THE UNIVERSITY OF ILLINOIS LIBRARY LT ^ [ BlptDG? J.)!lUlWmJU^f^iflRig£v LINNAEA. Ein Journal für die Botanik in ihrem ganzen Umfange, Herausgegeben f von Z). F. L. von Schi echten dal, Med. Clnr. et Phil. Dr. fflty&4?y Erster Band. Jahrgang 1826- I Mit sieben Kupfertafeln. Berlin, 1826. Bei Ferdinand Dümmler, LT Vn \ Inhalt. Seite De plantis in expeditiöne speculatoria Romanzoffiana observatis rationem dlcunt Ad. de Chamisso et D. de Schlechtendal. Praefatur Ad. de Cliamisso 1 Succcdit D. de Schlechtendal - 11 Cruciferae c. tab. I et II 14 Frankeniaceae • 30 Caryophylleac 37 Lineae, auet. Chr. Jul. Guil. Schiede ...... 55 Plantagiueae . . 165 Gentianeae 173 Bolivaria. Fam. Jasminearum tab. IV 207 Curtia. Fam. Scrofulinearum tab. IV. . . . k . . . 209 Primulaccae . 212 S~ Umbelliferac Tab. V 333 Araliaceae . . 402 Ericaceae 511 Epacrideae 539 Escallonia . 541 *— ••' t/in *dC Droseraceae ........ ■' 047 Papaveraceae 551 Fumariaceae 556 T'Erinca sex nova descripsit D. F. L. de Schlechtendal .... 74 £ Ueber die Melanthiaceen am Vorgebürge der guten Hoffnung vom Dr. vö"n Schlechtendal . 78 Bemerkungen über die Gattung Phalaris von H. F. Link ... 96 Einige Beobachtungen über die Gattung Crocus, von Carl Pouche . 227 IV . Seite Fungorum novoram et descriptorum illustrationes publicat D. F. L. de Schlechtendal Tab. III. .-..„.....'., 235 Continuatio ■ gQ4 Plantarum capensium descriptiones ex schedis derelictis Bcrgianis. Commentatur D. F. L. de Schlechtendal, Tab. III. . . . 250 Description de quelques especes nouvelles de Violacees, recues de Mr. Adelbert de Charaisso, examinees en 1825 par Mr. de Gingins 40g Einige Bemerkungen über den innem Bau der holzigen Farrn- kräuter, von H. F. Link 4l4 lieber die Gattung Copaifera, von F. G. Hayne . . . . . . 418 Observationes aliquot in florum inflorescentiarumque naturam, auetore J. Roeper . .'. 433 De Digitali purpürea heptandra Adelbertus de Chamisso. ' Tab. VI. 57| Beobachtungen über Pflanzen -Milsbildungen, vom verstorbenen Prof. Eysenhardt in Königsberg in Pr. Tab. VII. .... 576 Üeber eine Monstrosität der gemeinen Gartentulpe (Tulipa Ges- neriana L.) von D. F. L. von Schlechtendal 595 Litteratur. A. Der Deutschen Seite 102, 259, 467, 613. B. Der Franzosen — 133, 291, 479, 620. C. Der Engländer — 153, 485. D. Der Italiäner — 330, 500. E. Der Schweden — 488, 642. F. Der Holländer ...... — 490, 643. G. Der Amerikaner ..... — 508. DE PLANTI8 IN EXPEDITIONE SPECULATORIA ROMANZOFFIANA OBSERVATIS RATIONEM DICUNT ADELBERTUS de CHAMISSO ET DIEDERIGUS de SCHLECHTENDAL. PRAEFATUR ADELBERTUS de CHAMISSO. a "oinium scientiarum , bonarumque artium apud Ruthe- nos fautor magnanimus Gomes de Romanzoff y Imperii cäncejlarius etc. A. D. MDCCGXV navem propriis arma- yit sumptibus speculatoriam , praesertim ut fretum Bee- ringianum littusque Americanum inde versus Orienten! tendens explorarentur. Navarchum delegit Ottonem a Kotzebue in classe imperiali ducem, me autem naturae scrutatorem in iter suscipiendum vocavit. Aderat et Fredericus Eschscholzius M. D., turbae navalis medicus, naturae felicissimus scrutator. Dextra data, intimam in- stituimus amicitiam nunquam obnubilandam, communia- que semper habuimus studia, labores, fructus, ls Heft. i Navis pro incepto parva. Myoporo CLXXX am- phorarum, turba ex hominibus XXX. constante. Nomen Uli Rurick. Autocratoris gratia signa gerebat militaria. Die XXX. Julii e portu Petropolitano Corona pro- fectum est. Ipse navem conscendi Hafniae die IX. Au- gusti. Favente Salvinavia tres per integros annos pere- grinati* sumus, vix per tertiam hujus temporis partem, an- coris fixis, exterae nobis patuere Florae sedes. De sin- gulis, quas calcavimus terris, quae ad plantarum messem hinc ablatam faciunt, paucis exponam verbis, ordine iti- neris neglecto, ne dona ejusdein Florae ab invicem dis- trahantur *). INSULAE ET LITTORA ARGTICA, CIS ET TRANS FRETUM BEERINGIANUM. Kamtschatka. Jn portu Petro- Pauli A. 1816 a die 20. Junii ad 14« Julii commoratum est. Latitudo bore- alis: 53°. 1'. Ora peninsulae, quae ad solem orientem spectat, e tractu montium constat ignigenorum. Excelsiora juga, praeakaque vulcanica fumaria perennium limitem nivium longe superant. Golonia Petro -Pauli in interiori sinu Awatscha collibus, ut ajunt geognostae, secundariis cir- curndata et contra ventos a mari afflantes munita, sub la- titudinis gradu inter Berolinum et Hamburgum interme- dio, temperie afflicta est, expectato frigidiori. Cerealia nulla, Solanum tuberosum, plantaeque oleraceae paucae ex industria coluntur. Pinus Gembra sterilis, Aini, Sorbi, Salices frutescunt depressae, Betulae tantum arborescunt, non vero ut apud nos superbientes. Sub fine Junii sol- *) Confer. Chamisso Bemerkungen und Ansichten. {Kotzebu.es Reise III.) vebantur in intimis convallibus nives; Anemones Cory- dalesque ilorebant. Medio Julio frondescebant demum frutices, Lilium kamtschaticum in herbidis depressis; Lin- naea, Trientalis, Gornus suecica, Rhododendrum kamt- schaticum in clivis inferioribus primos explicabant flores; editiora Ioca hiemali adhuc tegebantur nive» Incolae vero inusitatam hujus anni tarditatem accusabant. Pau- cas igitur plantas ipsi legimus, exsiccatos nobis plures praefectus coloniae tradidit, a Redowskio defuncto vel in Kamtschatka vel in extimis orientalibus Asiae plagis collectas. Dolendum est loca earum natalia nullis in schedulis esse notata. Unalaschka Alcutorum. Ter nos recepit fovilque hujus insidae portus. Anno nempe 1816 a die 7. ad 14. Septembris, A. 1817 a die 25. Aprilis ad 29. Junii, eodem demum anno a 22. Julii ad 18. Augusti. Lat.54°. Unalaschka inter insulas aleuticas, quarum series semicircularis a promontorio Americae septentrionalis Alaschka Asiam versus porrigitur, penultimum, si mino- res quasdam calculo praetermittas, orientem versus ob- tinet locum. Una montium vulcanicorum catena omnes constant, ingenti in America verticum altitudine sensim Asiam versus decrescente. Promontorium Alaschka syl- vis abietinis arboribusque proceribus decoratur; arbores in proximam transeunt insulam Unimak; ab Unalaschka, eidem latitudinis gradui ac Lubeca subjecta, omnino exulantur, Salices vix quinquepedales evadunt. Solanum tantummodo colitur minima solvens tubera. Inlimae con- valles herbis vegetioribus virescentes plures accipiunt plantas, orae occidentali Americae peculiares a Purshio- que recensitas (Rubus spectabilis L.)5 nonnullasque in- teriori continenti communes (Sanguisorba canadensis). Declivitates montium ad imas usque radices stirpibus ve- stiuntur mere alpinis seil arcticis. Vertices scopulosi ri- 1 * 4 gesamt denudati nivosive. Mons ignivomus Makuschkin, vasta e glaciali mole ad nubes assurgit. Nives in alti- tudine 300 vel 400 hexapodarum perennant; temperiem mediam terrae inter 38 et 39 gradus thermometri Fah- renheitiani scaturigines planitiei indicant. Omnes vege- tationis vices observavimus Unalaschkae; viciniam portus quotidianis excursionibus ad limitem nivium usque curiose seduloque perscrutavimus ; itinere ad coloniam Makusch- kin, A. 1817 ineunte Augusto suscepto, fauces interioris insulae graniticas, nive glacieque horridas, lustravi nee multas nos efiugisse plantas Florae Unalaschcensis persua- sum habemus. lnsula Sancti Georgii, ignigena, parva modica alti- tudine tabularis, ab Unalaschka boream versus, sub 56° 42y latitudinis jacet. A. 1817 die 31, Junii, nave ad ventum obliquata, evasimus in terram. Flora mere al- pina. Gonvalles nullae uberiores fovent herbas. lnsula Sancti Pauli, vastior at humilior est praece- dente, cui vicina sub 57° 5' latitudinis jacet j est aeque ignigena et simili donata vegetatione. A. 1817 die 2. Julii raptim eam visitavimus, nee ancora jaeta est. lnsula Sancti Laurentii fretum Beeringianum meri- diem versus munit. Bis adiimus littus meridionale. Anno nempe 1816 die 27. Julii, sub 63° 13' latitudinis» et iterum A. 1817 die 10. Julii, magis ad orientem, sub 62° 47' latitudinis. Terra granitica, haud nimia altitu- dine. Orae sabulosae, terga saxosa, fere explanata. Re- spectu Florae, proximae continenti Asiae aequiparanda, plantis rupestribus mere alpinis dives. Sinus Sancti Laurentii, tutissimum in terra Tschuk- tschorum portum, ad meridiem promontorii Asiae ma- xime orientalis, sub 6,5° 3.V latitudinis, praebet, in quo A. 1816 a die 20. ad 29. Augusti na vis in ancoris con- stitit. Scaphis inde intioia sinus adjta penetravimus. Terra saxosa primaria, cum granitica, tum calcarea. Ab horridis disruptis praeruptisque iniquitate coeli raon- tibus omnis refugit vegetatio. Loca depressa juxta sco- pulorum radices, a defluente nive irrigata, plantis alpe- stribus nanis, soloque adpressis, parce virescunt. Nee in- terioris sinus orae, ventis maritimis subduetae, uberiori- bus laetantur herbis; Salices ibi vix ad dodrantis altitu- dinem exereseunt. Rarissimas vero stirpes asperrimae illae solitudines alunt, pulcherrimasque Florae areticae decus. Exquisitas inde detulimus exuvias. Littus americanum , quod trans fretum Beeringia- num situm est, mense Augusto 1816, inter 60° et 60° 30' latitudinis, exploravimus. Ad sinum Schischmarcjfii die 31. Julii, et prope Pro- montorium Espenbergii die 1. Augusti, evasimus in ter- ram. Hie exterioris ventis maritimis obnoxii iittoris tractus, alluvius, sabulosus, humilis, plantis obduetus est, ob saevitiem coeli, depressis. A promontorio Espenbergii inde sinus vastus, cui navarchus suum imposuit nomen, orientem versus ter- ram continentem intrat. Oram legendo, mox meridiem versus in sinum bonae spei flectas cursum: hoc in portu, die 12. Augusti, appulsum est. Terrae atque satorum eadem fere est indoles ac in locis supra memoratis, Insula Chamissonis , granitica, in interiori sinus Kotzebuei portum protegit, in quo na vis, a die 4. ad 11. Augusti, secura in ancoris constitit. Scaphis inde vecti, intimnm sinus Eschscholzii recessum, boream ver- sus, periustravimus. Terra leniorum collium jugis undulata. Ripae de- clivae vel praeruptae, 5. circiter hexapodarum akitudine. Hae ex alluvia potissimum arena constant, per tractum vero satis longum e mera glacie, est etiam Iittoris pars saxosa, quam non adiimus. Dorsum, humo turfosa ob- 6 - — ductum; solum, gelu sempiterno adstrictum, calore aesti- vali nunquam altius pollicibus 6 resolutum. Hae inte- rioris sinus orae, climate mediterraneo gaudere videntur. Declivia littoris gramine uberiori herbisque caulescenti- bus erectis vestiuntur. Plantae admodum graciles elon- gantur; in frigidariis nostris parca luce eductas crederes. Musci, Carices, stirpesque turficolae, dorsum obtinent, discrimine nullo seu super glaciem, seu in arena cre- scant. Insula saxosa stirpes gignet rupestres. Alnus in- ter scopulos riparios fmtescit quadripedalis. Non lon- gius uno et dimidio gradu, ab hae arboribus denudata plaga, meridiem versus, silvae abietinae distant, quae littora interioris sinus Norton opacant. INSULAE AEQUINOGTIALES OCEANI MAGNI. Oceanus magnus, quem vulgo pacificum nuncupant, occasum versus spissam alluit insularum majorum aciem, quam pro ora ipsius continentis terrae mallem haberi. Insulae vero, per altum dissitae, sub occidente sole cre- brescunt, orientem versus rarescentes. Duplex est earum natura: aliae montuosae sunt ignigenae, aliae humiles ex undis vix emersae» Hae lapide constant calcareo, e co- rallium fragmentis sub aqua conglomeratis, genito. Mon- tuosae abundant planus, humiles, deficiente saepius humo, perpaucis vulgarioribus vestiuntur stirpibus. Animalia et sata e terris continentibus in proximas transmigrasse insulas, recepta est doctrina. Insulas autem magni oceani, quae fovent animantia et vegetabilia, ven- tis aequinoctialibus, fluxuque nnarino reluctantibus, ex India Australasiaque accepisse, in libello supralaudato conteudi. A Luconia exoriens, quasi continente, orientemque Versus progrediens, quas viskavirnus insulas montuosas primuui enumerabo, de humilibiis ultimum dicam. Luconia. A die 17. Decembris A. 1817 ad 29. Ja- nuarii 1818 in portu Gavite urbis Manilae commoratum est. Lat. bor. 14° 36'. Luconia, fornacibus vulcanicis horrida, saltuosa, sil- vosa plurimis aucta est Florae indicae divitiis, quas lu- strare nemini adhuc fuit datum. Urbs vero Manila arx- que Gavite, ingratum botanicis, tanta allectis luxurie, praebent domicilium. Quam occupant, sinus satis vasti a mari sinensi penetrantis ora, agricultura domefacta est» stirpium silvestrium orba. Arx praeterea ab excelsiori littore longe distat, isthmo humili, sabuloso, steriii, in- terjecto. In vico Tierra alta collocavi sedem, nee hie copiosam plantarum messem largiebatur vicinia; diyitio- rem ex itinere retuli, sub fine Januarii ad montem igni- vomum Taal instituto. Dilectissimus autem sodalis, of- ficio, ut fieri solebat, apud navem tenebatur. Guajan, ex insulis Marianis extima meridiem versus. A. 1817 die 24. Novembris, vespere facto, portuoi Agana intravimus, die 29«> prima luce, vela sunt data ventis. Lat. bor. 13° 21'. Luconiae aequiparanda , eximiis abundat stirpibus. Aliis obstricti curis, unicam instituimus excursionem bo- tanices ergo, plantasque collegimus satis multas, quae nobis summae fuere laetitiae. Insulae Sandwich dietae tropico cancris vicinae. Portus Hanna -ruru insulae O-Wahu (Latitudo borea- lis 21° Ife') bis nos tuitus est. Anno nempe 1816 a die 28. Novembris ad diem 14- Decembris et A. 1817 a die 2. ad 14. Octobris. Bis praeterea insulae O-Waihi littus raptim tetigimus: A. 1816 die 24. Novembris et A. 1817 die 28. Septembris. Mauna-roa, maximus mons insulae O-Waihi, qui altitudine 2482 hexapodarum metilur, vastum e nubibus extollit cacumen, nive subinde canescens. Solus Menzies, 8 Navarchi Vancouverii sodalis> scientiae ämabilis indefes- sus felixque cultor, Mauna-roa caeterosque ejusdem in* sulae et proximae Mauvi praecelsos adscendit vertices» Quas inde detulit plantae in Museo Banksiano latent, nulla adhuc publici juris facta. Flora alpina O-Waihen- sis quam maxime ad geographiam plantarum momentosa plane incognita est. Nos autem O-Waihi cacumina avi- dissimis contemplati oculis, plantis in ora paucis furtim avulsis, invidiae sortis maledicentes, discedimus inviti. Insulae minoris O-Wahu juga, proceris opaca sylvis, pluviis roreque copioso madentia, ad 631 hexapodarum altitudinem exsurgunt; declivitates, multis irrigatae rivis, laete frondescunt; radices in planitiem excurrunt apri- cam, sitientem exarescentem, helvo raroque vestitam gramine, quae eodem lapide constat ac insulae humiles coralligenae. Piscinae, summa arte ad Arum colendum exstruetae, infimos convalles occupant. Autochtones juxta crepidines riparum domus aedificant suas sub umbra Gocos nuciferae. Orae, pluviarum expertes, perpaucas gignunt stirpes; interiora, humida et saltuosa, multis lu- xuriant arboribus et satis; Acaciae aphyllae, Myrtaceae, Epacrideae etc. Floram Australasiaticam proclamant. Con- valles clivosque nemorosos in vicinia portus quotidianis perscrutavimus ambulationibus; bis iter per totam insu- larn suscepi, et montium fauces ad circiter 400 hexapo- darum altitudinem exploravi. Insula Pasckatis, orientem versus extima, ultra tro- picum Gapricorni sub 27° 9' latitudinis australis jacet, silvis denudata, pauperie Florae infamis. A. 1816 die 28. Martis vix in aridum posuimus pedem, gentes enim mi- naces nos arcuere. Insulae humiles coralligenae. Insulas Radack (Mul- graves ränge Auctorum) inter 8° et 10° 30' lat. bor. A. 1817 a die 6. Januarii ad 12. Martis, itorumque a die — 9 31. Octobris ad 4. Novembris exploravimus. Dulcissimae nobis ob amicltiam autochtonum ambulationes, puritate, simplicitate , elegantiaque morum nos longe antecellen- tium! Ingrata autem tellus parcissimum Ulis victum praebet, nee sufficientem. Singulae insulae prout magis ad meridiem jacent, eo divitiores fiunt humo, pluribus- que donantur stirpibus; fertiliores, inter 8° et 6° latitu- dinis dissitas, non invisimus. Species plantarum in to- tum 59 observavimus , quo ex numero 7 eultae sponta- neas se nobis non obviam dedere, 23 et in insula O-Wahu erant inquilinae, raptimque 20 et in insula Guajan legimus. Insulam Romanzoffii, 15° circiter gradui latitudinis meridionalis subjeetam, minorem, desertam, adiimus A. 1816 die 21.Aprilis. Plantarum species 19 numeravimus, quarum 11 insulis Radack erant communes. CALIFORNIA. A. 1816 totam degimus mensem Octobris in portu Sancti Francisci novae Galiforniae. Lat. bor. 37° 49'. Qui ex alto, boream versus, perspiciuntur montes, nigreseunt pinetis circa portum deficientibus. Qui navi- giis est aufugium, vastus maris sinus, peninsularem efficit praesidii viciniam separatque ab interiori terra. Littus saxosum seeundarium, arenosis obrutum tumulis. Terra sabulosa, substerilis, maritimis agitata ventis. Quercus agrifolia omnisque frutex ad orientem prosternitur. Nulla stirps zonae calidae hueusque excurrit. Juvenilem Florae comptum invidus jam deleverat autumnus. JXec proeul nos lieuit excurrere. 10 CHILE. A. 1816 a die 13. Februarii ad 8. Martis, in portu urbis Conceptionis Talcaguano versati sumus. Lat. austr. 36° 43'. Longe venustior ora Chilensis quam Californica. Colles amoenis laetantur Myrtetis, stirpibus, indolem aequinoctialem praeferentibus , immixtis. Montium gra- niticorum catena, silvis obducta opacis, tractum littora- lem, ab interiori feracissima planitie secernit, Andes semper nivales longe distant. Chile, tunc temporis, no- mine regis Hispaniae tenebatur: non est quod dicam, nos in yicinia urbis et portus coarctatos fuisse. BRASILIA. Quod fretum insulam Sancta Gatharinae a continenti terra distrahit, tutum navigiis portum offert, quo A. 1815 a die 12. ad 28. Decembris navis in ancoris constitit. Lat. austr. 27° 30'. Haec extratropicalis Brasiliae pars, rarius minorique cura a peregrinatoribus explorata est, ac aequinoctiales plagae. Summa silvescit luxurie, stirpes gignit proprias, quae botanophilis nondum innotescunt; exemplo sit Co- cos Romanzoffiana nostra; aliis indiget, quas sibi vindi- cat zona torrida. Intempestivae nos adsidue cruciarunt imbres. PROMONTORIUM BONAE SPEI. A. 1818 die 31. Martis ad 8. Aprilis in portu com- moratum est. Montem tabularem, extimasque ejus ra- dices, ab urbe aversas, iteratis excursionibus lustravimus. 11 TENERIFFA. A. 1815 die 28. Octobris ad urbem Sanctae Crucis appulimus, solvimusque ancoras die l.Novembris. Orien- talem percurrimus partem insulae, saxosam, denudatam, viamque ingressi sumus qua itur ad portum Orotava. Imber nos fatigavit, adspectuque montis spoliavit. Quas olim peregrinator cum amicissimo Eschscholzio collegi plantas, nunc tan dem cum amicissimo Schlechten* dallo recenseo; nee desunt nobis doctissimi amici labo- ris partem suseipientes. Herbaria regia pari gressu per- traetantur, multa inde redundant, quae apponere nostris non piget. Vi unita fartiores, ineepti adferimus primi- tias operis, in posterum adsidue prosequendi. Pari modo caeteras traetabimus familias, non ex ordine, sed pro lubitn et commodo, primas deligentes, quas Flora aretica complectitur, ut Synopsis Florae Unalaschcensis et Beerin- gianae quam primum possit subjungi. SUCCEDIT DIEDEMCUS de SCHLECHTENDAL. Herbario Mrilldenowiano plantarum diviti thesauro in ordinem redacto, Museo Berolinensi phytologico prae- positi mit, novum conficere herbarium, quo universa ve» getabilium massa complecteretur. Jamjam aderant plures minores plantarum collectiones: reliquiae herbarii Guu- delsheimeri Tournefortii peregrinantis quondam socii, cui inerant plantae complures Seb. Vaillantii Parisiensis ce- leberrimi; herbariolum societatis naturae scrutatorum Be- roliuensium; sürpes ab hortulano Riedel in üallia meri- 12 — dionali, ab infelici Scliweiggero in Sicilia, ab amico liversmann Dr. in itinere versus Bucharam inque regio- nibus ad saltum Uralensem lectae; ad quas accesserunt ab indefesso Siebero e Greta, Palaestina, Aegypto, Mar- ünica, Guinea, Insula Mauritii, Nova Hollandia advectae plantarum centuriae venales, quibuscum denique conjun- gebantur plante sponte enatae herbarii Ottoiiis regii horti botanici nostri inspectoris, dum ejusdem collectio- nis plantae hortenses hortum siccum constituerunt. Cui hoc modo composito herbario, hie ditissimo, illic plu- rima egenti, plurima erant inserenda e collectionibus, speeiminum copia partim redundantibus, quas peregrina- tores nostri, Sellowius in Brasilia et Bonaria, beatus Bergius aliique in promontorio bonae spei, at prae omnibus doctissimi et amicissimi viri Ehrenbergius et Hemprichius in 4-egypto, Syria, Abyssinia summo la- bore, indefessa vi, impavido animo aecumulaverant. Omnibus his vegetabilibus opibus in familias dispositis, ut singuli ordines tribusque sedulo omnique cum studio retraetarentur necesse visum, ne in jam false denomina- tis planus graviores remanerent errores et innominata- rum ut explorarentur loca et nomina. In tanta lustran- darum plantarum copia, amicissimus de Chamisso sua undique terrarum coUecta vegetabilia simul perquirere statimque publici facere nobiscum statuit. In herbario verum regio suarum fere omnium tarn novarum quam cognitarum stirpium speeimina deposuit ut botanicorum studiis hie paterent. — Subsidia litteraria in hoc labore nobis defuere pauca, Bibliotheca regia publica haud sem- per necessaria suppeditante. Plantas plurimas ab aueto- ribus descriptas in herbariis praesertim Willdenowii cum nostris recensendis comparare potuimus, tarnen Ameri- cae septentrionalis nobis defuisse permultas dolemus. Nullum strictum ordinem in dispositione sequentes, tra- 13 ctavimus stirpes secundum familias, primas modo eas eli- gentes, specierum et generum eopia in arctica plaga ex- cellentes ut totam mox absolveremus Floram arcticam Beeringianam in herbario Chamissonis magis completam, nunc indies Anglorum expeditionibus magis magisque cognitam* Familias tarnen inter sese magis affines con- junctim contemplare e re esse nobis videbatur. Eadem ex causa et reliqui orbis terrarum stirpes non rejecimus, nonnisi linea interposita eas ab arcticis secernentes, nee aliunde aeeeptas, forma aut alio modo insigniores, no- stro inserere labori et deseibere repudiavimus. Per omnes horum annalium fasciculos hanc elaborationem pergere studemus, hie primus continet Gruciferas et Ca- ryophylleas cum Frankeniäceis et Lineis, his ab amico Schiede Dr. benevole in se suseeptis, in seeundo se- quentur Plantagineae aliaeque. Specierum numerum, in- dies et proh dolor saepius sine aecurato examine au- ctum, diminuere potius quam augere, novas nonnisi ne- cessitate urgente exstruere species, formas, aut fruetuum defectu dubias, aut alio in statu imperfecto oecurrentes ideoque haud omnino recognoscendas , tarnen ab affini- bus jam notis speciebus discrepantes , hisce subjungere nee novo, synonymiam vehementer locupletatam ne ma- gis extendamus, signare nomine, necessarium duximus. Icones addimus novorum generum, forsitan et specierum eximiarum novum formae typum ofFerentium. 14 CRUC1FERAE DC.Syst. Veg.% PA39- CHEIRANTHUS DC. L c p. 178. 1. Cheiranthus asper. Nob. Ch. foliis sinuato-dentatis, inferioribus lanceolatis, su- perioribus sublinearibus, pube bipartita, caulibus basi ad- scendentibus ereetis, siliquis pedicello triplo Iongioribus stylo brevi apiculatis. Erysimum asperum DC. L c. p. 505 P Erysimum lanceolatum Pursh bor. Amer. 2. p. 436 P. In littore Galiforniae. 2£, Habitus florentis plantae est species omnis Erysimi lanceolati, cujus varietatem esse crederes. Tota planta paullo magis scabra, folia radicalia et caulina remote sinuato - dentata , dentibus acutis. Gaulis sesquipedalis basi adscendens, simplex aut ramosus, fere semper atque ex omnibus axillis foliorum fasciculos s. ramos abbrevia- tos steriles prodens. Pedunculi quam in Er. lanceolato paullo longiores circiter 6 lineares. Siliquae paucae ma- turae in nostris speciminibus, circiter 15 Hn. longae, li- neam latae, compressae ; plurimis ovulis abortu haud per^ fectis, pauca modo aderant semina in quoque loculo; valvulae medio nervo extus prominente a basi ad api- cem sunt notatae. Stylus siliquam terminans brevis vix semilinearis, crassus, stigmate capitato, indistincte bilobo. Semen lineam longum compressum, coryledones accum- bentes. 15 NASTURTIUM DC. I. c. p. 187. i. Nasturtium ofßcinale. R. Brown, DC. I. c. p. 188. Ex insula St. Pauli. — Specialen ab europaeis pa- rum recedit pinnis foliorum longius petiolatis. 2. Nasturtium paluslre DG. I. c. p.lQl. Ad sinum Eschseholzii. — Specimina noyem polli- caria florentia et fructifera. In insula Unalaschka 1817 observata est sub vernatione planta omnino similis N. palustri, at caule foliisque hirtis (pilis simplicibus rigidis patentibus) discrepans; fructu non viso nil certi proferre possumus. BARBAREA DC. I. e. p. 205. 1. Barbarea vulgaris DG. /. c. p. 206« Ex insula Unalaschka atque e Camtschatca. Speci- mina camtschatica primo vere lecta, florentia, vix pedalia. 2. Barbarea praecox DC. /. c. p. 207. Inter plantas Redowskianas. ARABIS DC. I. c. p. 213. 1. Arabis hirsuta DC, l. c, p. 223. In insula Unalaschka annis 1816 et 1817. — Insi- gnis petalis maximis sie ut in Gallia australi. — E Cam- tschatca petalis minoribus angustioribus. Tarritis steno- petala Willd.^ DC. I. c. p. 243. 2. Araeis petraea DC. I. c. p. 229. Inter plantas Redowskianas. Exacte congruit cum speeimine Sisymbrii Tilesii Le- debour (cum signo dubitationis ad Ar. ambiguam DC. a Candollio adduetum) ab ipso auetore missi. Descriptio. Radix perennis multieeps; Collum radi- cis elongatum reliquiis foliorum emareidorum vestitum, quorum annotinos fasciculos nodosye octo ad decem, to- tidem vegetationis annos indicantes, discernere potuimus. 16 Folia radicalia conferta, petiolata, lanceolata, integerrima, aut dentata, aut lyrato - pinnatiiida, aut pinnata, ad den- tium apices saltem ciliata, disco glabra, vel parce pilosa, pili simplices, rarius bifurci, rari, Petioli basi ciliati, Caules 2-3 ex quoque radicis capite lateraliter Orientes, spithamaei, erecti nee admodum stricti, simplices, glabri. Folia caulina sparsa, 3-5, lanceolato-linearia, acutiuscula aut obtusa, inferiora saepius in petiolum attenuata, dente uno alterove instrueta, superiora integerrima. Racemus terminalis, ()-lQflorus. Pedunculi caljee triplo longiores, fruetiferi paullulum elongati apiceque parum incrassati, inlimus bractea iiliformi ipso breviori saepius suffultus. Flos paullo major quam Arabidis alpinae. Petala calyce duplo longiora, alba aut purpurascentia, late obovata, in* tegerrima. Glandula inter sepala superiora et stamina znajora. 3. Arabis ambigua DC. I. c. p.231, ß. intermedia. Arabis Ijrata Herb. Willd. n. 12187, speeimen pen- sylvanicum dextrum, sinisti'um est Arabis arenosa. Arabis lyrata Lin? In arenosis graminosis littoralibus insulae Unalaschka copiose. Annis 1816 et 1817. Descriptio. Radix ramosa biennis, primo et altere anno caules fruetiferos proferens, nee plures annos per- durans. Caules plures, 4-8, basi adscendentes, erecti florentes digitales spithamaei, fruetiferi digitales aut ses- quipedales, simplices aut ramosi, omnino glabri aut ul in Arabide arenosa pilis retrorsis hirti. Folia radicalic conferta, petiolata, lyrato -pinnatifida, glabra, pilis per- paucis simplieibus rarissime ciliata. Petioli basi ciliati Folia caulina infera ovalia, in petiolum attenuata, sae- pius dentata, superiora angusta integerrima. Racemm terminalis 6-16florus. Pedunculi ebraetati, calyce qua- druplc 17 druplo longiores, fructiferi patuli, apice paullulum incras- sati, Flores minores quam in praecedente. Petala ca- lyce plus duplo longiora, lamina obovata. Glandulae nectariferae obsoletae. Siliquae erectae, lineares, semili- neam latae, 1£ — lf poll. longae, stylo brevissimo stig- mate obtuso terminato. Valvae planae, nervo medio magis conspicuo et lateralibus duobus obsoletis percursae. Se- mina ovalia compressa, rufa, uniserialia. Cotyledones accumbentes. Obs. Planta ut Arabis Halleri saepius axillis proli- feris ludit. Stamina duo coalita in apicibus libera duo- bus in floribus vidimus. 4. Arabis arenosa DC. I. c. p. 232. Primo vere anni 1816 in Camtschatca lecta, Obs. Ab Arabide arenosa differt: radice bienni primo anno fructifera, caulibus majori copia e radice provenientibus, crassioribus, ut in illa fistulosis, minus ra- mosis, pilis rarioribus ceterum eodem modo dispositis, floribus multo minoribus, petalis obovato-cuneatis angu- stioribus. Habitu multo magis ad praecedentem accedit, a qua recedit: hirsutie ramosa foliorum, foliis profun- dius partitis, lobis acutioribus, floribus minoribus. Adn. Nimis increscentem ambiguarum specierum numerum hac vili arenae littoralis prole, omnibus afiini, nulli adsocianda, augere noluimus. Fructus maturi, quum primo vere sit lecta, non adsunt. 5. Arabis Halleri DC. I. c. p. 232. Specimina in Camtschatca lecta. — Siliquae, junio- res tantum, non torulosae. Flores multo minores, quam in planta germanica , in qua tales solummodo in ultimo racemo aut in ramulis sero autumno enatis prodire solent. 6. Arabis O-Waihiensis Nob. Ar. foliis repando-dentatis scabriusculis, radicalibus is Heft. 2 18 petiolatis lyrato - pinnatis, subtrijugis , caulinis subnullis, caule adscendente glabro, fere a basi florifero, siliquis erecto-patentibus, pedicellis triplo longioribus. Habitat in montibus insulae O - Wahu (Sandwich Islands). 2J,. Radix perennis crassiuscula. Folia radicalia conferta petiolata lyrato -pinnatifida subtrijuga, repando-dentata, scabriuscula, glabra, cum petiolo 3-4 pollicaria. Pinnae non semper oppositae, inferiores remotiores minoresque, basi inaequaliter in petiolum attenuatae, margine infe- riori in rhachin decurrente, pinna terminali subcordata in rhachin decurrente. Gaules plures adscendentes, in- terdum infera parte more Arabidis Halleri proliferi, ce- terum aphylli simplicesque, fere a basi fructiferi, maturo fructu elongati, semipedales pedalesve, teretes glabri striati. Flores parvi albi inconspicui fugaces fructu ci- tius tumescente. Galyx erectus basi aequalis, sepala el- liptica trinervia margine membranacea. Petala ungue brevi, limbo oblongo, calyce semilongiore, integro, sub- erecto. Stamina tetradynama libera, filamentis edentulis, antheris cordatis. Pedicelli erecto- patentes filiformes trilineares. Siliquae 10 Hn. longae dimidiam latae linea- res compressiusculae, nervis longitudinalibus striatae, nervo medio ad basin tantum prae ceteris prominente, bilocu- lares, bivalves, valvulis concavis a basi dehiscentibus, septo membranaceo, stylo brevi crassiusculo. Semina ovata parva uniseriata. Cotyledones planae ovales levi- ter emarginatae, radicula marginem alterius obtegens nee rimae exaete obversa. PARRYA. i?. Br. Verm. Sehr. 1. p.376. 1. Parrya macrocarpa R.Brown. Verm.Schr. \. p.379< In insula St. Laurentii llorentem, in sinu St. Laurentii fruetiferam leeimus. 19 Species spectabilis. Radix crassa multiceps peren- nis, collo petiolorum emortuorum basi vaginante dilatata cincto. Folia radicalia petiolata, subcarnosa, variabilia, late vel anguste lanceolata, integerrima aut dentata aut inciso-sinuato-dentata, haud plane glabra ut primo in- tuitu apparent, sed pilis brevibus capivellatis adspersa, üsdem pilis et caulis cum pedicellis magis minusve gau- det. Flores magni rubentes, sepala basi saccata, margine superiore albido membranaceo, petala calyce plus duplo longiora, Iimbo lato obovato integerrimo. GARDAMINE. DC. I. c. p. 245. 1. Card Amine bellidifolia L. DC. I. c. p. 249. Ad sinum St. Laurentii atque in insulis Unalaschka et St. Laurentii. — Specimina ex insula St. Laurentii fiorentia a ceteris recedunt: caulibus usque ad 1\ pollices elongatis, basi foliosis, parte denudata cespitem foliorum superantibus. Galyces nunc ex atro-purpureo tincti, nunc pallidi, uti simile quid in Oreade involucrata nostra observavimus. Unica praecedentis anni siliqua superstes soKto angustior erat. — Sinus St. Laurentii planta, media inter illas in- sularum. — Varietates, quas Candollius sub hac specie proposuit nil valent, in eodem specimine omnes illas varietates conspicere potes. 2. Cardamine pratensis L., DC. I. c. p. 257. In utroque fretus Beeringiani littore scilicet ad sinus bonae spei et St. Laurentii. — Eodem modo uti apud nos variat. 3. Cardamine digitata Richardson in, Frankl, Jour- ney. App. n. VII. n. 743. n. 250. Ad sinum St. Laurentii. 2\t? Specimina duo fiorentia haud completa. In folio ad basin decumbentem caulis, pinna media lateralis, 2* 20 omnibus reliquis latior, dente medio magno notata est, ita ut ex duabus pinnis quasi conferruminata appareat. Geterum descriptio bene convenit cum speciminibus no- stris, habitu proprio a Gardamine pratensi distantibus. 4. Cardamine Jiirsuta L., DC. I. c. p.259. Ex insulis Unalaschka et St. Pauli — 5. Gardamine? purpurea Nob. In insula St. Laurentii anno 1816. 2J-. Descriptio: Radix perennis, adscendens, pernae co- lumbinae crassitie; Collum filis rigidis longis stramineis. basi dilatatis, petiolorum praecedentium annorum reliquiis, vestitum. Folia radicalia pauca erecta longe petiolata. subpinnata, subbijuga cum impari maximo. Pinna haec impar maxima ovato-subrotunda subtriloba subcordata, in petiolum attenuata; pinnae reliquae orbiculatae, obo- vatae aut ellipticae, basi angustatae, in rhachin decur- rentes, infimae remotiores minores non semper oppositae, omnes integerrimae. Caulis erectus foliis longior, florens 2-3 pollicaris, folio uno alterove infra medium instru- ctus nudusve. Folia caulina radicalibus omnino similia. Flores breviter racemosi (racemi ad summum 8-10 flores continent), elegantes, purpurei. Pedicelli deflorati 3 lin. longi subpatentes, apice incrassati, florigeri breviores magis erecti, inßmus saepe bractea parva simplici aut trifida pedicellum subaequante suffultus. Galyx laxus, sepala lineam circiter longa elliptica concava, margine albido. Petala calyce plus duplo longiora integerrima. Antherae ovatae albidae, stamina petalis breviora. Siliqua junior glabra, videtur verrucosa, stylo lineam longo est superata. Tota planta praeter petala et siliquam, pilis simplicibus, patentibus, rigidiusculis, in foliis autem ma- gis marginem versus dispersis, parce hirsuta. 21 6. Cardamine ßaccida Nob. G. caulibus ramosis prostratis flagelliformibus radi- cantibus, foliis pinnatis, pinnis angularis dentatisve pe- tiolulatis, pedicellis subpatulis, inferis bracteatis, siliquis erectis. In herbosis humidis ad Talcaguano regni Ghilensis. 2J-. Descriptio. Planta perennis ramosissima, prostrata, ramis varie flexis radicantibus, fructificantibus erectis, in summitate pilis raris adspersis. Folia pinnata, pilis par- cis raris rigidis obsita, pinnis 1-3 jugis cum impari ma- ximo, non semper oppositis, petiolulatis, irregulariter an- gularis grosseve dentatis, forma valde variis. Rami flo- rentes erecti foliosi. Racemi dum florent breves, dein elongati, pedicelli 2 lin. longi, inferiores semper bracteis (foliis simplicibus petiolatis varie dentatis) suffulti sub- patentes, curviusculi. Flores ut in Card, hirsuta, vix mi- nores. Siliquae 8-10 lineas longae, semilineam latae, lineares, stylo brevissimo apiculatae, directione et situ fere ut in Card, parviflora. Adn. Affinis Card, hirsutae, sylvaticae et parviflo- rae, ab omnibus recedens : habitu laxo valde ramoso, ra- mis prostratis flagelliformibus radicantibus, pinnarum mi- nori numero, pedicellis curviusculis patulis inferioribus bracteatis, siliquis erectiusculis et rhachi fere parallelis, qua nota magis ad Card, parvifloram accedit, a qua ce- teroquin diversissima. ALYSSUM. DC. l. c. p.301. 1, Alvssum hirsutum Marsch. Bieb., DC. I. c. /7.314- Inter plantas Redowskianas. DRABA. DC. I. c. ^.331. 1. Draba algida Adams, DC. 1. c. p. 337. (3, subcarinata et ;/, brachycarpa. Ad sinum St. Laurentii. 22 Quam pro Dr. algidae varietate y habuimus plan- tarn, forma nana Dr. alpin ae videtur, e loco natali frigi- dissimo scilicet orta. Radix multiceps. Folia integer- rima, provectiora glabrata fere solummodo pilis simplici- bus ciliata, juniora pilis bifurcis ramosisque utrinque hirta. In var. (3 folia sunt nervo prominente usque ad apicem carinata. Scapi abbreviati, pollicares unguicula- res subnullive, flore uno alterove inter folia abscondito. Siliculae ovatae acutae stylo brevi cum stigmate bilobo apiculatae, in var. (3 hirtae, glabrae in var. y, 2. Däaba alpina L., DC. I. c. p, 338. Ad sinum St. Laurentii et in insulae St. Laurentii utroque navium adpulsus loco. Specimina praesertim insulae St. Laurentii majore rigiditate a nostratibus lapponicis differunt. Nervi folio- rum medii haud usque ad apicem excurrentes, quasi cartilaginei in folio virenti, dein fere lignescunt, paren- chymate detrito persistunt et caulium basin elongatam et juniorum foliorum rosulas arcte adpressi obvallant. Nervi in foliis lapponicae plantae non desunt, eodem modo at minus rigidi persistunt. Dentes solitarios in foliis phyries observavimus , folia igitur integerrima non sunt adpellanda. Scapi eandem ut in europaeis attingunt longitudinem, sunt 3-4 pollicares. 3. Draba lapponica Willd. DC, l. c. p. 344. Dr. Wahlenbergii Harem, (plant, exs. Laestadius). Ad sinum St.* Laurentii. In speeiminibus quibusdam siliculae statu morboso affeetae, triplo breviores, inflatae subglobosae sunt, sed in aliis siliculae perfeetae diminutis conmixtae identita- tem plantae demonstrant. 4. Draba stellata Jacq., DC. I. c. p, 346. In insula Unalaschka et ad sinum St. Laurentii. Va- rietas e Gamtschatca habitu laxiore diifert, pedicellis 23 longioribus saepius longitudinem siliculae excedentibus, magis patentibus, siliculis puberulis acutioribus, stylo paullo longiore et stigmate evidenter bilobo. Folia cau- lina 2-3. Tomentum stellatum brevius rigidius. An species? — 5. Draba rupestris R. Brown, DC. I. c. p. 344. Ad sinum St. Laurentii, in insulis St. Laurentii et Unalaschka 1817, ubi rarius. In herbario Willdenowiano eadem planta sub Draba hirta e Sibiria orientali adest. 6. Draba hirta L., DC. I. c. p. 343. Ex insulae Unalaschcae montibus Var. <5 siliquosa; inter plantas Redowskianas siliculis minus elongatis. Var. siliquosa differt a Dr. hirta lapponica: foliis latioribus brevioribus magis dentatis, habitu laxiori, se- palis in dorso apicem versus pilis rigidis simplicibusi furcatisve hirtis^ pilis nonnunquam et in lapponica planta at multo rarius sparsiusque obviis; differt denique prae- sertim siliculae interdum 9 linearis longitudine. Planta biennis v. triennis, primo anno fructificans. Gorollae flavicantes. Alii hanc sine dubio novo salutarent no- mine, nos vero omnibus perpensis atque lustratis varie- tatem Dr. hirtae censemus. 7. Draba incana L. Duae nobis occurrunt species, quas Linnaeus certo sub Dr. incana sua coacervasser. Prima species in insulis Unalaschka et St. Pauli in Promontorio Espenberg inque Camtschatca provenit. ty. E radice perenni descendente nascuntur caules plu- res, olim ex axillis foliorum rosulae primariae exeuntes, nunc denudati aut vestigiis foliorum vestiti, terrae in- cumbentes, saepius ramosi, stolones aemulantes, in api- cibus foliorum rosulis terminati e quorum vogetioribus caules floriferi emergunt. Folia radicalia primaria 1-2 24 pollicarla, elliptica, in petiolum attenuata, integerrima, rarius dentata, dentibus patentihus. Caulis 5-10 polli- caris basi foliosus, florifer fere totus foliis tectus, dein elongatus fractiger e majore parte denudatus, simplex rarissime ramosus. Folia caulina ovata acuta dentata, rarius integerrima, dentibus argutis patentibus. Flores 5-15 primum corymbosi, dein racemosi; pedicelli 3 lin. longi erecto-patuli. Sepala margine albida, dorso hir- suta. Petala alba emarginata calyce plus duplo longiora. Silicula 3-5 lin. longa, \\ lin. lata, elliptica, utrinque acuta, stylo brevissimo et stigmate interdum insigniter bilobo terminata, quamplurimum pilis brevibus simpli- cibus subramosisve magis minusve pubescens, rarius omnino glabra (specimina e promontorio Espenberg), plerumque sinistrorsum torta, anfractu uno et dimidio, aut uno, aut dimidio. Dissepimentum nervo haud satis claro, saltem apicem versus, percursum et rarius in me* dio, uno pluribusve locis, ßssum, Valvuiae sulco medio (nervo) apicem versus deliquescente notatae. Semina rufo-*fusca compressa ovata acuta, 6-9 in qua vis serie, funiculus umbilicalis quartam aut quintam seminis partem adaequat, Planta tota pubescens, junior fere tomen- tosa, fructißcans glabrescens ; composita est haec pubes- centia e pilis minoribus magis ramosis substellatis , qui- bus pili majores flaccidi simplices aut bifurci immixti sunt. Altera species in Gamtschatca inque insulaUnalaschca reperta differt praecipue pubescentia! solummodo e pilis stellato-ramosis brevibus, nullis interjectis majoribus sim- plicibusque constans, folia, caulem, pedicellos, calyces, nee non at minus densa siliculas investiens. Planta gracilior densius cespitosa magis multicaulis, caules saepius ra^ mosi. Siliculae angustiores, circiter 6 ün. longae, lineam modo latae, sensim apicem versus magis acutae, nee 25 utrinque fere aequaliter acutae, vix ad coötorsionem ten- dentes. Dissepimentum saepius et medio fissum et inde fenestratum. Semina elliptica non acuta paullo minora. Draba hirta Herb. JVilld. fol. 3. Tertia inter plantas Redowskianas occurrit forma, faabitu graciliori teneriori, pubescentia densa, at eadem ut in antecedente vestita, tota cinerascens. Caulis ra- rissime ramosus. Siliquae aeque ac tota planta densis- sime pubescentes, graciliores, angustiores, longius pe- dunculatae, pedunculus siliquae longitudine immo longior. Stigma bilobum. Multa adsunt specimina fructibus im- maturis, ad contorsionem nisus non ostendentibus , in emortuis autem praecedentis anni caulibus, dissepimen- tum superstes contortum simplici immo duplici anfractu. An Draba cinerea DC. I. c. 8. DplAba? laevigata Nob. Dr. caulibus foliosis simplicibus glabris strictis, foliis radicalibus et caulinis inferioribus petiolatis ovatis basi attenuatis carnosiusculis margine obsolete ciliatis, silicu- lis oblongo-lanceolatis, pedicellis brevibus quadruplo sex- tuplove longioribus glabris. In insula St. Laurentii Junio 1817 et ad sinum St. Laurentii lecta. 2j*. Planta habitu peculiari, defectu rosulae foliorum ra- dicalium, simplicitate caulis, glabritie, carnositate. Radix perennis crassa descendens. Folia radicalia pauca 1-3 longe petiolata, cum petiolo 1^-2 poll. longa, ovata, ob- tusa, aut subrotunda aut lanceolato- ovata, paullulum in petiolum decurrentia. Gaules plures 1-3 teretes, stricti, foliosi, simplicissimi, florentes 3^4^ poll. longi, fructiferi in duplum elongati. Folia caulina 4*- 7 sparsa, inferiora petiolata, radicalibus similia sed basi magis angustata, superiora sensim brevius petiolata, tandem sessilia, magis angustata, rhomboideo-lanceolata. Folia omnia integer- 26 rima, subcarnosa, nervis vix conspicuis, glabra, laevia, margine subcartilagineo pilis brevibus rigidis patentibus obsolete ciliato. Flores corymbosi, demum racemosi, albi, infimus ex axilla folii sumnii caulini proveniens aut haud longe ab illo distans. Pedicelli sesquilineares pa- tuli. Calyx basi aequalis, laxus, sepalis lineam longis ovatis valde concavis. Petala unguiculata, obovata, longe cuneata, obtusa, integra, calyce duplo longiora. Siliculae, quantum e residuis emortuis anni praeteriti concludere licuit, erectae cauli adpressae oblongo-Ianceolatae, 7-8 lineas longae, f lineam latae, stylo brevissimo superatae. Semina non yidimus, COGHLEARIA. DC. I. c. p. 358. Numerum specierum sectionis tertiae hujus generis celeberrimus vir De Gandolle Stevenio et cultoribus flo- rae rossicae ducibus nimis auxisse nobis videtur. In lit- toribus maris arctici a nobis perlustratis duas tantum species observavimus, quas pro G. danica et G. oblongi- folia DC. habemus, hanc ab affini C. officinali vix diver- sam censentes. 1. Goghlearia danica L., DC. I. c. p. 366« Hanc habemus e sinu Schischmareff et inter plan- tas Redowskianas in Gamtschatca lectas. G. arcticam Schlechtdi. pat. in Herb. fVilld. (DC. I. c. p. 367-J huic addueimus. Cum speeiminibus in Suecia atque in ducatu Megapolitano lectis belle convenit, habitu inconstanti seeundum loci natalis conditiones, ut omnes hujus tribus species, ludens. 2. Gochlearia oblojigifolia DG. /. c. p.363. Hanc e sinu St. Laurentii, ex insulis St. Laurentii ei Unalaschca atque e Camtschatca ante oculos habemus. Valde similis Gochleariae oflicinaKi Differre videtur: fo- 27 Iiis caulinis basi magis angustatis, amplexicaulibus quidem, auriculis vero minus productis; floribus minoribus, sili- culis stylo breviori apiculatis. An species? Ut conge- neres variat habitu et statura. 3. Gochlearia spathulata Schldl. pat. in Herb. Willd.l DC. I. c. /7.369, Ej. prodr. 1. p. 174. Cochlearia septentrionalis DC. prodr. \. p.l~4* excl. syn. Schlecht, pat. in Herb. TVilld. ! ex falsa Steveni observatione adducto *). Draba grandis Langsd. DC. I. c. p. 335, Deless. ic. sei. 2. t. 47 / Nobis solummodo obvia in insulis St. Georgü et St. Pauli, in quibus unica nobis apparuit planta peculia- ris, in littoribus abundans. Descriptio Drabae grandis praeter fructum bona, at in speciminibus nostris pubes copiosa, non parca. Modo Crescendi et magnitudine prinio intuitu comrnonet ad Plantaginem Goronopum. Radix crassa ftisiformis basi parum ramosa. E collo ejus radiatim exeunt caules plu- rimi adscendentes , intra axillas foliorum praecedentis anni enati, quorum foliorum exuviae marcescentes aut emortuae solae supersunt; e centro plantae autem exsur- git foliorum novorum radicalium rosula, cujus axillae se- quenti anno iterum caules floriferos gignunt. Flores ochroleuci. Sepala elliptica obtusissima concava, Petala integra, calyce longiora. Stamina tetradynama corolla breviora, iilamentis subulatis edentulis. Pistillum stamina *) C. septentrionalis Schldl. pat. in herb. Willd. , a Pallaslo C. officinalis appellata et in arcticis maris littoribus ad Obum lecta non innotuit Candollio, qui nomen cum falsa adjecta descriptione a Ste- venio accepit, est vero planta glaberrima, foliis radicalibus longe petio- latis cordato aut ovato subrotundis integerrimis subdentatisve, iileo abunde a nostra planta recedens, revera C. officinali proxima et ab ea uti nobis videtur non distinguenda. — C. silicpiosa DC, /. c. p. 369- maxime affinia est C. spathulatap, a qua modo differt: foliis integerri- mis lanceolato-oblongis atque siliculis longioribus, nos eam in Una- laschcae glareosis saxosis elntis non reperimus. 28 breviora aequans, stigmate capitato. Silicula ellipsoidea, saepius subglobosa, longitudine latitudinem interdum ses- quies excedente (Gochlearia spathulata DC. et Hb. PVilldi). Siliculae in vivis inflatae, prelo compressae in siccis com- planatae apparent, hinc errores auctorum circa eas, qui herbariis incumbentes plantam nomine Drabae salutarunt. Silicula bilocularis, stylo brevi mucronata, glaberrima. Nervus dissepimenti longitudinalis vestutate disrumpi potest; in hoc certe nil peculiare, quum in latisiliquis omnibus occurrat; integra adhuc dissepimenta in multis speciminibus nostris junioribus adsunt. Semina in quo- vis loculo 5-6 ovata, compressa, immarginata, cotyledo- nibus accumbentibus, radicula gracili longissima. 4- Gochlearia sisymbrioides Adams, DC. I. c. p. 36S. Gochlearia heterophylla Schlecht dl. pat. in Herb. JVilld. DC. I. c p. 372. Inter plantas Redowskianas. Folia caulina saepe omnia integerrima, caeterum de- scriptio Candollii bona. Icon in Gmel. Fl. Sib. T. III. tab. 57. optime exprimit plantam nostram, bis ad descri- ptiones, seil, ad Lepidium n. 12. p. 254. et ad Buniadem n. 16. p. 256« citatur, neutri vero respondet. MENONVILLEA. DC. I. c. p. 419. 1. Menonvillea linearis DC. /. c. p. 420. Del. ic. sei. 2. t. 56 / In regno Ghilensi ad Talcaguano leeta. Descriptio Candollii optima. SISYMBRIUM. DC. I. c. p. 358. 1. Sisymbrium junceum Marsch. Bieb., DC. I. c. /7.462. Inter plantas Redowskianas. 2. Sisymbrium Sophia L., DC. I. c. p. 474. Ad sinum Eschscholzii. Specimina gracilia, elata, ut hoc in loco omnes crescere solent plantae. Primi anni plantulae juniores eadem pu- bescentia ut plantae nostrae at minus densa sunt teetae, adultae plantae glabrescunt, sunt immo glabrae. — 29 ERYS1MUM. DC. L c. p. 490. 1. Erysimum lanceolatwn R. Brown, DC I. c. p. 502. Inter plantas Redowskianas. Specimina florentia omnino conveniunt cum speci- minibus -dielveticis, sed fructu maturo deficiente de iden- titate certissimi non facti sumus. Maxima inter genera Cheiranthus et Erysimum affinitas, ita ut plantas specie haud diversas crederes, quae genere cotyledonum et ra- diculae situ longe inter se distant, cfr. ex. gr. Gheiran- thum asperum. CAMELINA. Da l. c. p.514. i. Camelina barbareaefolia DC. /. c. p. 517. Ad sinum Eschscholzii. OREAS. Fr. Calyx basi aequalis laxus. Petala integra un- guiculata aequalia. Filamenta aequalia edentula. Stylus brevissimus , stigmate capitato. Silicula lanceolata, com- pressa, unilocularis, septo nullo, valvis planiusculis nervo medio notatis. Semina plura ovoidea funiculis umbilica- libus elongatis e supera parte nervi placentarii depen- dentia, cotyledonibus incumbentibus. Veg* Herba parva alpina perennis habitu Cardami- nes bellidifoliae. Folia radicalia petiolata glabra, caulina nulla; bracteae sub pedicellis confertae involucrum men- tientes. Flores brevissime racemosi, bracteati, pedicel- lati, albi, interdum atro-purpureo-reticulati. Obs. Genus satis distinctum, defectu dissepimenti, funiculis elongatis, glandularum absentia, staminibus sub- aequalibus. Affine Eutremati Pv. Brown, at uti nobis vi- detur, satis ab illo recedens. Nom. Montes inhabitantem herbulam pulchram sin- gularem graeco verbo: oqeuxq, quod nympham montium significat, appellamus. \. Oreas involucrata Nob. Tab. I. Habitat in summis montibus alpinis insulae Una- laschca inter lapides acervatos. 2|.. Descriptio. Planta semipollicaris, pollicaris, vix un- quam bipollicaris. Radix perennis, illiformis, raiftosa, al- bida, inter lapides latens, multiceps, e iissuris collum fo- lia scapos emittens. Collum vestigiis foliorum praece- dentium annorum vestitum. Folia radicalia petiolata, spathulata, integerrima, at forma variabilia, nunc in ob- longam nunc in rotundam forma m magis vergentia, car- nosiuscula, specie enervia, revera trinervia, glabra. Pe- tioli basi dilatati subvaginantes. Scapus aphyllus foliis longior aut ea aequans, pube brevissima patente tenuiter obductus, teres, pauciflorus. Flores fructusque corym- bosi, bracteati. Bracteae foliaceae, Ianceolato - spathula- tae, foliis radicalibus similes et brevissime petiolatae. Flo- res breviter pedicellati albi. Sepala elliptica obtusa, mar- gine angusto albido membranaceo. Petala calyce lon- giora, breviter unguiculata, limbo obovato integro. Sta- mina subaequalia, edentula, calycem aequantia, antheris brevibus elliptico-subrotundis luteis. Germen ellipsoi- deum acutum, stylo brevissimo et stigmate capitato ter- minatum, stamina aequans. Silicula glabra, forma et ma- gnitudine varians, 4-6 Ün. longa, 14- lin. lata, nervo medio elevato, 4-JO semina fovens. Funiculi umbilicales fere lignosi cum nervo placentario seminibusque adpen- sis diu persistunt, saepius usque ad florum fructuumque sequentis anni adventum, delabentes insertionis loco ba- sin dependentem relinquunt, qua seminum numerum et in vetustissimis silicularum ruderibus numerare licet. Obs. Duae occurrunt varietates ex florum colore, altera corollis albis calyce viridi; altera colore atro-pur- pureo per vasa eifuso tincta. 31 LEPIDIUM. DC. I. c. p. 527. i. Lepidium virginicum L., DC. I. c. /7.538. In insula St. Gatharinae Brasiliae. Ad hoc synonyme adducendum: Lepidium Iberis Hb. TVilld. n. 11828, nee Sp. pl. ed. W.; nee differre videtur: Lepidium Pollichii Roth germ. 2. p. 91., Sp. pl. ed. W. 3. p* 441. (quod in Herbario Willdenowiano de- sideratur). Dubium at huic affine est Lepidii species, cujus uni- cum man cum possidemus speeimen in regno Chilensi ad Talcaguano lectum. Folia in summitate plantae linearia, integerrima et dentata. Flores parvi albi. Siliculae obo- vatae, basi angustatae, breviter emarginatae, stigmate in- ter emarginaturae lobos sessili, dorso non alatae, immatu- rae 2 lin. longae, pedicelli longitudine. Pubescentia parca ramis, pedicellis rhachi adspersa. Folia juniora ciliata. 2. Lepidium ruderale L., DC. I. c. p. 540. In Brasilia australi legit Sellow. Specimina quae nobis subvenere vix differunt ab europaea planta, nisi quod sint majora, magisque, tenui- ter tarnen, in parte superiore ramorum, in racemorum rhachi et pedicellis pubescant. Pubem minutissimarn illis in partibus semper sub lente et in nostra invenies planta. In regione vegetationem magis favente omnes partes magis explicantur, folia inde fere usque ad sum- mitates incisa, una alterave lacinia lineari instrueta, dein pinnatifida. Siliculae paullo majores et minores ut in nostro in eodem racemo suecurrunt, anguli emarginatu- rae subalati evadunt, in eandem vero formam et nostra- tium siliculae transire tentant. Pubescentia denique ma- gis evoluta, forsan et L. pubescens (DC. I. c. p. 544.) nil nisi forma vulgatae nostrae plantae. Flores apetali diandri. Semina rufa, cotyledones ineumbentes lineares inteeiae. 32 ri 3. LepiditjM piscidium Forster, DC. I. c, p,54d> In insula RomanzofFü maris pacifici lectuni nee in insulis Sandvicensibus, ubi ab auetoribus indicatur. Hu- jus loco enim species nova mox describenda nobis ob- viam venit, pluribusque Iocis diversisque temporibus ea~ dem reperta est. 4. Lepidium O-Waihiense Nob. L. siliculis suborbiculatis emarginatis, stigmate ses- sili incluso, foliis obovatis in petiolum attenuatis grosse serratis. In insulis Sandwich. 2^. Descriptio; Proximum L. piseidio et ideo forsitan ab auetoribus cum eo commixtum, frutescens ramosum. Caules teretes, striati, rami subangulati. Folia glabra, carnosiuscula, inferiora obovata in petiolum attenuata, re- mote grosse et inaequaliter serrata, serratura terminali la- tissima obtusa mucronulata; superiora augustiora, sensim minus petiolata, tandem sessilia, nunc integerrima, nunc magis minusve serrata. Racemi oppositifolii et termi- nales, dein elongati, pilis brevissimis, sub lente modo conspieuis, patentibus, rigidis, uti et pedicelli, caules, ramorumque partes superiores, exasperati. Flores albi parvi tetradynami. Siliculae glaberrimae suborbiculatae, basi acutae, apice emarginatae, stigmate inter emargina- turae lobos subsessili. Cotyledones ineumbentes. Differt a L. piseidio: foliis magis serratis, siliculis suborbiculatis, profundius emarginatis, stigmate subsessili incluso nee ut in illo; ellipticis utrinque acutis leviter emarginatis, stylo exserto terminatis. REDOWSKIA. Genus constituere novum videtur planta a Redows- kio collecta, dubiae quidem afiinitatis, quum seminibus nimis immaturis cotyledonum situs haud exaete perquiri que- 33 queat, at ceteroquin silicula et septi defectu totoque ha- bitu satis insignis, ita ut novum proclamare genus et in eo infelicis collectoris nomea imponere haud dubitavimus. 1. Redowskia sophiaefolia Nob. Tab. II. In Asia boreali orientali legit Redowski. 7\>* Descriptio. Radix perennis crassa, Collum ejus nunc simplex nunc in plura capita partitum foliorum emarci- dorum residuis vestitur. Folia radicalia (ea Sisjmbrii millefoliati mentientia) 4-6 pollicaria, plurima, petiolata, pinnata, pinnis alternis pinnatiiidis, laciniis ellipticis obtu- siusculis basi attenuatis subdentatis, aliae pinnae pinnati- iidis interjectae sunt parvae simplices laciniis pinnarum similes. Folia toraentoso-pubescentia et quasi farinosa, pili albi sub lente breves simplices furcatis intertextis apparent, juniora folia densiori sunt obtecta tomento. Gaules basi adscendentes 4-5, teretes, foliosi, florentes 5-10 pollicares, eodem tomento uti folia vestiti, basi simplices, apice racemum compositum gerentes. Folia caulina sessilia pinnata, majora sesquipollicaria, pinnis oblongis basi attenuatis incisis dentatisye, summa sensim simpliciora ternata, simplicia tandem, e quorum axillis rami florigeri patuli exeunt. Flores pedicellati albi; pe- dicelli dellorati 5-6 lin. longi patentes, prius corymbosi dein racemosi. Calyx tetrasepalus, sepalis lineam longis, ovatis, obtusis, praesertim margine albidis, pilosis. Co- rolla calyce plus duplo major; petala aequalia unguicu- lata, limbus subrotundo-obovatus integer. Stamina co- rolla duplo breviora subtetradynama, filamentis edentulis glabris. Silicula immatura glabra, inflata, depresso-at magis compresso-globosa, ita ut diameter transversalis valvis contrarius duplo major sit quam diameter trans- versalis valvis parallelus, ceterum basi attenuata subpedi- cellata, apice stylo semilineam longo et stigmate bilobo superata, unilocularis (septo nullo), bivalvis, valvis nee ls Heft. 3 34 carinatis nee alatis at nervo medio percursis. Nervus placentarius , remotis valvis figuram exhibet rhomboida- lem, angulis axeos acutioribus, angulis diametri trans- versalis rotundatis. Semina 8-12 adesse videntur. Go- tyledones ? Explicatio i c o n u in, Tab. I. Oreas involucrata Nob. tota planta duplo aueta; — a. ßos a latere Visus; b. gerinen cum sta- minibus; c. s tarnen a latere anteriore visuin; d. sili- cula integra; e. silicula remotis valvulis; f. semen cum funiculo umbilicali ; g. embryo. — Omnes partes valde sunt auetae. Tab. II. Redowskia sophiaefolia Nob. tota planta naturali magnitudine ; — a. ßos integer a latere visus; b. ßos integer apertus ita ut stamina germenque con- spici possin t ; c. st amen a latere postico visuin; d. ger- in en cum stylo; e. Capsula junior; f. nervus placenta- rius valvulis dejeetis; g. semen in juniori statu. — Omnes partes valde sunt auetae. 35 FHANKENIACEAE % F R A N K E N I A, DC. prdr. 1, p. 349. 1. Frankpnijv grandifolia Nob. Fr, foljis obovato^cuneatis, mucronulatis, margine re- volutis, subcoriaceis, hirtellis basi ciljatis, caiilibus prostra- tis, ramis calycibuscme hirtis. In sabulosis Novae California e ad portum St. Fran^ cisqi. t?. Caules prostrati, basi lignescentes , crassitie sesquili- jieari. Rami brachiati, obsolete tetragoni hirtelli vel hir- suti, ad nodos tumescentes pilis longioribus densius ve- stitif Folia opposita, membrana stipulari mediante con- nata, ramis ex axillis propullulantibus quasi verticillata aut fasciculata, obovato - cuneata, obtusa vel mucronulata, jntegerrima , marginibus revolutis, 6 Kn. longa, 2-3 lin. lata, subcoriacea , plus minusve hirtella et ciliata, ciliis baseos et membranae connectentis insignibus, Flores axillares, alares et terminales, solitarii, sessiles. Galyx 4 lin, longus, tubulosus, 5 dentatus, dentibus brevibus ob- tusis mucronulatis rectis, striis 5 in dentes excurrentibus totidemque sulcis interjectis quinquangularis, hirtus. Pe- tala 5 unguiculata , unguis cuneiformis longitudine tubi calycis; lamina oblonga, ungue dimidio brevior, integer- rima, mucronata, margine (sub lente) papillis minutissi- mis ciliato; squamula ad faucem minuta, elliptica, apice oculo armato ciliata, Stamina 6-7, demum exserta, in- *) Sequimur in hac et sequentibus familiis Candollii in Systemate vegetabilis propositum ordinem, 3* 36 aequalia, longitudine petalorum; filamenta iiliformia; an- therae ovatae medio affixae. Pistillum longitudine sta- minum; Stylus longitudine calycis; Stigmata tria filifor- mia. Capsula lanceolata, obsolete triquetra, trivalvis, apice dehiscens, circiter novem semina foyens. Semina ovalia utrinque subacuta rufa. 2. Frankenia Krebsii Nob. Fr. foliis linearibus margine revolutis glabris basi subciliatis, caulibus flagelliformibus calycibusque hispidis, floribus brachiato-paniculatis, petalis calyce duplo lon- gioribus. In Promontorio bonae spei legit Krebs. % Difiert haec species ab inquilina capensi Fr. JMo- thria: hirsutie caulis et calycum, corollisque multo mino- ribus; ab altera Fr. nodiflora: hirsutie, foliis linearibus margine revolutis basi ciliatis totoque habitu abunde di- stat. — Proxima vero species est Fr. hispida (DC. I. c. p* 349.J orientalis, at nostra distinguitur : floribus duplo majoribus, calycum dentibus multo profundioribus, quar- tam partem totius calycis (nee quintam) aequantibus, pe- talis multo majoribus (paullo ultra 2? lin. longis in Fr. hispida, 4 lin. autem in Fr. Krebsii); squamula ad basin limbi transversa angusta nee ereeta, lamina angustiore elliptica, caulibus flagelliformibus (l£-2 pedalibus) ra- mulosis, floribus magis distantibus in apieibus axillisque ramulorum quasi brachiatorum, nee aretius compactis. 37 CARYOPHYLLEAE. Trib. I. S I L E N E A E DC. DIANTHUS. DC. prd. 1. p. 355. 1. Dianthus repens Willd., DC. I. c. p.35S. Willd. Sp. pl. 2. p. 681. TVilld. Herb. n. 8544, Ad sinum Eschscholzii in sabulosis littoris. 2j>c Radix perennis descendens simplex fibrillosa. Cau- lis infima pars dichotome ramosissima reliquiis foliorum marcidorum vestita, rami permulti, procunibenles apice erecti, 4-8 poll. longi, simplicissimi, uniflori (caules Will- denowii). Calyx subventricosus , squamis calycinis bmis ovato-oblongis, longissime acuminatis, calyce sublongio- ribus. Capsula calyce longior, petalis adhuc persistenti- bus dehiscit. Geterum Willdenowii descriptio satis bona; herbarium ejus radicis repentis filiformis de qua Ioquitur et ne vestigium quidem ostendit. Nomen haud aptum retinere quam omni jure novum in eo ponere praetuli- mus, Species proxima D. glaciali Haenke *), a quo dif- *) In Candollii prodromo a doctissimo Seringe haec et affines species cjuoad synonyma confusae sunt, quare nie synonymiam emen- datam differentiasque tradimus : Dianthus glacialis Haenke in Jacq. Coli. 2. p- 84- D. alpinus ß Sp. pl. ed. W. 2- p. 683- D. glacialis DC. prdr. \. p. 362- excl. omn. var. et syn, Dianthus alpinus Lin. Spec. pl. 590-, Clus. Hist. ±. p. 283, t, ±. D. glacialis Var. nervis 10 viridibus ad bäsin modo elevatis at in angulos alatos ut in S. Vaccaria haud ex- pansis, matura Capsula repletus ovoideus 4-y Hn. Iongus» Höriger lanceolatus gracilis; dentes obtusi nervo medio viridi percursi ceterum albi scariosi. Petala calyce paulo longiora rubentia unguiculata, ungue longo angusto, limbo euneato parvo profunde emarginato. Germen ellipticum fere calycis longitudine, stylis duobus brevibus apice ter- minatum. Plantam masculam non vidimus. Capsula ca- lycem aequans et explens, thecapodio brevissimo. Se- mina minuta nigricantia orbicularia compressa, tubercu- et Dtlpliinatus inquilimis ab utroque aatis recedit: foliis gramineis ri- gidis apice attenuatis, squamis calycinis romudatiä acuminatis etc. 39 lis minutissimis exasperata. Spermophorum tres quartas capsulae aequans partes, funiculis umbilicalibus persisten- tibus setosum aspergilliforme. SILENE. DC. I. c p. 367. Sect. I. Nanosilene. 1. Silene acaulis L., DC. I. c. p. 367. Plantam hanc per totam regionem polarem arcticam in rupestribus obviam, legimus in insulis Unalaschka, St. Georgii et St. Laurentii et ad sinum St. Laurentii. S e c c. IL Behenajitka. 2. Silene viscaginoides Hörn. DC. I. c. p. 368. Inter plantas Redowskianas. 2J,. Radix sublignosa, collo multicipiti, densum foliorum tripollicarium erectorum cespitem, caulesque plares fili- formes 5 pollicares gerente. Flore apicali florente axil- lares adhuc inaperti inter folia floralia uti spatha sunt inclusi. Flos apicalis erectus, calyx inflatus. Flores fere eos S. inflatae aemulant. S. graminifolia Otth. DG. 1. c. ex alpibus altaicis an revera diversa? 3. Silene Gypsophila Desf. DC. I. c. p. 369. Gucubalus congestus Hb. TVilld. «.8591. e Sibiria, Marschall a Bieberstein communicavit. Silene sobolifera Schott ined. et hortulan. Inter plantas Redowskianas. ?-(-. Radix longe Iateque repens crassitudine fi.ll , in cau- lem basiramosum transiens, soboles tenuiores albidas geniculatas sub terra emittens, quarum genicula squamis duabus albidis connatis acuminatis adpressis cinguntur. Rami cauliformes adscendentes, basi crebre nodosi, fle- xuosi, nodis paullum incrassatis, teretes aut obsolete qua- dranguli, infima parte denudati, superne foliosi, ramo fo- liifero e quayis axilla; internodia iniima unguicularia, 40 superiora bipollicaria. Tota planta 8-12 pollicaris prae- ter corollam pubescenti-scabra, spontanea magis, pilis bre- vibus setosis adpressis. Folia lineari-lanceolata acumi- nata, li poll. longa, \\ lin. lata ; marginibus folii apicem versus involutis inque acumen subpungens exeuntibus, setis brevissimis lentis ope conspicuis sursum versis sca- bris; ad basin et in membranula connectiva villosula, inferne trinervia, nervo medio lateralibus submarginalibus magis prominente. Panicula racemosa, pedunculis axilla- ribus oppositis 3-5 floris, pedunculis pedicellisque sem- per bracteis parvis Ianceolatis acuminatis suffultis, pe- dunculi communes semipollicares. Calyces dimidio pol- lice paullo minores sub florescentia cylindracei, fructiferi clavati paullulum inflati laxi striati et marginem versus reticulati, pilis longioribus quam in caule foliisque pu- bescenti-villosi; dentes parvi obtusiusculi margine albo, dorso viridi hirsutiore. Petala inferne viridescentia alba cuneata bifida, incisura vix dimidiam laminam aequante, laciniis obtusis; coronula ex squamis duabus brevibus. Rudimenta staminum fila alba, minora germen dimi- dium, majora totum aequantia, antheras quidem ferentia at parva jam ante anthesin effbeta. Styli longe exserti. Capsula ovoidea thecapodio pubescente longior, quocum caljcem aequat. Planta dioica; foeminam tantum vidi- mus tarn inter sponte enata quam culta specimina. S e c l. V. Stach ymorpha. 4- Silene gallica L. DC. I. c. p. 371. Hanc ubique terrarum repertam hominum segetes sequentem nos ex imperio Ghilensi ad Talcaguano lectam attulimus, e promontorio bonae spei a beato Bergio et e Bonaria a Sellowio possidemus. Semper eadem, licet sit ramositate, magnitudine majore minoreve, viscositate diversa, Omnes quae nobis hucusque sub scquentibus 41 denominationibus subvenerunt plane easdem nulloque modo inter se diversas censemus, scilicet: S. anglicam L. (vidimus specimina Diksoni), S. lusitanicam L., S. ce- rastoidem Haenke (nee Tenore), S. micropetalam DG. — Plantam chilensem et capensem e semine in horto nostro botanico enatam celeberrimus Link S. micrope- talam DG. censuit. S e c c. VII. Siphonomorpha. 5. Silene nicaeensis All. DC. I. c. p. 378 P Ne stirpium viliorum indies exuberantium inque hac tribu jam nimis auetarum turba, magis increscat, plantam in sabulosis ad portum St. Francisci Galiforniae collectam huc dueimus. Specimina serotina, nova ex caule abscisso propullante prole, inde non perfecta sed manca. Pills brevioribus mollioribus minusque glanduloso - viseidis a S. nicaeensi inprimis diflerre videtur (haec pubescens illa hirsuta), sed et planta europaea hirsütie variat, nunc setis albis horrida minus viscosa, nunc mollibus capitatis viscosis pilis undique obsessa. 6. Silene pilosellaefolia. Nob. S. caulibus basi decumbentibus scabriusculis superne denudatis , foliis radicalibus spathulato - lanceolatis sub- mucronatis scabriusculis, floribus racemosis seeundis, ca- lycibus clavatis floriferis cernuis, fruetiferis erectis, peta- lis bipartitis, laciniis linearibus obtusis, appendice biloba, lobis divaricatis. In promontorio bonae spei prope Plettenbergsbay ad Doukamma Julio 1821 florentem legerunt Mund et Maire. 2|i. Radix perennis multieeps, cespitem edens foliorum cauliumque saepius basi decumbentium radicantium. Folia spathulato - lanceolata acumine brevi quasi mucronata hirto - pubescentia scabriuscula, versus basin villoso-ci- 42 liata. Gaules inferne angulati superne teretes, pilis bre- vibus adpressis scabriusculi, basi decumbente valde foliosi et ramos foliiferos ex altera edentes axilla, altera sterili, genicula in erecta caulis parte, unum vel duo remota, pariter ex altera axilla ramiferi. Racemus terminalis, ab ultimo foliorum pari, Ionge denudato intervallo distans, 8-10 üorus elongatus. Flores secundi vix cernui, pedun- culis erectis ex altera axilla bractearum oppositarum pro- deuntibus. Bracteae trianguläres oppositae parvae mar- gine toto villoso - ciliatae. Flos inferus a racemo inter- dum remotus, ultimo foliorum pari est suffultus. Calyces obovaü colorato-striati hirtelli, dentibus coloratis mar- gine vix albescentibus at ciliatis; fructiferi erecti, flori- feri cernui. Petala haud alba, longe unguiculata, ungui- bus calyce quinta vel quarta parte longioribus; limbo bipartito, partitionibus linearibus obtusis; coronula par- vula e lobis duobus minutis divaricatis constans. Nervus medius unguem et laminam usque ad partitionis sinum percurrens in dorso serie pilorum minutissimorum erec- torum notatur. Styli exserti, dein et stamina. Capsula ovoidea calyce longior, tliecapodium tertia calycis parte longius. Semina rufo-fusca reniformia. LYCHNIS. DC. I. c. p. 385. Sect. III. Agrostemma, 1. Lychnis apetala L. DC. I. c. p. 386.» Wahlcnb. Läpp. p. 135. t. J. Plures varietates, habitu dissimiles, nullis tarnen cer- tis distinctas characteribus tarn in Asiae quam Americae plagis arcticis legimus, locum vero natalem cuivis specia- lem accurate addere non possumus, quum plurium sche- dulae in incendio 1820 sint amissae. Succinctam harum forniarum descriptionem hie subjungimus, specierum con- dendarum periculum aliis relinquentes. Ejusdem speciei — 43 vafietatem cum clarissimo Otth in Prodromo Gandollii habemus plantam hortensem e seminibus sibiricis a cele- berrimo Fischer missis (L. brachypetalam Hörnern.), quam nostris sponte enatis anteposuimus, ut seriem totam at- que Completam omnium formarum perlustrare liceat. a. hortensis; caulescens, 1£ ped. majorve, caule vel simplici unifloro, vel saepius obsolete trichotome ra- moso, multifloro, floribus solitariis terminalibus (in uno specimine quinque); pubescentia ludit majore minoreve. Summitates sie ut in forma genuina magis pubeseunt et planta junior magis quam vetusta seminiferaque pilosa. Flore et fruetu cum planta genuina convenit, licet petala leviter rubescentia vix sint latiora minus que profunde bifida» (3. gentianoides >• speeimen uriieüm fruetiferum 8^- polL altum glaberrimum, caulibus duobus trichotomis, altero septem-, altero quadrifloro. Habitus Gentiänae germanicae. Semina prorsus genuinae. E sinu Esch- scholzii? y. involucrata; speeimen unieum florens, gracile, basi glabrum, summitate pubescens. Folia radicalia linea- ria bipollicaria* Gaules tres filiformes 5£ poll. alti. Pri- mum par foliorum angustorum elongatorum in medio caule, alterum foliorum minorum ilori approximatum, quem spathae adinstar fovet. Flos solito tertia parte mi- norj petalis longioribus et erectus! — An distineta spe- cies? — - Locus natalis — ? 6. genuina; vulgaris in Europae areticis pl-agis, a Wahlen bergio optime descripta. Pubescentia ludit, fru- ctifera omnino glabra nunc plus minusve pubescens no- bis obviam venit. Sinus St. Laurentii aliisque locis? s. mollis j? speeimina possidemus florentia plura, haec dense cespitosa fere acaulia, illa caulibus ad quinque pol- lices elongatis, quae omnia colore subglauco et habitu 44 quodammodo molliori insigniuntur. Calyx uti videtur sub vernatione paullo magis inflatus quam in genuina. Folia radicalia more foliorum juniorum genuinae ciliata, in utraque vero pagina fere glabra. Characteres certio- res pro diagnosi nee flores nee folia praebent. Locus natalis — ? §. macropetala ; florentia nobis adsunt multa speci- mina. Radix lignescens multieeps, densos edens folio- rum cauliumque cespites. Folia quam in praecedente angustiora, densiora et Stramine foliorum praecedentium annorum magis stipata. Geterum quoad pubescentiam figuramque simillima. Gaules 3-4 poll. alti; flores in- signes petalis intense rubris duplo longius quam in ge- nuina exsertis. — Sinus et insula St. Laurentii in frigi- dissimis rupibus. Duae describuntur species a Ledebourio in Mem. d. Petersb. V. p. 536. L. uniflora et p. 537. Lychnis pauci- flora quae sine omni dubio ad hanc formarum seriem pertinent, quarum locus vero nonnisi inspectis speeimi- nibus statuendus erit. 2. Lychnis sibirica L. DC. I. c. p. 387. Inter plantas Redowskianas. Trib. IL A L S I N E A E. DC. MOLLUGO. DC. I. c p. 391. Mollugines more Stellariae mediae nostrae staminum numero variant, qui in quo vis individuo constans, alius est in aliis; dignoseuntur simillimae semine. 1. Mollugo Spergula L. DC. I. c. /?. 391. In insula Luconia nobis obviam venit. Semina tu- berculis minutis longitudinaliter seriatis notata. Locus natalis: Tranquebaria (Klein), Zeylona (Burrmann), Manila (CJiamissq). 45 2. Mollugo Schrankii Ser. DC. I. c, Mollugo Berteriana Ser. DC. l. c. Mollugo verticillata (3 Enc. bot. Semina jugis longitudinalibus minutissime rugulosis notata. Staminibus ludit 3-5. Specimina Berteriana e Portorico habuit celeberrimus Sprengel pentandra, nostra sunt triandra; M. dichotoma Schrankii nostra hortensis est triandra. Specimina Brasiliana Sellowii pentandra, Hofrmanseggii eodem ex loco triandra. Locus natalis: Brasilia ad Parä (Hoffinansegg), ad Bio Janeiro (Sellow), Guiana (Stoupy), Portorico (Bertero). 3. Mollugo verticillata L. DC. I. c. Semina laevia, striis tribus elevatis dorsalibus. Pe- dunculi elongati. Locus natalis : Brasilia in regione Toc- cantinorum (Hqffmannsegg), Gumana ad littora maris Antillarum (Humboldt), a Ganada ad Georgiam (Pursh). 4. Mollugo arenaria H. B. K. Nov. gen. 6. p. 21., DC. I. c. p. 392. ; Mollugo spergulaefolia Hb. PF'illd. n. 2387. Habitus praecedentium, folia angusta M. Schrankii, verticilli multiflori (floribus 5-12) densiflori, glomerati, pedunculis calycibus nunquam longioribus, plerumque bre- vioribus vel ad summum eos aequantibus. Semina rufo- iusca seminibus M. verticillatae subsimilia at striis quin- que nigris dorsalibus notata. Nostra specimina a Sello- wio in Bonaria lecta triandra. Locus natalis: In areno- sis fluminis Apures (Humboldt), in Bonaria prope Mon- tevideo (Sellow). 5. Mollugo triphylla Lour. et Roxb. Mollugo stricta L. ex parte. In insula Manila. Mollugo triphylla Lk. En. alt. (M. Linkii DC. I. c. p- 392.) forsan non distincta, semina saltem nullam prae- bent differentiam. 46 - . SPERGULA. DC. I. c. p. 394. i, Spergula saginoides L. DC. I. c. In insulis Unalaschca, St. Pauli et e sinu Eschschol- zii, seminibus jamjam elapsis. SGHIEDEA. Fr. Calyx pentasepalus persistens. Corolla penta- petala, petalis cum sepalis alternantibus minutis albis apice büidis persistentibus. Stamina 10, 5 sepalis oppo-^ sita, 5 alternantia basi petalorurn inserta, fdamentis iili- formibus simplicibus, antheris globosis basifixis, bilocula- ribus, loculis oppositis. Styli 3 intus stigmatosi, Cap- sula sessilis 1 locularis, fere usque ad basin dehiscens trivalvis, valvis intus Stria media elevata notatis, spermo^ phorum centrale brevissimum subglobosum, Semina 10-12 orbicularia emarginata. Veg. Frutex rarois nodosis bifurcatis. Folia oppo^» sita exstipulata sessilia connata. Flores paniculati minuti. Hab. In insulis Sandwich unica hujus generis hucus-? que detecta species viget, Obs. Genus affine petalis bifidis ; Prymariae ciu vero stamina 5 et stipulae; Stellariae, cui Capsula apice 6 valvis; nee minus Saginae, cui petala integra, stamina 5 etc. Ab omnibus vero Alsinacearum generibus habitu peculiari discrepat. Diximus hoc genus in honorem amici viri doctissimi Guil. Schiede, affinis familiae Li-? nearum scrutatoris felicissimi, cui scientiae amabilis ergo peregrinaturo hujus aliarumcjue rarissimarum stirpium dent fata uberrimam messem. 1, Schiedea ligustrina Nob. Crescit in insula O-Wahu (Sandwich Islands). % Frutex 3 pedalis, cortice laevi stramineo, ramis no? dosis, junioribus obsolete tetragonis dein teretibus bifur- catis, paniculis alaribus et terminalibus. Folia exstipu- 47 lata connata, lanceolata, acuta, basi angustata, integer- rima, glabra triplinervia , nervis lateralibus immersis ob- soletis, marginibus revolutis, 2 pollices longa, 3 lineas lata. Rami axillares foliiferi abbreviati foüorum fascicu- los saepe referunt. Panicula Gucubali Otites minus ta- rnen elongata. Flores minuti, floribus Saginae apetalae aequiparandi. Pedicelli calyce duplo circiter longiores, sub flore paullulum incrassati. Sepala ovata concava carnosiuscula, enervia, dorso viridi, apice inflexo incras- sato saturiori quasi sphacelato, marginibus subhyalinis, Petala lanceolata apice bifida, calyce breviora, alba. Capsula ovoideo-globosa calycem vix superans. Semina nigricantia, tuberculata. Partium numerus in aliis ejus- dem paniculae floribus variabilis, saepe senarius, rarius quaternarius, Capsula saepe quadrivalvis. DRYMARIA. DC. I. c. p. 395. Plantam in promontorio bonae spei in nemoribus prope Hanglip Augusto 1821 a Mund et Maire lectam vix specie diversam censemus a Drymaria cordata (DC. I. c p. 395.J, quamvis haec africana forma ab americana, pubescentia tenuissirna , foliis magis ovatis minus rotun- datis, pedunculis magis elongatis, caulibus magis erectis paullo diiferat, tarnen pubescentiam praesertim calycum et pedunculorum et in americana observare potes, neque minus in africana folia magis rotundata immo subreni- formia in inferiore caulis parte provenire solent. Cap- sulae nondum aderant in nostris speciminibus florere in- cipientibus. STELLARIA. DC. I. c, p. 396. 1. Stellaria radians L., DC. I. c. p. 396. Inter plantas Redowskianas. 2. Stellaria nitida Hooker, R. Brown, verm. Sehr. 1. p. 554. 48 . Specimfna ad sinum Eschscholzii, quo loco omnes plantae magis extensae atque evolutae reperiuntur, lecta 10 pollicaria. — Cum Stellaria graminea convenit inflo- rescentia, quae dichotome-paniculata, difFerfc vero rigi- ditate omnium partium, pilositate, floribus. Basis cau- lium vetustate glabrescens, rami juniores majore pilosi- tate praediti; bracteae fere ex toto membranaceae. Ce- tera optime cum descriptione Hookeri conveniunt. In plantis arcticis bene multis fructus mox abortien- tes, mox morbis affectiv mox saeva temperie impediti observatu saepe difficiles, quo evenit, ut variae fructuum formae occurrantj sie in speeimine ilorente hujus Stel- lariae inter ultimos flores unicam vidimus capsulam, nigram, calyce fere duplo longiorem, pressione triparti- tam, revera autem dentibus sex apicalibus notatam. Alio in speeimine reperimus capsulas tres, calycem paullo su- perantes, fuscescentes, dentibus sex extus curvatis apice dehiscentes. 2. Stellama Edwardsii R. Brown. Ejusd. verm. Sehr. 1. p. 381, 461, 486. Ad hanc speciem nondum satis bene cognitam nee quoad synonymiam bene erutam, praecedenti St. nitidae Hook, certissime simillimam, sequentes dubitantes ad- ferimus plantas, quas St. nilidae affines, distinetas tarnen, credimus. Forma prima. Inter plantas Redowskianas, e mon- tibus Sibiriae ad Lenam adest speeimen in herbario regio. Gaulis basi prostratus, ramosus, densissime foliosus. Rami 4-6 pollicares, erecti, stricti, 2-3 paribus foliorum remotis inferne instrueti. Folia anguste-lanceolata, acu- minata, margine plerumque involuta, 7-8 ün. longa, 1 —14- lin. lata. Bracteae virides margine membranaceae albae. Flores terminales longe peduneulati nunc solitarii, alari . — 49 alari scilicet solo evoluto, nunc gemini, altero alari ebrac- teato, altero axillari bibracteato, bracteis in axillis rudi- menta ilorum interdum foventibus; pedunculi alares ter- minales bipollicares, lateralis axillaris illo nunc brevior nunc longior. Sepala ovato-lanceolata acuminata sub- trinervia. Petala calyce sesquilongiora. Stamina caljce longiora, petalis breviora, antheris purpureis. Gapsulae desunt. Planta tota glaberrima nitida. Adn. Ab hac forma solummodo pubescentia caulis ciliisque foliorum differt Stellaria davurica Schlechtd. pat. inter plantas Willdenowii ex specimine a Fischero Mosquensi misso descripta. Hisce valde simile specimen minus et gracile ad Promontorium Espenberg lectum, sed pilositate caulium a forma prima differt. Folia vix ciliarum rudimenta ad basin ostendunt. Flores minores. Forma altera. Specimina ad Sinum St. Laurentii lecta, nondum satis perfecta ante maturitatem. Caules diifusi, magis ramosi, crassiores, rami uniflori, inter multa e minoribus unicum specimen more praecedentis biflo- rum. Folia latiora breviora. Pedunculi elongati. Flos praecedentis. Sepala acuta, trinervia, margine hyalino. Capsulae calyce inclusae. Specimina alia 2-2^ pollica- ria, alia 5 pollicaria, haec glaberrima, inter illa nonnulla Dccurrunt, quibus folia basi plus minus sunt ciliata. E sinu SchischmarefF adest specimen huic accedens jesquipollicare, multicaule, depressum, caulibus pilosis, Foliis ciliatis, pedunculis elongatis unifloris. Ada. Inter has formas speciemque praecedentem imbire videtur: Stellaria florida Fischer DC. I. c. yy.399^ juam ex br crassiuscula, linearia, obtusa, integerrima, uninervia, basi dilatata connata vaginulaque subhyalina caulem amplectentia; nervus medius praecipue ad basin prominens. Pedunculus terminalis, pollicaris et ultra, so- litarius, elongatus, gracilis, accedente gemma foliorum laterali axillari. Flos magnitudine Ar. vernae. Sepala lan- ceolata, subulato-acuminata, purpurascentia, nervo medio quasi carinata, lateralibus duobus obsolqtis. Petala alba calycem superantia obovato - cuneata. Stamina calycis longitudine; filamenta iiliformia basi latiora; antherae subglobosae medifixae purpureae loculis oppositis. Styli tres. Capsula trivalvis calyce brevior (maturam vero non vidimus). Ar. vernae vicina ponenda. J4« Arenaria Redowskii Nob. Ar. foliis ellipticis utrinque acutis mucronatis mem- branaceis basi ciliatis, caulibus procumbentibus caespito- sis, sepalis ovatis acuminatis corolla brevioribus, cap- sulis .... Inter plantas Redowskianas cespes unicus. 2f. Habitus et modus Crescendi et magnitudo Arenariae ciliatae a qua differt foliis membranaceis mollibus mu- cronatis floribusque minoribus. Folia elliptica utrinque acuta nervo excurrente mucronata, mucrone saepius un- 59 cinato, glabra basi ciliata. Caulis, pedunculus terminalis calyxque pubescentes. Sepala ovato-acuminata, margine subhyalino. Petala alba calyce longiora obovato-cuneata. Stamina longitudine calycis. Styli tres. Capsulam ma- turain non vidimus. MERGKIA. Fr. Calyx pentasepalus persistens. Corolla penta- petala, petalis unguiculatis integris. Stamina quinque cum petalis alternantia, iilamentis subulato - filiformibus, antheris medifixis subglobosis, loculis oppositis. Styli tres. Capsula sessilis inflata depresso-globosa umbilicata sul- cata, imperfecte trilocularis , trivalvis dissepimentis bi- partibilibus ; spermophorum centrale basale parvum li- berum. Semina numerosa minuta pyriformia, embryone uncinato peripherico ex majori parte albumen ineludente, radicula hilum spectante. Veg. Herba debilis herbacea effuso - caespitosa. Fo- Ha opposita subpetiolata. Flores pedunculati terminales et laterales solitarii. Hab. Ad littora maris in regionibus arcticis Asiae orientalis et America e occidentalis. Obs. Genus a celeberrimo Fischero constitutum a Candollio inter Arenarias receptum, nee bene hueusque notum, distinetissimum et valde insigne a Nobis restitui- tur. Nomen in honorem Dr. Merck, Germani, terras Asiae orientalis maxime boreales peregrinantis plantasque colligentis datum est. i. Merckia physodes Fischer. Arenaria physodes DC. I. c. p. 413. In Gamtschatca legit Merck, nos eam in arenosis maritimis sinus Eschscholzii frequentem reperimus. 2^. Descriptio. Radix sub arena repens vage ramosa. Gaules hinc inde emittuntur solitarii, debiles, octopolli- öü — cares et ultra, prostrati, laxe cespitosi. Folia 3-5 lin. longa 2-3 lin. lata, internodiis unguicularibus pollicari- busve breviora, ovata, acuta, ciliata, ceterum glabra, basi in petiolum brevissimum ciliatum exeunt. Pedunculi pol- licares pubescentes solitarii, ramo axillari excrescente fiunt pseudo- axillares laterales. Sepala ovata obtusa. Pötala unguiculata spathulata acuta alba (non staminifera) calyce longiora, intumescente fructu persistentia inter sepala propelluntur. Stamina longitudine petalorum. Antherae rufae. Capsula, diametri fere 6 linearis, in su- pera parte sulcis sex profundis totidemque interjectis costis rotundatis ad umbilicum descendentibus notata, inferne plano-convexa. Loculamenta intus tria imperfecta, dissepimenta tria bipartibilia usque ad spermophorum procedunt, id vero non attingunt, sed apertae inter se cohaerent, remanet igitür spatium medium spermophoro basali centrali parvo libero seminibusque ei adhaerenti- bus repletum. Capsula maturitate usque ad basin rum- pit in sectiones tres, quarum unaquaequo superne sulco profundo medio (forsan et hoc in statu recenti disrum- pente) notata utrinque dissepimento clausa, centrali parte aperta est. Semina respectu amplitudinis capsulae mi- nuta fusco rubra. Adn. Forma fructus optime hoc genus Arenariis adnectitur, Arenaria peploide seriem earum finiente. CERASTIUM. DC. I. c p.4l4. 1. Cerastium maximum L., DC. I. c. p. 415. Inter plantas Redowskianas. Capsulam observavimus cylindricam calyce duplo longiorem. '2. Cerastium Fischerianum. Ser., DC, l. c. p. 419. Planta in omnibus terris circa fretum Beeringianum frcquens; Redowski in Camtschatca, nos ad Sinum 61 jchischmareif, in insulis St. Laurentii, St. Pauli et Una- aschca Aleutorum legimus. 2|>. Habitus fere G. viscosi L. , sed flores majores, pe- alis calyce duplo longioribus, conspicuis. Cerastium al- Dinum certo huic proxima species, sed haec ipsa poly- norpha multis est obnoxia hallucinationibus. Ger. gla- iratum Harim. et Ger. lanatum Lam. extimis pro varie- .atibus1 hujus variabilis speciei sunt habenda; specie vero üiffert Ger. latifolium L. , quocum a multis confasum. [n Linkii Enumeratione altera liorti botanici Rerolinensis Gerastium lanatum est Ger. alpinum, quod vero Cer. al- pini sub nomine enumerat est Ger. rotundifolium, sie et Witheringii Cer. latifolium scoticum nil est nisi Ger. al- pinum. In Wahlenbergii flora lapponica errore calami pro Ger. lanato positum est Ger. lanuginosum Willd., qui error et in Steudelii Nomcnclatorem transiit. Ger. Fischerianum ab alpino difFert: calyeibus duplo fere bre- vioribus, hirsutie ex pilis variae longitudinis rigidioribus et brevioribus aequaliter dispositis composita, nee ex villis aequalibus apicem versus foliorum penicillatim con- fertis, denique inflorescentia. Pedunculi haud ita elon- gati, medius s. alaris ramos florigeros laterales superat aut aequat in statu juniore, deinde elongantur rami la- terales, peduneulo alari deflexo, nunc uniflori bibracteati, nunc multiflori, peduneulis omnibus semper brevibus fruetiferis refractis; nee fere solus elongatus adstat, uno superveniente ramo laterali bibracteato unifloro, pedun- eulo elongato. Capsula cylindrica, calyce sesquilongior, subinde curviuscula. Inter Cer. alpinum ab Anglis in regionibus polaribus leetam et inter varietates a R. Brown ex insula Melville descripta (Verm. Sehr. \. p. 381 ■) et hoc enumeratum esse suspicamur. 3. Cerastium furcatum Nob. 62 C. pubescens, superae glandulosum, caule subsimpKci, foliis late lanceolatis acutis hirtis, floribus dichotomo-pa- niculatis, sepah's obtusis, petalis calyce duplo longioribus, Capsula calyce breviore. Inter plantas Redowskianas. 0? Tota planta birto- pubescens in superiore parte et glandulis pedicellatis obsita, glandalosa. Caulis adscen- dens nodosus 4-6 poll. altus subsimplex. Folia late lan- ceolata, acuta, 5 lin. longa, 1£ lin. lata, hirta. Panicula ternunalis florum alarium abortu dichotoma, ramis diver- gentibus, 4-8 flora. Flores quam in praecedente vix minores. Sepala obtusa, margine hyalina, dorso glandu- loso -hirta. Petala calyce duplo longiora alba. Capsula parva, calyce brevior, ovata. Semina brunnea. Habitu accedit ad Ger. ovatum Hoppe, quo omnibus partibus duplo minor et hirsutior. 4. Cerastxum rigidum Ledebour Mem. d. Petersb. 5. p. 538., DC. I. c. p. 420. Planta in Unalaschca insula 1817 lecta bene cum descriptione 1. c. convenit, varietatem eodem ex loco possidemus, omnibus partibus minorem, petalis pro ra- tione majoribus foliis que angustioribus et acutioribus. 5. Cerastium Beeringianum Nob. G. hirtum, superne viscosum, caulibus inferne cespi- tosis foliosis, superne strictis erectis elongatis oligophyl- lis, foliis oblongis subacutis, floribus dein cernuis, sepa- lis ellipticis acutis, petalis et capsulis calyce sesquilon- gioribus. Ad sinus Eschscholzii et bonae spei. 2J-. Caules basi cespitosi et decumbentes, dein floriferi erecti, strictissimi, 8 pollicares, inferne dense foliosi, in erecta parte uno alterove pari foliorum instructi. Folia oblonga obtusa aut acutiuscula, 6 lin. et ultra longa, 1-| lin. lata. Panicula terminalis dichotoma, 5-7 flora, pe- 63 dunculus alaris circiter pollicaris, rami laterales duo eum superantes iterum pedunculo alari et ramo uno alterove bibracteato unifloro terminantur. Rami totius paniculae patulae. Bracteae ad basin paniculae ramificationum parvae lanceolatae pilosae non scariosae. Pedunculi peracta florescentia declinati subhorizontales, flore nutante aut cernuo. Sepala elliptica acuta margine lato scarioso. Petala alba calyce sesquilongiora. Capsula cylindrica curviuscula calyce sesquilongior. Planta tota pilis rigi- diusculis inaequalibus hirta, glandulis stipitatis immixtis; superiores partes praesertim inflorescentiae, viscosae. CHERLERIA. DC. I. c. p. 421. 1. Cherleria dicranoides Nob. Gh. dense cespitosa, parvula, foliis spathulato-oblon- gis, subcarinatis, inibricatis enerviis, capsulae valvis Ad sinum St. Laurentii. ty. Descj-lptio. Cespites pulvinatos diametro tripollicari efformat, iis Dicrani glauci in sylvis nostris copiosi aequiparandos. E radice iibrosa oriuntur caules nume- rosi dichotome ramosi, dense cespitosi, ex toto foliis im- bricatis tecti, apice floriferi. Folia dense imbricata, ad- pressa, erecta, spathulato-oblonga, acutiuscula, subcari- nata, concaviuscula, crassiuscula, glaberrima, enervia, tres lin. longa, superne circiter f lin. lata. Pedunculi solitarii terminales aut laterales prope apices ramorum ultimo- rum, filiformes, brevissimi, plerumque folia non superan- tes. Florum magnitudo ut in Gh. sedoide. Sepala l\\in. longa oblonga, acuminata, uninervia, inferne saltem nervo subcarinata, colore stramineo. Petala minutissima, quarta calycis parte breviora biloba. Stamina petalis longiora, dimidium calycem aequantia, filamentis basi dilatatis. Germen parvum globosum. Styli tres staminibus vix longiores. Gapsulam non vidimus, deflorati apparuere 64 flores, antheris jam destructis, et inhabitantibus sepala Sphaeriis, tarnen nullus germine magis evoluto se prae- buit; quod supra jam monuimus de rariori aut manca in hisce regionibus grossificatione et hoc exemplo probatur. A&n. Cum neutro sociorum commutanda omnium partium structura distinctissima, sine omni dubio Cher- leriae species videtur. LI- 65 L I N E A E AUGTORE CHR. JUL. GUIL. SCHIEDE Dr. Jam pridem Linearum Monographiam elaborare sta- tiii, hu jus familiae amore captus. Quem in finem ami- cos fautoresque meos botanicos precibus adii, ut huic meo consilio faverent: nee frustra. Nam perscrutatis collectionibus, quae Gottingae servantur, et quidem botanicorum clarissimorum et amicissimorum Schraderi^ G. F. TV. Meyej'i, E. Meyeri, Hoeperi, Fischeri et Bartlingii ; summa etiam benevolentia et liberalitate ad- jutus sum virorum maxime colendorum Comitis de Stern- berg, qui Haenkeanat in America leeta, Schrankii et Martii Eqq., qui collectionem defuneti Schreberi, Mo- nachii asservatam, nee non Brasiliana communieaverunt, Sprengelii Eq., Zuccarinii, viri amicissimi et Wendlan- dii filii, qui integras eorum collectiones perquirendas permiserunt. Aliquid temporis Berolini morato copiosam mihi suppeditarunt messem Willdenowiana collectio aliaeque sumtibus regiis ab amic. de Schlechtendal ibi conservatae, nee non herbarium amiciss. Beyrich et de Chamisso. Et hie quidem plantis in itinere suo circa orbem terrarum collectis operam navans Linorum species hujus collectionis mihi describere concessit; quas parvas animadversiones jam offero botanicis. Libere au- tem confiteor, multa mihi adhuc in Linorum speciebus esse dubia; enixe igitur oro rogoque, ut mecum commu- nicent botanici tarn plantas siccas, quam semina eamm praesertim, quarum loca natalia non sunt dubia. Dabam Cassellis Cattorum m. Octobre 1825. is Heft. 5 m. Pauca de Linearum ramificatione praemittere lice- bit, ut descriptiones melius intelligantur. Piamificationis typum in Linearum familia dichoto- miam habeo, quae integra apparet, si in speciebus foliis oppositis, e primo nodo infra florem ex utriusque folü axilla emergit ramus : flos alaris. Quam in planta oppositifolia ramorum dichotomiae alter supprimitur, flos ex alari fit axillaris. Hanc veram esse florum axillarium originem, Linearum species pro- bant. Quamquam enim occurrunt in hac familia flores axillares, semper fere pedunculus a basi folü, e cujus axilla oritur paullulum est remotus, nee raro gemmula adstat loco rami suppressi, quae si in ramnm evoluta misset, florem alarem reddidisset; nunquam autem ob- servavi flores axillares ex utraque foliorum oppositorum axilla ortos, sed modo ex unica. Aucta vegetatione folia opposita fiunt alterna, flos- que alaris fit oppositifolius, quod in primae caulis parti- tioTie Lini cathartici, speciei alioquin oppositifoliae et alariflorae, sed etiam in omrübus speciebus foliis alternis, c. g. in Lino usitatissimo locum habet. Si denique cum peduneulo x^aniificatio finitur flos fit terminalis , ut in omnibus speciebus et oppositifoliis et alternifoliis. Bene tarnen notandum est et flores alares et axilla- res et oppositifolios haud raro situ paulo mutari. Flos alaris non semper exaete e ramorum angulo oritur, sed paulo supra hunc alteri ramo est affixus; flos axillaris plerumque ab axilla plus minusve est remotus; flos op- positifolius plus minusve supra folü affixionem attollitur, ut in Lino perenni, tibi flores quasi absque ordine foliis alternis sunt intermixti. Accurata autem indagatio omnes hasce aberrationes typo a nie proposito haud re- pugnare probat. 67 LINUM. 1. Linum selaginoides Lam. Caulibus basi lignosis, diffusis, procumbentibus, su- perne conferte ramosis, ramis alternis; foliis basi eglan- dulosis, anguste linearibus, alternis, confertissimis ; flori- bus terminalibus, petalis calyce brevioribus, stylis brevis- simis, stigmatibus capitatis, capsulis subrotundis depressis, loculis partibilibus non dehiscentibus , seminibus cavitati conformibus. L. selaginoides Lam. Erw. bot. 3. p» 525.» DC. Prodr, 1. p. 424 Radix ignota. Caulis basi lignosus, in plures secun- darios difFuso-procumbentes divisus, pollicares ad peda- les, floribus solitariis terminatos, paulo infra eos ramo- rum copiam ex axillis propullulantes, pariter floribus ter- minatos, iterumque saepissime ramulos apice floriferos gignentes. Gaules ramicme glabri. Folia glandulis stipularibus destituta, linearia, angu- stissima, margine cartilaginea , integerrima, glaberrima, mucronata, subtus uninervia, nervo per caulem decur- rente, alterna, confertissima, ita ut totam plantam usque ad flores obtegant, qui ideo pedunculis fere carent. Ca- lycina folia ovata, acuminata, glabra, margine cartilaginea, integerrima. Petala obovata non lata, ungue brevi do- nata, calyce breviora. Eorum colorem, in planta sicca discernere non licuit. Filamenta oyato-lanceolata, acu- minata, calycinis foliolis breviora, sterilibus interjectis nullis? Antheras non vidi. Styli ad basin usque soluti, in floribus quos examinavi, iilamentis multo breviores. Stigmata capitata. Pericarpium subglobosüm calycinis foliis vix superatum, apice depressum, maturum in partes decem duras undique clausas non dehiscentes solubile, dorso, a basi usque supra medium canaliculo obsoleto 5* 68 exaratas. Semina compressa subovalia spadicea, cavita- tibus conformia. Habitus ab omnibus congeneribus abhorrens, et, nuod jam cl. de Lamarck adnotat, Selagini corymbosae subsimilis. Habitat in America meridionali, et quidem in Peru- viae montibus: T. Haenkel in Bonaria (Monte Video: Commersoti ex Lamarckio) Sellow! nee non in regni Ghilensis clivis ad fluraen Biobio: de Chamissol itaque inde a 10 circiter ad 37 gr. lat. austr. 2. Linum oligophyllwn Willd. Caulibus adscendentibus, basi Hgnosis, ramis alternis, foliis lineari-lanceolatis, basi biglandulosis eglandulosisve, inferioribus plerumque suboppositis, superioribus alter- nis, floribus oppositifoliis terminalibusque, petalis flavis, stylis ad basin usque liberis, stigmatibus capifatis, Cap- sula subrotunda obtusa, valvulis dorso planis. a. glandulosum, ramosum, foliis patentibus, basi utrin- que glandula stipulari instruetis. L. oligophyllum. Herb. TVilld. n. 6233. Schult. Syst. veg. 6. p> 758. j3. eglandulosum, ramosum, foliis patentibus, glandula utrinque stipulari destitutis. y. squamifolium, simplicius, foliis squamiformibus, glan- dula utrinque stipulari destitutis. Willdenowii synonymon certissimum: itaque ejus nomen retinui, quamquam minus aptum, utpote ad spe- eimina manca factum. Radix crassa lignosa ramosa, caules emittens nume- rosos pedales; in var. a et [3 alternatim ramosos, ramis iterum partitis; in var. y simpliciusculos, ramulis in spi- cae formam contractis. Flores in omnibus oppositifolii terminalesque, peduneulati, erecti. Folia in var. 267« > excl. syn. fide Herb. TVMd. 71.7074; Enc. bot.4. p.27., Lam. III. t. 269. f. 3. (icon pessima) Ait. Kew. 2. p. 326. Melanthium punctatum MM. ed. 8. n. 3. Hyacinthus stellatus spicatus, floribus incarnatis caule et folio orchidis. Plack. Alm. p.lS6; phyt. t.\§b.f.4. Crescit ad Promontorium bonae spei in pratis lo- cisque inundatis. Floret Augusto. Diese Art, welche sich vorzüglich durch die nach unten gebogenen Hörner der Kapsel von der folgenden unterscheidet, erleidet durch Verschiedenheit des Stand- orts einige Abänderungen in der Breite der Blätter, Menge und Gröfse der Blumen u. s. w» 2. Melanthium Bergii Nob. Melanthium gracile Desr. Enc. bot. 4» p. 29. ? Crescit ad Promontorium bonae spei in locis humi- dis et inundatis. Floret Augusto. Bergius. 6* 84 Descj'iptio Bergii: Scapus palmaris frasi Vagina trun- cata. Folia 2 radicalia subaequalia, lineari-lanceolata, canaliculata , papilloso-ciliata, dimidii scapi longitudine, basi subcucullata quasi perfoliata. Folium suinmum in medio scapo, parvum, ovatum, inflato-cucullatum, am- plexicaule, margine membranaeeum. Scapus superne sulcatus, angulis papillosis. Spica terminalis pauciflora (1-6). Flores albi. Petala ovata plana, inferne cucul- lata, basi staminifera. Stamina recta dimidiae corollae longitudine. Filamenta filiformia subulata alba. Anthe- rae orbiculari-oblongae, fuscescentes. Germen obconi- cum argute triquetrum, superne truncatum sulcatum, an- gulis papilloso-ciliatis superne (et externe) in cornicula productis. Styli 3" nliformes albi, longitudine staminum (in situ), erecto -patentes. In allen Theilen zarter und feiner als das vorige unterscheidet es sich durch weifse Blumen, welche bei jenem roth gesprenkelt erscheinen, und durch die auf- recht und angedrückt stehenden Hörnchen an den äu- fsern Ecken der Kapsel. Die Richtung dieser Hörn- chen ist schon am Germen im jüngsten Zustande deut- lich zu sehn. Anmerkung. Vielleicht ist unsere Pflanze nicht die von Desrousseaux beschriebene, da er sagt: les petales sont marquetes de roi/ge, und dann würde diese eine einblumige Abänderung von Mel. ciliatum seyn, von welchem wir zarte schmächtige Exemplare mit 2 Blumen vor uns haben. #* petalis supra. unguem bisaccatis, foueolis nectariferis-^Me- liglossus) 3. Melakthitjm jnaj-ginatimi Nob. Melanthium capense Hb. Lichtenstein. Crescit in Promontorio bonae spei. Lichtenstein. 85 Diese Art, von welcher wir nur ein Exemplar sahen, scheint uns eine eigene sehr bestimmt verschiedene Art zu bilden. Sie nähert sich beim ersten Anblick sehr den gröfsern Exemplaren des Mel. ciliatum, ist aber durch kräftigern Wuchs, breitere und kürzere Blätter, durch die mit Nektargruben versehenen Blumenblätter, so wie durch die umgekehrt eiförmigen stumpfeckigen und an den Kanten fast geflügelten Kapseln sehr unterschieden, ebenso ist sie mit den übrigen mit ihr in einer Abthei- lung stehenden Arten gar nicht zu verwechseln. Descriptio. Bulbus deest. Scapus semipedalis et ultra, basi foliosus superne florifer, sulcatus, angulis pa- pillaris. Folia radicalia s. infima caulina duo 2 -2^- poll. longa, pollicem lata, acuta, basi cucullato - amplexicaulia, vaginantia margine papilloso - ciliato. Folium caulinum brevius pollicare scapum involvens subinflatum, ceterum reliquis simile. Flores laxe spicati. Petala unguiculata, ungue lineam superante, lamina elliptica basi bisaccata, rubro lineolata. Stamina basi phyllorum inserta iisque breviora. Antherae subrotundae medifixae extrorsae. Germen obovatum superne truncatum, angulis brevissime papilloso -ciliatis subalatis, in cornicula haud productis sed superne rotundatis. Slyli 3 filiformes patentes in situ stamina aequantes. Capsula junior germini omnino similis, at magis incrassata, maturam non vidimus. 4. Melanthium rubicundum Willd. Melanthium rubicundum W^illd. Mag. I. c. 2. p. 22», Hb. Willd. n. 7080. In Promontorio bonae spei prope Tulbagh legit Lichtenstein. Sehr ausgezeichnete Art mit einseitig stehenden Blu- men, einer Ixia nicht unähnlich. Blätterrand dicht mit feinen Härchen gewimpert, die Ecken des Schafts mit Papillen besetzt, wie bei der vorhergehenden. Blumen 86 gröfser als bei den übrigen und ganz pfirsichblüthroth, sehr dichtstehend. Die Germina elliptisch kaum an der Ecke in ein kleines stumpfes Hörnchen ausgehend, übri- gens mit Papillen besetzt. Die Antheren elliptisch. Höhe der ganzen Pflanze ein Fufs oder etwas weniger. Die Wurzelblätter von der Länge des halben Schaftes. 5. Melanthium triquetrmn Thbg. Melanthium triquetrum Lin. Suppl. p. 213», Thbg. ß. Cap. p. 340-, Thbg. in Skrivter af Naturh. Selsk IV. 2. p. 17. t. 8., Sp. pl. ed. PV.'I. p. 267. Melanthium junceum Jacq. ic. rar. 2. t. 451., Coli, suppl. p. 105., Enc. bot. 11. p. 627., Bot. Mag. t. 558., Au. Kew. 2. p. 326. , Sp. pl. ed. W. 2. p. 268. , Herb. Willd. ii. 7081. Phalangium Houtt. Lin. Pß. Syst. t. 80. f. 3. Crescit in Promontorii bonae spei dunis, locis aquo- sis, pratis, jam in vicinitate urbis. Floret ab Augusto ad Octobrem. Eine durch die Blätter sehr ausgezeichnete Art; durch den Bau der Blumen aber innigst verbunden mit den übrigen Arten dieser Gattung. Species dubiae. Melanthium, secundum Desr. Enc. bot. 4. p. 28., Lam. III. *.269.-/.2., Sp. pl. cd. LV.% p. 268. Dies ist vielleicht auch nur eine Abänderung von Melanth. ciliatum, wenn die Abbildung ganz richtig ist. Melanthium, Brownii Nob. Anguillara biglandulosa Brown. Prodr. Nov. Holl. Pleea Sieberi Rchbch. Sieber. Herb. Nov. Holl. n. 156« Ich glaube gewifs zu seyn, dafs die beiden Synonyme zusammengehören. Nach Ansicht des blühenden Exem- plars, welches vor mir liegt, scheint diese Pflanze hier- her zu gehören, sollte jedoch die Frucht so seyn, wie 87 sie R. Brown im Gattungscharakter von Anguillara an- giebt, so ist sie jedenfalls nicht hierher zu bringen. Melanthium massoniaefolium Andr. repos.%, £.363. e Promontorio bonae spei unterscheidet sich sehr auffal- lend durch den Habitus von den übrigen Arten dieser Familie am Gap. Da wir die Pflanze nur aus der Ab- bildung bekannt ist, so habe ich kein Urtheil über die- selbe, weder zu Kolbea noch Melanthium gehört sie, von Androcymbium, Orinthoglossum und Wurmbea ist sie noch weiter entfernt, wahrscheinlich bildet sie eine ei- gene Gattung, wenn sie wirklich dieser Familie angehört. Anmerkung. Die nordamerikanischen Melanthien müssen mehrere eigene Gattungen bilden, vielleicht finde ich in der Folge Gelegenheit, mehr von diesen zu sehn, und dann werde ich mich ihrer nähern Auseinanderset- zung unterziehn. Wohin das Melanthium luteum Thbg. aus Japan und das Mel. sibiricum gehören, vermag ich jetzt nicht anzugeben. Lieber die beiden nordafrikani- schen Arten werde ich einiges unter Androcymbium be- merken. III. ANDROCYMBIUM TVilld. \. Androcymbium leucanthum Willd. Andr. foliis lanceolatis, floribus ebracteatis petalis ovato-lanceolatis. TVilld. im Mag. d. Ges. naturf. Fr. Zi perl. 2. p. 22. Melanthium capense L. , Sp. pl. ed. TV. 2. p. 267., Thunb. in Skriyter af Naturhistorie Selskabet, IV. 2. p. 14. t. 7-, Thunb. Flor. Cap. p. 338- Crescit in Promontorio bonae spei solo argilloso infra Leuweberg, in fossa montis diaboli, prope Zoutri- vier etc. vulgare. Floret Junio, Julio. Descriptio Bergii: Bulbus ovatus magnitudine pisi vel fabae minoris, albus, basi cum tunicae inferiore parte 88 ■ conjunctus, -ex appendiculo compresso fibras adscenden- tes lineares maxime compressas ad interius latus tunicae emittens. Tunica subglobosa continua dura nigra cava (magnitudine fructus Avellanae) duos bulbos continens, alterum turgidum frondiferum, alterum (anno elapso fron- descentem) exsuccum vel languidum. Rarius ambo fron- descunt. Ad basin tunica instructa est appendiculo com- presso oblique et perpendiculariter descendente. Scapus subterraneus fÜiformis, digitalis, continuatione tunicae fus co - nigra involutus, supra terram nullus. Folia 2 ovato-lanceolata, subundulata, carinata, margine tenuis- sime Embriata, patentissima , basi cucullata, per lentem visa pellucide punctata. Bracteae (spathae) 3-5 erectae, distichae, ovato-lanceolatae, cymbaeformes , inaequales carinis ciliatis; prima major bractea viridis albo margi- nata, ceterae albae sensim minores. Flores subterni (saepe 2 aut 4), brevissime pedunculati, bracteis invo- luti. Petala stricta, alba, unguiculata, ungue lineari com- presso intus canaliculato; a medio dilatata convoluta staminifeija , margine dentata, apice acuminata, stamina superantia. Filamenta medio petalorum inserta, subulata curva, apice conniventia, basi petalis involuta. Antherae ellipticae, apice emarginatae, basi bifidae, infra medium insidentes, perpendiculares, rubrae. Pistillum filamentis in situ brevius. Germina tria cohaerentia oblongo-ovata, angulata. Styli subulati germinum longitudine, interiore latere canaliculati, dorso inferne carinati, apicibus divari- catis. Stigmata minuta simplicia obtusa fuscata. Se- mina plurima capsululae parieti aifixa in juniori statu, Anmerkung. Die Insertion der Saamen ist sehr undeutlich, doch Thunberg sagt schon: semina columnae affixa, und dies bestätigte sich auch durch Untersuchun- gen junger Früchte, wie aber die Frucht aufspringe, ob 89 wie bei Ornithoglossum oder wie bei Melanthium ist noch unbekannt. 2. Androcymbium melanthioides TVilld. Mag. d. Gesellsch. naturf. Fr. z. Berl. 2. p. 21. t.2~> Hb.JVilld. n. 7073., Spreng. Syst. 2. p. 143. In Promontorio bonae spei legit prope Channakraal ad Sakrivier Lichtensteiiu 3. Androcymbium eucomoides JVilld. Mag. I. c, Spreng. Syst. 2. p. 143. Melanthium eucomoides Jacq. ic. rar. 2. t. 452., Enc. bot. 11. p. 627., Ait. Kew. 2. p. 327., Bot. Mag. t. 641. In Promontorio bonae spei in littore arenoso maris ad Vankampsbay copiose. Floret JuHo. (Bergius). Descriptio Bergii: Bulbus ovatus magnitudine nuclei Avellanae, albus, basi ex appendiculo compresso fibras lineares albas teretes per tunicae inferiorem partem emit- tens. Tunica saepius duplicata, subglobosa, continua, membranacea, subdura, nigra, cava (magnitudine nucis Myristicae magnae), duos bulbos continet sie uti in And. leucanthemo. Scapus subterraneus filiformis digitalis, vagina membranacea alba, superne dilatata oblique trun- cata (vel uno Iatere longiore) rotundata, involutus supra terram nullus. Folia 3-4 erectiuscula ovato-lanceolata, apicem versus valde attenuata, striata, margine undulata carinaque tenuissime fimbriata, basi cucullata. Bracteae 2 majores ereetae cymbaeformes inaequales virides, ca- rinis marginibusque tenuissime fimbriatis, cum foliis di- stiche (si explicatae sint) dispositae orbiculatae. Plures bracteae partiales minores (ad quemvis nempe florem una) orbiculato - ellipticae virides. Pedunculi breves tri- quetri subcorymbosi. Flores 3-9, bracteis reconditi. Petala strieta (longitudine 9 lineari) pallide viridia (un- guiculata) inferiore parte linearia compressa interne ca- 90 naliculata, medio dilatata convoluta, stamina et nectar recipientia, (margine non dentata) integerrima , apice acuminata, stamina vix superantia. Filamenta medio petalorum inserta, subulata apice conniventia, fere tota petalis involuta, basi fusca. Antherae ut in Andr. leu- canthemo, loculamentis 2 longitudinaliter perfecte dehi- scentibus. Pistillum ut in Andr. leuc. Semina plurima subrotunda compressa alba, pedicellis propriae cristae longitudinali ad interius latus interioris germinis parietis afFixa (in juniori statu). Anmerkung. Ganz ahnlich im äufsern Ansehn sind dieser Gattung Melaiuhium punctatum und gra- mineum Cav. , jedoch durch die verschiedene Bildung des Perianthium sich von ihnen, so wie von Melan- thiinn als eigene Gattung trennend. Ihr Vaterland, das nordatlantische Afrika, begrenzt sie ebenfalls scharf. Wir geben ihnen folgenden Namen und Charakter. ERYTHROSTICTUS. Nob. Char. gen. Perianthium ßphyllum petaloideum. Phylla plana subunguiculata ,• supra unguem punctis duobus ne- ctariferis instructa. Stamina phyllis inter nectarifera puncta inserta. Antherae extrorsae. Styli 3. Capsula trilocularis tripartibilis (cetera ignota). 1. Erythrostictus punctata Nob. Melanthium pun- ctatum Cav. Hb. Willd. n.1011. — Mogador. Broussonet. 2. Erythrostictus graminea Nob. Melanthium gra- mineum Cav., Mel. angustifolium Hb. Willd. n. 7078. Mogador. Broussonet. IV. ORNITHOGLOSSUM Salisb. \. Ornitho glos su-ai glaucum Salisb. parad 54. Ornithoglossum viride Ait. Kew. 2. p. 327., Spreng. Syst. 2. p. 147. Melanthium viride L. suppl. p. 213-, Thbg. ß. Capm 91 p. 339. , Id. in Skrwter af Naturh. Selsk. IV. 2. p. 18. t. 7., Sp. pl. ed. TV. 2. p. 269-, Andr. repos. t. 233. Lichtensteinia laevigata Willd. Mag. I. c. 2. p. 20. Cymation laevigatum Spreng. Syst. 2. p. 142. Ad Promontorium bonae spei in solo sabuloso col- lium monti tabulari subjectorum, nee non ad Olifants- rivier prope Klyn William in regione occidentali colo- niae et ad fluvium Oranjerivier. A Majo ad Julium Hö- ret, Septembre et Octobre feit fruetus. (Lichte/istein, ßergius, Hesse). Descriptio Bergii: Inflorescentia subcorymbosa. Pe- dunculi corollis longiores, apice nutantes incrassati. Go- rolla 6 petala reflexa persistens. Petala aequalia lineari- lanceolata longitudine 6 lineari, canaliculata, atropurpu- rea, basi pallidiora, in foveola (unica) neetarifera. Sta- mina dimidiae corollae longitudine, reeeptaculo inserta. Filamenta subulata, recurvata, alba, apice purpurescentia (non canaliculata uti perhibet Willdenow 1. c). Antlierae luteae oblongae ineumbentes, loculamenta lateraliter per- fecte dehiscentia. Germen oblongum obtusum trique- trum glabrum. Styli 3 filiformes stamina superantes, basi horizontaliter divaricati albi, apicem versus parum re- curvi virides. Stigma simpiieissimum. Scapus palmaris compressus foliaceus. Folia glauca , infima scapum su- perantia, lineari- lanceolata canaliculata, carinata, vagi- nantia. Folia superiora sensim minora bracteas formantia. 2. Ornithoglossum Lichtensteinii Nob. Lichtensteinia undulata TVilld. in Mag. I. c. p. 20. c. 1., Hb. TVilld. n. 7072. Cymation undulatum Spreng. Syst. 2. p. 142. In Promontorio bonae spei in regione majoris Kar- roo ad Pretoris Kraal ( Lieh tens't ein) ; ad Olifantsrivier prope Klyn William (Hesse). Majo sequentibus mensi- bus floret, Augusto, Septembri fruetificat. 92 Unterscheidet sich von der vorigen durch nicht zu- rückgeschlagene Gorollen, die überdies noch einmal so grofs sind, ferner durch die am Rande wellenförmigen Blätter beim ersten Anblick. Anmerkung 1. Noch scheint zu dieser Gattung dem Habitus nach zu gehören das Melanthium indicum L. (Hb. Willd. n. 7082.J, welches R. Brown zu seiner Gattung Anguillara brachte, welche uns aus verschie- denartigen Elementen zusammengesetzt scheint. Anmerkung 2. Da diese Gattung Lichtensteinia mit Omithoglossum zusammenfällt, so bleibt noch die von Wendland gebildete übrig. Aber auch diese ist nicht haltbar, denn die Schmarotzerpflanze, welche er mit diesem Namen benennt, gehört wohl zur Gattung JLoT'anthus , und ist auch als Loranthus Lichtensteinii im Willdenow' sehen Herbarium befindlich. V. WURMBEA Thbg. 1. WuPiMbea campanulata Willd. W. spica multiflora, floribus confertis, rhachi strieta, laciniis perianthii basi inter se cohaerentibus, lanceolato- acuminatis, tubum aequantibus aut superantibus. Wurmbea campanulata Sp. pl. ed. PF". 2. p. 265., Hb. Willd. n. 7084., Hl. gen. c. 270. /. 1. Melanthium monopetalum Bot. mag. t. 1291« Melanthium marginatum Enc. bot. 4. p. 29. a. u/iicolor, floribus totis unicoloribus albidis. Melanthium Wurmbeum 6 Thbg. ß. Cap. p. 338 ? ß. marginata, floribus albidis, laciniis obscure mar- ginatis. Melanthium Wurmbeum « et y Thbg. fl. Cap. p. 338. y. purpurea , floribus purpureis , laciniis nigro - mar- ginatis. Wurmbea purpurea Alt. Kew. 2. p. 326. Wurmbea capensis ß. Andr. repos. t. 221. 93 Melanthium spicatum Honte, nat. hist. 12. p. 429. t. 85. /. 2., Bot. Mag. t. 694. Melanthium Wurmbeum ß Thbg. ß. Cap. p. 338. Crescit in Promontorii bonae spei sabulosis ad ra- dices montium. Floret ab Augusto ad Octobrem. Sehr abändernd in Gröfse, Menge und Farbe der Blumen, die Aehre bald einen halben, bald 2 Zoll und darüber lang, die Blumen bald einfarbig weifslich, bald mehr oder weniger an den Zipfeln dunkel gesäumt, bald ganz purpurn mit schwarzem Saume. Die Zipfel etwas länger als die Hälfte der ganzen Gorolle, an der Basis zusammenstofsend, keinen Rand des Tubus zwischen sich lassend. Die Rhaehis grade. Die Wurmbea purpurea Aiton vermag ich nicht von dieser Art zu unterscheiden, in den Diagnosen heilst es zwar: limbi laciniis paten- tissimis acutis, corollae tubo brevissimo , aber eben dies findet man auch zuweilen bei den andern Abänderungen. Ueberhaupt ist die Gröfse der Blume, die Tiefe ihrer Einschnitte und die Farbe derselben sehr veränderlich, so dafs sich unter der grofsen Anzahl Exemplare, welche von verschiedenen Sammlern vor uns liegen, alle Ueber- gänge finden und keine Gränzen zwischen den entfern- testen Formen mit Sicherheit ziehen lassen. Die beiden folgenden Arten dagegen sind so deutlich verschieden, dafs es leicht ist, sie in jedem Zustande wieder zu er- kennen. 2. Wurmbea truncata Nob. W. spica pauciflora, floribus distantibus, rhachi sub- flexuosa, laciniis perianthii linearibus basi inter se di- stantibus tubum superantibus. In planitie Capensi Septembre 1817 legit Bergius, prope Rietvalley Augusto ejusd. a. Mundt et Maire. Die Blätter schmäler als an den beiden andern. Die Blumen (6-8) von einander abstehend an den Winkeln 94 der schwach hin- und hergebogenen Pihachis. Der Tu- bus kurz, etwa 2 Linien lang, becherförmig, gerade abge- schnitten, die Zipfel schmal, linienförmig, fast eine Li- nie von einander abstehend, dunkel gesäumt und länger als der Tubus. Die Stamina sehr kurz, etwa nur dem vierten Theil der Länge der Zipfel gleichkommend, das Germen kann aus dem Tubus hervorragend. Später fal- len die Zipfel ab, und der grade abgestutzte Tubus bleibt stehen, bis auch er an seiner Basis, wie bei den andern sich löst. 3. Wurmbea longißora Willd. W. spica multiflora, iloribus distantibus, rhachi fle- xuosa, perianthii laciniis ellipticis basi inter se approxi- matis tubum non aequantibus. Wurmbea longiflora Sp. pl. ed. W. 2. p. 265., ///. gen. t. 270. /. 2. Melanthiura Wurmbeum Thbg. ß. Cap. p. 338. excl. var. omn, Melanthium monopetalum Enc. bot. 4. p. 28. Crescit in Promontorio bonae spei in locis areno- sis infra colles ad radicem montis tabularis, in groene Kloof, ad Drieankerbay etc. haud infrequens. Floret ab Augusto ad Novembrem. Ausgezeichnet ist diese Art durch die stark in Zig- zag gebogene Rhachis, auf deren Winkeln die Blumen weit abstehend aufsitzen. Die Corolle ist 4-6 Linien lang, und die Zipfel, welche auch schwarz gesäumt sind, erreichen nicht die Länge der fast cylindrischen Röhre. Die Blätter sind sich bei allen Wurmbeen sehr ähn- lich, und nur in der Breite etwas verschieden, sie sind sämmtlich wie bei den Melanthien mit einem durch feine Papillen gefranzten Rande versehn. Anmerkung 1. Die JVurmbea bullata TVilld. gehört nicht zu dieser Gattung, die Bracteen, welche 95 hier überall fehlen, das Germen 6 partibile, so wie die anders gebildeten Blumen entfernen sie, wahrscheinlich mit andern eine eigene Gattung bildend. Anmerk. 2. In einer Note bei Melanthium spi- catum im Botanical Magazine werden noch einige Wurm- been, aber nur namentlich aus dem Banksischen Herba- rium aufgeführt, welche mir gänzlich unbekannt sind, näm- lich: JVurmbea revoluta, inusta, remota, stigmosa omn. Hb. Bis. ■ . 96 Bemerkungen über die Gattung Phalaris von H. F. Link. Die Arten der Gattung Phalaris sind in grofser Verwirrung bei den Schriftstellern, so leicht sie sich auch in der Natur von einander unterscheiden lassen. Ich will daher die wenigen Arten meiner Untersuchung unterwerfen, um die Synonymie derselben festzustellen. Ph. canariensis. Diese Art ist sehr kenntlich durch die beiden mittleren Spelzen der Bliithe, welche nur um ein Viertel der ganzen Länge kleiner sind, als die Blume selbst. Ihre Diagnostik wäre: Spica (panicula spicifor- mis) ovalis. Glumae calycinae valvae superne margina- tae, margine integerrimo. Gl. intermediae valvae corolla parum breviores. Gl. corollina pilis adpressis. Ph. brachystachys. In einer Recension von Brote- ro's Flor, hisitan. in Schraders N. Journ. d. Bot. Bd. I. St. 3. S. 134. sagte ich Ph. canariensis sej neu, Ph. brachystachys nob. Steudel hat sie darauf im Nomencl. botan. aufgeführt mit dem Synonym Ph. canar. Brot. In der zweiten Mantisse zum Syst. Veget. führt sie Schulte s bei Ph. canariensis fragweise an. Sie unterscheidet sich von Ph. canariensis sehr bald durch die äufserst kleinen Mittelspelzen, auch beim ersten Blicke durch eine in der Regel kürzere Aehre, als Ph. canariensis hat. Uebrigens ist sie allerdings Ph. cana- riensis ganz gleich. Da Brot er o in der Flor, lusit. sagt: valvulae duae accessoriae corolla valde breviores, so glaubte ich, er habe diese gemeint, doch kommt es darauf an, was er unter valde versteht. Broter o hatte kein Herbarium, daher läfst sich nicht leicht bestimmen, was 97 was er meinte. Ph. brachystachys kommt in Portugal mit Ph. canariensis häufig vor, kann aber keinesweges als eine Abänderung angesehen werden, da die Mittel- spelzen an Ph. canariensis nie fehlen. Eüe Diagnose ist: Spica ovalis. Gl. cal. valvae superne marginatae, mar- gine integerrimo. Gl. intermediae valvae minimae. GIu- mae cor. valvae pilis subadpressis. Ph. minor Retz. Diese Art beschrieb Retzius als eine neue Art, mit Recht, denn Linne würde sie gewifs als eine Abänderung von Ph. canariensis angesehen ha- ben, wenn sie ihm bekannt gewesen wäre. In der er- sten Ausgabe von Aitons Hort. Kewens. war sie als Ph. aquatica aufgeführt, und deutlich charakterisirt; Will- denow vereinigte beide unter dem Namen Ph. aquatica in Sp. pl. Aber Ph. aquatica Linn. Amoen. ac. 4. p.264. ist Ph. coerulescens Desfont, wie rad. tuberosa, cor. bi- valvis und glumae calycinae naviculares ala dorsali apice denticulata deutlich zeigen. Das eine Synonym von Barrelier gehört zu Ph. nodosa ohne Zweifel, das an- dere von Buxbaum ist zweifelhaft. Daher hat Will- denow in Enumer. pl. Hort. ber. wiederum den Na- men Ph. minor angenommen, und dabei mag es bleiben. Denn da in Linne 's Ph. aquatica Beschreibung und Synonyme sich widersprechen, und gar nicht zu Ph. mi- nor Retz. gehören, da viele dennoch seit Hort. Kew. ed. 1. dieser Ph. minor den Namen Ph. aquatica gegeben ha- ben, so ist es besser, um alle Verwirrung zu vermeiden, den Namen Ph. aquatica ganz wegzulassen, und dafür Ph. minor einzuführen. Phalaris aquatica Sibth. Fl. gr. ist eine zweifelhafte Pflanze. Es mag Ph. aquatica Herb. Linn. seyn, worüber sich aber Smith nicht bestimmt erklärt. Linne sagt: der Rand der Kelchklappen sei gezähnt, und Smith subinde denticulata, was doch eben nicht abweicht. Ph. aquatica Ait. Ht. Kew. ist jährig, is Heft. 7 98 gehört also zu Ph. minor. Ich besitze eine Pflanze aus Portugal, der abgebildeten Ph. aquatica ganz ähnlich, aber mit knolligem Stamm an der Basis. Die Kelch- klappe ist ungezähnt. Da nun der ganze Unterschied ZAvischen Ph. nodosa und aquatica Sibth. darin liegt, dafs die Aehre der letztem nach der Abbildung sehr lang ist, carina svibinde denticulata, und der Stamm der ersten knollig, auch eine portugiesische Pflanze ganz in der Mitte steht, so halte ich Ph. aquatica Sibth. für eine Abänderung von Ph. nodosa. Ph. capensis Willd. Enum. ist, seinem Herbarium zufolge, gewifs nicht von Ph. minor verschieden, eben so nicht, was wir in den hie- sigen Herbarien sonst vom Cap unter diesen Namen besitzen. Thunberg und Swartz (Schrader Journ. d. Bot. 1799 St. 2. S. 22») sagen Ph. capensis unterscheide sich durch dem ästigen unten niederliegenden Stamm. Aber wenn Ph. minor grofs wird, ist der Stamm an dem untern Theile niedergelagert und ästig. Da nun überdiefs Thunberg sagt, Ph. capensis finde sich in den Gärten der Europäer am Gap, so zweifle ich gar nicht, dafs Ph. capensis einerlei ist mit Ph. minor. Die Diagnosis ist: Spica oblonga et cylindracea. Gl. cal. valvae superne marginatae, margine sublacero. Gl. in- termedia valva altera minima altera corolla duplo bre- vior. Gl. cor. pilis minutis adpressis. Im südlichen Eu- ropa häufig wild. Ph. coeridescens Desfont. Es ist die Ph. tuberosa, welche ich in Schraders Journ. 1799 St. 4. S. 312. be- schrieb, als die Flora atlantica noch nicht erschienen war. Da sie aber Desfontaines viel früher gefunden, und ohne Zweifel unterschieden, auch sie zuerst vollstän- dig beschrieben und abgebildet hat, so gebe ich sehr gern den Namen Ph. tuberosa auf, und sehe ihn als Synonym dieser Pflanze an. Es ist ferner Ph. bulbosa 99 Gavanilles und auch Willd. spec. und Brot. FI. lus., aber nicht Ph. bulbosa Linn., welche man nach Bellardi's Untersuchung in der Phalaris Bellardi Willd. oder im Achnodonton (soll heifsen Achnodon) Bellardi wieder erkannt hat. Sa vi und Bertoloni haben richtig gese- hen, dafs Linne diese Pflanze in den Amoen. acad. als Ph. aquatica beschrieben hatte, aber dadurch, dafs sie solche Ph. aquatica nannten, Verwirrungen herbeigeführt, denn nun entstand Ph. commutata Roem. et Schult., welche also von Ph. minor ganz zu sondern ist, womit sie Sprengel neuerlich vereinigt hat. Auch Ph. aqua- tica Sebast. et Maur. gehört hieher. Ph. nitida Presl. Ph. variegata Spreng, hat Sprengel richtig schon mit Ph. coerulescens vereinigt (Syst. 1. p. 273.) aber mit Un- recht Ph. bulbosa Gavan. davon getrennt. Ph. bulbosa Decand. Fl. franc. suppl. gehört nicht hieher, da der Rücken der Kelchklappen nicht gezähnt seyn soll, wohl aber Ph. tuberosa Pers. syn., mit welchem Namen er die Ph. bulbosa Gavan. benannte. Barrelier's ic. 700. f. 2. Gramen typhinum phalaroides minus bulbosum aquaticum stellt diese Pflanze vor. Die Diagnose ist: Gaulis basi tuberascens. Spica cylindrica. Gl. cal. val- vae superne marginatae margine sublacero, apice subari- stato. Gl. interm. valvae obsoletae. Gl. cor. pilis raris. Dieses Gras wächst im südlichen- Europa an sehr vielen Orten wild. Nur an trocknen Stellen sind die Blüthen roth und bläulich gefärbt, an feuchten bleiben sie grün. Ph. nodosa Linn. ist am wenigsten mit andern ver- wechselt worden, und sehr gut von Sibthorp abgebil- det. Nur in der zweiten Mantisse von Schultes ist S. 216. in der Anmerkung offenbar eine Verwechse- lung mit Ph. coerulescens gemacht, und es wäre besser, wenn sie nicht hinzugefügt wäre. Die Diagnose von Sebastiani und Mauri ist sehr gut. Zuweilen wird 7* 100 die Pflanze sehr grofs, und dann gehört dahin die Ab- bildung von Barrelier ic. 700. f. I. Gramen typhinum phalaroides majus bulbosum aquaticum. Der Charakter ist: Caulis basi tuberascens. Spica cylindracea. Gl. cal. superne marginatae, margine integerrimo. Gl. intermed. valva altera minima, altera corolla quadruplo brevior. Gl. cor. pilis adpressis. Im südlichen Europa nicht selten. Ph. microstachya De Gandolle. In der Enumerat. alt. pl. Hort. ber. sagte ich, dafs Ph. intermedia Bosc. nach einem Originalexemplar in der Willdenow sehen Sammlung ganz einerlei ist mit der Ph. microstachya De Gand., wie sie durch Samen von De Gandolle her- rührt. An der Identität beider Arten ist nicht zu zwei- feln, s. Schult, mant. 2. p. 2 14. Ph. paradoxa Linn. Diese Pflanze ist zu kenntlich, um verwechselt zu werden. Sprengel hat Ph. dentata Sieber, welcher Schult es wegen Ph. dentata Thunb. den Namen Ph. appendiculata gegeben hat, damit als Abänderung vereinigt. Allerdings fehlen dieser Sieber- schen Phalaris alle unfruchtbaren und unvollkommenen Blüthen, aber sonst ist sie Ph. paradoxa im höchsten Grade ähnlich. Es ist allerdings höchst wahrscheinlich, und zugleich merkwürdig, dafs Ph. paradoxa von Ph. ap- pendiculata entstanden ist. Ph. dentata Thunb. und pectinata Rchb. sind mir unbekannt. Beide scheinen nicht zu dieser Gattung zu gehören. Ph. aristata Schousb. gehört gewifs nicht hie- her. Sie ist nach Willdenow's Herbarium (Original- exemplar von Schousboe) ein Alopecums und eine neue Species. Die beiden Arten von Digraphis Trin., welche Sprengel mit Piecht unterschieden und der Gattung 101 Phalaris beigefügt hat, sind zu deutlich, um verwechselt zu werden. Uebrigens hat er die im System und der Mantisse von Römer und Schultes angeführten Arten dieser Gattung mit Recht ausgeschlossen, als gar nicht hieher gehörig. • . Litteratur *). A. Der Deutschen. Caroli Linnaei Systema Vegetabilium editio de- cima sexta curante Gurtio Sprengel Vol. I. et II. Gottingae 1825. 8vo. Der erste Band dieses wie Murray's Systema ve- getabilium bearbeiteten Werks, nur Namen, Diagnosen und Vaterland enthaltend, umfafst auf 992 Seiten mit Einschlufs des Registers, die 5 ersten Klassen ; der zweite Band ebenso auf 939 Seiten die 6- lote Klasse. Da die 23ste Klasse vom Verf. verworfen wird und alle Ge- wächse aus der Monoecia und Dioecia, bei denen beide Geschlechter gleichen Blüthenbau zeigen, in die frühern Klassen versetzt sind, so sind diese um so mehr ange- wachsen. Die baldige Vollendung dieses Werks ist be- stimmt zu erwarten, *) In diesem Abrisse der Litteratur geben wir, was uns an bota- nischen Büchern und einzelnen Abhandlungen in Zeitschriften etc. bekannt geworden ist, nicht alles konnten wir selbst einsehn, was wir aber gesehn haben, wird aus der kurzen Angabe des Inhalts hervor- gehn. Es umfafst diese Aufzählung die ersten drei Viertheile des Jahres 1825, Den Inhalt der Werke, deren Fortsetzungen noch im- mer erscheinen, wollen wir nach und nach beseitigen, so wie Raum und Verhältnisse es gestatten. Da bis jetzt noch keine ähnliche voll- ständige Aufzählung der botaniscben Werke besteht, so hoffen wir für diese um Nachsicht und ins künftige um Beiträge. 103 Okens Lehrbuch der Naturgeschichte. Zweiter Theil. Botanik. Zweiter Abtheilung erste Hälfte Mark- und Stamm -Pflanzen. Jena 1825. 8vo. 1077 S. Die erste Abtheilung ist noch nicht erschienen. In dieser 2ten sind die den Acotyledonen und Dicotyledo- nen entsprechenden Pflanzen abgehandelt nach des Verf. eigenem System, welches jedoch schwerlich das allge- mein angenommene werden möchte. Vorn befindet sich der Rahmen dieses Systems des Pflanzenreichs. Von jeder Sippe (Gattung) sind einige der bekannten oder merkwürdigen Arten angeführt und fleifsig mit Gitaten und Auszügen gröfserer Werke versehen. Robert Brown's vermischte botanische Schriften. In Verbindung mit einigen Freunden ins Deut- sche übersetzt und mit Anmerkungen versehen von C. G. Nees von Esenbeck. Erster Band mit einer Steindrucktafel. Schmalkalden 1825. 8vo. 704 S. Diese Uebersetzung der sehr zerstreuten botanischen Schriften R. Brown's enthält: 1) Allgemeine geographi- sche und systematische Bemerkungen über die Flora Au- straliens (aus Flinders Voyage). 2) Systematische und geographische Bemerkungen über die vom Hrn. Prof. Chr. Smith in der Nachbarschaft des Gongo- Stroms ge- sammelten Pflanzen (aus Tuckey Narrative). 3) Ver- zeichnifs von Pflanzen, welche an den Küsten der Baf- finsbay zwischen 70° 30' und 76° Nord. Br. an der Ost- seite und der Possessionsbay bei 73° N. Br. an der West- seite gesammelt worden sind. (Aus Ross Voyage). 4) Verzeichnifs der Pflanzen, welche von den Ofhcieren der Engl. Expedition zur Entdeckung einer nordwestli- chen Durchfahrt auf der Melville- Insel gesammelt wur- 104 % den, nebst den Charakteren und Beschreibungen der neuen Arten (aus Parry Voyage). 5) Botanischer An- hang zu Cap. Franklins Bericht von einer Reise nach den Küsten des arktischen Meeres von Dr. J. Richardson, Chirurgen der Expedition. Mit Nachträgen von R. Brown (aus Franklin Narrative of a Journey). 6) Verzeichnifs von Pflanzen von der östlichen Küste Grönlands mit ei- nigen Bemerkungen von Dr. Hooker (aus Scoresby Journal of a Voyage etc. ). Als Nachtrag zur vorigen Abhandlung nebst Einschaltung Labradorscher Pflanzen nach Schrank in den Denkschriften der bot. Gesellseh. zu Regensburg 1818. 7) Botanischer Theil zu Abels Reise nach China. Appendix B, enthaltend die Charak- tere und Beschreibungen von 3 neuen Pflanzenarten (aus Clarke Abel Narrative of a Journey etc.). 8) Nachtrag zu der Anmerkung den rothen Schnee betreffend, vom Herausgeber. Hierauf folgt das Register. Nebenstunden meiner Beschäftigungen im Gebiete der Pflanzenkunde von G. F. W. Meyer. Erster Theil, Göttingen 1825 mit einer doppelten Ku- pfertafel und Titelvignette. 8vo. 372 S. Auch unter dem Titel: Die Entwickehmg, Metamor- phose und Fortpflanzung der Flechten in An- wendung auf ihre systematische Anordnung und zur Nachweisung des allgemeinen Ganges der Formbildung in den untern Ordnungen crypto- gamischer Gewächse, Nach eigenen Beobach- tuugen und Versuchen von G. F. W. Meyer, Göttingen 1825. Der Verf. zeigt in dieser Schrift, dafs die bisherige Ansicht von den Flechten und ihrer Eintheilung in Gat- tungen und Arten nicht die richtige gewesen sei, man 105 hatte ihre polymorphe Natur nicht in dem Grade er- kannt, und so hatte man aus verschiedenen Zuständen ein und desselben Gewächses nicht nur verschiedene Arten, sondern auch Gattungen gemacht. Nach der Ein- leitung spricht der Verf. zuerst von dem Bau der Flech- ten überhaupt, von dem Bau und der Gestaltung des Lagers ; dann von der Entstehung dem Wachsthum und den Veränderungen desselben; ferner über den Bau der Keimfrüchte , ihre Entstehung und Veränderungen ; so- dann über die Beschaffenheit der Keimzellen der Flech- tenfrucht oder Sporen und Sporidien, und dieser letztern Entstehung und Aussonderung. In dem nun folgenden Rückblick auf die Natur der Flechten stellt der Verf. folgende Sätze auf: 1) In den Flechten sind die drei Richtungen der Pflanzenform — Längendehnung, Ausbreitung zur Fläche, und zur Fortpflanzung führende Entwickelung — zu ei- ner gemeinschaftlichen, gleichartig organisirten Mittelform verschmolzen, in der sich ein stetes Streben zur Sonde- rung dieser Richtungen mit bald mehreren! bald minde- rem Hervortreten einer derselben auf Kosten der übri- gen ausdrückt. 2) Der Flechtenkörper vermag deshalb an jeder Stelle seiner Verbreitung zur Fortpflanzung fähige Theile seiner Substanz in Gestalt einzelner oder aggregirter Zel- lenkeime auszuscheiden. 3) Diesen Fortpflanzungstheilchen , sie mögen sich unmittelbar aus dem Lager entwickeln oder aus beson- dern fruchtähnlichen Organen hervortreten, mangelt, da sie weder wahre Saamen, noch vollkommne Knospen sind, die Fähigkeit sich stets wieder zu der Form zu er- heben, von der sie abstammen. 4) Aus diesem Grunde und im Gefolge des Einflus- ses den äufsere, das vegetative Leben bedingende Mo- 10ö mente auf diese Pilanzenformen in einem hohen Grade ausüben, bleibt die Bildung häufig: a) auf einer tiefern Entwicklungsstufe stehn. — b) führt in übereiltem Le- bensprocesse zu einer abweichenden Gestaltung und — c) überschreitet in abnorm fortwucherndem Wachsthume die mütterliche Form. — Zur Ausführung dieser Sätze geht der Verf. nun zu der Entstehung der Flechten im Allgemeinen über, und spricht zuerst von der ursprüng- lichen Entstehung, dann von der Fortpflanzung derselben, und zwar zuerst von der Entwickelung der Lagerkeime, dann von der behinderten oder abnormen Entwickelung der Fruchtkeime. Bei den darauf folgenden näheren Betrachtungen der Flechtenerzeugung aus Frucht - und Lagerkeimen ergaben sich folgende Sätze: Dafs sowohl die Fruchtkeime als die Keimkörner des Lagers sich zwar häufig zur vollständigen mütterlichen Form wieder erhe- ben, sehr oft aber nnd nicht selten in grofsen Verbrei- tungen auf tiefern Bildungsstufen zurück bleiben. — Dafs von einer Flechtenart, vermöge der doppelseitigen Fort- pflanzung durch Frucht - und Lagerkeime, wenn auch beide zu vollständiger Entwickelung gelangen, zwei ver- schiedene Formen entstehen können, indem jene — dem Saamen analog — die wahre specifische Form erzeugen; diese — den Knospen entsprechend — die Gestalt der Mutter wiedergeben, folglich Varietät oder abnorme Bil- dung des Individuums fortpflanzen. — Dafs ohne, oder nur mit unausgebildetem Lager vorkommende Flechten- formen durch unvollständige Entwickelung entstandene Abkömmlinge sind, deren specifisches Verhältnifs nur durch Erforschung ihrer Abstammung bestimmt wer- den kann. Nachdem der Verf. nun noch die abnormen Verän- derungen des fortschreitenden Wachsthums durchgegan- gen hat, führt er Beispiele verkannter Flechtenformen 107 auf, welche zur Beurtheilung des praktischen Werths der von Acharius eingeführten Flechteneintheilung und zu weiterer Nachweisung der über die Natur der Flechten früher gemachten Bemerkungen dienen sollen. Nun werden die Flechtensysteme von Fries, Eschweiler, Fee vollständig aufgeführt, ihnen folgt das des Verf. Ein sehr vollständiges Register beschliefst dies lehrreiche Buch. Die Kupfer sind das glänzendste, was deutsche Kunst in diesem Fache hervorgebracht hat. — Naturgeschichte der Flechten. Nach_ neuen Nor- men und in ihrem Umfange bearbeitet von F. W. Wallroth. Ein fafsliclier Unterricht zum Selbststudium der Flechtenkunde. Erster Theil. Von dem Flechtenlager im Allgemeinen. Frank- furt a. M. 1825. 8vo. 719 S. Dieselben oder ähnliche Beobachtungen erzeugten dies wie das vorhergehende Werk *). Die Weitläufig- keit, mit der dies Werk begonnen ist, und die Menge neuer Termini, welche uns lästig entgegen treten, schei- nen den Worten des Titels : ein fafslicher Unterricht zum Selbststudium, entgegen zu seyn, und eine Kenntnifs des bisherigen Zustandes der Flechtenkunde und der Flech- ten selbst scheint nothwendiges Bedingnifs zum Verste- hen des Buches. Wir können den Inhalt nur nach den *) Es ist auffallend, dafs beider Werke Verfasser doch gewifs seit Jahren mit diesen Arbeiten beschäftigt, nicht entfernt von einander lebend und öfter freundschaftlich zusammenkommend, in einem Jahre ein ähnliches Buch herausgeben, ohne einander zu erwähnen und data Meyer in seiner Vorrede sagt, die Herausgabe seiner Abhandlung, als Vorläuferin eines ausführlichen Werkes, sei mit deswegen geschehen, um die von ihm gemachten. Entdeckungen nicht in Folge wenigerer Vorsicht von seiner Seite, als die Vorsicht vieler leicht räthlich ge- macht hätte durch Andere zur Oeffcntlichkeit gebracht zu sehn. 108 Hauptabschnitten angeben, da wir weiter eingehend eine Terminologie voranschicken müfsten, Nach einer Ein- leitung, in welcher Acharius auf das heftigste angegriffen wird, handelt der erste Abschnitt: Von dem Flechten- lager im Allgemeinen. Cap. 1. Benennung, Begriff und natürliche Bestimmung des Flechtenlagers. Gap. 2. Na- türliche Haupteintheilung desselben. Gap. 3. Grundfor- men des mehrschichtigen Flechtenlager- Gefüges und de- ren gegenseitige anatomisch - physiologische Beziehung. Gap. 4. Genesis und Morphosis des sich gonimisch ent- wickelnden mehrschichtigen Flechtenlagers. Gap. 5. Grundformen des einschichtigen Flechtenlagers und de- ren gegenseitige anatomisch - physiologische Beziehung. Cap. Q. Genesis und Morphosis des einschichtigen Flech- tenlagers. Gap. 7. Metamorphosis der Grundformen des mehrschichtigen Flechtenlagers. Gap. 8- Metamorphosis der Grundformen im einschichtigen Flechtenlager. Compendium Florae germanicae Sect. I. Plantae phanerogamicae s. vasculosae. Scripserunt M. J. Bluff et C. A. Fingerhuth. Tom. I. Norim- bergae 1825- 8vo. min. Dieser erste Theil enthält auf 755 Seiten die 13 ersten Linne'schen Klassen mit 1568 Arten. Ohne kri- tische Bearbeitung fleifsig zusammengetragen, man sehe z. B. die Gattung Ornithogalum, die streitigen Arten und Ansichten stehn friedlich zusammen. Ob für den Anfänger zweckmäfsig ? Die um Danzig wild wachsenden Pflanzen nach ihren Geschlechtstheilen geordnet und beschrie- ben von G. Reyger. Neue ganz umgearbeitete und vermehrte Auflage von J. G. Weifs. Erster Theil. Danzig 1825. 8vo. 109 Diese deutsch geschriebene Flora umfafst die ersten 23 Linne'schen Klassen, und enthält 922 Arten, was ge- ring zu seyn scheint, doch sind die Trennungen der Neuern noch nicht benutzt. Das Buch ist für Anfänger bestimmt, kleine Beschreibungen sind neben der Diagnose gegeben. Gitate sind ganz weggelassen. Monographie der amerikanischen Oxalis-Arten von J. G. Zuccarini mit 6 Steindrucken. (Aus den Denkschriften der K. B. Academie der Wissen- schaften besonders abgedruckt.) 1825. 4to. 60 S. Vorangeschickt sind das Geschichtliche und Geo- graphische der Gattung, ihr natürliches Vorkommen und ihre Blüthezeit, ihre Stellung in den Systemen und die Beobachtungen über den Kreis von Formen, welche ihre einzelnen Organe durchlaufen. 82 Arten werden nun beschrieben, unter denen ganz neu sind: Ox. erio- rhiza, hispidula, Martiana, papilionacea, Iasiopetala, ovata, alata Tab. 1. B., Sternbergii, cinerea, squamata, crassi- caulis, melilotoides, linearis, divaricata, densifolia, his- pida, leptophylla, campestris, polymorpha T. 3., cytisoi- des, hirsutissima, somnians Tab. 4., dormiens Tab. 5. A., casta Tab. 6- Aufser den angeführten sind noch abgebil- det: Ox. mandioccana Raddi Tab. 1. A.; Ox. ruscifor- mis Mik. Tab. 2-, Ox. sensitiva L. Tab. 5. B. Orobanches generis Stao-%£vri ad Car. Mertensium professorem apud Bremanos celeberrimum epi- stola. Scripsit F. G. Wallroth. Francof. ad Moen. 1825. 8vo. Durch die Benutzung der Mertens'schen Sammlung von Orobanchen ist diese Arbeit entstanden, in welcher der Verf. zuerst über den Namen, dann das Geschicht- liche, die Stellung in den Systemen uud den Bau der 110 dahin gehörigen Gewächse im Allgemeinen abhandelt. Er stellt darauf die Gattung Orobanche mit vier Unter- abtheilungen auf: a) Osproleon hierzu: Or. major L. emend.; Or. Rapum Thuill. ; Or. nudiflora Wallr.; Or. caryophyllacea Smith; Or. gracilis Smith; Or. variegata Wallr.; Or. reticulata Wallr.; Or. rubra Hook.; Or. foe- tida Desf. ; Or. rubens Wallr. ; Or. Epithymum Desf. ; Or. apiculata Wallr.; Or. elatior Sutt. ; Or. pruinosa Lapeyr.; Or. alba Steph. ; Or. minor Sutt.; Or. coeru- lescens Steph.; Or. cumana Wallr. — b) Trionychon hierzu: Or. comosa Wallr.; Or. coerulea Wallr.; Or. longiflora Pers.; Or. ramosa L. ; Or. interrupta Pers. — c) Anoplon hiezu: Or. uniflora L.; Or. coccinea M. Bieb. — d) Haemodoron hierzu: Or. violacea Wallr.; Or. tinctoria Forsk. ; Or. Phelypaea Wallr. (diese bilde- ten sonst die Gattung Phelypaea oder Gistanche). Als Species dubiae werden hinzugefügt: Or. purpurea L. ; Or. capensis Thbg.; Or. squamosa Thbg. ; Or. cernua Loefl.; Or. crenata Forsk.; Or. ludoviciana Nu«.; Or. fasciculata Nutt. ; Or. biflora Nutt. ; Or. insignis Clarke; Or. aegyptiaca DG. Darauf wird als neue Gattung My- lanche aufgestellt, zu welcher Orob. virginiana L. gehört, und Conopholis Wallr. zu der Orobanche americana L. gehört. Mycologia europaea s. completa omnium fungo- rum in variis Europae regionibus detectorum enumeratio, methodo naturali disposita, descri- ptione succincra, synonymia selecta et observa- tionibus criticis additis elaborata a C. H. Per- soon. Sect. secunda c. tab. X. col. Erlangae 1825. 8vo. 214 S. Im Jahre 1822 erschien dieses Werkes erste Section mit 12 Kpfr. Diese 2te Section enthält die Gattungen: 111 Perona (Helotii sp.), Cratarellus (Merulii sp.), Hypolys- sus (Leotiae sp. Fries.) ; Ricnophora; Gomphus, Merulius, Xylomyzon, Polyporus, Boletus, Hypodrys (Boleti sp. Auct.), Hericium, Sistotrema. Eine Erklärung der Ku- pfer fehlt in beiden Sectionen. Kaulfufs G. F., Erfahrungen über das Keimen der Charen, nebst andern Beiträgen zur Kenntnifs dieser Pflanzengattung. Mit 1 Kupfert. Leipzig bei Cnobloch 1825. 8. Eine auf viele interessante Beobachtungen begrün- dete Schrift, in welcher der Verf. nach Voranschickung des Geschichtlichen und nach Anführung aller bisherigen Meinungen, Erklärungen, Untersuchungen über den Bau und die Natur der rothen Kügelchen und der Früchte der Gharen, seine eigenen niedergelegt und zugleich das Keimen und Fortwachsen derselben zeigt, wobei er die Bewegung in denselben bestätigt, welche noch im- mer hier und da geläugnet wird, obwohl sie nicht schwer zu sehn ist. Die rothen Kügelchen bestehen aus einer äufsern durchscheinenden Haut, von Zellen gebildet, welche in mehreren Punkten sternförmig zusammenlau- fen, doch ist die Kugel nicht ringsum von dieser Haut umgeben, sondern da wo sie aufsitzt, zieht sich die rothe Masse, welche sie innen bekleidet, wie ein runder Stiel, der aus kleinen Röhrchen zusammengesetzt ist, durch. Innen enthält die Kugel einen schleimigen Knaul von grangrüner Farbe, welcher aus gegliederten Fäden be- steht, welche von dem Mittelpunkte der Basis ausgehend, später bis an die Wände der Kugel reichen, in ihnen liegt in derselben Lage ein sechsstrahliger Stern, welcher aus 6 kleinen am Ende offenen, roth punctirten Rohr- chen besteht, die, wo sie zusammenkommen, eine zwie- belartige Verdickung aus kleinen Bläschen besitzen. 112 Wahrscheinlich Gemmen nach dem Verf. Was man bis- her als Nüsse betrachtete, sind nach des Verf. Untersu- chungen die Saamen selbst, sie bestehen aus einem durch- sichtigen Sack von gröfsern und kleinern Körnern ange- füllt, der von einer schwarzen Membran umgeben ist, 5 bandartige Streifen legen sich spiralförmig windend um denselben. Zwischen den 5 stumpfen Enden dieser Bänder an der obern Spitze des Saamen tritt, nachdem die schwarze Membran zerrissen ist, der weifse häutige Sack hervor, verlängert und gliedert sich, färbt sich oben grün, schickt an der Basis aus Erweiterungen Wur- zeln hervor, und wirteiförmig gestellte Bläschen, die An- fänge der Zweige, bilden sich am obern Ende der Spitze. Sogleich beginnt auch die Bewegung. Die Beobachtun- gen werden an Ch. ceratophylla Wallr., vulgaris L., pul- chella Wallr., hispida und crinita angestellt. Schrebers Greta terrestris testaceorum besteht aus Charenstengeln und Saamen, und die Gyrogoniten sind wohl fossile Gha- rensaamen. Icones plantarum rariorum et minus cognitarum indigenarum et exoticamm. Iconographia et supplementa inprimis ad opera Willdenowii, Schkuhrii, Persoonii, Roemeri, Schultesii etc. Auct. Ludov. Reichenbach. Leipzig bei Hofmei- ster. Cent. I. 1823, II. 1824, HI. 1825. 4to. lat. und deutsch. Zwei und eine halbe Centurie sind uns von diesem Werke bis jetzt zu Gesicht gekommen, wir werden den vollständigen Inhalt derselben im nächsten Hefte geben. Hortus botanicus, Hortorum vivorum siccorumque novitates illustrans auct. Lud. Pieichenbach. Leip- zig bei Cnobloch. Decas I-VIII. 1824-25. 4to. Aus 113 Auch dieses Werkes vollständiger Auszug wird im nächsten Hefte gegeben. Genera et species palmarum, quas in itinere per Brasiliara annis 1817-1820 jussu et auspiciis Max. Josephi I, regis Bavariae augustissimi su- scepto collegit descripsit et iconibus illustravit C. F. P. de Martius. Monachii 1823 et seqq. Fol. imper. Nach Beendigung des ganzen Werks werden wir den Inhalt desselben liefern. Nova genera et species plantarum, quas in itinere per Brasiliam annis 1817-20 jussu et auspiciis Maximiliani Josephi I. Bavariae regis augustis- simi suscepto collegit et descripsit G. F. P. de Martius etc. pingendas curavit et secundum au- ctoris schedulas digessit J. G. Zuccarini. Mo- nachii. Fase. I. et II. 1823, Fase. III. 1824. fol. Von diesem Werke sind bis jetzt 55 Tafeln erschie- nen nebst dem begleitenden Texte. Die Tafeln sind Steindruck, in der gröfsern Ausgabe illuminirt, in der kleinern schwarz. Diejenigen Pflanzen, welche abgebil- det sind, sind auch weitläuftig beschrieben, die übrigen nur kurz abgehandelt, die Namen der neuen Arten, wel- che so angeführt sind, haben wir in der Reihenfolge mit aufgezählt. Der Inhalt ist folgender: Mniopsis sca- turiginum t. 1., Lacis fueoides t. 2., Heteranthera zoste- raefolia t. 3., Pontederia crassipes t. 4., Burmannia bico- lor t. 5. I., Burm. flava t. 5. IL, Burm. dasyantha t.5. III., Vellosia abietina t. 6., Vell. aloaefolia t. 7., Vell. aspe- rula t. 8., Vell. plicata t. 9«, Barbacenia tricolor t. 10., B. tomentosa t. 11., B. longiflora t. 12., B. bicolor t. 13-, B. rubro-virens t. 14« L, B. exscapa t. 14. IL, Glossar- ls Heft. ft 114 rhen floribundus t. 15., Gl. pauciflorus, Noisettia pyrifo- lia t. 16., Corynostylis Hybanthus t. 17, 18., Alsodea phy- siphora t. 19., Als. racemosa t. 20., Als. paniculata t. 21., Lavradia alpestris t. 22., L. montana t. 23., Sauvagesia pusilla t. 24. I., S. ovata t. 24. II. , S. serpyllifolia t. 25., S. laxa, S. fruticosa, Plectranthera floribunda t. 26., PL ciliosa, Terminalia fagifolia t. 27. , T. lanceolata, T. ar- gentea, T. lucida, T. firma, Psyllocarpus ericoides t.28.L, Ps. laricoides t. 28. II., Ps. thymbroides, Ps. asparagoi- des, Oxypetalum Banksii t. 29-, Ox. appendiculatum t.30., Ox. montanum, Ox. foliosurn, Ox. erectum, Ox. strictum, Ox. capitatum, Ditassa decussata t. 31. I. , D. mucronata t. 31. II-, D. passerinoides, D. acerosa, D. laevis, D. li- nearis, D. retusa, D. obcordata, Physianthus albens t.32., Schubertia multiflora t. 33., Seh. grandiflora, Aspido- sperma tomentosum t. 34., Asp. macrocarpon t. 35, 36», Asp. refracturn, Asp. bicolor, Asp. pyrifolium, Phaeocar- pus campestris t. 37, 38., Ph. agrestis, Lagetta Funifera t. 39«, Daphnopsis brasiliensis, Schoenobiblus daphnoides, Gnemidostachys myrtilloides t. 40. , Gn. marginata t. 4l., Gn. serrulata t. 42. , Gn. bidentata t. 43. , Gn. scoparia t. 44. , Gn. prostrata, Gn. tragioides, Gn. glabrata, Gn. salicifolia, Gn. oleoides, Gn. hispida, Cn. longifolia, Gn. crotonoides, Gn. acalyphoides, Gn. glandulosa, Gn. co- riacea, Gn. daphnoides, Physostemon lanceolatum t. 45., Ph. tenuifolium t. 46-, Ph. rotundifolium t. 47«, Aristolo- chia gigantea t. 48. , Ar. cymbifera tx 49. , Ar. galeata t. 50-, Ar. cynanchifolia t. 51., Ar. Raja t. 52., Ar. erian- tha t. 53. , Av. rumieifolia t. 54. , Wittelsbachia insignis t. 55. — Die deutschen Brombeersträuche, beschrieben und dargestellt von A. Weihe und Gh. G. Nees von Esenbeck. Bonn. Fase. I-V. 1822-25. fol. Auch unter dem lateinischen Titel: Rubi germanici etc. - 115 Text deutsch und lateinisch, Abbildungen Steindruck, nur theilweise illuminirt. Bis jetzt sind in 5 Heften 24 Tafeln erschienen, welche darstellen, \ . R. plicatus, 2. R. fastigiatus, 3. R. affinis, 4 R. nitidus, 5. R. cordifolius, 6. R. rhamnifolius , 7. R. fructicosus, 8. R. tomentosus, 9. R. saxatilis, 10. R. Sprengelii, 11. R. Schlechtendalii, 12. R. macrophyllus, 13- R. carpinifolius, 14. R. vulgaris, 15. R. sylvaticus, 16. R. pubescens, 17. R. villicaulis, 18. R. macroacanthus, 19. R- argenteus, 20. R. discolor, 21. R. Güntheri, 22. R. Menkei, 23. R. Schleichen, 24. R. apiculatus. N. 1-8. incl. gehören zur ersten Ab- theilung mit glattem nicht bereiftem sterilem Stamme; N. 9-20. zur zweiten mit haarigem, weder bereiftem noch glandelntragendem sterilem Stamme. Von N. 21. fängt die dritte Abtheilung an, bei denen der sterile Stamm mit verschiedenartigen Stacheln, steifen Haaren, gestielten Drüsen besetzt ist, dabei bereift oder auch nicht bereift ist. Caroli a Linne species plantarum etc. etc. editio quarta post Reichardianam quinta adjectis vege- tabilibus hucusque cognitis olim curante Car. Lud. Willdenow continuata a H. F. Link. To- mus VI. P. I. 1824. P. II. 1825. Berolini. 8vo. Von p. I-XIX gehn die Verzeichnisse des ersten und zweiten Theils, dann folgt die Introductio von p. I-XV, wobei die, nach den neun, schon von Willdenow angege- benen, folgenden Ordnungen aufgestellt sind, nämlich: X. Hyphomycetes, XI. Gymnomycetes, XII. Gasteromy- cetes, XIII. Sarcomycetes, XIV. Scleromycetes , XV. AI- gae, XVI. Lichenes. Hierauf kommen die Gattungen der Hyphomycetes, welche in dem ersten Theile abge- handelt sind, 70 an der Zahl. Dann Verzeichnifs der benutzten Bücher, sodann von p. 1-162» die Aufzählung 8* 116 der dahin gehörigen Arten. Im zweiten Theile gehn p. I-IV die Gattungen der Gymnomycetes voran, ihnen folgen p. V und VI der citirten Bücher Titel, endlich von p. 1-128 die Beschreibungen der hierher gehörigen Arten. Abbildung der fremden in Deutschland ausdauern- den Holzarten von Fr. Guimpel. Beschreibun- gen und Angabe der Cultur von Hayne und Otto. Berlin. 4to. Bis jetzt sind 18 Hefte von diesem Werke erschie- nen, deren Inhalt wir nächstens angeben werden. Jedes Heft enthält 6 illuminirte Kupfer nebst dem dazu gehö- rigen Texte. Abbildungen auserlesener Gewächse des Königl. bot. Gartens zu Berlin , nebst Beschreibung und Anleitung sie zu zielin, von H. F. Link und F. Otto. Berlin 1820-1825. 4to. Heft 1-7. Wir werden den Inhalt dieses Kupferwerks im näch- sten Hefte angeben, da dann der erste Band beendigt seyn wird. Beiträge zur Botanik von F. G. Bartling und H. L. Wendland. Zweites Heft. Göttingen 1825. 8. Diese Beiträge enthalten 1. Descriptiones plantarum novarum vel minus cognitarwn auctore TVendland. Myrica ovata n. sp. Cap. ; Buddleja glomerata n. sp. Cap. ; Manulea scabra n. sp. Cap. ; Mentha capensis Thbg. ; Cineraria geniculata n. sp. Gap. ; Aster lanugino- sus n. sp. Cap.; Baccharis cuneifolia n. sp. Cap.; Galium uncinatum Lichtst. msc. Cap.; Bupleurum (Tenoria?) trifoliatum n. sp. Cap.; Ribes odoratum Wdl. (aureum Lk. en.); Ribes aureum Pursh; Eugenia australis Wdl.; Leptospermum emarginatum Wendl.; Leptospermum fle- 117 xuosum Lk. ; Epilobium villosum Thbg. ; Diporidium Nov. gen. Farn. Ochnacearum. Char. essent. Petala 5. Sta- mina numerosa, iilamentis filiformibus persistentibus, an- theris linearibus apice poro duplici dehiscentibus. Stig- mata apice libera. Garpella totidem drupacea. — Dipo- ridium atropurpureum Wendl. (Ochn. atrop. DG.); Dip. arboreum Wendl. (Ochn. arb. Burch. Gat.); Mahernia tomentosa n. sp. Gap. ; Niebuhria triphylla Wendl. (Gap- paris triph. Thbg.; Grataeva (Niebuhria) caffra et avicu- laris Burch. et DG.); Gapparis capensis Thbg.; Gap. oleoides Burch. — 2. Beiträge zur Flora der Oesterrei- chischeri Küstenländer von Bartling. Der Verf. geht die Pflanzen nach den natürlichen Familien durch. Neue Pflanzen sind darunter folgende: Thalictrum lucidum ß adscendens Barth, vielleicht eigene Art; Dianthus libur- nicus; D. binatus; Genista dalmatica; Ononis pilosa; Imperatoria? glauca; Centaurea cristata; Grepis hispidis- sima; Apargia Berinii; noch sind die Unterschiede zwi- schen Lotus und Dorycnium auseinandergesetzt und Lo- tus hirsutus zu Dorycnium gezogen, ferner wird Bupleu- rum aristatum aufgestellt, zu welchem B. Odontites Host, Sprengel, Scopoli, Wulfen, Smith, excl. syn. Lin. gehört; ferner Centaurea variabilis B. , zu welcher G. rupestris L., G. collina L. und G. sordida Willd. als Formen ge- zählt werden. Die Fortsetzung soll folgen. — 3. Ueber den Bau und die Verwandtschaften der Alsineen von Bartling. Der Verf. will eine Klasse der Caryophylli- nae aufstellen, zu welcher gehören die Chenopodeae, Phytolacceae, Amaranthaceae, Sclerantheae, Paronychieae mit vier Gruppen Illecebrae, Telephicae, Sperguleae, Mollugineae; ferner die Alsineae, Sileneae; dabei Be. trachtungen über den Bau der hierher gehörigen Ge- wächse und Vergleichung mit den zunächst stehenden Polygoneen, Salicarien, Portulaceen und Vorschlag zu 118 vielen Aenderungen. Er geht darauf zu den Alsineen über und betrachtet sie nach allen ihren Theilen und in ihrer ganzen Entwicklung , und spricht von ihrem Un- terschiede von den zunächst verwandten Familien. Adumbrationes plantarum edidit de Schlechtendal. Berolini 1825. Fase. I. et II. 4. c. tab. XII. aen. Diese beiden ersten Hefte eines Kupferwerks, wel- ches noch nicht abgebildete Formen enthalten soll, be- ginnen eine Adumbratio Filicum in promontorio bonae spei provenientium, und enthalten folgende Abbildungen: Tab. 1. Equisetum elongatum Willd.; Ophioglossum ca- pense Schld.; T. 2. Lycopod. gnidioides L.; T. 3. Lyc. pumilum Schld. in 2 Varietäten ; T, 4. Lyc. repens Sw. ; T. 5. Acrostichum angustatum Schrad. ; T. Q. Gymno- gramma totta Schld. ; T. 7. Polypodium elongatum Schrad. ; T, 8. Polypodium lepidotum Willd. • T. 9. Polyp. Ber- gianum Schld.; T. 10. Aspidium pungens Klfss. ; T. 11. Aspid. Thelypteris (3 smiamigerum • T. 12. Aspid. inae- cjuale Schld. Getreue Darstellung und Beschreibung der in der Arzeney künde gebräucliliclien Gewächse, wie auch solcher, welche mit ihnen verwechselt wer- den können, von F. G. Hayne. Neunter Band. Mit 48 illum. Kupfrt. Berlin 1825. 4to. Dieses Werk, welches seit dem Jahre 1805 erscheint, zeichnet sich durch die sorgfältige Bearbeitung aus, und ist, obwohl eigentlich dem Pharmaceuten bestimmt, den- noch dem Botaniker durch die genauen Beobachtungen, welche darin enthalten sind , wichtig und nothwendig. Dieser 9te Band enthält: T. 1. Bhus Toxicodendron, 2. Dracaena Draco, 3. Calamus Draco, 4. Garcinia Gam- bogia, 5. Ganella alba, 6. Drimys Winteri, 7. Euphrasia Rostkoviana, 8. Euphr, officiualis, 9. Pterocarpus Draco, 119 10. Spartium scoparium, 11. Genista tinctoria, 12. My- ristica moschata, 13. Ficus Carica, 14. Quassia amara, 15. Simaruba amara, 16. Sim. excelsa, 17. Ajuga reptans, 18. Aj. genevensis, 19. A]. pyramidalis, 20. Aristolochia longa, 21. Ar. Serpentaria, 22. Ar. rotunda, 23. Ar. pal- lida, 24. Ar. Glematitis, 25. Maranta arundinacea, 26. Ma- ranta indica, 27. Valeriana Jatamansi, 28. Väl. celtica, 29« Valeriana Dioscoridis, 30« 31. Saccharum officinarum, 32. Coffea arabica, 33. Gordia Myxa, 34. Bixa Orellana, 35. Theobroma Gacao, 36.37. Theobr. bicolor, 38. So- lenostemma Argel (Gynanchum auct.), 39. Gassia Fistula, 40. G. acutifolia, 4l. C. lanceolata, 42. C. obovata, 43. G. obtusata, 44. Achillea Ptarmica, 45. Achillea Millefo- lium, 46- Anacyclus officinarum, 47« Calendula officinalis, 48. Menispermum palmatum. Der achte Band enthält: 1. Ajuga Ghamaepitys, 2. Teucrium Marum, 3. T. Scor- dium, 4. T. Ghamaedrys, 5. T. Polium, 6. Origanum Di- ctamnus, 7. Or. creticum, 8« Or. vulgare, 9. Or. Majo- rana, 10. Senecio vulgaris, 11. S. saracenicus, 12. Soli- dago Virgaurea, 13. Krameria Ixina, \\. Kr. triandra, 15. Lysimachia vulgaris, 16- L. Nummularia, 17. Linum usitatissimum, 18. L. catharticum, 19« Psychotria emetica, 20. Cephaelis Ipecacuanha, 21. Richardsonia brasiliensis, 22. Sanguisorba officinalis, 23. Poterium Sanguisorba, 24. Brucea ferruginea, 25. Hex aquifolium, 26. Lilium candidum, 27. L. peregrinum, 28. L. Martagon, 29« Aspa- ragus officinalis, 30. Spiraea Filipendula, 31. Sp. Ulmaria, 32. Dracocephalum Moldavica, 33. Pedicularis palustris, 34- P. sylvatica, 35. Cannabis sativa, 36^ Humulus Lu- pulus, 37. Lavandula angustifolia, 38. L. latifolia, 39« Si- napis alba, 40. S. nigra, 4l. Trigonella foenum graecum, 42. Hypericum perforatum, 43. H. quadrangulare, 44. Eu- patorium cannabinum, 45. Momordica Elaterium, 46« Equi- setum arvense, 47. Lycopodium clavatum, 48. Geterach 120 officinarum. — Band VII. — 1. Bupleurum rotundifolium, 2. Daucus Garota, 3. Athamantha Oreoselinum , 4> Peu- cedanum officinale, 5. P. Silaus, 6. Ligusticum Levisti- cnm, 7. Laserpitium Siler, 8. Angelica Archangelica, 9. A. sylvestris, 10. Heracleum Sphondylium, 11. Cuminum Cyminum, 12. Aethusa Meum, 13. Goriandrum sativum, 14. Scandix Cerefolium , 15. Imperatoria Ostruthium, Iß, Pastinaca sativa, 17. Anethum graveolens, 18. An. Foeniculum, 19. Carum Garvi, 20. Pimpinella Saxifraga, 21. P. magna, 22. P. Anisum, 23. Apium Petroselinum, 24. Ap. graveolens, 25. Rosmarinus officinalis, 26. Dier- villa canadensis, 27. Thea stricta, 28. Th. Bohea, 29- Th. viridis, 30. Lactuca sativa, 31. Carduus marianus, 32. Gen- taurea Cyanus, 33. G. Scabiosa, 34. Gentaurea bene- dicta, 35. Areca Gatechu, 36. Geratonia siliqua, 37. Cin- chona Condaminea, 38. G. lancifolia, 39. G. rosea, 40. C. cordifolia, 41. G. oblongifolia, 42. G. ovalifolia, 43. G. excelsa, 44. Exostemma caribaeum, 45. Ex. floribundum, 46. Ex. angustifolium, 47. Ex. brachycarpum, 48. Acacia Gatechu. — Band VI. — 1. Salvia officinalis, 2. S. pra- tensis, 3. S. Sclarea, 4. Physalis Alkekengi, 5. Allium Victoriaiis, 6. All. sativum, 7. Dictamnus albus, 8. Ruta graveolens, 9, Satureja hortensis, 10. Prunella vulgaris, 11, Lepidium sativum, 12. Astragalus exscapus, 13. Se- dum Telephium, 14. Sempervivum tectorum, 15. Nigella damascena, 16. N. sativa, 17. N. arvensis, 18. Hyssopus officinalis, 19. Santolina Chamaecyparissus, 20. Pyrethrum Parthenium, 21. Doronicum Pardalianches, 22. D. scor- pioides, 23. Bryonia alba, 24. Br. dioica, 25. Crocus sa- tivus, 26. Cr, vernus, 27. Cr, Iuteus, 28. Cr. susianus, 29. Lithospermum officinale, 30, Cynanchum Vincetoxi- cum, 31. Acorus Galamus, 32. Melissa officinalis, 33. Li- naria vulgaris, 34. Galega. officinalis, 35. Quercus Robur, 36- Q- pedunculata, 37. Papavcr Argemone, 38. P. Rhoeas, 121 39. P. dubium, 40. P. somniferum, 41. Glycyrrhiza echi- nata, 42. Gl. glabra, 43. Hypochaeris maculata, 44. Ono- pordon Acanthium, 45. Inula Helenium, 46« In. dyssen- terica, 47. Arnica montana, 48. Ophioglossum vulgatum. — Band V. — 1. Gorydalis bulbosa, 2. G. fabacea, 3. C. Halleri, 4. Fumaria officinalis, 5. Gnaphalium arenarium, 6. Gn. dioicum, 7. Garex arenaria, 8. Gar. intermedia, 9. G. hirta, 10. Mercurialis perennis, 11. Merc. annua, 12. Parietaria officinalis, 13. Plantago major, 14. PI. me- dia, 15. PI. lanceolata, 16. PL arenaria, 17. PI. Psyllium, 18. PI. Cynops, 19. Polygonum Bistorta, 20. P. Hydro- piper, 21. P. minus, 22. P. Persicaria, 23. P. aviculare, 24. P. Fagopyrum, 25. Ligustrum vulgare, 26. Paeonia officinalis, 27. Ranunculus Ficaria, 28. Gochlearia offici- nalis, 29. G. Armoracia, 30. Gardamine pratensis, 31. G. amara, 32. Sisymbrium Nasturtium, 33. S. Sophia, 34. Ery- simum Alliaria, 35. Scroplmlaria nodosa, 36« Scr. aqua- tica, 37. Scabiosa Succisa, 38.' Sc. arvensis, 39. Oxalis Acetosella, 40. Ox. stricta, 41. Lamium album, 42. Ver- bena officinalis, 43. Rhamnus catharticus, 44. Rh. Fran- gula, 45. Colchicum autummale, 46« Parmelia saxatilis, 47. P. parietina, 48. P. pulmonacea. — Band IV. — 1. Veronica Anagallis, 2. V. Beccabunga, 3. V. officina- lis, 4. V. Ghamaedrys, 5. Calla palustris, 6« Chelidonium majus, 7. Datura Stramonium, 8. Nepeta Cataria, 9. Si- deritis hirsuta, 10. Betonica officinalis, 11. Stachys syl- vatica, 12. St. recta, 13. Linnaea borealis, 14. Hedera Helix, 15. Sambucus Ebulus, 16. S. nigra, 17. Galluna vulgaris, 18. Schollera Oxycoccos, 19. Vaccinium vitis idaea, 20. Arbutus uva ursi, 21. Pyrola rotundifolia, 22. P. chlorantha, 23. P. minor, 24. Viscum album, 25. Fraga- ria semperflorens, 26. Fr. vesca, 27. Fr. elatior, 28. Fr. virginiana, 29. Fr. grandiflora, 30. Fr. collina, 31. Poten- lilla anserina, 32. P. reptans, 33. Geum urbanum, 34. G. 122 rivale, 35. Nymphaea alba, 36- Nenuphar lutea, 37. Her- niaria glabra, 38- Amygdalus persica, 89. Am. commu- nis, 40. Prunus Padus,'4l. Pr. Lauro- Gerasus, 42. Pr. Gerasus, 43. Pr. domestica, 44. Pr. spinosa, 45. Sorbus aucuparia, 46. Pyrus Malus, 47. Gydonia vulgaris, 48. Ge- ranium Robertianum. -£- Band III. — 1. Viola hirta, 2. V. odorata, 3. V. canina, 4. V. tricolor parvülora, 5. V. tri- color grandiflora, 6» Aquilegia vulgaris, 7. Paris quadri- folia, 8. Rubus Idaeus, 9-t R. caesius, 10. R. nemorosus, 11. Rk corylifohüs , 12. R. fruticosus, 13. Gratiola offici- nalis, 14. Menyanthes trifoliata, 15. Ulmus campestris, 16. Ulm. suberosa, 17. Ulm. efFusa, 18. Convallaria ma- jalis, 19. G. Polygonatum, 20. G. multiflora, 21. Ledum palustre, 22. Andromeda polifolia, 23. Saxifraga granulata, 24. Bellis perennis, 25. Ribes rubrum, 26« Rib. nigrum, 27. Drosera rotundifolia, 28. Dr. longifolia, 29- Dr. an- glica, 30. Erigeron acre, 31. Valeriana dioica, 32. V. of- ficinalis, 33. V. Phu, 34. Primula veris, 35. Pr. elatior, 36. Scutellaria galericulata , 37. Symphytum ofiicinale, 38. Borago officinalis, 39« Lythrum Salicaria, 40. Stachys palustris, 41. Leonurus Cardiaca, 42. Hieracium Pilosella, 43. Daphne Mezereum, 44. D. lanceolata, 45. D. Gni- dium, 46. Tilia parvifolia, 47. T. vulgaris, 48. T. pauci- ilora. — Band II. — 1. Eryngium campestre, 2. Sapona- ria officinalis, 3. Lychnis dioica, 4. Leontodon Taraxa- cum, 5. Balsamita vulgaris, 6« Tanacetum vulgare, 7. Vac- cinium Myrtillus, 8. Glechoma hederacea, 9. Artemisia campestris, 10. Art. pontica, 11. Art. Absinthium, 12. Art. vulgaris, 13. Erysimum ofiicinale, 14. Sinapis arvensis, 15. Raphanus Raphanistrum, 16. Tussilago Farfara, 17. T. Petasites hermaphr., 18. T, Petas. foem., 19. Agrimonia Eupatoria, 20. Euphorbia Helioscopia, 21. E. Esula, 22. E. Cyparissias, 23. Euph. palustris, 24. Cichorium Intybus, 25. Althaea officinalis, 26. Alth. rosea, 27. Malva rotun- 123 difolia, 28. M. sylvestris, 29- M. mauritiana, 30. M. Al- cea, 31. Trifolium officinale, 32. Tr. vulgare, 33. Tr. Petitpierreanum, 34. Tr. Kochianum, 35. Aictium Lappa, 36. Arctium Bardana, 37. Lonicera Gaprifolium, 38. L. Pericljmenum , 39- Solanum Dulcamara, 40. S. nigrum, 41. S. villosum, 42. Parnassia palustris, 43. Pulmonaria angustifolia, 44. Pulm. oflicinalis, 45. Anagallis arvensis, 46. An. coerulea, 47- Alsine media, 48. Tormentilla erecta. — Band I. — 1. Semecarpus Anacardium, 2. Hel- leborus orientalis, 3« Matricaria Ghamomilla, 4. Chrysan- themum inodorum, 5. Anthemis arvensis, 6. Anth. Cotula, 7. Helleborus niger humilifolius, 8. H. n. altifolius, 9« H. viridis, 10. H. foetidus, 11. Adonis vernalis, 12. Trollius europaeus, 13. Astrantia major, 14. Actaea spicata, 15. Se- dum acre, 16. S. sexangulare, 17. Strychnos Nux vo- mica, 18. Bonplandia trifoliata, 19. Swietenia Mahagoni, 20. Sw. febrifuga, 21. Anemone Hepatica, 22. An. Pul- satilla, 23. An. pratensis, 24. An. nemorosa, 25. Anchusa, oflicinalis, 26- Gynoglossum officinale, 27. Echium vul- gare, 28. Hyoscyamus niger , 29« Chironia Gentaurium, 30. Ch. inaperta, 31« Gonium maculatum, 32. Ghaero- phyllum bulbosum, 33. Gh. sylvestre, 34, Ch. temulum, 35. Aethusa Cynapium, 36. Caucalis Anthriscus, 37. Ci- cuta virosa, 38. Sium latifolium, 39. Sium angustifolium, 40. Phellandrium acmaticum, 41. Berberis vulgaris, 42. Ae- sculus Hippocastanum, 43. Atropa Belladonna, 44. Asa- rum europaeum, 45. Digitalis purpurea, 46. Lactuca Sca- riola, 47. Lactuca virosa, 48. Sonchus oleraceus. — Genera nova plantarum iconibus observationibus- que illustrata auctore Leop. Trattinnick. Fase. I. et II. Viennae 1825. Sumptibus editoris. 4to. Dieses neue Kupferwerk enthält nicht neue vom H. Verfasser aufgestellte Gattungen, sondern schon bekannte 124 in Nachstichen abgebildete und vom gehörigen Text be- gleitete Gattungen, welche aber noch nicht in Schrebers Genera plantarum und Lamarck's Illustration des genres befindlich und in sofern neu sind. Dies erste Heft ent- hält: Schrebera switenioides auf 2 Taf., Bonplandia tri- foliata 2 Taf., Persoonia ferruginea 1 Taf., Schradera ca- pitata 1 Taf., Alepidea ciliaris 1 Taf., Thouinia decan- dra 1 Taf., Gephalotus follicularis 1 Taf., Cyamus Ne- lumbo 3 Taf., Gymnostylis antheüjifolia 1 Taf., Browne- tera aspleniifolia 1 Taf. — Zu jeder Pflanze gehört ein Blatt Text. — Im zweiten Hefte sind, jede Gattung auf einer Tafel: Erisma floribundum, Gypselea humifusa, So- werbeja juncea, Lightfootia oxycoccoidesv. Kochia erio- phora, Narthecium ossifragum, Anigosanthos flavidus, Waldsteinia geoides, Solenandria cordifolia, Joannia mi- crophylla. ■*- Die Fortsetzung wird rasch versprochen, der Preis de1« Heftes ist vom 2ten an 1 fl. Conv. M. — Da Text und Tafeln weder paginirt noch numerirt sind, so würde es gut seyn, jeden Heftes Inhalt auf dem Um- schlage anzugeben. Neue Arten von Pelargonien deutschen Ursprungs, als Beitrag zu Rob. Sweet's Geraniaceen. Nebst wissenschaftlichen Erläuterungen und vollständi- ger Anleitung zur Cultur derselben, mit Abbil- dungen, die sämmtlich nach lebenden Origina- lien gefertigt worden. Herausgegeben von eini- gen deutschen Gartenfreunden, der Text von Leop. Trattinnick. Wien, auf Kosten der Her- ausgeber 1825. 8vo maj. Das erste Heft enthält 4 kolorirte Abbildungen nebst eben so vielen Blättern Text, und zwar Pel. Schwarzen- bergianum, amabile, metempsychodes und triumphans, 125 lauter Bastarde, deren Aeltera aber nicht mit Gewifsheit bestimmt sind. Botanische Bemerkungen über Stratiotes nnd Sa- gittaria von E. F. Nolte Dr., mit 2Kupfrt. Ko- penhagen 1825. 4to. — Es enthält diese kleine Schrift in der ersten Abthei- lung, die Fortpflanzungsweise der Stratiotes und Sagitta- ria durch Wurzelbrut, wobei noch Erörterungen über Zwiebel- und Knollenbildung. Die zweite Abtheilung enthält Bemerkungen über das Geschlecht und den Frucht- bau der Stratiotes, und zwar zuerst das Geschichtliche, dann Beweis, dafs die Pflanze nur dioecisch sei, nebst Beschreibung der Blüthentheile und die geographische Verbreitung derselben nach ihrem verschiedenen Ge- schlecht, endlich Untersuchungen über den Fruchtbau, wobei jedoch die Untersuchung über den innern Bau des Saamen, die Lage des Embryo, und das Keimen sich leider nicht vorfindet. Die Kupfertafeln erläutern des Verf. Beobachtungen. Nonnulla de plantarum nutritione. Dissertatio in- anguralis plrysiologico-botanica auct. Rob. Goep- pert. Berolini 1825. 8vo. Der Verf. geht zuerst die verschiedenen Theorieen über die Ernährung der Pflanzen geschichtlich durch, und führt dann Versuche an, welche er selbst in dieser Rücksicht und zwar mit Zwiebeln von All. Gepa, mit Knollen von Solanum tuberosum und Saamen von Pisuiri sativum und Phaseolus vulgaris angestellt hat, indem er sie in verschlossenem Räume in reinem oder mit Sand vermischtem Wasser wachsen liefs. Durch die Verkoh- lung fand sich, dafs die gezogenen Pflanzen bedeutend weniger Kohle gaben, als die Saamen oder Knollen, aus 126 denen sie gezogen waren. Da das Amylum, welches in den Saamen von Pisum und Phaseolus enthalten ist, beim Keimen, wahrend aus dem Oxygen der Luft und dem Kohlenstoff des Saamen beständig Kohlensäure erzeugt wird, zu Zucker verwandelt wird, und von diesem ein Theil, der nicht als Nahrung aufgenommen wird, in der feuchten Erde verloren geht, da aufserdem das Entwei- chen der Kohlensäure durch das Gefäfs und die Auf- nahme derselben in das Wasser nicht vermieden werden kann, so ist diesen Ursachen ein Theil des Verlustes an Kohle zuzuschreiben. Wenn daher in verschlossenen Gefäfsen Pflanzen gezogen werden, so können sie nur so lange wachsen, als es ihnen möglich ist, sich aus dem Kohlenstoff des Saamen zu erhalten; ist dieser erschöpft, so können sie weder durch das Licht noch das Wasser erhalten werden, und sterben nun durch das beständige Aushauchen des Kohlengases und des Oxygens ge- schwächt. Der Verf. glaubt daher, dafs das Licht nur dazu diene, das Oxygen aus seiner Verbindung mit der Kohle zu befreien, und dafs aufser dem Wasser auch Kohlensäure nöthig sei, um vollständige Pflanzen erziehn zu können. De plantarum, praesertim cryptogamicarum tran- situ et analogia. Comrnentatio quam ad faculta- tem legendi rite adipiscendam ordini illustri phi- losophorum academiae Ruperto - Carolinae Hei- delbergensis offert Theoph. Guil. Bischoif Dr. Heidelbergae 1825. 8vo. Nach der Einleitung, worin er die Begriffe von tran- situs und analogia erläutert, spricht der Verf. im Caput I. de plantarum classibus earumque transitu et analogia. — Caput II. enthält eine Comparatio ordinum acotyledonea- jum secundum transitus et analogias, und hier werden -* 127 die einzelnen Ordnungen Fungi, Algae, Lichenes, Homal- lophyllae, Hepaticae, Musci, Filices, Lycopodiaceae, Rhi- zospermae, Equisetaceae, Chareae, in ihren Aehnlichkei- ten, Annäherungen, Uebergängen verglichen und be- trachtet. Eine Zusammenstellung des Bekannten ohne neue tiefere Ansichten. De plantis hybridis sponte natis disseruit Chr. Jul. Guil. Schiede Dr. Cassellis Cattorum. 1825. 8vo. Zuerst Einleitung über die Entstehung, Einrichtung und die Ordnung dieser Arbeit, nebst Dank für die Mit- theilungen. Dann folgt: scriptorum de generatione plan- tarum hybrida perlustratio, das Geschichtliche über die Schriftsteller, welche von Bastardpflanzen reden. End- lich: plantarum hybridarum sponte natarum quae hucus- que innotuerunt enumeratio, und zwar aus den Gattun- gen: Quercus, Polygonum, Gentiana, Verbascum, Digi- talis, Rhinanthus, Stachys, Phyteuma, Gnicus, Gentaurea, Galium, Ranunculus, Drosera, Potentilla, Geum. Endlich folgen: propositiones ex observatis collectae: 1. plantae hybridae etiam sua sponte oriuntur; — 2. plantae hy- bridae nee aliarum specieruin varietates sunt, nee spe- cies peculiares, sed proprium constituunt ordinem; — 3. Ex generatione hybrida novae species non proficiseun- tur; — 4. Plura argumenta contra originariam et con- stantem specierum diversitatem simulatque plantas hy- bridas agnoveris, evaneseunt; — 5. Koelreuteri experi- menta de generatione hybrida summi momenti sunt ad sexum plantarum probandum; nam, quae contra attule- runt adversarii, spontaneo hybridarum plantarum pro- ventu refelhmtur. Eine interessante kleine Schrift, de- ren Gegenstand der Verfasser wohl künftig weiter ver- folgen wird. — 128 Animadversiones quaedam ad Peloriarum indolem definiendam spectantes. Dissertatio inanguralis physiologico-botanica def. J. Th. Chr. Ptatzeburg. c. tab. aen. Berolini 1825. 4to. Gap. I. Observationes quaedam de Peloriis Linariae vulgaris, enthält eine Menge sehr interressanter Beob- achtungen über die Pelorienbildung, wie sie vollkommen ausgebildet und in vielen allmähligen Annäherungsbildun- gen sich an den Blumen der Linaria vulgaris zeigt, wo- bei zugleich auch nicht selten Anomalien in der Kapsel- bildung sich zeigen. Gap. II. De Peloriis Antirrhini majoris. Gap. III. De Peloria Pedicularis euphrasioidis. Cap. IV. De Peloriis Plectranthi fruticosi. Auf der bei- gefügten Kupfertafel sind die meisten dieser Formverän- derungen abgebildet. Der Verf. wird künftig wohl noch mehr über diesen Gegenstand mittheilen, da er mehreres noch nicht bekannt gemacht hat, was er theils hier noch aus Mangel an Raum zurückliefs, theils später beob- achtete. De Rubiaceis Capensibus praecipue de genere An- thospermo. Specimen inaugurale botanicum def. G. Gruse. Berolini J825. 4to c. tab. 2. aen. Nach Auseinandersetzung des Gattungs Charakters von Anthospermum folgt die Aufzählung und Beschreibung der Arten nämlich: Anth. Bergianum Gr., aethiopicum L., hirsutum Gr., lanceolatum Thbg. , spathulatum Spreng., ciliare L., scabrum Thbg., paniculatum Cr., Lichtensteinii Cr. (Spermacoce ericaefolia Lichtst. msc.) Darauf folgt eine neue Gattung Ambraria, zunächst Anthospermum verwandt, besonders durch den Bau der Frucht verschie- den, mit 2 Arten Ambr. hirta Cr., glabra Gr. — Dann Galopina circaeoides Thbg. beschrieben. Nun die Auf- zäh- 129 Zählung der übrigen Rubiaceae vom Gap, wobei Erläute- rungen, und Beschreibung der Serissa capensis. Dann folgen De Rubiacearum distributione geographica non- nulla. Hortus botanicus R. Academiae Monacensis seu horti botanici, qui Monachii floret, historia bre- viter enarrata et praesens conditio descripta. Programma quo Praelectiones de re herbaria per semestre aestivum habendas indicit Dr. C. F. Ph. de Martius etc. etc. Monachii 1. Maji MDCCCXXV. 4to. Diese Beschreibung des Münchener botanischen Gar- tens enthält nach der Einleitung im ersten Abschnitt die Geschichte desselben; im zweiten das klimatische und geographische Verhältnifs der Gegend von München; im dritten das geologische ; im vierten wird über die Ge- wässer abgehandelt; im fünften über die Pflanzen, welche im Freien gezogen werden ; im sechsten *) über die Ge- wächshäuser und die darin kultivirten Pflanzen; im sie- benten über die Arbeiten im Garten; im achten endlich wird auseinandergesetzt, welchen Nutzen die Wissen- schaft aus dem Garten ziehe, und welche Anforderungen noch an denselben gemacht werden könnten. Beigefügt ist ein lithographirter Grundrifs des Gartens, und ein Profildurchschnitt der Gewächshäuser und dazu gehörigen Gebäude. — Hortus Garlsrulianus oder Verzeichnifs sämmtlicher Gewächse, welche im grofsherz. bot. Garten zu *) Durch einen Druckfehler ist diese? Abschnitt auch mit V. be- zeichnet, daher sind nach der Bezeichnung nur sieben Abschnitte da, während wirklich acht vorhanden sind. ls Heft. 9 130 Carlsruhe cultivirt werden, nebst dem Geschicht- lichen der botanischen und Lustgärten (der Für- sten des Hauses Baden) von 1530-1825 und ei- nem Situationsplan im Grund- und Aufrifs, und im Durchschnitt von sämmtlichen Gewächshäu- sern. Herausgegeben von (vom) Garteninspector Hartweg. Carlsruhe s. a. 8vo. In farbigem Titel, vorn das Schlofs zu Carlsruhe, hinten Tamus Elephantipes in einem Kübel mit der Um- schrift T. Eleph. Die hiesige Pflanze hat 3 Fufs in der Peripherie. Von Seile VII bis XXIV ist das Geschicht- liche, Seite XXV -XXVIII Beschreibung des bot. Gar- tens, Seite XXIX -XXXXIV Cultur der hiesigen Pflanzen, Seite XXXXV und XXXXVI nebst 2 Tabellen: geogra- phische Lage und Witterung des hiesigen bot. Gartens. Nun folgt das alphabetische Namen - Verzeichnifs der cultivirten Pflanzen. Der angehängte Plan ist litho- graphirt. Verhandlungen des Vereins zur Beförderung des Gartenbaues in den Königl. Preuss. Staaten. Heft 1 u. 2. (Erster Band). Berlin 1824. 4to. 312 S. — Heft 3. 1825. Es linden sich hier und dort einzelne Abhandlungen und Bemerkungen in diesen Verhandlungen, welche den Botaniker interessiren , wir begnügen uns hier, die in- teressantesten Abhandlungen anzuzeigen. Band I. Nach- richt über die im bot. Garten zu Berlin lebende Cha- maerops humilis von Otto, nebst Abbildung derselben p. 134- Es ist dieselbe, an welcher Gleditsch die Be- fruchtungs - Versuche anstellte. — Nicotiana nyctagini- flora beschrieben, nebst Angabe ihrer Cultur von Otto, nebst illum. Kpfrtfl. p. 144. — Einige Bemerkungen über 131 die Wirkungen des Frostes auf die Gewächse im Win- ter 1822-23, von H. F. Link p. 165. Mark und Holz waren braun und vom Frost ergriffen, die Rinde war meist gesund und entwickelte Blätter, solche Zweige trieben nachher neue Schüsse, aus der Rinde bildet sich eine neue Holzschicht, welche sich um die vorletzte legt und nun das fernere Wachsthum unterhält. Verf. räth also, da, wo die Rinde gesund ist, die Zweige nicht ab- zuschneiden, und der Nutzen hat sich durch Erfahrung bestätigt. — Beschreibung der Anguloa lurida einer neuen Orchidee aus Brasilien, von Link und Otto, mit einer ill. Abbildung p. 289. Heft 3. Fintelmann über künstliche Befruchtung der Blumen und Bäume p. 36. und p. 130. im Auszug aus der Verhandlung in der 23sten Sitzung noch mehrere Beobachtungen über diesen Gegenstand, doch nicht Ba- stard-Erzeugung beabsichtigend, sondern nur reifen Saa- men und bessern Fruchtansatz zu bezwecken. Neuer Nachtrag zum vollständigen Lexicon der Gärtnerei und Botanik etc., von F. G. Dietrich. Erster Band. Abelicea bis Bomarea. Berlin 1825. 8- 618 S. Auch unter dem Titel: Neu entdeckte Pflanzen, ihre Charakteristik, Benutzung und Be- handlung, hinsichtlich der Standörter, Fortpflan- zung und Vermehrung von Dietrich etc. Der Titel besagt hinlänglich den Zweck dieses Buchs, welches dem Botaniker nur mehr als Register dienen kann. Die Art der Behandlung im Einzelnen ist wie im Lexicon desselben Verfassers. Zeitschrift für Physiologie. In Verbindung mit mehreren Gelehrten, herausgegeben von F. Tie- demann, G. R. Treviranus und L. Chr. Trevira- 9* 132 nus. Erster Band. Heft I. 1824. Heft II. 1825. Heidelberg. 4to. Auch unter dem Titel: Un- tersuchungen über die Natur des Menschen, der Thiere und der Pflanzen herausgegeben etc. Erster Band. Heidelberg 1825. Die Abhandlung No. VI. p. 147: Ueber den eigenen Saft der Gewächse, seine Behälter, seine Bewegungen und seine Bestimmung, von L. G. Treviranus, bestreitet die Blutähnlichkeit des gefärbten eigenen Saftes der Ge- wächse; folgendes sind die vom Verf. selbst gezogenen Resultate: 1) Die sogenannten eigenen Gefäfse im Vegetabile sind von zwiefacher Art, einfache und zusammengesetzte, jene sind einfache Zellenreihen, im Zellgewebe der Länge nach aufsteigend, diese hingegen Bündel von eigenen Gefäfsen der einfachen Art, welche vermöge ihrer kreis- förmigen oder elliptischen Stellung eine Höhle einschlie- fsen, worin sie ihren Saft deponiren. — 2) Die in die- sen beiderlei Gefäfsen enthaltene Flüssigkeit ist von ei- ner harzigen, öligen oder milchigen Beschaffenheit, und im letzten Falle ist das Harz oder Oel mit wäfsrigem Safte und Schleime zu einer Pflanzenemulsion verbun- den. — 3) Dieser eigene Saft kann schwerlich das Er- nährende des Vegetabile seyn, wiewohl dessen Abschei- dung auf die Ernährung der Gewächse einen Bezug hat. (Zum Schlufs der Abhandlung zeigt der Verf., dafs diese öligen, milchigen etc. Pflanzensäfte in eigenen Behältern aufbewahrt Excreta seyen, etwa der Galle im thierischen Körper vergleichbar.) — 4) Derselbe ist nicht belebt und hat im Allgemeinen weder innerhalb seiner Behälter, noch aufserhalb derselben hervorgetreten, eine Bewegung aus innern Ursachen; wohl aber wird er in der leben- den Pflanze durch Kräfte, die aufser ihm liegen, unter 133 gewissen Umständen fortbewegt. — 5) Dieses geschieht vermöge einer Reizbarkeit der ihn einschliefsenden zel- ligen Theile, deren nächste Wirkung eine gleichförmige Verengerung des Ganais, vermöge Ausdehnung der näch- sten ihn umgebenden Zellen zu seyn scheint. Flora Belgii septentrionalis sive index plantarum indigenarum quae liucusque in VII. provinciis foederatis repertae sunt, auctore H. G. van Hall. 1 Vol. 1 part. Amsterdam 1825. 8vo. Diese Flora lateinisch und holländisch geschrieben wird mit 2 Bänden vollendet seyn, diese erste Abthei- lung des ersten Bandes enthält die 10 ersten Klassen des Linne'schen Systems, in diesen 553 Arten. Jeder Klasse geht eine synoptische Tafel der Gattungen voran. Neues enthält diese Flora eben nicht, die Gattungscha- raktere sind meist von Römer und Schuttes, und die der Arten aus demselben Werke oder aus De Gandolle's Synopsis der Flora gallica entlehnt (Bull. d. sc. nat.). B. Der Franzosen. Essai d'une Classification naturelle des Champi- gnons ou Tableau methodique des genres rap- portes jusqu a present ä cette famille par M. Ad. Brongniart. Paris 1825. 8vo. (Article extrait du 33e volume du Dictionnaire des sciences naturelles. Avec 8 planchcs. Eine Zusammenstellung alles dessen, was besonders deutscher Fleifs in dem Gebiete der Pilzkunde leistete in einem gedrängten Abrifs. Der Verf. stellt 5 Familien auf, deren jede er in Tribus abtheilt, wobei er freilich 134 noch nicht alle Gattungen gehörig unterzubringen ver- steht: 1. Familie: Uredinees; Tribu \. Uredinees vraies; Tribu 2. Fusidiees; Tribu 3. Bactridiees; Tribu 4. Stil- bosporees. — 2. Familie: Mucedinees; Tribu 1. Phylle- riees; Tribu 2. Mucorees; Tribu 3« Mucedinees vraies; Tribu 4. Byssacees; Tribu 5. Isariees. — 3. Familie: Ly- coperdacees; Tribu f. Fuligin^es; Tribu 9. Lycoperdacees vraies; Tribu 3« Angiogastres ; Tribu 4. Sclerotiees. — 4. Familie: Champignons; Tribu 1. Tremellinees; Tribu 2- Champignons proprement dits; Tribu 3. Clathracees. — 5. Familie : Hypoxylees ; Tribu 1 . Spheriacees ; Tribu 2. Phacidiacees; Tribu 3. Cytisporees. Die Kupfer sind hübsch gestochen und niedlich, meist Copieen. Derniers momens de Napoleon ou complement du memorial de St. Helene par le docteur F. An- tommarchi. Bruxelles cliez H. Tarlier 1825. 2 Vol. 8vo. Im zweiten Bande findet sich von p. 255 bis p.425: Esquisse de la Flore de St. Helene. Die Pflanzen sind nach den natürlichen Familien geordnet, wodurch diese Skizze brauchbarer ist, als die von Roxburg gegebene: Alphabetical list of plants seen in the Island of St. He- lena in AI. Beatsom Tract relative to the Island of St. Helena. London 1816. 4to. Die Charaktere der Gat- tungen und Familien, so wie die kurzen Beschreibungen der Arten nebst dem Fundorte sind in französischer Sprache. Die Culturpflanzen sind aus diesem Verzeich- nisse nicht ausgeschlossen. Plantes rares du Jardin de Geneve par A. P. De Gandolle, Premiere livraison. Geneve 1825. 4. maj. Dies erste Heft enthält auf 2 Tafeln Pinus cana- riensis, der schon im vierten Jahre aus Saamen gezogen lob blühte, auf Taf. 3. Nemopanthes canadensis (Hex can. Mich.}; Taf. 4. Jussiaea longifolia; Taf. 5. Sesamum in- dicum; Taf. 6- Silene picta. Im Aeufsern sehr elegant, die Abbildungen Kupferdruck. Histoire generale des Hypoxylons; description des genres et des especes, qui forment cette grande tribu des vegefaux. Par F. F. Chevallier. A Paris lere Livr. 1824. 2de Livr. 1825. 4to. Dieses Werk, dessen Inhaltsanzeige wir geben wer- den, sobald die erste Abtheilung: Histoire des Graphi- de'es accompagnce d'un tableau analytique des genres par F. F. Chevallier, oucrage reiifermant des observa- tions anatomiques et physiologiques sur ces ve'ge'taux etc. etc. erschienen seyn wird, wird in Lieferungen her- ausgegeben, deren jede 5 colorirte Kupfertafeln enthält. Mit 20 Lieferungen soll das Werk beendet seyn, jedes Heft kostet 9 Franken. Essai sur les cryptogames des ecorces exotiques officinales , precede d'une methode lichenogra- phique et d'un genera, avec des considerations sur la reproduction des agames; orne de 33 plan- clies coloriees; donnant plus des 130 flgures de plantes cryptogames nouvelles. Dedie a l'aca- demie royale de Medecine par A. L. A. Fee. Paris 1824. 4. Die Lieferungen 1-3 erschienen 1824, 4-6 im Jahr 1825, die 7te und letzte haben wir noch nicht gesehn. Die vier ersten Tafeln dienen zur Erläuterung des Sy- stems des Verf., die übrigen enthalten die Abbildungen meist neuer, doch auch einiger bekannten Arten. In der Introduction bis p. LXXXVIII setzt der Verf. sein Sy- stem auseinander, dann folgt von da bis p. CII die 136 Erklärung der zum System gehörigen Kupfer. Von p. 1-20 incl. wird sodann über die vorzüglichsten der officineJlen Rinden abgehandelt, und nun folgt die Be- schreibung der darauf vorkommenden Flechten und Pilze. Die Tafeln sind von Poiteau gemahlt und von Vict, Plee gestochen. Flora Brasiliae meridionalis auctore Auguste de St. Hilaire, avec des planches dessinees par Tur- pin et gravees au burin. Paris chez Belin. Fase. 1. 2. 3. 1824-25. 4to et fol, PJantes usuelles des Brasiliens par Auguste de St, Hilaire. Paris 1824-25. Livrais 1-6. 4to. Die Inhaltsanzeige dieser beiden Werke versparen wir bis zum nächsten Hefte. Histoire philosophique, litteraire, economicrue des plantes de l'Europe par J. L. M. Loiret. Paris 1825. Tom. I. 8vo. (avec un Atlas). Revue de la Flore des environs de Spa par A. L. S. Lejeune. A. Liege 1825. 8vo. Eine neue Auflage der Flore des environs de Spa desselben Verfassers. Manuel de l'herboriste par Lebeaud. Paris 1825. 8vo, Plantes cryptogames du Nord de la France par J. B. H. J. Desmazieres. Lille et Paris 1825. 4to. Das erste Heft mit 50 getrockneten Cryptogamen ist bis jetzt angezeigt für den Preis von 6 Francs, Elemens de botanique on histoire des plantes con- siderees sous le rapport de leurs proprietes ine- w dicales et de leurs usages dans l'economie do- mestiqne et les arts industriels par M. M. Brierre et Pothier de Rouen. Paris 1825. 12mo. Nouveaux elemens de botanique et de physiologie vegetale. Troisieme edition revue etc., par A. Richard. Paris 1825. 8- Herbier general de l'amateur contenant la descri- ption, l'histoire, les proprietes et la culture des vegetaux. Par feu JVIordant de Launay conti- nue depuis la 12 Livraison par M. Loiseleur Deslongchumps, avec iigures peintes d'apres na- ture par M. P. Bessa. A Paris. 8vo. Einige und achtzig Lieferungen, jede mit 6 Tafeln, sind bis 1825 erschienen. Flore medicale des Antilles on traite des plantes usuelles des Colonies par M. E. Descourtilz. Paris. Von diesem Werke, welches auch in Lieferungen erscheint, sind bis jetzt gegen 50 erschienen. Annales des sciences naturelles par M. M. Audouin, Ad. Brongniart et Dumas. Tom. IV. 1825. 8vo. De Candolle Note sur le Trifolium magellanicump.1l. Nach der Untersuchung der unter obigem Namen von Poiret im Dict. 8. p. 25. beschriebenen Pflanze er- gab sich, dafs sie eine Oxalidee und aus Monte -Video sei, da das Exemplar nicht vollständig war, so stellt DC. sie an das Ende der Gattung Oxalis mit folgendem Charakter : Oxalis eriocarpa, caulibus procumbentibus rufo-hir- sutis, foliis Ionge petiolatis 3 foliolatis, foliolis late ob- 138 cordatis utrinque rufo - villosis , pedunculis folio longiori- bus, calycibus fructibusque hirsutis, seminibus solitariis (in carpello quoque). In America merid. circa Monte- video. — An genus proprium affine Biophyto ob stamina forsan omnino libera et Oxalidibus Hedysaroideis ob carpella seu ovarii loculamenta 1 sperma? (v. s. sine fl.) Brongniart Ad. Observations sur quelques Vegetaux fossiles du Terrain houiller et sur leurs rapports avec les Vegetaux vivans p. 23« Der Verfasser behauptet, dafs Syringodendron Stern- berg nur eine ihrer Rinde beraubte Sigillaria sei, wie er durch Exemplare aus den Gruben vt>n Valenciennes, Mons, Gharleroi beweisen könne. Die meisten Sigilla- rien haben eine Rinde von 1-2 Lin. Dicke, welche in- nen die von dem Durchgange der Gefäfse entstandenen Figuren (wie bei Syringodendron) zeigt, aufsen aber die durch die abgefallenen Blattstiele zurückgelassenen Nar- ben, hierdurch werden sie den baumartigen Farren noch ähnlicher, andere Sigillariae, so wie die Gattungen Sti- gmaria, Sagenaria, Calamites, haben nur eine äufserst dünne Rindenlage, welche auf beiden Seiten dieselben Erscheinungen zeigt. Sigillaria wurde von Sagenaria mit durch die Einfachheit des Stammes unterschieden, der Verfasser beobachtete aber in den Steinkohlengruben zu Essen einen Stamm der Sigillarien, welcher 40' lang ein- fach fortgehend und sich verdünnend, dann gabelförmig getheilt war. Diese Verästelung der Stämme findet sich nun bei unsern baumartigen Farren nicht, doch glaubt der Verfasser, dafs sie wie bei den Palmen auch hier vorkommen könne, und sich finden werde. Auf der beigefügten Tab. 2. sind abgebildet Fig. i. Sigillaria Hip- pocrepis, Fig. 2. Sig. reniformis, Fig. 3-4. Sig. elongata, Fig. 5. Sig. mamillaris, omnes Ad. B. 139 Agardh Ohservations sur le genre Ohara, extraites d'une lettre adresse'e aux Redacteurs p. 61« Agardh will die Gharen zu den Algen stellen und sie in 2 Genera theilen, Nitella und Chara, zum ersten gehören die Arten, welche aus einer Röhre bestehn, bei denen die sogenannten Pistille und Antheren getrennt, ohne Bracteen und kaum mit einem Kelche gekrönt sind, zum zweiten die Arten, welche aus mehreren Röh- ren bestehn, Pistille und Antheren genähert mit mehre- ren Bracteen umgeben, und von einem sehr deutlichen Kelche gekrönt. Amici hat aber in denselben Annalen Chara flexilis abgebildet mit einfachen Röhren, wie eine Nitella, im übrigen Bau aber wie eine Chara, wie ist dies zu erklären? — Die sogenannten Antheren haben nach Ag. folgende Struktur: Die Oberfläche der Kügel- chen ist durchsichtig oder nicht gefärbt, unter dieser Membran befindet sich eine rothe genetzte oder zellige Kugel, oft ist diese aber farblos, aber mit Rosetten oder Sternen bezeichnet, deren Strahlen roth oder lanzettför- mig sind, dieser Zustand, welcher sich mit dem vorigen an demselben Individuum findet, ist der wahre Kern des Kügelchen, verborgen unter einer genetzten Schuppe. Der Kern enthält Fäden, welehe einfach (einmal glaubte er sie gabelich zu sehn) gekrümmt und sich kreuzend durchsichtig und farblos sind mit parallelen und gedräng- ten Queerstreifen, mehrere derselben sind an einem ei- genen glockenförmigen, gleichfalls farblosen aber mit ei- nem rothen Pigment erfüllten Organ befestigt. Diese Glocke, an deren Basis sie aufserhalb befestigt sind, ist in verschiedenen Arten verschieden gebildet. Wie diese Glocken in dem Kerne liegen, ist ungewifs, ihrer sind nur eine geringe Anzahl, sie lösen sich oft von den Fä- den ab, und verlieren ihr Pigment, daher sind sie schwer 140 p zu beobachten. Was ihre Function sei, ist dem Verf. ungewifs. Gay Sur V Arenaria tetraquetra. Extrait d'une lettre adressee aux Re'dacteurs. Zu der Beschreibung der Ar. tetraquetra, welche Herr Gay im 3ten Bande dieser Annalen p. 27. gegeben hat, fügt er noch 2 Tafeln hinzu: Tab. III. f. 1-7. Aren, tetraquetra, « uniflora (fertilis); f. a-d, eadem (sterilis). Tab. IV. Arenaria tetraquetra [3 aggregata. Seringe's Va- rietät a laxifolia ist Gay's (3 aggregata und des erstem (3 densifolia, Gay's « uniflora. Aren, imbricata Lagasca gehört zu den Synonymen der einbliithigen Varietät. De Candolle Notice sur quelques ge?ires et especes nou- velles de le'gumiiieuses , extraite de divers Mc'moires presentes ä la socie'te d'histoire naturelle de Geneve pendent le cours des anne'es 1823 et 1S24. Premiere partie — Genres nouveaux p. 90. 1. Priestleya mit 2 Abtheilungen: Eisotheca, wohin Liparia myrtifolia Thbg. , Borbonia laevigata L. und Li- paria hirsuta Thbg. gehören; und Aneisotheca, hierher P. capitata n. sp., Liparia graminifolia L., Borbonia ericae- folia L. , Borbonia sericea Lam. p B. axillaris Lam., P. elliptica n. sp., Liparia villosa L. , eadem cum Borbonia tomentosa L., Liparia vestita Thbg 2. Mequie/iia, hier- her: Podalyria obcordata Lam. und R. sphaerosperma n. sp. — 3. Goniogyna, G, hebecarpa n. sp. , Hallia hirta Willd., Hedysarum latebrosum Lin. — 4. Sabinea, hierzu: Robinia florida Vahl und R. dubia Lam, — 5. Coursetia, hierzu: Lathyrus fruticosus Cav. und Aeschynomene vir- gata Cav.? — 6. Corynella, hierzu: Robinia polyantha Sw. und G. paucifolia n. sp,, wozu vielleicht Robinia do- mingensis Spr. — 7. Bremontiera, Br. ammoxylum n. 141 sp. Java. — 8. Pictetla, hierzu: P. squamata, Robinia squamata Vahl; P. aristata, Aeschynomene aristata Jacq.; P. obcordata n. sp.; P. Jussiaei n. sp.; P. Des- vauxii, Robinia spinifolia Desv. ; P. ternata n. sp. — 9. Adesmia, Sect. 1. Patagonium, hierher: Ad. muricata, Hedysarum muricatum Jacq. ; Ad. Smithiae n. sp. ; Ad, dentata, Aeschynomene dentata Lag.; Ad. hispidula, Aeschyn. hispidula Lag., Hedys. pendulum [3 Desv.; Ad. bicolor, Hedys. bicolorum Poir.; Ad. pendula Hedys. pendulum a Poir. ; Ad. punctata, Hedys. punctatum Poir. ; Sect. 2. Ghaetotricha, hierher: Ad. papposa, Aeschyn. papposa Lag.; Ad. longiseta n. sp. — 10. Parrotetia, hierzu: P. barbata, Hedysarum barbatum Lin. ; P. ca- yennensis n. sp.; P. venustula, Hedysarum venustuluru H. B. Kunth. — 11. Collaea, hierzu: G. speciosa, Cytisus speciosus Desv. ; G. trjnervia n. sp. — 12. Dumasia, hierzu: D. villosa et pubescens n. sp. — 13. Pueraria, hierzu: P. tuberosa, Hedys. tuberosum Roxb.; P. Wallichii n. sp. — 14« Darlingtonia, hierzu: D. brachyloba, Acacia brach. Willd., Mimosa illinoensis Mchx. ; D. glandulosa, Mimosa glandulosa Michx., Acacia gland. Willd., Mi- mosa contortuplicata Zucc. Seconde partie — Especes nouvelles. Sophora glauca Ind. or. ; Virgilia rubiginosa Gua- dal., Thermopsis Napaulensis, Oyclopia latifolia Cap. b. sp., Podolobium aciculare N. Holl., Crotalaria tuberosa Napaul., Crot. Roxbui^ghiana Ind. or. , Indigofera mul- ticaulis Napaulia, Ind. polyphyUa Napaulia, Ind. ollgo- sperma Senegalia, Tephrosia sophoroides Napaulia, T. brachystachya Napaulia, T. hypargyrea Ind. or., Nis- solia stipitata Bras. (N. punctata Poir., puncta Sphaeriae sunt), Poitaea -viciaefo/ia St. Domingo, Swainsona les- sertiaefolia Nov. Holl., L. macrostachya C.b. sp., Ura- nia lagopus Napaulia, Desmodium pseudotriquetrmnNz- 142 paulia, D. diffusum Ind. or., D. parvifolium Napaulia, D. laxiflorum Napaulia, D. elegans Napaulia, D. mul- tißorum ibid., D. angulatum ibid., D. pilosiusculum Ins. Philipp., D. confertum Napaulia, D. rufescens Ind. or., D. coiicinnum Napaulia, D. trichocaulum Napaulia, D. paucinervium Ind. or., D. Leschenaultii Ind. or., D. laxum Napaulia, D. oxyphyllum Napaulia, D. podo- carpum ibid., Hedysarum nummulär ifolium Syria, Les- pedeza eriocarpa Napaulia, Rhyjichosia rnenispermoides Acapulco. De la Pylaie Quelques observations sur les productions de l'ile de Terre JYeuve et sw quelques Algues de la cote de France appartenant au genre Laminaire p. 174. Der Verfasser war 1816 und 1819 auf Terre -Neuve und sammelte dort etwa tausend Pflanzen, unter denen besonders merkwürdig ein Myriophyllum denudatum ohne Blätter, Schizaea ülifolia auch auf den Malouinen von Gaudichaud gefunden, Empetrum rubrum bisher nur von der Magellans Strafse bekannt, Gineraria carnosa n. sp., mehrere neue Junceae und Gramineae, die nicht weiter aufgeführt werden. Von den Algen sind angeführt La- minaria longicruris; L. Agarum, Lam. digitata, welche er in 2 Arten L. stenoloba und L. platyloba (Fucus bi- furcatus Gunner) theilt, Laminaria esculenta, varr. pla- typhylla, taeniata, remotifolia, polyphylla, Lam. derma- todea n. sp. (nahe der L. bulbosa), Lam. caperata n. sp., Lam. phycodendron, ochroleuca, leptopoda n. sp. Es verspricht der Verfasser eine Flora von Terreneuve und ein Nereis francoise. Abgebildet sind Tab. IX. A. Lam. longicruris; B. L. longicr. 3 tenuior; G. L. caperata; D. L. esculenta platyphylla; E. L. escul. remotifolia; F. L. escul. taeniata; G. L. dermatodea; H. L. Agarum; J. L. platyloba; K. L. stenoloba. 143 Observations sur les ve'getaux fossiles renfermes dans les gres de Hoer en Scanie par Ad. Brongniart p. 200. Note additioneile sur le rdpport fait ä la socie'te • philomatique sur le memoire precedent par M. C. Prevost p. 219. Es kommen dort im Sandstein Farrnabdrücke vor, welche der Verf. unter den Namen Filicites meniscioides, Nilsoniana, Agardhiana, Lycopodites patens beschreibt; ferner von Monocotyledonen : eine den Cycadeen verwandte Gattung mit eingerolltem jungem Laube Nilsonia be- nannt, und eine dieser verwandte, ohne jenen Charakter Pterophyllum, noch eine andere den Musaceen oder Gan- neen verwandt, und endlich eine für jetzt unbestimm- bare zu Poacites Schlotth. gehörig, endlich mehrere Ab- drücke von Dicotyledonen ganz unbestimmbar. Abge- bildet sind Tab. XI. Filicites meniscioides um ^ verklei- nert, Tab. XII. 1. Filicites Nilsoniana, 2. Agardhiana; 3. Nilsonia elongata; 4 et 5. N. brevis; 6- N.? aequalis; 7. Pterophyllum majus; 8. Pt. minus. Sur la formation de l'Embrjon dans les Graminees par M. Fiaspail /?. 271. In dieser Abhandlung, zu welcher die Tafeln XIII und XIV gehören, giebt der Verf. eine neue Ansicht der Metamorphose bei den Gräsern. Die Entwickelung sei- ner Ansichten ist nicht gut eines kurzen Auszugs fähig, wir geben daher nur die Schlüsse, welche er aus seinen Untersuchungen zieht: 1) Der Embryo ist nur die Spitze eines Zweigs, welchen die Wirkung des Antheren Fluidums von sei- nem Anheftungspunkt getrennt, und in einem tiefern Blatt eingeschlossen, gelassen hat, dessen Zellgewebe bei den Gräsern sich mit Stärkemehl füllend, ihm als Peri- sperm dienen mufs. 144 2) Stylus und Stigmata sind nur die verkümmert ge- bliebene Verlängerung der Spitze eines Halmes. 3) Der vom gepaart nervigen Blatte gelöste Mittel- nerve, welcher in dem tiefern zum Perisperm geworde- nen Blatte eingeschlossen bleibt, wird der Pflanze die aus der Zersetzung des Perisperms entstandenen Pro- dukte liefern, und wird so die Functionen eines wahren Cotyledon erfüllen. 4) Die Befruchtung bei den Gewächsen ist nur eine Isolirung, und der Tod eines Gewächses, welches Früchte getragen hat, ist nur die Scheidung des Theils, welcher sich vollständig entwickelt hat von dem, welcher im ver- kümmerten Zustande verblieben ist. 5) Der Saame der Gewächse ist eben so gut in al- len den Knospen enthalten, welche an einem Stamm be- festigt sind, der fähig ist, ihre fernere Entwickelung zu fordern. 6) Indem man mit dem gepaart nervigen Blatte den Mittelnerven, welcher sich getrennt hat, vereinigt, sieht man, dafs die ganze Pflanze zurückgeführt werden kann auf einen aufsteigenden Kegel, welcher dem Gaudex ad- scendens entspricht, welchen ich Plumula adscendens nenne; auf einen herabsteigenden Kegel, entsprechend dem Gaudex descendens, welchen ich Plumula descendens nenne; endlich auf ein Gelenk, welches der Brenn- und Mittelpunkt ihrer Thätigkeit und ihres Daseins ist. 7) Endlich dals es unter den Gewächsen Familien geben könne, welche, wenn sie gleich nie Blumen oder Saamen tragen, nichts desto weniger wahre Gewächse sind, und dabei nicht weniger die Mittel sich wieder zu er- zeugen bewahren. Sur la nouvelle famille de plantes fondee sur le genre Tamarix par M. Desvaux p. 344» Zunächst den Salicarien verwandt, zu denen sie Aug. St. Hi- 145 St. Hilaire gebracht hatte, von denen sie besonders durch die Semina setosa basi valvarum affixa sich unterschei- den. Der Verf. bildet 2 Gattungen: Tamarix, wozu T. gallica, africana, canescens, Pallasii, chinensis, tetrandra, songarica, passerinoides, orientalis, und Myricaria, wozu: M. germanica, linearifolia, herbacea, vaginata und squa- mosa gehören, deren Diagnosen und Synonymie fgege- ben werden. Dem Verf. scheint Willdenow's Arbeit über diese Gattung in den Abhandl. der Berl. Acad. un- bekannt gewesen zu seyn. Recherches microscopiques sur le Pollen et consideYa- tions sur la ge'ne'ration des plantes par M. Guille- min p. 350. Die Pollenko'rner sollen immer frei in den Anthe- ren liegen, bald sind sie glatt, bald klebrig, die letztern sind immer superiicie papillari, oder mammillari, sprin- gen später auf als die glatten, welche regelmäfsig mit einer Naht aufzuspringen scheinen, aber nichts heraus- fliefsen lassen, während jene unregelmäfsig reifsen, und eine nicht mit Wasser mischbare, aus unzähligen kleinen Kügelchen zusammengesetzte Flüssigkeit ausstofsen. Note sur les vegetaux fossiles de VOolite ä Fougercs de Mamars pars M. Ad. Brongniart p. Ail- Beschrieben und auf Tab. XIX abgebildet, sind: Fig. 1. Filicites Desnoyersii; Fig. 2. F. Reglei ,' Fig. 3. F. Bucklandii mit 2 Varietäten; Fig. 4. F. Bechii; Fig. 5. F. Lagotis; Fig. 6. F.? hastata; Fig. 7. Phyllites?; Fig. 8. Poacites yuccaefolia; Fig. 9-10. Mamillaria Desnoyersii in 2 Varietäten. Essai d'une Classification ge'nerale des Gramine'es, J"on- de'e sur Vetude physiologique des caracteres de cette famille par M. Raspail p. 423. U H«ft. 10 146 — Der Verf. geht die einzelnen Theile der Gräser rück- sichtlich ihrer Wichtigkeit als Eintheilungsgrund durch, und giebt darauf eine Tabula methodica. , deren erster Eintheilungsgrund ist: ob die Paleae omnes impariner- viae sind, oder die superior parinervia sei; bei beiden Abtheilungen ist nächster Eintheilungsgrund der Bau der Stigmata, dann kommt die Inflorescenz und die An- oder Abwesenheit der Gluniae etc.; 58 Gattungen werden aufgestellt, darunter keine neue, doch fast alle mit neuen Gattlingscharakteren. Es gehört zu dieser Abhandlung Tab. 20., auf welcher die verschiedenen Formen der Stigmata, der Lodiculae, der Ligula und die Entstehung der verschiedenen Inflorescenz dargestellt sind. Monographie du genre Phebalium par M. Ad. de Jus- sieu p. 471. (Exlrait.) Phebalium eine Gattung der Rutaceen, über welche Familie der Verf. seit längerer Zeit arbeitet, bisher nur mit 2 Arten bekannt, zu welchen noch Eriostemon squa- mea Labill. als diitte tritt, wird näher charakterisirt und in 2 Hauptabtheilungen zertrennt und 8 Arten angeführt. Note sur le genre Prevostea par M. Choisy p. 496. Das Genus Dufourea von Kunth erhält vom Verf. den Namen Prevostea, da der Name Dufourea schon von Acharius benutzt worden ist; er beschreibt darauf 2 neue Arten desselben P. umbellata und P. ferruginea, beide aus Brasilien, welche sich an die beschriebenen P. glabra und sericea anschliefsen. Annales des sciences naturelles Tom. V. 1825. 8 Observations sur quelques plaiUes de la France par M, Leon Dufour, Die hier abgehandelten Pflanzen sind: Ornithopus roseus ( O. sativus St. Am. flor. Agen. ) ; Silene Thorei 147 (S. crassifolia Thore prom. et Gucub. fabarius Ejusd. Chlor.); Festuca sabulicola (F. juncifolia St. Am.?); Coch- learia anglica L., Juncus nitidiflorus (J. bulbosus Auct. non Lin.); Juncus heterophyllus. Rapport sur la Flore des ües Malouin.es par M, Gau- dichaud par M. Mirbel p, 89. Die Malouinen oder Falklands Inseln unter dem 52£ ° südl. Breite und 614- ° westl. Länge ungefähr 90 lieues von der Magellans-Strafse sind mit Felsen und Dünen umgeben, innen mit niedrigen Bergen und Ebenen, mit Seen und Morästen aus schwammigem Torf. Die Gräser und Halbgräser herrschen durch die Menge der Indivi- duen, Bäume fehlen. Der höchste Strauch von etwa 6' ist Veronica decussata Willd. Die ganze Zahl der be- obachteten Pflanzen ist 128. Mehrere davon sind in Südamerika, andere auch am Gap, und einige auch in Europa zu Hause. Die neuen Arten und Gattungen sind kurz diagnosirt. Algen 21» Pilze 2, Lichenes 20, Hepa- ticae 3, Musci 6, Lycopodiaceae 2, Filices 4, Marsilea- ceae 1, Cyperaceae 3, Gramineae 7> Junceae 4, Restia- ceae 1, Asphodeleae 1, Asparageae 1, Irideae 1, Orchi- deae 1, Santalaceae 1, Polygoneae 3, Plumbagineae 1, Primulaceae 1, Rhinanthaceae 2, Personatae 1, Gentia- neae 1, Ericineae 2, Lobeliaceae 1, Cichoraceae 2, Gy- narocephalae J, Gorymbiferae 11, Rubiaceae 1, Umbelli- ferae 3, Ranunculaceae 4, Gruciferae 1, Geraniacae 1, Violarieae 1, Droseraceae 1, Caryophylleae 3, Hygrobiae 2» Myrteae 1, Rosaceae 2, Urticeae 2; von diesen sind 42 bis 46 neu, 28 bis 29 wachsen auch im südlichen Arne- . rika, 31 in Europa, 10 am Gap. Durch früher versuchte Ansiedlungen sind einige europäische Arten dorthin ge- kommen, z. B. Urtica urens ; Rumex Acetosa und Aceto- sella etc. Auf Tab. II. sind abgebildet, 1. Oreobolus lü* 148 obtusangulus Gaud., 2. Callixine marginata Commers., 3. Nanodea muscosa Gaertn. , 4. Veronica decussata Willd., 5. Myrtus nummularia Lam. — Tab. III. 1. Azo- rella lycopodioides Gaud., 2. Bolax glebaria Commers., 3. Nassauvia Gaudichaudii Cass. , 4. Oligosporus emargi- natus Gaud. . Notice sur la vie et les travaux de Jean Vincent Fe'- lix Lamouroux par M, J. J. N. Huot p. 113. Geboren 1779 zu Agen, gestorben 1825 zu Gaen.; Werke: Dissertations sur plusieurs especes de Fucus peu connues ou nouvelles 1805 4to. — Essai sur les genres de la famille des Thalassiophy- tes non articules. 1S13. 4to. — Histoire generale des Polypiers coralligenes flexibles 1816. 8vo. — Exposition methodicme des genres de l'ordre des Po- lypiers 1811. 4to. — Resume d'un Cours elementaire de Geographie phy- sique. 1821. 8vo. — Rapport sur Ic Memoire de M. Lamouroux, intitule: De la Geographie botanique marine, par M. Mirbei p. 194. Ist nicht gut eines Auszugs fähig. Dieses die allge- meinen Resultate: die Polarzone ist vorzüglich das Va- terland der Ulvaceen, die gemäfsigte der Florideen, die Tropen der Fucaceen und der Dictyoteen. Die zartem jährigen Hydrophyten sind in der Polarzone, die holzig- sten zwischen den Tropen. Das Maximum der Genera und selbst der Arten scheint in der gemäfsigten Zone zu seyn. Adriana nouveau genre de plante dans la famille des Euphorbiacces par M. Gaudichaud p. 221. 149 Adrian von Jussien zu Ehren benannt, zwischen Adelia und Rottlera, ausgezeichnet durch connectivum apice in ligulam pilosam productum, 2 Arten Adr. to- mentosa und glabrata, eine dritte von d'Urville ebenfalls aus Neuholland wird in dessen Reise beschrieben wer- den. Groton 4 partitum Labill. und mehrere dieser Gat- tung von Neuholland werden vermuthlich zu dieser Gat- tung gehören. Classification generale des Graminees fondee sur l'e- tude physiologique des caracteres des cette famille par M. Raspail p. 287. Der Verfasser geht hier die Gattungen einzeln durch und giebt ihre Charaktere an, und fügt die Namen ei- niger Arten als Beispiele an. Quelques ide'es sur les Graminees par M. J. J-C. de la Harpe p. 335. Der Verf. stellt 2 Beobachtungen auf, welche er nicht mit der Ansicht von Mr. Raspail in Einklang brin- gen kann. 1. Bei Phalaris canariensis und andern Grä- sern mit ästigem Stamm, ist das erste Blatt der Knospe durch ein vollständiges Internodium (von l-l^U Länge bei Phal. can.) von dem Stamme getrennt, der aus dessen Mittelrippe entstehen sollte. 2. Bei Bambusa arundina- cea bilden Lodiculae und Stamina 2 Systeme concentri- scher Organe, deren Anheftungspunkte nicht in dersel- ben Fläche liegen, daher sie wohl nicht so zusammenge- hören können, wie Mr. Raspail will. Dabei sind sie ge- geneinander symmetrisch gestellt, welches an die nahe- stehenden Junceen, Restiaceen erinnert. Auch bei den übrigen Gräsern, wo meist 3 Stamina und 3 Lodiculae da sind, kann man noch die Symmetrie verfolgen, bis endlich die Lodiculae bei einigen ganz verschwinden. 150 Observations sur quelques plantes rares ort nouvelles de la Flore francoise par M. Requien p. 381. Alnus elliptica, suaveolens; Balsamita Audibertii; Bellium nivale, Euphorbia corsica; Helxine n. gen. affine Parietariae. Ghar. gen. Monoica, d" flor. solitarii, peri- gonio campanulato 4 partito; Sperigonio persistente ven- tricoso supra 3 partito; Semen unum. H. Soleirolii; Le- pidium humifusum; Polypogon subspathaceum; Thymus glandulosus, parviflorus. Alles neue Arten vom Verf. in Corsica gesammelt. Description äune nouvclle espece de Senecon par M. Leon Dufour p. 428. Senecio difficilis Tab. II. In arenosis saxosisque Hispaniae. 0. Früher mit S. gallicus Vill. und S. squa- lidus Lin. verwechselt. Classification ge'ne'rale des Gramine'es etc. par Mr. Ra- spail (seconde partief suite et fin.J p, 433. Verfolg der frühern angefangenen Arbeit, am Schlufs Verzeichnifs der meisten Gattungen, welche bisher auf- gestellt sind, und wohin sie zu reduciren; endlich Er- läuterung der Kupfertafeln Tab. 8-10. incl. Sur un sous-genre ä former parmi les Polypodes sous le nom de Drynaire par M. Bory de St. Vincent p. 462. Zu dieser Abtheilung, deren Typus und Inbegriff Polyp, quercifolium L. ist, ausgezeichnet durch die ei- genthümlichen immer sterilen blattartigen Wedel an der Basis der ganz verschieden fertilen, gehören 5 Arten nämlich: Polypodium Linnaei Tab. 12. J in China, Philip- pinis, Polynesia, P. Schkuhrii in India et Nova Hollandia; P. Willdenowii Tab. 13. in Insulis Mascarenibus et Ma- 151 dagascaria?; P. Gaudichaudii Tab. 14-, in Insulis Rawak ; endlich eine noch nicht genau bekannte Art aus Po- lynesien. Annuaire de la societe Linneenne d'emulation de Bordeaux. Ann. 1825. 8vo. Caracteres de trois nouvelles especes de plantes. Statice hybrida: scapo paniculato tereti, floribus sub- corymbosis, bracteis ovatis scariosis, foliis amplexicauli- bus obovato-spathulatis deflexis mucronatis margine spha- celatis. Am Ufer des Meers zwischen Port- Louis und Gavres vom Dr. Montagne gefunden, scheint ein Ba- stard von Statice Limonium und bellidifolia. — Agaricus urceolus: stipite inflato, leviter tomentoso; pileo irregu- lari nigroque, supra nitente; lamellis inaequalibus, basi acuminatis decurrentibus omnino ad medium partem sti- pitis. Im Bois de Boulogne von M. Raspail gefunden. — Laterradaea polymorpha von demselben in den Champs- elysees gefunden. Die neue Gattung Laterradaea ist be- schrieben in Ann. europ. et de la soc. de fructification. T. 6. oct. 1824. p. 233. Bibliotheque universelle des sciences belles - lettres et arts, faisant suite ä la bibliotheque britanni- que redigee ä Geneve par les auteurs de ce dernier recueil. Tome XXV. Dixieme annee. Sciences et arts. A Geneve et ä Paris 1825. 8. Extrait d'un memoire sur un nouveau gcnre de plan- tes nomine Pictetia et sur ceux qui, comme c-eluici avoient e'te confondus parmi les Robinia. Par M. De Candolle. (Mai 1825. p. 40.) Der Verf. geht die Gattung Robinia zuerst geschicht- lich durch, zeigt dann, dafs fast 20 Arten derselben zu 152 andern Abtheilungen der Leguminosen gehören, nämlich : R. rubiginosa Poir. ist eine Gupania; R. subdecandra Her., rubiginosa Bert, coccinea Aubl. gehören zu Virgi- lia und Ormosia; R. panacoco Aubl. scheint aus den Blättern einer Swartzia und den Blumen eines Loncho- carpus zusammengesetzt; R. mitis Lin., R. mitis Lour., R. uliginosa Lour. bilden die Gattung Pongamia; R. grandiflora Lin. ist Aescliynomene grandiflora Lin.; R. alata Mill. ist eine Piscidia; R. striata Willd. ist eine Geoffraea; endlich bilden alle von Roxburgh aus Indien als Robinien beschriebenen Bäume eine neue Gattung sehr nahe mit Tephrosia verwandt. — Die übrigen Ar- ten werden nun in folgende Gattungen getheilt: 1. Ro- binia, hierzu die Arten R. pseudacacia, umbraculifera, vis- cosa, hispida ; 2. Lonchocarpus Kunth ; 3. Sabinea, hierzu R. florida Vahl und R. dubia Poir.; 4. Gorynella. Arten hierzu sind R. polyantha Sw., Gor. paucifolia Bert. n. sp. e St. Domingo; 5. Garagana, Rob. Caragana et äff.; 6. Halimodendron , R. Halodendron; 7. Pictetia gehört zu den Hedysareen mit gegliederter Schote, es sind Bäume und Sträucher von den Antillen und dem tropi- schen Amerika, es gehören dahin folgende Arten P. squammata, Rob. squam. Vahl; P. aristata, Aes chyn. ari- stata Jacq. ; P. obcordata n. sp. von Bertero auf St. Do- mingo gefunden; P. Jussiaei n. sp. ex herb. Juss.; P. Desvauxii, Rob. spinifolia Desv.; P, ternata n. sp, v. Bertero auf St. Domingo gefunden. — Wir erfahren zu gleicher Zeit, dafs De Gandolle ein Werk: Memoires sur la famille des Legumineuses un vol. in 4to avec 70 planches ä Paris chez Belin, her- ausgeben will, welches schon im Druck ist. 153 C. Der Engländer. Prodromus florae Nepalensis s. enumeratio vegeta- bilium, quae in itinere per Nepaliam propre dictam et regiones conterminas Ann. 1802-3 detexit atque legit Fr. Hamilton (olim Bucha- nan). Accedunt plantae a D. Wallich nuperius missae. Secundum. methodi naturalis normam di- sposuit atque descripsit Dav. Don. Londini 1825. 8vo. Der Verf. beschreibt die im Herbarium von Lam- bert befindlichen, grüfstentheils vom Dr. Hamilton, der mit der englischen Gesandtschaft in Kathmandu war, ge- sammelten Pflanzen; andere erhielt diese Sammlung durch die Englisch -ostindische Compagnie, welche fast jährlich durch den Vorstand ihres Gartens in Galcutta Dr. Wal- lich Sendungen von Pflanzen und Saamen erhält, welche dieser durch eigends dazu bestellte Sammler zusammen- bringen läfst. Eine Anzahl Gräser, welche später an- kam, konnte nicht mehr mit benutzt werden. Es ent- halt: Filices 76 Arten, darunter Neuronia (Aspid. Walli- chii Hook), Peranema, Leptostegia, als neue Gattungen. Lycopodineae 7, Equisetaceae 1, Characeae 1, Marsilea- ceae 1, Piperaceae 4, Aroideae 4, Alismaceae 5, Buto- meae 1, Orchideae 51, darunter: Diplomeris, Gastrochy- lus, Ptilocnema, Pleione (Epidendr. praecox Sm.) als neue Gattungen. Cyperaceae 21, wobei 9 Garices, Junceae 3, Gommelineae 4, Asparageae 10, Liliaceae 10, dabei Compsoa n. gen., Hemerocallideae 1, Hypoxideae 1, Melanthiaceae 1, Irideae 1, Goniferae 7, Myriceae 2, Gupuliferae 9> Betulinae 4, Saliceae 3, Urticeae 15, Eu- phorbiaceae 8, Passifloreae 1, Laurinae 11, Elaeagneae 4, J54 = Thymeleae 4, Polygoneae 27, Ghenopodeae 1, Amaran- thaceae 4, dabei Cladostachys n. gen. (Achyranthes mu- ricata L.), Plantagineae 2, Primulaceae 16, Lentibulariae 2, Scrophularinae 21, dabei Cybbanthera, Sopubia, Chirita (Didymocarpi sp. Wall.) n. gen., Pediculareae 5, Sola- neae 4, Gonvolvulaceae 5, Boragineae 8, Verbenaceae 11, Jasmineae 8, Oleinae 3, Labiatae 36, dabei Stenarrhena n. gen., Acanthaceae 7, Didymocarpeae 10, dabei Ly- sionotus und Trichosporum , sonst Incarvilleae sp. als n. gen.; Gentianeae 9, Asclepiadeas 2, Apocyneae 6, Ru- biaceae 26, dabei Cuncea Harn, und Geophila n. gen.; Gaprifoliaceae 11, Loranthaceae 8, Ebenaeeae 2, Sym- plocineae 5, Sapoteae 1, Myrsineae 10, Ericeae 13, Campanulaceae 7, dabei Glosocomia n. gen.; Valeria- neae 3, Dipsaceae 3, Gompositae 62, dabei Acilepis und Leucomeris nov. gen.; Umbellatae 10, Araliaceae 7, Vi- tigineae 3, Rhamneaceae 10, Celastrinae 5, Ranuncula- ceae 23, Papaveraceae 5, Polygaleae 7, Gruciferae 8, Resedaceae 1, Balsamineae 4, Berberideae 4, Violeae 5, Rutaceae2, Geraniaceae 4, Grossulariae 1, Saxifrageae 10, . Ad Plantaginem majorem accedit, a qua essentiali- ter differt: Capsula biloculari tetrasperma, nee uniloculari poljsperma. Radix praemorsa fibrosa ut PL majoris. Folia inferne magis attenuata, nunquam basi subcordata, magis hirsuta, cum iis PI. mediae potius convenientia. Spica paullo minus elongata, basi pariter interrupta, gla- bra, rhachi hirsuta. Scapus praesertim in superiori parte striatus angulatus. Fructificationis partes caeterum ut in PI. majore. Stigma capitellatum. Capsula medio cir- cumscissa. Planta eulta in hortis botanicis, e semine a nobis al- lato edueta, vegetius crescit, omnibus dimensionibus fit major, caeterum indolem naturalem non mutat. Semel in planta eulta observata est Capsula trilocularis hexa- sperma. 2. Plantago macrocarpa. Nob. PI. acaulis, foliis lanceolatis erectis, spica densiflora cylindrica, Capsula maxima biloculari disperma, integra deeidente. In uliginosis limosis insulae Unalaschka Aleutorum a nobis leeta. 4. Planta Hörens quadripollicaris , eadem autumno fruetifera pedalis, scapis in utroque statu quam folia paullo longioribus. Radix perennis, perpendicularis, sa- tis crassa; collum reliquiis foliorum ex annis praeceden- tibus cinetum. Folia lanceolata, hinc oblongo- immo lineari-lanceolata, infera parte attenuata, basi vaginantia, parte hac petiolari nunc brevissima, nunc laminam dilatatam aequante, semper integerrima nobis visa, sem- per ereeta (nonnisi in udis vero observata), nunc gla- berrima, nunc hirta. Scapi stricti, subangulati, suprema parte villosi. Spica florens pollice brevior, fruetifera 167 plus quam bipollicaris , infera parte relaxata. Bractea suborbicularis, brunnea, margine albo scarioso, calycem subaequans. Calyx tetrasepalus , aequalis, sepalis late ovatis, obtusiusculis, medio nervo brunneo, infra apicem evaneseente, notatis. Corolla calyce dimidio longior, quadrifida, laciniis obtusiusculis, enerviis, Stamina ex- serta, flore duplo longiora. Capsula calyce triplo lon- gior, elongato-ovoidea, mticronulata, brunnea, quasi com- busta, utrinque notata est sulco laevi longitudinali, quo dissepimenti indice facies exterior ab interiori segre- gatur. Capsula non circumscissa I basi quasi corrugata, integra e calyce decidens, nee, uti videtur, sponte sese aperiens, bilocularis, loculis monospermis. Semina ma- gna nigra. 3. Plaktago maritima L. In littore insulae Unalaschka et ad San Francisco Californiae nos eam legimus; ad Promontorium bonae spei Bergius. 4* Plantago prineeps. Nob. PI. fruticosa, foliis lanceolatis glaberrimis, spica elon- gata sparsiflora laxa, capsula uniloculari disperma. In convallibus montium inferiorum insulae O-Wahu. t?. Frutex quadripedalis, ramosus; rami ilexuosi, teretes, nudi, foliis deeiduis cicatrisati, apice foliiferi et spicigeri. Plantaginem acaulem, caule fruticoso in altum elatam, haec peduneulorum foliorumque coma refertj jam inter Europae species, uti in PI. subulata, hanc formam, at de- pressam et caule partim sub terra latente, reperimus. Folia basi dilatata semiamplexicaulia, glaberrima, forma Varia; nunc semipedalia, pollicem dimidium lata, linearis lanceolata, acuminata, basin versus ante dilatationem an- gustata, 7-9nervia; nunc in lanceolatam magis, immo lanceolato-ovalem, vergentia formam, breviora, 2-3 pol- licaria, 8-10 lineas lata, minus acuta, supra basin tarnen 12* 168 — eodeni modo contracta; margo foliorum nunc integerri- mus, nunc dcntibus paucis minutis imprirais apicem ver- sus instructus. Lana, quae, ut in omnibus fere conge- nenbus, foliorum axillas farcit, ferruginea, parca. Spica pedunculata, folia superans, elongata, laxa, sparsiflora, apice attenuata; pedunculus foliis breyior, axillaris, com- pressus, glaber vel pilis räris inflorescentiam versus obsi- tus. Flores laxe dispositi, versus basin angulo fere recto rhachr impositi, versus apicem attenuatum angulo acu- tiori, quoad plantae magnitudinem sunt paryi. Bractea glabra, interdum ciliata, calyce brevior, sepalis similis at angustior, ad basin lana brevi instructa,1 quod foliorum axillae lanatae respondet. Galyx tetrasepalus, sepala ovata, acuta, dorso brunnea, margine alba membranacea, leviter erosa , interdum praecipue ad apicem ba.sinque ciliata. Gorolla calyce longior, quadrifida, lacinüs erec- tis dein patentibus, lanceolatis, acuminatis, nervo percur- rente in dorso apiceque intensius coloratis. Stamina basi corollae inserta, nunquam exserta, filamenta brevia, antherae oblongae, basi excisae, brunneae. Stigma lon- gissimum flore triplo quadruplove longius, stylo brevi. Capsula calyce vix longior, ovato-ellipsoidea, mucronata, circumscissa, disperma, parte decidua majori, duas tertias partes capsulae totius fere aequante. Semina nigra. Plantago Queleniana Gaudichaud iized. caudice sim- plicissimo, lana intrafoliacea uberiori superam caudicis partem investiente et habitu strictiori rigidiori differt. Geleberrimus amicissimusque noster rivalis plantam suam in Iocis editioribus montium carpsit, nostram vero in convallibus inferioribus reperiinus; an formae montanae et campestres unius ejusdemque speciei? 5. Plantago tumida Nob. Link En, alt. \. p. 121. PI. subcaulescens , foliis linearibus cinereo- serieeis, : 169 scapis teretibüs laevibus, spicis ovoideis, staminibus co- rolla brevioribus, Capsula biloculari, disperrna. In areriosis maritimis regni Chilensis prope Talca- guano nobis obviam venit. 0. Radix annua, descendens, sensim attenuata, longitu- dine totius fere plantae, infera in parte radiculas hori- zontales prodens. Planta nunc acanlis , nunc in caulem sesquipollicarem (in planta sexpollicari) producta , multo minus tarnen quam in PI. amplexicauli. Folia linearia, obtusiuscula , cinereo-sericea, integerrima, 2-3 pollices longa, pollicem lata, axillis lanatis. Scapi (pedunculi) teretes, filiformes, laeves, juniores sicut folia cinereo- sericei, fructiferi glabrescentes, sexpollicares. Spicae se- mipollicares, 6-12 florae, ovoideae, juniores sericeae, fructiferae magis magisque denudatae. Braetea ovata acuminata, calyce brevior. Calyx tetrasepalus, sepala 2 lineas longa, aequalia, lanceolata, dorso colorato, mar- ginibus Iatis membranaceis. Corolla calyceni äequans, quadrifida, laciniis ellipticis, obtusis, enervibus. Stamina prius inclusa, apice basin tantum Iaciniarum attingentia, dein e fauce emergentia, laciniis tarnen breviora. An- therae minutae, subcordatae, sulphureae. Stigma corol- lam paullo superans. Capsula tumida, ovoidea, brevis- sime mucronata, calycem tertia parte superans, medio circumseissa, corolla persistente tecta, margaritaceo -ni- tida. Semina duo magna nigricantia. Attuhmus hujus speciei semina in hortis exinde eul- tae et ex hortensi planta descriptae, cui radix in solo fertiliori brevior; folia longiora et iatiora, more Planta- ginum et denticulata ; scapi altiores; spicae crassiores? longiores. 6. Plawtago tomentosa Lam. Quam pro tali habeirius planta in America meridio- nali yulgatissima yidetur, ia tota- Brasilia eam legit Sellow, 170 - — ipsi in insula St. Gatharinae Brasiliae inque regno Chi- lensi prope Talcaguano collegimus. Planta perennis, ut congeneres valde variabilis, nunc sesquipedalis, foliis lanceolato-oblongis, integerrimis, gla- bris ; nunc palmaris, foliis Iatioribus angustioribusve, inte- gerrimis dentatisve, magis minusve villosis et praecipue ad margines tomentosis. Spica semper elongata, Jflori- bus ad basin inter se distantibus. Hac autem nota a consimilibus differt: Capsula semper trisperma. Scapi basi adscendentes aut erecti, striati, sub spica plerumque tomento albo laxo obtecti; rhachis pubescens aut tomen- tosa. Bractea calycis longitudine, lanceolato-acuminata, parum pilosa. Calyx tetrasepalus, sepalis inaequafibus, duobus anterioribus lanceolatis, margine membranaceis, duobus posterioribus Iatioribus, ovatis, acuminatis, na vi- cularibus, margine latissimo membranaceo, Gorolla ca- lyce duplo longior, ex siccis ferruginea, laciniis ovatis, acuminatis, prius conniventibus, dein staminibus exsertis patentibus, demum in fructu iterum conniventibus, An- therae cordatae, mucronatae, longe exsertae. Stigma longum, exsertum, corolla dimidio longius. Capsula ovoi- dea, calycem superans, mucronata, trisperma, paullo in- fra medium circumscissa. Loculamenta spuria in Capsula adsunt duo, altero semen unicum, altero duo, margine elevato disjuncta, semina fovente. Disposita vero sunt eo modo, ut semina duo antice aut extrörsum posita sint, solitarium scilicet atque geminorum alterum, alte- rum paris vero partem posticam aut introrsam occupet, — In hortis quoque occurrit. — 7, Plantago truncata Nob. PI, acaulis, tomentoso -hirsuta, foliis lanceolatis ad petiolum infra attenuatis, spicis elongatis cylindraceo- clavatis, basi laxis, Capsula biloculari disperma. In regno1 Chilensi ad Talcaguano decerpsimus. ^, Pauca modo habemus specimina fructifera, corollis clausis, alia 15 pollices, alia 3 pollices alta. Collum ra- dicis multiceps, quod in altera nunquam occurrit. Tota planta praecedente multo magis hirsuta, ita ut Asperifo- lias quasdam aemuletur. Folia basi longe valdeque at- tenuata. Scapi crassi, stricti, foliorum longitudine ; spi- cae 4-5 pollicares, diametro 5 linearum, apice truncatae, quasi clavatae. Flores inferiores distantes, mox vero dense imbricati et invicem appressi. Bracteae et caly- ces hirsuta; sepala quam in praecedente latiora et ob- tusa. Stigma exsertum. Capsula praecedentis at di- sperma, seminis alterius dorso extrorsum, alterius vero introrsum verso. Semina duo ovalia nigra. g. Plantago coriacea. Nob. PI. suffraticosa, foliis gramineis coriaceis, spieis den- sis crassis longe cylindricis, antheris magnis longe exser- tis, Capsula biloculari disperma. In planitiebus (Campo Hisp. ) inter Montevideo et fluvium Rio grande do Sul legit Sellow. t?» Magna afEnitate jungitur cum PI. mexicana Lk. *), at differt: caule suffruticoso , foliis rigidioiibus, coriaceis (ut in Armeriis), spieis crassioribus, floribus majoribus, staminibus longe exsertis, antheris majoribus. — Radix lignescens, descendens, inferne fibrillosa, nunc simplex, *) Link. Enum. ah. ±. p. 121- Ad hanc speciem sequentia pertinent synonyma. Plantago xorul- lensi9 H. B. K. Nov. gen. 2- p-lSß-, quae PL graminea Hb. Willd. n. 2947« Plantago linearis H. B. K. L c. , quae PI. eriorhiza Hb. Willd. n. 2965. PI. mexicana et xorullensis sunt formae planitiei, PI. linearis vero est forma alpina, unde leves distinguendi rationes a Kuntbio et Will- denowio enumeratae resultant. Multo graviores diflerentias inter PI. lauceolatae nostrae formas reperiuntur, quam inter illarum specierum specimina. Nimis leviter Plantaginum species seeundum folia et bra- cteaä, eodem modo variabilia, distinguuntur et in florum capsularum- que strueturam non aatis respicitur. 172 nunc superne ramosa, et multiceps et fruticulum depres- sum referens, in supera parte foliorum reliquiis, dilatata scilicet basi eorum, vestita. Folia quatuor pollices cir- citer longa, 1-2 lin. lata, linearia, basin versus angustata ipsa basi vero dilatata, obtusiuscula, interdum ensiformia, integerrima, coriacea, nunc glabra, axilla solummodo la- nata, nunc pilis patentibus albis flaccis adspersa. Scapi rarius erecti, plerumque basi adscendentes et curvati, tereres, foliis duplo immo triplo longiores, 6-10 pollices longi, pilis parvis adpressis rigidulis sub spica paullo densioribus scabriusculi. Spica 2-3 pollicaris, crassa, cy- linflrica. Bractea ovato-elliptica, cum calyce, quo bre- vior, e purpureo- nigricans, margine ciliis albis flaccidis cincta , ceterum subglabra. Calyx tetrasepalus aequalis, sepala elliptica concava, anteriora margine interiori mera- branacea, posteriora utroque margine lato membranaceo, omnia in parte colorata pubescentia. Gorolla calyce du- plo longior, quadrifida, laciniis suborbiculatis, late expan- sis, subacutis. Stamina longe exserta; antherae magnae, cordatae, ellipticae, connectivo acuminato *). Stigma longe exsertum, corolla duplo longius. Capsula calyce sesquilongior, ovoidea, mucronulata, bilocularis, disperma, paullulum infra medium circumscissa. Pili insident tu- berculis minutis, lentis ope tantum conspicuis, qui rema- nentes dum pili decidunt aut deteruntur, scabriuscula tactui reddunt folia scaposque. Eadem at minori "aspe- ritate praedita est PI, mexicana. *j In planta hortensi, colitur enim in borto botanice Berolinensi, antberae minus evolutae reperjuntur. Revera baec fructificationis pars haud ita constanter servare suam videtur formam. Longitudo stami- num facillime mutari potest, si, in primo statu brevissima, casu quo- dara accrescere et extra corollam longissima sese erigere impediuntur. Color eorum non minus variabilis, antheras luteas et violaceas in PI, inajojis individuis vicine crescentibus vidimus. 173 GENTIANEAE. Insulae et litiora circa fretum Beeringianum : Gen- iiana frigid a Haenke, G. glauca PalL, G. aleutica N., Rurikiana N., G. Amarella L., G. glacialis Vill., G. pro- strata Haenke, G. rotata Willd., Swertia perennis L. ß alternifolia N.; Menyanthes trifoliata L. — Insulae aequinoctiales Oceani magni; Luqonia: Pladera virgata Roxb. — Brasilia, e plantis Sellowianis Herbarii Regii: Sabbatia australis N. ; Deianira erubescens N., D. palle- scens N., D. nervosa N. ; Goutoubea spicata Aubl. ; Li- siantlms speciosus N. , L. pedunculatus N.; Spigelia Humboldtiana N., Sp, scabra N., Sp. Sellowiana 3M., Sp. Olfersiana N., Sp. Flemmingiana N., Sp. Beirichiana N., Sp. laurina N. — Promontorium bonae spei, ex Herbario Regio; Chi- ronia frutescens L., Ch. lychnoides L. ; Sebaea cordata B& Br., S. crassulaefolia N. , S. capitata jN. — G E N T I A N A. , * Corolla infundibuliformis aut hypocrateriformis, ASßda, faux nuda, stigmd terminale bilobum. 1. Gentiana frigida. Haenke. G. frigida Froelich Gent. n. 13. c. ic, Schmidt in Roem, Arch.\. p.U. t.% /.2., Hb. TVilld. /z.5494. G. algida Fall. Fl. ross. % p. 107- t. 95. Hb. Willd, n. 5496. G. punctata var. Fall. It. 3. t. L. f. % In rupium denudalaruni frigidissimis ' ad Sinum St. Lamenüi hanc leginms parce et solitarie crescentem. 174 x « — / G. algidam Pall. praeeunte celeberr. Froelich non distinguimus. Nullum inter europaea in alpibus styriacis nostraque in extimis Asiae oris in terra Tschuktschorum lecta specimina reperimus discrimen, habitu, magnitudine, uumero florum conveniunt. Quae ab auctoribus prola- tae sint notae differentiales europaeam inter et Pallasii plantam, aut falsae, aut nullius sunt momenti. Planta Pallasiana, Europao stirpem duplo triplove magnitudine superat, quae nota omnes differentias amplectitur. Will- denowius G. frigidae adscribit: folia enervia, G. algidae trinervia, sunt vero in utraque immerse trinervia, nervo medio crasso evidentiori (unde Wahlenbergius uninervia nominat), lateralibus duobus submarginalibus multo tenu- ioribus, attamen in foliis luci obversis semper conspi- cuis. Flores dicuntur a Willdenowio terminales, sessiles, binati, lacinüs obtusis in G. frigida; terminales vero, pe- dunculati, subterni, lacinüs acutis in G. algida. In utra- que forma occurrunt flores terni, pedunculati et sessiles, laciniae acutiores et obtusiores, uti e comparatis pluri- büs europaeis speciminibus, sibiricisque copiosis, iconi- busque omnibus perlustratis satis clare patet. Saepius ex axillis superioribus proveniunt flores in planta Pallasii, iclem in planta e terra Tschuktschorum observavimus. Fiorigera planta ad caulis floriferi basin e summa radice urium alterumve foliorum radicalium fasciculum emittit, altero anno caulem floresque protrudentem. Gentianae frigidae faciem haud prae se fert G. ge- lida Marsch. Bieb. Fl. Taur. cauc. 2. p. 196- *) ut 1. c. r- '.*,) Ad G. gelidam referendum est synonvmon : Gentiana orienta- lis (armena in schedula) foliis venosis , magno ßore ex albo virc- scenUi, Tourn. Cor. p. \., uti e planus nostris Gundelsheimeri li- quet. Sin vero haec forma secundum Tournefortü verba praccedentiä est m.era varietas, et illa praecedeus, scilicet: Gentiana orienlalis, florc magno candidissimo. Tourn. Cor, p. \., in nostra collectione defi- ciens, ad G. gelidam erit refereuda. 175 contenditur, ejusdem in Florae supplemento, melius cum G. septemfida *) comparatur, a qua valde simili distinguitur: colore corollae luteo nee coeruleo, laciniis corollae inter- mediis eroso-laciniatis nee tenuiter ciliatis, ceteroquin statura plerumque majori. "2. Gentiana glauca. Pallas. Specimina bipollicaria saepe acaulia legimus ad sinum St. Laurentii in rupestribus, ubi frequentius quam G. fri- gida oecurrit. Inter plantas Redowskianas e Kamtschatka majora habemus specimina. Utramque formam bene de- pinxit descripsitque in Flora Rossica Pallasius. 3. Gentiana aleutica **). Nob. G. corollis quadrifidis hypoerateriformibus fauce nu- dis, laciniis lanceolatis, apice subdenticulatis, laciniis ca- lycis, ad medium usque divisi, subaequalibus, ovato-lan- ceolatis acutis, floribus breviter peduneulatis a foliis flo- ralibus quasi involucratis. Habitat in herbosis insulae Unalaschka. ©. Planta palmaris vel sesquipalmaris glaberrima. Cau- lis tetragonus, obsolete alatus (in speeiminibus plurimis tuberculis albis exasperatus), basi ramosus vel simplex. Rami basilares, cum vegetiores adsint, breviores caule, tunc nodus quisque caulis ramiferus et floriferus, ita ut *) Ad G. septemfidam L. pertinet synonymum Tournefortii e plan- tis consortis ejus erutum : Gentiana orientalis (armena in sched.) mi- nor autumnalis myrtifolia flore magno coeruleo. Tourn. Cor, ja.-lw Ibidem enumerata est: Gentiana orientalis (cappadocica in sched.) amplissimo et acutissimo Asclepiadis Folio. Tourn. Cor. p, f. Spe- cialen possidemus floribus omnino carens. Quoad formam et struetu- ram foliorum, licet solito majorum, plane congrua videtur cum Gent, asclepiadea L. Quum Tournefortius nil dicat de florum colore ac figura> florentem vidisse et ipse non videtur. **) Sub nomine G. unalaschcensis, dein a Ledebourio pro alia dubia specie adoptato, prius a Cbamissone inter amicos distributa est baec stirps, - ' 4 176 tota planta paniculam ramosam sistat. Interdum et rami basilares et caulini nulli, tunc planta inferne denudata internodiis longis nudis capitulo florum foliorumque ter- minata apparet, ant pauci, debiles, internodiis breviores, panicula a tertio nodo incipiente. Folia obscure triner- via, radicalia pauca spathulata aut lanceolato-spathulata, caulina floraliaque ovata semiamplexicaulia, in apice etiam ramorum folia suffulciunt flores seu plures seu singulos, pedunculis longiora. Flores quam in Gentiana Amarella paullo minores. Calycis laciniae patulae margine ad lentem tenuissime cartilagineo serrulato. Gorolla pallide violacea, calyce duplo loDgior, laciniae limbi nervis aliquot excur- rentibus saepius denticulatae. Capsula matura non ob- servata est. 4. Gentiana Rurikiana *). Nob. G. corollis quadrifidis hypocrateriformibus, fauce nudis, calyce plus duplo longioribus, laciniis lanceolatis setaceo-acuminatis, calycis fere usque ad basin divisi laciniis inaequalibus duabus maximis, floribus longe pe- dunculatis. Habitat in utroque freti Beeringii littore. O. Folia radicalia caulina que infima lanceolata (inter- dum subspathulata) acutiuscula, obscure trinervia. Gau- lis tetragonus, obsolete alatus, a basi ramosus. Rami plures e nodis infimis confertis, graciles, adscendentes, caule breviores, minimos proferentes flores, quorum co- rolla interdum vix e calyce emergit. Folia caulina li- neari - lanceolata, semper aliquot pedunculos vel ramos multifloros suffulciunt. Flores in apice caulis multo ma- jores, pedunculis elongatis strictis, tubo corollae caly- *) Quam cum invenissgmus speciem nomine G. gracilis salutavt- mus, quo sub nomiue, ab aliis . jam usurpato, cum amicis jam pluribus communicata est. , 177 cem multo superante, laciniis nervo medio excurrente setaceo-acuminatis, dente uno alterove hinc inde acce- dente (uti et in G. involucrata Rottb. , aurea L., obser- vatur). Capsula intra corollam sessilis, eaque sub matu- ritate utplurimum longior, ad tertiam usque partem ex- serta* reperitur, longitudine valde variabili. . In littore Americano, ut plantae fere omnes, elatior, gracilior, dodrantalis, pedalis et pedali major. Rami ba- silares caulinique internodiis plerumque breviores; nodi ramiferi caulis 1-3. Rami axillares inferiores multiflori, exteriores in eadem axilla uniflori, pedunculis minores ferentibus flores. Folia lanceolata angusta, summa, flores numerosos suffulcientia, interdum quadrigemina. Pedun- culus apicalis reliquis semper longior, maximum ferens florem. Flores terminales instructi sunt: tubo corollae angustiori, longius exserto, laciniis angustioribus, longius acuminatis; calyce breviori, laciniis majoribus duabus lanceolatis, minoribus duabus linearibus. — Habitat in sabulosis littoralibus sinus bonae spei et sinus Esch- scholzii. In littore Asiatico uncialis, palmaris; uncialis uni- flora, duobus foliorum Ianceolatorum paribus in caule simplicissimo ; palmaris multillora , pedunculos elongatos vix ramos ex infimi caulis nodis approximativ profert^ Caulis ceterum enodis. Folia floralia duo, ovato-lanceo- lata, tres circiter flores fovent, medium longe peduncula- tum, majorem, pedunculo interdum longitudine caulis; laterales vix e foliis exsertos. Corolla quam in planta americana brevior, tubo latiori; calyx major, laciniis dua- bus maximis ovatis vel ovato-Ianceolatis, minoribus lan- ceolatis. — Ad ostium et in imo recessu sinus St. Lau- rentii in littoris sabulosis. Specimina aliquot asiaticis simillima inter Gentianas Unalaschcenses nostras reperta sunt, an in hac insula lecta? 178 Has species duas G. involucratae Rottb. (aureae L.) affines, praecone illustrissimo viro Wahlenbergio in Flora lapponica, nobis quaerentibus solvit America borealis, Unalaschka nempe et freti Beeringii littus. — G. una- laschcensis a G. involucrata differt: floribus quadrifidis majoribus, laciniis muticis, caljcera duplo superantibus, ceterisque et praesertim habitu. Habitu contra solum- modo convenit G. Rurickiana nostra, ceterum diversis- sima. Tertia cognata species, pariter americana, est Gentiana propinqua Richards. , a nostra : corolla tjuin- quefida et foliis e diagnosi recedens, specimina nondum vidimus. G. unalaschcensis Ledeb. quid? — nobis nulla in insula Unalaschka occurrit species corolla quinque- fida, fauce nuda. * * Corolla infundibuliformis aut hypocrateriformis 4-5 fida, faux ciliata, stigma terminale bilobum. 5. Gentiana Amarella. L. Planta sub nomine G. Ama.rella in herbario Lin- naeano asservata, inque Suecia boreali crescens nobis nota est e Smithii descriptione, icone Florae danicae (£. 328.)? atque specimine exsiccato per plantas siccas Dicksonii (Fase. I. n.5*) divulgato. Plurimis autem aueto- ribus non innotuit, qui inde varias Gentianarum formas huic adjunxerunt varias distraxerunt, quo evenit, ut in- gens in distinguenda hac specie exorta sit contusio, quae deficientibus fere Omnibus melioribus iconibus, picturis veterum pejoribus pessimisque non minus augebatur, quam ipsius plantae affiniumque variabili habitu, statura, indole. Distinguimus seeundum numerosa omnium re- gionum specimina inter Europae Asiaeque plantas, ad hanc cohortem pertinentes, sequentes species, quibus synonymiam selectam, certissimas icones, locumque na- talem e nostris speeiminibus derivatum addimus. 179 I. G. campestris L. et fere omnium reliquorum au- ctorum, non Pallasii. G. obtusifolia Schleicher pl. exsicc. Gentiana pratensis, flore ianuginoso. C. B.Se'b. Vaill.Hb, Facile clistinguenda : amplis duabus calycis laciniis, involucri adinstar florem arnplectentibus, corollisque ple nimque quadriiidis. Florum amplitudine et colore acce- dit ad G. germanicam. Capsula ei breviter pedicellata, semina subglobosa luteola, paullulum quam in reliquis majora, impresso -punctata. Vidimus eam e Westrogo- thia Sueciae (minorem a basi multiramosam), e Pomme- rania (Sedini Iectam floribus minoribus G. Amarellae ad- propinquatam), e Rugia et ducatu Megapolitano, e Mar- chia electorali, Silesia, e montium pratis Saxoniae et Thuringiae, e pascuis editioribus totius saltus Hercynici (saepius floribus minoribus ad G. Amarellam accedentem), e graminosis siccis collium et montium Guestphaliae et Hassiae, ex Helvetiae alpibus (nunc maximam, nunc su- pra arborum terminum minorem, et interdum floribus albis proyenientem), e Jurasso et Sabaudia, e Gallia de- nique circum Parisios et ad fretum Britannicum prope Falaise Iectam. II. G. germanica Willd. Sp. pl. ed. /Fl 1. ^.1346.? Hb. TVilld. n. 5536. fol. 1 -6. excl. relia. Gentiana Amarella Froelich Mon. n. 33. exclusis synonymis plurimis, nee non plurium auetorum praesertim Europae australioris. Hippion obtusifolium Schmidt Fl. Boh. n. 126« ? id. in Roem. Arch. \. p. 22* t. 2. f. 2. Hippion Gentianella Schmidt Fl. Boh. n. 128. > id. in Roem. Arch. 1. p. 23. t. 3. f. 4. Gentiana Amarella ß Marsch. Bieb. FL Taur. Cauc. 1. pi 198* Gentiana spathulata Reichb. icon. t, 92« - 180 Gentianella autiimnalis annua coeruleo-purpurea mul- tiflora Barrel. Je. £.102. Distinguitur haec a G. Amarella: corollarum ampli- tudine dilutioreque colore (in exsiccatis facile in al- bidum lutescentemve abeunte) calycum laciniis aequa- libus et Capsula longe pedicellata; a G. campestri: ca- lycis laciniis aequalibus, corollis quinquefidis et Capsula longius pedicellata. Ceterum innumeros in modos va- riant magnitudo, ramositas, florum copia. Gentiana Amarella M. B. habitu est peculiari, graciliori, ramis inferioribus flores minores minus perfectos proferenti- bus, tarnen haud distinguenda. Hisce e regionibus spe- eimina vidimus: e regione Lipsiensi, Hallensi, Gottin- gensi, e Guestphaliae montibus calcareis, e Gallia, (Lu- tetiis et ad fontem Bellaqueum leetam), ex alpibus Hel- veticis et Jurasso (ubi et uniflora), e subalpinis et pla- nitie Bavariae, ex Austria (prope Viennam et ex alpibus, quo altior eo minor et paueiflora, tandem pollicaris uni~ £ora), e Silesia et e Gaucasi montibus. — Ex Anglia exul. Species magis australis quam G. Amarella, quacurn paucis modo locis junetim provenit, unde tot errores prorepsisse videntur. III. G. caucasica Marsch. Bieb. Fl. Taur. Cauc.I. p.198. Gentiana Amarella Fall. FL Moss. I. p. 104., exclu- sis otnnibus synonymis. Gentiana collina Adams in Willd. Hb. n. 5533. Habitat in alpibus Gaucasicis! Ab affini G. germanica diversai corollis minoribus et calycis truncati laciniis perangustis divaricatis, caule- que exquisite änguloso; iisdem difterentiis et a G. Ama- rella recedit, quam corollae magnitudine paullo superat. IV. Gü Amarella L., Smith engl. Fl. % p. 30., Dicks. pl. exs. fasc. I. n.5-, Hb. TVilld. n. 5535., Flor. Mrtfe.* Dan. t. 328. Gen- 181 Gentiana campestris Fall. Fl. Moss. I. p. 103. ex- clusis citatis. Gentiana pratensis Froelich Monogr. n. 34. Gentiana uliginosa Sp. pl. ed. W. 1. p. 1347., Hb. Willd, n. 5538. , Reichb. Icon. t. 58. Gentiana pyramidalis Hb. Willd. n. 5540. Hippion axillare Schmidt in Roem. Arch. 1. f. 5. f. 13. Gentiana axillaris Reichb. Icon. t. 130. Swertia corniculata Hb. Willd. n. 5478. fol. 5. Gentiana fugax Glusii Bauhini subcaerulea Barrel. Ic. t. 510. f. IL Gentiana obtusifolia W? Reichb. Icon. M29. ?z.Q48» Valde variabilis planta, nunc pedalis, pyramidalis, valde ramosa (ß. Amarella, pyramidalis, Hippion axillare), nunc elongata subsimplex (G. pratensis), nunc parva ra- mosissima aut minuta subsimplex (G. uliginosa); variat praeterea corollis quinquefidis et quadrifidis non raro in eadem stirpe. Distinguitur : corollis quam in reliquis minoribus, quasi ex viridi-coeruleis (exsiccatione vix ex- pallescentibus), foliis acutioribus? calycis laciniis inaequa- libus (multo minus tarnen quam in G. campestri), Cap- sula sessili. — Huic speciei addimus Gentianam in herbosis insulae Unalaschka lectam olimque sub nomine G. plebejae a Ghamissone cum amicis communicatam. Planta annua, spithamaea et ultra, ramosa, panicu- lam ramosam vel pyramidalem sistens, vel saepius coar- ctatam, ramis internodia subaequantibus strictis. Caulis tetragonus, subalatus, a basi ramosus, aut simplex. Rami in axillis solitarii, flore pedunculato exterius accedente. Nodi caulini circiter tres, saepius ramis destituti. Folia radicalia pauca, lanceolato-spathulata; caulina ovaro-lan- ceolata satis magna, internodiis breviora vel subaeqtialia. Pedunculi breves et elongati. Flores minores. Galyx 2% Heft. 13 182 ultra medium divisus, laciniis inaequalibus, duabus paullo latioribus lanceolatis. Gorolla violacea aut alba, hypo- crateriformis, utplurimum quadrifida, fauce barbata, laci- niis lanceolatis obtusis. Capsula sessilis, tubo longior, ad tertiam fere partem exserta. — Specimina floribus violaceis habitu gaudent peculiari: floribus in summo caule fasciculatis, foliis (bracteis) quatuor suffultis, caule depauperato simplici, ad basin nunc ramis pluribus gra- cilibus, more G. aureae, stipato, nunc iis omnino carente, sicut in nostra G. Amarella saepius accidere solet. Vidimus autem hanc stirpem e sequentibus locis na- talibus: ex insula Unälaschka , e montibus Altaiensibus, e regione Mosquensi,- e Livonia, Borussia, Pommerania Rugia, Silesia, e ducatu Megapolitano , e Guestphalia (Monasterii lect.), Gallia boreali, Anglia australi, Islan- dia. Totum igitur cingit polum arcticum a quinquage- simo circiter ad sexagesimum quintum gradum Iat. bor. (Richardsonius eam in America septentrionali inter 45° — 64° lat. bor, in regione sylvestri legit). In Islandia tan- tum hanc transscend.it limitem praefixam, forma cum va~ rietate unalaschcensi supra descripta conveniens. Quid sit G. acuta Mich., hisce certissime cognata, e diagnosi sola eruere non valemus. 6, Gentiana glacialis Vill. , Wah\enh, Fl. läpp. p. 69- >*• 125« Ad Synonyma illic optime colldta offerendum : Gentiana etc. Gmel. Fl. Sib. 4. pl 108> t> 5L /. 2. Gentiana dichotoma Fall. Fl. Foss, 2- p. HO. et re~ liquorum auetcrum ex illo kaurientiuiti, Herb. . WiUä. tu 5546. Specimina nostra leeta sunt, minima pollicaria, uni- flora, ad sinum Schischrnareffii in exterioribns frigidissi- mis plagis; gracilia, strieta, pluripollicaria, ad sinum bonae spei; maxima, usque ad 8 pollices alta, vegetiora, ad si- — — 183 num Eschscholzii. Provenit praeterea haec plantar in Sibi- riae regionibus orientalibus et septentrionahbus! (Gmelin) in Garpathis (Wahlehberg), in alpibus Tyrolis I , Helvetiae ! , Vallesiael, Pedemontii (Allioni), Delphinatus (Villars), nee non in Lapponia (Wahlenberg) inque Islaridia! Planta valde variabilis nunc simplex, nunc a basi ramosa, ramis adscendentibus, nunc omnibus partibus crassior, nunc gracillima, tenuis, magis minusve elongata. Sic ut species affines ramum vel pedunculum centralem semper duobus lateralibus concomitatum profert, quorum alter interdum abortit, altero centralis adinstar exere- scente; hinc species caulis dichotomi, vel subdichotomi, qui Gent, tenellae tribuitur, nee in G. glaciali helvetica minus insignis est. Corolla quadrifida dicitur, sed species quoad numerum partium ludere solet, sie ut Gentianae plurimae; corollam quinquefidam in helveticis saepius quam in americanis nostris speeiminibus observavimus (cfr. et Sitf, FL Helv. 1. p. 145.). Specimen autem si- biricum Stephanianum, gracilitate ceterum cum nostris conveniens, floribus est instruetum quinquefidis. Planta vegetior, peduneulis sub fruetificatione elongatis, quinque- pollicarem attingit altitudinem, quälem in interiori sinu Kotzebuensi reperimus, nee deerant speeimina gracillima uniflora, foliorum paribus duobus; speeimina ad littus exterius maris (Sin. Schischmareffii) minus porreeta, bi- pollicaria, flore centrali majori, ramis basilaribus duobus erant instrueta. * * * Corolla infinidibuliformis am hypocraterifoimts, decemfida, laciniis älternis majoribus, Stigma terminale bilobum. 7. Gentiana prostrata Haenke in Jacq> Mise. % p. 66. t. 17. /. 2. Planta haec in alpibus summis Salisburgensibus ! et in monte Nanas! Garnioliae rarissima, a paucis obser- 13* 184 vata, cum aliis saepe commutata *), a nobis reperta est in utriusque freti Beeringiani sabulosis maritimis depres- sis, scilicet: ad Sinum bonae spei minor, gracilior, de- bilior; ad Sin. St. Laurentii validior, vegetior; atque in montibus insulae Unalaschka Aleutorum uberior, erectior. 0. ' . Planta nostra cum europaea et descriptione Haenkei optima sedulo comparata, ad amussim convenit, at Omni- bus partibus est major; pauca igitur verba adjungere necesse tantum. Caules et in europaea planta non vere simplicissimi , sed rami ad tertium usque nodum a basi, immo ad quintum, nascuntur, inde simplicissimi. Inter- nodia basin versus breviora, foliis magis confertis, su- . periora elongata. Planta ubertate valde variat, specimina simplicissima gracillima ex toto f- poll. alta; uberiora 3-4 pollicaria ramosa multicaulia, flore clauso cum ca- Iyce -| poll. longo. Flos intra foliorum ultimum par mi-- nime, nee in europaeis, sessilis est; in nostris omnino gracilescentibus sub maturitate usque ad If pollices elon- gatur pedunculus. Galycem ill. Haenke bene descripsit quoad marginem pellucidum, ejusdem in mucronulum re- curvum minimum abeuntis species in foliis quoque appa- ret omnium speeiminum, in planta unalaschcensi clarius quam in reliquis. Galyx corollaque persistentia fruetu maturescente tumeseunt et in formam longe clavatam abeunt. Capsula totum eorum explens spatium inter- num, matura iis haud longior, sese aperit, longius lon- giusque exereseit, ita ut denique ipsum thecapodium e calyce egrediatur; est vero semipollicaris, cylindracea, basi paullo in pedicellum attenuata, apice usque ad ter- tiam partem superiorem biyalvis, valyis patulis, stigmate *) G. prostrata Schleicker pl. exs. est G. verna; G. prostrata Funk est G. bavarica. 185 in medio notatis. Spermophorum suturale. Semina fusca, ovata, acuta, altero latere margine tenui semialata. Plan- tarn europaeam fructiferam non vidimus. Gentiana squarrosa Ledeb. (Me'm. d. Petersb. 5. p. 527 '•) j quam G. aquaticam Linnaei censent Marschall a Bieberstein, Steven et Fischer, diversissima est: toto habitu multisque aliis notis. Planta multicaulis, ramosa, 2-3poll. alta, caulibus ramisque tetragonis, glanduloso- pilosis. Flores intra ultima foliorum paria sub ipsa fru- ctificatione plerumque sessiles, rarissime pedunculo tri- lineari sunt suffulti. Calycis laciniae patentes. Calyx et flos multo breviores, quam in G. prostrata, corollae laciniae solummodo emergunt e calyce, nunquam vero tubus. Capsula subglobosa bilvalvis, valvis ultra medium quandoque fere usque ad basin hiantibus, thecapodium corollae longitudine nee longius. Semina minora quam in G. prostrata modo descripta, ovata, rugosa, piuictata, nullo margine tenui alata. Ad haue pertinet G. aquati-' cae Var. Pall. Fl. ross. t. 97. f. 2. G. ob dentes calyci- nos patentes. Habitat vero haec species in Sibiria trans- baicalensi ceteris rarior. ©. Gentiana humilis Steven et Marsch. Bieb. (Pall. Fl. ross. 2. t. 97« D-) Caucasi et Sibiriae indigena inter has extremas formas intermedia et ambigua videtur, G. prostratae certo propinqua, at planta tota magis rigida et quasi cartilaginea , foliis insigniter cartilagineo-margina- tis, caulibus mägis erectis, inimo strictis, qui, in capsuli- feris speeiminibus omnino laeves et glabri, e descriptione et e parvis minutisque florentibus, quae nobis subvenere, individuis, pauflulum pubeseunt.. Capsula quam in G. prostrata multo brevior, 'profundius bivalvis, valvis se- mine disperso magis patentibus subrevolutis , thecapodio elongato florem longe superante, Forma capsulae, Ion- 186 : gius quidem exsertae, et seminum structura G. squarro- sae Led. proxima. Gentiana aquatica Lin. (cfr. Amoen. acad.% p.S2Q) quae sit, nee ex descriptione ejus, nee ex icone Ain- manni citata adjeetisque ejusdem adumbrationibus (Amm. stirp, rar. p. 4. t.\.f.\.) entere valemus, qiium certo certius plures commistas esse formas videantur. Pallasius non minus omnes formas in unam speciem coegit, duas- que figuras primo visu recognoscendas et jam supra ad formas suas relatas addidit. Gmelinus bonam iconem quam dare pollicitus descriptioni mancae non adjunxit. Quibus omnibus formis nimis proxima, fortassis cum una alterave conjungenda erit: G. deeemßda Hamilton (Don prdr. FL Nepal, p. 127 J quae a G. squarrosa cau- lium ramorumque glabritie discedit. At dum a G. aqua- tica Pall. (ad. G» squarrosam ex parte referenda) di- stinguit in 1. c. , pubem hujus non commemorat, quo praetervisam esse faeiie putandum. In tanta igitur obscuritate inter tarn affines easdem- que piagas habitantes species dijudicare nequimus; spe- cies nee exstruimus nee rejicimus, statum rerum solum- modo proponentes. Ad hanc tribum fruetu exserto insignem pertinent praeterea: Gentiana altaica et pyrenaica atque ex Humboldtianis : G. sedifolia *), cujus formam normalem, bene depietam, monstrosam nuneupayit celeberrimus Kun- thius, in errorem induetus. *) G. cae8pito9a Hb. Willd. n. 5526; °ec nisi foliis acutioribüs diversa: G. chimboracensis Hb. Willd. n.5527. 187 ■*-*#* Coralla rotata ^Sfida, faux breviter fimbriata, Stigmata duo utrinque longitudinaliter ovario adnata (suturae val- vulären s. spermophoro insidentia), Genus Pleurogjna Eschsch. in litt. g. Gentiana rotata. G. foliis lanceolato - linearibus obtusis strictis, seg- mentis calycis linearibus corollam aequantibus. Swertia sulcata Rottb. Act, Hafru 10. p. 438. t, % /4.*). r , Gentiana sulcata Sp. pL ed. W. i. p. 1351., Herb, Willd. n. 5548. (specimen islaiidicum). Gentiana rotata Herb. Willd. n. 5549. fol. 1 et 2° (specimina 'Pallasiaiia). Swertia rotata Lin. sp. pl. ed. R. f. p. 636-, Gunn. Norv. p, 140. n. 1077. , Fall. FL Ross. t. 89- /. 1 et 2. Gentiana etc. Oed, FL da?i. t, 343. (mala, strictum nempe habitum, plantae nequaquam referens). Swertia etc. Gmeliii FL Sib. 4, t* 53» f* 1 . ^ec quae ad descriptionem L c, p. 112. citatur tab. 5'2. f.% (in descriptioae utramque commemorasse videtur), Per totam Sibiriam G, Stelieriana vulgatior, qua- cum ab auctoribus coafusa, inde loca natalia specialia discernere non audenius; e freto Beeringiano ad sinum Eschscholzii et bonae spei lectam nos attulimus; ad sinum Hudsonis (Yorks Factory) legit Riehardson ; ex Islandia specimina vidimus ; in GulbrandsdaKa Norvegiae reper- tam enumerat Gunner„ ©. Haec in -descriptionibus auctorum, Gmelini, Palla- sii, Froelichii cum sequenti commixta species? in genere - *) Speciminibus islandicis m herbario Vabliano cum nostns stre- nue et diligenter cömparatis mdlum de identitate harum specierum dubium supereot, 188 Gentianarum typum sistit sectionis peculiaris, situ stig- matum in lateribus ovarii insignis, quae in honorem pro- pra generis sub nomine Pleurogyna ex amicissimi nostri Eschscholzii sententia vocari meretur, cui adnuere malle- mus quam tot aliis in dies exuberantibus generibus, quae inlirmo pede obstantia, et versatissimum in errores per- ducere non desinunt. Prototjpus vero eo magis et omni jure adpellanda species, quum polum arcticum ubique fere cingat, vulgatior reliquis, quae, sit venia verbo, ejusdem varietates, loco natali magis limitatas, eoque quasi geni- tas, si.stunt. Gapsulam maturam sequentis non vidimus, in hac et in G. carinthiaca sessilis est, corollam persisten- tem vix superans, aequansve, bivalvis ut in reliquis Gen- tianis — Habitus G. rotatae strictissimus. Folia radica- lia pollicaria in planta pedali, spathulata in rosulas con- gesta. Specimina minora 4-5 pollicaria, altiora perfecta usque ad pedem elata. Caulis nunc solitarius, inferne simplex, a medio pedunculis ramisve solitarie e foliorum paribus provenientibus , internodium paullo superantibus onustus; nunc ramis nonnullis radicalibus (inter folia ra- dicalia magis minusve approximata provenientibus cau- lesque laterales quasi referentibus) instructus, qui, ut in plurimis Gentianeis, caule primario semper minores et breviores sunt. Gentiana Stelleriana. Nob. G. foliis ovatis acutis, segmentis calycis ovato-lan- ceolatis, acutis, corolla dimidia brevioribus. Swertia rotata. Fall. FL Hoss. t. 89. /. 3., Hb. Willd. n. 5549 fol. 3 ef 4 (specimina Pallasia- na)y Marsch. Bieb. Fl. Taur. Cauc. 1. p. 199 n. 501 (plantam caucasicarn non vidimus). Habitat in Sibiria orientali, in Garntschatca, circa mare Ochotense, (Steller), praecedente rarior, et in al- pestribus Caucasi (M. B.) 0. 189 Tria tantum hujus speciei vidimus specimina Palla- siana, quorum duo, 4-5 poll. alta, multiflora, a basi ra- mosa, ramis fastigiatis, quam in praecedenti minus stri- ctis, ramosis, multifloris, caule fere deliquescente, sunt prae- dita. Tertium specimen 8 pollicare, caule inferne sim- plici, laxe flexuoso, pedunculos ex ultimis axillis folio- rum paucos laxos emittente, foliis obtusioribus , floribus- que paullo minoribus instruitur, Gorollae laciniae ova- tae, acuminatae et acutae, latiores et acutiores quam in priore. Accedit ad illa ramosiora specimina Gentiana in Hb. TVilld. n. 5478 fol. 4. sub Swertia corniculata mi- litans, discedens: iloribus minoribus, foliis minus acutis et alia ramorum dispositione. Planta 6 pollicaris, gracilis, elongato-pyramidata, multiflora, ramis pedunculisque non fastigiatis, ramis infimis brevibus flores minutos depau- peratos, uti in bene multis Gentianis, proferentibus. Lo- cus natalis non indicatur, verosimiliter e Sibiria Palla- sius eam attulit. Gentiana carintliiaca Froelich. G. foliis ovato-lanceolatis obtusis, segmentis calycis ovato-lanceolatis obtusis, corolla brevioribus, caule ab- breviato, pedunculis elongatis nudis. JPrqel. Monogr. p. 103 n.- 41 , Hb. Willd. n. 5547. Swertia carintliiaca Wulfen in Jacq. Miscell. 2- p. 53. t. 6. In summis alpibus Garinthiae! Tyrolis! Salisburgi! .Vallesiael (Guillemin.) 0 Omnium minima, pollicaris uniilora, quadripollica- ris sexflora. SWERTIA. 1. Swertia perennis L. ß alternifolia. Swertia obtusa Ledeb. Me'm. d. Peter sb. 5* />. 526* 190 Inter plantas Redowskianas Sibiriae maxime orien- talis adest specimen unicum Sw. perennis, quae elatior, caeterum alternifolia, nee floribus solito majoribus, nee laciniis corollae multo latioribus apice rotundatis insignis. — Ludit Sw. perennis corollis majoribus et minoribus, laciniis corollinis angustioribus acutis et latioribus obtu- sis. Provenit et apud nos foliis ramisque alternis, sie e Sudetis asservantur in herbario Chamissoniano speeimina alternifolia et oppositifolia, 5pollicaria, laciniis corollae angustis acutis, semipollicem longis; in Herb. Regio generali alia sunt ex alpibus Styriae exquisite alternifo- lia et alterniflora, pedalia, floribus majoribus, laciniis lanceolatis 8 lin. longis. Quae vero in Herb. tVilldeno* wiano sub Sw perenni. N. 5474 fol. 5 et fi, reperis, alternifolia, floribus oppositis et alternis, laciniis corol- lae latioribus obtusoribu^que, -plus minusve oyatis, Si- biriae sunt indigena. CHIRONIA. 1. Chironia frutesecns L. a. hirsuta, tota hirsuta, foliis latioribus, (3. glabra , tota glabra, foliis angustioribus. ' Quum nulluni in floribus calyeibusque discrimen of- ferat planta in Promontorio bonae spei Januario mense a Mundtio sub anthesi Jecta, omniurn modo recedens glabritie partium, foliisque angustioribus carnosis, ramis- que elongatis, vulgatiori et hirsutae formae latifoliae sub- jungere maluimus, quam novam condere speciem, paucis innixam speeiminibus capsulaque matura ignota haud suf- ficientibus. . - 2. Chironia lychnoides L. Plantam prorsus eandem habemus calycum laciniis valde diversis, nunc late- rotundatis submucromulatis (ad latera montis tabularis); nunc oyatis acuminatis (ad ra- _ , 191 dicem montis diaboli) ; nunc anguste triangularibus (in- ter montem tabularem et leonis nee non ad Paerdebunt), simili modo calycum magnitudo sicut corollarum variat. Ad hanc speciem sine omni dubio afferendum erit synonyrnon Chironia emarginata Jarosz (in DisserC, Plantae novae capenses 1821. 8^o p. \\) *). Possidemus praeterea e Promontorio bonae spei; Ch. baeeiferam, tetragonam, linoidem et nudicaulem. SEBAEA. R. Brown. 1. Sebaea cordata. R„ Brown. Planta polymorpha cujus varietates statuimus tres, primo intuitu lon^e inter se distantes, at formis inter- mediis optime unam in speciem connexas. a. macrancha, calycis amplissimi carina iate alata laevi vel scabriuscula , Höre amplo pollicari calyce plus duplo longiori. Cujus formae speeimina sunt maxima, robustiora, usque ad 8 pollices elata, ieeta sunt in monte leonis et prope Roodebloem a Bergio. Ab Augusto ad Octo- brem fioret. j3. intermedia; calycis carina ala angusta laevi sub- evanescente, flore minori semipollicari calyce du- plo longiori. Speeimina tenuiora, graciliora, macilentia, corollis multo minoribus , statura ad summum 5 pollicari plerum- *) Auctorem hujus levifici opusculi nomina 6ua planus Herbarii Regii, quibus, ut contendit, usus est, non apposuisse, dalendum. E de- scriptionibus nimis mancis, nulla diagnosi nee comparatione auetis, in generibus specierum copia et affinitate difficiüoribus, sicut in Sebaea, Chironia, Hebenstreitia, Manulea, Buchnera et Erino, certi quid enu- cleare nequimus, quare, quae iste paucissimis notus libellus atque ob- scurus in lucem proferre • conatus sit, ut silentio transeamus, melius Foxe duximus. 192 que minori. Specimina ad Hanglip Julio mense floren- tia legerunt Mundt et Maire, alia propius urbi Gap lecta misit Bergius. y» micrantha; calycis carina alata; (nervis exeunti- bus) denticulata, flore minuto quadrilineari calyce sesquilongiori. Pluk. Alm. p.94. £.275. /.4. bona. Specimina nunc uniflora pollicaria nunc corymbo paucifloro subglomerato terminata, magis minusve graci- lia, tripollicaria, a Bergio ad montem leonis collecta sunt Augusto mense florifera. Veteres auctores, Plukenetius, Hermannus, Seba etc. constanter calycem quadripartitum huic speciei tribuunt, nos vero eum semper quinquepartitum reperimus. Sta- mina in fauce tubi ampliata inclusa, quae R. Brown in charactere generico exserta dicit. Stylus vix e fauce co- rollae egreditur. 2. Sebaea sulphurea Nob. S. floribus quinquefidis, staminibus exsertis, calycis subglobosi laciniis acutis carina angusta alatis, folüs late ovatis acutis, caule corymboso-ramoso. Crescit in summo monte tabulari meridiem versus inque monte diaboli, Floret ab Augusto ad Januarium usque (Mundt, Maire, Bergius.) 0 Gaulis 3£ poll. altus a basi ramosus aut inferne sub- simplex apice dichotome divisus« Gaulis ramique glabri subtetragoni. Folia late ovata acuminata vel acuta, ses- silia, 1^-2 ün. lata, 3 Hn. longa, uninervia. Galyx quam in S. cordata brevior, globosus nee cordato-ovoideus, ala angustiori, laevis potius atque herbaceus, nee scario- sus quasi et reticulato-venosus ; corollae tubus multo bre- vior, limbo amplo, amoene sulphureo, laciniis nunc obo- vatis rotundatis, nunc ellipticis acutis. Antherae exsertae sulphureae, apice calloso aurantiaco. Stigma clavatum antheras superans, laciniis corollae brevius. 193 3. Sebaea crassulaefolia. Nob. S. iloribus quinquefidis, staminibus exsertis, calycis ovoidei laciniis a cutis argute carinatis, foliis cordato-sub- rotundis a cutis, caule tetragono, corymboso-ramoso, ra- mis strictis. Ad Plettenbergsbay Poort Julio mense defloratam fructiferam Iegerunt Mundt et Maire. 0? Planta laevis glaberrima. Gauiis 15 poll. altus, in- ferne foliis denudatus, tetragonus angulis subalatis. Rami cauli similes, stricti, corymbosi, apice floriferi, paullo supra basin caulis oriri incipiunt. Folia amplexicaulia, maxima 4-5 lin. lata, 3 lin. longa, subcoriacea, margine apiceque inflexa , 3-5nervia, nervis subtus prominulis. Flores subconferti in apicibus ramorum dichotome cum impari divisis. Calyx sub maturitate fructus argute quin- quangulus. Corolla rnarcida persistit, colore ut videtur luteo, calyce duplo longior. Capsula albida ovoidea ca- lycem explens« 4. Sebaea capitata. Nob. 5. floribus quadrifidis, staminibus exsertis, calycis ovati laciniis carinatis , foliis in imo caule confertis ova- tis, basi attenuatis, caule ceterum denudato simplici, panicula coarctata terminali. Ad Promontorium bonae spei in summo monte ta- bulari Iegerunt Mundt et Maire Octobri et Novembri florentem. 0 Radix subsimplex parva. Caulis 5 polücaris, basi dense nodosus et foliosus, folia infima seu radicalia mini- ma, superiora | poll. longa, 5-6 lin. lata, crassa, triner- via, margine revoluta, ovata, acuta, quo inferiora eo ma- gis in petiolum attenuata. Quae foliosa caulis pars vix pollice longior, pars supera nuda duobus foliorum pari- bus instructa, quae amplexicaulia, mimita, vix 3 lin. longa. In altero specimine e superioris paris axilla ra- 194 mus brevis semipollicaris exoritür, flore inter foliorum bracteiformium par paene sessili. Panicula terminalis di- ch otome ramosa cum alari, pauciflora, in duobus speci- minibus nostris regulariter septemflora, sub anthesi sal- tem coarctata subcapitata. Gorolla lutea, calyce sesqui- longior, laciniis obtusis. Gapsulam non vidimus. SABBATIA *> 1. Sabbatia australis. Nob, S. erecta, caule marginato quadrangulo, foliis linea- ri-lanceolatis, peduncidis elongatis unifloris, calyce 5 par- tito tubum subaequante, corollae laciniis lanceolatis acu- minatis. Specimina majora in planitiebus (campos) provinciae Gisplatinae Brasiliae lecta , minora 8 pollicaria loco na- tali Braxuelo sunt signata. Novembri mense floret. Sel- low misit. 4,. Planta gracilis, stricta, glaberrima, laevis, altitudine Spollicum ad bipedalem usque. Radix lignescens, sub- simplex, fusca, paucos emittens caules. Gaulis tetrago- nus, angulis nervo prominulo quasi alatis. Folia radica- lia et caulis inferiora obovata, obtusa, sub anthesi plan- tae marcescentia et evanescentia , cetera lineari-lanceo- lata, acuta, triner via, nervo medio subtus prominente, marginibus revolutis. In speciminibus maximis folia ra- rius sunt 1£ poll. longa, 24 bn. lata, plerumque vero angustissima, foliis Galii similia, erecta, internodiis multo breviora, apicem versus sensim decrescentia , minora. Planta saepe uniflora billorave, panicula terminali, dicho- töma, pauciflora, elongata, abortu floribus alaribus ple- rumque orba. Galyx 4J lin» longus, acute pentagonus, *) Sabbatia verticillaris Curtii Sprengel nee hujus est generis nee familiae ; proprium enim sistit genus Scrofulinearum I\. Br. de quo mfra disseremus. . 195 profunde 5 partitus, segmentis trinerviis acutis, nervo dor- sali medio carinatis, carina marginibusque albido-pellu- cidis. Corolla hypocrateriformis, alba (an semper?), tubo nervis striato longitudine calycis, laciniis limbi lanceola- tis, acutis, 6 hn. longis. Stamina fauci inserta ; filamenta brevissima; antherae linearis, filamentis fere duplo lon- giores, dorso affixa, basi excisae, defloratae uno circiter anfractu tortae. Stylus brevissimus, stigmatis bipartiti laciniis sub vernatione ovato-phylloideis, dein elongatis plus minus ve tortis. Capsula corolla emarcida persistente vestita, calycem tertia parte superans, ovoi'deo - conica, apice dehiscens, bivalvis , subbilocularis, marginibus val- varum involutis ad tertiam usque partem conniventibus. Semina minima fusca gyroso-rugosa. DEIANIRA. Nob. Fr. Galyx monophyllus angulatus, subcampanula- tus profunde quadripartitus. Corolla hypocrateriformis, tubo calycis longitudine, Hmbo quadn'partito. Stamina quatuor; filamenta aequalia brevia supra medium tubi in- serta; antherae lineares, exsertae, nunquam spirales, in- trorsae, erectae, biloculares, basifixae, loculis oppositis, rima longitudinali dehiscentes. Stylus simplex , rectus, exsertus ; srigma hüobum. Capsula ovoidea (nee linearis), uniloculäris, utrinque ad stiturano spermophoro longitudi- nali instrueta ; biyalvis , dehiscens — ? (matura non visa). Veg. Herbae perennes, glaberrimae, fotiis oppositis, sessilibus, saepe connatis, margine submembranaceo pel- lucido cinetis, caulinis inferioribus minoribus, mediis ma- joribus confertioribus , apicem versus decrescentibus ma- - gisque inter se distantibus. Gaulis simplicissiaius, stri- • ctus teres, in summitate floriger. Flores in axillis sunü&i foliorum paris congesti, pseudo-umbellati, terminales axillaresque, panieuiam dichotomam cum alari flore con- 196 tractam et abbreviatam, ad ramificationum basin bibracte- atam, sistentes. Hab. Interiores inhabitant Brasiliae tropicae regiones. Nom. Deianirae nymphae, olim a Centauro raptae, nomen huic imposuimus generi venusto atque eleganti, cum Gentaurio minori patrum Botanices consociato at-» que affini. — Obs. Orthostemon R. Brown (prodr. 1. p. 451) ex charactere certo proximum genus, quum vero habitu ni- mis sit diversum, capsulaeque structura non satis inno- tescat, quum stigraatis forma denique distincta appareat, melius duximus nostrum servare genus, quam formas di- versissimas, patriaque disjunctissimas, iisdem vinculis con- ferruminare. 1. Deianira erubescens Nob. D. foliis perfoliatis lanceolatis. In Brasilia regionibus interioribus legit Sellow. 7\.. Radix descendens, brevis, flexuosa, nonnullis fibril- lis donata. Caulis 4-10 pollicaris. Folia radicalia pauca, ovata, obtusa, quinquenervia, basi in petiolum brevem an- gustata, pollicaria sesquipollicariave* caulina per 5-9 pa- ria disposita, internodiis aequalia aut breyiora, majora usque ad 10 lim longa, nunc ultra medium, nunc paullo supra basin connata, immerse trinervia, camosiuscula, acuta (submucronata). Flores rosei, Pedunculi teretes. Calyx 4 lin. Iongus, idtra medium partitus, laciniis cari- natis, acutis, margine angusto scarioso. Gorolla 10 lin. longa, laciniis obovato-rotundatis, 5 lin. longis. Anthe- rae 2^ lin. longae. Stylus stamina superans. 2. Deianira pallescens. Nob. D. foliis perfoliatis late ovatis. In Brasiliae regionibus interioribus legit Sellow. ty. Planta sesquipedalis. Folia radicalia sub anthesi jjam destructa ideoque a nobis non visa. Folia caulina per 6-8 pa- ; — - ' ' 197 6-8 paria disposita, coriaceo-carnosiuscula, obskure ner- vosa, 2 — 2£ pol!, longa, 1-1£ pol!. lata,-läte ovata, acuta, brevissime submucronata , per spatium £-1 polli- cum connata. Flores dense congesti, longius peduncu- lati quam in praecedente, floribus minus apertis. Calyx fere usque ad basin divisus, laciniis Ianceolatis, acutissi- mis, albido marginatis. Corolla prioris at pallescens, lu- tea? Antherae 3 lin. longae. Stylus stamina paullo su- perans. E florum coma terminali ramulus brevis, folio- rum unico pari terminatus, in speciminibus nostris egre- ditur, eamque superat, an Status normalis? 3. Deianirä nervosa. Nob. D. foliis sessilibus oblongo -ellipticis acuminatis quin- quenervibus. Ex interioribus Brasiliae regionibus misit Sellow. 2J,» Statura praecedentis. Folia usque ad 2f poll. longa, latitudine § poll. paullo exedentia, coriacea, utrinque nervis quinque prominentibus percursa, supra venosa, limbo angustö pellucido marginata , mucronata. Flores densius conferti quam in praecedentibus. Calyx fere us- que ad basin divisus, laciniis oblongis acutiusculis. Co- rolla rubra? in siccis ferruginea, laciniis ellipticis 4-j- ün. longis. Antherae 3 lin. longae. GOUTOUBEA. AubU 1. Coutoueea spicata Aubl. Specimina usque ad 4§- pedem alta, spica ipsius cau- lis apice bifida, e Brasilia misit Sellow. Planta uti vide- tür in Americae tropicäe littore orientali haud infrequens, ad Parä Brasihae lectam cum Willdenowio communica- vit de Hoffmannsegg , quae vero ab eodem scientiae ama- bilis fautore sub nomine Coutoubeac arenariae in Horb. Wähl. n. 2935, ad Toccantinos provinciae Park Brasi- liae lecta, servatur, cum descriptione et icone Coutou- beae ramosae Aubl. Guj. t. 28 plane convenit. as-fi'eftl Hei*b> IVilld. n. 2927. Gentiana diffusa Vahl Symb. 3 p> 47. Ganscora diffusa R. Brown Prpdr. 1. p. 451. Ex insula Luconia retulimus ad rivulorum ripas um« brosas prope Tierra-alta lectam. 0. Planta in India orientali vulgaris nee in herbariis rara. Genus Canscora Lam. ex unica specie pessimis characteribus propositum omnino convenit cum Pladera Solander in Roxburghii Flora indiea rite defmita et quin- que speciebus aueta ; Ganscorae nomen igitur plane repo- nendum nee inter genera porro nominandum. LISIANTHUS *). L. 1. Lisianthus speciosus. Nob. L. foliis sessilibus ovatis obtusis nervosis tnargina- tis, panicula trichotoma coaretata, ßoribus cernuis, sta- minibus inclusis. Grescit in Brasiliae regionibus interioribus, Sellow misit. 24-. Gauiis 14- -2 pedalis, simplex, erectus, glaber, tetra- gonus-, angulis sub foliorum insertione magis prominulis. Folia radicalia in speeiminibus florentibus desunt, inßma caulina minora, superiora circa tertiam caulis partem ma- xima, summa iterum decrescentia et magis inter se re- *) Lisianthus alatus Hb. Willi, n. 3560- est L. trifidus H. B. K. Nov. gen. 3- p. 142- , a L. alato Aubl. revera diversus. Lisianthus longiflorus Hb, Willd. n. 3555- est: Escobedia scabri» folia H. B. K. Nov. gen. 2- t- 174- 199 mota, internodiis elongatis. Folia maxima 2 pol!, longa, \\ p oll. lata, summa vix polliearia; omnia glabra, obtusa, ovata, vel elliptica, vel obovata, mucronulata, coriacea, margine pellucido cincta, subtus 5-7 nervia, primo in- spectu triplinervia et simul 3-5 nervia apparent, at nervi hand supra basin oriuntur e medio nervo, quocum con- jnncti, cui arcte adpressi, a basi assurgunt et dein defle- ctuntur. Nervi tres medii majores, laterales debiliores. Ex axillis summis foliorum proveniunt ramuli floriferi, di- chotome ramosi cum alari flore, 1-3 flori, sub diehoto- mia et in medio pedunculo bibracteati, bracteis adpres- sis, ovatis, acutis, lineam longis. Calyx 5ßdus, laciniis obtusis scarioso-marginatis. Corolla maxima, (exsiccata ochracea), 2£ poll. longa, ore pollicis diametro, ventri- cosa; tubus basi angustus, curvatus, dein mox amplia- tus, ventricosus, in limbum quinquelobum ereetum abiens, lobis erectis repandis. Genitalia inclusa. Stamina 5 in- aequalia, adscendentia, duo minora daobus longioribus duplo minora, quintum medium tenens. Antherae ineum- bentes, oblongae, basi bifidae. Stylus staminibus paullo longior; stigma bilamellatum, lamellis obovato - cuneatis. Capsula non visa. 2. Lisianthus pedunculatus. Nob. L. caule simplici quadrigono unifloro, foliis sessili- bus acutis, calycis campanulati limbique laciniis acutis. In Brasiliae interioribus regionibus legit Sellow. 2]i.' Planta pedalis bipedalisve glabra. Gaulis simplex, gracilis, tetragonus, basi foliosus, apice denudatus, uni- florus. Folia radicalia et inferiora caulina sub anthesi de- ficiunt; caulina ovata, pollicem longa, dimidium lata, lanceolatave 1^ poll. longa, 5 lin. lata, acuta, obscure tri- nervia, marginibus revolutis., Caulis pars superior elon- gata, foliis destituta, pari solitario foliorum minimorum interdum squamiformium praedita. Calyx campanulatus 14* 200 5 lin. longus, 5 partitus, laciniis lancecJatis actiminatis, margine laterali infra acumen albo -membranaceo. Go- rolla 1^- poll. longa, infundibuliformis, limbi laciniis ova- tis acute acuminatis. Genitalia inclusa. Adn. Inter plantas a Sellowio e Brasilia traditas fuere praeterea: L. "spathulacus et macrophyllus H< Bt Kunth et L, grandißorus AubL MENYANTHES. 1. Menyanthes trifoliata L. Ex insula Unalaschka Aleutorum attulimus« SPIGELIA. L. Söiito inore Gentianeas subsequi sinimus Spigeliae genus, ab iis valde recedens, düfert enim : folüs me- diante stipuia connatis oppositis; mflorescentia aliena; corolla decidua; stylo biarticulato ; capsulae receptacule proprio lignoso persistente; Capsula biloculari didyma, loculis bivalvibus secundum capsulae latitudinem dehiscen- tibivs , spermophoro solitario cujusvis loculi libero, axi parallelo. Gonveniunt nonnisi semine albuminoso, era- bryone axili , orthotropo , radicula hilo obversa, — Pro- priam familiam parvam cum Mitreola formare videntur. Quatuor Americae meridionalis et una Americae septen- trionalis , quinque igitur species hucusque descriptae, septem. novis Americae australis et orientalis augentur. Majorem eorum copiam illae vastissimae plagae certissi- me exhibebunt, ■—-'.. * Herbaceae. 1. Spigelia Humboldtiana. Nob. Sp. perennis, foliis elliptico-lanceolatis, snmmis qua- ternis, genitalibus inckisis, laciniis calycinis capsuiam" Iaevem subaequantibus *). *) Diagnosis Spigeliae Antb^lmiae huic affinis erit: Sp. annua, — 201 Habitat ad Cumana, Humboldt! (vide Spigelia An- thelmia *) Hb. Willd. n. 3552 fol. 4); in graminosis ne- morum prope Nov. Friburgum Goloniam provinciae Rio de Janeiro Brasiliae. Beyrich ! — - ; ad Montevideo inque umbrosis humidis ad fluviura Rio negro. Sellow.' 2^. Descriptio plantae Montevidensis : Radix perennis. Caulis tetragoni glabri basis perennis, prostrata, radicem repentem mentiens, ramis annotinis, erectis, adscenden- tibusve, sirnplicibus, spithaniaeis. Folia elliptico <- laneeo- lata, utrinque acuta, glabrav aut basin versus in nervis paginae inferioris prominulis et ad marginem pilis minu- tis rigid ulis adpressis obsita, Folia inferiora minora in^ ferne in petiolum attenuata, superiora subquaterna, ma- jora, subsessilia, dirorum pollicum longitudinem nondtim attingentia, 9 Hn. lata. Stipulae intrafoliaceae brevissi- mae, trianguläres, pilis minutis rigidulis obsitae, qui in-' caulis angulos, foliorumque margines, et nervös saepius transgrediuntur. Spicae 15-20 florae, plerumque 4 pol- licares, usque ad 6 pöll. elongantur. Bracteae setaceae, glabrae, dimidio calyce paullo breviores. Calyx persi- stens-, profunde 5 partitus, laciniis angustis, linearibus, acurainatis , nervo raedio subcarinatis, in quorum medio, delapsa Capsula, remanet receptaculura ellipticum conca- viusculum, fovea media notatum, cujus in medio persi- stit apiculus quo Capsula fuit afßxa. Gorolla infundibu- ' liformis 5-6 l"in. longa,- calyce quadruplo ciiciter lon- gior; Iimbo 5 fido erecto, laciniis lanceolatis. Stainina mediam corollam attingunt; antheris linearibus erectis. folÜ9 lanceolato-ovatis acumiiiatis, floralibas quaternis, genitalibuÄ in- elusis , laeiniis calycinis Capsula muricata brevioribus. *) Herb. Willd. I. c. fol. -3, specimina duo Spigeliae Antkelmiae genuinae continet cun) schedula Humbolddana autographa : Cumana ■ZV. 144. — Fol. 4 l- c. speciinen. supra laudaturn cum schedula Huai- boldtiaua autographa: Cumana n- 174.. 202 Capsula didyma, obcordata, glaberrima et laevis, 1^ lin. longa, caljcem subaequans, diametro transversali bili- neari. Stylus eam coronat longitudine axeos, capitulo di- sciformi terminatus, quod vero Stigma non est, sed lo- cus quo Stigma cum stylo articulo junctum fuit, in flore eaim Stigma conicum, acuminatum, albidum, in supera parte papillosum, stylo sesquilongius, articulatione jun- gitur cum stylo colorato, dein marcescit cumque corolla decidit, Stylus vero persistit. Semina plurima nigricanti- fusca , angulata , exasperata. Specimina in umbrosis humidis ad fluvium Rio negro lecta, differunt a modo descriptis: caulibus altioribus erectis sesquipedalibus, foüis paullo angustioribus et Ion- gioribus, lanceolatis, spicis brevioribus paucifloris (flori- bas circiter decem), nee ullo alio charaetere. Adjecerat in schedula Sellowius sequentia: Radix alba fibrosa. Corolla tubo pentaedro, iimbo 5 fido erecto, laciniis lanceolatis, alba, margine purpurescente. Stamina alba. Stigma acutum pubescens. Specimina Brasiliensia rece- dunt, foliorum margine magis scabro (qui jam in ip- sius Humboldtii planta, hisce speeiminibus proxima, scabriusculus)5 caule magis di- et trichotome ramoso, fo- üis omnibus evÄdentius petiolatis, florum spicis breviori- bus nunquam peduneulatis, densius floriferis (circiter 10 floris), Reliqua vero omnia ita conveniunt ut novae distinguendae speciei periculum subire non audemus. 2. Spigelia scabra Nob. Sp. perennis, foliis ovato -lanceolatis, floralibus qua- ternis, genitalibus inclusis, laciniis calycinis capsulam scabriusculam superantibus. In provincia Cisplatina Brasiliae legit Sellow. ty. Similis quoad habilum et inagnitudinem majori Sp. Humboldtianae (ad fluv. Rio negro) formae, at primo visu: omnium partium robustiori struetura, cauli- — ^uo bus erassioribus , foliis rigidioribiis niagis discoloribus, floribus paullo majoribus distinguitur. Differ.t praeterea: quod caulis anguli, foliorum pagina aversa inprimis ad nervös, eorumque margo et spicae rhachis et calyx cum bracteis, pilis minutis rigidulis adpressis sint scabra, quod folia magis ovata sint et paullo rigidiora , quod stipulae truncatae, capsulae glabrae at scabriusculae , calyce tri- lineari paullo breviores. Pauca possidemus specimina minora spithamaea. 3. Spigelia Flemmingiana Nob.. Sp. annua, foliis oblongo-Ianceolatis,. floralibns qua- ternis, genitalibus inclusis, dentibus calycis minirni basin eapsulae laevis subaequantibus. , In Brasilia tropica legit Sellow favente eomite de Flemming Borussorum apud Brasilienses legato» ©• Varietati elatiori praecedentis simillima, difFert vero*: radice annua, caulem proferente inferne simplicem, altio- rem, tripedalem, foliis angustioribus lanceolatis breviter petiolatis instructum^ apice magis ramosum ramis dielio- fcomis; stipulis minutis truncatis; spicis alaribus temüna- libusque plerumque sessilibus, floribus rhachin ad; basin usque obsidentibus (dum in praecedenti basis rhachis sit libera, pedunculumque distinctum pollicarem longioremve efformat). Difrert praeterea: calyce minimo quinque- tlentato, dentibus basin fructus persistentem (receptacu- lum) subaequantibus et stylo minore tertiam axeos cap- sulae partem aequante. — Gaulis ter.es. Spicae fructi- ferae 6-8 poll. longae, 40-60 flores gerentes, plerum- que aequaliter inter se distantes , nee ut in speciebus spicas pedunculatas gerentibus basi magis inter se re- motos et distantes. Folia 3 poll. superant longitudine, pollicem non aequant Iatitudine, 4. Spigelia Beyricliiana Nob* Sp. perennis, foliis petiolatis oyatis, floralibus qua- 204 ternis, genitalibus inclusis, laciniis calycis basi capsulae laevis paullo longioribus. Habitat in sylvis umbrosis inter Mandrot et Fran- cisco Jose prov. Rio Paquaquer Brasiliae, ubi Februario florentem legit Beyrich. 2£, Caulis tetragonus, sesquipedalis, crassitie pennae cor- yinae, a basi prostratus, ex internodiis etiam radicans (an semper?); ramis erectis. Folia ovata, utrinque breviter acuminata, obtusiuscula, discolora, bipollicaria, pollice latiora, maxima tripollicaria, petiolata, petiolis semipol- licaribus, glabra marginibus laevibus. Venae subtus quam in praecedentibus minus prominentes, angulo minus acuto a costa media deflectuntur et marginem potius quam api- cem petunt. Stipula margo truncatus- inter foliorum pe- tiolos. Spicae 3 circiter pollices longae, decemflorae, sacpius pedunculatae, floribus basin versus remotioribus. Corolla infundibuliformis, calyee decies Iongior, pollica- ris, laciniis ovato-acuminatis, acutiusculis, genitalibus in- clusis. Capsula quam in praecedentibus major, disruptam tantum vidimus, oblonge -obcordata fuisse videtur, * * Fruticosae. 5. Spigelia laurina. JNob. Sp. fruticulosa, glaberrima , foliis ellipticis utrinque acuminatis, floralibus quaternis, genitalibus inclusis. Grescit in Brasilia ubi eam legit Sellow. -j^. Frutex sesquipedalis et ultra. Caulis teres erectus, basi simplex, apice dichotome divisus, cortice e cine- reo brunneo, obsolete geniculatus, geniculis subtumidisc Rami juniores lineis elevatis apicem versus sub foliorum insertione obscure tetragoni. Folia elliptica utrinque acu- minata, basi in petiolum brevem angustata ,- _margine re- flexa, basi obscure triplinervia. Costa media subtus ele~ yata prominet, nervis lateralibus tenuioribus multo mi- ; 205 nus conspicuis, si imos excipis, reliquis angulo patulo multo minus acuto secedentibus marginemque petcntibus. Stipula subnulla, margo ahgustissimus, inter foliorum pe- tiolos. Spieae alares et terminales, 2-3 pollicares, pe~ dunculatae 8-10 florae. Galyx mininrus, dentibus dia~ metrum minorem basis fructus persistentis aequantibus. Corolla infundibuliformis , semipollicaris, calyce duode- cies longior, Iaciniis acüminatis aeutis. Stamina inclusa; duas tertias coroilae partes aequantia. Juniorem tantuni vidimus capsulam et dejectae basin persistentem. Styli pars basilaris persistans in juniori fructu \ lin. longa. Habitu specierum herbacearum , at caule revera lignoso, optime transitus herbaceas inter et fruticosas efficit Spi- gelias, quae facie aliena prima intuitu valde inter se discrepant. 6, Spigelia Sellowiana ]Nob. Sp. fruticosa, stellato-tomentosa, foliis ovatis aeutis, genitalibus exsertis, Iaciniis coroilae lanceolatis. Grescit in Brasiliae regionibus interioribus, Sellow legit. t?. Frutex sesquipedalis erectus, caulibus, crassitie pen- nae anserinae aut crassioribus, parce ramosis, teretibus et ut tota planta pilis brevibus stellatis tomentosa \ co- rolla haud excepta tibi tarnen rarescunt. Rami sub- erecti dichotomi. Folia brevissime petiolata , ovata, acuta, maxima 1£ pol', longa, pollicem lata, superiora flores versus miuora, venosa, venis subtus elevatis supra impressis, subtus tomento denso sordidi argillae coloris obtecta, suprä scabra. Petioli oppositi, ad basin, mar- gine elevatö conjuncti, bractea manifesta haud appa- rente. Spieae terminales, solitariae, pedunculatae, qua- dripollicares in nostris speeiminibus, 12-18 flori, floribus pedicellatis, pedicellis fructus 1-2 lin. longis. Calyx l£-2 lin. longus, Iaciniis angustis acurninatis apice pa- 206 Ullis. Corolla 15-16 lin. longa, tubuloso-infundibulifor- mis (rubra), laciniis lanceolatis patulis. Genitalia exserta. Stamina brevia fauci inserta; antherae lineares. Pistillum longissimum, stamina longe superans, stigmate perlongo albido claviculato. -Capsula didyma testiculata, tomen- tosa, stylo persistente capsulae axi duplo triplove lon- giori superata, loculis globosis sublignosis. Semina ma- gna, angulosa, atra, papillis tenuibus undique echinata, albuminosa, embryone orthotropo basilari, cotyledoni- bus ellipticis. 7. Spigelia Olfersiana Nob. Sp. fruticosa, stellato-tomentosa, foliis subcordato- ovatis acutis, staminibus dimidiam corollam aequantibus, laciniis corollae obtusis. In Brasiliae interioribus regionibus legit Sellow iter faciens cum Doctori de Olfers, Borussorum legationis tunc temporis secretario. t?. Praecedenti quoad tomenti indolem, distributionem, colo-remque simillima, differt vero: ramis multo gracilio- ribus, copiosioribus, magis nodosis et angulo minus acuto in dichotomia discedentibus , patulis; foliis petiolulatis, subcordato-ovatis, acutis (l^poll. longis, 10 Hn. latis); spicis brevioribus (defloratis 2^ pollicum longitudinem attingentibus); floribus fructibusque sessilibus; calyce mi- nori (vix lineam longo); corollae multo minoris (6 linea- ris) laciniis brevioribus obtusis; stylo pesistente quam capsulae axis breviori. Reliqua omnino conveniunt; ge- nitalia vero ut in Sp. Humboldtiana inclusa. — 207 Inter Gentianeas Americanas nostras frutex. milita- bat facie et habitu Chironiarn bacciferam capensem men- tiens. Examini subjectus rigoroso genus praebuit novum familiae Jasminearum, arctissimis suis finibus a R. Brownio deiinitae. Descriptionem addimus. BOLIVARIA. Nob. (Tab, IV. f. h) Farn. nat. Jasmineae R. Brown. Syst. sex. Diandria Monogynia. Fr. Calyx monophyllus, profunde 5 partitus, persi- stens. Gorolla hypogyna, infundibuliformis, decidua, limbo 5 partito, tubo brevi, medio staminifero. Aestivatio im- hricata. Stamina duo, aequalia. Antherae erectae, in- trorsae, medio affixae, ellipticae, mucronatae, biloculares; loculis oppositis, connectivo angustissimo conjunetis, lon- gitudinaliter dehiscentibus. Germen minutum, obova- tum, sulco utrinque notatum; Stylus unicus, corolla bre- vior, stamina superans; stigma capitatum, obscure bilo- bum. Capsula cartilaginea, didyma, circumscissaj locu- lis dispermis. Semina basi afiixa, erecta, singula integu- mento peculiari (arillo) inclusa, quod, trigonum, dorso convexum, crassum, spongiosum, cellulis magnis reticu- latum, in angulis a basi facilius solubile, semen laxe am- bit, Granum compressum, obovatum, tegitur testa (epi- spermio) coriacea laevi, brunnea. Embryo epispermicus (exalbuminosus) rectus , radicula infera , cotyledonibus complanatis. / Veg. Frutices foliis, nee articulatis nee stipulatis, pseudo- oppositis *). Flores peduneulati, solitarii, ter- "*) Quae folia, aut ipsa basi, aut mediante stipula sunt conjuneta, opposita dieimus, quae vero, istis naturae vineulis haud consociata» opposita simulant, pseudo -opposita. Folia opposita nunquam dis- juneta reperiuntur, uti ex. gr. in Rubiaccis et Garyophylleis ; pseudo-op- posita vero, ut in plurimis proveniunt familiis, facile inter se disce- dunt, fiunt alterna. Rami foliorum legem sequuntur. 20$ — — — minales, alaresve cörymbum paniculamve incompletam,1 foliosam constituunt. Hab. Inhabitant duae hucusdum notae species in provincia Gisplatina Brasiliae planities. Nom. Genus in honorem Liberatoris , qui scientiis omnibus, scientiaeque nostrae amabili Americam aperuit, diximus. 1. Bolivaria integrifolia Nob. B. foliis lanceolatis integerrimis. Provenit uti videtur satis frequenter in planitiebus provinciae Gisplatinae Brasiliae. Sellow legit. t?« Descriptio. Frutex pedalis bipedalisve glaber, folio- sus. Radix lignosa, Rbrillosa, multiceps< Gaules plures, erecti, crassitie pennae corvinae, crassioresve, cortice laevi e cinereo-fuscescenti, a basi ramosij rami virides, ultimi virgati usque ad inflorescentiam simplices, lineis elevatis a basi foliorum decurrentibus subretragoni, striati. Folia sessilia, lineari-lanceolata, acuta, integerrima, uni- neryia, nervo subtus prominulo et in mucronulum ex- eunte; ramea inferiora majora, apicem versus sensim de- crescentia ; maxima 14 poll. longa, 5 lin. lata, interno- diis longiora. In summitatibus floriferis folia et rämi pe- dunculique alterna evadunt. Pedunculus brevis, sub ca- lyce dilatatus, nervis 5 a calyce decurrentibus angulatus. Flores albi? magnitudine eos Jasmini fruticantis praeter longitudinem tubi aequantes. Galycis segmenta linearia, acuta, nervo dorsali prominente carinata, tubum aequan- tia, sinubus interjectis rotundatis. Gorollae laciniae el- lipticae obtusiusculae. Stamina primum tubo paullo longiora, dein iilamentis elongatis quam tota corolla paullo breviora. Capsula matura calycem altitudine vix superans, duo pisa volumine adaequans, medio circum- scissa, parte inferiori persistente. . . 209 Explicatio iconis: Tab. IV. f. i. — &. fios inagni- tudine naturali; b. corolla cum staminibus pistilloque longitudinaliter ßssa et aper Ca (aucta); d. calyx cum Capsula integra (aucta); e. calyx cum capsulae infe- rioris parte seminibusque in situ naturali (aucta) ; f. semen arillo tectum (valde auctum); g. pars arilii sub microscopio composito visa°y h. Semen arillo remoto ryalde auctum) ; i. Embryo (valde aucius). 2. Bolivaria trifida. Nob. B. foliis linearibus trisecto-pirmatifidis integrisve« Provenit in Brasiliae provincia Gisplatina. Sellow nisit. t/. Minor, tenuior, tenerior quam praecedens species, :ui valde afiinis; distinguenda praetera: ramomm angu- is fbliorumque margine scabris; foliis trisecto-pimiati- ädis integrisve, nee omnibus integerrimis, floribus rario- ribus. Specimina nostra qnum sint fructibus maturis in- strueta, ilores non vidimus. GURTIA. Nob. (Tab. IV. f. 2) Farn. nat. Scrofularineae R. Brown ? Sectio: Scrofulariae Jus'sieu, Syst. sex. „ Pentaudria Monogynia, Fr, ^ Calyx persistens, profunde 5 partitus , aequalis, »egmentis ovatis, acuminatis, acutis. Gorolla hypogyna, regularis, campanulata, deeidua, limbo quinquelobo. Sta- nina 5 subaequalia, corollae basin versus inserta, inclusa limbi basin non superanlia); filamentis brevibus; anthe- ris ellipticis, basi excisis et in excisurae sinu af^xis,, bi- ocularibus , loculis appositis, longitudinaliter dehiscenti- bus. Stylus unicus, inclusus; stigmate indiviso, subcapi- :ato, cernuo. Capsula compresso-eylindrica, acuta, utrin- }ue sulco longitudinali notata, stylo mox deeiduo junior 210 terminata, bilocularis, apice bivalvis; dissepimentum du- plex inflexis valvularum marginibus ortum. Spermopho- rum centrale, septo adnatum, apice dein liberum. Se- mina numerosa minima. Veg. Herba annua, strictissima , subsimplex, glabra; foliis parvis, sessilibus, verticillatis (Galium aemulans); corymbo terminali dichotome cum alari ramoso, floribus parvis aureis. .Hab. In Brasilia littorali unica hucusque.nota spe- cies provenit. JSlom. Sprengelius, quem Gurtium adpellavere pa- rentes, hanc plantam primus sub Sabbatiae nomine de- scripsit, quam nos, novi generis parentes, Gurtiae nomine salutamus. Obs. Genus affinitatem Gentianeas inter et Scrofu- larineas, seminis anatome convenientes, illustrans, ob pla- centam centralem demum liberam Scrofularineis est ad- numerandum. Flore regulari pentandro proximum Xua- resiae R. et P. , foliis alternis capsulaeque valvis bifidis ceterum diversae. 1. Curtia gentianoides Nob. Sabbatia verticillaris Spreng. Syst. 1 p. 580 ! Habitat in Brasilia prope urbem Garavellos. Sellow misit. ©. Descriptio. Planta glaberrima. Radix iibrosa. Gau- lis sesquipedalis et ultra, strictissimus, simplex, glaber, li- neis elevatis angulatus, diämetro lineae ad basin. Fotia sessilia verticillatim disposita, in medio caule sena, in summo saepius quaterna, ceterum numero ludentia, re- flexa elliptica, acuta, trinervia, margine revoluta, disco- loria, 4 bn. longa, 2 lin. lata. Verticilli inferne conferti, folia internodiis nunc vix, nunc multo breviora, supeme sensim sensimque magis inter se distantes, internodiis elongatis. Gorymbus terminalis parvus, rami ejus tetra- 211 goni stricti , ad dichotomiam bracteis oppositisi, Ianceo- Iato-acuminatis, carinatis instructi. Interdum praeter corymbum, ex ultimo foliotum verticillo prodleuntem, e subsequentium verticillorum axillis rami proyeniunt floriferi, nunc elongati, nunc abbreviati. Calyx parvus vix lineam Iongus, segmentis margine albido pellucido ad basin latiore imbricatis. Corolla 2 lin. longa, decidua. Capsula sesquilinearis. Explicatio iconis Tab. IV. f. 2. — a. calyx et co- rolla (aucta); b. corolla cum staminibus pistilloque longitudinaliter Jissa et aperta (aucta); c. Capsula ma- tura apice dehiscens, spermophoro apice libero (aucta); d. Capsula medio transversaliter dissecta (aucta). 212 PRIMULACEAE. Insulae et litiora circa fretum Beeringianum : Pri- mula saxifragifolia Lehm., mistassinica Michx., nivalis Pall.; Androsace septentrionalis L. , Chamajasme Wulf- fen, villosa Wulffen, (Aretia) arctica N.; Gortusa Mat- thioli L., Gmelini L.; Dodecatheon frigidum N.; Trien- talis europaea L. Chile: Anagaliis akernifolia Gay. Brasilia e plant is Sellowianis : Anagallis filiform is N., e planus Beyrichii: Centunculus pentandrüs R, Br. PRIMULA. . %, Primula saxifragifolia. Lehm. Prim. ju 41* p. 89. t. 9. Primula cuneifolia Ledeb. in Mein, de Petersb. 5« p. 522. *). In montosis insulae Unalaschka. 2J,. Planta perennis, uncialis et digitalis. Scapus (pe- dunculus communis) sub grossiilcatione ut in congeneri- bus elongatus, superne cum bracteis, pedunculis, calyci- bus, tenuissime glanduloso-pubescens. Pedunculi ut in omnibus Piimulis sub fructificatione erecti. Galyx dimi- dium corollae tubum acquans, campanulatus, laxus, pro- funde quinquefidus, lacinüs obtusis. Gorolla eleganter lilacina, lacinüs profunde bipartitis, fauce tenuiter glandu- loso- *) Primula intermedia Lcdab. c. L p. 519-, «4e ipsius auctoris spe* ciminum in Herbario Regio, nil nisi Primula sibirica. 213 Ioso-viscoso-pubescenti. Antherae secundum legem Tau- scliianam *) nunc in ipsa fauce, stylo eas attingente, nunc sub fauce in tubo collocatae, stylo eas paullo su- perante, Capsula ellipsoidea, calyce vix longior, in quin- que dentes bipartibiles, tarnen non semper partitos, de- hiscens, hinc, ut in pluribus, irregularis dehiscentiae species. Quid Primula hyperborea Spreng. Syst.? 2. Primula mistassinica Michx. FL Am. bor. 1, p. 124, Pursh. Jfrl. Am. sept.l. p. 137, Lehm. Prim. «.25. p. 63. t. 7. Varias subeuntem formas reperimus in insula Una- laschka, ad sinum St. Laurentii, in insula St. Laurentii et ad sinus SchischmarefBi, bonae spei et Eschscholzii. %, Faux glandulosa (glandulis ut in Prim. farinosa); iis igitur, qui in charactere generico Primulae faucem eglan- dulosam accipiunt , Primulasque farinosam et strictam Androsacis adnumerant, et haec Androsacis erit species; nos, habitu et corollae fabrica ducti, Primulam dicimus. E lege Tauschiana variat antheris paullo infra faucem in- clusis, stylo iis demum longiore exserto, et antheris fau- cem superantibus , stylo incluso, filamentorum insertio- nem non attingenti. Quos diversos evolutionis Status di- versis quoque locis legimus, in asiaticis speciminibus forma antheris exsertis sola nobis obviam venit, ameri- cana specimina utrumque ostendunt statum; in Una- laschka fructiferam cepimus. Planta ad littoris americani sinum Eschscholzii eollecta, gracilior, ad septem poll. usque elata, 2-7 flora, foliis, ut in laudata ad hanc speciem Lehmanni icone, instructa. *) Qua lege nondum cognita, diversus staminum stylique situs ad discernendas species perperam est adhibitus, sie Loiseleur in Flora gallica distinguit Prim. pubescentem suam, stylo staminibus breviori, a Prim. villosa cujus Stylus stamina superat: dum ceteri charactere» con- veniunt. Sunt vero unius ejusdemque plantae forniae. os Heft. ', • ;J5 214 longe petiolatis, spathulatis, a cutis. Specimina ad sinus bonae spei et Schischmareffii lecta minus gracilia, scapo tarnen elongato, ad summum 5 pollicari, 2-9 flora, foliis Prim. egalliccensi similiora (cfr. Lehmanni iconeni); petio- lus enim dilatatur, fit brevior, et margo majoribus d-enti- bus praeditus in juniori planta revolvitur. In Unalaschka insula est rara, fructifera tantum , biflora observata sunt specimina, foliis carnosioribus. In insula St. Laurentii et ad sinum ejusdem nominis planta ad summum bipol- licaris (minima pollicaris), 2-9 flora, foliis eodem modo variis, nunc ut in Pr. mistassinicae, nunc ut in Pr. egal- liccensis icone. Primulam hanc egalliccensem e verbis et icone Lehmanni nobis solummodo notam (Florae dani- cae icone cum recentioribus fasciculis in Bibiiotheca Re- gia Berolinensi hucusdum deficientibus), eandem cum no- stra haberemus, nisi corolla semisupera (quid? in liac fa- milia?), faux eglandulosa iconis Lehmanni et situs sta- minum pistillique alienus, qui deiinitus in unaquaque spe- cie, in illa egalliccensi (si fides picturae) talem se prae- bet, qualis in Pr. mistassinica nostra, uti e supra de- scriptis variationis modis satis superque patet, nunquam potest reperiri. Gerto mirum, ab Anglis, in America bor- eali regiones polares perserutantibus, Pr. egalliccensem nee mistassinicam enumerari, dum Florae Americae septen- trionalis auetores Pr. mistassinicam nee alteram enume- rant, quam et nos inter specimina nostra frustra quae- sivimus. Descriptio. Radix fibrosa, alba, sustinens foliorum radicalium rosulam , quae e medio unicum nee plures emittit scapos. Planta nunc solitaria, nunc plures in par- vulos caespites aggregatae. Foliorum petioli basi dilatati magis minusve vaginantes. Scapus sub grossiiieatione magis quam sub anthesi strictus, glaber vix ad apicem renuissime glanduloso-puberulus, qua pubescentia et pe- 215 dunculi et calyx bracteaeque leviter vestiuntur, farinae vestigiis nonnisi ad marginem anguli interni laciniarum calycis, nee in omni speeimine, reperiundis. Involucri fo- liola (bracteae) basi gibba, lanceolato-subulata, longitu- dine circiter calycis, numero sicut Aores variabilia, ter- nario quaternariove in paueifloris, florum numerum ae- quante in multifloris. Umbella ereeta. Pedunculi primo anthesis tempore involuefum vix superantes, dein elon- gati, sub grossificatione unguiculares pollicaresve fiunt et stricti. Incrassatio pedunculi in calycem abeuntis ut in reliquis Primulis adest. Calyx 2 lin. longus, campanula- tiiSj 5fidus, laciniis ovatis acutis, ad marginem tenuibus illis atque minutis pilis glandulosis oculo armato tenuis- sime ciliatis. Gorolla ut in Primula farinosa minori, at ratione dimensionis plantae satis magna , amoene lilacina j tubus longitudine calycis aut paullo longior; limbus pa- tentissimus, laciniis euneatis semibißdis, lobis obtusis. Antherae nunc e fauce glandulis flavescentibus cineta emergunt, pistillo inferne incluso, nunc Stigma capita- tuni superat faucem, antheris in tubo degentibus. Cap- sula matura cylindrica, calyce longior, dentibus 5, ite- rum bifidis, irregulariter dehiscens. 3. Primula nivalis Pall. it. 3 t. G* f. 2., Lehm, Prim. n. 28. p- 67. Primula orientalis Hb. Willd. Roem. et. Schult. 4. p. 785. Plantam hanc loca amantem declivia et nive dif- fluente irrigua decerpsimus in insulis Unalaschka, St. Pauli, St. Georgii, St. Laurentii et ad sinum Sr. Laurentii. 2\>» Descriptio. Radix fibrosa, crassa. Folia lanceolata, obtusa, in petiolum quasi angustata, ipsa basi dilatata et vaginante, integerrima, repanda, repando- grosse -vel ar- gute-dentata, numerosa, exteriora praesertim sub verna- tione squamiformia , dilatata, vaginantia. Scapus solita- 15* „ 216 — rius (inter; muka specimina semel geminus,) erectus. Um- bella, multiflora, interdum prolifera, erecta. Involucri foliola lanceolato-acuminata, basi coadunata. Pedunculi calycem versus incrassati, sub anthesi involucro paullo longiores, floribus nutantibus; sub grossiiicatione elon- gati, stricti, (ipse scapus sub grossiiicatione elongatur). Calycis laciniae Ianceolatae, tubo . corollae dimidio bre- viores. Gorolla purpurascens, limbo piano, laeiniis inte- gris rotundatis, fauce glabra. Tubus sub limbo amplia- tus. Qua in tubi ampliata parte brevibus filamentis sunt affixa stamina. Stylus nunc antheris subaequalis nunc iis paullo brevior. In permultis variarum regionura specimi- bus constantem hunc situm observavimus , altero e lege Tauschiana oriundo situ, pistillum stamina superans, non occurrente. Capsula straminea, cylindracea, magna, ca- lyce duplo longior; dentibus 5 iterum bipartibilibus apice dehiscens ; alio in statu saepius reperitur minus evoluta, brunnea, calyce paullo longior; quae capsulae varia for- ma, cjmim in iina eademque planta sit observata, scapo praetereuntis anni majores, hornotino minores prode- unte, nee varietates, ne species dicam, sisti. Planta glabre'scens , farinae, qua more congenerum plurium plus minusve est adspersa, sub vernatione vix unquam ex toto expers. Legimus vegetiorem dodrantalem, glabram, paucis pulverulentiae vestigiis superstitibas, foliis instruetam con- fertjoribus, latioribus, majoribus, scapum crassiorem sub anthesi subaequantibus, umbellaque multiflora (ad sum- muni 12flora), saepe prolifera in Insulis St. Georgii et St. Pauli in solo, quem Phocae ursinae mäetata corpora sanguisque pinguem fertilemque reddunt. Planta Pal- lasiana magnitudine et crassitudine cum hac omnino congruit. Paullo minorem 'sed magis fannosam, umbella quo- '■ 217 que prolifera, foliis quandoque grandidentatis dederunt montes Unalaschkae. Minorem, graciliorem, elatiorem in St. Laurentii in- sula, foliis instructam angustissimis; m-inimam vero ad si- num St. Laurentii reperimus, farinosam, umbeJla pauci- flora immo uniflora, scapo pollicari, unciali, longitudine folioruoa. Primula loügifolia Gurt., M. B. Cauc. 1. p. 139«, toto coelo di versa. ANDROSACE *). 1. Androsace septentrionalis L. In Kamtschatka et ad sinum Eschscholzii. Nee for- ma acaulis (Anar. acaulis Hortul.), nee multicaulis , nee multiradiata (quae Andr. fasciculata Hb. Willd. N, 3465 fol. 1 **) planta sibirica Pallasii) a nobis reperta sunt. Specimina nonnulla, vix digitalia, ad sin. Eschscholzii leeta, floribus ludebant capitatis, uno alterove tantum peduneulato. 2. Androsace Chamaejasme. Wulffen. Hanc mter alteramque similem (Andr. vülosaj ter- tiamque dissimilem (Andr. obtusifolia) maxima quurn exorta sit confusio, nee Sprengelii pugillus seeundus *) An dt. maximae, speciei valde variabilis, duae praesertim forrnae distingui possunt:- distirigui- tur ab Andr. septeutricnali: calvcis lacinüs trinervibus non earinaüs, foliis longe petiola-tis,- babitu graeilior'i, ten-eiiori etc. 218 nubeculam Androsaces genus obumbrantem distrahere valeret, omnibus fere auxiliis muniti, trium illarum spe- cierum diagnoses, patriam, synonyma hie addere, haud abs re fore censuimus. Androsace obtusifolia Allioni Fl. Pedem. t. 46- f i*j Ejusd. stirp. rar. Ped. p.22* tA. f. 2., Hb. Willd. n. 3466- excluso folio 3. Androsace villosa Hb. Willd. n. 3469. fol. 5. Andr. acaulis, pilis brevibus hirtella, foliis pilis bre- vibus patentibus ciliatis. Provenit in alpibus Sabaudiae (in monte Genisio)!, Helvetiae (in monte Jovis)!, Salisburgi!, Tyrolis!, Sty- riae!, Garinthiae!, Hnngariae (in alpe Krivan et See- pusicis Kitaibel)!, in Sudetis Silesiae (Günther)! Radix foliorum mollium profert caespitem laxum, sae- pius sohtarium, rarius multieeps plures; solitarius multi- scapus, rarius uniscapus. Folia spathulata lanceolatave, obtusa vel acutiuscula, integerrima aut rarius dente uno alterove instrueta, semipollicaria, pollicaria, longioraque. Scapi 1-5 adscendentes, 2-4 poll. alti, fruetiferi longio- res. Umbellae 2-5 florae. Involucri foliola lanceolata. Calycis laciniae acutae. Gorollae calyce amplioris lobi rotundati. Habitus Primulae. Androsace Chamaejasme Wulfiren in Jacq. Coli. \. p.194., Enc. bot. 9. p. 359-, Hb. Willd. n. 3471. Androsace obtusifolia Hb. Willd. n. 3466- fol. 3. Androsace villosa Hb. Willd. n. 3469- fol. 1, 6, 7, 8. et n. 3469. a. fol. 5, 6j Rchb. Icon. t. 248. /. 409, 410.' Androsace capitata Hb. Willd. n. 3470, R. Seh. 4. p> 786. (ex insulis Curilis, varietas major latifolia). ( Androsace Lehmanniana Spreng, in Isis 1817 p* 12S9- t. 9. (ex Asia minore). Sedum minus X alpinum IV. Clus. hist. lib. 4« ■ 219 cap, 41 p> 62,, icon optimal cujus copia minus bona ex- stat in Parkins, Tkeatr. p. 736* Andr. caule ramoso innovante, foliis longe paten- tissime ciliatis. " Provenit in alpibus Pyrenaeis!, Helveticis (m. Stok- hörn) ! , Salisburgensibus ! , Styriacis ! , Croaticis ! , Austria- cis (m. Schneeberg)!, in Asia minori, in Sibiria ad ostia fluviorum Ilga, Angue et Auguren et circa lacum BaicalJ, in littoribus circa fretum Beeringianum ad sinum St. Lau- rentii!, in insulis St. Laurentii! et St. Pauli!, ad sinum Eschscholzii * inque insula Chamissonis! nee non in Gu- rilis insulis! I Gaules perennes, glabri, permülti, prostrati, genicu- lad, dichotome et trichotöme ramosi, ramis innovanti- bus apice hirsutis, foliorumque rosulas gerentibus uni-v scapas. Folia lingulata, v. lanceolata, v. obovata, inte« gerrima, obtusa v. acutiuscula, 3-6 lin. longa, pilis lon-^ gis simplieibus articulatis patentissimis semper ciliata, in utraque pagina iisdem pilis apicem versus hirsutissima eL hirsuta, vel omnino glabra. Scapus in singula rosula semper solitarius, strictus, 1-2^ poll. altus, fruetiferus lon- gior, >illis patentibus hirsutus. Juxta eum e rosulae medio ramuli naseuntur novi, apice foliosi, stolonum ad- instar. Involucri foliola elliptica lanceolatave acutiuscula. Umbella 3-6 'flora, pedicellis longitudine variabili, invo- lucro mox longioribus, mox brevioribus. Dentes calycini obtusi. Corolla praecedentis. Golor totius plantae viri- dis, habitus museoideus, cespitibus densis prorepentibus humum vestiens. Planta ex insula St. Pauli prima exstate leeta, lauu- ginoso -hirsuta , floribus subcapitatis , Andr, capitatae Willd. aequiparanda. In insula St. Laurentii magis gla- brata; in sinu Eschscholzii magis elongata, Augusti men- sis initio jam fruetifera, igiturejue multo magis glabratar 220 dum sub fine ejusdem mensis in terra Tschuktschorum floruit, densos hirsutos caespites efformans, umbellis laxis, involucro omnium minimo insignitis. 3. Androsace villosa Wulff en in Jacq. Coli. 1. p. 139- t.12. /.3-, Eric. bot. 9. p. 359-, Marsch. Bieb. Taur. Cauc. 1. p. 137-, Suppl. p. 132., Hb. TVillä. n. 3469. fol. 2, 3, 4. eb n. 3469- a. fol. 1 -4. Androsace incana Lam. Enc, bot, 9« p> 359«, Rchb. Icon. t. 248. /. 408. Andr. caule ramoso innovante, foliis villis argento- sericeis erectis ciliatis apiceque barbatis. Provenit in alpibus Helveticis!, Tirolensibus ! , Cau- casicis!, Ghilanensibus (Persiae)!, Uralensibus!,Davuriae!, et in Sibiria raaxime orientali (Redowski)! Habitu et omni ratione praecedenti simillima, a ijua differt: foliis paullo minoribus angustioribus , rigidiori- bus, nervo medio elevato subtus notatis, quasi carinatis, rosulas sistentibus densius imbricatas, primum fere in ovoideam formam conniventes ; at primo visu jam differt : villositate; villi articulati, splendentes, longiores, in apice foliorum convergentes fasciculum penicillo pictorum haud absimilem efficiunt, foliorum utramque paginam totam- que plantam praeterea investiunt, foliis vetustioribus tan- tum glabrescentibus. LJmbellae 3-5 florae. Pedicelli ut in priori, involucro mox breviores, mox longiores. Golor totius plantae glaucus. Gui proxima species est Androsace odoratissima Schreb. e Gappadocia, quae foliis linearibus glabratis differre videtur, penicillo villorum terminali vero haud deficiente. Scapi sunt breviores et tota planta magis contracta, 4. Androsace (Aretia) arctica. Nob. Andr. foliis oblongis rigidis, margine revolutis, pilis brevibus furcatis dense pubescentibus, subtus glaberrimis, j — 221 pedunculis foliorum longitudine, calycibus (fructiferis) glaberrimis. In rupibus ad sinum St. Laurentii. 24-. Radix ramosa, lignescens, extus brunnea, intus alba, fibrillis villosis albis. Caules e radicis collo numerosi, densissime conferti, subdichotome ramosi. Folia basi vaginantia, oblonga, linearia, apice margineque revo- luta, rigida, supra pilis brevibus albis dense pubescen- tia (juniora tarnen viridia), subtus laevia glaberrima, alterna, patula, dense imbricata, rosulata in summis ra- rais. Pedunculi solitarii, teretes, laeves, pilis raris ad- spersi, terminales, longitudine foliorum, veteres in caule persistentes stricti alares et axillares. Calyx campanula- tus, 5 iidus, persistens, laciniis rectis acutis, sub grossifi- catione s altem glaberrimus. Gorolla decidua in fructifera nostra planta non obs'ervanda. Capsula ovata, intra ca- lycem sessilis, quo paullo -longior, unilocularis, apice de- hiscens 5 vafVis, 3-5sperma; valvae calycis laciniis oppo- sitae, dehiscentes revolutae. Semina laevia brunnea. — Caespites Format pulvinatos, pubescentes, diametri 3-4 pollicaris. Ab Aretia tomentosa Schleicher, cui habitu similis, recedit praesertim: foliorum pagina inferiori calycibus- que glaberrimis, pilis furcatis nee stellatis, omnium par- tium paullo minori dimensione. Andr. argentea Gaertner, pyrenaica, praeter flores sessiles ab Andr. tomentosa difFcrt : pubescentia, pilis nempe multo minoribus densins intertextis, calyces vero et pagina inferior foliorum in utraque specie ut Facies foliorum pubeseunt. Propinqua species, quam in rupibus circa Ochotsk. legit clarissimus Merk, Androsace ochotensis Hb. Willd*, R. Sek. 4. p. 78G-1 majore omnium partium statura et omni specie est diversa. Folia huic sunt multo longiora1 basi scariosa dilatata vaginantia, apice attenuata et acu- 222 i tiuscula, textura molliora quam in Andr. arctica, pilis subsimplicibus (rarius furcatis) ciliata, et supra, apicem versus, pubescentia. Planta exsiccata tota atrorubens, dum nostra viridem servat colorem. Aretia cana Hb, Willd. n. 3455., quam ineditam Willdenowius 1. c. e plantis Humboldtianis Americae me- ridionalis esse, adjecta schedula Humboldtiana signum X. praeferente, dicit, nulla alia nobis videtur quam ingenua alpium nostrarum Aretia helvetica, pilis suis retrorsis facile recognoscenda. Pili autem et pubescentiae indo- les optimos quum praebeant characteres ad Aretias di- stinguendas, et quum nulla in novis generibus et specie- bus Humboldtianis enumerata sit Aretia , errorem , quo europaea planta exoticae jus nacta sit, suspicari liceat. GORTUSA. 1. Cortusa Matthioli. L. Inter plantas Redowskianas. Specimina minora sexpollicaria, foliis eximia villosi- tate subtus praeditis, crenis foliorum obtusissimis , lobis rotundatis, petiolis villosissimis. Late divulgata species, quam ex montibus Uralensibus, Altaiensibus, Styriacis et ex monte Genisio habemus, pubescentia et foliorum ligura ludens. Planta altaica sexpollicaris, fere glaber- rima, margine foliorum rudimentis ciliarum quasi subser- rulato, lobis acutis, dentibus grossis acutis. Planta sty- riaca pedalis, valde hirsuta, lobis rotundatis grosse crenato - dentatis. Planta malensis et cenisia omnino inter se similes, pedales, glabriusculae, lobis rotundiori- bus acutioribusve, crenatis dentatisve. 2. Gortüsa Gmelini. L. Inter plantas Redowskianas. — Rarissima dicitur. DODEGATHEON. 1. Dodecatheon frigiclum. Nob. 223 D. foJiis subspathulatis repando - dentatis , umbellis paucifloris, pedunculis divaricatis glandulosis, bracteis su- bulatis, antheris subsessilibus. Habitat frigidissima loca Sinus St. Laurentii, a nive difluente irrigata. 2|.. Planta palmaris, vix unquam sesquipalmaris, glabra, in supera parte scapi in pedunculis et calycibus glan- dulis parvis subsessilibus subpubescens. Radix crassa, obliqua, interdum biceps tricepsque, radiculas crassitie fili emptorii, rigidas, emittens. Folia radicalia spathu- lata, ovalia ovatave, in petiolum decurrentia, obtusa, interdum mucronulata , uninervia , repando - dentata vix unquam integerrima. Scapus solitarius, strictus, teres, foliis semper longior. Involucri foliola subulata, brevia. Umbella pauciflora, floribus 1-4, pedunculis divaricatis. Flores nutantes, satis magni, lilacini. Antherae subsessi- les, fdamentis brevissimis e tubo vix exsertis, connatis. Capsula matura non observata est, sed in floribus jam- jam defloratis et sese erigentibus nunquam e calyce egredientem vidimus. Dodecatheon integrifolium Hb. Willd. n. 3506«, e plantis Pallasianis, insulae Kadiak incola, quocum planta Richardsonii in viciniis Garlton et in regione sylvestri usque ad 64 grad. lat. bor. observata (cfr. JRichards. in Frankl. Narrat. of a Journ. p. 733.) convenit, differt: statura plus duplo majori, glabritie pedunculorum et ca- lycum, foliolis involucri latioribus, foliis integerrimis, et quod caput est rei: fdamentis evidenter exsertis dimi- diam antheram aequantibus, et in tubum connatis. Dod. Meadia L. filamenta possidet ejusdem longitudinis, at distincta nee nisi ima basi inter se coalita. Capsula in D. Meadia et integrifolio citius porrigitur, calycemque longe superat. Plantam Pallasianam schedula Willdenowü et in 224 insula Unalaschka provenientem proclamat, quo loco autem nee observata est a nobis, nee provenientem credimus. Icon Pluk. Alm. t. 79 f. 6 , quam ad D. integrifo- lium Michx. refert Purshius (Fl. Am. sept. 1. p. 136-^), Willdenowius vero ad D. Meadia, nullius est momenti, nee ad species dignoscend^s sufneiens. TRIENTALIS. 1» Trientalis europaea. L. E Kamtschatka Unalaschkaque hanc borealem retuli- mus plantam, ab Islandia orientem versus usque ad Una- laschkam dissitam , sed in catalogis plantarum ab inde- fessis Anglo - Britannis in America maxime boreali obser- vatarum haud enumeratam. Asiatica et unalaschcensia speeimina ab europaeis nullo modo sunt diversa. Foha quandoque magis obovata, obtusiora, in juniori plantae aetate tenera, sub fruetificatione grandeseunt, fiunt rigi- diora et magis venosa. Caulis interdum magis foliosus, in supera parte glandulis parvis stipitatis (in europaea planta autem non deficientibus) adspersus. Tr. americana Pursh diversa videtur, nobis nondum venit in conspe- ctum. Islandiae stirps certissime eadem cum unalaschcensi. ANAGALLIS. 1. Anagallis alternifolia. Gavan. An. caule repente, foliis alternis ovato-Ianceolatis, pedunculo foliis paullo longiori , iilamentis basi breviter barbatis, calyce corollam dimidiam subaequante, capsu- Iam dimido superante. In.regno Ghilensi ad Talcaguano leeta. "i\>. Descriptio Gavanillesii satis bona, icon mala, est tä*- meh quod addamus. — Planta perennis, repens more Lysimachiae nummulariae, glabra. Folia alterna, seeun- da , ereeta, anguste- lanceolata, aut obovato-lanceolata, aut. obovata basi attemiata, obtusa,-ad caulium basin — i — - 225 emarcida rariora, in apicibus valde conferta, 6 lin. et ultra longa -(nee duas lineas longa, uti errore typographico apud Gavanillesium 1. c. legitur, cui et icon contra di- cit). Pedunculi foliis paullo longiores, florentes erecti, fruetiferi recurvi. Galyx fere usque ad basin partitüs, la- ciniis tarnen vix carinatis nee nervosis. Filamenta su- bülata, basi dilatata germen abseundunt, infima parte vil- lis brevibus pubescentia , multo minus tarnen quam in afßni An. tenella. Lysimachia repens d'Urville, habitu proxima, differt: floribus minoribus brevissime peduneulatis et Capsula, a nobis quidem non visa. 2. Anagallis filiformis. Nob. Anagallis tenella montevidensis Spreng. Syst. ! An. caule repente, foliis pseudooppositis obovatis, peduneulo foliis plus duplo- longiori, iilamentis basi bar- batis, calycibus corolla dimidio brevioribus, capsulam ter- tia parte superantibus. Grescit in sabulosis humidis provinciae Gisplatinae. Sellow legit. 2£. Species Anag. tenellae *) proxima, sed barba fila- mentorum, charactere haud fallaciat que ingenito, jam sa- tis discrepans. Folia in An. filiformi obovata, ovata, ra- rius subrotunda, semper angustiora apiceque acutiora, basi magis longiusque sunt angustata; in utraque specie sunt pseudo-opposita, in summitatibus vero haud raro aiterna evadunt. Flores paullo minores quam in An. tenella. *) Diagnosis An. tenellae erit: An. caule repente, foliis pseudo- oppositis subrotundis, peduneulo foliis plus duplo longiori, h'lamemis ad apicem usque barbatis, calycibus corolla triplo brevioribus, capsu- lam 'aequantibus. An. cfassifoßa Thore: peduneulo foliis alternis breviori; An. re- pens DC. ioliis pseudooppositis amplexicaulibus, jam satis dignoseuntur. 226 <- CENTUNCULUS. 1. Gentunculus pentandrus R. Brown prodr. 1 p. All. Anagallis pumila Swarcz. Fl. ind. occid. 1. p. 345. In turfosis graminosis ad Botafogo prope Rio Ja- neiro Brasiliae legit Beyrich. ©. Numero partium quinario cum Anagallide, corolla in- conspicua tubulosa marcescente cum Gentunculo, genere vix retinendo, convenit. Specimina elatiora, graciliora, 6 pollicaria. Gaulis erectus, simplex vel praesertim basi ramosus, angulatus, glaber. Rami caule breviores, erecti. Folia pseudo-op- posita, hinc alterna. Flores ex omnibus fere axillis a basi proveniunt. Pedicelli foliorum longitudine, vix lon- giores, prius erecti, dein sub grossificatione patentes, subrecurvi. Corolla inconspicua, albida, sub anthesi ca- lyce paullo longior, in maturescenti Capsula persistens, longiusque provecta. Sequentur UMBELLIFERAE aliaeque. 227 Einige Beobachtungen über die Gattung CROCUS, von Carl Bouche. Unter den mancherlei Kennzeichen, die man bisher gewählt hat, um die Arten der Gattung Grocus vonein- ander zu unterscheiden, sind mehrere, welche wohl nicht diejenige Unabänderlichkeit besitzen, welche erforderlich ist, eine Art von der andern mit Sicherheit unterschei- den zu können; wie zum Beispiel diejenigen, welche von der Farbe und Zahl der Blumen, oder von der Richtung und gegenseitigen Länge der Blumentheile hergenom- men sind. Die Arten dieser Gattung sind sich alle sehr ähn- lich. Die Wurzel ist bei allen eine mehr oder weniger kuglige Zwiebel mit einfachen Wurzelfasern, aus wel- cher ein oder mehrere Triebe, je nachdem dieselbe schwach oder stark ist , hervorkommen , aus denen sich dann die Blätter und Blumen entwickeln; an der Basis eines jeden dieser Triebe bildet sich , dicht über der al- ten Zwiebel, eine neue, welche noch während derselben Wachsthumsperiode die GröTse der alten erreicht, oder wohl gar noch grofser als diese wird, und auf diese Weise die alte, welche jedesmal nach derBliithe eingeht, ersetzt. Die Blätter entspringen unmittelbar aus der Zwiebel, stehen in einem Büschel beisammen, und sind unten von mehreren Scheiden dicht umgeben; sie sind bei manchen Arten faden-, bei andern pfriemfö'rmig, gerückt, am Rande mehr oder weniger umgerollt, und bei manchen Arten, so wie auch die Kanten des Rückens mit kurzen Wimpern besetzt. 228 Die Blumen entspringen, einzeln oder mehrere bei- sammen, mitten zwischen den Blättern; eine jede der- selben ist von einem zarten, dreiseitigen Blumenstiele unterstützt, welcher unmittelbar aus der Zwiebel ent- springt. Bei mehreren Arten sind diese Blumenstiele von einer gemeinschaftlichen röhrigen Blumenscheide umgeben, welche ebenfalls aus der Zwiebel entspringt; anderen aber fehlt dieselbe gänzlich; ausserdem ist jede einzelne Blume noch mit einer besonderen Blumen- scheide versehen, welche am Blumenstiel, dicht unter dem Fruchtknoten entspringt, entweder einfach oder dop- pelt ist, und die Blumenrohre dicht umgiebt. Die Blumenkrone ist bei allen Arten trichterförmig, die Zipfel derselben sind gewöhnlich von elliptischer oder länglicher Form, drei von ihnen stehen nach aufsen und drei mehr nach innen; sie ist von blauer, weifser oder gelber Farbe, und immer mit dunklern Streifen durchzogen. Die drei Staubfäden sind in der Mündung der Go- rollenröhre eingefügt, und stehen den äufseren Zipfeln der Blumenkrone gegenüber, sie sind fast stielrund, nach oben zugespitzt. Die Antheren linienförmig , aufrecht, zweiiächrig. Der Griffel ist fadenförmig, oben dreilheilig, jeder Theil mit einer gefaltenen Narbe gekrönt, welche in viele ungleiche Theile getheilt ist. Die Saamenkapsel ist länglich-dreiseitig, und kommt gewöhnlich erst gegen die Zeit der Saamenreife über der Erdoberfläche zum Vorschein. Durch vieljährige Beobachtungen und' zahlreiche Un- tersuchungen mehrerer Arten dieser Gattung , habe ich an verschiedenen Theilen derselben, diejenigen Unter- schiede kennen gelernt, welche als sichere Artkennzei- chen anzuwenden sind, indem nur wenige von ihnen ; äufserst 229 äufserst selten, die übrigen aber nie einer Veränderung unterworfen sind. Sie linden sich: a) An den Blättern. Erstlich die Form derselben, wobei jedoch zu bemerken ist, dafs sie bald schmä- ler, bald breiter bei einer uncl derselben Art vor- kommen, welches vom mehr oder minder üppigen Wüchse herrührt; zweitens ist an denselben zu merken, ob auf der Unterfläche, zu beiden Seiten des Rückens, sich Längsnerven finden oder nicht; das letztere ändert nie ab. b) An den Blumenscheiden. Sowohl die allge- meine als auch die besondere geben sehr sichere Kennzeichen, welche nie abändern; die erstere ist zwar immer von gleicher Form, da sie aber nicht bei allen Arten vorhanden ist, so läfst sie sich dazu anwenden, die Arten dieser Gattung in zwei Ab- theilungen zu bringen, ohne dafs die natürliche Zu- sammenstellung dadurch verletzt wird; an der letz- tern finden sich mehrere Verschiedenheiten, so ist sie, wie schon oben gesagt worden, entweder ein- fach oder doppelt, im letztern Falle ist die innere bei manchen Arten nur halb, und hat eine pfriemen- förmige Gestalt. c) An der Blumenkrone. Nämlich ob die Mündung der Rohre kahl oder mit Haaren besetzt ist, dieses habe ich nie abändern sehen. d) Am Griffel. Ob nämlich die Theile desselben straff oder schlaff sind, ferner ob sie mit den An- theren von gleicher Höhe, höher oder niedriger als dieselben sind, doch aber mufs ich bemerken, dafs die Hohe des Griffels sich nicht immer ganz gleich bleibt, weil das Maafs auch hier, wie bei allen Pflan- zen, oft Abänderungen unterworfen ist. 2s Heft. |Q 030 e) An den Staubfäden. Diese sind bei manchen Arten kahl, bei anderen behaart. Durch die Anwendung dieser Unterschiede würden sich, sowohl der Gattungscharakter, als auch die Diagno- sen für die einzelnen Arten, folgendermafsen feststellen lassen. GROCUS. Liniu Spatha universalis, vel nulla; partialis simplex, vel duplex, ad basin germinis. Gorolla infundibuliformis, sexfida. Stamina tria, filamenta fauci tubi inserta, an- theris erectis. Stylus trifidus. Stigmata tria, plicata, in- aequaliter lacinulata. Capsula infera, trilocularis, poly- sperma. Semina subglobosa. "^ Spatha universali. 1. Crocus sativus Linn. Gr. foliis filiformibus, lateribus subtus enerviis; spa- tha partiali duplici, exteriori integra, interiori dimidiata siibulata; fauce tubi villosa; filamentis subhirtis; segmen- tis stylorum laxis antheras longe superantibus. Gr. officinalis Pers. Sytu I. p. 41. Cr. autumnalis Engl. Bot. t. 343. Cr. sativus autumnalis L. S. V, 84. Die Blumenkrone ! ist violet mit dunkeln Streifen. Zufolge der von Marschall von Bieberstein, im Suppl. zu seiner Fl. taur. caucas. p.36* gegebenen Dia- gnose, sollen die Blätter dieser Art erst nach den Blumen hervorkommen, welches ich aber, obschon ich dieselbe seit wenigstens zehn Jahren im Garten kultivire, nie bemerkt habe, sondern sie kommen immer schon früher als die Blumen zum Vorschein, vielleicht hat Marschall v. Bie- berstein eine andere Art vor sich gehabt; was die 231 meinige anbelangt, so kann ich versichern, dafs es die- selbe ist, von welcher der 'ächte orientalische Safran kömmt. 2. Cnöcus vernus Willd. Cr. foliis subulatis, lateribus subtus enerviis; spatha partiali simplici integra; fauce tubi pilosa glandulosaque; filamentis glabris; segmentis stylorum patentibus anthe- ras longe superantibus. Cr. sativus ß. L. S. P. Cr. officinalis ß. Hudson. ß. minor. Cr. minimus Redoute Liliac. II. t Iß. y. albißorus. Cr. albiflorus Kit., Schuhes Oest, Fl. ed. 2. Die Farbe der Blumenkrone ändert bei dieser Art sehr ab, denn sie geht von ganz dunkel Veilchenblau bis in Weifs über, dabei aber immer mit dunkeln Strei- fen oder Flecken versehen, auch ihre Gröfse und die Gestalt ihrer Zipfel ändert oft ab, denn vom verkehrt- eyförmigen mit ausgerandeter Spitze, gehen die letztern in eine schmal lanzettliche Form über. Ich habe von dieser Art auch oft welche aus den Saamen erzogen und gar nicht selten ansehnliche Veränderungen gefunden; auch habe ich oft alte Exemplare gesehen, welche noch im vorhergehenden Jahre mit schönen grofsen dunkel- blauen Blumen geschmückt waren, und nun mit ganz kleinen blassen Blumen erschienen. Die Abart ß. zeichnet sich durch ihre geringere GrÖ- fse, schmälere Blätter und schmälere spitzigere Blumen- kronenzipfel aus. Die Abart y. ist hauptsächlich durch weifse Blumen kenntlich. , 3. Crocus versicolor. Ker. Cr. foliis subulatis, lateribus subtüs nervosis; spatha partiali duplici, exteriori integra, interiori dimidiata su- 16* 232 bulata; fauce tubi glabra; fllamentis glabris; seginentis stylorum patentibus antheras parum superantibus. Gr. vernus Bot. Mag. 860. ß. biflorus. Cr. biflorus Miller. y, pusiüus. Gr. pusillus Tenor. Cat. Hort. Neap. 1813« p.3L. Cr. striatus Link. En. Hort. Berol.I. p. 48« Die Blumen haben einen angenehmen veilchenähn- lichen Geruch, ihre gewöhnliche Farbe ist lila mit dunk- len Streifen, kömmt aber öfters auch weifs vor, doch ebenfalls gestreift. Die Abart ß. ist gröfstentheils zweiblumig, d. h. es kommen aus jedem Triebe zwei Blumen hervor, jedoch oft aber auch nur eine, zuweilen aber auch mehr als zwei, je nachdem die Triebe schwach oder stark sind; auch zeichnet sie sich durch einen etwas niedrigem Wuchs aus. Die Abart y. ist noch niedriger als die Abart ß^ und . die Kronenzipfel sind bisweilen buchtig eingeschnitten. * * Spallia U7iiver$ali nulla. 4« Grocus reticulatus Bieberst. Cr. foliis filiformibus, Iateribus subtus nervosis; spa- tha partiali duplici, exteriori et interiori integris; fauce tubi glabra; filamentis pubescentibus ; segmentis styloram recurvato- patentibus antheras superantibus. Cr. Bulbocodium Fall. ind. taur. Cr. susianus Curtis. Hort. Kew. ed. 2« I> p> 81« Gr. praecox Hortulan, ß. coerulescens. Gr. reticulatus ß. M. et S. I. p. 368. Gr. variegatus Hoppe et Hornsch. Reise nach dem adriat. Meere. Die Blumenkrone ist gelb mit ästigen bräunlich-vio- letten Streifen durchzogen. 233 Die Abart ß. unterscheidet sich durch gröfsere, blals- lilafarbene Blumen, welche oft gegen das Ende der Blü- the weifslich werden. 5. Crocus sulphureus. Ker. Cr. foliis filiformibus, lateribus subtus enerviis; spa- tha partiali duplici, exteriori integra, interiori dimidiata subulata ; fauce tubi glabra; filamentis pubescentibus ; segmentis stylorum erecto-patentibus antheras longe su- perantibus. Die Blumenkrone gelb und mit bräunlich- violetten Streifen durchzogen. 6. Cro-cus luteus, Lam. Cr. foliis subulatis, lateribus subtus enerviis; spatha partiali duplici, exteriori integra, interiori dimidiata su- bulata; fauce tubi glabra; filamentis pubescentibus; seg- nientis stylorum erecto-patentibus antheris brevioribus. Cr. sativus MM. Crrvernus Curt. Mag. 45. Cr. lagenaeflorus Salisb. parad. 106. Cr. maesiacus Ker. Bot. Mag. n. 652. Die Blumenkrone gelb mit grünlich-violetten Streifen. Smittis Crocus aureus kann nicht als Synonym zu dieser Art gezogen werden, denn er sagt in seiner Flor, graec, I. p. 25», dafs derselbe eine Spatha monophylla habe, welches auch an der, daselbst beigefügten Abbil- dung sehr deutlich zu sehen ist, auch sind die Theile des Griffels viel höher als die Antheren. Da ich den- selben aber nicht im frischen Zustande untersucht habe, so kann ich für jetzt keine vollständige Diagnose liefern. Die hier von mir beschriebenen Crocus -Arten sind sämmtlich solche, die ich selbst, und zum Theil seit langer Zeit, kultivirt und beobchtet habe; die übrigen hier noch fehlenden habe ich bisher noch nicht Gelegenheit gehabt, im frischen Zustande zu untersuchen, und da 234 — auch die getrockneten Exemplare, welche ich davon ge- sehen, nicht von der Beschaffenheit waren, um vollstän- dige Diagnosen darnach entwerfen zu können, so mufs ich dies bis dahin noch anstehen lassen. Die mir noch fehlenden Arten sind folgende: Cr. aureus Smith., candidus Clark., autumnalis Lam., sero- tinus Salisb., nudiflorus Smith. , byzanthinus Gawl., au- tumnalis MM., Pallasii Goldb., und odorus Bivon. Soll- ten Freunde der Pflanzenkunde eine oder die andere dieser Arten, aber zuverläfsig acht, im lebenden Zustande besitzen, oder in ihrer Nähe wild wachsend haben, so würden selbige mich recht sehr erfreuen, wenn sie mir Zwiebeln davon, versteht sich auf meine Kosten, zukom- men lassen wollten, oder im Fall dieses nicht angehen sollte, mir doch wenigstens ihre Beobachtungen über diese Arten gefälligst mittheilten. 165 FÜNGORUM NOVORUM et DESCRIPTORUM ILLUSTRATIO^ES PUBLIGAT D. F. L. de SCHLECHTENDAL. ERINEUM. Erineum (Phyllerium) incrustans. Nob. Er. amphigenum superficiale effusum, saepe totata paginam obtegens, lanuginosum ex albido lutescens, floc- cis dense intertextis, cylindricis, obtusissimis, varie con- tortis flexisque, pellucidis, subseptatis. Provenit in Promontorio honae spei in CapparidLs Xaurinae Nob.foliis. Dum propullat hie fungillus tomenti aurei adinstar irovenit, mox vero magis magisque densus apparet, de- aique, praesertim in pagina inferiore, totam folii substari- tam, excepto nervo medio, tomenturn densissimum lute- scens aut pallide ochraceum incrustat; saepe alteram di~ nidiam modo folii partem oecupat, dum altera pars in- tteta et illaesa adstat. In pagina aifeetae opposita nui- lun indicium parasitae vidimus. Floeci valde intertexti, cjdindrici, aequilati, varios in modos curvati, juniores non raro circinnati, semper obtusissimi, pellucidi, haud sitis clare septis divisi et lineolis nigris diversimode com- positis magis minusve impleti. Erineum (Phyllerium) celastrinum. Nob. Er. hypogenum, immersum, limitatum, prius fusees- cens deinde obscure brunneum, floccis dense intertextis, apice vix dilatatis, varie tortis flexisque, pellucidis, locis obscuris irregulariter notatis. 23G Provenit in Promontorio bonae spei in pagina in- feriore foliorum Celastri cujusdam. Folia omnino glabra coriacea solummodo in pagina inferiore a fungillo infestantur, qui plerumque locum juxta nervum medium magis minusve extensus occupat. Pa- gina superior in loco affecto est pauliulum bullata, obscu- rioreque colore insignis. Caespites nunc secus nervum medium dispositi et confluentes, nunc distincti maculi- formes in ipsa pagina, prius fulvo aut aureo colore sunt tincti, dein magis magisque fuscescunt, demum colorem obscure brunneum induunt. Flocci cylindrici, interdum apice dilatati fere claviformes, interdum subacuti varie curvati et flexi, sunt pellucidi, quandoque vix colore di- lute fusco tincti, varios in modos maculis septisque ob- scuris instructi, ita ut, rarius quidem, ex toto fere sin: obscuri et opaci. Erineum (Grumaria) Cinchonae Nob. Er. hypophyllum, superficiale, maculiforme aut effu- sum, sordide e fuscescente helvolum, floccis flayidis pel- lucidis, clavatis, pyriformibus aut turbinatis. In foliis Cinchonae cordifoliae paginam inferioren occupat. Loca affecta in superiore pagina maculis mutati o- loris distinctis indicantur. In pagina inferiore pubescerte (in siccis ferrugineo-fusca) conspiciuntur maculae va:ie dispositae, saepius axillares, nunc circumscriptae et di- stinctae, nunc repandae et effusae, colore dilutiore insignes, quae nullo modo immersae, pubescentiam illis locis dea- siorem indicare videntur, at flocci, e quibus compositie sunt, valde differunt a pilis, sunt enim claviformes, pyn- formes aut turbinati; semper e basi tenui exeuntes, nuic sensim inflantur in clavam obtusam, nunc subito in capi- tulum brevius exeunt, nunc turbinem in apice positutn efformant, semper sunt pellucidi et flavido colore tincti, 237 obtusi, nunc clausi, nunc apertura rotunda majore mino- reve aperti. Stipes mox brevior, mox Iongior, non raro septis interstinctus apparet. XENODOGHUS Nob. Flocci simplices breves curvati ex articulis globosis compositi, intus sporidia gereutes, parasitice Caeomati- bus innascentes. 1. Xekodochus carbonarius Nob. Provenit parasitice in Caeornate miniato *J foliis vetiolisque Sanguisorbae officinalis innascenci (in Guest- phaliae pratis legimus ad Luppiam ßurnen). Colore laete miniato -aurantiaco tingitur Caeoma mi- niatum, maculas efficiens in superiore pagina foliomm atro-purpureas, insidens sporidochio spurio incrassato pul- vinato, laciniis epidermidis ruptae pallescentibus cinctum. Aterrimus et quasi ex coeruleo nitens ei innascitur hospes, demum totum acervum obtegens, floccosque circum spar- gens, qui curvati aut rectiusculi, e 5-15 articulis glo- bosis compressis (uti videtur nunquam inter se seceden- tibus) sunt compositi, altero apice obtuso, altero paul- lum attenuato, et saepius stipite brevissimo plerumque hyalino instructo. Pulvis niger totos implet floccos, de- inde egreditur, magis minusque pellucidos relinquit floc- cos. E sporidiis hunc pulverem esse compositum non est quod dubitamus. Affmitate jungitur hoc genus modo Crescendi cum Phragmidiis, quae vero struclura sporangiorum abunde diversa, accedit ad Oidia, Tetracolium, Monilia et Alter- narias floccorutn simplicitate , recedit in eo, quod flocci *) E nostra sententia optime jam pulverls colore distinguitur a Cacomate Rosae, quod semper Phragmidium profert, quo altera spe- cies nunquam infestatur. 238 i sint curvati, articuli non inter se secedant, qui non spo- ridia sed sporangia, denique loco natali. Melius igitur in Systemate in serie prima Gymnomyceturn (cfr. Link escriptio Bergii: Bulbus ovatus (magnitudine nu- clei nucis Avellanae) , basi fibras simplices breves emit- tens. Tunica lutea continua mollis, corruptione textu- ram e tenuissimis fibris manifestans, continuatione un- ciali scapum involvens. Folia linearia, compressa, recur- vata, brevissima, ad basin tiuiica bulbi involuta. Scapus xligitalis filiformis, ad basin spiraliter ilexuosus corneus 253 niger nitidus * superne incrassatus herbaceus viridis. In- volucrum diphyllum, foliolis linearibus erectis adpressis rubris, pedunculo brevioribus. Pedunculus solitarius, ra- rius gemini, rarissime 3, 4 aut 6 nutantes, longitudine iloris. Coroll^ supera, subcampanulata, sexfida, regularis, alba , ad basin e viridi rubicunda. Tubus brevis (sesqui- linearis) infundibuliformis. Limbus patens semiuncialis. Laciniae ovato-oblongae obtusae, interiores parura an- gustiores, exteriores apice externe subulato-mucronatae, interne fimbriis paucis pellucidis barbatae. Laciniae om- nes lineis duabus distinctis et tertia obscuriori in mecfio notatae^ Stamina medio tubo affixa, medium corollae vix adaequantia, tria interioribus laciniis subopposita, ce- teris parum longiora. Filamenta subulata, stricta, corol- lae basin versus decurrentia. Antherae oblongae, inferne emarginatae, perpendiculares, basi dorsali insidentes, tres longiorum staminum prius pulverem spargentes. Ger- men inferum globoso-triquetrum. Stylus filiformis, subtri- queteV, superne angustatus, staminibus minor. Stigmata tria filiformia patentissima recurvata. Capsula magnitu- dine seminis Goriandri membranacea polysperma. Se- mina 2-6 in quo vis loculo viridia. Paucis diebus post anthesin jam semina sparguntur. Commeiitatio. Plantam hanc tenellam, peculiari gau- dentem natura, per plura jam genera migrantem, haud immerito Bergius ut novum profert genus, nomen acci- piens a reverendissimo Hesse , per annorum seriem in angulo illo australi Africae, verbi divini nuntio, qui col- lectionem vegetabilium ditissimam accumulans, plurima cum nostro Bergio communicavit. A Strumariis defectu strumae, a Grino et Haemantho jam alieno habitu satis discrepat. 3. Ornithogalum Bergii. Nob. Ora. foliis scapo brevioribus hirsutis, racemo pauci- 254 cifloro, bracteis cordato-amplexicaulibus subulato-acu- minatis pedunculos aequantibus superantibusve, filamen- tis omnibus basi latioribus, interioribus inferne dilatatis bidentatis. Provenit in planitie Promontorii bonae spei ad Gou- venementsplatz et ad orientem in descensu montis Leu- westaart, ut nee non ad Tradouw. Floret Decembri, Ja- nuario et Februario (Bergius, Mund et Maire). Descriptio Bergii: Bulbus albus, carnosus (vix mag- nitudine nucis Avellanae minoris). Folia tria radicalia mox marcescentia, retrorsum hirsuta, magine pilis minori- bus densissime ciliata. Primum folium brevissimum ob- tusum, seeundum tertiumque subaequalia, linearia, plana, acuta, decumbentia. Scapus erectus, teres, foliis longior, semipedalis, pauciflorus (glaber. Racemus ex 2-12 ilori- bus constans.) Bracteae membranaceae, ferrugineae, mar- gine albidae integerrimae, basi latae, amplexicaules, cor- datae, apice longe acuminatae, subulatae. Pedunculi longi- tudine bractearum. Petala peduneulo Iongiora, ovato- lanceolata, alba, exteriora dorso basin versus virescentia, apicem versus subferruginea, interiora parum latiora. Sta- mina dimidiae corollae longitudine. Filamenta alba, basi dorso carinata; exteriora flliformia, subulata, basi parum latiora ; tria interiora subulata, inferne dilatata, quasi ala- ta, bidentata, dentes 'interne conniventes. Antherae ob- longae, flavae, medio insidentes, extremitatibus emargina- tae. Pollen fiavum. Pistillum longitudine filamentorum. Germen obtuse triquetrum, superne fiavum. Stylus . albus, longitudine germinis, strictus. Stigma album, trüidum, cri- stis tribus papilloso-hirsutis. Capsula longitudine corollae, ovata, acuta, carnosa, trilocularis. Placentae tres colum- nares, longitudinales. Semina numerosa, obovata, suban- gulata, echinata, nigra. c Commeiuaüo. Planta haec primo intuitu Albucam - — . 255 simulans, revera ad Ornithogala adducenda erit; quum a Bergio primo sit exacte descripta et uti videtur reperta, nomen inventoris illi addere non haesitavimu«. Species facile recognoscenda, satis distincta. — SCHEPPERIA Neck, elem n. 1392. 4. Schepperia juncea. DC. prodr. 1. p. 245. Crescit in Promontorio bonae spei in vicinitate flu- minis Groote Vischrivier. t?« Descriptio Bergii: Frutex ramosissimus. Hami ri- gidi, divaricati, teretes, opaci, apice subspinescentas, (non oppositi). Folia nulla. Inflorescentia : racemi subcorym- bosi e diversis punctis ramoruiii oriuntur., saepe ad ba- sin uno alterove juniore aucti. Pedunculi commirnes par- tialesque semiunciales, una cum bracteis calycibusque fructuque glandulis stipitatis viscosis dense obsitü. Bra- crea una ad basin cujusvis pedunculi partialis, pcdunculo suo minor, lineari-Ianceolata, concava. Galyx totraphyl- lus patulus; foliola ovata, concava, duo exteriora (oppo- sita) cymbiformia, alterum majus semiunciale. Partes fructificationis: columnam filiformem, curvam, a fundo ca- lycis ad altitudinem unciae unius elevatam, perfecteque connatam, stamina octo verticillatim coronant, ex centro ejus germen pedicellatum assurgit. Ante Boris expansio- nem columna in annulum convoluta, ita ut apex basin fere tangat, in calyce recondita, germine autem sensu contrario retorto adscendente. Nectarium: cistula ad basin columnae fructificationis in fundo calycis, oblonga, altera extremitate solidae columnae adnata, altera libera ventricosa, intus cava, apicem versus bifida, lacinia in- feriori erecta carinata, superiori inflexa. Filamenta fili- formia fere semipollicaria, ante anthesin reflexa. Anthe- rae ovato-oblongae, incumbentes, extremilatem versus 256 affixae, biloculares, loculis longitudinaliter dehiscentibus. Germen cylindraceo-clavatum, curvum, parum compres- sum, sulco longitudinali in quo vis latere, tarn concavo quam convexo, notatum, insidens pedicello longitudine «filamentorum. Stylus nullus. Stigma sessile in germinis apice, papilliforme. Fructus (ex dissecto immaturo ger- mine) unilocularis, polyspermus (bivalvis — Siliqua ?), viscosissimus, parum compressus. Semina numerosa, cir- citer centum, placentis quatuor suturalibus adjacentia, in omnibus quatuor seriebus subimbricata (Matura a me non visa, e descriptione cl. Wehdemann: compressa, cordata). Color ftorum, praecipue calycis, luteo-albidus. — Commentatio. Oleome juncea Linn., quae nostra est planta, in Thunbergü Flora Gapensi Gleome aphylla nominat ur, dum Gleomae capensi L.. quae Heliophila cleo- moides DG., Cleomes junceae nomen tribuitur; Necke- rus illam Linnaeanam plantam in Elementis botanicis Scheppexiam nuncupavit, postea Burchellius eandem Ma« cromeri nomine salutavit, Gandollius vero prius datum no- men restituens, eam a Cleomearum tribu removens, Gappa- rearum tribui in Systematis prodromo addidit. Sprengelius contra iterum ad Gleomas adducit. Gandollii sententiam nos sequimur, bene perspieientes hanc inter et Gleomas gravissimas esse difFerentias, ne habitum plane alienum memoremus. Flores Seh. junceae sunt flavi, folia nun- quam vidimus in permultis speeiminibus a Bergio et Krebsio aeeeptis. Alius, et uti videtur speeie diversae, formae iconem Bergius aeeepit a cl. Wehdemann, quae recedere vide- tur: floribus umbellatis heptandris, calyce purpureo, ger- mine ovato? An species nova, an varietasi* Iconem ejus addimus, ex picturis Bergii, nee non anatomen flo- rum et fructus immaturi Schepperiae junceae, ab eodem delineatam. 257 Explicatio icoiiis. Tab. III. f. 1. Specimen flo- ren,s Schepperiae a Wehdemanno lectae. Tab. III. f. 2. Floris Schepperiae junceae anatome ß.Flos integer; &.ala- bastrum apertum; c. nectarium integrum; d. nectarium dissectum; e. staraen a parte anteriori et posteriori Vi- sum; /. germen; g. fructus junior immaturus longitudi- naliter dissectus. 5, Utricularia capensis. Sprengel. Frequens in montibus prope urbem Gap atque in planitie Gapensi, varians floribus luteis et luteo violaceo- que variegatis. Floret Julio mense. Descriptio Bergii: Scapus ßliformis, strictus, 2-8 florus (rarius multiflorus, 6, 7, 8 flores gerens), superne viridis, inferne fusco- nigricans, plerumque simplicissimus, rarius bifidus, trifidusque. Pedunculi brevissimi, tribacteati. Bracteae ovatae, acutae, minutae. Galyx bifidus, laciniis suborbiculatis, fornicatis. Corollae labium superius ere- ctum, striatum, lateribus reflexum, apice büidum; inferius fauce fornicata, labio superiori approximatum, dein refle- xum, planum. Galcar longitudine labii inferioris, obtu- siusculum, depressum, basin versus parum angustatum. Color corollae variat, plerumque labium superius est pal- lide ilavum striis violaceis; labii inferioris pars fornicata flava, faux villosa aurantiaca, pars plana marginalis vio- lacea, medio saturatior. Calcar violaceum basi albidum. Stamina 2 ad basin labii superioris inserta. Filamenta alba, brevia, curva, apice infra Stigma conniventia. An- therae connatae, incumbentes, uniloculares. Germen glo- bosum, glabrum. Stylus nullus. Stigma compressum, la- teribus dilatatum, postice ad basin appendiculo (stylo aborto?) acuminato, albo, reflexo instructum. Commeiitatio. Planta haec botanicis jäm dudum in- notuit, Linnaeus et Thunbergius sub nomine Antirrhini aphylli eam enumerant et describunt, quo nomine et in 258 Persoonii Enchiridion transiit. Nuperrime vero celeber- rimus Sprengelius hanc Utriculariam esse cognovit cum- que diagnostica phrasi sub nomine Utr. capensis in Syst. plant. 1. p. 50. proposuit, nescius tarnen eandem esse cum Antirrhino aphyllo, quod sub Linariae aphyllae titulo 1. c. 2. p. 797. iterum profert. — Litteratur. A. Der Deutschen. Reliquiae Haenkeanae seu descriptiones et icones plantarum, quas in America meridionali et bo- reali, in insulis Philippinis et Marianis collegit Thaddaeus Haenke, Phil. Dr. Phyto-graphus Re- gis Hispaniae. Cura Musaei Bohemici. Fase. I. c. tab. XII. aeri incisis. Pragae 1825. fol., XV. 84 S. Die Vorrede vom Präsidenten des Museums Caspar Grafen von Sternberg enthält einen Abrifs von Haenke's Leben, geboren zu Kreibitz in Böhmen, Leutmeritzer Kreis 1761, studirt er zu Prag, wird Dr. phil. 1782, be- sucht 1786 die Sudeten, geht in demselben Jahre nach Wien und macht 1787 und 88 botanische Wanderungen in Oesterreichs Alpen bis Friaul und Tyrol, deren Er- gebnisse er in Jacquin Gollectanea niedergelegt hat, 1789 wird er spanischer Fisico-Botanico, und soll die Reise mit Malaspina machen, reist nach Madrid, schifft sich zu Gadix ein, nachdem er sein Schiff verfehlt, glaubt es in Montevido wieder zu treffen, wo es auch schon abge- segelt ist, trifft es auch nicht in Buenos Ayres, wohin er sich darauf begiebt, und reist nun queer durch Ame- rika über die Gordilleren nach S. Jago in Chili , wo er 260 sich endlich auf der Descubierta einschifft, Chili, Peru und Quito werden durchsucht. Die Reise geht darauf an der Küste von Galifornien nördlich hinauf bis Nutka Sund, das Schiff kehrt nach dem Hafen S. Blas und dann nach Acapulco, von hier macht H. eine Reise nach Me- xico, schifft sich zu Acapulco wieder ein und die Reise geht nach Tinian und Guahan, dann nach Lucon, und über die Societäts -Inseln rückkehrend landen sie 1794 in Chili zu la Conception. Neue Reisen zur Erforschung des Innern werden unternommen, 1796 siedelt er sich in der Stadt Cochabamba an, von wo er fortwährend nähere und weitere Ausflüge und Reisen unternahm. Der Bürgerkrieg trübte seine Ruhe und störte seine wissen- schaftlichen Bestrebungen. Nachdem 1811 die letzten Briefe von ihm Europa erreicht hatten, erfuhr man durch die Öffentlichen Nachrichten, dafs er 1817 gestorben und seine Sammlungen, Manuscripte etc. nach Lima gebracht seien. Seit 1794 sind keine Naturalien weiter von H. nach Europa gesendet, und die bis dahin übersandten sind nur etwa zur Hälfte angekommen oder erhalten worden. Durch die Bearbeitung der hierin befindlichen Pflanzen, zu der mehrere Botaniker die Hände boten, ist gegenwärtiges Werk entstanden, dessen vorliegendes er- stes Heft die Cryptogamen enthält. Wir können nur die Namen der neuen Arten hier mittheilen, da ein voll- ständiger Auszug die vorgesteckten Gränzen einer An- zeige überschreiten würde. Fungi auct. Frid. Nees ab Esenbek: (3 Sp.) Rhytisma Bauhiniae, Actidium Haenkei T. I. f. 1. — Lichenes auct. Floerke (19 Spec): Umbi- licaria Haenkeana, Parmelia herbacea [3 reticulata, Sticta retigera ß crispata. — Algae auct. Agardh (27 Sp.) : Cy- stoseira australis, C. caudata, C. expansa, Fucus compres- sus. — Musci auct. Hornschuch (2 Sp.). — Polypodia- ceae auct. C. B. Presl. (206 Sp.): Acrostichum piloselloi- des 261 des X. 2- f. L, Acr. ciliatum, Acr. heteröclitum t. 2. f. 2.; Gymnogramma ochracea, G. dealbata t. 3. f. 1., G. bi- dendata t. 2. f. 3.; Notholaena incana t. 1. f. 2.; Poly- podium stigmaticum t. 3. f. 2-, P. cuspidatum t. 1. f. 3», P.? sinuatum, P.? Plukenetii, P. ? brancaefolium, P, mor- billosum t« 3. f. 3., P. macrocarpum t. 1. f. 4., P. laxum t. 4. f. 1., P. asperum t. 3. f. 4., P. granulosum t. 4. f. 2., P.? pennigerum, P. irreguläre t. 4. f. 3., P. pteroides t. 4. f. 4., P. luzonense, P. extensum, P.? glaucum, P.? caesium, P. hirtum; Aspidiurn Menyanthidis, Asp. decur- rens, Asp. Haenkei, Asp. latifolium; Nephrodium? cuspi- datum, N. bidentatum, N. Sloanei, N. Plumula, N. ? bro- meliaefolium, N.? banksiaefolium, N. panamense, N. te- tragonum, N. deflexum t. 5. f. 2., N. membranifolium t. 5. f. 3., N. polyphyllum, N. trapezoides, N. setigerum, N. mexicanum, N. expansum, N. ? duriusculum, N.? lu- cidulum ; Athyrium fumarioides t. 6» f. 2. ; Asplenium he- terophyllum, Aspl. virens t. 6. f. 3., Aspl. attenuatum, Aspl. productum t. 8. f. 1., Aspl.? setosum, Aspl. stolo- niferum Bory? t. 6. f. 4., Aspl. tenue t. 6. f. 5., Aspl. sorzogonense , Aspl. ternatum, Aspl. triphyllum, Aspl. serrulatum , Aspl. flexuosum t. 7. f. 1., Aspl.? villosum, Aspl. deltoideum t. 7. f. 2. , Aspl. delicatulum t. 7. f. 3., Aspl. abrotanoides t. 8. f. 2. ; Scolopendium longifolium t. 9. f. 1.; Diplazium alismaefolium t. 8. f. 3., D. fraxini- folium ; Blechnum ciliatum, Bl. trilobum t. 9. f. 2«, BI. pe- ctinatum; Lomaria crenatä', L. ornifolia, L.? lucida, L.? acuminata, L.? juglandifolia, L.? Haenkeana; Woodwar- dia biserrata; Pteris aequalis, Pt? pellucida, Pt? Haen- keana, Pt. armata, Pt. spinescens, Pt.? alata, Pt. cartila- ginea t. 9- f. 3.; Allosurus hirsutus t. 10. f. 1.; Lindsaya microphylla t. 10. f. 2., L. cuneifolia; Adiantum incisum t. 10. f. 3., Ad. Haenkeanum, Ad. lobatum t. 10. f. 5., Ad. amplum, Ad. pubescens; Gheilanthes obtusata t. 11. 2s Heft. f g 262 f. 1., Ch. tenuis; Davallia concinna, D. falcinella t. 11. f. 2.; Alsophila Haenkei. — Gleicheniae auct. G. B. - Presl. (3Sp.): Gleichenia tenuis, Gl. nitida. — Osmun- daceae auct. G. B. Presl. (13 Sp.): Lygodium niexica- num, L. digitatum, L. heterophyllum ; Anemia cordifolia t. 11. f. 3-, An. Haenkei, An. dissecta t. 11. f. 4., An. carvifolia. — Ophioglosseae auct. G. B. Presl. ( 2 Sp. ) : Botrychium silaifolium ; Botiyopteris: capsulae pedicella- tae liberae subglobosae, appendice 4 lobo crenulato mar- cescente coronatae, semibivalves, in spica cylindrica ver- ticillatim glomeratae. B. mexicana t. 12. f. 1. — Lyco- podiaceae auct. G. B. Presl. (26Sp.): Lycopodium eri- eaefolium, L. Haenkei, L. horizontale, L. diffusum, L. pallescens, L. atrovirens t. 12. f. 2., L. anceps, L. mi- crostachyum, L. geniculatum, L. serpens, L. glaucescens,' L. bryophyllnm, L. struthioloides , L. laxum. — Marsi- ' leaceae auct. G. B. Presl. (2 Sp.): Marsilea crenata t. 12. f. 3. — Druck und Papier sind gut, die Kupfer mitteimäfsig. Sam. El. a Bridel- Briden, etc. Bryologia universa, seu systematica ad novam methoduni dispositio, Jiistoria et descriptio oiiiniiim muscorum fron- dosorum hucusque cognitorum, cum synonymia ex auctoribus probatissimis. Accedunt tabulae aeneae tredecim. Volumen primum. Lipsiae 1826. 8vo. 745 S. Dieser erste Band eines vollständigen Moossystems enthält folgende Gattungen, nach folgender Eintheilung: Sectio I. Olocarpi. Glassis 1. Evaginulati. Gladocarpi. 1. Sphagnum. Glassis 2. Acrocarpi. Ordo 1. Astomi. 2. Phascum, 3. Pliysedium, 4- Saproma, 5. Voitia. Ordo 2. Gymnostomi. 6. Gymnostomum, 7. Rotderia, 8. Pyramii- 263 dium, 9. Schistotega, 10. Schistidium. Ordo 3. Amphi- stomi. 11. Leptostomum, 12. Tetraphis, 13. Octoble- phamm, 14. Encalypta, 15. Brachypodium, 16. Conosto- mura, 17. Cleistostoma, 18. Trachymitrium , 19. Grim- mia, 20. Dryptodon, 21. Racomitrium, 22. Olomitrium, 23. Cinclidotus, 24. Orthodon, 25. Eremodon, 26. Spla- chnum, 27. Systylium, 28. Hookeria, 29. Glyphomitrium, 30. Orthotrichum, 31. Ulota, 32. Leiotheca, 33. Macro- mitrium, 34. Schlotheimia, 35. Diphyscium, 36. Buxbau- mia, 37. Weissia, 38. Discelium, 39. Gatoscopium, 40. Goscinodon, 41. Entosthodon, 42. Greas, 43. Tre- matodon, 44. Oncophorus, 45. Dicranum, 46. Campylo- pus, 47. Ceratodon, 48. Trichostomum , 49. Cynodon, 50. Didymodon, 51. Pilopogon, 52. Zygotrichia, 53. Plau- belia, 54. Desmatodon, 55. Barbula, 56« Syntrichia, 57. Zy- godon, 58« Godonoblepharum, 59. Plagiopus, 60. Ptycho- stomum, 61. Bractiymenium, 62. Hemisynapsium, 63. Poh- lia, 64. Cladodium, 65. Bryum, 66« Cinclidium. Von p. 716 bis Ende folgt ein Appendix, die von Hooker und Greville beschriebenen OrthotrichdWeen, welche in Edinb. Journ. of Sc. 1824 enthalten sind. Da No. 23. auch wieder mit 22 bezeichnet, und dieser Fehler durch- geführt ist, so sind der Nummer nach, nur 65 Gattungen. Die Namen Brachypodium , Cynodon und Oreas sind schon für andere Gattungen, Ceratodon in der Zoologie, gebraucht, hätten daher nicht wieder benutzt werden sol- len. — Jeder Art ist eine vollständige Synonymie und Be- schreibung beigefügt, ebenso sind die Gattungen weitläuf- tig erläutert (sind ihrer nicht zu viel?) Die Kupfer sol- len sämmtlich mit dem 2ten Bande geliefert werden. Beiträge zu Deutschlands Flora gesammelt aus den Werken der ältesten deutschen Pflanzenforscher von J. II. Dierbach. Erster Theil mit dem Bild- - 18* 264 - nisse des Hieronymus Tragus. Heidelberg 1825. 8vo. XVI. u. 130 S. Dieses erste Heft der Beiträge zu Deutschlands Flor enthält die Synonymen und Standörter aus den altern deutschen Botanikern bis auf die Bauhine zu den jetzt an- genommenen systematischen Namen deutscher Gewächse, welche nach Familien geordnet sind. Die Vorrede (XVI. S.) glebt Nachricht über die benutzten Schrift- steller und Ausgaben derselben, es sind die Werke von Brunfels, Eur. Gordus, Val. Gordus, Hier. Bock, Leonh. Fuchs, Pet. And. Mathiolus, Joh. Ruellius, Euch. Ros- lin, Ad. Lonicerus, Conr. Gesner, Remb. Dodonaeus, Car. Clusius, Joh. Thalius, Joach. Camerarius, Jac. Theod. Tabernaemontanus. Dann folgen auf 135 S. die Namen der Pflanzen nach Familien geordnet, von den Rosaceis beginnend mit den Synonymen und StandÖrtern. — Generis Asparagi historia naturalis atque mediea. Dissertatio. Auetor Mauritius Bresler. Berolini 1826. 8vo X. u. 46 S. Enthält im §. 1. das Geschichtliche, im §. 2. die ali- gemeine Beschreibung der Gattung Asparagus nebst dem ausführlichen Gattungscharacter; in §. 3. wird die Ver- wandtschaft mit Dracaena, Myrsiphyllum und Medeola gezeigt und die Unterschiede der 4 Gattungen angege- ben ; §. 4. enthält die Geographie und das specielle Vor- kommen dieser Gattung. Im §. 5. wird über den öko- nomischen und medicinischen Gebrauch des Spargels ab- gehandelt. Der §. 6. enthält die Beschreibung der Ar- ten. Sie werden in Armati und Inermes eingetheilt; zur ersten Abtheilung gehören: Asp. sarmentosus X. , falca- tus L., scandens Thbg., lanceus Thbg. , capensis Thbg., stipulaceus Lam., dependens Thbg., albus L., africanus . 265 Lam., retrofractus Forsk., stipularis Forsk., asiaticus L.,. racemosus Willd., fasciculatus R. Br. , tetragonus n. sp, Zu den Inermes gehören Aspar. acutifolius L., phyllacan- thusLam., horridus L. , flexuosus Thbg., subulatus Thbg., decurabens Jacq. , crispus Lam., grandiflorus n. sp., fili- cinus Don, verticillaris M. B., tricarinatus DG., dauricus Fisch., maritimus Pall., officinalis L., decünatus Thbg., tenuifolius Lam. Zusammen 33 Arten j aufserdem noch, als nicht genugsam bekannte Arten: Asp. arborescens Willd. , mauritianus Willd. , laricinus Burch. , exuvialis Burch. Diagnosen sind neu bearbeitet, Besehreibungen kurz. Alles in lateinischer Sprache. Flora Jenensis- oder Beschreibung der Pflanzen, welche in der Umgegend von Jena wachsen; herausgegeben von Friedrich David Dietrich. Ersten Bandes erster Theil. Jena 1826- 8vo. VI. u. 400 S. Diese Flora enthält in diesem ersten Theil die zehn ersten Klassen des Linneischen Systems. Jeder Klasse ist eine Uebersicht der Gattungen vorangeschickt. Dia- gnose lateinisch mit den Synonymen, dann kurze Be- schreibung oder Vergleichung in deutscher Sprache, nebst Angabe des Nutzens, Gebrauchs etc. und der BKihezeit. Enthält bis jetzt nichts Neues, auch eben nichts Bemer- kenswerthes. Die Arten scheinen dem Verf. mitunter nicht ganz deutlich gewesen zu seyn, man sehe Myosc— tis, Juncus, Cerastium, wo die neuern Arbeiten nicht hinreichend benutzt sind. Es ist eigentlich nicht eines Anfängers Werk, eine Flora zu schreiben, und der Wis- senschaft genügen nicht mehr die zusammen- und abge- schriebenen Diagnosen, Synonyme und Beschreibungen, mit hinzugefügten speciellen Standorten, welche jetzt die Ingredienzien einer Flora auszumachen pflegen. 266 Flora Fribergensis et regionum adjacentium au- ctore F. C. L. Spenner. Friburgi Brisg. 1825. Tom. I. 8vo. Nach natürlichen Familien, in diesem ersten Bande die Cryptogamen und Monocotyledonen. Verhandlungen der kaiserlichen Leopold inisch- ca- rolinischen Akademie der Naturforscher. Zwölf- ten Bandes zweite Abtheilung. Mit Kupfern. Bonn 1825. 4to. — Auch unter dem Titel: Nova acta physico medica academiae caesareae Leopol- dino - Carolinae Naturae Curiosorum. Tom XIL Pars Uda. Cum tab. aen. et lithogr. Bonnae. TJeber den in der Polar-Zone gefundenen rothen Schnee^ von Dr. C. A, Agardh. p. 735. Der Verf. hatte Gelegenheit, diesen rothen Schnee zu untersuchen, er fand, dafs die denselben färbende Sub- stanz gleich sey mit der Lepraria kermesina Wrangel, welche derselbe in der Provinz Nerike, theils als einen Schorf auf weifsen Kalksteinen, theils in dem auf die- sem Gestein angesammelten Regenwasser aufgelöst, ge- funden hatte. Hieraus folgerte er, dafs, da jene Lepra- ria auf dem Gestein nicht mit dem Regen niedergefallen sey, dies auch mit dem rothen Schnee nicht der Fall seyn könne. Es ist sehr wahrscheinlich, dafs bei Erzeu- gung der niedern Algen und Infusorien neben der Wär- me auch das Licht das wirksamste bildende Moment sei. Nun hat das Licht schon auf höhere Pflanzen (z. B. An- thyllis Vulneraria) die Wirkung, dafs es bei ihnen, wenn sie auf weifsen Kalkgrund wachsen, die rothe Farbe her- _ _ i 267 Torruft *). Noch entschiedener mufs sich dies bei sol- chen Pflanzen zeigen, bei welchen die Farbe etwas we- sentliches ist. Es fand sich auch bei der Lepraria ker- m«sina, dafs, wenn sie sich in die Hitzen der Kalkfelsen hinein zog, sie dort eine Farbe zeigte, welche aus dem Rotten ins Grüne ging. Aufserdem wird die Farbe nicht durch das Licht, sondern auch durch die Natur des Kör- pers, worauf dieses fällt, bestimmt. Daher ist erklär- lich, wie auf* weifsem Schnee im Norden und auf den Höhen dasselbe Statt finden kann, wie auf weifsem Kalk- stein in der Ebene. Beide sind also unter gelindem Schmelzen des Schnees durch diö Intensität des Lichts, auf der Stelle, wo sie gefunden werden, gebildet. Die alles Leben weckende Kraft des Sonnenlichts bringt durch die Wärme die Oberfläche des Schnees zum Schmelzen, im Gonflict mit der die weifse Farbe hervorbringenden noch unbekannten Eigenschaft des Schnees wird die Le- praria kermesina zu einem kurzen Leben hervorgelockt, kann aber erst, wenn sie sich hinlänglich angesammelt hat, in die Augen fallen. Uebrigens hielt Agardh dieses Wesen für eine Alge oder Infusorie, zwischen denen sieh keine scharfen Gränzen ziehen lassen, und hat sie in sei- nem Systema Algarum als Protococcus kermesinus auf- geführt. Ueber die Beobachtung ähnlicher getärbter ro- ther Substanzen, welche im Schneewasser und auf dem Schnee in den Alpen, Oberitalien etc. gefunden sind, führt er mehreres an, es sind aber meist nur sehr un- bestimmte Nachrichten von Nicht -Physikern. De Lähertia, novo graminum genere commentatiö auc- tore A. X. «$. Lejeune p. 751. c. tab. aen. JLX.V. Diese Gattung der Demoiselle Libert, einer eifrigen *) So viel ich bis jetzt gesehen habe, war die Antbyilis vulnera- ria auf Kalkstein immer gelbbliiheud, ia andern Bodenarten aber roth- blühendt D. Herausgeber. 268 Botanikerin zu Malmedy, zu Ehren benannt, ist nur mit einer Art bekannt, welche unter dem Getreide um Aci- Vaille in der Provinz Lüttich wächst. Zunächst ist sk verwandt mit Galotheca, und hat folgenden Charakter: Axis paniculatus, panicula subsimplex, nutans. Spiciiae ovales, acuminatae, flosculis 8-10 distinctis, laxis. Gilyx s. Lepicena bivalvis, valvulis valde inaequalibus. Gorol- lae valvula inferior ovato-lanceolata, apice trisetosa, mar- gine medio utrinque auricula membranacea. Valvula su- perior ovata, obtusa, pectinatim ciliata. Lodiculae spa- thulato - oblongae. Caryopsis oblonga, profunde sulcata. Die Gattung ist mit Galotheca (von der nach der Abbil- dung und Beschreibung von Palisot-Beauvois ein ver- besserter Charakter gegeben wird), Bromus, Chascoly- trum und Trichaeta verwandt. — Libertia arduennensis Lej. in Michel herbier des Gram. Cyp. etc. de la Belg. Cent. 1. n. 51.; Calotheca bromoidea Lej. Messag. des sc. Septembre 1823. — Diagn. Panicula subsimplici nu- tante, spiculis compressis glabris, culmo erecto glabro, foliis lanceolatis, facie margineque villosis, dorso glabris laevibus. Im Habitus einem Bromus ähnlich, die Tafel gibt die Figur der ganzen Pflanze und die Zergliederung. Plantarum Surinamensium corollarium primum edidit Ernestus Meyer p. 759. Der Verf. erhielt die hier bearbeiteten Pflanzen vom Dr. Hostmann j nach natürlichen Familien geordnet wer- den 116 Arten aufgeführt und zum Theil mit wichtigen Bemerkungen versehen. Wir theilen hier die Namen mit, und fügen zu den neuen die Diagnosen, die welche mit Anmerkungen versehen sind, mit einem Stern hinter der Nummer bezeichnend. 1. Ramalina complanata Ach., 2. Octoblepharum albidum, 3. Hypnum patulum Sw., 4. Lycopodium cerhuum L., 5. L. dichotomum Jacq., . ■ 269 6. Acrostichum simplex Sw. , 7. Acr. aureum Linn., 8. Acr. Calomelanos L., 9«* Polypodium piloselloides L., 10. P» lycopodioides, 11.* P. percussirru Cav., 12. P. Phyi- litidis L., 13.* P. Leucatomos Lam. , 14. P. aureum, 15. P. tetragonum Sw., 16« Aspidium acuminatum Willd., 17. Pteris aculeata Sw., 18. Vittaria lineata Sw., 19.* Lind- saea guianensis Dryand. , 20.* Adiantum deltoideum Sw., 21. Lygodium volubile Sw., 22.* Panicum distichum Lam., 23.* Pan. commelinaefolium Rudge, 24.* Pan. avenaceum Kunth, 25. Anatherum bicorne Pal. Beauv. , 26.* Cymbo- pogonSchoenanthus Spr., 27.*GyperusHaspanL., 28.*Cyp. autumnalis Vahl, 28. Papyrus comosa Kunth, 29-* Xyris macrocephala? Vahl, 30 Gommelina cajennensis Rieh., 31. Epidendum ramosum Jacq. , 32. Ep. rigidum Jacq., 33. Dendrobium utricularioides Sw., 34« Caladium escu- lentum Vent, 35. Piper a dun cum L., 36.* P. auritum Kunth, 37.* Urtica latifolia Rieh., 38.* Jatropha multi- fida L. , 39. Janipha Manihot Kunth, 40. Ghenopod. am- brosioides L., 41, Gomphrena globosa L. , 42. Justicia coccinea AubJ., 43. Lantanä Gamara L. , 44. Avicennia tomentosa Jacq., 45-* Matourea pratensis Aubl., 46- Sco- paria dulcis L., 47. Solanum ferrugineum Jacq., 48. Tia- ridium indicum Lehm., 49-* Gordia guianensis Roem. et Schult., 50. Hydrolea spinosa L. , 51. Sesamum indicum L., 52. Bignonia unguis L., 53. Bignonia Hostmanni, scandens, ramis tetragonis glabris, foliis conjugatis cir- rhosis, foliolis ovato-oblongis oblique cordatis acutis glaberrimis,,. panicula terminali. B. variabilis Sieb. Hb. Martin, suppl. n. 77. — 54. Bignonia aquatilis, arbores- cens? foliis quinatis, foliolis longe petiolatis oblongis acu- minatis, basi rotundatis glabris, floribus corymbosis ter- , minalibus et alaribus, calyce bilabiato, corolla glaberrinia. Hierzu B. fluviatilis Aubl.? unter diesem Namen ist von Kunth eine Art aufgestellt, welche der Verf. B. barbata 270 nennt, und eine andere yon Meyer Essequeb., welche er digitata nennt. Aublet's Name soll untergehen, da er verschiedene Pflanzen unter demselben vermengt hat. — 55.* Echites trifida Kunth, 56«* Echites puncticulosa? Rieh., 57. Plumiera rubra L., 58« Tabernaemontana re- panda, foliis obliquis subrepandis utrinque acuminatis, co- rymbo terminali, antheris inclusis, corollae laciniis ovatis acutis; 59» Vinca rosea L., 60. Jasminum grandiflorum L., 61'* Lobelia surinamensis B. , 62. Kleinia Porophyl- lum Willd., 63.* Mikania Houstonis Willd., 64. Mik. amarä Willd., 65. Eupatorium montanum Sw., 66. Eup. conyzoides Vahl, 67. Eup. odoratum L., 68. Ageratum conyzoides L., 69« Spermacoce discolor, caule sufiruti- coso pubescente, foliis lanceolatis utrinque acuminatis glabris asperis subtus canescentibus, floribus verticillatis sessilibus, fruetu hirtoj 70.* Goccocypsilum Tontanea Kunth, 71.* Loranthus spicatus Jacq. , 72. Viscum verti- cillatum L., 73. Eryngium foetidum L., 74. Rhipsalis Gas- sytha Gaertn. , 75. Epiphyllum Phyllanthus Haw., 76. Jus- sieua octovalvis Sw. , 77.* Trichosanthes amara L., 78.* Psidiurn pyriferum L., 79- Eugenia Jambos L. , 80. Pu- nica Granatum L., 81.* Petaloma Muriri Sw., 82.* Me- lastoma spicatum Aubl., hiebei wird das verwandte M. crenatum Vahl beschrieben, welches M. hirta Sieber Martin.; 83.* Melast. holosericeum L., 84. Melast. pleu- rocarpum, foliis oblongis acuminatis serrulatis ciliatis basi truncatis quintupiinerviis pilosiusculis, petiolis ad margi- nes tomentosis, panicula terminali, floribus glomeratis, calyce glabro lOcostato 5 dentato, bacca semilibera 3 lo- cülari apice impressa, margine integro coronata, 85.* Rhe- xia aquatica Sw., 86.* Rhexia hyperieoides Willd., 87.* Dodecas surinamensis L. , 88. Rosa sempervirens Gurt., 89« Ghrysobalanus Icaco L., 90.* Hirtella paniculata Sw., 91. Hirtella apetala, foliis oyato - oblongis acuminatis gla- 271 bris, racemis compositis termfnalibus , floribus apetalis enneandris, calyce patente, 92.* Inga punctata VVilld., 93.* Gassia bacillaris Linn., hierbei über die Eintheilung der Cassien in 3 Gattungen, Cathartocarpus, Gassia, Chamaecrista ; 94.* Machaerium ferrugineum, 95. Drepa- nocarpus isadelphus, foliis multijugis, staminibus aequa- liter diadelphis, hierbei Diagnosen von Drepan. lunatus, fol. 3-4 jugis, staminibus monadelphis; Drep. microphyllus n. sp. foliis multijugis staminibus monadelphis, 96-*Dolichos regularis? L., 97.* Clitoria arborescens Ait., 98. Cajanus flavus DG., 99.* Indigofera Anil L., 100. Hedysarum barbatum L., 101. Anacardium occidentale L., 102. Man- gifera indica L. , 103. Jonquenetia paniculata Willd., 104. Quassia amara L. , 105. Glusia venosaL. , 106.* Cu- cullaria tetraphylla G. F. W. Meyer, 107. Vismia ca- jennensis Pers. , 8- Banisteria lobulata, foliis ellipticis acuminatis coriaeeis glabris superne lucidis, petiolis eglan- dulosis brevibus, pedunculis axiliaribus trifloris subpani~ cuiatis, carpellis pubescentibus tuberculatis intus lobulo auctis, 109. Banist. ovata Cav. , 110. Hibiscus trilobus Cav., 111.* Sida rhombifolia L., 112. Passiflora foetida L., 113. Passifl. Vespertilio L. , 214. Argem one mexicana L., 115.* Doliocarpus Rolandri Gmel., 116.* Delima tomen- tosa, dies ist Tetracera tomentosa Willd. u. T. cuspidata G. F. W. Meyer. — Rhizomorphen in den zartesten Klüften des Ge- steins lind der Steinkohle; mitgetheilt von JYoeggcrath und C. G. Nees von Esenbeck. p. 875. In einer senkrechten Tiefe von 50 Lachter (zu 80 Zoll rheinl.) finden sich diese Rhizomorphen, im Gestein als Uebergangsformen zwischen Rh. subterranea und sub- corticalis, in der Kohle aber als wahre Rh. subcorticalis, doch sehr fein und dünn. — . 272 Reisen in den Gebirgsstock zwischen Glarus und Graubündten in den Jahren 1819, 1820, 1821 von Joh. Hegetschweiler mit einem botanischen Anhange und lithographirten Zeichnungen. Zürch 1825. 8vo. Dr. J. A. Reums Forstbotanik. 2te Aufl. Dresden 1825. 8vo. 486. S. Tentamen Florae alpinae Helvetiae iconibus lapi- de incisis et descriptionibus illustratae auctore C. T. , Zollikofer M. Dr. etc. St. Gallen, 4to, auch mit dem Titel: Versuch einer Alpenflora der Schweiz in Abbildungen auf Stein nach der Natur gezeichnet und beschrieben etc. Unter diesem Titel ist eine Ankündigung nebst Pro- beblättern und Subscriptionsanzeige erschienen. In Hef- ten zu 10 Blättern, jede Abbildung mit einem Blatte Text in deutscher und lateinischer Sprache. Das Ganze wird aus 500 Abbildungen bestehen. Jedes Heft schwarz 1 ß. 30 kr., illuminirt 3 fl. 30 kr. Das Format ist grofs Quart. Die Proben sind nicht übel. Archiv für die gesammte Naturlehre. Band VI. Heft 3. Versuch einer wissenschaftlichen Blüthenlehre. In ei- nem Briefe von R. TVackernagel an TV. Buchholz in Berlin, p. 257-298. Ein Blüthensystem nach mathematischen Gesetzen entworfen, den Krystallisationssystemen angepafst, ver- sucht der Verf. zu entwerfen. Er spricht zuerst von den allgemeinen Gesetzen der Symmetrie, dann von den Blü- thenformen im Allgemeinen, hierauf von den gleichglie- - 273 drigen, den zwei und zweigliedrigen, und von den zwei- und eingliedrigen Blüthen, am Ende giebt er einen Ab- rifs seines Blüthensystems. Solche Betrachtungen geben gewifs stets zu sehr interessanten Bemerkungen Anlafs und sind sehr verdienstlich, aber gleich ein System da- rauf bauen zu wollen, die ganze Wissenschaft aus der Ansicht einiger Blumen neu begründen und allgemeine unumstöfsliche Gesetze aufstellen zu wollen, scheint uns sehr gewagt. Der Verf. sagt z. B. p. 271. bei den gleich- gliedrigen Blüthen: Es giebt nur 3, 4 und 5gliedrige Blüthen; ferner sagt er p. 262-, Kelch und Gefäd müs- sen von derselben Art gleichgliedrig seyn als die Krone, es kann z. B. eine 4 gliedrige Krone keinen 3 oder 5 glie- drigen Kelch haben. Dies gilt ohne Ausnahme. Nun kommen aber Blüthen vor mit 3 gliedrigem Kelch und 5 gliedriger Krone, mit 4 gliedrigem Kelch und 3gliedri- ger Krone u. s. w. Isis, von Oken. Jahrgang 1826. Einige Versuche , das natürliche Pflanzensystem auch chemisch zu begründen, -von Dr. Runge (gelesen zu Frankfurt in d. Versamml. der deutschen Natwf. u. Aerzte. Septbr, 1825.J p. 17. Immer hat es Männer gegeben, welche der Meinung waren, dafs es bei den Pflanzen eine Beziehung und Ue- bereinstimmung von Stoff und Form gebe. Verschieden hat sich diese Ansicht in verschiedenen Zeiten ausge- sprochen. Die neuen Untersuchungen beziehen sich auf die Nachweisung gleich oder ähnlich wirkender Stoffe in verwandten Pflanzenformen. Dasselbe zeigte sich bei den phytochemischen Untersuchungen, und die Ergeb- nisse lassen sich in folgendes zusammenfassen : 1. Es giebt eine Stoffübereinstimmung zwischen den Theilen 274 (Organen) einer bestimmten Pflanze (Stoff, der die Spe- cies characterisirt). — 2. Es giebt eine Stoffübereinstim- mung zwischen den Arten einer Gattung (Stoff, der die Gattung characterisirt). — 3. Es giebt eine Stoffüberein- stimmungen zwischen den Gattungen einer Familie (Stoff, der die Familie characterisirt). Der Verf. fand in den Compositis, Dipsaceis und Valerianeis einen Stoff, wel- cher sich ganz wie eine Pflanzensäure verhält, mit den Alealien auflösiiehe, nicht krystallisirbare, Verbindungen eingeht, mit Metalloxyden aber unlösliche Niederschläge bildet. Die alcalischen Verbindungen sind gelblich ge- färbt und verwandeln sich beim Zutritt der Luft durch Aufnahme von Sauerstoff in blaugrün gefärbte. Diese Färbung hat in einer directen Oxydation der Säure ihren Grund. Der Verf. giebt nun sein Verfahren zur Dar- stellung dieser Stoffe an. — Er untersuchte noch meh- rere Pilanzenfamilien rücksichtlich dieses Stoffes, und fand ihn noch bei den Umbellaten, Gaprifoliaceen und Plantagineen , bei den Rubiaceen und Gampanulaceen aber keine Spur. Es wurden von jeder Pflanze gewöhn- lich 18-22 verschiedene Theile untersucht, und hierbei fand sich, dafs in verschiedenen Arten auch der Sitz die- ses Stoffs ein verschiedener war, und dafs das Alter und der Entwickelungszustand der Theile von grofsem Ein- flufs auf das Daseyn oder Fehlen dieses Stoffes war. Der Verf. verspricht, seine Versuche ausführlich bekannt zu machen. Caroli Linnaei Systema Vegetabilium etc. cur. C. Sprengel. Vol. III. 1826. (s. Heft 1. p. 102.) Der dritte Band von 396 Seiten enthält die letzten Klassen von Monadelphia bis Dioecia. Die Gryptogamie wird, wie es heifst, schon bearbeitet, und ward den 4ten Band füllen. 275 R. Brown's vermischte botanische Schriften etc. von C. G. Nees von Esenbeck. * Zweiter Band. Leipzig 1826. 701 S. 8vo. (s. Heft I. p. 103,). Zur Freude aller deutschen Botaniker können wir das Erscheinen dieses zweiten Bandes, so wie die Hoff- nung auf den in einem dritten Bande nachfolgenden Pi?o- dromus Florae Novae Hollandiae hier mittheilen. Es enthält aber dieser zweite Band folgendes: Erste Abthei- lung. Systematische und monographische Abhandlungen: 1. Genera et species plantarum Orchidearum, quae in Horto Kewensi coluntur. Aus dem Hort. Kew. Vol. V. — 2. Ueber Jussieu's Proteaceen; aus den Transact. of the Linn. Soc. of. London Vol. X. — 3. Ueber die As- clepiadeen, eine natürliche Pflanzenfamilie, welche von Jussieu's Apocyneen abgesondert werden mufs, aus Mem. of the Wem. Nat. hist. soc Vol. I. — Gattungen und Arten aus den Familien der Orchideen, der Synanthe- reen, der Leguminosen, aus den Bot. Reg. und Hort. Kew. — Zweite Abtheilung. Zur Morphologie der na- türlichen Familien und Gattungen: 5. Einige Beobach- tungen über die natürliche Familie der Pflanzen, welche Gompositae genannt werden, aus den Transact. of the Linn. ' Soc. of London. Vol. V1L — ß. Nachricht von einer neuen Pflanzengattung, genannt Rafilesia aus den- selben Transactions Vol. XIII. — 7. Ueber Woodsia, eine neue Gattung Farrnkraut, aus denselben Transactions Vol. XI. — 8. Einige Betrachtungen über die Befruch- tungstheile der Moose nebst den Charakteren zweier neuen Gattungen dieser Familie, aus denselben Tran- sactions Vol. X. — 9. Charakter und Beschreibung der neuen Moosgattung Lyellia mit Bemerkungen über die Abtheilung der Familie, zu welcher sie gehört, und mit einigen Zusätzen über Leptostomum und Buxbaumia, aus 276 denselben Transactions Vol. XII. — 10. Ueber einige merkwürdige Abweichungen von dem gewöhnlichen Bau der Saamen und Früchte, aus denselben Transactions Vol. XII. — Nachträglich zu der Abhandlung über die Gattung Rafflesia. Vom Herausgeber. Register. Die um Danzig wildwachsenden Pflanzen etc. von Reyger. Neue Auflage etc. von Weifs (s. Heft I. p. 108.)- Zweiter Theil. Danzig 1826. 8vo mit 3 Kupfrt. 432 S. , LX Register, 7 S. Zusätze. Einrichtung wie beim ersten Theil. Scheint nur eine deutsche Uebersetzung von Schlechtendal's Flora Berol. II. Hieraus ergiebt sich des Buches Werth und Wich- tigkeit. Die Kupfertafeln schlecht, Kopien aus Weber und Mohr's Taschenbuch. Wozu werden solche Floren geschrieben? Genera et species palmarum etc. de Martius (v. Heftl. p. 113.). » Da nur noch ein Supplementheft zu diesem Pracht- werk geliefert werden soll, so folgt hier der Inhalt der bis jetzt erschienen vier Fascikel. — 1. Hyospathe H. elegans p. 1. tab. 1. 2.; 2. Chamaedorea Ch. gracilis p. 3., Ch. fragrans p. 4. t. 3. f. 1. 2., Gh. pauciflora p. 5. t. 3. f. 3.; 3. Geon®ma, G. multiflora p. 7. t. 4. 5. 6. , G. in- terrupta p. 8. t. 7., G. pinnatifrons p. 9. t 8. f. 2. 3., G. acutiflora p. 10. t. 9«, G. paniculigera p. 11. t. 10., G. laxiflora p. 12. t. 11., G. pauciflora p. 12. t. 12 , G. syn- anthera p. 13. t. 13., G. simplicifrons p. 14. t. 8. f. 1. et 1. 14., G. Spixiana p. 15. t. 15. 16., G. pycnostachys p. 16« 1. 17., G. arundinacea p. 17. 1. 18., G. acaulis p. 18. t. 4. et 19., G. macrostachys p. 19. t. 20.; 4. Oenocar- pusy Oen. distichus p. 22. t. 22. 23., Oen. Bataua p, 23. t. 24. 277 t. 24. 25., Oen. Bacaba p. 24. t. 26. f. 1. 2., Oen. minor p. 25. t. 27., Oen. circumtextus p. 26- t. 26- f. 3. 4.; Eu- terpe, Eut. oleracea p. 29- t. 23. 29. 30., Eut. ensiformis p. 32. t. 31., Eut. edulis p.33. t.32.; 6. Iriartea, I. exo- rhiza p. 36. t. 33. 34., I. venlricosa p. 37. t. 35. 36-, I. del- toidea p. 39- , I. setigera p. 39. t. 37. ; 7. Mauritia, M. vinifera p. 42. t. 38 et 39. f. 1-2., M. flexuosa p. 44. t. 40., M. armatä p. 45. t. 41. 42. 43., M. aculeata p. 47. t. 39. f. 3. 4. et t.44.; 8. Lepidocaryum, L. gracile p. 50. t. 45. 46., L. tenue p.51. t.47.; 9. Sagus, S. taedigera p.54. t.45.48«; 10. Corypha, C. cerifera p.56. t.49, 50et51. 1.8.; 11. Zeo- poldinia, L. pulchra p. 59. t. 52. 53., L. insignis p. 60. t. 53. f. 16. 17.,' 12. Elaeis, E. guineensis p.62. t.54.56-, E. melanococca p. 64. t. 33. 55. ; 13. Acrocomia, A. scler- röcarpap. 66-t.56. 57. 100. f. 5; 14. Astrocaryum, Astr. Mu- rumuru p. 70. t. 58. 59., Astr. Ayri p. 71. t. 59. A., Astr. gynacanthum p. 73. t. 60. 61«, Astr. Munbaca p. 74., Astr. vulgare p. 74. t. 62, 63 et 100. f. 7-, Astr. Jauari p. 76. t. 52 et 65. f. 1., Astr. Tucumä p. 77. t. 65. f. 2., Astr. acaule p. 78. t. 24 et 63. f. 5., Astr. campestre p. 79. t. 63. f. 4 et t. 64., Astr. aculeatum p. 80.; 15. Guilielma^ G. speciosa p. 82. t. 66. 67. ; 16. Desmoncus, D. polyacan- thos p. 85. t. 68., D. macroacanthos p. 86-, D. orthacan- * thos p. 87. t. 6*» et 98-, D. c-xyacantho-s p. 88. t. 71. f. 5., D. pycnacanthos p. 89«, D. setosus p. 89-, D. mitis p. 90. ; 17. Bactris, B. acanthocarpa p. 92. t. 70 et 71. f. -2., B. Mereja p. 93. t. 71. f. 1., B. setosa p.94. t. 72. f. 1, 2,3-, B. ciliata p. 95. t. 71. f. 3., B. macroacantha p. 95. t.73., B. aristata p. 97. t. 73. A. f. 5-, B. riparia p. 97. t. 71. f. 4., B. pectinata p. 98. t. 60 et 73. A. f. 1. 2., B. con- cinna p.99. t. 72. f. 4. 5.6-, B. tomentosa p. 100. t. 73. A. f. 3. 4., B. cuspidata p. 101. t. 73. B. f. 1. 2., B. mitis p. 102., B. nssifrons p. 103. t. 73. B. f. 3. 4., B. simplicifrons p. 103. t. 73. C f. 1. 2., B. hirta p. 104. t. 60 et 74. f. 1. 2., B. 2= Heft. 19 278 bifida p. 105. t. 73. C. f. 3., B. caryotaefolia p.106. t. 74. f- 3. 4-, B. longifrons p. 106- ; 18. Diplothemium, D. ma- ritimum p. 10S. t. 75 et 77. f. 3-, D. campestre p. 109. t. 76. f. 1-4. et t. 78-, D. littorale p. HO. t. 76- f. 5., D. caudescens p. 111. t. 70 et 77. f.-l. 2.; 19. Cocos, G. ca- pitata p. 114. t. 78. 79., G. coronata p. 115. t. 80, 81 et 100. f. 6., G. oleracea p. 117. t. S2., G. botiyophora p. 118. t. 83, 84 et 101. £ 2., G. schizophylla p. 119. t. 84. 85., G. flexuosa p. 120. t. 64 et SQ., G. campestris p. 121. t. 87-, G. comosa p. 122. t. 88. f. 1. 2., G. nucifera p. 123. t. 62. 75 et SS. f. 3-6., G. Romanzoffiana p. 127. t. 88. f. 7., C. Mikaniana p. 128.; 20. Syagrus, S. cocoides p. 130. t. 89- 90.; 21- Maximiliana, M. regia p. 132. t. 91-92.93-, M. insignis p. 133. t.94.; 22. Attalea, Att.' funifera p. 136- t. 95 et 96- f. 4., Att. spectabilis p. 136- t. 96- f. 1. 2., Att. compta p. 137. t. 41. 75. 97., Att. ex- celsa p. 138. t. 96- f. 3-, Att. speciosa p. 138.; 23. Ma- nicaria, M. saccifera p. 140. t. 98. 9&. — Supplementum : Geonoma Pohliana p. 142. t. 6« A., Geonoma Schottiana p. 143. t. H.A.,' Geonoma elegans p. 144. t. 18. A. — Vollständige Beschreibung bei den Gattungen und Arten. Die Abbildungen Steindruck, in der grofsen Ausgabe il- lunvinirt; sehr viele Palmen in Landschaften nach ihrem natürlichen Vorkommen abgebildet; die Zergliederungen ausführlich und schön. Das fünfte Heft soll Erläuterun- gen über die Anatomie, Physiologie und Geographie der Palmen geben, und wo möglich in der Einleitung einen allgemeinen Ueberblick aller Gattungen und Arten, wel- che dazu gehören; hierzu werden die nöthigen Tafeln gegeben, nebst Register und ein nach Peter Cornelius verziertes Titelblatt. — . 279 Nova genera et species plantarum etc. descripsit de Martius etc., digessit Zuccarini (s. Heft. I. p. 113.). Fase. IV. 1826. Mit diesem Hefte, Tafel 56-100. enthaltend, ist der erste Band dieses trefflichen Werks vollendet. Inhalt: Wittelsbachia insignis tab. 55., Garolinea tomentosa t. 56.» G. prineeps, G. affinis, G. Iongiflora, G. campestris, Erio- dendron lejantherum t. 96 et 97', Er. Sameuba t. 98., Bombax parviflorum t. 57-, B. fuscescens t. 58«, B. retu- sum t. 59., B. Manguba t. 99-, Mollia speciosa t. 60., Lühea grandiflora t. 61., L. paniculata t. 62., L. divari- cata t. 63., L. villosa, L. candicans, Caraipa paniculata t. 64., G. glabrata t. 65., G. densifolia, G. grandifolia, Haemocharis semiserrata t. 66., H. tomentosa t. 67., Kiel- meyera rosea t. 68-, K. petiolaris t. 69«, K. coriacea t. 70., K. variabilis t. 71., K. corymbosa t. 72., Bonnetia aneeps t. 100., B. venulosa t. 100. A., Architaea triflora t. 73., Godoya gemmiflora t. 74«, Euphronia hirtelloides t. 73., Callisthene major t. 75., C. minor t. 76», G. fasciculata, Amphilochia dichotoma t. 77., Qualea ecalcarata t. 78., Q. grandiflora t. 79., Q. multiflora t. 80., Q. parviflora t. 81«, Erisma violaceum t. 82., Vochysia rotundifolia t. 83., V. elliptica t. 84., V. tucanorum t. 85-, V. rufa t. 86-, V. alpestris t. 87., V. grandis t. 88. , V. Haenkeana t. 89., V. pyramidalis t. 90., V. floribuncla t. 91.» V. ferruginea t. 92., Salvertia convallariodora t. 93., Lacistema pubes- cens t. 94., L. serrulatum t. 95. — Die deutschen Brombeersträuche etc. 6s Heft (s. Heftl. p. 114 et 115.) Das sechste Heft, worin die Abtheilung der drüsi- gen mit zurückgeschlagenen Fruchtkelchen beginnt, ent- hält folgende Arten: Tab. 25. R. Koehleri, 26- R. fusco- 19* 280 ater, 27. R. fuscus, 28. R. foliosus, 29- R. pallidus, 30. R. iniestus. Abbildungen der fremden in Deutschland ausdau- ernden Holzarten etc.'(s. Heft. I. p. 116.). Der erste Band, einhundert Abbildungen und Be- schreibungen von fremden in Deutschland ausdauernden Holzarten enthaltend, liefert folgende Bäume und Sträu- cher: Tab. 1. p. 1. Ribes floridum, 2. p. 2. R. aureum, 3. p. 3. R. triflorum, 4. p. 4. Calycanthus horidus, 5. p. 5. C. glaucus, 6« p. 6- G. laevigatus , 7. p. 7. Spiraea carpi- nifolia, 8. p-8- Sp. alpina, 9. p.,9- Sp. acutifolia, 10. p.10. Sp. crenata, 11. p. 11. Sp. obovata, 12. p. 12. Sp. triloba, 13. p. 13. Daphne altaica, 14. p. 14. Rhodora canadensis, 15. p. 15. Rhododendron azaloides, 16- p. 16« Fotliergilla alnifolia, 17- p. 18. Magnolia acuminata, 18. p. 20. M. tripetala, 19. p. 21. Cornus ilorida, 20. p. 22. Viburnum Oxycoccos, 21. p- 24. Aesculus Pavia, 22« p. 25. Aesc. carnea, 23. p. 27. Aesc. flava, 24. p. 28. Aesc. glabra, 25. p« 29. Aesc. pallida, 26. p. 30. Aesc. macrostachya, 27. p« 31. Menziesia pilosa, 28. p. 32. Andromeda spe- ciosa, 29. p. 34. Liriodendron tulipifera, 30. p. 36. Ro- binia Gkamlagu, 31. p. 37. Azalea speciosa, 32. p. 38. Az. viscosa, 33. p. 39. Vaccinium madrense, 34- p. 40. V. tenellum, 35. p. 42.*Halesia tetraptera, 36. p. 43- Pru- nus virginiana, 37. p. 45. Pr. serotina, 38. p. 46« Rosa reversa, 39« p. 47. Rosa centifolia muscosa, 40. p. 49. Rosa suavis, 4L p. 50. Rubus laciniatus, 42. p. 51. Po- tentilla fruticosa, 43- p. 53. Gornus alternifolia, 44. p. 54. Pliiladelphus grandiflorus, 45. p. 55. Tilia glabra, 46. p. 56. Helianthemum mutabile, 47. p- 58. Acer tataricum, 48. p. 59- A. montanum, 49. p. 61- Dirca palustris, 50. p. 62. Ledum latifolium, 51. p. 63. Andromeda crispa, 52. p.64. Magnolia obovata, 53. p. 66. Asimina triloba, 54. p. 67« 281 Quercus ilicifolia, 55. p.69« Diervilla canadensis, 50. p. 70. Prinos verticillatus , 57- p- 71. Andromeda racemosa, 58« p. 73. Genista virgata, 59- p. 74. G. ovata, 60. p. 75. Cytisus elongatus, 61. p« 77. Rhamnus alnifolia, 62. p. 78. Berberis emarginata, 63. p. 79« B. canadensis, 64. p. 80. B. sibirica, 65. p. 81. Robinia viscosa, 66. p. 82. R. his- pida, 67. p. 84. R. Garagana, 68. p. 85. R. spinosa, 69. p. 87. R. Halodendron, 70. p. 88. Cydonia speciosa, 71. p. 90. Rubus trivialis, 72. p. 91. Magnolia conspicua, 73. p. 93. Chionanthus virginica, 74. p. 94. Ptelea trifoliata, 75. p. 95. Hamamelis virginiana, 76- p. 96. Clethra alni- folia, 77« p. 97- CI. tomentosa, 78. p. 98. Primus rubra, 79. p. 100. Pyrus Botryapium, 80. p. 101. P.'eduKs, 81. p. 103. P. hybrida, 82. p. 104. Spiraea crataegifolia, 83. p. 105. Betula lenta, 84. p- 107- Garpinus americana, 85. p. 109. Cornus sericea, 86- p. 110. G. circinnata, 87« p. 111. Lonicera tatarica, 88. p. 112. Aristotelia Macqiü, 89. p. 113. Spiraea laevigata, 90. p. 114. Bignonia radi- cans, 91. p-115. Fontanesia phillyraeoides, 92. p. 116. Gercis canadensis, 93. p. 117. Rosa lucida, 94. p. 118. R. ochroleuca, 95. p. 118. Acer Negundo, 96« p. 119. Geltis occidentalis, 97. p. 121. Rhamnus tinctoria, 98. p. 122. Rh. saxatilis, 99. p. 123. Rh. infectoria, 100. p. 124. Rh. latifolia. Magazin der aesthetischen Botanik oder Abbildung und Beschreibung der für Gartencultur empfeh- lungswerthen Gewächse, nebst Angabe ihrer Er- ziehung von H. G. Ludwig Reichenbach. — Ico- nes et descriptiones plantarum cultarum et co- lendarum addita colendi ratione auctore etc. Leipzig. 4to. l-16tesHeft. 1821-25. Jedes Heft enthält 6 colorirte Tafeln, jede eine oder mehrere Arten vorstellend und jede Art von einem Blatte 282 Text begleitet, auf welchem Diagnose", Synonyme, Be- schreibung in lateinischer, und die Culturangabe in deut- scher Sprache befindlich sind; Inhalt: 1. Dracocephalum argunense Fisch., 2. Myoporum oppositifolium R. Br., parvifolium R. Br., 3. Gloxinia maculata l'Her., 4. Gl. speciosa Ker. , 5. Lychnis fulgens Fisch., 6. Bauera ru- biaefolia Andr., 7. Cactus speciosus Gav., 8. 1) Melaleuca thymifolia Sm., 2) pulchella R. Br., 9. Calothamnus qua- drifida Lab., villosa Lab., 10. Hallia imbricata Thb., 11. Chorizema nana Sims., 12. 1) Acacia decipiens R. Br., 2) biflora R. Br., 13. Aponogeton distachyon L., 14. Pe- liosanthes Teta Andr., 15. Gazania pavonia Andr., 16. Teedia lucida Rud., 17. Tristania neriifolia R. Br. , 18. Stewartia pentagyna l'Her., 19. i) Edwardsia microphylla Salisb., 2) tetraptera Poir., 20. Lupinus variegatus Poir., 21- Liparia hirsuta Thb., 22. Justicia bicolor. Andr., 23. Hakea pugioniformis Gav., 24. 1) Hakea acicularis R. Br., 2) ceratophylla R. Br. , 25. 1) Billardiera scandens Sm., 2) mutabilis Salisb., 26. Myoporum insulare R. Br. , 27. Viscago stellata (Cucubalus) Rchb. , 28. Gomphocarpus arborescens R. Br,, 29- Glycine sinensis Gurt., 30. 1) Pso- ralea verrucosa W., 2) aphylla L. , 31. Iris dichotoma Pall., 32. Hoya carnosa R. Br., 33. 1) Pultenaea retusa Sm., 2) villosa W., 34. Monsonia Filia L., 35. Mons. pi- losa W., 36. Mons. speciosa Gav., 37- 1) Lasiopetalum purpureum Ait., 2) triphyllum Sm., 3) ferjugineum Andr., 38. 1) Malpighia glabra L., 2) urens L., 39. Stylidium fruticosum R. Br., 40. Gymnocladus canadensis cf Lam., 41. 1) Podalyria myrtillifolia Retz, 2) sericea Andr., 3) styracifolia Sims,, 42. Eucalyptus piperita Sm., 43- Me- lastoma cymosum W. , 44. Barleria cristata L., 45. Lia- tris spicata W. , 46. Acacia suaveolens W., 47. 1) Pso- ralea pinnata L., 2) odoratissima Jacq., 48. 1) Helicteris jamaicensis L., 2) Isora L., 49. 1) Hermannia micans 283 Schrd. et Wendl., 2) hyssopifolia L., 50- 51. H. althaei- folia L., 52. 1) H. decumbens W., 2) pulverata Andr., 53. H.' incana Gav., 54 1) H. plicata W., 2) mollis W., 55. H. candicans Jacq., 56- 1) H. lavanduJaefolia L., 2) odorata Ait., 57. 1) H. trifurcata L., 2) flainmea Jacq., 58. 1) H. scordifolia Jacq., 2) denudata L., 59. 1) H. scabra Cav., 2) hirsuta Schrad. et Wendl., 60. 1) H. di- sticha Schrd. et Wendl., 2) cuneifolia Jacq., Ql. 1) H. holosericea Jacq., 2) alnifolia L., 62. Mahernia pinnata L., 63. Mah. incisa Jacq., 64 Mah. diffusa Jacq., 65. Mah. fragrans Rchb., 66. Mah. glabrata Cav., 67. Mali, odo- rata Andr., 68. 1) Hermannia angularis Jacq., 2) diser- maefolia Jacq., 69. 1) H. multillora Jacq., 2) hispidula Rchb., 70. Galliopsis bicolor Rchb. , 71- 1) Platylobium trianguläre R. Br. , 2) formosum Sm., 72. 1) Silene mi- cropetala DG., 2) bicolor Thore. , 73. Acacia pubescens Vent., 74 Hibbertia grossulariaefolia Salisb., 75. Jasmi- num revolutum Sims., 76. 1) Grevillea linearis R. Br., 2) sericea R. Br., 77. 1) Persoonia hirsuta Sm. , 2) lan- ceolata Andr. , 78. Ardisia crenulata Vent. , 79. Lilium tenuifolium Hörn., ß0. Amaryllis Reginae L. , 81. Am. miniata Ruiz et Pav., 82. Am. liturata Rchb., 83. Aloe plicatilis DG., 84 Gassia .llata L., 85. Paeonia albiflora Pall., 86- Templetonia retusa R. Br., 87. 1) Muralta Hei- steria Neck., 2) 3) M. mixta Rchb., 88. i) Acacia alata R. J3r., 2) decipiens R. Br., 89. 1) Ac. undulata W., 2) armata R. Br., 90. Ac. stricta W., 91. Ac. dodonaeifolia Pers., 92. Viminaria denudata Sm., 93. Poinciana pul- cherrima L., 94. Bromelia pallida Ker., 95. Ribes aureum Pursh., 96. Dracocephalum altaiense L. — Iconographia botanica «eu plantae' criticae. Ico- nes plant, rar. et minus rite cognitarurn etc. (s. Heft I. p. 112.) auct. L. Reichenbach. 284 Der erste Band mit 98 S. Text und 100 Kupferta- feln enthält: Tab. 1. Helianthemurf oelandicum L., alpe- stre JaCq., 2. Ranunculus pygmaeus Wahlbg., nivalis L., 3. Geum hispidum Fries., 4. Alchemilla pubescens M. B., fissa.Günth. Schum., 5. Alyssum montanum L., Wulfe- nianum Bernh., 6« Erysimum crepidifolium Rchb., 7. Ono- nis antiquorum L., diacantha Sieb., 8. Scutellaria orien- talis L., 9- Hyoseris purpurea Lk. , 10. Lagoseris tenui- folia Rchb., 11. Ranunculus hyperboreus Rottb., lappo- nicus L., 12. Erysimum hieracifolium L., 13. Andreziows- kia Gardamine Rchb., 14. Pedicularis euphrasioides Steph., lapponica L., versicolor Whlbg. , 15. Sideritis calycantha M. B. , 16. Atriplex hastata L. , 17. Hieracium cymosum L., 18. Lagoseris leontodontoides Lk. , 19. Crepis lacera Ten., 20. Malva rotundifoha L., borealis Wallm., 21. Po- lygala austriaca Crantz, uliginosa Rchb. , 22. P. amara L., amarella Crantz, 23. P. alpestris Rchb., oxyptera Rchb. «. collina, 24. P. oxyptera 0. pratensis, buxiFolia Rchb., 25. P. vulgaris L., 26. P. comosa Schk., monspeliaca L., 27. P. major Jacq., 28. P. exilis DC, paniculata L., 29. Lagoseris taraxacoides, 30. L. bursifolia Lk. , 31. Coro- nilla vaginalis Lam., 32. Cor. coronata L., 33. Cor. mon- tana Riv., 34. Primula integrifolia Jacq., calycina Gaud., 35. Veronica maritima L. , 36« V. digitata Vahl., pere- grina L., 37. Alisma natans L. , ranunculoides L. , 38. Hieracium piloselloides Vill., 39. H. fallax Willd., 40. Barkhausia hiemalis Biv. Bern., 41. Viola pinnata L., palmata L., 42. V. palmata p. integrifolia, sagittata Ait., 43. V. campestris M. B., 44. V. collina Bess., sororia W., hirta var. fraterna Rchb., 45. V. primulifolia , cor- data Walt., 46. Galeopsis ochroleuca Lam., 47. G. inter- media Vill., 48. G. pubescens Bess., 49. G. pubescens ß. glandulosa Rchb. , 50. Fumaria parviflora Lam. , Vail- lantii Lois., 51. Viola blanda W», epipsila Ledeb., 52. V. 285 lanceolata L., uliginosa Schrad., conspersa Rchb.; 53. V. uniflora L., pubescens Ait., 54. V. striata Ait., canaden- sis L., 55. Hier, praealtum Vill, obscurum Rchb., 56. H. cy- mosum L. ß longifolium Rchb., 57. Galeopsis versicolor Curt., 58. Gentiana uliginosa Willd. , 59. Valeriana di- oica L. var. simplicifolia Rchb., 60. Fedia Locusta Rchb., 61. F. carinata Lois,, 62. G. dentata Vahl., 63. F. Auri- cula DC., 64. F. tridentata Stev., 65. F. eriocarpa Lois., 66. F. coronata Vahl., 67. F. discoidea Vahl, 68. F. echi- nata Vahl., 69« F. uncinata M.B., 70. F. vesicaria Vahl., 71. Viola nummularifolia All., rupestris Schm., 72. V. Al- lionii Pio a. arenaria DG., 73. V. Allionii ß livida Kit.; 74« V. canina L. ~ mille desRutace'es par M.Aug. St. Hilaire p. 59« (April). Galyx parvus, 5fidus. Petala 5* hypogyna, iafra gy- nophorum inserta cum divisuris calycinis alternantia, pa- 314 tentia, calyce ftvulto majora. Gynophorum discoideum valde depressum ultra punctum insertionis undique ex- pansum, 5lobum, valde tuberculatum. Stamina 5, inter gynophori Iobos eodem affixa , insertionem epigynam si- mulantia; filamenta brevissima, subulata; antherae dorso aflixae, mobiles, subcordiformes, liloculares, introrsae, Ion- gitudinaliter dehiscentes, curvatione fdamenti post anthe- sin deflexae, tumque extrorsae, caducae. Nectarium O. Stylus brevissimus. Stigma continuum terminale obtu- sum. Ovarium gynophoro plane immersum et ab illo vix distinguendum, 5loculare; loculis 2spermis, dissepi- mentis duplicibus. Ovula summo angulo interno affixa, suspensa, minima. Fructus .... — Frutex. Folia op- posita, exstipulata, uni-simulque bifoliolata, punctato-pel- lucida; petiolorum basibus dilatatis concavis sursum- que productis, gemmam terminalem obtegentibus et post ejusdem explicationem, hiantibus. Paniculae ter- minales vel laterales, bracteatae. Flores parvi punctato- pellucidi atro-purpurei. In praefloratione valvata alabas- tra subglobosa, petalorum margines subintroflexi. (Bull. d. scienc. nat. f2e sect. Sept. 1825. p- 59.) Annales de la societeLinneenne de Paris. Paris 1825. Memoire sur les Nauche'es genre nouveau dans lafamille des Legumineuses par M. J. Theod. Descourtilz (März). Der Verf. nennt die Clitoria Lin., ohne ihren Gat- tungscharakter zu verändern, nach dem Dr. med. Nauche, Nauchea, da er den Linne'schenJNamen für unangemessen hielt, und wozu er das Recht zu haben glaubt, da er eine neue Art N. pudica aufstellt, welche die Reizbarkeit einer Mimosa hat, und in den Bergwäldern der Insel Cuba wächst. Mit Recht eifert der Berichterstatter im Bulletin gegen diese Neuerung, die unnöthiger Weise die Zahl der schon «o fürchterlich ; herangewachsenen Synonymie 315 vermehrt, und welche um so unnöthiger war, da Tourne- fort diese Gattung Ternatea nannte. (Bull. d. sc. nal. Oct. 1825. p. 215). Description d'une nouvelle espece de Prirnevere de'sig- nee sous le novi de Primula sertulosa (März). Mr. Kickx Sohn macht deutlich, dafs die im Bota- nical Gabinet und Exotic Flora als Primula sinensis be- schriebene und abgebildete Pflanze, nicht die von Lou- reiro unter demselben Namen bekannt gemachte sein könne, da diese ganzrandige Blätter haben soll, er schlägt deshalb vor, der in den Gärten cultivirten Pflanze den Namen Pr. sertulosa, wegen der Schönheit ihrer Blüthen zu geben. Eine schwarze Abbildung der Pflanze beglei- tet die Abhandlung. (Bull. 1. c. p. 222). Description d'une nouvelle espece d'Agaric et d'une nou- velle Agaricoidee par I. H. Leveille (März). Agaricus luteolus n. sp. zweimal im Dep. de la Nie- vre gefunden, ganz dem A. vernus oder bulbosus ähnlich, nur ohne Ring. Das Fehlen des Ringes kommt aber, wie der Berichterstatter im Bull, sehr richtig bemerkt, öfters auch an andern Arten vor, und kann daher nicht für sich ein Kennzeichen abgeben. Einen andern neuen Aga- ricus fand der Verf. im Jardin des plantes, er nennt ihn Agaricus (Pleuropus) ambiguus. Der Berichterstatter hält diesen für eine langgestielte Varietät von Agaricus variabilis Bull. Beide Agarici sind abgebildet (Bull. iL c. p. 226). I Notice sur les Lycoperdons de Linne et sur une nou- velle espece de Carpobolus (Mickeli) genre ä aj outer ä la Flore francaise par M. Desmazieres (März). Der Verf. schlägt vor, die Lycoperdon in vier Ord- nungen zu theilen, deren Gharactere aber noch einer fer- 316 r neren Untersuchung bedürfen, darauf giebt er die Beschrei- bung und Abbildung eines neue,n Carpobolus Mich. (Sphaerobolus Tode et Fers.) cyclophorus Desmaz. Der Berichterstatter im Bull. Raspail tadelt die Undeutlich- keit der Beschreibung und die Ungenauigkeit der Figu- ren, wonach man zu Irrthümern verleitet werden könne, und lobt die Michelische Beschreibung, als weit deutli- cher und bestimmter; doch giebt er zu, dafs es eine neue Art der Gattung sei, welche beschrieben wird. Peridium externum fulvum extus viilosiusculum, internum album circulo horizontali laete aurantio notatum; dies sind die Unterschiede welche- wir aus dem Bericht herauszuheben im Stande waren (Bull. 1. c. p. 228.) ^Mdmoire sur une Rubiacee nomme'e par les jardiniers Melanopsidium nigrum et: formation d'un genre nou- veau sous le nom de Viviania; par M. Louis Colla Turin (März). Eine Pflanze unter dem Namen Melanopsidium ni- grum von Gels erhalten, bildet eine eigene Gattung zwi- schen Psychotria und Coffea, welche der Verf. Viviania nennt, im Fall dafs die unter demselben Namen von Ga- vanilles aufgestellte Gattung nicht angenommen wird. Char. gen. Calyx semisuperus, 5 — 7partitus, corolla hy- pocrateriformis, tubo intus barbato setoso, limbo 5 — 7 partito, stamina 5 — 7 tubo adnata, germen extus calyce cinctum, superne annulo nectarifero tectum, Stigmata 4. Drupa abortii monosperma. Viviania psychotrioides Colla : follis ellipticis integerrimis, apice acutiusculis, basi attenuatis, gemmis iloriferis inter stipulas vaginantes squa- meas caducas. (Bull. 1. c. p. 376.) 317 Notice sur un livre de botanique des plus rares et sur son auteur par M. le Dr. Amoreux de Montpel- lier (Mai). Es ist Ol. Rudbeck Campi elysaei Liber secundus Upsaliae 1710 fol., welches Amoreux aus der Bibliothek von Gouan erhalten hat. Da nur sehr wenige Exem- plare vorhanden sind, so schlägt der Verf. vor, dasselbe in Steindruck neu herauszugeben, und so zu einem billi- gen Preise zu vervielfältigen. ' Der Berichterstatter im Bull, meint mit Recht, dafs dies nicht viel nützen könne, besser sei es, dies seltene Stück der Bibliothek von Paris zu überlassen. (Bull. d. scienc. nat. 2e sect. 1825. Sept. p. 71.) Observations sur un nouveau genre de la famille des Urtieres et descriptions de trois nouvelles especes du genre Dorstenia par M. N. A. Desvaux (Juli.) Sychinium (von cvxivoq ficarius) unterscheidet sich von Dorstenia durch ein Involucrum, welches anstatt oval zu sein, sich gabelig theilt, und auf einem Theil seiner Ausbreitung Blüthen trägt, welche von einem häutigen Rande bedeckt sind. Sychinium ramosum e Brasilia c. tab. • — Dorstenia nervosa. Radix repens. Caulis sube- rectus glaber striatus squamoso-stipulatus, stipulis rigidis acutis oppositis amplexicaulibus ; folia alterna subtus sub- aspera nervosa oblongo - acuta integerrima subcoriaceaj petiolus subpollicaris ; involucrum crateriforme complana- tum, marginibus divisum, laciniis inflexis imbricatis; pe- dunculus subterminalis , 4polIicaris, Brasilia, i — D. hirta, nahe verwandt der D. radiata, aus Brasilien. — D. qua- drata, verwandt der D. contrayerva, Brasilien.'— (Bull, d. sc. nat. 2. sect. 1825. Oct. p. 214). 318 Essai sur une nouvelle langue botanique par M. de Riviere. (Juli). Will jedes Organ durch einen besondern Buchstaben ausdrücken und die Zahl der Organe durch die Stelle welche der Buchstabe in dem Worte einnehmen würde. Schon Nath. Math, de Wolf gab in seinem zu Danzig herausgegebenen Werke: Genera plantarum vocabulis char. definita, etwas ähnliches an. Ist ganz zu verwerfen. Note sur le Conoplea cylindrica de Persooiz par M. L. de Brondeau. (Juli). Der Verf. fand diese Conoplea auf den Halmen der Gerealien, in der Gegend von Agen und giebt davon eine Abbildung. Sie ist nach ihm aus straffen Fäden zu- sammengesetzt, welche sich an ihrer Basis vereinigen und eine Art von Receptaculum bilden, welches gewöhn- lich kegelförmig, zuweilen aber cylindrisch ist, worin der Samenstaub eingeschlossen. Die längsten dieser Fäden, welche an ihren obern Ende mehr oder weniger ästig und sparrig sind, entwickeln sich zu einem rundlichen Büschel, welcher sich über das Pieceptaculum erhebt. Der Saamenstaub verbreitet sich erst nach der Zerstö- rung der ihn umschliefsenden Hülle , welche aus zu- sammengeleimten Fäden besteht. Die Pflanze ist an ih- rer Basis von einem braunen ein wenig rostfarbenen Flecken umgeben, dieser erscheint unter einer starken Loupe aus byssusartigen auseinanderweichenden Fäden zusammengesetzt, welche auf der Oberfläche des Stengels, wo diese Conoplea entsteht, befindlich sind. Er scheint dem Verf. durch Fäden hervorgebracht, welche sich von der Basis der Conoplea ablösen, sich niederlegen und auf dem Halme sich befestigen. Diese Fäden bleiben oft an der Basis der Pflanze hängen, wenn man sie vom Halme ablöst. Das Papier, auf welches man die Cono- ü 319 plea gelegt hat, bedeckt sich mit einem äufserst feinem schwarzen Staube, welchen man nicht mit dem Saamen- staube verwechseln mufs, er verdankt, nach dem Verf., seine Entstehung den Fäden der Pflanze, welche sich im Alter zerstören und sich in sehr kleine Theilchen zer- setzen, obgleich er unter dem Microscop gesehn, den Augen einiger Beobacter, als unter sich ganz gleiche Sporulae erschien. Der Berichterstatter Raspail im Bul- letin fügt hierzu einige Bemerkungen, ihm war diese Go- noplea in der Botanisirbüchse auf Gräsern entstanden. Er sagt : Wenn man die Halme der Gerealien untersucht, ohne sie zu beschädigen oder zu erschüttern , so sieht man darauf nicht nur Gonopleen, welche mit ihrer Basis auf der Oberfläche befestigt sind, sondern noch eine Art von Sprossen, mit einem Ende einem Halme anhängend und mit dem andern ein ganz sphaerisches Peridium ent- wickelnd, welches auf seiner ganzen Oberfläche von klei- nen gleichartigen Haaren rauh ist, welches ihm nicht das Ansehn einer Gonoplea, sondern einer Erysiphe (?.') gicbt. Von der Oberfläche dieses Peridium gehen 2 — 3 andere Sprossen (jets) aus, welche eben so jeder ein Peridium hervorbringen und so fort , bis sie durch eine zufällige Bewegung, der Oberfläche eines Grafshalms be- gegnen. Wenn dies geschieht, so befestigen sich die Haare des Peridium, ohne sich einzuwurzeln, auf der Oberfläche des Halms, welchen sie erreichen, und bilden dort, indem sie sich ausbreiten, für das blofse Auge eine Art von Fleck. Die entgegengesetzt stehenden Haare des Peridium verlängern sich in entgegengesetzter Rich- tung, verzweigen sich an ihrer Spitze und bestimmen, in- dem sie sich verlängern, die cylindrische Gestalt des Peridium. Wenn das Peridium an dem Ende seiner Sprosse aufgehängt bleibt, läfst es nur wenn es reift los, und springt rund um auf. Aber in einem, wie im andern 320 Fall ist es leicht sich zu vergewissern,, dafs seine Sub- stanz nicht von der Zusammenleimung der Fäden, welche es rauh machen, entstanden ist; man sieht im Gegen- theil, dafs diese Fäden dort entstanden sind, und dafs sie sich nur dann erst entwickelt haben, wann das Peri- dium seine Gestalt erreicht hat; übrigens ist auch das Gewebe dieses Peridium aus sehr feinen Maschen und nicht aus Streifen zusammengesets, was, nach Brondeau's Voraussetzung statt finden müfste. Der schwarze Staub, womit sich das Papier bedeckt, ist wirklich aus Sporu- lis zusammengesetzt, und nicht aus den Trümmern der Fäden, wie man sich durch das Microscop überzeugen kann. Diese Sporulae heften sich zuweilen an die ästi- gen Spitzen der Fäden , und dies hat die Schriftsteller, welche die Gonoplea beschrieben haben und zweifelsohne selbst Brondeau, zu Irrthümern verleitet. Wenn die Spo- rulae Sporidia wären, so würde Conoplea mit Erysiphe vereinigt werden müssen, der sie jetzt ganz nahe gestellt werden mufs. (Ist sehr zu bezweifeln!) (Bull. 1. c. p. 223). Procede nouveau pour la conservation de quelques es- peces de Champignons fugaces par J. G, Guillery. (Juli.) Der Verf. hat mit Erfolg den Aetzsublimat ange- wandt, da dies Mittel aber zu gefährlich ist, so schlägt er 2 andere vor. Man mische zwei Theile destillirten Wassers mit einem Theil Holzsäure, wasche den Pilz in reinem Wasser ab und setze ihn dann in diese Mischung, die Oeffnung des Gefäfses wird dann mit einem Pfropf dicht verschlossen, der mit Pergament verwahrt, damit die Mischung nicht an den Kork komme. Das andere Mittel ist dasselbe welches. Braconnot zu anatomischen Praeparaten anwendet, man calcinjrt in einem Schmelz- . 321 tiegel verkäuflichen grünen Vitriol , bis er eine röthliche Farbe erhalten hat und macht davon eine Auflösung. (Bull. 1. c. p. 227.) ' De l'inßuence du froid sur quelques individus de la famille 'des Agaricoidees suivi de considerations gener ales sur les Coprins et de la descriptiari de deux nouvelles especes d'Agarics par M. S. H. Le'- veille. (Juli). Der Verf. hat beobachtet, dafs der Frost die Pilze zu wachsen verhindere, und dafs diesem Zustande ihretZerset- zung folge. Er hat ferner beobachtet, dafs einige Individuen des Ag. typhoides, welche gefroren waren, sich nicht zersetz- ten, andere später entstandene aber sich in reichliches schwarzes Wasser auflösten. Wie mufs man diese Wirkung des Frostes erklären? Man mufs nothwendig annehmen, dafs das letzte Ende mehrerer Agarici darin besteht, schwarz zu werden und sich in eine schwarze Flüssigkeit aufzulösen, wodurch die Saamen zur Erde gebracht werden. Die allgemeinen Betrachtungen über die Goprini sollen beweisen, dafs wir in der That nur momentane Gharac- tere von diesen Agaricis haben, und dafs die Botaniker nur dann erst positive baben werden, wenn sie dieselben auf die Anatomie derselben gründen. Dennoch hat der Verf. 2 neue Arten geschaffen, deren wesentliche Unter- scheidungscharactere er nicht angiebt, und welche auf der beigegebenen Tafel abgebildet sind. (Bull. 1. c. p. 231). Sur deux Champignons de la famille des Ure'dinees par M. S. H. Leveille. (Juli). AusUredo sempervivi will der Verf. eine neue Gattung EndophyllumPersoonii machen, weil sein Peridium ein wah- res, nicht aus der Epidermis des Blattes gebildetes, sein soll (?.'). Aus Aecidium Pini macht er ein neues Genus 322 Peridermium, wegen der Unregelmäfsigkeit des Peri- dural. (!) Der Name Peridermium ist von Link schon längst gegeben, und dies mit andern als eine Unterab- theilung von Gaebma betrachtet. (Bull. 1. c. p. 232). Description de trois especes de Cuscutes qui croissent naturellement aux environs de Nancy par M. Soyer- PF~illemet (September). Es sind dies Gusc. major DG., C. minor DG. und C. den- siflora n. sp. , welche sich von G. major unterscheidet, durch eine Gorolle welche eben so lang als der Kelch ist, durch einen tief eingeschnittenen Kelch, und durch eine allgemeine etwas grünliche Färbung. (Bull. I. c. p. 328). Examen critique du Rosa Candolleana elegans, injus- tement cite comme synonyme de Rosa rubella par M. Cl. Ant. Thore. (September). Rosa Gandolleana, 1819 von Thory in einer kleinen Schrift in 8vo: Rosa Gandolleana s. descriptio novae speciei generis Rosae dicata Pyram. Decandolle. Paris, ist von Lindley in seiner Monographie zu R. rubella ge- zogen, darüber eifert der Verf. und will sie durch fol- gende Merkmale für unterschieden halten: durch das ganze Ansehn; durch die zierlich gekrümmten Zweige; durch fast um die Hälfte kleinere Blätter; durch pubes- cirende Blattstiele; durch 3 — 4blumige Zweige; durch sehr glatte Blumenstiele und Kelchtubus, durch die au- fsen drüsigen, innen haarigen Kelchabschnitte, endlich durch fast runde Früchte, welche bei R. rubella oblong sind. (Bull. I. c. p. 381). Recherches nouvelles sur quelques especes de Prime- 'vere. (September). M. Goupil hatte 2 neue Primel -Arten aufgestellt, Pr. variabilis, welche M. Raspaii nicht verschieden hält 323 von Pr. grandiflora Lam^ und Pr. lateriflora, zusammen- fallend mit Pr. elatior L. Dies giebt Mr. Goupil rück- sichtlich der zweiten Art zu, vertheidigt aber seine Pr. variabilis, nicht wegen der Kleinheit ihrer Blumen , son- dern wegen der an der Basis erweiterten Zähne des Kelchs, die aufrecht an der Spitze, ab- und selbst zurück- gebogen sind bei der Fruchtreife; während bei Pr. gran- diflora sie an der Spitze ein wenig gebogen sind und einander genähert, den Eingang des Kelchs nach dem Blühen verschliefsen. — Pr. variabilis hat eine kurze, ovale Kapsel, welche nicht den Vereinigungspunkt der Kelchzähne erreicht, überdies ist der Kelch von ihr weit entfernt. Bei Pr. gandiilora dagegen ist die Kapsel ob- long, den Vereinigungspunkt der Kelchzähne überragend, und eng vom Kelch eingeschlossen. Uebrigens sind sie sich ganz ähnlich. (Hängt dies vielleicht mit der von Tausch und andern beobachteten verschiedenen Lage der Stamina und des Pistills zusammen? (Bull, l. c. p. 38 1). Observation sur une variete remarquable du Merulius tremellosus de Persoon par M. Louis de Brondeau. (September), Diese Abänderung welche der Verf. Mer. variegatus zu nennen vorschlägt, unterscheidet sich durch unförm- liche Zähne, welche die Ränder der Falten oder Venen stachelig machen. Gefunden zu A^en im Winter und Frühjahr. (Bull. L c. p. 384.,) Description d'une nouvelle espece d'Agaric le Pleura- pus eleutherophyllus par S. H. Leveille. (September). Noch ein neuer Agaricus beim Hospital der kran- ken Kinder gefunden , der Hauptunterschied begründet sich auf die an der Basis freien Lamellen (von welchem er unterschieden wird, ist nicht gesagt). Das hierzu ge- 324 hörige Kupfer fehlte, so wie bei dem vorhergehenden Aufsatz. (Bull, l, c. p. 385}. Memoire sur Ve'tude de la Botanique par M. Victor Auger, j'uge de paix. (September). Konnte nach dem Referenten 1. c. eben so gut Me- moire contre l'etude de la botanique heifsen, denn der Verf. will das Studium der natürlichen Familien verbannt wissen, da es für den Liebhaber die Reize der amabilis scientia zertört; die Linneische Methode soll allein bei- behalten werden. (Dies in Frankreich !), (Bull. I. c. p. 386^) Messager des sciences et arts du royaume des Pays-Bas 1825. le et 2de livr. Note sur h Gastonia palmata. Diese Pflanze, welche in der Ausstellung zu Gand 1823 den Preis erhielt, hat zu Berchem bei Antwerpen zum ersten Male geblüht. Folgende Beschreibung wird von derselben mitgetheilt: La tige est droite, unie, mar- quee de cicatrices des feuilles, garnie superieusement d'une touffe de feuilles palmees, comme en bouclier, ä folioles lanceolees, profondement dentees et porte'es sur de longs petioles. Les fleurs sont portees sur des om- belles laterales, eparses sur la partie superieuse des tiges; ces ombelles sont de forme ronde, multiflores, le pedon- cule commun est de 2 — 24 pouces, et celui des fleurs d'un pouce. Les fleurs sont depourvues de corolles; le calice de 5 ä 9 divisions; les etamines au nombre de 5 — 10. Ne pouvant apercevoir aucune apparence de fruit, il n'a pas ete possible, pour le moment, de deter- miner la classe, la famille, ni meme le nom generique de cette belle plante. (Bull. d. sc. nat. Oct. 1S25. p. 220.J 325 Fait remarquable de Geographie botanique. Van Hall beobachtete den Juncus tenuis zuerst bei Bild nahe bei Utrecht, Dumortier fand ihn 1824 im Som- mer häufig in der Provinz Antwerpen, wo er längs den schattigen, etwas feuchten Wegen, und auf den Fufsstei- gen in den Gehölzen wächst, gewöhnlich in Gesellschaft des J. bufonius. Mit der nordamerikanischen Pflanze verglichen, soll er keine Unterschiede gezeigt haben. J. tenuis wurde von Don in den Bergen von Angusshire in Schottland sehr selten gefunden, und in der Engl. Bot. n. 2174 als J. gracilis von Smith beschrieben und abgebildet. Bicheno sagte, er sei von niemand nach der Zeit wiedergefunden, und defshalb hielt Meyer den Stand- ort für eine unrichtige Angabe. (Bull. 1. c. p. 227). — Jetzt ist aber in Smith engl. Fl. 2. p. 167, diese Pflanze als J. Gesneri neu aufgestellt, da es schon einen J. gra- cilis R. Brown giebt, Dickson hat die Pflanze noch auf trocknen , hohen Weideplätzen in Schottland gefunden, und Smith hält sie vom Nordamerikanischen J. tenuis verschieden: in having the panicle cymose throughout, not racemose; calyx-leaves broader^ with 2 principal ribs, of a light brown, the keel beeing green and for most part flat. (Schldl.) Journal de Pharmacie et des sciences accesoires redige par M. M. P.J. Bouillon - Lagrange, L. A. Planche, P. F. G. Boullay, J. P. Bondet, J. J. Vi- rey, J. Pelletier; et Bulletin de la societe de Phar- macie de Paris redige par M. Henry et par une Gommission speciale. Tome XI. Paris 1825. 8vo. Examen analytique de la feve de pechurim, Lauras Pichurim (Richard), Ocotea Pichurim (de Humboldt) 22 326 nov. gen. et spec. plant, am. Familie des Laurinees, (Juss.J; par M. Bonastre, p. 1. Es giebt 2 verschiedene Arten; nur der Frucht nach bekannt, hat Richard sie zu Laurus gebracht;^ der Verf. stellte eine vergleichende Analyse zwischen ihnen und den Früchten von Laurus nobilis an, er fand die Be- standtheile, wenn auch nicht identisch, doch in den Haupt- punkten sehr übereinstimmend. Eine Analyse der Pi- churimbohne ist gegeben. Xfote sur la veritable origine et la nature de l'huile ds Croton Tiglium par M. Caventou p. 10. Pelletier und Caventou hatten die in Frankreich un- ter dem Namen graine du pignon d'Inde bekannten Saa- men für die der Jatropha Gurcas gehalten, sie sind aber, wie M. Caventou jetzt erfahren hat, die ächten Saamen von Croton Tiglium, welches ursprünglich in Ostindien auf den Molucken wachsend, auch in Westindien angebaut worden ist, bei ihm ist der wirksame Stoff im ganzen Saamen enthalten, während die Saamen von Jatropha Curcas sie nur im Embryo zeigen. Des caracteres distinctifs de la graine du Croton Ti- glium L. Par J. J. Virey p. 17. Der Unterschied der Saamen von Croton Tiglium and Jatropha Curcas wird auseinandergesetzt. . Essai sur les Cryptogames utiles; par M. M. L. Des- chaleris et A. Chereau, pharmaciens. Premiere par- tie p. 40. Enthält die Aufzählung der in irgend einer Hinsicht brauchbaren Cryptogamen, dieser erste Theil enthält die Algen, jeder Art sind einige Citate und die Benutzungs- weise beigefügt. 327 Extrait de Vanalyse chimique de Vecorce du Solanum pseudo - quina de M. Aug. de St. Hilaire par M. Vauquelin p. 52. Die Resultate dieser Analyse finden sich auch in A. St. Hilaire plantes usuelles des Brasiliens Livr. 5., wo t. 21. die Pflanze abgebildet ist. Analyse chimique du Powre long par M. J. Du- long. p. 52. Zuerst Beschreibung der Frucht von Piper longum, dann die Analyse, welche sehr ähnliche Resultate gab, wie die des Piper Cubeba durch Vauquelin, und fast ganz übereinstimmte mit der von P. nigrum durch Pel- letier und Poutet. De Torigine de la Sahepareille rouge (fausse Salsepa- reille) par J. J. Virey p. 73. Diese rothe Sassaparille ist die Wurzel von Agave mexicana, es sind lange auslaufende Wurzeln mit röth- licher, blättriger Epidermis, deren Holz keinen Markkör« per, noch den bei der wahren Sassaparille bemerklichen Absatz von Stärkemehl zeigt, Sur la mutiere cristalline du geroße par M. Lodibert p* 101 und: Note de M. Bonastre sur cette sub- stance p. 103. Diese Substanz, welche sich durch Alcohol als weifse strahlige Grystalle aus den Gewürznelken ausscheidet, und von Bonastre Caryophyllin genannt wird, findet sich vorzüglich in den von den Molucken erhaltenen, die^ von Isle Bourbon zeigen viel weniger, und die aus Cayenne gar nichts, es gehört diese Substanz in die Glasse der Halbharze (sous-resines). 22* 328 De Vhuile essentielle du Thuya occidentalis ; Par M. Bonastre p. 156. Es wurde durch Destillation aus den Blättern (1 Pfund gab 1 Quentchen) gewonnen, es ist lichtgelb, von starkem Geruch fast wie Tanacetum, und von starkem, etwas campherartigen und scharfen Geschmack, behält sehr lange Farbe und Klarheit. Extrait dune lettre adressee a M. Boudet sur la ma- ttere ve'sicante de Vecorce de Garu et ses diverses pre'parations par M. Coldefy-Dorly p. 167. Diese blasenziehende Substanz im Kellerhals ist ein dunkelgrünes Harz von Gonsistenz der Butter, mit dem Geruch der Piinde der Daphne Mezereum. Kann sehr gut als Vesicans angewendet werden, wo die Canthariden nicht zulässig sind. Analyse du piment de la Jamaique, Myrtus piinenta, par M. Bonastre p. 180» Man sieht aus den Analysen, welche sowohl von den Saamenhüllen, als auch von den eigentlichen Saamen!gemacht wurden, dafs sie mit den Analysen anderer Myrtaceen darin übereinkommen, dafs sie als Hauptbestandtheile Gerbestoff und ein wesentliches Oel besitzen. Analyse de la racine d'une es.pece de Patate, cultivee aux environs de Paris , qui parait etre la patate rouge; par M. Henry fds, p. 233- Da sich beim Durchschneiden der frischen Knollen von Convolvulus Patatas ein giftiger Geruch zeigt, der noch deutlicher wird, wenn man sie roh kauet, durch das Kochen aber verschwindet, so sollte die Analyse dazu dienen, zu erfahren, ob in den gekochten Pa- raten noch etwas schädliches sey. Es fand sich aber von einem flüchtigen' giftigen Stoff nur eine Spur 0,05 in 100 ganzen Theilen, die Hauptbestandtheile waren aber Was- i 329 ser und Stärkemehl, und eine eigenthümliche in Aether auflösbare Substanz, welche sich grünbläulich färbt durch Salpeter, Schwefel und Salzsäure. ^Analyse des meines du dompte- venin par H- Fe- neulle. p. 303. Die Wurzeln von Asclepias Vincetoxicum wurden untersucht, ob sie auch Emetin enthielten, sie enthalten zwar eine Brechen erregende Substanz, welche aber vom Emetin verschieden ist. De quelques substances medicamenteuses et tinctoriales nouvellement usüe'es par M. J. J. Virey. p. 313. Cancha-lagua aus Peru und Chili, Chironia chilensis Willd und Gentiana peruviana, bittere Mittel, Chironia angularis in den vereinigten Staaten eben so. — Die Schoten der Cassia Sophora oder orientalis von Isle de France, und aus Ostindien die Schoten einer Art Mimosa, wahrscheinlich M. cineraria L. als Mittel zum Schwarz- färben, wegen ihres grofsen Gehalts an adstringirenden Princip, werden beide schon in Frankreich benutzt. Examen chimique de la feve de Tonka par M. M. Boulay et Bontron-Charlard p. 480. Die Saamen von Bariosma Tongo Gärtn., Dipterix Willd., Coumarouna Aubl. werden erst beschrieben, dann die schon vorhandenen Analysen aufgezählt, von Vogel, der Benzoesäure darinn entdeckte (so wie inMelilotus ofSc, der ungefähr denselben Geruch hat); von Guibourt, der behauptete, es sey nicht Benzoesäure, sondern ein eigen- thümlicher Stoff, welchen er Coumarouine nannte, der den Geruch hervorbringe, und als eine weifse krystallinische Masse die Saamen umgiebt. Die Verf. bestätigen im Ganzen diese letzte Untersuchung, und widersprechen dem Dasein der Benzoesäure, sie fanden aufserdem noch eine fette, Seife bildende Substanz, eine zuckrige, gähr- 330 — bare Substanz, freie Apfelsäure, apfelsauern Kalk, Gummi, ein Salz mit Ammoniak Base, vegetabilische Faser. Essai d'analyse de la fleur de tilleul (Tilia europaea L.) et de celle de la bellende - nuit, adresse ä M. Planche, Par J. Roux p. 507. Der Verf. suchte aus beiden Blumen den rothen Stoff, welcher sich nach langer Infusion mit Wasser aus- zieht, rein darzustellen, vermochte es aber nicht, er scheint viel Gerbestoff zu enthalten. De Ve'corce du Cedrela Febrifuga par M. Nees d'Esen- beck p. 518. Cedrela Toona Roxb. Gorom., Blume in Verhand. v. het. Batav. Genootshap etc. T. IX. p. 135, haben diese Pflanze beschrieben, sie gehört zu den Meliaceen, und liefert eine Fiebervertreibende Rinde, enthalt eine eigene harzige, adstringirende Substanz, eine braune gummiar- tige adstringirende, und eine dergleichen geschmacklose, dem Extractivstoff ähnlich, endlich Jnulin. Suite de Vessai sur les cryptogames utiles par M. M. L. Deschalaris et A. Chereau p. 540 und p. 593. Enthält die Pilze und Schwämme. C. Der Italianer. Flora italica seu descriptio plantarum omnium, qnae in Italia sponte nascuntur e systemate sexuali distributarum auct. Moretti 1825. Prodromus Florae provinciae Comensis sive plan- tarum a Josepho Comollio M. Dr. in Leriensi provincia lectarum enumeratio. Como. 1825. 8vo. Botanicon Etruscum sistens plantas in Etruria sponte crescentes auctore Cajet. Savi M. Dr. Pisa. Vol. I. 1808. Vol. II 1815, Vol. III 1818, Vol. IV 1825. 8vo. 331 Die Pflanzen sind ohne alle Ordnung beschrieben, so wie sie beobachtet sind; diesem Uebelstand wird durch ein doppeltes Register im 4ten Bande abgeholfen, von denen das eine nach alphabetischer Ordnung, das andre nach dem Linneischen System. Dieser vierte Band ent- hält unter andern eine Art Monographie der Gattung Trifolium. Die Beschreibungen sollen sehr sorgfältig ge- arbeitet sein. Bull, clesscienc. nat.2e Sect.Nov. 1825. 8^0. Flora Torinese etc. del Dottore Re Tom. I. To- rino 1825. Svo. Enthält die ersten 13 Classen des Linneischen Systems. Nuovo Giornale de Letterati 1825. Troisieme memoire sur les genres Phaseolus et Doli- chos par le Dr. Gaetano Savi. (Januar und Februar- stück., mit einer Tafel). Malocchia n. gen. Calli paralleli ex ungue vexilli. Nectarium thecaphorum cingens. Legumen ensiforme. Se- mina ecarunculata, umbilico prope alteram extremitatem (In honorem Franc. Malocchi directoris horti bot. Pisani annis 1596 — 1614). Mal. ensiformis (Dolichos ensiform. L.) ; Mal. gladiata (Dolichos glad.~ Jacq.) Jede Art weit- läuftig beschrieben und mit ihrer Synonymia versehn. — Vigna n. gen. Calyx labio superiore integro. Calli ad ba- sin vexilli superne convergentes. Nectarium thecaphorum cingens. Legumen teres incurvum. Semina ecarunculata, umbilico ventrali. (In hon. Domin. Vigna chemiae prof. et director horti Pisani anno 1614). Vigna glabra (Do- lichos luteolus Jacq.); Vigna villosa Savi. Beide weit- läufig beschrieben. — Darauf beschäftigt sich der Verf. mifc der ersten Abtheilung der 4ten Section der Gattung Phaseolus. Phaseoli iloribus racemosis v. paniculatis. Ca- rina mutica, spiraliter torta, dextrorsum versa. Species 11. Phas. Caracalla L. Zweite Abtheilung der vierten Sec- tion. Phaseoli racemis folio brevioribus incompletis s. truncatis, floribus geminatis. Spec. 12. Phaseolus vulgaris; 332 die zahllosen Varietäten werden in 3 Haufen getheilt, a. mit einfarbigen Saamen; b. mit Saamen, welche mit linienförmigen, breiten und gewellten Flecken bezeichnet sind; c. meist marmorirten Saamen. Spec. 13. Phas. ob- longus. Legumine recto subcylindrico, longe mucronato, semine colorato, teretiusculo obtuso vel truncato, diame- tro longitudinali, transversali , subduplo Iongiore; areola umbilicali oblongo lanceolata immarginata, glandula basi- lari obcordata, sulcata; micropilo oblongo, protuberantia obtusa. — Spec. !4. Phas. saponaceus. Legumine recti- usculo, mucronato, plus minusve toruloso; semine oblongo obtuso compresso • dorso convexo , medietate semper albo; ventre concaviusculo, maculis nigris rubris badiis- que nebulosis varie sed symmetrice extensis marmori- sato; areola angusta lanceolata immarginata, glandula ba- silari irregulari turgida leviter sulcata, micropilo oblongo; protuberantia obtusa. — Spec. 15. Phas. tumidus. Legu- mine rectiusculo mucronato plus minusve toruloso, se- mine albo sphaerico vel ovato turgido, ventre tumido, areola ovata immarginata, glandula basilari cordata de- pressa sulcata, micropilo circulari, protuberantia nulla. — Spec. 16« Phas. haematocarpus. Legumine recto toroso mucronato, immaturo maculis sanguineis notato, semine ovato turgido variegato, areola elliptica argute marginata zonata, glandula basilari biloba, micropilo circulari, pro- tuberantia nulla. — Spec. 17. Phas. sphaericus. Legumine rectiusculo toroso mucronato; semine subrotundo nun quam albo; areola elliptica argute marginata zonata, glandula basilari obcordata biloba, micropilo semielliptico , protu- berantia nulla. — Spec. 18. Phas. gonospermus. Legumine toruloso subrecto mucronato; semine compresso irregulari angulato, glandula biloba, micropilo ovato. — Diese neuen Arten haben viele Varietäten, welche alle unter gewöhnli- chen Namen bekannt sind. (Bull. d. scienc. nat. 2e sect. Sept. 1825. p. 61 — 63). DE PLANTIS IN EXPEDITIONE SPECULATORIA ROMANZOFFIANA OBSERVATIS DISSERERE PERGUNT ADELBERTUS de CHAMISSO . ET DIEDERIGUS de SCHLECHTENDAL, Xu UMBELLIFERAE. nsulae et littora arctica eis et trans fretum Beeringi- anum; Eupleurum angulosum L. ; Athamanta — ?; An- thriscus nemorosa Spr. ; Ligusticum scoticum L. , Liga Gmelini N., duae huic affines non definiendae species; Heracleum Sphondylium L?* Angelica Archangelica L.— Insulae aequinoctiales oceani magni; Radak: Hy- drocotyle asiatica L.j Insula Paschae: Apiuni graveo- lens L. — California: Hydrocotyle vulgaris L., Hydn natans Cyr. ; Umbellata non determinanda (an Sii species?) Chile: Eryngium paniculatum Delar. ; Saniculaliberta N. ; Asteriscium chilense N.; Hydrocotyle BonplandiRich„, Chamaemorus N., asiatica L., ranuneuloides L. ; Bowlesia geraniifolia N.; Sison AmmiL.; Apium Petroselinum L.— Brasilia: Hydrocotyle vulgaris L., bonariensis Lam. ; Apium Petroselinum L, — e planus Sellovianisx Eryn- 3s. Heft. oo 234 =— paniculatum Delar. ß ihvolucratum N., pandanifolium N., Pristis JN., canaliculatum N., Sanguisorba N., luzulaefolium N , junceum N., eriophorum N., ebracteatum Lam., flori- bundum N., Serra N,, uncinatum N., elegans N. , ciliatum N., nudicaule Lam.; Hydrocotyle bonariensis Lam., mo- desta N.,. quinqueloba Ruiz et Pav., Asterias N., leucoce- phala N., asiatica L. ; Bowlesia tenera Spr. ; Sison Ammi L. ; Apium graveolensL. — e plantis ßefrichii : Eryngium foeti- dumL.; Hydrocotyle pusilla Rieh., Barbarossa N., quinque- loba Ruiz et Pav., leucocephalaN., asiatica L.; Sison Ammi L. Promontorium bonae spei.: Hydrocotyle asiatica L., eriantha Rieh., macrodus Spr., Solandra L , Gentella N., virgata L. ; Oenanthe fdiformis Lam. ; Annesorhiza capen- sis N. — e plantis Herbar ii Regii: Sanicula europaea L. var. capensis N. ; Hydrocotyle vulgaris L., asiatica L., eriantha Rieh., calliodus N., macrodus Spr., villosa Thbg., Solandra L., triloba Thbg., montana N., Centella N., vir- gata L. ; Bupleurum Mundtii N., dilTorme L. ; Hetero- morpha arborescens N. ; Seseli — ?, Cnidium suffrutico- sum N. ; Oenanthe filiformis Lam.; Bubon aphyllus N., Peucedanum virgatum N., Lichtensteinia lacera N., trifida N., pyrethrifolia N., Annesorhiza capensis N. — ERYNGIUM. Foliorum. nervis parallelis- Graminifolia. i. Eryngium paniculatum Delar. Eryng. t. 26. Er. foliis linearibus dentato-spinosisj spinis (saepius) accessoriis ; caule paniculato polycephalo ; capitulo brac- teis subulato-spinosis echinato, ovoideo, globoso, ungui- culari, concolore ; bracteis calyeibusque laevibus. a, bracteis involucrantibus reliquas aequantibus. ß, bracteis involucrantibus elongatis reflexis. In provincia Cisplatina Brasiliae legit Sellow, nos ad ^ 235 maris Chilensis Iittus, praeserrim in rupibus maritimis circa urbem Talcaguano, legimus, ubi Eryngium rostratum Cav. frustra quaesivimus; errore bxüc Ghilensia littora patriam a gravissimo auctore esse factam videtur. Descriptio in Monographia Larochii bona. Folia flo*» ralia plantae Chilensis et ipsa ultima semper sunt spi- noso-dentata ; in planta Brasiliensi vero, folia ramos in- fra umbellam terminalem suffulcientia primos ostendunt dentes at variabili modo. Variat praeterea adspectu et habitu. Planta tota e lutescenti- viridis , exsiccata e vi- rescenti-straminea. Specimen unum Brasiliense, uti vide- tur in lutosis collectum, caule instractum tres pedes pau- lulum superante, folia praebet radicalia pedem decemque pollices longa, basi dimidium pollicem lata (duplo angus- tiora quam in vulgatiori forma), erecta, spinis rarioribus gracilioribus, omnibus fere spinam axillarem gerentibus, dum in reliquis speciminibus et breviora latioraque sunt folia, et spinae latiores rarius axillaribus spinulis conco- mitantur, semper tarnen hinc inde obviis. Varietas insignis, maxima, in provincia Cisplatina provenit, distinguenda : involucro duplo longiore reflexo, caule ad basin digito crassiore. Florida caulis pars 2^ pedalis indicat totius altitudinem duplicem fuisse. Folia radicalia 3-| pedes longa, ad basin usque ad \\ poll. ex- tensa; spinae infimae geminis axillaribus stipatae. Caulis infra paniculam dense foliosns minus striatus. Panicula magis foliosa, foliis scilicet ramificationes sufFulcientibus majoribus, magis evolutis, spathaceis; superioribus iner- mibus magis membranaceis. Capitula vix majora, magis ovoidea, alaria ex affinium specierum more reliqua ante- cellunt, quae ceterarum formarum capitulo omnino adae» quant. Bracteae involucrantes manifestae, longitudine valde variae, nunc ultra dimidium pollicem nunc sesqui- lineam tantum longae, semper* reflexae. Floribus semi- 23* 236 neque variae formae ita inter se conveniunt, ut in spe- cies dirimere abstmeamus. Maculae, quas observavit Laroche, quas et nos in Brasiliensi praesertim planta vidimus, nil aliud- nisi ma- culae ülae corruptae et emortuae parenchymatis folii, quibus vis ad evolutionem Caeomatis similisve formatio- nis haud suppetens inerat, quas permulta folia, solito fun- gillis infestata, ostendere solent. 2. Eryngium pandanifoliu7n. Nob. Er. foliis linearibus obsolete denticulato - spinulosis ; caule paniculato polycephalo ; capitulo inermi, ovoideo, semiunguiculari, colorato; bracteis ovatis acuminatis caly- cibusque laevibus. In Brasilae meridionalis provincia Cisplatina legit Sellow. ^ Folia radicalia quinque fere pedes longa, a basi 18 lineas lata sensim in apicem setaceo-acuminatissimum at- tenuata, prope basin margine laevia, circa medium in- structa spinulis minutis sursum spectantibus, 6 Lineas cir- citer inter se distantibus, apicem versus magis approxima- Jis. Folia caulina e latiori basi sensim acuminata, in acumen pungens spiniforme exeuntia, usque ad ea, quae umbellam sustinent, spinis debilibus, prasertim in baseos margine, sunt quasi ciliata. Ad dichotomias ramorum folia ramea, bina terna quatemave, ovato-acnminata, quo altius adscendunt eo minora minusque pungenti- acumi- nata, plerumque integerrima aut, e variabili horum folio- rum natura, denticulis hinc inde praedita. Paniculae su- perior pars sesquipedalis , caule sulcato et ibidem dia- metri quadrilinearis, canale medullari dimidiam latitudi- nem occupante, fistuloso. Rami alterni sulcati et angu- lati, quater quinquiesve dichotomi, hinc inde pro ultimis dichotomiis umbellas tri-vel quadriradiatas gerentibus. Um- bella terminalis multiradiata (radiis circiter octo), radiis 237 quater dichotomis. Capitula ut in omnibus speciebus inermibus subspinescentibusque, colörata s. atrorubentia, exsiccatione atrata, 4 lineas longa, diametro trilineari, bracteis involucrantibus a ceteris non distinctis. Brac- teae calycibus paulo longiores, ovato-ellipticae, acumina- rae, nervo medio crasso percursae. Galycis tubus nudus, limbi laciniae ovato-rotundatae concavae mucronulatae. Petala rotundato-elliptica, apice emarginata, in emargina- turae sinu inflexa et interne in cristam mediam longitu- dinaliter decurrentem abeuntia, inde quasi biloculariä, calyce paulo longiora. Stamina moie generis. Styli de- mum elongati. Achaenia nondum matura, squamis uti videtur connato-inbricatis ad margines, minimis in medio dorso instructa, in commissura semen ostendunt oblon- gum fere lineare. | 3. Eryngium Pristis Nob. Er. foliis angustissimis planis striatis patentim spi- noso-ciliatis, spinis (saepius) accessoriis, caule paniculato polycephalo, capitulo bracteis subulato-spinescentibus echi- nato, globoso, concolori; bracteis calycibusque scabris. Grescit in Brasiliae meridionalis provincia Rio grande do Sul. Sellow misit. 2^ Caulis erectus, strictissimus, sub anthesi quadripedalis et ultra, solidus, teres, inferne obscure, superne eviden- tius sulcatus. Folia radicalia numerosa, densissime cespi- tosa, sesquipedalia, erecta, strictissima, linearia, Ijnea vix unquam latiora, plana, acuminata, margine toto spinis se- mipollicaribus lineari-subulatis (tribus ad quinque in pol- licis spatio) ciliatoj ad hasce majores spinas una duaeve minores laterales accedunt, et versus basin foüi saepius geminae laterales, ita ut spinas verticillatas primo visu putares. Foliorum pagina infera nervo medio promi- nente subcarinata, supera parallelo-striata ; basis dilatatur fit membranacea, quae partes dilatatae pollicares aut sesqüi- 238 pollicares, 3 lin. Iatae, nullo modo spinosae, invicem arcte imbricatae bulbum quasi eflbrmant. Folia caulina saus stricta cauli appressa, satis crebra, sparsa, radicali- bus omnino similia at angustiora, multoties breviora (infima bipollicaria), sensim quo altiora, eo magis de- crescentia, bracteaeformia tandem, semipollicaria, acumi- nato-pungentia ; summa ovato-acuminata, fere integerrima, 3-4 lineas longa. Florifera caulis pars bipedalis , um- bella coarctata, 7-10 radiata, radiis brevibus, 1-2 lin. longis, erectis, capitula pauca gerentibus, semel, rarius bis dichotomis, pedunculo alari elongato, quam capitulum cir- citer sesquilongiore. Rarni caulini erecti, breves, inferio- res longiores tripollicares, semel dichotomi, superiores pol- licares saepius singulo capitulo terminati, foliis bractean- tibus geminis accedentibusque pluribus. In altero speci- mine rami caulini praeter unicum , abortivi, umbellae ra- diis magis evolutis, sub dichotomia tripollicaribus. Ca- pitula concolora. Bracteae involucrantes liberae a reliquis non distinctae, quae ovatae, subulato-acuminatae, nervo medio in acumen exeunte, nervis duobus crassis margina- libus cartilagineis accessoriis, sub lente scabritie sursum versa insignes, calycibus fere duplo longiores (sub anthesi). Calycis tubus in fiore subnudus videtur, limbi laciniae ovatae, concavae, mucronulatae, extus scabrae. Petala calycis laciniis paulo breviora, elliptica, emarginata, emar- ginaturae sinu inflexo et ad basin usque interne decurrente et adnato quasi bilocularia. Specimina modo habemus yix florentia. 4. Eryngium canaliculatum Nob. Er. foliis angustissimis canaliculatis nitentibus, paten- tissime spinoso-ciliatis, spinis (saepius) accessoriis; caule paniculato polycephalo, capitulo subinermi globoso con- colori, bracteis calycibusque laevibus, bracteis involucran- tibus connatis. 239 Provenit in Brasiliae interioribus regionibus. Sellow legit. 4. Habitus, statura, modus crescendi omnino Er. Pristis, cui vicinum et proximum, at diversum : foliis canaliculatis, dorso convexis, a basi ad apicem sensim attenuatis, spinis brevioribus, apicem versus valde decrescentibus, capitulis minoribus, bracteis calycibusque laevibus, laciniis calycis depresso-rotundatis, obtuse acuminulatis. FoJia radicalia pedalia, 2 lineas lata, laxa, canaliculata , a basi sensim angustata, dorso convexa rotundata et nitentia. Spinae marginales patentissimae, 7 - 8 in spatio pollicari, ad folii basin 3 lineas longae et spinis accessoriis saepius stipatae, apicem versus valde decrescentes, summae igitur minimae. Caulis fere tripedalis, a basi sulcatus, fistulosus, in superiori florifera parte leviter flexuosus. Folia caulina inferiora 4 - 5 pollices longa, basi 3 lineas lata, inde ad apicem usque angustata, spinis fasciculatis quasi stipulata; superiora sensim decrescentia patentia. Umbella 5 radi- ata, radiis tricipitibus. Capitula concolora globosa, quam- vis fructifera praecedentis minora. Bracteae laeves, invo- lucrantes basi connatae, reliquis subaequales, vix majores. Limbi calycini Iaciniae depresso-rotundatae, acumine brevissimo obtuso terminatae, laeves nee scabrae. Achae- nia ad margines laterales squamis paucis fuscescentibus imbricatis munita4 calyce coronata; in commissura semen oblongum transparet. 5. Eryngium Sanguisorba Nob. Er. foliis linearibus serrato-spinulosis, serraturis ver- sus apicem obtusum retrorsis ; caule oligoeephalo, capitulo bracteis subulato-acuminatis echinato ovoideo colorato, bracteis calycibusque laevibus. Crescit in Brasiliae meridionalis provincia Rio grande do Sul. Sellow misit. 2J-. Piadix brevis, crassa,ferepraemorsa, fibris validis nigris 240 ad basin aucta. Folia radicalia erecta, ensiformi-linearia, basi paulum angustata, ad summum 8 pollices longa, \ poll. lata, obtusiuscula, margine cartilagineo parce ciliato; den- tes minuti reversi ciliis patentibus, inferne longioribus, apicem folii versus fere evanidis, terminantur ( quaterni circiter per pollicis spatium). Folia juniori in statu den- tes gerunt antrorsum versos et mucronem in apice folii. Caulis erectus, bipedalis aut paulo major, solitarius, teres, striatus, laevis, simplex, pauciflorus (capitulis 3 — 6). Umbella ad summum 4 radiata cum pedunculo medio nudo, dum radii foliolis duobus oppositis sunt instructi. Gapitulum coloratum 8 — 9 lin. ad summum longum. Bracteae involucrantes , reliquis paulo longiores (longi- tudine in variis speciminibus ludentes), reflexae, ceterum iis satis similes. Bracteae laeves, ovatae, subulato - acumi- natae, nervo medio elevato, dein in mucronem subulatum abeunte, superne percursae, margine subscarioso valde in illum attenuato. Calycis tubus squamis albis, ovatis, acuminatis, scariosis, imbricatis ad angulos tectus; limbi laciniae laeves, concavae, ellipticae, obtusae, mucrone subu- lato ipsis tertia parte minore terminatae. Corolla calyce minor, petalis ellipticis, obtusis, apice bilobis, sinu inflexis et in cristam mediam decurrentibus concavis. Stamina dein calycem corollamque superantia. Styli corollam ae- quantes. Fructus maturos non vidimus, ß. Eryngium luzulaefolium Nob. Er. foliis linearibus denticulatis, denticulis inferioribus setiferis,superioribus obsolete spinulosis, caule oligocephaloj capitulo inermi globoso concolorij bracteis calycibusque scabriusculis. In Brasilia meridionali legit Sellow duoque transmi- sit specimina» 2^. Specimina pedem circiter et 8 poll. longa. Radix parva descendens, fibris validissimis nigris instructa, Folia 241 radicalia linearia, graminea, 6 poll. longa, 2—3 Iin. lata, pauca, erecta, nervosa, denticulis setiferis in margine cartilagineo instructa. Setae ad basin foliorum geminatae, patentes longiores, 4 Iin. longae, apicem versus decres- centes. Umbella in utroque specimine triradiata, capitulo centrali majore radios superante. Foliola minuta squami- formia valde acuminäta involucrurn formant, similia op- posita eis radiorum medium. Capitula concolora ut tota planta pallide straminea. Bracteae involucrantes ä ceteris non distinetae, quae ovatae, acutae, nervo medio superne incrassato et excurrente breviter mucronatae, hyalinae, apice crassiore coloratae et scabriusculae. Calycis tubus squamis albidis scariosis lanceolatis acuminatis ad angulos imbricatis ; limbi laciniae ellipticae obtusae coneaviusculae, nervo medio crasso brevissime mucronatae. Petala ca- Ijcem subaequantia, hyalina, elliptica, obtusa, intus lamina media, ab apice ad basin decurrente et sicut dorsum nervo fusco notata, induos loculos partiuntur. Styli corollis calyceque paullo longiores. Fructus maturus non visus. 7. Eryngium junceum. Nob. Er. foliis angustissimis inconspicue denticulato-spi- nulosis acutis; caule oligoeephalo, capitulo subinermi glo- boso concolori ; bracteis involucrantibus connatis, reliquis calyeibusque laevibus. . In Brasiliae calidioris legit regionibus Sellow. 7\.. Descriptio speciininis majoris. Folia radicalia cespi- tosa, laxa, sesquipedalia et ultra, linea vix latiora, linearia, acuta, canaliculata, laevia, nitida, iis Er. canaliculati ae- quiparanda at multo angustiöra, laxiora, nee nisi spinis brevissimis erectis adpressis, oculo nudo vix conspieuis in margine notata. Gaulis teres, laevis, leviter striatus, nitidulus, foliis sesquilongior, paueiflorus, basi lineam dia- metro vix superans. Folia caulina pauca, cauli arete ad- pressa, spiois evidentioribus plus quam folia radicalia 242 * munita, infimum 6 pollicare. Rami duo monocephali stiicti, infimus 2* pollicaris, superus 4 pollicaris, uterque foliolis duobus brevibus, oppositis, dimidii pollicis spatio a capitulo distantibus, instructus. Umbella triradiata, capitulo centrali deficiente ; radii striati semel dichotomi cum alari, usque ad dichotomiam 4< poll. longi, capitulis alaribus majoribus. Pedunculus capituli 9 circiter lineas longus. Capitulum subglobosum, diametro 5 lineari. Bracteae involucrantes plures (10-12) basi connatae, reliquis ceterum similes at nervis 5 elevatis percursae. Bracteae ovatae, pungenti-acuminatae, nervo medio cras- siori, fructusimmaturos subaequantes. Calycis tubus nudus, sed utrinque ad marginem ala scariosa albido-fuscescenti notatus, squamis paucis similibus lacinias limbi calycis suffulcientibus , quae subrotundae mucronulatae , nervo medio crasso percursae, glabrae. Gorollam jam delapsam non vidimus. Specimen minus foliis instructum est pedalibus basi 4 lin. latis. Gaulis pedem et 4 pollices altus, simplex, ramis lateralibus nullis, foliis vero pluribus caulinis onus- fus, quorum tria umbellam biradiatam terminalem susti- nent. Radii circiter pollicares, alter capitulo unico, alter duobus terminatus, uterque foliola opposita s. dichoto- miae non evölutae indices gerit. Caetera omnia cum supra descripta stirpe conveniunt. Capitula minora, at florentia, quare et paleae longiores apparent. Gorollae in hoc observatae nil peculiare offerebant. Petala longi- tudine calycis lacinias circiter aequantia, simili modo ut in affinibus sunt bilocularia, emarginatura vero subnulla. 8. Eryngium eriophorum Nob. Er. foliis angustissimis, inermibus, integerrimis, obtu- sis, basi villoso-fimbriatis; caule mono-vel oligocephalo ; capitulo ovoideo-globoso, inermi, coerulescenti j bracteis elongatis calycibusque laevibus. 243 In provmciis Cisplatina scilicet et Rio grande do Sul imperii Brasiliensis frequenter lectum a Sellowio. 2\.. Radix brevis, nunc crassa subtuberosa, nunc obsoleta, fibris validis nigris aucta, foliorum densos cespites edens. Folia radicalia juncea, multa, 1| - 2-| pedalia, in speci- minibus minimis monocephalis 8 pollicaria, linea vix un- quam latiora, linearia, utrinque striata, canaliculata, laevia, nitida, laxa, margine integerrimo, apice rotundato obtuso, basi dilatata scariosa semivaginantia. Qua parte foliuni sese in vaginam distendit margo obliquus villis serieeis iimbriatus, foliis inferioribus junioribus quam exteriora vetustiora magis villosis. Quae villositas aliis in speci- minibus insignis, in aliis deficere ineipit, adest tarnen in junioribus saltem foliis. Gaulis e cespite foliorum tertia parte prominens, teres, leviter striatus, solidus, tenuis, in speeiminibus maximis tripedalibus diametro sesquilineari, in minimis semilineari, simplex, paueiflorus, nunc capitulo solitario longe peduneulato terminatus, qui medius ramis duobus monocephalis nunc stipatur, nunc umbella trira- diata , radiis simplieibus. Umbellam hanc simplicem, nunc radiis orbatam, solo capitulo medio superstite, folia suffulciunt gemina ternave. Folia caulina sparsa , basi dilatata amplexicaulia, quodammodo vaginantia, et hac in parte villis instrueta, inferiora 3 poll. longa et radicalibus similia, nee non ut omnia obtusa; superiora sensim mi- nora hinc inde denticulos spinulasque evidentiora, more Er. juncei formata, praebentia, aut margine laevia, villis tarnen non deficientibus. Capitula ovoideo-globosa, dia- metro semipöllicari , involucrantibus bracteis plurimis re- flexis ipsa dimidia aequantibus suffulta. Bracteae involu- crantes, 6-8, inaequales, non connatae liberae, a basi lineam circiter lata sensim attenuatae, apice obtusae, lae- ves, margine nunc integerrimo, nunc dentibus obsoletis, nunc villis basin versus adspersa, dorso neryis elevatis 244 s parallelis notato, nervo medio elevatiore. Bracteae acu- minatae, elongato - trianguläres, trinerves, laeves, iloribus sub antliesi duplo fere longiores. Calycis tubus raembra- naceo-alatus, sub limbi laciniis squamis aliquot tectus, ceterum nudus; limbi laciniae ovato-rotundatae obrusae, aut nervo medio incrassato excurrente mucronulatae lae- ves. Petala eliiptica obtusa, apice bifida et inflexa, more reliquorum quasi bilocularia, calycis lacinias superantia. Stamina inflexa dein exserta et styli dein elon'gati e more generis. Semina matura non visa. In siccis, uti videtur, densos profert cespites foliis setaceis, longitudine caulis, sesquipedalibus et ultra, villo- sitate eximia gaudentibus. Capitula et summitates plantae amethystino illo Eryngiorum colore plus minusve afflantur. Aliam possidemus varietatem, in solo minus sitiente enatam. Specimina e maximis tripedalia et ultra , pani- cula contracta (capitulis in spatium pollicare aut sesquipol- licare coarctatis), umbella 4 fida, ramo uno infra umbellam aecessorio, capitulo' centrali maximo et quam in descrip- tis majore. Summitates straminei coloris. Foliorüm par- tes vaginantes castaneae nitidae, minus villoüae. 9. Eryngium ebracteatum Lam. Er. foliis linearibus, basi saepius setoso-ciliatis; caule paniculato polycephalo, capitulo cylindraceo inermi colo- rato; bracteis calycibusque glabris. Occurrit in omni Brasilia, e pluribus locis habemus a Sellowio lectum. Eryngium nudiflorum Hb. Willd. n. 5567. eandem ab Humboldtio ad Ibague in regno Novo Granatensi inter 4 et 5° lat. bor. lectam sistit speciem. Radix ovata tuberiformis, caule prodito solitario cras- sior, fibras validas nigras emittens. Caules septem usque pedtim altitudinem attingunt, fistulosi, ratione longitudinis graciles (diametro 3 lineari in planta septempedali). Folia (Bupleuri) tripedalia et ultra, basin versus angustata, ipsa : 245 basi dilatata, amplexicaulia , nervo marginali subcartila- gineo crassiore cincta, in basi parce setoso-ciliata, setis versus apicem foliorum rarioribus, minoribus, evanescen- tibus. Umbella terminalis, in minoribus individuis trira- diata (caulis trifidus Delar.), in majoribus 5 radiata, immo 6 radiata cum capitulo centrali, radiis pluries dichotomis, interjecto capitulo alari. Gapitula colorata, | poll. longa, 3- poll. lata. Pedunculus ad minimum^ capitulo duplo Iongior. Specimina, quae in solo humido paludoso enata sunt visa, maxima, foliis valde elongatis gaudebant, tri- pedalibus, mollioribus, parenchymate in foliis inferioribus plurium Monocotyledonum adinstar spongioso et laxiore. Apte commodeque speciem Sanguisorbae prae se feren- tem enuntiat Lamarckius. * * Foliorum nervis in medio folio parallelis, lirnbum versus paul- latim divergenlibus et ramosis. , 10. Eryngyum ßoribundum. Nob. Er. foliis ensiformibus spinoso-serratis ciliatis ; caule paniculato polycephalo; capitulo bracteis scabris subulato- mucronatis echinato concolori. Crescit in Brasilia meridionali. Sellow legit. 2p Caulis pars ilorifera Z\ pedalis, diametro pollicari ad basin, listulosa; totius plantae altitudo verosimiliter ad 8 pedes usque adscendat. Caulis striatus ramos emit- tit alternos, ad basin foliolo sufFultos, per spatium 6 pol- licum nudos et simplices, quadriradiata umbella termina- tos, cujus radii iterum bi-tri-aut quadriradiati, hisce ultimis radiis dichotomis cum capitulo alari. Um- bella caulem terminans 6-7 radiata, radii eodem modo ut in rameis divisi. Folia radicalia ensiformia, acuminata, subulato-mucronata, usque ad duos pedes duasque lineas extensa, basi 2i lin. lata, argute serrata, serraturis subulato acumine pungentibus, basin folii versus elongatis (usque U6 ad 8 Hn.)> acuminatissimis ciliatis, apicem folii versus de- crescentibus , ciliis rarescentibus dein evanidis, summis brevissimis vix \ lin. longis, mu^rone subulato pungente. Capitula ellipsoidea, 4-5 lin. longa, 3 - 3| lin. lata. Bracteae involucrantes reliquis similes, nequaquam majo- res. Bracteae ovatae acuminatae subulato -mucronatae, margine medio crasso in mucronem exeunte, superne sub lente brevissime exasperatae. Calycis tubus squamis sca- riosis albis ovatis acuminatis ad angulos imbricatis tectus ; limbi laciniae ovato-ellipticae, obtusiusculae, breviter mu- cronatae, nervo medio incrassato egrediente. Gorollam jam delapsam non vidimus. Styli calycem longe superant. Achaenia duo, utrumque extus squamis supra descriptis armatum, minoribus in medio, majoribus ad marginem, apice duabus calycis laciniis coronatum, in commissura semen ellipticum griseum squamis marginalibus cinctum pellucet. 11. Eryngium Serra. Nob. Er. foliis ensiformibus spinoso-serratis, ciliatis; caule paniculato polycephalo, capitulo unguiculari ovoideo con- colori, echinato, bracteis laevibus subulato - acuminatis , involucrantibus inferioribusque spinoso-dentatis. In Brasiliae meridionalis provincia Cisplatina prope Montevideo legit Sellow. 2\.. Folia radicalia ensiformia, sesquipedalia aut longiora, basis vaginantis dilatatae margine integerrimo, in- fera angustata parte f poll. lata, superne \ poll. lata, acuminata et acuta, argute spinescenti-serrata, serraturis angustis, patenti-arcuatis, ciliatis, apicem versus breviori- bus crebrioribusque, in medio folio 5 circiter in spatio pollicari. Caulis fistulosus, profunde sulcatus, crassitie digiti minimi, quadripedalis altiorve, basi foliosus, superne saltem paullulum flexuosus. Folia caulina semiamplexi- caulia, basi quasi vaginantia, in qua parte in infimis ma- ■ 247 joribus margine sesquipollicari membranaceo pellucido integerrimo sunt donata, foliis radicalibus ceterum omnino similia, infima 9 poll. longa, in altiori caule decrescen- tia. Paniculae florentis pars bipedalis, ramis sparsis erec- tis, inferioribus minoribus, superioribus longioribus usque ad dichotomiam ultra 6 poll. longis, ter dichotomis. Quae ramorum inflorescentia dichotome divisa, capitulo alari primo jam florente, coarctata, minor est quam capi- tulum (deinceps forsan id superans). Umbella centralis quadriradiata, capitulo centrali longe pedunculato, pedun- culo sesquipollicari; radii aeque ac rami sese habent. Folia ramos floriferos fulcientia ovato-acuminata , semi- amplexicaulia, profunde dentata et ciliata. Bracteae in- volucrantes basi liberae, ceteras paullulum superantes, una cum inferioribus bracteis lanceolatae, breviter subulato- acuminatae, plus minusve spinoso-dentatae, nervo medio incrassato percursae. Bracteae reliquae hisce similes, aeque laeves, paullo minores, floribus sub anthesi paullo majores, inferiores interdum spinoso-dentatae, superiores integerrimae. Galycis tubus squamis scariosis lutescenti- bus, praesertim ad angulos ubi majores et imbricati, cin- ctus; limbi laciniaemembranaceae, rotundato-ellipticaeob- tusae subemarginatae aut denticulatae, nervo medio in- crassato excurrente mucronatae. Petala elliptica, calyce vix longiora, apice integerrima, ceterum more congene- rum quasi bilocularia. Specimina florere incipientia nulla ofFerebant semina matura. 12. Eryngiijm uncinatum. Nob. Er. foliis lanceolatis serratis, serraturis recurvato- spinosis ciliatis; caule oligocephalo , capitulo globoso? concolore, horrido bracteis scabris tricuspidatis , involu- crantibus spinoso-pinnatifidis. In Brasilia meridionali legit Sellow 2^. Unicum modo, nee capitulis nondum explicatis satis 248 completum, ab omnibus tarnen distinctum, Eryngii habemus specimen, quod propriam discernendamque speciem sistat credimus, ulteriori stirpis floriferae et fructiferae examine denuo probandam. Radix brevis, crassa, fibris validis ni- grisbasi aucta, terraeque infixa. Folia radicalia pauca (6), lanceolato-spathulata, 5 pollicaria, spinescenti-serrata, ser- raturis in uncum recurvis ciliatis, ciliis pariter recurvis* serraturae 8 in spatio pollicari. Caulis srictus, teres, stria- tus, siniplicissimus. Folia caulina tria, amplexicaulia, ra- dicalibus simillima, infiraum tertia parte caulis a basi ejus- dem situm, 1| poll. longum. Umbella 4 fida, foliis ovatis, acuminatis, spinescenti-serratis et ciliatis suffulta; ramis semel aut bis dichotomis. Bracteae involucrantes basi distinctae, serrato-pinnatifidae, laciniis inaequalibus spi- nescentibus, duabus superioribus majoribus; subtricuspi- datae; reliquae bracteae tricuspidatae et uti involucran- tes sub lente scabritie tenui exasperatae. 13. Eryngium elegans. Nob. Er. foliis lineari-lanceolatis, patentim spinoso-serra- tis, ciliatis, apice tricuspidatis ; caule polycephalo; capitulo semiunguiculari globoso concolori, echinato bracteis laevi- bus tricuspidibus , involucrantibus et spinescenti-dentatis. Provenit in Brasiliae meridionalis provinciis Monte*- Video et Rio grande do Sul. Sellow legit. 2j.. Radix crassa, nigra, subglobosa, subtuberosa, magni- tudine nucis Avellanae, fibris nigris validis nigricantibus instructa. Folia radicalia plura lanceolata v. lineari-lan- ceolata, spinescenti-serrata et ciliata, spinis patenti-recur- vis, apicem versus haud minoribus, ultimis duabus immo majoribus et cum spina terminali apicem foli tricuspida- tum reddentibus. Folia in speciminibus maximis 10 poll. longa, \ poll. lata, basi paullo attenuata, dein in partem vaginantem margine integerrimam expansa. Caulis ple- rumque solitarius (semel tres in eodem cespite), basi fis- tulo- ~ 249 tulosus, sesqui-ad tripedalis., in maximfs crassitie pennae anserinae, in minoribus columbinae, teres, leviter sulcatus. Folia cauliua 4-5, infimum • longitudine foliorum radica« lium circiter a radice remotum, vix semiamplexicaulia, sesquipollicaria, ceterum cum radicalibus convenientia. Caulis plerumque terminatus ambella triradiata, rarius sola dichotoma ramificatione, nunc simplicissimus , ramis Om- nibus carens, nunc inter maximos ramis 5 instructus, quorum supSriores majores. Rami et radii ter circa di- chotomi (his sub dichotomia 3-5 poll. longis), capitulo alari longe pedunculato, pedunculo 15 lin. et ultra longo. Folia dichotomiarh sustinentia ovata, acuta, spinoso-den- tata, minuta. Capitula minuta Pisi majoris magnitudine. Bracteae involucrantes circiter decem, basi liberae, a re- liquis magnitudine vix diversae, lanceolatae, dentibus utrinque 2-3 sursum spectantibus spinescentibus, quorum duo apicales, acumini proximi, majores. Bracteae line- ares tricuspides, dentibus lateralibus patulis, paullo majo- res quam flores sub anthesi. Calycis tubus squamulis al- bidis in margine, et sub limbi laciniis majoribus atque im- bricatis obtectus; limbi laciniae ovatae, obtusissimae, sube- marginatae, denticulatae et nervo medio incrassato excu- rente mucronatae, albido-membranaceae. Petala calyce paullo majora, elliptica, apice profunde emarginata et modo congenerum quasi bilocularia, albida, hyalina, nervo medio fusco-rubro. Semina matura non sunt observata. 14. Eryngium ciliatum. Nob. Er. foliis obovato-lanceolatis, serrato-setoso-pecti- nato-ciliatis ; caule mono-vel oligocephalo; capitulo elli- psoideo colorato, echinato bracteis subulato - acuminatis laevibus. Grescit in campis provinciae Gisplatinae et Rio grande do Sul Brasiliae meridionalis. Floret Septembre. Sellow Iegit 2fr. 3s Heft 24 250 Radix obliqua, crassa,fibris crassiusculis simplicibus nigris instntcta. Folia radicalia 8-12, in rosulam expansa, obo- vato-lanceolata, lanceolatave, acuta, 2 -3 poll. longa, <- 1 poll. lata, cartilagineo-marginata, dentibus setosis recurvis pe- ctinato-ciliata, ciliis 3-4 Hn. longis recurvis albidis, nunc tenuioribus, dentibus vix manifestis insidentibus (16 in spatio semipollicari), nunc validioribus dentes majores ter- minantibus (6 in spatio semipollicari). Caulis, nunc pede minor, ad bipedalem usque elevatur altitudinem, solitarius (rarius duo ex eadem radice) strictus, teres, striatus, sim- plex ; 1-3 florus. Folia caulina minima, lanceolata, ci- liata, squamiformia, integerrima, ramorum saepissime abor- tivorum locum indicantia; ramincationem caulis inflore- scentiamque in genere usitatas et in hac specie esse legi- timas illis proditur, inferiora nempe alterna, quippe quae ramos infimos sparsos suffulcire deberent, summa duo op- posita involucrum umbellae oriundae at depauperatae (bi- radiatae) indicantj hinc pedunculus, capitulum centrale gerens, elongatus, ramos laterales superans, iisque vegetior, nudus. Rami, dum adsunt, macilentiores , semper pari foliorum instructi. Pedunculus centralis 4-6 poll. lon- gus. Capitulum ad summum 8-9 Hn. longum, coloratum. Bracteae involucrantes a reliquis non distinctae, quae ovato-lanceolatae, subulato-acuminatae, laeves, inferne membranaceae, apice nervo medio in mucronem abeunte crasso percursae, margine utrinque membranaceo angusto. Galycis tubus ad angulos squamis imbricatis, acuminatis, margaritaceo-albis vestitus; laciniae lirabi omnino similes superiori bractearum parti. Gorolla duas tertias partes laciniarum calycis subaequans, petalis ellipticis, obtusis, emarginatis et inflexis, linea media fusca apicem versus dilatata notatis. Stamina dein exserta. Styli divaricati vix calycis Iongitudine. Semina matura non vidimus. 251 *** Foliis e nervo media venosit, 15. Eryngium nudicaule Lam. In Brasilia nieridionali ad urbem Montevideo legit Sellow. Planta quam maxime variabilis, cujus tres distingui- mus formas: a) Bracteis omnibus margine integerrimis, inermibus, foliis radicalibus argute serratis, serraturis apice se- toso-spinescentibus, sinubus ciliatis. Pedalis et ultra, reliquis gracilior, tenuior, capitulis paullo minoribus. Ad hanc formara icon Lam. lll. t. 187 f. 2 praeci- pue quoad capitulorum formam pertinet. b) Bracteis involucrantibus margine rarius dentato-spi- nosis, reliquis integerrimis, foliis radicalibus grosse dentatis, dense breviterque ciliatis, dentibus mucro- natis. Specimina vix semipedis attingunt altitudinem, ceteris crassiora, rigidiora, magisque depressa. c) Bracteis omnibus margine dentato-spinosis ; foliis radicalibus crenatis margine laevibus. Semipedale, pedale, amplissime ramosum; gracilitate caulis cum forma prima convenit, differt vero capitulis majori- bus, horrentibus bracteis longius productis angustiori- bus magisque subulatis. Haec forma a muitis pro spe- cie nova recensita foret, at nos nullos reperimus cha- racteres satis distinguentes. In foliorum radicalium parte angustata in petiolum transeunte, crenae in dentes abeunt acutos, illis formae primae omnino si- miles. Quanta sit dentium foliorumque Eryngiorum variabilitas, exemplo sit infimum par foliorum cauli- norum in specimine hujus tertiae formae, quorum alterum ex toto acute duplicato-serratum fere pin- natifidum, alterum in apice more folii radicalis cre- natum, basi vero profunde acuteque est dentatum. 24* 252 16. Eryngium foetidum. L. . In Brasiliae provincia Rio de Janeiro unicam hu jus plantae stirpem prope St. Annam legit Beyrich, Decem- bri floret. SANICULA, 1. Sanicula europaea L. Var* capensis Nob. Sanicula canadensis T/ibg. l1!. Cap. p. 254 excl. syn. In sylva Kerstenbosch Promonlorii bonae spei lege- runt Bergius, Mundt et Maire. De Sanicula capensi, quam Thunbergius nomine S. canadensis salutayit , certe Linnaeanum de S. canadensi dictum valet: „structura ita praecedentis (europaeae) ut vix differentia, sed planta duplo *) major." Europaeam inter et Capensem Saniculam nullas nos differentias specificas reperire valemus, nee in diversas species divelli sinimus. Planta Capensis duplo inquilina major, bipedalis et ultra, caule ramoso folioso, panicula magis evoluta dichotoma, ramis elongatis dichotomis, foliis sub quavis dichotomia instrueta, primae dichotomiae majoribus partitis, reliqua- rum minutis integris et integerrimis. Si in planta Eu- ropaea panicula plerumque evadit multiradiata umbellifor- mis, hoc fit modo, quod rami gemini primarii dichoto- miae non elongantur nee evolvuntur, et seeundarii e dichotomia illorum exoriundi pro primariis habentur. Fo- lia radicalia longe petiolata. In hac elatiori forma, florum masculorum pedicelli interdum paullo magis elon- gantur quam in planta Europaea, floribus masculis sub- sessilibus nee non pedicellatis gaudente; sed crassi ean- dem servant naturam, nee hinc characterem speeificum desumi posse censemus. *) Sic enim pro decuplo esse restituendum censemus; planta eu- ropaea, quum jam pedali altitudine gaudeat, Americana, tfecuplo major, 10-15 pedum altitudinem attingat necesse foret. «— 253 2. Sanicula liberta. Nob. S. foliis 5 partitis, partitionibus cuneatis trilobis, in- ciso-serratis, serraturis setoso-cuspidatis, floribus mascu- lis paucis pedicellatis, pedicellis capillaribus. Sanicula marylandica? Hb. Willd 2. 5618 /o/. 2. „ In America meridionali prope Caripe altitudine 500 hexap. legit Humboldt (fide specim. Hb. Willd. in cujus schedula Humb. n. 275); nos eandem in dumetis prope Talcaguano regni Chilensis cepimus 2J-. Habitu convenit cum S. canadensi *) Sprengel, a qua differt: floribus masculis longius pedicellatis , pedicellis capillaribus, tenuissimis, longitudine circiter fructus; nee revera in S. canadensi flores sunt sessiles, sed pedicellis brevibus crassis insidentes, fructus tertiam partem vix attingunt. Folia praeterea tenuiora, molliora, profunde 5 partita, partitionibus euneatis apice trilobis, nee usque ad rhachin partita sunt, nee ternata dici possunt. Serra- turae insigniter setoso-cuspidatae, cuspidibus lineam fere longis. Omnes hujus generis species talibus sunt orna- tae cuspidibus, nulla tarnen hac in re nostrae aequiparanda. Planta quadripedalis et ultra, caulis fistulosus, leviter Stria- i tus, crassitie digiti, foliis longe petiolatis ramisque axilla- ■*) Sanicula canadensis Spr. sp. Umbell, min. cogn. p. 15» Syno- nyma: S. marylandica. Willd. En. ±. p.' 299, Hb. Willd. n. 5G18 fol. ±., Jacq. Coli. 2- p- 239. Je. rar. t. 348, Pöppig pl. exs. Am. bor. (e sylvis graminosis PensytVaniae sub nomine S. marylandicae.) Dignoscitur: floribus masculis numerosis longius pedicellatis. Popula- ris ejus et valde affinis S. marylandicae eynonyma et notae characteri« sticae haec. Sanicula marylandica Spreng. L c. p. Iß. Lam. Hl. 191. f. 2- Di- gnoscitur : floribus masculis paucis subsessihbus. Linnaei species, quomodo ad Sprengelii species sint reducenda» neseimus, nee ex diagnosibus synonymisque ejus distinguere quid pos- sumus; simili modo de Omnibus citatis apud varios auetores dubii sumus, nullisque quamsupra memoratis fidem dantes. Sprengelius S. canadensem in Herb. Willd. deficiemem proclamat, planta vero adest, aomeu deest- 254 ribus instructus. — Specimina nostra fructifera autumno lecta, herba jam marcescente; Humboldtiana summitatum sunt frustula. Species ultra recognoscenda! ASTERISGIUM Nob. Char. essent. Umbella simplex subglobosa^ Invo- lucrum polyphyllum umbella brevius. Petala emarginata. Fructus compressus, tetragono-prismaticus, quadrialatus, laevis, dentibus calycis coronatus. — Folia simplicia. Obs. Genus Astrantiam inter et Pozoam collocan- dum, ab illo fructu, ab hoc involucro potissimum recedens. 1. Asteriscium chilense. Nob. In arenosis sfccis circa Talcaguano regni Chilensis sub flne Februarii 1816 legimus. 2±. Specimina nostra autumnaiia, an genuinumplantae per- fectae habitum proferant nee ne, contendere non audemus. Plantae depastae et exhaustae forsitan sunt proles. — Tota glaberrirna. Radix lignosa, crassitie pennae gallinaceae, ligno albo, cortice brunneo, collo diviso caules emittens plures herbaeeos, virgatos, teretes, sulcatos striatosve, pe- dales majoresve, diametro semi- ad sesquilineari ad basin, inordinate ramosos, foliosos, superne nudiusculos. Folia petiolata , euneato - subrotunda , grosse et inaequaliter mucronato - dentata , plus minusve triloba, iramo trifida, sin üb us rotundatis, 3-5 nervia, subcoriacea, viridia, om- nia margine, vetustiora in pagina quoque vinoso - rubentia. Pedunculus supra canaliculatus, subtus convexus striatus, basi dilatata semiamplexicauli vix vaginante. Folia in- üma subradicalia maxima circiter pollicaria, petiolo duplo longiori innixa, superiora sensim minora, remotiora, rariora, brevius petiolata, profundius incisa, suprema squa- miformia, sessilia, trifida, laciniis acuminatis integerrimis. Rarni elongati. Umbellae terminales simplices, multifiorae, semiglobosae. luvolucrum pedicellos Horum fertiliuin ZOO longitudine aequans, decaphyllura, foliolis Ianceolatis acu- tis, conferruminatione quorundam biiidis vel profunde den- tatis et tum paucioribus. Umbella fructifera novem lin. diametro, radiis (pedicellis) florum fertilium longitudine fructus. Flores steriles longius pediceliati, sie ut frueti- feris aequales evadant. Dentes calycini rotundato-ovati, acuminati, laeves. Petala calyce fere duplo longiora, elliptica, emarginata, sinu calloso inflexa et intus in me- dio decurrentia, more affinium Astrantii, Eryngii cett. antheras utrinque foventia. Stamina filamentis inflexis prius inclusa, dein exserta. Antherae introrsae bilocula- res, loculis oppositis longitudinaliter dehiscentibus. Styli duo, in iloribus fertilibus petala , in sterilibus dentes ca- lycinos aequantes. Fructus 2 lin. altus, compressus, laevis, tetragono-prismaticus, quadrialatus, basi rotundatus, apice dentibus calycinis coronatus, evittatus, constans ex achae- niis duobus subtrigono-prismaticis, 5 jugis, jugis duobus intermediis in alas integerrimas longitudinales produotis, tribus reliquis, carinali scilicet et duobus lateralibus juxta raphen positis, striaeformibus, obsoletis; commissura an- gustissima, sulco tenui longitudinali notata, qui sper- mapodium tenue filiforme reeipit. Semina nondum erant perfecta, quae immatura minuta a parte styli in cavitate achaenii libere dependentia apparuere. Explicatio iconis Tab. V.f. \. — a, fructus integer valde auetus antice visus, ita ut jugum carinale in medio, duoque intermedia alata conspicias — &, idem a latere visus , ita ut juga lateralia filiformia raphes lineam includentia et jugum intermedium utriusque achaenii videre possis. — c, fructus valde auetus a vertice conspectus, calycis dentes quinque, alas quatuor prominentes , locum insertionis corollae et stylorum ciare uidis. — d, Sectio fructus transversalis Dulde aueta. t 425b HYDRO COT YLE. * foliis pcltatis. ' ;. 1. Hydrocotyle vulgaris L., Kick, Motwgr. p. 25. Quae in insula St. Catharinae Brasiliae et in Cali- fornia ipsi legimus specimina, quae e Promontorio bonae spei attulerunt Bergius, Mundt et Maire, quae sunt ex Jamaica insula a Swartzio condonata in Herb. WillcL n. 5588 fol. 2, Europaeae plantae valde quidem sunt affi- nia, differre autem in eo yidentur, quod fructus exoticae forrnae semper colorati, ex rubro-fusci, basi in pedicellum brevissimum sint attenuati, paene pyriformes, qui in no- strate concolores, pallide virentes, basi sunt euiarginati, pedicello brevissimo sinui inserto; praeterea quod illa exotica plane glabra nuilis, nee in petiolo nee in foli- orurn pagina infera, instrueta sint pilis, quos in planta Berolinensi (cfr. Schldl. Fl. Ber. 1. p. 162.) et Silesiaca semper reperimus, quos et in gallica, uti ex ipsius verbis 1. c. patet, Piichardius describit. Botanicos dum adhor- tamur ut hanc omni fere orbe terrarum crescentem plan- tam aecuratius intueantur, nos nostris innixi observatio- nibus duas statuimus formas: a). communis, exotica, glabra, fruetu pyriformi colorato; b) vulgaris europaea, pilosa, fruetu basi emarginato concolori; et hanc, varietatem loci natalis conditione exortam qui crederet, nee nos obstupefaceret. Uli vulgariori H. vul- garis formae accedit planta Californica, paullulum rece- dens : floribus longius pedicellatis, statura minori, umbellis simplieibus aut duabus verticillatis ; quibus notis H. vul- gari genuinae magis propinqua, fruetuum tarnen figura ad H. communem exoticam pertinens. — Umbella pro- lifera verticillos 2-6 formans in utraque oecurrit forma ; quo charactere distinetam, H. verticillatam, speciem non 257 esse, ciilvis darum. Praeter supra memoratas regiones, in plurimis adhuc est reperta H. vulgaris. Japoniae in- quilina dicitur a Thunbergio, Novae Hollandiae civem profert R. Brownius, Americam septentrionalem inhabi- tantem enumerant Michaux et Pursh, in Africa boreali atlantica repertam nuntiat Desfontaines. Ex Austria, Tau- ria, Caucaso, Aegypto exsul! Omnium terrarum stirpe visa, eerti quid de utraque forma, an species , an varietas nominanda sit proferendum erit. 2. Hydrocotyle pusilla Rieh. /. c. n. 2. p. 27. t. 52./. 2. In rupibus umbrosis ad rio Paquaquer provinciae Rio de Janeiro Brasiliae repentem cum fruetu reperit Beyrich. 2J.. Planta tenera, gracilis, Ionge prorepens, eodem modo pilosa ac H. vulgaris europaea. Achaenia minuta,.albida, compressa, lenticularia , glabra, laevia, rarius in utroque latere lineola obsoleta elevata notata. Specimina', in sic- cioribus enata, sunt multo magis pilosa, caule ipso pilis obsito, foliis minoribus trilinearibus fere quinquangulis. 3. Hydrocotyle bonariensis Lam. Hydrocotyle multiflora Ruiz et Pav. Fl. Per. 3. p. 24. n. 2. t. 246. /• a. Hydrocotyle tribotrys Ruiz et Pav. I. c. t. 246./. 6» Hydrocotyle polystaehya Rieh. Mon. p. 31. n Q. In insula St. Catharina Brasiliae legimus, in ejusdem imperii provincia Gisplatina reperit Sejlow, inque provincia Rio de Janeiro Beyrich. 2j,. Loca amat arenosa humida in littore maris. . Planta haec, in to.ta Ameria meridionali calidiori ma- ritima inhabitans loca, midtas subit formas, inter quas duas distinxere species Florae Peruanae auetores, q'uos alii invita natura secuti sunt, vix enim ut varietates se- gregari possunt H. multiflora et trirädiata, quarum trans- 258 itus innumeros inter specimina copiosa variarum regio- num reperies, et quum ipsa H. triradiata Florae Peruanae a Beyrichio prope Rio de Janeiro lecta, ab ipso in hor- tum nostrum botanicum viva translata, mox cultura mu- tata, faciem H. multiflorae s. bonariensis assumserit, quo facto nullum de harum specierum conjunctione supererit dubium. Folia juniora crenis acutioribus. Umbella 2, 3, 4, 5 ad 12 radiata, radiis abbreviatis aut elongatis, sim- plicibus aut di-et trichotomis, floribus ad basin radiorum inque ipsis radiis pluries verticillatim glomeratis, nunc (ut jam in nostra H. vulgari observandum) sessilibus, nunc pedicellatis. Umbella varias inde assumit formas,- mox capituliformis, mox magnam Dauci umbellam aemu- lans. Varietatis multiflorae possidemus specimina petio- lis pedunculisque elongatis sesquipedalibus , tribotryos contra bipollicaria, quo evincitur, Richardium priori mi- norem, alteri majorem praebentem altitudinem, in errorem esse delapsum. Omnia variant sie ut solum, humiditas, calor, majorem minoremve partium evolutionem jubeat. 4» Hydrocotyle modesta Nob. H. foliis longissime petiolatis subreniformi-orbicula- tis leviter lobatis glabris novemnerviis , petiolis .apice parce pilosis, umbellis brevissime peduneulatis multiradi- atis, fruetu minimo utrinque emarginato. In Brasiliae meridionalis provincia Cisplatina prope Montevideo legit Sellow. 21. Planta laevis. Caules tenues, filiformes,' longe re- pentes, paullulum ramosi, geniculati, ad genicula radices fibrillosas edentes, juniores villis patentibus sparsis et ra- ris rufis adspersi, yetustiores glabri. Folia longissime pe- tiolata, glabra, peltata, umbilicata (umbilico centrali), subreniformi-orbiculata. radio 8-15 Ün. longo, novern- nervia, basi angulo acuto emarginata, leviter lobata vel grosse depresso - crenata , lobis s. crenis apicem versus 259 evidentioribus , majoribus, basin versus evanescentibus. Petioli longitudine valde yarii, maximi pedales (folii dia- metro transversal! 1\ poll.), juniorum foliorum minores tripollicares (folii diametro 16 lineari), apicem versus viUis nonnullis rufis, sparsis, magis minusque raris in- structi, qui sub evolutione conferti sunt et densi. Bra- cteae ad latera basis petioli ovatae, obtusae, membrana- ceae, fuscescentes, lineolis obscurius tinctis notatae, mox marcescentes collapsae. Umbellae oppositifoliae, breviter pedunculatae, semiglobosae, simplices, multiflorae (radiis 30 — 50). Pedunculus pollicis longitudinem rarius supe- rans, plerumque minor, sub anthesi trilmearis , petiolo igitur multoties brevior, fLIiformis, villis istis in caule pe- tiolisque jam descriptis magis minusve, semper tarnen parce instructus. Involucrum poljphyllum minimum^ e foliolis compositum fuscescentibus, membranaceis, mox emarcidis, tertiam circiter radiorum partem aequantibus. Radii capillares glabri, floriferi lineam longi, fructiferi sesquilineares. Flores minuti albidi. Fructus omnium congenerum minimus (quam in ipsa H. pusilla multo mi- nor), didymus, utrinque emarginatus, coloratus rubro- fuscus, constans ex achaeniis lenticulari-globosis, paullu- lum corrugatis (an nondum maturis?) et dorso carinatis, lateribus utrinque vix linea eleyata notatis. Styli satis longi adpresso-deflexi. Ex auctorum diagnosi hanc H. umbellatam crederes, speciem uti videtur non satis notam , ex pluribus fbrsan speciebus conflatam. Inspectis Sprengelii, Richardii et Pisonis iconibus, nullus in dubium vocabit, plures eo- dem sub nomine species esse comprehensas, omnes enim formae foliis peltatis umbellaque simplici gaudentes H. umbeliatae nomen acquisivere. Icon Pisonis, solito more diminuta, plantam exhibet non florentem, quam nos ad H. bonariensexn, Brasiliae yulgariorem stirpexn, referre mallemus. 260 5. Hydrocotyle Barbarossa Nob. H. foliis longe petiolatis orbiculatis octolobis et crenatis, cum petiolis rufo - hirsutis , umbellis Jonge pe- dunculatis multiradiatis, fructu subgloboso-ovoideo sub- emarginato acute jugato. In umbrosis sylvarum prope Novum Friburgum Pro- vinciae Rio de Janeiro Brasiliae super truncos emortuos arborum repentem reperit Beyrich. Januario floret. 2|^ Gaulis repens, radicans, filiformis, teres, geniculatus, e geniculis radiculas et folia emittens, quandoque dicho- tome ramosus, apicibus ramorum et caulis adscendentibus# Folia solitaria, longe petiolata, peltata umbilico centrali, orbicularia, 8 nervia, 8 loba, lobis haud profundis rotun- datis aut rarius angularis, inaequaliter crenatis; utraque pagina pilis longis simplicibus rufis hirsuta, hirsutie in superiori rara, in inferiori copiosa, nervös omneque rete vasculosum obtegens, densissima in petiolo junioribusque ramis, qui pilis illis rufis omnino vestiti, quasi tomentosi. Folia perfecta diametro 2^ pollicum, petiolo 4-8 polli- cari suffulta, in ramis junioribus minora, brevius petio- lata. Stipulae membranaceae, glabrae, fuscescentes, rufo- lineolatae, obtusae, bilobae (an semper?), in vetustiori caule marcescentes obsoletae. Umbellae oppositifoliae longe pedunculatae, pedunculo petiolum plus minus, in- " terdum longe superante, multiflorae (radiis 60 - 70) , glo- bosae. Involucrum polyphyllum brevissimum, mox mar- cescens, vix conspicuum. Pedicelli (radii) capillares, gla- bri, 3-6 lin. longi. Flores minuti. Fructus glaber, sub forti lente tenuissime papillosus, compressus, subgloboso- ovoideus, levissime emarginatus, stylis duobus adpresso- deflexis terminatur; constat ex achaeniis ovoideis, acute trijugis, valleculis planis. 6. Hydrocotyle auinaueloba, Ruiz et Pav. In Brasiliae provincia Rio de Janeiro in graminosis i 261 nemorum prope Corvo sicco legit Beyrich Februario'flo- rentem, eadem in terra at alio loco legit Sellow. 2J.. Planta nostra, quae Ruizii et Pavonii *) est H. quin- queloba, ex toto, exceptis umbellis, pilis rufidulis, in ra- mis- junioribus et foliorum nervis densius dispositis, est villosa, pilis petiolonira et pedunculomm reflexis. Ma- gnitudine et modo Crescendi cum jam descripta convenit, recedit potissimum: fructibus duplo majoribus et quod folia sint 5 nervia, acute pentagona aut quinquangula, angulis magis minusve productis, terminali semper multo magis acuminatim producta, inaequaliter serratis, minus longe petiolata, petiolo ad summum 5 pollicari. Reliqua plurima conveniunt. Pedunculi petiolis sunt longiores; umbellae globosae minus multiflorae (radiis 40-50), ra- diis fructiferis 3 linearibus capillaribus glabris. Fructus compresso-subglobosus, basi leviter emarginatus, diame- tro transversali lineari, sub lente tenuissime punctato- rugulosus, constat ex achaeniis dorso acute trijugis (tri- angulis). 7. Hydrocotyle Asterias Nob. H. caulibus dein decumbentibus glabris, foliis petio- latis 3-5 lobis, dein glabris, lobis lanceolatis duplicato- serratis, umbellis longe pedunculatis multiradiatis, fructu tüberculoso, basi emarginato, conspicue jugato. In Brasilia tropica legit Sellow 2f. Radix fibrosa, constans e fibris paucis, tenuibus, bi- pollicaribus, paullo-ramosis, stramineo - rufescentibus, collo incrassato. Gaules ex eadem radice plures, pedales, bi- pedales, graciles, debiles, erecti, demum decumbentes, diffusi, nunquam radicantes, teretes, laeves, glabri, geni- culati, inferne aliquando dichotome ramosi. Folia petio- *) Deest quldem in Bibliotheca Regia Florae Peruanae Tom III, sed iconum copiam nobis amici e Bibliotheca Gottingensi eximia bu- manissirae auppeditarunt. 262 i lata, peltata umbilico centrali, 3, 4 rarius 5 loba, lobis lan- ceolatis divaricatis, inaequaliter duplicato-serratis, serra- turis apiceque obtusis; reticulato-venosa, subtus palli- diora, juniora supra hirtella subtus glabra. Pili simplices. crassi, brevissimi, rufescentes. Petiolus teretiusculus su- pra leviter canaliculatus, ad basin utrinque stipula subro- tunda membranacea rufo-pellucido-lineolata instructus, ad insertionem folii pilorum coronula cinctus. Folia in inferiore caule majora, longiusque petiolata, saepius 5 loba, radio ad summum pollicari, petiolo bipollicari aut breviori; in superiori caulis parte minora, saepius triloba, petiolo folii radium vix aequante (et folia biloba in sum- mitatibus occurrunt). Internodia caulis \^- 4 poll. longa, Umbellae oppositifoliae, longe pedunculatae. Pedunculi teretes, filiformes, petiolos duplo et ultra superantes, mul- tiflorae (radiis 14-18), semiglobosae. Involucrum poly- phyllum, reflexum, foliolis linearibus acutis dimidios radios aequantibus. Radii sesquilineares. Flores minimi. Fru- ctus diametro dimidio minori quam in H. vulgari, major quam H. modestae, didymus, basi profunde emarginatus, minus compressus quam in H. vulgari, achaeniis ovoideo- globosis, carinatis, in utroque latere evidenter unicostatis, superficie rugulosa, tuberculis minutissimis, rufis, resinoso glandulosis? exasperata. Styli quam in H. Yulgari longi- ores, adpressius reflexi. * S Foliis palaceis. f Folii diametro transversali majore. 8. Hydroco-tyle Bonplandi Rieh. Monogr. p. 52. t. 54. f. 7, H. B. K. Nov. Gen. 5. p. 24. Hydrocotyle capitata Hb. fVilld. n. 5592> B* Seh, Syst. 6. p. 356. Hydrocotyle Humboldtii Hb. TVilld. 5594 *>, -R. Seh, Syst. Q. p. 356. *) Haec sub H. sibtborpioide in Herb. Willd. reperta, Schlech- , * m Quae in regno Chilensi ad Talcaguano legimus spe- cimina ab Humboldtianis Herbarii Willdenowü postissimum differunt: umbellis minoribus densioribus, quae in illis la- xiusculae; iloribus fructibusque brevius, immo brevissime pedicellatis. Gaules supra terram repentes hispido-pilosi, qui in Humboldtiana quoque pilis haud plane sunt desti- tuti, subterranei vero sunt glabrati. Internodia in majo- ribus nostris sesquipollicaria. Folia solitaria, petiolata \ poll. lata, septemnervia, septemloba (lobis magis conspi- cuis), crenata, crenis usque ad insertionem petioli proce- dentibus, inque basis sinu acutioribus, quales in toto am- bitu non raro esse solent, ita ut dentium nomen potius mereantur. Petioli sesquipollicares , pilis crispatis, sub apice densius dispositis, at non semper tarn distincte re- -flexis, patentibus potius vel subreflexis. Pedunculi \\ poll. longi in majoribus individuis. Fructus quam in Humboldtiana vix minores, brunnei. Stipulae respectu plantae sat magnae, latae, rotundatae, scariosae, fusces- centes. H. alchemilloides H. B. Kunth 1. c. , a nobis nondum inspecta, hisce proxima videtur specias, fors nonnisi sta- tione diversa in umbrosis minus elevatis (altit. 400 hexap.) ab. H. Bonplandii in monte Cocollar (altit. 1400 hexap.) proveniente, statura multo majore, ^egetiore et habitu exinde alienato recedentem censemus. 9. Hydrocotyle Chamaemorus. Nob. H. foliis reniformibus septemnerviis subseptemlo- bis duplicato-crenatis glabris, pedunculis brevibus petio- lisque retro-hispidis, umbellis capitatis multifloris, achae- niis resinoso-punctatis trijugis, jugis laevibus , valleculis convexis. In regno Chilensi ad urbem Talcaguano legimus. 7\. tendalio patri ia revisione herbarii ante duodecim annos propria appa- ruit specic», quam H. Humboldtii nomine signavit. 264 Caulis subterraneus, repens, e geniculis ramos emit- tens. erectos 6-8 pollicares; rami subsimplices glabri, sub- flexuoso-articulati, articulis inferioribus longioribus, apicem versus sensim brevioribus. Folia petiolata (omnino prae- cedentis speciei), 7 nervia, 7 loba, duplicato-crenata, cre- nis quandoque in dentes transeuntibus , margine laterali sinus petioli dentato, utrinque glabra, in uno alterove ju- niori folio pilis rarissimis utrinque obsita (pilis petioli in nervös migrantibus) ; maxima, quae plerumque et iniima sunt, et Iongius petiolata, diametro \ pollicum. Petiolus ad summum 4 pollicaris, teres, pilis crispatis reflexis in supera parte dense obtectus, his basin versus rarescenti- bus. Stipulae majusculae, laxae, membranaceae, pellüci- dae, rufo-lineolatae (minus egregie quam in umbilicatis supra descriptis), figurae ut videtur vanabilis, rotundatae, acutiusculae, bifidae? Pedunculus folio brevior, unguicu- laris, filiformis, pilis reflexis obsessus, aut glabrescens, aut glaber, primum erectus demum reflexus. Umbella glo- boso-capitata, 20-30 flora, floribus breviter pedicellatis, paullo major quam in praecedente. Involucrum poly- phyllum, foliolis laneeolatis, sub grossiücatione saltem re- flexis, pedicellorum circiter longitudine. Fructus quam prioris majores, glabri, resinoso-punctulati; achaenia tri- juga, jugo carinali obsoleto, intermediis linea pallida si- gnatis, valleculis convexis. Styli minuti curvati, stigmati- bus capitatis. 10. Hydrocotyle leucocephala Nob.* H. foliis orbiculato - reniformibus , subnovemnerviis, duplicato - dentato - crenatis, utrinque cum pedunculis elongatis petiolisque sparsim pilosis, umbellis globosis multifloris, achaeniis laevibus primum lacteis, trijugis, jugis acutis, valleculis subconcavis. Per omnem crescit Brasiliam; in provincia Rio de Janeiro — r- 265 Janeiro in graminosis humidis circa urbem legit Beyrich, in provinciis Cisplatina et Rio grantle do Sul Sellow. 2f. Tota planta pallescenti-viridis. Gaulis albidus, glaber, plerumque subterraneus ramosus, ad genicula folia pro- dens et umbellas, subtus radiculas agens fibrillosas. Folia longe petiolata, orbiculato-reniformia, latitudine in mino- ribus pollicem non aequante, in majoribus Sellowianis ma- ximatripollicari, duplicato-dentato-crenata, subnovemner- via, tenera, laevia, in utraque pagina, sicut petioli atque pe- dunculi, pilis sparsis simplicibus obsita. Petioli teretes 2-3-4 pollicares. Pedunculi petiolis plerumque longiores, filifor- mes. Umbellae globosae, 20-30 florae, et incipiente jam grossiiicatione lacteae. Involucrum polyphyllum, foliolis vix dimidios radios aequantibus, lanceolatis, reflexis, albi- dis. Radii (pedicelli) capillares, sub anthesi lineam, dein sesquilineam longi. Flores majusculi cum germine lineam longi et, ut stamina exserta eorumque antherae globosae, lactei. Fructus minutus \ lin. latus, irnmaturus lacteus, maturus gilvus, suborbiculatus, utrinque emarginatus, lae- vis, stylis longis reflexis albis coronatus. Achaenia tri- juga, juga in specirninibus Sellowianis (ex loco exsiccato, foliis paucis, iisque tabescentibus, planta omnem vim in perficiendo fructu adhibente) acuta, vallecula planiuscula; in Beyrichianis autem jüga sunt prominentia, valleculae excavatae. Gerto varietas. — Colitur in liorto botanico Be- rolinensi. — 11. Hydrocotyle asiatica. L. Vulgari vulgariorem hanc plantam in eadem ex- cursione botanica per orbem terra rum copiosam legi- mus in umbrosis insularum Radack, in Luzonia insula, ad Promontorium bonae spei, in regno Chilensi ad Talcaguano, nee non in Brasilia. Praeterea speeimi- nurn nobis transmissa est copia , e Promontorio bo- nae. spei variis locis a Bergio et Mundtio j e Biasiliae 3s Hefr. 25 26b — r provincia Rio de Janeiro a Sellowio et Beyrichio accu- mulatä. In tanta formarum copia e locis maxime diver- sis congesta, et omni e loco variis sub formis obstante, omnem impendimus curam, ur, quae primo visu tantopei-e habitu discrepare viderentur, et charactere quodam con- stanti distingueremus; at frustra talem quaesivimus, omni- um partium magnitudo, pubescentia et foliorum forma ludunt, in ndis specimina glabrescunt, in umbrosis foliis majoribus luxuriant, in apricis contrahuntur, majorique obducuntur tomento ; oriuntur a planta materna stolones , qui paludem nunc aut loca irrigua intrantes, uberius lu- xuriant, nunc ripam siccam adscendentes macilentius pro- repunt. Humida sylvarum opacarum loca, prata aperta, solum humidum denudatum, rivulorum ripa lutosa alias provocant formas, quarum seriem una cum synonymis perlustrare liceat. Planta manillensis, longe stolonifera, pauca e quo- vis nodo edens umbellulas et folia, quae Glechomae fere terrestris, mediocris magnitudinis, magis reniformia, quasi depressa , angulo patenti sunt excisa. Pubescentia ei parca at in fructibus insignis. Planta radaccensis, va umbrosis insulae Otdia lecta, a priori discrepat: luxurie majori, foliis plantae matris calthaeformibus, amplis, magis orbiculatis. E nodis folia prodeunt j - 2, longe petiolata cum umbellis duabus bre- viter pedunculatis. Fiuctus pubescentia gaudent insigni, quae in ceteris partibus parca. Planta chilensis (quae certo H. trifolia Paiiz et Pa- von FL per 3 p. 24 t. 245 f. 6 , quae Chiles incola ad H. repandam ab auctoribus laudatur), hie in collibus ar- gillosis sitiens, depressa, e quovis geniculo plantam matri similem edens, foliis parvis brevius petiolatis, fructibus breviter pedunculatis subsessiübus cum reliquis partibus pubescentia insigniori tectis. Illic in udis gracilescens, ta- 267 men nee folia majora, "nee longiores petiolos quam in al- tera forma gignens, magis glabra, pedunculis gracilibus porrectis elongatis saepius monocarpis, fructibus glabratis. Planta brasiliensis , feracissimae terrae civis, majori praecellit fruetu. Chamissoniana St. Catharinae maxima, Piadaccensi aequiparanda, at fruetuum majorum copia re- cedens. Lanugo in petiolis pedunculis involucrisque nunc densa, nunc in eadem planta subnulla, fruetus parca la- nugine adspersi. Sellowiana in nemoribus subhumidis provinciae Rio de Janeiro minor, magnitudine plantam Manillensem vix superans, in stolonibus longissimis plan- tas foliosas fruetiferasque ostendit matri similes, per ae- qualia fere intervalla dispositas, foliis breviter petiolatisj fructibus brevissime peduneulatis; ceterum nunc magis nunc minus lanuginosa, fructibus glabratis. Planta capensis (H. asiatica Thbg. Fl. Cap. p. 252, H. Thunbergiana Spreng. Neue Entd. \. p. 283. excl. syn. H. natans Thbg, *) ) a reliquis formis magis recedit, tarnen non diversa, ut variabilis demonstrat speeiminum natura. Quae inter Juncos ad Liesbeckrivier Jegit Ber- gius speeimina, ad H. ficarioidem Rieh. (L c. p. 37 n. 12. t. 55. f. ¥l>) plantamMauritianam (deficiente planta ma* terna descriptam) accedunt; folia sunt rotundata, integer- rima, aut leviter repanda, lobis baseos repando-angulatis, sinu basali obtuso patenti fere subtruncato. Planta e toto glabra. Umbellae longius peduneulatae. Foliorum magnitudo et petiolorum longitudo valde variabiles. Alio quae legit loco Bergius speeimina sunt glabrata, pedun- culis et petiolis .basin versus, vix autem in involucro, lanugine rara pubescentibus , peduneuli elongantur, flores pedicellati evadunt, umbella ludit, subinde composita tri- *) Nulla existlt H. natans Thunbergü, qui in Dissertatione plantar» italam Cyrilli pro specie proposita memorat. 25* 268 , radiata, radiis trifloris. Folia subreniformi-orbicularia, crenato-dentata, £>asis sinu magis minusve acuto. Sto- lones elongati. Quae vero formae aberrantes quid vale- ant, specialen nos docuit Capense a Bergio collectum: planta materna exquisite glabrescens, evoluta foliis longe petiolatis, umbellis longe pedunculatis, pedunculis gracili- bus; duos emittit stolones, alter uda umbrosa petens ma- tris indolem omnino servat; alter vero editiora aprica in- visens, contractam induit formam, foliis brevius petiolatis, petiolis magis lanatis, umbellis numerosis breviter pedun- culatis abundans. Haec forma magis contracta, in stolo- nibus parvas per intervalla edens plantas foliosas et flo- ribündas, copiosa in Promontorio bonae spei provenit in sylva Kerstenbosch alibique; in solo arido sitiens mi- nima promit folia brevius petiolata, umbellas fere sessiles, matrem stolonum prole haud elatiorem, qua forma poly- morphae speciei cyclus .finitur. — H. asiatica horti botanici Berolinensis et Willdenowii in Enumeratione, cum planta majori Capensi omnino et umbellis compositis convenit, valde diversa a Brasiliensi planta , quae viva in hortum botanicum allata, foliis crassis et calthaeformibus luxurians, floribus fructibusque majoribus, naturam suam servare videtur. Quibus variis H. asiaticae formis digestis, supererit, ut extremis modo digitis quae ad ipsam laudata sunt Synonyma vicinasque adtingamus, illi forsan adnectendas, species. Mancum, a Siebero in collectione plantarum Novae Hollandiae sub numero 531 dinilgatum specimen, nullo modo ab H. asiatica est distinguendum. H. nummularioides Rieh. Mon. p. 36 ". 11. t. 54. f. 9 e Borboniae insula differre dicitur: umbellae flore medio constanter fertili, lateralibus duobus sterilibus, quod autem in nostra asiatica saepius saepissime- 269 que accidens, constans et integrum discrimen suppe- ditare nequit. H. dentata Rieh. Mon. p. 42 n. 16 t. 60. y. 22 ex insula Mauritii, affinis quoque apparet, nee quae proferuntur distinguendae rationes, specie esse diversam , nobis persuadere queunt, praesertim quum et ipsam genuinam H. asiaticam ex insula Mauritii in her- bario Regio possideamus. H. abbreviata Rieh. Mon. p. 43 n. 17 t. 58/ 19- e Madagascaria, nil aliud esse videtur quam H. lunata Lam. mascareniana, ab ipso Richardio H. asiaticae varietas re- censita. H. repanda Fers., Rieh. Mon. p. 39. n. 13. t. 57 f. 14 excl. syn. Ruiz et Pavon, de quo jam supra^ Spreng. Specim. Umb. min. cogn. p. 4. £•!( 2 /• 4», Americae borealis incola, maxima jungitur affinitate cum H. asiatica, nee nisi pallidiori herbae colore (eundem vero observamus in planta capensi majori), florumque colore albido, nee violaceo, est diversa. Cel. Sprengelius utram- que distinguit: foliorum diversa dimensione, foliis in re- panda longioribus, in asiatica latioribus, easdem diversis- simas dimensiones in nostra asiatica reperis. In Richar- dii icone 1. c. folia nimis acuta depieta sunt, qualia nos nunquam vidimus. Pes equinus Pancaga Rumph Amboin. 5 p» 455 t. 169 jffi 1. Plantae amboinensis (H. asiaticae) icon quoad folia optima, tarn majoris quam minoris varietatis, vario e loco natali ortae, meminit auetor. Ranunculo adfinis, umbelliferis accedens, Ghelidonii minoris folio zeylanica minor Pliiken. t. 106 /. 5. Icon bona H. asiaticae. Ranunculo adfinis, umbelliferis accedens Ghelidonii minoris folio, Gurassavica major Pluken. t. 106 f- 6. F°~ lium ad formas majores magisque ovatas H. asiaticae pertinens. 270 - Valerianella zeylanica palustris repens Hederae ter- restris folio, ad radicem florida Herrm. Farad, bat. p. 238 t. 102 fig. sufeerior. H. asiaticae icon. Valerianella corassavica Nymphaeae minoris folio. Herrm. Farad, bat. p. 239 t. 102 /%. in/er. Planta aquatica, forma H. repandae. 12. Hydrocotyle eriantha Rieh. Mon. p. 43 n. 18 t. 56/ 13- Hydrocotyle cuspidata Jacq. *) in Hb. Willd. n, 5597., A. Seh. Syst. 6 p. 356. Hydrocotyle reniformis Spreng. Neue Entd. 1. p. 382 et 2 p. 290 **), R. Seh. *Syst. 6 p. 35 J. In monte tabulari Promontorii bonae spei Iegerunt Bergius, Mundt et Make, nos ipsi. Per totum annum ilo- res fruetusque proferre videtur. 2j,. Planta valde variabilis, speeimina adsunt foliis ma?i- mis, reniformi-orbicularibus , margine obsolete crenatis, crenis obtusissimis; pleraque vero habent folia mucronato- dentata , quae iis Glechomae hederaceaö aequiparanda, discolora, glaucescentis cuju^dam coloris, subtus reticulato- venosa, venis superne impressis, subtus prominulis. La-f nugo, quae petiolos, foliorum paginam inferiorem plus *) Nomini huic adscripsit Jaquinus in schedula: H. cuspidata Banksii C. B. S, *#) Nufla datur H. reniformis Thbg., sed H. reniformis in dis- sertatione Thunbergii est planta illa Americana Walteri (quae H. re- panda Pers.), nee Capensia. Sprengelius vero, omnes a Thunbergio enu- meratas Hydrocotyles, capenäes esse, supponens, finem dissertationis ubi de patria agitur iranssüiens, plures commisit graves errores. quos Thun- bergio suggessir. Solarium vero maximum nobis attulic Sprengelius in Monographiae Richardii revisione, dum ipso fatetur, H, reniformem suam esse H, eriantham| descriptionis enim verbis 1. c. : „Involucrum nullum. Inter peduneulos nascitur petiolus elongatus, in capite stipu- las duas gerens e quibus folium oritur", plane confusi, potius novi ge- ueris, novae familiae immo civem, quam nostram stirpem recognoscere. potuissemus, Schultesiua 1. c, magnam jam sensit confusionem. - v 271 minus, at folia juniora semper obtegit, in specimine a Mundtio in montibus Tradouw Martio mense lecto, caulem, petiolos, utramque foliorum paginam satis dense obducit, ita ut plantam lanuginoso-villosam dicere possis ; Jlorum fructuumque defectus nos non impedit ab conjun- ctione hujus formae viflosae cum altera vulgari magis gla- brata, in junioribus foliis semper eandem yillositatem servante. 13. Hydrocotyle calliodus. Nob. H. foliis reniformi-orbiculatis, grosse et argute aequali- ter dentatis, gläbris, pedunculis pubescentibus, involucri fo- liolis glabris, fructu obovato multijugo dimidio brevioribus. In Promontorii bonae spei montibus Tradouw Mar- tio mense fructiferam legerunt Mundt et Maire. 2j. Plantae, quae e rupium iissuris dependere videtur, caules flabellati, virgati, basi lignescentes, amaro praediti sapore, tripedales, non radicantes, teretes, dichotome ra- mosi. Folia ad summum diametro 10 lineari, petiolo bipol- licari, aut majora et inferiora reniformi-orbicularia, angulo acuto excisa, aut praesertim superiora et minora, semior- bicularia, quasi ad basin truncata; omnia dentata, denti- bus argutis, respectu folii quam in H, eriantha majori- bus, utrinque glabra et laevia. Pedunculi ex unoquoque geniculo una cum foliis prodeuntes, bini, terni, capillares,. (fructiferi pollicares), rara pubescentes lanugine. Planta tota caeterum glaberrima. Fructus praecedentis at paullo minor. Recedit a priori cui propior : glabritie, foliis mi- noribus utrinque laevibus, nee subtus crasse reticulato- venosis ; 5 nerviis, nee 7 nerviis, at praesertim : involucro rotunrlato mucronulato glabro flores aequante et fructu dimidio breViori. In Hydrocotylis umbella triflora, abortu monocarpa, -involucrum sub anthesi tetraphjllum, sub grossificatione diphyllum, foliolis duobus cum floribus deeiduis. 274 ' - hoeksberg, minorem foliis trilinearibus in monte leonis legit Bergius. 18. Hydrocotyle Solandra L., T/ibg. Fl, Cap. p. 250. Rieh. Mon. p. 76 n. 53. Copiosam hanc in Promontorio bonae spei legerunt de Chamisso, Bergius, Mundt et Maire. "ff Foliorum diamelro lojigitudinali longissimo. 19. Hydrocotyle triloba Thbg. Diss. c. icone, Mich. Mon. p. 75. u. 52 t. 65 f. 36. Ad hanc stirpem, in herbariis nostris ceterum deficien- tem, speeimina aliquot referrimus nana, quae in Promon- torio bonae spei collegerunt Mundt et Maire; alia foliis angustis, euneatis, tridentatis, alia foiiis lanceolatis inte- gerrimis iastrueta. Folia omnium trinervia, coriacea, gla- bra. Pedunculi filiformes, axillares, fasciculati; umbellae triflorae, floribus lateralibus,sterilibus; involucrum diphyl- lum, foliolis navicularibus ovatis acutis. Fructus non vis us. 20. Hydrocotyle montana Nob. H. fruticosa, foliis petiolatis lanceolatis integerrimis aut subtridentatis, trinerviis, involucro fruetum duplo su- perante suborbicularem corrugatum, jugis filiformibus, valleculis planiusculis. In summis montibus ad Langekloof et Tradouw Promontorii bonae spei collegerunt Mundt et Maire Sep- tembri et Martio mensibus, semper fructus simul et flores gerentem. % Frutex humilis, depressus, prostratus, ramosus; cau- lis brevis lignosus; rami iterumr ramosi, usque ad octo pol- lices extensi, saepius breviores, in apieibus et ad exortum ramulorum densos gerentes foliorum et florum fasciculos, internodiis nudis, inferioribus glabris, superioribus villosis. Folia pollicaria, lanceolata, in petiolum longiorem atte- - Sä/o nuata, apice acuta, integerrima, aut rarius altero latere unidentata, rarissime tridentata, trinervia, nervo medio crasso subtus prominulo, juniora mollia, villosa, vetusti- ora coriacea glabrescentia. Petioli villosi, ima basi dilar tati, semiamplexicaules. Folioram florumque fasciculi per intervalla in ramis dispositi, plantae sunt quasi novae, ad genicula stolonum (nunc ramorum) ex materna planta emis'soram formatae; similis igitur formatio ac in herba- ceis, sed stolones hie Hunt lignosi nee emoriuntur. Um- bellae triflorae, breviter pedunculatae, pedicellis paucas lineas longis inter petiolos provenientibus. Involucrum 4 phyllum, floribus lateralibus cum foliolis suis involucri caducis. Involucrum sub anthesi parvum, sub grossiiica- tione elongatur, foliola duo persistentia fruetu quem ve- stiunt fiunt duplo fere longiora. Fructus diametro trans- versali bilineari, suborbicularis, didymus, corrugatus; achae- nia tumida quinquejuga, jugis filiformibus , lateralibus a raphe axili remotis; valleculis planiusculis at rugis trans- versalibus notatis. Styli breves mox deeidui. — Speci- mina in montibus Tradouw leeta varietatem sistunt di- versam: foliis latioribus, lanceolato-ovatis, subtridentatis, dentibus acutis inaequalibus, et villositate uberiori. 21. Hydrocotyle Centella Nob. Forma glabrescejzs. Gentella glabrata L. Amoen. acad, 6 p- 112, Hydrocotyle glabrata L. Suppig Hydroco- tyle glabra Thbg. fl. Cap. p. 251. Forma latifolia. Hydrocotyle bupleurifolia Rieh, Mo- nogr. p. 78 n. 55 c. 67. /. 39. *) *} Ricbardiii9 nee glabratam nee linifoliam vidit Hydrocotvlen, quare ex sua planta capensi novam extruxit speciem, nimis fidens verbis auetorum, qui uti Thunbergius umbellulas pro floribus habuere, pluresque ex eodem geniculo provenientes peduneulos, (umbelliferos} unius ejusdemque umbellae sessilis atque axillaris esse radios, protule- runt. H: linifoliam, dubiam illi speciem, H. virgatae esse varietatem, 276 Forma hirsutior. Hydro cotyle linifolia Thbg. ß. Cap. p. 250, Lin. SuppL p. 176. Hydrocotyle planta- ginea! Spreng. Syst. 1. p. 878, Id. Grundz. d. Pßanzenk. t, 8. /• 5 - 7,§ Id. Neue Entd. ±. p. 284. Gopiose crescit in collibus, montibus, campis Pro- montorii bonae spei, ubi variarum formarum magnam legerunt copiam de Ghamisso, Bergius , Mundt et Maire 2J.. „ Varietatibus plantae Capenses prae ceteris in solo natali ita superbiunt, ut omnem in Ulis examinandis adhibere adtentionem soler tissimus etiam debeat Bota- nicus, ne in errorem incidat, (Amoen. acad. Q. p. 80). " Quae verba immortalis Linnaei, ut de pluribus Hydroco- tylis, inprimis et de hac H. Centella nostra valent. Quot specimina, tot habebis species, foliis, pubescentia, fructu diversas, nisi unicam in omni metamorphosi agnoscere discas. Species polygama; stirpes masculi umbellulis saepius 5 floris, involucro tetraphyllo ; stirpes hermaphroditi, aut flore hermaphrodito plane solitario (foliis involucrantibus duobus semper involucrato) , aut masculis duobus quatu- orve stipato (foliis quatuor tunc involucrato), aut um- bellulis mere masculis inter hermaphroditos mixtis. Variat praeterea floribus tetra- et pentapetalis in eadem stirpe; variat et fructus forma magnitudineque inconstanti (vari- etas lasiocärpa insignis) ; variat caule virgato elongato, vel abbreviato (planta nana alpina); variat foliis latioribus (Bupleuri) et angustissimisj variat hirsutie nunc insigni nunc fere nulla. 8pecimina ad Genadendal mense Majo a Mundtio lecta, omnino glabra praeter pedunculos intimamque Laud felüiiter posuit, foliorum enim forma et figura jam optime se- gregamur. axillarum prolem. Caulis longe virgatus, folia angustis?- sima conferta cum pedunculis umbellularum monantharum copiosioribus ad genicula densos . fasciculos efformant. Flores tetrapetali, tetrandri. Similia legit Bergius specimina, quae modo differunt: foliis et pedunculis istis multo rarioribus, non fasciculatis, inagis dissitis, extimis summitatibus pube tenui obductis. Specimina a Bergio in descensu montis tabularis ori- entem versus Octobri, Novembri in occidente montis di- aboli collecta, mascula, umbellis 5 floris, tetrandris, flos centralis germine abortivo quasi pedicellatusj proxima sunt quoad habitum formis antecedentibus. Specimina in monte Leuweberg orientem et occi- dentem versus Aprili et Julio mensibus a Bergio lecta, magis sunt contracta, humiliora, foliis brevioribus paullo latioribus. Umbellas proferebant in eadem planta, alias involucro diphyllo, flore hermaphrodito, tetra-aut penta- petalo fertili solitario, alias involucro tetraphyllo, floribus 5 ovario abortivo masculis ,4-5 petalis, Fructus com- planatus obovato-orbiculatus, rugosus, stylopodio minus aucto, achaeniis 5 jugis, jugis iiliformibus, lateralibus a raphe subaxili remotis. Petala glabra. Pednnculi pu- bescentes, villosi, reliqua glaberrima. Formam nanam, maxime alpinam, caule abbreviato, nullos ramos porrigente, glaberrimam, pubescentiae ve- stigiis in pedunculis tantummodo superstitibus, in monte Tigerberg ubique crescentem legerunt Mundt et Maire Octobri mense. Specimina ad Constantiam a Bergio lecta mense Au- gusto (H. bupleurifolia Rieh.) folia habent multo latiora, elliptica aut subspathulata , utrinque acuta, mucronata, •3-5 nervia, nervis evidentioribus subtus elevatis supra .impressis, ceterum sunt valde glabra, exceptis junioribus ramis, foliis, pedunculis. Gaules pedales bipedales, foliis 278 ramorum brevibus lanceolatis sessilibus (Polygoni speciem quasi simulant). Flores rari. Umbellae plerumque fer- tiles monanthae. Involucrum 5 phyllum, floribus duobus masculis pentandris, semel in hac forma conspeximus. Accedunt hisce specimina a Bergio lecta foliis longi- oribus angustioribus glabris, caulibus elongatis virgatis a basi pubescentibus ad summitates tomentosis, ramorum foliis linearibus sparsis et raris. Planta in monteLeuwekop a Mundtio Augusto mense lecta, ex toto pubescit, junioribus partibus tomentosis. Caules e radice lignosa plures, flagelliformes, longe pro- strati. Folia lanceolata trinervia, longitudine et latitudine 7 ^j variantia, petiolata. Umbellae constant nunc e flore fer- tili, tetrapetalo, tetrandro, solitario ; nunc e floribus quin- que tetrandris, tetrapetalis, quorum centralis hermaphro- ditus fertilis, laterales masculi, steriles. Involucrum tetra- phyllum. Germen praesertim in apice sub petalis pilosum. Fructus subcuneiformis, stylopodio lato bilobo terminante truncatus, costatus nee rugosus. Achaenia trijuga, raphe nempe marginali, s. jugis lateralibus raphae adpressis, valleculis coneavis. Alia ad Hanglipp Martio mense legerunt specimina Mundt et Maire. Umbellae in his foyent aut florem her- maphroditum fertilem, solitarium, pentapetalum, involucro diphyllo; aut tres flores, omnes masculos, pentandros, steriles, involucro tetraphyllo ; aut tres flores, medio fer- tili, lateralibus sterilibus. Fructus ut in praecedenti forma. Quae in adscensu montis tabularis carpsit de Gha- misso specimina, ad angustifolia priora accedunt, summi- tatibus vero tomentosis et majori partium pubescentia recedunt. Folia trinervia. Plantae omnino masculae. Specimina tandem, in descensu montis diaboli, occi- dentem versus Novembri mense, a Bergio lecta, ad H. plantagineam Spreng, et linifoliam Auct. pertinent, nobis — 279 vero sunt varietas lasiocarpa H Centellae. Planta exi- miam sistens varietatem, tota villosa. Folia elliptico-lan- ceolata, exquisite trinervia, nervis subtus prominulis, ra- moram breviora at semper latiuscula, nunquam linearia. Umbellae involucro tetraphyllo continent flores steriles 5 pentandros, aut, ut observavimus, quandoque unicum; umbellae involucra diphyllo autem florem fertilem pen- tandrum solitarium includunt, Petala pilosa et albida, quae in reliquis formis magis minusve purpurascentia. Styli minimi. Fructus obcordatus, stylopodio minimo in sinu; achaenia distincta 5 jugä, raphe subaxili, rugosa, juniori in statu tomentosa, matura hirsuta, in praeceden- tibus formis fructus semper cum calycis margine glaber- rimi, rariüs juniores rariter piiosi. 22. Hydrocotyle virgata L. Species praecedentis cognata et varias ut illa subiens formas, quae primo visu distinctissimas variasque oiferunt species, accuratiori autem examini subjectae, omnium con- junctionem suadent, jubent. Hae vero sunt diversae sub quibus occurrere formae: a) polygama, monoica, virgata, glaberrima, tenuior et robustior, fructu minori. Involucrum diphyllum aut tres continet flores, centralem liermaphroditum ferti- lem, laterales duos masculos steriles, omnes pentan- dros pentapetalos ; aut involucrum diphyllum ineludit ilores quinque masculos steriles pentapetalos. Fru- ctus suborbicularis, diametro transversali sesquilineari, rugosus, leviter emarginatus, achaeniis 5 jugis, raphe axili. Specimina tenuiora (quae ad fluvium Cango, Majo mense, et ad montes Tradouw Februario fru- ctifera et fiorentia legerunt Mundt et Maire) sunt vir- gata, ramosissima, gracilia, flaccida, cubitalia. Villo- sitatis ne vestigium quidem, nisi ad insertionem fo- liorum, quae basi dilatata subamplexicaulia et brevi- 280 ter quasi vaginantia. Non pauci eorum fructus insecti ictu inilati inque globulos carnosos erant mutati. Specimina majora, robustiora, firmiora (quae ad Plettenbergsbai Majo mense legerunt Mundt et Maire) omni ratione conveniunt, excepta majori axil- larum villositate. Pars amplexicaulis folii, ad inser- tionem utrinque dilatati, si pro stipula est habenda, dermis candidae lanuginis floccus, in foliis infimis maximis sesquilinearis, axillam stipulae utrinque far- cit. Ad hanc formam icon pertinet: Lam. Illustr. t. 188. f. 3. V) Poljgama, monoica, virgata, villoso-lanuginosa, folia grandiora apice in laminam expansibilia. Specimina lecta sunt a Mundtio et Maire, loco speciali ignoto. Insignis forma lanugine alba omnes partes laxe ve- stiente, et foliis, e basi tereti supra leviter canali- culata, praesertim apice in laminam linearem planam saepius ultra medium, transeuntibus. c) Polygama, dioica, virgata, glabrata, fructu majori (H. macrocarpa Rieh. Mon. p. 80 n. 57 t. 67 ß 40, quae planta hermaphrodita) Fructus diametro trans- versali trilineari, basi euneatus, minus rugosus, exi- mie costatus, variat emarginatura angustiori aut Ia- tiori; stylopodium quasi truncatum, quäle in imma- turis praesertim fructibus sese praebet. Specimina maxima quasi scoparia, simulque rigidiora, sesquipe- dalia, foliis maximis usque ad decem pollices longis. Planta tota glaberrima, axillis omnino nudis, lana nulla. -^— Planta mascula a nobis nondum conspeeta. (Formae hujus specimina in monte Winterhoeksberg Januario mense lecta sunt a Mundtio et Maire.) Specimina minora, ad summum sesquipedalia, ple- rumque 6-8 pollicaria, habitu rigido, foliis acerosis, axillis ut in forma a. villosis. Rami , folia, pedun- culi ! 381 culi, involucrum intus villis raris quandoque adspersa, transitnm ad formam b. indicant. Umbellae mascu- lae subternae, 3-5 florae aut multiflorae; involucrum diphyllum in trifloris, tetraphyllum in quinquefloris, irreguläre, 3-5-6 phyllum, umlxellas ambit numero i florum irreguläres (umbellam 8 floram involucro 6 phyllo observavimus). Flores pentapetali, pentandri. Flos hermaphroditus solitarius, involucro diphyllo ma- jusculo, petalis staminibusque quinque. Huc spec- ■ tat icon: Pluk. t. 310 f. 7 planta mascula. Speci- mina legit de Chamisso in descensu montis tabularis, Bergius in monte diaboli Februario, Julio, inter raon- tem tabularem et leoninum Septembri mense, semper florentia et fructifera» d) Polygama, dioica, (hermaphrodita solummodo obser- vata) abbreviata, nana, glabra. Forma alpina (in summo monte tabulari eam legerunt de Chamisso et Mundt Januario mense), caule abbreviato, densos efformans cespitulos pulvinatos, foliis acerosis, rigidis, varie cur- vatis horridos, diametro subtripollicari. Fructusutin forma «., axillae lana denudatae, tota planta gla- berrima. BOWLESIA. 1. Bowlesia teuer a Spreng. Syst. 1 p. 880. Crescit in Brasiliae meridionalis campis siccis circa Montevideo, Sellow legit 0. Radix annua, filiformis, ramosa, tripollicaris. Caules plures, prostrati, filiformes, pedales et ultra, subsimplices, e nodis ramulos internodiis breviores proferentes. Folia opposita, aequalia, petiolata, reniformia, 9 bn. lata, quin- queloba, exteriori lobo saepe divjso septemloba, lobis ob- tusis, integerrioiis aut dente uno alterove instructis. Pe- tioli in infimo caule sesquipollicares, apicem versus sensiai 3s. Heft. 26 3S2 — a ' decrescentes, summi,brevissimi. Internodia caulium ma= gis elongata. Stipulae membranaceo-pellucidae, albae, lacerae, laxae vel reflexae, utrinque ternae quaternaeve intrafoliaceae. Umbellae laterales (in axilla alterius folii ad utrumque latus ejus pedimculus oritur, axilla alterius vacua remanente), brevissime pedunculatae (pedunculo ad summum lineam longo), triflorae, involucro stipu- lis simili. Flores subsessiles. Calyx minutus 5 sepalus, sepala distincta, lanceolata, involucro stipulisque similia. Petala sepalis paullo Iongiora, e virescenti-alba , öbtusiu- scula, aequalia. Stamina petalis breviora, minima, anthe- ris subglobosis dein fuscescentibus. Styli minutissimi. Fructus lineam longus, subquadrangulo-pyramidatus, didy- mus, raphe axili ; achaenia dorso impressa, obsolete quin- quejuga, matura utriculata; semen planum, dimidium spatium internum juxta commissuram implens, parte altera vacua, in statu juniori vix conspicua, dein magis magisque notabili, ita ut in delapsis achaeniis transversim scissis duos conspicies Ioculos, alterum commissuralem semen continentem, alterum dorsalem vacuum et fovea longituclinaii impressa (collapso vacuo spatio quasi orta) notatum. Semen ambit lamina interior crassior et indu- rata carpelli, quae et septuni efFormat, dum lamina ejus exterior tenuis partem dorsalem vacuam constituit. Pube- scentia stellata generis totam hanc plantam magis sparsa obtegit, folia pilis simplicioribus insuper sunt ciliata. Planta haec in horto nostro botanico colitur, educta e semine a Sellowio ad Porto Allegretto lecto, vegetior, caule crassiori, fbliis sesquipollicem latis, septemlobis, lo- bis acutis, margine ciliatis, paginis pube rariori, quam in stirpe spontanea adspersis. 2. Bowlesia geraniifolia Nob. B. (stellato-) cinereo-pubescens, caule erecto, foliis ' , 383 cordato-reniformibus septemlobis, lobis tridentatis obtusis, pedunculis petiolo tertia parte brevioribus. In regno Chilensi ad Talcaguano legimus. 0? Tota planta pubescentia generis stellata cinereo-ca- nesceas. Caulis erectus, flaccidus, ramosus, cubitalis. Fo- lia more generis opposita, cordato-reniformia, septemner- via, septemloba, lobis tridentatis obtusis, interraedio si- nubus latioribus profundioribusque distinctus, sinubus ce- terum rotundatis. Folia 1§ poll. lata, longe petiolata, pe- . tiolo 2-2^ poll. longo. Stipulae connectentes pellucido- membranaceae, albae, lacerae. Pedunculi unguiculares, 3 flori, floribus vix pedicellatis. Involucrum stipulis si- mile. Fructus magnitudine praecedentis, — ? Specimina nostra male asservata, multa desideranda relinquunt. Caule erecto pedunculisque Iongioribus a priori di- versa, recedit insuper, minori et densiori pubescentia, majorique omnium partium dimensione. BUPLEURUM. * herbacea. 1. Bupleurum angulosum L, Planta, quam ex Redowskianis bonis possidemus, ad amussim convenit cum forma alpina Helvetica B. angulosi, nee non cum B. altaico Pallas in Hb. Willdenowianp. Qaae in promontorio Espenbergii ipsi legimus specimina separare nequimus, quamvis et cum B. petraeo L. conve- niant, diversa vero habemus: habitu dense cespitoso, caulibus adscendentibus, foliolis involucelli numerosis etc. . Folia radicalia petiolata, lanceolato-linearia, digitalia, spi- thamaea, latitudine valde varia, 1-4 ün. lata, 3 - 5 ner- via, marcescentia spiraliter sese convolventia. Caulis lon- gitudine foliorum aut paulio longior, adscendens, simpiex, foliosus; foliis caulinis quam radicalia brevioribus, nee latioribus. Involucrum 5 phyllum, foliolis inaequalibus '26* 384 obtusis mucronatis ; involuceUa polyphylla, foliolis 7-9, elliptico-lanceolatis, mucronatis. ** fruticosa. 2. Bupleürum Mundtii Nob. B. suffruticosum ramosissimum, foliis setaceo-lineari- bus, umbellis 2-3 radialis, involucellis 5 phyllis, foliolis anguste-lanceol,atis acutis umbellulas aequantibus; fructi- bus oblongis laevibus. Novam quum putemus speciem hanc, a Mundtip in Promontorio bonae spei detectam, stirpem, nomine in- ventoris salutamus, dolentes nullum. esse additum locum natalem, nee florendi tempus. Habitu et modo Crescendi cum Bupl. junceo valde congruit; foliis vero setaceo- linearibus longissimis (infimis 8 pollicaribus in planta pedem superante) et caule basi fruticosp ibidemque valde folioso, satis distinetum. Bupl. sulcatum ß africanum Bergii (Capens. p. IQ.) crederemus, nisi quinque-radiatam umbellam, pentaphyllumque involucrum dixisset auetor suecus. 3. Bupleürum difforme L., Thbg. FL Cap. \. p. 248« Ad Tradouw montes et ad rupem Hanglip in Promon- torio bonae spei legemnt Mundt et Maire. Februario mense floret. t? Planta variabilis. Rami ad basin dense foliosi, dein foliis deeiduis circatrisati. Folia aestiva acerosa, palmaria aut spithamaea, simplicissima v. trifida v. bitriiida. Fru- ctus obovoideus, paullulum compressus, tuberculato-rugo- sus. Achaenia 5 juga, jugis lateralibus majoribus, magis quam marginale elevatis, raphe marginali ; juga omniatumida rotundata, valleculis coneaviusculis, his et commissura bi- vittatis, vittis commissurae majoribus. Semen a commis- sura planum, dorso convexum, semiteres. I 385 HETEROMORPHA Nob. Char. essent. Involucrum et involucellura brevissi- mum polyphyllum. Calycis margo 5 dentatus. Petala integra involuta. Fructus obovato-pyriformis trialatus, achaeniis difformibus, altero trialato, altero bialato, välle- culis univittatis, commissura bivittata. Obs. Genus Bupleuris omnino simile, at abnormi fructus structura (unde et nomen) abunde diversum. 1. Heteromorpha arborescens Nob. Bupleurum arborescens L.7 T/ibg, ß. Cap. p. 247, ffi. Willd. n. 5649. \ Bupleurum trifoliatum WencLL et Barth Beitr. 2. p. 13. In regionibus occidentalibus Promontorii bonae spei ad Gamka et Gango fluvios Aprili mense et in terra Auteniquarum Januario mense IegeruntMundt et Make ti> Folimn simpliciter pinnato-venosum vel triplinerve pinnato-venosum, nervis lateralibus vix conspicius, plus minusve evolutis, plus minusve accfetis ac demum liber- tisj — folium inde simplex, integerrimum , lanceolatum, ellipticum vel oblongum, in trilobatum, tripartitum, immo in ternatum s. trifoliatum ludit. Nee utrumque folii la- tus pari gressu evolvitur, altero foliolo saepius secreto, altero confluente, foliolisque in ternatis rarius oppositis. Specimina in terra Auteniquarum leeta, foliis instrueta sunt omnibus integris, pinnato-venosis, longius petiolatis, ellipticis, obtusis, mucronatis, umbelllis pauciradiatis et rarioribus. Omnia indicant plantam haud omni vigore crescentem. In speeiminibus ad Cango et Gamka fluvios Iectis, omnia magis sunt evoluta, folia magis elongata, magis acutata (eodem modo mucronata), triplinervia et pinnato- venosa, saepius jam fissa, biloba, trifida, binata, ternata. Umbellae copiosae multiradiatae versus ramorum apices. 386 — Specimina a reverendissimo Hesse allata (B. triföli- atum Wendl.) plurima habent folia ternata, foliolis' Iatio- ribus, brevioribus, acutis, longius mucronatis, umbellis permultis miiltiradiatis. Forma maxime evoluta. Fructus anomalus, obovatus, pyrifbrmis, triangulus. trialatus. Achaenia difformia, alterum trialatum, alterurn bialatum, alis a dentib'us calycis persistentibus erectis decurrentibus. In achaenio trialato jugum carinale et lateralia sunt alata, intermedia vero filiformia; in bialato juga intermedia sunt alata, carinale et lateralia filiformia. Juga lateralia in utroque marginantia, raphe marginalis. Valleculae univittatae, commissura bivittata. Explicatio iconis Tab* F'.f. 2. — a, fructus inte- ger a latere achaenii trialati visus, valde auctus (vi- dis jugum alatitm carinale, jugum intermedium fili- forme et laterale alatum achaenii trialati et jugum intermedium alaturn achaenii bialati. — h, sectio trans- versalis fructus valde aucta, achaeniis nondum disjun- ctis in situ natural!, S E S E L I. Seseli quoddam fructiferum ad montes Tradouw Pro- montorii bonae spei Februario mense a Mündtio reper- tum, caule fructicoso, ramis elongatis ramosis, fructibus glabris Seseleos (Koch), involucro nullo, umbellis multi- radiatis, radiis inaequalibus, foliorum ob defectum non erat eruendum. S I S O N. iL Sison Ammi. L. Legimus ad Talcaguano in regno Chilensi, per totam Brasiliam frequentem attulerunt Beyrich et Sellow et ex insula Dominica servatur in Hb. Willdenowiano sub no- mine Pimpinellae domirjgensis, N. 5982., quae cerüssime est haec nostra planta, nee ad S. capillaceüm, speciem a nobis nondum visam, pertinet, uti errore in Systemate Roemeri et Schultesü 6. p. 4112 profertur. Urabella tri- radiata, sessilis, oppositifolia, non raro peduneulo com- muni, praeeipue in inferioribus plantae partibus, tollitur, quo luce clarius umbellas ternas non esse demonstratur. C N I D I U M. 1. Cnidium suffrueticosum Nob. Conium suffruticosum Berg. FL Cap. p. 77. false a Sprengelio ad Gapnophyllum africanum Gaertn., a Will- denowio ad Conium rugosum Thbg., synonyme positum, ab utroque abunde distinetum. In Promontorio bonae spei ad littora maris in sinu Plettenbergstay Novembi florentem legerunt Mundt et Maire. h. Caulis sub littoris arena prostratus aut descendens videtur, lignosus", teres, geniculatus, ramosüs, foliis denu- datus, sub ramis floriferis et foliiferis, vaginis petiolorum mareidis superstitibus vestitus. Rami rigentes, nunc abbre- viati, foliis dense vestiti, parce ramosi, ramis apice um- belliferis; nunc elongati et habitu ad Capnophyllum africanum vaide accedentes, at foliis sueculentis magis contraejis, fruetuque laevi statim dignoscendi. Fructus ovalis laevis, achaenio utroque quinquealato, alis inter se subaequalibus, latitudine diametrum seminis superantibus, lateralibus marginantibus, valleculis planiusculis univittatis, vittis latiusculis valde compressis, commissura biyittata. OEJNANTHE. 1. Oenanthe JtUformis Lam. Illust. t. 203, f» 2. (mala iconj. \ Conium tenuifolium Vahl. Symb. 3 p. 49' Sium filifolium Hb, JVilld. n. 5843/ 3öS SeseYi filifolium Thbg. Fl. Cap. p. 259. In Promontorio bonae spei ad montem tabularem legit de Ghamisso, in monte diaboli Bergius, ad Ruyter- bosch Mundt et Maire. Januario et Februario iloret. 2\. ? - Radix carnosa fusiformis, crassitie circiter trilineari, Collum residuis foliorum stramineis cinctum, caulem edit solitarium pluresve strictos (nee basi decumbentes), spi- tliamam ad cubitum usque longos. Involucri foliola tot quot radii umbellae, in speeiminibus minoribus depaupe- ratis terna, in vegetioribus quina, invoiucella simili modo 5-8» \ ■ A P I Ü M. , 1. Apium gravcolens. L., Forst, d. plant, escul. p. 67. n. 36. Quo in Paschae insula hostratium naves adpellere solent, hanc rajltim decerpsimus maris limbum oecupan- tem plantam, cujus odor et sapor speciei identitatem jam praedebant, de qua, semine maturo rite examinato, nullum superest dubium. Habitu ab indigena Europaea stirpe paullulum recedit, umbellis instrueta oppositifoliis nunquam sessilibus, foliis radicalibus bipinnatis, pinnis tri- jugis, pinnulis euneiformibus incisis lobatisve, densius mi- nutiusque dentatis quam in formis Europaeis. — Cum Apio graveolenti Europaeo omnibus convenit notis planta suburbana Montevidensis, a Sellowio missa, fruetu tarnen discrepans duplo s. triplo majori, jugis in- flatis suberosis valleculas implentibus insigni, semen ipsum vero vix minoris est molis. A fruetu Gicutae virosae, cui subsimilis, differt: stylorum reflexorum defectu et, quod majoris est mömenti, adspectu sectionis transversalis achae- nii; juga enim marginantia in Gicuta sunt latissima, inque media commissura vittas duas commissurales aretissime copulatas includunt et quasi coercent, dum in nostra. — 389 jnga omnia inter se sunt aequalia, vittaeque commissura- les distantes libere dispositae. 2* Apium Petroselinum. L. Per totam Americam meridionalem nunc dissitae, re- tulimus varias formas nostrae vulgatissimae oleraceae plantae ; plures e regno Ghilensi, aliam ex insula St. Catha- rina Brasiliae; et e regione Montevidensi aliam retulit Sellow. Omnes foliorum figura,« totaque statura inter se discedunt, semine tarnen conveniunt, de quibus formis verba non faciamus, quum plantae hortensis varietatumque ejus histoiia naturalis nondum satis bene sit eruta, et quum, plantam autochtonem nullibi repertam, colonis jam antiquitus invectam et cultam, nonnisi casu sponte cre- scentem et efferatam esse, censeamus. ATHAMAJNTA. Inter plantas Redowskianas Sibiriae maxime orien- talis aderant frustula Umbellatae, quae glauca, glabra, fo- liis tripinnatis, foliolis pinnatisectis , laciniis lanceolatis acutis integerrimis , novam generis Athamantae ßpr. con- stituere videtur speciem. B U B O N. 1. Bubon aphyllus. Nob. B. caule fructicoso aphyllo. In promontorio bonae spei ad montem Warmwater- berg Martio mense florentem fructusque ferentem lego- runt Mundt et Maire t>. Frutex aphyllus, habite paene Spartii juncei. Rami virgati , erecti , graciles , ramosi , teretes , sulcato - striati, glauci, glabri, ad nodos instructi squamis brevibus, basi amplexicaulibus, acuminatis, membranaceis, fuscescentibus, margine pellucidis. Rami apices versus paniculato -ra- mosi, Umbellae 3-5 radiatae, juniori statu inyolucratae, 390 involucro mox caduco e foliolis paucis constante Iance- olatis , squamis ramorum similibus sed magis elongatis. Umbellae radii filiformes, striati, \-\ poll. longi. ,Um- bellulae 6-9 ilorae densae, pedicellis exterioribus lineam sesquilineamve longis. Involucellum 5 phyllum, foliolis ovatis, acutis, late albo-marginatis, margiae erosis, ante anthesin alabastrum simplicis floris referens, sub grossifi- catione deciduum. Petala pvata acuminata, acumine in- flexo. Fruclus dense villoso-pubescens, stylis reflexis coronatus, subrotundus, ante*maturitatem a latere com- pressus nobis est visus; constat ex achaeniis subteretibus. in quibus juga obsoleta, valleculae univittatae, commissura bivittata. Planta jam per octo annos sicca servata fortem aromaticum at dulcem simul spirat odorem, ANTHRISGUS. 1. Anthriscus nemorosa Spreng, Syst. 1. p. 904. In Kamtschatca legimus ad portum St. Petri et Pauli. Chaerophyllum (Anthriscus) nemorosum vix specie difrerre videtur a Chaerophyllo sylvestri, a quo separatur: fructu plus minus echinato et coronula setarum minima- rnm albarum ad basin fruetus. Simili modo et Chaero- phyllum sativum (Scandix Cerefolium L.) fructu laevi et strigoso ludit. — Celeb. Koch amba genera sub nomine Anthriscus eximie conjunxit. L1GUSTIGUM. i. Ligusticum scoticum. L., R. Sek. Syst.Q.p. 547., Spr. Syst. 1. p, 907. Apium ternatum Hb. Willd. SuppL, (Ad Kadiak Dr. Merk. — e montibus 80 fVerstis eis Ochotsk); Spr. Syst. 1. p. 890. Planta haec per omnem septentrionem crescens, a nobis aliata e sinu Eschscholzii et ex insula Unalaschka. _, ~ , ' 391'", Quamyis non rara, pluribus tarnen in herbariis deest, nee satis innotuit, ita ut umbellatorum sapientissimus mono- graphus eam duobus sub nominibus, sub Ligustico et sab Apio, in Systemate collocaverit. — Dentes calycini per- sistunt et, quamquam maturos haud cepimus fruetus, in evolutioribus tarnen raulto evidentius aderant, quam in Ligustico alato, struetura fruetus ceterum satis bene coh- gruo (cfr. Koch de Umb. in Nov» Act:. Acad. Leop. Car. XII. 2. p. 104.J Herba aromatica a Rossis incolisque insularum Aleu- torum in usum eibarium vocata, gratissimi saporis, ich- thyophagis illis miseris grata oüfert juscula. 2. Ligusticum Gmelini. Nob. L. caule subsimplici striato folioso, foliis bipinnati- iidis dentatis integerrimisve , involucri oiigophylli foliolis simplieibus, involucellis polyphyllis. Angelica foliolis pennatifidis. Gmel. Sib. 1. p. 195. t. 44. Frequentem hanc plantam Iegimus in insula Una- laschka, ad sinum St. Laurentii, ad sinum Eschscholzii inque insula Gharaissonis. 2\.. Descriptioni iconique Gmelinianis stirpem illustran- tibus non multum est quod addemus. Planta teste Gme- lino in omni Sibiria crescens, in omni a nobis perlustrata regione vulgaris. Hinc. Lig. alato, hinc Lig. simplici proxime affinis. Caulis inferior pars teres laevis aut le- viter striata, superior (s. peduneulus umbellam sustinens) magis minusve sulcata. Involucella radios plerumque su- perant. Fruetus maturos non vidimus, sed de consangui- nitate cum Lig. simplici vix dubitandum, quocum speci- mina nana alpina habitu conveniunt, foliis involuciisque satis diversa. In sinus'St. Laurentii frigidissimis, maxime alpina, vix digitalis, foliis simpliciter pinnatis, pinnis pin- natiiidis. In insulae Ghamissonis solo rupestri spithamaea 392 caule striato (qualem Gmelinus describit) folio uno alte- rove ad basin ornato. In sinu Eschscholzü inque herbo- sis convallium uberioribus Unalaschcae, uno alterove raoio instructa, caule luxuriat c'ubitali, foliis ramisque pluribus ornato. A Gicuta minori petroselino simili Bauh. Pin. p. 160 (Aethusa Cynapium L.) cui proxima dicitur a Gmelino, jani habitu abunde differt, et caule crassiori firmiori par- cius ramoso et folioso, ut jam ex icone et descriptione Gmelinianis elucet. Cui subsimiles et uti, crederemus, congeneres inter plantas Redowskianas duae occurrunt Umbellatae, fru- ctuum defectu haud determinandae, a Lig. Gmelini habitu graciliori foliorumque figura diversae. — Altera pedalis, subsimplex, foliis radicalibus gaudet bipinnatifidis (pinna- rum paribus 3-4), laciniis ultimis lineari-lanceolatis in- tegerrimis ; caulinis vero 1-2, pinnatiiidis, vaginas inflatas atque breves terminantibus, — Altera simplex, pedalis, folia possidet radicalia pinnata (paribus 2-3), pinnis oppositis, inferioribus petiolatis trisectis, segmentis cune- atis trilobis, lobis integerrimis aut paucidentatis, reliquis vix petiolatis, minus profunde dissectis et partitis. Va- gina e breviores et multo minus dilatatae. In utraque umbella circiter 6 radiata, involucro oligophyllo, involu- cellis polyphyllis. Ad utramque animadvertant quibus da- tum er it. PEUGEDANUM. Koch Umbell. Sect. III. Oreoselinum. 1. Peucedanum virgatum Nob. P. fructicosum, glabrum, foliis pinnatis, pinnis lance- olaüs integerrimis mucronatis margine reyolutis, involu- cris involucellisque brevibus polyphyllis. Crescit in Promontorii bonae spei montibus Tra- 393 douw« Martio mense T flofentem legerunt Mundt et Maire. t?. Gauiis fruticosus, cortice fuscescente, ramis . virgatis, ierectis, strictis, teretibus, striatis, viridibus, infera parte foliosis, supera denudatis, singula terminatis umbella, una alterave minori nonnunquam acceclente. Folia erecta, vagina petiolata, pinnata, circiter 6 juga, pinnis lanceola- tis, penninervüs, integerrimis, mucronatis, m argine revo- Iutis, cum rachi artieulatis, superioricus sessilibus, inferi- oribus petiolulatis binatis ternatisve. Folia brevissimo imposita sunt petiolo, qui in dorso vaginae paullum sub apice oritur, dum ipse vaginae apex rotundatus, intus li- gulae ad instar liber adstat. Vagina quo inferior, eo mi- nor, majus vero folium producens , quo altior in caule eo major, folium magis magisque oblitteratum in ultimis saepe defioens, proferens, ad basin amplexicaulis apicem ver- sus paullo angustata, caulem s. ramum laxe ambit. Folii rachis articulata, canaliculata, in convexo dorso sulcata. Umbella ad summum 24 radiata, radiis inaequalibus , sul- catis, polb'caribus, mediis minoribus. Involucri foliola 5-8 lanceolata, acuta, membranacea, inaequalia, 3-6 lin. longa, vix ante maturitatem fructus decidua, oblitte- rantia potius. Involucellum simile, foliolis angustis, lon- gitudine variabili, pedunculos vix unquam aequantibus. Pedunculi circiter bilineares. Flores lutei? Fructus a dorso piano compressus, ellipticus, margine latiusculo complanato, stylopodio stylisque duobus brevissimis pa- tentibus coronatus (dentibus calycinis plane evanidis), Achaenia 5 juga, jugis lateralibus marginantibus alatis, carinali intermediisque aequalibus filiformibus, valleculis univittatis, commissura bivittata. Planta tota glabra sub- coriacea. 394 . , HERAGLEUM. 1 . nHeracleum Sphondylium. L. ? A vulgari nostra stirpe vix diversam aestimamus Dlantam Unalaschcensem, floribus virescentibus subradian- tibus, foliis subtus hirsutis supra glabrescentibus conve- nientem, nee fruetu semimaturo (maturos enim non vi- dimus) ullum futurae difFerentiae indicium ostendente. Involucra tarnen et involucella magis videntur evoluta, foliolis latioribus et longioribus; caulis superne magis gla- brescens. Specimina nostra male asservata non suppedi- tant plura. Altitudine 3-4 pedali in herbosis convallium Unalaschcensium luxuriat, ichthyophagis Aleutis, victu ve- getabili egentibus cupidisque , caules iistulosi epidermide derasa, crudi omni tempore sunt esculenti, minus quam Angelicae Archangelicae sapidi atque aromatici, iis sunt gratiores. ANGELIGA. 1. Angelica Archangelica L. Hanc per totam plagam septentrionalem dissitam plantam ex insula Unalaschka retulimus atque e sinu Eschscholzii. LICHTENSTEINIA. Nob. Fruct. Involucrum universale et partiale polyphyl- lum, abbreviatum, marcescens nee deeiduum, Umbellae terminales fertiles, laterales quamplurimum steriles. Ca- lyx 5 dentatus, dentibus ovatis acutis crassiusculis. Pe- tala elliptica in acumen longum, fere (usque ad basin in- üexum , producta. Fructus immaturus dentibus calycinis erectis coronatus, stylopodio conico acuminato, stylisque brevibus patulis superatus. Achaenia laevia . 5 juga, ju- gis filiformibus aequalibus, lateralibus marginantibus ; sub omnibus jugis canales oleiferi solitarii ampli, valleculae commissuraque evittatae. Fructus variis in speciebus v^- i 395 riae Iongitudinis, teretiusculus nobis apparuit, commissura plana, maturus quoad fonnam denuo recognoscendus. Veget. Herbae perennes, succo resinoso aromatico scatentes, foliis tantum radicalibus, caule erecto nudo, superne ramoso, ad nodos vaginis squamiformibus aphyl- lis submembranaceis instructo. Hab. Species tres hucusque cognitae Promontorii bo- nae spei sunt decora. Obs, Genus vittarum sub jugis decursu ab omnibus discrepans, nonnisi Melanoseiino Koch (Selinum decipiens Auct.) canalium oleiferorum situ affine, at semine alato aliisque et pluribus notis abunde distinctum. Corona fru- ctus, ante maturitatem quidem observati, sed vix sub ma- turitate mutaturi, Oenanthae est aeqüiparandum. Nom. Viro de cognitione Promontorii bonae spei optime merito, denuo ut efflorescat inter vegetabilia Ga- • pensia, inviolabilis Corona botanica, curae nobis fuit cor- dique, marcidis inhonoratisque illi nuper dereptis orna- mentis. 1. Lichtensteinia lacera. Nob. L. foliis subintegris laceris, setoso-cuspidato-serratis scabris, fructu oblongo. Umbellata in Sieber Flor. Cap. exs. n. 213. ' { ' In Promontorio bonae spei ad montem diaboli orien- tem versus Aprili mense florentem legit Bergius. ,2ji Folia petiolata, ovata s. ovato-lanceolata, 17 poll. longa, 5-8 lata, inaequaliter lobata vel serrato-lacera, la- ciniis grosse serratis, serraturis setoso-cuspidatis ; irregu- lariter nervosa et reticulato-venosa, nervis mediis pluri- bus e petiolo ortis hinc inde in paginam decurrentibus ; pilis scabra crassis brevibus albidis, totum rete vasculo- sura utrinque, subtusque densius, obtegentibus. Petiolus ex toto vaginans, 1 - \\ poll. latus, longitudine 3-5 pol- licari, extus plus minusve sulcatus et scaber, coloreque 396 vinoso-purpureo tinctus. Caulis fistulosus, 3 pedalis et altior, ad basin crassitie pennae cygneae, sulcatus, glaber, saepe coloratus, ima parte simplex nudusque, sursum ra- mosus, ad nodos vaginis stipatus ovato-lanceolatis, acu- minatis, integerrimis, rarius apicem versus dente uno al- terove instructis, Rami pauci simplices erecti. Umbellae circiter 15 radiatae, laterales minores. Involucrum majo- ris umbellae circiter 10 phyllum, foliolis lanceolatis acu- minatis, glabris, 4 lin. longis. Radii exteriores longiores biDollicares , interiores paullo minores, omnes profunde striati. Involucellum involucro conforme, foliolis pedun- culos fere aequantibus. Umbellulae circiter 12 üorae, pedunculis circiter trilinearibus. Flores lutei? Fructus immaturus cum stylopodio 5 lin. longus, conico-oblongus, stylis brevissimis superatus, laevis. Planta tota succo re- sinoso prae reliquis abundat, e quovis et minimovulnere gummi effundens. '2. LlCHTENSTEIKIA trifidci Nob. L. foliis trisectis dentatis glabris, fructu elliptico. In promontorio bonae spei ad Schurfdeberg Januario mense florentem legerunt Mundt et Maire. 2[i. Folia radicalia petiolata, trisecta, interdum et bi et quadrisecta, segmentis lanceolatis integris, rariusvc leviter incisis, intermedio loDgiori 8-10 pollicari, latitudinis 2!-3 pollicaris, lateralibus margine exteriore in petiolum de- currentibus; quoad nervös et venas foliis praecedentis speciei similia, sed glabra et ambitu inaequaliter, breviter et minute dentata, dentibus calloso-mucronatis. Petiolus circiter 6 pollicaris, basi, 6-8 lin. lata, dilatata, vaginans, superne folio decurrente alatus. Caulis fistulosus, 4-5 pedalis, teres, striatus, apicem versus tenuiter sulcatus, ad basin fere digiti minimi crassitie, inferne simplex, su- perne in apice ramosus, vaginis ad nodos instructus squa- miformibus, lanceolatis, acuminatis, apice saepius bi-v. trifidis 397 . / - ; trifidis (folii rudimentum). Rami 2 - 5, erecti, simplices, inferiores breviores, summi umbellam centralem s. apica- lem superantes vel ea breviores. Umbella catilem termi- nans fertilis, uno alterove succurrente flore sterili, ramo- rum multo minores, debiliores, substeriles, illa circiter 20 radiata, radiis 2-3 pollicaribus, profunde striatis, glabris, mediis brevioribjus, uno alterove interdum brevissiuio. In- volucrum ejus polypbyllum, foliolis angustis trilinearibus subulato-acuminatis, marcescentibus. Involucella involu- cro similia, pedunculo plus dimidio minora. Pedunculi circiter 4 lineares, numero varii, yiginti et plures. Fru- ctus bilinearis ellipticus. Planta tota siccata e pallescenti virens, vulnerata resinam eifundens. 3. Lichtensteinia -pyrethrifolia. Nob. L. foliis bipinnatifidis serratis glabris, fructu elliptico. In Promontorii bonae spei sylvula Ruyterbosch Fe- bruario mense florentem legerunt Mundt et Maire. 2J.. Radix crassa, lignosa, tuberculosa, ilexuosa, fibris crassis, validis, longis nigris terrae infixa, Folia radicalia petiolata, ternata, foliolis pinnatifidis, lateralibus externe ad basin pinna pinnatifida sessili quasi auriculatis, rachis inter pinnas primarias dentato-alata, pinnae alternae, ova- tae, incisae, subpinnatifidae inaegualiter serratae,^ sinubus ' obtusis, serraturis breviter cuspidatis. Folia caeterum re- ticulato-venosa, utrinque glabra, 3-4 pollicaria. Petio- lus canaliculatus, basi dilatata caulem amplectens, bi-tri- pollicaris. Gaules solitarii vel plures, crassitie pennae anserinae vel corvinae, \\ - Q% ped. aki, angulati, plus minusve striati et sulcati, inferne interdum fere Jaeves, glabri, ramosi, ad nodos vaginis membranaceis Ianceola- tis acuminatis instructi, quarum inferiores maximae, inter- dum fere bipollicares foliorum rudimenta in apice gerunt. Rami alterny altitudine varii, caule breviores aut longio- res, ramiferi, ramulis alternis interdum et oppositis> sim- ' ' 3s Heft. 27 398 plicibus. Umbellae terminales ramorum et caulis fertiles, ramulorum steriles. Umbella centralis 8 - 12 radiata, ra- diis bipollicaribus glabris profunde striatis, reliquae mino- res debiliores. Involucrum circiter 6 phyllum, foliolis lanceolatis, acuminatis, striatis, longitudine et latitudine variabilibus, maximis 5-6 linearibus. Involucella invo- lucro similia, eodemque modo variabilia, pedunculos bi- lineares plerumque subaequantia. Fructus minus evolu- tos quam reliquarum reperinms, stylis longioribus magis inter se patentibus, atlamen nullo modo revolutis. Reli- quis minus est resinosa, magis exsucca. Explicatio iconis Tab. V . f. 3. — a) fructus L. lacerae a dorso visus, valde auctus. — b) Sectio trans- versalis ejusdem fructus. — c) fructus L. trifidae a latere visus, valde auctus — d) Sectio transversalis ejus- dem fructus. — e) fructus L. pyrethrifoliae juniori statu, valde auctus, Sectio ejus transversalis a praece- dente d) nori differt. ANNESORHIZA Nob. Fruct: Umbellae omnes fertiles. Involucri et invo- lucelli oligophylli foliola integerrima, membranacea, bre- via. Calyx 5 dentatus, persistens, Petala elliptica, dorso canaliculata, acuminata , acumine inflexo et apice igitur emarginata. Fructus quinquangulari-prismaticus, 5 alatus, dentibus calycinis brevibus acutis stylisque reflexis coro- natus, alisque a dentibus calycis decurrentibus instructus; constat ex achaeniis duobus disparibus, alterum trialatum jugo carinali et lateralibus marginantibus alatis, interme- mediis filiformibus; alterum quadrialatum , jugo carinali filiformi, intermediis et lateralibus marginantibus alatis; utrumque dorso convexum, commissura planum et sulco carpophorum excipiente exaratum. Valleculae univittatae, commissura bivittata. Semen semiteres. Carpophorum bipartitum. sN 399 1. Annes ohhiza capensis Nob. Crescit in Promontorio bonae spei ad latera montis tabularis (de Chamisso) , montis leonis et ad nemus Rondebosch (Bergius), ad Paerdebund (Mundt et Maire), Martio et Aprili foliis omnibus jam marcidis, et maxima e parte deflorata et seminifera est lecta, 24-? Radix fusiformis, digitum longa, exsiccata sordide lu- tescens valde corragata et plicata. Collum foliorum eraor- tuorum residuis setiformibus comatum. Folia radicalia cito peritura a nobis non visa, caulina nulla. Gaulis pen- nae corvinae crassitie, strictus, 1 - 2-| pedalis, ramosus, aphyllus, teres, striatns laevis glaberque, ramis subsimpli- cibus erectis. Ad nodos vaginae squamiformes , breves, ovatae, acuminatae, membranaceae, margine pellucido. Umbellae terminales pauciradiatae, radiis 3-5 (semel 9). Involucrum totidem circiter continet foliola, circiter 2 lin. longa, vaginis caulinis similia. Radii longitudine valde varii in variis ejusdem speciminis umbellis, sub anthesi abbreviati dein excrescentes. Involucella ovata, acuta, colorata, nervis obscurioribus percursa, margine hyalino albo cincta, sub anthesi flores subaequant et Bupleuri in modum involucrant. Pedicelli 12 - 15 pluresve et fru- ctiferi modo sesquilineares, involucella aequantes. Fru- ctus 2< ün. longi, straminei, dentibus calycinis et stylopo- dio atropurpureis. Styli brevissimi. Gaulis cum vaginis rubore purpurascenti saepius affusus. Radix hujus plantae colonis Africanis sub nomine Anyswortel (radix Anisi) est nota, quo vernaculo nomine*) insignitam nullam inter plantas Gapenses Thunbergius *) Cum nomine vernaculo Fenkelwortel Thnnbergiu9 describit Anetnum capense, cujus Cognitionen* ex icone haud citata Burmanni (Apium radice crassa aromatica, foliolis linearibus collectis Burrm. dfr. Dec p. 197 t. 72 f. 1) sumsisse videtur nullas enim praeter jam illic descriptas depticasque notas publici juriä faciens. 27* 400 — enumerat stirpem, nee inter plurimas ejusdem Florae Um- bellatas, male descriptas, ab Omnibus pie reeeptas, atque ex asservatis earum speeiminibus recognoscendas solum- modo et eruendas, niillam nostrae stirpi aecommodandam reperire patuimus. Nomen Anyswortel in Lichtensteinii quidem itinerario (I. p. 50J provenit, nulla verum ad-.1 jeeta plantae descriptione. A Sprengelio in Spec. Umb, min. cogn. p. 99. nomen illud ad Sium filifolium Thbg. affertur, cui contradicit Hesseus, qui Oenanthae interrup- tae addendum censet, sed huic caulis basi villosus et fo- lia radicalia tribuuntur sessilia, quum in no^tra glaberri- mus ille coma longa foliorum e petiolis mareidis dissolu- tis orta ad basin cingatur. In tanta rerum obscuritate id saltem certissimum habemus, plantam nostram supra desciiptam Annesorhizam veram esse Anyswortel Capen- sium, novumque distinctissimumqiie genus. Explicatio iconis Tab. V. f. 4. — a) fruetus ma— turus valcLe auetus a do?'so achaenii quadrialati i>isus. — b) idem fruetus a dorso achaenii trialati visus. — - c) fruetus idem a latere visus cum spermophoro bipar- titOy achaeniis maturis inter se discedentibus. — d) Se- ctio transversalis ejusdem fruetus. Ad geographiam plantarum, Gravissima est disputatio, utrum in novi orbis plaga aequinoctiali plantae dicotyledoneae nascantur, quas an- tiquus fert orbis. De plantis nempe agamis cellulosis pluribus, de agamis quoque vasculosis bene multis, de mo- nocotyledonibus denique non paucis conceditur; de di- cotyledonibus autem, summum in serie vegetabilium oecu- pantibus locum, gravissimi negant auetores. De stirpi- bus maritimis , aliae disseminationis legi obedientibus, quaestio non fit. — 401 Paucas adhuc dicotyledonearum familias recensuimus, aliquot jam offendimus species in utraque continenti terra inquilinas, fallaces ipsi repudiamus testes, hominis pedis- sequos, advenasque cum nostratibus in longinquis terris agricultura domefactis: Cruciferas, Alsinaceas, Silenes» Anagallidem arvensem, Sison Ammi, Ammi Visnagam, alias- que. Nee magni faeimus Arenariam rubram, Samolum Valerandi, Apium graveolens aliasque, quae planus mari- timis adnumerari possunt nee intra tropicos servant se- des. Umbelliferarum perennium species exoticae, quam aegre in hortis nostris ex industria propagentur, quam in- yite semina earum adlata germinent, nemo nescit horti- eullurae peritus. — Tres autem generis Hydrocotyles species jure autochthonum in utroque orbi vigentes enu- meramus, quae supia laudatam infirmare videntur senten- tiam. Hydrocotyle asiaticar incongruo nomine sie dieta, frigoris impatiens, totam terrae zonam oecupat hyemis expertem, ubique vulgatissima. Hydrocotyle vulgaris, rarior quidem, sed hyemis patiens, in utriusque orbis tem- perati plagis septentrionem versus longius excurrit ; si autem mavis species agnoscere duas, Hydrocotylen com- munem Americae et Africae esse communem statuimus. Hydrocotyle natans, Italiae maxime meridionaiis cives in regno Mexicano inque California proyemt. 402 ARALIACEAE. Insulae aequinoctiales oceani magni. Luconia: Panax fruticosus L. — Brasilia, e planus Sellowianis: Panax speciosus .Willd., yinosus N., macrocarpus N. ; Aralia arborea L. — PANAX. I 1. P 'an ax fruticosus. L., R. Seh. Syst. In sepibus circa pagum Tierra alta insulae Luzoniae legimus. t?« Folia supradecomposita , petioli vaginantes, inflore- scentia umbellata (umbella prolifera), indolesque aromatica plantarum Umbelliferarum ; fruetus idem e carpellis binis, 5 jugis constans, Hydrocotyles fruetui maxime similis, calyce verum tectus aueto et suecoso. Tertius quando- que subvenit Stylus et carpellum tertium accessorium, duobus primariis, oppositionem servantibus, angulo recto impositum. 2. Panax speciosus. Willd. Hb. n. 19270. Specimina Humboldtiana et Bredemeyeri commixta continet Herbarium nullo modo mter se dignoscenda; Humboldtiana vero sub Panacis undulati nomine a Kun- thio in Nov. gen. et spec. V. p. 11. t. 417. prolata sunt additis certissimis synonymis: Pan, Morototoni Aubl. et Pan, chrysophyllum Vahl. Quae si ita essent, omnes illae variis auetoribus varios in modos sejunetae et con- junetae species, in unam eandemque colligendae sunt speciem, cui nomen prius P. Morototoni Aubl. restitu= endum, nobis non abnuentibus, sed ad affirmandum potius 403 paratis, si inspiciendi speciminis Vahliani data nobis fuis- set occasio. Quod ex insula Portorico nomine P. speci- osi a Balbisio accepimus specimen, inflorescentia omnioo cum nostra arbore convenit, folium, junius quidem nee explicatum, utrinque tomento fulvo ut Chrysophyllum Cai- nito est dense obtectum. Brasiliana nostra a Sellowio - missa stirps foliola habet 10 - 13 umbellata, subtus e fla- vescenti - griseo - albida, media longiora ad summum 8 pol- lices longa, petiolo bipollicari, reliqua minora, adultiora basi magis magisque rotundata supra glabra, juniora uti jam Vahlius monet, utrinque attenuata et tomento ilio densiori obteeta. Pan. splendens Kunth nullo modo ad P. speciosum Willd. pertinet, uti vult in Systemate suo Sprengelius. 3. Panax vinosus. Nob. P, arboreus, foliis subseptemnatis, foliolis oblongis, euneatis, rotundato-obtusis, mucronulatis, margine revo- lutis, integerrimis, subtus pallide ferrugineo- serieeis, ra- cemis " umbelluliferis paniculatis ferrugineo -serieeis. In Brasilia tropica legit Sellow. t?« Arbor. Rami ultimi crassitie pennae cygneae, cortice sordide pallescenti cinereo, teretes, leviter striati, tenuis- sima adpressa pube ex ochraeeo-ferruginea leviter prae- sertim apicem versus tecti, aut glabrati, apice floriferi. Folia longe peüolata, subseptemnata, saepius octona vel sena, folia floralia et ramea infima saepius quina. Foliola subsessilia, oblonga, euneata, rotundato-obtusa, subemar- ginata, mucronulata, integerrima, margine revoluta, coria- cea, subtus tomento sericeo pallide ferrugineo vestita, supra, proveetiori saltem aetate, denudata et colore vi- noso infeeta. Foliola maxima ad summum 4£ poll. longa, lateralia sensim decrescentia , quae maxima et latitudine valde sunt variabilia, in aliis 15 Hn., in aliis 9 lin. lata, Petioli semipedales et ultra, teretes, striati, juniores prae- 404 - 1 sertim tenuissime pubescentes, basi brevissime dilatati, utrinque in Iacinulam stipularem, plus minus obsoletam abeuntes. Racemi umbelliferi ex superiorum rami folio- rum axillis provenientes, cum terminali medio ramoso, cui rami npn raro umbellati, paniculam constituunt termi- nalem magis minusve extensam atque amplam. Umbellu- larum pedicelli circicer semipollicares, nunc nudi, nunc uno alterove flore pedicellato instructi. Racemi semipe- dales circiter aut breviores. Tota inflorescentia , calyce petalorumque externa facie haud exceptis, pube sericea ferruginea adpressa obtegitur. Flores minutos vidimus nondum apertas. Fructus ignotos e stylis duobus Pana- cis credimus. 4. Panax macrocarpus. Nob. P. arboreus, foliis 5-7 natis, foliolis oboyato-ellip- ticis obtusis integerrimis margine revolutis subtus ochra- ceo-tomentosis, racemis umbelliferis paniculatis ochraceo- tomentosis. In Brasilia tropica legit Sellow. % Folia longe petiolata, 5-7 nata. Petioli teretes, le- viter striati, 5-8 poll. longi, tomento tenui at denso et pallide ochraceo obducti, ad basin paullulum et brevis- sime dilatati. Foliola obovato-elliptica, maxima 4i- poll. longa, 2 lata, basi juniori in statu in petiolum attenuata, in provectiori statu rotundata, apice obtusa, interdum leviter emarginata et mucronulata, margine revoluta, in- tegerrima, coriacea, subtus ochraceo -pannoso-tomentosa, supra denudata nitida, vestigiis tomenti tarnen in nervo medio elevatiori persistentibus. Petioli foliolorum magni- tudine valde varii, medii et maximi pollice dimidio nunc majores, nunc paullo breviores, laterales citius decrescen- tes, extimi brevissimi, omnes canaliculati , in dorso con- vexo profunde striati, tomento illo petiolorumtecti. Pa- picula terminalis quam in praecedente minus floribunda^ — 405 ceterum ei similis, ramis ramulisque tomento tenui den- soque sordide ochraceo, in aetate quoque provectiori fructifera , vestita. Flores non visi. Fructus quam in congeneribus*' major, bacca succosa (rubra fuisse videtur), foeta nuculis geminis, quae coadunatae utrinque emargi- natae, diametro transversali 5 lin., axi 3 Hneas metiuritur. Nucula complanata ejuga, media parte impressa , dorso rotimdata. ARALIA. 1. Aralia arborea L. Duas accepimus varietates, e Brasilia tropica a Sel- lowio lectas, alteram latifoliam exacte convenientem cum icone Plumieri optima (Plant. Amer. t. 148 p. 139), fructuque eodem modo sex nuculas continente; alteram vero paullo redecentem, foliis angustioribus, longius in petiolos attenuatis, vix tarnen brevioribus, et racemo mi- nori paucifloro, et fructibus nuculas quinque continentibus. Planta horti nostri botanici foliis gaudet leviter dentatis, quae in nostris sponte enatis integerrima. Nulla cetero- quin nota nec inter se, nee a speciminibus Swartzü in Heibario Willdenowiano omnes discedunt formae* Sequentur Ericaceae (exclusis capensibus) aliaeque. 406 DESCHIPTION DE QUELQUES ESPECES NOUVELLES DE VIOLACEES RECüES DE Mr. ADELBERT de CHAMISSO EXAMINEE EN 1825 par Mr. de GIN GINS. Genre: VIOLA De Cand. prod. 1, p. 291. Nominium in De C. prod. Sect. 1. I. c. 1. Viola kamtschatica (Ging. Mfs.) stigmate trian- gulari marginato (?) foliis cordatis, stipulis lanceolatis, sepalis ovatis acuminatis, calcare cylindrico apice rotun- dato sepalis longiore. Description. Cette espece recueillie au Kamtschatka en 1816 par Mr. Adelbert de Ghamisso, n'a pas de tige; sa racine est vivace, oblique, dure etfibreuse; eile pousse un petit nombre de feuilles (3 - 5), larges de 8 ügnes, longues de 10 /;; en forme de coeur, obtuses ou un peu acuminees, dentees, vertes en dessus, blanchätres en des- sous avec quelques poils courts et rares sur les nervu- res : elles sont portees sur des petioles greles 2 ou 3 fois aussi longs que leur limbe; les stipules lanceolees sont pointues et membraneuses. Les fleurs au nombre de 2 ä 3 sont de grandeur mediocre, portees sur des pe- doncules greles, plus longs que les feuilles, garnis de 2 petites bractees aigues. Le calyce est compose de 5 se- pales inegaux, dont deux inferieurs plus grands, ovales, acumines, les trois autres ovales lanceoles plus etroits et aigus j tous sont tres prolonges ä leur base. — Les pe- i 407 tales m'ont paru avoir ete pourpres, ils ont ä peine deux fois la longueur du calyce, (ils sont froisses par Ja des- sication, ce qui m'a empeche d'en reconnaitre la forme,) l'eperon est plus long que les sepales, assez gros, cylin- drique, renfle et arrondi ä son extrimite. — La membrane des etamines est obtuse, et les nectaires sont plus longs et tres greles. Le stigmate est deprime et un peu trian- gulaire avec un crochet court et obtus. — Je ne con- nais pas le fruit. Observation. Gette espece est extremement voisine de la violette velue, (Viola hirta L.), eile s'en distingue par son port plus grele et surtout par la longueur et la forme de l'eperon et des nectaires, ainsi que par son nate. 2. Viola Langsdorfii Fisch. Mr. Adelb. de Chamisso m'a communique des exem- plaires de cette plante, recueillis ä Unalaschka. 3. Viola canina L. Var. z. kamtschatica, Observ. Cette variete, rapportee du Kamtschatka par. Mr. Adelb. de Chamisso (1816) ne differe point de l'espece d'Europe; ainsi cette espece indigene de l'Europe, traverse toute la largeur de l'ancien continent d'occident en Orient et embrasse une bände large de 10 degres en- viron, dont le 50ieme. paraüele serait la latitude moyenne. Le raeme voyageur a observe sur la cote sablon- neuse de la Californie une Violette voisine du Viola ca- nina, mais qu'il en estime differente. N'en ayant rap- porte que 7>eu d'exemplaires il n'a pu me la communiquer. Sect. II. Dischidium. De C. prod. 1. p. 300. 4. Viola bißora L. Cette espece a ete retrouvee au Kamtschatka par Mr. Redowsky et deux exemplaires m'en ont ete com- muniques par M. de Chamisso; eile ne diiFere point de l'espece d'Europe. ^ i 408 . Sect. V. LEp-rroiuM. De C. Prodr. 1. p. 304. 5. Viola Ckainissoniana (Ging, mss.) Cilabra, caulibus suffruticosis öbliquis, foliis ovatis acuminatis basi in petiolum brevissimum attenuatis, serra- tis, serraturis adpressis remotis, stipulis lanceolatis den- tato-laceris ; calcare brevi, late saccato, membranis sta- minum omnibus obtusis. Descript. Cette espece est entierement glabre, sa tige un peu ligneuse, (longue d'un demi pied), est sim- ple, oblique, glabre et marquee des cicatrices des feuil- les avortees et de quelques stipules tronquees; son ecorce est d'un gris-roux ; eile n'est feuillee que dans la partie superieure; les feuilles sont alternes, assez rapprochees, ovales pointues, (ressemblant ä Celles du Prunus dome- stica), larges de 10 ä 12 lignes, longues de 15 ä 20 lignes acuminees au sommet, retrecies ä leur base en un pe- tiole tres court, (long de 3-4 lignes), leur bord est t6- gulierement dente, a dents ecartees calleuses et courbees en dedans; leur face superieure est d'un verd obscur, l'inferieure est plus päle; ä nervure mediane saillante, la substance de ces feuilles est un peu epaisse et coriace; leur stipules sont ovales, scarieuses, brunätres, lanceolees, pointues et irregulierement lacerees. Les fleurs (plus grandes que la violette odorante) violettes ou bleues (?) sont portees sur de>s pedoncules aussi longs que les feuilles, munis de bractees etroites et aigues. — Les sepales du calyce sont Ianceoles acumines, le- gerement cilies en leur bord et peu prolonges ä leur base qui est obtuse. Les petales sont trois fois aussi longs que les sepales, de forme oblongue et ovale, re- trecis vers l'onglet, !e petale inferieur est plus elargi, et se prolonge posterieurement en un eperon court, large et obtus en forme de poche. _ 409 Les etamines; (assez semblables ä Celles de la vio- lette odorante), sont glabres, oblongues, a membrane obtuse; les prolongemens, nectariferes des etamines infe- rieures epais, courts et obtus. L'ovaire est conique, glabre, termine paT un style grele, courbe en Sj termine par un stigmate un peu plus epais et tronque. La Capsule est trigone, oblongue et acuminee; cha- que valve est longue de 5 ä 6 lignes et large de 2", ä carene arrondie, (comrae dans la violette des chiens); je ne connais pas les graines. Gette espece a ete recueillie dans l'ile O - Waliu^ qui fait partie de l'archipel des Sandwich; par Mr. Ad. de C ha m is so; en 1817. Observation. Gette violette, tout a fait nouvelle, est voisine du V. stipularis Swartz ; eile lui ressemble par son port, par son fruit; mais eile en differe par ses stipules moins grandejs et moins frangees, par ses feuilles plus ovales, plus epaisses et plus coriaces, et surtout par sa fleur beaucoup plus grande. — Son style et son stig- mate ont plus de rapport avec celui du V. stipularis qu'avec les especes de la section du Nominiimi, ainsi je la place dans la section du Leptidium, ä stigmate en trompe. Je Tai nommee du nom de Mr. Ad. de Chamisso, qui l'a decouverte et qui a bien voulu m'en communiquer des exemplaires tres complets. 6. Viola tracheliifolia (Ging. Mss.) Glabra, caule suffruticoso, föliis ovato-cordatis, acu- minatis, breviter petiolatis, serratis, serraturis acutis, sti- pulis lanceolatis integerrimis. Description. Cette espece, dont je n'ai q'un dessin incomplet, acompagne dune note de Mr. Ad. de Cha- missoj qui l'a recoltee en 1817 ä O-Wahu l'une des iles 410 de Sandwich • a des feuilles ovales, un peu echancrees ä leur base, acuminees au sommet, larges de 2< pouces, longues de 4 pouces, dentees ä leur bord; portees sur des petioles longs de 2 a 3 lignes au plus; les stipules etroites et aigues. La fleur est plus petite que dans l'espece precedente, avecr laquelle eile paralt avoir du rapport. Je Tai nommee tracheliifolia ä cause de la ressem- blance deses feuilles qui sont tres-grandes, avec celles du Trachelium caerulenm. 7. Viola rubella. Cavan. Fruticosa, caulibus simplicibus, foliis ovato - oblongis lanceolatisve laxe dentatis, stipulis lanceolatis setaceo- dentatis, sepalis subacutis , unguibus petalorum angusta- tis, calcare brevissimo subconico, membranis staminum obtusis, appendicibus nectariferis dorso antherarum conicis. V. « latifolia. {Ging. m/s. 1825.) Foliis ovato- oblongis, pedunculis folio subaequalibus. V. rubella Cavan. vol. 6 p. 20 t. 531 /. i.} Fers. En- chir. 1. p. 255, De C. Prodr. i. 304. Hab, in St. Carlos de Chiloe. Flor. Februario. Var. ß angustifolia (Ging. m/s. 1825^. FoHis lance- olatis, pedunculis folio longioribus. Hab. ad Talcaguano in Chili. Desoription de la var. ß. La tige allongee et ligneuse paralt avoir ete cou- chee sur le sol, eile donne naissance ä plusieurs rameaux droits, simples, longs d'un demi pied, faisant avec la tige principale im angle droit ou tres-ouvert ; leur ecorce est d'un brun rougeätre, legerement pubescente, marquee de la cicatrice des feuilles et de quelques stipules avort^es, les feuilles sont rapprochees en petit nombre vers le haut 411 v des tiges, elles sont petites, lanc^olees, Iongues de 6 k 9 lignes, larges de 3 ä 4;/; — lächement dentees en leurs bords, k dents aigues; marquees sur leurs deux faces de points rougeätres, l'inferieure un peu grisätre. Elles sont portees sur des petioles de 1 ä 3 lignes de long au plus. Les stipules sont petites, etroites, aigues, ä bords finement laceres. De l'aisselle des feuilles superieures sortent des pedoncules greles, 2 ou 3 fois aussi longs que les feuilles, munis de 2 bracteoles fort petites et aigues, ils sont courbes au sommet et portent des fleurs de grandeur mediocre, et de petites capsules ouvertes. La fleur a des sepales lanceoles-oblongs, un peu pointus; un petale un peu plus long que les 4 autres, son limbe est elargi, concave et tronque, (ou termine par une pointe courte), l'onglet est etroit, canalicule et glabre, il se termine posterieurement en un eperon tres- court, obtus et qui depasse ä peine les prolongemens du calyce. Le limbe des petales lateraux est obove, l'onglet allonge, retreci et muni en dedans d'une toufFe de poils blancs et crepus. Les petales superieures sont ä peu-pres de la meme forme, mais plus petits; en ge- neral cette fleur se distingue par les onglets de ses peta- les etroits, allonges et ecartes les uns des autres. L'an- there des etamines est oblongue, leur membrane terminale un peu obtuse, les antheres des deux etamines inferieures sont munies sur leur dos d'appendices nectariferes de moitie plus courts qu'elles, coniques et comprimes; les 5 etamines se distinguent par une raie de poils crepus, places exterieurement ä la base de la membrane, (soit au sommet du dos de l'anthere). Le pistil est conique, termine par un style en massue, courb^ en S ä sa base et renfle au sommet en un stig- mate oblique, portant un tres-petit bec lateral perce dune petite ouverture. La capsule est ovale, arrondie ä 3 co- m res obtuses, glabre et d'un briin jaunätre. Chaque valve est' elliptique, longue de 3" — large de 2" — ä carene arrondie, et contient ordinairement 3 petites graines ovoldes ou presque rondes, d'un rouge brun, ä ombilic blanc, marque d'un cote d'un raphe longitudinal qui se termine au sommet en une chalaze exterieure deprimee de couleur plus foncee. Ire Observation. La variete « figuree et decrite par Cavanilles sur l'herbier et la figure de Nee paralt avoir des feuilles ovales et aigues et legerement echan- crees a leur base, lächement dentees en leur bord, lon- gues de 2 pouces sur 8 ä 10 lignes de large. Quoique je n'aie pas eu l'occasion de voir des exemplaires de la meme localite, je n'hesite pas k considerer la var. [3 de Talcagu- ano corame une simple variete ä feuilles plus etroites et plus petites de la plante trouvee ä l'tle de Chiloe et de- crite par Cavanilles (Vol. 6- p. 20. T. 531. f. 1.) L'un de nies exemplaires de Talcaguano se rapproche meme davantage de la flg. de Cavanilles , par ses feuilles plus grandes et plus elargies ä leur base. 2de Observation. Gette espece , appartient ä la ri- gueur, par la forme de son style et du stigmate ä la section I. (Nominium De G. prodr.) mais son port et ses autres caracteres la rapprochent des especes de la sec- tion V. (Leptidium). Zieme Observation. Probablement que le V. teucrii- folia de Roem. et Schult. (Syst. V. 391) et le V, cha- maedrifolia de Ruiz et Pavon (herb. Lambert) ne sont que des varietes du V. rubella, ou peut-etre la meme plante que notre variete |3. 8. Viola capillaris Pers. Ench. 1. 256. V. stipularis Cavanilles Vol. Q.p. 21. T. 531. f. 2. , — Humb. B. et K. Nov. gen. 5 p. 373. (non Swartz). V. capillaris. De C. Prodr. 1. 304. Hab. 413 Hab. ad Talcaguano, Chili, (ex* Gavan.) et ad Loxa, Peruvia (Kunth)« , Observation. Cette espece, decrite par Cavanilles et ensuite par Mr. Kunth, est extremement voisine de la precedente; et suivant Cavanilles, parait se trouver ä Talcaguano , ainsi que la variete ß du V. rubella. Elle s'en distingue neanmoins par ses tiges tres-rameuses toutes couvertes de feuilles et de stipules tres-rappro- ches; ses feuilles sont ovales d'autant plus elargies qu elles sont plus courtes, glabres, ä dents prüfendes et irreguli- eres , ä stipules oblogues , garnies ■ de longues decoupures. setaeees/ elles ont trois lignes de longueur et les entre- noeuds des feuilles sont plus courts qu'elles. Elle se distingue du V, sdpularis de Swartz, (non Cavan.) par les organes de la fleur et par des stipules beaueoup plus petites; du P\. corchorifolia De G. par la forme du petale inferieur (qui dans cette derniere espece est en forme de poche) et par les feuilles qui sont gla- bres et non pas couvertes de poils argentes sur leur face inferieure; ä dentelures läches et non pas fities et ser- retees. Les exemplaires recoltes ä Loxa au Perou, ressem- blent beaueoup ä la figure (Vol. 6. p. 21. T. f»31. f. %) de Cavanilles faite sur des exemplaires de Talcaguano au Chili; c'est sur les exemplaires de Loxa que je Tai diagnostiquee dans le Prodrome (De C. l.'p. 304). Le V. corchorifolia me narait avoir plus de ressem- blance avec le V. arguta. Humb. B. et K. ; mais le pe- tale inferieur du V. corchorifolia me parait tres diffe- rent. Au reste je n'ai pas eu l'occasion de voir des exemplaires de ces especes, äs Heft. J' 414 Einige Bemerkungen über den innern Bau der holzigen Far- renkräuter. von H. F. Link. Der Auftrag des Herrn Grafen von Sternberg, vier- tes Heft seiner Flora der Vorwelt, der Konigl. Akademie der Wissenschaften zu übergeben, wurde die Veranlassung, dafs ich einige Bemerkungen beifügte. Sie mögen zur Ergänzung dessen dienen, was der Herr Graf von dem Stamme des baumartigen Farrenkrauts gesagt hat, welcher ihm aus dem hiesigen botanischen Garten mitgetheilt, und welcher von ihm vortrefflich abgebildet ist. Einen andern Stamm von derselben Art, zugleich mit jenem aus Brasilien gebracht, und zugleich gestorben, behielt ich zurück, um daran anatomische Untersuchungen anzu- stellen. Zuerst ist es klar, wenn man nur einen flüchtigen Blick auf diese Stämme wirft, dafs sie ganz aus Blatt- stielen zusammengesetzt sind. Der Umfang ist eckig und ziemlich regelmäfsig eckig oder vielmehr kantig, und erhabene Kanten laufen bis zu der Stelle, wo der gröfsere Eindruck eines abgefallenen Blattes sich zeigt. Ueber diesem Eindrucke oder über dieser Narbe befindet sich eine flache und lange Vertiefung bis dahin, wo sich eine andre Kante erhebt, um auf eine ähnliche Weise in eine Blattnarbe zu verlaufen. Da die Kanten sich regelmäfsig eine über der andern erheben, so ent- steht ein wechselnd dreikantiger Umfang. Macht man einen Querschnitt, so bemerkt man beim ersten Blick — ; — — 415 ein anscheinend unregelmäßiges Gänze von weifsen nmi braunen Schichten* Das zusammengesetzte Vergröße- rungsglas zeigt, dafs die weifsen Schichten, ungeachtet sie sehr locker erscheinen, das Holz der Pflanze sind, denn sie bestehen fast ganz und gar aus sehr grofsen Spiral- gefäfsem Man kann den Bau der Spiralgefäfse an diesen sehr grofsen Gefäfsen sehr gut untersuchen, und ich bin noch mehr von dem überzeugt -worden, was ich in mei- nen Element. Philosoph, botan. (Berlin 1824) p. 95 viel- leicht etwas zu kurz gesagt habe. Die braunen Schich- ten, ungeachtet sie eine grofsere Festigkeit haben, beste- hen ganz und gar aus Zellgewebe, von der Art, welche ich in der angeführten Schrift Prosenchym genannt habe. Die Zwischenräume der Zeilen sind aber sehr grofs, und stellen besondere gefüllt erscheinende Cänäle dar, grade so wie man sie in den braunen Schuppen der Färreh- kräuter auch, in den Moosen wahrnimmt. Jene weifsen Holzschichten bilden Ringe, welche, wenigstens an die- sem Stamme, nicht ganz geschlossen sind, wenn sie auch beinahe den Umfang eines Kreises ausmachen. In jedem Blattstiele oder in jedem Ganale sind sie mit der cönca- ven Seite nach aufsen gekehrt, wie es auch Hr. Gr. von Sternberg t. B. und t. G. Fig« 2 dargestellt hat. Abef keinesweges ist in unserm, vermuthlich altern Stamme* die Mitte des. Blattstiels oder auch das Innere des Ringes gleichförmig, wie sie dort vorgestellt wird, sondern es treten diese Ringe mit ihrer convexen Seite mehr in das Innere und das Ganze ist mit Schichten angefüllt, wie marmorirt. Theils sind diese Holzschichten gleichlaufend mit dem äufsern Ringe, theils aber sind sie viel kleiner^ oft nur einzelne Bündel und wie es scheint* unregelmä- fsig in dem Blattstiele zerstreut. An uhsern einheimi- schen Färrenkräutern kann man schon sehen, wie sich dieses bildet. Zuerst bemerkt man nämlich zwei Bündei 28* 416 ■ — Vis unlta fortior. Consideranti mihi, tum quanta sit legum primariarum in regno vegetabili simplicitas, (saepius quidem iatens, nihilominus tarnen rite quaerenti mox obvia), tum quantum jam attulerint lucis in partium fructificationis veram in- dolent atque structuram summorum botanicorum virorum, quibus Europa nostra hodie gloriatur, observationes me- ditationesque, quantumque omnium, quibus cordi est scientia, intersit omnes plantarum partes eodem studio perscrutari, summi yisum est futurum momenti, si phae- nomena, quae vulgo vegetationis nomine designantur, ac- curatiori subjicerentur examini. Tantam enim prae se fert analogiam organorum fructificationis et vegetationis natura, ut non solum alterutrius vera indoles alitei; nisi praevia mutua comparatione rite cognosci vix possit, sed haud injuria etiam spes quaedam nobis exoriatur, dubia quae adhuc haerent in partium fructiferarum historia, plantarum affinitatibus inter se idoneaque earum distribu- tione forsan accuratiore vegetationis observatione remo- venda esse. Scio equidem, me in levioris momenti ob- servationibus quas infra tradam, et quibus nonnulla ad inflorescentiarum historiam conferre conatus sum, minime *) Quas observationes in gallicam linguam translatas (Melange* boianiques par Seringe N- 5. VoL IL p. 7\.) «d autographum aucto- ris in scientiae lingua conscriptum ut huic i'asciculo insererem amici«- aimus auetor benevole mihi concessit. Edit. 434 : rem perdifficilem peregisse, nihilominus tarnen spero ali- quantujum saltem me scientiae botanicae profuturum, quia re qualitercunque adgressa mox alii peritioresque exsta- bun^t, qui eandem melius, quam ipsi per debiliores yires. licuit, fusiusque tractabunt. Anteaquam autem incipiam de florum distributione tractare, nonnullis tarn plantamm indoles quam praecipue ipsorum florum structura exponenda videtur, cum eorun- dem compositio plura offerat phaenomena quae inflore- scentiae iterum nobis exhibent. *) Plantam integram cum omnibus organis ramificatio- nibusque aereis et subterraneis vulgo vel latiori sensu tri- dividui nomine designamus, strictiori autem sensu, eoque physiologiae legibus magis conformi omnis gemma soli- taria aut ejusdem continuatio immediata vel perpendicu- laris (caulis, ramus, ramulus, flos,) Individuum vegeba- bile **)'series vegetabilis, axis, vocatur. Sic gemmae primariae (embryonis) continuatio immediata 1. perpen- dicularis in Chenopodio polyspermo Individuum vel axem priraarium (caulem) efficit, qui gemmarum secundariarum vel individuorum (axium) secundi ordinis (ramorum) ope ramosus fit, hoc est horizontem vel latera versus continu- *) In exempli9, quae ad illustrannas observationes adducam, Inque expositione structurae normalis florum, eas praecipue citabo plantas (dicotyledoneas) quae simpliciorem obf'erunt structuram, et quarum partes florales omnes rite sunt efformatäe vel evolutae. Facillime enim a perfectioribus et symmetrici8 formationibus ad minus normales de- scenditur; quae, primo intuiru saepius paradoxae nibilominus tarnen iis- dem obtemperant legibus quas in perfectioribus plantis coguovimus. Neque bic sermo mihi erit de exceptionibus variis vel anomaliis qua9 in compositione inflorescentiarum deprebendimus. Quas favente Flora aerius proprio tractatulo ühwtrare conabor. **) Göthc, Versuch die Metamorphose der Pflanzen zu erklären 1790 §§ 84-92. ejusdem zur Morphologie 1817 pig> %\ S6q. Darweti pbytologia 1799« 435 atur. Rami autem primarii (axes secundarii) eodem modo ac caulis (axis primarius) gemmis (axibus 1. indiyiduis tertiariis) ramosi fiunt, quae gemmae progrediente vege- tatione iterum novis seriebus ramificantur, et sie porro. Quaelibet gemma igitur, licet non evoluta et in folii axilla vel serninis testa adhuc latens, axi simplici (cauli, vel ramp) par habenda, quilibet axis autem efrormatur numero ijuodam aut definito aut indelinito nodorum cum foliis ex iis prodeuntibus internodiisque nodos ab invicem separantibus. Ramos autem haud injuria novorum indi- viduorum nomine designari et revera quasi plantas in planta esse, affatim probatur magno numero ramorum qui aut citius emortui quam caules quibus insidebant *) aut quoque iisdem superstites **) articulatim a caulibus dila- buntur. Et cur tandem dubitemus ramos plantarum nova individua vocare, cum in Polypis eodem nomine ramos mox a matre deeiduos individuaque vita fruentes, salu- temus ? Folia, quae e nodis axeos originem trahunt, tarn in- dolis quam formarum dimensionumque miram nobis ob- ferunt varietatem, omni jure Protei vocanda. ***) Foliis stipulisque iis adnexis omnia Organa plantarum efforman- tur, •]-) quum autem in omni planta phanerogama partem *) Rami floriferi foliiferique plantarum plurimarum e familiis Rhamnacearmn (cornm. ill. De Candolle) Eiiphorbiaccarum, Araliace- arum, Tiliacearum, Amenlacearum, Conifcrarum etc. **) Bulbi in axillis foliorum caulinorum in Dentaria bulbifcra, Lilio bulbifero, Saxifragis nonnullis, Ranuncu/o Ficaria etc. • Bulbo» autem axillares gemmarum modificationes esse ex, eorum struetura et anatomia facillime demonstratur. ***) Minime cum foliis confundendi rami foliacei quales in Cacto, Phyllanthoque observämus et peduneuli steriles Ar.paragorum (cf. ill. Link observatio de Asparagorum foliis veris in Elemenlis philos. bot. p. 251-) f) Conf. Appendix A, Link Eiern- philos. bot. p. 242, et G ot* the Versuch etc. 436 Vegetativam et floriferatn videamus haud inepte nobis duae classes foliorum admittendae videntur, folia vege- tationis nimirum et folia ßoralia vel fructificationis. Non semper in eodem axi utriusque ordinis folia repe- riuntur, dum major pars axium primariorum (caulium) foliis vegetationis tantum instructa est, et haud parvus numerus axium secundi tertii vel quarti ordinis nulla alia ostendit folia ac floralia. Hujusmodi axes foliis vegeta- tionis orhos omnes flores qui pedunculis aphyllis insident {Digicalium , Umbelliferarum, Veronicarum, Linariae etc. flores) nobis exhibent, plerumque tarnen aliquot sal- tem foliis vegetationis, instructi sunt axes floriferi. (Pe- dicelli Phytolaccarum, Poly galarinn racemosarum Legu- minosarum plurimarum etc.) De foliis vegetationis ea tantum adnotentur, plerumque viridia esse, et semper fere gemmas axillis fovere. In plantis monocotyledoneis sae- pissime alterna, in dicotyledoneis saepius opposita, haud raro tarnen in utraque classe verticillata sunt, rarius inter se conriata, saepissime sat longis internodiis ab invicem separata. Folia ßoralia rarius viridia, nun quam *) axillis gemmas foventia, semper fere in verticillos collecta, sae- pissimeque inter se coalita videmus. Verticilli autem foliorum floralium aut nullis aut brevissimis tantum inter- nodiis ab invicem separati, a vegetationis foliis plerum- gue longiori intervallo distantes, praeterea arctis mutuae - affinitatis utiljtatisque juncti vinculis, eam constituunt po- Jjmorpham compagem, quam unico ßoris nomine salutare haud dubitarunt botanici. Foliorum floralium verticilli, ut optime jam conotat inter botanicos viros, semper summos tenent locos in axi (caule, ramo, ramulo, pedunculo) circa quemdispositi sunt, hoc est ßores semper terminales sunt.**) Supra florem nunquam folia vegetationis, atque infra flo- *) cf. Appendix B. f) cf. Appendix Q. — 437 rem numquai» folia floralia inveniuntur, folia vegetatio- nis autem semper in axi primario et saepissime in axibus secundariis sub flore deprehendimus , quod supra jam innuimus et de quo infra plura proferemus. 'Major pars florum effbrmatur quacuor *) verticillis, quoruin inferiores tres in dicotyledoneis saltem plantis plerumque quinque foliis constituuntur, quartus autem isque supremus sae- pius minorem numerum partium offert. Primum vel infimum verticillorum calycem vocamus. Folia quibus componitur, plerumque viridia, integra in- tegerrimaque, semper fere angustiora, magnam adhuc no- bis offerunt similitudinem cum foliis vegetationis, prae- sertim superioribus. Qui infimum sequitur verticillus corollae nomine de- signatur. - Corollae folia ( petala ) cum > calycinis foliis (sep alis Necker, De Gandolle) alternantia, foliisque cauli- nis minus jam similia; a calycinis foliis praeter aestiva-* tionem diversam majoremque latitudinem praesertim colore substantiaque teneriore differunt. Rarissirne viridia sunt, plerumque jam e longinquo laetissimis coloribus insignia. Organa tertii verticilli, cui nomen androecei **) da^- rem, iterum cum antecedentis ordinis partibus (petalis) alternantia, primi verticilli foliis autem (foliis calycinis) anteposita, aeque ac omnia plantarum Organa aerea qui- dem e foliis ***) formantur, folisque igitur paria habenda, nihilominus tarnen habitu tantopere a caeteris recedunt, ut primo intuitu vix pro foliorum modificationibus haberi *) cff. C. F. Wolf/ (ex Goethe zur Morphologie ±. p. 83- — Goethe 1. c. §. 31» seqq. De Candolle Theorie elementaire, ed. 2- p. 152. **) Ex CLVTiq et OLY,0<}. ***) Folia tanttim sunt vera Organa, organorum autem nomine non designandae partes organorum. velutistipulae, cirrhi plerique, aristae mul- tae, glandulae, pili aculeique, et axium modification.es quales spinae nobis exbiben? et cirrbi iu Viti viuifera ceter. 438 possint. Hujus tertii verticilli partes autem plantarum genitalia mascula sunt, et stamina vocantur (folia mas- cula). De staminum formatione atque structura alio loco jam disserui (Enum. Euphorb. Germ. etc. pag. 44. in nota) neque hie locus mihi videtur idoneus plura de eis pro- ferendi. Aliter tarnen non possum quin observem stami- num strueturam pollinisque quod antheris recondiunt ge- nerationem multis gravissimisque adhuc vexari dubiis, et si omnes jam botanici veri in eo conveniant stamen sin- gulum ex unico folio metamorphosi florali ad modum mutato, constare. Quartus *) tandem verticillorum floralium, isque axin floris (et hanc ob rem quoque caulis vel rami) quasi terminans, foliis constituitur in Ovaria (carpella) mutatis. Hie verticillus foliis foemineis efformatus haud inepte forsan gynoecei **) nomine designari posset. Axis floris ultra haec folia quae saepissime arete inter se coaleseunt numquam (nisi rarissimas abnormitates excipiamus) con- tinuatur, quamobrem jure quodam contendi potest fruetus supremos locos in plantis tenere, plantamque quasi ter- minare. Re vera enim axin terminare non possunt folia foeminea (ovaria), quum aeque ac omnia folia organaque e foliis efformata lateralia sint, hoc est e nodorum late- ribus prodeant. ***) De eorum transformatione in Ovaria videantur quae botanici ingeniosissimi Kobertus Brown -f) et De Candolle •f-f-) variis locis protulerunt. Ipse obser- vationes nonnullas communieavi in opusculo supra lau- dato (pag. 44. in nota). *) cf. app. D. **) Ex ryuvq et 06X0?. ***) cf. app. E. f) Rafßesia, Trans, of the Linn. Soc. Vol. XIII. p- 1. p- 211 aeqq. in nota., R. Br. verm. Sehr. II. 623 seq. \-\) Me'moires sur la famille des Legumineuse«. p. 52- seq. 439 Supra jam dixi qüemlibet axem (caulem vel ramum) aut definito aut indeßnito nodorum componi numero. Definitum numerum semper ibi invenimus ubi axis ilore terminatur, indefinitum ubi nulla profert Organa floralia sed vegetationis tantummodo folia. *) Tales axes qui fiore nullo terminantur in infinitum continuari possent, nisi causis externis (succi jmtritii defectu, aestu, frigore, vulneribus etc.) eorum vitae Jinis imponeretur, quod ele- ganter jam exposuerunt immortalis Jungius **) illustrissi- mus Link ***) ingeniosissimusque du Petit-ThouarsY) et quod in qualibet planta , quae ilore terminali nullo in- structa est, videre licet (cf. Enum. Euph. p. 25.)« Minime tarnen, si accuratius axes floriferos (hoc est flore termina- tos) axaminamus, hanc differentiam tantam esse videmus, quanta primo intuitu esse videtur, cum non organo soli- tario vereque centrali (qualia nulla in plantis exstant) terminetur axis, sed verticillo organorum lateralium, (fo- liis fructus, ovariis, carpe'llis), ultra quem optime continu- ari posset, nisi organis inferius sitis et praecipue fructu staminibusque consumeretur omnis succus nütritius. Cum tarnen rarissime, sin umquam, eveniat, ultra fructum con- tinuari axem, hie statuamus florem et praecipue fructum re vera axem terminare. Exemplis forsan melius eluceant quae modo protuli. Duas igitur describam plantas, unam e classe vegetabilium axe primario (caule) determinato, alteram e classe vege- tabilium axe primario indeterminato praeditorum. In Erjrthraea ramosissima cotyledones videmus sicut in omnibus dicotyledoneis oppositas, sequuntur in axi (caule) qui ex earum medio prodit paria 5 vel plura fo- *) conf. Append. F. **) Isagoge phytoscopica Cap. -XI. •**) Gründlehre der Anat- j-) De la tetßiinaisoa des plaatea. 440 ' ; - liorum vegetationis oppositorum, terminatur autem idem axis fiore (foliis fructificationis) breviter pedicellato. Nu- merus igitur foiiorum in caule aeque ac caulis longitudo definita. Interdum, in solo steriliore praesertim, rami nulli in axi primario evolyuntur, plerumque tarnen ex axillis paris foiiorum, quod flori proximum, rami prode- unt (axes secundarii), quorum quisque foliis vegetationis duobus oppositis instructus1 iterum fiore terminatur. Ex axillis autem foiiorum rameorum denuo rami ( axes ter- tiarii) prodeunt, eodem modo ac priores efformati, et sie porro. Planta Erythraeae ramosissimae bene efformata saepe nobis praeter axem primarium (caulem) duo axes seeundarios, quatuor tertii, octo quarti et sedeeim quinti ordinis offert, neque huic continuationi per ramos.ullus finis foret, nisi causis exterioribus (frigore et alimenti de- fectu) necaretur planta. In hac planta omnibusque huic similibus (hoc est fiore terminatis), flos caulinus primus evolvitur, sequuntur hunc flores ramorum primariorum, illos seeundariorum etc. Similem ramificationis florescen- tiaeque methodum in Euphorbiis nostratibus observavi. (cf. En Euph. p. 23. Tab. III. fig. 72.) Inter cotjledones Veronicae arvensis surgit caulis, nullis aliis vestilus ac vegetationis foliis. Haec folia, in- ferne opposita et gemmas rameas axillis proferentia, super- ne alterna fiunt, axillis flores gerentia (axes seeundarios), peduneulis brevissimis aphyllis insidentes. Flos iniimus primus florere ineipit, sequitur pröximus, hunc tertius et' sie porro. Cum numerus foiiorum subfloralium (bracte- arum) indefinitus sit et caulis progrediente vegetaüone semper magis elongetur, evenit ut saepissime fruetus jam maturi in basi, subrnaturi parum altius, flores florentes versus apicem et in summo caule flores nondum aperti reperirianlur, quorum ultimi vel supremi tarn parvi sunt, Ut observationi plane se subducant. Tales autem flores minimos tunc adhuc observamus, cum plantula, caloris nimis impatiens incipientis aestatis ardoribus enecatur. *) Maximi autem momenti esse in plantarum vita dis- tributionem florum, et optimos characteres eandem no- bis offere e modo allatis exemplis videri jamquidem po- test, adhuc magis tarnen probabitur inflorescentiarum ya- riarum descriptione. Inflorescentiam autem eam voca- mus caulium vel ramorum (axium) partem, quae nullos alios profert axes (ramos) ac ßorigeros. Sicut /los foliis^ natura peculiari praeditis, efformatur, (foliis floralibus vel fructificationis circa eundem axin dispositis) ita inßore- scentia ramis indolis peculiaris (ramis florigeris), circa eundem axin communem distributis, componitur, atque in longe majore plantarum numero idem nisus inest inflo- rescentiis, qui in omnibus floribus observatur, unicam quasi et a cetero vegetabili distinctam partem constitu- endi *). De quo tarnen infra plura. --Cum autem non eadem prorsus dignitas est inflorescentiae quae flori at- tribuenda, mirum videri nobis non debet, eam saepius mutari deformationibus, tam e snppressione quam e Iux- ürie partium ortis, et interdum limites omnino nobis de- esse quibus a ramificatione vegetativa eam separemus. Immo flores inveniuntur in quibus non semper distinctis- •) Sicut in Euphorbiis rami caulini superiores ramis infloreseentiali- bus (verticilli terminaüs) simillimi sunt, foliis nullis sub verticillo se- cundario vestiti, ita quoque in Veronica arvensi rami qui e foliorum caulinorum superiorum (hoc est inflorescentiae racemosae caulem ter- minanti proximorum) axiliis prodeunt, alia folia plerumque nob pro- ferunt ac folia alterna subfloralia (bracteas). Rami autem e cotyledo- num foliorumque caulinorum infimorum axiliis enati, cauli primario simillimi sunt, in basi paribus 2 vel 3 foliorum oppositorum iDstructi, et dein tantum racemum alterniflorum proferentes. Simile quoddam jam in Euphorbiis observavi. (conf. En. Eupb. p. 23) *) Inflorescentia haue ob rem quodam jure ßos plantae, (h. e. in- dividui latiori verbi sensu) vocari posset, flos autem ßos axeos, (h. e* individui strictiori sensu,) 442 simi sunt limites folia floratia inter et vegetaliva", neque aliter quandoque nisi analogia certiores fieri possumus, an flori adhuc adnumeranda sint Organa quaedam, vel po- tius a flore separanda. Exemplo sint Dianthorum, Nan- dinae, Malvacearum plurimarum, Hepaticae, Nigellae cet. flores. *) In duas autem magnas classes omnes inflorescentiae commode distribui possunt, quarum una inflorescentias terminales vel definitas, altera inflorescentias indetermi- natas vel indelinitas complectitur. Ad primam classem omnes plantae referendae sunt, quarum caulis vel inflorescentia flore terminatur. Huc pertinent praeter Ery thraeam ramosissimam, supra a nobis descriptam, Gentianeae fere omnes, major pars Caryo- phyllearum , B.a?j.unculacearum , V^alerianearum , Cam- panulae plures, Paris, JRosaceae multae, cet. cet. Sim- plicissimam hujus classis formam sistit caulis uniflorus (Myosurus, Exacum filiforme cet.) saepius tarnen ex axillis foliorum sub flore terminali positorum rami flore terminati, aut simplicissimi aut denuo ramosi, prodeunt (Helleborus viridis, Ranunculus arvensis, Potentillae, Rosae cet.). Semper autem flos axin primarium termi- nans primus floret, caeterique, si plures adsunt, ordine centrifugo evolvuntur, hoc est ita ut flores ramorum qui ilori terminali proximi sunt primi expandiantur, evolutio autem sensim ab apice (centro) caulis ad ejus basin (pe- ripheriam) descendat. **) Secunda classis, praecedente multo major, illas com- plectitur plantas, quarum caulis (axis primarius) vel in- florescentia nullo terminatur flore, in quibus igitur om- nes flores axillares sunt, hoc est ramos (axes secundarios) terminantes. Hie autem flores contrariam sequuntur evo- *) cf. append, G. **) cf. append. H. i 443 / lutionis legem, dum sdlicet infimi primi florent, flore- scentia axeos apicem vel centrum petente. (Evolutio cen- tripeta.) Talis inflorescentiae exemplum simplicissimum offert Veronica arvensi$ supra descripta, in qua uti vidi- mus circa axem primariüm (caulem) indefinitum dispo- nuntur axes secundarii (pedunculi cum floribüs) simpli- cissimi, hoc est nullis foliis vegetationis instrücti, at hanc ob rem nunquam ramosi. Magis composita fit haec in- florescentia si axes secundarii praeter florem folia adhuc vegetationis ferunt et hanc ob rem aut ramosi sunt aut saltem ramificationis facultate praediti. Si axes secundarii licet ramosi ilore tarnen terminantur, tunc deflorationis ordo idem est ac in simplicissima forma ( centripetus, ilore terminalis rami infimi primum aperto, sequentibus ramorum superiorum floribüs terminalibus), sin autem in- definiti sunt (quod tarnen nunquam? forsan in inflore- scentia terminali accidit,) tunc flores infimi rami infimi primi expandiuntur sequuntur mox rami sequentis flores infimi, tum tertii et sie porro. Tunc evolutio inflore- scentiarum partialium 1, axillarium eodem modo fit respe- ctu axeos primarii, quo florum evolutio in axi seeundario — utraque centripeta (cf. Umbelliferae et Rob. Brown on Compositae p. 92). Cum autem inflorescentiae inde- terminatae laterales sub infl. indeterm. terminali colloca- tae sunt (hoc est si caulis inflorescentia indeterminata terminatur) tunc caulina 1. terminalis prima flores expan- dere ineipit, sequuntur inflorescentiae laterales terminali proximae, et evolutione generali inflorescentiarum hie si- cut in prima classe evolutio florum centrifuga. Flores tarnen quibus singula componitur inflorescentia ordine centripeto evolvuntur. Quae magnae classes de quibus modo sermo * fuit, constantissimae quidem et quoad indolem diversissimae, nihilominus tarnen nonnunquam quum quoad formam ha- 444 bitumque similiores sunt, difficilius cognoscuntur, aliquando analogiae tantum evolutionisque florum ope rite distin- guendae, Interdum contractione axium diversorum, suppres- sione florum, vel quoque inusitata fertilitate *) axillae foliorum et sexuum separatione **) inflorescentiarum na- tura obscurior fit. De inflorescentiis, quae qooad stru- cturam vel evolutionem abnormes videntur, alias disseram, hie autem diversos infloresc, modos ab auetoribus bota- nicis admissos examini subjiciam. Cl assis primae modificationes sunt: ßores termina- les solitarii et aggregati, ßores corymbosi auetor. glome- rulus, cyma et fasciculus. 1) De flore terminali solitario et floribus rameis magis vel minus aggregatis sub hoc prodeuntibus (quod ab auetoribus plerisque minus exaete florum corymboso- rum nomine designatur) supra jam disserui, et exempla attuli. 2) Glomerulus aliter a priori (florib. aggregatisj non differt nisi florum pedicellis brevissimis et plerumque sim- plicioribus. Glomerulus a capitulo (vide infra) praeser- tim evolutione centrifuga distinguendus. 3) Cyma effbrmatur cum rami florigeri sub flore terminali in verticillum bi- vel multiradiatum colliguntur. Plerumque rami cymarum (quae praesertin in plantis op- positifolirs oecurrunt) dichotomi sunt, hoc est, flore ter- minati, sub quo duo adsunt folia vegetationis, e quorum axillis iterum ramus eodem modo dichotomus prodit et sie porro. Erythraea ramosissima supra descripta. jtediae ^alerianaecjue^lurimaeyCaryophylleae fereomnes cet.cet. optime *) cf. appendix I. **) Robert Brown on Compositae p. 98 seq. in Linn. Trans. Vol. XII. p. I., Rob. Er. verm. Schrift II. p. 533. 445 optime cymam (vel caulem) dichotomam exhibent. Cy- niam penta-vel hexa-cnotomam videmus in Viburnorum^ Conti sanguineae et praecipue in Euphorbzarum inflo- rescentia ramificationeque inflorescentiali (verticillus quin- quefidus). Rami cymarum semper? terminati sunt flore, interdum tarnen abortu unius gemmarum spurie simpli- ces et indeterminati fiunt (cf. Eiythraeam spicatam, Dianthum superbum, ramos verticilli Euphorbiarum. En. Euph. p. 26- ) Plerumque omnes rami cymae eandem assequuntur altitudinem, planum quasi efformantes apici- bus, interdum autem superficies cymae convexa est, non- numquam concava. Flos caulinus uti supra jam vidimus oinnium primus evolvitur, sequuntur ordine fl#res ramos primarios terminantes etc. Interdum cyma composita Et, dum scilicet sub ver- ticillo primario (qui flori terminali vel caulino proximus) alius prodit verticillus inferior, cujus flores serius expan- duntur quam flores ramorum verticilli superioris. 4) Fasciculus est cyma dichotoma ramis brevioribus floribusque ideo magis conglomeratis. Rami fasciculi sae- pius abortu unius aut utriusque gemmarum, quae e foliorum subfloralium axillis prodeunt, pseudosimplices fiunt (cf. quae supra observata sunt). Quod saltem in Diantho bar- bato occurrit, qui ab immortali Linnaeo fasciculi exemplum exhibens citatur. Vix autem est cur fasciculum a cyma distinguamus. Fasciculus magnopere contractus a glome- rulo vix aliter ac florum dispositione magis regulari differt. Glassis secundae modificationes sunt: spica, amen- tum, spadix, racemus, corymbus, umbella, capitulumy ' panicula et thyrsus. 1) Spica est axis indeterminatus, folioTum (bractea- rum) axilla flores sessiles fovens. Bracteae (et hang ob rem flores) nunc alternae sunt, nunc oppositae, nunc ver- 3s Heft. 30 446 ticillatae, *) Ordo evolutionis autem centripetus. (Exem- plo sint Orchideae pleraeque, Scachytarpheta, Plantagi- nes plurimae etc.) 2) Amentum est spica (masculis praeserUm floribus efformata) post florescentiam decidua. 3) Spadicc est spica (plantarum monocotyledonearum) basi saepius folio (spatha) involuta, cujus flores densissime aggregati in axem incrassatum quasi immersi sunt.**) Arum, Calla, Pothos, Acorus, Orontium.) 4) Racemus aliter a spica non differt ac pedunculis longioribus, longitudine fere inter se aequalibus. Vero- nicae pleraeque, Digitalis, Linaria, Actaea, Phyto- lacca etc. 5) Corymbus autem est racemus, cujus axis respectu pedunculorum brevior, et in quo flores inferiores longio- ribus insident pedicellis quam superiores, unde flores om- nes in eandem quasi planitiem evehuntur. Progrediente florum evolutione semper fere in racemum abit (quod optime observavit ill. I. Smith botan. grammar. Exemplo sint Cruciferae pleraeque, inprimis Iberides Linnaean^e. 6) Umbella simplex est racemus, cujus axis primarius quam maxime contractus est, ita ut pedunculi omnes ex eodem fere puncto prodeuntes videantur. (Heder a Hei ix, Jasione, Astrantia.') Umbellis siinplicibus umbellatim *) In Labiatis et Salicariis istis, quibus flores verticillati tribuuntur, veri verticilli non existunt (rite observante ill. Link in EI. pbil. bot. p. 253-) Flores tunc tantum verticillati esse possunr, cum bracteae ver- ticillatae sint. In Anagallide arvensi fol. ternis et praesertim in Hippuride vulgari veros verticillos videmus. Lal/iatarum omnium Sa~ licariarumque pseudo-verticilli cymis .axillaribus magnopere contractis efformantur. Minus bene igitur divus a Linne' (phil. bot. Tab1 IX. f- 166) verticillum illustravit. **) De appendice qui in Aro spadicem terminat videantur quae nfra de inflorescentiis comosis dicta sunt. %. - 447 di^positis umbella composita efformatur. ( Umbetliferae pleraeque.) 7) Capitulum est umbella floribus sessilibus vel si mavis spica quoque, cujus axis tantopere contractus est, ut flores sicut in umbella ex eodem puncto pxodire videan- tür. Calatliis autem a capitulo vix nisi receptaculo (Io- co'ex quo pedunculi abeunt) parum ampliato differt. (Ex. sint Scabiosae nomiullae, et Compositae pleraeque.) 8) Panieula est racemus pedunculis ramosis, ramis inferioribus longioribus: (F^itex, Salvia paniculata) cf. ill. De Candolle Theorie eiem. ed. 2. p.'3S8. 9) Thyrsus autem est racemus pedunculis ramosis, inferioribus et supremis brevioribus, mediis longioribus. DC. loco citato 388. Ultimae duae inflorescentiarum species, habitu quan- doque cymis quibusdam convexioribus similös, statim flo- rescentia centripeta, quae toti classi communis, digno- scuntur. Expositis jam variis formis inflorescentiarum, obser- vationes quasdam de earum transitionibus addere liceat. Spicam vel racemum simplicem arctiori sensu eas Yoco inflorescentias, in quibus circa axem communem elongatum indefinitumque plures distributi sunt flores bracteis solitariis ut dicunt stipati, hoc est pedicellis nu- dis (brevissimis in spica, longioribus in racemo) insiden- tes, vel ut aliis dicam verbis, axes primarios indetermina- tos, obsitos axibus secundariis, folia vegetationis nulla fe- rentibus. Hie autem inflorescentiae modus, etsi simpli- cissimus, rarior tarnen est. (In Digitali, Linariaque racemos simplicississimos, in Orchide latifolia et affini- bus spicas simplicissimas videmus.) Plerumque enim in spicis vel racemis peduneulos, aut basi aut medio aut sub flore, duobus instruetos videmus foliolis, oppositis vel sub- oppositis, cum caule et folio caulino, cujus axillae flos 30* 448 insidet, alternantibus. Foliola haec ( quodammodo axium secundäriorum cotyledones yocanda) positione et habitu omnino analoga sunt foliis istis primordialibus , saepius squamulaeformibus, plerumque oppositis vel suboppo- sitis saltem, quae in basi ramorum vegetabilium dicoty- ledonearum plerumque observamus. (Amentaceas et Mo- nocotyledoneas hoc respectu forsan a dicotyledonearum structura recedere, quoad habitum saltem, dixit cl. Turpin, Memoire sur l'inflorescence des graminees et cyperees etc. p. 13". seq.). Quandoque supprimuntur fere foliola haec primaria, tarn in pedunculis (e. g. in Ocj?no, Scutellaria), quam in ramis florigeris (Euph. Gerardiana et nicaeensi cf. En. Euph. p. 25) et saepissime sterilia sunt, hoc est ramos nullos ex axillis proferentia. Sterilia videmus in spicis, racemis, capitulisque omnibus, quibus flores tribra- cteati*) tribuuntur, e. g. in Phy toi acca, Microtea**) Po- lygalis racemosis, Salicariis multis, Gomphrena et affi- nibus, Thesiis plurimis, Labiatis plerisque verticillis biflo- ris praeditis etc. In plurimis aliis plantis ramos profe- runt haec folia, et sie pedunculum antea simplicem ramo- sum faciunt. Pedicellos gignunt foliola haec, quantum scio, semper pedunculis primariis similes, hoc est itidem sub flore foliolis duobus instruetos, numquam igitur revera simplices. Facultas saltem denuo ramiheari iis inest. Cum autem eorum ramüicatio omnino eadem sit quae cymae dichotomae, dici potest omnem pedunculum late- ralem tribracteatum cymae dichotomae germen continere. Pulcherrime varias ramiheationes peduneuli vel floris tri- bracteati exhibent generis Ammanniae variae species, in quibus mox pedicellos unifloros, mox trifloros, mox sep- temfloros videmus, prout speciei typus vel potius quoque *) Cf. Appendix K. **) Microteae congenerem suspicor Ancistrocarpum H. B. K. 449 solum et clima florum evolutioni propitia fuerunt. Haec ramificatio autem aeque ac cyma terminalis in aeternum continuari posser, nisi eodem modo ac ilia aut fame aut aestatum cyclo consumeretur. Saepius praeter folia duo primaria et cotyledonea quasi, de quibus modo disseruimus, alia adhuc occurrunt in axifaus secundariis inflorescentiarum, tunc aut flore ter- minatis, aut indeterminatis. Inflorescentias secundarias vel laterales autem iisdem legibus, obtemperare eodemque modo examinandas ac primarias vel terminales, supra jam dixi. Inflorescentiae laterales indefinitae rarissime occur- runt in plantis, quae inflorescentia terminali praeditae sunt, tunc autem serius flores expandunt ac infl. primaria, 1. terminalis. In plantis caule indeterminato praeditis ' frequentius occurrunt. Lysimachia thyrsiflora, frutices arboresque plurimae etc. Multo frequentiores sunt au- tem inflorescentiae laterales definitae (cymae), quod Xä- biatis fere omnibus, Scrophularineis multis., Chenopodia- ceis Salicariisque plurimis probatur. Summi autem mo- menti est, ut uniuscujusque inflorescentiae verum typum veramque indolem enucleare studeamus, quum aliter vitam et affinitates arctiores plantarum animo comprehendere vix possimus. Restat ut phaenomena quaedam enumerem, quae inflorescentiae nobis obferunt. Supra jam innui, inflorescentias et flores in eo con- venire, quod saepissime a reliqua planta separantur quasi longiore intervallo aphyllo (pedunculo proprio floris, ped. communi inflorescentiae.) Pedunculus partialis floris ef- formatur internodiis foliorum calycinorum, inflorescentiae pedunculus autem internodiis" bractearum infimarum. Aliud symptoma nisus istius inflorescentiarum, compagem ßori quodammodo similem efformandi, exhibent bracteae infi- morum ramorum inflorescentiarum saepius in involucrum monophyllum connatae, calycem quodammodo ita oonsti- 450 ' tuentes monophyllum. (cf. involucra Mirabilis Jalapae, Othonnae, Tagetis, Euphorbiae, Hepaticae cet.) Saepius, sicut in floribus ita in inflorescentiis quo- que, folia (bracteae) verticillatim aggregata sunt, numero bractearum in quolibet verticillo sat constanti (saepe qui- nario) foliisque verticilli exterioris cum interioris verti- cilli foliis alternantibus. (cf. Jasionem montanam, Dah- liam vnr Labilem etc.) In Jasione folia extimi verticilli involucri inflorescentiae semper fere viridia sunt, interio- ris autem caerulescentia vel albida, petalorura indolem mentientia. Eandem indolem petaloideam in sat multa- rum Compositarum Proteaceanunque foliis involucrali- bus interioribusobservamus (e. g. ixiElichryso, Xeranthemo, Protea mellifera cet.') Folia involucralia Umbelliferarum nonnullarum (Ast?*antiae, Arctopi, Bupleuri) Caprifolia- cearum (Corni suecicae, canadensis, masculae et ßoridae) Euphorbiacearum et Haemanthi, Graminearum Cypera- cearumque bracteae, Aroidearumque spathae saepius lae- tissimis superbiunt coloribus, ab indoctis hanc ob rem corollarum vel florum nomine appellatae. Flores mascu- los inflorescentiae hermaphroditae interdum habitu sta- mina mentiri floremque foemineum fructum, in Euphor- bia et Anthostemate videmus, sed etiam in inflorescen- tiis e florib. herm. compositis similitudo quaedam inter ramos et stamina obvia. Minime quidem stamen (quod Folio singulo par habendum esse supra jam dixi) ro?no analogum dici potest, non spernanda tarnen indetur si- militudo habitus evolutionisque quae utrumque inter- dum in tercedit. Sicut autem ex aestivatione foiio- rura calycinorum floris evolutio staminum iis opposi- torum praedici potest, ita evolutio ramorum floralium, vel florum inflorescentiae verticillatim umbellatae, facil- *) Appendix L. — 451 lime ex aestivatione foliorum involucri praesagienda *). Quod Jasionis montanae umbella, Euphorbiarumque cyma optime probatur. Pedunculi vel rami, foliis verti- cilli interioris üivolucrorum oppositi, saepius breviores sunt, quam rami ex axillis foliorum verticilli exterioris pro- deuntes, stamina autem petalis opposita plerumque brevi- ora sunt ac illa quae ante folia calycis posita. In floribus Organa foliacea, quae calycem et corollam sequuntur, habitu minus foliaceo gaudentia vel quoque suppressa videmus, cui certe analogum, folia superiora in- florescentiarum saepissime, aut habitu peculiari gaudere, bractearum nomine tunc inprimis salutata e. g. in Marc— gravia umbell. , aut omnino supprimi. (in Urnbelliferis plurimis. ) Mutatio staminum in petala in flore polyandro a peripheria incipit, flores autem infimi inflorescentiae sim- plicis primi radiantes Hunt. (Exemplo sint ßellis, Aster, Matricaria, Helianthus etc.) Organa extima floris (folia calycina corollinaque) facilius in folia vegetativa mutantur, rami autem extimi inflorescentiarum determinatarum, in quibus ordo evolutionis inversus, facilius ac inferiores in foliosos mutantur. Quod in Euphorbia Cyparissia quo- tidie occurrit. Stamina sterilia vel in nectaria mutata verticillorum interiorum floris (in Aquilegia, Rutaceisque pluribus) *} Stamina, foliis calycinis exterioribus vel inferioribus opposita, prima debiscere iüustrissimus R. ßrawn variis locis demonstravit, raraos au- tem florales, foliis vel intimis supremis involucri oppositos, primos flo- res expandere, in Euphotb. Enum. p. 37. adnotavi. Evolutio in Eu- phorbiis centrifuga, quia caulis vel axis primarius inflorescentia termi- natus est. Organa verticillorum interiorum floris autem in longa majori plantarum nnmero facilius supprimuntur. In 'jrfgrilhoriia Eu- patoria nonnullos flores vidi, quibus decem tantum erant stamina (fo- liis calycinis corolünisque opposita), alios autem, e/uinaue tautum at«.- minibus praeditos, eisque foliis calyciuis oppositi». 45w2 \ quodammodo imitantur floribus sterilibus deformibusque Hyacinthi comosi. Petalis aliquo respectu similes sunt flores radiantes in ambitu inflorescentiarum Compositarum, Dipsacearum, Umbelliferarum, Cruciferarumque sat mul- tarum. Sicut saepius sub floribus, ita quoque saepissime sub inflorescentiis, folia sterilia (axillarum gemmas non evol- ventia) videmus (e. g. in Compösitis , Proteaceis , Gra- minibus, Cyperaceis etc.). FJores interdum videmus quibus fructus deficit, ejus loco autem ramulus adest, foliosus, axeos continuatione formatus (flores proliferi), in inflorescentiis autem indefi- nitis axis quandoque ultra inflorescentiam continuatur, nunc bractearum sterilium fasciculo quasi terminatus, nunc re vera post florum expansionem continuatus et folia ve- getationis denuo proferens. Tales inflorescentias prolife- ras, termino botanico inflor. comosarum designatas, vide- mus in Eacomi punctata, Fritillaria imperiali, Bromelia, JfrIelaleuca,CaUistemone(Metrosiderohortor.),CalothamnOy Lavandulisque variis. Huc forsan quoque referri posset appendix sterilis qui in Aro spadicem terrhinat. In hac appendice autem folia aeque ac rami vel flores suppressa. Alia adhuc similitudo florem inter et inflorescentiam illa est, utramque saepius, peracta anthesi, articulatim quasi a caulibus dilabi. Est spicarum genus amentum (Ajnen- tacearum et Coniferarum familiis proprium) , quod, quia semper deciduum est, a spicis permanentibus distinxerunt botanici, injuria tarnen uti mihi videtur, quia eodem jure racemi, umbellae et paniculae deciduae a reliquis sepa- rarentur. Umbellae decidua in Hedera, cymae, paniculae thyrsique decidua in Hosaceis, Leguminosis, Jasmineisy Caprifoliaceis, Tiliaceis, arboribusque plerisque.) Flore terminari axem cui insidet, vel potius floris organis consumi succum nutritium, cujus ope axis ultra — 453 continuari potuisset, jam vidimus, idem autem omnes fere inflorescentias efficere, facillime est visu. Axis enim foliiger (folia vegetationis gerens) vix, nisi inflorescentias comosas (quae rarissimae sunt) excipias, ultra axem flo- rigerum (mflorescentiam) continuatur, plerumque inrlo- rescentia tarn determinata quam indeterminata aeque ter- minatus ac flore terminali. Quod probatur caulibus ra- misque, inflorescentiarum tarn determinatarum quam in- determinatarum ope truncatis quasi, ethantobrem demum dichotomis, aut tri 1. 5 chotomis, cymosis, umbellatisque Proteacearum plurimarum, Syfingae, Acerum divers orum, Viburni, Ledi palustris, Ericarumy Diosmarum, Phyli- carumque plurimarum. Quod ultimum et gravissimum adducam argumentum mutuae affmitatis florum cum in- i\ orescentiis istud est, plantas tarn flores quam inflore- scentias uno quasi iinpetuprocreare, neque foliorum ramo- rumque vegetationis ad instar sensim sensimque efformari evolvique partes quibus constituuntur. *) Fioribus inflo- rescentiisque citius conceptis, citius evolutis, citius quo- que ac ceterae plantarum partes perituris, mox transit utilis vitae gloria. Caulibus autem ramisque sterilibus tardius efformatis hanc ob rem quoque longior est tena- ciorque vita, tristis quidem et absque decore, saepius autem longa saeculorum serie non consumenda. Nulli tarnen hercle exstabunt, quibus herbarum in terram pro- cumbentium erucarumque iis vescentium obscura, sordida, longaevaque vita pulcrior videatur, quam florum papilio- numque in iis degentium vita, ephemera quidpm, attamea ornata atque eximia. *) Goethe, Versuch die Metamorphose der Pflanzen zu erkla- ren §.99. 454 APPENDIX. . A. Elegantissimam seriem mutationum organorum interi- orum 1. superiorum floris in Organa ordinis inferioris mihi exhibuit specimen Campanulae rapunculoides L., quod Augusto mense anni praeterlapsi in Gallia inveni. In hoc specimine infimus flos inflorescentiae nihil prae se ferebat, quod a normali structura numeroque partium recederet. Qui hunc sequebatur flos non rite evolutus erat, quoad structuram similis tertio, qui sequente gau- debat structura. Germen inferum. Laciniae calycinae quinque, virides," magnitudine et ßgura solemni. His al- ternae et anteriores quinque erant laciniae eadem forma et colore praeditae (corolla). Sequebatur corolla tubu- Iosa coerulea, cujus laciniae cum calycis interioris la- ciniis alternabant (stamina). Stamina nulla. Stigmata numero formaque solemni. In quarto flore ahius in caule sito, germen aderat inferum, laciniaeque calycinae solito majores et magis foliaceae quinque. Cum illis alterna- bant laciniae totidem et eodem modo efformatae ac pri- ores (corolla). Filamenta 5, cum laciniis calycis interi- oris alternantia, non rite efformata, per lineae longitudinem cum germine connata, dein libera, alba, crassa, subulata. Antherarum ruclimenta tantum vidi flore jam eiFoeto. Styli tres subfoliaeei. Germen triloculare. Semina vix eiformata, minima. — In quinto flore germen inferum vidi, lac. calicinas 5 exteriores, 5 interiores hisce alter- nas (corollam), 8 intimas, quarum 5 cum antecedentis ordinis laciniis alternabant (stamina), tres autem absque ordine positae erant (folia fruetus?) et stylos quinque, rite efformatos. (Verticillus accessorius?) Germen quinque- loculare. In flore sequente vidi folia calycina exteriora solem- . 455 nibus paulo majora et basi sublibera quinque, interiora totidem, eodem modo efformata iisque alterna (eorollam), tertium verticillum foliorum 5 eodem modo ac reliqua efformatorum et cum calycis interioris foliis alternantium (stamina), stylos autem tres subfoliaceos in germine supero triloculari. Septimus florum eandem prae se ferebat structuram ac praecedens. In octavo flore germen inferum, aderant laciniae calicinae quinque, forma coloreque solemnibus, corollae loco laciniae totidem, eodem modo efformatae quo calyx verus, quarum quatuor tarnen ad tertiam fere longitudinis connatae; staminum autem loco tubus corol- lo'ideus coeruleus cum antherarum rudimentis in apice laciniarum tubi. Styli bene efformati. Qui sequebatur flos germine infero instructus erat, laciniis calycinis quinque figura solemni, ^laciniis quinque interioribus cum prioribus alternantibus et basi aliquan- tulum connatis (corolla), tubo corollino cylindraceo coe- ruleo cum nullis antherarum rudimentis, cujus laciniae cum calycis interioris laciniis alternabant (staminibus), stylis fructuque bene efformatis. In decimo flore calycem corollamque laciniis efforma- ta vidi, quae magis foliaceae erant ac praecedentium florum laciniae calycinae, caeterum eodem modo dispositae. Staminum quinque loco Ovaria (carpella) quinque aderant, ovariis tribus quae in medio flore sita erant similia, mi- nus bene tarnen efformata, stylis fere normalibus in- structa et cum ovariis tribus interioribus, (iis quibus fru- ctus noimalis Campanularum componitur,) connata. Styli ovariorum trium interiorum reliquis simillima. Fructus octolocularis, . loculis tribus centrajibus seminiferis, quinque exterioribus (staminibus mutatis) sterilibus hoc est vacuis. Positio loculamentorum quinque exteriorum, respectu lo- culamentonim fructus primitivi, omnino eadem erat, quae 456 staminum positio respectu stigmatum in flore normali. Qui sequebantur flores omnes fere simili modo deformes erant ac modo a me descripti, aderant tarnen alii in quibus omnia Organa in folia mutata erant, foliis caulinis superioribus similia, aliique tandem, in quibus floris loco ramulus inveniebatur, superne dense foliosus, a caule pe- dunculo nudo separatus. Folia inferiora hujus ramuli ver- ticillatim disposita erant, foliis verticillorum duorum vel trium inferiorum inter se alternantibus , superiora autem neque numero amplius neque distributione cum floris nor- malis partibus conveniebant. Infra de ramulis hisce flo- rum locos tenentibus plura adhuc disseram. Exemplo, quod modo descripsi, optime iterum proba- tur res satis nota quidem, maximi autem in physiologia vegetabili momenti, omnes nimirum ßores partes e foliis originem trahere. Stamina petalis analoga esse, petalaque quasi pro staminibus sterilibus habenda, quod in omni flore duplici videre licet, optime jam exposuerunt imtnor- talis Gö'the (Versuch etc. §. 36), ill- De Candolle, (Theo- rie elementaire ed. 2. p. 123) analogiam arctiorem, quae omnia Organa floris, praecipue autem stamina et Ovaria (carpella) intercedit, praeterito saeculo jam a C. F. TVolf et Goethe demonstratam nuperius iterum demonstravit ill. Rob. Brown in observationibus sagacissiuiis, quibus Compositaj'um et Rafßesiae structuram illustravit (Tran- sactions of the Linnean Society Vol. XII. p. 89 et XIII. P. l.'p. 201 — 234, R. Browns vermischte Schriften, cur. Nees ab Esenbeck II.) atque ipse exempla transförma- tionis staminum in Ovaria, ovariorumque et foliorura calycinorum in foüa vera adduxi (Enum. Euph. p. 45 et p. 53); minus probata autem erat affinitas quae folia calycina et petala intercedit, neque unquam vel rarissime tantum transformationes pctalorum (Link element. philos. bot. p. 314) et staminum in folia calycina vel caulina 457 quoque observatae erant. Calycina autem folia caulinis, quibus saepius tarn forma quam colore substantiaque simil- lima, omnino analoga esse, iteratis vicibus vidi, tarn in Rosae cujusdam hortensis floribus duplicibus, quorum unum in horto botanico Gottingensi observavi, alterum in herbario Lamarckiano (quod ipse nunc possideo), quam in Hcllebori viridis Sabaudiae montibus lecti flore. Fo- lium calycinum extimum in flore terminali Hellebori in bracteam mutatum erat, foliorum calycinorum magnitu- dine et colore, rotundato ovalem, margine subserrula- tam, ad medium fere usque trifidam, foliisque caulinis ejusdem speciei, et praecipue Hellebori foetidi simillimam. In unamquamque laciniarum hujus bracteae autem ex ejus basi nervus emittebatur, quorum medius subsimplex erat, laterales magis ramosi. Reliquae partes floris legi- time efformatae erant, petala autem (nectaria L.) septem tantum aderant, octavi (quod folio calycino intimo ante- positum esse solet) loco ßlamento repleto. Ovaria flori inerant duo tantum. — In uno Piosarum flore calycis loco quinque vidi folia, circa caulem in verticillum dispo- sita, atque tubo nulli insidentia, foliis caulinis simillima, pinnata. Axis (raraus floralis) ultra hunc verticillum caly- cinum continuatus, petalis obsitus erat numerosis', roseis, in spiram dispositis, staminum autem ovariorumque nulla exhibebat vestigia. In altero flore calycina folia, caulinis aeque similia ac in priori, nondum in verticillum collecta erant, approximata tantum et spiraliter circum axem inserta. Reliqua omnino erant sicut in priore flore. (cf. Goethe 1. c. §. 103. 104.). Transformationem ovarii (carpelli) in stamen, quam in Euphorbiis jam observaveram, iterum mihi exhibuit flos Gentianae campestris L. In hoc unum e duobus ovariis, quibus fructus constituitur, in antheram mutatum vidi. Ovarium non mutatum semini- ferum quidem erat, attamen non clausum, latere interiori 458 scilicet hians (nervis lateralibus folii, quibus receptacula seminum formantur non rite connatis). In specimine hybrido Digitalis, quod parentibus Di- gitali purpurea L. et parvi/lora Lam. ortum erat, florem vidi staminibus tribus tantum instructum. Stamen alte- rum ex duobus brevioribus, quae in fioribus normalibus inter lacinias duas laterales labii inferioris et lacinias qui- bus labiura superius efformatur posita sunt, in laciniam corollinam mutatum erat. Corolla igitur hie laciniis sex constituebatur. Keliquae partes floris omnes normales erant. Notandum autem, stamina duo breviora in familiis Per- sonatarum-, Rhinanthacearum, Labiatarum, P^erbenacea- rumque serius dehiscere, ac longiora duo, nee raro om- nino supprimi. B. Interdum, rarissime quidem videmus folia floralia axil- lis gemmas (semper? florales) foventia. Clariss. Raspail coramunieavit mihi florem Calthae palustris, in quo fo- Jiorum calycinorum extimum, (a reliquis spatio aliquot linearum separatum), gemmara floralem axilla gerebat. Ipse in Solajio Lycopersico idem phaenomenon observavi, quod tarnen ad exceptiones vel monstrositates referen- dum, cum non solum rarissime oecurrat, sed etiam ver- ticillus calycinus tunc quasi dissolutus sit; uno vel altero foliorum calycinorum a reliquis magis vel minus longe abstantibus. C. Omnia folia, quibus singulus flos efiFormatur, ex uno eo- demque axi prodire, nemo jam erit qui nesciat, neque unquam, nisi in Gramineis et Cyperaceis^. folia diverso- rum axium^ hoc est, folia a natura botanica omnino di- stineta, ab nomine botanico conjuneta sunt, ne pseudoco- 459 rollis pseudoealyces desint. Optime sagacissimus Turpin (Memoire sur l'inflorescence des Graminees et Cype- rees etc. in Mem. du Museum T. V.) Graminum Cypera- cearumque structuram illustravit , omniaque diLjJa de bractearum, indole tulit, quo nomine in opere Iaudato haec Organa salutat, quae Linne valvularum calycinarum et valvularum corollinarum exteriorum nominibus desi- gnavit. Spathellae (glumae corollinae interioris) natura et compositio ulterius adhuc examinanda est. Ipse in tractatulo, quem ante duos abhinc annos botanicis illu- strissimis Nees ab Esenbeck et Ernesto Meyer communi- caveram, aristam veram bracteae Graminum cum lamina folii, valvu tarn autem cum vagina et ligula hancterminante comparavi. Alio loco analogiam hanc fusius exponam. D. Saepissime inter staminum et carpellorum verticillos alius adhuc observatur verticillus, quem plerumque disci- formem, glandulosaque praeditum structura, et semper? staminibus non efformatis (suppressis vel non evolutis) constitutum, auctores botanici mox nectarium, mox dis- cum, mox torum, mox phycostema etc. etc. vocarunt. Hunc, quia nondum constat, an semper adsit vel statu- endus sit in flore completo, hanc ob rem non enumeravi, illustrissimum De Candolle secutus, qui (Theorie elemen- taire ed. % p. 152) quatuor tantum enumerat floris partes, calycem, corollam, stamina et Ovaria. Verosimilius tarnen fit, praesertim ob carpellonim positionem respectu sta- minum in magno florum numero (carpella scilicet non semper cum staminibus alternant) , inter stamina et Ova- ria aut unum aut plures latere quasi verticillos, quorum folia autem ob causas nobis adhuc ignotas numquam vel rarissime tantum evolvuntur. Sic exempli gratia in B.u- taceis positio foliorum fructus respectu roliorum calycis 460 semper determinata est, dum scilicet cum iis alternant, unus modo adsit verticillus stamineus aut duo. (Gf. no- tam in Enum. Euphorb. p. 53 et amici Ad. de Jussieu insigne opus, Memoires sur les Rutacees, p. 66.) In Po- lygaleis, Solaneis, Asperifoliis, Personatis, Rhinantha- ceis, Labiatis, Kerbenaceisque positio ovariorum duorum quibus frucjus componitur respectu caulis, foliorum ca- Ijcis et Paulis, bracteaeque floralis semper eadem est, duo modo adsint stamina aut plura. (Unum ovariorum semper caulem spectat, alterum bracteam.) Minime ne- gligenda in descriptionibus characteribusque familiarum generumque positio ovariorum respectu reliquorum ver- ticillorum floris. Quodammodo forsan disci folia comparari possent cum foliis plerumque minimis et parum effbrmatis, inter- dum omnino suppressis, quae in summo caule plantarum sub flore aut inflorescentia terminali interdum deprehen- dimus. In foliis involucri Euphorbiarum, appendicibus glandulosis et nectariorum instar liquidum mellosum se- cernentibus , haec analogia forsan indicatur. " E. Botrychium Lunaria Sw. elegantissimum nobis obfert exemplum, axem organis lateralibus (foliis, frondibus) non terminari. Frondes enim duae (altera sterilis, altera fructifera), quarum petiolis connatis pseudo- caulis hujus plantae efformatur, minime terminales sunt, verum apicem caulis subterranei (rhizomatis) intra basin petiolorum connatorum recondentes. Ita explicari quoque potest quomodo iieri possit, plantam anni sequentis (quae iterum basi sua novam plantulam fovet, cf. Kaulfuss in Regensb. bot. Zeit.) quasi intra plantam hujus anni inveniri. Fo- lia autem, marginibus omnino connascentia, organaque su- perius in axi sita recondentia videmus quoque in Eu- calyptorum floribus, F. -' 461 F. Floris loco ramum foliosum tunc invenimus, cum na- tura impec3iebatur folia in verticillos colligere internodia- que contrahere, vel potius quum vis 'vegetativa repro- ductivam viirt certamine vicit. De raniis floriferis inflo- rescentiisque idem valet. Positionem autem föliorum in rarao sterili (folioso) eandem esse ac organorum floris, pulcherrime in Thesio alpino videre licet. G- Foliola quinque minora exteriora et cum foliis caly- cinis veris alternantia, quae in Potentillis generibusque aliquot affinibus videmus, mihi ex föliorum calycinorum stipulis per paria connatis efformata esse videntur, neque ad proprium verticillum ea pertinere credo. Quae autem si ita sunt, stipulae föliorum calycinorum vocanda vel quoque appendices, quo nomine saltem organa valde ana- loga in Euphorbiarum involucris ab auctoribus desi- gnantur. Stipulas autem föliorum oppositorum vel verti- cillatorum facilime inter se coalescere sexcentis probatur exemplis. (cf. En. Euph. p. 31. et p. 58, in notaJ,i Gemmae föliorum flori proximorum non semper, aut serius saltem ac reliquorum et longius distantium vel in- feriorum, evolvuntur. Quod optime videri licet in Jlosay ubi folia caulina suprema, quandoque in tubum calyci- mum adscendentia , vel saltem flori valde approximata, nullas gemmas proferunt, et in Philadelpho ubi sub flore terminali duo ad'sunt folia opposita, saepius omnino ste- rilia, interdum florifera. Tunc autem flores paris hujus föliorum flori proximorum serius expanduntur quam flo- res ex axillis secundi paris (quod inferne sequitur) föli- orum provenientes. Crederem autem ordinem solemnem Ss Heft. 31 462 evolutionis hie hanc ob rem perverti, quia foliis subflorali- bus ob nimiam proximitatem flpris suecus nutritius mi- nus abundat. Occurrunt in magno numero plantarum e familiis diversissimis folia caulis et inflorescentiae, quorum axillae duas, tres, vel plures quoque ferunt gemmas, vel rameas vel florales, ex axi primario provenientes. Hoc phaeno- menon botanicorum attentione dignissimum jam obser- vaveram in Euphorbiis, Ballotis et Loniceris (cf. En. Euph. pag. 26«) Aestate anni praeterlapsi tales axes vel ramos accessorios in magno numero familiarum obser- vavi e. g. in Fumariaceis, Cruciferis, Besedaceis, Buta- ceis, Leguminosis , Salicariis, Onagrariis, Crassulaceisy Caprifoliaceis , - Rubiaceis , Jasmineis, Gentianeisy Pole- moniaeeis, Borragineis, Antirrhineis , Labiatis, P'erbe- naeeis, Primulaceis, Chenopodiaceis EuphorbLaceisque. Gemmis hisce accessoriis, mox ramos foliosos, mox floriferos, mox flores solitarios proferentibus, praeeipue in planus luxuriantibus multiplex fit ramificatio inflores- centialis et modificatur quodammodo florum evolutio. Prodeunt rami vel axes accessorii, in plantis herbaeeis saltem, inter ramum primarium et folium, ordine evolu- tionis centrifugo, in lignosis (Xylosteo) prout videtur in- terdum centripeto, hoc est ramo accessorio supra ramum primarium erumpente. In Lythro Salicaria interdum tres cymas in unius folü axilla videmus, quarum haec quae cauli proxima (ramus primarius) prima flores ex- pandit. In G-eiitiana lutea plures peduneulos unifloros in axilla foliorum caulinorum supremorum videmus, quo- rum ille qui cauli proximus longior, ilorem primus ex- pandit, sequente seeundo et tunc demum tertio. In Chenopodio polyspermo sub inflorescentia laterali termi- _ 463 nata (cyma dichotoma), ramus interdum prodit florifer, sed indeterminatus , hunc autem sequitur adhuc gemmula minima, quam numquam evolutam vidi, quam tarnen a?que ac priorem indeterminatam esse suspicor. Gemmis hisce accessoriis egregie demonstratur inflo- rescentia Euphorbiarunu In E. Cyparissia saepius sub ramis inflorescentia terminatis, quibus verticillus vel cyma terminales constituitur, rami prodeunt foliosi sive steriles, et hanc ob rem aut omnino indefiniti, aut serius tarnen ac reliqui inflorescentia terminati. Ramos similes acces- sorios in E' Peplo prius jam videram, ibi autem a ramis floriferis normalibus minime differebant, aeque ac illi in- florescentia terminati. Cum gemmis istis accessoriis ex axilla folii proveni* entibus, et aeque ac rami primarii vel legitimi basi foliis duobus Iateralibus praeditis, minime confundendae gern* mae adventitiae, quae e cortice internodiorum erumpunt, et quales in Euphorbiarum nonnullarum internodio coty*- ledoneo observavi. (cf. E. E. p. 19. Tab. III. Figg. 58 — 63,) Similes gemmas adventitias internodia cotyle* donea aliarum adhuc plantarum exhibent. Alio tarnen loco utramque gemmarum classem fusius tractabo. K Si bracteae nomine folium designamus, e cujus axilla flos prodit vel ramus floriger, tunc flos terminalis (vel inflorescentia terminalis) bracteatus esse non potest, quia axillaris non est. Accidit interdum, sub flore terminali folia inflorescentialia (bracteas) unum , duo vel plura ste- rilia aggregari, quod ab auctoribus floris bracteati nomine saepius designatur, haec folia autem eam ob rem tantum huic flori adnumerantur, quia eorum rami axillares non evolvuntur. *) Distinguendum igitur inter fiorem bra~ *) Foliola, quibus ia Cichoraceis plurimis basis involiicri obvalla- 31* 464 cteatum, hoc est florem e bracteae vel folii inflorescen- tialis axilla prodeuntem, et florem bracteis fiorum inferi- orum suppressorum stipatum. ( cf. Hosa, Erica, Styphe- lia, DiantJiuSy Malvaceae plurimae etc.) Flores axium secundariorum foliis axeos primarii, axium tertii ordinis flores loliis axium secundariorum bracteantur. Singulo fiori autem vel ramo florali singula hanc ob rem tantum esse potest bractea. Bractea autem est folium inßore- scentiae, saepius a foliis caulinis habitu discrepans (bra- cteae L.) saepius iisdem simillimum. Interdum fere aut omnino supprimuntur, quod inter alia in Cruciferis vi- demus (cf. Turpin Memoire sur l'inflorescence des Gra- minees et Cyperees etc. in Mem. du Museum T. V.) flores inllmi corymbi vel racemi interdum adhuc bracte- ati sunt, superiores rarissime tantum. Si in speciebus Cruciferarum, quarum flores ebracteati sunt, in medio corymbo vel racemo floris loco ramus foliosus occurrit, tunc quoque folium (bracteam) sub hoc ramo invenimus, licet superne - et inferne sub floribus desint. Bracteae quandoque adscendunt quasi in ramos florales sive pe- dunculos, et tunc flores pseudobracteati sunt, quod in Xhesio et Solanaceis ^multis, Turnera, Onagrariisque' quibusdam (comm. cl. Duby) oc'currit, Pedunculi bra- cteaeque deiinitio, quaminpraefationeEnumerationisEuph. dedi, nimis stricta, itaque amplifianda ut pedunculum tur, plerumque sterilia, interdum tarnen axillis gemmas inflorescenti- ales ferunt. In Calystegia sepium, cni inflorescentiae laterales sunt, iloreque terminatae, ad cujus basin duo.folia sterilia deprehendimus, pedunculum inflorescentialem vidi a solita structura aberrantem. In axilla unius foliorum subfloralium flos erat breviter pedicellatus, binis - foliis sub calyce praeditus neque ullo cbaractere a normali flore rece- deus. In axilla folii alterius ne vestigium quidem gemmae aderat. Flos medius vel primarius a normali flore aliter non recedebat nisi quod folium calycinum extimum habitu itfucturaque omnino folium subfiorale refercbat. 465 dicamus axem, cui Hos lateralis insidet, bracteam autera folium inflorescentiae, quod in axilla florem vel ramum floralem gerit. ; Vernatio foliorum et aestivatio organorum floris, quibus duobus terminis eadem res designatur, magni certe momenti in familiarum generumque characteribus, maximi omnino sunt in historia naturali et physiologia plantarum. Saepissime enim sola tantum aestivatione sciri potest, quae Organa extimos et quae intimos tenent locos in quolibet verticillo. Variarutn aestivationum ' optimas descrip- tiones dederunt viri illustrissimi H. Brown, De Candolle et Adr. de Jussieu. Organa exteriora facilius mutari metamorphosi descendente et ramos florales vel flores, qui ex axillis foliorum inferioruoi involucri inflorescentialis prodeunt, facilius ac reliqui aut supprimi aut in foliosos ramos mutari, jam adnotavi in E. E. p. 24. seq. p. 37. 42. Idem probatur exemplo supra allato Hellebori viridis. Adnotandum quoque, vernationem cotyledonum semper? complanatam esse, hoc est cotyledonum paginas superi- ores ubique invicem sibi incumbere, spirales sint, cotyle- dones vel plicatae etc. Haec vernatio autem in foliis veris rarissime sin umquam occurrit. Folia revera oppo- sita plerrmque vernatione equitantia süntv alterna autem saepissime obvoluta (cf. En. Euph. Tab. III. fig. 69. 70. 71.) Causa forsan in cotyledonum nervis minus effor- matis quaerenda. Occurrunt quandoque folia opposita, juventute omninol plana et vernatione complanata , ita tarnen, ut nervi medii non omnino invicem superpositi sint, et ut portio quaedam marginis dextri vel sinistri utriusque folii ab altero non tegatur. Folia haec tunc, primis saltem vitae stadiis, foliis nodi praecedentis oppo- sita esse videntur, neque alterna, sed videntur tantum, 466 qaia intemodium cui insident aliquantulum torsum est, foliaque quasi resupinans. Hoc exemplo iterum proba- tur, non tantum internodia serius efformari, vel evolvi saltem, ae folia quae vehunt, sed etiam nodos vel origi- nes foliorum sub'foliis quaerendos et ab iisdem separari internodiis magis vel minus longis, cf. Eh. Euph. p. VII. et pp. 14, ubi radiculai/i auctorum (cauliculum Richard) internodii cotyledonei nomine designavi. — Gaeterum vernationem pseudo-complanatam foliorum, quam in Alsineis pluribus et in Portulaca oleracea ob- servavi, a vernatione equitante non diversam credo. Litteratur. A. Der Deutschen. Nova genera et species plantarum etc. descfipsit de Martius etc. Vol. IL Fase. 1. c. tab. 101 — 160 (s. Heft 1. p. 113 et IL p. 279) 1826. Diese erste Hälfte des 2ten Bandes, welche schnel- ler erschienen ist als wir erwarteten, schliefst sich an Ge- halt und Ausführung würdig dem frühern an, sie beginnt mit einer Monographie der brasilischen Amaranthen. Fol- gende Arten und Gattungen sind darin enthalten: Gom- phrena officinalis tab. 101 et 102, G. desertorum t. 103, G. demissa t. 104, G. prostrata t. 105, G. macrorhiza t. 106, G. debilis t. 107, G. sericantha t. 108, G. eriophylla t. 109, G. leueoeephala t. 110, G. mollis t. 111, G. in- cana t. 112, G. nigricans t. 113 et 115, 1, G. agrestis t. 114 et 115, 2, G. scapigera t. 116 et 117, 1, G. Sello- wiana t. 117, G. virgata t. 118, G. elegans t. 119, G. vaga t. 120, G. angustiflora t. 121, G. globosa, Pfäffia glabrata t. 122, Pf. sericea t. 123, Pf. velutina t. 124, Pf. tomensosa,' Pf. hirtula, Pf. jubata, Pf. gnaphaloides (Gomphrena gnaph. Vahl); Brandesia rufa t. 125 et 127, 1, Br. puberula t, 126 et 127, 2, Br. villosa t. 128, Mo- giphanes hirtula t. 129, M. ramosissima t. 130, M. multiv caulis t. 131, M. villosa fc. 132 et 134, 2, M. brasiliensis t. 133 et 134, 3, M. straminea t. 135, M. diffusa, M. fla- 468 vescens (Alterna nthera flav. Kth.), Sertürnera glauca t„. 136 et 137, S. iresinoides t. 138, S. luzulaefolia, Tromms- dorfia aurata t. 139, Tr. argentea, Tr. pulverulenta, Tr. canescens, Hebanthe paniculata t. 140 et 142, 1, H. spi- cata t. 141 et 142, 2, H. virgata t. 143 et 145, 1, H. pulverulenta t. 144 et 145, 2, Oplotheca lanata t. 146, O. tomentosa, O. sericea, Bucholzia maritima t. 147, B. polygonoides t. 143 — 151, B. ficoidea, Alternanthera Achyrantha t. 152, Iresine polymorphe t. 153 et 154, Rosea elatior $. 155, Pupalia densiflora t. 156 et. 158, 1, Celosia longifolia t. 157 et 158, 2, Zeyheria montana t. 159, Crumenaria decumbens t. 160. Der Verfasser, ver- spricht übrigens noch eine vollständige Monographie der Amararithaceae in den Actis Acad. Leop. Gar. zu geben. Plantanim Brasiliae Icones et Descriptiones hac- tenus ineditae, auct. A. E. Pohl, Dr. Viennae, 182b. fol. Unter diesem Titel beginnt die Herausgabe der in dem K. K. brasilianischen Museum zu Wien aulbewahr- ten Pflanzen, welche in den andern erscheinenden Wer- ken noch nicht abgebildet sind. Das erste Heft enthält sieben Arten der Gattung Franciscea, nach Sr. Majestät dem Kaiser Franz von Oesterreich benannt, ferner eine Buena (Gosmibuena Ruiz et Pav.) ein Adenoropium (Ja- trophae spec.)- die übrigen Tafeln enthalten neue Arten der Gattung Manihot Plum. Tourneh Adans. (Jatropha L. Janipha Kth.). Das zweite Heft wird durch die übri- gen neuen Arten derselben Gattung angefüllt werden. Uebrigens verweisen wir auf den Prospectus, welcher das Nähere über das Erscheinen, den Preis etc. enthält (s. Umschlag dieses Hefts). 469 J. Hedwig Species muscorum frondosorum descrip- tae et tabulis aeneis coloratis illustratae. Opus posthumum, supplementum secundum scriptum a Frieder. Schwaegrichen. Volumen secundum. Sectio I., Textus P. 1 — 79. Tabulae 151 — 175. 4to. c. tab. aen. col. Diese neueste Fortsetzung schlierst sich den früher herausgegebenen Bänden würdig an, sie enthält folgendes : tab. 151 Polytrichum elatum, et P. dendroides, t. 152 P. longisetum et P. appressum, t. 153 P. piliferum et P. hyperboreum, t. 154 P. microstomum et P. remotifolium, t. 155 P. dentatum et P. subulatum, t. 156 P. pensylva- nicum et P. brachyphyllum , t. 157 P. tenuirostre et P. laevigatum, t. 158 Mnium giganteum, t. 159 Mnium Umbra- culum et Mn. heterophyllum, t. 160 Bryum Bartramia et Mnium lycopodioides, t. 161 Paludella squarrosa et Bar- tramia gigantea, t. 162 Hookeria quadrifaria et H. Langs- dorfii, t. 163 H. acutifolia et H. laetevirens, t. 164 H. radiculosa et Neckera affinis, t. 165 N. imbricata et N. patula, t. 166 -Leskea sciuroides et L. maritima, t. 167 Schlotheimia nitida et Schi. Brownii, t. 168 Schi, brachy- rhynchos et Schi. Ottonis, t. 169 Schi, trichomitria et Schi, perichaetialis , t. 170 Macromitrion apiculatum et M. mucronifolium, t. 171 M. prorepens et M. filiforme, t. 172 M. piliferum et M. Moorcroftii, t. 173. M. Rein- wardti et M. Richardii, t. 174 Dicnemon rugosum et Actiodontium adscendens, t. 175 Gymnostomum Barbula et G. Tortula. — Alles gröTstentheils neue und weder abgebildete noch beschriebene exotische Moose. Triersche Flora oder kurze Beschreibung der- im Regierungsbezirk Trier wildwachsenden Pflanzen, von M. Schäfer. Trier 1826. 8. in farbigem 470 Umschlage. Ister Tlieil 1 — lOte Klasse. 2ter Tlieil 10 — 22ste Klasse. Eine deutsch geschriebene Flor nach modificirtem Linneischen Systeme. Nach der Dedication folgt p. V. eine Vorerinnerung, welche über Lage, Höhe, Clima etc, der Gegend einige kurze Nachrichten giebt, und über Einrichtung des Werks, die Hülfsmittel etc. spricht. P. XI. folgt ein Verzeichnifs der benutzten Bücher. P. XIIL eine Einleitung, und zwar in das Studium der Botanik, Terminologie und Erklärung des Linneischen Systems, dies geht bis p. LVII., dann folgen die Pflanzen. Jede Art beschrieben, ohne Synonyme, nur Name des Autors der Species, war es Linne, auch diesen weggelassen, die Gat- tungen stehen nicht übersichtlich an der Spitze des Buchs, oder jeder Klasse zusammen, was erleichternd für den An- fänger. In kurzen Anmerkungen wird über Nutzen und Schaden gesprochen. Jeder Band hat sein Gattungsre- gister. Aufgezählt sind 995 Arten, dabei die kultivirten Gewächse. Gompendium Florae germanicae scrips. M. J. Bluff et G. A. FingerhutK. Tom. II. Norimbergae, 1825. (s. Heft I. p. 198.) Dieser Theil enthält bis p. XVIII. die Organogra- phia Orchidearum secundum Richardium. Dann folgen die Pflanzen von der Klasse Didynamia bis Dioecia p. 5Sg. Darauf kommen die Addenda und in diesen alle Pflanzen vom südlichen Kärnthen und Krain, welche frü- her nicht aufgenommen sind, dies geht bis p. 610. Ein Index generum Tom, II., ein Index nominum vernaculo- rum und ein Index ordinum generum et specierum Tom. I. et II. endigen das Werk bei p. 782. Angehängt sind Corrigenda p. 783 und ein Gonspectus graminum p. 789 — 471 , ad Diandr. Digyn. T. 1 p. 75. Eine Tafel von Sturm , zur Erläuterung der obengedachten Organograpliie ist beigegeben, so wie für den ersten Theil ein Titelkupfer mit einem Blumenstraufse aus den nach Autoren der Flora germanica benannten Gewächsen, Caricologia germanica oder Aufzählung der in Deutschland wildwachsenden Riedgräser zum be- quemen Gebrauch auf botanischen Excursionen, zur erleichterten Bestimmung der Arten und zur systematischen Anordnung derselben in Herba- rien von Dr. D. H. Hoppe etc. Leipzig, 1826. 8. VIII. und 104 S. In der Vorrede bis p. VIII spricht der Verf. über die Schwierigkeiten, welche sich bei der Gattung darbie- ten, über ihre Eintheilung und die nöthigen Trennungen, über Standort und Blüthezeit im Allgemeinen etc. und kündigt an, dafs er auch Sammlungen der deutschen Ar- ten dieser Gattung herausgeben wolle, welche dann auch in Sturms deutsche Flora aufgenommen werden sollten. Dann folgt die Aufzählung, zuerst Allgemeines, und dann die 106 Arten, jede mit lateinischer Diagnose, einigen Synonymen und deutscher Beschreibung. Endlich folgen die noch zweifelhaften Arten und die nöthigen Register. J. C. Rohlings Deutschlands Flora, nach einem veränderten und erweiterten Plane bearbeitet von F. G. Mertens und . W. D. J. Koch. Zweiter Band, Frankfurt a. M. 1826. gr. 8. IV. u. 659 S. Der erste Band dieses fleifsig gearbeiteten Werks erschien 1823, er enthielt aufser einer Einleitung in die Botanik, Terminologie etc., die vier ersten Klassen des Linneischen Systems. Jetzt folgt endlich der zweite Band, 472 welcher die 5te bis 7te Klasse umfafst. Neue bisher noch nicht beschriebene Arten sind hierin: Thesium di> varicatum Jan, Th. rostratum M. et K., Chenopodium intermedium M. et K., Seseli varium Trevir., Juncus dif- fusus Hoppe. — Einige andere haben nur neue Namen erhalten, da sie die früher gegebenen nicht behalten kpnn- ten. Viele schlechte Arten sind zurückgeführt, doch scheinen noch einige fortfallen zu können. Die Angabe der Standorte und die Verbreitung der einzelnen Arten ist etwas zu dürftig. Die Fortsetzung dieses trefflichen ^Werks wird gewifs von allen sehnlichst erwartet. Untersuchungen über die Farben der Blüthen und einige damit in Beziehung stehende Gegenstände. Eine Inau^ural- Dissertation unter dem Präsidium von G. Schübler, von Carl Aug. Franck. Tübin- gen 1825. 8. IV, 98 S. und 3 Tabellen. — Die gefärbten Blumen wurden mit Alcohol ausgezo- gen, die Farbe, die man dadurch erhielt, war nicht immer gleich der Farbe der Blume. Die erhaltenen gefärbten Flüssigkeiten wurden mit Säuren, Alealien, mit Bleizuk- kerauflösung und Eisenvitriolauflösung und ähnlichen JVIe- tallsalzen geprüft, wodurch sich Verschiedenes ergab, wel- ches nach den Blüthenfarben, womit Versuche angestellt wurden, geordnet ist. Zuerst von dem Verhalten der Färbestoffe rothblühender Blumen, dann der violett blühenden, der blau blühenden, der gelb blühenden, der orange blühenden, der braun blühenden, der weifsblühen- den, der schwarz blühenden, der grün blühenden, hierauf die Versuche mit der grünen Farbe der Stengelblätter, über die Empfindlichkeit der Färbestoffe gegen das Son- nenlicht; dann wird verhandelt von dem Gegensatz der gelb und blaublühenden Pflanzen; alle Blüthenfarben zei- — 473 gen entweder die Erscheinungen der blauen, öder der gelben Blüthen, erstere geben vorzüglich empfindliche Reagentien gegen Säuren, letztere gegen Alealien, erstere werden durch Säuren roth, letztere gehen durch Alealien von höherem Gelb bis ins Rothbraune über. Man kann die gelbrothen Blüthenfarben oxydirte oder positive, die blaurothen desoxydirte oder negative nennen, zwischen welchen das Grün der Stengelblätter in der Mitte steht, die Extreme beider Farbenreihen begegnen sich im Roth. Hieraus wird wahrscheinlich, dafs das neutrale Grün der Stengelblätter sich nach der Natur der Pflanze und der einwirkenden Umstände, in den Blüthen entweder in die oxydirte oder desoxydirte Farbenreihe übergeht, zu- nächst in Gelb und Blau, und dann in die übrigen Far- bennuancen; aus dieser Ordnung der Farben erklärt sich, warum beider Reihen Farben so leicht in Roth überge- hen könnnen, und aus dieser Farbe sich dem Gegensatze nähern, ohne ihn, wie es seheint, zu erreichen, was je- doch als möglich noch angesehen werden mufs. Endlich werden die Farbestoffe der Stengelblätter und Wurzeln betrachtet, wo sich der Gegensatz der blauen und gelben Farbstoffe in höherm Grade als bei den Blüthen zeigt; zuletzt die Farbstoffe der Früchte. Die erste Tabelle enthält die Versuche mit roth blühenden Pflanzen, die 2te mit violett und blau, die 3te mit gelb, orange, braun, weifs und schwarz blühenden und mit grünen Blättern. Die 4te, Versuche mit gefärbten Stengelblättern, Rinden und .Wurzeln, die 5te die Versuche an gefärbten Früchten. Liclienum in Bohemia observatorum dispositio suc- cinetaque descriptio. Auctore Wenzeslao Mann. Dissertatio inaugnralis. Pragae 1825/ 8. 108 S. Da noch eine ordentliche cryptogamische Flora von Böhmen fehlt, so giebt hier der Verf. einen Theil der- 474 selben, die Lichenen. Jede Art ist mit einer Diagnose, den vorzüglichsten Synonymen, jedoch nur mit Beifügung des Autors und dem allgemeinen Standort, dem seltener der specielle hinzugefügt ist, versehn. Neue Arten sind vom Verf. nicht aufgestellt. Ein Index der Genera und der Druckfehler beschliefst diese für Anfänger bestimmte Schrift. , Dissertatio inauguralis botanica de Salvinia natante cum aliquibus aliis plantis cryptogamis compa- rata. Dissertatio inaugularis praes. G. Schübler def. Georg Ludw. Duvernoy. Tubingae, 1825. 4. 15 S. c. tab. aenea. Diese Arbeit ist eine Untersuchung über die Saa- men, und deren Keimen, so wie über die sogenannten Antherae der Salvinia natans, wobei Vergleichungen mit den andern Gryptogamen. Nach Beschreibung der Sal- vinia natans und ihrer Theile, beleuchtet der Verf. die Meinungen der Schriftsteller über die sogenannten männ- lichen und v/eiblichen Theile, er wiederholte die Ver- suche von Savi, und fand, dafs die länglichen Körner im- mer keimten, mochten sie nun mit den runden Körnern in Berührung gekommen seyn oder nicht, in welchem letztern Fall es Savi nicht sähe und deswegen behauptete, die Kapseln, welche die runden Körner enthalten, seyen Antheren. Die runden Körner blieben nach Verlauf von sechs Monaten noch fast unverändert. Der Verf. ist, nach Betrachtung anderer Cryptogamen, welchen auch Antheren oder dergleichen zugeschrieben werden, der Meinung, dafs es nur Analoga der männlichen Theile bei- den Cryptogamen gebe, dafs ihre Saamen sich von denen der Phancrogamen durch das Fehlen des Embryo unter- scheiden, welcher in ihnen nur erst beim Keimen gleich- 475 sam gebildet wird, während er in jenen durch die Be- fruchtung entsteht. Er schlägt deshalb eine Abtheilung der Pflanzen in Embryonatae und Exembryonatae vor, indem er diese letzten in Agamae verae, ohne Rudiment eines männlichen Organs und Cryptogamen mit solchen Analogis der männlichen Theile versehene Gewächse trennt. Die Kupfertafel stellt eine Pflanze der Marsilea natans; ihre zweifache Kapseln und deren Körner, und die fortschreitende Bildung der jungen Pflanze aus den länglichen Körnern vor. Beigefügt ist noch das erste Keimen der Equiseten Saamen. Nicht benutzt erscheinen die Untersuchungen über Marsilea in dem Magazin der Gesellschaft naturforschender Freunde zu Berlin, so wie die neuern Versuche über das Keimen von Equisetum und andern von Vaucher, etc. Abbildungen auserlesener Gewächse des königlichen botanischen Gartens zu Berlin, nebst Beschrei- bungen und Anleitung sie zu ziehen, von H. F. Link und F. Otto. Berlin, 1820 — 1826. 4. 10 Hefte oder erster Band. 4. Inhalt: tab. 1. Pavonia acerifolia Lk. Ind. occid., 2. Diascia Bergiana Lk. Gap, 3. Hornemannia ovata Lk. Manila, 4. Capraria lanceolata L. Cap, 5. Passiflora dis- color Lk. Bras., 6. Piper sidaefolium Lk. Bras., 7. Piper incanum Haw. Bras., 8. Arum pedatum Lk. Caracc, 9. Epidendrum nocturnum L. Ind. occid., 10. Begonia argy- rostigma Fisch. Bras., 11. Bonnaya brachiata Lk. Manila, 12. Brassia maculata Ait. Jamaica, 13. Aristolochia rin- gens Vahl Amer. merid., 14. Geodorum pictum Lk. Bras., 15- Erica colorans Lodd. Cap, 16. Crassula corymbosa Lk. Cap., 17. Cr. ramuliflora Lk. Cap., 18. Ceropegia aphylla Haw. Can. ins., 19. Manulea tomentosa L. Cap., 20. Manulea angustifolia Lk. Cap., 21. Cactus salicorni- 476 oides Haw. Ind. or., 22. Malva anomala Lk. Gap., 23. Pe- largonium scutatum Lk. Cap., 24. Polyanthes gracilis Lk. Bras., 25. Gesneria bulbosa Sims. Bras., 26. Stylidium te- nuifolium Lk. Nov. Holl., 27. Lubinia atropurpurea Lk. Cap., 28. Heiraia salicifolia Lk. Mexico, 29« Ampherephis intermedia Lk. Bras., 30. Sida malacophylla Lk. Bras., 31. Macrogyne convallariaefolia Lk. , Aspidistra lurida Angl., 32. Sida rosea Lk. Bras., 33. Coreopsis tinctoria Lk. Am. sept., 34. Sida inaequalis Lk. Bras., 35. Nican- dra anomala Lk. Nepal, 36« Bauhinia forficata Lk. Bras., 37. Melaleuca canescens Otto. Nov. Holl., 38. Begonia ulmifolia Humb. Am. merid., 39. Lobelia cuneifolia Lk. Gap., 40. Aloe micracantha Bot. Mag. Gap., 41. Mela- stoma rubrolimbatum Lk. Ind. or., 42. Cactus serpenti- nus Willd. Am. merid., 43. Mesembryanthemum fragrans Salm. Cap., 44. Mes. Salmii Haw. Cap., 45. Eucalyptus longifolia Lk. Nov. Holl., 46. Fuchsia excorticata L. Nov. Seel., 47. Solandra viridiflora Bot. Mag. Bras., 48. Jabo- rosa runcinata Lam. Montevid., 49. Verbesina buphthal- moides Montevid, 50. Lantana Sellowiana Montevid, 51. Primula verticillataForsk. Arab., 52. Cymbidium stapelioides Bras., 53. Justicia calycotricha Bras., 54. J. elongata Bras., 55. Vernonia centriflora Bras., 56« Hibiscus amoenus Mon- tevid., 57. Sedum sempervivoides M. B., 58. Moraea bra- siliensis B»"as., 59. Ferraria pusilla Bras., 60. Scoparia flava Montevid. — Heft 9 und 10 oder Tab. 49 — 60 sind noch unter der Presse, werden aber sogleich erschei- nen. Jede illuminirte Tafel hat ein Blatt Text , worauf in lateinischer xmd deutscher Sprache die Beschreibung und die Angabe der Cultur. Getreue _ - ' 477 Getreue Darstellung und Beschreibung der in der Arzeneikunde gebräuchlichen Gewächse etc. von F. G. Hayne. Zehnter Band, erste Hälfte. Ber- lin 1826. 4. (s. Heft I, p. 118.) Inhalt: Tab. 1. Santälüm album; 2. Santalum myrtifö- lium; 3. Nauclea Gambir; 4. Goccoloba uvifera; 5. Eu- calyptus resinifera; 6. Butea frondosa; 7. Astragalus ve- rus; 8- Astrag. gummifer; 9. Melaleuca Leucadendron; 10. Olea europaea* 11. Anchusa tinctoria; 12. Cöpaiferä Beyrichii; 13. Gop. guiätiensis; 14. Gop. Jäctmini; 15. Cop. Martii; 16. Gop. bijuga; 17* fig. a. Gop. nitida, fig. b. Cop. Jussieui, fig. c. Gop. nitida; 18. Cop. laxa; 19» Gop. Langsdorfii; 20. Cop. coriacea; 21« Gop. cor- difolia; 22* Gop. Sellowiij 23. hg. #. Gop. oblongifoliä, fig. b. c, Gop. trapezifoliä; 24. Gapsicutn annuum. — Die in diesen Heften enthaltene Monographie der Copaifera- Arten ist in diesem 3ten Hefte der Linnaea p. 418 ab- gedruckt worden. Taschenbuch der Arzneipflanzen oder Beschreibung und Abbildung sämmtlicher öfficinelleri Ge- wächse von J. Leo. Mit einer Vorrede Tön H. F; Link. Berlin, 1826. 8. in Heften, jedes mit 8 Steindrücktafeln. Erstes Heft: Quassiä ämara, Croton Cascarilla, Hy- oscyämus niger, Trichosanthes Anguina, Solanum nigrumj Citrus medicä, Verbascüm Thapsüsj Punicä Granaturn. 11. Heft : Quassia Simarübä, Lobelia siphilitica, Passiflora coerulea, Atropa Belladonna, Tanacetum vulgare, Marantä Allouga, Capsicum annuum, Spigelia Anthelmia. XII. Heft: Gratiola ofncinalis, Chenopodium ambrosioides, Brömelia Ananas, Wintera aromatica, Melissa officinalis, Chenopo- dium anthelminticum? Exostemma flöribundum, Citrus 3s. Heft. 32 478 — Aurantium. Der Wohlfeilheit ist Jiier viel geopfert, meist sehr schlechte Steindrucke geben ein sehr verwisch- tes Bild der Pflanzen, welche sie vorstellen sollen, manche sind ohne den untenstehenden Namen nicht zu erkennen (Chenopodium ambrosioides), die Anfärbung ist überdies sehr störend. Zu jeder Kupfertafel gehört ein Blatt Text, in den Beschreibungen finden sich manche Fehler. Aufser Arzneipflanzen, werden auch noch einige andere aufge- nommen, so Bromelia Ananas. Wozu? Eine Nachrede würde anders ausgefallen seyn, als die jetzt vorgesetzte Vorrede. Uebersicht der Arbeiten und Veränderungen der schlesischen Gesellschaft für vaterländische Cul- tur im Jahre 1825. Breslau 1826. 4. Schriften giebt diese Gesellschaft nicht heraus, son- dern nur einen jährlichen Bericht. Im vergangenen Jahre 1825 hat sich von der naturwissenschaftlichen Section ein Filial-Veiein für die Botanik unter Leitung des Hrn. Prof, Dr. Henschel abgezweigt, der Bericht desselben über die botanischen Arbeiten, Vorlesungen, Nachrich- ten etc. geht von p. 46 — 52. Viele Beiträge zur schle- sischen Flora, mehreres über Arten und Abarten, über allgemein physiologische Botanik, die neuesten Versuche über die Sexualität und die Entdeckung einer neuen Art von sogenannten Gefäfsen in Heracleum amplifolium vom obengen. Secretair; endlich von dem Uebergange der Fruchtknoten in Stamina an Salix cinerea, silesiaca, ca- prea. — Es wäre zu wünschen, dafs die interessantesten Bemerkungen und Aufsätze an einem bequemen dazu ge- eigneten Orte gesammelt würden. 479 Correspondenzblatt des ' würtembefgischen land- wirtschaftlichen Vereins. Siebenter Band. ^1825. Stuttgart und Tübingen. 8. Ueber Würtembergs Flora p. 333.; giebt Nachricht über die Vervollständigung der Würtembergschen Flora durch fortwährende Beiträge (s. Correspondenzblatt 1822. April p. 321 und 1823. April p. 227)*, hinzugefügt ist auch ein Verzeichnifs, der neu aufgefundenen Arten nebst Angabe des Standorts bei den seltenen. B. Der Franzosen. Memoires sur la Familie des Legumineuses* par Mr. Aug. Pyr. De Candolle; ä Paris cliez A. Berlin 1825. 1 yoL 4. avec 70 planches. Auf die kurze Vorrede und die Erklärung der Kup- fertafeln (von p. 9 bis 18) folgen 15 Abhandlungen ver- schiedenen Inhalts, nämlich: 1) über die Leguminosen im Allgemeinen, (19 — 60). 2) Ueber ihre Keimung, 61 — 122). 3) Vergleichung der Familie mit den ver- wandten und analogen Familien, (123 — 141). 4) Ein- theilung derselben in Abtheilungen und Unterabtheilun- gen, (143 — 162). 5) Ueber sieht der Unterabtheilungen Sophoreae, (163 — 173). 6) Loteae (175 — 256). 7) Hedysareae* 8) Vicieae, 9) Phaseolead 10) Dalber- gieae. 11) Ueber sieht der Abtheilungen Swartzieae. 12) Mimoseae und 13) Caesalpinead 14) Notiz über die nicht hier hinreichend bekannten Gattungen der Fa- milie. 15) Geographische Verbreitung der Leguminosen. Das Werk beschliefst ein Verzeichnifs der in demselben vorkommenden Gattungs-* und Arten-Namen. 32* 480 / Bis jetzt sind von diesem Werke erst 4 Lieferungen mit 32, gröfstentheils von Heyland in Genf gezeichneten und in Paris gut gestochenen , Kupfertafeln erschienen. Da letztere übrigens nicht nach der Ordnung geliefert werden, sondern herauskommen, so wie sie von den Künstlern vollendet sind, so läfst sich noch keine voll- ständige Uebersicht und Beurtheilung des ganzen Werks geben. Eine genauere Inhaltsanzeige dieser interessanten Schrift werden wir geben, so wie die noch fehlenden Lieferungen herausgekommen seyn werden. Wir bemer- ken nur noch, dafs diese Abhandlungen nach des Ver- fassers eigenen Worten (Vorrede p. VI.) als Ergänzung und Commentar zu der im zweiten Bande des Prodro- mus gegebenen Bearbeitung der Familie angesehen wer- den können, insofern sie aufser der Entwickelung der dort mitgetheilten Ansichten auch die Gründe enthalten, welche zu den aufgestellten Eintheilungen bestimmen. Wir haben von demselben Verfasser ein ähnliches Werk über die Myrtaceen und die verwandten Familien zu er- warten, und hoffentlich wird auch noch in diesem Som- mer desselben Organographie vegetale (t. Band. 8. mit Kupfertafeln) als zweiter Theil der Theorie elementaire zu betrachten, dem Publikum übergeben werden. (J. Roeper.) M^moires sur les Puitacees ou considerations sur ce groupe de plantes suivies de l'exposition des genres qui le composent et accompagnees de 16 planches. Par Mr. Adrien de Jussieu. Paris, 1825. 4. 160 S. Der Erbe eines für die Botanik so Seegen bringen- den Namen erfreut uns mit einer trefflichen monographi- schen Arbeit, welche die Rutaceae umfafst. In einem kurzen Vorwort giebt der Verf. den Plan seines Werks, 481 welches in zwei Theile zerfällt, der erste giebt uns zu- erst eine Uebersicht der allgemeinen Bearbeitungen, welche diese Familie erhalten hat und der daraus hervorgegan- genen Resultate. Darauf folgt die Ansicht des Verfs. und die Art, wie er die Gattungen zusammenstellt und daraus besondere Gruppen bildet. Es sind dies: J) Zygophylleae mit den Gattungen: Tribulus, Fagonia, Roepera (Zygo- phylli spes.) , Zygophyllum, Larrea, Porlieria, Guajacum und die genera affinia: Biebersteinia , Melianthus. * 2) Ruteae ;. Gattungen: Peganum, Ruta, Aplophyllum (Ru- tae sp.), genus affiine: Cyminosma. 3) Diosmeae, a. Diosmeae europaeanae; Gattungen: Dictamnus; £. Dios- meae capenses: Gattungen: Galodendron, Adenandra, Co- leonerna, Diosma, Euchaetis, Acmadenia, Barosma, Aga- thosma, Macrostylis, Empleurum: c. Diosmeae australa- sicae; Gattungen: Gorrea, Diplolaena, Phebalium, Philo- theca, Crowea, Eriostemon, Boronia, Zieria; d. Diosmeae americanae; Sect. 1. Gattungen: Melicope, Evodia, Esen- beckia, Metrodorea, Pilocarpus, Hortia, Choisya. Sect. 2. Gattungen: Spiranthera, Almeidea, Galipea, Diglottis, Erytrochyton, Ticorea, Moniera. 4) Zanthoxyleae. Gat- tungen: Dictyoloma, Galvezia, Brucea, Brunellia, Zantho- xylum, Boymia, Toddalia, Vepris, Ptelea, genus affine: Ailanthus. 5) Simarubeae Gattungen : Quassia, Simaruba, Simaba, Simadera, genera affinia: Nima, Harrisonia. Ge- nera Rutacea, aut affinia, non satis nota : Ghitonia, Polem-> bryum, Pseudiosma, Thysanus, Tetradium, Phiiagonia, Boscia. Bei jeder Abtheilung wird über die geographi- sche Vertheilung so wie über die gegenseitige Ver- wandtschaft gesprochen. Der zweite Theil enthält die ausführliche Beschreibung der Familie und ihrer einzel- nen Gruppen und Gattungen in der Kunstsprache, nebst Bemerkungen über die Verwandtschaft, die Geographie1 und die noch zweifelhaften Punkte in ihrer Kenntnifs. 482 ,- - — Das Ganze beschliefsen synoptische Tafeln und die Er- klärungen der 16 Kupfertafeln, auf welchen die Analysen der meisten Genera sorgfältig dargestellt erschienen, sie sind von Adr. von Jussieu gezeichnet und von Plee gestochen. Hätten wir solche Arbeiten erst über alle Familien, so Würde die Wissenschaft einen bedeutenden Schritt vor- wärts thun, da wir dadurch erst eine genaue Anschauung von dem Stande unsrer Kenntnifse .erlangen. Disposition methodique des especes de Mousses par G. A. Walker-Arnott. Paris 1825. 4. 72 S. Es ist diese Arbeit nur eine Anordnung der Gat- tungen und Arten oder eine Uebersicht zu einer allge- meinen Muscologie. Die natürlichen Gruppen, nach de- nen diese Aufzählung gemacht ist, sind vom Verfasser und dem Dr. Greville in den Transactions of the Werne- rian Society of Edinburgh auseinandergesetzt, einer jeden Art und Gattung sind nur diejenigen Synonyme beige- fügt, welche dem Verf. am besten die Charaktere, welche zur Bestimmung dienen können, auseinandergesetzt ent- halten. Diese Nachricht, so wie ein kurzer geschichtlicher Abrifs der Mooskunde und ihrer Fortschritte und das Verzeichnifs der citirten Schriftsteller, machen die Vor- erinnerungen aus, darauf folgt die Aufzählung der einzel- nen Gattungen und Arten mit einzelnen eingestreuten kritischen Bemerkungen. — Die Tendenz des Verfs. geht dahin, die Menge der Arten zu vermindern, indem er den Deutschen vorwirft (und nicht mit Unrecht), dafs sie eine grofse Neigung haben, nach sehr geringfügigen Un- terschieden Arten aufzustellen, Melanges botaniques on recueil d'observations, me- moires et notices sur la botanique par N. C. Se- - — , - 483 ringe. Vol. II. deuxieme partie. No. 4. et 5. de la collection. Geneve. Mars. 1826. 8. Es enthält dieser Theil 1) Observations sur le genre Ranunculus, et particulierement sur les caracteres ä ti-> rer des carpelles pour la distinction des especes vom Herausgeber, welche nicht eines Auszuges fähig sind, da es kurze Bemerkungen zu den zahlreichen Arten dieser Gattung sind. 2) Observations sur la nature des fleurs et des inflorescences par J. Roeper, übersetzt von Duby aus dem lateinischen Original, welches, uns von dem Verfasser mitgetheilt, in diesem Hefte abgedruckt worden, worauf wir also verweisen. Annäles des fciences naturelles Tom. VII. Additions au Memoire siin Vanalyse microscopique d& la fe'cule par Mr. Raspail p. 325. Es sind dies Nachträge zur Erläuterung und Ver- vollständigung der früher gegebenen Aufsätze, nämlich über die Erscheinungen beim Rösten des Stärkemehls, bei der Behandlung mit Säuren; dafs die Färbung des Jod kein wesentliches Phänomen sei, dafs man das Stär- kemehl nur durch das Dasein seiner Körner bestimmen könne, dafs, da das Inulin nur ein nicht färbbares Star-» kemehl sei, es auch keinen besondern Unterschied aus- mache, ob ein Gewächs Inulin oder wahres Stärkemehl enthalte. Wenn man in die auflösliche . Substanz des Stärkemehls Jod giefst, so färbt es diese zuerst blau, enU färbt sich aber nach Verlauf vou zwei Tagen indem es mehrere Farbenveränderungen durchläuft ; giefst man von neuem Jod hinzu, so geschieht ganz dasselbe, und dies kann man so oft man will wiederholen. Diese Färbungs- Phänomene entstehn 1) durch die Verdunstung der flüch- tigen Substanz, welche dem Stärkemehl die Fähigkeit 484 , verleiht, sich durch Jod zu färben, und 2) durch Ver- dunstung des Jods, Endlich spricht der Verf. noch vom Ligneux amilace des Th. de Saussure, welches nichts an- ders nach ihm ist als Amidine, welches sich durch Jod roth färbt, Amidine ist aber die Hülle des Stärkemehls. Die Zuckerhildung welche Th. de Saussure beim Amylum $ahe, welches er der freien Luft Monate lang aussetzte, entsteht nach dem Verf. durch die Glutentheilcheu welche immer mit dem Stärkemehl verbunden sind, und durch flie Kohlensäure der Luft, — ■ Observations sur les familles des Jasmme'es et des Olei- ne'es par M. Ach. Richard (Lues ä la soc. d'hist. nat. de Paris le 25. Nov. 1825 — Extrait). Die Jasmineae, eine von Jnssieu gebildete Familie, zerfielen nach der trocknen oder fleischigen Frucht in zwei Abtheilungen. Ventenat machte aus diesen Abthei- lungen Familien, die Lilacees und Jasminees. Link und Hoffmannsegg bildeten die Oleineae von R. Brown an- genommen. Der wichtigste Unterscheidungsgrund war die Lage der Ovula, aber die Lage derselben wurde nur in sehr entwickelten Ovarien untersucht. Richard fand aber in den Ovarien des blühenden Jasminum fruticans, odoratissimum, azoricum und grandiflorum, wie bei den Oleineen, zwei Fächer in deren jedem zwei hängende und an dem höchsten Theil der Scheidewand befestigte Ovula waren, aber durch merkwürdige Veränderungen verändert sich dies so, dafs in der reifen Frucht die beiden Fächer, deren eins oft abortirt, nur einen Saamen einschliefsen, welcher aufrecht, und an der Basis der Scheide- wand entsprungen zu sein scheint, doch sieht man selbst noch in der reifen Frucht bei genauer Ansicht, dafs die Saamen noch auf dieselbe Weise angeheftet sind. Die Verschiedene Pachtung der Radicula ist eine Folge dieser . 485 . i Verschiedenheit in der scheinbaren Richtung der Frucht. Auch das Endosperm (Albumen), welches den Jasmineen fehlen soll, fand M. Richard bei ihnen, wenn gleich viel dünner als bei den meisten Oleineen. Der einzige Unter- schied besteht also nur noch in der Praefloratio, der aber nicht hinreichend ist, um diese Familien zu trennen, die daher wieder zu vereinigen sind. — 'C. Der Engländer. The botanical magazine or flower garden displayed* in which the most ornamental foreign plants ciiltivated in the open ground, die greenhouse, and the stove are accurately represented in their natural coiours etc. By Wm. Curtis. Continued by J. Sims. etc. 1787 — 1826. 53 Vol. 8vo. London. The botanical register consisting of coloured figu- res Qf exotic plants, cultivated in British gardens, •with their history and mode of treatment. The designs by Sydenham Edwards' 1815 *** 1826. 11 Vols. 8vo. London. The botanical cabinet, consisting of coloured de- lineations of plants frorn all countries, with a short account of each, directions for manage- ment etc. By Conr. Loddiges et Sons. 1817 bis 1826. 10 Vols. 4to et 8vo. London, Exotic flora, containing flgures and ctescriptions of new, rare, or otherwise interesting exotic plants , especially of such as are deservüng of 486 being cultivated in our gardens etc. By W. J. Hooker etc. 29 Parts 8vo 1823 — 1826. 2 Vols. Edinburgh. Geraniaceae or natural order of Geraniums. By Robert Sweet ets. 1820 — 1826. 6 Vols. 8vo. London. The british flower - gar,den. By Robert Sweet etc. 1822 — 1826. 2 Vols. 8vo. London. Flora conspicua, a selection of the most ornamen- tal flowrering, hardy, exotic, and indigenous trees, shrubs, and herbaceous plants for embellishing flower- gardens and pleasure grounds. By Rieh. Morris etc. Drawn and engraved froni living speciraens by Wm. Clark. 6 Nos. 8vo. 1825. London. Report upon the new and rare plants which have flowered at the garden of the horticultural So- ciety etc. By John Lindley etc. 4to. 1825. London. An essay on the geographical distribution of plants etc. By N. J. Winch. 8vc. 2d. edition New- castle. 1825. . Genus Pinus. By Aylmar Bourke Lambert. Vol. 2. Imp. fol. 1825. Prodromus plantarum Indiae occidentalis etc. Edid. Guil. Hamilton. Londini 1825* 8vo. An aecount of the botanic garden of St. Vincent by Guilding. Glasgow. 4to. 4 plates. 1825. 487 The gardener's magazine and register of rural and domestic improvement. Conducted by J. C. Lou- don. London 1826. 8vo. Dies zunächst für den Gärtner und den Gartenbau bestimmte Journal, herausgegeben von dem bekannten Verf. der Garten- und Feldbau - Encyclopaedien , erscheint in vierteljährigen Heften, jedes von etwa 8 Bogen eng gedruckt, mit vielen als Vignetten eingestreuten Holz- schnitten. Wir haben die beiden ersten Nummern des ersten Jahrgangs 1826 vor uns, der Inhalt zerfällt in meh- rere Hauptabschnitte. 1) Original -Mittheilungen, 2) Re- censionen, 3) Nachrichten, 4) Anzeigen über Gegenstände welche mit dem Gartenwesen und dem Feldbau in Ver- bindung stehn. Interessant wird diese Zeitschrift, weil sie uns von den neuesten litterarischen Erscheinungen im botanischen Fache Nachricht giebt, und weil sie Re- censionen verschiedenartiger, sowohl in- als ausländischer Werke enthält. Doch scheint der Herr Herausgeber nicht mit zuverläfsigen Gorrespondenten in Verbindung zu stehen, sonst würden nicht ganz falsche Nachrichten, welche schon aus den Öffentlichen Blättern hätten rich- tiger entnommen werden können, mitgetheilt werden, so werden die Dr. Hemprich und Ehrenberg vom Kaiser von Osterreich nach Aegypten, die Herren Sellow und Olfers nach Brasilien gesendet, da es doch bekannt genug ist oder seyn könnte, dafs die beiden ersten, sechs Jahre lang von der Preussischen Regierung ausgesandt, Ägyp- ten, Dongola, Syrien, die Umgebungen des rothen Mee- res bis nach Abyssinien untersucht haben, und bedeutende Sammlungen zusammenbrachten, dafs ferner Hr, Sellow fortwährend Unterstützung vom Preussischen Hofe bei seinem Aufenthalte in Brasilien erhielt und dafür sehr bedeutende Mittheilungen an Naturgegenständen machte, 488 ; und dafs mit ihm der damals als Legationssecretair nach Brasilien gesendete Hr. Dr. v. Olfers Reisen in das Innere unternahm. Die Armuth der deutschen Gärten an Treib- hauspflanzen, wobei nur Berlin und Schönbrunn ausge- nommen werden, ist auch nicht so wenig bedingt auszu- sprechen, denn die bedeutenden Pflanzensammlungen welche sich im Belvedere Garten, in München, in Herren- hausen, in Carlsruhe etc. befinden, wiedersprechen dieser Angabe, so wie denn auch der Berliner Garten mehr als -5791 Species enthält, deren Anzahl vielmehr, mehr als noch einmal so stark angenommen werden kann. — Merkwürdig sind die im 2ten Hefte enthaltenen Ver- zeichnisse, das erste der Ericae welche der Garten des Prof» der griechischen Sprache George Dunbar zu Rose Park bei Edinburgh enthält, es sind 350 Arten und Ab- arten; das zweite der Palmen und Cycadeen welche in den Häusern der Handelsgärtner Loddiges und Sohn in ihrem Garten zu Hackney gezogen werden, ihre Anzahl beläuft sich auf 120 Arten. D. Der Schweden. Öfversigt af botaniska Arbeten och Upptäckter för Ar 1824, pä Kongl. Vetenskaps Academiens befellning lemnad d. 31. Mars 1825. af J.E. Wik- stroem. Stockholm 1825. 8vo 64 S. Diese Uebersicht der botanischen Arbeiten im Jahre 1824 beginnt im ersten Abschnitt: Phytographie , mit den allgemeinen systematischen Werken, geht dann die einzelne Familien und Gattungen behandelnden Werke nach dfr Folge der natürlichen Familien durch; darauf folgen die Werke deren Inhalt sich nicht bequem unter - 489 jene Abtheilungen bringen liefs, dann die Floren, die Be- schreibungen botanischer Gärten und deren Cataloge, hierbei auch alle Schriften über Anbau der Gewächse, die botanischen Lehrbücher, dabei auch die forstbotanischen und medicinischbotanischen Schriften, die botanischen Journale und periodischen Arbeiten. Der zweite Ab- schnitt enthält die zur Geographie der Pflanzen gehörigen Schriften. Der dritte Abschnitt, die Pflanzen -Anatomie, der vierte, die Pflanzen -Physiologie, der 5te, die Schrif- ten über die Urweltliche Flora. Den Beschlufs macht ein Verzeichnifs der im Jahre 1824 gestorbenen Botaniker: Goldbach, Thouin, Graumüller. Systema orbis vegetabilis. Primas Lineas novae constructionis periclitatur Elias Fries. P. I. Plantae homonemeae Lundae 1825. 8vo. Zweiter Titel: Plantae homonemeae revisit et disposuit El. Fries etc. 374 S. ^er Verf. wollte ein allgemeines System des Ge- wächsreiches auf die gegenseitige Verwandtschaft der Pflanzen begründet bearbeiten, und giebt uns hier den ersten Theil, wohl einsehend wie schwer und gewichtig solch ein Unternehmen sei, zu welchem ein hoher Grad von Kenntnissen, wenn nicht der höchste nothwendig ist. In der Einleitung p. 1 - 28 giebt er die allgemeinen Sätze auf welche seine Ansichten beruhen. Von p. 29 bis 36 spricht er im Allgemeinen von den Vegetabilien und kommt p. 37 zu den Plantis homonemeis oder den- jenigen acotyledonischen Zellgewebepflanzen, welche der Blume und des Geschlechtes entbehren, deren keimende Sporidien in einen Faden, der mit dem Gewächse selbst von gleicher Beschaffenheit ist, übergehn. Sie zerfallen in die zwei Klassen: Fungi und Algae. Fungi, p. 40 - 52, 490 ihre Eintheilung und Unterschieve. Algae, p. 53-61, ebenso. Von p. 62 beginnt Dispositio ordinum et gene- rum Fungorum, und p. 220 Algarum. Die Pilze zerfallen in vier Cohorten: Hymenomycetes, Pyrenomycetes, Gas- teromycetes, Coniomycetes , eben so die Algen in vier Cohorten: Lichenes, Byssaceae, Hydrophycae, Diatomeae, mit einem Anhange Chaodinae; jede Gohorte zerfällt wieder in vier Tribus oder vier Ordines, Subordines etc. Wir müssen die Leser wegen der Eintheilungsgründe und der philosophischen Anordnung auf das Buch selbst verweisen, da das Ganze nur eines sehr ausführlichen Auszugs fähig wäre, bemerken nur noch, dafs p. 282 bis 288 incl. 53 neue Flechtenarten mit Diagnosen aufgestellt sind. Den Schlufs machen Addenda und Index generum. E. Der Holländer. (In Ostindien. ) Kruidkundige Waarnemingen uitgegeven door C. L. Blume. Batavia 1825. 8vo. Besonderer Titel: Bydragen tot de Flora van Nederlandsch Jndie uitgegeven door C. L. Blume M. D., Commis- saris voor den burgerlyken Geneeskundigen Dienst directeur van's lands plantentuin te Buitenzorg. enz. lste Stuk. Batavia. Tar lands drukkery 1825. IV. 41 S. In der Vorrede sagt der Verf., dafs ungeachtet der Durchforschungen von Horsfield, Reinwardt, Kubl, von Hasselt, Arnold, Jack dennoch viel zu beobachten und zu finden übrig sei auf dem durch das Clima für Euro- päer so verderblichen Java und benachbarten Inseln. Es sollen diese Mittheilungen auch über den Nutzen und den Gebrauch der Pflanzen handeln, besonders in Hinsicht auf Medicin. In den zwei Jahren seines Aufenthaltes im Innern sammelte der Verf. 2000 Pilanzenarten, welche er gröfstentheils auch gleich beschrieben hat; diese Bekannt- machungen neuer Pflanzen sind nur vorläufige, bis nach der Rückkehr nach Europa die Bearbeitung des gröfsern Werks erst beginnen soll. — Wir geben hier so kurz wie möglich einen gedrängten Auszug der neuen Sachen: Ranunculaceae. Clematis glandulosa, pedunculis pa- niculatis trifidisve, floribus monoi'cis, foliis 5 nerviis ova- tis dentatis glabris, dentibus glandulosis. — CL smilacina, pedunc. paniculatis foliis integerrimis ovatis coriaceis glabris quiquenerviis. — Cl, LechenauUiana ped. panicu- latis aut tifidis trifloris, foliis ternatim sectis sericeo-vil- losis, segmentis ovato - oblongis, 5 nerviis, exserte serra- tis, lateralibus obliquis. Thalictrum javanicum, caule subtetragono striato, panicula corymbosa dichotoma erecta, petiolis quadriternatis decompositis, segmentis glabris sub- tus glaucis ovato - orbiculatis trifidis. \(aff. Th. folioso et petaloi'deo). Ranunculus geranioides, villosus, foliis om- nibus petiolatis, radicalibus trisectis, segmentis petiolulatis basi cuneatis, trifidis inciso- dentatis, caule adscendente paücifloro, pedunculis 1 floris oppositifoliis, petalis oblon- gis, calyce subreflexo; Ran. javanicus> foliis omnibus petiolatis cordato- ovatis grosse crenulatis, summis lan- ceolatis trifidisve, pedunc. 1 floris oppositifoliis, petalis calyce duplo longioribus, carpellis laevibus. (äff. R.-bo- nariensi). — Dilleniaceae. Tetracera dichotoma, foliis ellipticis utrinque acutis a medio ad apicem denticulatis, venis subtus pedicellisque pubescentibus, pedunculo sub- dichotomo, floribus trigynis subumbellatis , sepalis glabris ciliolatis. Tetrac. sericea, fbl. oblongis acumihatis basi acutis, apice serrulatis, subtus ramulisque pedicellisque pubescentibus, racemo 4-5 floro, floribus trigynis, ce- 492 palis petalisque intus serieeis; Tetr. graciUs, fol. ovali- bus utrinque acutis apice serrulatis, subtus ramulis pedi- cellisque subvillosis, pedunculo 1-2 floro, floribus trigynis, sepalis 4 ciliatis, Tetr. rigida, fol. ovalibus utrinque acutis, apice repandis rigidis subtus scabris, panicula composita divaricata tomehtosa, floribus trigynis, sepalis petalisque intus sericeo-villosis ; Tetr. fagifolia, fol. ovato-ellipticis acutis apice serratis subtus scabriusculis , panicula com- posita pyramidata tomentosa, floribus trigynis, sepalis petalisque ciliatis; Delima intermedia, fol. ovalibus utrin- que vix acutis apice repando -serrulatis rigidis scabris, panicula composita foliosa, florib. hermaphroditis, ovariis capsulisque pubescentibus. Capellia. Sepala 5 subrotunda persistentia. Petala 5 decidua, Stamina numerosa libera, exteriora conferta breviora, interiora uniserialia) aliis multo longiora. Ovaria 5-8 aut plurima , 1 styla , coalita in pericarp. subglobosum. Styli subulati divergentes. Car- pella submembranacea intus dehiscentia polysperma. Se- mina duplici serie margini affixa. A Colbertia diflert: carpellis intus dehiscentibus nee baccatis neque pulposis; a Dillenia: petalis deeiduis nee persistentibus, filamentis interioribus aliis valde longioribus nee aequalibus. Ca- pellia multißora, arbor excelsa, fol. elliptico - oblongis repando -serrulatis glabris, pedunc. terminalibus multifloris. Colbertia. Sepala 5-6? subrotunda persistentia , Petala 5 decidua, Stam. numerosa libera interiora uniseriälia (10 - 50) ceteris multo longiora, antherisque subvaeuis; Antherae lineares, apice poro duplici dehiscentes. Ovar. 4- 12, 1 styla, coalita in pericarpium subglobosum, lo- culis verticillatis , totidem quot Ovaria. Styli 5 * 12 di- vergentes acuti. Semina in quoque loculamento pluriniä reniformia, pulpa pellucida glutinosa obvoluta. Colbertia obovata, fol. obovatis serratis, pedunc. 1 florisj floribus polygynis, Magnoliaceae. Mickelia Champaca, fol. ovata- oblongis , ; ; ^ 493 oblongis acuminatissimis basi acutis, costis subtüs, petioli» pedunculis spathisque serieeis; Mich, longifolia, fol. ellip- tico- oblongis acuminatis basi attenuatis rigidis utrinque glabris, pedunc. spathisque serieeis; Mich. Tsjampaca, fol. elliptico- oblongis acuminatis basi parum attenuatis 1; rotundatis subtus ramulisque pubescentibus; Mich, mon- tana, fol. ovali- oblongis utrinque acutis coriaeeis glabris, petiolis spathisque nudis; Mich, rußnervis, fol. elliptico- oblongis acuminatis basi acuminatis vel obtusiusculis, sub- tus in venis petiolis ramulis spathisque rufo - velutinis, petalis exterioribus spathulatis obtusis; Manglietia, Cal. spathaceus irregulariter deeiduus. Cor. sub 9 petala. Stam. subulata, antheris introrsis. Gapsulae plurimae in conura dense imbricatae semibivalves persistentes poly- spermae. Man gl. glauca fol. elliptico -oblongis utrinque acuminatis subtus glaucis; Magnolia pumila fol. peren- nantibus coriaeeis glabris reticulato-venosis oblongis utrinque acuminatis, floribus cernuis; Magn. parvißora, fol. perennantibus ellipticis obtusiusculis glabris, ramulis gemmis spathisque rufo - villosis , peduneulis axiliaribus solitariis 1 floris, corolla 6 petala, petalis exterioribus la- tioribus ; Talauma Candollii, fol. oblongis utrinque acu- minatis, pedunc. subeernuis 1 floris petiolisque juniori- bus fusco- villosis, caule frueticoso. Var. latifolia: fol. latioribus basi minus attenuatis. Tal. Rumphii, fol. ob- longo-lanceolatis acuminatissimis, pedunc. 1 floris erectis, caule arboreo Rumph Amb. 2 t. 69. Aromadendr cm* Cal. 1 phyll. spathaceus. Petala numerosa (circ. 28.) multiserialia angusta. Stam. numerosa subulata; anther. extrorsis. Ovar, imbricata 2 spora. Carpella super axin coalita in fruetum ovoideum ligneum, 1 locularia forte valvatim deeidua et indehiscentia , 2 sperma. Obs. Ge- nus vagum a Talauma vix numero petalorum disdnetum. Arom. elegansy arbor excelsa, fol. bifaria oblongo-lance» a* H.a 33 494 olata, flor. terminales solitarii/ (70 - 90 ped. alt.) — Ano- naceae, Artona squamosa, fol. oblongis obtusiuscnlis g!a- bris subtus glauco- vircntibus, petalis exterioribus subclau- sis, fructibus ovato-globosis squamulosis. An. reticulata, fol. oblongo-lanceolatis acuminatis, petalis exterioribus subelausis, fructibus ovato-globösis reticulato-areolatis. Uvaria pur pur ea, fol. elliptico-oblongis acutis 1. acumi- natis basi subcorJatis utrinque rannilisque stellatim to- mentosis, pedunculis oppositifoliis sub 1 floris 2 bracto- atis, brncteis subrotundis reticulato-nervosis. Uvar. ru- gosa, fol. oblongis acuminatis glabris, pedunc. axillaribus aut lateralibus paucifloris, carpellis globosis rugosis 4 sper- mis, (aibor 60 ped.) Uv. sphaerocarpa, fol. ovali-oblon- gis acutis basi obtusis subtus ramulisque ferrugineo-veUi- tinis, baccis longiter stipitatis globosis laevibus 4 spermis, caule sarmentoso. Uv. javana, sarmentosa, fol. ovali- ]bus acutis I. obtusis basi subcordatis utrinque stellato- tomenfosis, pedunculis solitariis 2-5 floris lateralibus aut oppositifoliis, pedicelüs subumbellatis medio brac- teatis. Uv. velutina Roxb.P, caule sarmentoso, fol. elliptico-oblongis acuminatis basi subcordatis ramulisque viliosiusculis, pedunculis lateralibus paucifloris, carpellis subcylindrieis vülosis. Uv. obtusa, fol. ovatis v. ovalibus obtusis, costis subtus ramulisque ferrugineo-velutinis, pe- dunculis elongatis lateralibus aut oppositifoliis sub 1 floris, baccis ovalibus tomentosis. Uv. lorigifoüa, fol. oblongo- ovalibus retusis 1. acutiusculis subtus ramulisque ferrugi- neo- tomentosis, racemis elongatis axillaribus 2-5 floris pediceliis medio bracteolatis. Uv. Buraho!, fol. oblongis nitidis, pedunc. 1 floris umbellatim confertis, florib. mo- noicis, (arbor ($0 ped.). Unona odorata, fol. ovato-oblon- gis acuminatis basi roiundatis obliquis glabris, pedunculis axillaribus | v. muhifloris demum foiiosis, pediceliis sub- corymbosis, petalis lanceolatis, baccis stipitatis ovoidöis. 495 Uli. Tirgata, foi. ovato-lanceolatis acuminatis glabris, pe- dune, axiliaribus 1 floris, petnlis lanceo.'atis, interioribus basi glandulosis. £/>£. hamata, ramis subscandentibus, foi. eiliptico-oblongis utrinque a'^fis coriaeeis gfebrif, peduneulis solitariis uncinatis paucifloiis, petalis-Ianceo- latis basi constrictis ferrugineo-tomentosis, carpellis ovatis utrinque attenuatis dispermis. Un. elliptlca, foi. subses- silibus ovali-oblongis acutis L acuminatis basi subcordatis glabris, peduneulis axiliaribus aut oppositifoliis 1 floris bracteatis, petalis lineari-lanceolatis obtusiusculis. Un. mbcordata, foi. subsessijibus oblongis acuminatissimis basi subcordatis ad costam subtusque pubescentibus, peduneulis solitariis axiliaribus 1 floris, carpellis stipitatis subglobo- sis 2 sperrnis. hn. biglandulosa, foi- ovato-lanceolatis acuminatis, basi subcordatis et margine bi^landulosis, sub- tus glauois, pedunc. lateraÜbus 1 floris foiio brevioribua, carpellis moniliformis^ stipitatis, cauie fruticoso (\ji\. chinensi äff.). Un. littoralis. ramis subscandentibus, foi« ovalibus obtuse acuminatis basi rotundatis coriaeeis gla- bris, pedunc. oppositifoliis 1 floris petio'o longionbus, carpellis subbaccatis breviter stipitatis ovalibus medio sub- coaretatis. Un. Kcntii. foi. oblon^o-lanceolatis coriaeeis nitidis, peduneulis axiliaribus nutantibus 1 floris, baccis subglobosis brevirer stipitatis dispermis. Un. macrophylla, foi. majusculis oblongis acuminatis basi rotundatis coria- eeis glabris, pedunc. 1 floris axiliaribus supraaxiüaribuive, carpellis subbaccatis ovalibus breviter stipitatis dispermis. Un. suaveolens, foi. o,blongo-lanc?oJaris utrinque acumi- natis glabris, peduneulis uncinatis oppositifoliis laterali- busve multifloiis, petalis linearibus basi cons'rictis serieeis, b?ccis breviter stipitatis ovalibus utrinque acutis 2 sper- rnis, Un. humilis. foi. Iato-lanceolafis in yenin subtus fusco-serieeis pedunc. oppositifoliis 3 floris. baccis pedi- eeliatis globosis 1-2 sperrnis. Orophea. Cai. 3 partit. 3'/ 496 Pet. 6» duplfci serie disposita, exteriora minora, interiora pedicellata , apice calyptratim cohaerentia, Filam. 6-9, brevissima alterna saepe sterilia. Anther. bilocul. extror- sum adnatae. Ovar. 3, rarissime 4, villosa, primo approxi- mata, demum divergentia, dispora. Stigmata obtusa. Carpella tqtidem (ex abortu solitaria) sessilia baccata cylindrica 1-2 spenna, semina super imposita. Or. hexan- dra, fol. ovato-lanceolatis, pedunculis axillaribus terrai- nalibusque solitariis subracemosis, pedicellis 1 floris, flo- ribus hexandris. Or. enneandray frutex, foliis oblongis, pedunculis supraaxillaribus aut oppositifoliis sub 3 floris, pedicellis fasciculatis, "floribus enneandris. Guatteria ma- crophylla, fol. ovalibus acutuinatis basi acutis coriaceis subtus pubescentibus, pedunculis brevissimis lateralibus paucifloris, petalis exterioribus minoribus, baccis breviter stipitatis ovoi'deis. Gutt. ciuieiformis, fol. subcuneifor- mibus rotundato-retusis 1. acutiusculis basi subcordatis glabris subtus glaucis, pedunculis elongatis solitariis late- ralibus v. oppositifoliis 1 floris, petal. exterioribus elonga- tis foliatis, baccis stipitatis ovalibus utrinque attenuatis glabris. Guatt. lateriflora, fol. oblongis acuminatis gla- bris, pedunc. lateralibus solitariis 1 floris, baccis ovalibus basi attenuatis, stipite bacca multo longiore. Guatt. Bragma, fol. oblongis acuminatis basi vix acutis, supra lucidis, venis subtus ramulisque tomentosis, pedunc. bre- vissimis bracteolatis lateralibus solitariis sub 1 floris, pe- talis interioribus brevioribus. Guatt. pallida, fol. oblongis utrinque acuminatis glabris subtus pallidis, pedunculis la- teralibus solitariis 1 floris petiolo longioribus, baccis sti- pitatis ovalibus utrinque parum attenuatis pilis minutissi- mis obsessis. Guatt. pisocarpa, fol. ovato-oblongis basi inaequali-rotundatis apice obtusiusculis, venis subtus ra- mulisque tomentosis, pedunculis suboppositifoliis 1 floris, baccis 1-4 globosis subsessilibus glabris, (arbor 20 ped.) — 497 Genera Anonaceis et Menisperraeis quasi intermedia et forsan cum Schizandris novam familiam constituentia. Sarcocarpon, Fl. monoici. Mas. Gal. 3 bracteatus, 3 se- palus. Pet. 9-12, ordine subternario disposita., Filam. brevissima discum hemisphaeriq^m obtegentia tarnen li- bera, antheris apice extrorsum adnatis. Fem. Cal. et Cor. maris, Ovar, numerosa super torum conicum congesta 2 spora, carpella baccata sessilia compressa in fructum unicum agglomerata disperma. Albumen carnosum. Sarc. scandens, frutex scandens; fol. ovato-oblongis, pedunc. confertis axillaribus lateralibusve 1 floris. Sphaerostemma. Fl. monoici aut dioici. Mas. Cal. bracteatus, 3 sepalus. Pet. circ. 9, triplici serie ternaria disposita. Stam. disco globoso imposita, filamentis subconnatis. Fem.: Cal. et Cor. maris. Ovar, supra torum conicum demum elonga- tum aggregata, Baccae totidem spicatae 2 spermae, Al- bumen carnosum. — Gen. Sarcocarpo proximum, differt: staminibus connatis et carpellis supra rachin spicatis et distantibus nee imbricatis. Sph. axillaris, frutex scandens, fol. integerrimis oyato-lanceolatis acuminatissimis, pedun- culis axillaribus subsolitariis 1 floris petiolo vix aequali- bus, floribus dioieis, filamentis exterioribus liberis. Sph, elongata.) fol. ovatis acuminatis tenuissime denticulatis glabris, pedunc. axillaribus 1 floris petiolo multo longio- ribus, floribus dioieis filamentis omnibus connatis. Me- nispermeae. Gynostemma. Fl. dioici. Mas.: Sep. 10, ordine quinario biserialia basi coalita. Cor. o, Stam. 5, monadelpha, extus antherifera; antherae in annulum fere coalitae biloculares. Fem. Cal. maris. Cor. o. Ovar, simplex semiinferum, 3-4 loculare, loculis 1 sporis. Stig- mata totidem persistentia. Drupa baccata globosa, lo- culis et nuclei 1 spermis , totidem quot Stigmata. Em- bryo inversus exalbuminosus. G. pedata, fol. 3-7 timsectis, segmentis ovato-oblongis, grosse serratis, pa- 498 i - ! \ nicula axUlari. G.'simplicifolia, fol. ovato-oblongis, acuminatis curn mucrone repando-semilatis glabris, race- mis paniculatis axiilaribus terminaübusque. „Cocculus co- rymbosus, viilosus, fol. subpeltatis orbieufato-cordatis acu- tis mucronulatis 5, nerviis, corymbis axiilaribus solitariis folio minoribus, pedicellis subumbellatis. Cqcc. lanugi- nosus, lanuginosus, fol. lato-ovatis retusis basi vix corda- tis, Goryaibis axiilaribus confertis folio valde brevioribus, pedicellis subumbellatis (äff. C. corymboso). Cocc. rimo- ius, fol. subpeltatis ovali-oblongis paulo acuminatis cori- aceis glabris, racemis paniculatis confertis axiilaribus folio frrevioiibus, caule rimoso. Cocc. glaucescens , fol. sub- peltatis basi subcordatis orbiculatis obtusis mucronulatis glabris subtus glaucis, racemis paniculatis lateralibtis folio longioribus, Cocc. zoriaceus, fol. cordatis ovatis obtuse acuminatis mucronulatis co/iaceis glabris, racemis elon- gatis axiilaribus solitariis pendulis (äff. C. malabarico). Cocc. ovalifolius, fol. ovalibus integerrimis mucronatis 3 nerviis glabris, ramulis villosis, pedunc. inferioribus axii- laribus petiolam fere aoquantibus, summis in paniculam terminalem dispositis, pedicellis umbellatis. Cocc. ban- tamensiSy fol. ovatis aut ovalibus a cutis basi rotundatis subcordatis sab 5 nerviis integerrimis glabris, paniculis elongatis axiilaribus solitariis. Clypea. Fl. dioici. Mas.: Sep. 6-9 ordine ternario 2-3 serialia. P»t. 3 - 4. Stam- men 1 peltatum superne in circuitu poliiniferum. Fem.: Sep. 3 - 4. Pet. maris. Ovar. j., stigmatibus 3-5 acu- tis. Drupa obovata aut renifprmis, stigmatibus basi ap- pröximatis, 1 Sperma» — Gen. Gissampelo proximum, sed structura florum et stanünum distinctissimum. Cl. di$- color, fol. ovatis peltatis obtusiusculis mucronatis subtus incano-tomentosis, capitulis in umbellpm. axillarem dispo- sitis. Cl, venosa, fol. ovatis peltatis obtusiusculis mucro- Bulatis basi subtruncatis glabris, subtus a]bicantibus xier-r 4 - 499. visque purpurascentibus , umbellis elongatis axillaribus solitariis compositis. Cl. tomentosa, tomentosa, fol. Gra- tis 1. suborbiculatis obtusis mucronatis, corymbis dicho- tomis axillaribus solitariis geminisve folio brevioribus, Cl. corymhosa, fol. peltatis ovatis acutis I. obtusiusculis mucronulatis pergamentaceis glabris, umbellis compositis corymbosis axillaribus lateraiibusve. CL capitata , fol. peltatis ovatis acutis membranaceis glabris, racemis axillar ribus solitariis, floribus m receptaculis carnosis confertis. Cl. acuminatissima, fol. peltatis ovato-oblongis acumina« tissimis pergamentaceis glabris, racemis axillaribus latera« libusve solitariis, floribus in receptaculis conrertis (äff. Cl. capitatae) — Genera Menispermeis affinia: Menis- costa. Fi. polygami. Mas: Cal. parvus 4-5 fiel. Pet. 5. 1. 4., biserialia. Stam. 5. lata petalis opposita iisdem basi agglutinata. Margo membranaceus brevis 5 dentatus pistiUum basi cingens. Ovar, didymum sterile. Fl. herm. Cal. Cor. et Stam. maris. Ovar, didymum, Stigmata 2 obtusiuscula, Drupae baccatae 2 (ex arbortu solitaria), re« niformes, compressae, 1 spermae. M. javanica% frutex scandens glaber, folia ovali-oblonga miicronulata ; floi%s paniculati axillares. Jodes. Fl. dioiei. Mas. Cal. 5 par» tit. Cor, 5 partit. Slam. 5, basi monadelpha, petalis al- terna; antherae ad apieem filamenti insertae, biloculares» latere dehiscentes. Fem: Cai. et Cor. maris, saepe Q fida. Ovar» simplex, ovato-globosum, 1 sporum, Stigma sessile, orbiculatum, radiato-emarginatum, Fructus . , . J, ovalis, frutex sarmentosus alte scendem, fol. suboppo- sita ovalia mucronata ad costam utrineme tomentosaÄ corymbi subdichotomi axillares. Nun folgt : Aanhangsel, worin über medicinisciie Be-. nutzung der abgehandelten Pflanzen gesprochen wird, denen einige botanische Bemerkungen hinzugefügt sind- #00 F. Der Italiäner. Florae corsicae specierum novarum vel minus co- gnitarum diagnosis quam in Florae Italicae frag- menti alterius prodromum exhibet Dominicus Viviani (ad calcem) Genuae 1824., 4to 16 S. — Dominici Viviani Appendix ad Florae Corsicae Prodromum. (ad calcem) Genuae 1825. 4to SS. u. 1 Kupfertü. In dem von Viviani 1824 unter dem Titel: Florae libycae specimen herausgegebenen Werke befindet sich ein Anhang von neuen italiänischen Pflanzen, worunter auch einige corsische-, welche er von seinem ehemaligen Schüler Dr. St. Serafino erhielt. Durch häufigere Zusen- dungen wurde er in den Stand gesetzt den Prodromus und den Appendix herauszugeben. Der erstere enthält folgende neue Pflanzen: Valeriana trinervis ; foliis Om- nibus simplicibus ellipticis in brevem petiolum attenuatis, integerrimis trineryiis, floribus corymbosis ecaudatis. Cy- nüsurus gracilis^ culmo erecto, panicula spicata gracili Secunda, bracteis distichis lineari-aristatis, supremis in ca- lycem uniflorum abeuntibus, gluma exteriore corollae ovataT aristata interiorem muticam basi amplexante. Sa- gina urceolata; glabra foliis subulatis aristatis in urceo- lum membranaceum connatis, pedunculis axillaribus sub- trifloris, foliolis calycinis ovatis, floribus apetalis. Aspho- delus microcarpus; A minor Glus. Hist. 2. 197.; scapo ramosissimo, foliis lineari-acutis carinatis, floribus in lon- gos racemos imbricatis, bracteis pedunculo in fructu cla- vato longioribus. Juncus bicephalus ; culmo adscendente folioso, foliis lineari-filiformibus, capitulo terminali altero- que laterali, foliolis calycinjs omnibus lineari-lance,olatis, nervosis aermalibus in cylindrum conniventibus. Juncus 501 insulanus ; decumbens, foliis filiformibus culmum foliosum subaequantibus, panicula umbellata, floribus nonnullis ses- silibus, pedunculis 1 floris, 4 florisve, calycis foliolis 3 exterioribus mucronatis, 3 interiora inermia, superantibus. Juncus macrocephalus ; culmo foliis articulatis folioso, florum capitulis terminalem densis pedunculatis sessili- busque, capsulis acutis calycem superantibus. Juncus attenuatus; culmo erecto folioso foliisque filiformibus sulcatis "striatis, panicula terminali subdecomposita depau- perata, bracteis lanceolato - acuminatis scariosis, calycis foliolis exterioribus ovato-acutis. Silene alsinoides' pro- cumbens, caule hispido, pilis in calyce praesertim "glandu- losis, foliis oblongis hirsutisr basi ciliatis, floribus termi- nalibus pedunculatis, petalis bifidis, laciniis obovatis, Cap- sula subrotunda. Silene nodulo&a; S. pauciflora? DG. Prodr. 1. 382.; caule erecto simplici subunifloro nodoso, foliis radicalibus spathulato-lanceolatis dense breviterque hispidis, caulinis supremis lanceolatis brevissimis, calyci- bus glabris connatis clavatis, petalis exsertis nudis semi- bifidis laciniis obovato-oblongis. Silene xeranthema; hirsuta, caule adscendente, foliis Omnibus lanceolatis ses- silibus, pedunculis axillaribus oppositis subunifloris, caly- cibus elongatis submembranaceis albicantibus glanduloso- hirsutis, petalis semibiiidis exsertis, capsulis elliptico- cla- vatis. Cerastium, tenuej glaberrimum erectum, foliis lineari- lanceolatis, pedunculis elongatis, foliolis calycinis 3 nerviis, margine membranaceis, corollam duplo fere superantibus, Capsula oblonga. Cerastium heterophyllum\ foliis glabriusculis, inferioribus ovatis, superioribus lineari- lanceolatis, calycibus hirsutis corollam subaiequantibus, capsulis rotundis. Euphorbia semiperfoliata ; caule suf- fruticoso, foliis obovato-oblongis integerrimis subtus vil- Josis, involucris conformibus, umbella subquadrifida, bifida, involucellis orbiculato-reniformibus semiperfoli atis, petalis 502 — cornicu-latis, capsülis laevibus. Rosa Seraphini; germini- bus oblongis pedunculisque glabris; caule petiölisque cre= bro aculeatis, aculeis recurvis falcatis, foliolis subrotundis duplicato-serratis, margine dentibus subtusque glandulosis. Cistus eriocephalus ; fructicosus exstipulatus, foliis ovatis acutis reticulatis, pube stellata scabris, in petiolos longe vaginantes decurrentibus, caljcibus lanatis, Helleborus argutifoliuS) caule folioso multifloro, foliis ternatis, folio- lis lanceolato-ellipticis, exterioribus obliquis, omnibus spi- nuloso-dentato-serratis. Hell, niger trifoliatus Aid. farn, p. 92. c. tab. , Moris hist. 3 p. 460 5. 12. ,tab. 4 f. 7. Ranunculus pedunculatus ; scapiflorus cauleve simplici unifloro, hirsutus, foliis radicalibus prioribus suborbicula- tis crenato-dentätis, reliquis 3 partitis, lobo medio petio- lato trifido inciso, caulinis nullis vel lineari-laciniatis in- tegerrimisque, calyce patente. Ranunculus cordigerus ; sericeo- hirsutus, foliis radicalibus omnibus cordatis, sub- rotundo-ovatis dentato-crenatis, integris trilobisve, cauli- nis incisis simplicibusque, caule subbifloro pedunculisque radicalibus nudis 1 floris, calycibus reilexis, carpellis tu- berculatis. Clematis polymorpha; pedunculis axillaribus nudis 1 floris, floribus pendulis, involucro urceolato cam- panulato subüntegro, petaiis ovato-oblongis extus sericeo- lanatis. a) icbliis subcordatis integris trilobis v. 3 partitis, lobis segmentisque profunde serrato-crenatis. Cl. semi- triloba Lag, DC. Syst. 1. p. 162. — /3) fol.'3 partitis ternatisque, foliolo medio pedunculato, lateralibus sessili- bus obliquis, omnibus inaequaliter serrato-crenatis. — y) fol. ter;aatis, foliolo medio pedunculato, lateralibus sessilibus, omnibus circumscriptione lanceolatis dentato- pinnatifidis. Cl. calycina Ait. Kevv. Antirrhinum ae~ fjuitrilobum ; pilosum caule repente filiformi, foliis omni- bus trilobis., lobis rotundatis integerrimis subaequalibus, pedunculis taxillaribus caplllaribus elongatis, calcare breyi. ' -,. i 503 Antirrhinum alsinaefolium ; pilis patentibus hirsutum, foliis ovatis acutis in petiolum attenuatis inferioribus op- positis verticillatisque superioribus alternis, floribus axil- laribus, foliolis calycinis liheari-setaceis, calcare subulato recto brevissimo. Orobanche crinita; caule simplici, basi sqaamis elongatis linearibus laxe imbricato, corolla subcylindrica incurva filamentisque capsulaque glaberrimis, bracteis lineari-acuminatis fiorem superantibus, spica elon- gata cylindrica compacta apice bracteis comosa. Eruca- ria hypogaea; Sisymbrium monanthos Viv. ad calcem Fl. Lib. in Prodr. 68; scapo nudo 1 fioro, foliis pinnatis, foliolis sessilibus triangulari-falcatis , pedunculis in fructu defiexis siliquam recondenti-bus. Fumaria leucantha; glauca, foliis supradecompositis, foliolis tenuissime dissec- tis linearibus sulcatis, floribus racemoso-spicatis, capsulis orbiculatis rugulosis 1 spermis ; F. fol. tenuissimis, flor. alb., circa Monspeiiura crescens Tourn. Inst. R. H. 42Ö.', F. parviflora Lam. dict. 11. 567 nee Smith Engl, bot. Car~> duus cephaianthus ; foliis radicalibus subruncinatis squar- rosis, caulinis decurrentibus lanceolato-acuminatis sinuator- pinnatifidis spinosis, caule multifariam alato, alis interrup- tis, floribus congestis, calycibus cylindricis, squamis ad- pressis, exterioribus lanceolatis lanuginosis spinulosis, superioribus Iaevibus linearibus inermibus. O/iopordum horridum; caule multifariam alato, alis triangularibus acu- minatis spinosis in calyccm confluentibus , squamis caly- cinis ovato-lanceolatis spinosis, omnibus tandem reflexis. Solidago nudiflora; glabra, pedunculis axillaribus filifor- mibus nudis apice 1-2 floris, bracteis in calycem con- fluentibus, foliis eilipticis acutis basin versus attenuatis, summis integerrimis, Optirysfunerea; labello basin ver- sus sensim coarctato conico , lateribus deflexis , antice trilobo, lobis omnibus rotundatis, medio paulo majore sub~ integemmo, Orchis corsica; bulbis geminis, foliis ovato- 504 ellipticis, spica contFacta globosa, petalis omnibus conni- ventibus ovato-acuminatis, duobus interioribus lateralibus paulo minoribus, labello 3 Udo, lobis lateralibus falcatis dentatis, medio apicem versus rotundato expanso dentato, calcar incurvum obtusum germine duplo superante. As- ■plenium obovatum\ fronde lanceolata bipinnata, pinnis pinnulisque exterioribus confluentibus in rachide partiali et universali decurrentibus, obovatis, obsolete erenato- dentatis, soris distinctis raris. — Die übrigen noch auf- geführten Arten sind entweder nur mit ihrem Namen hin- gestellt, oder werden durch Diagnosen und kritische Er- örterungen erläutert. — Appendix. Scabiosa mediteranea* glaberrima, foliis caulinis ellipticis utrinque acuminatis integerrimis mediove serratis, involucro imbricato, squamis exterioribus subrotundo-ovatis, interioribus sensim spathu- lato-oblongis, corollulis 4 iidis, semine calyculoque paleis laceris coronato. Anchusa crispa; strigosa foliis lineari- oblongis, grosse rariterque dentatis, caulinis undulato- crispis, spicis laxis, calycibus 5 iidis corollae tubum ae- quantibus, in fructu ventricosis pendulis secundis, corollae laciniis obovatis, squamis faucis ovatis ciliatis, seminibus laevibus subtriquetris. Phyteuma serratum) glaberrimum, capituli subrotundi bracteis late ovatis acuminatis serratis flores aequantibus, foliis radicalibus lineari-lanceolatis ob- solete serrulatis in longum petiolum attenuatis caulem subaequantibns, caulinis conformibus brevioribus, summis sessilibus, stylo exserto, stigmate triiido. Scilla fastigiata* bulbis tunicatis, foliis angusto-linearibus basi attenuatis, scapum filiformem superantibus , bracteis amplexantibus, ovato acuminatis, pedunculis inferioribus elongatis scapo longioribus. Allium parcißorum^ staminibus simplicibus, scapo foliifero, -foliis setaceo-nliformibus breviore, spathae subquadriflorae bracteis binis conniventibus ovato-lanceo- latis mucronatis, triplo brevioribus pedunculis capillaribus, 505 inaequalibus erectis, petalis linearibus in cylindram conni- ventibus apice reflexis. Saxifraga cervicomis , hirta, foliis radicalibus cuneiformibus dilatato-palmatis trifidisque, laciniis linearibus obtusis, subtus exquisite nervosis, sum- mis integerrimis, calyce glanduloso hirto, triplo breviore petalis obovatis 5 nerviis basi attenuatis. Potentilla crassmervia; caule adscendente corymboso, foliis radi- calibus quinatis, foliolis obovatis utrinque hirsntis, subtus exquisite parallelo-nervosis, caulinis ternatis, foliolis cu- neiformibus, 3 dentato-incisis, stipulis, etiam inferioribus, oblique-ovatis, foliis calycinis majoribus ovato-acutis, co- rölla (lutea) calycem superante, receptaculis nudis, car- pellis oblique ovatis dense pilosis superficie laevi. Ha- nunculus insularis; liirsutus, radice fascicidato tuberosa, foliis radicalibus tripartitis, laciniis bifidis trifidisque, cau- linis trifidis, petiolo amplexicaule, calycibus patulis ovato- acutis, pilis adpressis tectis. Stachys marruhiifolia; pilis patentibus hirta, caule brachiato, roliis cordatis subrotundo- ovatis crenatis, floralibus ovatis ellipticisque apice spinn* losis, verticillis laxis 6 floris, corollae (purpureae) labii inferioris lobis lateralibus abbreviatis, medio galeaque emarginata. Stachys divaricata\ hirsuta, foliis 3 nerviis inferioribus ovatis cordatis crenatis, floralibus ellipticis aristatis, summis integerrimis, verticillis 6 floris, calycis dentibus acuminatis aristatis, in fructu reflexis, corollae labio superiore bifido, laciniis linearibus divergentibus, inferiore lobis lateralibus in dentem erumpentibus, medio rotundato emarginato. In collibus maritimis Liguriae orien- talis. 0. Thlaspi? scapißorum] foliis Omnibus radica- libus longe petiolatis rotundato-oblongis integerrimis nu- diusculis, siliculis ellipticis, anguste emaiginatis, stylo elongato. Hutchinsia pygmaea; glabra, foliis carnosulis, radicalibus obovatis grosse et obsolete dentatis integerri- mis ve in petiolum attenuatis, caulinis sessilibus semi-am- 506 plexieaulüms, silicula elliptica truncata obtuse emarginata, stylo brevissimo persistente. Cardamine Bocconi* foliis caulinis älterne pinnatis bijugis tematisque, foliorum pe- dicellis filiformibus patentibus, subaequantibus foliola sub- rotundo-ovata, 3 v. inaequaliter 5 loba,. rachide flexuosa, siliquis linearibus detfexis. Nasturt. mont. rotundo Tha- lictri fol. cyrnaeum Bocc. Mus. p. 171 t. 118. Brassica rectanguJaris ; glabra, foliis rectangulo- pinnatis, pinnis extime confJuentibus, foliolis sessüibus laciniisque lato- linearibu.s profunde serratis, petalorum unguibus stamini- busque calycem superantibus, rostio compresso siliquam glabram aequante. Erodium Bocconi; decumbens turtum, foliis ovatis cordatis crenato-incisis, stipulis bracteisque lanceolatis, pedunculis bifloris, calyce mucronulato petala obovata (albida) paulo superante, carpellis hirtis, rostro glabro. Geran. aestiv. minim. supin. alpin, chamaedry- oides fl. alb. varieg. Bocc. Mus. p. 160 t. 128. Erodium cuneatum; caule diffuso, foliis ambitu ovatis subcordatis sinuato-tripartitis, laciniis lateralibus rectangulo patentibus oblongis, media longiore cuneiformi apice crenato-incisa, pedunculis inferioribus elongatis 1 fioris-, superioribus urabellatis, corolla calycem aristatum paulo superante. Malva ribifolia; caule erecto, pilis simplicibus stellatis- que aspero, foliis inferioribus cordatis 5 lobis, superiori- bus 5 fidis palmatisque, lobis obtusis late inaequaliterque crenatis subtus stellato-pubescenfibus, pedunculis solitariis folio longioribus, petalis calycem triplo superantibus. Malva circinnata', caule erecto, pilis simplicibus sparso, foliis cordatis crenulatis, inferioribus reniformibus, superi- oribus circinnato — 6 lobis, petiolis superne hispidis, pedunculis solitariis 1 fioris petiolo duplo brevioribus, calycis exterioris foliolis oblongis, interioris laciniis ovatis acutis corolla quadruplo brevioribus. Spartium gymno- pterum" ramosissimum , ramis alternis oppositisque aoa- 'JStä 507 nullis aphyllis, apice spinescentibus , foliis ad ramprum basin ternatis sessilibus, foliolis obovato-linearibus utrinque serieeis, rameis simplieibus ; floribus racemosis nudis, in- ferioribus subverticillatis, vexillo carinaque subaequalibas serieeis, alis brevioribus nudiusculis. Carduus fasciculi- fiorus\ caule interrupte alato foliorumque decussive pin- natorum laciniis nudiusculis palmato-angulatis incisis, seg- mentis longe spinosis, floribus axillaribus sessilibus, infe- rioribus solitariis alternis, superioribus in fasciculum elongatum congestis, caljeibus cylindricis glabris, foliolis adpressis Ianceolato-linearibus spinosis. Senecio ßabel- lacus; villosus, caule erecto, foliis inferioribus Ijratis, lacinia extima maxima rotundata inciso-dentata basi cu- neata, superioribus sessilibus bipinnatifidis, floralibus line- aribus in calycem hemisphaericum confluentibus. Cen- taureafiliformis' glabriuscula, caljeinis foliolis appendice triangulari sphacelata pectinata-ciliata auetis, foliis pin- natis, pinnis flliformibus elongatis saepius integerrimis, summis simplieibus, caule erecto angulato. Limodorurru. sphaerolabium; bulbis fasciculatis flliformibus, caule squa- mis vaginato subaphyllo, bracteis germine brevioribus, petalis longitudine subaequalibus, 2 interioribus angustio- ribus, labello rotundato subundulato, basi coaretato, ca= naliculato, calcare cylindrico germen aequante. Ophrys canaliculata; bulbis geminis, spica 3 - 4 flora, petalis exterioribus late ovatis, medio coneavo ineumbente, 2 in- terioribus minimis conformibus ciliato-hispidis, labello basi euneiformi, fauce alte canaliculata, hinc convexa trifida, . laciniis lateralibus, ovato-acuminatis, hispidis, brevioribus, media in duos lobos antice expansa. Aspidium distans; stipite dense paleaceo, fronde lineari-lanceolata acuminata elongata bipinnata, pinnis remotis Ianceolato-linearibus acuminatis, apicem versus confluentibus, pinnulis lineari- oblongis basi truncata sessilibus integerrimis subtus slri- 508 gosis. — Alle diese. Pflanzen sind bis auf eine, bei der es angegeben, aus Gorsica. Auf der beigefügten Kupfer- tafel ist Fig. 1., Parietaria lusitanica L. und Fig. 2., Eru- caria hypogaea abgebildet, jede mit Zergliederung, diese beiden Pflanzen sind auch im Appendix weitläuftig be- schrieben. G. Der Amerikaner. Informe sobre el estado actual del Jardin y de la catedra de botanica aplicada a la agricultura: leido por el professor de historia natural D. Ra- mon de la Sagra, en las juntas generales de la real sociedad patriotica de la Habano a fines de 1825. Impresso por orden de la misma. 8vo. 23 S. Die Einrichtung eines Lehrstuhls für Botanik, und die Anlage eines botanischen Garten auf der Insel Cuba, mufs um so mehr die Aufmerksamkeit aller Botaniker auf sich ziehn, da der Vorsteher desselben Don Ramon de la Sagra von dem lebhaftesten Eifer beseelt, ist, sei- nem Institute die möglichste Vollkommenheit zu geben, und als ein, mit den neuesten Arbeiten in den Wissen- schaften vertrauter Gelehrter, sich in der lebendigen Dar- stellung zeigt, welche er von dem Zustande seines, da- mals (13. Dec. 1825) erst etwa ein Jahr alten Instituts giebt. Besonders läfst er es sich angelegen sein, die Ge- wächse seiner Insel zu sammeln und zu studiren, und in seinem Garten alle nutzbaren Gewächse aller Länder zu versammeln. Im Besitz einer an Doubletten reichen Samm- lung von Gewächsen seiner Insel, und mancher seltenen Pflanze *& — - 509 Pflanze in seinem Garten, wendet er sich an die Vor- steher der berühmtesten botanischen Gärten Europas, um von ihnen Mittheilung und Unterstützung zu erhalten. Es ist sehr zu wünschen, dafs sein Eifer durch bereitwil- liges Entgegenkommen angefacht werde, da wir von ei- nem solchen Manne schöne Aufschlüsse über die tropi- schen Pflanzen erhalten körinen, wie er denn schon in seiner Rede einiges andeutet, indem er bei dem Ueber- blick über die, in dem Garten befindlichen, nach natür- lichen Familien geordneten Pflanzen, die merkwürdigem und nützlicheren heraushebt. Er will auch ein Elemen- tarwerk für die Botanik herausgeben, in welchem die erläuternden Beispiele von dortigen Pflanzen entnommen sind, da die europäischen sich meist nur auf europäische Pflanzen beziehen ; er gedenkt ferner eine Uebersetzung von De Candolle's Versuch über die Arzneikräfte der Pflanzen zu bearbeiten, und dies Werk durch Zusätze etc. noch allgemein nützlicher zu machen. Bald werden sich auch wohl ähnliche Institute in dem freien America er- heben, um uns über den Pflanzenreichthum desselben, den wir jetzt nur durch unserer eifrigen Sammler Be- mühungen kennen zu lernen anfangen, ausführlich und genau zu unterrichten. Novorura vegetabilium descriptiones auct. Paullo de la Llave et Johann -v Laxarsa Mexico. 8ro, Fase. 1. 1824. Fase. 2. 1825.. A Flora of North -Ameriqa ky W« P. C Barton» 3 Vols, 4to. 1825, 3» Heft, 34 PROSPECTUS, D'apres 1* ordre de S. M. l'Empereur d'Autriche, la description de ce qu'il y a de plus remarquable et de plus interessant pour les .sci<- ences, parrai les objects d'nistoire naturelle, receuillis par les Natu- ralistes Autrichienx envoyes au Br^siL. en 1817, va etre publiee. La partie botanique, dont la redaction a et£ confiee ä. Mr. le Docteur Pohl, Tun de ces Naturalistes, paraitra la premiere. La richesse des collections formees sous les auspices de l'auguste munificence de S. M. Imperiale, admet pour la redaction de cet ou- vrage nn choix, qui non seulement le distinguera suffisamment de plu- sieurs autres ouvrages publies en dernier lieu sur les plantes bresiliennes, mais servira meme ä completer ceux-ci. II paraitra sous le titre : Plantarum Brasiliae Icones et Descriptiones hactenns ineditae. Le texte sera redige en latin. Les desseins des plantes seront litographies par un artiste liabile d'apres des exemplaires desseches et de grandeur naturelle; les caracteres distinetifs des genres seront indtques dans une analyse exaete. La pubiieation se fera par cahiers cartonnes: chaque cahier aura entre 9 et 10 feuillcs de texte avec vingt cinq planches; quatre cahiers formeront un volume. Le prix du cahier, petit in folio survelin, avec les planches en noir, sera de six fiorins-, a'rgent de Convention. Le cahier, grand in folio, avec les planches soigneusement enlu- minees, trerite fiorins. Ceux qui desireront des exemplaires de cette derniere edition, voudront bien se preter ä une souscription prealable. Le titre, la preface , et les noms de Mrs. les souscripteurs seront joints ä la quatrieme livrai&on. Les cahiers de l'edition, en petit in folio, commenceront ä etre d^livres a. dater du 1. Aout au cabinet bresilien d'histoire naturelle, Rue St. Jean, .ffi 972. C'est a. la meme adresse que l'on souscrit pour la gratide odition, dont les exemplaires seront delivres ä dater du 1. Septembre. La direetion de cette entreprise scientifique ne pouvant se char- ger ni d'envois, ni de correspondence, Mrs. les amateurs etrangers voudront bien s'adrebser a des lib i ;res, ou a d'autre commissionnaires. Les souscripteurs pour dix exemplaires recevront le onzieme gratis. La relation du voyage meme entrepris dans l'int^rieur du Bresil, et notamment dans les Capitaneries de Rio Janeiro, Minas Geraes^ Goyar etc. etc. voyage embrassant une ligne de 1800 lieues d'Alle- magne, paraitra plus tard en deux volumes en quarto, avec un Atlas en folio. Le prospectus en sera publik des qu'il sera possible de fixer l'epoqnc de la pubiieation de l'ouvrage; epoque qui sera determinee par celle ou les gravure*. des desseins executei sur le« lieux par Mr. Ender, seront achevees. Vienne le 1 de Mai 1826, DE PLANTIS IN EXPEDITIONE SPEGULATORIA ROMANZOFFIANA OBSERVATIS DISSERERE PERGUNT ADELBERTUS de GHAMISSO ET DIEDERICUS de SGHLECHTENDAL, ERICACEAE. J-iisulae et llttora arctica eis et trans fretum ßeerin- gianum: Rhododendron davuricum L. , chrysanthum Pall., Ghamaecistus L., camtschatieum Pall. ; Azalea pro- cumbens L. ; Ledum palustre L.; Pyrola rotundifolia L., asarifolia Mx., minor L., purnila Hörn., seeunda L., uni- flora L.; Menziesia coerulea Wahlb.(, aleütica Spr. ; An- dromeda tetragona Pall., lycopodioides Pall., erieoides Pall., Redowskii N., polifolia L. ; Vaccinium Mjrtillus L.??, salicinum N. , uliginosum L., Vitis idaea L., Oxy- coecos L. ; Arctostaphylos alpina Kth., Uya ursi Kth.; Empetrum nigrum L. *• Insulae aequinoctiales oceani magni. O- TV^ahu ; Vaccinium cereum Forst. Brasilia, e plantis Sellowianis : Andromeda revoluta Spr., eucalyptoides N. , nummularia N. , pulchra N. , ne- riifolia N. ; Gaultheria myrtilloides N. , ferruginea N. ; Gaylussacia buxifolia H. B. Kth., Pseudo- Vaccinium N„, salicifolia 3N., Rhododendron N., rugosa N. , Pseudo- Gr dtheria N., incana N., pinifolia N, *■ Heft- 35 512 Ericaceae sociatim crescentes in borealibus a nobis perliistratis plagis per magna spatia solum investiunt, ma- jus sibi vindicantes momentum crebritate cujusvis spe- ciei quam earum numero. Plures Florae communi arcti- cae, paucae locali pertinent. Vaccinia quatuor radices montium iniimosque colles insulae Unalaschcae obtinent. Boream versus progrediuntur V. Vitis idaea ad insulam St. Laurentii, V. uliginosum trans fretum Beeringianum. Una species Florae unalaschcensi peculiaris (Vaccinium salici- num N.), altera dubia; Vacc. Oxycoccos autem parcius offenditur. Empetrum nigrum , Arctostaphyli duo in omni littore luxuriant, clivos una cum Salicibus vestientia. Azalea procumbens Beeringianisque regionibus proprium Rhododendron camtschaticum rupestria ornant ubique. Alia tria Rhododendra in Camtschatca observavitRedowski. Menziesia aleutica, in Unalaschca tantum reperta, Vacci- nüs immixta, iisque altius adscendens, clivos decorat; Menz. coeruleam, omnem ambitum poli occupantem, Re- dowski in Camtschatca legit. Andromedae foliis imbri- catis, septentrionales omnes, quatuor speciebus Floram nostram illustrant. Unalaschca Andr. lycopodioidem in clivis petrosis profert; Andr. tetragona, omnem ambiens polum, ab Unalaschca exul, ad sinum et in insula St. Laurentii offenditur, alias duas species Camtschatcae pro- prias Redowskio debemus. Andromeda polifolia nana atque rara ad sinum St. Laurentii occurrit. Ledum pa- lustre turfosa littoris americani occupat, in Unalaschca deficiens. Pyrolae sparsim crescentes vix in conspectum veniunt. 513 RHODODENDRON. \. Rhododendron davuricum. L. Inier plantas Redowskianas Sibiriae maxime orientalis. 2. Rhododendron chrysanthum. Pall. Inter plantas Redowskianas Sibiriae orientalis. 3. Rhododendron Chamaecistus. L. Inter plantas Redowskianas Sibiriae orientalis. In omnibus fere foliis omnes ciliae glandula nigra rerminantur, qua nostra planta Europaea plerumque caret. 4. Rhododendron camtschaticum. Pall. In clivis umbrosis portum Petropauli protegentibus, locis petrosis, luxuriat foliis fere bipollicaribus , floribus maximis, laciniis corollae obovatis, 6 circiter lineas latis. In Unalaschca insula a summis montium jagis, nive de- nudatis, ad mare usque declivia rupestria sparsim inves- tit, purpuro amoeno ea obducens. In hiemali terra Tschuk- tschorum ad sinum St. Laurentii nanum, foliis vix ungui- cularibus, floribus minoribus, corollae laciniis angustioribus, A Z A L E A. 1. Azalea procumberis. L. In omnibus fere rupestribus circa fretum Beeringi» anum inque insula Unalaschca Aleutorum reperimus, ean- dem habemus et inter plantas Redowskianas Sibiriae ma- xime orientalis« LEDUM, 1. Ledum palustre. L. Ex insula Chamissonis retulimus, aliisque locis turfo* sis littoris americani observavimus. Frutex hie humilis, vix pedalis, ramis nivium hibernarum pondere depressis, foliis solito angustioribus et brevioribus, floribusque mi- noribus« 35* 514 — — - — , . P Y R O L A *). i. Pyrola fotundifolia. L. Ex insula Unalaschca atque e regione ad sinum Esch- scholzü retulimus. 2. Pyrola asarifolia Mchx., nee Pursh, nee Radius et hunc sequentium auetorum. Speciminibus majoribus P. rotundifoliae valde simi- lis. Specimen nobis unicum pedale ex insula Unalaschca. — Pyrola incarnata Fischeri, inedita species e Davuria, in herbariis nostris servata, vix differre videtur a stirpe tmalaschcensi. Quae omnia ulteriori comparationi et disquisitioni complurium perfectiorum speeiminum cujus- vis Status relinquimus. 3. Pyrola minor. L. Var. conferta. Ex insula Unalaschca attulimus. Flores in racemum bi'evem densumque conferti, Muscari adinstar. Speciinina digitalia, floribus omnibus nondum florentibus. Idem Sta- tus in nostra quoque regione observatur. 4. Pyrola pumila. Hörnern, mset. Pyrola rotundifolia pumila Hörn. Plantet, ed. 3. T. 1. p. 463. esc Nolte. Pyrola groenlandica. Hörn. Fl. dan. t. 1817 ex Nolte. Legimus ad sinum St. Laurentii. 2j,. Specimen omnino convenit cum speeimine Herbarii Regii Berol. , quod manu propria Hornemanni signatum: Pyrola pumila Fl. dan. 1817. E. Groenlandia. 5. Pyrola seeunda. L. Ad sinum Eschscholzii legimus. — Varietas pumila biuncialis, foliis ad basin confertis, orbiculatis, in petio- lum brevem decurrentibus, serratis. *) Specie* omnes hujus generis definitae sunt a doctissimo amico Nolte Dr., qui monographiam locupletissimam hujus generis jarri per plnres annos paravit. i 515 6. PyRola unißora. L. Specialen unicum inter plantas Redo^vskjanas occurrit. Obs. Omnes Pyrolae generis species rarae iliis in bo- realibus regionibus, paucisque tantum individuis obviae. MENZIESIA. , 1. Menziesia caerulea. Wahlbg. jM. decandra, foliis linearibus obtusis denticulatis ci- liatis, floribus (3 - 6) fructibusque longe pedunculatis, co- rollis pubescentibus ovoideis, stigmate incrassato capitata* Andromeda coerulea foliis linearibus obtusis sparsis Linn. Läpp. p. 127 t. 1. f. 5, Fl, dan. t. 57, Gmel. FL Sib. 4. p. 131 t. 57 /• 2. Erica coerulea Hb. TVilld. n. 1 '47 '4 fol. i - 3 incL Andromeda taxifolia Fall. Ross, 2 p. 54 t. 72 f, 2. Inter plantas Redowsluanas Sibiriae maxime orien- talis. t?« Totum cingit polum arcticum in Asia, America et Europa; eNorwegia, Lapponia, Sibiria ultima, Camtschat- ca eam vidimus , ex opposito Americae littore retulit eam Stellerus, atque e Groenlandia auctoritate est allata. altera vero insequens species valde affinis, solius Una- laschcae insulae abundans incola, speciem quasi secuu- dariam sistit, arctis limitibus coercitam, dum altera, libere yagans, omnes fere adit ornatque regiones subpolares. 2. Menziesia aleutica. Spr. Syst. 2. p. 202. M. decandra, foliis linearibus obtusis denticulatis ci- liatis, floribus (10- 15) breviter, fructibus longe pedun- culatis, corollis glabris subglobosis, stigmate cum stylo clavaeformi aequali. In Unalaschcae insulae clivis inferioribus copiosara legimus. % 516 Quae magna affinitate priori juticta species et pro- xima, distinguitur : statura paulo robustiore, ramis cras- sioribus, foliis validioribus; floribus prima aetate sub an- thesi circum ramorum apices quasi conglomeratis, pedun- culis scilicet brevibus, sub grossificatione excrescentibus, sufFultis ; corolla subglobosa ochroleuca breviori, antheris brevioribus; stylo longiore capsulam superante et stigmate rotundato-globoso terminato. Variat praeterea foliis; floribus brevius longiusque pedunculatis; Capsula calyce majore aut minore; numero staminum, quem in nostris 10 - 12 arium observavimus, quem vero Sprengelius octo- narium, ea ex ratione speciem potissimum discernens. An altera M. caeruleae varietas flore candido, de qua mentio fit in Msc. Stellen a Pallasio et Gmelino adhi- bitis, nostra sit, nescimus, sed candidum nun quam vidi- mis colorem, constanter ochroleucum. Menziesia ferruginea e tfäctu occidentali Americae bo- realis a Smithio descripta (On the Columbia river. M. Le- wis. Pursh FI. Am. sept. 1. p. 264), e plantis Pallasianis in Hb. Willd. ri. 7361 hospitans, cui manu Willdenowii patria Unalaschca adjecta, nee nobis in Unalaschca sedulo quarentibus obviam venit, nee ab indefcssis Americam bo- realem perscrutantibus Anglosaxis reperta enumeratur. A N D R O M E D A. 1 . Andromeda tetragona. L. In insula St. Laurentii bis, minorem magis alpinam ad sinum St. Laurentii legimus. 2. Andromeda lycopodioides. Pall. In Unalaschca solummodo insula, ubi in clivis aridis passim totum solum telae adinstar arachnoideae vestiebat. 3. Andromeda erieoides. Pall. Inter plantas Redowskianas Sibiriae maxime Orien- talis. ■ - 517 4. Andromeda Redowskii. Nob. Andr. octandra, foliis squamiformibus nitentibus Iae- vibus fimbriatis quadrifariam imbricatis, ramis virgatis exacte tetragonis, pedunculis axillaribus glabris. Inter plantas Redowskianas Sibiriae maxime orien- talis. t>« Caules lignosi, procumbentes ramosissimi ; rami vir- gati, foliis dense imbricatis exacte tetragoni, itä ut in sectione transversali rhombum, rectis fere lineis inclusum, referant. Folia sessilia, quadrifariam imbricata, ramis arcte et apice adpressa, ovata, acuta, concava, extus (s. pagina infera) convexa (a basi ad apicem nee non ab altero ad alterum latus), laevissima, nitentia, nullo nervo s. sulco notata, margine praesertim juniorum ciliato-fim- briato, fimbriis apicem versus paulo majoribus et ex fusco coloratis, non raro extus flexis patulis. Folia ceterum lineam longa aut paulo majora. Pedunculi solitarii, ex axillis foliorum provenientes, filiformes, 5 lin. longi, gla- bri, nudi, erecti, flore nutante, fruetu erecto. Calyx pro- funde 4 partitus, partitiones foliis valde similes, at bre- viores, tenuiores, fimbriis vero illis apicalibus ierrugineo- fuscis notatae. Gorolla campanulata quadrifida, laciniis obtusissimis, calyce quadruplo major, vix ultra duas li- neas longa. Stamina octo brevissima. Antherae bilocu- lares, biaristatae, loculamentis apice poro apertis. Stylus tetragonus apicem versus paulisper attenuatus, stamina nee corollae partem integram superans. Capsula ovoidea* stylo persistente superata, calyce dimidic major, quadri- valvis, valvis medio septiferis. Convenit cum afflni Andr. erieoide, modo Crescen- di, ramis virgatis, nitore foliorum, quaternario partium fruetificationis numero, at recedit: foliis brevioribus sed latioribus, breviter fimbriatis, nee setoso-ciliatis, laevibus nee sulco medio profundo exaratis, stylis longioribus, ca- 518 lycibus etc. Ramis exacte tetragonis, foliis flrmioribus quasi cataphractis, jam primo visu ab hac et Andr. te- tragona, qua minor, et ab Andr. lycopodioide, qua ma- jor, distinguitur; ab utraque et numero quaternario par- tium differt, qui quinarius in illis. Andr. lycopodioidi praeterea sunt folia albo membranaceo-marginata et Andr. tetragonae folia sulco notata pubescentia. Sub nomine Andr. lycopodioides e plantis Redows- kianis a Ledebourio cum amicis botanicis est commu- nicata. 5. Andromeda polifolia. L. Planta semel reperta in intimo recessu sinus St. Lau- rentii in terra Tschuktschorum , vix digitalis, floribus duobus. , 6. Andromeda revoluta. Spreng. JY. Entd. 2. p. 131 ••' In Brasilia tropica legit Sellow frequentem. «^. Rami juniores dense pubescunt, pube eadem subtus in nervum medium foliorum transeunte. Folia juniora in supera praesertim pagina pube rariori sunt obsita. Sic ut Gaylussaciae glandulis hypophyllis insigniun- tur, Andromedae americanae coriaceae, laeves, venis in- conspicuis parallelis, peculiare quid ostendunt. In hac enim Andr. revoluta ut in sequentibus speciebus, excepta Andr. neriifolia, neque minus in Andr. acuminata Ait. horti nostri, saepe in foliorum pagina inferiori utrinque juxta nervum medium ad latus venarum petiolum spectans et secundum earum decursum scrobiculae observantur, obscurae, ovales, sororum Grammitidis speciem fere refe- rentes. Quid sibi velint hae scrobiculae ex epidermide emortua enatae, haud enucleare valemus. Rhytismatis speciem saepenumero conspicis iisdem in foliis (ex gr. in Andr. nummularia et pulchra), quod morbosam eorum naturam clariorem reddit. 7» Andromeda eucalyptoides, Nob. — 519 Andr. fruticosa glabra, foliis longius petiolatis ob- Iongis acuminatis, basi suboblique rotundatis, integerri- mis, racemis lateralibus, germine pubescente. In Brasiliae meridionalis provincia Rio grande do Sul legit Sellow. f?» Species elegans apicibus frondosis comosis ramorum inferiores partes, iloribus luxuriantes, foliis carentes, ob- umbrantibus. Frutex vel arbuscula, a ramo enim, uti vi- detur centrali, tres pedes alto, totam integrae plantae altitudinem sistere nequimus. Clortex, in ramis vetustiöri- bus diametro sex-lineari, suberosus, profunde rimosus, rimis praesertim ex ramorum axilla prodeuntibus, albidus, epidermide e virescenti-cinerascenti; in ramis junioribus nunc griseus, nunc aut ex lutescenti-aut ex rubro-fus- cescens; in ultimis hornotinis sordidi argillacei coloris. Rami aetate provectiores teretes, laeviusculi; juniores sul- cati et angulati (trianguli), angulis a basi petiolorum de- currentibus. Folia, hinc etiam. racemi, alterna, in ramis saepe ternatim approximantur et pseudo-ternato-verti- cillata apparent. Folia petiolata, petiolo semipollicari ad pollicis usque longitudinem elongato, oblonga (majora 2^ poll. longa, 8 Iin. lata; minora 1-| poll. longa, 5 lin. lata), basi rotundata, leviter in petiolum decurrentia, saepius obliqua, apicem versus sensim attenuata, anguste acumi- nata, acuta, integerrima, specie avenia, venis crebris pa- tentibus reticulatis exsiccatione demum conspicuis, nervo medio margineque leviter reflexo subtus prominentibus. Racemi ad summum pollicis longitudine , 6-8 flori , in ramulis propriis aphyllis aut in infera parte foliis de- nudata ramorum apice frondosorum ex axillis foliorum delapsorum proveniunt. Pedicelli 1^-2 lin. longi, ex axillis bractearum minutarum ovato-lanceolatarum pro- rumpunt, ipsique duabus bracteolis similibus pseudo-op- positis in medio sunt onusti, atque, ut rachis, pube tenuis- 520 . sima lentis ope tantum conspicienda sunt tecti. Calycis partitiones late ovatae, acutae, margine dilutiore tenuis- sime et minutissime ciliato. Corolla cum calyce 3 ün. longa, urceolata, dentibus obtusis patentibus brevibus. Stylus subexsertus. Stigma paululum incrassatum. Ger- men pubescens. Stamina 10 inclusa, iilamentis planis basi latioribus et nervo medio nigro percursis, pilosius- culis, sub apice incurvo-ilexis. Antherae muticae, fila— menta dimidia aequantes, ceterum ut in Andr. bracamo- rensi (Humb. Nov. gen. 3 t. 263). Capsula quam in Andr. revoluta minor, magnitudine Piperis fructus, usque ad basin fere solubilis, calyce reflexo sufiulta et generico characteri omnino respondens. 8. Andromeda nummularia. Nob. Andr. fruticosa, foliis breviter petiolatis cordatis late ovatis subretusis mücronatis coriaceis, racemis a- xillaribus terminalibusque et ramis junioribus hispidis, germine pubescente. In Brasiliae meridionalis provincia Rio grande do Sul legit Sellow. t>. Frutex (cujus ramos possidemus sesquipedales) in- ordinate ramosus, ramis patulis teretibus stigmatibus fo- liorüm delapsorum cicatrisatis, cortice brunneo, epider- mide cinerascente tenuiter rimosa, inferioribus nudis, ju- nioribus densissime foliosis, hornotinis hispidis pilis pa- tentibus, rigidis, interdum glanduliferis, subjecta pube brevi subadpressa. Folia breviter petiolata, petiolo 1-1|- lin. longo, cordata, late ovata, obtusa, subretusa, mu- cronata, coriacea, supra nitentia, subtus tenuiter reticu- lato-venosa, venis crebris patentibus elevatis, juniora subtus ad nervum margineque pilis longioribus rigidis patentibus ciliata, nee non in pagina infera minoribus sparsis ceterum similibus pilis adspersa, dein glabrata, mar- gine primum apicem versus ciliato- den ticulato, dein in- — i 521 tegefrimo. Folia majora 8 lin. longa, 6 Hn. lata, minora 4 lin. longa, 3 lin. lata. Racemi subseptemflori in sum- mitatibus ramorum axillares et terminales, florentes pol- licem circiter longi, sub maturitate fructuum elongati cir- citer sesquipollicares, sie ut rami juniores hispidi, pilis vero glanduliferis copiosioribus. Bractea sub quovis pe- dicello, eoque brevior, minuta, anguste lanceolata, acuta et ut adjacentes partes hispida, pedicelli insuper bibra- cteati. Calyx reliquis partibus hirsutior, utrinque brevi- ter pubescens, extus pilis setaeeis rigidis glanduliferis hispidus, 5 iidus, laciniis ovatis acuminatis aut lanceolatis acutis. Corolla urceolato-tubulosa, glabra, consistentia fere coriacea, dentibus brevibus obtusis reflexis, cum ca- lyce 4|- lin, longa. Germen dense pubescens. Stylus exsertus, paululum apice incrassatus, mox deeiduus, Sta- minum Hlamenta ciliata, geniculato-inflexa. Antherae breves muticae ut in Andr. bracamorensi Kunth. Cap- sula sub dehiscentia glabra, fruetu Piperis nigri major, piso paulo minor, ceterum more generis construeta, ca- ljce persistente adpresso suffulta. 9. Andromeda pulchra. Nob. Andr. fruticosa glabra, foliis petiolatis ovatis mucro- natis coriaeeis, racemis seeundis axillaribus terminalibus- que glabris, germine glabro. In Brasilia tropica legit Sellow. fr. Frutex glaberrimus, erectus, cubitalis altiorve (e spe- eiminibus nostris). Gaulis crassitie digiti minimi, foli- orum, quandoque et ramorum, emortuorum stigmatibus cicatrisatus, epidermide flavida nitente, ramosus, ramis erectis angularis, angulis obtusis a petiolis decurrentibus. Folia Andr. nummulariae sed plus duplo majora, inque speeiminibus vegetioribus longiora, magis ovata, minusque retusa, 1 poll. 8 lin. longa, 10£ lin. lata, petiolo 3-4 lin. longo suffulta. Racemi seeundi, multiflori, floribus 522 , 15 - 3o, erectl, elongati, 4 circiter pollfces longi, in ra- morum apicibus axillares et terminales, aut, ramis horno- tinis foliosis ex apice orientibus, circa basin eorum dispo- siti. Rachis angulata, pedicelli 3-4 lin. longi. Calyx 5 dentatus, dentibus late pvatis acutis, margine tenuis- sime ciliato. Gorolla consistentiae fere coriaceae, urceo- lato-tubulosa, dentibus brevibus obtusis patentibus. Ger- men glabrum, quinqueloculare, loculis multiovulatis. Sta- mina praecedentis. Stylus longitudine corollae, nee ut in Andr. nummularia manifeste exsertus. Fructus matu- rus non visus. Ramum inter plures glaberrimos habemus dense pu- bescentem unicum, foliis glabris instruetum, infimis tan- tum denticulato-ciliatis, ciliis glanduliferis, reliquis inte- gerrimis, omnium costa media petioloque utrinque pube- scentibns, racemis terminalibus paniculatis pubescentibus, calyeibus glabrescentibus. Ramus alter huic accedit pubescentia, quamvis mi- nori, at inflorescentia peculiari est insignitus: apex rami, foliis denudatus, pedicellis undique obsitus, densum sistit racemum erectum bipollicarem 30 - 35 worum. Flores stylis brevioribus inclusis corollam non aequantibus a su- pra descriptis differre videntur. 10« Andromeda neriifolia, Nob. Andr. fruticosa glaberrima, foliis petiolatis oblongo- lanceolatis acutis basi ovatis coriaeeis, panicula racemo- sa terminali, germine glabro. In Brasilia tropica legit Sellow. t>. Frutex elegans, glaberrimus, ramis elongatis (nostri bipedales cum panicula), angularis, cortice purpureo-fusco, epidermide tenui cinerascenti , facile detersu. Folia pe- tiolata, oblongo-lanceolata, 3 poll. longa, pollicem lata, apice acuta, subinde breviter acuminata, basi ovata tum attenuata, tum subcordata, coriacea, supra nitida, subtus 523 reticulato - venosa pallidiora, margihata, foliis Andr. pul- chrae similia , crassiora vero et firmiora. Panicula race- mosa ramum terminans, ba$i yix foliis nonnullis est stipa- ta, aucta vero racemis nonnullis e summis axillis pröve- nientibus. Racemi secundi, elongati, 6-8 poll. Iongi, (in altero specimine floribus nondum explicatis 3-4 pollica- res). Rachis, pedicelli, bracteae ut in Andr. pulchra. Pedi- celli \ poll. Iongi longioresve. Flores cernui cum calyce 4| lin. Iongi. Caljx 5 fidus, laciniis ovatis acuminatis, oculo armato tenuissime ciliolatis. Gorolla urceolato- tubulosa, dentibus brevibus obtusis vix patentibus. Sta- mina praecedentium, antheris paululum longioribus. Sty- lus inclusus. Germen glabrum 5 loculare, loculis multi- ovulatis. Capsula matura non visa. GAULTHERIA. 1. Gaultheria myrtilloides, Nob. G. ramis et foliis late lanceolatis subtus setoso-hir- sutis, floribus axillaribus solitariis brevissime peduncuiatis. In Brasilia tropica legit Sellow. t?. Fruticulus dodrantalis pedalisve, erectus, ramosus; cau- libus teretibus, crassitie Uli emtorii, brunneis, basi denu- datis, ramis foliosis. Folia breviter petiolata, late lance- olata, 7 lin. longa, 4 lin. lata, petiolo 1 - \\ lin. longo, ad marginem ciliato-subserrulata, ciliis erectis, mucrone api- cali calloso margineque leviter subreflexis, reticulato- ve- nosa, venis primariis arcuatis apicem potiusquam marginem petentibus. Flores in apicibus ramorum axillares, solitarii, brevissime pedunculati, cum calyce 2 ün. Iongi. Squamae ramentaceae ad basin pedicelli ovatae concavae, tenuis- sime ciliatae, ceterum glabrae. Pedunculus praeterea bracteis angustis 1-2 instructus. Calyx 5 partitus, laci- 524 niis lanceolatis acuminatis. Corolla urceolata, intus pi- losa, extus glabra, dentibus reflexis, calycem haud longe superat. Stylus calyce brevior. . Stamina corolla dimidiq breviora; filamenta inferne dilatata, antherarum lobi bre- vissimi. Capsula parvula calyce tecta, grano miliaceo aliquantulum major, 5 sulcata, depressp-globosa, 5 locu- laris, 5 valvis, dehiscentia loculicida; loculis polyspermis. 2. GXultheria ferruginea. Nob.' G. foliis ovatis acutis, supra nitidis, margine scabris, subtus cum ramis et paniculis racemosis ferrugineo - to- mentosis. In Brasilia tropica legit Sellow. % Frutex ramis firmis patentibus teretibus. Folia pe- tiolata, coriacea, ovata, acuta, brevissime acuminata, sum- mo apice callo obtuso terminato, basi saepius subcor- data, in junioribus praesertim non raro in petiolum at- tenuata, margine serrulato-scabro leviter reflexa, reticu- lato-rugoso-venösa, rete inferioris paginae elevato, ma- xima 1\ poll. longa, \\ poll. et paulo ultra lata. Peti- olus trilinearis. Racemi bracteati erecti, e summis ramo- rum axillis exeuntes, paniculam quasi efFormant. Pedi- celli 4 Hn. longi, quilibet bractea squamaeformi ramen- tacea suffultus, iterumque prope basin bracteolis duabus brevibus instructus. Squamae gemmarum racemos pro- ferentium rotundatae, tenuiter striatae, dense atque te- nuiter ciliatae, rufo-fuscescentes, subglabrae; bracteae in- •?erae Jpedicellos suffulcientes ovatae, acutae, concavae, squamis illis ramentaceis valde similes, dorso saepius pi- losae, superiores sensim minores, angustiores, magisque hirsutae. Calyx 5 fidus, laciniis e lata basi acuminatis. Corolla cum calyce 3 Hn. longa, dentibus erectis. Sty- lus calyce longior, corolla brevior. Stamina corolla bre- viora, antheris apice bilobis, uterque lobus poro obliquo apertus, cujus margo postice aristulis duabus ornatus. 525 • ' r: < Foliorum pagina infera, juniorum utraque, rämi, racemo- rum rachis, pedunculi, calyces, corollae, pilis densissimis rufo-ferrugineis lanuginoso-tomentosa, pagina superior foliorum adultorum punctis elevatis aspera, vestigia pri- oris tomenti in nervis primariis remanent. Color to- menti in ramis foliisque vetustioribus sordide ferrugineus, expallescit demum in illis, tomentum oblitterat, ramique brunnei epidermide cinerascenti denudata rimoso-sece- denti sunt tecti. VACCINIUM, 4. Vacciniüm Myrtiilus. L. ?? In infimis insulae Unalaschca collibus frequens f?« Specimina nostra incipiente sub vernatione lecta, floribus tenerrimisque adhuc foliis ornata, Anobiorum larvae ita devastarunt, ut ad uberiorem descriptionem haud materiem praebeant. Fruticulus facie et magnitu-' dine, ligno et cortice, ramis, inflorescentia, pedicellis, flo- ribus calycibusque omnino similis V. Myrtillo , quod in orbe antiquo usque in Gamtscbatcam procurrit, ab America vero exul; folia vero, quae supersunt, foliis Myrtilli qui- dem similia, at margine integerrimo, aut dente uno alte- rove rariori instructo, cißerre videntur. 2. Vaccinium salicinum. Nob. V. foliis cuneato-lanceolatis cuspidatis integerrimis glaberrimis subcoriaceis reticulato-venosis, floribus soli- tariis breviter pedunculatis axillaribus. In inferioribus insulae Unalaschca collibus muscosis legimus. t?- r Frutex humifusus, glaberrimus, habitu Salicum alpige- narum. Caulis lignosus, infima parte sub muscis aut sub terra repens, fibrillas tenues radicales plurimas edens, cor- tice brunneo cinerascente vestitus, usque ad crassitiem 526 ■ ' * pennae corvinae accrescens, valde ramosus, cum ramis infera parte denudatus. Rami hornotini angulosi, cinna- rüomei, foliosi. Folia subsessilia cuneato-lanceolata, in basin petiolarem brevem decurrentia, integerrima, cuspi- data, subtus laxe reticulato-venosa, venis primariis 3-4 sub angulo acuto secedentibus et mox inter se anasto- mosantibus, concolora, subnitentia, subcoriacea, decidua, quippe quae in ramis hornotinis modo obvia, facie vero sempervirentium. Folia ad summum 8 lin. longa, 2-3 lin. lata. Flores axillares, solitarii, pedunculati, cernui, ad basin gemmae foliaceae terminalis Orientes. Calyx 4-5 fidus, laciniis brevibus late ovatis acutis. Corolla cylindraceo-urceolata, 3 lineas longa, limbo brevi quadri- fido revoluto. Genitalia inclusa. Stamina octo; anthe- rae bicornes, cornu utroque poro terminali aperto, dorso biaristatae. Stylus corolla vix brevior, aequalis, stigmate terminali vix incrassato. Baccam maturam non offen- dimus. 3. Vaccinium uliginosum. L. Inter plantas Redowskianas Sibiriae orientalis aderat hie fruticulus, quem nos in insula Unalaschca atque ad Promontorium Espenbergü frequentem legimus, cum planta nostra alpina ad amussim convenientem. — Vac- cinii pubescentis Fl. Dan. genuinum habemus speeimen ab Hornemannio ipsius auetore nobiscum communica- tum, quod nullam oiFert differentiam a V. uliginoso nostro et europaeo. 4. Vacginium Vitis idaea. L. In Gamtschatca circa portum Petropauli, copiosum in insula Unalaschca nee non in St. Laurentii insula 1817 legimus. Parvitate foliorum cum speeiminibus groenlandicis convenit. 5. 527 5. Vaccinium Oxyöoccos. L. Ex insula Unalaschca inter riiuscös fepentem hanc habemus plantam illis in regionibus raram. 6, Vaccinium cereum Forst* Flörul. ini. austr. prödr. p- 28. Andromeda cerea L. fil. Supph In rupestribus niontium insulae O-Wahu (Sandwich- islands) legimus. fp. Ex diagnosi foliis instruitur ovatis, inque specimine Forsteriano e Taiti (Hb. TVilld. ?u 7356 J folia infe- riora majora sunt ovata, in cordatam immo vergunt for- mam, superiora vero minora obovata observantur. Planta nostra foliorum forma mire ludit, elliptico-lanceoiata basi attenuata in speciminibus observantur miajoribusj quae ad montium radices legimus ; in speciminibus möiitanis subalpinisve nanis obovata, immo fere orbiculata repe- riuntur, nunquam vero ovataj basi dilatata. Flores quam in Forsteriana planta iongius sunt pedunculati. Cetera conveniunt. An specie distingui debeant, dijudicändüm posterioribus rernaneat cöeli illius felicissimi terras pefe- grinaturis. Frutex a cubitali ad digitalem altitudinem decrescens. Caulis firmüs, lignosus, pafum ramösusj basi saepius denu- datus, superne dense foliosus, cortice e fusco sordide cinerascenti, lineis elevatis a basi petioli utrinque decur- rentibils angulatus, glaber. Rami juniores evidentius an~ gulati et pube tenuissima brevissima obtecti. Folia bre- vissime petiolata, inferiora minora, persistentia, coriacea, utrinque reticulato-venosa; supra nitida, apice breviter acuminatä, acümine integerrimö, reliquö margine argute dehticulato^ denticulis glandula cartilaginea inflexa atqüe adpressa terminatis s. uncinatis, adultiora glabra, juniora ad nervum primarium pube tenui rämörum obducta; gem- inae axillares plerumque abortivae. Folia in majoribus 4s Heft; QQ 528 elliptico-lanceolata, basi attenuata, sesquipollices et vix ultra longa, circiter 9 ün. superne lala ; in minoribus na- nis obovata s. subrotunda, ad sumraum 9 lineas longa, 6 Hn. lata , magnitudine tarnen valde varia. Petioli lineam, ad suinmum sesquilineam longi, crassiusculi, lati, juniores magis pubescentes, adulti glabri. Pedunculi axillares ad basin ramulorum annotinorum, foliis sufFulti minoribus squamiformibus ramentaceis, filiformes, teretes, glabri, longitudine foliorum. Flos cum germine 5 lineas lon°us. Caljx 5 dentatus, dentibus a lata basi acuminatis, acutis, longitudine germinis. Corolla conoidea, limbo 5 dentato recto, laciniis obtusiusculis, cum calyee pedunculoque ob- scure kermesina. Genitalia inclusa. Antherae bilocula- res, apice bifidae, loculo utroque superne in tubulum elongatum erectum exeunte, et in dorso, ubi tubulus inci- pit, arista brevissima sursum curvata ornato. Stylus lon- gitudine corollam paene adaequans, stamina superans. Bacca rubra exsucca, dentibus calycinis magnis styloque saepe diu persistente coronata, 5 locularis, loculis poly- spermis. Semina copiosa, minuta, flava, angulosa. GAYLUSSAC1A. 1. Gaylussacia buxifolia Humb. B. Kth. Nov. gen. 3. p. 176. t. 257m Syn. 2. p. 325. G. ramis hirsutis, foliis coriaceis ellipticis obtusis basi attenuatis, floribus campanulatis racemosis, germini- bus hispidis. In Brasilia tropica legit Sellow. t>. Plantam nostram genuinam esse G. buxiföliam, te- stem habemus Thibaudiam glandulosam Hb. Willd. n. 8329, quam Nov. generum et specierum auctores ipsi ad- ducunt. Nee e descriptione, nee ex icone eandem esse recognossemus, quum inter se dissentiant nee cum na- tura stricte conveniant. Specimina tantum juniora race- 529 mis nondum florentibus et adulta fructu maturo habuisse videntur, quare quae florem spectant haud exacte de- scripta, fructus vero structura bene descripta atque sum- mopere laudanda. Folia integerrima dicuntur a Kunthio, minute et breviter sinuato-dentata depinguntur a Turpi- nio; quomodo sese habeant, videbis in descriptione nostra, quam adjecimus, quum tarn majora quam vegetiora pos- sideamus specimina. Frutex pedalis et sesquipedalis, ramosus, cortice brun- neo, epidermide cinerascente longitudinaliter rimosa. Caulis ad basin crassitie pennae anserinae majorive, in- ferne denudatus et cicatricibus obsoletis rudimentorum ramorum foliorumque notatus, ceterum teres. Rami fo- liosi. Folia breviter petiolata, versus summitates confer- tiora, elliptica, saepius basi paululum attenuata, obtusa, mucrone brevi calloso terminata (glandula terminalis Kun- thii) , fugitivo oculo adspecta integerrima , revera apicem versus crenis minutissimis et obsoletis plus minusve in- structa, crenis tarnen in junioribus minoribusque foliis deficientibus ; coriacea, supra glaberrima, avenia, subtus ad nervum primarium pubescentia et tenuissime impresso- reticulato-venosa, margine leviter revoluta, plerumque | poll. longa; maxima inferiora \\ pollicaria, 5 circiter lineas, ad summum 7 Iin. lata. Petiolus brevis ad sum- mum bilinearis, supra planus, dorso convexus. ' Racemi secundi, erecti, in quaque axilla ramulorum ultimorum e propria gemma haud foliifera, basi ramentacea, persistente Orientes, foliis longiorcs, 6 — 12 flori. Ramenta lon- gius persistentia squamiformia , brevissima, rotundata, ci- liata, tunc alba tunc brunnea« Pedicellus quisque.bractea squamiformi ipsum subaequante suffultus, 1 — 2 lin. lon- ! gii^,. Bracteae duae filiformes angustissimae villoso-pu- bescentes ad basin calycis, quo vix breviores, nunc vero arcte ^sub illo positi, nunc in pedicello ihter se distantes 530 et a calyce remotae. Numerus partium fructificationis quinarius. Calyx campanulatus, usque ad medium parti- tus, dentibus triangularibus acuminatis. Flos cum germine 5 lin. longus. Gorolla angulato-campanulata, dentibus erectis triangularibus obtusis, ad angula pilosa. Genita- lia inclusa. Stamina pistillo breviora, filamentis brevibus latis pubescentibus. Antherae elongatae, biiidae, tubuloso- cornutae, muticae. Stylus corollam subaequans teres, stigmate aequilato obtuso. Bacca calyce coronata de- cemlocularis, loculis monospermis, matura non visa. Rami juniores et folia juniora, in adultioribus nervus medius paginae inferioris et petiolus, pedunculus, pedicelli, bra- cteae, germina, dentes calycini minus et corollae anguli pilis albis simplicibus inaequalibus et flaccidis hirsuto-pu-^ bescentia. Germen vero prae omnibus reliquis partibusi pubescentia densa alba eminet, sed et rachis et pedicelli majori jam obteguntur. Foliorum pagina aversa glandu-' lis subsessillbus nigris, in junioribus foliis saepius resinoso- flavis, est adspersa. 2- Gaylussacia Pseudo-Vaccinium. Nob. G. glaberrima pubescensve, foliis elliptico-lanceola-,, tis, floribus racemosis cylindraceis , germine glabro vel; glabrescente. a) glabra. ';, Vaccinium brasiliense Sprl Nov* Prov. p. 42, Syst,0, Feg. 2. p. In Brasilia tropica in locis apertis arenosis legit Sel- low; prope Caravellos Freireis in Hb. Beyrich. tt. Frutex glaberrimus, praecedenti speciei similis habitu, magnitudine, frondescentia et inflorescentia, cortice si- mili, brunneo, epidermide obducto cinerea rimosa in fibrillas demum secedente. Folia elliptico-lanceolata, acuta, vel elliptica obtusa, apicem versus inconspicue et obsolete serrata; serraturis caljo minimo sessili aut 531 brevissime stipitato terminatis (sub lente tantum videbis), Iatiora quam in praecedenti specie, 1§ poll. longa, f poll. lata, coriacea, multo tarnen tenuiora quam in G. buxi- folia, evidentius venosa, mucrone calloso magis producto, pagina infera glandulis ejusdem modi adspersa. Ciliae rarae ad basin foliorum juniorum et in pedicellis hinc inde nonnunquam observantur, in pluribus vero plane deficiunt. Racemi axillares, erecti, secundi, bracteati, amoene kermesini, 8 — 15 flori, bracteis pedicellisque ma- joribus magis laxi. Bracteae lanceolatae utrinque acumi- natae, latitudine variae. Pedicelli 4 ün. et ultra longi, bracteis duabus brevibus, angustissimis, in medio oppo- sitis, alternisve plerumque instructi. Flos cum germine 5 Ün. longus. Calyx 5 dentatus, dentibus depresso-semi- rotundis , breviter acuminatis, integerrimis , glabris. Co- rolla urceolato-cylindrica, 5 dentata, dentibus brevibus & obtusiusculis reflexis. Stamina corolia paulo breviora, filamentis brevibus planis, ad marginem apicemque vil- loso-pubescentibus; antherae bißdae, longissimis tubulis terminatae, poro apicali obliquo apertae. Stylus stami- nibus paulo longior, corollam subaequans; stigma termi- nale incrassato-subcapitatum, Fructus immaturus de- presso-globosus, dentibus calycinis inflexis coronatus, in unico perfectiori, quod inquirere licuit, germine octopy- renus erat, vulgo decempyrenum ut in ceteris credimus, numerus abortu haud rare mutatur» p) pubescens. In Brasilia tropica Iegit Sellow/ tr. Frutex antecedenti simillimus, at vegetior, ramis ma- gis elongatis, foliis majoribus, racernis ditioribus, et omnium fere partium pubescentia recedens. Quem spe- cie distinctum proponere non audemus, quum nee gla- brities iasigni-s alterius formae nos commovere,, nee pu- bescentia, nota v^lde fallax atque inconstans, w>s eon-* 532 vincere possit, quippe qui e G. buxifolia edocti sumus, pubescentiam valde variabilem esse in hoc genere. Fo- lia elliptico-lanceolata, maxima 2f poll. longa, pollicem fere lata, in aliis acutiora, vix ullo serraturae vestigio versus apicem, in aliis obtusiora et manifeste serrata. Rami anrii praecedentis et currentis, folia juniora, adul- tiora praeprimis in facie aversa, rete venarum ejus (in quo impresso et in superiori pagina pubescentia longius resistit), racemorum rachis et pedicelli, bracteae, calyces et corollae pilis brevibus patentibus pubescentia, nulla vero parte prae ceteris, majori aut densiori pilorum ccl- pia pollente. 3. GAYLussAcrA salicifolia. Nob. G. glaberrima pruinosa, foliis oblongo-lanceolatis, floribus cylindraceis subternis. Specialen unicum e Brasilia tropica misit Sellow. b. ! Frutex strictus, glaber, cortice fere praecedentis ci- nereo rarius rimoso. Folia breviter petiolata (omnino Salicis fragilis), oblongo-lanceolata, apicem versus adpresse leviterque serrata, serraturis apice callosis et acumine folii callo majori, in adultioribus sphacelato, terminato; subtus ; reticulato-venosa, supra glabra, subnitentia, coriacea, dis- colora; maxima 3 poll. longa, 10 lin. lata. Petiolus ses- quilinearis incrassatus. Flores breyissime racemosi, ex inferioribus axillis ramorum juniorum prorumpunt (flores axillares 1 — 4 ni), pedunculis filiformibus breyibus cer- nuis ebracteatis. Numerus partium fructificationis qui- narius. Calyci§ laciniae e lata basi acuminatae. Flos cum germine dimidum pollicem langus. Corolla cylin- dracea, plicata, laciniis brevibus obtusis reflexis, S,tylus breviter exsertus« Antherae inclusae, Mt praecedentis mu- ticae. Fructus non visus, e germine incrassato hujus ge- neris cives. Planta tota glabra; folia subtus glanduhs nigiis subsessilibus, quam in utraque priori minutioribus 533 et crebrioribus, obsita. Ratni juniores et folia subtus cum petiolis hinc inde pruina albida, in pluribus hujus familiae plantis obvia, afflata. 4. Gaylussacia Rhododendron, Nob. G. ramis hispidis, foliis subglabris ellipticis basi an- gustatis, petiolis pruinosis, floribus racemosis cylindraceis. In Brasilia tropica legit Sei low. t?. Frutex ramosus, cortice brunneo, epidermide cine- rea, ramis teretibus, foliorum deciduorum cicatricibus no- tatis; novissima ramorum hornotina pars foliis decorata, racemis rructiferis, bracteis suis ornatis, in ligno praece- dentis anni superstitibus , vix uno alterove folio stipatis. Rami hornotini fusci, pilis longis concoloribus patentibus hispidi, qui pili in ramis praeteriti anni saepius persi- stunt. Folia breviter petiolata, elliptica, basi saepius an- gustata, apice obtusa, mucrone calloso, obtuso, quasi sphacelato, producto apiculata, margine leviter reflexa, basi integerrima, apicem versus obsolete inconspicue- que serrata; nervo mediö supra impresso, subtus promi- nente, utrinque pilis brevioribus albis pubescente, venis pariter at minus conspicue puberulis; ceterum sunt gla- bra, subtus glandulis resinosis minutis sparsis tecta, dis- colora; maxima 1^ poll. longa, 7< ün. lata. Petiolus cir- citer sesquilinearis. Plantam floriferam non vidimus. Racemi fructiferi laterales e ligno praecedentis anni, lon- gitudine circiter foliorum, secundi, cernui, ut rami no- vissimi hispidi. Drupae in quoque circiter octo, pedi- cellis 2 — 3 Hn. longis insidentes, unoquoque pedicello bractea suffulto foliacea, foliis simili, acutiori tarnen, lon- gitudinis circiter semipollicaris. Bracteae pedicelli duae filiformes, varie dispositae, longitudinepedicellum aequantes. Drupae exsuccae magnitudine fructus Piperis nigri, de- cemcostatae, depresso-globosae, utrinque umbilicatae, ca- lycis dentibus aequilatere triangularibus ciliatis inflexis 53i conniventibus coronatae, Jiispidae, decapyrenae, nuculis monospermis. Seminis et embryonis structura fere ut in G. buxifolia, ubi optima Kunthii descriptio. Pruina cae- sia, in petiolo, foliorum costa media, atque in fructu hinc inde observatur. 5. Gaylussacia rugosa, Nob. G. ramis hispidis, foliis: oblongis retusis rugosis mar- gine revolutis supra scabris subtus hirsutis, flaribus race- mosis cylindraceis. In Brasilia tropica Iegit Sellow. t?. Frutex cortice brunneo, epidermide ex albida-cine- rascente. Rami hprnotini pilis creberrimis fulvis hir- suti, praecedentis anni pilis albis dense sunt cooperti, qui in praecedentium annorum ramis sensim decidunt sed usque ad quintum abhinc annum haud plane depel- luntur. Folia breviter petiolata, elliptica vel oblonga, utrinque obtusa, apice retusa, mucrone calloso crasso brevi emarginaturae fundum non excedente, margine utro- que ejusdem dentibus 2 — 3 brevissimis corneis munito; folia margine valde revoluta, utrinque rugoso-reticulato- yenosa, subtus. nervis yenisque elevatis, supra impressis, pagina inferiore pilis brevibus albis, in nervis copiosioribus, subtpmentqsa , supra convexiuscula hirto-scabra, hirsutie brevi in nervis venisque primariis. In margine revoluto $ic ut in toto praesertim juniori folio sparsi reperiuntur piU elongati glandulas ferentes nigricantes. Foliorum longitudo sesquipollicaris , latitudo quinquelinearis. Pe- tiolus brevis, ad sumraum sesquilinearis, albido-hirsutus. Racemi secundi, cernui, foliis longiores, 8 — 10 ilori, bra- cteati,, glanduloso -hirsutie Bracteae anguste oblongae, convolutae (foliis similes), pedicellis. calyceque longiores; bracteae pediceHorum duae parvae filiformes, Pedicelli trilineares et longiores» Galycis dentes angusti, acumi- nati, germine. longiores, CoroUa u:rceoJato.»tubuk>sa> ad 535 angulos et in lacirriarum apicibus hirsuta. Stamina, fila- mentis margine ciliatis, stylo germineque ut in praece- dentibus speciebus. Fructus non visus, germinis examine character genericus erutus. Pili longi, glandulis nigrican- tibus terminati aliisque eglandulosis mixti, colore fusce- scenti, interdum sanguineo quoque tincti, rachin, pedi- cellos, bracteas varias, germen cum laciniis calycinis dense investiunt redduntque hirsuta. 6. Gaylussacia Pseudo-Gaultheria. Nob. G. ramis hispidis strictis, foliis anguste ellipticis subcordatis utrinque scabris, floribus racemosis campa- nulatis. Gaultheria hispida Spr! Syst. 2. p. 288. In Brasilia tropica legit Sellow. f?. Frutex ramis strictis elongatis, junioribus dense fo- Iiosis, subfasciculatis, pluribus scilicel: ex axillis superio- rum foliorum rami praecedentis anni provenientibus, his- pido - pilo.sis , pilis patentibus fuscescentibus, hinc inde glanduliferis, in ramis veterioribus sensim derasis. Folia erecta, brevissime petiolata, anguste elliptica (marginibus subparallelis irregulariter subinde sinuosis), 1 — 14 poll. longa, 4 — 6 lin. lata, utrinque rotundata, basi subcor- data, apice mucrone brevi crasso calloso instructa, ad marginem paululum inflexum inconspicue et tenuissime apicem versus serrulata, coriacea, subtus tenuiter reti- culato-venosa, supra lucida tuberculis minutis acutis quasi cartilagineis exasperata,' utrinque pilis eglandulosis glan- duliferisque brevibus, subtus ad nervös venasque majori- bus, magis minusvc? obtecta. Racemi in apicibus ramor rum ultimorum axillares terminalesque approximati, trir pollicares, multiflori (floribus 15 — 20), secundi, erecti, bracteati, hispidi. Bracteae foliaceae rhomboideo-lanceo- latae, longitudine circiter florum. FJores breviter pedi- cellati, cum calyce, 5 circiter Uneas, longi. PediceJli 536 bracteis 1 — 2 angustis convolutis acutis saepius sub germine muniti. Germen hirsutissimum , glandulosum; dentes caljcini anguste lanceolati, germen sub anthesi aequantes, pilis brevioribus rarioribusque obsiti. Go- rolla campanulata, ad angulos hirtella, dentibus brevibus triangularibus obtusis reflexis. Genitalia inclusa, stylo corollam aequante. Fructus: drupa exsucca depresso-glo- bosa, decemcostata, hispida, dentibus calycinis conniven- tibus acutiusculis coronata. 7. Gaylussacia incana. Nob. G. incano-tomentosa, foliis oblongis margine revo- lutis, floribus racemosis campanulatis. In Brasilia tropica legit Sellow. f?. Fruticulus incano-tomentoso-pubescens, sesquipeda- lis, strictus, ramis fasciculatim orientibus, elongatis, stri- ctis, dense foliosis (ut in praecedente). Folia subsessilia, erecta, stricta, oblonga, margine revoluta, mucrone pau- lulum deorsum flexo, brevissimo, calloso apiculata, utrin- que tomentoso-pubescentia, supra cinerea, subtus albida crebrisque punctis resinosis, sub tomento translucentibus, adspersa, integerrima, 9 bn. longa, 2 lin. lata. Racemi ut in praecedente at pauciflori. Flores breviter pedicel- lati cum germine 4 lin. longi. Pedicelli bracteolati. Bra- cteae lanceolatae margine non revoluto, calyce longiores, flore breviore. Dentes calycis lanceolati, longitudine germinis, quocum eandem gerunt pubescentiam nee mino- rem. Corolla campanulata, dense pubescens, laciniis re- flexis. Genitalia inclusa, corolla paulo breviora, ceterum ut in prioribus, filamentis pubescentibus, pro ratione lon- gioribus. Stigma paululum incrassatum subcapitatum. Ger- men dissectum Gaylussaciae indieavit characteres futuros. $>> Gaylussacia pinifolia. Nob. G. glaberrima pruinosa, foliis linearibus utrinque acutis crenatis, floribus urceolatis subternis axiilaribus. 537 In Brasilia tropica inter muscos et lichenes crescen- tem legit Sellow. t?. Fruticulus spithamaeus, vix ad cubitalem altitudinem excrescens, glaberrimus, ramosus. Caulis teres, ad basin crassitie pennae corvinae aut colurnbinae, stigmatibus fo- Iiorum delapsorum tuberculato-cicatrisatus, cortice nigro laevi, epidermide cinerea rimosa. Rami dense foliosi. Folia facie foliorum Pini Piceae, erecta, linearia, 6 — 7 lin. longa, vix dimidiam lata, apice acuta, callo brevi ter- minata, basi in petiolum sesquilinearem attenuata , in- aequaliter obtusissime depresso-crenata , crenis utrinque circiter 9? nervo medio supra impresso subtus crasso pro- minente, marginibusque reflexis subtus prominulis, sie ut pagina infera sulcis duobus exarata videatur; discolora, supra obsure viridia, nitida, subtus pallidiora (in siccis) in cinnamomeum colorem vergentia et glandulis raris ni- gris adspersa. Folia juniora hornotina in ramorum api- eibus kermesino colore saturate rubeseunt, rami folia- que utrinque saepius rore caesio afflata. Racemi ab- breviati, paueiflori (floribus 1 — 3), ex ultimis ramorum terminalium axillis provenientes, bracteis parvis ovatis acutis glanduloso-serratis instmeti. Flores cernui cum germine 2 lineas paululum superantes1. Caljcis dentes ovati, acuminati, brevissime cuspidati, margine superiore utrinque tenuiter et argutissime glanduloso-serrato, glan- dulae scilicet minutissimae brevissime stipitatae minutis serraturis insident. Corolla angulata, urceolata, dentibus brevibus erectis. Genitalia inclusa. Stamina corolla paulo breviora, filamentis planis sursum angustatis, te- nuissime ciliatis, antheris more generis. Stylus corollam subaequans, apice subattenuatus, stigmate terminali haud distineto. Drupa depresso-globosa, decemcostata, laci- niis calycis inflexis conniventibus coronata, lOpyrena, nu- culis lspermis, seminibus angulo centrali afüxis, Racemi, 538 ; rachis et pedunculi cum bracteis et bracteolis sie ut ca- lyces et germina intenso kermesino colore tineta, corolla vero pallidioris coloris fuisse videtur. AR'CTOSTAPHYLOS. |. Arctostaphylos alpina. Kth. In insula Unalaschca Aleutorum, in promontorio Espenberg, in insula Ghamissonis, ad sinuniEschscholzii nee non ad sinum St. Laurentii ubique frequentem legimus. 2. AplCtostaphylos Uva ursi. Kth. Ex insula Unalaschca hanc retulimus, omnibus vero in illis regionibus haud deßeiens. A planta europaea nullo modo diversa: aliter Willde- nowius censuit, qui plantam Americae borealis cum una- laschcensi, hungarica sub nomine Arbutus ciiiaris (Hb. Willd. n. 8309) at immerito distinetam habuit. * EMPETRUM. i. Empetrum nigrurn. L. Ericacearum borealium vulgatissima , in toto ambitu poli frequens, solum totum quandoque investiens. In Camtschatca, insula Unalaschca, Promontorio Espenberg, ad sinum Schischmareff, in insula Ghamissonis, insula St. Laurentii, ad sinum St. Laurentii, in tota igitur circa fretum Beeringianum regione copiosum offendimus. — Baccae edules, qaamvis nee sapidae, nee carnosae, sed exsuccae, nullo modo autem obnoxiae ut ipsosmet expe- rientia doeuit. Apud Tschuktschos venum ibant. 539 EPACHIDEAE. GYATHODES. j. Cyathodes Tameiameiae. Nob. G. corollae laciniis barbatis, drupa 5 — 8 Ioculari, fo- liis cuneato-anguste-obovatis petiolulatis nmcronulatis, subtus multinervibus. Leginms in clivis aridioribus ad radices montium circa Hana-ruru insulae O-Wahu. t?. Frutex cubitalis ramosissimus, rami inferiores folio- runl delapsorum stigmatibus cicatrisari, asperi, cortice e cinereo-nigricante, superiores dense foliosi, juniores pu- bescentes. Folia petiolulata, anguste elliptica, cuneata ob- ovatave, apice rotundata, mucronulata, rarissime acutius- cula, sicut figara, et magnitudine variant, longitudine 2 — 5 lineari, latitudine 1 — 3 Hneari; supra saturate sunt viridia, subtus rore glauco plus minusve infecta et ner- vis subparallelis, simplicibus aut vix ad marginem bifi- dis, eleganter striolata, nervo medio in mucronulum ex- eunte. Folia cujusvis rami inferiora, quae ante ejusdem explicationem gemmam externe investiebant, apice sunt ciliata, ciliis tenuissimis brevibus erectis, reliqua margine sunt laevia. Flores in apicibus terminales et axillares, solitarii, subsessiles, minuti (vix cum caljce 2 lin. longi), pallidi vel rubelli. Praefloratio valvata. Galyx imbrica- tus, sepalis phylloideis obtusis ciliatis, interioribus quinis majoribus aequalibus, exterioribus (bracteis) minoribus imbricatis, ternatim seriatis, seriebus ternis. Tubus corol- lae longitudine calycis, intus nudus absque villorum fasci- culis glandulisve, limbus quinquefidus (interdum ilore te- trandro quadrifidus), laciniis lanceolatis acutis patenlibus 540 , . intus lanugine haud parca barbatis. Stamina 5 longitu- tline tubi, cum laciniis alternantia ; filamenta hypogyna Hli- formia; antherae introrsae, dorso affixae, minutae, an- tice sulco notatae (an revera uniloculares clare videre haud contigit). Squamae hypogynae 5, bifidae, erectae, germinis basin arcte amplectentes. Germen superum, globosum; Stylus staminibus brevior, stigmate indistincto terminatus. Drupa depresso-globosa, semine Cannabis paulo major, rubra, calyce bracteisque persistentibus suf- fulta, stylo mucronata, baccata, monopyrena, nucleo du- rissimo, indehiscente, 5 — 8 loculari, loculis monospermis, nonnullis interdum abortientibus. Numerus loculorum revera variabilis ; germen vidimus 5 loculare, fructus ma- turos 7 et 8 loculares, loculis nonnullis abortivis. R. Brown ^Prod. 1. p. 539- species duas ejusdem generis O-Waihenses tertiamque Taheitensem, omnes vero laciniis corollae imberbibus instructas in musaeo Bank- siano hospitantes dixit, quae imberbes nos eiFugere Cya- thodes. 541 ESCALLONIA. Chile: Escallonia pulverulenta Pers. Brasilia e plantis Sellowianis: Escallonia chloro- phylla N., floribunda Hiunb. ß montevidensis N. , resi- nosa Pers. a, dodonaeifolia et ß spiraeifolia N. Genus Escallonia a plurimis ex auctoritate summi viri Ant. Laur. de Jussieu {Ann. du Mus. 3. p. 318.) Ericaceis adnumeratum , antheris, corolla polypetala ce- terisque ab illis abhorrens, typum praebet propriae fami- liae, e sententia R. Brownii Ribesiis maxime affinis (pfr. R. Brown in Frankl. Narrat. of a Journ. etc. p. 766, Verm. Sehr. 1. p. 545.) Species omnes australamericanae, subsimiles plures, difficiles cognitu, quum praesertim, quas proposuit novas celeberrimus Kunth iconibus illustrari non curaverit, de quibus et Ruizianis dubitationes speeiminibus autographis auetorum, nobis autem deficientibus, solvi possent. 1. Escallonia pulverulenta. Persoon. Stereoxylum pulverulentum Ruiz. Pav. Fl. Per. 3. /. 237./. A. Ad portum urbis Gonceptionis Talcaguano fruetife- ram legimus mense Februario 1816. t>. . Iconem Florae Peruanae non vidimus. Bibliothecae Berolinenses Florae Peruanae tomo tertio carent, sed ab amico nostro Dr. Schiede Gottingae degente cert^ores facti sumus illam esse speciem, sequentia vero adjicit: icon Flo- rae Peruanae sistit ramum graciliorem, uberiorem, flori- bus minus dense dispositis. 542 .- Folia in nostris speciminibus 13 poll. longa, polli- cem nondum lata, apice rotundata, vix mucronulata, nee breviter acuminata ut Ruiz et Pavon 1. c. adnotant in descriptione, nee in icone depingunt (Schiede), margo fbliorum leviter reflexus. Racemi simplices, sed pedun- culi, in inferiori praesertim parte aggregati subterni, ra- mos sistunt non evolutos, racemi circiter bipollicares, subsessiles, erecti, densiflori, floribus 50 — 60. Capsulae 2 lin. longae, stylo paulo breviori superatae, turbinatae, compressiusculae, hirtellae; sulcus in utroque latere com- presso dissepimentum indicat. Folia superne et capsu- ' lae lucida, vernice quasi collinita, glutinis specie insignia. 2. Escallonia chlorophylla . Nob. Esc. foliis obovato-euneatis mucronulatis integerri- mis glabris subtus caesio-albidis, floribus racemosis ter- minalibus. In Brasilia meridionali legit Sellow. f?* Frutex ramis erectis, strictis, subangulatis, juniofibus dilute fuscis, aetate provectioribus epidermide grisea ob- duetis, omnibus glabris. Folia sessilia, ereeta, obovato- euneata, mucronulata, 2^ poll. longa, 9 — 10 lin. lata* in- tegerrima, marginata, margine angusto paululum reflexo subcartilagineo, subtilissime glandulis minutis flavo- fuscis subimmersis vix tactu crenulato; supra glauca,. laevissima, glabra, subtus caesio albida, opaca, reticulato-venosa,^in- dumento quodam arete adhaerente, aegre detergibili, cae- . sio-albido, pulverulentae cujusdam naturae, densissime ob- teeta. Nervus medius crassus elevatus, ad basin latitu- dine folii, lineam aut sesquilineam latus. Flores in ra- cemum terminalem bracteatum collecti. Pedunculi bili- neares, bractea iis breviore aut aequäli anguste Ianceo— lata suffulti. Calyx obeonicus, dentibus anguste trian- gularibus^ margine serrato-ciliatis. Petala obovato-spa- thulata integerrima. Antherae lineam longae. Stigma SUD- .543 subcapitatum , supra impresso -foveolatum, Fructus non vidimus. Pedunculi, bracteae et calyces, rachis immo pars superior pulverulento illo foliorum indumento, tene- riori vero, obducta, quo partes illae mucedine quadam corruptae apparent. 3. Escallonia ßoribunda. H. B. Kth. Nov. gen. et sp. 3. p. 232. (?) p) montevidensis, Nob. Hunc in Brasiliae meridionalis provinciis Montevideo et Rio grande do Sul vulgarem fruticem misit Sellow. f?. Frutex videtur sat magnus. Rami juniores laeves, fere teretes, cortice e griseo-fuscescente, ramuli horno- tini pube minutissima, nonnisi lente bene augenti videnda, nee in siccis conspicua, sunt tecti. Folia consistentia fere foliorum Pyri communis, petiolata, magnitudine valde varia, oblonga, basi euneata, obtusa, maxima ?j\ poll. longa, pollicem lata, usque ad pollicis longitudinem de- scendentia, 4 — 5 lin. tunc circiter lata, margine tenuiter serrulata., in basi attenuata vero integerrima, serraturis glanduliferis, utrinque glabra, supra nitenti-viridia, subtus pallidiora punetisque glandulosis inter venarum anasto- moses in parenehymatis areolis positis notata. Petiolus brevis, supra canaliculatus. Flöres in paniculam thyrsoi- deam terminalem, basi foliosam, ceterum bracteatam com- positi. Calycis dentium margines glandulis parvis sub- serrato-glandulosi. Petala unguiculata, obovato-euneata, subspathulata, limbo patenti, supra basin biauriculata, au- riculis brevissimis deorsum versis, rnultinervia, nervis (ia speeiminibus siccis obscurioribus) ambitum versus ramo- sis, lactea. Capsula calyce (minime baccato) persistente vestita, stylo ipsa sesquilongiori terminata, bilocularis, dis- sepimento ex inflexis valvularum marginibus orto.; placen- tae duae, centrales, in quovis loculamento una. Semina 4s Heft. 37 544 numerosa, oblonga, utrinque acutiuscula^ sulcis minutisr longitudinalibus notata. Escalloniam floribundam Humboldtianam in herbario Willdenowiano non reperimus, descriptionis Kunthianae ope atque e sententia Sprengelii (Syst. 1. p. 793«. n. 12. et ßde speciminis') , nostram Brasiliae australis plantam dubitantes eandem putanius, quam nostra specimina prae- terea non male conveniant cum descriptione auctoris, nisi in sequentibus recedentia: ramuli in nostris nee an- gulati nee iesinoso-viscosi; folia nöstrae plantae subtus glandulosa, calycum margines glandulosi, petala brevis- sime biauriculata , quae omnia ex Kunthii des-criptione non resultanf. Quibus commoti Signum interrogationis nomini speeifico adposuimus, quum dubium nobis in- nascatur, an planta Humboldtiana in elatis regionibus, Aequatori proximis,-in descensu occidentali Andiam c.re- scens, eadem sit ac planta extratropica Brasiliae meri- dipnalis, montevidensis. In horto nostro botanico planta Seliowiana laete vegetat floretque. Ab Escallonia caracasana , quae floribundae proxima dicitur a Kunthio, quam in Hb. Pf^illd. n. 4839« sub Esc. paniculatae nomine possidemus, differt nostra praeter fo- liorum formam: floribus majoribus, petalis longioribus minus spathulatis, stylo multo Iongiore etc. Deficiente nobis Tomo tertio Florae peruanae cer- tum quid de speciebus nostris prodere nequimus, prae- sertim quum, quod maxime dolendum, Kunthio species suas cum iis Florae Peruanae aecurate fusiusque compa- rare non placuerit, inter quas Esc. paniculata floribundae suae nimis affinis apparet, quae vero e sententia Dr. Schiede nequaquam in nostram quadrat. 4. Escallonia resinosa. ' Pers. (?) Stereoxylon resinosum Ruiz et Pav. Fl. Per. 3. t. 235. /. Ä. ■ *t 545 In fruticetis ad fluviorum ripas ex. gr. ad fluvium Rio negro prope J3age in Provincia Rio grande do Sul ßrasiliae meridionaüs legit £ellow. Floret Novembri, Januaiio fructifera t?. «) dodonaeifolia, foliis cuneato-laneeolatis argute du- plicato-serratis ramulisque resinoso-viscosis. Frutex ramis strictis virgatis. Folia erecta, ramos densius occupantia, subsessilia, cuneato-lanceolata, ju- niora ramorum lanceolata acute acuminata, inferiora ta- rnen, vegetiorum mjeque speciminum, obtusa, mucronata et in formam cuneato-obovatam vergentia, omnia acu- tius duplieäto-serrata , serraturis interdum angustis, elon- gatis, ciliarum adinstar, et apice glanduliferis, incurvis, maxima ranmlos suffulcientia 2* poll. longa, 5 lim lata. Juniori in statu utraque foliorum pagina punctato-glan- dulosa et glutine exsudante vernicose-lucida. Ramuli ju- niores angulati punctis glandulosis sparsis quoque sunt praediti, nitida foliorum viscositate expertes. Panicul«e axillares et terminales in summitatibus ramorum thyrsos sistunt densifloros inferne foliosos, magnitudine Syrin- gae persicae. Nee Jflos nee fruetus partibus ullis ne mi- nimam quidem praeben't difFerentiam. A sequenti forma ad uberiorem nunc descriptam continua formarum serie transitus fit, foliis magis magisque elongatis, nee cilata- tis, viscositaie exuberante et pänicula longe majori flo- rum copia luxuriante, [3) spiraeifolia , foliis euneato-obovatis, obtuse dupli- cato-serratis, ramulisque non viscosis. Frutex biorgyalis, glaberrimus, laevis, diffuse ramosus* ramis teretibus, epidermide cinerea. Folia sparsa, inter- nodiis longiora, ramos tarnen non admodum dense ve^ stientia, patula, subsessilia, euneato-obovata, apice ro- tundata, inaequaliter obtuse duplicato-serrata, serratura basin versus deliquescente^ mucronata, supra nitida, sub- 37* 546 tus punctata -glandulosa, majora 15 lin. longa, 5 Ho. lata, minora 9 Hn. longa, 4 Hn. lata. Panicula terminalis sim- plex, bracteata, compositave thyrsoidea foliosa, nee magni- tudine nee flomm copia Ligustri nostri vulgaris panicu- lam adaequans. Flores quam in Esc. floribunda monte- vidensi paulo minores. Calyx sinuato-5dentatus, denti- bus brevibus erectis, magis minusve acutis, margine glan- duloso « ciliatis. Petala spathulata, 2< Hn. longa, alba, venosa. Stamina petalis breviora, filamentis filiformibus. Antherae parvae, ovales, dorso affixae, loculis oppositis longitudinali rima dehiscentibus. Stigma capitatum bilo- bum. Capsula turbinata calyce et stylo coronata, com- pressiuscula, utrinque sulco notata, stylo ipsa brevior nee sesquilongior, calycis dentibus brevioribus. Escalloniae respectu viscositatis variant; exemplo sit Esc. pendula ab auetoribus Florae Peruanae valde viscosa dieta, sie ut reapse speeimen fruetiferum Piuizianum in IIb. Willd. ri. 4837. fol. 2. valde viscosum est ; minime autem a Kunthio, quod speeimine Humboldtiano florente Hb. J'Villd. I. c. fol. 1. omni viscositate carente proba- turj planta Ruiziana et Humboldtiana ceterum ad amus- sim conveniunt. Simili modo et Esc. montevidensis, quam pro Esc. floribunda H. B. Kth. habemus, viscositate resinosa caret, qua ramulos peruvianae infici Kunthius est auetor. Quam levis momenti viscositas sit ad species hujus generis dignoscendas Escall. resinosa denique do- cet, cujus forma altera macilentior nulla praedita est vi- scositate, altera vegetior uberior Dodonaeae more resi- noso- viscosa. 547 .. . ■ DROSERACEAE. *) Insulae et littora arctica eis et trans fretum Bee- ringianum: Drosera rotundifolia L. , Parnassia palustris L., P. Kotzebuei N. Promontorium bonae spei, e plantis Herbarii Re- gii: Drosera hilaris N. DROSERA. 1. Drosera rotundifolia L. In sphagnosis montium Unalaschcae pluribus legimus locis, paulo quam apud nos minorem tenerioremque, ce- terum nullo modo diversam, scapo quoque interdum bi- furco ludentem. Stirps per totam hemisphaeriam borea- lem dissita ab auetoribus Sibiriae et Americae septentrio- nalis florum enumerata, peregrinatoribus littus maris gla- cialis americanum petentibus una cum congeneribus de- ficit, deficit et nobis ex Unalaschca boream versus pro- flciscentibus ; meridiem versus usque ad 33. gradum lati- tudinis oecurrit, in Libano enim monte eam colligit ami- cissimus noster Ehrenbergius. — Majori adhuc exten- sione Dr. longifolia gaudet, plurimis locis Dr. rotundifo- *) Droseraceis non adnumerandum genus est: Romanzoffia Cham. (Hör. her. p. 71- t. \A-), nee Saxifrageis. — Nulla non connectitur af- fin täte cum Pedicalaridibus Juss. sectione Scrofulinearum R. Br., me- rito jureque illis adnumerandum. Fructus et semen omnium Pedicu- landum, corolla et stamina aequalia Sibthorpiae (tetrandrae) Disan- draeque (Sibthorpiae 5 andrae numero ludente senario et septenario), numerus Disandrae, sed constans, infloreseentia involuta Erini. Ad, d, Cham, 548 liae sodalis et praeterea Brasiliae incola, quam vero nos in plagis arcticis non offendimus. 2. Drosera hilaris. Nob. Dr. foliis spathulato-lanceolatis in petiolum attenua- tis, obtusis, supra et margine pilis glanduliferis obfitis, subtus petioloque.villosis, stipulis nullis, pedunculo erecto hirto superne glanduloso, floribus racemosis secundis bracteatis. In Promontorio bonae spei prope Gonstantiam in vi- neis sterilem legit Bergius, florentem Mundt et Maire. t?. Folia radicalia vel potius in apice caulis abbreviati rosaceo-conferta, exteriora inferiorave emarcida reflexa, spathulato-lanceolata, apice rotundata, basi in petiolum longiorem brevioremve attenuata, cum petiolo ad sum- mum 3 pollices longa, semipollicem lata, quam vero lati- tudinem rarius attingunt, membranacea, nervo medio ve- nisque ab illo angulo acuto deflexis notata, subtus petio- loque utrinque pilis rufescentibus plus minusve torrien- toso- villosa, in costa et venis_ axillamque versus densius restita, ipse caulis densiori eodem tomento opacus; la- mina foliorum in pagina superipri pilis rubris glandulife- ris obfita, margineque longe patentim ciliato, ciliis in parte petiolari omnino deficieotibus. Stipulae nullae. Scapus s. pedunculus communis juxta gemmam centralem soli- tarius, erectus, 6 — JO pollices altus, basi videtur com- pressus, pilis brevibus dense obsitus hirtusque, in infera parte eglandulosis, inflorescentiam versus cum peduncu- lis, bracteis, caljcibus glandulosis. Racemus secundus pauciflorus; pedunculi tres circiter lineas longi, bracteati; bracteae minutae, lineares haud semper suos pedunculos sufrulciunt, saepius in rachide inter pedunculos vagan- tes. Calyx subaequalis, laciniis ovato-ellipticis, acutius- culis. Corolla calyce fere triplo major, diametro circiter 15 lineari, amoene violacea^ petalis subspathulato-obovai- 549 tis. Styli tres ima basi bifidi, ramis glabris interdum iterum biiidis; Stigmata clavata emarginata; ovarium glo- bosum. Stamina hypogyna, filamentis planis apice dila- tatis, antheris extrorsis cordatis acuminatis rectis. Venusta species florum splendore Dr. cistifloram aemulans, proxima Dr. villosae Aug. St. Hil. , et Dr. ca- pensi L., quacum habitu convenit subcaulescente , cauie abbreviato foliis veteribus deflexis obtecto. PAfiNASSIA. ^ 1. Parnassia palustris. L. In littore americano pluribus locis trans fretum Bee- ringianum nobis obvia, ex. gr. in peninsula Chorisii, ad sinus Eschscholzii et bonae spei. Ad amussira cum nostra europaea convenit. 2. Parnassia Kotzebuei. Nob. P. appendicibus trisetis, foliis radicalibus caulinoque subbasali petiolatis subcordato-ovatis, petalis quam sepala brevioribus anguste ellipticis trinerviis.- Legimus hanc frequentem in insula Unalaschca ad sinus bonae spei, Eschscholzii et St. Laurentii. t> Planta glabra, minor atque gracilior quam P. palu- stris, sub anthesi plerumque palmaris, fruciifera major. Radix fibrosa. Folia radicalia plura, petiolata, ovata aut subcordata, rarius rotundata, semper paulisper in petio- lum attenuata, apice obtusiuscula, integerrima, laevia, glabra, 5 nervia, nervo medio insigniori, ultimis laterali- bus tenuioribus, utrinque punctis crebris oblongis ex ru- bro-fuscis notata (exsiccatione forsan conspicuis ut in nostra P. palustri). Folium caulinum ünicum breviter pe- tiolatum, vix unquam supra folia radicalia emergens, ce- terum radicalibus simillimum. Petioli basi dilatati, pal- Üdi, saepe fuscescentes , et invicem subvaginantes. Cau- lis solitarius pluresve, folio unico in inßma parte in~ 550 structus, quod radicalibus immixtum vix ab iis discerni- tur, ita ut caulis scapus nudus appareat, ceterum est nu- dus, angulatus, glaber laeyisque. Flos parvus et incon- spicuus, vix dimidiam attingit magnitudinem floris P. pa- lustris propter petalorum parvitatem. Sepala lanceolata aut anguste elliptica, obtusiuscula, trinervia, laevia et gla- bra, punctis ut folia notata. Petala et ßgura aequant sepala, vix forsan sint latiora, et longitudine, at non sem- per, saepe enim sepalis multo sunt breviora, saepe sub- aequalia, ceterum sunt alba, venis (in sicco obscurioribus) picta, trinervia, punrtisque minutis ut omnes partes fo- liaceae instructa. Stamina longitudine varia, semper se- palis breviora. Nectaria calyce plus duplo breviora, tri- seta, usque ad medium fissa. Flos persistens et marce- scens capsulam maximopere auctam et calyce plus du- plo longiorem basi circumdar. Capsula magnitudine P. palustris, laevis nee rugulosa, spermophoris extus sulco notatis, quadrivalvis, apice dehiscens, quavis valvula stig- mate extus curvato apiculata, spermophoris medivalvibus longitudinalibus. Semina numerosa, quam in P. palustri minora, arillo auetorum, aut, ex Aug. St. Hilaire (quod et nostrae sentenliae respondet), duplici tegumento in- structa. i 551 PAPAVERÄCEAE. Insulae et littora arctica eis et trans fretum Bee- 'ingianum: Papaver nudicaule L. Insulae aequinoctiales oceani magni: O-TVahu: argemone mexicana L.; Luconia: Argemone mexicana L. California: Eschscholzia californica Cham. Brasilia, e planus Sellowianis: Argemone mexicana L. PAPAVER. 1. Papaver nudicaule L., DC. Syst. 2. p. 70. Ex insula Unalaschca pluribus locis diversisque tem- loribus lectum, ex insula St. Georgii, ex insula atque iinu St. Laurentii nee non ex insula Chamissonis retu- imus. t?. Planta admodum variabilis, sie ut plura videns spe- ^imina, plures species videre credas. Ex insula Una- aschea duplicem habemus formam, minorem (ante anthe- iin saltem 4 pollicarem), dense caespitosam, foliorum la- ;iniis ellipticis obtusis submuticis, peduneulis calyeibusque ailis nigricantibus suberectis nee patentibus hirsutis; al- :eram majorem, plantae eultae indole et habitu magis ac- :edentem, florentem 6 pollicarem, fruetiferam 8 pollica- rem, foliorum laciniis elongatis, acutis, setoso-cuspida- :is, peduneulis inferne parce et adpresse pilosis, hirsutie >ub calyce densiori et laxiori. Quam ex insula St. Georgii retulimus plantam omnium sst minima, palmaris, habituque alpino praecellens. Cae- >pes petiolis stramineis setoso-ciliatis foliorum praece- 552 dentium ,annorum dense obvallatus et horrescens ; folia annotina minima bievius petiolata. E St. Lraurentii sinu et insula est tenuior gracilior, glabrior, florens 5 circiter pollices alta, pedunculo sub- filiformi patentim hirsutissimo aut pilis quasi detritis non- nisi sub calyce patentibus obsito. Folia Iongius petiolata, laciniis lanceolato-linearibus obtusiusculis mucronatis mu- ticisve. Ex insula Chamissonis omnium maxima planta, fru- ctifera pedalis, foliis hirsutie longa, una cum petiolis qua- dripollicaribus, foliolis lanceolatis obtusis sape muticis, pedunculis crassis parce pilosis, pilis. adpressis sub calyce patentibus. Capsula in hae specie octo circiter Iineas longa, ob- conoidea, apicis diametro circiter trilineari, pilis setosis subercctis undique magis minus ve obsessa, ^ineis 5 — 6 longitudinalibus elevatis notata, basin stigmatum peten- tibus, quae Stigmata, 5 — 6 ex more generis stellatim sunt disposita, in medium apiculum connivent arcuatimque deflectuntur. Valvulis 5 — 6 semilunaribus in sinubus stigmatum aperitur Capsula. A R GE M O N E. 1. Argemone mexicana. L. Ad hominum domicilia in Luconia insula Philippina- rum et in insula O-Wahu Sandwicensium legimus ipsi; e Brasilia meridionali misit Sellow. Planta Indiae orientalis (spec. Roxburghii) et Sand- vicensis paululum differt ab Americana: caule saepe- numero spinis reversis horridissimo , Capsula copiosiori- bus minoribusque spinis obsita, quae in Americanae ma- jores sunt et parcae. Ceterum nulla datur differentia. — 553 ESCHSCHOLZIA. *) Char. ess. Receptaculum ampliatum, hypocrateri- forme, limbo expanso integro. Calyx mitraeformis cadu- cus. Corolla 4 petala, petalis unguibus fauci receptaculi insertis staminiferis **). Fruct. Receptaculum ampliatum hypocrateriforme, limbo expanso integro, fauce membrana scariosa cincta. et semiclausa. Galyx mitraeformis, integer, caducus. Co- rolla papaveracea 4 petala. Petala unguibus fauci re- ceptaculi insertis staminiferis. Stamina 30 — 40***), fila- mentis brevibus planis basi dilatatis. Antherae oblongae, filamentis intus adnatae, biloculares. Germen in fundo receptaculi absconditum. Stylus tumidus, parvulus. Stig- mata quatuor, filiformia, exserta, duobus saepius abortivis. Fructus: siliqua, e receptaculo persistente et paululum aucto excreta , stylo ' stigmatibusque persistentibus coro- nata, teres, profunde decemstriata, unilocularis, bivalvis, matura decidua, a basi elastice dehiscens. Semina nume- rosa, globosa, fusca, corrugata, marginibus valvularum af- fixa. Semen (Papaveracearum) albuminosum. Testa'co- riacea, crassa, fusca, plicis membranaceis exasperata, hilo oblitterato. Tunica interna albumini adnata. Albumen globusum, pallidum, ceraceum, integrum. Embtyo excen- tricus, parvus, cordatus. Radicula hilo obversa, conica, obtusa. Plumulae rudimentum inter cotyledones rotunda- tas papillaeforme, biiidum. *) Quam in Hör. pbys. Berol, Bonnae 1820 editis divulgavimus descriptionem hie repetendam censuimus, quum illud opus paucis, nee inter botanicos satis notum appareat. **) Filamenta unguibus petolorum inserta, vel forsan rectius iis- dem aecreta. ***) Hie delemus verbum: perigyna. Receptaculo nempe (tha- Jamo libero nee ullo modo calyci aecreto), nee calyci (thalamo calyci aecreto), ut contendimus , inserta sunt statn'ma et petala, cjuoium un- guibus conferruminatta adbaerent. 554 ■ Veget. Herba perennis, glaberrima, glaucescens, pau- lulum succosa, succo in radice fulvescente. Radix fusi- formis, valida, crassa, saepius multiceps, collo reliquiis petiolorum marcidorum imbricatim vestito. Caules plu- res, pedales, decumbentes, striati, ramosi, foliosi, a cujus? vis petioli dorso jugum ad inferioris basin excurrens. Fo- lia radicalia conferta, longe petiolata, pinnatisecta, multi- partita, lobis linearibus obtasis; caulina alterna, interdum quasi opposita, petiolata; inferiora radicalibus simillima, summa paulo simpliciora, trisecta, segmentis pinnatisectis. Petioli foliis paulo longiores, carinati, basi dilatati, semi- amplexicaules, subvaginantes. Ad ramorum pedunculorum- ve basin folia saepius connata seu approximata. Rami axillares. Pedunculi oppositifblii, nunquam vero termi- nales, ramo terminali debili semper accedente, solitarii, elongati, cylindrici, striati. Flores spectabiles, magnitu- dine atque colore variabiles, pollicares, bipollicares ma- joresve, flavi, fulvi. Siliquae validae, subarcuatae, bipol- licares et tripollicares. Obs. Genus Glaucio proximum, eximium structura re- ceptaculi atque insertione staminum. Stamina Nymphaeae. Nomen in honorem dixi consortis omnium laborum in itinere solertissimx, doctissimi, amicissimi Eschscholzii, Med. Dr., Botanicae aeque ac Entomologiae peritissimi. \. Eschscholzia californica. Habitat in arenis sterilibus siccis ad portum St. Fran- cisci Californiae. Hucusque descriptio in Horis physicis p. 75 cui ad- jecta est tabula aenea colorata T. XV, in qua praeter plantam integram, omnium partium fructificationis et se- niinis structuram illustrantia depicta sunt. Semen a nobis allatum spem fefellit, nee plantas pro- duxir, quae gratum fuissent botanicis donum. Calyce et corolla caducis donatae Papaveraceae, mani- 555 feste instructae sunt rudimento cyathiformi illius recepta- culi Eschscholziae. Discus illis hypogynus, ex ipso pedun- culo incrassato ampliatove ortus, facie sua externa marginali stamina, petala, calycemque feit, quibus mox delapsis sab grossificatione persistens augetur. Haec eadem pars, pro- longatio pedunculi, minime calyx nuncupanda, fert in, Eschscholzia luxurians, ampliata, cyathiformis, fauce sua (nee margine) petala ungui staminifera, calycemque se- palis binis conferruminatis indehiscentem, calyptraefor- mem, cadueum. Chelidonium anomalum est Eschscholzia, nee unquam a Papaveraeeis erit divulsa, nisi artificialis; systematis in- juria. Cavemus, amici, ne artificiale nobis evadat, quod naturale vocauius, Systema. Si reeeptus Papaveracearum character in Eschscholziam non quadrat, erit mutandus character, nee a Papaveraeeis amittenda Eschscholzia. Gravissimus auetor De Candolle in litteris Calyci- floribus adnumerandam, Salicariisque affinem esse putat Eschscholziam, parti, quam reeeptaculum vocamus, caly- cis munus denegare se non posse professus. 556 FUMARIACEAE. Littora et insulae eis et trans fretum Beeringia- num: Dielytra lachenaliaeflora DG.; Corydalis ambigua N., pauciflora P., paeoniaefolia P., sibirica P. Asia, e plantis schedulisque Pallasianis Herb. Willd. : Corydalis longiflora P., Marschalliana P., nobilis P., per- sica N. Promontorium bonae spei, ex herb, regio: Coryda- lis Cracca N. ; Fumaria? Lichtensteinii N. ; Disco- capnos Mundtii N. DIELYTRA. 1. Dielytra lachenaliaeflora. DG. Syst. 2. p* 11 f, Prodr. i. p. 126. Fumaria peregrina Rudolph Mem. de VAc. d. Petersb. 1. p. 379- t. 19./ Fumaria tenuifolia Ledebour Mem. de VAcad. d. Petersb. 5. 1815. p. 550. n. 37-.' - Corydalis lachenaliaeflora Fisch, in litt. Fumaria Cucullaria Pall. in Hb. Willd. n. 12911./ (speeim. plura). Habemus inter plantas Redowskianas. In montosis Jablonnoi-Chrebet a Redowskio nee non ad Selengam a Merkio collecta sunt speeimina , e quibus, Rudolph descriptione et icone satis bona speciem suam novam exstruxir. Speeimina, quae Ledebour post aliquot annos in iis- rlcm Actis descripsit communieavirque, absque dubio Re- dowskiana fuere, tempore locisque iisdem leeta, ac nostra, — 557 quibuscum ad amussim conveniunt. Specimina Pallasiana, nee foliis acutioribus, necfloribus majoribuspaucioribus, nee scapis brevioribus, nee ullömodo diversa. Quae ipse Steve- nius in schedula synonymis supra Iaudatis, a Candollioque reeeptis, signavit, sicut et nostra Piedowskiana signaverat. Pallas de planta sua in Herb. Willdenowiano: Fumaria Cucullaria, radice fibrosa, foliis pinnato- multifidis glaucis, florum neetario didymo, labellis aequa- libus reflexis. In Gamtschatca non infrequens planta, quae etiam in terris Tschuktschorum et insulis versus Americam leeta fuit; in omni Sibiria citra Lenam deest. Americanam plantam non vidi, sed fide auetorum eandem esse autumo, floris enim struetura fallere nescia; multas enim plantas ultima Sibiria cum America communes habet. Radix, fibrae filiformes, simplices, in limoso solo sat alte defixae, supra terram ramenta foliorum antiquiorum et proximi anni exsiccata folia fere integra. Folia radi- calia pauca, glabra, digitalia, longius petiolata, impari- pinnata, pinnis glaucis, dichotomo-multifidis, linearibus, acurissimis. Scapi foliis longiores, saepe dodrantales, nudi, laevigati, bi-triflori, saepe et uniflori. Flores araoe- ne rubri, fere sessiles; bractea ad singulum cordato-ovata; corollae basis didymo- biloba, sinu scapo innata, petalis aequalibus obtusis integris reflexis, mediana floris pars reeta, compresso-tubulosa, constans laciniis binis conglu- tinatis linearibus, binc elatis, apice rotundatis cum minuto acumi/ie, intus transversim sulcato-scabris. Stylus in me- dio subulatus, antheras circumstantes aequans, corolla paulo brevior. Capsula intra corollam emareidam de- presso lanceolata, corolla longior, stylo capsulam aequante, quem terminat stigma quinquedentatum. Semina ater- rima, politissima, reniformia et minora quam congeneri- bus, — Haec Pallas. 4 558 Fum. Cucullariam L. aliam esse speciem nemo nunc est qui neget. Descriptioni Pallasiani non est quod ad- demus; folia ipse acutissima dicit, flores vero fere sessi- les; in speciminibus suis pedunculi subbilineares, in Re- dowskianis saopius longiores, usque ad 5 lineas exten- duntur. Quid nunc Corydalis tenuifolia Pursh Fl. Am. sept. 2. p. 462, Pallasiana fere credibile asiatica planta (radice tuberosa!), Dielytra tenuifolia DC. Syst. 2. p. 110, Prodr. 1. p. 126, Deless. ic. sei. 2. t. 9. f. b (foliis vix acutis!)? Icones Delessertianas consulendi nobis deest facultas.*) CORYDALIS. 1. Corydalis ajnbigua. Nob. C. radice bulbosa solida, caule subsimplici erecto sub ramo infimove folio squamigero, foliis 2 — 3 biter- natim sectis, segmentis ovalibus obtusis subcuneatis, pri- mariis longe petiolatis, racemo multifloro laxo, bracteis integris, siliquis linearibus erectis. Fumaria ambigua Pallas Hb. TVilld. n. 12931. fol. 2 et 3. ubi sub nomine F. edulis s. Cor. aquilegifoliae. Ad portum Petropauli Camtschatcae primo vere de- fluente nive florentem legimus anno IS 16- 4" Quae ad suum specimen in Hb. Willd. I. c. attulit Pallasius, haec sunt: Fumaria ambigua, bulbo globoso, caule vaginato sub- triphyllo, floribus majusculis rectis pallidis, bracteis ova- tis apice incisis. **) Haec *) Dolendum quod Bibliothecis nostris Regiis plura deficiant opera gravissima recentiora, iis, qui curam omiiem laboribus suis impendere cupiant, maxime necessaria, aliis forsan superflua. **) In specimine Pallasii nulla bractea est apice incisa, sed omnei integrae et integerrimae, infimas quandoque partitas esse jam comper- tum habemus, vide infra ad calcem descriptionis nostrae. ' 559 Haec Fumaria tantum in ulteriori Sibiria occurrit, praesertim frequens ad Jeniseam, nescio an a climate tan- tum mutata. Tuber radicis ut in F. pallente (quae Gor. Marschal- liana) non profunde in terra latens, paulo minus, uti tota planta minor. Gaulis infra vaginatus, e vagina plerum- que foliolum edens unum vel alterum. Folia triter- nata, foliolis trifidis, ovato-oblongis , obtusis, rarius in- cisis. Bracteae majusculae, ovatae, apice pärum incisae*). Spica pauci- et longiflora. Flores longius pedunculati, magnitudine etiam F. pallentem superantes, subnutantes, flavi, calcare rectissimo obtuso, labiis latis bilobis, infe- riore latissimo protensiore, superiore reflexo. Faux fn- tensius lutea. Calyx nullus. A F. pallente certo differt, nee cum F. communi conjungenda videtur. Sic Pallas. Subsequuntur alia ad distinguendam speciem a F. com- muni speetantia, quae omissa, quum plures sub communi comprehensas esse species jam bene sciamus, nee anxii de nostris speciebus porro quaeramus. A Stephano adest praetera speeimen cum schedula: Fumaria bulbosa Var. Ad mare glaciale prope Cam- tschateam. Speciebus bulbosis nostris similis, notis allatis ab Omni- bus differt. Bulbus ad summum magnitudine cerasi. Gaulis gracilis, erectus, plerumque simplex, foliis 2 — 4 instruetus. Herba laxa, altitudine vix spithamaea. Squama membra- nacea, straminea , oblonga , obtusa , unguicularis , compli- cata, recurvata suffulcit aut folium maximum, aut minus solitarium, aut gemina minora, aut folium cum ramo, aut ramum solitarie provenientem folia floresque ferentem. Huic solummodo puncto, aut potius axillae, inest rami protrudendi facultas, deest saepius vis. Petiolus basi vix •*) vide notara praecedentem. 4s. Heft. 3g 560 ■ — i dilatatus, fere filiformis, in inferioribus foliis longior. Fo- lia longe petiolata, trisecta, segmentis longe petiolatis, iterum trisectis, segmentis nunc petiolatis, nunc subsessi- libus, mox integerrimis , mox hine inde incisis, ad parti- tionem ulteriorem sese parantibus. Racemus jam basi folia superans, amplitudine valde varia, bracteatus. Bra- cteae lanceolatae, pedunculos subaequantes, integrae at- que integerrimae. Pedunculi filiformes, .patuli, quo infe- riores eo longiores, fructiferi magis elongati. Flores in- ter se longitudine pedunculorum distantes, carnei, magni- tudine et forma ut in Cor. bulbosa DG. (Cor. Halleri auct.)r a qua potissimum bracteis integris differt. Sili- quae lineares, erectae, seminibus uniseriatis subtorulosae, semina ad summum octo. Infima racemi bractea, rarius quidem paululum aber- rans, -uno in specimiue erat bifida, in altero trisecta folii- formis, pedunculusque ex axilla ejus prodiens in medio bracteam gessit Ianceolatam integerrimam. Semel et duos ex eodem bulbo provenientes caules observavimus. 2. Corydalis paucißora Pers. DC. Syst. 2. p. 115, ^Sjn. 1. p. 127. * Fumaria pauciflora Stephan!, in Sp. pl. ed. TV. 3- p. 86 t et Hb. PVäld. tu 12920. Fumaria altaica Ledeb. Mein, de VAc. de Peter sb. 5. p. 551. et Fall, in sched. Hb. TViüd. n. 12920. Fumaria aequilegifolia Fall, in Hb. Willd. n. 12931. fol. 1. In insula St. Laurentii anno 1816 atque iterum 1817 et ad sin um St. Laurentii legimus. Specimina Stephaniana et Pallasiana Hb. Willdeno- wiani spithamaea vel paulo minora, racemo e floribus 13 — 14 constante. Stephan in schedula 2 — 6 floram dicit. Specimen Ledebourianum nullo modo diversum. Nomen: altaica jam a Pallasio nostrae erat pJantae in- j 561 ditum (Hb. Willd. in 1. c. schedida), quam et Fumariae nquilegifoliae nomine signavit Pallasius, sequeutia addens in Hb. Willd. 1. c: Fumaria aquilegifolia, tubere palmato, foliis radi- calibus biternatis, scapo nudo, bracteis oyatis integris, floiuim labellis integris. Fumaria biternata PalL act. ac. petr. Copiosissime in Altaici jugi alpibus Cargonensibus praesertim ad rivulos crescentem observavit amicis,s. Petr. Schangin, metallifodinarum nunc praefectus. Eandem quoque e Camtschatca accepi paucifloram, ubi edulis et cum Fum. communi Mit -y mit. Tuber radicale ovatum, inferius bicrure vel palma- tum, haud profunde in terra Iatens. Vagina exigua prope radicem. Folia fere radicalia, petiolis alterne vaginantia scapum, plerumque terna, rarius quaterna, triternato-pal- mata, foliolis bis incisis subsessilibus striatis. Scapus fo- liis longior, nudus, racemo conferto 4—8 üoro termina- tus. Flores purpurascentes transversi, nectariis incurvis, ante pedunculum nectariolo accessorio minuto notati, la- bio utroque recto, brevi, ovato, acuto, apice magis colo- rato ut et faux obscure purpurea. Calyx nullus. Bra- cteae ovato- acutae, striatae. Capsulae longioribus pe- dunculis nutantes, lanceolatae, stylo breviore acuminatae. Haec Pallas. — Specimen herb. Willd. est biflorum fo- liisque tribus, omnino cum reliquis ejusdem speciei spe- cimiuibus congruura. Specimina nostra bipollicaria, vix unquam digitalia, biflora, triflorave. Plantula stricta, elegans. Bulbus cy- ÜndraceÄs, basi emarginatus bipartitusve caulem simpli- cissimum profert, inferne squamosum, ' sursum foliosum, squamis 2 — 3, foliis totidem; petioli basi sunt dila- tati spathaceo-amplectentes, squamae vero petioli sunt aphyili. Polia valde contracta atque minuta, primo in- 38* 562 tuitu pedata videntur, at revera sunt trisecta, segmentis a.ut bipartitis, bisectis, aut tripartitis, trisectis, aut rarius integris, semper qifam in majori forma sunt minus divisa. Flores in nostris minores gracilioresque quam in Palla- sianis, Stephanianis, Ledebourianis. Specimina in insula St. Laurentii anno 1816 lecta, omnium minima, quae ma- jora ad Sin. St. Laurentii legimus transitum in uberiorem Sibiriae formam demonstrant. Siliquae in omnibus for- mis deflexae, pedunculo erecto. 3. Gorydalis paeoniaefolia Pers., DC. Syst. 2. p. 122, Prodr. 1. p. 128. Fümaria paeoniifolia Stephan et auctorum,Hb. JVilld. n. 12913. (specim. Stephaniana et Pallasiana) Fumaria etc. Gmel. Fl. Sib. 4. p. 66- t. 34. Inter plantas Redowskianas Sibiriae orientalis. Pallasius in herbario Willdenowiano sequentia adno- tat ad specimina sua: A regione Lenae fluvii patria hujus plantae incipit indeque in Gamtschatcam usque et Americae vicinas spe- ciem propagavit. Maxima et speciosissima in hoc genere. Siccata nigrescit. Radix perennis, teres, fusca, scariosa, in tres pluresve ramos divaricatos et aliquot fibris ad- spersos divisa, dodrantalis. Caulis semiulnaris vei ultra, striatus, foliis magnis duobus tribusve alterne sparsis, in seriore planta extremitate ramosus, ramis aphyllis floridis racemosis. Folia irregulariter triternata, foliolis alternis, cuneiformi-trifidis, subtus glaucis, laciniis oblongo-ova- tis, in Insulis late ovalibus fere subrotundis Fig. I., quae monostachya. Racemi pedunculo folio longiore elevati, 10 — 15 flori, conferti, bracteis minimis lineariöus. Flo- res pedunculati, transversi, subnutantes, magnitudine F. communis, purpurascentes , nectario rectiusculo obtuso, labellis rectis integris oyato - acutis ; saepe steriles et de- 563 cidui, remanente pedunculo. Capsulae depressae, ovatae, stylo capitellatae. Sic Pallasius. In schedulis autem Stephan haec addit: Distinctis- sima a hobili, nee unquam racemo simplici. Est odora- tissima omnium Fumariarum. Fig. Gmelini sat bona, fo- lia tarnen majora et minus divisa pingit, in quibusdam Aquilegiae similes, in plerisque Paeoniae praeprimis tri- ternatae Pall. — Specimina nostra juniori statu sunt collecta, similia illi Hb. Willd. 1. c. föl. 3, pedalia. Gaulis illis est sim- plicissimus, 1 — 2 instruetus foliis, inferiore breviter pe- tiolato, superiore sessili. Racemus simplex, rarius ramo uno alterove auetus, rami serius demum evolvuntur, ite- rum ramosi. Bracteae magnae, inferiores ovatae, supe- riores ovato-lanceolatae, acutae, floribus^sub ineipiente anthesi longiores, quae in speeiminibus Pall. et Steph. minores observantur. Caetera conveniunt. 4. Corydalis sibirica Pers. DC. Syst. 2. p- 124, Prodr. 1. p. 128. Corydalis impatiens DC. I. c. Fumaria Impatiens Pallas Hb. Willd. n. 12924« Inter plantas Redowskianas Sibiriae orientalis. Pallas speeiminibus in Hb. Willd. asservatis addit descriptionem sequentem: . Fumaria Impatiens^ radice attenuata, caule debili ra- mosissimo , foliis pinnato-multifidis, spicis terminalibus parvifloris. Synon. Itinerar. mei et Ammanni. Copiosa in littoribus glareosis lacus Baical et in mon- tibus frigidis totius Davuriae et Sibiriae orientalis usque in Camtschatcam, ubi minima, etiam sylvas non recusat, modo sit humidum solum. Facie, Crescendi modo et foliis ad F. capnoidem prope accedit. Radix perpendicularis, attenuata, fibris lateralibus paucissimis. Folia radiealia et caulina ad ramo* alterna, 564 tenera, glauca, longe petiolata, ternata vel pinnata, folio- lis quinque; foliola petiolata, cuneiformia ', trifida et in- cisa, laciniis linearibus acutiusculis. Stipulae omnino nul- lae. Racemi floriferi in ramis omriibus terminales, pau- ciflori, breves, bracteis lanceolatis minusculis ad flores. Flores pedunculati, parvi, lutei, nectario recto vel sursum. recurvo, labellis subacutis rectis faucem aequanlibus, apice virescentibus. Racemi fructiferi magis elongati. Capsu- lae ovatae vel oblongae, compressae, nutantes, stylo te- nui capitellato acuminatae. Semina atra, nitida, lenticu- laria. Capsulae ante plenam maturitatem ad mininum tactum dissiliunt valvulis revolutis et semina effundunt. Haec Pallas. Adsunt in herbario utriiisque formae specimina, ere- ctae et diffusae, quales in omnibus hujus sectionis spe- ciebus, nee non in Fumariis genuinis, oecurrere solent, nee species ne varietates quidem distinguere valent. No- stra Redowskiana, quamvis pauca, eandem variabilem na- turam demonstrant. Pescriptio Gmeliniana icone me- lior est. Gorydalis generis speciebus asiaticis et borealibus sedulo perquisitis, additisque observationibus Pallasianis in Herbario Willdenowio asservatis, haud abs re fore cen- suimus, reliquas quoque publico tradere schedas Pallasii indefessi, quae Geographiam specierum notarum et no- vam nondum editam illustrare possunt, En igitur reliqua: Corydalis longißora. Pers, Fumaria longißora, bulbo globoso, foliis triternatis laxioribus, bracteis lanceolatis, floribus longissimis, acute aeuminato-ealcaratis. An FI. Sib. IV. p. QG, n. 88.? In locis salsuginosis ad Ale'i fluvium deserti Bara» bensis et circa argenrifodinam Serpentariam frequens. Tuber radicale parvum, subovale, minus quam F. 1 565 communis, haud profundum, Caulis floridus vix dodran- talis, fructificans paulo magis elongatus, vagina lata Ju- nata prope terram, racemo florum saepe vigintifloro con- ferto terminatus. Foüa fere F. communis, triternata, glauca, longius petiolatä et laxa, extremis foliolis subses- silibus lanceolatis. Bracteae Ianceolatae integerrimae. Flores pedunculati, adscendentes, elongati, calcare longis- simo, subulato, recto, labellis rectis, integris, acutis, ma- gis coloratis, fauce saturatissima vix iongioribus. Capsu- lae lineari- Ianceolatae, elongatae, srylo capitellato. E vagina radicali saepius exserit haec planta ramum diphyl- lum aliquot flores ferentem. Gorydalis Marschalliana. Pers. Fumaria palleriSj bulbo globoso solido, caule nudo, foliis duobus triternatis, bracteis ovatis integerrimis. Rossis ad Caucasum: Kischmetz : Rarior ad calcem Caucasi in Tauriae montibus frigi- dioribus, praesertim Usunallan ad Karassu minorem et Trapezi montis summi vertice copiose floret, in poste- riore tardius, stationem amans sub arbustis in solo ru- pestri humo vegetabili tecto. Eodem saepe cum F. com- muni (bulbosa L. ) loco et tempore. Fine Aprilis cito deflorescit. Synonyma nulla addo, quia bulbosas Fumarias nul- libi disserte determinatas invenio. Tuber radicis plurium pollicum digitali plus minus profunditate, saepe Juglande majus, cortice magis scabro, durius, amarum. Juniora tubera folium longe petiolatum triternatum unicum proferunt, adultiora scapum, no» ut in F> communi basi vaginatum sed nudum, saepe subul- narem, plerumque semiulnarem, vel pedalem, bifolium, laevissimum, rectum, extremo floriferum. Folia tenera, laete viridia, alterne posita, triternata, foliolis ovato- lan- ceolatis incisis, lateralibus bilobis; vel ternata, foliolis 566 latis tripattitis. Flores in extremo eaule in racemum al- terne dispositi, bracteis ovatis integerrimis stipati. Co- rollae diversae a F. communi et majores, flavo-pallidae, transversae, majusculae, nectario rectiusculo, labello su- ..periore et infero bilobis. Planta' tota tenella, caulis fru- ctificans magis elongatus, foliis auctus. Gapsulae lanceo- latae vel ovato-compressae, stylo capitellato mucrona- tae, maturae dissilientes. Semina plura, lenticularia , ni- tida, aterrima. A Fumaria communi maxime differt: defectu vaginae imi caulis saepe foliolum tertium exserente, bracteis non palmato-multifidis, floribus speciosioribus, eorumque co- lore, fauce non discolore, foliolis latioribus, minus mul- tifidis, colore non glaucescente et est magis localis. Con- yeniret cum F. cava Ehrharti (Beitr. z. Naturk. 6. p. 145), sed tuber non cavum, calyces florum nnlli. Rarius oc- currit foliis ternis ternatis, foliolis admodum latis et sub- integris, interdum foliolo etiam accessorio ovato, et haec maxima specimina. Corydalis nobilis. Pers. Fumaria nobilis, radice ramosa, foliis alternis pin- natis multifidis, bracteis racemi incisis. In Sibiria montosa australiore temperatiore, praeser- tim ad jugum Altaicum in apricis frequens planta, spe- ciosissima fere congenerum. Rossis ibi adpellatur Kro- •waenka et ad levandas colicas adhibetur. Difficillime e semine educatur. Planta tenera, in suo genere speciosissima. Radix crassa, subramosa, unum alterumve caulem proferens. Gau- les sesquipedales et bipedales, teretes, striati, inferne nudi, dein foliis plerumque quinis alternis comosi, ter- minati racemo conferto brevi subsecundo. Folia impari- pinnata, pinnis triiidis, lobis cuneiformibus, profunde in- cbis, laciniis obtusis. Stipulae nullae, sed in superiori- , 567 bus foliis pinnae imae cauli proximae, summum folium simplex, multifidum, racemo florum proximum. Racemus florum confertissimüs, ovatus, multiflorus , bracteis parvis , oblongo-lanceolatis mixtus. Flores breviter pedunculati, albi, labellis et fauce luteis, calyce nullo ; nectarium sub- clavatum, apice incurvum; labella recta, superius rotun- datum, inferius subacutum, fauce longiora. Capsulae in spica magis elongata, longius pedunculata, cernuae, raa- jusculae, compressae, latiusculae, oblongae, stylo Capsula breviore setaceo capitellato terminatae. Semina utrinque suturae aflixa, 6 — 8 lenticularia, aterrima, nitida. Gorydalis persica Nob., Hb. Willd. n. 12916. Fumaria persica, foliis ternatis ternis oppositis, bra- cteis integris ovatis, capsulis nutantibus. In Persia a G. Gmelino lextam ex herbario ejus accepi. Planta dodrante minor, radice sat profunda. Gaulis erectus, vagina nulla, folia opposita tria, longe petiolata, ternata, foliolis cuneiformibus, argute inoisis. Medio in- ter petiolos, pedunculus minime elongatus, pauciflorus. Bracteae inferiores late ovatae, superiores ovato-lanceo- latae. Flores rubri, longius pedunculati, calyce destituti, erecti, nectario subincurvo, labellö inferiore reflexo, sub- bilobo, superiore recto integro, fauce (uti labella) apice obscurius rubra. Capsulae ovatae, stylo setaceo mucrona- tae, deorsum cernuae. — 5. Corydalis Cracca Nob. C. caule scandente, foliis bipinnatim sectis, segmen- tis obovatis integris incisisve, petiolis cirrhosis, bra- cteis lanceolatis integris squamiformibus pedicellos aequan- tibus, racemis sessilibus, siliquis pendulis poly- (20) spermis. Ad Promontorium bonae spei legit Bergius in vici- nia urbis Gap. 568 i Herba simillima G. claviculatae, cujus diagnosi, cha- racter a fructificatione desumtus addendus erit; racemis , petiolatis, siliquis erectis oligo- (2 — 4) spernris: E caespite foliorum radicalium ecirrhosorum, foliis C. claviculatae similium, praeter segmenta latiora obtu- siora hinc inde lobata, caulis surgit paulo validior, foliis subsessilibus versus apicem saltem ex toto fere in cirrhos abeuntibus instructus. Racemi oppositifolii , subduode- cimflori, densiflori, sessiles, fructiferi elongati bipollicares et ultra, siliqua inlima ad insertfönem racheos, inferiori- bus inter *se magis remotis, superioribus confertioribus. Flores carnei, quam in G. claviculata majores. Siliquae breviter pedicellatae, pendulae, pedicello nliformi lineam longo, ovato-acumiuatae vel conicae obtusae, stylo per- sistente mucronatae, majusculae cum mucrone semilineari quinque lineas longae, basi lineam latae, bivalves, valvis cnerviis a basi dehiscentibus ; poljspermae, semina circi- ter viginti minima, diametro quater minori quam in G. claviculata, ceteroquin iis similia, nitidissima, atra, lenti- formia. FUMARIA. 1. Fumaria? Lichtensteinii, Nob. F. caule debili scandente, foliis bipinnatim sectis cirrhosis, segmentis lanceolatis incisis, floribus minimis, pedicellis defloratis capillaribus, elongatis, bractea sexies longtoribus. Fumaria micrantha Lichtenst. m$c. in Hb. Cap, JReg.7 Hb. WilUL n. 12938. In Promontorio bonae spei legit Lichtenstein. Nomen micranthum jam a Lagasca usurpatum, mu- tandum erat. Specimina nostra nimis manca, omni fru- ctu deficiente, quare nee genus certo definiendum, nee planta rite describenda. Floribus minimis et peduneulis defloratis maximis, 4 Hn. Iongis, ab omnibus similibus Fu- mariaceis distincta. Flores cärnei fauce saturatiori, sub anthesi pedunculi bractearum älbidarum, et scariosarum longitudine. Racemi florentes breves ^oribus confertis^ fructiferi paulo elongati, tarnen folio breviores^ cui oppo- siti. Pedunculi steriles, elongati, recurvati. DISCOCAPNOS. Fruct. Flos Fumariae (DC. Syst. 2. p. 130). Sa- mara orbicularis, complanata, membranacea, utrinque nervo medio percursa, styli basi mucronata, unilocularis, loculo centrali, ala cingente peripherica, indehiscens, monosperma. Semen 1 lenticulari-compressum, tenuissime granulatum, nitidum. Feget. Habitus Fumariacearum foliis cirrhosis; herba glaucescens.' Gapensis. Obs. Fumariae e sectione Platycapnos, F. spicata et corymbosa, quodammodo transitum a Fumariis ad nostrum genus afficiunt, sed quamvis fructus compressus, nulla est ala cinctus, nee membranaceus. Nom. Fumariaceam hanc, Fumariis affinem, e disci- formi fructus configuratione, qua ab omnibus reliquis dis- cernitur, Discocapnos voeavimus. 1. Discocapnos Mundtii. Nob. In Promontorio bonae spei, in dunis planitiei Gapen- sis Augusto mense fruetifera nee non florifera est leeta a Mundtio et Maire. 0? Habitus Corydalis Gräccae nostrae. Folia petiolata, bipinnatim seeta, segmentis euneiformibus , profunde in- cisis, lobis obtusis, discolora, subtus glauca, cirrhosa, ra- dicalia solito more ecirrhosa, caulina brevius petiolata. Gaules plures, basi ramosi, sulcato-angulati, Petioli sul- cato-angulati, basi latiore caulem semiamplectentes, Ra- cemi oppositifolii, peduneulati, fructiferi elongati, bipolli- 570 cares, ceterum 5 — 8 flori. Pedicelli brevissimi. Bracteae squamiformes, minutissimae, pedicello breviores. Flos mi- nor quam in F. officinali, calcare vero magis producta obtusissimo, rubens, fauce saturatiori. Stamina more fa- miliae. Stylus brevis, superne curvus, stigmate terminali bilobo, sub grossilicatione contorquitur, superior ejus pars marcescit et basis persistens mucronem efficit. Germen jam in alabastro omnem maturi fructus speciem offert, uniovulatum, ala cinctum, forma magis lanceolata, quae sensim per obovatam in orbicularem transit. Fru- ctus Clypeolae Jonthlaspeos, at major, nee pubescens. Samara matura nigra, diametro fere 3 lineari; ala cingens nervo submarginali est notata, qui cum nervo loeulum centrale cingente nems transversis radiis est junetus, hinc ala quasi rugosa. Loculamentum centrale, utrinque convexiusculum, paululum est tuberculatum, pilisque bre- vibus crassis sparsis rarisque albidis adspersum. Ner- vus utrinque a styli basi ad pedunculum tendit paululum elevatus, vix nonnihil carinatus. Semen tertiam diametri samarae partem oecupans, nigro carbonis est colore et nitore. Embryo parvus sie ut in Fumaria. — Observatio Praeter Cysticapnum, in Promontorio bo- nae spei frequentem et fruetu insignem, tresque a Nobis descriptas novas Fumariaceas , nee F. capreolatem vidi- mus, quam Thunbergius frequentissimam nuntiat, nee F. officinalem inter segetes crescentem. F. capreolata ß Bur- chellii DG. in System, est planta obscura, nee satis nota, forsitan a nostra F. Lichtensteinii , quacum obscuritate convenit, haud ita aliena. Non male quadrant, quae de pe- dunculis patulis, et ovariis saepe abortivis proferuntur, in speeiminibus Lichtensteinii ne umbram quidem fructus con- spicere lieuit. — — 571 DE DIGITALl PURPUREA HEPTANDRA ADELBERTUS de GHAMISSO. (tabula aenea vi.) Stirpes Digitalis purpureae in floraliis amplissimi ami- cissimique viri Hitzig, Regi in criminalibus a consiliis, hoc praesenti anno 1826 floruere, quae praecedente au- tumno in eadem fuere translatae. Vegetior una, altitu- dine orgyali, praeter racemüm terminalem elongatum, ra- jnis subradicalibus duobus floriferis instrueta, floribus monstrosis heptandris spectatur luxurians, humilioribus reliquis legitimum speciei typum praeferentibus. Quam cum curiose examinassemus, amicissimis collegis Schlech- tendalio et Ehrenbergio consulentibus, operae esse pre- tium visum est, ut calamo et graphio illustraretur, ob metamorphoseos legem in illa patefactam. Herba, efflorescentia» perianthium externum legiti- mae Digitalis purpureae; flores albi, corolla pro parte in staniina conversa; germen, Stylus, Stigma genuinae spe- ciei. Planta tarnen sterilis. Ovula, quae in ovario prae- formata conspiciuntur, non fecundantur, germenque col- labitur marcescens. Stamina septem; primaria quatuor, basi filamentorum sepalis calycinis majoribus opposita, anticis nempe externis maximis duobus, et lateralibus in- terioribus paullo minoribus; accessoria tria, lateralia inter- media duo, tertiuni anticum, e corollae laciniis totidem transformatis exorta, cum sepalis iisdem calycinis alter- nantia. Pars corollae supera vel postica , quinto dorsali externoque sepalo minimo opposita, petaloidea superstes; 572 v nunc labiiformis, stylum obtegens, sulcoque, ut in corolla personata, fovens; nunc plus minus ve bifida, Iaciniis in^ aequaliter' inciso-dentatis; nunc in alas laterales duas angustas minutas, lacinulamque intermediam posticam fere setaceam contracta. Lacinulae corollinae plerumque stamina primaria a dorso stipant, accessoria nunquam, quippe quae ex ipsa corolla transformata originem du- cunt. Primaria dum tertium Roeperianum verticillum si- stunt, accessoria secundo exteriori verticillo, corollae, per- tinent. Verticillus ergo genuinus androicus quaternarium servat didynamicum numerum, nee quintum illi deficiens stamen evolvitur, quod, si adesset, dorsale, sepalo calycis quinto et dorsali foret oppositum. Sic ut in flore nor- mali, tubus corollinus staminifer, ab insertione staminum legitimarum, accessoriumque partitione, ad basin usque integer, .germen cingit, aretius vero, quippe qui lacinia- rum corollae in filamenta contractione angustior fit, hinc minus facile deeiduus et nonnunquam in situ marcescens. Stamen accessorium anticum ipso corollae labio infero, cujus agit partes, paullo brevius, antice deflexum, patens. Stamina primaria longiora anteriora duo, filamentis ad insertionem retortis, quae in f|ore normali corolla coer- centur, et supera sua parte dorsalia evadunt, hoc liberta vineulo postice reflectuntur, stamini accessorio antico an- tlpoda. Stamina quatuor reliqua, dum superius corollae labium adsit, ereeta, eo deficiente lateraliter deflexa, pa- tentia; quae accessoria utrinque e Iaciniis corollae inter primaria stamina intermediis originem dueunt, earum la- ciniarum longitudinem servant, staminibus primariis an- terioribus breviora, posterioribus longiora. Antherae ergo, quae in corolla speciei legilimae personata stig- Aiati, mirabili naturae industria, approximantur, ab eodem in monstroso heptandro flore refugiunt, tota filamentorum 573 longitudine abstantes. An haec vero sterilitatis sit causa, experimentis exinde illustrare nobis est animo. • . FIos heptandrus imperturbata metamorphosi peracta- que explicatus descriptus est, nunc de aberrationibus at- que de genesi dicendum. Saepenumero staminum plurium filamenta fascicu- latim inter se conferruminantur, fasciculis in eodem flore interduru pluribus (1 — 3); unicum quisque dilatatum ri- gidum sis'tit filamentum, singulis quibus constat filamen- tis prostypis striatum, apice aequali antheriferum, anthe- ris nonnunquam luxurians expectato pluribus. Quibus in fasciculis stamina a situ et directione propriis varie de- flexa, longitudineque mutata sese praebenr.' Conferrumi- nantur stamina ejusdem lateris; primarium posterius cum accessorio propinquo; primarium anterius cum eodem, illoque mediante cum primario posteriori, conferrumina- tur et cu.ii accessorio antico impari, fasciculo erecto; conferruminantur primaria anteriora bina cum impari antico, fasciculo antice deflexo. Lacinulae, quae stamina primaria stipant, corollinae rudimentis nonnunquam an- therarum imperatorum instructae videntur. Inceptam, necdum peractam, plus minusve provectam metamorpliosin observabis. Lacinia in stamen abiens co- rollina sensim angustatur, contra hitur, margineque utrin- que, sub apicem incrassatur, callis luridis antherarum ru- dimenta sistentibus. Pars interdum corollae altero sal- tem latere continens metamorphosin subit, rudimentis antherarum instructa. Lacinia antica labüimve inferius corollae sub incipiente metamorphosi vestigia macularum atque pilorum, quibus corolla genuina intus adspersa at- que barbata est, aiiquamdiu servat. Flores metamorphosi peracta subapetali, floresque laciniis corollinis instructi adhuc petaloideis non fortuitu miscentur proximi; diversos subeuntes metamorphoseos 574 gradus diversas obtinerit racemi zonas, his vero pluries, ordine nullo,, transituque insensibili alternantibus. Sum- matim tarnen observatum est, apices versus metamorpho- sin minus esse provectam, et summos in racemis ultiinos- que explicatos flores petaloideam retinere corollam. P. S. Quintum verticilli androici stamen dorsale in unica flore observavimus evolutum, posterioribus paullo brevius, lilamento paullo graciliori. Gorolla ejusdem iloris con- stabat laciniis quinque petaloideis, suberectis, staminum primariarum patentium intervalla occupantibus, limbo, in- gressa metamorphosi , rudimentis antherarum instructo, lacinulisque totidem iilamenta staminum a dorso sti- pantibus. Flores aliquot, in superiori racemi parte serius ex- plicati, -minus erant deformes, corolla gaudebant perso- nata, limbo integro, prima antherarum accessoriarum ru- dimenta gerente. Staminibus legitimis didynamis, sie ut in normali flore, dorsalibus, antherisque suis stigma cir- cumdantibus. Quos flores cum filo sericeo in peduneulo signavissem, defloratos, corollisque delapsis, fertiles fuisse cognovi. Impregnata Ovaria tumeseunt, seminaque polli- centur perfecta. Monstrositatem plantae matris, an his propagabitur seminibus, nee ne expertus, suo tempore referam. Haec vero observatio, ab antherarum situ pen- dere foeeundationem, firmare videtur. Explicatio iconum. Fig. 1. Flos Digitalis purpureae heptandrae, metamor- phosi absoluta, labio corollae superiori instruetus. h Fig. 2. Alter idem, corolla evanescente. Fig. 3. Alter idem anomalus, filamentis pluribus conferruminatis, postica corollae parte bialata cum laci- nula intermedia. Fig. 4. . . 575 Fig. 4. FIos ejusdem sub incipiente metamorphosi, staminibus accessoriis imparatis, altero laterali corollae adhuc adnato. Fig. 5. Alter idem a latere Visus, ut staminum pri- mariorum anteriorum situs conspiciatur; utraque lacinia corollina lateralis in stamen abiens solutä est. Fig. 6« Sectio transversalis basilaris floris genuinae Digitalis purpureae, oppositionem staminum primariorum cum sepalis calycinis illustrans, situmque staminum acces- soriorum lineis punctatis adumbratum. Magnitudine aucta. a) Calycis sepala anteriora maxima duo exteriora, b) lateralia paullo minora interiora, c) quintum minimum posticum exterius. d) Corollae pars postica petaloidea, constans in Fig. 2 et 3, e) lacinula postica impari et f) alis Iateralibus duobus; stamina accessoria e corolla enata, g) anticum impar, et h) lateralia; i) lacinulae corollinae stamina primaria stipantes. Stamina primaria k) ante- riora et 1) posteriora. 4s Heft. 39 0/1 Beobachtungen über Pflanzen- Mifsbildungen verstorbenen Professor Eysenhardt in Königsberg i. Pr. Vorwort des Herausgebers. Aus den Papieren meines verstorbenen Freundes, dessen zu frühen Verlust die Wissenschaften lebhaft be- klagen müssen, theile ich die nachstehenden Beobach- tungen mit, denen andere über verschiedene Gegenstände folgen werden. Sie waren in der Form, in welcher sie jetzt erscheinen, nicht für den Druck bestimmt, aber ich glaube sie den Freunden der Wissenschaft und des Ver- ewigten nicht vorenthalten zu müssen, da sie mit eben der Treue und Genauigkeit angestellt sind, welche allen Handlungen seines leider so kurzen Daseins zur Richt- schnur dienten. Was ich geändert habe, betrifft nur die äufsere Form, das Gewand, die Beobachtungen selbst werden mit aller Gewissenhaftigkeit überliefert. Es ist für mich ein wehmüthiges Gefühl, eine schmerzliche Pflicht dem seit früher Jugend durch gleiche Neigungen und Studien eng mit mir verbundenen Freunde, aus dem von ihm selbst vorbereiteten, nicht vollendeten Materia- lien, dies Denkmal zu errichten, welches sein Streben und Wollen, nicht aber die ganze Tiefe seiner Kennt- nisse und die Gediegenheit und Liebenswürdigkeit sei- nes Characters, durch welche er seinen Freunden und Bekannten unvergefslich bleiben wird, dem gröfsern — 577 Kreise der Freunde unserer amabilis scientia enthül- len wird. Vitae summa brevi« spem nos vetat inchoare longamp Jam Te premit nox fabulaeque Manes , Et domus exilis Pluionia. — I. Mifsbildungen an den Blüthen von Dictamnus albus. Erste Beochtung im Jahre 1823. (Tab, FII.) Jäger führt in seinem Werke über die Mifsbil- dungen der Gewächse S. 80 aus den Memoires de V Academie des sciences ä Paris 1793 eine Mifsbildung der Blumen von Dictamnus albus an, die, jenem Gitate nach zu schliefsen, nicht häufig vorzukommen scheint«, Ich habe Gelegenheit gehabt, dieselbe Mifsbildung mit einigen Abweichungen zu beobachten und theile hier de- ren Beschreibung und Abbildung mit; ich habe geglaubt, dafs durch eine ausführlichere Beschreibung das Interesse für diese Sache nur gewinnen hönne. Die Staude, an der ich die Beochtung gemacht, war aus Saamen gezogen, und blühte 2um ersten Male; Sie hatte sieben Stengel getrieben, an denen allen sämmt- liche Blumen auf die anzugebende Weise mifsgebildet waren. Die Pflanze war übrigens von der gewöhnlichen Grüfse und an den Stengelblättern sowohl, als an dem Blüthenstande zeigte sich nichts von der Norm abwei- chendes. Der Boden j in dem sie stand, war gute Gar- tenerde. Die Blumen verhielten sich auf folgende Weise: Der Kelch zeigte nichts Abweichendes. Die Blumenblätter waren kleiner als gewöhnlich, von kelchartigem Ansehe bräunlichroth, an der Basis^ be- 39* 578 sonders auf der untern Seite, mehr oder weniger grün, äufserlich hin und wieder etwas drüsig, von gleicher oder ungleicher Gröfse, ziemlich regelmäfsig gestellt, etwas gedreht. Die Staubgefäfse, wie gewöhnlich 10 an der Zahl, waren ebenfalls grün und rothlich, von ungleicher Länge unter sich, und kürzer oder länger als die Blumenblätter. In manchen Blumen waren sie nur wenig oder gar nicht, in andern aber sehr bestimmt nach der einen Seite hin gebogen, obgleich vielleicht nie so stark, als es gewöhn- lich der Fall ist. Die Entwickelungsweise des Pistills hatte auf die Bichtung der Staubgefafse keinen Einflufs. Die gröfsere Regelmäßigkeit in tler Richtung der Theile, als in normalen Blumen, scheint mit der rückschreiten- den Metamorphose der Blume überhaupt in Verbindung zu stehn, und vielleicht möchte die Pelorie, in so fern man sie als eine regelmäfsig gewordene Linarienblume betrachten darf, ebenfalls als durch rückschreitende Me- tamorphose entstanden anzusehen sein. Die Staubfäden waren wie gewöhnlich fadenförmig, nur in einer Blume (deren Pistill sich in Blätter verwandelt hatte) waren 4 derselben ihrer ganzen Länge nach jeder mit vier ge- zähnten Flügeln versehn. Staubbeutel waren überall vor- handen, wie gewöhnlich zwei-, oder wie andere lieber wol- len, vieriächrig, und in den Fächern (das Pistill mochte sich in Blätter oder Kapseln verwandelt haben), wie die microscopische Untersuchung zeigte , Pollenkörner ent- haltend, aber nirgends aufgesprungen. Der Fruchtknoten, wo er noch unentwickelt war, war tief fünftheilig, von bald mehr grünlicher, bald mehr röthlicher Farbe; der Griffel meist sehr kurz, bisweilen kaum merklich, seltner von einiger Länge, doch nie so lang als in der normalen Blume. In vielen Blumen war der Fruchtknoten bereits weiter entwickelt und zwar auf 57Ö eine doppelte Weise. Theils nämlich hatte er sich in fünf Blätter, theils in eben so viele Kapseln ausgebildet. Beide Weisen der Entwicklung waren durch nachher anzugebende Momente schon in unentwickelten Frucht- knoten zu erkennen, und nie hatten sich Blätter aus vor- angegangenen Kapseln entwickelt, wie in dem von Jäger mitgetheilten Falle. Ich zweifle auch, dafs dies in der Folge geschehen sein würde. Zu bedauern ist, dafs in dem Jägerschen Falle nicht bemerkt wird, ob die Kap- seln Saamen enthielten, wahrscheinlich war es nicht der Fall. Die aus dem Fruchtknoten entwickelten Blätter wa- ren durchaus grün, völlig frei, die Jüngern in die Höhe gerichtet, die altern flach ausgebreitet. Nur in ein Paar Fällen waren ihre Spitzen roth, und hingen etwas zusam- mengedreht an einander, ihre Ränder waren aber dabei frei, und das Ganze hatte das Ansehn einer länglich run- den mit fünf Oeffnungen versehenen Büchse. Im un- entwickelten Fruchtknoten waren die Blätter Folliculus- ähnlich nach innen umgerollt, und berührten mit ihren Rändern einander, was sich an Jüngern oben sich öff- nenden Blättern besonders deutlich zeigte. Wenn in dem Jägerschen Falle die Kapseln keine Saamen enthiel- ten, so ist demnach ihre Verwandlung in Blätter von un- serm Falle weniger verschieden. Zu beachten ist, dafs die rückschreitende Metamorphose bei der weitern Ent- wicklung zunahm. Die Stellung der Blätter war zum Theil ziemlich regelmäfsig, aber in den Blumen, wo eine einseitige Richtung der Staubfäden vorhanden war, nah- men auch sie an derselben Antheil, nur in einem Falle schien ihre Richtung, der der Staubfäden entgegengesetzt zu sein. Unter sich waren sie von mehr oder weniger v gleicher Grofse; die grofsten unter ihnen waren beträcht- lich grofser als die Blumenblätter, doch kleiner als die 580 Blättchen der Stengelblätter. In ihrer Form waren sie den letztern ähnlich, doch schmaler, an der Basis stär- ker verschmächtigt und meist auch stärker zugespitzt, dabei aber wie die Stengelblättchen am Rande fein dop- pelzähnig und mit durchsichtigen Oelpunkten versehn j ihre Farbe heller, als die der Stengelblättchen. Ihre un- tere (äufsere) Fläche war etwas kurz und weichhaarig, ihre obere (innere) Fläche aber glatt. An ihrer Basis waren sie meist eine kürzere oder längere Strecke hin- durch nach innen, schwächer oder stärker, tutenförmig zusammengerollt, oft mit den Rändern zu einer kürzern oder längern Röhre verwachsen, seltner auch hier flach. In einer Blume, wo die einseitige Richtung der Staub- fäden ziemlich stark war, nahmen an dieser, die aus dem Fruchknoten entstandenen Blätter, nicht nur durch ihre Stellung, sondern auch dadurch Antheil, dafs die Blätter, nach welchen hin jene Richtung Statt hatte, an ihrer Ba- sis eine längere Röhre bildeten, als die übrigen, was auch bei andern Blumen, wenn gleich in geringerem Grade, der Fall zu sein schien. In ein Paar Fällen, wo die Blätter von ihrer Basis ab den grofsten Theil ihrer Länge nach tutenförmig umgerollt und mit ihren Rändern ver- wachsen waren, so dafs nur das vorderste Stück freie Ränder besafs, waren diese in Lacinien getheilt, oder, besser vielleicht, mit Anhängen versehn. Die Nerven- vertheilung hält in den aus dem Fruchtknoten entwickel- ten Blättern das Mittel zwischen der der Blumenblätter und der der Stengelblättchen. In den Blumenblättern nämlich liefen die Nerven von der Basis des Mittelner- ven aus gegen die Spitze auf monocotyledonische Weise fort, wie es auch in den Blumenblättern normaler Blu- men der Fall ist (s. die Abbildung in Hayne's Arzenei- ge wachsen). In den aus dem Fruchtknoten entstandenen Blättern liefen zu beiden Seiten des Mittelnerven, auf 581 jeder Seite zwei Nerven von der Basis des Blattes gegen die Spitze fort, aufserdem aber hatte der Mittelnerve noch Seitenzweige, und zwischen allen lag ein Venennetz, wie bei den Stengelblättchen. In diesen läuft Von der Basis blois ein starker Mittelnerve aus, von dem paral- lele Seitenzweige ausgehn, zwischen welchen ein Venen- netz liegt. In vielen Blumen hatte sich der Fruchknoten nicht zu Blättern, sondern zu fünf Kapseln entwickelt, stehend wie gewÖnlich auf einem gemeinschaftlichen kurzen und dicken Stiele, der da, wo der Fruchtknoten sich in Blätter verwandelt hatte, auch vorhanden, aber viel kür- zer, bisweilen kaum merklich war. Die Kapseln*) wa- ren nach ihrem äufsern Rande zu rÖthlich, und wie ge- wöhnlich mit Haaren und rothen Drüsen bekleidet, nach ihrem innern Rande zu aber grün, und von Haaren und Drüsen frei. Ihre Färbung nach dem äufsern Rande liefs schliefsen, dafs die Pflanze zu der im normalen Zustande rothblütigen Abart gehörte; eigenthümlich war die rein grüne Färbung und Unbehaartheit nach der innern Natli zu, und deutete offenbar auf eine Hemmungsbildung. In ihrer Verbindung wichen die meisten Kapseln darin vom normalen Zustande ab, dafs sie nicht nur wie gewöhn- lich an ihrer Basis, sondern auch oben zusammenhingen. Die meisten Kapseln nämlich waren stark nach aufsen gekrümmt, so dafs ihr äufserer Rand convex, ihr innerer concav war, und zugleich liefen von ihrer obern und in- *) Ich bediene mich des gewöhnlichen Ausdrucks: Kapseln. Ei- gentlich ist die Frucht ein Folliculus, versehn mit einer obern und innern Nath, aber ohne äufsere. Mit Unrecht nennen Jussieu und Hayne die Kapseln zweiklappig. Wären sie dies, so würde sich der Fruchtknoten schwerlich in fünf Blatter verwandeln können, sondern deren zehn bilden müssen. Aber die die Kapseln innen auskleidende Membran ist allerdings zweiklappig. 582 nern Ecke aus, wo im normalen Zustande ein kurzer Rest des Griffels sich befindet, diese Griffel -Reste in Gestalt von fünf Fäden horizontal zusammen, und ver- einigten sich zu einem aufsteigenden gemeinschaftlichen Griffel von grünlich rother Farbe und nicht ganz unbe- trächtlicher Länge. Diese unvollständige Trennung der Kapseln an ihrem obern Ende war, wie die grüne Farbe nach dem innern Rande zu, offenbar Zeichen einer Hem- mungsbildung. Die so verbundenen Kapseln waren übri- gens entweder alle fünf gleich und regelmäfsig gestellt, oder sie waren mit den Staubfäden schief nach der einen Seite hingezogen. In manchen Blumen hingen nicht alle, sondern nur einige oben zusammen, und in noch andern waren alle fünf oben von einander getrennt, aber zu- gleich flach ausgebreitet, so dafs ihr äufserer Rand der untere, und ihr innerer der obere ward. Diese Lage^ er- innerte an den Fall, wo der Fruchtknoten sich zu Blät- tern entwickelt hatte, und deutete in dieser Hinsicht auf eine rückschreitende Metamorphose. Auch die an ihren obern Ende freien Kapseln tragen einen beträchtlich län- gern Griffelrest, als im normalen Zustande. Regelmäfsig gebildete Kapseln fanden sich nirgends. Die oben zu- sammenhängenden sowohl, als die freien enthielten jede drei kleine weifse Samen. Einen Embryo habe ich in diesen nicht linden können, doch waren sie auch noch sehr klein. Wünschenswerth wäre es gewesen zu wissen, ob sie keimfähig geworden wären, und was sie in diesem Falle für Pflanzen gegeben hätten ; leider hatte ich säinmt- liche Stengel abgeschnitten. J^ine Bestäubung hatte, da jceine stäubenden Blumen in der Nähe waren (denn die Dictamnus -Staude des botanischen Gartens war weit dar- von entfernt, und durch eine dazwischen liegende Strafse, Anhoben, Gebäude, Zäune u.. s. w. davon getrennt) nicht Statt gefunden. 583 Merkwürdig war, wie die Kelchblätter, Blumenblät- ter und Staubfäden aij der verschiedenen Entwicklung des Pistills zu Blättern oder zu Kapseln Antheil genom- men hatten. In beiden Fällen waren nicht nur der Kelch, sondern au£h die Blumenblätter und Staubfäden - stehn geblieben, ja die letztern waren in den Blumen, deren Fruchtboden sich zu Blättern oder Kapseln ent- wickelt hatte, ungleich länger, als wo derselbe noch un- entwichelt war. Aber bei Blätterentwickelung aus dem Fruchtknoten herrschte an jenen Theilen die grüne, bei I^fpselentwickelung die rothe Farbe vor. Im ersten Falle waren ferner die Blumenblätter gezähnt, im letzten Falle ungezähnt. Die Staubfäden endlich waren im ersten Falle drüsenlos, im letzten aber wie gewöhnlich mit Drüsen besetzt. Auch wo der Fruchtknoten noch unentwickelt war, verhielten sich die Färbung der Blumentheile und die drüsige Beschaffenheit der Staubfäden verschieden, je nach der verschiedenen Natur des Fruchtknotens; nur die Zähne der Blumenblätter schienen sich erst später deutlich auszusprechen. Die grüne Färbung der Theile, besonders der Blumenblätter, hatte in den Blumen, deren Pistillblätter bereits weit entwickelt waren, gegen jüngere Blumen derselben Natur gehalten, sichtlich zugenommen. Der grofsere oder geringere Grad der rückschreitenden Metamorphose war also in allen Theilen der Blume zu- gleich, in den weiblichen Zeugungstheilen aber am stärk- sten ausgesprochen. Uebrigens hatten sich an denselben Stengeln, Kap- seln sowohl als Blätter aus dem Fruchtknoten gebildet. An einem Stengel schienen grade die untern Blumen kap- seltragend, die obern blättertragend zu sein, doch bestä- tigte sich diese bestimmte Stellung an andern Exempla- ren nicht. ■* Schlielslich mache ich noch auf eine andere Mifsbil- 584 » düng durch rückschreitende Metamorphose aufmerksam, die De Candolle in der Flore francaise an Dictamnus albus beschreibt. Die Abbildungen erklären sich von selbst. Zweite Beobachtung im Jahre 1824. Die Staude hatte in diesem Jahre 6 Blüthenstengel, aufserdem noch ein Paar nur Blätter tragende. An den Blättern fand ich auch jetzt nichts Abweichendes. Die Blüthen aber waren auf ähnliche Weise mifsge- bildet, wie im vorigen Jahre, jedoch mit einigen interes- santen Unterschieden. Zuerst fiel sogleich auf, dafs in allen Blumen das Germen sich in fünf Blätter ausgebildet hatte, die wir folia germiiialia nennen wollen, nirgends waren Kapseln vorhanden. Diese Folia germinalia waren lanzettförmig mehr oder weniger concav, grün oder aufsen an der Spitze röthlich, entweder drüsenlos, oder aufsen nach der Spitze zu mit rothen Drüsen besetzt, jene waren immer frei und meist sitzend, (seltner durch einen gemeinschaft- lichen Blattstiel getragen), diese öfter an der Spitze zu- sammenhängend und dann geschnäbelt zugespitzt, wäh- rend die andern nur mehr oder weniger zugespitzt wa- ren, entweder sitzend oder durch einen gemeinschaft- lichen Stiel von verschiedener Länge unterstützt. Ein tutenförnuges Zusammenrollen an der Basis, welches im vorigen Jahre die meisten zeigten, erschien in diesem Jahre in keiner Blume deutlich. Ferner waren die obern Blumen der Stengel häufig proliferirend , eine Erschei- nung die sich im vorigen Jahre nicht gezeigt hatte. Beide Umstände zeigten, dafs die rückschreitende Meta- morphose, welche die Theile erlitten hatten, in diesem Jahre noch stärker war, als im vorigen, oder dals die 585 Blumen dieses Jahr auf einer noch tiefern Stufe der Ent- wicklung standen, als im vorigen Jahre. "Wir wollen zuerst die Erscheinung der Proliferation genauer betrachten. Vorerst verdient bemerkt zu wer- den, dafs nicht die untern, sondern nur die obern Pe- dunculi (aber auch diese fast alle), proliferirende Blumen trugen, insofern nun die proliferirende Blume eine gerin- gere Lebensthätigkeit zeigt, als die nicht proliferirende (denn das nicht Abgeschlossene ihres Gentrums ist ein Mangel an Energie), sehen wir, wie die Lebensthätigkeit an den obern Blumen des Stengels schwacher ist als an den untern. Es kam eine doppelte Weise der Proliferation vor, deren einige mehrere Unterfälie in sich begriff. 1) Die Folia germinalia der Mutterblume, von einem gemeinschaftlichen etwa \ H langen Stiel getragen, ver- traten in der Tochterblume die Stelle des Kelchs und der Blumenkrone, welche beide fehlten. Innerhalb jener standen nämlich, ohne von einem neuen Pedunculus ge- tragen zu werden, 4 — 5 Staubfäden, welche mit den Fo- liis germinalibus alternirten und auf diese folgten 5 neue Folia germinalia mit den Staubfäden alternirend. Der pro- liferirenden Blumen dieser Art waren nur 2 vorhanden. 2) Die Theile der Mutterblume nahmen an der Bil- dung der Tochterblume keinen Antheil. a) Folia germinalia der Mutterblume sitzend (oder auch gemeinschaftlich kurz gestielt?). In ihrer Mitte eine vielleicht nicht weiter entwickelbare sitzende kleine Knospe. b) In einer einzigen Blume: Folia germinalia sitzend, sehr concav, geschnäbelt zugespitzt, an den Rändern meist mit einzelnen Blatt -ähnlichen Fortsätzen versehn. In ihrer Mitte erhebt sich ein kurzer nackter Stiel, auf dessen Spitze ßia Wirtel von 6 Blättern, 3 äufsern gro- 586 fsern und 3 innern kleinern war, vielleicht der Repräsen- tant der Tochterblume. c) Folia germinalia der Mutterblume sitzend oder gemeinschaftlich kurz gestielt. In ihrer Mitte kommt ein kurzer einfacher Stiel hervor, der einige kleine sitzende lanzettförmige Blätter trägt, und an der Spitze eine kleine unentwickelte Blüthenknospe. Vielleicht mit dem folgenden Falle einerlei, vielleicht würde aber auch die Blüthenknospe nie zur Entwickelung gekommen sein. d) Folia germinalia der Mutterblume sitzend, oder gemeinschaftlich kurz gestielt. In ihrer Mitte kommt ein \\ bis 2< " langer einfacher Blumenstiel hervor, welcher entweder nackt, oder mit 3 — 6 alternirenden sitzenden, ei- oder lanzettförmigen, fast ganzrandigen Blät- tern (Bracteen?) besetzt; am Ende des Pedunculus die Tochterblume. e) Derselbe Fall, aber die Folia germinalia der Mut- terblume sind gemeinschaftlich lang gestielt, und der Stiel setzt sich so continuirlich in den Pedunculus der Toch- terblume fort, dafs- man geneigter ist, die Folia germina- lia der Mutterblume nicht als solche zu betrachten, son- dern als Stengelblätter (Bracteen?) des Pedunculus der Tochterblume, mit denen sie auch im Habitus überein- kommen. So betrachtet trägt der Pedunculus der Toch- terblume zu unterst fünf wirteiförmig gestellte Blätter, dem dann nach oben einige wechselweise stehende Blät- ter folgen. Ja in einem Falle war von den fünf Foliis germinalibus eins heruntergerückt, so dafs der aus der Mitte der scheinbar germenlosen Mutterblume sich erhe- bende Pedunculus zu unterst ein einzelnes Blatt trug, dann folgten 4 halb wirteiförmig gestellte Blätter, hier- auf wieder ein einzelnes Blatt, welches die Stellung des untersten Blattes hatte, dann die Tochterblume. f ) Die Folia germinalia der Mutterblume, wie im vo- 587 ' rigen Falle, scheinbar fehlend, und als Stengelblätter am Pedunculus der Tochterblume sitzend, aber ganz oder theilweise auseinander gezogen, so dafs ein Wirtel ent- weder gar nicht, oder nur unvollkommen vorhanden war. Der proliferirte Pedunculus selbst war ungefähr 3 n oder etwas darüber lang, blättertragend, ästig. Die Zweige waren achselständig, trugen wiederum ein Paar kleine Blätter und an ihrem Ende jeder eipe Blume. Wir wollen nun die Blumentheile der nicht proli- ferirenden Blumen und der proliferirenden , und bei den letztern die Mutter- und Tochterblumen mit einander vergleichen. Die nicht proliferirenden Blumen zeigten, die oben bemerkte Verschiedenheit in der Entwicklung des Ger- men und der Form der Folia germinalia abgerechnet, das- selbe Ansehn der Blumenstiele, als im vorigen Jahre. Namentlich waren auch die Staubfäden (manche waren i^eilich, schon abgefallen) überall fadenförmig, und die Antheren, wie im vorigen Jahre, gebildet (auch wie da- mals nirgends aufgesprungen, selbst die vertrockneten nicht.) Bei den proliferirenden Blumen waren in der Mut- terblume Kelch und Blumenkrone, wie in den nicht pro- liferirenden, und in den Blumen des vorigen Jahres ge- bildet. Die Staubgefäfse aber verhielten sich häufig ver- schieden. Häufig waren nämlich die Staubfäden zwar fadenförmig wie dort, auch schienen proliferirende Mut- terblumen da zu sein, wo sämmtliche Staubfäden faden- förmig waren. In andern Blumen dieser Art aber war eine gröfsere oder geringere Menge derselben mit vier Flügeln versehn, von grünlicher und röthlicher Farbe, nach oben zu breiter, meist gezähnt, zuweilen auch ganz- randig, in ihrer Stellung entsprechend den 4 Ecken der Anthere. Ihre Gröfse war sehr verschieden und variirte 588 % , in den Staubfäden einer und derselben Blume. Die An- theren waren dabei in ihrer Form unverändert. An man- chen Staubfäden dieser Art waren die beiden nach dem Innern der Blume gerichteten Flügel sehr klein, und nur am obern, bisweilen auch, obgleich seltner, nur am un- tern Theile des Staubfadens vorhanden, und so erschien dieser als ein Blatt, dessen beide Hälften auf der von dem Innern der Blume abgewendeten Seite gegeneinan- der gebeugt waren, und welches auf der andern Seite auf seinem Kiel zwei kleine Flügel trug. Die zw.ei den beiden kleinern Flügeln correspondirenden halben Loculi der Anthere waren dabei ebenfalls kleiner, als die bei- den andern. In ein Paar Fällen fehlten die beiden klei- nern Flügel des Staubfadens ganz, und die correspondi- renden halben Loculi der Anthere waren sehr klein und fast verwischt. Dergleichen geflügelte Staubfäden kom- men, soviel ich sah, in den nicht proliferirenden nicht vor, und ich vermuthe daher, dafs auch die Blume, in der ich sie im vorigen Jahre fand, wenigstens eine (da- mals übersehene) Knospe (unterste Stufe der Prolifera- tion), zwischen ihren Foliis germinalibus trug. Man kann diese Flügelung der Staubfäden als eine Art von Füllung der Blume betrachten. Die Tochterblumen zeigten in ihrem ganzen Verhal- ten eine tiefere Stufe der Entwickelung, als ihre Mutter- blumen und die nicht proliferirenden. Zuerst waren die Tochterblumen in der Zahl ihrer Blüthentheile öfter un- vollständig, so dafs z. B. statt des Numerus quinarius ein Numerus quaternarius darin obwaltete u. d. m. Die Kelchblätter waren in der Tochterblume, sowohl absolut genommen, als im Verhältnisse zu den übrigen Theilen der Blume, grufser, als bei der Mutterblume, aber weni- ger röthlich, fast ganz grün. Die Blumenblätter waren in den Tochterblumen breiter und mehr grün (an der 589 Spitze nur etwas rothlich, oder ganz grün) als in der Mutterblume. Die Filamente waren in den Tochterblu- men selten rein fadenförmig, meist mit blattartigen grü- nen oder grün und rothen Fortsätzen versehn. Inner- halb der Folia germinalia befand sich öfters (jedoch nicht immer) eine kleine Knospe (Anfang einer zweiten Pro- liferation). — Bemerkung. Im Jahre 1823 waren, bei der Blät- terentwickelung aus dem Fruchtknoten, die Blumenblätter 1 gezähnt, bei Kapselentwickelung, ungezähnt. Die Staub- fäden ferner waren im ersteren Falle drüsenlos, im letz- tern wie gewönlich mit Drüsen besetzt. Dieser Zusam- menhang in der verschiedenen Entwickelungsweise der Blumenblätter und Staubfäden mit der verschiedenen Ent- wickelungsweise des Germen fand in diesem Jahre nicht Statt. Denn obgleich in diesem Jahre nirgends Kapsel- bildung vorkam, so waren doch die Blumenblätter (auch in den Tochterblumen der proliferirenden) theils gezähnt, theils ganzrandig, und die Staubfäden theils oben mit Drüsen besetzt, theils drüsenlos. — II. Mifsbildung an den Blumen der Barleria cri- scata. L. Icones plantae sanae: Bot. Repos. Vol. 10. t. 625; Bot. Mag. Vol. 39. t. 1615; Osbeck Reise tab. 8.? (floribus peduncnlatis, bracteis quaternis, sepalis integerrimis nullis differre vi- detur). Obs. Diversae plantae cum sub nomine Barleriae i cristatae occurrere videantur, succinctam totius plantae i nostrae dabimus descriptionem : Caulis, folia, bracteae et sepala ex hirto-pubescentia. Caulis lignosus, teretiusculus, ad nodos tumidos iner- 590 mis (false Persoon hanc speciem inter spinosas habet), ramosus, fere tripedalis. Folia opposita, breviter petiolata, oblonga, utrinque acuta, integerrima, 1 — 2^ poll. Par. longa, | — vix 1 poll. lata. FloT-es multi, axillares, sessiles (sie et Linnaeus, falso igitur Hornemann in Enum. Hort. Hafn. peduneulatos eos describit), bibracteati. Bracteae fere spiniformes , lineares, acutae, integer- riraae, sepalis exterioribus dimidio circiter breviores. Calyx inferus, persistens, quadripartitus, vel potius quadrisepalus , sepalis inferne connatis, binis exterioribus cum binis interioribus alternantibus. Sepala eöeteriora ovata , acuminata , margine spinu- loso-ciliata, interioribus duplo longiora. Interiora exte- rioribus tectä, lanceolata, acuta, integerrima. Huc usque omnes partes, ut videtur, regulam ser- vant, nisi quod folia fortasse solito minora; caeterae par- tes autem monstrosae: Corollae rudimentum inferum, sepala interna fere aequans, tubulosum quinquefidum, lobis inaequalibus con- volutis, altero alterum tegente, initio albunr, dein lobis violaceis, inferne glabrum, superne pilis densis retrorsum versis pubescens, pistillum totum includens areteque cingens. Staminum rudimenta quinque corollae insidentia, duobus majoribus, duobus minoribus, quinto minimo. In majorihus anthera bilocularis initio alba, dein pallidissime violacea, Ioculis aequalibus oblongis, rima violacea nota- tis, ut videtur non dehiscentibus, filamentum anthera pa- rum longius, ejusque dorso afiixum, pilosum, initio viri- descens, dein album, In minorinn utroque glandulae (lo- culi) duae cohaerentes, albae, altera majore, utraque rima notata, filamento brevi piloso albo insidentes. Inter haec fila- 591 filamentum breve album absque glandula, rudlmentum quintum. Ad basin germinis coronula petaloidea , persistens, alba, glabra, irregulariter dentata, germen dimidium ae- quans, idque arcte cingens. Germen ovatum, glabrum, viride, biloculare, ovulis in singulo loculo binis dissepimento affixis. Stylus ger- mine parum longior, quocum a corolla totus inclusus, convolutus, glaber, albus. Stigma integrum, infundibuli- forme, glabrum, album. Sepalis germineque viridibus atque coronula alba pe- rit cum staminibus corolla. Sepalis tunc marcescentibus, marcescit etiam coronula, attamen cum sepalis persistens, germenque duplicem subit mutationem. In floribus non- nullis enim non augetur, nee forma nmtatur (nisi quod corrugatur), brunnescit autem, stylo persistente semper recto mareido tunc coronatum. In aliis autem in cap- sulam mutatur non dehiscentem ut videbatur*), sepalis internis longiorem, lanceolatam, tetragonam, bilocularem, lateribus duobus latioribus septo parallelis, corrugatam, fuscam, stylo vel nullo, vel mareido, irregulariter convo- luto aut flexuoso (statui juvenili simili), nunquam recto. Duplex haec styli evolutio, germinis diversae evolutioni respondens, jam in germine viridi conspiciebatur, ubi Sty- lus (post corollae obitum) jam mareidus erat, simulque in germine non augendo rectus, in aueto convolutus, Ovula etiam in germine aueto (in Capsula) imperfecta ac mareida? — Wir besitzen zwei Exemplare dieser Pflanze, wovon das eine ein Steckling des andern ist. Die Mutterpflanze ist etwas gröfser als die Tochterpflanze, und hatte mehr *) Ad capsularum strneturam investigandam omnes inconsiderate dlirelli antequam sponte caderent, mattrrae tarnen certo erant. 4» Heft. 40 592 J x Blumen, aber auch die Tochterpflanze war nicht arm daran. Beider Blumen waren von durchaus gleicher Be- schaffenheit. Wir erhielten die Mutterpflanze im Som- mer 1822 aus Bialystock ohne Blumen, sie blühte im Sommer 1S23 zum erstenmale. Ich war damals nicht aufmerksam darauf, aber nach Aussage des Gärtners ver- hielten sich die Blumen wie in diesem Jahre. Der Steck- ling, welcher in diesem Jahre zum erstenmale blühte, wurde schon im Sommer 1822 gemacht, und in die ge- wöhnliche Stecklingserde (ein Gemisch aus Laub und Moorerde und Sand) gebracht, nach zwei Monaten aber, als er festgewurzelt war, in die gewönliche Gartenerde (die vorigen Erdarten mit einem Zusätze von Lehm) ver- pflanzt. Eben diese Erde wurde zur jährlichen Verpflan- zung der Mutterpflanze genommen. — Nachtrag des Herausgebers. Es ergiebt sich aus den nachgelassenen Papieren zur Vervollständigung dieser Beobachtungen Folgendes: 1) dafs die Mutter- pflanze der Königsberger Stecklinge in Bialystock alljähr- lich reichlich vollkommene Blumen getragen hat, und voll- ständige Saamenkapseln ansetzte, welche reifen Saamen brachten; 2) dafs die beiden Königsberger Pflanzen im December 1824 vollständige normale Blüthen gebracht haben, ohne auch nur eine Spur der frühern Anomalie zu zeigen. III. Mifsbildung an Matriearia Parlhenium. Seit mehreren Jahren stand die Pflanze in einein Topfe, in welchen sie als Ableger gebracht wurde, sie wurde jährlich auf gewöhnliche Weise verpflanzt, ohne dafs auf die Wahl der Erde besondere Sorgfalt verwen- det worden wäre. In diesem Frühjahre (1824) aber wurde dazu Erde genommen, die mit Pferdemist gedüngt wor- 593 den war. Die Pflanze hatte bisher Blumen getragen, die auf die gewöhnliche Weise weifs gefüllt waren, sich aber durch blendende Weifse sehr ausgezeichnet hatten. In diesem Jahre bestanden die ersten Blumen, welche die Pflanze trieb, statt aus weifsen Blümchen, gröfstentheils aus grünen Blättchen. Und zwar kam eine doppelte Weise der Mifsbildung vor: 1) Die Blumenstiele waren ungefähr von 4 Zoll Par. Länge und mit kleinen, entfernt stehenden, sitzenden, li- nien-lanzettförmigen, ganzen und ganzrandigen Blättchen besetzt. Die mifsgebildeten Blumen an der Spitze er- schienen scharf abgegränzt, und bildeten ein von oben nach unten etwas plattgedrücktes Köpfchen. Ein senk- rechter Durchschnitt desselben lehrte, dafs der Blumen- stiel an der Spitze allmählich keulenförmig anschwoll, die Anschwellung war, wie der Pedunculus selbst, hohl und n,ur an den Seiten und nach oben zu mit etwas weifsem Marke ausgekleidet. Diese Anschwellung stellte das Re- ceptaculum vor. Dieses war also keineswegs scheiben- förmig abgesetzt, sondern nur eine sehr allmahlige An- schwellung des Pedunculus. Der mifsgebildete Blumen- kopf bestand, die Mitte ausgenommen, aus grünen Blät- tern, welche um die keulenförmige Anschwellung des Pe- dunculus dicht herum safsen. Die untersten derselben waren den Blättern, mit welchen der Pedunculus besetzt war, an Gröfse und Gestalt ähnlich, aber ihrer waren nur wenige. Weiter nach oben standen einige gröfsere spateiförmige Blätter, die aber auch ganz und gaozrandig waren. Dann aber folgten mehrere leierförmig gefiederte [ Blättchen, auf jeder Seite mit 1 — 3 Lappen, von welchen die untern allmählig kleiner wären. Zwischen diesen in Menge vorhandenen Blättern kamen kleine Knospen her- vor, hin und wieder zu neuen, sehr kurzen, mit ganzen und ganzrandigen Blättchen besetzten Blumenstielchen 40* 594 entwickelt, an der Spitze mit einer unentwickelten Blume versehn. Die Mitte des Köpfchen besetzten weifse, zun- genförmige, weibliche Blümchen, mit Spreublattähnlichen Blättchen vermischt. Ich habe aber nicht entscheiden können, ob die weifsen Blümchen an die Stelle der frü- hern kleinen Knospen oder der grünen leierförmig fieder- spaltigen Blätter getreten waren. 2) Es kam noch eine andere Modifikation dieser Mifsbildung vor, wo eine deutlich proliferirende Blume war (ist nicht beschrieben). Die spätem Blumen, welche die Pflanze trieb, schie- nen blofs auf die gewöhnliche Weise gefüllt zu sein, doch war auch eine ganz weifse proliferirende dabei. Ich liefs ein Exemplar derselben Species im Garten, welches sonst weifs gefüllte Blumen getragen hatte, aus dem freien Lande, in welchen es stand, herausnehmen, und in reine Misterde in einen Topf pflanzen. Es hatte aber zu der Zeit schon Blüthenknospen, und diese bildeten sich, wie gewöhnlich, in weifse gefüllte Blumen aus. — 595 Ueber; eine Monstrosität der gemeinen Garten- tulpe (Tulipa Gesneriana L.) von D. F. L. von Schlechtendal. Bei der normalen Bildung der Blume der Tulipa Ges- neriana L. sieht man sechs Blumenblätter (Perigonium hexaphyllum ) , von diesen sind drei äufsere und untere, sie entsprechen offenbar dem Kelche, nur unterscheiden sie sich von den innern und höher stehenden gewönlich durch kein anderes Merkmal. Jedes dieser sechs Blät- ter hat unmittelbar über sich, innen, dicht über seiner Basis befestigt, ein Stamen. Auch diese Stamina sind un- ter sich fast ganz gleich, nur zuweilen sind die Staubfä- den (Filamenta) der drei den äufsern Blumenblättern zu- gehörigen etwas breiter. Aus der genauen Betrachtung der Insertionspunkte dieser zwölf Theile, von denen je drei in einer Ebene liegen, und wesentlich zusammen- gehören, ergiebt sich, dafs bei einem durch irgend einen Umstand herbeigeführten Hindernifs, welches ihre ge- drängte Vereinigung hinderte, sie auseinander zu treten nöthigte, dafs sie sich dann in vier Verticillen, jeder aus drei homogenen Theilen bestehend, stellen würden. In- nerhalb dieser Theile steht das dreiseitig prismatische Germen mit seinen drei Stigmaten, und zwar so, dafs die Seiten den innern, die Kanten aber den äufsern Blu- menblättern entgegen stehen; die Stigmata, welche je zweilippig oder gedoppelt oben auf sitzen und den Kan- ten entsprechen, stehen also ebenfalls in der Richtung 596 der äufaern Blumenblätter. Da die Verticillen mit Alter- nirung ihrer einzelnen Theile au£ einander folgen, die Kanten des Germen aber mit den drei innersten Staub- fäden alterniren, so müssen diese Kanten die Mittelner- ven der nächsten drei einen Verticillus bildenden Theile sein, deren Seiten dann auf der Mitte der Flächen des Germen zusammenstofsen, wo sich auch eine erhabene, wenn gleich keineswegs scharf begränzte Linie zeigt. Aber es sind nicht die Ränder der Flächen, welche an dieser Stelle zusammenstofsen, sondern die Flächen selbst verwachsen, indem ihre Ränder sich nach innen biegen, sich verdicken, und eine jede am Rande selbst die Ovula in einer Reihe senkrecht übereinander stehend tragen. Die drei Theile oder Blätter, welche so das Germen bil- den, machen also eigentlich drei Fruchthüllen, welche einfichrig, jede zwei senkrecht neben einander liegende Reihen von Früchten an ihrem Gentralwinkel haben, wäh- rend der nach aufsen gelegene der Kante entsprechende Winkel eine kleine Höhlung bildet, welche in der Bie- gung des Winkels selbst eine senkrecht herabgehende Reihe kleiner weifser Härchen enthält. Der Fruchtkno- ten bildet also die letzte oder 5te Trias von Gebilden dieser normalen Blüthe. Alle diese Theile sitzen auf dem konischen Ende des Blüthenstiels oder Schaftes, dessen Spitze in der Basis des Germen liegt, und sich beim Durchschnitt durch seine Farbe auszeichnet. — Diese Auseinandersetzung mufste vorangeschickt werden, um die Juxuriirende monströse Bildung deutlich zu ma- chen, deren Beschreibung wir jetzt versuchen wollen. Die Tulpe war von rosenrother Farbe und gefüllt. Zu unterst standen drei Blätter, in Form den gewöhnli- chen Blumenblättern fast gleich, doch in eine kurze dick pfriemenförmige Spitze auslaufend, aufsen mit Ausnahme des Randes grün gefärbt, der Rand an der Basis weifs- 597 lieh, nach oben hin mehr und mehr roth, aber auch das Roth im obern Theile dieser Blätter hatte noch einige grüne Streifungen; innen waren sie mehr roth gefärbt, und hatten nur in der untern Hälfte über der Basis eine grofse rein grün gefärbte Stelle, welche sich nachher ins Rothe verlief. Diese drei äufsersten Blätter standen nicht in einer Ebene, sondern ein jedes war etwas hoher als das vorhergehende, und das am tiefsten liegende war etwa um vier Linien von der nächsten Trias entfernt. Diese zweite Dreizahl bestand aus Blättern, welche unten schma- ler als oben waren, wo sie sich schnell kurz zuspitzten; sie waren gröfstentheils roth, an der Basis weifs, und nur nach der Spitze zu zeigten sich in der Mitte oder zu beiden Seiten des Mittelnerven grüne Färbungen; sie al- ternirten mit den drei ersten. Nun kamen die beiden, den Staminibus entsprechenden Reihen, sie schlössen sich fast unmittelbar an die vorhergehende an. Zuerst die Reihe Stamina für die äufsern Blumenblätter, sie bestan- den aus folgenden Theilen: ein vollkommenes Blumen- blatt ohne irgend eine Mifsbildung, die beiden andern waren zweilappig, das eine bis auf die Hälfte, das andere nicht ganz bis zur Hälfte gespalten, die Spaltung ging seitwärts vom Mittelnerven, so dafs also ein Lappen grö- fser war als der andere. Der Mittelnerv hatte unmittel- bar über der Bucht der Spaltung einen schwarzblauen schmalen Längsfleck, dies war bei dem einen, eine voll- kommen fehlgeschlagene, nur durch die Färbung ange- deutete Antherenbildung, bei den andern aber war wirk- lich ein Loculament der Anthere ausgebildet, das andere dagegen war noch blumenblattartig und bildete den grö- fsern Lappen; das ausgebildete Loculament enthielt Pol- len. — Vierte Reihe, die drei innern Antheren: wieder- um drei Blätter, den eben beschriebenen sehr ähnlich, das eine fast ganz wie das letzt beschriebene, nur war 598 die Anthere in der Spitze schon ausgebildet, aber des- wegen standen die beiden Lappen des Blattes hoch her- vor, das zweite und dritte waren auch so, aber die An- there war zum gröfsern Theile entwickelt und frei, doch standen auch hier die Lappen weit hervor, und an der Innern Seite befanden sich zwei, mit ihren Flächen an- einander liegende, schmale, blumenblattartige Theile, wel- che rechtwinklig auf der Mittelrippe standen, und mit ihr bis zum Anfange der Anthere verwachsen waren, die hier gröfsern, dort kleinern, freien Enden derselben wa- ren in beiden Fällen kürzer als die Anthere. Hierauf folgte ein luxuriirender Theil, nämlich noch eine Trias von Gebilden, zwei Staubfäden aber sehr monströs, der eine mit beinahe ganz entwickelter Anthere, auf jeder Seite mit einem blumenblattähnlichen Lappen, von denen der eine sehr klein, weifs, nur so lang war, als die Mit- telrippe bis zum Staubfaden, der andere aber roth ge- färbt diesen weit überragte, dabei war auf der innern Seite der Mittelrippe noch ein kleiner senkrecht aufste- hender Fortsatz, der kleiner war als der kleinere seit- liche Lappen. Der andere Staubfaden war den oben be- schriebenen sehr ähnlich, aber beide sehr schmale Sei- tenlappen hatten an den Spitzen rothe Färbung, waren aber auch ungleich, und der gröfsere kaum etwas länger als die Anthere; der innere Fortsatz war auch da, aber auch etwas gröfser, als beim vorigen und ganz weifs. Der dritte hier zugehörige Theil war ein vollkommenes, ordentlich ausgefärbtes, aber tief zweilappiges Blumen- blatt, dessen gröfserer Lappen auch etwas unregelmäfsig zerschlitzt war. Da an dieser Stelle, wie die gröfsere Ausbildung aller Theile daselbst zeigte, ein gröfserer Aus- bildungstrieb vorwaltete, so hatte sich zu diesem Blumen- blatte noch ein zu ihm gehöriges, höher stehendes Sta- unen gesellt, also ein Glied einer folgenden Dreizahl von 599 Stamina, welche sich weiter nicht manifestirte. Dies Stamen war regelmäfsig gebildet mit Ausnahme des Fila- ments, welches walzenförmig, nach der Spitze etwas dün- ner und weifs war. Ein kleiner Zwischenraum von etwa zwei Linien trennte die bis jetzt beschriebenen Gebilde von den folgenden, jedoch war das letzt beschriebene Blumenblatt mit seinem zugehörigen Staubfaden schon dicht an die folgende 5te Reihe, oder die siebente un- serer Blume gerückt. — Mit den dem Germen entspre- chenden Theilen begann ein neues System , eine neue Blume; die drei Theile des Germen, waren in drei rothe Blumenblätter verwandelt, aber ihre Natur und ihre ei- gentliche Bestimmung gab sich durch folgendes kund : der Mittelnerv war sehr verdickt, ganz grün, und hatte aufsen in der Mitte einen vertieften Längsstrich, welcher auch auf den Kanten des Germen zu sehen ist, innen hatte er seiner ganzen Länge nach eine dichte Reihe fei- ner Härchen, wie sie sich ebenfalls in dem innern Winkel jedes Loculaments zeigt. An der Spitze war der Mittel- nerv ein wenig zweispaltig, etwas verdreht und nach ^ufsen gekrümmt, die Ränder der Spalte zeigten die Na- tur der Stigmata, waren mit kurzen weifsen Papillen dicht bedeckt, sie liefen in die Ränder der beiden Sei- tenlappen aus, welche viel länger als der Mittelnerve wa- ren, übrigens ganz von Farbe und Consistenz der Blu- menblätter; die ganzen Theile waren nach aufsen con- vex, doch lag der Mittelnerv in einer rinnenartigen Ver- tiefung, und der obere Theil der Lappen war durch die Drehungen bei den Stigmaten etwas runzlig faltig. Dies, war also die fünfte oder letzte Trias unserer Normal- Blume, die siebente aber an unserer Monstrosität. Die folgende achte bestand aus zwei regelmäfsig gebildeten Blumenblättern, welche nur an ihren Enden etwas runz- lich waren, das dritte hierzu gehörige fehlte, es mufste 600 grade an der Stelle stehn , wo tiefer, unten ein einzelner Staubfaden als einziges vorhandenes Glied einer Trias dastand, durch diese frühere Ausbildung erschupft, mufste die jetzige unterbleiben. Der Ordnung nach sollten nun drei Stamina folgen, welche den aus dem Germen ent- standenen Blumenblättern zugehörten, von diesen war nur einer vollständig ausgebildet, ein zweiter war mit dem das Innere der Blume bildenden Germen verwach- sen, über ihn nachher. Die zu den Blumenblättern zweite Reihe gehörigen Stamina waren auch nicht vollständig, nur zu den zwei vorhandenen Petalis waren ganz voll- kommene Stamina da, das dritte war ebenfalls mit dem Germen verwachsen. Das Germen selbst, die eilfte Reihe unserer Bildungen, war sehr unregelmäfsig. Die einzel- nen Theile hingen nicht vollständig zusammen, auch wa- ren mehr als drei Theile da, zwei nämlich, welche sich halb antherenartig ausbildeten und eigentlich Antheren sein mufsten, waren überflüfsig, aber auch noch theilweise mit den andern verwachsen, wodurch eine nicht gut zu beschreibende Verbindung entstand. Die beiden halb in Antheren, halb in Germentheile gewandelten Bildungen, waren so beschaffen, dafs die eine Seite von der Mittel- rippe aus die halbe Anthere bildete mit einem völlig aus- gebildeten und dunkel gefärbten Loculament, das jedoch etwas gröfser erschien, als es gewöhnlich zu sein pflegte. Ueber das Loculament ragte noch an beiden das auf die- ser Seite auch noch ausgebildete Stigma herüber, als ein von der Mittelrippe ausgehender Fortsatz. Die andere diesem entgegengesetzte Seite war verdickt, halbgrün und ganz dem Theil, welchen es im Germen bilden sollte, angemessen ausgeführt, oben war die andere Hälfte oder Lippe des Stigma, der Rand hatte besonders am untern Ende die vollständig ausgebildeten Ovula, welche offen nach aufsen lagen, da sich dieser Rand nicht, wie ihm 601 zukam, vollständig nach innen umgebogen hatte. Da diese beiden Zwittergestalten sehr grofs waren, so hat- ten sie das unter ihnen liegende (eigentlich über ihnen höher stehende), mit dem sie überdies gröfstentheils ver- wachsen waren, unterdrückt, und es war daher sehr ver- kümmert; aber auch die beiden andern waren nicht so grofs wie jene und hatten sich auch nicht gehörig ver- binden können, daher sie ganz mifsgebildet waren, doch konnte an jedem die Mittelrippe, die beiden Stigmata und die Ovula tragenden Ränder unterschieden werden, von letztern waren jedoch nur wenige ausgebildet. — Es läfst sich, wenn wir nur bei Betrachtung dieser Tulpe stehen bleiben, aus der gegebenen Beschreibung folgern, dafs das Germen eine zweite in der sogenann- ten Blume enthaltene metamorphosirte Knospe sei, wel- che sich, bei luxuriirender Vegetationsthätigkeit, in eine vollständige Blume ausbilden kann, und nicht selten als solche gestielt aus der Blume hervortritt. Leicht wäre es daher möglich, eine auf diese Weise regelmäfsig ausgebil- dete Blume zu finden, welche aus folgenden neun Tria- den bestehn müfste: 1) äufsere Blumenblätter; 2) innere Blumenblätter; 3) äufsere Staubfäden; 4) innere Staub- fäden; 5) äufsere Blumenblätter zweite Folge; 6) innere Blumenblätter zweite Folge; 7) äufsere Staubfäden zweite Folge; 8) innere Staubfäden zweite Folge; 9) Germen. So hätten wir eine durch 3 mal 3 Reihen ausgebildete Blume oder eine höhere normale Entwicklung, welche vielleicht noch einer Steigerung fähig wäre, wie wir etwas Aehnliches an Erysimum cheiranthoides L. selbst beobachteten (cfr. Flora nostra Berolinens. 2. p. 253). Die einfachste regelmäfsige Blume einer monocotyledonischen Pflanze würde aus drei Theilen bestehen : a) drei Peri- gonialblätter; b) drei Staubfäden mit jenen alternirend; c) dreitheiliges Germen. Indem sich ein oder mehrere 602 Theile wiederholen, entstehen andere Modifikationen: Blu- men mit sechs Perigonialblättern und drei Staubfäden, Blu- men mit drei Perigonialblättern und sechs Staubfäden, Blu- men mit sechs Perigonialblättern und sechs Staubfäden, und dies letztere am häufigsten, da die einzelnen sich zu einem Ganzen verbindenden Abtheilungen untereinander bedin- gen, so dafs eine Veränderung oder Abweichung in der einen, auch etwas Aehnliches in der andern veranlafst, wenn nicht die Kräfte, durch zu grofse Anstrengung zu sehr in Anspruch genommen, erschöpft sind, und die Aus- führung der Regel hindern. Es wird ferner durch diese Betrachtung bestätigt, dafs Petala, Stamina und Germina nur höher entwickelte Blätter sind, welche in eine wirteiförmige normale Stel- lung getreten und höher ausgebildet sind. Die Anthe- ren entstehen hiernach dadurch, dafs jede Seite des Blatts neben der Mittellippe ein Fach der Anthere bil- det, dafs der Rand die zum Aufspringen bestimmte Naht giebt, dafs das innere Zellgewebe des Blatts die freien Pollenkörper erzeugt, die Mittelrippe endlich Stamen, Connectivum etc. wird. Diese Ansicht, welche auch die meines Freundes J. Röper ist (cfr. En. Euphorb. ejusd. p. 44 in nota), weicht von der Meinung anderer in etwas ab, indem sie glauben, die Anthere bilde sich durch Um- schlagen der Blattränder, und der Pollen entstehe wie die Ovula aus dem Blattrande selbst. Obgleich diese Annahme eine grofsere Einfachheit in den Bildungsge- setzen voraussetzt, so kann ich ihr für jetzt nicht bei- pflichten, denn es scheint der Natur dieser Erzeugnisse mehr angemessen, wenn man annimmt, wie auch die Be- obachtung es zu bestätigen scheint, dafs so wie sie in ihrem Dasein sich einander gegenüberstehen, auch in ihrer Entstehungsweise schon ein Gegensatz vorhanden sei; — ich bin der Meinung, dafs der Pollen aus dem — — 603 Zellgewebe, die Ovula aber aus den Längsgefäfsen ent- stehen. Das Germen bildet sich aus den Blättern, indem sich deren Ränder nach innen schlagen und am Rande die Ovula bringen, welche wohl aus den Enden der Ve- nen entstehen mögen (zuweilen auch wohl ihrem ganzen Verlaufe folgen können) *). Die halb Anthere halb Ger- mentheil gewordenen Blätter machen es augenscheinlich, dafs es dieselben Bildungen sind, welche sich zu dem einen oder dem andern Organ entwickeln, und dafs nur die Stellung und Lage ihre Form und Bestimmung be- dinge, ist aber hierbei irgend eine Störung eingetreten, so entsteht auch ein Schwanken in ihrer Ausbildung. Ich schliefse diese kurzen Betrachtungen mit dem Wunsche, dafs die Botaniker recht fleifsig genaue Unter- suchungen an solchen von der Norm abweichenden Bil- dungen anstellen und bekannt machen mögen, da wohl nichts geeigneter ist, uns über die Natur der Theile zu belehren, als wenn durch solche Verirrungen der Isis Schleier gelüftet wird. Auch die Zoologie erfreut sich mancher Resultate aus solchen Betrachtungen. *) Bei den Farrenkräutem sehen wir die Saamen 8tet9 aus den Venen, an aehr verschiedenen Orten und in sehr verschiedener Aus- dehnung entspringen ; die Farren würden also nach Mancher Ansicht die Repräsentanten des Germen sein, die diesem Theil analoge Ab- theilung von Gewächsen ausmachen. 604 FUNGORUM NOVORUM ET DESCRL PTORUM ILLUSTRATIONES PUBLICAT D. F. L. de S C HL ECHTEN DAL. (C ontinuati o.) Caeomata ordinis Uredo, quae Leguminosas plantas infestant, obscuro colore conveniunt, differunt structura sporidiorum et modo prorumpendi, nullum in iis hucus- que est notum. Caeoma colore pallido insigne, excepto Aecidio, de quo infra plura proferamus. 26. Caeoma Trifolii. Nob. C. maculis subnullis pallescentibus, acervis forma va- riis bullatis, epidermide primum inclusis griseis, dein rupta et decedente nudis, pulvere fusco, sporidiis ellipti- cis subacutis. Uredo Trifolii DC. in Eric. bot. 8. p. 223, Fl. fr. 6. p. 66- n. 604. Puccinia Trifolii Hedw. Fung. ined. t. 18, DC. ß. fr. 2. p. 225. 7i. 604. In omnibus partibus viridibus Trifolii repentis, hy- bridi et ßliformis. (v. V.) Folii pars affecta plerumque pallescit, saepius vero nullas ostendit maculas. Aeervi in foliorum utraque pa- gina prorumpentes forma sunt valde varii, irregulariter dispositi, subrotundi, ovales, oblongi, etc. valde convexi, bullati, epidermide prius claasi grisei, qua rupta et sece- dente nudus adest pulvis fuscus; aeervi vero in caulibus, petiolis, nervis foliorum nascentes, has partes valde in- flant, saepe contorquent et diveraius reddunt difFormes, 605 caeterum iis parenchymatis foliorum simillimi eodemque modo saepe confluentes. Sporidia elliptica, hinc inde subpedicellata s. potius acutata. Cel. Linkius hoc cum G. apiculoso suo commiscuit, cui a?ienum bullatis acer- vis et sporidiis haud distincte pedicellatis; a Gaeomate Leguminosarurn differt: acervis bullatis, colore pulveris obscuriore et sporidiis ellipticis nee orbiculatis. 27« Gaeoma Leguminosarurn. Link. G. maculis oblitteratis flavescentibus, acervis irregu- lariter (rarius regulariter) dispositis saepe confluentibus subrotundis convexiusculis, dein epidermide rupta cinetis, pulvere ex rufescente-fusco copioso, sptnidiis subglobo- sis subovalibusve epedicellatis. Schlei. Fl. ßer. 2. p. 127, Link Spec. VII. 2. p. 34 ex parte.? Uredo Fabae Grev. Scot. Crypt. t. 95. excl. syn. Crescit in omnibus partibus viridibus Leguminosa- rurn (vidimus in Vicia Laba, V. sepium, Phaseolo com- munis Ph. 7iano, Cjtiso Laburno, Genista tinetoria). Maculae adsunt pallescentes aut flavescentes non di- stinetae. Acervi nunc sparsi, nunc conferti, confluentes, totam interdum obtegentes paginam, nunc in orbes con- fluentes dispositi, quorum centrum acervus aecupat cete- ris major, omnes sunt subrotundi, subconvexi, prius epi- dermide tecti, rupta dein cineti. Pulvis satis copiosus, dilute ex rufescenti- ruscus. Sporidia fere semper cir- culo medio aut aliis picturis obscurioribus signata. — Magna est apud auetores confusio inter hanc et illas cum his saepe provenientes caudatas species , quare et vulgatioris hujus perpauca addi potuerant Synonyma rer- tissima, ab omnibus enim scriptoribus Status prior junior insequentium habetur, an jure? neseimus. 28. Gaeoma apiculatum. Nob. G. maculis distinetis subnullis, acervis irregulariter dispositis saepe confluentibus subrotundis convexiuscu- 606 i — lis, dein epidermide rupta cinctis, pulvere copioso rubro- fusco, sporidiis subglobosis apiculo recto aut curvato ipsis breviore terminatis. Schld. FL Ber. 2. p. 128. Caeoma apiculo Mim Link sp. pl, l. c. p. 32 exclus. plurimis synonymis. Uredo apiculata Strauss. Wetter. Annal, 2. p. 97. n. 21. excl. var. B et y, Mart. ß. Mosq. p. 232. excl. var. b. et c. » Uredo cytisi Strauss. Wett. Ann. 2. p. 98. n. 22. Uredo pisi Strauss. I. c. p. 99. n. 24, Mart, fl. Mosq. p. 233, DC. in Enc, bot. 8. p. 222, Fl.fr. Q. p. 64. n. 601. Uredo genistae Strauss. I. c. p. 99. n. 25. Uredo appendiculata B Fers. Syn. p. 222, FL d. Wetter. 4. p. 279- n. 1599? 4U>- et Schw. p. 128. n. 361. Uredo fabae p8 Alb. et Schw. p. 127. n. 36. Uredo orobi DC. Fl. fr. 6. p. 66. n. 604. ß, Schum. Saell. 2. p. 232. n. 1562. Uredo laburni £>C. Enc. bot. 8. p. 222, Fl.fr. 6. p. 63. % 600. Uredo hedysari obscuri DC. Enc. bot. 8. p. 222, FL fr. 6. p. 64. n. 601. a. Puccinia hedysari obscuri Schi. pl. exs. , .DC. Syn. n. 601. Puccinia pisi DC. Fl.fr. 2. p. 224. n. 601. Puccinia laburni £>C. Fl. fr. 2. p. 224. n. 600, /^oj. 2. ?. 224. Habitat amphigenurn in foliis et stipulis inque omnibus fere partibus viridibus complurium Legumino- saruniy ex gr. in Trifolio hybrido, repentü, arvensil et montano, in Cytiso nigricantel Ket Laburnol, in Ge- nista sagittali et tinctoria! in Piso sativol, in Orobo tuberoso et verno, in Hedysaro obscuro et Onobrychidel, in Medicagine falcatal , in Astragalo arenariol , ha- moso !t 607 mosol, in Ononide arvensil inque Anthylli&e Vulne- raria ! forsan et in pluribus hujus familiae Qv. v.) Folia affecta aut tota sunt reliquis minora et palli- diora, aut maculis effusis- variis pallide luteis sunt obsita, aut plane immaculata. Acervi subrotundi, ratione loci, quem inhabilant, majores aut minores, saepe congesti et confluentes, ceterum sparsi, nunquam regulariter dispositi, convexiusculi, primum epidermide tecti, dein rupta et persistente cincti. Quae supra contulimus synonyma, certa nobis sunt visa, quamquam haud omnium specimina inspicere con- tigit, sporidiorum forma inter se (ex descriptione) con- veniunt, colore ex rubro-fusco usque ad brunneum ver- gente et acervorum magnitudine inter se distinguuntur, qua ex causa plures formare noluimus species, quum plu- rimae a nobis observatae for'mae nimis sint similes. Sa- tis bene distinguitur caudae longitudine et colore ab in- sequente, sicut caudae praesentia ab antecedentibus. 29. Caeoma appendiculatum. Nob. G. maculis distinctis subnullis aut pallidis, acervis ir- regulariter disposilis saepe confluentibus subrotundis con- vexiusculis, dein epidermide rupta cinctis, pulvere co- pioso obscure brunneo, sporidiis ovatis in pedicellum ipsos aequantem elongatum attenuatis. Schld, FL Ber. 2. p. 129. Caeoma appendiculosum Link l. c. p. 33« Puccinia Fabae Grev. Scott. Crypt. Fl. t. 29. Provenit in omni parte viridis immo in ipsis legu- minibus Phaseoli vulgaris, nani, Pisi sativi, in Vicia Faba, Orobo tuberoso et verno, forsan in pluribus e Le- guminosarum familia. Ad hoc fortassis pertinet Uredo Orobi Auct. sem- per enim in Orobis hoc solum reperimus. In legumini- bus Phaseoli acervos format sat magnos deplanato-pul- 4s Heft. 4| 608 vinatos, diametro 1 — 2 lineari. Pulvis fere niger, copio- sus. Pedicellus longitudine sporidium aequans, apicem versus attenuatus, pellucidus, non coloratus, sporidium vero ex fusco coloratum. Pucciniam non esse, defectu omnxs dissepimenti, satis est darum. Superest ut reliqua , quae suo G. apiculoso adjunxit cel. Linkius, Gaeomata examini accuratiori subjiciamus. Quae Gompositarum familiam infestant prima perlustre- mus, Caeoma compransor Nob., C. formosum Nob., C. suaveolens (ad quod pertinet synonymon Uredo Gyani DG. Fl. fr. 6. p- 74. n. 612. b.) jam adoptata sunt, sed Caeoma nostrum ephialtes ad C. apiculosum immerito est adligatum. Affinitate magna quidem conjungitur cum C. Leguminosarum, sed diversum aestimamus. 30. Caeoma ephialtes. Nob. , G. maculis nullis aut pallidis orbicularibus dein con- fluentibus, acervis dispersis, vix confluentibus , minutis, rotundis, convexiusculis, dein epidermide rupta cinctis, pulvere obscure rubro-fusco, sporidiis subglobosis opacis epedicellatis. Schld. FL Bcr. 2. p. 126. Uredo Gichoracearum DC. FL fr. 2. p. 229. n. 612, 6. p- 74. n. 612. excl. syn. Alb. et Schw.y DC. Enc. bot. 8. p. 226, TVallr. Ann. bot. p. 140. n. 249. Uredo Flosculosorum Alb. et Schw. p. 128. n. 362. in statu juniore. Uredo Hieracii Sc/mm. En. pl. SaelL 2. p. 232. n. 1563. Uredo Apargiae Schi. pl. exs, Uredo apiculata ß Arctii Strauss. Wetter. Ann. 2. p. 97. Uromyces amphigenus Lk. Obs. 2. p. 28. ex parte. Gacoma apiculosum Lk, Sp. pl, l. c. 32. in planus compositis. Provenit hypogenum at praesertim epigenum in fo- — i 609 liis et in omnibus partibus viridibus plantarurn e fa- milia Compositarum , ex gr. in Crepide tectorum ! et biennil, in Picride hieracioidel, in Hieracio murorum!, sylvaticol, umbellato! sabaudo! et dubio!, in Leonto- donte Taraxaco!, in Hypochoeridi radicatal, in Apar- gia hirta, ■autumnali et saxatili! , in Lapsana com~ munil, in Prenanthe muralil, in Arctio minori! et Bardana, in Centaurea Jaceal, in Cnico lanceolato! , palustril, et certo in pluribus. Licet rarius occurrat pedicellus brevissimus , copia sporidiorum maxima illo caret, nee Puccinia posthac in- nascens pedicellata, simile quid in pluribus videmus spe- ciebus. Ex varia foliorum natura, varias, leviter tarnen diversas, subit formas, acervi majores minoresve sunt, magis minusque dispersi, color nunc obscurior, nunc dilutior. Uredo Cichorii (DG. fl. fr. 6. p. 74. n. 612. a) et Uredo Arnicae scorpioidis (DG. 1. c. p. 65. n. 602. a) a nobis nondum visae nee examinatae, proprias formare videntur species. Uredo Cacaliae (DG. 1. c. p. 65. n. 603. a) quam in Gac. Petasitide non vidimus, dubia no- bis, aeeepimus enim Gaeoma in a versa foliorum pagina Cacaliae alpinae, quod propriam sistere videtur speciem, in quam Candollii descriptio haud bene quadrat. En nostri descriptionem : Maculae sunt effusae rotundatae pallidae in superficie foliorum, medio obscuriores viride- scentes. In pagina aversa insident hisce maculis acervi dense conglomerati, nullius modi regulariter dispositi, confluentes, minuti, rotundi, convexi, epidermide grisea longius tecti, quae rumpens pulverem rubro-fuscum haud copiosum liberum reddit. Sporidia pyriformia brevissime apiculata opaca. More cresCendi et sporidiorum figura ab omnibus aliis, in eadem familia provenientibus satis recedit. 41* 610 De reliquis Compositarum Caeomatibus flavis C. re- ceptaculorujriy compransor, Senecionis, nee de C. nitido7 Artemisiae, Elephantopodis a nie nondum conspectis, non est cur verba faciam. Gaeomatis apiculosi Lk. inter synonyma est Uredo Aristolochiae cum signo interrogationis , species optime distinguenda. 31. Caeoma Aristolochiae. Nob. G. maculis nullis, acervis dispersis distinetis orbicu- laribus deplanato-convexiusculis, epidermide poro medio rumpente deraum oblitterante cinetis, pulvere flavo-fus- cescente, sporidiis subglobosis brevissinie pedicellatis. Uredo Aristolochiae DC. H. fr. 6. p. 67. n. 604. d. Provenit in pagina infera foliorum, inque externa fa- cie florum Aristolochiae rotimdae! (v. sp.) Gonstanter paginam inferam infestat. Acervi totam paginam oecupant, colore flavido dum epidermide tegun- tur, quae poro medio orbiculari sese aperiens umbilicati tuberculi speciem acervo reddit. Praeterea removendum a G. apiculoso Lk.: 32. Gaeoma Gentianae. Nob. C. maculis indistinetis pallidioribus, acervis distinetis confluentibusve, dispersis subregularibusve, acervis con- vexis minutis, epidermide grisea, rima media rumpente, persistente cinetis, pulvere nigricante Jion copioso, spo- ridiis subglobosis opacis rarius pedicellatis. Uredo Gentiana DC. Fl. fr. 6. p. 64. n. 601. b. Provenit in oninibus partibus viridibus, quam plu- rimum vero solummodo in pagina supera foliorum Gen- tianae Pneumonanthes (DC.*) et cruciatael Acervi, translucente per epidermidem pellucidam pul- vere, sunt grisei coloris, aperiuntur plerumque rima trans- versali media, rarius irregulariter fiiiduntur. Epidermis persistit. Sporidia globosa aut niagis ovalia saepius cir- 611 culo medio sunt notata, pedicellum in nostris specimini- bus non vidimus. 33- Gaeoma Phyteumarum. Nob. C. maculis indistinctis pallidioribus, acervis rotundis, primum minutis dein valde confluentibus, epidermide ci- tius rumpente et oblitterante vix cinctis, pulvere copioso intense fusco, sporidiis pyriformibus breviter pedicellatis, opacis. Uredo Phyteumarum DC. Fl. fr. 6- /?• 65. n. 602. DC. in Enc. bot. 8- p. 222. Puccinia Phyteumarum DC. FL fr. 2. p. 225. n. 602. Cr e seit hypogenum infoliis Phyteumatis spicatii et orbicularis DC. Confluentibus acervis maculas ntögnas obscure brun- neas format in pagina aversa foliorum praesertim radi- calium fungillus hie, qui rarius tantum solitarie paginam superiorem petiolosve aggreditur. Candollii descriptio bona. Sporidia obovata in pedicellum brevem atque cum ipso sporidio confluentem et cöncolorem opacum atte- nuata inde pyriformia, saepe linea media elliptica sunt notata. Euphorbia cearum Caeomata haud clara; ex Euphor- biis ipsis Gandollius quinque enumerat praeter Aecidium, e quibus quatuor reeepit Linkius, quintum, Uredo proe- minens DC. Fl. fr. 2. p. 235. n. 632, omittens, ex quin- que illis tria vidimus: Caeoma scutellatum N. (scutello- sum Lk.) C. excavatum Lk. et C. Helioscopiae N. (Eu- phorbiarum Lk.). Ex reliquis Euphorbiaceis vidimus: 34. Caeoma Mercurialis. Lk. C. maculis pallescentibus effusis, acervis subrotundis deplanato-convexiusculis, regulariter dispositis confluen- tibus, epidermide rupta cinctis, pulvere faciliter aufugo intense ochraceo, sporidiis globosis' minoribus pellucidis. Lk. Sp. pl. I. c. p. 35. 612 Caeoma confluens Schldl. Fl. Ber^ 2. p. 123. Crescit hypogenum in foliis Mercurialis perennis ! , cujus petiolos caulesque et fruct.us quandoque infestat, Circinnatim dispositi sunt acervi, in orbem unum duosve confluentes; in centro plerumque libero folii sub- stantia moribundä. Laciniae epidermidis albidae mox cir- cumdant aceryos paululum pulvjnatos at planos. Pulvis citius decedit et discus carnosus cui insidebat epider- midis fragnientis cinctus remanet. Golor exsiccatione pallescit. 35. Caeoma Ricini. Nob. C. maculis pallidis irregularibus , acervis subrotundis subhemisphaericis regulariter aut irregulariter disposilis confluentibus, epidermide rupta vix cinctis, pulvere au- rantiaco copioso longius remanente, sporidiis aliis obova- tis muticis, aliis longe pedicellatis inanibus. Uredo Ricini Biv. Bern. Manip. 3« p> 10. Provenit hypogenum in foliis Ricini communis ! Paginam inferiorem foliorum occupat, in alteram nisi rarius transcendens. Priori antecedenti valde aflinis, dif— fert vero : sporidiis paulo majori bus , magis ovalibus, im- mixtis sporidiis effoetis pedunculatis et colore ex Bivona, siccatus vero eodem colore tinctus apparet. Forsan prio- ris varietas major in majori et vegetiori planta, (Concinuatio sequitur.} Litteratur. A. Der Deutschen. Flora Sicula exhibens plantas vasculosas in Sici- lia aut. sponte crescentes aut frequentissime cul- ^as, secundum systema naturale digestas, auctore C. B. Presl. Tom. I. Pragae 1826. 8vo. XL VI. und 216 S. In der Vorrede giebt der Verf. eine allgemeine Uebersicht der climatischen Beschaffenheit und der Lage dieser Insel, welche er 1817 bereisete. Er theilt sie darauf in sieben Regionen ein: 1) Regio subtropica von 0 — 100 Fufs Erhebung; 2) Regio collina fängt mit der vorigen Region an und geht bis zu einer Hohe von 2000 Fufs, wo der Weinbau aufhört; sie zerfällt in zv, ei gleiche Theile, den untern, dessen Gränze der Oelbaum bildet, und den obern, welche den edelsten Wein liefert. 3) Regio sylvatica inferior, von 2000 — 4000 Fufs, die Re- gion der Eichen und der ächten Castanie. 4) Regio Fagi sylvestris vel Pini sylvestris von 4000 — 6000 Fufs, in welcher die Buche hoher als die Kiefer aufsteigt. Die folgenden Regionen finden sich nur am Aetna. 5) Re- gio subalpina von 6000 — 7500 Fufs* 6) Regio alpina von 7500 — 9000 Fufs, enthält fast alle Pflanzen der vo- rigen mit Ausnahme der Sträucher und nur wonig Eigen- 614 , thümliches. 7) Regio Lichenum von 9000 — 9200 Fuk, ernährt nur noch einige Flechten und die Spitze des Ber- ges bis zu einer Höhe von 10488 Fufs, ist ganz pflanzen- leer. Früher wurden schon von dem Herrn Verf. die Cyperaceae et Gramineae besonders abgehandelt und einige neue und seltnere Pflanzen Siciliens in den Deli- ciae Pragenses bekannt gemacht, jetzt aber eröffnet er diese vollständige Flora mit einer Aufzählung aller Pflan- zen, nach Familien, wobei die neuen noch nicht beschrie- benen mit Diagnosen versehen sind. Es folgt dann die ausführliche Bearbeitung, welche in diesem ersten Bande folgende Familien umtafst: Ranunculaceae, Berberideae, Nymphaeaceae, Papaveraceae, Fumariaceae, Cruciferae, Capparideae, Resedaceae, Cistineae, Violarieae, Polyga- leae, Frankeniaceae, Caryophylleae , Lineae, Malvaceae, Hesperideae, Hypericineae, Acerinae, Hippocastaneae, Meliaceae, Ampelideae, Geraniaceae, Oxalideae, Zygo- phylleae und Rutaceae. Eine jede Art ist mit Diagnose, vielen Gitaten und einer kurzen Beschreibung versehen. An neuen Arten fehlt es in dieser Flora nicht. — Adumbrationes plantarum edid. de Schlechtendal (s. p. 118) Fase. III. c. tab. 6. Dies dritte Heft enthält folgende Abbildungen: As- plenium aspidioides N., Asplenium lucidum Forst., Aspl. erectum Bory, Aspl. protensum Schrad., Aspl. Adiantum nigmm L. capense, Blechnum (Lomaria) capense Nob. Flora Badensis Alsatica, auet. Car. Christ. Gmelin. Vol. IV. Carlsruhe 1826. 8vo. c. tab. Lehrbuch der Naturgeschichte des Pflanzenreichs — 615 von Karl Julius Perleb. etc. Freiburg im Breis- gau 1826. 8vo. XII. u. 422 S. Nach einer Einleitung enthaltend Definition der Pflanze und des Pflanzenreichs, dessen Eintheilung, über den Nutzen der Pflanzenkunde und deren Litteratur, folgt der erste Abschnitt: Von den Eigenschaften der Pflan- zen überhaupt, wobei von der chemischen Mischung, den organischen Elementen, den Hauptorganen und dem Le- ben der Pflanzen gehandelt wird. Der zweite Abschnitt ist: System des Pflanzenreichs j nach Erläuterung der vor- züglichsten derselben giebt der Verf. seine eigene natür- liche Aufstellung, wonach die Pflanzen in 9 Klassen, jede - wieder in mehrere Ordnungen und diese in die Familien zerfallen. Die vorzüglichsten Gattungen und die ausge- zeichneten Arten werden durchgenommen. Den Beschlufs macht der dritte Abschnitt: von den örtlichen Verhält- nissen der Pflanzen. Hierauf folgt das Register. Das Werk ist kurz, klar und deutlich abgefafst und mag sich sehr gut als Lehrbuch gebrauchen lassen. Zeitschrift für Physiologie- etc. Zweiter Band. Heftl. 1826. (s. Heft 1. p. 132.) lieber das Vorkommen von körnigem gemeinem Zucker in den Blumen des Rhododendron ponticum von Dr. Georg Jäger p. 173- Der Verf. fand an einem im Zimmer gehaltenen Rho- dodendron ponticum, welches wohl 70 Blumenbüschel trug, Klümpchen festen Zuckers an dem obern Blumen- blatte, die sich zum Theil mit einem kleinen Stiele in die Rinne des Blumenblattes fortsetzten , in der sich der Nectär ansammelt; da dieser im flüfsigen Zustande im Freien von den Insekten aufgesogen wird, so ist das Vor- kommen von festem Zucker erst wenig beobachtet wor- bl6 , den (Odhelius schwed. Abh. 1774. p. 363- daraus in Crell neueste Entd. i. d. Chem. 1781. Bd. 1. p. 195). Jede Blume gab im Durchschnitt ungefähr 2 Gentigramme. Der Zucker war beinahe weiis, körnig, unter den Zäh- nen knirschend, von gewöhnlichem Zuckergeschmack. Nach den angestellten Versuchen schien zwischen ihm und dem gemeinen Zucker kein wesentlicher Unterschied vorhanden. Naturwissenschaftliche Abhandlungen. Herausge- geben von einer Gesellschaft in Würtemberg. Erster Band. Erstes Heft. Tübingen 1826. 8vo. "Nachricht über Versuche, die Befruchtung einiger Ge- wächse betreffend. Von C. F. Gärtner p. 35. Nichts kann erwünschter sein, als^ wenn Männer, wie der Verf. dieses Aufsatzes, directe Versuche über Gegenstände ansteilen, welche durch Raisonnement eben so wenig bewiesen als wiederlegt werden können. Alle, welche es mit der Wissenschaft redlich meinen, und sie nicht als Folie ihres eignen Daseins brauchen, werden gewifs die Fortsetzung dieser schätzbaren Beobachtungen und dem Beobahter jede Unterstützung, Mufse und Ge- sundheit wünschen. Die Versuchs -Pflanzen waren theils in Töpfe, theils ins freie Land gesetzt. Die Blumen wurden bei halber Entwicklung ihrer Antheren beraubt. Bei gehöriger Entwicklung der Narbe ward der Pollen des Morgens aufgetragen; jede Blume wurde bezeichnet. Ueber alle Versuche wurde ein Tagebuch und dabei eine fortlaufende genaue Witterungstabelle geführt. Die Ver- suche fanden im Sommer 1825 an 30 Arten aus 16 Gat- tungen und 4 verschiedenen Familien statt, ihrer waren im Ganzen beinahe 600; sie lassen sich unter 4 Abthei- lungen bringen. Die erste Reihe enthält: a) Beobach- 617 Hingen über den natürlichen Gang der Befruchtung; b) Versuche über künstliche Befruchtung mit dem eige- nen Pollen. Die zweite Reihe enthielt die Versuche über Bastard -Befruchtung; die dritte Versuche, Beobachtun- gen der Erscheinungen, welche fremdartige Körper, zur Bestäubung angewendet, hervorbringen. Die vierte Reihe beabsichtigte die Dauer und Art der Wirksamkeit des Pollen auf fremde Ovarien zu erforschen. Ein Verzeich- nis der Pflanzen, an und mit welchen Versuche ange- stellt sind, wird gegeben, die Zahl der zu Versuchen ge- nommenen Blumen und die Zahl dei^ dadurch erhaltenen Früchte sind beigefügt. — Eigener Pollen haftet sehr gern und fest ' auf der Narbe, fremder schwieriger, je nachdem die Arten verwandter sind, leichter. Meist sind Pollen und Narbe gleichzeitig befruchtungsfähig. Der Pollen verschwindet bei Bastard-Befruchtung früher oder später doch nie unter \\ Stunden von der Narbe. Nach der Befruchtung verändert sich die Narbe und verwelkt, bei Bastard-Befruchtung erhält sie sich länger. Fremder Pollen beschleunigt die Befruchtung nicht nur nicht, son- dern verzögert sie vielmehr. Einige Narben nehmen leicht Pollen von andern Gattungen auf, andere gar nicht oder schwer, und dies bei nahe verwandten Arten. Die Blumenkrone, welche bei der natürlichen Befruchtung nach einiger Zeit unverdorben abfällt, geht bei der Ba- stard-Befruchtung in einen krankhaften Zustand über und bleibt länger sitzen. Am Stiel und Kelch zeigt sich die erste Zunahme bei erfolgter Befruchtung, aber erst nach einigen Tagen zeigt sich das Anschwellen des Ovarii, welches bei der Bastard -Befruchtung noch länger aus- bleibt und hiernach differirt auch die Zeitigungs-Periode etwas. Mit Ausnahme der Datura Arten (D. laevis u. Metel) hatte bei keinem Versuche durch Bastard -Be- fruchtung die Frucht diejenige Anzahl von Saamen, welche 618 selbst eine minder vollkommene natürliche Befruchtung hervorbringt. Bei den Früchten wie bei den Saamen werden die äufsern Theile vor den innern ausgebildet. Bei den durch Bastard -Befruchtung erhaltenen Früchten und Saamen wurde bei keinem einzigen derselben weder die Farbe, noch die Gestalt, noch eine andere äufsere Eigenschaft der Früchte und Saamen der Mutterpflanze verändert gefunden. Der Einflufs des fremden Pollen ändert demnach nichts in den der Mutterpflanze eigen- tümlichen Formen und äußerlichen Eigenschaften der Früchte, der Saamen und selbst des Embryo; er erzeugt in diesem letztern nur die Fähigkeit durch das Keimen und die fernere Entwicklung der neuen Pflanze eine aus beiden concurrirenden Arten innig gemischte Form der Theile hervorzubringen. Die Befruchtung der Saamen durch den Pollen erfolgt nicht durch ein momentanes, z. B. der electrischen Materie ähnliches, sondern durch ein stätiges Wirken. Der materielle Stoff, der flüssige Inhalt des Pollen gelangt in Verbindung mit der auf der Narbe abgesonderten flüssigen Materie zu den Ovulis um in denselben dem Embryo seine Entstehung zu ge- ben, welcher sich aus einer Flüfsigkeit bildend nicht im Ovulum praeexistirt, sondern ein Produkt der Befruch- tung ist. — Beiträge zur Kenntnifs der Metamorphose der Gewächse, vornemlich in Hinsicht ihrer innern und äufsern Be- dingungen. Von F. Q. Grnelin. p. 73» Der Verf. spricht von der durch Gothe mit dem Na- men der Metamorphose bezeichneten Verwandlung einer Bildung in die andere, und versucht die Erscheinungen derselben, so wie die Bedingungen durch und unter wel- cher sie sich zeigen, zu erklären, zu erläutern. Er nimmt in dieser Abtheilung seines Aufsatzes die tortschreitende 619 Metamorphose durch, und handelt dabei zuvörderst von der Bildung der Wurzel und des Stamms, dann von der Blattbildung, von der Bildung der Augen und von der Bildung der Blume. Die Fortsetzung wird im nächsten Hefte versprochen. Die deutschen Brombeersträuche, von A. Weihe und Ch. G. Nees von Esenbeck. Fase. VII. (s. p. 114). Dritte Unterabtheilung: Piubi glandulosi calyeibus fruetus reflexis, 31. R. Lejeunei, R. fruticosus Lej. FI. d. Spa., 32. R. scaber, 33. R. vestitus, R. holosericeus Weihe in litt.., R. hirsutus Weihe Steud. Nom. , R. fru- ticosus Schulz Fl. Starg. , 34. R. thyrsillorus , R. ferox Vest?, 34. R. humifusus, R. pygmaeus Weihe in litt, 36. R. rosaceus. Flora Jenensis. oder Beschreibung etc. von Fr. D. Dietrich. Ersten Bandes, zweiter Theil. Jena 1826. 8vo. bis S. 716. (s. Linnaea p. 265). Diese Abtheilung enthält die Ute bis 19te Klasse incl., diese letzte Klasse nach Sprengeis Anordnung, die übrigen meist nach gewöhnlicher Weise. Der zweite Band, welcher die noch fehlenden 5 Klassen enthalten soll, wird noch für dieses Jahr versprochen. [Jahresbericht der schwedischen Acaclemie der Wis- senschaften über die Fortschritte der Naturge- schichte, Anatomie und Physiologie der Thiere und Pflanzen. Aus dem Schwedischen mit Zu- sätzen, von Dr. Joh. Müller. 1824. Der Ueber- 620 setzung erster Jahrgang. Bonn 1826. 8vo. IV. und 228 S. Die Uebersetzung der von uns schon Linnaea I. p. 488. angezeigten Uebersicht von Wickstroem beginnt in diesem Werke p. 99, wir verweisen daher auf die dort gegebene Inhaltsanzeige. Verhandlungen des Vereins zur Beförderung des Gartenbaues etc. (s. p. 130 et 290) Heft 5. 1826. Hierin ist: Ueber Cassia rostrata Mart. und über Hibiscus fugax Mart. vom Hofgärtner Seitz in München, zwei neue Pflanzen aus Brasilien, deren vollständige Be- schreibung mit colorirter Abbildung gegeben wird; von ersterer p. 99. tab. VII, von zweiter p. 102. tab. VIII. Ferner sind interessant für den Botaniker die Aufsätze: über Anwendung des Kochsalzes beim Feld- und Garten- bau ; über den Kampfer als Wiederbelebungsmittel für welke Pflanzen und Pflanzentheile, über Weizen-Arten. B. Der Franzosen. Sertum Austro-Caledonicurn, auctore J. J. La Bil- lardiere. Pars prior 1824, P. posterior 1825. Pa- ris, Strafsburg, London. 4to maj. Manuel complet de Botanique par M. Boitard. Pa- ris 1826. avec planches in -18. de 444 p. Memoires de la Societe Linneenne du Calvados Annee 1825. 8vo. C. und 600 S. mit einem Ku- pferheft in Queerfolio. : 1 621 Histoire des Lichens. -Genre Scicta par D. Delise. p. 1—167, planches 1 — 17 incL Eine ausführliche Monographie der Gattung Sticta, von welcher sechszig Arten aufgezählt werden, unter de- nen sehr viele neue. Die meisten sind abgebildet, die Abbildungen Steindruck, schwarz, ziemlich gut. Eloge historique de Tournefort, prononce dans la se'ance ■ publique du 24. Mai 1825 par M. Roher ge, p. 318. Ein Abrifs des Lebens, der Schriften und des Sy- stems von Tournefort, welcher anziehend geschrieben ist. Notice historique sur le Jardin botanique de Caen, lue ä la Soc. Linn. le 9» Mai 1825. par M. Lange. p. 344. Dieser Aufsatz ist eine Fortsetzung der im ersten Bande dieser Schriften vom Abbe de la Rue gegebenen Untersuchungen über das Studium der Botanik bis zur Errichtung eines botanischen Gartens in Caen, welcher 1699 gestiftet wurde. Die Schicksale dieses Gartens und seiner Vorsteher, so wie sein jetziger eben nicht sehr gelobter Zustand, er enthält fast 4000 Pflanzen, machen den Inhalt des Aufsatzes aus. Descriptions succinctes des Orchide'es, qui croissent na^ turellement dans les environs de Falaise, lu ä la se'ance du 7. Juin 1824. par M. Alphonse de Bre'- bisson. p. 367. Diese kurzen Beschreibungen in französischer Spra- che, mit sparsamer Synonymie enthalten nichts Neues. Die Gattungen sind die altern Linneischen, die neuern Bearbeitungen von Richard sind nicht erwähnt und be- nutzt, es sind in Allem 29 Arten. 622 ; Essai sur les Fougeres du Calvados, In ä la sdance du 3. Janvier 1825. Par M. Chauvin, p. 384. Nach einer allgemeinen Betrachtung der Familie der Farrn, folgen die Gattungen und Arten mit französischen Beschreibungen. Neue Namen sind Athyrium? scorpioi- deum, welches Polypodium Leseblii Merat ist, und Po- lystichum stipitatum, welches Asp. lobatum Willd. nee reliq. auetorum. Derniere addition au genre Sticta, p. 598. Enthält aufser einigen Zusätzen auch noch eine neue Art: Sticta Durvillei. Annales des sciences naturelles. Tom. VII. Observation^ sur quelques Cruciferes , decrites par M. De Candolle, dans le second voluine de son Systema naturale regni vegetabilis. Par J. P. ßfonard, prin- zipal du College de Nyon, en Suisse, avec des Jiotes de M. Gay. p. 389. Der Verfasser giebt Berichtigungen zu den nach der Lage der Radicula im Embryo von De Gandolle geord- neten Gruciferen. Zuerst zeigt er, dafs die Lage in einer und derselben Art nicht immer gleich sei, dafs sich also Abweichungen finden, welche leicht täuschen können. Schkuhr hat von den Saamen von Myagrura paniculatum zwei Durchschnitte geliefert, deren einer eine radicula dorsalis, der andere eine lateralis zeigt. Zwei merkwür- dige Belege hierzu geben Gochlearia saxatilis und Hut- chinsia alpina, s. unten, ferner Aiyssum maritimum, wel- ches der Verf. nach dem ersten untersuchten Saamen für eine Notorhize hielt, bis er sich durch die Mehrheit der Saamen überzeugte, dafs es eine Pleurorhize sei. Ueber Petrocallis pyrenaica blieb DG. in Ungewifsheit, der Verf. sah 623 sah, so wie Gay, dafs die unsichere Bildung des Embryo es zweifelhaft lasse, ob es eine Notorhize oder Pleurorhize sei. Etwas ähnliches sähe Gay bei seinem Erysimum maclovianum (Brassica magellanica Gaud, , von dieser Pflanze befindet sich eine ausführliche Beschreibung und Erörterung von Gay in der Note p. 392) ; in ihm ist die Radicula semper dorsalis, vix tarnen unquam in medium dorsum prona, longe plerumque alteri margini contigua, imrao nonnunquam in ipsum marginem deflexa, et infe- riore sua parte dorsalis, superiore lateralis. Auch Sisym- brium supinum und Alliaria officinalis blieben dem Verf. lange zweifelhaft, und er glaubte sie zu den Orthoplo- ceen rechnen zu müssen. In diesen beiden ist nämlich der eine der Cotyledonen seiner Länge nach in der Mitte ausgehöhlt, diese tiefe Furche nimmt die Radicula auf, und der andere Gotyledon . dicker als der erste, zeigt zwei deutlich verschiedene Seiten, eine innere flache, und eine äufsere sehr convexe und der Krümmung bei den Orthoploceen sehr entsprechende obwohl nicht ge- kielte. — Diese wenigen Abweichungen können jedoch noch nicht den Werth der Arbeit von DG. schmälern. Was die Unrichtigkeiten betrifft, welche der Verf. ver- bessern will, so sind es folgende: 1) Gheiranthus ochro- leucus Hall, fil, ist ein Erysimum. 2) Gheiranthus colli- nus M. B. desgleichen. 3) Cheiranthus leptophyllus des- gleichen. 4) Gheir. versicolor desgleichen s. über diese schon DG. prodr. — 5) Braya alpina Sternb. et Hoppe. Nachdem diese Pflanze in den Denkschriften der bot. Gesellsch., z. Regensb. Bd. 1. tab. i. und in Delessert Icones selectae II. t. 22. ohne Darstellung des Embryo abgebildet war, sagt R. Brown, indem er von seiner Gat- tung Platypetalum spricht: habitus fere Brayae, quacum structura floris, coryledonibusque incumbentibus conve- nit etc. Hooker bildete darauf Exot. Fl. t, 121. diese 4s. Heft. 42 624 Pflanze als Notorhize ab, in Sturms Deutschi. Flora 43stes Heft wird sie ebenfalls abgebildet, aber bei der einen Darstell ung des Embryo ist die radicula dorsa- lis, bei der andern lateralis: es schien also auch hier ein Variiren Statt zu finden, aber die Untersuchung von 47 Saamen zeigte sie ohne Ausnahme als Notorhize, da- her jene Darstellung wohl fehlerhaft sein möchte. (Beob- achtung von Gay). 6) Arabis Thaliana L. ist eine No- torhize, und gehört zu Sisymbrium bei S. bursifolium. Arabis serpyllifolia und auriculata bleiben aber, obwohl ähnlich, an ihrem Orte. 7) Cochlearia saxatilis Lam. Bei dieser glaubt der Verf. eine radicula dorsalis gesehn zu haben., Gay bemerkt aber in der Note, dafs er in Pyrenaeischen Exemplaren, unter 29 Saamen, 16 gefun- den habe mit deutlicher radicula lateralis, bei 9 anderen dagegen bog sich die Radicula stark nach dem Rande und berührte ihn am obern Theile, die 4 übrigen Saa- men zeigten gradezu eine radicula lateralis. Da die Pflanze nun häufiger Pleurorhize als Notorhize ist, kann sie bei Cochlearia stehn bleiben. 8) Gapsella bursa pa- storis Moench. Nach den Beobachtungen von Sende! (Ann. sc. nat. 3. p. 112.) ist Capsella eine Notorhize, und dürfte vielleicht mit zur Gattung Bivonea gezogen werden; Gay zeigt, dafs sie weder in diese noch eine der andern dort befindlichen Gattungen eintreten könne, sondern eine eigene Gattung bilde. 9) Hutchinsia al- pina R. Brown. Bei ihr ist die Radicula an der Basis lateralis, biegt sich aber bald über die Fläche des Coty- ledon bis sie den entgegengesetzten Rand desselben er- reicht. Sie gehört also zu den Notorhizen und tritt un- ter ihrer alten Benennung zu den Lepidien. 10) Hut- chinsia procumbens Desv., ist eine reine Notorhize, Gay untersuchte 15 Samen, sie folgt also der vorigen Art. Hutchinsia petraea ist dagegen eine Pleurorhize. li) Jbe- 625 ris. Nach De Candolle soll diese Gattung darin mit Biscutella iiberein kommen, dafs die Radicula descendens ist, aber nach den Beobachtungen, welche Gay an den Arten der ersten Abtheilung anstellte, sind diese Pleu- rorhizen mit herabsteigenden Golyledonen und Würzel- chen, daher ist Iberis näher verwandt den Thlaspi. Was Iberis semperflorens betrifft, so konnte sie aus Mangel an Saamen nicht untersucht werden, sie bildet vielleicht eine eigene Gattung, da ihre Radicula horizontalis ist nach Andrzeiowsky. (Gay). 12) Rapistrum Boerh. ge- hört nach den Beobachtungen von Andrzeiowsky und Gay zu den Orthoploceen, wohin es auch DC. in Prodr. stellt, doch sind daselbst die Gattungscharactere nicht vollständig angegeben; es hätte hinzugefügt werden müs- sen, dafs bei Rapistrum am Grunde jedes Fachs der Saame festsitzt, bei Grambe aber an ei,nen langen Funiculus be- festigt ist, der vom Grunde des Fachs ausgeht. 13) Hes- peris scapigera et arabidiflora DG., diese beiden Pflanzen bilden nach Andrzeiowski ein eigenes Genus Neuroloma, welches DG. im Prodr. aufgenommen hat, und bei den Pleurorhizen steht. 14) Sisymbrium obtusangulum Schi, gehört zu den Orthoploceen in die Abtheilung der Bras- siceen; Gay vermuthet, diese Pflanze sei identisch mit Brassica Erucastrum L. 15) Erysimum alpinum Baumg. hat stets eine Radicula lateralis, gehört also zu den Pleu- rorhizen und hier zu den Arabideen; Gay meint, sie müsse unter dem Wallrothschen Namen Arabis brassicae- formis zu Arabis kommen. 16) Lepidium virginicum L. Bei Lepidium ist die radicula dorsalis', in der Abbildung von Lepidium Iberis in Schkuhr Handb. 2. t. 180, welche zu L. virginicum gezogen wird, ist aber die radicula la- teralis. Was ist hier das Rechte? 17) Brassica olera- cea L. Im Innern des Saamen beobachtete Gay, wenn der Embryo entfernt war, eine queer durchgehende dünne 42* 626 Membran, welche an ihrer Spitze und den Seiten frei, an der innern Wand der Hülle ganz nahe beim Hilum befestigt ist und bis über die Mitte der Höhlung hervor- tritt, indem sie sich in die Falte des innern Cotyledon legt, zwischen der RaJicula und dem Rücken des Coty- ledon. Gay hält diese Membran für einen Anhang der eigenthümlichen Hülle des Saamens. Bei dieser Gelegen- heit giebt Gay noch einige Erörterungen: eine Pflanze nahe bei Nizza, welche Gay für Brassica oleracea hält, ist von DG. mit B. balearica vermengt worden, wie Stand- ort und Beschreibung ergeben. Nur was DC. bei B. ba- learica von aufrechten und fadenförmigen Blumenstielen, von einem kaum von der Schote verschiedenen Schna- bel sagt, gehört zu dieser, alles übrige zu B. oleracea, von welcher Gay folgende Diagnose giebt: siliquis erecto- patentibus subflexuosis, torulosis, rostro -cylindraceo, 2 — 1 spermo. Eine neue Art bezeichnet er, bei Toulon gefunden, als dieser ähnlich mit folgender Diagnose: B. Robertiana, siliquis patentissimis rectis, non aut vix to- rulosis, rostro subulato aspermo. (Gay). — Am Schlüsse giebt der Verfasser ein Verzeichnifs von 97 Qruciferen, welche in Rücksicht auf den Embryo von Andrzeiowski, R. Brown, Hooker, Gay und ihm selbst untersucht sind. Hierbei in einer Note von Gay die Bemerkung, dafs Far- setia clypeata wirklich zur französischen Flor gehöre, da er sie bei St. Amand dep. du Gher gefunden habe. \ Rapport sur un Memoire de M. Adrien de Jussieu ayant pour objet la famille des Rutacees, Par M^ • Desjontaines p. 419» Wir gaben schon p. 480. eine Uebersicht dieses Werkes. vn Note sur le Festuca Myurus de Linne et sur quelques especes voisines p. M. Soyez- pVillemet p. 440. Die Verwirrung, welche unter den der F. Myurus verwandten Arten herrscht, wurde zuerst durch einen Druckfehler herbeigeführt; in der Diagnose der F. Myu- rus von Linne heifst es nämlich: calycis altera valvula integra, altera aristata ; bei Willdenow steht für das letz- tere Wort: acuminata. Der Verf. setzt nun die Syno- nymie auseinander und giebt am Ende folgende Ueber- sicht: Festucae myurae. u) Floribus monandris, calyci- bus muticis, pedicellis non incrassatis plerisque multiflo- ris (Vulpia Gmel.) 1. F. Myurus L. , panicula racemosa secunda; spiculis sub 5 iloris, calycis valva majore acuta (1-J- lin. longa), altera brevissima (| lin.) setacea, valvis corollinis longe ciliatis aristatisque. Die F. ciliata der Autoren. 2) F. Pseudo -myurus N. , panicula longe ra- cemosa subsecurfcla nutante, vagina summi folii basi sub- involuta (1< lin, longa), altera breviori (1 lin.) setacea; valvis corollinis subscabris longe aristatis. F. myurus der meisten Autoren. 3) F. sciuroides Roth, panicula race- mosa secunda, a vagina summi folii longe remota, spicu- lis sub 5 floris, calycis valva majore acuta (3 lin. longa) altera breviori (1* lin.) setacea, valvis corollinis subsca- bris longe aristatis. F. bromoides vieler Autoren. — ß) Floribus triandris, valva calycina majore aristata, pe- dicellis incrassatis, plerisque unifloris. 4) F. bromoides L., panicula subspicata laxa secunda, spiculis sub 5 floris, calycis valva majore aristata (5 — 6 hn. longa), altera brevissima (l lin.) membranacea, valvis corollinis glabris longe aristatis. 5) F. uniglumis Soland. in Hort. Kew., panicula subspicata densa secunda; spiculis sub 6 iloris, calycis valva majore aristata (6 — 7 lin. longa) altera sub- nulla, valvis corollinis glabris longe aristatis. An prioris varietas ? 628 Note; sur le Coronilla vaginalis par M. Sendet (Extrait dune lettre aux Redacteurs) p. 435. Coronilla vaginalis ist von Lamarck in der Encyclo- paedie sehr gut beschrieben, dessen imgeachtet wird sie noch häufig verwechselt, so gehört in DC. Prodi*, die Diagnose und das Synonym zur C. vaginalis, die übrigen Synonyme aber zur G. minima L., und doch sind diese Pflanzen, welche beide in Frankreich wachsen, sehr gut zu unterscheiden schon durch die grofsen in eine Art von Scheide verwachsenen Stipulae, welche C. vaginalis hat und darin nur der G. valentina L. nahe kommt. Annales des sciences naturelles. Tom. VIII. Re'ponse ä la note sur les graminees de M. J. J. C. de La JFfarpe, insere'e dans le nume'ro de Septembre 1825 ; par M. Raspail p. 76« planche 24. , Der Verf. beweist aus jungen in Wasser gezogenen Maispflanzen, dafs, wenn auch der Ort der Trennung zwi- schen Blatt und Halm nicht immer am Knoten sei, er doch dort sein müsse, dafs aber diese beiden concen- trisch liegenden Theile mit einander verwachsen sein können, längere oder kürzere Zeit, ehe sie sich trennen. So kann man sich durch Queerschnitte überzeugen, dafs, wenn man von dem Punkte ihres Verschwindens abwärts schneidet, sie nicht nur bis zu dem nächsten Knoten, sondern bis nahe an den Gotyledon treten, freilich immer dünner und dünner werdend. -— Ebenso bestreitet der Verf. die Verschiedenheit der Insertionspunkte der Lo- diculae und Stamina, und behauptet, dafs diese letztern auf der Basis der Lodiculae (bei ihm ecailles) inserirt sind, Eine Erklärung der Figuren der Tab. 24. be- schliefst diese polemische Abhandlung, V*J JEtat' de la Vegetation au sommet du Pic du midi de Bagneres ; par M. le barori Ramond. (Extrait d'un memoire lu ä VAeademie des sciences, Janv* 1S2Q-) p. 96. So ähnlich die Polar -Flor mit der der hohen Berg- ketten in den gemässigten Ländern sein mag, so mufs doch die lange Dauer der Tage in den Polargegenden, die Verminderung des Luftdrucks auf den Gipfeln der Alpen, und der durch die Verdünnung der Luft auf die Intensität des Lichts hervorgebrachte Einflufs, Verschie- denheiten in der Vegetation dieser beiden Localitäten machen. Ramond glaubte, dafs der sehr isolirt sich 1500 Toisen über die Meeresfläche erhebende Gipfel des Pic du Midi zu einer solchen Vergleichung geeignet wäre, da er all den Einflüssen, welche sein Glima modificiren konnten, nicht ausgesetzt ist, überdies hatte er ihn in 15 Jahren 35mal bestiegen. Er bestimmte die obere Kuppe, den Raum bis 50 Fufs unter der höchsten Spitze zum Vergleichungspunkt. Der mittlere Barometerstand ist auf dem Gipfel 543m, 68; das Maximum, welches R. beobachtete 549m, 95; und das Minimum 536m, 28. Das Maximum der Temperatur war Ende August zwischen -|- 16° und -}- 17° Gentigr., in denselben Monaten zeigt das Thermometer bedeutende Abweichungen, es scheint in der Nacht bis auf Null zu sinken, ja wohl bis — 5 ° zu fallen. Mitte oder Ende Juni löst sich die Schneedecke, und um diese Zeit, besonders Anfangs Juli entwickeln sich die ersten Blumen Veronicae und Primulaceae. Im August ist allgemeine Blüthezeit und der Sommer, im September hält es sich noch, es ist die Herbstflor, Ende desselben Monats hört sie auf. So beschränkt sich die ganze Ve- getationsperiode auf drei Monaten; 133 Pflanzen bilden die Flora, 62 Cryptogameh und 71 Phanerogamen, doch 630 möchten wohl einige der erstem dem Verf. entgangen sein. Lichenen sind 51, Moose, Hepaticae und Farm sind nur 11 Arten. Die 71 Arten der Phanerogamen gehören zu 50 Gattungen und 23 Familien, von ihnen sind 5 jahrig, eine scheint zweijährig, die übrigen 65 sind perennirend. Die vorzüglichsten Familien bilden folgende Verhältnisse. Synantheren bilden \ der ganzen phanero- gamischen Flor; Gramina und Cyperaceae -J-, Cruciferae, Caryophylleae -fz, Primu'aceae, Saxifrageae, Rosaceae, Le- guminosae jede -Jg-, die übrigen Familien treten nur mit 1 — 2 Arten auf. Das einzige holzige Gewächs ist Salix retusa. Zur Vergleichung wird die Melville -Insel unter dem 74° N. Br. in der Tiefe der Baffinsbai gewählt. Der allgemeine Anblick der Vegetation aul dieser Insel und auf dein Pic du midi, die Familien, selbst die Gat- tungen, zu denen die Pflanzen gehören, sind sich fast ganz ähnlich, mehrere Arten sind sogar gleich oder kaum verschieden, wechselseitige Repräsentanten, aber die Ver- hältnisse der verschiedenen Familien sind im Allgemei- nen sehr verschieden. Die Garyophylleen und Rosaceen sind die einzigen, deren Verhältnifszahl fast dieselbe ist, die Cyperaceen, Gramineen, die Saxifrageen, die Cruci- feren sind viel zahlreicher auf der Melville Ins., der Com- positae, der Primulaceae, der Leguminosae sind mehr auf dem Pic du Midi. Ebenso ist es bei den Crypto- gamen ; die Lichenen herrschen vor auf dem Pic du Midi, die Moose auf der Melville Ins. Diese Verschie- denheiten scheinen anzuzeigen, dafs, wenn d-e Analogie der beiden Climate die Entwicklung der Vegetabilien, welche zu derselben Familie gehören, bestimmt hat, die merklichen Verschiedenheiten in mehreren der atmosphä- rischen Verhältnisse die gröfsere oder geringere Ent- wickelung gewisser Familien hervorgebracht haben, — o«n Consideratioiu. ge'nerales sur le genre Veronica et sur quelques genres des familles ou sectiojis voisines; par M. Aug. Duvau p, 163. Die ausführlichen Betrachtungen über die Gattung Veronica, welche der Verf. monographisch zu bearbeiten beabsichtigt, glauben wir am besten zusammenzufassen, indem wir den ausführlichen Gattungscharacter mittheilen. Veronica. Calice ä 4 sepales, rarement 5 (2 bilo- bes dans le V. crista galli), soudes ä leur base, presque toujours inegaux, lineaires, lanceoles ou arrondis, glabres ou velus, quelquefois cilies, munis de nervures. — Go- rolle irreguliere, en entonnoir ou en roue. Tube plus ou moins long, presqua toujours muni de poils dans L'in- terieur au dessus de sa base. Divisions, quatre inegales, ovales, ovales lanceolees ou arrondies. Nervures prenant naissance ä la base du tube sur Taxe (ou, seloja leur nombre, ä cote de Taxe) de chaque division, ramifiees im peu au dessus, et prolongees quelquefois jusqu'au bord des divisions respectives. Prefloraison imbriquee, quelquefois valvaire- imbriquee. . — Etamines, deux, ega- les ä la corolle, plus longues ou plus courtes qu'elle, in*- serees un peu au dessus de sa base, entre la division superieure et les deux laterales. Antheres biloculaires. Loges allongees, ovales ou arrondies, s'ouvrant de haut en bas. Pollen compose de grains blanchätres ou d'un jaune pale, ovales, arrondis, ou allonges. — Style egal ä la corolle, plus long ou plus court qu'elle, lineaire, quelquefois un peu elargi au sommet. Stigmate simple. Disque charnu, entourant la base de l'ovaire, et tou- jours (?) soude avec les cloisons, mais ä la maturite de la capsule adherent au calice. Ovaire rond, ovale, ou un peu tronque au sommet, comprime au milieu dans sa longueur. Ovules allonges ou arrondis, attaches horizon- talement au placenta. — Capsule ovale, ronde, ä qua- 632 tre angles arrondis ou en coeur renverse, glabre ou ve- lue en haut, souvent ciliee. Gloisons opposees aux val- Ves. Loges ä deux valves. Dehiscence loculicide et sou- vent septicide, quelquefois jusqu'ä la base. Placenta cen- tral, soude avec l'ovaire, souvent libre ä la maturite. Podospermes attaches de chaque c6te et ä moitie ou aux deux tiers du placenta. Graines ovales ou arron- dies, souvent plus ou moins concaves, Iisses en dessus ou marquees de rugosites, munies en dessous, plus ou moins pres du sommet, d'une protuberance de forme va- riable, quelquefois d'une membrane plus ou moins deve- loppee. Hile place ä la base de la graine ou au tiers de sa Iongueur, quelquefois tres allonge. Embryon droit, place plus ou moins pres de la base de la graine. Ra- dicule ronde, lineaire, sortant au dessus du hile. Coty- ledons deux, lineaires, plus souvent ovales ou arrondis. — Herbes (rarement arbrisseaux) annuelles ou vivaces, droites ou rampantes, ä feuilles et ä rameaux epars ou opposes, quelquefois verticilles. — Hierauf folgt noch eine kurze Vergleichung mit einigen Gattungen benach- barter Familien. Es gehört zu dieser Abhandlung t. 26, auf der die Analyse verschiedener Blumen der Veronica, und tab. 27. auf welcher die Analysen mehrerer Blumen aus Gattungen der Personaten und Rhinanthaceen abge- bildet sind. Sur la structure de Vovule antericurement ä Fimpregna- tioti dans les plantes pliane'rogajnes et sur la ßeur femelle des Cycadees et des Coniferes ; par M» Hob. Brown p. 211. Es ist dies ein Auszug aus dem botanischen An- hange von R. Brown zu der im Jahre 1818—1822 durch den Gapitain King unternommenen Reise nach Neu- holland. toöö Annales de la societe Linn^enne de Paris. 1825. (s. Linnaea p. 314.) < Memoire sur la tribu des Coronillees , huitieme section des Legumineuses par M. N, A, Desvaux. Septem- bre p. 296. Coronilleae. Cor. papilionacea , stam. 10 diadelpha, legumen multiloculare continuum aut articulatum, loculis articulisque monospermis. Herbae aut frutices, rarius arbores, folia imparipinnata, quandoque simplicia aut ter- nata, stipulae liberae. I. Legumen multiloculare conti- nuum. 1) Emerus Tournf. (Coronilla Emerus L.). 2) Alhagi Tourn. (Hedysarum Alhagi L.). 3) Sesbania Pers. 4) Agati Desv. (Aeschynomene cannabina Reiz, virgata Gav. etc.). 5) Securigera DG. (Coronilla secu- rigera L.). — II. Legumen articulatum. 6) Alysicar- pus Neck. (Hedysarum vaginale L., nummularifolium L., moniliferum L. etc.). 7) Coronilla L. (Coronilla varia L., vaginalis Lam., squamata Cav., minima L. , coronata L. etc.). 8) Astrolobium Desv. (Coronilla cretica L., parviflora Willd. , Ornithopus ebracteatus Brot., durus Gav. etc.). 9) Myriadenus Desv. (Ornithopus tetraphyl- lus L.). 10) Smithia Lam. 11) Scorpiurus L. 12) Or- nithopus L. 13) Desmodium Desv. (Hedysarum aspe- rum Poir. etc.). 14) Ormocarpum Pal. Beauv. 15) JPoi- retia Vent. 1 6) Lourea Neck. 17) Urania Desv, (He- dysarum lagopoides L. , barbatum L., crinitum L. etc.). 18) Echinolobium Desv. (Hedysara auct.). 19) Hedy- sarum L. 20) Phyllodium Desv. (Hedysarum pulchel- lum Burrm., elegans Lour.). 21) Zornia Gmel. 22) Ae- schynomene L. 23) Hippocrepis L. 24) Diphysa Jacq. (Bull. d. sc. nat. Janv. 1826. p. 74> 634 Recherchen sur les epoques historiques de Vorme en France p. M. Thiebfiut de Berneaud. Septembre. Der Verf. beweist gegen Reaumur und Thouin, dafs die Ulme ein in Frankreich einheimischer Baum sei. Vergl. Boucher Recherches sur les Ormes. Mem. d. la Soc. d'Agr. du Dep. de la Seine 1. p. 230. (Bull. I. c. Fevrier p. 231). Catalogue des plantes, qui croissent spontane'ment en Corse, nouvelles pour la Flore Francaise et recueil- lies par M. P. C. Marie de Pouzolz. Novembre p. 560. Ein einfaches Verzeichnifs mit genau beigefügtem Standorte und Blüthezeit, doch nur bekannte Pflanzen enthaltend, die neuen sollen folgen, (Bull. d. sc. nat. Juin p. 217). Considerations sur les fonctions pliysiologiques des epi- nes et sur les rapports, quellcs paraissent avoir avcc les meteores electriques par M. Astier. Novembre p. 566. • , Senebier sagt in seiner Physiologie vegetale 3. p. 346: Die verschiedenen Theile der Pflanzen sind an und für sich vortreffliche Leiter der Electricität, und in ihren Blättern bieten sie, wie Saussure beobachtet hat, eigen- tümliche Spitzen dar, um die electrische Flüssigkeit ein- zunehmen. M. Astier hat die Versuche von Saussure auch bei den Dornen bestätigt gefunden, und dies ist der Inhalt dieses Aufsatzes (Bull. 1. c. p. 206). Description d'une nouvelle espece de Carpobolus par M. Boudier. Novembre p. 556» Der neue Garpobolus, G. impatiens genannt und ab- gebildet, unterscheidet sich von G. cyclophorus Desm., durch eine gleiche Zahl von Lappen und dadurch, dafs 635^ das Ausstreuen der Saamen und das Hervorschnellen des Peridium gleichzeitig durch eine und dieselbe Bewegung geschehe (Bull. 1. c. p. 240). Description de deux nouvelles especes dJTJredinees; par Mr. ßoucher, ISovevibre p. 385. Es sind dies Uredo Portulacae, caespitulis albis spar- sis, orbiculatis aut oblongis connexis, epidermide rupta cinctis; und Uredo Tetragoniae, caespitulis solitariis pul- vinatis aurantiacis. Auf Tetragonia expansa in Gärten. (Bull. I. c. p. 241). Memoire sur le geilte Pilobolus par M. J. H. Le'veille. Janvier 1826. p. 622. Der Verf. beschreibt besonders eine neue Art, Pilo- bolus roridus, welche er auch abgebildet hat, die jedoch von Pilob. crjstallinus schwer zu unterscheiden ist. Sie ist fadenförmig mit einem kleinen Kopfe von wechseln- der Farbe und gleicht einer Stecknadel, der Verf. meint selbst schon, dafs es vielleicht nur eine Varietät des P. crjstallinus sei. (Bull. 1. c. p. 241)« Bulletin d'histoire naturelle de la Societe Lin- neenne de Bordeaux 1826. Sur les proportions relatives des especes de plantes de la Flore Bordelaise. I. p. 12. Dieser Aufsatz enthält zwei Tabellen, bestimmt um die Verhältnisse der Pflanzen der Flor von Bordeaux mit der von Frankreich , wie mit der von Deutschland zu zeigen. Zum Grunde gelegt ist die Flore bordelaise von M. Laterrade. (Bull. d. sc. nat. Avril p. 44). 636 Description d'une nouvelle espece d'Euphorbe, Euphor- bia Miliij par M. Charles Desmoulins 1. p. 27. Euphorbia Milii, fruticosa, erecta, ramosa, spinis ge- minatis horrida, valde lactescens, foliis alternis subcarno- sis spathulato-mucronatis, superioribus subovatis, umbel- lis axillaribus 3-sub-2 fidis, bracteis exiguis membrana- ceis, pedicellis valde viscidis, involucellis cordatis splen- didissime coccineis, appendicibus exiguis lucidis interne luteis. Capsula triangulari? Nebst lithographirter Ab- bildung und französischer weitläuftiger Beschreibung. Vom Baron Milius, Gouverneur der Insel Bourbon, 1821 von Madagascar nach Frankreich gebracht; verwandt der Euph. laurifolia und pyrifolia. (Bull. 1. c. Juin p. 238). Notice sur le Lychnis corsica et autres plantes me'ri- dionales de la Gironde I. p. 36» Die Lychnis corsica, welche nach dem Verf. mit L. laeta DG. zu vereinigen sein dürfte, ist bei Ares, 12 Heues von Bordeaux gefunden. (Bull. 1. c. p. 239). Bulletin de la Societe philomatique de Paris. 1825. Examen du genre Biophytum par M. Auguste de Saint- Hilaire. Mai, De Gandolle, welcher die Gattung Biophytum schuf, unterschied sie von Oxalis, durch freie Staubfäden, bei Ox. monadelphisch, durch zweispaltige Stigmata, bei Oxa- lis köpf- oder pinselförmig, durch eine eiförmig kuglige Kapsel, bei Ox. oblong oder cylindrisch; überdies haben die Biophyta geflügelte Blätter. Aug. St. Hilaire zeigt nun, dafs Ox. dendroides, welche DG. wegen ihrer Blätter zu Biophytum rechnet, ebenso wie seine Ox. mi- mosoides in eine Röhre verwachsene Staubfäden habe. Andrerseits haben dreiblättrige Arten, wie Ox. roselata , 637 Aug. St. Hil. Staubfäden, welche so wenig zusammen- hängen, dafs ohne Hülfe der Analogie niemand ihren mo- nadelphischen Zustand entdeckt hätte. Das in Ox. sen- sitiva zweispaltige Stigma ist kopffö'rmig und ein wenig geschlitzt in Ox. mimosoides A. St. Hil. (Biophytum DG.% und Ox. cajanifolia Ejusd., dessen Blättchen gedreit sind, hat zweitheilige Stigmata. Die bei Ox. sensitiva L. (Biophytum DG.) eiförmig kuglige Kapsel, ist ebenso in Ox. Barrelieri L., hedysaroides Kth., borgensis Kth., wel- che DG. wegen der gedreiten Blätter unter Oxalis läfst. A. St. Hilaire giebt zu, dafs die Oxalis mit geflügelten Blättern im Aeufsern auffallend verschieden sind von den dreiblättrigen, aber man soll keine Gattungen nach dem Habitus machen, und überdies haben die Oxalis keinen Habitus, der ihnen beständig eigenthümiich sei. (Bull. d. sc. nat. Mars p. 342.) Kote sur le nouveau genre Anaxagorea et sur le genre Xylopia, par M. Aug. de Saint -Hilaire, p. 91. Die dem Philosophen Anaxagoras gewidmete Gattung ist aus der Xylopia prinoides Dun. gebildet, und unter- scheidet sich von den übrigen der Anoneen durch: Ova- rien, welche auf einem kaum bemerkbaren Gynophorum befestigt sind, sie sind einfächrig mit zwei Ovulis, die am Grunde desselben befestigt sind. Von Guatteria, mit welcher es die meiste Aehnlichkeit hat dadurch dafs Guatteria nur ein Ovulum hat. (Bull. d. sc. nat. Juin p. 233). Sur la necessite de comprendre dans le seul groupe des Ge'ranie'es, ceux qui ont ete formes sous les noms de Trope'olees, Ge'ranie'es proprement dites, Oxalidees et Line'es, par Mr. Aug. de St. Hilaire (Juillet). De Gandolle selbst zweifelt, indem er eine Familie ,638 ? der Tropaeoleen errichtet. Oft findet man bei den Ge- ranieen freie Staubfäden, wie bei Tropaeolum, Oxalis enthält Arten mit verwachsenen und mit freien Staub- fäden. Obschon die Zahl der männlichen Theile ebenso- wenig bei Rhincotheca als bei Tropaeolum mit der Zahl des Kelches übereinstimmt, so steht DG. doch nicht an, jenes zu den Geranieen zu bringen. Man findet 5 Ova- rien bei Geranium und Erodium, aber bei Galipea, dem Tropaeolum nahe' verwandt, kommen in einigen Arten 5 Ovarien, in andern nur eins vor. Der Embryo ist bei Erodium und Geranium gekrümmt, und grade bei Tro- paeolum, aber der Embryo von Rhincotheca ist grade und hat kein Perisperm, und doch steht diese Gattung bei den Geranieen. Die Ovula sind bei Oxalis, wie bei Tropaeolum, hängend. Obwohl die Oxalis nur ein Ova- rium haben, so ist es bis zur Achse, wie das von Tro- paeolum, getheilt; einige Oxalis haben die 5 Drüsen, welche die Staubfäden der Geranieen begleiten. Die Lineea nahen sich wo möglich den Oxalis noch mehr, als diese den Geranien und Erodien. In allen diesen Gattungen ist die Praefloratio des Kelchs und der Staub- fäden ganz ähnlich, und die der Corolle ist dieselbe in den Gattungen Geranium, Oxalis und Linum. Man fin- det dieselbe Zahl von Griffeln bei den Geranieen bei Oxalis und Linum. Es ist also zwischen diesen Grup- pen nicht einmal Unterschied genug, um ihn nur zu Ab- theilungen zu benutzen. (Bull. d. sc. nat. Fevr. 1826. p. 226). Observations sur les caracteres du genre Melochia, par M. Aug. de St. Hilaire, p. 154. Octobre. Kunth hatte aus der Gattung Melochia zwei Gattun- gen gebildet, Mougeotia, Capsula 5 loculari septicida, und Melochia, Capsula loculicida. A. St. Hilaire hat soviel Ab- 639 Abweichungen und Verschiedenheiten in der Art des Aufspringens der Kapsel und eine so grofse Beständig- keit in den Characteren der Blume gefunden, dafs er glaubte, jene Gattungen wieder vereinigen zu müssen. (Bull. d. sc. nat. Juin p. 232). Caracteres gene'raux de la famille des Verbe'nacees et de celle des Labie'es, tires de l'ovule, par, M. Aug. de St. Jiilaire. Decembre. In den Verbenaceen findet man in jedem Fach ein aufrecht stehendes und sitzendes Ovulum. Bei den La- biaten dagegen ist es niemals sitzend und mit Ausnahme der Gattung Salvia niemals aufrecht stehend. (Bull. d. sc. nat. Mai. p. 76). De l'existence du pe'risperme dans les Mah>e'esy par M. Aug. de St. ffilaire. De'cembre. Dies Perisperm, sagt der Verf., ist fleischig oder schleimig fleischig, e$ hat eine sehr geringe Dicke, aber es ist von der Samenhülle ganz geschieden, und nur ge- gen den Nabel hin hat es mit ihr einigen Zusammen- hang. (Bull. d. sc. nat. Mai. p. 76). Journal de Pharmacie, etc. Tom. XII. N. 1 — 6. 1826. (s. Hft. 2. p. 325). Note pour servir ä Vhistoire des semences emulsives, par Mr. Soubeiran, p. 52. Angestellte Versuche scheinen zu beweisen, dafs die schleimigen Saamen keinen käsigen Stoff, wohl aber ve- getabilischen Eiweisstoff enthalten. Der Geruch nach Käse, welchen das Albumen der Mandeln beim Faulen annimt, hat die Chemiker getäuscht. 4s Heft. , 43 640 Des acides olelque et margerique dans Ja coque du Levant. Par MM. J. L. Casaseca et L. R. Recanu fiisj p. 55. Beide Säuren nebst fester neutraler Substanz dem Stearin analog befinden sich in den Körnern von Me- nispermum Gocculus. Du Patchouly ; par M. J. J. Virey, p. 61. Man bringt unter diesem Namen von Ile de Bour- bon und andern Orten der indischen Meere ein Kraut von starkem aromatischem Geruch. Nach den Unter- suchungen gehört es wohl zu den Labiaten, und wahr- scheinlich zu Germanea Lam. (Plectranthus Herit.), es ist vielleicht Plectranthus graveolens R. Brown. Es dient um Kleider und Zeuge gegen Insekten zu schützen, und hat wahrscheinlich bedeutende medicinische Eigenschaften. De l'existence de Vacide henzo'ique dans quelques gra- minees des prairies. Par M. Vogel de Munich. p. 63. In Holcus odoratus und Anthoxanthmn odoratum fand der Verf. freie Benzoesäure. Essai chimique sur la coque du Levant. Par. M. 3. L. Casaseca. p. 99. Note sur le meme sujet; par M. Boullay. p. 106. Diese Aufsätze betreifen Streitigkeiten über die me- nispermische Säure und das Picrotoxin. Sur V exsudation acide du Pois chiche (Cicer arietinum Lin.). Par M. Dulong. p. HO. Die Feuchtigkeit, welche die Haare dieser Pflanzen ausschwitzt, besteht nach dem Verf. stets aus Apfel- und Essigsäure, niemals aus Kleesäure. 641 Recherches d'histoire naturelle me'dicale sur les poivriers et la racine d'Ava ou Kawa. Par M. J, /, Virey. p. 117. Enthält eine Aufzählung der Arten von Piper, welche medicinisch oder als Gewürz benutzt werden. Analyse chimique de la racine de Bryone et observa- tions sur la racine d'Arum. Par M. J. Du long. p. 154. Die Wurzel der Bryonia alba L., dioica Jacq. ent- hält: einen eigentümlichen drastisch und giftig wirken- den bittern Stoff; eine grofse Menge Stärkemehl; ein wenig eines concreten Oels von grüner Farbe; etwas Harz; vegetabilisches Ei weis; Gummi; und mehrere apfel- saure Salze etc. Note sur la Cafeine; par M. Poletier. p. 229« Essais sur le cafe avdrie et nouveau proce'de' pour eti extraire la cafeine; par M. Garot. p. 234. Note sur la matiere glutineuse produite par V Atracty~ lis gummifera L.} et usitee dans V Orient, Par M. J. J. Virey. p. 256. Enthält das aus Olivier's Reisen Bekannte. Analyse chimique de la racine d'Asperge. Par M. Du- long, p, 278. Die Wurzel im October gesammelt, gab weder Aspa- ragin noch Mannin, welches die jungen Schüsse enthalten. Nouvelle substance astringente pour la teinture, dite Algarovilla, p. 296. Unter dem Namen Algarovilla kommen aus Peru und andern Gegenden Südamerika^ zerstofsene Schoten, welche 43 * 642 ' braune Massen, bilden, die aus kleinen linsenförmigen schwärzlichen Bohnen und Trümmern der Hülsen, ver- bunden durch einen braunen sehr bittern Saft, bestehen. Vielleicht von der Inga Marthae Spreng. Diese Substanz wird zum Schwarzfärben sehr tauglich sein. C. Der Schweden. Flora Suecica enumerans plantas Sueciae indige- ; nas cum synopsi classium ordinumque, characte- ribus generum, differentiis specierum, synonymis citationibusque selectis, locis regionibusque na- talibus, descriptionibus habitualibus nomina in- colarum et qualitates plantarum illustrantibus, post Linnaeum edita a Georgio Wahlenberg. Upsaliae 8vo. Pars prior 1824. Pars poste- rior 1826. Die 88 Seiten umfassende Einleitung giebt auf den ersten 24 Blättern die Ansicht, nach welcher bei Bear- beitung dieses Werks vorgeschritten ist, der Verf. ver- theidigt sich dabei zugleich gegen manche Vorwürfe, die ihm gemacht werden könnten. Darauf folgt S. 25 ein Ueberblick über Schweden in geographischer Hinsicht und dessen Vegetation in 6 Abschnitten; darauf p. 68 ein Ueberblick des natürlichen Systems, und p. 81 der Schlüssel zum Linneischen Sexual -System, nach welchem denn auch die Pflanzen aufgezählt und beschrieben sind. Jeder Klasse ist ein Gonspectus generum vorangeschickt, der Genuscharacter aber ausführlicher an seinem Orte entwickelt. Jede Art ist mit einer Diagnose und kurzen Beschreibung versehen, und die nothigen Gitate, beson- 643 ders der schwedischen Schriftsteller, beigefügt. Der Standort ist sehr genau angegeben, und die schwedischen Trivialnamen der Pflanzen sind sorgfältig aufgeführt. D. Der Holländer. (In Ostindien. ) Kruidkimdige Waarnemingen uilgegeven door C. L. Blume. 2de Stuk. Batavia 1825. (s. Heft % p. 490). Berberideae. Mahonia napaulensis , fol. 5— -9 jur gis cum impari, jugo inferiore minore ad petioli basin approximato, foliolis ovato-oblongis cuspidatis, basi 5 ner- viis, repando-dentato-spinescentibus, dentibus utrinque 5 — 10, racemis elongatis gracilibus. — Nymphaeaceae. Nelumbium speciosum, corolla polypetala, antheris ultra loculos in appendicem clavatam produetis. Castalia. Cal. 4 sepal., intus petaloideus, basi toro insertus, persi- stens. Petala 12 — 15, toro adnata. Stam. numerosa, antheris apice appendiculatis aut inappendiculatis. Car- pella 10 — 16 intra torum ampliatum inclusa. Stigmata totidem, peltato-radiata, apice libera et ineurva. Semina numerosissima, minutissima, arillata, toro globoso per raa- turitatem irregulariter rupto exeuntia. C. pubescens, an- theris apice inappendiculatis, foliis peltatis, repando-ar- gute-dentatis, orbiculato - reniformibus, discoloribus, sub- tus velutino-pubescentibus, lobis subrotundis. C. stel- lata, antheris apice produetis, fol. peltatis repandis gla- bris basi bilobis, lobis divaricatis. — Papaveraceae, Ar- gemone mexicana, fol. sessilibus, repando-sinuatis, den- tato-spinulosis maculatis. — Cruciferae, JVastunium 644 ofßcinale, fol. pinnatisectis, segmentis ovatis subcordatis repandis. IV. palustre , fol. pinnato-lobatis, auriculis amplexicaulibus ciliatis, lobis confluentibus, grosse denta- tis glabris, radice fusiformi, petalis calycem aequantibus, siliquis utrinque obtusis subturgidis. Variat auriculis fo- liorum oblitteratis. N. indicum? glabrum, caule ramo- so, fol. inferior, spathulatis runcinato dentatis, summis lanceolatis denticulatis, siliquis teretiusculis subarcuatis pedicello quadruplo longioribus. An Var.? N. hetero- phyllum, glabrum, caule angulato subramoso, fol. denti- culatis obovatis 1. rhomboideis integris aut sublyratis, in- ferior, petiolatis, summis sessilibus, siliquis teretiusculis elongatis strictis. Pceroneurum javanicumy fol. ternatzm sectis, segmentis petiolatis ovato - oblongis inciso - denta- tis, lateralibus basi inaequalibus. Pt. decurrens, fol, pin- natisectis, segmentis subquinis ovatis repando - dentatis subciliatis basi in petiolum decurrentibus. — Cappari- deae, Gynandropsis affinis, glanduloso-pilosiuscula, fol. infimis floralibusque 3 foliolatis, mediis 5 foliolatis, fo- liolis obovatis integerrimis glanduloso-cilialatis, Pola- nisia -viscosa, piloso-glandulosa, foliis 3 — 5 foliolatis, foliolis obovato-cuneatis oblongisve, staminib. 8 — 20, siliqua oblonga sessili striata glanduloso-hirsuta. Cap- paris foetida, stipulis spinosis rectis, foliis ovalibus acu- minatis, basi parum cordatis, subtus ramulisque stellato- pubescentibus, pedicellis solitariis aut 2 — 4 seriatis pe- tiolo duplo longioribus, petalis villosis (äff. G. acumina- tae). C. micracantha, stipulis spinosis parvis rectis, fo- liis ovalibus apice scariosis basi subcordatis coriaceis gla- bris, pedicellis 2 — 6 seriatis petiolo brevioribus. C. cal- losciy stipulis spinulosis rectis, foliis oblongis apice sca- riosis basi rotundatis coriaceis glabris, pedicellis solitariis 1. 2 — 3 seriatis petiolo subaequalibus (äff. C. micracan- thae). C. flexuosa, stipulis spinulosis brevissimis, fol. 645 elliptico - oblongis utrinque acutis apice scariosis coriaceis glabris, pedicellis in ramulis junioribus 2 — 4 seriatis pe- tiolo aequalibus (äff. utrique praeced.). C. callophylla, stipulis spinosis uncinatis, foliis ovalibus cum mucrone caJIoso coriaceis glabris, racemis elongatis, pedicellis ura- bellatis. Bixa Orellajia, fol. ovatis acuminatis, basi ex- cisis, glabris, corymbo terminale Culta. Echinocarpus Fam. nat. Bixineae. Gal. 4 partit. deciduus. Petala 4 — 5 incisa. Stamina numerosa disco inserta , anther. cuspidatis. Ovar. 1., styl, subulatus, stigma simplex. Caps, lignosa 4 valvis, valvis extus echinatis, intus pulpa farinacea repletis et medio seminiferis. Sem. basi arit- lata 1 — 2 ad quamque placentam adhaerentia. Eck. Si- gun, arbor fol. alternis petiolatis ovalibus acutis vel acu- minatis, pedunc. 1 iloris lateralibus (arbor altitudine 120 ped.). Trichospermum. Fam. nat. Bixineae. Gal. 5 sep., sepal. ovalibus deciduis per aestivationem imbricatis. Pet. 5 ovalia, calyce subminora. Stam. numerosa, libera, disco hypogyno inserta, antheris didymis. Ovar, subbiloculare, styl. 0, Stigmata 2 emarginata. Caps, reniformis, bival- vis, valvis extus hirsutis, medio intus receptaculum li- neare seminiferum gerentibus. Semina plura lenlicularia arillata in ambitu ciliata. Alburoen carnosum, cotyled. foliaceae orbiculatae, radicula centripeta. Tr. javani- cum\ arbor, foliis alternis ovato- oblongis serrulatis basi cordatis et subtus biglandulosis, stipulis ovatis, cymis axil- laribus solitariis. — Violarieac. Viola pilosa, stigmate proboscideo foraminulo laterali, stylo clavato, staminibus oblongis appendiculatis connexis, capsulis ovato -globo- sis, petalis 4, superioribus basi hirsutis, foliis cordatis basi in petiolum parum attenuatis crenulatis pilosiusculis , sti- pulis oblongis setaceo-incisis ciliolatis erectis, caule sto- lonifero. V. arcuata, caulibus herbaceis decumbentibus, fol. semiorbiculato - reniformibus acutiusculis serratis, in 646 venis utrinque pubentibus, stipulis foliaceis ovato-oblon- gis ciliolatis basi subserratis trinerviis. V» inconspicua, stylo incurvo, anth. inappendiculatis, caps. elliptico-tri- gonis, fol. radicalibus cordato-hastatis basi parum atte- nuatis crenulatis, pedunculis nutantibus. Jonidium Jru- tescens, labello stipitato, caule suflFruticoso ramoso gla- bro, fol. alternis lanceolatis mucronatis serratis glabris margine ciliolatis, stipulis setaceis erectis pubescentibus, floribus axillaribus solitariis nutantibus. Polygaleae. Po- lygala brachystachya , Blepharidium, caule diffuso sub- pubente, fol. lineari- lanceolatis subsessilibus mucronatis glabris, racemis 3 — 5 floris folio longioribus, alis ovali- b\\s acuminatis subfalcatis Capsula ovali emarginata aequan- tibus. P. densißora, caule a basi ramoso suffruticoso pubente, fol. oblongo- aut lineari -lanceolatis mucronatis glabris, margine reflexis alisque ciliolatis, infimis obova- tis, racemis supra^-axillaribus densifloris brevibus, alis ova- li-oblongis acuminatis falcatis Capsula orbiculata emar- ginata longioribus. P. venenosa, caule fruticoso, fol. pe- tiolatis oblongis acuminatis basi in petiolum angustatis maximis, racemis extra- axillaribus deflexis, carina apice calloso-cristata. Soulamea. Cal. minimus 3 £d. Pet. 3, laciniis calycis staminibusque majora. Stamina 6. Ovar, compressum emarginatum basi annulo glanduloso cinctum. Stigmata 2 sessilia. Samara compressa obcordata bilocu- laris, loculis 1 spermis. Embryo inversus. 6". amara, frutex, fol. conferta, ovalia basi attenuata, integerrima ve- nosa, racemi abbreviati, axillares. Jackia. Cal. 5 sepa- lus, deciduus, sepalis imbricatis aequalibus. Petala 5, medio carinaeformia. Stam. 8> filamentis subdiadelphis, basi tumidis. Ovar, breviter pedicellatum, semibiloculaje, loculis 2 — 4 sporis. Drupa globosa, nucleo 1 spermo. Sem. exalbuminosum (endopleura tarnen tumida). Go- tyled, maximae crassae= Radicula brevissima supera. 647 Frutices aut arbores, stipulis in axillis foliorum subspi- nescentibus, foliis coriaceis integerrimis, floribus racemo- sis axillaribus terminalibusve. Nomen jam anno 1823 in Enun. plant, hört. bot. Buitenzorgiani admisi in honorem D. Jack botanici ac peregrinatoris Sumatrae insulae me- ritissimi. J. vitellina, fol. elliptico - oMongis obtuse acu- minatis planis, racemis compositis subgeminatis terminal libus folio longioribus, axillaribus solitariis. (Arbor pul- chra 20 — 30 ped. ramosissima). /. longifolia, fol. ova- li-oblongis acuminatis planis, racemij compositis axillari- bus terminalibusque folio valde breviDribus. (Frutex ra- mosus 5 ped.). J. excelsa, fol. ellipico - oblongis undu- latis, racemis compositis axillaribus terminalibusque con- fertis. (Arbor egregia, racemi folio breviores). Caryo- •phylleae. Bergia repens, caule basi iamoso repente, fol. lanceolatis serratis, floribus breviter pedunculatis glome- ratis axillaribus. Mollugo stricto, , fcl. subquaternis lan- ceolatis, radicalibus spathulatis, racemis paniculatis dicho- tomis, capsulis calyces aequantibus, caale angulato. Dry- maria diandra, ramosa, ramis subpuberis, fol. subrotun- do-ovatis mucronatis, basi in petiolua attenuatis glabris, pedunculis bifidis , floribus diandris, :alyce glanduloso- pubescente, petala profunde bifida siperante, capsulis ex abortu 1 spermis (äff. Dr. ovatae e\ cordatae). Stel- laria media , Var. caulibus procumbent'bus linea laterali obverse villosa alterna, foliis ovatis laevbus aveniis sum- mis sessiMbus, pedicellis axillaribus calytifcmsque hirsutis, junioribus umbellato-aggregatis, fructifers reflexis, peta- lis bifid. , calyce brevioribus , seminibus subreniformibus rugosis. St. tetragona, fol. lanceolatis atuminatis undu- latis sessilibus, pedunc. i floris axillaribus umbellato-ag- gregatis, sepalis lanceolatis acuminatis, pealis duplo lon- gioribus, caule herbaceo tetragono (äff. St.undulatae). — Malvaceae. Malva ruderalis} fol. ovatis mt ovato-Ian- 648 ceolatis acutis grosse serratis supra pilosiusculis subtus ramulisque strigosis, floribus äxillaribus et ad apices ra- morum glomeratis, carpellis apice 1 cuspidatis, supra ba- sin bicuspidatis. M. timoriensis ,. fol. ovatis subcorda- tisve grosse dentatis, utrinque ramisque dense stellato- hispidis, floribus ia spicas demum cylindraceas digestis, cap«ulis 8 — 12 apice barbatis muticis. Urena repanda, fol. subrotundis serratis repando - dentatis vix sublobatis subtus uniglandulosii glaucis pubescentibus, summis saepe indivisis, involucellis calycem superantibus. (Gauiis inferne pube stellata scaber, superne subtomentosus, folia supe- riora saepe indivisa). Ur. Lappago, fol. obtuse repando- sinuatis subcordatis, subtus canescenti - pubescentibus, 1 glandulosis, serruhtis, summis subpanduraeformibus, in- volucelli lobis lanceolatis calycem aequantibus. Var. glauca: fol. subtus glauco- pubescentibus, intermediis si- nuato-3 lobis, summis subrhombeis, Ur. tomentosa, fol. lato -ovatis angulaüs serratis mollissime tomentosis 1 glan- dulosis, subtus can?scentibus, summis indivisis ovatis lan- ceolatisve, involucslli lobis lanceolatis, calycem subae- quantibus. (Tota planta dense tomentosa; folia non- nulla vix sublöbata, inferiora 5 — 7 nervia, summa 3 ner- via.) Uf. keteraphylla, fol. inferior, profunde 5 lobis subtus 1 glandulcsis caneseenti-pubescentibus, sinubus latis, lobis obtusü serrulatis, intermediis sab 3 lobis elon- " gatis basi contractis, involuvelli lobis calycem vix aequan- , tibus. (Caulis pilosiusculus, fol. superiora oblonga ob- tuse repando - shuata , basi saepe angustiora). Hibiscus Cremontia Lanpas, fol. cordatis semi-3 lobis acumina- tis basi vix acitis, subtus pube stellata pubescentibus, pedunc. elong. 1 — 2 floris, involucellis parvis 5 setosis, basi callosis caycibusque 3 ildis dense tomentosis > cap- sulis subglobo»is calyce parum majoribus. (Caulis fru- tescens, folia in nervo subtus ad basin poro lineari in- — . 649 structa, nonnulla ovata, integra). H. Cr. callosus, fol. cordatis semi 3 lobis acuminatis, summis cordifqrmibus, subtus stellato-puberulis, pedunculis elongatis subracemo- sis, involucellis minutissimis basi callosis calycibusque 5 dentatis glabris, caps. ovalibus leviter 5 gonis, calyce triplo majoribus. (Gaulis arborescens, folia subtus in nervo medio supra basin poro lineari instructa; an a praece- denti satis differt?). H. Cr. tubulosus, fol. cordatis acu- minatis inaequaliter dentatis supra tomentosis subtus cano-villosis, inferioribus sub 5 lobis, pedunculis brevis- simis, involucello 8 phjllo, foliolis spathulatis. H. Ma- nihot ficulneus, caule tuberculis sparsis aculeato, fol. pal- mato-5 lobis, supra setis simplicibus subtus setis stella- tis pilosiusculis, summis 3 lobis, lobis rotundatis basi an- gustatis inaequaliter dentatis, involucello 5 phyllo caduco. H. Ketmia Rosa sinensis^ caule inermi arborescente, fol. ovatis acuminatis glabris, supra basin grosse dentatis, pe- dunculis folii longitudine, involucello 7 phyllo. Var. flore purpureo albido et flavo, saepius pleno. H. Furcaria surattensis, caule suffruticoso recurvate- aculeato, stipu- lis semicordatis ciliatis obtusiusculis,-foI. ovatis aut 3- — 5 partitis, lobis lanceolatis grosse serratis, pedunculis pe- tioli longitudine, involucelli foliolis spathulatis hinc seta- ceo-appendiculatis. H. Abelmoschus vitifolius, caule tuberculis asperö, foliis molliter tomentosis cordatis den- tatis 5 angularibus acuminatis, summis 3 lobis aut inte- gris, Jfloribus cernuis, caps. pentapteris pilosis. //. Ab. heterophyllus , caule fruticoso tuberculis aculeato, foliis lineari -lanceolatis mucronatis aculeato -serratis nonnullis lobatis, involucello 10 phyllo, foliolis lineari- subulatis. H. Ab. esculentus, fol. cordatis 5 lobis obtusiusculis grosse dentatis, petiolis pedunculo valde longioribus, in- volucellis JOphyllis deciduis calicibus Iongitudinaliter fis- sis. H. Ab. Pseudo* Abelmoschus, caule perenni setis 650 — obversis hispidus, foliis palmato 5 lobis dentatis aoimlna- tis, summis 3 partitis sagittatis utrinque capsulisque 5 go- nis pilosis, pedunculis petiolo brevioribus, involucello 6 — 10 phyllo, calycibus Iongitudinaliter fissis. Var. H. longifolius Willd.? fol. inferioribus 5 angularibus, cete- ris 3 — 5 partito - palmatis, lobis lanceolatis subincisis den- tatis. ff. Ab. mutabilis, fol. subrotundo-cordatis angu- laris 3 — 5 lobis acuminatis inaequaliter dentatis, subtus ramulisque pube stellari leprosis, pedunculis petiolo sub- - aequalibus, involucello 7 — 10 phyllo, foliolis lanceolato- linearibus, calycis lobis elongatis, caps. globosis hirsu- tissimis. Var.: Japonica differt: foliorum lobis minus profundis crenatis, involucellis 10 phyllis, foliolis lineari- bus, calycis lobis acutis nee acuminatis Capsula aequali- bus, caps. ovato- globosis hirsutis. An species diversa? H. Ab. venustus, caule fruticoso, fol. subrotundo-cor- datis semitrilobis acutis grosse dentatis supra pube stel- lari velutinis subtus ramulisque tomentosis setis stellatis hispidis, pedunculis petiolo brevioribus, involucello sub 5 phyllo, foliolis ovatis acutis Capsula aequalibus, caps. ovato -globosis 5 gonis hispidissimis. Species satis di- stineta huc usque cum H. mutabili consociata. Var. ilore pleno. ff. Bombiceila phoeniceus, fol. ovatis acuminatis grosse serratis, serraturis seta terminatis, infimis subcor- datis semitrilobis pedicellis sub apice articulatis, involu- cello 10 phyllo. ff. Bomb, virgatus, fol. lineari- lanceo- latis acuminatis superne remote dentatis, infimis eunei- formi- ovatis 3 lobis, pedunc. folio brevioribus supra me- dium articulatis, involucello 8 — 10 phyllo. ff. Bomb, spathaceus, fol. orbiculato-cordatis acuminatis denticu- latis, subtus in nervis 5 medio poro lineari instruetis et stellato - villosis , ramulis fasciculatim pilosis, involucello 10 — 12 partito. ff. Sabdariffa Sabdariffa, fol. serratis, inferioribus ovato -oblongis, intermediis trifidis, summis ' 651 lanceolatis, floribus subsessilibus, involucello 10 — 11 fido. ff. Azanza tiliaceus, fol. orbiculato-cordatis acuminatis crenulatis subtus glaucis stellato - tomentosis et in nervis 1 — 3 basi poro lineari instructis, involucello 10 dentato. ff. Az. similis, fol. orbiculato-cordatis acuminatis crenu- latis subtus albidis stellato -tomentosis et in nervis 3 — 5 medio poro lineari instructis, involucello 10 fido (äff. H. tiliaceo). Thespesia populnea, fol. subrotundo - cordatis acuminatis 7 nervüs subtus lepidotis, pedunculis petiolo subaequalibus (v. Bheed. Hort. Mal. 1. t. 29.). Th. ma- cropfiyila, fol. cordatis acuminatis 5 nervüs pergamaceis, pedunculis petiolo brevioribus (v. JRumph Amb. 2- t. 74). Gossypium indicum, fol. 3 lobis aut sub 5 lobis cuspi- datis subtus vix eglandulosis, involucellis laciniatis ramu- lis petiolisque hirsutis. G. javanicum, fol. subrotundo- cordatis semitriiobis nonnullis integerrimis glaberrimis subtus 1 glandulosis, involucellis laciniatis trifoliatis, ca- lycibus inaequaliter 5 dentatis, petiolis ramulisque nigro- punctatis. G, arboreum, fol. 5 lobo palmatis, lobis ex- terioribus obtusiusculis summis lanceolatis cuspidatis sub- tus 1 glandulosis, ramulis petiolisque hirsutis, involucellis apice grosse serratis. G. vitifolium, fol. 3 — 5 lobo-pal- matis, subtus 1 — 3 glandulosis, involucellis laciniatis tri- foliatis, basi extus trigländulosis, calycibus truncatis, pe- tiolis ramulisque nigro-punctatis. Sida Malvinda acuta, fol. lineari -lanceolatis dentatis glabris, pedicellis axillari- bus solitariis geminisve 1 — 2 floris stipularum petiolique longitudine, carpellis 5 birostratis, stipulis calycibusque ciliolatis. ßoribundus , fol. elliptico - oblon~ gis acuminatis basi acutis obtuse serratis coriaceis glaber- rimis, racemis axillaribus folio aequalibus nutantibus, pe- talis fimbriatis. El. longifolius , fol. oblongis acuminatis basi acutis margine repando-mucronulatis, racemis folio brevioribus sericeo-tomentosis, petalis fimbriatis. (äff. Et. floribundo). El. stipularis, fol. elliptico - oblongis acu- minatis, basi subaequali-rotundatis serrulatis, costis pa- rallelis subtus pubescentibus, stipulis ovatis inciso -ser- rulatis, racemis axillaribus folio subaequalibus ramulisque velutino-tomentosis, fructibus ovalibus (arbor 60 ped.). 660 Var. serraturis costisque distantibus. El. tomentosus, fol. ovalibus acuminatis basi subrotundatis setaceo-denticu- latis subtus ramulis pedunculisque velutino - tomentosis, racemis axillaribus elongatis. EL resinosus, fol. ovali- oblongis acuminatis basi obtusiusculis obsolete serratis in axillis costarum glandulosis, racemis axillaribus folio bre- vioribus, petalis fimbriatis intus sericeo-villosis (arbor 50 ped.). El. glaber, fol. ovato- aut ovali - oblongis ob- tusis basi subrotundatis obtuse serratis, serraturis mucro- natis, racemis folio longioribus axillaribus nutantibus, pe- talis fimbriato-laceris. El. macrophyllus, fol. ovali-ob- longis basi rotundatis apice obtusis repando-serrulatis, stipulis semiorbiculatis foliaceis, racemis axillaribus folio brevioribus, fructibus ovalibus glabris (arbor 80 pedV). El. obtusus, fol. obovato- oblongis obtusiusculis supra f7a- sin repando mucronato serratis, racemis axillaribus peta- lisque serieeis, pedicellis petiolo longioribus (äff. El. Mo- noceras; flores albi). Acronodia. d* Cal. 4 sep. Pet. 4 parva, linearia, apice erosa. Anth. 8 — 12 lineares, pube- rulae, setis terminalibus destitutae. 2 .... Acr, pun- ctata, arbor, fol. sparsis lanceolatis serratis subtus puneta- tis, racemis axillaribus simplieibus. — Ternstroemiaceae. Geeria. Cal. 5 sep., 2 bracteolatus. Gor. 5 partita, Ia- ciniis rotundatis. cf Stam. numerosa, basi corollae ad- nata. Ovar, sterile. 2 Ovar, globosum. Styli 3 — 5, basi coaliti. Stigmata acuta. Bacca 5 locul. polysperma. Sem. biserialia, superposita, axi adfixa. Albumen subcar- tilagineo - grumosum. Gotyled. piano - convexae. Radi- cula centripeta. Genus Euryae proximum, dififert flori- bus dioieis nee polygamis et rructu baccato. An potius duo genera in unum colligenda? Arbores aut frutices, folia alterna serrata, stipulae nullae, pedunc. axillares 1 flori. G. serrata, ramulis ultimis tomentosis, fol. lan- ceolatis acuminatis subtus puberulis, floiibus confertis 661 axillaribus, fem. 5 gynis. Var. sericea, ramulis ultimis serieeis foliis in costis subtus puberulis, an specie di- versa ? G. angustifolia, fol. angusto -lanceolatis acumi- natis serratis subtus ramulisque ultimis subserieeis, flori- bus fem. 3-rarius 5 gynis. G. glabra, ramulis glabris, fol. "oblongo- lanceolatis acuminatis glabris, floribus con- fertis axillaribus. G. obovaca, ramulis glabris, fol. ob- ovatis basi integerrimis apice retusis obtuse serratis gla- bris, floribus paucis axillaribus.. Saurauja. Cal. 5 sep. ebracteatus. Pet. 5 basi inter se coalita. Stam. basi submonadelpha petalisque adnata. Antherae introrsum ineumbentes, apice biperforatae. Ovar. 3 — 5 loculare. Styli 3 — 5 basi saepe coaliti. Stigmata obtusiuscula. Bacca sulcata, intus mucilagine diaphano repleta, radia- tim divisa in loculos tot quot sunt styli, polysperma. Placenta centralis in quovis loculamento bifida carnosa. Semina minutissima angulata. Integumentum seminis ex- ternum suberustaceum. Albumen carnosum. Embryo li- nearis. Cotyled. brevissimae. Radicula teres, obtusa, vaga. Arbores aut frutices albiflori, folia alterna serrata, stipulae nullae, inflorescentia axillaris aut lateralis. 1) No- ronhianae, calyeibus glabris. »S1. Noronhiana , fol. ovali- bus acuminatis basi obtusiusculis calloso -serratis utrin- que strigoso - squamulosis, petiolis ramulisque strigoso- muricatis, pedunc. confertis axillaribus 1 floris nutantibus. S. caulißora, fol. oblongis acuminatis basi obtusis ari- stato- serratis supra glabris subtus strigosis tomentosis dilute spadieeis, pedicellis 1 floris in trunco aggregatis. S, pendula, fol. oblongis superne latioribus acutis basi attenuatis serratis (serraturis glandulosis) utrinque gla- bris, pedunc. axillaribus nutantibus petiolo multo longio- ribus apice 2 — 3 fidis, pedicellis umbellato-trifloris. 6". euneata, fol. euneatis acutis superne serrulatis glabris, peduneulis filiformibus axillaribus solitariis folio dimidio 662 brevioribus apice subtrifloris bracteolatis (afF. S. pendu- lae). «S. micranthay fol. oblongis acuminatis basi acu- tiusculis aut obtusis serrulatis utrinque ramis pedunculis- que strigosis, racemis confertis axillaribus lateralibusve petiolo brevioribus bracteolatis. S. spadicea, fol. lan- ceolatis acuminatis serrulatis supra glabris subtus spadi- ceis, umbellis confertis axillaribus petiolo brevioribus. 2) Reinwardtianae, caljcibus hirsutis. 6". Fieinwardtiana, fol. elliptico- oblongis acuminatis basi obtusis serrulatis, in costis utrinque venis ramisque strigoso-asperis, pedunc. axillaribus subsolitariis petiolo longioribus apice umbel- lato 3 floris bracteatis, bracteis oblongo-lanceolatis folio- sis (äff. S. bracteosae). «S. hirsuta, fol. ovalibus acumi- natis basi subinaequali-rotundatis supra scabris, subtus petiolis ramulis pedunculisque hirsuto-hispidis, peduncu- lis axillaribus petiolo longioribus apice umbellato - 3 flo- ris, bracteis spathulatis (valde äff. S. Reinwardtianae). «S. gigantea, fol. ovalibus acuminatis basi cordatis seta- ceo- serrulatis supra glabris subtus velutino-rufis, junio- ribus subtus petiolis ramulisque strigoso-hirtis, pedunc. axillaribus subtrichotomo-cymosis folio dimidio breviori- bus bracteatis, bracteis lato-lanceolatis foliosis. Schima Rwdt. Gal. 5 fid. persistens. Pet. 5 staminum urceolo adnata, basi inter se coalita, inaequalia, petalo unico nempe cucnllato. Styl. 1, stigmate peltato 5 lobo. Caps, globosa, 5 locularis, semi 5 valvis, vaivis lignosis medio septiferis. Receptac. centrale capitatum. Semina in quo- vis loculo 1 — 3, superne in alam foliaceam elongata. Genus Gordoniae propinquum, structura calycis et cap- sulae tarnen diversum. Seh. Noronhae, fol. oblongo- lanceolatis acuminatissimis integris, peduneulis (ad extre- initatem ramulorum) axillaribus solitariis 1 floris. Var. fol. undulatis. Gordonia. Cal. 5 sep., sepalis imbrica- tis subrotundis inaequalibus. Pet. 5 staminum urceolo 663 mbadnata. Styl. 1., stigmate peltato 5 lobo. Caps, ob- onga 5 gona, 5 locul., 5 valv., valvis lignosis medio sep- riferis. Receptac. centrale filiforme. Sem. in quovis lo- :u!o 2 — 4, superne in alam foliaceam desinentia. G. La~ nanthus excelsa, iol. oblongo lanceolatis utrinque acu- ninatis serrulatis, pedunculis axillaribus solitariis 1 floris Polio multo brevioribus. Schima excelsa. Gat. pl. hört, bot. Buitenz. p. 80. In specimine ad montem Buran- »rang lecto ovarium observavi constanter 4 loculare et »tigma peltato 4 lobüm. — Olacineae. Olax obtusa, Fruticosa, fol. bifariis ovato-aut ovali-oblongis obtusissi- mis subtus ramulisque teretibus pubescentibus, spicis axil- laribus brevissimis ante anthesin bifariam imbricatis, dru- pis globosis (äff. O. imbricatae). — Aurantiaceac. Triphasia. Flores proportione partium ternaria. Cal. 3 iid. persistens. Pet. 3. Stam. 6 rarius 5 aut 8, fila- mentis subulatis complanatis liberis, anth. oblongis basi emarginatis. Ovar, subpedicellatum (disco hypogyno nempe impositum), 3 rarius 2 aut 4 loculare, loculis 1 sporis. Styl, crassus aut 0, stigmate depresso obtuso. Bacca intus mucilaginosa, 1—3 locularis, locul. 1 sperm. Gotyledones lobatae. TV. trifoliata, fol. 3 foliatis, fo- liolis ovatis retusis superne repando-crenulatis laterali- bus minoribüs. Tr. sarmentosa, arborea, caule aculeato. ramulis sarmentosis hamatis, fol. ternatis simplicibusve, foliolis oblongis acuminatis integerrimis petiolatis, co- rymbis axillaribus. (Cal. 3 rarius 4 dentatus persistens. Cor. 3 petala. Stam. 8. Ovar, disco hypogyno impo- situm biloculare, loculis 1 sporis, ovula pendula. Stigma obtusum sessile. Bacca ovoidea, rugosa, 2 — 3 locularis, loculis 1 sperm., mucilagine diaphano repletis). Limo- nia? ho?riday fol. 3 foliolatis, foliolis ovato- oblongis obtusiusculis obsolete crenulatis, intermedio petiolato ma- jore, spinis geminatis infra axillaribus divaricatis rectis. 664 L.P dubia , fol. 3 foliolatis, foliolis sessilibus oblongis basi attenuatis apice retusis integerrimis, lateralibus mi- noribus, petiolo communi marginato. (Rami juniores spi- nosi, spinis axillaribus geminis rectis). Sclerostylis. Flo- res proportione partium quaternaria aut quinaria. Cal. parvus, 4 — 5 partitus. Pet. 4 — 5, conniventia vel pa-- teniia. Stam. Iibera, petalorum numero dupla, filam/ subulatis complanatis alternis plerumque Iongioribus^ anthec cordatis. Ovar. 1 — 3 loculare, locul. 1 — 2 spo- ris. Styl, brevissimus crassus, stigmate obtuso. Bacca exsucca, 1 — 2 Iocularis, 1 — 2 sperma. Spermodermis membranacea venosa. Gotyledonum auriculae inconspi- cuae. Frutices fol. simplicibus aut impari-pinnatis gla- bris. Genus Tripliasiae proximum. Sei. spinosa, spi- nosa, fol. oblongis acutiusculis basi rotundatis obsolete crenulatis, pedunc. 1 floris solitariis confertisve. (Ovar. 3 locul., loculis 2 sporis). Sei. lanceolata, inermis, fol. oblongo-lanceolatis apice obtusiusculis , racemis axillari- bus brevissimis. (Ovar. 2 locul., loculis 1 ovulatis). Sei. trifoliata, inermis, fol. simplicibus aut 3 foliatis ob- longo-lanceolatis obtusis, racemis axillaribus brevissimis. (Ovar. 3 locul., Ioculis 1 sporis). Sei. pentaphylla, iner- mis, foliolis 5 impari-pinnatis (rarissime 5 aut 7 natis) ovali -oblongis obtusissimis, racemis axillaribus brevissi- mis, baccis globosis. (Ovar. 3 loculare, loculis 1 sper- mis). Sei.? macrophylla, inermis, foliolis 5 impari-pin- natis (aut geminis ternisve) ovato- oblongis obtuse acu- minatis integerrimis, racemis divaricatis axillaribus, baccis oblongis utrinque attenuatis. (Cal. 5 dent. Ovar. 3 locul., loculis__l sporis). An Glycosmis pentaphylla? Coökia chlor osp er ma , foliolis oblongo-lanceolatis obtuse acumi- natis basi subaequali-angustatis; racemis compositis ter- minalibus axillaribusve (frutex fol. pinnatis, foliolis 5 — 7 alternis). An genus proprium Glycosmidi affine, Flores 665 s )roportione partium quinaria. Cal. parvus, persistens, 5 myllus. Pet. 5 elliptica, erecto-patentia. Stam. plerum- jue 9, lineari subulata', compressa, libera, inaequalia. Vntherae cordatae. Ovarium basi tumidum, 5 loculare, oculis 1 sporis. Styl, subnullus, stigmate obtuso. Bacca ;xsucca, globosa, 1 Iocularre, 1 — 3 speraia. Spermoder- nis membranacea vascnlosa. Cotyled. saepe lobatae. lookia cyanocarpa, foliolis 5 — 7 alternis oblongis utrin- [ue acuminatis obtusiusculis, corynibis terminalibus axil- aribusve solitariis. ( Arbor mediocris). An hujus gene- is? Flores proportione partium quinaria. Cal. parvus, phyllus, persistens. Pet. 5 ovalia, concava, conniventia. »tarn. 10, filam. subulatis compressis liberis aequalibus, nth. cordatis. Ovar, disco tumido cinctum, 5 loculare, Dculis 1 sporis. Stigma obtusum sessile. Bacca ex- ucca, ovalis, 1 sperma. Spermodermis membranacea asculosa. Cotyledones carnosae, basi leviter obvolutae. Murray a exotica, foliolis 7 — 9 obovatis obtusis, pedun- ulis multifloris. M. paniculata, foliolis ovatis acumina- is, floribus subsolitariis. M. longifoh'a, foliolis 3 — 5 ob- 3ngis basi acutis, racemo terminale Frutex 10 ped., fo- olis acutis. Cal. parvus, 5 partit. Pet. 5 linearia pa- entia. Fil. 10 libera, alterna breviora lineari -subulata. Lntherae ovatae. Ovar, basi tumidum, 3 locul., loculis risporis, stigmate obtuso sessili. Frutus . . . .) Micro- rehnn, Cal. urceolatus, integer, persistens. Pet. 5 Ji- earia, patentia. Stam. 10 libera, filam. subulatis, alternis revioribus, antheris subrotundis didymis. Ovar. 5 locu- ire, loculis 2 sporis, styl, crassus, stigmate obtuso. Bacca ' xsucca, intus dissepimentis 5 chartaceis intOrtis lamel- ita, 1 — 2 sperma. Spermodermis membranacea. Co- pled. foliaceae contortuplicatae. Genus Murrayis et lookiis valde affine. Arbor foliis impari-pinnatis, folio- s alternis obliquis, corymbis terminalibus. M. pubescens, 666 ; foliolis 7 — 9 ovatis obtuse acuminatis subtus ramulis co- rymbisque puberulis. Clausena. Flores proportione par- tium quaternaria, rarius quinaria. Calyx brevis, 4 — 5 den- tatus. Pet. ovalia, concava, patentia. Stam. 8 — 10, fila- mentis basi dilatatis conniventibus aequalibus, antheris ovatis. Ovar. 4 locul., loculis 2 sporis. Styl, brevis cy- lindricus, stigmate obtuso. Bacea subsicca, 1 sperma. Spermodermis membranacea. Cotyled. auriculae retusae« Cl. excavata, foliolis 13 — 15 ovatis acuminatis inaequi- lateris, petiolis paniculisque terminalibus puberulis. Fe- ronia. Flor, saepe polygami. Gal. planus 5 dent. Pet. 5 (nonnunquam 4. 1. 6.) patentia. Stam. 10, rarius 11, filam. basi coalitis, antheris erectis tetragonis. Ovar, disco elevato impositum; Stigma elliptico-globosum ses- sile. Bacca corticata, 5 locularis, polysperma, seminibus compressis carne spongiosa obvolutis. (Arbores fruti- cesve foliis impari-pinnatis, floribus racemosis). F. ele- phantum, foliolis 5 — 7 obovatis sessilibus leviter crenu- latis nitidis, petiolo cömmuni n.arginato, caule arboreo. Aegle sepiaria, foliolis obovato-oblongis obtusis sessili- bus, lateralibus minoribus. Citrus Aurantium, petiolis subnudis, foliis ovato-oblongis acutis aut obtusiusculis, floribus sub 20-andris, fructuum globosorum cortice te- nui, pulpa dulci. C. j'avanica, petiolis marginatis, foliis ovalibus obtusissimis inaequaliter crenulatis, floribus 22- andris, fructuum oblongorum umbone obtuso, cortice flr— mo, pulpa amara. (Rumph Hb. Amb. 2. t. 29.) äff. G. Linnettae. C. decumana, petiolis obcordato-alatis, fo- liis ovalibus obtusis saepe emarginatis, floribus 26 — 30- andris, fructibus globosis maximis crasse cortieati- multi- locularibus (18 — 24) (ramulis angularis foliisque subtus puberulis, margine foliorum ciliolato). Specimina adhuc duo vidi, sed ob defectum fructus rite determinare non potui. — Hypericineae. Hypericum (Ascyreia, sty- lis 667 is 5) monogynum, caule tereti fruticoso, fol. oblongo- )valibus obtusis basi recurvis (subauriculatis) impuncta- ;is, pedunculis subcorymbosis foliosis bibracteatis, bracteis uboppositis calycibusque lanceolatis acutiusculis , stylis ;oadunatis stamina corollamque subaequantibus. (Ex Ja- >onia et China). H. javanicum, caule tereti fruticoso, ol. membranaceis ovato - lanceolatis obtusiusculis basi )aulo attenuatis margine reflexis subtus glaucis tenuis- ime pellucido-punctatis, floribus corymbosis, pedicellis )ibracteatis , bracteis lineari-subulatis, calyce lanceolato tcuminato, stylis stamina superantibus corollaque brevio- ibus (äff. H. patulo). H. coriaceum, caule tereti fru- icoso, ramulis fastigiatis, foliis coriaceis confertis ovato- anceolatis obtusis subtus glaucis pellucido - punctatis, >edunc. ternis 1 — 3 floris medio bracteatis, bracteis lan- :eo!atis, calyce ovali obtuso 1. acuto, stylis stamina su- >erantibus corollamque subaequantibus. (äff. H. javanico). H. trißorum, caule tereti fruticoso, fol. membranaceis jvato-oblongis obtusiusculis pellucido-punctatis, junio- ibus basi subamplexicaulibus, pedunc. subternis 1 flo- is terminalibus medio bibracteatis, bracteis lanceolatis, calyce ovali -oblongo acuto, stylis stamina superantibus ;t corolla brevioribus (äff. H. Lechenaultiano). Var. ingustatum, foliis sepalisque oblongo -lanceolatis. H. aponicum, caule debili tetragono glabro, fol. nervosis )vatis aut ovalibus obtusis margine recurvis pellucido- mnctatis, floribus solirariis alaribus laxe pedunculatis, :alyce lanceolato corollam et stamina vix superante. Oratoxylum. Gal. profunde 5 partit. persistens. Pet. 5« Stam. numerosa, basi triadelpha. Styli et Stigmata 3« Caps, submembranacea , 3 locularis, 3 valvis, valvis me- iio septiferis. Sem. plura, compressa, superne in alam %oliaceam desinentia. Embryo exalbuminosus rectus. Ra- Jicula infera. Cr. Hornschuchii, arbor procera, fol. op- 4s. Heft. AfL 668 positis breviter peliolatis oblongo-lanceolatis, floribus paniculatis terminalibus. — Von p. 145 — 149 folgt der Anhang, hierauf bis zu Ende p. 160 eine Beschreibung des Kokosbaums von P. P. Roorda van Eysinga. Karre Beschryving van de Patma der Javanerin door C. L. Blume etc. Batavia 1825. llmo. 22 S. Es ist dies eine Beschreibung der zweiten Art Raf- flesia, auf den Stämmen von Cissus scariosa Bl. wach- send, welche der Verf. R. Patma nennt. Das Wesent- liche dieser Beschreibung findet man in R. Brown's ver- mischten Schriften, Band 2. p. 761' y ' (1 n E u r~~o p a.) Bydragen tot de Natuurkundige Tfretenschappen ver- zameld door H. C. van Hall, TV. Vrolik en G. J. Mal der. Erste deel Nro. 1. Amsterdam 1826. 8. Dies mit diesem Jahre neu beginnende Journal zer- fällt in zwei Abschnitte; der erste enthält Original -Ab- handlungen, der andere die Litteratur in Piecensionen, Auszügen, Anzeigen etc. Jede Abtheilung hat eine be- sondere Paginirung. Verhandeling over het geslacht der JVilgen (Salix) en de natuurlyke Familie der Amentaceae ; mede- gedeeld door B. C. Dumortier te Doomick. p. 44» Der Verf. will die Familie der Amentaceen in 3 Grup- pen theilen: 1) Betulaceae (Alnus, Betula). 2) Plataneae (Platanus). 3) Salicineae (Populus, Salix). Bei dieser letztern bleibt der Verf. stehn, will Populus in 2 Gattun- gen: Populus (stam. 12 et ultra, styli tot quot Stigmata cristata) und Tremula (Stam. 8, styli nulli, Stigmata la- minata) trennen und geht dann zu den Weiden über, 669 zuerst geschichtlich die Eintheilung dieser Gattung nach den verschiedenen Schriftstellern, dann seine eigene, welche hier folgt. Salix 1) ' Capri- Salix , stamina e la- tere nectarii. a) Vetrix, stani. 2 libera (S. incubacea, repens, versifolia, phylicifolia , caprea etc.). b) Vimcu, stam. 2 basi monadelpha (S. viminalis, rubra, mollissi- ma, etc.). c) Helix, stamen 1, antherä cjuadrilocularis (S. Helix, purpurea, Forbyana etc.). — 2) Vik ü- Salix, stamina e centro nectarii. d) Amerina, nectarium ob- tusum (S. triandra, alba, vitellina, fragilis, pentandra). e) Chamaetia, nectarii lamellae acutae (S. retusa, herba- cea, reticulata). Eine andere Eintheilung nach den männ- lichen Blumen ist folgende: 1) S. monandrae (S. Helix, purpurea etc.) 2) monadelphae diandrae (S. rubra, vimi- nalis, etc.) 3) diandrae laterales (S. incubacea, auiita, caprea etc.) 4) diandrae centrales acutilobae (S. reticu-^ lata, retusa etc.) 5) diandrae centrales obtusilobae (S. al- ba, fragilis etc.) 6) triandrae (S. tri-andra, Meyeriana, Hoppeana etc.) 7) pentandrae (S. nigra, pentandra) 8) hermaphroditae (S. hermaphrodita). Opmerkingen over den grond en de gewassen der pro- vincie Luxemburg , medegedeeld door den heer Ti- rana Jim. te Luxemburg, p. 61. Der Verf, untersuchte das noch in botanischer Hin- sicht wenig bekannte Luxemburg, und fand eine Menge Pflanzen, welche den nördlichen Provinzen ganz fehlen, er zählt einige davon namentlich auf: Epimedium alpi- num, Gentiana acaulis, Tamus communis, Carduus erio- phorus, Heliotropium europaeum, Hymenophyllum tun- bridgense u. andere. Die grofse Verschiedenheit und Mannigfaltigkeit des Bodens läfst erwarten, dafs sich noch mehr Interessantes finden werde; der Verf. setzt einige eigenthümliche LocaliLäten weitläuftigcr auseinander, und 45* 670 verspricht seine Untersuchungen dieses zum Theil ganz unbekannt liegenden Landes noch weiter auszudehnen und fortzusetzen. Inlandsche Soorten van Hhizomorp7ia, door H. C. van Hall. p. 66. Der Verf. beschreibt weitläuftig mit Hinzufügung der Synonymie die bekannten Arten Pih. subcorticalis , pu- tealis und setiformis, und fügt noch eine vierte neue hinzu, welche der ersten ähnlich ist: Rh. solidiuscula, subteres, intus solida compacta', epidermide laxiuscula, fusca aut ferruginea, juniori aelate pubescente, ramis spar- sis raro anastomosanübus. Sie wächst in alten Pappeln und Weiden. — Register der in den Abhandlungen enthaltenen Pflanzen- Namen. (Pag. 333 — 380 incl. ist aus Versehen mit 233 — 280 bezeichnet). Aecidiuro Rosae 245. Aethusa Cvnapium 392. Agcimonia Eupatoria 451. Alsine billora 55. A.lyssum hirtusum 2t. Amni Visnaga 401. Anagallis alternifolia 224, arvensis 401, 46, crassifolia 225, filifor- mis 225, repens 225, tenella 225. Androcvmbium 81, eucomoides 89, leucantlium 87, melantliioides 89. Andromcda acuminata 518, bracamorensis 521, oerca 527, ericoides 516, 17, eucalvptoides 518, lycopodioides 516, 18, ncriifolia 518, 22, nummularia 520, 22, polifolia 518, pulclira 521, 23, Redows- kii 517, revoluta 518, 20, tetragona 516, 18. Androsace acaulis 217, arctica 220, 222, argentca 221, capitata 218, 219, Chmaejasme 217, 18, fasciculata 217, filiformis 2 17, incana 220, Lelimanuiana 218, maxima 217, obtusifolia 217, 18, ocho- tensis 221, odoratissima 220, septentrionalis 217, tomentosa 221, vülosa 217, 18, 20. Anethum capense 399. Angelica Archangel ica 394. Anguillara biglaiidulosa 86. Annesorliiza 398, capeusis 399. Antliriscus nemorosa 390. Antirrhinum aphyllum 257, 58. Apium graveolens 388, 401, Petroselinum 389, ternatum 390. Arabis ambigua 15, 16, arenosa 16, 17, Halleri 17, hirsuta 15, lyra- ta 16, O - Waihiensis 17, petraea 15. Aialia arborea 405. Arbutus ciliaris 53S. Arctostaphylos alpina 538, Uva ursi 538. ArcnarLa arctica 54, 56, Cerviana 52, ciliata 58, elegnns 57, hirta 56, laricitblia 54. 55, laricina 57, lateriflora 57, kmgifolia 54, ma- cvocarpa 55, 56, macrotheca 53, media 53, peploides 57, 60, phy- 672 , sodes 59, purpurea 57, quadrivalvis 56, Rcdmvskii 58. rubra 52, 53, 401, uliginosa 57. verna 56, 58, villosa 56, viplacea 57. Aretia cana 222, belvetica 222, tomentosa 221. Argemone mexicana 552. Asteriscium chileu.se 354. Athamanta 389. Azalea proournbeus 513. Barbarca praecox 15, vulgaris 15. Barlcria cristata 589. Bolivaria 207, integrifolia 208, trifida 209. Botrychium Ltmaria 460. Bowlesia gcraniifolia 381, tenera 381. Bubou aphyllus 389. Bupleurum. altaicum 383, .-ngiilosum 383, arboresecns 385, difformc 384, Mundtii 384, sulcatum 384, trifoliatum 385. 86. Caeoma aeeidiitorme 239, Alcliemillae 246, ambiguum 247, apicula- tum 605, apiculosum 242, 605, 6, 8, 10, appendiculalum 607, ap- pendiculosum 607, Aristolocliiac 610, Arremisiae 610, Asphodeli , 239, Bistortarum 242, Caricis 238, Colcliici 241, compransor 608, 10, conFluens 612, Cynapü 244, cyuopliron 242, Dorsteniae 247, Elephautopodis 610, ephialtes 608, epigallion 243, excavatnm 611, Ficariae 248, formosum 608, Fritillariae 24.0, Gabi 243, Gentia- nae 610, Helioscopiae 611, interstitiale 247, Legu miuosarum 605, Lilii 240, marginale 242, melanogramma 238, Mercurialis 61 1, miniaiirnl 237, 44, myiochodon 247, nitidum 610, Oruituogali 239, 40, Phyteumarum 611, pingue 245, pompholygodes 238, por- phyrogeneta 246, Poteutillae 246, Potcnti Ilarum 246, receplacu- iurum 610, Ricini 612, Hosae 237, 45, Rosacearuni 245, Rubo- mm 245, Rumicum 243, scutellatum 611 , Sen.eciou.is 610, Smila- cis 241, suaveoleus 608, Triiolii 604, Umbcllatarum 244. Caltba palustris 458. Calvstegia sepium 464. Camelina barbareaefolia 29. Campanula raptmculoides 454. Canscora diffusa 19S. Capnopbyllum africanum 3S7. Cardamino bellidifolia 19, digitata 19, flaccida 21, hirsuta 20, 21, par vi Flora 21, pratensis 19, purpurea 20, sylvatica 21. Centunculus pentandrus 226. v Cerastium alpiaturt 61, arveuse 55, Beeringianum 62, Fischeriauum 60, furcaturn. 61, glabratum 61, lanatum 61, latitoliurn 61, maxi- mum 60, ovatuni 62, rigidum 62, rotuuditblium 61, viscosum'61. Cbaeropbyllum nemorosum 390, sativum 390, sylvestre 390. Cheirantlms aisper 14. Chenopodium polyspermum 434, 62. Cberleria dicranoides 63, sedoides 55. Cbironia baccilera 191, emargmata 191, frutescens 190, Hnoides 191, . " lyclmoides 190, nudicaulis 191, tetragona 191. Chrysophyllum Cainito 403. Cleome apbylla 256, capensis 256, juncea 256. Cnidium suffruticosum 387. Cochlearia aretica 26, danica 26, heterophylla 28, oblongifolia 26, septentrionalis 27, siliquosa 27, sisymbrioidts 28, spathulata 27. 673 Cocos nucifera 8, Romanzoffiana 10. Conium rugosum 387, sufrruticosum 387, tenuifoliurn 387. Copaifera 4-24, Beyrichii 425, bijuga 421, 26, 28, cordifolto 427, co- riacea 419; 20, 26, 29, disperma 419, 20, 27, guianensls 419, 20, 26, .Tacquini 419, 26, 30, Jussieui 426, 28, Langsdoriii 4l9, 20, 26, 29, laxa 423, 26, Martii 426, mult.vjuga 426, 28, 29, nitida 426, oblongit'nlia 423, 27, oi'ficinalis 419, 20, Sellowii 427, tra- pezifolia 423, 27, 28. Copaiva oi'lichialis 419. Cornus cänadensis 450, florida 450, mascula 450, sanguinea 445, sue- « cica 3, 450. Cortusa Gracliui 222, Mattbioli 222. 'Cörydalis ambigua 558, aquilegifolia 558, claviculata 568, Cracca 567, "69, -HaUeri 560, impatiens 563, lacbenaliaeHora 556, longiilora 564, Marsclialii?na 559, 65, nobilis 566, paeoniaefolia 562, pauci- flora 560, persica 567, sibirica 563, tenuitolia 558. Coutoubea arenaria 197, ramosa 197, spicata 197. Crhmm spirale 252, tcnellum 252. Crocus 230, albiflorus 231, aureus 234, autumnalis 230, 34, biflorus 232, Bulbocediura 232, byzantliinus 234, candidus 234, lagenae- florus 233, luleus 233, maesiacus 233, miumrus 231, odorus 234, officitialis 230, 31, Pallas ii 234, praecox 232, pusillus 232, reti- cularis 232, bativus 230, 31, 33, serotinus 234. striatus 232, sul- pbureus 233, susianus 232, -variegatus 232, vernus .231, 32, 33, versicqlor 231. Cucubalus coiigestus 39. --> Curtia 209, gentianoides 210. Gyatnödes Tameiameiac 539. __>■ Cymation Jaevigitum 91yjmdulatuHS 91. Dahlia variabilis 450. Dejanira 195, erubescen» 196, nervosa 197, pallesccns 196. Denfaria balbii'era 435. Diantbus alpinus 37, barbatus 445, glacialis 37, neglectus 37, repens 37, superbus 445. Diclamuus albus 577. Dielytra lacbeualiaellora 556, tenuifolia 558. Digitalis purpurea 458, 571, 74, parvifiora 458. Discocapnos 569, Munrltii 569. > Dodecatheon frigidum 222, mlegrir'olium 223, 24, Mcadia 223, 24. Draba algida 21, alpina 22, cinerea 25, graud.is 27, birta 23, 25, in- cana 23, laevigata 25, lapponica 22, rupestris 23, stellata 22, "VValileubergü 22. * Drosera capensis 549, cistidora 549, hilaris 548, longifolia 547, rotuii- difolia 547, villosa 549. Dryinaria cordata 47, Empetrum uigrum 538. Erica coerulea 515. Erineum ainigenum 74, Bucidae 77, celastrinum 236, Cincbonae 236, incrustans 235, Lanugo 74, marginale 75, mclanolcucum 76, ner- . Tale 76, populinum 77, Ribium 76, tiliaceum 76, tubcrculatum 77. Eryngium canaliculatum 338, ciliatum. 349, ebracteatura 344, elegans 348, eriopborum 342, Horibuiidum 345, l'oetidum 352, junceum 341, luzulaei'olium 340, nudicaule 351, nudiilorum 344, pandani- 674 - i folium 336, paniculatum 334, Pristis 337, rostratum 335, Sangni- sorba 339, Serra 346, uncinatum 347. Erysimum asperum 14, chei ra nthoides 601, lanceolatum 14, 29. Ervthraea ramosissima 439, 40, 42, 44, spicata 445. Erythrostictus graminea 90, punctata 90. Eseallonia caracasana 544, chlorophylla 542, fioribunda 543, 44, 46, paniculata 544, pendula 546, pulverulenta 541, resinosa 544, 46. Eschscholzia 553, califörnica 554. • Eseobedia scabrifolia 198. Eucomis punctata 452. Euphorbia Cyparissias 451, 63, Gerardiana 448, nicaeensis 448, Pc- plus 463. Exacum filiforme 442. Frankcuia grandifolia 35, hispida 36, Krebsii 36. Fritillaria imperialis 452. Fumaria altaica 560, ambigna 558, aquilegifolia 560, 61, biternata 561, bulbosa 559, 60, 65, capnoides 563, capreolata 570, cava 566, communis 559, 61, 65, 66, corymbosa 569, Cucullaria 556, 57, 58, edulis 558, impatiens 563, Lichtensteinii 570, longirlora 564, mi- crautha 568, nobiüs 566, ofücinalis 570, paeoniaelolia 562, pal- lens 559, 65, pauciilora 560, peregrina 556, persica 5ß7, spicata 569, tenuifolia 556. Gaultberia i'errugiiiea 524, hispida 535, myrtilloides 523. Gaylmsacia buxifolia 528, 34, incana 536, pinitolia 536, Pseudo- Gaultheria 535, Pseudo - Vaccinium 530, Rhododendron 533, ru- gosa 534, salicifolia 532. Gentiana acuta 182, alcutica 175, algida 173, 74, altaica 186, Ama- rella 176, 78, 79, 80, 82, aquatica 185, 86, aurea 177, 78, 82, axillaris 181, bavarica- 184, caespitosa 186, campestris 179, 81, 457, carinthiaca 188, $9, chimboraceiisis 186, collina 180, decem- 6da 186, dichotpma 182, diffusa 198, frigida 173, 74, 75, geli- da 174, germanica 179, glacialis 182, 83, glauca 17.5, gracilis 176, humilis 185, involucrata 177, 78, lutea 462, obtusirblia 179, 81, pratensis (81, propinqua 178, prostrata 183, 84, 85, punctata 173, pyramidalis 181, pyrenaica 186, rotata 187, 88, Rurikiana 176, 78, sedifolia 186, septemfida 175, spathulata 179, squarrosa 185, 86, Stelleriana 187; 88, sulcata 187, tenella 183, uliginosa 181, una- Laschcensis 175, 178, verna 184. Haemanthus spiralis 252. Hedcra Hclix 446. Heliopbila cleomoides 256. Helleborus foetidus 457, viridis 442, 57, 65. Heracleum Sphondylium 394. Hessea spiralis 252. Hetcromorplia arborescens 385. Hippion axillare 181, Gentianella 179, obtusifolium 179. Hippuris vulgaris 446. Hyacinthus lividus 252, serotinus 252. Hydrocolvle abbreviata 369, alchermiloides 363, asiatica 365, 68, 69, 401, Asterias 361, Barbarossa 360, bonariensis 357, 59, bupleuri- folia 377, calliodus 371, capitata 362, Centella 375, 76, Chamae- morus 363, cuspitata 370, cymbalarit'olia 372, dentata 369, erian- tha 370, ficarioides 367, glabra 375, glabrata 375, Humbold- 675 ti 362, 63, leucocephala 364, limfolia 375, 76, 78, macrocarpi 380, macrodus 372, modesta 358, 62, montana 374, moschata 37 2, multUlora 357, 58, natans 367, 73, 401, nummularioides 368, plantaginea 376, 78, polystacliya 357, pusilla 357, 59, qüihque- ioba 360, 61, rammouloidcs 372, rcniformis 370, rcpanda 369, 70, sibtborpioides 362, 73, Solandra 374, Thunbergiana 367, tribotrvs 357, triflofä 366, triloba 374, umbellata 359, villösa 373, virgata 375, 79, vulgaris 356, 57, 62, 401. .Tasione montana 450, 51. Kolbea 80, Breyniana 82. Lachenalia serotina 252. Lcdum palustre 453, 513. Lepidium Iberis 31, O-Waihiense 32, piscidium 32, Pollichii 31, ru- derale 31, virginiGum 31. Licht ensteinia 394, lacerä 395, laeyigatä 91, pvrctlirifolia 397, trifida 396, undulata 91. Ligusticum alatum 391, Gmelini 391, SCOticum 390. Lilium bulbil'erum 435, carntscliaticum 3. Linaria aphylla 258. Linum alpinum 71, 73, anglicum 72, austriacum 71, catliarticum 66, Chamissonis 69, laevc 71, montanum 72, oligoplivlhim 68, pe- renne 66, 71. Lisiantbus alalns 198, grandifiorus 200, longiflorus 198, macrophyl- lus 200, pedunculatus 199, spathulatus 200, soeciosus 198, trifi- dus 198. Lyclmis apetala 42, bracliypetala 43, pauciflora 44, sibüica 44, uni- flora 44. Lycopcrdon subcorticinum 245. Lysimacliia repons 225, thyrsiilora 449. Lythrum Salicaria 462. Marcgxavia umbellata 451. Malricaria Parllienium 592. Melantlrium 80, aetliiopicum 82, angustifolium 90, Bergii 83^. Brow- nii 86, capeTi.se 83, 84, 87, ciliatum 83, 84. 85, 86, eucomoides 89, gracilc 83, grammeiim 90, inrlicnm 92, iunceum 86, luteum, 87, marghiatum 84, 92, massoniaefolium 87, monopelalum 92, 94, punctatum 83, 90, rubicundum 85, sccundum So, sibiricum 87, spicatum 93, triquetrum 86, viridc 90, Wurmbeum 92, 93. Mcnonvillca linearis 28. iVIenyantlies tritbliata 200. Menziesia aleutica 515, coerulea 515, 16, ferruginea 516, taxifolia 515, Merckia 59, pliysodes 59. Mirabilis .Talapa 450. Mollugo arenaria 45, Bcrlcriana 45, Linkii 45, Sclirankii 45, Sper- gula 44, spcrgulaefolia 45, stricta 45, tripliylla 45, vcrticillata 45. Nasturtium oliicinale 15, palustre 15. Ocnantlie liliformis 387, interrupta 400. Orcbis latifolia 447. Oreas 29, involucrala 30. Ornitl'.ogalum Bergii 253. Ornithoglossum 81, glaucum 90, Liclifensteinii 91, viride 90. Panax chrysöpliylltis 402, l'ruticosus 402, macrocarpus 404, Morolo- toni 4*02, speciosus 402, 3, splcndens 403, vinosus 403. 676 PapaArer midicaiile 551. Parnassia Kotzebuei 549, palustris 549, 50. Parrya macrocarpa 18. Peucedanum virgatum 392. Phalaris appcndiculata ■ 100, aquatica 97, 98, 99, aristata 100, Bcl- lardryg, brachystacliys 96, 97, bulbosa 98, 99, canariensis 96, 97, capensis 98, coerulesccns 97, 98, 99, commutata 99, dentata 100, intermedia 100, microstachya 100, minor 97, 98, 99, nitida 99, nodosa 97, 98, 99, paradoxa 100, pectinata 100, tuberosa 98, va- Tiegata 99. Pimpinella domingensis 3S6. Pinus Ccmbra 2. Piadera virgata 198. Plantago amplexicaulis 169, camtscliatica 165, coriacea 171, eriorhiza 171, graminea 171, lanceolata 171, linearis 171, macrocarpa 166, major 166, maritima 167, media 166, mexicana 171, princeps 167, Queleniana 168, tomentosa 169, truncata 170, turuida 168, sorul- lensis 171. Picea Siebcri 86. Polemannia liyacinlhiflora 250. Portulaca oleracea 466. Primula cimeifolia 212, egalliccensis 214, farinosa 213, 15, hyperbo- rea 213, intermedia 212, longifolia 217, mistassmica 213, 14, ni- yalis 215, orientalis 215, pubescens 213, saxü'ragifolia 212, sibi« rica 212, stricte 213, TÜlosa 213. Protea mellifera 450. Puccinia Fabae 607, Ficariae 249, Hedysari obscuri 606, Laburni 606, Phyteumarum 611, Pisi 606, Trifolii 604. Pyrola asaritblia 514, groenbmdica 614, incarnata 514, minor 514, pu- mila 514, rotundiiblia 514, secunda 514, uniilora 515. Quercus agrifolia 9. Ranunculus arvensis 442, Ficaria 435. Redowskia 32, sophiaefolia 33. Rhododendron camtscliaticum 3, 513, Chamaecistus 513, chrysanthuin 513, davuricuru 513. Romanzoffia 547. Rnbus spcctabilis 3. Sabbatia australis 194, verticillaris 194,~210. Salvia paniculata 447. Samolus Valerandi 401. Sanguisorba canadeusis 3, Sanicula caiiadensis 352, 53, curopnea 352, liberta 353, marylandica 353. Saponaria dioica 38, Vaccaria 38. Scandix Cerefolium 390. Schepperia juncea 255, 56, 57, Scliiedea 46, ligustrina 46. Scilla serotina 252. Sebaea capitata 193, cordata 191 , crassulaefolia 193, sulphurea 192. Sclinum decipicns 395. Seseli 386, filifolium 388. Silene acaulis 39, anglica 41, cerastoides 41, gallica 40, graminifolia 39, Gypsophila 39, lusilanica 41, micropetala 41, nicaeensis 41, pilobellaclolta 41, sobolifera 39, viscagtnoides 39, , 677 Sison Ammi 386, 401, capillaceus 387. Sisvmbrium junceum 28, Sophia 28, Tilesii 15. Siran filifolium 387, 400. Solanum Lycopersicon 458, tuberosum 2. Spergula arenarioid.es 57, laricina 57, saginoides 46. Spigelia Anthclmia 200, 1, Beyrichiana 203, Flemmingiana 204, Hum- boldtiana 200, laurina 204, Ölfersianä 206, scäbra 202, Sello- wiana 205, Stellaria aquatica 50, biflora 55, crassifolia 50, crispa 51, cuspidata 52, davurica 49, Edwardsii 48, florida 49, graminea 49, marginata 50, nemorum 52, nitida 47, radians 47, ruscii'olia 50. Stereoxylon pulverulentum 541, rcsinosum 544. Strumaria spiralis 252. Swertia carinthiaca 189, corniculata 181, 89, obtusa 189, percnuis 189, 90, rotata 187,-88, sulcata 187. Thesium alpimun 461. Thibaudia gkndulosa 528. Trachelium coeruleum 410. Trientalis americana 224, europaea 224. Tulipa Breyniana 82, Gesneriana 595. > Turritis stenopetala 15. Uredo aecidiiformis 240, Aegopodii 244, Alchcmillae 246, Anemones 248, Angelicae 244, Apargiae 608, apiciilata 606, 8, appeudicu- lata 606, Aristolochiae 610, Arnicae scorpioidis 609, AsphodeH 239, Athamantae 244, Cacaliae 609, Cichdracearum 608, Cicho- rii 609, Cyani 608, Cytisi 606, effusa 245, Eglanteriae 245, ele- vata 245, Erytlironii 242, Fabae 605, 6, Ficariae 249, Flosculosa- rum 608, Fritillariae 240, Genistae 606, Gentianae 610, Hedy- sari obscuri 607, Hieracii 608, Laburni 607, melanogtamma 238,. miniata 245, Oreoselini 244, Ornitliogali 239, Orobi 606, 7. Pe- trosclini 244, Phytcumarum 611, pinguis 245, Tisi 606, Prunns- tri 246, pteridiformis 242, Kanunculacearum 248, Ricini 612, Rosae 245, Trifolii 604, Ulmariae 245. Uromyces amphigenus 608. Uropetalum serolinum 252. Utricularia capensis 257, 58. Vaccinium brasilicnse 528, cereum 527, Myrtillus 525, Oxycoccos 527, pubescens 526, salicinum 525, uliginosum 526, Vitis idaea 526. Veronica arvensis 440, 41, 43. «» Viola arguta 413, biflora 407, camtschatica 406, canina 407, capilla- ris 412, chamaedrifolia 412, Chamissoniana 408, corcborif'olia 413, birta 407, Langsdoifii 407, rubolla 410, 12, 13, stipralaä-409, 12, 13, tracbeliifolia 409. Vitis vinifera 437. Wurmbea 82, bullata 94, campanulata 92, capensis 92, iriusta 95, lrn- gillora 94, purpurea 92, rcmota 95, revoluta 95, stigmosa 95, tnmcata 95, Xenodoclms carbonarius 237. Gedruckt bei Trowitzsch und" Colin. ZJJ. Tai.Jl. **** Tai. II1, d iiLiE^ Tai.N. Ja* 7klV Iia.%. Tra ■ &. 7«u: Mr. / d m.s. dt r / ' <-.7."v Tai. TL J'.liuuiuul /äfr ■m i