. Speciem igitur, ut indigenam, in medio relinquo. (3€) C. viscosum Curtis 1821, Wahlenb., Fries, Grenier, Fenzl; etiam Linnaei pro parte, certe Fl. Suec. 1755 sub 8; non Spec. pl. 1753: C. vulgatum Curt. includens, quod solum in herb. Linn. pro C. víscoso adest. Radix simplex annua. Folia subrotunda vel ovalia (unde C. ovale Pers. 1805). Panicula florifera glome- rata (unde C. glomeratwum Thuill. 1799). Bracteae omnes et calyces herbacei, opaci. Pedicelli fructiferi ca- lycem vix aequantes. Flos 3 — 4 lin. in diametro. Sepala 1—2 lin. apice barbata. Capsula 2—3 lin. longa, omnium facile angustissima, vix !/; lin. lata. Herba formae typicae glanduloso-viscosa. Ad limites Ingriae sc. in Livonia ad lacum Peipus, ubi in fruticetis, initio Aug. m. fere defloratum c. fruct. mat. parcius vidit et legit D. Maximowitsch! — Cete- rum, ut puto, errore tantum indicatum fuit: Petropoli (Boeber ex Georgi 1790, p. 67, n. 295 s. C. víscoso L.); rarius circa Petropolim ad agrorum limites et vias, uti in Ligovo et Goreloy Cabac, fl. Majo (Sobol. Petr. 1799, p. 108, n. 309; edit. ross. I, 1801, p. 314, n. 321 sub €. viíscoso Curt.; plantam Sobolewskii C. triviale Lk. fuisse, declarat Weinm. in Elencho pl. h. Pawlowsk. 1824, p. 212); Ingria (Georgi 1800, p. 986, n. 3, sub €. viscoso, nullius valoris). Alsineae. 115 LVIII. MALACHIUM. Genus characteribus optimis proposuit Mónch 1794 sub nomine Myosoton; at cum neque Myosotis Lobelii 1581 sit, neque Myosota Dodonaei 1553, ad consonan- tiam evitandam admittitur Malachia Fries 1817, ab ipso serius paullulum mutata. 109. W. aquaticum Fries (1817) 1828 — Myoso- ton aquaticum Mónch 1794 — Cerastiwum aquaticum L. 1753 (diu cum Stellaria nemorum et media conjunxit, 1751 primo separavit) — A/sine macima solanifolia Mentzel 1682 c. ic.! — Alsine s. Hippia major Dodon. 1553 ic. opt.! Planta 1 —2 pedalis, affinis Stellaríiae nemorwm (Linné); at praeter characteres genericos sequentibus ad- huc diversa: capsula ovoidea, 5-gona, calycem subaequans ; calyx subglobosus herbaceus opacus (nec scariosus et ni- tens) corollà subduplo brevior, fructifer major; petala 2 —3 lin. (nec 4—6 lin.); folia caulina plurima sessilia, margine undulata (in St. nemorwm rarius ultra 3 peria suprema sessilia); caulis inferne glaberrimus tetragonus; indumentum cymae breve, glanduloso-viscosum; nullibi pili adsunt elongati eglandulosi. Multo similior et vix, nisi stylis 3 et valvulis.6, diversa est Stellaria Bungeana Fenzl, jam circa Archangelsk obvia (conf. R. Fl. Samoj. p. 10) et Petropoli imo indicata a D. Bohuslaw in scrip- lis soc. oecon. Petrop. 1847 ad specim. herb. Kastal- skiani sub N. 240 (Stellaria nemorwm). In humidis umbrosis et sylvaticis, ad ripas et fossas, hinc inde copiose v. g. in insulis Newae fl., Strelna, Pe- terhof, Krasnoje Selo, Gatschina. Floret et fruct. Junio et Julio. z. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 67, n. 294 sub Cerastio aq. L.); in humidis circa Petropolim, uti: ad ripas lacuum Pargelovii et Ossinovae Roschezae, circa Sarscoselium in sylvis, fl. Jun. Jul. (So- bol. Petrop. 1799, p. 109, n. 311; edit. Ross. I, 1801, 116 Alsineae. p. 315, n. 323, sub Cerast. aq. L.); ad ripas nemorosas et in aliis locis humentibus (W einm. Pawl. 1824, p. 212, sub Cerast. aq. L.); ubique (Turcz. 1825, n. 305 sub Larbraea aquatica Dec.); in humidis et ruderatis um- brosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 48, n. 324 sub Cerast. aquat. L.). LIX. STELLARIA. Nomen ex forma aut dispositione foliorum vel florum in figuram stellae, diversissimis plantis impositum. Brun- fels 1530 Asperulam odoratam, Matthiolus 1565 et Camerarius Alchemillam vulgarem et alpinam intel- lexerunt; Lobelius 1581 et C. Bauhinus Callitrichen vernam nomine Stellariae aquaticae habuerunt; Stellaria s. Asterias Dalechampii 1587 ignota planta est, facie Sherardiae; Dillenius 1719 mox Callitrichen, mox Ga- geam sic appellavit; tandem Linnaeus 1748 Stellula- riam, 1133 in Stellariam mutatam, introduxit et gene- rice constituit. 110. St. nemorum L. — Alsine altissima nemo- rum C. Bauh. 1623 — Alsine macrima Lobel 1581 (ex flore magis huc, quam ad Malachium). Caulis undequaquam piloso-villosus. Folia venuloso- reiiculata, profunde cordata, acuminata, petiolata, supe- riora sessilia. Sepala pallida, subnitida, margine scariosa, elliptica, 2—3 lin. Petala calyce 2—3 plo longiora. Colu- mella capsulae oblongae fere 2 lin. longa, linearis, indi- visa. — Variat calyce glabro v. pubescente; foliis florali- bus majoribus et minoribus, pedicellos superantibus vel haud aequantibus; var. subebracteolata F enz]l: foliis flo- ralibus minutissimis et pedunculis glaberrimis hic non- dum reperta. In nemoribus, sylvaticis, frulicetis, graminosis um- brosis, etiam ad fossas, ubique copiose. Floret post me- dium Maji et m. Junio; fruct. mat. a medio Junii. 2. Hist. spec. Nil frequentius ad ripas Newae! (luv. hu- midiores et valles, rivosque umbrosos (Krasch. ed. Gort. Alsineae. 111 1761, p. 70. — omissa sunt ex codice Krasch. verba: Aug. 7 jam in fruct. maturis; Koirowa (Falk ex Gort. Append. 1764); ad ripas umbrosas Newae fl. in ins. apo- thecaria!, lapidea et in nemoribus frequentissima (So- bol. Petr. 1799, p. 103, n. 292), etiam in sylvis Pulcovae et Ossinovae Roszczae (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 300, n. 304); in sylvis et fruticetis humidiusculis pas- sim (W einm. Pawl. 1824, p. 208); ubique (Turcz. 1825, n. 285); in nemoribus et fruticetis umbrosis, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837, p. 46, n. 308). 111. St. media Vill. 1789 — Alsine media Do- don. 1553! C. Bauh. Linné — Aisine major Fuchs 1542! c. ic. (ejus A. minor erat Arenaria serpyllifolia, A. media vero Veronica agrestis) — Morsus gallinae minor Brunf. (sec. C. Bauh.) Caulis uniseriatim pilosus. Folia St. nemorwm, sed minora, abruptius acuminata et basi haud cordata. Sepala opaca, profunde viridia, pubescentia, 1!/; — 2 lin., ovalia. Petala calycem aequantia vel breviora vel nulla. Stam. 3—95. Columella capsulae ovoideae brevissima, mox in funiculos seminum soluta. — Variat: statura pedali et pusilla 2 poll.; foliis margine undulatis, superioribus plu- ribus sessilibus vel omnibus petiolatis. In locis cultis ubique copiosissima herba est, numquam eliminanda; abhinc ad domicilia, rudera et vias propaga- tur. Floret et fructificat a fine Aprilis ad initium Octo- bris, bis terve e seminibus delapsis enata. Flos erectus evigilat ab hora 9 in meridiem, nisi eodem die pluvia cadat, quo non aperitur (Linné); hic medio Julio flores saepius observavi apertos ante 8h, clausos circa h. 6 vespere. O. Hist. spec. In hortis oleraceis et ad sepes passim (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 47 s. Alsíne media L., ut seqq.); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); ubique in hortis oleraceis, ad sepes et vias passim (Sobol. Petr. 1799, p. 73, n. 214; edit. Ross. I, 1801, p. 237, n. 225); summum hortorum vitium, a Majo ad Octobr. (Weinm. Maj, 1853. 12 EN CU Alsineae, Pawl. 1824, p. 146 s. Alsine et Petr. 1837, p. 46, n. 309 - s. Stellaria media S m.); ubique (Turcz. 1825, n. 286 s. Stellaria). Observ. St. dichotoma L. circa Petropolim (Jun. flor.) indicata in W ein m. Pawl. 1824, p. 208, serius vero ab ipso omissa est. Stationes Mosquenses et Kasanienses summopere dubias, cel. Fenzl ad St. medíam referre propensus est. 112. St. Holostea L. — Holostiwum Ruellii Lo- bel 1576! — Gramen Fuchs 1542 ic. opt.!' Folia firmula, omnia connato-sessilia, a basi latiore rectilineo-lanceolata (11/5; —4 lin. lata: 11/,—3 poll. longa), longe acuminata, margine et carina scabra. Bracteae her- baceae, infimae foliosae. Sepala enervia, nitida, 3—4 lin. Petala semibifida, calyce fere duplo longiora. Capsula glo- bosa longitudine calycis. In graminosis, sylvaticis, ad sepes et fossas, frequens et copiose. Floret a medio Maji ad initium Julii; fruct. mat. ab initio Junii. 2. Hist. spec. In sylvosis humidioribus locis (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 70; locum in Codice K rasch. omis- sum addidit Gorter); ubique in sylvis humidioribus (Sobol. Petr. 1799, p. 103, n. 293; edit. ross. I, 1801, p. 301, n. 305); in sepibus et nemorosis ubique (W ein m. Pawl. 1824, p. 208); ubique (Turcz. 1825, n. 287); in nemoribus et fruticetis, Aprili ad Junium (Weinm. Petr. 1837, p. 47, n. 314). 113. St. glauca With. 1796, Smith 1800! optime exposita. St. palustris Retzius 1795 (nec 1779), glauce- dinem tacet et forsan St. gramineam grandifloram ha- buit. Jam Rajus 1696, nisi prius, descripsit. Semina castanea, grosse rugoso-granulata. Sepala 2 — 3 lin., corollà distincte breviora. Bracteae scariosae, glaberrimae. Tota planta glauca; ceterum Sf. gramineae simillima et vix nisi seminibus diversa, si respicis var. parvifloram Rchb., var. virentem F enzl St. glaucae et Alsineae. 119 var. grandifloram St. gramineae. — Petropoli variat 1) foliis solito longioribus, 2'/5 poll. 2) latifolia: fol. 2 lin. latis, reticulato- venulosis, versus basim evidenter an- gustatis. ; In pratis paludosis, ad fossas et aquas pluribus locis copiose. Floret a medio Junii ad finem Julii. 2. Hist. spec. Copiose circa Catharinenhoff! m. Junio (À m man mss. 1734, n. 19 s. n. ÁAlsine pratensis glauco folio, cauliculis quadrangularibus; — omnino huc spectat, nam sola inter affines glauca est et loco indicato adhuc perstitit); in graminosis humidis (W einm. Pawl. 1824, p. 209 s. St. palustri Retz.); ubique (Turcz. 1825, n. 289); in locis paludosis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 47, n. 312). Observ. St. Dilleniana Mónch in pratis humidis sylvosis, Junio (Sobol. Petrop. 1799, p. 104, n. 296); in sylvis humidis umbrosis Murinae et Pargelovii (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 302, n. 308); in nemoribus hu- midis prope Pawlowsk (W einm. Pawl. 1824, p. 208 sub St. gramineae var.) indicata, est planta critica, contro- versiis subjecta. Alsine.... palustris Dillen. 1719, ex qua Stellaria graminea Q Linné 1753 orta est, teste ipso Dillenio a St. graminea tantum differt: floribus majoribus, petalis minus profunde divisis; saepe ad St. glauwcam typicam citatur, sed Dilleuius colorem glau- cum vix praetervidisset. St. Dilleniana Leers 1775 est St. uliginosa Murray 1770. St. Dilleniana Mónch 1711 differt a planta Dillenii, nam in fig. exhibita pe- tala calyci aequilonga pinguntur, quare cel. Reichen- bach in Fl. germ. excurs. p. 873 ad St. glauwcam Q par- vifloram refert, Petropoli adhuc inquirendam. St. Dille- niana (Fl. Wetter. 1800 est St. glauca?) Becker 1828, Rchb. Fl. germ. et icon.!! nec non Recent. auct., utique circa Petropolim obveniens, St. gramineae grandiflorae elatiori subsumta, sed calyce 3 lin. longo petalis distincte breviori, nec non bracteis eciliatis magis ad St. glaucam accedit, et omnino plantam utrisque intermediam refert, e seminibus exactius adhuc determinandam; petalis, ut 180 Alsineae. in icone apud Rchb., usque ad basim partitis, a planta Dillenii discedit; folia et habitus St. gramineae a linea- ris, lus. 2 FenzlapudLedeb. Haec celo Reichenbach var. grandiflora St. gramineae culturà constans, videtur; Kochio et Friesio var. viridis St. glaucae et prorsus identica cum St. Larmanni Fisch. exDec., quam vero cel. Fenzl e Rossia europaea non vidit. Quis litem com- ponet? 114. St. graminea a Linné — Gramen floridum minus Tabern. 1590 — Diversitas Holostii Ruellii Lo- bel 1581 c. ic. bona! Semina distinctissime daedaleo-rugosa. Folia sessilia, a basi latiore lanceolata, laevia. Bracteae scariosae, mar- gine ciliatae. Sepala trinervia, 1!/, —2 lin. Petala pro- funde bipartita, calycem subaequantia. Capsula oblonga, calycem excedens. — "Variat: B. eciliata F enzl ex R. Diatr. Petr. 1845, p. 58 — St.flaccida Peterm. 1838 — Sl. graminea var. gracilis WN einm. 1837; bracteae et sepala omnino eciliatae, ut in St. glauca; plerumque tenella, foliis brevioribus et angustioribus, linearibus; Y. líénearis Fenzl inLedeb.; fol. sublinearibus, siccis margine plerumque revolutis; huc ducitur: St. subwulata Boeber ex Schlecht. 1816, quae sec. Rchb. identica est cum St. brevifolia Walther 1802, sed ex icone Rchb. forsan Q eciliata; o. parviflora et grandiflora, quae observante Schummel 1827 aliisque corroborantibus, sexum polygamo-dioicum indicant, prima scil. magis 9, altera magis ó ; c. pedunculis abortu cymae alaribus soli- tariis, praecipue in var. Q. In graminosis humidis communissima Q; in sicciori- hus, ad vias et in arvis frequens y; in umbrosis « rarior. Floret a fine Maji et initio Junii vel Julii usque ad finem Jul., serotina ad initium Sept.; fruct. mat. m. Julio. 2. Hist. spec. Inter Petropolim et Twer, partim in flore, partim in semine m. Aug. et Sept. (Gmelin Mss. 1733, n. 59, ex syn. Tournef.); circa Duderhof! et Krasno-Selo m. Junio (Amman mss, post 1736 s, n, Gramen leu- Alsineae. 181 canthemum minus); inter Hypnum ubique frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 71); in fruticelis et du- metis ubique inter ypnwm et Polytrichum frequens (Sobol. Petrop. 1799, p. 104, n. 294; ed. ross. I, 1801, p. 301, n. 306); in arvis, dumetis, sepibusque passim (Weinm. Pawl. 1824, p. 208; ubique (Turcz. 1825, n. 288); in locis siccis et humidiusculis, Majo ad Jul. (W einm. Petr. 1837, p. 46, n. 311; cum varr. a) arven- sis, b) palustris [utraque ad St. glaucam, fide specc. orig. in herb. Kühle w. 1834], c) recurvata, d) elongata, e) ciliolata, f) gracilis). 115. St. longifolia Mühlenbg. ex Willd. 1809, Fries, Fenzl — St. Friesiana Seringe in Dec. 1824, Koch — St. mosquensis M. Bieb. ex Schlecht. 1816. Semina nitida, laevia. Capsula matura badia. Sepala 1/5—41 lin. Folia angustissime linearia, basi conspicue angustata. Caetera St. gramineae eciliatae, sed folia intra axillas crebra fasciculata et flores minores. Variat rarius 2: fol. lanceolatis 1 — 1'/; lin. latis, flaccidis, intra axillas subnudis. In nemoribus et sylvis, ad truncos arborum emortuos et locis deustis, nec non in pascuis apertis circa virgulta, frequens et copiose; var. 9 magis in umbrosis solo pin- gui. Floret ab initio Junii vel serius usque ad init. Aug.; fruct. mat. ab initio Julii ad finem Aug. z. Hist. spec. Petropoli (Weinm. et C. A. Meyer ex Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. I, 1842, p. 392); in ins. Krestowsky (Rochel ex Reichenb. icon. 1841, p. 35); Peterhof et Oranienbaum, Gatschina, Pawlowsk, Lissino, Schlüsselburg (conf. R. Diatr. 1845, p. 58 s. St. Frieseana). . 146. St. uliginosa Murray 1770 — Alsine longi- folia uliginosis proveniens locis J. Bauh. 1651 c. ic.! — Aisine fontana Tabern. 1590! Species Linnaeo obscura; sub Sí. graminea Y Fl. Lappon. forsan potius sequens latuit. Flores in cymis axillaribus lateralibus, scarioso- 182 Alsineae. bracteati. Corolla calycem vix aequans. Capsula basi ma- gis attenuata, quam in praecedentibus, hinc calycis basis breviter infundibuliformis (unde genus Larbrea St. Hi- laire 1816), calycem aequans. Semina granulis elevatis disco seriatim concentrice lineolata, in peripherià crenu- lato-cristata. Folia ovato-elliptica, basi saepe ciliata. — Variat caule ramosiori, heterophyllo, diffuso: foliis basi eximie angustatis, ramorum axillarium distinctissime pe- tiolatis, facie St. mediae pumilae. Ad scaturigines, in uliginosis, sylvis humidis, copiose, sed non tam frequens, quam St. crassifolia; v. g. Pargola, Toxowa, Lapuchinka, Koirowa, Gatschina, Lissino. Flo- ret ab initio Junii saltem ad initium Julii, quo tempore jam fruct. maturis onusta. C. Hist. spec. Circa Petropolim (Georgi 1790, p. 66, n. 281 s. n. Stell. Dilleniana Leers Fl. Herb.); in uligi- nosis non rara (Weinm. Pawl. 1824, p. 209 s. St. ulig.); prope praedium Lanskoy ad viam Pargolensem (Turecez. 1825, n. 291 s. St. aquatica P oll.); in fossis semiexsicca- tis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 46, n. 310 s. St. Alsine Hoff m.). 117. St. crassifolia Ehrh.! 1784 — St. dichotoma Weber (Wiggers) 1780, non Linné. Flores alares et terminales solitarii, ebracteati. Calyx capsulà duplo brevior, corollam subaequans. Ceterum St. wuliginosae simillima, caulis tamen teres (in sicco modo quadrangulus), folia basi numquam ciliata et semina ma- jora, maturitate fusco-atra, obsoletius granulata, in peri- pherià laevissima. — Variat foliis angustioribus lineari- bus vel anguste lanceolatis (St. elodes M. Bieberst. in Besser, fide cel. Fenzl); foliis erecto patentibus vel di- varicatis, majoribus v. minoribus, caule strictiusculo vel diffuso-ramosissimo. Ad ductus aquarum, in graminosis humidis et uligi- nosis, praecipue regionis demissae et secus litus marinum, sed eliam in reg. elevata, frequens et copiose. Floret a Alsineae. 183 medio Junii usque ad finem Julii; fruct. mat. m. Jul. Q,aliis 2. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph! ex Georgi 1790, p. 66, n. 280; adest spec. orig. Rudolphi in herb. Acad. ad rivulum Karpowka pr. hortum botanicum lectum, vide R. Diatr. Petr. 1845, p. 59); in m. Pulcovo et in sylvis circa Petrop. rarius (Sobol. Petr. 1799, p. 104, n. 295); rarius in m. Pulcovo et Poclonnaja in sylvis (Sobol. Petr. edit. ross. I, 1801, p. 302, n. 307); in paludosis montis Duderhovii! (W ein m. Pawl. 1824, p. 209); rarissime ad m. Duderhof (Prescott ex Turcz. 1825, n. 290;; in humidis maritimis ad viam Peterhofia- nam, Jun. Jul. (Weinm. in Linnaea X, 1836, p. 51 et Petrop. 1837, p. 47, n. 313 s. n. St. brevifolia Schu- macher I, 1801, p. 142 cum descriptione et citato: Fl. Dan. tab. 415 bene! excl. petalis; — in litore marino inter Peterhof et Oranienbaum inveni formam simillimam, at Sr. brevifoliá Rafn 1800 et Fries herb. norm. Suec.! paulo insigniorem, Sileni inflatae litorali analogam, co- loratam, foliis firmioribus, plurimis angustioribus erectis, incurváatis); Petropoli (Reichenb. Icon. Fl. Germ. V, 1841, p. 36 sub n. St. helodes M. Bieb.; specc. fig. 4999 b conformia vidi Petr.); alibi frequens, copiosissime vero ad aquaeductum Taitzensem (R. Diatr. Petr. 1845, p. 59 s. St. crassif.). LX. MOEHRINGIA. Nomen et genus in memoriam botanici coaevi Móh- ring constituit Linné 1740, reformavit Clairville, Mertens et Koch, Fenzl, additis Arenariis pluribus. 118. M. trinervia Clairv. 1811 — Arenaría tri- nervia L. — Alsine Plantaginis folio J. Bauh. 16351 €. ic. — ? Alsine hirsuta, mediae similis, sed nigrior, hirsutior ac durior, spontanea Camer. 1588. Petala calyce breviora. Sepala 1! /, —2 lin. inaequalia, lanceolata cuspidata. Pedunculi alares et terminales uniflori. post. anthesin deflexi. Folia ovata, mucro- 18^ Alsineae. nata, 3— 5 nervia. Caulis repetito-dichotomus, ramosissi- mus, diffusus. In sylvis humidis, umbrosis hortorum, ad sepes, sat frequens et copiose. Floret ab initio Junii; fine Aug. flores ultimi cum fruct. dudum maturis. 4 est, numquam primo disseminationis anno florens. Hist. spec. In locis udis eirca Petropolim, primo vere (Amman mss. 1735, n. 44, ex syn. J. Bauh., sed florendi tempus haud convenit); in sylvosis, humidioribus locis, una cum Stellaría Holostea frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 71 sub Arenaria trinervia L., ut seqq.); in sylvis humidis frequens (Sobol. Petrop. 1799, p. 105, n. 298; ed. ross. I, 1801, p. 303, n. 310); in sylvis hu- midis prope Gatschinam! et in cultis Murinae (Weinm. Pawl. 1824, p. 209); ubique (Turcz. 1825, n. 295); in sylvis umbrosis humidis frequens, Jun. ad Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 47, n. 315). 119. M. lateriflora Fenzl 1833 —. Arenaria la- teriflora L. 1753 ex planta Sibirica Gmelini. Petala calyce duplo longiora. Sepala ?/, lin., ovalia, obtusissima. Pedunculi axillares subbiflori., Folia ovalia, superiora oblonga, obtusa, 1- vel obsolete 3-nervia. Caulis inferne ramosus, ramis simplicibus suberectis. Petropoli rarissime, scil. in vicinitate urbis ad rivu- - lum Ligowka in fruticetis graminosis sat copiose (Küh- lewein ex R. Diatr. Petr. 1845, p. 59) et quotannis fere lecta, nullibi tamen alias hucusque reperta. Floret ab initio Junii; initio Sept. deflorata fruct. haud maturis, forsan pro parte delapsis. 2 . . LXI. ARENARIA (rectius A/sine aut Euthalia F enzl). Arenaria vulgo dicta et C. Bauhino 1620, nec non J. Bauh. 1651 est Sagiína nodosa! planta vere arenaria. Ruppius, quem generis Arenariae auctorem dixit Linnaeus, 1718 sub Arenaria non solum plantam Bau - hinorum (Sagínam nodosam) intellexit, sed etiam Sper- Alsineae. 185 gularias, Móhringiam trinerviam, Arenariam serpylli- foliam et Spergulas utrasque. Arenaria Linnaei fere idem est genus ac Ruppii, demtis Spergulis, quibus S. nodosam, eheu! typum Arenariae infauste adnumeravit. Reformatum est sensim genus Linnaei ab auctoribus, Alsinem, Spergulariam et Móhringiam segregantibus et limitantibus, ita, ut Arenaria serpyllifolia, planta haud vere arenaria, typus hodierni generis facta sit. 120. A4. serpyllifolia L. — Alsine serpyllif. Crantz — Arenaria multicaulis serpyllifolia Ruppius 17418! — Alsine minor multicaulis C. Bauh. 1623 — Alsine minor Fuchs 1542! Dodon. 1553. Caules semipedales vel minores, dichotomo -ramo- sissimi. Folia ovata acuminata sessilia, 2 lin. vel minora, firma. Pedunculi solitarii axillares flores subaequantes, infimi 3—4 lin. Sepala lanceolata acuminata, petalis ova- libus sesquilongiora, 1—2 linealia. — Variat magis glan- dulosa et Y tenuior Koch Syn. l'l. Germ.; hic vero non semper distingui possunt a forma typica. In argillaceis, agris, siccis, secus vias, in ruderibus fere ubique copiose. Floret et fructif. initio et medio Junii; capsulae seminibus maturis refertae propter firmam herbae compagem usque ad medium Sept. persistunt. C. Hist. spec. Ad viam regiam prope Strelnam (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 72; difficile intelligitur adnotatio in Cod. Krasch. a Gorter omissa .,nostra flore est ru- bro, corolla calyce paulo longiori*, nam Spergwularia rubra sequitur sub n. 415 ibidem); in arvis siccis et ad vias, uti ad viam regiam prope Strelnam (Sobol. Petrop. 1799, p. 105, n. 299; ed. ross. I, 1801, p. 304, n. 311); in hortis, arvis et ad muros frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 209); inter segetes et in siccioribus ad montes Pülcowo! et Duderhof! (Turcz. 1825, n. 294); ubique in locis cultis et ruderatis, Majo ad Aug. (Weinm. Pe. trop. 1837, p. 47, n. 316). 186 Alsineae. LXII. AMMADENIA. Nomen ex &poc (arena) et &óvjy (glandula), propter glandulas nectariferas florum magis ac in ceteris insignes, selegit et genus Ammodenia in Flora Sibirica manu scripta omnium primus constituit J. G. Gmelin, quod a S. G. Gmelino (jun.) operis posthumi editore, in Vol. IV, 1769 memoratum quidem, sed rejectum et postea oblivioni traditum fuit, donec in Fl. Samoj. 1845 resusci- tavi et in integrum restitui. In genere admittendo, ma- gis vero in nomine seligendo auctores summopere dissen- tiebant. Ehrhart, discipulus Linnaei egregius, prop- ter ,nectarium, quod maximi fecit natura* (Linné), a. 1788 (in mss. 1783) s. n. Honkenya idem genus con- struxit, quod propter Honkenyam W illd. 1793 diver- sissimam, in Halianthum immutavit Fries 1817. Am- monaliía Desvaux et Adenarium Raf. in Desvx. 1818 idem genus est. Differentiam aliam ab Arenaría ex capsula trivalvi (jam Buxbaumio visa) posuerunt Ehrhart et Fries. 121. A. peploides Rupr. 1845 — Arenaría peploi- des L. — Anthyllis prior lentifolia Peplios effigie, ma- ritima Pena et Lobel 1570! ex Portlandia ins. Angliae austr. Rhizoma crassum longe reptans. Caules vel rami dicho- tomi procumbentes, pedales aut breviores. Folia sessilia ovata acuta vel elliptica, 8 lin. vel minora, uninervia, glaberrima et valde carnosa. Pedunculi solitarii alares et axillares. Sepala ovata obtusa, 1!/, —2 lin., uninervia. Petala obovata, in à calyce longiora. Capsula 2—3 lin. Semina fere 2 lin., nigra, nitida, laevia, subtilissime punctulata. In litore arenoso regionis maritimae hinc inde copio- sissime, v. g. Dolgoi Noss, Kronstadt, Oranienbaum, Strelna. Floret a medio vel fine Junii saltem ad initium Augusti; fruct. mat. toto m. Augusto et initio Sept. 2. Hist. spec. Ingria (Buxbaum pl. Ingr. in Act. Pe- trop. 1732, p. 270, s. n. Telephium maritimum Portwulacae Alsineae. 184 folio); in ripis arenosis circa Strelnam! frequens (Krasc h. ed. Gort. 1761, p. 71 sub Arenaría pepl. L. ut seq«q.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in ripis arenosis circa Strelnam! et Oranienbaum! frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 104, n. 297; ed. ross. I, 1801, p. 303, n. 309); in litoribus arenosis maritimis, Majo, Jun. (W einm. Pawl. 1824, p. 209 et Petrop. 1837, p. 47, n. 317); in litoribus maritimis prope Strelna! et Oranienbaum! (Prescott ex Turcz. 1825, n. 296). 3 ALSINE. AActvm Diosc. est Parietaria cretica; lucos, quos 401 nominant et umbrosa loca amat. Et Plinius: A[- sine, quam quidam Myosoten appellant, nascitur in lucis, unde sie dicta. A/sine Fuchs 1542 composita est ex Arenaria serpyllifolia, |Stellaría media et Veronica agresti. Alsine Clus. 1576 est Cerastium dichotomwum. Dodonaeus 1583 sub A/sine minima —. Arenariam serpyllifoliam, minori —. Stellariam mediam, repente — Cucubalum, marina — Malachiwm (sec. L., spuria quarta — Cerastiwum viscoswm aut triviale, intellexit. Alsine tenwifolia J. Bauh. 1651 est eadem ac Crantzii et typica species hodierni generis Alsime; an etiam una alterave species sub A/sine alpina in C. Bauh. genuina est? A/sine Linné conferruminata est ex Stellaria media, Spergularia segetalà et Alsine mu- cronata L. 1753, quae sec. Fenzl — Adlsine tenwifolia Crantz. Alsine Reichenb. et partimLinné est Sper- glaria. Nulla species hucusque ex Ingria innotuit. Proxima est Alsine tenwifolia (var. grandiflora), Mosquae indicata (M. Bieb.! Fenzl) et A. verna Bartl. inter Cholmogori et Pinega lecta (Fl. Samoj.). LXIII. SAGINA (rectius Arenaria). Saginae nomen, a c«Yrvn, cibo ad saginationem ido- neo, a Linnaeo infauste selectum pro plantis passeres 188 Alsineae. vix alentibus (Schübler, E. Meyer). Sagína Spergula Lobel et Pena 1570 erat Spergula arvensis. Saginam procumbentem Dillenius 1719 Al/sinellam dixit. 122. S. procumbens L. 1758 — Sazifraga grami- nea pusilla flore parvo tetrapetalo Raj. 1688! — Sazi- fraga anglicana alsinefolia Gerard ed. Johns. 1633 (sec. R aj.). Caulis brevissimus sterilis; rami laterales procumben- tes, 4 poll. vel breviores. Pedunculi deflorati nutantes, fructiferi erecti. Sepala obtusa, mutica, 1 lin. Petala calyce dimidio breviora vel nulla. Flos tetramerus. Stam. 4. In locis cultis, humidis, ad fossas et vias; etiam in arenosis et pratis maritimis, ubique copiosissime. Floret a medio Maji vel initio Junii; fruct. maturi a fine Junii v. prius ad Sept., cum vel sine flor. z. Hist. spec. In pratis, praesertim ubi aquae stagna- runt, et ad radices arborum, locis humidis crescentium passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 26); in pratis mon- tosis et sylvis; Pargelovii, Ossinovae Roschezae et ad se- getes Ligovi et Crasnoselii copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 43, n. 129; ed. ross. I, 1801, p. 147, n. 135); copio- sissime in pascuis, agris sabulosis humectis (W einm. Pawl. 1824, p. 76); ubique (Turcz. 1825, n. 124); in locis sterilibus, humidiusculis, agris, pascuis, Jun. ad Aug. (W einm. Petr. 1837, p. 21, n. 27). Observ. 1. Sagina apetala L. indicata fuit Petro- poli, in ins. Golodaja, prope coemeterium Smolensk (Mertens fil. ex Turcz. 1825, n. 125). Anne forma ape- tala erecta S. procumbentis erat? Ceterum genuina S. apetala Arduino 1764, Linné, pro Ingria possibilis est, nam e Livonia jam innotuit. Dignoscitur radice annua, caule erecto, foliis ciliatis, pedunculis defloratis semper erectis, calyce minori. 2. Sagina erecta L.: ad ripam lacus Pargelovii, ad rivulos Dranici, tum circa urbem Jamburgum et multis aliis locis humidis declivibus; fl. Jun. (Sobol. Petr. 1799, Alsineae. 189 p. 43, n. 129; ed. ross. I, 1801, p. 148, n. 136); circa urbem Jamburg (Boeber ex Georgi 1790, p. 60, n. 124). Certe erronea. Mónchia erecta in tota Scandinavia et imperio rossico desideratur. Num Stellariam gramineam unifloram et angustifoliam conjicere licet? *" SPERGELLA Rchb. 1832. 123. S. nodosa Fenzl 1833 — Arenaria nodosa Wallr. — Spergula nodosa L. — Arenaria J. Bauh. 1651 c. ic.! ex Ulm — A/sine nodosa germanica, alias Arenaria C. Bauh. 1620! e Scotia Cargillus misit S. n. Arenaria, Petala 2 lin., late ovata, calyce subduplo longiora. Flos pentamerus. Stam. 10. Folia superiora brevissima, axillis minute fasciculiferis. — Hic rarissime ex toto gla- berrima, fere semper glandulis 2- obsessa, quare Sper- gula glandulosa Besser 1809 ne varietate quidem di- stingui potest et sane quaeritur, anne haec potius Lin- naei vel Bauhinorum planta typica fuerit. In arenosis humidis ad ostium Newae et litus mari- num; etiam in. uliginosis turfosis regionis demissae et elevatae, hinc inde, copiose. Floret a medio Junii ad initium Sept.; fruct. mat. a medio Julii. 2. Hist. spec. Ad radices montium Duderhofii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 75 sub Spergula nodosa L., ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in pratis monto- sis, uti in monte Pulcovo, Pargelovii, circa urbem So- phiam et Gatczinam atque ad ripam fl. Ochtae prope fa- bricam pyriam (Sobol. Petr. 1799, p. 109, n. 313; ed. ross. I, 1801. p. 317, n. 325; addito loco ex Krasch.;); in pratis humidis turfosis non rara (Wein m. Pawl. 1824, p. 213); ad viam Lachtensem et alibi (Turcz. 1825, n. 309); in prat. humid. turf.; Q glandulosa Bess. in turfosis semiexsiccatis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 49, n. 334). Obs. Spergwula laricina SoboLl: circa Petro- polim in pratis humidis argillosis duris, uti pr. Ligovo, Goreloy-Cabace et in urbe circa nosocomium terrestre et 190 | Alsineae. maritimum, Jun. Jul. flor. (Sobol. Petr. 1799, p. 110, n. 314; ed. ross. I, 1801, p. 318, n. 326) certe non est homonyma Linnaei; ex descriptione apud Sobol. l. c. videtur forma magis glandulosa Sagínae nodosae. LXIV. SPERGULA, a spargere, quia caules debiles et rami squarrosi undique se in terram spargunt (Matth., Sylvat., Schübl.), vel forte potius a nomine germanico Spark, Spergel, Bra- bantis Spwerle, recentioribus! Spergula teste Dodon. 1553) Genus Sperguia Linnaei compositum est ex Spergula Dodon. (arvensi), Spergellis Rchb. (Sagina nodosa et Linnaei) et Alsine laricina. 124. Sp. arvensis L. — Spergula Dodon. 1553 c. ic. opt! Semina lenticularia, fere aptera. Folia supra convexa, infra sulco exarata. Stam. 10, rarissime 5. — Sub hoc titulo forsan plures species a Boenninghausen 1824, Reichenbach et imo rusticis in Germania dudum distinctae, culturá non mutandae, characteribus tamen ulterius illustrandae, comprehenduntur. «. Sp. vulgaris Bónngh. Semina !/, lin., papillis albis denique brunneis obsessa. Nodi plerumque tantum 4 et herba saepe viscida (W eihe). Reliquis rarior: Petro- poli (Borszezow!); medio Junio fr. mat. cum fl. ultimis. Q. Sp. sativa Bónngh. Semina l/, lin., atra, laevia, subtilissime punctulata. Capsula matura quidem fissa, sed semina retinens. Inter segetes, m. Julio c. flor. et fr. mat. — Hujus forma: pentandra, nodis 3 (nec 5), saepe humilior, magis glandulosa, adest in arenosis maritimis ins. Kronstadt et pr. Peterhof, a fine Junii ad init. Sept. florens et fructifera; an S. refracta Detharding, e marit. Megapolit., quae pariter teste Reichb. culturá constans (conf. R. Diatr. Petr. 1845, p. 60). Y. Sp. naxima Weihe, Bónn. Semina ut in « vulgari, sed 2—3 plo majora, ?/; lin. Planta altior, ple- rumque glabra, nodis 9 (Weihe). Vulgatissima in cultis, Alsineae, 191 ruderibus et arenosis; a fine Junii saltem, usque ad init. et med. Sept. c. flor. et fr. mat. Qualis ex his planta Linnaei typica fuerit, non liquet; cel. Reichenb. in S. sativa quaerit, specimen Upsaliense Ehrharti erat S. vulgaris. Hist. spec. S. arvensis Fl. Petr. Passim ad vias et in hortis oleraceis, frequens, nec a locis arenosis abhorret (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 74); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in arvis et hortis oleraceis ac locis arenosis frequens, fl. Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 109, n. 318; ed. ross. I, 1801, p. 316, n. 324); in agris et hortis ubique (W ein m. Pawl. 1824, p. 213 ; inter sege- tes, v. g. ad viam Lachtensem (Turcez. 1825, n. 308); in cultis et ruderatis ubique S. vwlgaris; in cultis S. marima; aestate (W ein m. Petrop. 1837, p. 49, n. 332et 333). C. Observ. Spergwula pentandra L. in tota Fennia australi maritima copiosissime crescit et ad urbem Wi- burg usque accedit (R. Diatr. 1845, p. 22). Facile dignosci- tur: seminibus complanatis, versus peripheriam papilloso- scabris, ala dilatata radiato-striata cinctis; floribus pentan- dris, foliis subteretibus, brevioribus, arcte fasciculatis et glabritie. LXV. SPERGULARIA. Genus sub hoc nomine optime circumscriptum, Are- narias stipulatas comprehendens, proposuit Persoon 1805, receperunt Presl1 1819, Cambessedes (qui 1827 plurimas species exoticas addidit, sed infauste Spergwulam arvensem admisit) et Fenzl. Posthac 1812 Haworth Stipulariam dixit. Lepigonum Fries, quantum liquet, non ante a. 18177 indigitatum, in Lepidogonum mutatum a Wimmer et Grabowsky. Genus quidem Adanson 1763 suboluit, sed nimis temere e staminibus 10 vel 5, seminibus alatis v. apteris, duplex proposuit (Bwda et Tissa), ut neutri jus prioriatis tribui possit. Ultimus forsan generis adversarius erat Koch 1837. 125. Sp. rubra Pers., Presl. — Arenaria rubra « campestris L'! — Arenaria campestris fl. purpureo- 193 Alsineae. coeruleo Rupp. 1718! — Spergula purpurea J. Bauh. 1651 c. ic.! — Alsine Spergulae facie s. Spergula major flosculo subcoeruleo C. Bauh. 1620! Semina cuneiformi-triquetra, tumida, fusca, sca- berula, omnia aptera. Calyx 2 lin., eglandulosus, capsu- lam aequans. Petala rubra, 1 lin. Stam. 10. Pedunculi fructiferi capsulà 2 v. 6 plo longiores. Folia lineari - fili- formia, plana, mucronata, internodiis breviora, axillis dense fasciculifera. Stipulae ovato-lanceolatae, longe cuspidatae, saepe ad medium fissae, fere 2 lin., crebrae, imbricatae, fasciculos axillares involucrantes, exteriores subternae, basi haud vaginato-connatae. Rami teretes. In arenosis, exaridis, secus vias, in plateis, ubique co- piosissime; sed pariter in litore marino v. g. inter Peter- hof et Oranienbaum, Dolgoi Noss, nullo charactere a typica recedens. Floret et fructif. ab initio Junii, saltem usque ad finem Augusti. Evigilat mane inter horam 9—10, obdormit inter 2 et 3 (Linné). c. Hist. spec. Petropoli (Deschisaux 1725, p. 9-obiter: Alsine Spergula dicta, aut Spergulae facie, flore purpu- re0); circa ostium fl. Strelnaja!, in locis arenosis non in- frequens; in superiori regione Newae in ripis arenosis vulgatissima planta est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 72 sub Arenaría rubra L. ut seqq.); in praedio ill. comitis Petri a Czernischew, ad 17 werstam viae regiae Peterhofianae (Gorter Append. 1764); in ins. Kron- stadt! (Georgi mss. 1795); in ripis arenosis Newae fluv. et ad margines sylvarum in montosis, uti Pargelovii!, in m. Poclonnaja atque Petropoli in ambulacris hortorum saepius occurrit (Sobol. Petr. 1799, p. 105, n. 300; ed. ross. I, 1801, p. 304, n. 312); prope Sophiam in arenosis rarissime, fl. Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 210); ubique (Turcz. 1825, n. 292); in locis arenosis siccis, Jun. ad Aug. (W einm. Petrop. 1837; p. 47, n. 318). Obs. Videant, an quoque adsit in humidioribus et ma- rinis Sp. rubra Q pinguis Fenzl inLedeb. Stam. saepe 5 v. pauciora. Foliorum axillae subnudae vel laxius fasciculi- ferae; folia crassiora semiteretia; stipulae saepe integrae, Alsineae. 193 126. Sp. salina Presl 1819!! (semina in descr. scabriuscula, in spec. orig. laevissima!, paucissima alata) a Koch et Rchb. rite citata, (non Lepig. salinum Fries 1842) — Spergularia media o. heterosperma, lus. 14 Fenzl in Ledeb. (ex descr.!), vix Pers. 1805 — Lepigonum mediwm Fries herb. norm. Suec!!, Koch 1843 (ex descer.), at vix Aren. media L. (semina alata et flores albos poscit), Dec. aliorqd. — Alsine marina Rchb. exs. n. 411! quae exactissime Arenaría marina Roth! Wall- roth! (sem. ambitu minutissime scaberula!), non Aren. rubra Q marina L. — Spergula maritima flore parvo coeruleo semine vario Dillen. 1719 (pro parte, sc. forma sem. plerisque non alatis) ad salinas Naunheimenses in Wetteravia. Semina obovato-rotundata, compressa, embryone ele- vato marginata, rubro-fusca, (in nostra)laevissima, S. rubrá majora, infima paucissima alata. Calyx 1!/, lin., rarius 2 lin., basi glandulis 5 nigris, capsulà (2- rarius 3-lineali) distincte brevior. Petala incarnata, 1—1!/, lin. Stam. 4, 5. Pedunculi fructiferi capsulam aequantes, horizontaliter infracti, dein erecti. Folia carnosa, linearia, semiteretia, submutica, internodiis saepe longiora, axillis nuda. Sti- pulae late triangulares, truncatae, mucronatae, apice sub- eroso-dentatae, 1 lin., rarae, basi in unam vaginato- con- natae. Rami compressi. Q. tenuior: calyx eglandulosus; pedunculi fructiferi tenuiores, infimi refracti capsulà 1!/; — 2 plo longiores; semina saepe omnia aptera, paulo minora, sed omnino hujus speciei. Passus ad S. rubram Q pinguem Fenzl. In litore marino prope Orauienbaum (Prescott ex Turcz. 1825, n. 293 sub Aren. medía L. quae vix erit); in locis turfosis, humidis, succulentis, maritimis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 47, n. 319 sub Aren. marina Roth); in litore marino et ruderibus ins. Kron- stadt copiose, flor. et fruct. m. Aug. et init. Sept. — var. B in umbrosis humidis ins. Basilii, m. Jul. flor, cum caps. mat, (Bongard! in herb. Acad.). c. Jun. 1853. 13 194 Alsinastreae. Obs. Spergulariae: rubra et salina heic ad characte- res datos quam maxime adstrictae sunt, nec tertiam speciem in Fennia australi maritima invenire potui, ubi S. salina saepe submersa occurrit, sed neque in extimis insulis capsulas seminibus pluribus alatis refertas enititur. Valde igitur dubito, in Ingriae maritimis inveniri posse Sp. mediam Pers. (L., saltem Wallr.! sub Arenaria) — qmarginatam (Dec. 1808! Rchb.! Koch), modo si haec ex duabus speciebus composita sit, ut cel. Fries et mihi, plures imo suspicanti, videtur. Huic semina plu- rima vel omnia alata; capsula 3— 4 lin. calyce eglanduloso et pedicello distincte vel duplo longior ; petala palliderosea v. albida 2 lin., herba robustior et succosior, superne plerumque magis pubescenti-glandulosa, radix perennans. FaAw. XIV. ALSINASTREAE. Charact. Flos $ , regularis, isomerus, 3—4, in Bergia 5-merus; i. e. calycis laciniae, petala, styli et ovarii loculi 3, 4 v. 9. Calyx aestivatione imbricatus, fissus v. partitus. Petala calyci allerna, aestiv. imbricata. Stamina hypogyna, libera, numero petalorum duplo, rarius simplici in flori- bus trimeris. Capsula ad suturas dehiscens (Endlicher), loculis cospermis. Placentae centrales. Semina exalbumi- nosa, costis longitudinalibus et lineis transversis exarata (ut in plur. Hypericineis). Embryo rectus vel cum semine curvatus. — Herbae O, paludosae, plerumque minutae. Folia opposita v. verticillata, integra. Stipulae hyalinae, dentatae v. incisae, fugacissimae (interdum nullae?). Flo- res solitarii axillares. Affinitas. Familia e generibus Alsinastrum, Bergia et Merimea composita, ab Alsineis, quibus mediante Alsinasítreae. 195 Spergularia valde accedit, diversa: stigmatibus capitatis, dehiscentia capsulae et absentia albuminis. Àb Hyperi- cineis placenta centrali, capsulae dehiscentia dorsali et defectu substantiae resinosae v. oleosae deflectit. Lythra- rieae, habitu interdum similes, holostyles sunt et petala, nec non stamina calyci inserta offerunt. Àb omnibus his familiis insuper stipularum praesentia Alsinastreae ab- horrent. Qualitates ignotae, usus nullus. LXVI. ALSINASTRUM, quasi planta ad A/sinem accedens, Tournefortio 1719 (nisi jam 1700) genus omnino novum erat, cujus species 3 sub eodem nomine generico apud Vaillantium 1727 candide illustrantur. Paulo post (1728) Buxbaum 2 plan- tas hujus generis exhibuit, quarum altera: Potamopytis plene cum A/sinastro Tournefortii coincidit; altera: Hydropiper, a fructu piperiformi sic dicta, stirpem refert Astrachanensem, vix tuto pro A. gyrospermo cog- noscendam. Linnaeus, opus Vaillantii ignorans et nomina Buxbaumii rejiciens, in Fl. Lapp. 1737 et serius quoque Elatiíne dixit. Sed &Xaxiv Diosc. — Elatine Plin. est Linaria Elatine L. vel potius L. graeca, unde genus Elatine C. Bauh., Dillen. et Ruppii historice fundatum et idem fere ac Linaria Tournef. et patr. esse liquet. 127. A. gyrospermwum (Düben 1839) — E. Hydro- piper Oeder 1764 ic. opt.! Schkuhr! et Recent., non Linné, qui omnes species foliis oppositis, nec non flori- bus sessilibus et pedunculatis donatas, v. g. majorem et hezandram, jam a V aillantio nitidissime distinctas, hoc- nomine conferruminavit. Semina subcirculariter curvata, cruribus ad sinum membraná hyalinà connexis, ad hilum truncata et conico- 196 Alsinastreae, apiculala, laeviuscula. Flores sessiles ut in omnibus specc. Ingricis. Calyx 4 fidus. Petala 4, supra rosea. Stam. 8. Folia late v. anguste ovalia, adulta petiolo breviora, 1—2 linealia. Stipulae obscurae. Caules longe et late reptan- tes, ad quemlibet fere nodum radiculosi, internodiis non raro 3 lin., foliis suberectis. Variat pusilla. Ad ostia Newae fluvii copiosissime, etiam alibi et in isthmo Kareliae pr. Lembalowa; submersum. Ab initio Julii ad Augustum c. flor. et semin. maturis. C. Hist. spec. Yn ripis Newae! fl. inter Subulariam et Scirpum acicularem! (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 62, s. n. Elatine Hydropiper L. ut seqq.; ex syn. Buxb. et loco huc, nisi ad A. callitrichoides); in ripis Newae fl. et in fossis exsiccatis (Sobol. Petrop. 1799, p. 94, n. 268; . ed. ross. I, 1801, p. 283, n. 280); in aquosis horti Impe- rialis Gatschinensis (W einm. Pawl. 1824, p. 190 et in Linnaea X, 1836, p. 223, ubi affert, hoc loco ad margines lacus a. 1817 non rarum, sed pluribus annis subsequenti- bus frustra quaesitum fuisse); in paludibus ad viam Lach- tensem, in insula Crucis ad ripas rivuli, in innundatis pr. Catherinhof! (Turcz. 1825, n. 263); in locis innundatis arenosis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 43, n. 285. 128. A. orthospermwm (Düben 1839, saltem Fries 1842! et Summa Veg. Scand. p. 1611). Semina leviter arcuata vel subrecta. Calyx 4 fidus, lobis utrinque dentatis. Petala, stam. et folia, ut in A. gyrospermo simillimo. Semina paulo longiora, 9/j lin., ceterum non diversa. Propter sepala dentata videtur etiam E. spathulata Gorski in Eich w. 1830, at semina non descripsit; petala flavescentia s. potius albida in floribus clandestinis submersis saepe obveniunt. E. serpyllifolia Gilib. 1792 est immutatio nominis Linnaeani ad nor- mam Vaillantii, sc. E. Hydropiper sensu latiori. Ad ostium Newae fl., v. g. portum triremium, ubi cum A4. gyrospermo et callitrichoide mixtim provenit (Kuühlewein ex R, Petrop. 1845, p. 97 s, n. E. ortho- Alsinastreae. 197 sperma D üb., excl. aliis locis ad seq. speciem novam re- ferendis). Augusto m. flores cum fr. mat. C. 129. 4. callitrichoides* — E. triandra var. calli- trichoides W. Nylander 1851! ex specim. Quantum ex herbariis cognoscitur, videtur E. triandra Rchb. FI. germ. exsicc. n. 1062 et evidentius E. triandra Fries herb. norm. Suec. VI. Semina recta v. leviter arcuata, distincte rugulosa, 1/4 lin. longa, utrinque rotundata. Flores saepe clan- destini; olim in vivo adnotavi tetrameros roseos et stam. 4 petalis opposita cum 5to v. 6t? ad basin unius alteriusve sepali. Folia oblongo linearia, pellucida subsessilia, 6 li- nealia v. breviora, apice et margine ad fines venarum re- tusa. Stipulae ovatae, acuminatae, subdentatae, hyalinae, albidae. Caulis, quam in praecedentibus duplo crassior (1, lin.), suberectus, 2—3 pollices longus, internodiis non raro 4 lin. — Variat minor, caule pollicari, internodiis brevioribus, foliis 2 lin. Huic var. valde simile est A. americanm (Pursh) Torr. et Gray, ex seminibus, consistentia et margine foliorum retuso, nec non caule crasso; foliis tamen magis ovalibus in sicco differt et 2-, rarius 3- merum describitur. Species haec saltem multo affinior nostrae, quam A. triandrum. Ad ostia Newae fluvii et in aqua stagnante isthmi Kareliae pr. Lembalowa copiosissiimum et submersum, comite A. gyrospermo. InilioAugusti m. c. flor. et fruct. maturis. C. 130. A. triandrum (Schkuhr 17941 c. ic. opt.!). Semina leviter arcuata, ad hilum rotundata, !/, lin. longa, distinctius rugulosa. Calyx bifidus. Petala 3, (etiam in sicco) roseo-purpurea. Stam. 3. Folia oblonga sub- sessilia, 1—2 lin., opaca, in sicco supra punctato-scabra. Stipulae in geniculis supremis evidentes, ovato lanceola- tae, dentato incisae, roseae. Caules abbreviati, ramosissimi, terrae adpressi, bifariam foliati, internodiis brevissimis, raro 1 linealibus. Flores sat conspicui, diutius persisten- 198 Hypericineae. tes, ex cel. Reichenbach oppositi, sed in nostris specc. loco floris secundi fere semper ramulus invenitur. Capsula arcte sessilis, ut in omnibus specc. Ingricis. Specimina examinavi viva, perfecte cum icone Schkuhrii et aliis in Bohemia prope Stirshin a me repertis, congrua. - In limite lacus Ladogae et Newae fluvii, extra aquam in terra limosa (R. Petrop. 1845, p. 57 s. E. triandra Schk.). Fine Julii florens cum fruct. maturis. C. x Alsinastrum galiifolium (Tournef. Vaill.) - — Ericoides, facie pinastellae Rupp. ed. Haller 1745! — Elatine Alsinastrum L., foliis floribusque verticillatis, in Ingria indagetur. Reperta jam est in Fennia australi inter Borgà et Lovisa (W. Nylander). FaAw. XV. HYPERIGCINEAE. Char. Cal. 5 sepalus v. 5 partitus, saepe inaequalis, aestivatione imbricatus et sinistrorsum tortus. Corolla regularis; petala 5, aestivatione contorta, in Ascyro L. petala 4. Stam. co, libera v. in fasciculos 3, 5 basi coa- lita; antherae introrsae, versatiles, interdum apice glan- dulá instructae (ut saepe in Awtaceis). Capsula, rarius: bacca. Placentae connatae, valvulis delapsis, sub facie columnae alatae persistentes et sic pseudocentrales, in aliis evidenter parietales. Semina exalbuminosa; embryo rectus. — Flores aurei v. flavi. Folia saepe opposita, sim- plicia, frequenter pellucido- punctata. Affin. Hypericineae inter familias indigenas maxime Aisinastreis accedunt, arcte etiam Rwtaceis; remotior est cum Cistineis et Droseraceis affinitas. Qualit. et usus. Hyperici species, propter virtutem amaro-balsamicam modice adstringentem olim in officinis Hypericineae. 199 erant. Oleum Hyperici vulgaris coctum in arthritide commendatur; herba trita, praecipue summitates floren- tes, odoris aromatico -resinosi, saporis balsamici et ama- riusculi, colore rubro tingit. Hypericum qwuadran- g lum minoris dignitatis. LXVII. HYPERICUM. " Yníouow» Hippocr., Diosc. — Hypericon, quod alii Chamaepityn, alii Corion apellant (Plin. ex Graecis), est H. crispum L. Distinxerunt etiam veteres doxupov et à»0pocotpov. Cunctas has plantas C. Bauhinus generi Hyperico suo subsumsit, separato solum Cori. Tourne- fortio Ascyrwm pentagynum, Hypericwum trigynum el Androsaemqwm baccatum erat. Linnaeus in genus . Hypericum coadunavit, recentiores tamen Androsaemam iterum admittunt. Char. gen. Semina aptera. Styli, capsulae loculi et valvae 3, vel in extraneis 3. Stam. co, 3- v. in exoticis 5-delpha, glandulis inter phalanges nullis. Species In- gricae calycem 5 sepalum regularem et sepala margine integerrima offerunt. 131. H. vulgare Trag. 1532 c. ic.! C. et J. Bauh., Liuné 1737! — H. perforatum L. 1153 (etiam imper- foratum obvenit) — MHypericum Brunf. 1536, Fuchs 1542, Matth. et plur. — o6xupoy Diosc. (teste Fraas), Dodon. 1553! Caulis anceps. Folia ovali-oblonga, peliucide punctata. Sepala lanceolata, acutissima. Capsulae apertae valvula 4 lin., stylo duplo longior, ad latus costae dorsalis fasciis 2 dorsalibus parallelis. — "Variat: 1) angustifolium, fere impunctatum (gubern. Nowgorod pr. Tuchali: Eich- wald!; 2) sepalis obtusis paulo latioribus (Pargola: Kühlewein!). In pascuis siccis et locis declivibus apricis regionis elevatae copiose v. g. ad montes Duderhof, in regione 200 Hypericineae. Gatschinensi ab Arbonje ad Kaskowa; etiam eirca La- puchinka, Lissino, Jamburg et Narwa; rarius et paulo recedens in isthmo Kareliae et vix in regione demissa Petropoli. Floret medio v. fine Julio et m. Àug.; fruct. mat. a medio Àug. ad autumnum, non raro vero in aesta- tem sequentem perdurant. z. Hist. spec. H. vulgaris s. perforati Florist. Petrop. ad Sobol. nisi Weinm. usque dubii et ex locis citatis potissimum ad H. quadrangwulum spectantis. Ubique a Petropoli usque ad Bronnitz, flor. m. Aug. (Gmel. mss. 1733, n. 55, ex syn. C. Bauh.); in insula apothecaria, m. Jun. (Amman mss. 1735, n. 42, ex synn. C. et J. Bauh.); in insula cui a rotunditate nómen est, frequens; ad fl. Luga admodum copiose (Kraschen. ed. Gort. 1761, p. 118 s. H. perforato, ut omnes seqq. — addidit Gort.: passim circa Petropolim in agris et sylvis); in ins. Kron- stadt (Georgi mss. 1795); in insula rotunda frequens; in pratis sylvaticis, nemorosis insularum apothecariae, lapideae et in monte Poclonnaja copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 177, n. 486; edit. Ross. II, 1802, p. 104, n. 500); in pratis elevatioribus et in fruticetis satis frequens, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 359); ubique (Turez. 1825, n. 454); in pratis et pascuis siccis, Jun. — Àug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 74, n. 491). 132. H. quadrangwlwm L. Fl. Suec. — H. vul- garis minor species caule qwadramngwulo, fol. non per- foratis C. Bauh.! (specc. solito minora) — Hypericon in dumetis caule quadrangwlo Trag. 1552! — Ascyrum - Fuchs 1542! Matth. s. Ascyron Dodon. 1583!, nec 1553 et vix Diosc. Caulis quadrangularis. Folia ovalia, impunctata vel punctis raris magnis inspersa. Sepala ovata v. ovalia, ob- tusa. Capsulae apertae valvula 3 lin., stylo duplo longior, dorso multistriata. In pratis, utplurimum depressis, udis, inter virgulta, frequens et copiose, praecipue in regione demissa Petro- poli. Floret a fine Junii; fr. mat. initio Sept. vel prius. 2. Parnassieae. 201 Hist. spec. Koirowa (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1164, p. 202); Pargelovii!, in monte Poclonnaja et Ossi- nova Roscza, in pratis humidis, submontanis, uti circa Colodeci! et ad montem Pulcovo! ejusque viciniis copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 177, n. 485; ed. ross. II, 1802, p. 103, n. 499); in montosis Pulcovae! et in pratis siccis districtus Jamburgensis, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 359); ubique (Turcz. 1825, n. 455); in sylvis sicciori- bus et pascuis elevatis montosis, Jun. Jul. (Weinm. Pe- trop. 1837, p. 74, n. 492). - ddnot. 1) H. orientaleL. ex Ingria (Georgi 1800, p. 1199, n. 3) erroribus adnumerandum; trans Caucasum primum obvium. Neque aderit in Ingria: 2) H. hirsutum L. calycibus margine glanduloso ciliatis et hirsutie di- stinctissimum, quod indicatum fuit in Ingria (Georgi 1790, n. 4359); in locis montosis apricis, uti Pargelovii et Ossinovae Roschzae, flor. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 178, n. 487; ed. ross. II, 1802, p. 106, n. 501). Deest in Esthonia, nec non in Livonia media et orientali. Faw. XVI. PARNASSIERE. Charact. Sepala 5, basi cohaerentia. Petala 5. Para- petala 5, in setas 3 — 15 apice glanduliferas fissa, petalis opposita et cum staminibus 5 fertilibus alternantia. An- therae extrorsae. Stylus 0. Stigmata 4 sessilia. Capsula 1 locularis, apice 4 valvis, valvulis medio incomplete septiferis; placentae parietales septis affixae, co spermae. Seminis exalbuminosi testa reticulata laxa (ut in Swertia); embryo rectus. — Motum staminum sub foecundatione primo observavit Linné 1747 in P. palwstri: sub flo- rescentia germen apice perforatum est, stamina tuni 209 Parnassieae. alternantia antheram foramini imponunt, explodunt pol- len, recedunt ad corollam, reliquis pari modo succe- dentibus. Affinitas. Familiam ex solo genere Parnassia con- stituit E. Meyer 1839. In systemate naturali Parnassia diu huc illucve jactata est, uti ad Saxifrageas, Tamaris- cineas, Sauvagesieas (tum parapetala pro glandulis hypo- gynis valde evolutis explicata), Gentianeas pone Swertiam (Rchb.), ad Resedaceas (quibuscum stigmatibus apparen- ter supra placentas parietales positis conveniunt); ad Dro- seraceas et quidem a plurimis et gravissimis botanicis, praecipue propter faciem Dioneae et semina parietalia scobiformia; at forte major adest cum Hyypericineis affi- nitas propter parapetala phalanges staminum polyadel- phorum sterilium referentia et semina exalbuminosa; propter antheras extrorsas tamen difficiliter conjun- guntur. Fires. Parnassiae palustris herba amara et mo- dice adstringens, olim officinalis. In Suecia cum cere- visia ob virtutem stomachicam coquitur. LXVIII. PARNASSIA. Gramini densius ramulosi (aut polius multicauli), quod in Parnasso monte provenit, folia hederacea, florem can- didum odoratum, semen parvum, radices 5 — 7, digiti crassitudine, candidas, molles et admodum dulces tribuit Dioscorides. Semen vehementius urinam impellit, sed alvum vomitionesque sistit. In Italia non gigni, Plinius adjecit; et revera Parnassia nostras in australioribus fri- gus montium editiorum petit, ut in Apenninis et Olympo solum proveniat. Dodonaeus similitudinem non exi- guam, etiam quoad vires, at diversitatem ex radicibus Parnassieae. 203 Parnassiae neque crassis neque candidis agnoscit, et pro legitima non habet. Gesnero 1561 et 1587 Enneady- namis Polonorum et Unifoliwm palustre; at Enneady- namis Ruppio est AntAhyllis Vulneraria. Parnassia Tournefortio et Linnaeo perfacile genus. 133. P. palustris (Tournef. Linné — Gramen Parnassi Gesner 1561! Lobel! C. Bauh. s. Gr. Par- nasiuwum Dodon. 1583 ic. opt.! Scapi radicales 1 — 4, digitales v. pedales, unifoliati, uniflori. Folia radicalia cordata, caulinum amplexicaule. Sepala ovata acuta. Petala cordata unguiculata, alba, venis aquosis apice non anastomosantibus, 3 — 6 linealia, calyce duplo majora. Parapetala flavo-viridula, 9 — 13 seta, stamina effoeta subaequantia. In pratis humidis, turfosis, hinc inde. Flores, autumni nuntii, foenisecium indicant (Linné): hic primi adparent medio Julio vel in maritimis initio Augusti et mense elapso fructus maturi. 2. Hist. spec. Ad fluv. Strelna in sylvis humidis passim, ut et ad oras ductus aquarum; floret circa medium Julii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 47; omissum est ex Codice Krasch., jam Junio m. 17532 floruisse); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in udis muscosis ad viam Wibur- gensem, ad fl. Strelnaja et passim ad ductus aquarum et margines sylvarum (Sobol. Petr. 1799, p. 76, n. 215) et ad viam Peterhofianam! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 238, n. 208); in paludosis et in pratis humidis, flor. Aug. Sept. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811, p. 23, tab. VIII); in pratis et fruticetis humidiusculis (W einm. Pawl. 1824, p. 147); in pratis humidis ad viam Peterhofianam!, ad montem Duderhof! (Turcz. 1825, n. 208); in graminosis, turfosis, humidiusculis (W einm. Petr. 1837, p. 33, n. 221); in territorio proximo urbis: ad ecclesiam Mitrofan, pr. Tentelewa et in ins. Gutujew (Borszczow!). 20^ Euphorbiaceae. Fax. XVII. EUPHORBIACEAE. Charact. Flores unisexuales, saepe apetali. Calyx inferus, divisus vel 0. Petala (in exoticis) cum sepalis al- terna, in nostris 0. Mas: stamina in centro floris inserta vel sub rudimento pistilli; filamenta libera v. connata; antherae biloculares, longitudinaliter dehiscentes. Foe- mina: stigmata discreta; ovarium (capsula) liberum, 3-, rarius 2- v. co loculare, loculis circa placentam centra- lem verticillatis, 1 ovulatis (in PAyliantheis et Bwxreis 2 ovul., maturitate saepe dorso elastice dissilientibus. Semina pendula, saepissime arillata vel ad umbilicum ca- runculata. Embryo in axi albuminis aequilongus, ortho- tropus, radicula supera. — Herbae (in exoticis suffrutices v. arbores), pleraeque lactescentes. Folia alterna v. rarius opposita, saepe exslipulata, interdum nulla. Affinitas. Familia tropica, in borealibus vix reprae- sentata, floribus unisexualibus et defectu corollae nec non calycis in plurimis generibus, ad Monochlamydeas et Apetalas accedit, sed propter corollam subinde mani- festissimam et affinitatem summam cum ZAt«taceis aliis- que familiis huc relata. Carpidiis circa columnam cen- tralem verticillatis et staminibus saepe coalitis Maivaceis paulo appropinquatur. Fires. Euphorbiaceae succo lacteo, epispastico, cor- rosivo, venenato scatent; huic virtus purgans, interdum etiam emetica debetur. Inter purgantia in usu et officinis olim erant radix et cortex radicis Euphorbiae Eswulae L. et offic., nec non Eswlae majoris (E. palustris), herba E. Peplus s. n. Esulae rotundifoliae et E. He- lioscopiae succo mitiori refertae. E. Eswlae (cui bid Euphorbiaceae. 205 nostra E. virgata simillima) succus acerrimus, semina purgant et pisces inebriant. Mercuwurialis sylvestris s. herba Cynocrambes odoris nauseosi, vehementius eme- tico-purgans, simulque narcolica est. Characteres tribuum et generum nostratium. Tanmvs I. EUPHORBIACEAE. Flores monoici, 5 et 9 involucro communi calyciformi . v. foliaceo, rarissime petaliferi. Capsula 3-cocca. LXIX. EUPHORBIA. Flores apetali. Involucrum commune calyciforme, campanulato-turbinatum, 4 — 5 fidum; laciniae cum glandulis magnis sublunaribus alter- nantes. Flores 5$. numerosi, foemineum 1 stipantes, mo- nandri, ecalyculati; filamenta cum. pedicello articulata; antherae didymae. Flos 9 longius pedicellatus; calyx ob- soletus; styli 3, bifidi. Cocca elastice bivalvia, decidua. — Pedunculi communes plerumque umbellati, basi invo- lucro foliaceo cincti. Tarsvs Il. ACALYPHEAE. Flores monoici v. dioici non involucrati, plerumque spi- cati v. racemosi, apetali. Calyx aestivatione valvatus. Sta- mina saepe indefinita et libera. Capsula 2—4 cocca. LXX. MERCURIALIS. Flos 9: Cal. 3— 4 parti- tus; filamenta 2 — 3 sterilia; styli 2—3 breves; stigmata indivisa, intus papilloso -fimbriata; capsula 2—3 cocca; semina ovata strophiolata. Flos 5: cal. 3— 4 partitus; stam. 8— co, filamenta libera, antherarum loculi discreti. — Folia opposita v. alterna, simplicia, stipulata. Flores axillares et terminales, ó glomerato-spicali, bracteati, 9 spicati v. solitarii. 206 Euphorbiaceae. LXIX. EUPHORBIA. Jubá in Lybia regnante, ce0gogQtoy Diosc. et Ga- leni — .Ewphorbia Plinii, hodie E. officinarwm nisi E. antiquorum dicta, in Atlante monte Mauritaniae pri- mum inventa fuit, Theophrasto adhuc ignota. Medici sui nomine sic appellavit rex Juba, Ptolomaei pater, et libellum de Ewphorbia conscripsit. Species variae patribus sub diversis nominibus occurrunt et genera nimis distincta apud C. Bauhinum: £Éwphorbiwm, Tithy- malus, Pitywusa sive Esula, Apios, Peplis, Chamaesyce et Lathyris. Tournefort omnia in unum genus: Tí- thymalwnm collegit,. cujus loco Linnaeus Ewphor- biam substituit,.quo nomine patres tantum ad species cactiformes spinosas designandas usi sunt. $. 1. TITHYMALUS s. herba Lactaria Plin) — T$v- uxios Diosc. (qui 7 species habet) — ct9Up.xAAoG Theophr. — Involucri glandulae et cotyledones suborbiculatae v. ellipticae. Folia exstipulata (Roeper 1824): 134. E. Helioscopia L. — Tithymalus helioscopius Fuchs 1542!, Matth. 1554! Dodon. et plur. — He- lioscopios Plin. cum descr. bona! — cri uao TÀto- oxomiog Theophr. Diosc., sic dicta, quia caput cum sole circeumagit: Diosc. Radix annua. Folia obovato-spathulata, antice serrata. Umbella terminalis 5 fida. Capsula laevis. Semen favoso- reticulatum. — Variat glaberrima, umbella 2— 3 fida. Per totam Ingriam inter segetes (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 76); passim inter segetes, praecipue circa Ligovo et Pulcovo (Sobol. Petr. 1799, p. 112, n. 319; ed. ross. I, 1801, p. 328, n. 331); inter segetes montis Duderhovii, Jul. (W ein m. Pawl. 1824, p. 221); ad domos in monto- sis Duderhofii (Turcz. 1825, n. 313); inter segetes ad m. Duderhov ;. Oranienbaum etc. Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 87, n. 581); copiose in hortis oleraceis et agris ad montes Duderhof'; parcius et nunc exstincta in rude- Euphorbiaceae. 20'1 ralis ad ostium Newae fluvii; D. Pugatschewsky ex agris c. Gatschinam. À medio Julio ad autumnum florens cum fruct. maturis. O. 135. E. palustris L. — Esula palustris Rivini 1691! Rupp. — Tithymalus palustris (Caesalp. 1583) fruticosus C, Bauh.! Sec. C. Bauh. huc spectat: Esula major germanica Pena et Lobel 1570 et Esula 2 major Trag. 1552, sed neque descriptio, neque icon sufficit. Radix perennis. Folia sessilia oblonga v. oblongo- lanceolata, subintegerrima v. obsolete serrulata. Umbella multifida. Capsula verrucosa. Semen laeve. In pratis prope Narvam urbem (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 76; in Codice Krasch. meminit, ex Ingria tan- tum ab alio inventam accepisse; locus Narwa a Gortero subditus est); in pratis paludosis insulae lapideae ad ripam occidentalem fluvii et circa montem Duderovium; fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 112, n. 320; ed. ross. I, 1801 , p. 329, n. 332; additur locus Narwa ex Gorter); in paludibus maritimis, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 222); in sylva paludosa ad viam Peterhofianam, prope praedium Com. Szczerbatow et in insula Krestowsky (Turcz. 1825, n. 315); in pratis paludosis prope Strel- nam: D. Prescott; Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 87, n. 580); copiose in pratis maritimis, nec non in fruticetis humidis et ad latera fossarum ád viam Peter- hofianam pr. Ulianka, altitudine 3—4 pedali; fine Junii m. florens cum fr. fere maturis (Kühlew. in litt! Borszcezow!) z. $.2. ESULA s. Ezwla videtur eadem ac Pitywsa Diosc. Nomen Esx/a jam primis patribus tradi- tum, a xtrvoucnc luxatum esse potest: duabus enim prioribus syllabis sublatis remanet uvca, cujus diminutivum Us2/a et vocali prima mutata: Eswla (Dodon.) — Glandulae involucri Iunatae et bicornes. Cotyledones lineares. (Roeper 1824 et apud Duby 1828). 208 Euphorbiaceae. 136. E. PeplusL.— Peplus Fuchs 1542! Matth. 1554! et plur. sive Esula rotunda Gesner 1587, C. Bauh. — mxímos Diosc. (Plin.) teste Matth. et C. Bauh. Radix annua. Folia obovata, obtusissima, petiolata, integerrima, infima suborbiculata. Umbella terminalis trifida. Capsula glabra, coccis dorso bicarinatis. Semen oblongum, foveolis symmetricis 20 rotundis. et antice 2 linearibus exsculptum. Passim in Ingria (J. G. Gmelin Fl. Sibir. II, 1749, p. 236 ex synn.; auctoritate Gmelini in Fl. Ingricam Gorteri 1761, p. 76 recepta); in locis cultis passim et circa montem Duderovium, flor. Jun. ad Aug. (Sobol. Petr. 1799, p. 112, n. 318; ed. ross. I, 1801, p. 325, n. 330); vidi in herbario Petr. Kastalskiano (W einm. Petrop. 1837, p. 88, n. 582; nec non R. Petrop. 1845, p. 13); ad ostia Newae fl. in ruderatis e saburra navium exortis, a. 1848—50 (Kühlew. in litt). o. 137. E. virgata Waldst. et Kitaib. 1805 c. ic.! Folia profunde viridia, a medio ad apicem attenuata, acuta v. acuminata, integerrima, plerumque stricte erecta. Rami steriles saepe elongati et virgati. Radix descendens multiceps, perennis. (Umbella multifida dichotoma. Capsula glabra, dorso subtiliter verruculosa. Semen laeve). — E. Eswla L. simillima differt: radice admodum repente (Linné), foliis glaucescentibus, oblongis v. oblongo-linea- ribus, versus basin distincte attenuatis, apice obtusiusculo tenuissime serrulatis, inferioribus subpetiolatis, saepe deflexis. E speciminibus numerosis Ingricis, hucusque pro E. Es«la habitis, nullum inveni characteribus dictis conforme, plurima vero E. virgatae typicae. Sed radix in eodem loco variat oblique repens, tortuosa, per inter- valla majora caulem solitarium fertilem emittens; planta junior ramulos nullos offert, glandulae variant coloratae (Waldst. et Kit. virides poscunt), umbella 5 fida, et nonnumquam folia caulina, praecipue inferiora, latiora sunt et apice obtusiora, ut aegre distingui possit ab E, Esula Oelandica in Herb. norm. Suec. IV exhibita. Euphorbiaceae. 209 Copiose in montosis Duderhofii locis sylvaticis um- brosis (a W. et Kit. non memoratis), nec non apricis siccissimis et ibidem quoque nec non pr. Jermolino ad margines agrorum vel inter segetes; vidi etiam a D. Borszczow circa urbem Galschina et a D. Kühle- wein in agris desertis elevatisque pr. Pargola lectam. Ceterum copiosissime inter Konjéserje et Gorodetz ad fossas et margines agrorum, foliis laete et profunde vi- ridibus varians. Floret in umbrosis a fine Maji, in agris initio Junii vel in siccioribus serius, imo non ante me- dium Julii; fruct. maturi ab initio v. medio Julii vel in siccissimis serius. 2. Hist. spec. E. Esula indicata: Petropoli (Longmire in Ann. of Philos. VI 1823, p. 194); ad margines sylva- rum prope Pawlowsk et in monte Duderhof, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 222); in montosis pr. Duderhof et ad margines agrorum pr. Pawlowsk (Turcz. 1825, n. 314); in locis siccioribus graminosis, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 88, n. 583). LXX. MERCURIALIS. Linozostis sive Parthenion Mercurii inventum est, ideo apud Graecos Hermopoan (Dioscoridi £puob Bo- raytoy, Mercurii herbulam) multi vocant eam, apud nos omnes Mercwurialem. Sic Plinius. Intelligitur AM. vul- garis Trag. 1552! — M. annua L. — Mercurialis Brunf. Dodon. et patr. — Atvotocttic Diosc. — qQUAXoV Theophr. 138. M. sylvestris Fuchs 1542 c. ic. bona! Trag., Dodon., Cord., Thal. — M. montana Caesalp. 1583, C. Bauh. et offic. — M. perennis repens Raj. 1690 — M. perennis L. — ; Dodon. 1553!, Matth., Lobel. (vix Diosc.). Apud patres Mer- curialis utriusque planta 9: testiculata s. mas, 5: spi- cata s. foeminea, i. e. sensui Linnaeano contrarie. Radix perennis, repens. Caulis simplicissimus. Folia petiolata, ovata v. ovato - lanceolata, opposita, serrata. Aug. 1853. 14 210 Camarinneae, .Flores dioici, 5: 9-andri; 9: cal. 3 part., filam. steril. 2; styl. 2, caps. dicocca. In fruticetis umbrosis, sylvis caeduis, solo pingui; hinc inde copiose usque ad Narwam urbem, Gorodetz et limites aust. occid. Ingriae, deest tamen pluribus locis convenientibus; in reg. elevata Petropoli frequens, rarius in demissa v. g. Krestowsky et Murzinca (Borszcezow!). Floret a fine Aprilis ad finem Maji, rarius ad initium Junii; fruct. mat. mox caduci medio Junio. 2. Hist. spec. In sylvis subhumidis prope fluv. Sistam, neque tamen et alibi locis convenientibus hospes est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 160 s. n. M. perennis ut seqq.); in sylvis humidis umbrosis prope fl. Sistam, in m. Pulcovo! et Duderovo! atque in aliis locis similibus (So- bol. Petr. 1799, p. 234, n. 650) et ad fabricam prope Systerbeck (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 252, n. 667); in sylvis montosis, post nivem solutam (W einm. Pawl. 1824, p. 451); in montibus Pulcovo! et Duderhof! (Turez. 1825, n. 616); in sylvis umbrosis turfosis, vere (Weinm. Petr. 1837, p. 99, n. 662). 4dnot. M. vulgaris s. annuae tantum singulum specimen in ruderibus ad ostia Newae recentius adparuit. Radice annua, caule ramoso a basi ad apicem foliato et florifero et floribus 12-andris facile dignoscitur. Faw. XVIII. GAMARINNEAE. Char. Flores dioici v. polygami, regulares. Petala 3 v. 2. Stam. totidem, libera. Stylus 1; stigma radiatum: radiis numero loculorum ovarii. Ovar. liberum, disco carnoso impositum, in drupam baccatam, 2— oco pyrenam evolutum, pyrenis monospermis. Semina erecta; embryo ul in Ewphorbiaceis, sed radicula infera. — Fruticuli eri- coidei, foliis parvis acerosis, sempervirentibus. ZA ffin. Familia parva, diu ex habitu cum £Ericineis diversissimis et imo cum genere Erica a patribus confusa. Camarinneae, 914 Affinitas quaedam adest cum Celastrineis et Euphorbia- ceis, sed ab his seminibus erectis, ab illis: petalis et sta- minibus receptaculo insertis differt. Qualitates. Ck amaeta«xi folia sapore linguam primo exsiccante, dein vellicante, acri-acidulo; baccae sapore vix grato, potius fatuo, edules tamen, antiscorbuticae et diure- ticae, fermentum vinosum suppeditant; verliginem et stuporem inducere quibusdam false visum est. LXXI. CHAMAETAXUS, false EMPETRU M dicta. "Egnecogo» Diosc. s. Empetros Plin. alii phacoides (prasoides ex Galeno) vocant, nascitur in montibus et maritimis, salso gustu: sed quo proprius terreno fuerit, amariussentitur; trahit bilem, pituitam et aquam(Diosc.). Epipetron et Empetron, licet forsau diversae plantae, utrumque ab eo, quod in petris nascatur, nomen accepit (Bodaeus); é£x(xerpovy vero, quod modo Parnasus fert, diu, ut Aristoteles ait, vivere potest paxillo suspensum; sec, Theophrastum flore penitus caret. Utrumque a Chamaetaro in Graecia haud visa diversissimum esse, nemo negabit. Vario modo autem Empetrum interpre- tabatur; Fuchs 1542 Aspleniwum Ruta muraria sic dixit, Tragus 1532 etLonicer Herniariam glabram v. simi- lem; Empetrum Anguillarae videtur Passerinae spe- cies; Dalechampii 1587 Globularia Alypwum; veritati propius accedit Empetrwm Rondeletii et Lobelii: Crithmum maritimum ., quod Italis ,,erba dé San Pietro audit; sed recentissimus plantarum classicarum in Grae- cia indagator Fraas nullam aliam, quam Frankeniam pulverulentam fuisse plantam Dioscoridis defendit. Hinc omni jure praeferenda est Chamaetaczws Schef- feri 1674! in Lappon. illust., apud Linnaeum jam diu citata, quam nemo ante 1700 et Tournefortium Em- petrum appellavit. Char. gen. Cal. 3 sepalus, coriaceus, squamis 6 bracteo- latus. Petala 3. Stamina 3 petalis alterna, sepalis opposita. 219 Camarinneae. Bacea 6 — 9 pyrena, nigra v. rubra. Flores axillares soli- tarii sessiles; dioici ( 9$ semel vidit Linné et eo teste Jacquin). 139. Ch. nigra — Empetrum nigrum L. — Erica baccifera procumbens nigra C. Bauh. — Erica bacci- fera Matth. 1565, Lobel,, Dalech., Thal. (Dodonaei Oxycoccos est). Frutieulus 3 —1 pedalis vel humilior, basi procum- bens. Ramuli erecti, glanduloso-puberuli (nec glabri, ut describuntur). Folia lato-line2ria, 2—3 lin. longa, subim- bricato-patentia, margine revoluta et in lineam albam connata, margine glanduloso-scabra. Petala semper atro- purpurea; nec rubella v. rosea, ut Reichenbach et Koch, aut luteola, ut Fl. Danica perhibet; num igitur altera adhuc diversa species existat, iterum cum cel. Reichenbach quaerimus. Stigma 9 radiatum. Bacca 9 pyrena, viridis, matura nigra, succo purpureo. In turfosis, ericetis, nec non pinetis aridis sabulosis, fere ubique et latas interdum areas occupans. Floret fine Aprilis et m. Majo; fruct. maturi fine Julii v. prius. b. Ht. spec. Petropoli sponte occurrit (Siegesbeck Primit. Fl. Petrop. 1736, p. 43 ex syn. Tournef. et C. Bauh.); circa urbem Schlüsselburg! tam in pratis, quam etiam in sylvis inter Erícam frequens est; ad ductum etiam aquarum Ladogensem minime hospes (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 159 s. n. Empetrum nigrum, ut seqq.); in inferiore regione Newae fluv. nullibi obviam facta est (Krasch. Index mss. 1749, n. 338); in monte Poclonnaja!, Pargelovii et Ossinova Roschza et prope Czesma! locis humidis (Sobol. Petrop. 1799, p. 232, n. 646; ed. ross. II, 1802, p. 246, n. 663; repetitur etiam locus ex Gorter); in locis sylvaticis. turfosis humidis, primo vere (W einm. Pawl. 1824, p. 448); in locis tam siccis, quam paludosis prope scholam saltuariam! ad viam Pargolensem! (Turcz. 1825, n. 612); abundat in sylvis, fruticelis spongiosis, primo vere (Weinm, Petr. 1837, p. 98, n. 659). Malvaceae. 2S Fax. XIX. MALVACEAE. Char. Cal. 5, rarius 3 v. 4 fidus, aestivatione valva- tus, extus saepe involucello (calyce exteriore) auctus. Cor. regularis; petala tot, quot calycis laciniae iisque alterna, aestivatione spiraliter contorta. Stam. in tubum connata, co, rarius 9, 10; antherae 1 loculares, rima transversali dehiscentes. Ovarium co, rarius 3 — 4 locu- lare. Placentae centrales. Albumen parcissimum; embryo arcuatus; cotyledones (ut in Geraniaceis, Acerineis et . Convolvulaceis) contortuplicatae. — Herbae, in exteris frutices v. rarius arbores, plerumque pilis stellatis tectae. Folia alterna stipulata. Affinitas cum Tiliaceis manifestissima. Qual. et usus. Fere omnes substantià mucilaginosá plenae sunt, medicamina lenientia, involventia suppedi- tantes. Malvarum nostratium herba quoad efficaciam post radices A/thaeae officinalis sequitur. Officinales sunt folia Maivae rotundifoliae (M. vulgaris et pusillae) et flores Malvae sylvestris s. equinae; folia praeter mucilaginis copiam praevalentem etiam aliquantum prin- cipii amari infusione extrahendi continent, unde organa secernentia simul roborant; radices ambarum mucosae et dulces, loco A/fhaeae hinc inde usurpantur. Lavatera idem praestat. LXXH. MALV A. Cal. duplex: exterior triphyllus, interior 5 fidus. Tubus.stamineus apice aequaliter divisus in filamenta co, distincta, monantherifera. Styli basi con- nati, tot, quot ovaria (cocca). Carpidia s. coeca co, circa axin centralem verticillata, 1 locularia, 1 ovulata, imma- tura in capsulam co loeularem, orbiculatam depressam (mÀaxoos Hesych.) congesta; cocca clausa v. angulo in- 914 Malvaceae. terno dehiscentia, matura solubilia. Semina adscendentia calva. — Species Ingricae omnes ad sectionem: floribus axillaribus (nec terminalibus), fasciculatis et fol. lobatis (nec profunde divisis) et radice O v. 4 (nec 2 et lon- gaeva) pertinent. , ?€* LAVATERA. Cal. exterioris foliola ad medium usque connata. Caetera Malvae. — L. thwringiaca (Camerar.) L. in hortis culta, aufuga v. rejecta in ru- deratis pr. Oranienbaum et Ulianka aliquoties autumno florens (a D. Kühlewein!) reperta est, sed nullibi in Ingria sponte crescit; conf. R. Petr. 1845, p. 75. Floribus axillaribus solitariis longepedunculatis, 1!/5 pollic., pallide roseis insignis. LXXII. MALV À. Maa, latine Malva (H orat. Martial)et Varroni quasi Molva, a p.aX«coc emollio, illà enim in acetariis cultà cum Lact«:ca ad alvum molliendam utebantur. C. Bauhino genus nondum purum, neque Tournefortio definitum, Linnaeo vero sat bene circumscriptum. — Synonyma Graecorum et Romanorum intricatissima; nullas fere Malvarwm notas tradiderunt, planta enim no- tissima et vulgatissima erat. Distinxerunt aliam sativam, aliam sylvestrem, de quorum differentia obscure agit Plinius; sativam usui longe aptiorem esse sylvestré monet Dioscorides, Galenus sylvestrem praefert. Sunt igitur alii, qui credant, cultam in hortis antiquorum fuisse M. equinam S. sylvestrem L.; alii, qui M. sylvestrem Plinii et antiq. in MM. v«lgari nunc praecipue usitata quaerant, Neograecis eodem nomine, ac Dioscoridi ei dretapaAdy m nota; alii, ut Dodonaeus et plur. patr., qui sativam s. hortensem (xeu) pro Althaea rosea habeant, sylvestrem vero pro specie collectiva ex M. equina et vulgari; pari modo ac M. rotundifolia L. pro M. vulgari et pusilla nostro adhuc aevo fuit. MaAocyv Theophr. l. 7, c. 8 autem indubie M. vulgaris, nec M. equina, si locus corruptus éxeretoxavAx in éxEYetoxaUAm corrigitur, quia recticaulibus non annicaules opponuntur, Malcvaceae. 215 sed plantae caule prostrato, e quorum exemplo Theo- phrastus affert: Malvam, Scandicem , Cucumerem syl- vestrem. Neque M. vulgaris, neque M. equina annua est. 140. M. pusillaSmith17935 ic.opt.! (nomenad florem referri debet, ortum enim est ex:) — M.parviflora H uds. 1762 (non L. 1753) — MM. minor, flore parvo coeruleo Raj. 1724 (sec. Huds.) — M. sylvestris .... flosculis minimis , anglica Boerh. 1720 (ex Rajo) — MM. vulga- ris var. altera, flore minore, folio rotundo ,flosculis mi- nimis* J. Bauh. 1651 (sec. Fries). Quidam praeferunt nomen JM. borealis Wallman in Liljebl. 1816; aliis est M. rotundifolia L. Whlbg., Fries, Rchb., nam haec, teste Fries, sola c. Upsaliam crescens et copiosa, quotannis a Linnaeo pro M. rotundifolia distributa, quotidie ab ipso calcata. Tamen venia cell. auct. speciem Linnaei collectivam credimus ex ipsiusLinnaei verbis in Fl. Suec.: apud nos flores communiter minores, corolla omnino alba; Stockholmiae autem corolla majore purpu- rascente obvia planta, ut apud exteros. Petala retusa albida calycem subaequantia, 2 linealia. Pedunculi deflorati declinati. Fructus 21/5—3 lin. in dia- metro. Carpidia marginata reticulato-rugosa pubescentia, circa discum columnae angustum !/ lin. verticillata. Caulis prostratus adscendens. — "Variat major et minor: pedunculis 1 floris; haec ultima differt a proxima JM. parviflora L.: pedunculis longioribus declinatis, calyce breviori, non inflato, ad oras longe setoso. In ruderibus et fimetosis, in plateis desertis ad domos, hinc inde, plerumque copiose. Initio Julii quandoque fere deflorata cum fruct. dudum maturis; interdum serotina, initio Augusti vix florens. C. Hist. spec. Circa Novogrodium et ad fl. Luga (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 110 s. M. rotundifolia L.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in ruderatis, ad vias et sepes hortorum, uti in regione Peterburgensi, circa aedificia legionum Semenowsky et Ismaylowsky, tum circa nosocomium maritimum et ad fl. Luga (So- bol. 1799, p. 164, n. 450; in edit. ross. II, 1802, p. 75, 216 Malvaceae. n. 463 loca specialiora praeter Lugam fl. omittuntur; adest s. n. M. rotund. L.; propter citatam Fl. Dan. t. 724, in Diatr. Petr. 1845, p. 15 M. vulgari subscripta, sed ex loco potius ad M. pusillam pertinet in suburbiis et insu- lis Newae vigentem); in ruderatis circa Petropolim !, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 324 s. M. rotund. L.); locis sequenti speciei similibus, at parcius (Turcz. 1825, n. 429 s. M. Henningii Goldbach); in ruderatis hinc inde, Jun. Sept. (Weinm. Petr. 1837, p. 69, n. 462 s. M. borealis Lilj.); Narwa in suburbio, Gdow, Luga. 141. M. vulgaris (s. vulgatissima) Trag. 1552! Dalech.!, Tournef., Bromel, Linder, Fries — M. rotundifolia L. pro parte, (conf. spec. praeced.), Ca- van. et plur. usque ad Koch! 1837 — M. sylvestris folio rotundo C. Bauh. — M. sylvestris pumila Fuchs 1542! Dodon. 1583! Gerard — Malva Brunf. 1531 ic. bona! Matth.! Camer.! Petala truncato-emarginata, dilute lilacina, calyce duplo longiora, vix !/, pollicaria. Fructus 3—31/, lin. in diametro. Carpidia immarginata, laevia, pubescentia, circa discum columnae centralis 1 — 1! lin. latum verticillata. Caulis et pedunculi ut in M. pusilla. Ad domos, v. g. in regione urbis Peterburgensi, in vicinitate domorum legionis Ismailowsky etc. (Turcz. 1825, n. 428 s. M. rotundif. L.; synonymum huc refe- rendum, quia M. Henningii sub n. 429 enumerat; at dubia non exigua restant propter loca ex Sobol. repetita et proventum copiosiorem perhibitum respectu M. Hen- ningii); certe. ad ostium Newae in ruderatis ex lustro sedem fixit et quotannis fere observata est, ab initio v. medio Julii ad Sept. florens cum aut sine fruct. mat. 4 2. 142. M. equina Brunf. 1534 ic. opt.! — M. syl- vestris Turner, Gerard! Linné (vix Plin.?; conf. supra) — M. sylv. folio sinuato C. Bauh. — M. sylv. procera Dodon. 1583! — M. sylv. elatior Fuchs 1542! — M. vulgaris Par k. Raj. (altera species: 'Trag. 1532!). Tiliaceae. ! 911 Petala profunde emarzinata, saturate lilacina, striata, 34 pollicaria, calyce triplo longiora. Pedunculi deflorati erecti. Fructus fere 3 lin. in diametro. Carpidia margi- nata, distinctius rugosa, subglabra, circa discum columnae denticulatum 1 lin. latum verticillata. Caulis erectus v. ad- scendens, ramis, petiolis et pedunculis divaricato-hirsutis. In insula crucis, an spontanea? , nusquam alias enim vidi (Krasch. Codex mss.! ex syn.; plauita a Gortero praetermissa; R..Petrop. 1845, p. 75); Ingria (Georgi 1800, p. 1154, n. 2, s. M. sylvestri L.); in ruderatis ad ostium Newae, e saburra navium exortis a. 1848 et 49 m. Sept. cum florib. et partim fruct. mat. (Kühlewein!); ipse semel tantum secus vias ins. Basilii plantam heic ra- rissimam vidi. 3. X: M. mauritiana L. Mosquae indicata et semel in ruderibus Petropoli initio Aug. c. floribus reperta (Borszezow!) ex hortis verosimiliter rejecta, omittitur. Proxima est species M. sylvestri, sed annua, glaberrima v. petiolo uno tantum latere pubescente, caule robustiori, calycibus obtusioribus, petalis latioribus, minus profunde . emarginatis, albo roseis et purpureo striatis. "4dnot. Expungendae sunt e Fl. Ingrica, ut jam in Diatr. Petrop. 1845, p. 79 monitum: 1) M. crispa L. indicata circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, n. 421); in ruderatis c. Petrop. (Rud. ex Sobol. Petr. 1199 ,-p. 164, n. 454;.ed. ross. II, 1802, p. 77, n. 461); Ingria (Georgi 1800, p. 1154, n. 4. — 2) M. verti- cillata L. copiose in horto Imper. italico dicto et in hortis oleraceis circa aedificia legionis Preobraschensk y spontanea (Sobol. Petrop. 1799, p. 164, n. 453; ed. ross. If, 1802, p. 716, n. 466). Fax. XX. TILIAGEAE. Char. Flores saepissime perfecti (in Sloanea et affi- nibus apetali), axillares, solitarii, racemosi v. corymbosi, 4 v. 5 meri. Cal. sepala libera vel -- connata, aestivatione 218. Tiliaceae. valvata, decidua. Cor. regularis; petala numero sepalorum iisque alterna, unguiculata, aestivatione imbricata, deci- dua. Stam. saepissime co, pluriseriata, libera v. sub- polyadelpha. Antherae introrsae, 2 loculares, erectae v. incumbentes et versatiles. Germen 2 — 10 loculare. Fructus saepe setosus v. echinatus, nunc capsularis, lo- culicide v. rarius septicide dehiscens, nunc indehiscens, consistentiae variae. Semina in loculis solitaria v. cO, erecta v. inversa aut horizontalia. Embryo in axi albu- minis orthotropus, rarissime exalbuminosus; cotyledones subplanae foliaceae. — Arbores v. frutices, rarissime herbae, pube simplici, ramosa v. stellata. Folia rarissime opposita, simplicia, integra v. palmatiloba, ad petiolum stipulata. Affinitatem proximam Tiliaceae inter familias indi- genas agnoscunt cum JMalvaceis, quibus multo superiores sunt: antheris bilocularibus, staminibus saepissime dis- junctis et petalis nectariferis, interdum duplicatis; remoz tiorem cum Atanunculaceiís jam indigitavimus, calyce valvato in Clematidearum tribu recurrente. Qualitates affinitatem cum JMalvaceis comprobant; muco pariter abundant, cui substantiae adstringentes et amaro-resinosae in cortice accedunt. Tilíae cortex in- terior mucosus, cum ligno tenacitate insignis, textoribus et artificibus inservit; carbonis fama notissima, pulverem dentifricium, sclopetarium et pharmacon antisepticum praebet. Flores Tiliae officinales, oleo aethereo, saccharo, muco, gummi et tannina dives, ob virtutem diaphoreticam et antispasticam vulgaris usus sunt ad infusum theatum; a bracteis validius adstringentibus antea separari debent. Semina oleosa ad potum loco Cacao praeparandum ido- nea sunt. Tiliaccae. 219 LXXIIH. TILIA, Graecis qQU.vpx dicta, quod in tenues assulas sive phily- ras discerpatur. Plinius Tiliam cum qtUAvpéa. confudit. Est vero 5, $yAet« QOvox Theophr., latine Tilia foe- mina, omnino idem genus ac Tournefortii et C. Bau- hini, at diversa species a Tilia sativa s. europaea, scil. T. argentea. Char. gen. Sepala 5, basi intus foveolà nectariferà instructa, Petala 5 integerrima, basi interdum squama petaloidea aucta et tuuc corollam duplicem referentia. Antherarum loculi discreti. Styli coaliti. Stigm. 5 loba- tum. Ovarium 5 loculare, sub 5-costatum, loculis 2 ovu- latis: Nux inermis, matura abortu 1 locularis, subglobosa, saepissime 1 sperma. — Arbores longaevae, foliis alter- nis. Bractea venosa, pedunculo communi adnata. 143. T. septemtrionalis*. Fructus laevis v. obsolete angulatus, regularis, subglo- bosus, 2!/, — 3 lin., tomento brevissimo obductus. Folia suborbiculato-cordata, subtus pallidiora (nec evidenter glauca), glabra, in axillis venarum barbata. Bractea pe- dunculi basim fere attingens, 3—4 lin lata, oblonga, ver- sus basin subaequalem attenuata, corymbum 2—3 florum aequans. Stylus 1!/, lin. longus, diu persistens (typica pr. Kauschta ; simillima, sed fruticans 2—3 orgyialis pr. Ar- bonje, Bornitzy, Narwa). — Variat in diversis regionibus et arboribus: 2. cyma 4— 6 flora, sed in iisdem ramis cum 2 —3 flora (Poljá, Jamburg); vy. bracteis arcte sessilibus (Sholtscha); 6. bracteis longe pedunculatis, pedunculo saepe ultra pollicari; in arbore frutescente quadam hujus var. bracteas typicas inveni cum aliis basi abrupte rotun- datis, inaequilateris (Poljà); e. bracteis latioribus, 6—* lin., apice late rotundatis, basi abruptis et saepe inaequilateris, longius petiolatis; cyma profunde inserta, interdum 4—6 flora; petalis majoribus 3 lin.; 5 orgyialis, trunco humili, foliis var. C, floribus speciosis, fruct. typicis (Sholtscha); C. macrophylla, fol. basi oblique cordato- truncatis, apice longius acuminatis, fructibus obovatis 3 lin. (Kauschta). 220 Tiliaceae. — In sylvis prope Lapuchinka, Gorodetz alibique Tilíae adsunt steriles foliis tenuissimis, majoribus, splendenti- bus, fere concoloribus, ambitu interdum inciso lobatis, quae minime varietatem efficiunt, sed ad T. septemtrio- nalem juniorem vel olim detruncatam pertinent; eosdem ramos heterogeneos tenuifolios in var. Y cum florentibus normalibus inveni. Turiones similia exhibent folia, opaca tamen et majora, longius acuminata, fere semipedalia. Sensu Linnaeano omnino est T. ewropaea, collectio specierum parlim a patribus distinctarum. Loco hujus vero dudum herbarii praestantiores 2, 3, tandem plures Tilias distinctas posuere. Miller 1768 et posthac (1772) Du Roi Tiliam ewropaeam et T. cordatam agno- verunt, germanis vulgo Sommer- et Winter - Linde appellatas; prima est T. grandifolia Ehrh. 1790, spe- cies australior, in Germania m. Junio florens, jam in pro- vinciis balticis Rossiae nullibi spontanea. TélZa cor- data Miller! floret initio Julii (styl. rec.); sec. speci- mina Pott a. 1771 differt ab Ingrica cyma dense multi- flora, bracteam (angustam basi attenuatam) superante; hanc in collectione siccata 1790 Ehrhart T. parvi- foliam dixit, descriptionem non exhibuit. Species utras- que Ehrhartianas a. 1797 fideliter pinxit Schkuhr tab. 141, describens T. grandifoliam : foliis subtus hirsu- tis, germine 4 loculari, staminibus polyadelphis, stigmate connivente; T7. parvifoliam: fol. glabris, germ. 5 loc., stam. liberis, stigm. patente; differentiam in tempore flo- rendi supra exhibitam adjecit. Differt autem haec T. par- vifolia Schk. ab Ingrica cyma 8—10 flora, ut subtiliora taceam. Inter Ti/ias, in Iconographia cel. Reichen- bach nitide expositas, T. parvifolia — sylvestris tab. 311, fig. suprema, fere 7. septemtrionalem refert, adposita vero est cyma fructifera longe aliena, fructibus 2—3 plo numerosioribus, obliquis, pyriformibus; magis quoad fructos convenit tab. 312 (T. parvifolia Q cordifolia Rchb. s. major Spach), sed cymae multiflorae petala majora sunt; T. parvifolia Ehrh. genuina foliis minimis Rchb. tab. 314 certe Ingrica non est propter folia subtus Tiliaceae. 921 evidenter glauca, vix pollicaria et bracteas basi inaequales ovato-rotundatas cymáà distincte longiores. Alia porro species est Suecica 7. parvifolia Fries Novit. HI et herb. norm. IX ! bracteis !/, —?/, poll. latis, basi inaequa- libus subcordatis, peduneulum multiflorum longe supe- rantibus, fructibus 4 lin. Quid, quod Hayne T7. parvi- foliae imo flores inodoros adscribat. T. intermedia Dec. — vulgaris Hayne sec. Rchb. a T. septemtrionali dif- fert: pedunculis co floris, bracteis !/, poll., petalis 3 lin., praecipue vero stigmalis radiis incurvis. 7. wvwlgaris Fries herb. norm. Suec. IX! magis adhuc distat fructi- bus longe villosis. His rationibus fultus distinguere de- bui Ingricam ab omni 7. parvifolia Auct. 7. septem- trionalis latius videtur distributa in Rossia ad terminum borealem et orientalem sc. Uralensem; specimina vidi spontanea, non satis quidem completa e gubern. Kursk, e districtu Tomsk, nec non e Slatoust et monte Iremel, quae tantum cyma 5 v. 7 flora subinde deflectunt; folia in his semper profunde et subaequaliter cordata. In Ingria septemtrionalem T/ia terminum constituit ; deest enim in isthmo Kareliae, gubern. Olonetz (T raut- vetter), ut in tota fere Fennia, exclusa austro - occiden- tali. Quae in paroecia Uguniemi, in parte septemtrionali lacus Ladogae et ad Onegam indicatur T7?/ia spontanea (W. Nylander) mihi ignota est. Crescit vero T. septemtrio- nalis cum varr. suis indubie sponte in collibus et mon- losis, fruticibus aut sylva caedua refertis, sat copiose hinc inde in regione elevata Fl. Petrop. v. g. pr. Duderhof et Gatschina, inter Jermolino et Arbonje, Bornitzy; porro in ripa ingrica infra catarractam fl. Narowa; ad fluv. Luga ex septemtr. urbis Luga pr. Gorki, nec non ad Lugam inferiorem in ripis editioribus pr. Jamburg et Kurowitzy ; ubique tantum —- alte fruticans, nihilominus vero ferti- lis; injuriis vero subjecta plurimis locis, humilis perstat et sterilis; arbores trunco humili copiose in ripis prae- ruptis calcareis fl. Plissa pr. Poljá et in siccioribus syl- varum inter Pskow et Gdow, v. g. Sholtscha, at in s;lvis primaevis Lissinae et speciatim in siccioribus pr Kauschta 929 Aceríneae. arbores optimae 2—3 orgyiales. Frondescit medio Majo; floret ab initio Julii v. serius usque ad medium v. rarius ad finem Julii; fruct. maturi medio v. interdum vix fine Augusti m. et i. Hist. spec. Tiliae ingricae. In continente circa Pe- iropolim; in insulis sponte crescentem non vidi; ad fluv. Lugam! in arbores proceras excrescit (Krasch. ed. G ort. 1161, p. 84 s. T. europaea L.; in codice Rrasch. tantum s. n. Tilia auct. et T. vulgaris platyphyllos J. Bauh.); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795; vix nisi culta ad- est); ad fl. Lugam et passim in sylvis, fl. Jun., Jul. (So- bol. Petr. 1799, p. 124, n. 349; ed. ross. I, 1801, p. 369, n. 361 s. T. europaea L.); in sylvis turfosis humidis pas- sim, Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 247 et Petrop. 1837, p. 94, n. 364 s. T. parvifolia Hoffm. Schk.) ubique (Turez. 1825, n. 339, s. T. microphylla V ent.). Fax. XXI. AGERINEAE. Char. Flores perfecti vel unisexuales, regulares. Calyx liber, glandulosus, saepe 4 — 5 partitus, deciduus. Petala tot quot laciniae calycis (interdum 0), aestivatione, ut sepala, imbricata. Stam. libera, medio disci inserta; antherae biloculares, introrsae, versatiles, longitudinaliter dehiscentes. Carpidia 1 — 2, alata, loculis 1 spermis. Se- mina parieti centrali affixa, adscendentia; embryo exal- buminosus conduplicatus v. convolutus: cotyledonibus contortuplicatis. —' Arbores gemmis longe et late squa- mosis. Folia opposita, exstipulata. Affinitas cum familiis indigenis arcta non adest ; Sapindacearum et Malpighiacearum tropicarum vices agunt. Similitudo quaedam adest cum Malvaceis et Geraniaceis ex foliorum forma et columna centrali, car- pidia plerumque gemina, ut in Umbelliferis, sustentante. Acerineae. 223 Discus hypogynus manifestus Rwtaceas, Saxifrageas et Crassulaceas in mentem revocat. . Qualitates et usus. Omnes refertae sunt succo dulci, in plerisque limpido, in paucis lacteo. Sauciato quarun- dam specierum trunco adulto v. senescente, vere et au- tumno, succus tanta copia exstillat, ut parando saccharo, potui vinoso aut aceto inservire possit. Cortex adstrin- gens, colores fusco-rubentes et citrinos suppeditat. Dicta omnino etiam ad Acer platanoides referri possunt. LXXIV. ACER. Acer Roman. et Plin. omnino est genus hodiernum, Tournefortii et C. Bauhini. Theophrasto oozv- Oupyoc — Acer creticum s. obtusatum Kit.; Cuyta. — Acer vile Ovid. s. campestre L. Char. gen. Flores polygami, rarius dioici, racemoso- v. corymboso- paniculati. Cal. 5, rarius 4, 9—12 sepalus. Petala totidem, interdum 0. Stam. S8, rarius 4— 12. Stigm. 2. Carpidia (samarae) 2, matura ab axi soluta, dorso alata et dissepimento contrarie compressa. — Folia saepe palmato -lobata. 144. 4. platanoides Munting 1702 ic. opt.!, L. — A. major, nonnullis Platanus germanica, Camerar. 1586 quoad icon! in descr. Pseudoplatanwm confundit. Teste C. Bauh. huc pertinent A. tewwifolia Thal. 1588 et 4. acutioribus foliis Gesner 1561; utriusque de- scriptio non adest. Arbor elegans, 5—8S orgyialis, trunco procero, minus profunde rimoso, ramis junioribus lactescentibus. Folia post flores evoluta, juvenilia (nec non petioli) glandulis crebris tecta, adulta glaberrima, subtus ad axillas nervo- rum inferiorum barbata, ut in Tiliis, ceterum laete viri- dia, subtus pallidiora, palmato - 5 lobata, lobis sinuato- 3—35 dentatis, margine integerrimis, dentibus attenuato- cuspidatis. Flores flavo -viriduli, 5 — 7 lin., in corymbis | 991 Geraniaceae.. - Hu fastigiatis erectis. Stamina: corollam non excedentlia. Sa- nara glabra, alis divaricatis. In Ingria fera arbor sat rara et terminum borealem attingit, in septemtr. lacus Ladogae pr. Kirjavalax indi- cat W. Nylander. Indubie spontanea crescit in sylvis primaevis ditionis Lissinensis, sc. pr. Kauschta, Sutti, Peri; in collibus calcareis pr. Arbonje rarissime, humilis, fruticans, sterilis; pr. Gorodetz in sylvis caeduis 21/5, —4 orgyialis et parce fructifera; in sylva magna inter Pskow et Gdow v. g. ad Sholtscha, Lotschkina arbores 8 orgyia- les; excelsae quoque et speciosae in limite australi In- griae et paulo extra versus Katjeshnaja magna quantitate in conspectum veniunt. Flores primi paulo ante medium Maji, ante finem mensis deflorata arbor frondescit et jam medio Junio ovaria in magnitudinem fere fruciuum nor- malium tarde maturantium evoluta sunt. Hist. spec. Elegans arbor, hic locorum indigena (Siegesb. Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 3 s. n. A. plat. Muntg.) et ad hortorum sepes et ambulacra in maximo usu (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 162, nec Krasch., in cujus Codice mss. sub No. 424 legitur: in insula rotunda unicam tantum arboreni vidi, an vero sponte provenerit, dubito); in ins. Kronstadt! (Georgi Mss. 1795; tantum plantata adest); in sylvis montosis circa vicum Hostilitza (Sobol. Petr. 1799, p. 238, n. 658; edit. ross. IL, 1802, p. 263, n. 675); in sylvis montosis (W einm. Pawl. 1824, p. 455); uhique (Turcz. 1825, n. 622); in sylvis Lissinae! et ad montes Duderhof!, vere (Weinm. Petrop. 1837, p. 40, n. 267). FAw. XXII. GERANIACEAE. Char. Flores perfecti, regulares v. irregulares. Calyx persistens; sepala interdum basi connata, aestivatione im- bricata, posticum interdum basi calcaratum. Corolla ca- duca, aeslivatione contorta; petala 5, rarius 4 v. 3, un- guiculata. Stam. 1-, rarius 9-delpha, 2— 5 plo petalorum Geraniaceae. 295 numero, iisque inserta; antherae introrsae, biloculares, versatiles. Ovarium 3 loculare; loculis 2 ovulatis, fructi- ' feris 1 spermis et cum stylis a gynophoro columnaeformi . elastice a basi sursum solutis. Semen pendulum. Embryo exalbuminosus, curvato -conduplicatus ; cotyledones mag- nae foliaceae, convolutivae. — Herbae acaules, interdum tuberosae, rarius suffrutices. Folia stipulata, plura oppo- sita, petiolata, simplicia. Pedunculi terminales, gemmis infraterminalibus evolutis pseudolaterales et axillares, in- terdum radicales, rarissime 1-, saepe 2 flori, plerumque umbellati; umbella simplici involucrata. "ffinitas. Geraniaceae arctissime ad Lineas, Oxy- deas, Balsamineas et Tropaeoleas accedunt et cum his ordinem plantarum gr«inaliwm constituunt; differunt inprimis habitu, stipulis, fructus fabrica et dehiscentia etiam embryone. Necessitudo quoque adest cum Ruta- ceis, mediantibus Zygophylleis. Aliqua etiani perspicitur affinitas cum Malvaceis e stipulis, foliis lobatis, stamini- bus monadelphis et embryone. Qualitates. Substantiae adstringentes praecipue in radicibus et rhizomatibus Geraniacearuwum perennium ob- veniunt; oleum aethereum et resina, interdum mucilago in herba praevalet, inde vel excitante, vel emolliente. Geranii pratensiss.batrachioidis herba balsameo- adstringens, olim inter vulnerarias; flores ab apibus avide petuntur. G. Robertiíani (herba Ruperti offic.) odor gravis, sapor austerus et salsus. Erodíé s. Myrrhinae herba stimulans et diaphoretica creditur; quarundam specierum aristae pro hygrometro seliguntur. Aug, 1853, | 15 396 - Geraniaceae. Character generum nostratium. LXXV. GERANIUM. Cal. regularis, ecalcaratus. Petala 5 aequalia. Stam. 10, biserialia, basi monadelpha, - omnia fertilia (in G. pwsillo solo alterna sterilia). Glan- dulae 5 ad basim staminum interiorum. Carpidiorum aristae non contortae, intus plerumque glabrae. — Folia palmato-lobata. Pedunculi 1— 2 flori. LXXVI. MYRRHINA. Petala 5, saepe inaequalia. Stam. 10, quorum exteriora 5, petalis opposita castrata, sterilia. Carpidiorum aristae demum spiraliter tortae, iu- tus plerumque barbatae. Cal. et gland. hypog. ut in Ge- ranio. — Folia palmato- v. pinnato-lobata. Pedunculi plerumque co flori. LXXV. GERANIUM. TeoxXwov, sic dictum a fructus imagine et similitu- dine cum capite gruino, Dioscoridi duplex erat; alte- rum anemonaefoliwm — 6G. tuberoswum , alterum malvae- foliwm -— G. malacoides L. Plinius tertium addidit, quod pro Myrrhina moschata habere licet. Genus Gera- nium Tournef. et Linné, quod idem est ac C. Bau- hini, in 3 dividit L'héritier in Monographia 1787 scripta; ita ut Pelargonio respondeant S. 14 et 2 Gerania africana apud Linné Syst. XIII, Geranio L'hérit. $. 4— 6 et Erodio S. 3 Myrrhina L. Differentias horum. generum jam Linnaeus optime perspexit. $. 1. Perennia, rhizomate nodoso, praemorso, obliquo v. horizontali. 145. G. sylvaticum L. — G. batrach. fol. Aconiti C. Bauh.! — G. batrach. alterum s. minus Clus. 1581, 1601 ic. et descr. bona! — 6. 3 ... foliis Aconitó lutei Gesner 1561! Folia speciei sequentis, sed non tam anguste laciniata. Pedicelli deflorati erecti. Petala supra unguem villosula, subemarginata. Filamenta ab apice versus basin sensim dilatata, fere tota pilosa. — Planta Ingrica variabilis; Geraüniaceae. 29'* conf. R. Petr. 1845, p. 174. Flores normaliter violacei, sed color nunc magis àd purpureum, nunc magis ad coe- ruleum tendit; petala 5—7 lin., sed variant duplo minora 3—3V/, lin.; ludit porro floribus pallide lilacinis, majori- bus vel minoribus in eodem loco (Kyrka!). Memorabilis est albiflora: petalis 7 lin. (Lissino! Lapuchinka!). Va- riat quoque ramis -*- glandulosis et rarius pilis, imo in pedunculo florum communi, eglandulosis. In pratis sylvaticis regionis elevatae Fl. Petrop. fere ubique copiosissime, rarius in reg. demissam urbis de- scendens; pluribus Ingriae plagis deesse videtur. Floret sub initium Junii (rarius fine vel imo medio Majo) us- que ad initium Julii; fruct. maturi medio Augusto vel prius. z. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 72, n. 424); in sylvis moníosis ad fabricam py- riam Ochtensem!, Pargelovii!, et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 161, n. 445) atque in monte Pulcovo! (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 70, n. 45S); in sylvis ubique, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 318); ubique (Turcz. 1825, n. 427); in locis elevatis graminosis sylvaticis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 69, n. 439). ; 146. G. batrachioides Dodon. 1553! Lobel! ic. bona, Camer., Thal., C. Bauh. et offic. — G. pra- tense L. (nemo ante 1753) — Geran. 5. Fuchs 1542 c. ic.! Folia palmato 7-partita, inciso dentata. Pedicelli de- florati cum calyce nutante refracti. Petala supra unguem glabra, margine basilari fasciculato-barbata. Filamenta filiformia, "versus basim abrupte dilatata, ad basim bar- bata, ceterum dorso subglabra. — Petala violacea, variant 5—8 lin. in eodem loco, certe heic rarius coerulea sunt, ut in planta germanica, nec alba.hucusque reperta. Ple- rumque robustius, quam G. sylvaticwm, calyces saepe majores, bracteae longiores, petala rotundata, indumen - tum copiosius. Varietas memorabilis, fere G. palwstri »X batrachioides: humilis, pedunculo communi 3!/,—4 poll. longo, axillari et fere radicali, pilis retroflexis eglan- 998 Geraniaceae . dulosis (Lapuchinka; in fossis circa urbem manifestius in iypum abit). In pratis siccioribus, agris elevatioribus, in fruticetis ad fossas, in tota Ingria hinc inde copiose, sed circa Pe- trop. non ubique crescit. Florere incipit vix antequam solstitium peractum, dum 6G. sylvaticum florere cessat (Linné) heic a medio v. fine Junii ad finem Julii; fruct. mat. medio Julio v. prius. z. Hist. spec. Ubique a: Petropoli usque ad Twer floret et sem. fert m. Áug. et Sept. (Gmel. mss. 1733, n. 40 ex syn. C. Bauh.; ex loco et tempore florendi E pa- lustre fuisse suspicor, diu et multis ignotum, ut et C. Bauh.); in sylva circa fl. Strelnaja! frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 110 s. G. pratensi, ut seqq.); in pratis sylvosis circa fabricam pyriam Ochtensem, in m. Poclonnaja et ad viam Peterhofianam! et Strelinam! fre- quens (Sobol. Petrop. 1799, p. 162, n. 447; in ed. ross. II, 1802, p. 72, n. 459 exclud. loc. Peterh. et Strelna); in pratis sylvàticis humidiusculis, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 318); in pratis siccis, e. g. ad vias: Pargo- lensem, Peterhofianam! (Turcz. 1825, n. 426); in sylvis et pratis siccioribus elevatis, Jun. Aug. (W ein m. Petrop. 1837, p. 69, n. 460); copiosissime in districtu Gatschi- nensi v. g. inter Arbonje et Jermolino, Bornitzi; etiam c. Lapuchinka. 147. G. palustre L. 1756 — 6G. palustre fl. san- guineo Dillen. 1719! — G. bulboswm Pennaei Clus. 1583! ex icone pl. Hafniens. et descr. a D. Penny ac- - cepta. Caulis diffusus (in prioribus com hispidus, pilis ut in tota planta retroflexis eglandnulosis. Folia palmato 5 fida, parce inciso dentata. Pedunculi longissimi, alares (in praeced. breves inflorescentiam terminalem efficien- tes, quare cel. Rchb. sectionis diversae); pedicelli deflo- rati declinati. Calyx eglandulosus, ad nervos adpresse pi- losus. Rostrum scabrum. Petala 6—8 lin., purpurea, su- pra unguem villosa. Radices in planta adulta crassae, tu Geraniaceae. 3 ur 229 berosae. — Variat 8 Karelíca: caulis vix semipedalis, antherae cito deciduae, foliorum lobi apice nigro-punctati ; carpidiorum setae aequaliter sparsae, nec ad dorsum con- : fertiores. " Ad fossas et ripas, in pratis humidis circa virgulta, fere ubique copiose; ex septemtr. Newae fl. rarescit et in Fennia fere tota, excepta maxime orientali, deest. Var. Q in graminosis ad margines lucorum isthmi Kare- liae v. g. ad limitem gubern. Petrop. pr. Rajajokki; pr. 'Sordavala in sept. Ladogae leg. F. Nylander. Floret a medio Junio v. prius usque ad init. Sept.; serotina specc. a Julio vel imo medio Aug.; fruct. mat. ab init. Aug. et ' serius. 2. : Hist. spec. (cf. G. batrachioides.) — In sylvis sub- humidis et in ripis, laetiori proventu herbarum conspi- cuis, frequentissima planta est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 108 c. descr.; florem roseum aut e purpureo violaceum, saepe etiam rubrum cum striis saturatioribus indicat); in sylvis humidis et ripis Newae fl., circa ins. lapideam et ins. Crucis, alibique in locis similibus passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 162, n. 446) et ad montem Pulcovum! (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p: 71. n. 459); locis hu- midis, pratis et marginibus sylvarum delectatur, fl. Jun. Jul. (Liboschitz et Trinius Fl. Petr. et Mosq. 1818, p. 91, tab. XXX); ubique (Turcz. 1825, n. 425); in vir- gultis, sylvis et aliis locis humidis graminosis, Jun. ad Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 69, n. 461). Adnot. G. sangwineum L., in Ingria a Georgio solo 1800, p. 1152, n. 21 indicatum, vix aderit. In parte occidentali Esthoniae et Fenniae austr. copiose provenit. Flores fere G. palustris, sed petalis emarginatis, pedun- culis subunifloris et foliorum laciniis linearibus diver- sissimum. $. 2. Annua; radice fusiformi, descendente, gracili. ! 148. G. bohemicum L. 1756 — G. batrach. bohe- micwm caps. nigris hirsutis Dillen. 1732 ic. prima — 2399 . Geraniaceae. G. bohemicum batrach. annuum Raj. 1688! — G. an- mwwm minus batr. bohemicui purpureo - violaceum Morison 1680!,. 1669 (quod vestigia Cingarorum, vulgo Bohemorum persequatur?, in Bohemia ipsa recentius modo repertum). Carpidia non rugosa, hispida, carbonacea. Semina griseo-maculata, subtilissime foveolato-punctata (contra Koch et Ledeb.). Petala 3 — 4 lin., purpureo - violacea, rarius alba, obcordata, margine fere toto ciliata. Fila- menta sericeo-pilosa. Pedicelli deflorati erecto - patuli. Folia palmato 5 fida, inciso- dentata,. radicalia saepe cir- ceumscriptione reniformia v. rotundata, caulina basi sub- iruncata. Caulis suberectus, 1!/ ped. vel humilior, ra- mosissimus, saepe plures ex eadem radice. Indumentum in tota planta densissime pubescens, viscoso -glutinosum, pilis longioribus immixtis. — Variat 1. macr»«m: sub- simplex, erectum, semipedale, floribus et foliis parvis. 2. albiflorwm (Kolpina). Prope Kolpipam versus Ischorkam detexit D. Kar- pinsky!, pr. Lissinam: D. Graff! (R. Petrop. 1845, p. 24); luxurians et optimum ad carbonarias Lissinae; ad vias vero macrum v. subsimplex, ut in agris incultis inter " Kauschta et Krasnitza (R. Symbol. 1846, p. 233). Jam fine Junii florere dicunt, ipse medio et fine Augusti c. (lorib. et fr. matur. C. "Hdnot. 4. Cum G. bohemico macro forsan commu- tari posset G. dissectwm L. in Livonia c. Dorpat jam indicatum; dignoscitur facile: petalis roseo-purpurascen- libus, calyce vix majoribus, margine glaberrimis, laciniis fol. super. linearibus, pedunculis defloratis multo brevio- ribus refractis, indumento hirto. Multo similius est 6. divaricatwuwm Ehrh., nullibi tamen propius visum. — 2. G. columbinwm L. ex multis notis cum G. dissecto convenit, sed pedicellis longis, carpidiis glabris et petalis roseis praecipue differt. In Livonia et Esthonia desidera- tur (W. et W.), hinc vix in Ingria aderit, licet indicatum: in hortis oleraceis, uti in horto Imp. vulgo italico dicto el in regione Peterburgensi alibique passim, fl. Majo, Grieraniaceae. 231 Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 163, n. 450; in ed. ross. II, 1802, p. 14, n. 463 loca specialia omnia omissa). 149. G. rotundifoliwm Linné 1762 et 1771 aperte! ex characteribus, (excl. planta Suec. et synn. Fuchs et Bauhinor. a quibus nomen deprompsit), certe etiam Cavan., Rchb., Koch — G. subrotundwm Ehr h. (sec. Rchb.) — 6G. viscidulum Fries 1828! Apud patres, ante Vaillantium 1727, desideratur (sec. l'ries). Carpidia non rugosa, pubescentia. Semina fayoso-reti- culata. Petala 2 — 3 lin., incarnata, oblongo cuneata non emarginata. Pedicelli deflorati declinati. Folia ambitu re- niformia, ad medium usque 5 — 1 fida, lobis 3 dentatis. Caulis plerumque diffusus, dense pubescenti - glandulosus. Reperitur tantum, saltim in Europa boreali, in cultis et quidem in urbium celebratiorum vicinia, ut vera ejus patria fere dubia sit (Fries). Heic rarissima species est, cujus specc. cum fl. et fr. mat. non solum ex agro Petro- politano a Stephan ad M. Bieberstein missa, sed etiam alia in herb. Petrop. Kastalskii vidi; conf. R. Diatr. Petrop. 1845, p. *4. Indicata fuit: in agris circa m. Duderhof et Krasnoje Selo atque Petropoli in hortis oleraceis, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 163, n. 451; ed. ross. II, 1802, p. 14, n. 464). Oo. X G. pusillum L. 1759 et 1762 — G. rotundifo- lium Fries, bot. Suec. et Linné Suec. 1755, sed ipse L. serius in distinguendo G. puwsillo semet ipsum tacite correxit, ut plantam Suecicam examinatam unice pro 6. p*sillo quisque agnoscere debuisset, characteres amba- rum clare expositi — 6G. alterum Fuchs 1542 c. ic.! G. rotundifolio praecedenti simillimum. Differt pe- talis violaceis, 14 —1! /, lin., emarginato-bifidis; stam. 5 fer- Ulibus, 5 sine antheris; carpidiis adpresse pubescentibus, minoribus, seminibus laevissimis, caule puberulo, tantum apice glanduloso. In Esthonia ubique, c. Dorpat copiose. In Ingria hucusque tantum repertum ad ostia Newae in ruderalis recentioribus copiose a. 18458—51, jam in loca adjacentia 232 Geraniacede. propagatum (Kühlew.! Borszcezow!) Initio et medio Sept. cum flor. et fr. mat. CO. (3&) G. lucidum J. Bau h.!, L. folia ambitu rotunda G. rotundifolii et pusilli cum floribus, carpidiis et semi- - nibus G. Robertiani jungit; herbà nitidissimá, licet satis pilosà insigne. Stationes Ingricae mihi dubiae videntur. Indic. circa Nowogrodium (Kraschen. ed. Gort. 1761, p. 110; citatur Haller helv. 368, sed pilos longos non vidit Krasch.; citatur G. l«cidum J. Bauh. c. icone ,,non mala); Newa (Falk Beitr. 1786, p. 220); circa pagum Kalodeci atque urbem Gatschina, fl. Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 163, n. 449; ed. ross. II, 1802, p. 73, n. 462); Ingria (Georgi 1800, p. 1151, n. 13). (4150) G. Roberitanum Dodon. 1553! Lobel., Raj., L. — Geran. 3. Fuchs 1542 ic. boná! Carpidia glaberrima reticulato-rugosa, rugis distanti- hus. Semina laevia. Petala obovato - spathulata, rosea, albo-striata, calyce longe piloso subduplo majora, 4— 5 lin. Pedicelli deflorati subdeclinati. Folia ternata vel quinata, foliolo intermedio longius petiolato, una cum lateralibus pinnatifido. Caulis erectus, dense glanduloso- pilosus, ad genicula rubens. Herba diio: ro trita Bifo- ram redolens. Petropoli (Rudolph ex Georgi 1790, n. 425); in rupibus umbrosis circa Pargelovium et Strelinam, sed parce; fl. Jun., Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 162, n. 448; ed. ross. IL, 1802, p. 72, n. 460); in locis umbrosis, lapi- dosis, in muris, flor. Jun. Jul. (Liboschitz et Trinius Fl. Petr. et Mosq. 1811, p. 53, tab. XVIII); in montosis Duderhofii, fl. Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 319); recentius tamen in territorio Fl. Petrop. haud visum est. Crescit copiose in ripa ingrica fluvii Narowa infra catar- ractam in lapidosis calcareis umbrosis, medio Julio florens et fructiferum. o. LXXVI. MYRRHINA. Generis auctor Linnaeus est; Gerania enim Ci- cutaria non solum omnibus characteribus hodiernis Geraniaceae. 233 distinxit 1764, sed imo 1774 ut sectionem v. subgenus - nomine Myrrhina proposuit, quod L'héritier in dis- serlatione sua, partim a Decandolle 1805 et Aiton 1189 citata, nullo. novo charactere addito in genus evexit, Erodiwm dictum, quod vero, Reichenbachio mo- nente, Herodiwm audire debuisset. Eo lubentius Lin- naeo suum jus reddere decet, cum 6G. moschatwm L. ipsissima planta videtur, quam referente Plinio dixerunt aliqui: Myrrhin, alii Merthryda (corrupte, ut ajunt, ex Myrrhida s. Myrtida). 151. M. inodora — Myrrhída inodorumJohn- son 1636!, Dodon. 1583! — Myrrhida Plinii altera inodora vulgata Lobel. 1581! — Geran. moschatum inodorum Gerard, Besler — G. Cicutae foliis ino- dorum et minus supinum C. Bauh. —. G. Cicutarium L. excl. à moschato, quod Plinius ,,cicutae foliis mino- ribus'* descripsit — Geran. 1. Fuchs 1542 ic. bona! Folia pinnata, pinnis dentatis vel iterum pinnatifidis. Pedunculi co flori. Petala purpurea, 2— 3 lin. Filam. purpurea , fertilia basi dilatata. Caulis diffusus v. prostra- tus, uti rami et pedunculi, pilis glandulosis divaricatis tectus. — Variat statura, laciniis fol. angustioribus et la- tioribus, florum magnitudine, petalis majoribus 2 inter- dum basi maculà fusco -punctatà pictis et in umbrosis: caule debili, pedunculis bifloris. In ruderatis, ad vias, in agris, inter segetes, frequens et sat copiose. Floret ab initio Julii vel serius usque ad autumnum; fruct. mat. sub medium Augusti. O. Hist. spec. Secus hortos et in locis cultis insulae Ba- sili-Ostrow! flor. Jul. Aug. (Amman Mss. 1736, n. 103 ex syn. C. et J. Bauh.); circa vias in plateis et pratis ste- rilibus frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 108 s. Ge- ranio Cicutario, ut seqq.); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1195); in pratis Ossinovae Roschezae aliisque, tum ad vias et plateas atque in hortis oleraceis frequens (So- bol. Petr. 1799, p. 161, n. 444) et in monte Pulcovo! (Sobol. Petr. ed. ross. If, 1802, p. 70, n. 457); in cultis et ruderatis, per totam aestatem (W einm. Pawl. 1824, 234 Lineac. p. 310 s. Erodio Cicut., ut seq.); in urbibus ad domos (Turcz. 1825, n. 424); in pinetis siccis apertis et inter segetes, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 69, n.- d Luga, Gorodetz , Poljá, Jamburg. Faw. XXIII. LINEAE. Char. Flores perfecti, regulares, 5- rarius 3-, (in Radiola) 4-meri. Cal. sepala 5 persistentia, aestivatione imbricata. Petala 5, aestivatione sinistrorsum contorta, caduca. Stam. 10, basi saepissime breviter monadelpha; - 9 fertilia, 5 his alterna et petalis opposita sterilia, denti- formia vel abortiva; antherae introrsae basi vel dorso in- sertae. Styli 5. Capsula globosa 5 locul.; loculis dissepi- mento spurio in- v. complete bilocellatis, locellis 1 sper- mis. Sem. pendula. Embryo fere exalbuminosus, rectus v. subarcuatus. — Herbae v. frutices. Folia alterna, ra- rissime opposita v. verticillata, simplicia, integerrima, avenia, sessilia, exstipulata vel interdum basi biglandulosa. "ffinitas. Familia ex solo genere Linwm, recen- lissime in plura diviso et ex Radiola Dillenii compo- sita, Geraniaceis et Oxydeis arcte affinis, foliis et fructi- bus abludens. Hypericineae ex habitu, aestivatione floris, filamentis connatis et pro parte abortivis, calycibus mar-: gine glandulosis, numero partium floris et embryone af- fines ; sed antheris apice glandulosis, filamentis fasciculato- connatis, loculis co spermis, placentatione, seminibus iesselatis punctatis v. granulatis, plerumque horizontali- bus v. adscendentibus, nec non foliis saepissime oppositis differunt. Aliquis adest cum A/sinastreis nexus, remotior cum Ciístineis propter petala caducissima, contorta. Usus. Caules Lini usitatissimi et ulilissimi fibrae Lineae. 285 tenacitate plurimis aliis plantis textilibus praestare, ideo- que conficiendis vestimentis et chartae scriptoriae inser- vire notissimum est. Herba purgat. Semina inodora, sa- poris nauseoso-dulcis, in officinis sunt; integumentum exterius coriaceum splendens mucum copiosum suppedi- tat, emulsionibus involventibus et relaxantibus praepa- randis idoneum; farina seminum ad cataplasmata emol- lientia frequentissimi usus. Oleum pingue e nucleo ex- pressum, saporis ingrati, leniter purgat; artificibus pro vernice inservit. Linwm catharticwnm saporis ingrati, salso amari, leniter purgat et olim officinale erat, recen- tius ut anthelminticum laudatur. LXXVII. LINUM. Quod Graeci ?tvov, latini item Lin«wm nominant, prop- ter corticis et libri texturam, in filamenta recta s. lina divellendam. Genus C. Bauhini et Tournefortii e pluribus compositum esse, primo cel. Reichenbach de- monstravit, nomen Lini ad typicam speciem Veterum optime restringens. Characteres differentiales sunt: LINUM. Stigmata incrassato-clavata (petalis conco- lora). Antherae sub anthesi horizontaliter incumbentes. Folia basi eglandulosa, — L.satívwm Trag. 1552! Do- don. et C. Bauh. — LL. wsitatissimum L. — Linum Plin. Colum. V irg. ad Brunf. 1530! Dodon.! Matth. ! et plur. — Xtvoy Theophr. etDiosc., hinc inde colitur, et in ruderibus, ad vias circa urbem pluribus locis e re- jectis seminibus enascitur. LINOCARPUM s. CATHARTOLINUM. Stigmata ca- pitellata. Antherae erectae. Folia basi eglandulosa. 152. L. catharticum (Dale 1705, Rupp. L.) — Cathartolinwm pratense Rchb. — Linum pratense, flosculis exiguis C. Bauh.! — Linum sylvestre cathar- ticum Gerard 1597, Johnson! Raj. — Línocarpos s. Linocarpum 'TVhal. 1988! — Helleborine Gesner 13598 (non Diosc.). 236 Ox ydeae. Herba annua, glaberrima, e basi adscendente erecta, 2—410 poll. Folia omnia opposita, inferiora ovalia, supe- riora elliptica. Flores in dichotomiis axillares et termi- nales. Sepala elliptica, margine glanduloso-ciliata, capsu- lam subaequantia. Petala alba, fere 2 lin. In graminosis siccis, argillosis, nec non in pratis hu- midis. Floret ab initio Junii ad initium Julii, interdum serius; fruct. mat. fine Junii v. initio Julii usque ad init. Sept. o. Hist. spec. Circa Duderhof! m. Junio (Amiman mss. 1736, n. 82, ex synn. Gerard, Thal., C. et J. Bauh.); in arvis passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 48 s. Lino cath. ut seqq.); in arvis et pratis succulentlis circa Kras- noje Selo, Zarskoje Selo! et passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 16, n. 216) et in viciniis m. Duderhof! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 239, n. 227); abundat in pratis hu- midiusculis (W ein m. Pawl. 1824, p. 149); in pratis hu- midis ad viam Peterhofianam!, ad montem Duderhof! (Turcz. 1825, n. 209); in pratis humidiusculis, sicciori- busque, Majo, Jun. (W einm. Petr. 1837, p. 33, n. 222); in ripis Tosnae fluvii et pr. Lissino (Borszczow, Graff!);; ad aquaeductum "Taitzensem, pr. Gatschina, Lapuchinka, urbem Luga, Gorodetz, lacum Peipus, fl. Plüssa pr. Poljá. FAw. XXIV. OXYDEAE. Char. Flores regulares. Sepala 5, basi interdum con- nàta, persistentia, aestivatione imbricata. Petala 5, libera v. basi cohaerentia, decidua, aestiv. contorta. Stam. basi monadelpha v. libera, 10, alternis brevioribus, rarius 5; antherae introrsae, dorso insertae. Styli 5, conspicui, distincti. Ovar. 5 loculare; loculis pauci- v. pluri-ovula- lis; valvae ab axi persistente haud solutae. Semina super- posita, pendula, albuminosa, integumento exteriori arillae- formi, elastice solubili. Embryo axilis, rectus v. curvatus; radicula supera. — Folia exstipulata, alterna, petiolata, Ox ydeae. 23'1 composita, saepe irritabilia, juniora long:tudinaliter com- plicata, spiraliter involuta. Affinitas proxima cum Geraniaceis jam a Linnaeo perspecta; at carpidia absque gynophoro centrali connata, loculi rarissime monospermi, folia composita exstipulata distinctionem suadent. Qualitates. Acidum Oxalicum fere in omnium herbà . reperitur, hinc virtus refrigerans, antibiliosa et antisep- tica. Acaulium tubera amylacea, edulia. Ox ys vulgaris s. Acetosella saporis grati acidi, virtutis dictae causa olim et passim hodie officinalis. LXXVIII. OXYS, a sapore acido sic dicta, ab antiquissimo tempore usque ad Vaillantium planta vulgaris nostra fuit et typum generis Oxrys apud Tournefortium efficit; unice hoc nomine variae species descriptae a Plukeneto, Com- melino et Rajo, nec non Dodonaeo, Clusio et Lo- belio. Etiam Ocys Plinii esse potest. Nemo ante Linnaeum et 1737 hoc sensu Oczals dixit vel scripsit. Oxalis patrum (Dodon., Caesalp., Tabern., J. Bauh.) nec non Romanorum et o£oA(c Graecorum, nomen erat generale.pro R»«mice Acetosa et specc. affinibus; Diosco- ridi et ipsi Plinio sylvestre Lapathum: Ocalis audit. Char. gen. Stam. 10. Caps. sicca, plerumque 5 gona; loculis 5 dorso dehiscentibus. — Herbae acaules v. cau- lescentes, rarius suffrutices. Radix saepe tuberosa v. bul- bosa. Folia saepissime palmato- 3—5 foliolata. Flores pe- dunculati solitarii v. umbellati. 153. O. vulgaris Clus. 1576 in descr.! — Ozys alba Lamarck — Orcys Plinii s. Pliniana Gesner 1561! Pena et Lobel. 1576! (sed genuina Plinii herba etiam O. corniculata L. esse potest) — Ozalis Acetosella L. — Acetosella: Heucher, Rupp. Trag. 1532 (vix Diosc.) — Trifolium acetosum: Mesue 238 eU DBalsamineae. ex Brunf. 1536! Matth. Dodon. Thal, Calabris Jau- liola, ridicule a barbaris corruptum in: Al/eluja (Scali- ger) — Oxzys: Ruell. 1537! Fuchs 1542 c. ic.! Dod. Cord.! Raj. Tournef. Boerh. Vaill. Herba 2 — 4 pollicaris, pilosa, uniflora, acaulis vel potius rhizomate filiformi ramosissimo répente et ad basim ramorum squamis carnosis instructa. Folia ter- nata, foliolis obcordatis. Scapus folia excedens, medio bibracteatus. Petala calyce 2—4 plo longiora, 9—1 lin., obovata, basi attenuata, alba vel rosea, venis purpureis, supra unguem lutea, rarius (8 Linné, subcoerulea : call Bauh.) lilacina!. Capsula ovata, 3—4 lin. In nemoribus et sylvis humidioribus .totius inbrlos copiose. Floret ab initio ad finem Maji; fruct. mat. fine Julii vel serius. 2. Hist. spec. Petropoli (Deschisaux 11725; p. 9 sub n. Oxys s. Alleluja); ubivis frequens in sylvestribus, flo- rere incipiebat sub medium Maji (Krasch. Mss. et par- lim in Gort.), praesertim in insula Basilii!, ubi 1757 circa finem Aprilis jam florentem legi (Gorter FI. Ingr. 1161, p. 13 s. n. Oxalis Acetosella L. ut seqq.); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in sylvis umbrosis sub- humidis ubivis frequens est, uli in insulis apothecaria !, lapidea, Basileensi! (Sobol. Petr. 1799, p. 106, n. 303); in ed. ross. I, 1801, p. 308, n. 315 excluditur ins. lapi- dea); in sylvis muscosis vulgaris (Weinm. Pawl. 1824, p. 245); ubique (Turcz. 1825, n. 299); in sylvis et ne- moribus umbrosis, Aprili ad- Jun. (Weinm. Petr. 1837, p. 49, n. 335). Faw. XXV. BALSAMINEAE. Char. Flores perfecti, irregulares. Cal. et cor. 4 mera (Hydrocerae 5 mera). Sepala 4 decussata; extima 2 mi-- nora, aequalia, viridia, caducissima; interiorum petaloi - deorum unum infundibuliforme, longe calcaratum, alte- rum late cordatum carinatum. Petala 4 inaequalia, symme- trica; majora basi cum minoribus 3- cohaerentia et sic Dalsamineae, — . 239 corollam dipetalam fissam referentia. Stam. 5; filamenta cohaerentia, brevia, clavata, fructu accrescente a toro soluta et sublata; antherae pseudo-1]loculares, post de- hiscentiam in stellam 5 radiatam combinatae. Capsula oblonga, 5 loc. , 5 valv., loculis 1—5 spermis; valvulae a dissepimentis elastice dissilientes, semina dispergentes et columellam 5 alatam relinquentes; Zy&rocerae drupa. Semina exalbuminosa, pendula, Impatientis et Hydroce- rae in loculo solitaria, Ba/samínae plura uniserialia, Hy- drocerae verticillata. — Herbae plerumque annuae, tene- rae, succosae. Folia simplicia. Stipulae nullae v. obscurae. Pedunculi axillares vel pseudoterminales, bracteati. . Affinitas. De explicatione floris Balsaminearum apud auctores multum disputatum est. Nostra ex Impa- tiente typicà indigenà, cum illa cell. E. Meyer et Rei- chenbach 1841 convenit. Qualiscumque ceterum sit, hodie omnes in affinitate arctissima Balsaminearum cum Oxydeis et Tropaeoleis conveniunt, perhibitam olim cum Fwumariaceis negantes. Qualitates exiguae, usus subnullus. Omnessuccoaqueo turgent. Impatientem nostram olim pro diuretica et anti- arthritica habitam, hodie exoletam, copiosius intussuscep- tam diabetem inducere, credunt. LXXIX. IMPATIENS. Impatiens sc. herba Dodonaeo 1583 primum sic dicta et noli me tangere, quia fructus maturi contactu levissimo dissiliunt et semina elastice explodunt, quod jam Tragum terruit. Rivinus generice distinxit inter Impatientem et Balsaminam quoad capsulam longam et brevem, ex aliis rationibus quoque Candollius; Lin- naeus ambas conjunxit sub nomine Impatiens, ila 9^0 Balsamineae. etiam recentisálini. Balsaminae nomen quidem antiquius, jam a Fuchsio et Trago propositum, sed extra foemi- nam s. hortensem, etiam masculam s. Momordicam com- prehendit, e cujus solum pomis immaturis.oleum s. Balsa- mum vulnerarium conficiebatur; unde nomen. - 154. I. noli tangere L. — Balsamina lutea C. Bauh. — Impatiens Dodon. 1583! — Noli me tan- gere Gesner 1552, 1561!, Camer. Thal. Besler — Mercurialis silv. 2 s. Esula (false) Trag. 1552 ic. prima! Herba tenera, glaberrima. Caulis 1 Mes ped. digitum crassus, succosus, geniculis tumentibus. Folia alterna, ovalia, acuta, grosse serrato-dentata. Pedunculi 3-co flori, folio subjecti. Flores penduli, pollicares, citrini, fauce et in sepalo petaloideo maximo punctis kermesinis adspersi. Calcar apice sigmoideo. Noctu obdormit foliis pendulis laxis (Linné). In fossis obumbratis, fruticetis et sylvis bütnjdis ad fontes, pluribus locis copiose. Floret a fine Junii v. serius ad finem Aug.; fruct. mat. saltem a medio v. fine Aug. C. Hist. spec. Jam Deschisaux (1725, p. 9) in sylvaticis circa Petrop. copiosam vidit. In omnibus fere insulis, praesertim vero in ins. Petri! in locis humidioribus inter Filices! copiosissime provenit (Krasch. Ind. Mss. 1749, n. 215); ubivis locis humidis et sylvosis (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 142); in sylvis et locis humidis arenoso- argillosis, umbrosis, uti: ad fabricam pyriam Ochtensem, in vico Strelina! et Catherinhofii! (Sobol. Petr. 1799, p. 208, n. 576), etiam in ins. Basileensi (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 186, n..593); in sylvis, locis umbrosis, humidis, montosis, flor. Jun. Jul. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1818, p. 85, tab. XXVIILD); in sylvis palu- dosis umbrosis vulgaris (W ein m. Pawl. 1824, p. 112); in ins. lapidea, prope Katherinhof!, Golodaja! (T urcz. 1825, n. 173); in sylvis umbrosis humidis copiose, Jul. Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 28, n. 182); ad fl. Oredesh pr. Wuira, ad lacum Tscheremenetzkoje pr. monasterium ; ad limites austr. occid. pr. Lotschkina. Subcelassis II. Polypetalae Caly- canthae. Petala plura disjuncta cum staminibus disco, basi calycis adnato, inserta — vel calyx ovario adnatus petala et stamina gerens. Calycis sepala, saltem basi, inter se connata. Faw. XXVI. GELASTRINEAE. Char. Flores regulares, parvi, plerumque virescen- tes. Aestivatio cal. et cor. imbricata. Discus carnosus ca- lycis fundum vestiens. Cal. persistens 4—5 fidus. Cor. petala 4—5, decidua. Stam. 4—5, perigyna, cum petalis alternantia; antherae introrsae, biloculares. Stylus bre- vis; stigma integrum v. lobatum. Fructus vel drupaceus carnosus indehiscens vel capsularis loculicide dehiscens: valvis medio septiferis et septis margine seminiferis. Se- mina erecta v. adscendentia, rarissime exarillata; integu- mentum raphe longitudinali percursum. Embryo in axi albuminis copiosi orthotropus. — Arbores v. frutices, subinde scandentes v. spinescentes. Folia alterna, rarius opposita, simplicia, integra, saepissime coriacea et glau- cescentia. Stipulae parvae, caducissimae. Flores axillares, cymosi. Affinitas cum Rhamneis summa; differunt Celastri- neae: aestivatione, staminum situ, fructu et embryone. Mart. 185/. 16 949 Celastrineae. Qualitates affinitatem dictam corroborant. In pleris- que substantiae amarae et adstringentes cum acribus, purgantibus et emeticis junguntur. Fructus carnosi, sub- inde edules; semina saepe oleo pingui plena. Evonymi ' species europaeae omni ex parte saporis nauseosi, odoris ingrati, alvum et emesin movent; e fructibus unguentum olim paratum ad pediculos capitis necandos; lignum fla- vidum variis artibus utile; fructus colorem flavum sup- peditant. (LXXX. EVONYMUS Plinii sive arbor có9vupoc Theophr. i. e. ,,nomine celebri* vel, ut Bodaeo placuit ,arbor infelix ex ver- bis Theophrasti nascitur in insula Lesbo, in monte Orcynio, cui nomen Ordyno et alibi; folia vel fructus gustati pecus et speciatim capras enecant. Descriptio in Evonymwm Rec. non bene cadit, nonnulla potius JVeriwm leviter indicant, apud Dioscoridem primo obvium. Ev. vulgaris Clus. Lam. (E. ewuropaeus a. tenuifolius L. ex parte), referente Clusio, a capris imo maxime appe- titur, quae ejus foliis avide et sine noxa vescuntur, quare in Pannonia Rosa arbor caprina dicitur. Sub Evonymo patres fere omnes (Matth. Dodon. Gesn. Lobel. Thal.) vulgarem intellexerunt, cui Clusius reliquas duas Eu- ropae mediae species addidit, ita ut ideam generis puram ante Tournefortium habuerit, melioremque C. Bau- hino, qui Co/feam adjunxit. Linnaeus species a Clu- sio optime distinctas in E. ewropaeum. coégit et partim confudit, E. Colpoon (Fusanwm L. sec. Endl) generi suo admiscens. Petrus de Crescentiis, Bononiensis, auctor saec. XIV, Evonymwm sub nomine Fwsanws pro- posuit (Fusano s. Fusaro, Fusain, Cyinbelbaum), quod a tornitoribus ad fusos parandos jam illo tempore expete- batur. Char. gen. Flores perfecti. viriduli, Caps. 3—5 locu- [aris; valvis coriaceis dorso angulatis v. carinato- alatis. Rhamneae. 243 Semina in loculis (saepissime abortu) 1, rarius 2— 4, arillo succulento colorato —- inclusa. — Arbusculae v. frutices, ligno flavo, foliis oppositis, pedunculis axillaribus. (155. E. verrucosus Scop. 1772! — E. euwropaeus Y leprosus Linné fil. 1781! — E. pannonicus Tabern. 1390! (non Camerar. 1588!, qui E. /atifoliwm admis- cuit) — E. alter Clus. 1583 c. ic. bona! (e Pannonia, Moravia et sylva arcis Greitzenstein pr. Vindob.); a Linnaeo cum E. ewrop. « tenuifolio confusus. Rami teretes, verrucosi (in E. vwlgarí tetragoni lae- ves) Petala 4 suborbiculata (in vw/gari oblonga), viridia punctis sanguineis minutis adspersa (in vw/gari deficien- tibus). Arillus sanguineus semen atrum dimidium tegens (nec totum semen rubens s. album, ut in vw/gari). Folia oblonga vel elliptica serrulata. Capsula sub 4 loba, obtus- angula, aplera, aurea. In circulo Jamburgensi, ad fluv. Luga prope Chotnàje reperit D. Bode (A. Bode Holzgew. Eur. Russl. 1851, p. 66). 5. Obs. E. ewropaeus L. in sylvis montosis circa fl. Luga, fl. Majo, Jun., indicatur in Sobol. Fl. Petrop. 1799 p. 60, n. 173; edit. Ross. I, 1801, p. 189. n. 180, ubi, nescio quo jure, Gorter inventor citatur et rami laeves descri- buntur, quare forte E. vwlgaris, in Livonia austr. indi- catus. Faw. XXVII. RHAMRERE. Char. Cal. aestiva!ione valvatus. Cor. petala aestiv. complicata, interdum deficientia. Stam. petalis opposita et ab iis tecta; antherae versatiles. Germen calyci 3 ad- natum, disco glanduloso saepissime immersum, 3- rarius 2- v. 4-loculare. Styli loculorum numero, -* inter se con- nati. Fructus 2— 3 locularis, rarius 1 loc., nunc inde- b3 255 Rhamneae. hiscens drupaceus, nunc capsularis. Semina in loculis plerumque solitaria; arillus nullus; albumen plerumque parcissimum. Cetera Celastrinearum. Affinitas cum Celastrineis jam memorata. Accedunt etiam RAhamneae ad Euwphorbiaceas respectu oeconomiae fructus, sed floribus perfectis, corolla et staminibus diseo calyci adnato insertis, seminibus pefidulia exarillatis mul- tum differunt. Qualitates et usus generatim ut in Celastrineis. Rhamni catharticae fructus carnosi, nauseoso-amari, purgant, rarius emesin provocant; simili efficacia cortex interior instructus; e baccis immaturis color viridis et flavus praeparatur. Frangwlae cortex interior cum R. cathartica convenit, radicis validior, externe ad sanandam - scabiem passim a plebe usitatur; ligni carbones ad ad verem sclopetarium aliis praeferuntur. Characteres generici. RHAMNUS. Calyx post anthesin deciduus, basi cir- cumscissa persistente. Germen superum. Drupa carnosa vel coriacea, 2—4 pyrena. Semen externo latere exara- tum, sulco deorsum ampliato. — Frutices v. arbusculae, fol. stipulatis, rarissime oppositis, axillaribus, virescenti- bus, racemosis, fasciculatis v. solitariis. Genus melius in plura dirimendum , quorum sequentes Ingriam intrant: (LXXXI.) RHAMNUS (s. str.). Flores polygami, nor- maliter 4 meri. Stylus 2— 4 fidus. Cotyledones involutae, naviculares. — Folia opposita, rarius alterna. Rami saepe spinosi. LXXXII. FRANGULA. Flores $,5 meri. Styli con- nati, stigma capitatum. Cotyledones planae. — Folia sem- per alterna. Rami inermes. Rhamneae. 2545 (LXXXI) RHAMNUS. Pxp»cc Theophr. et Diosc. (Plin. ct Colum.) pro Rhamno oleoide et saratili habetur, quare etiam Ra m- nus Tournef. 1694, Haller, sive Cervispina Dillen. 1719, quae Linnaeo et Candollio tantum subgenus Rhamni. Apud Graecos et in versione prima latina Ga- zae Rhamnws generis foeminini, masculini apud pleros- que patres et Linnaeum. (156.) RA. catharticus Dalech. 1587, C. Bauh., Raj. L. (lege cathartica) — Rh. solutiv«s Dodon. 1583 c. ic.! (nomen barbarum non admissum) — Spina íin- fectoria Camer. 1586 cum sexus diserimine et bona icone! — Cervispina (Cord. 1361) Cordi et Rivini Rupp. — RAamni alia species Trag. 1532 c. ic.! — Rhammnus, Galis Bewrgaspina et Neprus dicta Ruell. 1531! Frutex, interdum in Ingria arborescens, 2 orgyialis, cortice interiori flavo, in sicco rabro-fusco. Rami paten- tes rigidi, spinosi. Folia ovata, glanduloso-serrata. Flores viriduli, in axillis foliorum numerosi fasciculati. Drupa globosa, 4 pyrena (35 pyrena, floribus 5-meris saepissime in Germ. bor. occ. obs. Roth). — In Ingria glabrescit; tantum rami vernales, quorum stipulae petiolo aequilon- gae sunt, pubescunt. In locis siccis, asperis, elevatis, substrato plerumque calcareo formationis Silurici et Devonici rarius: in ripa (etiam Ingrica) fl. Narowa ad cataractam ; fl. Pljussa in- ter Poljà et Gawrilowskoje copiose cum T/iis et Ulmis; circa lacum Tscheremenetz pluribus locis v. g. Gostkino, Petrowskoi Pogost, Iugostitzy, Nawolok; at pariter in colliculis mere arenosis ad lacum Peipus pr. Samogilje non parce (conf. R. Bullet. Acad. 1854, p. 215). Floret fine Maji v. initio Junii; initio et medio Julii penitus de- florata, fruct. semimaturis. f . Hist. spec. Circa cataractas Narvae fluvii! (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 37; Weinm. Pawl. 1824, p. 111; 2^6 Rhamneae. falso .,,Newae fluv.* in Sobol. Petrop. 1799, p. 59, n. 171 et in ed. ross. I, 1801, p. 187, n. 178); Ingria (Georgi 1800, p. 791, n. 1 verosimile ex Gorter, loco potius ad Esthoniam pertinente); in sylvis prope Narvam, Jun. (Weinm. Petrop. 1837, p. 27, n. 169). LXXXII. FRANGULA, Matthiolo dicta ex vernaculo italico Frangola, nam ligni materies omnino fragilis et imbecilla est (Camer.). Ge- nus Frangula a Rhamno diversum apud Tournef. 1694, Haller, Mónch, Reichenbach. - 157. F. Dodonaei Rupp. 1718 (in indice) — F. v«l- garis Rchb. — F. Alnus Mónch 1802! — Alnus nigra (Dod. Lobel.) baccifera C. Bauh.! — Rhamn«ws Fran- gula L.! — Frangwla Matth. 1562, Dodon. 1583 c. ic.! Camer. 1586 ic. bona! — Syaulbauim Trag. 1552 c. ic.!-— Avornus Petrus de Crescentiis saec. XIV (teste Dodon.). Frutex orgyialis et humilior, erectus. Folia basi ovata, apice acuminata, ovalia, late elliptica vel obovata, mar- gine integerrima v. subrepanda. Pedunculi axillares sub- fasciculati. Calyx intus cum petalis albus. Drupa 2—3 pyrena, rubra, matura nigra, succo coeruleo. In fruticetis et sylvis, praesertim bumidis, in ripis depressis vel etiam elevatis fluviorum et lacuum, ubique copiose; rarius in arenosis (circa urbem Luga et lacum Peipus) Floret a fine Maji m. v. initio Junii usque ad med. Julii; fruct. mat. medio Jul. v. Aug. b. Hist. spec. Inter Petropolim et Bronitz ubique m. Aug. (Gmel. mss. 1733, n. 139 s. n. Frangula Dodon.); in sylvis non aci en siccis frequens est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 37 s. n. R. Frangwla L. ut seqq.); ubi- que in sylvis subhumidis uti: in m. Poclonnaja! et Pul- cova! et in insulis apothecaria, lapidea, aliisque! fre- quens (Sobol. Petrop. 1799, p. 59, n. 172; in ed. Ross. I, 1801, p. 188, n. 179 locus Pulcova exclud.); in sylvis Papilionaceae. PA vi et fruticetis humidis frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 111); ubique (Turcz. 1825, n. 162); in sylvis et fruti- cetis ubique, Majo, Jun. (Weinm. Petrop. 1837, p. 26, n. 170); ad cataractas fl. Wolchow; ad monasterium Tscheremenetz. Fax. XXVIII. PAPILIONACEAE. Char. Cal. 5 dentatus v. bilabiatus. Cor. irregularis, papilionacea, 5 petala. Petala libera v. rarius inter se et cum staminibus connata; posticum (vexillum) dissimile, aestivatione extimum, complicatum; lateralia duo (alae) inter se conformia; inferiora 2 plerumque (in carinam) coalita. Stam. 10, monadelpha vel (decimo libero) diadel- pha, vel (in tribu Podalyriearum et Sophorearwum) libera. Stylus et stigma simplex. Ovarium liberum, monophyl- lum; placenta unilateralis, juxta suturam vexilli posita. Fructus: legumen bivalve, 1 loculare vel (in Hedysarea- rum tribu) lomentum. Seminum funiculus ——- distinctus; albumen nullum v. parcum; cotyledones plerumque cras- sae, pleurorhizae. — Folia alterna, plerumque trifoliolata v. pinnata, stipulata. : Affinitas. Papilionaceae septemtrionem versus mi- rum in modum numero specierum decrescentes, fami- liam summe naturalem et distinctu facillimam consti- tuunt. Per Caesalpinieas iropicas in Swartzieas fere transeunt, quarum corolla saepe regularis Rosacea, pe- tala et stamina receptaculo, rarissime calyci inserta sunt. In organis vegetativis (foliis et stipulis) aliquis adest cum Rosaceis nexus. Qualitates et usus. Legumina et semina plurium 248 Papilionaceae. ante maturitatem muco et saccharo scatent. Semina ma- tura specierum frequenter cultarum: Ciceris, Fabae, Lentis, Pisi, Phaseoli alq. amylum cum singulari glutinis specie (leguminà) continent et cibum hominibus non nimis facilem suppeditant. Vicia sativa seritur pro pabulo columbarum, saginatione et pane crassiori. Farina seminum tusa duros tumores ad suppurationem cogit. Aliarum herba muco et saccharo referta, uti: Trifolii et Medicae species variae, praecipue cultae, gratum jumentis pabulum praebentes. Idem de Víciis nonnullis valet. Melilotus officinalis et affines sa- pore acri-aromatico et amaro-nauseoso, florum odore pe culiari excellunt, in sicco evidentiori et permanente, ti- neis inimico; emplastris emollientibus et maturantibus conficiendis sub M. citrinae nomine in officinis serva- tur; flores odorem peculiarcm et saporem repetunt non ab acido Benzoés, sed a peculiari Stearopteni specie, re- centius Melilotina dicta, omnino identica cum Coumarina sive Camphora fabis Tonka contenta. Lotí cornicw- latae proventus copiosior prata laeta indicat; virtus Me- lilotis similis, sed inferior. Folia Astragali glycy- phylli sapore amaro et nauseoso-dulci adversus dysu- riam olim in officinis erant; radix dulcis. Vwineraria rwstica propter efficaciam adstringentem olim laudaba- tur. Lathyrus sylvestris, referente Linnaeo, ob foetorem a pecoribus negligitur; L. pratensis propter amaritiem. Semina Lathyri maritimi, ut herba ipsa, amariuscula; tamen in magna annonae caritate, quae con- tigit a. 1555, pisis his se suosque sustentasse, accolas litoris Aldeburgici et Orfordiensis, refert Gesner (lib. Papilionaceae. 249 de Aquat. 4, 256) ex epistola D. Caji et post eum J. Stow in Chronico suo (Raj.). Trifoliwm pratense colorem luteum, T. agrariwm viridem, Vulnerariae flores coeruleum praebent, sed in arte tinctoria nunc vix adhibentur. Conspectus generum indigenorum. Turnos l LOTEAE. Cotyledones planiusculae; sub germinatione epigaeae, foliaceae, stomatiis praeditae. SusTRIBUS 1j. GENESTEAE. Stam. normaliter mo- nadelpha. Legum. 1 loculare. ?* ONONIS Theophr. Cal. profunde 5 partitus, per- sistens, fructifer apertus. Vexillum striatum. Carina acu- minato-rostrata. Folia 3-, hebetatione 1-foliolata. — O. repens (inermis) L. Rchb., Koch, ad ostia Newae in- troducta, a. 1849, 50 floruit et fruct. mat. perfecit (K ü h- lewein!). O. hircina Jacq. non prius, quam Revaliae et in paroecia Sibbo in conspectum venit. (LXXXIIL) VULNERARIA. Cal. 5-dentatus, mar- cescens, fructifer clausus et legumen includens. Folia imparipinnata, hebetatione 1 foliolata. SusrnüisUs 2. TRIFOLIEAE. Stam. diadelpha. Legum. 1 locul. Folia palmatim 3 foliolata (v. in exteris specc. 5 foliol.). LXXXIV. LOTUS. Carina rostrata. Legumen saepe dehiscens et subteres, septis transversis mollibus. In £L. eduli (S. Krokeria Mónch) legum. fere biloculare, su- tura impressa. LXXXV. TRIFOLIUM. Tubus staminum petalis -*- adnatus. Corolla marcescens, persistens. Legumen ca- lyce subinclusum, sub 1 spermum. 250 Paypilionaceae. LXXXVI. MELILOTUS. Legumen breve turgi- dum, rectum. Ovarium ad stylum usque rectum. — LXXXVH. MEDICA. Legumen (excl. $. 1) com- pressum, in cyclos 1 — 5 contortum. Ovarium cum tubo staminum sursum curvatum. | $. 1. LUPULINUM. Legumen turgidulum, reniforme, apice contortum, inerme. $. 2. MEDICA. Leg. dehiscens, falcatum vel in coch- leam centro perforatum contortum , inerme. SS. reliquae extraneae. SusprumUs 3. ASTRAGALEAE. Stam. diadelpha. Leg. 1—2 loculare. Foliaimpari-pinnata. (LXXXVIII. ASTRAGALUS. Carina mutica. Le- gum. —- complete biloculare; dissepimentum ex sutura inferiore introflexa formatum. Tainvs Il... VICIEAE. Cotyledones crassae, farinosae, sub germinatione hy- pogaeae, stomatiis destitutae. Folia (exc. Cicere) abrupte pinnata, setula vel cirrho terminata, interdum ad phyllo- dia (petiolos) reducta. Stylus fere semper apice pubescens. Stam. rarissime (in Viciis quibusd.) monadelpha. SusrRisus 1. Tubus staminum oblique trunca- tus. 3X: CICER Plin. Stylus glaber. Folia impari - pinnata. Leg. inflatum 2 sperm., apiculatum. — C. aréíetínum Trag. 1539! Cord. Gesn. Lob. Dod. L. (&péQtvSoc Antiq.) in ruderatis circa urbem a. 1844 leg. D. Kühle- wein! X LENS Plin. Stylus tenuis, à dorso compressus, supra linea longitudinali pubescens, infra glaber. Legum. compressum, brevissimum, rhomboideum, 1 —2 spermum, apice breve rostratum. Semina orbicularia, compressa. — L. vulgaris C. Bauh. Tournef. Rupp. (Qaxos Papilionaceae. — 251 Theophr.Diosc.) frequenter colitur, in agris superstes et in ruderibus circa urbem rarius enascitur (Borszcz.) LXXXIX. VICIA. Stylus a dorso v. latere compres- sus, in latere inferiori apicis valde barbatus vel circeum- circa pubescens. Legum. apice oblique truncatum, ro- stratum. SusraI»Us 2. Tubus staminum angulo recto truncatus. 3X: PISUM Plin. Stylus basi geniculatus, triqueter, basi supra carinatus, infra canaliculatus, superne a latere compressus, suturá inferiore villosá. — P. satív «wm L. (xíco» Hipp. Theophr.) semel in ruderatis Petrop. vi- sum (Borszczo w!), ceterum frequenter cultum. XC. LATHYRUS. Stylus a dorso compressus, sur- sum saepe dilatatus, suturà superiore pubescens. (LXXXIII. VULNERARIA. Herbam, ita ex vernaculo germanico S8unbfrant a Gesnero 1561, C. Bauh. et Dillenio appellatam, in dignitatem generis evexit Tournefort, quod Haller et Mónch agnoverunt, recentiores (Candoll. R chb. Endl.) tantum subgenere AntAyllidis L. Utrumque ex characte- ribus generice distingui posse, cel. Fries 1842 docet. Genus Anthyllis Rivini 1691 ortum est ex AntAyllide leguminosa Lobel. Clus. Camer., quae eadem planta cum Vu«ineraria Gesneri. AvSuAAc vero Dioscori- dis duplex est; prima s. Anthyllion Plin. in salsis et apricis terris nascens non insulso gustu hodie Cressa cre- tica dicitur, ut jam Alpinus 1627 perspexit; altera cel. Fraas Frankenia hirsuta videtur. (158. YV. rustica Gesner 1561! J. Bauh. c. ic.! Tournef.!'Lamarck! — Vulneraria pratensis C. Bauh. 1623! Dillen. — Anthyllis Vulneraria L.! — Anthyllis Dodon. 1553 c. ic.! (non Diosc.). Caulis adscendens, 5—8 pollicaris. Folia radicalia ova- 252 Papilionaceae. lia, interdum absque pinnulis, caulina pinnata, 1—4 juga. Bracteae capitula, saltem superiora, haud aequantes, ad medium vel ultra 3—5 partitae. Corolla lutea, mar- cescens aurantiaca v. fere coccinea. Calyx fere semper apice coloratus. Indumentum in caule, calycibus et pa- gina fol. inferiori subsericeum, suh capitulis praecipue argenteo-sericeum, ila, ut ad A. maritimam Sch weigger ex Hagen accedat, quae tamen statione, floribus ochro- leucis, carina saepe punicea et ex Reichb. herb. norm. exsicc. n. 272. foliis lanceolatis differt. Haec est forma calcarea c. Narwam proveniens. Altera arenaria (Lugensis) erectior, major, saepe 1!/, ped., minus seri- cea; folia habet radicalia plerumque simplicia et majora, calycem raro coloratum, capitula in caule fractiflexo co- piosiora; haec differt a vwlgari forma extranea, quod nullibi versus basim caulis et petiolorum pube divergente tecta sit. In Fries herb. norm. Scand. X, 48 exhibita est duplex forma, quarum una cum nostra calcarea plane congruit et ex Gothlandia videtur, ubi pariter in rupibus calcareis crescit. Plantam litoralem a Krasch. indicatam non vidi. Hist. spec. Ad ostium fl. Narowae in pineto; prae- terea vidi nullibi; credibile tamen est, circa littus maris ubivis similibus locis crescere (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 111 sub A. Vwulneraria, ut Sobol. Petr. 1799, p. 167, n. 459; ed. ross. II, 1802, p. 82, n. 472 et Falk Beitr. II, 1786, p. 223, n. 817, ubi false ,,Newa/; copiose in ripa Ingrica fl. Narowae versus cataractam, in pratis apricis substrato calcareo vel rarius in rupestribus adest forma calcarea; forma arenaria ex septemtr. urbis Luga in eri- cetis et arenosis ad margines pineti et viarum, unico loco, sed magna copia (conf. R. Bull. Acad. 1854, p. 215, 222, 223 s. A. Vulneraria). Initio et medio Julii florens utra- que forma; arenaria praecocior, utpote init. Jul. c. fruct. maturis. LXXXIV. LOTUS. Ac6c, Bodaeo asserente, dicta ab antiquo Àà: qnod valde desideratur, expetitur, quodque odore, sapore et Papilionaceae. 253 colore placet; aegyptiam vero esse vocem Herodotus (sub INvymphaea Loto) docet; utrumque forte, si a Graecis in Aegypto agentibus nomen illud impositum. Home- rus Loton primam nominavit inter herbas Deorum vo- luptati subnascentes; alibi peAtjóg« vocat, ubi ,equi commedunt mellea dulcedine Lotwm** ( Trifoliwm fragife- rum ex mente cl. Fraas) Praeter arborem Lotum (Zi- zyphwm et Diospyrum Lotwm, nec non Celtin australem) Graeci et Romani sub herba Loto generatim plures Le- guminosas ad pabulum pecorum idoneas intellexerunt. Lotus Dioscoridi triplex: 1. sativa, X. tjucpoc, hodie aut Melilotws coerulea aut (ex cl. Fraas) M. italica; 2. sylvestris s. Lybia, varie interpretata; a Pona pro Loto ornithopodioide, a Dodonaeo pro Loto corni- celata (generis hodierni fons), e fizura in Codice Caes. Diosc. antiquissimo a C. Bauhino pro Loto hirsuta?, a Gesnero pro Z7rigonella corniculata, a Tabernae- montano pro Meliloto officinali, a cel. Fraas vero pro Trigonella elatiori Sibth.; 3. aegyptia, hodie Nym- phaea Lotus, Species quaedam hodierni generis Lotws hoc nomine apud Dodonaeum, Gesner, Dalechamp et Camerarium obveniunt; Loti plurimae apud C. Bauhinum etiam Loto Linnaei respondent. Ideam generis magis excultam apud Rivinum et Tournefort. inverimus. Lotws Linnaei Spec. plant. consistit ex ge- neribus: Tetragonolobo Knaut, Loto Knaut (utroque in Linnaei gener. pl. 1737 —1754 distincto) et Do- rycneo Tournef. (a Linnaeo 1735 — 1748 pariter re- cepto) Nomina trivialia rectius genere foeminino scri- buntur in Linnaei Spec. pl. ed. I, Fl. Suec. II et p. p. adhuc 1759; non aliter, ac apud plures patres, Virgi- lium et Plinium. 159. L. cornicwlata (glabra minor J. Bauh. 1651 ex syn.! Raj. Tournef.) L. — Trifolium cornicula- tum Dodon. 1566 c. ic.! — Melilotus germanica Fuchs 1542! Caules solidi, procumbentes,. Stipulae par foliolorum 254 Papilionaceae. mentientes. Foliolum terminale obovatum. Capitula 3—5 flora in peduncufls elongatis. Flores 5—6 lín., lutei. Le- gum. 8—412 lin. longa, 1 lin. crassa, 8—10 sperma. — Herba parce ciliato-pilosa, calycibus glabriusculis (& v - garis Koch, Ledeb.; variat hirsutior (8 ciliata Koch, Ledeb.) et cano-hirsuta (EL. villosus Thuill.?). Planta ruderalis, ad ostia Newae advecta, ad L. tenwifo- liam Pollichii accedit ex foliolis angustioribus et acu- tioribus; sed caulis non semper fistulosus et foliola quae- dam cum stipulis intercurrunt latiora et obtusiora. Me- morabilior ceteris est varietas: maritima*, adulta glaberrima; folia succulenta, glaucescentia, saepe majora, foliolo terminali interdum obcordato; flores majores 7 lin., subinde carina v. vexillo sanguinei; legum. ad 15 lin. longa, 1?/, lin. crassa; se- mina majora; tamen in formam vulgarem hinc inde transire videtur. Haec var. crescit in litore arenoso ma- rino pr. Oranienbaum! et in ins. Kronstadt! (rhizomate eximie laxo ramoso, subrepente), nec non in pratis mari- timis ad Dolgoi Noss (florib. minoribus). Hist. spec. Jamburgi! primum vidi, inde inferiora versus fl. Lugae! in pascuis vulgaris planta est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 117); Newa, in graminosis siccis (Falk Beitr. II, 1786, p. 229, n. 866); etiam in Strelinae pratis elevatis siccis et ad litus maris arenosum (Sobol. Petr. 1799, p. 176, n. 484; ed. ross. II, 1802, p. 102, n. 498; additur locus Krasch.); in pratis arenosis prope Strelnam et in declivibus pr. Oranienbaum, Jun. Jul. (W ein m. Pawl. 1824, p. 352); in maritimis arenosis pr. Strelna, Peterhof et Oranienbaum (T urcz.' 1825, n. 432, ex spec. orig. ad var. maritimam); in arenosis maritimis; Jun. Jul. (W einm. Petrop. 1837, p. 73, n. 489; a Lede- bour in Fl. Ross. I, 1842, p. 561 ad « vulgarem citatur, sed diversa est et ad var. maritimam pertinet); in mari- timis saepissime glabra; sed forma pilosiuscula quoque adest v. g. pr. Murina et Krasnoja Gorka (Hb. Grae we- nitz et Kühlew. ex Rupr. Diatr. Petr. 1845, p. 77); forma « vwlgaris in loco quodam ex septemtr. urbis Papilionaceae. 255 Luga, in ericetis arenosis sat copiose; eadem rarius in Q ciliatam et cano-hirsutam abiens, copiosissime in toto tractu ab Opolje saltem usque Tschirkowitzi; forma 8 cíliata copiose inter urbem Narwa et cataractam, in campis et calcareis apricis; forma cano-hirswta par- cius in arenosis infra urbem Narwa et in tractu inferiore fl. Luga; praeterea Lotwm tantum vidi inter Gorodetz et Pljussa, nec non inter Tolbitzy et Lotschkina. Deest igi- tur in pluribus Ingriae plagis v. g. orientalibus et in re- gionibus substrato calcareo recentiori syst. silurici; in ditione Fl. Petrop. fere sola var. maritima adest. Floret a fine Maji (in maritimis plerumque serius) usque ad initium Augusti (in ruderibus adhuc medio Aug.) fruct. mat. initio Julii, sed legumina effoeta saepe in annum se- quentem persistunt. 2. LXXXV. TRIFOLIUM. TotQuAAos Dioscoridis Plinius Trifoliwm vertit, estque Psoralea bituminosa. Theophrastus, ut ajunt, Trifolii pratensis nusquam meminit, cum vulgaris planta sit, nusquam non obvia. Dioscorides Vocdy TplQuAAov vocat. Scribonius Largus, Apuleji discipulus, pri- mus Trifoliwm quoddam pratense commemorat. Eviden- tius Trif. arvense apud Plinium et Dioscoridem no- mine Lagopws occurrit, cui plura Trifolia apud patres associata, ut inde genus Lagopws apud Rivinum 16941 exortum sit, citra Trifolium, quocum Linnaeus junxit. Trifolii species genuinae ceteroquin sub hoc titulo jam apud patres primos artis botanicae inveniuntur, sed quo- que Medicae, Meliloti, Loti et aliae plantae heterogeneae foliis ternatis donatae, uti: Psoralea, Menyanthes, Oxys, Hepatica alq. Genus hodiernis limitibus constituit Tour- nefort., Linnaeus Melilotum admiscuit. $. 1. LAGOPUS. Antiq. et patr. Rivin. Koch — Lagopoda Linné. Flores in spica subglobosa v. conico- cylindrica, sessiles. Calycis faux interne linea elevata cal- losa et saepe pilosa, vel annulo pilorum obsita, demum 256 Papilionaceae. plerumque clausa. Legumen calycis tubo inclusum. Flo- res purpurei , albi. » 160. T. arvense L. (non Tabern., quod Medica lu- pulina), — T. arvense humile spicatum s. Lagopus C. Bauh. 1623! —. Lagopus Plin. Fuchs 1542 c. ic.! Matth. Camer. Rivin. (pes leporis: Lobel.) — Acyo- oue Diosc. Spicae cylindricae, cano-villosissimae, longe peduncu- latae, basi nudae. Flores albi, minuti, dentibus calycinis aequilongis, plumosis distincte breviores. Folia lineari- oblonga, subintegerrima. : in arvis, agris, inter segetes, in apricis, arenosis, ru- deratis, per totam Ingriam copiose. Floret ab initio Julii saltem usque ad medium Sept.; fruct. mat. ab initio Aug. O. Hist. spec. Passim in agris desertis (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 115); in arvis et agris montosis, apricis, uti circa Sarskoje Selo et Murzincam (Sobol. Petr. 1799, p. 174, n. 478; ed. Ross. II, 1802, p. 97, n. 491); in lo- cis sterilissimis passim (W einm. Pawl. 1824, p. 350); ubique (Turcz. 1825, n. 449); in locis apricis sterilibus, arvis et pascuis (W ein m. Petrop. 1837, p. 71, n. 470). 161. T. pratense Trag. 1552 ex ic.!, Matth., Do- don. 1566! Lobel. Tabern. usque ad Linné — T. purpureum Rivius 1543 (fide Afzel. — T. pratense purpureum Fuchs 1542 c. ic. bona! — T. pratense ti- tulus collectivus erat Fuchsio aliisque ad C, Bauhi- num usque. Afzelius 60 icones varias h. sp. vidit, e quorum numero tantum 15 originariae; prima exstat in Róslinu Herb. 1532 s. n. Trifolium. Spicae globosae, demum ovatae, saepissime basi invo- lucratae. Flores purpurei, rarius in Q albi. Stipulae latae. ovatae, abrupte aristatae, albidae, pellucidae, venis viola- ceis pictae. Foliola ovali-oblonga, inferiora latiora, saepe retusa, emarginata, subintegerrima, profunde viridia, te- nuia, saepe maculata, adpresse pilosa. Caulis adscen- Papilionaceae. 25 dens. "Variat floribus saturatius purpureis (Strelna: Borszcezow!). Q sativum Afzelius 1790!, Miller 1807! — T. purpureum majus sativum pratensi simile Raj. 1696, 1724! — T. pratense, quod seritur apud Brabantos, lae- lius et procerius Dodon. 1566! Planta culta v. efferata, major, caule saepe fistuloso, spicis subgeminis, quando- que basi nudis et exserle pedunculatis. Addit A fzelius: legzumen saepe dispermum, stylus frequenter brevior, vexillum et alae magis divergentes, calyx villosior, dens infimus longior, foliola acutiora, tota planta glabrior. Cel. Reichenbach pro distincta specie habuit. In pratis per totam Ingriam copiose; « rarius, aprica et calcarea magis amat. Floret a medio Majo v. Junio usque ad finem Octobris, modo si gelus non — 3?R. ex- cesserit. Perenne!, at e seminibus satis primo anno floret et fructificat; sativ«m, jam Rajo observante, non adeo vivax est et durabile, nec seipsum serit, unde apud Koch bienne dicitur. Hist. spec. Ubique a Petropoli usque ad Twer co- piose, fl. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 77 ex syn. C. Bauh. Pin.; in pratis ubique frequens est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 115; Sobol. Petrop. 1799, p. 174, n. 477; ed. ross. II, 1802, p. 96, n. 490); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in pratis et ad agrorum margines sat frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 349); in herbosis ubique (W einm. Petrop. 1837, p. 71, n. 472 cum var. Q minus, quae nostra « typica videtur). 162. T. fleruoswum Jacq. 1776 tab. 386 nec non deser. optima! — T. medium Linné (testante A fzel. 1790), Hudson 1762 (propter syn. Raji cit.) — T. pra- tense purpureum majus Raj. 1690 bene descr. — T. majus 3 Clus. 1583! 1601 icon optima, a Jacq. re- cognita (contra Afzelium, qui ex hac T. quoddam r«- bens Q fecit). Simile T. pratensi, sed flores saturatius purpurei, numq uam albi, capitula numquam arcte sessilia; stipulae April. 1854. 17 258 Papilionaceae. lineari - lanceolatae, longe acuminatae, opacae; foliola elliptica vel lanceolata, tenuissime denticulata, laete vi- ridia, firmiora, distincte penninervia; caulis plerumque flexuosus, ramosus. In pratis montosis, ericetis, per Ingriam passim co- piose, rarius in reg. demissa Petrop. Floret m. Julio, rarius initio Junii v. Augusto; fruct. mat. fine Julii et Aug. 2. ' Hist. spec. Jam ab Ammanio in Mss. post 1736 s. n. T. pratense majus indicatum videtur et m. Junio lectum circa Krasnoje Selo et Duderhof! (quo loco co- piose adhuc viget); in insula, quae inter Catharinenhof et portum triremium, nec non in pratis insulae, cui a Petro nomen est, d. 25. Junii flor. legi (Krasch. Ind. mss. 1749 et Codex mss. 1751 — 54 e descriptione et loco; propter synonymiam dubiam a Gortero ne- glectum, conf. R. Diatr. Petr. 1845, p. 11); circa Petro- polim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 73, n. 454 s. T. flexwoso); ad margines sylvarum in pratis elevatis, circa Sarskoje Selo (Sobol. Petr. 1799, p. 176, n. 483), at ra- rius; etiam nuper inveni ad fabricam pyriam Ochtensem et Pargelovii! sed parcissime (Sobol. ed. ross. II, 1802, p. 100, n. 496, in utraque edit. s. n. T. flerwoswm); in pratis elevatis et in sylvis siccioribus (Weinm. Pawl. 1824, p. 349 s. n. T. medium ut seqq.); ubique (Turcz. 1825, n. 448); in campis et sylvis siccioribus lapidosis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 71, n. 471); Lis- tsino, Luga, Gorodetz, lacus Tscheremenetz, Poljá, Narwa. Obs. 1. Interdum T. flexwoswm capitulis solito ma- joribus occurrit et T. r«bens Auct. quorund. Fl. Pe- trop. (minime L.) sistere videtur, ut loca specialia quo- que suadent. Indicatum fuit: circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, n. 455), speciatim in montosis sylvati- cis Pargelovii (Sobol. Petrop. 1799, p. 173, n. 476), et prope Krasnoje Selo, at parce (Sobol. Petr. ed. Ross. II 1802, p. 96, n. 489); Ingria (Georgi 1800, p. 1191, n. 11); Petropoli (Longmire 1823, p. 195). Papilionaceae. 259 Obs. 2. T. flexwoso multo similior est T. a/pestre Jacq. 1768 tab. 64 et 1778, tab. 433 (optime!), sed cau- libus erectis, simplicissimis, capitulis omnino sessilibus, calyce 20-nervio villoso (nec 10-nerv. glabro) statim dignoscitur. Est etiam T. majws 2 Clus. 1583! et T. acutum Dorsten. 1540 ex icone! et descr.! (non Lo- nic. 15581 et Tabern. quibus Melilotus coerulea in mente erat; Afzelius haud rite syn. Loniceri ad T. montanwm duxit). T. alpestre Linné 1763 cum 7. flexwoso certissime confusum vel potius hoc ipsum erat, initio 7. pratensi subsumtum, nec serius stricte di- stinctum, ut verba docent ,,ramis copiosissimis luxurians in satis quae obs. Afzelio ad T. pratense sativum pertinent; nomen aipestre non meretur, judicante Jacquino. Obs. 3. Quaestio, quale nomen praeferendum sit, T. medium aut T. flexwoswm, specimen nomenclatu- rae botanicae selectissimum sistit. A fzelius T. medium dixit, quia 1) 7T. mediwm Linnaei 1761 ex loco cit. Jumkil idem est; 2) T. medium H uds. 1762 eadem spe- cies est, synonymo R aji fixa; 3) hoc nomine in herbario Linnaei et Suecorum contemporaneorum exstat; 4) quodammodo speciem mediam inter T. pratense et al- pestre refert. Contra haec autem monendum, quod Jacquinus oplimo jure T. /lexwoswm pro nova specie proponere potuit; quia 1) Linnaeus 7. mediwm sine charactere aut synonymia in libro parum noto (Fauna Suec.) solum nomine et statione specialissimo proposuit, mox vero suppressit et manifeste 1763 et seqq. ad T. ai- pestre duxit vel potius cum illo inextricahili modo con- fudit, quapropter alibi apud Linnaeum non ocurrit (Richter Cod. Linn.); testatur hoc verbis Linnaei ,8tiam in Suecia* ubi T. flexwoswm vulgare, T. alpestre Jacq. vero a cel. Fries demum Scaniae australi vindi- catum, ubi imo rarius floret; 2) planta Hudsoni alia esse potuit, quam homonyma Linnaei; in edit. 2. FI. Angl. Hudson (1778) T. medium suum in T. alpestre mutavit , est etiam T. a/pestre Angl. (Lightfoot, Robs. 260 Papilionaceae, Relh.), nec immerito, nam etiam Linnaei, saltem pro parte; T. alpestre Jacq. Angliae exsul; 3) recognitio herb. Linn. et Suec. antiq., nec non loci Jumkil pr. Upsaliam, tempore Jacquini adhuc ignota et demum a. 1790 per Afzelium facta; 4) nomen flexwuoswm pari- ter optimum, si quidem his unquam pondus concedi . potest. Speciebus affinibus operá Jacquini melius cog- nitis, synonymia Ánglorum ex distributione geographica inclarescente rectificata; quod verba A fzelii clare indi-. cant ,Jacquin is the first, who has given us a proper idea of T. mediwm*. x $2. VESICARIA Linné — Vesicastrum Ser. Rchb. — Fragifera et Vesicastrum Koch. Flores ut in $ 3. Calycis faux nuda et exannulata; tubus cum denti- bus 2 superioribus post anthesin valde auctus, inflatus, reticulato-venosus. Flores carnei, rosei. X T. fragiferum L. Circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, n. 456); speciatim in locis humidis circa Katharinhoffium et alibi frequens, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 174, n. 479; ed. ross. II, 1800, p. 98, n. 492); Ingria (Georgi 1800, p. 1193, n. 22). Synonyma mihi valde dubia, nam planta spontanea sinum Fennicum vix intrat; tamen a. 1849 ad ostia Newae fl. adparuit et fructificavit cum aliis ruderalibus saburra navium adportatis (Kühle w.!). 2. $ 3. TRIFOLIASTRUM Micheli 1729 ref. Se- ringe — Lotoidea Linné p. p. Flores in capitulo v. in spica subglobosa -*- longe pedicellati, deflorati plerumque deflexi. Calycis faux interne denudata; dentes aequales v. 9 superiores longiores. Corolla post anthesin per- sistens, scariosa, vexillo complicato. Legumen sub 4 sper- mum, exsertum. Flores albi v. rosei. — Micheli in legum. exserto genus fundatum finxit. T. montanwm in hac $ anomalum, ad Lwpinastra accedit. Papilionaceae. 261 163. T. montanwm L. sp. pl. ed. I et II — T. mon- tanwum albwm C. Bauh.! (fide syn. Clusii), Raj., Tour- nef. Vaill. — T. majus 1 albo flore Clus. 1583 c. ic.! — T. pratense album Fuchs 1542 c. ic.! Gesner, Ca- mer., Tabern.! et quoad max. part. synn. C. Bauh. Caules ex rhizomate crasso adscendentes, villoso- se- ricei. Spicae subglobosae, denique ovales, exserte pedun- ceulatae. Flores albi, condensati, subsessiles. Stipulae ova- tae acuminatae. Foliola elliptica v. lanceolata, argute serrulata, subtus pilosa, penninervia, venulis ad fines in- crassatis. In campis siccis et elevatis, substrato calcareo syste- matis silurici et Devonici, copiose per Ingriam, excepto forsan orientali; rarius aberrans in regionem demissam Petrop. et vix in isthmum Kareliae. Floret ab initio Junii ad finem Julii et ultra; fruct. mat. versus finem Julii. 2. Hist. spec. Inter Petropolim et Twer ubique, fl. Aug. (Gmel. mss. 1733, n. 79 ex syn. C. Bauh. — an T. repens?); in insula, cui a Petro norcen est, ad rudera, occurrit et ad fluv. Luga! sed rarius (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 115); etiam in monte Pulcovo! et circa Murzin- cam et Ribacziam in pratis sylvaticis montosis (Sobol. Petrop. 1799, p. 174, n. 480; ed. ross. II, 1802, p. 98, n. 493 addito loco ex Krasch.); in pratis montosis Pul- cowae! (W einm. Pawl. 1824, p. 350); ubique (Turcz. 1825, n. 447); in pratis et pascuis siccioribus elevatis (W einm. Petrop. 1837, p. 72, n. 475). 164. T. repens Rivin. 1691 c. ic.!, Linné (excl. syn. C. Bauh.) — T. pratense album Lob. et Pena 1570! (fide icon. in Lob. hist. sub n. T. pratense), Raj. et al. (non Fuchs 1542) — T. album Brunf. 1536 c, ic.! Caules prostrati, radicantes, fere repentes, glaberrimi. .Capitula subglobosa in pedunculis longissimis subradica- libus folia excedentibus. Flores albi, pedicellati. Calyx nigro-marginatus. Stipulae scariosae, abrupte cuspidatae. 262 Papilionaceae., Foliola obcordata, serrulata (contra tempestatem subri- gere certum est, dudum observante Plinio 18, 35: Linné). In graminosis, secus vias, in cultis, ubique copio- sissime. Floret a fine Maji v. initio Junii saltem usque ad finem Sept. z. Hist. spec. Ubivis in pratis (Krasch. ed. Gort. 17641, p. 115; Sobol. Petrop. 1799, p. 173, n. 475) et ad margines viarum (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 95, n. 488); in insula Kronstadt! (Georgi mss. 1795); ubi- que in pratis et ad versuras agrorum (Weinm. Pawl. 1824, p. 350); ubique (Turcz.! 1825, n. 445); abundat in pratis, pascuis sylvisque, Jun.—Oct. (Weinm. Petr. 1831, p. 11, n. 473). 165. T. hybridum Linné Fl. Suec. 1755! (inter T. repens et pratense infauste hybridum credidit), Fries herb. norm. Suec. VII, 36! — Trifoliastrum Micheli 1729, tab. 25, fig. 5 (fide Koch, cur non etiam fig. 2, ut Linné citat?) — T. flore albo Rivin. 1691 c. ic.! (Bertolonio quoque optima). Caules adscendentes. Capitula subglobosa in peduncu- lis axillaribus folio denique duplo longioribus. Flores juniores albi, sub anthesi rosei, longe pedicellati; vespere suaveolentes. Calyx concolor. Stipulae ovatae, acumina- tissimae. Foliola rhombeo- elliptica, obtusa, serrata, in- feriora obovata, interdum emarginata. In graminosis, fruticetis, secus vias recenter structas, solo fertili humidiori, in Culitis et ruderibus, passim co- piose; sat vulgare in omnib. reg. Fl. Petrop.; pr. Lissino, Hinkolowa, Arbonje, ad cataractas fl. Wolchow et alibi. Floret ab initio v. fine Junii ad init. Sept.; in siccioribus fine Julii jam defloratum, fruct. mat. 24, ex sem. satum primo anno floret. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 73, n. 453); in pratis insulae apothecariae et lapideae et in hortis oleraceis saepe occurrit (Sobol. Petr. 1799, p. 173, n. 474); in pratis insulae lapideae, Papilionaceae. 263 in montosis et in aliis locis similibus (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 94, 95, n. 487); in montosis et pratis humidiusculis (Weinm. Pawl. 1824, p. 350); ubique (T urcz.! 1825, n. 446); in locis graminosis fertilioribus et in cultis passim (Weinm. Petr. 1837, p. 72, n. A14). Obs. T. elegans Rchb. Fl. germ. exsicc. pro T. Ay- brido L. correxit Koch in Syn. ed. 1. Recentissime vero (1850) cel. Bertoloni statuit: 1) T. Michelianum Koch Syn. ed. 2, p. 1020 non esse genuinum Savii, sed T. hybridum L. Fl. Suec. et Wahlbg. in Italia rarissimum; 2) T. hybridum Koch Syn. ed. 2, p. 192, non esse verum Linnaei, in Fl. Suec. propositum, sed T. elegans Savi; 3) T. elegans Koch Syn. ed. 2 , non esse genuinum Sa- vii, sed speciem (Bertolonio) ignotam. Ànsam procul dubio his rixis praebuit distinctio T. elegantis apud cell. Savi, Reichenbach, Koch et Bertoloni; nil enim, nisi lusus T. Ahybridi macrior esse videtur, ut jam Ber- toloni suspicatus est. Foliola enim variant in planta In- grica rotundiora emarginata, caulis in speciminibus ve- getis glaber et inanis, in aliis vero puberulus fistulosus, sed medulla ex toto repletus est; legumina quidem Lin- naeus semper 4 sperma exposcuit, sed variant in eodem loco et imo in eodem capitulo 4, 3 et 2 sperma; e qui- bus patet, plantam nostram cum Suecica et Linnaeana paulo limitata omnino identicam esse. $ 4. LUPULINUM Rivin.! Knaut, Rupp. — L«- pulina Linné — Lotophyllum Rchb. 1824 — Chrono- semium Seringe 1825. Flores ut in $ 3. Calycis faux interne denudata, dentes subaequales v. 2 superiores breviores. Corolla 5 petala, persistens, scariosa, vexillo convexo, margine anteriore deflexo et plerumque radiato- nervoso. Legumen in calyce stipitatum. — Flores (in nostris) aurei, mox fuscescentes. 166. T. spadicewm L. Fl. Suec. II, 1755 — T. montanum L. Spec. pl. ed. 1. 1753, n. 37, non n. 29, unde nomen necesse mutandum erat — Lwpulinum 264 Papilionaceae. montanum (capitulis spadiceis) Rupp. 1726 fide cit. C. Bauh. — T7. montanum lupulinum €. Bauh. 1620! clare jam Linnaeo, ex descr. ,.flosculi spadicei**; acc. a D. Furero (Senatore Fürer, Northusiano), qui in montibus supra Ilfeldam legit; 7. spadicewm fuisse quo- que Wallroth testatur in Linnaea 1840, p. 15; nec T. badiwm Schreb. simillimum, ut Hagenbach ex herb. C. Bauhini interpretatur. Flores virginei aurantiaci, citissime saturate castanei (spadicei) in capitulis subsolitariis terminalibus cylindri- cis. Legumen stylo et pedunculo quadruplo longius. Lin- naeus a T. agrario etiam distinxit ealyce juuiori pilo- sissimo et dentibus 2 superioribus obsoletis. In pratis humidioribus, praesertim circa Petrop. in reg. demissa vulgatissime. Floret ab initio v. med. Jun. saltem usque ad med. Julii. CO vel 4 et 9, nec z. Hist. spec. Petropoli (Siegesb. Primit. Fl. Petrop. 1736, p. 106 s. n. Triphyllum pratense, capitulis spica- tis ex luteo-fuscis Ingricum); circa Duderhof et Krasno- Selo m. Jun. (Amman Mss. post 1736, s. n. Trifolium lupulinum; conf. T. agrariwm); vulgatissima in insula pharmacopaeorum planta est, ita ut quaedam prata sola ea vestita esse videantur eminus; in campis siccioribus minus, quam in sylvis, ubi rarius et dodrantale ( Krasch. ed. Gort. 1761, p. 116; syn. a Linnaeo citatum, prop- ter descriptionem fusiorem); vulgatissima in insula prae- sertim apothecaria planta est, tum in m. Poclonnaja et. ad viam Sarscoseliensem iu pratis sylvosis humidis fre- quens (Sobol. Petrop. 1799, p. 175, n. 482) et circa Strelaam! (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 100, n. 495); abundat in pratis humidis, Jun. ad. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 351); ubique (Turcz. 1825, n. 491); in sylvaticis turfosis et in pratis tam siccis, quam humidiusculis passim, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 72, n. 411). 167. T. agrarium C. Bauh. 1623! (ex nota et syn. Thalii), Linné! (excl. syn. Vaill. t. 22, fig. 3, quae ad Papilionaceae. 265 T. procumbens Q campestre, non T. agrarium Dodon. 1583, ut L. et Bauh. citant, nam hoc Medica lwupulina ex descr. evidenter! — T. agrariwm luteum capitulo lupuli majus Moris. 1680 ic. bona! s. n. T. lupulinum lutewm majus — T. pratense luteum foemina, flore lu- pulino J. Bauh. 1651 c. ic.! — T. luteum alterum lu- pulinum Thal. 1588! Flores aurei, dein sordide fusci, in capitulis plerum- que copiosis axillaribus subglobosis v. ovalibus. Legumen stylum et pedunculum subaequans. — Variat in siccissi- mis: fol angustioribus; caulis junior simplex capitulo unico terminali. In apricis siccis, graminosis elevatioribus, agris, circa Petrop. et hinc inde per Ingriam v. g. Kauschta, Lissino, Dolgzowka, at semper parce. Floret a fine Junii v. prius, ad initium Augusti; fruct. maturi interdum jam initio Julii. o. Hist. spec. In pratis siccioribus et agris circa Duder- hoff et aliis Ingriae et Finlandiae locis copiosissime m. Jun. et Jul. (Amman Mss. 1736, n. 85, fide synn. C. et J. Bauh.; forte T. spadicewm subest); in agris passini occurrit (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 116); Newa, in graminosis siccis (Falk Beitr. II, 1786, p. 229, n. 864); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795; an T. spadi- cewm. ibi commune?); in agris, cultis et pratis Pargelo- vii! et Ligovi! et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 175, n. 481; ed. ross. II, 1802, p. 99, n. 494; syn. a M. Bie- berstein Fl. Taur. Cauc. III, 1819, p. 519, n. 1534 T.- campestri Schreb. subscriptum, ut videtur, propter descr. Sobol.); in locis arenosis et inter segetes, Jul. Aug. (W einm. Pawl. 1824, p. 351); in locis siccis, mon- tosis v. g. Pargolae! (Turcz. 1825, n. 450); in pratis et pascuis apricisque sylvaticis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1831, p. 72, n. 476). Observ. T. procumbens L. in Ingria indicatum a Georgi 1800, p. 1193, n. 26, nec non subspecies 8 T. campestre Schreb. fide cit. Sobol. apud M. Bieber- stein III, p. 913, tantum ex Esthonia occid. hucusque 266 Papilionaceae, rite cognitum, a T. agrario facillime dignoscitur: foliolo intermedio longius petiolulato, stipulis tito dnce stylum 4 plo superante. LXXXVI. MELILOTUS. MzXQoe7oc Theophr. etDiosc., Meliloton Plinii etiam pro hodierna habetur. Lotwm aegyptiam, Athe- naeus scribit, Naucratitis civibus Melilotum vocari, propter melleum saporem, qui ex caule et radice depre- henditur, dum comeduntur; eadem est Herodoti. Valde diversa est Melilotus graecanica (Trigonella corniculata ex Fraas), sed pariter ab eo, quod ab apibus ad mel parandum petitur, nomen traxit, ut ex Aristotele IX, HI colligitur. Melilotus ad multum tempus odorata per- manet (Theophr.); laudatissima, quae in Attica, Cyzico et Chalcedone nascitur, quae quidem Croco similis odo- rataque est (Mel. cretica sec. Fraas); nascitur et in Cam- pania (M. neapolitana) circa Nolam, in luteum colorem vergens et odore infirmo; adstringit (Diosc.) Serta Campanica Plin. est Mel. alba, in Graecia rarissima. C. Bauhinus sub JMeliloto adhuc Trigonellas quasdam habet. Meliloti genus apud Rivinum 1691 et Tourne- fortium stabilitum; Linnaeus adhuc 1742 recepit, dein vero ut subgenus ad Trifoliwm amandavit. 168. M. alba Desrousseaux in (Lamck) Encycl. 1796 (jam Thouin 1788?), ut diversa a M. offic. albi- flora; Thuill.! 1799 (nisi 1790) fide syn. Vaill. — M. lewcantha Koch in Dec. 1815 — Trifolium vulgare Hayne 1809 tab. 32 opt.! (non M. vulg. Parkins., nec Trag., neque Willd. citari potest) — Trif. Melil. offi- cinale à Linné — M. candida Trag. 1552! Dodon. 1566! in textu p. 192 (forte simul JM. offic. albiflora , si talis existit), nec non Plinii 21, 11, nam alia species albiflora in Italia non provenit. Flores albi, vix 2 lin. Alae carinam subaequantes, vexillo breviores (Desr.). Legumina ovali rotundata, deni- Papilionaceae. 26'1 que nigro-fusca, 1!/,— 1! lin., monosperma. Caulis erectus. Calyx (ex Koch) fere aequaliter campanulatus. Variat grandiflora: floribus 2'/, lin. In ruderibus Petropoli pluribus locis, copiose in urbe Kronstadt; prope Narwam urbem juxta vias, in apricis calcareis sterilibus ruderatis. Olim introducta et ante seculum adhuc rarissima. Floret a medio Junio ad finem Sept. ; fruct. mat. fine Aug. vel prius. 3 2;, e sem. satis primo anno floret. Hist. spec. Mel. albam Pharmacop. ex Ábo et Carelia habuit Linnaeus 1755 et 1748. — .,Melilotum flore albo me olim legisse memini in insula, cui a Basilio no- men est, ultra 20 lineam circa rudera, sed forte e semine aliquo casu jacto enatam; nusquam enim praeterea vidi, quamquam magna cura investigaverim (Krasch. Codex Mss. 17351 — 2, n. 342; haec observatio et tota species a Gortero neglecta); in montosis Pargelovii, circa Ora- nienbaum et alibi (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 93, n. 486 s. Trif. Mel. offic. var. fl. albo; loca spe- cialia partim ad M. off. luteam pertinere possunt, quacum junctam pertractavit); ad agrorum margines et in rude- ratis (Weinm. Pawl. 1824, p. 348 s. n. M. vulgaris Willd. Enum., quae ambigua; sed fide syn. à Linné huc); in locis similibus ac MM. officinalis P ers. (Turcz. 1825, n. 444 s. M. vulg. Willd.); in cultis et rudera- tis parce, Jul. Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 71, n. 469 s. n. M. leucantha Koch). In ruderibus Petrop. initio Aug. 1851 omnino diver- sam Melilotum albifloram cum fruct. mat. et flor. ultimis detex. D. Borszcezow, quam praevie notare liceat s. n.: Q macrocarpa *, leguminibus 2—21/, lin., oblongo- ellipticis, dispermis; sem. 1 lin. Forte est M. argwta Rchb. 1832 propter leg. ovali subulata, disperma, quam a M. alba praecipue distinxit: foliolis omnibus conformi- bus ellipticis, argute duplicato-circumserratis, floribus majoribus et aliis characteribus, minime in nostram ca- dentibus; neque legumina majora indicantur. A JMel. offic. B albiflora (Vaill) Desr., Fries, Koch, mihi 268 Papilionaceae. plane ignota, (Ledebourii in Fl. Ross. est exacte spec. seq. n. 169 fl. luteis) nostra differt: legum. majoribus, maturis nigro-fuscis et petalorum proportione mutua, ut in M. alba. Similem plantam, a. 1778 cultam, vidi in herb. Pott. s. n. Trif. Mel. offic. Y L. cum syn. Mel. vulgaris altissima frutescens flore albo Raj. Suppl.; in hac legum. non nigrescentia, saepe monosperma, semin. 117 lin. (etiam si disperma). M. taurica M. Bieb. longe diversa est ab his omnibus species. 169. M. officinalis Desrouss. 1796 propter pro- portiones petalorum! eadem ac Kochii in Syn. edit. II, non I (Desr. legum. nigricantia describit et subdisperma, quae ita non sunt; forte cum M. macrorhiza tunc non- dum distincta confudit) — Trif. Mel. officinalis W. Kit. 1802 ex analysi t. 26, « Q opt.! — M. arvensis Wallr. 1822! — M. diffusa Koch apud Dec. 1815, teste ipso Koch (1839) ita confusa, ut extricari nequeat — rif. Petitpierreanum Hayne 1809, tab. 33 optima! ut spe- ciei auctor post Vaillantium (1727 n. 1) praecipuus sit; at minime Mel. Petitp. Willd. — Synonyma pa- trum dubia, excepto forte M. vulgari Trag. 1552 (prop- ter legum. monosperma) et Loto sylvestri Tabern. 1590 Cc. ic. bona! (nam nostras 3 spec. vulgares distinguit); citatur a Wallroth huc: Lotus wrbana Matth. 1554, Camer. — Melil. sylvestris fl. luteo Fuchs 1542. Flores lutei, 2—2/, lin.; alae vexillum subaequantes, carina longiores. Legumina matura luteola, ovato-ellip- tica, 1/5 lin. longa, monosperma! (Vaill. Wallr. Rchb.). Caulis adscendens, ramis diffusis. In ruderibus et fimetosis Petropoli et ejus vicinia, parce et rarior, quam M. alba; recentiori modo tempore introducta, a Krascheninnikowio ante seculum hic et speciatim in ins. Basilii nondum visa, nec alibi in In- gria recentius reperta. Floret ab initio Julii v. prius usque ad initium Sept. 4, at e seminibus satis saepe primo anno fructificat. Papilionaceae. 269 Hist. spec. Ad cataractas fl. Wolchow, praeterea nusquam vidi (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 115 et So- bol. Petr. 1799, p. 172, n. 473, uterque s. T. Mel. offic. L. — hoc loco 1853 non amplius vidi); in montosis Par- gelovii! circa Oranienbaum et alibi (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 93, n. 486 s. n. L.; loca specialia com- munia cum var. fl. albo); inter segetes montis Pulcovae et in sepibus circa Pawlowsk (W einm. Pawl. 1824, p. 348, s. M. officinalis Pers.; syn. ambig.); ad domos, e. g. in ins. Golodaja, ad viam Peterhofianam (Turcz. 1823, n. 443 s. n. M. officina Persoon); in sepibus et ruderatis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 71, n. 468 s. n. M. officinalis W illd., quae ad M. macrorhi- zam potius pertinet, uti Fl. Dan. t. 934 citata). 170. M. macrorhiza Pers. facta ex Trif. maero- rhizo W. Kit. 1802, tab. 26! (sed pubescentiam legum. silent, leg. 1 sperma et caulem rubrum describ.) — M. officinalis (Hayne 1809 tab. 31 opt.! sub T'ifolio) Willd., Decand., Fries, Rchb., Koch Syn. ed. 1; etiam Desf. 1800 et alior. (non Desrouss. 1796) — Trif. Mel. officinale o. Linné Spec. pl. (nam legum. dis- perma acuta! etiam Fl. Suec. et omn. hort. Pharm. Suec. ex Fries, nam JM. arvensis Wallr. recentiori demum aevo cum Trifolio sativo introducta in Sueciam — Mel. vulgaris altissima frutescens fl. luteo Tournef. Inst. rei herb. 407 et H. Pl. Paris. (fide specim. herb. Petiveri!), ideoque etiam y Linné! — JAMelil. n. 2! Vaill. 1727, p. 125 charact. optimi! qui speciem suam recognovit in: M. vera, Loto urbana Tabern. 1590 tab. 510! (figura ostendit foliola angustiora linearia cha- racteristica!) — Mel. germanica v. officinarum ap- pellata: Dodon. 1566! in textu (propter legum. nigra latiuscula). Reliqua synn. patrum dubia et speciei praece- denti communia, ut: M. v«lgaris (Park. Buxb.) fl. luteo J. Bauh., Moris. — M. germanica Lobel. ic. — Mel. vera Gesner 1561 — M. lutea Gesner 1553 — Fra- garia Brunf. 1536 c. ic. rudi. 970 Papilionaceae. Flores lutei, 2!/,—3 lin., petalis omnibus aequilongis. Legumina (ovaria) pubescenti- pilosa (in 2 praec. specc. glabra), matura fusco- nigra, 2!/, lin., disperma. Semina latiora, ad radiculam profundius emarginata, fere renifor- mia (nec ovalia et radiculà adpressá paulo tantum den- tata, ut in 2 praeced. specc.). Foliola superiora oblongo- linearia. In ruderibus circa Petropolim a. 1849 cum florib. et fruct. immat. lez. D. Borszczow! Forte non rara, sed hucusque praetervisa et cum specie praecedente confusa, ut synonyma quaedam Auct. Fl. Petr. strictius huc ci- tanda essent. In ins. Moon Esthon. vere spontanea ex D.Schmidt. c, 4, saepe primo anno fructificat et emoritur. LXXXVII. MEDICA. M» (sc. xox) Arist., Theophr., Strabo, sive Medica Varro, Virgil., Plin., Columella ,,externa etiam Graeciae, ut a Medis advecta per bella Persarum, : quae Darius intulit^ (Plin.), nunc Medica sativa au- dit; Gesnero vera, Clusio legitima erat. Morisonus Medicas, specierum numero sensim multiplicato, in fa/- catas et cochleatas, genere diversas separavit; haec fere subgenera recentiorum: Falcago Rchb. et Spirocarpos Seringe (Medica Rchb.). Vox Medicago ante Tour- nefortium ignota erat, quod quidem ex indice in Co- dicem Linnaeanum vix crederes. Tournefortio au- tem Medicago genus diversum a Medica, comprehen- dens M. radiatam L., circinnatam L., nummulariam? et arboream L.; pleue igitur respondet generi Hymeno- carpus Willd. Linnaeus Medicam Tournef. et patr. adhuc a. 1735 agnoscens, mox vero (1737) cum Medica- gine Tournef. conjungens, contra sensum Tournue- fortii et auctoritatem omnium patrum, nec non anti- quorum, nomen recentius introduxit significatione per- versa; Medicago enim, Tournefort ait, etymologice est planta ad JMedicam accedens. Ideoque Haller, Papilionaceae. 271 Miller et Mónch (usque ad a. 1804) contraLinnaeum Medicam retinuerunt. $ 1. LUPULINUM Ruppius — Lwpwlaria Se- ringe emend. — Lwpwulina Gren. et Godr. 1848 (non L.). 171. M. lupulina (L. Mónch — Lupulinum mini- mum Rupp. ed. Haller 1745! — Medica pratensis lutea Plukn. 1696! — Melilotus minima Rivin. 1691 c. ic.! — Trif. luteum lupwlinwum Gerard. ed. Johns. 1633 sec. Raj. — Trif. agrarium Dodon. 1583! — Trif. pra- tense luteum Fuchs 1542 c. ic. minus bona, si huc, ut C. Bauh. et L. credunt — Melilotum minus Brunf. 1531 et 1536 c. ic.! Legum. matura nigra, 1 lin., reticulata, monosper- ma. Flores flavi, 3/, lin., in racemis densis pedunculatis folia superantibus. Caulis procumbens. — Variat herba -t glanduloso pubescente, racemo paucifloro et 8 M. Willdenowii Bónngh. 1824! legum. pilosis, pilis ri- gidulis, divaricatis, glandulosis, articulatis. In « typicá legum. glabra sunt v. adpresse pubescentia; sed ( facile primaria et typica esse potest, ut ex verbis Linnaei 1762 videtur ,,legum. pilis rigidis subhispida*. In ruderatis Petropoli parce et recentius forte intro- ducta ex ins. Kronstadt, ubi copiosior; adest utraque forma, sed « rarior; Q8 in calcareis subruderatis pr. Narwa. Floret a fine Junii v. prius, usque ad init. Sept.; fruct. mat. medio Julio v. serius. C. Hist. spec. In pratis siccioribus circa Petropolin (W einm. Pawl. 1824, p. 354); in insula Kronstadt! et ad viam Peterhofianam ex Prescott (Turcz.! 1825, n. 453); in pratis ad viam Peterhofianam ex D. Prescott (Weinm. Petrop. 1837, p. 74, n. 490). $ 2. MEDICA Antiq. et Dodon. — Faicata Rivin. — Falcago Rchb. 1832. 272 Papilionaceae. 172. M. falcata (L.) Miller — Falcata Rivin. 1691! — Medica sylvestris frutescens s. Trif. falcatum Moris. 1680 — Medica frutescens C. Bauh. 1623! Park. Raj. — Medica fl. luteo Clus. 1583 ic. opt.! — Medica sylvestris Gesner ed, Kyber 15533! J. Bauh.! Raj. — Cel. Fries 1842 demonstravit, hanc ex 2 speciebus compositam esse, nimirum ex: : M. falcata (Linné; M. procumbens Besser, Dec.), cui legum. leviter modo falcata; flores pallide flavi, co- rymbosi; vexillum ovatum, basi modo badio-striatum; caulis procumbens; et M. silvestris (M. falcata Smith, Rchb. et pl. auct., cui: legumina annularia vel semicircularia; flores majores 5 lin., magis racemosi, flavi aut virescenti -viola- cei; vexillum oblongatum totum atroviride, striatum; caulis saepe erectiusculus; quae igitur magis ad M. sati- vam accedit, ut Trifolium pratense ad T. sativum. Specimina Petropolitana hoc sensu potius ad JM. fal- catam, quam ad M. silvestrem pertinerent, propter flores corymbosos et caulem procumbentem; sed paullo rece- dunt floribus minoribus 3 lin. (in specc. M. faicatae Herb. norm. Suec. 4— 4/, lin.), in sicco aurantiacis et vix stria- tis; leg. mat. non vidi. Petropoli modo parce (R. Symb. 1846, p. 229 s. M. falcata L.); mox copiose in duobus locis circa urbem ob- servata; sc. 1847 et prius juxta viam ferream Zarsko-Se- liensem (Kühle w.!) et 18352 ad canalem Obwodnoi circa viam Mosquensem (Borszczow!). Recentius igitur in- troducta, sed spontanea in litore elevato Esthoniae Glint dicto copiosissime et luxurians, usque ad Türsel pr. Nar- wam (Wied.et Web., Seidlitz in litt.). Initio Junii et Julii m. florens reperta. z. € M. sativa Gesner ed. Kyber 1553! Dalech.! Moris. (L.) — Medica Dodon. 1566 ic. opt.! Hac quon- dam Hermolao, Marcello Vergilio, Aug. Gallo et aliis testibus, plena erat Venetia, sed pridem per Gothos - periit, reservata autem in Hispania, inde denuo in agrum Papilionaceae. 213 Neapolitanum, quasi postliminio introducta fuit; ceterum Tiguri primo apud D. Gesnerum e semine peregrino provenit (J. Bauh.). Petropoli indicata fuit: in pratis ad viam Peterhofianam, fl. Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 354), quo loco quotannis seritur. Dignoscitur praeci- pue a M. sylvestri (falcata): legum. spiraliter tortis, sub- tricyclis, floribus violaceis (Gesner), caule fistuloso, sub- erecto. (LXXXVIII. ASTRAGALUS. "'AccoayaAog Dioscoridis est planta fusius quidem descripta, sed nondum rite extricata, in Pheneo Arcadiae copiose crescens. Val. Cordo et Thalio Orobws tube- rosus L. erat, celo Fraas rectius Orobus sessilifolius, at flores parvi et radix Raphani neutri convenit. Plurimi etiam patres pro Lathyro twberoso frustra explicabant. Nomen a seminis forma talum referente vix accepit, ve- rosimilius ex forma radicis, cui (ex Dioscoride) appen- dices adnatae solidae, praedurae ceu cornua inter se im- plicitae. Rauwolff 1583 Astragalum Dioscoridis in planta vulgo Radix Christiana dicta quaesivit, quam Linnaeus primo pro A. Christiano habuit; sed flores Dioscorides describit purpureos. Ideoque stamina ge- neris Astragali hodierni referri tantum possunt ad A. Mompellianwum Clus. 1576 (A. hamoswum L.) aut ad A. syriacum Lobel. 1576. Astragalus C. Bauh. minime purum sistit genus, plures enim Astragal? veri sub Ci- cere alibique latent. Linnaeus multo melius fecisset, si in conjungendis generibus Riviniano-Tournefortia- nis Tragacantha et Astragalus, nomen illud praeposuis- set; voa yuxoavSa Theophr., Diosc. (Plin.) indubie est Astragalus, et quidem ariístatus L'herit. aut creticus Sibth. (173.) 4. glycyphyllos Boerhaave 1727! Linné — Glycyrrhixa sylvestris Gesner 1561, Clus. c. ic.!, Dalech., Camer., Raj. et Officin. Icon optima apud Rivinum 1691 s. n. Astragalus; non mala ap. Mori- son. sect. 2, tab. 9, fig. 8. Jun. 1854. 18 21h Papilionaceae. Caulis 2—3 ped., adscendens, subglaber. Foliola ovata in 5 —6 jugis. Stipulae subintegerrimae, ovatae, superiores lanceolatae, inter se et cum petiolo non con- natae. Racemi pedunculati folio breviores. Flores ochro- leuci, !/, pollic. Legum. subtriquetra, arcuata, pedunculo intra calycem 1!/, lin.!, ultra tubum calycis exserto. In arce urbis Narwa, in declivibus graminosis, med. Jul. c. flor. et fruct. fere maturis; ceterum frequentius in finitimis Livoniae locis v. g. Heiligensee, pariter in collibus. 2. LXXXIX. VICIA. Vicia Varronis, Ovidii, Plinii et Columellae, Qtxtovy vel Qtxtótoy Galeni est Vicia sativa. Nomen tra- hit a vinciendo, ut Varro scribit, quod cirrhis suis plan- tas adstantes vincire solet. Linnaeus Fabam C. Bauh. Riv., Tournef. et Craccam Rivini cum Vicia C. Bauh., Riv., Tournef. conjunxit; recentiores quidam Arachydnam C. Bauh. et ex parte Arachwm s. Craccam C. Bauh. addiderunt; alii genera plura distingunt. Cha- racteres ex stylo admissi in hac tribu ad genera sic dicta naturalia suffulcienda, ita quidem subtiles et ancipites, ut genera plura v. g. Cicer, Lens, Pisum, hodie parum me- lius stabilita videantur, quam tempore Plinii. $. 1. ERVOIDES Gren. et Godr. ref. — Lenticula Endl. 1840 (non Micheli) — Erviiia Koch 1835 (non Link, neque Plin.). Pedunculi elongati pauciflori. Flo- res parvi. Stylus fere glaber. Legum. 2—6 sperma. 174. y. tetraspermaSchreb. 1771! Loisl. Koch — Ervum tetraspermum Linné — Cracca minor siliquis gemellis Rivin. 1691 c. ic.! — Vicia s. Cracca minima, siliquis glabris J. Bauh. 1651 c. ic.! multo me- liori, quam ap. Morison — V. segetum singularibus siliquis glabris C. Bauh. 1623 (teste Moris.). Legumina tetrasperma glabra. Flores 2 lin., laete lilacini, alis et carinà albi. Pedunculi subuniflori, capil- lares, longitudine folii 3—4 jugi. Semina matura atra. Papilionaceae. 275 Leguminibus linearibus apice rotundatis non rostratis valde compressis a Viciis reliquis recedit et ad Lentenm vergit. — Ludit in eodem caule pedunculis 2 — 3 floris, legum. 3 v. 5 spermis. In ruderibus Petropoli, variis locis, sed admodum parce (Turcez.! Horaninow! Borszczow!) Floret a fine Junii v. serius, ad init. Sept.; fruct. mat. interdum initio Julii, alias ne Augusto quidem. cC. Hist. spec. Occurrit passim per totam Ingriam, sed rarius, quam V. Cracca (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 114 s. Ervo tetrasp. L. ut seqq.); occurrit passim in agris et inter segetes, sed rarius, quam V. Cracca (Sobol. Petrop. 1799, p. 171, n. 471 ex Krasch. transscripta, quare suam forte s. n. V. monantha admisit; alias haec expli- catu difficilis); in agris Crasnoselii (Sobol. Petr. ed. ross. IH, 1802, p. 92, n. 484); inter segetes circa Petropolim, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 339); vidi in herbario Kastalskiano (Weinm. Petrop. 1837, p. 73, n. 4871). Obs. Vicia monantha quae longe abest a genuina Retzii, et nil forte nisi V. tetrasperma uniflora, indicata fuit: in Ingria, circa Petropolin (Rudolph ex Georgi 1790, n. 443 et 1800, p. 1170, n. 18); in agris circa Crasnoje Selo et montem Duderovium, fl. Jun. Jul. (So- bol. Petr. 1799, p. 171, n. 470); in agris circa Crasnoje Selo, Sarskoselo et Duderovo rarius (Sobol. Petr. ed. ross. Hf, 1802, p. 91, n. 483); Petropoli (Longmire 1823, p. 195). Jam in Diat. Petrop. 1845, p. 76 pro er- ronea declaratur. 175. V. hirsuta Koch — Ervum hirsutum L. V. segetum cum siliquis plurimis hirsutis C. Bauh.! Cracca minor Tabern. 1590 ic. mediocris! Rivin. Aracus s. Cracca n.inima Lobel. 1576, 1581! icon ex Dodon. (non Pena et Lobel. 1570, quae Y. tetrasper- ma ex descr., ut J. Bauh. jam monuit) — Craccae al- terum genus Dodon. 1533, 1566 c. fig. opt.! — Vicia 4 minima Trag. 1552 (sec. J. Bauh., alias vix cognoscenda). Legumina oblonga disperma strigoso-hirsuta. Fiores 216 Papilionaceae. 1!/, lin. albido-coerulescentes. Pedunculi 4— 8S flori, ple- rumque longitudine folii sub 6 jugi. Semina mat. oliva- cea fusco-marmorata. — Variat legum. mat. nigris in pe- dunculis fructif. folia longe excedentibus (var. culturá in typum mutatur!) et pedunc. 1—2 floris saepe in eodem caule cum multifloris. Inter segetes, in cultis et ruderihus Petropoli fre- quens et copiose, alibi in Ingria passim usque ad fl. Wol- chow. Floret a fine Junii v. prius, saltem usque ad me- dium Sept.; fruct. mat. jam initio Julii. Oo. Hist. spec. Habitat cum Vicéa sativa (i. e. speciatim) inter segetes ad pagos Kasatschia et Ochta (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 114 s. Ervo hirsuto L. ut seqq.; tum inter segetes ad Goreloy Cabac et in hortis eultis (Sobol. Petr. 1799, p. 172, n. 472; ed. ross. H, 1802, p. 92, n. 485; addito loco Krasch.); inter sezetes vulgaris (W ein m. Pawl. 1824, p. 339); inter segetes et in pratis prope Lachtam; occurrit etiam ad fossas in regione urbis Wiburgensi (Turcz. 1825, n. 442); in cultis et ruderatis (W einm. Petr. 1837, p. 73, n. 488). $. 2. CRACCA Rivin. Pedunculi elongati multiflori; legumina pendula polysperma. Cell Grenier et Go- dron Craccam ut genus proprium admittunt: stylo a latere compresso, superne circumcirca pubescente, diver- sum a Viciis genuinis (S. 3), quibus stylus dorso com- pressus fere planus, saepe in latere inferiore apicis valde barbatus; sed V. sylvatica hoc respectu a Craccis remo- veri non potest. 176. V. multiflora C. Bauh.! Raj., Tourn., La- marck! — V. Cracca L. p. p., Roth — Cracca Rivin. 1691 c. ic.!, an Ruell.?, certe non Cracca Plin., nam V. multiflora C. B. in Italia deest et V. villosa Q glabres- cente Koch (dasycarpa 'Yen. Bertol.) repraesentatur; Cracca videtur vox depravata ex Xxoxyos Theophr. Aracha, Araca, ut jam Ruellius suspicatur; plantam Theophr. pro V. pseudocracca Bertol. habet cel. Papilionaceae. 9'i'i Fraas — Aracus Tabern. 1590 c. ic.! — Galega sylves- tris Dodon. et V. quaedam sylvestris Gesner 1553 sec. C. Bauh. et Haller, alias vix recognoscendae — aQXxn Theophr., Diosc. (sec. Fraas huc, nec ad La- thyrum Aphaca L.; at forte species alia ex affinitate V. multiflorae). Stipulae angustae, semihastatae, integerrimae. Flores 4—05 lin., subcyanei. Hilum vix dimidiam seminis peri- pheriam occupans. Legumen maturum pallidum, turgidu- lum, abruptius acuminatum, 10 lin. v. brevius. Racemi folia sub 10 juga aequantes v. superantes. Foliola adpresse pubescentia, nervis primariis angulo acutissimo egredien- tibus et margini contiguis. Variat: 8 leptophylla Fries 1818 foliolis angustioribus, lineari - lanceolatis, fir- mioribus, subsericeis; y platyphylla: foliolis latiori- bus, ovato-oblongis obtusis v. fere ovalibus, tenuioribus, glabrioribus. Inter segetes, in agris, graminosis, ad sepes et fruti- cela ; 8 in siccioribus; y in umbrosis, sylvaticis, interdum cum V. sylvatica; per Ingriam copiose. Floret a fine Maji v. initio Junii ad medium Aug.; fruct. mat. a me- dio Julii v. serius. z. Hist. spec. Petropoli ad sepes et in dumetis, Jul. (Amman mss. 1734, n. 25 s. n. V. perennis incana, multiflora Bot. Monsp.; syn. ambiguum quidem, sed ex loco Ammani huc); inter segetes passim et maxima copia (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 113 s. V. Cracca L. ut seqq.); in insula Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in pratis et inter segetes atque in hortis ubique et maxima copia (Sobol. Petrop. 1799, p. 170, n. 467; ed. ross. II, 1800, p. 89, n. 480); in dumetis et pratis siccioribus fre- quens (W einm. Pawl. 1824, p. 338); ubique (Turcz.! 1825, n. 439); in pratis et fruticetis sylvaticis, praesertim autem inter segetes (W einm. Petr. 1837, p. 73, n. 485). Observ. Var. Q leptophyllae similis est V. tenwifolia Roth, Mosquae indicata; dignoscitur praecipue: lamina vexilli paulo majoris elongata, ungue suo duplo longiori (in V. multiflora aequilongo). V. villosa Roth, in Fen- 9*8 Papilionac eae. nia fere tota indicata, a specc. villosioribus V. muitiflorae differt: lamina vexilli ungue suo duplo breviori et prae- cipue leguminibus 5 lin. latis, elliptico-subrhombeis, oli- gospermis, hilo !1/; ambitum seminis occupante. Utraque a Linnaeo V. Craccae suae subsumta. 177. V. sylvatica L. — V. multiflora mazima per- ennis tetro odore... Plukenett 1691, tab. 71, fig. 1 optima! — Y. Bathoniensis maxima sylvatica Merrett 1667 et V. sylvatíca multiflora maxima How 1650, fide Raj o — Viciae pulchrum genus multiflorum, Galega quibusdam J. Bauh. 1651 c. fig. D. Agerius ex Apen- ninis! dedit 1595 et 1600; syn. a Hallero recognitum, et 1742 icone optima in tab. 14 stabilitum. Stipulae semilunares, inciso- multidentatae, dentibus setaceo- cuspidatis. Flores 6— 7 lin., albidi, vexillum ve- nis coeruleis pulchre pictum. Hilum ?/,; peripheriam se- minis occupans. Legumen maturum fuscum compressum, aequalius acuminatum, pollicare v. longius. Racemi laxi, folia sub 8 juga superantes. Foliola ovalia retusa, tenuia, glaberrima; nervis primariis angulo semirecto egredien- tibus et ad marginem excurrentibus. In sylvis caeduis praecipue elevatis, inter frutices, in umbrosis copiose, a fl. Luga infra Jamburg usque ad fl. Wolchow, a Gorodetz ad Petropolim, ubi praesertim in reg. elevata calcarea; in demissa tantum ad litus eleva- tum australe sinus Fennici (copiose circa Oranienbaum); in reg. syst. Devonici c. Gatschina, Hinkelowa, Lissino. Floret initio Junii et m. Julio, rarius ultra medium Aug.; fr. mat. medio Julio v. Aug. 2. Hist. spec. Petropoli spontanea (Sieg esbbek Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 37 s. n. Cracca perennis, sylvestris, floribus albis, lituris nigris eleganter variegatis); circa Duderhoíf! m. Jun. (Amman Mss. post 1736 s. n. V. multiflora sylvatica); ad sepem horti Imperatorii, qui est in Strelna, prope viam regiam, in magna copia cres- cit (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 113; in Cod. mss. Krasch. 1751—4 legitur: florentem et fructum nondum Papilionaceae. 219 ferentem 11 Jul.; in sylvis umbrosis montosis Pulcovi, Duderovi! Strelinae et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 170, n. 466), etiam Peterhofii (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 88, n. 479); in montosis sylvaticis (Weinm. Pawl. 1824, p. 338); in montosis Duderovii! (Turcz.! 1825, n. 438); in sylvis umbrosis montosis (Weinm. Petr. 1837, p. 73, n. 486. $. 3. VICIA Riv. Pedunculi abbreviati, pauciflori. Legumina erecta v. deflexa, polysperma, 178. V. sepiwm Rivin. 1691 ic. opt. !, L. — V. se- piwm (perennis: J. Bauh.! Raj.) folio rotundiore acuto €. Bauh. 1623! Moris., Tournef. — Aphace vulgo Vicia sylvestris Fuchs 1542 ic. opt.! Foliola ovato-oblonga. Racemi axillares breve pedun- culati, 5- rarius 2-flori. Calycis colorati dentes inaequa- les tubo suo triplo breviores. Flores dilute et sordide violacei; vexillum venis saturatioribus pictum. Legum. glabra, matura fusco-nigricantia, intus splendida, lineari- rhombea, 1!/, poll. longa, 3'/, lin. lata. Semina 1!/, lin. (grisea, fusco- maculata); hilum ultra dimidium seminis ambitum occupans. — Variat ang wstifolia et (c. Lis- sino) parvifolía, foliol. fol. super. apice non truncatis, neque emarginatis. Ad sepes, in pratis nemorosis, fere ubique copiose. Floret a fine Maji m. vel plerumque ab initio Junii ad Jul.; fruct. mat. med. Aug. z. Hist. spec. In sylva ad fl. Strelnaja ex Krasche- ninnikow, et passim in umbrosis ad viam, quae Petro- poli Peterhofium tendit! (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 113) ; ubique in sylvis herbosis, in pratis insulae lapideae alia- rumque! et ad sepes hortorum frequens (Sobol. Petrop. 1799, p. 171, n. 469; ed. ross. II, 1802, p. 90, n. 482); ad sepes et in pratis (W einm. Pawl. 1824, p. 339); ubi- que (Turcz.! 1823, n. 440); in dumetis, sylvis, ad mar- pem; Majo — Jul. (W einm. Petr. 1837, p. 73, n. » 280 Papilionaceae. 179. y. sativa (Trag. J. Bauh.) L. — V. sativa vulgaris semine nigro C. Bauh.! et alior. — V. vwlga- ris sativa Clus. 1583! in textu, J. Bauh. 1651 c. ic. bona, in descriptione semper V. satíva vocatur — V. major s. sativa Trag. 1552! — Ervwm Brunf. 1536 Cc. ic.! — (xtoy, Qixtótoy in Pergamo: Galenus — Vi- cia Varro, Ovid., Plin., Colum. — Ruell., Dodon. 1566 ic. opt.! Clus., Lobel., Raj., Rivin. Foliola omnia conformia, obovata v. late cuneata, truncato-emarginata. Calycis pallidi dentibus aequalibus longitudine tubi. Flores axillares, 1— 2, sessiles; vexillum coeruleum, alae purpureae. Legumina dense et breve puberula; matura pallida, compressiuscula, linearia, 11/4 — 13/, poll., 21/, lin. lata. Semina 2 — 2!/, lin., globosa subcompressa; hilum vix !/ seminis ambitum occupans. Colitur et Petropoli inter segetes et in ruderibus quasi sponte occurrit, sed rarius. Floret a fine Junii ad med. Sept.; fr. mat. cum vel absque floribus med. Julio v. serius. O. Hist. spec. Petropoli (Longmire 1823, p. 195; an V. angustifolia, ut auctt. seqq.? quibus haec spec. deest); inter segetes et ad margines viarum, Majo ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 338); ubique inter segetes v. g. pr. Lachtam (Turcez. 1825, n. 441); inter segetes, aestate (Weinm. Petrop. 1837, p. 73, n. 483, genuina, fide cit. Fl. Dan. t. 522 et distincta l. c. V. angustifolia). 180. V. angwstifolia Rivin. 1691 c. ic.! (foliolis fol. sup. elliptico-lanceolatis), Roth 1788! (foliolis fol. sup. linearibus ut in Schkuhr 1796, tab. 201), Hooker 1829 in Engl. Bot.t. 2614 (est formaR othiana, foliolis an- guste linearibus, apice non emarginatis, !/;—4 lin. latis), Forster (est forma Riviniana)— V. Bobartii Forster 1831 in Engl. Bot. t. 2708 (est formaRothiana minuta, uniflora, facie V. lathyroidis, foliol. parvis et paucis in Ingria nondum observata) — V. sativa Q nigra Linné 1763 — V. sylvestris, flore ruberrimo, siliqua longa ni- - gra Bobart in Raj. 1696 (fons V. Bobartii) — V. vwl- Papilionaceae. 281 ga is sylvestris, semine parvo et nigro frugum J. Bauh. 1651 descr. optima! etiam formam Rothianam ut var. distinguit fol. angustissimis ac tenuissimis longiusculis' -— y. vulgaris, acwutiore folio, sem. parvo nigro C. Bauh. 1623! (Forster ad V. Bobartii citat) — V. syl- vestris Lobel. 1581 c. ic.! (imitatio fig. ex Dodon.) — Craccae. primum genus Dodon. 1566 ic. bona! inde etiam V. semine rotundo nigro C. Bauh. 1623! (forma Rivin. — Viciía Fuchs 1542 c. ic.! (forma Rivin. foliis omnibus conformibus, ut in V. angwstifolia Fl. Dan. t. 1340, sed foliol. paulo latioribus). Species cultura minime in V. sativam mutatur. Dignoscitur praecipue ab hac: floribus plerumque mino- ribus, fere unicoloribus kermesinis, legum. angustioribus, turgidis, maturis atris et intus argenteo-splendentibus, seminibus duplo minoribus, numquam compressis. Folia in eadem planta heteromorpha, inferiora plerumque fo- liolis V. sativae, superiora foliolis angustioribus et longio- ribus. Reliquos characteres ex lezum. maturis patulo - di- varicatis, glabris et jugis fol. paucioribus non semper commendarem. Recentiores auct. cum hac confundunt V. segetalem Thuill. Fl. Paris. ex descr., Seringe ex cit. Engl. Bot. t. 334 (V. angustifoliam Rothii, Thuillier pro V. pere- grina in Fl. Paris. sua habuit, ut specim. Thuill. ad Mertens 1807 missum et patria docet); cultura pariter constans et media quasi est inter V. angustifoliam et V. sativam , legum. maturis subglabris, plerumque palli- dis, turgidis et semin. magnis V. sativae cognoscitur; foliola vero V. angustifoliae Rivin. rarius Rothianae; haec in Ingria deest. In ruderibus et inter segetes Petropoli, utraque forma; Lissino, ad ripam fl. Wolchow. Floret initio Julii usque init. Sept.; fr. mat. init. Aug. et Sept. O. Hist. spec. Ubique a Petropoli ad Twer, m. Aug. et Sept. partim fr. mat. (Gmelin mss. 1733, n. 81 ex syn. C. Bauh.) inter segetes et in ripa Newae fl. inter Ka- satschiam et Ochtam (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 113 282 Papilionaceae. s. V. sativa &.; ex syn. J. Bauh. plene ad V. angustifo- liam pertinet, quam tunc temporis Linnaeus nondum a V. sativa distinxit; in Codice Krasch. mss. 1751—4 loco synn. Linnaei adest syn. Halleri, ad VF. angwusti- foliam spectans; planta Krasch. et Gorteri minime V. sativae subscribi potest, ut in Ledeb. Fl. Ross. I, p. 665 faclum; huc quoque citanda V. sativa Sobol. Fl. Petr. 1799, p. 170, n. 468; ed. ross. I1, 1802, p. 90, n. - 481, nam praeter verbum ,,arius*, loci speciales ex Krasch. transcripti; alias descr. et tab. Fl. Dan. citata V. sativam veram designat); in agris et fruticetis rarius, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 73, n. 482 s. V. an- gustif. Roth, Schkuhr t. 201 et Fl. Dan. t. 1340 satis bona; additur var. Q major). X $. 4. FABA. Pedunculi ut in $. 3. Semina ob- longa compressa; hilum terminale in latere breviori se- minis (nec laterale in margine longiorijy. Herbae succu- lentae, cirrhis simplicibus brevissimis v. nullis. — V. Faba L. — Faba vulgaris Fuchs — Faba Plin., Matth., C. Bauh. — xvazpoc lliadis, Hippocr., Theophr. fre- quenter colitur et ex hortis oleraceis rejecta hinc inde enascitur. XC. LATHYRUS. AaSvpoc Theophr., a Ax -$oupoc, quod venerem ex- citat, latinis (Plin., Colum., Pallad.). Cicercula dici- tur, estque Lathyrus sativus (C. Bauh.), L. et Lathyrus Ruell. 1537, Dodon. Genus Lathyri apud C. Bauhi- num salis purum, sed Orobwm L. non includit, quod re- centissime a cell. Wimmer et auct. Fl. Gall. factum, cum Orobus non aliter differat, quam cirrho foliorum de- ficiente v. mucroniformi, ut jam Koch monuit, nota parum gravis et imo inconstans (v. g. in £L. viciaeformi). "OpoBoc Hippocr., Arist., Theophr., Diosc., Galen., quo boves saginantur, Virgilio; Plinio et Colu- mellae Ervwm audit et pro Ervo Ervilia L. jam diu habetur; est Orobws Matth. 1565! Lobel; est quoque genus Ervwm Rivin.! et Linné (quoad speciem et cha- Papilionaceae. 283 racterem in syst. pl. ed. VI ,,germen transverse plicatile**); sed Ervilía Plin. pro Lathyro Cicera L. interpretatur. Species Ingricae omnes radice gaudent perenni, pe- dunculis axillaribus longis multifloris et petiolis omnibus folioligeris. 181. EL. pratensis Rivin. c. ic.!, Rupp., L. — I. luteus sylvestris dumetorum J. Bauh. 1651 ic. bona! — L. sylvestris (fl. luteis Thal. 1588!) /wteus folio Viciae C. Bauh.! — Ervwm sylvestre minus Gesner ed. Ky- ber 1553! Fide J. Bauh. primum apud Tragum in ed. germ. 1539 obvenit. Flores flavi. Caulis apterus. Folia unijuga. — Variat heic: herba-t-villosula et florum vexillo aurantiaco (B orsz- czow!) In pratis, ad sepes et ripas ubique copiose. Floret a fine Maji v. init. Junii ad init. v. rarius finem Aug.; fr. mat. fine Jul. 2. Hist. spec. Non procul a Tossna (Gmel. mss. 1733, n. 80 ex syn. C. Bauh.); circa Duderhof! m. Jun. (Am- man mss. 1736, n. 80 ex syn. Bauh. uirq., Moris); frequens in pratis laetioribus; flor. fine Junii (Krasch. ed. Gort. 1161, p. 112); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); frequens in pratis laetioribus, ut circa fabricam pyriam Ochtensem, Catharinhoffii! et in insulis Newae! fl. (Sobol. Petr. 1799, p. 168, n. 461; ed. ross. II, 1802, p. 84, n. 474); in pratis humidiusculis passim (W einm. Pawl. 1824, p. 337); ubique (Turcz. 1825, n. 435); in herbosis tam siccis apricis, quam humidiusculis turfosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 73. n. 481). 182. L.sylvestrisDodon. 15533, 1566! ex ic. 1583 !, Clus. 1601 c. ic.!, Linné — ZL. sylvestris major C. Bauh! Tourn. Vaill. — Ervwum rufum s. sylvestre Fuchs 1542 ic. bona! Flores rosei, purpureo-picti; vexillum dorso viridu- lum. Hilum 2 lin. longum, fere dimidium semen rugu- loso-gyrosum cingens. Folia unijuga, foliolis anguste lan- ceolatis. Caulis et interdum petiolus late alatus, prostratus 281 Papilionaceae. vel inter frutices scandens. Radix crassa, lignosa, multi- ceps. — In Koch Syn. ed. 2. petiolis anguste alatis ab affinibus spec. distinguitur, sed latitudo alae nimis variat et saepe petioli late alati, rarius apteri sunt, ut in icone L. sylvatici ! apud Rivinum 1691. In sylvis montosis et fruticetis elevatioribus reg. ele- vatae Fl. Petrop. substrato calcareo syst. silurici, hinc inde copiose (Nicolskoje, Pawlowsk, montes Duderhof, Bornitzy, Arbonje, Lapuchinka) usque ad fl. Luga (ex Krasch.) et fl. Pljussa pr. Poljà; alibi in Ingria rarior: Kauschta in siccis apricis, circa Gorodetz; adest etiam in parte diluviali antiquiori isthmi Kareliae frequens ex Turcz. et (pr. Koltuschi) Kubarkin, sed reg. demis- sam alluvialem non intrat. Floret fine vel rarius jam medio Junii usque ad finem Julii m.; fructus tarde ma- turant, nonnulli initio Aug., alii fine v. serius et legu- mina seminibus foeta subinde in Majum anni sequentis persistunt. 2/. Hist. spec. Duderhof! (Gmel. sen. ex spec. in herb. Acad.! cum synn. C. Bauh. et Linné Cliff., Fl. Suec. ed. 1 in schedula autogr. paulo post a. 1745 scripta); circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, p. 73, n. 437); in sylvis montosis c. Petr. ex Boeber (Sobol. Petrop. 1799, p. 168, n. 462); rarius in sylvis et pratis montosis pr. Krasnoje Selo! (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 85, n. 475); in sylvaticis montosis, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 337 et Petrop. 1837, p. 72, n. 419); in montosis Duderowo! Pargola! Murina, ad pag. Rjabowa (T urcz.! 1825, n. 436). 8. L. sylvestris latifolius Clus. 1601! (ex agro Frankfurtiensi) — £L. latifoliws L. Fl. Suec. (non Spec. pl. et C. Bauh.). Foliola late lanceolata vel ovalia, cete- rum non diversus a typo. Petropoli rarius occurrit for- ma extrema foliolis ovalibus retusis 1!/; poll. latis, fre- quenter vero adsunt formae transitoriae ad typum in iis- dem stationibus citatis. Huc pertinet L. latifolius Auct. Fl. Petrop. (excl. syn. nonn.), indicatus: ad fl. Luga, prae- serlim autem in montosis Duderhofii! (Krasch. ed. Papilionaceae. 285 Gort. 1761, p. 112); Newa (Falk 1786, p. 224, n. 824); Ingria (Georgi 1800, p. 1167, n. 11); circa montem Pulcovum et Crasnosaelii (Sobol. Fl. Petrop. 1799, p. 169, n. 463; ed. ross. II, 1802, p. 86 n. 476, additis locis ex Krasch.). Synn. Falk et Gorteri in Ledeb. Fl. Ross. I, 1842 p. 684 ad L. latifolium Auct. recent. citan- tur, speciem australem, floribus majoribus laete purpu- reis unicoloribus diversam ; excludenda sunt, ut jam Ledebour suspicatus est. Porro synn. Gorteri et So- bol. pro Z£. heterophyllo L. declaravit W ein m. 1824, sed haec species in Ingria deest. Varietatem LL. sylv. lati- folii: stipulis multo latioribus (2—3 lin. latis) et petiolis alatis, ex agro Petrop. in Diatr. Petr. 1845 p. 76 memo- ravi. ?« L. heterophyllus L. Suec. a prioribus tantum foliis superioribus 2—3 jugis differt, et in Suecia, teste Fries, omnino specie distingui non potest, cultura quo- que in illos mutatur. Ex Ingria numquam Z. sylvestrem fol. 2 jugis vidi. In Synops. ed. 2 Koch L. heterophyl- lum specie admittit et Q. «wnijwgwm a var. latifolia L. sylvestris distinguit: colore glaucescente, alis petiolorum aeque latis atque caulis et stipulis latioribus longioribus- que. L. heterophyllus L. indicatus: Petropoli (Boeber ex Georgi 1790, n. 43S); Ingria (Georgi 1800 p. 1167, n. 12; syn. in Ledeb. Fl. Ross. I, p. 685 admissum; sed planta omnino dubia pro Ingria, ne dicam pro Rossia tota); in vallibus et montibus Pargelovii et Ossinova Roschezae (Sobol. Petr. 1799, p. 169, n. 464; ed. ross. II, 1802, p. 87, n. 477); ad radices montis Duderhofii et Pulcovae, fl. Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 337, an L. sylvestris latifolius? propter syn. Gort. et Sobol.). In Diatr. Petr. 1845 p. 76 potius propensus fui, L. viciae- formi Q. latifolio subscribere. 183. L. viciaeformis Raj. 1686, cujus icon apud Plukenett 1691, tab. 71 melior, quam Ruppii (detect. a Willisello ad oppid. Southwark in prato Peckham- field; Gilib. 1792! — L. palustris, flore Orobi nemo- 286 Papilionaceae. rensis verni Rupp. 1718 c. ic.! (ad var. latifoliam acce- dit) — L. palustris L. 1753 (ex arbitrio praeposuit no- men ex Ruppio, qui pro indescripta specie habuit). Flores coerulei. Hilum 1 lin. longum, !/; seminis lae- vissimi marmorati ambitum occupans. Legumen rectum, quam in £L. sylvestri brevius et angustius (18 : 3— 4 lin.) sub 8 spermum castaneum. Folia 2 — 3 juga, foliola (in typo) lanceolata cuspidata, 1!/, lin. et latiora, Caulis me- dio saltem alatus; petioli apteri. Rhizoma tenue repens. — Var. Q. latifolius Lambertye 1846; foliola oblonga vel ovalia, ad 6 lin. usque lata, tenuiora. Saepe cum ty- po mixtim crescit et formis intermediis jungitur. Variat etiam heic 1) cauliculis sterilibus tenuibus, interdum ap- teris, fol. unijugis; 2) foliis quibusdam 4 jugis; 3) calycis dente intermedio 3- longo; 4) rarissime petiolis ecirrho- sis, nonnumquam anguste alatis. In pratis humidis et paludosis, ad ripas; Petropoli tantum in regione demissa litorali, in insulis extimis cir- ca ostia Newae fl. usque ad Oranienbaum et ins. Kron- stadt; utraque forma, QG. copiosior. Praeterea circa ostia fl. Luga (x); in graminosis sylvaticis humidis pr. Shol- tscha (Q) et copiose ad ripas lacus Tscheremenetz circa monasterium in fruticetis humidis (tantum Q. eximie). Floret fine, rarius initio Junii, m. Julio, raro Áug.; saepe medio Julio defloratus; fr. mat. init. Aug. v. serius. 2. Hist. spec. Ad ripas Newae! ubi plures efficit insulas circa Petropolin, Julio (Buxbaum Cent. IV, 1733, p. 2*1, tab. 46 forma latifolia! pro nova specie descr. s. n. Clymenum majus foliis longis striatis); in ins. rotunda! (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 165); passim in pascuis hu- midis Ingriae (Krasch. ed. Gorter 1751, p. 112 s. n. L. palustris L. ut omnes seqq.); in locis paludosis et pas- cuis humidis circa Catharinhoffium! et ad viam Peterho- fianam! (Sobol. Petr. 1799, p. 169, n. 465; ed. ross. II, 1802, p. 87, n. 418); in pascuis humidis (W ein m. Pawl. 1824, p. 337); in paludosis maritimis ad viam Peterhofia- nam! etiam ad ripas Newae! (Turcz.! 1825, n. 437 ex spec. Turcz. ad oj; in pascuis et fruticetis humidis, Jun. Papilionaceae. 28'1 ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 72, n. 480 cum forma b., quae Q. latifolía). 184. L. pisiformis (Linné 1753!, L. fil. 1763 tab. 20 opt!; primo apud Linnaeum 1748 ex Sibiria, in horto Upsal. cultus obvenit sub n. Lathyrus n. 8.; tum apud Hal- ler 1753, in horto Gótting. cultus, a Martino e Sibir. missus; adest eliam in Gmel. Fl. Sibir. IV, tab. 1 sub n. Lathyrus 4, forte ante Linnaeum, sed 1769 demum edi- tus ut in Codice mss. Kraschen. circa a. 1750 Petropoli detectus et pro nova specie descriptus, sed a Gortero non recognitus et consulte omissus. Historia speciei communia quaedam habet cum illa Si/lenis tataricae; conf. supra pag. 158. Calyx cinereo glaucus. Flores albo-viriduli; alae apice cum vexillo intus sordide roseo-lilacinae, venis saturate violaceis pictae. Legumina e castaneo nigricautia, 1l, poll. longa, 2 lin. lata. Hilum ?/, lin. longum, !/; semi- nis marmorati peripheriam ciugens. Folia superiora 3-5 juga, foliolis ovalibus, tenuibus. Stipulae magnitudine foliolorum, majores !/, —?/, : 2 poll, subdentatae. Caulis (cum petiolis) apterus vel anguste alatus, erectus, ad alas ciliatus. Radix tenuis, (ex Gmel.) transverse repens. — Variat foliolis late vel anguste ovatis vel oblongis; folio- rum infimorum foliola fere semper minora et angustiora, interdum linearia sunt. In Ingria rarissime et tantum substrato calcareo syst. silurici. Exstat in Codice Mss. Kraschen. 1751—4 s. M 326 «L. ped. multifl., cirrhis polyphyllis, foliol. ovatis» e montibus Duderhovii, unde spec. deflor. accepit. Ne- que a Gortero, neque ab aliis commemoratur. In Diatr. Petrop. 1845 p. 16 primus annuntiavi, singula specimina in umbrosis montis Duderhof diversis locis et annis in- venta esse a D. D. Weisse, Graewenitz et Karpin- ski; post hac in sylvis ejusdem montis plura specc. obs. D. D. Borszczow et Kubarkin, medio Julio omnino deflorata, legum. nondum plene maturis, initio Sept. vero seminibus maturissimis. A. 1831 ia fruticetis umbrosis 288 Papilionaceae. montosis inter Arbonje et Jermolino parcissime vidi, sed 1853 ibi frustra quaesivi; fine Jul. jam diu deflor. legum. dehiscentibus, sem. nondum plene maturis. Copiose vero 1853 in tertia quadam statione, in umbrosis ad margi- nem sylvae, secus viam inter Kolódesi et Androwa, inter frutices, in graminosis et ad fossas infundibuliformes profundas valde memorabiles, fine Junii optime floren- tem et partim defloratam inveni (conf. Bullet. Acad. Pet. 1854, p. 224). 2. 185. L. maritimus Bigelow 1824! Fries 1835! — Pisum maritimum L. — Pisum marinum perpetuum Munting 1702, tab. 230 opt.! — Piswm laponicum lit- toreum floribus subcoeruleis: D. Rudbeck in Petiv. hort. sicc.; Raj. 1704 — Piswm spontaneum mariti- mom anglicum (Gerard ed. Johns. 1636) Parkinson 1640 quoad descr.! nam icon ex Tabern. petita ad Vi- ciam pisiformem pertinet — Péísum marinum Raj. 1686! Linné 1737! Prima mentio plantae fit apud Gesner, vide supra p. 248. Flores roseo- purpurei (in sicco coerulei. Legumina brunnea, deuse pubescentia, linearia, 2 poll. longa, 4 lin. lata. Hilum seminis helvoli unicoloris, ut in £L. sylvestri. Folia sub 4 juga; foliolis ovalibus, mucronatis, firmis. Sti- pulae magnae (1/5 :1 poll.), inaequaliter cordato-hastatae. Caulis apterus, angulatus, decumbens. Radix profunde repens, ramosa. — Variat eodem loco pubescens v. gla- berrima (unde europaea et canadensis distingui non po- test, ut apud L.), microphylla, stipulis dentatis et integer- rimis. | Copiose in litore arenoso maritimo insulae Kronstadt, nec non inter Peterhof et Oranienbaum. Floret a fine Junii saltem ad initium Aug.; fr. mat. fine Aug. v. prius. 2. Hist. spec. Ad lacum Ladoga (Georgi 1800, p. 1163, n. 2 s. Piso mar. L.); ad litus arenosum ins. Kron- stadt sat copiose 1844; D. Kühlewein in litore pr. Ora- nienbaum unico loco non parce 18453 (R. Diatr. 1845, Papilionaceae. 289 p. 76 s. Lath. mar.; ibi plures stationes vicinas ex sinu Fennico addidi, ne planta cuidam extranea appareat). 186. L.vernws Bernh. (ante 1821), Wimmer — Orobus vernus L. — Orobus sylvaticus ( purpureus ) ver- nws Thal. 1588 tab. 6 optima! (C. Bauh. Raj. Tourn.) — Orob. pannonicus IY Clus. 1583 c. fig. opt! (nomen collectivum pro 4 spec.) Petioli semper ecirrhosi, 3—4 jugi; foliola tenuia, ovato-lanceolata, acuminata. Stipulae semisagittatae, mo- dicae. Flores (et saepe calyces) laete purpurei, post an- thesin azurei. Legum. L. pisiformis. Hilum 1 lin. longum, !4 seminis ambitum cingens. Caulis apterus erectus. Ra- dix fibrosa, multicaulis. : Interdum eximie latifolius, foliolis ovatis, abruptius acuminatis, ad 2 poll. latis (in ins. Walamo); in borealio- ribus fere haec tantum, quare saepius de differentia cogi- tavi ; cf. Fl. Samoj. n. 86. Auctores enim optimi extranei folia tantum 2—3 juga, foliola angustiora et pedunculos 4 floros indicant, quod jam rarius Petropoli conspicitur ; heic racemus frequenter 7—12 florus. Monstrositatem heie obviam notare licet : petiolo communi bijugo, apice folio terminali instructo et simul bifurcato: partitioni- bus (petiolis partialibus) iterum bijugis, ita ut in toto adsint foliola 13. In sylvis umbrosis, caeduis et mixtis, nemoribus, prae- sertim elevatioribus copiosissime per Ingriam; rarissime in reg. demissa Petropoli. Floret toto mense Majo, ra- rius fine Aprilis et init. Junii; locis nonnullis serius, a fine Maji usque ad med. Junii; fruct. mat. fine Junii, inter- dum ad finem Julii usque clausi. 2. Hist. spec. In montosis Duderhovii! (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 112 s. n. Orobus vernus L. ut om- nes seqq.); in sylvis umbrosis montosis Duderhovii!, Pul- covo, Ossinovae Roscezae, circa urbem Gatczinam !, pa- gum Colodeci!, circa fabricam pyriam Ochtensem (Sobol. Petrop. 1799, p. 168, n. 460; ed. ross. IL, 1802, p. 83, n. 413); in sylvis montosis (W einm. Pawl. 1824, p. 336); Jun. 1854. 19 290 Papilionaceae, in sylvis ad viam Peterhofianam, Murinae, in, montosis Pulcovae et Duderhovii! (Turcz. 1825, n. 434); in um- brosis sylvaticis, primo vere (Weinm. Petrop. 1837, p. 12, n. 418). Observ. Species proxima et commutatu facilis est O. alpestris Fl. Alt. (non W. Kit.), s. n. L. Frolovii (Fisch.) restituenda, non semper foliolis angustioribus, oblongis obveniens; sed distinctissima rhizomate longe repente, calyce valde gibberoso inaequilatero, floribus majoribus, in sicco purpureis, 7 lin. usque ad angulum carinae lon- gis (in L. verno tantum 5 lin., rarissime 6 lin.). —HÁÀ——À Fax. XXIX. DRUPAGEAE. — Char. Flores 5-meri, saepe praecoces v. coétanei. Cal. liber, deciduus. Petala aestivatione convolutiva. Ger- men superum liberum, unicum. Stylus terminalis sim- plex. Drupa sarcocarpio carnoso v. coriaceo fibroso; puta- mine osseo vel lignoso bivalvi, abortu saepissime 1-sper- mo. Semen pendulum ; radicula supera. — Frutices v. arbores, interdum spinescentes; foliis simplicibus; sti- pulis liberis, caducis; petiolis saepissime basi v. apice glandula instructis. Reliqua Rosacearum. Affinitas tanta cum Rosaceis, ut jus familiae diver- sae Drupaceis jam a Linnaeo concessum, a quibusdam (Jussieu, Dec,, Meisner) abrogetur. Differunt prae- cipue fructu semper drupaceo, germine solitario, saepis- sime quoque calyce deciduo et praesentia acidi hydro- cyanici in omnibus partibus amaris specierum pluri- marum. Qualitates et usus. Familia nobis fere exotica; e nu- : x Drupaceae. 291 merosis formis sub coelo mitiori in usum hominum cul- tis unica Cerasws acida hyemem iniquam fert et hine inde plantatur vel efferata obvenit; cerasa acida citra emolumentum domesticum officinalia sunt; sarcocar- pium acidum nitricum cum saccharo, calce et lixiva ad- mixta, jungit; folia et semina modicam acidi hydrocya- nici quantitatem continent et pariter in usum officina- lem veniunt; gummi, quod e truncis vestustis, cortice laeso, effluit, arabico licet qualitate inferius, substitui po- test; lignum ob duritiem et colorem praestantissimum. Pruni sylvestris flores odorati amari purgant; cor- tex adstringens, amarus, febrifugus ; fructus acerbissimi, gelu vero tacti edules, asservari, nec non ad acetum et atramentum parandum adhiberi possunt. Padi race- mosae fructus, licet non edules C. Bauhinus et multi post eum contendant, heic sine noxa comeduntur, majori quantitate alvi stypsin faciunt; sarcocarpium dulce, ali- quatenus acidulum et amariusculum ; putamen vero au- sterum et amarissimum, acido hydrocyanico plenum, ut folia et flores; cortex officinalis, quoad aetatem variae indolis; ramorum seniorum amaro-adstringens, roborans; hornotinorum vero, ut folia trita, odoris amygdalarum, destillatione aquam largitur acido hydrocyanico refer- tam; Fennones, referente Linnaeo, decocto corticis saturatissimo luem veneream curant ; lignum flexibile et tenax opificibus inservit, tritum odoris tetri. Genera Drupacearwm, ex mente plurium auctorum, vix characteribus sufficientibus distincta, potius sectio- nes naturales unius referunt. XCL PRUNUS. Drupa carnosa indehiscens, Puta- 292 Drupaceae. men laeve v. rugosum, foraminulis destitutum. — Flores albi, rarius rosei. ($. 14.) PRUNUS. Drupa pruinosa. Putamen utrinque acu- tum, compressiusculum, ad margines subsulca- tum. Folia juniora convolutiva. Flores solitarii v. gemini e gemmis aphyllis. $.2. CERASUS. Putamen subglobosum. Folia juniora conduplicata. Flores gemini v. umbellati e gem- mis aphyllis v. subfoliaceis. $.3. PADUS. Putamen ovatum, ceterum ut in $. 1. Calyx non caducus, ut in Ceraso. Racemi! basi foliacei, XCI'. PRUNUS. Prunus Plin. et Colum. varietates cicuratas P. domesticae et insititiae comprehendit. Prwnus sylvestris Plinii eadem est ac patrum et Milleri sive P. spinosa L. P. insititia xoxxupa Ma Theoph. et Diosc. audit ; P. sylvestris vero & Y otoxoxxup.rjAÉe Diosc., sive oTtt- wc Theophr. ex auct. Athenaei, sive mpoU voc in Asia ex Galeno. Sunt, qui xQouvw (vel vo9pyov ?) Theoph. IX, 1 ubi de gummate arboris obiter agit, pro P. domestíca habeant. Nullum saltem dubium, quod Tournefort nomen ,,Prwnwus'* rite pro genere suo et praesente stabiliverit. (187.) P. sylvestris Plin. Colum. — Brunfels, Fuchs 1542 fig. opt! ad Q. coétaneam (1. Trag. c. fig!), Dodon., Matth., Gesner, Camer. fig. opt! (c. typica, ut in ig; apud Trag.) Dalech. C. et. J. Bauh!, Raj., Tourn, Blackw. — Miller 1768 — P.spinosa L) 1762 et Rec. (nemo ante L.); in L. Spec. pl. ed. 1. (1753. cum P. insititiá adhuc confusa, ut apud patres quosdam. Pedunculi floriferi subsolitarii, glabri. Petala 2 lin. Ramuli horuotini pubescentes. Fructus globosi, erecti. Folia parva, elliptica, serrata; adulta supra tantum ad co- Drupaceae. 293 stam mediam et infra in axillis nervorum pubescentia. Flores in « typica praecoces. Terminus speciei boreali-orientalis. In apricis sterili- bus ad cataractam fl. Narovae, sed tantum in ripa sinis- tra, indubie sponte adsunt frutices annosi, tortuosi, 3—6 pedales, ramis divaricatis spinosis, vepreta densa effor- mantes; alii frutices, forte efferati, in convalle Joachimi prope urbem Narwa, paulo graciliores sunt et ramos etiam annotinos pubescentes praebent. (Conf. R. in Bull. Acad. 1854 p. 214 (81) s. n. P. spinosa co&tanea). Sin- gulare, quod ambobus locis tantum proveniat var. D. coé- tanea Wimm. et Grab. 1829 floribus unacum foliis fine Maji evolutis; item, quod fructus rarius, si umquam per- ficiat. Cis Narowam haud conspicitur, sed cum passus tantum aliquot a limitibus politicis distet, e Fl. Ingriae excludere ridiculum foret. XCI"*. CERASUS. Cerasus, si Plinio credimus, a Cerasunte Ponti mu- nicipio nomen accepit. Cerasi ante victoriam Mithridati- cam L. Luculli non fuere in Italia; ad urbis annum DCLXXX is primum vexit e Ponto annisque CXX trans oceanum in Britanniam usque pervenere (Plin.) Haec Romanis erat opinio vulgata. Intelligi debet varietas quaedam cicurata nobilior C. d«icis, nam sylvestris in Italia aderat et gulis Romanorum corruptorum parum grata fuisset; talis apud Celsum, Virgilium et Mar- cellum memoratur. Cerasorum apud Graecos antiquio- res mentionem fuisse, ex Athenaeo colligitur, ubi nar- rat, Diphilum Siphium, qui sub Lysimacho rege, uno ex Alexandri successoribus vixit, multis annis Lucullo antiquiorem, Cerasorum meminisse. Kégpacoc Theophr. ad 24 cubita crescit et adeo crassa est, ut bi- cubitalem ambitum e radice compleat; evidenter est C. dulcis s. P. aviwm L., nam C. acida, incongrue P. Cera- sus a Recent. appellata, numquam in arbores magnas ex- crescit et in Graecia rarissime obvenit. Apud Romanos v 294 Drupaceae. ; succus acidus Cerasorwm nullibi adnotatur, potius fruc. tus dulces Propertius vocat. C. acidam forte sistit Xaxoprr vel Ad ann Theophr. solo nomine inter ar- bores citata, quae in planitie Macedoniae vegetant et quae (propter stolones?) multiplicatu facillima. Li nnaeus et multi post eum genus Cerasi Tournef. et C. Bauh. cum Prwno conjunxerunt, sed Haller, Miller, Mónch, Persoon, Lamarck, Decandolle, Seringe, Meis- ner, Fries et alii genus ex integro admittunt. x. 188. C. acida (Trag! Dalech! Tabern! c. fig.) Gartner 1800!, Fries! — C. Caproniana Decand. 1815 et Cerasa Aproniana Plinii, saltem Trag! C. Bau- hino approbante; — C. vulgaris Gerard 1636!, Mil- ler — C. sativa C. Bauh! — P. Cerasus L. 1762; in Spec. pl. ed. 1. (1753) hoc nomine etiam C. dwlcem G ártn. subsumsit, sive P. Ceras. à. dulcem L., quam mox (1755) s. n. P. aviwm distinxit umbellis sessilibus et fol. subtus pubescentibus, quamque Scopolius majori jure P. Ce- raswum appellavit. Drupae acidae. Umbellae floriferae plerumque ramo hornotino elongato foliaceo insidentes. Petioli eglandu- losi. Folia glabra, nitida, subcoriacea, late elliptica v. obo- vata, utrinque acuminata, turionum majora pubescentia. Radix stolonifera. In Scandinavia et Germania tantum spontanea facta; hiuc eodem jure in Floram Ingriae recipienda; nam non solum frequentius culta (praecipue c. Narwam), sed etiam efferata hinc inde obvenit v. g. Petropoli (R. Diatr. Petr. 18493 p. 27 s. P. Ceraso L.), speciatim pr. Duderhof !, et Pulcowo; copiose in ripa elevata fl. Luga pr. Jamburg, ubi fruticeta subspontanea ad 1'!/ orgyias alta efformat (Conf. R. in Bull. Acad. 1854, p. 214 s. P. Ceraso). Flo- ret ultra medium v. fine m. Maji et primis Junii diebus. f . XCI""* PADUS. IIxóo; Theophrasti est ,arbor in umbrosissimis proveniens (plura non dixit Th.) Rob. Constantinus Drupaceae. 295 (1984 vel prius) et Dalechamp 1587 pro Ceraso race- mosa Lobelii habuerunt. Conjecturam suam in eo fun- darunt, quod hanc Allobroges Pwtier i. e. putidam ar- borem (germ. $Sauíbaum) vocitent, Sequani vero P«wdis, quasi Padis, voce Pado corrupta. Et Plinius ex Me- trodoro Scepsio refert, Padum fluvium hoc nomen accepisse ,quoniam circa fontem arbor multa sit Pi- cea (?), quae Pades gallice vocatur*, Sed nunc constat, Padum Dalechampii neque in Graecia, neque in Ita- lia (nisi ad fontes Padi fluvii) inveniri, ubi Mahaleb ejus vices agit, quae cel. Fraas Padws vera Theophrasti et Cerasus macedonica Plinii videtur. Forte populi Gal- liae dieti utrasque confuderunt stirpes ibi indigenas. Pa- dwm Dalechampii patres plurimi (Gesner, Lobel, Pena, Clusius, Tabern., Gerard, Caesalpinus, Bes- ler, C. et J. Bauhinus) pro Cerasi specie habuerunt, ut recentiores fere omnes, qui Ceraswum a Pruno distinctam ponunt. Linnaeus primus cum Prono junxit et ejus auctoritati adhuc multi obtemperant. Pro genere vero sui juris agnoverunt Rajus, Ruppius, primo etiam Lin- né; Haller omnes fere differentias hodiernas cognovit et distinctionem a Ceraso ursit, ut Miller, Mónch, Gàrtner, Host et alii. Tournefort ad genus Lawroce- rasi amandavit, quocum imo testa in vertice seminis cal- losa et ceteris characteribus genericis convenit. Nomen Padws pro generico defenderi eo magis potest, si Ma- haleb ejusdem generis est, quod nonnulli affirmant (K och, Ledeb.), alii nezant (Haller, Rchb.), cum ad Cerasum transferant. Mahaleb revera intermedia fere est utrisque generibus, sed propter putamen ovatum acutum et flores Saepe exacte racemosos exordium sistit seriei valde natu- ralis, speciebus exoticis ditissimae, cui Padi nomen ser- vari potest. Alias propter putamen rugulosum Pado D a- lechampii exclusive proprium, petala serrata non emar- ginata etc. Psewdoligustrum Dodonaei et Rud- beckii esset. 189. P. racemosa (Lamarck 1778 s. Pruno!) — 296 Drupaceae. Uerasus racemosa Lobel. et Pena 1570, 1576! Da- lech. Dum.-Cours. — Ceras. avium Clus. 1583! et Pa- dus avium Miller, Gártn. Mónch! — Padus vulgaris Host — Padus germanica (Rupp'!) Borkh. — Padws Theophrasti (quae non est) Dalech. 1587 — Cer. Padws Dec. Fries — Prunus Padus L. — Figura ap. Dalech. pessima; icon bona apud Gesner fig. 170, 171, a Schmie- del 1754 edita. Frutex arborescens, amoene frondosus, rarius arbor elevata. Folia decidua, oblonga, ovalia vel obovata, basi rotundata v. cordata, apice acuminata, margine argute duplicato-serrata, glabra, serotina autumno firmiora sub- tus glaucescentia. Petiolus versus apicem biglandulosus. Flores odoratissimi, numerosi in racemis longis, primum erectis, deinde pendulis. Drupae magnitudine pisi, nigrae, globosae, sapidae; albae, virides v. rubrae nondum hic observatae, neque acerbae, ut alibi indicantur. In sylvis et fruticetis humidis, ad ripas, per totam Ingriam frequens et copiose. Floret a medio, rarius ini- tio v. fine m. Maji, fine Junii deflorata; fine Julii v. ini- tio Aug. fruct. maturi partim delapsi. 5, f. Hist. spec. In insula rotunda! et ubivis in sylvis (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 77 s. Pruno Pado, ut seqq.); in insula Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in insulis lapi- dea!, crucis!, rotunda! et ubivis in sylvis, Majo, Jun. (So- bol. Petr. 1799, p. 114, n. 322; ed. ross. I, 1801, p. 331, n. 334); in sylvis umbrosis, Majo (W einm. Pawl. 1824, p. 229); ubique (T ur cz! 1825, n. 316); in sylvis et fru- ticetis humidis frequentissime, Majo, Jun. (Weinm. Petr. 1837, p. 51, n. 342). Fax. XXX. ROSAGEAE. Char. Flores regulares, perfecti, 5-, rarius 4-meri, $, interdum unisexuales v. apetali. Cal. aut liber tubo bre- Rosaceae. 291 vissimo, aut supra ovarium elongatus, urceolatus, inter- dum omnino clausus; sepala basi saltem connata, inter- dum bracteis totidem alternantibus aucta, aestivatione plerumque valvata et in fructu saepe persistentia. Cor. petala 5 v. 4, libera, decidua, sepalis alterna, aestivatione imbricata. Stam. cum petalis calyci inserta, libera, sae- pissime 20 et plura. Styli tot, quot ovaria, terminales v. laterales. Ovaria libera vel inter se et cum calyce con- nata, plura, rarissime solitaria, matura sicca (excepto R- bo) Semina erecta v. pendula. Embryo exalbuminosus, orthotropus, cotyledonibus carnosis. — Herbae fere sem- per perennes, suffrutices vel arbores. Folia vel impari- pinnata, vel digitata, vel lateralibus abortientibus simpli- cia. Stipulae (excl. Pomaceis) petiolo adnatae, rarissime nullae. Affinitas quaedam adest cum Legwminosis, propter folia composita, stipulas, calycem, numerum quinarium floris, albuminis defectum et cotyledones crassas; sed flores semper symmetrici, stamina libera et germina sae- pissime plura differentiam evidenter docent. Fragariea- rum porro adest analogia cum Ranunculaceis v. g. Poten- tillae cum Ranwunculo, Sieversiae cum Pwlsatilla; inter Spireas et Sacifragaceas tanta affinitas, ut vix nisi albumi- nis defectu differant. Pomaceae Myrtaceis proximae sunt. Qualitates eximiae, usus multiplex. Substantiae ad- stringentes generatim in omnibus partibus praevalent, in quibusdam speciebus accedit resina et oleum aethereum pauca quantitate. Lustrentur singulae species indigenae. Uimariae radix et folia odore modico aromatico Auran- tiorum, sapore austero et amaro; flores odorati, acidum 298 Rosaceae. salicinum continent; radix anthelminthica creditur. Fili- pendulae tubera recentiora odore debili florum Auran- - tiorum, sapore dulci, nec non amaro-aromatico; in anno- nae caritate propter notabilem amyli copiam ad panem conficiendam idonea sunt. Herba Agrimoniae Eupato- riae odore modico, sapore amaro adstringente et paullo aromatico, inter remedia tonico-stimulantia olim habeba- tur; lanas colore luteo durabili tingit. Alchimillae v«l- garis similis qualitas in herba et radice. Gewm w«wrba- nm radicem Caryophyllatae officinalem largitur, recen- tem primo vere odore Caryophyllorum aromaticorun, sa- pore amaro adstringente et aromatico; acidum tannicum, oleum aethereum, gummi et resinam continet, moderate roborat simulque incitat, unde in febribus intermittenti- bus vernalibus vel etiam rebellibus, cortice Peruviano con- traindicato, in stadio reconvalescentiae, febribus nervosis et septicis exantlatis, praecipue vero in diarrhoeis et dysen- teriis atonicis propinatur. Radix Ge? rívaliís amara qui- dem est et adstringens, sed absque aromate. Caryophygl- lataeradix cerevisiae additur, ut fermentationem acidam inhibeat. Herba Potentiíllae anserinae, reptantis, argenteae et palustris olim in officinis erant, prop- ter virtutem adstringentem et efficaciam in diarrhoeis et dysenteriis; bas vero longe antecellit herba, praecipue vero radix Tormentillae hodieque officinalis, inodora, sapore valde adstringente, acido mimotannico plena, quasi Ca- techu vel Ratanhia indigena; usitatur quoque ad corium subigendum, quod simili modo ac radix Pot. palustris colore rubro tingit. Rustici decoctum radicis contra diar- rhoeam et dysenteriam in auxilium vocant. Fragarwumn Rosaceae. 999 . fama notissima pendet e receptaculis carnosis, cibum aro- maticum deliciosum utplurimum salubrem suppeditanti- bus; rarius ex idiosyncrasia in quibusdam individuis tor- mina vel exanthema Urticariae simile provocant; Lin- naeus asseverat, se usu fragarum a podagra prorsus libe- rum per plures annos evasisse. Fragariamsylvestrem, F. moschata in hortis frequenter culta praecellit magni- tudine fructus nec non sapore et tragemata mensae lar- gitur. R«bi generatim fructibus succosis refrigerantibus utiles et grati sunt. Baccae sic dictae Rwbi Idaei, copiose etiam culli, continent acidum citricum et malicum cum saccharo, gelatina et aromate nuptum; sitim et aestum febrilem temperant, pro secundis mensis prae caeteris sese commendant, acetum, aquam, et syrupum exhibent frequentissimi usus in medicina; infusum e fructibus sic- catis ad anhydrosin levandam populare. Mora magis aquosa Rubi Chamaemori digestu facillima, dummodo recen- tia, aromate quibusdam locis suavissimo, inter bellaria et fructus conditos non infimae dignitatis. Multi baccas R«b$ arctiíci propter aroma exquisitum praeferunt, e quibus, pari modo ac R. saxatilis nimis acidis cum spiritu vini temetum praeparatur. Ruborwm reliquorum fructus mi- nus copiose obvii. Rosae caninae calyces baccati muco, saccharo, gummi, resina, acido citrico et malico, nec non substantia adstringente gaudent; a nuculis liberati et cum saccharo cocti in. usum domesticum veniunt; nuculae comosae purgant et helminthas propellunt, tostae loco Coffeae inserviunt; petala siccata adstringunt; lignum a fabris scrinariis expetitur, frutex a hortulanis ad insitio- nem et opus topiarium; in hac praesertim specie Cyni- 300 Ros aceae, pum ictu gallae gignuntur olim pro panacea habitae, fun- gi Rosarum v. Bedeguar s. spongiae Cynosbati dictae. Reliquae Rosarwm species indigenae fere cum hac con- veniunt. Pomacearwum flores decore Rosas saepe aemu- lantur; lignum duritie et colore excellit ; praecipue vero propter fructus horaeos in exteris terris varietatibus in- numeris sese commendant et ubique in consortio homi- num degunt; e cicuratis tantum Mali arbores clima In- gricum ferunt. E pomis Mali sylvestris acerbo-acidis validius adstringentibus vinum et acetum paratur; lignum Pyro communi praefertur, licet minus durum sit; cor- tex colore citrino tingit. Aw«wcwparia baccas progignit austeras, adstringentes, acido malico nimis foetas, nisi ge- lubus iteratim expositas, inedules, ad vinum et acetum idoneas; vidi saccharum ex iis paratum; liznum durum et tenax; cortex tannina dives. Crataeg? fructus fere inutiles, ab avibus tantum expetiti propter nuculas; lig- num B wzi fere duritie, ah opificibus exquisitum; cortex colore flavo tingit; frutex ad opus topiarium ab antiquis- simo tempore adhibitus, in Ingria tamen Cr. sangwinea praefertur; rami stricti baculis et fistulis conficiendis ido- nei sunt. Conspectus tribuum. et generum. Trib. |. SPIREAE. Flores perigyni, ovaria supera. Carpidia verticillata, sicca, capsularia, introrsum (sutura ventrali) dehiscentia, saepissime libera. — Suffrutices, ra- rius herbae. Folia saepe simplicia, interdum exstipulata. XCII. SPIRAEA. Cal. lobi imbricati. Petala 5 ae- qualia. Stam. 10— co, libera, disco in basi calycis adnata. Ovaria sub 5, rarissime abortu solitaria vel (in Filipen- dula) plura, 2—oc0 ovulata. Carpidia tot quot ovaria, ra- rius basi coalita. Semina aptera. Rosaceae. 301 Trib. II. FRAGARIEAE. Flores perigyni, ovaria supera. Stam. plerumque 20, rarius pauciora. Carpidia saepissime co, 1 ovulata, nucamentacea v. drupacea, re- ceptaculo spiraliter insidentia. Semina saepe pendula, ra- dicula supera. — Genera pleraque herbacea perennia, ra- rius fruticosa. XCIII. G EU M. Cal. 5 partitus, extus bracteolis 5 du- plicatus. Petala 5. Stam. co. Carpidia in receptaculo cy- lindrico capitata, longirostria, cum stylo basi intorto v. geniculato deciduo articulata. Sem. adscendentia; radi- cula infera. XCIV. POTENTILLA. Cal. 4—5 partitus, extus bracteolis totidem duplicatus. Petala 4 v. 5. Receptacu- lum convexum v. conicum, exsuccum. — Flores (in no- stris specc.) aurei v. flavi. XCV. (PSEUDO-) COMARUM. Cal. 5. partitus, extus 5 bract. Petala 5. Receptaculum post anthesin auc- tum, subglobosum, carnoso-spongiosum, nuculis non im- mersis. — Flores rubri. Àn potius sectio naturalis inter Potentillas et Fragarias, suadente P. Fragariastro — F. sterili conjungendas? ut Crantzio videbatur; pari jure Potentillae albiflorae (Fragariastrum Ser. in Dec.) a re- liquis generice separari possunt, ut Wallroth monuit. XCVI. FRAGARIA. Flores 5 meri, ut in prioribus, sed receptaculum post anthesin auctum, carnoso-succu- lentum, demum saepe deciduum, nuculis semiimmersis. — Flores numquam lutei. XCVH RUBUS. Cal. 5 partitus ebracteolatus, laciniis aestivatione saepissime imbricatis. Petala 5. Carpidia suc- culenta, drupacea, supra receptaculum conicum subcar- nosum in baccam spuriam (morum) deciduam, connata (rarissime pauca et libera). — Suffrntices aculeati, raris- sime herbae inermes. Flores numquam lutei. . Trib. IIl. ROSEAE. Flores epigyni, ovaria infera. Carpidia cO, uniovulata, nucamentacea, tubo calycis car- noso pomaeformi prope fundum spiraliter inserta et in- clusa. Sem. semper pendula. — Frutices, saepe aculeati. XCVIII. ROSA, Petala 3, basi non maculata. Carpi- 3092 Beet dia ad latus stylo oppositum — — Folia semper im- pari-pinnata. Trib. IV. POMACEAE. Flores epigyni, ovaria in- fera. Carpidia 2—5, 2—co ovulata, verticillata, matura membranacea v. chartacea dehiscentia vel ossea indehis- centia, abortu interdum monosperma, pulpa carnosa cir- cumdata, calyce omnino obducta et coronata. Sem. ad- scendentia, radicula infera. — Arbores v. frutices, saepe spinosi, foliis simplicibus v. impari-pinnatis, stipulis libe- ris caducis. (XCIX.) CRATAEGUS. Carpidia 1—95 ossea, biovu- lata, matura 2 v. 1 sperma in pomo parvo carnoso ovali v. globoso. Discus fructum coronans contractus, parvus. — Mespilus ( germanica) tantum differt disco dilatato fere latitudine fructus. (C) COTONEASTER. Characteres Crataegi, sed discus pomi parcius carnosi dehiscens (ut nuculae versus apicem appareant: Linné), carpidia numquam solitaria, semper monosperma. Flores (sec. Reichb.) polygami. — Cel. Bertoloni differentiam a Mespilo negat, sed in hac discus magnus et nuculae ubique carne succulenta cir- cumdatae; in Cotoneastro nuculae omnino liberae inter se, sed calyci dorso adhaerent. CI. MALUS. Styli 5 basi subcoaliti. Carpidia 5 car- tilasinea v. chartacea, matura disperma in pomo valde carnoso, globoso-depresso, basi intruso. — Pyr«ws dif- fert: stylis totidem liberis et pomo clavato, turbinato v. subgloboso, sed basi haud umbilicato. CII. SORBUS. Styli 2—5, liberi. Carpidia totidem, membranacea, tenuissima, mollia, disperma. Pomum bac- cans, globosum v. turbinatum. — Pedicelli ramosi, co- rymbum constituentes. Folia aut simplicia serrata v. pin- natisecta, aut impari-pinnata. Trib. V. SANGUISORBEA E. Flores saepissime pe- rigyni, ovariis semisuperis v. inferis; aut apetali saepe polyzami et tetrameri — aut petaloidei 5-meri et $. Stam. in apetalis 4 v. pauciora; in petaloideis co, ante annulum faucis calycis inserta. Ovaria 1—2, rarius 4, Rosaceae. 303 uniovulata, matura nucamentacea, calyce indurato in- clusa. Herbae, fere semper perennes. CIII. AGRIMONIA. Cal. turbinatus, apice spinulis uncinatis multibracteolatus, limbo 5 partito. Petala 5. Stam. 15—20 (Dodecandria : Linné). Ovaria 2, stylis to- tidem terminalibus, stigmatibus subbilobis. Sem. pendu- lum. — Flores racemoso-spicati, lutei. Folia interrupte pinnata. Genus mediante Acaena intime cum Sangwisor- ba connexum. X SANGUISORBA. Flores apetali, polygami, ca- pitato-spicati. Cal. tubus 4 angularis, bracteis 3 cinctus, limbus 4 partitus. Stam. 4, laciniis limbi opposita. — S. ingríca Sweet Hort. brit. edit. 2. (1830) p. 193 et edit. 3 (1839) cur. G. Don p. 229 ex errore quodam no- men accepit, et ex Flora Ingrica jam in Diatr. Petr. (1845) p. 42 deleta est. Àn propter flores albidos S. ten«ifo- liam Fisch. coram habuit, in hortis cultam? Descriptio etiam apud G. Don desideratur. E proximis speciebus S. officinalis c. Mosquam, Rigam et in Esthonia occid., nec non S. polygama N yl. c. mare album, Lapponia fennica et in ditione Uralensi a 62!/0. CIV. ALCHIMILL A. Cal. tubulosus, subcampanu- latus, 8 fidus, laciniis alternis paulo minoribus. Petala nulla. Stam. 1— 4, laciniis minoribus opposita. Ovaria 1— - 4. Styli totidem laterales, stigma capitellatum. Semen ad- scendens. — Flores in corymbis terminalibus viriduli, fauce luteoli. XCII. SPIRAEA. Xmtgata, oxetpata Theophrasti est frutex acrocar- picus. Cum plura non dixerit, sane ardua res erit sta- tuere, an eadem sit ac Spíreon, apud Plinium (21, 9) obiter memoratum, cujus folia coronamentis apta sunt, aut Viburnum Lantana ut Dalechamp 1587 et J. Bau- hinus defendit, aut Ligustrum vulgare ut cel. Fraas quaerit. Id s»ltem certum est, Spíraeam Tournef. omnino aliud genus esse, in Graecia et Italia desidera- 30^ Rosaceae, tum (S. wlmifolia in Rumelia et S. flabellata Bertol. in Italia rarissime obveniunt). Fons generis hodierni est Sp. salicifolia, quam Clusius cum dubio pro Spi- raea Theophrasti proposuit et C. Bauhinus genere distinxit. Spiraea Tournef. hanc et alias species fruti- cosas comprehendit. Species herbaceas, quas Tourne- fort sub generibus diversis: Filipenduwla, Ulmaria et Barba caprae ( Aruncus s. Drymopogon) habuit, in unum Filiípendwula dictum junxit Linné 1735—48 et Haller. Tandem hoc quoque ad Spíraeam transtulit Linné 1753, quod aetas postera forte revocabit. $ 14. SPIRAEA Clus. C. Bauh. Tourn. Ovaria oo ovulata. Discus inferne cum calycis tubo connatus, su- perne liber. Carpidia erecta. — Frutices foliis exstipulatis simplicibus. Flores umbellati v. corymbosi (Chamae- dryon Seringe) aut paniculati (Spiíraráía Ser.). X Sp. salicifolia L. — Sp. salicis folio Tournef. — Frutex spicatus foliis salignis C. Bauh!-— Speiraea (Spiíraea in indice) Theophrasti forte : Clus. 1601 c. fig!; pl. viva e Silesia ad Clusium missa 1586. Petropoli locis nonnullis subspontanea (R. Diatr. Petr. 1845, p. 27), profuga v. superstes ex hortis; frequentissime plantatur. Flores paniculati, rosei. $ 2. ULMARIA (Clus. Tournef.) Mónch, Cam- bess. — FILIPENDULA Linné, Haller. Ovaria 2-ovulata. Discus obsoletus. Carpidia rostrata, recta v. con- torta. — Herbae Zz, foliis (interrupte) pinnatisectis, sti- pulatis, cymis terminalibus proliferis, Ceterum ovaria in- ter se libera, ovula pendula, flores $ , ut in $ 1. 190. $p. Ul maria L. — Ulmaria palustris Mónch! — Ulmaria vulgaris Park. Moris. — Filipendula UI- maria Berg. 1750! — Regina prati Dodon. 1583 c. fig. ex Clusio! ,jfolia infra inalbicant* — Ulmaria (a fo- liorum forma) Gesner 1553! (test. Haller), Clus. 1583 c. fig! et plur. patr. — JBarbwla caprina prior 'Erag. 1532! Rosaceae. 305 Radix longa, fibrosa. Caulis 2—4 ped. aequaliter po- lyphyllus. Folia 3—4 juga, pinnis lateralibus ovato-lanceo- latis, inaequaliter serratis, foliolo terminali majore pal- mato 3—5 fido. Carpidia sub 5, glabra, contorta. — Va- riat: «. foliis subtus niveo - tomentosis (Sp. glauca Schultz 1819), vel Q. cano-tomentosis (Sp. Ulmaria Schultz), vel y. concoloribus glabris (Sp. denwdata Presl 1819); quaelibet harum formarum iterum varieta- tem parvifloram filamentis brevioribus enititur, quae sexus differentiam indigitare videtur. In fruticetis et pratis humidis umbrosis ubique co- piose, Q. rarius. Floret fine Junii et m. Julio, rarius me- dio Junio et initio Aug. vel serius; medio v. fine Aug. deflorata fruct. semimaturis, saepe abortivis. 2. Hist. spec. Inter Ischoram Newae et Twer; flor. et fr. Aug. et Sept. (Gmel. mss. 1733, n. 71 ex syn. Clus.); passim in sylvis, praesertim ad ripas umbrosas fl. Nevae! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 78); in insula Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in ins. apothecaria!, lapidea! et ubi- que, locis a Krasch. ind. (Sobol. Petr. 1799, p. 116, n. 327; in ed. ross. I, 1801, p. 340, n. 339 excluditur ins. lapidea); in sylvis, fruticetis et pratis humidis (W einm. Pawl. 1824, p. 234); ubique (Turcz. 1825, n. 318); in sylvis et frulicetis arundinetisque humidis; Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 51, n. 345). 191. Sp. Filipendwla L. — Filipendula vulgaris Clus. 1583! 1601 ((ig. ex Lobelio) et plur. usq. ad Mónch! — Oenanthe (Fuchs 1542 fig. opt! Tübingae in monte austriaco copiosiss.) Filipendula Lobel 1576 c. fig.!; an oivzy9j Diosc? quae in petris nascitur — Filipendwula Ruell. 1536! Dorsten. 1540 c. fig! D o- don. 1353 c. fig! et pl. patr. Radix incrassata fibrosa, fibris singulis medio vel fine tuberoso-incrassatis, veluti glandes e filis numerosis pen- dere videantur (unde nomen). Caulis 1—1!/, ped., ima basi polyphyllus. Foliorum pinnae crebrae, omnes con- formes, parvae (glabrae) oblongae v. ellipticae, inciso- Jun. 1854. 20 306 Rosaceae. pinnatifidae. Carpidia sub 15, hirta, recta. Flores albi, saepe 6 petali. — Variat alibi fl. rubicundis et pubescens. Rarissima. In pratis ad fl. Luga (Georgi 1790, n. 310; Sobol. Petrop. 1799, p. 116, n. 328; ed. ross. I, 1801, p. 341, n. 340); in isthmo Kareliae pr. Manachti- nam unico quidem loco, sed copiosam : (D. Kühlewein ex R. Diatr. Petr. 1845, p. 61); circa Pilowo pagum a. 1810, 1 (D. Simaschko ex R. Symb. 1846, p. 230). Flo- ret versus finem Junii; fr. maturi medio Àug. 2. XCIII. GEU M. Graecis antiquis radicis Caryophyllatae virtus et herba imo, utpote in Graecia rara, ignota fuisse videtur. Gewum ex Plinio habet radiculas tenues, nigras, bene olentes. Gesner 1553, Turner, Matthiolus, Lobe- lius et Clusius in Caryophyllata vulgari, Romae co- piose crescente, recognoverunt. Linnaeus nomen G ewm his autoritatibus fultus, restituit et loco Caryophyllatae Tournef. et patrum posuit, quae nomen suum accepit ab odore radicis Caryophyllis aromaticis simili. Genus ipsum jam apud C. Bauhinum et imo Clusium fixum erat, sed Sieversiam ad Willdenowii tempus usque inclusit. Diu tantum 2 species vulgares in Fl. Petrop. cogni- lae erant. Monographia cell. Fischer et Trautvetter 1837 emissa G. macrophyllum accessit et mox G. stric- twm praetervisum, nec non 6. intermediwm. Non inu- tile igitur credidi, stirpes alias nostris simillimas, qua- rum patria hucusque latet, in sequente clavi analytica characterum essentialium ex monographia cel. C. A. Meyer (Ind. sem. hort. Petrop. XI Supplem. 1846) de- sumta, obiter indicare, sperans fore ut indicia plurium jam perspecta extra dubium ponantur. A. Calycis laciniae in flore reflexae. Styli articulus supe- rior inferiori (rostro carpidii) distincte brevior. Car- pidia piloso-hirta. Rosaceae. 307 a. Receptaculum subglabrum, pilis paucissimis adsper- 0 UU HTTP G. macrophyllum. b. Recept. setulis brevibus densissime pubescens. Pe- tala snborbiculata aurea : Robustum, carpidiorum capitulum oblongum . G. strictum. Gracilius, carpid. capit. subglobosum (6G. spurium). c. Recept. pilis longis pilosissimum. Petala oblonga calyce minora, flava. Stylus subhispidus . G. wrba- num. B. Calycis laciniae in flore erecto-patulae. a. Recept. fruct. sessile v. subsessile. Folia radicalia pinnatipartita : laciniis 3 v. 5, superioribus sub- aequalibus; petala calyce breviora v. subbreviora. * Petala G. rivalis. Carpidia G. urbani. . (G. rwubellum F. et M.) ** Petala subrotunda v. obovata, basi sensim attenuata, ungue laminà multo breviore : Stylus hispidus. Capitula fructif. et receptaculum G. urbano subsimilia. . . . . . . (G. brachypetalum.) Stylus plumoso-hirtus : Petala subrotunda sessilia. . . . (G. Willdenowii.) Petala in unguem attenuata. . . G. intermedtum. b. Recept. fruct. (intra calycem) longe stipitatum. Pe- tala calyce paulo longiora v. breviora, subito in unguem lamina fere longiorem angustata. Stylus deciduus, rostro carpidii paulo brevior. Pe- tala rubescentia v. fulva. . . . . .. .«. G. rivale. Stylus persistens rostro carpidii duplo brevior. Pe- tala alba. Calyx pallidus. . (G. pallidum F. et M.) 3 G. macrophyllum Willd. 1809; an G. japonicum Thunbze. 1784? descr. ad specc. minora quadrat (Meyer). Species reliquis multo robustior, setis lutescentibus hirsutissima. Caulis lateralis a basi ad medium usque aphyllus, Folia radicalia interrupte lyrato-pinnatipartita : lacinia terminali maxima reniformi, lateralibus numero- 308 Rosaceae. sis minoribus; fol. caulina subreniformia lobata. Petala flava, obovata, calycem aequantia, 2—2!/, lin. Rostrum 2 lin., carpidio duplo longius, stylo hispido subquadruplo longius. j Petropoli, an ex hortis aufuzum? (Fischer et Trautv. in Ind. sem. III hort. Petr. 1837, p. 36); Par- golae locis duobus in fossis ad vias parce, sed quasi sponte a. 1840 et 1843 leg. Kühlewein! et Horani- now!; in regione urbis Wiburgensi (Graff ex R. Diatr. Petrop. 1845 p. 64, 28); recentiori tempore copiosius c. Pargolam adparuit et 1848 etiam in ins. apothecaria reperlum. Floret a medio Junio; initio Aug. flores ulti- mi cum fruct. semimaturis. 2. 192. G. strictum Aiton 1189 — G. aleppicum Jacq. 1786 tab. 93!, recentius in Armenia jam reper- tum, restitutionem sui juris sperat — G. canadense Mur- ray 1775 (non Jacq. 1773). Caulis fere ab ima basi foliosus, unacum pedicellis setis lutescentibus hispidus. Folia caulina pinnatipartita, superiora ternata, infima saepe varie dissecta. Petala 3!/,—4 lin. Rostrum 2 lin. carpidii longitudine, stylo hispido duplo longius. Distinctissimum a G. wrbano: caule robustiori, pedicellis crassioribus, forma petalo- rum, receptaculo, capitulis fruct. ovalibus majoribus hir- sutioribus, carpidiis numerosioribus etc. Variat Petro- poli: QG. parviflora, petalis 2 lin. et : y. glabrescens * caule superne cum pedicellis glabres- cente, foliis et stipulis margine setoso-hispidis; fructus plene maturant; quasi passus ad G. spwuriwm. Petropoli (H. Mertens! mss. 1823 et ex Koch Deutsch. Fl. HII, 1831, p. 550; vidi specc. a Mert. fil. 1823 lecta in via Pulcoviensi et in ins. lapidea, in herb. Mert. patris, ad Koch missa; conf. G. intermedium Turcz.); nunc minime rarum, tum locis urbi proximis ad vias, fossas et rudera, tum remotioribus v. g. Oranien- baum, Lissina (R. Diatr. Petr. 1845, p. 64); frequens quoque in tota Ingria circa pagos, v. g. Bornitzy, Dy- Rosaceae. 309 litzy, Wyra, Gorodetz, circa lacum Tscheremenetz, Lotschkina, in arce urbis Gdow. Floret a medio v. fine Junii, per integrum m. Julium, rarius usque ad finem Augusti; fruct. mat. fine Aug. et Sept. z. Obs. G. hispidum Fries 181* ab ipso cel. Fries c. Petropolim indicatum 1841 et in Summa veg. Scand. 1845, p. 45, 164, est omnino species a G. stricto diversa; spec. in Fries Herb. norm. V, 53 exhibita habitum di- versum exhibent, staturam minorem, flores pauciores, folia radic. minora, lobis obtusioribus, caulina etiam su- periora pinnatisecta. (Conf. R. Petr. 1845 l. c.) Ejusmodi specimina in Ingria nondum vidi, etiam humiliora et contracta habitu a Suecicis alieno gaudent. Planta Petro- : politana nullo charactere ab americano G. stricto differt (C. A. Meyer 1846). 3X G. spurium Fisch. et Mey. 1846 sistit stirpem verosimiliter hybridam inter G. strictum et urbanum, nam semina paucissima maturescunt et characteres inter ambas species fluctuant. Forma «. wrbano-strictum ma- gis ad G. strictum accedit, sed folia caulina media et su- periora tantum tripartita sunt, interdum indivisa lobata, petala 21/, lin., receptaculum brevius. Forma altera 8. stricto-urbanum G. urbano similior, sed magis glabres- cens, cujus indicia Petropoli adsunt, differt ab hoc: peta- lis rotundioribus et carpidiis, quae in utraque formà illa G. stricti referunt. Penitiora apud C. A. Meyer l. c. 193. G. urbanum Gesner 1561! L., Murray, H ay- ne IV, t. 33 opt! — Gewm Plinii (Pena et Lob.) Clus. 1601 c. fig! — Caryophyllata vulgaris Pena et Lobel. 1570! Clus! C. Bauh! et plur. usque ad Lamck — Cary. urbana Gesner 1553! Scopoli— Cary. horten- sis Fuchs 15412 fig. bona! formae parviflorae, fol. cau- linis ternatis — Caryophyllata Brunf. 1531 c. fig! Matth. 1558 c. fig!, Dodon., Camer. 1586 fig. bona! Radix tenuis, subodora, intus rufa, extus nuda. Cau- lis cum ramis gracilis, minute pubescens et molle pilo- sus. Folia caulina (infimis exceptis) tripartita vel (in Q. 310 Rosaceae. simplicifolia C. A. Meyer 1846) simplicia aut tri- fida. Petala 2 lin., interdum paulo majora v. in floribus serotinis minora, ut in aliis speciebus. Capitula fructifera globoso-subovata. Rostrum 2!/, —3 lin. iem distincte et stylo hispidulo quadruplo longius. In umbrosis viridariorum, sylvis saepe calcatis, fru- ticetis et sepibus, nec non in ruderatis per omnes regio- nes Fl. Petrop. passim copiose et alibi in Ingria v. g. Nicolskoje, Gorodetz, Lotschkina. Floret a medio Junii v. serius ad. autumnum, imo initium Octobris usque ; fruct. mat. initio Aug. v. serius. 2. - Hist. spec. Ad ductum aquarum Ladogensem (Krasc h. ed. Gorter 1761, p. 82); in sylvis umbrosis circa fabri- cam pyriam Ochtensem, Strelna!, ad viam Peterhofia- nam et passim, Jun. (Sobol. Fl. Petrop. 1799, p. 121, n. 341; ed. ross. I, 1801, p. 356, n. 353); in locis herbosis ad sepes (Weinm. Pawl. 1824, p. 244); ubique (Turcz! 1825, n. 332); in fruticetis, sylvis et dumetis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 53, n. 360 cum 2 varr. 8. hispidwm et y. hirtum, forle ad G. strictum et G. inter- medium referendis; conf. W hlbg. Suec.). X G. brachypetalum Seringe 1824, cujus pariter indicia Petropoli (c. Kalamákki) adsunt, habitum offert Gei wrbani vrobustioris grandiflori, sed propter sepala erecto patula ad aliam sectionem pertinet. Geo interme- dio Ehrh. (x F. et M.) omnino valde similis, sed differt petalis obovato-subrotundis, basi vix attenuatis et stylo. Petala 3 lin. calycem fere aequantia. Semina optime ma- turat ideoque vix hybrida species. Huc citandae essent : Cary. sylvestris Fuchs 1542 fig. bona! quae C. vwlgaris flore majore C. Bauh.; Rajus 1686! Petiver H. Brit. tab. 40 f. 2 (rudis); sed forte petalis false expressis ad 6. intermedium (o) pertinent, ut Ehrhartio et Smithio videbatur; alias ex calyce reflexo G. spwuriwm indicarent. 194. G. intermedium Ehrh. 1791 et coll. pl. exs. ex Hanover; Hayne! IV, 1816, tab. 34, figg. cum '; Hor- Rosaceae. 311 nemann 1827 in Fl. Dan. tab. 1874! (sed stylus usque ad apicem plumosus). Caulis pubescenti-pilosus. Folia radicalia simplicia, 3-v. pinnatipartita: laciniis paucis, superioribus 3 v. 3 subaequalibus. Fol. caulina 3-partita v. 3-fida. Flores de- clinati. Calycis laciniae patulae. Petala flava v. subtus purpurascentia, obovata, basi distincte attenuata, calyce breviora vel ei aequilonga. Receptaculum sessile v. sub- sessile, pilosissimum. Carpidia numerosa hirta, in capitu- lum subglobosum congesta. Rostrum carpidio duplo —, stylo plumoso hirto superne nudo 3— 4-plo longius. (Mey. l. c.) — Species protea, forsan hybrida vel adhuc collec- tiva. Cel. Meyer l. c. distinguit «. brachypogon (Ehrhar- tianum typicum) habitu G. wrbani, petalis 3 lin., stylis plumoso-hirtis, brevibus, in flore rostrum subaequanti- bus; Q8. dolichopogon (G. intermedium Fl. Dan. l. c. Fries herb. norm. VI, 50) habitu G. rivalis, caule robustiori pedunculis brevioribus, sepalis majoribus, floribus magis nutantibus, petalis 4 lin., stylis dense plumosis 1—2 lin. in flore rostrum distincte excedentibus. Adsunt tamen specc. inter « et G. media. Smith in Fl. Angl. 1800 pri- mum sub 6. «rbano Q., alterum sub G. rivali Q. distinxit. Hucusque tantum in ditione Fl. Petrop. rarissime re- pertum, locis generatim 6G. rivali convenientibus, sed non semper in consortio ejus, sallem numquam aliarum specierum, unde hybriditas difficilius explicatu. Majori copia recentissime c. Gatschinam a D. Borszczow re- perta specc. medio Junii florentia partim et deflorata sa- lis conformia multo magis ad 8G. quam ad « referenda sunt, quamvis petala rarius 4 lin., saepius 3—3!/, lin. et stylus tantum 1 lin., minus dense plumosus sese exhbi- beat; flores in vivo obs. D. Borszczow patentes, nec campanulati ut in G. rivali, petala saturate flava, dein ful- ya; pedunculi et caules superne villoso-pubescentes eglan- dulosi. Ab his parum modo diversum specimen in Symb. meis 1846, p. 232 memoratum e Bablowa, 9 Junii c. flor. primis, petalis flavis 4 lin. obovatis, in unguem sen- sim! attenuatis, caule tantum pubescente, nec piloso, 312 Rosaceae. apice glanduloso, ita ut, petalorum forma excepta, adhuc magis G. rivale assimulet. Tertium in Diatr. Petr. 1845 p. 64 exhibitum specimen e via Peterhofiana (a D. H o- raninow) differt a praecc. calycibus magnis, petalis 5 lin. pallidius flavis extus rubentibus; caule apice glandu- loso cum priori convenit, a G. rivali vero capitulis fruc- lificantibus sessilibus, stylo 1 lin. pilosulo superne nudo et petalis obovatis in unguem sensim angustatis conspi- cue differt. Specc. e Gatschina simillima sunt iconi G. in- termedii W illd., sed petalis abrupte in unguem contrac- tis diversa. Icon in Fl. Danica cit. excepto colore florum et stylo melius convenit. Specc. in Fries herb. norm. VI, 50 ab omnibus nostris differunt petalis angustioribus, fol. caulinis integris v. tantum lobatis. G. intermediwm Pe- trop. in herb. D. Kühlewein asservatum in Diatr. cit. nunc ad manus non est, an « Ehrhartianum?; G. inter- medium Turcz. Petrop. 1825 n. 334 ex spec. orig. est G. strictum (sive G. intermedium M. Bieb. et Besser). Ad G. intermedium forte pertinet G. rivale Q. caule altio- re, floribus flavis Weinm. Pawl. 1824, p. 244. Obs. G. Willdenowii Fisch. et Mey. 1846 — G. intermediwm 'W illd. Hort. Berol. 1816 tab. 69, quod di- stinctum ab Efhrhartiano proposuit, videtur hybridum inter G. strictum et G. rivale, ideoque in Ingria inda- gandum est. Ab omni G. intermedio differt petalis obo- vato-subrotundis sessilibus. 195. G. rivale Gesner 1561! L. — Cary. montana I Clus. 1583 fig. opt.! — Cary. aquatica Gesner 1553 (fide Haller), Camer. 1586 c. fig! — Benedicta sylvestris Trag. 1552! e sylva mont. Gegenbacensi supra Offenburg oppidum. Rhizoma digitum crassum, longum, inodorum, fusco- brunneum squamosum et cicatricosum. Caulis pilosus, sn- perne glandulosus. Folia radic. interrupte lyrato-pinnati- partita: lacinia terminali maxima vel 3—95 majoribus, subaequalibus; fol. caul. tripartita v. ternata. Flores nu- tantes campanulati. Petala purpurascentia hinc inde pal- Rtosaceae. 313 lide fulva, calyce atropurpureo paulo v. vix breviora, 3—4 lin., lamina subreniformis. Receptac. pilosissimum. Carpidia fere 2 lin. piloso-hirta in capitulum subovatum congesta. Rostrum basi hirtum, carpidio duplo —, stylo ad apicem usque plumoso 1!/, longius. — Monstrositas frequens sepalis foliiformibus, petalis 5 v. co refert G. aquaticum Gesneri Clus. 1583 fig. opt! — G. rivale B. Linné — G. hybridum W ulfen in Jacq. 1781; Jacq. Icon. pl. rar. tab. 94! Ad ripas et fossas, in pratis humidis, subsylvaticis, praecipue in regione demissa Fl. Petrop. ubique copio- sissime usque ad ostia fl. Luga. Floret a medio v. fine Maji ad medium Junii, rarius m. Julio; fruct. mat. a fine Junii v. serius. z. Hist. spec. In palustribus locis circa Duderhov! Ju- nio m. sed rarius (À mman mss. 1736, n. 8f ex syn. Bauh. utrq.); in palustribus frequens (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 82; Krasch. praetervidit); in pratis humidis et ripis Newae fluvii! in insulis apothecaria!, lapidea!, Ca- menoy Nos et ad ductus aquarum passim, Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 121, n. 342; in ed. ross. I, 1801, p. 3858, n. 354 excluditur loc. Camennoy Nos); in pratis et fruticetis humidis, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 244 cum varr. Q. caule altiore fl. flavis — an G. inter- medium Q? et y. flor. proliferis); ubique (Turcz.1 1825, n. 333); in pratis, sylvis, fruticetisque humidis, Majo, Jun. (W einm. Petrop. 1837, p. 53, n. 359). XCIV. POTENTILL A. Nomen aevo medio obtinuit ab eximiis viribus her- bae potentis; apud Brunfels et plures patres P. Anseri- nam designabat, apud Simonem Januensem 1498 vero Tormentillam. Linnaeus genus Potentilla e Tourne- fortianis: Qwinquefolía et Pentaphylloide composuit, recentiores addunt Tormentillam Tournef. et Linnaei. C. Bauhino Potentilla, Quinquefoliwum et Tormentilla genera diversa erant. Potentilla et Tormentilla Romanis 314 Btosaceae. vocabula ignota erant. Qwinquefoliwm vero, scribit Pli- nius ex Theophrasto, nulli ignotum est; Graeci vo- canl Pentapetes, sive Chamaezelon, sive Pentaphyllon. IIevzaQuAAov apud Theophrastum, Dioscoridem et Cassianum Bassum ex descriptione adhuc clarius in P. reptantem L. quadrat; Theophrastus etiam revra— v£céc appellari docet. IIevcaQuAAov Hippocratis du- plex, album et nigrum; hoc pro P. reptante sumunt, Fraas pro P. hirta; quid vero albwm sit, non enin constat. $. 1. TORMENTILL A. Flores alares, 4—5 meri. 496. P. Tormentilla (Scop. 1772) Schrank 1789! Sibth. 1794 — Torm. erecta L. (saepius decumbit) — Torm. sylvestris C. Bauh. 1623 et herb.! Tournef. Linné 1737! — Heptaphyllon Ruell. 1537! s. Hepta- phyllum Fuchs 1542 fig. bona! Gesner et al. — Tor- mentilla Brunf. 1530 fig. bona! et plurr. patr. ante C. Bauh. — Planta jam aevo medio cognita, Heptaphyl- lon s. Tormentilla dicta, quod pulvis radicis dentium tormentum placat; vide Hérmolaum Barbarum, Si- mon. Januensem et Manardum. Flores 4-meri, rarius 5-meri; petala 1! —2 lin. Cau- les subadscendentes, ramosi. Folia caulina sessilia terna- ta. Stipulae digitato-incisae. Carpidia laevia, maturissima lineis elevatis tenuissimis symmetrice striato-rugulosa. — Variat Q. robustior, caulibus duplo crassioribus, ramis divergentibus, foliolis latioribus oblongo- obovatis, brac- teolis fere longitudine sepalorum : 7. divergens R ch b. exsicc. n. 2248! sed specimina adsunt intermedia. Vide- tur: T. alpina Pers. et Camerarii 1588! e montibus Tyrolensibus, radice multo majore odoratiore et rubicun- diore, quam T. vulgaris, figuras radicis exhibuit Camer. 1586. — y. foliis etiam superioribus petiolatis, petiolis 2—3 lin., stipulis minoribus, parcius incisis. P. procwm- bens Sibth. — T. reptans L. ab hac var. differt floribus plerumque duplo majoribus, stipulis angustioribus, folio- Rosaceae. 315 lis brevioribus obovatis, argute et profundius incisis, se- riceo-hirsutis. In ericetis, pratis sterilibus subhumidis muscosis, ad margines sylvarum, ubique copiosissime; y. Petropoli ra- rissime. Floret a fine Maji v. medio Junio ad Aug. et rarius usque ad finem Sept.; fruct. mat. a fine Junii v. serius. z. Hist. spec. Ubique inter Petrop. et Twer, flor. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 41 ex syn. C. Bauh.J; in sylvis ad arborum radices fl. et fr. Jul. Aug. (Amman mss. 1735, n. 57 ex syn. Dodon, et Bauhinorum); pratis delectatur; in sylvis, nisi loca aprica sint, occurrit nusquam;. fl. sub finem Maji (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 81 s. Torm. erecta L. ut omnes seqq; — saepissime occurrit caulibus declinatis; corollis 4 petalis hic inveni- iur rarius quam 3 petalis); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in pratis apricis sylvosis satis copiose : uti in regione Wiburgensi ultra nosocomia, circa coemeterium St. Johannis, in ins. apothecaria! et passim, Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 120, n. 340); et ad m. Poclonnaja alque in insulis Newae! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 353, n. 332); in graminosis, ad margines sylvarum et in pascuis vulgaris, fl. Jun. ad Aug. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. e&t Mosq. 1811, p. 29, tab. X); in sylvis, fruti- celis, pascuis sterilibus sat frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 244); ubique (Turcz! 1825, n. 331); in erice- tis, pascuis sterilibus, graminosis ubique, Jun. ad Sept. (W einm. Petr. 1837, p. 33, n. 357). (497., P. reptans L. — Qwinquefolium majus re- pens C. Bauh. 1623! et eo teste: Pentaphyllon repens Camer. 1588; etiam apud J. Bauh. et Tourn. repens audit — P—on Dioscoridis Tabern, 1590 c. fig! — P—m vulgare (Trag. 1552!), Lobel. 1576 c. fig! — Q—m majus luteum Fuchs 1542 fig. opt! — P—m mi- nw«s Brunf. (fide C. Bauh.) Synn. Graecorum et Roman. conf. supra, p. 314. Flores 3-meri (rarius ex Fries 4-meri); petala 3 lin. 316 Rosaceae. Caules flagelliformes prostrati, simplices ad genicula sin- gula 2— co phylli. Folia petiolata, quinata, subpedata. Sti- pulae ovatae v. oblongae, integrae. Carpidia granulata. — Formae tetramerae similis est P. procumbens Sibth., quae autem differt: foliis ad genicula solitariis et carpi- diis striato-rugosis. Similior adhuc P. mixta Nolte, iis- dem notis et caulibus ramosis, foliolis minoribus densius pubescentibus recedit. ; Frequentissime circa lacum Tscheremenetz, ad ripas, vias et fossas; copiose quoque in ripis arenosis fl. Luga ab urbe Luga ad Jamburg usque (R. in Bullet. Acad. 1854, p. 222); in ditione Fl. Petrop. semel tantum speci- men sterile ad ostia Newae in rudera advectum recentio- ri tempore adparuit. Ceterum olim, errore, indicata fuit: ad ductus aquarum cum P. argentea non infrequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 81; inspecto Ind. mss. 1149, n. 117 mihi videtur, Krascheninnikowio sub oculis fuisse P. intermediíam, tunc in scriptis botani- cis nondum obviam ; dicit ,Jpetala calyce breviora, vix emarzginata'*€; ad ductus aquarum circa viam Peterhofia- nam frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 120, n. 338; ed. ross. I, 1801, p. 353, n. 350; jam H. Mertensio in mss, 1823 aenigma fuit); Ingria (Georgi 1800, p. 1037, n. 18); in locis apricis et ad vias copiose (Weinm. Pawl. 1824, p. 243; potius P. Anserina, quae l. c. omissa est et 1837 loco illius posita). Initio et medio Julii partim florens, partim deflorata, fruct. nonnullis maturis. 2. $. 2. QUINQUEFOLIUM — PENTAPHYL- LUM. Flores subcorymbosi, 5-meri, lutei. * Caules laterales subscaposi ex radice 2;, multicipite. Folia radicalia quinato-digitata.: 198. P. verna Linné Fl. Suec. ed. II 1755 (prius cum P. awrea et opaca confudit, Wahlenbg. Fl. Lapp. Carpath! Upsal. Rupr. Petr. p. 61 ubi plena restitutio et Rosaceae. 317 defensio nom. Linn. — P. salisburgensis Haenke in Jacq. 1788 et ic. rar. pl. tab. 490! specim. vegetum grandifolium opt! in descr. petala ungue concolore; rara in alpib. Kartal et Geschlós — P. maculata Pourret 1788 (fide Lehm.) — Fragaria villosa Crantz 1769, tab. 1, fig. 2 (mediocris) ex alpib. Austr. ad pedem m. Geflótz, in ascensu m. Waxriegel et in Schneeleiten ; lo- cis recentius verific. a D. Neilreich — Q—m minus repens aureum J. J. Scheuchzer 1723 ,,petala aurea ad ungues crocea.* in descr. egregia (fide Crantz). Planta ex planitie Germaniae et Galliae, quam omnes auclores pro P. verna sibi habent, est species ab hac omnino diversa, in Rchb. Fl. germ. exs. n. 2074 et Fries Hb. norm. IV, 66 ex Oelandia exhibita, sec. Leh- mann dicenda: P. minor Gilib. (P—qm s. Q—m minus Tabern. 1590 c. fig.). Jam Sieber in herb. Fl. Aust. n. 160 P. vernam Linnaei in P. salisburgensi Hánke re- cognovit et Wahlenberg 1812—20 idem docuit. Verba Linnaei ipsa hoc evidentissime confirmant: ,,radix in- ferne latis squamis ferrugineis! vestita; caules multi de- cumbentes, non repentes, adscendentes!, purpurascentes! vix manifeste pilis adspersi; stipulae latae!; planta adul- tior fere glabra! evadit*; loci natales idem probant ,,in alpibus Lapponiae et Helvetiae vulgaris* porro ,in Eu- ropae pascuis siccis frigidioribus*; porro synonymum FI. Lapponicae, ubi nulla P. verna Fl. Germ. adest, sed P. salisburgensis, quae eliam (nec illa) circa Holmiam! et Upsaliam (Hb. norm. Suec. lII, 47!) crescit. P. verna nostra a P. minori jam primo aspectu vi- rore laetiori cognoscitur, tota planta etiam glabrior ad- paret, quia pili molliores sunt. Caules fere semper pur- purascunt et dense pubescunt, sed numquam pilis longis adpressis vestiti sunt. Folia sup*a vel glabra sunt vel pi- lis longis mollissimis tecta, sed nequaquam pilis brevibus densis obsiti. Stipulae omnes, etiam radicales ovatae, ob- iusissimae breviores. Flores quidpiam majores, eviden- tius aurei coloris, ungue macula crocea. Rhizoma valde characteristicum, magnum, longum, ex collo largo di- 318 Rosaceae. stiche scapos floriferos plures emittens, e stipulis resi- duis nigrum, mundum, ad collum vero fusco-spadiceum. Rhizoma P. minoris plane aliud, distincte characterem radicis habet. Specimina Ingrica omnia a P. sabawda Vill. Dec. (P. rubente Vill.) aliena sunt, licet plerum- que non tam vegeta, quam in planta a Jacq. t. 490 de- picta; nonnulla referunt var. minorem: foliis parvis breve petiolatis, floribus interdum minoribus, petalis vix 2 lin. In pratis plerumque apricis, elevatis, declivibus, non raro turfosis vel in graminosis siccioribus, substrato cal- careo systematis silurici inferioris, hinc inde copiose, a Narwa, Jamburg et Tschirkowitzi ad Petropolin usque, ubi non raro e regione elevata v. g. Duderowo (R. Petr. 1845 p. 16, 61), Gorelowo, Koirowa, secus fluv. Strjelka et Ligowka in reg. subdemissam aberrat. Floret fine Maji et initio Junii; flores vespere clauduntur; fructus mox perficiuntur et decidunt. z. Observ. 1. P. verna Auct. Fl. Germ. sive P. minor Gilib. pro Ingria nondum satis constat. Unicum quidem specimen ex Fl. Petrop. olim a D. Nippa asservatum vidi in Hb. Kühlewein (conf. R. Diatr. Petr. 1845 p. 62), sed locus specialior non adscriptus erat. Haec spe- cies ceterum indicata : in collibus graminosis siccis prope Gatschinam, Majo flor. (Weinm. Pawl. 1824, p. 243) ubi tantum anno 1828, nec posthac reperta (Weinm. in Linnaea 1836, p. 222); porro in pascuis elevatis siccis pr. Koirowam; Majo, Jun. (W einm. Petrop. 1837, p. 532, n. 356 teste cit. Sturm Fl. Deutschl.), sed in loco saltem altero tantum P. salisburgensis var. parvifolia micran- tha! crescit (Borszczo w). Obs. 9. P. áwrea L. prope Goreloi Kabak cum Primula farinosa (Turcz. 1825, n. 328) certe erronea (R. Petr. 1845, p. 61) et teste spec. ex loco hoc in herb. Turez. est P. salisburgensis. Ad hanc vulgo P. awrea Engl. Bot. et Fl. Dan. t. 114 citatur, sed specc. a Bor- rer et Hornemann e Britannia et Groenlandia, ad P. sabaudam V ill. Dec. pertinent. Rosaceae. 319 Obs. 5. P. opaca Petropoli indicata in Longmire Catal. 1824, p. 194 pariter erroneis adscribenda. Obs. 4. P. patula W. et Kit. ex Elisabethengrund pr. Petropolin (Koch Fl. Deutsch. III, 1831, p. 527, et ex hoc fonte in Ledeb. Fl. Ross.), teste schedula cum planta ipsa in Herb. Mertens asservata, ad Kochium olim missa et iterum remissa, vera quidem est, sed ex »Elisabethgrad* (in Rossia merid.) a Boschniak lecta, ut jam in Diatr. Petrop. 1845, p. 63 suspicatus sum. ** Caules terminales foliosi ex radice 2; multicipite. Folia 3-5-7-nato-digitata, vix pinnatisecta. — Formae quaedam P. intermediae transitum faciunt ad sect. seq. 199 P. Goldbachi Rupr. Diatr. Petrop. 1845, p. 63, 62. s. P. elongata Goldbachii * plene exposita — P. in- termedía y. elongata Seringe in Decand. 18235 (fide syn. Goldb.) — P. elongata Goldbach in Flora 1820 Beil. p. 20 solum nomen, fide specim. 1820 ad M. Bie- berstein missi, Mosquae in umbrosis collium m. Majo flor.; non P. elongata Besser ined.? (e Podolia), quae teste Sprengel 1827 eadem ac P. virgata Lehm. 1820. Rhizoma P. vernae praecedentis, sed 2—3 plo cras- sius. Caules suberecti vel basi parum adscendentes rubri, a medio dichotome et erecto ramosi. Stipulae inferiores lanceolatae acuminatae, superiores ovali-ellipticae, inte- gerrimae, rarius bidentatae. Folia radicalia et caulina me- dia 5-, rarius 7-nato-digitatis, superiora ternata. Petioli, caulis et pedunculi cum calyce pilis longis divaricatis densis. Foliola subtus pallidiora, pilosa, margine inciso- dentata, dentibus erecto-patentibus vel conniventibus. Petala 3 lin. sepalis distincte longiora. Carpidia !/, lin., matura rugulosissima. Ludit : « elongata, typica, pedalis et major; et Q hwmilior. Vidi ex Holmia a cel. Fries miss. (R. Symb. 1846, p. 230), e Sibir. occ. Omsk et ex Iberia (in Hb. M. Bieb.). Varietas insignior est : Y- tomenítosa. Caulis vix pedalis, apice tantum ra- 320 Rosaceae. mosus. Foliola 5-v. 7-nata, subtus piloso sericea et den- sissime pubescenti-tomentosa. Petala 2 lin. crocea, sepa- lis paulo tantum longiora. Carpidia paulo minora, quam in typica. Ex nullo adhuc alio loco Rossiae vidi. Petropoli rara quidem, sed certe indigena est, jam a Kastalsky et recentius a D. Karpinsky inventa (R. Diatr. Petr. 1845 p. 62); in vicinitate proxima urbis in pratis siccioribus cum P. intermedia, initio et medio Ju- nii cum flor. et fruct. mat. (Kühlewein!); etiam ad fl. Tossna sed alio loco, quam v. Var. y. rara in apricis mon- tis Pulcowo 19 Jun. deflorata; copiosior in ripa declivi aprica siccissima fl. Tossna pr. Turowo, initio Junii, ra- rius fine Maji floribus primis (Borszczo w! Conf. Bullet. Acad. 1834, p. 213 s. n. P. Goldbachi). 2. Obs. P. Goldbachi inter Ingricas tantum formis mi- noribus, paucifloris et microphyllis P. iéntermediae Q. in- terdum similis est, sed inter alia differt: floribus majori- bus, croceis, pilis horizontalibus, etiam in apice caulis non erecto-patulis aut adpressis, praecipue habitu gra- cili; foliolum intermedium numquam trifidum. Inter ex- traneas certe proxima est P. thwringiaca Bernh. in Link 1822 (P. adscendens W olff ex Rchb. et ex spec. 1805 culto a Wolff ipso!) et a cel. Meyer (Fl. Wjatka 1848 p. 56 n. 289) conjungitur; specimina quae exami- navi thuringiaca spontanea (e Suhl) habitu quodam pecu- liari a P. Goldbachi recedunt, foliis radic. magnis, omni- bus regulariter 7-natis, subtus concoloribus, serratura fo- liolorum et stipulis latioribus, crebrius dentatis; an forte culturà in illam transeat, vix dicam. — P. XNestleriana Tratt. 1824 (P. intermedia Nestler 1816, tab. S fallax, Schleich! Seringe! Koch ed. 1) sec. specc. helvetica et culta differt a P. Goldbachi: caule proceriori pallido, fol. majoribus, subtus concoloribus, fere semper 7-natis, calyce fructifero majori, praecipue vero serraturis etiam fol. supremorum profundioribus, arcuatis, patentibus vel divaricatis. — P. chrysantha (Trevir. 1818 sec. specc. ex horto Wratislawiensi ante 1822 accepta, pariter aliena est habitu robustiori, caulibus pallidis, a medio patenter Rosaceaec. 224 diramificatis, paucifoliis vel fere aphyllis scapiformibus, fol. rad. maximis, longe petiolatis, foliolis etiam fol. su- premorum dense et acute insiso-serratis, (non linearibus, sed) ellipticis, pedicellis inferioribus longissimis, floribus majoribus, petalis 4 lin. — P. incísa Desf. 1801, quam antea pro specie forte homonyma e descr. habui, ex icone apud Nestler omnino alia ac P. Goldbacht, fere P. patula W. K., caulibus scapiformibus, fol. caulinis par- vis ternatis P. vernae. 200. P. argentea L. — Q—m folio argenteo C. Bauh. 1623 et herb! — Q— minus Camer. 1588 fig. opt! — P—on canwum polyschisum TY hal. 1588! ,fol. su- pra nigricantiora, subtus cana* — P—on alterum exiguum Trag. 1532! Caules cum pedunculis et calycibus albo-tomentosi. Folia quinato-digitata; foliola supra sordide virentia, sub- tus nivea, acute pectinato-incisa, laciniis margine revolu- tis. Petala 1!/, lin. calycem subaequantia. — Variat flo- ribus sulfureis (cop. circa Arbonje), fol. rad. 7-natis (var. septemsecta Me yer Fl. Hanov. excurs.); foliolis bis laci- nialis (y. dissecta W allr. 1822), latioribus v. angustiori- bus; porro : 8. P. incanescens Opiz! ex Rchb. 1832 — P. im- polita Rchb., an Whlbg. 1814? non Koch. Folia cau- lina supra incana, subtus nivea, anguste laciniata. y- serotina * — P. inclinata var. e Perecop M. Bieb. Suppl. Fl. T. Cauc. 1819, p. 357, n. 1001! ex spec. origin. — P. argentea Q. virescens Hartm.? (at non W hlbg.). Foliola subtus sordide cinereo-tomentosa, mi- nus profunde incisa, dentibus paucioribus, margine vix semper revolutis. Petala saepe saturatiora, 2 lin. In siccis, apricis, declivibus, lapidosis praecipue cal- careis, ad margines viarum, in arenosis, ubique copio- sissime. Floret et fruct. a medio vel fine, rarius initio Junii ad Julium, rarius usque ad finem Augusti; Q. hinc inde: Narwa, Jamburg, Pargolowo ( Wiburg, Imatra), fine Jul. 1854. 21 329 Rosaceae. Junii et serius fl. et fr.; y. in arenosis: Goroshanka, Schlüsselburg, fine Jul. et init. Aug. fl. et fr. 2. Hist. spec. A Petropoli usque ad Bronitz ubique, flor. Aug. (Gmel. mss. 1733, n. 42 ex syn. C. Bauh.); circa Duderhof et Krasno Selo (A mman mss. post 1736 s. n. Pentaphyllum subtus canwm; — videtur P. argen- tea); ad ductus aquarum non infrequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 81); in montosis siccis sabulosis, in monte Poclonnaja! Pulcowa! et in insula lapidea, Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 119, n. 337), etiam Parge- lovii! et Strelinae (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 352, n. 346 excl. ins. lapid.); ad margines agrorum viarumque et in ruderatis copiose, Majo, Jun. (W einm. Pawl. 1824, p. 243); ubique (Turcz. 1825, n. 327); in locis gramino- sis siccis sterilibus apricisque, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837; p. 53, n. 355). 201. P. intermedia Linné Mant. I (1767) excl. synn. et patria; Wahlenb. 1814! «; Fries Hb. norm. VII, 51 planta Linnaei ex horto Upsal. spontanea ; Rupr. Diatr. p. 63 (tot2 species c. varr.). Media inter P. argenteam et norvegicam; verbo, es- set P. norvegica, si non radix esset perennis et folia sub- radicalia quinata (Linné). Caulis, pedunculi et calyces molle et adpresse puberuli v. pilosiusculi, nec divari- cato hirsuti vel fere hispidi ut in P. norvegíca, quae numquam folia quinato-digitata habet, in reliquis vero exacte convenit, excepta forte radice. Formas varias Pe- tropoli obvias in 3 principales dispesco. &. typica — P. virescens Fries: foliis tenuioribus, subtus concoloribus, glabrescentibus vel sparse pubes- centibus; corymbo largo, ramosissimo. Habitus P. norve- gicae elatioris, cui saepe radice subsimplici et foliolo in- . termedio trisecto convenit. Q. canescens — P. intermedia Q. W hlbg. 1814 — P. intermedia Presl 1819! (transitus ad c, etiam Petrop. obvius!) ex spec. auct. 1820 ad Mertens misso — P. ca- nescens Lej. 1824, an Besser? — P. inclinata (vix Rosaceae. 323 Vill.) Auct. plurr. Koch, Ledeb. potissimum. Habitus magis P. argenteae, sed nusquam albo-tomentosa; caulis purpurascens; corymbus modice ramosus, interdum de- pauperatus; folia firmiora, foliola profundius incisa, mar- gine revoluta, serraturis apice fere semper sphacelatis, supra sericeo.pubescentia, subtus discoloria, tenuiter ca- no-pubescenti- tomentosa et ad nervos prominentes sub- sericeo-pílosa. Haec ut «. ludit pinnatifido-digitata : fo- liolo intermedio trisecto; aliquando etiam laciniosa: ser- raturis profundioribus, iterum incisis. y. composita Rupr. Diatr. 1845 p. 63. Caulis flo- rifer facie var. «, sed debilior et humilior, folia minora plerumque ternata pinnaltisecta, firmiora, subtus magis pubescentia. Folia rosularum sterilium facie P. wmbrosae Stev., longe petiolata 3- v. 5-nato digitata; foliolis ob- scure viridibus, concoloribus, utrinque pubescentibus, oculo nudo tamen subglabris, late ovalibus, intermedio longe petiolulato; serraturis paucis, non profundis. Tran- situs fere adsunt in var. f. Petropoli, in siccis, graminosis, ruderatis et ad vias fere ubique (R. Petrop. 1845, p. 63), saepe in societate P. norvegicae Q. et argenteae; floret a fine, rarius medio Junii ad finem Julii v. init. Aug.; «. in ruderibus, nec non pratis laetioribus insularum Newae fl. rarius quam f. quae magis in siccis, apricis, collibus, campis sterilibus omnium reg. Fl. Petrop., sed plerumque parce et alibi in Ingria raro: Gorodetz; y. in regione demissa cis et trans Newam, floret in serum autumnum usque, opti- mam legit D. Graff (R. Petr. 1845, p. 64). z. Obs. P. inclinata Vill. Petropoli indicata (Blum ex Ledeb. Fl. Ross. II, 1843, p. 47) haud erit planta a Villars tab. 45 depicta e Delphinatu, sed potius P. £n- termedia Q. canescens, propter P. canescentem Bes- ser vulgo citatam, potissimum foliis caulinis 6 ab icone Villarsii diversam (Conf. R. Diatr. 1845 p. 63). P. ca- nescens Besser, cujus specimen authenticum sponta- neum a. 1815 ad M. Bieberstein missum vidi, descripta fuit 1809 ad plantam Leopoli Galiciae indizenam, certe 32^ Rosaceae. proximam P. éntermediae Q., at facile specie diversam : foliolis fol. caul. linearibus, dentibus profundioribus pa- tentibus, calycibus hirsutioribus fere adpresse strigosis et forte floribus majoribus; a P. recta Jacq. tab. 383 suam P. canescentem specie distinxit et differentiae ad- latae specimini viso conveniunt, excepto indumento ca- lycis et? seminibus laevibus, charactere ceterum in Po- tentillis multis fallaci, ut cel. Meyer 1848 docuit; in Enum. pl. Volhyn. 1822 p. 100 P. canescentem suam subscribit P. intermediae Willd., cujus pariter speci- men Willd. 1804 ad M. Bieberstein missum vidi, quod exacte cum Besseriano congruit, sed ab omnibus formis P. intermediae B. Ingricis, hucusque mihi no- tis differt. *** Caulis terminalis, ad basin plerumque sine rosulis sterilibus, ex radice C, rarius $. Folia ternata v. pin- natisecta, vix quinato-digitata. — Conf. R. Diatr. Petr. p. 63, quae contra distinctionem acephalarum Potentilla- rum et multicipitum dicta sunt. 202. P. norvegica L. — Trifolium norvegicwum etc. K ylling 1673, ad fodinam cupream Roerosiensem, c. icone (fide Linn.). Caules erecti cum petiolis, pedunculis et calycibus strigoso-hirsuti. Folia ternata (Linné) Pedunculi sem- per stricte erecti. Calyx petala 1!/, lin. pallide lutea sub- superans, fructifer valde auctus. — Non parum ludit sta- tura, foliorum magnitudine, foliolis longioribus v. bre- vioribus, oblongo-linearibus vel late ovalibus, pl. min. profunde incisis, serraturis latioribus vel angustioribus; rarissime folia quaedam subsunt quinato-digitata vel ex- acte pinnata, bijuga. Frequentius occurit : Q. fol. pinnatisectis: P. ruthenica Willd. 1799! foliola 2 superiora sessilia, basi decurrentia, 2 inferiora breve petiolata&; haec in horto culta 2s et constans, primo anno tantum rosulam radicalem enititur. Specc. Q , Rosaceae. 325 quantum scio, P. norvegicam typicam fol. ternatis exhi- buerunt ; an hic 2 species diversae latent? Interdum pe- dunculi non ex axillis, sed supra egrediuntur, et folia si- mul cum serraturis obtusiora sunt: P. monspeliensis L. (Morison 1680 tab. 20 f. 2 e Canada). In cultis, ruderibus, arvis, ad pagos et vias, saltem in ditione Fl. Petrop. ubique copiose; floret ab initio Junii vel serius usque ad init. Sept.; fructus cito maturant, ut in plerisque Potentillis. O, à. | Hist. spec. In sylva prope hortum Palatii Sarscoje- — Selo (Falk ex Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764); in ins. Kronstadt (Georgi Mss. 1795); in sylvis prope Sars- coje Selo, Pargelovii!, in Murina et Ossinova-Roscza, tum Petropoli! in hortis oleraceis et ruderatis (Sobol. Petr. 1799, p. 120, n. 339) et in insulis! Newae fl. (So- bol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 354, n. 351); in cultis et ad margines agrorum (Weinm. Pawl. 1824, p. 2413); ubique (Turcz. 1825, n. 329); in locis cultis, ruderatis, non rara, Jun. ad Sept. (Weinm. Petr. 1837, p. 53, n. 358). 203. P. supina L. — P—m supinwm (Tormen- tillae facie) Lobel 1576 c. fig! ex horto Coldenbergii; Clusius 1583! freq. in agro Vindob. Pedunculi alares v. axillares, inferiores remoti, fruc- tiferi recurvati. Petala vix 1 lin. sepala subaequantia. Folia pinnata, 3—4 juga; foliola ovalia v. oblonga, inciso- serrata, superiora decurrentia. Decumbens v. diffusa, ra- mosissima, glabrescens. Variat pygmaea, suberecta, dense pubescens. In insula Kronstadt (Prescott ex Turczan.! 1825, n. 330 vidi specim. Turcz. minutum, pubescens); ibi- dem in ruderatis urbis 1844 non parce; alio etiam loco prope Petrop. specimen sesquipollicare inv. D. Horani- now (R. Diatr. Petrop. 1845 p. 64); posthac in urbe Kronstadt destructione periit 1852, sed extra moenia et ad ostium Newae in ruderibus 1848 — 9 parce iterum 326 Rosaceae. lecta est (Kubarkin, Kühlewein in litt.). M. Augusto florib. ultimis et fr. mat. C, rarius O. $. 3. ARGENTINA. Flores alares, 5-meri, lutei. Folia interrupte pinnatisecta. 204. P. Anserina L. — Anserina, Argentaria Ta- bern. 1390 c. fig! — Potentilla Fuchsii Clus. 1583 in descr! — Argentina, Potentilla Lobel. 1581 c. fig! — Anserina Tragi Lobel. 1576 c. fig! Clus! ,Jberba an- seribus voluptati est, ex quo nomen germanicum sortita** Brunf. — Argentina Ruell. 1537, Dodon. 1553 c. fig! — Potentilla Brunf. 13536 fig. bona! Fuchs et plur. patr. Caules floriferi repentes, flagelliformes. Petala 2—4 lin. calyce duplo longiora, sepalis exterioribus inciso-la- ciniatis. Folia multijuga; foliola argute serrata, supra vi- ridia, subtus albo-sericea. Variat in siccioribus argillosis argentea (Linné): fol. utrinque albo-sericeis; in hu- midioribus viridís (Koch): fol. utrinque viridibus, in- terdum glabris. : Ad vias, fossas, in pascuis, plateis et ruderibus, ubi- que copiosissime. Floret a fine Maji v. initio Junii usque ad init. Sept. Flores solstitiales expanduntur inter h. 7 el 8 matutinam et aperti manent saltem ad h. 3; 7'/, h. vespere et sub imbribus omnes clausi. 2. Hist. spec. Ubique inter Petrop. et Twer, fl. Aug. Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 44 ex syn. Tournef.); in pratis et ad vias nihil frequentius est (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 81; Sobol. Petrop. 1799, p. 119, n. 336); in ins. Kronstadt! (Georgi Mss. 1795); ad ripas Newae! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 351, n. 348); ubique (Turcz. 1825, n. 326); ubique ad vias, fossas et in locis desertis, Majo ad Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 53, n. 354). Rosaceae. 32* XCV. (PSEUDO-) COMARU M. Heptaphyllon Tragi 1552! (non Ruell. et Fuchs) ut genus proprium a Potentilia et Fragaria diversum constituit Linné et ex a. 1737 sub nomine Comarwum introduxit, ut ipse fatetur, ex vocabulo apud A pulejum tradito. Kópapov Apuleji vero est herba, quae fraga gignit, ob id etiam fragum dicta (A pul. herb. 37); qui- busdam Fragaria, aliis xopxpgoo Theophr. et Diosc. videtur sive Comarum Plinii. Ita appelatur a Graecis Unedo, fructus Arbuti, hinc Arbutus Comarus Theophra- sti J. Bauh., xovg. put hodie in Graecia. . Opinio Sib- thorpii tantam in eo discedit, quod illi xop.xooc Diosc. Arbutus Andrachne sit, cujus fructus non edulis, quae circa Àthenas cum Unedone crescit et d YptoxoUp.ocout ho- die dicitur. Comarum Linnaei vero in Italia et Graecia non provenit. - 205. Ps. C. rubrum (Gilib.) — Comarum palustre L. — Potentilla palustris Scop. 1772! Lehm! — P—on s. Heptaphyllum fl. rubro J. Bauh. 1651! — P—wm s. Q. rubrum Dalech. 1587 c. fig! — Qwinquefoliwm pa- lustre (Gesner 1561! Camer. 1586 c. fig!) rubrum C. Bauh. 1623! — P—on palustre Cord. 1561 c. fig. bona Gesneriana!, Thal! Camer. 1588! — Pentaphyllon * rubrum Dodon. 1553 c. fig! — Fragaria 4-ta s. Exxa- QuAXAov Trag. 1552! (male deser.) Caulis pedalis e rhizomate repente adscendens. Folia pinnata; foliola 5—7 oblonga, serrata, subcoriacea, sub- tus glaucescentia. Calyx magnus, interne cum petalis tri- plo brevioribus, staminibus et stylis atrosanguineus. In planta Ingrica caulis et foliola subtus rarius glabra, ut in Linneana; sed plerumque dense pubescentia aut velu- tina, ita ut referat: P—»wm palustre rubrwm crassis et villosis foliis suecicum (suevicum?) et hybernicum Plu- kenett 1691, tab. 212, fig. 2!; Raj. 1704. In paludosis, ad fossas et lacus, ubique copiosissime, 398 Rosaceae. Floret a medio v. rarius initio Junii; medio Aug. omnino defloratum; fruct. mat. ab initio Julii et serius. 2. Hist. spec. Petropoli (Deschisaux 1725, p. 9, ex syn. Dalech.; Ingria (Buxbaum in Act. ead. Petrop. HI, 1732, p. 272, ex syn. Plukenetti); ubique inter Petrop. et Twer, locis humidis; fr. Aug. et Sept. (Gmel. mss. 1733, n. 43 ex syn. Tournef;); in locis udis ubique c. Petrop. (Amman mss. 1734, n. 2, ex syn. C. et J. Bauh., Tourn.); in palustribus frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 82; Sobol. Petr. 1799, p. 122, n. 343 s. Comaro pal. L., ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in paludibus ad m. Poclonnaja (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1804, p. 359, n. 355); in uliginosis, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 244); ubique (Turcz! 1825, n. 335); in paludibus, fossis, ad margines lacuum et in sylvis udis; Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 52, n. 333 s. Potentilla pal. Scop.) XCVI. FRAGARIA. Fructus Fragariae herbae Romanis fraga dicti, ve- risimiliter a frazro, quod odorem aromaticum spergant. Planta ipsa Fragaria patribus fere omnibus appellata, a Brunfelsio usque ad C. Bauhinum, qui a Pentaphyl- lis genere distinxit, a Tournefortio et Linnaeo iis- dem fere limitibus recepto. Obs. In speciebus Fragariae rite cognoscendis et ex- ponendis, magis quam in aliis, characteres e typicis in- dividuis seligendi sunt. Necesse est, ut tandem diagnoses arlificiales, e sola directione pilorum ab Ehrhartio traditas, non raro fallaces, deseramus et ad notas magis naturales, partim antiquiori tempore propositas recurra- mus. Species Ehrhartianae omnes et plures jam in monographia Duchesnei prima (secunda 1790 in Lam. Encycl. emissa valoris inferioris) distinctae, observationi- bus candidis et cultura extensa corroboratae. 206. F. sylvestris Camer! 1586 fig. * Duchesne Rosaceae. 329 1766! 1790; Linné in litt. ad Duchesn. 1765! — F. vulgaris C. Bauh. 1623 et herb! Park. 1629! Linné 1731! et in litt. ad Duch. 1765! Ehrh. 1792! — F. vesca sylvestris L. Spec. 1753, 1762! diss. Frag. 1772! — F. vesca Recent., Hayne IV, tab. 26 opt! (non Lin- né, qui omnes species edules s. genus hodiernum integ- rum hoc nomine intelligit, contendens, vix nisi 2 spe- cies bonas dari, quarum altera F. sterilis; cf. Diss. Frag.) — Fragaria Brunf. 1531, Dodon. 15533 c. fig! et plurr. — Fraga Virg. et Ovid. (Romae spontanea). Radix crassa horizontalis v. oblique descendens. Fla- gellis reptans. Foliola -- adpresse pubescentia, subtus pallidiora et ad nervos saltem argenteo-sericea, rhombea, serraturis rectis apice sphacelatis. Petioli et pedunculi divaricato-, pedicelli adpresse-villosi. Flores 5$, vernales. Calycis sepala externa et interna aequilonga, extus albo- sericea, in pedicellis defloratis et fructiferis reflexa. Pe- tala 2 lin. calycem subaequantia. Stamina longitudine ovarii. Fructus subglobosus, coccineus, parvus, facile so- lubilis. Vario modo a statu typico recedit: 1) frequenter fo- liolis ovalibus, serraturis arcuato-conniventibus, quibus non raro accedit 2) calyx fructibus interdum ovato-coni- cis subadpressus; talis saepe pro £F. collina sumta vide- tur et descriptio Ehrharti non obstat ; 3) serraturis fo- liol. mucronatis; 4) pedicellis inferioribus divaricato-vil- losis; 5) petalis crenatis; 6) fragis albidis, minus aroma- ticis; stipulis et serraturis foliol. apice albicantibus: F. sylvestris alba Duchesne 1766 c. synn. antiq.; haec var. adhuc indaganda. In sylvis apricis, excisis, combustis (ut Linné in litt. ad Duch.), interdum in graminosis apricis declivibus vel sterilibus arenosis; frequens et copiose. Floret a medio Majo ad medium Junii; fruct. mat. non ante 10 Junium, post mensem disparent. 2z. Hist. spec. In sylva ins. Basilii, raro tamen occurrit (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 55); passim (Krasch. ed. 330 Rosaceae. Gorter 1761, p. 80 s. F. vesca, ut seqq.; in ins. Kron- stadt! (Georgi mss. 1795); in sylvis sterilibus et monto- sis passim (Sobol. Petrop. 1799, n. 335; ed. ross. I, 1801, p. 349, n. 347); in sylvis et fruticetis, Maj. ad Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 241); ubique (Turcz. 1825, n. 325); in sylvis, nemoribus, fruticetis et ad latera collium, Majo ad Aug. (W einm. Petr. 1831, p. 52, n. 351). Obs. Adest in Ingria Fragaria quaedam eximia um- bricola, nondum ita explorata, ut sine dubio pro F. sem- perflorente Duchesne 1766, Hayne IV, tab. 25, exhi- beri possit. Insignis est statura elatiore, inflorescentia larga, foliolis majoribus tenuioribus, glabrioribus, serra- turis magnis mucronatis, sepalis in fructu patentibus v. imo accumbentibus, petalis crenatis calyce distincte ma- joribus, 3 lin., radice tenuiori perpendiculari. Sed non semper omnes characteres aeque constanter reperiuntur. Fructus ovato-conici in hac nondum observati (potius subglobosi) nec constat, an per totam aestatem floreat et fructificet, vel tantum magis serotina sit F. sylvestríi. Hujus loci videtur F. montana Camer. 1586 fig. major et ( F. alpina) Duhamel 1768 tab. 2. Ex observ. Du- chesnei F. semperflorens e seminibus satis jam primo anno floret, F. sylvestris demum 3 v. 4-to anno. — In sylvis umbrosissimis humidioribus passim copiose v. g. Petropoli (Kühlewein!), Lissino (Graff!), Gatschina (Borszczow!); medio (13) Iunio floribus primis vel par- tim deflorata, fructibus valde immaturis observata. 207. F. moschata Duchesne 1766! opt. descr. — F. elatior Ehrh. 1792! Hayne IV, tab. 21 opt.! — FF. magna Thuill. 1799! Gren. et Godr. — F, vesca Q. pratensis L. Spec. IT, 1762, quae in hortis Q. sativa L. Spec. I, 1753 audit sive F. pratensis Linné in litt. ad Duch. 1765 (dubia quaedam restant, quia simul forte F. viridem Upsaliensem intellexit et sexus discrimen non agnovit) — FF. bohemica Parkins. 1629 c. fig.! Raj. et F. pannonica (Robin 1624), Brosse 1636, fide Du- chesn. (at patria ad Linnaei tempus usque ignota erat) Rosaceae. 331 -— Fraga majora subalba Gallobelgis Chapirons Lobel. 1576 fig. sat bona! Polygamo-dioica. Stamina grossa ovariis sterilibus du- plo longiora. Petala 4—5 lin. calycem distincte exceden- tia. Calyx fructus patentissimus v. reflexus; sepala satu- rate viridia, patenti-hirsuta, exteriora interioribns sem- per breviora. Pedicelli omnes cum pedunculis et petio- lis divaricato- v. reflexo-villosi. Fructus pruni parvi mag- nitudine, ovato-globosi, aromatici, ex albido obscure pur- purei, firmius adhaerentes. Foliola F. sylvestris, sed ma- jora, saepe ovato-oblonga, subtus minus sericea, at saepe dense pubescentia; iuflorescentia largior; habitus robu- stior. Variat : Q8. Awmilior, petiolis brevioribus, inflorescentia de- pauperata, petalis tantum 3 lin.; interdum foliola subtus argenteo-sericea, formáà et serraturis F. viridi similia; tamen absque difficultate dignoscitur. Hist. spec. Petropoli (H. Mertens mss. 1823 s. Fr. elat.); in graminosis hortorum secus viam Pargolensem et ad portam Mosquensem; in umbrosis montis Duder- hof et in graminosis humidis subumbrosis aquaeductus Taitzensis pr. Bablowa spontanea (R. Petr. 1845, p. 61, S. n. F. elatior Ehrh.); copiose in graminosis ad margi- nem sylvae pagi Korpikowo prope Gatschina procul ab omni horto (Borszczow!); Q. in apricis m. Duderhof et in graminosis ad Ligowkam (Kühlew.! Borszczow!). Floret a fine Maji ad finem Junii; fructus simultanei ma- turant, sed tarde et in spontaneis rarius. 2z. (208.) F. viridis Duchesne 1766! quo teste etiam Parkins. 1629, Salmon et Miller; Duham. tab. 9! (nomen ex colore fructus) — F. collina Ehrh. 1792 (ex syun., at descr. valde manca), Hayne IV, tab. 30! — F. nigra Duch. 1790! (nomen ex colore foliorum et syn. Thalii).— F. grandiflora Thuill. 1799! (non Ehrh.) ideoque etiam F. calycina Loisl. 1806 nomen opt.! — F. vesca G. Linné Fl. Suec. 1755 (sec. Fries) — F. fructu albo C. Bauh. 1623 et herb.! (fide Hagenbach) 332 Rosaceae. — F. minors. nigra... fructu dum decerpitur, strepitum edente, unde Stnafelbeer, SDreéling Thal. 1588! Calyx post anthesin clausus, fructui adpressus, seri- ceo-candicans, caesio-glaucus; sepala exteriora 4 v. 5 lin. basi attenuata, interioribus longiora. Petala 3—4 lin. ca- lyce paulo breviora. Petioli cum scapis abbreviati, exte- riores saepe foliolis parvis pinnulati. Foliola profundius viridia, subtus ceteris glabriora et rubro suffusa, ovalia, obtusissima, serraturis arcuato-inflexis. Fructus maturi virides ex dimidio rubro-suffusi, firmius adhaerentes. Directio pilorum et antherae, ut in F. sylvestri. — Va- riat: Q. mutabilis (Hayne 1816), pilis pedicellorum, inferiorum saltem, divergentibus, foliis et habitu robu- stiori F. moschatae; v. parviflora, ad F. sylvestrem accedens. In ripa, etiam ingrica, fl. Narowae infra cataractam (R. in Bull. Acad. 1854, p. 215 s. F. collina) in declivibus apricis graminosis usque ad urbem Narwa; f. in ripa declivi subumbrosa fl. Luga pr. Jamburg optima; etiam pr. Narwa; y. pr. Narwa; utraqua var. cum F. sylvestri mixta. Floret a fine Maji et initio Junii; medio Julio diu deflorata, fruct. mat. 2. Obs. Ex agro Petropol. nondum specimen genuinum vidi, ut jam in Diatr. 1845, p. 13 notavi. Indicata tamen fuit F. collina Ehr h. in locis graminosis siccis (W einm. Pawl. 1824, p. 242), in colliculosis ad m. Duderhof etc. Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 52, n. 332). XCVII. RUBUS. Rubus Linnaei, Tournefortii, C. Bauhini et pa- trum omnium antiquiorum omnino etiam Awbws Plinii et Virgilii est. Vocem derivatam volunt a fructibus initio rubris. Rubws a Romanis quoque nominabatur sen- tis et vepres, ut ex Columella et Ovidio prodit, quod a tangentibus illico sentiatur et quod vehementer pre- hendat aculeis. Graecis coc dicitur, a contrario, quod propter aculeos loca inaccessibilia 4Q«cxoc reddat, Apud Rtosaceae. 333 Dioscoridem et Theophrastum species saltem. 3 distinguntur. Fructus Q«ctvx audiunt, vel TTSA p.opéa,, .vel cuxaptyx, ut Galenus docet. Mora nascuntur et in Rubis ; diflerunt mora Ostientia et Tusculana (Plin.). $. 1. Caules herbacei, humiles, simplices, erecti. Sti- pulae inferiores latae subcaulinae. Chamaerubus C. Bauh. 209. R. Chamaemorus L. (Fl. Lapp. tab. V. fig. 1 & opt.!) — Chamaemorwus: Th. Pennaeus, medicus Londinensis, e summo monte Ingleborrow pr. Lanca- striam habuit et hoc nomine descriptam et delineatam ad Clusium misit; fig. in Clus. Pann. 1583 exhibita sine petalis, in hac specie caducissimis et foliis in caule 4 et 5, unde multos fefellit et ipsum Clusium, qui in Hist. 1601 eandem s. n. Chamaemorwus anglicana. (an forma apetala in Dania observata?) distinxit a Chamae- moro Norwagica, melius descripta, utpote a Clusio ipso visa. Caulis inermis uniflorus. Folia in caule 2 v. 3, sim- plicia, reniformia, sub 5-loba. Flores dioici ; radix vero & et9 unitae sub terra in plantam monoecam obs. So- landro (L.) Petala alba, late obovata, calyce subduplo majora. Fructus magni ex acinis paucis, rubri, maturi flavescentes, calyce adpresso. — Variat sepalis et petalis 4 v. 6, floribus 5 semiplenis, petalis incisis, sepalis ex- terioribus apice argute dentatis vel omnibus serratis. In turforis humidis reg. demissae Fl. Petrop. passim copiose, alibi rarius: Lissino, Jamburg. Floret a fine Maji ultra medium Junii, fr. mat. Jul. Aug. z. Hist. spec. In ericetis terra uliginosa turfacea sca- tentibus, hic locorum abunde crescit (Siegesb. Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 95 ex synn. Clus. C. et J. Bauh.;); in locis humidioribus ins. Basilii, sed non admodum fre- quens (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 150); in sylvis palu- dosis passim, non tamen magna copia (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 80); in sylvis paludosis circa pagum Murinam, nec non ad monasterium Newsky' et Ozerki et passim 33^ Rosaceae. satis copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 118, n. 334; in ed. ross. I, 1801, p. 348, n. 344 tantum ,,Murina^9; in palu- dibus turfosis (Weinm. Pawl. 1824, p. 241); in sylvis paludosis, v. g. in insula crucis, ad viam Pargolensem (Turcz! 1825, n. 323); copiose in paludosis sphagnosis fruticetosis, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 52, n. 350). 210. R. arcticus L. 1753 (Fl. Lapp. tab. V, fig. 2 var. petalis incisis) — JR. humilis, fragariae folio, fructu rubro O. Rudbeck fil. 1701 (ex Linné) — Fragaria fruticans, Olaus Rudbeck pater, in Cat. hort. Upsal. 1658; per Celsium patrem habuit ex Helsingia; primus inventor est fide Linnaeo; atex Árrhenio potius esset Frankenius, qui jam in edit. I. Speculi bot. 1638 (Lin- naeo tantum edit. IL, 1659 cognita) habuit s. n. Fraga- ria septemtrionaliwum fruticans, baccis nigris, dulcibus et mellitis. Caules inermes 1-, rarius 2. v. 3 flori. Folia ternata. Petala purpurea rarius rosea, obovata, basi attenuata, ca- lyce reflexo duplo longiora. Fructus ex acinis multis con- natis atro-purpureus, odore et sapore aromatico, fere Idaei et Fragariae. — Variat saepe numero petalorum et sepalorum subduplo; rarius petalis latioribus basi mi- nus attenuatis, interdum incisis; quandoque minoribus 3 lin. calycem subaequantibus; non raro caulis superne ramosus 7 florus, floribus axillaribus solitariis. In turfosis subapricis vel in sylvis humidis, praecipue secus vias et fossas. In Ingria fere solum in regione de- missa agri Petropolitani raro et parce (conf. R. Diatr. 1845 p. 15 et Symb. p. 231), copiose c. Lissino et Schlüs- selburg. Floret a fine (rarius jam 9) Maji vel initio Ju- nii ad medium Julii et ultra; medio et fine Augusti flo- ribus ultimis et fruct. fere maturis. z. Hist. spec. In sylvis udis Ingriae et Kareliae (A m- man Ruth. 1739, p. 185, n. 263 s. n. R. trifolius non spinosus, sapore et odore Fragariae, fructu rubro poly- cocco R, Idaeo simili: Messersch m., cum descr.; syn. Rosaceae. 335 a Linnaeo citatum); in sylvis udis Ingriae passim, praesertim in sylvis inter Petropolin et Peterhovium! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 80); in insula apothecaria, prope cemeterium! et in sylvis humidis passim inter Pe- iropolim et Peterhovium! atque ad viam Wiburgensem! Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 118, n. 333) et prope Streli- nam (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 348, n. 345); in locis turfosis, graminosis, humidiusculis, Majo, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, n. 241 et Petr. 1837, p. 52, n. 349); in pratis sylvosis, v. g. in insula Petri!, prope Schlüsselburg! (Turez! 1825, n. 324). 211. R. sarzatilis Clus. 1601 et 1583 in descr.! Gerard ed. Johns. Parkins. Linné, Weihe tab. 9 opt.! — Chamaerubus saratilis C. Bauh. 1623! — R. sacatilis alpinus Clus. 1583 c. fig.! ex Austriae colli- bus saxosis monasterio Neuberg imminentibus — R. al- pinus humilis Gesner 1561! J. Bauh. — &R. Idaeus, SDunbsbeere: Gesner 1552 e Pilato m. (non alior.) teste se ipso et Clus. — Chamaebatus (3Bodàbeere: Trag. 1552 descr., non fig.) G. Aemilii: Gesner Epist. 1564, editae 1576, fide Haller. Caules inermes v. seticulosi, interdum steriles flagel- liformes prostrati. Folia ternata. Flores subumbellati. Pe- tala alba, lineari-spathulata, parva, calycem reflexum sub- aequantia. Fructus ex acinis 1—46 discretis, coccineis, acidissimis. — Hic raro saxatilis, plerumque «. syiva- ticus, varians caulibus valde setosis; porro: Q. vialis, robustior, foliis rigidioribus, flagellis luxurians; y. pe- trosus, priori similis, foliis rubro suffusis, floribus soli- tariis. In sylvis et fruticetis humidioribus ubique copiose; Q. ad vias recenter structas in vicinia sylvarum; v. in la- pidosis apricis: Kronstadt. Floret fine, rarius medio Majo, initio et medio Junii; fruct. mat. medio et fine Julii. 2. Hist. spec. In insula inter Catharinhoffium et por- tum triremium sita! non admodum frequens (Krasc h. 336 Rosaceae. Ind. mss. 17149, n. 162 ex synn.); in sylvis circa (Slaven- ka: Gorter) fl. Strelnaja et in insulis! Newae fl. ex- cepta Basilii, passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 79); in praedio ill. Com. a Czernischew, quod est ad 17 werstam viae regiae, quae Peterhofium! ducit (Gorter Append. 1764); in sylvis copiose, uti in insulis apotheca- ria, lapidea et passim, Jun. (Sobol. Petrop. 1799, p. 118, n. 332; ed. ross. I, 1801, p. 347, n. 344); in locis lapido- sis et in sylvis siccioribus (Weinm. Pawl. 1824, p. 241); ubique (Turcz! 1825, n. 322); in sylvis praesertim turfo- sis umbrosis forma a. major, glabrior; in locis gramino- sis apertis forma b. minor, magis piloso-hispida; Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 52, n. 348). Obs. Huc pertinere videtur: Rwbws minor, repens, sylvestris, leviter spinosus, fructu ex rubro-coeruleo : Siegesb. Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 95, solus enim est, qui ,,hic in sylvis crebrius occurrit*, quare diversum a R. saxatili credidit; descriptio data, excl. colore baccae erroneo, hanc tantum speciem admittit. $ 2. Caules lignosi, suffruticosi, biennes, ramosi. Sti- pulae petiolares, lineares. 212.) R. caesius Linné! Hayne III tab. 9 opt.! — R. repens fructu caesio C. Bauh. 1623 et herb.! — R. hwmilis baccis modo nigris, modo coeruleis e Belgio Clus. 1583! — AR. minor Dodon. 1583 c. fig. (fide C. Bauh. et L. — R. reptans Pena et Lobel. 1570 (sec. C. Bauh.) — 4A. hwmilis (Trag. 1532!) Chamaebatus Gesner 1553 (ex Haller) — Chamaebatus humi ser- pens in arvis Dorsten. 1540! — cur non yagatgacoc Theophr.? (R. tomentosus sec. Fraas). Caules steriles et rami fertiles hornotini adulti tere- tes, caesio-pruinosi, debiles, sublignosi, prostrati, e caule annolino interdum brevissimo nascentes, aculeolis sub- rectis tenuibus, subsetaceis muniti. Folia in caule fertili et turionibus ternata, inciso-serrata, ,,subnuda, lateralia subbiloba«* (L.). Pedicelli et calyces saepe glandulis stipi- Rosaceae. 331 tatis obsiti. Petala alba, obovata emarginata. Styli vires- centes. Fructus ex acinis 1—3, rarius pluribus, discretis, magnis, caesio-pruinosis, aquoso-dulcibus; nuculis imma- turis foveolatis, fere 2 lin., virentibus. Distingui potest : typicus Linnaei — «. aquaticus W eihe — a. wmbro- sus Wallr. Arrhen. fol. subglabris v. sparse pilosis (Pljussa, Narwa), partim abludens fol. minoribus profun- dius incisis, ramis tenuioribus, calycibus minoribus, pe- dicellis obscure glandulosis (Pilowo), partim aculeis sub cyma validioribus subrecurvis, sepalis longius caudatis (Nawolok); et 8. agrestis Weihe, Arrhen. foliis sub- tus holosericeis v. tenuiter tomentosis, caule densius acu- leolato (Kempelo wo, Itowskaja). Hist spec. Circa Kempelowo pr. Kaskowa, inter Pe- tropolim et Jamburg, non rarus videtur (L. Bar. Grae- wenitz ex R. Petrop. 1845, p. 16, 65); prope Pilowo 1840—1 (Simaschko ex R. Symb. 1846 p. 230; copio- sissime ad ripas saxosas, calcareas fl. Pljussa a pago Polja usque ad Gawrilowskoje; parcius ad ripas lacus Tschere- menetz pr. Nawolok; ad ripam arenosam fl. Luga in fru- ticetis pr. Itowskaja; copiosius in ripa calcarea sinistra fl. Narowa inter Narwa et cataractam (R. in Bullet. Acad. 1854, p. 224). Initio et medio Julio floret et 13 Jul. fruct. .mat. primos vidi. Radix z, sed caules O vel 2 f. 213. R. Nessensis W. Hall in Trans. Edinb. Soc. IH. (1791) ed. 1793! p. 20, 21 descr. optima! concedente Anderson; delecta 1787 in Scotia ad lacum Ness 579 . lat. (in Dec. Prodr. admissos videmus AR. Mysorensem, R. Nutkanum et R. Bogotensem H. B. K.) — R. swberec- tus G. Anderson (1813) in Trans. Linn. Soc. XI, ed. 1813, tab. 16! (caulis sterilis c. fol. 7-natis); Engl. Bot. tab. 2572. differt racemo thyrsoideo, non fastigiato; A rr- henius! Fries herb. norm. Suec. VI, 44 exacte! Caulis fertilis suberectus, teretiusculus, glaber, rubro- fuscus ; sterilis erectus, apice modo arcuato nutans, in- ferne cum petiolis purpurascens, 5 angularis, aculeis ubi- que conformibus, raris, brevibus, tenuibus, rectis vel pa- Jul. 1854. 22 338 Rosaceae. rum arcualis munitus; rami florigeri apice pilis crispu- lis, glandulis sessilibus nigris obsoletis et aculeis raris re- curvis adspersi. Folia utrinque profunde viridia, gla- briuscula v. subtus pubescentia, seniora rubro-suffusa, in ramis fertilibus ternata, suprema simplicia; in caule ste- rili 5-nato-digitata, interdum 7-nata, digitato-pinnata, in- feriora rarius ternata; foliolo intermedio cordato-ovato, longe cuspidato. Panicula rara subfastigiata. Petala alba, obovata. Fructus maturi atro-rubentes, calyce reflexo, acinis subdiscretis toro firmius adhaerentibus ; nuculae immaturae reticulato-foveolatae, glabrae, 1 lin. — Per 4 annos in horto immutatum coluit Hall et postea Án- derson. In arenosis apricis ad montem Poclonnaja, ubi vivum et copiosum vidi; etiam in siccis ad vias pr. Pargolam, Manachtinam, viam Pelerhofianam, Kempelowo et Lis- sino provenire videtur (Rupr. Petrop. 1845, p. 66 s. R. suberecto). Floret a fine Junii ad medium Julii, raro se- rius; fr. mat. autumno. Radix longaeva, caules $ b. "Ádnot. Huc potissimum spectat RA. fruticosus Auct. Fl. Petr., indicatus: circa Narwam in sepibus (Gorter, nec Krasch., Fl. Ingr. 1761, p. 19; an R. caesius?); in sylvis humidis umbrosis ad viam Wiburgensem, in monte Poclonnaja, in Ossinova-Roscheza et prope Nar- wam, Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 118, n. 331; ed. ross. I, 1801, p. 346, n. 343); in sylvis districtus Jam- burgensis, Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 241); prope Mu- rinam (Prescott ex Turcz. 1825, n. 321); in collibus sylvaticis prope Narvam, Pergolam, Novo-Iwanowsky, Jul. (W ein m. Petr. 1837, p. 51, n. 346 cum cit. Weihe tab. 7, quae ad R. thyrsoideum Wimm. sec. Árrhe- nium spectat). Genuinus R. fruticosus L. Suec. explic. Arrhenio et Fries, quem numquam e Fl. Petrop. vi- disse in Diatr. 1845 p./13 monui, a R. Nessensi omnino valde simili differt: fructibus atris v. atro-coeruleis, caule fertili acutangulo, canaliculato, sterili aculeis validioribus multiformibus: inferioribus subrectis, superioribus lon- Rosaceae. 339 gioribus falcatis armato, petalis roseis, foliis numquam 1-natis. 214. R. subinermis Rupr. Diatr. Petrop. 1845, p. 66. Differentias modo a R. Nessensi omnino proxime af- fini exhibeam. Caulis et fertilis et sterilis usque ad api- cem semper erectus (nec inclinatus, recurvatus), multo minus lignosus, duplo tenuior, pallide virescens, rarius caulis annotinus obscure rubens. Folia in caule fertili etiam inferiora semper ternata; ita non raro etiam in ste- rili; multo tenuiora, laetius viridia, numquam sanguineo- suffusa, omnia subtus sparse pubescenti-pilosa vel sub- glabra et vernicoso-nitentia, ramorum fertilium majora; interdum facies inferior et petioli hinc inde morbose ho- losericeo-tomentosi. Aculei pauci in tota planta, debiles, minuti, in petiolis vix ulli, in surculis sterilibus paulo va- lidiores. Nuculae immaturae non differunt; fructus ma- turi dicuntur nigri et dulces. Án R. swberectus Q. mitis Arrhen. 1840?; propter tot differentias notabiles, in monographia ejus non allatas, distinctum credidi. Species cultura et experimentis in horto nondum corroborata; an forma sylvatica R. JVessensis, in cujus vicinitate in- terdum provenit? In nemoribus et sylvis frondosis isthmi Kareliae, in- ter Dranischnikowa, Bielostrowskaja et Lembalowa sitis, non raro (R. Diatr. Petr. 1845, p. 66); multis etiam locis similibus inter urbem Pskow et Gdow, copiosissime ver- sus limites gubernii pr. Soltza (R. in Bull. Acad. 1854, p. 223). Floret ab initio ad finem Julii; fr. mat. sero au- tumno. 2, $ bh. 215. R. Idaews (Plin. Lonicer 1351! Cord.! Matth. 1562, Lobel. 1576 c. fig.!' Dodon! c. fig. ex Lob., Camer! — R. Idaeus Dioscoridis Clus. 1583! — R. Idaeus spinosus Dalech. C. Bauh.! et plur. — ga- ros iOaía Diosc., Qaxoc $p3oQuTic Theoph. Ex Dios- coride ita appellatus, quoniam copiosus in Ida nasca- 3^0 Rosaceae. tur; est autem longe tenerior! priore (A 2-do), rariori- bus! aculeis innocentioribusque! sub umbra! arborum nascens (Plinius, qui eum non vidit, cum in Italiae in- ferioris montosis rarius sit). Tamen in Ida monte neque Belloni 1589, neque Sieber 1817 invenire potuerunt et Tournefort ibi tantum R. sanctum Schreb. vidit, unde hunc verum £F. Idaeuwm Diosc. esse, suspicatus est. Caulis sterilis et fertilis erectus, apice modo arcua- tus v. nutans, glaber, subaciculosus; sterilis pruinosus, interdum purpurascens; rami florigeri aculeolis falcatis v. recurvis. Folia pinnata v. ternata, subtus niveo-tomen- 'tosa. Petala albida oblonga. Fructus roseo-purpureus; acini in moram a toro facile solubilem connati ; nuculae immaturae albo-tomentosae. — Variat omnino inermis, foliis et floribus parvis et fol. subtus fere viridibus. In sylvis et fruticetis, pinetis, sterilibus apricis et are- nosis, frequens et copiose. Floret toto mense Junio, ra- rius initio Julii et fine Maji; fruct. mat. plantae sylve- stris ab initio Au». vel prius. Radix z, caules 5 f. Hist. spec. Hic locorum in multis tractibus sponta- neus (Siegesb. Prim. Fl. Petr. 1736, p. 93 ex syn. J. Bauh.); in superioribus regionibus Newae fl., praeser- tim ex adverso! arcis Schlüsselburg! copiosissime (Krasc h. ed. Gort. 1761. p. 79); ubique in sylvis prope urbem Petrop. copiosissime, uti Catharinhoffii!, in insulis apo- thecaria, lapidea!, Camennoy Nos, atque in monte Po- clonnaja!, Majo, Jun. (Sobol. Petrop. 1799, p. 117, n. 330) atque Pargelovii! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 344, n. 342); ubique (Turcz. 1825, n. 320); ubique in sylvis et fruticetis, Majo ad Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 241 et Petrop. 1837, p. 52, n. 347). XCVIIHI. ROSA. Genus Rosa, ut Rubus, ab antiquissimis temporibus naturalissimum exstitit, Romani Rosarwm species et va- rietlates numerosas cognoverunt, ut ex Plinio colligere licet. Nomen apud Varronem primo obvenit. Apud Rosaceae. 351 poétas R. gallica eminenter intelligitur : Rosa, flos Vene- ris, quam dedit Harpocrati, ut furta ejus tegeret (O vid.). Graecis $085», $o80x : Arist. Theophr., Plutarcho autumante, quod largum odoris ef(luvium emittat. $ 14. Cinnamomeae. Ovaria in centro fructus bre- viter stipitata, stipite dimidio ovario breviore. Stipulae in ramulis florentibus latiores, quam in sterilibus. Fruc- tus rubri, laciniis calycinis conniventibus persistentibus coronati. Trunci florentes basi aculeatissimi : aculeis gra- cilibus rectis v. reversis, sed non falcatis, inaequalibus: intermixtis tenuioribus setulosis, densis, interdum de- ciduis. 216. R. acicularis Lindley 1820 tab. 8; C. A. Meyer monogr.! tota species cum varr.! — R. Mosco- vita J. Tradescant fil. 1686! in Mus. Trad. p. 162, fide specc. e loco classico: Rose island, nunc Ostrow Jagrü prope Archangel! ex adverso monasterii St. Nico- lai, quae insula inde apud mercatores anglos ex a. 1553 nomen obtinuit, ubi jam J. Tradescant pater a. 1618 copiosissime observavit, cum AR. cinnamomea compara- vit, unde et in hortum suum transtulit; vide Hamel Recueil Acad. Pétersb. 1845 (ed. 1847) p. 281 et Rupr. Symb. p. 221. Nomen recentius ex loco modo extricatum, restitui non potest, ut Gewm aleppicum ex icone. Trunci adulti et rami hornotini (floriferi purpurascen- tes) ubique aculeis setaceis v. acicularibus rectis densis inaequalibus armati; aculei stipulares distincti nulli. Sti- pulae fere ab ima basi patentes, angustae, auriculis sub- duplo longiores. Foliola 5 v. 7, remota, tenuia, subtus .plerumque pubescentia, argute simpliciter serrata. Pe- dunculi elongati, subsolitarii, saepe purpurascentes et se- tis glandulosis tecti. Flores saturate rosei, lacinias calycis glandulosas subaequantes. Species summopere variabilis, cujus formae omnes hucusque in Ingria observatae ad seriem hypoleucam pertinent. Distingui potest : x. hypoleuca typica Rupr. 342 Rosaceae. Petr. 1845 p. 65 : foliolis subtus eximie glaucescentibus, fere albidis, interdum glabrescentibus; germina in hac. formà oblonga, basi quidpiam, apice longe attenuata; lu- dit petiolis glandulosis. Detecta primum a D. Meins- hausen in circulo Oranienbaum. pr. Werchne Ruditza s. Lapuchinka ad margines sylvarum; frutices circ. 20 ibi ipse vidi, sed unico tantum loco (R. Petr. 1845 p. 65); forma calycina: sepalis latis foliaceis incisis, in fruti- cetis pr. Tsarskoje Selo spontanea et culta (R. Symb. 1846 p. 232); lusus: pedunculis glaberrimis semel in ins. Petrowski (Borszczow!). Q. stipularis: stipulis conspicue latioribus; foliola hypoleuca, sed subtus magis glabrescentia; petioli sparse glandulosi ; fructus praecoces, pulposi, breve obovati, collo brevissimo subtruncati, rubro-ceracei, nutantes, im- maturi ovati ad collum constricti. Hinc inde in sylvis Lissinae (R. Symb. 1846 p. 232). Accedit ad plantam e Fl. Samojed., cujus foliola latiora, minus hypoleuca, ter- minalia ovata v. cordata, nec attenuata. Planta Lindleyi ex icone intermedia utrisque sed diversa pedunculis glabris. 5X y. vialis R. Petr. 1845 p. 65. Foliola densiora, subtus quidem discoloria, sed non hypoleuca, densius pubescentia; fructus ut in Q., sed pedunculi breviores subglabri. Secus itinera circa lacum Ladoga v. g. inter Kexholm et Kronoborg, nec non pr. Ruskiala ad sep- temtriones tendit et abire videtur in à. R. carelicam Fries Summa veg. Scand. 1845, p. 171. Specc. herb. norm. XIII, 59 differunt a y : foliolis subtus glaberrimis, subduplicato serratis, glandulis sessilibus parcis in pe- tiolo, serraturis ei pagina inferiore foliolorum; baec fre- quentissima ab Onega lacu ad Jaakimwaara et Punga- harju, boream versus ad Nurmis (W. Nylander Fl. Ka- rel. 1850, p. 145). R. Gmelini Bunge in Ledeb. 1830 ab omnibus differt: ramis floriferis subinermibus et fruc- tibus ovatis; sed specc. Ledebourii altaica visa omnino media sunt inter y. et 6. — R. acicularem Q. fennicam Rosaceae. 343 Lallem. Ind. sem. hort. Petr. IX. Suppl. 1844 p. 6, n. 284. Formae Ingricae « et à florent a medio (rarius ini- tio) Junii usque ad initium Julii; fruct. mat. fine Aug.; Y. initio Aug. partim florens fruct. semimaturis; 9. Julio m. omnino deflorata. b. 217. R. cinnamomea (rectius cinnamom ina, ut Dodon. 1569, 1583 scripsit), quam Brabanti (Sanee[roote appellant : Lobel. 1510, 1581 in indice (obiter); Clusius 1583 fig. bona! formae hortensis fl. semipleno (foliola 5 v. 1, supra viridia, infra candicantia); Besler 1613 icon mediocris (folia subtus ,,albescentia*9; I. inné 1759! 1762! (non 1733, quae R. alpina L. 1762) ; Smith 1812 in Engl. Bot. tab. 2383! (fol. glaucescentibus, sublanceolato- oblongis); Koch Syn. (foliola subtus cinerea); C. A: Meyer! monograph. tota species cum varr. (speciatim «. vulgaris a. subglobosa quoad pl. Ingricam vulgatissi- mam); — R. majalis (vulgo dicta: C. Bauh. 1623) Schwenckfelt 1600 (sec. Wallr.), Herrm. 1762, Retz. 1783 bene descr.! (forma hortensis fl. pleno, fruct. subglobosis, petiolis inermibus); Wallroth moogr.! tota spe-ies, excl. vero varr. et synn. nonnullis; — R. syl- vestris a Majo m. denominata Gesner 1553, 1561; hor- tensis et sylvestris: ad radicem Alpii montis pr. Tigurum copiose (sed Haller et Wallr. ad R. alpinam referunt). Rami floriferi aculeis tantum stipularibus geminatis subulatis subrecurvis armati ; annotini cinnamomini. Sti- pulae praesertim in ramis sterilibus ultra medium invo- lutae, latae, ramum amplectentes, auriculis 3—4 plo longiores. Foliola 5, rarius 7, simpliciter serrata, subtus pubescentia (cum petiolis inermibus eglandulosa). Pedun- culi breves, solitarii v. rarius 2—3, e stipulis vix exserti, glaberrimi. Sepala integra corollam roseam aequantia. Fructus praecoces mollissimi, subglobosi. Cel. Wallroth 1828 varietates principales R. maja- lis e foliis in 2 series: concolorem et discolorem disponit. Concolor rarius in Ingria conspicitur v. g. ad - 5137 Rosaceae. fluv. Tossna (Borszczow!) humilior, inermis, micro- phylla et e specc. incompl. c. Jermolino et Narwam. AR. cinnamomea Fries herb. norm. VII, 45 ex Uplandia concolor est et ad petiolos spinulosa; talis adhuc deside- ratur. Vulgatissima ingrica fol. subtus magis minusve cine- reo-glaucescentibus exactius refert R. majalem B. cineream Wahlbg. 1812 sive R. cineream Swartz 1829, prae- cipue si fructus erecti (globosi, nec depressi), et folia ova- lia obtusa. Haec variat: inermis; macro- et microphylla; foliolis ovato-ovalibus, ovali-obovatis et elliptico-lanceo- latis; porro : macrocarpa (fruct. !/, poll.) et simul macro- phylla (Duderowo); microcarpa (fr. !/, poll. simulque microphylla (ibid.); aculeis stipularibus validioribus valde arcuatis in ramis annotinis purpurascentibus (ibidem); heptaphylla, petiolis non raro spinulosis, ad R. foecun- dissimam Du Roi 1772 et Roth 1789 accedens (Lapu- chinka); 2 v. 3 flora, foliolis saepe 7, majoribus subdupli- cato-serralis, exacte R. fl«vialis Müller 1782 in Fl. Dan. tab. 868 sec. spec. Fries. e loco classico fl. Glou- men Norveg. (ad aquaed. Taitz.); fruct. pyriformibus, !/; poll., erectis v. nutantibus, 1 v. 2: R. twrbinella Swariz 1829 (sed discolor). In fruticetis et sepibus, secus vias et margines sylva- rum, per totam Ingriam copiose. Floret a medio (rarius initio) Junii usque ad initium Julii; fruct. mat. a medio v. fine Augusti. b. Hist. spec. In insula pharmacopaeorum Opwlo Rwuel- li et Rhamno inermi comes est eodemque cum iis tem- pore floret, sub finem scilicet Julii (Junii?) , sed et per totam Ingriam locis convenientibus minime hospes (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 78 s. n. R. spinosissima L., quae respectu plantae Lapponicae et Suec. huc spec- lat, non vero e descriptione; planta Krasch. sub syn. Halleri cit. in Hb. Acad. servata est HR. cinnamomea /!; descr. brevis in Fl. Ingr. idem testatur); in montosis et apricis sylvestribus, ut in monte Duderhof! et Pargelovii (Sobol. Petr. 1799, p. 117, n. 328; ed. ross. I, 1801, p. Rosaceae. - 3985 341 n. 340 s. R. spinosissima; sed diagnosis e libro quo- dam transscripta et icon citata ad R. pimpinellifoliam L. heic numquam inventam spectat); circa Petropolin haud rara! (M. Bieb. Fl. Taur. Cauc. III, 1819, p. 33, n. 969; ubi R. spinosissima Gorter et Sobol. ut synn. ci- tantur; ita etiam apud W einmann 1824 et Wallroth 1828); in fruticetis siccioribus fere ubique (W einm. Pawl. 1824, p. 238) ; ubique (Turcz. 1825, n. 319, sed specimen ejus Petrop. est R. glabrifolia!); variat Petro- poli fructibus basi quidpiam productis: JR. twrbinella Sw., et maturis plerumque nutantibus (R. Petrop. 1845 p. 65); ad fl. Wolchow, lacum Tscheremenetz et Peipus, Narwa. 3x R. glabrifolia C. A. Meyer ex Rupr. Diatr. Petrop. 1845 p. 65 — hR. cinnamomea 9. glabrifolia Meyer (1846) 1849. Foliola, etiam subtus, glaberrima, saepe 7 interdum 9, profundius serrata. Aculei stipulares validi, fere R. caninae. Flores raro solitarii, saepissime 2 v. 3. Rami hornotini steriles subglaucescentes. Fructus maturi pyriformes, 3/, poll. In hortis Petrop. vulgatissima, ad pagos (Ilkina), forte silvestris, ut in gub. Wjatka, pr. Slatoust alibiq. $. 2. Caninae. Ovaria in centro fructus longe stipi- tata, stipite ovarium aequante. Stipulae ut in S. 1. Trunci basi et superne aculeis validioribus, sparsis. 218. R. canina (Trag. 1552 pr. p. Dodon. 1569! Park. Raj. Linné! Rau (x v«/garis Koch p. p. — R. sylvestris Dodon. 1569 fig. bona! repetita 1583 (nomen apud patres collectivum pro specc. spontaneis) — AR. Cy- norrhodon Thalius, Wallr. ex parte — Cynorrhodos Plin. (Romae, ut in tota Italia vulgaris) — $oócvía Theophr. Aculei adunci, basi valde dilatati et compressi. Pe- lioli aculeolati, glaberrimi. Foliola 5 v. 7, laevia, glaber- rima apice convergenti serrata, late elliptica. Pedunculi laeves, subsolitarii, breves. Flores incarnati. Fructus 956 Rosaceae. - erecti, serotini, cartilaginei. Calycis laciniae pinnatifidae, in fructu maturescente reflexae, deciduae. In Ingria summopere typica et constans! Varietates hic non dantur, tantum lusus 2—3 fílori et e forma fruc- tus: aut ovati ut Linné poscit), aut ovali-globosi, aut breve pyriformis; character in Aosis saepe exigui valo- ris. Nostra exacte est «. nitida Fries 1828, herb. norm. VII, 41! (fruct. pyrif.) foliis nitidis, subtus laete viridi- bus— R. Swartzii A fzel. Rosae Suec. sec. Fries, Bill- berg 1819 in Svensk Bot, tab. 541 (diff. petalis albis; fruct. ovati) — JR. canina virens Whbg. 1820—4. UI- tra Narowam accedit Q. glaucescens Whbg. 1820—4 — Q. opaca Fries 1828 herb. norm. VIII, 45! — R. senti- cosa Swartz, Achar. 18.3 tab. 3, Wallr. foliis opacis, subtus pallentibus v. glaucis, et jam subinde pubescen- tibus aut (R. Afzeliana Fries 1817) pedunculis hispidis. Utramque Upsaliae obviam Linnaeus non distinxit; sed verba ,petioli glabri, folia nuda* in descr. Linnaeana R. dumetorum Thuill. et Rec. excludunt, in tota Fen- nia australi vulgarem. In collibus et ripis elevatis, praesertim calcareis, in dumetis, juxta vias; in agro Petropolitano rarius et ple- rumque parce, omnino deficiens in reg. demissa; copio- sius ad cataractas Narowae et fl. Wolchow. Floret initio Julii; medio Julio et serius ubique deflorata; fruct. mat., saltem colorati, vix ante initium Sept., interdum in an- num sequentem residui. b. Hist. spec. Circa Jamburg (Georgi 1790, p. 68, n. 312); in sylvis montosis circa Jamburgum et in monte Duderovo! Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 117, n. 329; ed. ross. I, 1801, p. 342, n. 341; in Weinmann Pawl. 1824 p. 238 pro R. cinnamomea declaratur); in sylvis, fruticetis, sepibus, Jun. (Weinm. Petrop. 1837, p. 54, n. 361 formae 2: tubo calycis vel a. globoso, vel b. ovi- formi; — an RH. cinnamomiína?); rarior, quam R. cinna- momea v. g. ad montem Duderhof, in regione Wibur- gensi, pr. Pargolam et Woroninam (R. Petr. 1845, p. 65 s. n. R. canina x. vulgaris Koch Syn.). Rosaceae. 347 (249) R. tomentosa? Smith Brit. Fl. II (1800) p. 539 e Norwich (differt fruct. ovatis, magnitudine et for- ma R. caninae fr. proximis, germine elliptico) et 1802 in Engl. Bot. tab. 990 (differt sepalis pinnatifidis deciduis; teste Wallroth etiam fol. subtus undique glandulosis); Koch 1831 in Linnaea et Fl. Deutschl. I!I, 474 (alie- nissima, quod fructus non prius quam medio Octobris m. maturent et RA. caninae fructibus ita similes sint, ut ne a botanico quidem distingui possint) nec non Syn. FI. Germ. (descr. convenit exc. sepalis pinnatifidis, sed ni- mis collectiva et manca ; species non diversa ab illa a. 1831); Fries Mant. III p. 199 sub observ. 1. (differt fruct. ellipticis carnosis); Reichenb. Fl. Germ. excurs. (differt fruct. aurant. serotinis). Magis convenit ex icone R. villosa Swariz 1807 iu Sv. Bot. tab. 313, sed fruct. ovalibus, solitariis et fol. subtus 2landulosis differt. Ex antiquioribus A. pomo spinoso, folio hirsuto J. Bauh. 1651 c. fig. similis est, sed a Bertolonio ad R. pomife- ram Herrm. laudatur. In herb. Mertens a Kochio disquisito, multas formas, etiam Anglicas et omnes W all- rothianas colligente, nullum specimen adest cum R. tomentosa Ingrica perfecte congruum, melius forte s. n. R. coccinea distinguenda. Frutex 2—3 ped. Caules steriles basi vel pallide v. glauco-virescentes, superne rubri et pruinosi. Aculei ge- mini stipulares, inferiores validiores falcati vel reversi; superiores horizontales, debiliores, subrecti, petiolorum parvi saepe curvati. Stipulae angustae, auriculis liberis 4—6-plo longiores, basi purpurascentes, florales latiores. Folia 7—9 crassa, cinerea, supra holosericea, subtus dense et molle pubescentia, tactu mollissima, ovali-obo- vata, duplicato-serrata, serraturis patulis. Glandulae sub- sessiles nigrae, crebrae in petiolo, costa et serraturis fo- liolorum. Pedunculi 1—3 stricti, 4—06 lin. bracteas sub- aequantes cum germine aequaliter glanduloso - hispidi. Fructus erecti, pomiformes (i. e. globosi, quidpiam de- pressi et basi umbilicati), 4—7 lin. in diametro, specio- sissime coccinei, praecoces sed duriusculi, sepalis subin- 348 Rtosaceae. tegris, erecto-patentibus, persistentibus longioribus co- ronati. Variat tantum et rarius, in diversis fruticibus : fruct. ovato-globosis (an haec forte planta Smithiana?, sed icon J. Bauh. valde laudata multum differt). Copiose in ripa elevata dumetosa fl. Wolchow juxta vias ab Iljinskaja usque ad cataractas, substrato calcareo systematis silurici inferioris; initio Aug. diu deflorata, fruct. partim maturis (conf. R. in Bullet. Acad. Pétersb. 1854, p. 221 s. R. tomentosa). 5. Obs. In Fennia austr. occid. omnino diversa species provenit (R. Diatr. Petr. 1845, p. 24): ramis florentibus et zerminibus caesio-pruinosis (nec herbaceo-virentibus, ut plerumque in ingrica), stipulis latioribus tomentosis (nec glabrescentibus, margine modo glandulosis), petalis saepissime glanduloso-ciliatis; haec mihi videtur R. mol- lissima Fries sive R. villosa L. Suec. et herb., insignis praecipue fructibus alienissimis : pulposis, mollissimis, sanguineis, in sicco nigrescentibus; ad hanc ut varietas : germinibus glabris et petalis non ciliatis spectat : R. mol- lis Smith. 1812 in Engl. Bot. tab. 2459 (ex ins. Osilia vidi et c. Ecknàs in Fennia). (XCIX.) CRATAEGUS. Koaratyog Theophrasti pro Crataego Azarolo L. a cel. Fraas declaratur et hoc fulcerum nomenclaturae hodiernae sistit. O&uzxav3« Theophr. et Diosc. diu apud patres sui juris erat, donec Linnaeo auctore ad Crataegum pervenerit. Linnaeus distinxit inter genera Tournefortiana: Crataegwm digynam dipyrenam ; Sorbwm trigynam tripyrenam et Mespilum 5$-gynam, 9-pyrenam; Pyr«s vero pariter 5-gyna diversa erat pomo (nec bacca) 5S-loculari, polyspermo ; recentiores in nu- mero stylorum nullum valorem genericum vident. Ge- neri Crataego hodierno auctoritas Linnaei aut Tour- nefortii plena apponi non potest; Crantzius C. Ariam L. et torminalem L. ad Sorbwm et Persoon Rosaceae. 349 Mespilum Pyracantham L. 5-gynam ad Crataegum transtulit. (220.) C. kyrtostyla Fingerhuth in Linnaea 1829 fig. 1! — Synonyma dubia, forsan ad C. monogy- nam Jacq. pertinentia, sunt: C. Oryacantha L. herb. ex Bertol., Scop., Crantz; Ocyacantha spinosa minore folio Barrel. 1714, fig. 563; Ozzy. vulgaris Clus. 1601 p. 64, fide fig.! p. 121; Oxyacanthus. sive spina acwta Dodon. 1583 c. fig. Folia profunde 3— 5 fida, laciniis acutis, serratis, in- fimis subdivergentibus. Laciniae calycis lanceolato-acu- minatae. Flores monogyni, stylo etiam in fructu! cur- vato. Pedicelli glabri. Calyces basi villosi! in fructu cal- vescentes. Pomum oblongum: monopyrenum. C. monogyna Jacq. Austr. 1775, tab. 292, fig. 1 ex icone et desriptione (nequaquam contradictoriis, ut Koch asseverat) a nostra differt : fructibus globosis et calycibus basi glabris. C. monogyna Fingerh. pomis globosis, stylo recto, calycibus glabris v. ciliatis, laciniis ejus reflexis, sec. cel. Fries esset C. Oryacantha L. sec. spec. Upsal. in herb. norm. IX, 45, at verum quoque, Linnaeum species Recentiorum non distinxisse, ut synn. et proven- tus plurium in Suecia docent. C. Oxryacantha Jacq. l.c. fig. 2! ab omnibus his dignoscitur: foliis obtuse 3—3 lo- bis, laciniis calycis ovatis acutis, floribus 1—3 gynis, pomo oblongo, 1—3 pyreno; haec potissimum planta Linnaei videtur et unice quoad descriptionem ,,flores digyni, folia obtusa*. In ripa ingrica fl. Narowa ad cataractam rarissime, co- piosius in parte adversa estho:ica arbusculae orgyiales et majores in conspectum veniunt (R. in Bull. Acad. 1834, p. 215 s. C. monogyna). Fine Maji tantum gem- mis, medio Julio omnino deflorata, fruct. semimaturis; maturi in annum sequentem persistunt. f). Obs. Omnino dubium adhuc, an huc referenda sit : .€. Oxyacantha, indicata : ad fluvium Luga (Georgi 1790, n. 306; Sobol. Petr. 1799, p. 114, n. 323; ed. 350 Rtosaceae, ross. I, 1801, p. 333, n. 335); descriptio apud Sobol. nisi mutuata, C. Oryacantham Jacq. indicaret; ceterum locus facile fidus, nam e relationibus D. Barszcezewski ad. fluv. Mschaga circa rivulum Lutinki in limite austr. orient. gub. Petrop. Crataegus quaedam crescit. (C. COTONEASTER. Nomen Cotonaster! s. Cydonago, similitudinem quandam cum arbore Cydonia sive Cotonea exprimens, primum apud Gesner 1577 obvenit pro specie nostra, nisi valde affini C. tomentosa Lindl., ut J. Bauhinus ex autopsia docet. C. et J. Bauhino praecessoribus Medi- cus genus Coftoneaster proposuit, a recentioribus adop- tatum. Est etiam Chamaemespilum Gesner 1561, Epi- melis Dalechampii, qui Dioscoridis vult et Mespi- lum Anthedon Theophr. (fide C. Bauh.), sed cl. Fraas quaerit, an potius sit Aax«Svj aut A«x«pv Theophr.; conf. supra, p. 294. (221.) C. vulgaris Lindl. — C. Bauhinorum Rupp. 1718 (in indice!) sed Cotoneaster J. Bauh. 1650 c. fig.! e descr. potius C. tomentosa est, quam Bertoloni ne varietate quidem diversam agnoscit — Mespilus Coto- neaster L. Suec.! — Cotonaster M. C. Bauh. 1623 et herb.!, — Chamaemespilus Gesneri Clus. 1583, 1601 c. fig.! sed Chamaemespilum Gesner Append. ad Cord. 1561 c. fig. ! a C. Bauh. ad C^. III (quae ex herb. ejus: tomentosa, est) ducitur — Cotonaster s. Cydonago Ges- ner in epist. 1562 editis 1577, p. 91 5b. (fide C. Bauh. — Gesner in epist. sui oblitus, sibi ipsi contradixit : J. Bauh.) Calyx glaber. Pedunculi pubescentes. Petala albo-ro- sea. Fructus rubri, dein sanguinei, nutantes. Folia ovalia, ovata et late elliptica, supra viridia glabra, subtus albo- tomentosa. — Cum specc. e planitie Germ. med. et ex Àbo non bene convenit et. saltim var. haeinatocarpam refert (in Suecica typica fruct. cinnabarini sec. Wah. Rtosaceae. 351 lenberg); folia majora, subtus densissime et crasso-to- mentosa, pedunculi plerumque longiores; nuculae 2 ad commissuram planae vel 3 obtusangulae, nec 5 (ut Lin- né descr.). In praeruptis circa Narwam : D. Knorre; in fissuris munimenti antiqui Isborsk pr. Pskow (Germann 1807, p. 89 s. Mesp. Coton. L.); in fruticetis pr. Narwam (Weinm. Pawl. 1824, p. 231 s. Mesp. Cot. L.); vulga- iissima in praeruptis ripae ingricae versus cataractam fl. Narowae; sed etiam in pineto sabuloso ad ostia Narowae non raro occurrit (R. in Bull. Acad. 1854, p. 215). Flo- ret a fine Maji; medio Julio fruct. mat. et flor. ultimis. 5. CI. MALUS. Malus Virgilio arbor est, quae mala fert. Differunt mala a pomis, quia poma sunt generale nomen omnium paene fructuum, qui ex arboribus sunt et nuces duros quoque comprehendunt, quae pomum intus habent (Ma- crobius, grammaticus saec. V). Graecis, si nullum ad- jectivum addatur, Malus pé et malum yov Aeoli- ce, Jonice j.XAov nominatur. Derivatur autem joy à verbo pí£Ao — curo, sollicitus sum, ut Malws a verbo malo*. Dioscorides genus praesens distinguit ut Mala vulgaria, quae iterum sunt: verna, melimela, epirotica, sylvestria. Theophrasto sunt Maia tam sylvestria, quam «rbana. Plinius Malorum celebratarum genera 29 recenset (C. Bauh.) Patres omnes, C. Bauh., Tour- nef., Miller, Mónch, Desf., Poiret, Loisleur, De- candolle 1815, Spach aliique genus a Pyro diversum habent; Linné et recentiorum plures cum eo conjun- gunt, diversum tamen subgenere agnoscunt. 222.) M. sylvestris Plin.; Trag. 1552! Camerar! Tabern. c. figg. bonis! C. Bauh.! et plurr. usque ad Miller 1768! Mónch. — Pyrus Malus a. sylvestris L. (in Scandinavia ex Fries fere solum malis acidis). Folia ovata, obtuse serrata, breviter acuminata, pe- 352. Rosaceae. tiolo saltem duplo longiora. — Frutex 2 orgyialis et hu- milior, raro arborescens. Fructus austeri (M. acerba M e- rat 1812, Dec.), interdum rubro-suffusi, magnitudine paulo variant in diversis individuis. Formas spontaneas sequentes observavi: 1) arborescens, inermis, foliis gla- berrimis majoribus (Lotschkina, Lembalowa); 2) spino- sissima, foliis glaberrimis minoribus (Ilsho cum 3 et 4, pariter frutescentibus); 3) inermis, foliis subtus sparse pubescentibus; 4) ramis inferioribus spinosis, foliis sub- tus incano-tomentosis; 5) spinosissima, pygmaea, humi procumbens, foliis minoribus, subtus sparse puberulis (Lotschkina). In circulo Karelico (Georgi 1790, n. 308 s. Pyro Malo ut seqq.); in sylvis vicinis circulo Careliensi; Majo, Jun. (Sobol. Petrop. 1799, p. 115, n. 325; ed. ross. I, 1801, p. 337, n. 337); in sylvis frondosis Lissinae, Majo (Weinm. Petrop. 1837, p. 51, n. 345; ibi tantum in hortum translatam vidi : R.); in isthmo Kareliae v. g. in- ter Dranischnikowa et Lembalowa ad pagos forte planta- tae, nisi residuae potius arbores magnae (R. Diatr. Petr. 1845, p. 28) et in finitima paroecia Rautus (W. N ylan- der Fl. Karel. 1350, p. 144), nec non in paroec. Kau- kola in sylvis certius spontanea (af Tengstróm in litt.!; sponte etiam circa pagum Ilshó pr. Gorodetz in frutice- lis, secus vias, nec non versus limites aust. occid. guber- nii circa Soltza et Lotschkina (R. in Bull. Acad. 1854, p. 223). Ceterum nullibi propius ad Petropolin accedit, nisi valde hebetata in monte Duderhof (teste A. Bode Holz- gew. Eur. Russl. 1851, p. 58). Relatam adhuc audivi e Tjossowo ad fl. Oredesh, Arbonje, Woronina, Koporje et circulo Novo-Ladogensi. Floret fine Maji; initio Julii et . Augusti fruct. fere maturis inveni. 5, b. CH. SORBUS. Sorbus Romanorum (Cato, Varro, Plin. Col.) est praecipue S. domestica L., in australioribus locum simil- limae S. Awc«pariae occupans. Sorbus dicitur, quod fruc- Rosaceae. 351 tus ore absorbeatur vel potius quod acidulae sorbitioni parandae inserviat; arbor Theophrasto audit 6v, et o91j, quod fructus 90v, oo0ov oviformes sint. Plinius Sorbwum triplicem distinguit quoad formam fructus pomiformem (Awcwuparia ?, domestica var. pomifera Rch b.?), pyrifor- mem (legitima C€lus. s. domestica L.) vel ovatam et quartam $. torminalem addit. Genus, ut Reichenbach et Fries monent, naturalissimum, Cordo, Lobelio et Clusio melius circumscriptum, quam C. Bauhino, Tournefortio et Linnaeo qui species integrifolias sub Crataego collocavit. Gártner, Ehrhart, Smith, Decandolle et plures recentiores immerito cum Pyro conjungunt. 223. S. Aucuparia Cord. 1361! Clus. 1583! Thal. J. Bauh. L.! (quia praestat ad aucupia propter baccas ab avibus praedilectas) — S. sylvestris Matth. 1562, Lo- bel. 1576 fig. bona! ut apud Camer. 1586! et Tabern! — FraxinuskAuwcuparia Gesner 1553! Fructus globosi. Gemmae tomentosae, non glutinosae. Folia pinnata, glabra, juniora plerumque villosa. — Va- riat foliolis duplicato-serratis. In sylvis frondosis et nemoribus; ubique ad pagos et in hortos translata. Floret a fine Maji v. init. Junii per mensem; fruct. mat. fine Aug, t. Hist. spec. Katherinhof (Deschisaux 1725, p. 8 ex syn. J. Bauh.); inter Petrop. et Twer ubique, fr. mat. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 142 ex syn. J. Bauh.); in ins, Crucis! sponte et copiose; in ins. Basilii! (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 124); passim in sylvis (Krasch. ed, Gort. 1761, p. 78; Sobol. Petrop. 1799, p- 115, n. 324 et ed. ross. I, 1801, p. 335 n. 336); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795; ibi tantum in hortis vi- di!); iu sylvis solo humido, floret Majo, fruct. mat. Sept. (Liboschitz et Trin. Fl. Petrop. et Mosq. 1811, p. 4. tab. II); in sylvis et ad pagos (Weinm. Pawl. 1821, p. 230); ubique (Turcz.! 1825, n. 317); in sylvis humidis (Weinm. Petrop. 1837, p. 91, n. 344 s. Pyro Aucup. Sept. 1851. 23 352 Rosaceae. Smith); in sylvis primaevis ad Lissino, Lapesttelio etc., an quoque substrato syst. sil. recentioris? CIII. AGRIMONIA. Nomen Agrimonia primum obvenit apud Cornel. Celsum (de medic. lib. 5, c. 27, n. 10), qui-herbam ad- versus ictus serpentum commendavit. Traditione forte ad aevum medium pervenit. Sunt vero, qui ab Argemo- nes voce depravata ortum contendant, opinionem suam fulcientes verbis Dioscoridis ad finem $ de Ewpatoria. Aliis quoque videtur Plinii Argemonia in arvis nascens, cujus radix Thws redolet. Fere omnes patres saltem in eo conveniebant, esse Ewpatoriam veram Antiquorum, quam nomen habere volunt a rege Mithridate, cogno- mento Eupatore, quare Plinius: Enpatoria. regiam auctoritatem habet. Dicitur etiam Oribasio Tjracceptoy et fixae, quod hepati potissimum medeatur. Lin- naeus utrumque nomen combinavit. Ewpatoriwum Tour- nef. et recent. Fuchsio jam adwulterinwum audit et cum descriptione veterum tantum e foliis Cannabinis simili- tudinem ostendit, sed minime e caule hirsuto (Plin.), thyrso unico tenui recto, cubitali, cui jam a medio cau- lis semen adnascitur subhirsutum et ita deorsum inclina- tum, ut etiam siccatum vestibus inhaerescat. 224. A. Eupatoria! Linné!, Mill., Ledeb!, C. A. Meyer monogr. 1842! — Ewpatoriwm Dioscoridis Ges- ner 1561! — Ewup. vulgare Trag. 1552 c. fig.! — Ew«- patorium Fuchs 1542 fig. bona! Dodon. 1553 c. fig.! — Agrimonia officinarum Ruell. 1537! Tourn, Rupp. Dill. Boerh. Vaill. — Agréímonza (Cels. ?) Brunf. 1536 c. fig.! Dodon. 1583 fig. bona! et plurr. patr. — Ewupatoria Plin. (freq. Romae et in Italia) — euxacoptoy Diosc., Galen. Foliola supra adpresse pilosa, subtus molle et incano villoso- tomentosa, basi rotundata, serraturis utrinque Rosaceae. 353 6—8. Petala fere 2 lin. Calycis fructiferi setae exterio- res patentes. — Variat caule breviore, fere aphyllo. In collibus apricis, ad ripas fluv. calcareas, rarius in fruticeta aberrans; copiosissime et ubique in reg. elevata Fl. Petrop. substrato calcareo syst. silurici inf. et sup. usque ad cataractas fl. Wolchow, Lapuchinka, Jamburg et Polja; solo calcareo syst. Devonici v. g. pr. Gorodetz et ad lacum Tscheremenetz ; deest pluribus Ingriae plagis et isthmo Kareliae; in reg. demissa rarissime (Schlüssel- burg) Floret ab initio Julii usque ad finem Aug.; fr. mat. ab initio Sept. 2. Hist. spec. In sylvis passim, sed non admodum fre- quens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 76); Strelina ad margines sylvarum, frequentissima in monte Duderovo (Sobol. Petr. 1799, p. 111, n. 317; ed. ross., I, 1801, p. 322, n. 329; cum var. Q. odorata); in fruticetis et ad agrorum margines (Weinm. Pawl. 1824, p. 230 cum var. Q. flore minore, quod A. pilosam indicat, tunc fere ignotam); in montosis Pulcowae et Duderowo (Turcz ! 1825, n. 312); in graminosis siccioribus elevatioribus (W einm. Petrop. 1837, p. 50, n. 340). 225. A. pilosa Ledeb! 1823, 1830 opt.! Rchb. ! 1825 Iconogr. fig. 414 opt.! e Witebsk et Dahur. C. A. Meyer 1842! — A. dahurica hort. Fischer et Willd. herb. ex Reichb. 1825 et Decand. 1825 bene descr. Foliola supra glabra, subtus minus discoloria, fere ni- tentia, solum in nervis et venis pilosiuscula, serraturis utrinque 4—6, basi cuneata integerrima. Petala 1—11!/, lin. Calyx fructifer minor, setis omnibus arrectis, conni- ventibus. — Habitu tenuiore, glabritie, foliis angustiori- bus et acutioribus, utrinque viridibus, floribus minori- bus a priori dignoverunt primi inventores. In fruticetis prope Nicolaewsky (Nikolskoje!), Paese- lowam; Jul. Aug. (W ein m. Petrop. 1837, p. 50, n. 341); in isthmo Kareliae ad pagum Orowa pr. Koltuschy (K u- barkin herb.!); Pulcowa (D. Weiss!j; Duderowo in sylva montosa ; ceterum in sylvis frondosis et fruticetis Sb Rosaceae. Ingriae fere totius parce: Lampowo inter Oredesh fl. et lacum Orlino (Faldermann!) pr. Gorodetz, ad lacum Tscheremenetz pr. Nawolok, fl. Lotschkina et Sholtscha copiosius, pr. Jamburg et ad cataractas fl. Wolchow. Flo- ret initio v. medio Jul.; fine Julii plerumque deflorata, rarius init. Aug. flor. ultimis; fr. mat. primi interdum fine (20) Julii; multo celerius igitur antecedente cyclum fructificationis absolvit. 2. CIV. ALCHIMILLA. Vox aevi medii, apud Dorstenium et Tragum pri- mo obveniens pro A. v«lgari, in Alchimistarum praeco- niis celebrata (Lobel. C. Bauh.). Alchimilla a Tourne- fortio, Hallero et Reichenb. scribitur; aemo ante Linnaeum Alchemillam appellavit, neque hic ipse in horto Cliff Genus Tournefortio jam purum, 226. A. vulgaris Clus. 1601. c. fig, ! C. Bauh. L. Alchimilla Dorsten. 1540, c. fig.! Trag. c. fig.! Lobel. c. fig.! et plur. patr. — Herba vulneraria Brunf. 1531, nomen ab ipso 1536 mutatum in Pes leonis c. fig. bona! Stam. 4. Ovarium et stylus 1. Folia radicalia reni- formia, ad !/4 partem 7—9 loba, lobis semiorbiculatis vel ovatis, circumcirca serratis. — Summopere variat magni- tudine omnium peartium et indumento, rarius lobis basi non serratis. In humidioribus et umbrosis plerumque major glabrescens (4. glaberrima. Schmidt 1794), in siccioribus saepe minor, foliis mollibus subsericeis : Q. subsericea Koch (non Gaud.) — A. montana Sch mid t, Willd. — 4A. alpina Q. hybrida L. sec. cit. Pluken. Phyt. 240 fig. 1!, nisi alpibus solum adscriberet. Haec forma interdum (in m. Duderhof) provenit foliis ad me- dium! usque fissis et lobis basi integerrimis, ut fere me- dia sil inter A. fissam et vulg. 0. subsericeam Gaud, (Rchb. exs. n. 14761!) 1n graminosis hortorum et sylvarum, campis sterili- bus vo] pratis fertilibus, montosis vel demissis, secus vias Rosaceae. 399 et fossas, in umbrosis v. apricis, ubique vulgatissima planta. Floret a fine Aprilis v. Maji usque ad init. vel imo finem Octobr., frizus —29 R. sine noxa ferens. z. Hist. spec. Ubivis ad ductus aquarum et in pascuis (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 24); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); ubique in pratis et sylvis cultis co- piosissime ; B. minor: in pratis et pascuis siccioribus montosis (Sobol. Petr. 1799, p. 40, n. 121; ed. ross. I, 1801, p. 142, n. 127); abundat in graminosis (Weinm. Pawl. 1824, p. 75); ubique (Turcz !. 1825, n. 112); in pratis et pascuis (Weinm. Petr. 1837, p. 19, n. 116). Faw. XXXI. EPILOBIACEARE. Char Calycis tubus germini adnatus; limbi laciniae liberae, aestivatione valvatae, plerumque deciduae. Petala aestivatione contorta v. imbricata, ad faucem tubi in- serta. Stamina tot, quot petala, aut numero duplo v. di- midio. Stylus 1; stigma capitatum v. fissum. Ovarium inferum, 2—co loculare, placentis centralibus. Capsula plerumque dehiscens, rarius (in Fwchsia) baccata. Se- mina exalbuminosa; embryo rectus. — Herbae, interdum (Fuchsia) frutices. Folia exstipulata, simplicia. Flores axillares solitarii vel racemosi, saepe fugaces. Affinitas manifesta cum Lythrarieis, a quibus ger- mine infero facilime dignoscuntur. Mediante Fwchsia Grossularieis accedunt. Qual. et usus. In plerisque tantum mucus et sub- stantiae indifferentes inveniuntur. Chamaenerii macimó radix sub terra exserit stolones copiosissimos albos cras- sos esculentos (Linné); folia ad infusum theatum plebi 356 Eypilobiaceae. inserviunt et non raro adulterationes obveniunt cum Thea sinensi; seminum coma in fila ducitur. Psewdo- Oenotherae virginianae radix amoene duleiuscula, valde nutriens, alibi nomine Rapunculi lutei s. Rhapon-- ticae in acetariis colitur et cum oleribus coquitur. Genera indigena. CV. EPILOBIUM. Semina longe comosa. Caps. 4 locul. co sperma, inter (nec ad) angulos in valvas 4 me- dio septiferas ab apice ad basin fere usque dehiscens. Petala 4. Stam. S, alterna breviora! — Genus collecti- vum! e duobus optime diversis compositum, quod jam Linnaeo suboluit. * CHAMAENERION. Flores subirregulares, por- recti, phasibus destituti; petala integra. Stamina decli- nata. Stylus denique uncinato-recurvus; stigm. 4 fidum. Cal. tubus ultra ovarium non productus. Folia omnia sparsa. — Figura et situs petalorum respondet Clarkiae rhomboideae. * EPI OBIUM. Flores regulares infundibulifor- mes, phasi diurna; petala biloba. Stamina cum stylo erec- ta. Stigma clavatum v. 4 fidum. Cal. tubus (ultra germen) brevis. Folia, saltem inferiora, opposita. X (PSEUDO-) OENOTHER À. Semina calva, Cap- sula ad angulos dehiscens. Cal. tubus ultra ovarium ma- nifeste productus. Reliqua Epilobii. CVI. OCIMASTRUM, false CIRCAEA. Flores exactissime dimeri. Cal. limbus bipartitus. Cor. dipetala, petalis bifidis. Stam. 2, petalis alterna. Stylus filiformis, stigm. emarginato. Caps. 2 locularis, indehiscens, loculis 1-spermis. Semina erecta. CV* CHAMAENERION. Nomen a Gesner 1561 introductum propter simili- tudinem quandam foliorum cum JVer?o sive Rhododaphne Plinii; hinc RAododaphne pwmila Gesner 1953. Ab Epilobiaceae. 351 Epilobio nondum quidem strenue segregavit Gesner, unice tamen speciem nostram ut typum consideratam vo- luit, ut ex etymologia data et verbis ipsius patet ,, Epilo- bié V-tam speciem depictam privatim Chamaenerion (in indice Chamaeneriwm) nuncupare libet.^ Hoc sensu quoque nomen a Lobelio 1516, Thalio 1588, Beslero et C. Bauhino magis fixum. Genus Chamaenerion Tour- nefortii diversum est et Epilobio Dillenii et Lin- naei plene respondet ; quadem (at non absoluta) priori- tatis lege a Boerhaave, Schreber 1771!, Scopoli 17121 Mónch 1794! 1800!, Salisbury, Gray et al. contra nomenclaturam Linnaei sustentabatur. At cum tanta adsit differentia inter Epilobia Gesneri, jam a Linnaeo in duas sectiones rite divisa, recentiores aucto- res omnes non solum subgenera : Chamaenerion Tausch, Seringe in Dec.! et Lysimachion Tausch, Ser. in Dec.! (non Rchb., minime Diosc.) sive Epilobia vera agnoscunt, sed etiam G. Don in Sweet 1839 et Fries omni jure ut genera diversa admittunt, quo pacto diffi- cultates omnes solvuntur et nomenclaturae utriusque ge- neris jus suum historia sancitum plene redditur. 227. Ch. maximum -— Ch. angustifolium Scop. Fries (non C. Bauh., Tournef.) — Ep. angustifolium L. Suec. excl. syn. C. Bauh. ex quo nomen pendet, quod vero E. rosmarinifolium H anke in Jacq. refert; omnes patres post C. Bauh. et ante Linnaeum hoc angwustifo- lHiwm, vulgare nostrum /atifoliwm naturae adprime dixerunt; quare: — E. latifolium Roth (non L.): — E. spicatum Lamarck 1778 (sed flores numquam spicati) : — E. Gesneri Vill. 1779, A1l.; — Ch. latifoliwum vwl- gare: Tournef. — Ch. Gesneri (non Lobel. 1576) Thal. 1588! Bry 1612 tab. 42 icon prima bona! — Epilobium V, privatim Chamaenerion Gesner 135361!, fig. fallax, destr. bona; icon Gesneri ed. Schmidel 1710 tab. 21, fig. 0 opt.! — Antoniana herba maxima s. filius anite patrem maazimqwus (4 v. 9 cubitorum) Ges- ner 1361! 1533! 398 Epilobiaceae. Folia lanceolata, subintegerrima, subtus discoloria ve- nosa. Flores pulchre purpurei, rarius pallide rosei (alibi etiam albi), in racemis terminalibus bracteatis, interdum anomale foliaceis. Petala variant 4—7 lin. Ludit quoad lo- cum pedale, foliis parvis angustioribus, 3 lin. latis; aut orgyiale et majus, foliis magnis, longissimis, pollicem fere latis. Ubique ad margines sylvarum, ad fossas secus vias recenter síructas, in locis exustis, arenosis sterilibus, ge- neratim culturae vestigia in sylvis presso pede sequitur et ingenti quantitate. Floret a medio v. fine Junii ad me- dium Augusti aut rarius med. Sept.; fine Aug. plerumque deflorata, fruct. mat. z. Hist. spec. Inter Ischoram Newae et nowij pristan m. Aug. flor. et fruct. (Gmel. mss. 1733, n. 70 s. n. Cha- maenerion vulgare Tourn.); in insula Petri circa pisci- nam copiose, sed nusquam tanta copia, quam ad ductum aquarum Ladogae (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 57 s. Epil. angustif. L. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in sylvis montosis, uti Pargelovii! et Sarsco- selii!, tumque in insula Petri et in multis hortis oleraceis copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 87, n. 248; ed. ross. I, 1801, p. 264, n. 260); abundat in locis graminosis siccio- ribus (W einm. Pawl. 1824, p. 185); ubique (Turez. 1825, n. 244); in locis sterilibus, sylvaticis et ericetosis abunde (W ein m. Petr. 1837, p. 40, n. 268). CV** EPILOBIUM. Nomen Epilobium s. Epilobion a Gesnero 1561 in- troductum, quasi tov éxt Aogou, viola s. flos supra sili- quam; prius teste Ruellio ab Italis praesertim fi/iws ante patrem (i. e. fructus ante florem) vel in Germania inferiori herba St. Antonii appellata, quod morbo epide- mico saevissimo tunc temporis regnanti feni sacro* dicto medeatur. Non Dillenio, sed Gesnero auctoritas ge- neris, antea et posthac cum Lysimachia confusi, debetur, cujus species 6 cognovit. Multo serius Dodonaeus 1583 Epilobiaceae. .. 959 Pseudolysimachium, Caesalpinus 1583 et Dalechamp 1587 Onagram dixerunt. 228. E. hirsutum x. Linné spec.^Schreb. — Cham. s. Epil. IV, Antoniana major hirsuta Gesner 1561! c. fiz.! apud Schmidel 1770 — Lysimachia purpurea Fuchs 1542 c. fig.! apud Dodon. 1553 re- petita. Herba tota molle villoso- hirsuta. Caulis teres, ramo- sissimus. Folia amplexicaulia, basi foliacea ad caulem brevi decurrentia, late lanceolata, margine inaequaliter denticulato-serrulata. Petala 6—$8 lin., saturate purpurea. Stigma 4-fidum. Semina obovato-oblonga, */,9 lin., obtu- sissima, papillis angustis hirsuta. Innovatio per stolones longos, crassos, subterraneos. Variat foliis angustioribus, lineari-lanceolatis, serraturis patulis (non inflexis). In fossis, secus rivulos et ductus aquarum Petropoli rarius et fere solum in regione elevata substrato calcareo syst. silurici (Zarskoje Selo, Ropscha, Lapuchinka); cete- rum hinc inde per Ingriem utplurimum copiose, v. g. in declivibus calcareis circa scaturigines ad ripas fl. Wol- chow prope cataractas, et ad Wassilkowa; locis consue- tis ad fl. Luga pr. Gorki et circa fl. Oredesh pr. Whyra et in agris siccis inter Avenam ad Orlino; Lotschkina in sylvis primaevis turfosis; pr. Narwam in fossis. Floret ab initio Julii v. serius in Augustum ; fruct. mat. ab initio Aug. Radix plerumque 2, sed per innovationes z, lon- gaeva; e seminibus educatum primo anno non floret, nisi in solo pingui; aliter species sequentes. Hist. spec. Ad ductus aquarum non procul a Sar- $coje Selo! vulgaris planta est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 57); ad vias et ductus aquarum prope montem Pulkowa et Sarskoje Selo vulgar. pl. est (Sobol. Petrop. 1799, p. 87, n. 249), et alibi, in locis humidis (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 265, n. 261); in subhumidis (W ein m. Pawl. 1824, p. 185 s. Ep. grandifloro Roth); ad stagna et canales v. g. prope arcem St. Petri et Pauli, in insula apothecaria (Turcz.! 1825, n. 245); in fossis 360 | Epilobiaceae. semiexsiccatis, inter arundineta et frutices (Weinm. Petrop. 1837, p. 41, n. 289). 229. E. parviflorum Schreber 1771! — E. pu- bescens Roth 1788, Willd. 1799! (superflue) — E. hír- sutwum Q. Linné Spec. pl. (non Fl. Suec. ubi « et Q. in- verse positum) — Lysimachia siliqua hirsuta parvo [lore C. Bauh. 1620! et herb! conf. Hagenbach — Lysim. fol. hirsuto flosculo parvo J. Bauh. font. Boll. 1598 et 16581! — Epilobium s. Chamaen. 1lI Ges- ner 1561! Proxima ex indumento et ceteris characteribus (etiam semine) praecedenti, sed caulis minor, simplicissimus. Pe- tala 2—3 lin. laete purpurea. Folia sessilia, lanceolata, denticulata, inferiora interdum breve petiolata. Innovatio hyemalis per rosulas radicales solubiles subfoliáceos; non confundatur cum hac innovatio aestivalis et autumnalis per ramulos radicales fugaces. Specimina e seminibus enata humiliora sunt et folia latiora, fere ovata exhibent, e turionibus vero folia angusta stricta, erecta. Petropoli tantum circa m. Duderhof in pratis turfo- sis parcius 1852 delex. D. Borszczow; copiosius cum Carice remota in palude quadam scaturiginosa ad fl. Pljussa inter Polja et Gawrilowskoje; item sat copiose ad scaturigines in ripa sinistra fluv. Wolchow circa ca- taractas (R. in Bull. Acad. 1854, p. 222, 213; Mélang. p. 91, 78). Floret toto m. Julio ad medium Augusti m.; fruct. mat. a medio Julii. (C e seminibus, 2 e turioni- bus, quorum ope per aliquot annos propagatur. Hist. spec. YIndicationes suspectae aut potius erro- neae : Petropoli (Rudolph ex Georgi 1790, n. 235; at locus specialis non additus pro planta rarissima, quam H. Mertens in mss. 1823 adhuc in votis habuit); in monte Pulcova et Manachtinae locis elevatis siccioribus (Sobol. Petrop. 1799, p. 88, n. 250; ed. ross. I, 1801, p. 266, n. 262, at ibi nemo posthac vidit et planta vix in siccioribus crescit); in subhumidis (W einm. Pawl. 1824, p. 186, at serius ab ipso omissum in Enumer. 1837). Epilobiaceae. 361 230. E. montan«wm L. (nomen ex Rudbeck) — Pseudolysimachium purpureum primum Dodon. 1583 fig. bona! eadem apud Lobel. 1576! et Clus. 1601! — Lys. siliquosa (Lobel. 1976) major Clus. 1601! — Epil. s. Cham. I Gesner 1561 (sec. Haller et Schmidel). Caulis teres, pube minuta crispula tectus, sine lineis, subsimplex. Folia ovata, basi lata fere cordata sessilia vel brevissime petiolata, pleraque opposita (inaequali- ter dentato-serrata). Petala 3—5 lin. purpurea. Stigma 4 partitum. Semina ?/, lin. longa, ?/55 lin. lata, anguste cuneata, obtusa, pallida, papillis grossis sat prominentibus tecta. Innovatio aestivalis per ramulos suprabasilares et axillares, per turiones ex auct. (Fries et Godron) nulla; : at suspicor, adesse veram autumnalem E. origanifolii (ut in fig. Lobelii) per rosulas sessiles hypogaeas, crassas, squamosas, quas inilio Aug. in radice praeformatas vidi. Cel. Griesebach rosulas serotinas foliis erectis ellipti- cis indicat. | Petropoli et in tota fere Ingria frequens, sed ple- rumque parce; in nemoribus et fruticetis, umbrosis hor- torum optime forma robusta; minor magis in cultis et ruderatis. Floret et fructif. Julio, rarius ante finem Junii y. inilio Augusti. O, $, per innovationes 2, sed haud longaeva. Hist. spec. In ripis umbrosis Newae! fl. non raro oc- currit; crescit et ad ductus aquarum, sed parce (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 57; in Ind. mss. Krasch. 1749, n. 352 : nempe insulae Basilii, sed rarius); in montosis um- brosis, uti in m. Pulcova! et ad ripas arenosas Nevae flu- vii (Sobol. Petr. 1799, p. 88, n. 251; ed. ross. I, 1801, p. 266, n. 263); Petropoli (Longmire 1823, p. 193, ad- dita est var. rubens); in nemoribus (W ein m. Pawl. 1824, p. 185); ubique (Turcz. 1825, n. 246); in fruticetis hu- midiusculis siccioribusque (W einm. Petrop. 1837, p. 41, n. 210). 231. E. collinum Gmelin 1826! — E. montanum 362. Epilobiaceae. 8. Decand. 1815! — Lysimachia minor Tabern. 1590 fiz. bona! formae annuae. Singulis partibus quadruplo minus, quam E. monta- num typicum (unde Q. minus Wimmer et Grab. 1827); magnitudo ceterum discrimen absolutum non suppeditat, nam datur heic etiam E. montanum minus et imo pu- sillum lineis obsoletis in internodiis infimis (R. Petr. 1845, p. 56). Cultura autem diversitatem speciei ab E. montano docet et constantiam characterum magis habi- tualium, quam artificialium. Folia caulina fere omnia al- terna, laetius viridia, numerosiora, confertiora, fere imbri- cata, saepe purpurascentia, quidpiam angustiora, basi ovatà subsessilia ; petala 2—3 linealia, Ita facies specimi- num 2 e rosulis enatorum. E seminibus educatum caule saepe ramosissimo et foliis longe petiolatis, majoribus; sparsioribus insigne; ejusmodi specimina differunt ab E. roseo : foliis basi late ovatis, rotundatis, lineis in caule nullis et stigmate. In E. collino omnino innovationem eximiam autumnalem observavi per rosulas plures, mag- nas, radicales, arcte sessiles, illis E. origanifolii et E. te- tragoni intermedias; rosulae istae vere anni sequentis explanantur et in caules floriferos excrescunt, propriis pedibus fultos, autumno cum radice emortuos. Semina E. montani, sed paulo minora, crassiora, interdum vix $/ o lin. longa, */59 lin. crassa, papillis paulo minus pro- minentibus. Petropoli passim (R. Diatr. 1845, p. 56), in campis elevatis, sterilibus, apricis, siccis: Pargola, Ilkina, Span- kowa, Arbonje, Lapuchinka, Lissino, Staraja Ladoga, ad pagum Retjun pr. Gorodetz cum Helichryso et Jasione; aberrans in saxa et moenia urbis Kronstadt. Floret Julio et initio Aug., rarius fine Junii; fruct. mat. a medio v. fine Julii. O, 5, rarius trienne. : 232. E. roseum Schreber 1771 optime! — E. mi- nus flore albo Schmidel 1770, tab. 20, fig. 73 bona! — Lysimachia siliquosa flore albo Tabern. 1590 fig. bona! — Epil. s. Cham. II, flore albo Gesner 1561 (obiter). Epilobiaceae. 363 Habitus E. montani, a quo sequentibus notis utplu- rimum facile dignoscitur. Folia oblonga v. lanceolata, inferiora opposita, basi sensim in petiolum longum an- gustata. Caulis in internodio quolibet lineis prominenti- bus 4, e marginibus foliorum superiorum decurrentibus et mox in 2 conjunctis angulatus ; tamen in specc. tene- rioribus hae lineae obscurae sunt. Flores tantum 2 lin. rosei, virginei albidi. Stigmata in clavam coalita (inter- dum indicantur denique partitaj. Semina E. montani, sed obovata, fere duplo crassiora, ?/;, lin. lata. — Folia superiora saepe cordata sunt, sed distincte petiolata. Primo aspectu £. rosewm ab E. montano recedit: petio- lis foliorum facile visibilibus, non nisi ramulis axillaribus junioribus obtectis; in E. montano petioli inquiri debent et axilli nudi sunt. Caulis purpurascens ne varietatem quidem facit; in specc. robustis adest linea ex nervo me- dio folii in caulem decurrens. Ad fossas obumbratas, in fimetosis, Petropoli praeci- pue in insulis Newae fl.; ad fl. Luga pr. Jamburg ; in pra- tis humidis virgultis ad lacum Peipus pr. Samogilje. Flo- ret et fruct. medio Julio v. serius ad finem Aug. v. Sept. O $; innovatio sero autumno £. origanifolii; sec. cl. Griesebach eadem ac E. montani. Hist. spec. In nemoribus humidiusculis parce(Weinm. Petrop. 1837, p. 41, n. 271). zLdnot. E. tetragonum L. in montibus Duderhof (Turcz. 1825, n. 248; pariter in mss. H. Mertens Pe- irop. indicatum 1823, forte E. rosewm, utrisque deside- ratum, interdum caule purpurascente et lineis non con- fluentibus obveniens. Folia liuneari-lanceolata, in medio caule sessilia decurrentia, in rosulis autumnalibus ligu- lata, cruciatim posita et semina lepidoto-incana diagnosin suppeditant. 233. E. palustre L., W hlbg. — E. glabrum angwu- stifolium Dillen. 1719, C. Bauh. 1623! sub Lysim, siliq. — Lys. siliq. palustris Schwenckfelt1600? — Lys. siliq. minor Tabern. 1588, 1590 fiz. opt.! 361 Epilobiaceae. Innovatio aestivalis per stolones filiformes interno- diis elongatis ex axillis foliorum inferiorum provenientes autumno apice rosulam carnosam conglobatam, squamo- sam dein a matre solutam ferentes. Caulis teres pubes- cens, pilis crispulis adpressis, vel glaber, lineis nullis v. obscuris. Folia opposita lanceolata, integerrima (Linné) vel obsolete denticulata, sessilia v. brevissime petiolata, superiora alterna. Flores 1—3 lin., purpurei v. rosei, vir- ginei pallidiores v. etiam albi. Stigmata in clavam coalita. Capsula junior albo-canescens. Semina majora et lon- giora, quam in ceteris speciebus, lineari-oblonga v. li- neari-cuneata, versus basin acuminata, 7/,5—/,, lin. lon- ga, laevigata v. subtilissime granulata, facie ventrali non excavala. — Variat quoque foliis angustioribus, caule sim- plici, foliis opacis pubescentibus vel lucidis glabris, caule pygmaeo, floribus erectis etc. Memorabilius est : 8. lapponicum Wahlenbg. 1812! foliis anguste li- nearibus obtusis, aveniis, integerrimis, internodio di- stincte brevioribus, caule gracili simplicissimo. Optimum in ins. extimis Newae fluv. (Borszczo w!) In palustribus, uliginosis, ad scaturigines, in pratis humidis, fossis, ubique copiose. Floret a medio Junii v. serius usque ad med. Sept.; fruct. a fine Julii v. initio Aug. O vel e turionibus $,, in tertium annum vix per- durat. Hist. spec. Ubique a Petropoli usque ad Twer, fl. et fr. Aug. (Gmelin mss. 1733, n: 69 s. n. Chamaene- rion Gerard); in locis udis palustribusque insulae Wa- sili Ostrow! fl. et fr. Jun. et Jul. (Amman mss. 17335, n. 69 ex syn. Tabern. C. Bauh. et Tournef.); in locis humidis passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 57); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in paludibus et locis hu- midis passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 88, n. 252; ed. ross. I, 1801, p. 267, n. 264); in locis humidis frequens (Wein m. Pawl. 1824, p. 186); ubique (Turcz! 1825, n. 247); ubique in sylvis et aliis locis paludosis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 41, n. 272). Epilobiaceae. 365 X: PSEUDO-OENOTHER A. Oenothera sive Onwris apud Plinium, 0yoSoa, OvaYpx, oyoupte apud Dioscoridem, otvoS"noov a ud Theophrastum, aut ótvoSma, otvoyox, Cvoyoay, ovo- Sovetc e correctione scholiastum, olim, C. Bauhino ad- notante, pro Chamaenerio marimo habebatur, a cl. Fraas pro Epilobio hirsuto. Quo jure, sane quaeritur, nam veterum descriptio, praeler flores roseos (magnos : Diosc.) nil simile offert, ut jam Bodaeus a Stapel monuit. Nullum enim £Epilob?wm aut Chamaenerion in montosis Graeciae provenit fruticosum, arboris specie, praeerande, folio amygdalaceis latiore, liliaceo simili, ra- dice siccata vinum (o'voc) olente. Ex Dioscoride asinos feros (Ovayooc) mansuetos reddit, unde nomen. Patet etiam nomenclatura Tournefortii et Linnaei per- versa in constituendo genere americano Onagra et Oeno- thera. Sed hic error divisione generis (1835 tentata) apud Fischer et Meyer, nec non apud Spach, pro maxima parte forte tollitur. X Ps. O. virginiana (Hort. ex C. Bauh!, Alpin.! Park. Moris. Raj. Volkam.) — Oenothera biennis L. — Onagra latifolia Tournef. — Hyosciamus virgi- néíanws Alpin. 1627! fig. rudis — Lysimachia lutea corniculata C. Bauh. 1623! et herb.! — Lys. virginia- nae nomine semina 1619 ex Italia accepit C. Bauh., 1625 ex Ànglia Alpinus. Patribus ante C. Bauh. ignota! — Ex Virginia anno 1614 in Europam migravit, asserente Linnaeo; quo teste, non liquet; annum etiam varie in- dicabat 1617—20. Nunc in arenosis, praecipue circa ri- pas fluviorum Europae mediae apparenter spontanea et quibusdam locis ingenti copia provenit. Petropoli tantum semel unicum specimen in sylva insulae crucis, lectum est a D. Zobel (R. Diatr. 1845, p. 56 s. O. bienni); quare planta hic tantum obiter memoratur, licet indicatam in- venio e Helsingfors, Holmhof et Dorpat. 366 Epilobiaceae. CVI. OCIMASTRUM. (PSEUDO-CIRCAEA.) Generis Circaeae Tournefortii nomen primo apud Lobelium 1576 legitur. Lobelius distinxit inter Cir- caeam Monspeliacam (Solanum Dulcamara) et plantam, quam Lutetiani Círcaeam appellarunt. Haec per Caes- alpinum 1583, Dalechamp 1587, Gerard 1597, Bes- ler 1613 et Columna 1616 nomen hodierno sensu re- cepit. Circaea vero Plinii et x:pzata Dioscoridis tam longe distat, ut cl. Fraas quaerat, an Cynanchwm mon- speliacwm sit? floribus albis et statione recedens. Cír- caea yera, ex Dioscoride et Plinio, habet flores ni- gros, pusillos, folia Solano sativo similia, semen parvum in corniculis, radicem dodrantalem, candidam, odoratam; nascitur maxime in apricis saxis. À Circe. dicta non- nullis putatur, quod ea in suis veneficiis uteretur vel sal- tem ejus fuerit inventrix. Vi quadam incantatoria igitur factum est, ut herbula innocens nostra per 3 fere saecula pro Círcaea vulgo habita fuerit, quare non siue ratione aliqua Pluckenett Lappulam íincantatoriam dixit. Hinc resuscitandum existimo nomen antiquius Lobeliano et aptius : Ocimastrwm (verrucarium,) Gesneri 1561! et J. Bauhini 1651! loco Circaea (lutetiana) Lobelii 1976 et Linnaei, quo pacto etiam collisio cum anti- quiori Circaea Tragi 1552 (Celosia margaritacea?) tol- litur. Est vero Ocimastrum herba quasi Ocimwm refe- rens, ab cxUc, quod celeriter crescat, et revera caules recenter enali post 2 menses saepe deflorati reperiuntur. Ocimastra porro antiquiora ad nomina sua translata, nam : 1) Ocymastrum Fuchs 1542 et Dalech. est Aci- nos vulgaris et &xv»oc Diosc., ut Fuchs jam ipse in iconibus seorsum 1549 editis correxit; 2) Ocimastrwm Tragi 15532 est Scrofularia, quae hoc nomine jam prius apud Brunfels obvenit; 3) Ocimastrum Dodonaei 19353 est Chamaecyparissus agrestis 'Trag. 1552! — Teucriwum Botrys L.; 4) Ocymastrum Matth. 1554! et alior. est Melandryum Clusii et facile etiam Plinii. Epilobiaceae. 361 234. O. minimum — Circaea alpina L. — Solani- folia Circaea alpina C. Bauh. 1623! — Circaea lute- tiana minor Danica Lobel. ed. How 1655 — Circaea minima Columna 1616 icon opt.! et descr., Tour- nef., Rudbeck, Scheuchzer, Linné 1771 — Circ. sylvatica Schwenckfelt 1600, at citat: Helxine sylve- stris Thal. 1588, qui majorem et minorem distinguit, quare pariler ad O. verr«ucarium allegatur. Herba debilissima, 3 pollicaris v. major. Folia pellu- cida, tenerrima, late ovata, profunde cordata, repando- dentata. Racemi laterales in specc. robustioribus ?/, pe- dalibus plures, divaricato - patentes. Pedicelli ad basin bracteolis setaceis. Petala calyce !/, lineali breviora, alba. Fructus oblongo-clavati (nec subgloboso-obovati, ut in O. intermedio), Ad truncos arborum praecipue emortuarum, in syl- vis caeduis et nemoribus humidis, umbrosissimis, humo pingui scatentibus; circa Petropolin (Peterhof, Ligowka, Tsarskoje Selo, Gatschina, Chinkelowo, Lissino, Schlüs- selburg) et passim in Ingria: Gorodetz, ad fl. Luga c. Gorki et Jamburg. Floret ab initio Julii, fine Jul. et ini- tio Aug. flor. ultimis et fruct. semimaturis, medio Aug. fruct. mat. partim delapsis; interdum medio Julio deflo- ratum. 2;? liist. spec. Ad radices arborum, locis humidis, fre- quens est, praesertim in insula cui a Basilio nomen est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 1 sub. Circ. alpina, ut seqq.) et Catherinhoffii, Aug. m. (Sobol. Petrop. 1799, p- 2, n. 35; ed. ross. I, 1801, p. 69, n. 6.); in sylvis in vi- cinitate arborum vetustarum inter muscos majores, sat frequens, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824, p. 18); in sylvis humidis ad truncos arborum in ins. Petri et Golo- dai (Turcz! 1825, n. 4j; in sylvis humidis inter muscos, Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 6, n. 24). "dnot. Circaea lutetiana L. indicata fuit: Pe- tropoli (Falk Beitr. II, 1786, p. 95; Rudolph ex Georgi 1790, n. 5); in sylvis humidis umbrosis Catherinhoffii et in aliis locis similibus (Rudolph ex Sobol. Petrop. Sept. 18514. 24 368 Epilobiaceae. 1799, p. 2, n. 4; ed. ross. I, 1801, p. 68, n. 5); Petropoli in nemoribus (Adams Fl. Petrop. et Mosq. p. 4). Tur- czaninow 1825 in praefamine plantam Sobolewskii pro varietate C. alpínae habet, item H. Mertens in mss. 1823. Specimina robustiora grandifolia O. minimi, caule erecto, racemis pluribus obveniunt, in quo casu etiam diagnosis Linnaeana fallax; ceterum glaberri- mum describitur, at folia subtus et margine pilis adpres- sis et racemi plerumque pilis tenuissimis glandulosis lecti sunt. Genuinum QO. verrwcariwm Gesner et J. Bauh. (Circ. lutet. L.) multo majus et pinguius est et in- signe petalis calycem 1 linealem aequantibus, amoene rü- bellis, bracteolis nullis, foliis suboblongo-cordatis, tan- tum denticulatis. O. intermedium (Ehrh.) ex statura, fo- liis et floribus cum OQ. verrucario convenit, e dentibus foliorum et bracteolis cum O. minimo. | Fav. XXXII. HALORAGEAE. Propter summam, quae intercedit, affinitatem cum familia praecedente, a nonnullis appendicis adinstar jun- gitur. Differentiam tamen ovula et semina suppeditant in loculis solitaria, pendula, radicula hinc supera, fructus in- dehiscens nucamentaceus, albuminis licet parci praesen- tia, flores non raro diclini et imperfecti, nec non habitus peculiaris. Genera indigena herbacea, aquatica v. pa- lustria. De qualitatibus et usu nil constat. CVII. MYRIOPHYLLUM. Flores monoici, rarius dioici aut $.— 5: Cal. 4 partitus. Petala 4, interdum 0. Stam. 8, rarius 4,6.— 9: Cal. cum germine connatus, apice in limbum minimum 4-partitum solutus. Petala 0 vel obsoleta, dentiformia. Stigm. 4 persistentia, villosa. Halorageae. 369 Fructus nucamentaceus, 4 locularis, 4 lobus, ex ovariis 4 semiconnatis, maturis ab invicem secedentibus compo- situs. — Folia opposita v. verticillata, pectinato-pinnati- secta, floralia simpliciora. Flores axillares, inferiores ple- rumque 9,superiores $5. CVIHI. LIMNOPEUCE. Flores 5, apetali, interdum unisexuales. Cal. cum ovario connatus; limbo integro mi- nimo. Stam. 1 epigynum, limbo calycis insertum, anti- cum; loculi antherae retrorsi et introrsi, versus stigma dehiscentes. Stylus brevis in stigma elongatum subula- tum terminatus, ante anthesin inter loculos antherae re- ceptus. Fructus nucamentaceus, 1 locularis, calyce sub- carnoso inclusus. — Folia verticillata, integerrima. Flores verticillati, axillares, minuti. CVII. MYRIOPHYLLUM. Linnaeo auctor generis est Pontedera 1720! et Vaillant 1719 / Myriophyllon ), A721! (M—wm! ); est etiam ex parte Myriophyllum Clusii 1583! qui a Ba- trachio? nondum genere disjunxit. Jus autem nomencla- turae contra varia genera homonyma defendendum. Ex- stat enimi : 2) Myriophyllum Cortusi ex Clus. 1601; non plantam, sed Zoophyton refert; 3) Myriophyllum Thalii 1588! et Clus. 1583 p.p. videtur Batrachium; 4) Myriophyllum Ruppii 1718! est genus enatum e Myr. altero Matth. 1554! sive Myr. equisetifolio fluvia- tili Lobel. 1570,6 — Hottonia Boerhaave 1720, Lin- né! — Stratiotes Vaill. 1719 et Gesner 1561 (non Stratiotes Linnaei 1737, xa Dodonaei 1533! pr. p., Lobel. Dalech. — at neutra czgoottv, Diosc. quae planta terrestris) ; 5) Myriophyllon s. M—»wm 1 Matth. 1584; icon erronea, apud Lobelium 1576 repetita s. n. Myr. palustre, ad eas pertinere videlur, quarum typi amissi, Venetae ad descriptionem ef(íingebantur (Stern- berg Comment. in Matth.); forte Phellandrium aqua- ticum exprimere voluit; 6) I.0pto QUAAOV DioscoridisIV, 113 (ergo etiam Myriophyllon s. Millefolium Plinii) 2310 Halorageae. sec. Sibthorp etiam hodiernum est et verba Dioscoridis saltem contrarium evidenter non probant. «folia plurima! Foeniculo similia, caulis flavescens! varius, tener! soli- tarius, ac veluti ex industria declinatus, una radice nixus; nascitur in paludibus.» Stet hinc nomen Vaillantii. Alias adest genus idem Pentapterophyllum Dillenii 1119! sive Pentapteris Haller 1742! 235. M. verticillatum L. — M. [loribus omnibus verticillatis Linné 1737 — Myriophyllum aquati- cum II minus Clus. 1583 c. fig.! à; Bracteae (folia floralia) omnes pectinato-pinnatifidae (in planta Clusii flores multoties superantes, pinnis re- motiusculis). Flores verticillati (axillares). Folia saepe quina. 8. M. pectiénatum Dec. 1815!; Wallroth 1822! ut var. «. Flores spicati; bracteae flores aequantes vel paulo superantes, pinnis rachi dilatata fere contiguis. Bracteis omnibus pinnatifidis a JM. spicato differt. In aquis stagnantibus vel lente fluentibus c. Petropo- lin hine inde copiose, Q. rarius. Floret a fine Junii ad init. Aug. z. Hist. spec. In fluv. Newa! locis vadosis non raro (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 154), nec non in rivo prope Goreloy Cabac fluente (Sobol. Petrop. 1799, p. 9224. n. 624; ed. ross. II, 1802, p. 221, n. 641); in aquis purioribus horti Imper. Gatczinensis et in lacubus prope Zarskoe Selo copiose (W einm. Pawl. 1824, p. 433); in stagnis et. fluviis (Turcz! 1825, n. 590); in arundinetis paludosis prope Oranienbaum (W ein m. Petrop. 1837, p. 94, n. 629); Petropoli quoque in JM. pectinatwm Dec. aberrat (R. Diatr. Petr. 1845, p. 81). 236. M. spicatum L. — Millefolium aquaticum pennatum spicatwum C. Bauh. in Matth. 1598, 1620! c. fig. ex Alsatia pr. arcem Weckenthal. Bracteae inferiores incisae longitudine florum, reli- quae omnes integrae floribus breviores. Flores verticil- Halorageae. 311 lato spicati, spicis virgineis erectis, Fructus laeves. Folio- rum pinnae crassiusculae. In aquis stagnantibus circa Petropolin ubique copiose. Floret toto m. Julio; fruct. mat. a fine Julii. z. Hist spec. 1n ramo Newae!, qui suburbium Schlüs- selburgi praeterfluit (Krasch. index mss. 1749. n. 349 ex synn.); iu lacubus et aquis stagnantibus frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 151; Sobol. Petrop. 1799, p. 224, n. 623; ed. ross. 1I, 1802, p. 227, n. 640; Weinm. Pawl. 1824, p. 433); in stagnis et paludibus ad viam Peterhofianam !, in lacu montis Duderhoft (Turcz! 1825, n. 591); abundat in aquis stagnantibus, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 94, n. 628). 237. M. alterniflorum Decand. 1815! — M. spi- catum var. tenellum Liljeblad (ex Fries 1839) — M. minus Linné 1734 («minus» Clusio, J. Bauh. et Vaill. erat M. verticill.) — Potamogeton aquat. pennat. minus etc. Morison 1699, sect. 13, tab. 4, fiz. 7 mediocris, sed descr. bona! detect. ad oppidum Reading. Bracteae praecedentis. Flores 5 alterni 3—6 in spicis virgineis nutanlibus; 9 3—6 ad basin spicae ó , alterni aut verticillati. Fructus muricati, minores. Folia ceteris minora, laciniis tenuissimis. Specc. circa Taitz lecta vidi in herb. Weinmann; ceterum in isthmo Kareliae versus limites gub. Petrop. in stagno pr. Kivinemi copiosissime cum Lobelia Dort- manna (conf. R. Diatr. Petrop. 1845, p. 87). Initio Aug. fruct. mat. et floribus ultimis. 2. CVHI. LIMNOPEUCE. .Nomen a Cordo 1561 introductum «ab eo, quod in stagnis nascatur, foliis Piceae»; a Vaillantio 1719 cha- racteribus legitimis genericis ad amussim instructa. Ge- nus Pínastella Dillenii 1719 (p. 168, fide Linnaeo) et Pinus aquatica vulgo Gallis dicta ex Ruellio idem est. Haec omnia Linnaeum non impediebant, sine ulla 312 Halorageae. ratione nomen optimum rejicere atque alienissimum et insuper valde infaustum «Hippwris» a. 1737 inducere. "Ixxoveg:e Dioscoridis duplex : altera vicinos arborum caudices scandens (/ Ephedra fragilis ), altera caule cubito majore et comis brevioribus (/ Eqwisetum | Tel mateja J. Plinius Ephedram ab Equiseto distinzuens, tertiam ad- dit speciem, quam Pini foliis assimilavit (// Equisetum ar- venseJ. "]xxougis latine cauda equina sive Equisetum (Plinio), quod herba setae equinae respondeat. Hippu- ris omnino identica est cum Eqwiseto Veterum et Re- centiorum derivatione, partim etiam significatione ; pa- ires plurimi Eqwiseta etiam Hippurides jure appellarunt; nemo vero ante Linnaeum Zmnopeucen «Hippuris» dixit, quare Haller, Scopoli et A danson justam Vail- lantii et Cordi nomenclaturam contra auctoritatem ni- miam Linnaei defenderunt. Limnnopewce ceterum in Graecia nondum reperta est. 238. L. vulgaris Vaill. 1719, Scopoli — Hippa- ris vulgaris L. — Pinastella surrectior Rupp. 1126! — Limnopeuce Cordus (t 1544) ed. Gesner 1561! inter Eisleben et Seeburg — Polygonwm foemina Dodon. 1553 c. fig.! Matti. 13554, Camer. 1586 c. fig.! — Pinus aqua- tica Ruell. 1537 (teste Camer. Haller, alq.) Folia linearia, apice sphacelata, 7 v. 8, rarius ad 12 in verticillo. — Variat: Q. fi«wviatilis (Roth 1783!) fo- liis longioribus, pellucidis, hyalinis, laete viridibus. Cau- lis in aqua profundiori aut rapidius fluente semper sub- mersus sterilis vel in stagnantibus vadosis superne emer- sus foliis normalibus instructus, fertilis. In paludibus, aquis quielis, vadosis, fossis, frequens et copiose; 2. in lacubus profundioribus c. Petrop. (Tsar- skoje Selo, Kolpino, Taitz, Lissino etc.), fertilis vulgatior. Floret toto m. Junio et Julio; fruct. mat. ab initio Junio v. serius usque ad init. Sept. 2. Hist. spec. Paludibus et aquis praesertim delectatur Krasch. ed. Gort. 1761, p. 1, s. n. Hippuris palustris); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1793); ad ramum Ne- Halorageae. 313 wae Carpowka! vocatum, in insula apothecaria, tum in variis paludibus et aquis stagnantibus, Majo, Jun. (So- bol. Petrop. p. 1, n. 1; ed. ross. I, 1801, p. 65, n. 1, s. n. Hippuris vulgaris ut seqq.); in lacubus et fossis sat fre- quens (Weinm. Pawl. 1824, p. 4 cum var. Q. fluviatilis Whbg.); in fl. Ischora (Turcz! 1825, n. 1j; in fossis, stagnis et lacubus, Q. f'uviatilis W hbg. in aquis purio- ribus, profundioribusque Gatschinae! (Weinm. Petr. 1837, p. 3, n. 1). Observ. L. tetraphylla (Linné fil. 1781!) — H. lan- ceolata Retz. 1783 — H. maritima Hellenius 1786, in Fennia austr. jam ad portum Fridericiae indicatur, hinc in litoribus extimis indaganda est. Dignoscitur fo- liis in verticillo 4—6, ellipticis v. obovato-oblongis, apice intactis. Fax. XXXIII. CALLITRICHEAE. Char. Flores unisexuales, monoici v. dioici, rarius 9 , axillares. Bracteae 2 falcatae, carnosulae in quolibet flore, interdum incompletae v. deficientes. Stamen 1 inter brac- teas positum, in flore $ posticum, cauli contiguum; an- thera junior ovata, bilocularis, rima utrinque laterali con- tinua, mox circumcirca dehiscens, reniformis, unilocula- ris; pollen ovatum v. oblongum. Stigmata (styli) 2 fili- formia. Ovaria (normaliter) 4 in unum connata. Capsula inter bracteas saepe stipitata 4- (anomale 2 v. 3-) locula- ris, loculis monospermis. Semen pendulum, pericarpio deliquescente liberum; embryo dicotyledoneus rectus, in albumine centralis, radicula supera. — Herbae aquaticae tenellae, annuae, foliis oppositis (anomale 4, verticillatis), integerrimis, 31h Callitricheae. Affinitas vera forte penitus dubia, certe cum nullá familià arcta. Callitriche, unicum familiae genus, reponi- tur recentius adhuc a cell. Endlicher et Fries, forsan jure, inter Apetalas Achlamydeas, propter defectum ab- solutum perianthii ; at genera apetala in plurimis Poly- petalarum familiis obveniunt et bracteae etiam pro ca- lyce diphyllo explicari possunt; praeterea adsunt squa- mulae 2 minutissimae, caducissimae, virides, extrorsae ad basin ovariorum, truncatae, primum connatae, quas cel. Kützing rarissime observavit, pro calyce descripsit et in Reichb. pl. crit. ic. 1200 fig. A depinxit. — R. Brown primus et post eum Decandolle aliique Calli- trichen in vicinitate Haloragearum pariter aquaticarum collocarunt, propter fructum, semen et embryonem My- riophylli, stamen Limnopeuces; at ovarium omnino su- perum, nisi cum calyce edentulo connatum, ut in Lim- nopewuce, explicatur, conf. Meisner; contradicit vero in- sertio staminis in flore ?, nequaquam e 2 diclinis valde approximatis construclo, secus enim bracteae 4 adesse deberent. — Aliam affinitatem cum JMercuriali statuit Richard. In flore 9 Mercurialis pariter observantur : styli 2, carpidia 2 v. 3, monosperma, semen albumino- sum pendulum eodemque loco ut in Callitriche affixum; accedunt interdum filamenta 2 sterilia, neque structura antherae absolute dissimilis. Sed perianthinm adest 3—4 partitum ad basin ovarii, cui bracteae in Callitriche ae- quiparari non possunt, nam in C. pedwncwulata Dec. Whlbg. longe distant ab ovario. Nihilominus cel. Rei- chenbach quoque cum Ewphorbiaceis affinitatem cla- rissimam vidit propter columellam brevissimam, carpidia Callitricheae. 315 tantum basi jungentem, ovaria autem cum stylo interpo- sito ultra staminis insertionem extollentem. Hinc quoque cel. Endlicher «forte aquatica Ewphorbiacearum for- ma». — Varia invenio in charactere Callitriches cum nostro non concordantia, v. g. capsulam indehiscentem ex Koch, Endlicher et Nees ab Es. gener. Fl. Germ.; fructum (4 locularem) loculicido et septicido dehiscen- tem, loculis dispermis (? ex Meisner. Non parum dig- nae anomaliae in Callitrichis variis ohviae; sic ex End- licher et Meisner stamina interdum 2, anticum et posticum, sub germine inserta, quod florem forte typi- cum dimerum indicaret; an hoc ex Vaillantii Bot. Pa- ris. tab. 32, fig. 10 petitum? ubi stam. 2 postica pingun- tur. Kützing in C. minima vidit flores in axilla eadem duos $, singulos bibracteatos. Ipse in C. terrestri Hoo- ker! Fl. Bor. Amer. fructus 4 verticillatos in eodem ge- niculo diphyllo; in specim. Kamtschaticis fructus imo 6 verticillatos in eodem geniculo tetraphyllo; in C. virente non raro fructus e carpidiis tantum 2 v. 3 compositus. Anne in flore calyculato, a cel. K ützing reperto, si sta- men anticum accedit, squamulae istae minutae, respectu staminis externae sunt vel internae? Qualitates specierum licet odore ingrato diversarum, non examinatae ; propter miram vegetationis luxuriam stagna, piscinas etc. aestate obslipant et incommoda tan- tum hominibus parant. CIX. CALLITRICHE. Nomen a Linnaeo resuscitatum a. 1748 pro genere Stellaria (Lobelii 1581!) Dillenii 1719, Vaill. 1727! 316 Callitricheae. et Halleri 1742: In scriptis Linnaei prioribus cum Co- rispermo confusa. Rationem, cur haec Linnaeus muta- verit non invenio, nisi (ut justum) in prioritate nominis Callitriche apud Columnam 1616!. Stellariam Dille- nius, praecessore Lobelio, dixit propter folia superiora aquis innatantia stellatim in vulgari specie disposita. Nisi Stellariae nomen lege antiquitatis ad Asperulam odora- tam transfertur, Stellaria Dillenii longe ante Stella- riam Linnaei (rectius Steliulariam L.) generice con- stituta cum Hallero et Wiggers (Weber) 1780 reci- pienda esset; conf. supra p. 176. Difficultas accedit alia; F. Columna Callitrichen pro homonyma Pliniana proposuit, addens tamen verba : nobis Plinius de Tri- chomane loqui videtur, ideo nec nostra Callitriche ha- benda. Revera Callitrichon Plinii, potius antiquius z«A- Aietyov Nicandri, etiam Adiantum et Trichomanes vo- cari scribit. Lobelius 1576 quaerens, an planta Plinii Batrachium hederaceum sit, Columnam in admiratio- nem convertit, qui Callitrichen hodiernam dedit. Haec itaque et Callitrichon, terminatione neutro, differunt ge- nere, nomine et re, Hoc tantum modo nomen Colu m- nae, utpote sibi proprium et diversum a Pliniano de- fendi aliquantulum potest. 239. C. palustris Linné Spec. pl. I. 1753! — Len- ticula palustris bifolia etc. C. Bauh.! quae: Callitriche Plinii Colum. 1616! ex fig. ad C. caespitosam Schultz; habuit e Neapoli palustribus ad Sebeto — €. pallens Goldbach 1817! M. Bieb! — C. aquatica Hudson 1798! Smith! — Stellaria aquatica Lobel 1581, p. 792. c. fig.! ad C. stellatam Hoppe referenda. Folia pallide viridia, suprema saltem emersa (si ad- sunt; ovali spathulata v. oblonga, 3 nervia; nervis apice anastomosantibus ; inferiora conformia vel difformia, an- gustiora, saepe linearia 1 nervia. Flores 5 vel diclini: in eodem geniculo androgyni oppositi, vel in eodem ramo in- feriores 9, superiores 5, filamento saepe valde elongato, vel in diversis ramulis monoici, vel in diversis plantis dioici. Callitricheae. 91 In aquis, praecipue stagnantibus, palustribus, innun- datis v. semiexsiccatis locis ubique copiose, sed variis stationibus formis diversis ludens. Floret et fruct. per totam aestatem ad autumnum usque. C sec. Linné, 2 sec. Schkuhr et Recent.; in horto e seminibus educata primo anno fructificat. Difficile intellectu, quo modo rhi- zoma tenellum hyemem nostram iniquam sine damno ferat. Formae praecipuae distinctu faciles, sed interdum confluentes sunt : «) C. minima Hoppe 1792! terres- tris, pusilla; folia omnia linearia, obtusa, apice integra, plerumque 1 nervia. Kützing ap. Rchb. f. 1183 fol. bidentatis recedit, Rarius: in insulis et ripis Newae fl. B) €. caespéitosa Schultz 1806! et spec. orig!: ter- restris, humilis; folia omnia obovato-rotundata v. lineari- lanceolata, 3 nervia. Kütz. f. 1182 forma angustifolia. Communissima. y) C. stellata Hoppe 1792! folia cau- lina suprema rosulata natantia, 3 nervia, obovato-oblonga, inferiora submersa lanceolata v. linearia truncata. K ütz. f. 1180, 1 : fol. infer. apice bidentatis. In aquis stagnanti- bus vulgatisima. 0) C. fontana Kütz. f. 1179 (vix Scop. 1712): cum praecedente, cui valde similis; sed fo- lia caulina fere omnia magna obovato-spathulata, 3 ner- via; ramealia quaedam linearia 1 nervia. &) C. d«wbía Hoffmann 1787, Roth 1788! — C. intermedia Hoffm. 1791, Hoppe! Simillima C. ste/latae, sed folia omnia apice bidentata. Kütz. f. 1213 arctius restricta bracteis hamulosis, filamentis brevissimis. C) C. angwustifo- lia Hoppe 1792! 5, foliis omnibus linearibus (longis), apice bidentatis, ergo perfecte C. awtwmnalis Linné 17355! etiam ex syn. Halleri et Loeselii 1703 tab. 38! in qua rosulae terminales et filamenta longa exprimun- tur. In aquis stagn. (Oranienbaum, Lissino), tantum ste- rilem vidi, hinc forte ad y. v. c. juvenilem? in eodem caes- pite vero forma a cel. Kützing non depicta, ad fig. 1219 et 1206 // C. autwmnalem. praecocem et microphyl- lam ) accedens, internodiis super. valde remotis, stigmate brevissimo, a fig. 1181, 3: habitu et bracteis nullis in- signis. 318 Callitricheag, Jam 1737 Linnaeus in Fl. Lapp.! pulchre distinxit et descripsit varietates, de quibus confer Laches. Lapp. I, 62, 238, II, 129 et H alleri epist. ad Linnaeum variis locis (Richter). Anno 1753 C. palustris: in 3 formas di- viditur : «) minima, fol. omnibus subrotundis (C. caes- pitosa); Q) bifida ( C. angustifolia ) Y) natans( C. stel- lata ). 1n Cent. I, 1755 loco C. palustris 2 species pro- ponuntur : 1) C. androgyna : fol. super. ovalibus (huc « et y. Spec. 1); 2) C. hermaphroditica: fol. omnibus li- nearibus, apice bifidis (huc Q. Spec. D); priorem in FI. Suec. II, 1773, dixit C. vernam, alteram C. autwumnalem. Cum vero tempus florendi et sexus interdum neutri res- pondeat et diversitas specifica ambarum non satis demon- strata sit, ad nomen collectivum in Spec. pl. ed. I propo- situm, recurrendum satius duxi. Recentius (1831,29) cel. K ützing statuit, C. palwstrem L. e 4 speciebus diversis compositam esse, scilicet : 1) C. stagnalis: fig. 1184—06 opt.!; ex habitu ad C. fontanam et caespitosam latifoliam accedit, e fructibus ad C. platycarpam ; dignoscitur facile foliis majoribus, tenuissimis, omnibus conformibus, etiam inferioribus et ramorum late obovatis breve petiolatis, 5—7 nerviis! Caulis primarius in axilla fere cujuslibet folii ramulum emittit apice eximie rosulatum. Hanc in Ingria vix ob- viam cum cel. Koch pro specie bona admittere propen- sus sum, nomine vero in C. Kützingéi mutato, nam C. stagnalis Scop. 1772 e fossis marinis Tergestinis prop- ter «folia ovata» et citatum «H aller n. 3» aliena est, ni- mis obiter tractata, e loco tantum recognoscenda. C. ae- stivalis Thuill. 1799, vulgo huc citata, sec. spec. Paris. a Thuill. ipso a. 1808 misso, est forma longe diversa, proxime accedens ad fig. 1216 K ütz. ap. Rchb. (awtwm- nalis natans). 2) C. platycarpa Kütz. 1831. c. figg. dignoscitur fructibus alatis, foliis ramorum inferioribus linearibus, bracteis arcuatis sed apice non hamatis, stylis denique re- flexis persistentibus; filamenta longitudine variant. Fa- cies C. stellatae et fontanae. Yn Europa occid. C. quae- Callitricheae. 319 dam platycarpa adest facie C. caespitosae et fontanae, sed ex fruct. majoribus alatis magis C. Aützingi affinis, foliis 3 nerviis potissimum abludens; an haec forte subest? 3) C. vernalis Kütz. 1832 — C. verna Kutz. 1831 c. fieg. (el meo sensu etiam Linnaei strictius limitata) differL a C. platycarpa : stylis brevioribus erectis, fuga- cibus, ala angulorum fructus, per paria magis approxi- matorum angustissima. l'ilamenta longa; bracteae persi- sientes; fructus omnium minimi. Huc formae C. palu- Slris €, Q, Y, Ó supra expositae a cl. Kützing citantur; sed in his stylos saepe sat longos et non raro etiam re- curvalos deprehendi. 4) C. hamuiata Kütz. ex Koch 1835 — C. autum- nalis K ütz. 1831 c. figg. (pro p. etiam Linnaei acutius definita); insignis bracteis valde falcatis, apice hamatis vel saepe incompletis aut deficientibus, fructibus plerum- que alatis, filamentis saepe minutis, radiculis inferioribus ramosis. Foecundatio sub aqua. Hist. spec. Nihil frequentius in palustribus et aquis . Stagnantibus (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 148 s. C. verna L. ut seqq. plur.) ; in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in fossis aquosis circa nosocomium mariti- mum, nec non in palust. et aq. stagn., Majo (Sobol. Petr. 1799, p. 2, n. 2) et prope Murinam (Sobol. ed. ross. I, 1801, p. 66, n. 2;; Ingria (Rudolph ex Georgi 1800. p. 641, n. 1 et 3, s. n. C. verna et C. intermedia Schkuhr tàb. 1, fig. 2; conf. R. Diatr. p. 30); Petropoli (Longmire 1823, p. 191 s. C. verna, aestivali et inter- media); in fossis, lacubus et aliis aquis quietis sat fre- quens «. typica et 8. intermedia H offm. s. dubia R oth; y. minima Hoppe s. C. caespitosa R. S. praecipue in limo humido prope Zarskoe Selo (Weinm. Pawl. 1824 p. 9 s. n. C. pallens Goldb.); in paludosis ad ripas fluv. Kearpowka! multis varietatibus (Turcz! 1825, n. 2); y. platyphylla et B. heterophylla : in aquis stagnantibus vulgatissime; v. isophylla et 8. leptophylla : ad margines lacuum, fossarum, fluviorum passim, Majo ad Octobr. (9Veinm. Petrop. 1837, p. 3, n, 2. s. C. verna L,); C. 380 Callitricheae. stagnali Scop. exceptá Petropoli omnes adsunt species recentiores a cl. Kützing propositae, nec non formae pro speciebus venditae : C. minima, stellata, angustifolia Hoppe, caespitosa Schultz, fontana Scop. (R. Petrop. 1845, p. 30). 240. C. virens Goldbach! in Mém. Mosc. V, 1817, M. Bieberst. Kütz. 1832! in Linnaea VII, p. 186, ubi de spec. Petrop. agit — C. awtwmnalis Wahlbg. FI. Lapp. 1812 opt.! (non L.) — C. decussata Link (1795?) ex Steud. Nom. sec. spec. e loco Linkii apud Det- harding 1828 citato. Speciei auctor primus est Gmelin, in FI. Sibir. III, 1768, p. 13, n. 5 cum icone rudi plantae ex Mana confluvio Jeniseae. Folia (Potamogetonis adinstar) profunde virentia, de- cussata, 1 nervia, omnia conformia, submersa, linearia basi sensim latiora, 2—5 lin. longa, apice truncata, bi- dentata, suprema confertiora, non rosulata; contextus cellularis densissimus et angustissimus. Ramuli inferne 9 fructibus creberrimis, versus apicem androgyni anthe- ris subsessilibus absconditis onusti. Bracteae nullae! Stig- mata divaricata fugacissima, — Verba Linnaei sub C. autwumnali «flores omnes $5, occurrunt m. Septembri; replet interdum paludes profundas, ut super eam liceat incedere» minime in C. virentem quadrant; synonyma Halleri et Loeselii, nec non locus ,jin Europae fossis aquosis* C. angustifoliam H oppe indicant. In vadosis ad ostia Newae fluv. et in ramis ejus sub- stagnantibus pratula subaquatica amoena constituens; in- terdum in cymbis aqua semioppletis fortuitu crescens, ad ins. Kronstadt usque rejecta. Ceterum non nisi ad ri- pam fl. Pljussa inter Poljá et Nisy vidi. Medio Julio saepe adhuc sine florum vestigiis; antherae evolutae medio Aug., fruct. maturi a fine Àug. in serum autumnum. 2? Hist. spec. In fundo Nevae! fluv. passim (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 148 s. n. C. autumnalis L. ut plur. seq. — convenit quidem locus, sed synn. Halleri et Loeselii in Cod. Krasch. plantam Linnaei indicant); Callitricheae. 381 ubique in fossis (Falk 1786, p. 94, n. 8; ergo ex loco non huc, sed ad spec. praeced.); in fundo Nevae fluvii et passim in fossis cum C. verna (Sobol. Petrop. 1799 p. 2, n. 3; ed. ross. I, 1801, p. 66, n. 3; M. Bieberstein synn. Gort. et Sobol. huc refert, sed vix jure); in aquo- sis ad Nevam! praeter typum adhuc varietas hujus pyg- maea, vix bipollicaris, ex inferioribus geniculis radices agens occurrit Petropoli in maritimis innundatis post exsiccationem inter Scírpos minores (M. Bieberstein Fl. Taur. Cauc. HI, 1519, p. 7 sub n. 6* nom. C. virens Goldb.; — prima indicatio fida, sed var. pygmaea om- nino ad C. minimam Hoppe pertinet sec. specimen in herb. M. Bieb, asservatum); in aquis purioribus, fl. au- tumo (W ein m. Pawl. 1824, p. 5 s. n. C. virens Goldb.); in vadosis rivuli Karpowka! (Turcz! 1825, n. 3 cum syn. Goldb.); Petropoli ad ripas Newae fluvii cespites intense virides sub aquis efformantem 1821 legimus (Chamisso! in Linnaea IV, 1829, p. 506); in aq. pur. autumno; var. Q. foliis multo longioribus: in lacunis ad Tosnam (Weinm. Petr. 1837, p. 4, n. 3 s. C. a«- twmn. L.). Faw. XXXIV. LYTHRARIEAE. Char. Flores $, perfecti, rarius apetali, axillares, so- litarii v. cymosi. Cal. liber dentatus v. fissus. Petala sum- mo calycis tubo inserta ejusque dentibus primariis al- terna, aestivatione imbricata. Stam. calycis tubo infra pe- tala inserta, libera. Stylus 1, stigma simplex. Capsula ca- lyce cincta v. inclusa, 2—6 locularis aut septis fatescen- tibus 1 loc.; placentae centrales. Semina aptera, in $. La- gerstroemieis alata, exalbuminosa. Embryo rectus.— Her- bae, frutices v. arbores. Folia simplicia, exstipulata, op- posita aut verticillata, rarius alterna. 382 Lythrarieae. Zffinitas. Familia Epilobiaceis proxima, calyce li- bero cum germine non connato inprimis diversa. Ab Alsinastreis differentiae momentosae pag. 195 allatae Ly- thrarieas removent; idem valet de Mailvaceis. Qualit. Herba et magis adhuc radix Lythri Sali- cariae s. Lysimachiae purpwureae Officin. antiq. adstrin- git; sapor mucoso-acerbus. De virtute ejus medica libel- lum scripsit Scherbius a. 1790. Genera indigena : CX. LYTHRU M. Cal. regularis tubulosus, 6-denta- tus, dentibus accessoriis totidem angustioribus alternan- tibus, patulis, apparenter externis. Petala 6 aequalia. Stam. 12 (rarius 6 v. 2 in S. Hyssopifolia). Stylus filifor- mis, longus, stigmate subcapitato. Capsula bilocularis, CO sperma. CXI. PORTUL A. Cal. ut in Lythro, sed campanula- tus et profundius dentatus. Petala 6 exigua, fugacissima, interdum nulla. Stam. 6. Stylus brevissimus subnullus. Stigma et caps. ut in Lythro. CX. LYTHRUM. Nomen a Linnaeo introductum ex Dioscoride, ut ipse fatetur, pro genere Salicaría Tournefortii, prius .cum Epilobio sub Lysimachia confuso. At cum Diosco- ridi scribatur Aucoovw, absit adspiratio, quam temere in- didit Linnaeus (Beckmann Lexic. bot. 1801). AUtpoy vero eadem est planta apud Dioscoridem, ae Aucugua- y:ov (Lys. vulgaris. Hinc ad nomen Salicaría Tourn, Haller 1742 redeundum fuisset, nisi Salicaría Gesner 1561 et vulgus ex Bodaeo, iterum eadem esset ac Lysi- machia, propterea quod foliis salignis a Dioscoride et Plinio describatur. Aucpo» — pretium redemtionis cap- tivorum; verosimilius eliam dictum a xà Auct», quod li- Lythraricae. 385 beret a discordia animal, quod abigat malum ,,vis enim tanta est, ut jumentis discordantibus jugo imposita, aspe- ritatem cohibeat^ Plinius scribit. Quidam pro Zysi- machia Plinii (non Diosc.) sumunt, quia flores purpu- reos indicat, plurima tamen et justa dubia restant prop- ter descriptionem e Dioscoridis codice facile corrupto verbotenus desumptam. Melius forte vox Av3pov contra explicationem Linnaei usurpata (ita enim in nullo co- dice Dioscoridis scribitur) substituitur, quae ,,sangui- nem cum pulvere mixtum* significat et colorem thyrsi florentis alludit. Ceterum genera plura antiquiora Ly- thrariearum (v. g. Ammania, Lythrum, Portula) potius habitu, quam characteribus firmis distincta sunt, quare eo magis mutatio nominis facile superflua evitanda erat. 241. L. Salicaria L. — Salicaria vulgaris (Tournef. Mónch 1794! — Lys. purpurea, forte Pli- nii Lobel. 1576 fig. bona! in Clusio 1601 repetita — Lys. altera Matth. 1554 (obiter) — Lysimachium pur- purewm alterum s. Pseudo- Lysimachium Dodon. 1553 c. fig.! — Lysimachia Plin. non Diosc. (sec. Pena et Lobel. Fraas); differt odore acri anguibus inimico, sed hoc male ex Dioscoride intellectum volunt. Flores purpureo-violacei, verticillato-spicati. Stam. 12. Folia lanceolata, basi cordatà sessilia. Caulis in typo qua- drangularis, foliis oppositis. — "Variat hic summopere : 1) foliis quaternis verticillatis, caule 8-angulari, aut 2) ter- nis v. sparsis, caule sexangulari (L. heragonwum Berch- told ex Rchb. 1832), aut 3) alternis, floribus in axilla solitariis (var. Linné Fl. Lapp.); 4) petalis !/4 v. !/, poll. ovalibus v. oblongis; 5) stylo calycem subaequante vel (8. longistylum Koch 1835) duplo superante; 6) caule inferne (aquis submerso) cortice luxuriante spongioso ; 1) caule foliisque glaberrimis, nitentibus (x. glabrum M. Bieberst. 1819 et herb.! Ledeb. Fl. Ross.) vel puberu- lis (8. v«lgare Dec. 1828); haec ultima interdum densius pubescit et caulem apice ramosum, ramis pluribus flori- Oct. 1854. 25 386 Lythrarieae. feris, exhibet. Var. glabra fere subspecies est et ex se- minibus educata immutata redit in horto, In fruticetis vel etiam apricis ad ripas fluviorum, la- cuum, in stagnis, ad fossas. Petropoli in rezione demissa praecipue circa ostia Newae et in arenosis maritimis ins. Kronstadt et pr. Strelna fere semper glaberrima; pubes- cens c. Lissino, Orlino et lacum Tscheremenetz. Floret a fine, rarius medio Junii ad finem Julii, rarius initio Aug.; fruct. mat. fine Aug. 2. Hist. spec. ÀÁd fluvios et paludes passim (Krasch. ex Gorter Fl. Ingzr. 1761, p. 75); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); copiose in paludibus Catharinhoffii! et ad fossas passim (Sobol. Petr. 1799, p. 111, n. 316) nec non ad viam Peterhofianam! (Sobol. ed. ross. I, 1801, p. 321, n. 328); circa Petropolin totum glabrum constanter occurrit (M. Bieberst.! Fl. Taur. Cauc. III, 1819, p. 321, n. 899); ad ripas et fossas (Weinm. Pawl. 1824, p. 218); ubique (Turcz. 1825, n. 311); in fruti- cetis humidiusculis et ad fluviorum ripas, Jul. Aug. (W ein m. Petr. 1837, p. 50, n. 339, a. glabrum. et b. hir- sutwum). CXI. PORTULA., Genus Portwla Dillenius 1719 primus candide fundavit, characteres multum emendavit, analyses tab. VI delineavit, affinitatem et differentiam a Salicaria Tourn. optime docuit, nomen haud ineptum selegit, similitudi- nem cum Portwlaca sylvestri aliquam indigitans, quare apud Tournefortium et Michelium epitheto ,,Por- tulacae foliis consignata fuit et Ruppius Portulacam spuriam aquaticam dixit. Serius genera synonyma plu- ries proposita, ut 1) Glawcoides Micheli 1729, non Rupp. 1718! quae Glawr Tourn. L. 2) Glauz Vaill. 1727, non Tourn. 3) Andrachnoides Siegesbeck 17361; tandem : 4) Peplis Linne 1737 ,,quia nomen superfluum est, quod magis arridet, quam Portwla, quod facile con- funditur cum Portwlaca.4 IIexi:e vero Dioscoridis Lythrarieae. 381 est frutex candidi succi plenus, in maritimis, foliis Por- twlacae hortensis ete. (Euphorbia Peplis L.. Mónch, . haec omnia bene respiciens, 1794 Dillenio iterum jus suum reddidit et Portwlam restauravit. 242. P. serpyllifolia — Portula diffusa Mónch 1194! — Peplis Portula L. (synn. C. et J. Bauh. agno- vit) — Portwla Dillen. 1719! — At/sine palustris mi- nor serpyllifolia C. Bauh. 1620! et herb.! testante jam Rajo — Serpyllifolia aquatica J. Bauh. 1598 (ad balneum Bollense in Ducatu Wirtemberg.) test. H al- ler. Figurae optimae apud Vaill. 1727 tab. 15, f. 5! et Micheli 1729 tab. 18! Planta terrae adpressa. Folia subopposita, obovato- spathulata, in petiolum attenuata, omnia fere floralia. Flores axillares, subsolitarii, fere sessiles, bracteati. Pe- tala ovalia rosea, saepissime nulla. — "Variat statura et magnitudine foliorum non raro alternantium, etiam flo- ribus quibusdam geminis. In locis inundatis v. semiexsiccatis, ad ripas vel in sylvis paludosis; Petropoli in regione demissa et isthmo Kareliae vulgaris, nec non hinc inde in Ingria: Lapu- chinka, Kauschta, Dolgowka, Lotschkina, plerumque co- piose. Floret ab initio Julii ad serum autumnum usque; fruct. mat. saltem a fine Julii. C. Hist. spec. In locis udis et uliginosis ad fossas ubi- que, Jul. Aug. (Amman mss. 1736, n. 75 ex syn. Tourn, et Michelii); Petropoli passim, frequentissime in in- sula, cui a Basilio nomen, locis humidis (Krasch. Co- dex Fl. Ingr. 1755, app. n. 1; species a Gortero omissa); circa Petropolin (Boeber et Rudolph ex Georgi 1790, p. 64, n. 221 s. n. Peplis Portula L. ut seqq.); in fossis circa nosocomium maritimum et in sylvis paludosis (So- bol. Petr. 1799, p. 83, n. 237); in ripis innundatis Newae et in paludosis sylvaticis (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 255, n. 249); in fossis semiexsiccatis (Weinm. Pawl. 1824, p. 173); in locis paludosis, uti : ad ripas rivuli Kar- powka, trans portam St. Samsoni (Turcz. 1825, n. 232); 388 Lythrarieae. in locis innundatis prope Petropolin, Gatschinam, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 37, n. 248). Fax. XXXV. PORTULAGACEAE. Char. Flores 5$ , saepe apetali. Cal. liber vel basi cum ovario connatus, laciniis saepe 2, aestivatione imbricatis. Cor. petala 4—6, imo calyci inserta, interdum basi coa- lita. Stamina petalorum unguibus vel basi aut tubo caly- cis adnata, serie extima sepalis legitime alterna. Antherae introrsae. Stylus 1 plerumque in stigmata numero locu- lorum fissus. Caps. 1—8$8 locularis, 1— o9 sperma, loculi- cide v. circumscisse v. rarius non dehiscens. Semina (in caps. 1 loc.) placentae centrali vel (in plurilocul.) angulo centrali affixa. Embryo periphericus, arcuatus, albumen cingens; cotyledones incumbentes. — Herbae C, 2; vel ra- rius 5. Folia infegerrima, - carnosa, interdum stipulata. Affinitas. Familia fere media inter Mesembrianthe- meas (mediantibus generibus Tetragonia et Aiízoon) et Paronychieas, nec non A/sineas 'Thalamifloras, quibus- cum in systemate magis naturali, sublata distinctione in- ter Thalamanthas et Calycanthas, in unam familiam ge- neraliorem colligitur; conf. p. 148. Situ staminum et ca- lyce rarius 5-partito ab his praecipue dignoscitur. 2c: POR TULACA (Varro, Plin.) Capsula circum- &cisse (operculo) dehiscens, 4 locul, co sperma. Cal. bi- partitus, basi circumscisse deciduus. Petala 4—6. Stam. 8—20. P. hortensis Brunf., Fuchs 1542 fig. opt.! et pl. patr. — P. latifolia seu sativa C. Bauh.! — P. ole- racea Q. L. — av0oxy»v, Theophr. Diosc. In ruderibus Portulacaceae. 389 extra moenia urbis Narwa aliquot specimina legi (R. in Bull. Acad. 1854, p. 216; Mélang. p. 83 s. P. oleracea). CXII. MONTIA. Cal. 2-, raro 3-sepalus persistens. Petala 5 hypogyna, ad medium usque in corollam infun- dibuliformem connata, tubo antice ad basin usque fisso, limbo irregulariter 5 partito, laciniis 3 minoribus. Stam. 3 (rarius S, si calyx trisepalus sec. Linné, qui sub Tri- andria Trigynia habet) in apice tubi corollae inserta, la- ciniis opposita. Ovarium liberum. Stylus brevis triparti- tus. Caps. 1 locularis, 3-valvis, placenta basilari. Semina 2. v. 3, lenticularia. Montia in memoriam Jos. Monti Bot. Prof. Bono- niensis a Michelio 1729 dicta est. At genus Jam prius constituit Vaillant 1727 tab. 3, fig. 4 opt.! s. n. Alsinoi- des (non Rajus 1724 ed. Dill, quae Bwffonia Sauva- gesi 1751 et Linnaei 1747), aut potius Dillenius 1719 tab. VI in laudem et honorem primi inventoris s. n. Cameraria (non Plumier 1703 et L., quae Apocyna- cea). Linnaeus in Hort. Cliff. 1737 sub genere Helio- carpos ,hanc videtur Houstonus Montiíae nomine in- digitasse in manuscriptis apud cl. Millerum visis; cum vero Montiae nomen antea fuit a Michelio impositum Camerariae Dillenii, uti nomen Camerarii prius alii plantae a Plumiero, tenemur observare legem... qui prior est tempore, prior erit jure; proin persistat Mon- tia Michelii. Haec defensio Montiae exquisita est et melior, quam in Fl. Lapp., ubi A/sine et Alsinoides ut nomina erronea removentur. Nescio, num Andrachnion Ca mer. 1388, similitudinem cum a»ócxy»v Theophr. indigitans, jure praeferendum sit. 243. M. aquatica Micheli 1729, tab. 13! — M. fontana L. — Cameraria aquatica et arvensis Dillen. in Eph. nat. cur. Cent. VI, App. T. X, 1717, 1719 major et ininor dicta — Portulaca exigua s. Andrachnion ar- vense Camer. 1588! Herba tenella, succulenta. Folia opposita, exstipulata. 390 Portulacaceae, Flores albi, minuti. — Jam Dillenius et Micheli spe- cies duas ex habitu et statione diversas statuerunt. Diffe- rentiam tandem luculentam et constantem in seminibus - detexit Chamisso 1831, corroboravit Wallroth 1840, negavit Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. II, 1843, sequentes tantum ut varietates admittens : «. M. arvensis Wallr. in Linnaea 1840! — M. fontana Auct. Smith, Sturm, Gàrtner, Chamisso! l c. — Cameraria arvensis v. minor Dillen. 1717 et 1719! — Portulaca arvensis C. Bauh. 1625! — Portu- laca exigua s. Andrachnion arvense Camer. 1588! (in agris frumentariis frequens circa Lipsiam ante Cremen- sem portam). Semina minora, nigra, opaca, densissime et crassiuscule tuberculata, quasi echinata. Haec sec. W all- roth tantum in agris humidis, nec unquam in fontinali- bus et scaturiginosis. Ex imperio Rossico tantum speci- men e Curonia in herb. Meyer vidi. 8. M. lamprosperma Cham. 1831 in Linnaea VI, c. fig. seminis — M. fontana W allr.! l. c. etiam W hlbg., Willd. Schrad. et Linne excl. syn. citat. Semina ma- jora, atrocastanea, nitentia, splendentia, leviter et tenui- ter areolata. — Ludit pro diversitate loci: a) minor: 1—2 pollicaris, suberecta, terrestris, ramis abbreviatis, floribus subterminalibus, foliis plurimis linearibus v. lan- ceolatis. Huc. sec. Wallroth: M. minor Hoffm. Gme- lin — M. aquatica minor Micheli 1729 c. ic. — Vaill. tab. 3, f. 4 opt.! et Pluknett 1691 tab. 7, fig. 59! — b) major: submersa, fluctuans, radicans, internodiis elongatis, floribus subaxillaribus, foliis plurimis oblongis v. late ellipticis. Huc : M. rivularis Gmelin 1805 — Ca- meraria aquatica seu major Dillen. 1717 et 1719! — Portulaca aquatica Thal. 1588 in fluviis agri Northu- siani (add. locis specialiss.), teste Wallroth. In fossis, ad rivulos et in pratis uliginosis, hinc inde copiose circa Petropolin (Mitrofan, Tentelewa, Ochta, ante portam Wiburgensem, Tsarskoje Selo, Pawlowsk, Lapuchinka). Floret ab initio Junii; initio Julii plerum- que deflorata fruct. maturis. C. Portulacaceae. 391 Hist. spec. Circa fossas et in locis uliginosis insulae Wasili Ostrow et circa Catharinenhoff flor. et semina : perficit m. Junio (A mman mss. 1734, n. 8 ex synn. C. Bauh. Plukn. et Mich.); in locis ubi aquae stagnarunt copiose (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 20 s. Montia L.); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in aquis stagnan- tibus, circa fabricam pyriam Ochtensem et ad rivulos frequens; Majo, Jun. (Sobol. Petr. 1799, p. 32, n. 100 s. Montia fontana L. ut seqq.) et prope Ligzovo (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 128, n. 106); Petrop. (Long- mire 1823, p. 192, s. n. M. fontana var. hwmilis); in pratis humidis sat frequens, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 61, forma a. minor Mich. et Q. major Mich.; in pratis humidis, paludosis, uti in insula Petri et Golo- day (Turcz. 1825, n. 97); in pratis udis, paludosis, per totam aestatem (Weinm. Petr. 1837, p. 7, n. 28); in Diatr. Petr. 1845 p. 32 planta Petrop. accuratius pro M. lamprosperma Cha m. determinatur. Z"ldnot. Krascheninnikow in Ind. mss. 1749, n. 136 describit plantulam uncialem a Gortero neglectam »inter Subwulariam et Ranunculum reptantem in ripa humida Newae minoris* lectam, flore tantum unico intra duo summa folia patentia, calyce 3-fido, stam, 3, germine ovato-oblongo, stylis 5 manifestis. Cum dubio pro Mon- tia habuit, quae iterum sub n. 155 recurrit. Etiam B«l- liardae et Alsinastro triandro contradicit. Fax. XXXVI. PARONYGHIEAE. Familia a St. Hilaire et Decandolle proposita, re- centioribus plurimis tantum subfamilia, ab A/sineís vix diversa, nisi foliis scarioso-stipulatis (at hoc in Spergwula et Spergwlaria), staminibus perigynis saepe numero se- palorum et germine plerumque 1-ovulato. À Port«laca- 392 Paronychieae. ceis germine, staminibus calycis laciniis legitime nie tis disjungitur. CXIII. HERNIARIA. Cal. 3-partitus, intus subcoloratus. Petala nulla. Stam. 5, rarius 2—4, fertilia sepalis opposita, saepe cum steri- libus 5 (petalis: Fenzl) alternantia. Stigmata 2, brevia, libera aut basi in stylum coalita. Ovulum 1 e basi erec- tum. Utriculus calyce tectus indehiscens, 1-spermus. Herniariae glabrae herba saporis quidpiam acerbi et salsosi, siccata odoris debilis, ad hydropem (valide enim urinas pellit), ad vulnera recentia, contra hernias eliam laudabatur (unde nomen). Nomen primo apud Gesner 1553 et 1561 obvenit, dein apud Lobelium 1570, Dodonaeum 1583! et plu- res patres. J. Bauhinus 1651 duas species optime novit el sensim genus naturale, praeeunte Rajo, lege artis. charactere artificiali apud Tournefortium et Lin- naeum instructum est. Nomen Millegrana Cordi 1561 recentius, a Lobelio 1581 ad plantam hodie Radiola vocatam translatum fuit. Item Epipactis Anguill. 1561 et Empetron Tragi 1532, minime antiquorum, vide supra p. 211. 244. H. glabra J. Bauh. 1651 c. fig.! Morison 1680!, Tourn. Vaill. Linné — H. vwlgaris Par- kins. 1640! fig. pessima. — Herniaria Gesner 1553! (4561 c. fig. s. Millegrana), Lobel. 1570 et plur. — Em- petron Trag. 1552 fig. opt.! (locis specialiss. indic.). Caules prostrati, ramosissimi, plerumque puberuli. Folia ovalia v. elliptica, glabra, laete viridia. Glomeruli axillares plurimi 5—410 flori, in ramulis abbreviatis sub- spicati confluentes. Flores sessiles. Calyx glaber, fructifer utriculo brevior. Stam. 5. — "Variat habitu laxiori vel densiori et: Q. scabriuscula Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. II, 1843: foliis praeserlim margine et interdum Paronychieae, 393 supra scabris, calycibus plerumque inferne subpubescen- tibus. In arenosis. Petropoli rarius. Ad fluv. Luga pr. Jam- burg, a Gorki usque ad urbem Luga copiosissime; Dol- gowka, Sholtscha. — Var. Q : Oranienbaum in « abiens, in ruder. ad ostia Newae, in ripa Ingrica Narowae fluv. inter urbem et cataractam substrato calcareo syst. Silu- rici, usque ad ostia; ad fl. Pljussa pr. Gawrilowskoje. Floret a fine Maji v. initio Junii; fruct. mat. a med. Jul. 2: , sed non longaeva; biennis sec. Rchb. Hist. spec. In arenosis circa monasterium, quod Pe- tropolim inter et Strelna mysa situm est (Krasch. Cod. mss. ante 1755 ex R. Diatr. 1845 p. 50; species a Gor- tero praetervisa); in arenosis Pargolae 2—3 specimina (Turcez. 1825, n. 1771); in arenosis pr. Oranienbaum copiose leg. Horaninow et Kühlewein, ad vias pr. Kuschelewka plura specim. (R. Diatr. Petr. 1845, p. 50); planta characteristica regionis arenosae per gubern. Pe- irop. extensae, substrato syst. Devon. (R. in Bullet. Acad. 1854, p. 222; Mélang. p. 92). Faw. XXXVII. SCLERANTHEAE. Inter Paronychieas et Alsineas quasi media; a prio- ribus foliis exstipulatis et defectu legitimo corollae, a posterioribus staminibus perigynis et calyce indurato utriculum monospermum includente distinguitur. CXIV. SCLERANTHUS. Cal. urceolatus, 3-fidus. Stam. 10, rarius 5 v. 2 (conf. Fenzl in Ledeb.). Germen liberum 2-ovulatum, ovulo altero abortiente. Styli 2. — Folía linearia (opposita). Flo- res in dichotomiis sessiles. 39^ Sclerantheae. Nomen a consistentia floris substituit Linnaeus 1735 generi Anawel Dillenii 1719, quod nomen barbarum apud Tragum 1352 primo obveniens et a Dodonaeo, Rajo, Ruppio et Haller receptum, merito repudiavit. De origine et significatione nominis Anawel conf. L. hort. Cliff. 245. S. annuus L. — Polygonum VI, $'atel Ger- manis et Brabantis Dodon. 1553 c. fig.! (ad «) — Poly- gonwm Germanis Sinamel Trag. 1552 c. fig. (ad var. (!). Calyces fructiferi patuli (L.) glaberrimi; laciniae ova- tae acutiusculae, margine tenuissimo membranaceo palli- diore usque ad apicem involuto cinctae. Flores subpen- tandri : stam. 5 fertilia cum totidem sterilibus alternantia. Sub duplici forma occurrit : a) agrestis, cymis effu- sis, floribus alaribus remotis, ramis dichotomo-ramosissi- mis patentibus; Q) arenaria, cymis confertifloris, flori- bus alaribus paucioribus, ramis primariis adscendentibus adpresse ramosis. Rigidior et simplicior est quam «, ha- bitu S. perennis, quocum saepe confundebatur. Est quoque Q. hibernus R ch b. 1832, sed etiam vere nascitur. Ubique copiose, «) in agris et inter segetes; 8) in arenosis sterilibus. Floret ab initio Junii, fruct. post mensem maturi. C, rarius Z ab initio Maji florens. Hist. spec. In agris circa Duderhof, m. Jun. (À m- man mss. 1736, n. 101, ex syn. Tabern., C.et J. Bauh. Tourn.); Petropoli in agris (Krasch. Codex mss. ante 1738, append. n. 3, etiam e spec. origin! — a Gorter in Fl. Ingr. 1761 omissa et ejus loco planta subdita, quam Krasch. pro S. perenni habuit); Koirowo 'Falk ex Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764; Falk Beitr. II, 1786, p. 178, n. 490); in arvis circa montem Pulcovum et in insula apothecaria aliisque locis siccis ad vias pas- sim (Sobol. Petrop. 1799, p. 100, n. 282; in ed. ross. I, 1801, p. 294, n. 294 exclud. locus in ins. apothec.); in arvis et ad viarum margines copiose (Weinm. Pawl. 1824, p. 202); in arenosis fere ubique (Turcz. 1825, n. Sclerantheae. 395 278); in agris, arvis, sabulosis siccis, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 46, n. 303). (246.) S. perennis L.— Knawel incanum flore majori perenne Raj. 1686! 1724 tab. 5, fiz. 1! e Suffolk (loco specialiss. indic.) — Polygonwm cocciferum, Polonis Kos- maczek Camer. 1556 c. fig.! J. Bauh. 1651 c. fig.! In radice Coccum polonicum alit, olim ad tincturam et con- fectionem Kermesinam adhibitum, at post Cochenillae usum frequentiorem obsolevit. Calyces fructiferi clausi (L), plerumque inferne pubes- centes; laciniae oblongae, rotundato-obtusissimae, mar- gine lato membranaceo albo, haud involuto cinctae. Flores decandri (in cymis terminalibus compactis). In arena mobili et campis arenosis sterilibus plaga- rum magis australium gub. Petrop. ad systema Devoni- cum medium spectantium, hinc inde copiosissime : circa oppid. Luga, a Tolbitzy ad Lotschkina et Sholtscha. Ini- tio et medio Julio flor. et fruct. z. Hist. spec. S. perennis Auct. Fl. Petrop. sine dubio fere ad S. annuwm Q. transferendus. In ripis elatioribus et arenosis Newae fl. supra cataractam passim occurrit, inferius non vidi; d. 7 Aug. jam penitus deflor. (K rasch. Codex mss. ante 1755, n. 193; a Gorter 1761 p. 66 pro S. annuo interpretatur, sed diagnosis el synn. citata aperte S. perennem indicant; tamen dubito, loco dicto provenire); circa Petropolin (Rudolph ex Georgi 1790, p. 66. n. 267); copiose ad vias Pargelovii et ad montem Pulcovum (Sobol. Petrop. 1799, p. 100, n. 283; ed. ross. Ll, 1801, p. 295, n. 295); in arenosis passim, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 46, n. 306); e territorio Fl. Petrop. nondum vidisse, nisi in herb. a Kastalsky editis sine loco speciali adscripto, in Diatr. Petr. 1845 p. 13 monui; planta characteristica regionum arenosarum syst. Devonici (R. in Bullet. 1854, p. 222; Mélanges p. 92). 396 Crassulaceae. Fax. XXXVIII. CRASSULACEAE. — Char. Flores regulares, isomeri, concentrici, perfecti, $, rarius diclines imperfecti (AAodiola). Cal. liber per- sistens, saepissime 3-partitus v. fissus. Cor. petala cum laciniis calycinis alternantia, interdum (in Sempervivo et Umbiliceis) basi in tubum connata. Stam. cum petalis imo calyci inserta, iisque alterna, nunc duplicata : seriei interioris petalis opposita. Antherae introrsae. Squamula hypogyna ad basin cujusvis ovarii. Ovaria tot quot petala iisque opposita, verticillata, 1 locularia, libera vel rarius basi connexa, matura follicularia. Ovula horizontalia v. pendula. Semina suturae interiori (ventrali) carpidiorum dehiscenti affixà, parce albuminosa, in loculis saepissime numerosa, minutissima v.? scobiformia. Embryo rectus, cylindraceus;: cotyledonibus brevissimis; radicula hilum spectans. — Herbae vel suffrutices. Folia carnosa exsti- pulata. Flores cymosi, racemosi, rarius spicati, subinde axillares solitarii. Affinitas proxima cum Sazifrageis genuinis, immi- nuto germinum numero et inde floribus anisomeris, de- fectu squamularum hypogynarum et praesentia albumi- nis copiosi in semine diversis. Qualitates et usus. Herba plurimarum carnos?, succo aqueo subsalso quidpiam austero plena, unde olim inter remedia refrigerantia, diuretica et vulneraria numera- bantur et hodie adhuc in medicina rustica valent. Succus continet praecipue acidum malicum cum calce nuptum; interdum horis matutinis magis acidus, vespere indiffe- Crassulaceaec. 391 .rens percipitur. Telephia etiam cibo idonea sunt; folia epidermide spoliata praestantissima sunt ad callos digito- rum pedum emolliendos et excutiendos (Bertol.). Herba Sedi acris inter reliquas species generis et fere sola in hac familia piperata acredine recedit; externe applicata rubefaciens, interne majori quantitate assumta emetica est et purgans, irritationem pharyngis, gastroenteritidem et tenesmum vesicae intolerabilem provocare valet; qua- litates dynamicas Mezere? simillimas possidet; modica quantitate urinam et alvum pellit, diaphoresin movet, aliquam quoque in epilepsia curanda famam sibi meruit; externe adversus ulcera scorbutica et carcinomatosa lau- datur. Radix Semperviívi acri-amara est; folia acidulo- acerba, externe in ulceribus, combustionibus, adversus lentigines et verrucas in usum veniunt. Genera indigena : CXV. BULLIARDA. Flores 4-meri, isostemones, i. e. calycis laciniae, petala, stamina, stigmata et carpidia 4. Carpidia polysperma. — Folia opposita, basi vaginis membranaceis connata. Flores alterni. Tiíllaea Mi- cheli, Dec. tantum differt carpidiis dispermis, inter se- mina constrictis et floribus typice trimeris, squemulis hypogynis obsoletis. CXVI. SEDUM. Flores 5-meri diplostemones, i. e. sepala, pelala, sq. hypog. et carp. 5, stamina 10. ($. 1. CEPAEA, species O v. & colligens, Ingriae pe- regrina). $. 2. SEDUM (genuinum). Radix z , tenuis, caespites caudiculorum repentium sterilium perennantium et flo- riferorum annuorum emittens. Folia plana v. teretia. $. 3. TELEPHIUM. Radix 2 , valide ramosa, tube- ribus onusta, multicaulis, caules annuos partim floriferos 398 Crassulaceae, et autumno novas gemmas hypogaeas, sed nullos caudi- culos repentes epigaeos perennantes emittens. Folia sem- per plana. (CXVIII. SEMPERVIVU M. Flores 6—12—20- meri, diplostemones. Petala basi cum staminibus in co- rollam monopetalam coalita (excepto solo S. ftectorwm plantato). Stamina duplo petalorum numero, alterna saepe vel omnia in carpidia monstrose mutata. CXV. BULLIARDA. Nomen et genus proprium a T///aea diversum in me- moriam mycologi bene meriti Bulliard, a 1776—925 flo- rentis, constituit Decandolle 1801. Bwiliarda prius (1790) a Neckero proposita, sec. Decandolle non dif- fert a Xylopia L. 247. B. aquatica Dec. — Tillaea aquatica L. FI. Suec. excl. syn. Vaillantii, a Schkuhr 1794! et Will- denow 1797! in distinctam speciem segregato. Plantula a Linnaeo detecta in Lapponia ad ripas fluvii Lulensis et pr. Upsaliam, primum obiter memorata a 1737. Flores sessiles v. brevissime pedicellati, rosei v. albi. Folia linearia v. lanceolata, acuta, 1!/, lin. longa. Caules 1!/, poll. v. minores. — Planta minima erecta (L.), ex- tra aquam saepius prostrata, latior, magis rutilans (Whlenbg.) Ad posteriorem formam spectat: B. pro- strata Mert. et Koch 1823 — Tillaea prostrata Schkuhr in Usteri (1791, tab. 3!) 1794! In limosis in- terdum tota radicans. Rarissime pedunculos 1 lin. longos normalibus interspersos vidi. In ripis vadosis arenosis v. limosis periodice inun- datis ab ostiis Newae fl. et insulis usque ad lacum Ladoga pr. Schlüsselburg utraque forma fere ubique sat copiose; ceterum tantum ad fluvium Jaschtschera pr. Dolgowka vidi. Floret et fructif. ab initio Julii v. prius, saltem ad initium Septembr. Oo. | Crassulaceae. 399 Hist. spec. Petropoli (H. Mertens mss. 1823 s. Til- laea aquatica Upsaliensi); in inundatis cum Swbwularia aqwatica circa Petropolin (Weinmaun Pawl. 1824, p. 416 s. T. aquat. ut seq.); ad ripas insulae Krestowsky et ad paludes viae Lachtensis; etiam in ins. apothecaria! et in praedio Kuschelew legit Trinius(Turcz. 1825, n. 126); in litoribus arenosis Newae! Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 24, n. 128 s. B. prostrata M. K.). CXVI. SEDUM. Sedwm, inquit Festus, alii Sadwm appellant herbam, quam Opilius Aurelius Sesuviwm vocari ait, eamque in tegulis seri. Hoc, addit C. Bauhinus, forte factum, quod nonnullis locis plebis animos invaserit opinio, non feriri fulmine domum, in cujus tegulis Sedwm vireat; unde Sempervivum tectorum vulgo Sonberbaert appel- lari, jam Dodonaeus 15533 refert. Aeizowm utrumque! (sc. majus et minus Dioscoridis), scribit Plinius, quoniam viret semper, aliqui Sempervivum; majus quod aliqui Bwphthalmwum. vocant, alii Zoophthalmon, alii Stergethron quod amatoriis conveniat, alii Hypogeson quoniam in subgrundiis fere nascitur, sunt qui Ambro- siam potius vocant et qui Amerimnon, Itali Sedum mag- num aut oculum aut digitellum. Sedum magnum (aet- CQ0v x6 uíya), ut Dioscorides docet, Sempervivum vocatur, quoniam folia semper vireant; est Sempervivum arborewm L. quod etiam in Cypro crescit; testatur quo- que Clusius 1601, addens: voce lusitanico Ensayon, nonnihil veterum Sedi appellationem referente, appellari. "Aetoov Theophrastus ait (Sempervivium Gaza vertit) datum a natura est, quo humidum virideque semper du- rare valeat; folio carnoso, laevi atque oblongo id constat; planis parietis nascitur, nec non et in tegulis, cum terrae confluvium quoddam arenaceum factum est. Hanc Theo- phrasti plantam cel. Fraas potius pro Sempervivo tec- torum, quam Sedo amplericauli habet. Sempervivum s. Sedum minus Dioscoridis et Plinii ,,quod Erithales ^00 | Crassulaceae. vocant, alii Trithales, quia ter floreat, alii Chrysothales, aliqui Isoétes pro Sedo amplexicauli Dec. a cel. Fraas interpretatur. Etsi igitur apud Romanos Sempervivi no- men promiscue pro Sempervivis et Sedis nostris in usu erat, potissimum tamen sub Sedo majori Sempervivum hodiernum intellexerunt (discedit opinio Clusii a sen- tentia Dodonaei tantum specie, non genere) et sub Sedo minore Sedwum genus, cui nomen Sempervivi non bene conveniret, cum multas species annuas contineat. Ita genus Sedum jam a C. Bauhino divisum fuit, eodemque sensu Ruppius. atqne Linnaeus genera utraque a Tournefortio conjuncta separaverunt. 248. S. acre Haller 1742! et Recent. — Sed. par- vum acre flore luteo J. Bauh. 1651, c. fig.! Raj., Mo- ris., Tourn. — Semperv. minimum vermiculatum acre C. Bauh. 1623! — S. minus VHI causticum Clus. 1601 fig. opt.! — Sed. minimum Tabern. 1590 c. fig.! (fol. non imbric.) — Semp. minimwm Lobel. 1576 c. fig.! Matth. ed. Camerar. 1586 fig. opt.! — Aizoon acre Cord. 1561! p. 98 obiter — Iilecebra Dodon. 1553 c. fig.! — Vermicularis Trag. 15532 c. fig.! — Sedi tertium genus Fuchs 1542 fig. bona! — Andrachne agria Grae- corum, Jllecebra Italorum: Plinius — Sempervivi ter- tiwm genus acre et exulcerans, ovOouyvr) d'yoto, vrié- Qtoy Diosc.; quod hodie in Creta insula saltem crescat; cel. Fraas et alii pro Sedo stellato habent, quod gustu mucoso et salso, sed minime acri differt. Folia carnosa, ovata, erectiuscula, dorso gibberosa, basi obtusà adnata. Caudiculi steriles foliis sexfariam im- bricatis. Cyma glabra. Petala lanceolata, acuta, calyce duplo longiora, lutea, — Variat Q. alternifoliwm, cauli- culis sterilibus repentibus (an planta Loeselii 1702 pro specie distinctà descripta ?) radicantibus ramosissimis elongatis laxe foliatis, foliis conspicue angustioribus lon- gioribus et acutioribus, basi deorsum magis protracta, supremis exceptis arcuato patentibus, sparsis, remotis. E diagnosi Linnaeana hoc potius S. acre et «) S. seran- Crassulaceae. h01 gulare (excl. synn.) esset. S. serangulare plur. Auctor. est S. boloniense Loisl. sec, Koch Syn. ed. II, 1843 p. 1024. In arenosis sterilibus, lapidosis, ad muros, fere ubique copiose; 8. in arenosis ad lacum Tscheremenetz pr. Na- wolok cum typo. Floret ab initio Junii v. prius, saltem ad medium Julii; fruct. mat. a medio Junio v. serius. Z. Hist. spec. Circa piscinam, quae in insula crucis, ri- pis elatioribus copiose crescit; ad fl. Wolchow ! et ad ductum aquarum Ladogensem vulgatissima planta est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 72); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in montosis arenosis ubique, uti in m. Poclonnaja!, Pulcovo, Pargelovii! et in pratis siccis insulae lapideae! aliarumque vulgaris planta est (Sobol. Petrop. 1799, p. 106, n. 302; ed. ross. I, 1801, p. 307, n. 314); ubique (Turcz. 1825, n. 29S); in locis steri- libus arenosis vulgare (Weinm. Pawl. 1824, p. 215 et sine loco in Enum. pl. Petr. 1837, p. 50, n. 337). $. TELEPHIUM: diu titulus erat genericus Fuchsio1542, Dodon. Matth. Gesnero, Lobel. Clus. Camer. Tabern. C. Bauhino 1623, species plurimas amplectens, a Linnaeo sub Sedo Telephio conjunctas. Linnaeus, duce Clusio, nomen JTelephii genericum plantae ab Imperato 1599 pro Te- lephio legitimo antiquorum proposito imposuit, in qua tamen explicatione uterque lapsus est. Clusius 1601 ambiguitatem nominis non celavit. Si quidem r«AíQtoy Dioscoridis aut Hippocratis acre et exulcerans, ut nonnulli voluerunt, pro Sedo Anacampserote interpre- fari possit, nomenclatura omni ex parte absoluta fo- ret. Aliud insuper ab hoc videtur c7cAígtoy Diosco- ridis, Portwlacae simile, quod alas binas (pinnulas) in singulis foliorum geniculis babet, folia coerulea crassa enta atque carnosa, flores luteos aut candidos, quod- que idem est ac Telephion Plinii; Guilandinus et C. Bauhinus pro Ornithopodio scorpioide, Fraas Oct. 1854. 26 402. Crassulaceae. vero pro Cerinthe aspera habet. Orizinem vocis tradunt a Telepho Mysiae rege; ille enim ab Achille vulne- ratus ulcera inde exorta maligna, telephia hanc ob ratio- nem vocata, herbà Telephii imposità sanavit. Patres qui- dam, rejecto nomine Telephio, praeferebant Fabariam, alii Anacampserotem. Fabaria Matth. 1558! Guiland. Camer. Dalech. usque ad Ruppium, sive Faba in- versa (non Dorsten. 1540) Gesner 1561, Lobel. Ge- rard, dicebatur propter similitudinem foliorum vel po- tius tuberum cum Faba. Anacampseros Gesner 1561! J. Bauh. 1651! Tourn. (excl. Rhodiola), Vaill. usque ad Adanson et Haworth Seda $. 1. planifolia Lin- naei fere refert; Anacámpseros apud Plinium memo- rata, est herba, cujus ope amor (£coc) reconciliatur (zva- XX uto, :»0); evulsam extra terram vivere, scribit H e- sychius. 249—241. S. Telephium L. Titulus mere collecti- vus pro speciebus plurimis, patribus non raro optime cognitis, at magis ex habitu et figuris, quam notis subti- lioribus definitis; quare ante recognitionem locorum clas- sicorum et observationes in hortis repetitas, synonyma et inde nomina semper quidpiam incerta manebunt. Quae- dam Telephia Ingrica e tuberibus in hortum translata faciem suam non mutabant; sed desunt experimenta di- versitatem soli et constantiam characterum e satione il- lustrantia; e seminibus educata anno circiter quarto florent. Hist. spec. In pratis circa Catharinhof sec. Krasche- ninnikow et Tschornaja Retschka (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 72; planta Krasch. in Codice mss. sub J^ 420 memorata e synn. citatis floribus chloroleucis fuisse vi- detur, Gorteri vero e loco et syn. Anacampseros pur- purea J. Bauh. — S. Fabaria); Newa i. e. Petrop. in collibus siccioribus (Falk Beitr. IT, 1786, p. 180, n. 522); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in prat. c. Cathar. et in montosis Pargelovii! Osinova Roscza atque in monte Pulcovo! aliisque locis siccis arenosis (Sobol. Petrop. Crassulaceae. 403 1799, p. 105, n. 301; ed. ross. I, 1801, p. 305, n. 313; e locis partim S. Fabaria subesse videtur); in locis sterili- bus, arenosis (W einm. Pawl. 1824, p. 214 s. S. vulgari Link); in montosis Pulcovae et Poclonnaja, nec non in agris Murinae et alibi (Turcz. 1825, n. 297); in locis sic- cis, arenosis hinc inde, Jul. Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 90, n. 336); Petropoli multo rarius, quam in Fennia australi; v. g. in agris pr. Manachtina med. Aug. jam de- floratam leg. Kühlewein, in pratis ins. Kronstadt (Ru pr. Diatr. 1845, p. 61, ubi S. Fabaria Koch sejun- gitur; conf. observ. ibid.). Species et varietates sequentes in Iagria hucusque observatae sunt : I. Folia basi cordatá et auriculatà sessilia, pleraque opposita. Flores sub anthesi albi v. ochroleuci, in quibus- dam formis roseo-punctati, maculati vel postea dilute purpurascentes. S. Telephium Tausch 1834 in Flora. 1. Folia ovata v. ovalia. Tubera fusiformia (conica in radicem sensim attenuata) «) Petala chloroleuca. Fila- mentia imae basi petalorum adnata. Folia ovata. In pratis glareosis ins. Kronstadt, floret ab initio ÀAug.; fine Aug. defloratum sem. maturis. Huic quam maxime convenit Telephion sive Fabaría Camer. 1586 c. fig. bona! etiam propter tubera interdum breviora, differt fol. saepe ter- nalis. Est etiam S. maximum Rchb. 1830 pl. crit. VIII, fig. 969! et (propter filamenta) Koch, qui tuberum for- mam silet, in figuris veterum eximie fusiformem. Non differt nisi foliis oblongis et majoribus: figura T. hispa- nici repetita in Lobelio 1576!, 1581!, Clusio 1576, 1601! Dodonaeo 1583! ubi Te. I, J. Bauh. 1651! ubi primum Anacampseros mazma dicitur; ex hac ortum est S. Telephium à, nec non e. marimum L. — Q) Pe- tala, alba, apice viridula, punctis roseis adspersa. Fila- menta ad !/, petalorum partem adnata. K yrka-Duderhof (Borszezow!); — y) rupestre; petala inferne alba, ex- tus et intus superne rubella, ut ovaria et antherae, ante anthesin tota alba cum ovar. et anth. Filamenta ut in f. Folia ovalia. In rupibus calcareis ad cataractas fl. Wol- h0^ Crassulaceae. chow copiose, init. Aug. florens et fruct. semimaturis. An eadem? ad fl. Pljussa pr. Polja, med. Julio nondum florens. 2. Folia ut in 1, sed magis ovato-oblonga, acutiora, argutius dentata. Tubera napiformia (globosa v. ovalia). Telephium Tabern. 1590 c. fig.! 5 «)petraewm; petala alba, in sicco saepe rubro-ma- culata; filamenta ad !/,—l/; longit. petalorum adnata. In rupestribus Fenniae austr. maritimae a Wiburg usque ad archip. Aboénsem vulgatissime ;. floret jam ab initio Jul. (med. Jul. calend. exteror.). Hoc in Diatr. Petr. 1845, p. 61 pro S. Telephio a albo Linné habui et potissimum erit S. Telephiuwm L. Fl. Suec., sed in Spec. pl. citatur diversissimum S. album Fuchs 1542, cujus figura apud Dodonaeum 15533 s. n. Cymbalion recurrens, ut illa apud Clusium 1601 sub 7. II vwlgari, adeo similis est $. Fabariae Koch ut varietatem ejus albifloram fere re- ferat; — B) murale; petala ochroleuca, extus apice livido- purpurescentia; filamenta fere ad medium petalorum ad- nata. Kolpanskaja Kyrka in muris fine Jul. florib. pri- mis; — Y) arenariwum; petala alba, post anthesin extus vel margine rosea; filam. ad !/,—!/, petal. adnata. In collibus arenosis ad fl. Luga pr. Gorki, fine Julii partim defloratum; — 9) agreste; petala albida, saepissime pur- pureo-maculata; filamenta ad !/, petalis adnata; interdum folia quaedam inferiora basi rotundatà (nec cordatà) ses- silia. Pargola et Manachtina, in agris inter segetes (K üh- lewein!), med. Aug. plerumque defloratum. Arbonje in arvis siccis, fine Jul. flor. II. Folia saltem superiora basi leviter cordata, caulina media ovalia basi rotundatà sessilia, omnia sparsa. Flores purpurei, virginei pallidiores. Filamenta ut in S. Fabaria. Tubera variant globosa vel breve fusiformia, Caulis 13/; ped. autumno purpurascens. Omnino $. s. T. interme- diwm appellari possit, folia prioris fere exhibet, flores et cicatrices in caule spirales sequentis. Ex agris desertis Lissinae in hortum translatum floruit init, Aug., medio Aug. partim defloratum fruct. immaturis, fine Aug. aphyl- Crassulaceae. h05 lum sem. maturis. S. Telephiwm Rchb. 1830 fig. 968 forte idem est. S. purpurascens Fuchs 1542 c. fig. rudi simile quidem, sed explicante Koch 1845 differt : fila- mentis in !/; petalorum longit. adnatis, ovariis dorso sul- catis, petalis dilute purpureis, margine albidis, foliis su- perioribus basi rotundatis, nec auriculatis. Convenit fere specimen S. purpurei a Tausch 1843 missum, e Bohem. incultis pr. thermas Carolin., tubera vero desiderantur. III. Folia versus basin sensim attenuata, inferiora breve petiolata, omnia sparsa, suberecta. Flores sub an- thesi purpurei. Filamenta ad !/ longit. petalorum ad- nata. Tubera fusiformia. S. Fabaría Koch 1837, Rupr.! Diatr. Petr. 1815, p. 60, Fries 1852 in Hb. norm. XIV, n. 48! specc. Petrop. a D. Kühlew. — S. purpureum Tausch 1834 — T. purpureum Tabern. 1590 fig. opt.! var. c., ut similis fig. T. V pwrpwreo flore apud Clusium 1601! — Tel., Fabarta Matth. 1558 c. fig.! et fol. basin versus evidentius attenuatis var. Q. similior fi- gura apud Lobel. 1576!, quam officina Plantiniana in variis editionibus (Dodonaei, Clusii) reimpressit, unde forte var. albiflora exorta est; — Teleph. (purpureo flore) Camer. 1586 c. fig.! ad var. à. — Scerophularia Trag. 1532 c. fig.! forma umbrosa, minus stricta, tube- ribus globosis napiformibus valde recedit. Circa Petropolin praecipue in isthmo Kareliae ex sep- temtr. Newae copiose, sub duplici forma in eodem saepe loco occurrit: «) foliis oblongo-ovalibus, margine re- pando-dentatis; 2) foliis angustioribus cuneatis, margine saepe argutius inciso-serratis. Jam in Diatr. p. 60 notavi, nostram plantam a descriptione apud Koch exhibita solo "tempore florendi recedere, nam fine (medio) Junii in Germania, hic vero non ante initium Augusti (calend. exterorum) per 4 hebdomades floret et medio Sept. fruct. mat. et adhuc foliis vestita est. Initio (medio) Julio in apricis pr. Gorodetz var. 8. at gemmis florum chloroleu- cis legi, ita ut optime referat T. album Fuchs (an hoc angustifolium Lilja, Fries Summa?). Specimen plan- tae Kochianae e loco classico Babia Gora quod vidi, h06 Crassulaceae. foliis late-lanceolatis, apice longius attenuatis, quam basi a nostra var. Q. forte differt, in qua proportiones hae in- versae. Hist. spec. S. Fabariae ex Diatr. Petrop. 1845 p. 60: in pratis nemorosis ad rivulum Tschornaja e regione Wiburgensi (var. x.); Kablowka pr. Pargola in pratis et pr. Manachtina (Kühlewein! «. et Q.; etiam in declivi- bus arenosis et lapidosis siccis ibid. Pugatschewsky! Borszczow!); Oranienbaum (Horaninow! spec. in- compl.). Obs. Cel. Turczaninow in Fl. Baic. Dahur. p. 438 (Bullet. Mosc. 1844, p. 247) scribit, se fragmentum 7Te- lephii cujusdam floribus purpureis simul cum S. Fabaria Koch e Fl. Petrop. collecti possidere, cui folium infe- rius distincte cordatum, sequens subcordatum, cetera au- riculis destituta basi latà ovatá insident et summa ad ba- sin angustata sunt; quare omnes 3 species a Kochio di- stinctas in unam jungit. An haec 4ta species aut forte forma hybrida fuerit, videant. (CXVIL) SEMPER VIVUM. De nomine et origine generis conferas Sedwm. Se- cundum Linnaeum auctor generis est Ruppius 1718', qui flore polypetalo a Sedis segregavit; Linnaeus ipse Dodecandriae Dodecagyniae inserens, genus charactere artificiali accuratius determinavit; posteriores autores varias emendationes addiderunt. (252.) S. soboliferum Sims1812 in Bot. Mag. tab. 1457! — S. globiferum Rchb. 1832! Miller 1768! concedente ipso Sims l. c. sub n. 2115, verosimillime etiam Linné 1753, confer infra; — .Semp. petalis fim- briatis, sobole compacta Schmidel 1793, tab. 26 in- comparabilis!! — Sedwm majus vulgari simile globulis decidentibus Morison 1699 quoad descr.?, non fig. — en? Sedwm majus soboliferwm flore albicante magno, foliis in margine pilosis Pluknett 1696, p. 339 excl. Crassulaceae. A01 synn. — Semp. alterum foliis minoribus frequentioribus et densioribus, floribus luteo-pallentibus Dodon. 1583 p. 127 lit. B! sine icone (etiam sec. Schmidel). Petala 6 cum sepalis erecta, in formam campanae dis- posita, apice tantum recurvata, flava. Folia praeter cilias marginales glabra, rosularum oblongo-cuneata fere obo- vata, ultra medium in acumen angustata (nec lanceolata, jam a medio ad apicem sensim attenuata, ut in simili S. arenario Koch), interiora et media in globum conniven- tia, exteriora patula, in axillis soboles pedunculatas glo- buliformes deciduas foventia. Circa oppidum Luga in campis sterilibus apricis solo arenoso copiose, sed omnino sterile initio Julii. Vix du- bium superest, Sempervivum illud in Livonia quoque ra- rius florens, eadem localitate et formatione geognostica (syst. Devon. medii) proveniens ejusdem speciei esse. Hujus specc. florentia spontanea et culta, quae in herb. C. A. Meyer disquisivi, non ad S. hirtm L. ut Lede- bour in Fl. Ross. dixit, neque ad S. arenarium Koch, sed ad S. soboliferum Sims sec. expositionem in Kochii Syn. ed. 2. pertinent (R. in Bull. Acad. 1854, p. 222; Mélang. p. 92). Patet etiam S. tectorum e Petropoli in Ledeb. Fl. Ross. II, 1843, p. 189 indicatum, hujus loci esse; sec. Gorter enim non Petropoli, sed ,,circa ostium pristannoi rutschei in Lugam fluentis ad radicem collis magna copia crescit (Krasch. ed. Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 17 s. Semp. tectorum L.). Jam in Diatr. 1845, p. 57 speciem diversam propter habitaculum suspicatus sum, at non oppugnante diagnosi et synonymis, plantam Ingricam, tunc mihi ignotam, seposui. Inspecto nunc ac- curatius Codice mss. Krascheninnikowii sub n. 421 citatum inveni non solum syn. J. Bauhini, sed quoque: Sedwm rosulis acaulis, liberis, conniventibus, foliis cilia- tis Haller helv. 392, synon. a Gortero omissum ; sy- nonyma vero Linnaei a Gortero allegata in Codice desunt, quare interpretatio falsa majori ex parte Gor- tero adscribenda est, Crederem porro, J. G. Gmelinum Sempervivum hocce a Krascheninniko wio accep- 408 Crassulaceae., : tum, non diu ante 1753 in Ingria detectum, utpote sibi quoque paulo dubium, vivum ad Linnaeum misisse, qui in horto suo proprio plantavit (ubi teste Fries 1843 adhuc viget) et sine dubio pro S. globifero habuit, unde etiam locus natalis, prius Linnaeo ignotus, in Spec. pl. ed. 1. ,,habitat in Rutheno : D. Gmelin* (in modum Si- lenis tataricae Ingricae, vide p. 158). Gmelin nullibi in scriptis suis Sempervivi cujusdam mentionem facit et in locis ubi S. globiferum Koch 1835 — S. ruthenicum Koch 1843 crescit, non peregrinatus est. Si nostrum igi- tur pro S- globifero Linnaei fingitur, tunc diagnosis et synonymia in Linn. Spec. pl. tam diu vituperata, plan- tae Kochianae contraria, aliter sese haberet; synn. Jacq. et Halleri excludenda postea addidit Linnaeus. FAw. XXXIX. SAXIFRAGACEAE. Char. Flores subregulares, anisomeri, 5 , rarius ape- tali. Cal. persistens, liber v. ovario adhaerens, e sepalis 4 v. 5 (rarius 3— 10) basi 3- coalitis. Petala totidem alterna, calyci inserta, aestivatione imbricata vel (in Hydrangeis et Escallonieis) valvata. Stam. numero petalorum, inter- dum 2—4-plo, rarius diminuto. Styli saepissime 2, per- sistentes (in Escallonieis connati). Ovarium e carpophyl- lis sutura ventrali seminiferis, plerumque 2 (rarius 3 v. 9) discretis aut. margine cobaerentibus, placentis tunc centralibus biloculare aut parietalibus uniloculare. Cap- sula matura (in Hydrangeis quandoque baccans) in ele- menta carpica secedens, carpidiis intus apice vel juxta totam longitudinem dehiscentibus. Semina in loculo sae- pissime 00; embryo in axi albuminis subaequilongus, or- thotropus; cotyledones breves. — Herbae foliis simplici- Saxifragaceae. 409 bus, saepissime alternis (Sazifrageae) aut frutices v. ar- bores: nunc foliis oppositis (Hydrangeae), oppositis v. alternis (Escallonieae, quae holostyles), nunc trifoliatis (Bawera), nunc foliis stipulatis simplicibus v. compositis (Cunonieae). Affinitas cum Crassulaceis et Rosaceis (Spiraea) jam supra p. 396 et 297 memorata. Cum Umbelliferis necessitudinem summam urget cel. E. Meyer. Usus exiguus et indigenarum specierum omnino ob- soletus. Saxifragae plurimae sapore modico acidulo, species quae succum viscidum resinosum parant, sapore acri sunt et in morbis systematis uropoétici quadam vi pollent, sed calculos vesicae vix solvunt, ut prius credi- tum fuit. Herba CArysospleniéi nostri sapore debili Nasturtii, olim ut solveus et roborans in physconiis he- patis et lienis (unde nomen) propinata fuit. Sarifragae granwlatae herba sapore acidulo et quidpiam acri; bulbilli radicales amaro-austeri. CXVIII. SA XIFRAG A. Cal. 5-partitus v. fidus. Pe- tala 5, integra (in nostris aequalia). Stam. 10. Styli 2. Caps. bilocularis, birostris, inter stylos foramine dehis- cens, CO sperma. Spermophora in medio dissepimenti. — Herbae foliis radicalibus saepe rosulatis, petiolis basi saepe dilatatis. CXIX. CHRYSOSPLENIU M. Flores apetali : ter- minalis primarius 5 fidus, 10-andrus, reliqui seriores 4-fidi, 8-andri (Linné). Cal. coloratus, sepalis 2 oppositis minoribus. Cor. nulla. Styli 2. Caps. 1-locularis, birostris, ad medium usque in valvulas 2 dehiscens, cosperma; spermophora 2 parietalia infra incisuras marginales cap- sulae. — Herbulae tenerae, floribus cum foliis summis corymbum aureum constituentibus. 410 Saxifragaceae. CXVIII. SAXIFRAGA. ZXa&igpayow, ..Ytow Romanis, sive ca&ooya (Sazci- franga vertit Gaza) in Codicibus DioscoridisIV, c. 16, licet vetustissimis obveniens, forte non immerito inter subdita rejectum, quia nomen latinum contra morem graeci scriptoris graece profertur, nec apud Oribasium reperitur. Est frutex surculosus in petris et asperis nas- cens locis Thymo similis (Diosc.). Saxifraga Romanis (Apulejo, Q. Sereno Sammonico, Scribonio) dici- tur, quod calculos vesicae frangat, quod et Dioscorides de planta sua docet. Plinius Sazxifragum eandem cum Trichomane plantam esse, tradit. Si hic Dioscoridis locus non spurius, patet Saxifragam etiam vocari £ye- teov» (vide p. 211). Plinius vero Empetrum a Romanis Calcifragam! appellari ait. Unde facile de 2 diversis plantis sermonem esse, conjicere licet; an forte &ríme- teo» Hippocr. Arist. Theophr. Galen. latet? quod celo, Fraas Sedwm rupestre nisi amplexicaule videtur. Genus Saxzifraga Linnaei conjunctis duobus Tour- nefortii Sacxifragía (capsula infera) et Geo (caps. su- pera) ortum est. Apud C. Bauhinum adest Sacifraga genus, particula hodierni, e S. granwlata L., bwibifera L. et Chrysosplenio compositum; reliquae species nume- rosae vero sub Sedis alpinis, Cotyledone et Sanicula rotundifolia dispersae; nullus patrum has pro Sazifra- gis habuit, excepto forsan Sazifraga petraea P ona 1601. Patet methodus exculta Tournefortii, qui membra dispersa in 2 genera collegit. Sacifraga granulata est typus generis; occurrit enim sub nomine Sazifragíia apud Brunfels 1530 p. p.', Lacuna, Matthiol. vel Sacrifraga apud Fuchs1549, Tragum 1552, Dodon. Gesner. 1561, Dalech. Thal. Camer. Tabern. Lo- bel. Clus.; huic vires ex Plinio et Dioscoride ad- scripserunt. Nil referam de numerosis aliis plantis a pa- tribus nomine Sazifraga salutatis. Saxifragaceae. M1 253. S. Hirculus L. — Hirculus Frisicus Dort- mann ex Clus. 1611 c. fig.! (petala 6 pingit et describit) ex agro Groeningensi. Iconem bonam tab. VIII exhibuit Haller 1742. Petala 4—6 lin., aurea, multinervia, intus ultra me- dium croceo-punctata, basi bicallosa. Calyx inferus re- fractus. Folia lanceolata plana integerrima, firma, erecta, infima in petiolum attenuata. Caudiculi steriles prostrati, laxifolii, fertiles !/—1 ped. erecti, foliosi, 1—3 (rarius 6-) flori, basi et apice villo ferrugineo et lutescente ad- spersi. In pratis humidis sylvosis ad Krasnoi Kabak, item in paludosis circa Katharinhof passim (Lax mann ex Gor- ter Append. Fl. Ingr. 1764, p. 198); prope Oranienbaum et Schlüsselburg (Laxmann ex Georgi 1790, n. 265); prope Ligova (Sobol. Petr. 1799, p. 99, n. 281; ed. ross. I, 1801, p. 294, n. 293; repetita sunt loca ex Gorter); pr. Antelewa parce (Prescott ex Turcz. 1825, n. 277); vidi specc. Petropolitana, verisimiliter Prescottiana in Herb. Acad. (R. Diatr. Petr. 1845, p. 58); in pratis tur- fosis circa Gatschinam copiose, fine Julii florens et fruct. partim maturis (Borszczow!, Karpinsky!). 2. (254. S. granwlata L. — S. alba radice grana- losa J. Bauh. 1651 c. fig.! — S. granata flor. albis Gesner 153533 (teste Haller) — S. alba Fuchs 1542 et 1549 fig. bona!, Trag. 1532 fig.!, Dodon. 1553 c. fig.! uti 1583!, Gesner, Tabern. 1590 c. fig.! Raj. — Saci- fragiía Brunf. 1530 fig. bona! Petala !/; poll. alba, sub-3-nervia. Calyx semisuperus erectus. Folia radicalia reniformia, 7—9 loba, petiolata, caulina cuneata, 3—5 fida. Caulis erectus paucifolius, apice corymbosus, inferne cum foliis albo-pilosus, su- perne glandulosus. Radix granulata, z. In fruticetis graminosis prope Narwam, Majo, Jun. (W einm. Petr. 1837, p. 45, n. 209). Terminus orientalis plantae adhuc in Esthonia et Livonia finitima vulgaris. A12 Saxifragaceae, (255. S. tridactylites L. — Sedum trídactyli- tes tectorum C. Bauh. 1623! — Dactyliobotanon altera niveo flore s. Tridactylus Thal. 1588! (Tragus 1552 folia tribus digitis expansis similia describit) — Parony- chia altera Lobel. 1576 fig. opt.! repetita ap. Dodon. 1583. Petala vix 1 lin. alba. Calyx superus, dentibus ovatis obtusis. Pedunculi solitarii fructu multo longiores. Folía radicalia obovato-spathulata indivisa v. trifida, caulina al- terna, (in typo) palmato-trifida. Caulis solitarius tenuis, erectus, glanduloso-pubescens. Radix filiformis, simplex, annua. — In locis siccissimis folia indivisa evadunt (L i n- né Fl. Suec); haec var. est S. exilis Pollini 18161, 1822! (contra Koch); e seminibus plantae typicae ena- tam vidi; folia subovalia; caulis 2!/, poll. vel minor, in- terdum exilis, uniflorus. In ripa praerupta calearea, etiam ingrica fl. Narowae infra cataractam parcius et tantum var. minuta (R. in Bullet. Acad. 1854, p. 215; Mélang. p. 82). Fine Maji cum fílor. et fruct. fere maturis; mox exsiccatur et eva- nescit. O CXIX. CHRYSOSPLENIUM. Nomen Chrysosplenion ((üfben 9Ftilgfrant) pri- mum apud Tabernaemontanum 1590! (1588 s. n. Chrysospleniwum sec. C. Bauh.) obvenit pro Chr. oppositi- folio, prius Saxifraga awrea dicta et diu cum Ch. alter- nifolia confuso. Tournefort primus diversitatem gene- ris exposuit, ab omnibus mox perspectam, ita ut genus tum nomine,tum notione firmius multis aliis stabilitum sit. 256. Ch. alternifolium L. — Ch. foliis alternis Haller 1742! (speciei defensor) — Sazcifraga aurea D o- don. 1553 c. fig.! Dalech. c. fig.!, J. Bauh. c. fig.! Folia in caule solitaria vel 2 alterna, radicalia orbicu- lato-reniformia, crenato-lobata, utrinque pilis crassis spar- sis obsita. Herba tenera 2— 6 poll. Saxifragaceae. M3 In nemoribus et sylvis humidis, solo pingui, ad latera - fossarum umbrosarum, 'ubique copiosissime. Floret fine Aprili et m. Majo, locis quibusdam ad finem Junii usque; fruct. mat. ab init. Jun. ad med. Julii; mox evanescit. 2/. Hist. spec. Frequentissima planta est ubivis circa loca humida (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 66); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in sylvis humidis,-um- brosis ubique (Sobol. Petr. 1799, p. 90, n. 280; ed. ross, I, 1801, p. 293, n. 292); in locis humentibus fre- quens (Weinm. Pawl. 1824, p. 201); ubique (Turcz. 1825, n. 216); abundat in locis hum. et ad latera fossa- rum (Weinm. Petr. 1837, p. 46, n. 307). Faw. XL. GROSSULARIEAE. Char. Flores regulares, concentrici, 5-rarius 4-meri, isostemones, 5$ vel abortu interdum unisexuales. Cal. cum ovario connatus, limbus supra germen quidpiam productus, fissus et persistens. Petala 5, rarius 4, minuta. Stam. tot quot petala et cum iis fauci calycis inserta. Styli 2 (rarissime 3 v. 4) distincti vel 3 connati. Ova- rium 1-loculare, placentis saepissime 2 parietalibus oppo- sitis. Bacca pulposa infera, calycis limbo marcescente co- ronata, plerumque co sperma. Sem. albuminosa, funiculis longis suspensa, horizontalia, integumento externo gela- tinoso, in raphe maturitate libera reclinata (ovula ana- iropa); embryo minutus, ab hilo remotus, in apice semi- nis acuto reconditus; cotyledones hilum spectantes. — Frutices, interdum aculeati. Folia alterna, palmatiloba, aestivalione plicata. Flores in racemis axillaribus, brac- teati. . h1^ Grossularieae, Affinitas. Crassulaceae, Sarifragaceae et Grossula- rieae ita sibi affines sunt, ut in familiam majorem Cor- niculatarum plantarum compingi possint. Grossularieae mediantibus Escallonieis cum Sarifragaceis proxime nectuntur, habitu tamen, fructu baccato, perfectius in- fero et praecipue seminum structura recedunt. Cacteae e fructu et situ placentae similes ad amussim differunt habitu, partium floralium numero indefinito et semini- bus exalbuminosis. Adest etiam per Fwuclisiam cum Epí- lobiaceis nexus remotior. Qual. et usus. Folia plurium specierum resinoso- aromatica; fructus muco-saccharo, admixto acido malico et citrico scatent, rarius in quibusdam substantiae ad- stringentes accedunt. Grosswlartae spínosae in hor- tis ubique frequentis baccae acidulo-dulces et mucosae cum aromate, inter bellaria receptae, immaturae insalu- bres. G. rubrae praecipue cicuratae fructus acidi cum - dulcedine, potum suppeditant sub calore aestivo refrige- rantem; saccharo conditi inter delicias secundarum men- sarum habentur; saccharo cocti Syrupum officinalem Boerhaavio praedilectum exhibent; e succo expresso vinum et acetum paratur. G. insipidae (alpinae) fructus inutiles, fatui. G. nigra foliorum odore resinoso fere cimicino a reliquis differt; diuretica et sudorifera existimantur, juniora prius infusa et siccata pro potu theato apta sunt; baccae reliquis dulciores comeduntur vel cum saccharo coctae asservantur; liquorem Ratafia dictum praestant, in hydrope commendatum. Grossularieae. 415 rd CXX. GROSSULARIA. Sub nomine Ribes Serapio et Arabes salutant Rhei speciem acidulam, ARheuwum Ribes Linnaeo dictam. Sane inepte hoc nomen a patribus quibusdam ad Grosswlarias inermes translatum est et ineptius adhuc a Linnaeo ad totum genus, comprehendens etiam Grossularias aculea- tas, quas nemo ante Linnaeum ARibesia appellavit. Mi- rum, quod ne una quidem species Romanis et Graecis nota fuerit; aliqui tcoc Theophrasti (quam pro Vitice Agno casto declarat Fraas)— aesos s. aequum Gazae — wvam crispam antiquorum etiam hodiernam existima- bant; Lobelius Vitin preciam Plinii esse credidit; opiniones ceterum nimis vagae, nisi potius erroneae. Prima mentio Grosswlariae apud Ruellium 1537; jam tunc temporis frutex aculeatus Grossularía, fructus dul- cis candidus grosswla vulgo vocitabatur, fructus ruber acidus ex frutice inermi grosswla rubra sive transmarina; utrumque fruticem in hortis Galliae frequentem memo- rat; sunt, ait Ruellius, qui putent a Mauritanis Ribem appellari. Radicem vero habet grosswia a grosso s. gros- sulo, Romanis ficus immatura. Grosswlaria Ruellio et Dalechampio integra notio generis Linnaeani erat, C. Bauhino titulus genericus, Tournefortio genus methodicum, ab Adanson 1763!, Scopoli et hic con- servatum, plene respondens Ribi L. $. 14. UVA CRISPA Fuchs 1542! (a foliis crispis), Trag.! Dodon. 1583! et patr. — GROSSULARIA (Ruell. p. p.) Thal. Clus.! Rajus 1688! Boerh.! Dill. (Linné) Spach! Rami plerumque aculeati. Race- mi depauperati 1—3 ílori. Limbus calycis campanulatus. 257.) G. spinosa C. Bauh. 1623! — R. spinosum Lamck. — Uva spina Matth. 1558 fig.! ed. Camer. 1586 fig.! — G. vulgaris Clus. 1601! Erndt. 1730, Spach (nomen propter syn. G. rubrae anceps, sub gene- 416 Grossularieae. ribus distinctis facile optimum). — G. alba Dalech. 1587 c. fig.! — Uva crispa Fuchs 1512 (Tubingae cop.), 1549 c. fig.! a Trag. 1552 imitata, planta sylvestris; mox vero nomen simul ad hortensem translatum apud Lobel. 13576 c. fig.! Dodon. 1583 c. fig.! — Grossularia Ruell. 13536! (planta hortensis). Aculei infra ramulos novellos tripartiti, Pedunculi subuniflori. Calycis laciniae oblongae reflexae. Stylus in- ferne villis longis densis vestitus. Camerarius ex Matthiolo distinguit sativam in hortis cultam: baccis hirsutis et agrestem s. sylvestrem in sepibus et dumetis spontaneam: baccis acidis et auste- ris. C. Bauhinus G. spinosam 4-plicem habet: 1) syl- vestrem, fructu maturo flavescente, nonnumquam sub- rubente; a Linnaeo ad R. Uvam crispam citatur; 2) sa- tívam, cujus partem R. Grossularia L. efficit; 3) sati- vam alteram, fol. latioribus, cum 3 formis, ex parte R. reclínatum L.; 4) non spinosam, acino coeruleo, horten- sem; at haec ut praecedens sativae formas potius effi- ciunt. Rajus 1688 omnes in unam speciem conjunxit, cui Linnaeus contradicens 3 species statuit; at charac- teres subtiles earum exhibiti tantum a quibusdam exem- plaribus desumpti videntur, unde tot controversiae in descriptionibus auctorum recentiorum et Linnaei. Plu- res exstant formae in natura, quam in libris descriptae. Hic varietates tantum praecipuos afferam: «) germinibus et fructibus glanduloso-setosis: R. Grossularia Auctor. Rchb. herb. norm. n. 2238; Linnaeus suam plantam describit setis longioribus petiolorum pilosis, eglandulo- sis, bractea pedunculi triphylla, fructu margaritarum fere colore (ex syn. Raji); 8) R. hybridum Besser 1809! germinibus pubescentibus, immixtis setis brevibus capi- tatis, bractea triphylla, petiolorum ciliis glanduliferis sub- nudis, foliis supra lucidis laete viridibus; y) germinibus pubescentibus eglandulosis, fructibus glabris: R. Uva erispa Auct.; Linnaei planta bracteam gerit ovatam, monophyllam saepius tripartitam et petiolos ciliatos pilis capitatis; 6) glabrum Koch germinibus glabris, foliis Grossularieae. X Mri petiolis, pedunculis, bracteis et laciniis calycis margine tantum ciliatis, ceterum glabris; e£) R. recliinatwm L. e descriptione fusiori in h. Upsal. germine et fructu glan- duloso-setoso ad R. Grosswlariam accedit, sed frutex mi- nus aculeatus vel inermis est, rami reclinati, setae pe- tiolorum nudae capitatae, fructus obscure purpurascen- ies ex syn. Clusii citato. Circa Petropolin tantum ex hortis aufugam, super- stitem aut efferatam observavi sub variis formis, proxime ad var. Q et 9 accedentibus; y. pr. Peterhof sponte sec. Bongard. Ad arcem Iwangorod valde efferata, a var. Q. bracteis et ciliis petiolorum abludens; at fruticulos in la- pidosis calcareis apricis infra cataractam Narowae spon- taueos esse existimarem. Hoc loco saltem duplici forma crescit : a. fructibus mat. longe setosis coloris fere suc- cinei et: y. fruct. mat. inermibus livide purpurascenti- bus; sed bracteae et ciliae petiolorum in utraque contra- dicunt plantae Linnaeanae, omnibus autem notis con- gruunt cum At. Grossularia et Uva crispa Besser 1809! — Frondescit initio Maji m., floret fine Maji v. initio Junii; fruct. mat. circa med. Julii. 5. Hist, spec. Petropoli copiose culta et efferata (So- bol. Fl. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 193 n. 184 s. R. Gros- sularia); Petrop. (Longmire 1823, p. 192 s. R. Grossu- laría); in monte Duderhof, in parte urbis Wiburgensi, in viridario Peterhofiano subsponte et pr. Kempelowo, sed vix ferum; aufugos et superstites fruticulos ipse non raro vidi (Herbb. Bongard, Graff, Horaninow et Graewenitz ex R. Diatr. Petrop. 1845, p. 46 s. n. R. Grossularia L.); in fruticetis pr. Peterhoí subsponte (Bon- gard ex R. l. c. sub R. Uva crispa L.; — a planta Lin- naei tantum diversa ciliis petiolorum plumosis); iu ripa ingrica fl. Narowa ab urbe usque ad cataractam valde efferata, nisi vere spontanea (R. in Bullet, Acad. 1854, p. 216; Mélanges p. 83 s. R. Grosswlaria). $. 2. RIBESIUM Dodon. 1583! Raj. 1688! Dil- len. 1732 (Linné) — RIBES Clus. 1601 et patr. ad Oct. 1854. 21 418 Grossularieae. Boerhaave 1727! Rami inermes. Racemi 4— co flori. Limbus calycis campanulatus v. tubulosus. 258. G. nigra Dalech. 1587 c. fig.! — R. nigrum Dodon. 1583 c. fig. ex Lobel!, Schwenckfelt 1600!, L. — R. nigra Pena et Lobel. 1570! obiter, Lobel. 1581 c. fig.! Tabern. 1590 fig. bona! — Piperastrum Ruell. 1536 (sec. Haller). Folia glabrescentia, subtus glanduloso-punctata. Flo- res magnitudine 6G. spinosae, albo-virentes, intus pur- purascentes, in racemis pendulis pubescentibus. Calyx pubescens, glanduloso-punctatus, campanulatus. Styli in 1 connati (propterea ad diversum genus : Botryocarpiwm A. Richard, Spach 1838). Baccae nigrae (dulces). In sylvis humidis et fruticetis, ad ripas fluviorum copiose spontanea; Petropoli praecipue in insulis et re- gione demissa usque ad Narowam el inferiora Lugae fluv., I otschkina, Siworilzü, Lissino. Floret fine Majo et init. Junio; fruct. mat. init. v. med. Jul. 5. Hist. spec. In insula rotunda! copiose vidit Kra- scheninnikow; ego legi a. 1757 in insula Basilii (Gor- ter Fl. Ingr. 1761, p. 38 s. n. R. nigrum L. ut seqq.; Krasch. in Codice mss. addidit : sed an spontanea planta sit, nescio); circa Murinam et Ochtam, ad Goreloy Ka- bak, aliisque in locis sylvosis humidis copiose (Sobol. Petr. 1799, p. 61, n. 176; ed. ross. I, 1801, p. 192, n. 183); in sylvis humidiusculis circa Petrop. (Weinm. Pawl. 1824, p. 117); in sylvis humidis ins. Gutujew (Turcz! 1825, n. 164); in sylvis et fruticetis humidis (Wein m. Petr. 1837, p. 26, n. 172). 259. G. rubra (v. transmarina Ruell. 1536!) Do- don. 1583 (in textu)! Dalech. 1587 c. fig.! — R. rubra Pena et Lob. 1570! sive rubrum L. — R. acidwm Schwenckf. 1600! — Ribes Arabwm (quod non est) Lobel. 1576 c. fig.! — R. officinarum Matth. 1558! C. Bauh. et plur. patr. — R. vulgaris Matth. 1558 c. fig.! Clus. 1583! Camer. in Matth. 1386 c. fig.! ubi dome- Grossularieae. A19 stica et sylvestris e Bohemia distinguitur — R. hortense Trag. 1532 c. fig. ! — Ribes Dorsten. 1540 c. fig.! Fuchs c. fig.! Lonic. Tabern. c. fig.! Flores flavo-viriduli, bracteis ovatis minutis fulti, in racemis puberulis basi parce glandulosis, cernuis, deflo- ratis pendulis. Calyx glaber pelviformis. Folia subtus cano-pubescentia. Baccae rubrae, acidae, rarius in hortis carneae vel albidae (Clus. 1601) margaritis similes (C. Bauh.). — Flores variant heic intus virescentes v. albidi, concolores v. purpureo-maculati ; praeterea Q: micro- phylla, fol. minus incisis, sublucidis, pedunculis glabris glandulosis, ad G. insipidam ex habitu accedens. In umbrosis subhumidis vel montosis sylvarum hinc inde; Petropoli praecipue in regione demissa ; ad lacum Tscheremenetz circa monasterium; in sylvis montosis ad fl. Luga copiose et sine dubio ab origine spontanea ; B. ad ripas fl. Tossna pr. Turowo, typo praecocius. Floret paulo ante finem Maji et init. Junii; fruct. mat. init. Ju- lii v. prius. 5. Hist. spec. In sylva umbrosa ad Krasnoi Kabak! et passim in sylvis vastissimis subhumidis (Lax mann ex Gorter append. ad Fl. Ingr. 1764, p. 196 s. n. R. r«- brum, ut seqq.), tum circa Murinam atque Ochtam, pas- sim in sylvis vastissimis subhumidis (Sobol. Petrop. 1799, p. 60, n. 174; ed. ross. I, 1801, p. 191, n. 181); in sylvis antiquis circa Petropolim (Weinm. Pawl. 1824, p. 117); in sylvis humidis uti in insula Krestowsky, in monte Pulcowo!, etiam prope Murinam leg. Prescott (Turez. 1825, n. 163); in sylvis et fruticetis (W einm. Petr. 1837, p. 26, n. 171). . 260. G. insipida (Schwenckfelt 1600! s. Rib. e synn. et descr. opt.) — R. alpinum L. (nomen a J. Bauh. et Clus. petitum, non bonum pro planta generatim syl- vatica planitierum v. montium, neque satis antiquum) — R. alpinus dulcis J. Bauh. 1651 fig. bona! ,fruct. fere insipidi* — JR. fructw dulci ex alpibus Austriae et Sty- 490 Grossularieae. riae Clus. 1583! 1601 excl. fig. — R. sylvaticus Gesner 1961! e sylvis Berneusibus — AR. sylvestre Trag. 1552' Flores G. rubrae, sed dioici (unde verba Lobelii 1516 explicanda), 5 minores densiores 7—30, bracteis el- lipticis v. lanceolatis pedicello sublongioribus fulti, in ra- cemis glandulosis erectis; 9 2—95, antheris effoetis. Bac- cae sapore fatuo. Folia parva, subtus lucida, glabrescen- tia, supra grosse et parce pilosa. In sylvis montosis, fruticetis ad ripas fluviorum ele- vatas, substrato fere sempér calcareo systematis silurici, sat frequens et copiose; Petropoli in regione elevata tantum (Pulcovo, Duderovo, Tsarskoje Selo, Nicolskoje, Bornitzü, Arbonje, Lapuchinka), Lissino pr. Peri, Orlino, ad cataractas fl. Wolchow et Narowae, ad fl. Luga pr. Jamburg et iuferius pr. Warjewa; ad lacum Peipus ab- normiter in arena mobili colliculorum pr. Samogilje. Floret paulo ante finem Maji et primis Junii diebus ; fruct. mat. medio et fine Julii. . Hist. spec. In montosis Duderhovii! (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 38 s. R. alpino, ut seqq.); in m. Dude- rowo !, tum circa Gatczinam ! et Sivoritzam aliisque in locis montosis (Sobol. Petr. 1799, p. 60, n. 175; ed. ross. I, 1801, p. 192, n. 182); in sylvis praesertim mon- tosis frequens (Wein m. Pawl. 1824, p. 117); in monto- sis Duderovii! (Turcz. 1825, n. 165); in sylvis umbrosis ubique (W einm. Petrop. 1837, p. 27, n. 173). Fax. XLI. UMBELLIFERAE. Char. Flores regulares (peripherici saepe radiantes irregulares), symmetrici, saepe perfecti 5 , rarius monoici (radiantes 9 , centrales 5 in eadem umbella, v. dioici, pen- tameri, isostemones, anisomeri, in umbellis simplicibus v. saepius compositis, basi involucro cinctis v. eo desti- di Umbelliferae. 421 tutis. Cal. cum ovario connatus, limbo supero 5-dentato v. obsoleto. Petala 5 calyci inserta et laciniis ejus alterna caduca, aestivatione imbricata v. valvata. Stam. 5 cum petalis inserta iisque alterna, caduca, aestivatione incur- vata. Styli 2, singuli basi in discum epigynum (stylopo- dium) dilatati, apice in stigmata simplicia saepe capitata desinentes, in fructu saepissime persistentes. Ovarium inferum, 2- (rarissime 1-) loculare, loculis 1-ovulatis. Fructus e carpidiis 2, cum dimidia calycis parte concre- tis (mericarpiis 2), ex apice columnae centralis filiformis (carpophori) indivisae v. bipartitae pendulis, maturis a basi ad apicem solutis, rarius cohaerentibus, intus (ad commissuram) subplanis. Fructus extus nervis s. costis (jugis) primariis 10 munitus, quorum dimidia pars e ner- vis mediis s. carinis sepalorum in dentes calycinos pro- ductis oritur (juga carinalia), altera pars (juga suturalia) suturis sepalorum respondet et in sinus dentium calycis tendit; accedunt interdum nervi (juga) secundarii to- tidem cum primariis alternantes, qui sepalorum nervi la- terales sunt. In quolibet mericarpio igitur juga primaria. 9, nempe : 1 dorsale, 2 intermedia, 2 lateralia ; ita ut in uno mericarpio (exteriori) jugum dorsale et lateralia ca- rinalia, intermedia autem suturalia; in altero (interiori) dorsale cum jugis lateralibus suturalia, intermedia cari- nalia sint. Juga omnia plus minusve prominula vel obso- leta, interstitiis (valleculis) remota. Canales (vittae) longi- tudinales intra pericarpium coeci, in valleculis vel com- missura mericarpii solitarii v. gemini v. plures, rarius sub jugis siti, interdum nulli. Semen inversum, pericar- pio adnatum, rarius liberum ; albumen copiosum ; em- 422 Umbelliferae. bryo rectus minutus in apice albuminis pendulus; radi- cula supera hilum spectans; cotyledones subinaequales, rarissime unicus. — Herbae plerumque Z2 v. 2. Caules nodosi. Folia alterna, rarissime opposita, saepissime dis- secta, petiolis basi in vaginam dilatatis. Flores plerumque albi, rarius purpurascentes, flavo-viriduli v. lutei. Affinitas. Umbelliferae habitu et fructibus di- stinctissimae, familiam summopere naturalem et indivi- sibilem, hoc nomine jam a Dodonaeo propositam et a Dalechampio bene circumscriptam sistunt, solis Ara- liaceis proxime affinem. His intercedentibus ad Corneas vergunt. Aliqua etiam est cum Sazifrageis analogia. Qualitates et usus, Umbelliferarwum virtus exi- mia ab oleo aethereo et substantiis resinosis repetenda; illud in fructibus, hae in radicibus generatim praevalent, In quibusdam speciebus principium acre seminibus et radicibus inest, in aliis muco-saccharum in caulibus ju- nioribus et radicibus tuberoso-incrassatis exuberat. In paucis substantiae alcaloideae in succo lacteo v. glutinoso herbae s. caulis s. radicis continentur, quibus vim emi- nenter venenatam, narcotico-acrem debent. Cicutaria aquatica, quam Linnaeus Cicutam virosam dixit, inter plantas indigenas infames facile ve- nenatissima est. Herbam armentis non raro lethalem fuisse constat. Vehementissima autem rhizomati inest vis narcotico-acris. Virus in succo corticis lacteo pallide flavo, aéris accessu in colorem croceum mutato, saporis caustici, odoris valde nauseosi, contentum est et pendet e principio resinoso, admixta olei aetherei, calcis phos- phoricae et notabili sacchari quantitate. Rhizoma ab un- Unmbelliferae. 423 dis avulsum et rejectum vel ab ignaris effossum et pro Apii radice comestum, ardorem et dolores vehementes ventriculi, sitim inexplebilem, vertiginem et temulen- tiam, saepe apoplexiam, convulsiones et mortem miser- rimam attulit. Videsis Wepferum, qui integrum librum de hac planta scripsit. Auxilium quandoque fert emeti- cum, clysmata purgantia ex oleo ARécíné, serius decocta e substantiis taninà divitibus, acetum externe v. cum aqua interne. Coniuwm maculatum sive Cicuta vera Romano- rum, qualitatibus suis proxime ad Cicwtariam aqwuati- cam accedit. Radix Petroseliné radici similis, junior succo lacteo spisso dives, saporis primum aromatico-subdulcis, deinde acris, verno praecipue tempore venenata est. Odo- rem herba recens non solum contrita, sed etiam sponte sua exhalat nauseosum, vel etiam e longinquo percepti- bilem murinum, speciatim urinae felinae ex parte et cantharidibus altera similem, vertiginem inducens. Herba et omnino etiam fructus continent principium alcaloi- deum peculiare concína dictum, a. 1826 detectum, cui vis plantae largiori copia in ventriculum ingestae delete- ria et vitae inimica debetur, Atheniensibus praecipue et Massiliensibus jam optime cognita, ut exitus Socratis funestissimus docet, quem Cícuta sublatum fuisse, testis est gravissimus Plato. Restricta autem quantitate herba recens exierne vel circumspectissime dosibus minimis interne adhibita, in morbis systematis lymphatici exi- miam et specificam exerit virtutem, nullo alio medica- menío aequiparandam; herba sicca vero, quae in officinis servatur, fere iners est; recens vernale nondum florens 425 Umbelliferae. vehementius agit. Etiam Caviae Cobajae, suibus et an- seribus lethale, sed a sturnis innoxie devoratur, ut Gale: nus iradidit, et capras imo pingues reddit, ut Lucre- lius cecinit. Cynapiwum, facile pro Petroselini herba sumtum, pariter venenum narcotico-acre ; tritum odore virulento et alliato. Siwm latífoliwm odore bituminoso, sapore acri-amaro, veneno narcotico suspectum est. Herba Cere- folii sylvestris officinalis forte immerito inter narco- tico-acria numeratur; odor foliorum peculiaris nauseosus, sapor amariusculus. Radix Coniíoselini odore fortissimo Cynapii v. Petroselini, quoad facultates adhuc ignota. Radix Tragoselini s. Pimpinellae albae adhuc in officinis est; recens sapore mordaci amaro -aromatico; principium acre resinosum aethereo-oleosa in radice ejus contenta fere annihilat; incolae Ingriae, referente K ra- scheninnikow, radicibus spiritum frumenti aromati- cum et coeruleum reddunt. Radix Thysseliné palu- stris lactescens, fervidissima, urens, masticatorium Lap- ponum teste Linnaeo; tota etiam planta, saltem in au- stralioribus, ut ex Bertolonio patet, scatet lacte albo foetente, quod cito in resinam fuscam concrescit; Scam- monii adinstar catharticam esse, asseverat H aller. Libanotidis radix amara, aromatica; folia contrita in Sibiria inter vulneraria habentur. Radicis Heracle? acro-amarae usus exoletus; caulis decorticatus muco-sac- charo scatens et folia juniora oleracea hinc-inde come- duntur. Primum vero locum inter radices Umbellifera- rwm aromaticas, oleo aethereo et resina gravidas tenet Umbelliferae. 425 Archangelica; hyeme effossa in officinis s. n. Rad, Angelicae servatur; odor penetrans, gratus, aromaticus; sapor initio subdulcis, deinde aromaticus, mordax, cale- faciens, postremo amariusculus; virtus eminenter stimu- lans substantiis peculiaribus : oleo aethereo volatili, acido, principio extractivo et resinae debetur; efficacia sua ac- cedit ad radicem Ariístolochiae Serpentariae virginianae, Arnicam et Calamum aromaticum ; planta in septem- trione praecipue nemini ignota, caules juniores masticati pro alimento salubri antiscorbutico in deliciis habentur. Angeliícae sylvestris radix virtute multo inferior Archangelicá, saporis ingrati, acris. Leniter aromatica, mitius stimulans est herba Podagrariae et Chaero- phylli aromatici, quae hinc inde comeditur. Cere- folium sativum, Myrrhis odorata et Anethwum graveolens propter herbam aromaticam pro condimen- tis in usum veniunt, quapropter passim coluntur; se- mina Myrrhidis juniora fortius aromatica, anisata, sto- machica; herba et flores Anethi condiendis jusculis fre- quentissime inserviunt. Radix Carotae sylvestris lignosa, sapore aroma- tico-acri, inutilis est; semina aromatico-amara, carmina- tiva, diuretica, emenagoga. Radix Carotae sativae carnosa, muco-saccharo abundat, oleo etiam aethereo et pingui anthelmintico gaudet; cruda et cocta comeditur; tosta loco Co/feae; succus expressus et inspissatus in of- ficinis asservatur. Radix culta Elaphobosci, Pastinacae improprie dictae, proxima Ap?o graveolenti; muco-sac- chari copiam continet praeter aroma peculiare, at prop- ter leviusculum amarorem facile nauseam majori quan- 426 Umbelliferae. titate ingesta producit; sylvestris acrior est; annosas radices venenatas esse, vetus est traditio. Fructus Umbelliferarum plurium in vittis oleum ae-- thereum deponunt; inde non solum inter remedia stimu- lantia volatilia et carminativa, sed quoque inter condi- menta frequentissimj usus sunt, ut v. g. semina Amísi, Coriandri et Carvi. Semina Phellandrii s. Foe- niculi aqwatici officinalia aromatico-acria sunt et majori quantitate assumta narcotica dicuntur; odor pe- culiaris penetrans sensus obnubilans; sapor nauseosus acri-aromaticus; in inveteratis pulmonum catarrhis cu- randis aliquam sibi conciliarunt laudem. Systema. Dioscorides satis notabilem numerum Umbelliferarum in libro IIL, c. 55—92 affert; summita- tes expresse vocat oxtaótoy, umbellam, muscarium. Cae s- alpinus 1583 Ferulacea appellat et inflorescentiam : umbellam ; erat primus, qui familiam ab heterogeneis segregavit et iis integrum librum VII destinavit. Eodem anno Dodonaeus primus sub Umbelliferarum titulo colligerat plura, sed nonnulla spuria immiscuit, aliam partem considerabilem sub Oleraceis habet. C. Bauhi- nus 1623 primus in Umbelliferis ordinem tentavit, in sectionem IVtam tenuifolias, Vtam latifolias collocans. Morisonus 1672 proprium opus de Umbelliferis edidit, ordines 9 et genera Bauhiniana primus ex forma fruc- tus stabilivit. Rajus varia in Morisono aliter exposuit, uterque tamen foliorum formae adhuc nimium tribuit. Tandem Rivinus 1699 posthabitis organis vegetativis, odore, sapore etc. genera Umbelliferarum e florum et seminum figura distinxit, at ne verbo quidem tetigit ge- Umbelliferae. A2" nera a Tournefortio in libro suo 1694 divulgato insti- tuta, quorum characteres non pejus Rivinianis propo- siti fuerunt. Linnaeus fere semper Rivino prioritatem prae Tournefortio tribuens, nomenclaturae justae non raro nocuit; ceterum magis ad florem, quam ad fructum attendebat et potius habitum, quam cbaracteres essen- tiales e fructibus petitos respexit. De Umbelliferis post Linnaeum optime meruit Crantz 1767, magis tamen in specialioribus. Cusson, e sententia Sprengelii, fruc- tibus maximam dignitatem in generibus constituendis tri- buit et terminologiam fructuum dedit hodie adoptatam; sed praeter Isagogen posthumam, a Jussiaeo 1783 edi- tam, fere nil prodiit de ejus operibus. C. Sprengel, ve- stigia Cussoni premens, 1813 prodromum Umbellifera- rum exhibuit, in quo fructibus primam, involucris se- cundam, petalis vero nullam dignitatem in generibus stabiliendis concessit. Debite agnoscendi quoque sunt la- bores recentiorum, inprimis Hoffmanni, Besseri, Candollei, Kochii, Fischeri et Meyeri, Ledebou- rii, alqq. in systemate Umbelliferarum excolendo. Conspectus generum indigenorum, Tnis. A. ORTHOSPERMA E. Albumen latere interiore (ad commissuram spectante) planum, nec convolutum, nec involutum. |. $. SANICULEAE. (::)) SANICULA. Flores polygami. Fructus subglo- bosus, aculeis uncinatis dense tectus, non deciduus. — S. europaea L. in Livonia non procul a lacu Peipus pr. Heiligensee crescens, indaganda est in Ingriae finiti- mae sylvis humidis. Folia radicalia palmati- partita, la- 428 Umbelliferae. ciniis trifidis, inciso-serratis ; scapus fere nudus, apice umbellam subsimplicem ferens. $. AMMINEAE. Fructus (sub sectione transversali) a latere compressus. Mericarpia jugis primariis 5, filifor- mibus, secundariis nullis. (Petala in generibus seqq. re- gularia obcordata cum lacinula inflexa.) CXXI. CICUTARIA. Cal. 5-dentatus. Valleculae 1-vittatae. — Haller cum Sio conjunxit, Linnaeus solum defectu involucri distinxit. CXXII. SIUM. Cal. margo obsoletus y. 5-dentatus. Valleculae trivittatae, vittis superficialibus. Crura carpo- phori mericarpiis adnata. CXXHI. PODAGRARIA, Cal. margo obsoletus. Fructus oblongus. Vittae nullae. CXXIV. CARU M. Cal. margo obsoletus. Fructus ob- longus. Valleculae 1—3 vittatae. CXXV. TRAGOSELINU M. Cal. margo obsoletus. Fructus ovatus, didymus. Valleculae trivittatae. $. SESELINEAE. Fructus teres vel a dorso levis- sime compressus, teretiusculus. Juga primaria 5 filifor- mia v. alata (secundaria nulla), lateralia marginantia ae- qualia v. paulo latiora. Raphe marginalis vel submargi- nalis. 4 CXXVI. PHELLANDRIU M. Cal. margo dentatus. Carpophorum adnatum. Styli erecti. CXXVII. CYNAPIU M. Cal. margo obsoletus. Juga crassa, elevata, argute carinata, lateralia paulo latiora. CXXVIII. LIBANOTIS. Cal. margo dentatus; den- tes subulati elongati, decidui. Carpophorum liberum. Vittae commissurales 2—6 per paria approximatae. Styli erecti v. divaricato-reflexi. — Genus Seseli differt : ca- lycis dentibus brevibus persistentibus, involucro nullo aut oligophyllo. Celo. Godron tantum subgenus Seseleos; Kochio et Ledebourio quoque magis habitu, quam characteribus distincta. CXXIX. CNIDIUM. Cal. margo obsoletus. Juga alata, submembranacea, aequalia. — In proximo Seseleos Unmbelliferae. 429 genere juga aut non alata aut in alam crassam cortico- sam elevata sunt. CXXX. CONIOSELINU M. Juga alata, alae margi- nales dorsalibus duplo latiores (inde Angeliceis accedit). Valleculae 3-, rarius 1-vittatae (in priorib. gener. tantum 1-vittataeJ. — A Selino (carvifolia) differt : mericarpiis tota superficie anteriore sese tangentibus, nec commis- sura angustiore connexis et margine hiantibus (Koch). $ ANGELICEAE. Fructus a dorso modice compressus, margine dilatato alato duplicato hiante. Mericarpia jugis 5 alatis vel dorsalibus 3 filiformibus, lateralibus semper in alas dorsalibus subduplo latiores expansis. Raphe cen- iralis v. subcentralis. CXXXI. SELINUM. Semen pericarpio adnatum. Petala obcordata cum lacinula inflexa. CXXXII. ANGELICA. Semen totum pericarpio ad- natum. Petala integra acuta v. acuminata. Valleculae 1- vittatae. CXXXIII. ARCHANGELICA. Semen in pericar- pii' cavitate liberum, vittis copiosis undique tectum. $. PEUCEDANEAE. Fructus a dorso plano- v. len- ticulari-compressus, margine alato, acuto v. incrassato cinctus. Juga primaria filiformia, secundaria nulla. (Vit- tae in generib. seqq. plerumque superficiales, 1—2 in qualibet vallecula.) (CXXXIV. PEUCEDANUM. Petala obcordata v. subrotunda, in lacinulam coarctata, plana vel incurvata. Juga aequidistantia. — OR EOSELINU M solum differt : involucro polyphyllo (nec olizophyllo) et floribus albis. CXXXV. THYSSELINU M. Vittis commissuralibus pericarpio tectis a Pewcedano, quocum plures jungunt, tantum differt. X ANETHUM. Petala truncata, arcte involuta. Juga aequidistantia. — 4. graveolens L. — A. hortense C. Bauh. — Anethum Virg. Plin. Colum. Apic.; Brunf. et omn. patr. — xvn3o» Theophr. et Diosc. Petropoli in ruderibus, fimetosis, rejectamentis saepius, A30 . Umbelliferae. parce tamen occurrit et initio Aug. fruct. mat., alias autem vix nisi flores perficit. Odore, floribus luteis, fo- liorum laciniis filiformibus, radice o, statim dignoscitur. CXXXVI. ELAPHOBOSCUM. Juga ut in Hera- cleo. Vittae filiformes. Petala involuta. CXXXVII. HERACLEU M. Juga tenuissima, 3 dor- salia aequidistantia, lateralia remota, margini dilatato ap- planato contigua vel ab eo tecta. Vittae clavatae. Petala obcordata. $. THAPSIEAE. (24) LASERPITIUM. fracti a dorso pl. min. compressus. Mericarpia jugis primariis 5 filiformibus, se- cundariis alatis: ala integra. — £L. prutenicum L. in pa- ludibus pr. Dorpat! crescens, in Ingriae finitimae pratis humidis sylvaticis indagandum. Dignoscitur caule angu- lato-sulcato, inferne retrorsum hispido; jugis primariis et radiis umbellae dense hispidis; involucro polyphyllo per- sistente; folia bipinnata, pinnulis pinnatifidis. . $. DAUCINEAE. (CXXXVIII. CAROTA. Fructus a dorso pl. min. compressus. Mericarpia jugis primariis 5 filiformibus se- tosis; secundariis 4: bi- v. trifariam aculeatis. Petala ex- teriora radiantia. Tnis. B. CAMPYLOSPERMA E. Albumen marginibus involutis, facie interiori sulco v. canali longitudinali notatum. $. CAUCALINEAE. (CXXXIX.) TORILIS. Mericarpia dorso dense acu- leata, interpositis 3 seriebus setularum. $. SCANDICINEAE. CXL. CEREFOLIU M. Mericarpia rostrata (inermia, rarissime setulis parvis hispidula), jugis nullis; rostrum jugis 9. Umbelliferae. A31 (CXLI. CHAEROPHYLLU M. Mericarpia non ro- strata, jugis 5 obtusis. (34)) MYRRHIS. Albumen involutum. Juga cava, acuta v. alata, non crenata. — M. odorata Scop. — Scandix odorata L. — Myrrhis major, Cicutaria odo- rata €. Bauh. 1623 — Myrrhis Ruell. 1536, Matth. 15534 c. fig.! — Myrrhis, herba Cécutae similis Plin. (at tantum in Italia super. crescit) — pq vóóétc Diosc. (sec. Fraas). $. SMYRNEAE. CXLII. CONIU M. Fructus a latere compressus. Me- ricarpia jugis 9 prominulis, undulato-crenatis, intus so- lidis. Tairs. C. COELOSPERMA E. Albumen hemisphaericum vel saccato-concavum. S. CORIANDREAEE. 3: CORIANDRUM. Fructus globosus, jugis filifor- mibus, 10 rectis, interjectis totidem flexuosis. — C. sa- tivum L. — Coriandrum Plin. Colum. Apulej. — xoptawvoy Theophr. Diosc. Petropoli in ruderibus et fimetosis quandoque aufugum. CXXI. CICUTARIA. Rivinus 1699 genus Céicutaria tab. 77 stabilivit et a genere Cécuta distinxit ; sub primo intellexit Céc«- tam aquaticam patrum s. virosam Linnaei, sub altera Cicutam veram Plinii et omnium fere patrum aFuch- sio et Trago usque ad Hallerum s. Coniwm L. Patres minus ad characteres subtiles, quam ad naturam et vires attenti, utrasque plantas Cícutam appellarunt et alteram spuriam solum epitheto ,,aqwatíca'* specie quasi diver- sam posuerunt. Linnaeus nomenclaturam Rivini op- timam pervertens, Cicutariam Riv. Cicutam (virosam) 432 Umbelliferae. dixit propterea ,,ut ipsis pueris virositatis horrorem in- cutiat*, Cicutam Tourn. et Riv. vero Contwum »cüm longe minor, si modo quid virositatis alat* ; sed in his sibi ipsi quam maxime contradixit, quum x«vetoy Theophr. et Diosc. ab ipso resuscitatum nemo plan- tam innocuam dixerit, excepta illa anicula Atheniensi, quae, referente Galeno, ab exigua Cícutae portione au- spicata, nullo detrimento sensim sensimque ad permag- nam progressa est copiam. Sunt praeterea permulti, qui vocem Cícutam aeque, ac virosam non intelligant. Quare Haller, Jjussieu 1191!', Lamarck et Decandolle 1815 Cicutariam Rivini contra Linnaeum defenderunt, licet nomen hoc antea a Tournefortio et patribus qui- busdam (Thalio, Dalech., Lobelio) Ligustico pelopo- nesiaco L. (Molopospermo Koch) impositum et primitus Gesnero 13641 Cerefoliwm sylvestre fuerit, ideoque non plene historia sancitum sit. Tamen absentia alius, nomen Cicutaria, utpote optimum pro planta ejusdem familiae et virulentiae ac Céicuta vera, a nomenclatura Linnaei parum tantum recedens, antiquius genericum et a bota- nicis quibusdam jam adoptatum, retineri potest. Cicuta absolute idem ac xovetov. Cicuta Linnaei est planta Eu- ropae mediae et borealis, versus austrum mire rarescens, et tantum quibusdam locis Italiae superioris familiaris, Romanis et Graecis omnino ignota. Exceptione tantum et quasi tropo Cicwta et xovztov ad varias plantas vene- natas v. g. Helleborum apud quosdam autores antiquos pervenit. Cicutam Latini vocabant etiam quamlibet can- nam intus cavam et inanem, quibus fistulant pastores et inde spatium inter duos nodos caulis. Sed haec tantum Conium Linnaei sublevant. 251. C. aquatica Lamarck 1793! Illust. tab. 195! Decand. 1815! — Cicuta virosa L. 1753! — Cicuta aquatica Gesner 1553! 1561! (testante etiam Hal- ler, qui C. Bauhinum correxit), Thal., J. Bauh. 1651 fiv. bona! Wepfer 1679, 1716! c. fig., Linne 1737. Radix z , utplurimum verno tempore crassam admo- Unmbelliferae. 433 dum et subrotundam faciem habet, autumno autem ob- longa fit, intus cava et dissepimentosa. Folia subtripinna- tisecta: foliolis lineari-lanceolatis, acuminatis, inciso- serratis. Involucrum nullum; involucella lineari-setacea. Fructus cordatus, truncatus, 1 lin. longus et latus, vittis nigris lineatus. — Herba glaberrima bipedalis, caule et petiolis teretibus fistulosis. Odore fructuum forti, pecu- liariter aromatico statim dignoscitur. Variat foliolis, prae- sertim terniinalibus, elliptico-lanceolatis, !/, poll. latis, du- plicato-serratis et 8. C. angustifolia Kitaib. ap. Schul- tes 1814!— C. tenuifolia Schrank 1818 in Act. Monac. VII, 1821, tab. 4! jam ad limites Ingriae pr. Cardis (Bunge exsicc!), ideoque indaganda; humilis, tenuis, foliolis angustissimis, subintegerrimis, umbellis tantum 5—8 radiatis; pro forma in locis exsiccatis orta declarant. Tn paludibus et ad ripas aquarum stagnantium, in re- gione demissa, praecipue circa ostia Newae, ubique co- piosissime; Lissino, ad lacum Tscheremenetz, in fl. Luga pr. Gorki, inter Gorodetz et Sapolje etc. Floret a fine Julii, sallem ad medium Sept.; fr. mat. a medio Aug. z. Hist. spec. Circa Catherinhof (Deschisaux 1725, p. 7 s. n. Cigué aquatique, que M. Buxbau m'a dit étre un poison); in aquis praeserlim stagnantibus frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 44 s. Cicuta virosa L, ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in aquis praecipue stagn. ins, lapideae!, ad ductus aquarum Catharinhofii et ad viam regiam Peterhoffianam! frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 71, n. 204; ed. ross. I, 1801, p. 223, n. 2153); in fossis, locis paludosis et ad fluviorum ri- pas (Weinm. Pawl. 1824, p. 140); ubique (Turcz.! 1825, n. 198); in stagnis, fossis et fluviis (Weinm. Petr. 1837, p. 33, n. 217 cum var. latifolia), CXXII. SIUM. Genus Síwm Tournef. et Rivin. pro typo Sium latifolium L. habet. Sub titulo generico Sion C. Bau- hinus 1623 S. latifoliwum et angustifoliwum L. enumerat, Oct. 1854, 28 h35 Umbelliferae. admiscuit vero Cicutaríam aquaticam. Patres plurimi pro typo S?i veri S. angustifolium L. (quod Koch sub nom. Berwla genere avulsit) existimabant. Interim cel. Fraas cto» Diosc. pro S. latifolio L. haberi posse, cre- dit, quia similem dixit Nastwrtio aquatico, quod Àn- guillara et Lobelius cto» Cratevae fuisse-opinantur, Nomen derivant «xo to9 czíctw, quod folia esta calculos excutiant, ut Dioscorides de planta sua refert. 262. S. latifoliwum C. Bauh. 1623! Tournef. L. — S. majus latifoliwm Tabern. 1590 fig. bona! — S. verum Camer. 1586 — S. s. Laver Dioscoridis Lo- , bel. 1581 — Síwm Dodon. 1566 fig. bona! ut 1583!, Rivin. tab. 78! — otov Diosc. Radix junior fasciculata, fibris longis tuberoso-incras- satis, adulta stolonifera; rhizoma ad nodos fibris aliquot longissimis : radiculis capillaceis obtectis. Folia submersa supradecomposita capillacea, semiemersa interdum bi- pinnatisecta : lacinulis linearibus, margine spinuloso-ser- ralis; emersa pinnata : pinnis ovato-oblongis apice rotun- datis, basi inaequalibus, aequaliter arguto-serratis. Invo- lucrum polyphyllum. Dentes colycis elongati. Fructus oblongo -ovati, 1!/, lin. longi, ?/, lin. lati, jugis et vittis pulchre variegati. — Variat in eodem saepe loco : Q. an- gustifolia, pinnis lineari-lanceolatis acuminatis; sed um- bellae non ita evidenter laterales sunt, ut pro Q. longi- folio. Fries (Presl, Dec.) haberi possit. In ramis fluviorum pigris, nec non in stagnis, hinc inde circa Petropolin copiose; in fl. Ishora fere ubique; Lissino, ad fl. Luga pr. Gorki et versus ostia circa Itow- skaja, ad fl. Sholtscha, inter Nisü et Narwa. Floret medio v. fine Julii; fr. mat. med. Aug. 2. Hist. spec. Non procul ab Ishora Newae, flor. Áug. (Gmelin mss. 1733 ex syn. C. Bauh. Pin.); in australi ripa Newae fl. supra Tosnam, ad rivum nullo nomine in- signitum reperi (Krasch. Index mss. 1749, n. 354 et Cod. mss. 1754, n. 39 cum synn: Linné H. Cliff., Hal- ler, Gmel. Fl.-Sib. et Siwm mediwm J. Bauh.; species Umbe!liferae.. A435 Krasch. a Gorter penitus neglecta, ut jam in Diatr. Petr. 1845, p. 11 praevie indicavi); in paludibus circa Petrop. (W einm. Pawl. 1824, p. 138); in stagnis prope Catharinenhof et ultra ad viam. Peterhofianam! (Turcz! 1825, n. 192); in fossis, ad margines lacuum et in locis paludosis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 32, n. 212). Obs. 1. Sison innundatum L. errore tantum indi- catum : in aquis stagnantibus circa ductum aquarum La- dogensium (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 13; in Codice mss. Krasch. sub. n. 98 tantum adsunt synn. Halleri et J. Bauh., quae ad plantam spectant aenigmatosam, a Linnaeo non receptam, mihi Séiwm latifoliwm sterile foliis submersis; Gorter false synn. Linnaeana et Mo- risoni addidit atque sub n. Sison innundatum L. pro- posuit; at descriptio Krasch. in Codice clare indicat formam supradictam S. /atifolii) et in ripa parvae Ne- wae saepe inundata ex adverso insulae Basiliensis, tum Catharinhoífii et in aliis locis sjmilibus (Sobol. Petr. 1799, p. 70, n, 202; ed. ross. I, 1801, p. 221, n. 213; ci- tatur Fl. Dan. tab. 89, quae verum Séson innundatum repraesentat et evidenter probat, descriptiones, synonyma et figuras in ejus Fl. Petr. saepe nihili habendas esse; conf. R. Diatr. 1845, p. 54); Ingria (Georgi 1800, p. 851, n. 1). Obs. 9. Falcaria Rivini Host — Siwm Falcaria L. cum aliis plantis peregrinis semel in ruderibus ad ostia Newae adportata 1848 adparuit (Kühle w. in litt !), sed posthac non amplius reperta fuit. CXXIII. PODAGRARIA. "Genus hoc nomine Rivino 1699, Ruppio et Dil- lenio 1719, cujus typus Podagraria Pena et Lobel. 1570! e vernaculo brabantico et germanico, quod poda- gricis optimam herbam esse indicat. Linnaeus nomen- claturam in Aegopodiwm mutavit (quare?), auctorem ge- neris Knautium 1716 citans, qui nomen a Taber- L] 436 Umbelliferae. naemontano 15388, 1590! mutuatus est. Aegopodium dicitur ab aliquali convenientia foliorum in figura cum ungula vel pede caprae, sed potius vocem ($egaábart (Brun- fels 1336 !) subesse suspicor. Genus idem Angelica Tournef. 1694 tantum ad Ang. erraticam Thal. 1588 referri potest, quam Tragus 1532 Angelicae vitium . dixit; Angelicae typicae patrum omnino contradicit. Est etiam Pycnocomos Brunf.! baud vero genuina Diosco- ridis varie interpretata. Ex his conciliandum, cur Hal- ler et Mónch justum genus Podagraria Rivini contra Linnaeum defenderunt. . 2063. P. Aegopodium Müónch 1794! — Aegopo- dium Podagraria L. — Podagraria Rivin. 1699 tab. A1! — Aegopodium Tabern. 1588, 1590 c. fig.! — Podagraria germanica aut belgica Lobel. 1576 fig. opt! — Pycnocomos Brunf. 1536 c. fig! (non Diosc.) Dignoscitur praecipue foliis radicalibus et inferiori- bus caulinis triternatis!, interdum foliolum terminale unum trisectum; foliola ovata, basi inaequaliter subcor- data, conformia, subtus pubescenti-hirsuta. Involucrum et involucella nulla. Radii tenuissime puberuli quidem, sed tenuiores et non cano-albescentes, ut in Angelíca, cujus foliola subtus glaberrima. Fructus oblongus, 2 lin. longus, ?/, lin. latus. In locis umbrosis saepe calcatis, copiosissime cum Angelica et Cerefolio sylvestri, communissima species,. subinde jam initio Junii et adhuc medio Sept. florens; fr. mat. ab init. Auy;, z. Hist. spec. In sylva ins. pharmaceuticae! (Krasch. Ind. mss. 1749 n. 113 et Codex mss. 1754, n. 107; lo- cum hunc Gorter mutavit in sequentem :) ad sepes et in hortis oleraceis frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 46 s. Aegop. Podagr. L. ut seqq.) et in pratis sylvosis aliisque copiosissime (Sobol. Petr. 1799, p. 75, n. 212; ed. ross. I, 1801, p. 234, n. 223); in ins. Kronstadt (G eor- gi mss. 1795); abuudat in fruticetis graminosis, umbro- sis et ad sepes (Weinm. Pawl. 1824, p. 144); ubique mbellifer«e. 431 (Turcez! 1825, n. 206); ubique in dumetis, sylvis et ad sepes, Majo, Jun. (W einm. Petrop. 1837, p. 33, n. 216). CXXIV. CARUM. Tournefort 1694 genus Carvi instituit, typo vul- gatissimo et cuilibet noto; posthac Rivinus 1699 tab. 58 Carvwm dixit et Linnaeus in Carwm mutavit. Lectiones igitur variae ejusdem nominis examinandae. Carvi scripserunt Lonicer 1551? 1569, Pena et Lo- bel, Caesalp. Thalius, C. Bauhinus; Carum Tur- ner 1551?, Lacuna 1552, Dodon. 1553 fig. mala!, Matth. 1554 fig. pessima, si huc, Cordus 1561! Lo- bel., Camer. 1586 fig. opt! Dalech., Tabern. 1590 fig!; ^ nit Plinius! Columella, Apicius; Fuchs 1549 fig!, Raj. ; Kagsoy sive xypày Aetius; Caros Brunf. Ruell. 1536, Trag. 1552 fig. ex Fuchs! Gesner 1561, J. Bauh. Ka ov Diosc. quod alii e variis codicibus le- gunt xagoc, x«po, xxocoyw, cel. Fraas paulo dubium, quia in Graecia non crescit, at Dioscorides facile ex Italia superiore habuit. Optimum igitur erat, nomen idem duplex componi, ut Lobelius 1581, Morison et lege artis Linnaeus fecit. Plinius nomen derivat a Caria regione, in qua laudatissimum carewm. nascitur (fictio !). 264. C. Carvi L. Synonyma patrum vide supra. Facillime cognoscitur pinnulis in latere utroque ad basin vaginae foliorum caulinorum et odore fructuum. Radix incrassala fusiformis. Caulis !/,—2 pedalis. Folia tripinnatisecta, laciniis anguste linearibus confluentibus. Involucrum interdum monophyllum, involucella nulla. Flores albi, rarius rosei v. purpurei. Fructus magnitu- dine fr. Podagrariae. In graminosis, apricis, secus vias, ubique vulgatissima planta. Floret a fine, rarius medio Majo, saltem ad med, Aug. v. init. Sept., medio Jul. vero plerumque jam de- floratum; fruct. mat. a medio Jun. 3. 438 Umbelliferae. Hist. spec. In insula cui a Petro! nomen: Krasche- ninnikow, item in pratis circa Tschornaja Retschka (Gorter FI. Ingr. 1761, p. 45); Koirowa (Falk ex Gor- ter Append. 1764); in ins. apothecaria!, lapidea!, Petri!, crucis et ubique in pratis, cultis et ad vias copiosissime (Sobol. Petrop. 1799, p. 74, n. 210) et praecipue prope Strelinam et Peterhoffium (Sobol. Petr. ed. ross. I, 41801, p. 231, n. 221); in pratis, pascuis et ad margines agrorum vulgatissime (Weinm. Pawl. 1824, p. 143 s. Foeniculo Carvi Link); ubique (Turcz! 1825, n. 204 s. Bwunio Carvi M. B.); in locis graminosis uberrime (Weinm. Petr. 1837, p. 32, n. 215 cum var. f. flore roseo). CXXV. TRAGOSELINUM. Genus Pimpinella Rivini 1699 et Linnaei idem est ac antiquius Tragoselinum Tournef. 1694, Boer- haave et Haller, cujus typus est Tragoselinum Ta- bern. 1590! s. Sazifraga hircina Gesner, J. Bauh.; Gmelin, Mónch et Lamarck nomen legitimum Tour- nefortii contra Linnaeum juste defenderunt. Genus Tragiwum Sprengel 1813!, Hoffmann 1814!, Presl, Link, Schultes, Besser coniprehendit Tragoselina australiora seminibus pubescentibus v. villosis diversa et a recentioribus tanuam subgenus conjungitur. Tragiwm, quod tragoceros aliqui vocant, ex Dioscoride nomen sibi adoptavit, quod folia autumno hirci virus oleant. Pimpinella omnibus fere patribus duplex erat: P. Sai- fragia et P. Sanguisorba, haec posterior pro me[imtveAe M yrepsii habetur. Pimpinella rarius etiam Pampinella, Bipinella (Gerard) et Bépennula (Lacuna) dicta, ori- ginem forte trahit a foliorum pinnis in quolibet latere petioli ita sitis, ut similitudinem cum penna referant. Brun fels 1536 a teutonico 3Bibeiell. At vox potius ori- ginis romanae videtur et Pimpinella jam apud Bapti- sta Sardum obvenit, teste Dodonaeo 1574. Hispani Americam inhabitantes Pimpinellae nomine Acaenas vo- cant, genus Sanguisorbae affine. Hinc forte majori jure Umbelliferae. 439 Pimpinella ut genus ab Haller, Adanson, Gáürtner et Lamarck pro Poterio L. aut Sanguisorba L. poni- tur. Tragoselinum minus cel. Fraas idem esse credit, ac xxuxaAiG Theophr. et Diosc. et Cawcalis Plinii, quod xa«vx«Atópa Neograecorum praecipue sit; sed hinc inde eodem nomine etiam Caucalis venit et cum Theo- phrastus plantam non descripserit, Dioscorides vero caulem hirsutum et folia Foeniculo similia postulet, ex- plicatio dicta dubia videtur. 265. T. minus Tabern. 1590 c. fig! (ad «), Tour- nef. (ad 8, Lamarck 1778! — Tragos. Saxifragum Mónch 1794! — Pimpinella Saxifraga C. Bauh. et L. ex parte (non Matth. et Camer.) — P. Sarifr. minor Lobel. 1581 fig. bona ex Dodon. 1574! — Sazifr. hir- . cina minor Gesner (1533) 1561 — Sazifr. minor Do- don. 1553! fig. mala. Folia radicalia pinnata; pinnae subovatae, pl. min. profunde incisae. (Caulis teres, tenuiter striatus, superne subnudus. Styli in floribus ovario breviores.) Flores num- quam rosei. Fructus ovatus, 1 lin. longus. — Variat in eodem saepe loco glabra et pubescens; praeterea: 8) folio caulino tripinnalisecto : P. Saz?fr. tenwifolia €. Bauh. 1620! et herb'!;. y) eyanopus (an Cordi?), caulis cum foliis opacis m3gis pubescens, radix coeruleo lactescens; an P. nigra Willd. 1787 et Koch Syn. ed. 2, quae caule et ramis villosulis et radice nigra describitur; conf, Diatr. 1845 p. 55; an Tragos. majus coeruleum W alther 1735, quod destillatione dat spiritum coeruleum (quod etiam Krasch. de Ingrica refert) et Marchiae peculiare est sec. Elsholz; 9S) formae praecedentes, sed stylis post antiesin valde elonsatis, divaricato-flexuosis, ger- mina excedentibus (prope Polja) vel stylis jam in flore elongatis; ej pinnis ovzstis, foliorum radicalium et cauli- norum acultioribus, elabrescentibus, inferioribus petiolu- latis; stylis florum interdum elongatis, caule magis fo- liato; haec var. cum typica crescit el a 7. majori adhuc distingui potest caule tereti, tantum striato, nec sulcato; 440 Umbelliferae, sed in £) caulis subglaber interdum profunde sulcatus, elatior, glaber, foliosus; foliola majora glabra ; ; styli in- flore elongati; an potius var. T. majoris, pinnis fol. obtu-- sioribus, remotioribus?, sed in m. Duderhof cum T. minoré typico mixtim crescit et in illud transire videtur. Cha-. racteres igitur ambarum specierum fere obliterantur. Linnaeus asseverat, experimentis in horto Upsaliensi institutis P. Sazifragam Q. solo laetiori satam in y. ma- jorem Spec. pl. I. transmutasse. In ericetis, graminosis apricis, campis sterilibus, ele- vatioribus calcareis, hinc inde sat copiose. Floret ab ini- tio v. med. Jul., rarius jam fine Junii, ultra finem Sept. ; fruct. mat. a fine Aug. z. Hist. spec. Nascitur in pratis circa Nowogrodium, non procul a monasterio St. Antonio dicato (mihi tamen legere non licuit: Codex mss. n. 105!); var. P. Sax. ma- jor altera C. Bauh. (in Codice mss. n. 107 loco hujus citatur: Sac. hirc. minor fol. Sanguisorbae J. Bauh. et Tragoselinwum n. 2. Haller helv.) in insula cui a Petro nomen est (et alibi siccioribus locis: Codex mss. n. 1071), ' non infrequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 46 s. P. Saz. L. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in pratis siccioribus elevatis, in monte Poclonnaja! in insula lapidea et apothecaria et passim copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 74, n. 211) et in monte Pulcovo (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 233, n. 222); in locis siccis gra- minosis, promiscue cum Q. nigra Willd. Roth, y. dis- secta R. S., 6. media Hoffm. (Weinm. Pawl. 1824, p. 143); ubique (Turcz. 1825, n. 205); in locis graminosis, ad margines viarum agrorumque copiose (W einm. Pe- trop. 1837, p. 32, n. 214 formae a) nigra, b) alba, c) bi- pinnata). Obs. 4. Tragoselinum majus Tabern. 1590 fig. bona! Tournef. Lamarck 1778! — Tragos. magnum Mónch 1794! — Pimp. magna L. 1771, Fries herb. norm. Suec. IL, 41! — Pimp. Sazcifraga Matth. 1558 fig! Camer. 1586 fig. opt! — in Livonia fere terminum boreali-orientalem attingit v. g. prope Dorpat!; ex Ingria Unmbelliferac. 4^1 nondum vidi. Forma floribus roseis extrema et optima st, in australioribus semper a T. minori facilis distinctu. Indicatur quidem P. magna Q. dissecta Retz. in frutice- lis siccis ad ductus aquarum Taitzenses una vice, Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 32, n. 213); sed P. dissecta Retz. 1783 tab. 2! mihi contra opinionem optimorum auctorum, nil aliud videtur, quam T. minus fol. omnibus tripinnatisectis. Obs. 2. Anisumvulgare lus. 1601 c. fiz! Gártn. 1788! — Tragium Anisum Link — Pimpinella Anisum L. — Anisum Plin., Cels., Colum. — «vtcoy Diosc.; odore fructuum pubescentium, radice aunua et fol. in- fimis simplicibus insigne, in ruderatis circa Petrop. ra- rius emergit (Borszczow!). CXXVI. PHELLANDRIU M. Generis Phellandrii a Tournefortio et Rivino constituti typus est PA. aquaticum. Est etiam Phellan- driwm Dodonaei 1566, qui Phellandrion Plinii (herba palustris foliis apii) idem esse credit, cui opinioni saltem patria non obstat, cum in tota fere Italia sponte nascatur. Ex quo auctore qszAA«vÓptoy exscripserit Plinius et quid nomen exprimat, latet. Recentiores genus Oenanthe Tourn., Rivin. et L. cum PAellandrio conjungunt, vel potius hoc ut subgenus primo subordinant, quod rectius inverse faciendum fuisset; nam oívx»9 Theophr. et Diosc. pessimo errore, ut Endlicher ait, ad plantas hujus generis pervenit; Theophrasti est Phytolacca decandra sec. Fraas, Dioscoridis vero in petris nasci- tur; conf. supra p. 303. 266. Ph. aquaticum L. — Phell. s. Cicutaria aquatica quorundam J. Bauh. 1651 c. fig! — Cicuta- ria palustris Lobel. 1576 c. fig! — Phellandrium Dodon. 1566! 1583 fig. bonae!, Rivin. tab. 65! — Li- gusticum sylvestre Trag. 15532 (sec. C. Bauh.). Rhizoma fusiforme, septatum, fibrosum, fibris filifor- A42 Umbelliferae. mibus verticillatis. Caulis ramosissimus, ramis divaricato- patentibus. Folia submersa capillaceo-multifida ; emersa 2—3-pinnata, petiolulis divaricatis v. refractis; laciniis pinnatifido-incisis, lacinulis parvis lineari-ellipticis. Um- bellae oppositifoliae, breve et crasse pedunculatae. Involu- crum 0, involucella polyphylla. Fructus oblongo- M 2 lin. longi, US lin. lati. Ad margines stagnorum, in locis paludosis, hinc imis circa Petropolin, praecipue circa ostia Newae copiosis- sime, Duderovo; inter Nisi et Narwa etc. Floret a fine Junii ad medium Julii v. ultra ; fruct. mat. medio Aug. v. prius. Radix O, sed planta per stolones hyemales bien- nes perennat, ut Epilobia. ; Hist. spec. In ramis Newae fl., ubi cursus ejus tar- dior, una cum Scirpo altissimo copiose provenit (K rasch. ed. Gorter 1761, p. 43); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in ramis Newae fl. minoribus circa insulas : lapideam, crucis et apothecariam copiose (Sobol. Petrop. 1799, p. 71, n. 203) et circa insulam Basileensem (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 222, n. 214); in fossis profun- dioribus (Weinm. Pawl. 1824, p. 139 s. Oenanthe Phell. Lam.); ubique (Turcz! 1825, n. 199); in fossis, locis paludosis copiose (W einm. Petr. 1837, p. 32, n. 210 s. OQenanthe Phell. L am.). CXXVII. CYNAPIUM. Nomen Efhwsa generi quidem impositum est a Lin- naeo 1737, qui ab a. 1753 in Aethusam mutavit, vero- similiter propter colorem plantae viridi - nigricantem, quasi igne combustae : at3ouc«. At jam 1699 genus € y- napium. Rivinus optime stabilivit typo Apio s. Pe- troselino canino Tabern. 1588, ita ut nulla ratione mu- tatio nomenclaturae Rivinianae a Ruppio et Dille- nio adoptatae defendenda sit. 267. C. RiviniRuppius 1718! Dill. — Aethwsa Cy- naplum L. (Cynapiwm Aethwusa nomen rectius fuisset) — Umbelliferae. h43 Cynapiwum Rivin. 1699 tab. 76! — Petroselinum ca- ninum Tabern. 1588 — Petroselini vitium Trag. 1552! Involucella triphylla, post anthesin reflexa! umbellu- lam excedentia. Vittae commissurales basi subdistantes. Pedicelli fructiferi peripherici in nostris variant fructum : vix aequantes vel duplo superantes. Involucrum 0. Fruc- tus ovatus, 1!/, lin. longus, 1 lin. latus. Folia 1—2 pin- nata, foliolis deltoideo-rhombeis inciso-laciniatis. Caulis 1—1!/, ped. v. humilior. B . In ruderibus et hortis oleraceis Petropoli et ins. Kronstadt, parcissime. Floret a med, Jul.; fine Aug. et med. Sept. cum flor. et fruct. mat. C. Hist. spec. Inter fluv. Russiam et Sistam in sylvis (Krasch. Codex mss. n. 102; ed. Gorter 1161, p. 44 s. Aeth. Cynap. L. ut seqq. — e loco vix vera! an Conto- selinum in Ingria inexspectatum? syn. in Ledeb. FI. Ross. non admittendum); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1793); Petropoli in hortis oleraceis! (Sobol. Petrop. 1799, p. 72, n. 205; ed. ross. I, 1801, p. 226, n. 216); in cultis et ruderatis prope Petropolim (W einm. Pawl. 1824, p. 140); in oleraceis (Turcz! 1825, n. 200); in hortis oleraceis mihi parce obvia, Jun. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 32, n. 211). Obs. Aethusa cynapioides M. Bieb. in fruticetis hu- midiusculis prope Slavienkam íl. Jun., Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 140) minime vera, potius Conéoselinum erat. CXXVIHI. LIBANOTIS. Libanotidis, generis Riviniani typus est L. mon- tana. Nomen accepit, quod radix Thws s. A(Qavoy aliquo modo redoleat et Dodonaeus 15323 nostram indigenam pro altera Libanotidis specie habuerit, variis notis de- scriptioni veterum respondentem et saltem in tota Italia spontaneam. Ceterum patribus diversae Umbelliferarum aromalicarum species nomine ,,Libanotis** salutatae ; nec mirum; apud Graecos enim eadem incertitudo. Atgavo- k^ Umbelliferae. xí Theophrasti, cujus semen x«ypvuc vocatur pro Ca- chryde cretica habetur a Sprengelio; AtQavoctc Dios- €oridis omnium fere consensu est Cachrys Libanotis L., sed Rosmarinwum quoque sic appellavit et additis epi- thetis varias plantas heterogeneas. Nomen Libanotis maxime meretur planta Linnaei, etiam Plinio Cachrys : et Libanotis dicta. Cum vero nequaquam apud auctores recentiores constet, an Libanotis Rivini revera genere satis distincto a Seseli recedat, nomen Rivini ad inte- rim immutatum retinui, 268. L. montana Crantz 1767!, Allione 1785 tab. 62 bona! — Seseli Libanotis Koch — Athamanta Li- banotis L. Bertol. — Libanotis Rivin. 1699 tab. 37! — Daucus montanus apii folio minor C. Bauh. 1620 c. fig! teste quoque herb. C. Bauh. — £L. alba minor s. amara Thal. 1588! — Apii montani genus amarwnm Gesner 1561 e Legerio monte ad Badam nostram (teste Haller) — Libanotidis IE genus Dodon. 15353 c. fiz! Radix crassa, perpendiculariter descendens et in par- tes subaequales divisa, ad collum fibris dense comata. Caulis robustus, angulato-sulcatus (glaber). Petioli et pin- nae glaberrimae, subtus glaucae vel in forma mierophylla subtus ad costam el petiolos hirtae. Paria infima folio- lorum ad costam mediam decussata vel (in L. intermedia) a costa media remota. Folia radicalia bipinnata, caulina simpliciter pianata, pinnulis bipinnatifidis; sed variant: radicalia simpliciter pinnata (specim. Turcz') vel radi- calia et caulina bipinnata (ex Arbonje), ita etiam variat pinnularum magnitudo, minimae !/,—/, poll., mediae 1 poll., maximae (£L. íntermedia) 2 poll. et longiores, latis- simae, grosse incisae. Involucrum et involucella poly- phylla. Radii et radioli umbellae hirti. Fructus in omni- bus hirti! 1 lin. circiter longi, diversitatem sequentem exhibent in diversis exemplaribus ejusdem regionis : o) mericarpia ovalia ad commissuram glaberrima et ibi vit- tis 4 manifestis, per paria approximatis percursa; 8) me- ric. ovato-oblonga ad commissuram cano-hirtula et ibi Umbelliferae. h45 vittis 4 in 2 omnino coníluentibus percursa; haec ex forma latifolia; sed fructus formae angustifoliae omnino his intermedia; y. meric. ovata latiora quam praeced., ad commissuram subglabra, vittis plerumque 6 manifestis (L. intermedia). In apricis, caleareis collium et montium raro; in montibus Duderowianis copiosissime; alibi parce : pr. Ar- bonje, inter Gatschina et Siworiizü, Narwa. Floret a med. Jul. v. serius usque ad init. Sept.; fruct. mat. fine Aug. $. Hist. spec. Ingriae montosis familiaris est, ubi semen tamen perpetuo hirsutum fert (G6 melin Fl. Sibir. I, 1747, p. 186, s. n. Athamanta n. 3.); circa urbem Nar- wam! in sylvis (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 41 s. Atham. Lib. L. ut seqq. — cur non in m. Duderovo vi- dit?); in monte Duderovo! atque in Ossinova Roseza (So- bol. Petrop. 1799, p. 67, n. 194; ed. ross. I, 1801, p. 212, n. 204); in montosis Duderhovii! et Pulcovae (Weinm. Pawl. 1824, p. 133); in montosis Duderhovii et in ripis elevatis Newae fl. circiter 30 leucas ab urbe var. sibirica copiose, sed typus rarius occurrit (Turcz! 1825, n. 190; specim. Turcz. Petrop., quod vidi, recedit a reliquis : fol. rad. simpliciter pinnatis et involucro ante anthesin nullo); in montosis siccis aridis (W einm. Petr. 1837, p. 31, n. 209 s. n. Seseli Libanotis Koch). Obs. L. intermedia. R. Diatr. Petr. 1845, p. 53, sive L. sibirica Koch (nec Ath. sibirica Linné, quae fruc- tus glabros et flores subtus rabros habet, qualem v. g. e Slatoust vidi) cujus tantum unicum specimen. 4 pedale in umbrosis ad pedem montis pr. Duderovo a D. Zobel, nec posthac amplius repertam vidi, propter proventum nimis parcum in eadem regione cum Z. montana sat polymorpha, hic conjunctim pertraeta est. Ceterum Li- banotis nostra jam diu dubiis variis vexata fuit. Gme- lin plantam sibiricam adeo proteam vidit, ut ingricam cum reservatione junxerit; Turczaninow var. sibiri- cam frequentiorem dixit, quam typicam, et idem fere H. Mertens in mss. 1823, syn, Sobolewskii ef plan- A46 Umbelliferae. tam Petropolitanam pro A. sibiríca considerans et cum homonyma Mosquensi, non cum 4. Lib. Upsaliensi com- parans. Huc sine dubio etiam pertinet : A. sibirica ex Ingria (Georgi 1800, p. 843, ubi Gorterum et Gme- linum citat); et Petropoli (Ledeb. Fl. Ross. II, 1844, p. 280 ex syn. J. G. Gmelin, sed verba Gmelini sat accurate probant, plantam Ingricam non hujus loci esse). L. sibirica Bot. Suec. foliis omnibus tantum pinnatis, pinnis grosse inciso-dentatis, teste Fries Mant. III, p. 23, est L. montana typica, post foenisecium iterum ena- ta; in Hb. norm. XII, 459 omnino alia forma a nostris Ingricis exhibita. CX XIX. CNIDIUM. . Genus Cnidium Petr. Cusson in mém. soc. med, Paris 1782, 3 constituit typo Selino Monnieri L. Koxxoc xy(ótoc, »xvtótov Theophr., latine granum Gnidium, est fructus Daphnes Gnidii L. ,Radicem vero habet vox, ut xy(ó Hippocr. (Urtieu) s amo toO xw(Gety vel xvtóa3at, quia mordet. 269. C. venosum Koch 1824, 1826! optime — Se- linum venosum Hoffm. 1800! — Seseli dubium Schkuhr 1791! — Seselí Sarifragum Scholler 1775! non L. — Selínum sylvestre L. sec. Nolte et alios, sed syn. C. Bauhini princeps, ex quo nomen, est Thysseli- num palustre — Pémpinella tenuifolia. Rivin. 1699, tab. 84! omnino videtur. Habitus Seseleos annui L., sed juga fructus alata. . Omnium fere Umbelliferarum maxime constans. Radix . simplex,. extus lutescens, intus alba, odore et sapore Ca- rotae. Caulis gracilis, ad umbellam usque glaberrimus,: superne tantum subtiliter sulcatus, parce et arrecte ra- mosus vel omnino simplex, striatus (nec angulato-sulca-. tus ut Selini Carvifoliae) Vaginae magis elongatae, su- periores arctius convolutae, quam in aliis Umbelliferis similibus. Folia tripinnata, laciniis. anguste linearibus, Umbelliferae. rd pellucido venosis!, margine incrassato (sub lente) asperu- lis, omnibus subparallelis. Involucrum commune et par- ' tiale nullum vel oligophyllum, filiforme; partiale e folio- lis subulatis glabris longitudine umbellularum. Fructus maturi ovales ?/, lin. longi. : In pratis nemorosis, ad margines sylvarum vel inter virgulta, tantum in regione demissa Petropoli, praecipue circa ostia Newae ubique, sed fere semper parcissime; ceterum tantum circa lacum Peipus pr. Rudnitza in campo sterili arenoso juxta Juniperos specimen offendi. Floret a fine Julii ad initium v. med. Aug.; fruct. mat. init. Sept. 5. Hist. spec. Krascheninnikow in Ind. mss. 1749, n. 210 cum dubio plantam hanc pro: Tragoselino foliis tenuissime divisis, pinnulis ultimis tripartitis Haller helv. 430 habuit, sed optime Cnéidiwm venoswm descrip- sit; specimen unicum d. Julii 2 minus evolutum in ins. Petri! ipse legit, nec plus invenire potuit; in codice mss. Krasch. n. 66 haec species deleta et verosimiliter ite- rum sine loco sub n. 101 redit, ubi pro Sesel ann«o a Gorter habita est. Petropoli (Falk Beitr. 1786, p. 145 S. Selino sylvestri); Petr. (Boeber et Rudolph ex Georgi 1790, n. 177 s. Selíino sylvestri L.); circa Pe- tropolin in sylvis inundatis paludosis (Sobol. Petr. 1799, p. 66, n. 192) et Catharinhoffii! (Sobol. ed. ross. I, 1801, p. 210, n. 202, utroque loco sub Selino sylvestri L.; planta Sobol. vix verum Cnidium venosum, potius forma TAys- selini palustris, ut H. Mertens in mss. 1823 credidit; conf. Diatr. Petr. 1845, p. 33, ubi etiam Conioselinum ad explicationem admittitur); [ngria (Georgi 1800, p. 842, n. 1 sub Selino sylvestri; Sel. palustre sub n. 2 adest); circa Petrop. raro (M. Bieberst. herb! s. n. Se- seli selinoides Besser, cui Besser adscripsit, idem esse. ac Seseli venosum H off m.); Petrop. (H. Mertens mss. 1823 s. n. Selinum pratense Sprengel); Petr. (Long- mire 1823, p. 193 s. Selino sylvestri) ; circa Petropolin (Weinm. Pawl. 1824, p. 142 s. Seseli venoso); ubique (Turcz! 1825, n. 202 s. n. Seseli dubium Schk.); in pra- 448 Umbelliferae. tis tam siccioribus, quam humidiusculis passim (W ein m. Petrop. 1837, p. 31, n. 208). Obs. 1. Certo certius huc referri debet Seselé an- "wwm (non L. Kraschen. ed. Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 45, ubi Gorter meminit, in Codice Krasch. mss. sub n. 101 locum specialem non additum esse, quare dubitat, an hic locorum crescat; confer, quae supra dicta sunt. Ingria (Georgi 1800, p. 856, n. 2 ex Gorter transscriptum); in pratis siccis et ad margines sylvarunt locis elevatis pr. montem Duderhof et Krasnoje Selo (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 229, n. 219; in edit. latina 1799, p. 73, n. 208 ex auctoritate Gorteri qui- dem inseruit, sed quaerendum esse adhuc Petropoli, mo- net Sobol). A Weinmann 1824, Ledebour in Fl. Ross. et in Diatr. 1845, p. 53 pro Cniídio venoso inter- pretatur; an planta Sobolewskii ex loco ad Selinum Carvifolia?, sed etiam H. Mertens in mss. 1823 plan- tam Sobol. ad Selinum pratense (Sprengel) ducit. " Obs. 2. Silaus pratensis Besser e Petropoli apud Ledeb. Fl. Ross. II, 1844, p. 287, fide syn. Gor- teri receptus et s. n. Peucedanum Silaus L. ex Ingria indicatus, ad hallucinationes pertinet. In sylvis circa urbem Narwa (Krasch. ed. Gorter 1161, p. 42; in cod. mss. 1754 Krasch. sub n. 93 synn. allata, etiam J. Bau- hini, nullam lucem afferünt); Newa (Falk Beitr. II, 1786, p. 146); copiose in pratis et sylvis humidis circa fabricam pyriam Ochtensem, ad viam Wiburgensem, Pe- terhofianam, Sarskoseliensem et alibi (Sobol. Fl]. Petr. 1799, p. 68, n. 197; ed. ross. I, p. 214, n. 207). Nescio - qualem Umbelliferam referat. Quandam similitudinem habet cum Cnidii venosi specc. foliolis latioribus, etiam in Silao pellucide venosis; forte potius Thysselinuwm pa- lustre (latifolium) in Fl. Ingr. Krasch. ed. Gort. non obvium, cui et loca apud Sobol. melius conveniunt. Si- laus floribus luteolis e longinquo distinctus. Umbelliferae. A49 CXXX. CONIOSELINUM. Nomen optimum et genus a F. G. Fischer in Hoff- manni Umbelliferis 1814! et 1816 propositum, tunc so- lum numero vittarum in valleculis fundatum et a Selino distinctum, charactere novo a Koch 1837 detecto con- firmatum, habitum Coni cum fructibus Se/iné jungit. 270. C. Gmelini Fries 1841 hb. norm. Suec. VIII, 17, propter Ligusticum Gmelini Cham. et Schl. 1826! et Selinum Gmelini de Bray 1818! e Kokenhusen Li- von.; utrumque vero propter syn. princeps Gmelini in Fl. Sibir. 1747! tab. 44 et opt. descr.! sub Angelica n. 10. — Conios. Fischeri Wimm. et Grab. 1827! (excl. libro false citato) — Conios. ingricum Fischer 1824! solum nomen — Conios. tataricum Hort. Gorenki ex Hoff- mann 1816! fig. 5 in titulo (absque syn. Gmelini) — Angelica chaerophyllea Lottermoser in Eysenhardt 1823! (nomen nequaquam melius, quam Gmelíni). Cel. Koch etiam citat Ligwsticum vaginatum Sprengel 1815, sed descr. et syn. repugnant; refutatur etiam ex Eysenhardt. Radix crassa, brevis, ramosissima, odore Petroselint, Caulis 3— 4 pedalis, teres, flexuosus, striatus, glaber, ple- rumque purpurascens et pruina glauca leviter obductus, superne patenti-ramosus. Vaginae ampliatae. Folia fere Cerefolii sylvestris, semper glabra, pinnata, pinnis tri- pinnatifidis, laciniis confluentibus v. inferioribus rarius remotis. Involucrum caducum, 1—2 phyllum, longe se- taceum, rarius foliaceum; involucellum polyphyllum, fo- liolis setaceis umbellam aequantibus v. superantibus, saepe in modum Cynapii reflexis. Flores virginei inter- dum roseo-purpurei. Fructus plene maturi 2 v. 2!/, lin. longi, 1! lin. lati. — Variat in eodem loco fol. laciniis angustioribus densioribus v. latioribus remotioribus. In fruticetis ad fossas et in declivibus riparum et montium umbrosarum, solo pingui et humido; Petropoli in reg. demissa, praecipue circa ostia Newae et in insu- Oct. 1854. 29 A50 Umbelliferae. lis sat frequens et copiose; Pulcovo, Orlino, Wassilkowa, ad cataractas fl. Wolchow, versus ostia fl. Luga pr. Ka- rowina. Floret a medio Julio saltem ad med. Aug.; fruct. mat. ab initio v. fine Aug. 4. Hist. spec. Krasch. et Gorter, nec non Sobol. verosimiliter jam habuerunt, sed false pro Cynapio aut Coniío maculato determinaverunt; Weinmann 1824 sub Aethusa cynapioide M. B. Vidi specimen in sylvis umbrosis Petropoli a. 1817 lectum in Herb. M. Bieber- Stein s. n. Selinum Gmelini sibi! et e Petropoli jam 1823 indicatum in mss. H. Mertens s. n. Conioselinum ingricwm. Prima relatio publica in Ind. sem. horti Pe- trop. 1824, p. 22 s. n. Conioselinum ingricum Fischer, eodemque nomine in Catal. plant. Fl. Petrop. apud Turcz. 1825, n. 197; in fruticetis humidiusculis passim Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 31, n. 207 s. n. Conios. Fischeri W. et Gr.); exhibita quoque e Petropoli specc. a Kühlewein 1848 in Fries herb. norm. Suec. XII, 40! s. n. Conios. tataricwum Fisch. var. Ingríca Fries. CXXXI. SELÍNUM. Genus Selinwm sensu hodierno a Hoffmann 1814 constitutum, typo S. Carvifolia L., sub quo Linnaeus 1768 characterem generis inscius dedit, dicens ,,semina lateribus a se invicem hiant*. Genus Selinum apud Lin- naeum mixtum e TAÀysselino, Selino, Pewucedano, Li- gustico et Cnidio. Gaudin 1828 S. Carvifolia L. pro typo generis novi habuit et Mylinwm (Carvifolia) dixit; Bertoloni genus agnovit et nomen Selinwm ad genus Thysselinum cum Oreoselino junctum transtulit; at re- formatio Selini apud Hoffmann longe praestat; nihilo- minus forte nomen Gaudini .substituendum propterea, quod Selinwum nomenclaturae Graecorum non satis re- spondeat. ZX£Awov Theophr., céAtvoy xnxatov Diosc., o£Awa hodie, est Api«m Romanorum sive Ap. graveo- lens$ L. cultum ; planta sylvestris &etocé)tvov Theophr. Unmbelliferae. 451 et Diosc., Helioselinum Plinio, cyotocéAtvov hodie Neograecis dicitur. IecgootAtvov Diosc. et partim ho- die est Apiwm Petroselinum L. 'IxxooíAwov» Hippocr. Theophr. Diosc. Galen.— Hipposelinum Plin. Colum. est Smyrniwm olus atrum L. 'Oggooí£Awoy Theophr. Diosc. (Plin., Bwselinum et Thysselinum Plin. ad alias pertinent. Nomen Selinwm igitur ad varias Umbelli- feras, odore subsimili gravi acri-aromatico praeditas a veteribus translatum fuit. Radix S. Carvifoliae similem odorem fortiter spargit. Derivandum forte nomen «xà TOS osÀvvwsc vel àxoó ro) GcXnwaxo), morbo comitiali lunatico, quod epilepsia laborantibus noceat, ut Trallia- nus et ÀAvicenna docent, moderate vero sumta ex Ga- leno prosit. 271. S. Carvifolia L. 1762, exactius definitum 1161! excl. synn. quibusd.; Jacq. 1773!! tab. 16 opt! a Linnaeo citata jam 1771! in Mantissa lH (quo modo hoc intelligendum ?) — S. Psewdo-Carvifolia Crantz 1767! 1769! primus confusionem apud Linnaeum re- velavit, (nam Carvifolia C. et J. Bauhini et ideo Seselé Carvifolia L. 1753 ad Selinum Chabraei Jacq. pertinet, quod verum Pewcedanum Carvifolia Bauhinorum sis- tit; sub diverso igitur genere Selinwm Carvifolia L. sub- tiliter defendi potest) — Seliínwm n. 18 Gmelin Sibir. I, 1741, tab. 48! a Linnaeo 1762 citatum, Ledebourio dubium, mihi optimum videtur — Angelica ten«ifolia Rivin. 1699 tab. 18? a L. 1762 citata, propter segmenta nimis lata jam dubia et a Crantzio rejecta — Seselé pratense tenuifolium C. Bauh. 1620! e pratis udis Mi- chelfeld. fide Linné qui in herb. Burseri vidit, etiam teste herb. Hagenbachi, amici C. Bauhini et e loco classico a Hagenbachio jun. confirmatum, exordium speciei sistit. Radix perpendicularis, subinde radicibus accessoriis filiformibus tuberoso-incrassatis aucta, ad collum vaginis fusco -nigricantibus et petiolorum residuis fibrosis co- mata. Caulis plerumque bipedalis, sulcato-angulatus. Fo- A52 Umbelliferae. lia glabra, circumscriptione oblonga, 2—3 pinnata, pin- nulis iterum pinnatifidis, laciniis oblongis calloso-mucro- natis! Involucrum O0 v. oligophyllum ; involucella poly- phylla, foliolis linearibus umbellula brevioribus. Radii um- bellae hirtuli. Mericarpia ovalia, 1!/, lin. longa. — Variat laciniis pinnularum latioribus. À Thysselino palustri vel jugis fructuum alatis, vel involucro subdeficiente, vel mucronulo foliolorum, vel etiam radice dignoscitur. - In pratis elevatioribus, fl. Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 134); in fruticetis elevatis graminosis rarissime legi, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 31, n. 206; vidi in herb. Weinm. specim. e via Taitzensi!); in gramino- sis Gatschinae cum Zrachypodio pinnato; copiosius in pratis pr. Lissina (R. Symb. 1846, p. 230); in fruticetis graminosis elevalioribus circa montes Duderhof sat co- piose, rarissime aberrans in fruticeta turfosa regionis vi- cinae demissae inter Ligowo et Gorjelowo (Borszczow!). Extra ditionem Fl. Petrop. in graminosis ad margines sylvarum pr. Gorodetz, in pratis turfosis inter Gorodetz et Sapolje, nec non in graminosis declivibus siccis ad ri- pas elevatas fl. Pljussa prope Polja, non parce. Floret a medio, rarius initio Julii; med. et fine Aug. cum fruct. matur. et floribus ultimis. 2. CXXXII. ANGELICA. Vox Angelica, etiam radix St. Spiritus dicta, ex aevo medio ad patres pervenit; sic dicta forte propter suavis- simum radicis aroma vel a singulari adversus morbos fa- cultate. Nulla alia apud omnes patres saltem usque ad C. Bauhinum exstiterat vera Angelica, quam A. sativa et A. sylvestris, quarum prima ex opinione communi ad Archangelicam pertinet. Angelica Rivini tab. 15 Ar- changelicam exprimit et quamquam autor generis Ange- licae a Linnaeo dicitur, propter accumulationem spe- cierum heterogenearum sub Angelica, vix jure haben- dus est. Multo magis depuratum est genus Angelica apud Linnaeum; continet enim 1) Archangelicam, 2) A. Umbelliferae. 453 sylvestrem, 3) Peucedanwum verticillare, 4) A. atropur- pwream et 3) A. lucidam. | Angelica Tournef. tab. 167 pro typo habet Podagrariam, Angelicam omnibus patri- bus spuriam. Separata Archangelica, ut typus generis re- manet Angelica sylvestris Fuchs 1542! et plurr. patr. 272. A. sylvestris Fuchs 1542 fig. opt! repetita apud Camer. 1586!, Pena et Lobel. 1570!; Dodon. 1583 fig. opt: et plurr. patr. usque ad Linné! À similibus Umbelliferis indigenis, excepta Archan- gelica, praecipue dignoscitur : pedunculis infra umbel- lam et radiis dense incano-hirtis. Radix crassa. Caulis ro- bustus, interdum humanae altitudinis. Vaginae inflatae. Folia inferiora 2-, rarius 3-pinnata, pinnulis ovatis acu- minatis v. fere lanceolatis, margine duplicato - serratis, subtus glabris, reticulato-venosis. Involucrum subnullum, involucella polyphylla. Mericarpia ovali-obovata, utrinque truncato- emarginata, 2!/, lin. longa, 2 lin. lata, substra- minea; variant angustiora el fusca; vittae commissurales 2 superficiales. Ocurrit «) typ?ca: pinnulis terminalibus basi ad ra- chin non decurrentibus; huc omnes fige. patrum citatae; 8) decurrens: foliolis sallem summis basi decurrenti- bus — A. montana Schleicher pl. exsicc. ex Spren- gel 1813! (nomen tayutum , Decand. 1815! et Gaudin 1828! (descr.) — Q. elatior W hlbg. 1814! ..foliola prae- cipue lateralia basi attenuata sunt (nec rotundata) et in- terdum trifida*. Petropoli frequentior, quam typica, in quam aperte transit (R. Diatr. 1815, p. 53); datur etiam hujus modificatio in agro Petrop. obvia pinnulis pleris- que plus minus perfecte decurrentibus (A vé Lallemant in Ind. IX. sem. hort. Petr. 1843, s. n. A. sylv. var. de- currens sibi cum synn.). Y) Caulis humilior, jam a basi ramosissimus; foliola pauciora, saepe tenuiora, valde irregularia, latissima, grosse denta'o-incisa; umbellae plerumque minores, ra- diis paucioribus. Petropoli : Uljanka et Ligowka (Kühle- wein! et Borszezow! 8)? macrocarpa* mericarpia ad 71,10 Unmbelliferae. 4 lin. longa, 21/,—3 lin. lata, basi et apice cordata, mar- gine undulata; vittae commissurales obtectae. Quoad fructus exacte cum specc. Pyrenaicis A. Razwulii! Gouan 1113, tab. 6 et praecipue cum descriptione apud Mert. et Koch 1826! concordans. Petropoli in litore subma- rino sylvatico prope Uljanka (Kühlewein!); plantam, cujus tantum summitatem fructiferam med. Sept. de- cerptam vidi, ulterioribus observationibus commendo, an Y. fructibus maturis, sed involucro communi oligophyllo persistente insuper diversa fuit. In pratis udis circa frutices, in sylvis humidis saepe calcatis, umbrosis hortorum, fere ubique copiose, prae- cipue tamen in regione demissa Petrop. exuberans. Flo- ret medio Jul. in serum autumnum; fruct. mat. a fine Aug. v. init. Sept. 2, sec. Reichb. 4. Hist. spec. In sylvis humidis circa fluvium Strelnaja (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 42); ubique in sylvis et pratis humidis, praecipue ad fossas et margines sylvarum (Sobol. Petrop. 1799, p. 70, n. 201) et prope Zarscoje Selo et Krasnoje Selo (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 221, n. 212); ubique (Turcz. 1825, n. 195); in sylvis et fruticetis humidis frequens, Jul. Aug. (Weinm. Pe- trop. 1837, p. 31, n. 205; 1824 casu omissa). CXXXIII. ARCHANGELICA. Hoffmann 1814 et 1816, nec non Decandolle Archangelicam genere ab Angelica (sylvestri) diver- sam esse demonstrabant. Angelica Archangelica L. rite remitti potest ad Archangelicam Lobelii 1576. Vaga tunc temporis vox Archangelica vulgo ad Lamiwm ai- bum et purpureum, Campanulam Tracheliwm venit, ut Pena et Lobel. 1570 referunt; Lobelius optime no- men ita fixit, ut quasi Angelicam natura et viribus me- dicatis nobiliorem, nec non affinitatem intelligere possis. Lobelius 1576 de Archangelica Norvegica loquitur, eadem, cujus Dodonaeus 1574 sub Angelica sativa meminit et a qua Lobelius distinxit. Minus certa est Unmbelliferae. A55 Archangelica Dodon. 1574 et Clus. 1583, quae poste- rior e Croatia veniens, a Wulfenio 1786 pro Laserpi- tio Archangelica declaratur. Magna confusio parata est ex officina Plantiniana, quae figuram sub titulo Ar- changelíca, addita umbella abscissa, primo in Lobelii iconibus 1581 impressit, posthac Dodonaeo 1583 et Clusio 1601 addidit; baec est .4. Archangelica B. Linne 1133 (involucellis excedentibus serratis). Similis fig. apud Tabern. 1590 s. Ang. Scandiaca s. Archangelica. Ber- toloni 1837 Archangelicam pro genere nimis artificiali declarat et ad Angelicam iterum amandat. 273. A. officinalis Hoffm. 1814!, 1816! (excludi- tur tantum planta Lapponica Wabhlenbergii propter flores lutescentes et pedunculos laeviusculos) — Angelica Archangelica L., Heyne VII, tab. S8! — Ang. sativa Fuchs 1542 c. fig. bona, repetita apud Camerarium 1586 et plurr. patr. forte mixta usque ad Miller 1768 !, cui planta culta officinalis!, in ripis regionum septem- trionalium spontanea. Àb hac Miller rigorose distinxit Ang. Archangelicam suam ex Hungaria et Germania, culturá immutabilem, duplo altiorem, foliis majoribus, margine profundius serratis, floribus luteis; haec omnino etiam videtur Ang. Arch. «. alpina Wahlenb. 1814, edulis. Àb Angelica simili praeter fructus optime dignosci- tur: foliolis tenuioribus, latioribus, majoribus, subtus eximie glaucis; terminali semper majori, numquam de- currente, ad medium usque vel paulo ultra trifido!; caule ramisque purpurascentibus, pruina quasi obductis; vagi- nis superioribus semper saccato-inflatis (quod non sem- per in Angelica), pedunculis apice cum radiis saepe mi- nus incanis. Petala albo-viridula, nonnulla etiam leviter purpurascentia. Mericarpia ovali-oblonga, 3 lin. longa, 2 lin. lata, pallide straminea; variant paulo majora (31/: 21/, lin.) vel in eadem umbella minora. Planta Ingrica propter dissensus maximos auctorum in speciebus Archangelicae Europaeis nondum plene de- 456 Umbelliferae. terminata. Radii umbellae in nostra semper pubescenti- scabri (numquam glabri) et involucella umbellulis plus dimidio breviora (nec aequilonga), quibus notis et insu- per petalis albis (nec viridulis), caule altiori et duriori, aromate crudiori (ut edi non possit, neque condimentis inserviri) A. littoralem distinxerunt Wahlenberg 1814! Fries et Agardh ab A. officinali, licet auctores laudati non plene inter se conveniant. At in specim. Lappon. A. officinalis Fries herb. norm. XI, 27 (sine fruct.) radii umbellae nequaquam glabri et in A. officinali Koch involucella etiam brevia describuntur ; praeterea A. /it- toralis Fries herb. norm. X, 20 ex ins. maris baltici differt ab Ingrica: foliolis multo rmioribus, fere coria- ceis. Facilius distinguere possum ab his A. JVorvegicam Fl. Samoj. n. 135 fructibus subrotundis; si cel. Frie- sium (Summa veg. Scand. et Mant. III) rite intelligo, haec A. Norvegíca patrum esset A. officinalis illius (non Hoffm.) propter carpella hemisphaeriea turgida et In- grica planta esset A. Jittoralis illius aut varietas, vulgo pro A. sativa habita. Circa ostia Newae fl. in insulis et secus litus mari- num usque ad Strelna non adeo rara in fruticetis; exinde secus fossas ad viam Krasnoseliensem et canalem Li- gowka loca editiora et a mari remoliora petit; in plagis Ingriae interioribus solum ad ripas fluviorum et rivulo- rum : Slavjanka, Oredesh pr. Whyra, Ruditza pr. Lapu- chinka et versus ostia Lugae pr. Karowina, plerumque parcius, in conspectum venit. Floret a fine Junii v. initio Julii; fruct. mat. ab initio Aug. 4. Hist. spec. Hic locorum in campis spontanea (Sie- gesbeck Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 10 s. Ang. sativa C. Bauh.); in sylvis praesertim ad margines fl. copiose provenit (Krasch. Codex mss. n. 91! ed. Gort. 1761, p. 42 s. Ang. Arch. L.); in sylvis circa fluvium Nevam! et i pratis montosis cirea Murzincam copiose (So bol. Petrop. 1799, p. 70, n. 200; ed. ross. I, 1801, p. 219, n. 211 s. Ang. Arch. L.); in locis sylvaticis humidiusculis prope Strelinam! (Weinm. Pawl. 1824, p. 134 s. Selino Umbelliferae. —— A51 Archangelica Link); in fossis ad vias Peterhofianam! et Sarskoseliensem (Turcz. 1825, n. 196 s. Arch. offic. Hoffm.); in fruticetis humidis et ad fluviorum ripas, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 31, n. 204 s. Arch. off. Hoffm.); Petropoli (A vé-Lallemant 1843 in Indice sem. 1X hort. Petr. p. 62 s. Arch. offic. Hoffm. «. sa- tiva sibi, cum synn.). (CXXXIV. PEUCÉDANUM. Generis Pewcédani Tournef. et Rivin. tab. 14 typus est P. officinale L., quod etiam xeuxí£ó«voy e ver- bis Hippocr., Theophr. et e descriptione fusiori Dios- coridis est, inde etiam Pewcedanwm Plinii. In hoc saltem omnes patres conveniunt, P. germanicum et ma- jus italicum distinguentes, apud Linnaeumi in P. offi- cinale conjuncta. Nomen sortitum est inde, quod e folio- rum laciniis angustis, longis et duris xeuxw referat, quare ab Apulejo Pinastellwum vocatur. Quidam nomen invenisse putant a foetore amaro horrendo, per vocem m£uxeóayoc expresso apud Homer. Iliad. Hesychium et Nicandrum; huic vero obstat, quod -cevuxíÓavoc herba, accentum in antepenultima habeat, ne videatur esse epithetum. — Recentiores cum Pewcedano jungunt genus Oreosélinum Tournef. et Rivini; quod idem est ac Oreosélinum Gesner 1561, Pena et Lobel, Dodon. (qui jam pro illezitimo cognovit), Clus. Dalech. Tabern.; at vix 6pcoo:Atyoy Theophr. et Diosc., quod Fraas cum dubio pro Sesel? annuo L. habet, licet se- men Cwnmino simile describitur. Oreoselinwm in tota qui- dem Italia crescit, sed rarius. (274.) P. Oreoselinum Mónch 1794! — Athamanta Oreoselinum L. Jacq. tab. 68 opt! — Oreos. legitimum M. Bieb. 1819! — Oreos. majus Moris. 1672! — Oreo- selinum Rivin. tab. S opt!; Lobel. 1576 c. fig! repe- tita apud Dodon. 1583 et Clus. 1583, 1601; Gesner 1561 p. 247b! prope Basileam loco specialiss. indic, — 458 Umbelliferae. Polychrestum Cordus s. Polytmetum Gesner 1561 (sec. Haller) — Dawci ll genus Trag. 1532 loco specialis- simo (teste H aller). À Thysselino palustri et aliis similibus indigenis fa- cillime dignoscitur: diramificalionibus petioli- divaricato- refractis!, longis; foliolis cuneato-rhombeis, incisis, latio- ribus, pellucide reticulato - venosis; caule tereti, tenui, striato, minus foliato. Crescit tantum in limite australi occidentali gubernii Petrop. in toto tractu sylvae primaevae vastissimae Sso- rokowoi Bor dictae, inter urbes Pskow et Gdow, ad mar- gines sylvae, in fruticetis, ericetis et pinetis disperse (R. in Bull. Acad. 1854, p. 221; Mélang. p. 91). Medio Jul. florens et partim defloratum fruct. immaturis. 2. Obs. 14. P. Oreoselinum W einm. Petrop. 1837, p. 31, n. 203 et inde in Ledeb. Fl. Ross. II, 1844, p. 312, indícatum Petropoli in locis turfosis elevatis, Jul. Aug. est Thysselini palustris forma. Obs. 2. Peucedanwum officinale Ingricum (non L.) ad hallucinationes pertinet. Indicatum fuit: inter fluv. Rus- siam et Sistam in sylvis (Krasch. ed. Gort. 1161, p. 42; in codice Krasch. mss. sub n. 92 syn. Linnaei ci- tata ad P. officinale, Morisoni vero ad Triniam vulga- rem pertinent; Ledebour in Fl. Ross. plantam Krasch. cum dubio ad Conioselinwim ducit, sed hoc potius sub Cynapio aut Conio intellexisse credo; apud Krasch. et Gorter vero deest TAysselinum palustre vulgatissimum, an forte hoc?); Ingria (Georgi 1800, p. 844, n. 1 ex Gorter); ad margines sylvarum prope Sarscoje Selo et ad viam Wiburgensem ultra montem Poclonnaja, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 68, n. 196; ed. ross. I, 1801, p. 213, n. 206); ad viam Wiburgensem, fl. Jul. Aug. (W einm. Pawl. 1824, p. 136). Obs. 3. Peuc. Cervaria Lapeyr. s. n. Athamanta Cervaria L. pro Ingria indicatum, fide indignum. Jam- burg (Boeber ex Georgi 1790, n. 180); Ingria (Georgi 1800, p. 843, n. 2); in montosis circa urbem Jamburg, Umbelliferae. A59 fl. Jul. Aug. (Boeber ex Sobol. Petr. 1799, p. 68, n. 195; ed. ross. I, 1801, p. 212, n. 205). CXXXV. THYSSELINUM. Typus generis Thysselini Tournef. et Rivin. est Thysselinum Lobelii 1576, qui etiam pro planta homo- nyma Plinii habet, ut Zannichelli et Sprengel, licet in Italia tantum superiori proveniat. Hoffmann 1814 genus restauravit charactere novo, Reichenbach et Koch agnoverunt, alii vero cum Pewcedano jungunt. 275. Th. palustre Tournef. 1694! Seguieri 1745! Hoffm. 1814! — Peucedanum palustre Mónch 1794! — Selinum palustre L. (caulis tantum in ramis tenellis lactesceus, radix unica; in S. sylvestri L. sive Th. Plinii Lob. radix fusiformis, multiplex)-— TAhyss. angustifoliwum Rivin. tab. 20! — Seseli palwustre lactescens C. Bauh. 1620 fig. bona! sed omissum est involucrum ; est fons $. palustris L. a Hagenbachio corroboratus — Apiwm sylvestre succo lacteo turgens €. Bauh. 1623 et herb! quod Linné pro S. sylvestri suo citat, unde etiam no- men; — Thysselinum Plinii Lobel. 1576 fig. bona, sed sine involucro (in agris udis Batavorum, caulis vulnera- tus succum lacteum fundit); Tournef. 1694! Zannich. 1735, Sprengel 1825 — Dawucus quidam palwstris, liquore lacteo resinoso turgens, radice amara; circa la- cum felinum: Gesner 1561 (teste Haller) — Siler aquaticum Ruell. 1536 (sec. Haller). Radix lactescens, subsimplex crassa vel omnino jam a collo in radices plures soluta, ut in Lobelii figura. Caulis sulcatus. Folia 2—3 pinnata; pinnulis supremis confluentibus, inferioribus pinnatisectis, segmentis om- - nibus 3- anguste lineari-lanceolatis acuminatis, margine (sub lente) scabriusculis, venis subpellucidis. Involucrum generale notabile polyphyllum deflexum! foliolis lineari- lanceolatis longe acuminatis, viridibus, albo-marginatis! (ex hoc a plerisque similibus primo intuitu cognoscitur; «- ^60 Umbelliferae. non satis certum, an interdum desit). Radii puberuli. Mericarpia anguste obovata, 2—21/, lin. longa, 117, lin. lata, dorso 3- juga, ala marginali angusta. Varietas memorabilis (propterea, quod contra sectio- nes Pewucedani stabilitas pugnet) est : 8. macropterwm, mericarpiis late ovalibus, 1?/, —2 lin. latis, dorso 3-jugis, ala marginali lata cinctis. Petropoli (Kühlewein!). Vi- detur TAysselinum Rivini tab. 19 et Th. angustifolium Rchb. 1832 (non Rivin.) propter ,fructus lenticulares suborbiculares*. Vidi etiam e gubern. Twer in herb. M. Bieberst! s. n. Selinum Schiwerekii, at Besser 1809 et 1822 in descriptione sua fructus non tangit. Forte in Thysselino, ut in Anetho graveolente experimentis di- dici, seminum figura diversis generationibus inconstans. Ad fossas et lacus, in fruticetis humidis et sylvis pa- ludosis, pratis turfosis, hinc inde copiose per totam In- griam. Floret Jul. et Aug. ; fruct. mat. a fine Aug. v. prius; med. Sept. cum flor. ultimis et fruct. partim de- lapsis. 4 , sec. Ledeb. z. Hist. spec. J. G. Gmelin in mss. 1733, n. 76 inter Petropolin et Nowgorod m. Aug. florentem et. semina ferentem legisse affirmat : Foeniculum sylvestre perenne, Ferulae folio breviore Tournef. p. 311, quod Linné ad Seseli montanwm citat; at forsam nil aliud vidit, quam Thysselinum palustre secus itinera in fossis vulgare, cui icon Lobelii a Tournef. citata non absimilis. Circa Petropolin (Falk ex Georgi 1790, p. 62, n. 178, s. Selino palustri L.); in paludibus Catharinhofii aliisque frequens est (Sobol. Petrop. 1799, p. 67, n. 193; ed. ross. IL, 1801, p. 211, n. 203 s. Selino pal. L.); in sylvis et fruticetis humidis frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 133 s. Selino); ad rivulos et canales uti: ad viam Pargo- lensem, prope Malinowkam et fabricam pyriam Ochten- sem etc. (Turcz! 1825, n. 191 s. Thyss. pal. Hoffm.); in locis turfosis humidis et in paludosis sylvaticis, Jul. (W einm. Petrop. 1937, p. 30, n. 202, s. Peucedano pal. Moónch, citat formam majorem et minorem). Addenda Umbellifer ac. 61 praeterea sunt loca quaedam Selíni sylvestris Auct. Fl. Petr. sub Cnidio venoso. CXXXVI. ELAPHOBOSCU M. "EXagogooxo» Diosc. et Plinii i. e. cervi pabulum, quo serpentum morsibus resistere fama est, Dioscoride et Plinio auctoribus, testante Dodonaeo nec non re- cenlissimo indagatore plantarum classicarum, Fraas, est Elaphoboscum 'Tabern. 1590!, Clus! 1583 (p. 703 in descr), Durante 1585!, Dodon. 1553, Lacuna 1532, et Tragus 15532! sive Pastinaca sativa L. (non Lobel. et Fuchs), sive genus Pastinaca Tournef. et Riv. (non C. Bauh.), sive Pastinaca latifolia C. Bauh., sive Pa- stinaca Trag. Anguill. Caesalp. T hal. Plurimi patres vero sub Pastinaca etiam Carotam intellexerunt, aliqui exclusive. Et revera Pastinacam Romanorum exclusive Carotam fuisse, gravissimi testes sunt, quos sub Carotae consideratione invenies. Dioscorides Elaphobosci flo- res subluteos et radicem simplicem describit ; hoc mi- nime quadrat ad Siwm Sisarum L., quod flores albos et radicem tuberoso-fasciculatam habet, quare etiam reji- cienda opinio Caesalpini et Columnae, qui S?sarwm pro E£laphobosco sumunt. Pastinacam Liunaei et Tragi longe distare ab E/laphobosco veterum et potius eandem esse plantam ac oto«gooy Diosc. seu Siser Plin. et Columellae opinio est Endlicheri, non video in quo fundata; descriptio enim Elaphobosci apud Diosco- ridem satis apta est et contrarium potius probat, quod Endlicher affirmat. Xíozocy Diosc. (quasi aliud o«x- y*0o») nimis obiter memoratum et Siser (fliBe?) referente Plinio est illa planta ,quam Tiberius Augustus quotannis e Germania flagitavit (ubi et nunc Sisarum colitar), ubi praecipua generositas circa castellum Gel- duba Rheno impositum (hodie (Seíb pagus prope llerbitt- gen), ex quo apparet frigidis locis convenire*, Síser hoc pro Sío Sisaro L. jam Tragus et omnes fere patres ag- noverunt. De his confer etiam Fraas et fusius Bo- 462 Unmbelliferae. daeum a Stapel. Plinius praecipue XX, 5, obscurus varia commutare videtur. 276. E. sativum Tabern. 1390 fig. opt! plantae cultae — Pastínaca sativa Trag. 1552! Matth. 1554 fiz. bona! et nonn. patr. (culta); Linné vero hoc no- mine plantam sylvestrem intelligit et cultam sub Q, an lapsu calami? — Sísarum sativum magnum Fuchs 1542, p. 750, fig. opt! pl. cultae (Siwm Sisarum L. sub Sisere sativo primo ibid.). Caulis angulato-sulcatus, inferne glaherrimus. Folia simpliciter pinnata, pinnis terminalibus trilobis. Involu- crum et involucellum nullum. Flores lutei. Mericarpia ovalia, 2 lin. longa, 1!/, lin. lata, flava; commissura bi- vittata. Saepe distingui potest : X) typiícum ; pinnis magnis late ovatis, lateralibus trilobis v. inferioribus ad basin usque fissis, grosse cre- nato-denlatis, subtus glabriusculis. Plantae cultae radix succulenta, dulcis, edulis; efferatae lignosa amaricans. Q) sylvestre — E. erraticum Tabern. 1590, fig. bona! — Past. sylvestris Trag. 1552 e descr! — Siser sylvestre Fuchs 1542, p. 753, fig. opt!; pinnis ovato- oblongis subintegris, margine inaequaliter serratis, sub- tus dense pubescentibus. Per formas intermedias in « transit. Licet haec forma mater sativae esse videatur, ta- men sativa sponte disseminata, observ. Fries, glabra et dulcis persistit, nec recedit ad sylvestrem. Colitur et efferascit in hortis oleraceis, fimetosis et ruderatis, circa pagos et urbes; praeterea quasi sponte et fere ubique in agris neglectis, inter segetes, secus vias occurrit; nec non Q. vere sylvestre in siccis sterilibus lapidosis praecipue calcareis declivibus v. g. in montibus Duderovii cum «, Arbonje et Jermolino, Lissino, Goro- delz, ad lacum Tscheremenetz, ad ripas Narowae infra cataractam. Floret ab initio ad finem Julii v. raro serius; fruct. mat. fine Aug. et init. Sept. 4. Hist. spec. Circa urbem Narwam! in sylvis (Krasch. ed. Gorter 1161, p. 45 s. Past. sat. L. ut omnes seqq.); mbelliferae. 163 Petropoli circa fossas viarum atque in hortis oleraceis copiose, nec non ad pagos circa montem Duderovium! (Sobol. Petr. 1799, p. 73, n. 209), prope Crasnoje Selo et Pargelovium (Sobol. Petr. ed. ross. I. 1801, p. 230, n. 220); ad pagos (Weinm. Pawl. 1824, p. 142); ad margines viae Peterhofianae et ad m. Duderhof etc. (Turcz. 1823, n. 203); abundat in ruderatis et ad pagos, Jul. Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 30, n. 201). CXXXVII. HERACLEU M, melius SPHONDYLIU M. Sphondyliuwm Tournefortio et Rivino genus, C. Bauhino 1623 titulus genericus purus, 4 species continens. Sphondylium Matth. Gesner, Caesalp. Dodon. Tabern. sive Spondyliwm (ut Plinius scribit) Pena et Lobelius 1570, Dodon. est Heraclewm Sphon- dylium L. Cel. Fraas testatur, hoc quoque esse cQov- OuAtoy Dioscoridis (in aliis codicibus czov8vAtoy), nec ^ non x«yxxec fouxActoy Theophr., non vero Dioscori- dis, quod pro Ferula Opopanace declarat; monendum vero, a Theophrasto et Plinio floribus luteis describi et Sphondylion in opacis proveniens ab eo distingui fo- liis minoribus Platani (non Ficws) divisura; Sphondy- lium Dioscoridis vero foliis Platani, floribus albis et statura majori, statione palustri et aquosa. Spondylion sic dictum fortasse ob odoris gravitatem, a Spondyle in- secti genere odoris similis, ut Pena credit. Quare ad evita:dam homonymiam hoc nomen exclusit Linnaeus et ejus loco posuit Heraclewm (Plin.), cum Panaz titu- lus antiquis et patribus collectivus sit pro pluribus Um- belliferis. -Herculewm panaces dicitur, vel quod instar Herculis, monstrorum domitoris, haec herba malorum et morborum domitrix sit; vel quod Heraclewm ab Her- cule inventum tradant, ut Plinius scribit; vel ab Hip- pocratis patre Heracle, ob aliquam forte in medi- cina singularem ab eo detectum usum, ut Linnaeus putat; vel denique quod herculeum sive comitialem de- bellet morbum, ad quem efficax esse Theophrastus 4.64. Umbelliferae. scribit. Genus Heraclewm L. a Hoffmann 1814 et Bes- ser in 2 genera dispartitum fuit: Heraclewm, flosculis aequalibus et Sphondyliwm, flosculis marginalibus ra- diantibus, potissimum diversa. H. Panaces, sola species, quae antiquum JHeraclewm apud patres, Plinium et Theophrastum memoratum esse deberet, a Linnaeo 1748 floribus radiantibus ad specimen Sibiricum descri- bitur, 1774 vero floribus uniformibus (ad specim. ex Ápe- ninis?), hoc igitur pro typo Heraclei et H. Sphondyliwm L. pro typo Sphondylii intelligendum esset ; recentiores tamen tantum subgenere distincta admittunt. Melius sane fuisset, nomen et genus Sphondyliwm bene stabilitum, cum Haller, Adanson, Scopoli, Gàrtner, Mónch aliisque intactum relinquere. 277. H. sibiricum L. 1153! M. Bieberst. — Sphondylium conforme Mónch 1794! — Pastinaca n. 30 Gmelin Sibir. 1747, tab. 50 opt!; a Linnaeo 1762 citatur. Caulis, rami, vaginae, petioli cum diramificationibus hirsuti, pilis canis inferioribus praecipue relroversis (in Elaphobosco hae partes glabrae v. minute pubescentes). Folia simpliciter pinnata; pinnae variae (in typica forma lato-cordatae palmatilobae), inferiores petiolulatae, subtus ad nervos vel in parenchymate scabro-hirsutae; pinnae in toto folio 5 (ut Linné et Besser pro H. sibiriíco pos- cunt) vel 3 (H. flavescens Besser). Involucra oligophylla; involucella polyphylla, foliolis brevibus lanceolatis. Pe- tala subaequalia, flavo-viridia. Germina cum fructibus glabra. Mericarpia stramineo-flava, vittis fuscis lineata (dorsalibus 4, commiss. 2), ovalia v. subrotunda, 3 lin. longa, 2 lin. lata; at variant in aliis specim. 8G. obovata, 4 lin. longa, 2!/, lin. lata; haec in planta augustifolia (e Lissino) ; an H. longifolium R chb. 1832? aut forte fla- vescens angustifolium Rchb? — vy. obcordata et basi magis attenuata, 4 lin. longa, 2!/, lin. lata, in eadem um- bella cum minoribus dimensionum normalium; an H. flavescens Rchb? aut potius H. sibiricum var. altera Unmbelliferae. A65 Besser in R. S. 1820!; nequaquam H. barbatum Ledeb. quod albiflorum. Quoad figuram foliorum variat: Q. angwstifolium — H. flavescens Besser 1809! Baumg. 1816 (et etiam Willd. 1797 teste citato Jacq. tab. 173, at false corol- lis radiantibus descriptum) — AH. angustifolium Jacq. 17714, tab. 173 opt! (non Jacq. 1762, neque L.). Pinnae profundius laciniatae, laciniis angustioribus, lanceolatis. Ex hac forma sensim abit in y. longifoliwm, si laci- niae lineari-lanceolatae magis (ad !/; ped. usque) elon- gantur et in pinnas trijugas cum impari in singulo folio colliguntur. H. longifolium Jacq. 1774 tab. 174 exacte habitum nostrae exprimit, sed propter flores albos radia- tos specie differt. In graminosis, secus vias et fossas, in pascuis, pratis et hortis, ubique sat copiose. Floret a medio Junio ad Sept. et imo in medium Octobris; fruct. mat. a fine Ju- lii v. initio Aug. 4. Hist. spec. In insula, cui a Petro nomen est, d. 2 Julii florentem legi (Krasch. Index mss. 1749, n. 209 et Codex mss. 1754, n. 63 ex syn. Gmelini optime definivit!; posthac vero Krasch. ipsa manu in H. Sphondyliwm L. immutavit et sub n. 103 in Codice iterum enumeravit); circa Petropolin et Jamburg! (Boeber ex Georgi 1790, p. 62, n. 184 sub H. angustifolio L., quod vix erat); in monte Pulcovo et Duderovo! et in aliis locis montosis herbosis (Sobol. Petrop. 1799, p. 69, n. 199; ed. ross. I, 18041, p. 216, n. 209 sub H. angwstifolio Jacq.); Petrop. (M. Bieb. herb! ex a. 1817 s. n. H. angwstifoliwm); in herbosis elevatioribus frequens, Jun. Jul. (W ein m. Pawl. 1824, p. 136 s. H. angustif. L.); in locis graminosis vul- gatissime (W einm. Pawl. 1824, p. 136 s. H. sibirico L.); ad viam Peterhofianam (Turcz. 1825, n. 193 et 194 s. H. sibirico et angustifolio L.); in herbosis vulgatissime, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 30, n. 200 s. n. H. flavescens Baumg. 3 formae : a) vulgare, b) vulg. minus, c) angustum et var. Q. angustifolium Jacq.). Obs. 1. H. Sphondylium L. in insula Newae fl. Nov. 1854. 30 A66 Umbelliferae. cui a Petro nomen est (Krasch. ed, Gorter 1761, p. 42; prius in Cod. mss. pro H. sibirico habuit; conf. su- pra); Koirowa (Falk ex Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764); in montosis nemoribus et ubique in hortis (Sobol. Petrop. 1799, p. 69, n. 198; ed. ross. I, 1801, p. 215, n. 208); Petropoli Longmire 1823, p. 193). H. Mertens jam in mss. 1823, plantam Sobol. pro H. sibirico L. ha- buit; idem de Gorteriana dictum in Diatr. 1845, p. 53. Statio Petrop. igitur in Ledeb. Fl. Ross. delenda. Ge- nuinum H. Sphondyliwm L. floribus albis v. roseis, mar- ginalibus radiantibus e longinquo dignoscitur. At H. Sphondyliuwm L. Fl. Suec. pro majori parte ex loco (non ex descriptione) est H. sibiricum, ut Fries monuit, unde examinatis speciminibus flosculos uniformes dixit 1774. Obs. 2. H. angustifoliwm (floribus viridibus) L. Mant. I, 1767 (non Jacq. 1762), cujus specc. Upsaliensia in Fries Hb. norm. IV, 29 exhibita exstant, ab omnibus formis H. sibirici angustifoliis et longifoliis Ingricis di- versum est : foliolis exactissime linearibus integerrimis, nullibi ultra 2 lin. latis. : Obs. 3. H. austriacum L. ex Ingria (Georgi 1800, p. 849, n. 1) ad fabulas pertinet. (CXXX VIII.) CAROTA. Aa)0xoc; Theophrasti est Lophotaenia awrea Grie- seb. teste Fraas; in antiquissima versione apud &aza Pa- stinaca interpretatur, unde tanta confusio jam apud patres exorta est. Pastinacam et 8o0xoc idem esse, nullibi evi- denter probari potest; error Gazae sequenti modo or- tus est. Aaoxoc Dioscoridi genera tria: 1) cretica — Athamanta cretensis forte; 2) Apio sylvestré similis — Peucedanum Cervaria sec. Sprengel; 3) foliis Corian- dri — Ammi majus s. Fraas. His vero 4tam) addidit Diocles, nempe czaqQuAtyov; sed hoc nequaquam Dac. generis primitivi erat, ut facile intelligendum. Pastína- cae vero genera 4 dari, Plinius scribit; unum genus inquit, agreste, sponte provenit et graece Staphylinus Umbelliferae. A6" dicitur; alterum etc.; est et quartum genus in eadem si- militudine Pastinacae, quam nostri Gallicam vocant, Graeci vero Dawcon. Ex hoc quarto genere ,Spurio Gaza Daucwum pro Pastinaca habuit. XcaquAtvoc &yotoc Theo- phr. et Diosc. est Daucus Carota a. L. (Fraas addit D. guttatuwum Sibth.); a Romanis Carotam, Pastinacam er- raticam s. rusticam appellari, sunt testes varii scriptores graeci: Hesychius, Neophytus, Auctor Auctuarii et Athenaeus ex Diphili auctoritate, nec non inverse Columella XI, 4: tum agrestis Pastinaca et ejusdem nominis edomita, quam Graeci cc«qQuAtyoy vocant. Sta- phylinum sylvestrem Dioscorides expressis verbis de- scribit ,floribus candidis, in umbellae medio exiguum quoddam, colore purpureo et fere ad croceum incli- nante*; etiam Aortensem (x(xcucec) m meminit cibo aptio- rem. Staphylinus antiquissimis Graecis x£oxc, Doris xxoxc erat, inde Romanis Cara et Carota. Radix illa cre- ditur, qua exercitus Julii Caesaris ad dies aliquot nu- tritus fuit, quam J. Càesar (de bello civili c. IIT) ,,Chara* scripsit. Ex his colligi potest, Dawcwm Carota L. certis- sime idem fuisse ac Carota Romanorum et Staphyli- ns Graecorum, Pastinacanm vero testibus auctoribus gravissimis eandem plantam et diversam a planta Tragi et hodierna; Da«wcos vero Theophr. et Diosc. absolute diversos ab his. Quare recte sub titulo generico Pastí- naca C. Bauhinus Carotam intellexit et Pastinacas la- tifolias longe separavit; at cum hoc nomen nimis ambi- guum factum sit et Dawcws Dodon. 1553, Pena et Lobel. Thal. Clus. 1601 sive genus Daucus Tournef. et Linné minime genuinus sit: aut Staphylinws Trag. Dodon. 1553, Caesalp. et genus Rivini tab. 28 (non Zoolog.), aut Carota Italorum, Matth. 1554 fig. opt! Guiland. Caesalp. Camer. Dalech. Durante sive Carotta Pena et Lobel., Camer., ut nomen numquam anceps pro planta typica ubique culta et notissima prae- fertur. Pastinaca dictum volunt a pascendo, quia corpus alit, quia radix ejus praecipuus pastus hominis sit, alii quod radix pastinum (ferramentum) una furca referat, 1.68 Umbelliferae. unde etiam piscis (Raja Pastinaca L.) nomen accepit. Zxaguiivog dicta videtur nonnullis a colore radicis vio- laceo in varietate culta Carotae, uvae (cra«qQvAn) simili. (278.) C. sylvestris Lobel. 1576 c. fig! — Daucus Carota «. Linné — Staphylinus sylvestris Trag. 1552! — Pastinaca sylvestrisFuchs 1542 in descr!, Matth. 1354 fig. bona!, Camer., J. Bauh. — Past.erratica Plin., Apulej.,Apic.; Fuchs 1542 fig. bona!, Cord., Tabern. 1590 fig. bona! Reliqua synn. antiq. vide supra. Caulis hispidus. Folia bipinnata; pinnulis pinnatisec- tis, lacinulis lanceolatis cuspidatis. Foliola involucri po- lyphylla pinnata setacea rigide reflexa, involucellorum plerumque trifida umbellulam subaequantia. In ripa esthonica fl. Narowa infra cataractam usque ad urbem Narwa, in pascuis apricis elevatis sat copiose (R. in Bull, Acad. 1834, p. 215; Mélang. p. 82 s. D. Ca- rota). Medio Jul. floret. 4. Hist, spec. In sylvis circa urbem Narwa frequens (Krasch. Codex mss. n. 89! ed. Gorter 1761, p. 41; Sobol. Petr. 1799, p. 65, n. 190 ex Gorter; uterque s. Dauco Carota L. ut seqq.); Ingria (Georgi 1800, p. 840, n. 1, ex Gorter); in fruticetis pr. Jamburg et Gatschina (W einm. Pawl. 1824, p. 132, sed 1837 omissa). Obs. Carota sativa Lobel. 1576 c. fig! — Pasti- naca sativa Fuchs1542! Lob., Tabern. fig! — Dawcwus Carota Q. et y. Linné, quae in hortis ad usum culina- rem colitur, profecto pertinet ad speciem (a C. sylvestri) diversam et rectius forte censenda veluti varietas D. ma- aimi Desf. Ita Bertoloni 1837. (CXXXIX.) TORILIS. Genus Torilis ab Adanson 1763 ex Tordylio An- thrisco L. formatum est, cui Cawcalin leptophyllam L. addidit. Gártner 1788! et Mónch 1794! quasdam spe- cies spurias immiscuerunt. Gmelin tandem 1806 gene- ris reformati et depurati characteres exhibuit. Origo no- Umbelliferae. A69 minis, more Ádansoniano, fortuita et ignota, forsan a Tordylio? (279.) T. Anthriscus Gmelin 1806! (non Gürtner 1788! et Mónch 1794! quae Scandix Anthriscus L. sive Cerefolium Anthriscus) — Torilis rubella Mónch 1794! — Tordylium Anthriscus L.! Jacq. tab. 261! — Anthriscus quorundam J. Bauh. fontes Boll. 1598 et 1651 c. fig! fide L. et Haller (facile ad T. helveticam); non Anthriscus Plin., neque Dalech. — Cawcalis se- mine aspero flosculis sub-rwbentiíbwus C. Bauh. 1620 fig. opt! et herb! teste Hagenbach. Tota planta pilis adpressis hispidis scabra. Rami pa- tentes. Folia obscure virentia, 2—3-pinnatifida, pinnulis omnibus et pinnis superioribus confluentibus. Umbellae longe pedunculatae. Involucrum 2—6 phyllum. Petala alba v. rosea. ÁAculei fructus subulati incurvi, non glo- chidiati. In ripa lapidosa calcarea fl. Wolchow circa cataractas parcius (R. in Bullet. Acad. 1854, p. 221; Mélang. p. 90). Initio Aug. flor. cum fruct. matur. primis. d. CXL. CEREFOLIU M. Cerefoliwm, s. Caerefolium, quod et Chaerephyllum Graeci vocant, acerrimum sapore, ignis vim habet, ut Plinius XIX, S8 scribit; conf. Palladius III, 24, X, 13, et Apulejus herb. 104, qui Cerefoliwm scribit. Om- nes patres pro Cerefolio sativo s. Scandice Cerefolio L. habuerunt. Morison 1672! etRivinus 1699, tab. 43! 44! genus Cerefoliwm proposuerunt ex Scandice Cerefolio L. et Chaerophyllo sylvestri L. formatum, quod plene re- spondet generi Chaerophyllum Tournef. 1694! Hal- ler 1742! et Mónch 1794! et p. p. C. Bauh., nec non generi Anthriscus Persoon 1805! Sprengel 1813 emend. Hoffmann 1814!, sed utrisque antiquius et no- mine aptius est. Anthriscus (Scandici similis) Plinii et Clusii 1601 testante quoque Fraas est Scandiz austra- l'10 Umbelliferae. lis L. sive genus Wylia Hoffmann 1814!. Videtur àv- Soícxoc, avSotoxov, éySptoxoy Athenaei, Hesychii, Phavorini et forte corruptum év3ovotxov Theophra- sti idem esse. Derivatur nomen ab dva Spdioxetv, sursum saliendo, exiliendo, quod praecipue in Scandicwum fructi- bus maturis a carpophoro solutis ad oculos demonstratur. 280. C. sylvestre (Morison 1672!) Rivin. 1699 | — Chaerophyllum sylvestre (Tourn.) Linné — Myrrhis sylvestris seminibus laevibus C. Bauh. 1623 et herb! — Chaerefoliwm sylvestre Trag. 1952 omnino videtur; — Myrrhis F uchs 1542 fig. opt! Fructibus vel etiam junioribus et involucellis facil- lime dignoscitur. Caulis glaber, versus basin minutissime scaber. Folia tripinnata; pinnulis ovato-oblongis pinnati- fidis, subtus setuloso-pilosis. Involucrum subnullum; in- volucellum 3-phyllum, foliolis ovatis v. lanceolatis, mar- gine villoso- ciliatis, reflexis, umbellula plerumque bre- vioribus. Petala radiantia. Fructus oblongi, laeves vel sparse tuberculati, tuberculis non hispidis, 3 lin., fusco- virentes, subtilissime punctulati, apice quasi in rostrum breve attenuati ; variant paulo majores 3l/, lin. et in specc. macris 2—2!/, lin. Ludit etiam foliis majoribus v. minoribus, pinnis angustissimis v. latissimis. In umbrosis hortorum, ad sepes, in fruticetis, sylvis humidis, ubique maxima copia. Floret a fine Maji v. init. Junii in serum autumnum (20 Octobr.) ; fruct. mat. a med. Jul.; at in campis siccioribus, ubi rarius occurrit, fine Julii exsiccatum. 2;. Hist. spec. Forte jam Amman in mss. post a. 1736 habuit s. n. Myrrhis sylvestris seminibus glabris non striatis, circa Duderhoff! et Krasnoe Selo, m. Junio re- pertum. Petropoli in pratis humidis frequens (Gmel. Sibir. I, 1747, p. 210, n. 26 sub Chaerophyllo seminibus nitidis scabris); in sylvis et pratis passim, sed non magna copia (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 44 s. Chaerophyllo $ylv. L. ut seqq.); in sylvis insulae lapideae!, apotheca- riae! et ubique in hortis copiosissime (Sobol. Petr. 1799, Umbelliferae. 11 p. 72, n. 206; ed. ross. I, 1801, p. 227, n. 217); ubique in graminosis siccis (Weinm. Pawl. 1824, p. 141); ubi- que (Turcz. 1825, n. 201, s. Anthrisco sylv. Hoff m. ut seq.); in graminosis, ruderatis, sylvis, ubique, Jun. ad Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 38, n. 218). 3€ Cerefoliwm sativum Morison 1672!, Besser — Scandix Cerefoliwum — L. Chaerophyllum Cerefolium Mónch 1794! — Chaerophyllum sativum C. Bauh! et plur. patr. Gártn. Lam. — Cerefoliwum vulgare Gerard 1597 (ex C. Bauh.) — Chaerefoliwm sativum Trag. 1532. c. fig! — Cerefoliwm. Dorsten. 1540! Rivin. tab. 43! Petropoli in ruderibus et hortis oleraceis desertis copiosum, nullibi tamen vere indigenum (R. Symb. 1846, p. 229 s. Anthr. Ceref.). Planta annua, ex odore seminum et herbae cuilibet nota. (CXLI. CHAEROPHYLLU M, quasi yatpíqQuAAov nominari putatur, quod luxuriosa foliorum foecundate gaudeat. Columella X, 110, XI, 3 Chaerophyllum s. Chaerephyllon s. Chaerephylum habet, quod an Caerefoliwm Plinii sit, propter brevitatem ver- borum asserere non licet. Ex etymologia omnino idem esse deberet ac Cerefoliwm. Chaerophyllum C. Bauh. 1623 ex parte propter CA. sylvestre C. Bauh. — Ch. te- mulum L. fundamentum sistit generis Chaerophylló apud Linnaeum sat quidem puri, sed diversi a Tour- nefortiano. Hoffmann 18414 (aut potius Haller 1742 ad exemplum Tournefortii) genus paulo reformavit, - Ch. sylvestre L. quidpiam anomalum elidens, ita ut Chae- rophylli character genericus, jam a Tournef. proposi- tus, Linnaeo omnino ignotus fuerit. Tali modo limita- tum, fere refert genus Myrrhis Tournef. 1694!, H al- ler 1742! Sprengel 1813!; sed nomen hoc juste trans- latum est ad M. odoratam, quam Bertoloni 1837 a ce- teris speciebus generice non diversam censet, quod si ita aliis videbitur, genus et nomen Myrrhis absolute prae- ferendum erit Chaerophyllo Hoffmanni. 12 Umbelliferae. (281.) Ch. aromaticum L. — Myrrhis aromatica Spreng. 1813! — Myrrhis Podagrariae folio Rivin. 1699 tab. 53! — Cerefolium rugoso Angelicae folio aro- maticum Boccoue 1697, tab. 19! testante quoque Bertol. qui ex eodem fere loco vidit — Angelica syl- vestris hirsuta inodora C. Bauh. 1620!, at describit ra- dicem odore medicato; habuit e Lusatia a Franco, qui 1594 s. n. herba Podagrariae cognata meminit. Caulis sub geniculis tumidus, plerumque hispidus et maculatus. Folia Podagrariae v. Angelicae sylvestris, sed utrinque pl. min. dense hirsuta. Involucella late lanceo- lata margine ciliata. Styli demum !/, lin. longi. Meri- carpia oblongo-linearia, 4 lin. longa. Inter pagos Varoneschscaia (müsa : in Codice) et No- vaburia ad marginem sylvae (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 49; in Codice Krasch. additum: 5 Aug. fruct. non- dum maturis lect.; Sobol. Petr. 1799, p. 72, n. 207 et Georgi 1800 p. S56 cit. Gorter); ipse in loco priori Krascheninnikowii, nempe circa pagum Woronina circuli Oranienbaumensis, ubi vulgatissimum videtur, legi; exstat in herb. Petrop. Kastalskiano, sed sine loco speciali (R. Diatr. Petr. 1845, p. 54, 16). Ceterum per Ingriam sat frequens et copiose in collibus gramino- sis apricis, in declivibus ad ripas, circa fruticeta: Goro- detz, ad lacum Tscheremenetz pr. Konóserje, circa Soltza ad limites gubernii Pskow, ad fl. Pljussa pr. Poljá, nec non ad cataractas fl. Wolchow. Circa Petropolin vero ubique desideratur, quod in Ledeb. Fl. Ross. corrigen- dum. Floret ab initio vel medio Julio; ab init. Aug. vel serius fructibus mat. 2. CXLII. CONIUM. Kovetoy Theophr. et Diosc., latine Cicuta (Plin. Horat. al), in Albania hodie xtpxoüc« (Fraas), omnino planta est, de qua Fuchs 13542 sub $. Cono agit sive Conium maculatum L. lta forte dicitur ab effectu ve- neni, quia animalia intoxicata in gyrum circumagat (xo- Umbelliferae. M3 vx9); vel a cireumvertendo: quod vertiginem inducat iis, qui eam biberunt, vel quod oculi vertantur in or- bem, ut Nicander observavit, qui symptomata intoxica- tionis perbelle decantavit. Theophrastus narrat, Thra- siam Mantinensem venenum quoddam comperisse, quod sine dolore inferre posset obitum et succum Cícu- tae et Papaveris fuisse credit; refert etiam, quo modo Chii Cicwtam praeparent, ut celeriter enecet; optimam Cicutam Susis Parthorum adferri scribit. Vinum quidem antidotum Cécutae fatetur Plinius (Dioscorides quo- que), sed in vino potam immedicabile esse venenum af- firmat, quod etiam ex Plutarcho probatur. Haec planta etiam est Cicuta omnium patrum a Fuchsio usque ad Rivinum, qui ex eo genus Cicuta tab. 75! constituit, quod Haller, Adanson et Lamarck contra Lin- naeum defenderunt. 282. C. maculatum L., Haynel, tab. 31! — Cicuta domestica Morison 1672! — Cicuta veteribus et neoteri- cis J. Bauh. 1651! — Cícuta vera Gesner 1561! — Ci- cuta Plin. et omnium fere patrum, Fuchs 1542 fig. opt! Dodon. 1574 fig. bona! — xovctoy Theophr. et Diosc. cum descr! Caulis erectus, robustus, elatus, fistulosus, leviter pruinosus, sanguineo-maculatus! glaber. Folia fere Cere- folià sylvestris, sed foliola subtus glaberrima. Involucri et involucelli 3—5 phylli foliolae breves, ovatae. Fructus crassi, ovati, 1!/, lin., a latere compressi, cinerei (Aniso similes, sed candidiores : Diosc.). In solo pingui, locis juxta domicilia squalidis, in ne- glectis hortorum areis, secus vias, in ruderibus, circa Petrop. et in ipsa urbe pluribus locis, tamen rarius magna copia; ceterum similibus locis rarius in Ingria v. g. circa Sholtscha et Gdow parce, copiosius pr. Narwa. Floret a fine Junii v. initio Julii ; init. Aug. plerumque defloratum; fine Aug. et init. Sept. fruct. mat. optimis. 4. Hist. spec. Petropoli ad sepes, floret et sem. perficit Jul. et Jul. (Amman mss. 1734, n. 21 ex syn. Dodon. MS Umbelliferae. C. et J. Bauh.; nimis praematurum ideoque suspectum); passim in paludosis (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 41; propter locum suspicari licet Conioselinum, ut apud Sobol); in sylva paludosa, umbrosa insulae apotheca- riae, prope fabricam pyriam et passim in locis similibus (Sobol. Petrop. 1799, p. 66, n. 191), nec non in monte Pulcovo, ad viam Peterhofianam (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 208, n. 201); Petrop. (Longmire 1823, p. 193; Mertens mss. 1823, qui heic fere primus Coniose- linum distinxit); in ruderatis circa Petrop. fl. Jun. Jul. Aug. (W einm. Pawl. 1824 p. 133, prima indicatio fida; idem Petrop. 1837, p. 33, n. 219); prope Katharinhof! ex Nippa, ad fl. Tschornaja, prope Krasnoi Kabak! ex Monin, pr. Ántelewa ex Prescott (Turcz! 1825, n. 199). Fax. XLII. CORNEAE. Char. Flores regulares, symmetrici, perfecti vel abortu imperfecti, isostemones, tetrameri, anisomeri. Cal. tubus cum ovario connatus, limbus 4-dentatus. Pe- tala 4, margini calycis inserta, sepalis alterna, decidua, aestivatione valvata. Stam. 4 cum petalis inserta iisque alterna. Stylus simplex, subclavatus; stigma capitatum. Ovar. 2-, rarius 3-loculare; loculis 1-ovulatis, ovulis pen- dulis. Drupae distinctae vel (in Benthamiía) in syncar- pium coalitae; putamen osseum, 2- v. 3-, interdum abortu 1-loculare. Semina pendula; embryo in axi albuminis si- tus ejusdem fere longitudinis; cotyledones subfoliaceae; radicula brevis supera. — Arbores vel frutices, rarius (in $. Chamaepericlymenis) herbae trunco subterraneo pe- Corneae. A15 renni. Folia opposita v. rarissime alterna, simplicia, ex- stipulata. Flores capitati v. umbellati, involucro colorato saepe cincti, rarius corymbosi exinvolucrati. Affinitas. Corneae Caprifoliaceis gamopetalis simil- limae et diu cum iis conjunctae, transitum Calyciflora- rum polypetalarum ad monopetalas efficiunt. Umbelliferis tantum mediantibus Araliaceiís, a quibus fructu nuca- mentaceo differunt, accedunt. Qualit. et usus. Cortex plurium adstringens princi- pium extractivum peculiare (Corniinam) continet, cui virtus febrifuga adscribenda. Nonnullarum fructus aci- dulo- dulces comeduntur, aliarum semina oleosa sunt. Lignum plerumque durum et tenax. Corné suecicae drupae dulces et aquosae; Fennones Ingrici, referente Buxbaum baccas siccatas et in pulverem contusas in morbis nephriticis adhibent, decoctum foliorum adver- sus febres intermittentes. CXLIII. CORNUS. Cornus Virgil. Plin. Colum. Lucret. est Cornus mas L.— xgovcix Homer. Theophr. — xc«vià Diosc. Nomen latinum habet, quod duritie et rigiditate cornu- bus similes ramos ferat; eadem fere de causa etiam Grae- cis, quod instar cranii duri sint rami; propter hanc soli- ditatem ex Corni ligno sagittas fecere veteres. OvrAuxpa- vyeta. Theophr. — Cornus foemina Plin. — C. sanguinea L. usque ad Livoniam et Esthoniam propagata, in Ingria nondum reperta est. Char. generis ut familiae. 283. C. suecica L. 17353; quare non C. prutenicam dixit ad analogiam Laserpitii? — C. borealis Gorter 16 Corneae. 1161 — C. herbacea L. Fl. Lapp. 1737 cum monographia et tab. 3 fig. 3 bona!; Fl. Suec. 1745 — C. pwnmila her- bacea, Chamaepericlymenwunm dicta D illen. 1732, tab. 94 opt! — Chamaepericlymenum prutenicum Clus. 1583 fig. opt! plantae fructif. quam a Th. Pennaeo accepit s. n. Chamaeper. e Prutenia circa Dantiscum, Norwegia . et Suecia, ubi in maritimis copiose ; florentem Clus. de- scribit 1601 ! Rhizoma (caulis subterraneus) ramosum. Caules (rami) digitales vel fere pedales, herbacei, simplices sub apice florifero in ramulos duos oppositos soluti. Folia omnia opposita sessilia ovata v. elliptica, 5—7 nervia. Umbella pedunculata, involucro tetraphyllo carneo-albido ?/, pol- licari dimidio brevior. Flores minuti purpurei. Drupae coccineae. In sylvis et fruticetis ad litus australe sinus Petropo- litani fere ubique copiosissime, a Dolgoi Noss ad Kras- naja Gorka (ipse), circa lacum Ishorskoje (O werin), ins. Kronstadt! Oranienbaum !, Babuilskaja (ipse), Jemelja- nowka (Borszczow!) sed non propius ad urbem acce- dit; in litore boreali pr. Systerbeck (Schychowsk y). Floret initio Junii, rarissime usque ad init. Jul.; fruct. mat. fine Julii et m. Aug. 2. Hist. spec. Ingria (Buxbaum in Comment, Acad. Petrop. IIL, 1732, p. 270 s. n. Periclymenum hwmile Norvegicum C. Bauh.); in sylva circa ostium Lugae flu- vii (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 24 sub C. boreali; Sobol. Petrop. 1799, p. 40, n. 120; ed. ross. I, 1801, p. 141, n. 126); in solo turfoso prope Oranienbaum! (Weinm. Pawl. 1824, p. 71; vidi specc. in herb. M. Bieb. 1817 ibi lecta) ; ad fabricam pyriam Ochtensem, in ins. Kronstadt et prope Oranienbaum sec. Prescott (Turcz. 1825, n. 111); in pascuis turfosis, subhumidis prope Oranienbaum, Majo, Jun. (Weinm. Petrop. 1837, p. 19, n. 115). Subclassis EIE. Wonopetalae s. Siynpetalae. Corolla a calyce distincta, in petala nondum disjuncta. Faw. XLIII. CAPRIFOLIACEAE. Char. Frutices, rarius herbae 2;. Folia opposita, ple- rumque exstipulata. Flores perfecti (exc. Vibwurni spec.). Cal. plerumque perfecte superus, laciniis limbi 5. Corolla non raro irregularis, limbo 5-fido aestivatione imbricato, Stam. tubo corollae inserta et laciniis alterna iisque nu- mero aequalia. Germen 2—5 loculare; ovula ex apice columnae centralis pendula, anatropa. Fructus baccatus v. drupaceus, sarcocarpio succoso, carnoso v. sicco, 2—35 locularis vel septis evanidis 1 locularis. Semina in bacca- tis dura, in drupaceis endocarpio osseo v. firmo inclusa, Embryo in axi albuminis rectus; radicula supera. Affinitas proxima cum Rwbiaceis, praesertim gene- rum Trib. II, potissimum flore 5-mero et foliis exstipu- latis diversorum. Sambwceae corolla profundius partita et foliis interdum pinnatisectis ad Corneas, Aralaceas et Umbelliferas accedunt, mediante Viburno ad Hydran- geam et Sazcifragaceas; aliqua etiam adest similitudo Moschatellae cum Chrysosplenio propter flores heteromore Jun. 1855. 18 Caprifoliaceae. phos et calycem semisuperum. Sambuceae cel9. Fries sunt Valerianaceae sarcocarpicae. Qualitates et usus affinitati cum Rubiaceis respon- dent, quod ex odore florum, nec non e substantiis amaris, adstringentibus et emeticis inclarescit. Sambwcewus v«l- gariís etracemosa odore herbae gravi, inamoeno excel- lit; sapor amaro-acris; flores graveolentes mucoso-amari, frequentissime ad diaphoresin excitandam in infuso adhi- bentur; baccae acidulo-dulces, edules, majori quantitate alvum laxant; semina oleosa vehementius purgant. Opwulé baccae saporis ingrati cum saccharo coctae Scrofulosis utilissimae creduntur. Fructus Xylostei alvum laxant; oleum empyreumaticum ex ligno combusto obtentum, referente Georgio (1790, p. 61) medicamentum usita- tissimum internum et externum incolarum Ingriae. Lín- naeae herba amara, diaphoretica et diuretica; flores praecipue vespere odori. Conspectus generum. indigenorum. Tam. I. SAMBUÜCEAE. Corolla rotata. Styli 3—5, interdum brevissimi. CXLIV. MOSCHATELLA. Flos terminalis 4-me- rus (unde Linnaeo ad Octandriam Tetragyniam); late- rales 5-meri: Cal. 3- (rarissime 5-) partitus, in fructu semisuperus. Cor. limbo 5-partito. Stam. 10, per paria approximata, antheris 1-locularibus (stamina juvenilia 9, filamentis bipartitis). Styli 9. Germen 3-loculare, loculis uniovulatis. Bacca drupacea, 3—35 pyrena. — Roeper et Koch affinitatem cum Sambuwco revelarunt; antehac ad Araliaceas posita fuit. Sec. cel. E. Meyer et Fries familia sui juris. zx: SAM BUCUS. Cal. 5-dentatus, in fructu superus. Caprifoliaceae. M19 Cor. 5-partita. Stam. 5. Styli brevissimi, subnulli, stig- matibus 3 sessilibus. Germen 3-loculare, loculis 1-ovula- tis. Bacca drupacea 3-pyrena. CXLV. VIBURNU M. Cal. superus 5-dentatus. Cor. 9-fida. Stam., stigm., germen et loculi ut in Sambwco. Bacca drupacea, abortu 1-pyrena. Folia simplicia. — Opulwus a reliquis Viburnis saltem subgenere differt : floribus periphericis umbellae majoribus, sterilibus et se- mine cordato-rotundato. Tum. Il. PERICLYMENACEAE. Corolla tubulosa v. campanulata. Stylus filiformis. CXLVI. PERICLYMENU M. Cor. ringens, bilabia- ta, 5-fida. Stam. 5 tubo inserta. Stigma capitatum, sub-3- sulcum. Bacca carnosa, trilocularis, loculis oligospermis. Semina in apice columnae centralis affixa, testa crusta- cea. — Species Ingricae recedunt a Peréciy mens typi- cis: pedunculis axillaribus bifloris et ramis non volubili- bus atque pertinent ad subgenus Xylostewmnm. CXLVII. LINNAEA. Cor. turbinato- campanulata, semi 8-fida. Stam. 4 subdidynama, in fundo corollae in- serta. Germen inferum, A4-bracteatum, 3-loculdre, locu- lis 2 multiovulatis abortientibus, tertio 1-ovulato fertili. Bacca sicca, abortu monosperma, bracteis 2 adnatis in- clusa. CXLIV. MOSCHATELLA. Nomen hoc plantulae tenerae indidit Cordus prop- terea, quod folia ejus odorem Moscho similem spirent, ut ex Gesnero 1561 comperimus, qui in Collectione stirpium sua, 1887 (et forte jam 1553) edita, Moscha- tellam vel etiam Mwscatellam appellavit; Lobelius et Thalius nomenclaturam hanc agnoverunt; C. Bauhi- nus 1623 in Muscatellinam, J. Bauhinus 1651, Rajus, Tournefort, Ruppius in Moschatellinam modifica- * 480 Caprifoliaceae. bant. Forte propter Erínwm alpinwm, a Germanis qui- busdam Moschatella dictum, ut C. Bauhinus ex Dale-- champio 1587 colligit et J. Bauhinus 1651 (III, 144) testatur, qui plantam eandem a Gesnero s. n. Moscha- tellina alpina acceptam tradit; sed prioritatis jus in aprico est. Tandem Linnaeus 1737 nomen Adoza sub- stituit, designans plantam paradoxam s. adoxam, syste- mati sexuali ejus oppugnantem. Sed Haller, Mónch et Scopoli Moschatellinam contra innovationem Linnaei jure defenderunt. 284. M. Cordi Gesner Collect. 1587 (jam 1553?) p. 123! Thal. 1588! — JMuwscatella Cordi Gesner ibid, p. 91! Lobel. 1581, p. 674 c. fig! — Moschatelia Cordus 1561 p. 172 c. fig! — Moschatellina Cordi J. Bauh. 1651 in descriptione! cum fig. bona — Adoxa Moschatellina L. — Moschatellina Adoxa Scop. — Mo- Schatellina tetragona Mónch 1794!— Aristolochiae ro- tundae concavae (( Capniti ) similis herbula 'Trag. 1552, . 161! y Herba tenella, 2—5 pollicaris. Radix filiformis, albida, squamis remotis alternis dentata (hinc Denticwlata Da- lech. 1587), apice desinens in squamas 2—4 approxima- tas et incrassatas bulbum mentientes, e quarum axillis exeunt petioli foliorum 1—2 et cauliculus simplicissimus cum foliis 2 oppositis et pedunculo terminali. Folia radi- calia biternata, caulina ternata, lobis trifidis. Flores parvi capitati, viriduli, odore Moschi, at non semper insigni. In umbrosis hortorum, nemorum et sylvarum fron- dosarum, praecipue declivium, solo pingui, saepe in con- sortio Capnitis, Chrysosplenii etc.; copiose circa Petro- polin et alibi: Nikolskoje, Lissino, Jamburg, ad lacum Tscheremenetz. Floret toto mense Majo, rarius ad me- dium Junii usque; post medium Julii, interdum vero ante Capniten herba evanescit. 2. Hist. spec. In umbrosis subhumidis ad praedium Ill Comitis Strogono w Mandere dictum, magna copia (Lax- mann ex Gorter Append, ad Fl. Ingr. 1764, p. 197 Caprifoliaceae. 481 s. n. Adoxa Moschatellina L. ut seqq.); ante portam Pe- tropolin spectantem urbis Oranienbaum! (Rudolph ex Georgi 1790); in sylvis subhumidis apricis, uti in in- sula Kamennoy Noss et in viciniis Sarscoselii (Sobol. Petrop. 1799, p. 93, n.'267; ed. ross. I, 1501, p. 282, n. 279); in sylvis umbrosis humidiusculis (W einm. Pawl. 1824, p. 190); in pratis elevatis, e. g. in praedio Na- ryschkin ad viam Peterhofianam, in monte Pulcovo! (Turcz. 1825, n. 262); in sylvis umbrosis (W einm. Pe- trop. 1837, p. 43, n. 283). X: SAMBUCUS. Sambüácus Plinio etRecent.(GxvY,, xxcéx Theophr. Diosc.) seu Sabucus Q. Sereno Sam., ut Hermolao et Ruellio videtur, a sambwca s. sabuca, musico in- strumento et hoc ab auctore, cui nomen Samb yx. Tour- nefortio genus bene stabilitum, C. Bauhino titulus genericus, sed ut plerisque patribus Opw/o Ruellii in- spurcatus. 3€ S. racemosa (Calceolar. 1566, C. et J. Bauh.) L. — $. montana racemosa Lobel. 1581 c. fig! — S. montana Matth. 1554! Gesner! — S. sylvestris Trag. 1532 c. fig! Dalech. (non Plin.). Panicula ovata. Baccae rubrae. Medulla ramorum fulva. Georgi 1860 (III, p. 865) in Ingria indicat, sed vix spontanea aderit (vide Trautvetter Pflanzen- Geogr. Russ. III, 46); frequen- tissima certe in hortis Petrop. et interdum efferata. Flor. Jun.; fruct. mat. initio Aug. vel. prius. 5. x S. vwlgaris Trag. 1552! Thal. J. Bauh. Raj. Lamarck — S. nigra L. (sed etiam fructus albos et virides interdum habet) — Sambwucus Plin.! Brunf. Fuchs c. fig! Matth. 1554 c. fig! et pl. patr. Cyma flo- rifera et petiolis glabris, foliis parcissime puberulis, prae- cipue vero inflorescentia et colore baccarum a $. race- 1nosa. differt. In ruderibus ad ostia Newae fl. frutices hu- miliores florentes sallem ex a. 1850 observatae, sine du- bio adportatae adsunt 2 formae, angustifolia et latifolia, Sept. 1855. 31 482 Caprifoliaceae. corymbi ramis primariis 3—4 natis (non evidenter qui- nis) et medulla ramorum sordide albo-cinerea (nec can- dida) a descriptionibus recedentes. Medio Julio flor. et fruct. immaturis. f. CXLV. VIBURNUM. Nomen a víeo, quia ad viendum h. e. lizandum ap- tum est, unde ,lenta Vibwrna* dixit Virgilius Eclog. F, 25. Testibus Strabone et Nemesiano, cujusque vir- gulti et fruticis nomen generale Vibwrnwm est. Vibur- num Dodonaei 1553! (et omnium Gallorum teste Bel- loni) est Clematis Vitalba L., Viorna vulgo dicta, ut PenaetLobelius referunt. Viburnum Matth. Gesneri Camer. Dalech. est V. Lantana L. Àb hoc typo Op«- lus Ruellii et Tournefortii genere non differt, mo- nente Linnaeo 1753. Àn Opulus Varronis et Colu- mellae idem frutex aut potius Acer campestre sit, du- bitari potest. Ruellius opinionem suam in eo fundatam vidit, quod apud illum ruri Obierus v. Opierus audiat; in Italia inferiori rarius crescit, sed non deest saltem in Fl. Neapolit. et palud. Pontinis. 285. V. Opwlus L. — Opwlus Ruellii Vaill. 1721 — Lycostaphylus i. e. uva lupina Cord.! 1561 (e vernaculo saxonico, teste Gesner) — Sambwucus aqwua- tica Trag. 1552 c. fig! Matth. 1565, Tabern. 1590 c. fig! et plur. patr. — Opwlwus Ruell. 1537: ex opinione cl. Fraas etiam Columella V, 6 et Varro I, 8; VII, 7. Frutex interdum arborescens, ligno albo fragili (hinc non Viburnum Virg., ut Fraas credit). Folia acerina, 3—5 loba, subtus (semper in nostra) pubescenti- villosa. Petioli versus apicem glandulosi. Flores albi, exteriores majores radiantes neutri steriles. Baccae rubrae. In fruticetis et sylvis humidis, ad ripas ubique; co- piosissime in regione demissa Petropoli; in elevatis sic- cioribus calcareis (Duderhof, Arbonje, Bornitzy) saepe Caprifoliaceae. 483 parvifolia. Frondescit fine Maji, floret ab initio ad finem Junii; fruct. mat. fine Julii ad Sept. usque. b. Hist. spec. Ubivis circa Petropolin in sylvis subhu- midis et ad ripas fl. Newae! inter A/nwm, excepta insula Basilii ; sylvae etiam circa canalem Ladogensem et fl. Wolchow! eadem abundant (Krasch. ed Gorter 1761, p. 42); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1195); ubique in sylvis humidis, praecipue ad viam Wiburgensem et circa fabricam pyriam Ochtensem, usque ad fl. Wolchow (So- bol. Petrop. 1799, p. 75, n. 213; ed. ross. I, 1801, p. 235, n. 224); in sylvis et fruticelis humidiusculis ubique fre- quens (Weinm. Pawl. 1824, p. 145 et Petrop. 1837, p. 33, n. 220); ubique (Turcz! 1825, n. 207). CXLVI. PERICLYMENUM. Sic dictum volunt, quod se adminiculis convolvat, hinc monente Bodaeo a Stapel rectius scriberetur 7e- pixAtp.evoy aut TEQLXÀtyOpkEvOV ; sed in omnibus Codicibus Dioscoridis rcpuxàvpevov scribitur. Haec planta (ideo- que etiam Periclymenus Plinii) est Lonicera etrusca Savi, testante Fraas. Verosimiliter propter summitates capreolatas specierum Períclymeno typico affinium aut ex vernaculo germanico (Seisblatt Caprifoliwm dixit Brun- fels, Gesner, Lonicer, Dodonaeus 1574! et alii. Sed mox nomen antiquius et classicum Periclymenwm restau- ratum fuit a Trago, Fuchs, Dodon. et plur. patr. C. Bauhinus 1623 genera duo distinxit : Periciymenum et Chamaecerasus spuria (Cordi, non Plin.). Jam Pena et Lobelius, Clusius, Tabern. Dalechamp Chamae- cerasos appellarunt Peric!ymena ; ideoque jam ante Lin- naeum genera varia Tournefortiana: Caprifolium, Periclymenum, Chamaecerasus et Xylosteum in unum conjuncta erant. Causa igitur nulla adfuit, cur Linnaeus pro antiquissimo et optime fundato nomine Periclyme- nwm illud Lonicero dedicatum substituerit, ut Haller rite observat. E recentioribus Miller, Aiton et Roeh- ling Periclymenwm ut genus stricliori sensu conservá- 484 Caprifoliaceae. bant. Alterum quoque obstaculum adest nomenclaturae Linnaeanae.Linnaeus Loniceram introducens a. 1737, credidit, genus suum idem esse cum Lonicerá Plumieri 1703 (citat Plum. et Lorant^um Vaill. 1722) sive Lo- rantho americano L.; deinde in errore hoc mox per- specto perseveravit. Hinc proposita fuit serius Lonicera Burmann 1738, quae autem coincidit cum Halleria ( lucida) Linnaei 1737. Ut genus diversum a Periícly- meno ( Caprifolio ) stabilitum fuit a Dodonaeo et agni- tum a Miller, Mónch, Michaux aliisque : $. XYLOSTEUM Dodon. 1583! quo titulo iterum sectiones duae, a Cordo pro generi- bus peculiaribus consideratae comprehenduntur; scilicet : $$. 1. ORCHOCARPUS Cordus!ed. Gesner1561, p. 301, addenda ad p. 214, 223 ,,fructu distinctius gemi- no* (contra Haller) — XYLOSTEON Dodon. 1574! i. e. lignum osseum e vernaculo helvetico 3Beinbols. Ger- mina didyma (testiculata) distincta vel basi tantum con- nata. 286. P. Xylosteum (L. sub Lonicera) — Xylosteum vulgare Róhl. — X. dwmetorum Mónch 1794! — Pe- ricl. Allobrogum Pena et Lobel. 1570! s. Xylostewm Dodonaei Lobel. 1576 c. fig! (ad formam angustifo- liam vergit) — Xylosteum Dodon. 15834! c. fig. bona (var. anguslifolia) — Xylosteon Dodon. Purg. 1574 fig. opt! (formae latifoliae) et omnium prima, unde nomen servavi, licet recentius; — Xylostewm, Orcheocarpos Cor- di, Camer. 1588! vide supra — Halimus (non Diosc.) Trag. 1552 p. 994! ex Alsatia. Baccae rubrae, geminae, non connatae. Flores albi pedunculos subaequantes. Folia utrinque pubescentia, ovata obtusa (Linné) aut potius ovato-ovalia. Variat Q. angustifoliwm fol. plerisque anguste ovali-ellipticis (Lis- sino et Duderhof cum typico); ludit praeterea pedunculis fructus brevissimis (1—2 lin.), floribus minoribus, foliis Caprifoliaceae. 485 subtus neuropteris. Cortex sordide albus, truncorum pro- funde rimosus; lignum ab alburno distinctissimum. In sylvis et fruticetis, humidis vel siccioribus monto- sis, hinc inde per totam Ingriam : Arbonje, Lissino, La- puchinka, ad Lugam inferiorem pr. Jamburg et War- jewa, ad cataractas fl. Wolchow et Narowae, sed rarius in reg. demissa circa Petropolin. Floret fine Maji vel ini- tio Junii; fruct. mat. fine Julii v. Aug. b. Hist. spec. Non raro in ripis umbrosis Nevae fl. prae- sertim Schlüsselburgum versus, ad fl. Volchov! (Krasch. Codex mss. 1752); in sylvis circa Strelnam! magna copia crescit, sed et per totam Ingriam passim (Krasch. ed. Gorter 1764, p. 35 s. Lonicera Xylosteum L. ut seqq.); in sylvis ad fabricam pyriam Ochtensem, circa pagum - Murino, Strelna! et passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 56, n. 164; ed. ross. I, 1801, p. 174, n. 170); in sylvis tam humidis, quam siccioribus frequens (W ein m. Pawl. 1824, p. 110); in sylvis ad canalem Ligowkam, ad pagum Go- reloy Kabak, in monte Duderhof! (Turcz. 1825, n. 160); in sylvis humidiusculis (Weinm. Petrop. 1837, p. 25, n. 161 cum var. b. fol. margine crispatis); Pulcovo, Zar- skoje Selo, Taitz, Gatschina. Adnot. P. tataricum (L. sub Lonicera; Dum. Cours. sub Xylosteo) Petropoli in hortis communissi- mum et in sylvis m. Duderhof alibique efferatum (R. Diatr. Petr. 1845, p. 27, 19), occidentem versus non ultra Mosquam propagatum est (conf. Trautvetter Pflanz. Geogr. Russ. III, 48). Foliis evidenter cordatis, utrinque glabris in statu sterili dignoscitur. $$. 2 CHAMAECERASUS Cord.! ed. Gesner 1561 (SDunbsfiríben) — ISIKA Adans. 1763. Germen biflorum, e duobus perfecte connatis ortum. 287. P. coerulewm (L. sub Lonicera) — Chamae- cerasus coerulea Delarb. — sica coerulea Borckh. — Periclym. rectum 4 fructu coeruleo Clus. 1583 c. fig. bona! e Carinthia ad radicem Tauri Malnitz. (loco specialissimo). 486 Caprifoliaceae. Baccae nigrae, coeruleo-pruinosae. Flores ochroleucí in pedunculo communi brevissimo. Folia — anguste ova- lia, firma, glaucescentia, holosericeo-pubescentia, Rami stricti rigidi, annotini dense pubescentes, in P. Xylosteo glabri et tenuiores. Cortex fusco-purpureus, rimosus, fissilis, dependens. In fruticetis et nemoribus humidis, pratis turfosis Ingriae borealis hinc inde copiose, terminum australem forte constituens. Inter Alexandrowskoje'!, Taitz! et Gatschina!; oppidum hoc inter et Korpikowo nec non ad Hlkina (Borszcezow!), inter Dylitzy et Osery!, pr. Siworitzy!, Orlino (Faldermann!), hinc in plaga cir- cumscripta syst. Silurici et adjacentis Devonici ; rarius ad fl. Pljussa pr. Polja et ex Sobol. pr. Gostilitzy; deest in regione demissa Petrop. et isthmo. Kareliae. Floret medio Majo; fruct. mat. a fine Junii ad Aug. b. Hist. spec. In sylvis montosis circa vicum Hostilitzy in quantitate (Sobol. Petrop. 1799, p. 56, n. 165; ed. ross. I, 1801, p. 175, n. 171 sub Lonic. coerulea L. ut seqq.); non procul a praedio Demidow! (Prescott ex Turcez. 1825, n. 161); in sylvis e. g. prope Gostilitz, Gatschinam; Majo, Jun. (Weinm! Petrop. 1837, p. 25, n. 160). CXLVH. LINNAEA. Plantulae elegantissimae, primo pro Campanxwla, dein- de pro NXummularia (Lysimachia) habitae dignitatem ge- nericam primus perspexit Buxbaum e planta Petropo- litana et 1729 Serpillifoliam ut genus proprium apud nos conslitait. Sed quia talia nomina jam illo tempore incongrua habebantur, Siegesbeck in Primit. Fl. Pe- trop. 1736 Obolariam dixit : paraphrasis /Vemmwlariae propter folia magnitudine oboli. Tunc temporis Sieges- beckio vix cognita esse potuit intentio Gronovii, hanc plantulam singularem in honorem et memoriam summi magistri nomine « Lónnaea» adornandi; haec non prius quam in Gener. pl. ed. 1, 1737 a Linnaeo editis publice Caprifoliaceae. k8'1 promulgata fuit. Linnaeus genus sibi dedicatum qui- dem multum illustravit et imo affinitatem cum Pericly- meno perspexisse videtur; sed jus prioritatis Gronovia- nae non ita in aprico est, ut omnes botanici crediderunt, quaestionem hanc tacite et sicco pede transeuntes. Oba- laria L. in horto Cliffortiano 1737 constituta et serius in Obolariam mutata, est potius obfuscatio consulta Obola- riae Siegesbeckii. Tamen ex epistola ab Ammano seripta m. Septembri 1736 et ad Linnaeum missa pro- bari potest, huic nondum notum fuisse nomen a Siege s- beckio pro Serpillifolia Buxb. propositum. Praeterea opusculum Siegesbeckii minoris voluminis et erudi- tionis, certe non ante 7 Sept. 1736, die quo praefatio data est, editum fuit. Opus vero Linnaei (Genera plant. edit. 1. voluminosum, classicum et gravissimum, ut constat, initio a. 1737 publici juris factum est; praefatio data 29 Nov. 1736. Hinc fere pro certo assumere licet, partem libri, quo de Línnaea agitur (imo pagina jam citatur in Fl. Lapponica m. Aprili 1737 edita, cum praefat. 12. Febr.), prius e proelo prodiisse, quam Obolaria Sieges- beckii. 288. L. serpyllifolia (J. Bauh. ex C. Bauh. 1596! et 1620 c. fig. minus bona; e monte Baldo et Hhaetia habuit; J. Bauh. 1651 c. fig. meliori!; uterque sub Cam- panula serpyllifolia) — Nwummwularia norvegica Pe- tiver, K ylling — £Linnaea borealis Linné (icon bona in Fl. Lapp. et Suec.); nomen triplici ratione rejicien- dum : propter auctorem, locum natalem primitus austra- lem, nomen antiquissimum speciei haud pejus. J. Bau- hinus in peregrinatione per Rhaetiam cum C. Gesnero detexit. Fruticulus humillimus herbaceus sempervirens, caule debili filiformi inter muscos serpente. Folia Serpylli cu- jusdam latifolii sensu patrum, opposita, margine crenata et ciliata, coriacea, saltem biennia per hyemem vigentia. Pedunculi e ramis terminales longi, apice biflori (Linné), sed adsunt non raro flores 4 per paria sibi oppositi, in- 488 Caprifoliaceae. feriores axillares. Corolla alba, intus striis roseo-sangui- neis. Hofmeister (in Flora 1832 Intell. p. 30) distin- guit L. australem a L. boreali ex flore duplo minori etc.; specc. Sieberiana ex alpibus Tyrol. recedunt sepalis latis, Charcoviensia bracteis inferioribus rotundatis mag- nis, sed hoc forte nimis ludit. In sylvis antiquis praecipue tenebrosis humidis ad ra- dices arborum inter muscos copiose hinc inde in regione demissa sublitorali circa Petropolin et in Ingria boreali : Lissino et Kauschta, Siworitzy, Gatschina, Lapuchinka. Floret ab initio Junii ad finem Aug.; fruct. mat. fine Sept. vel prius. 2 f. Hist. spec. Copiose in sylvis uliginosis circa Petro- polim (Buxbaum in Act. Acad. sc. Petrop. II, 1729, p. 346 s. n. Serpillifolia sibi, cum syn. C. Bauh. et de- script.; ad radices Aínorwm prope viam, qua in ins. Wassili Ostrow ad mare itur (à mman mss. 1733, n. 52, ex synn. C. et J. Bauh.); in sylvis umbrosis et uliginosis insulae Basilii copiose (Siegesbeck Fl. Petrop. 1736, p. 19 s. n. Obolaría sibi, cum syn. C. Bauh. et observ.); ad radices arborum et in colliculis muscosis nihil fre- quentius hac planta, praesertim in insula cui a Basilio nomen est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 100 s. L. bo- reali L. ut seqq.; ex hoc syn. citato pendet patria Russia apud Linné 1763); in paludosis torfaceis inter Sablina et Tossna hinc inde (Güldenstàdt in itin. a. 1768, edit. 1787); in sylvis umbrosis et muscosis, uti Peterhoffii, Strelinae et Petropoli in insula Basileensi frequens (So- bol. Petrop. 1799, p. 150, n. 416; ed. ross. II, 1802, p. 42, n. 429): in sylvis umbrosis, muscosis (Trin. et L i- bosch. Fl. Petrop. et Mosq. 1818, p. 93, tab. 31), ibid. frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 290); in insula Kre- stowsky!, in sylva trans Catharinhof! (Turcz. 1825, n. 393); in sylvis praesertim acerosis inter muscorum cumulos, saepe totas plagas tegit (Weinm. Petrop. 1837, p. 63, n. 426). Stellatae. 589 . Faw. XLIV. STELLATAE. Char. Herbae C vel z. Caules et rami nodoso-arti- culati. Folia simplicia exstipulata, plerumque verticillata. Flores $, rarius diclines, plerumque tetrameri. Cal. cum ovario connatus, limbo saepe obsoleto. Cor. perfecte su- pera regularis, 4 (3—5) fida, lobis aestivatione valvatis. Stam. tot quot laciniae corollae, iisque alterna. Stylus 1 saepe bifidus; stigm. 2 capitata. Ovarium 1 saepe didy- mum, biloculare, loculis uniovulatis, ovulis anatropis. Fructus e carpidiis 2 coalitis nucamentaceus v. drupa- ceus indehiscens vel manifestius didymus bipartibilis. Se- mina erecta; embryo rectus v. incurvus in axi albuminis cornei. Affinitas. Stellatae tantum subdivisionem Rwbiacea- rum efficiunt et quidem Co/feacearum, utplurimum foliis oppositis stipulatis praeditarum. Proxima affinitas inter- cedit cum Dipsaceis, remotior cum Umbelliferis, median- tibus Caprifoliaceis et praecipue Sambuco. Qual. et usus. Plures propter virtutem amaro -ad- stringentem olim in officinis erant ; nunc vix nisi propter radices tinctorias hinc inde quaeruntur. Gaii borealis radices rubrae sunt; his mulierculae Finlandiae lanas tin- gunt (Linné); idem praestat G. iwtewnm, cujus flores colorem luteum subministrant et sub praeparatione casei adduntur; herba lac coagulat. Galio Aparine,ut Dios- corides refert, pastores coli vice utebantur ad eximen- dos e lacte pilos. Asperwlae odoratae herba inprimis exsiccando odora (Penae et Lobelio Lilii convallii adinstar, Linnaeo Meliloti v. Milii, Bertolonio He- 490 Stellatae. liotropii peruviani in modum), sapore amaro et austero; alibi cerevisiae majali injicitur vel medicando vino adhi- bitur, ut jam Tragus narrat; Galíum triflorum eas- dem qualitates possidere videtur. Genera indigena : X: SHERARDIA. Cal. margo sub 6-dentatus, per- sistens. — S^. arvensis L. herba C, foliis subsenis lan- ceolatis, floribus lilacinis capitatis involucratis; tempore Krascheninniko wii heic obvia fuit, ut specimen ejus in herb. Acad. testatur ,,ex agris insulae cui a Petropoli nomen, prope loca castris metandis legioni Ástrachanensi assignata^ (Krasch. Codex mss. ex R. Diatr. Petrop. 1845, p. 41). CXLVIII. ASPERULA. Cal. ut in Galío. Corolla infundibuliformis (tubo distincto). CXLIX. GALIU M. Cal. margo obsoletus. Cor. rotata (tubo destituta). CIL. ASPERULA. Ruellius 1537! et Fuchs 1542! Aspergulam vete- rum s. Asperulam, ut propter herbam asperam rectius scribi contendunt, ab Aparine non separant. Nomen legi- timum pro Asperula odorata primo apud Dodonaeum 1559 (ic. p. 77, saltem Kràuterb. ed. 1563! nisi jam 1554) obvenit, a Lobelio, Dalechampio et Clusio aliisque adoptatum et altera specie: 4. coerulea s. arvensi L. auc- tum. Hoc sensu Asperwla apud C. Baubinum titulus genericus. Character generis et limitatio hodierna debetur Linnaeo 1735, qui nomenclaturam patrum rite resti- tuit. Nimis ambigua euim videbantur Maítrísylva Tragi 1552 et Caprifolium Brunfelsi 1531, nomina ad Peri- clymenum rectius referenda, ut ex Scribonio Largo aliisque patet; conf. Bodaeus a Stapel p. 1163 et Brun- fels edit. germ. 1532! Dicta etiam fuit Stellaria a Brun- Stellatae. A91 fels 1330, sed a nemine alio, hinc iterum forte error, ut in Caprifolio illius; ceterum nomen S'el/aria diversis- simo modo usurpatum et aptissime pro Callitriche sub- stituendum, videsis supra p. 176, 376. 2*9. A. odorata Dodon. 1574 c. (iz! 1583 repetita, Clus. 1583! 1601, Park., Linné — Matrisylvia vulga- ris s. Asperula Dodonaei Thal. 1588! — Asp. sylvatica Rupp. 1726! propter: Awbiam sylvaticam asperam Gesner 1561 — Asperula s. Aspergula odora nostras Pena et Lobel 1570! Lob. 1581 c. fig! — Matrisylva Trag. 1552 c. fig! Cord. — 3fSalbineifter (Trag. 1532! et in: Brunf. 1531, ed. germ. 1532 c. fig! — vago aut erroneo nomine apud Brunfels 1530 Stellaria, 1531 Caprifolium et 1539 Hepatica tertia. Folia octona, lanceolata, margine et carina setoso-as- perula. Flores albi odorati in corymbis terminalibus pe- dunculatis. Fructus setis uncinatis hispidi. In sylvis umbrosis prope Gatschinam, flor. Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824 p. 69 et Petrop. 1837, p. 17, n. 102). Stirpem Ingricam rarissimam hanc vidi in herb. W ein m. et Kühle w.; recentius circa Lissino! a. D. Lukomski lectam com. D. Herrath. z. CIL. GALIU M. Genus Galiwm limitatione hodierna constituit Linné 1748, prius Gallium et Aparine ut genera Tournefor- tiana fructu glabro aut hispido distincta habuit; Cra- ciatam T our n. unacum Valantia junctam 1737 ad Galiwm; 1748 vero ad Polygamiam rejecit. Haec genera antiquiora nunc ut subgenera iterum agnoscuntur. Apud C. Bauhi- num iidem generici tituli : Galliwm, Mollugo, Cruciata, Aparine occurrunt, quaedam species sub Rubia et Rubeola latent. Galiwm multo frequeatius appellatum fuit Gallium, alias etiam Gallion s. Galion, sed Galiwm semper scrip- serunt Matthiolus, Linnaeus, Haller et Rec. l'XJAtoy (sic in codicibus Diosc.) teste Dioscoride ipso nomen k92 Stellatae. ex eo traxit, quod herba lac (y2A«a) coagulet, unde etiam nomen germanicum É'abfraut. 290. G. triflorum Michaux 1803! Willd. hort. Berol. tab. 66! — G. suaveolens Whbg 1812! citat syn. Michx.; Fl. Dan. tab. 2045! Habitus Asperulae odoratae (hinc Asp. palustris Gold- bach Catal. pl. Mosq. in Flora 1820) ex forma foliorum, odore herbae recenter siccatae (Vanillae adinstar obs. Torrey et Gray) et fructibus; sed pedunculi fructiferi trichotomi divaricato-patentes, plurimi axillares, pedicelli 1—2 flori, corollae rotatae, folia tantum sena, ad costam subtus retrorsum aculeolata, supra versus margines an- trorsum hispidula, caules flaccidi prostrati. Variat foliis longioribus angustioribus et brevioribus latioribus.— Plan- tam florentem vivam nondum vidi; Willdenow corol- lam describit albam vel parum ochroleucam, W ahlen- berg illi quasi contradicens ,flores semper albos*, ita eliam in Fl. Dan. pinguntur. Ex hoc dissensu ortum est G. triflorum Q. viridiflorum Decand. 1830! cum syn: G. bryophilum Goldbach in litt. 1821 et nomen ex Weinm. 1824 (Decand. false scribit bryophyllum) e planta Mosquensi! cui caulem glabellum et corollas viri- des adscribunt; sed caulis specc. Mosq. et Petrop. non glabrior est, quam americanorum, quorum flores apud Torrey et Gray viriduli describuntur vel in locis aper- tis viridulo-albi. Etiam cel. Fries (contra Ledeb.) utras- que non distinguit. Hist. spec. Petropoli (H. Mertens mss. 1823 s. n. G. bryophilum Goldb., ut omnes seqq.) in sylvis um- brosis in vicinitate arborum vetustarum, inter muscos humidiusculos, fl. Jun. Jul. (W ein m. Pawl. 1824 p. 69); prope Oranienbaum et Nowo-Iwanowsky (Prescott ex Turcz. 1825, n. 100); in sylvis umbrosis humidiusculis inter muscos; comm. D. Prescott (Weinm. Petrop. 1837, p. 18, n. 109); Bablowa pr. Zarskoje Selo (Bongard in hb. Acad!); Lissino in vivario et pr. Peri (Kubarkin! Greulich!); in sylvis humidis pr. Jaschtschera copiose Stellatae. 493 (Faldermann!) Floret paulo ante medium Junii; medio Julio flores ultimi cum fruct. semimaturis. 2. A dnot. 1. G. rotundifolium L. passim (Krasch. Co- dex mss.) in sylvis (Gorter Fl. Ingr. 1761 p. 23) indica- tum et in Adams Enum. pl. Mosq. et Petrop. p. 79 repetitum, erroneum et forte nil nisi G. palwustre ovalifo- liwm erat. Sobolewsky plantam Gorteri qua Q ad As- perulam laevigatam suam amandavit, seductus forsan ver- bis Linnaei, plantas utrasque non semel confundentis. 4 dnot. 2. Asperula laevigata L. in sylvis siccioribus Pargelovii et in monte Pulcovo et passim in locis elevatis umbrosis, fl. Jul. Aug. (Sobol. Fl. Petrop. 1799, p. 34, n. 105; edit. ross. I, 1801!, p. 132, n. 111) pariter erronea. H. Mertens in mss. 1823 pro G. bryophilo habuit, sed haec planta nimis rara est et numquam quadrifolia. 291. G. Aparine L. saltem W allr. 1822!! qui pri- mus rite a G. agresti limitavit; — Aparine vulgaris C. Bauh. 1623! Park. Moris. Tourn. — Aparine aspera Thal. 1588! (sec. C. Bauh.) — Aparina Ruell. 1537! Trag. 1532 c. fig! — Aparine Plin.! — Brunf. Fuchs 1542 fig. bona! Matth. 1594! excl. fizg.; Dodon. 1583 fig! et plur. patr. — axagtv Theophr.! Diosc.! Herba annua, retrorsum aculeato - scabra. Fructus glochidiato-hispidi, vestimentis et imo manibus adhae- rentes (unde quAxy3oooc veterum, QiAecatotoc, guitartoy Hippocr. teste Galeno). Caules flaccidi quadrangula- res, ad geniculos plerumque villosuli. Folia 6—8-na, li- neari-oblonga, mucronata. Pedunculi axillares trichotomi, pedicellis fructiferis 2—3 -chotomis, rigidis, divaricato- patentibus. Corolla lactea. In agris, oleraceis, ruderibus et fimetosis, multo ra- rius quam 6. agreste, v. g. Petropoli in ins. Basilii! et prope Duderovo (Borszczow!). Flores et fruct. a fine Junii ad init. Sept. O. Hist. spec. potissimum ad G. agreste referenda. Ubi- que inter Petrop. et Bronitz, flor. Aug. (Gmelin sen. mss. 1733, n. 33 ex syn. C. Bauh.); ad fluv. Lugam circa 495 Stellatae. pagum Itowskaja et (quod in Codice mss. Krasc h. omis- sum) passim in hortis oleraceis (Krasch. ed. Gort. 1764, p. 23) et circa pagum Rybaczia, Strelinae et Petropoli (Sobol. Petrop. 1799, p. 38, n. 114; ed. ross. I, 1804, p. 137, n. 120; H. Mertens plantam Sobol. in mss. 1823 pro G. énfesto habuit); inter segetes et in hortis frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 69; Petrop. 1837, p. 18, n. 110 sine loco). 292. G. agreste (a. echinospermon) W allroth 1822! — 6G. Vaillantii Engl. Bot. tab. 2943 opt! non Decand. — 6G. spurium Besser 1809! non L. Synonyma anti- quiora aut dubia, aut spuria. À specie priori semper facillime in vivo dignoscitur : corollis triplo minoribus, minutis, flavo-virentibus (num- quam lacteis), etiam fructibus minoribus et caule minus robusto, ad nodos plerumque glabro. Planta culta cha- racleres constanter servat et sane nescio, quo casu fac- tum, ut auctores etiam recentiores optimi cum G. Apa- rine confuderint et fidelem observationem cel. Wallroth neglexerint. In agris; inter segetes, etiam ad sepes et in ruderatis, hinc inde copiose: Petropoli, Duderovo, Jermolino, La- puchinka, Narwa. Fl. et fruct. a fine Junii ad Aug. CO. Adnot. 4. G. infestum Wald. Kit. 1812 tàb. 202, cujus corollae sordide flavescentes quidem describuntur, sed in icone triplo majores exprimuntur, quam 6. agre- stis, etiam propter folia 9—4141 verticillata, dubium tan- tum hujus synonymon est. Indicatum fuil: in hortis ole- raceis ins. apothecariae et inter segetes prope Lachtam (Turcz. 1825, n. 106, cui G. Aparine deest); inter sege- tes non rarum v. g. Duderhof, Lapuchinka (R. Petr. 1848, p. 42 ut var.). Adnot. 2. G. spurium L. forte idem ac G. agreste (. leiospermon W allr.; Linné semina describit glabra, fo- lia ad verticillos 6, non vero 8 ut in G. Aparine. Talis planta mihi heic nondum obvia, indicata fuit: pr. Jam- burg (Boeber ex Georgi 1790, n. 107); inter segetes Stellatae. 495 circa montem Duderovium et urbem Jamburgum, fl. Ju- lio (Sobol. 1799, p. 36, n. 109; ed. ross. I, 1801, p. 134, n. 115; hanc H. Mertens in mss. 1823 pro G. infesté var. fructibus glabris habuit, licet Sobol. fructus scabros dixerit); ad fl. Luga (Georgi 1800, p. 730, n. 7); Petro- poli (& dams Enum. pl. Mosq. et Petr. p. 9; Longmire 1823 p. 172). 293. G. uliginoswm L., Engl. Bot. tab. 1972 opt! — 6. n. 4 Haller 1742! (prima descriptio bona) — Apa- rine aspera pratensis minor Helwing 1712 (videtur); — Rubia palustris parva Gesner 1587 sec. Haller. Folia subsena lineari-lanceolata mucronata. Fructus tuberculato-scabri in pedicellis brevibus rectis. Inflores- centia densior, herba viridior, scabrior, quam G. pal«- stris, quocum in ceteris convenit, at formam glaberri- mam numquam enititur. Variat statura, foliis ramulorum minoribus latioribus subquaternis. In pratis humidis, turfosis, ad aquas, rarius in siccio- ribus, ubique copiose. Floret ab initio Junii ad fiuem Aug.; fruct. mat. a medio Julii. 2. Hist. spec. Passim (Krasch. Fl. Ingr. ed. Gorter 1761, p. 21); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); ad rivulos prope viam a Zarskoe Selo in Crasnoselium du- centem et margines sylvarum et in viciniis urbis Jamburg (Sobol. Petr. 1799, p. 36, n. 108; ed. ross. I, 1801, p. 134, n. 114); in pratis humidis paludosis frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 68); ubique (Turcz! 1825, n. 103); in pratis, pascuis et sylvis uliginosis, Jun. ad Aug. (W ein m. Petr. 1837, p. 17, n. 105). | 294. G. palustre L. — Gallium palustre album C. Bauh. 1623! — G. album Lonic. Tabern. 1590 c. fig! (forma fol. sublinearibus, hic rarior, nonLobel. 1576 — Gallion palustre Dodon, 1574, 1583! videtur. Folia quaterna (rarius 5—6 in planta robustiori), li- neari-oblonga superne latiora, obtusa mutica. Fructus laeves in pedicellis furcatis divaricatis. Caules flaccidi dif- 496 Stellatae. fusi. Flores albi, paniculati. Herba in caule et margine foliorum setulis retrorsum versis scabriuscula, rarius (ad ostia Newae!) glaberrima. Variat frequenter magnitudine et latitudine foliorum, inflorescentia laterali, panicula ad- modum depauperata (R. Petr. p. 42), corollis majoribus et minoribus, interdum trifidis. In pratis sylvisque humidis, paludibus, fossis, locis inundatis, ubique copiose. Flor. ab initio Junii ad init. Sept.; fruct. mat. a medio Julii. 2z. Hist. spec. Petropoli in locis uliginosis, Jul. m. (À m- man mss. 1734. n. 11 ex synn. Tabern. C. Bauh. et Tourn.); in sylvis humidioribus (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 21); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in sylvis humidis et paludibus (Sobol. Petr. 1799, p. 35, n. 106); in pratis humidis, paludosis, in insula apotheca- ria! et ubique (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 133, n. 112); in sylvis et pratis humidis frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 67); ubique (Turcz. 1825, n. 101); in pra- tis humidis et ad fossas, Jul. ad Sept. (Weinm. Petr. 1837, p. 17, n. 103). 295. G. trifidum L.1753 Q. ewuropaeumRuupr. Fl. Samoj. 1845, n. 141! — G. trifidum Wahlenbg. 1812! non L.; Fries herb. norm. Suec. III, 7! Icon desideratur, Fl. Dan. tab. 48 jam a Linnaeo citata nostram male ex- primit. Adeo simile G. palustris formis teneris parvifloris in- florescentia depauperata instructis, interdum in vicinitate crescentibus, ut dignoscendum tantum sit habitu debi- liori tenerrimo, pedunculis fructiferis semper lateralibus simplicibus, longioribus, capillaribus, arcuatis v. refractis, numquam ultra ternis et corollis minoribus fere semper trifidis. Folia linearia, variant rarius obovato-cuneata. — An propria species? culta enim constantissima et annua (contra Koch et Ledeb.). Huc pertinet plauta Uralensis e lacu Karakul pr. Troitzk (Lessing!) et Altaica! ; Sit- chensis et Unalaschcensis vero ad americanam typicam Liunaeanam releganda, caule ramisque crassioribus et Stellatae. A9 rigidioribus, pedunculis fructiferis brevioribus, vix ar- cuatis aut capillaribus diversam et per formas robustiores aucto foliorum numero in G. tinctorium L. abeuntem. In inundatis limoso-turfosis regionis demissae Fl. Pe- trop. copiose ad ripas Newae fluvii : a Schlüsselburg us- que ad ostia el ins. Kronstadt; ad margines lacus mona- sterii Alexander Newsky ; rarius in regione elevata pr. Zar- . skoje Selo; in isthmo Kareliae in prato paludoso ad scho- lam saltuariam et ad lacum Pargolensem (Borszczow!), pr. Koltuschi (Hb. Kubarkin!), Lembalowo! (ipse); at alibi in Ingria non vidi. Flor. et fruct. ab initio vel medio Julio ad med. Sept. c. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 60, n. 108 s. n. G. trifidum L. ut seqq.; Sobol. Petr. 1799, p. 35, n. 107, propter patriam Canadam in du- bium vocavit); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); Ingria (Georgi 1800, p. 729, n. 3); rarius in maritimis et in sylva prope Peterhof et Strelinam (Sobol. Petr. ed. ross. L,.1801, p. 133, n. 113); in uliginosis paludosisque circa Petropolin (W ein m. Pawl. 1824, p. 67); in paludi- bus v. g. ad pontem praedii societatis liberae oeconomi- cae in ins. Petri et ad portam Mosquensem (Turcz! 1825, n. 102); in pratis paludosis prope Krasnoy - Kabak (Prescott ex Weinm. Petrop. 1837, p. 17, n. 104). 296. G. Mollwgo L. — Mollugo montana Tabern. (non Dodon.) 1590 c. fig! propter radicem multicaulem, licet nimium crassam huc; — JMoliwgo vwulgatior s. Galliwum album Pena et Lobel. 1576! Lamck 1778! — Gallion 3Trag.1552 (descript. opt!) — Moliwgo (Plin.?) Dodon. 1583! 1574 fig! in variis edit. Plantini repe- tita, a Lobelio pro M. montana Dodon. s. G. sylvatico L. declaratur. Propter radicem tinctoriam perperam pro diversa habita fuit: Rubia sylvestris Brunf. Fuchs 1542 c. fig! mediocri, Lobel 1576 fig!, Matth. 1554 c. fig. pl. juvenilis! descr. ap. Camer. 1586 (excl. fig.). Caulis laevissimus (et glaberrimus, ut in Suecia), sub- erectus, crassus, nodosus, quadrangularis. Folia caulina Oct. 1855, Jan. 1856. 32 ! 498 — Stellatae. suboctona, lanceolita, inferiora saepe obovato-lanceolata, mucronata. Panicula terminalis expansa, pyramidata, multi- flora. Corolla alba, laciniis cuspidatis. Specc. humiliora fol. brevioribus et angustioribus: G. tyrolense Willd. Rch b. exsicc. n. 2332! — Variat Q. floribus ochroleucis, foliis lineari- lanceolatis : G. ochroleucum W olf in Sch weig- ger 1804, saltem G. vero- Mollugo Schiede, hybrida planta, rarius hic obvia (v. g. pr. Gatschina! inter paren- tes). Ab hoc distinguendum est G. verum Q. ochroleucum Fries 1828 et forte G. Mollugo Q. ochroleuwcuwm Fries 1828, Hb. norm. II, 20 grandiflorum, non hybridum. - Ad margines viarum, in collibus et pratis siccioribus, ubique copiose. Floret a medio v. fine Junii ad init. Aug.; fruct. mat. a fine Julii. 2. Hist. spec. Inter Ischoram Newae et Nowgorod, fl. m. Aug. (Gmelin sen. mss. 1733, n. 31 ex syn. Tourn.); circa Duderhoff! et Krasno Selo m. Jun. (Amman in mss. post 1736, ex syn. Tourn.); in insula quae nomen a rotunditate habet (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 22); in ins. lapidea! et rotunda, tum in monte Poclonnaja! et passim in montosis sylvaticis (Sobol. Petr. 1799, p. 37, n. 111) et in monte Pulcovo! (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 136, n. 117, excluso loco in ins. rotunda); ad vias, sepes, in pratis siccioribus vulgaris ( Weinm. Pawl. 1824, p. 68); ubique (Turcz. 1825, n. 105); in pratis, collibus siccioribus et ad margines agrorum, Jun. ad Oct. (Weinm. Petr. 1837, p. 18, n. 106). Observ. G. glaucwum L. in pratis siccioribus intra (sic!) Polytricha (Krasch. p. p. ed. Gorter 1761, p. 22); in monte Pulcovo (Sobol. Petr. 1799, p. 37, n. 112; ed. ross. I, 1801, p. 136, n. 118); Petropoli (A dams Enum. pl. Mosq. et Petr. p. 78. Krascheninnikow in Codice mss. plantam suam solo synonymo Halleri a Linnaeo neglecto illustravit; crederem igitur formam G. «w/iginosi vel? G. palustre quoddam polyphyllum intellexisse, vix enim assumere licet Asperwlam tinctoriam (R. Diatr. 1845, p. 41) non prius, quam in Livonia circa Dorpat ob- viam. Secundum H. Mertens in mss. 1823 planta So- Stellatae. 1.99 bol. nil aliud quam 6G. Moll«ginis var. angustifolia. Haec igitur in Ledeb. Fl. Ross. respicienda sunt. 297. G. luteum Lobel. (1570!) 1576 et 1581 c. fig! C. Bauh.! Tourn.! Linné 1751, Lamck! Mónch! G. verum L. — Gallion verum J. Bauh. 1651 c. fig! Galiwm Matth. 1558 in descr!, Camer. 1586 c. fig! — Galliwm Fuchs 1542 c. fig!; I. Trag. 1532 fig!, Dodon. 1574 fig!, Tabern. 1590 fig! — Galion Ruell. 1537! Matth. 1554 fig! — yoXXtov Diosc. licet in palustribus crescens (Fraas). Flores lutei, odorati, laciniis corollae obtusiusculis. Folia caulina 8—12, lineari - filiformia, mucronato - cuspi- data, margine revoluta, subtus velutino- puberula. Pani- cula terminalis, densiflora, thyrsoidea. Caulis rigidus, te- tragono-teres, superne praecipue velutino-pubescens; sed variat non raro quadrangularis et glabrescens. In arenosis, pascuis siccis, apricis calcareis elevatiori- bus, hinc inde copiosissime, sed in regione demissa Pe- trop. fere deficiens. Floret a fine Junii v. medio Julii ad init. Aug. vel Sept.; fruct. mat. fine Aug. vel prius. 2. Hist. spec. Ad fluv. Lugam! passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 22 s. n. G. verum L. ut omnes seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795) ; in pratis elevatis Pargelovii! Ossinovae Roscezae, Krasnoselii! et ad fl. Lu- gam! passim (Sobol. Petr. 1799, p. 36, n. 110; ed. ross. I, 1801, p. 134, n. 116); in littore arenoso Cronstadtii ! (W einm. Pawl. 1824, p. 68); in monte Poclonnaja! parce; in ins. Kronstadt! et pr. Oranienbaum'!! copiose (Pre- scott ex Turcz. 1825, n. 104); in graminosis siccis, Jul. Aug. (Prescott ex Weinm. Petr. 1837, p. 18, n. 107); ad viam Peterhofianam prope ostia Newae, Duderovo, Gatschina, Gorodetz, Staraja Ladoga, Jamburg, Narwa, in arena mobili ad lacum Peipus. 298. G. boreale L. Eugl. Bot. tab. 105! — Rubia pratensis laevis acuto folio C. Bauh. 1620! e Vallesia ad 500 Valerianeae. thermas Leucenses et e Lipsia (testante etiam Linnaeo ex herb. Burseri, Ruppio et Haller). Folia quaterna, trinervia, oblonga, infra medium quid- piam latiora, firma. Caulis erectus strictus, crassus, qua- drangularis, laevis et glaber. Panicula terminalis. Fructus hispidi. Flores albi speciosi, odore melleo. Variat in hu- midioribus robustius, 2—3 pedale, latifolium; in sicciori- bus humilius, fol. brevioribus vel angustioribus sublinea- ribus. In pratis et fruticetis, tam siccis, quam humidis, ubi- que copiosissime. Floret a medio Junio vel paulo serius ad Julium; fruct. mat. ab initio Aug. ad init. Sept. 2. Hist. spec. In pratis humidis circa Duderhoff! m. Jun. (Amman mss. 1736, n. 111, ex synn. J. Bauh. Raj. Boerh.); in pratis siccis insulae, quae nomen a rotundi- tate! habet (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 23); in pratis siccis insulae rotundae!, in monte Poclonnaja!, Pargelo- vii!, in m. Pulcova! passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 37, n. 113), etiam Strelinae! et ad viam Peterhoffianam! (S o- bol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 137, n. 119); in locis gra- minosis siccioribus passim (W einm. Pawl. 1824, p. 69); ubique (Turcz. 1825, n. 107); in pratis, ad versuras agro- rum et in collibus siccis, Jun. ad Aug. (W einm. Petrop. 1831, p. 18, n. 108). Fax. XLV. VALERIANEAE. Char. Herbae nunc radice C inodora, nunc rhizo- mate 2; plerumque aromatico. Folia radicalia in 2: con- ferta, caulina opposita, simplicia, exstipulata, integra vel pinnatifida, petiolis basi dilatata subamplexicaulibus. Flo- res $ vel diclines, saepe dichotomo -cymosi. Cal. limbus vel setosus pappiformis (Centranthus, Valeriana), vel ( Va- lerianella etc.) dentatus v. obsoletus. Cor. limbus 5- (ra- Valerianeae. 501 rius 3 v. 4-) lobus, regularis vel subbilabiatus; tubus basi saepe gibbus vel (in Centrantho) calcaratus. Stamina li- bera, plerumque 3, rarius (in Centrantho) 1, vel (Fedia) 2. Stylus simplex. Stigm. 2 v. 3, libera v. connata. Ovarium inferum 1 loculare (achenium), vel 2—3 loculare : loculo tantum 1 fertili. Ovulum solitarium, pendulum, anatro- pum. Semina albumine tenuissimo, cotyledonibus longis. ffinitas proxima cum Dipsaceis, ovario numquam 2—3 loculari et semine albuminoso diversis. À Compo- sitis habitu, inflorescentia, staminibus liberis rarissime 5, fabrica ovarii et praecipue semine (ovulo) erecto non dif- ficile separantur. Qualitates et usus. Unica et vulgaris apud nos Va- leriana radicem V. minoris s. sylvestris officinalem suppeditat, in locis siccioribus praestantiorem, e forma angustifolia seligendam. Continet oleum peculiare aethe- reum et acidum Valerianicum, nec non substantiam ex- tractivam sui nominis. Sapor initio acris, dein amarus et subadstringens; odor penetrans peculiaris aromaticus, fe- libus catis inde inebriatis gratissimus. Qualitates has ra- dix siccata per plures annos tenet. Inter remedia nervino- tonica non exiguam sibi servavit apud medicos famam. CL. VALERIANA. . Genus Valeriana apud Linnaeum amplectitur ge- nera Tournefortiana optima: Valerianam et Vale- rianellam jam a Columna 1606 et acutius a Moriso- nio 1672 distinctas, praeterea Patriniam Juss., Fediam Mónch et Centranthwm Dec., ideoque potius totam fa- miliam repraesentat. Valeriana et Nardus C. Bauh. sunt 502 Valerianeae. tituli generici, juncti Valerianam L. referunt. Valeríana officinis et primis jam patribus dicitur a multis quibus radix valet facultatibus (C. Bauh.), nisi forte a nomine antiquiori germanico 3Bafbriam, aut forte ab inventore Valerio quodam (Tournef.) planta Va leriana. Nardus et PAu antiquorum Valerianam fuisse credunt. Char. generis. Cal. limbus sub anthesi involutus, in pappum achaenii plumosum multisetum deciduum expan- sus. Cor. infundibuliformis, basi gibba, intus emittens. plicam anguste tubulosam, basin styli. includentem; lim- bus sub-5- -fidus. Stam. 3. 299. y. vulgaris Fuchs 1542! in descr., Trag. 1532 c. fig!, Cord. 1561, C. Bauh. 1620 in descr.! — V. officinalis Linné! (non patrum, quae duplex erat: hor- tensis et sylvestris) — V. major Tabern. 1590 fig! (fol. angustis serratis, sed alii hoc nomine potius V. PAw s. to HR H intelligebant ; — Pw minus Camer. in Matth. 1586 c. fig! (fol. angustis serratis, stolone hirsuto) — V. sylvestris Pena etLobel 1570! Dodon. 1574 et 1583! c. fig. formam stoloniferam angustifoliam valde hirsutam repraesentante, in variis edit. Plantini repetita v. g. apud Lobel 1576! 1581! Clus. 1601! — V. sylvestris major Dodon. 15333 c. fig! (latifolia, C. Bauh.! et plur. — Phw vulgare Fuchs 1549! c. fig. suspecta — V. minor Ruell. 1537!, nomen ab aliis V. díoicae L. impo- situm — Valeriana Brunf. 1536, ed. germ. 1532 c. fig! Jam 1843 in Fl. Samojed. sub n. 145 confessus sum, limitationem specierum Y. vulgari vicinarum, secundum characteres a Kochio (in Flora 1840) exhibitos, apud nos non facilem esse. Petropoli speciatim formae 4—35 individuis transitoriis in unam speciem junguntur, quoad ambitum non identicam cum specie Kochiana, potius cum Linnaeana collectiva, V. sambucifoliam et V. ezal- tatam includente, licet hae species in australioribus. con- stantes in locis natalibus et hortis, heic minime ita sint, quare formas tantum analogas dicere consultius videbitur. Quaedam formae porro exclusae videntur v. g. V. offici- Valerianeae. 503 nalis 8. minor Koc h., in qua saepius stolones, si unquam heic adsunt, frustra quaesivi; singulare vero, quod in lo- cis elevatioribus siccis apricis, ubi alias formae angusti- foliae crescerent, nulla Valeriana apud nos obveniat. Va- rietates sequentes saepe distinguere licet : «. angustifoliaFries Summa veg. Scand.! et herb. norm. XI, 15! ex Upsalia, ubi haec sola. Unicaulis, stolo- nibus destituta; folia radicalia et caulina 7—10 juga, fo- liola lineari-lanceolata vel linearia integerrima. Dantur specc. serotina macra hujus et sequentis Q. semipedalia initio Sept. adhuc florentia. V. angwstifolia Tausch. ex H ost. 1827 et pl. exsicc! differt a nostra: loco sicco ru- pestri et caule inferne cano-pubescente; haec est genuina planta officinalis et V. officinalis G. angustifolia W ah- lenbg. 1824! 8G. intermedia, unicaulis, stolonibus destituta; folia radicalia et inferiora paucijuza; foliola omnia anguste lanceolata, dentato -serrata. Haec communissima et for- mam majorem foliis paulo latioribus progignit. Y- stolonifera, major, unicaulis; folia inferiora .4—60juga; foliola omnia late oblonga repando- dentata. Glabritie et foliorum forma differt a V. sambwcifolia Mi- kan ex Pohl 1810 genuina Sudetica et Suecica (Fries Hb. norm. XI, 16). 9. incísa, ut praecedens, sed maxima, stolone abbre- viato, foliolis late ovatis apice attenuatis, margine parce et profunde inciso-serratis. Ad ostia Newae fl. et ad cata- raclam Narowae parce, in fruticelis umbrosis. Haec, si multicaulis esset, sisteret V. mwulticipitem W allr. 1840! — y. exaltatam Koch — Val. palustrem majorem pro- funde laciniatam €. Bauh. 1620! A V. sambucifolia dif- fert stolone subsessili, caule glaberrimo vel tantum ad oras petiolorum pilosulo. —. Ad ripas fluviorum in fruticetis, pratis humidis, ubi- que copiose; y. in umbrosis sylvaticis solo pingui : in in- sulis Newae fluvii!. Floret a medio vel fine Junii, inter- dum non ante Julium; fine Julii vel initio Aug. deflorata fruct. maturis. z. 904 Dipsaceae. Hist. spec. In locis paludosis circa Catharinenhoff m. Jul. (Amman mss. 1734, n. 1, ex syn. C. et J. Bauh; in locis umbrosis non infrequens, circa Catharinhoffium autem et in insula ex adverso ejus in Newa fl. sita! per- quam copiose provenit (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 161); in locis umbrosis, pratis laetioribus et sylvis humidis non infrequens est; var. fol. superioribus integerrimis : in in- sula Petri! inter filices (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 56 s. n. V. officinalis L. ut omnes seqq.); in pratis laet. et sylv. hum. umbrosis circa viam Sarskoseliensem et Peter- hofianam! tum et Petropoli in insulis Newae fl.! frequens, Jul. Aug. (Sobol. Petrop. 1799, p. 9., n. 26; ed. ross. I, 1801, p. 80, n. 27); in sylvis humidis, à. minor : in pratis hümidis turfosis (Weinm. Pawl. 1824, p. 20) ; ubique (Turez! 1825, n. 21); in sylvis et pratis humidis turfosis (W ein m. Petrop. 1837, p. 7, n. 26 «. latifolia Fl. Dan. t. 970 et B. angustifolia Svensk Bot. tab. 25; prior no- stram B. minorem, altera nostram a. exprimit). Faw. XLVI. DIPSACEAE. Char. Herbae O v. 2; caule tereti. Folia opposita, sim- plicia, integra vel in eodem individuo varie incisa. Flores 9$ aggregati in capitulum involucro polyphyllo cinctum. Receptaculum commune saepe paleaceum. Cal. duplex; exterior (involucellum) fructum arcte cingens, interior ovario -- adnatus et saepe in dentes pappiformes solutus. Cor. tubulosa, apici calycis interioris inserta, 4—83 fida; limbus praecipue in floribus periphericis inaequalis. Stam. ^4, libera, saepe didynama, filamentis non articulatis. Sty- lus 1; stigma simplex. Ovarium uniloculare, 1 ovulatum, ovulo pendulo anatropo. Fructus achenium, Embryo rec- tus in axi albuminis parci. Dipsaceae. 505 A [finitas proxima cum Valerianeis et Compositis; a prioribus recedunt inflorescentia Compositarum, calyce duplici, ovario uniloculari; ab his vero antheris liberis 4, situ ovuli et praesentia albuminis. Qualitates exiguae. Herba et radix indigenarum in- - odora, sapore amaro-dulci et quidpiam adstringente. Sca- bíosa olim contra scabiem usitata (Fuchs), unde nomen latinum, germanicum et gallicum ; aliqui etiam *Pegav A etii censent, CLI. TRICHER A. Receptaculum hirsutum epalea- ceum (vel potius paleis in pilos solutis). Cal. exterior su- perne foveolatus. — AÀ Knawtía L. differt: involucro patente (nec erecto-cylindrico), floribus in receptaculo dilatato plurimis (nec paucis in recept. angusto), calyce exteriori dentibus 4 dilatatis et truncatis (nec numerosis subulato-aristatis), calyce interiori dentibus 8—10 subula- tis (nec villoso et obsolete setoso). CLHI. SUCCISA. Receptaculum paleaceum. Cal. ex- terior profunde sulcatus in deutes 4 breves herbaceos de- sinens; cal. interior dentibus 5 setaceis vel margine inte- gerrimus. Corollae 4 fidae, subregulares. — Scabiosa (Asterocephalus) abunde differt: calycis exterioris limbo scarioso hyalino campanulato vel rotato, margine tantum crenulato vel minute denticulato; corollis 5-fidis subirre- gularibus. — CLI. TRICHERÀ (rectius forte SCABIOSA). Genus a Hnawtia L. diversum constituit Schrader 1814 pro Scabiosa arvensi L., specie, propter receptacu- lum epaleaceum jam a Linnaeo 1762 commemoratum, in hoc genere spuria. Coulter 1823 Tricheram cum lnawtia junxit, alii tantum subgenere distinguunt, sed differentiae supra allatae ejusdem valoris: generici, ac alio- 506 Dipsaceae. rum generum hujus familiae. Ceterum Anawtia a Lin- naeo 1733 dicta in memoriam Chr. Knaut, ut genus jam pridem a Boerhaave 1727! s. n. Lychni-Scabiosa sat bene descriptum et distinctum fuit. Praeterea T'ri- chera. exacte convenit cum genere Scabiosa Vaill. 1722, Rchb. multo antiquiori et nomen hoc sensu saltem a Fuchsio 1542, nisi Ruellio 1536, usitatum fuit. Sca- biosa R. S. 1818, Coult. autem coincidit cum geuere Asterocephalus Vaill. 1722, Rchb. et est quoque pars potior generis Scabiosa Linnaei et C. Bauhini, conti- nens species hoc nomine descriptas apud Clusium, L o- belium, Tragum; tandem Scabiosa Brunf. 1531! te- stante Haller et figura in ed. germ. 1532! certe refert S. Columbariam L., quare haec nomenclatura praeferenda videtur. Nomen Scabiosa ex aevo medio ad patres perve- nit; exstat versiculus St. Urbano adscriptus apud Brun- fels, quo Scabiosae virtus decantatur. 300. T. arvensis Schrad. ex RS. 1818 — RKnautia arvensis Coult.1823 — Scabiosa arvensis Tabern. 1590 c. fig.! Linné — Sc. communis Dodon. Krauterb. 1563 fig.! — Sc. vulgaris Fuchs 1549 c. fig.! Gesner ed. Schm. Besler — Scabiosa Ruell. 1536, Fuchs 1542 c. fig.! Dodon. 15533 c. fig.! Caulis canescens pilis brevissimis et longioribus hispi- dus. Folia radicalia subintegra lanceolata v. elliptico-lan- ceolata, caulina pinnatipartita, laciniis distantibus lanceo- latis integerrimis, rarius crenatis v. incisis, lobo terminali majore acuminato subserrato. Flores persicini, margina- les radiantes vel (in Sc. campestri Andrz. ex Besser 1822!) aequales. Variat Q. S. integrifolia (Gesner 1587) Vaill. Roth 1788! — Sc.... fol. non laciniato J. Bauh. 1651! foliis caulinis indivisis dentatis vel integerrimis; foliis summis saepe pinnatifidis manifeste in typum abit. Ceterum ne- . que pili breviores glandulosi desiderantur, neque bulbi pilorum longiorum purpurei, ut Linné in S. sylvatica describit. Singularis forma foliis caulinis late ovatis in- Dipsaceae. 507 tegris crenato-serratis, radicalibus basi auriculatis inci- sisve : in sylvis caeduis siccis pr. Gorodetz rara; haec plene respondet descriptioni S. sylvaticae Koch 1837. In pratis siccis, secus vias et margines agrorum ubi- que copiosissime, Q. parcius. Floret a fine Junii ad med. Sept.; fruct. mat, a medio v. fine Julii. 3 2. Hist. spec. Inter Petrgp. et T wer, fl. Aug. Sept. (Gm e- lin sen. mss. 1733, n. 97 ex syn. C. Baubh.); inter Secale circa Duderho(íf! et Krasnoe Selo, Jun. (4mman mss. post 1736 s. n. Scab. vulgaris); in pratis circa Catharin- hoffium (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 187); in agris de- sertis et pratis siccis frequens (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 24 s. n. S. arvensis L. ut omnes seqq.); in arvis et pra- tis, elevatis, siccis ubique frequens est, praecipue in m. Poclonnaja et Pulcova! (Sobol. Petr. 1799, p. 34, n. 103; ed. ross. I, 1801, p. 131, n. 109); frequens in pratis et ad margines agrorum (W ein m. Pawl. 1824, p. 64); ubique (Turcz. 1825, n. 98); in pratis siccioribus, arvis, agris eorumque versuris, Jun. ad Aug. (Weinm. Petrop. 1857, p. 17, n. 100). Obs. 1. Sc. sylvatica L. in sylvis et campis circa Oranienbaum (Boeber ex Georgi 1790, n. 98) et Ma- nachtina, sed parce (Sobol. Petr. 1799, p. 34, n. 104; ed. ross. I, 1801, p. 131, n. 110); Petrop. (Adams En. pl. Mosq. et Petr. p. 74) — sine dubio S. arvensis var. in- tegrifolia (R. Petr. 1845, p. 41 cum obs.), ut jam H. Mer- tens in mss. 1823 plantam Sobol. interpretatus est. Vera S. sylvatica L. explic. Jacq. et Rchb. differt foliis ma- joribus, longioribus, tenuioribus, glabrioribus viridibus. Ceterum Linné etiam pro parte nostram intellexisse vi- detur, in Scandinavia rarissimam (Fries 1845). Obs. 2. Propter locum potius huc, quam ad Succisam referenda videtur Globularia vulgaris, indicata in pratis siccis et arvis ad fluv. Luga (Krasch. ed. Gorter 1761. p. 20; Sobol. Petr. 1799 p. 33, n. 101; Adams Petr. et Mosq. p. 72): praesertim circa praedia ill. Baronis Tscher- kasow (Krasch. Cod. mss. 1732 ex R. Diatr. Petr. 1845 p. 41). € 508 Dipsaceae. CLII. SUCCISA dicta propter radicem succisam, quod morsu diaboli fac- tum esse vulgus superstitiosum credidit, hinc plerisque patribus (a Brunfelsio ultra saeculum) morsus diabolé appellabatur. Nomen S»ccisa primo legitur apud Fuchs 1542!; C. Bauhino 1623 Swecísa titulus genericus pro sola specie typica nostra. Genus Swccisa apud Vaillan- tium 1722 continet etiam species, posthac a Schradero s. n. Cephalaria generice segregatas. Sed Mertenset Koch 1823 iterum ad limitationem S»«ccisae generis sensu C. Bauhini recurrebant, Cephalariam removentes propter involucrum arcte imbricatum e bracteis receptaculi, fo- liola involucri excedentibus; character observante cel. Reichenbach insufficiens. Coulter 1823, Decandolle et Ledebour Swccisam tantum ut subgenus Scabiosae (Asterocephali) considerant et imo plures Scabiosas co- rollis 5-fidis (ochrolewcam, Colwmbariam et al.) infauste ad S. Succisam amandant. 301. S. glabra C. Bauh. 1623! — Swcc. pratensis Mónch. 1794! — Scab. pratensis etc. Morison 1699! — Scab. Succisa L.— Swuccisa Fuchs 1542 c. fig.! Matth. Dodon. Camer. 1586! Thal. J. Bauh. — Morsus dia- boli Brunf. ed. germ. 1532 c. fig.! Dodon. 1553 c. fig.! et plur. patr. Radix praemorsa. Folia subcoriacea, laete viridia, radi- calia integerrima ovali-oblonga, in petiolum longum atte- . nuata, caulina interdum repando-incisa, petiolis basi con- natis. Pedunculi cano-velutini, stricte erecti. Flores coe- rulei, rarius albi! — Variat raro foliis radicalibus late ovatis, supra et subtus piloso-hispidis (ad lacum Peipus pr. Samogilje!); haec est Scab. Succisa G. Linné Spec. 1753! — Succisa hirsuta C. Bauh. 1623!, jam Gesnero indicante rarior, ex qua recentiores errore singulari ty- picam fecerunt, e S. glabra vero varietatem. In pratis humidis, ubique copiose. Floret a fine Julii ad med. Sept. 2. Compositae. 509 Hist. spec. Inter Ischoram Newae et novii pristan, ut et circa Nowgorodium, Aug. (Gmelin sen. mss. 1733,n.96 ex syn. Raj.); in sylvis circa Catharinhoffium (K rasch. Ind. mss. 1749, n. 193); in sylvis passim; nullibi tamen majori in copia, quam inter Strelinam et pagum Fenni- cum Rumka, in sylvis humidioribus (Krasch. ed. Gor- ter 1761, p. 21 s. n. Sc. Succisa L. ut seqq.); in pratis humidis sylvosis, argillosisque, ad montem Poclonnaja! circa fl. Ochtam ad fabricam pyriam (Sobol. Petrop. 1799, p. 33, n. 102; ed. ross. I, 1801, p. 130, n. 108); in pratis humidiusculis copiose (W einm. Pawl. 1824, p. 63); ubi- que (Turcz. 1825, n. 99); in pratis et pascuis, Aug. ad Octobr. (W einm. Petrop. 1837, p. 17, n. 101 s. S. Succ. 8. glabrata). Faw. XLVII. COMPOSITAE. Char. Herbae plerumque 2 , caule tereti vel irregu- lariter angulato. Folia alterna, simplicia, integra v. varie dissecta, exstipulata vel auriculis stipularibus ad basin pe- tiolorum praedita. Flores aut omnes 9$, fertiles v. ste- riles (capitulum homogamum constituentes), aut in peri- pheria cum 9 v. neutris mixli (cap. heterogamumy), aut sub-dioici, in capitulum (florem compositum L., antho- dium Ehr h., calathidium Cass.) involucro communi poly- phyllo (calyce communi L., anthodio Willd. et Recent., periclinio Cass.) cinctum aggregati, evolutione centri- peta; capitula vero, dum plura densius agglomerata, evo- lutione gaudent centrifuga. Receptaculum nunc nudum, nunc circa areolas fibrillosum, nunc paleaceum: paleis (bracteis) ad latus externum cujusvis floris dispositis. Ca- lycis tubus cum ovario intime coalitus, limbo vel obso- 510 Compositae. leto vel manifesto, plerumque setoso, dein in pappum transformato. Corolla supera, tubulosa, limbo regulari 5- (rarius 4-) dentato v. fido (flosculus: Cord. 1561 in descr. Petasit. 11, 6), vel irregulari subbilabiato (barbula : Ruell. 1536 in descr. Cyani) vel in ligulam planam sub 5-den- tatam (barbulam : Pliu. XXI, S) elongato. Stam. 5; fila- menta versus apicem articulata; antherae circa stylum in tubum cylindricum connatae, introrsae. Stylus simplex, superne in crura (stigm. 2) divisus, in capitulis heteroga- mis duplicis formae, florum 9 gracilior. Ovarium 1-ovu- latum : ovulo erecto, anatropo. Fructus indehiscens siccus (achenium), nudus vel saepissime apice papposus. Semina exalbuminosa; embryo rectus; radicula brevis infera. Affinitas. Familia summe naturalis, distinctu facil- lima, specierum numero undique terrarum ditissima, tan- tum Dipsaceis et Valeriíaneis affinis et cum iis in familiam ampliorem 4ggregatarwm jungenda. Habitus inde singularis proficiscitur, quod ingens saepe florum minutissimorum numerus in capitulum aggregatus, unius floris speciem mentiatur, cujus petala flores peripherici ligulati vel squamae anthodii intimae coloratae referunt. Qual. et usus. In Tubulifloris (Capitatis et Corymbiferis) generatim substantiae obvenire solent amarae, cum adstringentibus, resinosis, acribus et oleo aethereo nuptae; in radice plurium species amylacea pro- pria (Inulina), in Inula Helenio primum detecta. Radix junior Arcor m edulis, Cynarae sapore, adulta exhibet rad. Bardanae officinalem; recens sapore dulci mucilaginoso, dein amaro subacri; efficacia ad Sarsapa- rillam accedit; caules dulces nutrientes; herba valde Compositae. 911 amara et adstringens ; semina eximie amara, oleosa, pur- gantia et diuretica. Surculi juniores Cardworwm et Cir- siorwm decorticati comeduntur ; folia Cirsié praten- sís Ss. oleracei junioris, jam Trago observante, olus suppeditant. Onopordi radix junior carnosa et caules decorticati Cardwncwli adinstar comeduntur, capitula juniora sapore Cynarae; semina oleosa. Semina Sz/ybi Mariae amara, mucosa; radix et herba amara; folia ra- dicalia juniora Cardunculorwum instar praeparata comedi possunt, quod etiam Dioscorides de S//ybo suo affert. Cirsium arvense et Centawrea Jacea virtute similes sunt Arcióis; olim in officinis servabantur. Floribus Cen- taureae Cyaníi ad tingendas morsulas etc. utuntur; se- mina amara alvum movent; planta coronaria gratissima. Serratula tinctoria colorem flavum durabilem sup- peditat, ut Centawrea Jacea et affines. Radix Carli- nae vulgaris amaro-resinosa, oleum aethereum acre continet; majori dosi purgat. Ewpatoriwm cannabinwm odore debili aroma- tico, inamoeno, sapore peramaro ; radix et herba dosi majé?i emetica et purgans; Dodonaeo asserente, fu- gantur venenata animalia aridae herbae suffitu. Petasi- tis vulgaris (in Ingria rarissimi vel forte deficientis) radix acris, sapore non penitus ingrato, aromatico Ange- licae simili, vernali tempore resinosa; sudorifera est. Tussilago Farfara dat folia Farfarae officinis; muco amaro quidpiam adstringente scatent; infusum vel decoc- tum in blennorhoeis pulmonum prodest; folia fumaban- tur tahaci nostri adinstar, ut Plinius jam narrat; lanugo albida circa radicem lixivo decocta, addito sale nitrico 512 Compositae. optimus erat olim fomes ad ignem e silice excussum ex- cipiendum. Conyzellae coerwleae s. Erigerontis acris herba recens trita odoris haud inamoeni, saporis acris; olim tinctoribus in usu fuit. Chrysorhapis(Virga au- rea) styptica est, amara, vulneraria; radix masticata ac- ris, salivationem excitat et diuresin. Verbesinae s. Bi- dentis utriusque nostrae herba trita odoris nauseosi, subaromatici ; saporis primum herbacei, dein austeri et urentis; cum alumine praeparata colore luteo tingit. Ra- dix Inulae Helenii (Helenii s. Enulae offic.) recens odore peculiari aromatico camphorato, in statu sicco de- biliori fere Violae odoratae ; sapor rancidus et imucosus, mox amaro-acris, urens, aromaticus. Helichrysi are- narii flores triti odore debili aromatico, sapore modice adstringente et amariusculo ; contra tineas inter vesti- menta reconduntur; pari modo Anthemidearwnm plu- rium flores in pulverem triti insecta hominibus molesta et nociva depellunt vel inebriant. Inter plantas roboran- tes, stomachicas, amaro-aromaticas et anthelminthicas excellit Absinthiwm, cujus herba officinalis, odore pe- netrante nauseoso-aromatico, sapore exquisite amaro- aromatico ; e semine spiritus coeruleus destillatur ; vino addita fermentationem acidam impedit; lac et caro ani- malium Absínthio pastorum saporem amarissimum nan- ciscitur. Artemísia vulgaris potius resinoso - adstrin- gens, subacris; spiritus ex ea fermentatus grato sapore et odore; fibrae radicales autumno collectae, siccatae et bene asservatae officinales sunt, recentius contra epi- lepsiam ut remedium eximium commendatae fuerunt ; qualitates inter Valerianam et Chamomillam ambigunt. Compositae. 913 Tanacetum vwlgare virtute proximum Artemisiae, officinale, praecipue anthelminthicum ; continet oleum aethereum acre, substantias amaras et resinosas; odor bal- samicus, camphoratus, sapor amaro-aromaticus. Achil- leae Millefolii herba et flores aromatici et amari offi- cinales sunt; excitant et roborant; qualitates ad Chamo- millam accedunt, sed tonici praevalent; hinc ad profluvia sanguinis sistenda, speciatim epistaxin prohibendam no- tissima. Ptarmica aromatico-acris; herba sternutatoria, salivam masticata prolicit. Parthenii hinc inde efferati, herba officinalis, odore peculiari aromatico Chamomillae simili. Ex oleo aethereo volatili pendet virtus florum Ca - momillae offic. notissima, antispastica, excitans; ma- jori quantitate nauseam, vomitum, diarrhoeam, enteral- giam, cardiopalmum et cephalaeam inducunt. Anthemiáis arvensis odore debiliori, sapore amaro inamoeno. Co- twla odore penetrante inamoeno, subaromatico, sapore amariusculo, acri, urente, ex officinis jam diu expulsa. An- themis tinctoria rusticis ad tingendum inservit; odor herbae nauseosus, sapor herbaceus, quidpiam acris. Se- necionis vulgaris sapor herbaceus, nitrosus; Jaco- baeae folia amara, acria. Semiflosculosae s. Liguliflorae saepe insignes sunt succo lacteo, cum substantiis amaris, resinosis et sa- linis juncto; herba junior edulis. Primum inter indigenas tenet locum Taracxacon officinarwum ; rhizoma ino- dorum , substantiam recondit amaram, muco -saccharum, gummi-resinam et praecipue sales; virtus hinc eximie solvens, roborans simul et excitans, in physconiis et ple- thora abdominali probatissima; radix sicca pallidior et Jau. 1856. 33 51^ Compositae. amarior, quam Cichorii similis, colligitur et tosta, Petro- poli loco Cichori? venditur. Cichoriwm e qualitatibus proxime ad Taraxacon accedit; radix plantae sylvestris officinalis, inodora, valde amara, cultae vero amaritudinem amittit et tosta pro fabis Co/feae frequenter substituitur. Tragopogonis radices edules, mucosi et quidpiam amari. Herba Sonchoram lactescens, amara, mitis, sol- vens, Taraxzaco et Cichorio similis. Scorzomerae radix minus amara, succo lacteo et mucilagine referta est. Hie- racium Pilosella amarum, adstringens, vulnerarium; H. mwurorqwm saporis herbacei, minus austero-amarum. Lampsanae herba amariuscula, oleracea. Systema. Plantae flore composito Raj. 1682!, Tourn.! Vaill.! L. 1747! — Gymnomonospermae flore composito Boerh. 1727! — Class. XIX. Syngenesia Polygamia Linné exa.17317!— CompositaeLinné ord. nat. 1137, 1764; (in Fund. 1747 obiter Compositos Rivini dicit); Adanson 1763! R. Brown, Lessing, Decand. — Compositiflorae Gáàrtner 1791 — Synanthereae C. Richard 1801, Cassini, Less.,— ib modo or- dinatae fuerunt: Rajus 1682 dividit in 3 phalanges: 1) Herbae flore pla- nifolio, succum lactescentem fundentes, tab. VII. generice dispositae, Semiflosculosis nostris respondentes. 2) Genera in tab. VHI-XT. illustrata, quae Corymbiferas nostras con- stituunt; haec subfamilia iterum in 2 tribus subdivisa: a) Papposae, pappo piloso v. plumoso, tab. VIII.: flori- bus radiatis, IX.: fl. discoideis; b) Cory mbiferae, pappo nullo vel brevi paleaceo, tab. X.: fl. radiatis, XI.: fl. discoi- deis. 3) Capitatae vulgo et Rajo dictae, flosculis fistu- laribus, tab. XII., serius a Vaillantio Cynarocephalae Compositae. 915 appellatae. Characteres generum interdum eximii jam ex- hibentur v. g. Lactuca et Sonchus a reliquis semifloscu- losis distinguuntur acheniis compressis et latiusculis. In Hist. plant. T. I., 1688 hoc systema speciebus tunc notis melius illustravit, quam Tournefort. Systema a Mori- sonio 1699 exhibitum multo inferius est. Tournefort 1700 et partim 1694 herbas et suffrutices flore composito in 3 classibus systematis sui disposuit, quae respectu aliarum classium tantum unam formare debuissent. Scabíosa, Dipsacus, Globularia, genera jam aRajo expulsa classi XII. admixta inveniuntur. Cl. XII. continet genera flore floscwloso, speciatim Capitatas et discoidea Corymbiferarum omnia: Helichryseas, Arte- misiam, Tanacetum, Verbesinam, Petasiten (Tussilaginem in CI. XIV. rejecit), Eupatoriwm, Xanthium etc. Cl. XIII. genera flore semifloscwuloso, plene Cichoriaceis V aill. respondet. Cl. XIV. genera flore radiato sunt Corym- biferae radiis instructae, additis spuriis Carlina et Xeran- themo. Subdivisiones classium e praesentia v. absentia pappi, receptaculo nudo v. paleaceo. Vaillant in Hist. Acad. Paris 1718-21 systema R aji tacite restituit et 3 classes proposuit: 1) Cynaroce- phalae, quarum genera 1718 tractavit. 2) Corymbi- ferae, 1719 et 1720 generice elaboratae. 3) Cichoría- ceae, 1721 recensitae. Characteres generum eximios ad- didit, apud Tournefortium omnino desideratos. Valde recedens a prioribus, sed nimis artificiale systema exhibuit Linné. Syngenesia (cuv simul, yívnotc genera- tio) classis ejus e sequentibus ordinibus compacta.I.4eq«a- lis: flores capituli omnes £, aut tubulosi, aut radiati, aut ex 916 Compositae. utrisque foniuis mixti ; hoc ordine continentur Semifloscu- losae, Capitatae et ex Corymbiferis nostris Verbesina et Eu- patorium. II. Superflwua: flores in disco capituli tubulosi $,in ambitu 9 tubulosi,radiati v. nudi; huc Corymbiferarum maxima pars. III. Frustranea: flores in disco capituli tubulosi ?, iu ambitu neutri, tubulosi vel ligulati v. g. Centaurea, Helianthus. IV. Necessaria: flores in disco capituli tubulosi 5 , in ambitu 9 nudi; e. g. Filago, Calen- dula. V. Segregata: calyces plures partiales aut pro- prii intra calycem communem, e. g. Echinops. Flores nudos dixit flores limbo destitutos vel etiam tubo saepe orbatos. Systema hoc a Pontedera praeformatum dicitur. Decandolle 1836 disponit Compositas in 3 subordines: 1) Tubuliflorae: floris $ corolla regularis, 5 —v. rarius 4-fida. Huc trib. I-V., sive Corymbiferae et Capitatae; hujus conjunctionis notio jam invenitur apud Jungium 1678, Tournefort et Haller 1742. 2) Labiatiflorae: floris 5 corolla saepissime bilabiata; huc trib. VI, VII exo- ticae. 3) Liguliflorae: flores omnes $5 ligulati; huc trib. VIII Cichoraceae. Tribus, characteribus microscopicis e stylo et stigmate, a Cassinio 1812 propositis, defi- niuntur. Systema hoc a recentioribvs fere omnibus adop- tatam, sed ut Tournefortianum praecipue in eo pec- cat, quod Corymbiferas a Cichoriaceis (Semiflosculosis), interposita una alterave tribu nimis removeat. Apud Vaillantium et Hallerum exordium faciunt Capitatae, sequuntur Corymbiferae discoideae, et per Corymbiferas radiatas transitum sibi Vaillantius finxit ad Semiflos- culosas. Idem fere apud R aju m. Et revera talis dispositio multo naturalior hodiernà. Corymbiferae majorem exhibent Compositae. 917 affinitatem cum Semiflosculosis, quam Capitatae; elucet hoc, ut alia reticeam, ex accessu florum ligulatorum vel metamorphosi corollarum tubulosarum in peripheria ca- pituli, quod numquam in Capitatis obvenit; elucet quoque ex floribus disci in utraque gente luteis, nec nisi raris- sime purpureis ut in Capitatis. Flores lutei in Carlínis et Centaureis quibusdam recessum a typo et transitum ad Corymbiferas indicant; hoc respectu inter Corymbiferas Ewupatoriwm et forte Petasites quasi continuationem ad Capitatos referunt. Conspectus tribuum et generum. indigenorum. TumusA. CÁAPITATAERaj. 1682! Hermann 1690! Morison, Boerhaave 1727! Linné — CYNAROCE- PHALAE Vaill. 1718! Juss. 1789! — CYNAREAE Less. 1829, Dec. Flores omnes longissime tubuloso-filiformes $, vel (in Centawreis) marginales subbilabiati, neutri v. 9. Stylus apice articulo a stigmate limitatus (Jussieu); stigmata saepissime concreta (Richd.). Capituli floriferi diametros longitudinalis transversalem plerumque superans. Prae- valet color purpureus in floribus. Phasis vix perceptibilis, exceptis Centaureis quibusdam et Carlinis. — Recepta- culum in omnibus generibus nostris setoso-paleaceum (ex- cepto Onopordo). SusriiB. I. CAR DUINEAE. Pappus deciduus, pilosus v. plumosus, basi in annulum conjunctus (exc. Arc?o), sed minime in fasciculos plures basi connatus, neque annulo prominulo acheniorum cinctus. " CLHI. CIRSIUM. Pappus plumosus. — $. BREEA Less. 1832 differt solum capitulis dioicis, ut Antennaría ab Helichryso. 5€ SIL Y BU M (Diosc.)Lobel. Vaill. Filamenta bre- vissima in cylindrum ventricosum connata, glabra, antheris ecaudatis (in reliquis generibus filam. libera, pro norma 918 Compositae. Compositarum). Pappus piloso-plumosus. Involucri squa- mae pectinatae").. CLIV. CARDUUS. Pappus pilosus. x ONOPORDON. Gesner, Vaill. Receptaculum carnosum, alveolatum, nudum. Pappus piloso-plumosus. Filamenta glabriuscula; antberae brevicaudaíae "**). CLV. ARCIU M a Carduo differt: pappo pluriseriato, per annulum non conjuncto (hinc G. Reichenbach ad Serratuleas ducit), setis ideoque singulis deciduis; etiam involucri squamis apice inflexis et uncinatis, nec non ca- pitulo sphaerico. , Supra. IIl. SERRATULEA E. Pappus pluriserialis, per- sistens, annulo non conjunctus, serie intima pilorum ce- leris longiore, margine annulari achenii cinctus. Antherae basi interdum caudatae, aut filamenta superne glanduloso- ciliata vel nuda (ut in Cardwo et Cirsio). (X) SERRATUL A. Capitula (in nostra) dioica. Fila- menta superne glandulosa; antherae ecaudatae. Pappus pilosus. Hilus achenii basilaris obliquus**"). SuprRi1B. 1I. CENTAUREA E.Flores marginales neutri *) Silybum Mariae — S. marianum Gàrtn. — Carduus ma- rianus Cord. 1561, Tabern. c. fig.! J. Bauh. L., sed non a Mario nomen accepit — Carduus Mariae Fuchs 1542 in textu, 1549 fig.! Trag. fig.! Gesner, Lobel. et Pena!, Matth., Raj., Blackw., nomen ex germ. Smarienbiftel — ot) uBov Diosc. IV, 159, saltem Silybum Anguill. Lobel. 1570, 1576 fig.! 1581 fig. — TTÉOowE Theophr. VI, 4 (sec. Fraas). Petropoli et alibi in Ingria, in horto- rum rejectamentis et ruderibus, parce; fl. fine Aug., in hortis Julio. (j. **) Onopordon A4canthium L. — O.vulgare Vaill. 1718! — Aecanthium vulgare Tabern. 1590 fig.! Raj. — Onropordon 4the- naei Anguill., Gesner 1561, an Plin.? 27, 12, 86, quod ab asinis (6 v0€) devoratum, crepitus ventris (rop) provocet — Zeanthium Matth. 1562, Lobel 1576 fig.! Dodon. 1554 et 1583 fig.! Camer. 4586 fig.! — Fig. opt. apud Brunf, 1536 p. 104! — &X0(y21t0V Diosc. » IH, 18, Plin. 25, 12 — «€xXQ&06 Theophr. In ruderibus ad ostia Newae, saltem ex a. 1848 sat copiose perstitit; etiam in ins. Kron- stadt; recentiore tempore allatum, mox civibus indigenis adnumeran- dum erit; in Livonia (e. g. in urbe Dorpat) sponte sec. Ledeb., Web. et Wied., Bunge. Floret ab init. Aug. ad finem Octob. 4 . ***) Serratula tinctoria Tabern. 1590 c. fig.! Linné. In Livonia et Esth. finitima: Dorpat! Wéeissenstein. Circa Gdow, ex D. Compositae. 919 dissimiles, infundibuliformes, rarius omnes ?; clavato-tubu- losi. Pappus breve pilosus vel paleaceus, pluriserialis per- sistens, serie penultima pilorum ceteris longiore vel rarius pappus nullus. CLVI. CENTAUREA. Involucri squamae intimae reli- quis dissimiles. Capitula heterogama, flores radii neutri majores. Filamenta superne ciliata aequalia vel nodoso- articulata; antherae ecaudatae. Achenia compressa hilo laterali. Supra. IV. CARLINEA E. Capitula spurie vel (in Atrac- tyli) vere radiata, involucro foliaceo cincta. Pappus uni- serialis deciduus, plumosus, setis 3—9 basi connatis, hinc polyadelphis. CLVII. CARLIN À. Involucri squamae exteriores folia- eeae, pectinato-pinnatifidae, intimae coloratae radios ca- pituli (cujus diametros transversalis praevalet) spurios for- mantes. Receptaculum paleaceum, paleis apice fissis. Àn- therae basi pectinato-caudatae: filamenta glabra. Tnm. B. CORYMBIFERAE. Raj. ref. Vaill. 1718!, Juss. 1789! — DISCIFLORAE Boerhaave 1727! Flores omnes tnbulosi $ vel marginales ligulati 9 v. neutri (in Tussilagineis et Helichryseis saepe flores polygamo-di- clinici). Stylus apice articulo nullo a stigmate sejunctus. Ca- pituli floriferi diametros longitudinalis transversali plerum- que brevior vel eam aequans. Praevalet color albus v. flavus in floribus ligulatis, in floribus tubulosis fere semper fla- vus. Phasis nulla vel in multis radiatis diurna (interdum serotina, incipiens 10 — 11h- v. g. Tripteris, Podolepis, Sphenogyne, Senecio, Amellus, Felicia); radiis vespere saepe deorsum flexis vel revolutis, sub anthesi sursum sese erigentibus vel evolventibus (quod numquam in Se- miflosculosis observatur) Interdum corollae disci regula- Bodendorf (B, Iter Ingr. in Bullet. XII, 1854, p. 79/213). Errore indicata fuit Petropoli (Rudolph ex Georgi) 1790 p. 515, n. 488); in pratis sylvosis circa pagum Ochta et prope ejus ecclesiam, atque in viciniis Sarskoselii et montis Pulkovi; fl. Jul. Aug. (Sobol. Petr. 1799, p. 187, n, 514; ed. Ross. II, 1802, p. 130, n. 529 — an Cir- sium arvense pinnatifidum? e diagn. Linn. manca) 2. 920 Compositae. res omnes in ligulatas mutantur (Bellis, Anthemis nobilis, Ptarmica, Parthenium etc.), ut Corymbiferae in Semi- flosculosas omnino abeant; haec abnormitas numquam in Capitatis obvenit. SusrRIÀ. V. EUPATORIEAE. Styli crura (stigmata) fere a basi puberula, elongata. Flores omnes $, numquam flavi. Achenia teretiuscula striata, striis 9 saepe magis prominulis. (CLVIII. EUPATORIU M. Involucrum cylindricum. Flores tubuloso- infundibuliformes. Papin pilosus. Re- ceptaculum nudum. SusrRIs. VI. TUSSILA GINEA E. Styli crura acuta, a basi puberula. Flores in eodem capitulo heterogami: cen- irales inferne tubulosi, superne campanulato - dilatati. Achenia teretia, obsolete striata vel laevia. — Scapi flori- feri vaginati, aphylli, ante folia erumpentes (praecoces). CLIX. TUSSILA GO. Scapi monocephali; capitulum monoclinicum. Flores aurei. Corollae florum 9 margina- lium numerosorum in ligulam longam angustam apice in- legerrimam desinentes. Stigma in fl. ? paucis sterile clava- tum, apice brevissime bilobum; in fl. 9 fertilibus styli crura longiora, ad medium usque stigmatifera. CLX.) PETASITES. Thyrsus polycephalus, polygamo- dioicus. Flores purpurascentes v. albi. Corollae florum 9 (in capitulis submasculis) uniserialium filiformi-tubulosae, apice oblique truncatae v. (in $. IXardosmia) ligulatae vel nullae. Stigma fere Twssilaginis. SunprnIP. VII. ASTEREAE. Styli crura superne pube- rula attenuata, sub anthesi conniventia vel saltem erecta. Flores in capitulo heterogami. — In generibus sequenti- bus, nisi contrarium indicatur, involucrum imbricatum, flores radii 9 ligulati uniseriales discolores, receptaculum nudum punctatum v. alveolatum , achenia erostria, pap- 053. CLXI. ASTER. Recept. circa alveolas dentato-lacerum. Achenia compressa. — $. TRIPOLIUM tantum involucro imbricato subbiseriali differt. 3: BELLIS. Pappus nullus. Involucri foliola aequalia, Compositae. | 921 1-2 serialia. Achenia plano-compressa, marginata. Re- ceptaculum conicum. Flores albi v. subtus purpurascentes. CLXII.CONYZELL A.Flores radii 9 multiseriales, om- nes ligulati (bidentati, centrales $ tubulosi quadrifidi: Dil- len. Hoffm.1791 analys.). Achenia compressiuscula. Her- baeo. — In $. TRIMORPHAEA flores 9 serierum exte- riorum radiati, interiorum filiformes (et flores centrales 5$ tubulosi 5-fidi: Dillen. Hoffm. 1791 analys.! Dec.); her- bae3 z. CLXIII. CHRYSORHAPIS. Flores radii concolores (lutei). Achenia teretiuscula. — So/idago Rec. SubTRis. VIII. HELIANTHEA E. Styli crura superne puberula attenuata, sub anthesi patentia v. recurvata. Flores homogami v. heterogami, marginales neutri v. non raro deficientes. Achenia compresso - subtetragona. — Recept. in generib. seqq. paleaceum; folia opposita. 3 GALINSOGA. Involucrum 5-6 phyllum. Flores radii, si adsunt, albi ligulati. Pappus paleaceus, gracilis. Decandolle ad Helenieas transfert. *) CLXIV. VERBESINA — BIDENS. Involucr. poly- phyllum, biseriale, squamis exterioribus patentibus, saepe foliaceis. Pappi loco aristae 2—5 persistentes, retrorsum scabrae v. aculeatae. — Ligulae in nostris specc., si ad- sunt, luteae. Folia opposita. SusrRIs. IX. MELAMPODINEAE. Styli crura sae- pissime nuda v. rarius a latere papillifera, erecta. Flores heterogami, monoici v. dioici. Pappus nullus v. coroni- formis v. aristatus. Recept. fere semper paleaceum. X XANTHIUM. Capitula monoica, multiflora, invo- lucri squamis liberis uniseriatis. Antherae liberae, fila- mentorum tubus basi tantum corollae clavatae adnatus. Capitulum 9$ floribus clavato-filiformibus: periphericis he- betatis et centralibus 2. fertilibus apetalis, quorum ovaria ) Galinsoga parviflora Cav. 1794 — JFiborgia Acmella Roth 1800 — Zidens Mercurialis folio, flore radiato Feuilléez1714 tab. 32. Ex America tropica, in hortos Europaeos translata, nunc plu- ribus locis, etiam Mitaviae, Rigae et Dorpati inquilina facta, in insula apothecaria Petropoli, observ. cl. Meyer, copiosissime anno 1531 emersit, sed postea haud visa est (R. Diatr. Petr. 1845, p. 27). (). 922 Compositae. paleis 2 involucrantibus connatis duris et glochidiatis laxe inclusa sunt. — Genus inter Compositas prima fronte valde abnorme, sed per Ambrosiam et Ivam aperte ad Acanthospermum et Melampodiwm, inde ad Hysteropho- rum accedens.") Suprum. X. INULEAE. Antherae basi caudatae sub- pectinatae (quod tantum in Helichryseis inter Corymbi- feras). Styli crura obtusa. Flores radii 9 ligulati, ligulis concoloribus, luteis. 5€ INULA. Achenia 4-5 gona; pappi setae 1—2 se- riatae, basi coalitae, margine serrulatae. Reliqua Conyzae. CLXV. CONYZA. Achenia teretiuscula; pappi setae uniseriatae, asperulae, basi liberae. Involucrum imbrica- tum. Ligulae uniseriales (rarius biseriales v. nullae). Pap- pus pilosus conformis. Receptaculum nudum. Cauda lo- culorum antherae bipectinata. — Inla Rec. Suvprnis. XI. HELICHRYSEA E. Antherae basi subu- latae vel pectinato-incisae. Styli crura fere ut in Anthe- mideis. Flores radii 9 v. neutri, filiformes, numquam di- stincte ligulati. — Herbae plerumque lanuginoso-arach- noideae. CLXVI. HELICHRYSUM. Involucrum scariosum, hemisphaericum v. teres. Flores disci $, 5-dentati steriles, radii 9? non bracteati. ($. 1.) ELIOCHRYSOS. Flores radii 9 pauci unise- riales. Cymae congestae aureae v. citrinae. Herbae 2: v. suffrutices. $. 2. ANTENNARIA. Capitula homogama, dioica; * sterilia, pappo apice clavato, 9 pappo filiformi. Cymae *) Yanthium Dioscoridis C. Bauh. 1622: Moris. — AX. Strumarium L. — Strumaria Pena et Lobel. 1570', quia Diosc. scribit, etiam vocari (otpaGoAeSpov (strumarum perniciem) — Jan- thium Fuchs 1542 fig., Dodon. 1553 c. fig.! et plur. patr, — &a v- 3t0Y Diosc. IV, 138, quia capillos flavos facit. Petropoli in ruderi- bus suspectis unum specimen 1846 in consortione Sznepeos aibae et nigrae observ. (R. Symb. 1846, p. 229 s. Y. Strum. L.); ibidem a. 1851 (Borszczow); alio loco simili in ins. Basilii 1847 (Kühlew.!). Flor, fin. Aug. v. Sept. (3. Compositae. 523 congestae involucro albido v. roseo v. rufo./Herbae 2; . Plu- rimis auctoribus genus proprium. $.3. PSEUDO-LEONTOPODIUM. Flores radii 9 pluri- v. rarius 1-seriales. Spicae simplices vel compositae, ple- rumque fuscae. HerbaeO v. z.. CLXVII. FILAGO. Involucrum conicum pentagonum, cinereum. Flores disci 4-dentati, fertiles, radii 9 filiformes pluriseriales, interjectis squamis involucri intimis. Pappus capillaris, caducus, florum exteriorum (in typica) nullus. SuprRIS. XII. ANTHEMIDEAE. Styli crura superne puberula obtusissima vel truncata, apiculo quandoque im- posito. Connectivum infra antherarum loculos incrassatum (nec aequale, ut in subtrib. V- XI). Pappus nullus vel co- ronula brevis membranacea. CLXVIII. AR TEMISI A. Involucrum ovatum v. globo- sum. Flores radii uniseriales, filiformes, parvi, subdentati, rarius (in $.3. Seriphidiis) capitula homogama $ . Corollae tubulosae, teretes, luteae v. apice purpurascentes. Achenia obovata, aptera, disco epigyno minuto. $. 4. ABROTANUM. Recept. nudum. $. 2. ABSINTHIUM. Recept. villosum v. pilosum. CLXIX. TANACETUM. Involucrum hemisphaeri- cum. Flores Artemisiae, sed marginales majores, sub 3- dentati (non raro in ligulam parvam luteam producti). Achenia angulato-striata, disco epigyno latitudine ache- nii, margine brevi coronata. Recept. nudum. X CHRYSANTHEMUM. Achenia difformia, radio- rum triquetra v. ancipitia, alato-sulcata; achenia disci an- gustiora longiora turbinata v. teretia, multicostata. Radii lutei.") *) Chrysanthemum segetum Lobel. 1576! Clus. 1691 c. fig. eadem!, L. — Janthophtalmum segetum Schultz Bip., ad ostia Newae fl. advectum, in ruderibus parcissime observatum fuit a. 1848, 49, 51. In Catal. pl. zub. Olonetz ceterum parum fido indicatur ab OI- bricht; in Ostrobothnia (Nylanderap.Ledeb.), Hapsal (W. et W .); e Riga ipse vidi spec. Verosimiliter errore indicatum fuit: circa Petro- polim (Boeberex Georgi 1790, p. 516, n. 525); inter segetes et ad margines agrorum circa Ligowo et Crasnoje Selo; fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 200, n. 532; ed. ross. II, 1802, p. 169, n. 596). (9. 924 Compositae. CLXX. PARTHENIU M. Recept. nudum, planum v. hemisphaericum. Pappus coroniformis membranaceus v. nullus. Florum marginalium ligulae oblongae, albae v. roseae, rarissime deficientes. Involucrum et tubus corollae, ut in Achillea et Anthemide. 7X $. 1. PARTHENIUM. Capitula cymosa. $. 2 LEUCANTHEMUM. Capitula solitaria. Decan- dolle etLedebour genere distinguunt a Parthenio prop- ter achenia calva; sed in eadem specie et imo capitulo etiam achenia coronata ocurrunt, ut cel. Schultz docuit. CLXXI. ACHILLEA. Involucrum ovatum v. oblon- gum. Tubus corollae saepe compressus et alatus v. basi ventricosus mitraeformis. Florum marginalium ligulae breves subrotundae (in nostris albae), rarius nullae. Re- ceptaculum paleaceum. Achenia compressa, ancipitia. $. 1. PTARMICA. Capitula 6 — 8-radiata;. ligulae in- volucro aequilongae. Folia integra, sed accesserunt pos- tremo etiam species fol. pinnatifidis. $. 2. MILLEFOLIUM. Capitula 3— 5-radiata; ligulae involucro breviores. Folia pinnatisecta. CLXXII. ANTHEMIS. Involucrum hemisphaericum v. planiusculum. Ligulae oblongae, rarius nullae. Tubus corollae et receptaculum, ut in Achillea. Achenia tere- tiuscula v. subtetragona. $. 1. COTA. Receptaculi hemisphaerici paleae ob- longae mucronatae. Achenia tetragono-compressa, mar- gine arguto coronata. $. 2. ANTHEMIS. Recept. conici paleae planiuscu- lae v. carinatae. Achenia teretiuscula, sulcata, aut calva, aut auriculata, aut coronata. ($. 3. COTULA. Recept. conici paleae lineari-subu- latae. Achenia tuberculata, ecoronata. Floribus ligulatis neutris insuper ab Anthemide differt et a multis pro ge- nere distincto consideratur. CLXXIII. CHAMAEMELUM — CHAMOMILLA. Receptaculum nudum, subcylindrico - conicum. Pappus nullus v. coroniformis. Involucrum, ligulae et tubus corol- lae, ut in Anthemid*. — $. TRIPLEUROSPERMUM differt Compositae. 925 acheniis 3- (nec 3-) costatis, in apice dorsi nigro -foveo- latis. SupTRIB. XIII. SENECIONEA E. Pappus pilosus. Re- liqua Anthemidearwm. — Recept. in generibus nostris nudum, radii concolores lutei, rarius suppressi. CLXXIV. SENECIO. Involucrum cylindricum v. co- nicum, squamis aequalibus uniserialibus basi calyculatis v. ebracteatis, fructiferum reflexum. Stylus superne glaber; stigmata versus apicem densius puberula. CLXXV. LIGULARIA. Involucrum basi bracteolis 2 oppositis, fructiferum stellae instar expansum. Stylus superne et stigmata a basi ad apicem dense puberula. Sta- minum rudimenta saepe in floribus marginalibus speciose ligulatis, interdum subbilabiatis. Achenia magna, glabra, longitudinaliter costata, pappo longo Senecionideo. Flores racemosi. Folia integra. Vix differt a Senecione, optime a Senecilli. X CACALIA. Capitula $ eradiata: floribus numquam luteis. Involucrum uniseriale 5- oo phyllum, bracteolis paucis subcalyculatum. Stigmata apiculo basi subhispidulo superata.") Tauisvs C. SEMIFLOSCULOSAE Tourn. 1700! Linné1735! — CICHORIACEAE Vaill. 1718! Juss. 1789! — PLANIPETALAE Boerh. 1727! — LIGU- LIFLORA E Dec. 1836! Flores omnes ligulati ?. Stylus non articulatus; stig- mata filiformia, revoluta puberula. Praevalet color luteus in floribus. Phasis fere in omnibus eximia, matutina v. diurna; flosculi in capitulo paralleli, sub anthesi (saepe tantum unica vice) capitulum subhorizontaliter expansum referunt. Interdum abnormiter flores omnes tubulosi (v. g. Taraxacon). *) Cacalia hastata L. Petropoli, in insula pharmacop. unum exemplar a. 1795 se invenisse refert Georgi in mss. Indicatur: Wijátka, Kasan, Slatoust (ex Ledeb. Fl. Ross.), in salicetis circa Mesen ipse vidi. Planta elata. Folia subtriloba-hastata. Racemi pani- culati. Flores albi. 27. * 526 Compositae. SusrRI. XIV. LAMPSANEAE. Pappus nullus vel ejus loco margo prominulus. CLXXVI. LAMPSANA. Involucrum uniseriale, caly- culatum, semper cylindrico-campanulatum. Áchenia com- pressa striata. Recept. nudum. SusrRIS. XV. CICHORIEAE. Pappus coroniformis vel paleaceus. CLXX VII. CICHORIU M. Involucrum duplex, exter- num 5-phyllum, internum sub-8-phyllum: foliolis basi coalitis. Receptac. nudum vel foveolato-setosum. Flores coerulei, rarissime albi v. rosei. SubprRIs. XVI. APARGIEA E. Lessing, Decan- dolle et Ledebour cum Scorzonereis jungunt, a quibus pappo plumoso: plumulis radiorum stricte patentibus li- beris, sejungi possunt. CLXXVIII. APARGIA. Pappus plumosus persistens. $. 1. OPORINIA. Radii pappi subaequales. Differt igitur a seq. $. ut Phanoderis a Hypochoeride. $. 2. VIREA. Radii pappi inaequales, exteriores breviores scabri. CLXXIX. CLOSIROSPERMUM. Pappus plumosus deciduus; radiis basi in annulum connatis, exterioribus brevioribus piliformibus. — Pcris Rec. SuprRum. XVII. SCORZONEREAE. Pappus villoso- plumosus, plumulis radiorum intertextis. Receptac. nu- dum, glabrum v. fibrillosum, ut in anteced. XIV - XVI. Achenia generum sequentium in rostrum attenuata. CLXXX. TRAGOPOGONYN. Involucrum uniseriale 6 — 12 phyllum, basi connatum. Radix 4 . CLXXXI. SCORZONERA. Involucrum imbricatum. Radix 2z . SusrRIs. XVIII. HYPOCHOERIDEA E. Pappus plu- mosus. Recept. paleaceum, paleis deciduis. CLXXXI. HYPOCHOERIS. Char. subtrib. — $. PHANODERIS differt tantum pappi setis aequalibus omni- bus plumosis (nec exterioribus brevioribus, solum scabris). Compositae. 92'1 SuprRIB. XIX. LACTUCEA E. Pappus pilosus. Recept. nudum. Achenia plano-compressa, rostrata vel erostria. CLXXXHII. TARAXACON. Involucrum imbricatum, subcalyculatum. Flores multiseriales. Achenia subcom- pressa, superne muricata, apice longe.rostrata. — Scapi nudi uniflori. Anthesis diurna. . 2€ LACTUCA. Involucrum calyculato -imbricatum. Flores 2-3 seriales. Achenia longe rostrata. Anthesis sub solstitio eximie matutina, 10h- terminata. — L.satívaL. ubique in hortis oleraceis colitur. (33) MY CELIS Cass. Decandollio tantum subgenus Lactucae, a qua differt: involucro oligophyllo, capitulis 5floris, floribus uniserialibus. *) CLXXXIV. MULGEDIUM. Involucrum calyculato- imbricatum. Achenia compressa, substriata, apice atte- nuàta, erostria. Flores coerulei. — Decandolle et Le- debour propter pappum sordidiorem et rigidiorem ad Hieracieas ducunt, cui vero achenia compressa contra- dicunt; Koch contra tantum pro subgenere Sonchi agnos- cit, a quo pappo basi in annulum setulosum juncto (Lac- twcae instar), haud mollissimo et vix candidissimo recedit. CLXXXV. SONCHUS. Involucrum imbricatum, breve conicum., Flores multiseriales. Achenia non rostrata, ova- ta. Anthesis sub solstitio matutina. SvBrRIB. XX. HIER ACIEA E. Pappus pilosus. Recept. in generibus seqq. nudum. Achenia teretia vel angulata, rostrata v. erostria. CLXXXVI. BARKHAUSIA et CREPIS — HIE- RACIOIDES. Involucrum calyculatum v. subimbrica- tum. Achenia teretia vel subcompressa, 10—30 striata, apice angustiora vel in rostrum attenuata. Pappus albus mollis: — Lessing, Decandolle et Ledebour ex in- *) Mycelis muralis Rchb. — Lactuca mur. Fresen. 1832 — Prenanthes mur. L. in ruderibus et sylvis Ingriae occid. indaganda est. Crescit in Livonia finitima circa Heiligensee! et Dorpat, in ins. Hochland (Schrenk). Indicata etiam fuit in ruder. et nemorosis Pe- tropoli, Jun. Jul. (W einm. Pawl. 1824, p. 364, s. n. Pren. mur. L., sed n ipso omissa). d (). 528 Compositae. dole pappi ad Lactuceas transferunt, sed in Hieracium transit hoc genus. CLXXXVII. HIERACIU M. Involucrum imbricatum. Achenia teretia, 10-striata vel subprismatica, ad apicem usque aequalis latitudinis, penitus erostrata. Pappus rigi- diusculus, fragilis, demum saepissime sordidus v.flavescens. A. CAPITATA EE. CLII. CIRSIUM. Kípotov Diosc. (Cirsion Plin.) dictum, quia dolores varicum (xtpoQvy) sedat, ut Dioscorides ex Andrea refert; e sententia cel. Fraas est Carduus tenuiflorus, a quo tamen descriptio apud Dioscoridem in pluribus dis- crepat. Matthiolus 1558 pro Cirsio Dioscoridis plantam depingit, quam pro Cirsio Monspessulano declarant; sed Cérs. canum et pannonicwum (serratuloides) multo magis cum verbis Dioscoridis convenirent. Planta Matthioli pro typo generis Cirsi? agnita fuit aGesnero, Lobelio, Dalechampio aliisque. Dodonaeus 1574 et Clusius 1583 plures species genuinas s. n. Cirsiwm descripserunt, ita ut titulus Cirsii genericus apud C. Bauhinum 1623 ideam generis Tournefortiani fere exprimat (quod tan- tum anthodio non spinoso distinctum novit a Cardwo); aliae vero Círsi? species sub aliis titulis adhuc latebant. Tandem genus Círsiwm ex indole pappi optime definivit Vaillant 1718, distinguens insuper aliud genus s. n. Eriocephalus, quod Haller 1742 recte cum Círsio con- junxit. Linné Círsiwm a Cardwo separare noluit. 302. C. lanceolatum Scop. — Card. lanceola- tws Tabern. 1590 c. fig.! J. Bauh. 1651 fig.!. Linné — €. lanceatus (Gerard ed. Johns. 1636 fig.! Raj.) /ati- folius C. Bauh. 1623! et herb., Moris., Tourn.! Compositae. 5230 Folia decurrentia, supra spinuloso -strigosa, subtus glabra v. parce floccosa. Capitula magna; anthodii arach- noidei squamae apice in spinam stramineam terminatae.— Variat 8. A^ypoleucwm: fol. subtus densius cano-lanatis; haec forma vulgatior, quam typica, folia interdum pro- fundius pinnatipartita laciniis angustioribus offert, in mo- dum €. italici G. Rchb. tab. 96. C. nemorale Rchb. 1831, herb. norm. n. 2429! a nostro Q. diversum videtur foliis radic. sinuatis longioribus, subtus albidis; sec. Nà- geli in typum transit. Simillimum C. Drejeríi G Rchb. 1833, t. 96 anthodiis distincte brevioribus pollicaribus iu- signe. Juxta vias, in suburbiis et ruderatis ubique copiose. Floret a fine Junii vel serius ad finem Octobris usque, fri- goris levioris patiens; fruct. mat. fine Julii v. serius. 4 . Hist. spec. Petropoli frequentissime (Gmel. Fl. Sib. II, 1749, p. 66, n. 514 ex synn. Haller, Dodon. et J. Bauh.); ad sepes, non raro etiam ad ductus aquarum (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 127; Sobol. Petr. 1799, p. 188, n. 516; ed. ross. 1L, 1802, p. 132, n. 531 sub Car- duo); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in rudera- tis et ad vias copiose (Wein m. Pawl. 1824, p. 374); ubi- que (Turcz. 1825, n. 484 sub Cníco); in ruder. et ad margines viarum fossarumque (Weinm. Petr. 1837, p. 18, n. 520). 303. C.palustre (Tourn. 1698 et. Vaill. fide Hal- ler!) Scop. — Card. palustris Gesner Collect. 1587, Raj. L. (et eo teste etiam C. Bauh. 1620 et herb., fide Hagenbach, obstante tamen Haller, qui C. crispum fuisse asserit) — Card. pratensis polycephalos C. Bauh. (1620!) 1623! Tournef. 1700 sub Cirsio! — Fig. bonam primo exhib. Gmelin in Fl. Sib. II, t. 23, f. 2! Capitula sessilia racemoso-glomerata, parva (l/,- ?/, poll.longa) Squamae involucri exteriores spiuulosae, inte- riores appendiculatae. muticae. Folia decurrentia, pro- funde pinnatifida, segmentis bifidis. Caulis 1 — 5 ped., sub- simplex. — À Carduo crispo, quocum Linnaeus in hort. Febr. 1856. 34 530 Compositae. Cliff. adhuc confudit, facile dignoscitur: pappo plumoso et fol. caulinis anguste linearibus. Variat capitulis solitariis pedunculatis in apice ramorum subcorymbosis (fere C. palustri-lanceolatum G. R chb. tab. 112, sed capitula C. palustris). Cirsia vere hybrida apud nos nondum obser- vata. In pratis uliginosis et sylvis humidis ubique copiose. Floret a fine Junii, saltem ad finem Augusti. 4. Hist. spec. Ingria in colliculis, palustribus locis vici- nis (J. G. Gmelin Fl. Sib. II, 1749, p. 57, n. 47, tab. 23, fig. 2 bona! sub n. Cirsi«m foliis pinnatifidis, laciniis linea- ribus, caule crispo, capitulis mitibus in vertice congestis); in sylvis paludosis non procul a Strelna! nihil hac planta vulgatius (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 128 s. Card. palustri); in sylvis pal. circa Murinam, Strelnam!, Cathe- rinhoffii et in multis aliis locis similibus (Sobol. Petrop. 11199, p. 188, n. 518; ed. ross. II, 1802, p. 133, n. 533, s. Card. palustr.); in pratis et sylvis paludosis frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 374); ubique (Turcz.! 1825, n. 483 s. Cnico pal.); in pratis et pascuis humidis, paludosis ubique (Weinm. Petrop. 1837, p. 78, n. 521). zldnot. J. G. Gmelin in mss. 1733, n. 99 ubique a Petropoli ad Twer m. Aug. et Sept. flor. et fruct. vidisse perhibet plantam, forte hue referendam, sed (also pro Cardwuo s. Polyacantha vulgari Tournef. Inst. rei herb. determinatam. — Petropoli (Siegesb. Primit. Fl. Petrop. 17136, p. 33 sub n. Cirsiwum Ingricum, Dipsaci foliis laci- niatis, elatius et polyanthemum; — syn. forte rectius ad C. helenioides heterophyllum). Planta Petrop. Ammani in Ledeb. Fl. Ross. citata, ad Carduwm crispum pertinet. 304. C. helenioides Allione 1785, tab. 13! — Carduus helenioides Linné 1753 fide cit. Haller, cujus plantam in Fl. Suec. 1745 a C. heterophyllo non diversam esse affirmavit, sed 1753 et serius sub C. helen. allegavit; certe Lightf. 1777! — Cirsium n. 15 Haller 1742, tab. 21 optima! — Cirs. Helenii folio, capitulo magno V aill. 1748 si huc: Cirsiwum britannicum s. anglicum Clus, Compositae. 531 1583 s. 1601 fig. rudis, quae a cel. Rchb. ad C.anglicum Lamck. citatur; — probabilius: Card. montanus foliis Helenii non spinosus Camer. 1588! e montibus Her- mundurorum circa urbes metallicas, jam ap. Clus. 1583 obiter memoratus s. n. Card. mollis Camerarii. Capitula longepedunculata, subsolitaria, magna. Folia glabra, subtus niveo-tonientosa, basi cordatà amplexi- caulia, margine spinuloso-ciliata, omnia indivisa lanceo- lata. Caulis 1- 6 ped. Radix repens. 8. C. heterophyllwm AI. 1785, tab. 34! solum var. prioris esse, ipse suspicatus est et ita jam a G melino 1749 describitur — Cardwws heterophyllus L. 17353! (1737). Folia caulina intermedia antice pinnatifida, segmentis lan- ceolatis. Variat foliis omnibus pinnatifidis et caule poly- cephalo. In pratis humidis, fruticetis siccioribus, ad margines sylvarum fere ubique copiose, «. rarior, praesertim in locis elevatioribus siccis (v. g. Arbonje), sed quoque in depressis humidis (ad ostia Newae). Floret a fine Junii ad initium vel rarius finem Augusti m. z. Hist. spec. Petropoli (Siegesbeck Prim. Fl. Petr. 1736, p. 33 s. n. Cirsium Ingricum, Dipsaci foliis in- tegris, humilius et floribus paucioribus purpureis; an etiam huc syn. Siegesb. sub C. palwstri supra citatum ?; facile tunc pro nova specie haberi poterat, descriptio vero non exhibita fuit, unde paulo incertum syn.); in ripa Newae circa Catharinenhof, ut et insulà cui a rotuuditate nomen est, una cum Cardwo crispo non infrequens; floret sub finem Junii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 128 s. Car- duo heterophyllo, cum observ. e qua ad absentiam a. ty- picae concluderes), nec non in praedio Com. Czerni- sche w, quod est ad 17 werstam viae regiae, quae Peter- hoffium ducit (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764 s. Card. heter.); in ripa Newae c. Catharinbof, in insulis lapi- dea! rotundaque et ubique in pratis humidis sylvosis fre- quens (Sobol. Petr. 1799, p. 189, n. 519 s. Card. heter. — vidi spec. ex ins. « Camini» Ostrow, Jul. 1779 lectum in Hb. Acad.), atque Strelinae! et ad margines sylvarum 532 Compositae. prope Sarskoje Selo (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 134, n. 534 s. Card. heter.); in sylvis et pratis humidius- culis frequens (W eium. Pawl. 1824, p. 3:5 s. n. Cirs. heter. Dec. a. integrifolium, b. heterophyllum); ubique (Turcz! 1825, n. 486 sub Cníico heter.); a. integrifolium (Fl. Dan. t. 109) in locis siccis aridis, 5b. intermedium et c. laciniatum in locis fertilibus (Weinm. Petrop. 1837, p- 78, n. 522 s. Cirs. heterophyllo A11.). "A dnot. Linnaeus, asserens se ütrasque species suas per 20 annos in horto aluisse, adhuc 1771 diversitatem specificam urget. C. helenioides a Linnaeo distinguitur caule duplo altiore (6 ped.) magis paniculato, pilis paten- tibus adsperso; fol. integris subtus albis (nec niveis), in caule numerosissimis (40—50, nec tantum 5— 10), radice vix repente. Specimina herb. Linneani, referente Smi- thio differunt insuper capitulis in caule sessilibus 4 vel pluribus duplo minoribus. Ledebour indubie hanc pro var. declarat, in Sibiria obveniente, undeLinnaeus quo- que habuit. 305. C. pratense (Trag. 1552! fig. mala quoad ca- pitula nuda; Gesner 1561, Pena et Lobel. 1570, fig. bona! J. Bauh. 1651 c. fig.! sub Cardwo) — Cnicus pratensis (Tourn.) Lamck. — Cirsiwm oleraceum Scop. (Linné 1753 sub Cnico) — Cirsium acanthoides pra- tense V aill. 1718! — Card. pratensis latifolius C. Bauh. 1623! et herb., Raj. et plur. Capitula terminalia congesta sessilia, foliis ovatis de- coloribus bracteata et subinclusa. Flores ochroleuci. In- volucri squamae spinulosae, apice patentes. Folia utrin- que glabra, spinuloso -ciliata, amplexicaulia, inferiora pinnatifida, superiora integra serrata. Caulis 1—5 peda- lis. — Variat (ex Weinm.) floribus dilute purpurascen- tibus (Tourn.); var. integrifolia Koch (8. Linné — Cirs. latissimum C. Bauh.) nondum heic observata. Planta post foenisecium denuo florida (sec. Rchb. fil.) folia antho- dialia gerit abbreviata; an baec forte erat C. tataricus Sobol.? Compositae. 533 In pratis humidis, ad vias sylvarum udarum recenter structas, secus fossas et rivulos, etiam in umbrosis horto- rum, fere ubique magna copia; an etiam in isthmo Kare- liae? deest in Fennia, si Alandiam excipis. Floret saltem a fine Junii ad med. Sept. z. Hist. spec. In Ingria et Carelia non infrequens (G mel. Fl. Sibir. 1I, 1749, p. 60, s. n. Cirsiwm n. 48); passim in sylvis subhumidis (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 129 s. €nico oler., ut seq.); in sylv. subhum. et in hortis olera- ceis passim (Sobol. Petr. 1799, p. 189, n. 521), in pratis humidis, sylvis, hort. olerac. et hortis magna copia (Sob. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 135, n. 536); in prat. humid. et ad rivulos copiose (W einm. Pawl. 1824, p. 376 s. Cirs. oler. Dec.); in sylv. humid. insularum Gutujew! et Jela- gin, ad viam Peterhofianam! (Turcz! 1825, n. 487 s. €níico oler.); in pratis, pascuis et sylvis paludosis (Weinm. Petr. 1837, p. 79, n. 524 s. Cirs. oler. cum var. f. flori- bus dilute purpurascentibus); Tsarskoje Selo, Lissino, Ga- tschina, Siworitzy etc. n Obs. 1. C. tataricum Wimm. Grab. Petropoli (Sobol. ex Georgi 1790, p. 515, n. 493 s. Card. tatar. L.); in monte Pulcovo, tum in sylvis humidis inter Sarskoje Selo, Gatezinam et montem Duderovium, fl. Jun. Jul. (Sobol. mss. 1779 ex R. Diatr. 1845, p. 78; Sob. Petr. 1799, p. 189, n. 520; ed. ross. II, 1802, p. 135, n. 535 s. Card. tatar.. H. Mertens in mss. 1823 plantam Sobol. pro Cirs. oleraceo explicat, loca citata conveniunt. Ge- nuinum €. tatariewm ab hoc differt: statura humiliori, foliis subdecurrentibus, ad basin magis spinosis, bracteis angustioribus brevioribus subviridibus. Obs. 9. C. acaule AI. in Livonia (Ledeb.) et tota Esthonia (W. et W ied.) indicatur; in Ingria occid. tamen frustra quaesitum. 306. C. arvense Tourn. (1694!) 1700! Vaill. Scop. — Breea arvensis Less. 1832! — Serratula arvensis L. — Carduus arvensis Gesner Collect. 1587, Tabern. 1590 fig. opt.! 935 Compositae. Capitula dioica, paniculato - corymbosa, subcylindrica, semipollicaria. Radix repens. Caulis a basi ramulosus. Folia spinuloso-ciliata, inferiora subdecurrentia. In se- quentes formas dissolvi potest: «.) horridum Wimm. Grab.1829 (Engl. Bot. t. 975!) — Card. vulgatissimus viarum Gerard ed. Johns. 1636 fig.! Raj. Folia omnia undulato-pinnatifida, decurrentia, valde echinata. in ruderibus ad ostia Newae et in ipsa urbe copiosissime, floribus interdum albis, ceterum satis constans forma. Planta Linnaei segetalis est, nec ru- deralis. ! Q.) typicum Tabernaemontani —' mite W. Gr. Folia subplana, caulina sinuata, ramea integra vel dentata, mitius echinata.. Huc forte Card. avenariws T hal. 1588, ' qui Card. in Avena proveniens Trag. 1552, p. 856 obi- ter descr. y.) €. setoswm M. Bieb. 1819 — Serratwula setosa Willd! 1800 e Silesia — Cirs. n. 46, var. IV. Gmelin 1749! Folia omnia plana integra vel subdentata, ciliata. Frequentius quam Q, praesertim segetale. 2€ 0.) C. incanwm Fisch. 1812, M. Bieb. 1819 (var. III. Gmel. Sibir. l. c.! Folia integra vel lobaía, subtus niveo-tomentosa. Citatur in Sobol. Fl. Petrop., an planta hornotina Carlinae, Cirsii helenioidis aut Cardwi crispi?, nam in Rossia australi primum obvenit. In agris desertis, inter segetes praecipue Avenam, ad sepes, vias et rudera, in suburbiis, circa pagos, ubique maxima copia. Floret ab initio Julii vel (praesertim rude- ralis) serius usque ad initium vel imo finem Octobris; fruct. mat. fine Aug. z, sec. Dec. et G. Rchb. g. Hist. spec. J. G. Gmelin in mss. 1733, n. 107 citat «Cirsium angustifolium non laciniatum C. Bauh. 1620» a Petropoli usque ad Twer ubique florens et fruct. m. Aug. et Sept., quod cum Card. serratuloides L. esse ne- quit, forte ad C. setoswm pertinet. In Ingria et Karelia passim provenit (A m man Ruth. 1739, p. 138 n. 183 s. n. Cirs. elatius polycephalon glabrum, foliis imis laciniatis, Compositae. . 535 superioribus integris; Ledeb. in Fl. Ross. ad y. ducit, an potius 82); in Ingria frequentissima, ubi varietatem IV. collegi (G mel. Flor. Sibir. II, 1749, p. 56 sub Cirsio n. 46; ergo C. setosum); in sylvis et ad ripas Newae! fl. prae- sertim autem ad sepes frequens (Krasch. ed. G ort. 1761, p. 127 s. Serratula arv. L.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795 — ibi tantum «. vidi); in sylv. ad ripas Newae fl. et inter segetes Pargelovii!, prope Ligovo! et Crasnoy Cabac et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 187, n. 515; ed. ross. II, 1802, p. 130, n. 529 s. Serrat. arv.); communis in campis cultis, praesertim Avenae summum vitium! fl. Jul. Aug. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1811, p. 17, tab VI; var. y.); inter segetes vulgatissime (Weinm. Pawl. 1824, p. 316 s. Cirs. arv. Dec.); ubique (Turcz. 1825, n. 485 sub Cnico setoso M. B.), in locis cultis et ruderatis, praeserlim vero inter segeles, Jun. ad Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 79, n. 523; additum: b. sinua- tum et c. pinnatifidum). CLIV. CARDUUS. Cardwws Plinii XXI, 16 vox generalis videtur, variis plantis spinosis hujus tribus conveniens; sylvestris forte e Cardwis nostris, hujus (XX, 23) commemorat duo genera: unum fruticosius a terra statim ramosum, alterum unicaule crassius, utrique folia pauca spinosa. Apud pa- tres pari modo nomen Cardwií vagum pro Ciírsiis, Car- duis, Serratulis et Saussureis. C. Bauhinus 1620 quos- dam genuinos Card«os hoc nomine descripsit v. g. Card. Personata, Card. defloratum et in Pinace ejus «Cardwi spinosissimi» magis quam ceteri tituli nostro generi re- spondent, nam C. nutantem et C.crispum continent. Istae 2 species jam a Dodonaeo 15383! pro Cardwis sylvestri- . bus Plinii habitae fuerunt (unde nomenclatura hodierna rectissima esset, sed C. crispws desideratur in Italia) et a Lobelio 1576, nec non Gesnero 1587 et 1553 pro Cardwis descriptae. Vaillant 1718! (non Tournef. aut 536 Compositae. Linné) auctor characteris artificialis et ideoque generis hodierni est. 307. C. críspuwus L.; Rchb. Fl. Germ. exs. n. 1668! (non Icon. tab. 149, fig. 1, quae var. hic non obvia) — C. spinosissimus angustifolius vulgaris C. Bauh. herb.! et Loesel. 1703, p. 34, tab. 5 bona! — C. caule crispo J. Bauh. 1651 fig.! sed haud descriptio; Tourn. Vaill. — C. asininus Gesner 1553 (teste Haller; C. Bauh. ud C. nutantem duxit). Capitula in apice ramorum subaggregata parva (1/; — 3/, poll.), ovata, quidpiam constricta, pedunculis tomen- losis elongatis v. abbrevialis nudis vel seriatim spinulosis .- iusidentia. Involucrum fere C. acanthoidis, sed squamae intimae fere semper purpurascentes; variat rarius late squamosum. Folia molle herbacea, supra viridia opaca, subtus arachnoideo-incana v. tomentosa oblonga, sinuato- dentata, vel pinnatipartita, margine ciliata vel mitius spi- nulosa, ad caulem decurrentia. — Adest etiam var. capi- tulis pedunculatis parcioribus, quae in humidis umhrosis enascitur. Cum Linnaeus speciem suam descripserit fo- liis sinuatis tantum, varietas pinnatifida emersit. Secus vias, ad sepes, in suburbiis, ad pagos, in rude- ribus, ubique copiosissime. Flor. et fruct. ab initio Julii vel prius ad finem Octobr., frigoris levioris patiens. 4. Hist. spec. Amman in mss. 1735 sub n. 71 plantam enumerat, « Petropoli juxta hortos ubique crescentem m. Jun. et Jul. florentem », sibi dictam «Cirsi«m polycepha- lon, mollius, foliis inferioribus laciniatis, superioribus in- tegris»; forsan C. erispus diu male descriptus, hinc À m- manio novus. Ingria prope Duderhoff (A mman Ruth. 1739, p. 137, n. 182 sub n. «Cirsiwm caule crispo, foliis laciniatis subtus tomentosis», addita descriptione); passim, floret sub finem Junii (Krasch. Fl. Ingr. ed. Gort. 1761, p. 128; tempus florendi deest in mss. Krasch.; ad sepes hortorum et ad vias passim (Sobol. Petr. 1799, p. 188, n. 517); in agris prope Goreloy Kabak, Sarskoje-Selo et ubique ad vias et sepes (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, Compositae. 931 p. 132, n. 332); in locis cultis et ruderatis ubique, Jun. Jul.(Weinm. Pawl. 1824, p. 373); ubique (Turcz. 1825, n. 482); in loc. cult., ruder., fruticetosis, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 79, n. 525 cum var. Q. pinnatifida). .2« 308. C. acanthoides Vaill. 1726! Linné 1751! 1753! Fries hb. norm. Suec. XIII, 3! (non J. Bauh. 1651, ut L. pulavit) — C. asininus Gerard 1636 fig.! — Polyacantha Theophrasti Tabern. 1590 fig. bona! — C. spinosissimus vulgaris Lobel. 1576 fig.! — Scolymos, Cardwuus sylvestris Dodon. 1559 fig.! Capitula erecta, in apice ramulorum corymbosorum solitaria mediocria (?/, poll.), ovato-subglobosa medio con- stricta, pedunculis brevibus tomentosis, (uno saltem la- lere) crispato-spinosissimis insidentia. Involucri squamae exteriores erectae vel subsquarrosulae lineares subulatae longae, intermediae breviores sub apice sphacelatae, in- ternae latiores longiores inermes. Folia glabra chartacea decurrentia sinuato- pinnatipartita, lobis palmato- trifidis valide spinosis, margine echinato-ciliatis. — . Petropoli (H. Mertens mss.! 1823; Kühle w.' ex Le- deb. Fl. Ross. II, 1846, p. 719); in ius. Kronstadt (Pre- scott ex Turcz. 1825, n. 481): ubi in ruderibus, forsan saburra navium exortis, plura specc. sed unico tantum loco 1844 vidi (R. Diatr. Petr. 1845, p. 78, 28) et ibidem iterum a. 1852 legi: etiam ex alio loco circa Petrop. (Kalamaàkki) lectum a D. Hassar accepi. Introducta spe- cies? Floret et fruct. m. Aug. 4 (sec. G. Rchb. 2 ). X 309. C. nwtans J. Bauh. 1651 fig. bona!, Raj. 1686! Rupp. Linné, Fries Hb. norm. Suec. VII, 5! — C. moschatus etc, Pluken. 1696! Vaill.! — C. muscatus Gerard 1636! c. fig. ex Dodon. — Cirsion 3 tota sua stirpe magis spinosum Dodon. (sec. R aj.) — Card.arven- sis major, purpureo flore, qui flore nondum nato mo- schum olebat Gesner Collect. 1587 (sec. Haller). Flores vespere moschum olent sec, Lightfoot, sec. alios tem- pore aestivo. 538 Compositae. Capitula nutantia! solitaria magna (subpollicaria) et ampla, apice non constricta, pedunculis inermibus arach- noideo-tomentosis 1-2 poll. insidentia. Involucri squamae medio constrictae; pars superior refracta ovato lanceolata, valide cuspidata, 5—7 lin., saepe purpurascens. Folia de- currentia pinnatifida, glabriuscula, horride spinosa. —z- Ludit capitulis (floriferis) majoribus et minoribus, turgi- dioribus vel angustioribus. Caulis saepissime ramosus. Petropoli (H. Mertens mss. 1823; Turcz. 1825, n. 480): copiosissime in ruderibus ad ostia Newae fl., ubi saltem ex a. 1847 aderat, nunc latius propagatur. Intro- ducta species? Aderat jam diu in moeniis urbis Fredriks- hamn (W. Nylander Fl. Karel. 1850, p. 127). Floret et fruct. ab initio Julii v. serius usque ad init, Octobr. 4 . - CLV. ARCIUM. Lappa (Virgil. et) Plin. XXI, 17 est aao Theo- phr. sive Galiwm Aparine, nam aliubi inter humicaulia enumerat et inter lentes nasci eosque interimere ait, non est igitur Bardana, ut Brassavolus et recentius Fraas asserit. Nomine Lappa omnes donatae fuerunt plantae vel partes earum, quae vestibus adhaerent, ut Bardana, Xanthium, Agrimonia, Galium Aparine (germanice Slet- ten). Plinius XXV,9: «Quidam Arcion: personatam vo- cant (quasi larvam xoccorov», quod folia faciem a solis ardore arceant, vel quod veteres tribus foliis utebantur pro larva, eda frontem, duobus aliis ambas malas te- gentes), cujus folio nullum est latius, grandes lappas fe- rentem..... Persolata quam nemo ignorat, Graeci vero Arction (lege Arcion) vocant, folia habet majora, etiam Cucurbitis et hirsutiora, nigrioraque et crassiora, radicem albam (intus quidem albam, foris vero nigram ex Diosc.) et grandem». Hic locus Plinii (ubi tantum capitula lap- pas appellat, nec plantam) e Dioscoride fugaciter ex- scriptus est et plantam ejus spectat &oxetoy sive v pocQ- zíe s. tpoco tov dictam, quam Galenus Xoxtztoy Évepoy Compositae. 539 appellat. Arction enim primum Galeni s. Arcturon, ut quoque figura rudis in Codice Dioscoridis Caesareo et ex eo in Dodonaei Pempt. 1583 translata demonstrat, videtur Ceísia Arcturus. Hinc Dodonaeus fallere ait illos, qui nominum similitudine decepti Arciwm idem cum Arctio esse autument. Et recte. Nam xoxztov ut plantam diversissimam ab Xgxetov describit Dioscorides. Patet hinc locus in Codicibus Plinii corruptus et error Ga- leni, qui ambas plantas ejusdem generis esse credidit. Hinc genus nostrum neque genuina Lappa (ut Brunfels 15831, Tragus, Tabern. et Rec. credunt), neque Arctiwm (ut Caesalpinus et Linné scribunt), sed verum Arciwm Dioscoridis, Fuchs 1542!, Dodon. 15533 c.fig.! Cord., C. Bauh.! Raj. 1724. Hoc nomen ut antiquissimum et paulo tantum abludens ab Arctio L. et pl. Recent. servari potest, Est etiam Personata Plin. (Fuchs, cui Persona- tia!), Matth. 1558!, Lobel!, Camer!, Dalech., J. Bauh., Raj. 1688!, nec non Bardana vulgo ex Fuchs 1542!, Hispanis et Gallis ex Matthiolo 1558!, officinis et Dodon. 1583!, J. Bauh.; Rajo 1682 genus!. Jam Apulejus Personatam etiam Dardanam appellari scribit; Mesuae 1484! Bardana et Lapa inversa et Personatia synonyma sunt. Genus naturalisimum jam a Diosco- ride et multis patribus melius intellectum, quam a syste- maticis nonnullis serioribus v. g. Linnaeo, Lamarckio, Mónchio, Schkuhrio, qui varia heterogenea ad miscue- runt, Arciía apud nos adeo polymorpha, ut vel Dille- nianas species pluresque agnoscere, vel ad A. Lappa a. et 8. Linnaei iterum redire haud absurdum videatur. In Graecia, observ. Fraas, rarissima sunt, in Italia vero vulgaria. 310. A. tomentosum Schkuhr tab. 227, Pers. 1807!, Pl. medic. Düsseld. c. ic.!. Koch — Lappa tomen- tosa Lamck. 17781 All. 1785! — A. Bardana W illd. 1800 íspeciem cultura comprobavit!) — A. Lappa Q. Linné 1753!. Epitheton to mentosnm ap. J.Bauh. 1598, 9^0 Compositae., C. Bauh. 1623!, Moris., Tourn., Vaill., Dillen. in Raj. 1724, n. 4! - t Capitula corymbosa (fastigiata). Involucri arachnoideo- lanati squamae interiores coloratae subradiantes apicibus rectis obtusis mucronatae (nec uncinatae). Car. G. Rei- chenbach flores poscit anthodiis distincte longiores et achenia brunnea, transverse obscurius lineolata, quae in nostra angulata et maculis nigrescentibus notata. Variat glaberrima Fries 1828! tomento arachnoideo in capitu- lis et facie inferiori foliorum deficiente. Petrop. (Borsz - CZzow!). : In ruderibus et pomoeriis, ad vias et sepes ubique copiose. Floret ab initio ad finem Julii vel interdum ad finem Sept.; fr. mat. a fine Julii. , aut tertio demum anno florens. Hist. spec. À Petropoli usque ad Twer ubique, fl. Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 108 sub syn. C. Bauh. ambiguo; an huc2); ad sepes et in locis ruderatis fere ubivis (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 127 s. Arct. Lappa; Ledebour in Fl. Ross. II, 748 plantam Gorteri ad Lap- pam majorem Koch amandat, synn. vero a Gorter allata A. tomentoswm evidenter indicant; species haec ce- terum exstat in mss. Krasch. sub n. 136 a Gorter praeterviso); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in locis cultis et ruderatis ubique (Sobol. Petr.1799, p.187, n. 513; ed. ross. II, 1802, p. 128, n. 528 s. 4. Lappa); abundat in ruderatis et ad vias (W einm. Pawl. 1824, p. 312 s. A. Bardana W. ut seq.); in oleraceis et ad domos in insulis Newae fl.! (Turcz. 1825, n. 479); in cultis, ru- deratis, ad margines sylvarum (W einm. Petrop.1837, p. 8, n. 511 s. Arct. tom.). 311. A. minws Schkuhr; icon. pl. medic. Düsseld.! — Lappa minor Dec. (non Brunf., Fuchs, Trag. et al., quae Xanthiwm Diosc.) — A. Lappa «. Linné (p. p. etiam A. majus includit), Smith 1804 in Engl. Bot. tab. 1228 opt.! forma vulgaris nostra — L. major capitulis parvis magn. nucis Avellanae: 3-tia et 5-ta Dillen. in Compositae. 541 Raj. 1724 (formae heic nondum repertae) — Personata Matth. 1558 et Camer. 1586 quoad figuras! — A. mon- tanum s. Lappa minorLobel. 1576 c. fig.! e Sommerse- tia pr. Bathoniam — Personatia Fuchs 1542 fig. opt.! Capitula racemosa. Involucri glabri vel sub-arachnoi- dei squamae omnes subulatae et uncinatae, interiores coloratae. Folia minora, subtus pallidiora, sed vix cano- tomentosa. Caulis plerumque humilior ceteris speciebus. — Variat heic: 1.) mécrocephalum, capitulis vix semipolli- caribus haud coloratis; haec videtur Lappa n. 6 Dillen. in Raj. 1724!; 2.) capitulis majoribus fere pollicem latis, non semper coloratis; 3.) macrocephaluwm, capit. fere 1!/, poll. latis, maximis, glaberrimis; an A. intermedium Lange ex G. Rchb. tab. 81, fig. 1?, sed anthodia tota cum caule purpurascentia; haec in ruderibus urbis Kron- stadt cum varr. 2 et 4.) fere cum A. majori confluente, decolori, inflorescentia ambigua, fol. subtus cano-tomen- tosis, achaeniis angustioribus magis compressis. In ruderibus, circa pagos, juxta vias, fere ubique co- piose; floret initio vel fine Julii; fine Aug. flores et fr. mat. 4. Hist. spec. Conf. A. majus. In ruderatis (Weinm. Pawl. 1824, p. 372 s. A. min. M. Bieb.); in fossis (Kas- talsky mss. s. A. Lappa); prope Raebowam (Weinm. Petr. 1837, p. 78, n. 518). 312. A. majws Schkuhr; icon. pl. med. Düsseld. opt.| — Z. major Koch (vix Gàrtn.) — L. officinalis Allione 1785, teste syn. Haller!; G. Rchb. Cynar. tab. 81, fig. II.! — ZZ. major 1.: capitulo glabro maximo, in diametro pollicari, basi latiore! colore semper virente, e Kent pr. New Cross Dillen. in Raj. 1724 (speciei auctor !). Capitula corymbosa, magna (1 1'/, poll, lata), ovata, depressa. Involucri glaberrimi squamae omnes subulatae et uncinatae, semper virides. Folia majora, superiora sub- cordata, subtus albo- vel cano-tomentosa. Addit G. Rei- chenbach flores anthodium vix excedentes et achenia 542 ' . Compositae. brunnea concoloria, quae in spec. Petr. investigato parva (21, lin.) maculis nigrescentibus notata. Fimbriae obovatae v. clavatae in marginibus squamarum anthodii, quas Schkuhr tab. 227 depinxit et peculiares huic speciei credidit, etiam in A4. minori reperiuntur. Hist. spec. In meridionali regione Newae fl. prope vicum Uljanka et ad sepes hortorum (Sobol. Petr. 1799, p. 187, n. 513 s. A. Lappa Q. glabro, ut in ed. ross., for- san potius ad A. minus pertinet, nam in mss. ejus 1779, n. 29 invenitur A. Lappa Q. capitulis minoribus lana de- stitütis, e locis ruderatis et hortis oleraceis passim); in agris, ruderatis, ad vias, ad fl Newa pr. vicum Uljanka, ad viam Peterhoffianam, prope Ligowo et ubique (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 128, n. 528; non procul a via Peterhof. lectum fuit 4. tomentoswm glaberrimum , an hoc?); in ruderatis, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 372 s. A. maj. Thuill.); in oleraceis et ad domos, e. g. prope Lachtam (Turcz.! 1825, n. 478 s. n. A. Lappa L.); ad sylvarum margines ad viam publicam Ischoram inter et Nicoloskoje, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 78, n. 519 s. A. maj. Sch k.); plantam Schkuhrii vel saltem Kochii Petrop. nondum vidi (R. Diatr. 1845, p. 13). Species tantum recepta ex auct. Weinm. et Turcz. cujus specimen examinavi. Plurima pars A. mins capi- tulis majoribus glabris vel A. tomentoswm glaberrimum fuisse videtur. CLVI. CENTAUREA. Kevcavotov nomen accepit, quod Chiron Centaurus eo curatus fuerit, cum Herculis excepti hospitio tractanti arma, sagitta excidisset in pedem. Dioscoridi et Pli- nio duplex est: minus et magnum. Centaurium minus Diosc. et plur. patr. sive Centaurea Brunfels 1536! est Erythraea Centauriuwum. Centauriwum majus s. magnum Diosc. et Plin. nec non plur. patr. v. g. Tragi, Cordi, Gesneri, Clusii (sive Centawrea major Caesalp. 1583) apud C. Bauhinum titulus genericus pro C. Centawriwm, Compositae. 943 C.alpina et tertia specie, hinc pars generis Linnaeani, cujus jam variae species aliae praeter recensitas a patri- bus s. n. Centaurium descriptae v. g. C. Jacea, C. Sca- biosa et C. paniculata a Gesnero 1561 et J. Bauhino, C. glastifolia a Commelyno, C. peregrina a Boer- haavio. Plurimae vero species a patribus sub Jacea, Cyano et Stoebe, titulis genericis apud C. Bauhinum militant. Cyanws Plinii propter colorem floris cyaneum v. coeruleum nomen accepit. Jacea Lobel. et Clus. dicta, ut ait Tourneíort, a jacendo, quod saepe humi pro- strata sit; sed antiquior est Jacea Brunfels 1536, Trag. et al. (Viola tricolor), quae radicem habere videtur ab Ja — tov, flos s. viola (conf. supra p. 124), titulus vagus, hinc Jacia alba Ruell. 1536, quae Melandrywm videtur, Jacea nigra Hier. Braunschweig 1500, quae Swccisa (Trag.. Tournefort genera sua: Cyanus et Jacea haud distincta esse jam indigitat; Haller utrum jue conjunxit s. n. Cyanus, Calcitrapam (Lobel.) Vaill. 1718 vero agnovit; tandem Linné hanc addens et Crocodilium Vaill. (nec non RAhaponticum Vaill. et Amberboi V aill., quae tamen diversa erant), genus suum Centaurea compo- suit, quod fere hodierno respondet. 313. C. Jacea L. — Jacea nigra pratensis latifolia C. Bauh.! herb. et pl. — Jacea nigra (vulzatior Lobel. 1376 fig.) Tabern 1590 fig. bona! — Centawrii praten- sis species Gesner 1561 (sec. C. Bauh. et Haller). Anthodii squamae inferiores sordide albidae scariosae, superiores appendicibus rotundatis v. obovatis pallide fu- scis v. castaneis, omnes cucullatae indivisae vel irregula- riter lacerae, inferiorum saepissime fimbriato-pectinatae. Folia varia: inferiora late ovalia petiolata, superiora ob- longa sessilia, omnia integerrima vel nonnulla sinuato- incisa v. pinnatifida. Achenia pubescentia, brevissime papposa; pappus duplo brevior, quam in C. phrygia, !/, lin. longus, caducus (hinc a Linnaeo et Rec. praeter- visus; sectiones Lepteranthus et Jacea vix diversae). Variat heic rarius: 1.) fol. sublinearibus, 2.) margine 544 Compositae. aequaliter serratis, 3.) indumento floccoso sparso, 4.) flos- culis radiantibus nullis. Forma Petr. vulgatissima offert appendices anthodii plerasque fimbriato - pectinatas (y. lacera eti p. p. 9. commutata Koch Syn. ed. 2); hanc olim cum Kochio pro C. pratensi Thuill. habui, sed recentius opinionem illius mutatam video; C. pratensis Rchb. Fl. Germ. exs. n. 2032 nobis omnino peregrina. Inter formas varias apud G. Reichenbach depictas, tantum cwculligera (Cynar. tab. 23, f. II.) speciem nostram exprimit, reliquae capitulis angustioribus recedunt. €. de- cipiens Rchb. pl. germ. exs. n. 2030, 2031 melius qua- drat. Planta Linnaeana describitur fol. radic. sinuato- dentatis; haec C. Bauhino varietas erat. In pratis fertilibus, pascuis siccis, secus vias, in fruti- cetis, locis incultis, arenosis, ubique copiose. Floret a medio Julio vel serius usque ad finem Sept.; fr. mat. ab init. v. medio Aug. z. Hist. spec. À Petropoli usque ad Twer, fl. et fr. Aug. Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 101 s.Jacea nigra Gerard); in Ingria passim (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 1450); in sylvis et pratis passim (Sobol. Petr.1799, p. 204, n. 565; ed. ross. II, 1802, p. 177, n. 582; varr. habet fol. radic. integris et pinnatifidis); in pascuis, sylvis et ad versuras agrorum promiscue omnes varietates, a Jun. ad Octobr. (W einm. Pawl. 1824, p. 411; Petr. 1337, p. 83, n. 555 cum cit. Fl. Dan. t. 519, quae «. Pawl.; 8. denticulata Bull. herb. tab. 227, fol. caul. basi profunde unidentatis, quae Q. et y. Pawl.; y. fol. inferioribus sinuatis, super. in- tegerr., quae 9. Pawl. cum cit. C. /ivonica W einm. Ca- tal. h. Dorp. 1810); ubique (Turcz.! 1825, n. 518); C. Jacea pratensis Thuill. Petropoli passim, at saepe in typum abiens (R. Petrop. 1845, p. 81, ubi varr. y. et ó. W einm. Pawl. huc referuntur). 314. C. phrygia L. Fl. Suec. 1763!! (tantum e Fen- nia habuit); R. Diatr. Petr. 1845, p. 81—83 integra resti- tutio plantae genuinae elocis Linnaeanis; C. A. Meyer! in Bull. Acad. Petr. VI, 1847 (non Rchb., Koch et De- Compositae. 545 cand., quae ad 3 diversas et alias species pertinent) — C. austriaca Koch! Ledeb. Fl. Ross! G. Rchb. Cynar. t. 30, fig. I. opt.! — Jacea latifolia capite hirsuto Loe- sel. 1703 (c. locis special.) — an? Jacea awustriaca villoso capite elatior Clus 1583 c. fig. Anthodii squamae inferiores et mediae appendicibus nigricantibus arcuatis! lanceolatis v. linearibus, tenuis- sime et longe fimbriato-pectinatis (opus phrygium con- stituentibus), interioribus rhombeis, intimis ovalibus den- tato-laceris castaneis reliquas supereminentibus. Folia in- tegra margine serrata, plerumque latiora et breviora, quam in C. Jacea. Achenia 1!/, lin. longa, breve pap- posa; pappus !/, lin. longus persistens. — In Diatr. l. c. varr. addidi: 8. fusca, appendicibus squamarum intermed. capituli fusco-nigris, fimbriis fulvescentibus; y. remota, append. remotioribus brevius fimbriatis, haec var. fere refert C. transalpinam Schleicher, sed praesentia pappi differt, abit vero in typum, nec non in var. Q. In graminosis siccioribus, lapidosis et montosis, fruti- celis, pratis sylvaticis, hinc inde sat copiose in isthmo Kareliae (m. Poclonn»ja, Pargola cum var. y.) et reg. ele- vata (Slavianka, Lissino cum Q., Gatschina, Arbonje etc.), rarius secus Ligoykam in reg. demissam descendens. Ex- tra Fl. Petrop. non ubique obvia, v. g. Lampowo ad fl. Oredesh (Faldermann!), copiose inter Staraja Ladoga, Tschaplina et Schumm (capitulis saepe minoribus ludens); ad fl. Pljussa pr. Polja, sola var. y. parcius. Ex parte bo- reali lacus Ladoga, ubi vulgatissima, in Savoniam, Tavas- tiam et Nylandiam propagata, unde Linnaeus speciem accepit. Floret a medio et fine Julii; initio et medio Aug. fr. mat. et flores ultimi. 2, e semin. educata saepe primo anno floret. ^ Mist. spec. In pratis circa Catharinenhof, flor. sub finem Junii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 139 s. C. phry- gia L. ut seqq.; planta Gorteri in Ledeb. Fl. Ross. HL, 1845, p. 693 sub C. phrygia Kochiana militat, spe- cie diversà, scil. C. pseudophrygia €. 4. Meyer, quae in Rossia haud occurrit) et passim in sylvis montosis (Sob. Febr. 1856. 39 946 ' — Compositae. Petr. 1799, p. 203, n. 562): in monte Pulcovo, Osinovae Rosczae! (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 175, no. 579); in locis herbosis vulgaris, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 408 sub C. phrygia var. 2: M. Bieb. III, 1819, p. 587, quae teste Hb. M. Bieb. nostra planta fimbriis paulo lon- gioribus, e Mosqua; Weinm. Petrop. 1837, p. 83, n. 556 sub C.austriaca W illd.); ubique (Turcz.! 1825, no. 315). 315. C. Cyanus L.— Cyanus segetum C. Bauh. 1623! — Cy. vulgaris Lobel. 1576 fig.!; Presl. — Cy. sylves- tris Fuchs ed.1519fig.! — Cyanws Plin.; Ruell. 1536!; Fuchs 1342 fig.!; Dodon 1533 fig.! et pl. Radix tenuis annua. Herba sesquipedalis vel minor, saepe araneoso-floccosa. Folia -- anguste linearia, infima denticulata v. rarius pinnatiparlita. Anthodii 3-6 lin. lati squamae margine serrato-ciliato, albo-scarioso vel fusces- cente. Flores ràádiantes, pulchre cyanei, disci violacei. Achenia longitudine pappi. Inter segetes, olim introducta, nunc ubique maxima copia, non raro in loca vicina et rudera aberrans. Floret a fine Junii per totam aestatem, specc. serotina imo ad init. Octobr. frigoris levioris (— 59 R.) patientia. O. Hist. spec. Ubique inter segetes a Petrop. usque ad Twer, Aug. et Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 87 ex syn. C. Bauh.); passim inter segetes (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 139); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); vulgatis- sima ínter segetes (Sobol. Petr. 1799, p. 204, n. 563); ubique inter Secale, Hordeum et Avenam (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 175, n. 580); inter segetes vulgaris, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl.1824, p.409; Turcz. 1825, n. 516); segetes Cerealium amat et ornat (Weinm. Petr. 1831, p. 84, n. 558). 316. C. Scabiosa L. Engl. Bot. tab. 56 bona quoad colorem capitul.; Fl. Dan. t. 1231 bona quoad habitum — Jacea MI Tabern. 1590 fig.! — Jacea major folio mul- tum lacinioso Pena et Lobel. 1570! excl. fig. in Observ. — Centaurium collinum Gesneri J. Bauh. 1651! et Cen- Compositae. 541 taurii pratensis species collina major Gesner 1561 — Scabiosa major Matth. 1552, Camer. 1586 fig.?, Ta- bern 1590 fig.? Figurae apud patres displicent omnes, exc. forte illa Jaceae III. Rhizoma residuis petiolorum destructorum comosum., Folia scabriuscula, radicalia subbipinnatipartita: segmen- tis subhorizontalibus, caulina pinnatipartita, laciniis lan- ceolatis dentatis vel linearibus integerrimis. AÁchenia longe papposa. Ludit capitulis glabris vel rarius ad appendices floc- coso-lanatis, 7—15 lineas latis, fimbriis appendicum !/,-1 lin. longis vel rudimentariis, appendicibus ipsis pl. m. la- tis et magnis (R. Diatr. Petr. p. 81,; vidi imo exemplar serotinum (in Hb. Borszczow) caule semipedali ramosis- simo, capitulis c. 12 florentibus, discoideis, magnit. cap. Cent. Cyani, vix 5 lin. latis. Inter anthodia vero ipsa du- plex diversitas existit (quoad varia plantarum loca?). In una, quam pro typica habeo (G. Rchb. Cyn. tab. 43 f. I, ID anthodia Cyani in modum stramineo- viridia , appen- dicibus fusco-nigricantibus parum evolutis triangule va- riegata. In altera 3B. melanocephala (R. l. c.) anthodia fusco-atra magna, propter appendices solito magis evolutas et squamas ipsas occultantes (exceptis intimis prominen- tibus), fimbriis plerumque longioribus (1-2 lin.); haec multum quidem convenit cum C. Kotschyana Koch (G. Rchb. t. 44, f. D), sed caulis et folia omnino typicae, in quam transire videtur. In montosis siccioribus, fruticetis declivibus, ad sepes et margines agrorum elevatorum, haud semper copiose, nec ubique, vix in reg. demissa; G. Jukki (Kühlew. ex R. Diatr. 1845, p. 81), Spankovo. Floret ab initio Julii ad med. Aug., serotina initio Sept. 2. Hist. spec. 1n sylva ad fl. Strelnaja, flor. sub medium Julii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 140); in m. Pulcovo!, circa Strelinam, in m. Poclonnaja et Murinae, aliisque in locis montosis sylvosis (Sobol. Petr. 1799, p. 204; n 564; ed. ross. II, 1802, p. 176, n. 581); ad versuras agrorum el in locis graminosis siccis, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 548 Compositae. 1824, p. 409); in locis elevatis e. g. ad viam Wiburgensem trans primum pagum Pargolam! et copiose in montibus Pulcowo! et Luderovo! (T urez.! 1825, n. 517); in herbosis siccioribus (Wein m. Petr. 1837, p. 84, n. 557); Lapuchin- ' ka, Kauschta, Gatschina, Gorodetz, ad catar. fl. Wolchow. CLVII. CARLINA. Vulgo quasi Carolina, a Carolo magno Rom. Imper., cujus exercitus usu radicis Carlinae acaulis a peste libe- ratus et praeservatus fuisse credebatur. Tam ab Hetruscis, quam ceteris fere Italiae incolis vulgo Carliína vocatur (Matth.15581!), a Gallis, Belgis aliisque Cariine (Dodon. 1583!. Sed Ruellius 1536 potius opinatur, quod vox . Carlina ex Cardina et haec ex Cardwo orta sit. Optimam inter patres ideam generis Carlinae habuit Clusius. qui 3 species novit, sed Ciírsiwm acauwle generi admiscuit, Tandem characterem e radio sterili posuit Tournefort et genus lege arlis stabilivit. An una e Carlinis yo y.at- ÀÉQV Aeuxds. Theoph. et Diosc. sit, jam patres multum inter se dissentiebant; Fraas plantam Theophrasti pro Chondrilla juncea, illam Dioscoridis pro Atractyli gwm- sifera interpretatur, yag. uzA«c Theophr. et Diosc. vero pro Carthamo corymboso. Carlina acaulis in Grae- cia non crescit. 317. C. vulgaris L, — Carlina sylvestris (Dodon. 1554! et 1583 fig.) vwlgaris Clus. 1601 fig. bona! Tourn. Vaill.— Carduus vulgaris Matth. 1562, Da- lech.! — Cartamus! sylvestris Trag. 1532 fig.! — Atrac- tylis mitior Fuchs 1542 fig. bona! ; in edit. 1549: A. vulgaris minor! Planta nobis speciosa, habitu alieno australi, exsucca, chartacea, tota indumento tenui arachnoideo - floccoso vestita. Caules stricti !/, —1'/, ped,, aut simplices 4 — 3-ce- phali, aut plures ex una radice, Folia caulina ovato-lan- ceolata, inciso-serrata, marginibus echinatis, involucralia Compositae. 549 capitulo: breviora. Squamae anthodii radiantes albido- flavae. — Variat saepe foliis angustioribus et longioribus, margine magis aequaliter serràto; passus ad C. /ongi- foliam Rch b., cui folia involucralia capitulo longiora. In montosis apricis siccis, substrato calcareo reg. ele- vatae fere ubique copiose (Duderovo, ab Ilkina ad Ar- bonje, Lapuchinka, Kauschta), similibus locis ad fl. Pljussa pr. Polja et ad lacum Tscheremenetz pr. Nawolok; in collibus sterilibus arenosis isthmi Kareliae (Toxowa) et circa pagum Retün pr. Gorodetz; deest omnino in reg. demissa. Floret a medio, rarius initio Julii; fin. Aug. de- florsta fr. mat. et in tali statu emortua in annum sequen- tem non raro persistit. 4. Hist. spec. Per totam Ingriam locis siccioribus (Kra- sch. ed. Gort. 1761, p. 129; in locis siccioribus elevatis passim, praesertim circa m. Duderhovium! et Krasnoje Selo (Sobol. Petrop. 1799, p. 190, n. 522; ed. ross. II, 1802, p.136, n. 537); in locis montosis aridis Duderhovii, Pulcovae, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 377); ubi- que in collibus arenosis e. g. Pargolae, Murinae in m. Duderhovianis (Turcz.! 1825, n. 488); in collibus aridis siccis (Weinm. Petrop. 1837, p. 79, n. 526). B. CORYMBIFERAE. CLVIH. (PSEUDO-) EUPATORIUM non esse verum Dioscoridis, sed officinarum tempore Fuchsii et multorum patrum, jam sub Agrimonia Ewu- patoria (supra p. 352) expositum fuit. Itaque nomencla- tura hodierna Ewpatorii et Agrimoniae superstructa est officinis antiquis. Dodonaeus 1553 sub n. Psewdohepa- toriwm nostram plantam et Verbesinam (Bidens) intelligit. IU Compositae. (318.) E. cannabinwum (Avicennae, Offic. ex Lo- bel. 1570! fig. rudis) C. Bauh. 1623! et herb.; Raj. Tourn. L. — Cannabina aquatica Eupatorium dicta, mas Pena et Lobel. 1570! — Ewp. vulgare Camer. 1586! fig. mala, Dalech. 1586 fig.! (non Trag. 1552!) — He- . patorium vulgare s. adulterinum Dodon. 1583! fig. mala — Ewupatoriwm Avicennae Matth. 1558 c. fig.! Gesner Coll. 1587 — Pseudohepatorium mas Dodon. 1553 fig.! — Eupatorium aquaticum Fuchs edit. 1549 fig.! — Eupatorium adwlterinum Fuchs 1542 fig.! Caulis 2—4 ped. crispato-puberulus. Folia opposita (al- terum exemplum in Compositis nostris praeter Verbe- sinam), digitato-tripartita: laciniis lanceolatis serratis. Cyma corymbosa. Flores 4-6 in capitulo, roseo-purpurei. Hist. spee. Yn insula! Narowae fl., quae supra! cata- ractas, frequens est, alias nullibi visum (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 130; Sobol. Petr. 1799, n. 526; ed. ross. H, 1802, p. 139, n. 541; Krasch. in mss. hanc insulam Lochovensem appellat et plantam 30 Jul. detexit, obser- vavit stigmata saepissime 3); Newa (Falk Beitr. II, 1786, p. 237, n. 939; statio falsa, pari modo ac Petrop. in Le- deb. Fl. Ross. II, 465; imo locus Krasch. strenua limi- tatione ad Esthoniam relegandus est); in fruticetis sub- humidis prope Narwam (Weinm. Petrop. 1837, p. 80, n. 929, habuit a Riedero e cataractis, an ex litore es- thonico?); sat copiose non solum in loco Krasch., sed eliam in ripa Ingrica fl. Narowa infra cataractam in fru- ticetis humidis; item ad scaturigines in sylvis humidis primaevis Ingriae austr. oecid., e septemtrione stat. Lotsch- kina; maxima copia circa calaractas fl. Wolchow in ripis elevatis calcareis scaturiginosis (R. IterIngr. in Bull. Acad. XII, 1854, p. 77, 82 s. 212, 213); in sylvis inter fl. Ore- desh et pagum Lampowo (Faldermann!) Florere inci- pit medio v. rarius initio Julii; init. Aug. flor. et deflor. fr. mat. 2. Compositae. 951 CLIX. TUSSILAGO. Brjytov Diosc., Plinio referente, tussim sedat, quare Tussilago dicitur. « Farfara» in pluribus Codicibus Pli- nii scribitur «farranum sive farfugium, Graecis Chamae- leuce» (in quo Plinius errasse videtur, apud Diosco- ridem enim aliter describitur) Haec Farfara ad Tussi- Laginem synonymi instar tantum adferri potest ex verbis Plinii alio loco, ubi asserit, quosdam putare Bechion alio nomine Chamaeleucen dici; praeterea ex Matthiolo, qui Farfaram ab Hetruscis dici audivit. Twssilago et Petasites C. Bauhino tituli generici; sub Twssilagine tamen admixtae sunt Homogynes species. Tournefortio Tussilago genus purissimum, aLinnaeo posthac ita cor- ruptum, ut mirum videatur, hunc pro auctore generis a recentissimis citari. 319. T. Farfara Lobel. 1581 fig.! L. — T.vwlga- ris Camer. 1588! Tabern. C. Bauh.' Tourn. Vaill. Lamck,. — Ungwia caballina Brunf. 1530! Trag. — T.sylvestris Plin.! — Tussilago Plin..— Ruell. 1536, p. 98! Fuchs 1342 fig.! Matth.1554! fig.; Dodon.1553 fig! Lobel. 1376 fig. bona! et plurr. patr. — (mytov Diosc.! Plin. — Dodon. gal., Cord. Rhizoma crassum, carnosum , scapos plures floccoso- lanates emittens. Folia cordato-reniformia, margine si- nuato-dentata, supra glabra, subtus albo-tomentosa. In declivibus apricis siccis, praesertim argillaceis, ad margines agrorum et latera fossarum, ubique copiosissime; etiam in graminosis subhumidis. Floret interdum ante medium (10) Aprilis, rarius ab initio usque ad medium Maji; fr. mat. medio et fine Maji; rarissime fine Maji flores ultimi simul cum foliis novellis; m. Junio folia evolvuntur, quae non raro per hyemem exsiccata in an- num sequentem restant. Hist. spec. Beatus Hebenstreit circa Strelnam! le- git flor. sub init. Maji 1730 (Krasch. Ind. mss.); in locis editioribus argillosis et Strelnaja!, et in utraque ripa Ne- 9252 Composilae. vae fl. superiorum ejus regionum, copiosissime, sed et per totam Ingriam locis convenientibus minime hospes (Kràsch. ed. Gort. 1761, p. 134); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in locis editioribus, argillosis, hu- midis, in utraque ripa Nevae fl. circa Ochtam et fabricam Porcellaneam, in monte Pulcovo! et Strelina! et passim (Sobol. Petr. 1799, p. 195, n. 538) atque prope Murzin- cam, officinam lateritiam!, fabricam pyriam Ochtensem et in insulis Nevae! fl. (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 156, n. 555); in locis argillosis ubique; floret post nivis deliquescentiam (W einm. Pawl. 1824, p. 387); in ins. apothecaria! et aliis insulis! Nevae fl. atque in pluribus locis, solo argillaceo vulgatissime (Turcz.! 1825, n. 501); in solo argillaceo et ad fossarum latera, wiap vere (W'einm. Petr. 1837, p. 81, n. 538). . CLX. PETASITES. Genus bene limitatum apud Tournefortium, Ra- jum, imo C. Bauhinum. lIlIecactrroe Diosc., ex ipso nomen accepit a petaso, propter foliorum formam galeri modo amplum; ab omnibus patribus in nostrá quaereba- tur, quod an rectum fuerit, propter paucitatem verborum relictorum vix pro certo asserere licet. In Graecia a Sib- thorp visa, sed recentius non reperta; cl. Fraas credit, plantam Diosc. ex Italia superiore fuisse. X P. vulgaris C. Bauh. 1623! herb. (J. Bauh. 1651! fig. e Fuchs repetita); Park. Desf. — P. offici- nalis Mónch 1794 — Tussilago Petasites L. — piro Fuchs 1542 fig.!; Trag. 1532 fig.', Dodon. 1353 fig. et plurr. patr. Folia cordato-reniformia, inaequaliter sinuato-dentata, subtus lanuginoso-canescentia, adulta maxima diametro ultrapedali. Scapus florifer livide coloratus. Flores pur- purascentes. Ad scaturigines in solo turfoso; primo vere (Weinm. Compositae. 2993 Petrop. 1837, p. 81, n.539 s. Tuss. Petas.); in coemeterio quodam circa urbem semel repertam fuisse audivi, nec posthac iterum visa, an forte plantata?; deest in Esthonia (ex W. et W.) et' in Fennia usque ad Alandiam, ubi veri- similiter antea culta (N y lan d. Distr. pl. Fenn. 1850, p. 79); circa Dorpat a Weinm. indic. 4dnot. T. Petasites L. ad fl. Lugam infra pagum Itowskaja (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 134 et ex hoc in Ledeb. Fl. Ross. sub Petrop.; Sobol. Petr. 1799, p.196, n.3539; ed. ross. 11,1802, p. 157. n. 556; falso apud Gorter et Sob. legitur «Howskaja») certe est P. spuria sequens. $. NARDOSMIA Cassini. 320.) P. spuria Rchb. 1831, Fries. — Tuss. tomen- tosa Ehrh. 1788 (vidi specc. Ehrh. ex a. 1781, quibus manu propria «7. spe«ria» inscripsit) — Twuss. spuria Retzius I, 1779, tab.2 opt.! e Scania loco spec.; Fl. Dan. tab. 1828 bona!; Fries herb. norm. II, 4 exacte! — Petas. maritima Borussiae Mentzelii Moris. 1699! ex Mentzel. 1682!, propter locum et fl. albos. Folia nedatinervia, triangule hastata, basi profunde cordata, lobis lateralibus 2-3-lobis, margine inaequaliter crenulato- denticulata, novella utrinque niveo-tomentosa ; primordialia subtus cano-floccosa, adultiora pedalia v. mi- nora supra glabra. Flosculi albidi, 9 breve ligulati, stylis longe exsertis. Corymbus sexus 9 simplex fastigiatus, 5 ova- tus inferne ramosus, utriusque capitula longe peduncu- lata. Vaginae surculorum amplae. In insula quadam arenosa Lugae fluv. prope Itowskaja inter Salices copiose (locus Krasch., vide supra), nec non in ripis ejusdem fl. paulo infra Jamburg magna quan- titate (R. Iter Ingr. iu Bull. XII, 1854, p. 78, 91 s. 212, 221); D. Herrath recentius copiosam vidit ad limites territorii Lissinensis secus viam ad Tsarskoje Selo ducen- tem, floruit tempore T. Farfarae. Ad Lugam fl. fine Maji et med. Jul. foliis jam evolutis. absque vestigiis surculo- rum floriferorum. 2. 55h Compositae. Obs. P.frigida Fries 1845, herb. norm. XIV, 8! — Tuss. frigida L., Svensk. Bot. t. 680! e Lapponia us- que ad lacum Ouega pr. Petrosawodsk (Nylander Fl. Karel. 1850, p. 126), urbem Olonetz (Olbricht in hb. Acad.! et apud Schtscheglow IL, 1825, p.226) et Savo- lax (N yland. 1843) descendit. Forte in paludibus ad limi- tes orientales Ingriae adest. In statu sterili jam facile dignoscitur foliis subtriangulari-cordatis, profunde sinua- to-dentatis fere lobatis, subtus cinereo-tomentosis. Scapi floriferi saepe laminam rudimentariam in apicibus vagi- narum offerrunt; capitula breve pedicellata, foeminea late ligulata vel eradiata; racemus brevis compactus. CLXI. ASTER. Acorn atttxoc Diosc. (i. e. stella in Attica praecipue provincia vulgaris) a multis patribus et recentius a cel. Fraas pro A. Amello habetur, qui propter capitula stel- lae instar radiata Aster nominatur, ut Plinius scribit. Cum vero Aster duplex apud Diosc. exstet, floribus purpu- reis aut luteis, pluresInu/ae Linnaei etc. usque ad Tour- nefortium admixtae restabaunt, quas Vaillantius 1720 ad genus Helenium retulit, species purpureas sub genere Aster intelligens. Galatellá a Cassinio segregatà, cha- racter Asteris quoque acutius stabilitus fuit. 2 321. A. praecox Willd. Enum. hort. Berol. Suppl. 1813 ex N. Esenb. 1818 et 1832!, fide quoque specc. hoc nomine 1820 in horto Dorpat. cult. e seminibus ab Hornem. missis; nec non specc. cult. a Chamisso et hort. Erfurt à Bernhardio 1841 acceptorum, paulo tantum diversorum; — 4A. salignus Liebmann 1849 in Fl. Dan. tab. 2475, sec. specc. ex Altona a Sonder missa, exaclissime quoad habitum!!, at. minime 4A. salignus Willd. Jam ante 20 annos in salicetis ad ripas Moldaviae confluvii Albis, pr. Pragam apparenter spontaneam legi, omnino Petropolitanis quibusdam specc. angustifoliis con- Compositae. 555 formem. Origo americana dubia, ab auctoribus tantum supposita, nec specec. spontaneis corroborata; proxima quae vidi americana s. n. A. simplex ab Un. itin. distri- buta, capitulis subsessilibus diversa erant. Forte species Europaea, in hortos translata et ex his iterum hinc inde aufuga. Radix repens, autumno stolonifera. Caulis pallidus, 1-2'/, ped., simplex, superne lineato-pilosus. Folia cau- lina inferiora et media -- late ovato-lanceolata longe acuminata, basi in petiolum alatum et ciliatum attenuata, pauce et grosse serrata, tenuitate insignia, pellucide punc- tata et distinctissime reticulata, herbaceo-viridia. Folia stolonum obovato-spathulata, petiolata, serraturis paucis. Capitula in ramis pauca corymbosa vel imo solitaria, pe- dunculis longis et tenuibus, inferne aphyllis, plerumque strictis insidentia. Squamae anthodii in capitulis aestiva- libus 3-4 lin., exterioribus saepe laxis subfoliaceis; in capitulis autumnalibus vix 2 lin. subaequales, apice vix purpurascentes (in quo descriptio apud Nees differt), basi angustatae. Radii angusti, in vivo albidi, in planta exsic- cata vel decrepita lilacini, in capitulis majoribus 6, in minoribus vix 4 lin. longi, mox revoluti. — Variat in eo- dem loco angwstifolius: fol. lanceolatis, superioribus minus evidenter petiolatis, serraturis minus profundis, magis appressis. Haec forma, praecipue si capitulis parvis onusta, accedit ad A. /anceolatum Lejeune (A. leucan- themus Rchb. Fl. Germ. exs. n. 974! in variis exempl. quoad habitum diversus, at semper tenuifolius), sed facile foliorum forma, reticulatione opaca, capitulis et pedun- culis distinguitur. Petropoli in regione demissa pluribus locis copiosis- sime et apparenter sponte, sed pro aufugo ex hortis habi- tus et propterea forte hucusque praetervisus. In fruti- cetis humidis insularum ad ripas Nevae fl. sitarum v. g. lapideae (1853) et praecipue apothecariae (ex 1848); ad sepes et fossas viae Peterhofianae (1851) et Pargolensis (1848); etiam in ruderibus horti Imp. Tsarskoje Selo (ex a. 1846). Floret saltem a fine Julii! usque ad finem Sept. 2. 996 Compositae. Obs. 1. Aliam legi speciem Petropoli, in pratis ins. apothecariae, ad ripas Nevae fl., medio et fine Sept. optime florentem, forte ex horto aufugam vel superstitem, proxi- mam nisi eandem cum A. brwmali Q. N. Esenb. 1833 — A. Novi Belgii Willd. et plur. auct., non L. et A iton. Ab A. praecocií primo obtutu diversa: foliis firmioribus, fere rigidis, inferioribus basi lata sessilibus subamplexi- caulibus, brevioribus, pellucide reticulatis, capitulis ple- rumque majoribus, rigide et brevius pedunculatis brac- teatis, squamis anthodii apice purpurascentibus, ligulis in vivo lilacinis latioribus. Haec species valde affinis est A. salicifolio Scholler 1787 c. ic.! (non Aiton 1789), hodie injuste A4. salignus W illd. 1800 dicto, sed caulis tantum pedalis, folia breviora latiora, minus attenuata, superiora evidentius serrata. Icon apud G. Rchb. Corymb. t. 17, f. 1 cum nostra planta convenit, forte ex herb. Willd. facta, ubi teste Nees ab Esenb. (Aster p. 91) A. brima- lis admixtus exstat. A4. salignus Fries herb, norm. XIII, e Rendsburg nostro jam proprius accedit. Obs. 29. A. Amellus L. ex Ingria (Georgi 1800, p. 1244, n. 4) in perpetuum delendus est. $. TRIPOLIUM. Tripolium Dodon.! Lobel.! Dalech. et genus h. n. apud C. Bauh. et N. Esenb. semper pro eadem planta habita fuit, ac TptrtoAtoy Diosc. Nomen habet non a ca- nitie xcÀtov», sed axo ro) moAct», quia flos ter de die colorem mutat, ut Dioscorides audivit, mane candi- dus, meridie purpureus, vesperi vero puniceus. Planta Dioscoridis, propter radicem iu descriptione odoratam, suspecta, pro Statice;, Limonio (e radice) et St. sinuata (e floribus) interpretata a cel. Fraas. 322. 4. Tripolium L. — Trip. vulgare Lobel. 1576 fig.! Dalech.!, Besler, N. Esenb. — Trip. litto- rum Pena et Lobel. 1570 e litorib. Anglicis et Narbo- nicis, Monspel. — Tripolium Dodon. 1553 (ig.' Compositae. | 991 Glaberrimus, 1-2 pedalis. Caulis superne ramosus co- rymbosus. Folia subcarnosa, infima oblonga sinuato-den- tata, caulina lineari-lanceolata, obsolete ciliato - scabra. Involuceri squamae paucae, latae, obtusae, adpressae, inte- riores 3— 4 lin. longae, saepe livido - hereto Ligulae lilacinae. Ad ostia Newae fl. sallem ex a. 1848, quotannis co- piosior rediit, at unico hucusque loco, an adportatus? (Kühle vein in litt, Borszezow!). Pro planta sponta- nea, recentioris licet originis, considerare propensus sum, cum in toto sinu Fennico crescat usque ad taenias Wi- burgenses (N ylander Fl. Karel. 1881, p. 187); in salinis pr. Staraja Russa (v. Fink Enum. plant, 1834, n. 1003). Floret a fine Aug. ad init. Octobr. ? , sec. Rchb.2. X BELLIS. Bellis, ait Plinius 26, 5, in pratis nascitur flore albo, aliquatenus rubente. A plurimis patribus rectius pro Bellide sylvestri, quam pro Leucanthemo vulgari habita fuit. Belliwm Plin. 21, 8 quod «quinquagenis quinis bar- bulis coronatur» forte Belliwm bellidioides L. Romae et in Italia obveniens. x 323. B.sylvestris Gesner Coll. 1553! p. 490; Dodon. 1583 fig. bona! — JB. perennis L. (tunc unica species perennis fuit, cujus var. G. B. sylvestris Cyrill.) — B. minor sylvestris Ruell. 1536! Fuchs 1542 c. fig.!; Tabern. 1590 fig. ; C. Bauh. et plurr. Planta Petrop. utplurimum pubescenti-hirta, foliis ob- ovato-spathulatis longe petiolatis, scapo elongato, ut in figg. patrum citatis. Rhizoma parum evolutum indicat sub- annuam apud nos, plerumque e seminibus delapsis ena- tam. Var. hortensis C. Bauh.! et patr. s. «rbana Gesner 1553! flosculis omnibus ligulatis, hyemis non semper patiens. Hist. spec. In graminosis certe spontanea; ceterum in 558 Composilae. hortis Imp. et aliis copiosissime, floret a primo vere in serum autumnum (Weinm. Petrop. 1837, p. 82, n. 547 s. B. perenni, ut seq. — planta subspontanea inventa fuit in sylva, longe ab hortis remota, 3 werst. a Bablowa ver- sus Gatschinam); in graminosis hortorum Imp. Pawlowsk et Tsarskoje Selo disseminata, nunc sponte sua propaga- tur, antehac vero loco alio inculto prope Pawlowsk obs. cl. Weinmann indigena fuit (R. Petr. 1845, p. 24); in graminosis extra hortum Imp. Gatschinensem quasi sponte (R. Symb. 1846, p. 231; forma depressa secus vias cres- cens, similior formae apud Rchb. Corymb. t. 27); ad pedem montis Duderhof, olim disseminala. Cel. E. Meyer limitem bor. orient. cum Fago ponit et cel. Bunge non admittit inter plantas indigenas prov. balticarum Rossiae. CLXH. CONYZELL A. Dillenius 1719 duo genera proposuit: Conyzellam (canadensem) et Conyzoidem (coeruleam Gesn.), quae posthac Linné 1738 s. n. Erigeron in unum conjunxit, typo Erig. coeruleo J. Bauh. 1651! — Erigeron 3 v. 4 Dodonaei!, a Gesnero 1561 pariter Conyzoides s. Den- tellaria appellato. Sed 'Eotyíoov Theophr. Diosc. verbo- tenus «vernus senex» latine Senecio vocatur, ut Plinius scribit, et Senecío vwlgaris L. est, cujus flores cito ac ipso vere senescunt et in pappum mutantur. Flos expres- sis verbis luteus describitur! Hinc male Erigeron nomi- nibus Dillenianis substituitur. Conyzoides Tournef. 1706 est Carpesium cernuum, ceterum nomen haud ad- mittendum. Panios A dans. 1763 (rovtoc, unicolor) est quidem Erigeron bonariense L., sed nomen recentius Conyzellá Dillenianá. Conyzoidi Dill. vero exacte re- spondet Trimorphaea Cassinii 1825, nonnullis genus a Conyzella diversum. Tournefort et Vaillant species hujus generis ab Astere nondum distinxerunt; jam vero Rajus 1688 genus purum Erígeronti L. conforme habet. Compositae. 999 324. C. canadensis — Erig. canadense! L. FI. Dan. t. 1274! — Virga aurca Virginiana etc. Zanoni 1673, tab. 78, ej. edit. Monti 1742 tab. 23! (folia nimium ser- rata); Tourn. Vaill. Rupp. et al. — Conyza canaden- sis annua Boccone 1674 tab. 46! — Conyza annua acris alba etc. Moris. Praelud. 1669 et hist. Oxon. Sect. 7, t. 20, f. 29 Bocconiana! — Aster canadensis annuus Joncquet 1665! nomen solum, sed testimoniis coaeta- neorum fixum. Planta Bauhinis ignota, verosimiliter in- troducta, licet hoc multi tempore Bocconii negaverint; circa Basileam ubi nunc vulgaris, C. Bauhinus vix prae- tervidisset. Caulis strictus, !/; —1!/, ped. foliosus, pilis rigidis di- varicatis. Folia margine ciliato-pilosa, lineari - lanceolata, inferiora latiora remote serrata. Panicula oblongo-cylin- dracea, interdum composita. Capitula minima, 1!/5- 2 lin. Flores albidi; ligulae minutae. Odorem herbae tritae, Aurantiorum aut Crithmi instar, a Bocconio et Berto- lonio memoratum, non percepi. Ante 2 saecula e Canada et Virginia in Europa mi- grata (conf. Dillen. in Ephem. nat. cur. Cent. III. et IV. obs. 125; Linné Amoen. VIII, 9; Bertol. Fl. Ital. cui origo americana dubia, ut Pontederae et Bocconio), nunc in omnibus facile Floris Europae pro spontanea ci- tatur, ita etiam in Livonia (Ledeb. Fl. Ross. et Bunge 1853). Petropoli in areis hortorum aufuga, ruderibus et plateis efferata; sed in collibus arenosis sterilibus inter urbem et fl. Luga omnino fere spontanea; ita quoque ad lacum pr. Weleni ad limites austr. gubernii (F. d'Osten Sacken) Floret a fine Julii usque ad init. Octobr. o* nec 4. Hist. spec. Circa Petropolin (Rudolph. ex Georgi 1790, p. 516, n. 510 s. Erig. canad. ut seqq.); c. Petr. in agris cultis rarius, fl. Jun. Jul. (So5ol. Petr.1799, p.195, n. 336); in agris siccis sylvisque lapidosis circa Krasnoje Selo rarius (Sob. Petr. ed. ross. 1I, 1802. p. 155, n.553); in ruderatis c. Petr. (W einm. Pawl. 1824, p. 387); vidi in herb. Fl. Petrop. Katalskiauis (R. Petrop. 1845, E 560 Compositae. p. 79); a. 1851 sat copiosam reperi ex septemtr. urbis Luga, sed a. 1853 et 1854 eodem loco frustra quaesita (R. fter Ingr. in Bull. Acad. XII, 1854, p. 92 s. 223); in plateis ins. apothecariae per plures annos observata, sed 1853 non germinavit (conf. R. l, c.); singula. specimina etiam in ruderibus ad ostia Newae observata ex a. 1848 (Kühlew. in litt. Borszezow). , $. TRIMORPHAEA Cassini. 325. C. coerulea — Trimorphaea vulgaris Cass. 1825, C. A. Meyer 1830! — Erig. acre! L.; rectius: acer G. Rchb. — Erigerum vulgare L. 1731! — E. coeruleus J. Bauh. 1651, p. 1043 fig.! —Conyza coerulea (Taber n. 1590 fig.!) acris C. Bauh. 1623! et herb. — Erigerum quartum Dodon. 1383 fig. bona! s. tertium n id. 15314 fig.! — Co- nyzoides coerulea G esner 1561, append. iu Cord. p.216. Caulis !/;—1!/, ped. angulosus, saepe purpurascens, cum foliis hirsutus. Folia subintegerrima, infima oblongo- spathulata, caulina lanceolata. Capitula 3—4 lin. in apice caulis racemosa longe pedunculata. Ligulae lilacinae, haud conspicuae. — Variat Q. racemo composito: pedunculis inferioribus vel omnibus ramosis, racemosis vel rarius (E. corymbosus W allr. 1840! si pappus albidus) fastigiatis; y. asteroides Decand. 1836! sub Q. excl. forte synn. (in E.asteroide A ndrz. ex Besser 1822 capitula corym- bosa) — var. serotina G. Rchb. Corymb. tab.26, fig. HH! radio notabili, ligulis disco longioribus; haec Petropoli ra- rior, an E. serotinus Weihe, qui pappum rufum poscit. Color pappi ceterum sordide albus, in herbariis saepe post aliquot annos in griseum et deinde in rufum mutari vi- detur, specc. enim vetustiora numquam pappo albido offendi. In collibus siccis, arenosis vel lapidosis, campis steri- libus, ericetis, ruderibus, ubique copiose. Floret a medio v. fine Junii ad med.Sept.; fr. mat. fine Julii v. prius. 4.27, Hist. spec. Plerumque in ruderatis (Krasch.ed.G or- ter 1761, p. 134 s. Erig. acri, ut seqq.); in ins. Kronstadt Compositae. 961 (Georgi mss. 1795); in pratis siccis sylvosis et montosis, in insulis apothecaria, lapidea, in m. Poclonnaja! (Sobol. Petrop. 1799, p. 195, n. 337) atque Pargelovii! (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 135, n. 554; hoc loco var. pe- dunc. bifloris, flor. 28 Jun. notavit Smjelovsky in Prod. Fl. Petrop. mss. 1806); in pascuis et ruderatis frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 387); ubique (Turcz.! 1825, n. 500); in locis herbosis siccis, ad fossas et in aggeribus (Weinm. Petr. 1837, p. 81, n. 537); Wuistawa et Staraja Ladoga. CLXIHI. CHRYSORHAPIS. Solidago Linnaei est genus purissimum, cujus no- menclaturae auctorem false citat V aillantium 1720; hic Virgam auream cum Tournefortio dixit et sub Soli- dagine intellexit (1720) Seneciones foliis non profunde incisis (S. sarracenicum et affines). Solidago vulgo et pa- tribus titulus vagus erat, in modum Consolidae: Solidago Brunf. et Trag.! — Bellis sylvestris! ; S. sarracenica spuria Trag. 1552! — Hieracium mwurorwm!; S. sarra- cenica vera ejusdem triplex erat: Senecio paludosus?, Lythrum Salicaria? et Inula germanica; S.sarracenica quarta Loniceri — Serratula tinctoria; Solidago Do- donaei 1583 — Symphytwum officinale! ; celebratissima S. sarracenica plurr. patrum, certe Penae et Lobel., Dodonaei, erat Senecio paludosus, vix Senecio sarra- cenicus. Nulla species Solidaginis Linnaei ita unquam appellata fuit ante illum (nisi forte excipiamus Plukene- tium). Virga aurea patrum fere omnium ante C. Bau- hinum erat exclusive species nostra protea; C. Bauh. cum Senecionibus inspurcavit; Rajus 1688 ut subgenus flore. luteo ab Astere tantum diversum considerat; genus Tournefortii exclusis quibusdam specc. satis purum; Decandolle, antecessore Ruppio, hoc nomen paululum mutatum (Viírgaurea) ut S. generis Solidaginis admittit; idem nomen controversiis obnoxium, in graecum mutare ratius duxi. deficiente omnino alio in literatura antiquiori Mart. 1856. 36 562 Compositae. aut recentiori. Dorea Narbonensium, quasi aurea, quam alii Doriam (ab Andrea Doria Genuensi duce) vocant, ex figura a Pena et Lobelio 1570 data omnino videtur Senecio DoriaL.; ad hanc pertinent: Doria Gesner 1561, C. Bauh., herba Doría Lobel. fig. sinistra! Caesalp. et Dorea s. herba aurea Dalech.!. Propter similitudinem nominis a C. Bauhino cum Vírga aurea et adhuc in L. Hort. Cliff. cum Solidagine conjuncta fuit; tale genus dixit Adanson 1763 Doria (teste synn. citat.), quod di- versum est a homonymo Dillenii 1719 (typo Sen. ut vide- tur nemorensi , licet synn. S. Doriae citet, et S. sarrace- nico), quare non admitti potest pro planta nostra. 326. Chr.vulgaris — Solidago vulgaris Lam.1778! — Sol. Virga aurea L.! — Virga aurea vulgaris etc. J. Bauh. 1651 fig.! Park. Moris. Tourn. Vaill. — V. aurea vulgo dicta Gesner 1561, 1587 — Virga aurea Dodon. 1553 fig.! Matth. 1558! Camer. et plurr. patr. Caulis 1 —2 ped. et major, glaber vel praecipue super- ne pubescens. Folia simplicia, inferiora elliptico-serrata in petiolum attenuata. Racemus erectus simplex v. com- positus thyrsoideus. Capitula 3-4 lin. Ligulae 5—8. — Planta polymorpha, praecipue quoad formam foliorum duplici modo a typica divergens: 8. angwstifolia minus serrata C. Bauh.! p. p.: foliis lineari lanceolatis, obscu- rius serratis vel rarius (Camer. 1586 fig.!) integerrimis; saepe folia linearia dense serrata; y. latiífolia serrata C. Bauh.! ex fig. Dodon.! Lobel.! et Tabern.! citatis: fol. late ovatis grosse serratis, caule plerumque elatiori. In pratis siccioribus, pascuis; Q. saepius in arenosis, pinetis, ericetis; y. locis bumidioribus umbrosis, sylvati- cis. Copiose per totam Ingriam. Floret fine Junii v..serius usque ad med. Sept.; (fr. mat. fine Julii. z. Hist. spec. A Petropoli usque ad Bronitz ubique, fl. m. Aug. (Gmelin mss. 1733, n. 94 ex synn. J. Bauh.); Petrop. (A mman. mss. 1736, n. 104 ex syn. Tabern. C. et J. Bauh.); passim in sylvis (Krasch. ed. Gort, 1761, p. 136 s, Solid. Virga awrea, ut seqq.); in ins; Kronstadt Composiltae. 963 (Georgi mss. 1795); in sylv. et pascuis passim (Sobol. Petr. 1799, p. 197, n. 544): in m. Poclonnaja! Pargelovii! in insulis Nevae fl.! et ubique in loc. simil. (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 161, n. 561); in pascuis et sylvis fre- quens (Weinm. Pawl. 1824, p. 392); ubique (Turcz.! 1825, n. 505); in pratis, pascuis, sylvis et fruticetis, Jul. ad Sept. (W einm. Petr. 1837, p. 81, n. 543). CLXIV. VERBESINA. Caesalpinus 1583 utrasque species nostras primus B:- dens appellavit. Genus Bidens Tournefortii et Linnaei multas continet species expellendas; ita etiam Ceratocepha- lus Vaill.1720. Ante et post Caesalpinum Bidens sub no- minibus falsis aut titulis aequivocis: Ewpatoriwm, Pseudo- hepatoriwm, Verbena, Hydropiper, Conyza, Canabina etc. latitabat. Verbesinae nomen, inquit Dillenius 1719. ànte Tournefortium jam receptum fuit et non tantum elegan- tius est, sed et magis conveniens, cum, si accurate advertas, plures plerumque quam duo dentes in seminum summi- tate compareant, ut Bidentís nomen huic generi minus apte tribuatur. Argumenti ponderosioris oblitus fuit cel. Dillenius. Verbesina est nomen genuinum et titulus ge- nerieus antiquior Caesalpiniano. Verbesina(Verbena supina Trag. 1552) Gesner 1561, J. Bauh.! Dillen.! Rupp.! est quoque Forbesina Bononiensium ex Gesner 1561 (aut Torbesina, ut Haller scribit) aut Forbicina, ut Pontedera 1720 vult (qui insuper genus Bidens capitu- lis radiatis diversum admisit) et Seguier 1745. Haec Verbesina in sectiones duas aut subgenera dividi debet, quarum una: Bídens platycarpeas species jungit, altera psilocarpeas: Kerneria Mónch1794,quamG.Reichen- bach.genere sejungi suadet. P/wridens Necker 1790 eliam species platicarpeas pluridentes amplectit, hinc non perfecte cum Kerneria collidit. 327. V. tripartita (L. sub Bidens) — Verbesina s. Canabina aquatica flore minus pulchro, elatior J. Bauh. 564. Compositae. 1651! — Cannabina aquatica folio tripartito C. Bauh. 1623! et herb. — Verbesina Gesn. 1561 (ex C. et J. Bauh. Dillen.) — Pseudohepatoriuwm foemina D odon. 135533 fig.! — Vyerbena supina Trag. 1552! Folia tripartita, in robustiori planta pinnato-5-partita, in debiliori integra inciso-serrata. Achenia subbiaristata. Capitula erecta discoidea. — Specc. minuta caule simpli- cissimo subunifloro a V.integrifolia minima facile dignos- cuntur foliis superioribus latioribus brevepetiolatis et acheniis. In iisdem cum sequente locis, sed adhuc vulgatior et copiosior. Flor. et fruct. a medio Jul. ad med. Sept. o. Hist. spec. Ad paludes frequentissima planta (K rasch. ed. Gorter 1761, p. 130 s. n. Bidens trip. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1793); in paludibus insulae apothecariae! et passim ad ductus aquarum circa vias (Sobol. Petrop. 1799, p. 190, n. 523; ed. ross. II, 1802, p. 137, n. 538); in locis inundatis paludosisque, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 378); ubique (Turcez.! 1825, n. 489); in inund. et ad fossarum latera (Weinm. Petr. 1837, p. 79, n. 328). 328. V. integrifolía (sub epitheto foliis integris apud Thal. Raj. Moris. Ponted.) — Biídens cernua L. — Bidens folio non dissecto Caesalp. 1583 — Canabina aquatica foemina septemtrionaliwum etc. Pena et Lobel. 1570 fig. mediocris! Folia lineari-lanceolata, superiora sessilia basi connata. Achenia sub-Aaristata. Capitula demum cernua. — Variat à. radiata L. 1745! — Coreopsis Bidens L. 1753! — For- bicina vulgaris etc. Ponted. 1720! — Verbesina pulch- riore flore luteo J. Bauh. 16531 c. fig.!; — Y. minima (L.! fide citato Fl. Dan. t. 312 s. n. Bid. min.) — Ver- besina minima Dillen. 1719! et in Raj. 1745 c. fig.! haec eradiata est et a Decandollio ad V. tripartitam refertur, sed in fig. apud Rajum achenia tantum incuria pictoris biaristata videntur, nam planta ex habitu ad V. pur v-—V—X-c m Compositae. 565 integrifoliam pertinet; Petropolitana habet achenia 4-aris- tata ut in Fl. Dan.; Decandollio igitur ignota fuit. In locis aquosis, inundatis, ubique copiose. Fl. et fr. Aug. et Sept. oO. Hist. spec. Ad aquas stagnantes viae Moscoviensis usque ad novii pristan et circa Nowgorod, fl. Aug. (Gme- lin mss. 1733, n. 3, ex syn. Caesalp.); in paludosis circa ecclesiam annuntiationis Christi copiosissime et non nisi floribus radiatis crescit (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 292, forma a Gortero neglecta); cum B. tripartita ad paludes, sed rarior (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 130 s. B. cernua, ut seqq.); in paludibus circa Catharinhoffium, ad ripas Nevae fl. et in insulis apothecaria! lapidea et Basileensi! alibique, sed in minori quantitate, quam JB. tripartita (Sobol. Petr. 1799, p. 191, n. 525; in ed. ross. II, 1802, p. 138, n. 540 excluditur ins. apoth.); Coreopsis Bidens L. ad fossas et ductus aquarum circa Petrop. (Sob. Petr. 1799, p. 203. n. 361; in ed. ross. II, 1802, p. 174. n. 978 additur locus spec. Catherinhof); B. minima L. in locis uliginosis circa urbem Jamburgum, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 191, n. 524; ed. ross. II, 1802, p. 138. n. 539); crescit et floret cum JB. tripartita (W einm. Pawl. 1824, p. 378 «. et Q. nostra); ubique (Turcz.1825, n.490); abundat in omnibus locis aquosis, Jul. ad Octobr. (W einm. Petr. 1837, p. 19, n. 327 a. et B.). X INULA. "EXévwoy Dioscoridis s. Helenium Plin., quod He- sychius ab Helena ad serpentes necandos satum scri- bit, duplex est; unum quod nos attinet, foliis Verbascó describitur et a Romanis (Virgil. Horat. Plin. Colu- mella) appellatur ZIn«w/a. Teste Apulejo «a Graecis vocatur Panacz Chíronium, ab aliis Panaz Centaurion, alii Helenion, Latini Inulam campanam appellant»; Bo- daeus a Stapel et Fraas pro vero Panace Chironio Theophrasti agnoscunt. Patres (Dodon. 1553 c. fig.! Cordus, Matth. et alii) unanime In«ulam Romanorum 566 Compositae. pro Inula Heleniwm L. recognoverunt et Heleniwm voca- runt; Gesner 1561 et in Collect. stirp., Anguillara et Lobelius In«lam; vulgus ex Brunfels et Camera- rius Enulam campanam, ita in Herb. Mogunt. 1485, cap. 133, c. fig.'; Mesua 1484!'; Lonicer et Caesalpinus Enulam; C. Bauhinus Helenium vulgare. Genus Inula L. 1747 nil aliud est, ac Heleniwm Vaill. 1720; Vail- lantius differentiam ab Astere in floribus luteis posuit. Cum Heleniwm apud Diosc. et Plin. duplex sit, In«wlae nomen pro planta nostra (Corvisartia Cass. Merat, G. Rchb.), sive prima et typica In«/ae specie apud Lin- naeum servandum, quae sola R ajo 1688 genus Helenium efficit. € IL. Helenium L. — Syun. antiq. vide supra. Rhizoma carnosum ramosum brunneum, intus album. Caulis ad 5 pedes altus, crassus, angulatus, superne ramo- sus. Folia infima elliptico-oblonga, basi attenuata, caulina ovato-cordata sessilia amplexicaulia, omnia duplicato-den- tata, subtus valide costata et tomentosa. Capitula in apice ramorum solitaria magna. Involucri foliola exteriora late ovata. Petropoli tantum ex hortis aufuga obvenit. Cel. Bunge 1853 in numerum plantarum prov. balt. ut efferatam ad- mittit; ita quoque Weber et Wiedem. In Fennia au- strali (v. g. pr. Borgoam) quasi spontanea. Sed in Suecia occid. litorali a Wahlenbergio spontanea indicatur, ut in Gallia sept., Pomerania et Silesia. Fl. a Junio in au- tumnum. 2Z. Hist. spec. In hortis Nowgorodensis tractus Kra- schen. observavit; etiam in hortis Petropoli (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 136); ubique in hortis et ad sepes hor- torum spontanea (Sobol. Petrop. 1799, p. 198, n. 547; ed. ross. II, 1802, p. 164, n. 564); locis similibus pr. Par- 2olam (Kühle w.! ex R. Petr. 1845, p. 80, 28); copiose in ruderibus pr. Oranienbaum, cum Lavatera thwringiaca, a. 1847 (Kühle w. in litt.). Compositàe. — 567 CLXV. CONYZA. Kovv£x Theophr. Diosc. — Conyza Plin., sic forte dicitur, quod xeyonxe (culices) viscidilate sua capiat,* quare Gaza Pulicariam vertit; alii a xov(Co derivant, quod pulvere adspersa sit. Theophrastus duas, Dios- corides tres species distinxit; major seu mas — Inwla viscosa Àit.; minor s. foemina — Inwla graveolens D sf.; tertia — Inula Britannica L. Ita cel. Fraas interpreta- tur Conyzam et patres tantum in eo dissentiunt, quod C. tertiam in Pulicaria dysenterica quaesiverint, aliqui C. minorem in Pulicaria vulgaré. Genera igitur recentiora Inula et Pulicaria (excl. I. Heleniwum) in Conyza Grae- corum juncta erant. Hae species etiam in genus Conyza C. Bauh. 1623 collectae erant, additis: J. Conyza Dec., Jasonia glutinosa Dec. (ab Inulg genere haud diversa), praeterea I. oculus Christi L. et I. germanica L., species omnes a patribus sub n. Conyza descriptae. Tandem spe- cies typica prima Conyzae L. est C. squarrosa, quam De- candolle et recentiores ab In«la non distinguere potu- erunt, ita etiam Conyzam candidam L. Inula Linnaei, exclusis quibusdam omnino alienis, e generibus 2 con- sistit, Inula et Pulicaria, ut Gaàrtner 1791 docuit. Cum igitur Ia44ae nomen pro I. Helenium L. servari debet, pro ceteris speciebus Inwlae Gartnerianis genere di- versis nomen Conyza jure antiquitatis restaurandum est. Decandolle habet subgenus In«/ae e Tabernae- montano 1590, Bubonium appellatum, sed hoc nomen idem est ac Aster atticus, ut Dioscorides ipse scribit; resuscitari igitur haud potest. Respicienda adhuc est Britannica ila aenigmatosa, quumGesnero,Lobelio 1570 et Dalechampio in Hist. Lugdb. 1586, testante quoque figura in Codice Diosco- ridis antiquo, In«la Britannica L. fuerit, quae tamen in Britannia non crescit. Britannica Anguillarae 1561 pro Primula Auricula 8. L. sumitur, Camerario vero Statice Armeria L. videtur; utraque tamen vix fuit. Gesner 1561 propter vim antiscorbuticam Cochleariam Britannicam 568 Composilae. credidit, sed descriptio Plinii hoc minime concedit. Jam tempore Lobelii (Advers. 1570) planta Britannica tri- plex erat: Polygonum. Bistorta, viviparum et Inula Bri- ' tannica. Boeczavwuxv| v) Qexovuxr, Diosc. IV, 2 est herba gustu adstringens, Loliis Lapathi sylvestris; sed nigrio- ribus et pilosioribus, nec caule ita magno, radix autem tenuis et brevis; vox Goeravuxr, observante Sarraceno et Bodaeo deest in codice veteri Dioscoridis; descrip- tio vero quodam modo cum Betonica Alopecuros congruit, cujus herba amaro-adstringens; propter radicem tenuem et hirsutiem Bistorta esse non potest. Keorpov (Sideritin syriacam sec. Fraas) Diosc. IV, 1 dicit a Romanis vo- cari Qecov(xv» seu Rosmarinwm. Est etiam alia Qecovuxr, quae inter notha et spuria Dioscoridis describitur et Dianthus videtur. Britannica (sic!) vero Plinii XXV,3 omnino est alia planta ac Qoecovtxrj Dioscoridis, scil. herba antiscorbutica, foliis oblongis nigris, radice nigra. Àn Polygonum lapathifolóéum (ut C. Bauhinus suspica- tur) aut Hydropiper, aut forte rectius Béstorta? Herba propterea celeberrima, quod auxilium tulit exercitui J. Caesaris in Frisia, scorbuto laboranti. Jam Plinius de origine nominis sollicitus, quaerit, an ab Oceano Britau- nico, in cujus confiniis plurima nascebatur, sortitum sit nomen; Bodaeus autem verisimilius credit ab arce, quam Breten et Britten vocant Batavi, quod ad ostiam Rheni a Caesare germanico conditum fuit, vel quod planta in caespitibus paludosis maritimis, a Frisiis etiam num hodie Bretten et Britten dictis nascatur. 329. C. salicina (L. sub Inula) — Conyza media Monspeliensis etc. J. Bauh. 1654 fig.! mala — Aster mon- tanus luteus Salicis glabro folio C. Bauh. 1623! et herb. - Buboniwm lutewm Tabern. 1587, 1590 fig.! melior quam Clusii — Aster 2 saliícis folio Clus. 1583 c. fig.!. e Vienna — Aster montanus Lobel. 1581 fig. mala (si huc). Caulis erectus polyphyllus, glaber, 1—2 ped. sulcato- angulatus. Folia subpergamena nitentia, lanceolata, mar- Compositae. 569 gine hirta, minute dentata v. integerrima, ceterum glabra v. subtus sparse pilosula, venis anastomosantibus promi- nulis; superiora cordato-amplexicaulia. Capitula in apice cauiis 1 — 6, subfastigiata, ?/, vel cum radio 1'/5 poll. In- volueri foliola exteriora lanceolata glabra, margine dense ciliata, disco breviora, patula. Achenia glabra, — Variat interdum in eodem loco: Q. angwstifolia, fol. lineari- lanceolatis, 3 — 4 lin. latis, longioribus, recurvis; y. /atz- folia fol. late lanceolatis, 7—11 lin. latis, brevioribus, plerumque erecto-patentibus, caule saepe polycephalo. In montosis calcareis apricis vel fruticetis declivibus reg. elevatae hinc inde copiose: in montibus Duderov. (a. Q. y.), Bornitzy (8.), Arbonje («.); deest in reg. demissa et isthmo Kareliae; etiam alibi in Ingria: ad fl. Pljussa pr. Polja (tantum y.), ad cataractas Narowae, Lutzkaja pr. Jamburg. 1n Ingria numquam in pratis uliginosis (ut Linné indicat), tamen simili loco typicam legi in taeniis Fenniae austr. marit. pr. Fredrikshamn. Floret a medio Jul. in finem Auz. z. Hist. spec. In montosis Duderhovii! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 136 s. Inula salic. ut seqq.), in pratis sic- cioribus herbosis et sylvosis in m. Duder. et circa Ga- tschinam! (Sobol. Petrop. 1799, p. 199, n. 549; ed. ross. II, 1802, p. 166, n. 566); in locis graminosis asperis di- strictus Jamburgensis! (Weinm. Pawl. 1824, p. 394); in montosis Duderovii! (Turcz.! 1825, n. 506); in herbosis elevatis (W einm. Petr. 1837, p. 82, n. 544). 330. C. Britannica Morison 1699, n. 8! sed fig. mala — Inwla Britannica L. — Conyzis affinis C. Bauh. 1623!, britannica C. Bauh. herb. ex Hagenb. — Aster fl. luteo Tabern. 1590, p. 338 c. fig.! — Britannica Gesneri et Lugdunensium Pena et Lobel. 1570 fig.! e muris Lugd.; Dalech. 1586 fig. mediocris! — xovut« Teivv, Diosc. optime propter folia et odorem (Fraa s). Herba sparse villosa vel cano-subsericea. Folia lanceo- . lata (L.) vel sublinearia, integerrima (8. arenaria R ch b.! 1831) vel denticulata, inferiora in petiolum attenuata, su- 210 Composilae. periora basi latiore subamplexicaulia. Capitula C. salicinae. Involucri foliola exteriora demum subsquarroso - reflexa, lineari-lanceolata, piloso-sericea, interiora et discum sub- aequantia. Achenia hirta. — Variat summopere statura, latitudine et longitudine foliorum, dentibus evidentioribus (x. Linné), indumento parciori (Q. viridis Wahlbg.1826), capitulis minoribus 1 poll. et involucri foliolis latioribus longioribusque (quae IJ. Oetteliana Rchb. 1831; sed FI. Dan. t. 413 haud similis, quare etiam planta Petrop. pro C. Britannica determinari diu non potuit). Var. y. stricta Wahlbg. 1826 (Linné iter Gothl. sub I. dysent.) fol. strictis attenuatis mucronatis argute serratis, utrinque canescentibus; forma huic accedens in arena litorali pr. Strelna (Borszczow!). Diversa ab hoc videtur var. Q. Linné 1733 caule et foliisssubtus magis villosis et an- gustioribus, quae Conyza aqwatica, Asteris fl. aureo C. Bauh. 1620! et herb. e Vallesia pr. Sedunum; an for- ma in Fries herb. norm. Suec. IV, 5 exhibita, foliis lon- gioribus erectis acuminatis, villoso-canescentibus; haec nondum in Ingria. Non solum in humidis, inundatis, ad ripas, fossas et canales, sed etiam in arenosis siccis, ruderibus, in plateis urbium; ubique copiose circa Petropolin et alibi: Luga, Tscheremenetz, fl. Wolchow. Floret a fine Junii ad med. Sept. 2. Hist. spec. Gmelin in mss. 1733, n.104 inter Tosnam et Bronuitz m. Aug. flor. invenisse videtur, sed false pro Astere mont. lut. fol. oblongis Tourn., sive Buphthalmo salicifolio habuit. Petropoli (H. Mertens mss. 1823 s. Inula Brit. ut seq.); in pratis humidis circa Pawlowsk rarius (Weinm. Pawl. 1824, p. 394); in arenosis humi- diusculis et in locis vere inundatis (Weinm. Petr. 1837, p. 82, n. 545, cum cit Schkuhr t. 247 exacte et var. Q. sublanata). Obs. 1. Haec planta semper false pro In«la dysen- terica L. indicata fuisse videtur. Ad canales insulae, cui a Basilio nomen est; inveni etiam ad aquaeductum, quo Newa fl. cum fl. Wolchow communicatur, fl. fine Julii et - Compositae. 911 Aug. (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 136; in Krasch. Co- dice additur locus ad Lugam fl. circa pagum Itowskajaj; Newa, in inundatis (Falk, Beitr. II, 1786, p. 242, n. 984); ad fossas et canales insularum Basileensis et lapideae, nec non ad vias prope nosocomium pedestre et in aliis locis humidis (Sobol. Petr. 1799, p. 198, n. 548; in ed. ross. H1, 1802, p. 166, n. 565 additur: ad ripas et ad hortos in canalibus); Ingria (Georgi 1800, V. p. 1247, n.5J; Petro- poli (Longmire in Ànn. of Phil. VI, 1823, p. 196 et imo H. Mertens in Catal. mss. 1823); in graminosis ad rivu- los, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 394); ubique (Turcz. 1825, n. 507, sed C. Britannicam non enume- rat); in paludosis maritimis ante plures annos unicum tantum specimen Julio fl. leri (W einm. Petrop. 1837, p. 82, n. 546 cum dubio pro I. dysenterica L., cum Fl. Dan. i. 410 non conveniebat; specimen herb. Weinm. erat C. Britannicae var.) Statio Petrop. igitur in Ledeb. Fl. Ross. II, 510 expungenda. Obs. 9. Inula hirta L. In limite gub. Nowgorod et Pskow ad fl. Lowat, circa Podala, 27 Jul. 1768 (Gülden- stádt Reise I, 1787, p. 14). An C. salicinae forma lati- folia monocephala? Obs. 3. Conyza squarrosa L. Petropoli (Georgi 1790, p. 916, n. 508); in pratis siccis gramineis circa Petrop., flor. Jun. Jul. (Sobol. Petr.1799, p. 195, n. 533); in locis siccioribus ad margines sylvarum prope Peterhof rarius (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 154, n. 5232); Ingria (Georgi 1800, p.1239, n.1). Certe erronea, sed aenigma. CLXVI. HELICHRYSU M. ^Exetcyouooc Theophr. IX, 21 et &£Xtypucoc Diosc. IV.57 est Helichryswum Stoechas in Graecia vulgatissimum, nec Tanacetwm annwuwm L., ut plurimi patres crediderunt (conf. Fraas) Si Athenaeo fidem tribuimus, nomen accepit a nympha quadam Ephesia £Atypuon, quae hoc flore Dianam coronavit, ut Themistagoras Ephesius 512 Compositae. scribit; planta enim speciosa facile in coronas flectitur (Eco, ££). Plinio Eliochrysos dicitur, hinc Tourne- fortio, C. Bauhino et patribus Eléchryswm; asse- rente Bodae o (p.1177) falluntur ii, qui ab sole Atoc de- rivant et multos auctores citat, qui cum £ scripserunt, quod vero haud ita in Codicibus Diosc. melioribus. Genus Elichrysum Tournef.! sive HelichryswumV aill.exacte congruit cum genere Gnaphalio, ut recentissime v. g. ab cariss. G. Reichenbach limitatur (si Antennariam addis, a pluribus non sejunctam); est etiam Helichryswm s. Eli- chrysum C. Bauh. et patrum, si Antennarias demis et Gnaphalium sylvaticum L. addis. Genus Gnaphaliwum Linnaei omnino aliud ac Tournefortii aut Vaillan- tii, licet hune pro auctore citet, et illorum genera E- chrysum et Filago amplectitur. T'vadXtoy Diosc. III, 132 dicitur, quod foliis albis mollibusque pro tomento, vct y»«QxAo0, utantur. Auctore Plinio Gnaphaliwm alii Chamaezelon (an Chamaezylon i. e. humile Gossypium ut Lobel. et Dodon, autumant) vocant. Fraas pro Fi- lagine maritima L. (Diotis maritima Cass.) interpretatur, quae jam Clusio et Gártnero Gnaphalium legitimum dicitur; haec planta a Lobelio etDodonaeo pro planta Dioscoridis describitur, erat quoque prima Gnaphalii generis species apud C. Bauhinum et genus purissimum Gnaphalium Tourn ef.! $. 1. ELIOCHRYSOS Plin. (331. H. germanicum Tournef. 1700! (primo in Germania detectum, in Gallia et Anglia deficiens) — ZH. arenarium Mónch, Dec. ex Gnaphalio arenario L. Stoechas citrina germanica etc. J. Bauh. 1651! fig. mediocris — Elichryson s. Stoechas citrina latifolia C. Bauh. 1623! e synn. — Heliochrysos Trag 1552, p.330 €. fig. bona! e Wasgau, Hagenau: Neuenburg — .Ama- rantus luteus Fuchs 1542 fig. bona!, inter Speyer et Worms detect. — Sticados citrinum, Sobeinbíumen, Herb. Mogunt. 1485 c. 367 cum fig. rudi! Compositae. , 913 Herba !/,—1 ped. multicaulis, tomento albo lanugi- noso crasso tecta. Folia radic. densa erecta, spathulata obtusa, caulina linearia. Capitula glomerato-cy mosa, pul- chre citrina (aurantiaca vel pallida extra Ingriam). Planta priva regioni arenosae system. Devonici medii, ubi rara, v. g. copiose ad Retjun pr. Gorodetz, parce ad limites gubernii australes inter Nowoselje et Katjeshnaja, nec non prope Lotschkina (R. Iter Ingr. in Bullet. XII, 1854, p. 92, 93 s. 223 s. Hel. aren.); parce in pinetis pr. Weleni (F. d'Osten Sacken). Vidi quoque in Supplem. Herb. Petrop. Kastalskiani. Floret ab initio Julii. 2. $.2. ANTENNARIA Gürtn. — LAGOPUS Trag. non Diosc. 332. H. montanum Tournef. 1700! Vaill. Rupp! — Gnaph. dioicum L. (sexus differentiam stabilivit Dil- len. 1719) — G. montanwm Pena et Lobel. 1570 fig.! Lobel. 1581 fig.', Tabern. 1590 fig.!, Dalech. C. Bauh.! et herb. — Lagopus Trag. 1532 fig.! (non Diosc. quae in segetum areis nascitur, conf. Trifolium arvense) — Pilosella minor Fuchs 1542, p. 606, fig. bona!, Dodon. 1553 fig.! Clus. J. Bauh. Stolones prostrati, radicantes. Folia radicalia rosulata, obovato-spathulata, mucronata, subtus niveo -tomentosa, caulina linearia adpressa. Capitula (utriusque sexus) va- riant alba, rosea et purpurea, in apice caulis dense co- rymbosa, breve — aut rarius (var. corymbosa Hartm. Krasch. l. c.) longe pedunculata. In campis siccis sterilibus, arenosis, ericetis, pascuis elevatioribus, ubique vulgatissimum. Floret a medio v. fine Maji; fr. mat. a fine Junii, ab initio Aug. saepissime sterile. 2. Hist. spec. Petropoli (Deschisaux 1725, p.9 ex syn. Tourn.); ibid. in apricis et incultis locis (A mman mss. 1734, n. 28 ex syn. C. Bauh. et Tourn.); in prato ins. Basilii, prope sylvam quae est inter mojorem et minorem perspectivam circa 22"* lineam copiose inveni 24 Majo 57^ Compositae. (Krasch. Index mss. 1749, n. 20 ex synn.); ubique in pratis siccioribus; var. corymbis longis petiolis insidenti- bus inter ceteras congeneres /Krasch. ed. Gort. 1761, p. 132 cum descript. et varr. capitulis albis, purpureis et suave rubentibus, s. Gnaph. dioico L. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in insulis apothecaria, lapidea et ubique in pratis siccis elevatis (Sobol. Petrop. 1799, p. 193, n. 531) et in monte Poclonnaja! (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 151, n. 548); abundat in sylvis et campis sterilissimis (Weinm. Pawl. 1824, p. 384 c. varr. fl. albo et rubro); ubique (Turcz. 1825! n. 493); - abund. in omnibus locis siccis aridis ericetosis, Maj. Jun. (W einm. Petr. 1837, p. 80, n. 534). "A dnot. Gnaph. alpinum L. Duo exemplaria in itinere Nowgorodiensi lecta possideo, utrumque mutilum, quibus quoad faciem externam descriptio ill. Haller p. 701, n.8 et icon J. Bauhini III, p.161 satis convenit, cum autem flores nulli adsint, certo determinare non audeo (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 133); in montosis circa Novogrodium, fl. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 194, n. 532; ed. ross. II, 1802, p.152, n.549); Ingria (Georgi 1800, p.1237, n.6). Planta erronea. Synonyma Halleri et J. Bauhini a Krasch. allegata non pertinent ad G. alpinwm L. (conf. Linn. Fl. Lapp. edit. Smith), eo minus ad 6. dioicum L., cui amandare cel..Ledebour in Fl. Ross. II, 612 pro- pensus fuit. An H. spicatum juvenile? $8. 3. PSEUDO-LEONTOPODIUM Matth. 1565. Clus.! Dalech.! 333. H.spicatum Tournef. 1700! Vaill. Rupp! — Gn. sylvaticum L. p. p.! Huds. Lightf. (Linné cum hoc G. norvegicum Gunner confudit, ut herb. ejus et Fl. Lapp. testatur; sed propter locum: in sylvis arenosis H. spicatum praecipue intellexit in Spec. pl.) — G. rectum J. Bauh. 1651 fig. bona! cüm loc. spec.; Engl. Bot. t. 194! Smith.! et plur. — 6G. anglicum vel Belgicum etc. Lob. 1981 fig.! repelita ex seq. — G. anglicum Pena et Lob. Compositae. 319 1570 fig.! e Londino habuit; Gerard. Raj. 1724! — He- liochrysos sylvestris p. p. Trag. 1552, p. 331, fig. dextra! (sinistra est Filago). Caulis simplex strictus, longe spicatus. Folia radicalia lanceolata, caulina angustiora sublinearia, omnia albo-to- mentosa v. subsericea, supra denique glabrescentia. Capi- tula axillaria sessilia, inferiora longe bracteata, aggregata in spicas axillares -- longas; squamae involucri fusco- marginatae, variant Q. pallidiores spadiceae, vix adustae. In pinetis, ericetis, etiam fruticetis graminosis, fere ubique copiose; . in arvis et declivibus argillosis pr. Ar- bonje. Fl. et fr. a fine Julii v. prius ad finem Octobr. z. Hist. spec. Passim ad ductus aquarum (Krasch. ed. (G ort. 1761, p. 133 s. Gnaph. sylv. L. ut seqq. — propter locum, folia basi crispa, staturam vix dodrantalem et cau- lem interdum ramosum,*jam Georgio suspectum; an species sequens No. 334?); Newa (Falk Eeitr. II, 1786, : p. 240, n. 960); in insula pharmacop.' cubitalem et peda- lem reperi a. 1705 (Georgi mss. 1795); in sylvis circa coemeterium St. Johannis, in ins. Newae fl. apothecaria! lapidea (Sobol. Petr. 1799, p. 194, n. 533) et ad montem Poclonnaja!, ad viam Sarskoseliensem (Sobol. Petr. ed. ross. II. 1802, p. 153, n. 550); in sylvis humidiusculis et ad ductus aquarum (Weinm. Pawl. 1824, p. 3853 s. G. rectum Sm.); ubique (Turcz.!' 1825, n. 496); ubique in sylvis, fruticetis et aliis locis herbosis (Weinm. Petrop. 1837, p. S0, n. 535). 334. H. aquaticum (Tournef. 1700! Vaill. — Gn. uliginosum L. — Filago palustris, capit. nigric. su- pina Rupp. 1726! — G. annuum serotinum, capitulis nigris, humidis gaudens Moris. 1699! — G. longifolium humile ramosnm, capit. nigris Raj. 1688, 1724! — Fi- lago 3. minor Dodon. 1583 e descr. videtur; Lobel. 1581 c. fig. eadam, rudi! apud Moris. repetita. Herba aunua, ramosa, vel multicaulis, !/, ped. vel mi- nor, albo-lanata. Folia lineari-spathulata, flaccida, subun- dulata. Glomeruli dispersi vel in apice caulis subfasti- 2516 Compositae, giati. — Variat QG. piluwlare (Wahlenbg. 1812 fig. 13) acheniis papilloso-muricatis. In locis olim inundatis, ad stagna, fossas et vias, in arenosis humidis, plateis, ubique maxima copia; Q. Petro- poli rarius, sed interdum promiscue cum typica. Floret et fr. ab init. Julii vel fine Junii ad finem Octobr.; Sept. jam hinc inde exsiccatum. C. Hist. spec. In locis udis ins. Wasili-Ostrow! m. Jul. (Amman mss. 1735, n. 61 ex synn. J. Bauh. Raj. et Tourn.); passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 133 s. G. «lig. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in locis uliginosis humidis apricis et passim in hortis olera- ceis (Sobol. Petr. 1799, p. 194, n. 534; ed. ross. II, 1802, p.133,n.531); in inundatis arenosis (W einm. Pawl. 1824, p.385); ubique (Turcz.! 1825, n. 497); in locis uliginosis, ad paludes, fossas, lacunas (W einm. Petr. 1837, p. 81, n. 536); 8G. pilwlare non rarum videtur, sed quoad ha- bitam plus minus ab icone Wahlenbergi recedens (R. Petr. 1845, p. 78) et typico ita simile, ut sine micros- copio distingui nequeat. CLXVII. FILA GO. Nomen, ut Fuchs et Dodonaeus perhibent, reéen- tioris aetatis, corruptum ex voce Cartofilago s. Cartophi- lago s. Cartafilago Hermolai, Ruellii, Fuchsi et Gesneri. Ex opinione Ruellii etFuchsi Ceratophylax (corneae defensor) appellari debet, sed hoc nomen apud auctores Graecos non legitur. Forte nomen propter to- mentum plantae in filá ducendum vel ad praeparationem chartae idoneum, aegrius propter habitum filiformem caulis et ramorum. Filago Fuchs 1542! Dodon. 1559, 1583, Lobel. 1570, 1581 sistit ideam primitivam generis Tournefortiani, Vaill. et Linn., hodie penitus et fa- cile injuria dilacerati. Typus Filaginis est F. germanica L., species principalis et prima rite depicta apud Dodo- naeum 1383!; hanc Cassini 1819 Géfolam superflue dixit. Compositae. 911 Filago nostras constituit genus Oglifa Cass. 1819 (ana- gramma Filaginis), a typica Filagine tantum diversum: involucro demum in stellam expanso, receptaculo planius- culo (nec filiformi conico) et floribus periphericis 9 sub- papposis. 335. F.incana Dillen. 1719 Append. p. 2 eximie! Vaill. 1719 (etiam Haller, Linné et Fries hanc pro syn. agnoscunt et citant) — Oglifa arvensis Cass. 1819 — Fil. arvensis et montana L. — F. vulgaris, floribus per caulem sparsis Tournef! Paris 1698, 1725! bene descr. (aliam juxtaposuit F. v«/garem, quae F. gallica) — Filago alia Dodon. 1583! sine fig. Deest in Anglia. Caulis subramosus strictus 1—!/, ped. vel minor, cum foliis incano- tomentosus, superne glomerato-subspicatus. Folia adpressa, breve et late laneeolato-linearia, maxima 8 lin. longa, 2 lin. lata. Capitula 1!/;—2 lin. incana (nec lutescentia), 2— 7 aggregata, sed minime in globum cir- cumscriptum compacta; squamae anthodii obtusae. — Occurrit duplici forma: «. caule paniculato virgato ramo- sissimo, capitulis lateralibus; haec F. arvensis L. Fries herb. norm. I, 2; Q. caule simpliciori subdichotomo, ca- pitulis subterminalibus; haec F. montana L. Suec. ex loco et herb.; conf. Fries 1828! herb. norm. Suec. VII, 2!; an etiam? Filago montana Pena et Lobel. 1570, p. 201 c. fig. rudi, radice multicauli et fol. angustissimis abludens. In arenosis elevatiorihus isthmi Kareliae rarius, copio- sissime circa urbem Luga. Fl. et fr. ab initio Julii ad init. Aug. O. Hist. spec. In sylvis siccioribus inss. Wasili Ostrow et Pharmacopolarum, Jul. Aug. (Amman mss. 1735, n. 62 ex synn. Dodon, et C. Bauh. paulo dubiis, an fel. spicatum juvenile ex loco?); in monticulis arenosis et sylvosis Pargelovii! satis raro occurrit (Sobol. mss. 1779, n. 32 et Fl. Petr. 1799, p. 205, n. 566 s. Fil. montana; in ed. ross. II, 1802, p. 178, n. 583 additur locus Rjabo- wa); circa Petrop. (Sobol. et Boeber ex Georgi 1790, p. 317, n. 939 et 540 s. F. mont. et arvens?); in arvis Mart, 1856. 37 918 Compositae. montosis Ligovi, Crasnoselii et ad pagum Rjabowa, rarius; fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 205, n. 567; ed. ross. lI, 1802, p. 178, n. 584, s. F. arvensi); in locis siccis arenosis, e. g. ad vias Pargolae! et Murinae (Tur cz! 1825, n. 499 s. Gn. montano Willd.; n. 498 s. Gn. arvensi . Willd. sine loco); in monte Poclonnaja! ad viam Wibur- gensem leg. Prof. Kastalsky (Weinm. Petr. 1837, p. 84,n. 559 s F. montana L.); hinc inde in siccis et are- nosis, praecipue versus isthmum Kareliae (R. Petr. 1845, p. 79 s. F. arvensi L.). Obs.1. Filago germanica (J. Bauh.) L. sive F. vulgaris (Matth. Lob. Tab. Lamck. non ultra Mita- viam boream et orientem versus observaia est. Gmelin in mss. 1733 n. 114 ubique inter Petrop. et Twer m. Aug. et Sept. vidisse indicat, fide syn. cit. Filago s. impia Dodon. Pempt. Etiam H. Mertens in Catal. mss. Fl. - Petr. 1823 praeter F. arvensem habet. Utraque falsa. Obs. 2. Filago minima Fries — Gnaph. monta- num et Filago mont. L. ex synn. — Gn. minimwm Lo- bel 1581 fig! et patr. plur. — ad ostia Newae adportata, in ruderibus parce adparuit a. 1848 (Kühlew. in litt.), sed mox iterum evanuit, - CLXVIII. ARTEMISIA. "'Aotceutota Dioscoridi III, 127 sic dicta ab Artemi- sia Mausoli Cariae regis uxore, quae hanc sibi, narrante Plinio XXV, 7 adoptavit. Antea ex Plinio vocata fuit x&p3Éwe (virginalis) s. xap3évwov (apud Apulejum) a virgine Dea, quia foeminarum malis, quibus Zocep.c (Dia- na) praeest, medetur. Dioscoridi et Plinio species duae, a Fraas pro A. campestri L. et arborescente L. interpretatae, Genus hodiernum consistit ex 3 generibus Bauhiniano- Tournefortianis, solo habitu et quali- late distinctis: Artemisia, Abrotanum et Absinthium, jam ante Linnaeum a Jungio et Blairio 1720, indigi- tante quoque Vaillantio 1719, in unum conjunctis. Pon- tedera differentiam fere genericam Absinthii et Seriphii Compositae. 519 ab Artemisia (v. Abrotano) demonstravit. Artemisia ex his nomen recentius videtur, nam apud Theophrastum : non obvenit. $1. Agpccovov Theophr. et Diosc. HI, 29 — Abro- tonum Plin. nomen ex interprete Nicandri duxit prop- ter habitum tenerum s. mollem (xQocc — sed tunc Pli- nius Habrotonwm legisset); an potius ex voce a goroc immortalis, divinus? Theophrastus praeter genuinum Abrotanum adhuc aliud habet, quod A. campestre credunt. 336. A. vw«lgaris Caesalp. 1583, Clus. 1583! 1601!, Dalech. 1586 fig! Thal. 1588, J. Bauh. fig! aj ] uchs 15412 fig. opt! (non Plin.) —. Artemisia Dorsten. Trag. 1532 fig! Camer. in Matth. fig! Folia discoloria, supra profunde viridia, subtus griseo- tomentosa, pinnatisecla, segmeutis inferioribus decrescen- tibus, superioribus inciso-serratis vel pinnatipartitis: Ja- ciniis —— lato -lanceolatis integerrimis. Capitula in ramis paniculae subspicata, 1!/; —2 lin. obconica vel late ovata; involucrum subtomentosum. — "Variat (. flosculis cum caule purpureis: A. r«bra Tabern. 1590 c. fig! In incultis, ad sepes et vias, ubique copiosissime; (. ad ostia Newae in ruderibus et alibi. Floret a medio Julii ad autumnum. z. Hist. spec. 1n Strelna prope sepem, quae circa eccle- siam est, copiose; ad ductum aquarum Ladogensem et circa fl. Wolchow vulgatissima planta (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 131); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 17935); in ruderatis et cultis, circa sepes hortorum et in hortis oleraceis ubique frequentissima planta (Sobol. Petr. 1799, p. 193, n. 520; ed. ross. II, 1802, p. 149, n. 547); in cul- tis, ruderatis et ad sepes (W einm. Pawl. 1824, p. 383 et Petr. 1837, p. 80, n. 531); ubique (Turcz! 1825, n. 492). 337. A. campestris L. — Abrol. campestre Ta- bern. 1390 fig.' C. Bauh.' Raj. (non Trag. 1552, quod 5280 Compositae. A. pontica L. sec. Rcehb.) — Abrotonum sylvestre Trag 1533! — Art. tenwifolia Plin.? — Thal. ,1988' J. Bauh.! Vaill. (non Fuchs 1542, Tabern.) — acepto Aezxto- QuAxoc Diosc. Caules plurimi adscendentes paniculati, saepe purpu- rascentes, steriles decumbentes. Folia radicalia remote bipinnatisecta, segmentis anguste linearibus viridibus; caulina simpliciora. Capitula in racemos paniculatos dis- posita, glabra, variant majora 1!/, lin. magis ovata et minora oblonga ?/, lin. — Variat Q. serícea Fries 1828 foliis argenteis. In arenosis depressis vel montosis, in ripis praeruptis lapidosis, muris, campis siccis aridis sterilibus, hinc inde copiose; in reg. demissa rarius: in arenosis ins. Basilii et ins. Kronstadt (utraque purpurascens); 8. parece in areno- sis maritimis ad ostia Narowae, ubi sterilem modo legi. Floret a fine Julii ad med. Sept. vel ultra. z. Hist. spec. Cum praecedente i. e. Tanaceto in ins. Petri prope piscinam (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 131 — sed ex Codice Krasch. mss. patet, sub praecedente intelligendam esse Artem. vulgarem, et revera A. cam- pestris hodie adhuc circa Strelna et ad fl. Wolchow co- piosa); in praedio Com. Czernischew ad 17 werstam viae Peterhofianae (Gorter Append. 1764); in pratis sic- cioribus, in m. Poclonnaja! Pulcovo, circa fabricam py- riam Ochtensem et passim; var. 8. caule foliisque atroru- bris crescit ad viam Pargeloviensem in siccioribus (Sobol. Petr. 1799, p. 192, n. 528; ed. ross. II, 1802, p. 146, n. 543); in campis siccis arenosis passim (Weinm. Pawl. 1824, p. 383); in locis siccis arenosis e. g. pr. Pargolam! (Turcz.! 1825, n. 493); in locis siccis aridis arenosis (Weinm. Petr. 1837, p. 80, n. 532); Staraja Ladoga, Lu2a. Jamburg, ad cataractam Narowae, ad lacum Pei- pus pr. Ruditza. ddnot. Art. inodorae MB. levis modificalio qnae- dam ex ea Lawansaari ab ill. Baer reportata (R. Petr. 1345, p.22). Haec in maritimis Ingriae indaganda est. Fere confluit cum A. campestri. e AI Lu Compositae. 581 $ 2. 'AgtySios Theophr. IX , 18; Diosc. Ill, 26 — Absinthium ponticum Plin. Ruell. 1537! Lobel! C. Bauh.! (non L.), quo, narrante Theophrasto, Pii pasta pinguescunt et ob id sine felle reperiuntur. A. Ab- sinthium L. hodie adhuc in Graecia c'jrySto. vocari testa- tur Fraas, ut olim Anguillara. Poétis dicebatur zztv- 3tov (impotabile) propter nimiam amaritudinem; forte melius derivatam vocem credit Bodaeus ex 4 — jtvSoc, quod minime sit delectabile. Dioscorides et ex eo Pli- nius adhuc duas addunt species: marinum s. Seriphium el Santonicum, quae pro A. maritima et judaica habita fuerunt. 338. A. Absinthium L. — Absinthium vulgare Fuchs 1542 fig. opt.!' Lobel 1576 fig. bona.!' Tabern. fig.! Gártn. Lamck. — Absinthiuwm Brunf. 1536 fig.', Trag. fig.' Dodon. 1553 fig.! et plurr. — Reliqua syun. conf. supra. Folia sericeo- incana, 2—3 pinnatipartita, laciniis fol. radic. latioribus obtusis. Capitula racemosa subzglohosa nutantia v. pendula. In ruderibus urbium antiquarum copiose: in arce Gdow, ad ripas fl. Wolchow a Staraja Ladoga usque ad cataractas in praeruptis et tumulis vetustis, ad cataract. Narowae in calcareis. In suburbiis, nec non circa pagos, praedia et hortos pr. Petrop. et imo in plateis ipsius ur- bis pluribus locis, parce, ad ostia Newae et in ins. Kron- stadt. Planta jam dudum per bella et commercium intro- ducta, uunc indigenis adnumeranda. In Karelia australi ad urbes Wiburg et Fredrikshamn frequens usque ad lacum Onega (Nylander Fl. Karel. 1850). Floret post medium Julii vel m. Aug. 7. : Hist. spec. Circa pagum Duderhof et urbem Staraja Ladoga! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 131); circa pagos m. Duderovii et Crasnoselium et Staraja Ladoga frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 193, n. 529) et in aliis locis eleva- tis (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 147, n. 546; in ruderatis ad pagos et in hortis oleraceis (Weinm. Pawl. 982 Composilae. 1824, p. 383); ad sepem horti Elisabethinae nonnulla specc. (Turcz. 1825, n. 495); in ruder. ad pagos (Weinm. Petr. 1837, p. 80, n. 533). CLXIX. TANACETUM. Nomen originis obscurae, aevo medio jam ubique re- ceptum ad patres pervenit. Fuchs, codice vetusto quo- dam fretus, corruptum credit ex Tagete Apuleji. C. Bauhino simili modo ortum videbatur ex Tannaco, quod idem esse cum Parthenio Plinius testatur. Genus Ta- nacetum Raji 1688! tantum speciem nostram compre- hendiL, in tota Italia praesentem, in Graecia adhuc desi- deratam. Genus Tanacetum sensu Tournefortií limi- tatum Balsamitam V aill. 1719 includit, solum capitulis mere discoideis diversam. 339. T.vwlgare Trag. 1532 fig.! Park. Besl. L. — T. vulgare luteum C. Bauh.! et plurr. — Artemisia :" monoclonos Fuchs 1542 fig.! Dodon. 1553 fig.! (non Diosc. —-Tanacetum Brun(f. 1530 fiz.! Matth. 1558 fig. bona! et plurr. — Tanacetum 93«iniaova. Hort. san. Ma- gunt. 1485 cap. 309, 402 (ig. rudis! Caulis elatus rigidus, apice fasligiato-corymbosus. Folia pinnatisecta, pinnis ad rachin decurrentibus pinna- tifidis v. partitis: laciniis lineari-lanceolatis argute inciso- serratis. Capitula 3—4 lin. in diametro. Iu cultis, lapidosis, siccis, ad margines agrorum, secus vias, per totam Ingriam, hinc inde copiosissime. Floret ab initio Julii ad init. Sept.; fr. mat. fine Aug. v. prius. 2. Hlist. spec. In insula cui a Petro nomen est, circa piscinóm (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 131); in ins. Kron- stadt! (Georgi mss. 1195); in sylvis montosis, ad fabri- cam pyriam Ochtensem, Pargelovii! in m. Pulcovo, in ins. apothecaria, lapidea, Petri, Basileensi et passim; var. P. foliis crispis: in quantitate Petrop. in hortis cultis ole- raceis et in sylvis circa Strelinam (Sobol. Petr. 1799, p. 192, n. 327; ed. ross. II, 1802, p. 141, n. 542); in locis siccis et ad versuras agrorum (Weinm. Pawl. 1824, p. lm Compositae. . 983 382); in oleraceis (Turcz. 1825, n. 491); ad margines agrorum et in pascuis siccis (Weinm. Petr. 1827, p. 80, n. 530); a lacu Peipus pr. Ruditza ad oppid. Luga et catar. fl. Wolchow. CLXX.* PARTHENIUM. XeucavSeuoy Diosc. IV, 58 a plurimis Scholasticis jure subditum existimatur, quia verba nimis coincidunt cum descriptione GougSvAuov Diosc. III, 136, quod Chrysanthemum coronarium L. (Pinardia Less, — sed rectius typus Chrysanthemi C. H. Schultz Bip.). IIvgz- $Soo» Diosc. III, 86 — Salivaria Plin. propter radicem gustui Boeeidissitaans ; salivam elicientem, est Anacyclus Pyrethrum Dec. Utrumque igitur a genere nostro alie- num. IIaoSévtov, Dioscorides. HI, 155 ait, aliqui opa- Q*xov, alii AeuxatySepioy (Leucanthe vertit Plinius) vo- cant. Originem nominis vide sub Artemisia (supra p. 578). Parthenium Plin. idem est ac Matricaréía Partheniwn, L. sive Parthenium Matth. 1358 fig.! Dodon. Cord. Gesner, Thal. sive species typica generis Parthenii C. Baub. 1623! posthac. penitus oblivioni traditi. Ceterum nomen Parthenium etiam Mereuriali (conf. supra p. 209), Artemisíae et aliis tribuerunt Dioscorides, Plinius alqq. et z«o3íwoy Theophr. VII, 7 sec. Fraas imo Parietaria est, suadente Diosc. IV, 86; sed in omnibus his locis. Parthenium tantum nomine, veluti synonymon vernaculum citatur, nec ut titulus totius $, ut apud Diosc. III, 153. Huc pertinet potissimum genus JMatricaria (C. Bauh.) Tournef. et prima species Matricariae apud Vaill. et Linné (M. officinarum Vaill. s. M. Parthe- gium L.). «X P. Matrícaria (Gesner Coll. 1533, p. 419! et 1361, Thal) — Matrícaria, Part^enii 4 species Rrunf. 4530 c. fig.! — M. Parthenium L. — Leucanthemum Parthenium Gren. et Godr. 1850! — Matr. vulgaris C. Bauh.! et plurr. — M. hortensis Trag. 1952! — Ma- tricaria officinarum Ruell. 1837! — Parthenium Dios- 284 Compossltae. corideum Clus. 13583 p. 561 in descr.! Reliqua synn. vide supra. Caulis superne ramosus corymbosus. Folia puberula, inferiora petiolata, pinnatipartita, partitionibus oblongis 1-2-pinnatifidis, summis confluentibus obtusis. Capitula diametro 4 lin. vel cum radio ?/; poll, in horlis saepe flosculis omnibus ligulatis. Hist. spec. Circa Petropolin (Boeber ex Georgi 1790, p. 516, n. 527, s. Matr. Parth. L. ut seqq.); ibid. et in ipsa urbe ad sepes hortorum et in hortis oleraceis atque in ruderatis, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 200, n. 584 a.; in ed. ross. II, 1802, p. 170, n. 570 ubique sponte crescere affirmat); Ingria (Georgi 1800, p. 1252, n. 1); in ruderibus ins. Basilii (Kühlew.!); tan- tum in hortis inquilinum vel ex illis manifeste aufugum vidi. 2. CLXX.* LEUCANTHEMUM. Leucanthemwm Tournef. est genus satis purum, prius a C. Bauhino et patribus cum Bellide confusum, cujus speciem unam s. n. Leucanthemwum alpinum de- scripsit Clusius 1583!. Tournefort a Chrysanthemo tantum colore albo radiorum distinxit, Decandolle re- cepit et magis excoluit, C. H. Schultz cum Tanaceto conjungit. Clusius Eeucanthemum Plinii XXII, 21 et Anguillarae restituere voluit, hoc vero observ. Fraas est Anthemis Chia L. Dioscoridi AcuxzvScgov duplex, unum Anthemis, alterum Partheniwm, (conf. haec genera), neutrum nostrum. $i igitur Le«canthemwm Tournetf. ad Parthenium transferre plaeet, a quo genere haud bene differt, nomenclatura melius adhuc stabilita esset. 340. L. eulgare Tournef.1700! R aj. Rupp. Lamck. Dec. — Matricaria Leucanth. Scop. Desv. in Lam. — Chrysanthemum Leuc. L. — Bellis major Ruell. 15371, Fuchs 1542 fig.!, Dodon. 1553 fig.! et plurr. patrum. Caulis simplex monocephalus vel medio in ramos plu- res longos subfastigiatos divisus. Folia carnosula, infe- Composilae. 985 riora longe petiolata, spathulata, crenata v. serrata; supe- riora sessilia semiamplexicaulia, late linearia obtusa, ver- sus basin incisa. Involucri 8 lin. foliola fusco- marginata. Capitula cum radiis 1!/, -2 poll. in diametro. Achenia omnia calva vel (Chrys. auriculatum Peterm. 1844) flos- culorum radiantium apice membraná trilobà auriculata (utraque forma adest). Ludit robustior simulque glabra (in ruderibus) aut hirta. In pratis et pascuis siccioribus, ubique vulgatissimum. Floret a fine Junii, serotina specc. ad finem Sept. usque; med. v. fine Julii saepe defloratum fr. maturis. 2. Hist. spec. Inter Petrop. et Twer ubique (Gmelin mss. 1733, n. 106 ex syn. Tournef.; circa Duderhoff m. Jun. (Amman mss. 1736, n. 83 ex synn. Dodon. C. et J. Bauh. Tourn.); ad ductus aquarum et in pratis siccioribus passim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 1357 s. Chrys. Leuc. L. ut seqq.); in pratis sicc. frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 199, n. 550; ed. ross. II, 1802, p. 167, n. 561); communissime in pratis et pascuis siccis (Trin. et Libosch. Fl. Petr. et Mosq. 1811, p. 33, tab. XIJ; in pascuis, arvis et ad vias (W einm. Pawl. 1824, p. 397); ubique (Turcz. 1825, n. 508); in cultis, ruderatis, her- bosis (Weinm. Petr. 1837, p. 82, n. 348). CLXXI. ACHILLEA. AytAstos Diosc. IV, 36 floribus candidis aut purpu- reis et aureis, patribus (Matth. Cord. Thal. Tabern. al.) erat A. nobilis L., cel. Fraas vero composita ex A. magna et A. tomentosa. Achillea, ut Plinius scribit, ab inventore Achille Chironis discipulo nomen habet. II-aeytxv, Diosc. II, 192 et Galeno VII testibus nomen accepit, quod flos ejus odore acri zz«optzoc (sternutato- rius) sit. Patres omnes in A. Ptarmíca L. quaesiverunt. Achilleas foliis tenuisectis patres sub nom. Millefoliwm (czomzuoTre yiÀtoQuAAG Diosc. IV, 101) intellexerunt. Rajus et Tournefort Millefolium et Ptarmicam ex charactere foliorum ut genera diversa habent, quae Vail- SIIU Composilae. lantius 1720 in unum junxit, Achilleam sibi dictum; Decandolle iterum novis characteribus Ptarmicam ab Achillea genere distinxit. $.1. PTARMICA. 341. A. Ptarmica L. — Ptarmica vulgaris €lus. 1601 fig.! Besler, Park. Dec.! Ledeb.! — P. praten- sis Clus. 1601! — Ptarm. Fuchsii Dalech. 1586 fig.! — Ptarmice Ruell. 1537! Fuchs 15342 p. 638 (fig. opt.!, Dodon. 1533 fig.! — Ptarmíca Cord. Matth. 1565, Camer.! Raj. — Pyrethrum sylvestre Offic. et vulgo ex Ruell. et Fuchs! Caulis tener, glaber, apice pubescens. Folia integra, lineari-lanceolata, 2 lin. vel (y. /inearis Dec.) angustiora, suprema vix latiora, omnia margine minute serrata. . Ca- pitula cymoso -fastigiata, anthodia 3—4 lin. — Folia basi inciso-dentata, ut Ledebour poscit, in nostris non video, sed adest forma serraturis patentibus, non adpressis: in ripis arenosis fluvii pr. Lugam et ad litus arenosum lacus Peipus pr. Ruditza, rarius Petrop. cum typica in eodem loco; haec est planta Clusii quoad figuram! Va- riat: B. L. — m«wltiplez Dec.! — Pt. vulg. fl. pleno . Clus. 1601 fig.! floseulis omnibus ligulatis: Nisi pr. Nar- wam haec sola cop. et sine dubio spontanea. In prátis et fruticetis humidioribus regionis demissae Petropoli ei hine iude per Ingriam, plerumque parcius. In Karelia orientali tantum unico loco cum Conyza sali- eina (Nylander 1850). Floret a fine Junii ad init. Octobr. frigoris levioris (— 39 R.) patiens. z. Hist. spec. partim vel exclusive referenda ad A. car- tilagineam, ante 1843 hic nondum distinctem. A Petro- poli usque ad Twer, fl. Aug. Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 105 ex syn. J. Bauh.); in ins. apothecaria Jun. Jul. (Amman mss. 1735, n. 43 ex syn. C. et J. Bauh.); in ripa sylvosa Newae fl.! circa Catharinhoffium (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 174); in sylvis nusquam hospes est (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 138); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in sylvis et ad margines agrorum "Ew Coo owe MM Compositae. 981 (Sobol. Petr. 1799, p. 202, n. 559; ed. ross. II. 1802, p. 171, n. 576 cuni var. fl. pleno); in pascuis et sylvis humidis frequens, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 401); ubique (Turcz. 1825, n. 514); in nemorosis, fruticetis, pratis (Weinm. Petr. 1837, p. 83, n. 553); Mur:no, cop. pr. Schlüsselburg. 312. A.cartilaginea Ledeb. Ind. hort. Dorp. (fide specc. orig. Dorpat! illo tempore collect. in hb. Meyer) — Pt. vulgaris 8? cartilaginea Dec. Prodr.! 1837 — Pt. cartilaginea Ledeb. Fl. Ross.! Multum quidem disceptalur, an propria species vel tantum varietas A. P(armícae sit, sed cum nullibi adhuc utramque simul crescentem offenderim, neque transitum observaverim , hoc loco seorsim exponam cum differentiis cultura diligenti comprobandis. Habitus omnino diversus propter caulem multo crassiorem robustiorem strictiorem et rigidiorem, saepissime adpresso- pubescentem et colo- rem foliorum interdum eximie cinereum. Folia caulina absolute latiora, punctata, 4—5 (rarius 3) lin. lata, supre- ma saepe difformia ceteris latiora; serraturae marginales carlilagineae vix adpressae; folia vero ramealia characte- res A. Ptarmicae offerunt. Capitula numerosiora in cy- mam densiorem aggregala, florifera distinctius minora; anthodia tantum 2 lin. Variat Q. /atifolia, fol. pollicem latis, basi eximie attenuatis. Aliam, ni fallor, varietatem Petropoli legit ear. K ühle wein, capitulis multo majori- bus, fere transitum ad A4. speciosam Henkel. Petropoli primo distinxi ut var. praeced. in locis in- cultis pr. Ochtam (R. Diatr. 1845, p. 81), serius fere ubi- que in ruderibus, graminosis ad ripas Newae etc. intra et extra urbem adesse, experientia docuit. In reliqua Ingria frequentior et copiosior praecedente, praesertim ad ripas saepe inundatas: fl. Luga pr. Jamburg et Itowska;a, fl. Pljussa pr. Polja; cataract. fl. Wolchow; B. in ripa in- grica fl. Narowa pr. cataractas. Floret a fine Junii v. se- rius, saltem usque ad initium Aug., verisim. in serum autumnum. 2. 588 Compositae. $.2. MILLEFOLIUM. 343. A. Millefolium L. — A. vulgaris Vaill. 1720 — Millefoliwum vulgare (Trag. 1552! fig. rudis, Raj. Park.) album et purpureum €. Bauh.! Tourn.! — Millef. album Brunf. 1536 fig.! — Millefolium Hort. san. Magunt. 1485 cap. 254 fig. rudis. Folia tripinnatisecta. Capitula in cymam fastigiatam dense aggregata, 1!/,—2 lin.longa. Etiam in Ingria mul- tiplici modo a typo discedit: 1.) macra, laciniis fol. angus- tis: 4. collina Becker; 2.) pinguis, laciniis fol. latis: A. sylvatica Becker; 3.) caule subvilloso; 4.) involucri squamis fusco- marginatis; 5.) foliis amplis tenuiter sec- lis, facie A. setaceae: A. Seidlii Presl. 1819; 6.) ligulis roseis: Q. Linne! — Millef. purpureum Tabern.1590fig.! In campis siccioribus, graminosis, secus itinera, ubi- que vulgatissima. Floret ab initio Junii v. serius ad finem Octobr., frigoris levioris patiens. Z. Hist. spec. À Petropoli usque ad Twer, Aug. Sept. ubique flor. (Gmelin. mss. 1733, n. 93 ex syn. C. Bauh.); Petropoli secus vias, fl. Jul. Aug. (Amman 1734, n. 27 ex synn. Dodon. C. et J. Bauh.); in locis siccioribus et ad vias passim, flor. circa med. Jun. (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 139; Sobol. l. c.); var. purpurea in pratis eleva- lis siccioribus arenoso-argillaceis, ad viam, ad Sarsko Selo ducentem, in ripa maritima Peterhoffii et Oranien- baum; tum parce in insulis! Petropoli (Sobol. mss. 1779, n. 32); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); var. fl. rubro in mont, Pargelovii et Ossinovae Roschezae, Peter- hovii et Oranienbaum atque Strelina copiose (Sobol. Petr. 1799, p, 202, n. 560); ubique in graminosis (W ein m. Pawl. 1824, p. 402 cum var. fl. rubris); ubique (Turcz. 1825, n. 513); in omnibus locis herbosis et in collinis siccioribus (Weinm. Petr. 1837, p. 83, n. 554 cum varr, 8. coarctata et vy. fl. d:lute roseis), CLXXII. ANTHEMIS. Theophrasto VII, 9: o3 pao» duplex, éntyetoquà- Compositae. 589 ^ow: radice tantum foliatum, , quod pro A. Chia L. inter- pretatum fuit, et allerum: 76 QuAAGOse: foliosum, quod etiam Pxtxou Ao QuAAov: in caule tantum foliatum vocat, quodque pro Parthenio Dioscoridis cel. Fraas consi- derat, sed polius Chamomilla videtur; conf. CLXXIII. Gaza utrumque z»S:y«ov false INigella (p.&XzvSc0v) inter- pretatur, forte quia pad Dioscoridem sub Anthemide ul synonymon ueAxySeuov citatur. Dioscorides IIL, 154 species tres Anthemidis habet colore floris tantum diver- sas; aySegae: 1.) zopQupavSTme s. QoxvSeyuoc, quia vere floret, hanc 4. roseam Sibth. Sm. e Cypro credunt; 2.) YevouvSep.oc S. pity 36, quae Stephanomelis Pli n. 26, 13 sive 4. tinctoria L.; 3.) AeuxavSepoc, quam Sibth. pro 4. Chia, Fraas vero pro Chamomilia declarat. Sec. Plinium 22,21 Anthemis magnis laudibus celebratur ab Asclepiade; reliqua fere verbotenus e Dioscoride ex- scripta sunt. Ex his colligitur, saltem unam nisi plures species Anthemidis hodierni eodem nomine jam apud Dioscoridem aut Theophrastum obvenire. Genus Anthemis Micheli 1729 feliciter restituit Linné, e receptaculo paleaceo a Vaillantio pridem viso differen- tiam a .Matricaría sua ponens, et sic nomenclaturami Dioscoridis et patrum scil. Dorstenii 1540 qui A. Cotulam L., Lobelii et Dalech. qui A. nobilem sub An- themide intellexerunt. $.1. COTA. Gay in Guss. 344. A.tinctoria L.! — Gren. et Godr.! — Buphthalmum Dioscoridis C. Bauh. 1623! — Chrysanthemum verum Gesner coll. 1587 — Buph- thalmum vulgare Clus. 1583! e locis et fig. 1601 exhi- bita! — Bwuphthalmus Trag. 15532 fig.! ex agro Worms., Matth. 1554 fig.! Tabern. fig. et plurr. (non Fuchs 1542, — Chamaemelum Chrysanthemon Fuchs 1512 fig.! — Ssynn. antiquiora conf. supra. Ligulae luteae, 4—9 lin.longae. Folia pectinalo-bipin- natipartita, lacinulis planis mucronatis integris vel extus serrulatis. Caulis versus apicem (cum foliis) canescens, 590 : Compositae. simplex vel in ramos erecto-patulos superbe nudos mono- cephalos divisus. Variat non raro ligulis sulfureis. In agris desertis, inter segetes, in collibus apricis, la- pidosis, slerilibus, fere ubique, aberrans in rudera et plateas urbis, copiosissime in reg. elevata. Floret a fine Junii v. serius, saltim ad finem Aug. 4, sed interdum primo disseminationis anno eee et in tertium vis annum persistens. Hist. spec. In superiore regione Nevae fl. supra pa- gum Ostrowki in agro deserto (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 138); in montosis asperis sylvaticis et agris, ad vias Ligovi!, Crasnoselii! et in monte Duderovo!, nec non Pargelovii! alibiq. (Sobol. Petr. 1799, p. 202, n. 558; in ed. ross. IT, 1802, p. 176, n. 575 omittitur locus pr. Os- trowki et m. Duderh.); in locis arenosis pr. Pawlowsk et in montosis Duderhovii! et Pulcovae (Weinm. Pawl. 1824, p. 401); in oleraceis, ad domos et in siccioribus; e.g. prope praedium Com. Lanskoy (Turcz. 1825, n. 512); in cultis et ruderatis siccis arenosis et agris desertis (Weinm. Petrop. 1837, p. 82, n. 551); ad cataractas fl. Wolchow. $.2. ANTHEMIS. 345. A. arvensis L. 1751! et Fl. Suec.! est forma inler segeles 4 proveniens, acheniis coronalis, recept. co- nico — Chamaemelum inodorum R up p.! (non C. Bauh.) — videtur: Cotula inodora Pena et Lobel. 1570 annua! inter segetes! odoris imbecillis! . Achenia aequaliter costata. Folia bipinnatisecta, laci- nulis lanceolatis. Herba adpresse pubescens, superne ca- nescens. Capitula cum radiis pollicaria vel minora, lon- gepedunculata, fructifera ovata. Planta Ingrica est var. B. acheniis maturissimis exauriculatis: A. agrestis Wall- rolh 1822 (quae in Suecia obs. Fries tantum inter se- geles &); recept. ludit vel conicum vel etiam minus ele- vatum; ty picam Linnaei nondum lectam heic nosco. In agris, arvis et inter segeles, non ubique: Pargola, Galschina et Hkina (Borszezow!), Lapuchinka, Polja et Composilae. 991 alibi. Floret a med. Jun. ad init. Aug.; fruct. mat. (ine Julii v. prius. O. Hist. spec. In pratis siccis argillosis et inter segetes circa Ligovo, Goreloy cabac et Osinova Roscheza (Sobol. Petr. 1799, p. 201, n. 555 s. A. arv. L. ut seqq.) et ad m. Poclonnaja (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 173, n. 512;; in agris ubique, Jun. ad Aug. (Wein m. Pawl. 1824, p. 400); ubique (Turcz. 1825, n. 511); in ruderatis et arvis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1837, p. 82, n. 550). Á ($.3) COTULA. Nomen aevi medii. Jam in synonymia Nicolai apud Mesuam 1484! legitur: Camomilla similis est Cotilae foetidae, sed Camomilla redo.et, Cotila foetet. Cotula Brunf. et patr. duplex, allera énodora (Tripleurosper- - mum), altera foetida (A. Cotula); hanc Rajus 1682! ut genus proprium a Chamaemelo dislinxit. Cassini Mara- tam dixit. Marona Gallis vulgo dicta est Parthenium Matricaria , ieste Ruellio 1537! (346.) A4. Cotula L. — Maruta foetida Cass. — Co- tula foetida Brunf. 1530 fig.! Ruell. 1537! Dodon. 1553 fig.! Trag. 1552!, Lobel. J. Bauh. Raj. et ipse Linné in itin. Vestrogoth! Planta ex habitu interdum ita similis A. arvensi, ut tantum characteribus genericis distingui possit; plerumque lamen folia viridiora, tripinnatisecta, lacinulis omnibus expansis lineari-setaceis; herba unicaulis, superne ramo- sior; capitula brevius pedunculata, ligulae mox reflexae, Cotulam indicant. Copiosa ad sepes pr. arcem Iwangorod in suburbiis Narwae (R. Iter Ingr. in Bull. XII, 18354, p. 83 s. 216 s. Maruta Cotula), alibi nondum reperta. Medio Julio flo- rens fruct. partim maturis. C. Hist. specialis A. Cotulae ad A. arvensem vel Chamo- millam aut Tripleurospermum referenda. Circa Petropo- lim (Sobol. ex Georgi 1790, p. 516, n. 530); Petr. iu hortis oleraceis et ubique ad pagos et vias in locis ru- 592 Composttae. deratis, etiam inter segetes (Sobol. Petrop. 1799, p. 201, n. 3356 et jam in mss. 1779; conf. R. Diatr. 1845); Ingria (Georgi 1800, p. 1253, n. 5); in agris et ad pagos in ruder. atque ubique in oleraceis, circa fabricam terrae murrhinae in pago Rybaczja et in ius. Newae, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 173, n. 573); in locis cultis pinguioribus, Jun. ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 400;.sed in Enum. 1837 omissa). CLXXIII. CHAMAEMELUM, corrupte CHAMOMILLA. Chamomillam Theophrasto ignotam fuisse, cel. Fraas asserit; cum Ruelliotamen sentio, hanca Theo- phrasto sub n. 4vSeyo» VII, 13 optime sequentibus ver- bis descriptam fuisse «id peculiare habet, quod a summo! sui parle incipit florere, cum ceteris plantis omnibus proprium sit, ab ima deflorere incipere; (los in periphe- ria candidus! in medio viridis! et semini color idem!, de- cidit id conceptaculo inani! relicto.» E9xvSepoc Hippocr. (de nat. muliebri locis variis) pro Chamomilla habetur, quae hodie in Graecia y«p.oynAex appellatur et Diosco- rides Anthemidem etiam y ap.atp mov vocari scribit, quia odorem mali habet. Ex hoc Chamomilla vulge et offici- narum originem duxit, ut jam Ruellius 1537 affirmabat, qui Camomilla scripsit, ut in Mesua 1484 et Hort. san. Magunt. 1485 cap. 84!. Chamaemilla Ánguill. 1561 et Lobel 1570, 1576 transitum corruptionis demonstrat. Patres plurimi (Brunfels, Fuchs, Dodon., Gesner, Dalech., Caesalp., Camer., Thal., Tabern., C. et J. Bauh., Gerard, Moris., Ponted., Tourn., Micheli) Chamaemelwunm appellant; quia vero characterem ex receptaculo nudo non cognoverunt, semper similes spe- cies Anthemidis admiscuerunt, ut etiam Tournefort, licet hic Chamaemeluwm inter genera receptaculo nudo reposuerit (idem in AcAillea paleas non vidit). Hine fac- tum est aliud Chamaemelum a Vaill. 1720, receptaculo paleaceo munitum, quod ab A danson, Allioni, Gàrt- ner, Presl aliisque ita excolebatur, ut generi Anthemáis Composiltae. 593 Linnaei respondent. JMatricaria non dicta fuit nostra Chamomilla ante Vaillantium 1720 et Linnaeum; hoc exinde, quia suo genere orbata et addita Matricariae verae, quae Partheniwm Dioscoridis. Vox Matricaria in officinis aevi medii orta, ut jam Ruellius monet, le- gitur quoque apud Mesuam 1484! Segregata igitur CAa- monmilla, nomen Matricaria seponi debet, quod ita bene factum a C. Koch in Linnaea XVII et Gay, loco cujus antiquius el incorruptum nomen cum patribus plurimis conservemus. 347. Ch. vulgare Dodon. 1568 et 1583 fig.! C. Baubh.! et herb., Rupp. (amarum: J. Bauh. Raj.) — Ma- tricaria Chamomilla L. — Chamomilla vulgaris Trag. 1552 fig.! — Chamaemelon leucanthemon Fuchs 1542 fig.! — Chamonmilla officinalis (Ruell. 1537!) C. Koch. — Synn. antiq. vide supra. Herba suaveolens glabra, superne valde ramosa. Folia bipinnatisecta, laciniis linearibus remotis. Capitula ?/, poll. vel mino-a. Involucri foliola 1 lin. longa, margine albo scarioso. Receptaculum cavum. Achenia Linnaeus in . Fl. Suec. ed. I et II sub Anth. arvensi in nota descripsit coronato-marginata (M. coronata Boiss. Gay, Koch), alibi etiam nuda. Apud nos, ni fallor. semper nuda sunt. In cultis, ad vias, in ruderibus, ubique copiose. Flo- ret a medio Majo vel serius ad finem Octobr., frigoris imo levioris patiens. Sub solstitio ligulae elevantur h. 7!/,-8!/, usque ad statum horizontalem (M. Chamomilla L.), in quo interdum ad h. 4 persistunt; posthac sensim ita reflectun- tur, ut h. 7 vespere v. serius pedunculo adpressae sint (M. suaveolens L.). o. Hist. spec. Ubique a Petrop. usque ad Tver, Aug. Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 88 ex syn. J. Bauh.); ad ductus aquarum in locis arenosis et agris desertis, nec non inter segetes frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 138, s. Matr. Cham. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); circa Ribacziam et Ligovo! atque in hortis oleraceis et ruderatis in urbe! Petropoli frequens (Sobol. Mart. 18356, 38 994 Composilae. Petrop. 1799, p. 200, n. 554) et ad sepes insularum! Newae fl. (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 171, n. 571); in locis cultis frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 399); ubique (Turez. 1825, n. 510); in loc. cult., desertis (Weinm. Petr. 1837, p. 82, n. 549). z"lLdnot. Ch. discoidewm (Dec. sub Matric.) effera- tum magna copia inter Ch. v«lgare pluribus locis horti bot. Petr. 1850 et prius. A Ch. vulgari var. eradiata inter- dum immixtà differt: receptaculo farcto et habitu rigi- diore, compactiore, statura plerumque minore. $.2. TRIPLEUROSPERMUM C. H. Schultz. 348. Ch. inodorum Visiani, etiam C. Bauh. 1623! propter synn. et adnot. — Tripleurospermwum inod. C. H. Schultz Bip. — Chamomilla inodora €. Koch — Chry- santhemum inodorum L. 1763! — Matricaria iínodora L. 1755! — Cotula non foetida, Camomilla inodora officinis Dodon. 1553 fig.! 1583! — Chamomilla fatua Trag. 1552! — Buphthalmum Fuchs 1542 fig.! propter radicem. Herba facie Chamomillae vulgaris, sed inodora et ge- nere diversa. Capitula plerumque majora, 1!/, poll. in diam. vel minora, involucri squamae longiores, recepta- cula hemisphaerica. Valde polymorpha. Typica habet in- volucri squamas tantum 2 lin. longas, margine sordide (fusco: L. 1755!) et pallide scarioso cinctas, capitula mi- nora, interdum tantum !/, poll. Variat: Q. ambiguum G. Rchb. Squamae 2-3 lin. longae, margine fusco nigricante - lato cinctae; capitula majora. Radix z, in « sec. Rchb. o. Pyrethrum ambiguwm L e- deb. Fl. Alt., a me primum huc relatum, differt paulo habitu strictiori. : Forma o. rarius, in arvis pr. Jermolino, in litore are- noso ad lacum Peipus pr. Ruditza, simili loco in ins. Kron- stadt fere ad Q. transiens. Var. Q. Petropoli fere ubique in ruderibus, secus ripas, in agris et arvis; alibi rarius vidi: Karowina versus ostia fl. Luga et circa cataractas fl. Wolchow, sed margine angustissimo fuscescente. Floret Compositae. 595 a fine Maji vel serius ad init. Octobr.; specc. perennantia interdum jam fine Aprilis; fr. mat. a med. Jul. o, 2, sed non longaeva. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 916, n. 324 s. Chrys. inod. L. ut seqq.); in sylvis montosis circa Petrop. rarius (Sobol. Petrop. 1799, p. 199, n. 351), nempe prope Crasnoselium (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 168, n. 368); in locis cultis copiose (Weinm. Pawl. 1824, p. 399 s. Pyreth. inod. W.); ubi-- que (Turcz. 1825, n. 819); in agris desertis (W einm. Petrop. 1837, p. 83, n. 352 s. Pyr. inod. Smith); Matr. inodorae var. phaeocephala, margine fusco squamarum tenuiore in litoralibus Petrop. (R. Samoj. 1845, p. 43). «Fdnot. Ad hanc speciem pertinere videtur planta aenigmatosa Krascheninnikowii, in Ledeb. Fl. Ross. II, 1845, p. 358 memorata, cujus unicum exemplar ad fl. Wolchow supra pagum Tschortowo (Tschudowo) in prato lectum fuit; quod in Codice Krasch. n. 161 et in ed. Gort. 1761, p. 137 sine nomine triviali propositum, cum descript. et syn. Pyrethrum foliis glabris, imis petio- latis palmatis, ad caulem semipinnatis: Haller helv. 721, Gmel. Sibir. II, 201. Sobolewsky (Fl. Petrop. 1799, p. 201, n. 557 et ed. ross. II, 1802, p. 175, n. 574) et post illum Georgi (1800, p. 1254, n. 6) plantam hanc pro Anth. Pyrethro L. determinarunt, pro Ingria impossi- bili; ipse (Petr. 1845, p. 80) pro Pyrethro corymboso? . (conf. var. monocephalam G. Rchb. tab. 103) et Lede- bour pro Pyr. Parthenio?. Synonymum Halleri a Lin- naeo non explicatum, est Pyrethrum Halleri W illd.sive Leucanthemi spec. vulgari proxima, nisi hoc ipsum hu- mile; sed descriptio Krasch. et syn. Gmelini allegatum nimis co:tradicunt assertioni Krasch. ipsius «in omni- bus pene descriptioni Hallerianae respondet». Apud Krasch. et Gorter vero adhuc deest Chamaem. ino- dorum et descriptio Krasch. facile formam mono- et phaeocephalim cauliculis lateralibus decumbentem indi- cat, praecipue vero verba «facies Matricariae, sed flos speciosior». Plantam Gmelini allegatam pro Pyrethro 596 Composiltae. ambiguo agnoscit Ledebour (Fl. Ross. II, 547) cum aliis confuso. CLXXIV. SENECIO. Originem nominis classici vide supra p. 558 sub Co- nyzella. Diu genus angustissimis limitibus restrictum fuit. Senecio Tourn. Vaill. tantum species eradiatas conti- net. Linnaeus addidit Jacobueam C. Bauh. Tourn. et Vaill. (cujus species rarius apud patres Senecionis titulo veniunt) et Solidaginem V aill. 1720 sive Doriam patrum et Dillenii 1719 (conf. supra p. 562 sub Chrysorhapi), quas nemo antehac pro Senecionibus consideravit. Tan- dem Decandolle et recentiores, praecedente quodam modo Haller, Ciínerarias Europaeas et Sibiricas Lin- naei adjunxerunt, ita ut genus in molem semper majo- rem increverit et nunc plantas habitu valde diversas in- cludat, propter defectum characterum evidentium in ge- nera plura difficilius distribuendas. $.1. ERIGEROYN. Diosc. Plin. —Dodon.Lob. Thal. Herbae Cc, foliis pinnatifidis. Involucrum evidenter ca- Iyculatum. Cymae capitula discoidea vel obscure ligulata. 349. S. vulgaris Trag. 15532 fig. opt.! J. Bauh. Raj. L. — S. minor vulgaris C. Bauh.! et plur. — Eri- gerum minus Dodon. 1583 fig.! — Senecio Erigerum Gesner 1561, Tabern. fig.! — Senecio Plin.! Fuchs 1542 fig.! Matth. 1558 fig.!, Lobel. 1576 fig.! et plur. — Totyígoy Theophr.! Diosc.! opt. descr.; Ruell.! Glaber v. sparse pilosus, ad gemmas araneoso - flocco- sus. Folia superiora amplexicaulia, variant omnia integra anguste oblonga, margine inaequaliter sinuato - dentata (in fis. Fuchsi, Tragi, Matth. Dodon.), vel (in planta typica Linn. et Lobel.) latiora pinnatifida, vel latissima pinnaltipartita: partitionibus iterum pinnatifidis. Capitula eradiata, 3 lin. In cultis et ruderatis, ad vias et in plateis urbium, nbique vulgatissime. Flor. et fr. ab init. Jul. v. prius ad € Compositae. 991 Oct. et Nov. usque; a. 1853 florentem inveni 1 Decembri, antecesso frigore — 119 R., inseculisque imbribus. C. Hist. spec. ' Ubique inter Petrop. et Twer, flor. et fr. Aug. (Gmelin mss. 17323, n. 95 ex syn. C. Bauh./; c. Petrop. ubique abundat (Amman mss. 1734, n. 26 ex syn. C. et J. Bauh.); passim (Krasch. ed. Gort. Fl. Ingr. 1161, p. 240); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1195); ubique in cultis et ruderatis (Sobol. Petr. 1799, p. 196, n. 340; ed. ross. IL, 1802, p. 159, n. 557); in locis cultis (Weinm. Pawl. 1824, p. 387); ubique (Turcz.! 1825, n. 302); in omnibus locis cultis et ruderatis (W einm. Petr. 1837, p. 81, n. 3540). 350. S. viscosus L.! excl. syn. C. Bauh. dubio — Jacobaea incana viscosa annua Senecionis folio V aill. 1720 — S. hirsutus viscidwus major odoratus J. Bauh. 1651 fig.|, Raj., Pluk., Dillen. fig. 336 opt.! — Jaco- baea pannonica 4 mollior Clus. 1583 opt.! — an S. in- cana Lobel. 1576! excl. fiz. — S. foetidus Gesner 1361, Dalech., Park. — S. major Trag. 1532! et alio loco Matricaria sylvestris (sec. J. Bauh. Dillen. Haller). Herba tota sordide opaca, pilis densis brevibus glan- dulosis viscosa. Folia pinnatifida v. partita: laciniis obtu- satis inaequaliter inciso-dentatis. Capitula obscure radiata, praecedente specie majora (4 lin.) et numquam adeo con- gesta. In specc. macris v. pygmaeis folia integra spathu- lata simpliciter pinnatifida, caulis monocephalus. Copiosissime in arena litorali ins. Kronstadt, verosi- militer olim adportata et propagata in litus arenosum pr. Lissi Noss, Lachta, Oranienbaum et Peterhof, nunc in rudera vicina aberrans. Floret a fine Julii saltem ad init. Sept.; ligzulae explanatae a h. 10-3, revolutae ante 5h- ves- pere; fine Aug. fr. mat. partim delapsis. C. Hist. spec. In ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795; Hb. M. Bieberst!, Rshewsky ex Kastalsky mss.); Pe- tropoli (H. Mertens Catal. mss. 1823); in arenosis pr. Oranienbaum! copiose, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 388); pr. Oranienbaum (Prescott ex Turcz.! 1825, 598 Composilae. n. 503); in arenosis maritimis, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 81, n. 541). Obs. 14. S. sylvaticus L. ex ins. Hochland et Haap- sari (R. Diatr. 1845, p. 23), differt a S. víiscoso: capitulis minoribus et angustioribus congestis, indumento arach- noideo - puberulo. Obs. 2. S. vernalis W. Kit. dignoseitur ligulis magnis, caule floccoso-lanato. Crescit in Livonia finiti- ma pr. Steckmannshof! Vidi etiam specimen in Supplem? Hb. Petrop. Kastalskiani in instit. paedag. asservati, sed sine loco speciali, an e gubernio Pskow?; in hoc Suppl. etiam adest Vécia cassubica L.! $.2. JACOBAEA Dodon. Tourn. V aill. Herbae 7 7 , foliis lyrato-pinnatifidis. Cyma fastigiata. Involucrum evidenter ealyculatum. Ligulae speciosae, mox revolutae. 851) S.Jacobaea L. — Jacobaea vulgaris (Clus. 1601 fig.!' C. Bauh. in Matth., J. Bauh.!, Raj.) /ací- niata C. Bauh. 1623 p. p. saltem herb. et plurr. — Jaco- baea 1 Dodon. 1583! — Jacobaea Senecio Lobel. 1576 fig.! apud Clus. et Dodon.repetita — Artemisia, herba- riis Jacobea Dodon. 1553 fig.! — St. Jacobi flos s. herba (Brunf. 1334 fig.) Fuchs 1542 fig.! et plur. ; Radix crassa napiformis. Caulis !/; —1!/; ped. purpu- rascens, sparse floccosus, superne fastigiato - ramosus. Fo- lia radicalia variant 3- pinnatisecta vel integra; caulina 1-2 pinnatisecta: segmentis angulato-dentatis. — Specc. campestria apice tantum diramificata sunt et capitula den- siora gerunt. Specc. Turcz. et Petrop. recedunt caule viridi, pedunculis apice incrassatis, capitulis majoribus, ligulis speciosioribus; praecipue vero illa Turczan. ad S. aquaticum H uds. et S. pratensem Richter accedunt propter folia caulina subintegra ovata , basi tantum lyrata, suprema simpliciter pinnatisecta, radicem tenuiorem; cum vero locus specialis et formarum series nondum innotuit, observationibus futuris commendo. Compositae. 599 In graminosis siccis apricis; rarius in fruticetis um- brosis, ubi major et latifolia. Planta pro Fl. Petrop. non- dum satis vindicata. Praecipue obvenit in parte occiden- tali eubernii Petrop.; copiose ad fl. Pljussa pr. Polja, porro ad fl. Sholtscha, prope Soltza versus limites gubernii Pskow, in quo iterum versus Katjeshnaja copiosius ad- paret (R. Iter Ingr. in Bull. XII, 1854, p. 94 s. 224); sin- gula specc. obesa, a basi jam diramificata ad pagum Sa- polje pr. Gorodetz et in fimetosis Petropoli, haec ad figg. patrum melius quadrant. Floret ab initio Julii saltem ad init. Aug. 4 2. Hist.spec. Ad ductum aquarum Ladogensem (K rasch. ed. Gorter 1761, p. 135, ex quo «Newa» factum in Falk Beitr. II, 1786, p. 241); et in declivibus atque pratis hu- midis sylvosis Osinovae Roschezae et Dranicinae, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 196, n. 541; ed. ross. 1802, p. 160, n. 558); Ingria (Georgi 1800, p. 1242, n. 11); vidi in herb. Kastalskiano (R. Petr. 1845, p. 79), etiam specc. Turczaninowii Ingrica, an e regione Pargolensi? $.3. DOREA Gesner, Lobel. (conf. supra p. 562). Herbae 2, caule rigido exaltato, foliis salicinis. Cy- ma fastigiata polycephala. Involucra evidenter et longe calyculata, squamis paucis; ligulae magnae patulae ple- rumque paucae. 352. S. paludosus L. Fl. Suec.; Fries. herb. norm. Suec. HI, 2! R. Diatr. Petr. 1845, p. 79 et in Bull. 1854 p. 88 exactius defin, — S. immunis Wallr. 1842! — Co- nyza palustris serratifolia C. Bauh. 1623! (excl. syn. Tabern.) et herb. — Conyza aquatica maxima serrati- folia T hal. 1588 c. fig.! a Camer. edità (folia angustis- sima, inferne albo-lanuginosa) — Lingua major Dalech. 1586 fig.! — Solidago sarracenica Pena et Lobel. 1570, 1516 c. fig.! repetita in Dodon. 1583! et Dalech.! — Conyza aquatica fol. serratis Gesner 1561, 1587. Rhizoma repens. Caulis subglaber. Folia lineari-lan- ceolata, margine argute serrata: serraturis antrorsis apice 600 Compositae. inflexis, subtus normaliter glabra. Anthodia basi glabra v. parum floccosa, ligulae 10—12 speciosae. Haec est planta typica Linnaei, fide spec. herb. norm. II, 2 e Scania media, sive «. n«wdiuscwuwlus Ledeb. Fl. Ross. II, 1815, p. 640, sive QG. glabratus Koch 1846. Variat Q. vulgaris Ledeb.l. c. folia ratione longitudinis latiora, subtus evidentius arachnoideo- pubescentia; indumentum floccoso-canescens in apice caulis, pedunculorum et ad basim anthodiorum. Magis abludit y. grand£dens (R. 1854 l. c.); folia majora, margine duplicato-serrata: ser- raturis majoribus, 2 lin.; haec var. accedit ad S. mwni- tum Wallr., sed folia basi non auriculata et serraturae latiores. In fruticetis humidis; ad ostia Newae copiose, fere semper «c. optima; Q. inter Narwa et ostia fl. Pljussa; y. pr. Sholtscha inter Gdow et Pskow (R. Iter Ingr. in Bull. XII, 1854 p. 88 s. 220), nec non ad margines lacus pr. Orlino (Faldermann!). Floret a med. Julio ad init. Aug., med. Aug. fr. mat. floribus ultimis. 2. Hist. spec. In Russia Petropolin usque crebrius oc- currit (Gmelin Fl. Sibir. I1, 1749, p. 161, n. 134 ex syn. Halleri et Tabern.); unicum exemplar ad ductum aqua- rum Ladogensem inveni (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 135; Ledebour in Fl. Ross. ad &. amandat unacum planta Weinmanni); ibid. in paludosis (Sobol. Petrop. 1799, p. 197, n. 542; ed ross. I1, 1802, p. 160, n. 559); Petro- poli (Longmire 1823, p. 196; H. Mertens Catal. Fl. Petr. mss. 1823); in paludosis maritimis (Weinm. Pawl. 1824, p. 388); in sylvis humidis et ad fossas viae Peter- hofianae! incipiens a 9 stadio ab urbe, etiam in ins. Petri! sed parce (Turcz.! 1825, n. 504; specc. visa quidpiam floccoso -arachnoidea, transitum ad Q. indicant); in mari- timis legit b. D. Nippa (Weinm. Petrop. 1837, p. 81, n. 542); Krestowsky, Resvoi, in fruticetis ins. rotundae et Wolnaja copiose (R. Petr. 1845, p. 79). Obs. S.sarracenicus L. circa ostium Narowae fl. in saliceto (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 135; ex hoc in Sobol. Petrop. 1799, p. 197, n. 543; ed ross. II, 1802, Compositae. 601 p. 161, n. 560); Ingria (Georgi 1800, p. 1243, n. 14, tan- tum fide Gort. receptus) Ledebour in Fl. Ross. II, 640 pro dubia planta habet. Ipse in loco Krasch. frustra vestigia quaesivi fine Maji 1853, conf. Bull. XII, p. 78 s. 212; an S. paludosus Y.? Genuinus S. sarracenicus bene diversus est serraturis fol. densioribus et breviori- bus, omnibus apice eximie incurvis. $. 4. OTHONNA L. 1753 ref. — Cineraria L. 1763 p. p. Rchb. Fries (non Linné pl. Afric.1760 et Decand., neque Cinerartía Dodon.et patr.). Herbae 2; , fol. oblongis v. cordatis. Cyma depauperata, subumbellata. Involucrum ecalyculatum. 353. S.campestrisDec.Q.glabratus Dec. 1837; saltem R. Iter Ingr. in Bull. XII, 1854, p. 89 s. 220. Non multum differre videtur Othonna ntegrifolia L. 1753 sive Cineraria alpina Q. integrifolia L. 1763. Unicum tantum specimen 20 Junio plene florens ad Chinkelowo pr. Siworitzy in graminosis humidiusculis juxta frut: ceta. Specc. identica vidi e Slatoust et ex Cau- caso; é multis exempl. Fl. Samojed. tantum unum simile. A Cineraria campestri typica, cujus spec. originale Retzii ad Ehrhartum missum vidi, differt nostra: caule robustiori bipedali, indumento floccoso parciori, pedun- culis bipollicaribus, ligulis speciosioribus, 5 lin. Magis convenit expositio Decandolii, citat vero Cin. crispam 8. papposam Ledeb. Fl. Alt., quam ipse Ledebour in Fl. Ross. transtulit ad S. pratensem Dec., a planta Íngrica ceterum sat simili diversam glabritie, praecipue vero (G. R ch b. t. 88) anthodio purpurascente. Figura C.campestris var. procerae Rchb. t. 132 fere citari posset pro nostra, si ligulae longiores essent. In spec. Ingrico folia infima cordata, vel ovata, repanda, petiolis !/; - 2 poll. alatis in- sidentia; folia caulina oblonga, 4- 5 poll., superiora lato- linearia; indumentum floccoso-arachnoideum modicum in caule foliisque; capitula 14 umbellata, fere !/; poll., radio aureo. 602 Compositae. Obs. S. palustris Dec. — Othonna pal. L. crescit jam in Livonia finitima pr. Heiligensee (Bunge in Flei- scher 1853, p. 221). CLXXV. LIGULARIA Cassini 1816. 354. L.sibirica Cass. (cacaliaefolia) — Sene- cio cacaliaeformis G. Rchb. 1853! (Lamck. sub Cíne- raria) — Othonna sibirica L. 1153 et Cineraria sibirica L. 1763 (caulis monophyllus v. subnudus, humanae alti- tudinis) — Othonna L.1748 — Solidago n. 139 Gmelin 1749! — Jacobaeastrum Cacaliaefolio Gmelin ex Àm- man 1739 tab. 24! planta Argunensis, cujus color et in- dumentum foliorum optime cum Petrop. convenit — Ja- cobaeoides Ari crenati folio Vaill. 1720 solum nomen pro planta Tournef., hinc ab Ammanio cum? citatum — Jacobaea orientalis Cacaliae folio 'T ournef. Coroll. 1703 solum nomen; fide quoque M. Bieberstein, qui plures plantas in hb. Tournef. inspexit. Planta Petrop. differt praecipue a typica in eo, quod folia adulta subtus cinerea et molle villoso-tomentosa sint, quo in respectu utin aliis perfecte cum Bohemica et Cau- casica (Cin. sibirica M. Bieb. Flora Taur. Cauc.! et herb.!), hinc verosimiliter etiam cum Tournefortiana conve- nit, quare sub nomine primitivo cacalZaefolia luben- ter restituerem. Omnia specc., quae examinavi Sibirica a Turczan. missa, folia subtus glabra possident; L. spe- ciosa (F. et Mey.) interdum tale indumentum offert, ut Petropolitana, sed in multis aliis differt, Nostra differt etiam a Cíneraria sibirica W. Kit. 1802, tab. 16: ligulis tantum 6 lin. longis, nec 7—8, ut in icone, caule humi- liori, rarius 2—3 ped. (nec 4-5 ped.); praeterea W. Kit. totam plantam nudam! appellat, exceptis fol. radicalibus; convenit caule 2-3 phyllo, quo ipso a planta Linnaeana discedit. Sec. Decand. Prodr. proxima esset y. araneo-- sae Dec., sed diversa scapo haud araneoso et inde f. vol- gari propinqua. En descr. ad specc. Petrop. viva: Caulis simplex, plerumque purpurascens. Folia fere "OPE SES RES Compositae. 603 Calthae, late cordata, basi obtuse hastato-sagittata, longe petiolata, margine repando- dentata, supra viridia, subtus indumento jam memorato praedita. Bracteolae capitulo- rum et apices squamarum anthodii purpurascentes. Apex scapi cum pedicellis et bracteis, nec non bracteolis 2 ca- pitulorum arachnoideo- villosus, cinerascens, demum (to- mento evanido) puberulus vel infra racemum subglaber. Anthodia glaberrima. Pedicelli patentes, dein cernui. In fruticetis paludosis circa montem Duderovo planta speciosissima iterum detecta a DD. Borszezow 1851 (conf. R. in Bull. XII, 1854, p. 78 s. 213 s. Ligwul. sibir. var. bohemica). Floret ante med. Julii v. serius, fine Aug. et init. Sept. fruct. mat. cum fl. ultimis. 2. Hist. spec. Petropoli (Boeber ex Georgi 1790, p. 916, n. 519 s. Cinerar. sibirica L. ut seq.); circa urbem Gatezinam et in monte Duderovo, fl. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 198, n. 545; ed. ross. IT, 1802, p. 163, n. 562); Ingria (Georgi 1800, p. 1246, n. 1). Posthac a nemine amplius visa, ita ut H. Mertens in mss. 1823 pro elimi- nanda et erronea consideraverit; olim tamen repertam fuisse vel traditione ad aures Sobol. pervenisse, non penitus abrogari potest; planta enim ab omnibus distinc- tissima. "Adnot. Ciíneraria glawca L. circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 516, n. 518); in monte Duderovo et circa pagum Colodeci in sylvis montosis, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petr. 1799, p. 198, n. 546; ed ross. II, 1802, p. 163, n. 563); Ingria (Georgi 1800, p. 1246, n. 2). Cel. Ledebour in Fl. Ross. II, 1845, p. 621 docuit, plan- itam Linnaei et omnium fere auctorum, incluso syn. G melini, non ad Senecillin glawcam Gartner, sed ad Ligulariam altaicam Dec. pertinere. Anne igitur Lígu- lariam cacaliaefoliam e Petropoli ante oculos habuerunt? Circa Kolodetzi tantum Hieracium praemorswm L. inve- nire potui. Senecillis optime differt a genere Ligularia pappo brevissimo! uniseriali, ut apud Gürtner Carpol. H, 1791 t. 173 repraesentatur; analysis sub Senecilli apud G. Rchb. Corymb. omnino ad aliem plantam pertinet. 604 Compositae. . €. SEMIFLOSCULOSA E. CLXXVI. LAMPSANA. Aaa» Diosc. II, 142 jam prius a Romanis (Var- rone II, 16, Celsio, Plinio, Columella) Lampsana et Lápsana dicta, ad olera sylvestria pertinet. In Graecia Erucastrum incanwm simile nomen (Ax/*xvx) habet et usum, quare cel. Fraas hoc esse profitetur. Romanis forte Raphanistrum segetum aut Sínapis arvensis, ut Gesner, Anguill., Dalech., Caesalp., Tabern., Co- lumna et alii crediderunt; Lampsana vero Matthioli: 1938! quoad figuram multo melius Erucastrum incanuwum exprimit. Cum descriptio nullibi, ut videtur, apud vete- res exhibita exstet, difficile refutari potest opinio Dodo- naei 1559! Lobelii 1570, Thalii et Camerarii, quo- rum Lampsana in dignitatem generis hodiernia Tour- nefortio evecta fuit. Vaillant!, Necker, Jussieu et Decandolle scribunt ad imitationem Dodonaei: Lampsána; Linné ab a. 1740 Lápsana, quae vox legiti- ma est, asserente Bellonio II, 51. Origo nominis du- bia; a Auxcét) lambere, Ruellius suspicatur; a lasana: Pena et Lobelius, qui Lampsanam Italis «di landri et di lasana» vocari scribunt; an forte similitudo quaedam adest cum Chrysolachano Plinii? quod Dodonaeus cum Chenopodio bono Henrico et Ruellius fide C. Bauhino cum Lampsana combinavit, A«j«voy quaelibet planta oleracea appellata fuit. Opinio Dodonaei inde suspecta, quod Dioscorides scribat, Lampsanam plus nutrire, quam ZLapathwm; an var. crispa (Boerh. Linné)? 355. L. Dodonaei Camer. 1588!; Thal. 1588 (du- plicem habet, fol. integris et divisis); J. Bauh. 1651 fig.! Rupp. 1718 in indice — Lápsana communis L.! — L. vulgatissima V aill. 1721 — Lamps. domestica C. Bauh. 1623! et herb. — Lampsana Dodon. 1559! fig., 1583 fig.! Lobel. 1570 fig.! et plurr. Folia tenuia, dentata, inferiora lyrata: lobo terminali Compositae. 605 ovato basi cordato. Caulis !/; -2!/, ped. ramosus, pani- culatus. Herba glabriuscula, sed ludit saepe pubescens vel subhirsuta: L. pubescens Hornem. 1819, quae R ch b. Dec. et Fries tantum varietas. Neque cum Ruppio et Hallero 1745 diversam video Q. L. sylvaticam C. Bauh. 1623:!, Wallroth 1844!! — Sonch. sylvaticum I Ta- bern. 1590 fig.! (I et IHE ad L. domesticam spectat), caule elatiori, foliis tenuissimis acutius dentalis; a me culta, humilior facta est et folia firmiora adquisivit, involucri squamas distinctius ciliatas praebuit. In locis cultis et incultis; B. in sylvis ad vias saepius calcatas, fere ubique copiose. Floret a fine Junii v. serius ad finem Octobr. frigoris imo levioris patiens; fr. mat. ab init. Julii v. serius. C. Hist. spec. Gmelin in mss. 1733, n. 100 affert plan- tam, non procul a Tossna m. Aug. flor., ex syn. Tour- nef. pro Crepide pulchra L. interpretandam, forte huc referendam. Petropoli vulgatissima (G melin Fl. Sib. II, 1749, p. 40, n. 33 e syu. Linn); passim, praesertim au- tem ad rudera domorum (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 126 s. Laps. comm. L. ut seqq.); in ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in cultis et ad rudera domorum frequens (Sobol. Petrop. 1799, p. 186, n. 511; in ed. ross. II, 1802, p. 125, n. 326 additur loc. ins. Basilii); in monte Pulcovo, flor. 25 Jui. (Smjelovsky Prodr. Fl. Petrop. mss. 1806); in fruticetis et ruderatis (W einm. Pawl. 1824, p. 370); ubique (Turcz. 1825, n. 476); in cultis, ruderatis dume- tisque (Weinm. Petr. 1837, p. 77, n. 515); Jermolino var. pubesc.- birsuta, Gorodetz, Lotschkina var. sylvatica. CLXXVII. CICHORIU M. Ktyogtov Theophr. IX, 141 xzt c'/cic Diosc. 1I, 160 est Cichorium Plinii et patrum et hodiernum. Sylvestre in Aegypto Cichorium vocant, sativum aulem JSeriüm: Plin. XX,8. Xép:c vero a cetox. filum; Theophrastus enim, cui nomen céo:c ignotum, de Cichorio scribit, cau- lem (radicem dicit Plinius) tenacem esse, qua de causa 606 Compositae. pro vinculo eo utuntur. Alii a oxoety mundare, quia cau- lis intus vacuus v. inanis est, quare Romanis Intwbwus (Vir- gil. Georg. I, 120, IV, 120 — folia intubacea Plin. 27, 12, 82) vocatur. Ceterum historia Céchorii apud veteres et in libris botanicis pari modo intellectu difficilis, ac na- tura ejus. Nomen Ciíchorium multifarium fuisse et ad diversas Cichoriaceas vulgo translatum, ostendit Bodaeus p. 811 et Dioscorides ipse Chondrillam sie vocari seri- bit. Singulare, quod veteres florum colorem coeruleum non meminerint, contra vero valde perennem et stoloni- ferum scribant, quare Plinius Cichoriwm sylvestre «er- raticum» appellat, addens apud vernaculos quosdam am- bugiam vocari (corrigunt «ambwlejam» ab ambulare). Genus naturalissimum, definitu facillimum, purum apud Rajum et Tournefortium. 356. C. sylvestre Gesner Coll. 1553, p. 536! Do- don. C. Baüh.! et herb., J. Bauh. Raj. Lamck. — C. Intybus L. — Intubus sylvestris Gesner 1353, p. 526! 503!; Camer. 1586 fig.! — Intubum sylvestre Fuchs 1542 fig.! — Intybus, Intybum, Intubus, Intubum pri- mitus et apud omnes fere patres erat planta culta, Endi- via dicta in Hetruria, ex corruptione Intybi orta, ut jam Fuchs asserit. Secundum Dodonaeum, qui optime in- ter Céichorium et Intybum distinxit «utrumque ejusdem generis, sed Intybum sativum, Cichorium vero sylvestre est». Folia inferiora pinnatifida v. runcinato-partita, floralia bracteaeformia, ovata basi amplexicaulia, capitulis subbre- viora. Pappus acheniis multiplo brevior. Capitula 2 v. 3 congesta sessilia, sed heic non raro etiam solitaria in ra- mis longis intubaceis patenti- divaricatis: C. divaricatwum Schousboe ex Sprengel 1826, Decand. pro var. Q. in Prodr. Flores coerulei, in cumulis formicarum rubros fieri, vetus observatio est. Ex forma foliorum et amarore duplex distinguitur apud patres. In ruderibus et suburbiis, ad pagos, sepes hortorum . Qleraceorum, rarius; sine dubio olim introductum, runc Compositae. 60' pluribus locis Fl. Petr. efferatum v. subspontaneum (circa urbem, Tsarskoje Selo, Gatschina, Duderovo, ins. Kron- stadt) plerumque parce; Iwangorod pr. Narwam. Floret ab initio Julii saltem ad finem Aug. z (Dec. Koch; per plures annos: Dodon.), 7 sec. Rchb. et Weinm. Planta Petr. e seminibus culta, floruit Jun. et Jul. anni secundi. Hist. spec. Petropoli in prato juxta hortum palatii Imperialis aestivi (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 127 s. C. Intybo L. ut seqq. — Krasch. adhuc ignotum), quo vero loco omnes plantae destructae sunt, ad margines agrorum cirea Ribacziam et in superiori regione Newae (Sobol. Petrop. 1799, p. 186, n. 312; ed. ross. II, 1802, p. 126, n. 921); ad agrorum margines et in ruderalis parce, (Weinm. Pawl. 1824, p. 371 et Petrop. 1837, p. 71, n. 2916); rarius in oleraceis, Toxowae copiose (Prescott ex Turcz. 1825, n. 471). CLXXVIII. APARGIA. "'Ax«oyi« Theophr. VII, 9 inter herbas ad radicem tantum foliatas solo nomine enumeratur. Apargia Da- lechampii 1386 testibus jam Haller et Linné, nec non figura Dalech. est eadem planta vulgaris, quam Don 1829 Oporiniam dixit (Scorzoneroides Mónch 1794); solus C. Bauh. etiam sub Hypochoeride radicata: Apar- giam citat, cui sententiae quoque syn. Dodonaei a Da- lechampio allegatum favet. Scopoli 1772 iterum no- men Apargia resuscitavit pro genere Taracaconoide Vaill.: Leont. hastili L., L. incano Schrank et Thrin- cia hirta Roth. Apargia Willd. spec. pl. (et prius Hoffmann 1791!, nec non Host 1797) a Thrincia dis- tinctum genus, fere purisimum, omnino respondens Leontodonti Rchb. Cel. Reichenbach 1831, duce Jus- siaeo 1789, in locum Apargiae genus Leontodon Lin- naei emendatum restituit, pappo plumoso fundatum, ut Linné in charactere generico (sed verosimiliter errore quodam) jubet. Nomen Leontodon a Linnaeo primum 1731 introductum, translatum a genere Dens leonis T our- 608 Compositae. nefort (strictiori sensu etiam C. Bauh. et omnium patrum ad Brunfels usque); Linné prius (1735) idem genus Tararacum appellavit, cujus suppressionem H aller 1742 Linnaeo non concessit. Dens leonis primitus erat planta Theophrasto cdqQoxv, dicta, Taracacon officinarum, góvengabn, cujus folia maxillam "joda dentibus instructam aemulari sibi finxerunt aevo medio. Jam Vaillantius 1721 docuit, genus Taraxacon Tourn. e 2 compositum esse, quorum 1. Jens leonis (Leontodon À dans. 1763, Willd.) pappo piloso, 2.) Taraxraconoides (Leontodom Juss. 1789, Apargia Willd.) pappo plumoso instructum est. Utrumque iterum junxit Linné, sed in charactere generico Leontodonti suo 1737 et iterum 1748 per festi- nationem quandam pappum plumosum adscripsit, licet pro prima et typica specie L. Taracxacwm offic. posuerit. Jussieu 1789 Tararacum definito modo iterum sejunxit a Leontodonte. Nomen Leontodon recentius est, quam nomen Apargia, aperte plantam designat, s. n. Dens leo- nis omnibus patribus bene cognitam, speciem primam et typicam generis Linnaeani (licet characteri generico contrariam), pro Apargia igitur, jam 1791 optime gene- rice constituta, haud recte substitui potest. $.14. OPORINIA Don 1829, Less. 1832 — Scorzo- neroides M ónch 1794. 357. A. autumnmnalis Hoffm. 1791'!, Willd.! — Oporinia autumnalis Don — Leontodon autunmnale! L. — Hieracium minus Fuchs 1542 fig. opt.! et pl. patr. Radix praemorsa, undique fibrosa. Herba glaberrima. Folia omnia ad radicem congesta, plerumque runcinato- pinnatifida. Scapus adscendens, furcatus vel ramosus (rarius indiv;sus), versus apicem incrassatus et squamulosus. Àn- thodia glabra v. canescentia, sed variant Q. fusco - villosa: A. pratensis Link 1820 — Hierac. Taraxaci L. 1763! e Lapponia, si scapus monocepbhalus; hoc cultura in A. autunmnalem redire, cel. Fries observat 1 28. Planta Linkii cultura non mutatur sec. Rchb. Ad vias, in pratis et pascuis, vulgatissima planta, Floret Compositae. 609 a medio Jun. ad init. Octobris v. serius, frigoris levioris (39 R.) patiens; fruct. mat. fine Julii v. prius; post solsti- tium flores fine Julii expansi h. 8 mataot., clausi ante 5h. pomerid.; m. Aug. capitula expanduntur h. 9—9!/, clau- duntur inter h. 2- 4, in umbrosis anthesis a h. 10 v. 11 usque ad h. 41/; -5!. 2. Hist. spec. Apud Gorter et Falk verosimiliter pro Hypochaeri radicata obvenit. Circa Petropolin (Boeber ex Georgi 1790, p. 74, n. 469 s. Leont. aut. ut seq.); in pratis azrisque incultis et ad vias ubique (Sobol. Petrop. 1799, p. 181, n. 495; ed. ross. HI, 1802, p. 114, n. 510); in pratis et pascuis frequens, autumno (Weinm. Pawl. 1824. p. 365 s. Apargia aut. Hoffm. ut seqq.); ubique (Turcz.! 1825, n. 463); in prat. et pasc. fruticetis et ad vias ubique, Aug. ad Octobr. (Weinm. Petr. 1837, p. 16, n. 504); var. pratensis Koch fere ubique, adest etiam forma monocephala typi ipsius (R. Diatr. 1845, p. 11 s. L. autumnali;. Obs. Leontodon aureum L. a Georgio 1800, p.1209, n. 2 in Ingria indicatum, falsissimum est. Tantum, pappo neglecto, confundi poterat cum Apargia autimnali Q. pratensi 14 —2 cephala, male siccata. $.2. VIREAÀ Adans. 1763 p. p. (excl. syn. C. Bauh., quod Thrincia hirta!) Gàrtn. II. 1791,1.139! (Tararaconoidem Y aill. citat, ut A dans., sed praecipue hane $. intelligit) — ZLeontodon L. p. p. Juss. 1789, Cass. Less. 1832 (non Dens leonis Vaill. et patr., unde nomen). 358. 4.hastilisHoffm.1791!, Willd.!et jam C. Bauh. in herb. fide Hagenbach!! — A.AispidaQ.glabrata Fries 1828! — L.hastilis 8. glabrats Koch! — Virea hastilis Gàrtn. 1791: — Leontodon hastile L. 1163?, saltem Jacq. Austr 1774, tab. 164! conf. epist. Linnaei ad Jacq. p. 138; — Leont. danubiale Jacq. 1762 s. Aparg. danwub. Scop.; cur nomenclaturam mutavit Jacq.? — 7. hispidwum var. glabra (Krasch.) 30rt. 1761! — Dens leonis April. 1856. 39 610 Compositae. glaber etc. Sherard apud Moris. 1699, Raj. — Hierac. dentis leonis folio monoclonon glabrum C. Bauh. 1671 sec. Herb. ipsius et Burseri (Haller et Fries). Simillima Aparg. hispidae, sed folia cum scapo gla- berrima, anthodii squamae tantum apicibus incano- bar- batae; scapi plerumque graciliores, basi cum petiolis ru- bescentes. Jam Kraschen. pro sola varietate sequentis consideravit, post eum plures alii. Species revera suspecta propter characterem levidensem et proventum saepe mix- tum, sed transitus evidentes in locis natalibus nondum offendi; ex observ. cel. Fries in hortis per radicem pro- pagata constans et e seminibus pl. Petropolit. utramque colui, secundo anno florentem et immutatam (Schkuhr culturáà in A. hispídam mutasse perhibet). Accedit etiam distributio geographica diversa, v. g. in Scandinavia haec 1antum in Gothia, hispida vulgatior fere ubique (exc. Lap- ponia); ita etiam in Rossia fide Ledebour. In plerisque cum A. hispida locis mixta, copiose in montibus pr. Duderovo, Gatschina, Lapuchinka, Kolodeci, Hinkelowa; Luga, Gorodetz. Floret eodem tempore. 2; . Hist. spec. In montosis Duderhovii! (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 120 s. Leont. hisp. var. glabra); cum L. hispido (Sobol. Petrop. 1799, p. 181, n. 496; ed. ross. II, 1802, p. 115, sub n. 511 ut var. £L. hisp. Q.); in m. Dud. praecipue circa ecclesiam Fennicam, etiam alibi cum Z. hispido, sed vix in illum transiens (R. Petr. 1845, p. 77 s. L. hastili L.). 359. A. hispida Hoffm. 1791! Willd! — Virea hispida Gàrtn. 1791! — Leont. hispidum L. 1753! — Dens leonis fol. hirsutis et asperis Tournef.1700! (prop- ter syn. J. Bauh.) — Hierac. caule aphyllo hirsutum J. Bauh. 16531 fig.! — Hierac. minus dentis leonis folio monoclonon C. Bauh. 1623 fide Hb. ipsius et Burseri, teste Hagenb. et Fries, excl. syn. Tabern. — Aiera- ciwm sylvestre in pratis: Gesner 1587 (fide Haller). Radix praemorsa, obliqua, vetustior ramosa. Scapi serm- per indivisi radicales monocephali, aphylli vel apice in- "PIG s Compositae. 611 crassato bracteolis 1-2 vestiti. Folia runcinato-pinnatifida v. dentata, hirta, utrinque pilis furcato 2—3 fidis tecta. Scapus saepissime eodem indumento tectus, anthodia pilis plerumque longioribus et crassioribus indivisis. In montosis declivibus graminosis, fruticetis sicciori- bus, ad margines sylvarum, praecipue in reg. elevata Fl. Petr. substrato calcareo syst. silurici vulgaris et copiosa; rarius in isthmo Kareliae, sed deest (sec. Ledeb.) in Fen- nia, certe in reg. demissa Petropoli; alibi in Ingria rarior: circa oppidum Luga et Gorodetz in substrato arenaceo syst. Devonici medii; versus inferiora fl. Luga inter Ku- rowitzy et Nowaja. Floret a med. Junii ad med. Sept. z. Hist. spec. Iu sylva prope fluv. Strelnaja et in pascuis superiorum regionum Nevae fl. frequens, floret Julio et Augusto semina maturat (Krasch. ed. Gort.1761, p.120 S. Leont. hisp. cum descript., propterea a Linnaeo inter synn. citatur 1763) et in monte Duderovo!, ad pagum Colodeci! et Osinova Roseza satis in magna copia (Sobol. Petrop. 1799, p. 181, n 496; in ed. ross. II, 1802, p.115, n. 511 excluditur locus ad fl. Strelnaja; s. Leont. hisp.); in pratis et pascuis frequens (Wein m. Pawl.1824, p.364; in ejusd. Petrop. 1837, p. 76, n. 505 additur: in sylvis); in locis elevatis siccis, e. g. Pargolae! et in montosis Du- derhovii! (T ur cz! 1825, n. 464); Pulcovo, Gatschina, Ni- kolskoje, Lapuchinka, Arbonje, Hinkelowa. CLXXIX. CLOSIROSPERMUM hodie Picris hieracioides L. audit. I:xg«c Theophr. VII, 11 sive ayoía cépot; Diosc. II, 160, nec non Picris sive Seris sylvestris Plin., interpretante Fraas esset «Uro- spermwum echioides L.» (quid?). Picris Dalech. 1586 ex fig. et synn. est Apargia autumnalis (ita et judicant C. Bauh. et Haller). Picris (Lobelii 1581!) Dodon.1583! est Cichorium sylvestre et haec sententia magis respondet verbis Theophr. et Diosc., quam alii cuidam plantae. Linné 1735 nomen Picrís loco Hei minthotheca Vaill. 1721 (vermium nidus, propter achenia vermiformia antho- 612 |». Compositae. dio inclusa) posuit; quo jure, sane quaeritur, nam Dios- corides distincte ait, Serim sylvestrem eandem esse, quae Picris et Cichoriwm appellatur. Sub Helminthotheca Vaill. ut prima et quasi typica species: ech?oides intelli- gitur, additur: hieracioides; has ad diversa genera perti- nere, docuerunt Jussieu 1789 et Gàrtner 1791, sed perverse primam sub novo nomine MHelminthia sejunxe- runt. Tali pactu pro Aieracioide vel Helminthotheca ve- formanda esset, vel melius restituendum nomen et genus Closirospermum Necker 1790 e P. Aieracioide construc- tum, licet. false pappo piloso descriptum. Ety mologia: XAOUOG, GEtgd., oxépp.« propter seriem rugularum trans- versalium in acheniis. Picris Necker 1790 est Helmin- thotheca echioides, additis quibusdam spuriis. 360. Cl, hieracioides (Linné 1753 sub Pícri; in- volucrum omnino Hieracioidis: Haller 1743 i. e. Crepi- dis, quare forte nomen apud Linnaeum; sed pariter si- militudinem cum Hierac?o exprimi potest, quocum patres junxerunt) — Heiminthotheca hispidosa perennis et vulgaris Vaill. 1721 — Cichorium luteum et (si valde hispidum) H?eracium intybaceum asperum 'T abern. 1590 c.fig.! — Hieraciwum asperum Gesner 1587, J. Bauh. 1598, 1651! fig. rudis, Moris. $.2,t. 4, f. 48 ex Tabern. petita; B. aj. Caulis setoso-hispidus, strictus, simplex v. ramosus. Folia pilis simplicibus hirsuta, oblongo-lanceolata, repan- do-dentata, caulina superiora basi 3- cordata semiample- xicaulia. Capitula corymbosa in pedunculis squamatis 2- poll. v. brevioribus. Involucri foliola exteriora breviora ca- lyciformia patentia v. squarrosula, interiora nervo medio canescentia. Variat fol. latioribus et corymbo depauperato. In montosis declivibus, asperis, elevatis siccis, praeci- pue solo calcareo syst. Silurici et Devonici, sed non nbi- que, neque semper copiose: ad montes pr. Duderovo et : in'locis vicinis, Arbonje, Gatschina, Kauschta et Lissino; praeterea ad cataractas fl. Wolchow et pr. Wassilkowa, circa Gorodelz frequens, nec non ad lacum Tschereme- T n—————————Uá EG OU eT ROT AS C NU RENUINES ERREUR TEN NEMPE REA Compositae. 613 netz pr. Gostkino, Nawolok et Jugostitzy ; in ripa sinistra fl. Pljussa pr. Polja. Deest in reg. arenosis Ingriae mediae, in reg. demissa Fl. Petrop. et in isthmo Kareliae; secus Ladogam borealem iterum copiose cum Aconito (cf. Diatr. 1845, p. 16). Floret a medio v. fine Junii ad init. Aug.. specc, serotlina ad init. Sept.; fr. mat. ab init. Aug. 4. Hist. spec. Prope vicum Sarscoje (Krasch. ed. G ort. 1761. p. 119 s. n. Picris hierac. L. ut seqq.); ad limites agrorum et in pratis circa Sarscoje Selo et Crasnoje Selo! (Sobol. Petrop. 1799, p. 179, n. 489; ed ross. II, 1802, p. 110, n. 504); ad versuras agrorum prope Zarskoje Selo (W einm. Pawl. 1824, p. 365); in montosis Duderhovii! (Turez. 1825, n. 458); in collinis siccis, ad margines agr. et in herbosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 75, n. 495). CLXXX. TRAGOPOGON. Tooyozxeyoy Theophr. VII, 7, Diosc. II, 172, Plin., unanimo consensu omnium patrum est etiam hodiernum, T. porrifoliwum credit Fraas. Nomen ex Theophrasto, quod e magno calyce deflorato erumpat lanugo, cui cum hirci barba nonnulla similitudo. Tragopogonis species fere omnes a patribus descriptae sunt genuinae; apud C. Bauhinum sub hoc titulo generico Scorzonerae quae- dam (Lasiosporae et Podosperma) et Geropogon admixtae. Rajus 1682 differentiam a Scorzonera in radice et invo- lucro flosculos multo excedente posuit, 1688 etiam ex in- volucro uniseriali. Tournefort hinc genus fere purum stabilivit. Linnaeus Geropogon quidem segregavit, sed multa heterogenea addidit, ita ut multo rectius Raj us aut Tournefort auctor characteris generici habendus sit. Tragopogon generis neutrius apud omnes patres et Lin- naeum, masculini apud recentiores. 361. T. pratense! L. — T. pratense luteum ma- j"s C. Bauh.! et plur. — T. iwteum Lobel. 1581 fig.! Tabern. 1590 (anthod. in fig. erronea), Raj. — Trago- pogon Fuchs 15342! s. barba hirci Dodon. 1553 fig.! ct plurr. 61^ Compositae. Glaberrimum, multicaule !/; ped. adscendens vel uni- caule 2 ped. erectum varie ramosum. Folia linearia, apice longe subulata, basi valde dilatata amplexicaulia et vagi- nantia. Involucrum 6-8 phyllum, pollicare, flores luteos subexcedens. Achenia peripherica muricata longitudine rostri. In pratis laetioribus, declivibus argillosis et calcareis circa Petropolin raro et non semper copiose: ad viam ferream Sarscoseliensem (Hb. Kubarkin), Krasnoje Selo et Pawlowsk (Hb. Dorszcezow!), Kempelowa (Grae we- nitz in Hb. Kühle w.), ad aquaeductum Taitz pr. Bablo- wa, Peterhof, Gatschina; nec alibi in Ingria vidi, nisi in ripa praerupta fl. Narowa pr. Iwangorod. In Karelia tan- ium ad Wiburg (N ylander 1850, p. 127). Floret ab initio Junii ad med. Aug.; flores hora matutina S jam clausi obs. Borszezow; fr. mat. a med. Julii cum v. absque floribus. 4. Hist. spec. In ins. Kronstadt (Georgi mss. 1795); in pratis graminosis apertis ad fabricam pyriam Ochtensem, Ossinovae Roszezae, Dranizae et alibi (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1800, p. 107, n. 502; deest in ed. latina); Petro- poli (H. Mertens mss. 1823) raro (Kastalsky Addit. mss. ad Sobol.; in locis graminosis elevatis (Weinm. Pawl. 1824, p. 360); in suburbiis, v. g. in ins, Krestowsky (Turcz.18235, n. 456); in colliculosis graminosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 74, n. 493). CLXXXI. SCORZONERA. Nomen bhispanienm a scorzone (serpente) vel scor:o nera (vipera nigra), quia contra venena ab illis illata effi- cax credebatur, forte etiam e similitudine radicis nigrae cum vipera; quare etiam Viperaria dicta apud Lobel. 1516 et Viperina apud Clusium 1583, p.640. Mentionem primam fecit Gesner 1561 sub Tragopogonis hispanici nomine, Matthiolus 1565 sub Scorzonera hispanica et bohemica. Clusius 1583 eximiam Scorsomnerae (ut scri- bit) historiam dedit et characterem differentialem a Trago- pogone ex radice, et jam auctor generis dici meretur. "-— -—— 1 l | 1 B Composttae. 615 Scorzonera €. Bauhini, duce Clusio, genus magis pu- rum.quam Tournef. Vaill. aut Linnaei. 362. Sc. humilis L. Fl. Suec.! excl. syn.; Oeder 1780! (var. latifolia) in Fl. Dan. t. 816! Koch 1837', Fries herb. norm. Suec. VII, 3! — Scor:. plantaginea Schleicher ex Gaudin 1829! Rchb. 1831! Radix longa crassa cylindrica, perpendicularis, foris fusco-nigra, ad collum squamosa (nec fibrosa, comosa, ut S. austriacae simillimae). Folia integerrima nervosa, quo- ad latitudinem admodum variant; in Sc. angwustifolia Weber 1780 — S. humilis G. angustifolia Hornem. 1819 in Fl. Dan. t. 1653!; folia anguste linearia utrinque attenuata, medio tantum 2—4 lin. lata; in var. /atifolíia Hornem. l. c. (Fl. Dan. t. 816!) elliptica, 1!/ —3 poll. lata. Scapus paucifolius (fol. interdum oppositis), in typica Linnaeana monocephalus, variat 2—3 cephalus, ludit ultrapedalis vel pygmaeus. Planta junior saepe eximie floccoso-lanata (Sc. lanata Schrank 1789 fide Koch, nam characterem speciei ignoravit), adultior lana evanes- cit vel in apice pedunculorum restat. Capitula ampla spe- ciosa, anthodii ?/, — 1 poll. squamae obtusae, flosculi lutei 1 -2 poll. longi. In pratis laetioribus subhumidis, apertis v. subsylvati- cis circa Petropolin hinc inde copiose in omnibus regio- nibus, praecipue tamen elevata; alibi: ad ripas Tossnae fluv. versus Turowo, Lampowo, Lotschkina, Jamburg, in- ter Krasnaja Gorka et Ustinskoje. In Karelia tantum ad Wiburg (Nylander 1850, p. 127). Floret a fine Maji us- que ad med. vel rarius finem Junii; fr. mat. a med. v. fine Julii. 2. Hist. spec. In sylvis et pratis ad fl. Strelnaja (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 118 s. S. humili cum descriptione for- mae typicae et latifoliae, sed character radicis omittitur) et in viciniis fabricae pyriae Ochtensis, Pargelovii, Muri- nae (Sobol. Petr. 1799, p. 178, n. 488; ed. ross. II, 1802, p. 108, n. 503); copiosissime in pratis humidiusculis (Weinm, Pawl. 1824, p. 360 s. S. nervosa Pers.); in 616 Compositae. pratis argillosis et locis elevatis, e. g. Pargola, ad viam Peterhofianam!, in montibus Duderovii! et in ins. Jelagin (Turez. 1825, n. 451); in pratis, fruticetis, sylvis apertis (Weinm. Petr. 1837, p. 735, n. 494); in ins. Petri parce, Oranienbaum, Gatschina et Siworitzy. Obs. Sc. hispanica L. in Russia Petropolin usque (Gmelin Fl. Sibir. II, 1749, p. 6, n. 4, s. Scorz. caule ramoso, fol. amplex. serrulatis); Ingria (Georgi 1800, p. 1204, n. 3); nil nisi S. lwmilis caule 2—3-cephalo, prop- - ter diagnosim Linnaei mancam falso determinata, Vera |. S. hispanica differt: statura majori, cau!e polyphyllo ra- rius monocephalo, squamis anthodii multo angustioris acutis; sed achenia peripherica etiam iu S. hwmili muri- culata sunt. CLXXXH. HYPOCHOERIS. "Yxoyotote Theophr. VII, 1,11 inter olera cichora- cea reponitur, aspectu mitior, levior, dulcior describitur; Gaza Porcelliam vertit. Vaillantius refert, H. radica- tam L. pro (txo) porcis (yotpoc) olus gratissimum et ab ipsis avide expetitum esse. Bodaeus p. 856 sententiae Dodonaei, qui pro Hieracio Dioscoridis habet contra- dicit, quod utique recte, si H. maj«s supponitur. Dale- cham p 1586 « Hypochaeris» scribit, sed ejus planta est Cichoriwm sylvestre, quod tamen Theophrastus aliter appellat. Tabernaemontanus 1590 s. n. H'ypochoeris s. Porcellia figuram exhibuit, quae cum C. Bauh. Vaill. et Linnaeo pro H. radicata haberi posset, a Friesio vero pro H. glabra corrigitur. An idem Hyoseris (00gs- c:6) Plin. 27, 10, 64 aut Hyoseris lucida, ut Fraas quaerit? Donec igitur nondum liquet, an hae plantae in Graecia copiose proveniant et qualitates a Theophrasto expelitas plene possideant, Hypochoeris typica a Ta- bernaemontano exordium capit. Hwypochoeris scribi- tur etiam a Bodaeo, Vaillantio, Hallero et diu a Linnaeo (posthac Zfypochaeris) Characteres generici Vaillantio 1721 debentur, Sunt, qui H. maculatam L, Compositae. 617 genere separent, quod Scopoli, Linnaei citatis falsis forte seductus, Achyrophorwum dixit, omnino diversum a genere Achyrophorus Vaill. 1721 (Seriola Gártn.), cui si necesse Phanoderis Dec. substituenda. X H.radicata L. forte in Ingria aust. occid. ad- erit, nam in Livonia finitima pr. Heiligensee crescit. Fa- cile praetervidetur propter habitum vulgarem Apargiae autwmnalis, a qua dignoscitur foliis hirsutis, anthodiis glabris majoribus, acheniis longe rostratis etc. Hist. spec. In pralis circa Katherinhof, fl. fine Junii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 126, sed vulgatissimam Apargiam awutwmnalem nondum novit); Newa (Falk Beitr. II, 1786, p. 234); in pratis et sylvis circa Catherin- hoffium, in monte Poclonnaja et ad viam Peterhoffianam, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 186, u. 510) et Par- gelovii atque in aliis locis elevatis sylvosis (Sobol. Petr. ed. ross, II, 1802, p. 125, n. 3525); Petropoli (Longmire 1823, p. 196). $. PHANODERIS Dec. 1838. 363. H. macwlata L. — Hypoch. hirsuta etc. Vaill. 1721, Linné 1737 — Hieracium alpinum lati- folium hirsutie incanum C. Bauh. 1625! et plur. — Hie- racium latifolium (1. Clus. 1583 fig. maculatum et non maculatum J. Bauh. 1651 fig.! ex Clusio repetita. Caulis (in pl. Linnaei s. Q. monocephala D ec.) 1-ce- phalus vel (in fig. Clusii) 3-cephalus monophyllus, hispi- dus. Folia radicalia oblonga, basi attenuata sessilia, den- tata, hirsuta. Capitula ampla, pollicaria; anthodia cano- hirsuta vel puberula. Variat fol. immaculatis et fol. mag- nis pedalibus, praeter marginem et costam fere glabris. In campis siccis, praesertim elevatis solo calcareo, etiam in arenosis sterilibus isthmi Kareliae et in pratis sylvaticis, non semper copiose, nec ubique in Ingria. Floret a fine Junii ad finem Julii; fruct. mat. init. Aug. v. prius. 2. Hist. spec. In collibus sylvosis prope Duderhoff! co- 618 Compositae. piose, fl. m. Jun. (Amman 1736, n. 108, ex syn. C. et J. Bauh.); ad fl. Strelnaja, tam in ripis elatioribus, quam in sylvis, frequentissime (Krasch.ed.Gort.1761, p: 125); in pratis elatioribus sylvosis ad fl. Strelnaja, in montosis Duderhovii! Crasnoselii et ad viam Wiburgensem! Par- gelovii! .Sobol. Petr. 1799, p. 185, n. 509; ed. ross. II, 1802, p. 124, n. 5324); in pratis sylvaticis minime raro (W ein m. Pawl. 1824, p. 370); in locis siccis, e. g. Par- golae! in ins. Petri ad officinam cerae insolandae desti- natam (Turcz. 1825, n. 475); in pratis elevatioribus et in sylvis frondosis (Wein m. Petr. 1837, p. 76, n. 503); Ar- bonje, Lapuchinka, Jamburg. CLXXXIII. TARAXACON. Jam in officinis antiquioribus Taracxacon aut Altara- aacon appellatur, ut Fuchs 1542 tradit, qui vocem bar- baram esse addit. Bodaeus 1644 scribit, Taracxicon in officinis diversum esse a Taraxico Arabum, quorum de- scripliones Cíchorio sativo Graecorum respondent. An nomen corruptum zp0£'j.ov subest, apud auctorem Geo- pon.lib,Aeginetam,Aetium,Trallianum obveniens, a nemine recentiorum explicatum, quod quidam cum Ci- chorio convenire, alii differre monent. Tarazacwum L. 1753 et Haller 1742 est genus collectivum (conf. supra Apargia); sed genus optime limitatum «Dens Leonis» Vaill. 1721 alias etiam Taracacon ab ipso appellatur ei plane congruit cum genere Taracacum Juss. 1789 et recent, Propter hanc causam Leontodon Adans. 1763, Willd. 1800, licet reformatum ex Leontodonte Linnaei 1737, pro nomine antiquiori Taraczaco haud recte sub- .stitui polest, si hoc ad Tararacon Vaill. 1721 ut generis auctorem indubium refertur. Fuchs, Caesalpinus, C. Bauh., Bodaeus et recentissime Fraas non dubitant, eandem esse plantam, ac olus dae Theophr. VII, 7— 11 (Dioscorides sub hoc nomine ignorat), Neograecis mix9uQuxn. Sed aliud est legumen xqQxxv, Theophr. VHI, 9, 8; Diosc. II, 177, quod Vícia, Craccae affinis (conf. supra p. 271). "ub Compositae. 619 364. T. officinarum Vaill. 1721! — Tararzacwum officinale Knaut 1716, Weber 1780 — Leontodon Ta- raracwm L. — Dens Leonis Brunf. 1536 fig.! Ruell., Fuchs 1542 in descr. c. fig.! Matth. Dod. Lob. Camer. Raj. — «qax Th. vide supra. Folia glabra, viridia, runcinato-pinnatifida v. secta: laciniis subtriangularibus. Scapus monocephalus, inanis, lener, juvenilis saepe floccosus. Anthodii squamae omnes lineares, exteriores deflexae. Ligulae flavae, subtus livi- dae; flosculi interdum abnormiter omnes tubulosi. Planta quoad staturam, latitudinem, divisionem foliorum admo- dum variabilis (8. L. 1753 angustifolia; y. L. 1763 lati- folia, lobo terminali rotundiore), sed ex varietatibus sic dictis apud Koch Syn. ne unam quidem in Ingria of- fendi. Secus vias et in graminosis, vulgatissima et copiosis- sima planta. Floret post nives deliquescentes a medio Aprilis v. serius usque ad finem Octobr. et frigora inten- siora, sed copiose tantum ab initio Maji, ita ut fine Maji fr. maturi cum pappis circumvolitent et fine Junii saepius sterile inveniatur. Sub solstitio capitula expanduntur inter h. 6—6!/, (fine Aug. inter 8—9), clauduntur inter h. 5- 6 vespere (fine Aug. h. 2 in umbrosis). 2. Hist. spec. Ubique inter Petrop. et Twer, fl. et fr. Aug. Sept. (Gmelin mss. 1733, n. 102 s. n. Dens leonis angustiore folio — Q. Linné); circa Duderhoff! et Krasno Selo! m. Jun. (à m man. mss. post 1736 s. n. Dens leonis); ubivis in pratis (Krasch. ed. Gort. 1761, p.120, s. Leont. Tarar. L. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); ubivis in pratis et ad vias (Sobol. Petrop. 1799, p. 181, n. 494; ed. ross. II, 1802, p. 113, n. 509); ubique vulgare (W ein m. Pawl. 1824, p. 364; Turcz! 1825, n. 462; W einm. Petrop. 1837, p. 75, n. 500). CLXXXIV. MULGEDIUM. Genus et nomen a Cassinio a. 1824 constitutum, her- bas continens, propter lactis copiam ad mulgendum aptas. 620 Compositae, 365. M.sibiricum Less. 1832 — Sonchus sibiricus L.1753! — Sonchus n. 11 Gmel. Fl. Sibir. II, 1749 prae- sertim forma angustifolia, depicta in tab. 3! — Lactwuca Salicis folio, flore coeruleo Amman 1739, n. 211 (fide Ledeb., an ad M. tataricum?). Glaberrimum. Radix tenuis simplex. Caulis erectus 4 ped. vel humilior, apice corymbosus vel superne fasti- giato-ramosus. Folia lanceolata, denticulata, basi sessilia vel semiamplexicaulia setaceo-hastata, tenuia subtus palli- diora glaucesceutia. Pedicelli squamati. Involucri squamae. maculis densis violascentibus adspersae, exteriores lanceo- latae, interiores lineares. Variat non raro in eodem loco foliis runcinato-pinnatifidis (ut in var. laciniata G mel. l. c. fig. C. C.). Tantum in reg. demissa Fl. Petrop., terminum occid. australem attingens. Ad ripas humidas umbrosas lacus Ladogae (Glubokaja Guba pr. Schlüsselburg) copiose, se- cus ripas Nevae fluv. ad ostia usque, ubi in insulis exti- mis (Krestowsky, Resvoi) et litore marino (ultra Katharin- hof, nec non inter Peterhof et Oranienbaum) parcius. Ab- errat in rudera circa urbem; maxima vero copia adparuit secus vias recenter structas in sylvis Lissinensibus. Floret post medium v. rarius init. Julii, med. Aug. fr. mat. cum fl. ultimis. Singularis observatio Linnaei: si excubias noctu agat floribus, dies insequens plerumque erit pluvio- sus. 2; existimatur, an 43 ? Hist. spec. In superiore regione Newae íl. a cataracta usque ad Schlüsselburgum in utraque ripa (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 340;; in sup. reg. Newae, in utraque ejus ripa, modo sint loca humida et umbrosa, frequens est; infra cataractam non occurrit (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 119, s. Soncho sib. ut seqq.) et in plurimis horlis ole- raceis atque ad sepes hortorum insulae Basileensis (So b. Petr. 1799, p. 180, n. 493; ed. ross. II, 1802, p. 113, n. 208); in paludosis maritimis (W ein m.Pawl.1824, p. 363); in ins. Gutujev (Turcz. 1825, n. 461); in umbrosis hu- midis (W einm. Petrop. 1837, p. 75, n. 499 cum var. Q. pinnatifida). «e eU leo. Tr Compositae. 621 CLXXXV. SONCHUS. Xóyxoc Theophr. VI, 3, VII, 9 explicante Fraas est S. repens s. arvensis; coyxoc Diosc. II, 158 triplex: 1) Helminthotheca echioides, 2) Sonchus oleraceus (laevis v. asper), 3) S. repens ; Neograeci Sonchos Dioscoridis cojos vel etiam coy jc vocant (Fraas). Ita dicitur xa95 to Gy yéczt», quod salubrem succum fundat, contra mor- bos stomachi, quod etiam lac nutricibus evocet. Sonchwus edulis Plinio duplex, albus et niger, Lactwcae similes ambo, nisi spinosi essent. Latinis Cicerbita, Lactucella et Lacteron audit, quia caule abscisso lac effluit, Apulejo Lactuca leporaria. Species cunctae, etiam S. repens diu pro Hieracio habitus, a patribus pro Sonchis descriptae fuerunt. Sonchwus ($.1.) apud C. Bauhinum fere ideam ge- neris hodierni involvit. Rajus 1682 characterem ex ache- niis compressis exhibuit et jam a Lact:ca distinxit cauli- bus tenerioribus fistulosis, capitulis majoribus. Sonchws Tournef. est genus magis purum, at sine charactere, solum ex habitu constructum, Vaillant 1721 Lactucas pappo stipitato diversas esse docuit. Tandem Cassini characterem generis acutius circumscripsit segregato M«- g( dio, cujus species apud Tournefortium inter Lactu- cas, apud fainlium et Linnaeum inter Sonclhwum latitabant. 366. S. laevis Dodon. 1583 fig. opt.!; eadem apud Lobel.1376!; Tabern.1590 cum 3 figg.'; Matth.1554, 1560! fig. minime apta et plurr. patr. usque ad Villars a. oleraceus Linné «.? nam fig. Camerarii ed.1586 citata, minime characteristica; ceterum nomen primo a Linnaeo excogitatum varias species colligit. . Acheuia oblonga, transverse rugulosa, utringue in disco tristriata. Pedunculi juniores floccosi; capitula vix 1/, poil. Folia plerumque opaca, margine ciliato-denticu- lata, runcinato- pinnatisecta: lacinia terminali majore (ty- pica Dodonaei — Q. runcinata Koch — S. laevis alter Tabern. fig.! nisi haec S. /acerwm referat) vel lyrata (Q. 622 Compositae. Linné! — S. laevis latifolius Tabern. fig.! — «a. ínte- grifolia W allr. 1822). — Var. albiflora ligulis dilutis- sime sulfureis, fere albis, subtus purpureo-striatis, Petr, (Borszczow!); huc pertinet Sonch. laevis 3 (lore niveo Tabern. 1590 fig.! tantum foliis magis runcinatis ablu- dens; sed S. elongatus Kunze et Hortor. differre vide- tur lobo terminali in omnibus foliis profunde cordato (nec truncato). Variat etiam foliis firmioribus, segmentis acutius dentatis; passus ad S. lacerum Willd. (S. non aspera Fuchs 1542 quoad fig.!), Petropoli nondum ob- servatum, specie forte diversum: fol. caulinis supremis non integris, sed pinnatifidis 3 jugis: lacinia terminali parva. In cultis et incultis vulgatissima planta. Floret a fine Junii v. prius ad finem Octobr. frigoris levioris (— 29 R.) patiens; fruct. mat. initio Julii. Sub solstitio et fine Julii capitula aperiuntur inter h. 6—7!/,, contrahuntur h. 10 v. 11!/, matutina. C. Hist. spec. In ruder. et hortis oleraceis frequens (Kra- sch. ed. Gort. 1761, p. 119 s. S. olerac. ut seqq.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in ruderatis et hortis . oleraceis passim (Sobol. Petr. 1799, p. 180, n. 492 cum var. Q Linné: calycibus laevibus: Fl. Dan. t. 682; ed. ross. II, 1802, p. 112, n. 507); in ruderatis, hortis et in aliis locis cultis copiosissime (W einm. Pawl. 1824, p.362 s. S. laevi Mónch); in hortis et oleraceis (Turcz. 1825, n. 460); in cultis et ruderatis (Weinm. Petrop. 1837, p. 15, n. 496). 367. S. asper Fuchs 1542 fig.!; Dodon. 1583 fig.!; eadem apud Lobel. 1576!; Matth. 1560 fig. mediocr. et plur. usque ad Haller, Villars, Rchb., Koch. — S. asper, non laciniatus C. Bauh. 1623! et herb. — S. ole- raceus 9. Linné! Achenia ovato-oblonga, laevia, marginata, utrinque in disco tricostata. Pedunculi rarissime floccosi. Folia ple- rumque nitida, rigidiora, profundius viridia, integra, mar- gine dentibus longioribus inaequalibus spinulosa, Reliqua Compositae. 623 S. laevis. — Variat Q. laciniatus C. Bauh.! et herb. — S. asperior Dodon. 1583 fig.!; eadem ap. Lobel. 1576! — S. asper, Cicerbita aspera Tabern. 1590 fig.!; foliis evidentius runcinato-pinnatifidis. In similibus cum praecedente specie locis, sed non adeo vulgaris; Q. in ruderibus Petrop. (Borszczow!) Floret et fruct. eodem tempore. Fine Aug. capitula aperta a h. 8!/, -11!/5, clauduntur inter h. 12-1. CO. Hist. spec. Passim in locis cultis, praecipue in insula apothecaria et pr. Krasnoje Selo (Sobol. mss. 1779, n. 28 S. n. S. olerac. var. aspgr L. spec. pl); in iisdem cum S. laevi locis (Sobol. Petrop. 1799, p. 180, n. 492; ed. ross. II, 1802, p. 112, n. 507 s. S. oler. y. asper L. Fl. Dan. t. 843; Weinm. Pawl. 1824, p. 362 s. S. asper Black w.; Ej. Petrop. 1837, p. 75, n. 497 s. n. S. asper Fuchs). . 968. S. repens J. Bauh. 1651!, Raj., Tournef.! -— $$. arvensis L. 1753! — Hieraciwum majus Fuchs 1512 fig.! Matth. 1560 fig.! repetita apud Lobel.; Ca- mer. fig.! Radix repens. Folia longa, profunde viridia, supra lu- cida, runcinato-pinnatifida v. partita. Capitula ampla, ?/,— 1 poll., cum pedicellis glanduloso-pilosa. Variat fol. integ- ris, capitulis paucioribus et: à. S. glaber Schultes 1809 fide M. Bieb.!': pedun- culis et involucris glabris, junioribus non raro floccosis. S. uliginosus M. Bieb. 1808 false descriptus, emendatus 1819, herb.! et S. arvensis var. maritima Wahlenbg. Suec. 1826 (sed minime S$. maritimus L. spec., cui Lede- bour in FI. Ross. plantam Petrop. amandat) sola statione differre videntur. Decandolle et Ledebour S. wligi- noswm speciem longe diversam a $S. repente credunt: acheniis subtetragonis costatis, sed talia etiam in hoc. Var. maritimam in taeniis sinus Fennici et archip. Aboénsi sae- pe facie aliena vidi, humiliorem, capitulis paucioribus et majoribus, pedunculis non semper glabris. 62^ Composilae. «. S. arvensis L. agris argillaceis, arvis et cultis fere ubique infestus; Q. ad ripas et fossas, in fimetosis, ruderibus et plateis, circa Petrop. fere vulgatior quam «, usque ad cataractas fl. Wolchow; similis in arenosis ad litus marinum v. g. Peterhof et in ins. Kronstadt, Floret ab initio Julii ad med. Sept. z. Hist. spec. Circa Petropolim (Rudolph ex Georgi 1790, p. 14, n. 466 s. S. arvensi ut seqq.); in agris et in- ter segetes circa Ligovam!, Goreloy cabac, tum in hortis: passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 1£0, n. 491; ed. ross. II, 1802, p. 111, n. 506); S. glaber Schult. in iisdem locis cum $. arvensi (W ein m. in Flora 1822, Vol. L.), nempe in agris et inter segetes sat copiose et promiscue (Weinm. Pawl. 1824, p. 361); inter segetes et in pratis (Turcz. 1825, n. 459); in locis cultis valde molestus, fl. Jun. ad Sepl.; B. maritimus L. in paludosis maritimis et in lacu- nis ad flumen Slavienka, Jul. Aug. (W einm. Petr. 1837, p. 19, n. 498); S. intermedius Trev. 1813 ei Koch Syn. sat coustans et copiose, ab hoc vero S. glaber et S. wligi- nosus M. Bieb. non diversus videtur (R. Diatr. Petrop. 1845, p. 77); S. uliginosus M. B. Petropoli (Ledebour Fl. Ross. II, 1846, p. 835 e specim. K ühle w.). Obs. Sonchus palustris L. in paludibus et humi- dis circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, p. 465; Sobol. Petrop. 1799, p. 179, n. 490); Ingria (Georgi 1800, p. 1206, n. 2); in ripis fl. Newae et in paludibus (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 110, n. 503). Falsissi- mus, an S. uliginosus? propter locum. CLXXXVI. HIERACIOIDES, hodie CR EPIS. Korz:c Theophr. VII, 9 inter herbas ad caulem tan- tum foliatas solo nomine enumeratur, sed in quibusdam codicibus Theophrasti omittitur. Crepis Dalechampii 1586 c. fig.! est eadem planta ac Terracrepulus in Hetru- ria dicta (Caesalpinus 1583) et Sonchi genus, terra crispa Gesner 1561, sive typica species generis a Son- cho bene diversi; CrepisVaill.1721!, quod 1798 super- Compositae. 625 flue Desfontaines Picridium (vulgare) appellavit et jam prius Roth 1787 et Mónch 1794 Reichhardiam; hanc ip- sam servato adhuc nomine Crepalo et Terracrepalo vocant Itali testibus Dalechamps et Bertoloni; Fraas credit esse ày8pux Ao Theophr.VII, 8. Genus igitur Vaillantii non leviter aboliri potest. Praeterea Vaillant 1721 ge- nus Hieracioides constituit et ab Hieracío hodierno optime characteribus distinxit, quod Haller 1742 recepit, quamquam ab Hieracio vix manifeste diversum esse confi- tetur et quod exacte cum recentiori genere Crepis L. ref. Koch 1846 coincidit. Linnaeus ab a. 1737 1754 genus quoddam Crepis habet pappo longe plumoso; in Hort. Cliff. 1737 unica hujus generis species est Leontodon an- twmnale L. (quod Terra crepoli ab Hispanis vocari scribit Dodonaeus 1583) et in appendice additur Crepis alpina L.; in Hort. Upsal. 1748 et Spec. pl. 1753 genus suum magis conforme fecit Hieracioidi Vaill. et ejus loco po- suit. Tali modo per Linnaeum et asseclas ejus Crepis perversa, spuria et injusta ad nos pervenit. Mónch 1794 genus quoddam «Barkhawusia»(Barkhwusenia Hoppe 1829, Borkhausia Boeh m. ex Sprengel 1826, Borkhausenia? Barckhawusenia?) acheniis evidentius rostratis a Crepide L. segregavit, quod tamen observante Koch illimitabile in Crepidem ref. transit et serius ab ipso deletum fuit, cui recentissime Grenier assentitur. Non sine longa haesitatione nomen Zieracioides, Vaillantio et Hal- lero olim bonum, iterum resuscitavi, cum ejusmodi no- mina in «oides» terminata a recentioribus (Decand. Endl. Benth.) tantum pro sectionibus vel subgeneribus admit- tuntur, ut in praesenti casu a Decandollio; sed aliud huie conforme in scriptis botanicis non inveni; hinc aut Geracium R ch b. 1831 et prius, reformandum fuisset, aut Araciwm Lessing 1832 et Monnier (non Necker 1790, quod genus Pilosella C. Bauh.!) alia facie restituendum, aut Barkhausia amplificanda. Sed haec omnia superflua videntur, cum in ipsis speciebus Ingricis transitum in Hieracium observare licet, indicante olim Haller et non obstante cel. Fries. qui (Monogr. Hierac. p. mIV) tantu Maj. 1856. 40 626 Compositae. differentiam habitualem, vix artificialem adesse monet. Ejusmodi genus habituale Hieracioides refert, quod olim forte Hieracium iterum intrabit, ut jam Barkhawsia Cre- pidem propter defectum characteris manifesti et. pondo rosi ex organis fructificationis desumpti. $1. EUCREPIS Dec. 1838. — APHACE Dalech. 1586 (vix Theophr.) 369. H.vwilgatissima Vaill. 1721 «paene glabre annua», a L. citat. — Crepis DíoscoridisPollich 4777; Lachenal, Gochnat 1808 c. tab.!, non L. qui ligulas subtus purpureas describit — Crepis tectorum L. nomen nimis angustum et saepe incongruum — AH. vulgare tecto- rum minus Linder 1716 sec. L. — H. chondrillae folio hirsutum C. Bauh. 1623 (teste Herb. Burseri et Fries. nec non syn. Tabern. PE excl. syn. Lobel. suspecto; — Hieracium M sive H. minus Dioscoridis Tebere 1590 fig. opt.! Linnaeo typica. Achenia 10-costata transverse rugulosa, apice distincte angustiora, subrostrata. Stigmata fusca singularem notam praebent (Linné) Anthodii squamae exteriores patulae, interiores glanduloso- pilosae. Capitula ante anthesin sem- per er ecta pedunculis canescentibus. Folia glabrescentia, varia, sed caulina superiora semper linearia margine re- voluta. Planta polymorpha. a. typica Tabernaemontani, plerumque e solo pinguiori. Anthodia 31/; —4 lin. cinerascentia. Caulis basi angulato - suleatus, cinereo -floccosus, infra medium fasti- giato-ramosus. Folia inferiora runcinata, superiora basi setaceo-hastata. Forma haec diagnosi Linnaeanae ma- xime conformis facillime deflectit foliis subintegris, supe- rioribus basi non hastatis v. sagittatis. Praeterea tomen- tum in anthodiis cinereum vel praevalet (tunc achenia plerumque rufa v. fusca, 1!/, lin.) vel imminuitur, tunc achenia crassiora (1?/,—2 lin.) cum antbhod. nigricantia. Àb hac diversa est C. tectorwm var. Fl. Samoj. n. 181 pilis longioribus sericeis eglandulosis in anthodio minime ci- nereo, pedunculis gracilibus. nx 4 ce hac Compositae. 62" o& microcephala e solo macro orta. Anthodia 3 lin. angustiora, pallidiora. Achenia fusco - purpurascentia 15 lin. Caulis tenuior et plerumque humilior. Folia basi vix auriculata. Huc spectat Q. segetalis Roth 1793! et C. Lachenalii Gochnat 1808 c. tab.!, si caulis simplicissi- mus, folia radicalia tantum dentata et panicula oligoce- phala (capitula minora tacet Roth et Wallr.; exprimit quidem Gochnat in fig., sed latiora); sed heic caulis saepe inferne ramosissimus, panicula polycephala et folia inferiora pinnatisecta. In plateis, muris, ruderibus, arvis, versuris agrorum, inter segetes, ad vias; in arenosis, siccis sterilibus, ubique copiose. Floret a medio Junii v. serius usque ad med. Octobr.; fr. mat. a fine Julii v. prius. Capitula sub solsti- tio et m. Julio expand. inter h. 7-8, claud. inter h. 10—11 matut., raro serius. C. Hist. spec. Gmelin in mss. 1733, n. 91 a Petrop. usque ad Twer, m. Aug. et Sept. flor. observasse videtur. sed s. n. Hier. dentis leonis folio, floribus parvis C. Bauh. citat, quod Linnaeo Hier. glutinosum, Friesio vero ex herb. Burseri Crepis pulchra var. videbatur. — In- veni ad viam in ins. Basilii! (Krasch. Ind... mss. 1749, n 130, ex syn. J. Bauh. et Haller; planta a Gorter ad C. biennem translata); in montosis Duderhovii! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 124 s. Crep. tect. ut seqq.); Koirowo (Falk ex Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764); in m. Du- derovo! et circa Crasnoje Selo atque in aridis ad pagum Murina (Sobol. Petrop. 1799, p. 184, n. 507; ed. ross. IH, 1802, p. 122, n. 522); in locis siccis et ad versuras agrorum (Weinm. Pawl. 1824, p. 369); ubique (Turcz. 1825, n. 465); in agris, muris, tectis et aliis locis siccis (Weinm. Petrop. 1837, p. 76, n. 502). Conf. hist. special. sequentis. 370. H.biennis (Linné Fl. Suec.11,1755, subCrep.. iu spec. pl. ed. 1. varia synn. spuria) — Limnoseris bien- nis Petermann — Crepis scanensis L. 1751 teste se ipso — H. erucae[foliuwum hirsutum J. Bauh. 1681, saltem 628 Compositae. ex fig.! (Godron agnoscit) — Hierac. majus erectum ia- tifolium et (excl. syn.) angustifolium C. Bauh.1623 (fide herb. Burser. et C. Bauh.). Achenia 12- 15 costata, pallide fusca, apice paulo an- gustiora. Capitula praecedente majora. ^ Anthodii 4 lin. ampli squamae exteriores laxae, subremotae, interiores cinereo-tomentosae, nervo fusco, marginibus late sub- scariosis, pilis glandulosis in dorso paucis v. nullis. Folia saltem ad costam et margines hirta v. hispida, fere omnia runcinata. Caulis 1!/;—4 ped. rigidus foliatus, simplex, apice fastigiato -cymosus. Conf. observ. infra. In fruticetis siccioribus montosis subumbrosis vel in collibus herbidis apricis reg. elevatae Fl. Petrop. solo cal- careo syst. Silurici raro et copiose tantum in monte Du- derhof-Kyrka et pr. Arbonje (parce pr. Bornitzy et Lis- sino). Ceterum in Ingria tantum vidi ad limites australes pr. Nowoselje et in gubern. Pskow secus vias copiosissime. Àd Ladogam bor. pr. Ruskiala (N yland. Fl. Karel. 1850). Floret a fine Junii v. serius; fr. mat. a fine Julii cum flor. ultimis. Capitula sub solstitio expand. inter h. 6 — 7, claud. inter h. 2—3-v. serius. 7. Hist. spec. Ad vias et in agris incultis frequens, flor. sub finem Junii (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 125 et So- bol. Petrop. 1799, p. 185, n. 508, uterque s. n. Crepis biennis L. cum duplici forma «, et Q. — certissime nil, nisi C. tectorum L., ut ex loco, descriptione fusiori, nec non ex synn. Halleri et J. Bauh. in Fl. Ingrica citatis patet; syn. Gorteri igitur in Linnaei spec. plant. II, 1763 perverse citatur sub C. bienni, ut plura alia); rarius in campis et ad margines agrorum prope Krasnoje Selo et m. Duderovo (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 123, n. 523); in montosis pr. Duderovo! (Turcz. 1825, n. 466; hic forte primus genuinam invenit); ad vias, latera fossa- rum et in agris argillaceis, O 4 (Weinm. Petrop. 1837, p. 76, n. 500; certo certius ad formas spec. praeced.); Lissina sec. Herrath et in fruticetis s. graminosis montis Duderhof circa ecclesiam (R. Symb. 1846, p. 231; — ante- hac Petropoli lectam fuisse, testatur spec. in herb. Acad.). Compositae. 629 Obs. Forte in Ingria aut prov. adjacentibus latet Crepis nicaeensis Balb. Fries herb. norm. Suec. Ilf, 3, recentius Upsaliae in pratis et versuris detecta, habitu Closirospermi hieracioidis, sed pappo, capitulis minori- bus, fol. dentibus evidenter retrorsis etc. diversissima. Interdum C. biennis L. depasta init. Sept. ramos plures floriferos oligocephalos subbasilares emittit, foliis inte- gerrimis glabris vestitos, sed basi sessilibus rotundatis, nequaquam hastatis ut in C. nicaeensi simili, cujus pe- dunculi superne crebre elanduloso-hispidi et folia hirta. Ejusmodi formam in m. Duderhof legit Borszczo sw. $2. GERACIUM Rchb. 1831 et prius ap. Móssler. 371. H. praemorswum L. — Crepis praemorsa Tausch. 1828! — Intybus praemorsus Fries 1828! — Intybellia praem. Monnier 1829 — Geraciwm praem. Rchb. 1831! — H. latifolium praemorsa radice C. Bauh. ex J. Bauh. 1651 fig. opt.! e Basileà — H. pra- tense latifolium non sinuatum, majus et minus C. Bauh. 1623 (fide herb. Burs. et Fries) — Intubus aphyllocaulos major Thal. 1588! e Gerenrode Harcyn., quare Hier. aphyllocaulon ete. Vaill. 1751. Radix praemorsa. Folia omnia ad radicem congesta, ovalia vel oblonga, apice obtusa, sessilia vel brevepetio- lata, margine intezerrima v. denticulata, scabra (L.). Cau- lis scapiformis aphyllus, apice racemoso-cymosus, prop- terea flores terminàles praecociores facilius animadver- tuntur, quam in ceteris fastigiatis inflorescentiis; pedun- culi inferiores oligocephali, superiores 1-cephali. Antho- dium 4 lin. angustum, distiuctissime et adpresse calycu- latum (inde fere genus proprium), pl. min. glabrum et profunde viride. Achenia 10 -costata, subcylindrica, fere Hieracii, nisi pappus candidus mollis esset. — Variat fo- liis glaberrimis (B. gl/abrata Frólich in Dec. 1838), vel parce puberulis, majoribus et minoribus, longius petio- latis (£. petiolata Fról. l. c.), interdum sinuato - dentatis, vel (8. lanceolata Fról. l. c.), angustioribus acutis. In graminosis siccis reg. elevatae Fl. Petrop. substrato e 630 Compositae. calcareo syst. Silurici, frequens et copiose; sed rarius et parce in reg. demissa (Horaninow, Gráüwenitz) et isthmo Kareliae (Graff). Floret a primis Junii diebus; fruct. mat. fine Junii! cum flor. ultimis. z. Hist. spec. Unicum hujus exemplar habemus Duder- hovii! lectum (Krasch. Cod. mss. 1752, n. 119 s. n. Hieracioides caule aphyllo Krasch.; planta a Gortero omissa, quae hujus loci videtur; descriptio tantum rece- dit petiolis foliorum paene longitudine, an var. petiolata?); in pratis juxta viam, quae Petropoli Peterhoffium tendit, circa praedium cl. comitis Woronzow (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 122 s. H. praemorso L. ut seqq.) et circa Ligovo, Goreloy Cabac atque Pargelovii (Sobol. Petrop. 1799, p. 183, n. 501; ed. ross. II, 1802, p. 119, n. 516); in pratis humidis turfosis passim, Majo, Jun. (Weinm. Pawl. 1824, p. 366); in montosis pr. Duderovo! (Turez. 1825, n. 471); ubique in pratis humidiusculis turfosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 71, n. 514 s. Intybo praemorso Fries). 372. H. paludosum L. — Crepis paludosa Mónch 1794! — Soyeria paludosa Godron 1843 — Araciwm palud. Monnier 1829 — Barkhausia palud. Baumg. — Haplostephium palud. Don. — H. latifoliwum glabrum J. Bauh. 1651 fig. opt.! — H. montanum latif. glabrum minus C. Bauh. 1623! teste syn. Tabern. et fide herb. C. Bauh. et Burser. ab Hagenb. et Fries examinati — H. mont. latifol. minus Tabern. 1590 (ig. opt.! Caulis glaber, erectus, foliatus, inferne subpurpura- scens, superne fastigiato-cymosus. Folia runcinato - den- tata, glaberrima; radicalia obovato-spathulata petiolata; caulina sessilia late elliptica, acuminata, basi cordatà am- plexicaulia. Anthodia 4 lin. profunde viridia, pilis nigris longis patentibus vestita. Achenia 10-costatla, subcylin- drica, pappo sordide flavescente fragili, hinc omnino Hieracii ! In pratis humidis et sylvis paludosis, fere ubique co- piose. Floret med. v. fine Junii; med. Aug. defloratum, fruct. maturis partim delapsis. 2: . Composiltae. 631 Hist. spec. In pratis circa Catharinenhof! (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 123 s. H. pal. L. ut seqq.); in pratis humidis sylvosis insulae apothecariae, lapideae!, Catha- rinhoffii! et passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 183, n. 504) et in monte Poclonnaja, prope Murina (Sohol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 120, n. 519); in pratis paludosis passim (Wein m. Pawl. 1824, p. 368); Ossinovae Rosczae (Turcz. 1825, n. 413 s. H. paludoso Q. sylvatico); in pratis et sylvis paludosis abunde, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 77, n. 512). Observ. H. succisaefolium All. — Crepis succ. Tausch. jam e Livonia vidit Ledebour (Fl. Ross). In pratis humidis ad Annenhof pr. Dorpat detexit C. A. Meyer a. 1820 init. Jul. flor. et fr. delaps. Species etiam ex habitu proxima H. paludoso et propterea forte saepe praetervisa; dignoscitur ab eo praesertim foliis minoribus angustioribus puberulis vel pilosis integerrimis vel tantum denticulatis, pilis nigricantibus anthodii brevioribus (ex spec. herb. Meyer.), sed alibi etiam glabrum describitur. Etiam H. prenanthoidi V ill. in nonnullis simile, sed cau- lis oligophyllus. CLXXXVII. HIERACIUM. "Teoaxtov Dioscordi duplex: lib. III, cap. 72 t9 péya, cap. 73 to pixgow. Hieraciwm, ut Plinius XX, 7 scribit, nomen accepit ab accipitre, qui £ox$, «quoniam accipitres scalpendo eam, succoque oculos tingendo, obscuritatem cum sensere, discutiunt». Cel. Fraas H. majws Diosc. cum Gesnero pro Urospermo picroide Dsf., minus vero pro Zollikoferia chondrilloide Dec. (Scorzonera re- sedifolia L.) interpretatur. H. minus Diosc. Cordo et Gesuero est Taraxacon offic.; Trago, Fuchs, Matth. Lobel. Tabern. vero Apargia autwmnalis (planta nimis borealis); pro Hypochoeri radicata a Dodonaeo, pro Crepide tectorum L. a Tabernaemoutano habebatur. Plurimi patres H. majus Diosc. pro Soncho repente ha- bent, sic Fuchs, Matth., Dodon., Lobel.,, Thal, 632 Compositae. Caesalp. (quod si ita, Sonchus tertiws Diosc. forte S. as per); Tabern. et Gerard pro Endoptera Dioscoridis De c. (sed hujus radix supervacanea). Tandem Dodonaeus 1883. H. majus Diosc. ex p. pro Hieracio wmbellato L. hab et, quod jam 1570 apud Pena et Lobelium H. sa- bau dum appellatur; hoc est fundamentum generis Hie- racíiíi hodierni et magna ex parte Raji et Vaillantii, sive pars dimidia posterior Hieraciorwm C. Bauhini, ad- dito genere Pilosella C. Bauh., a Vaillantio adhue recepto (pro H. Pilosella L.), sed jam a Rajo ad Hiera- cium addito. Descriptio H. magni apud Dioscoridem («caulis asper, subruber, spinosus, cavus, folia ex inter- vallis , laciniis rarioribus divisa, similia Soncho per ambi- tum, flores lutei in oblongis capitulis), si cum ullo Hie- racio combinari possit, tantum e $. H. sabaudi. L., prae- cipue ex H. boreali, robusto et H. viroso (succo lacteo, quem Diosc. exposcit, caule saepe purpureo hispido, medulla tamen farcto) facta esse deberet. Pilosella C. Bauh. et patrum ab Hieracio genere melius distingui . potest, quam Crepis a Barkhausia, monente Fries; sed characteres artificiales ex organis fructificationis petiti, nondum evidentes. $. 4. ACCIPITRIN A Dodon.1583! p. p. (non1554) Franken. 1659, Fries! — Hieracia fruticosa C. Bauh. 1623! — Aphyllopoda Frolich. Innovatio per gemmas clausas sero autumno. Involucrum (excl. H. pre- nanthoide) contiguum, distincte multiseriale. Achenia truncata, pilis pappi rigidis inaequalibus. 373. H.prenanthoides V illars! Prosp. pl. Dauph. 1719, p. 35, tab. 9, fig. 2 et tab. 10, fig. 1; Delph. I (1786), p. 368, II (1789) ubi syn. Allionii agnoscit; Fries monogr. Hierac.! — H.spicatum Allioni 1785, tab. 27, f. 4, 3 opt.! exacte plantam Petrop. exprimens; Allione figg. apud V ill. 1779 exhibitas pro sua specie citat, sed nomen in pejus mutavit propter syn. Halleri — H. flo- ribus spicatis Haller n. 232 (fide Allion. qui spec. Hal- Compositae, 633 leri vidit) — If. montanum mali cotonei folio Boccone Mus. 1697, tab. 53 fig. sup. (fide herb. Vaill. a Villar- $io examinati). Caulis 2—2'/, ped., simplex, dense foliosus, sparse pi- losus, basi aphyllus, apice racemoso-cymosus. Folia om- nia basi cordato-amplexicaulia, saltem ad margines et costam dense et breve pilosula, subtus pallidiora subglau- cescenlia et reticulata, margine integerrima vel rarius obscure denticulata. inferiora basi attenuata longiora et angustiora lanceolata, superiora breviora ovato- oblonga. Pedunculi communes divaricati et anthodia profunde vi- ridia pilis atris glandulosis hirsuta. Anthodium subcaly- culatum (hine Geraciwm apud Rchb.!), squamis extimis brevibus paucis adpressis, interioribus 4—5 lin. Planta rarissima. In fruticetis montisDuderhof (K yrka), non ultra 550 ped. elevati, solo calcareo, parce; medio v. fine Julii flor. (R. Symb. 1846, p. 228 s. n. H. pren. 6. integerrimum Tausch Fl. Sudet. sel. exsicc.! Ceterum nullibi in Ingria; ad lacum Ladoga bor. pr. Kirjavalax (Nyland. Fl. Karel. 1850, p. 128). z. 374. H.sabaudwum Lobel. 1576 fig. opt.! (repetita in edit. Dodon.! Clus.! Dalech.! ex officina Planti- niana) Ántwerpii copiosiss.; Dalech. 1587! — cur non? H. sabaudwum etc. Pena et Lobel. 1570 «caule flaccido et laevi glabro» quod primum Londini in horto Mor- gani obvenit (etiam hoc ab H. sabaudo L. et Fries diver- sum) — ZH. rectum rigidum, quibusdam Sabawdwm J. Bauh. 1651 fig. mediocris —. H. wmbellatum L. 1753 (quod pariter in Sabaudia provenit teste J. Bauh. et Bertolon.). Herba quidpiam lactescens, odore sat gravi. Caulis rigidus, subsimplex, glaber vel rarius hirsutus, dense fo- liosus, inferne aphyllus!. Folia firma, profunde viridia, lineari-lanceolata, dentata (typica Lobelii) v. integerri- ma, inferiora brevepetiolata, superiora subsessilia (num- quam amplexicauliay. Cyma subumbellata (typica Linnaei Fl. Lappon.) vel irregulariter ramosa (typ. Lobelii, sue- 63^ Compositae. cica Linnaei), non raro depauperata et imo submonoce- phala. Pedunculi canescentes, sine glandulis aut setis longioribus. Involucri siccitate saepe nigriennión eqnamae squarroso -reflexae (L.). Species polymorpha. Caulis interdum flexuosus, in ramos floriferos solutus. Folia variant angustiora et la- tiora, non raro basi latà sessilia in var. arctophila Fries 1848!. In pinetis sterilibus folia longissima, linearia, 1 lineà angustiora, subintegerrima: Pwimonaria graminea Petiver 1713, tab. 13, fig. 12!; talia spece., sed submo- nocephala, pr. Pargola (Borszezow !). | In siccis graminosis, lapidosis, arenosis, pinetis, fru- ticetis, ubique copiose. Floret a medio Junio v. prius ad init. Sept. fruct. mat. a fine Julii. 2. Hist. spec. Huc forte: H. montanum Ingricum fru- ticosum, Plantaginis folio (Siegesb. Prim. Fl. Petrop. 1736, p. 54). Ad sepes plerumque, etiam in sylvis supe- riorum regionum Nevae fl. (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 124 s. H. wmbellato, ut seqq.); ad fabricam pyriam Och- tensem et ad viam Sarscoseliensem, nec non Pargelovii! frequens (Sobol. Petr. 1799, p. 184, n. 506) et prope Murinam (Sobol. Petr. ed. ross. IT, 1802, p. 121, n. 521); in pascuis siccis ubique, Jul. Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 367); ubique (Turcz. 1825, n. 474); in omnibus locis herbosis (W einm. Petrop. 1837, p. 77, n. 913 cum varr, 4; in Ledeb. Fl. Ross. II, 855 casu omissum). Varieta- tem insignem pr. Petrop. lectam, corymbis omnibus se- cundis ex axillis fere omnium foliorum egredientibus (an var. alifloram Fries?) memorat cl. Turczaninow in Fl. Baical. Dahur. II, 174. Obs. H.sabawdwm L. Fl. Suec. indicatum: Petro- poli (Boeber ex Georgi 1790, n. 479); in pratis sylvosis siccis circa Petropolim , flor. Julio (Sobol. Petr. 1799, p. 184, n. 505, cum citato Fl. Dan. t. 872, quae refert H. wmbellatum pectinatum Fries); prope Catherinhoff et ad viam Peterhoffianam rarius (Sobol. Petr. ed. ross. IL, - 1802, p. 121, n. 520). H. sabaudum L. Fl. Suec. (non Compositae. 635 Spec. pl., neque Lobel.) e loco Lecheano est H. rigi- dum Hartm. sec. Fries Monogr. Hierac. p. 173. Hoc (praecipue var. /aevigata Fries herb. norm. IX, 3) for- mis latifoliis argute dentatis H. sabaudi Lobel. (cyma non umbellata) simillimum, dignoscitur: florescentia aesti- vali, squamis anthodii numquam squarrosis aut siccitate nigrescentibus, sed semper adpressis et pallidis, foliis mi- nus confertis et sec. Fries stylo fusco (non luteo). $. 2. PULMONARIA Gallorum ex Gesner 1561, Lobel. Tabern. Clus. /(nonFuchs, C. Bauh. et alior.). Innovatio per rosulas autumnales. Involucrum interrup- tum squamis exterioribus abbreviatis inordinatis. Ache- nia brevia truncata, striata, basi attenuata, pappo S. 1. 375. H. vulgatum Fries 1828! et prius — H. ma- rorum Y. Linné 1753 sec. Fries l. c. — Pwimonaria gallica tenuifolia Tabern. 1590 fig. opt.! (vulgatum ty- picum phyllopodum !). Diu forma angustifolia H. mwrorwm, nunc optimis auctoribus species distincta, characteribus tamen difficile limitanda. Attendendum praecipue ad corymbi ramos ar- rectos, caulem typice polyphyllum et teneriorem, folia lanceolata v. oblonga, basi numquam cordata, sed in pe- tiolum attenuata, minus hirsuta, subtus saepe pallida vel purpurascentia, medio praecipue dentata, radicalia solita- ria v. pauca!; serius floret, quam H. m»rorwm , Petropoli a fine Junii v. serius, praecipue in umbrosis, saltem usque ad init. Aug. Forma typica caule folioso (Hb. norm. Suec. XIII, 22), monente cel. Fries, extra Fenniam rupestrem orientem versus in Rossia vix bene evoluta. Sub diversis formis recedentibus in Ingria tantum circa Petropolin in con- spectum venit et quidem rarius in regione demissa (ins. Krestowsky) et isthmo Kareliae (Poclonnaja gora; Pargola: R. Petr. 1843, p. 78), quasi cum rupibus e Fennia primi- tus advecta. Adsunt praecipue formae nemorales gla- brescentes, virides, foliis paucis diaphanis partim eden- 636 Compositae. tulis, cum specc. Herb. norm. II, 8 et 9 confluentes; aliae folia offerunt firmiora, magis pilosa, purpurascentia, in horto e seminibus educatae, secundo anno floriferae, ma- jores factae sunt, aucto simul numero capitulorum et fol. caulinorum. Tertia forma, prope litus marinum inter Peterhof et Oranienbaum in pratis subumbrosis, 1 Jul. flor. et fruct., parce modo reperta et ab ipso cel. Fries pro H. vulgato agnita, praecipue colore lutescenti - palli- do, villositate et caule crasso, !/;—1 ped. insignis, ex ha- bitu H. Dovrense (Herb. norm. XI, 12) villosum aemulat, sed anthodiis maxime abludit. 376. H. caesium Fries 1819 et Monogr. 1848. Species difficillima, H. v«lgato saepe simillima, sed cae- sio- glaucescens (in umbrosis tamen pallide virens, ut H. vulgatum), caule 1— paucifolio, foliis saepe ovatis et basi rotundatis, profundius dentatis, subtus (in vivo) floccosis v. araneosis et saepe maculatis. Huic subscribo H. quoddam caeséío-glawcwum, in declivibus apricis calcareis montis Kyrka-Duderhof co- piosum, medio Julio florens, ab H. mwrorum conspicue diversum , minus pilosum, rhizomate magis elongato sub- repente, caule tenuiori, foliis radicalibus saepe pauciori- bus, caulinis 2- 3, omnibus plerumque glabriusculis, la- tissimis et profunde dentatis, basi distincte attenuatis v. infimis rotundatis, corymbi ramis paucioribus. Inter plan- tas Herb. norm. Suec. maxime accedit ad H. vwlgatum basifolium XIII, 23 (quod tamen folia non ita lata et pro- funde dentata offert), H. caesiwum nemorum XII, 20 et H. plumbeum XI , 294 (utrumque cyma profunde furcata ab- ludens). Cel. Fries, cui cum Hieraciis aliis Petropolita- nis in usum Monographiae suae misi, diversum quidem agnovit ab .H. mwrorwm et vulgato, sed nil certi exinde statuere ausus est. — Specimina aliquot simillima, sed minus caesio-glauca, scapo monophyllo saepe polycepha- lo, prope Peterhof 1832 lecta a b. C. A. Meyer et pro H. vulgato Q. caesio determinata. In utraque formá ca- pitula speciosa magna, ut in variis formis H. caesii Fries — VC! Compositae. 63'1 Herb. norm. Suec. lnter icones proxime accedit imago H. silvatici Smith in Engl. Bot. t. 2031. 377. H. murorum C. Bauh. 1623! et Linné! (ex parte majori), Fries! — JPwimonaria gallica s. aurea Tabern. 1590 fig. opt.! — Awricwula muris major (in antiquis et umbrosis m«ris) Trag. 1532 fig.! Radix saepe caespitosa, rosulas praeter caulem flori- ferum laterales evolvens. Caulis scapiformis! subunifolius, praecipue inferne villoso - pilosus, pro ratione sat robustus. Folia radicalia numerosa, hyemem perdurantia, ovalia, subcordata!-dentata, laete viridia!, subtus et margine hir- suta, numquam stellato-floccosa. Corymbus cano -flocco- sus et pilis nigris glandulosis tectus, ramis patenti - diva- ricatis! Squamae anthodii 4 lin. — Scapus interdum variat 3-4 phyllus, H. vulgati contra non raro 1-phyllus, sed ' eharacteres reliqui non mutantur. Folia in siccioribus brevius petiolata minora, consistentiam firmiorem offe- runt. Variat etiam macrocephalum: anthodio 5 lin. et: 8. sylvaticum L. 1753 fide citato: Pulmonaria gallica foemina Tabern. 1590 fig. opt.! fol. tenuioribus, basi evidentius cordatis et dentibus longioribus reversis. In pratis umbrosis, sylvaticis, montosis, inter frutices, ad margines sylvarum, hinc inde, Q. rarius. Floret reli- quis affinibus praecocius, medio v. fine, rarius ab initio Junii; med. Jul. saepe deflor. fruct. matur. 2. Hist. spec. Passim in sylvis (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 123); passim in sylv. siccioribus montosis (Sobol. Petr. 1799. p. 183, n. 503), sc. Pargelovii, Ossinovae Rosczae etc. (Sobol. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 120, n. 5318 — an ex loco potius H. vulgatum var.?); in montosis sieciori- bus, Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 367); Catherinhof, Pargola (Turez. 1825, n. 472; an ad H. v«lgatum?); in sylvis siccioribuset in declivibus fruticetosis, Jul. (: Weinm. Petrop. 1837, p. 77. n. 5311); Duderhof, Gatschina et Si- woritzy, Kauschta et Lissino, Lapuchinka et forte Nicol- skoje. 638 Compositae. $.3. PILOSELLA Fucbs 1542! pp., Tabern.!, C. Bauh.! Innovatio per stolones aestivales, nunc in cau- liculos laterales, nunc in rhizoma repens abeuntes. Invo- lucrum irregulariter imbricatum. Achenia minima stria- tula, pilis pappi tenuissimis aequalibus. * Radix a caule discreta (conf. H. pratense). (378. H.albo-cinereum. * Species insignis, inter H. cymoswm et H. echioides collocanda, ab omnibus formis hispido-setosis Hf. cymosi distinctissima: capitulis majoribus, 3-rarius 4 lin., cyma profunde et repetito -furcata, pedunculis longis submono- cephalis. Herba 5—15 pollicaris, cinereo-v. fere albo- tomentosa propter pubem stellulatam densam, praecipue in capitulis, pedunculis, superiori et inferiori parte caulis et facie supina foliorum; adsunt praeterea setae rigidae, basi bulbosae, longae densae adpressae vel patentes in caule (deorsum crebriores) et facie prona vel etiam costa foliorum. Folia anguste lanceolata, numerosa, sed omnia fere ad radicem congesta, caulina in scapis primariis tan- tum bracteiformia ad diramificationes, in scapis laterali- bus (stolonibus semper floriferis erecto-adscendentibus) 2—3 angustiora; patet hinc diversitas a caulibus vere fo- liosis H. setigeri Tausch 1828 (etiam specc. orig.!) sive H. echioide W. Kit. 1802, tab. 85 (e montibus apricis Budae et collibus clivisque arenosis reliq. Hungariae). Caules scapiformes, ex una radice plerumque plures, supra medium vel jam prope basin repetito-dichotomi. Capi- tula vix vel breve et parce piloso-hirsuta, quare etiam differt ab H. echioide Lumnitzer Fl. Poson. 1791 (e la- pidosis inter vineas supra Theben). At descriptio H. cíi- nerei Tausch in Flora 1819, p. 463 (e rupibus retro Kuchelbad pr. Pragam) adeo quadrat, ut Ingricum facile varietatem diceres. Planta quam ipse olim circa Pragam, ni fallor, in loco classico Tauschii, legi, vix aliter a specc. macrocephalis Ingricis differt, quam pilis copiosis longis (nunc in herb. jam fulvis) anthodiorum et inde capitulis sericeis, minus albido-cinereis. Exemplaria tamen nume- - Compositae. 639 rosa Ingrica semper conformia, numquam ligulis subtus rubello-vittatis instructa (ut H. cinerum e descr. Tausc h.), patria et statio diversa, speciem distinctam indicare vi- dentur. Plantam nostrae similem, sed microcephalam (anthod. sub -2 lin.) vidi e Kasan (in Hb. Meyer). In regione arenosa syst. Devonici medii rarissime, tan- tum e septemtrione urbis Luga secus vias copiose (R. Iter Ingr. in Bullet. XII, 1854, p. 92 s. 223 s. n. H. echioides vel potius setigerum Tausch). Floret ab initio Julii, fine Julii flor. ultimis et fruct. maturis partim delapsis. 2. 379. H. cymoswm L. 1763 non male descr.! cum synn. C. et J. Bauh. forte excludendis; Rchb. pl. crit. I tab. 17, .fig. 34 optima! etiam a Tausch et Fries huc citata; Fries Monogr. et herb. norm. Suec. XIII, 14! — H. Nestleri Vill. Voy. 1812, tab. 4, fig. 1 (sec. Tausch et Fries) «. Koch 1837. — Pilosella minori flore hir- sutior et elatior, non repens J. Bauh. 1651 fig. rudis, e muris Montbelgard. (sec. L. et Fries) — H. mwrorum angustifoliuwum non sinuatum C. Bauh. 1629, p. 67, c. fig.! e muris Basileae, forma fol. angustis et longis (1/,: 6 poll.), caule sesquicubitali paene nudo aspero, in fig. 5-phyllo; Tausch ad H. Zizianum suum citat, quod forte H. colli- num strigosum Fries; in herb. Burseri sub phrasi Bauh. adest H. glomeratum sec. Fries, sed folia in fig. C. Bauh. sat longe hispida; fide Hagenbach genuinum H. cymoswum L. Basileae deest, in herb. C. Bauhini vero adest specimen H. collini Gochnat (sine stolone) et aliud H. praeailti. Laete viride, exsiccatione sublutescens, setoso-hispi- dum. Radix numquam stolonifera, at non raro multicau- lis. Caules robusti, saepe bipedales, pilis eglandulosis lon- gis, praecipue inferne dense obsiti, sparsifolii. Folia lan- ceolata, longiuscula, erecta, utrinque pilis rigidis hispida (Linné), subtus tantum parce floccosa, numquam glauces- centia. Cyma subumbellata, cano-floccosa, pedunculis elon- gatis. Anthodii albo-hirsuti parvi squamae 2—3 lin. acutae. In argilloso-calcareis pr. Gatschinam specc. robusta 640 Compositae. foliis admodum latis, inferioribus obovatis, jam initio et medio Junii flor. (Borszczow!); copiose et optime evo- lutum in regione arenosa syst. Devonici medii e septemtr. urbis Luga, specc. robusta latifolia, mixta cum debiliori- bus angustifoliis purpurascentibus, utraque saepe cymá irregulari ramosa, furcata v. paniculata; forma angusti- folia e seminibus a me educata primo anno floruit et folia latiora breviora adquisivit, sed pilos longos in caule fo- liisque servavit, secus habuissem pro H. cymoso (. lon- gifolio R chb. pl. crit. I (1823) tab. 56, f. 116, quod H. cymigerum Rchb. 1831 (Tausch et Koch cum dubio ad sequentem spec. referunt). Formam aliam. adpresse hispidam, cyma glomerata (quae vero culturáà in effusam mutata est) in ripa calcarea fl. Pljussa pr. Polja legi. Ini el med. Julii flor. et fruct. maturis. 2. Hist. spec. partim ad spec. seq. referenda. Forte bs. H. montanum non ramoswm foliis longis angustis non dentatis, ad basin hirsutis, circa Duderhoff et Krasno- Selo, m. Jun. (Amman mss. post. 1736). In sylva ins. pharmaceuticae copiose (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 123 sub Hiíeracio n. 5 Haller p. 743); in pascuis omnibus insularum Newae fl. frequens (Krasch. Codex mss. 1782 fide syn. J. Bauh.; prius pro H. d«bio L. Fl. Suec. ha- buit et synn. Bauh. et Halleri addidit, quae serius sup- pressit; — planta Krasch. a Gorter consulto. omissa, an H. pratense fuit?). Circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, p. 74, n. A17 s. H. cymoso L. ut seqq.); in m. Poclonnaja, Pargelovii aliisque in locis elevatis sic- cis (Sobol. Petrop. 1799, p. 182, n. 500) et ad viam Murinensem (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 118, n. 515;; in montosis Duderhovii et Pulcovae, Jun. Jul. (W ein m. Pawl. 1824, p. 366); ubique in locis siccis ele-- vatis (Turcz. 1825, n. 470); in herbosis fertilioribus, Jul. (Weinm. Petrop. 18237, p. 77, n. 510 cum cit. Rchb. pl. crit. fig. 34). 380. H. Vaillantii Koch 1837 (sub H. Xestleri y.) optime!; an quoque HH. Vaillantii Tausch. 1828 propter Compositae. 641 « folia hirta pilis brevissimis, ut scapus», descriptio differt : stolonibus repentibus, fol. lanceolatis elongatis fere peda- libus, capitulis H. cymoso majoribus. Tausch citat: Hie- raciwm n. 7: pilloselloides majus longifolium, floribus lu- teis fere umbellatis Vaill. 1721 e 3 speciebus Tournef. collectivum, a Linnaeo et Fries tamen pro H. cymoso interpretatum. Pubes stellulata in caule et utraque pagina foliorum, pili tenues brevissimi, folia exteriora plerumque latius- eula oblonga v. obovata, saepe repanda et paululum obli- qua, e verbis b. Koch plantam suam et nostram eximie designant, ab H. cymoso bene diversam, propter capitula parva et folia latiora aegrius pro H. glomerato Fries herb. norm. Suec. XIII, 11, IX, 6 definiendam. Setae his- pidae longae ad basin scapi et foliorum, in H. cymoso cha- racteristicae, in hoc desunt. Optime et copiose in apricis collium calcareorum prope Arbonje; simillimum pr. Pargola; in declivibus apricis calcareis m. Kyrka-Duderhof forma adest ambigua, maci- lenta, angustifolia in formam similem H. cymosi abiens. Floret a fine Junii, med. Julii fruct. mat. cum flor. ulti- mis. 2. Obs. H. collinum Fries 1848 (H. cymosum var. dubium Fr. 1828) inter H. glomeratum Fr. et H. pra- tense ambigit; ab hoc dignoscitur: radice praemorsa, sto- lonibus minus evolutis v. florentibus, foliis angustioribus acutis, interdum linearibus, subtus v. utrinque cano-floc- cosis, scapo saepe rubente, foliis saepe rigidioribus sub- undulatis, cyma interdum furcata. Hujus vestigia adsunt in rezione demissa Fl. Petrop., propter capitula majora, in sicco statu nigricantia, squamas obtusas, floccos folio- rum parcos oculo armato tantum detengendos vel subde- ficientes difficilius ad H. cymoswm aut H. Vaillantii re- ferenda. H. collinum Gochnat 1808 tab. 3 (Argentor. pr. Marlenheim) etiam Friesianum videtur, H. pra- tensi Tausch ((irmiori et viridiori) proximum, at diver- sum; foliis integerrimis longioribus, caulinis in petiolum fere attenuatis, et ni icon fallit, praecipue pilis in caule Maj. 1856. 6042 Compositae. brevioribus arrectis et rhizomate crasso praemorsoó. "Tale rhizoma quoque exhibet Sprengel Fl. Halens. tentam. lab. X, fig. 2, a Gochnat laudata. Koch et Grenier plantam Gochnati pro H. pratensi Tausch, in Alsatia proveniente declarant. An H. pratense o. Petropoli in H. collinum Gochn. abeat, nondum pro certo affirmare au- deo; obstat praecipue rhizoma. 381. H. praealtum Villars ex Gochnat 1808! e rupibus ad Barr pr. Argentoratum (fol. lanceolata glabrius- cula, carina pilosa); Villars Voy. 1812, tab. 2, f. 1 (sec. Fries var. alpina, involucro nudo nigricante); Rchb. pl. crit. I. (1823) tab. 55, f. 114! (flagellis floriferis); Wimm. Grab. 1829 (scapo glabro, fol. margine et costa ciliatis anguste lanceol.); Herb. norm. Suec. VI, 7! et Rchb. ex- sicc. n. 192! (utraque typica angustifolia Petropoli rarius obvia). Glaucescens! setoso- -hispidum v. glabratum, flagellis vel nullis, vel prostratis, vel adscendenti-floriferis. Folia lanceolata, numquam floccis adspersa. Cyma densa, pe- dunculi deflorati stricti. Anthodia subnuda olivaceo-viri- dia!, squamae 2!/, —3 lin. margine pallido. Styli flavi. — Forma typica semper facillime ab affinibus dignoscitur; numerosae autem heic adsunt varietates foliis: late lan- ceolatis vel brevioribus ellipticis, infimis interdum obova- lis obtusissimis; setae non raro desunt, plerumque tamen in scapo, margine, costa foliorum et praecipue in flagellis dispersae, longae, rectae; rarius in tota pagina superiori; margo (in typica integerrimus) interdum evidenter denti- culatus. Etiam anthodia saepe variant copia majori floc- corum, pilorum nigrorum glandulosorum aul setarum. longiorum nigrarum vel apice canescentium. Rhizoma interdum adest repens in formis evidenter huc re/eren- dis. Formae extremae et ambiguae cyma depauperata sunt: 8. macrocephalum, capitulis majoribus (squamis 3'/, lin.): Gatschina cum typica (Borszezow!); vy. mi- crocephalwm, anthodiis sordidis sub 2-lineal.: in siccis calcareis pr. Arbonje fine Julii flor. primis (similis var. Ais- (0 WP I 2 UN RM RN Dum I We NOR Compositae. 643 pidissimae Fries, sed latifolia, scapo glabro) et Bornilzy (foliis parvis, hornotinis glabris subtus floccosis). Flocci interdum quoque in specc. e m. Duderhof conspiciuntur. In gramiuosis, ad vias, in umbrosis, sylvis siccis, colli- bus apricis calcareis, arzillosis, regionis demissae et ele- vatae Fl. Petr. fere ubique copiose, at nondum ex isthmo Kareliae vidi. In arenosis pr. Luga adest forma micro- cephala multicaulis longifolia. Floret (an bis?) ab initio vel medio Junii ad med. Julii; specc. serotina initio Sept.; fruct. mat. partim delapsi circa med. Julii. 2. Hist. spec. In siccis apricis lapidosis,Jun.Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 77, n. 508 s. H. praealto Vill. cum cit. Rchb. pl. crit. f. 114). Ledebour in Fl. Ross. IL, p. 848 plantam Petrop. a Weinmannio-acceptam pro H.(prae- alto a. florentino Koch, var.) obscuro Rchb. pl. crit. t. 359, f. 115 declarat. Cel. Reichenbach ab H. praealto suo, quocum Dresdae mixtim crescit, distinguit: foliis ob- scure glaucis (non laete viridibus) et anthodiis atroviren- ti;:us (non viridibus). Ejusmodi forma H. praealti uti- que adest. Obs. H. radiocaule Tausch 1828 in locis herboe- sis ad viam Teitzensem, Jun. Jul. (Weinm. Petr. 1837, p. 71, n. 909). Ledebour in Fl. Ross. II, 848 plantam Petlrop. a Weinmannio mis:am, unacum Tauschiana ad H. piloselloidem V ill. 1812, t. 27 ducit, monens, ab H. praealto Koch tantum diversam esse capitulis mino- ribus et involucris minus pilosis. Videtur una e formis microcephalis supra memoratis. H. radiocax«le sec. spec. orig. a Tausch 1823 missum, ad formas flagelliferas gla- bratas H. pruealti quidem pertinet, sed ab H. stolonifero Fries Monogr. excludendum est, folia enim minime floc- cosa, imo setas lantum parcissimas offerunt. * Rhizoma repens (interdum tamen abbreviatum; conf. H. praealtum). 382. H. pratense Tausch 1828! fide quoque spec. orig. 1823 missi! « p.oximum Z. aurantíaco»!; Wimm. 6^4 Compositae. et Grab. 1829, Koch, Rchb. exsicc. n. 193! et 1335! (an pro parte etiam C. Bauh. quod. H. praemorsum L.) — H. n. 27. Gmelin FI. Sibir. II. (1749) optime de- - scr.! pro H. aurantiaco habuit, sed corrigit «flores non crocei quidem, intensiores tamen quam citrini»; in mont. Krasnojar. legit; in Sibiria tantum MH. pratense Tausch, nec aliud affine crescit! Rhizoma repens, typice stoloniferum. Folia oblongo- lanceolata v. lanceolata denticulata! (Tausch), laete viri- dia! margine et praecipue costa vel undique (ut in scapo) pilis longis mollibus! fere crispulis hirsuta, subtus parce floccosa!, caulina 1—2 semiamplexicaulia! Scapus fistulo- sus, inferne deflexo- v. divaricato-hirsutus subrubens, su- perne nigro-hispidus. Cyma polycephbala,sub anthesi densa. Anthodia H. Awriculae. — Variat Q. sylvicolum Fries 1848! fol. diaphanis, tenuioribus, pilis brevioribus et con- fertioribus; folia caulina interdum latissima et habitus H. praemorsi ut Grenier monet; y. lwzwurians (Fries herb. norm. Suec. VI, 10! specimen minus), flagellis vali- dis prostratis, foliis oblongo-obovatis, obtusis, magis gla- bratis, glaucescentibus, tenuioribus, majoribus; inter hanc var. et. H. suecicum Fries limites interdum difficile in- veniuntur, specc. capitulis manifeste pedicellatis forte ad H. suecicum pertinent. Var. ó. astoloniferum Tausch | c. heic ut in Sibiria fere norma pro «. et 8. Cel. Tur- czaninow in Fl. Baic. Dahur. II, p.171 de planta Petro- politana agit. In pratis turfosis, agris, ad fossas, Q. in umbrosis ar valicis; tantum in reg. demissa circa Petropolin, sed fere ubique sat copiose. Quae in arenosis Pargolae jam initio Junii floret, sistit formam atypicam: scapo aphyllo, fla- gellis parcis brevibus. Floret fine Junii v. initio Julii, in aliis locis non ante finem Julii v. init. Aug. 2. Obs. H. decolorans var. caulescens Fries Monogr. 1848, p. 22! Petropoli indicatum ad specc. 2 spontanea circa Pawlowsk lecta et 1817 s. n. H. Auricula? a W ein- mann ad M. Bieberstein missa, ah H. pratensi (astolo: Composiltae. 645 -nifero) Tausch distinguere nequeo; adsunt pili stellati copiosi ubique in caule et margine foliorum. 883. H.aurantiacumL. indicabatur: Petropoli (R u- dolph ex Georgi 1790, n. 478); in montosis sylvaticis circa Petrop. parcius. fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 183, n. 502); rarius in pratis elevalis sylvosis prope Strelinam et Peterhoffium (Sobol. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 119, n. 517); Petr. (Georgi 1800, p. 1211, n. 9; Long- mire 1823, p. 195); exstat in Hb. Petrop. Kastalskii, a spec. Herb. norm. Suec. X foliis angustioribus tantum diversum (R. Petrop. 1845, p. 78 pro planta nondum satis certa indicatum; forte erat var. H. pratensis?; specimen nunc mihi deest, *ynonyma haec in Monographia Hierac. Friesii subscribuntur H. decoloranti. Certum quidem est, Hieracium quoddam circa Petropolin adesse, flosculis aurantiacis (vel forte purpurascentibus?) primo obtutu in- signe, ex affinitate H. awrantiaci in Rossia nullibi ob- venientis; sed planta rara, mihi tantum e speciminibus Petrop. paucis siccis, recentissime in herbb. Meyer, Turezaninow et Kastalsky (hic in mss. in insula Pe- trowsky iudicat) sub inscriptione «H.awrantiacum» visis, cognita. Ligulae interdum manifestissime in utraque facie purpurascentes, ut in H. a«rantíaco sicco; in specc. mi- nus bene siccatis color sordide purpurascens, ejusmodi specimen ex herb. Horaninow cel. Fries pro H. swe- cici var. habuit, Haec planta memorabilis videtur species media inter H. pratense tenuifolium et H. suecicum vel forte hujus varietas aurantiaca. Rhizoma repens; folia glauca, glabrescentia v. hispidula, obovato-spathulata, mu- eronata, radicalia obtusissima; capitula pedicellata 6, e quibus saepe tantum 3 bene evoluta, squamis 3'/, lin. longis; in aliis specc. cyma juvenilis densa, capitulo ter- minali florifero. 384. H. suecicum Fries Monogr. 1848, p. 16 et Jam in Herb. norm. Suec. IX, 7! — H. auricula majus W hlbg. 1826! — H, dubium L. 1733 et sine nomine jam 646 Compositae, in Fl. Suec. 1745, testante Fries (propter descript. man- cam et contradictoriam revera semper «d»wbiwm» et con-. troversiis maximis obnoxium nomen haud recipiendum). . Forma omnino H. pratensis, at tota facies H. Awri- culae, ab utroque corymbo composito fastigiato, ramis patentibus polycephalis et stylo hispidulo differt. Rhizoma longe repens, stoloniferum. Scapus subnndus. Folia mem- branacea obovata, laete glauca, utrinque nuda et glabra, versus basin iantum ciliata (Diagn. ex Fries l. c.). -— In quibusdam speec. herb. norm. Suec. IX, 7 folia radicalia diaphana, tenera, magis attenuata, non solum toto! mar- gine, sed eiiam ad costam! et imo in pagina superiore! hinc inde setis adspersa, scapus supra basin monophyllus. Hujus loci videtur H. pratense y. glabratum Wimm. et Grab. 1829 (e sylvis umbros. humid.). Limites inter H. suecicum et H. pratense y. luxurians nondum satis de- finiti; typicum glabrifolium Petropoli rarissimum esset. Cirea Petropolim (Fries Monogr. l. c.), in regione demissa hine inde. Floret fine Junii. 2. Hist. spec. H. dubii L. indicati: circa Petr. (Boeber ex Georgi 1790, n. 475); in sylvis siccioribus insulae apothecariae, lapideae et passim, fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 182, n. 498; citat Fl. Dan. t. 1044, quae H. collinum Fr. Monogr., sec. Tausch H. pratense Q. lanceolatum Tausch 1828, sed respectu non habito dis- trib. geogr. etiam pro 4. praealto allegari poterat); in insulis Nevae fluvii et ubique in locis sylvosis siccis (Sob. Petrop. ed. ross. II, 1802, p. 117, n. 513); in pascuis sub- humidis frequens, fl. Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824, p. 3635); ubique (Turcz. 1825, n. 469; etiam H. Mertens in Catal. mss. Fl. Petrop. praeter H. cymosim et Auri- culam adhuc H. dubium habet). Planta Linnaei mox in H. Awuricula L.. mox in H. collino Fr., ab aliis in H. pratensi Tausch quaesita fuit; Petropolitana partim quo- que H. praealtwum fuisse videtur. 385. H. Auricula L.! Fl. Dan. t. 1111! Hb. norm. Suec. VI, 6!, XL 14! — Awricula muris minor (a/tera " Compositae. 6^7 Trag.1532!) Franken. 1659 (angustifolia Linder 1716), uterque ex Linnaeo, unde nomen, frequentius lamen a patribus pro H. Pilosella usurpatum. Glaucescens, Rhizoma repens, subemersum, fere sem- per flagellos steriles plures prostratos pilosos emittens. Folia lingulata, exteriora obtusa, glauca, glabrescentia vel sparse pilosa et setosa, numquam floccosa. Scapus eed aphyllus, apice 3- rarius 5-cephalus. Anthodium 2!/;-3 lin.; pilis nigris partim glandulosis. — Variat tantum sta- tura YA 4 pedali, capitulis 2 longe pedunculatis, rarius monocephalum. In pratis et pascuis, declivibus, apricis, ad ripas et fos- sas, fere ubique copiose. Floret ab initio Junii ad finem Julii, interdum (secunda vice?) init. Sept. Sub solstitio ca- pitula aperta sunt a h. 7 -2 et ultra. 2. Mist. spec. Circa Petropolim (Boeber ex Georgi 1790, p. 74, n. 476); in pratis aridis montosis Pargelovii, in m. Poclonnaja!, ad fabricam pyriam Ochtensem et pas- sim (Sobol. Petr. 1799, p. 182, n. 499), in campis siccis et. sylvis, in insulis! Newae fluv., Strelinae! et alibi (Sob. Petr. ed. ross. II, 1802, p. 117, n 514); in locis grami- nosis siccioribus haud infrequens (W einm. Pawl. 1824, p. 366); ubique (Turcz. 1825, n. 468); in pascuis grami- nosis fruticetisque (W einm. Petrop. 1837, p. 76, n. 507; citat Fl. Dan. t. 1111, quae genuina); Petrop. (Fries Mo- nogr.! 1848, p. 14). 386. H.aurieulaeforme Fr. 1819, Hb. norm. Suec. VI, 5! Vix distinguere possum: H. pedunculare Wallr. 1822 (sec. specim. orig.!); — MH. Schultesii F. Schultz 1842, Grenier et Godr. (descr. opt. sed planta hybrida dicitur propter achenia sterilia); — .H. Pílosella Q. vires- cens Fries 1848, Hb. norm. IX, 8!; — H.'Pílosella var. caule brachiato Krasch. Fl. Ingr. ed. Gorter 1761! . A Species media inter H. Auwricula et H. Pilosella, qui- buscum saepe crescit, forte varietas tantum HH. Pílosellae, cui similior, sed in Germania media et australi numquam mihi obviam veniebat. Recedit praecipue ab H. Piloselia 648 Compositae. sequentibus: folia subtus floccis rarioribus adspersa, magis viridia; rhizoma minus emersum; stolones vix tomentosi ; scapi saepissime divisi 2— 3cephali; capitula evidenter.vel saltem paulo minora et saepe magis nipsententin Ligulae concolores sunt vel discolores. In pratis humidioribus, ad fossas et in subrodi haud raro in regione demissa Petropoli, etiam ad lacum Tsche- remenetz; H. auriculaeforme oplimum (Petropoli: Rupr. ex Fries Monogr. 1848! p. 7) a me lectum in ins. Kres- towsky, inter H. Auriculam et Pilosellam. Floret tempore H. Pilosellae. 2. ; 387. H. Pilosella L. Fl. Dan. tab. 1110! Engl. Bot. t. 1093! — Pilosella media Dodon. 1553 fig.' — Pilo- sella major Fuchs 1512 fig. (rhizoma p:rum repens) — Pilosella Ruellius 1536!, Matth. 1558 fig.!, Lobel. 1516 fig.!, Tabern. fig.! (in omnibus figz. rhizoma bene repraesentatur, sed capitu.a axillaria) — Awricula mauris (Brunf. 1536 fig.!) minor Trag. 1532 fig. bona! Rhizoma subemersum repens, stolones tomentosos emittens. Folia oblonga v. lanceolata, supra setosa, subtus cano-tomentosa. Scapi aphylli monocephali. Anthodium magnum basi ovatum. Squamae 4- 5 lin. dense floccosae canescenles et medio pilis longis canis basi nigricantibus obsitae. Ligulae subtus purpurasceutes! (J. Bauh. Lin-. né). — Variat: ligulis subtus concoloribus, rhizomate haud emerso, simplici astolonifero, stolone diramificato, ramis foliosis apice floriferis, longitudine scapi, raro capi- tulis 2 — 3 sessilibus v. pedunculatis in planta ceterum . typica. In siccis argillaceis et caléareis, arenosis, fere ubique. copiosissime. Floret praecipue toto mense Junio, rarius. . jam fine Maji et sparse etiam usque ad init. Septembr.; fruct. mat..a medio Junii. 2;. ] Hist. spec. Nihil vulgatius in pratis et pascuis sylvo- sis siccis, praesertim in insulis Newae fl. (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 121 cum descript. fusiori, cui forte subest: H. Aurionlu L.; var. &. ad H. auriculaeforme retuli); ibi- . Dortmanniaceae. — 649 dem (Sobol. Petrop. 1799, p. 182, n. 497; ed. ross. Il, 1802, p. 116. n. 512 cum varr.); in pratis et pascuis syl- . vaticis, Majo ad Aug. (Weinm. Pawl. 1824, p. 365); ubi- que (Turcz. 1825, n. 467); in campis apricis, siccis, eri- cetosis, Jun. ad Aug. (Weinm. Petrop. 1837. p. 76, n. 506); var. floribus aurantiacis circa Petrop. (Besser in Bull. soc. Mosc. 1839, p. 414). Fav. XLVIII. DORTMANNIAGEAE. - Familia fere exolica, cum Campanwlaceis olim juncta et vix nisi corolla irregulari atque antheris semper con- natis diversa. Hae vero notae, succi lactei praesentia et stigma bilobum pilis collectoribus obsessum, affinitatem al- tera ex parte cum Semiflosculosis Compositis indicant. CLXXXVIII. DORTMANNA. Nomen in honorem primi inventoris a Rudbeckio 1720 propositum, propter habitum potius, quam charac- teres ut genus proprium ab Adanson, Necker et G. Don recentiori tempore sustentabatur. Linné jam ab a. 1737 cum genere Lobelia junxit. Sed genus Lobelia L in- naei non est idem cum genere Lobelia Plumieri 1703, ut jam posthac Linné ipse perspexit. Lobelia Plumieri L. est eadem ac Scaevola L. 1771, genus ex alia familia affini, a Gàártnero iterum pro genuina Lobelia restitu- tum. Genus Lobelia L. plene respondet generi antiquiori Rapuntium Tournef. 1700! (et jam prius apud Ra- jum, Morison et Breyn) Miller, Gártner, Mónch, recentius a Pres] ita restauratum, ut plurimas species Lobeliarwm L. contineat. Lobelia hodierna multo majori jure Rapuntiwm .dici meretur; sed cuilibet originem et 652 Dortmanniaceae. significationem nominis indaganti mox perspicuum fit, Rapuntium Tournef. non esse genuinum Aapuntium Penae et Lobel. 1570, nam hoc idem est ac Rapunculus Fuchs et patr. (Campanwla Rapwunculus L.), italice Ra- pu"nzolo, Brunfelsio Raponcoli, ab À vicennae tempo- ribus Rapuntium sive Rapulum appellatus, quia radix ad vescendum et ad aspectum Rap»lam aut Napum prae se fert (Pena et Lobel). Dodonaeus 1559 ARapunculum ab herbariis etiam Rapontiwm vocari scribit. Quum igilur Rapuntium T ournef. restaurari non potest, Lobeliae ho- diernae ex duplici errore Linnaei ita vocatae, ad Dort- ?annam typicam amandandae erunt, nisi generica difTe- rentia e calyce et capsula hemisphaerica stabilitur. End- licher Dortmannam pro subgenere agnoscit, sed capsu- lam, ut G. Don, errore quodam trilocularem descripsit. Char. gen. Corolla bilabiata, labio superiore erecto bilobo, inferiore patente trilobo; tubus erectus cylindri- cus v. surerne ampliatus. Capsula apice libero valvis 2 medio septiferis (loculicide) dehiscens. 388. D. lacustris! Rudbeck Lapp. in Act. Upsal. 1720! tab. 2; G. Don 1834! — Rapwntium Dortmanna Presl Monogr. Lobeliac. 1836! — Lobelia Dortmanna L.! — Gladiolus lacustris s. stagnalis Dortmanni Clu- sius Curae poster. 1611, p. 75 fig. bona! pl. aec. a Dort- manno, pharmacopola Groeningensi, qui in Drentia pr. Norch et Westervelde observavit; Rajus 1688 e Cumber- land pr. oppid. Pereth. Planta jam prius Gesnero nota, ut tab. XIII, fig. CXVHI in opere posth. a Schmidel 1154 edito testatur, forte a Pennaeo Londinensi habuit. Planta acris, venenata, lactescens. Radix fibris albis copiosis fasciculata. Folia radicalia semper submersa, 1!/4 poll. v. breviora, rosulata, linearia, depressa, fistulosa, bi- locularia, margine integerrima; caulina minima, rara. Caulis florifer scapiformis ex aqua emersus 1—2 ped. Flores 5 — 9, racemosi pedicellati, pallide coerulei, fere albi, Antherae cyaneae, inaequaliter albo-barbatae, 2 in- feriores (nec omnes) apice pennicillatae. Filamenta basí Campanulaceae, 651 libera. Capsula ad ?/, longitudinis suae cum calyce con- nata, lineari-obconica. In lacubus et stagnis isthmi Kareliae hinc inde copio- sissime et gregatim fundum non nimis altum, purum et sabulosum caespitis amoeni instar obtegens; rarissime in reg. demissa Petrop. et hic limites austro-orieutales dis- tributionis geographicae suae attingens. Initio v. medio Junio scapus ex aqua emergit et usque ad init. v. med. Aug. floret; fruct. mat. a fine Julii. 2: dicitur, an potius o vel 7? Hist. spec. Ad littus ins. crucis et passim in aqua ad ripas minorum ramorum Nevwae fluv. (Lax man n ex Gort. Append. ad Fl. Ingr. 1764, p. 202 s. Lob. Dortm. L. ut seqq.; Sobol. Petrop. 1799, p. 205, n. 568; ed. ross. II, 1802. p. 180, n. 585); in lacu prope Pergolam! et in ra- mis Newae, Jun. Jul. (Weinm. Pawl. 1824. p. 1014 et Petrop. 1837, p. 24, n. 150); in proximo lacu Pargolensi! eliam ad pagum Rjabowo (Turcez.! 1825, n. 166,; Ma- nachtina (Kühlewein!); cop. ad Kivinemi (conf. supra p. 371); ad insulam quandam lacus Karawaldai pr. Gor Waldai ad litus austr. sinus Kronstadt. in sinum Fenni- cum abeuntis (D. Paulson). Faw. IL. GAMPANULACEAE. Char. Herbae, plerumque lactescentes, foliis alternis simplicibus. Flores perfecti regulares. Calycis tubus cum germine connatus, limbus persistens. Corolla campanulata v..tubulosa, marcescens. Lobi cal. et cor. 5, aestivatione valvati. Stam. 5, filamentis basi saepe dilatatis, ovario in- sertis, nec corollae. Stylus simplex, pilis pollen colligen- tibus obsessus; stigma nudum, plerumque lobis loculorum numero. Capsula infera v. semiinfera, 2-, 3- v. $-locu- 652 Cumpanulaceae., laris, saepe poris dehiscens, polysperma, placentis centra- libus. Semina horizontalia; embryo in axi albuminis. Affinitas per familiam antecedentem cum Compositis ; remotior cum Vaccinieis. Qual. et usus. Succus lacteus admixta mucilaginis: dulciusculi larga quantitate innocuus redditur, inde radix in quibusdam v. g. C. rapuncwloide carnosa, Scorzo- nerae aut Tragopogonis iustar edulis et nutriens. Cam- panularum nonnullarum folia leniter adstringentia sunt et in angina faucium ad gargarismata olim adhibebantur, un- de nomen ZTrachelium et Cervicaria. » Genera. indigena : CIXC. OVILL A. Cor. 5 partita, laciniis linearibus primum coalitis, denique deorsum fissis. Filam. subulata, antherae basi cohaerentes (inde Linnaeo Syngenesia Mo- nogamia). Caps. 2loc., apice libero rimis 2 confluentibus dehiscens. Flosculi in capitulum aggregati. CXC. CAMPANULA,. Cor. campanulata, fundo elau- sa filamentis basi dilatatis. Antherae liberae. Capsula 3 lo- cularis, foraminibus 3 basilaribus v. lateralibus et fere apicalibus. CIXC.) OVILLA. Nomen et genus Jasione pro planta nostra a Linnaeo 1735 primo introductum, forte propter adnotationem €. Bauhini in Pinace. Alienissima certe est Jasione Plin. — iactu, Theophr. hist. I, 21 et caus. II, 25, planta humi repens v. in arbores scandens, forte Calystegia se- pium. Nostra patribus primis Scabiosae species erat, do- . nec Columna et C. Bauh. ad Rapuntium vel Rapuncu-. lum transposuerunt. Nonnullis, monente Lobelio 1576 Aphyllanthes (Theophr. et Plinii, conf. Dalech.) vi- debatur, sed antiquior est Aphyllanthos Monspeliensium - E m. Wr QW RSEN Tn » »w- d - Campanwulaceae. 653 Penae et Lobelii 1570, quae etiam Linnaei est. Hinc forie Adanson 1763 loco Jasione Ovillam e nomine antiquissimo adjectivo posuit. 389.) O. globwlariaeflora — Jasione montana L. — Rapuntiwm montanum capitatum leptophyllon Co- lumna 1606, tab. 277 — Scabiosa media (Lobel. 1576, fiz.') globulariae flore Pena et Lob. 1570! — Scab. ovilla Dodon. 1553 fig opt.!; Camer. 1588! pabulum ovibus praedilectum). Radix simplex 1- v. multicaulis, non stolonifera. Cau- les angulati, ramosi, in macris specc. simplices. Herba pedalis v. humilior, inferne plerumque cano-hirsuta, su- perne glabra. Folia lato-linearia, undulata, annotina circa radicem rosulata. apice latiora. Pedunculi fastigiati, longi, nudi, apice capitulo !/j, poll. s. minori (fructifero inter- dum fere 1 poll.) terminati. Flores azurei. Hist. spec. Ingria (Georgi 1800, p. 772, n. 1, s. n. Jasione mont. L. ut seqq.); in superiore parte Nevae in arenosis, Jul. Aug. (Weinm. Petr. 1837, p. 24, n. 149); planta characteristica pro regione arenosa syst. Devonici medii (R. Iter Ingr. 1853 in Bull. XII, p. 92, n. 222;; co- piosissime circa urbem Luga in collibus arenosis, parcius ín arenosis et campis sterilibus ad lacum Tscheremenetz, inter Novoselje et Katjeshnaja, Soltza, Lotschkina, Polja, Lutzkaja pr. Jamburz; sed in ditione Fl. Petrop. el parte orientali Ingriae nullibi vidi. Floret saltem a fine Junii usque ad finem Julii v. serius; fruct. mat. ab init. Julii. 7^, e seminibus educata interdum autumno anni primi floret. CXC. CAMPANULA. Vox minime classica, e forma florum campanae simili, in idiomate vernaculo plurimarum gentium obveniens. Campanula apud Ruellium 1536 adhuc cum Convol- vulo confusa. Campanula Fuchs 1542, Dodon.1533, Lobel., Tabern., Clus. continet genuinas generis, ho- 655 Campanulaceae, dierni species. Campanwlae glabrae apud palres saepe Rapunculi uomine obveniebant (conf. p. 653), hirsutae vero s. n. Tracheliwm Dodon. Lobel. Clus. Thal. aut Cervicaria Fuchs, Lonic. Dodon. Tabern. T hal. Ex hac differentia C. Bauhinus Campanulas sub 2 titulis geuericis habuit. Rajus Tracheliwm. foliis hir- sutis segregat a generibus glabrifoliis: Rapo«neulo (radice carnosa esculenta) et Campanwla (radice lignosa v. tenui). Tournefort genus PAhytewuma sub nomine Rapunculus a genere Campanula distinxit. Campanwula apud Linnae- um adhuc multa genera affinia includit: 1) Speculariam, a Heistero 1748 vel potius a Rajo separatam; 2) Cana- rinam Juss. 1789; 3) Lightfootiam L' Herit. 1788; 4) Wahlenbergiam Schrad. 1814; 5 Adenophoram Fisch. 1816; 6) Musschiam Dumort. 1823; 7) Edraianthum A. Dec. 1830; ita ut character genericus recentiori modo tempore stabilitus fuerit. $. 1. Flores sessiles, glomerati. Capsula erecta. 390. C. glomerata L. — C. pratensis fl. conglo- merato C. Bauh. 1623! — Cervicaria sphaerocephalos . Clus. 1601! — Trachelium minus (s. Cervicaria minor Dodon. 1533 fig. opt!) Lobel. 1576 fig! repetita in variis edit. ex offic. Plantini — Uvwularia exigua Trag. 1552! Radix perenn:s. Caulis glaber v. rarius hirtus. Folia radicalia ovata: basi cordala v. ovato-lanceolata basi ro- tundata. — Variat floribus majoribus 1 poll. et minoribns V/,, poll., albis, foliis tenuioritus longioribus (in umbrosis), angustioribus et latioribus, subglabris v. cano - pubescen- tibus, caule superue ramoso; sed varietates in Koch Syn. memoratae desunt. Conf. etiam M.Bieberstein Fl. Taur. Cauc. II, 142, ubi de pl. Petrop. agit. In pratis, pascuis, secus vias, in collibus graminosis, rarius in umbrosis, ubique copiose. Floret ab initio Junii v. serius usque ad med. Sept. 2. Hist. spec. Inter Ischoram Niewae usque ad Nowgo- rod (Gmelin mss. 1733, n. 9, ex syn. C. Bauh.); in in- ] E - S8 Campanulaceae. | 655 sula Petri! unum tantum exemplar inveni (K rasch. Ind. mss. 1749, n. 206); per totam Ingriam vulgaris (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 35): in pratis sylvaticis montosis (So- bol. Petrop. 1799, p. 95, n. 162; ed. ross. I, 1801, p. 173, n. 168); iu pratis fertilibus et in locis siccioribus passim (W einm. Pawl. 1827, p. 107); ubique (Turcz.! 1825, n. 159), in herbosis ubique, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1831, p. 25, n. 158). 391. C. echiifolia (Thal., C. et J. Bauh.) — C. Cer- vicaria L. (sed Cervicariía plur. patr. et primitiva erat C. Tracheliwum) — C. foliis Echii C. Bauh. 1620 fig. opt! et herb! teste Hagenb. — Trachelium altissimum hir- sutum asperius fol. angustis («Echii»in descr.) J. Bauh. 1651 fig. bona! pl. in Alsatia 1592 lectae — Cervicaria :najor tenuifolia Thal. Harcyn. 1588 opt. descr.! «EcAii foliis». Radix crassa, biennis. Caulis hispidus, praecedente ro- bustior et altior, interdum 3 ped., simplex, strictissimus. Folia radic. lineari oblonga in petiolum attenuata, caulina conferla erecto-adpressa angusliora. Flores praecedente plerumque minores, vix ultra !/, poll., laetius coerulei, variant paliidiores. In graminosis siccioribus, collibus argilloso - calcareis, per totam fere Ingriam, sed semper parce ; Petropoli prae- cipue in reg. elevata, rarissime in demissam aberrans (Tschesme, Lizowka); in isthmo Kareliae pr. Lembalowa; ex sept. urbis Luga in ericetis arenosis, Gorodetz, Sapolje. Floret ab initio v. medio Julii usque ad init. Aug., sed saepe jam fine Julii deflorata fr. mat., ita ut florendi tem- pore angustissimo inter reliquas Campanulas insignis sit; integra planta emortua cum capsulis usque ad finem Junii anni sequentis persistit, numquam rosulas e radice evol- venus, hinc, etiamsi contra optimos auctores, 4. Hist. spec. Circa fluv. Strelnaja (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 35 s. C. Cerv. L. ut seqq.); in pratis argillosis et arenosis, circa officinas lateritias, in tractu Schlissel- burgensi, prope p. Rybaczija et sylvis montosis Strelinae 656 Campanulaceae. (Sobol. Petrop. 1799, p. 56, n. 163; ed. ross. I, 1801, p. 174, n. 169); in collibus graminosis ad viam quae ducit ab Ochta ab Raebowam, etiam in pratis sylvosis pope Pe- tropolim (W einm. Pawl. 1824, p. 107); ad margines viae a fabrica pyria Ochtensi Rjábowam versus ducentis, in m. Duderowo (Turcz. 1825, n. 158); fh collibus graminosis asperis et in pratissiccis, Jul. 4 (Weinm. Petrop. 1837, p. 25, n. 159). Lapuchinka, Kempelowo, aquaeduct. Taitz., Gatschina, Arbonje, Bornitzy, Hinkelowa, Kauschta, Lis- sino. $. 2. Flores pedicellati, racemosi vel paniculati. 392. C. latifolia L.! — C. maxima foliis latissimis C. Bauh. 1623 sec. Linné; circa Basileam rariss., deest in herb. C. Bauh. Ex opinione Bauhinorum huc spec- tat: Trachelium majus Belgarum Lobel. 1576, 1581 c. fig. repetita apud Clus. 1601, sed parum tantum simili. Citatur a Linnaeo: C. pulchra (e Burgundia) J. Bauh. 1651 fig.! et pro var. albiflora: Tracheliwm anglicwm septemtrionale, candidum Lobel. 1376 (cujus fig.' apud J. Bauh.). 1 Caulis obsolete angulatus, glaberrimus, altitudinis hu- manae. Pedunculi axillares uniflori racemum conustituen- tes. Folia tenuia, laevia, glabrescentia, caulina brevipetio- lata, ovata, acuminata, grosse duplicato - serrata, infer: ora cordata. Calyx glaberrimus, corolla maxima 2 poll. Se:ni- na ovata, complanata, marginata, fere 1 lin. - In sylvis caeduis et fruticetis montosis, locis humidis umbrosis, rarius: Pulcovo, Nikolskoje, ad sinum Feunicum pr. Kernowa, Pustosch Scherschino pr. Gorodetz cop., Lotschkina, ad fl. Pljussa pr. Polja. Floret init. v. med. Julii, fr. mat. ab init. Aug. Z. Hist. spec. 1n Ingria ad fabricam Rudicensem, 60 wer- stas a Petroburgo (Lomonossow ex Gort. Append. ad Fl. Ingr. 1764, p. 196); Newa (Falk Beitr. II, 1786, p.128, n. 230, verosim. e Gorter transscript.); in monte Pulco- wo ! et Duderowo, sed parce (Sobol. Petrop. 1799, p.55, Campanwlaceae. 65' n. 159; in ed. ross. I, p. 171, n. 165 excl. fabr. Rudicen- sis); in montosis Pulcovae haud frequens (W einm. Pawl. 1824, p. 107); in montibus Pulcowo et Duderovo (Pres- cott ex Turcz.' 1825, n. 155); in fruticetis humidis, Jul. ( W einm. Petrop. 1837, p. 24, n. 154). 393. C. Trachelium L. — Trachelium vwlgare Clus.! 1601, fig. ex Dodon. 1569 — Camp. vulgaris Gesn. Coll. p. 115 (sec. Haller) — Cervicariía major Dodon. 1569 fig.! repetita 1583 — Trachelion majus Dodon.! 1553, fig. ex Fuchs 1545, ubi Camp. major! — Campanula s. Cervicaria Fuchs 1542 fig. opt.! dimi- nuta in edit. 1545; Lobel. 1576, fig. ex Dodon. 1569. Apud Fuchs, Tragum alq. patres «Urticae folio» descripta. Caulis argute! angulatus, hispidulus. Pedunculi axilla- res 1 — 3 flori, racemum compositum constituentes. Folia saepe asperula!, caulina media (in figg. patrum) cordata acuminata, grosse duplicato-serrata (similia Urticaewrenti), Calyx 2 hispidus. Corolla 1!/, poll. v. minor. — Variat: caule humiliori, racemo depauperato trifloro, floribus al- bis, fol. angustioribus et longioribus Urticae dioicae si- milioribus: C. «wrticaefolia Schmidt 1793! non All. — Cervicaria major IM. Tabern. 1590 fig.! In umbrosis, fruticetis et sylvis montosis, Petropoli et E ac inde per totam Ingriam v. g. ad lacum Tschereme- netz, cataractas fl. Wolchow. Floret ab init. v. med. Jul. ad med. Aug. z. Hist. spec. Huc forte: Cervicaria, circa Duderhof et Krasno Selo m. Jun. reperta (A mman mss. post 1736; specc. e Duderh. adsunt in herb. Acad. cum schedula G melini sen.). In sylvisad flumen Strelnaja nihil est hac planta vulgatius (Krasch. ed. Gort. 1161, p. 35); in pra- tis montosis Pargelovii, Strelinae et in aliis locis simili- bus maxima in copia (Sobol. Petrop. 1799, p. 55, n. 116; ed. ross. T. 1801, p. 173, n. 167); in montosis Duderhovii !. Pulcovae! et prope Slavienkam (W ein m. Paw!. 1824, p. 106, cum var. ped. axill. unifloris); copiose Pargelovii et ^. Maj. 1856. 42 658 Campanulaceae. in montibus Pulkowa! et Duderovo! (Turcz.! 1825, n. 137); in sepibus et fruticetis, Jul. Aug. (Weinm. Petrop. 1831, p. 24, n. 155). 394. C. rapunculoides L. — C. hortensis Rapun- cli radice C. Bauh. 1623 et herb.! — Rapwm sylvestre quartum «radices similes rad. Rapunculi » Dodon. Coron. 1569! et 1583! bene descr. , ut apud Clus. 1583!. Radix repens! exstirpatu difficilis, saepe residuis pe- liolorum squamata. Caulis 1!/, ped. vel minor, obtusan- gulus, hirtus, rarius glabrescens (Q. neglecta Ledeb. Fl.Ross.), sed pedunculi cum ovariis semper dense et ad- presse hirti! Folia inaequaliter serrata, aspera, utrinque pilis brevissimis rigidis subhirsuta, caulina inferiora basi cordata, superiora lanceolata sessilia. Racemus simplex terminalis secundus. Calycis floriferi laciniae lanceolatae, 3 rarius 4 lin. Corolla ?/, 1 pollicaris. Semina C. latifo- liae, sed duplo minora. — Variat: 1) humilior 8 poll, ra- cemo depauperato, subunifloro (Duderhof! J. G. G meli n, qui pro C. latifolia L. habuit; an haec var. glabra C. rhom- boidalis a Krasch. memorata?); 2) pedunculis inferiori- bus longioribus 2 —3 floris, ideoque racemo composito pyramidali (huc C. crenata W ein m. Petr.); 3) macrantha, corolla 1!/, poll., ampla; 4) enzerantha, corolla 3— 4 lin., folia cum caule glabrescentia, planta humilior habitu alieno. In arvis et versuris agrorum, forte cum cerealibus in- troducta, hinc inde, praesertim in reg. elevata c. Petrop.; in isthmo Kareliae pr. Jukki, sed deest in reliqua Fennia; var. micrantha in fruticetis declivibus ad fl. Pljussa pr. Polja. Floret a medio Junii v.serius, saltem usque ad finem Julii; in umbrosis ad init. Octobr. usque; fr. mat. a fine ' Aug. v. prius. 2. Hist. spec. Yn sylvis circa fluvium Strelnaja (Krasc h. ed. Gort. 1761, p. 34); in pratis sylvosis, cultis, prope fluvium Strelinam (Sobol. Petrop. 1799, p. 55, n. 160; ed. ross. I, 1801, p. 172, n. 166); in montosis Duderhovii! et Pulcovae et ad sepes prope Slawjankam (Wein m. Pawl. Campanulaceae. — | 659 1824, p. 107); in sylvis Strelnae, Peterhofii et Oranien- baum (Turcz.! 1825, n. 156); in sepibus, Jul. Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 25, n. 156). Obs. Var. Q. neglecta (Besser 1816) e Petropoli in- dicatur a Ledeb. Fl. Ross. 1I, 1846, p. 884 fide spec. exa- minati. Ledebour huc citat C. crenatam W einm. et cum? C. rhomboidalem Gorter. C. crenata Link, cum citato Rchb. pl. crit. VI, fig. 702: in fruticetis siccioribus ad sylvarum margines, Jul. (W einm. Petrop. 1837, p. 25, n. 157). Specimen in herb. Weinm. e via ad pag. Nikolskoje differt forte a planta Link. et Rchb. calyce non glabro sed adpresse hirto, floribus solitariis; mihi videbatur C. rapwunculoidis var. superne patenti-ramosa, eximie pyramidata, floribus minus exacle secundis. C. rhomboidalis L. jam in Diatr. Petr. 1845, p. 46 pro planta erronea declarata. Passim cum C. rapunculoide in sylvis pr. Strelna (Krasch. mss. n. 228 ex R. Diatr. l. c.); nostra planta subaspera; varietas autem glabra in monte Duderhofii occurrit, quam tamen ipse non legi (Krasch. Codex n. 50 et Gorter 1761, p. 34 cum syn. «C. alpina glabra flore dilutissime coeruleo J. Bauh. hist. II, 806, propter figuram foliorum et dispositionem florum bona»); in sylvis umbrosis Pargelovii, Osinovae Roschzae, montis Pulcovi et in monte Duderovo copiosis- sime, cum suis varietatibus subasperis et glabris, flor. coe- ruleis et albis; fl. Jun. Jul. (Sobol. Petrop. 1799, p. 54, n. 158; ed. ross. I, 1801, p. 171, n. 164, s. C. rhomboidea L. ut seq.); Ingria (Georgi 1800, p. 774, n. 11). Fig. iu J. Bauh. a Krasch. laudata non male refert C. rapun- culoidem, cujus imago apud patres fere desideratur; con- fusionum multiplicium fons. 395. C. persicifoliaLobel.1576 fig.! petita ex Do- don. 1569 et repetita 1581; Clus. 1601! fig. eadem, Raj.! L. — C. media Dodon. Coron. 1569 fig.! repetita 1383 — C. cerulea Dodon. 15533 fig. opt.! 660 Campanulaceae. Folia radicalia oblongo-obovata in petiolum decurren- tia, cuneata, caulina lanceolata, remote serrulata, suprema linearia integerrima. Racemus. subsimplex pauciflorus, flores longepedunculati 2—3-bracteati. Calycis laciniae lanceolatae 3—7 lin. Corolla ?/,—1 poll., basi ventricosa. Capsula foraminibus infraapicalibus dehiscens. — In In- gria semper glaberrima; variat tantum fol. angustioribus v. latioribns, fl. albis et Q. erivcarpa Koch: ovario pilis albis crassis obsito. In pratis, praecipue elevatis, inter frutices et in syl- vaticis montosis, per Ingriam hinc inde copiose. Floret saltem a medio Junii ad med. Julii v. serius; init. Sept. fruct. apertis et seminibus delapsis. 2. Hist. spec. Ubique inter Petrop. et Wyschnei Wolo- tschok (J. G. Gmelin mss. 1733, n. 8, ex syn. J. Bauh.); in pratis ad fl. Wolchow! et in sylva insulae apothecariae paullo supra ostium rami Karpowka dicti (exKraschen.); item copiose in pratis a sinistra, circa praedium ill. can- cellarii Com. de Woronzow, quod est ad viam, quae Petropoli Peterhovium tendit (Gorter Fl. Ingr. 1761, p. 33, pp. eKrasch., qui var. albifloram addidit); in praedio ill. Com. Petri de Czernischew, quod est ad 17 werstam viae regiae, quae Peterhofium ducit (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764, in addendis), tum in monte Pulcovo et Duderovo! (Sobol. Petrop. 1799, p. 54, n. 157, additis locis e Krasch. et Gorter; ed. ross. I, 1*01, p. 170, n. 163); in pratis et sylvis siccioribus frequens, 8. pumila in siccis prope Petropolin (W ein m. Pawl. 1824, p. 105); in prato ad fl. Karpowka, ad ripas Newae (Turcz. 1825, n. 154); in herbosis et graminosis sylvaticis (W einm. Pe- trop. 1837, p. 24, n. 153); Oranienbaum, Taitz, Bornitzy, Lapuchinka, Nikolskoje, ad viam Schlüsselburg. et alibi. 396. C. patula L. 1753! — Rapwnculus sylvestris Tabern. 1590, p. 410, figg.! j Folia C. persicifoliae, sed plerumque minora, radica- lia brevius petiolata, caulina breviora basi latiora sessilia (v. quidpiam decurrentia: C. decurrens L. 1753), obsolete Campanulaceae. 661 crenulata. Paniculae subcorymboso-fastigiatae lucidae ra- mis patulis. Calycis laciniae subulatae. Corolla !/; — ?/, poll. basi angustior, fere infundibuliformis. Capsula ut in €. persicifolia dehiscens; semina minuta. — Semper glaber- rima, etiam in ovario. Variat macra, uniflora, multicaulis, etiam albiflora. In pratis, ad margines sylvarum, per totam Ingriam copiose. Floret a med. Jun, ad med. Sept.; fruct. mat. a fine Junii v. serius. 4. Hist. spec. Circa Catharinenhoff, fl. Jul. (& m man mss. 1135, n. 67, ex syn. Dillen. et Merret Pinax); in prato ad ramum Newae fl. Tschornaja Retschka, prope Petro- polin a latere Viburgensi (Gorter, nec Krasch., Fl. Ingr. 1761, p. 33; Sobol. Petrop. 1799, p. 53, n. 156; ed. ross. L, 1801, p. 170, n. 162); Koirowa sec. Falk et in praedio ill. Com. Czernischew ad 17 werstam viae regiae, quae Peterhofium ducit (Gorter Append. ad Fl. Ingr. 1764; additur var. albiflora); in pratis humidis, in campis et ad margines sylvarum, fl. Majo- Jul. (Liboschitz et Trin. Fl. Petrop. et Mosq. 1818, p. 72, tab. XXIII); in campis, arvis et nemoribus frequens (W ein m. Pawl. 1824, p.105 cum var. albiflora); ubique (Turcz.! 1825, p. 153); in lo- cis cultis et in graminosis, Jun. ad Aug. (W einm. Petrop. 1837, p. 24, n. 132). "ednot. 4. C. Rapunculus L. Newa (Falk Beitr. II, 1786, p. 127; Sewergin Bot. ross. II, 1794, p. 46, n. 42), pro planta erronea declarata in R. Diatr. 1845, p. 46; statio Petrop. igitur delenda in Ledeb. Fl. Ross. II, 1846, p. 887. Verosimiliter C. patwla L. erat. Proxima omnino C. Rapunculus dignoscitur: panicula subracemosa, pyramidata, apice attenuata, pedunculis longioribus basi (nec apice) divisis; fig. bona apud Lobel. 1576 s. n. Ra- puntium parvum. "Ldnot. 2. C. uniflora L. in prato amoenissimo ad fl. Wolchow (Krasch. ed. Gorter 1761, p. 33, cum ob- serv.), ubi unicum tantum specimen inveni (Krasch. mss. n. 231, ex R. Diatr. 1845, p. 46, ubi pro planta er- ronea declarata). Auctoritate sola Gorteri recurrit apud 662 Campanulaceae. Sob. Petr. 1799, p. 53, n. 154, Georgi 1800, p. 772, n. 1, Adams Mosq. et Petrop. p. 111. Ledeb. in Fl. Ross. II, 889 plantam Gorteri et Georgii pro C.rotundifolia explicat; an C. patula macra uniflora, sed flos nutans et habitus figurae a Linnaeo exhibitae conformis dicitur. 397. C. rotundifolia Gerard 1597, 1636!; Raj. 1686!, L. — C. minor rotundifolia Lobel. 1576 fig. opt.! repelita 1581 — C. coerulea Gesner 1561 (non Dodon. 1553). à; Caespitosa, multicaulis, pedalis v. minor. Folia fascicu- lorum sterilium cordato-reniformia, repando-dentata, lon- ge petiolata (in pratis laetioribus mox destructa: C. tenwi- folia Hoffm.), caulina infima pauca lanceolata, reliqua linearia integerrima. Panicula depauperata lucida. Caly- cis laciniae subulatae. Corolla fere !/, poll. Semina !/ lin. oblonga, immarginata, vix compressa. — Herba gla- berrima, interdum inferne ad caulem pilis reversis minute pubescens. Variat flore albo, corolla vel triplo minori vel (macrantha) fere ?/, poll. et: 9. lancifolia Mert. et Koch 1826, fol. caulinis infer. et mediis bipollicaribus, 3—4 lin. latis, crenato- dentatis, herba robustiori. In pratis, graminosis siccioribus, arenosis, secus vias, imo in plateis urbis, per totam Ingriam copiosissime; forma humilior in litore arenoso pr. Strelna et in ins. Kronstadt; var. lancifolia rarius in pinetis sabulosis ad portam Mosquensem (Kubarkin!). Floret a med. Jun. v. serius ad Sept. et imo init. Octobr.; forma litoralis ta- men fine Aug. ubique deflorata, fr. mat. 7. Hist. spec. In pratis siccioribus circa Catharinhoffium (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 173); in sylvis et pratis pas- sim (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 32; duae formae, qua- ' rum «a. fol. radic. cordatis vix serratis Haller 494 multo copiosior, quod vix intelligendum, nam haec est €. /ini- folia Lam.); in ins. Kronstadt! (Georgi mss. 1795); in pratis sylvosis elevatis passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 53, n. 155; ed. ross. I, 1801, p. 169, n. 161, cum var. minori et linifolia); in locis apricis, pratis siccioribus, ad Vaccinieae. 663 sepes ubique (Weinm. Pawl. 1824, p. 105); ubique (Turcz. 1825, n. 152); in pascuis et pratis siccioribus, Q. ingrica (an 9. lancifoléa M. K.?) in arenosis (W ein m. Petrop. 1837, p. 24, n. 151). Obs. 1. C. pusilla Jacq. et C. linifolia Jacq. errore indicantur in Adams Enum. pl. Mosq. et Petrop. p. 112, cum citato: C. rotundif. var. minor et linifolia Sobol. Fl. Petrop. l. c. Prima forte C. rotundifolia hu- milior puberula, fol. caulinis mediis brevioribus latioribus crenatis; allera commutata cum specc. grandifloris, ro- bustis, erectis C. rotundifoliae. Obs. 2. C. sibirica L. Newa (Falk Beitr. II, 1786, p. 127), ut planta erronea refutatur in Diatr. 1845, p.46; statio itaque Petrop. in Ledebour Fl. Ross. II, 1846, p. 819, transcripta solum a Falk, delenda est. Obs. 3. Phytewma spicatwm L. floribus ochroleucis dense spicatis insigne, jam in Livonia pr. Dorpat et Treiden repertum, forte in pratis sylvaticis Ingriae occid. adest. Fax. L. VAGGINIEAE. Char. Fruticuli foliis alternis planis, interdum sem- pervirentibus, gemmis plerumque squamis imbricatis. Cal. et corolla 4—5 dentata v. fissa, lobis aestivatione imbrica- tis. Stam. lobis corollae deciduae numero dupla, 8- 10; fllamenta non corollae adnata, sed ante discum epigy- num inserta; antherae apice semper tubuloso-bicornes foraminulosae et dorso saepe bisetae. Stylus 1, stigma simplex. Bacca 4—5 locularis, placentis centralibus poly- spermis. Embryo in axi albuminis copiosi; radicula hilum spectans. "ffinitas maxima cum Ericaceis, praecipue propter structuram singularem antherarum et inserlionem stami- 66^ Vaccinieae. num. Differentia tamen sufficiens adest in germine pef- fecte infero, cum tubo calycis connato, ita ut familia Vac- ciniearwm inter Monopetalas hypogynas praecedentes ulti- ma sit et transitum ad familias epigynas sequentes per- ficiat. Non obscurus etiam nexus animadvertitur cum Campanulaceis et Caprifoliaceis. Qual. et usus. Folia specierum nostratíum substari- liam extractivam amaram et acidum mimotanicum con- tinent, sempervirentium pro potu theato inserviunt; folia V. rubri pro Uvae ursi officinalibus non raro colliguntur. Majoris dignitatis in rebus domesticis sunt baccae edules vel crudae, vel in gelatinam redactae. Harum vero duplex diversitas. Ozycocca et Vaccinia rubra acida sunt et simul acerba, acidum tantum citricum continent, cui virtutem refrigerantem et antiscorbuticam debent; Ozy- cocca gelu hbyemali nondum tacta inedulia, potissimum vere colliguntur. Vaccinia rubra et Myrtilli syrupum of- ficinis largiuntur et ad parandam speciem cerevisiae et spiritus vini adhibentur. Vaccin£a nigra, pruiná cae- siàá obducta, praeter acidum citricum etiam malicum comn- tinent, simulque sacchari et gummi tantam quantitatem, ut saporem dulcem et qualitatem nutrientem obtineant; praeferuntur tamen baccae Myrtilli sapidiores illis V. wliginosi magis aquosis catharticis! et vulgo veneno'nar- cotico suspectis, ut nomina vernacula plurimarum gentium indicant. Haec nociva qualitas (vertiginem, temulentiam et cephalaeam inducens) primitus non ipsi quidem Vac- cinio, sed potius Ledo in eodem loco saepe crescenti ad- scribenda videtur. Baccae Myrtilli quoque colorem coe- ruleum, vario modo mutabilem et usitatum subministrant Vaccinieae. 665 Genera indigena : CXCI. OX Y COCCU M. Corolla 4-partita, rotata, seg- mentis reflexis. Stam. 8. Antherae dorso setis nullis. Bac- ca 4 locularis. Folia sempervirentia. CXCH. VACCI NIU M. Cor. 4-5 dentata, campanu- lata, urceolata v. cylindrica. Stam. 8 v. 10. Bacca 4-5 locularis. $. 1. MYRTILLUS. Antherae medio dorso bisetae. Flores solitarii v. gemini. Baccae coeruleo-nigrae. Folia decidua. $.2. RHODOCOCCUM. Antherae dorso setis nullis. Flores tetrameri, racemosi, campanulati. Baccae rubrae. Folia sempervirentia. CXCI. OXYCOCCUM. Nomen inditum a Cordo 1361, compositum ex c£uc acidus, xoxxoc bacca, coccum; receptum a Lobelio,. Thalio, Camerario et J. Bauhino, generice consti- tutum a Tournefortio et Hallero. 398. O. palustre— Ozycoccus! palustris Pers. 1805 — Vacciniwm Oxycoccos! L. — V. palustre Schwenckf. 1600! — Ozycoccus! (J. Bauh. 1650 fig. opt.!) Tour- nef.!, Haller! — Towrnefortii Rupp. 1726! — Valerii Cordi Camer. 1588! — Oxycoccon! Cordi Lobel. 1576 fig.! Thal.! — Acinaria palustris Gesner 1561 in Cord. p. 140! — Ox ycoccum! Cord. 1561 fig. ópL.! — Vac- cinia palustriaDodon. 1559 fig.! ex Hollandia; Lobel. 1576 fig. . Fruticulus repens, ramis filiformibus prostratis. Folia coriacea, ovata, acuta, basi cordata, margine revoluta sub- tus cinereo-glauca. Racemus terminalis depauperatus, e bracteis parvis et pedunculis 1—4 longis pubescentibus bibracteolatis florigeris compositus. Flores nutantes rubri, rarius albi! Sepala margine ciliato-barbata. Bacca vix de- cidua, purpurascens, sphaerica, 3!/, —5 lin. in diametro. — 666 Vaccinieae. Variat: c.) foliis majoribus, 4- 5 lin. longis, 2 lin. latis; 8.) pusillum, microphyllum, microcarpum,caute a specie sequente distinguendum; *.) baccis maturis ellipsoideis (Alexandro wicz Eric. Petr. 1844. p. 71). In sphagnetis ubique maxima copia; B. et y. rarius. Flo- ret init. v. med. Junii, rarius exeunte Majo; fructus plene maturat ineunte hieme. f. Hist. spec. In locis udis circa coenobium Al. Nevsky, fl. init. Jun. (Amman mss. 17335, n. 53, ex synn. C. et J. Bau h.); in paludibus inter Sphagnwum frequens (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 59, s. V. Oxyc. L., ut Sobol. Petrop. 1799, p. 89, n. 256; ed. ross. I, 1801, p. 270, n. 268); in sylvis et fruticetis humidis, turfosis, Sphagno repletis, satis frequens (W ein m. Pawl. 1824, p. 184 s. O. palwstri, ut seqq.); ubique (Turcz. 1825, n. 252); in sphagnosis copiosissime, Jun. Jul. (Weinm. Petrop. 1837, p. 40, n. 266); Staraja Derewnja, schola saltuaria, Murina, ad por- tam Mosquensem, ad ripas lacuum pr. Pargola, fl. Majo, Jun. et med. Jul. (Alexandrowicz Eric. Petrop. 1844, p. 77, tab. 2). 399. 0. microcarpwum (Turcz.! ex R. Diatr. Petr. 1845, p. 56 et jam ex a. 1833 in schedulis plant. Baical.; in Fl. Baic. Dahur. vero silentio premitur). Àn Q. pusillus Dunal in Dec. Prodr.?, aut var. triplo minor Linné in Fl. Lapp. 1737? sit, propter defectum characterum diffe- rentialium et proventum O. palustris genuini pusilli, non liquet; species vero latius diffusa per Lapponiam Rossi- cam, regiones transbaicalenses, ad inss. Unalaschka et Sitcha. O. palustri typico omni ex parte minor et gracilior, caudiculi tenuiores, folia minora, baccae minores (2 —21/, lin.); semina duplo minora (!/, lin.). Distincto vero O. pa- lustri Q. pusillo, in quo magnitudo partium magis adhuc imminuta deprehenditur, necesse erat, praesentem ut speciem diversam segregare, propter pedunculos constan- ter glaberrimos, marginem calycis non ciliato-barbatum, folia acutiora, racemum subuniflorum, florescentiam prae- Vaecinieae. 661 cociorem, summam characterum ex indole soli non de- pendentium, ut proventus saepe mixtus, in diversis caespi- tibus transitus nullos offerentibus, docet. In sphagnosis, praecipue in reg. demissa Petrop. v. g. inter Ochtam et Lachtam (R. Petr. 1845, p. 56), Alexander Newski, Tschesma, Lissino, Kauschta, ad fl. Luga pr. Gor- ki. Flore! jam fine Maji ad med. Junii. b. CXCII. VACCINIUM. Genus Vaccinium Linnaei 1737 compositum est e Tournefortianis duobus: Vitis Idaea et Ozcycoccus. Genus Vacciniwm apud Rajum 1682, Rupp. 1718, 1726 consistit e nostris 3 speciebus et respondet Viti Idaeae Tournef.; Vaccinia Penae et Lobel. 1570 praeter nigra et rubra, adhuc palwstria amplectuntur, ut apud Dodonaeum 1559, sed hic Vacinia (ut scribit) Vergilii a Vaciniis suis et hodiernis (quasi bacciniis) differre dicit. Vaccinia nigra Virg. eclog. Hyacinthum non scriptum s. Agraphis Graecorum fuisse, multi credunt, propter locum quo carmina sua de Vacciniis ex Theocrito transscrip- sit; sed hoc philologis doctis committendum. Vaccinia, praesertim nigra, in montibus editioribus Italiae fere to- tius non desunt et locus Plinii 16, 18 non penitus ab- surdus: «in aquosis proveniunt . . . item Vaccinia, ltaliae in aucupibus («mancupiis» alii legunt) sata; Galliae vero etiam purpurea, tingendi causa, ad servitiorum vestes». $.1. MYRTILLUS. 400. V. Myrtillus L. — Y. Rivini Rupp. 1726! — Myrtillus germanica Dalech. 1586 fig.! — V. nigrum Pena et Lobel. 1570! Schwenckfelt 1600! — Myr- tilius officinarum germanicarum Lobel. 1576 fig.! seu Vitis Iàaea Theophrasti Clus. 1583! — Myrtillus exiguus Trag. 1552! — Myrtillus Trag. 1552 fig.! Matth. 1562, Lonic., Camer. 1586 fig. opt.! Tabern. 1590 fig.! (dictus a forma baccarum simili baccis Myrti) — Vaci- 668 Vaccinieae.. nia nigra, quae Vitis Idaea Theophrasti Dodon. 1559 fig.! p. 213 et adnot. p. 393! — Xyxc1oc xaox "Iónc Theophr. rir, 17 «nascitur ea parte Idae m., quam vocant Phala- cras»; baccas describit nigras dabo Rami acute 4-anguli. Folia ovata vel cordata minute serrata. Flores in ramulis hornotinis solitarii axillares, nutantes. Corolla urceolato-globosa, virginea viridula, dein rubella. Antberae connexae. Calyx margine integerrimo. In locis humidis et turfosis nemorum et sylvarum ubi- que copiosissime; raro (c. Jamburg) in ericetis arenosis. Floret ab initio v. medio Maji; fruct. mat. primi fine Ju- nii v. serius. b. Hist. spec. Inter Petr. et Twer ubique (J. G. Gmelin mss. 1133, n. 5, ex syn. J. Baub.); in insula Basilii inter ripam et magnam perspectivam in sylva (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 7); inter Lachta et Dubki maxima copia (Krasch. mss. 1752 ex syn. Linné Lapp. et J. Bauh.j; in ins. Basilii et passim in sylvis, locis subhumidis (Kra- schen. ed. Gorter 1761, p. 58); in sylvis humidis circa pagum Ochtam et passim (Sobol. Petrop. 1799, p. 89, n. 2533; ed. ross. 1801, p. 267, n. 265); satis copiose in sylvis humidis et in ericetis, fl. Majo, baccae maturescunt Aug. (Libosch. et Trin. Fl.Petr.et Mosq. 1818, p. 113, tab.38); abundat in sylvis et fruticetis humidis turfosis; fructu coe- ruleo-albescente ad chortem pecuariam (Weinm. Pawl. 1824, p. 183); in sylvis ins. Krestowsky!, ad viam Wibur- gensem! (Turcz. 1825, n. 249); abundat in sylvis, memo- ribus et pascuis sylvaticis, Majo, Jun. (Weinm. Petrop. 1837, p. 40, n. 263; additur Q. minus, gracilius, ramis mi- nus divaricatis — forma eximie microphylla!); in sylvis umbrosis subhumidis, copiosissime inter! Kalamàkki et scholam saltuariam, in viridario Pargolensi!, ins. Krestow- sky! (Alexandrowicz, Eric. Petr. 1844, p. 97, tab. 4). 401. V. uliginoswum L. — V.alpinum Schwenck f. 1600! — Vitis Idaea altera (Clus. 1583 fig. opt.!) major Tabern. 1590 fig.! — Vit. Id. Gesneri major Camer. 1588! — Myrtillus grandis Trag. 1552! sine fig. Vaccinteae. 669 Rami teretes. Folia obovata (L. Fl. Lapp. — in FI. Suec. et spec. plant. describuntur ovalia basi ciliata), inte- gerrima, opaca, pallida, subtus glauca reticulata. Flores 1-2 e gemmis aphyllis approximatis. Corolla ovata, alba v. rubella. — Variat fol. majoribus et minoribus, latioribus ovali-rotundatis et angustioribus longioribus oblongo-spa- thulatis. Folia cum ramis heic semper glaberrima, alibi pubescentia indicantur. — Valde memorabilis est V. «wii- ginosum splendens R. Petrop. 1845 p. 56 (jam a D. Ale- xandr. l. c. p. 104 memoratum e communicatione mea); gemmae floriferae in ramulis solitariae, aphyllae, uniflo- rae; folia quoad consistentiam et formam normalia, sed viridiora, subtus tantum pallidiora nec glaucescentia, utrin- que lucida! jam tempore florescentiae. Petropoli rarissime, vidi tantum spec. in hb. M. Bieberstein et aliud e gub. Kostroma. " In paludibus, turfosis, sylvis humidis muscosis, ubique copiosissimum; circa Jamburg in arena profunda sterilis- sima fere suffocatum vidi. Floret fine Maji v. init. Juuii; fr. mat. interdum jam init. Julii. b. Hist. spec. Petropoli in siccioribus (sic Deschisaux 1725, p. 8j; inter Petrop. et Twer in sylvis ubique (J. G. Gmelin mss. 1733, n. 4, ex syn. J. Bauh.); inter Lachta et Dubki passim (Krasch. mss. 1752, ex syn. Linné FI. Lapp. et J. Baubh.); in sylvis circa fl. Strelnaja frequentis- sima planta, sed nec alibi hospes, modo sint loca umbrosa, nec adeo sicca (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 58); ubique in sylvis humidis umbrosis, uti circa Ochtam! et ad cime- terium St. Johannis (Sobol. Petrop. 1799, p. 89, n. 254) et ad m. Poclonnaja, atque in insulis Newae fl. (Sobol. Petr. ed. ross. I, 1801, p. 268, n. 266); cum Myrtilio frequens (Weinm. Pawl. 1824, p. 183); in sylvis elevatis, v. g. prope praedium Reisig ad viam Wiburgensem (Turez. 1825, n. 250); copiosissime in uliginoso -sphag- nosis (Weinm. Petrop. 1837, p. 40, n. 264): in humidis turfosis, copiose pr. scholam saltuariam., in paludibus pr. Murino et Ochta!, Staroja Derewnja, fl. Majo, Jun., fr. mat. Aug. (Alexandr. Eric. Petr. 1844, p. 102;. 610 Vaccinieae. $.2. RHODOCOCCUM. 402. V. rubrum (Dodon. 1559, fig. opt.!) Pena et Lobel. 1570! Schwenckf. 1600! — Y. Vitis idaea L. (nomen falsum, vide V. Myrtillus) — V. foliis Buxi sem- pervirens, baccis rubris Rupp. 1726! — Vit. Idaea sem- pervirens, fructu rubro J. Bauh. 1650 fig.! — Vit. Idaea rubra Camer. in Matth. 1586 fig. opt.! Rami cano-pubescentes. Folia crasse coriacea obovata, margine semper revoluta et subtus punctata!. Flores albi v. rubelli. — Variat fol. integerrimis (planta Linnaei) vel obsolete crenatis, apice retusis v. mucronatis, latioribus v. angustioribus, majoribus v. minoribus. In collibus apricis arenosis, pinetis sterilibus, musco- sis sylvaticis, ubique copiosissime. Floret ab init. Junii v. prius, rarius Aug. et med. Sept.; fr. mat. primi ab init. Aug. v. serius, saepe in ver anni sequentis persistentes. t) . Hist. spec. Petropoli in siccioribus (Deschisaux 1725, p. 8); inter Petrop. et Twer ubique (J. G. Gmelin mss. 1733, n. 3, ex syn. J. Bauh.); Petrop. in sylvis fre- quentissime; flor. Jun. et Jul.; baccae Aug. Sept. et Oct. ad maturitatem perveniunt (A mman mss. 1734, n. 5, ex synn. Lobel., C. et J. Bauh.); passim in sylva ins. Basilii (Krasch. Ind. mss. 1749, n. 61); in sylvis nullibi non occurrit (Krasch. ed. Gort. 1761, p. 58 s. V. Vitis Id. ut seqq.); in montosis apricis et sylvis ubique (Sobol. Petrop. 1799, p. 89, n. 253; ed. ross. I 1801, p. 269, n. 267); in locis sabulosis apertis, praecipue ad margines sylvarum, fl. Jun., m. Oct. fr. mat. (Libosch. et Trin. Fl. Petr. et Mosq. 1818, p. 117, tab. 39); vulgare in syl- vis tam siccioribus, quam humidis turfosis (W einm.Pawl. 1824, p. 184); ubique (Turcz. 1825, n. 251); in ericetis sylvaticis ubique ( Weinm. Petrop. 1837, p. 40, n. 263); in locis apertis et montosis pr. Toxowa et Pargola; in sylvis v. g. ins. Krestowsky! majus, sed fere semper ste- rile; flor. ab init. Maji ad Jun., interdum medio Aug. (Alexandr. Eric. Petr. 1844, p. 88, tab. 3). [ o OLD New York Botanical Garden Library "iiam l UA: DOG EGES DU 1 " D DOO iM M t M (s L CER H 70 zt $3: zT 22102 3:t : ré bel : : TIT IIDIPIIIIS : : ILES I—— IIXT 5 HESIEY HUÍD iis : $T. : DTE d : iM 34223 D Hi cL 3 r2 11 ber : Cr izilafald — IT f2t7 1700927 T t usi LI diilp - miuus ES : Ee ISI i262 T122tf7 - Tin