UNIVERSrTY OF ILLINOIS LIBRARY AT URBANA-CHAMPAIGN BIOLOGY Digitized by the Internet Archive in 2011 with funding from University of Illinois Urbana-Champaign http://www.archive.org/details/linnaea22schl I LMNAEA. Ein I Journal für die Botanik in ihrem ganzen Umfange. Zweiundzwanzigster Band. Oder: Beiträge zur Pflanzenkunde. Sechster Band. Herausgegeben von D. F. L. von Schlechtendal , der Med., Chir. u. Philos.Dr., ordentl. Prof. an der Universität zu Halle und mehrerer gelehrten Gesellschaften Mitglied. Mit fünf Tafeln Abbildungen. Halle a.d.S. 1849. gedruckt auf Kosten des Herausgebers. In Commission bei C. A. Schwetschke und Sohn. 5S0.5 M."ZL*o Inhalt. . Seite Beiträge zu einer Flora der Aequinoctial- Gegenden der neuen Welt, von J. F. Klotz seh. Malpighiaceae, auet. A. Grisebach 1 Gentianeae, auet. codein 32 Die Orchideen, von H. G. Reich enbach fil. . . . 809 Plantac Kegelianae Surinamenses. Dilleniaceae, Bixineae, Violarieae, Polygaleae, Caryophyl- leae, Malvaceae, Buettneriaceae, Sterculiaceae, Tiliaceae, Aurantiaceae , Oxalideae , Simaruheae, Ochnaceae, Cela- striueae, Anacardieae, Vochysiaceae, Lythrarieae, Passi- floreae, Turneraccae, Begoniaceae, Crassulaceae , Lobelia- ceae, Sapotaceae, Loganiaceae , Gentianaceae, Convolvu- laceae , Boragineae, Hydroleaceae, Plumbagineae , Aristo- lochieae, Artocarpeae, auet. A.Garcke. . . .47 Menispermeäe , Olacineae, Bombaceae, Samydeae, Mal- pighiaceae, Sapindaccae, Meliaceae, Marcgraviaceae, Am- pelideae, Euphorhiaceae^ Hippocrateaceae, Myrtaceae, Com- bretaceae, Leguminosae, Cescentieae, Scrophulariaceae, Verbenaceae, Solaneae, Labiatae, Rubiaceae, Styraceae, Ebenaceae, Myrsineae, Polygoueae, Myristiceae, Laciste- meae, Piperaceae , Burmanniaceae, Musaceae, Cannaceae, Scitamineae, auet. F. A. G. Miquel 71 Nonnulla de parasitis quibusdam phanerogamicis observata, auet. E.Brandt Cc. tab. I.) 81 Caulerpearum Sciagraphia. Scripsit V. B. A. Trevisan . . 129 Beiträge zur Flor von Texas , von AdolfScheele . . . 145 Fortsetzung 339 Beiträge zu einer Flora des Orientes, von Karl Koch (m. T.II.) 177 Fortsetzung 597 Dr. Rabenhorst 's Lichenes Italici. DieLichenen, welche der Dr. L. Rabenhorst auf seiner Reise durch die östlichen und südlichen Provinzen Italiens im J. 1847 gesammelt hat. Bearbeitet von v. Flotow 353 298990 IV Seite Luzularum Species. Recensuit Erne s tu s Meyer , . . 383 De Dictyoteis adumbratio. Auctore Victore B. A. Comite de Tre- v i sau . . 421 Symbolae ad Floram Surinamensem, auct. F. A. G. Miquel. Pars XII 465 Organographische Betrachtiiiigeu über einige Pflanzen aus dem Bereiche der Monocotyledoneae epigynae. Von H. C rüg er auf Trinidad. (Hierzu Taf. III. u. IV.) 477 Plantae Regnellianae. Legumiuosae. Auct. G. Bentham 511 Myrtaceae , determinavit F. A. G. Miquel . . . 532 Melastomaceae , auct. eod 537 Oxalideac, auct. eod 545 Polygaleae , auct. eod . . 546 Rhizoboleae, auct. Sonder 547 Malpighiaceae, determinavit F. A. G. Miquel . . . 547 Uypericineae et Ternstroemiaceae, auct. Sonder . . 549 Tiiiaccae, auct. Sonder 550 Biittneriaceae et Sterculiaceae , auct. Miquel . . . 550 Bombaceae, auct. Sonder 551 Malvaceae, auct. F. A. G. Miquel 551 ßixineae , Turneraceae, Sauvagesieae, auct. Sonder . 555 Violarieae, determ. F. A. G. Miquel . . . . 555 Capparideae, Uerberideae, Ranunculaceae, auct. Sonder 556 Anonaceae, auct. eod. . . . . . . . . 557 Saxifrageae, Ericaceae, determ. F. A. G. Miquel . . 558 ßignoniaceae, auct. Sonder 558 Scrophularieac, auct. Bentham 564 Verbeuaceae , auct. J. C. Schauer 564 Labiatae, auct. G. Bentham 565 Gentianeae, auct. Grisebach 567 Asclepiadeae, determ. F. A. G. Miquel . . . . 567 Apocyneae, auct. eod . . 568 Compositae, auct. C.H.Schultz, Bipontino . . . 569 Valerianeae, auct. Sonder 573 Piperaceae, determ. F. A. G. Miquel .... 574 Filices et Lycopodiaceae. Auct. G.Kunze . . . 575 Musci frondosi, auct. Ern. Hampe 581 Beiträge zur Kenntniss der Labiaten , von Adolf Scheele . 584 Beitrag zur Entwickelungsgeschichte derFarrnkräuter, von Her- mann Schacht. (Hierzu Taf. V.) 753 Manipulus Stirpium Blanchetianarum in Brasilia collcctarum, de- terminavit F. A. G. Miquel 801 Cuscutae novae descriptio, auct. D. F. L. v. Sc hlechtendal 808 Orchidiographischc Beiträge, von H. G. Reichen bach fil. . . 859 Ueber die Gattung Pisonia Plum., von D. F. L. v. Schlechten- dal. II. Art. Besonderes 868 Register der Pflanzennamen 886 Beiträge zu einer Flora der Aequinoctial- Gegenden der neuen Welt, von J. F. Klotzsch. Malpighiaceae *) Juss. — Adr. Juss. Auetore A. Grisebach, Tribus I. Malpighieae DC. prodr. 1. 577. — Griseb. in Linnaea XIII. 247. — Adr. Juss. Mouogr. Malpigh. 4. Malpighia Plum. — Adr. Juss. 1. M. urens L. — Cav. diss. t. 235. f. 1. Haiti (C. Ehrenberg n. 244). *) Malpiyhiacearufn elaboratio a fratribus Schomburgk col- lectarum, jam absoluta manuscriptiunque impressui traditum erat, priusquam auetor de harum plantarmn disquitione, eodem tempore in Hookeri diario CLondon Journal of Botany 1848. p. 118 seq.) evulgata certior fieri potuit. Sed eiun juvat, detrimentum hujus coneursus benevolentiaDris. Klotzsch, qiu nomina Benthamiana prius data restituit , esse reconcinnatum. Grisebach. 22r Bd. ls Heft. 1 2. M. heterophylln Gr. foliis ovato-lanceolatis aen- tiusculis iutegerrimis supra glabris subtus sp.irsim setigeris dcraum glabratis raargine glanduliferis, bracteantibus orbicu- laribus, umbellis 4-floris, caljce glandulifero, fructn — . Species affiuis M. Galeottianae A. Juss. , foliis biformi- bus demum glabris siibtus eglandulosis et petiolis lougioribus distineta. Raini ramosi, teretiusculi , \?" fere diam. , juniores setis adpressis adspersi, internodiis 4'" — 1" longis. Folia l»/a"— ■ *" longa, 6'" lata, aliaque 4 - 5'" longa et 3 — 4/7/ lata eaque plerumque medio pedunculo communi inserta, omiiia basi rotundata, pleraque apiee acutata, rigide mem- branacea, supra basin glandulis parvis marginalibus plerum- que binis notata, setis malpighiaceis sparsis, petiolo 2'" longo, stipulis minutissimis. Umbellae laterales sive ramulos patu- los sesquiunciales medio bracteatos terminantes, involucro 4-phjllo minuto sutfultae, pedicellis 8 — 9y// longis tenuibus rigide patentibus inferne articulatis et bibracteolatis, bracteo- lis minutissimis. Sepala ovato-oblonga, M/a"' louga, obtu- siuscula, glabriuscula , 2 ( — 1) glandulosa. Petala expansa, glabra, liuibo ovali 3'" longo margine lacero ab ungue di- stineto. Stamina paullum exserta, monadelpha, filamentis glabris basi dilatatis , antheris oblongis glabris. Orarium gla- bratum, stylis longe exsertis divergentibus glabris, Stigma te truncato. Mexico (C. Ehrenberg n. 624). 3. M. punioi folia L. — Adr. Juss. 1. c. t. 4. f. 1. Venezuela : ad litus pr. Puerto - Cabello inter Mimosas (Moritz). 4. M. nitida Mill. — Mill. dict. no. 5. ex diagn. et pa- tria. Syu. M. glabra var. acuminata Adr. Juss.? — Spe- cies media inter M. glabram L. , a qua differt foliis in acu- 3 men acutum nttenuatis, pilis malpighiaceis nullis et ealyce 6-glanduloso — et M. bi/loram Poir. , a qua longius distat putaiuiue iuter cristas transverse muricato (cristae sunt 5, laterales obsoletiores), deinde umbellis 4üoris et foliis longius acuminatis. Venezuela: pr. Topo, ubi floret ni. Julio (E. Otto n. 931). Byrsonima Rieh. — Adr. Juss. 1. B. verbaseifolia Rieh. — Cav. diss. t. 240. Guiaua anglica : in savanis fl. m. Februar. (Rich.Schom- burgk no. 447.) — Venezuela: in Llanos de Barcelona (Moritz n. 548. I.). 2. B. coleostaehya Gr. ramulis junioribus rufo-hispidis, foliis elliptico-oblongis obtusiusculis basi snbacutis petiolatis supra glabratis subtus rufescenti-villosiusculis, stipula ma- juscula petiolum paullum excedente, ealyce glandulifero, peta- lis aurantiacis, antherae hispidiusculae connectivo oblongo loculos excedente, ovario hirsuto. Proxiraa B. stipulaceae Adr. Juss., ealyce 10-glandu- loso distiueta. — Arbor 50 — 60-pedalis. Rami tortuosi, internodiis brevibus, epidermide pilis rufis dense hispida, his per petiolos, nervorum folii rete subtus prominens et pedun- eulos pedicellosque extensis. Folia 8 — 4" longa, 3 l/.2 — 2" lata, coriacea, basi in petiolum 6 — 8//y longum attenuata, supra demum laevia nigricantia, subtus rufo-viridia eximie reticnlata, venis primariis versus marginem arcuatis ibique confluis, areolis subquadratis puberulis, stipula axillari ovato- lanceolata patula 8 — 12'" longa extrorsum pubescente. Ra- cemi folia summa subaequantes, basi stipulis quibusdam op- positis involucrati, pedicellis basi articulatis et tribracteatis 6//y longis. Sepala ovata, obtusa, I4" longa, glandulis i* oblongis albidis occultata, apice involuta et exlus hirsuta. Petala reflexa, limbo 4'" longo orbiculari unguem tcnuejii snbaequantc. Gonitalia B. stiputaccac. Fructtis non exstat. Gniana anglica: ad Humen Cnynni supcrius fl. m. Jul. — Ort. (Rieh. Schomburgk no. 1603.) 3. B. Poeppigiana Adr. Juss. 1. c. p. 54. Brasilia borcalis : ad flumen Amazonas. (Poeppig no. 2690.) 4. II. gyiimocalycifia Ad. Juss. 1. c. p. 50. Specimon floriferum exstat, floribus niajiisrulis et pcdiccllis arcuatis in- signe : ex quo diagnosi addi licet antheras glabras oblongo - lineares (2"' longas) carumque connectiva loculos aequantia, ovarium glabrum , petala glabra limbo orbiculari integro (4'" diam.), unguc tenui aequilongo. Venezuela : ad fl. Orinoco. (Robert Schomburgk no. 469.) 5. B. crassifolia Ktb. nov. gen. 5. p. 149. — Adr. Juss. 1. c. p. 37. Cav. diss. t. 211.— Frutex 4 — 10-pedalis, flo- ribns flavis (schedul. Schoinb.) Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 57. 525. 909. Rieh. Schomburgk no. 1113.): in savanis e. c. pr. Pirara (id. no.389.) — Guiana surinamensis (Hostmann no. 810.). — Venezuela: Llanos de Barcelona (Moritz), in locis apri- cis pr. Orituco fl. m. Februar. (E. Otto n. 545.) — Brasi- lia borealis: ad 11. Amazonas (Poeppig no. 3038.); ad pa- ludes pr. S. Antonio (Blauchet no. 3139.) — India oeeidenta- lis: in savanis pr. Trinidad de Cuba, ubi var. rufescentem sive Mulpig. ruf um Poir. exhibet etil. m. Martio. (E. Otto n. 161.) 6. B. altiHNiaia Ktb. I. c. p. 147. - Alibi. Guian. t. 181. Ovario piloso recedit a praecodente. Guiana anglica: in ripa fl. Pomaroon fl. m. Augusto. (Rieh. Schomburgk n. 1408.) 7. B. spicatn Rieh. — Car. diss. t. 237. B. spicata et B. propinqua Bcnth. in Hook. Lond. Journ. of Bot. fast'. 75, 1848. p. 120. Guiana anglica (Roh. Schomburgk uo. 469; Rieh. Schomburgk no. 57.): in sylvis fl. m Augusto (id. no. 1335.) — Guiana snrinaniensis (Hostmann n. 1009.) — Brasilia borealis: ad (1. Amazonas. (Poepp ig n. 2214.) 8. B. crispa Adr. Juss. 1. e. p. 52. Syn. B. brachijsta- chj/a Poepp.! nee HC. Brasilia borealis. (Poeppig no. 3003.) 9. B. Schoinburgkiana Benth. in Hook. Lond. Journ. of Bot. fasc. 75. anno 1848. p. 123. ramulis junioribus ptibc- rulis, foliis lanceolato - ohovatis ohtusiusculis hreviter petio- latis glahris suhtus pruina alheseente obduetis discolorihus et venoso-retienlatis , calyce glandulifero, pctalis albidis, anthe- rae connectivo crassiuseulo loculos hispidiusculos hreviter sii- peranle , ovario glahro. B. discolor Gr. Mss. Proxima videtur B. nitidifoliae Adr. Juss. , foliis non acumiuatis hrevius potiolatis differt eorumqne pruina ad se- riein B. coniophtjllae Adr. Juss. aecedit. — Arhor 30 — 40-pedaIis (schedul. Schomh.), ramis tortuosis einereis, ju- nioribus dense foliosis. Folia 2 — 4" longa, 1 '/2 — 2" lata, nitida, tenuiter coriacea, supra laevigata, suhtus tenui ner- vorum reti reticulata, nervo mediano deorsum incrassato ru- fescente, juniori pilis adsperso, ceterum glaherrima, in pe- tiolum rrassiuseulum 1 — i Va"' longum hasi attenuata, pe- tiolis vaginantibus stipulam brevem excedentibus. Racemi hre- viter e foliis sutnmis exserti, strieti, puheruli, pedicellis 4"' longis basi articulatis, bractcolis tribns lanceolatis V" lon- gis. Sepala ovata, obtusa, puberula, biglandnlosa, l1/«*" longa. Petala albida (ex schedula), limbo orbiculari 2"'diam. ungucm reflexiim tenuem subaequante. Stamina monadelpha, antheris breviter oblongis 1'" longis, couuectivo obtuso. Fru- ctus non exstat. Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 786.): in ripa fl. Cotinga fl. m. Scptembr. (Rieh. Schomburgk n. 777.) 10. B. reticulata Klotzsch et Karsten mscr. ramulis glabriusculis, foliis obovatis obtusis in petioluin breviter atte- nuatis coriaeeis glabris subtus pallidioribus et venoso-reticu- latis, calyce glandulifero , petalis rubris, autherae couuectivo apice conoideo acutiusculo recurvato loculos glabros apice breviter murronulatos duplo superante, ovario glabro. — A J5. trinitensi Adr. Juss. simillima rite distiueta est arbor 50-pedalis (ex schedula) foliis subtus reticularis et antherae loculis glabris inucronulatis. Venezuela (Karsten n. 98.). 11. B. trinitensis Adr. Juss. I. c. p. 42. — Syn. Bairi- steria umbettet ta Sieb.! Insula Trinitatis (Sieber herb, trinit. no. 51.). 12. B. cotinifolia Kth. 1. c. t. 447. Mexico: in Llanos de Michofo fl. m. Majo. (C. Ehren- berg.) 13. B. coccololrifolia Kth. 1. c. 5. p. 140. — Arbor 10 — 12-pedalis. Petala rubentia. (Schedula Schomb.) Guiana auglica (Rob. Schomburgk no.60.): in savanis fl. m. Januar. (Rieh. Schomb urgk no. 387.) — Venezuela; in montibus apricis pr. Angustura et Valencia (Moritz n. 780.). 14. B. densa DC. — Adr. Juss. 1. c. p. 49. B. con- Cinna Benth. 1. c. p. 122. — Arbor 20 — 30-pedalis, petalis albidis (schedul. Schomb.): at siccati florcs rubri 6iint. Guiana anglica: in sylvaticis juxta montcs Roraima (Rieh. Schomburgk no. 912.). Burdachia Mart. — Adr. Juss. 1. B. prisinatocarpa Mart. — Adr. Juss. 1. c. p. 57. t. 4. f. 3. Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig no. 2911.) Blepharandra Gr. Car. gen. Calyx öfidus, eglandulosus. Petala 5, limbo orbiculari. Stamina 10, omnia fertilia, filamentis barbatis, antheris exappendiculatis , ciliarura longarum serie cinetis. Ovariura triloculare, glabrum, carpophyllis conuexis exappen- diculatis. Styli 3 distineti , apice attenuato acuti. Fructus iguotus. Arbor guianensis, foliis oppositis petiolatis coriaeeis sub- tus pruinosis, stipulis axillaribus magnis liberis utrinque ge- minatis. Racemi terminales, stipulis basi involucrati , pedi- cellis fasciculatis basi articulatis et bracteolatis peduneulo communi brevi ab axi racemi distinetis. Genus uondum satis notum, Coleostachydi soli eique exitnie stipularum indole, calyce et floris fabrica accedens, distinetum tarnen inflorescentia terminali, stipulis discretis et charactere artificiali e staminibus petito. 1. IS. hypolenca Gr. ramulis laevibus, foliis cordato- ovatis apice rotuudatis supra lucidis subtus crustaceo- albidis, racemo rufo - tomentoso. Coleostachys hypoleuca Benth. 1. c. p. 125. n. 19. Arbor 30 — 40pedalis (ex scbedul.), ramis strictis cylin- dricis atro-cinereis pube brevi amissa laevibus, internodiis 6ubaequalibus IVa — 2" longis. Folia 5 — 3" longa, 3 — 1" lata (quandoque angustiora oblonga) , a petiolo 4 — 6'" longo ( junior i pnberulo) crassinscnlo distincta, basi breviter cordata, versus apicem aeqnaliter rotundata, crasse coriacea, elastica, venis primariis approximatis rectiusculis parum sub- tus proraiuulis et nervo mediano crassinscnlo subtns valde prominente penninervia et vennlis densis minnte reticnlata, snpra obscure virentia nitida, subtns Strato tenni cretaceo ad nervös cvauido obducta. Stipnlae demnm deciduae, foliaceae, ntrinqne geminae et basi contigua nodnm penitns cingentes, ovato-lanceolatae, 8'" longae, 3 latae, rnfo-velutinae, sum- mae foliorum expertes panllo breviores in basi racemi invo- lucrantes. Racemns tenniualis 4 — 5-pollicaris, tomento rufo ad ealyces nsque extenso undiqne villosns, internodiis axeos priinarii 1/2 — ll/2 -pollicaribns; pednncnli commnnes (sive axes secnudarii) oppositi, 1 — 1'" longi; pedicelli 3 — 4 snm- mo pednncnlo inserti, 3 — 6"' longi, crassiusculi , basi 1- pluribracteolati. Caljrx ad medium 5-fidns, %'" altns, lobis ovatis obtnsis, tnbo inferne toro adnato. Petala flavescentia (sec. schedulas), breviter nngnicnlata, limbo orbiculato iute- gro 1'" diain. Stamina toro in tnbo calycino prominenti pi- lisqne longis rnfescentibns dense hispido et occultato inserta, brevissime basi cohaerentia, snbaeqnalia; filamenta tennia, erecta, pilis longis erecto - patentibns a basi ad apicem ci- liata; antlierae oblongae, zj^" longae, adnatae, iutrorsae, connectivo ovoideo-oblongo ntrinqne obüiso crassiusculo gla- bro, locnlis linearibiis jnxta connectivnm serie a basi ad api- cem nsque extensa pilorum erectornm rufescentiura ^l^!" lon- gorum cinctis et barbatis, ceterum glabris, membranaceis, valvulis exappendiculatis, tarnen margine utriusque ad rimam extrorsum flexo angusta induplicatura fere compagiuatis. Ova- rium globosum, parvum, glaberrimum, carpophyllis 3 dorso rarinato -angnlatis ad apicem nsque connexis nniovulatis, ovulo e fnniculo pendente breviter lycotropo , fnniculo apici loculi inserto, stylis terminalibus liuearibus acutis 3'" longis ovario triplo longiorilms. Gniana anglica: in montibus Roraima. (Rieh. Schom-- burgk no. 1043.) Lophanthera Adr. Juss. 1. Ii. Kunttiiana Adr. Juss. 1. c. p. 62. Syn. Galphimia longifolia Kth. 1. c. 5. p. 173. Guiana anglica. (Rob. Schomburgk no. 905.) Galphimia Cav. — Adr. Juss. 1. Cr. glauca Cav. ic. 5. t. 489. Petioli in nostra lon- giores, 4'" longi, itaque petioli breves e diagnosi exclu- dantur. Mexico. (Ascbenborn n. 223.) 2. €r. grandiflora Bartl. in Liunaea XIII. p. 554. Mexico: inter Iguala et S. Gabriel. (C. Ehrenberg.) 3. Cr. paniculata Bartl. 1. c. p. 556. Glandulae petiolo- rum numero variabiles sunt. Mexico: cum praecedente legit de Gros. (C. Ehren- berg, F.) Spachea Adr. Juss. 1. Sp. elegans Adr. Juss. in Deless. ic. 3. t. 31. Syn. Matpigh/a G. W. F. Meyer essequeb. 178. — Frutex 8 — lOpedalis, floribus flayescentibus (schedul.). Guiana anglica: in ripa fl. Essequebo (Rieh. Schom- burgk no. 194.). Gniana surinamensis (Hostmann no.57.) 2. Sp. tennifolia Gr. foliis lanceolatis subtus albido- pnnctulatis , racemorum axi rufo-villoso, seeundariis supra basin articulatis subbifloris, bracteola altera in glandulam de- sinente, floribus decandris, petalis parvis roseis ciliato-den- ticnlatis, stigmatibus disco subbilobo truncatis. 10 A Sp. parvijlora^ differt floribus decandris, a Sp. per- forala foliis non pellucido-punctatis, ab utraque inflorescen- tiae genere. Arbor 30 — 40-pedalis (ex schedul.), ramis strictis pa- tentibus oppositis, jimioribus rufo- villosiusculis, mox in ligniim cxcrescentibiiSj lignosis cylindraceis , cortice ruguloso, inter- nodiis 1 — 2" longis. Folia sab anthesi ad ultimos nodos restricta l'/a — 2" longa, 6 — 10'" lata, utrinque acutiuscula, mncrone acuto terminata, membranacea, supra glabra nigri- cantia, subtus ferruginea pilis sparsis rufis evanidis in nervo mediano diutius persistentibus glabrata et squamulis microsco- picis albidis punctata glandulisque binis juxta mediam partem notata, petiolo rufo-villosiusculo 2 — 3"' longo, stipula axil- lari siiperne libera acuta rufo-villosiusciila petiolo paullo bre- viori. Racemi penduli 3 — 4" longi, tomento denso rufo ob- ducti, internodiis brevibus 2 — 3'" longis densillori; axes se- cuudarii refracti, 3 — 4'" longi, crassiusculi , supra basin bractea minuta stipati, nunc pedicellos simplices infra medium articulatos et bibracteolatos , nunc saepins pednnculos commu- nes ex articulo in pedicellos geminos divisos sistentes, pedi- cello inferiori longiori et prius Sorem evolvente, superiori ab- breviato in gemmam floralem forsan abortivam excurrente; bracteola inferiori in glandulam stipitatam mutata. Sepala V" longa, ovata, obtusa, extus puberula, quatuor biglaudu- losa. Petala breviter nnguiculata, liinbo orbiculari-obovato i'" diam. Stamina subaequalia, distincta, toro hispido in- serta; filamenta linearia antheraeque breviter oblongae gla- brae. Ovarium biloculare, glabrum, stjlis 2 apice divergen- tibus stamina aequautibus stigmate uncinato-truncato apice brevissime bilobo. Fructus nou exstat. Guiana anglica: in ripa 11. Takutu. (Rieh. Schom- burgk no. 606.) 11 Bunchosia Rieh. — Adr. Juss. 1. B. armeniaca Rieh. Syn. Malpighia armeniacaCay. diss. t. 238. M. nitida Ruiz ! nee Jacq. Banisteria acumi- nata Ruiz! Peruvia: Huanuco pr. Cixuelas de Frayle; Huayaguil pr. Cixuelas de Micaragua (Ruiz); in nemoribus Andium (id.) — Chile (Poeppig n. 106): specialen maneum foliis majo- ribus. 2. B. tuberculata DC. Syn. Malpighia Jacq. hört. Schoenbr. 1. t. 104. Stylus est bifidus, quo charactere in- prbnis recedit a B. Jluminensi Gr. (B. Martiana Adr. Juss.) Frutex 6 — lOpedalis, floribus flavis (schedul.). Guiana anglica: in ripa fl. Tacutu flor. m. Aprili (Rieh. Schomburgk no. 544). — Venezuela : in sylvis humidis re- gionis calidae pr. La Cuba flor. m. Aprili (Moritz n. 1195). 3. B. glandulifera (Kth. 1. c. 5. p. 154. Syn. Mal- pighia Jacq. et Willd. herb. no. 8800! M. glandulosa Jacq. ic. rar. t. 469. Venezuela: pr. Valencia et Angustura (Moritz n. 507 et 570. I.). 4. B. argentea DC. Syn. Malpighia Jacq. fragm. t. 83. Folia discolora supra glabrata , subtus sericeo - tomentosa argentata juxta basin biglaudulosa, elliptica, utrinque acu- tiuscula. Stylus ad medium bifidus. Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 742). — Ve- nezuela: in savanis siccioribus e. c. pr. Uputu flor. m. No- vembri (E. Otto n. 999); pr. Angostura (Moritz n.595.L). 5. B. squarrosa Gr. folüs ovato-lanceolatis acutiusculis glabris coriaeeis, pedicellis medio articulatis et bibraetcolatis, bracteolis orbicularibus squarrosis basi glaudulosis, calyce lOglauduloso , ovario triloculari glabro , stylis distinetis. 12 Descriptio B. Bonplandianae apud Adr. Juss. 1. c. p. 78. fere omnis quidem ad nostram stirpem quadrat , sed cum uec bracteoiarum singularis figura nee foliorum textnra a ple- risque congeneribus aliena designentur, speciem sui juris esse nobis persuasura est. Ranii lignosi, cylindracei, asperiusculi, diffnsi, foliis sempervirentibus ubique foliosi, internodiis pollicaribus. Folia i1/^ — %%k" l°uoa> 10 — I4'" lata (ita- que quam in specie laudata multo minora), breviter acutata et apice acutiusciila, rigide coriacea, laevigata, siccata supra obscure yirentia, subtus pallidiora, eglandulosa, juniora hinc pilulis adpressis microscopicis iisque raris adspersa, mox utrin- que glaberrima, petiolo 1"' longo crassiusculo , stipulis incon- spieuis. Racemi axillares, 1 — IV2" longi, stricti; pedicelli oppositi, 3 — 4'" longi, basi bractea brevi subulata stipati, medio fere articulati et bracteolis binis orbicularibus V" latis instrueti. Flores 4'" diam., sepalis erectis glabriusculis glan- dula duplici oblonga apice libera superatis, petalis expansis cordato-subrotundis denticulatis siccatione aurautiacis, stami- nibus glabris paullum exsertis, antheris oblongis, ovario parvo ovoideo, stylis 3 stigmate truncato terminatis. Fructus non exstat. Venezuela: in savana pr. Caroni flor. m. Novembri. (E. Otto n. 962.) Tribus II. Banisterieae DC. prodr. 1.585. — Griseb. ]. c. 190. — Adr. Juss. 1. c. 99. Lophopteris Adr. Juss. 1. c. 99. tab. 11. Char. gen. Addantnr: Petala breviter imguiculata , in- aeqnalia, snpra calycem expansa; stamina antheris breviter oblongis exappendiculatis, loculis connectivo glandnliformi ad- natis; styli 3 breves, stigmate truncato. 13 1. I*. splendens Adr. Juss. in Delessert ic. 3. t. 29. De- scriptioni in Monogr. p. 100. datae addantur haec: Petala limbo orbieulari crennlato in majoriljus 3"' diam. basi iu unguem brevem subito angiistato , in minoribus lon- gius unguiculato. Genitalia paulluin e calyce exserta, sta- minibus stylos aeqnantibas , antberis niox caducis fere Bra- chypteridis , stigmate Banistcriae. Guiaua anglica: in ripa 11. Barama flor. m. Oft. (Rieh. Schombnrgk no. 1536.) Brachypteris Adr. Juss. 1. c. 101. tab. 11. 1. Br. borealis Adr. Juss. 1. c. 102. Syn. Banisteria ovata Cav. diss. t. 257. Sieb. 11. Martinic. no. 125. — B. allophylla Rchb. ! in Sieb. herb, triuit. no. 52. Frutex 3 — 4pedalis , floribus flavescentibus (schedul. S c h o ra b.). Guiana angliea: in litore (Rieh. S chomburgk no.210). — Guiana surinamensis (Hostma n n n. 278). — Panama : pr. Portobello (Billberg). Stigmaphi/llon Adr. Juss. 1. c. 103. tab. 12. 1. St. fulgens Adr. Juss. 1. e. p. 116. Syn. Banisteria Lam. Cav. diss. t. 253. — Liana lloribus flavis (schedul. Schomb.) Guiana angliea: in savanis flor. m. Februar (Rieh. Schomburglc no. 438). Guiana surinamensis (Host- mann). Venezuela (Karsten): ad rivulos pr. Maracay flor. m. Martio (Moritz no. 779), pr. Merida flor. Novembr. (Mo- ritz li. 1196). 2. St. convo f vuli foliuin Adr. Juss. 1. c. p. 120. Syn. Banisteria Cav. diss. t. 256. Guiana surinamensis (Ho st mann no. 146 et no. 706). 14 3. St. p üb er um Adr. Juss. 1. c. p. 122. — Liana flori- bus fulvo - rubris (schedul. Schomb.)/] Guiana anglica: in ripa fl. Waini flor. m. Octobri (Rieh. Schomburgk no. 1502). — Guiana surinamensis(Hostmann no. 965). 4. St. mucronatuin Adr. Juss. 1. c. p. 123« Syn, Bani- steria sp. in Linnaea VI. p. 420. — Flores flavi (schedul. Mor.). Mexico: in dumetis Colipae (Schiede). Panama: pr. Portobello (Bill b er g). Venezuela: in sepibus pr. Escuque. flor. m. Octobri (Moritz n. 1198). 5. St. Sagracamun Adr. Juss. 1. c, p. 125. — A. Rieh, fl. cub. t. 28. Frutex humilis 1 — 2pedalis, etiam humilior, repens, vel erectus, quandoque scandens, floribus pulchre luteis (sche- dul. Otto). Cuba : pr. Trinidad de Cuba, Lagurielles in saxosis mu- risque apricis flor. m. Febr., Martio (E.Otto n. 130 et 131). 6. St. periplocifolium Adr. Juss. 1. c. p- 126. Differt a praecedente praeeipue glandulis petioli apicali- bus scutellaribus, quae in illa snbapicales stipitiformes. India occidentalis : in inss. S. Thomas et S. Jean (Mo- ritz). 7. St. Humboldtianuiu Adr. Juss. in St. Hilaire Flora brasil. 3. 56. Syn. Banisteria tomentosa Ruiz mscr. ! et B. lanuginosa Ruiz mscr.: haec foliis breviter acutatis et sama- rac cristis latoralibus brevioribus ab altera forma discrepans. Glandulae folii marginales, quae in aliis quoque speciebus e. c. St. fulgente nonnunquam observantur, speciem peculia- rem, quam poruvianam cl. Juss. in Monogr. p. 113. subodo- ratns est, vix designant nee magis cristarum figura in ipsa no- stra stirpe variabilis. 15 Peruvia: pr. Vitoc prima forma, altera pr* Ponuzo (Ruiz). Banistcria Adr. Juss. I. c. 134. t. 13. 1. B. antifebrilis Ruiz mscr. ! foliis ovatis acnminatis basi acutiusculis glabris longe petiolatis, umbellis 4floris in pani- culam effusam congestis, pedicellis supra basin articulatis et bibracteolatis , calyce 8glanduloso, petalis ciliato - denticulatis rubris, juiiioribus extus pubescentibus, antheris glabris, sty- lis pube albida hirsutis, fructu — . Proxima B. atrosanguinea Adr. Juss., nee nisi foliis peduneulisque glabratis (pili evanidi sunt miuuti et sparsi) et stylis hirsutis differt. Peruvia: pr. Pueblo nuevo (Ruiz). 2. B. argentea Sprgl. Syn. Heteropteris Kth. 1. c. t. 450. — B. ScTiomburgJciana Benth. 1. c. p. 129. n. 1. Flo- res rosei (schedul. Moritz). Guiana anglica (Rob. Schomburgk no. 844). — Ve- nezuela: pr. Topo (E. Otto n. 932), pr. Truxillo flor. m. Octobri (Moritz n. 1193). 3. B. acanthocarpa Adr. Juss. 1. c. p. 140. Fructns depict. in tab. 13. L. Syn. B. fulgens Ruiz mscr.! flor. peruT. Peruvia: in nemoribus Audi um (Ruiz). 4. B. lutea Ruiz mscr.! foliis ovatis acutiusculis supra puberulis subtus tomentosis longe petiolatis, petiolo apice bi- glanduloso, umbellis 4floris in paniculam racemiformem dis- positis, pedicellis basi articulatis tribracteolatis , calyce eglan- duloso, petalis ciliato -denticulatis glabris luteis, antheris gla- bris, stylis pube patula inferne hirsutis, superne glabris, sa- marae pubescentis latere lobulato-muricatae ala iutus ad ba- sin appeudice acuta aueta. 16 Specimiua iucompleta, qnippe quilms folia heterogeuea Hiraeae cujusdam apposita sunt, foliis evolutis carent: tarnen suinma affiuitas cum B. leiocarpa Adr. Juss. perspicua est, a qua fnictus indole separantur. Peruvia: in nemoribus Andium (Ruiz). 5. 15. cristata, Gr. foliis ovatis breviter acutatis subtus puberulis membrauaceis petiolatis, petiolo ad mediam partem biglanduloso, umbellis 4floris sparsis, pedicellis basi articu- latis tribracteolatis , calyce eglanduloso , petalis glabris fiin- briato-denticulatis luteis, antheris glabris, stjlis inferue pube patula liirsntis conformibus , samarae utrinque cristis 3 paral- lelis imbricatis auctae ala oblonga intus ad basin appendice obtusa iustructa. Samarae fabrica plane conveuit cum B. hcterostyla Adr. Juss. (1. c. tab. 13), quae „petiolo ad apicem biglanduloso, petalis pubescentibus et stylis difformibus" distiuguitur. Al- teri speciei eique minus notae B. eglandulosae Adr. Juss. „folia basi acuta, petala pubescentia, styli toti hirsuti." Frutex volubilis (schedul.) , ramis vagis juiiioribus pube sparsa .adpresso- puberulis mox glabratis, cortice lenticellis minutis notato ruguloso. Folia 3 — 2" longa, 2 — 1" lata, e basi rotundata ovata, in acumen brevissimum plerumque acn- tissimum apice abrupte acutata, subtus pilulis adpressis spar- sis in nervo mediano copiosioribus subsericeis puberula, supra glabrata, siccata nigricantia, tenuia, petiolo 3 — 4/// longo pube rufa adpressa densiori vestito, glandulis minutis nigri- cautibus , stipulis inconspicuis. Umbellae subsolitariaej in ra- mulis brevissimis abortivis termiuales, itaque respectu caulis laterales, pedicellis tenuibus puberulis 8'" longis_, quibusdam saepius abortientibus , bracteolis minutis. Sepala V" longa, ovata, obtusa, extus puberula, genitalibus plus duplo supe- rata. Petala expansa, limbo ovali-subrotundo 2 — V" longo IT unguem gracilem aequante. Stamina inaequalia, filamentis tennibus, antheris parvulis. Ovarium cum stylorum parte in- feriori pilis eloiigatis rufescentibus flexuosis villoso -hirsutum. Samara glabrata, 14 — 16"' longa, 4'" lata, area toro ad- iixa minuta subrotimda, concava, cristis oblique adsccndenti- bus margiue subaequalibus appendici alae subconformibus, ala teuui extus rectilinea, intus parum convexa. Guiana anglica : in savanis flor. m. Junio (Rieh. Schom- burgk no. 594). 6. B. platyptera Gr. foliis ellipticis vel elliptico - oblon- gis breviter et abrupte acuminatis coriaeeis glabris petiolatis, petiolo brevi eglanduloso, umbellis 4floris sparsis, pedicellis basi articulatis tribracteolatis , calyce 8- glanduloso, pelalis aurato - serieeis fimbriato - laceris , antheris stylisque glabris, samarae maximae utrinque cristato-lobulatae ala spathulato- oblonga intus ad basin appendice subrotimda obtusa aueta. Samara accedit ad B, heterostylatn , ceterum B. ni~ grescenti Adr. Juss. (ß. Jimhriatae Gr.), cujus fruetus ignotus est, ita respondet, ut nonnisi petalis pube densa seri- cea aurea obtectis tuto dignosci queat, quo charactere cum B, lucida Rieh, convenit: patria rero B. nigrescentis a Venezuela ralde remota verosimile est fore ut alia discrimina e fruetu olim deriventur. Folia 3 — 41/2// longa, 1 — 2" lata, petiolo canaliculato %'" longo. Umbellae saepius oppositae in ramulis abbrevia- tis (sive peduneulis axillaribus) terminales» Floris diam. 8 — 10"'. Samara inter omnes maxima , 3" longa , 12 — 14"' lata , glabra ; carpellum subglobosum , 5 — 6/7/ diam., latere cristis 2 verticaliter parallelis laceris inaequalibus auetum, apice appendice alae 3y// alta superatum; ala extrorsum dila- tata, intus i. e. margine crassiori rectilinea, apice obtusata. 22r Bd. 19 Heft. 2 18 Venezuela (H. Karsten (4) n. 55). 7. B. lucida Rieh. Adr. Juss. 1. c. p. 137. Syn. B. di- varicata Adr. Juss. ib. 158. Nostra enim speeimina inter utramque formam distingui non sinunt, petalis majoribus (lim- bo 4//y longo) aurato - serieeis cum priori, iuflorescentia po- tius cum hacce convenientia. Liana lignosa, floribus flaris (scliedul. Schomb.). Guiana anglica: in ripa fl. Waini flor. m. Octobri (Rieh. Schomburgk no. 1505). — Guiana surinamensis (Host- mann no. 1027). 8. B. Martiniana Adr. Juss. 1. c. p. 159. Folia in nostra forma margine glandulifera. „Liana ligno- sa, petalis pallide flavis et rubro-guttatis" (sehedul.). Guiana anglica: ad montes Roraima (Rieb. Schom- burgk no.999). 9. 11. cinerascens Gr. foliis elliptico-laneeolatis utrinque acutinsculis supra lucidis glaberrimis subtus cinereo-pubescen- tibus coriaeeis breviter petiolatis, petiolo apice glandulifero, umbellis 4 — 5floris in corjmbos laterales dispositis, pedicel- lis tenuibus basi articulatis tribracteolatis , caljee 8glandu- loso, petalis parvis flavescentibus glabris ciliato-denticula- tis, antheris stylisque glabris, samarae (jnuioris) pubescen- tis latere crista parvula auetae ala exappendiculata. B. co- rymbosa Gr. Mss., Heteropteris? cinerascens Benth. 1. c. p. 131. n. 43. Medium locum tenere Tidetur inter B. laevifoliam Adr. Juss. petiolo breviori, tomento foliorum sericeo et iuflorescen- tia distinguendam et B. ferrugineam Cav. Frutex 3 — 4pedalis (sehedul.), ramosus, foliosus, ramis glabratis cylindricis atris. Folia 2 — 4" longa, 9 — 15'" lata, basi niinnte complicata, tomento brevi adpresso subtus obdueta, 19 pctiolo 3'" longo pubescente glandulis ininutis instructo. Co- rymbi, nunc paniculati, ramulos foliatos terminantes, densi- flori , umbellis racemulisve coutractis compositi, axibus albido- pubcrulis , pedicellis 5 — 6'" longis. Sepala 1'" longa, ovata, obtusa, puberula, glandulis nigricantibus. Petala expansa, obovata, breriter unguiculata, 2'" longa. Genitalia B. laevi- foliac, Samara junior B. ferrugineae. Guiaua anglica: in ripa fl. Cotinga flor. m. Septembri (Rieh. Schoinburgk n. 773). 10. B. ferruginea Cav. diss. t. 248. Syu. B. acumi- nata Willd. herb. 8838. auetore Klotzsch: speeimina flo- rcnt»a differentiam a stirpe brasiliensi vix praebent. Venezuela: in convallibus Aragon (Moritz). Heterojtteris Kth. — Adr. Juss. 1. c. 180. tab. 14. 1. H. oleaefolia Gr. foliis lineari-lanceolatis acuminatis apice obtusiusculis subsessilibus coriaeeis supra glabratis sub- tus tomentosis margine revolutis, racemis corymbiformibus axillaribus, pedicellis tenuibus albido - pubescentibus infra me- dium-articulatis et infra articulationem bibracteolatis, bracteo- lis ovalibus, sepalis glanduliferis , petalis flavis , fruetu — . Hiraea oleaefolia Benth. 1. c. p. 136. n. 65. Frutex 8 — 10-pedalis, dense foliosus, internodiis semi- pollicaribus, ramulis cylindraeeis pube adpressa obduetis, ju- nioribus albidis, cortice fusco rimuloso. Folia 2y2 — 3" lon- ga^ — 8"' lata, basi in petiolum crassiusculum 1'" rix lon- gum angustata, «glandulosa, strieta, erecto-patentia, nervo mediano subtus prominulo , venis inconspieuis , juniora supra pube tenui adpressa obdueta, mox glabrata, punctata, laevi- gata, convexiuscula , opaca, at laete virentia, subtus tomento adpresso persistente, juniori sericeo, demum cinereo -albido ad pedicellos et calyces usque extenso pubescentia, nodo par- 2* 20 tiäli inserta, stipiilis inconspicuis. Racemi bipollicares , foliis occnltati, nonnunqiiam inferne compositi, pedicellis 8 — 10'" longis, bracteolarum pari 3"' siipra basin et xj^" infra arti- ciilationem insertis, bractea miniita snbnlata, bracteolis ovali- bns utrinquc obtnsis foliaceis V" longis. Sepala oblonga, ob- tusa, \'" longa, glandulis snbrotnndis fuscis duplo longiora. Petala 2,/2/// longa, obovata, denticulata, glabra, planinscula, nngne brevissinio. Stamina breviter e calyce exserta, alterna panllo majora, antheris glabris ovoideis parvnlis, filäinentis linearibns basi connexis glabris. Ovarium snbglobosnm, par- vnm, setis albidis dcnse obtectum, stjlis 3 linearibns glabris dnplo superatum, stigmate compresso truncato. Fructus non exstat. Guiana anglica: ad montes Roraima (Rieh. Schom- burgk no. 998). 2. H. macrostaehya Ad. Juss. 1. c. 178. Guiana anglica (Rob. Schombnrgk no.222). — Guia- na surinamensis (Hostmann no. 897). — Venezuela (Kar- sten). 3. H. platyptera DC. — Adr. Juss. 1. c. 201. Liaua lignosa, floribus luteis (schedul. Scliomb.). Guiana anglica: in ripa fl. Manari (Rieh. Schom- bnrgk no. 82), in ripa fl. Barama flor. m. Octobri (id. no. 1517). — Guiana surinamensis (Hostmann). — Brasilia borealis : ad fl. Amazonas (P o e p p i g no. 2645). 4. H. IJessertiana Adr. Juss. 1. c. 208. ex speeimin. P o eppigian o. Liana lignosa, 12 — 16pedalis, petalis roseo-rubieundis (schedul. Schomb.). Guiana anglica (Rob. Schombnrgk n. 279): in sylvis juxta montes Roraima flor. m. Norembri (Rieh. Schom- 21 burgk no. 968), in ripa fl. Essequebo flor. m. Januar (id. no. 328). Guiana surinamensis (Hostmann). Brasilia bo- realis: ad fl. Amazonas (Poeppig no.2892!). 6. H. suberosa Gr. in Linn. XIII. p. 229. Sjn. H. Can- dollcana Adr. Juss. I. c. p. 209. ßanisteria nitida Ruiz mscr. ! Heteropteris carinata Benth. 1. c. p. 133. u. 49. Frutex 3 — 4, alias 12 — 16-pedalis, petalis flavis (sche- dul. Schomb.). Guiana anglica: in ripa fl. Kukenam (Rieh. Schom- burgk no. 1099) 3 in ripa fl. Essequebo flor. in. Januar (id. uo. 360) , in ripa fl. Takutu flor. m. Martio (id. no. 500). \ — Peruvia: pr. Vitoc (Ruiz). 6. H. purpurea Kth. Syn. Bauisteria L. Cav. diss. t. 246. f. 1. Speeimina Karsten ii recedunt petiolo ad medium bi- glanduloso j Augosturiensibus folia snbtus juxta marginem glan- dulis quibusdam notautur. India occidentalis : in insula Portorico (Moritz). Vene- zuela (Karsten): pr. Angostura (Moritz). 7. H. Beecheyana Adr. Juss. 1. c. p. 221. Mexico (C. Ehrenberg, E.). 8. H. rubiginosa Adr. Juss. 1. c. p. 223. Syn, Banisie- ria glandulosa Ruiz mscr.! Peruyia: pr. Palca (Ruiz). Triopteris L. — Adr. Juss. 1. c. 260. tab. 18. 1. Tr. ovata Cav. diss. t. 259. Frutex scandens, floribus lilacinis (schedul. Ehrenb.) India occidentalis: Haiti (C. Ehrenberg n. 260). 2. Tr. rigida Sw. Syn. Tr. lucida Kth. 1. c. t. 451. Frutex scandens, floribus azureis (schedul. Otto). 22 India occidentalis : pr. Trinidad de Cuba in aridis flor. m. Martio (E. Otto n. 132). Tetrapteris Car. — Adr. Juss. 1. c. 263. tab. 18. 1. T. mncronata Cav. diss. t. 262. f. 2. Liana lignosa, petalis virentibns • (schedul. Schomb.). Guiana anglica: in ripa fl. Demerara (Rieb. Schom- burgk n. 1705). — Guiana surinamensis (Hostina nn n. 1142). 2. T. crispa Adr. Juss. 1. c. p. 268. Syn. Banisteria papilionacea Ruiz mscr.! Liana lignosa, petalis flavis (schedul. Schomb.). Sa- marae, quae in speeiminibus et Karstenii et Ruizii ex- stant maturae, conveniunt cum descriptione stirpis a Poep- pigio in provincia Maynas leetae apud Adr. Jussieu p. 269. Guiana anglica: in ripa fl. Barama flor. m.Octobri (Rieh. Schomburgk no. 1511). — Venezuela: in sepibus pr. Trn- xillo flor. m. Octobri (Moritz n. 1194); pr. Puerto Cabello (Karsten n. 146). — Peruvia: in nemoribus And in in (Ruiz). 3. T. ovalifolia Gr. in Linn. XIII. p. 237. T. discolor Benth. 1. c. p. 134. n. 53. Guiana anglica (Rieh. Schomburgk no. 197). — Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig). 4. T. magnifolia Ruiz mscr. ! foliis maximis elliptico - ob- longatis breviter apiculatis basi rotundatis glabris supra niti- dis breviter petiolatis, cicatrice stipulari intrapetiolari, um- bellis 4floris in paniculam termiualem foliosam dispositis, ejus foliis subrotundis, axibus pubernlis , pedicellis crassiusculis medio articulalis et bibracteolatis, bracteolis minutis, calyce glandulifero , samara ( junior! tomentosa) — . 23 Specimina iucompleta, originarium floribus destitutum, Poeppigiaunm sainaris nimis juveiiilibus instructnm, at species foliis 10 — 5" lougis, 5 */2 — 3" latis; Uoralibus snb- rotundis 6"' diam. ab omnibus facilis distinctu. Pernvia: pr. Chicoplaya (Ruiz). Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig n. 2820). 5. T. fimbripetala Adr. Juss. 1. c. p. 290. Specimen fructiferum paullisper recedit foliis brevius pe- tiolatis subtus ferrugiueis, at descriptioni infloresceutiac in- dole et samaris optime respondet; loco natali convenit cumT. discolore DC, cni proxime affinis videtur, tarnen fructn di- stingnenda. Liana lignosa, petalis flavis (scbedul.). Gniana anglica: in ripa fl. Esseqnebo (Rieh. Schom- burgk no. 123). 6. T. calophylla Adr. Jnss. 1. c. p. 271. Syn. T. leu- canthele Gr. in liter. Malpighiacea dubia Benth. 1. e. p. 131. n. 41. Liana lignosa, petalis rnbeutibns (schednl.). Gniana anglica: in collibns arenosis ad fl. Demarara fl. m. Aprili (Rieh. Schombnrgk n. 1739). 7. T. crotonifolia Benth. in PI. Hartw. p. 115. Foliis ellipticis litrinque rotnndatis obtnsinscnlis snpra glabratis niti- dis subtns venosis puberolis cinereis, tandem glabrescentibns, floralibns ovali-subrotundis, cicatricc stipulari intrapetiolari, mnbellis 4floris in paniculam corymbiformem ramnlis termina- lem dispositis, ejus axibns ramisque pnbernlis, pedicellis te- nnibns inedio articulatis et bibracteolatis , bracteolis minntis, calyce glaudnlifero , antheris glabris, Samara (juniori pu- bescente). 24 A T. acapulccnsi Kth., ad quam prhno retuleram, pube et foliorum figura (4" : 21/*' vel in ramulis 1" : 8"') di- stincta videtur. In sylvis prope Guayaquil (Hartweg n. 645). Hiraca Jacq. — Adr. Jussieu 1. c. 294. tab. 19. Sect. 1. Mascagnia Berter. in Colla hört, ripul. p. 86. Samara ala indivisa cineta. Stipulae inconspicuae. — Infio- rescentia racemosa, saepius paniculata. Sectiones Hiraeae a cl. Jussieu propositae ex embryo- nis fabrica potius generice distinguendae sunt, ut rerae HU raeae stipulis petiolaribus habituque conformes nexu aretiori emineant. 1. Mia-aea elegans Adr. Juss. 1. c. p. 295. Syn. Ba- nistcria flabelliformis Ruiz mscr.! Varietas foliis utriuque rotundatis apice acutiusculis neryisque subtus pnbescentibus est B. coclileata Ruiz mscr.! sive Iliraea Poepp. coU. n. 2233! Peruvia: pr. Puzuzo (Ruiz). — . Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig n. 3098 et 2233). 2. H. prunffoUa Kth. 1. c. p. 17Q. Venezuela: pr. Caracas (E. Otto n. 893). Sect. 2. Trthphopteris. (Mascaguia Adr. Juss. §. 2.) Samara (bi-) trialata, alis marginalibus gemiuis distiuetis, tertia dorsali saepius subaequali. Stipulae inconspicuae. — Iuflorescentia racemosa, nunc paniculata , aut umbellata, per- dicellis supra basin articulatis. 3. H. Poeppigiana Adr. Juss. ! 1. c. p. 302. • Brasilia borealis: ad fl. Amazonas (Poeppig n. 2799). 4. H. gracilis Benth. foliis membranaeeis lanceolatis bre- viter acumiuatis brevissime petiolatis glabris, lacemis simpli- 25 cujus multifloris lateralibus, pedicellis medio articulatis bi- bracteolatis, braoteolis lauceolatis, sepalis glauduliferis pu- bescentibus , petalis glabris flavis, fructu — . H. gracilis Bejitb. 1. c. p. 135. u. 61. H. galphimioides Gr. Mss. Proxima videtur II. arg, nteae Juss., glabritie distiiiguen- da; racemorum situ, nee pedicellorum fabrica etiam accedit ad H. chlorocarpam Juss. Frutex bi tripedalis (sec. schedulara), ramis virgatis adsccndeutibus , cortice fusco asperinculo , internodiis fere pol- licaribus. Folia 1 1/2 — 2" longa , 5 — 8'" lata (intermixtis hiiic miuoribus) _, acuniine acuto terminata, petiolo V" longo, stipulis inconspicuis. Racemi 3 — 4pollicares, oppositi, ra- mulum brevem nunc subapbyllum terminantes , axi glabro in- tra flores in interiiodia 1'" longa diviso, bracteis lineari- lau- ceolatis 2'" longis patulis , pedicellis oppositis tenuibus apice paullura incrassatis sub anthesi 5 — 6'" longis patentibus. Sepala oblonga, obtusa, i1/«''' l°nga? quatuor glandulis binis brevioribus instructa. Petala expansa , breyiter uiiguiculata, ungue tenui calycem subaequante, liinbo cordato - ovali apice rotuudato lacero-denticulato 3'" longo. Stamina calycem sub- aequantia, antheris parvulis glabris, loculis apice recurvis connectivo ovoideo aduatis. Ovarium pubescens, stylis 3 gla- bris, stigmate truncato. Fructus non exstat. Guiana anglica: ad montes Canuku flor. m. Martio (Rieh. Schomburgk n. 1119). 5. H. septentrionalis Adr. Juss. 1. c. p. 309. Mexico (Aschenb. n. 281): pr. el puente de Dios flor. m. Decembri (C. Ehrenberg, B.). Sect. 3. Euhiraea. Samara bialata, alis marginalibus distinetis crista dorsali multoties majoribus. Petioli sub apice bistipnlali. — Umbellae axillares, pedicellis basi articulatis. 26 Characterem seminis classicum (cotyledoue altera eras- sissima carnosa, altera abortiva) a cl. Jussicu in 5 spccie- bns observatum ego in /7. crassipede quoqne talem video, qualis depieta est apnd Juss. 1. c. tafe. 19. (H. Salzman- n ana). 6. H. Blanchetiana Moric. Adr. Juss. 1. c. p. 313. ex speciminibus Hostmanniauis. Guiana surinainensis (Hostmann n. 993). 7. II. fagifolia Adr. Juss. 1. c. p. 313. Guiana surinamensis (Ho st mann n. 494). 8. H. crassipes Adr. Juss. 1. c. p. 314. ex speciminibus Poeppigianis. Syn. Ilanisteria aggregata Rniz mscr. ! et B. oboiata Ruiz mscr. ! Peruvia: pr. Vitoc (Ruiz). Chile (Poeppig n. 1787 et 101). 9. H. Riedleyana Adr. Juss. 1. c. p. 315. ex speciminibus Hostmanniani s. Guiana surinamensis (Hostmann n. 291). 10. H. fulgens Adr. Juss. ß. demerarensis ej. 1. c. p. 318. Frutex 4 — öpedalis, floribus flaris (sec. schedulam). Guiana anglica: iu ripa fl. Barima (Rieh. Schomb. n. 43). 11. H. chrysophylla Adr. Juss. 1. c. p. 318. Guiana anglica (Rob.S chomb urgk n. 144). — Guiana surinamensis (Hostmann n 225). ß. avgentata , foliis subtus argenteo- serieeis. Accedit ad H. serieifoliam Adr. Juss., sed petiolis apice neque infra apicem stipulatis cum H. chrysophylla convenit. Fructus non exstat. Secundum schedulas est Liana lignosa, floribus flavis. Guiana anglica: in ripis fl. Essequebo (Rieh. Schom- burgk n. 162). 27 Tribus III. Gaudichandieae Adr. Juss. I.e. 334. Gaudi chaudia Kth. — Adr. Juss. I.e. 335. tab. 21. 1. C albida Sclildl. in Liiin. V. 217. ex syn. Banisteriae AYilld. herb. 8850. a cl. Klotzseh comparatac. Folia siibtus lioimunquam miuus albicantia: talia speci- inina G. eynamhoidcae Kth. 1. c. t. 445. ita acceduut, ut speciem nostram ad haue reduceudam esse vix non puta- verim. Mexico (Aschenborn n. 283, C. Ehreiib erg, D.). — Venezuela: iu montibus pr. Caracas e. c. pr. Venta grande, Antimaus, ubi floret in. Jtilio et Decembri (Moritz n. 32). Camarea St. Hil. — Adr. Juss. 1. c. 345. tab. 22. 1. C. affinis St. Hil. Adr. Juss. 1. c. tab. 22. et in St. Hilaire Fl. brasil. 3. t. 176. Guiana anglica : in savanis flor. m. Majo (R i c h. S c h o m - burgk n. 1313). Trigoniaceae Martius. Endl. Auctore A. Grisebach, Ordo sni juris connectere videtur Polygaleas et Euphor- biaceas et iiseum seminis fabrica, scilicet embryone «recto complanato ab albuminis carnosi axi exeepto cotyledonibusque niagnis foliaeeis, eomparari potest: verum ab utraque familia ovulo atropo et sepalo quinto ab axi remoto difFert, praeterea ab Kuphorbiaceis flore hermaphrodito irregulari et ovarii loculis pliiriovulatis ^ a Polygaleis magis distantibus foliis op- positis stipiilatis , staminum fabrica , Capsula tricocca pleio- 28 sperma. Typo floris versus Lcgutninosas analogia quaedam datur, mediante Moringa, quae oyulis parietalibus et semiue cxalbiiminoso recedit. Trigonia Alibi, guian. 1. 390. — Kunth nov. gen. 5. 141. Cambessedes in St. Hilaire Flor. Brasil. 2. 112. 1. T. villosa Anbl. 1. c. t. 149. Ramnlis calycibusque ex- tus toruentosis, foliis ellipticis mucronatis petiolatis snpra pn- bescentibns snbtns niveo-tomentosis, toraento snpra venas siib- tns prominulas reticnlatas nervumqiie extenso , racemis pani- cnlatis, pedicellis florem bracteolasqne lineares siibaeqnanti- bus, „Capsula elongata 3pollicaris, intus hirsuta." T, tnacrocarpa Beuth. et T. macrostacht/a Kl. mss. Guiaua auglica: ad fl. Essequebo flor. m. Januar (Rieh. Scbomburgk n. 343). — Venezuela: in savanis pr. Upata flor. sub finem m. Novembr. (E. Otto n. 1002). 2. T. pubesceus Camb. 1. c. p. 114. Raraulis caljcibus- que extus cinereo-pubescentibus, foliis oblongo - ellipticis acu- tiuculis petiolatis snpra pube eyanida glabriusculis subtus cinereo-subtomentosis, pube supra renas subtus prominulas reticnlatas extensa, racemis paniculatis, pedicellis florem bra- cteolasqne lineares demum subaequantibus , '„Capsula elongata intus serieeo-tomentosa." Brasilia meridionalis (d. Chamisso, Sello). 3. T. Cepo Camb. 1. c. p. 115. ramnlis rnfescenti - calyci- busqne extus incano-tomentosis , foliis obovato - ellipticis apice rotundatis mucronulatis longiuscule petiolatis supra pubescen- tibus subtus molliter albido-tomentosis, tomento supra venas reticulatas nervumque extenso, racemis breviter paniculatis, pedicellis bracteolarum linearium alteram longiorem subaequan- tibus flore pauilo brevioribus, Capsula — . 29 Syn. T. rillosa Cham. Schldl. in herli. reg. Berol. nee Aiilil. Brasilia meridionalis (Seil o). 4. T. nivca Camb. 1. c. p. 114. ramulis adpressis niveo - lauuginosis calycibusque extus incano-pubesceutibus, foliis laureolatis v. oblongo-lanceolatis breviter acuminatis petiola- tis supra glabriusculis subtus adpresse niveo- tomentosis, to- meiito supra venas primarias subtus promiuulas nervumque extenso , racemis densilloris , plerisque axillaribus , terminali- bus in angustam paniculam dispositis, pedicellis brevissimis bracteolarum lanceolatarum pari duplo , flore multum supera- tis , Capsula oblonga elongata (2" longa) rufo - tomentosa in- tus sericea. Capsula tricocca , earpidiis demum ex apiee carpophori iu corpora 6 filiformia tandem ad basin divisi pendnlis, endo- carpio a pericarpio solubili. Seiuinum fabrica plane ut in T. crotonoide a cl. Cambessedes delineata est. Brasilia raeridionalis (Sello). 5. T. faseiculata Gr. ramulis adpresse niveo -lamiginosis calvcibusqne extus incano- tomentosis , foliis ovali-oblongis utrinque rotundato-obtusis apice mucronulatis subsessilibus supra puberulis .virentibus subtus adpresse niveo- tomentosis, tomento supra venas primarias subtus promiuulas nervumque extenso , Uoiibus fasciculatis , fasciculis 2 — öfloris iu race- inum, racemis in paniculam dispositis, pedicellis abbrevia- tis bracteolarum linearium majori floreque superatis, Cap- sula — . Ramuli tetragoni, tenues, 1"' diam., iuternodiis elonga- tis, infra paniculam 3 — 4" longis. Folia 2 — t1/«" longa, 12 — 16'" lata, petiolo crassiusculo vix 1"' longo. Racemi axillares pedunculati, folium haud adaequantes, terminalesque 30 sensiin brcviorcs, in paniculam parva m collecti; faseiculorum pedunculi 1 — 2'" longi, braeteam linearem subaequantes, pe- dicelJis basi 1 — 2bracteolatis longiores. Caljx profunde 5- partitus, 2'" longus, segmentis oblongis obtusiusculis subin- aequalibus intus (sicut in ceteris speciebus) coloratis glabris. Petala parum exserta, superius majus basi gibbosuin ibique intus zona pilorura longitudinali notatum, lateralia et iuferio- ra angustiora. Stainina monadelpha, infra ovarium inserta ealycisque segmento inferiori opposita, filamentis 4 — 6 an- theriferis. Glandulae hypogynae, supra ovarium collocatae petaloque superiori oppositae, 4, subrotuudae. Ovarium vil- losura, stylo brevi iueurvo, stigmate capitato obsem-e trilobo. Capsula nou exstat. Brasilia: in prov. Bahia ad montes Serra Acurua (Blan- che t n. 2921). 7. T. hypoleuca Gr. ramulis pubernlis calyeibusque ex- tns iueano-pubescentibus, foliis ellipticis apiculatis petiolatis supra glabris nitidis subtus adpressa lanugine niveis, pube e nervo venisque subtus prominulis reticulatis evanida , floribus fasciculatis , fasciculis 3 — lfloris in racemum, racemis in pa- niculam dispositis, pedicellis calycem subaequantibus bracteo- las lineares breves duplo superantibus, Capsula — . Species foliis supra glaberrimis subtus niveis a praece- dentibus distiuetissima. Rami teretiusculi , mox glabrati, cor- tice fusco lenticellis minutis copiosis exasperato, internodiis l1/^ — 1" longis sursum decresceutibus. Folia 5" longa Sr-'/j" lata, superiora minora, basi rotundata et ex apice sub- aeqnaH breviter apiculato , apiculo tenui obtusiusculo 3'" fere longo , petiolo 3 — 4'" longo cum nervo subtus fuscescente glabro , stipulis linearibus deeiduis, cicatrice annulari intra- petiolari persistente. Pauicula termiualis, ramis ejus sive racemis breviter stipitatis pateutibus laxifloris, peduueulis 31 fasciculorum 2 — 3'" longis bracteara linearem duplo supe- rantibus, pedicellis longioribus 2 — 1"' longis. Calyx in- aequalis 2'" Iongus, corolla superatus. Petala lateralia ob- ovata, inferiora subquadrata, orania longitudine subaequalia, 3'" longa. Fructns non exstat. Gniana anglica: ad fl. Essequebo flor. m. Decembr. (Rieh. Sc ho in b mg k u. 313). 7. T. sulicyjuiosa Benth. in Lond. Jonrn. of Bot. 2. 373. ramulis pnbernlis caljeibusque extns incano-tomentosis, foliis ellipticis obtnsiuscnlis breviter petiolatis supra glabris snbtus appressa lanngine niveis, pnbe e nervo venisqne snbtus pro- miuulis retieulatis evanida, floribus cymosis, cymulis dichoto- inis in racemos panicnlatos dispositis, bracteis bracteolisqne oppositis linearibus, pedicellis calycem subaequantibus sub apice bibracteolatis, Capsula — . Guiana anglica (R o b. S c h o m b u r g k n. 63) : ad fl. Ru- pununi fl. m. Januar (Rieh. Schomburgk n. 373). 8. T. crotonoides Camb. 1. c. p. 115. t. 105. ramulis puberulis calyeibusque extus incano-velutinis, foliis ovato- lanceolatis breviter acuminatis petiolatis supra glabriusculis snbtus incano- puberulis, pnbe e nervo venisqne primariis snbtus prominulis evanida, floribus parvulis fasciculatis, fasci- culis 3 — lfloris in racemum, racemis in paniculara dispositis, pedicellis bracteolas lineares subaequantibus calyce brevioribus, Capsula ovali - oblonga brevi (6 — 8'" longa) pubescente intus laevi. Brasilia meridionalis (Seil o). 32 Gtentianeae Juss. Auetore A. Grisebach. Chironieae Griseb. in DC. prodr. 9. 38. Gyrandra Griseb. 1. c. p. 44. 1. C chironioides Gr. 1. c. Mexico: Acosta pr. Real del Monte ( C. Ehren- berg, A.). 2. C speciosa Benth. in Botau. of the Voyage of S. Sul- phnr p. 127. t. 45. A praecedente difFert caule multo altiori anguste quadri- alato et corolla duplo majori antherisque filamentum aeqiian- i tibus. Mexico: pr. Zimapan flor. m. Februar (C. Ehrenberg n. 1271). Chlore ac Griseb. 1. c. p. 49. Eustoma Don. — Gr. 1. c. p. 51. Syn. Arenbergia Martens et Galeotti in Bullet, de Bruxelles 11. P. 1. p. 373. In charactere geuerico deleantur calycis segmenta exa- lata: nam in ipsa specie primaria carina sepalis exstat, quan- doque in alam angustam basi exerescens, quae E. glauci (Ahrenbergiae M. G.) discrimen genericum aufert. 1. E. exaltatum Gr. 1. c. et Gen. Gent. p. 118. Mexico : ad ripas fl. Montezuma pr. Ajuntas flor. in. Jan., Febr. (C. Ehrenberg, G. et 1272). — (Berlandier 2351.) Cuba : in pratis humidis pr. Havanna fl. m. April (E. Otto 202). — Venezuela: ad lacum Maracaybo pr. S. Carlos fl. m. April. (Moritz u. 1188). 33 Cicendia Gr. in DC. prodr. 1. c. p. 61. 1. C. quitensis , caulc gracili superne dichotomo, foliis inferioribus ovalibus, superioribus ovato-lanceolatis lanceola- tisque acutiusculis , pedicellis elongatis a bractea remotis, ca- lycis 4partiti segmentis liuearibus patulis, corollae „coccineae" (sec. schedul.) tubo calycem panllum superaute a limbo pa- tenti distincto, Capsula uniloculari. Sy». Erythraea quitensis Kth. nov. gen. 9. p. 178. Gri- seb. 1. c. p. 58. Species ambigua inter Eri/thraeam et Cicendiatn: stig- raate breviter bigloboso recedit ab hujus generis charactere, antheris minutis ab illa: at nunc melioribus speciminibus exa- minatis magis placet ut ab Erythraea renioveatur, quia tor- sio antherae (a cl. Kunth iudicata) revera deest. Venezuela: pr. Merida, Galipan flor. m. Decembri, pr. Caracas flor. m. Januar (Moritz n. 208 et 1191). Coutoubea Aubl. — Gr. 1. c. p. 66. 1. C. reflexa Bentb. iu Ann. natur. histor. 2. p. 442. Guiana anglica: in savanis nliginosis ad fl. Kukenam flor. m. Decembri (Rieh. Schomburgk n. 1060). 2. C. ramosa Aubl. guian. 1. t. 28. Gr. Gent. p. 132. Guiana anglica: in ripa fl. Essequebo (Rieh. Schom- burgk n. 97). — Guiana surinamensis (Hostmann n. 370). ß. latifolia, caule simpliciori, foliis elliptico-lanceo- latis utrinque attenuato-acumiuatis (5" : IQ'"). Venezuela: rarins in ripis pr. Upata provinc. Guiana flor. m. Novembr. (E. Otto n. 1008). 3. C. racemosa Mey. Essequeb. p. 86. — Gr. Gent, p. 132. Gniana anglica: in ripa fl. Essequebo (Rieh. Schom- burgk n. 195 et 299). 22r Bd. Is Heft. 3 34 Schul tesia Mart. — Gr. ia DC. prodr. 1. c. 67. 1. Seh. stenophylla Mart.*) nov. gen. 1. 182. — Gr. Gent, p. 126. Venezuela: pr. Puerto Cabello (Karsten n. 19), pr. Va- lencia (Moritz n. 471). 2. Seh. Benthainiana Klotzsch mscr. caule gracili su- perne dichotoino , foliis linearibus acuminatis internodia sub- aequantibus sessilibus, eyinae pedicellis lateralibus palentibus internodia subaerjuantibus sub apice bibracteatis, calycis tnbo nervoso, nervis juxta alam reticulatis, alis semilanceolatis transverse nervosis, corollae 4fidae exsertae „flavidae" (sec. schedulam) lobis obovato-rotundatis. Proxima Seh. angustifoliae Gr., at tubi calycini nervis prominulis , foliis basi non attenuatis et corolla minori polli- cari differt. Guiana anglica (Rob. Schoniburgk n. 789): in sava- nis udis ad fl. Suruma flor. m. Septembr. (Rieh. Schäm- ig urgk n. 742). 3. Seh. suhcrenata Klotzsch mscr. caule nano erecto Ali— formi subsimplici , foliis brevibus lineari - setaeeis , inferioribus internodio multo brevioribus, flore terminali subsolitario flavo, calycis tubo nervato, venis prominulis cum ala contiguis, alis semilanceolatis suberenato-repandis transverse nervosis, co- rolla brevi 4fida parum exserta. Guiana anglica: in paludibus ad fl. Cotinga flor. m. Sep- tembri (Rieh. Schomburgk n. 793). 4. Seh. heterophylla Miq. in Linn. XIX. p. 136. caule gracili apice dichotomo v. simplici, foliis oblongo -linearibus *) Conferas quae de Reichertia , novo genere a Schultesia sepa- rando et de affinitate R. roseae suae cum Schultesia stenophylla Martii profert doctiss. H. Karsten in Bot. Zeit. 1848. p. 397. lanceolatisque basi rotundatis, inferioribus brevioribus obtusis, superioribus acuminatis , pedicellis feie ad apicem bibractea- tis , brarteis elongatis, calycis tubo fere ad carinas laevigato, carinis in alam angustissimam transverse nervosam productis, corolla rosea speciosa 4fida, lobis obovato-ellipticis raucronulatis. Syn. Seh. neuroptera Griseb. in lit. — Habitus omnino Seh. brachj/pterae Cham, et alis calycinis nervosis parum distineta. Gniana anglica: in savanis udis ad 11. Cotinga (Rieh. Schomburgk n. 752). — Venezuela: pr. Puerto Cabello et Valencia (Moritz). ö. Seh. Iirachyptera Cham, in Linn. VIII. p. 8. Gniana anglica: in savanis paludosis , nbi variat canle nauo floribnsque albidis; flor. m. Februar (Rieh. Scliora- bnrgk n. 491). — Guiana snrinamensis (H o s t m a n n n. 427). X est aca Gr. (a voce 'gtoTog, laevigatns). Char. gen. Calyx 4fidus , lobis aenminatis exalatis dorso carinatis margine scariosis. Corolla infundibuliformis, nuda , circa capsulam marcescens, tnbo supra fundum con- stricto, fauce ampliata brevi cum limbo 4partito confluente. Stamina 4, corollae tubo supra fundum inserta, antheris ere- ctis immutatis fauce inclusis, connectivo in apiculum pro- dueto. Ovarium valvulis introflexis semibiloculare, ovulis mar- gini yalvularum insertis. Stylus distinetus, deeiduus, stigmate breviter bilamellato. Capsula bivalvis , septieida, yalvis fere ad axin introflexis semibilocularis , placentis margiui interiori valvularum insertis. Semina funicnlis a placenta distinetis immersa. Herba annua , canle gracili cylindrico laevigato cyma dichotoma terminato , foliis oblongo-lanceolatis basi connato- sessilibus, bracteantibns plerisque lineari-setaeeis brevissimis, floribu s roseis. 3* 36 Genus medium inter Schult csiam et Irlbachiam, «ab illa Capsula semibiloculari , corollae figura et habitu hiaianthea- rum distincta, ab hac praeter capsulam flore tetraraero, an- theris immutatis , stylo deciduo stigmateque magis removetur. 1. II. lisianthoides Gr. Radix tenuis. Caulis e basi adscendente erectus, ses- quipedalis, 1'" — l1/»" diam., exaete cylindricus , laevigatis- simus, mox fistulosus , internodiis 1 J/2 — 2" longis, supre- uiis iufra cymam 3" longis, simplex et supra mediam partem in cymam dichotomain abiens. Folia inferiora jam emarcida, quae supersunt 3" longa, 8'" lata, e basi rotundata anguste nblongata, apice acuminata, acutissima, palmatinervia, mem- branacea. Cyma gracilis, basi bi trichotoma, internodiis sursuni longitudine decrescentibns, infimis 2", extimis ,/3// longis sensimque tenuioribus, omnibus strictiusculis erecto- patentibus, ramis iterato-dichotomis fractiflexis, superioribus cum flore alari brevissime pedicellato auctis, suprcmis in pe- dicellum sub apice bibracteolatum abeuutibus vel breviter ra- cemiformibus, scilieet pedicellis 2 — 3 unilateralibus instru- ctis; bracteae deorsum crescentes , pedicellarcs (bracteolae) i — 2'", inferiores cymae 2 — 4"' lougae. Flos tenuis 6"', post anthesin 8'" loiigus. Calyx tetragonus, 3 — 4'" lon- gus, lobis lanceolato-linearibus acuminatis subinaequalibus. Corolla „rosea" (ex schedul.) , fundo 3"' longo elliptico-cy- liudrico, strictura vix Val',' diam., fauce l1/a"/limboqu,e i.1/»''' longis, ejus segmentis dextrorsum contortis lanceolatis acu- tiusculis. Filamenta filiformia i"' longa, corollae stricturae inserta, antheris oblongo-liuearibus flavis V«'*" longis intror- sum dehisceutibus brevissime mucronulatis. Stigma lamellis subcontiguis crassiuseulis brevibus, cum antheris apicem fau- cis adaequans. Capsula oblongo-cyliudracea, 4"' longa, mar- ginibus intus breviter rcvolutis. Semina immersa, minutissi- iii, -i. rugulosa. Venezuela : ad fossas huinidas pr. Bituco flor. in. Febr. (E. Otto u. 553). liisiaiitheae Griseb. in DC. prodr. 9. p. 70. Lisianlhus Alibi. — Gr. 1. c. p. 72. 1. La. trifidus Kth. — Gr. 1. c. p. 75. Venezuela: in prov. Truxillo, pr. Merida, Escuque flor. in. Decembr. — Mart. (Moritz n. 1190). 2. Li. uliginosus Gr. 1. e. p. 76. Venezuela: pr. Puerto-Cabello, Valencia (Mo ritz n. 419). ß. grandijlorus Gr. 1. c Flores coerulei (ex sche- dul.). Guiana angliea: ad 11, Essequebo (Rieh. Seh omburgk n. 166). 3. Li. glaber L. Gr. 1. c. p. 77. Syn. L, cort/mbosus R. P. 11. peruv. t. 124. Peruvia : pr. Chicoplaya (R u i z). 4. I*. vasculosus Gr. (Macrocarpaea) eaule tetraptero ad nodos Tagina brevi teretiuseula eineto glabro, foliis ellipti- eis utrinque acutis ovatisque longiuscule petiolatis glabris sub- tus crassiveniis , venis prominulis juxta marginem arcuato- eonlluis, calycis 5partiti segmentis ovatis obtusiusculis, corol- lae (21/2// longae) stramineae tubo sensim ampliato aequali, lobis patentibus late ovatis breviter mucronulatis , 'genitalibus paulluin exsertis, eapsula — . Proximus L. daturoides Gr., petiolo brevissimo, foliis paree venosis etc. strenue distinetus. Caulis l'rutescens, erectus, simplex, 4 — b'" diain., in- ternodiis 1 — 3" longis, superioribus aequalibus l/y longis, inox listulosis , alis quateruis fere ly// latis , epidermide glabra 38 laeviuseula, vaginis intrapetiolaribus i/V" altis. Folia 6 — 3" longa (excluso petiolo), 4 — l1/«" 'ata •> °asi abrupte in petiolum 6 — 10'" longum atteimata, herbacea, laete viren- tia, concolora, penninervia, venis primariis 8—9 cum nervo subtus argute prominulis arcuatis laxe reticnlatis et in fibram juxtamarginalem antrorsum connexis , petiolo basi ipsa in vaginam abrupte dilatato. Cyma terminalis simplex, 3 — 4- flora, pedunculis subaequalibus vix sesquiuneialibus basi bra- cteatis iaeviusculis crassinsculis et apice incrassatis. Calyx ovatus, 8 — VI'" longus, 6'" latus, segnicntis coriaceis su- praineumbentibus margine pellucidis in tubnin multoties bre- viorem basi connexis. Corolla speeiosissima (ex srhedula straminea) , tubo biunciali, e basi 6'" fere lata sensim am- pliato, lobis basi late supraincumbentibus 8'" latis et longis mucrone 1(%" longo terminatis. Stamina subinaequalia, an- theris 3"' longis demum revolutis. Sligmalis lamellae oblon- gae, obtusae, crassiusculae. Capsula ignota. Venezuela (Karsten (2.) n. 27): in montibus elatiori- bus prov. Caracas pr. Tovar, Galipan, Jliguerote flor. m. Jul. (Moritz n. 28). Sectio VI. Lciothaninus Gr 1. c. p. 79. Corollae deciduae tubus cylindricus , a limbo expanso distinctus, lirabi segmentis late snpraincumbontibus. Antherae erectae, demum arcuato-revolutae, Capsula elliptica, caly- cem subaequans, placenta utrinque in laminas geminas divisa. Caulis fruticosus, foliis penninerviis. — Flores speciosi roseo- coccinei, subsolilarii, axillares et terminales, calyce oblongo coriaceo öpartito. Speciebus novis et Bentliamianis et nostris, quae seriem continuam a Lis. loranlhoide et sectione Macrocarpaea ad heiolhamnum et Sgmbolanthum Donii cxplent, discriraen 39 eariim formanuu generieuni toJlitur: Symbolanthi vero, se- ctionis corollae tubo sursum dilatato a Leiolhamno recedeu- tis, ovarii capsttlaeque structura adliuc falso descripta videtur, calyx lion ditfert, habitus cum L. nerioide plane convenit. 3. Ei. nerioides Gr. caule tetraptero glabro, alis angu- stissimis, foliis lanceolatis acuminatis breviter petiolatis gla- bris, calycis öpartiti segmentis ovato- oblonges obtusis, co- rollae roseo-cocciueae tubo (2" feie longo) cylindrico aequali calycem duplo superante, segmenta limbi expansa late ovata cuspidata plus duplo superante, genitalia subaequante, Capsula uutaute. Proximus haud dubie est L, macranthus Benth, Caulis friitescens, bipedalis ut videtur, inferne parce ra- mosus, ramis adscendentibus V diam. tetragonis laevibtts glabris, angiilorum ala virente angustissiraa , internodiis sub- aequalibus 1 — 2'' longis. Folia 2i/2 — 3'" longa, 6 — 9'" lata , utrinque sensim attenuata , basi in petiolum 3'" fere longuni, apice acuta, herbacea, laete virertia, nervo subtus partim promintilo , venis tenuibus paucis non prominulis, pe- tiolis in yaginam brevissimam basi connexis. Fedunciili sub- solitarii, uniflori, unciales, sttberecti, mox cernui, apice in- crassati. Calyx oblongus, 1" longus, b'" latus, erectus, segmentis coriaceis supraincumbentibus ad margiuem pelltt- cido-membranaceis. Corolla hypocraterimorpha, tubo 2" lon- go, 4 — b4" lato, limbi segmentis 8'" longis, 6"' latis, in mucronem 1"' longttm tenuem abrupte acutatis. Staraina 4/" supra basiu corollae inserta, ejus tubutn subaequantia, anthe- ris sagittatis demum reyolutis, loculis connectivo intus adna- tis. Ovarium orato-lanceolatum, 4"' longum, in stylum attenuatum, stigmatis lamellis lineari-oblongis obtusis. Cap- sula (ex icone cl. inventoris) calycem subaequans, e pedun- 40 culo curvato pendula , bilocularis , loculis placentae ope semi- bilocellatis. Venezuela: in regione superiori prov. Merida pr. las La- gunetas, ubi flor. m. Novembr., incolis „ Rondona " (Moritz n, 1189). 6, I<. Elisabethae Gr. caule teretiusculo glabro laevi, i'oliis ellipticis utrinque attenuato-acutis longiuscule petiolatis glabris, caljcis öpartiti segmentis obioiigo-lanceolatis obtu- siusculis, corollae rijbrae tubo (16"' longo) cyliudrico aequali caljcem paullo superante, segmentis limbi expansis late ovatis acntiusciilis parum longiori , genitalibus bqrcviori, Capsula — . Syn. Leiothamnus Elisabethae Rieh. Schomb. Yer- handl. des Gartenb. -Vereins in Preussen V. 18. p. 155. t. 1. Gaulis frutescens, erectus, simplex 3 — 4pedalis, 2 — 3'" diam., laete virens , cylindricus , laevis , internodiis pleris- qne 2 — 3"' longis. Folia 6" longa (excluso petiolo), 2 — 21/'2// longa, basi in petiolum 1" longum attenuata, apice in acumen acutissimum protracta, membranaceo-herbacea, laete virentia, nervo latiusculo subtus parum proininulo, venis pau- cis distantibus _, petiolis basi vaginula brevissima distinctis. Flores solitarii, peduncnlo laevi 1'" diam. Calyx erecto - patens, 1" longus, basi 4"' latus, segmentis supraincumben- tibus margine pellucidis 2'" feie latis. Corolla hyocrateri- morpha, tnbo 16'" longo, V" lato, limbi segmentis 12"' lon- gis, 9 — 10"' latis, abrupte in acumen trianguläre acutum vix mucronulatum acutatis. Stamina subinaequalia, filamentis 4 — 6'" supra tubum corollae exsertis superne filiformibus, antberis sagittatis oblongo-linearibus 2'" longis demum apice recurvis. Stylus superne duriusculus , stamina longiora paul- lum exccdens, laevis, stigmatis lnmollis lanceolato- oblougis obtusis, Capsula ignota, 41 Guiana anglica : in sylvis profundis montium Roraima (Rieb. Schomburgk n. 1024). Tachia Aubl. — Gr. 1. c. p. 80. 1. T. guianensis Aubl. guian. 1. t. 29. — Marti us nor. gen. 2. t. 189. Guiana anglica: in ripa flum. Cotinga flor. ra. Deceinbr. (Rieh. Schomburgk n. 1546). Leianthus Gr. gen. Gent. p. 196. et in DC. prodr.9. p. 83. 1. Ja, longifolius Gr. Gent. 1. c. — Syn. Lisianthus L. mant. p. 43. Jamaica (Hart weg n. 1550). Voyria Aubl. — Gr. in DC. prodr. 9. p. 83. 1. V. flavescens Gr. 1. c. p. 85. Brasilia borealis: ad Humen Amazonas (Poeppig n. 3064.) 2. V. uniflora Lara. — Hook, in Bot. Miscell. 1. t. 25. Guiana anglica (Rob. Schomburgk). Swertieae Gr. 1. c. p. 86. Gentiana T. — Gr. 1. c. Sect. Andicola Gr. 1. c. p. 87. 1. G. rupicola Kth. nov. gen. 3. t. 220. f. 2. Ludit caule vegetiori palmari florem multo superante: G. rupicola var. vegetior Benth. in pl. Hart weg (n. 1247). Ecuador (Hart weg n. 1242, 1247, 1249. 1250). 2. G. limoselloides Kth. 1. c. t. 220. f. 1). Ecuador (Hart weg n. 1248). 3. G. cernua Kth. 1. c. p. 132. — Gr. 1. c. p. 88. Ecuador (Hartweg n. 1244). 4. G. coryinbosa Kth. 1. c. t. 224. 42 Ecuador (Hart weg n. 1253). — Venezuela: iu Sierra Nevada flor. m. Januar, in Paramo de Mucuchie fl. m. Octobr. (Moritz n. 1185 et 1187a.) 5. G. foliosa Kth. 1. c. p. 133. — Gr. 1. c. p. 90. G. diffusa Benth. PI. Hartw. p. 228. Ecuador (Hart weg n. 1251): haec est forma Hnm- boldtii legitima et haud scio quo errore idem numerus apud Walpers Repertor. 6. p. 505. ad G. diffusam Kth. refe- ratur. y. flaviflora Gr. 1. c. G. cerastioides ß. chimbora- zensis Benth. 1. c. p. 227. Ecuador (Hartweg n. 1243). 6. Cr. selaginifolia Gr. caule humili adscendente dense folioso superne in ramos paucos diviso , foliis coriaceis ovato- lanceolatis obtusiusculis margine scahrinsculis, cymis termi- nalibus coarctatis multiüoris, corollae rotatae imberbis „vio- laceae" seginentis elliptico-lanceolatis obtusis calycem pro- funde 5fidum vix duplo superantibus. Syn. G. nummulär ifol'ta var. crassulifolia Benth. in pl. Hartweg. vol. II. p. 228. apud Walp. 1. c. ex numero bre- vique adumbratione. Media profecto stat int er G. nummu- lär if öl iam Gr. et G. foliosam Kth. , at praeter alia discri- mina calyce profundius diviso ab utraque specilice distin- cta est. Rhizoma filiforme, 1'" diam., flexuose descendens, in cau- les 1—2 eosque fertiles abiens. Caulis palmaris, a basi ad apicem foliis patentibus recurvisque dense obtectus, a medio in ramos 2 — 8 ipsi conformes fastigiatos divisus, internodiis 1"' fere longis foliorum basi infracta occultatis. Folia sub- aequalia 4 — 6'" longa, iVa— 2'" lata* versus apicem sen- sim attenuata, apice obtusiucula, trinervia, nervis siccitate 43 partim prominulis. Cyma terminalis, ovoidea, racemiformis, 10 — löllora, pcdicellis in fuliorum sinn occultatis 1 l/J" lon- gis. Calvx 4'" feie longus, lobis lanceolato- attenuatis tubo duplo longioribus! Corolla patens, 6'" longa, seginentis 1 '/V" latis stamina duplo excedentibus. Ovarium oblongo- lineare, arutinsculum, stamina panllo superans, stigmatibus miniitis erectiuscnlis. Ecuador (Hartweg n. 1252): „juxta craterem montis Volcan de Pasto alt. 12000"' sec. Bcntham 1. c. 7. Cr. viridis Gr. canle stricto erecto pedali , cymae race- miformis floribus cernnis „virescentibus", foliis coriaceis late linearibns acntinscnlis margine scabrinscnlis^ imis aggregatis, corollae rotatae imberbis seginentis elliptico-lanceolatis obtu- sinscnlis calycem öpartitnm duplo superantibus. Seriei specierum inserenda est jnxta G. hyssopifoliam Kth. et cum eadem conuectit G. Swertioiden Gr. affiuesque. Radix perennis. Canlis solitarius , cylindricus, laeviuscu- lus, glaber, inferne l1/? — 2'" diam., internodiis plerisque subaequalibus l.'/a — 2" longis. Folia snbaequalia 2" longa, 2" lata, versus apicem attenuata, basi late sessilia et am- plexicauli-contigua, tenuiter trinervia et venoso -reticulata, sicca lutescentia, ima 12 — 16 in rosulam approximata. Cy- ma racemiformis augusta, a medio caule incipiens, cymulis singulis 3 — öiloris dichotomis, pedicellis plerisque semipolli- caribus strictis apice sub anthesi cernuis demum erectis. Ca- lyx 3" longus , seginentis ovato-lanceolatis acutis in tubum abbreviatum connexis. Corolla patens, 6'" longa (ex sche- dula „virescens"), seginentis i^/a"-' latis genitalia sesquisu- perantibus capsulamque lineari - oblongam demum aequantibus. Venezuela: in in. Paramo de la Culata flor. m. Decembri (Moritz n. 1186). 44 8. G. swcrtioidcs Gr. 1. c. p. 92. — Syn. G. swertioi- dcs ß. Bcnth. in pl. Hart weg. ex numero. Ecuador (Hartweg n. 1246). Sect. Amarellu Gr. 1. c. p 95, 9. G. mcxicaica Gr. 1. c. p. 96. Mexico: pr. Real del Monte (C. Ehrenberg n. 79). Sect. Chondroyhylla Bang. — Gr. 1. c. p. 104. 10. G. Gayi Gr. 1. c. p. 106. Chile (Bridges iL 1250). Sect. Pnenmonan/hc Neck. — Gr. 1. c. p. 109. 11. G. spathacca Kth. 1. c. p. 135. — Gr. 1. c. p. 113. Mexico (Aschenborn): pr. Real del Monte, in monte Cerro veutoso pr. Regia etc., pr. las Ranas flor. m. Decembr. et Januar. (C. Ehrenberg n. 77 et 1051.) (Aschenborn n. 682.) 12. G. adsurgcns Cerv. — Gr. 1. c. p. 113. Mexico : in pratis pr. Real del Monte, Hnajalote etc. ilor. m. Novembr., Decembr. (C. Ehrenberg, B. et n. 76.) 13. G. Salpinx Gr. canle erecto siraplici scabrinsculo, fo- liis basi connatis lanceolatis vi ovato-lanceolatis acnmiuatis trinerviis glabris niargine glabriusculis , lloribus axillaribns oppositis breviter pedicellatis, snpremis cum terminali in cy- mam 5 — 7ftoram collectis, bracteolis binis basi connatis ca- lycem amplectentibus ipsumque aequautibus, calycis 5fidi tubo campanulato lobos lineares sqnarroso - patulos subaequante, corollae pnrpureae tubo clavato calycein duplo , limbuiu qua- druplo superante , lobis 5 o>atis obtnsiusculis rerolntis, plicis niiuutis integris acutis hiuc obsoletis, antheris liberis exsertis, seniinibus — . Species speciosa, juxta G. calyculatam Llav. collocan- da, cni sane proximae calyx tubulosus corollae tubo paullo 45 brevior adscribitnr, ccterum convcnit singulari bracteolarum conformatione et limbo corollae revoluto. Caulis strictus, bi tripedalis, Iiabitu G. Pneumonan- thes, internodiis 1 — 2" longis. Folia 1 — i1/«" longa, 3 — 6'" lata, herbacea, hinc sub antbesi marcescentia. Pedicelli axillares 4"' loiigi, patentes, apiee in bracteolas dilatati. Ca- ljx 8'" longns, lobis herbaceis distantibus membrana intra- ealycina apiee trnneata connexis. Corollae tubns 16 — IS'" loiigus, inferne tenuis sensimque dilatatns, a medio campani- formis et superne 5'" latus, lobis 4 — 5'" longis et 2"' latis. Filanienta e corollae tubo Z'" exserta , accedentibus anlheris linearibus flavia 2y// longis paullisper recnrvis. Ovarium li- neari-lanceolatum, stamina subaequans, apiee in Stigmata ob- longa reAoliita attenuatum. Capsula ignola. 3Iexico: pr. Temascaltepec (C. Ehrenberg, E.). Ejcadenus Gr. obs. de Gent. p. 36. et in DC. prodr. 9. p. 127. 1. E. parviflorus Gr. gen. Gent. p. 322. Mexico (Ascbenborn n. 505): pr. Real del Monte (C. Ehrenberg, D.). Halenia Borkh. — Gr. in DC. prodr. 1. r. p. 128. 1. H. asclepiadea Gr. gen. Gent. p. 326. Specimen majus cyma terminali sub-12flora instruetum. Ecuador (Hart weg n. 1254). 2. H. planta ginea Gr. 1. c. p. 327. ß. apiculata, calcaribus corollam dimidiam aequanti- bus. — H. apiculata Mart. et Galeott. in Bullet. Bruxell. 11. P. 1. p. 371. ex descriptione ab hac forma parum recedit. Mexico : Real del Monte, Huajalote, Cuesta blanca, Cerro ventoso (C. Ehrenberg n. 59). 46 3. H. multiflora Beiith. in pl. Hart weg n. 210. Rece- dit nostra corollae lobis obtnsis, convenit et recognoscitur ealcaribus' brevissimis corniculiformibus corollae niultoties su- peratis. Mexico: pr. Habajas (Ehrenburg n. 608). Menyantheae Gr. in DC. prodr. 9. 136v JLimnanthemum Gmel. — Gr. 1. c. p. 138. 1. Ja. Humboldtianuiii Gr. gen. Gent. p. 347. Mexico: pr. Veracruz, Angangueo (Ehrenberg). — Ve- nezuela: pr. Barcelona, Angustura (Moritz n. 560). — Guia- na anglica: in ripa fl. Essequebo (Rieh. Schomburglc u. 185). Plantae Kegelianae Surinamenses. (Continiiatio v. Linu. Tom. XXI. p. 181—284.) Auetore Aug. G a r c k e. IMlleniaceae DC. Davilla Vand. 1. D. elliptica St. Hil. Fl. Bras. merid. I. p. 17. Walp. Repert. I. p. 66. In fruticetis prope Poelebantje. Febr. 1845. Hb. Kegel, ii. 690. Soliocarpus Roland. 2. ». dentosug Mart. Walp. Repert. II. p. 746. Frutex 8 — 15 ped. altns. In fruticetis et silvis prope Paramaribo. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 122 et 374. 3. D. brevipedicellatus Gte. Ramis glabris, leviter striatis, debilibus, non scandentibus ; foliis coriaeeis, ellipticis apice acuminatis, basi subundulato-repandis, a medio acute et remote serratis, supra glaberrimis, subtus nitidis, in ner- vis tantum appresse pilosis; floribus axillaribus lateralibusque aggregatis numerosis brevipedicellalis, pedicellis puberulis, 1 48 — 2 lin. longis; calycibus inaequalibus , glabria ; fructu glo- boso, glabro. Ad ripas fl. Suriname prope Joden - Savanna. Novbr. 1845. Hb. Kegel, n. 1186. Frutex haud scandens modice altus esse vidctur. Rami teretes, leviter striati, debiles, flexuosi. Folia elliptica vel oblonga, cuspidata, coriacea, supra opaca, subtus pallidiora, nitida, absque petiolo 3 — 3 '/2 poll. longa, l1/^ — 13'4 poll. lata, e nervo medio utrinque 8 — 9costata, apice ia euspi- dem semipollicarem exeuntia. Petioli semipollieares, glabri. Flores axillares lateralesque , aggregati. Peduncnli 1 — 2 lin. longi. Sepala iuaequalia , coriacea. Filamenta apice aliquan- tiiluiu incrassata. Stylus subterminalis , curvatus, stigmate peltato , obliquo. Fructus haud perfecte maturus magnitudiiie Pt'si sativt, calyce sustentus , globosus, basi uno latere saepe dehiscens. Semina nitida, nigro-rufescentia, arillo inclusa, a basi parietis ascendentia. 4. ©. semidentatus Gke. Ramis glabris, rimosis, haud scandentibus; foliis coriaceis, ovato- vel oblongo - ellipticis, cuspidatis, basi integerrimis vel subundulatis, a medio remote serratis, supra glaberrimis, opacis, subtus rufis, lepidoto- puberulis; floribus axillaribus et lateralibus aggregatis; pe- duuculis pubescentibus; sepalis ovalibus, pubescentibus, aequa- libus, merabranaceis; ovario glabro; fructu globoso, glabro. In fruticetis et silvis prope Paramaribo. Jul., Aug. cum floribus et fruct. immat. 1844. Hb. Kegel, n. 191 et 457. Frutex 12 — 20 ped. altus, nou scandens. Rami teretes, llexuosi, cortice rimoso, glabro, in canescentem vergenti ve- stiti. Folia absque petiolo 3*/2 — 8 poll. longa, l1^ — 4 poll. lata, supra glabra, laevia, sobtns rufa, appresse lepi- doto-puberula, e nervo medio utrinque 11 — 14costata, basi 49 ovata vel acuta, apice in acnmen cuspidatum producta. Pe- tioli semiteretes , supra caualiculati, pilosi, */g — 1 poll. longi. Flores axillares et laterales, aggregati. Pedunculi capillacei, semipollicares , pubescentes. Sepala 5 ovalia vel obovato-rotundata, maguitudiue aequalia, membranacea , ap- presse pubescentia. Petala tria, oblouga, facillime caduca, sepalis paulo majora. Filameuta apice aliquantulum incras- sata, petalis sepalisque breviora; antherae oblongae. Stylus staraiua aequaus; stigma peltatum. Ovarium globosum, gla- brum. Fructus iiumaturus, baccatus, calyce sustentus, glo- bosus. — Flores omues hermaphroditos vidimus. Doltocarpo spinulifero Miq. affinis, sed differt foliis lou- gioribus et latioribus, e quorum nervis mediis utrinque plures costae excurrunt, pagiua superiore glabra et opaca (non ni- tida) , sepalis aequalibus (non magnitudine valde disparibns) et membranaceis (uon coriaceis), stylo stamina aequaute, ovario et fructu glabro (uon albo-pubesceuti). Tetracera, auct. F. A, G. Miquel. T. asperula Miq. in Linn. XVIII. 133. var. foliis majo- ribus acutis. Frutex ramis procumbentibus. In arenosis ad Maria- paston. Kegel n. 1311. T. ovalifolia DC. I. 68. var. racemis densins tomentel- lis, foliis superioribus acutis, vix species. Frutex procumbens in arenosis ad Joden- Savanna. Ke- gel n. 1156. Bixineae Kth. Bixa L. 5. B. OreUana L. DC. prodr. I. p. 259. In hortis prope Paramaribo. Septbr. 1845. Hb. Kegel, n. 1020. 22r Bd. ls Heft. 4 50 Baiiara, anct. F. A. G. Miquel. B. guianensis Aubl. I. 547. t. 217. Frutex 20-pedalis pr. Beekhuizen. Kegel, n. 942. Violarieae DC. Calyptrion Giug. 6. C. AuMetii Ging. DC. prodr. I. p. 289. Ad margin, silv. prope pl. Quarta. Aug. 1844. Hb. Ke- gel, li. 296. Alsodeia Fet. Tb. 7. A. Ria na Kl. Mss. Conohoria Riana DC. prodr. I. p. 312. In silvis prope Cassepoerekreek et plant. Beekhuizen. Septbr. 1844. Novbr. 1845. Hb. Kegel, n. 645. Ainphirrox , auct. F. A. G. Miquel. A. Suriiiainensis (Hybanthus Surin. mihi in Linn. XVIII. 738). Cum corollam examinare non licuit, ex auctoritate domini L. A. Tulasue ad AmpJiirrocis geuus stirpem re- tuli (Anu. de sc. nat. 1847. p. 370)^ quam vero ab A. longi- folia Spreng, omnino distinetam esse uullum dubium est. Frutex 8 — 10-pedalis, floribus albis, in sylvis iimbro- sis humidis ad fl. Saramacca. Kegel, n. 1338. Polygaleae Juss. Polygala L. 8. P. adenophora DC. prodr. I. p/327. P. incarnata Aubl., non Lin. In arenosis prope Saron. Maio 1846. Hb. Kegel, n. 1262. 9. P. longicaulis H. B. K. — DC. prodr. I. p. 327. In arenosis prope Saron. Maio 1846. Hb. Kegel, n. 1280. 10. P. vaiiaMlis H. B. K. DC. 1. 1. p. 328. Floribus albis et roseis. 51 In areuosis prope Mariepastou. Mai 1846. Hb. Kegel, n. 1298 et 1299 et in areuosis prope Joden- Savanna. Novbr. 1845. Hb. Keg. n. 1098. 11. P. luollis H. B. K. DC. ]. 1. p. 330. In areuosis prope Joden -Savanna et Saron. Novbr. 1845. Mai« 1846. Hb. Kegel, n. 1123 et 1423. 12. P. appressa Bentli. Journ. of bot. IV. p. 100. "Walp. Repcrt. I. p. 201. In areuosis prope Joden- Savanna. Novbr. 1845. Hb. Kegel, n. 1099. Bredemeyera Willd. (Calacoma Benth.) 13. Bredemeyera l>racteata Kl. Mss. Frutex 12 — 15 ped. altus. In areuosis prope Mariepaston, raro. Mai 1846. Hb. Kegel, n. 1292. Trlg'onia Aubl. 14. T. xanthopila Gke. Foliis oblongis vel obovato - ellipticis, acuminatis, supra glabris , subtns flavescenti- vel cano - flavescenti - toraentosis , brevipetiolatis. Ad ripas fl. Samaraccae super. (Maio 1846) et fl. Cas- sepoerekreek. Novbr. 1845. Hb. Kegel, n. 1177. Frutex subvolubilis. Rami teretes, tubercnlis creberri- mis scabri, glabri, uovelli dense flavo-pubesceutes. Folia absque petiolo 3 — 4 poll. longa, l1/^ — 2 poll. lata, oblonga vel obovata-elliptica, basi obtusiuscula, in petiolum non at- teuuata, apice acuminata, supra glabra excepto nervo medio aliquantulum piloso , subtns tomeuto flavescenti vel in adultis cano -flavescenti denso et pilis simplicibus vestita, e uervo medio subtns prominente et paululum piloso 6 — 8costata. Petioli 2 — 4 lin. lougi, rugulosi, subtns paulo pilosi, supra 4* 52 lanaliculati. Stipulae faeillime deciduae. Flores axillares et terminales (sed non paniculatim terminales) , longe racemosi, lutescentes; racemi folium snperantes, 5 — 6 poll. longi, ra- chis ramulique pilosi. Pedicelli 1 — l!/2 lin. longi, pilosi. Calyx profunde öfidus, 3 lin. longus, extrorsum appresse fla- yescenti-pubescens, introrsum glaberrimus, coloratus, segmen- tis oblongis vel obovato-oblongis, obtusis, subinaequalibus. Petala 5 inaequalia, superius calycem longitudine aequans, extus basi gibbosum, intus concavum, supra cavitatem pube- rulum, lateralia 2 spathulata, inferiora lateralibus subaequa- lia. Stamina petalis triente breviora; filamenta 6 autherifera, alia sterilia. Pistillum stamina aequans. Ovarium ovoideum, flavo-lanatum. Caryopliylleae DC. Mollug-o Ser. 15. M. verticillata L. DC. prodr. I. p. 391. In arenosis prope Mariepaston. Maio 1846. Hb. Kegel, n. 1310. Dryuiaria Willd. 16. B. cordata Willd. DC. prodr. I. p. 395. In pascuis prope Beekbuizen. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 50. Malvaceae R. Br. Iflalachra L, 17. M. Kegcliana Gke. Caule erecto , minute pubero, tuberculoso-hispido et linea longitudinali villosa decurrenti notato; foliis inferioribus trilobis, lobis valde inaequalibus, lateralibus brevissimis, terminali longe producto, acuto, fol. superioribus obsolete trilobis vel ovato-lauceolatis, omnibus inaequaliter serratis, acutis; rapitulis pedunculatis, öfloris, foliis floralibus braeteiformibns tribus, triangulari-coidatis, 53 subconeoloribus , petiolatis, stipnlatis, stipulis decem tubercu- loso-hispidissimis. In cultis prope Paramaribo. Maio 1845. Hb. Kegel, n. 867. Caulis teres, pilis basi tuberculosis simplicibus ilavescen- tibus hispidus, praetcrea minutissime pubes et linea villosa a ramo ad ramum decurreuti obsitus. Folia 3 — 4 poll. longa, medio i*/9 — 21/<2 poll. lata, utriuque tuberculoso-hispida, quinquenervia , inferiora e basi ovata inaequaliter triloba, lo- bis dissimilibus, lateralibus brevissimis, J/4 — }J$ poll. longis, terminali longissimo, a sinubus obtusis 2 — 21/2P0"« longo, triangulari, fol. superiora e basi ovata elongato-lanceolata, omnia excepta ima basi inaequaliter serrata, acuta. Petioli ,/a — l1^ poll. longi, pilis basi tuberculosis et linea lougitu- diuali dense villosa obsiti. Stipulae petiolares gemiuae, pol- licem loiigae, subulato-setaceae, persistentes, totius plantae more tuberculoso-hispidae. Flores in foliorum bracteiformium axillis solitarii, sessiles vel brevi pedunculati et sie capitula involucrata cum setis iuterjeetis mentientes; in siugulis pseudo- capitulis öiloris aggregati, tres inferiores tx'ibus foliis bractei- formibus breviter petiolatis, triangulari - cordatis , tuberculato- hispidis, subconeoloribus (non parenehymate albo, quäle in M. capitata) suffulti, ceteri duo superiores centraiesque sin- guli seta (folio abortivo) suffulti tuberculato-hispidissima, paulo ipsis longiore. Petioli illorum trium foliorum bractei- formium duas, tres et quatuor stipulas setaceas gerunt, ut capitulum quodque decem stipulis fuleiatur. Calyx 2 — 3 lin. lougus, cupuliformis, ultra medium öfidus, laciniis lanceola- tis, 3nerviis, secus nervös et praeeipue margine apiceque tu— berculoso- hispidus. Petala triente longiora, ab apice obtuso et inaequaliter subbilobo ad basiu seusim attenuata, extror- sum minutissime puberula. Tubus stamineus petalis paululum 54 brevior. Capsula calyce persistente eincta paululuinque bre- vior, solubilis in cocca 5 glaberrima, basi acuta, apice ob- tnsa, dorso convexa et venosa, lateribus plana vel minus veuosa. Pavonia Cav. 18. P. Typhalea Cav. DC. prodr. I. p. 443. Ad vias et in silvis prope plant. Quarta. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 133. Albelmosclius Medik. 19. A. esculcntus Wght. et Arn. Hibiscus escul. L. DC. prodr. I. p. 450. Prope Paramaribo colitur. Aug. 1845. Hb Kegel n. 977. Hibiscus L. 20. H. feifsircatus Cav. DC. prodr. I. p. 449. Iis, quae Cl. Miquel in Liun. vol. XVIII. p. 354. de Hibisco bicomi et H. bifurcato Cav. disserit, omnino assentimns. Ad fossas prope Poelebantje. Jim. 1845. Hb. Kegel, n. 929, Paritium Adr. Juss. 21. T. liliacciim Adr. Juss. in St. Hil. Flor. Brasil, me- rid. I. p. 256. Hibiscus tiiiaceus L. DC. prodr. I. p, 454.' In fruticetis prope plant. Geyersvlyt. Sept. 1845. Hb. Kegel, n. 1019, Crossypium L. 22. Cr. aciuninatum Roxb. cf. Wight Illustr. of lud. bot. I. p. 57. 58. tab. 27. Prope Paramaribo colitur. Aug. 1845. Hb. Kegel, n. 968 et 969, Sirta L. 23. S. glomcrata Cav. DC. prodr. I. p. 460. In fruticetis et ad vias prope plant. Tourtonne et plant. Quarta. Jul. 1844. Hb. Kegel. 197 et 336, 55 24. S. rhombifolia L, DC. 1. 1. p. 462. In cultis prope Paramaribo. Jim. 1844. Hb. Kegel, n. 7. 25. S. urens L. DC. 1. 1. p. 165. In silvis prope plaut. Quarta. Oct. 1845. Hb. Kegel u. 1026. Buettneriaceae R. Br. Theoforoina L. 26. Th. (actio L. DC. prodr. I. p. 484. Prope plant. Tourtomie. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 181. Waltheria L. 27. W. a ine r nana L. DC. prodr. I. p. 492. In arenosis prope Joden -Savaima. Noybr. 1845. Hb. Ke- gel, n. 1110. Melochia L. 28. ]»I. ulmifolia Benth. in Hook. Jouru. of bot. IV. p. 129. Walp. repert. I. p. 342. In silvis prope Hb. Kegel, ri. 247. 29. H. {Ricdleia) sparsiflora Kl. in litter. In sepibus prope Poelebantje. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 305. Sterculiaceae Vent. ^uararibea Aubl. 30. Q,. macrophylla Kl. Mss. Frutex 10 — 12 ped. altus. Ad ripas rivuli Saramacca - Kauaal inter flum, Saramac- cam et Surinam. Maio 1846. Hb. Kegel, n. 1255. Tiliaceae Juss. Triumfetta L. 31. T. altbaeoides Lmk. DC. prodr. I. p. 507. Ad vias prope Poelebantje. Jul. 1844. Hb. Kegel, n. 57. 56 Sloanea, auct. F. A. G. Miquel. Sl. Pluinieri Axibl. I. 536. excl. syn. (Sl. dentata L. et DC. partim). In nostra folia lato-crenata, in vera «S7. den- tata potius s errat a. Arbor 50 — 60-pedalis, ad ripas fl. Cassepoerekreek. Kegel, n. 1175. Sl. coryinbiflora DC. I. 516. ex brevi phrasi yix dubia. Arbor 20 — 25-pedalis, in sylvis ad plant. Tourtonue. Kegel, n. 939. Anrantiaceae DC. Citrus L. 32. C Mfedica Risso. DC. prodr. I. p. 539. Ab incolis Lemmetjes noniinata. Ubique in sepibns prope Paramaribo. Decembr. 1845. Hb. Hb. Kegel, n. 1230. 1231. 33. C. Decmnaiia L. DC. 1. 1. Colitur. Januar 1846. Hb. Kegel, n. 1233. 34. C. vulgaris Risso. DC. 1. 1. Colitur. Januar 1846. Hb. Kegel, n. 1232. Oxalideae DC. Oxalis L. 35. O. hedysaroides H. B. K. DC. prodr. I. p. 691. Ad vias prope plant. Quarta. Hb. Kegel, n. 284. jSimarubeae Rieh. (fcuassia L. 36. Q... amara L. DC. prodr. I. p. 733. In silvis prope Mariepaston (Mai 1846) et prope plaut. Contigno's-Grond. Noybr. 1845. Hb. Kegel, n. 1093. 57 Oclinaceae. Goinphia Sebreb. 37. €J. isophylla Gke. Glaberrima; foliis elongato-ovatis, acntis, argute spinnloso-serratis, basi obtusis integris vel obsolete serratis, breviter pctiolatis, 3 */■ — 4 poll. longis, 1 — i,/2 poll. latis, racemis termiualibus apice subsimplicibus basi compositis ; calycibns post authesiu reflexis ; antheris uu- dulato-rugulosis; baccis subelliptico-obovatis , gynobasi cla- vatae iisdem aequicrassae vel paulum angustiori iiisidentibus. In areuosis prope Mariepaston. Maio 1846. Hb. Kegel, n. 1291. Frutex procumbens. Ramuli obtuse angulati, rimosi, ad- ulti einerei, lenticellis punctiformibus adspersi, juniores fusci. Folia 3J/2 — 4 poll. longa, 1 — i1/^ poll. lata, elongato- ovata, apice acuta, nou acuminata, basi obtusa, margine ex- cepta ima basi appresse et argute spinuloso-serrata, erasse eoriacea, utrinquc paululum nitida, concoloria, nervo medio supra et subtus praecipue apicem versus acute proininenti, secundariis tenuibus, crebris, arcuato-ascendentibus , utrinque impressis; substantia foliorum tenax, nee fragilis. Petiolus bre- vis , 2 lin. lougus, supra canaliculatus, marginibus involutis. Stipulae 2 lin. longae, trianguläres apice subnlatae. Race- mi 21/enaceae. 1030. Clerodendron Siphonanthus R. Br. — Schauer in DC. prodr. XI. 670. — Huc probabiliter Cler. longicolle Mey. Esseq. 217, quod juxta specimen depauperatum hujus stirpis in Paramariboae hortis efferatae constitutum esse vi- detur. Solaneae. 1324. Cestri species? iJaMatae. 327. Ocymum niicranthum Willd. ; sed iilanienta non prorsus inclusa. In pascuis. 1046. Leomii'us sibiricus Linn. 98. Leonotis nepetaefolia R. Br. In cultis. 93. Hyptis globifera Mey. Esseq. 207. Folia in supp. spp. angustiora. Ab H. brevipede Pohl. Benth. Lab. 105. satis differre videtur. Deutes tubo calycis breviores. In pascuis prope Paramaribo. 1111. Hyptis. an lantanaefolia Benth.? Nostra minor et magis glabra. 75 116. Hyptis spicata Poit. — 6 — 8-pedalis. Ad pl. Quarta. 1113. Marsypianthes hyptoides Benth. InJoden-Sa- vauna, in arenosis ad Vischerholle , rara. Rubiaceae. 1035. Ainajoua grandifolia Miq. in Linn. XVIII. 291. In sylvis ad Vischerholle. Styraceae, 1285. Syinploeos Ciponima L'Her. — DC. Prodr. VIII. 250. — In arenosis ad margines sylvarum prope Saron et alibi. 255. 256 et 257. Ejusdem formae, Ebenaceae. 926. Diospyros cayennensis DC. Prodr. VIII. 224, ubi sp. florens descriptura, raeum fructifernm. Accedit ad D. Pa- raleam Steud., DC. 1. c., sed ealyce minore distinctum. Fo- lia nunc glabra. Prope Paramaribo. Hyrsineae. 244. Conoinorpha laxiflora DC. 1. c. 114. 354. Weigeltia inyrianthos A. DC. 1. c. Var. foliis majoribus, corollis manifeste punctatis. Prope Paramaribo. Polygoneae. 952. Triplaris suriiiamensis Cham. var. crassifolia CA. Meyer Bemerk, üb. Polj/g. 14. Arbor 40 — 50-pedalis, in sylvis. Myristiceae. 283. Myristica fatua Sw. In sylvis prope Paramaribo. 275. Myristica sebifera Sw. Laeistemeae. 487. Lacisteina myricoides Sw. Prope Paramaribo. Folia in supp. spp. haud integerrima, maguitudine variant. 76 Piperaceae. 1357. Acrocarpidiuin mimiuularifolium Miq. supra ramos arbornm in sylvis maximis prope Mariepaston. 152. Acr. repens Miq. supra truucos arborum ad pl. Quarta. 476. Peperouiia pellucida H. B. K. lu cultis. 438. P. inelanostigiiia Miq. In arborum truncis prope Paramaribo. 437. P. Velloziana Miq. var. polj/sticta Miq. in Liunaea XVIII. 742. In truncis putridis prope pl. Tonrtonne. 1005. P. Parkeriana Miq. in Hook. Lond. Journ. of Bot. — Ad ramos arborum in sylvis prope Geyersvlyt. Absque numpro et 1037: P. rupestris H. B. K. Miq. syst. Piper. 182. — Quam proxima praecedenti; ad truncos ai'borum pr. pl, Quarta, Tourtonue. 730. P. praecedcnlis var. angustifolial in sylvis prope Geyersvlyt. 1252. P. ©Musifolia Dietr. Prope Paramaribo. 806. P. obtusifolia var. grandifolia Miq. Syst. 196. Ad truncos prope Geyersvlyt. 619. P. cuneifolia Dietr. Miq. 1. c. 194. Ad ramos arborum prope Paramaribo. 882. Pothoinorphe peltata Miq. Prope Paramaribo. — Folia iuferiora 13-nervia, nervoque medio trifido 15-plinervia. 1364. Enckea dul>ia Kth. — Miq. 1. c. 366. Ad ripas fl. Saramacca. Folia jnniora in nervis subtus tenerrime pu- berula. 85 et 135. Artanthe eaudata Miq. Prope pl. Poele- bantje et Quarta. 289. A. geniculata Miq. Ad pl. Quarta. 72. A. geniculata, forma angustifolia Ad pl. Poele- bantje. 7T 170. Artanthe nitida Miq. Paramaribo. 465. Ejusdcm forma petiolis atque peduncnlis longioribus. 821. A. af fiiiis Miq. in Linn. XVIII. 228. Prope Para- maribo. Absque numero: A. anonaefolia Miq. In sylvis mon- tosis ad Mariepasion. 51 et 52. A. asperifolia Miq. Variis locis. 53. A. adunca Miq. Prope Paramaribo." 1329 et 1336. A. bymcnophyüa Miq. In silvis ad Ma- riepaston. 659. A. (Isophyllon) Kegeliana Miq. Ramulis petiolis peduneiilis foliisque subtus in nervis hirtellis , bis breviter pe- tiolatis membranaceis subepunctulatis, snpra atro-viridibns nitidis glabris, elliptico- vel ovato - oblongis , breviter acurai- natis, basi subaequali obtosis, costulis utrinque 6 — 7 distin- ctioribiis aliisque venulis interpositis patnlo-adscendentibns aiiastomosantibus, pedunculo petiolum band superante, amen- tis folio brevioribus teuiiibns, bracteis pedicellato-peltatis hirto-ciliatis. Crescit in sylvis Paraensibus prope pl. klein Onoribo , m. Sept. — Ex äff. jL. ramißorae et ^4. pyrifoliae. Rami teretes glabrescentes ; ramuli augulati; nodi marginati. Pe- tioli 1 — 2 lin. longi, juniores marginati et dilatati. Folia 5J/a — 6 poll. longa, 2 — %XJ<& lata. Stipula oppositifolia linearis membranacea dorso birtella semipollicaris. Amcntum junius tripollicare erectum. Absque numero: A. (Isophyllon*) Radgeana Miq. Glabra, ramulis subtrigonis, foliis inferioribus longe, sup. breviter petiolatis, ovato - vel oblougo-lanceolatis, attenuato- acutis aetate obtusatis, rectis vel subobliquis, basi subaequali attenuatis vel acutis, utrinque elevato- et pellucido-punctatis, 78 subtus pallidis , veimlis subpatulis utrinque pluribus , amentis pedunculum paulo superantibus brevissimis obtusis deflexis, bracteis conchaeformi - peltatis vertice glabris margine antico extenuato subciliolatis , ovario ovato aliquid attennato, stig- matibus 3. Crescit in sylvis maximis prope Loango , m. Julio. A. Brunonianae affiuis. Ramuli compresso - vel semitereti trigoni, hijic canalicnlati. Nodi marginati. Petioli canali- cnlati basi dilatati 10 — 1 lin. longi. Folia 5 — 3 poll. lon- ga, 12 — 6 lin. infra medium lata utrinque opaca. Pedun- culi 1 — 1 1/9 , amenta 2 — 3 lin. longa. Burmaimiaccae. 153. Apteria setacea Nutt. forma paullum major quae fere transitum struit ad A, lilacinam Miers. In arenosis syl- varum prope pl. Quarta. Musaceae. 473. Heliconia acuminata Rieh, forma foliis lanceola- tis, vix pedem longis et vix 2 poll. latis. In aqnis staguau- tibus prope Paramaribo. Cannaceae* 964. Canna sarinainensis Bouch. in Linn. XVIII. 491. Flores rubri. In paludosis prope Paramaribo. 967. C. angustifolia Linn.? An C. glauca'l Ibidem. 724. Maranta Casupo Jacq. Calathca discolor Mey. Esseq. In sylvis humidis prope pl. Geyersvlyt; 5 — 6-pedalis, fl. luteis. 603. AI. {Thalia) geniculata Linn. Affiuis videtur M. Tonchat Aubl. Copiose in sylvis prope pl. Quarta. Flores violacei. 79 675. Maranta ©bllqua Rudge. In sylvis prope Beek- Iiuizen. 76. 1W. lachnoeaula Miq. in Linn. Will. 755. In syl- vis umbrosis prope Poelebantje. 812. m. arundinacea Linn. Prope Paramaribo ; 11. lutei. 235 et 472. M. surinainensis Miq. in Linn. XVIII. 603. „ Arrowroot " incolis. Ad margines sylvarum prope pl. Qnarta. Radices tuberascentes. 1469. Ät. (Calathea) stroMlifera Miq. Cauleseens, va- ginis elongatis ore utrinque snbauricnlato pubernlis, caeternm glabris, foliis snbpetiolatis lanceolatis in acnmen breve snb- convolntnm pnbernlnm desinentibns, serrnlato-scabris, nervo medio subtus prominente , versus apieem valde attenuato ad emn fere pertiugente, spica terminali solitaria subsessili ovata imbricata, bracteis subpatulis ovato -lanceolatis glabris, bra- cteolis carinato-concavis dorso villosulis. Crescit in sylvis prope fl. Saramacca (Grootc Bo'ica)^ Majo 11. Species insignis, Costi speciem fere referens. Folia 10 — fere 12 pollices longa, l3/4 — 2J/4 lata, submembranacea, glabra, tenuissiine strinlata. Vaginae versus apieem sulca- tae. Spica bipollicaris. Bractcae inferiores pollice lon- giores, superiores vero breviores. Bracteolae 3 lin. fere aequantes. Scitamineae. 936. Alpinia exaltata Mey. Esseq. 4. In sylvis humi- dis prope Tonrtonne et alibi; Julio florens; 8 — 10-pedalis. Renealmiae generi adscribenda. 807. Costa* ciliatus Miq. in Linn. XVIII. 47. Ad mar- gines sylvarum prope pl, Quarta. Flores rubri. Folia sup. sessilia. 80 480. Costus spieatusW. Mey. Esseq. 3. Alpinia Jacq. Amer. Tab. I. satis congrua. Vaginae haud prorsus glabrae. In sylvis humidis ad Poelebantje. Flores albi. 1470. Rencalinia monosperma Miq. Rbizomate repente noduloso, caulibus sterilibus inferne vaginatis, foliis petiola- tis oblongo-lanceolatis vel lanceolatis acuminatis membrana- ceis glabris (parvis) racemo radicali pedunculato bracteato, Capsula (indehiscente) monosperma, semine subsemiovato ni— tido , nmbilico valde excavato. Crescit in sylvis maximis prope Groote Boi'ca. Species in genere forsan beterogenca omnino cum Alpi- nia (Renealmia) humili Fl» Jium. 1. Tab. 4. comparari potest, quam habitu refert, a qua vero inagnitudiue minore et Capsula, abortu monosperma, differt. Caules teretes penna corvina aliquid crassiores. Vagi- nae inferiores apbyllae purpurascentes; superiores striatae vi- rides , sub lente vix glabrae, utrinque ad petiolum subauricu- latae. Foliorum nervus medius fere percurrens; inter yenas laterales sunt aliquot distinctiores , unde folium fere multipli- nervium. Scapus bracteatus bipollicaris. Perianthii dentes exteriores inaequales. Semina yarie augulato - ovata , saepe uno tantnm laterc compressa, nitida, laevissima, triticei co- loris. Nonnulla de parasitis quibusdam ^phanerogamicis observata. Auctore E. Brandt. (Cum tabula I.) yuasdain plautas nou e solo materiem haurire altricem sed aliis nutriri plautis , inter veteres jam constabat. Theophrastum, Pliuium, Alb. Magnuin, Cardanum et Pa- racclsum affero, qui omnes aut de siugulis plautis parasiticis aut de toto genere scripserimt. Attamen vero plane iucoguita erat germiuatio harum plantarum et incrementum et siugula- rum partium struetura. Haee geuera plantarum alii putant simillima bestiolis uoxiis quae, spontauea quam dicuut geueratione , putrescenti- bus orgauicis liascimtur partibus ; alii vero ea ex altricis plan- tae opiuantur succo oriri, qui, cum pro illius auimae vi ac moderatioue abuudautius effluat, formam producat alieuam. Quae de spoutanea origiue theoria effecit, ut illis tem- poribus iuvestigationes subtiliores uon siut institutae. Druidae plautas illas e coelo missas itaque sacras eodem- que modo multi populi eas habebant dona deorum. Luxuriem earum maxime adjuvant tum silvae umbrosae, tum regionum meridioiialiura , imprimis Americae et Asiae 22r Bd. ls Heft. 6 82 australis atque insularum, qnae nunc Snndanae nominautnr, aer humoribus gravidus. Rafflesia, ut specimine utar, in Ulis terris gignitur, cu- jus plantae flores omnium parasitarum sunt maximi, plantae vero ipsae arbornm Javanicarum adnascuntur radicibns; eadem ratione et Hydnora, quam illustrissimus Nees ab Esen- beck mediam esse inter plantas dicit et animalia, in austra- libus Africae silvis iuvenitur. Easdem regiones et Cynomo- rium, Sarcophyte, Balanophora, Langsdorfia, Loranthus aliaeque id genus plantae habitant. Quamquam vero in illis praecipue regionibus maximus parasitarnm occurrit numerus, tarnen et tepidae borealesque terrae nonnullas hujus familiae gignunt ; multae praeterea sunt, quas , cum Luc usque non parasitari viderentur , tarnen ut vere parasiticas esse statuamus ornatissimorum virorum investigatio efFecit. Quamvis parasiticae plantae partim formis singulari- bus, partim structura interiore et collocatione sua a ceteris valde difFerant, tarnen permultae et diversissimae et quae pa- rasitica \ita fere omnino carent^ hac in famiJia sunt con- jectae. Legem igitur quandam aut certam propriamque indolem (yaQaxTJJQct), qua possiut hujus generis plantae a ceteris discerni, inveniamus necesse videtur. Linnens pater jam disseruit de plantis parasiticis, cau- lemque appellat parasiticnm alteri plantae, non terrae in- natum. Et alii locuti sunt de plantarum secundariarum aut pa- rasiticarum genere quod aliarum stirpinm radicibns et innasci- tur et inde alitur. Attamen vero omnibus in scriptis inter plantas parasiti- cas proprie dictas et Epiphytas aut quae aliis adhaerescunt caulibus, difFerentiam nullam invenimus. 83 Hac in dissertatione de plantis loquemtir parasiticis, quae inter phanerogamicas sunt inventae; imprimis autein nonniilla de parasitis scribemus nuperrime cognitis, ita ut ex anatomia potius et e toto plantarum incremento illius nominis quaeramus rationein. Sed antequam, quae sint plantae parasiticae, quomodo nascantur et alantur in natura observare aggredimur, quod huc nsque disseruerint viri clarissimi paucis jam in memoriam liceat revocare. — Aliornm placita. Omni um, qui a primis teraporibus hac in re elaborave- rint, diversas perlustrare sententias, longum est et a nostro proposito alienura. Qui vero aut accuratius uberiusqne de toto parasitarum genere dixerint, aut qui nostris temporibus sin- gulas generis partes diligentius tractaverint , breviter comrae- morare, non abs re esse videtur. Jam primum R. Brown, in rebus botanicis maxime ver- satus nonnihil de parasitis latius exposuit *). Qui quidem sie fere disserit: Parasitas vocat plantas, quae incompleta foliorum struetura et viridi colore deficiente (id quod Lin- neus pater jam comniemorat) , a ceteris plantis valde distent. Q warum quidem plantarum semen parvum sit, embryo incom- pletus, interdum impartitus, fortasse sine cotyledonibus. Ea vero seutentia, quamvis clarissime explicata et illis diebus saue probatissiraa fuerit, tarnen his temporibus probari non potest. *) B. Brown: Vermischte botanische Schriften. 6* 81 Solas Rhinanlhaceas inspiciamus, quas vere parasitas esse arguemus. Quid vero, quanam cernitur foliorum de- fectus, et seminum et embryomim? Et folia sunt completa et semiiia et embryones; harum plantarum et aliarum Persouatarum differeiitia inveuiri nulla potest, uisi examinata structura anatomica. Propter conjunctionem cum aliis qnibus adnascuntur plan- us , vir doctissimus discernit: parasitas, quae semper nutriau- tur aliis plantis et parasitas, quae radices gignant proprias, ideoque minus utantur nutricibus plantis. Idem nonnullarum parasitarum seinen germinans aliquam fortasse in planta nutrici vim exercere putat, qua callus qui- dam gignatur, ei arboris tumori simillimus, qni insectorum ictu solet oriri, cui rei et Ungern s plane assentit. Radiculas tenerrimas docet cum telae stralis nutricis plan- tae componere novam telam, quae basin formet parasitae. Quo in loco citat Van eher i de OrobancJiearum germinatione ob- servationes. Hie enim non prins germinare seinen dicit, quam in Can- nabis ineiderit radices. Sin minus, per longum tempus ja- cere in terra, germinationis potentiam retinens; tum dejeetum in aquam genitis putrescero teneris filamentis. Contra vero apta radice reeeptum radiculis in stellae formam positis nu- trici plantae adnasci. Verum tarnen opinio ista: corpus quoddam veluti medium formari, mihi quidem non satis videtnr probata. Anatomica plantarum et nutricis et parasitae systemata plane sunt sepa- rata, neque hac re aecuratissime observata ulla confusio ad- mittitur. Aliis in scriptis vir doctissimus quasdam parasi- tarum species traetat; observationes singulas suo quamque loco afferemus. 85 Eodem f'ere modo DcCandolle*) in scripto suo: „De l'influeiice que les vegetaux parasites exercent snr ceux qu'ils attaquent et de leur maniere de vivre" sie disserit: Totum parasitarum genus dividit in classes duas: „Para- sites crvptogumes et pbanerogames", qnarum omittemus prio- rem, seciuidam aeeuratius inspiciainns. Hujns igitnr elassis dnas iterum. partes discernit, quariim altera ainplectitur: „Parasites feuillees ou Chlorophylles " quippe quae omnibus ntantur organis, foliis viridihus, vascu- lis et stomatis instruetae succuin perficiunt. At nequeuiit bunc succuin e solo hanrire cum vel spon- giolis plane eareant vel teneris radiribus. Ita enndem ab al- trieibns plantis aeeipiunt perfeetmn qnibnseiun sininl interennt. Sic „le gni" (Viscum) et major Loranthacearum pars. Alterins vero partis appellat parasitas „Aphylles ou deco- lorees", quae quidem plerumque foliis, stomatis, vasculis ea- reant, qiiare neque aquam neqne aeidnm carbonicum nee vi- tae plane efticiuiit succuin et rarins gaudent viridi colore. .,Orobanches , Monotropes et Cylinees hac in parte com- memorat. Qnas omnes parasiticas exogenis plantis et impositas et ab iis nntritas dich; easdem vero endogenis se invenisse im- positas plane negat. Visci autem aeeuratius explicat anatomiam; seinen mirnm in modnm arboribus se imponere commemorat, radicem vero, quamquam viridi gaudeat colore, semper tenebras petere de- monstrat. Alteram deinde elassis partem, cui nomen „d-phylles"" da tum est, iterum hac dividit ratione: parasitas „Radicicoles" *} Physiolog. veget. par M. A. P. DeCandolle. Tom. III. chap. XIV. Paris 1832. 86 nominat, qnae radicibus, „Caulicoles" quae aliarum planta- riim sunt caulibus impositae. Maxima autem est differentia in his „Radicicoles" quas omnes esse vult triuin ordinum: „Monobases" infima canlis parte cohaerent cum nutrici planta (Cytinus, Rafjlesiae, Cgnomoriiim, Orobancheae quaedam), „Volyrliizes" eodem modo cum planta cohaerent nutrici, sed liberas gignunt radi- culas (Monofropa, Orobanche), „ Polj/stomes" permultas dimittunt fibrillas, quae tuberculis hauriunt nutritionem (La- thraea). Quibus „Radicicoles" aut desunt cotyledones, aut pa- rtim sunt excultae, ita nt ipsa scmina quidem germinare, te- nerrimae plantae vero incremento pergere omnino nequeant. Id quod eodem fere modo fit in Ulis „Caulicoles", quae, quamquam in terra germinant, tarnen intereunt, si germina- tione jam perfecta postea nutrici planta careant. Tali modo yir illustrissimus parasitas illo tempore notas systemate quo- dam compo9iiit, qua in re praeclarum se praebuit obser- ratorem. Neque vero naturaliter hoc systema compositum existimo, cum ejusdem generis plantae, quae etiam certa cum altrice planta conjunctione sint simillimae, differentia duntaxat mini- ma sint separatae. Orobancheas afferre mihi liceat , quo in genere omues species eandein fere habent cum nutrici planta coiijunctionem, attamen plantas illas in systemate suo diversis inseruit classibus. — Non minus diligenter celeberrimus Unger de tota para- sitarum familia scripsit *). *) Beiträge zur Kenntniss der parasit. Pflanzen. Annal. des Wie- ner Museums vol. II. 1840, 8T Etenim omni um parasitarum interiorem quandam vitae legem putat esse commiinem; id quod et pallido colore et fo- liis deficientibus et odore foelido perspiciatur. Itaque maximi momenti esse, vitae modum explorare pa- rasitarum. Unger plures ordines posuit; dicit enim: Parasitas al- teri plantae quasi immersas (Rafßesias), aut ab ea perma- uatas (Balanophoreas), aut cum ea conjunctas (Lathraeam), aut ei adstrictas (Orobanche) , aut ab ea arcte captas (Mo- 7iotropam), deuique autem multo liberiores (Cuseutam et Lo- ranthum) , qui ordines nimia quadam artis subtilitate compo- siti mihi videntur. Maximain autem differentiam vult inter parasitas esse et paraphytas, quas quidem parasitas nominal genuinas. Hoc modo parasitas, ut ita dicam, paulluhim liberiores dirimit ab illis, quae proprie sie dieuntur. Hcdera Helijc enim, Rhus radicans et Bignonia radicans parietibus et vetustissimis muris adhaereseunt radiculis suis et per totam vitam radicem retinent palarem. Oranes igitur parasitae bis finibus sunt coercitae : ab al- tera parte intima conjunetio et maximus parasitae in plan- tam altricem transitus , ab altera parte perfecta parasitae avulsio. Certissime nulla est conjunetio inter auatomica plantae nutricis et parasitae systemata, utrumque enim, quantumvis altera planta alteri cohaereat, clare et perspicue est sepa- rat um. Et siugulae plantarum telae ita congruunt, ut altera al- teram continuare videatur, immo etiam nutricis plantae cor- tex cum parasitae cortice codemque modo utraque vasa con- gruunt. 88 Succi igitur viae non sunt interruptae, continna interioris spatii est conjunctio, quae coloratis liquoribus injectis demon- strari potest. Flantae uutricis cum parasita conjunctionis gradum et germinis formatiouera spectauti hi ordines exstant: Parasita proxime ad plantae uutricis lignum oritur, va- sorum systemati plantae nutricis conjuncta. [Rafßesia, Brug- mansia.) Parasita genito rhizomate plantae adhaeret nutrici sca- posque gignit floriferos. (Hydnora.) Inter parasitam et plantani nutricem illius germinatione novum gignitur corpus ambabus plantis ortura. (Balanophora, Sarcophyte, Cjjno?norium.) Parasita gignit rhizoma fibrillis nutrici plantae affixum. (Helos/Sy Langsdorjia.) Rhizoma null um est, sed radices iuTeniuntur ramosissi- mae papillis affixae nutrici plantae. (Lathraea.) Parasita radices agit aut papillosas aut non papillosas. (Orohanclie.) Parasitae plantaeque nutricis radices proprium componunt corpus. (Monotropa, Corallophytum.) Parasita aut papillis aut radiculis adhaeret nutrici plan- tae. (Cuscuta.) Parasita inter plantae nutricis corticem et lignum radices demittit raraosissimas ligno immersas. (Trtsc?ttni Loranthus, Misodendron.) Deuique Unger nonnulla scripsit de arborum fruticum- que insertione*), qua quidein quam facile possint plantae pa- rasitari luculentissime ante oculos poni opinatur. Quam sen- tentiam plane sequi non possum; differentiam quam vult inter *) „Veredlung, Pfropfung." parasitas , ul ita dicam , genuinas et falsas , a natura condi- tam non existimem; scd latius hac de re alio loco exponam. Unger recte dixissc mihi videlur: omnibus parasiüs in— teriorem quandam vitae legem esse communem; haue vero legem pallido colore et foliis deheientibus et foetido odore esse manifeslatam haud crediderim. Sunt utique plantae , quae qiiamquam vere parasitantur foliis et viridi colore nihilominus gaudeant. Jam vero ad alium me converlo virum qnippe qui maxi- mus rerum botanicarum eultor de parasitis diligentissime ege- rit, Martium dico *). Duas autem parasitarum partes constituit: quarum alte- ram Pseudo -parasitas quodanunodo aut Epiphgtas, alteram genuinas amplecti vult. Pseudo - parasitis istis vel Epiphytis nulla cum plantis qui- bus adhaerent relatio est. Quam ob rem illas plantas para- siticas esse omnino non dixerim. Parasitas autem genuinas cum planta nutrici eonjungi dicit. Has cnim serioribus temporibus genitas esse statnit, ita ut duo amplissima plantarum regna inveniantur, quornm alterum originale vel primarium appellat , alterum seeuu- dariiim. Haec plantarum divisio mihi quidem non instituta a na- tura videtur, quae, ut singulis in familiis arbores, frntices, herbas , quacque diversissimis nutriuntur rationibus, ita et alias proereat formas, etiam parasiticas. Sic autem Mar tiu s parasitarum proponit seriem: Ftmgi, Balanoplwreae , Cj/tineae, Rafjlesiaccae , Burmatiniaccae, *) Ueher die Vegetation der ächten und nnächten Parasiten , zu- nächst in Brasilien; München. Gelehrte Anzeigen. 1842. 90 Orchidcae, Araceae , Convolvulaceae , Orobancheae, Eri- ceac , Loranfheae, Marcgraviaceae , Guttiferae. Omnes deinde parasitas genuinas hos ordiues qninqne componere vult : Fnngos ; parasitas aphyllas non virides aliarumque arborum radicihiis insidentes; parasitas aphyllas haustoriis caulibns ademites; parasitas foliosas virides et qiiae primarias in plantam uutricem radices emittant; parasitas fo- liosas virides et quae secundariis partibus , radicibus et cau- libns nntrici plantae adhaereant et ab ea nutriantnr. Hoc in ordine quinto Clusias illas commemorat qnae caulibus ramis- que aliarum arborum ramis arctissime adhaerent et ab iis aluntnr, quare totas fere arbores devastant et corrumpunt; unde Martins Cormophc/gas vocat. Ceteri vero qm de toto parasitarnm genere scripserunt, res simili ratione expounut. — Observata. Legem nimirnm de rebus natiiralibns certam proponere non possumns nisi factis observationibns probatam. Quare iustitutis qnibnsdam parasiticarum plantarum ob- servatiouibus et vitae niodum et parasitarnm cum plantis nntricibns conjunctionem earumque structnram diligentins in- vestigare conatus snm. Illas praecipue hnjus regionis plantas qnae nostris diebus ah aliis parasitari, ab aliis non parasitari dicuntur, Rhinan- tlium , Odontitcm, Melampyrum , Euphrasiam , Thesium, Pijrolam alias maximo cum studio iuspicere mihi proposui. Omnia vero quae iuveni hoc in opuscnlo proponere mihi liceat. Sunt vcro quaedam familiae, quarum genera singula ex- plorarc mihi 11011 liceret cum plantae illae exoticae non crc- bro sini inveutac mihique uou essent in promptu. De his doctissimorum horum virorum , qui illas accuratissime explo- ravcrunt scripta et sententias diligenter peragravi. Balano- phoreas , Rafjlesiaceas et alias dico, quae quidem nostris temporibus virorum illorum, ut Brown*), Goeppert **), Griffith ***) investigationibus plane sunt cognitae. Duas enim plantas Rafßcsiam Arnoldi et Hydnoram africunam R.Brown in dissertatione sna inspicit; sed eodem- modo Cytineum quoque , Brugmansiam alias hujus gene- ris plautas et iuveniri et crescere vult. Inspiciamus igilur plantarum et ortum et iucrementum ut vitae modum recte in- telligamus. Semina Vitis speciei et Cissi caulibus et radicibus in- ciduut , id quod in horanthaceis potest iuveniri , quippe qna- rum semina eadem ratione Betulae 3 Pitu, Cralacgi aliarum arborum iucidunt ramis. Tum quidam seminis Stimulus caulis tclas corrnmpit et pervertit unde corpus quoddam medium procreatur quod plan- tulae parasiticae basin ;formet. Quam quidem theoriam, id quod jam antea dixi non sequar. Quibusnam ex partibus hoc medium corpus est formatum? Quonam modo Stimulus ille partes pervertit? Neque in dissertatione illa, neqne in tabu- lis res clarius intelligi potest. Jam vero ceteris in parasitis, quas examinavi tale corpus invenire numquam potni. Ejus- modi autem corpus plantarum systemata et plantae nutricis *) On the feinale flower and fruit of Rafflesia Arnoldi and Hyd- noret africana. **) Beiträge zur Kenntniss der Balanophoreae. ***) Des parasites sur racines. Anna], des Scienc. nat. Tom. VII. 92 el parasitae plane miscere et utriusquc fiues exstinguere clare elncet! At svstemata illa anatomica ceteris in parasitis onini- no sunt separata, transitus duntaxat telae alterins plantae in alterius telam obscrvari polest et tota plantae nntricis vaso- rnm corruptio. Parasitae semine tali modo ancto, plantae nntricis eor- tex laceratnr et plantnla prodit parasitica. Dcinde fungi for- mam accipit, quam quidem per totam vitam retinet. Has vero plantas vascnlis esse instructas et floribus gau- dere idem demonstrat magis exenltis et herinaphrodilis et dioecis et diclinibns. Itaque tres Rafjlesiaccarum institnit sectiones: Rafße- sicts, quae sectio Rafjlesiam et Bn/g/nafisiam amplectitnr. Utraqne in illa planta Ovaria superiora sunt caljcis origine; et illarum compositione et interiore structura, et placentarum sede et ovnlorum et antherarum directione structuraqiie a ce- teris sectionibiis faeile possunt discerni. Deinde secnndam sectionem Ilydnoreas nomiuat, quae sectio Hjjdnoram solam continet. Hj/dnorcae et ovariis pendulis a ceteris sunt diversae et stigmatis partitis, tum singulare placentarum origine et stru- ctura, tum embryone ipso, qui densi albuminis centrum tenet, postremo autem antherarum structura. Deniqne Cjjti/ieas vnlt tertiam sectionem, quam tum pla- centis parietalibus a ceteris discedit, tum ovariis calvci con- natis et embryone impartito celluloso qui totam fere massam format, ab albuiuine autem separatus est. Quas omnes bujus familiac plantas vere esse pacasiticas perspicitur nee nnquain eas per totam vitam apparere libcrio- res. Plantae nutrici igitur arete adhaerent ita nt simnl cum ea intereant. Eodem feie modo Goeppert*) de Balanophoreis et quidem de Rhopalocncmis genere verba fecit. Eadem Java- üica terra haue proereat plantam quae arbonim radieibus in- nata eadem Balanophorearum vitae ratione, quam supra exposui, garniere dicitur. Qui autem systematis locus illis plautis sit tribuendus nou perspicuuin est. Plautae euim alia- rum caulibus subterraueis iuuatae florem tautum e solo enrit- tuut; deficientibus vero et radieibus et caulibus foliisque, fun- gis quibusdam similes esse videntur. Iutcrior autem illius partis struetura anatomica, quae ve- getationis quasi corpus potest nominari, cum pedunculum por- tet et florem et Organa omuia, quandam cum plautis monoco- tvleis similitudiiiem habere videtur. Multi enim vasculorum fasciculi in parenehymate iuveuiuutur dispersi. Peduuculis autem et spadieibus aecurate observatis quan- dam cum dicotyleis plautis similitudiiiem inveuies, cum omuia feie harum partium orgaua iu circuli forma sunt posita. Cellulosus autem hujus partis axis singula vasa continet et dispersa, id quod in illis plautis perspici potest, quae me- dium iuter Monocotyleas et Dicotyleas locum teuere dieun- tur, Nyctagineas volo et Piperaceas , quas omnes illustris- simus Schultz**) Synorganicas dichorgauocauleas appel- lavit. Iusertiouibus plautae carent medullaribus. Qua de re quum alio loco latius expouere opus sit, hie nihil ultra ad- jiciam. Filicibus quoque plautae qnodammodo similes esse existi- mari possuiit cum et cellulis prosenehymaticis siut instruetae *) Beiträge zur Keimtniss der Balanoph. Bresl. 1847. **) Natürliches Sj-stem des Pflanzenreichs. C. H. Schultz, Berlin 1832. j 94 et vasculis striatis et reticularis. Spadices vero qnae plantis Ulis sunt, in gemma coni ea utmitur forma, quae in Ahieti- narum occurrit fructibus. Semina perfecto carent embryone; cellulae autem nucleum semper retiuent. Qui embryo serius tantum seniine abjecto formatur id quod Schieiden in Rhi- zocarpeis jam prius demonstravit. Quibus omnibus rebus cognitis Goeppert Balanopho- rcas inter Filices et Cycadeas dicit ponendas esse. Non meum est, hie iu plantarum systemate locus utnim sit recte an false constitntus discernere; ego potissimum fa- miliam illam hoc in opusculo commemoravi ut parasiticam. — Quamquam eodem modo in Bromeliaceis quod dam ge- nus , Tillandsia , parasiticum cxistimatur, tarnen familia haec mihi est omittenda cum neque plantas observare mihi liceret, nee de aliorum observationibus his in plautis audiverim in- stitutis. Jam vero ad aliam me verto familiam quam totam para- siticas solum plantas putant continere, Orchtdeas dico. Orchideae sunt plantae herbaceae, quae radieibus car- nosis tum integris tum partitis aut solo aut aliis insident plantis. Totam Orchidcarum familiam hoc modo dnas in partes, quarum utramque melius iuspicerem, dividere, non inepte duxerim. Eae igitur hujus familiae plantae , quae radieibus carno- sis aut iutegris aut partitis insident solo, regiones praeeipue habitant tepidas ibique in pratis et silvis inveniuntur. Sunt aut unico tubere instruetae, aut radieibus fasciculatis. Orchis^ Ophrys, Piatanthera, Listera, Corallorhiza , alia hujus regionis genera. Quamquam omnes in pratis nostris inter Gramineas et Cj/peraceas et alias creseunt plantas , nulla tarnen earum cum 95 his plantis conjunctio potest inveniri. Plantarum tubera tum iutegra tum partita et radicibus minoribus instructa materiem e solo hauriiint altricem plantamque nutriunt, quae quidem aut sub boc tubere aut jiixta, novum procreat tuber, quomodo 110 va sequentis anui plaiita praeparata est. Itaque bas plan- tas hoc vitae gradu si quidem vetustiores sunt nou esse para- siticas persuasum mihi habere 11011 dubitem. At vero id quidem certum est omnia harum plantarum semiua, quamquam accuralissime sparsa et obscrvata num- quam fere gcrmiuare id quod hortulani bene sciuut. Quaenam est causa, ut res ita se habeat? Verisimile est, semiua ut germineiit aliis egere planus, quae plantulis vixdum egressis praebeant nutritionem, quam ipsae parare non possuut. Orchidearum autem semiua, quae sevi, ut res elarior mihi appareret graminum inspersi seminibus; attamen vero, quainquam maximo cum studio plantas observavi, Or- chidearum semiua tarn sero tempore non germinaverunt. Klotzsch autem, diligentissimus indagator, semina hoc mo- do sparsa germinasse comiter mihi exposuit et multas Orchi- dcas esse parasiticas demonstravit. Illas vero plantas radicibus fascicnlatis instructas inspi- ciamus; Neottiam Nidum avis et Epipactidem ut specimini- bus utar. Quam quidem utramque diversissimis locis collectam accuratius examinavi. Neottiam in silvis nmbrosis inveni; planta illa permultis radicibus subcarnosis et brevioribus est iuslructa et quae locatione qnandam cum avis nido habent similitudinem. Contemplantes vero radices singuJas, quasdam aliarum plantarum radices conspicimus , quas Neottiae radices arcte amplectuntur. Hac in parte Neottiam vere esse parasiticam non dubium esse videtur! Sed accuratius inspiciamus ac 96 radices illas diligentius examinemus ! Quam ad rem segmenta exscindanms necesse est. Investigautes vero radicis segnientum infimo apice trans- versale exscissum cellulas conspicimus et majores et minores et fcre omnes Cytoblastas teuentes. Hac igitnr in parte gigni cellulas et radicem praecipue crescere perspicuum est; telam quidem camljialem inveinmus quae ceterarum est tauquam procreatrix. Num auteni Neol- tiae radices hac iu parte aliarum plantarum radicibus sint arcte conjunctae? Miiiime! Hi euim Neotliae radicum api- ces aut liberi in solum descendimt, nt materiem hauriaut al- tricem, aut aliarum plantarum 'radicibus sunt iinpositi neque ullo modo iis conjuncti. Sin vero Neottia, radix sive apice, sive alia plantae parte alteri incidat radici tenerrimae, illa brevi interjecto tempore radicem aliam aut amplectitur aut omnino circumfundit. Num eadem in parte Ncottiae cum altera planta conjunctio inveni- tur? Minime! Anatomica plantarum in illa ipsa parte aut in transversum aut in longitudineni scissa systemata omnino se- parata nee ullo modo apparent conjuneta. Neottiam igitnr, quam inulti parasitari volueruut, nequa- quam esse plantam parasiticam , jam satis constare mihi vi- detur. Eodem lere modo res in Epipactide se habet aliisque in parasitis, quae longioribus radicibus sive aereis, sive solo immersis sunt instruetae, ut in Vanilla permultisque aliis, quae umbrosas Americae australis silvas inhabitant. Quae quidem parasitae arboribus impositae aut aeclinaut arborum cortici radices aut in cum dimittunt. Cortex autem ille et vetustior est et cariosus , nee unquam ad arboris vitam ne- ccssarius j sed cum humorein et aquam longum tempus conti- 97 neat, ad parasitae vitam est aptissimus. Et candcni qnidem rem in Epipactide iiiveni confiriuatam, in qua radices illae lapidibus erant arctissime acelinatae, qui quidem museis fue- pänt ita vestiti , ut longum tempus humorem retinereut. Ra- diee illa examiuata, haue illamve ejus partein pilis permultis (quod tomentosum dieunt botanici) invenis vestitam, quae qui- dem e simplieibus eompositae cellulis radici apportant nutri- menta. Simili autem modo atque in iis qnas attnli in cete- ris quoque parasitis illis quas supra nominavi res reperitnr. Omnibus igitur illis cum plantis quibus adhaereseunt nulla oinnino conjunetio est. Orchideas illas esse vere parasiticas, unde velint con- clndere, mihi certe non liquet; epiphytas aut pseudoparasitas uominare multo praestantius existimaverim. Aliam autem inspiciamus familiam, ^iroideas , quarnm genera nonnulla parasitari solent dici. Hujus familiae quamquam omnes plautae sunt radieibus earnosis instruetae , diversissimis tarnen utuntur vitae ratio- nibus. Pars enim solo insident et in lacuuni et pallidum ripis saepe reperiuntur, ut speeiminibus utar: Calla , Arum, aliae. Jam igitur perspieuum est, has plantas non esse parasiticas. Altera autem pars illas contfnet Aroidcas , quae longis- simis radieibus aereis instruetae eodem modo , quo Orchidcae illae iis utuntur, arboribus et Tivis et mortuis sunt adnexae. Quin etiam arborum corticem ineunt, neque tarnen ulla alia, quam meehauica illa, ut ita dicam, ratione ei conjunetae sunt, quamobrem eodem Pseudoparasitarum seu Epiphytarum nomi- ne appellari licet. Anlhurium , Pothos , Caladium. Plantis illis, quas proposueram monoeotyleis examinatis jam ad dicotyleas progrediatur iuvestigatio. 22r Bd. Is Heft. 7 98 Familiis illis omissis quibus genera miunulla parasitier inesse dicuntiir, ut Moreae , uärtocarpeae , Vrticeae^ Lau- rineae , Santalacearum familiam inspiciamus, cujus illud Thesivm genus vere esse parasiticum demoustranduiu mihi est. Jam Tcro Mitten*) nouuulla de his plantis et in iis de Thesio linophyllo exposuit, qund quidem Loto corniculato, Thymo Scrpyllo, Dauco Carotae, Carici glaucae aliis de- in onstravit iusidere. Equidera Thesium et linophyllum et ebracteatum dili- genter cxamiuavi quas quidem plantas et graminibus quibus- dain et Asperulae tinetoriae iusidere inveni. Veram autem hujus strueturae formam inspecturis ana- tomia nobis est contemplanda et prima partium origo prae ceteris coguoscenda. Thesio quidem illo cum plantis vicinis e solo caute era- dicato et terra quae radieibus adhaereat aqua perluta, illas Thesit radices cum aliis iuvenimus arete coujunetas. Quomodo autem conjunetio illa facta est? Num eadeiu est, quam jam antea et in Orchideis et jtroideis et aliis in plantis observavimus? Radices aecuratius inspiciamus. Contemplantes autem illa conjunetionis piuicta^ incrassa- tiones quasdam et quasi ampulias conspicimiis, quae Thesit radieibus adhaerent **). *) Sur le Parasitisme des Racines de Thesium linophyllum. An- nales des Sciences nat. Tom. VII. **) In Leguminosis qnaedam tuhercula inveni, quae quidem a The- sii et ceterarum parasitär um valde differunt liausturiis. Haec vero tubercula, quamquam radicum partes sunt, tarnen alia cum planta nulla coliaerent. Tuhercula illa toti familiae esse propria mihi videntur; quippc quae inveni in Lotis, l.athyris, Acaciis, Orobis, Trif'olüs aliisque in generibus , diversissima vero am- plitudine. 99 Jam vero separennis has ampullas a plantae uutricis ra- dicibus id quod agatur cautissime, cum ampullae bis radici- bus saepe siut tarn arcte conjunctae ut a parasitae ipsius ra- dicibus abrumpantur et plantae nutrici adhaereant. Ampullae vero a nutricis plantae radicibus separatae, at parasitae radicibus ut integrae insidentes partes, inferiore in parte quendam profundiorem babent sulcum , cui nutricis plan- tae radix insita est, ita ut ampulla illa in nutricis plantae ratlice cquitare videatur. Ceteris autem in partibus ampullae illae, parasitae radicis quasi dilatationes aut partes esse vi- dentur, quamvis magis albo quam radices illae gaudeant colore. Multas autem ampullas eadem in radice invenimus quae vero ambitu et amplitudine sunt diversissunae. Unde sequitur ut ampullae gignantur, cum radices in- crescere pergant; quare sententiam illam, quam Mitten pro- posuit: radices tummodo lougiores fieri et crescere, cum am- pulla plane sit exculta, a natura abhorrere puto. Jam vero ampullam ante oculos pono ut structura anato- mica perspicue possit intelligi (fig. 13). Duo autem telarnm exstant genera^ alterum quod epidermidem (e) componit, for- ma longiore vel angustiore distinctum, alterum quod paren- chyraa (p) esse notnm est, hexagona, polygona vel sphaerica forma. Et illud epidermidis Stratum plerumque pellucidum aut vacnum, rarius quidem cernitur, aut solida aut colorata ma- Quaestio igitur Jioc loco exstat quanam vitae functione ea fun- gantur? Cellulae quidem maxima amyli copia cernuntur expletae; tuber- cula autem ipsa pe-rmagno saepe volumiue utuntur ut in Lathyro tuberoso , Orobo tuberoso , aliis; id quod satis cognitum est. 7 * 100 teile expletum. Cellulae autem alterius telae hexagonae et sphaericae maxima amyli eopia sunt impletae, ita nt tota tela albido appareat colore. Qui quiilem color est aptissimus n t ampullamm partes et quae iis adhaereant particulae a nutricis plantae partibus appareant diversae. Progrediamur autem et accuratius inspieiamus illamTÄ^- sM et Asperulae conjunctionem. Asperulae euim radice, qua parte Thesit insidet ampulla, segmentis fraiisversis exa- minata, rem esse reperies perspicuam (fig. 14). Quod quomodo se habeat hoc loco attingere tantiim li- eeat, quoniam et de illa plantarum coujunetione et de stru- ctura auatoraica in Rhinanthacearum familia, ubi plane cac- dem sunt, latius disserau). Segmentum igitur illud iuspicientes ccrtam quaudam ab ampulla (p) in Aspernlam (a) ineuntem eonspicimus par- tem (r). Ampulla quidem cellulis confertis, eonicis et fere oppressis Asperulae radi *) Beiträge zur Kenntuiss der Parasiten. **) Sur l'organisation de M3'zodendron. ***) Annalen des Wiener Museums. 7) quae ..Tüpfel" dieunt botanici. 120 quae quid ein. adesse puto , ut succus ab altera plauta ad alte- ram celeriter transeat, id quod tanta in plauta et tarn parvis radicibus instructa necessarium mihi videtur. Nonnullae Visci radices quae esse diversissiraae et remo- tiores cernuntur appositae, postea in unam confluunt. Itaque certum est, his in partibus maxiinam nutricis plan- tae vasculornm confusionem perturbationemque adesse ita ut plantae nutricis ramuli appareant aut inerassati aut pertur- bati; quae quidem ramulorum incrassatio eidem simillSma est, quae aliis in planus, lignum venosum (Maserholz) nomina- tum est. Qua cognita structura anatomica, id quidem certum est: Parasitae radicis cellulas succum in plantae nutricis vasculis accipere praeparatum, illa yero cellularum punctula esse ap- tissima, quibus succus facilius exsorbeatur. Digestionem contra et sueci mutationem non minus ne- cessariam, cortex et folia permultis stomatibus instructa effi- ciunt. Inde yero consequitur , ut neque systematum anatomico- rum confusio nee novi inter parasitam et plantam nutricem corporis forraatio oiüatur. Eodem modo libri fasciculi isti, inter ligni fasciculos in- yenti, in memoriam nobis revocandi sunt; ea enim structura in ceteris plantis quibus „Dicotylcis" nomen est, non oc- currit. Omnibus igitnr his exploratis jam perspieuum est: Viscum et genera Loranthacearum fere omnia vere esse plantas pa- rasiticas, quippe quae ut ceterae plantae terra, eadem ratio- ne arboribus aliisve planus uti per totam vitam soleant. 121 Compommtiir, quae conclndenda ex ob- servatis nostris videantiir. Hac igitur ratione plurimis parasitis quae quidem in Pha- nerogamicis inveniantur examinatis, certa lex quaedam, ea- que omnibus his plantis communis elucere mihi videtur. Omnes enim hae plantae non e solo hauriunt nutrimenta, sed aliis innatae planus, aut radicibus aut organis propriis succum ex illarum accipiunt vasculis. Itaque et illa iisdem lex interior est: procreare aut radices, aut Organa, quibus utantur, ut aliis plantis insideant. Ex relatis mihi jam satis esse videtur conspicuum, vere esse plantas parasitieas: quae aliis plantis innatae vivis, ex illis aut radicibus aut haustoriis hauriant nutrimenta, quare aut paululum aut multum temporis cum nutricibus plantis sunt conjunctae. Plantae vero, quae, quamvis adhaerescant, aliis, iisque conjunctae videantur esse, tarnen non eadem vitae ratione utuntur, parasitis adnumerari non debent. Quas omnes Pseudo- Parasitas aut Epiphytas liceat nominare; ut speciminibus utar: Orchideas quasdam, ^4roi- deas , Bignoniaceas , alias. Jam vero in ipsis parasiticis plantis differentia quaedam cernitur: alteras enim brevius tempus, alteras aut diu, aut per totam vitam vere parasitieas esse seimus. Quare tres ordines mihi statuendi videntur: I. Plantae parasiticae, quae, prima origine aliis plantis usae et cum iis aut radicibus aut haustoriis conjunctae, progrediente aetate, non egent planta nutrici. Orchideae quaedam, Alectra, Pedicularisl , Drosera? , Pinguicula? 122 II. Parasitae quae germinatione perfecta nutrici insident plantae et aut eadcm in planta permanent aut plnribns utuntur. Orobanche, Monotropß, halhraea, Rhinanthaceac, Thesium, Citscuta. III. Parasitae, quae eadem in planta et germinant et totam vitam degunt. Lorantheae } Rafßcsiaccac > Bctlanophoreae. Hac ratione vero primi ordinis plantae, qxiippe quae nu- trici planta tuminodo egent, dum germinant et increscere in- cipiuut, deinde yero majore gaudent libertate , ceteris plantis sunt propiores; eodem enim modo,' interjecto illo tempore, increscere et nutrimenta solo haurire pergunt atque plantae non parasiticae. Quae plantae secundo ordini sunt aduumerandae, minore jam gaudent libertate; quamquam Rhinanthaceae , Cuscu/a et Thesium paulluliim liberiorcs esse Tidentur, cum quidem ab alia planta transeant ad aliam. Tertii denique ordinis plantas reperimus Loranlhaceas et Rajyiestacca s a primis initiis et totam per vitam nni ei- demque plantae innatas eique omniuo conjunctas. Haec vero res liortulanis gravissima est , qui has plantas, ut excolant, aut solas , aut cum aliis plantis serere, aut jam germinatis plantis harum parasitarum inspergere semina debent. At vero illustrissimns Martins, qui hac in re maxime elaboraverit^), parasiticas plantas serioribus vult genitas tem- poribus ita ut duo permagna vegetabilium regna sint, quorum ') Müncliner gelehrte Anzeigen, März 1842. 123 alteruin originale vel primarium rcgnum, alterum secuudarium appellat. Simili feie modo et celcberrimus Unger*) parasiticas plantas terrae quasi fnictus esse putat, quare futiira terrae aununtient tempora. Ulis enim temporibus omnia vegetabilia fructus potius procreatura, dum nostra aetate permultis tantum floribus gau- deaut, priori autem nonnisi foliis permultis usa sint. Omnes vero plantas diversissimis rationibus et germinare et incrcscere et nutrimentum haurire videmus. Aliae enim e solo, aliae ex aqua, «aliae denique ex aere et e vegetabilibus jam mortuis hauriunt nutrimentum, quod quidem omnes per- ficiunt et assimilant. Eodem modo quaedam plantae propria nutritione carent, ab aliis jam praeparata; insident igitur aliis plantis et ab iis nutriuutur, quare parasitieis nomen injunctum est. Itaque plantas parasiticas esse putamus eas, qnae , cum alio egeant nutrimento et aliis vegetabilibus, jam praeparato, quodam utantur modo, ut hauriant nutrimenta, quem ad finem organis propriis sunt instructa. Natura igitur, quo modo in singulis animalis regni fami- liis, ut auimalia nutriantur, diversissimis utitur rationibus^ ea- qne organis accomodatissimis instruit, eodem modo procreat plantas diversissima vitae ratione gaudentes. Sed hujusmodi plantae, quamvis inleriore structura ana- tomica ipsis propria saepe utantur et a ceteris hujus fami- liae plantis diversissima, at profecta certe ex illa vitae ratio- ne, tarnen, quod ad reliquam indolem, omnino caedem esse videntur atque ceterae hujus familiae plantae, id quod jam -:) Annalen des Wiener Museums. 124 clare couspicuum est, e. g. iu Rhinanthaceis , quae omnes radiis carent medullaribus, quo d mihi quidem videtur indieium, hujus familiae plantas vere parasiticas esse eas, quae inser- tioiiibus istis careaut. At permultarum plantarum parasitier natura posteriori- bus declarabitur teniporibus, quae quidem hueusque parasitari nou videntur. Deuique autem nonnulla esse adjicienda videntur mihi de illarum plantarum vitae ratione , qnas hortulani vocant aliis plantis iusertas. Quaedam enim plantarum partes, ut ramuli, gemmulae , aliis plantis eo modo inseri possunt , ut hae par- tes planus illis omuiuo conjungantur et unam componant plau- tam (id quod nostra Jiugua „Pfropfen" dicitur). Plantas manu iusertas doctissirai quidam viri cum plantis comparaverunt natura parasiticis et quandam has inter et illas esse existimarunt similitudiiiem. Quamquam similitudo illa rectissime observata nobis vi- detur, tarnen ut res clarior appareat, plantarum incrementi modum inspiciamus necesse est. Plantae cujusvis partes haue ob causam aliis inseri plan- tis ut ab his niitriantur nemo ignorat, itaque fit, ut plantae illae nihil omniiio nisi partes illas excolant et ipsae illaruni partium aeeipiant quasi naturam. Quomodo vero illae partes aliis inseruntur plantis? Longum est et a nostro proposito alienum, omnia varia perlustrare genera quibus utuntur hortulani, ut illas perficiant insertiones. Lex certa quaedam e natura nobis quaerenda est, qua plantae cum partibus illis conjungantur. Observanda igitur est illa iusertionum ratio , deineeps plantarum incrementum. 125 Tum qualis sit haec conjimctio et nutricis plantac cum para- sita cohaerentia investigandnm. Diversissima autem plantarum genera candem sequi vide- inus legem: Surculos *) illos cum plautis, quibus iuserti sunt tum concrescere, si surculorum corticis strata eo modo insi- deant plantarum corticis stratis ut plantac nutricis suecus sine iutermissione in surculum transeat et alterius vascul i , alte- rius forment continuationem. Haec eiiim strata qnae aut cellulis interpositis aut novis ccllulis genitis majus eapiant incremeutum, ut cambii et cor- ticis strata, conjuugi possunt ; illorum autem ligni corporum qnae jam perfecta sunt , nullani invenimus conjiinctionem. Gignuutur vero recentes plautarum partes qnae , e cambio or- tae, vetustioribus coujunguntur. Quomodo autem res se habet in bis plantis et insertis et quibus surculi inserti sunt? Duorum aut trium anno r um spatio interjeeto, plantas il- las in axis directione exscissas inspicientibus, et plantae nu- tricis et surculi medulla lignumque, jam antea perfectum, cernuntur separata nee unquam conjuneta. Cambium vero et corticis et ligni strata adultiora tarn arete et continuo sunt conjuneta ut nullani intcr nutricem plan- tam et surculum iuvenias differentiam. Quare vetustissimis in plantis, quibus priori tempore surculi illi fuerant inserti, strata omuia eodem modo videmus continua neque unquam in- terrnpta. Id quod facile speetari potest inCcrasis, Pyris, Frajci- «e's, Pr unis 3 aliis. *) Partes illas insertas ,, surculos" nominare mihi liceat ; plautas vero ipsas ,,nutrices plantas." 126 Jam igitur constat, plantam nutricem vim quandam exer- cere in surculum, qui c and cm iterum exercet in plantam nu- tricem. Hac ratione ntraque pars commnnia gigimnt et vascula et corticis strata, quippe cum cambium utique sit nnnm idem- qne. Snrcnli igitur et nntrix planta in unius ejusdemque cor- poris (Individuum) formatione contribuunt. Itaque quomodo plantae nutricis strata illa surculi vi formantur, eodem modo et flores et fructus in surculis procreati, plautae nutricis gignuntur contactu. Jam vero in memoriam revocemus et comparemus quam in parasiticis planus deprehendimus legem, cum lege in plan- us, quae aliis inseruntur, obvia. In Ulis vero parasiticis plautis res oinuino diversa est. Parasitarum baustoria aut radices eodem modo iu plantae nutricis intrant telas et ex illis planus capiunt nutrimentum; attamen vero nulla est inter singulas telas conjunctio. Nam- que parasitae interius systema auatomicum a nutricis plantae systemate plane apparct separatum. Parasita ipsa e nutrici planta baurit nutrimentum, quare ejus vascula et totam de- vastat telam id quod in Visco, Khinanthaceis , Cuscuta cum nutricibus plantis inserueris, clare conspici potest. Eandem igitur in plantam nutricem vim exercere certnm est; plantae nutrici vero ipsi non similis est in parasitam exercita vis , quare telam aut Stratum ab utraque planta com- positum non invenies. Denique notissimum est, surculos illos, aliis insertos plantis, tummodo optime crescere, cum et surculi ipsi et plantae illae ejusdem plantarum sunt familiae aut interiore structura anatomica affines; parasitae vero plantis insident di- versissimis et neutiquam afnnibus. m Hac igitur ratione Uli plautarum surculi , aliis plantis in- serti valde differuut a parasitieis plantis, nequc potui simili- tudinem iuter mutuas vitae rationes observatam investigare. Quae quidem observata omnibus esse parasitieis plantis commuuia, coutendere non valeo , cum paneas tantum illarum examinaverim. Attaraen paucae illae eandem videmns comprobare legem. Observatioimm vero mearum paucitate ista, quantulumeun- que ejus sit, ad plantarum naturam recte perspieiendam afferre suseepi. Explicatur tabula. 1. 2. Rhinanlhi majoris seinen in axis direetione sectum. e. Epidermis. a. Parenchymatös cellulae granulis lacteque repletae. E. Embryo, r. Embryonis radicula. c. Cotyledones. g. Gemmula. v. Yaseuloruin viae. 3. Rhinttnthi radicis haustoriuni cum nutricis radice trans- verse sectum. B. Haustorium. h.' Haustorii pars radici inserta. r. Graminis radix. e. Radicis epidermis. p.' Parenchyma. p." Vasculorum fasciculi. 4. Rhinanthi radix cum haustorio transverse seeta. A. Radix. e. Epidermis, p. Parenchyma. 1. Ligni corpus, v.' Vascula. B. Haustorium. v." Vascula. 5. Melampi/ri sylvatici caulis transverse sectus. 6. in axis direetione sectus. 128 e. Epidermis, p. Parenchyma. c. Tela cambialis. 1. Ligni corpus. m. Medulla. 7. Cuscutae chilensis caulis transverse sectus. e. Epidermis p. Parenchyma. y. Vasculorum fasciciili. 8. Cuscutae chilensis embryo , e semine depromptns. 9. 10. Cuscuta chilensis cum limrici planta (Balsamina) transverse seeta. e. Cuscutae epidermis. p. - parenchyma. v. - vasculorum fasciciili. v." - haustorii vascula. e.' Balsaminae epidermis. p/ - parenchyma. y." - ligni corpus. \."' - vasa spiralia permagna. m. - medulla. 11. Cuscuta plantae nutrici aeclinata. 12. Visci albi ramus transverse sectus. e. Epidermis. p. Parenchyma. c. Tela cambialis. v. Ligni corpus. m. Medulla. m.' Radii medulläres. 1. Libri fasciculus primus. 1/ Libri fasciculus seeundus. 13. Thesii haustorium transverse sectum. e. Epidermis. p. Parenchyma granulis albidis repletum. 14. Thesii haustorium Asperulae tinetoriae insidens trans- verse sectum. a. Asperulae parenchyma. 1. - ligni corpus. v. - vascula. p. Thesii haustorii pars. r. Haustorii pars (radicula) quae insidet Asperulae. Caulerpearum sciagraphia. Scripsit V. B. A. Tr evisan. Gen. I. Caulerpa, Lamour. (in Desv. Journ. de Botan. II. [reform.] — 1809.) *Jhar. Surculus horizontalis repens. Thalli laminares sti- pitati (stipite simplici), erecti, simplices, plani, aequales, lanceolato-lingulati, integerrimi, enerves, proliferi (prolifica- tionibus thallo conformibus , minoribns). Syn. Caulerpa, Duby (Botan. gall. II. p. 959). Cauler- pae Tribus * 3, Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXIII.). — Caulerpae Tribus 5. (exclus. spec. 17. 18.), Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 44*. — System. Algar. p. 184.). — Caulerpae Subgenus Eucaulerpa (exclns. spec. 1. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10.), Endlich. (Mant. botan. alter, p. 16.). — Caulerpae spec, Decaisn. (inAnual. des scienc. natur. II, Ser. Botan. XVII. p. 328). 1. Caulerpa prolifera , Lamour. (in Desv. Journ. de Botan. II. p. 142.), Agardh (Spec. Algar. 1. 2. p. 444.), Duby (Botan. gall. II. p. 959.), Bischoff (Handb. der Terminol. t. LXI. fig. 3009.). 22r Bd. 2s Heft. 9 130 C. thallis ecostatis, e margine et superficie proliferis, margine planis. C. occllata, Lamour. (1. cit. t. 2. fig. 1.), Duby (1. cit.). C. Ophioglossum, Agardh (Sjnops. Algar. Scandin. p. XXIII.). * C. ambigua, Agardh (ex Steudel Nomencl. botan. cryp- tog. p. 102.). Fucus prolifer, Forsk. (Flor. Acgypt.-Arab. p. 193.) F. Ophioglossum, Weber et Mohr (Beiträge zur Natnrk. I. p. 317.), Turner (Hist. Fucor. t. 58.). Viva repensy Clement. (Ens. sobre las varied. de la Yid. p. 319.) U. nitida , Bertol. (Rarior. Ital. plant. Dec. III. p. 64.) U. prolifera , DeCand. (Flor. Franc. VI. p. 4.) U. atnbigua , DC. (1. cit. p. 5.) Hab, Oceanus Atlanticus ad Gades. Mare mediterraneum Universum usque ad Graeciam. 2. Caulerpa costata, Kütz. (in Botan. Zeit. 1847. p. 54.). C. thallis a basi ad mediam partem usque costatis, e costa proliferis, margine undulatis. Hab. Ad oras Siciliae. Gen. II. Olaf&eniaTrevis. (Synops. Gener. Algar. — 1842.) Char. Surculus Thalli laminares stipitati (sti- pite bifido), erecti, simplices, suborbiculati, plani, lobati, ra- diato - plicati , margine lacero-laciniati, utrinque setis pilifor- mibus minutissimis albis instructi ; juniores, alterum alteri, involuti, concavi, cncullati. Syn. Caulerpae Subgenus Photophobe, Endlich. (Mant. botan. alter, p. 17.) 131 Obs. Alga vere mirabilis, surculo ignoto, „caule fur- cato; foliis alternis, membranaceis, habitu foliorum Vitis vi- niferae" instructa, nota taut um ex descriptione et icone quas dederunt clarissimi viri Humboldt et Bonpland, cujus au- tem specimina nulla in collectionibus adsunt. Dubiis itaquc multis adhuc vexata, certe tarnen sui juris. Interea, interiori thalli structura latente, nullum novo generi aptiorem locum in systemate assignare potuimus, quam prope Caulerpam. Nomen habet ab E. Olafs en, qui cum B. Polvesen edi- dit: „Physik og oeconomisk Beskrivelse over Island. Kjöbenh. 1772." 2.Yol. 4to. 1. Olafsenia vitifolia Trevis. (1. cit.). Caulerpa vitifolia Lamour. (in Annal. du Mus. XX. p. 283.), Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 445.). Fucus vitifolius Humb. et Bonpl. (Plant, aequinoct. p.8. t. 69. fig. 2.). Zonaria ? vitifolia Agardh (ex Steud. Nomencl. botan. cryptog. p. 102.). Hab. In profundo Oceani prope insulas Canarienses. Gen. III. Corradoria. * Char, Surculus horizontalis repens. Thalli laminares stipitati (stipite simpliei vel ramoso), erecti, simplices, plani, aequales, lanceolati, pinnato - pectinati (pinnis oppositis), enerres. Sj/n. Caulerpae Tribus * (exclus. spec. 4. 5.), Agardh (Synops. Algar. Scandin. p^XXII.). — Caulerpae Tribus 1. (Taariformes) , Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 435.) — Cau- lerpae Subgeneris Eucaulerpae spec. (5. 6. 7. 8. 9. 10.), Endl. plant, botan. alter, p. 16.). — Caulerpae spec, Bory, Decaisn., Montagn. 132 Obs. Genns Caulerpae equidem valde affine , cum qua imo a Decaisneo immerito jungitur, abfinde tarnen, meo sensu, distinctum, naturale, elegantissimum. Habitus thallo- rum quodammodo ramuli Taxi. Prolificationes millae. Dixi in honorem J. Corradorii, qui de Nostochio communi disseruit (Memoria sopra il Nostoch. [Opuscoli scelti. XVII. p. 36.]. — Della transformatione del Nostoc in Tremella ver- rucosa. Prato 1797. 8vo.). Corradorus Grayi (Arraug. of Brit. plant. I. p. 350.) idem est ac Hydrurus Agardhii; Cor- radoria autem a celeb. Equite de Martins constituta (Flor, brasil. I. p. 16.) Grammitae Bonnemaisonii , sive Polysi- phoniae Grevillei, synonymon. 1. Corradoria pinnata. * Caulerpa pinnata Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXII.). C. iaxifolia var. crassifolia Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 436.). Fucus pinnatus Linn. fil. (Siippl. p. 452.), Turner (Hist. Fucor. t. 53.). Hab. Mare Indicum et rubrum. Ad oras Indiae occiden- talis. Var. taxifolia. * Caulerpa taxifolia Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 435.), Spreng. (System. Veget. IV. 1. p. 366. exclus. variet.), Bi- schoff (Handb. der botan. Terminol. t. LXI. fig. 3008.). C. pennata Lamour. (in Desv. Jonrn. de Botan. II. p. 143. t. 2. fig. 2.). Fucus taxifolius Vahl (in Naturhist. Selsk. Skrivt. V. 2. p. 36.). Hab. Ad oras Indiae occidentalis. 2. Corradoria falcata. * Caulerpa falcata Kütz. (in Botan. Zeit. 1847. p. 54.). 133 Hab. Ad oras Augolae. 3. Corradoria I sich länger aufgehalten oder in botanischen Gärten die amerikanischen Eichen an Fruchtexemplaren gründlich unter- sucht haben. Amarantaceae. 1. Cclosia texana mihi. Caulis basi suffruticosus sulcatus glaber ramosiis, rami patentes. Folia alterna remota subrhombeo-ovata in petio- lum cnueatuin abrupte angustata lnervia anastomosautia cuspi- data miuute et inaequaliter crenulata utrinque glabra. Stipu- lae subfalcatae. Spicae axillares pedunculatae ovatae breves densae multiflorae. Caljx öiidus coloratus tribracteatus. Bracteae albo-sea- riosae ovatae transTerse latior*es nervo excnrrente mucronatae margine interdum ciliolatae calyce ter vel quadruple bre- viores. Sepala oblonga mucrouata atropurpurea glabra nitida lon- gitudinaliter multistriata margine scariosa capsulam aequantia. Capsula polysperma circumscissa. Stylus apice 3fidus. Semina orbicularia piano -compressa latere altero convexa altero coneava sanguinea glabra nitidissima obtiise marginata. In Hecken bei Sau Antonio: Lind heim er. August bis September. 149 Blätter 2" laiig , 1 lfa" breit , Aehre kürzer als 1". 2. Alte in auf heia villi flora mihi. Caulis procumbeiis ramosissimus , raini adscendentes an- gulati villosi. Folia opposita longepetiolata obovata v. elliptica spathulata miicronata integerrima glainlulo.su - punctata sulitus ad nervum venasque appresse pilosa supra glabra. Petioli villosi apice dilatati folio breviores. Flores axillares glomerati; gloineruli solitarii alterni vil- loso-lanati interdum basi bracteis albo-scariosis brevissimis ovato-subrotuudis transverse latioribus mucronatis sutfulti. Calvx öpartitus bracteolatus ; bracteolae albo-scariosae ovatae 1-nerves nervo exeurrente muerouatae sepala aequantes. Sepala albo-scariosa nitida ovata villoso -lauata basi 3-ner- via, nervis apice confluentibus , nervo excnrrente mncronata utriculo longiora. Utriculns obovato-subrotnndns 1-spermus. Stigma capitatiun. Am Rande des Marktplatzes von San Antonio: Lind- heimer. Anglist. Durch die zottig -wolligen Blüthenknäuel sehr ausge- zeichnet! Die Blätter 1" lang, a/a"' breit. Der Blattstiel ge- wöhnlich viel kürzer als die Blätter, nur ausnahmsweise so laug oder länger als dieselben. Die kurzen Deckblätter am Grunde der Blütheuknäuel fand ich nur bei 2 Knäueln. Polygoneae. 1. Eriogonum Lindheimerianum mihi. Caulis herbaceus erectus teres arachnoideo-tomentosus ramosus. Folia caulina subterua oblanceolata in petiolum an- gustata integra apiculata supra cinereo- subtus albo-arach- noideo - tomentosa. Umbellae terminales dichotomae mnltillorae, radii albo- tomentosi. Iuflorescentia centripeta. Bracteae tres parvae 150 ovatae albo- tomeiitosae ad basin radiorum atque peduneu- lornm. Pedunculi albo -tomentosi patentes involucro longiores. Involucrum campanulatum albo - tomeutosum 6-dentatum 10 — 12-florum, deutes brevissimi transverse latiores obtusi. Flo- res in involucro pedicellati. Perigonium campanulato - turbi- natum petaloidenm membranaceum glabrum 6partitinu, laci- niae albidae ovales tubo suo multo lougiores. Stamina peri- gonio inserta inclusa. Antherae 2-loculares. Styli arcuati. Stigma peltatura. Ovarium 1-loculare 1-ovulatom. Fru- ctus Auf sandiger Prairie an der oberen Guadeloupe. Lind- heim er. August. 2. Eriogomuu texanuui mihi. Caulis hei'baceus solidus erectus teres striolatus minute puberulo- tomentosus superne ramosus inferne aphyllus , basi squamis elongatis lanceolatis foliiformibus vestitus. Folia cau- lina alterna crassa lanceolata repanda basi in petiolum atte- nuata supra obscura minute puberula subtus cinereo-tomeu- tosa, fasciculi foliorum minormn in axillis. Petioli compressi basi dilatati. Pauiculae rami subfastigiati dichotomi apice subracemosi. Rachis ferrugiueo-tomcntosa. Bracteae tres parvae ovatae ferrugineo -tomeiitosae ad basin pedunculi. Peduuculi patentes remoti ferrugineo- tomentosi involu- crum superantes , rarius aequantes. Involucrum campannla- tum ferrugineo -tomeutosum sub-8florum. Flores in involucro pedicellati. Perigonium herbaceum calyciforme campaimlatum 6-partitum lanato -tomeutosum, laciniae lineari-lanceolatae obtusae tubo suo multo longiores. Stamina 9 perigonio in- serta inclusa. Antherae 2-loculares luteae medio affixae. Styli apice incurvi. Stigma capitatum. Ovarium 1-loculare 1-ovulatum. Fructus triqueter tomentosus calyce tectus. 151 Hochebene nördlich' von Neubraunfels: Lind heim er. Juli. Chenopodiaceae. 1. C'Iieiiopodium albuui L. Gesellchaftlich bei Neubraunfels: Lind he im er. Juli bis August 1846. „Findet sich an zu vielen Stellen, als dass man annehmen könnte, es sei durch unsern Anbau hierher gekommen, der ohnehin erst seit 1 Jahre hier stattfindet." L i n d h e i m e r. Anm. Torrey in seiner Flor von Neuyork betrachtet Chenopodium album L. als verwildert ans Europa. Ueber- haupt nimmt Torrey von den meisten gemeinen europäischen Pflanzen, welche sich zugleich in Nord -America finden, au, dass sie von Europa nach America eingewandert seien. Mit welchem Rechte, sehe ich nicht ein. Warum sollten denn bei der grossen vegetativen, klimatischen (ob auch geognostischen?) Verwandtschaft beider Länder nicht dieselben Pflanzen beiden ursprünglich gemeinsam sein? Und wenn T o rr e'j\Ambrina ambrosioides Spach, Chenopodium bonus Henricus L., Atri- plcx patula als eingeboren betrachtet, warum sollen denn Chenopodium album, Ch. hybridum und Ambrina Botrys aus Europa eingewandert sein? Nach einem Princip bei die- sem Verfahren habe ich vergebens geforscht. jEupIiorbiaceae. Diese Familie ist in der Römer'schen Sammlung in rei- chem Maasse vertreten, wie sie denn überhaupt eine der reich- haltigsten und weitverbreitetsten Pflanzeufamilien ist. 1. Euphorbia Roemeriana mihi. Caulis adscendens herbaceus teretiusculus glaber a basi ramosus pedalis — sesquipedalis. 152 Folia alterna exstipulata obovato - spathulata , inferiora subrotuudo -spathulata, utriiiqne glabra in petiolnm abrupte angustata emarginata mucroniilata apice serrulata subtus glau- cescentia. Umbellae trifidae rami dichotomi glabri elongati. Involucra libera subrotundo-ovata emarginata glabra pagina inferiori glandulis elevatis paucis minutis atrosanguineis obsita. Involucella connata semiorbicularia mncronata glabra ob- solete serrulata pagina inferiori glaucescentia. Glandulae (in sicco sanguineae) bicornes. Capsnlae glabrae laevis cocci dorso carinati. Seniiua glabra trigona cinerea cariosa. In silvis umbrosis prope Neubraunfels leg. Römer. Die Saamen sind mit länglichen, unregelmässigen, nur durch eine Zwischenwand getrennten Vertiefungen versehen. Dieses nenne ich Cariosus. 2. Euphorbia longicruris mihi. Caulis herbaceus erectus simplex teretiiisculus glaber fo- liosus. Folia alterna exstipulata obovato -cuneata truncata v. obscure emarginata mucronata integerrima v. apice obsolete serrulata utrinque glabra pagina inferiori plernmque glandulis paucis elevatis atrosanguineis obsita. Pednnculi axillares al- terni glabri angulati sub-3 — 4ilori. Involucella transverse latiora reniformi- semiorbicularia glabra nervo excurrente mu- cronata. Glandulae bicornes virides, cormia erecta elongata. Capsnlae glabrae cocci transverse venosi dorso carinati. Se- mina glabra teretiuscula obovato - ovalia glauca pulcherrime scrobiculata. Auf felsigem Boden bei Neubraunfcls: Römer. Die Saamen sind mit kleinen, rundlichen, dichtstehenden Vertiefungen versehen. Doch stehen die Vertiefungen nicht so dicht, dass die Zwischenräume blosse Querwände bildeten. Dieses nenne ich scrobiculatus. 153 3. Euphorbia flcxicaulis mihi. Radix multicaulis perennis, caules repentes tenues fle- xuosi striati glabri ramosissimi , rami dichotomi. Stipulae in- trapctiolares membranaceae albidae apice laciniatae. Folia parva opposita potiolata carnosa ovali-siibrotunda iutegerri- ma maruinata glabra basi obliqua obtusa. Flores axillares solitarii minimi peduneulati. Glandulae petaloideae albae in- tegi'ae. Capsulae glabrae laevis eocci dorso carinati. Se- mina obovato-clliptica triqnetra glabra griseo-rosea sub lente iniulitissimc alutacea. Auf felsigem Boden im trocknen Bette eines Giessbacbs nördlich von Neubraunfels : Lindheim er. August. Ausgezeichnet durch den hin- und hergebogenen, an den Gelenken Wurzeln treibenden Stengel! Ist in allen Theilen sehr klein. Die Blätter sind 1 — %'" lang, fast eben so breit, die Kapseln kaum 1/2/// lang. 4. Euphorbia rupicola mihi. Radix perennis multicaulis. Caules procumbentes breves angulati glabri ramosi, rami dichotomi. Stipulae intrapetiolares subulatae. Folia parva opposita longepetiolata carnosa ovali-ovata basi suboblique cordata glabra integerrima obtusa. Flores apice ramorum axillares solitarii. Glandulae integrae transverse ovales aurantiacae. Capsulae glabrae transArerse rugulosae cocci dorso carinati. Seiniua cinereo-alba obovata trigona glabra laevia. Fest in Conglomeratfelsen eingewachsen _, auf Blöcken südlich von Neubraunfels: Lind heim er. Juli. Die Stengel 2" lang, Bkätter so gross als bei der vori- gen Art. 5. Euphorbia villifera mihi. Radix perennis multicaulis. Caules graciles erecti tere- tiusculi villosissimi ramosi, villi albi elongati horizontaliter 154 patentes. Stipulae iutrapetiolares villosissimae. Folia oppo- sita petiolata ovali-ovata basi obliqua iutegerrima obtusiuscula villosa subttis pallidioi'a y. purpurata , foliorum paria remota. Flores solitarii axillares peduneulati. Glandulae iutegrae. Capsula In trocknen Giessbachschliicbteu des Cedemwaldes bei Neubraunfels: Lindheim er. August bis September. Die ganze Pflanze lang- und weisszottig, etwas über 1/2/ hoch. Blätter 2 — 3'"' lang, etwa halb so breit. Leider fehlen die Früchte. Berherideae. (Nachtrag.) Da es bereits eine Berberis ilicifolia Forster giebt, welches ich zu meinem Bedauern übersehen habe, so nenne ich die Berberis ilicifolia aus Texas (cf. Linnaea XXI. 5. p. 591 sq.) jetzt B. Roemeriana. Onagrariae. (Nachtrag.) (Cf. Linn. XXI. 5. p. 576 sq.) Oenothera Boemeriana mihi. Acaulis perennis, Radix fusiformis horizontalis. Folia petiolata glabra lyrata subtus pallidiora glandulosa; segmenta lateralia inaequalia horizontalia lanceolata v. oblongo - lancco- lata irregulariter dentata acuta, terminale magnum ovato- oblongum dentatnm acuminatum.' Rachis dentata. Petioli glabri compressi basi dilatati. Flores radicales. Ovaria ses- silia obovato-elliptica canescentia. Calycis tubus elongatns 155 membranaceus filiformis appresse puberulus apice dilatatus segmeiitis calycinis ter longior. Segmenta calycina reflexa membranacea oblongo-lauceolata glabra corniculata corollam aequantia. Petala obovato- cuneata glaberrima apice Iruu- cata subdenticulata. Stamina erecta corolla vix breviora sty- liiiu aequantia. Filamenta glabra. Autherae luteae versatiles mcdio afhxae lato -lineares. Stylus erectus tetragonus. Stigma oruciatim 4-partitura, lobi lineares antberis breviores. Capsula sessilis cartilaginea, obovato -elliptica appresse et miuute puberula 4-alata. Seiuiua obovata biserialia. Auf feuchteu Prairieen bei Neubraunfels: Römer. Gehört zu §. 1. Euoenotheru , und zwar neben O. tri- loba und O. acaulis , cf. Torr, et Gr. I. 499. Die Blumenkrone keinen Zoll lang. Ihre Farbe lässt sich an den trockenen Exemplaren nicht mit Sicherheit be- stimmen. Die Blatter überragen die Blüthen und sind 4 — o" laug. Die Früchte sind leider so zerpresst , dass sich da- mit wenig anfangen lässt. Compositae. (Fortsetzung v. Limi. XXI. p. 602.) 5. Kiigelmaiinia texana mihi. Radix perennis. Caulis elatus erectus angulatus hirsutus ramosns apice corymboso-paniculatus, rami virgati alterni. Folia alterna ovato - oblonga irregulariter pinnatiiida stri- gosa obtusa, inferiora brevipctiolata, superiora sessilia; seg- menta subtriangulari- oblonga obtusa ciliata plerumque inte- igerrima rarius grosse 1-dentata, inferiora divaricata, summa conflnentia. Pedunculi elongati angulati graciles erecti stri- gosi flore longiores basi brartea (folio florali?) lanceolata in- tegra strigosa ciliata suffulti. Capitula terminalia multiflora. 158 Cauiis herbaceus erectus iuferne glaber teretiuscnlus snl- catus, infra medium trichotomus , rami fastigiati apice flexuosi angulati glanduloso-viscidi pilis brevibus appressis strigosi simulque pilis elongatis patentibns hispidi ramosi , ramuli gra- ciles alterni. Folia alterna petiolata pinuatisecta calloso-mucronata utrinqne glandulis parvis igneis egregie glandulosa subtus stri- gosa canesccntia supra glabra margine appresse ciliata; seg- menta remota lineari-lanceolata integra v. iuciso-dentata cal- loso-mucrouata; folia summa ramulorum integra liuearia parva. Racemi terminales numerosi spicati. Flores steriles parvi ebracteati pedicellati spicam den- sam formantes. Iuvolucrum turbinatum ecostatum parce stri- gosum sub-8-florum. Corolla turbinata 5-dentata. Re- ceptacnlum paleaceum. Stylus abortivus iuclusus. Flores fertiles feminei apetali in axillis foliorum solita- rii. Achaenia inermia obovoidea tricostata pubescentia apice brevi cylindrico coronata. Styli rami elongati filiformes. Iva ? Artemisia ? Liudheimer. Gesellschaftlich auf nacktem Kalksteingeröll im trockenen Flussbette des Cibolo, 15 Miles westlich von Neubraunfels. Lindheimer. September. Gehört zu §. 1. Sectio b. Blüthen klein, meist noch kleiner als bei A.arlemisiae- folia L. Der Stengel unterhalb der Mitte gegliedert und 3- gabelig, wenn man die Fortsetzung des Stengels, die nicht höher und dicker als die Zweige ist, als die mittlere Zinke ansehen will. Diese 3 Aeste sind an der Spitze mit abwech- selndein Aestchen dicht besetzt. Durch diese eigentümliche Verzweigung des Stengels und die feurigen Drüsen auf beiden Seiten der Blätter leicht von allen Arten dieser Abtheihmg zu unterscheiden. 159 A. crithmifolia DC. differt praeterea canle sufFruticoso basi prostrato, foliis oppositis, spicis paucis; A. artemisiae- folta L. receptaciilo nudo et frnctu armato; A. coronopifo- lia foliis rigidis utriiiqne canescentibus imis oppositis et frnctu globoso-ovoideo. 9. Helianthus Itusa Benth. in Hook. Journ. of Bot. IL 319. pctalornm praeseiitia etiam a C. Suzygio , cui alioquin simile, differt. In Surinamo. (Hostm. 1176.) Eugenia Mich. 1. E. uniflora Linn. (E. Michelii Lam. Plinia ru- bra Linn., Maiitiss. Plinia pcduticulata Linn. fil. suppl.) plant.). Ciilta in hortis nomine „Zoete kers." (Cerasus dulcis.) 2. E. dipoda DC. 1. c. p. 268. In Savana ad Post Oranjewond, arbor teste Focke, aliis tanqnam frntex de- scripta. Ejusdem forma grandifolia: foliis ovato-elliptieis brevi- ter obtuso-acuminatis 2 — 21/a' P°H» longis, l1/^ pollicem latis, nnde habitns a specie satis diversus. (E. surinamen- sis herb. inei. Probabiliter etiam hnc E. stigmatosa DC. J. c. c Brasilia.) In Surinamo (Kappl. n. 1401a.), ad Bergendaal in apri- eis arenosis, in. Oct. (Focke). 3. Ewgeniae species yidetnr Kappler Herb. n. 1365, fo- liis maximis, octopollicaribns insigiiis, sed propter Jlores non- diim efformatos dubia. Ovarinm biloculare, locnlis pluri- ovulatis; Stylus glaber. Pctala et sepala serieeo-tomentosa. Num E. rami/lora Desv. in Hainilt. Prodr. Ind. occ. ? 4. E. ps-otraeta Stcud.! in Fl. 1. c. ramulis petiolisque teuere pubescentibns, foliis modicc petiolatis c basi acuta ellipticis longe snbabrupte acuminatis saepe snbobliqnis pel- lucido-piuictatis , venis teneris patulis prope marginem con- 173 fluentibus, floribus axillaribns glomeratis subsessilibus , caly- cis tubo obovato glanduloso, lobis obtusis ciliolatis, petalis snbpuberulis. — E sect. *** DC, E. ciliolatae Fl. Bras. merid. II. 344 proxima. — Folia 4 — 41/« cent. longa, 2 — 3Ys lata. Flores basi bractcolis 2 appressis basi subcon- natis. Surinamum (Hostm. n. 1192, Kappler n. 1159.). 5. E. chrysophylloides DC. 1. c. 276. Prope Paramaribo iu via ad Kwatta, m. Sept. 11. (Focke). Frutex fl. albis. Habitus singularis lloribus ex ramis inferne denudatis protrnsis ramulisque bifariam foliiferis folium pinnatum refe- rentibus. Rami vetustiores pallidi subciiierasceiites ex axil- lis veteribiis florentes; ramuli corapressi pube tenera rufuli, 2 — 3, raro 4 paria foliorum gereutes. Petioli Ya — 2/s cont«:> folia 8 — 10 longa, 4 — 5Ya lata elliptica vel ovato-elliptica acmniuata, subtiis rufulo-subsericea. Racemi valde abbre- viati , ima basi in pauculos ramos partiti , fere tuberculifor- mcs. Pedicelli 8 — 10 mm. longi, stylum fere aequantes. Braeteolae duac oblongo-rotundatae appressac. Calyx hir- tellus et glandulosns , tubo ovoidco, lobis glabrioribus. 6. E. atropanctata Steud.! in Fl. 1. c. — Affinis E. salicifoliae H. B. K. Nov. Gen. VI. Tab. 541. Rbachis, pe- tioli et nervus medius valde glandulosi. Bracteae ovatae acu- tae. Braeteolae duae iufra calycem, cujus lobi 4 obtusi glan- dulosi glabri ciliolati. 7. E. polystaehya Rieh.? DC. 1. c. p. 280. Diagnosis congrua excepto calyce, qui in meo pubcrulus, lobis cilio- latis. Iu Suriuamo (Kappler n. 1701.). 174 8. E. polyantha Miq> in Lmn. XVIII. p. 741. — Kappler n. 1385. 9. E. Schaueriana (n. sp.). Glaberrima, foliis mem- branaceis subtus sparse vix pellucido - puiictnlatis margine in- cnrvulis oblongis in acumen modicum lineare obtusum desi- nentibiis, basi euneatim in petiolmn semiteretem glandulosum aetate scabro-riinosum contractis, venis snbpatulis subtus vix distinctis, pauiculis axillaribus et terminalibus tenuibus longe pedunculatis , ramis paucis, oppositis, inferioribus apice tri- floris (fl. medio sessili, lateralibus breviter pedicellatis) , su- perioribus unifloris, calycis lobis orbicularibus subinaequalibus glaberrimis. In Surinamo. (Kappl. u. 1429.) Prope E. patulam DC. III. 284. Rami tennes v laeves, subcylindrici. Petioli '/2 , folia 11 — 12 cent. longa, 4 — 4'l/y lata, supra saturate viridia, utrinque subnitida nerro- que medio prominente notata. Panieulae cum pediinculo 5 — 6 cent., rami 1/<2 — IV2 longi. Flores parvi disco stamini- fero lato. Petala subrotunda glabra. 10. E. suboblia.ua Benth. in HooJc. Journ. of Bot. II. p. 322. Hand multum differt ab E. patenli Poir. suppl. — DC. 1. c. p. 283, cujus folia utrinque glabra dicuntur, quae in meis in petiolo et nervis pubescentia, sed provectiore aetate fere glabrescunt. . Frutex prope Bergendaal in sylvaticis. Adn. E. Pimenta colitur, „Bayberrytree" dicta. Jambosa Rumph. 1. Jambosa vulgaris DC. 1. c. 286. Culta, nomine Pomme de Rose, Hostin. 491. 1T5 2. Jambosa inalaccensis DC. 1. f. Culta nomine „Schambo" (Focke). Kappl. n. 1640. Pe- tioli brevissimi. Folia 10 — 18 cent. longa , 5 — 7 lata ob- longo-lanceolata, vel oblonga in acnmen obtnsinscnlnm desi- nentia, basi leviter emarginata , venis snbtns prominnlis et ante marginein confliientibns. Racemi simplices^ rarais inf. 3-floris. Frnctns pyriformis apice tnmcatiis, saturate ro- seus. — Valde accedit baec forma ad S. Samarangensem Blume Bydr. p. 1084. Gustavia Linn. 1. €}. augusta L. — In Surinam o. (Focke). Lecythis Loeffl. Hu jus generis species in Guiana band rarae, difficile vero deter minandae ; paucae tantum cum iconibus Aubletianis con- gruae, complures e brevioribus diagnosibus auctorum band eruendae, et in Universum multae species sibi valde similes ex siccatis speciminibus aegre discriminentur. 1. Ii. longipcs Poit. — DC. I. c. p. 292. — Kappler n. 629 /. 2. It. Idaiimon Aubl.? „Frntex elatior." Flores rosei. Folia angustato-oblonga brevi - apiculata 14 — 21 cent, aequan- tia. In sylvis pl. Berlyn (Focke). 3. I. corrug-ata Poit.? — Kappler n. 1479. 4. liCcythis Arbor alta, ligno duro. In syl- vis juxta flumen Tampati, Surinami superioris. Incolis „Mau- Berklak" dicta. (Focke.) Nnm L. amara Aubl.? Couroupita Aubl. 1. C guianensis Aubl. — In Surinamo inferiore (Focke). Fructus pedunculo longo suffultus suboblongo-globosus, ca- 176 pite humano paulo minor, coioris grisei, vertice calycis ve- stigio notatus, epicarpio satis firmo subcaraoso, endocar- pio duro tenuiore siiblignoso , 6 loculamenta medullosa sepa- rabilia odoris ingrati iucludentc. Seniina in pnlpa nidu- lantia. Beiträge zu einer Flora des Orientes. Von Karl Koch. (Fortsetzung v. Linn. XXI. p. 609—736.) Clienopodiaceae. Mß'ie Chenopodiaceen vertreten in mancher Hinsicht die Ama- rantaceen der heissen Zone in den Ländern der gemässigten, und bilden eine durchaus natürliche Gruppe, die von den jimaratUa&een mehr durch den Habitus, als durch bestimmte Merkmale zu trennen ist. Aber selbst der Habitus — ich erinnere an Polycnemum Koch syn. — lässt nicht selten im Stich. Man kennt bis jetzt gegen 400 Arten, von denen in den mehrmals bezeichneten Ländern des Orientes 100, also genau */4 aufgefunden sind. Von diesen 100 Arten habe ich auf beiden Reisen 74 'Arten gesammelt, zu denen noch zwei aus dem G und elsh ei mer'schen Herbarium kommen, welche nicht in meinem Besitze sind, so dass 24 Arten von den übrigen Reisenden, nicht aber von mir, aufgefunden wurden. Umgekehrt besitze ich 22, welche mir nur eigenthümlich sind, da sie kein an- derer Reisender aus dem nördlichen Oriente mitgebracht hat. Die 22r IM. 2s Heft. 12 178 Lokalitäten Deutschlands sind, mit Ausnahme der Unkräuter unserer Gärten und einiger Strandpflanzen , den Che?iopodia- ceen uicht so günstig, als namentlich die Salze enthaltenden Ebenen am kaspischen Meere , die auch ausserordentlich reich an Repräsentanten dieser Familie erscheinen. Koch führt deshalb in seiner Synopsis des deutschen Flor nur 42 Ar- ten an, die, mit Ausnahme von 8, auch sämmtlich im nörd- lichen Oriente vorkommen. 68 hesitzt hingegen der Orient, die Deutschland abgehen. Die Chenopodiaceen lieben wie die Amarantaceen ^dic Ebenen, aber doch giebt es einige wenige Arten, welche in die Gebirge hinaufsteigen. So fand ich im mittlem Tschoruk- gebiete an Felsen und auf Gerolle der Abhänge: Eurolia ce- ratoides (Aarijris)!^. und auf steppenartigen Matten im Hoch- gebirge eine nur durch die bedeutendere Grösse unterschiedene Beta trigyna W. et K. Auf tieferen Matten bis zur Ebene herabsteigend wächst sonst diese Art, während auf trocknen, Mergel haltenden Orten Beta striata C.Koch, Spinacia te- trandra Stev. und Sp. minor C. Koch vorkommen. Sind diese Stellen ausserdem unfruchtbar, so gesellen sich noch dazu : Atriplcjc laciniatum h., A, roseum L., Ceratocarpus are- narius L., Corispermum hyssopifolhim L., Kochia pro- ttrata (Sahola) L., K. arenaria (Chenopodium) Grtn.j Echinopsilon hirsutum (Chenopodium) L. , was sonst nur am Meere oder dock an salzhaltigen Stellen gefunden wurde, und Camphorosfita monspeliacum L. Eigentlich theilen sich die Chenopodiaceen in solche, die auf Salz haltendem, und in solche, die auf bebautem Bo- den vorkommen. Zu den erstereu gehören die ganzen Ge- schlechter: Obione Grtn., Halocnemum Bieb. , Salicomia (L.) Moq. -Tand. , Arthrocnemum Moq. -Tand., Schanginia Moq.-Tand., Suacda (Forsk.) Moq. -Tand., Sahola (L.) C. 179 A. Mey., Halogeton C. A. Mey. , Halanthium C. Koch, Anabasis (L.) C. A. Mey. und Halhnocnemis C. A. Mey., selbst auch Camphorosma L. Die Arten dieser Geschlechter kommen nicht allein am Meere und den zunächst liegenden Gegenden, sondern auch im Binnenlande allenthalben da vor, wo Salzquellen und Salzseen sind. Schanginia Moq. -Tand, und Suaeda Moq. -Tand, wachsen aber auch in Trans- und Ciskaukasien im Binnenlande auf einfachem Mergelboden, der aber dort freilich stets Kochsalz, schwefelsaures Natron und andere Salze enthält, und steigen selbst auf die Vorhöhen. Nur am Meere und nicht an Salzquellen und Salzseen sam- melte ich Atriplac littorale L. und Echinopsilon hirsu- tum (Chenopodium) L. jimbrinia Botrys (Chenopodium) L. liebt zwar das Gerolle der Flüsse und kommt auch am Meere vor, verlangt aber keinen Salzboden. In Gärten, namentlich wo Gemüse gebaut wird, auf Schutthaufen, an Häusern, also allenthal- ben, wo die Kultur des Menschen sichtbar wird, wachsen, wie bei »ms , die Arten der Geschlechter Chenopodium (L.) Moq.- Tand. und Blitum L. Im Oriente gesellen sich aber die Panderia -Arten noch dazu, jltriplex angustifolium Sm. kommt ebenfalls ähnlich, jedoch vorherrschend an Zäu- nen, in Gräben u. s. w. vor. Ob Spinacia spinosa Much. bei TilKs in der That wild wächst , oder nur den Gärten ent- flohen ist, kann ich nicht mit Gewissheit entscheiden; auf jeden Fall mag sie aber nur eine Kulturpflanze, und ohne Zweifel aus Spinacia tetrandra Stev. , weniger wahrschein- lich aus Sp. minor C. Koch entstanden seyn. Kultnrversu- che können allein darüber entscheiden und werden mich hof- fentlich später in den Stand setzen, darüber bestimmte Nach- richt zu ertheileu. 12* 180 Erste Abtheilung. C^clolobeae C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 7. Erste T r i b u s. Anseriueae Moq. -Tand. chen. mou. p. 7. I. Beta L. cod. No. CCCXL. 1. B. trigyna W. et K. pl. rar. Einig, p. 34. t. 35. a. Genuina. In Grusien auf Mergel und Kalk, 700 — 2000' hoch; im russischen Armenien auf Basalt, c. 2700' Iioch. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgebung von Brussa vom Dr. Thirke erhalten. ß. Praealta. Caulis strictissimus; Folia lanceolata, basi lata paiilulum petiolo decurrente , saepe snbcordata. Auf Steppenmatten des politischen Hochgebirges im Gaue Hem- schin auf Urgestein , c. 5700' hoch. 2. B. vulgaris Moq. - Tand. chen. mon. p. 14. ß. Maritima L. cod. No. 1818. Bei Trebisond auf Augitporphyr. 3. B. stricta C. Koch. Radix pluriceps ; Caulis angula- tus, erectus, strictns, 5 — 7-uncias altus, paucifolius, sim- plicissimus ; Folia oblonga, radicalia in petiolum aequilongum attenuata, floralia brevissima, sessilia; Flores 3 — 5 glonie- rati, spicam laxam formautes. Unterscheidet sich hinlänglich von allen bekannten Arten. Auf Matten in Schirwan mit ter- tiärem Kalk und Molasse, c. 1000' hoch. II. Chenopodium (L.) Moq. -Tand. chen. monogr. p. 20. 4. C. murale L. cod. No. 1801. An der Küste des schwar- zen Meeres im Paschalik Trebisond auf Augitporphyr, 30 — 300' hoch; im Gaue Artanudsh auf Jurakalk, c. 2500' hoch. ß. Flavum Forsk. fl. aegypt. snppl. 205. Im Pascha- lik Musch auf Glimmerschiefer und Trachyt, c. 4000' hoch. 181 5. C. in bh um L. cod. No. 1799. Im Gaue Olti auf Mer- gel, c. 3000' hoch. ß. Farinosum. In Grusien. 6. C. hybridum L. cod. No. 1805. Im Gaue Artanudsh auf Jurakalk, c. 2500' hoch, und aus Grusien vonWilhelms erhalten. 7. C opulifoliuin Schrad. in Koch und Ziz. cat. pl. pa- lat. p. 6. In Grusien. Dass C. virale L. cod. No. 1804 hierher gehört, wie Mo quin-Tandon will (Chen. monogr. 28), möchte man bezweifeln. Wahrscheinlich verstand Li nne unter seinem C. viride die grosse Ahart des C. albutn Koch svn. ed. 2. p. 696. mit schmalen und grünen Blättern und ei- nem sehr entwickelten Bliithenstande ; Flora suecica, cd. 2. spricht wenigstens dafür. C. carthagenense Zucc. Cent. 1. No. 52. gehört übrigens, wie schon Schrad er gesagt hat, nicht zu C. murale L., wie ebenfalls Mo quin- Tand on will, sondern zu C. opvli- folium Schrd. 8. C album Koch syn. ed. 2. p. 696. a. Genuinuni. Im Gaue Hemschin auf Granit, c. 6700' hoch. ß. Viride. In Grusien allgemein. y. Incanum Moq.-Tand. chen. mon. 29. In Grusien. 9. C. rubrum L. cod. No. 1800. Im Gaue Hemschin auf Granit, c. 5700' hoch. 10. C. glaucum L. cod. No. 1810. Auf der don'schen Steppe. In Radscha im Kaukasus auf Jurakalk, c. 4500' hoch 5 in der grusischen Provinz Karthli auf tertiärem Boden, 1200 — 2000' hoch. Im russischen Armenien auf basaltischem Boden, c. 2700' hoch. ß. Microphyllum Moq.-Tand. chen. mon. 31. Im Gaue Artahan auf Trachytboden, c. 5000' hoch. 182 y. Striclvm; Canlis simplex , strictus; Semina oinnia horizontalia. Im Gaue Narriman auf Trachyt, c. 4500' hoch. 11. C. VuTvaria L. cod. No. 1811. Aus der Umgehung von Brussa durch Dr. Thirke erhalten; auf der Halhinsel Apscheron auf Mergel, 20 — 300' hoch. 12. C. polyspermum L. cod. No. 1812. a. Spicatum Moq.-Tand. chen. mon. 22. In Grusieii. Im Gundelsh. Herbar als Chenopodium Betaefolio. ß. Cymigerum Moq.-Tand. chen. mon. 23. In Cis- kaukasien. III. Ambvinia Spach Veget. phan.V. 297. Moq.-Tand. chen. mon. p. 36. 13. Am Botrys (Chenopodium) L. cod. No. 1806. Im Gaue Sber auf Porphyr, c. 3000' hoch; im russischen Armenien auf Basalt, c. 2700' hoch; in Grusien sehr häufig auf tertiärem Gesteine, 700—2500' hoch. IV. Blitum L. cod. No. XIV. 14. IS. virgatum L. cod. No. 35. . In der eriwan'schen Ebene auf Basalt, c. 2700' hoch; im Gaue Daratschitschak auf Trachyt, c. 4500' hoch. In Grusien sehr häufig auf ter- tiärem Gestein 700 — 1500' hoch. In Daghestan auf Jura und tertärem Kalk 50 — 2000' hoch. In der Krim auf Grün- stein und Thonschiefer c. 200' hoch. ß. Elatum ; im tartarjschen Grusien auf Kalk c. 700' hoch. Zweite T r i b u s. Spinacieae Moq.-Tand. chen. monogr< p.48. V. Atriplex L. cod. No. MCCLXVIII. Grtn. de fruct. I. p. 361. 15. A. Hcrmanni Villem. phyt. p. 1222. In der Krim. 183 16. A. laciuiatuui L. cod. No. 7619. In Grusieu und Imerien sehr häufig, hauptsächlich auf Kalk und Mergel, 700 — 4000' hoch. ß. Discolor; Folia triloha, aut hastata, ex paginä superiori viridia, inferiori contra argeutea; Semina minora. Auf der Halbinsel Tarnan auf tertiärem Kalk und Mergel, 20 bis 150' hoch. y. Microphj/lium; Erectum, ramosum, yix ultrape- dale; Folia minora elliptica, ex margine minus inciso-den- tata. Im Gundelsh. Herbar als Atriplex fruticosa, hu- mifusa, halimifolio ex insula Paro. Im Gaue Artahau auf Trachyt, c. 5000' hoch. 8. Hastifoliu7ii\ Folia integcrrima, inferiora hastata, superiora oblonga. In der Krim auf Diorit uud Thonschie- fer 20 — 150' hoch. t. Incisiim Bieb. fl. taur. cauc. III. 641. Im Gun- delsh. Herbar als ^itriplex iberica, frutescens, folio am- plissimo argenteo. In Grusieu sehr häufig auf tertiärem Bo- den, c. 1000' hoch. 17. A. rosciun L. cod. No. 7615. In der Krim, in Gru- sieu und Radscha auf Kalk, 800 — 4000' hoch. In den Gauen Sber und Olti auf Porphyr uud Mergel 3000 — 4000' hoch. ß. Divaricati/m. Im Gaue Sber auf Porphyr und Kalk, c. 2700' hoch. 18. A. angustifolium Sm. brit. 11. 1092. Im Gaue Ar- tanudsh auf Kalk 2500' hoch. In Ossien ebenfalls auf Kalk, c. 3000' hoch. 19. A. littorale L. cod. No. 7622. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. 20. A. Kaliums L, cod. No. 7612. Aus Grusien vonWil- helms und K. Schmidt erhalten. 184 VI. Spinacia L. cod. No. MCCXXV. 21. g. tetrandra Stev. in Bieb. fl. tanr. cauc. II. p. 417. In der grusischen Kurebene auf Mergel- und Kalkboden, 700 — 1000' hoch und sonst in Grusien. 22. g. minor C. Koch in Linn. XVII. p. 311. Glomeruli fructiferi connati; Perigouium bicuspidatum. Auf den letzten Ausläufern des Kaukasus im Osten, auf tertiärem Kalk, auf Mergel und Molasse, c. 1000' hoch. Bei Kulp auf mit Salz geschwängertem Mergel, c. 3000' hoch. 23. g. spinosa Moench. meth. p. 318. In der Kurebene bei Tiflis auf Kalk und Mergel 1000 — 1200' hoch. VII. Obiofie Grtn. de fruct. II. p. 198. t. 126. f. 5. Moq.-Tand. chen. monogr. p. 69. 24. O. verrucifera (Atriplejc) Bieb. fl. taur. cauc. II. p. 441. Auf der Halbinsel Taman auf Mergel 50' hoch. VIII. Eurotia Adans. fam. II. p. 260. 25. E. lanata (Diot/s) Pursh fl. amer. II. p. 622(?). Aus Grusien ron Wilhelms und K.Schmidt erhalten. 26. E. Ceratoides {Axyris) L. cod. No. 7096. In den Gauen Pennek und Olti auf Mergel 3500 — 4000' hoch. In Grusien. IX. Ccratocarpus L. cod. No. MCXXX. 27. C. arenarius L. cod. No. 7028. Sehr häufig in Gru- sien auf tertiärem Boden 700 — 1500' hoch, in der eriwau- schen Ebene auf Basalt, c. 2700' hoch, bei dem Salzwerke Kulp jenseits des Araxes auf Mergel, c. 3000' hoch. Im Gaue Sber auf Porphyr, c. 2700' hoch. 185 Dritte Tribus. Camphorosineae Moq.-Tand. cheii. mon. p. 83. X. Echinopsilon Moq.-Taud. in Ann. d. sc. nat. II. ser. II. p. 127. 28. E. sedoides (Sahola) Pall. Reis. n. d. südl. Statth. t. 41. f. 2. 3. Aus Grusieu von Wilhelms und aus der Krim von Rogner erhalten. 29. E. hyssopifolium (Sahola) Pall. Reis. n. d. südl. Statth. p. 302. t. 43. Im Gundelsh. Herbar als Parietaria armena , Polj/goni folio canescente. (Sollte hier nicht eine Verwechselung der Namen stattgefunden haben?) In Grusien sphr häufig auf tertiärem Gestein 700 — 2000' hoch ; in der eriwauschen Ebene auf Basaltgerölle , c. 2700' hoch. 30. E. muricatuin Moqu. im Berl. allg. Herb. DC. prodr. Im Gundelsh. Herbar als Kali spinosum foliis longioribus et angustioribus. 31. E. hirsutuin (Chenopodium) L. cod. No. 1826, Im Gaue Sber auf Porphyr 2700' hoch; im Gaue Chynys auf der Ostseite des Berges der tausend Seen, c. 5800' hoch, auf Ba- salt und Trachyt. XI. Kochia (Ptoth) Moq.-Tand. chen. monogr. p. 90. 32. M.. scoparia [Chenopodium) L. cod. No. 1813. Ans Grusieu von- "Wilhelms und Schmidt erhalten. Im Gun- delsh. Heibar als: Kali fruticosum , hispanicum capilla- ceo folio villoso. 33. K. prostrata (Sahola) L. cod. No. 1828. Im Gun- delsh. Herbar als: Chenopodium armenum, fruticosum, incanum , Psylli folio. ß. Ruhella Moq.-Tand. chen. monogr. p. 93. In Grnsien. 186 34. K. arenaria (Chenopodium) Grtn. fl. d. Wett. I. p. 356. ß. Dasyantha Pall. illnstr. pl. imp. ross. I. p. 19. 1. 10. In den donschen Steppen. 35. M. Sieversiana (Suaeda) Pall. ill. pl. imp. ross. p. 45. t. 38. Nach Exemplaren der Petersburger Akademie, die aber eben so, wie die meinigen, sehr behaart sind. Iu der eriwan'schen Ebene auf Basalt, c. 2700' hoch. XII. Panderia F. et M. in Ind. sem. h. petrop. 1835. p. 46. 36. P. pilosa F. et M. in Ind. sem. h. petrop. 1835. p.46. Im Gaue Pennek auf buntem Mergel , c. 4000/ hoch. 37. P. divaricata C. Koch. Amiua, ramosissima, ramis paene, ramulis exacte horizontalibus, pilosa; Folia lineari- oblonga, fioralia floribus paululum majora; Flores singuli aut bini, spicam densam referentes. Steht der P. pilosa F. et M. sehr nahe ; diese ist aber bei Weitem nicht so ästig und die Aeste stehen weit weniger ab. Bei Erserum auf Trachyt- kouglomerat und auf Mergel, c. 6000' hoch. XIII. Camphor osma L. cod. No. CLXXVIl. 38. C. inonspeliacnm L. cod. No. 1011. In der Nähe von Salzquellen im Gaue Chynys auf Trachyt, c. 4500' hoch. Im Gaue Sber auf Porphyr und Jurakalk, c. 2700' hoch. Vierte Tribus. Corispermeae Moq.-Tand. eben. mon. p. 101. XrV. Anthochlamy s Fenzl in Endl. gen. pl. p. 300. 39. A. polygalofdes (Corispermum) F. et Mey. im Ind. sem. bort, petrop. 1835. p. 24. Sehr häufig in Grusieu. XV. Corispermum L. Cod. No. XII. 40. C. hyssopifolium L. cod. No. 30. In ganz Grusien auf tertiärem Boden, 700 — 1500' hoch, auch auf Flugsand Ciskaükasiens, 187 41. C. oaiiescens Kit. in Schult, fl. austr. I. p. 7. (?) In Grusien. Fünfte T rib ns. Salicornieac C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 371. XVI. Halocnemum Bieb. fl. taur. canc. III. p. 3. 42. H. strobilaceuni (Salicornia) Pall. Reise n. d. südl. Statth. append. p. 259. t. 44. f. 1. 2. Aus Grusien von K. Schmidt erhalten. 43. H. arabicum (Salicornia) L. cod. No. 27. Aus Gru- sien von Wilhelms erhalten. 44. H. caspium (Salicornia') L. cod. No. 28. In der schirwan'schen Ebene auf Mergelboden, 200 — 400' hoch. Am Araxes in der eriwan'schen Ebene, c. 2700' hoch, auf Basalt. XVII. Salicornia (L.) Moq.-Tand. chen. mon. p. 113. 45. S. herbacea L. cod. No. 24. a. Acetaria Pall. illustr. pl. imp. ross. p. 7. t. 1 et t. 2. f. 1. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten; auf der Halbinsel Taman auf Mergel, 20 — 100' hoch. ß. Pygmaea Pall. ill. pl. imp. ross. p. 9. t. 2. f. 2. Am Salzwerk (Tusla) im Gaue Chynys auf Porphyr, r. 4500' hoch. XVIII. A rtnrocnemum Moq. -Tand. chen. mon. p. 111. 46. A. fruticosum (Salicornia) L. cod. No. 25. Auf der Halbinsel Taman auf Merkel, 20—100' hoch. 188 Zweite A b t h e i 1 u n g. Spirolobeae C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 370. Sechste Tribus. Suaedineae Moq.-Tand. cheii. monogr. p. 117. XIX. Schanginia (CA. Mey.) Moq.-Tand. mon. p. 118. 47. S. triforacteata C. Koch. Glaberrima > erecta, ramo- sa, annua, ramis divaricatis et patulis; Folia crassiuscula, linearia; Flores glomerati, cum folio florali pedunculo brevi insidentes, tribracteati; Perigonium immutatum aut paululum inflatum, totum utriculum includens. Steht der S. Uni folia C. A. Mey., Ledeb. fl. alt. I. p. 395. am Nächsten, diese be- sitzt aber nach Originalexemplaren nur zwei Bracteeji. S.hor- tensls (Suaeda) Forsk. fl. arab. et aeg. p. 71. ist strauch- artig. Am rothen Salzwerk (Kyrmysy Tusla) im Gaue Chy- nys auf Trachyt, c. 4500/ hoch. XXX. Suaeda (Forsk.) Moq.-Tand. chen. mon. p. 120. A. Salsina Moq.-Tand. chen. mon. p. 121. 48. S. fruticosa (Salsola) L. cod. No. 1830. Auf den letzten Ausläufern des Kaukasus im Osten auf Mergel und Molasse, c. 1000' hoch. 49. S. longifolia C. Koch. Fruticosa, erecta aut ad- scondens , ramosissima, glaberrima; Folia praesertim inferiora paeue pollicaria, ex superficie snperiori plana, acutiuscula ; Flores terni aut singuli, sessiles, ex parte fructiferi, distan- tes; Perigonium serius immutatum; Utricnlus laevis, nitidus, rubre - brunneus. Steht wahrscheinlich der mir gänzlich unbe- kannten S. gracilis Moq.-Tand. chen. mon. 123. am Näch- sten, besitzt aber keine Folia farinosa. Auf der Halbinsel Taman auf Mergel, 20 — 100' hoch. 189 50. S. uionantha C. Koch in Linn. XVII. p. 313. In der criwan'schen Ebene auf Basaltboden, c. 2700' hoch. 51. S. altissima {Chenopodium und Salsola) L. cod. No. 1824. S. maxima C. Koch Linn. XVII. p. 312 ist nur Abart mit vorherrschend horizontalen Schlanchfriichten. In Grnsien sehr häufig auf secundärem und tertiärem Kalk und auf Mergel, selbst auf Höhen, wie z. B. auf der Burg von Gori, 600 — 2500' hoch. ß. Tournefortiana Moq.-Tand. chen. mon. p. 124. Bei Gori in Karthli auf Kalk, c. 1500' hoch. y. Delileana Moq.-Tand. chen. mon. p. 124. Im Gaue Sber auf Kalk und Porphyr , c. 2700' hoch. B. Chenbpodine Moq.-Tand. chen. mon. p. 124. 52. S. dendroides (Schobertet) C. A. Mey. Verz. kauk. Pfl. p. 159. S. microphylla C. Koch in Linn. XVII. 312. gehört hierher. In Russisch -Armenien am Araxes auf Ba- siilthoden, c. 2700' hoch; in Grnsien auf Mergel, c. 1000' hoch. 53. JS. microphylla Pall. illustr. pl. imp. ross. p. 52. t. 44. Im russischen Armenien ohnweit des Araxes auf Ba- salt, 2700' hoch. Am kaspischen Meere auf Kalk und Mo- lasse. In Grusien auf Kalk und Mergel tertiären Ursprun- ges, 800 — 1200' hoch. 54. S. maritima Moq.-Tand. in Ann. d. sc. nat. T. XXIII. p. 308. «. Vulgaris; Chenopodium maritimum L. cod. No. 1814. In Grusien. ß. Salsa; Chenopodium (und Salsola) salsum L. cod. No. 1826. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 190 Siebente Tribus. Salsoleae Moq.-Tand. chen. mon. p. 134. XXI. Salsola (L.) C. A. Mey. in Led. fl. alt. I. p. 387. A. Kali Moq.-Tand. chen. mon. p. 135. 55. S. Kali Ten. syll. flor. neap. p. 124. a. Hirta Ten. 1. c. Im Gane Sber auf Kalk und Porphyr, c. 2700' hoch; im Gaue Pennek auf buntem Mer- gel, c. 4500' hoch; in Grusien und namentlich in Karthli häufig auf Kalk uud Mergel; in der armenisclien Provinz Eriwan auf basaltischem Boden, 2400' hoch. ß. Glabra Ten. syll.^fl. neap. p. 124. In Grusien ganz gewöhnlich; eben so an der Küste des schwarzen Meeres bei Ssamssun und Trebisond auf Augitporphyr. y. Pachypliylla ; Bracteae crassae, triquetro-pyrami- datae, pungentes; Alae patulae, nee planae. In der Krim. 56. S. pulla C. Koch. Annua, ereeta, glabra, ramis op- posilis, simplicibus ; Folia crassa, sed ex pagina superiori plana, oblonga, sessilia; Bracteae folio florali multo minores ; Flores bini aut terni, alis amplis , explanatis, pullis, striatis. Steht der S. rosacea L. cod. No. 1821. am Nächsten, unter- scheidet sich aber von ihr, wie von S. crassa Bieb. in Mem. de la soc. d. nat. de Mose. I. p. 137.. hinlänglich durch die Farbe der Flügel. Im Gaue Kaghysman auf Talkschiefer, c. 3500' hoch. 57. S. rosacea L. cod. No. 1821. a. Floribus (alis) distinete rosaeeis. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. 58. S. caua C. Koch. Fruticosa (?) , ereeta, pilis ad- pressis albida; Caulis et rami teretes; Folia alterna, polli- caria, triquetra, linearia, ex pagina superiori plana, acuta; Bracteae folio florali minores; Flores singuli aut bini; Alae nigricantes, medioeres. Hat mit keiner der behaarten und 191 strauchartigen Salsolen dieser Abtheilnug eine Aehnliehkeit, steht aber der S. glauca Bieb. am Nächsten. Im russischen Armenien am Araxes, c. 260C hoch. 59. S. glauca Bieb. in Mein, de Ja soc. d. nat. de Mose. I. p. 138. Im G und eis h. Herbar süß Kali galaticum, fru- ticosi/m, maximo flore albido. Häufig im östlichen Transkau- kasien auf Mergel und Kalk, 50 — 900' hoch; in der armeni- schen Provinz Eriwan auf ImsaltischemBoden, 2400' hoch. 60. erculatus C. Koch; Stricte erectus, inferue hirtulus; Folia oblonga, hirta , suprema lineari - oblonga aut lanceolata; Spicae patenti-adscendentes, nudae; Sepala inte- riora ovato-deltoidea, denticulata, reticulata, unum callife- rum: callo tubercnlato. Unterscheidet sich von jR. strictus Lk. und R. reticulatus Bess. durch die höckerige Schwiele Bei Trebisönd auf Augitporphyr. 29. R. denticulatus C. Koch; Erectus, divaricato-ramo- sus, glaberrimus; Folia oblonga, margine crispulo, petiolo paululum minori instrncta; Verticilli, supremis exceptis, folio fulti, distantiores; Sepala interiora ovato - oblonga , denticu- lata, reticulata, callifera : callis duobus obliteratis. Im Ha- bitus ähnelt diese Art dem Ä. conglomeralus Murr., sie be- sitzt jedoch die Blütheiihüllblätter des R. obtusifolius L., aber weit kürzer gezähnt. Die mir zu Gebote stehenden Exem- plare haben leider noch keine reifen Früchte. Vielleicht nur Abart der zuletzt genannten Pflanze. In der Ebene des Ara- xes auf Basaltboden, c. 2700' hoch. 30. R. ol>tusifolius L. cod. No.2588. «. Sylvestris Wallr. sched. crit. p. 161. Nemolapa- thum Stev. im Herb. reg. berol. Sehr häufig in Grusien und im kaukasischen Gebirge auf allen Bodenarten, 700 — 5600' hoch. Im politischen Gebirge, in Lasistan auf Augitporphyr, c. 3000' hoch. 209 ß. Discolor Koch syn. ed. 2. p. 706. Auf dem poli- tischen Hochgebirge im Gaue Hemschin, c. 5500' hoch. 31. Rnmcx dagliestanicus C. Koch 5 Stricte erectus, glaberrimus ; Folia radicalia et cauliiia inferiora cordato-ob- longa, suprema liueari-obloiiga aut lauceolata; Spicae sim- plices ex axi paene omnium foliorum, patulae, nudae, supre- mae paniculam liiieari-oblougam referentes; Verticilli densis- simi, iloribus peudulis; Sepala interiora ovato-oblonga, 11110- alterove deute iustructa, reticulata, callifera: callo uuo ma- jori. Mag wohl dem R. Nemolapathum Wallr. ß. condj/lo- des Bieb. am Nächsten stehen, 'unterscheidet sich aber durch deu steif aufrechten Stengel und die völlig blattlosen Aehren. In der Provinz Kuba auf Kalk und Mergel, c. 700' hoch. 32. R. congloineratns Murr, prodr. fl. goett. p. 52. Am Bosphor und in der Umgegend von Konstantinopel auf Mer- gel- und Kalkboden; im Tschorukthale auf Kalk, Melaphyr und Porphyr, 2000 — 4000' hoch. Aus Grusien von Wil- helms erhalten. In Daghestan in der Umgebung von Der- bend auf Molasse und Kalk, 50 — 300' hoch. 33. R. crispus L. cod. No. 2581. In ganz Transkauka- sien auf Steppen uud im Getreide auf fast allen Bodenarten von 50 — 3000' Höhe. Im Gaue Hemschin des politischen Hochgebirges auf Granit, c. 5500' hoch. 34. R. domesticus Hartm. scand. fl. ed. 1. p. 148 (?). Am Ostfusse des Alagas auf basaltischem Boden, c. 3500' hoch. 35. R. armenus C. Koch; Caulis stricte erectus, sub- 4-pedalis, glaberrimus, sulcatulus ; Folia radicalia longe pe- tiolata, duriuscula, ex basi cordata, ex medio aequilata, ex quarta parte superiori oblonga , acuta, 21/A. Pallasii Murr, sehr, unterschei- det sich aber durch kürzere Staubfäden. Mit dem vorigen unter gleichen Verhältnissen. 35. A. tenue Pall. in Don monogr. p. 34. ^4. statici- forme Sibth. fl. gr. 320. Auf der Halbinsel Apscheron auf Mergel- und Molasseboden, 50 —.200' hoch. Von "Wil- helms aus Grusien erhalten. 36. A. syntauianthum C. Koch; Bulbus Avellanae nu- cis maguitudine , tuuicis brunneis obtectus ; Caulis teres , lae- vissimus, ex basi foliis duobus, raro tribus, semicjlindricis, inferne canaliculatis minoribus instruetus ; Vaginae striatae ; Capitulum multiflorum; Pedicelli floribus subtriplo longiores, iuaequales; Sepala ex basi connata, ex parte superiori m- bentia, iuferiori pallescentia, ovato-oblonga, aentiusculaj eo- rum longitudo latitudinem (baseos) duplo superansj Filamenta ovato-lanceolata, dimidium sepalum paene superantia; Stylus brevissimus , germiue brevior. Unterscheidet sich von dem nahe verwandten d.. rubcllum Bieb., zu dem es vielleicht als Abart gehören möchte, durch die rothen, nicht rosafarbigen Blüthen, deren Blätter nicht lanzettförmig und vier Mal län- ger als breit sind , wie bei genannter Pflauze. Das ebenfalls verwandte A. Pallasii Murr, hat den Blumenblättern gleiche Staubgefässe. Zwischen basaltischem Gerolle in der armeni- schen Provinz Eriwan, c. 2800' hoch. 239 E. Porrum Don in Kth, cnnm. pl. IV. p. 380. 37. A. Ampeloprasuin L. cod. No. 2344. Aus Grnsicn von K. 'Schmidt erhellten. 38. A. inultiflorum DC. fl. franc. VI. p. 316. a. Genuinum. Boissier's Exemplare ans Spanien unterscheiden sich durch längere Blütheustiele und herans- ragende Staubgefässe. In der schirwan'schen Ebene auf Mer- gel, c. 50 — 200' hoch. Am Ssamur unweit des kaspischen Meeres im frühern Chanate Derhend auf allerhand Gerolle, c. 50' hoch. ß. Violacco -purpureum. Unterscheidet sich durch kleinere, violettrothe Blüthenhiätter, die während der Blüthe znsammengeneigt sind; umgekehrt divergirt der herausragende Theil der Staubfäden. Die Staubbeutel sind nicht gelb, son- dern ebenfalls violett. Die Abart hat grosse Aehnlichkeit mit ^4. dictyGprasion Szov., und könnte auch hierher gehören; aber leider fehlt mir der ganze untere Theil des Stengels. Im Tschorukthal und zwar im Gaue Pertakrek auf (seeundä- rem?) Kalk, c. 3500' hoch. 39. A. grainineuin C. Koch; Bulbi nidulantes , tunicis in- cliisi; Scapus ultrapedalis, glaucescens, striatns; Folia sub- sex, graminea: supremum paene attingens capitulum, vaginis colorato- striatis instrueta; Spatha monophylla, lacera, pe- dunculum circumdans; Sepala flavescentia, exteriora carina asperä, virescente instrueta; Filamenta alterna lanceolato- suhulata, sepala aequantia, alterna tricuspidata, majora, late linearia: cuspide media antheriferä quadruplo breviori, late- ralibus contra mediam longe excedentibus. Steht wohl der Bliithen und Blätter halber dem A. rotundum L. am Näch- sten, unterscheidet sich aber durch die Farbe der erstem und sonst. Am Flusse Kharssakh im russischen Armenien auf Basaltboden, c. 3000' hoch. 240 40. A. byzantimiui C. Koch; Scapus tripedalis et ultra, ad medium vaginatus, glaucescens; Folia linearia, plana, ex margine laevissima; Umbella globosa, pedicellis tenuissimis, inter se aequalibus, florem 6 — 9plo superantibus; Sepala ob- longa, acuta, carina asperulä, Capsula matura vix majora, quacum globulum formautia ; Filameuta alterua oblongo-subito- subulata, alterua tricuspidata , cuspide intermedia dimidiam filameutum aequante, lateralibus coutra elongatis, emergenti- bus ; Stylus lougitudine germiuis. Ist grösser als A. multi- florum DC, mit dem die Art sonst übereiustimmt, unterschei- det sich aber ausserdem noch durch die im Verhältniss zur Kapsel kleineren Blüthenblätter, welche sie, sich um diese legend, ganz bedecken; Kapsel und Blume erhalten dadurch die Form einer Kugel. A. Porrum L. , mit dem die Form der Blüthen übereinstimmt, hat nicht so lange Blüthenstiele und weit breitere Blätter am Stengel. Am Bosphor auf Kalk und Mergel. 41. A. leiicantluun C.Koch; Scapus tripedalis et ultra; Bulbilli hemisphaerici ; Folia margine serrulata; Umbella glo- bosa, spatha uniyalvi breviori praedita; Pedicelli 6 — 9plo florem superantes, graciies ; Sepala alba, ex dorso Stria viridi instructa, oblonga, capsulae maturae aequilonga; Filamenta alterua lanceolata, alterua tricuspidata: cuspide intermedia, stricta iilamentum vix aequante, lateralibus contra tortilibus, loiige exsertis. Steht dem A. ^ämpeloprasum L. wohl am Nächsten, unterscheidet sich aber durch die Farbe der Blü- then, an denen auch der rauhe Kiel fehlt. In der schirwan- schen Ebene auf Mergelboden, c. 50 — 200' hoch. 42. A. rotundnm L. cod. No. 2347. a, Genuinum ; aus der Krim von Rogner erhalten. Im Gundelsh. Herbar als Allium montanum, capite ro- tundo. 241 ß. Minus ; im Tschabauzthale des Gaues Sber, 5500' hoch , auf Porphyr. y. Olivaceum; Bulbi olivacei, majores castaneiformes ; Sepala exteriora ex toto dorso aspera, ut iuteriora latiora. Vielleicht selbstständige Art, da auch die Staubfäden kürzer als bei der Hanptart sind. Im russischen Armenien auf Ba- saltboden, c. 2800' hoch. 43. A. Bauinanmanuni C. Koch. Bulbus horizontalis aut adscendensj Scapus teres, sulcatulo-striatus, bipedalis et ul- tra; Folia plana, nervoso- striata, ex margine subtilissime serrulata; Spathae valvae ovato-acuminatae, pedicellis exte- rioribus declinatis aequilongae; Sepala exteriora ex carina laeviuspula, paululum interioribus breviora , omnia erecta, acutiuscula; Stamina altera lauceolato-subulata, altera sub- linearia, sepalis angustiora, tricuspidata: cuspidibus aequi- longis, filamenta aequantibus, omnia vix exserta; Stylus lon- gissimus. Unter dem Namen jl. lineare wurde 1842 ein Allium im botanischen Garten zu Jena vom Garteninspektor Baumann kultivirt, was dem A. rotundum L. allerdings sehr cähnlich, aber (wenigstens der Beschreibung nach) am Meisten mit dem A. Preslianum R. et S. übereinstimmte. Es unterscheidet sieh aber wieder durch die Pedicelli exterio- res descendentes; ja alle Blüthenstiele haben mehr oder we- niger eine Neigung nach unten. Später (1844) faud ich die- selbe Form wieder auf der Halbinsel Apscheron auf Mergel - und Molassen -Boden, c. 50 — 150' hoch, und erhielt endlich noch ein Exemplar aus dem K. Seh midt'schen Herbar. Auch in diesem war die Zwiebel horizontal. Die 3spitzigen Staub- fäden sind hier aber breiter, jedoch immer noch schmäler als die Blüthenblätter , und verschmälern sich ein wenig nach oben. Reichenbach hat in seinen Icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1079. neben seinem A. rotundum L. noch die Abbildung 22r Bd. 2s Heft. 16 242 einer kleinem Pflanze gegeben, wo der Griffel mit dem mei- ner Pflanze übereinstimmt. 44. A. acutifloruin Lois. not. p. 85. Stimmt mit den von Bove in Mauritanien gesammelten Exemplaren vollständig überein. Ans Grnsien von Wilhelms erhalten. 45. A. eruwescens C. Koch; Bulbus pisi grandis magni- tadine, tunica brunneo - nigrescente obtectus, bulbillis 1 — 3 miuimis praeditus; Scapus adscendens, 9 — 10-pollicaris; Folia auguste linearia, plana; Spatha altera ovato- longe acuminata, capituli magnitudine , altera brevissima, lacera-, Umbella capitnliformis , 12 — löflora; Sepala oblongo -lanceo- lata, interiora vix latiora, exteriora carina asperä; Filamen- torum tricuspidatorum , inferne sepalis aequilatorum cuspis in- termedia filamento plus duplo minor; Cuspidcs laterales con- tra aequilongae; Stamina omnia inclusa; Stylus dimidium gcr- men aequans. Aehnelt der kleinen kopfförmigen Abart des A. rotundum L., ist aber noch kleiner und hat fleischfarbene Blüthen, deren innere BLätter nicht viel breiter als die äusse- ren sind, da ihre Breite weniger als die Hälfte der Länge beträgt. Die Form und Farbe der Blüthen besitzt eine grosse Aehnlichkeit mit denen des A. acuti/toium Lois. , sie sind aber ebenfalls, wie die ganze Pflanze, kleiner. Am Strande des kaspischen Meeres in der frühern Herrschaft Kuba. 46. A. cardio stemon Szov. in Herb, suo et in Ind. sein, hört, petrop. VI. p. 43. Im Gaue Daratschitschak des russi- schen Armenien auf trachyt -basaltischem Boden, c. 4800' hoch. 47. A. spliacrocephalum L. cod. No. 2358. In der Steppe Dobrutsche, südlich von der Donau -Mündung. 48. A. vineale L. cod. No. 2365. Bei Orschowa an der Donau. [243 49. A. ciliatiim C. Koch in Linn. XIX. p. 11. Am Näch- sten scheint diese Art dem A. murgaritaceum~_ßm. prodr. fl. gr. I. p. 224. zn stehen. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. 50. A. margaritaceum Sin. prodr. fl. gr. 1. p. 224. Fl. gr. t. 315. Besitzt noch einmal so grosse Blüthen, als A. guttaUim Stev. Reichenbach's Abbildung dieser Pflanze (icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1077.) gehört ohne Zweifel nicht hierher, eher zu A. sphaerocephalum L. In wiefern sich A. sardoum Moris. stirp. elench. fasc. II. p. 10. unter- scheidet, lässt sich bei der magern Beschreibung nicht sagen, aber vielleicht möchte es ebenfalls hierher gehören. Auf den Kalk-, Mergel- und Porphyr -Bergen der Umgebung von Ti- flis, c. 2500' hoch. 51. A. guttat um Stev. in Mem. de la soc. des nat. de Mose. II. 1. 11. f. 1. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. F. Codofioprasum Rchb. fl. Germ. exe. I. p. 114. 52. A. pulchellum Don monogr. all. p. 46. A. monta- num Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1061. Aus der Krim von Rogner erhalten. 53. A. paniculatum L. cod. No. 2364. A. longispathum Red. Lil. t. 316. a. Genuinum; Spathae valvae snbaequales. A. inter- medium Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. f. 1065. In der Um- gebung von Brussa von Dr. Thirke gesammlt. ß. Longispathum ; Spathae valva altera longissima. A. paniculatum Fl. gr. t. 318. A. longispathum Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1168. Am Bosphor auf Mergel und Kalk; aus Grusien von Wilhelms erhalten. Auf dem kaukasischen Gebirge in Ossien auf Porphyr, c. 5000' hoch. 16* 214 54. A. montanum Sibth. et Sm. fl. gr. t. 319. Im Ber- liner allg. Herbar befindet sich ein von Steven iu der Krim gesammeltes Exemplar, was ein wenigbliithiges Exemplar des A. montanum fl. gr. darzustellen scheint. Es ist als^f. mo- scliatum L. aufgeführt, unterscheidet sich jedoch, durch die sehr laugen Blüthenscheiden. Am Bosphor auf Kalk- und Mergelboden, c. 20 — 150' hoch. 55. A. flavum L. cod. No. 2362. Aus Grusien von Wil- helms und K. Schmidt erhalten. ß. Nebrodense Guss. 11. sie. I. p. 404. Auf Basalt- gerölle der eriwan'schen Ebene, c. 2700' hoch. 56. A. gloltosuni Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 262. Auf den Mergel-, Kalk- und Porphyrbergen in der Nähe von Tiflis, 1500 — 2500' hoch. 57. A. caucasicuui Gawl. in bot. mag. t. 1143. Im Hoch- gebirge des Kaukasus am Kasbek auf Thonschiefer und Tra- chyt, c 6000' hoch. 58. A. saxatile Bieb. casp. p. 167. app. No. 39. Aus der Krim von Rogner erhalten. 59. A. rnpestre Stev. in Mein, de la soc. d. nat. de Mose. III. p. 260. Im Gaue Artanudsh auf seeundärem Kalk, c. 2500' hoch; im Gau Artahan auf Trachyt, c. 5000' hoch. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Im Hochgebirge des Kaukasus in Ossien und Radscha auf Porphyr und Thoneisenstein , c. 6000' hoch, am Kasbek auf Thonschiefer und Trachyt, c. 6000' hoch. 60. A. pallens L. cod. No. 2363. Sibth. et Sm. 11. gr. t. 319. Im Gau Leschkum auf seeundärem Kalk und Por- phyr, c. 4000' hoch. 61. A. inoschatum L. cod. No. 2361. a. Krectum; Folia setacea, scapum stricte erectum, pedalem superantia; Pedieelli stricte erecti; Flores sub-10, 245 cerimi. In der Nähe der kaukasischen Bäder auf tertiärem Kalk, c. 800' hoch. ß. Parci/lorum Viv. app. ad flor. cors. prodr. p. 2. Folia supra planinscula , infra cariuato-convexa, diiuidium scapum erectum, semipedalem aequautia ; Pedicelli sub-5, stricte crecti; Flores, carinä exceptä, dilute carnei. Hierher gehört A. moschatum der Groguicker Ebene hei Fiume. (Rchb. fl. Germ, exsicc. No. 148.) y. Curvatum ; Folia setacea et tortilia, scapum tri- uncialem curvatum aequautia; Pedicelli exteriores adscendeu- tes; Flores sub-6 pallidi, carinä carneä. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Auch in der Krim von Demidoff gesammelt. G. Schoenoprasum Koch syn. ed. 2. p. 832. 62. A. Schoenoprasum (L.) Koch syn. ed. 2. p. 382. ß. Alpinum Gaud. fl. Helv. II. p. 486. Im Hochge- birge des Gaues Pertakrek auf Urgestein, c. 7000' hoch. y. Carneum Willd. enum. p. 359. Herbar. Willd. Herb. No. 6480. A. foliosum Clar. ap. DC. fl. franc. III. p. 725., Red. Ltiliac. t. 214. Aus Grusien von K. Schmidt er- halten. Dritte Gruppe. Hyacintheae Knuth. enum. pl. IV. p. 281. Die ZAviebeln sind hier sämmtlich mehrjährig. VIII. Ornithogalum Lk.Handb. d.Gew. l.Aufl. I. p. 162. A. Corymbiferum. 63. O. refractuni Kit. in Willd. enum. plant, siippl. p. 18. Sw. brit. flow. gard. II. t. 58. Aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke und aus Grusien von K. Schmidt er- halten. 246 64. O. exscapuin Ten. fl. neap. I. p. 175. t. 34. Aus der Umgegend von Brussa. 65. O. nanuiu Sibth. et Sm. fl. gr. t. 332. Möchte doch wohl nur Abart des O. exscapum Ten. seyn, obgleich es weit kleinere Blüthen besitzt. Ebendaher. 66. O. fiinbriatum Willd. in Verh. naturf. Fr. zu Berl. 3. ß. Leioscapum; scapus glaberrimus. Eben daher. 67. O. Roegneriaimin C. Koch, O. fimbriatum bot. reg. t. 555. bot. mag. t. 3077. Sw. brit. flow. gard. ser. 2. 1. 111. Folia lineari - oblonga , 4 lin. lata, scapum brevissinium , jn- fra hispidum, pluriflorum longe superantia, in pagina infe- riori et margine retrorso-hispida; Bracteae pedicellum patentis- simum, serius refractum superantes, flores paene aequantes, ex medio virescentes, ex lateribus contra pellucido-membra- naceae; Sepala 7 — 9 lin. longa, 3 lin. lata, oblonga, viri- dia, albo-marginata; Filamenta plus duplo minora, altera lauceolata, altera oblonga, subito acuminata, latiora; Sty- lus genuine breyior. Unterscheidet sich von dem ächten Willd enow'schen O. fimbriatum durch noch einmal so breite Blätter, namentlich aber durch die grossen, denen des Myogalum ähnlichen Blüthen, in denen die Staubfäden mehr als doppelt so kurz sind, während sie und der Griffel bei O. fimbriatum Willd. im Verhältniss länger erscheinen. Die Blüthenstiele sind hier doppelt kürzer, als die Brakteen und die Blüthen. Aus der Krim von Rogner erhalten. 68. O. moutaimm Cyr. in Ten. fl. neap. t. 33. O. co- mosttm Jacq. icon. pl. rar. t. 416. Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. t. 1021. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke gesammelt. O. comosum L. cod. No. 2421. ist mir eine zweifelhafte Pflanze, zu der weder Jacquin's, noch B eichenbach's 247 Abbildung gehören. Eher könnte es O. montanum Rchb. icoii. fl. Germ, et Helv. t. 1025 seyn. Die Beschreibung des O. comosum in Jacq. collect. II. p. 313. passt nicht zu der Abbildung in den Icones t. 416., und scheint nach der Bes- ler'schen Abbildung im Hortus eystedtensis Y<» t. 14. f. 3. Omithogalutn spicatum maximum^ die auch citirt wird, verfertigt zu seyn. Linne citirt aus genanntem Hortus Or- nithogali laclei species major zu seinem O. comosum. Das Exemplar dieses Namens, was Reichenbach unter den ge- trockneten Pflanzen seiner deutschen Flor No. 1516. liefert, halte ich für O. collinum Guss. ind. sein. 1825. und prodr. fl. sie. I. p.412. 69. O. ruthctticuni Bouche in Kth. enum. pl. IV. p. 363. Gris. spie. 11. Rum. et Bith. II. p. 393. Die bithynischen Exem- plare haben schmälere Blüthenblätter. Die Pflanze unterschei- det sich von O. umbellutum L. , dass die Blüthen dichter sind und ihre Stiele während der Frnchtreife nicht ganz wag- recht abstehen. Auch ist der Schaft schon vor der Entwicke- lung der Blätter länger, als die Doldentraube. In den Gärten kam übrigens diese Art schon länger, als O. tauricum Fisch, vor. 70. O. tenuifoliuin Guss. prodr. fl. sie. I. p. 413. O. Gussonil Ten. prodr. fl. neap. III. p. 371. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. In der armenischen Provinz Eriwan auf Basaltboden, c. 3200' hoch. In Schuragel ohnweit der Ruinen von Ani zwischen Peperitgerölle, 4500' hoch. 71. o* nivale Boiss. diagn. pl. orient. V. p. 65. Im Gau Lori und im Ilwa-Thal, c. 5000' hoch, auf Trachytboden ; auf dem Olymp bei Brussa. ß. Unißorum ; auf dem Ilwagebirge auf Trachyt, c. 7000' hoch. 248 72. O. bifcliuui C. Koch in Lmn. XIX. p. 10. Bulbus ovatus, 4 — 5 lin. latus, tuuicis nigrescenti -brunneis ob- tectus ; Folia duo scapum capillarem biflorum aequantia, an- guste liueari-oblonga, ad basin attenuata, multinervia, te- nuia; Pedice+li pollicares et ultra, alter ex axi bracteae di- midio brevioris ortus, nudus, alter medio bractea brevi soli- taria aut dnplici instructus; Sepala oblouga, exteriora latio- ra, fascia virescenti 5 -nervi oblonga, interiora ex basi sola fascia 3nervi lanceolata praedita; Filamenta dimidio minora, interiora latiora, subito in acumen antheriferum attenuata, ex- teriora lanceolata; Stylus articulatus (?) , germine longior, staniiua vix superans. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa. 73. O. gracilifloruin C.Koch; Folia subduo, longe cl- liptica, ad basin et apicem attenuata, multinervia, scapum (sine corymbo) aequantia; Flores sub-4, inferiores longe pe- duuculati, patentes, corymbosi ; Bracteae inferiores paene pol- licem longae, lanceolatae, dimidium pedunculum aequantes; Sepala oblonga , duplo et ultra genuine et filamentis aequali- bus, lanceolatis majora; Stylus brevis, vix longitudinem dimi- dii germinis aequans. Aehnelt dem O. bifolium C. Koch noch am Meisten, unterscheidet sich aber schon durch die Grösse, indem die Pilanze fast fusshoch wird. Im Hochge- birge der Gaue Hemschin und Sber auf Urgestein und Por- phyr, 6000 — 8000' hoch. B. Racemiferum. 74. O. brachystachys C. Koch; Folia crassiuscula , ca- naliculata, margine subtiliter serrulata, racemum nentiquam attingentia; Scapus cum racemo paululum breviori pedalis; Pedunculi patentes, fructiferi adscendentes, bracteam oblongo- acuminatam et florem duplo superantes; Sepala lineari-oblonga, 249 fascia ochraceä praedita; Filamenta duplo minora, altera lanceolata, altera oblonga, subito longc-acuminata. Steht dem O. narbonensc Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. f. 1029. nee L. am Nächsten', ist aber noch Meiner und besitzt gleich grosse Blüthenstiele. Sollte diese Pflanze nicht das ächte Linne'sche O. comosum seyn? Im Tschabantzthale, c.5600' hoch, auf Porphyr. 75. O. staehyoides Ait. hört. Kew. ed. 1. p. 441. In Grusien. 76. O. sulphureiun R. et S. syst, veget. VII. p. 515. Auf dem Domoglett im Banat auf Jurakalk und aus der Krim von Rogner erhalten. 77. O. narbonensc L. cod. No. 2419. Bieb. fl. taur. cauc. I. 276. O. staehyoides Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1030. O. spicatum maximum Besl. hört, eystedt. V. t. 14. f. 3. Aus der Krim von Rogner und aus Grusien von Wilhelms erhalten. In der kaspischen Provinz auf den ersten Mergel - und Molassen-Höhcn des Kaukasus sehr häufig, 500—2000' hoch.; ß. brevispicatum ; O. narbonense Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1029. Aus Grusien von K. Schmidt er- halten. 78. ©. pyrenaiewm L. cod. No.2418. Jacq. fl. austr. 1. 103. Rchb. icon. fl. Germ, et Helv. X. f. 1028. Weil Gussone im Linne'schen Herbar ein Exemplar dieser Pflanze als 0. narbonense aufgeführt sah, kehrt Grisebach (spicil. fl.Rum. et Bith. II. p. 391.) die Namen beider Pflanzen um. Abge- sehen davon , dass ein einzelnes Exemplar eines Autors nicht immer maassgebend ist, — denn es kann später (wie ma nes namentlich unzweifelhaft im Willdenow'schen Herbar findet) verlegt seyn, oder der Autor selbst hatte versäumt, es genau 250 anzusehen und zu vergleichen, — so muss man hauptsächlich eine Verwirrung' vermeiden, die durch solche Umdrehungen der Namen entsteht. Uebrigens soll nach Koch (syn. fl. Germ. ed. 2. p. 821.) die von Gussone im Linne'schen Herbar gesehene Pflanze gar nicht O. pyreiiaicum L., son- dern O. stachyoides Ait. seyn. Sehr häufig in der kaspi- schen Ebene und auf den ersten Mergel-, Kalk- und Mo- lassen-Höhen, 60 — 1500' hoch. * 79. O. arcuatuin 'Stev. in Mein, de la soc. d. nat. de Mose. VII. p. 75. Auf den Hochsteppen des Gaues Daratschi- tschak, c. 4500' hoch, auf basaltisch -traehytischem Boden. 80. O. ujiibellntum L. cod. No. 2424. Im Gundelsh. Herbar als Ornithogalum umbellatum medium angusti- folium; IX. Myogalum Lk. Handb. d. Gew. l.Aufl. I. p. 162. 81. M. Thirkeanui» C. Koch, in Linn. XIX. p. 11. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. X. Scilla L. cod. No. CDLV. 82. S. azurea Goldb. in Mem. de la soc. d. natur. de Mose. V. p. 125. In Wäldern, im Gebüsch durch ganz Gru- sien sehr häufig auf allen Bodenarten und in einer Höhe toii 600 bis 5000'. ß. Aibiflora. Im Gaue Lori auf Trachytboden, c. 3500' hoch. 83. S. xanthandra C. Koch in Linn. XIX. p. 316. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 84. S. Roseni C. Koch Reis. u. d. kauk. Isthm. II. p. 386. (ohne Diagnose). Bulbus ovatus, atroviolaceis tunicis inclu- sus; Folia duo, lineari-oblonga, scapos subternos, unifloros vix longitudine aequantia; Flores cernui, campanulati , serius 251 magis aperti, ad curvatnram pedimculi bracteä amplexiscapä, parva, 1 liu. longa, persistente fulti; Petala oblonga, ex di- niidiä parte snperiori dilute azurca, ad basin adhuc dilntiora, ipsaqne albida, filamentis latis linearibns, tertiä parte longio- ra; Styliis germine duplo longior, filamenta aequans, basi tcnuior; Ovula in loculo quoque 10. Steht neben ü&r S.azu- rea Goldb., ist aber grösser, hat hellere Blüthen und gleich- breite, nicht zugespitzte Staubfäden. Im Gebirgskessel Ka- raghadsh des Gaues Abotz auf Trachytboden, c. 6000' hoch. 85. S. bifolia L. cod. No. 2432. In der Krim. ß. Dubia C. Koch Linn. XIX. p. 315. Bei näherer Untersuchung möchte es sich doch herausstellen, dass trotz der früher angegebenen Unterschiede S. dubia nicht speci- lisch von S. bifolia unterschieden ist; sie bleibt aber stets eine merkwürdige Abart, die nur dem Orient eigenthümlich zu seyn scheint. Sie besitzt stets mehr Blüthen, als die Hauptart, und mit Ausnahme der einen oder beiden untersten stehen diese nicht so entfernt; auch sind die Blüthenstiele dünner. Die Zahl der Eychen habe ich einige Mal zu 7, aber nie zu 8, wie bei der Hauptart, gefunden. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa gefunden. 86. S. nivalis Boiss. diagn. pl. Orient. V. p. 63. S. minor C. Koch in Linn. XIX. p. 9. Die Zahl der Eychen habe ich auch einige Mal zu 5 gefunden. Auf dem Olymp von Dr. Thirke gesammelt. 87. S. Mohenackeri F. et M. in enum. plant. Talysch p. 26. Ist eine sehr gute, zwischen S. bifolia L. und S. azurea Goldb. stehende Art, die keineswegs, wie Kunth (enum. pl. IV. p. 318.) meint, eine mehrblüthige Abart der letztem ist. Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. 88. S. monantnos C. Koch; Bulbus ovatus, rufescens; Folia duo, anguste oblonga, ad basin angustissima, nmlti- 252 nervia, florem paene attingentia; Scapus uniflorus, subsolita- rius, debilis, 1 — 2pollicaris, sub flore subeernuo albido aut dilntissime coeruleo bracteis biuis minimis, plerumque super- positis iiistructus ; Sepala patula , nervo dorsali obscuriori praedita, filamentis lanceolatis et stylo aerjuali vix diiplo lon- giora. Besitzt eiu ganz eigenthümliehcs Ansehen; trotzdem gehört diese Art in die Nähe von S. azurca Goldb. Im Gan Hemschin im Hochgebirge auf Granit und Porphyr, c. 7000' hoch. 89. S. autuiiinalis L. cod. No. 2435. Sehr häufig auf der Halbinsel Taman auf Mergelboden, 40 — 100' hoch. Aus der Krim von Rogner erhalten. XI. Puschkinia Adams in Nov. act. Petrop. XIV. p. 164. t. B. 90. P. scilloides Adams loc. cit. Bei Tiflis auf Mergel- und Kalkhöhen, 1500 — 2500' hoch. Auf dem ganzen untern Kaukasus auf Porphyr und Trachyt, 2000 — 6000' hoch. XII. Muscari (Tourn.) Desf. fl. atlant. I. p. 309. Schon früher habe ich (Linn. XIX. p. 9.) nachgewiesen, dass Kunth's Geschlechter Bellevalia, Botri/anthus und wahrscheinlich auch Muscari nicht als solche bestehen kön- nen j da aber Muscari bereits von Desfontaines, eigent- lich schon von Tournefort, gut abgegränzt ist, Lapey- rouse's Bellevalia hingegen eine andere Bedeutung als bei Kunth besitzt, so glaube ich nicht den letztern, sondernden erstem Namen zur Bezeichnung des ganzen1 Geschlechtes brau- chen zu müssen. A. Botrtf phora ; Laciniae majores ; ad basin earuin Filamenta soluta. 91. M. comosum (Hgacinthus) L, cod. No. 2497. 253 a. Brachystachys ; Racemns mediocris et conia bre- vior. Ans der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke ge- sammelt; aus der Krim von Rogner erhalten. Im tatari- schen Grusien auf Trachyt, c. 800' hoch. ß. Pinardi Boiss. diagn. pl. Orient. V. p. 62. Im Ba- nat auf Jurakalk im Tschgrnathal und auf dem Domoglelt. y. Monstrosus L. cod. No. 2496. Im Gundelsh. Herbar als Hyacinthus farnesius Coluranae. 92. HOL, Clusianuiii {Bcllevalia) Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 387. Meine Exemplare stimmen auch hinsichtlich der breiteren Blätter und der im Verhältniss zur Krouröhre längeren Blnmenabschnitte mit der Grisebach'schen Be- schreibung überein. Die Fruchtstiele sind aufsteigend und die schwarzen Saamen bereift. Die Abbildung des Clusius, welche Grisebach hierher zieht, ist übrigens, wie schon Cyrillo und Bie her stein nachgewiesen haben, M.cilia- tuvi (Hyacinthus) Cyr. Zu M. Clusianum (Bell.) Gris. möchte vielleicht M. comosum Red. Lil. t. 231. gehören. In der schirwau'schen Ebene auf Mergelboden. 93. M. paradoxuni (Hyacinthus) Fisch, in Ind. sem. hört, petrop. 1833. Folia lineari- oblonga, ereeta, margine nndulato, subtiliter hispido, scapum (sine racemo) aequantia; Racemus sub-15-florus, laxiusculus, pedunculis floribus aequi- longis patentissimis instruetus; Corolla denique lurida, azurea; Laciuiae ovatae , tubo duplo breviores, patentes. Scheint dem M. Gussoneanum (Bellevalia) Gris. am Nächsten zu stehen. Sonst ähnelt die Art hinsichtlich der Blüthentraube dem M. Clusianum (Bell.) Gris., der lockern Traube halber dem M. pallens (Hyac.) Bieb. In der armenischen Provinz Eriwan auf Basaltboden, c. 2800' hoch. 94. M. montanuin C. Koch ; Folia oblonga ,B acuta, in pe- tiolum attenuata , ex margine fimbriata, scapo (sine racemo) 254 panluhiin minora; Racemus oblongus, pedunculis patentibus, ilore longioribus instrnctns. Corollae luridae, supremae azu- reae: Laciniae duplo tubo brevioresj Stamina fauci inserta, inter se aequalia. Auf der Höhe des Lelwar auf Trachyt, c. 5500' hochj im Gaue Lori, c. 3500', und im Gaue Schu- ragel ohnweit der Ruinen von Ani# c. 420C hoch, auf dem- selben Gestein. 95. M. pallens (Hyacinthus) Bieb. 11. taur. cauc. I. p. 283. Aus Grusien von Wilhelms, aus der Krim von Rogner erhalten. 96. M. leucopbaeuin {Hyacinthus) Stev. im Herb. reg. berol. Schon von Grisebach als Bellevalia pallens, die kaukasische Pflanze hingegen als B. caucasica unterschieden. Da aber Bieberstein uuter Hyacinthus pallens grade die letztere .versteht und darnach seine Diagnose machte, so muss auch der Name bei dieser bleiben. M. leucophaeus unterscheidet sich von dem ächten M. pallens (Hyac.)B\eh., wie M. racemosum Mill. von M. botryoides Mill., durch län- gere, aber schmälere Blüthen, deren Abschnitte aufrecht siud uud später auch wohl uach aussen stehen, während bei M. pallens (Hyac.) Bieb. die Blüthe kürzer ist und glocken- förmig abstehende und auch kürzere Abschnitte besitzt. Nach dem Verblühen zieht sich bei der südrussischen Pflanze die Blume unterhalb der Abschnitte und gegen die Mitte hin zu- sammen, was bei dem M. pallens (Hyac.) Bieb. nicht so deutlich geschieht. Die Blätter finde ich übrigens bei beiden Exemplaren ziemlich gleichbreit. Aus Südrussland von Wil- helms erhalten. 97. 91. ciliatum (Hyacinthus) Cyr. neap. II. p. 22. t. 10. ct. Genuinum; Hyacinthus comosus byzantinus Clus. hist. p. 179. 180. fig. sin. In der Krim von Rö gn er gesammelt. 255 ß. Latifolium ; Folia oblonga, ex mcdio 9 — 12 lin. lata, 21/« — ^ poll. longa, ex parte siiperiori recurva, albo- marginata, hispido-ciliata, scapo (sine racemo) sublongiora; Scapus pennae aiiserinae mediocris crassitie, racemo brevior; Pedunculi horizontales, flores duplo, qnadruplo longiores, in- ter se snbaeqnantes ; Laciniae corollinae erectae, tubo plus duplo minores. Vielleicht selbstständige Art. Unterscheidet sich von der Hauptart durch weit breitere, aber kürze- re, nicht lanzettförmige Blätter, die weiss gesäumt sind und weit dichtere Wimpern besitzen. Auch der Schaft ist bei der Hauptart länger, und die unteren Blüthenstiele übertreffen an Länge die oberen, so dass eine ächte Doldentraube ge- bildet wird. Bei der breitblättrigen Abart sind die Blüthen- stiele gleich lang. Auf den letzten Auslänfern des Kauka- sus auf Kalk-, Mergel- und Molassenboden, 800 — 1500' hoch. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. 98. M. pyenanthum C.Koch; Bulbus ovato -subrotundus; Folia subterua, lineari- oblonga, margine glaberrima, 5 — 6 lin. lata, patula, scapum aequantia; Racemus oblongus, pol- licaris, densiflorus; Pedunculi coerulescentes, declivi ant cer- nui, flores aequantes; Perianthium oblongum, saturate azn- reum: laciniae ovato -acutae, tubo triplo breviores, ineurvulae et ore pervio praeditae; Filamenta fauci inserta, antheris fla- vis. Besitzt das Ansehen eines robusten M. botryoides (Hj/a- cintlitts) L. , gehört aber wegen der Insertion der Staubge- fässe in diese Abtheilung. Auf den ersten Terrassen des Ala- gäs im Gaue Schuragel auf Trachyt, c. 6000' hoch. B. Pycnobotrgs. Stainina in medio perianthii soluta, alterne profuudius inserta, filamentis brevissimis. 256 99. Itt. botryoides (Hyacinthus) L. cod. No. 2498. Aus der Krim von Rogner und aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 100. M. raeewosum (Hyacinthus) L. cod. No. 2499. Auf allen Bodenarten in Grusien von 500 — 4000' Höhe; im untern Kaukasus auf Trachyt, 2500 — 5000' hoch; imTscha- bantzthale des Gaues Sber auf Porphyr, 5500' hoch. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. Colcliicaceae. Ich glaube nicht, dass man die Colchicaceen , wie sie DeCandolle, und die Melanthaceen , wie sie R. Brown aufgestellt hat, als eine natürliche Familie festhalten kann, da z. B. Toßeldia Huds. unbedingt eine grössere Verwandt- schaft zu NartJiecium Möhr. und Phalangium Jnss. besitzt, als zu Colchicum L. und selbzt zu Veratrum (L.) A. Gray. Die Stellung der Antherenfächer ist zum grossen Theil gar nicht so, wie sie bei den Characteren angegeben, nämlich nach aussen gestellt, sondern am Häufigsten seitenständig, so wie es auch bei mehreren Liliaccen der Fall ist. Wichtig erscheint allerdings der 3theilige Griffel und die 3theilige Kapsel, zumal wenn bei der Bildung des Fruchtknotens sich in der That bestätigen sollte, dass die eiuzelnen Fruchtblät- ter schon vom Anfange an für sich Höhlen bildeten. Gri- sebach vereinigt die sämmlichen Melanthaceen gradezu mit den Liliaceen. Ich erkenne diejenigen Geschlechter , welche den Habitus unserer Zeitlose haben, als eine besondere Fa- milie an, die sich hauptsächlich neben der 3theiligen Kapsel noch durch die feste Zwiebel von allen anderen und ähnlichen 257 Familien unterscheidet, und behalte für sie den Namen der Colchicaceen. Man kennt bis jetzt einige und 30 hierher gehörige Ar- ten, die eine sehr beschränkte Verbreitung haben, indem sie sich in den Ländern des Mittelmeeres und im Oriente eoncen- triren. In der gemässigten Zone werden aber die Arten um so seltner , so nördlicher man kommt , aber nichts desto we- niger lieben viele in den wärmeren Ländern die Gebirge und steigen ziemlich hoch hinauf. Mehre gehören zu der schon früher zwei Mal besprochenen Frühlingsflor ; Bulboco- dium trigynum Ad. beginnt sie in Transkaukasien in der That, indem es nicht selten schon im December seine Blüthen treibt und später häufig sich durch den Schnee Bahn bricht. Colchicum speciosum Stev. vertritt im kaukasischen Hoch- gebirge unsere Herbstzeitlose, während C. montanum Desf. nach meinen Beobachtungen im Frühjahre auf den Hochebenen erscheint. Ich habe auf beiden Reisen nur diese Arten in den nördlichen Ländern des Orientes gesammelt; man kennt aber ausserdem noch 11, so dass die Gesammtzahl der orientali- schen Colchicaceen 14 beträgt. Deutschland hat deren nur 4, von denen eine zu gleicher Zeit im Oriente vorkommt. Die beiden amerikanischen, nur aus 2 Arten bestehenden Ge- schlechter Leucocrinum Nutt. und Weldenia Schult, fil. ge- hören sicher nicht zu den Colchicaceen. I. Bulbocodium L. cod. No. CDXLIII. 1. B. trigynum Adams in Web. u. Mohr Cat. I. p. 49. Merendera caucasica Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 293. Auf Mergel-, Kalk- und Porphyrhöhen Grusiens von 500 — 2500' Höhe; in den breiten Thalebenen des untern Kaukasus und in Schuragel auf Trachyt, 2500 — 5000' hoch. Aus der Um- gegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten. 22r Bd. 3s Heft. 17 258 II. Colchicum L. cod. No. CDXCV. i. C. speeiosuin Stev. in Nouv. mein, de la soc. d. uat. de Mose. VII. p. 267. t. 15. Sehr häufig- in Ossien auf Kalk, Thonschiefer, Porphyr uud Urgestein, 3000 — 6000' hoch. 2. C. montanum Desf. fl. atl. I. p. 322. Stev. in Nouv. mem. de la soc. d. nat. de Mose. VII. p.267. C. Steveni Kth. enum. pl. IV. p. 144. Im Gau Schuragel am Arpatschai auf Trachvt, c. 4500' hoch. Melantliiaceen. Unter diesem Namen umfasse ich nur eine Ahtheilung der gewöhnlich hierunter verstandenen Familie, und zwar die, welche Nees von Esenheck und Ebermayer in ihrem Handbuch der medicinisch-pharmaceutischen Botanik I. p.150. und A. Gray in den Annalen der naturforschenden Akademie zu New -York IV. p. 107. als Veratreen bezeichnet haben; aber selbst in dieser Begränzmig möchte sie noch verschie- dene Elemente in sich fassen. Vielleicht bildeten die hierher gehörigen Pflanzen sämmtlich besser Abtheilungen der ^dspho- deleen , während die Colchicaceen den Liliaceen näher ste- hen. Kunth hat aus den hierher gehörigen Pflanzen Grup- pen gebildet, welche sich auch geographisch unterscheiden. Die 25 Melanthiaceen (im engern Sinne) wachsen nament- lich auf dem Kap und sonst in Afrika; die 12 Tofieldieen sind Sumpfpflanzen, hauptsächlich des hohen Nordens und der hohen Gebirge der gemässigten Zone auf der nördlichen Erd- hälfte ; nur ein Paar kommen auch auf den Anden im tropi- schen Amerika vor. 4 Helonieen gehören Nordamerika und eine fünfte unbestimmte Japan an. Die 28 — 30 Veratreen wachsen vorzugsweise in Nordamerika; einige kommen unter 259 den Tropen, aber stets im Gebirge, genannten Erdtheils, ein Paar aber anch auf den Gebirgen Mitteleuro pa's und in Si- birien vor. Die Gesauimtmasse der Melanthiaceen beträgt 70 und einige, von denen aber nur 4 in Deutschland, 2 so- gar nur im nördlichen Oriente aufgefunden sind. Ich fand nur die eine Art. T r i b u s. Veratreae Kunth enum. pl. IV. p. 179. I. Veratrum (L.) Asa Gr. Ann. Lyc. hist. nat. New- York IV. p.117. 1. V. albain L. cod. No. 7538. y. Flavum Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 381. Im Hochgebirge der Gaue Pertakrek und Hemschin auf Urgestein und Porphyr, 5000 — 7000' hoch. Aspliodeleae. Die Zwiebelbildung kommt in dieser Familie nirgends vor, aber die Arten derselben zeichnen sich ausserdem noch, wie R. Brown zuerst richtig bemerkt, dadurch aus, dass sie zum grossen Theile gegliederte, Blüthenstiele besitzen. Ich glaube, man darf die wenigen Geschlechter, wo diese nicht vorkommen und die R. Brown als Hemerocallideen auf- stellt, nicht ausschliessen. Die europäisch -asiatischen Ge- schlechter besitzen aber noch, ein drittes Moment, was sie von den übrigen. Lilienpflanzen auszeichnet; es ist dieses die dritte, sich später und deshalb mantelartig entwickelnde Eihülle. Ob dieses Moment übrigens allen oder nur einem Theile der ^dspTiodeleen zukommt, wage ich nicht zu entscheiden, da ich noch keineswegs die Gelegenheit gehabt habe, alle Ge- schlechter zu untersuchen. Die Conanthercen Endlicher's bilden nur eine Gruppe der Asphodeleen und eben so die 17 * 262 germcn tegens, glaberrinia. Steht dem A. tentiißorus C. Koch allerdings sehr nahe, und ist vielleicht mir Ahart, er unterscheidet sich aher durch ganz glatte Blätter und kürzere Bracteen; hinsichtlich der Verästelung nähert sich dieser Affo- dill wiederum dem A. crelicus Lam. , der aher rauhe Blätter, sehr kurze Bracteen und gelbe Blüthen besitzt. [A. tenuior Bieh. könnte auch hierher gehören. In Aserbeidshan von S z o v i t s gesammelt. 5. A. creticus Lam. encycl. bot. I. p. 152. Im Gun- delsh. Herbar als Asphodelus creticus luteus serotinns pa- tulus folio aspero. 6. A. prolifer Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 280. Von K. Schmidt und "Wilhelms aus Grusien erhalten. II. Eremurus Bieb. fl. taur. cauc. III. p. 269. 7. E. caucasicns Stev. in Nonv. mem. de la soc. d. nat. de Mose. III. p.96. t. 6. In den schirwan'schen Steppen sehr häufig auf Molasse und Kalk tertiären Ursprunges, 700 — 1200' hoch. Aus Grusien von Wilhelms und K.iSchmidt erhalten, in der Krim von Rogner gesammelt. Aus den büschelförmigen Würz elknollen dieser Art bereitet man in ganz Transkaukasien ein Mehl, was hauptsächlich die Schuhmacher zum Ankleben benutzen, aber auch von den Eingebornen des kaukasischen Gebirges zu den sogenannten Kleisterverbänden gebraucht wird. Obwohl ich selbst gesehen habe, dass ein solcher kaukasischer Kleisterband — denn er wird noch da angewendet, wo wir bei uns durch die Nadel allein Annähe- rung der beiden getrennten Hautränder erlangen — weit halt- barer ist, als ein europäischer, so ist es mir doch noch nicht gelungen, von dem mitgebrachten Material einen gleichen Klei- ster zn erhalten. Man nennt in Transkaukasien die Pflanze und den Kleister Tschcvisch. 263 Sinilaceae. Noch unnatürlicher sind die Smilaceen der Autoren, da hier eine Menge der verschiedenartigsten Pflanzen hauptsäch- lich deshalb zusammengestellt sind, weil man sie nirgends sonst unterbringen konnte. Fast jeder Autor hat der Fami- lie einen andern Umfang gegeben, ein Beweis, wie wenig die gewöhnliche Zusammenstellung im Allgemeinen genügen musp. Endlicher und mehre andere Botaniker schliessen einige Geschlechter, welche mit den uäsphodeleen gegliederte Blii- thenstiele und eine schwarze, krustige Saamenschale besitzen, den udsphodeleen oder, wo diese mit den Liliaceen verbun- den sind, den letzteren an, aber schon der erste Blick auf die Endlicher'sche Gruppe der Asparageae (gen. plant, p. 150.) erkennt eine Unnatürlichkeit , da Eustrephus R. Br., Asparagus L. und Dracaena L. neben einander stehen. Am Natürlichsten gruppirt finde ich die Smilaceen, freilich noch als Abtheilung der Liliaceen, in Meisner's Genera plantarum, obwohl die Gruppe der jisparageue immer noch fremde Elemente besitzt. Cordyline Comm. und Dracaena Vand. müssen auf jeden Fall aus ihr entfernt werden. Die Gruppe der Aspidisircae ist ferner so abweichend, dass sie unbedingt zur besondern Familie erhoben werden muss. Im Allgemeinen habe ich hier in Betreff der Ausdehnung Meis- ner's Smilaceen zu Grunde gelegt. Bei so verschieden zusammengewürfelten Elementen ist es auch schwierig, etwas Bestimmtes über die geographische Verbreitung zu sagen; ich beschränke mich daher nur auf die Gruppen , welche Repräsentanten der orientalischen Flor besitzen. Die Spargelarten, deren man bis jetzt gegen 70 kennt, kommen nur in der alten Welt vor, und zwar vor- 264 herrschend in den wärmeren Ländern der gemässigten Zone : in den Ländern auf beiden Seiten des Mittelmeeres, im Orient und im südliehen Sibirien ; ferner auf der Siidhälfte : auf dem Kap (hier allein 18 Arten), in Ostafrika und auf den Maska- renen. Aus den nördlichen Leandern des Orientes kannte man bis jetzt 6 Arten, zu denen ich noch 2 durch meine beiden Reisen hinzufügen kann; eben so viel habe ich aber nicht gefunden, die andere Reisende gesehen haben. Deutschland besitzt nur 4 Arten, und zwar 3 mit dem Oriente gemein- schaftlich. A. ofßcinalis L. wächst weniger in den Niede- rungen, sondern hauptsächlich auf den steppenartigen Vor- höhen im Norden und Süden des Kaukasus. A. verticilla- tus L. und A. tricarinatus DC. ranken sich am kleinern Gesträuch, an Zäunen und Gebüsch empor, und A. mari- timus Pall. und P. acutifolius L. lieben sandige Stellen am Meere. Die 30 Parideen vertheilen sich nach den Ge- schlechtern auf Nordamerika, wo allein 21 wachsen, auf das Kap, auf Europa und Asien. In den nördlichen Ländern des Orientes wachsen 2, in Deutschland nur 1,'von jenen beiden verschiedene Art. Ich fand nur P. incompleta Bieb. , die in Wäldern wächst. Yon den 50 und einigen Convallariaceen wachsen 3 auf der Südhälfte der Erde , und zwar 2 in Brasi- lien, 1 auf Vandiemensland; alle anderen vertheilen sich auf Europa, Asien, und zwar von Sibirien bis Ostindien, und auf Nordamerika. Aus dem nördlichen Orient kennt man bis jetzt 8 Arten, von denen auch Deutschland 5 besitzt. Ausser die- sen hat unser Vaterland aber nur noch eine Art. Ich habe von beiden Reisen 5 mitgebracht, von denen eine zwar noch nicht beschrieben ist , aber nur verkannt wurde. Alle lieben schattige Stellen, und wachsen daher vorherrschend im Ge- büsch auf Vorhöhen, weniger in Hochwäldern. Die ranken- den Smilaceen kommen hauptsächlich in den wärmeren und 265 heissen Ländern Amerika' s vor; iii Neiiholland und den be- nachbarten Inseln wachsen 12 auf 4 Geschlechter verthcilte Arten , während Ostindien 24 , China 3 , Vorderasien 2 , das südliche Europa 3, Nordafrika 1, die Azoren 2 und die Mas- karenen 1 Art besitzen. Deutschland hat nur am adriatischen Meere 1 Art. Beide Arten, die ich im Oriente fand, kom- men in Hecken, Zäunen und im Vorgebüsch vor, und machen diese in der Regel undurchdringlich. Von den 12 Rusceen wachsen 2 auf dem Kap, 2 in Amerika, 1 auf den Kanaren, alle übrigen hingegen in Südeuropa und in den nördlichen Läudern des Orientes, in denen alleiu man bis jetzt 4 aufge- funden hat; 2 wachsen jedoch auch in Grossbritannien. Von den 3 Arten, die ich aufgefunden habe, wachsen R. Hypo- glossum L. und R. HypopTiyllum L. in Bergwäldern, R, aculeatus L. mehr in Wäldern der Ebene, überzieht jedoch auch an der Küste des schwarzen Meeres weite Strecken. Erste Gruppe. Asparageae Endl. gen. pl. p. 150. Asparagus L. cod. No. CDXX. 1. A. tenuifolius Lam. fl. frauc. III. p. 173. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke gesammelt. 2. A. officinalis L. cod. No. 2460. In Tartarisch - Gru- sien auf Kalk-, Mergel- und Trachytboden, 500—1200' hoch, in Russisch -Armenien auf basaltischem Boden, c. 2700'. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. ß. Serotinus Wierb. in Rchb. icon. fl. Genn. et Helv. X. i. 1123. (968.) Von Karl Schmidt aus Grusien er- balten. 3. A. vcrticillaius L. cod. No. 2472. Am kaspischen Meere in Daghestan auf Molassenboden, 30 — 150' hoch. Aus Grusien und aus der Krim erhalten. 266 4. A. tricarinatas Dec. iu Red. Lil. t. 45 f. Auf seeim- därem Kalk und Mergel im Gau Artanudsh, c. 2500" hoch. Aus Grusicn von Wilhelms erhalten. 5. A. inaritimus Pall. Reis. n. d. südl. Statth. II. p. 329. In Grusien von K. Schmidt gesammelt. 6. A. acutifolius L. cod. No. 2467. Iu Böjükdereh am Bosphor auf tertiärem Kalk und Mergel, 59 — 300' hoch. Zweite Gruppe. Parideae Meisn. gen. pl. I. p. 403. I. Paris L. cod. No. DLIV. 1. P. incompleta Bieb. 11. taur. cauc. I. p. 106. Auf Molasse uud Kalk in Karthli, c. 2000' hoch. Dritte Gruppe. Convalliariaceae. Plantae herhaceae; Flores axillares tubulosi, aut campa- nulati, raceiuum terminalem referentes. II. Poly gonatum Desf. in Ann. du Mus. IX. p. 48. 1. P. multifloruin (Convallaria) L. cod. No. 2481. Aus der Umgehung von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. 2. P. polyantheiiiuiii (Convallaria) Bieb. fl. taur. cauc. III. p. 272. Aus Talysch von K. Schmidt erhalten. 3. P. latifoiium {Convallaria) Jacq. 11. austr. p. 18. t. 232. ß. Pedunculis glabris; unterscheidet sich von der Haupt- art nur durch die unbehaarten Blüthenstiele. Im allgemeinen Herbar zu Berlin befindet sich ein Exemplar , wo die Pedi- cellen weit länger als die Bliithen sind. Von P. glaberri- mum C. Koch weicht P. latifoiium (Conv.) Jacq. durch weit härtere Blätter ab, deren Brcitendurchinesser ausserdem wenigstens den der Hälfte der Länge beträgt , während bei 26? jenem die Blätter 21/a — 3 Mal länger als breit sind. In Gru- sien von Wilhelms gesammelt. 4. P. glalberrimum C. Koch; Canlis angulatus, 9 — 12- phyllus; Folia elliptica, nervosa, subtus glaucescentia, bre- viter petiolata; Pedunculi 1 — 2-flori, erecto -horizontales; Flores horizontales nee cernui, 9 lin. longi, triplo angustio- res quam longi; Filamenta supra medium tubo adnata, pau- lulum stylo et perigonio breviora. Steht dem P. ofßcinalc All. am Nächsten, unterscheidet sich aber hinlänglich durch die knrzgestielten Blätter und durch grössere Blütheu, die kei- neswegs an der Spitze behaart sind. P. latifolium (Conv.) Jacq. ist in der Hauptart am Steugel und an den Bliithen- stielen behaart und besitzt härtere und breitere Blätter. Aus Grusien von K. Schmidt erhalten. Im Kreise Elisabeth qpjal im Gebirge auf Porpliyrboden, c. 3500' hoch. 5. P. verticillatuin (Convallaria) L. cod. No. 2479. In der Krim von Rogner gesammelt. Vierte Gruppe. Rusceac. Suffrutices sempervirentes, ramulis foliaceo-dilatatis, mar- gine vel medio floriferis; Folia squamaeformia. III. Ruscus L. cod. No. MCCLIV. 6. R. aculeatus L. cod. No. 7524. In Imerien und Min- grelien auf Porphyr, Kalk und angeschwemmtem Boden sehr häufig; an der Küste des schwarzen Meeres im Paschalik Trebisond auf Augitporphyrgerölle. 7. R. Hypoglossiun L. cod. No. 7526. Aus der Umge- gend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. 8. R. Myiiophylluin L. cod. No. 7525. Im Gaue Risa des politischen Gebirges auf Augitporphyr, 3500' hoch. Auf 268 dem Nakerale in Imcrien, auf Kalk secuiidäreii Ursprunges, c. 4000' hoch. Fünfte Gruppe. Smilaceae verae. Suffrutices scandentes aut radicantes ; Folia nervosa ; Flores axillares, raro terminales. IV. Smilajc L. cod. No. MCCXXXII. 9. S. excelsa L. cod. No. 7438. Sehr häufig in der Um- gebung von Konstantinopel auf tertiärem Mergel und Kalk, 50 — 600' hoch. Bei Trebisond auf Augitporphyr, 20 — 1000' hoch. In Mingrelien und Imerien auf Kalk und Por- phyr bis zu 1500' Höhe. 10. S. aspera L. cod. No. 7437. Mit der vorigen Art und unter gleichen Verhältnissen bei Konstantinopel und Tre- bisond. Dioscoreae. Man kennt bis jetzt über 100 Dioscoreen , die mit we- nigen Ausnahmen in den heissen Ländern Amerika's , Ost- indiens und dessen Inseln wachsen. Einige kommen in Japan und vielleicht in China, ein Paar im südlichen Ostafrika uud eben so viel im Oriente vor. Von den letzteren breitet sich die eine durch das südliche Europa aus und wächst selbst noch an Zäunen und im Gebüsche im Süden Deutschlands» Tamus L. cod. No. MCCXXXI. 1. T. communis L. cod. No. 7435. Bei den Herkules- bädern im Banate; auf deu ersten Höhen im Nordost des un- tern Kaukasus in Tartarisch-Grusien auf Mergel und Por- phyr, c. 1500' hoch. Im Kaukasus ohnweit der Rionquellen auf Porphyr, Thonschiefer und Urgestein, c. 5500' hoch. 269 2, T. cretica L. cod. No. 7436. Im Gundelsh. Heibar als Tamnus trißdifolio ex Ponto. Typliaceae DC. bot. gall. p. 482. Von den 16 Tgphaceen wachsen nur 3 auf der Süd- hälfte der Erde, und zwar in der neuen Welt, 2 in Neuholland, 1 kommt in Aegypten und 1 in Ostindien vor, alle übrigen gehören der gemässigten Zone, aber keineswegs den wärme- ren Ländern derselben an. Im Allgemeinen sind es dieselben Arten, die in der neuen und alten AVeit, so wie in Asien und Europa wachsen. Iu den nördlichen Ländern des Orientes hat man bis jetzt 4 Arten aufgefunden; diese kommen aber auch zu gleicher Zeit in Deutschland vor, was aber ausser- dem noch 4 besitzt, so dass die Gesammtsumme 8 beträgt. Alle Typhaceen und auch die des Orientes lieben Sümpfe, Teiche und überhaupt mehr stehende Gewässer. I. Sparganium L. cod. No. MCXXXVII. 1. S. ramosum Huds. fl. augl. ed. 2. p. 401. Aus der Krim von Rogner erhalten. II. Typha L. cod. No. MCXXXVI. 2. T. minor Sm. engl. bot. t. 1457. In Grusien von Wil- helms gesammelt. 3. T. latifolia L. cod. No. 7045. In den Sümpfen und Teichen Grusiens, der kaspischen Provinz und am untern Ku- ban, so wie auf der Halbinsel Taman. 4. T. angnstifolia L. cod. No. 7046. In und an Teichen und Seen Grusiens und Kaspiens; im Gaue Pcnnek. 270 Aroideae Rob. Br. prodr. p. 333. Ueljer 300 Aroideen kennt man bis jetzt, findet sie aber nur vorherrschend unter den Tropen und in den wärm- sten Ländern der gemässigten Zone. Am Reichsten ist un- bedingt Ost- und Hinter -Indien und deren Inseln, obwohl auch das heisse Amerika sehr stark vertreten und allein fast 1/s der Gesammtsumme besitzt. Die Südhälfte der alten Welt scheint bis jetzt, wo sie freilich nur noch sehr wenig bekannt ist, sehr arm an Aroideen zu seyn; aus dem heissen Afrika kennt man nur 8, vom Kap sogar nur 1 Art, und eben so viele von den Maskarenen. Auch Neuholland zähltj nur 8 Arten. Japan, China, der Orient und die Länder am Mittel- meere besitzen fast nur aus der Gruppe der Dracwnculineen und Lemnaceen zahlreiche Repräsentanten, und sind sonst nur noch durch 1 xArt aus der Gruppe der Callecn und 1 aus der der Acoreen vertreten. Im nördlichen Oriente hat man bis jetzt 9 Aroideen beobachtet, von denen jedoch 2 noch nicht in Deutschland aufgefunden sind; 3 besitzt hingegen Deutsch- land , die dem Oriente nicht fehlen. Von den 3 Aroideen, die ich im Oriente gesammelt, kommt Lemna trisulca L., wie bei uns, auf der Oberfläche meist stehender Gewässer vor, während Arum Orientale Bieb. Vorhöhen liebt, Dra- cunculus vulgaris Schott aber in Bergwälderu wächst. Erste Gruppe. I. abietina A., 16) L. dryina Ach., 17) .L. dolosa Wahlb. mikroskopisch zu betrachten , wird einräu- men müssen , dass ein gemeinsamer Charakter gar nicht vor- handen ist, er müsste denn etwa so gefasst sein: Apothecia orbicularia s. difformia atra, excipulo vario! — (interdum nullo). Ich habe nur die Arten von No. 3 bis 10 als Typen grösserer oder kleinerer Gruppen beibehalten, an den ande- ren aber so wesentliche Abweichungen im Fruchtbau gefun- den, dass sie fernerhin keine Leeideen bleiben dürfen. — No. 1 und 2 haben eiu Excipulum compositum, apothecia bi- formia lecidina s. lecauoriua, wie Pyxine und Dirina, — unterscheiden sich von beiden nur durch den Discus primi- lus aperlus. Wollen wir die offene und geschlossene Schei- be als eiu wesentliches Gattungsmoment betrachten, so müs- sen No. 1 und 2 eine eigene Gattung bilden, für welche ich den Namen Diplotomma vorschlage; wo nicht, so können sie mit Pyxine verbunden werdeu. Abgesehen von dem angege- benen Merkmal, sind auch Pyxine sorediata (Lecidea Eschw.) und L. canescens einauder oft zum Verwechseln ähnlich, — erstere steht nur noch höher, strebt schon durch den freigewordenen, unten berindeten, schwarzen, mit Haf- tern versehenen Thallus zu den Parmelien hinauf. Ehe ich mich zu etwas entscheide , will ich nur noch verschiedene Meinungen hören. Den Einwurf lasse ich aber nicht gelten, 358 dass bei L. canescens, L. albo atra die thallodische Um-, kleidung des Gehäuses zufällig sei — , sie ist sicher wesent- lich, wird überall angetroffen, gehört mithin zum Charakter dieser Arten und ist den Leeideen fremd. Es ist kein me- chanisches Mitemporheben der Kruste, wie bei L. conjfuens, Id. ambfgua , selbst L. parasema zuweilen , — sondern ein gesetzlich sich immer wiederholendes Vorkommen. 28. Placodiuin Collapisma Ach. Eine Grenze zwischen ihr und PI, murorum existirt nicht, wie ich Jahrb. der Gwk. 1. 3. 146. nachgewiesen habe. Wer beide Arten , wo sie in Menge wachsen, aufmerksam beobachtet, muss zu demselben Resultate gelangen. Ausgezeichnet ist Collapisma aber, und immerhin mag sie als Species gelten. 29. Lecidea albo -atra Hoffm. Conf. No. 27. Anm. 30. Biatora (Lccanoral) ©clirinaeta Ach. Univ. 380. Ich möchte sie (wie B. polytropa var. intricata) zu Bia- tora ziehen, wenigstens nach den vorliegenden Formen. 31. Biatora {Zeoral) aurantiaca Lghtf. Diese Spe- cies muss noch genauer studirt werden. 32. Iiecidea canescens (Dies,) Disco pruinoso. Conf. No. 27. 33. I*ecanora subfusca Ach." Disco pallide fuseo uudo. 34. Roccella tinetoria DC. pr. Cap di Leuca. 35. HJephroma papyraceum (Hoffm.) c. fr. 36. Verrucaria Micula ? Fw. s. V.punctiformisVzvs.'* Unbestimmbar, weil die (keulenförmigen, langgestreckten) Schläu- che ohne Sporen sind. 37. Imbricaria Acetabuluin (Neck.) forma incisa Wallr. Promont. del Gargano. 38. STephroma papyraceum (Hoffm.) sterile, laeviga- tnm , fuscuin. Conf. No. 35. 359 39. Chroolepus aureus Ag. 40. Sticta linita Ach. sterilis, coralloidea. 41. Lecanora subfusca Ach. var. argentea Hoffm. 42. - - Ach. Kruste und Apothecieu mit parasitischen, schwarzen Punkten. 43. Lecidea canescens (Dks.) Ach. Discus primitus pruinosus. 44 a. Urceolaria Yillaraii Ach. Conf. Fw. in Linnaea 1843. p. 19. No. 28. 446. U. scrnposa var. arenaria. Ohne Erythrin. Kxu- stenwarzeu kleiner , gedrungener als bei a. 45 a. Psora decipiens Hoffm. 45 b. Colleina crispum Schaer. Conf. Fw. in Linnaea 1843. p. 255. 56. C. cheileum Ach. Fr. Fries nennt jetzt das C.pulposum Ach., Bernhardi: C. crispum L. , ob aber Linne wohl C. crispum gekannt und zu unterscheiden gewusst habe tou C. marginale, C.pulpo- sum Ach. etc., ist stark zu bezweifeln; es wird in dem einen Herbar diese, in dem andern die zweite, dritte Art als Ori- ginalpflanze des C. crispum Linn. zn finden sein. 46. Colleinatis spec. initia, sterilia. Unbestimmbar. 47. Colleuia turgiduin Ach. Syn. 313. der Beschreibung nach. Hooker trennt es von — Fries verbindet es mit — C. multipartitum Sm. Das erste Verfahren scheint mir das wahrscheinlich richtigere; dem letztern zufolge müsste diese Flechte C. turgidum u. lobatum heissen. Maglic. 48a. C. papulosuin Ach. unbedenklich, doch weder C. granulosum Schaer. = C. cristatum (L.) Fr., noch C. mar- ginale (Huds.) , die S chleicher'sche Pflanze obigen Na- mens nach Schär er. Ich ziehe es zu dem, was ich für C. intest Uniforme Schaer. halte und früher C. concinnum genannt, pr. Maglic, 360 48 b, Collema crispuin Schaer. rar. laciniatum Fw. C. cheilcutn rar. Ach. Fr. 49. Pertusaria Wulffenii DC; dabei: b) Lccanora subfusca L. c) Lecidea enteroleuca , flavida Fr. d) Verrucaria punctiformis. 50. Itecidea canescens (Dks.) Ach. Disco pruinoso. Conf. No. 27. 51. Endocarpon Guepini Fr. Ich halte es dafür. Mein Exemplar von Montagne ist freilich nur pfenniggross und sehr jung, deshalb ihm unähnlich. Sporen fand ich bei'No. 51. nicht. Die zurückgerollten Thallnsränder, die fleischfar- bene, ins Violettgraue sich verfärbende Unterseite mit ver- flachten, oft in geschlängelte Riefen zusammengehenden Wärz- chen weichen von E. miniatum ab. 52. Collema ceranoides Borr. E.B. s. C. cristatum(L.) Fries var. incisum Schaer. ? Spie. 541. pr. Ancona. 53. Cladonia vertieillata Hoflm. 54. Collema flaeeidum Ach. 55. Peltigera polydaetyla Hoflm. 56. Zeora coronata (Flk. !) D. L. 151. Das Vorkom- men auf Rinde ist interessaut. Durch apothecia biformia und die Sporen himmelweit, durch erstere sogar generisch von „Lecanora triptopht/lla Ach." verschieden. Uebergänge habe ich niemals gesehen! 57. fehlt. 58 a. üeptogium tremelloides L. corullinum. 586. Conioloina coccineum Flk. (D.L. 21.)? s. nov. sp. Die Form der Apothecien ist abweichend und die 3 — 4mal acheidewandigen Sporen werden endlich braun. Conf. C. coccineum var. purpureum Eschw. in Mart. Brasil. 170. Eschweiler's Varietäten sind nicht selten Arten. 361 59. Psora vesicularia Hoffm. Das intensive Ergrünen des Thallus beim Anfeuchten, welches bei No. 67. nicht statt- findet, ist bemerkenswert. 60. Lecanora sufofnsca (L.) Ach. disco opaco saturate atro-fusco margine saepe aunulatim rimoso. 61. (An Fagus, Querem in den Abruzzen.) — ? — 62. Keine Flechte. 63. Cladonia pyxidata Pocillum Fr. 64. Collema intestiniforme Schaer.? rar. earplanatum Fw. (7. concinnum Fw. in litt. 65. Fehlt. 66. Cladonia endiviaefolia Mich. 67. Psora vesicularis Hoffm., Link, emend. 68. Cetraria glauca, fallax Ach. 69. Roccella tinetoria DC. neigt sich zu R. fueifor- mis hin; womit aber nicht gesagt sein soll, dass beide Arten nicht verschieden wären. 70. Rainalina calycaris L., Fr. steril. Der R. mein- branacea Laur. nahe kommend. 71 ff. Iiccidea epigaea (Pers.). Isole Petagne. 71 hb. Cladonia fnreata Hoffm. 71 cc. - pungens Schaer. var. foliosa Flk. 72.? Collema cristatum (L.) Fries rar. nostochinum Fw. sehr wahrscheinlich; habe ich auch von Neufchatel. 73. C. cristatum (L.) Fries. C. auriculatum Hoffm, 74. Biatora (Zeoral) aurantiaca (Lghtf.) var. ery- thrella A. (Conf. No. 31. 75.) 75. B. (Zeoral) aurantiaca (Lghtf.) var. erythrella A. 75 6. fPlacodium lentigerum (Web.). 76. Zeora ferruginea (Huds. !). 77. - - (Huds. !). Die Apothecia bifortnia der Gattung scheinen hier und bei der Z, ? aurantiaca zu 362 verschwinden, die biatorinische Fruchtform ist die vorwalten- de. Doch wir besitzen auch nicht eine einzige scharf be- grenzte Gattung conf. Lecidea No. 27., ja kaum eine scharf begrenzte Species; doch das ist am Flechtenstudium für mich gerade das Anziehende, Fesselnde. 78. Urceolaria scruposa Ach. 79. Ephcbe pubescens goniinica. 80. Lecidea iinmersa Ach. 81. - variegata Fr. var. subcontigua Fw. Apo- thecien aus der Kruste entspringend ; Gehäuse ursprünglich ringförmig , mit stumpfem, eingebogenem uud ange- drücktem Rande. Keimboden zuerst farblos, dann von der Mitte aus sich bräunend schwärzend, zuletzt in das Gehäuse verschmelzend, so dass alle Apothecien ein napfförmiges Ge- häuse, wie L, contigua Hoffm., zu haben scheinen. Diesel- ben Phasen durchläuft lt. ambigua Ach., von der ich die ähnliche Bildungsstufe auch als var. subcontigua bezeichne. 82. Verrucaria rnpestris Schrad. a. calciseda DC. 83. Iinbricaria parietina (L.) var. coralloides. Sehr interessant. 84. Collema marginale (Huds.) sterilis, thallus morbosns. 85. Urceolaria calcarea (L.) forma monstrosa. 86. Collema marginale (Huds.) juvenilis. (Hypothecium duplex.) 87. Placodiuin saxicola (Pollich.) var. 88. Lecanora spadicea Fw. (nov. sp.). L. crusta verrucoso-squamulosa spadicea intus albo- pallescente interdum granulosa nigrofusca ciuereo-pruinosa granulis difformibus crenulatis; apotheeiis e verrucis oriundis adnato-sessilibus margine thallode obtuso, disco opaco pia- no, rufofusco dein tnmidulo marginem exeludente. 363 Asci clavati I. oblongo - clavati sporis Suis oblongo- cylindricis didymis paraphysibus strictis apice incrassatis Landern subclavatis. Es siud mehrere Momente , welche diese Flechte von Zeora cervina entfernen. Ausser dem habituellen Ausdruck sind es der Mangel eines eignen Randes der Scheibe, die in- nere, blassgelblich schimmernde Kruste, die Beschaffenheit der Paraphysen, Schläuche, Sporen und die Anzahl der letzteren. Trib. Genus 10, 42. Sect. Spec. IV. 28. Lieh, truncicoli 7. Lecidea parasema Ach. rar. denudata Schaer. Oliven in der Terra di Otranto. Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. III. 26. Lieh, saxic. 12. Zeora ery- throcarpia (Pers.) Fr. S. 0. V. Promontorio del Gargano. Tr. G. 10, 42. Sect. Sp. V.E. 69. Lieh, saxic. 15 b. Lecidea contigua Hfftn. «. diseiformis Fr. L. S. 376. Otranto. Tr. G. 9, 31. Sect. Sp. 24. Lieh, saxic. 16. Placodium mu~ rorum Hffm. var. dealbatum Fw. Otranto. .Tr. G. 11, 44. Lieh, saxic. 19. Opegrapha calcarea Ach. Isole Petagne. Tr. G. 21, 102. Lieh, saxic. 20. ? Lichina conßnis (Grev.?). Cap di Leuca. Tr. G.< 10, 41. Sect. Sp. III. 47. Lieh, truncic. 26. Biatora isabellina Fw. ad int. Otranto. Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. IV. 50. Lieh, saxic. 30. Zeora ochri- naeta (Ach.) Promontorio del Gargano. 364 Das zusammengesetzte (innen eigne } aussen thallo- dische Fruchtgehäuse, die ursprünglich offene , auf der gonimischen Schicht ruhende Keimplatte bilden den Frucht- charakter von Zeora. Daher hat Zeora apothecia bi- formia, bald Scutellen (thallodisch gerandete), bald Pa- tellen (eigengerandete) , oder lecanorinische und biatori- nische Früchte. Auf diese Zweigestaltigkeit der Flechten- frucht bei einer und derselben Species, z. B. in Zeora, Psora, Diplotomma, lege ich ein grosses Gewicht: wollte man leichtsinnig hierüber hinwegsehen, so wäre der Unterschied zwischen Coenothalamen und Idiotha- iamen aufgehoben und eine Brücke von einer, fast zu allen Gattungen gebaut. Das eigne, ans der Frucht- substanz, nämlich dem Keimboden, gebildete Gehäuse muss ebensowohl dem thallodischen Gehäuse gegenüber gestellt werden, als Frucht und Thallus selber Gegen- sätze sind. Deshalb trenne ich Zeora von Lecanora, wo die nachte Keimplatte im thallodischen Gehäuse liegt, und dieses ursprünglich geschlossen ist. Die zahllosen Veränderungen und Umwandlungen, wel- chen die Früchte unterworfen sind, dürfen nicht irren, man hat die Gattung allein nach ihren typischen For- men und deren Kntwickelung zu beurtheilen. Alle Ent- wickelungsstadien einer Zeorenfrucht lassen sich an Z. coaretata beobachten. Zieht sich in rückschreitender Metamorphose die Markschicht aus dem Gehäuse zurück, so ist es psorinisch geworden, d. h. es besteht nur aus dem eignen innern Gehäuse und der dasselbe bekleiden- den thallodischen Rinde. Die Keimplatte ruht aber im- mer noch auf der gonimischen (bei Psora auf der Mark-) Schicht. Dürftige Exemplare einer solchen Z. coaretata können sogar der gonimischen Schicht entbehren, sie 365 kann absorbirt sein , und da wäre jeder Unterschied zwi- schen ihr und einer Psora geschwunden. Hat nun auch die thallodische Rinde des Gehäuses sich zurückgezogen, oder, was noch häufiger ist, hat von vorn herein kein thallodisches Gehäuse sich entwickelt gehabt, so sehen wir in Z. coarctata eine offenbare Biatora. Eine sol- che sandte mir noch kürzlich v. Zwackh aus Heidel- berg in Z. coarctata var. ornata Smf. (= Biatora glebulosa Bischof, von Schriesheim bei Heidelberg). — Man muss also die Formcnkreise einer Species kennen, aus diesen die typischen Gestalten hervorheben, und nach ihnen die Gattung bestimmen. Einzelne, aus dem Zu- sammenhang herausgerissene Formen wird man immer Gefahr laufen, falsch zu beurtheilen, und Z. coarctata bald für eine Psora, bald für eine Biatora verkennen können. Der Fall tritt nun auch bei Z. ochrinaeta ein: die meisten Früchte der vorliegenden Formen sind biatori- nisch ; doch finden sich auch andere mit thallodischem Rande vor, und da Acharius seine Lccanora ochri- naeta Synops. 162. ebenso beschreibt, so nehme ich keinen Anstand , diese Species für eine Zcora zu halten. Doch auch Zeora ist eben so wenig , wie irgend eine andere Flechtengattung abzugränzen« Es giebt Arten mit ursprünglich geschlossenen Früchten, wo aber immer das Excipulum compositum intus idiogenum extus thal- lode und die Apothecia biformia scutellata 1. patellata typisch bleiben. Derselbe Unbestand des Charakters lässt sich bei Lecidea z. B. nachweisen, wo bei Sect. V. Epi- tnelas A. Ceratocarpaet wie Lecid. immersa, L. atro- brunnea eine starke Annäherung an Biatora (von der andern Seite in Biatora rivulosa eine ebenso starke 366 Annäherung an Lecidea) — bei Sect. V. JF. Aglaeae in L. spectabilis , L. aglaea, wegen des Yerschwindens jeder Spur von Gehäuse eine Hinneigung zn Arthonia stattfindet. Es giebt sogar Leeideen, deren Apothecien ursprünglich geschlossen sind, wie Lecidea protrusa Fr., L. Leptoclina Fw., L. Schaereri Fw. (Catyc. sajea- tile Schaer., keine Trachyliay deren Gehäusebau ein ganz anderer ist). — \ Tr. Gen. 9, 33 b. Sect. Sp. 1. Lieh, truncic. 32. Diplotomma canescens (Dicks.) Quercus Aegilops bei Lecca (Terra di Otranto). Der Gattungscharakter ist: Ein doppeltes Fruchtge- häuse, das äussere, thallodische unvollkommen (nnr aus ThaHusrinde [ohne Mark und gonimischer Schicht] ge- bildet), das innere, idiogene (eigne) schwarz. Apothe- cien zweigestaltig, scutellarisch (psorinisch) oder patel- larisch (leeidinisch). Die Keimplatte ruht auf der Mark- schicht, der Keimboden ist einfach. Diplotomma verhält sich zu Psora, wie Lecidea zu Biatora; die letzteren sind Idiothaiamen , die beiden er- 6teren aber Coenothalamenl Das bei Zeora Gesagte findet zum Theil auch hier Anwendung. Tr. G.4, 16. Lieh, truncic. 35. Nephromapapyraceum (ttffm.). Neapel. Tr. G. 5, 23. Lieh, truncic. 40. Lobaria linita (Ach.) Link. Neapel. Tr. G. 9, 33 b. Lieh, truncic. 43. Diplotomma canescens (Dicks.) Fw. Terra di Otranto. Tr. G. 22, 108. Sect. Sp. II. A. 12. Lieh, truncic. 47. Collema (turgidum Ach.) multipartitum Sm. Der Smith'sche Name hat wohl jedenfalls die Priorität. 367 Presso Maglie della Terra di Otranto. Tr. G. 9, 33. Sect. Sp. 9. Lieh, truncic. 47bis. Psora taba- cina (Ram.). Presso Maglie della Terra di Otranto« Tr. G. 22, 108. Sect. Sp.II. B. 16. Lieh, truncic. 48 b. Coile- ma cristatum L, Fr. var. tenuatum Fw. Presso Maglie. No. 45 b. = 48 b., die ich früher für C. crispum Schaer. angesehen, muss ich jetzt, nach genauer Vergleichnng mit dem evidenten C. crispum Seh. au9 Luxemburg, März 1848, davon trennen. Es kann nur eine verzärtelte, dem C» crispum stark verähnlichte Form von C cristatum Fr. (= C. auricu- latum Hoffm.) sein, und ich gebe ihr nun lieber den obi- gen Namen. Tr. G. 16, 67. Lieh, trunc. 49. a. Pertusaria Wulffenii DC. a'. P. albescens Fw. Tr. G. 9, 34. Sect. Sp. 1. 5. b. Lecanora subfusca Linn. Tr. G. 10, 42. Sect. Sp. IV. 31. c.Lecidea enteroleuca* oli- vacea Fr. L. E. 331. Tr. G.17, 77. Sect. Sp.II. B. 18. d. Verrucaria punetifor- mis Pers. Tr. G. 10, 41. Sect. Sp. III. 45. e. Biatora exigua Chaub. Tr. G. 19, 87. f. Pyrenolhca .... Dürftiger Anflug, des- halb unbestimmbar. Olivenbäume. Tr. G. 9, 33b. Sect. Sp. 1. Lieh, truue. 50. Diplotomma ca- nescens (Dicks.) Fw. Tr. G. 15, 63. Lieh, trunc. 51. Endocarpon Guepini Fr. Promontorio del Gargano, auch schon in Istrien, Dal- matien. 368 Tr. G.22, 108. Sect.Sp.II.B.14. Lieh, träne. 52. Coilema ce- ranoides Borr. Grabenränder bei Ancona, Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. II. 7. Lieh, trunc. 56. Zeora coronata (Hoffm.) Fw. Flk. D. L. 151. Diese nebst Z. tnicrophylla Sw. und Z. brunnca Sw. sind typische Zeoren. Tr. G. 11, 53. Lieh, trunc. 58b. Conioloma coccineum Flk. Abbruzzen, auch in Rom im Garten des Vatican. Tr. G. 22, 108. Sect. Sp. II. B. 13. Lieh, trunc. 64. Coilema concinnum var. cvplanatum Fw. (ad. int.). Monte Comero. Durch v. Zwackh weiss ich jetzt, wie Schaerer diese Form beurtheilt: er bringt sie zu C. tenax Sw. var. multißorum Schaer. Dahin gehört sie gewiss nicht!! Soviel ist nun gewiss, dass C. inte st ini forme Schaer. etwas Anderes ist. Ich muss daher den ihr 1840 gege- benen Namen festhalten, bis ich einen älteren Namen dafür weiss. (Etwa C. formosum Ach.? Fries Lieh. Eur. Edit. nova wird das aufklären. Tr. G. 10, 42. Sect. Sp. 1.4. Lieh, trunc. 71a. Lecidea epi- gaea (Pers.). Isole Petagne. _ _ . - Sect. Sp. V. B. 46. Lieh, saxic. 81. Lecidea va- riegata Fr. var. subcontigua Fw. Tr. G. 5, 21. Sect.Spec.21. Lieh, saxic. 83. Imbricaria pa- rietina L. DC. var. coralloides. Isole Petagne. Tr. G.9, 34. Sect.Sp.l. 11. Lieh, saxic. 88 a. Lecanora spa- dicea Fw. ad int. . a'. var. inclusa (Wallr.) a". var. albescens Fw. 369 Tr. G.5, 21. Sect. Sp.2i. Lieh, saxic. 88 b. Imbricaria pa- rietina L. var. eetanea Ach. Tr. G. 9, 31. Sect. Sp. 24. Lieh, saxic. 88 c. Placodium muro- rum Hoffm. var. cirrochroum Ach. Tr. G. 17, 75. Sect. Sp. 1. Lieh, saxic. 88 d. Trichothecium fuscellum (Turn.) Fw. Tr. G.9, 32. Sect. Spec. IV. 57. Lieh. saxic. 88 c. Zeoraauran- tiaca Lghtf.*). Isole Petagne. Alle diese auf einem Stein. Tr. G.9, 32. Sect. Spec. 1.1. Lieh, trunc. 89. Zeora plnmbea (Lghtf.) Fr. L. E. 87. Tr. G. 9, 32. Sect. Spec. II. 14. Lieh, trunc.90. Zeora hypno- rum Ach. Tr. G. 9, 34. Sect. Sp. I. 7. Lieh, trunc. 91. Lecanora pal- lescens var. upsaliensis L. Fr. L.E. 132. Tr. G. 10, 40. Sect. Sp. 3. Lieh, trunc. 92. Heterolhecium . triptopTiyllum (Ach.) Fw. Tr. G. 13, 58. Lieh, trunc. 93. Calycium roseidum Flk. D. L. 42. — — Lieh, trunc. 94. Fungus ? Tr. G. 11, 44. Lieh, trunc. 95. Opegrapha varia Pers. var. signata DC. Tr. G. 7, 28. Lieh, trunc. 96. Gyrophora cylindrica Ach., von welcher Fries S. V. Sc. glaubt, dass sie doch eigne Art sei. Tr. G. 5, 20. Lieh, trunc. 97. Sticta aurata Sm. Delise. Altamosa. *) Die vollkommensten Formen dieser Art , wie die verwandten Z. vitellina Ehrh. , z. ferruginea Huds. , Z. cerina Hdw., ha- ben Excipula composita, sind deshalb Zeoren. 22r Bd. 3s Heft. 24 370 Tr. G. 5, ?3. Lieh, truno. 98. Lobaria herbacea (Hnds.) Link. Basilicata. Tr. G. 9,34. Sect.Sp.II.23. Lieh, truue. 99 a. Lecanora $cru- pulosa Ach. ! Fr. L. S. 320. ! L. crusta membranacea verrueulosa albicante, hypothallum nigrum vix obtegente, apotheeiis adnatis minutis disco fusco margine thallode crenulato. — Asci oblongo - obovati sporis sim-plieibus ovalibus copiosis (16 — 24!) hyalinis. Der L. Hageni ähnlich, und von Flörke auch für diese gehalten, die aber längliche Sporen mit einer centralen Querscheidewand besitzt. Dabei: Tr. G. 9, 32. Sect. Sp.IV.56. Lieh. tnmc.99b. Zeora cerina Hedw. var. pyracea Fr. (Lecid. luteo-alba Ach.) Tr. G. 10, 41. Sect. Sp.II. 17. Lieh. trunc.99c. Biatora ano- mala u. cyrtella Schaer. apotheeiis fuscis margine pal- lidiori, in humido hyalinis. Asci e clavato oblongo - ovati sporis octonis oblongis uniseptis. (Hypothallus albus.) Tr. G.10, 41. Sect. Sp.II. 17. Lieh. triinc. 99 d. Biatora ano~ mala «. fusco -nigra Fw. Apotheeiis fusco -nigris sub- lecidinis; excipulo ceraceo crassiusculo integro; asci cla- vati, sporis biseriatis octonis oblongo - cylindricis tri- septis. Die Formen c. und d. kommen auch bei uns yor ; auch hier variiren die Sporen 1 — 3scheidewandig ; letzteres haben die der Lecanora subfusca nie! Die vollkom- mensten derselben, die ich gesehen habe, z. B. an Lt. subfusca var. earpansa Flk., waren oval - länglich , mit 2 fast endständigen Zellenkernen. Tr. G. 9, 36. Lieh, triinc. 100. Urceolaria scruposa (L.) var. thelotremoides Fw. Lamina secedente margine coaretato 1. introflexo. Kalk. Promontorio del Gargano. 371 Kalilauge entwickelt kein Erythrin. Eignes Gehäuse schwarz, Sporen braun, länglich, mauerförmig. Alle diese Merkmale hat sie mit U. scruposa L. gemein, so auch die äussere Form. Tr. G. 17,75. Sect.Sp.III.A.7. Lieh, trimc. 101 a. Verruca- via alba Schrad. Peritheciis iutegris. Asci cylindrici, sporis verticaliter uniseriatis hyalinis didyrais 1. diblastis. Tr. G. 11, 44. Lieh, trunc. 101b. Opcgrapha varia Pers. Tr. G. 10, 43. Sect. Sp. 3. Lieh, trunc. 102. Coniangium drj/i- ii um (Ach.) Fw. C. excipulum cupulae carbonaceum. Asci clavato-fusi- formes (elongate - napiformes) sporis oppositis aciculari- bus polyblastis 1. polyseptis fragilibus; paraphyses nodu- loso-articulatae. . Ist der märkischen Form in Flk. D. L. 141. v ollkom- men gleich. Tr. G. 10,41. Sect. Sp. II. 7. Lieh, trunc. 103. BialoraGrif- fithii (Sm. Hook ) , B. mixta Fr. , B, anomala Flk. Liehen Grifßthii Sm. hat jedenfalls die Priorität. B. mixta ist ein in der Flechtenliteratur vor Fries unbe- kannt gewesener Name. Tr. G. 10, 41. Sect. Sp. III. 48. Lieh, trunc. 104. Biatora quernea (Dicks.). Tr. G. 10, 43. Sect. Sp. 6. Lieh, trunc. 105. Coniangium ve- latum (Wallr. Fw.), sporenlos. Tr. G. 9, 36. Sect. Sp. 4. Lieh, trunc. 106 a. Urceolaria ver- rucosa Ach. (Fr. L. E. 186.) Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. II. 9. b. Zeora Hooheri Sm. Schläuche keulenförmig - länglich bis ellipsoidisch- sackförmig; Sporen ziemlich gross, 6 — 8, zweireihig oder fast kugelig - geballt, länglich, gezweit, braun. 24» 372 Schläuche 232 Mp. lang, — 142 Mp. breit. (Mp. — 0,00001 par. Zoll.) Sporen lang: 118, 146, 153, 169 Mp. Mittel 151 Mp.; breit: 31, 16, 47, 49, 57 Mp. Mittel 46 Mp. Von der Z, Hookeri Sni. sind nur einzelne Apothecien vorhanden. Fr. S, V. Scand. hat sie unter den Zeoren ; ich kenne diese Speeies noch nicht genugsam. Tr, G. 9, 32. Sect. Sp.lV.56. Lieh, trunc. 106. c. Zeora ceri- na Hedw. d. chloroleuca E.Bot. Nur wenige Apothecien mit olirenf. - gelblicher Scheibe und dottergelbem Rande. — Kalilauge färbt die Schlauch- schicht purpurroth. Sporen ellipsoidisch- bauchig, glän- zend, mit endständigen Zellenkernen. Tr. G. 10, 41. Sect. Sp. II. 16. Lieh, trunc. 106 d. Biatora vernalis y. 2. atrofusca, atraFvr. Asci oblongi, spo- ris simplieibus ellipsoideis. Tr. G. 9, 31. Sect. Sp.l. Lieh, trunc. 107. Placodium cras- sum Huds. forma speciosa, disco rufo. Im Thallus identisch mit Schaer. Lieh. Helv. 343. Exemplar rechterhand, nur ist die Scheibe rothbraun, wie dies aber auch Fries L. E. p. 101. angiebt. Vorerst weiss ich Placodium und Lccanora nur nach der Form des Thallus zu unterscheiden, die dort placo- disch, hier lepodisch ist. (Ich nehme diese Ausdrücke in einem andern Sinne, als Körber's Grnndriss, behalte den altherkömmlichen Begriff für placodisch = thallus crustaceus effiguratus bei, und substituire für lepodisch den thallus crustaceus uniformis. Körber's thallus pla- codes wäre Wallr o th's thallus phyllodcs oder, wie man will , der alte thallus foliaceus). Jener Unterschied allein (zwischen Placodium und Lccanora) scheint nicht hin- 1 373 zureichen, da Zeora Fr. , Diplotontme, Catolechia pla- codische und lepodische Thallusformeu umfassen. Abgesehen von den verschiedenen Gehäuseformen all' der Arten, die Link (Handb. III. 188 — 192.) unter Placodium vereinigt , vermochte ich bei keiner die aus- schliesslich rundzellige Struktur des Thallns ohne alle Faserzellen zu erkennen, letztere kamen überall mit Hülfe von Kalilauge oder Salzsäure und Jod zum Vor- schein. Montagne hat aber durchaus Placodium DC. neben Zeora Fr. wiederhergestellt (Körber's Grund- riss p. 196.97.), wozu er doch seine guten Gründe ge- habt haben muss. Im Text seines Apercu morphologique de la Familie des Lichens (d'Orbigny Dict. Vol. VII. Lichens) giebt er nur 2 Beispiele für Placodium Montg. an: . PI. sajeicola Poll. und PI. murorum Hoffm. , aber an diesen beiden finde ich grade den Charakter des Fruchtgehäuses verschieden: PL murorum mit ihren nächstverwandten PI. elegans und PI. Callopisma Ach. haben das Gehäuse von Zeora, wohin ich sie auch ge- stellt haben würde. Doch Montagne ist ein zu gründ- licher im Gebrauch des Mikroskops erfahrener Flechten- forscher, als dass ich mich entschliessen könnte, seinem Gattungscharakter von Placodium vorzugreifen , und so lasse ich Placodium DC. einstweilen stehen, und ver- stehe darunter Parmelia Sect. V. Placodium Fr. Lieh. Eur. mit Ausschluss solcher Arten, die ich entschieden als Zeoren erkannt habe, voraussetzend, Montagne möge eine ähnliche Gruppe unter Placodium vereinigt haben. — In meinem Conspcctus (Mss.) habe ich mm Lieh. Gymnocarpi crustacei , discocarpi (disco orbiculari). A. Coenothalami (Lccanorinae). 374 I. Anothalami (Gehäuse aus dem Oberen, der Kruste, dem Oberlager). a. einfaches Gehäuse ; 1. einfach, vollständig (aus Rinde, Mark und go- nimischer Schicht), anfangs geschlossen; Keim- platte auf der gouimischen Schicht ruhend. a. Thallus placodisch i.Placodium DC.Mntg.? b. - lepodisch 2. Lecanora Ach. 2. einfach, unvollständig, ursprünglich offen u. s. w. ß. zusammengesetztes Gehäuse u. s. w. II. Catothalami. (Gehäuse aus dem Unterlager, Hypo- thallus, gebildet.) 10. Catolechia Fw. B. Idiothaiami (Lecidinae). a. einfaches Gehäuse. Biatora. Lecidea. ß. zusammengesetztes Gehäuse. HeterotheciumFvr. (Megalospora Meyer et Fw. 1833.). Dies Alles glaubte ich zum Verständniss meiner beigefüg- ten Skizze vorausschicken zu müssen, indem ich noch be- merken will, dass meine mikroskopischen Studien über Placodium noch keineswegs als abgeschlossen zu betrach- ten sind , und ich nur nachgesehen habe, wie es sich mit Link's Charakter dieser Gattung verhalte. Indem ich die Skizze zu PI. crassum copirte und commentirte, schoss mir der Gedanke durch den Kopf, ob nicht in der Abweichung, dass die Keimplatte nicht unmittelbar auf der gouimischen Schicht, son- dern zunächst auf der Rindenschicht ruhe, ein Cha- rakter für Placodium gefunden sei. Ich finde dies in dem Bilde von. Lecanora crassa Ach. Laurer in Sturm fl. Germ. II. fasc. 24. p. 21. taf. 9. Fig.ß. bestä- tigt dies. Dass in meiner Skizze die gonimische Schicht im Gehäuse abgebrochen ist, und nicht mit dem Stück unter 375 den Keimboden zusammenhängt , hat in der Kräftigkeit des von L au r er abgebildeten Exemplars seinen Grund. Lau- rer's Bild bestätigt ferner die Vollständigkeit des anoge- ucn (aus dem Oberlager, seiner Rinde, gonimischen und Markschicht gebildeten) Gehäuses. Dürfte nun PI. cras- sum als Typus für die Gattung Placodium in meinem Sinne (im Montagne'schen wahrscheinlich nicht) gel- ten, so müsste das Schema des umstehenden Conspectus wie folgt abgeändert werden : A. I. tt. 1. einfaches Gehäuse vollständig, anfangs ge- schlossen. a. Keimplatte auf der Rindenschicht des Thallus ruhend (i. e. Apothecien aus der Thallusriude ent- springend), Thallus placodisch 1. Placodium DC. b. Keimplatte auf der gonimischen Schicht ruhend (Apothecien aus der gonimischen Schicht entsprin- gend), Thallus iepodisch 2. Lecanora Ach. Placodium gypsctceum Sm. (Lecanora Smithii Ach.) Laurer. 1. c. t. 10. wäre ein zweites Placodium in die- sem Sinne, wahrscheinlich auch Placodium JLagascae Laur. 1. c. t. 8. (wo aber kein Apothecium, nur in Fig. u4. und B. eine Areola, vergrössert dargestellt, in wel- cher die Mächtigkeit der Rindenschicht Fig B. «. auf- fallend ist). — Laurer's Bild von PI. chlorophanum 1. c. t. 7. ist mir nicht recht verständlich. In Fig. B. geht eine punk- tirte Linie unter der Schlauchschicht hin; das könnte den Keimboden vorstellen sollen; aber zwischen diesem und der gonimischen Schicht liegt noch eine mächtige Masse: sollte das nicht der eigentliche Keimboden sein? wahr- scheinlich; es fehlt auf der Taf. 7. Fig. B. das Zeichen ß, für den Keimboden (p. 17.). 376 Bei der gewölbten Frucht Laur. 1. c. t. 7. fig. C. ist durch die eingedrungene Markschicht S. die gonimische Schicht in die Höhe gehoben, aber weder hier, noch in Fig. B. ist eine Andeutung, dass die Rindenschicht des Thallus unter die Keimplatte hinlaufe. Das bleibt also noch aufzuklären, ob der Fruchtcharakter von PL cras- sum, PI. gypsaceum in dieser und mehreren anderen Arten von Parm. Sect. V. Placodium Fr. vorgefunden werde. — Laur er beklagt selbst, zur Anfertigung der Flechtenbilder für Sturm Fl. Germ. fasc. 24. kein gutes Mikroskop habe benutzen können, dagegen sind die für das 2te Flechtenheft (Fasc. 28.29.) meisterhaft; aus die- sen Bildern habe ich namentlich die Notwendigkeit er- kannt, Psora als Gattung herzustellen. Ich habe über diesen Gegenstand mich ausführlicher ausgesprochen, um Ihnen zu zeigen, dass ich bemüht bin, möglichst gründlich auf die Charaktere der Flechten- f\ gattungen einzugehen, und einen Weg anzubahnen be- gonnen habe, der bis dahin in gleicherweise noch nicht betreten war. Es gehören jüngere Kräfte, jüngere Augen dazu, diesen Weg weiter auszubauen. Tr. G. 15, 63. Lieh, saxic. 108 a. Endocarpon saarorum Chaill. Montagn. (Rchb. et Seh. Lieh. exs. 6.) ' E. miniatum var. monstrosum (crustaceum) Schaer. Ich lasse die Chaillet'sche Benennung stehen, weil Montagne sie angenommen hat, bemerke jedoch, dass ich ein E. fluviatile var. crustaceum besitze und aner- ke e. 108b. atypische, sporcnlose Lecanorenform mit blassgelblich bereifter Scheibe. Tr.G.9, 31. Sect. Sp. 22. Lieh. saxic. 109. Placodium clegam Link a fuhum (Dicks.) Fr. Schaer. L. H. 481. 3TT Tr.G.17, 77. Sect.Sp.III. D.38. Lieh, saxic. 110 a. Verruca- ria coerulescens Fw. ? V. HochsteUeri Sauter Regensb. Flora 1846. p. 88. Peritheciis integris; asci fusiformes , sporis ovalibus simplicibiis uniseriatis. Durch diese Merkmale und die bläuliche Kruste unter- scheidet sie sich von V. rupestris Schrad. — Was Sau- ter 1. c. von V. HochsteUeri sagt, passt nicht auf sie, wohl aber auf V. coerulescens. Otranto. Tr. G. 17,77. Sect.Sp.llI.D.39. Lieh, saxic. 110b. V. ru- pestris Schrd. var. purpurascens Hoffm. Auf demselben Stein- mit 110a. Tr. G. 10, 42. Sect.Sp. V. A.34. Lieh, saxic. 110 c. Lecidea immersa Ach. Ebds. bei 110 a. Tr. G. 17, 75. Sect.Sp. 4. Lieh. saxic. 110 c.Tichothecium ni- grescens (Pers.) Fw. Desgl. Tr.G.10, 42. Sect. Sp.V.D. 65. Lieh, saxic. lila. Lecidea petraca (Wulff.) a. 3. fusca Fw. Tr. G. 9, 34. Sect. Sp.I. 5. Lieh, saxic. 111b. Lecanora snb- fusca L. var! Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. IV. 33. Lieh, saxic. 1 12 a. Zeora varia- bilis (Pers.). — — Lieh, saxic. 112 b. var. Agardhiana Ach. Tr. G. 17, 77. Sect. Sp. III. D. 39. Lieh, saxic. 1 13 a. Verrucaria rupestris Schrd. Tr.G. 17, 75. Sect. Sp. 4. Lieh, saxic. 113 b. Tichothecium nigrescens (Pers.). Sect. Sp. 1. Lieh, saxic. 113 c. Tichoth. fuscellum (Turn.) Tr. G. 10,42. Sect.Sp. Y. A.34. Lieh. saxic. 114. Lecidea im- mersa Ach. var. purpurascens Hoffm. Lecid. Wulffenii Ach. Syn. 45. 378 Promontorio del Gargano. Tr.G. 9, 32. Sect.Sp.IV.45. Lieh, saxic. 115. Zeora lenticu- laris (Ach.) ß. denudata Fw. Lecid. — Ach. Fw. Jahrb. d. Gwk. I. 3. 96. 97. Es ist dies die biatorinische Form einer Zeora , die 1. c. als Lecidea No. 5. p. 107. beschrieben ist. Tr.G. 9, 31. Sect. Sp. 18. Lieh, saxic. 116. Placodium satei- cola Poll. e. * galactinum (Flk.), dispersum Fw. Lieh. 337. A. Tr. G. 9, 32. Sect. Sp. III. 20. Lieh, saxic. 117 a. (sine No.) Zeora cervina (Pers.) et. glaueocarpa Ach. Tr.G. 9, 31. Sect. Sp. 18. Lieh. saxic. 117b. Placodium sajei- cola t. galactinum Flk. D. L. 89. Tr.G. 9, 31. Sect. Sp. 24. Lieh, saxic. 117c. Placodium mu- rorum Holfra. var. citrinum Hoffm. Ansser den im Vorhergehenden angegebenen Veränderungen sind nur noch die folgenden nachzutragen, die aus den Stu- dien im J. 1848 sich herausgestellt haben. Tr.G. 10, 42. Sect. Sp. 1.3. Lieh, trunc. IIb. Lecidea cor al- linoidcs Flk. D. L. 25. — Ist und bleibt, nach dem da- von bisher mikroskopisch Gesehenen, eine Lecidea. Das Mikroskop enthüllt die Irrthümer, welche in der Verbin- dung von Heterothecium triptophyllum 3 Zeora micro- phylla , Biatora uliginosa begangen worden waren. Tr.G. 9, 33 b. Sect. Sp.3. Lieh, trunc. 15 a. Diplotomma cal- careum (Weiss) var. innovans Fw. — Man muss diese Species in ihren verschiedenen Formen kenneu, um sich ein richtiges Urtheil über sie zu bilden. Ihre Apothecien sind zweigestaltig: scutellarisch bei Lecid. calcarea a. Weissii Schaer., der Hauptform , *— und patellarisch bei 3T9 der vorliegenden (analog* den lecidinischen Formen von Dipl. canescens und D. alboatrum). Tr.G.9,32. Sect. Sp. V. 64. Lieh, trunc.24. 85. Zeora calca- rea (Linn.). Diese nebst Zeora gibbosa (Ach.) cum ß. lundensis (Fr.) et Z. cinerea (Linn.) bilden im Verein von noch ein paar anderen Arten eine kleine Gruppe mit auch zxveigestaltigen Apothecien , deren anogenes Gehäuse im unversehrten Zustande kleinzellig berindet ist. Noch bin ich darüber nicht ins Klare gekommen, wie das zugeht, da doch die Thallusrinde nichts ruud- zelliges hat. Die lecidinischen Formen dieser Gruppe entstehen nicht, wie bei den anderen Zeorcn, durch ein allmähliges Verschwinden der thallodischen Gehäuse- schichten, vielmehr durch eine verdunkelte Färbung* — endlich Verkohlung* — des thallodischen Gehäuserandes, die von oben und aussen her das Gehäuse ergreift. So- mit ist diese Erscheinung", wenn auch anders modificirt, ähnlich derjenigen, die an Lecanora subfusca var. glau- corufa (Mart.) beobachtet wird 5 und da ferner ein in- neres idiogenes Gehäuse überhaupt nicht vorhanden ist, 80 werde ich mich wohl genöthigt sehen, diese Gruppe {Zeora Sect. V. Urceolatae) auf Lecanora zurückzu- führen. Demnach können fortgesetzte mikroskopische Studien wohl noch dahin führen, den Artenkreis für Zeora, wie ich ihn bisher angenommen, hier und da enger zu zie- hen ; aber Zeora an sich ist als Gattung festzuhalten, wir bedürfen einer solchen für Z. microphylla, Z. coaretata, Z. iemadophila, für Sect, I. Amphiloma, die überall, wohin sie auch gestellt werden mögen, als anomale Glie- der lästig fallen, den Gattungscharacteren Hohn spre- chend. 380 Tr.G.9, 32. Sect. Sp. IV. 58. Lieh, truiic. 17. 76. 77. Zeora ferruginea Huds. Die Bemerkung zu 77. ist dahin zu berichtigen, dass eben Zeora apoihecia biformia hat, und die vorliegende Eorm die biatorinische ist. Tr. G.5, 23. Lieh, triinc. 40. Lobaria linita Link (Ach.). Ich behalte Lobaria Link so lauge bei, bis neuere monographische Untersuchungen über Sticta mich über- zeugt haben werden, dass sie fallen muss. Delise schrieb seine treffliche Monographie du genre Sticta vor 25 Jahren ; seitdem sind unsere Mikroskope besser s die Ansichten andere. Tr. G.22, 108. Sect. Sp.II.B. 13. Lieh. truncic.48a. Cfr.48a. Collcma concinnum Fw. ad int. No. 48 a. C. papulosum Ach. wird wohl als Varietät und a. explanutum als Hauptform zu betrachten sein. Systematische Ueb ersiebt. 1. Usneaceae. 6. Roccella DC. 1. R. tiuctoriaDC. — Rbh. 64*). 69. 2. Cladoniaceae. 8. Cladonia Hoffm. 1. Cl. endiviaefolia Mich. — R.66. 4. Cl. pyxidataL. — R. 63. 6. Cl. verticillata Hoffm. (cervicor- nis A.) R. 53. 22. Cl. furcata Schreb. R.71bb. 23. Cl. pungens Sin. R. 71 cc. 3. Ramalineae Fee. 10. Ramalina Ach. R. calycaris L. R. 70. 15. Cetraria A. C. glauca A. R. 68. 4. Peltideaceae Fw. 16. Nephroma Ach. N. papyracenm Hffm. R. 35. 38. 18. Peltigera Willd. P. polydaetyla Hffm. R. 55. 5. Parmeliaceae. 20. Sticta Schreb. St. aurata Del. (Sm.) R. 97. 21. Imbricaria DC. 10. I. Acetabulnm Neck. R. 37. 21. I. parietina L. R. 83.88b. 23. Lobaria Link. L. linita A. R. 40. L. herbacea Huds. R. 98. 7. Umbilicarieae Fw. 28. Gyrophora Ach. G. cylindrica Ach. R. 96. 9. Lecanorinae Fw. 31. Placodium DC. Montg. 1. P. crassiun Huds. R. 21. 107. *) Ist die Nummer in Rabenhorst's Sammlung. 381 5. P. lendigcnim Web. R. 3. 75 b. 18. P. saxicola Pall.'R. 87, 1 16, 1 17b. 22. P. elegans Lk. R. 109. 23. P. Callopisma A. R. 28. 24. P. murorum Hlfm. R. 16, 88c, 117 c. 32. Zeora Fr. einend. Sect. I. Amphiloma Fr. 1. 1. Z. plnmbea Lghtf. R. 89. Sect II. Psoroma (Ach.) II. 7. Z. coronata Hffm. R. 56. 9. Z. Hookeri Sm. R. 106 b. 14. Z. hypiioriim Flor. Dan. R. 90 Sect. III. Piacodes Fw. III. 20. Z. cervina Pers. R. 117 a. 26. Z.erytlirocarpia Pers. R. 12. Sect. IV. Patellaria. IV. 33. Z. variabilis Pers. R. 112. 45. Z. lenticularis (Ach.) Fw. II. 115. 50. Z. ochrinaeta (Ach.) R. 30. 56. Z. ccrinaHdw. R. 99 b. 106 c. 57. Z. aurautiaca Ltfhtf. R. 31.74. 75 a. 88 c. 58. Z.ferrugineaHuds. R. 17.76.77. Sect. V. Urceolata. V. 64. Z. calcarea L. 33. Psora Hffm. 2. P. vesicularis Hffm. R. 59. 67. 9. P. tabacina Kam. R. 47 bis. 11. P. decipiens Ehrh. R. 45 a. 33b. Diplotomma Fw. 1. D. canescens Diks. R. 32, 27, 43, 50. 2. D. albo-atrum Hffm. R.29. 3. D. calcareum Weiss. R. 15 a. 34. Lecanora Ach. Sect. 1. Rinodina Ach. I. 1. L. atra Huds. R. 22. 5. L. subfusca L. R. 8- 9. 25. 33. 41.42. 49 b. 60. 111b. 7. L. paliescens L. R. 91. 8. L. tartarea L. R. 2. II. L. spadicea Fw. R. 88a. II. 23. II. Cyrtellae Fr. 23. L. scrupulosa Ach. R. 99 a. 36. Urceolaria. Ach. 1. U. Villarsii (Ach.). R. 1. 44 b. 2. U. scruposa L. R.44b. 78. 100. .4. U. verrucosa Ach. R. 106 a. 10. Lecidiuae. 40. Heterothecium Fw. 3. H. triptophyllum (Ach.). R.92. 41. Biatora Fr. Sect. II. Micarea Fr. II. 7. B. Griffithii Sm. R. 103. 16. B. vernalis L. R. 106d. 17. B. anomala Fr. R. 99c. d. Sect. III. Epimelas Fr. III. 45 B. exigua Chaub. R. 49e. 47. B. isabellina Fw. R. 26. 48. B. quernea Dicks. R. 104. 42. Lecidea Fr. Sect. I. Piacodes. I. 3. L. corallinoides Hffm. Flk. R. IIb. 4. L. epigaea Pers. R. 71 a. Sect. IV. Parasemae Fr. IV. 28. L. paräsema Ach. R 7. 31. L. euterolcuca Fr. R. 49 c. Sect. V. Epimelas Fr. A. Ceratocarpae Fw. V. A. 34. L. immersa Ach. R. 80. 110c. 114. B. Variegatae Fw. V. B. 46. L. variegata Fr. R.81. D. Eucarpae Fw. V. D. 60. L. atrovirens L. R. 14. 65. L. petiaea Wulff. R. lila. V.E. E. Platycarpae. E. 68. L. emergens Flk. R. 6. 69. L. contiguaHffm. R. 15 b. 43. Coniangium Fr. einend» 3. C. dryinum A. R. 102. 6. C. velatum Wallr. R. 105. 11. Graphideae. 44. Opcgrapha Htimb. 0. varia Pers. R. 4. 95. 101 b. O. calcarea A. R. 19. 13. Sclerophoreae Chev., Link. 58. Calrcium Pers. C. roscidum Flk. R. 93. 15. Endocarpeae. 63. Endocarpon Hdw. E. Guepini Montg. R. 51. E. saxorum Chaill. R. 108a. 382 16. Porineae. 67. Pertusaria DC- P. Wulffenii DC. R. 49 a. 17. Verrucarieae. 75. Tichothecium Fw. I. T. fuscellum Turn. lV88d. 113c, 4. T.nigrescensPers. R. IIa. llOd, 113 b. 77. Vcrracaria Pers. II. Xylophilae. A. Euverruca- ria Fee. II. A. 7. V. alba Schrad. R. 101 a. 10. ? V. Micula Fw. R. 36. B. Spermatodium Fee. II. B. 18. V. piiDCtiformis P. R. 49 d III. Saxicolae. D. Lithocea Ach, (melius: Polyblastae). III. D. 38. V. coerulesceus Fw. R. 110 a. - - 39. V.rupestrisSchr. R. 13, 18.23.82.110 b. 110 a. 19. Limborieae. 87. Pyrenothea .... R. 49 f. 20. Appendix. 97. Naevia Fw. 39. N. galactites Duf. R. 5. 21. Lichineae Montg. . 102. Lichina Ag. L. confinis Flor. Dan. R. 20. 22. Collemaceae. 106. Leptogium Fr. L. tremelloides L. R. 58 a. 108. Collema Hflfm. Sect. I. Lathagrium Esch w. Bra- sil. (Genus propr.?) 1. A. 1. C. marginale Huds. R. 84. 86. (I. A. Coriacea). I. B. 4. C. flaccidum Ach. R. 54. (I. B. Flaccida). - - 5. C.VespertilioLghtf. R.10. Sect. II. Enchylium Eschw. A. Coriaceo-Turgida. H. A. 12. C. multipartitum Sm. (C. turgidumAch.) R.47. B. Pulposa. II. B. 13. C. concinnum Fw. ad int. R. 48 a. 64. - - 14. C.ceranoidesBorr. R. 52. - - 16. C. cristatum L. R. 45 b. 48 b. 72. 73. 23. Coenogonieae. 117. Ephebe Fr. E. pubescens v. gonimica Fw. R. 79. 121. Chrolepus Ag. Chr. aureus Ag. R. 39. Luzularum Species. Recensuit Em est us Meyer, 1847— 1848. Sectio prima. (Synopseos meae secuuda.) M? uniculo umbilicali rupf im secedente; raphe seminis sub- rotuudi in processum falcatnm cultratumve desinente; anthela snbsimplice umbelliformi, floribus semper solitariis. Luzula pilosa Willd. L. laxius caespitosa, vaitinis foliornm radicalinm sordide fitscis, anthelae ramis superioribus post anthesin refractis, perianthii foliolis lato - lanceolatis acntissimis, Capsula trigono- ovata acuta apiculata partim brevioribus, staminibus perian- thii trieute brevioribus, testa seminis in processum hamato- falcatum desinente. 2J.. Juncus pilosus a. Linn. sp. pl. p. 488. 7. pilosus B. cymosus Schrank. Baier. no. 566. J. pilosus Leers.Herboru. !no.268. 1. 13. f. 10, Rostkov.! no. 19, Engl. bot. tab. 736, Host. gram. III. p. 66. t. 100, Kops. Batav. fasc. 22. n. 123. 384 J. Luzula Krock. Siles. no. 556. t. 49. (1787). J. nemorosus Lam. encycl. III. p. 272. (1789), teste Laharpio. J. vernalis Ehrh.! Beitr. VI. p. 137. (1791). Luzula vernalis DC. Franc, no. 1825. (1805), E. M. luz. no. 7. (excluso ubique Villarsii synonymo , quod Laharpio auctore ad Li. flavescentem pertinet), Laharp. no. 2, Svensk bot. t. 444. L. piYosa Willd.! enum. I. p. 393. (1809), Gaud.! agrost. II. p. 236. (1811), Bicheno no. 1. t. 9. f. 1, Koch synops. p. 732, Kunth enum. III. p. 297. Lt. Forsteri Lej. Spa (secundum ejusdem Revis. fl. Spa P. 72). Habitatio. Omnem Europara mediam tenet inde a Lap- ponia sylvatica (Wahlenb.! alii!) usqne ad Italiam superio- rem , e. g. montes di Giayeimo (Moris !) agruin Ticinensem (Moretti !) et adhuc Lucensem (Puccinelli apud Bertol. fl. Ital.), ubi Luzulae Forsteri cedit. Pyrenaeos montes an transeat dubito. Tum Orientcm versus crescit in Transsylvania (Baumg.!), Rossia media ( Trautyetter ! ) , Imeretia (Eich- ■wald!), iterumque in montibus Altaicis (Ledeb.!), atque Kam- tschatka (Wormsk. !). Porro iu Americae septentrionalis ci- ritatibus Pensylvania (Muehlenb.) , Nora Caesarea (Linden- berg!), Massachusets (Devayl apud Torrey); in Canada (Michaux !) , Labrador (Morrison apud Hooker), abhinc per regionem sylvaticam usque ad Rocky mountains (Richard- son !) ; ad oram occidentalem a flumine Columbia usque ad sinum Kotzcbue (Beechey apud Hook.), et in insula Sitka (Bongard!), 385 Lnzula rufescens Fisch. L. caespitosa?. vaginis foliorum radicalinm subvirentibus, anthclae ramis post anthesin patentissimis, periauthii foliolis subovatis acntissimis , eapsnlam subglobosam vix apiculatam superantibus, staminibus periauthii dodrantem subaequantibus, testa seminis (nondum prorsus maturi) in processnm subfal- cato - cultratiim oblique obtusura desinente. 2f. Li. rufe sc e hs Fischeri! mscr. Habitatio. In Sibiria ( Turczaninow!) prope Ircutiam (A. Richter!). lt. pilosae spcciminibus minoribus similis, diifert inprimis iloribus minoribus, periauthii foliolis brevioribus, staminibus multo longioribus, Capsula minuta vix apiculata, testaque se- miuis apice iion falcata. A IL. Jlavcsccntc differt stolonibus unllis, nisi speeiminulis minus perfectis deeeptus sum, flori- bus minoribus, perianthio non cuspidato capsulam haud fla- vesceutem superante. Vidi speeimina capsularum valvulis apice jam secedentibus, seminibus tarnen non prorsus perfectis. Luzula flaveseens Gaud. L. stolonifera vaginis foliorum radicalinm sordide fu- scescentibus, authelae ramis post anthesin patulis, periauthii foliolis lato -lanceolatis acuminato - cuspidatis, Capsula trigono- ovata acuta apiculata brevioribus, staminibus dimidium pe- rianthium vix superantibus, testa seminis in processum rectum eultrato - acumiuatum desinente. 2j-, Juncus luzulinus Villars Dauph. II. p. 235. (Laharpio teste autopta). J. flaveseens Host.! gram. III. p. 62. t. 94. (1803). /. pullcscens anonym, in Regensb. bot. Zeit. 1819. p.445. Luzula Hoslii Desv. no.2. t. 6. f. 1. (1808). 22r Bd. 4s Heft. 25 L.ßavescens Gand.! agrost. II. p. 239. (1811), DC. Franc, snppl. no. 1825 b. (1815), E. M. luz. no. 8, Laharp. no. 1, Koch synops. p. 732, Kunth. euum. III. p. 296. Li, pubescens anonym, in Regensb. bot Zeitg. 1819. p. 446. Habitatio. In Austriae monte Schneeberg (Fenzl!), in alpibu9 Styriae, Carinthiae (Moser!), Salisbnrgiae (Hoppe!), Tyrolis (Trannsteiner in Reichenb. ! fl. Germ, exsicc. no.423.), Helvetiae (Gandiu ! Thomas!) in monte Ceuisio (Moris!), Fori Julii montibns (Morettü), in Jura (DC.) et Pyrenaeis (idem). A L. Forsteri, quacum conjunxit cl. Bertolonius in fl. Italica, differt radice stolonifera, foliis brevioribiis laetins vi- rentibus, radicalium vaginis liunquam sangniueo-purpurascen- tibus, perianthii foliolis multo brevioribiis latioribus minus ob- scnre coloratis, staminibus brevioribiis, licet filamenta viilgo paulo longiora sint, Capsula stramineo - flavescente , testaeque processu acuminato. IiiiKitla Forsteri DC. L. caespitosa, vaginis foliorum radicalium sanguineo- purpnrasceiitibns, anthelac ramis erecto-patulis, perianthii foliolis lanceolatis acuminato -cuspidatis, capsulam triqnetro- ovatam acntam apiculatam paulo snperantibus, staminibus di- midium perianthium vix snperantibus , testa seminis in pro- cessum subfalcato-cultratum oblique obtiisatum desinente. %. Juncus nemorosus Lam. ? encycl. III. p. 272. excll. synn. (affirmantibus DC. et Desv.^ negante Laharpio autopta), Savii Pis. I. p. 366. /. pilosus M. B.? Taur. Cauc. no. 7C5. (nam cl. C. A. Meyer ibidem nonnisi Li, Forsleri a M. B. omissam observa- vit), Bory et Chaub. in exped. Mor. III. p. 105. (fatentibus ipsis anett, in addeud. et einend, p. 340). 387 J. vernalis Broter.? Lusit. 1. p. 515. (jam enim in Astu- ria haue, nee L. pilosa?n, cl. Durieu observavit; cf. Ann. d. sc. nat. ser. II. t. VI. p. 134). J.Forsteri Sinith! fl. Britann. III. p, 1395, Engl, bot. tab. 1293. Luzula Forstert DC. synops. no. 1824* (1806), ejusd. icon. rarior. I. t. 2, ejusd. fl. Franc, suppl.no. 1825 a., Desv. no. 3. (1808), excl. Hostii syn.', Gaud.! agrost. II. p. 238. (1811), Hook. Lond. t. 68. (teste Kuuthio), Bichen, no. 2. fig. 2 , E. M. luz. no. 9 , Laharp. no. 3 , Koch synops. p. 732, Kunth enum. III. p. 297. L. vernalis d'Urvill. Archip. no. 332. Hab. In nemorosis Scotiae, Angliae (Graham!), Gal- liae, e. g. prope Parisios (Vahl fil.!), Tulonem (Roucieres!) et alibi, in Asturia (Durieu), Lusitania (Welsch!), et Africa boreali prope Tanger (Salzmann!); in Alsatia (Rocper!), in Jura monte (Reynier!), in alpibus Helvetiae (Gaudin! Tho- mas!), Salisburgiae (Bartling!), Tyrolis (ex Reichenb.! 11. Germ, exsicc. no. 1613.), et abhinc per omnem Italiam (Mor- retti! alii), Siciliam (Gussone), Sardiniam (Moris!), Corsi- cam (Tausch!); in Graecia (Bory et Chanb.), Bithynia (Gri- sebach!) Colchide (d'Urville), ad mare Caspium (C.A.Meyer!), Persia (teste Kuuthio), Syria(Aucher! herb. d'Orient no. 5474). Iaizula plumosa mihi. L. caespitosa, vaginis foliorum radicalium subvirentibus, anthelae subcompo sitae ramis flexuoso-erectis , perianthii fo- liolis lato-lanceolatis acutissimis, capsulam obtusam aeqnan- tibus, staminibus dimidium perianthium aeqnantibus, testa se- minis in processum hamato - falcatum desinente. %. Juncus plumosus Wallichii mscr. in Hookeri herbario. Hab. Nepal. 25 * 388 Luzulae Forsteri proxima, sed mnlto major, 8 — 15 pollices alta, caule subflexuoso. Folia radicalia 2 — 4 lineas lata dimidium caulem aequantia, pilosa. Aiithelae bipollicaris rami 6 — 9, quornm 3 — 4 inferiores iternm antheliferi, ra- mulis 1 — 3. Spatha foliacea erecta rachi longior, anthela brevior. Rami eapillares flexiiosi , ramuli incurvati. Flores iis Luznlae Forsteri parum minores. Perianthii foiiola in- teriora vix conspicne longiora, dorso ex badio subfuscescen- tia, margiuibns diaphanis. Stamina sex dimidium periautbinm aequantibus vel pauxillum superantia, antheris filamentisque subacqualibus. Capsula ovata , ni fallor rolunda nee nisi ad apicem obtusum subtrigona, apiculo nullo, pallida. Semina nigricantia, testae processii, iit in L. pilosa , hamato. Sectio altera. (Sjuopseos mcae prima et tertia.) Funiculo umbilicali in fibrillas spirales sensim secedentes fatiscente *); raplie seminis subrotundi in papillam rarius cir- cumeirca areolatam desinente; anthela plerumque supradecoin- posita, anthelulis vel umbelliformibus vel fasciculiformibus. Imzula sylvatica Gaud. L. radice multieipite, foliis radicalibus loreis ciliatis, an- thelae supradecompositae ramis divergentibus, rachi spatham vix aequante, anthelulis ultimis faseioulato-subtrifloris, pe- rianthii foliolis aenmiuatis mucronatis, interioribus paulo lon- *) Cfr. Hob. Brownii ohservatio ad genus Luznlae in Supplem. to the appendix of Parry's voyage p. CCLXXXIII. (YermiscJite Schriften I. p. 408). 389 gioribus, capsulam triquctro - ellipticam attenuato-obfusam inucronatain aequautibus, staminibus perianthii dodrautem lon- gis hlamentis brevissimis , serainis venire angulati testa apice areolato-papillata. %, Juncus pilosus S. Linn. sp. pl. p. 468, FI. Dan. t. 441. (male). J. pilosus Villars Danph. II. p. 234. /. sylvaticus Hudson Angl. edit. I. (1762), Curtis Loud. t 26. (teste Kiinth), Engl. bot. t. 737. /. maximus Reichard. Francof. no. 974. (1772), Ehrh.! Beitr. VI. p. 139, Host. gram. III. p. 65. t. 98, Rostkov. no. 22. J. nemorosus Pollich. Palat. no. 352. (1776). J. montanus u. Lam. encyel. III. p. 273. (1789). J. lalifolius Wulf, in Jacq. collect. III. p. 59. (1789). Luzula majcima DC. Franc, no. 1826, Desv. no. 10, Sturm Deutschi. fasc. 36, E. M. luz. no. 1, Laharp. no. 9, Kunth enum. III. p. 304. L. sylvatica Gaud. ! agrost. II. p. 240. (1811), Bienen, no. 3. hg. 3. (1817). L. intermedia Balb. herb. ! fide speciniinis authentici a nli Morettio coininiinicati; au et Balb. et Nocc. Ticin. I. p.168, quam cl. Bertolonius omisit, cl. Kunth ad Le glabratamlan- davit, libro illo destitutus nescio. Habitatio. In totius feie Europae nenioribus inde a Norvegia (Ahnfeld et Lindblom! apud Fries novit. Suec. ed. II. p. 93.) usque ad Lusitaniam (Brotero) Siciliamque (Gussoni, Lehmann!), exceptis quod sciam Graecia, Hungaria, Polonia, Prussia orientali, Suecia atque Rossia. In Germania septen- trionali valles collesque , in Italia nonnisi montes tcnet. Luzulac spadiccac cjusque inprimis varietati glabratae perquam similis, differt caudice crassiore, foüis omnjbus 390 ciliatis, radicalibus longissiniis , anthcris majorilms quam in ulla illius varietate, Capsula magis angnlata superne atteuuata longius mucronata, semiuibus nou solnm iramaturis sed etiain prorsus maturis ventre triangulis, angiilo medio ad raphen, lateralilnis ad seminum commissuram positis, testaeque papilla apicali areolata. Imzula Canariensis Poiret. L. folüs latissiniis attenuatis margine undulatis (sub- pilosis), caule angulato , anthela supradecomposita densissinia snbglomerata spatham foliaceam superante, authelulis 4 — 7- floris fasciculiformibus , perianthii foliolis aequalibus oblongis, exterioribus acutissimis , interioribus obtusis capsulam trique- tro-sphaeroideam mucronatam louge superantibus , stamiuibus duas perianthii trientes aequantibus , semiuis ventre augulati testa apice breviter pnpillata. %, Luzula Canariensis Poiret. encycl. suppl. III. p. 532, Laharp. jonc. no. 13, Link in Buch. Canar. p. 140, Kunth cnum. III. p. 307. Hahitatio. Insularum Canariensium regio sylvatica, i.e. circiter 3000 ped. supra mare (Buch, eumque comitatus Chr. Smith ! , cujus specimen ex insula Gran Canaria coram habeo). Planta mea fere bipedalis (3 — 4-ped. Laharp.). Caulis snbtrigonus fnrcatus rigidus. Folia ad basin semipollicem (non- nunquam 10 lineas. Lah.) lata, aequaliter atteuuata, ideoqne longe lanceolata, nervosa, medio plana, marginibus undulata glabra (pilis raris ciliata Lah.), radicalium vaginae saepe in formam petioli convolutae , pallide fuscescentes. Anthela pol- ices dnas cum dimidio longa et fere aeque lata densissinia rrecto-subsecunda. Flores bracteaeque florales livide alben- tes cjiisdem magnitudinis ac in L. nemorosa (albida). An- 391 therae in iueo speciniine hlamento paruiu longiores. Capsulae nondum apertae, ergo semina fortasse non prorsus niatura. Laizula lactea E. M. L. repetito - stolonifera , foliis attenuato-liuearibus cana- liculatis riliatis, anthela decomposita ereeta, spatham folia- team superaute, anthelulis 4 — 6-floris fasckuliformibus, pe- rianthii foliolis subaequalibus obloiigis a cutis, staminibus pe- riauthii dodrantem longis. 2/.- Juncus lacteush\nk\ in Sehrader jouru. 1799. II. p.31Ö. J. brevtfolius Rostkov.! no. 27. (1801). J. stoechadanthos Broter. Lusit. I. p. 516. (1804). Luzula brevifolia Desv. luz. no. 13. L. lactea E. M. luz. no. 12, Kunth! enum. III. p. 305, exclusa diaguosi et Laharpii synon., Gay. ! in Annales des sc. nat. serie II. t. VI. p. 223. (typographi sphalmate 123). Habitalio In Lusitaniae suiumis montosis Gercz(Linkl), et in Asturiae snbalpinis Puerto del Leitariegos (Durieu! plant, select. Hispano-Lusitanicae, sect. I. Asturicae, no. 214, cf. Gay 1. c). Unicum speeimen authenlicum, quod novi in Willdenovii herbario exstat, datum a comite de HofFmannsegg, a Linkio agnitum, a Rostkovio qnondam male, optime nuper a Kun- thio deseriptum. Brotero autem se suam plantam a Linkio aeeepisse fatetur. Verum speeimen Berolinense tarn juvenile est, n t perianthii foliola interiora ab exterioribns adhuc plane tegantur (quam ob rem Rostkovius illa praetervisit, bracteas- que llorales pro perianthii foliolis exterioribus habuit), et sta- mina jnstam longitudinem nondum attigerint. Aetate magis proveetnm, quamvis nondum maturum, est speeimen amplissi- mum a Duriaeo lectum in Hookeri herbario. Longe alia planta, quam pro L. nemorosue varietate habeo, est L. 392 laclea Laharp. {neciion Reichenb.), cujus diagnosin, ne- glecta descriptione, perperam cl. Kunthius recepit. Nostra planta non L. nemorosae sed niveae proxima est,, eiqne 11011 gracilior, sed robustior altiorque, fere bipeda- lis. Folia radicalia sesquilineam lata brevia acuta, caulina a basi vix lineani lata, ad apicem usque aequaliter attenuata ideoque subiilata, iuferne plana, superius canaliculata, sed minime oarinata, apice saepe retorta, ad margines breviter subsetoso-oiliata* Anthelulae 40 — 50. Flores quoad magni- tudineni coloremque iis L. niveae sirailliini , nnuiiti bracteis lanceolatis dimidium perianthimn longis. Antherae lineares snbalbentes filanientorum longitndine. Capsula immatura fila- mentorum longitudine ti*igono-ovata ia styluin attenu.ata fu- sccscens, stigmatibus perianthimn aequantibus. Imzula elegans Gnthnick, L. caespitosa , foliis radicalibus subcanaliculatis cartila- gineo-marginatis subvilloso-ciliatis, caulinis abbreviatis, an- thela decomposita erecto-subsecunda spathani superante, an- thelulis 3 — 5-floris faseiculiformibus , perianthii foliolis acu- lis exterioribns oblongo- lanceolatis, interioribus paulo longio- ribus oblongis, staminibus vix dimidium perianthium snperan- tibns. 4. Luzula elegans Gnthnick ! herb. Azor. , C. Hochstetter ! herb. Azor. no. 126. L. Azorica Watson! in Lond. Journ. of botan. 1843. p. 394 _ 408 , unde transiit in M. et Schldl. bot. Zeit. 1844. p. 167 et 169. L. -purjjurcosple/idens Seubcrt! Azor. n. 147. t. 4. f. 2. Habitatio, lnsulariim Azoricarmn omni 11 in montes syl~ valicos tenet, alt. 800 — 2000 ped. supra mare. (Guthnick! C, Hochstetter! Watson! 110. 254.) 393 Radix caespitosa et breviter stolonifera. Caulis ad basiii plerumque ascendens teres 8 — 18 pollices altus, jam ad ba- siu penna corvina tenuior, strictns firmusqne. Folia linearia cartilagineo-marginata, margine subinvoluto ciliato, ciliis praeserlim ad basiii densis, sordide subvillosis ; radicalia in- tra margines planiuscula vel subcanalicnlata, dorso dense fur- eata, yentre 3 — 7-nervia, nunc vix bipollicaria 1 — 2 lineas lata recnrvata, nunc saepins 6 — 9 pollices longa quaravis vix latiora, erecta, vaginis saepe subrubellis, alias fuscescen- tibus; caulina miilto breviora augustiora semper canaliculata ererta. Anthela fcre Luzulae niveae vel minus ampla, ra- mo infimo rachin mentiente erecto, scqucnte una cum vera rachi subnutante, ante anthesin laete purpurascens, explica- tis vero marginibus llorum diaphanis ex rubro et sordide al- bente variegata. Periantliium paulo brevius et paulo minus iuaequale ac in Li. nivea, Stamiua speciiuiuum optime evo- lutorum partim ultra dimidium periantliium longa, iilanieiitis yix qnartam. antherae partem longis. Germen triquetro- ova- tum in stjlum attenuatum, stigmatibus perianthium aequanti- bus. Fructum non vidi. A cl. Seuberto Capsula obovata di^ citur, in ejusdem icone vero certe non Capsula sed germen ita nt supra descriptum est, videtur. Species inter nostrates niveae propinqna, propinquior antem lacteae, cujus fortasse varietas est foliis durioribus, lloribusque rubentibns. — Cl. Bentham benevole meciun com- municavit plantae specimen nimis juvenile, quam nt rite de- terminari posset, excepto authelae colore livido-albente Li. cleganti simillimum, cum inscriptione : Herb. soc. hört. Lond. ins. Owhyhee, ad montem Kaah. Macrae. Juu. 1825. Sed aegre crediderim eandem speciem, in America linnquam reper- tain, in insulis tarn Sandwichianis quam Azoricis occurrerc. 394 De nomine speciei mutando a cl. Seubert dissentio. Lu- zula elegans Low. (1831) ex insula Madera, quac a Wat- sonio pilosac similis dicitur, praeterea prorsus ignota est. Fortasse eadem ac Juncus purpurcus Masson, et tuncGuth- nickiana planta elegantis nomen (1838) jure servabit; for- tasse nova species, et tunc nostra Azorica dicenda. Mas- sonii enira planta, quam cl. Seubert hiijus synonymon esse suspicatus est , mihi diversissima yidetur. Cf. Luzula pur- pur ea. Iiuzula nivea DC. L. foliis planis ciliatis, radicaliuiu raginis snbrubentibus, anthela decomposita subfastigiata spatham foliaceam superante, anthelulis multifloris fasciculiformibus , periantbii foliolis ob- longis acutis muticis, interioribus triente lougioribus, capsu- lam triquetro - snbglobosam rostratam longe superantibus, sta- minibus periantbii foliola exteriora acquantibus, seminis sub- rotundi testa apice papillata. 2f. Juncus niveus Linn. spec. pl. p. 468, Allion. Pedem. II. no. 2084 , Wulf, in Jacq. ! collect. III. p. 54, Host. ! gram. IV. p. 54. t. 98, Rostkov.! no. 26. Luzula nivea DC. Franc, no. 1821, Desv. no. 12, Gau- din! agrost. IL p. 245, E. M. luz. no. 11, Laharp. no. 11, Koch synops. Germ. p. 733, Bertol. Ital. IV. p. 211, Kunth ennm. III. p. 306, Habitatio. Planta subalpina Germaniae ! Helvetiae ! Ita- liae! Pyrenaeorum (Lapeyrouse) et teste Baumgarten Trans - sylvaniae, sed planta hoc nomine inscripta ab ipso auetore ad me missa ad L. nemorosam pertinet, qnod calami vitio tribuam. Luzula nemorosa mihi. L. foliis planis ciliatis radicalium vaginis brunneis, an- thela saepius supradecomposita valde inaequali, ramis infimis 395 erectis spatham foliaceam raro aequantibus, anthelulis 3 — 8- floris fasciculiformibus , perianthii foliolis oblongis acntis, ex- terioribus mucronatis, interioribns vix longioribus miiticis, capsulam triqnetro-ellipticam mucronatam paulo superantibus, antheris subsessilibus duas tertias perianthii partes subaequan- tibus, seminis siibrotundi testa apice papillata. 2J.. Juncus pilosus i. Linn. spec. plant, p. 468. J. nemorosus a. Pollich. Palat. n. 352. (1776). J. nivcus Leers. Herborn. 110. 269. t. 13. f. 6. (1789), noii Linnaei. J. luzuloides Lara. ! encycl. III. p. 272. (1789). J. angustifolius Wulf, in Jacq. ! collect. III. p. 56. (1789). J. albidus Hoffra. Genn. ed. I. p. 126. (1791), Rostlcov.! no. 25, Host.! gram. III. p. 63. t. 95. J. leucophobus Ehrh.! Beitr. VI. p. 141 (1791). Itiizula albida DC. Franc, no. 1822, Desv. no, 11, Gaudin.! agrost. II. p. 243, E. M. luz. no. 10, Laharp. jonc. no. 12, Koch synops. Germ. p. 733, Kunth enum. III. p. 305. Var. ß. colorata: plerumque rigidior, floribus rubentibus cupreisve. Luzula intermedia Baumg. ! Transsylv. III. p. 330. excll. syiin. L. ruhella Hopp. ! decad. gramin. no. 68. lt. albida ß. cuprina Rochel. ! Banat. p. 27. Var. y. gracilis: foliis angustissimis , junioribus convo- lutis, infimis basi sordide pilosissimis, anthelae subsemel com- positae ramis capillaribus , floribus niveis. L. lactea Laharp.? no. 10, excll. syun. , ut ex descri- ptionc videtur, Reichenb.! Germ, exsiccat. no. 2315. L. albida Bcrtol. Ital. IV. p. 210. 396 Habilatio. Vulgaris in nemoribus praesertim fagineis totius Gerraaniae a mari Baltico et Septentrionali usque intra Alpium valles ; circumcirca rarescit , sed adhuc occurrit in Dauia (Drejer!), Belgio (Lejeun. et Court.! choix de pl. Belg. no. 296 et 97.), Lothringia (DC.), Alsatia (Roeper!), Cara- pania (Depart. de la Marne. Comte de Lambertye !) , Burgun- dia (Depart. de la Cote d'Or. Lorrey et Dnbet) , et ab altera parte in Borussia orientali (ipe ego !) , Podolia (Andrcz, apud Besser), Hungaria(Laiigl), Transsylvania (Baumgarten! planta ealami vitio niveae nomine inscripta), Valachia (Jossy!). — Var. ß. passiin cum priore occurrit, frequentior tarnen in Al- pibus (Hoppe!) et Carpathis (Baumgarten!) — Varietatem y. hucusque non nisi in Pedemontii Collo di Tenda lectam vidi (Reicheub. ! Sonder!); si vero Laharpei et Bertolonii Syno- nyma huc pertinent, crescit etiam in Apennino et insula Cor- sica. In liac specie sub anthcla tcrminali hand raro ex proxi- mi folii axilla oritur altera longius pednuculata, nonnunqnam tertia, ut in L. gigantea. Vaginas foliorum nun quam ruben- tes vidi, ut in L. nivca, ne tum quidem, qunm llorcs laetis- sime rubent. Luzula lutea DC. L. foliis augustissime lanceolatis planis glabris, anthela decomposita spatham superante, fasciculis mnllifloris denique subgloboso coutractis 7 periantliii foliolis aequalibus oblongis obtusis mucronulatis luteo-nitentibus, capsulam trigono-ova- tam acutam mucronatam aequantibus, antheris periantliium subaequautibus , filaniento duplo lougioribus, seminis ventre angulati testa grosse lacunosa in processum minutum verru- caeformem desinente. J. campestris t. Liun. sp. plant, p. 469, 397 J. Inletts Allion. Pedem. no. 2085, Villars Daiiuh. II. p. 235. tah. 6b., Rostk. jnnc. no. 24. t. 2. f. 1. J. phtillaris Jan. catal. 333. (teste Knnth). L. lutea DC. Franc, no. 1823, Desr. luz. no. 14, Gand.! agrost. II. p. 250, E. M. ! lnz.no. 13, Laharp. Jone. no. 14, Koch syii. Genn. p. 733, ßertol. Ital. IV. p. 214, Knnth enuin. III. p. 307. Hahitat freqnens in pasenis editioribns Pjrenaeornm (Pe- tit! Endress!), Pedemontii (Moris!) Sabandiae, Helvetiae (Gandin! Thomas! Davall.! alii). Rarior Tyrolem intrat au- stralem (Moretti! Barlling!), recm*ritqne in Apennino Pontre- mulensi et Mntinensi (Savi! Jan!). Vaginae foliorum radicalinm saepe violaceae, foliaqne ipsa eodem colore saepe niacnlata. liiizula purpnrea L. de Buch. L. caespitosa, foliis angustissimis planis, anthelae com- positae ramis patentibus, deinde reflexis, floribus solitariis, perianthii foliolis subaequalihns oblongo-oratis longe niucro- natis nitidulis, exterioribns acutiusculis, interioribns obtnsis, Capsula sub»lobosa nitidulo-pellucida duplo longioribus, sta- miuibus dimidii perianthii longitudine, raphe in papillam mi- nutissimam desinente. %1 Juiicus purpureus Masson mscr. Luzula purpuvea Leop. de Buch. Canar. p. 140 et 179. Hahitat io. Insula Teneriffa (Forsyth! in Benthami her- bario , et Lenormand! in herb. Academ. Petropol.), et quidem in castaueto supra urbem Orotava (Leop. de Buch). Planta tenella multicaulis , caulilms principiljus palmari- bus, seeundariis nonnunquam vix pollicaribus, quo fit, ut prae- ter anthelam terminalem aliae axillares e basi caulis natae videantnr, quamquam revera in caulibus brevissimis pariter 398 terminales siiit. Folia radicalia 2 — 3 pollices longa, vix ultra lineam dimidiam lata, passim longe pilosa. Spatha fo- liacea erecta, anthela quadruplo brevior. Anthela circiter sesquipollicaris, ramis capillaribus subflexuoso-patentibus, post anthesin subreflexis. Flores solitarii sutfulti bracteis 2 — 5 distiche imbricatis ovatis cuspidatis perianthiiun dimidium ob- tegentibus eique concoloribus, i. e. dorso ex roseo purpureis nitentibus, ad marginem diaphanis, post anthesin denique sub- fuscis. Antherae in paucis speciminulis a me visis filamento subbreviores. Stigmata subsessilia, in genere brevissima. Capsulae valvulae fere aeque tenues et pellucidae quam pe- rianthium. Semina elliptica utrinque obtusa, papilla verticali vix conspicua. Speciem Buchianam esse, convenientibus et florum co- lore, et patria, et utriusque collectoris auctoritate, non dubi- tavi. Sed cf. Luzula elegans. Imzula gigantea Desv. L. foliis ciliatis nudisve, vaginis ore barbatis, anthela terminali axillaribusque amplissimis, pedunculis capillaribus nutantibus, bracteis fimbriatis, floribus solitariis, perianthii foliolis lanceolatis acuminato-subulatis subaequalibus, stamini- bus dimidii perianthii longitudine , antheris filamento breyiori- bus, Capsula (immatura) obovata purpurco - punctata. L. gigantea Desv. no. 7, H. B. Kth. nov. gen. I. p.239. et VII. tab. 697, Laharp. no. 4. 1h. paniculata Desv. no. 9. t. 5. f. 4. Habitat in humidis nobilissimi montis Quindiu, altit. 1050 — 1630 hexapod. in Nova Granata (Humb. et Bonpl.), et in regni Mexicani Pic d'Orizaba , altit. 2080 hexapod. (Ga- leotti! 5764.). 399 Planta superba Luzulae parvi/Iorae habitu , sed triplo altior. Fructus maturus adhuc ignotus, quam ob rem et dia- enosis mauca et locus inter consortes minus certus. Amicis- simus Lahar'pe, qui pedicellorum longitudinem maximi facic- bat, nulliis dubitabat quin sectionis primae esset, i. e. quin semina processu fnlciformi gauderent. Equidem, cui illa nota levissimi momenti videtur, ex habitu auguror, semina apice vix papillata esse. Ceterum planta satis variabilis videtur. Inter specimina mexicana alia anthelis axillaribns gaudent, alia (minora) carent , aliorum folia longe ciliata, aliorum pro- pe calva , nee non perianthii foliola aliorum magis aliorum minus acuminata sunt. Liuzula paniculata Desv. , quam non sine dubio ad L. mclanocarpam laudare solent, propter hnthelas axillares pa- triamque Americam ealidiorem, huc potius pertinere, sed ad specimina neduin floreutia facta esse videtur, quo statu flores omnium spccieruin densius stipati sunt. Imzuln. spadicea DC. L. brevius stolonifera, foliis planis calvis, anthelae su- pradecompositae rachi spatham vix aequante, perianthii folio- lis subaequalibus ovatis mucronatis Capsula trigono - ovata brevioribus, staminibus perianthii dodrantem longis, seminis subrotundi testa apice brevissime papillata. %. Speciei maxime variabilis, tot forma s adumbratione dignas censiii , quot aliis species visae sunt, ueglectis innumeris for- mis adhuc magis vacillantibus. Var. u. glabrata: stolonibus paulo longioribus, foliis ra- dicalibus dimidii caulis longitudine dilatatis vaginisque calvis, anthelae plerumque repetito-eymosae ramis firmioribus, flori- bus, maguitudine fere eorum Luzulae st/lvaticae , latera- 400 libns longius pcdieellatis, antheris tilamento suo multo Ion- gioribns. Juncus pilosus, C glabrescens Schrank. Baier. no. 566. /. glabratus Hopp.! herb. viv. centnr. 3, et ejusdem bot. Taschenb. 1801. p. 247. Rostkov.! no. 21, Sturm Deutschi. fasc. 28. /. intermedius Host.! gram. III. p. 65. t. 99, an etiam Balb. et Nocc. Ticin.? cf. Luz. sylvatica, Liuzula spadicca d. glabrata E. M. Juz. no. 2. L. glabrata Koch synops. Genn. p. 733, Kunth enum. III. p. 298. Habitalio, Hucusque non nisi in subalpinis fertilioribus Tyrolis! Salisburgiae! Carinthiae! Styriae! Austriae! et Su- detorum! observata. . Specimiua cnim Helvetica! inter haue et sequentem varietatem ambigere solent. Var. ß. Desvauxii: antecedente saepius major, graci- lior, foliis longioribus paulo angustioribus vagiuisque calvis, authela magis arrecta, floribus parum brevioribus, lateralinm aliis subsessilibus aliis pedunculatis, anthelis iilameutisque an- lecedentis. Juncus montanus y. Lam. ! encycl. III. p. 273. Luzula glabrata Desv. no. 11. t. 5. f. 3 , DC. Franc, suppl. no. 1826 a. L. spadicea y. glabra Laharp. no. 6. L. Desvauxii Kunth enum. III. p. 298. Habitatio. Vogesorum mons Hoheneck. (Duvau! Alex. Braun!), Arverniae mons Aureus (Fleurot! Lamberty! alii!) et Puy de Dome (Lamarck). An etiam Pyrenaei etDelphnia- tus? (Laharpe). Eandem reperi in cl. Hookeri herbario le- etam a cl. Woods prope Cortal, locum mihi prorsus iguotum. Processus subfiilciformis in omnium Luzularum seminibus videlicet immaturis , minime vero in hujus maturis adest. 401 Var. y. Candollci: floribus multo lninoribus subnigrican- tibns, lateralibus omnibus pedicellatis, peduncnlis pedicellis- qne capillaribus flexuosis, antheris filameuto suo triplo lon- gioribus. JLuzula parvißora DC. Franc, suppl. 1826 b. Habitatio. Montes prope Genevam (Castan) et Pyre- naeorum montes de Meles (Marchand apud DC.) et Val d'Eynes (Shuttleworth!). Cl. Candolleus perianthium Capsula paulo longius dicit, deceptiis haud dubie capsulis non prorsus maturis. A planta Lapponica differt foliis augustioribus , nonnisi 2 — 3 liueas latis , anthelae ramis ramulisque minus elongatis, floribus pau- lisper majoribus, antheris filameuto suo non duplo sed triplo longioribus. Var. S. u4ll/onii: stolonibus abbreviatis, foliis angnstis- simis (1 — 2 lin. latis), ad yaginam pilosis, anthelae subey- mosae ramis capillaribus flexuosis, floribus fere antecedentis, sed plerumque pallide fuscis vel spadieeis, lateralibusque 2 — 4 brevissime pedicellatis, antheris filameuto suo quadrnplo longioribus. J. spadiceus Allion. Pedem. no. 2083. (1785), Villars. Dauph. II. p. 136. t. 6b. (1787), Rostkov. no. 23, Host.! gram. III. p. 63. t. 96, Sturm Deutschi. fasc. 28. J. alpino - pilosus Villars 1. c. I. p. 318. (1786). LuzuJa spadicea DC. Frauc. no. 1824, Desv. no. 8, Koch synops. Germ. p. 733, Kunth enum. III. p. 301. L. spadicea u. et y. E. M. luz. no. 2.; a. et ö. Laharp. no. 6. Habitatio. Est forma Europae mediae alpiua, frequens in Pyrenaeis (Bentham! aliü), Apennino (Jan!), Baldo (Mo- retti!), per omnem Alpium tractum inde ab Helvetia! nsque 22r Bd. 4s Heft. 26 402 ad Austriam! nee non in Carpathis (Portenschlag;!), Sndetis (Grabowskü), sylva Nigra (Koch) et Vogeso (Koch, Dnvan!). Yar. e. parvi/lora : stolonibus paulo longioribus, foliis radicalibus elongatis dilatatisque ima cum vaginis cal?is, an- thelae repetito-eymosae ramis plernmqne maxime inaequali- hiis (infimo saepe quadripollicari) , floribus minutissimis fu- scescentibus, lateralibus longe pedicellatis, pedicellis capilla- ribus dein infantibus, antheris filamento siio yix longioribus, Capsula perianthium superante. Juncus pilosus ß. Linn. Suec. no. 308. (idem y. in spec. plant, p. 468. et hanc et antecedentem varietatem compre- hendit). J. parvißorus Ehrh.! Beitr. VI. p. 139. (Jfpl), Retz Scandin. ed. II. no. 434. (1795), exeli. synonn. florae Germa- nicae atque Helveticae ad varietatem antecedentem speetanti- bus, Rostkov.! no. 20. 1. 1. f. 1. Luzula parviflora Desv. no. 6, Wahleub. ! Suec. no. 589, excl. var. ß. , quae sequentem varietatem constituit, Koch syuops. Germ. p. 733. in observatione ad Luz. spadiceam, Fries \ herb* normal, fasc. 3. no. 63. L. spadicea ß. laxißora E. M. luz. no. 2, Laharp. no. 6. Jj. fastigiata E. M. luz. no. 3. Jj. melanocarpa ß. fastigiata E. M. in reliq. Haenkean. I. p. 145 , et in Linn. III. p. 374. JL. melanocarpa ß. floribus capsulisque pallidis Hook. ! Bor. Amer. II. p. 188. L. neglecta Kunth ennm. III. p. 301. Habitatio. Indc a Noryegiae monte Dovrefield (Unio itiner. 1828! Griseb.! Huebner!) usque ad Lapponiam Fin- marchicam (Wahlenberg!), tum in Groenlandia (Vahl fil.!), 403 Labrador (Morrison!) et per Sibiriae subalpiiia (Bunge! Turczaniuow!) usque in insulam Unalaschka (Chamisso! Ka- stalski!) sinum Kotzebui (Beechey!) et sinum Nutka (Haen- ke!); rarius etiam in America septentrionali interiore una cum varietate melanocarpa, e. g. in Rocky Mountains (Drummond !) et Hookero teste in montibus Albis civitatis New Hampshire. Var. £. melanocarpa : perianthii foliolis seinipellucidis, capsulis magis prominulis nigricantibus. Reliqua varietatis praecedeutis, ita nt ante maturitatem vix distinguautur. J uncus melanocarpus Michaux! Bor. Amer. I. p. 190. (1802). Luzula melanocarpa Desv. no. 4. t. 5. f. 2, Laharp. no. 5, E. M» in reliq. Haenk. I. p. 145, Hook.! Bor. Amer. II. p. 187, Kuuth enum. III. p. 299. Habitatio. In Canada (Michaux! Bosc!) et abhinc occi- deutem versus per regionem sylvaticam (Richardson!), in ci- vitatis NewHampshire montibus Albis (Nuttall! Barrith!), porro in Sibiria Trausbaicalensi (Turczaniuow! alii!) Raro eandem formam inter Luzulae parvißorae speeimina Lapponica vidi, e. g. ex Lapponia Lulensi (Angstroem!) Cl. Kunthii diagnosis ad speeimina immatura exarata per- peram capsulam calyce breviorem postulat, quum e contrario hnjus varietatis Capsula paulo magis prominere soleat quam reliquarum, licet non sine exceptione. Var. T]. Kunthii: varietati e. proxima, diversa statura minore firmiore, floribus paulo majoribus, perianthii foliolis capsulam (prorsus maturam) aequantibus, antheris fere el- lipticis. • Luzula parvißora ß.inlermediaVfaMenb.l Suec.no. 389. L. parvißora Kth. enum. III. p. 300, synn, excll. L. glabrala Fries, novit. Suec. continuat. p. 182. no. 153, ejusdera! herbar. normal, fasc. 8. no. 70. 26* 404 lt. arcuala ß. Hook.! Bor. Amer. II. p. 189. Habitatio. „Loci dnriores omnium alpium Sueeiae altio- nira a Jemtlandia usque ad Finraarkiam cxtimam." (Wah- ienberg) , et in raonte Rainier Americae Borealis (Tolmie, herb. Hook. !). Juncum jyarvißorum primns tanquam speciem peculia- rcm constituit accuratissimus Ehrhart, capsnlainquc dixit »pc- rigonio paulo Tonglorem? Quo tandem jure haue forinam neglectam dicere, ejusque nomen ad aliam formam ante Wahlenbergium revera neglectam transferre licet? Rabitat igitur species circa totura polum areticum in zona frigida, et meridiem versus in omnibus Europae monti- hus editioribus. Reslat, ut in Asiae Americaeque montibus a polo magis remotis investigetur. Snpersnnt varietates quam plurimae singularum partium mutationibus fultae, quas ennmerare taedet. Sufficiat addere perianthii foliola in omnibus varietatibus praedictis modo mi- nus inaequalia esse, modo paulo latiora, modo panlo angu- stiora, nunc, praesertim exteriora, acuminata, nunc, prae- sertim interiora, obtusa, antherarumque mensuras miniine sem- per easdem esse, quas seeundum cl. Kochium in unaquaque varietate quasi solennes reperi. Imzula arcuata Wahlenb. L. foliis complicata - canaliculatis recurvatis planisve, ra- dicalium vaginis plerumque sauguineo-purpurascentibus, an- thelae ramis superne recurvatis, bracteis partialibus firabriatis, perianthii foliolis subaequalibus ovato-lanceolatis acutis cap- snlam trigono-ovatam obtusissimam subaequantibns, stamini- bus vix dimidium perianthium longis, seminis subrotundi testa apice obsolete areolata absque papilla. %. I 405 Juncus arcuatus Wahlenb.! Lappou. uo. 166. u. et ß. (1812). Luzula arcuata Wahleub. Suec. no. 391. (1824), E. M. in Linn. III. p. 375. «., ß. et y. (1828;. Var. «. foliis complicata -canaliculatis subciliatis, spatha saepius abbreviata anthelae ramis primariis 1 — 7 distautibus, authelulis simplicibus 3 — 7-floris fasciculiformibus. Juncus arcuatus Wahlenb.! Lappou. uo. 166. var. «. tab. 4. Luciola arcuala Smith Engl. fl. II. p. 183. (1824). Luzula arcuata Laharp. no. 7. (1825), Hook.! in suppl. Engl. bot. I. tab. 2688, Kifnth eumn. III. p. 303. L. arcuata a. E. M. in Linn. III. 375, Hook.! Bor.Amer. II. p. 189. (var. «. pertiuet ad L. spadic. var. //.). Var. ß. : foliis planiusculis glabris, spatha saepius ab- breviata, bracteis partialibns parce fimbriatis, anthelae ramis 1 — 4 magis approximatis , infimis magis elongatis, iuterdum nullis, anthelulis saepe compositis subgloboso - capitulifor- mibus. Juncus arcuatus ß. Wahlenb.! Läpp. no. 166. Junci campestris varietas 11. Danic. VIII. t. 1386. Luzula arcuata E. M. luz. no. 16. et ß. in Linn. III. p. 375. L. hyperborea ß. minor Hook.! Bor. Amer. II. p. 189. lt. nivalis Laestad.! in act. Holm. 1822. p. 334. (librum a nie non visum dnce Schnltesio in syst, veget. VII. p. 274. laudavi. Planta, quam coram habeo est digitalis plauifolia, ramo anthelae primario solitario brevissimo vel nullo). Var. y. : procerior, foliis planis glabris, spatha saepius foliacea, anthelae ramis 1 — 3 maxime approximatis elonga- tisqne, authelulis compositis ovato-spicaeformibus. 406 Luzula Jij/perborea Rob. Brown. Melvill. in ejusd. opp. ed. German. I. p. 407. Luzula hyperborea y. E. M. in Linn. III. p. 375, et a. Hook.! 1. c. Ilabitatio» Var. «. in summis Scotiae montibus (Hoo- ker! Balfour! alii), Lapponia (Wahlenb.! Agardh! Hübner! Drejer!), Sibiria prope Koraginsk (herb. acad. Petropol. !), ad Sinum St. Laurentii (Chamisso !), et in Amcricae Borealis summis montibus Petrosis (Drnmmond!). — Var. ß. In Nor- vcgiae summis montibus Dovre( Wahlenb. ! herb, unionis itiuer. 1828!), Lapponia (Wahlenb.! Laestadins! alii), Spitzbergen (Vahl EI.!), Groenlaudia (Gieseke! Sabine! Vahl fil.!), La- brador (Morrison!), insula Melvillei (Sabine!) et ad alia ma- ris Arctici littora (Pvichardson!). — Var. y. Occurrit rarior cum praecedente in insula Spitzbergen (Sabine!), in Groen- laudia (Scoresby apud R. Brown), prope Okak in Labrador (Herzberg!) in insula Melvillei (R.Brown), Chamissonis (Cha- misso !) et sinum Kotzebui (Eschscholtz !). Quo plura speciei maxime Tariabilis speeimina vidi, eo certior faetns sura errassc, qm, relicta Wahlenbergii senten- tia, L. hyperboream ab urcuata removerunt. Seminum testa apud oranes hujus sectionis species circa hilum paulo laxior est, sed apud hujus speciei varietalem unam non magis quam apud alteram, nee unquam adeo, ut semina carnneulata dici mereantur. Varietas ß. et latissime patet et frequentissime in herbariis occurrit; sed inter plura hujus speeimina eodem loco leeta rix unquam desideravi nonnulla Tel ad a. vel ad y. trunseuntia. Ea forma varietatis /?., quam nivälem Laesta- dins dixit, saepius cum L. campestris varietate Sudetica confunditur et, nisi speeiminibus paulo negligentins inscriptis falsus sum, ab ipso auetore quondam coufusa est. Varietatem 407 «. saepius spadiciae, ß. et y. uoimunquani campestris uo- mine inscriptas reperi. Sectio tertia. (Synopseos meae quarta.) liuzula campestris DC. L. foliis plauis ciliatis, anthelae compositae spiculis multi- floris ovatis longe pedunculatis Tel subsessilibus conglomera- tis, erectis vel nutantibus, spatha foliacea, bracteis floralibus liudiusculis, periaiithii foliolis aequalibus ovatis, exterioribus acnminato-cuspidatis, interioribus acutis submncronatis , cap- sulam obovato - subglobosam obtusam superantibus, stnmiuibus periaiithii dodrantem aequantibus , caruncula seminis basilari snbtriaugulari. %. Var. a. minor, spicis nutantibus, autheris filamento ple- rumque (sed miniine semper) bis vel sexies longioribus (lo- corum sterilium apricorum progenies paulo praecocior). Juncus campestris a. Linn. sp. pl. p. 468. J. campestris Lcers. Heiborn. no. 270. t. 13. f. 5, Rostk. no. 39, Engl. bot. t. 672. Luzula campestris DC. Franc, n. 1827, Gaud.! agrost. II. p. 246, Biclien. no. 4. fig. 4. (semeu), Desv. no. 15, E.M. luz. no. 14, Laharp. no, 15, Koch synops. p. 734, Kuuth enum. III. p. 307. Var. ß. (seu potius forma speciei princeps, solo;.fcrtiliori fota): anthela erecta, filamentis antheram subaequantibus. Juncus campestris y. Liiiu. 1. c. J. campestris il. Dan. tab. 1333. /. multißorus Ehrh. ! calam. n. 127. .7. erectus Pers.! enchir. p. 386. 408 J. nemorosus Host.! gram. IL p. 64. t. 97. (sed fig. 1, plantam florentem sistens, ad yar. «. accedit). J. intermedius Thuill. ! Paris, p. 178. Luzula erecta «. Desv.! no. 16. L. multtßora Lejeun. Spa p. 169, DC. Franc, suppl. no. 1827 b., Loch synops. p. 734. L. campestris ß. E. M. ! 1. c, Laharp. I. c, Kunth 1. c. S üb var. ßß. gracilior, caule saepe compresso, spicis floribusque minoribus pallide virentibus, umbraticola. Juncus campestris ß., Linn. 1. c. et Läpp. t. 10. f. 2. J. pallescens Wahlenb. ! Läpp. no. 165. Luzula campestris ßß. E. M. ! 1. c. (recentiorum reli- qui a var. ß, non distinxerunt). Yar. y.: spicis in glomerulum snbpyramidalem congestis, spatha anthelam saepe superante. Juncus campestris £. Linn. 1. c. J. campestris ß. Smith Britan. I. p. 386. J. congestus Thuill.! Paris, no. 179» J. liniger Purt. suppl. p. 352. f. 9. (laudante Smith), Withering. arrang. ed. 4. p. 436. (laudante Bicheno ; equidem operum neutrum novi). Luzula campestris ß. Bichcu. 1. c, — y. E. M. 1. c, Laharp. 1. c, Kunth 1. c, Poeppig 1 collect. Chil. III. no. 106. L. multtßora ß. Koch 1. c. L. erecta ß. Desv. 1. c. L. tristachya ejusdem no. 18. t. 6. f. 2. L. congesta DC. 1. c. no. 1827a. L. chilensis Kunth pro parte. Var. Gallo -Provinciae (Gerard apud DC.) , in Pyre- naeis, c. g. prope St. Laurent in Ronssillon et Barbouilliere in Donnezan (Petit !) , et prope Bagneres de Luchon (En- dress!). — Var. ß. in Asturiae raonte Pico de Arras (Durieu !). Cl. Dnrieu 1. c. plantae suae adscripsit: Luzula cespi- tosa Gay in Ann. sc. nat. 1836. Verum ipse cl. Gay 1. e. p. 250. non novam speciem, sed L. pediformem a Duriaeo inventam esse praedicat. Specimina a me visa 8 — 10 polli- ces longa, foliis complicatis, inflorescentia depauperata primo intuitn novam quidem speciem raentiuutnr, in flore frnctnque a forma solenni non differunt. Caruncula seminum basilaris parva quidem seü evidens. Appendix terminaHs certe nulla, sed commissura panlo ante verticem desinens, quo fit, ut linea enrva transversa apicem a commissura separet, quamvis nucleos apicem impleat. Hinc in descriptione a cl. Kunth data corrigenda sunt ea, qnae quandam affinitatem cum L. Forstcri longe distante suadere videbantur. De Dictyoteis adumbratio. Auetore Victore B. A. Coinitc de Trevisan. vhar. ess. Thalamia superficialia , idiogena (idest excipulo proprio minime instrueta) , ex ascis uuiccllularibus simplieibus, e cellulis strati corticalis statim oriuudis, coraposita. Para- phjses articulalae clavatae. — Oedogonia nunc in diversis individuis nunc in iisdem thalamiiferis obvenientia, solitaria vel irregulariter approximata, sparsa, sphaerico- ovata, im- mersa, morphosi simplici endochromi cellulae singulae iutu- mescentis strali corticalis orta. JLlgae corticatac, fulcro radicali expanso-diseoideo afßjcac. Obs. Tribus maxime naturalis a Lamourouxio primum constituta, sed non uisi opere Grevillei (Alg. britaun.) recte circumscripta et eximie illustrata. Duplex vulgo „fruetificatiouis" apparatus , Dictyoteis onimbus communis , adest. De natura autem et significatione vera organorum, quae oedogonia nuneupavi, adhuc diseepta- tur. Jam ab anno 1842 (Memoria sopra im nuov. gen. Rho- docarpon di Cenog. — Sull' ordine dclie Bissac. di Fries. — 422 Sopra ima nuov. classif. delle Alghe) demonstrare conatus sum: ascos et oedogonia Organa esse distinctissima , quorum nimm iu alterum nunquam transgredi posse et lieutrum alte- rius quandam modificationem esse; modum formationis utro- rumque ab ipso initio diversissimum esse; sporas semper asco obductas, exsertas, superficiales, oedogonia autem strato cor- ticali iramersa obvenire; Organa utraque itidem quidem ger- minare et singula singulara plantam producere, individua ta- rnen ex oedogoniis orta nunquam ultra evolutionis gradum matris adscendere ; fructificationes itaque tantum superficiales vera et sola Organa reproductionis habenda, oedogonia autem organa multiplnatioiiis, tetragoniis Floridarum analoga", con- sideranda esse. Auetores attainen recentiores, nullo forsan excepto, doctrinam de identitate sporarnm et oedogoniorum acerrime sustiuuenint. Qua quidem rei ratione, mearum ob- servationum seriem ex toto et integro reyidi ; sed , pace tot clarissimorum virorum, ne singulam rel minimam modificatio- nem in oronibus, quae tunc asserui, detegere potui. Cellnlae superficiales exsertae sporas veras coutinentes, idest asci, or- gano efficiuutur distiueto jam ab ipsa origine ad metaniorpho- siu superiorem desiguato, et ideo a ceteris omnibus strati corticalis cellulis essentialiter dilFerunt. Sporae singulae [e sporodermide simplici et nucleo homogeneo constant. Celln- lae contra immersae oedogonia gignentes a ceteris strati cor- ticalis cellulis matrieibus circumjacentibus ne minimum qui- dem ab initio differunt et vegetationi taritum itidem inserviunt. Organa itaque haec immersa, a parte quadam jam evolnta tballi transformata , cum organis illis in Confervis capülari, vesicata, tumidula affinibusque obviis, oedogonii nomine aeque distinguendis, eTolutionis processu et vera inde signifi- catione omnino mihi convenire videntur. Oedogonia insuper Dictyotearum tetragoniis Floridarum analoga esse quidem • 423 crediderim. Cellulae tetragonia foventes ceteris cellulis ma- tricibus proximis ejusdem ordinis iüitio ad miguem simillimae sunt nee aliter construcläe , earumque endochromnm serius tantum niagis magisque condensatur et turgescit. Oedogonia et tetragonia in eo distingimutur, quod illam subeunt mutatio- uem, qua parietem cellulae matricis communis disrumpere et speciem multiplicare valeant; ea tantum inter utraque inter- cedit difFerentia, quod haec demum tetratoma evadunt, illa semper indivisa servantur. Paraphyses sie dietae Dictyotea- rum revera nihil sunt nisi asci steriles. Praeter reproduetionis et multiplicationis Organa normalia supra allata, alia quoque in Dictyoteis uonnullis obveniunt, quae pro fruetificationis quodam genere vulgo habentur. In Chorda et Haplosiphone organa ascis immixta obveniunt, elongato-ovoidea, subsessilia, endochromo demum transverse- seriatim polytomo repleta, ab Eysenhardt corpuseula annu- lato - septata nuneupata, a Carmichael capsulae, a Corda et Harvey antheridia voeata. Haec gonophyses denorainavi, et cum organis a clarissimis Diclde et Harvey in Cutler ia mvltifida observatis et antheridii nomine insiguitis eonvenire putaverim. De natura gonophysium dubia multa adhuc sol- venda restant ; mihi > locum quo in omnibus speciebus, in qui- bus hactenus innotuerunt, obveniunt praeeipue consideranti, organa normalis fruetificationis ascigenae per anamorpbosiu transformata esse verosimile quidem apparet. TrichopJiyses tandem voeavi filamenta elongata confer- voidea, cylindiica, medio praesertim longearticulata, saepe subinania, delicatissima, simplicia, superfieialia, e Strato cor- ticali oriunda, sparsa, plerumque solitaria, quae in Dictyo- teis permultis observataj Chordarieis autem propria, ab au- ctoribns recentioribus vulgo eilig vel fila ciliiformia nuneu- pantur. 424 Subtribus I. Pnnctarieae *. Chat; ess. Monoclines. — Thalamia ab ipsa origine nuda; asci monospori. — Thallus laminaris solidus. Fulcrum radicale nudum. Gen. I. Diplostromium Kütz. Char. Thallus laminaris stipitatus, simplex, planus, so- lidus, continuusj tenuissime raembranaceus. Fulcrum radicale discoideum miuutissimum , nudum. Trichophyses rarissiraae. Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale nulluni. Stratum medulläre e cellulis aequalibus subparallelipipedis coelococco- deis distromaticis compositum. Thalamia vix definita, punctiformia, minutissima , nuda, per omnem thallum inordinate sparsa, ex ascis simplicibus, sphaerico-ovatis, sessilibus, mouosporis, erectis, paraphysi- bus simplicibus clavatis articulatis subradiantibus paucissimis concomitatis, composita. — Gouophyses nullae. Oedogonia ig'uota. 1. Diplostromium tenuissiinuin Kütz. (Phycol. gener. p. 298. t. 20. II. fig. 1 et 3. ceteris omnibns exclusis.) Punctaria tenuissima Greyill., Menegh. (Alg. Ital. e Dalm. p. 179.) — Zonaria tenuissima Agardh (System.). — Z. plantaginea rar. tenutor Agardh (Spec). — Ulvaplan- taginifolia rar. tenutor Lyngb. Hab. Mare Balticum, boreale, adriaticum. Obs. Fignrae 2, 4, 5, 6, 7, 8, iconis 20. II. Diplostro- mii tenuissimi Kütz. ad Heterophycum balticum Treyis. (Sopra un nuovo gen. Mencghinia di Alghe Imenotall. — Saggio di nna monogr. delle Alghe Coccotall, p. 101.) per- tinent. 425 Gen. II. Sorailtliera Posteis et Ruppr. Char. Thallus laminaris subsessilis, simplex, planus, solidus, contiuuusj tenuissiine membranaceus. Fulcrura radi- cale discoideum, miimtissimum , nudnm. Trichophyses uullae. — Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale nulluni. Stra- tum medulläre e cellulis aequalibus angularis phacnococcodeis monostromaticis ? compositum. Thalamia exacte definita, soriformia, hemisphaerica, nu- da, per omnem thallum iuordinate sparsa, ex ascis simplici- bus, pyrifonnibus , basi angustatis, monosporis, paraphysibus simplicibus clavatis articulatis radiantibus deuse concomitaüs composita. — Gonophyses nullae. Oedogonia ignota. Obs. Licet genus mibi tautum uotum sit e descriptionej quam dederunt clarissimi Posteis et Rupprecht, praecedeuti sine dubio summopere affine, nee satis forsan ab eo distiu- ctum, Tidctur, ex auetoritate eorundem „structura JJlvae et fruetificatione Pu/ictariae" insigne. A Diplostromio itaejue tbalamiis exacte definitis soriformibus hemisphaericis ascistjue pyrifonnibus basi angustatis radiantibus densis nnice quasi differre videtur. 1. Soranthera ulvoidea Postcls et Ruppr. Hab, Oceanus paeificus borealis ad Sitkam. Gen. III. Punctaria Grevill. Char. Thallus laminaris stipitatus , simplex, planus, so- lidus , continuus , membranaceus. Fulcrum radicale discoi- deum, minutum, nudum. Trichophyses rarissimae. — Stru- ctura cellulosa, arcta. Stratum corticale c cellulis minutis subparallelipipedis phaenocoecodeis conflatum. Stratum me- dulläre e cellulis amplis angulato-votundatis inanibus mono- — oligostromaticis compositum. 426 Thalamia vix definita, punctiformia, minutissima , nuda, per orancra thallura inordinate sparsa, ex ascis siinplicibus, sphaeriro-ovatis, sessilibus, monosporis, erectis, paraphysi- bus siinplicibus clavatis articulatis subradiantibus paucis con- comitatis , composita. — Gonophyses nullae. Oedogonia in iisdem individuis thalamiiferis obvenientia, solitaria vel irregulariter approximata, per omnem thallum iuordinate sparsa. Syn. Phycolupathum Kütz. (Phycol. gener. p. 299.) — Phyllitis Kütz. (Phycol. geuer. p. 342). Obs. Geuus sequenti Talde affine, attamen praesertim thallo laminari piano solido et defectu fibranim filamentosarum interiorum auastoraosantium sane distinctissimura. Clarissimus Greville quidem descripsit thalli structuram „of an interlaciug of lougitudiual and transverse filaments, covered by a finely reticulated membraue." Sed pro fibris filamentosis longitudi- ualibiis et transversalibus auastomosautibns sumpsit parietes cellularum amplarum inauium strati medullaris. Numerus stratorum e cellulis medullaribus conflatorum varius, caete- rum in oiuuibus speciebus structura plaue eadeui. P. un- dulatae , caespitosae, crispatae, fissae , debilis, cu- nealae, fasciae et lanceolatae fructificationes hactenus omuino latent. P. dcbilis, cuneata et fascia ab aucto- ribus praecedentibus ad Lamhiariae geuus relatae fiie- runt, sed a veris hujus generis speciebus lougius distantj diiFeriint eiiim fulcro radicali certe discoideo minuto, nee rhi- zomii ramosi adinstar, et defectu strati medullaris fibrosi. Stratum iusuper corticale itidem in his, ut in Punctariis ve- ris 3 pulchre areolatum, et cellulae, quibus constituitur, tc- nuiores sunt et regulariores. Affiuitas interea liarum omnium specierum cum P. calendulaefolia et rubescente evideutior quidem videtur. 427 Celebcrrimus Kützing P. debilem statum sterilem P. ca- lendulaefoliae credit , Harvey coufra P. fasciae synonymon ; mihi ab utracjue distincta species. Idem Kützing P. calen- dulacfoliam proprii generis, Phycolapalhi , typum habet, e P. autem fascia alterum genus, Phyllitidis nomine et Di- ctyoteis veris adscriptum , constituens. Sed auctorem prae- claruin, qui Punclarias , idest sua Phycolapatha, cum Diplostromio juxta Phycoseridis genus collocaYerit, refutare omnino supervacaneum putaverim. 1. Punctaria calendulaefolia Trevis. (Synops. gener. Algar.). P. latifoh'a Grevill., Menegh. (Alg. Ital. e Dalniat. p. 174. t. 4. fig. 3.), Harvey (Phycol. britann. t. 8).— P. plan- taginea Zanard. — PTiycolapathum debile fructicans Kütz. (Phycol. gener. p. 299. t. 24. II. exclus. synon. Laminar iae debilis Ag. et variet. «.). — Zonaria plantaginea Mar- tens. — Laminaria debilis Naccari. — TJlva calendulae- folia Gmelin (System. Natur.). — U. plantaginifolia Wul- fen, Moris. — U. plantaginea Roth. — Tremella calen- dulaefolia Gmelin (Histor. Fucor. 1768). Hab. Ad oras Angliae , Hiberniae, Galliae atlanticas. Mare mediterraneum ad oras Italiae et Sardiniae. Mare adria- ticum. 2. Punctaria ruoescens Trevis. (Synops. gener. Algar.) P. plantaginea Grevill., Harvey (Phycol. britann. 1. 128.). Phycolupathum plantagineum Kütz. (Phycol. german.) — Diplostromium plantagineum Kütz. (Phycol. gener). — Laminaria debilis var. dietyotoides Duby (exclus. synon. Agardhii). — Viva rubescens Lyngb. — V '. plantaginea Smith (Engl, botau. t. 2136). Hab. Ad oras Europae Jatlanticas. Mare boreale et bal- ticum. 9 428 3. Punctaria undulnta J. Agardh. Zonaria planluginea Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 138. excl. sjnon. oran. et variet.) — Laminaria plantaginea Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. 20. excl. syuon.). — Viva plant aginifolia Lyugb. Hab. Mare balticum et boreale. 4. Punctaria caespitosa J. Agardh. Hab. Mare balticum. 5. Punctaria crispata *. Phj/colapathum crispatum Kütz. Hab. Mare adriaticum. 6. Punctaria fissa *. Phycol apathum ßssum Kütz. Fucus bicornis Gmelin. Hab. Mare boreale ad oras Germauiae. 7. Punctaria deoilis *. Phycolapathum debile sterileKütz. Zonaria plantaginea partim Spreng. Laminaria debilis Agardh, Grevill. , Me- negh. L. papyrina Bory. Fucus phyllitis var. subsessilis Clement. Hab. Ad oras Europae atlanticas usque ad Norvegiam. Mare mediterraneum et adriaticum. 8. Punctaria cuneata *. Phycolap athutn cuneatum Kütz. (Phycol. germau.) Ph. debile var. «. Kütz. (Phycol. gener.) Laminaria cuneata Suhr. L. fasc'tae Aar. Harvey. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angliae at- lauticas. Ad insulas Falkland. 9. Punctaria fascia *. Phyllitis fascia Kütz. Laminaria fascia Agardh, Smith (Engl, botan. Suppl. t. 2845.) Fucus fascia Oeder. (Flor. dan. t, 768.) Viva fascia Lyngb. 429 Hab. Ad oras Europae atlanticas nsque ad Norvegiam% Ad insnlas Falkland. 10. Pnnctaria lanceolata *. Phj/llitis lanceolata Kiitz. Hab. Maie mediterraneum. Subtribiis II. Scytosiphoneae *. Char. ess. Diclines. — Thalamia ab ipsa origine nuda; asci monospori. — Thallus caulescens fistulosus vel cavns. Fulcrum radicale nudiim. Gen. IV. ScytOSipllOH Agardh (Dispos. Algar. Snec. 1811). Char. Thallus caulescens stipitatus Tel sessilis, simplex vel ramosus , teres vel compressus , fistulosus vel cavns , con- tinuus, membranaccns. Fulcrum radicale discoidcum, plcruin- que minntum, nudum. Trichophyses rarissiraae. — Structura celluloso-fibrosa, arcta. Stratum corticale e cellnlis minutis subparnllelipipedis holococcodeis conflatum. Stratum medul- läre e cellnlis amplis angulato-rotundatis inanibus mono tetrastromaticis et e fibris filamentosis interioribus paucis la- xissimis ramosis anastomosantibns tenuissimis cylindricis arti- cnlatis hyalinis compositum. Thalamia deimita, punctiformia vel soriformia, plerum- que minnta, nuda, per omnem thallum inordinate sparsa, ex ascis simplicibus, ovato -pyriformibus, basi angustatis, mono- sporis, plus minusve radiantibus, paraphysibus simplicibus clavatis articulatis immixtis, composita.— Gonophyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approximata, per omnem thallum inordinate sparsa. Sgn. Asperococcus Lamour. (in Annal. du Mus. XX. 1813). Encoclinm Agardh (Spec. Algar. I. 1. 1821). Stl- 430 lopliora Montagn. (Phytogr. Cauar.) Colpocoeliutn Trevis. (Synops. gener. Algar.) Haloglossum Kiitz. (Phycol. gener.) Cladocoelium Trevis. (in litter. 1844.). Hydroclathrus Za- nard. (Not. int. alle cellul. marin, yenet.) Obs. Clar. Agardh genus snura Scytosiphoncm typo Viva ßstulosa Hndsoni constitnit, Fuco filo Linnei inter Fucos tunc relicto. Seriiis tantnm (Synops. Algar. Scandin. p. 14. 1817.) ScytosipJionem fistulosum varietatem „e loco natali ortam" ejusdem Fuci fili declaravit. Nomen Aspero- cocci a Lamouronxio propositum, ex vocabulo latino (asper) et graeco (xoxxog), hybridum ideoque non agnoscendnm. Cnm itaqne JJlva haec Jislulosa Hndsoni certissime sit Confervae echinatae Mertensii synonymon, nomen genericum aptissiranm omniumque antiquissimnm Agardhianum restitnendum esse pu- taverim. Subgenus I. llaloglossum Kiitz. Char. Thallns stipitatus , simplex, compressus. Fulcrum radicale minntiim. Stratum medulläre cellulosum mouostro- maticum. Thalamia soriformia, valde prominentia, inordinate sparsa. 1. Scytosiphon lanccolatus *. Asperococcus lanceolatus Lamour. A. compressus Griff., Menegh., Harvey (Phycol. britann. t. 71.) Encoelium lanceolatum et compressum Trevis. (Synops. geuer. Algar.) Haloglossum Grifßthsianum Kiitz. Hab. Ad australes Angliae et atlanticas Galliae et Hi- spaniae oras. Mare mediterraneum et adriaticum. Ad oras Africae Capensis. Subgenus II. Euscytosiphon *. Char. Thallns stipitatus, simplex, teres. Fulcrnm ra- dicale minutum. Stratum medulläre cellulosum mono — tristro- 431 maticnm. Thalamia pnnctiformia vel soriformia, minuta, in- ordinate sparsa. Syn. Asperococcus Zanard. (Not. int. alle cellul. ma- rin, venet.) 2. Scytosiphon echinatus #. S. fistulosus Agardh (Dispos. AI gar. Suec. p. 24.). S. filum var. fistulosum Agardh (Spec. AJgar. I. 1. p. 163.). Asperococcus echinatus Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XXL), Grevill. (Alg. britann. p. 50. t. 9.), Harvey (Phycol. britann. t. 194.) A. rugosus Lamonr. A. fistulosus Hoo- ker. Encoelium echinatum Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 145). E. Lyngbyanum Grevill. (Scott, cryptog. Flor. t. 290). Chorda filum var. fisiulosa Kütz. (Phycol. german.) Chor- daria filum var. fistulosa Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. 14). Ch. filum var. infia ta Wallr. Viva fistulosaHxiüs. U. rugosa DC. JJ. filum Gonan. U. lumbricalis Lamonr. U. simplicissima Clement. Solenia fuscata Bory. Ente- romorpha echinata Link. Conferva echinataWLcrtens, Roth. C. fistula Roth. Hab, Mare balticnm et boreale. Ad atlanticas Europae et Americae oras. Ad littora Canariensia. Mare mediterra- nenm, aegenm, adriaticnm. Oceaims anstralis ad oras Tas- maniae. Oceanns pacificns ad oras Japoniae. S. echinatus var. vermicularis. * Asperococcus vermicularis Moore, Wyatt. A. echi- natus var. vermicularis Griff., Harvey. Encoelium echi- natum var. vermiculare Trtvis. (Nomencl. Algar. I. p. 45.) Hab. Ad oras Angliae. 3. Scytosiphon utricularis. * Asperococcus utricularis Dumont d'Urvill. A, Lesso* nii Bory. Encoelium Lessonii Trevis. Hab. Ad insulas Maloninas. 432 S. utricularis var. cylindraceus. * Asperococcus Lessonii var. ß, Bory. Encoelium Les- sonii var. cylindraceum Trev. Hab. Cum specie. 4. Scytosiphon Urvillei. * Asp. Durvillaei Bory. Encoelium Urvillei Trevis. Hab. Ad oram Chilensem. 5. Scytosiplton Turneri. * jisp. Turneri Hooker, Harvey (Phycol. britann. t. 11). ji. bullosus Laraour. A. rugosus var. bullosus Duby. En- coelium Turneri Trevis. E. bullosum Agardh. Gastri- dium Opuntia Lyngb. Viva Turneri Dillw. , Smith (Engl, botan. t. 2570). Hab. Mare balticum et boreale. Oceamis atlanticus ad oras Europae a Norvegia nsque ad Hispaniam. Mare medi- terraneum et adriaticum. Oceanus australis. 6. Scytosiphon tortilis. * udsp. tortilis Suhr. Encoelium tortile Trevis. Hab. Ad Indias orientales. 7. Scytosiphon tenuis. * Asp. tenuis Zanard. Encoelium tenue Trevis. Hab. Ad oras Istriae. Subgenus III. Cladocoelium Trevis. Char. Thallus stipitatus, ramosus, teres» Fulcrum ra- dicale minutum. Stratum medulläre cellulosum distromaticum. Thalamia puuctiformia , minuta, inordinate sparsa. Sj/fi. Encoelium Zauard. (Not. int. alle cellnl. marin, venet.) 8. Scytosiphon ramosissimus. * 433 Encoelium ramosissimum Kütz. Cladocoelinm ratno- sissimum Trevis. Hab. Mare adriaticum. S. ramosissimus var. trichophorus. * Encoelium ramosissimum var. trichophorumKAtz. Cla- docoelium ramosissimum var. trichophorum Trevis. Hab. Cum specie. Subgenus IV. Cofpocoelium Trevis. (Synops. gener. Algar. 1842.) Char. Thallus sessilis, simplex, suborbicularis. Ful- crnm radicale amplum. Stratum medulläre cellulosum tetra- stromaticum, cellulis iuterioribus sensim amplioribus. Thala- mia soriformia, minutissima, subseriata. Syn. Stilophora Montag. (Phytogr. Canar.) Hydro- claihrus Zanard. (Not. int. alle cellul. marin, venet.) 9. Scytosiwlion cavernosus. * Asperococcus sinuosus Bory, Menegh. (Alg. Ital. e Dal- mat. p. 168. t. 4. fig. 2.) Encoelium sinuosumA.ga.vdh (Spec. Algar. I. 1. p. 146). Colpocorlium cavemosumTrexis (Synops. gener. Algar.) Hijdroclaihrus sinuosus Zanard. Stilo^ phora sinuosa Agardh (in Flora 1827). Zonaria sinuosa Agardh (Synops. Algar. Scandiu. p. XX.). Viva cavernosa Forsk. U. sinuosa Roth. U. Nostoc Poiret, DeCand. Fu- cus tremelloides Bertol. Nostoc mesentcricum Agardh (Sy- stem. Algar. p. 21.), Delle Chiaje (Hydrophyt. neapol.II. p.9. t. 57). Tremella cavernosa Poiret. T. rugosula et cerina Clement. Alcyonidium Nostoc Lamour. A. tremelloides Agardh (Syst. Algar. p. 17). Hab. Oceanus atlanticus ad littora Cananensia, Hispa- niae et Galliae. Mare mediterranen m , aegenm, adriaticum, rubrum. 22r Bd. 4s Heft. 28 431 S. cavernosus var. lobatus. * Asperococcus sinuosus var. lobatus Endl. et Diesing. Hab. Ad oras insulae Karek sinus Persici. Gen. V. HalodictyOH Kütz. (Phycol. gener.) Char. Thallus caulescens sessilis , simplex, cavns, pri- mitus suborbiculari-ovoideus hinc inde foraminnlis magis ma- gisqne dilatatis pertnsus, clathrato - reticnlatns , demnm can- cellorura margiuibus involutis incrassatus, rete irreguläre snb- explanatum referens , membranacens. Fulcrura radicale discoi- deum, amplum, nudum. Trichophyses nullae. — Structnra celhilosa , arcta. Stratum corticale e cellulis minutis snb- parallelipipedis holococcodeis conflatum. Stratum medulläre e cellulis amplis angulato-rotundatis inanibus tetrastromaticis, interioribus sensim amplioribus, compositum. Thalamia definita, soriformia, minutissima, nuda, per omnem thallum inordinate sparsa, ex ascis simplicibus, pyri- formibus, basi angustatis, monosporis, subereetis, paraphy- sibus simplicibus clavatis articulatis vix radiantibus immixtis, composita. — Gonophyses nullae. Oedogonia ignota. St/n. Hj/droclathrus Bory (in Dict. class. d'hist. na- tur. VIII.). Obs. Nomen quidem Hydroclathri imposuit clar. Bory; quod cum regulis, utpote ex vocabulo graeco et latino hybri- dnm, repugnet, rejiciendum erat. 1. Halodictyon Boryanum. * H. cancellalum Kütz. Aspcrococcns clathratus Me- neglt. A. cancellatus Endlich. Encoelium clathratum Agardh (Spec. Algar. I. 2. p. 412). Hydroclathrus cancel- latus Bory. //. Boryanus Trevis, (Synops. gener Algar.) 435 Stilophora clathrata Agardh (in Flora 1827.) Fuchs cla- thratus Bory. Corynepliora Agarum Despreaux. Hab. Oceanus atlanticus ad oras Brasiliae, Canarienses et Gallicas. Mare mediterraneura ad littora Algeriae. Mare rubrum. Oceanus australis. Gen. VI. stilophora Agardh, Zanard. (in Bibliot. Ital. XCIX.). Char. Thallus caulescens ramosus, teres, fistulosus, continuus, membranaccus. Fulcrum radicale discoideum, mi- nutissimuin, nudura. Trichophyses thalamiis immixtae vel huc illuc sparsae. — Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis subparallelipipedis phaenococco- deis conflatum. Stratum medulläre e cellulis amplis angu- lato-rotuudatis inanibus distromaticis, interioribus mnlto am- plioribus, compositum. Thalamia defniita, soriformia, nuda, per omuem thallum in zonas transvcrsas ordinata et fere confluentia, ex ascis simplicibus, globoso-ovatis, sessilibus, monosporis, erectis, densis, composita. Parapliyses et gonophyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approximata, per omuem thallum inordinate sparsa. Syn. CarmicTiaelia Grevill. (Scott, cryptog. Flor. t. 288). Striaria Grevill. (Scott, cryptog. Flor. Synops. p. 44). Sti- CtyosipTton Kütz. (Phycol. gener. p. 301). Obs. Episcopus CA. Agardh genus Stilophoram Septcm- bre anni 1827 proposuit typo Solenia crinita. Eodem auuo 1827 clar. Greville CarmicJiaeh'ae suae attenualae iconem evulgavit. Genus tarnen Carmichaelia Rob. Brownrt inter Legnminosas antiquius, et ideo ipse Greville Algae Scoticae nomen in Strfariqm sequente anno 1828 mutavit. Sti/o- 28* 436 phora Dipterorum faroiliae Muscariaearum geims a Robineau- Descoidy (Essai sur les Mjodaires) anno 1830 propositnm fuit ; Stilophorae auteni nomen genericum iuter Polypös (An- thozoa Madreporina) ex errore typographico pro Stilopora ortum. Stictyosiphonem Kütziugii Individuum oedogoniiferum spe- ciei cujusdam Stilophorae geueris esse quidem crediderira. Structura omnino eadem; quod ex iconibus etiam (t. 21. fig. II. et III.) evidentissime patet. Celeberrimus au t ein. hie auetor, a Dictyoteis CTiordearum et Encoelicarum fumilias separans, Striariam Encoelieis, Stictyosiphonem vero, cum Chloro- siphone (Wyattia) et Dictyosiphone, Dermatoblasteis, Ente- romorpheis suis (Ulvaceis, Hymenothalüs, Ileineis nostris) re- tulit. Encocliae (Encoelium, Halodictyon, Striaria) in eo a Chordeis (Chorda, Spermatochnus, Halorhiza) distinguuutur, quod Stratum medulläre, sive interuum Kütziugii, e cellulis angulato-rotundatis, nec elongatis subcylindricis in filameuta longitndinalia coalitis, constituitur. Subtribum itaque haue nostram Scytosiphoneartim herum in binas sectiones, Eu- scytosiphoneurum ( Scytosiphon, Halodictyou, Stilophora, "Wyattia) et Chordcarum (Haplosiphon, Chorda, Adcuocystis, Phacochorda, Dictyosiphon) nominaudas, diviserim. Trichophyses in individuis thalamiiferis thalamiis iininix- tae, in oedogoniiferis huc illuc sparsae. i. Stilophora crinita Agardh (in Flora 1827). Striaria crinita J. Agardh. Str. attenuata var. cri- nita Kütz. Solenia criniia Agardh (System. Algar.). Con- ferva crinita Ruching. Hab. Mare adriaticum. 2. Stilophora attenuata Trevis. (Synops. gener. Algar.) Carmichaelia attenuata Grevill. (Scott, cryptog. Flor, t. 288.) Striaria attenuata Grevill. (Scott, cryptog. Flor. 437 Sjnops. p. 44. Scytosiphon olivaceus Carmich. Zonaria lineolata Agardh (in Flora 1827). Z. Naccariana Agardh (Mss. in Naccar. Flor. Venet.). Dictyota lineolata Grevill. (Alg. briian». Sjnops. p. XLIII.). Solenia attenuata Agardh (System. Algar.). Viva attenuata Naccar. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angjiae et Hiberniae. Mare mediterraueum et adriaticum. 2. Stilophora fragilis Trevis. (Sjnops, gener. Algar.). Striaria fragilis J. Agardh, Hab. Ad Bahusiam. 4. Stilophora adriatica. % Stictyosiphon adriaticus Kütz, Hab, Mare adriaticum. Geu.VII. "Wyattia Trevis. (Sjnops. gener, Algar. 1842). Syn. Chlorosiphon Kütz., Harvej. Obs. Genus ab omnibus ceteris Dictjotearum cerle di- stiuctissiuium, Wyattiae nomine, memoriam egregiae Mariae Wjatt, quae Algarum Daiimouiensium collectionem siccam pulcherrimam edidit ^ revocante, tjpo jL*perococco pusilio Carmicbaelii , Septembre anni 1842 proposui. In „A List of Ibe British marine Algae arranged sistematicallj" a clarissi- mo Harvej (Phjcol. britann. Fase. XX.) nuper, Aug. 1847, evulgata idem Asperoeoccwi pusillus tjpuiu sisüt alterius uovi generis Chlorosiplionis. Celeberrimus Kütziug autem genus constituit suum Chlorosiphonem anno 1843 (Phjcol. gener. p.301.) unica specie, ChlorosiphoneShuttleworthiano, sjno- njmis nullis adjeetis. Speciminibus autbenticis Kützingianis nullis hactenus visis, mihi adhuc latet an stirps a Shuttle- worthio communicata speeifice quidem a vero yisperocoeco pusilio Auglorum differat, quod mihi tarnen valde dubium videtur. Utrumque itaque sit, quod prioritatem nominis ge- 438 nerici attinetj illud Wyattiae omni jure mihi vindicare nie posse videor. 1. Wyattia pusilla Trevis. (Synops. gener. Algar.) Chloros'phon pusillus Harvey. Asperococcus pusillus Carmich. Encoelium pusillurn J. Agardh. Hab. Ad oras Angliae et Sueciae. 2. Wyattia Shuttle woi thiana. * Chlorosiphon Shvttleworlhianus Kiitz. Hab. Ad oras Hiberniae. 3. Wyattia laminar iae. * Chlorosiphon laminariae Harvey. Bangia laminariae Lyngb. Bangiella laminariae Gaillon. Hab. Ad oras Angliae, Daniae, Galliae atlanticas. Obs. Ex raente Anglorum est Status tantum juvenilis Wyattiae pusillae. Gen. VIII. Haplosiphon. * Char. Thallus caulescens simplex, teres, fistulosus, septis intemis transversalibus destitutus, continuus vel sub- articulato-constrictus, membranaceus. Eulcrum radicale di- 8Coideum, minutum, nudum. Trichophyses spai'sae. — Stru- ctnra heteromorpha , arcta. Stratum corticale e cellulis roi- nutis subparallelipipedis holococcodeis couflatum. Stratum me- dulläre e cellulis amplis elongatis subcylindricis inanibus in filamenta longitudinalia oligostromatica coalitis compositum. Thalamia omnem thallum obtegentia, ex ascis simplici- biis, pyriformibus, basi angustatis, monosporis, erectis, pa- raphysibus dichotomis clavatis articulatis numerosis immixtis, composita. — Gonophyses in iisdem individuis thalamiiferis obvenientes, solitariae, per omnem thallum inordinate spar- sae, ascis et paraphysibus immixtae, ovato-pyrifornies, basi angustatae. 439 Oedogonia in diversis individuis (nee in thalainiiferis) ob- veuientia, solitaria, per omuera thalhim inordinate sparsa. Sijn. Chorda Zauard. (in Bibliot. Ital. XCIX.). Obs. Chorda lomentaria Lyngbyei genus sistit, ut cre- diderim, cum Chorda (tilo) Stackhousei minime eonfuuden- dmn, pluribus, praesertim rarpicis, magui momenti characte- ribns sane qnidem distinctiun. In Haplosiphone itaqne thal- lns septis internis transversalibus destitutus, Stratum medul- läre oligostromaticnm , asci pyriformes basi angnstati , para- physes niunerosissimae, gonophyses ovato-pyriformes basi an- gustatae; in Chordae aiitem genere tballus intus transversim septatns, Stratum medulläre polystromaticum, asci subobeo- nici basi longe angnstati, paraphyses nullae, gonophyses ova- tae brevissime basi angustatae. Paraphyses dichotomae ar- ctissimain cum Phacochorda afh'nitatem ostenduut. Tricho- pbyses in individuis tarn thalainiiferis quam oedogoniiferis ob- veniunt. Nomen genericum ex anXöoq (simplex) et airfiov (sipho) deprompsi. 1. Haplosiphon lomentarius. ■• Chorda lomentaria Lyngb., Menegh. (Alg. Ital. e Dal- mat. p. 185. t. 4. fig. 7.) Ch. Jistulosa Zanard. Ch. adria- tica Kütz. (in Linnaea 1843). Ch. filum var. lomentaria et adriatica Kütz. (Phycol. german.) Scytosiphon lomen- taria Endl. S. Jistulosus Naccari. S. castanetis Carmieh. S. filum Kütz. (Actien). 5. filum var. lomentarius Agardh. Asperococcus castanetis Hooker. Hab. Mare balticum et boreale. Oceanus atlauticus ad oras Europae ab insulis Faeröensibus usque ad Hispaniam. Mare mediterranenm et adriaticuin. Obs. Ch. Jistulosa Zanardinii (thallo rontinuo) ne mi- nimum qnidem a Ch. lomentaria Lyngbyei (thallo subartini- 440 lato -coiistrieto) quam certissime diftert. Individuum autem oedogoniiferum, a Meneghinio pro sterili hujus speciei statu habitura, est Scytosiplion castaneus Carmichaelii , serius a dar. Harvey (A Man. of the brit. Alg. p. 36.) „the young ot CJi. lomentaria^ judicatus. 2. Haplosiphon capensis. * Chorda capensis Kütz. Chordaria flagelliformis var. capensis Snhr (in Drege Plant, sicc. capens.). Hab. Ad oras Africae capensis. Gen. IX. Cliorda Stackh. (Ner. britaun. edit. I.) Char. Thallus caulescens simplex, teres, fistulosus, intus transversim septatus, continuus, cartilagineus. Fulcrum radicale discoideum, minutum, nudum. Trichophyses spar- sae. — Structura heteromorpha, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis subparallelipipedis holococcodeis conflatum. Stratum medulläre e cellulis amplis elongatis subcylindricis inanibus in filamenta longitudinalia polystromatica coalitis compositum. Tbalamia oinnem thallum obtegcntia , ex ascis simplici- bus, subobconicis, basi longe angustatis, monosporis, erectis, densis, composita. Paraphyses nullae, — Gonophyses in iis- dem individuis thalamiiferis obvenientes, solitariae, per omnem thallum inordinate sparsae, ascis immixtae, ovatae, brevissi- me basi angustatae. Oedogonia ignota. Sij'i. Filum Stackh, (in Mem. soc. natur. Mosqu. II, 1809). FlagcUaria Stackh. (Ner. britann. edit. II.) Chor- daria Link (in Hör. physic. Berolin.). Scytosiplion Agardh (Spec. Algar.). Obs. De loco in systemate et de affinitate hujus genc- ris j qnnm a phycologis praestautissimis oinnibus recentioribus 441 ad Dictyoteas relatum fuerit, licet a dar. Zanardiiiio (Not. int. alle cellul. marin, venet. p. 48.) adhuc Laminarieis ad- scribitur, ulterius disputare supervacaneura pnto. Singulare autem est, quod celeb. Kützing (Phvcol. german. p. 269.) „Spermatoidien 0" esse dicit. 1. Chorda filuiu Laniour. Scytosiphon filum Agardh (Spec). Chordaria filum Agardh (Synops.). Flagellaria filum Staekh. Fucus filum Linu. F. tendo Esper. Ceramium filum Roth. Status valde trichophysiphorus : Chorda tomentosa Lvngb. Ch. filum var. tomentosa Kiitz. , Harvey, Scy- tosiphon filum rar. tomentosus Agardh. — Chordaria filum rar. penicillata Wallr. Status juvenilis : Chorda filum var. trichodes Lyngb. Ch. filum var. thrix Harvey, Kützing. Scytosiphon filum var. thrix Agardh. Flagellaria thrix Staekh. (Ner. bri- tauii. ed. II.). Fucus thrix Staekh. (Ner. britaim. ed. I.) Hab. Oceanus atlantiens ad oras Brasiliae, Canarienses, Europaeas omnes et Americae borealis. Oceanus paeificus bo- realis ad Sitkam, Unalaschkam et Kamtschatkam. 2. Chorda riinosa Montagn. Scytosiphon rimosus Endl. Hab. Ad oras Tasraaniae. Gen. X. AdeilOCystiS Harvey. Obs. Clar. Harvey in observationibus ad Chor dam filum (Phycol. britann. t. 107.) ait: ,,the Antarctic genus Adeno- cystis differs from Chorda more by habit than any carpic character." Caeternm mihi omnino ignotum genus. Hoc ta- rnen loco animadvertere licet, e recentissiinis, post aiitumnum anni 1847 impressis, vel phycologorum peregrinorum operi- 442 bus vel diariis milla uua, ob tristissimum bellum itaticiim, ba- ctemis uondum ad me pcryeiiisse. Gm. XI. PhaCOCllOrda Agardh (Spec. Algar. 1. 182t.). Char, Thallus caulescens ramosus, ramis apice thala- m!o abuormi plerumque sterili verticilliformi triehophjsiphoro coronatis, teres, fistulosus, continuus, cartilagineus. Ful- crum radicale discoideuin, minutissimura , nudum. Tricho- physes tbalamiis imraixtae. — Struetura heteromorpha, laxa. Stratum corticale e cellulis minutis augulato-rotundatis holo- coccodeis coiiflatum. Stratum medulläre e cellulis amplis elou- gatis subcylindricis iuauibus in filamenta lougitudiualia poly- stromatica coalitis compositum. Thalamia exacte defiuita, soriformia, yalde prominentia, uuda, per omnem thallum inordiuate sparsa, ex ascis sim- plicibus, pyriformibus , basi angustatis, monosporis, paraphy- sibus dichotomis clavatis moniliformiter articulatis radiantibus dense immixtis, composita. — Gonophyses uullae. Oedogonia ignota. Syn. Phymacium Link (Handb. zur Erkenn, der nutzb. und am häuf, rorkom. Gewächs. III. p. 232. 1833.) Stilo- phora J. Agardh (Novit. Hör. Suec. ex Algar. famil. p. 16. 1836). Spermatochnus et Halorhiza Kütz. (Phycol. gener. p. 334 et 335. 1843). Obs. Cum iuter Fungos Phymacium Friesii exstet et uomen Stilophorae persistere non potuit, jam anno 1842. (Synops. gener. Algar.) vetustius genericum Phacochordam vindicare credidi. 1. Phacochorda rhizodes Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 125). Stilophora rhizodcs J. Agardh. Spermatochnus rht- zodcs Kütz. Sporochnus rhizodes Agardh (Spec. Algar. I. 443 1. p. 156). Chordaria rhizodes Agardh (Syuops. Algar. Scandin. p. XIII.). Ceramium rhizodes Agardh (Dispos. Al- gar. Suec. p. 18). C tuhercttlosum Roth. Fuchs rhizodes Turn. Conferva verrucosa Smith. Hab. Mare balticum et boreale. Ad atlauticas Europae oras a Norvegia usque ad Hispaniam. Mare mediterraiieum ad oras Nicaeenses. Oceauus australis ad Tasmauiam. 2. Phacochorda paradoxa TreAis. (Synops. gener. Algar.) Stilophora Lyngbyei J. Agardh. Spermatochnus pa- radoxus Kütz. Striaria Grcvilleana Pollexfen. Scytosi- phon paradoxus Hörnern. (Flor. dan. t. 1595. fig. 2.) Spo- rvchnus rhizodes var. paradoxus Agardh (Spec. Algar) Chordaria paradoxa Lyngb. Ch. rhizodes var. paradoxa Agardh (Syuops. Algar. Scandin.). Conferva paradoxa Roth. C. rhizodes Ehrh. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Augliae et Hiberniae. 3. Phacochorda clavieeps. * Spermatochnus clavieeps Kiitz. Hab. Ad Dalmatiam. 4. Phacochorda setacea. Stilovhora setacea Menegh. Spermatochnus setaceus Kütz. . Heb. Ad Dalmatiam. 5. Phacochorda capillaris. ■'-' Stilophora capillaris Menegh. Hab. Ad Dalmatiam. 6. Phacochorda minor. * Stilophora minor Zanard. Hab. Ad Dalmatiam. 444 7. Phacoehorda adriatica Trevis. (Synops. gener. Algar ) Stilophora adriatica J. Agardh. St. gracillima Za- nard. Spermatochnus adriaticus Kütz. Sporoclmus adria- ticus Agardh. Fuchs marginales Wulfe«. Hab. Maie adriatieum et Propontis. 8. Phacoehorda mediterranea. * Spermatochnus mediterraneus Kiitz. (Phycol. gener.) Sporochnus parado.rus Kütz. (Aetien.) Hab. Ad oras Neapolitanas. 9. Phacoehorda gracilis Trevis. (Synops. gener. Algar.) Stilophora papulosa J. Agardh. St. adriatica Me- negh. (Alg. Ital. e Dalmat. t. 3. fig. 2.) Spermatochnus pa- pillosus Kütz. (Phycol. gener.) Zonaria papulosa Agardh. Dictjjofa papulosa Lamour., Duby. Sporochnus divarica- tus Zanard. (in Pappaf. Herb. Algar. mar. adriat. n. 15). Sp. adriaticus Zanard. (in Bibliot. Ital. XCIX.). Sp. di- chotomus Kütz. (in litter. 1835). Sp. rhizodes variet. Chau- vin. Cotifcrva gracilis Wulfen. Hab. Mare mediterraneuni et adriatieum. 10. Phacoehorda inemhranacea. * Stilophora membranacea Zanard. Spermatochnus mem- branaceus Kütz. Hab. Mare adriatieum. 11. Phacoehorda vaga. * Halorhiza vaga Kütz. Chordaria paradojra („Herbst- pflanze") Snhr. Hab. Mare balticum/ Obs. Specimina Kütziugii authentica non vidi. In ni- hilo tarnen nisi thalamiis confluentibus a reliquis generis spe- tiebus essentialiter differre videtnr. Varietas „/5. villos^' ejusdem auctoris est tantum Status valdc trichophysiphorus. 445 12. Phacochorda taustralis. \ Stilophora australis Harvey. Hab. Ad Tasmaniam. Gen. XII. DictyOSipllOIl Grevill. Char. Thallus caulescens ramosus, teres, fistulosus, contiuuiis, membranaceus. Fulcrum radicale discoideum, mi- uutissinnim, mutant. Trichophyses huc ilhic sparsae. — Stru- ctura heteromorpha, sublaxa. Stratum corticale e cellulis rainutis subparallelipipcdis holococcodeis longitudinaliter ordi- uatis conflatum. Stratum medulläre e cellulis amplis elon- gatis subcylindricis inauibus in nlamenta longitutlinalia oligo- stromatica laxe conjuncta coalitis compositum. Thalami a ignota. — Gonophyses nullae. ■Oedogonia solitaria vel irregulariter approximata, per oinuein thallum inordinate sparsa. Syn. Scytosiphon Duby, J. Agardh (Novit. Flor. Suec. ex Alg. fam.). 1. Sictyosipbon foeniculaceus Grevill. ScytosipJion foeniculaceus Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 163). Halymenia foeniculacea Agardh (Syuops. Algar. Scaudin. p. XIX.). Ceramium ßbrosum Roth. Confcrva foeniculacea Huds. C Jibrosa Spreng. Fucus subtilis Turner. F. flagelliformis Jürgens. Hab. Mare balticum et boreale. Ad oras Angliae, Hi- berniae, Galliae atlanticas. 2. Dictyosiphon ramellosus Trevis. (Syuops. gener. Algar.) Scytosiphon ramellosus J. Agardh. Hab. Ad oras occidentales Succiae. 446 Gen. xiii. »Stereothalia. * Char. Thallus caulescens raraosus, teres , solidus, con- tinmis, Fulcrum radicale Trichophyses nullac. — Strnctura cellnlosa, „e celhilis endochromate reple- tis longitudinaliter seriatis." Thalamia ignota. — Gonophyses nullae. Oedogonia solitaria, per omnem thallum inordinate sparsa. Syn. Stcreocaulon Hook. fil. et Harvey (in Hooker's Lond. Jonrn. of Botan. 1845). Obs. Stirps mihi tantum nota ex descriptione brevissi- ma ab auctoribns eximiis (Ioc. cit.) data. Facies, ut dicitur, Dictyosiphonis foeniculacei, cujus in vicinia interea collo- canda. Nomen tarnen Stereocaulou persistere non potest, cnm jam multis abhinc annis exstet inter Lichenes genus homonymon a Schrebero conditum. 1. Ster eothalia Iiyallii. * Stereocaulon Lyallii Hooker fil. et Harvey. Hab, Ad insulas Falkland et Cap Hörn. Subtribus III. Cutlerieae Trevis. Char. ess. Diclines. — Thalamia ab ipsa origine nuda; asci polyspori. — Thallus laminaris solidus. Fulcrum radi- cale fibris articulatis ramosis stupeis vestitum. Gen. XIV. Clltleria Grevill. Char. Thallus laminaris subflabelliformis, vage fissus vel regnlariter dichotomus, ecostatus, compresso- planus, so- lidus, continuus, membranaceo-cartilagineus. Fulcrum radi- cale expansum, irreguläre, fibris articulatis ramosis stupeis dense vestitum. Trichophyses sparsae. — Strnctura cellu- losa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis subparalleli- 447 pipedis, holococcodeis, longitudinaliter seriatis, conllatum. Stratum medulläre e ccllulis amplis elongatis, inauibus, lon- gitudinaliter dispositis, polystromaticis, iutcrioribus maximis, compositum, Thalamia exacte dclinita, soriformia, nuda, in ntraque tlialli pagiiia inordinate sparsa, ex ascis simplicibus, elon- gato-ovoideis, basi longe angiistatis, polysporis, radiantibus, trichopbysibus obvallatis, composita. Paraphyses nullae. — Gonophyses in iisdem individuis oedogoniiferis obvenientes, trichopbysibus ramosis, in acervulos in utraque thalli pagina inordinate sparsos aggregatis, fasciculatim insidentes, elon- gatae, subcylindricae , sessiles. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamiiferis) ob- venieutia, solitaria vel irregulariter approximata, in utraque thalli pagina inordinate sparsa. Sjjn. Spaloglossum Kütz. Obs. Clarissimus Greville (Alg. britann. p. 212.) de- scripsit thalli strueturam „composed of interlacing filaments within a reticulated membrane": sed pro filamentis „interla- cing" internis sumpsit parietes cellularum amplarum inanium strati mediillaris. Pauca de ipso nomine organorum, quae ascos, gono- physes, oedogonia et trichophj/ses voeavi, afferre lubet. Ascos C. multijidae C. A. Agardh apiculos nuneupavit, Duby coneeptacula , Greville capsulas , J. Agardh sporas, Kützing spermaloidia, Harvey utriculos', ascos C. multijidae et la~ ciniatae Meneghiui utriculos vel ascos fertiles , Zanardini antheridia, Endlicher utriculos appellavit. Gonophyses C. adspersae C. A. Agardh capsulas denominavit, Kützing spermatoidia; suae C. pardalis De Notaris capsulas; C. adspertae et pardalis Meneghini utriculos sporiferos vel 448 ascos fertiles, Zanardini anthcridia, Endlicher utrtculos; C. tnultifidae Harvey antheridia. Oedogonia C. gnineensis, Solierii et adspersae Kütziug spermatia vocavit. Tricho- physes Decaisne filamenta nuncupavit , J. Agardh filamcnta exteriora articulata > Meneghiui ascos steriles vel fila sterilia peripherica confervoidea , Endlicher floccos arti- culatos } Kütziug paranemata; trichophyses C. pardalis De Notaris pediccllos articulatos confervoideos dixit. Quan- dam esse diversitatem inter vera frnctificationis Organa C. multißdae et laciniatae et illa sie dieta C. adspersae et pardalis Meneghini qnidem observavit, unde in characteribus genericis thalamia C multißdae et laciniatae „ntricnlos bre- viter pedicellatos et filis sterilibus obvallatos in soros puneti- formes aggregatos" dixit; acervulos antem gonophysium et trichophysium C. adspersae et pardalis „ntricnlos filis ipsis sterilibus ramosis et in thalamia maculiformia stipatis copiose innatis" vocavit. Gonophyses C. multißdae primum et pro- prio nomine insignitas descripsit Dickic (in Annais and Ma- gaz. of Natur. Histor. XIV. p. 168). Unico charactere „spermatia in disco phyllomatis sparsa" duetus, clar. Kütziug C. guineensem, Solierii et C. ad- spersae statum oedogoniiferum, ut genus proprium, nomine Spatoglossi, sejunxit; quod summa injuria et neglectis plane biologicis rationibus factum fuisse existirao. Gonophyses et oedogonia in G\ adspersa et Solierii existere satis constat. Gonophyses C, multißdae iguorat Kütziug. Thalamia vero, gonophyses et oedogonia in omnibus Cutlcriae speciebus ve- ris revera provenire, observationes acenratiores siue dubio docebunt. 1. Cutleria multifida Grevill ., Harvey (Phycol. britauu. t. 75). 449 Dictj/ota multißda Bory. D. penicillata Lamour. D. laciniata Duby. Zonaria multißda Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 135). Z. penicillata Agardh. (Synops. Algar. Scandin. p. XX.). Haliseris penicillata partim Spreng. Sporoch- nus multißdus Spreng. Viva multißda .Smith. IT. cornea Poiret. Hab. Ad oras Angliae, Hiberniae, Galliae et Hispaniae atlanticas. Mare mediterraneuni, adriaticum, aegeum. 2. Cutleria laciniata Menegh. Dictyota laciniata Lamour. D. laciniata var. peni- cillata Desmaz. D. setosa Duby? Zonaria laciniata Agardli. Hab. Mare mediterraneum ad oras Galliae, Algeriae, Corsicae. 3. Cutleria dalinatica Zauard. Hab. Ad oras Dalmatiae. 4. Cutleria fibrosa Kütz. Hab. Ad oras Dalmatiae. 5. Cutleria dichotoma Kütz. Hab. Mare adriaticmn. 6. Cutleria guineensis. S Spatoglossum guineense Kütz. Hab. Ad oras Gnineenses. 7. Cutleria Solierii Zauard. Spatoglossum Solierii Kütz. Dictyota Solierii Chauvin. D. latifolia Suhr. Laminaria padinipes Bory. Hab. Ad oras Corsicae et Galliae mediterraneas et at- lanticas. 8. Cutleria laminaria Kütz. Hab. Ad oras Galliae mediterraneas. 9. Cutleria adspersa De Notar. 22r Bd. 4s Heft. 29 450 Spatoglossum ßabeUiforme Kiitz. Sp. Spanneri Me- negh. (Atti della VI. Riun. degli Scienz. Ital.). Dictyota adspersa J. Agardh. Padina adspersa Grevill. P. Span- neri Menegh. (Atti della III. Riun. degli Scienz. Ital.) Zo~ naria adspersa Agardh. Viva adspersa Roth. Hab. Ad oras Gaditanas. Mare mediterrane um et adria- ticum. 10. Cutleria pardalis De Notar. Hab. Ad oras Genuenses. Subtribus IV. Eudictyoteae. * Char. ess. Diclines. — Thalamia ab ipsa origine indu- siata; asci monospori. — Thallus laminaris solidus. Fulrrum radicale fibris articulatis ramosis stupeis vestitum. Gen. XV. Dictyota Lamour. Char. Thallus laminaris dichotomus vel rarissimc pinna- tifidus, ecostatus, plauus, solidus, continuns, membranaceus. Fulcrum radicale discoideum, minutum, fibris articulatis ra- mosis stupeis yestitnm. Trichophyses uullae. - — Structura cellnlosa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis subpa- rallelipipedis, holococrodeis, longitudinaliter seriatis, confla- tum. Stratum medulläre e cellulis amplis parallelipipedis, flaccidis, nunc coelococcodeis nunc inanibus, Ordinate dispo- sitis, mono — tetrastromaticis, aequalibus, compositum. Thalamia exacte definita, soriformia, indusio tenerrimo fugacissimo primitus tecta, in utraque thalli pagina sparsa, ex ascis simplicibus, globoso-ovatis, sessilibus, monosporis (sporis demum tetratomis), subradiantibus , composita. Para- physes in acervulos sejunctos steriles, tandem nudos et mar- gine circumdatos, in utraque thalli pagina sparsos, aggrega- 451 tac, simplices, subcyliudricae, articnlatae, suberectae. — Go- nophyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approxiraata , in utraqne thalli pagina sparsa. Syn. Dichophyllium Kütz. (Phycol. gener. p. 337.) Obs. Stratum medulläre in maximo speciernm nnmero monostromaticum, in D. repente tantum distromaticum , in D. trichode tetrastromaticum. Clar. Meneghini (Alg. Ital. e Dalmat. p. 212.) paraphyses „a Strato iuteriore erumpentes" dixit; u t in omnibus tarnen ceteris Dictyoteis, in hoc quo- que genere a sirato re quidem vera corticali certe proyeniunt. Indiisium autem thalamia primitus obtegens, item ac margo paraphysium acervnlos circumdans, nil aliud est nisi perider- mis ipsa thalli gelinea. Subgenus I. Eudictyota. * * DicJiotomae, 1. Dictyota SchrÖderi Grevill. Zonaria Sehr öder i Agardh. Ulva SchrÖderi Mertens. Hab. Ad oras Brasiliae. 2. Dictyota denticulata. * Dichophyllium denticulatuui Kütz. Hab. Ad oras Genuenses. 3. Dictyota ciliata J. Agardh. Hab. Mare Antillarum. 4. Dictyota dichotoma Lamour. D. Bartayresiana Lamour. D. vulgaris Kütz. (Phycol. german.) Dichophyllium vulgare et dichotomum Kütz. (Phy- col. gener.) Zonaria dichotoma et Bartayresiana Agardh. Haliseris dichotoma Spreng. Ulva dichotoma Huds. U. 29 * 452 punctata Gooden. et Woodvv. Fitctts dichotomm Bertol. F. zosleroides Lamour. D. dichotoma var. acuta Chauvin, Duby. D. acuta Kiitz. D. dichotoma var. implexa. * D. dichotoma var. inlricala Duby, Grevill. D. im- plexa Lamour., Delil., J. Agardh, Kütz. D. vulgaris var. intricat aKiitz. (Phycol. german.) Dichophj/llium implexum Kütz. (Pliycol. gener.) Zonaria dichotoma var. intricata Agardh. Fucus implexus Desfont. F. dichotomus var. d. Bertol. llah. Oceanus atlanticus a Norvegia usque ad tropicos. Ad occidentales Americae australis oras. Ad Tasnianiam et Cap. bonae-spei. Marc rubrum, mediterraneum, aegeum, adriatieum. Obs. Clar. Kützing (Phycol. german. p. 270. 71.) sta- tum thalamiiferum (D. vulgaris K.) ab oedogoniifero (JD. dichoto?na K.) specifice iterum scparans, yarietatis etiam im- plexae statum aeque thalamiiferum (D, vulgaris var. intri- cata K.) a statu oedogonifero (D. implexa K.) sejuuxit. 5. IHctyota divaricata Lamour. D. linearis Grevill., J. Agardh, Menegh. D. implexa Duby, Bory, Decaisn. , Montagn. Dichophyllium lineare Kütz. Zonaria divaricaia Agardh (Synops. Algar. Scan- din. p. XXI.). Z. linearis Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 134.). Z. dichotoma var. pumila Naccar. Z* dichotoma var. di- varicata Martens. Viva fasciata Mohr. Fucus dichoto- mus var. ß. Bertol. D. divaricata var. pusilla. * D. pusilla Lamour. Zonaria pusilla Agardh. 453 Hab. Oeeanus atlantieus ad oras Hispanicas, Canarien- ses et Americanas. Mare rubrum, mediterraneum , aegeuni adriaticum. Obs. Yarietas pusilla differt a specie thallo angustissi- mo , segmentis onmibus exacte linearibus (nee superioribus euneatis valde dilatatis). 6. Dictyota aequalis Kütz. Hab. Ad oras Dalmatiae. 7. Dictyota linearis Trevis. (Synops. gener. Algar.) D. fasciola Lamour. Dicliophgllium fasciola Kiilz. Zonaria fasciola Agardli. Fuchs linearis Forsk. F. fasciola Roth. F. dicholomus Aar. x. Berlol. Hab. Oeeanus atlantieus ad oras Galliae. Mare medi- terraneum, aegeum, adriaticum. 8. Dictyota siwenicensis Zanard, Hab. Ad oras Daiinaticac. 9. Dictyota reoens J. Agardh. Hab. Ad oras Liguriae et Dalmatiae. 10. Dictyota triclioiles Mcnegli. Hab. Ad oras Dalmatiae. 11. Dictyota gtriolata Kütz. Hab. Ad oras Genuenses. 12. Dictyota ligulata Kütz. Hab. Mare mediterraneum. 13. Dictyota Kuntliii Grevill. DicJiopJif/lliumKunthiiliiilz. Zonaria Kvnthii Agardh. Hab. Ad oras Peruvianas et Chilenses. 14. Dictyota spinulosa Harvey. Hab. Ad insulas Loo- Choo. 15. Dictyota naevosa Montagn. Zonaria naevosa Suhr. Hab, Ad oras Africae australis et Canarienses. 454 16. Dictyota furcellata Grevill. Zonaria furcellata Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiae. 17. Dictyota minor Sonder. Hab. Ad oras Novae Hollandiae occidcntales. 18. Dictyota fastigiata Sonder. Hab. Ad oras Novae Hollandiae occidcntales. ** Pinnatißdae, 19. Dictyota paniculata J. Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiae et Tasmaniae. 20. Dictyota Brongniartii J. Agardh. Hab. Mare Antillarum. 21. Dictyota dentata Lamonr. D. rotundata Kütz. (in herb. Berol.). Dichophyllium dentatum Kütz. (Phycol. gener.) Zonaria dentata Agardh. Haliseris penicillata partim Spreng. Viva Mertensii Martins. Hab. Mare Antillarum et ad oras Brasiliae. Subgenus II. Stoechospermum Kütz. (Phycol. gener. p. 339.) Obs. Clar. Kützing genns Stoechospermum typo Zo- naria marginata Agardhii constituit , quod cellulis strati me- dullaris polystromaticis pachydermatinis (nee monostromaticis flaeeidis) et thalamiis marginalibus (nee in utraque thalli pa- gina inordinate sparsis) a suo Dichophyllio distinxit. Sed, ut jani dixi , in Dictyota repente Stratum medulläre distro- maticum et in D. trichode tetrastromaticum adest: hiDictyota viaculata autem, Zonariac marginatae Agardhii summopere proxima, thalamia per omnem discum et utramqnc thalli pa- ginam inordinate sparsa, marginemque liberum hnqnentia, ob- veniunt. Genus itaque Stoechospermum in eo tantum a Dictyota distiuguitur, quod cellulae medulläres intcriores 455 arapliores et exteriores minores (nee aequales omnes) occur- runt; unde vix subgenus proprium. 22. Dictyota marginata Grevill. Stoechospermum marginatum Kütz. Zonaria margi- nata Agardh. Z, patens Hering. Haliseris marginata Spreu g. Hab. Mare rubrum. 23. Dictyota macnlata J. Agardh. Zonaria marginata Suhr. Hab. Oceaiius inditus et ad Cap. bouae-spei. 24. Dictyota polypodioides Lamour. Zonaria polypodioides Agardh. Haliseris Lamourou- jcii Spreng. Hab. Mare Autillarum. Gen. XVI. Dictyopteris Lamour. (in Desv. Journ. de botan. II. p. 129. 1809). Chat; Thallus laminaris stipitatus, dichotomus vel ra- rissime pinnatus , costa cartilaginea usque ad apicem percur- reute instructus, planus, solidus, continuus, membrauaceus. Fulcrum radicale discoideum, minutum, fibris articulatis ra- mosis stnpeis vestitum. Trichophyses nullae. — Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale e cellulis miuutis subpa- rallelipipedis, bolocoecodeis, in lineas margiuem thalli versus excurrentes ordinate dispositis, conflatum. Stratum medulläre e cellulis majoribus angulato-rotundatis, subinauibus, di tetrastromaticis , subaequalibus , compositum; costa e cellulis elongatis angustioribus conflata. Thalamia exacte definita, soriformia, iudnsio tenerrimo fugacissimo primitus tecta, in utraque thalli pagina obvenien- tia, ex ascis simplicibus , globoso-ovatis, sessilibus, mono- sporis, subradiantibus, composita. Paraphvses in acervulos 456 sejimctos steriles , ab ipsa origine uudos nee margiue eircum- datos , in utraque thalli pagiua obvenientes , aggregatae, sim- plices, subclavatae, articulatae, snbereetae. — Gonophyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in thalamüferis) ob- venientia, solitaria vel irregnlariter approximata , in utraque thalli pagina sparsa. Syn. Neurocarpus Weber et Mohr (Beiträge zur Na- turk. I. p. 204. 1805). Polypodioides Stackh. (iu Mein. soc. natur. Mosqu. IL p. 97. 1809). Haliseris Agardh (Spee. Algar. I. 1. p. 141. 1821). Obs. Nomen genericum a clar. Weber et Mohr propo- situm quidem antiquius, sed iuter Leguminosas Neurocarpum Desvauxii adest. Thalamia in D. polypodioide , plagio- gramma et serrulata secns costain longitudinaliter insiden.tia obveniunt; in D. delicatula autem in duabus lineis paralleii* niarginalibns ordinata et in D. Justii et linear i sparsa ob- seryantur. * Dicholomae. 1. ©ictyoptea'is Jiastii Lamour. Haliseris Justii Agardh. Hab, Mare Antillarum. 2. Dictyopteris polypodioides Lamour. D. elongata Lamour. Haliseris polypodioides Agavdh. Halidrys membranacea Stackh. (Ner. britann. Edit. IL) Fucus polypodioides Desfont. F. membranaceus Stackh. (Ner. britann. Edit. I.) F. ambiguus Clement. Viva poly- podioides DeCand. Hab. Mare mediterraneum, aegeum, adriaticum. Ocea- nus atlanticus ab Anglia usque ad insulas Canarienses et Bra- siliam. Oceauus australis ad Tasmaniam. 457 3. Dictyopteris plagiograinina Trevis. (Syuops. gener. Algar.) Haliseris plagiogramma Montagn. Hab. Ad iusulam Cubae. 4. Dictyopteris Woodwardia Agardh (Syuops Algar. Scandiii. p. XXL). Haliseris Woodwardia Agardh (Spec. Algar. I. 1. p. 144). Fucus Woodwardia R. Brown, Turn. Hab. Ad boreales Novae Hollandiae oras. 5. Dictyopteris delicatula Lamour. Haliseris delicatula Agardh. Hab. Mare Antillarum. 6. Dictyopteris linearis Desv.. Ha.iseris linearis Agardh. Hab. Ad oras Americae. ** pitmaia. 7. Dictyopteris serrulata Lamour. Haliseris serrulata Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollandiaa. Gen. XVII. OrtllOSOCTlS Trevis. (Syuops. gener. Algar. 1842.) Char. Thallus laminaris stipitatus, flabelliformi-partitus, segmentis saepe costa percursis, apice nnnquam circinato- revolutus, planus, solidus, continuus, membranaceo-subcoria- ceus. Fulcrum radicale discaideum , minutum , fibris articula- tis ramosis stupeis vestitum. Trichophyses saepissime nullae. — Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale c cellulis minutis parallelipipedis, holococcodeis, in lineas longitudina- les ordinate dispositis , conflatum. Stratum medulläre c cel- lulis amplis parallelipipedis, nuuc coelococcodeisnunc inanibus, 458 tetra - — polystromaticis , aeqiialibus >el inacqualibus, compo- situm. Thalamia exacte definita, disciformia, indusio teuerrimo fugacissimo primitus tecta, in utraque thalli pagina inordi- nale sparsa, ex ascis simplicibns, pyriformibus, basi angu- statis, monosporis, paraphysibns simplicibns clavatis articu- latis erectis (periphericis sensim brevioribus) dense immixtis, composita. — Goncphyses nullae. Oedogonia in diversis individuis (nee in tbalamiiferis) ob- venientia, solitaria vel irregulariter approximata, in utraque thalli pagina sparsa. Syn. Zonaria J. Agardh (in Linnaea XV. 1841. St y- popodium et Phycopteris Kütz. (Phycol. gener. 1843). Obs. Clar. Zanardini (Sagg. di classif. natur. delle Fie. p. 10) Sporochneis Phacochordam et Laminarieis Chordam et Dictyopteridem amandans , Zonariearum tribum {Zona- ria J. Agardh; dLglaozonia Zanard.) ob thalamia indusio nuu- quam tecta a Dictyoteis veris (Padina , JDictyota) sejunxit. Character hie differentialis tarnen falsissimus certo est, cum thalamia indusio teuerrimo fugacissimo primitus tecta eviden- ter sint tarn in Orthosoris quam in Aglaozonia. Celeber- rimus Kützing autem nova sua genera Stypopodium etPhy- copteridem proponens, Stypopodiis individua Orihosoro- rum nostrorum oedogouiifera ( „spermatia ad utramque pagi- nam dispersa, non indusiata") et Phycopteridi individua tha- lamiifera („spermatia in soros pulvinatos, indusio teuerrimo tectos, aggregata") adscripsit. Subgenus I. Euorthosorus. * Char. Stratum medulläre e cellulis aeqiialibus omnibns, in lineas reetas tarn longitudinales quam transversales ordi- 459 nate dispositis , compositum. — Oedogonia in utraque lhalli pagina inordinate sparsa. 1. Orthosorus lobatus Trevis. (Synops. gener Algar.) Zonaria lobata Agardh. Z. fuliginosa Martins. Sty- popodium fuliginosttm Kü(z. Padina lobata Grevill., Moutagn. Hab. Oceauus atlanlicus ad insulas Canaricnses et Bra- siliam. 2. ©rthosorus iimltipartitus Trevis. (Synops. geuer. Algar.) Zonaria multipartita Suhr. Hab. Ad oras Africae australis. 3. Orthosorus variegatus Trevis. (Synops. geuer. Algar.) Zonaria variegata Agardh. Padina variegata Gaillon. Dictyota variegata Lamonr. Hab. Ad Autillas et Brasiliam. 4. ©rthosorus Tournefortii Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria flava Agardh. Stypopodium flavum Kütz. Padina Tournefortiana Lamour. (in Dict. class. d'hist. na- tur. XII. p. 589). P. Tournefortii Montagu. P. flava Gre- vill. Dictyota Tournefortiana Lamour. (Extr. du Journ. de botan. p. 11.) Fucus Tournefortii Lamour. (Dissert. p. 44.) F. flatus Clement. Viva Tournefortii Pollhi. Hab. Mare mediterraueum. Oceanus atlanticus ad oras Galliae et Hispaniae, ad insulas Cauarienses et Brasiliam. Oceauus australis ad Tasmaniam. 5. ©rthosorus stuposus Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria stuposa R.Brown. Hab. Oceanus australis. 6. ©rthosorus Diesingiamis Trevis. (Syuops. gener. Algar.) 460 Zonaria Diesingiana J. Agardh. Hab. Ad oras Novae Hollaiidiac. 7. Orthosorus interruptus Trevis. (Synops. gener. Algar.) Zonaria intcrrupta Agardh. Phycopteris inlerrupta Kütz. Padina inlerrupta Grevill. P. angustata Palis. de de Beauv. Dictyota interrupta et subarticulata Lamour. Fucus interruptus Turn. Hab. Oceanus australis , iudicus , atlanticus ad insiilas Canarienses. 8. ©rthosorus Sinclairii. * Zonaria Sinclairii Hooker fil. et Harvey. Hab. Ad Tasmaniam. 9. Orthosorns nigrescens. * Zonaria nigrescens Sonder. Hab. Ad occidentales Novae Hollandiae oras. Subgenus II. Calizonia. * Char. Stratum medulläre e cellulis inacqualibus , inte- rioribus ainplioribus , ordinate dispositis, compositum. — Oedo- gonia in zoiias lineares transversales irreguläres aggregata. Obs. Thalamia iis omnino, quae mOrthosoro Tourne- fortii obveniunt, simillima in Viva Atomaria Woodwardii primus observavit Montagne. Haec stirps autem a ceteris Orthosoris in co praesertim recedit, quod oedogonia in zonas lineares transversales flexuosas nunc irregulariter sparsas nunc per paria approximatas disposita (nee per thallum inordinatc sparsa) una cum paraphysibus (quae in iudividuis oedogonii- feris Euorthosorum omnium nullae) nuue solitariis nunc in acervulos parvos sejunetos aggregatis , nudis nec margine circumdatis , simplieibus , subclavatis , articulatis , subradianti- bus, obveniunt. 4G1 10. orthosoms Atomaria. * Zonaria Atomaria Agardb (Spec. Algar. I. 1. p. 128). Z. zonata, ciliata et fastigiata Agardh (Synops. Algar« Scandin. p. XX — XXI.) Sti/popodium Atomaria Kütz. Padina Atomaria Montagn. P. phasiana Bory. Dictijota Atomaria Grevill. , Menegh. (Alg. Ital. e Dalinat. p. 229. t. IV. fig. 6.) D. zonata et ciliata Laraour. Ulva Ato- maria Woodw. U. serrata DeCand. U. fastigiata Cle- ment. Fuchs zonalis et pseudociliatus Lamonr. F. ato- marius var. ß. Bertol. Hab. Oceanus atlanticus ad oras Angliae, Galliae, Hispauiae, et ad insulas Canarienses. Mare mediterraneum, aegeum, adriaticura. Gen. XVIII. AglaOZOllia Zanard. (Sagg. di classif. natur. delle Fic.) Char. Thallns laminaris procnmbens brevissime stipita- tus, suborbicularis, varie plicato -lobatns, nimqnani circinato- revolutns, ecostatns, solidns, continuns , membranaceo - coria- cens, ntrinqne corticatns, inferiori pagina fibris articulatis ra- mosis stupeis dense instructns. Fnlerum radikale discoidenm, minutissimiun. Trichophyses nnllae. — Strnctnra cellulosa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis cubicis , holococco- deis , in lineas rectas longitudinales Ordinate dispositis , con- flatum. Stratum medulläre e cellulis majoribus parallelipipe- dis, inanibus, longitudinaliter ordinate seriatis, polystromati- cis, acqualibus vel inaequalibus (interioribus amplioribus), compositum. Thalamia definita, disciformia, indusio tenerrimo fuga- cissirao primitus tecta, in superiore thalli pagina inordinate sparsa, ex ascis siraplicibus , pyriformibus , basi angustatis, monosporis, rectis, composita. Paraphyses et gonophyses nnllae. 462 Oedogonia ignota. Syn. Padinella Aresch. (in Linn. XVII.) StifftiaNarAo (in Isis 1834). Zanardinia Nardo (in Atti della II. Rinn, degli Scienz. Ital.). Obs. Thalamia Agl. cottaris ignota ; hanc nihilosecius Agl. parvulae congenerem esse interea crediderim. Strn- ctnram thalli quod attinet, Agl. collaris a speeie typica dif- fert cellulis mednllaribns aeqnalibns omnibns (nee inaeqnali- bus, interioribus amplioribns). 1. Aglaozonia parvula Zanard. Padinella parvula Aresch. Zonaria parvula Grevill. (Scott, cryptog. Flor. t. 360.) Padina parvula Grevill. (Alg. britann. p. 63.) Spatoglossum parvulum Kiitz. Hab. Ad oras Angliae, Bahusiae et Daltnatiae. 2. Aglaozsonia collaris. * Slifftia prototypus Nardo (in Isis 1834. p. 677). St. Nardi Zanard. Zanardinia collaris Menegh. Z. prototy- pus Nardo (Atti della II. Rinn, degli Scienz. Ital. p. 189). Zonaria collaris Agardh. Z. squamaria var. umbilicalis Naccar. (Flor. Venet. VI. p. 93). Z. squamaria var. lace- rata Naccar. (Algol. Adriat. p. 81.) Padina collaris Gre- vill. P. omphalodes Montagn. Cutleria collaris Trevis. (Synops. gener. Algar.) Hab. Mare Antillarum, mediterranenm, adriatienm. Gen. XIX. Zonaria Draparn., Agardh (Synops. Algar. Scandin. p. XX. 1817). Char. Thallus laminaris ereetns snbsessilis , flabellifor- mis, cncullato-convolutns, apice circinato-revolntus j ecosta- tus, solidns, continnns, membranaceo - coriaceus , ad interio- rem tantnm paginam corticatns. Fnlcrnm radicale diseoideum, lato- expansnm, fibris articulatis* ramosis stnpeis dense vesti- 463 tum. Trichophyses ad paginam interiorem zonas lineares transversales areuatas concentricas aeqnidistantes efformantes. — Structura cellulosa, arcta. Stratum corticale e cellulis minutis subcubicis , holococcodeis , in lineas rectas loiigitudi- nales Ordinate dispositis, conflatum. Stratum medulläre e cel- lulis majoribus parallelipipedis, coelococcodco-subiuanibus, lougitudinaliter Ordinate seriatis, di tetrastromaticis, aequali- bus compositum. Thalamia definita, lineari-fasciaeformia, indusio mem- branaceo obmanente demum longitudiualiter dehiscente tecta, ad interiorem thalli paginam zonis trichophysium contigua et parallela, ex ascis simplicibus, pyriformibus, basi angustatis, monosporis (sporis demum tetratomis), subradiantibus, den- sissimis , composita. Parapbyses in acervos sejunctos steriles, defhiitos, lineari-fasciaeforines, indusiatos, ad interiorem thalli paginam zonis trichophysium contiguos et parallelos, dense aggregatae, simplices, clavatae, articulatae, suberectae. — Gouophyses uullae. Oedogonia iguota. Syn. Padina Lamour., Gailloii, Bory, Grevill., J.Agardh. Trattinickia Weber et Mohr. 1. Zonaria pavonia Draparn, Agardh. Z. multifida Draparn. Padina pavonia Lamour., Gail- lon. P. mediterranea et oceanica Bory. Trattinickia pa- vonia Weber et Mohr. Dictyota pavonia Lamour. Viva pavonia Liun. V. cucullata Cavan. Fucus pavonius Linn. Corallina pavonia Pallas. Hab. In omni fere inari. 2* Zonaria tenuis. * Z. paionia var. tenuis Agardh. Z* Commersonii Tre- vis. (Synops. gener. Algar.) Padina tenuis Bory (in Dict. 464 class. d'hist. natur. XII.). P. Commersonii Bory (in Duperr. Voyag. de la Coquill. Botan. p. 144. t. 21. fig. 2). Hab. Ad insulas Marianas et Mauritiam. 3. »onaria Fraseri Grevill. (in Nov. Act. N. C. 1829. XIV. 1. p.423. t.26. fig. 2). Padina Fraseri Grevill. (Alg. britann. Synops. p. XLIV.) Hab. Ad Novam Hollaudiam. 4. »onaria Urvillei Trevis. (Synops. gener. Algar.) Padina Durvillaei Bory. Hab. Ad oras chilenses. Dabam Patavii, die 24. Martii 1849. Symbolae ad Floram Surinamensem. Auetore F. A. Guil. Miquel. (Conf. Linnaea Tom. XXI. p. 473. et Tom. XXII. p. 169.) Pars XII. Selectae Ordinum diversornm. Anonaeeae. I. Anona haematantha (n. sp.), ramulis junioribus pediineulis petiolis liervoque medio utrinque rubiginoso-pu- bescentibus, foliis membranaeeis utrinque nitidis praesertini sub- tus in nervis puberulis obovato- vel lanceolato-oblougis, flo- ribus vulgo solitariis lateralibus breviter peduueulatis, sepalis 3 parvis lato-ovatis apiculatis sensim rotundatis rubiginoso- tomeutellis, petiolis 3 exterioribus lanceolatis utrinque pu- bescentibus, iutus basi area triangulari glabra, 3 interioribus brevissimis ovatis coneavis dorso convexo basin versus pu- besceutibus. „Planta scandens flore sanguiueo, in sylvis nli§fnosis'\ Hostin. et Kappl. n. 1191. (?schednla delapsa). — Atio- tiae acutißorae Mart., A. reticulatae rel. accedens. Ra- muli tenues mox glabrati. Petioli 1 — 2 lin. anticc snlcati. Folia tenuiter membranacea , ad lentem subtus subtiliter im- 22r Bd. *s Heft. 30 466 presso- punctata, breviter acntissime acuniinata, basi acute vel obtusa, costulis utriuque 6 — 8, reticulationibus band pel- lucidis subtus hinc prominulis notata, 3 */2 — ^Va poll. longa, 1 1/4 — 1 !/2 lata. Pedunculi 2—3 lin. medio vulgo bra- cteola parva. Alabastra conica, sepalis acutatis, in florc expanso rotundatis. Petala exteriora acuta 6 — 7 lin. aequan- tia, 21/a lin. lata; interiora 1 lin. circiter longa. 2. Guatteria chrysopetala. — Anona chrysopetalu Steud. in Flora 1843. p. 754. — Hostm. Herb. n. 1295. Tiliaceae. Triumfetta Liim. — §. fl. npetalis. 1. T. sinuosa (n. sp.) , stellato-tomentella , foliis lato - vel obovato- rotundatis, inaequaliter dentato-serratis, denti- bus infimis glandulosis , supra raolliter pubescentibus, subtus tomentellis incanis, apice abrupte trilobis, lateribusque plus minus sinuatis subquinquelobis, aliis obtuse angulatis, sum- mis ellipticis vel denique sublanceolatis, stipulis caducis, flo- ribus axillaribus fasciculalis breviter pcdunculatis vel sessili- bus, vel et racemos foliatos sistentibus , sepalis linearibus acntatis stellato-puberulis quam stamina longioribns. — Herb. Kappt, n, 1589. Ramuli, petioli et inÜorescentia dense et subscabriuscule tomentella. Folia 21/2 — 3 poll. longa, et fere lata, 5-nervia, lobis obtusis; superiora tandem simplicia et multo minora. §. ß. pentapetalis? 2. T. Ho stiii amii (n. sp.) , stellato-pnberula, foliis longe petiolatis ovatis acuminatis dnplicato-serratis_, serraturis iufi- mis glandulosis, floralibns multo minoribns ellipticis, mem- branaceis, 5-nerviis, supra sparse, subtus praesertim super nervös petiolisque ramisque densius pubescentibus, floribus axillaribus fasciculatis breviter pedunculatis vel in racemos 467 foliatos collectis , sepaÜ9 linearibus mucronato-acutis pilis stellatis sparsis. Herb. Hostm. n. 499. — Petioli l*/a — fere 2, folia 3 — 4 poll. longa, tenuiter membranacea omnia integra, suprema multo minora et subinde iuaequilatera. Flo- res parvi , iu suppetente specimine aliquid destructi. Storni- na sepalis haud longiora, Petala soluta intermixta linearia unguiculata paucis pilis inspersa. — Prope T. mollissimam et acuminatam iiiserenda. Büttneriaceae. 1. Melochia (Riedleia) concinna (n. sp.), caule suf- fruticuloso erecto parce raraoso ramisque fnscescentibus piibe- rnlis, petiolis stipulis bracteisque densius hirtellis, foliis ovato- oblongis rel sublanceolatis acutis , basi integerrima subtrun- catis, dentato-serratis (serraturis teuerrime serrulatis) , utrin- que praesertim in nervis parce pilosis, racemnlis contractis axillaribus paucifoliatis pancifloris breviter pednnculatis, bra- cteis bracteolisque linearibns flore ter longioribus, Capsula de- presso-globosa loculicide et septicide dehiscente, seminibus fnsce maculatis. — M. (R.) melissaefolia Benth. var. mihi in sched. Kappl. n. 1575. Specimiuibus perfectissimis a cl. Focke nuper missis, speciem novam esse^ edoctus sum7 [multis nnmeris speciei Benthamianae affinem, foliis autem haud ovatis et subcor- datis sed longioribus nee petiolum snum adaequantibus, flo- rum fasciculis foliosis et breviter peduneulatis, semiuibus haud hispidis ab ea distinetam. Radiac in ramos plures longos tenues tenaces divisa. Caules vel prorsus simplices vel su- perne parce ramosi, stricti, erecti, recti, inferne pennam cor- vinam crassi, teretes, fuscescentes , pilis simplieibus et pau- cis substellatis brevioribus immixtis. Petioli 3 — 4 lin. longi tenues pateutes. Folia subtus pallida venulis erecto -patulis 30* 468 fnscis 6 — 7 iitriiique percursa, ,/2 — vulgo 1 — l*/2 poll. longa, 3, vulgo 5, raro 6 lin. ad basin lata, marginibus suli- rectis dentato-serrata sub fortiore lente dentibus tenerrime sermlatis. Folia Jloralia triplo minora. Stipulae lanceo- lato -lineares uninerves ciliatae, 2 lin. aequantes. Bracteae et bracteolae iis similes sed angustiores , ejusdein circiter longitudinis. Calyjc membranaceus glaber lato -campanulatus brevis, acute 5-dentatus. Capsula immatura stylis 5 gla- bris coronata, matura depresso-globosa pubescens, in semi- coccos medio septiferos secedens, valvis septiferis, columella tenui persistente. Semina in quovis loculo vulgo i. — 2. Mclochia (Riedleia) liypolenca (n. sp.), fruticosa, tota stellato-tomentella, foliis modice petiolatis ovatis obtusis vel acutis, duplicato- vel inaequaliter serrato-dentatis, sub- tus incanis venisque utrinque 6 — 7 patule erectis parallelis proraineutibus , cyrais umbelliformibus axillaribtis paucifloris sub antliesi petiolum rix superautibus , caljee 5-deutato to- mentello , stylis 5 muriculatis, Capsula ovata acuta pubescente locnlicide et septicide dehiscente, seminibus in loculis solita- riis subglobosis. — Prope pl. la Prosperite: Foclce. — Rami teretes stricti, serius tantum glabrescentes. Petioli 2 — 3 lin. longi, antice canaliculati patnli. Stipulae IV2 — 2 lin. , angustissimae , tomentellae pilis quibusdam simplicibus iutermixtis , patentes, caducae. Folia patulo-subdeflexa, ver- sus margines subplicata Waltheriae more, pollicaria vel ali- quid longiora. Injiorescentia sub anthesi petiolum circiter aequans; cymoso-racemosa, basi simplex vel statim ramosa (tunc quasi plures jinflorescentiae aggregatae) post anthesin quidpiam elongata ; flores pedicellati. Calyjr basi nudus ur- ceolatus sinuato - acute - 5 - dentatus. Petala oblongo - spathu- lata glabra calycem duplo excedentia. Stamina stylis bre- viora , ßlamentis complanatis , antheris oblongo -ovatis. 469 Ilalvaceae. 1. Sida (Malvinda) suriiiamensis (n. sp.) , frutescens ? stellato - pubcrulcnta , foliis lauceolatis attenuato - acuminatis, hasi subcuneata integerriuiis , caeterum duplicato-serrato- dentatis, supra pilis stellatis minutissimis inspersis, sublus pallidis, pilis snpra nervös dcnsioribus, racemis contractis pancifloris axillaribus , vel 'super ramos axillares folium vix aequantes foliatos aut apbyllos racemum compositum sisten- tibus, pedicellis medio vel infra medium articulatis, calycis 5-augulati 5-partfti lobis lato-ovatis acute acuminatis pube- rnlis, carpellis pleruraque 10 louge birostribus. Herb. Hostm. uo. 1079. Obiter conspecta cum S. rhombifolia confunden- da. Partes juniores pubescentes, sensim glabriores. Pelioli 2 — 3 lin. longi, densius pubescentes. Folia 33/4 — 3 — 21/2 poll. longa, 7 — 6 lin. lata, basi (in sicco) involuta, inferiora rhombeo-lanceolata, summa prorsus linearia. Stipulae mox deciduae, filiform! -lineares, petiolum fere aequantes. Pedl- celli stricti */2-pollicares, accrescentes, demum pollicem me- tientes. Caltjjc 2 lin. ; corolla vix longior. Carpella nigri- cantia glabra, cuneato-compressa, semicircularia fere, lateri- bus dorsoque rugosa, 2/3 lin. longa, rostris demum divergenti- reflexis filiformibus basi ima dilatatis pubescentibus acbacnio dnplo loiigioribus. Ipsa achaenia matirra vertice parva aper- tura, rostra inter, biantia. 2. Pavonia Hostmanni (n. sp.) , ramis petiolis peduncu- lisque flavicanti -hirtello-tomentosis , stipulis filiformilms , fo- liis brevissime petiolatis ellipticis vel ovato-oblongis aut in- ferioribus obovato -rotundatis, obtusis vel acutiusculis repando- denticulatis, supra scabro -pubescentibus , subtus incano - (omenlosis, floribus axillaribus solitariis, pedunculo petiolum 470 superante, involucri phyllis 7 linearibus hirtellis calycem dense hirsntum aequantibus, corolla stellulato-puberula, genitalibus inclusis. — Herb. Hostm. n. 1288. Prope P. griscam St. HU. et JVaud. in jlnn. d. sc. nat. 2. ser. XVII. 41. — Petioli 1, stipulae 2 liu. longae. Folia forma varia, rigi- da, basi trinervia, supra pilis stellatis scabra nervisque im— pressis uotata, subtus reticulata pallida, alia fere integerri- ma, alia, praesertim superiora, dentata, 1 '/2 — 3 poll. longa. Pedunculi 3 — 4 liu., involucri phylla 3 lin. longa, liucaria, aciitiuscula. Corolla (purpurea ?) 1 Ya-pollicaris. Stylt rami 10, apice stigraa capitellatnm muricatum gereutes. Capparideae. 1, Gynandropsis pentaphylla DC. Prodr. I. 238. Wight et uirn. Prodr. Penins. Ind. or. /.21. ß. petiolis basi distinetius membramila teiiui con- nexis, foliolis mediorum aliquando septenis = G. palmt'pes DC. 1. c. — . De Less. Icon. III. Tab. I. Miq. in Linn. XVIII. 237. — Herba spontanea pilis saepe capitellatis simplicibus- que pubescens , statura variabilis, eulta glabrescens, perAme- ricam calidiorem et Caribaeas vulgaris , in India orientali nunc etiam late diffusa (G. afßnis Blume Byd ragen. G. hetero- tricha Burch. Trav. I. 537). 2, Oleome (Siliquaria) Hostmaiini (n. sp.) tenerrime puberula, stipulis spineseentibus petiolisqne hinc aculeolatis, foliis inferioribns simplieibus ovatis acuminulatis , mediis tri- foliolatis, foliolis brevissime petiolulatis, lateralibus elliptico- lanceolatis medio (duplo triplove longiore) oblongo-lanceolato acuminato, foliis floralibus cordato- ovatis parvis subsessili- bus, omnibus integerrimis subtus conferte tenerrime pilosulis, supra glabris, floribus racemosis, toro brevi cylindraceo, se- palis riliolatis, siliqua glabra gynophorum fere aequaute. — 4T1 Herb. Hostm. n. 118. Rami striulati, denique glabri. Pe- tioli circiter pollicares, foliolis meiliis breviores; haec 4 — 7 Hn. lata. Aculei flavicautes recurvuli. Pedicelli longiuscuü puberuli, hmc subcolorati. Sepala linearia, petalis (albis) bis tcrve breviora. — Thecaphoro elongato ab affinibus nu- merosis accuratius olim discriminandis facile distinguitur. Acanthaceae K. Br. 1. Dipteracanthus surinamensis (n. sp.), herbaceus, suberectus, partibus junioribus ptiberulus, caulibus acute te- tragonis , foliis ovatis vel ovato - oblongis siibacumiuatis sub- tus secus nervös pilosuJis, supra pilis adpressissirais minutis inspersis, floribus axillaribus sessilibus solitariis, bractcolis liuearibus calyce multo brevioribus , corolla coerulea infundi- buliformi, tiibo faucem subobliquam aequante, — e §. 3. „gc- nuini bracteolati" apud Nees in DC. Pr. XI. 115. In ileclivibus montium regionum inter. ad fl. Suriname prope stat. Victoria, m. April, fl., Kappl. n. 1866. Specimina mihi ob- via scinipedalia, caulibus atrofuscis nitidis superue pilosulis. Petioli pilosuli 1 — 2 lin. , folia 1 — 2 poll. longa ,6 — 7 lin. lata, membranacea, supra saturate, subtus pallide viri- dia, venis utrinque 4 — 5 patule adscendentibus. Calyjc 2 lin. lougus, segmentis liuearibus angustissimis puberulis ap- pressis. Corolla pollicaris, iufra faucem leviter curvata, limbi lobis rotundatis, extus sub lente tenerrime puberula. Gtesneriaceae Nees ab Esenb. Besleria Mart. Nov. gen. III. 43. 1. B. gurinamensis (n, sp.), ramis subtetragonis , flexuo- sis foliis cujusque paris inaequalibus , obovato- vel elliptico- obovatis acuminatis basi attenuatis vel minoribus rotundatis, subintegerrimis , subtus in nervis puberulis, supra pilis adnatis 472 minutis inspersis , thyrsulo terminali velutino , bracteato , ca- lyeis 5-partiti lobis ovatis obtusis iutegerrimis extus pubescen- tibus , corollae tubo inferne glabro , superne lobisque extus sericeo-hirtulis, staminum exsertorum filainentis pilosis, an- therarnm loculis secus latera barbatis. Hosttn. n. 764. Kappl. n. 1639. Slirps insignis, ut videtur fruticosa; ra- muli pallidi tetra- v. subtrigoni glabrati laeves , parcis ver- rucis conspersi. Petioli l1/» — 1 — */«j poll. longi, semite- retes basi canaliculati, pubemli glabrescentes. Folia eoria- cea, versus apicem subundato-repauda, majora 7 — 9, mi- nora 4^2 — 5 poll. longa, illa 3 — 33/4 — liaec 2 lata, co- stis 7 — 10 utrinqiie patule adsceudentibus prorainulis. liiflo- rescentia pedunculata, ramis primariis oppositis 4 — 3 liu. longis, cymose trifloris vel deiiuo in cymulas singulas divisis, Bracteae bracteolaeque ovatae acutae carinato - concavae 1 liu. longae. Calyjc coloratus, fere 3 liu. aequaus. Co^ rolla ll/n — l1/« pollicaris, infundibuliforuiis, leviter obli- qua, limbi lobis lanceolatis reflexis, in sicco purpurea, su- pra faucem aliquid oblique constricta_, superue extus, ipsisque lobis intus ad apicem, dense pilosa; intus vero glabra conco- lor. Filamenta medio circiter corollae inserta, basi dilatata denseque hirta, superne angnstata sparse pilosa. Antherae 2 lin. longae, ovato- ellipsoideae, dorso medio insertae, lo- culis parte */» inferiore discretae. Ovarium dense hirtum disco glabro innixum; glandula nulla. UTeinatanthus Schrad. ~ DC. 1. c. 544. 1. ST. calcaratus (n. sp.) , foliis brevi -lanceolatis sub- acuminatis integerrimis vel superne repando-serratis glabris, floribus breviter pedunculatis axillaribus , calyce obliquo 5- lobo subspatbaceo-fisso, corolla alba infundibuliformi-cam- panulata basi calcarata. — In sylva prope pl, Berlyn trun^ 473 eis innasecns, m. Mart. ß.\ Focke. Species siugularis, corollae forma Nematanthum cum Cenlroselenia Benth. con- nectens. Caules glabri , vel ad summos apiecs tenui binc pulje inspersi, obtuse tetragoni. Folia opposita, carnosa, glabra, in apiculum brevem subacutum desinentia, neryo me- dio tantum perspicue pertensa, 2 — 2J/3 vix 3 poll. longa, 6 — 8 lin. lata, pleraque integerrima, alia versus apicem ob- tuse dentato-serrata; pelioli 1 — 2 lin. Flores in ramulo- rum summitatibus axillares, pe duneulis -.(an semper solitariis?) 1 — 2 lin. longis, vix prorsus glabris. Qalyjc parvus irregu- lariter 5-lobus, potius spathaeeo-fissus , ut videtur tenerrime puberuliis. Corolla pollicaris, lubo tenui 2 lin. longo, snbito in faucem campanulatam brevi-5-lobam transeunte, calcare baseos angusto descendentc obtuso tnbum circiter aequante. Stamina didynama. Filamenta circinaliter torta, anthera- rum snp. haud contiguarum loeulis discretis siibglobosis. Fi- lamcntum quintnm anantlierum. Gloxinia L'Her. — Marl. Nov. gen. III. 62. 1. Gl. tricliantha (n. sp.), caulescens , foliis oblique ova- tis acutis cordatis crenato-dentatis discoloribus utrinque cum petiolis ramulisque sparsis pilis inspersis , floribus racemosis, bracteis foliaeeis ovatis, summis subcoloratis, calycis lobis ellipticis integerrimis glabris viridibus purpureo-variegatis, corolla violacea hirta lato-brevique campanulata. — In hortis surinamensibus eulta et in arenosis spontanea : Focke. Ex affinitate Gl. caulescentis , speciosae, sed flo- rum fabrica distinetissima. Petioli 2 — 21/«, poll. longi, su- premi breviores. Folia 7-pollicaria, multiplinervia, subtus in sicco violaceo-purpurascentia, summa sensim in floralia trauseuntia. Bractcae magnae subscssiles, ovatac acutiuscu- lae integerrimae glabrae, summac lato-ellipticac coloratac, 474 Lobi calycis aequilongi, sed latitudine diversi, elliptici , fere semipollicares. Corolla 1 — i1/^ poll. longa , ima basi coii- stricta oblique campanulata , extus seil, subgibbosa, liinbi late patentis lobis brevibus rotundatis. Scroplmlarinae R. Br. Herpestis Gaertn. fil. Suppl. 186. — Benlh. in DC. Prodr,X. 392. Sect. Euherpestis Beuth. 1. c. 394. 1. H. polyadena (n. sp.), ereeta rigida glabra tota glan- dulosa , superne ramosa, caule rainisque tetragonis, foliis seini- amplexicaulibns lanceolato-linearibus, uninerviis, parte dimi- dia inferiore angustata lineari integerriraa , superiore latiore serrata , floribus axillaribus solitariis oppositis brevissime pe- dicellatis, supremis in ramulis ultimis sub foliis floralibus ab- breviatis snbtetrastiche imbricatis , bracteolis 2 minutis linea- ribus, calycis segmentis 3 extimis ovatis acutis, 2 intimis linearibus subbyalinis, corollae labio sup. eraarginato. In savana humida prope pl. Berlyn: Focke. — Plures nu- merosi generis species nostrae affines sunt: H. imbricata Benth. foliis lanceolatis apice tantum serratis, floribns sessi- libus, H. scssiliflora ej. corolla calycis segmentum posticum vix excedente ejusque labio postico breviter tantum emargi- nato, lobis stigmatis obtusis, H. aarillaris ej. caule piloso, H. angulata ej. caule scabro caet. ditferunt. — Caulis 1 — l1/2-pedalis, inferne fere cylindricus, vix pennam anserinam crassus, superne tetragonus, angulis sub foliis acutioribus, internodiis supollicaribus, ramulorura lateribus 2 convexiuscu- lis, 2 coneaviusculis. Folia subtus pallida, ubique dense glandulosa, marginibus sub lente subrevolutis , i '/2 poll. lon- ga, 2 — IV2 ^n* snpra medium lata, superiora sensim mi- nora et angustiora; floralia (seil, ramulorum ultimorum spicac- 475 formium) elliptico - lanceata , basi non angustata, calyces fru- ctiferos parum excedentia. Pedicelli calyce breviores, com- pressi , apice , ipso sub calyce , hracteolis 2 linearibus lnimi- tis. Calyx 2/3 lin. longus, valde glaudulosus , segmentis accresccntibus, 3 ejcteriora fere couformia, 2 ovata acutiuscula, i paululum augustius, aequilonga, in fructu viridia , 1 — 1 y9 liu. longa; 2 inlima liuearia hyaliua; omuia concaviuscula. Corolla (au alba) calyce 1/3 lougior, apice subiucurva, labio postico erecto coucavo euiarginato , inferius trilobum sub- aequ.ante. Stamina sectionis. Stigmatis lobi lati acuti. Capsula ovoidea, 4-valvis. Semina papulosa, augulata, ui- gricautia. Steinodia Linn. Sect. Diamoste Cham, et Schldl. — BeutL. 1. c. 382. §.2. 1. St. surinaniensis (n. sp.) erecta, glabra, foliis ses- silibus lauceolatis , iufirais obovato- v. elliptico - lanceolatis, summis augustatis , superne remote subdentatis , junioribus ininutissime ciliolatis, floribus axillaribus pedicellatis solitariis, sepalis liuearibus ciliolatis, corolla alba calyce duplo longiore, antherarum loculis oblongis vix stipitatis, stylo superne dila- tato. — Prope pl. Jagtlust: Focke. Herba annua e ra- dice fibrosa, palmaris, multicaulis , caulibus subsimplicibus tetragonis? teuuibus. Folia J/a vulgo 2/3 — 3/4 poll. louga, plus miuus lineari-lanceolataj basi augustata, apice acuta, remote dentata, membranacea, glabra, juniora praesertim apice ciliata. Pedunculi 2 — 3 liu. longi tenues. Calycis segmeuta liuearia, aequalia, ciliolata, circiter 1 liu., corolla 2 liu. louga. Lab i um st/p. emargiuatum. Stamina 2 bre- viora ad medium tubum, 2 ad faucem fere pertingentia. Cap- sula stylo paulo persistente vulgo rostrata, elliptica, septi- cida , valvis membranaceis intcgris. Semina pallida. 476 Capraria Liun. 1. C. integerriina (11. sp.), puberula, glabresceus, aspe- rula, foliis petiolatis oblongo-laneeolatis rel lanceolatis iiite- gerrimis, supra glabriusculis, subtus in nervis pubescentibus caeternmque ad lentem subpapillosis, floribiis axillaribus bre- viter pediuiculatis solitariis v. geminis, calyce corollaque hir- tis, stamiiiibus 4. — Iioatm. et Kappl. n. 629. — Ra- morura. suininitates taiitum suppetuiit. Caules angulati in- ferne glabri sub lente quasi papilloso-lepidoti, quemadmodum folia pedimciili rel., snperiie pilosi. Pctioli 1 — */a poll.) folia 3 — 4 poll. longa, 1 — i '/4 lata, basi ima subacuta nee cuuoata, apice attenuata acuta, tactu asperula, floralia seusim minora. Flores axillares, superne racemosi. Calyx 2 lin., corolla 7 Uli. longa, dntherac sagittatae. Capsula tetragona, acuta, 6 liu. longa, puberula. Organographische Betrachtungen über einige Pflanzen aus dem Bereiche der Monocotyledoneae epigynae. Von H. C rüg er auf Trinidad. CHierzu Taf. III. u. IV.) in der Entwickelung der Naturwissenschaften, seit dem Zeit- punkte, wo dieselben den Nainen verdienen, lassen sich zwei Hauptperiodeu der Bestrebungen unterscheiden. In der ersten suchte man nach den Unterschieden der Naturkörper unter einander und bildete so den sogenannten systematischen Theil der Wissenschaft. Nachdem mau eine Anzahl von Thatsachen zusammengebracht hatte, fing man an, die Unterschiede ken- nend, die Analogieeil aufzusuchen, und so entstanden nach und nach die mehr philosophischen Anschauungsarten der Naturreiche. Aus der ersten Epoche datiren die künstlichen Systeme, aus der zweiten die natürlichen Methoden. Wäh- rend der Zweck der systematischen Wissenschaft die Thei- lung ist, sucht die uach Analogieen forschende zusammenzu- fassen, um theils den Ueberblick zu erleichtern, theils die 4?8 Gesetze aufzufinden, die der Bildung der Körper vorgesetzt sind. Beide Zweige der Wissenschaft sind unermesslich, und es gehört mehr als ein Menschenlehen dazu , um nur in einem derselben einigermassen sich selbst genug zu thun. Eine von den Schwierigkeiten, die sich der genauem Kenntniss der Gewächse insbesondere entgegenstellen, ist der Umstand, dass gewisse Welttheile ihre eigenen Formen be- sitzen, die in den entlegneren Zonen nur mit grossen Kosten und vieler Mühe herbeigeschafft werden können. Und hier ist es, wo die beschreibende Botanik der betrachtenden weit vorangeeilt ist, obgleich nicht verkannt werden muss, dass viel auch hier schon gethan worden ist. Da mir hier in Tri- nidad ein überreiches Material zu Gebote steht, gewisse tro- pische Pflanzen zu untersuchen, so wird es mir vielleicht ver- gönnt sein, durch das Folgende eine Lücke in der spezielle- ren Pflanzenkunde auszufüllen. Die Gruppe der Monocotj/7edoneae epiggnae, welche die Scitatnineen s Musaceen und Orchideen begreift, zeich- net sich durch einige gemeinschaftliche Kennzeichen von an- deren Familien dieser Abtheiluug des Gewächsreichs aus. Dahin gehören gewisse Unregelmässigkeiten der Bliithentheile, welche die Morphologen schon seit einiger Zeit beschäftigen. Ferner muss hierher gerechnet werden die grosse Ausbildung der Blätter, die bei den Musaceen und Scitamineen durch eine sehr sichtbare schwulstige Gliederung von dem Blatt- stiele geschieden sind, welche bei den meisten Orchideen so weit geht, dass das Blatt sich an dieser Stelle von sei- nem Stiele ablöst. Diese Bildung finden wir bei den Endo- genen , wenn wir mit Lindley die Dictyogenen als Ueber- gangsklasse ausschliessen , nur noch bei den Aroideen wie- der, wo bei einigen im Alter auch das Blatt von seinem Stiele 4T9 abfällt , bei anderen wirklich zusammengesetzte Blätter auf- treten, und bei den Gräsern, welche in dieser Hinsicht durch solche Genera als Pharns den Scitamineen nicht wenig sich nähern, und wo Blattstiel und Blatt aufs deutlichste geschie- den sind. Diese Blattartcn können, beiläufig gesagt, bewei- sen, wie Unrecht jene Botaniker hatten, die den Endogenen ein Folium pctiolaneum überhaupt nur zuschreiben wollten. Bei den meisten mir bekannten Pflanzen der oben ge- nannten drei Familien fällt es ins Auge, dass in denjenigen Gattungen, wo am Stamme eine Zweigbildung vorkommt, der Blülhenstand ein sehr zusammengesetzter ist, und dass im Gegenthcil, wo nur Zweige am unterirdischen Stamme sich bilden, der Bliithenstand auch ziemlich einfach bleibt. In welchem Grade dieses verallgemeinert werden kann, muss ich denen zu entscheiden überlassen, welchen in Sammlungen u.s. w. grosse Mengen von Arten zu Gesichte kommen. Im Nach- stehenden wird man, wo es nöthig, eine kurze Beschreibung der Blüthentheile einiger Pflanzen dieser Gruppen finden, nebst einem Abriss von deren Entwickelungsgeschichte. MllSaceen. Heliconia Bihai Sw. In dem betreffenden Diagramme sieht man die relative Stellung der Theile dieser Blüthe. Ich muss bemerken, dass der Gattungscharakter, wie ich ihn in Endlicher u. A. fin- de, nicht genau auf die Species von Heliconia , die ich hier kenne, passt, und wir besitzen deren fünf in Trinidad. Die 2 seitlichen, äusseren und die 3 inneren Blumenblätter sind mehr oder weniger mit einander verwachsen, das der Axe zugewandte, äussere Blumenblatt steht frei, und der vor die- sem stehende Staubfaden schlägt fehl. Der Bliithenstand dieser Species ist zusammengesetzt aus einer Anzahl von verkürzten Blütheuzweigen, die abwechselnd 480 in zwei Reihen , in grosse Brakteen eingeschlossen, am Schafte befestigt sind. Die einzelnen Blüthen stehen in zwei Reihen wiederum, wie das Diagramm zeigt, auf ihrem beinahe hori- zontalen Träger. Man bemerkt, dass die Blüthen nicht in der Mitte hinter der nächsten Braktee stehen, sondern mitten vor einer andern, und somit hinter einer dritten, welche aber von der Blüthe selber durch jene seitliche getrennt ist. Ich sehe nur eine Erklärungsweise dieser sonderbaren Blüthen- stellnng. Der Zweig hätte, gleich dem Schafte, eine zwei- reihige Aehre sein sollen , mit abwechselnden Blüthen dicht gedrängt, anstatt dessen haben sich die zwei Reihen von Blüthen auf der Seite der Hauptaxe seitwärts genähert, und der Rand einer jeden Braktee tritt zwischen die seitwärts von ihr sich befindende Blüthe und deren Braktee hineilt. Und hier muss das Fehlschlagen der Braktee, die zu der Blüthe, welche der Axe zunächst zu stehen kommt, dann angenom- men werden. Die Entwickelung dieser Blumen geht auf folgende Weise vor sich. Der erste Anblick der Knospe, wo man sie selbst- ständig nennen kann, ist der eines vollkommen ganzen, flei- schigen Knöpfchens, das in seinem nächsten, äussern Nach- barn sein zweites Stadium zeigt; diese zweite Knospe er- scheint nämlich schon etwas abgeplattet auf ihrer obern Seite, und fast etwas vertieft oder ausgehöhlt. Hierauf erkennt man nach und nach die Theile der Blüthe auch, die man aber nur aus ihrer Stellung errathen kann, da sie selber nur als höchst unbedeutende Erhabenheiten erscheinen. Diese Theile entwickeln sich in der Ordnung von aussen nach in- nen, in der sich dieselben später über einander lagern, je- doch fällt es hierbei auf, dass der Staubfaden, welcher fehl- schlagen soll, vor den übrigen, d. h. zu gleicher Zeit mit den inneren Blumenblättern, seine Erscheinung macht, da man 481 deutlich zu eiuer Epoche der Eutwickelnng 4 Theilc im Innern der Blume wahrnimmt. Erst später erscheinen die übrigen 5 Staubfäden. Zu diesem Zeitabschnitte und noch etwas spä- ter hat der fehlschlagende Staubfaden wohl die doppelte und dreifache Grösse der übrigen. Die verschiedenen Theile der Blüthe sind im Anfange der Entwickelung, wenn sie sich aus der bildenden Masse erheben, vollkommen unzusammenhän- gend unter einander, und fangen an, sich unten verschmol- zen zu zeigen, erst wenn der fehlschlagende Staubfaden be- deutend in seiner Eutwickelnng zurückbleibt. Hierbei bemer- ke ich, dass es nicht nöthig ist, anzunehmen, dass urspüng- lich freie Theile später mit einander verschmelzen im eigent- lichen Sinne des Worts, sondern man kann auch annehmen, da alle anfänglichen Organe mit der Spitze zuerst erscheinen müssen, und dort, verschiedenen Beobachtungen zufolge, zu- erst aufhören zu wachsen , und die Spitzen der Blumenblätter immer freibleiben, dass die unteren Theile der Blume mit ein- ander verschmolzen entwickelt werden. Die Eutwickelnng der Staubfäden, wo bekanntlich die Antheren längst fertig sind, Avcnn das Filament erst anfängt sich zu zeigen, ist für diese Annahme ein anderer Beweis. Da die beiden seit- liehen, äusseren Blumenblätter mit den 3 inneren unten ver- wachsen sind, jene aber mit dem grossen, mittlem, äussern auf einem Kreise stehen sollen, und aus derselben Bildungs- epoche stammen, so ist es natürlich, dass die zwei seitlichen nur mit den Rändern, wo sie das mittlere innere berühren, untereinander und mit diesem zusammenhängen, hingegen mit dem Rande, welcher das grosse äussere berührt, freibleiben, was auch in der That stattfindet, indem der Rand dieses Blumenblattes zwischen jene hincintritt, natürlich nur gegen die Spitze der Blüthe zu, da unten alles gleichförmig ver- wachsen ist. 22r Bd. 4s Heft. 31 482 In den übrigen Spccies Heliconia , die wir hier besitzen, findet nur der Unterschied statt, dass die äusseren seitlichen Blumenblätter etwas tiefer nach unten zu frei bleiben. Sonst ist alles mit H. Bihai gleich. Der BHithenstand dieser an- dern Speeies ist derselbe, nur sind die Blüthen weniger ge- drängt, und die äusserste, dem Schafte zunächst stehende Braktee schlägt fehl, wodurch die obige Erklärung des Blü- thenstandes bei der ersteren bestätigt wird. Aus der hier folgenden Beschreibung der Blüthen von Musa , wie aus den Diagrammen kann man sehen, dass die Heliconien von jenen sich nicht allein durch den Blüthen- stand, sondern aneh durch die Stelle, wo das 6te Staubge- fäss fehlschlägt , unterscheiden. In den systematischen Wer- ken, die mir zu Gebote stehen, ist darauf nicht hingewiesen. Musa. Bei den zwei hier cultivirten Species habe ich Folgendes beobachten können. Der BHithenstand ist einfacher als in Heliconia , d. h. es finden sich hinter jeder Braktee (die Spitze dieser Braktee wächst mitunter zu einem Blatte aus) zwei transversale Reihen, Avelche zu gleicher Zeit sich ent- falten und keine partiellen Brakteen haben. Die drei äusse- ren und die zwei inneren Blumenblätter sind unten mit einan- der verwachsen , und das 3te innere , mit dem Rücken dem Schafte zugewandte ist frei. Der fehlende Staubfaden sollte hier sich befinden und tritt sehr häufig bei abnormen Blüthen auf dieser Stelle auf. — Die weiblichen Blüthen weichen in der Gestaltung von den männlichen nicht ab, ausser in der verschieden starken Entwickelnng der Geschlechtstheile. Die ganz junge Blüthc von Musa sapientum zeigt sich zuerst als ein kleines, abgeplattetes Körperchen, auf wel- chem sich kurz nach seiner Entstehung die erste Spur einer 483 Theilnng auf der der Axe zugewandten Seite als eine Art von Furche oder mehr durchsichtigen Linie zei^t. Etwas später vertieft sich diese Furche , und es erscheint eine zweite auf der Brakteenseite nach ohen zu, der wahren Spitze der Knospe, welche Furche sich rund auf derselben herumzieht. Aus dem Theile der Blüthe, der ausserhalb dieser Furche liegt, bilden sich die 5 später mit einander zusammenhängen- den Theile der Blüthe, von denen die 2 inneren Blumenblät- ter erst nach einiger Zeit sichtbar werden , während aus der innerhalb der Furche befindlichen Masse das freistehende in- nere Blumenblatt und die fünf Staubfäden nebst dem Pistill später hervorgehen. Nach und nach bilden sich an der obern und äussern Seite der Perigonialtheile die Spitzen aus, so wie sie in der erwachsenen Blüthe erscheinen. Aus der in- nern Masse formen sich, wie gesagt, die Staubfäden und das innere Perigonialblatt auf einmal, und bilden einen Kreis. Dann aber geht die Entwickelung derjenigen Staubfäden, die vor den äusseren Blumenblättern stehen , bei weitem rascher für einige Zeit vor sich, und selbst in der aufgeschlossenen Blüthe sind sie noch etwas grösser als die übrigen. Sehr spät verhältnissmässig erscheint erst das Pistill, jedoch habe ich nur sogenannte männliche Blüthen über diesen Punkt be- fragen können. In Musa rosacea, die hier im botanischen Garten kul- tivirt wird, geht die Entwickelung der Perigonialtheile in et- was Aerschiedener Weise vor sich. Es treten nämlich die fünf Abschnitte der Blume zu gleicher Zeit auf und entwickeln sich gleichmässig, so dass in der verwachsenen Blüthe sie sich nicht in derselben Weise über einander lagern. Ferner tritt das Pistill hier dreitheilig auf, eben wie es in der er- wachsenen Blume erscheint, während es in Musa sapientum einfach auftritt und so bleibt. 31 * 484 M. paradisiaca zeigt eine Menge der interessantesten Missbildungen, worin sie sich wie die meisten der alten Kul- turpflanzen verhält. Im Folgenden sind diejenigen aufgezählt, die ich zu beobachten Gelegenheit hatte. A. Bei den sogenannten weiblichen Bliithen. 1. Mit 6 Staubfäden, sehr häufig, der hinzugekommene 6te vor dem sogenannten Labellum stehend. 2. Acht Staubfäden, in einem Kreise stehend, der Rest der Blume normal. 3. Sechs Staubfäden, einer, 2 oder 3 von denen, die vor den äusseren Perigonialtheilen stehen , haben die Form des Labeilnms angenommen. 4. Drei Labellen, acht Perigonialblätter verwachsen, eins noch ausserdem freistehend hinter dem mittelsten La- bellum, 11 Staubfäden, sechs Fruchtfächer, alles dieses um ein einfaches Pistill gestellt im Kreise. 5. Das Labellum ist mit den übrigen Perigonialtheilen ver- wachsen, hinter ihm befindet sich ein freistehender, fa- denförmiger Körper. Sechs Staubfäden. 6. Sechs Staubfäden, der, welcher hinter dem Labellum steht, trägt eine Anthere. 7. Vier Perigonialblätter, alle untereinander verwachsen, vier Staubfäden , zwei Carpelle , von den 4 Blumen- blättern fällt eins gegen die Braktee, ebenso eins von den Carpellen. B. An den männlichen Bliithen. 1. Sechs Staubfäden, alle normal geformt. 2. Sechs Staubfäden, der 6te unten mit dem Labellum verwachsen. 3. Sechs Staubfäden , von denen 2 , die vor den seitlichen, äusseren Blumenblättern stehen, sich labellenartig aus- gebreitet haben. 485 4. Sechs Staubfäden und drei Labelleu. Die zwei hinzu- gekommenen Labellen stehen mit einem Staubfaden je- des vor einem der äusseren seitlichen Perigonialtheile. 5. Die zwei seitlichen äusseren Perigonialtheile sind frei, die zwei seitlichen inneren mit dem mittlem äussern ver- wachsen. Der Rest der Blume normal. 6. Tetrainere Blume. Zwei Labella nach vorne, dann links und rechts zwei Perigonialblätter frei, und nach hinten vier andere mit einander verwachsen. Acht Staub- fäden, von diesen ist einer mit dem PistiJl unten ver- wachsen und einer kommt ausserdem noch hinzu, der die Form des Labellums angenommen hat, und vor einem der seitlichen äusseren Blumenblätter steht. Ein Pistill und 4 Carpellen. 7. Zwillingsblüthe , sehr gemein. Das Perigonium drei- theilig, 2 Abschnitte nach vorne einfach, ein hinterer siebenlappig, fünf Labellen, 12 Staubfäden, zum Theil ohne Antheren, 6 und 6 um eineu Stempel gereihet. Das mittelste Labellum tritt mit einer Falte zwischen die bei- den Kreise von Staubfäden hinein, die übrigen Pcrigo- nialtheile bilden einen Kreis. Diese Zwillingsblüthe ist auch unter den weiblichen Blumen gemein. Man sieht, dass die gewöhnlichsten Missbildungen die sind, wo Uebergänge von einem Zustande in den andern oder Vervielfältigungen und Verwachsungen stattfinden. Wichtiger sind diejenigen, wo anstatt einer trimeren eiue di- oder tetra- mere Blume auftritt. Hier verschwindet, wenu nur Blumen- blätter in allem da sind, das sogenannte Labellum, und es steht vor jedem der übrigen ein Staubfaden. Die Blüthe mit acht Blumenblättern scheint mir eine, wie die Zwillingsblüthe No. 7. (ß.), entstandene Missbildung zu seiu, von deuen die 486 Theile , welche an" der Sehe standen , avo die zwei Blütheu zusammentraten , verschwunden sind. Die zwei neben einan- der stehenden Labellen scheinen hierfür zu sprechen. Die ersterc von diesen zwei tetrameren Blumen zeigt dagegen, dass das der Braktee zugewandte Blumenblatt das feststehen- de ist Die Missbildung A. 4. muss dagegen wohl durch die seitliche Verdoppelung der einzelnen Blüthentheile erklärt, und dort das mittlere Labellum als ein verändertes Staubgefäss an- gesehen werden. Cannaceen. Calathea lutea Spr. Wie das betreffende Diagramm zeigt, sind die Blüthen bei dieser Pflanze zu zweien in zwei Brakteen eingeschlossen, von denen die an der Seite der Axe stehende das Vorblatt eines Zweiges vorstellt, diese Brakteen mit ihren Blüthen wiederum mit zwei anderen in zwei ältere Brakteen, und der ganze partielle Blüthenstanil in ein grosses, trocknes Deck- blatt. Jede einzelne Blüthe hat ein kleines Deckblatt seit- wärts von sich stehen, wenn man dieselbe von der Axe aus oder von der Seite betrachtet, wo die allgemeine Braktee sich befindet. Diese Stellung der Blüthen hat die grösste Analogie mit der der Zweige, nur dass bei diesen zwischen einem Blatte und einem Vorblatte nur ein Zweig hervorkommt, anstatt zAvei Blüthen. Die Entwickelung der Zweige , sowohl als der Blüthen beginnt an der Seite des Stammes, und schrei- tet gegen das älteste Blatt hin fort. Was die Stellung der Blüthentheile selber betrifft, so genüge es zu bemerken, dass eins von den Kelchblättern nach aussen, d. h. weder gegen die Hauptachse, noch gegen das Blatt fällt, also zwei gegen die Stelle, avo, wären hier Zweige anstatt Blüthen, die Axe des Zweiges stehen müsste. Die Anthere steht zwischen die- sen beiden letzteren Kelchblättern, und an dem von diesen 48T beiden, das an der Seite der Hauptaxe sich befindet, be- merkt man jene oben erwähnte Braktee. Bei dieser Species, sowohl als bei anderen mit analogem Blüthenstande, schlägt bei den jüngsten Blüthen die eigentliche, zu jedem Zweige gehörige Braktee fehl, wie denn überhaupt in dieser Familie ein häufiges Ausbleiben von Deckblättern stattzufinden scheint. Das Vorblatt ist jedoch immer vorhanden. Da mau sich über die Bedeutung des letztern nicht täuschen kann, indem seine Stellung seine Analogie mit diesem Organe in vielen anderen Endogenen beweist, so kann man diesen Blüthenstand als eine Reihe auf einander folgender Zweige betrachten, welche scheinbar aus demselben Punkte entspringen. Ferner sind die zwei neben einander stehenden Blüthen als zwei andere Zweige zu betrachten, welche auch aus demselben Punkte entspringen , deren zu verschiedener Zeit stattfindende Entfal- tung aber beweist, dass sie ursprünglich in abwechselnder Fol- ge auf ihrem Zweige stehen sollten. Die Braktee einer jeden Blüthe schlägt fehl, die kleine seilliche Braktee scheint wie- derum zu einer andern , ausgebliebenen Blüthe zu gehören, und thut die Astnatur der Blüthe dar. Die Bliithenstellung lässt sich also auch hier dann als zweizeilig abwechselnd er- klären, wie sie eben in nahe verwandten Gattungen als Tha- lia und Maranla häufig auftritt. Die junge Blüthenknospe tritt auch hier zuerst als ein ganzes, gallertartiges Knöpfchen auf, welches sich ebenfalls auf seiner obern Fläche etwas aushöhlt, ehe die einzelnen Theile deutlich sich ausprägen. Alsdann erscheinen die äus- seren Theile der Blüthe deutlich, und hierauf der zweite Kreis derselben, nach einigen Schriftstellern der äussere Kreis der Blumenkrone. Erst nachdem beide vollkommen darge- stellt sind, und selbst die blatt - oder schuppenartige Gestal angenommen haben, sieht man die übrigen, den Griffel um- 488 gebenden Theile auftreten, und zwar wohl zu gleicher Zeit, obgleich man die Aulhere fast zuerst bemerkt, da sie beinahe von Anfang an bedeutend grösser erscheint, als die übrigen innersten Blüthentheile. Die Anthere steht vor einem der in- neren Perigonialabschnitte ein wenig zur Seite gewandt, da nur ein Fach derselben sich auszubilden bestimmt ist; ihr ge- genüber steht das Labellum, welches im sehr jungen Zustan- de auch den beiden seitlichen, innersten Blüthentheilen in der Entwickelung vorauseilt. Nach diesem bleiben aber alle noch sehr in der Entwickelung zurück } und erreichen erst zu ei- ner spätem Epoche ihre bedeutende Grösse im Verhältniss zur Anthere. Was diese aber betrifft, so erscheint sie zuerst als ein kleines Kiigelchen oder Bläschen, und es bildet sich erst nach und nach eine Furche auf der vordem Seite der- selben aus. Es verdient bemerkt zu werden, dass vor der Drehung und seitlichen Entwickelung der Theile der Zahn, der an dem erwachsenen Labellum an einer Seite desselben sich befindet, der älteste Theil dieses Organs ist, und in der jungen Blume in der Mitte vor der Anthere steht. Das Stig- ma zeigt sich am letzten, und zwar als ein kleiner, auf sei- ner oberen Seite ausgehöhlter Körper, und erhebt sich mit den übrigen Theilen der Bliithe. Ich miiss mich auch hier gegen eine Verschmelzung früher freistehender Organe erklä- ren, die Theile der Bliithe verlängern sich an der Basis der- selben erst sehr spät und sind von Anfang an mit einander verwachsen. Bei zwei Species Canna, die ich im jungen Zustande beobachten konnte, findet ein ganz ähnliches Verhalten statt. Das blumenblattartige Filament nimmt erst spät die Ausdeh- nung au, die es im verwachsenen Zustande zeigt, eben so die übrigen innersten Organe, die, eben wie die Anthere im jüng- sten Zustande, als kleine Kiigelchen erscheinen. Der Blütheu- 489 stand ist hier wiederum mit der Art der Verzweigung der Pflanze im Einklänge, die Blüthenzweige beschreiben eine dreigliedrige Spirale um den Stamm, aus jedem Gliede dieser Spirale erheben sich 2 bis 3 Blüthen , oder es finden sich 1 bis 2 Blüthen mit 2 bis 3 Brakteen. Das Vorblatt, welches wir bei Calathea einen so bedeutenden Platz einnehmen sehen, bleibt hier bei den kleinen, partiellen Aesten regelmässig aus, was darauf hindeutet, dass je 2 — 3 Blüthen jeder einzelneu Blüthe von Calathea gleichbedeuten, wenn man die kleine, seitliche Braktee der letzteren als zu einer andern Blüthe ge- hörig betrachtet. "Was die Deutung der Blüthentheile dieser Familie be- trifft, so scheint mir die Ansicht Lestiboudois und Lind- ley's, welche die innerhalb der zwei äussersten Kreise der Blume gelegenen, mehr oder weniger blattartigen Organe als Staubfäden gelten lässt, die richtigere zu sein, wenn man die Entwicklungsgeschichte zu Rathe zieht. Die zwei äusseren Kreise der Blume sind ganz fertig, wenn die anderen Theile erscheinen, und diese zeigen sich, wie in den Musaceen , alle auf einmal. Die symmetrische Anordnung der Theile eines Natur- körpers, und insbesondere einer Pflanze, ist ein so allgemei- nes, dem Laien selbst in die Augen fallendes Gesetz, dass eine Abweichung davon zu den ausserordentlichsten Erschei- nungen gerechnet werden muss. So viel ich weiss, ist die Cannaceenblüthe jetzt fast die einzige , die als unsymmetrisch angesehen worden ist. Ein Blick auf die Diagramme wird genügen, um zu beweisen, dass man diese Blüthe als ganz symmetrisch ansehen kann, wenn man zwischen den 2 oder 3 Blüthen, die man zusammen antrifft, eine Axe annimmt, um welche herum sich die Blüthen dann in mehr oder weniger 490 einfachen Spiralen reihen. In diesem Falle stellt sich dann die Anthere an die Seite der hypothetischen Axe, ehen wie in den Zingiberaceen, wo also in der Wirklichkeit kein Un- terschied zwischen diesen beiden Familien stattfindet. Durch Drehung und seitliche Entwicklung entsteht spater die grosse Unregelmässigkeit, die wir in der erwachsenen Bliithe be- merken. Zingiberaceen. Costus spicatus Sw. So schwer die Bliithe der Cannaccen auf den ersten Blick zu definiren ist, so leicht begreiflich wird sie in dieser schö- nen Familie gefunden werden. Und dennoch ist es am Ende nur der Bliithenstand , welcher jene Schwierigkeiten hervor- bringt, wie ich oben auseinander zu setzen versucht habe. Der Beweis hierfür ist unter andern, dass jene Schwierigkei- ten bei den Zingiberaceen auch eintreten, wenn man den Bliithenstand nicht gehörig zu entziffern versucht; nur findet man leichter sich hindurch, da die Blumen regelmässig sind. Ein Blick auf das Diagramm von Costus wird eine Idee geben über die Stcllungsverhältnisse dieser Bliithe und deren Verhalten zur Axe und zum Deckblatte. Hier ist das Label- lnm als einfaches Element angenommen , bei manchen Zingi- beraceen kommen aber bekanntlich noch zwei kleine Blatt- chen seitwärts von demselben vor, welche mit demselben mehr oder weniger zusammenhängen. Das Labeil um ist in dieser Species dreilappig au der Spitze, mit sehr unbedeutenden Ein- schnitten, zu diesen 3 Lappen kommt an jeder Seite noch ein kleinerer. Die Blätter sind, wie bekannt, bei den Costns- arten in sehr sichtliche Spiralen gestellt, wozu bei einigen noch eine Drehung des Stammes kommt. Die Spirale der Blätter wird an der Aehre sehr gedrängt j hinter jeder Brak- tee steht eine einzelne Bliithe mit einem seitlichen, kleineu 491 Dcckblatte, welches von der Blüthe in der Richtung der Hauptspirale steht. Wie bei den Cannaceen, kann man diese kleine Braktee als zu einer andern ausgebliebenen Blüthe ge- hörig betrachten, und sie ist also analog den zwei kleinen Deckblättern , die wir bei so vielen Dicofjjledonen betrach- ten an der Basis der Blüthen. Diese häufige Annahme von brakteenlosen Bli'ühen oder blüthenlosen Deckblättern würde wohl niebt gerechtfertigt werden können, wenn nicht z. B. bei Alpinia nutans oder racemosa jene Verhältnisse aufs klarste dargelegt würden. Ausserdem kommt bei Cypei'aceen, Gräsern, Bromeliacccn und so vielen anderen fortwährend bald das eine, bald das andere Verhalten vor. Die Art der Zusammensetzung der Aehre eines Costus begünstigt die organogenetischen Untersuchungen ungemein. "Wenn mau eine nicht zu alte Aehre wählt, so kann man alle Stadien von der aufgesprungenen Frucht bis zu Knospe, wo sie aber nur noch ein milchiges Hügelchen hinter ihrer Brak- tee bildet, verfolgen. In diesem jüngsten Zustande habe ich keine Braktee zur Seite der Knospe bemerken können, sie zeigt sich aber sogleich deutlich, wenn sie sich ein wenig der Form eines Knöpfchens nähert. Dieses Knöpfrhen fängt alsbald an, sich auf seiner obern Fläche und nach der gros- sen Braktee hin zu vertiefen. Hierauf zeigt sich in der Mitte dieser Vertiefung ein Hügelchen, Avelehes auch nicht säumt, sich auszuhöhlen; die Kelchblätter fangen dann au, sich deut- licher zu scheiden, wenigstens die beiden auf der Axenseite stehenden. Die Höhlung, welche sich auf dem zweiten Or- ganenkreise gebildet hatte, ist erst länglich -rund, geht aber bald ins dreieckige über. Hierauf zeigen sich zwischen die- ser Vertiefung und dem aussein Rande dieses Kreises drei symmetrisch geordnete Furchen, und zwar eine hinter jeder der Seiten jener dreieckigen Vertiefung , während mau an der 492 Stelle, wo der mittelste Lappen des Labellums erscheinen soll, eine kleine Bucht bemerkt. Jene Furchen verliefen sich sehr schnell, und vereinigen sich so, dass man kurze Zeit hernach die Anthere und das Labcllum mit seinen drei ober- sten Lappen ausgedrückt vorfindet. Die beiden an der Seite des Labellums noch hinzukommenden Abschnitte treten etwas später auf, indem sich das Labellura, welches während kur- zer Zeit mit der Anthere einen fortlaufenden , nur von dem mittelsten Lappen unterbrochenen Rand im Innern der Blume bildet, von denselben trennt, und allein fortfährt, sich auszu- bilden. Oeffnet man eine etwas ältere Blume, so findet man alle 5 Lappen des Labellums schon ausgebildet, ebenso fan- gen die Furchen der Anthere dann an, sich deutlich auszu- sprechen. Eine besondere Aufmerksamkeit verdient das Stigma. Man bemerkt es zuerst auf dem Boden der Blüthe als eine kleine, etwas abgeplattete Erhöhung, die früh schon anfängt, sich oben etwas auszurauden. Etwas älter nimmt dessen obere Fläche die Gestalt einer nach der Braktee zu stark geneigten Scheibe an, vorne zwei deutliche Zähne zeigend, unter wel- chen sich eine Furche bildet. Nach und nach erhebt sich der Theil des Stigma's, wo die Furche sich befindet, mehr wie die andere Seite desselben. Im ausgewachsenen Zustande be- finden sich die Zähne, welche zu Anfang die Spitze des Stem- pels einnehmen , als ein Paar kleine Höcker auf der Rück- seite desselben, und jene Furche wird das "wirkliche Stigma, auf welchem sich erst spät jene haarförmigen Zellen zeigen, zwischen denen sich die Pollenschläuche den Zugang zu den Eierstöcken verschaffen. Die interessanteste Thatsache in der obigen Eutwickc- lungsgeschichtc scheint mir die Bildung der Anthere und des 493 Lahcllums in dieser Blume zu sein. Wie wir gesehen haben, scheiden sich die Anthere und das Labcllum nicht, wie wir es in den anderen Blumen beobachtet, aus einer in der Mitte der Blüthc hinterbleibenden Masse aus, sondern es bildet sich auf der inuern Seite eines fertig gebildeten Orgauenkreises, freilich nicht gctheilt, aber doch durch Form und Stellung genugsam charakterisirt, zuerst eine Anzahl von Furchen, die der Stellung des innersten Kreises entsprechen. Einen Augen- blick später sehen wir Anthere und Labellum einen zusam- menhängenden Körper ausmachen, auf dem sich auch also- bald die Lappen des letztem zeigen. Hier also könnte man einen durch die radicale Verdoppelung der Corollentheile her- vorgebrachten Organenkreis annehmen, der durch die Ent- wickclungsgeschichte beweisbar würde. Abgesehen aber da- von, dass in Caluthcu z. B. , wo die Notwendigkeit eines solchen Organenkreises ebensowohl existirt, eine ähnliche Ent- wickcliingsart nicht vor sich geht, so kann man auch hier ebensogut nur annehmen, dass diese beiden Kreise anfangs mit einander verschmolzen waren. Und zwar kann man ge- gen jene erstere Annahme noch anführen, dass zu einem Zeit- punkte, wo Anthere und Labellum noch zusammenhängen, die Lappen des letztern schon ausgedrückt sind, wenigstens 3 von ihnen, von dem der mittlere Lappen, mit den Corollentheilen abwechselnd, dieser Theorie nicht günstig ist. Aber es ist diese frühe Theilung des Labellums (so ganz das Gegenthcil von dem, was man an anderen blattartigen Organen beob- achtet), welche, wie es mir scheint, wiederum für die Annahme ausgebeutet werden kann, dass die anfänglichen Organe, die zwischen den 6 äusseren Blüthentheilen und dem Pistill lie- gen , alle als Staubfäden zu betrachten seien. So ist denn diese Entwickelungsgeschichte gewissen Spekulationen so gün- stig wie möglich. Für mich geht einstweilen nur das daraus 494 hervor, dass die Natur auch hier mit der grössten Mannich- faltigkeit auftritt, oder dass wir die Gesetze , nach denen sie hier verfährt, noch nicht kennen. Orchideen. Epidemlrum Mcornutum Hook. Wie Jedermann weiss, ist der Blüthenstand der Orchi- deen im Allgemeinen ein sehr einfacher, und bietet durchaus keine Schwierigkeiten dar. Die Drehung des Blüthenstiels, die man so häufig bemerkt, bringt eine grössere Mannich fal- tigkeit in das Aeussere dieser schönen Familie , ist aber von keinem, oder nur sehr untergeordnetem Werthe für den Gat- tuugscharakter, wo Einige diesen Umstand aufführen wollen. In der oben genannten Pflanze, an felsigen Meeresufern liier sehr gemein, zeigt sich die Knospe hinter ihrer ßraktee zuerst als ein fast rundes, etwas abgeplattetes Klümpchen, welches bald in ein ganzrandiges Näpfchen übergeht, auf des- sen Boden man gleich die Spuren der übrigen Blüthentheilc als eine noch ungetheilte Masse vorfindet. Kurz darauf sieht mau dann die äusseren Blüthentheile sich getheiJt darstellen dadurch, dass die denselben entsprechenden Stellen sich be- deutend entwickeln, wo hingegen an denen, wo die Ein- schnitte sich befinden, die Entwickelung zurückbleibt. Hier- auf erscheinen zuerst drei kleine Hügel in der Mitte dieser Blüthe, und gleich darauf das vierte Organ, dieAnthere, wel- che sich so zwischen die seitlichen , inneren Blumenblätter stellt, dass sie mit denselben und dem Labellum einen Kreis bildet. Alle diese Organe entwickeln sich hierauf in die Breite, und die Anthere zeigt binnen Kurzem auf ihrer vordem Seite eine Furche. Spät erst erscheinen die Theile des Stigma's, anfangs nur eben angedeutet, am Anheftungspunkte der An- there als eine kleine Anschwellung. Nach und nach aber 495 tritt tue Coliimna aus der Masse der Blüthe hervor, und die Anlhere, zuerst vollkommen aufrecht, biegt sieh auf dieselbe erst nieder, wenn ihre Fächer schon vollkommen ausgebildet siud. Das Labelliun verdient eine besondere Berücksichtigung;. Bis zu einer verhältnissmässig- vorgerückten Epoche hat das- selbe so sehr die Gestalt der Anthere, dass man diese nur durch grössere Dicke und durch ihre Stellung von demselben unterscheiden kann. Etwas später bleibt die Anthere an ihrer Spitze stumpf, während das Labelliun sich zuspitzt, und zu einem noch mehr vorgerückten Zeitpunkte zeigen sich an die- sem die Auswüchse , erst die seitlichen Zacken am Rande, und namentlich noch später die zwei in der ausgewachsenen Blume so stark ausgesprochenen Calli, die der Pflanze ihren specilischen Namen gegeben haben. So ist der Vorgang in der Blüthe eines Kpidcndrum mit fast freier Lippe, zum Vergleich habe ich die Entwickelung in einer andern Species mit bis zur Anthere mit dem Label- liun verwachsener Colunina verfolgt. Es ist dies ein Epi- dcndrtim mit fast gleichen Sepalis, von denen die inneren nur ein wenig breiter sind, und einem Labelliun mit 4 Höckern auf seiner Platte; diese ist dreilappig, die Lappen aufs ele- ganteste gefranzt. Die Columna mit dem Labellum ist in der ausgewachsenen Blüthe doppelt so lang ungefähr, als die übrigen Bliilhentheile. Hier tritt die junge Knospe ganz wie in der obigen Species und wie in den übrigen abgehandelten Pflanzen auf, und geht früh schon in die Form eines in die Breite gezogenen Näpfchens über. Innerhalb dieses zeigt sich zuerst deutlich das Labellum und gleich darauf die 3 übrigen inneren Organe der Blüthe in einer Reihe vor demselben. Der Rest der Entwickelung trägt sich ganz zu wie in der obigen Blüthe, mit dem Unterschiede, dass sich der Fuss der Columna hier mit dem angewachsenen Labelliun sehr viel später 496 verlängert. Ich bin nicht im Stande gewesen , die Verschmel- zung beider Organe zu beobachten, es ist nichts in der Blüthe, wenn sie ausgewachsen ist, das nicht schon bei seinem Er- scheinen verschmolzen aufgetreten wäre. Die spät erst auf- tretende bedeutende Verlängerung des untern Theils der Blü- thenorgane kann man unter andern an den Geschlechtstheilen von Oleome und den Passifloren beobachten, und ich kann alles dieses nur dahin verwenden, mich gegen eine spätere Verschmelzung anfangs getrennter Organe zu erklären. An diesem Epidendrum zeigen sich die seitlichen Lappen des Labellums ebenfalls erst spät, so wie auch die auf der Platte befindlichen Höcker. Was die Columna betrifft, so muss be- merkt werden, dass die Anthcre, die im ausgewachsenen Zu- stande nicht so breit ist, als das Organ, auf welchem sie ruht, in ihrer Jugend wohl dreimal so breit ist als dieses, welcher Umstand wiederum auf jene Art der Entwickelung, von der ich so eben gesprochen habe, hindeutet. In diesem Epidendrum , wie vielleicht in allen Epiden- dreen, steht die Anthere bis zu einem verhöltnissmässig vor- gerückten Zeitpunkte aufrecht, bei einigen Vandeen habe ich dieselbe schon früh auf dem Boden der Blume liegend beobachtet. Ich habe bei Oncidium ampliatum Lindl. ge- sehen, dass zu einer Epoche, wo die inneren Blumenblätter eben anfangen, sich in die Breite auszudehnen, die Anthere noch als ein kleines Klümpchen in der Mitte dieser jer- scheint. Im Allgemeinen hat mir die obige Entwickeluiigsgeschichte eben keine Resultate geboten, die als Beweise gelten könn- ton für die Erklärungen des Labellums und der Columna. Die Blütheutheile treten im Allgemeinen auf, wie sie in den erwachsenen Blüthen erscheinen, mit einigen Ausnahmen, die 497 leicht zu erklären sind, und sich nicht von der bekannten Entwickelungsart der blattartigen Organe unterscheiden. Dass eine sogenannte epigyne Blume zuerst als ein Ganzes auftritt, wie wir es in allen diesen Pflanzen beobachtet haben , kann nicht auffallen, sobald man bedenkt, dass dasselbe an gamo- petalen Blumen längst festgestellt ist, und dass zwischen einer Blüthe der einen oder der andern Art in der Mehrzahl der Fälle, ausser der radialen Verwachsung, kein wesentlicher Unterschied stattfindet. Ich füge hier hinzu, dass ich nicht im Stande bin, Be- obachtungen und Deutungen von zum Theil ausgezeichneten Philosophen misszuverstehen oder gar herabzuwürdigen, im Gegentheil , jene Theoriecn sind um so bewunderungswürdi- ger, als sie ohne die Beobachtung der Eutwickelungsgeschichte theilweise bestehen können und müssen. Mit Recht und mit allgemeiner Zustimmung werden »die physischen Wissenschaf- ten seit der Mitte des vorigen Jahrhunderts von der direkten Erfahrung beherrscht, es würde aber derselben viel zu viel Gewalt eingeräumt werden, wenn man alles verdammen wollte, was nicht durch dieselbe bestätigt wird. Wenn man, um einen Rückblick auf diese vier Familien zu gewinnen, zuerst die Stellungsverhältnisse ins Auge fasst, so fällt es einem hauptsächlich auf, dass Kelch und Corolle in einem 'unwandelbaren Verhältnisse zur Braktee und zur Axe stehen. Lindley scheint für die Orchideen hiervon eine Ausnahme machen zu wollen, indem er den Orchideen noch einen, in Epistephium auftretenden, äusseren Blumen- blattkreis zuschreibt, von welchen Blumenblättern dann also eins gegen die Axe und zwei gegen die Braktee fallen müss- ten. Und zwar benutzt er diesen Umstand zur Stütze seiner 22r Bd. 4- Heft. 32 498 Meinung- über die morphologische Zusammensetzung der Or- chideenblume, auf die wir etwas später zurückkommen wer- den. Abgesehen aber davon, dass ein so seltener Fall, als die Erscheinung eines Calyculus, selbst wenn derselbe sich auch bei einigen anderen Gattungen finden sollte, schwer etwas für die ganze Familie beweisen kann, sobald er nicht von ande- ren Verhältnissen begleitet ist, und davon, dass dieser Caly- culus bis jetzt noch nicht auf seinen Ursprung u. s. w. un- tersucht ist, so ist ein solches Stellnngsverhältniss unter den Endogenen mit vollkommenen Blüthen ein sehr ausserordent- liches, und verdient wenig Vertrauen*). Und es verdient dar- *) Durch einen 'glücklichen Zufall habe ich noch diesen Umstand zur Gewissheit bringen können. Auf unseren niedrig gelegenen Savannen findet sich nämlich eine sehr elegante Species von Epistephium, von der ich im Augenblicke, wo ich obige kleine Arbeit abschicken wollte, mir Exemplare in allen Entwickelungs- zuständen verschaffen konnte. Der Calyculus ist in dieser Spe- cies mit drei grösseren Zähnen versehen , die hinter den äusse- ren Perigonialtheilen stehen, einem kleinen, unter dem La bell um. und einem Paar undeutlichen Zähnchen, zu beiden Seiten des gegen die Braktee gewandten grössern Zahns. Die übrigen Stel- lungsverhältnisse sind genau die der übrigen Orchideen ; von an- deren Merkmalen habe ich gesehen, dass die äusseren Perigo- nialtheile die beiden inneren seitticlien nie ganz bedecken , son- dern dass von diesen immer eine starke Mittelrippe unbedeckt bleibt. Ausserdem haben die Saamen eine bei Orchideen, wie es mir scheint, ungewöhnliche Gestalt, die Haut derselben ist nämlich in einen Flügel ausgebreitet , der sich rund um den Nu- cleus herumzieht. Die Entwickelung der Perigonialtheile steht im Einklänge mit der Art , in der sie sich später über einander lagern. Man bemerkt nämlich auf jeder Seite des Knöpfchens, welches die junge Blüthe dieser Pflanze zuerst vorstellt, als er- ste Spur der Blumenblätter ein Zipfelchen , und erst etwas später 499 auf hingewiesen zu werden , dass in den oben angeführten Musabliithen, wo die 3- oder 6-theilige Blume auf eine 2- oder 4 -zählige übergegangen war, das gegen die Braktee ge- wandte Blatt seine Stellung behalten hatte. Dieser Umstand scheint auch die Frage, ob die Stellung der Blüthentheile durch die Braktee oder die Axe bestimmt werde, dahin zu be- antworten, dass die Erstere die über ihr zunächststehenden Organe festhalte*). Dagegen, um die Sache von allen Seiten das mittlere Kelchblatt, zugleich mit diesem aber auch die bei- den seitlichen, inneren Perigonialblätter. Alsdann erscheint das Labelluin und fast zugleich mit ihm die Anthere. Auch diese ist in dieser Blume im Anfange aufrecht, obgleich sie in einer spä- tem Epoche auf der Spitze der Columna liegt. Bis dahin ist noch keine Spur von dem Calyculus zu sehen, er tritt erst deut- lich auf, wenn die Blume sich über die Achsel der Braktee er- hebt, und die Gränze zwischen Ovarium und Blüthentheile sicht- bar wird. Der Calyculus bleibt auf der Frucht stehen , wäh- rend sich die übrigen Theile schon früh von demselben ablösen. Ich glaube aus dem Obigen scliliessen zu können, dass der Ca- Jj'culus, wenn er bei den Orchideen auftritt, nicht einen äus- sern Organenkreis darstellt, weil 1) seine Theile nicht mit den über ihm stehenden abwechseln, 2) derselbe später als diese entsteht, und 3) weil er auf der Capsel stehen bleibt, während die übrigen sich mit einander ablösen. Auf den letztern Grund möchte ich jedoch nur wenig Gewicht legen, demnach glaube ich, dass dieser Calyculus als denen analog betrachtet werden muss, welche sich auf den Früchten von einigen Compositen, Dipsa- ceen u. s. w. beobachten lassen. *) Auch bei Dicotyledonen lässt es sich häufig beobachten , dass bei Missbildungen und veränderlichen Zahlenverhältnissen das Kelchblatt, welches nach aussen liegt, seine Stellung behält. So bei Myrtaceen, Melastomaceen und Onagreen (Jussieua). Mehrere Species der letztern variiren ungemein in ihren Zahlen- Verhältnissen , ein Kelchabschnitt liegt immer gegen die Braktee. 32* 500 zu betrachten, giebt die Ansicht, einen äussern Organen- kreis noch anzunehmen , der Orchideenblflthe in Rücksicht auf die relative Stellung der Anthere eine grössere Analogie mit den Scitamineen. Für diejenigen, welche die Anthere in den Cannaceen als ror einem seitlichen, innern Bliimenblatte ste- hend betrachten, urnss auch von der Regel, nach der von den drei Kelchblättern eins gegen die der Blume zunächst stehen- de Braktee fällt, eine Ausnahme gemacht werden. Da man aber wohl mehr logisch verfährt, wenn man die Seite der Blume, wo die Anthere sich befindet, als die wirkliche Axen- seite derselben ansieht, so kann auch hier, gleichviel, ob jene Braktee vorhanden ist oder nicht, jene Regel als be- stehend angenommen werden. Ausser der hinreichend grossen Anzahl von Kennzeichen, die die Orchideen von den Scitamineen unterscheiden, giebt die Anthere in ihrer Stellung, wie oben angedeutet und all- gemein bekannt, eine wichtige Yerschiedenheit zu erkennen. Während sie in den letzteren an der Axenseite der Blume steht und den Stempel umfasst, oder in gewissen Cannaceen nur vermittelst der Blumenrohre mit demselben verwachsen ist, steht sie in den Orchideen auf dem Stempel gewisser- massen und an der Brakteenseite. In den Musaceen finden Dasselbe findet Statt beiOsbeckia gTomeratct) wenn sie mit drei- zähligen Organenkreisen auftritt, welches mitunter, wiewohl selten , vorkommt. In wie fern die Annahme , dass die der Axe zunächst liegenden Blüthentheile die in ihrer Stellung verän- derlichen seien, auf das Gewächsreich allgemein angewandt wer- den kann , muss ich Andern zu erörtern überlassen. An dem Orte , wo ich lebe , muss ich nothwendig immer um einige Jahre in der Literatur zurück sein , und so scheint es mir denn , dass diese Frage nicht diejenige Berücksichtigung gefunden hat, wel- che dieselbe verdient. 501 beide Verschiedenheiten der Stcllungsverhältnisse zu gleicher Zeit Statt. Die fünf Staubfäden stehen, wie oben bemerkt, in Hcliconia an der Axenseite des Zweiges, auf dem die Blüthen sich befinden, bei Musa an der Seite der Braktee, bei Heliconia steht ausserdem das fehlgeschlagene Staubgc- fäss vor dem mittelsten der äusseren Blumenblätter. Hiermit trifft eine merkwürdige Verschiedenheit der Blüthenstände zu- sammen, worauf ich ebenfalls schon oben hingedeutet habe. Die Blüthen von Musa, bald in einer, bald in zwei trans- versalen Reihen stehend , sind alle von derselben Entwicke- lungsperiode , während sie in Heliconia sich in derselben Ordnung entwickeln, in der sie sich der Braktee nähern. Die gewöhnliche Ansicht ist, dass die sechs Staubfäden der Monocotylcdonen zwei auf einander folgenden Kreisen angehören. Obwohl dieses der Theorie nach sehr einleuch- tend ist, so kann man dennoch aus der Entwickelungsge- schichte der hier abgehandelten Blüthen keine Beweise für diesen Satz ziehen. Ich habe deutlich in den meisten Fällen die zwei äusseren Organeukreise nach einander entstehen se- hen, ebenso deutlich habe ich aber auch bei Musa und He- liconia alle Staufäden mit einander auftreten sehen. Das- selbe habe ich bei dem inuersten Kreise von anhänglichen Organen bei Scitaminecn beobachtet, welche deutlich bei Costus z. B. mit einander sich zeigen*). Bei Musa rosacea, '-) Bei den nicht selir entfernten Bromeliaceen habe ich Aehnliches an Billbergia beobachtet, obgleich in der erwachsenen 'Blume ein Tlieil der Staubfäden unten mit den inneren Blumenblättern verwachsen ist. Ein anderes Verhältniss lässt auf ein gleich- zeitiges Erscheinen der Staubfäden in dieser Blume schliessen. Wie bekannt , sind die Theile derselben alle mehr oder weniger gedreht, und zwar so, dass die Blumenblätter die der derKclch- 502 wird man sich erinnern, entstehen sogar die Perigonialtheile alle zu gleicher Zeit, so dass sie sich nicht immer auf die- selbe Weise über einander lagern. Ebenso haben wir das Labellum tou Musa sapientum nur erst mit den Staubfäden entstehen sehen, es würde aber wohl Keinem einfallen, die- ses aus dem Grunde für ein verwandeltes Stanbgefäss erklä- ren zu wollen, da es zu sehr durch Stellung und Gestalt, und dadurch, dass in Missbildungen gar zu häufig ein Staub- faden vor demselben sich zeigt , charakterisirt ist. Dagegen kann aber auch nicht geläugnet werden, dass durch jenen Umstand, der auf die Eutstehungsperiode desselben Bezug hat, und durch die häufige Umwandlung von Staubfäden in labellumartige Körper eine Art von Uebergang von einem ins andere angedeutet ist. blätter entgegengesetzte Richtung zeigen und so fort, die Lap- pen des Stigma's haben die Richtung des zweiten Kreises. Wenn die Staubfäden aber zu zwei auf einander folgenden Zeitpunkten entständen , so müssten wohl die Lappen des Stigma's die Rich- tung der Kelchblätter zeigen. Die verschiedene Richtung auf einander folgender Organenkreise gedrehter Blumen, an Kelch und Corolle auch bei Melastomaceen mitunter sehr sichtbar fj>ei Apocyneen , wo bekanntlich die Kelchabschnitte im Ouincunx ste- hen, ist die Richtung der Corolle auch der Spirale, welche die Kelchabschnitte beschreiben, entgegengesetzt), ist wohl diejenige, welche der Bewegung der Organe im Innern der Blüthe während ihres Wachsthums die günstigste ist. Dabei ist zu bedenken, dass diese Richtung, verschieden von aussen betrachtet, da, wo zwei Rreise sich einander berühren, dieselbe ist, und dass, wenn das entgegengesetzte Verhältniss Statt fände, die Organe zwischen einander hineintreten müssten. In wie weit aber jene Betrachtung als Prüfstein benutzt werden kann, wie ich es bei den Bromeliaceen thun möchte, muss ich den Meistern der Wis- senschaft zu entscheiden überlassen. 503 Es giebt wohl wenige Blüthen, die so vielen Theorieen schon unterworfen sind, als die der Orchideen. Ohne mich über das Geschichtliche dieses Gegenstandes hier verbreiten zu wollen, muss ich doch darauf aufmerksam machen, dass Lindlcy in seinem Vegetable Kingdom seine ältere Ansicht über diesen Gegenstand beibehält, und nur einen Punkt der- selben verändert vorlegt. Während er nämlich zu den Blüthen- theilen, wie oben bemerkt, eine andere Reihe von Organen aussen noch annimmt, so nennt er die inneren, die Columna zunächst umgebenden Theile verwandelte Staubfäden, und setzt voraus, dass die drei in der Columna enthaltenen Staub- gefässe die innere Reihe derselben seien. Dann giebt er seine frühere Ansicht über das Stigma der Orchidee n auf, und nimmt an, dass die Arme desselben den seitlichen Theileu des äus- sern Blumenblattkreises gegenüberstehen. Was den erstem Punkt betrifft, so habe ich schon oben Einiges gegen die Annahme eines Calyculus als Typus ange- führt, und kann mir nur die Ansicht Endlich er's, so wie derselbe sie in seinen Gen. Plantarum niederlegt, als die rich- tigere denken , hauptsächlich weil die einzelne Anthere auf jeden Fall vor dem äussern Perigonialtheile steht , der gegen die Braktee fällt. Die complicirte Natur des Labellums scheint mir aus der so häufigen Verwachsung desselben mit der Co- lumna theils, tlieils aus den Fällen hervorzugehen, wo alle anderen Perigonialtheile mit einander verwachsen sind und je- nes allein freibleibt. Die Entwicklungsgeschichte schweigt über diesen Punkt gänzlich, so wie über die Columna, we- nigstens in den obigen Pflanzen. Ich habe aber keinen Zwei- fel, dass die Neottieen in ihrer Entwickelung die Zusammen- setzung der Columna aufs deutlichste au den Tag legen, so wie überhaupt die Analogie der Orchideen mit den Scilami- neen durch diese Gruppe sehr klar wird. — In einer Reihe 504 von Missbildungen, die ich von Ornithoeephalus besitze, befindet sich eine, welche am Boden der Blüthe nur einen ein- fachen, fadenförmigen Körper besitzt, und eine andere, wo man zwei solcher Orgaue bemerkt hinter einander stehend, offenbar Anthere und Columna, die auf einer niedrigeren Ent- wickelungsstufe stehen geblieben sind *). Mit Rücksicht auf die Erklärung des Stigma's der 0r- chidecn scheint es mir, als ob die Entwickeluug und die Beschaffenheit dieses Organs einiges Licht über diesen Gegen- stand verbreiten könnten, obgleich Aualogieen, oft nur schein- *) Wie überhaupt Missbildungen, in mancher Hinsicht so inter- essant, in anderer Richtung nicht immer viel beweisen, so kann ich auch den verschiedenen bei Orchideen beobachteten Abwei- chungen kein grosses Gewicht zuerkennen. Wenn auf einer Columna drei Antlieren statt einer vorkommen, so können die zwei hinzugekommenen eben sowohl eine monströse Vervielfäl- tigung der mittleren genannt Averden, als eine Rückkehr zur Norm , ebenso wie z. B. eine Linarien-Pelorie durchaus nicht be- weist , dass die Linarienblume etwa fünf Sporen haben sollte. Aus diesem Grunde sollten die Pelorien überhaupt in zwei Grup- pen geschieden werden, von denen die eine diejenigen begriffe, wo durch Vervielfältigung einer bestehenden Unregelmässigkeit wieder Regelmässigkeit hervorgebracht wurde. Um auf die Or~ chideen zurückzukommen, so habe ich Blumen von Isochilus beobachtet , wo fast immer 3 Antlieren anstatt einer vorka- men, und wo ich einst eine fand, wo seitwärts von diesen noch zwei, freilich leere Antheren standen. Dies ist doch gewiss keine weitere Rückkehr zur Norm. Wenn aber überhaupt kein Zweifel über die morphologische Bedeutung der Columna heutzu- tage existiren kann, so ist doch zu bemerken, dass durch eine Missbildung nicht erwiesen werden kann , wie dieselbe eigentlich aussehen sollte, und dass, sollte uns jemals eine Columna ,auf- stossen, in ihre Elemente zerlegt, dieselbe wohl eine ganz an- dere Beschaffenheit haben möchte. 505 bare , eine solche Frage nicht gänzlich entscheiden können. Wenn mau nämlich die zwei Höcker, die unter dem Stigma sich befinden, ihrer Entwickelnngsart und Stellung zufolge, als die Spitzen von 2 Carpellen ansieht, so bildet sich die Röhre, die zum Fruchtknoten führt, bloss an dem hintern Carpell aus, und zwar, wie es scheint, an der Rückseite desselben. Ebenso kann man auch bei den Orchideen an- nehmen, dass der Kanal des Stigma's sich an diesem gegen die Braktee fallenden Carpell ausbildet, während die zwei anderen, gegen das Labellum fallenden in dieses versunken angenommen werden können, wodurch zugleich die häufige Aehnlichkeit desselben mit derColumna eine Art von Erklärung findet. Dabei bleiben dann natürlich die mancherlei Arme und Zweige dieser letzteren unerklärt, wenn man nicht be- denkt, dass auch diese schon ein complicirtes Organ ist. Die Art des Aufspriugens der Orchideenkapsel begünstigt die An- sicht, 6 anstatt 3 Carpelle in dieser Familie anzunehmen, ebenso ist die Dehiscentia loculicida, jener analog, bei den mit den Orchideen zunächst verwandten Gruppen die häufigste. Bei den Bromeliaceen ist es bemerkenswerth , dass bei den Gattungen, die eine trockene Frucht haben, bald die loculi- cide, bald die septicide Dehiscenz vorkommt, je nachdem die- selben ein mit den dasselbe umgebenden Organenkreisen ver- wachsenes, oder ein freies, oberes Ovarium besitzen. Unter den Orchideen öffnet sich die Frucht bei Cryptarrhena la- nata R. Br. , Dichaea graminoides Ldl. , einigen Species Pleurothallis , die Kapsel einseitig, d. h. zwei Klappen, die an der Seite der Columna stehen, bleiben mit einander ver- bunden, und die dritte, die unter dem Labellum steht, schei- det sich von diesen durch zwei Risse. Die Stücke oder Rip- pen, die sich bei den Ucbrigen von den placententragenden Klappen ablösen, bleiben hier ganz aus. Es möchte scheinen, 506 dass in diesen Fällen dadurch, dass der Staubfaden über ih- nen auftritt, die festere Verbindung der Klappen unter der Columna hervorgebracht ist. Vergessen muss aber nicht wer- den, dass in allen diesen Fällen die Scheidewände, oder in eiu- fächerigen Früchten die Placenten mit den Kelchblättern ab- wechseln. Die Art, wie eine Frucht sich öffnet, kann aber über ihre morphologische Natur überhaupt nichts beweisen. Die grosse Mannichfaltigkeit, die in diesem Phänomen herrscht, der Umstand , dass sonst sehr nahe verwandte Gattungen hier wesentliche Unterschiede zeigen, beweisen, dass man kein grosses Gewicht auf diesen Theil des Pflanzenlebens in Rücksicht auf die Deutung der Organe legen darf. Auch hier wird ein ernst- haftes Studium der Stellungsverhältnisse wahrscheinlich früher oder später den Ausschlag geben. Erklärung der Abbildungen. Tafel III. Fig. 1 — 9. Heliconia Bihai Sw. 1. Oberste Spitze eines Blüthenzweiges, in a. und b. zwei Knospen von verschiedenem Alter zeigend. 2. Wie Fig. 1., mit noch älteren Blüthen. a. Eine Blüthe, in der man den fehlschlagenden Staubfaden schon bemerkt, während die übrigen noch fehlen. 3. Blüthe, worin man auch schon den Stempel bemerkt, a. der fehlschlagende Staubfaden. 4. Dieselbe, etwas älter, ohne die Blumenblätter. 5. Eine Blüthe , die sich zu schliessen beginnt. 6. 7. 8. 9. Blüthen von verschiedenem Alter, 6 und 9 ge- waltsam geöffnet. 507 Fig. 10 — 18. Musa sapienluty L, 19 — 25. Musa rosacea Jacq. 10. u. 11. Ganz junge Knospen, 11 von der Axenseite ge- sehen. 12. Etwas ältere Knospen, «. von der Brakteenseite, b. von der Axenseite gesehen. 13. li. 14. Noch etwas ältere Blüthen, in 14. bemerkt man schon deutlich das Labellum und die 5 Staubfäden. 15. 16. u. 17. Noch weiter vorgerückte Blüthen, zeigend auch die inneren, seitlichen Blumenblätter. 18. Fast ausgewachsene Blume von der Axenseite. 19. Sehr junge Blüthen von M. rosacea, 20. u. 21. Etwas ältere Blüthen, in 21. sieht man, dass die 3 hinteren Perigonialtheile gleichzeitig entstehen. 22. Geöffnete Blüthe, zeigend die drei Arme des Stigma's. 23. 24. u. 25. Blüthen, theils von hinten, theils von vorne gesehen, zeigend die unregelmässige Lagerung der Theile über einander. Fig. 26 — 37. Calathea lutea Spr. 26. Spitze eines in der grossen Braktee eingeschlossenen BIü- thenstandes, a. jüngste, b. und c. etwas ältere Blüthen. 27. u.28. Etwas ältere Blüthen, in denen man schon alle Organe, mit Ausnahme des Pistills, bemerkt. 29. Blüthe jünger wie 27. und 28., nur die zwei äusseren Orgauenkreise zeigend. 30. Gestalt der Fig. 26. mit den Brakteen. 31. Authere mit daranslehendem Stigma und Labellum. 32. Authere und Labellum, sehr jung. 33. Blüthe, in der man nur erst die Authere und das Label- lum bemerkt. 508 34. 35. 36. 37. Die inneren Orgaue aus ziemlich jungen Blüthen, aus verschiedenen Richtungen gesehen. 36«. Stigma, 34. 36. 37 d. Zahn des Labellums. Fig. 38 — 45. Canna indca. 38. Blüthe wie Fig. 29. 39. 40. Blüthen etwas alter. 41. Geöffnete Blüthe , zeigend die Anthere mit dem Labellum davor. 42. u. 43. Blüthe etwas älter, 43. ohne die Anthere, s. Stigma. 44. u. 45. Noch ältere Blüthen, von hinten und von vorne ge- sehen. 42 — 45. Nur die inneren Blüthenorgane. 46. 47. u. 48. Ideale Figuren, zeigend die Analogie des Blü- thenstandes mit der Verzweigung. Tafel IV. Fig. 1 — 21. Epidendrum bicornutum Hook. 1. u. 2. Columna und Labellum, im ausgewachsenen Zustande. 3. Columna von vorne gesehen, «. und b. Pollenmasse und Anthere. 4. Columna jünger, die Anthere ist auch aufrecht. 5. 7. 8. Noch jüngere Organe der Art. 6. Junges Labellum. 9. 10. 11. Sehr junge Blüthen, von etwas verschiedenem Alter. 12. 13. Etwas ältere Blüthe, 12. geöffnet, «.Anthere, b. La- bellum. 14. 15. Spitze einer Blüthenähre, 15 a. die Knospe hat die Form eines Näpfchens angenommen. 16. 17. 18. 21. Junge Blüthen verschiedenen Alters, 18. nur die Anthere. 19. Spitze einer Columna, von der Seite gesehen, derCa- nal, der zum Fruchtknoten führt. 20. Columna, von der Seite gesehen. 509 Fig. 22 — 42. Epidendrum , dem elongatum Jacq. nahe ver- wandt. Mit Ausschluss der Fig. 32., die sehr junge An- there von Oncidium ctmpliatum vorstellend. 22. Ganze Bliithe dieses Epidendrum, a. Columna und La- bellum im Profil. 23. Durchgeschnittene Colnmna. 24. Columna mit der Anthere, a. Pollenmasse, b. Anthere. 25. Jüngere Columna, ebenso 27. 26. Junges Labellum. 28. 29. 30. 31. 35. Junge Blüthen verschiedenen Alters, 29. nur Anthere, Labellum und ein inneres, seitliches Blumen- blatt zeigend. 33. u. 34. Spitze von einer Blüthenähre, 34 a. eine sehr junge Bliithe. 36 — 42. Columna, Labellen und Antheren, in verschiedenem Alter und Richtung gesehen. In 39. sieht man die Höcker auf der Platte des Labellums eben erscheinen. Fig. 43 — 62. Costus spicatus Sw. 43 — 47. u. 49—51. Junge Blüthen, welche im Alter so auf einander folgen: 46. 47. 45. 49. 51. 50. 43. 44. Fig. 49. ist die von Fig. 51. von hinten gesehen. Fig. 50. zeigt, wie sich Labellum und Anthere aus der Innern Masse der Bliithe abscheiden. 48. Spitze einer Blüthenähre. 52. Bliithe noch älter als No. 44. Man bemerkt schon in «. das Stigma. 53. Anthere , Stigma und Spitze des Labellums. 54. Stigma, ebenso 55. und 56. Fig. 56. jünger als 54., uud dieses jünger als 55. 57. Junge Anthere. 58. o. 59. Jnuges Labellum. 60. Fast ausgewachsene Anthere mit dem Stempel. 510 61. Fast ausgewachsene Blüthenknospe , a. von vorne , b. von hinten gesehen. 62. Theil einer Blüthe, in der man das Stigma bemerkt, wie es anfängt sich auszuranden. 63. Diagramm von Heliconia, B. Allgemeine Braktee , b. par- tielle Brakteen, die Zahlen zeigen die Blüthen an, zu de- nen diese gehören. Ax. Hauptaxe_, ax. Axe des Zweiges. Die Nullen zeigen in diesen, wie in den anderen Diagram- men, die Stellen an, wo ein Staubfaden fehlschlägt; die Punkte wirklich vorhandene Staubgefässe oder Antheren. Wo eine Null mit einem Querstriche durchzogen ist, deu- tet sie auf ein Blumenblatt, das ein Staubgefäss ersetzt. 64. Diagramm von Musa. 65. Diagramm von Calathea, zeigend, wie die Blüthen in eine Braktee und ein Vorblatt eingeschlossen sind. bb. klei- ne Brakteen. 66. Diagramm von der einzelnen Blüthe von Calathea. 67. Diagramm von Canna. 1. B. , 2. B. , 3. B. grosse Brak- teen, b. und c. kleine Braktee. 68. Diagramm von Costus, B. grosse Braktee, b. seitliches, kleines Deckblatt. 69. Diagramm der Orchideen. Plantae Regnellianae. ^uas in Brasiliae provincia Minarum generalium inprimis prope Caldas collegerat clar. A. Regneil, Medicinae Doctor, Suecus, et in Europara transmiserat plantas varii auctores determiuaverunt, nominibns, observationibus, descriptionibus instruxerunt, dein hnic diario tradidernnt nt in publicum pro- dirent. Collectioues duae, numeris I et II signandae, hucus- que transmissae plautanim variarum copiam, numeris ab ipso collectore distinctarum, in eadem vero provincia congestarum continent, quare locum natalem in singula specie repetere su- perfluum, numeros autem tarn collectionis totius quam singu- larum specicrum uncis inclusos subjungere haud supervaca- neum videtur. * Iiegnmiiiosae. Auetore G. B entkam. Crotalarin (ctlatac) Regnellii, sp. n., suffruticosa? ad- presse villosa, foliis ovatis oblongisve obtusis utriiique ad- presse pubescentibus, stipulis superioribus deciirrentibus sum- mis aentis augulo recto divergentibus, racemis terminalibus 512 elongatis multifloris, bracteis substipitatis pedicello longiori- bus, calycis (ampli) laciniis superioribus late lanceolatis ve- xillum aequantibus. (I. 65.) Species C. Pohlianae affinis quidem sed distincta vide- tur : foliis latioribus omnibus obtusis iis C. stipulariae simi- lioribus; stipularum superiornm parte libera evideutiore, saepe 4 — 6 lin. longa lauceolata; floribus multo majoribus, calyces oiiim 7 — 8 lin. longi. A C. stipularia distinguitur etiara stipulis recte lanceolatis t. triangularibus nee falcatis, a C. gcnistella foliis latioribus, stipulis brevius decurrentibus, ab utraque floribus multo majoribus. Legumen glaberrimum, bre- viter stipitatum, 1 1/i — l1/^ poll. longura. Crotalaria foliosa, Benth. iu Auu. Nat. Hist. 3. p. 429. (II. 72.) Crotalarla (fruticosae) toraehystaehys , Benth. in Herb. Mus. Vinci. MS., frnticosa, ereeta, ramis petiolisque rufo-pubescentibus villosisve, foliolis ternis oblongo -elliplicis utrinqne acutatis siipra glabris subtus pubescentibus, stipulis niinutis obsoletisvej racemis siibterminalibus dense multifloris, bracteis setaeeis deeiduis in racemo nascente comosis, caly- cis late campanulati semi-5-fidi laciniis acuminatis late- ralibus apice diu connexis, vexillo calyce diiplo longiore, carina antice lanata, legumine brevissime stipitato piibescente. Ad Caldas prov. Minas Geracs A. Regneil 1. Ser. n. 76, ad Olbo d'Agno legit Pohl; ad Caxoeiros do Campos, Claus sen; ad Villa Rica Riedel. — C. triphgllaYell. Fl. Fluni, t. 7. t. 108? Frutex 4-pedalis, quoad pubem variabilis. Stipulae sae- pius omuino desunt, interdum adsunt parvae setaceae semi- lineani longae. Petioli 1 — 2 pollicares; foliola vulgo 2 — 21/2 poll. longa, 6 — 9 lin. lata, apice plus minus acutata et 513 mucronulata , rarins obtusinscula, basi longe angustata, im- punctata sed venae subpellucidae. Racemi ramulorum majo- rum primnm densissime floridi, 3 — 4-pollicares, deraiim elon- gati usque ad 6 — 8 pollices. Flores magnitudine C. Broiv- nei, cui haec species valdeaffinis, satis tarnen diversa videtur pube et hiiloresceutia. Speciein alteram et huic et C. Browne! simillimam, sed forte diversam, inprimis stipulis plerisque i1/^ — 3 lin. lougis setaceis, legit Guillemin in prov. S. Paul, Tvveedie ad ripas Fl. Uruguay, Gillies in Banda Oriental. Est fide Gnilleminio arbor, et verosimiliter eadem ac C. stipulataYell. Fl. Flum. 7. t. 109. et Martins Herb. Fl. Bras. n. 1136. an forte omnes C. Browtiei varietates? Tepltrosia (Brissonia) rufescens, Bentb. in Herb. Acad. Petrop. MS., caule humili decumbente foliis inflorescen- tia fructuque pilis longis laxis rufo-villosis, foliolis 3 — 7 oblongis obtusiusculis concoloribus , racemis elongatis oppositi- foliis, calyeis dense villosi dentibus snbulatis tubo duplo lon- gioribus, stylo glabro, stigmate penicillato. Ad Caldas prov. Minas Geraes A. Regnell. ser. 2. n.78; Caxoeiras do Campos, Claussen; ad San Paulo, Riedel. Affinis T. aduncae Benth. (Minas Geraes et Cuyaba, Herb. Acad. Petrop.; S. Isabel, Pohl; Caxoeiras do Campos, Claussen; Villa do Crato etGoyaz, Gardner n. 2026 et 3099.) at vix yarietas. Differt statura humili (cum racemo vix pe- dali) foliolis vulgo 3 v. 5, nee 9 y. 11, villositate omnium partium et floribus paullo majoribus. Uti T. adunca variat foliolis angustis v. latis ,1—2 poll. longis. Zornia latifolia, DC. Prod. 2. p. 317, var.? glabrior, inter Z. latifoliam et Z. perforatam Vog. fere media. De- cumbens est, ramosissima, ramis basi yilloso-pubescentibus 22r Bd. 5s Heft. 33 514 siipcrne temiibus glaberrimis. Folia saepe glanduloso - pun- ctata. Stipulac magnae. Bracteae amplae, aliae glabrae 1111- dae, aliae pubescentes et margine ciliatae, omnes crebre glan- duloso - punetatac. Flores magui. (I. 60.) Acscliynoinene gracilis Vog. Linnaca v. XII. p. 89. (Tl. 88.) Poiretia coriifolia Vog. Linn. y. XII. p. 55. (I. 77.) Desniodium (Heteroloma) uncinatuin DC. — Vog. Linn. v. XII. p. 107. (I. 89.) Desmodium (Chalarium) discolor Vog. Linn. v. XII. p. 103. (I. 88.) ©esmodium (Chalarium) leiocarpum G. Don. Vog. I. e. ? (I. 88.) STcnrocarpnin angustifolium Kunth. Mim. t. 60. — N. longifolium Mart. Benth. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 116. (II. 81.) IVeurocarpum densifloruin Benth. Ann. Mus. Vind. 2. p. 117. (I. 61.) Centrosenia grandifloruni Benth. Ann. Mus. Vind. 2. p. 120. (I. 81. II. 86.) Periandra dulcis Mort. Benth. Ann. Mus. Vind. 2. p. 121. (II. 79.) Steiiolobium coei'uleum Benth. Ann. Mus. Vind. 2. p. 125. (II. 87.) Galactia hispidula Benth. in herb. Mus. Vind. MS., caule volubili piloso, foliolis 3 ovatis oblongisve obtusis v. acutiusculis raucronatis snpra glabris t. pilosiusculis , subtus pilosis v. sericeo- villosis, peduneulis brevissimis , pedicellis faseiculatis , calyeis lacinia suprema bidentata, legnmine vix arcuato hispidulo subuncinato-mucronato intus vix septato. Ad Caldas prov. Minas Gcraes A. Regnell. Ser.2. n.89. Ad Megapontc. Pohl. 515 Habitu et floribns parvis angnstis Gtycinis veris appro- ximatur, sed stamina et legumina latiuscula Galactiae. Fo- lia longiuscule petiolata, foliolis 1 — 2 poll. longis y2 poll. ad pollicem latis. Podicelli 1 — 2 lin. longi, in fasciculos axillares 2 — 6-floros dispositi. Rarius rami axillares floriferi elongantur et, foliis plerisque abortientibus , racemos elonga- tos interrupte paucifloros simulant. Flores iis Glycines la- bialis majores (4 lin. long!) caeterum primo intuitu subsimi- les. Bracteolae parvae, calyci appressae. Calycis laciniae tubo breviores, acuiniiiatae , snprema ad tertiam parteiu bifida. Petala longe miguiculata. Vexilluin ovato orbiculatum, bi- auriculatum, auriculis meinbrana inflexa appendiculatis. Alae carinae adhaerentes. Carinae petala apice tantum cohaeren- tia. Stamen vexillare liberum. Ovarium subsessile, stylo elongato filiformi apice iuflexo. Post anthesin styli basis bre- viter persistit inllectitur et mucronem brevem ad apicem legu- minis efformat. Legumen */2 — i Va ~ pollicare , 21/.i lin. la- tum, pilosiusculum, isthmis cellulosis fere evanidis. Species comparanda cum G. dutnetorum a me olim descripta cujus speciraina haud possideo. A Galactiis calyce paululum rece- dit, an Johniis affinior? Collaea macrophylla Benth. in Ann. Mus. Viud. 2. p. 128, rar. villosior, quam olim in Herb. Acad. Petrop. no- miue C. intermediae signavi. Uti tjpus Pohlianus difFert a C. grewiaefolia et a sequente C. decumbente inprimis fo- liolo basi acuto. Collaea decumbens, sp. n., caule subsimplici decum- bente villoso, foliis unifoliolatis, foliolo ovali v. oblongo- elliptico subsessili basi rotundato - subcordato reticulato scabro- puberulo, pedunculis folio vix longioribus apice interrupte ra- cemosis, caljce glabro. (I. 64.) 33 * 516 Caulis e basi perenni lierbaceus, sesquipedalis. Folia 4 — 5 poll. longa, t'*/a — 2 poll. lata, obtusa v. retusa, basi obtusissima et saepe emarginata , rigidule membranacea ; pilis breyibus scabra in pagina inferiore sparsis in inferiore secns renas elevatas dispositis. Pedunculorum pars libera folinm subaequat, pars florifera 1 — 2-pollicaris. Nodi floriferi 4 — 8, panciflori. Bractcae snbtendentes brevissimae , acutae. Pedicelli raro lineara longi. Calyx 3 lin. lougus, bracteolis brevissimis stipatus, glaberrinius v. pilis raris appressis con- spersus. Corolla calyce duplo longior, glabra, minor quam in C. macrophylla. Collaea velutina Bentli. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 129. (I. 85.) Collaea scarlatina Mar f. Bentli. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 129. (I. 84. II. 90.) Camptosema grnmliflorum Bentli.' in Herb. Acad. Pe- trop. MS., pubescens v. glabrata, foliolis 3 ovatis acuminatis, pedunculo longe racemoso floribundo folio multo longiore, co- rolla calyce plus triplo longiore. — Cratglia spcctabilis Tu- lasne Arch. Mus. Pai\ 4. p. 69. Ad Caldas prov. Minas Geraes , Regnell Ser. 1. n. 86; Summodorio in collibus apricis, Riedel; in prov. Minas Ge- raes, Gardner n. 4516. Frutex scandens, formosissimus. Ramuli et foliolorum pagina inferior nunc pube parca conspersi nunc fere glabri. Folia longiuscule petiolata; foliola petiolulata, 3 — 4 poll. lon- ga, 2 — 21/a poll. lata, breviter acumiuata, basi acutiuscnla t. rotundata, lateralia obliqua, rigidule membranacea. Race- mus cum pedunculo ultra pedalis, jam infra medium nodoso- floribundus. Pedicelli 3 lin. longi. Calyx 7 — 8 lin. lougus, dentibus brevibus latis, superioribus obtusis, infimo acutiuscnlo. Vexillum fere 2V3 poll. longum, oblongum, reflexum, ungue 51? vix calyce breviore. Carina vexillo paullo brevior , alas sub- superans. Petala omuia augusta (fide Riedel purpurea). Le- guinen longe stipitatum, piano -compressum, marginatum, gla- brum, iu specimine 9 liu. latum et 7 poll. longum, sed sejuina plurima abortiva sunt et legumen verosimiliter saepe multo longius. Species cum C. rigido , uti bene monet cl. Tulasue, differt a Camptosemate (Bionia) vexillo nou appendiculato, huic tameu et flore et legumiae et habitu affinior quam Cra- tj/liae. Caeterum cum Cratylia ipsa forte ad Camptosema reducenda erit. Dioclea rulniginosa Tulasue Arch. Mus. Par. 4. p. 72 var. ? acuminata, foliolis abrupte et acute acuminatis, corolla minore? Caetera omuia cum descr. speciei mihi ignotae con- veuiuut. Stamina 5 sterilia in plerisque (an in omnibns?) speciebns Sect. PacTiylobii^ uti bene observavit cl. Tulasne. (II. 84.) Canavalia picta Mart. Beuth. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 135. — Variat foliolis basi rotundatis cordatis v. (pracser- tirn termiuali) acutatis. (I. 82. 82 b. 83.)A Erythrina fasciculata, sp. n., arborea? glabra, acu- leata, foliolis ovatis subtus glaucescentibus , pedicellis fasci- culatis axillaribus supremis in racemum terminalem (aphyl- lum?) dispositis omuibus calyce ,longioribiiSj calycis breviter bilabiati labio superiore iutegro truncato , iuferiore acuminato v. tridentato, vexillo geuitalia superante, carina paullo bre- viore, alis nanis, filamento vexillari infra medium cum caete- ris connato, ovario villoso longe stipitate. Ad Caldas prov. Minas Geraes , A, Regneil sei*. 1. n. 73; ad Fazenda do Salido ad Rios , Pohl. Ramuli teretes, crassiusculi, at non carnosi nee sulcati. Aculei in ramulis petiolis costaque foliolorum sparsi rari 518 interdum desnnt. Folia reflexa, saepe subopposita, petiolo elongato ad basin foliolorom glandulifero. Stipulae stipellae et bracteae spccimiiiibus desnnt. Foliola 2 — 4 poll. lon- ga, 1 — l'/g poll. lata, basi cuneata v. rotundata, apice acuta y. obtusiuscula, rigide membranacea v. tenuiter coriacea, cre- bre reticulata et penninervia, subtus pube temiissima v. po- tius rore glaucescentia, caeterum glaberriraa. Pedicelli 6 — 8 lin. longi. Caljces coriacei, campauulati , semipollicares. Vexillum breviter unguiculatum, fere se9quipollicare, angustnm, complicatum , recurvum, extus pulvernlentum. Carina glabra vexillo paullo brevior. Alae calyce breviores, saepius 3 — 4 lin. longae. Stamen vexillare fere ad medium cum caeteris connatum in tubum ante anthesiu integrum, mox tarnen fere ad basin fissum. Antherae lineares, omnes fertiles. Ovarium lineare, dense villosum, stylo brevi glabro apice oblique truu- cato stigmatifero. Hujus varietatem v. forte speciem affinem legit Tweedie ad Porana, ubi „Sibo" dicitur et teste Tweedio arbor est magna, ligno molli. Phaseolus appendiculatus Benth. in Ann. Mus. Yind. 2. p. 137. (I. 80.) Calycis labium superius emargiuatum v. breviter bifidum. Legumen 4 — 5 poll. longura, 1 J/a — 2 liu. latum, turgidu- lum, glabrum, suturis incrassatis. Phaseolus Spixianus Benth. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 137. var.? (II. 85.) Calyces paullo majores, laciniis ratione tubi sublongiori- bus, quam in specimine meo Pohliano, sed ad eandem spe- ciem pertinere videtur. Caeterum omnes fere Phaseoli Brasi- silienses vix satis noti sunt, speoimina enim saepius valdc manca sunt. 519 Phascolns niodestus Mart. — Benth. iu Ann. Mus. Vind. 2. P. 138. (I. 79.) Variat foliolis 1 — 2 poll. longis, a 4 liu. ad polliccm latis, obtusissiinis v. rarius aciitiusculis, lateralibus magis nii- uusve obliquis et inaequilateris. Pedunculi 6 — 8 poll. loiigi. Legumina l1/« — 2 poll. longa, H/ijlin. lata, linearia, recta, compresso-turgidula, acuminata, adpresse pilosnla, 8 — 10- sperma. Seiuimim hilum oblongo -lineare, cstrophiolatum. Pliascolus asper Bentb. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 139. var. foliolis angustioribus. (I. 78.) Eriosema longifoliuin (Bentb. in Herb. Mus. Vind. MS.) caule suberecto piloso, foliolis 1 — 3nis lineari-lanceo- latis pilosis, stipulis concretis oppositifoliis petiolo longiori- bus , racemo terminali ovato dense multifloro, calycis laciniis longe subulato-acuminatis corolla paullo brevioribus. Ad Caldas prov. Minas Geraes , A. Regnell. Scr. 2. n. 82 ; Serro do Chrystois , Pohl. Caules e basi v. radice crassa perenni pedales v. paullo longiores, simplices, uti folia et inflorescentia pilis longis crebris v. raris hirsuti. Stipulae semipollicares acuminatae, lanceolatae, cauli adpressac, sumraae bracteantes majores la- tiores. Foliola inferiora saepius solitaria, superiora terna, 3 — 5 poll. longa, 3 — 4 liu. lata, obtusiusiula v. acuta, utriu- que viridia, rigidola, veuosa. Racemns capituliformis intra folia summa sessilis v. breviter pedunculatus, pollicaris. Ca- lyx 3 liu. longus , pilis longis bispidus. Vexillum 4 liu. lou- gnm, rnfo- pubescens. Huic quoad formam et magnitudinem foliorum similliraae sunt speeies duae sequentes Brasilienses: I.E. stipularel&enih. in Herb. Mus. Vind. MS. caule suberecto piloso v. glabrato, foliolis subternis lüieari-lauceolatis, pilosis v. glabratis, stipulis 520 concrctis oppositifoliis petiolo longioribus, racemis axillaribus tenninalibusque subsessilibus laxe 2 — 3-floris, calycis laci- niis lanceolato-subulatis dimidia corolla brevioribus. — Ad San Izidro, Pohl; in prov. Matto Grosso, Riedel. — Foliola K. longifolii , sed raro solitaria. Stipulae simillimae. Flo- res pedicellati, 1 lin. longi, calyx vix 2J/a lin. longus. Spe- cimina Riedeliana longe pilosa, Pohliana glabrata. 2. E. strictum, caule ereclo sericeo villoso , foliolis ternis longe liueari-lanceolatis supra pubernlis subtus sericeo -pubescenti- bus; stipulis concrelis oppositifoliis petiolo loiigioribus , race- mis axillaribus terminalibus »dense plurifloris breviter pedun- culatis calycis laciniis subnlato-acnminatis corolla breviori- bus. — In campis glareosis ad Coca Bianca Riedel, in cam- pis prov. Minas Geraes, Clanssen. — Foliola saepe scini- pedalia, 3 — 4 lin. lata, crassiora quam in praecedentibus. In- duraentuni caulis et foliorura breve, sericeum, inflorescentiae et leguminum longe sericeo -pilosnm. Eriosema heterophylluin (Benth. in Herb. Mus. Vind. MS.), piloso-pubescens v. demum glabratura, caule prostrato, stipulis lanceolatis novellis ultra medium concretis, foliolis so- litariis brevissime petiolatis cordato-ovatis oblongis sublan- ceolatisve, pedunculis folio saepius longioribus apice breviter racemoso- plurifloris, bracteis ovato -lanceolatis, calycis laci- niis lanceolato-subulatis tubo suo longioribus vexillum dimidium aequantibus, infima longiore subulata. Ad Caldas prov. Minas Geraes, A. Regnell. Ser. 1. n.63; Registo Velho, Pohl; in campis siccis prope Barbacena, Rie- del; Caxoeiros do Campos ,J Claussen; idemque loco incerto legit Schott. Caules e basi perenni flagelliformes , subramosi, snnnc semipedales nunc pluripedales, angulati, novelli pubesccntes 521 et pilis longis serieeis vestiti, demuiu fere glabrati. Stipulae pleraeque 3 liu. longae, demiim saepe solutae et caducae. Petiolus 1 — 2 liu. longus. Foliola maxima 3 poll. longa, l1/» poll. lata, et plcraque ovata, rigide meinbranacea v. subcoriacea, subtus elevato-pennivenia et basi 3 — 5 nervia, reticulato-venulosa, utrinque pilosula v. deimim glabrata, pun- ctis veuosis paginae inferioris minulis vix etiain sub leute con- spieuis, basi leviter cordata v. rotundata, apice obtusa v. acuta, et quoad latitudiuem variabilia. Peduuculi axillares ll/2 — 3 poll. longi. Bracteae ante antbesin caducae. Flo- res in racemo 8 — 12, conferti, nutantes, 5 — 6 liu. longi, lutei. Pedicelli calyce breviores. Calyx pilosus. Vexillura dense rutb- sericeuin, auriculis baseos inflexo - appendiculatis. Alae vexillo breviores, carina longiores. Inter species Brasilienses, quoad foliola solitaria ovata praecedeuti affines, sequentes adhuc indescriptae suut. 1. E. Benthamianum Mart. Herb. Fl. Bras. n. 1132., fruticulosura, divaricato-ramosiim , viseidulo-pubescens, stipulis ovatis con- cretis caducissimis, foliolis solitariis breviter petiolatis subcor- dato- ovatis, racemis laxis paueifloris folia demum superanti- bus, bracteis ovato - lanceolatis, calycis laciniis lanceolatis acuminatis tubo suo longioribus vexillo dimidio brevioribus. — In prov. Minas Geraes, Pohl, Claussen, Riedel, Gardner n.4508. (et 4512?). — E. cordifolium Bentb. in Herb. Mus. Vind. non Höchst. — Ramuli breves. Folia 1 — 2-pollica- ria. Flores in racemo inter se distantes, longiuscule pedicel- lati, 7 lin. longi, vexillo dense serieeo. Alae augustae, ca- rinae aequilongae. 2. E. reticulatum , caule erecto? ramoso adpresse pubescente , stipulis lanceolatis novellis concretis, fo- liolis solitariis brevissime petiolatis cordato -ovatis obtusis mu- cronatis coriaeeis supra glabriusculis subtus pubescenlibus rc- ticulatis, racemis brevissimis plurifloris, calycis laciniis lato- 522 lanceolatis vexillo ter brevioribus, alis carina brevioribus. In Prov. Goyaz, Gardner n. 3105. Caules rigidi. Foliola sesquipollicaria utrinque resinoso-punctulata. Flores fere pol- licares, vexillo villosissimo. 3. E. rigidum Benth. in Herb. Mus. Vind. MS., pubescens v. superne sericeo-pilosum, canle erecto? rigido, stipulis longe lanceolatis concretis v. deminn solutis, foliolis solitariis brevissime petiolatis cordato-ovatis acutis coriaceis reticularis, racemis densis sericeo-pilosissimis subsessilibus folio brevioribus, calycis laciniis subulato -acu- minatis vexillum dimidium aeqnantibus. — Iuter Carumba et San Marcos, Pohl. — Foliola 2 — 3-pollicaria, rigida, inferiora profunde cordata, summa parva. Flores semipollicares, ve- xillo villosulo, alis carinam superantibus. Eri«seiiia glalurum (Mart. Herb. Fl. Bras. n. 1131.), erectum , pilis raris adpressis pubescens v. glabratum, stipulis liberis lanceolatis reflexis, foliolis 3 oblongis rigidulis triner- vibus, pedunculis folio subbrevioribus apice laxe et breviter racemosis, bracteis lanceolatis persistentibus pedicellos sub- aequantibus, calycis laciniis lanceolatis tubo suo aequilougis vexillo ter brevioribus. Ad Caldas prov. Miuas Geraes, A. Regneil sei*. 1. n. 62. et in variis locis ejusdem provinciae leg. Riedel, Pohl etc. Caules e basi perenni herbacei, 1 — 2-pedales, angulati, juniores pilis raris subsericei , mox glabrati. Stipulae 1 — 2 lin. longae fusco-membranaceae. Petioli commuues (rhacbide inclusa) 3 — 6 liu. longi. Foliola i»/a — 2 poll. longa, 6 — 9 lin. lata, nunc utrinque obtusa, nunc apice latiora et ob- tusa basi angustata, nunc rarius apice acuta, laetc viridia, rigide membranacea v. subcoriacea, oculo nudo glabra viden- tur, scd sub lente pili apparent in pagina supcriore sparsi adpressi, in inferiore secus costas dispositi. Costae tres 523 subtus Talde prominentes, venae pinnatae et rete vennlanim obscuriores. Pedunculus infra flores !/a — l^-pollicaris, pars florifera semipollicaris. Flores longiuscule pedicellati, nutau- tes 7 — 8 Ihr. longi, lntei. Calyces breves, lati, adpresse pubescentcs. Vexillum tenuiter pubescens. Alae angustae, carinam subsnperantes. Varietas occurrit iuter Poliliana ra- cemis elongatis multifioris } iloribus paullo minoriljus pubc evidentiore. Haue olim nomine E. trinervis iu Herb. Mus. Vind. signavi, sed a specie postea a Martio divulgata non aliter differre yidetur. Inter species novas Brasilienses numerosas in herbario mco servatas tres v. quatuor E. rufo affines sunt, aliae non- nullae e speeiminibus mancis aegre definiendae, sequentes ta- rnen distiuetissimae sunt et insignes. 1. E. Riedeln Bentb. in Herb. Acad. Petrop. erectum rufo -pubescens et patentim pilosum , stipulis liberis caducis, foliolis 3 ovatis obtnsis mu- cronatis reticulatis supra pilosulis subtus incano - pubescenti- bus, venis rufo-tomentosis, peduneulis longe racemosis dissiti- floris, calycis laciniis lanceolato - subulatis vexillo diinidio bre- vioribus, infima paullo longiore, alis eariuam superantibus. — In carapis siccis ad Rio Pardo, Puedel. — Caulis e basi pereunis sesquipedalis, validus. Foliola 2 — 3-pollicaria basi subcordata, lateralia obliqua; petiolus communis pollicaris. Racemi semipedales, uti folia superiora pilis rubro-ferrugiueis adpressis serieeo-uitentes. Flores 9 — 10 lin. longi, brevitcr pedicellati _, vexillo dense rufo-sericeo. 2. E. longißorum Benth. in Herb. Mus. Vind. MS.-, erectum, undique rufo- pubescens, subviscosum, stipulis liberis caducis, foliolis 3 ova- tis obtusis v. acutiusculis mucronatis rugosis, peduueulis louge racemosis dissitifloris, calycis laciniis lanceolatis vexillo ter brevioribus iufima longe subulato - acuminata, alis cariua paullo brevioribus. — Ad San Pedro d'Alcantara, Rio d'Ourada et 524 Parahybura, Pohl. — Habitus E. Riedeln, sed pili patentes dcsunt, pubes iindiquc rubiginosa, racemi longiores laxiores, flores pollicares et petalorimi proportio diversa. 3. E. Jlori- bundum Bcnth. in Herb. Mus. Vind. MS., caule erecto dense albo-piloso v. toinentoso, stipulis lanceolatis concretis v. de- mum solutis, foliolis 3 obovatis oblongisve acutis rigidis co- riaceis supra appresse pilosulis subtus sericeo-pilosis et reti- culato-venosissimis, racemis brevibus ad apicem caulis con- fertis multifloris pilosissimis, calycis longe pedicellati laciniis subulato - acuminatis vexillo dimidio brevioribus, alis oblougis carina brevioribus. — Inter Colutubio et Barreros , Pohl. — Caulis solidus 1 — ^.^"P^alis. Petioli brevissimi, stipulae semipollicares. Foliola 2 — 3-pollicaria. Flores numerosi, 9 lin. longi, vexillo sericeo. — 4. E. dcfoliatum , caule erecto? per anthesin aphyllo, stipulis oblongis subconcretis, racemis elongatis confertis laxe multifloris pilosissimis , bra- cteis ovatis caducis, calycis laciniis subulato -acuminatis vexil- lum dimidium aequantibuSj alis carina multo brevioribus. — In prov. Minas Geraes, Gardner n. 4507. Inter Manuel Souza et San Ingrazia, Pohl. — E. polystachyum Beuth. in Herb. Mus. Vind. MS., non E. Mey. — Caules pedales apice flori- bundi foliis omnino destituti. Stipulae latae striatae pilosae 3 — 4 lin. longae. Racemi 3 — 5 -pollicares, fere a basi flo- ribundi, pilis longis mollibus patentibus soluti. Bracteae 3 — 4 lin. longae, pilosae, ante anthesin imbricatae, per an- thesin deeiduae. Flores pedicellati, nutantes 7 — 8 lin. longi. — 5. E. prorepens, prostratum, pilis longis rufis dense bar- batum, stipulis liberis ovato -lanceolatis foliaeeis, foliolis 3 ob- longo -lanceolatis utrinque acutis 3 — 5-nervibus, peduneulis folio longioribus rufo - barbatis supra medium laxe racemosis, calycis laciniis subulato -acuminatis vexillum dimidium superan- tibus. — In Scrra Uruhü, Polü. — E. barbatum Benth. 525 in Herb. Mus. Vind. non Dcsv. — Species insignis inprimis pilis copiosis longis rttls in caule foliis racemisqne. Caulcs flagellares , pedales et longiores, insigniter angulati. Petioli breves. Stipulae saepe semipollicares. Foliola 3 — 4 poll. longa, 6 — 9 Hu. lata. Pedunculi cum racemo semipedalcs. Flores 9 lin. lougi. Genus Arcyphyllum EH., fructu et seminibus Eriosemati affinius quam Rhynchosiae , ab utroque genere difFert calyce. Speciebus Americanis seminibus cstrophiolatis addentur diuie Brasilieuses. 1. A. leucophyllum, erectum, incano-sericeum, stipulis parvis deciduis, foliolis 3 subsessilibus late ovatis ob- tusis subtns albo - tomentosis , racemis breviter pedunculatis ovatis multifloris calycis laciniis lineari-lanceolatis corollam superantibus. In prov. San Paulo, Riedel. Caulis ultra pe- dalis. Foliola l1/^ — 2-pollicaria, lateralia valde obliqua. Calyces 4 lin. longae, laciniis s/4 lin. latis. 2. A. capitc- tutfij erectum, liirsutum pilosum, stipulis oblongo - lanceolatis foliaceis, petiolis elongatis, foliolis 3 lato -ovatis v. orbicu- latis viridibus pilosis, racemis breviter pedunculatis subglo- bosis multifloris, calycis laciniis oblongo -lanceolatis foliaceis corollam aequantibus. In Prov. Minas Geraes, Claussen. — Caules vix pedales. Foliola majora bipollicaria. Stipulae et calycis laciniae semipollicares, virides, pilosae. Superest specimen Ser. 2. n. 83., generis novi Phaseo- learum, si revera folia flores et legumen sub eodem numero missa ad eandem pertinent plantam. Folia Phaseoleae cu- jusdam liguescentis, flores fere DiocJeae exceptis stamiuibus distincte diadelphis, legumen tarnen omnino Phyllocarpi Ried, a cl. Tulasneo depicti et Lonchocarpi pterocarpi Herb. DC. Modus inflorescentiae haud apparet. Machaerium villosum Vogel. Linnaea XI. p. 189. (II. 71.) 526 MiscoloMnm violacenm Vogel. Linnaea XL p. 201. M. nigrum Mart. Herb. Fl. Bras. n. 1126. (II. 67. 70.) MiscoloMum polyphyllnm Benth. in Herb. Mus. Vind. 2. p. 103. var. foliolis minoribiis. (II. 68.) »alber gia variabilis Vog. Linnaea XL p. 196. — Triptolemaea montana Mart. Benth. in Ann. Mus. Vind. 2. p. 102. et T. platycarpa Benth. 1. c. (I. 87.) Dalbergiae Aniericanae , Africanis et nonnullis ex Asiaticis congeneres vi- dentur etsi a plerisque Roxburghianis valde diversae. Iieptolobiiun dasycarpiun Vog. Linnaea XL p. 388. (IL 67.) LeptoloMum glabrifoliuin Tulasne Arch. Mus. Par. 14. p. 119. (IL 66.) Formae duae adsunt, altera inflorescen- tia ovarioque fere glabris, altera inflorescentia pubescente ova- rio dense yilloso. IJeptoloMnm elegans Vog. Linn. XL p. 390. (I. 58.) In- longa. Stamina 10 petalis paullo longiora. Ovarium longe stipitatum, piano -compressum, gla- berrimum, stylo tenni acuto incurvo terminatum. Oynla 4 — 5, amphitropa. Legumen non vidi et ideo de genere incertus sum, folia enim ab omnibus Leptolobiis speciebusque genc- riim affinium, pluribus notis difFerunt. Cassia staininca ß. minor Vog. Syn. Cass. p. 14. (II. 77.) Cassia rugosa Don, Vog. Syn. Cass. p. 17. (II. 75.) Et ejus dem forma grandiflora. (I. 71.) Cassia splendida ß, angust (folia Vog. Syn. p. 17. (I. 70.) Cassia indecora HBK. Vog. Syn. Cass. p. 18. (1. 68.) Cassia (Chamaefistula) crassisepala , sp. n., glaber- riina, stipulis caducis, foliolis 5 — 6-jugis oblongo -ellipticis mucronato -acutiusculis basi obliquis rigidulis venosis, glan- dula oblonga acuta inter par iuiiiauni, sepalis et petalis ob- tusis, antberis 2 maximis, ovario glaberrimo, legumine sub- cylindrico. (II. 76.) Affinis C. indccoraey C. coluteoidi et praesertim C. Can- dolleanae Vog. (C. flexuosac A. DC. arboris in Chili sat communis, ab Hook, et Arn. Bot. Mise. 3. p. 210. ad C. f ron- dosam relatae), quae omnes ad Chamacßstulam pertinent. Habitus, foliorum textura, flores fere omnino C. Candollea- nae, sed pnbes nullibi apparet nee etiam in ovario, foliola angustiora, nee retusa nee emarginata et sepala consistentia crassiora. Pedunculi 5 — 6-flori, ad apicem rami corymbosi, v. inferiores axillares. Cassia Liudleyana Gardn. Lond. Journ. 2. p. 341. 528 C. Seilot ß. Vog. Syn. Cass. p. 38. Com hac forte ad C. multijugam referenda; cf. Vog. Linn. XV. p. 69. (I. 66. 67.) Cassia {Prosospermal) snlcata DC. in Coli. Mon. p. 110. t. 6. — Legumina (adhuc immatura) hanc sectionem iiidicant. Jam 6 — 8 poll. longa sunt vix 1 !/2 Jin. lata com- presso - tetragona marginibus valde incrassatis. Specimen iis in Hort. Monsp. cultis simillimum. (I. 69.) Huic affinis est C. leptocarpa Bentli. in Herb. Acad. Pe- trop. MS., caule glabro, foliolis 5-jugis ovato -lanceolatis longe et acute acuminatis glabris v. subtus pubescentibus , pe- tiolo basi glanduloso, raceinis axillaribus folio brevioribus, pe- talis sepalisque obtusis antheris 2 majoribus longe stipitatis, legumiiie glabro loiigissimo tenui compresso tetragono. — Ad Zapativa legit Pohl et prope Rio Janeiro, Lusclmath. — For- mis nonuullis C. occidentalis haud absimilis, sed foliola acu- tiora et legumen in specimine imniaturum jam 9 poll. loiignm et vix lineam latura. Cassia pentagona Mill. Vog. Linnaea XV. p. 68. (I. 72.) Cassia cathartica Mart. Vog. Linnaea XV. p. 73. C, pachycalyx Vog. Syn. p. 52. (I. 74.) Cassia cathartica var. ? acutifoJia, foliolis fere Omni- bus acutis et saepe longe mucronatis, nee aliter differre vide- tnr a typo. — Ad Caldas prov. Minas Geraes, A. Regneil Ser. 1. n. 75. et eandem formam vidi in Herb. Acad. Petrop. ad Rio Coxim leetam. Cassia üangsdorffii Kunth. Vog. Syn. Cass. p. 55. (II. 74.) Cassia Chamaecrista y. Brasiliana Vog. Syn. Cass. p. 63. (I. 59.) Hymenaea stilbocarpa Hayne Arznefgew. XI. t, 11? (II. 99.) „Arbor excelsa, Jatuba, fruetus edulis." 529 Bauhinia brasiliensis Vog. Linn. XIII. p. 302. Ad Rio de Janeiro, A. Regnell. Ser. II. 11. 7, et ut videtur eadem species fructifera. (I. 86 1/i.) Bauhinia holophylla Steud. Paulctia holophylla Bong. Mem. Acad. Petr. 1836. t. IV. p. 121. t. 5. f. 2. — Formae tres adsunt, omnes in Pror. Minas Geraes lectae: 1) foliis 7-nervibus snpra lucidis, nervis impressis subtus rufo-villosisj Gardner n. 4536 ; 2) foliis 7 — 9-nervibus supra opacis rugosis, nervis impressis subtus rufo-villosis, Claussen; 3) foliis 9 — 11-nervibus supra lucidis, nervis vix impressis, subtus tomento brevissimo rufescentibus; ad Caldas, A. Reg- nell Ser. II. n. 73. Foliuni a Bongardio depicturn supra luci- dum nervis impressis subtus villosnm dicitur sed 9 — 11- nerve; prope Camapua a Riedelio lectum fuit. Miinosa rixosa Mart, Benth. in Hook. Jouru. Bot. 4. p. 361. (I. 96. 96 b.) Miinosa dolens Vell. Benth. 1. c. p. 364. (I. 93.) Miinosa retrorsa Benth. 1. c. p. SQh (I. 91.) Miinosa rigida Benth. 1. c. p. 377. (I. 93 »/2.) Mimosa tremula Benth. 1. c. p. 380. (I. 92.) Miinosa distans Benth. 1. c. p. 382. (I. 90.) Miinosa (Eitmimosae myriophyllae) Regnellii, sp. u., suffruticosa, inermis^ ramis petiolis peduuculisque setoso- villosis, pinuis 8 — 10-jugis, foliolis 25 — 35-jugis oblongis canescentibus strigoso-ciliatis, capitulis subglobosis in racemo longo terminali nudo breviter pedicellatis, bracteolis flore bre- vioribus, calyce paleaceo 4-partito segmentis plumoso-laci- niatis, legumine undique strigoso-setoso. (II. 93.) Ab affini M. myriophylla differt iudumento, foliolis paucioribus majoribus et calyce. Caules teretes striati, villis seu setis secus strias dispositis erecto-appressis rigidis pleris- 22r Bd. 5s Heft. 34 530 quc pubcrulis, et pubes in caule iiiter sctas adest. Stipulae 3 — 4 lin. longae , lineari-lanceolatae, acutae, setoso-ciliatae, et dorso villosae, siipra glabriores. Petiolus communis 4 — 5 poll. longns, dense setoso-villosus , praesertim ad insertio- nem pinnarum , seta villosa 2 — 3 lin. longa terminatus. Pin- nae l1/^ — 2-pollicares. Foliola 3 lin. v. paullo longiora, lineam lata, acuta, basi obliqua, costa excentrica, venis late- ralibus nullis v. obscuris , ad margines (et inferiore cujusve pinnae undique dorso) setis appressis strigosae. Racemus subpcilalis , capitulis fasciculatis , fasciculis inferioribus remo- tis, superioribiis crebris. Rhachis et peduncnli dense setoso- villosi. Bracteae stipulis similes, 3— *5 lin. longae. Pedun- culi ineunte florescentia 1 — 3 lin. longi, demum semipollica- res. Capitula 3 — 4 lin. longa, vix 3 lin. diametro, floribus densissime imbricatis lineam longis. Bracteolae lineari-spa- tliulatae, glabrae v. apice pilosulae, corollam aequantes. Ca- lycis tubus brevissimus vix ullus , segmenta corollam aequan- tia, liuearia, paleacea, utrinque feie ad costam divisa in setas paucas, et sie caljx totus fere pappiformis evadit. Le- ginnina ovata, turgidula, 3 — 4 lin. louga, 2 — 2% Üft- lata, marginibus longius setosis persistentibns, valvulis integris de- eidnis extns dense strigosis. Semina saepius 2. Mimosa cylimlracea Bentli. in Hook. Journ, 4. p. 389. (II. 97.) Mimosa (Habbassiae somm'antes Inermes) laevigata, sp. n., sufFruticosa, glabra v. strigis conspersa, stipulis lan- ceolatis setaeeo-acuminatis, pinnis 5 — 6-jugis, foliolis multi- jn«is linearibus obtusis, pednnculis fasciculatis raceinosis, bra- cteolis corolla pluries brevioribus. Ad Caldas prov. Minas Geraes, A. Regnell Ser.II. n. 95. et in eadein provincia, Riedel. 531 Caules graciles, adscendentes , subsimplices, bipedales, uti tota planta glaberrimi et laeves, t. praesertim in parte superiori strigis appressis conspersi; pnbes yiscosa affinium omniuo deesse videtur. Foliorum petiolus communis 2 — 3- pollicaris. Setae inter piiinas breves. Pinnae, distantes , 1 — lYsj-pollicares. Foliola 2 lin. longa. Stipulae striatae, 2 — 3 lin. longae. Racemus terminalis, nudus v. basi foliatus, 3 — 5 poll. longns. Bracteae stipulis conformes. Pedunculi saepius geminij semipollicares vel paullo breviores. Capitula globosa, 10 — 20-flora. Bracteolae breves, acuminatae. Flo- res linea paullo longiores, tetrameri, octandri, alabastris ante antbesiu acutis. Calyx brevissimus v. vix ullus. Petala gla- berrima, basi connata. Stamiua longe exserta, 3 lin. longa. Ovarium glaberrimum. Species M. trijugae valde affinis, differt pinnis numerosioribus, stipulis longioribus, capitulis majoribus. Acacia Farnesiana Willd. (I. 94.) Acacia Clausseni Benth. in Lond. Journ. 1. p. 518. (I. 95.) Acacia polypliyUa DC. Prodr. 2. p. 469. (II. 94.) Calliandra urevipcs Benth. in Lond. Journ. 3. p.104. (I. 99.) Pithecololuiun incuriale Benth. in Lond. Journ. 3. p.219. (II. 96.) EnteroloMuin Timliouva Mart. Herb. Fl. Br. p. 128. (II. 92.) Inga semialata Mart. Herb. Fl. Bras. p. 114. (I. 97.) Inga vulpina Mart. Benth. in Lond. Journ. 4. p. 604. (I. 98.) 34* 532 Myrtaceae, deterrainavit F. A. G. Miquel. Psidium uiicrocai'pum Cambess. in St» Hil. Fl, Bras. mer. II. 284. (I. 129.) Psidiuin aluiduni ejusd, l. c. 285. „Frutex 4-peda- lis." (I. 129 b.) Psidium coryinoosuiu ejusd. I. c. 286 ; folia ramulo- rnm haud raro alterna! „Frutex bipedalis." (I. 125.) Psidium corymbosum, forma angustifolia. Ramus adjectus est foliis rigidis glaberrirais instructus, an aetas se- nilis? (I. 125 b.) Psidium ouversum Miq. Ramulis tetragonis foliisque breviter petiolatis spathulato-lanceolatis vel linearibus obtusis aut acutis basi attenuatis praesertim subtus pubescentibus , pe- dunculis versus basin ramulorum axillarilms solitariis vel ex squamarum axillis, brevibus, caljce hirtello obovato- turbi- nato bracteolis 2 vel 3 oppositis vel alternis suffulto, lobis ovatis obtusis intus et extus tomeutellis , petalis glanduloso- puuctatis ciliolatis. (I. 125 c.) Huic affine videtur Ps. pumilum Vahl, et praesertim ejus rar. ß. guadaloupense DC Prodr. III. 233. Rami teretes cortice laevi. Folia opposita Tel subalterna. Petioli vix 1 lin., folia 1 — 2 poll. longa, 2 — 4 lin. lata, nunc adliuc juvenilia subcoriacea, supra nigricantia pilis spar- sis inspersa. Pedunculi 2 — 4 lin. longi pubescentes; bra- cteolae l1/^ — 2 lin. longae, caljce breviores, lineares, sur- sum aliquid dilatatae et concavatae, tomentellae. Alabastra obovata. Psidium rivulare? Marl. DC. Prodr. III. 235. „Arbor 3-orgyalis." (I. 127.) 533 Psidiiun eugenioides Camb. in Fl. Bras. mer. II. 290, vix ab Ps. punctulato diversura. Folia subtus in axillis ve- narum barbulata. „Frutex biorgyalis." (I. 126b., 126 c.) Psidiam »uiictulatuin DC. Pr. III. 233. (I. 126.) Psidiam pyriferum Linn. ? „Arbuscula." (II. 118.) Psidiam erosnm Miq. ramulis snbtetragonis petiolis foliisque hirtello-puberulis, his modice petiolatia oppositis ob- ovato-oblougis oblongisve obtusis, versus basin subattenuatis, jiinioribus snblanceolatis , margiuibus quam irregulariter lacero- erosis, peduuculis axillaribus solitariis, folio J/a brevioribus dcnse birtcllis, bracteolis caducis , caljce hirtello, petalis vil- losulo-ciliolatis. (II. 117.) Pctioli 2 liu., folia 2*//t — 21/2 — 3 poll. longa, 6 — 9 Im. sub apice lata, snbcoriacea, costulis utrinque 4 — 5 ad- scendentibus. Peduuculi 6 — 9 liu. Calyx fere ad basin quin- quefidus, lobis obtusis. „Arbuscula," Psidiam Iiians Mart. DC. Prodr. III. 234. „Arbor bumilis." (I. 128.) Myrcia clusiaefolia Miq. Raiuulis foliisque adnltis glaberrimis, bis lato- vel elliptico-oblongis apice rotuudatis basi obtusis, rigidis, crassis, margiuibus extenuato-acutatis iucnryis, nervo medio crasso supra sulcato subtus prominente, veiiis plurimis subhorizoutalibus promiuulis ante marginem in nerruin marginalem confluentibus, petiolo crasso antice cana- liculato et acute marginato , glauduloso, pauiculis terminalibus gemiuis brachiatis. jiinioribus fulvo - tomeutosis, floribus sessi- libus, fructiferis parce puberulis, baccis scssilibus vel breviter pedunculatis globoso-urceolatis, calycis truncati margine alte coronatis. (II. 126.) „Arbor." Petioli vix semipollicem longi, crassi in sicco nigricaules. Folia 4 — 5 poll. longa, 2 — 2^2 lata. Baccae pisi magn. 534 Myrcia pulierula Camb.l Fl. Bras. mer. II, 316. „Frutex bipedalis." (I. 125.) Myrcia glanca Camb. I. c. 318. Nostra foliis minori- bus et magis glabris tantum diversa. „Frutex orgyalis." (I. 138.) Myrcia laxiflora Camb. I. c. 319. „Frutex triorgya- lis." (I. 137.) Myrcia rabella Camb. I. c. 317. var. pedicellis caly- ceque basi hirtellis. „Frutex triorgyalis." (I. 134.) Myrcia alternifolia Miq. Foliis plerisque alternis, ramulorum praesertim floriferorum tantum oppositis, breviter petiolatis , ellipticis apice obtusis vel obovatis apice rotuuda- tis, omnibus fere emarginatis, pellucido-punctatis, margini- bus subiucurvis, venulis parallelis tcnuibus utrinque promiuu- lis, nascentibus subtus versus basin pilosulis, paniculis axil- laribns folio longioribus, ramis oppositis inferioribus vulgo 3-, reliquis unifloris, calycis lobis obtusis concavis ciliolatis. (I. 139.) Praecedenti partium forma affinis, sed foliis alternis iis- que minoribus statim diguoscenda. „Frutex orgyalis." Folia 6 — 10 lin. longa, 4 — 5 lata, subtus pallida, su- pra siccitate fuscescentia. Petioli juniores cum ramulis pilis teneris appressis inspersi. Paniculae 1 — l^-pollicares. „Frutex orgyalis." Myrcia rostrata DC. Prodr. III. 255. „Frutex tri- orgyalis." (I. 136.) Myrcia, an exsucca DC. I. c. 247? (II. 121.) Myrcia lanceolata Camb. in St. HU. Fl. Bras. nicr. IL 329, forma pilosior, probabiliter sub ejus var. ß. re- cipienda. (II. 122.) Myrcia florilmnda Miq. Ramis glabris, ramulis pe- tiolis foliis subtus et inflorescentia (fusco-) pubesceutibus, 535 foliis modice petiolatis ellipticis vel obovato-ellipticis obtuso- apiculatis vel rotundatis , basi obtusis vel cimeatis, coriaceis, adultis supra glabris, costulis utrinque 5 — 6 teiniibus, veiiu- lis pellueidis, per lentem supra impresso- subtns elevato- punctulalis, tbyrsis termiiialibus vel siiperne axillaribus, al- ternirameis , floribus fasciculato -sessilibus, calycis subglo- boso-urceolati hirti intus pubesceutis lobis brevibiis. (11.125.) Ex affinitate M. vestitae Camb. I. c. II. 308. „Fru- tex." Petioli 2 — 6 lin. longi, semiteretes antiee subsulcati. Folia supra iu sicco fuscesceiitiä subnitida renalis notata, ju- niora secus nervös puberula, adulta glabra, subtus pallida 3 — 4 poll. longa, 1 1/2 circiter lata, diversiformia, alia obovato- oblonga apiculata, alia lato - elliptica utrinque obtusata , alia plane obovata. Thyrsi folia superantes, cum calycibus dense hirtelli. Pctala obovato - oblonga reticulata glabra. Discus carnosus latus. Jauibosa vulgaris DC. Culta. (I. 119.) Eiigenia Pseudo - Caryophyllus DC. Prodi: III. 282. St. Hil. I. c. II. 335. Tab. 149. „Frutex quadripe- dalis." (I. 133.) Eugenia calycina Cambess. I. c. II. 352. „Frutex orgyalis." (I. 132.) Eugenia myreioides Cambess. I. c. 353. Petala se- riceo-villosula. „Frutex." (I. 130.) Eugenia acutata Miq. Ramulis foliisque junioribiis subtns subserieeo-puberulis, bis petiolatis lanceolato-oblougis lanceolatisque acute vel obtusiuscule acuminatis, basi acutis vel attenuatis, supra nitidis glabris, pergamaeeis, obsolete pellucido * punetulatis, venulis parallelis supra prominulis ante margiuem in nervum teuuissimum coufluentibus, racemis axil- laribus plcrumque ö^floris, peduneulis partialibus commuuem 536 superaiitibus folio plus dimidio brevioribus cum calyce pro- funde quadrilobo tomeutellis. (II. 115.) „Arbor." Affinis videtur E. egensi DC. Prodr. III. 281. Rami glabri teretes, Petioli haud crassi autice pro- funde sulcati, 2 — 3 lin. longi ^ folia 3 — 4 poll. longa, 6 — 10 lin. lata, supra in sicco saepe nigricantia, Pedunculi circiter pollicares, partiales 8—12 lin, longi, ad bracteola- rum caducarum insertionem. aliquantulum incurvi. Alabastrum oboyatura, fere 2 lin. longum. Calycis lobi crassi elliptici in-» tus appresse pubescentes, demum reflexi. Petala oborata mar- ginibus subpubescentia, Eug-er.ia ligustrina Willd. Spec. II. 962. „Arbor % — 3^orgyalis." (I. 123 b.) Eugenla xanthpxyloides Cambess, I. c. 366; sed in aneo sp. pedunculi 4 — 6 lin. longi j reliqua ad ungiiem con- grua. „Frutex." (IL 116.) Eugenia multiflora Cambess. I.e. 361. Folia nascen- tia puberula. „Arbor 2 — 3-orgyalis." (I. 123.) Eugenia olbtusifolia Camb, l, c. 368. „Frutex." (II. 120.) Eugenia IJvalha Camb. I. c. 367. (II. 124.) Eugenia teneUa DC. Prodr. III, 272. „Arbor 2 — 3-orgyalis." (II. 123.) Eugenia yaniiflora Miq. Rainulis foliisque nascenti^ bns pube densa tenerrima ciiierascentibus cito glabratis, foliis modice petiolatis lanceolatis Tel praesertim junioribus spathu- lato -lanceolatis obtusis yel obtusiusculis deorsnm angustatis, venulis subobtectjs, adultis glaberriinis glandnloso-punctula- tis, floribus ad ramorum axillas defoüatas fasciculatis sessili-^ bus vel breviter pedunculatis, bracteolis 2 oralibus concavis, calycis glabri lobis oblougis obtusis riridulis glabris glandu- Josis, petalis glabris. „Frutex orgyalis." (I. 131.) 537 Ex §. II. apiid Cambess. l. c. prope E. ciliolatam, sed iuflorescentia sequenti proxima. Folia 5 — 6 poll. longa, 4 — 6 lin. lata. Discus floris stamiuifer fere puherulns. Eugenia cauliflora DC Prodr. III. 273. Folia naseentia subtus ad nervum medium puberula. „Arbor bi- orgyalis. (I. 124) Melastomaceae , determinavit F. A. G. Miqvel. Lavoisiera cataphracta DC. Prodr. III. 102, cu- jus diagnosis omni ratione cougrua. (II, 113.) Cainbessedesia Adam antiuin DC. I. c. 111. (I. 151.) Ejusdem forma , paulo minor. (I. 151c.) Var. microphylla diceuda, sed ex descriptione prorsus congruit cum Camb. Espora DC. var. ß. ilicifolia , et haue cum priore conjungentlam esse, probari posset. (I. 15 tb.) Microlicia Hilariana Wand, in Ann, d. Sc. nat. 3. ser. III. 178. Num ad haue M. serpyllifolia Don in Mein. d. Soc. Wem. IV. 301 f (II. 102.) Microlicia oulongifolia ejusd. I. c. 171. Utriusque descriptiones prorsus congruae; sed in magno consimilium spe- cierum numero absque archetypi comparatione certum me non- dum habeo. „Frutex tri'pedalis." (I. 143.) Siphanthera gracilis Miq. Tota pilis glandulosis pu- bescens, ramis simplieibns, foliis breviter petiolatis vel sessili- bus ovalis aentis crenato-serrulatis, reticulatis, florum fasci- culis brevissime pedunculatis, antheris atro- purpureis rostrum pallidum circiter aequantibus. (II. 114.) Caulcs vix pedales. Folia inferiora couferta, superiora remota, fere sessilia, parya, vulgo subtus subtrinervia. 538 Bracteac purpurascentes. Calycis dentes laoceolati. Anthe- rae basi biauriculatae. Marcetia excoriata DC. Prodr. III. 124. var. ß. foliis latioribus subcordatis. (M.cordigeraDC.l.c.) (I. 154.) Trembleyae species? fructu deficiente uou deternrinau- da. (I. 144.) Trembleya phlogiformis DC. I. c. 126. Capsula 5-locularis. (I. 152.) Differt ßoribus paulo majoribus, cum TV. stachj/oide Naud. I. c. 154. comparanda, ex snpp. sp. haud tuto detcr- minanda. (I. 152 b.) Treinfoleya heterostesnon DC. I. c. (I. 141 b.) — Forma vijc diversa. „Frutex orgyalis." (I. 141.) Iiasiandra trifolia DC. I. c. 127. Seinina in quo- vis loculo nnmerosa , unde gcneris char. D C. emendandus. Haue cum aliis affiuibus conjuugit Chaiuisso (Liuu. IX. 431). „Frutex tripedalis." (I. 162.) JJasiandra Selloviana Cham, in Linn. IX. 440. Folia 3- yel subtriplinervia. Nisi Stylus glaber esset , ad L. Candolleanam vel L. Raddianam fere retulissem. ,,Frutex." (II. 105.) liasiandra salviaefolia ejusd. I. c. 441. Filaiueuta pilosa. Stylus glaber. „Frutex 4-pedalis." (I. 158.) liasiandra sericans Miq. Ramis obtusangulis rel fa- ciebus 2 coneavis, 2 couvexis, appresse rufulo -birtellis, fo- liis modice petiolalis elliptico-lauceolatis rel lauceolato- ob- lougis atteuuato -acutis, trineryiis sed uervis extimis prope basiu bifidis 5-nerviis (in majoribus utrinque nervo submar- ginali tenuissimo), supra appresse setulosis, subtus incauo- serieeis, floribus tcnninalibus ternis, calycis ovati appresse incano-hirti dentibus lanceolatis, petalis amplis lato -obovatis 539 (violaceis), filameutis pilis capitellatis hirsutis. „Frutex 4- pedalis." (I. 160.) Prope lt. salviaefoliam. Petioli semipollicares. Folia 21/2 — 3 1/2 poll. longa, 5 — 10 lin. lata, supra saturate vi- ridia nervis sulcata, snbtus in nervis subfuscescenti-villosa. Antherae fuscescentes, basi bianricnlatae , autice corrngatae. Stylus glaber. üasiandra stenocarpa DC. I. c. 130; sed Stylus fere glaber. „Frutex 4-pedalis." (I. 159.) jLasiandra adenostemoii DC. I. c. „Frutex tripeda- lis." (I. 161.) IJasiandra Regnellii Miq. Raraulis subalato-tetra- gonis petiolis foliisqne snpra appresse setulosis , foliis brevi- ter petiolatis elliptico- vel lanceolato - oblongis mncronato- acutis trinerviis cum nervis subraarginalibns , anastomosibns subobtectis, subtns in nervis molliter hirtellis inter eos pu- bescentibus, in sicco lutescentibns, iloribus terminalibus pa- nicnlatis, vulgo ternis, pedunculatis9 calycis angnste carapa- nnlati appresse molliter setosi albicantis lobis linearibus, ca- rina hirtis, marginibns glabris ciliatis, petalis obovatis, rari- ter ciliolatis, filameutis pilosis, stylo glabro. (II. 104.) „Frutex." Rami glabrati teretiusculi; folia ll/.2 — 3 poll. longa, 7 lin. lata. Bracteae lineari-lanceolatae. Calyx fere semipollicaris, dentes tnbo aliquid breviores decidui. Anthe- rae violaceae angustae lineares, connectivo vix prodncto. Cap- snlae ovatae rufo-sericeo -strigillosae. (II. 104.) I*asiandra inartialis Cham, in Ltnnaea IX. 433. Praecedenti foliorum forma proxima. „Frutex orgyalis. " (I. 153.) Forma via: diversa. (I. 153 b.) liasiaiidra dimorphandra Miq. Ramulis subtetra- gouis petiolis foliisque snbtus in nervis rufulo- hirtellis, his 540 oppositis lougiuscule petiolatis ovato- vel oblongo - lauceolatis subacuminato - acutis , inferioribus quaudoque ovato - oblougis, trinerviis, nervis extiinis paulo supra basin bifidis fere quin- quenervüs, supra appresse setulosis, subtus sericeo-pubescen- tibus, floribus axillaribus et terminalibus , bracteis magnis sub- coloratis, calycis appresse setosi subeampanulato-urceolati deiitibus 5 latis abrupte acuraiuatis tubo brevioribus, stami- num iuaequilongorum filamentis pilis capitellatis, connectivo antherarum breviorum bicruri, longarum obsolete biauriculato, utriusque pedicellatis giaudulis instructo. „Frutex." (I. ib71/^. II. 103.) Habitu L. sericantem refert, at distinctissima ! Folia plerumque 2 — 3 , in vegetiori speciiniue altero 3*/a P°^# l°u8'a* ^ — IVs lata, basi rotuudata vel subcuueata. Calyx 2, corolla 7 lin. longa, petalis in sicco violaceis lato- ,obovatis tenerrime ciliolatis. Stamina 5 longiora, 5 breviora, his antherae valde curvatae antrorsum corrugatae fuscae, glan- dulaeque connectivi fere «essiles; illis antherae rectiorcs atro- fuscae. Stylus glaber, brevis, stigmate oblique dilatato. Chaetogastra liirsuta DC. Prodi: III. 133. Dia- gnosis nimis brevis. (I. 157.) Cbaetogastra liieracioidcs ? DC. Prodr. III. 133, Folia integerriraa, sed sub leute serrulata. Hirsuties vio-? lascens, (I, 156.) Chaetogastra dcbilis Cham, in Linn. IX. 449. sa- tis congrua, sed nostra suffruticulus, rhizomate üguoso crasso. (II. 106.) Artlirostemina (Ladanopsis) macranthera Miq. Ramis quadrangulis petiolisque patentim setulosis , foliis longe petiolatis ovato -ellicticis vel oblongis subacuminato -acutis serrulatis 5-nerviis (n. 3 mcdiis ad apicem ductis), supra 541 appresse strigillosis, subtus pallidis lacunosis et pubescenti- bns, pcdunculis subcymosis terminalibiis, floribus vulgo ter- nis, calycis setulosi et capitellato-pilosi lobis lineari-lan- ceolatis tnbo cylindrico brevioribus, petalis (purpurasceiitibus) ciliatis, staminibus fere aequilongis , antberis magnis, con- nectivo bicalloso, stjlo elongato. (II. 107.) Ex affiuibus sunt A. ladanoides DC. et A. urugayense Cham. Linn. IX. 453. Folia 21/* — 3-poll. longa, 1 cir- eiter lata, superiora minora. Pili basi snbcallosi ; in inflo- rescentia praesertim etiam in calyce pili capitellati bis inter- mixti. Antberae croceae, majores fere bilineares. Capsula apice setosa. Arthrosteinina (Ladanopsis) clideinioidesMiq. Fru- tescens, ramis rainulisque subretrorse strigillosis, foliis ovato- ellipticis ellipticisve acutis, basi rotundatis vel obtusis, serru- latis , menibranaceis sublacunosis, utrinque hirtis, 5-nerviis (nervis 3 mediis ad apicem ductis) , racemis terminalibus so- litariis vel confertis, pilis capitellatis et simplicibus hirtellis, calycis suburceolati lobis linearibus apice subserratis birtello- ciliatis tubo subbrevioribus, petalis (purpureis) ciliatis, con- neclivo antberarum curvatarum bicallose producto. (I. löO'/a.) Ex affinitate praecedentis; folia omnino consimilia, sed flores diversi. Pubes nullibi stellata. Strigae eaulis pallidae, basi fuscae. Petioli patentim birti 3 — 5 lin., folia t1/* — 3 poll. longa, 1 — i1/« lata, anastomosibus tenuibus. Racemi pedunculi 2 — 3 poll. longi, basi nunc compositi et foliati, oppositiflori ; bracteae foliaceae , bracteolae 2 oppositae. Pili capitellati etiam in calyce obvii. Microlepis quaternifolia Miq. (Osbeckia olcaefolia rar. ß. quaternifolia DC. III. 139). Differt a specie DC. staminibus 5 breyioribus, 5 longioribus, omnium antberarum 542 connectivo longe producto , bicalcarato , in longioribus anthe- ris loiigiore. (I. 155.) Clidemia anrea Cham, in Linn. IX. 47. Bacca vel ovarium serie simplici circulari pilorum! (II. 108.) Clidemia liumilis Miq. Fruticulosa liumilis subsini- plex, caule subtetragono cum petiolis iiiflorescentia calycibus- que deiise setosis, pube stellata tenerrima setis immixta, fo- liis longe petiolatis ellipticis oblongisve subacuminatis, denti- culatis, subtus in nervis margineque setosis, supra setis basi tumidis instructis, 5-pli- yel sub-5-nerviis'cum nervulis mar- ginalibus hinc obsoletis, paniculis terminalibus solitariis vel aggregatis, flavescenti-hispidis braclriatis, ramis apice sub- glomerato -floriferis, calycis nrceolati dentibns lineari-lanceo- latis, petalis parvis lanceolatis acuminatis. (§. terminales sect. Nianga DC. ex äff. Cl. stenopetalae et Cl. Xanthola- siae DC. I. c. 163.) (I. 150.) Caulis pedalis simplex, infra inflorescentiam ramulosus. Petioli 2 — 6 lin. longi; folia Z»/s — 3 Po11- longa, 8—11 lin. lata, subtus pallida, anastomosibus transversis prominulis, impresso -foveolata. Paniculae sessilis rami 5 — 3-fiori, su- periores simplices. Flores ipsi subsessiles parvi. Dentes ca- lycis tubo breviores. Petala e basi latiuscula subabrupte con- Toluto-acuminata. Antherae lineares vix rostratae uniporosae basi biauriculatae , l1/^ — l1/^ lin. longae. Stylus alte ex- sertus, Stigma punctiforme subcapitellatum. Mieonia {Eriosphaera) inconspicua Miq. Tota prae- ter foliorum paginam superiorem pilis stellatis fusco-pubescens, rarais tetragonis demum glabratis, foliis oppositis petiolatis ovato- vel elliptico-oblongis aut sublanceolatis acute sub- oblique acuminatis, praeter basin subremote denticulatis , tri- nerviis cum nervulo submarginali, paniculis terminalibus vulgo ternis, pyramidatis, ramis oppositis, ramulis ternifloris, flori- 543 bns subsessilibns, calycis subglobosi dentibus 5 brevissimis, petalis parvis, antheris biporosis. (II. 110.) Petioli 3 — 6 lin., folia 3 — 5 poll. longa, 9 — 13 lin. lata, supra lade viridia. Paniculae circiter tripollicares, ra- mis iuferioribus divisis, superioribus simplicibus. Bracteae lineari - lanceolatae. Miconia fasciculata Gardn. in Hook. London. Journ. of Bot. I. 533., ubi descriptio plane congrua. Pili potius lepidoto - stellati dicendi, nam plerisqne in centro membrannla aurantiaca est. Caljx obconicns subcostatus , fere truncatns lepidoto -tomentosns. Anastomoses transversae munerosae pa- rallelae crassae in pagina inf. foliorum prominentes. (II. 109 V*0 Miconia fasciculata Gardn. forma major, foliis oetopollicaribns. „Frutex 4-pedalis." (1. 147.) Miconia (Eumiconia) cinerascens Miq. Ramnlis compressis petiolis nervis subtus rhaeliiqne inflorescentiae pnbe imperceptibili, foliis subtus pube stellata tenerrima, inflo- rescentiae ramnlis calycibusque pube stellato-furfuracea cine- rascentibus, foliis oppositis longe petiolatis oblongis breve acuminatis , praesertim sursum dentato-crenatis, coriaceis, trinerviis praeter nervulum submargiualem, venis subhorizon- talibus prominulis, supra glabris, paniculae termiualis multi- tlorae dilatatae ramis tetragonis , oppositis iteratim divisis, ramulis apice fasciculato- (3 — 8-) floris, floribus sessilibus. (II. 109.) Petioli seniitereti-trigoni, 1 1/s — 1 3/4 poll. longi. Folia 4I/.2 — 5 y2 poll. longa, i3/4 — 2 lata, supra in sicco fuscescen- tia, subtus cinerea, juniora fuscescentia. Paniculae 4 poll. longae et latae. Calyx campanulato-obconicus, costatus, dentibus 5 brevibus obtusis. Stigma parvum piano -capi- tcllatuni. 544 Miconia (Eumiconia) revolnta Miq. Ramis teretibus glabris, ramulis subcompressis petiolis nervisque subtus cum inflorescentia calycibusque pube stellata rubiginosa subtomen- tellis, foliis oppositis petiolatis latiuscule laiiceolatis louge an- gusteque acuiniuatis, integerrimis margine revolutis, coriaceis, trinerviis cum nervo submargiuali tenerriino , supra glabris (in sicco nigricantibus), subtus iuter nervös veuulasque trans- versas rubigiuosis cinerascenti-pubesceutibus, paniculis ter- miualibus et superne axillaribus, ramis fasciculato - floriferis, floribus sessilibus vel subsessiübus , calycis deutibus brevissi- mis, autheris suberostratis subuniporosis. — „Frutex 4-pe- dalis." (I. 146.) Petioli 2—3 lin., folia 21/*-- 4i/2, vulgo 3 — 4 poll. longa, 5 — 6 lin. lata, :fere subtripliuervia. Paniculae par- vae pedunculatae, plerumque basi bifoliatae. Bracteolae sub- lineares parvae caducae tomentellae. Flores parvi. Antherae counectivum basi subproductum. Stylus stamiua superaus in punctum stigmaticum desinens. Cremaniuin elaeodendrum DG. Prodr. I. c. 191. Nervi basi subtus inembrana superficiali uniti ! Inflorescentiae pili tenerrimi stellati bic illic inspersi. Stigma couvexo-pel- tatum. (II. 112.) Creinanium 9 probabiliter liiinutiflorum DC. I. c. 193. Autherae prorsus maturae uni- nee biporosae. (11.111.) Cremaniuin milleflorum DC. I. c. forma foliis ma- joribus. Rami subtetragoni glabri fuscescentes , adulti tere- tiuscnli. Petioli 3 — 7 lin. longi. Folia 2 — 4-pollicaria, 1 — l^a Pon* lata, oblongo- vel elliptico-obovata acute acu- miuata, basi attenuata, praesertim sursum inaequaliter remote subdenticulata, serrulata coriacea, marginibus reenrva, prae- ter nervum marginalem trineryia, subtus flavescentia. Pani- 545 cnlae (erminalis latae rami ramuliquc verticillati vel oppositi, acute margiuato - tctragoni ; flores breviter pedicellati, bracteis bractcolisquc iis proximis lanceolatis vel spathulato- lanceola- tis calyccque subcoloratis; hie urceolato-seniiglobosus, mar- gine duplicato , exteriore ininute 5-dentato, iiiteriore longiore extenuato in totidem dentes obtusos partito. Petala obovata. Staniinum filameuta compressa, antherae breves erostratae, apiee truncato biporosae aut potius septulo in singulo loculo persistente qnadriporosae. Stylus angulatus staraiua superans, stigmate snbincrassato. Ovarium iininersum. „Frutex 4-pe- dalis." (I. 148.) Crcmanäwm ligustiroides DC. III. 194. Diagnosis brevior cougrna. „Frutex J/a-orgyalis." (I. 140.) Cremaniuui inaeqttidens DC. I. c. Folia etiam lan- ecolata. Pulfes alba stellata fugax, in inflorescentia diutius persistens. „Frutex tripedalis." (I. 145.) Oxalldeae, determinavit F. A. G. Miquel. Oxalis, n. sp.? prope O. pentantham , foliolis diversa. (I. 42 i/a.) Oxalis ISegnellii Miq. (Sectio Caprinae DC.) Bulbo composito squamoso , petiolis elougatis sparse , ad apicem con- fertius hirtulis, foliolis sessilibus triangularibus apice trun- cato leviter emarginatis , angulis obtusis, basi subacutis, mem- branaeeis , epunetatis, praesertim supra raargiiiibus pilosulis, peduneulo petiolos superantibus sirapliciter umbellatis, umbel- lis 4 — 5-floris, sepalis lineari- lanceolatis glabris apice acuto bimaculatis et pilosis, filamentis pilosis, stigmate capitato (I. 43.) 22r IM. 5s Heft. 35 546 Ab O. urbica St. Hil. Fl, Bras. tner. I. 126. umbel- lis siraplicibus statim differt. Petioli 12 — 15, foliola 1*/« — 2 cent. longa. Flores violacei (?) 1 — 1'/2 ceut. aequantes. Oxalis refracta St. Hil. Flor. Bras. mer. I. 119. (I. 42.) Oxalis Barrelieri Jacq. vel saltem valde affinis. (II. 225.) Polygaleae, determinavit F. A. G. Miquel. Polygala Dunaliana Camb, in St. Hü. Fl. Bras. mer. 32. var. ß. ; forsan sp. distincta, foliis brevissime pe- tiolatis. (IL 10.) Polygala lancifolia /. c. 42. (I. 8; IL 12.) Polygala paludosa var. I. c. 9. = P, tenuis DC. Prodr. 1. 329. (I. 7.) Polygala, an Poaj/a Mart. ? vel n. sp. (I. 9.) Polygala .... specimen nimis inancum. (IL 13.) Polygala spergulacfolia St. Hil. (I. 10.) Polygala Timoutou Aubl. (I. 11.) Securidaca rufescens Sond. fruticosa, scandens, ra- mis panicnla calycibusque tomento tenuissimo lutescente ve- stitis, foliis petiolatis, ovatis vel oblongo-ovatis, basi acutis, apice subaeuminatis, subcoriaceis, reticulatis, supra nitidis, subtus adpresse pilosis, rnfescentibus, racemis laxiusculis, ca- lycibns ciliatis , alis obovatis glabris margine ciliolatis, ca- rina extus glabra, intus pilosiuscula. (IL 14.) Affinis videtur S. rivinaefoliae St. Hil. Folia 3 poll. longa, i'/a poll. lata, petiolo 4-lineari. Pedicelli inferiores 6 — 6 lin., alae 6 lin. longae. 54T Bhizoboleae DC. Auetore Sonder. Caryocar brasiliense St. Hil. (I. 26 */*•) Malpighiaceae, determinavit F. A. G. Miquel. Byrsonima verbaseifolia Linu. (I. 32.) Ejusdem varietas notabilis a cl. Ad. de Jussieu in St. Hil. Fl. Brasil, merid. Tom. III. commemorata. (II. 31.) Byrsonima pachyphylla Juss. I. c. 77. (II. 31 ■/«•) Byrsonima intermedia ejusd. I. c. 82. varietas. (ii. »v») Byrsoniina ligustrifolia /. c. 82, fere, nam non prorsus congrua, sed tarnen vix tanquam species distinguen- da. (I. 35.) Byrsonimae species foliis crassioribus et iuflorescentia deusiore a praecedente discrepans, sed vix separanda. (I. 34.) Banisteria inembranifolia Ad. Juss. I. c. III. 39. (II. 27.) Banisteriae species, affinis B. campestri A. Juss. (II. 30.) Banisteriae species dubia, cum B. anisandra Juss. I. c. III. 47. comparauda. (II, 34.) Banisteriae species forsan nova , propter fruetum de- ficientem haud constituenda. (II. 33.) Banisteria megaphylla A. Juss* Monogr. Malp. 145. (II. 29.) Heteropterys ; fruetus deest. (I. 33.) 35 * 348 Heteropterys Regnellii Miq. Foliis brevitcr petiola- tis ovatis acutiusculis vel obtusis, aliis ovato - elliplicis, supra cito glabratis, subtus discoloribus, pilis teueris appressis in- spersis, ad basin glandulis 2 scutellaeforini-planis instructis, venulisquc utrinque 3 — 4 adscendcntibus parce reticularis, lim- bellis pluri- (6-)floris vel in racemos contractos dissolutis, pedicellis medio vel infra medium bibracteolatis cum calyce appresse hirtellis, calycis lobis oblongis obtusis, praeter uuum biglandulosis, samaris junioribus sericeo- villosulis, adultis gla- brescentibus, aus oblongo-obovatis. (I. 32.) Prope H. hypcricifoliam et H. umbellatam j&. Juss. in St. Hil. Fl. Bras. III. 24 et 25. Petioli 1 lin., folia 6 — 12 lin. longa, 5 lin. lata. Um- bellae terminales vel ex summorum foliorum axillis, vulgo sexflorae, vel deorsum pedicellis sparsis racemosae. Pedicelli 1 — 3 lin. longi. Bracteae bracteolaeque. Samarae circiter semipollicares. Meteropterys eglandulosa Adr. Juss. in St, Hil. Fl. Bras. mer. III. 27. (I. 31.) Peixotea macroptaylla Griseb. (II. 28.) Tetrapterys adenodon Miq. Ramulis teretibus fu- scescentibus foliisque adultis glabris, bis breviter peliolatis oblongo-ellipticis mucronato-acutis coriaceis supra nitidis (per lentem miuute impresso - punctnlatis) , subtus discoloribus, na- sceutibus pilosulis, pilis in nervo medio diutius persistentibus, marginibus fere a basi usque ad medium utrinque glandulis pluribus (4 — 8) prominenlibus quasi remote denticulatis, pe- tiolis utrinque 2-raro 3- glandulosis, racemis tenninalibus in paniculam elongatam dispositis, hirtellis, calycis 9 — 10-glan- dulosi lobis sericeo -hirtellis, petalis subglabris. — Sectio Isopterae "f pubipctalae Juss. Monogr. (I. 28.) 549 Petioli 2 Im. longi, autice canaliculati , vulgo glandulis utrnque latcre 2, quarum snperior maxima, scutellato-depla- natis. Folia 3—4 poll. longa, l'/3 — 2 lata, basi acuta. Panicula sub anthesi 3 — 4-pollicaris, racemis oppositis, in— fcrioribtis basi foliatis. Bracteae lineari-lanceolatae canali-. mlatae dorso versus basin rufo-villosae. Bracteolae ovatae Pedicelli broves lineam longi. Calycis lobi obtusi , glandulis oblongis, quiuto vulgo uniglanduloso. Glandulae vetustae »longatae et deplanatae. Samarae parce pilosulae, glabrescen- tcs, alae inf. et sup. maguitndine haud multum diversae, hae 4, illae circiter 3 lin. longae, obovato-oblongae oblique trun- iatae. Hypericineae DC. Auetore Sonder. Hypericum brasiliense Chois. (I. 27.) Ternstroemiaceae DC. Auetore Sonder. Kielineyera variabilis Mart. (I. 2l/a ex parte.) Kielineyera pusnila Pohl. K.corymbosa ß.paucijlora St.Hil.? (I. 2V2B.) Kielmeyera coriacea Mart. (I. 2lli, II. 23.) I/ä poll. lata. Calyx urceolatus, remote 5 -denticulatus basi pubescens. Co- rolla rosea, 1 — i*/9 poll. longa, apice extus cano- puberula. Stamiua glabra. Capsula (immatura) 3 — 4 poll. longa, 3 lin. lata, piano -compressa, glabra. Bignonia unguis L. Arrab. 11. ilum. VI. t. 20. opt. ! (II. 164.) „Frutex scandens." Peduuculi 1-, 2- vel 3flori. Bignonia perforata Cham, in Linn. 1832. p. 667. (I. 297.) „Frutex scandens." B. glctftdulosa Mart. et B. caly- cina DC. ab hac nou difFerre Tidentur. Bignonia glaberrima Cham, in Liun. 1832. p. 677. (II. 196.) 560 Petiolus trifidus , rami laterales bijugi, termiualis trijugus cum im pari. B. laserpitiifolia Mart., DC. I. c. rix species diversa. Icoh ß. pedunculatae fl. ilnm, VI. t. 41. in nostram plantam optime quadrat, sed foliola rainora sunt atque acuta, stamina basi pilosa, in nostra glaberrima. Fridericia gpeciosa Mart. act. nat. cnr. V. 13. p. IX. t. A. „Quadripedalis." (I. 386.) Cuspidaria pterocarpa DC. 1. c. p. 178. Bignonia pterocarpa Cham. (I. 296, 296 */a.) Corolla aetate juniore extus cano-puberula. Capsula subincurva, tetraptera, pedalis. Semina pollicaria. Cuspidaria pauciiiora DC. 1. c. p. 179. (I. 297.) Cirrhi in uostro specimine simplices. Deutes calycini saepe glandulis paucis, disciformibus praediti. Antherae omni- no nudae , nee ad margines barbato - ciliatae. Icon Bignoniae unguiculatae fl. fluin. t. 33, quam cl. Martins ad Adenocalymnam nitidam ducit , habitum nostrae plantae beue exprimit. Cnspidaria fascicalata, Bignonia fasciculata 11. fluni. YI. t. 25. opt. ! Vasconcellia fasciculata Mart.? A.rra- bidea fasciculata DC? (II. 198.) Panicula corymbosa, conferta, foliis multo brevior. Pe- dunculi rufo - puberuli , bracteis setaeeis, 1 — 2 liuearibns suflulti. Flores extus yelutini. Calyx cupuliformis, subbi- labiato- 5-dentatns, deutibus setaceis_, valde inaequalibus, superiore elongato tubuni aequaute vel snperante, inferioribus 2 duplo brevioribus, intermediis minutis. Corolla semipollica- ris, campanulata, tubo basi augusta corollam snbsuperante, limbo bilabiato, labio superiore bifida, inferiore trilobo. Sta- 561 mina 4 fertilia, sterile minutnm; filamenta glabra, basi vix puberula, corolla breviora ; antherarum loculi oppositi, diva- ricati, demnm erecto-incurvi, margine nudi, non ciliati; con- nectivum in mucronem glabrum excurrens. Ovarium albo- velutimim. Stylus glaber, stigmate bifido. Fructus iguotus. Novum genus videtur, ab Arrabidaea certo diversum. Lanflia obliqua Sond. ramis teretibus, glabris, ramulis junioribus petiolisque puberulis , foliis longe petiolatis, bifolio- latis, foliolis oblongis, acutis, basi cordatis , obliquis, utriuque pubescentibus , supra nitidis, subtus pallidioribus, reticulato- venosis, floribus axillaribus pancis, bracteis setaceis, calyce truncato latere fisso, corolla elongato - infundibuliformi , extns albo-velutina, staminibus glabris, antheris barbatis. (11.192.) „Frutex scandens", ramulis oppositis. Petiolus commu- nis s/4-pollicaris , ecirrhosus, partiales parum breviores, pa- teutes. Folia 3 poll. longa, IV2 poll. lata, supra obscure viridia, nitidula, subtus pubescentia. Calyx 4 lin. longus. Corolla 1 Ya — 1 3/4 poll. louga. Autherarum loculi demum divaricati, marginibus ciliato - barbatis. Stylus glaber. Cap- sula pedalis, 4 lin. lata, valyis planis, velutinis, nervo me- dia crasso prominente, iilo marginali per dehiscentiam sepa- rato superstite, septo coriaceo valvis parallelo. Semiua alata. Affinis L. densiflorae et nitidulae DC. Pithecoctenium squalus DC. 1. c. p. 194. Btgnonia squallus fl. flum. VI. t. 13. opt. ! (I. 287.) Capsula 5 poll. longa , 1 ya poll. lata. Adenocalymna longeracemosum Mart. Bignonia trifoltata fl. flum. VI. t. 16. (I. 290.) Folia laete viridia, lucida, utrinque reticnlato -venosa. Spathodea mollig Sond. fruticosa, scandens, ramis junio- ribus , petiolis pedunculisqne villosis , foliis longe petiolatis ob- 22 r Bd. 5s Heft. 36 562 longo -oyatis, acutis, mucronatis, ntrinque tennissimc pubescen- libus, inferioribus conjugato-bifoliolatis , superioribns cirrhiferis, cirrho trilido, pedimculis axillaribus, 1 — 3floris, floribus gla- bris, calyee spathaceo latere fisso, apice obtaso, corollac in- fuiidibuliforini9 lobis 2 majoribus. (I. 292.) Folia 2^2 poll. longa. Corolla bipollicaris, lobis 3 mi- noribus. Filamenta glabra. Antherarum loculi demum diva- »icati , margine nudi. Ovarium glabrum. Spathodeae Coitae DC. (Bignonia Coita fl. flum. VI. t. 19.) simillima, differt noa solum hirsutie, sed etiam petio- lis petiolulisque duplo loiigioribus , pedimculis 1 — 3floris lon- gioribus tenuioribusque. Zeyhera montan a Mart. nov. gen. et spec. 2. p. 65. t. 159. „Frutex 4-pedalis." (I. 288.) Tecoma ochraceaCham. iiiLiiin. 1832. p. 653. (1.289.) „Arbor humilis." Corolla subbipollicaris. T. uinwellata Sond. ramulis junioribns petiolisque pilis stellatis puberulis, foliis digitatis, foliolis 7, interincdio longius petiolulato, lanceolatis vel oblongo-lanceolatis, acutis, basi augustatis, integerrimis, glabris, supra lucidis , petiolis supra canaliculatis, floribus terminalibus umbellato-congestis, calyee bilabiato- 5-deutato, pilis stellatis tomeutoso, corolla late infundibuliformi . extus glabra. (II. 197.) pj _ , „Arbor" florens foliis orbatus! Rami teretes, glabri. Folia glaberrima, obscure viridia, supra lucida, subtus opaca, nervis valde promineutibus intennedio saepc pilis miuutis stel- latis obsito. Petiohis communis planiusculus , leviter canali- culatus, bipollicaris, lineam latus, partialium intermedius 6 — 8 lin. longus. Foliura intermedium 3-pollicare, pollicem la- tum. Flores in ramis apbyllis terminales. Calyx tsemipolli- caris , dentes breves , acuti. Corolla 2 — 2 '/2 poH« l°noa» 563 tubo ampliato , lobis latis, obtusis. Filamenta glabra. Anthe- ranim loculi deraum divaricati, glabri. Stylus glaber, stigmate bilamellato. Glabritie et foliorum forma a T. ochracea diversa. Jaearanda Carooa DC. 1. c. p. 232. Bt'gnoma Ca- roba fl. flum. VI. U 43. (II. 191.) „Suffrutex (Carobinha do Campo)." Petiolus canalicu- latus , submarginatns. Folia abrupte bipinnata , nunc 3 -, nunc 5-juga, pinuis 4 — 7-jugis, foliola integerrima, adulta gla- berrima, sesquipollicaria (terminale saepe bipollicare), i/2 poll. lata, sessilia, utrinque acuta, basi subinaequilatera, reticu- lato-venosa, nervis demum rufescentibus. Panicula glabra, pedalis vel ultra, ramulis compressis. Calyx 3 lin. longus. Corolla sesquipollicaris, extus velutina. Filamenta fertilia glabra, antherarum loculis demum divaricatis, oblongis, gla- bris; filamentum sterile hirsutum, apice subcapitatum. Stylus glaber. Jaearanda intermedia Sond. foliis impari-bipinnatis sub-5-jugis, pinuis 6 — 10-jugis cum impari, foliolis sessilibus ovatis cuspidato-acuminatisj basi obtusis inaequilateris, integer- rimis, utrinque pubescenti-scabris, nervis subtus valde pro- minentibuSj rufescentibus, petiolo alato - canaliculato, panicula terminali, pyramidata, puberula, ramis compressis, calyce miuute 5-dentato, corolla tubuloso-infundibuliformi, stylo gla- bro. (I. 291.) „Arbor." „Carobe." Foliola sessilia, subrugulosa, pin- uarum superiora bipollicaria, 8 — 9 lin. lata, impar tripol- licare pollicem latum. Panicula pedalis vel ultra, ramis ra- inulisque compressis. Bracteae subulatae. Calyx 3 lin. lon- gus, puberulus, dentibus parvis mneronulatis. Corolla ses- quipollicaris, extus velutina. Filamentum sterile apice sub- 36* 564 capitatum , hirsutiira. Stylus corolla brevior, glaber, stigmate bilamellato. Scrophiilariaceae, Auetore Cf. Bentham. Schwenckia curviflora Benth. in DC. Prodr. 10. p. 196. Rhizoma sub terra reptat. Caulis 1 '/j-pedalis. Folia inferiora ovata, crassa. (I. 359.) Brunfelsia rainosissima Benth. in DC. Prodr. 10. p. 199. (I. 375.) Brunfelsia Hopcana Benth. in DC. Prodr. 10. p. 200. (I. 374.) Alectra brasiliensis Benth. in DC. Prodr. 10. p. 339. (I. 381.) Buddleia brasiliensis Jacq. Benth. in DC. Prodr. 10. p. 442. (I. 361.) Buddleia elegans Cham., Schldl. Benth. in DC Prodr. 10. p. 443. (T. 362.) Bucbnera rosea HBK. Benth. in DC. Prodr. 10. p. 498. (II. 222.) Bucbnera juncea Cham., Schldl. Benth. in DC. Prodr. 10. p. 499. (II. 211 i/a.) Esterhazya uiacrodonta Cham. , Schldl. Benth. in DC. Prodr. 10. p. 514. (I. 380.) Verbenaceae. Auetore J. C. Schauer. Verben» phlogiflora Cham. SchanerinDC.Prodr.il. p.537. (I. 311.) Verbena hirta Spr. Schauer I. c. p. 540. (II. 209.) Verbena Bonariensis L. Schauer 1. c. p. 541. (II. 210.) 565 Verbena littoralis Kuuth. a. pycnostachya Schauer 1. c p. 542. (I. 326.) Verbena filicanlis Schauer 1. r. p. 549. II. 211.) Bouchea Pseudogervao Cham. Schauer 1. c. p. 557. (1.340.) Lippia urticoides Stend. Schauer 1. c. p.573. (II. 201.) Lippia Martiana Schauer 1. c. p. 578. (I. 333.) Iiippia Chainissonis Dietr. Schauer 1. c. p. 580. (I. 336.) Lantana Brasiliens!» Link. Schauer 1. c. p. 595. (II. 210 v4) Lantana Cainara L. Schauer 1. c. p. 598. (I. 336 i/2.) Lantana trifolia L. Schauer 1. c. p. 607. (I. 335. et II. 210 i/a.) Duranta Pluinieri Jaccj. ß. vestita Schauer 1. c. p. 615. (I. 384.) Petrea snbserrata Cham. Schauer 1. c. p." 618. (I. 385.) Aegiphila tomentosa Cham. Schauer I. c. p. 648. (I. 310.) Vitex inoltinervis Schauer 1. c. p. 688. (I. 383.) Vitex polygania Cham. Schauer 1. c. p. 693. (II. 212.) Labiatae. Auetore G. B entkam. Ocimnni Sellowii Benth. in DC. Prodi. 12. p. 37. (I. 324.) Peltodon radicans Pohl. Benth. iu DC. Prodr. 12. p.84. (II. 205 1/2.) Hyptis rugosa Benth. in DC. Prodr. 12. p. 94. (1. 329.) 566 Hyptis lippioides Fohl. Benth. in DC. Prodi«. 12. p. 94. (I. 328.) Hyptis lutescens Pohl. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 114. (I. 327.) Hyptis bomalophylla Pohl. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 115. (I. 323.) Hyptis vestita Benth. inDC. Prodr. 12. p. 116. (I. 322.) Hyptis dubia Pohl. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 121. (I. 321 1/,.) Hyptis communis St. Hil. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 123. (I. 319.) Hyptis racemulosa Mart. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 123. (I. 321.) Hyptis nanbrosa Salzm. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 124. (I. 3*20.) Hyptis scabra Benth. in DC. Prodr. 12. p. 133. (11.206.) Hyptis longiflora Pohl. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 139. (I. 316.) Eriope crassipes Benth. in DC. Prodr. 12. p. 142. (I. 318.) Eriope macrostachya Mart. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 143. (1.317.) Heithia lavanduloides Benth. in DC. Prodr. 12. p. 248. (I 325.) Keitbia denudata Benth. in DC. Prodr. 12. p. 248. (I. 332.) Glecbon ciliata Benth. in DC. Prodr. 12. p. 251. (II. 203, 204, 205.) Salvia rigida Benth. in DC. Prodr. 12. p.320. (1.314.) Salvia brevipes Benth. in DC. Prodr. 12. p. 320. (i. 314 ya.) 567 Salvia asperifolia Benth. in DC. Prodr. 12. p. 324. (I. 313.) Salvia balanstina Pohl. Benth. in DC. Prodr. 12. P. 328. (I. 312, 312 Va) Salvia fflariana Mart. Benth. in DC. Prodr. 12. p.329. (II. 208) Salvia coerulea Benth. in DC. Prodr. 12. p. 330, rar. Regnellii) villosa, foliis suhtus canescenti - tomcntollis , Ter- ticillastris multifloris, calycibus hirsntis. — Forma speciosa, vix tarnen speeifice distinguenda a forma vulgari, quae valde variabilis est tarn pube quam numero flornm in verticillastro. (I. 315.) Salvia seeunda Benth. in DC, Prodr. 12. p. 331, var. villosior. (II. 207.) liOonotis nepetaefolia Br. Benth. in DC. Prodr. 12. p. 535. (I. 33 a.) Oentianeae. Auetore Grisebach, Dejanira nervosa Cham. DC. Prodr. 9. p.49. (II. 190.) Iiisianthus amplissiinus Mart. (I. 298.) Edsianthus pcndulus Mart. (I. 299.) i Iiisianthus elcgang Mart. (I. 300.) Itisianthus urevifolius Griseb. Gent. p. 187. (I. 360.) Asclepiadeae, deterruinavit F. A. G. Miquel. Ditassa lanceolata Decaisne in DC. Prodr. VIII. p. 576. (I. 283.) Oxypetalum Aoribunduiu Decaisne 1. c. p. 586. (I. 284.) 568 A praecedente vix diversa. (I. 285.) Oxypetalum? sul>hirtellnm Miq. Ramulis (volubili- bus) petiolis foliisque in nervis et supra juxta marginem parce pilosulis , his breviter petiolatis e basi coniiiYenti - cordata lanceatis acutis, margine revolutis, subtns pallidis venulisque (in sicco) fusculis notatis, pedunculo intrapetiolari folium aeqnante cymose umbellifero , pedicellis sepalisqne linearibns appresse hirtellis, corollae lobis lato-lanceolatis acutis dorso versus basin pnberulis, intus glabris, coronae stamineae fo- liolis carnosis bifidis sinn denticulo auctis, antheras aequan- tibus, antherarum appendice subemarginata. (II. 189.) Folia 2 — 3 poll. longa, 5 — 6 lin. lata, aliquando obtu- siuscnla. Flores parvi, corolla connivens fere Sarcostem- tnatis. — Prope O. pachyglossum Decaisne 1. c. 585. acce- dere videtur. Append. Asclepias Candida Velloz. Fl. Fluni. Tom. III. Tab. 65. — Species in DC. Prodr. omissa. (II. 188.) Asclepias singnlaris ejusd. I. c. Tab. 61, a cl. De- caisne in DC. Prodr. 573. inter dubias Asclepiadeas relata; bona species est. (II. 187.) Asclepias curassavica L. (I. 347.) Apocyneae, determinavit F. A. G. Miquel. Echitcs fluininensis A. DC. Prodr. 8. p. 452. (E. hirsnta Fl. flnm.) (II. 183.) Echites longiflora Desf. DC. Prodr. 1. c.471. (II. 184.) Echites pinifolia St. Hil. Mem. du Mus. XII. 325. Folia etiam terna. (II. 185.) Echites coalita Velloz. Fl. flum. III. Tab. 40. (I. 358.) Dipladenia velutina A. DC. Prodr. 8. p. 483. (1. 281.) 569 Dipladenia illustris DC. 1. c. (I. 280.) Dipladenia, prope longilobain DC. i. c.485. (I. 282.) Apocynum erectnm Velloz. Fl. fluni. Tom. III. Tab. 87. (exacte). In DC. Prodr. 1. c. 441. inter dubias relata. Novum genus Asclepiadearum videtnr, sed fructus deest. (II. 186.) Apocynea? (II. 136.) Strychnos triplinervia Mart. DC. Prodr. 9. p. 14. FI. flum. III. Tab. 10. (II. 182.) Strychnos species? (II. 137.) Comppsitae. Auctore C. H. Schultz, Bipontino. UTa s sau viaceae. Trixis mollissinia Don. (I. 221.) Trixis niegapotainica Hook. (II. 173.) Trixis verfoasciformis Less. (I. 223.) Mntisiaceae. Mutisia speciosa Hook. (I. 199.) Flotovia synacantha Sz. Bip. nov. sp. (I. 263.) Flotovia panicnlata DC. (II. 146.) Flotovia Regnellii Sz. Bip. n. sp. I. 262.) Barnadesia arborea HBK. (I. 198.) B. spinosa Willd.! herb. n. 14989. Seris polyinorpha Less. (II. 169.) Moquinia panicnlata DC. (I. 213.) Moquinia polyinorpha DC. (I. 175. et II. 214.) Senecionoideae. Senecio vernonio'ides Sz. Bip. n. sp. (I. 196.) Senecio Regnellii Sz. Bip. n. sp. (I. 197.) Senecio oleaefolius Sz. Bip. n. sp. (I. 209.) Senecio giganthophyllos Sz. Bip. n. sp. (II. 161.) 570 iSenecio brasiliensis Less. (I. 194.) Gnaphalimn spicatum Lam. (II. 163, I. 266 a.) Gaaphaliam sp. nov.? (I. 266 b.) Gnaphal iam Regnellii Sz. Bip. sp. nov. (I. 267.) Achyrocline satureioides DC. (I. 264.) Achyrocline Vargasiana DC. (I. 265.) Achyrocline nov. sp. (II. 162.) Clibadium rotundifolium DC. (I. 240.) Polymnia Siegesbeckia DC. (I. 195.) Tagetes glandulifera Schrank. (I. 270.) Spilanthes sp.? (II. 168.) Wulfia Regnellii Sz. Bip. nov. sp. (II. 170.) Wulfia sp.? (I. 191.) Verbesina Regnellii Sz. Bip. nov. sp. (II. 171.) Acanthospermuni xanthioides DC (II. 174.) Gymnopsis oblongifolia Sz. Bip. {Anomostephium^ oblongifolium DC.) (I. 189.) Meyeria Regnellii Sz. Bip. nov. sp. (I. 192.) Bidens Regnellii Sz. Bip. nov. sp. (II. 164.) Bidens sp.? (I. 193.) AnomostephiuinpolyphylliunSz.Bip. nov. sp.(1. 190.) Asteroideae. Baccharis. (§. 6. Caulopterae.) (I. 247.) Baccharis aphylla DC. (I. 255.) Baccharis. (§.4. oblongifoliae.) (II. 154. S, 1.216.$) Baccharis. (§. 4. oblongifoliae.} (I. 241.) Baccharis. (§. 4. oblongifoliae.) (II. 167.) Baccharis leucolepis Sz. Bip. in herb. Delcsscrt a cl. Claussen! lect. (1.217.) Baccharis tarchonanthoides DC. (I. 218.) Baccharis. (§. 3. discolorcs.) (I. 238.) 571 Baccharis. (§. 3. discolorcs.) (f. 246.) Baccharis. (§.1. Trinervatac) (II. 153.) Baccliaris Regnellii (fol. decurr.) Sz. Bip. uoy. sp. (II. 155.) Baccharis. (§. 1. Trinervatue.) (I. 207 et 208.) Baccliaris. (§. 1. Trinervatac.) (I. 242 et 243.) Baccharis. (§. 1. Trinervatac) (I. 244.) Baccliaris. (§. 1. Trinervatac) (I. 231.) Erigeron nudiscapum Sz. Bip. n. sp. (I. 252.) Erigeron Regnellii Sz. Bip. n. sp. (I. 201.) Erigeron Schüchtii Sz. Bip. n. sp. (I. 202.) Ean- ilein cl. Schacht leg. Pterocaulon? (II. 142 et 143.) Eupatoriaccae. Eupatorium poterioides Sz. Bip. uoy. sp. (II. 166.) Eupatorium uov. sp.? (I. 210.) Eupatorium divaricatuui Sz. Bip. in herb. Dclessert. (II. 232.) Eupatorium loniceroides HBK. ß. Minarum Sz. Bip. (II. 239 i/a.) Eupatorium — ? (I. 148.) Eupatorium Sonderi Sz. Bip. nov. sp. (II. 204.) Capitulo 5-floro, involucro imbricato, foliis alteruis lanceola- tis subserratis distinctissimum ! Eupatorium Maximiliani DC. (I. 205.) Eupatorium Vauthicrianum DC! (1.224.) Eupatorium — ? (I. 225.) Eupatorium — ? (I. 226.) Eupatorium — « (I. 239.) idem vcl si- mile ac I. 226. Eupatorium polystachyuiu DC. (1. 228.) 572 Enpatoriuin pentanthum Sz. Bip. (Claussen! n. 256.) (I. 227.) Rupatorium invoiucratum Sz. Bip. n. sp. (I. 230.) Enpatoriuin pinnatipartitum Sz. Bip. n. sp. (1.236.) Ehipatorium Regnellii Sz. Bip. n. sp. (I. 237.) Mikania Regnellii Sz. Bip. n. sp. (II. 156.) Mikania vismiaefolia DC. (I. 222.) Mikaiiia hispidissima DC. (I. 234a. et b.) Mikania oulongifolia DC. (I. 250.) Mikania sinilacina DC. (II. 160.) Mikania sessilifolia DC. (II. 157.) (Blanchet. n. 3721. Mart. herb. bras. n. 777.) Mikania — ? (II. 158.) Mikania — ? (II. 159.) Mikania — ? (I. 233.) Mikania Claussenii Sz. Bip. (Claussen n. 661.); (1. 235.) Kuhnia icosantha Sz. Bip. (II. 152.) Adenostemma Regnellii Sz. Bip. n. sp. (I. 200.) Stevia Regnellii Sz. Bip. n. sp. (I. 248.) Oocliniuin villosuin DC. (I. 253.) Vernoniaceae. Vernonia argyrophylla Less. var. (I. 260.) Vernonia ( Vanillosma) ? (II. 144.) Vernonia (Vanillosma) ? (IL 149.) Vernonia (Vanillosma) Regnellii Sz. Bip. nov, sp. (IL 150.) Vernonia (Vanillosma) t Sz. Bip. nov. sp. (IL 151.) Vernonia (Vanillosma) axillaris Less. (I. 215.) Vernonia desertoruin Mart. (I. 251.) Vernonia — 1(1. 256.) Vernonia nitidula Less. ß. hirta Sz. Bip. (I. 206.) 573 Vernonia erythrophiloides 8z. Bip. (I. 257.) Vernonia mucronulata Less. (II. 141; I. 219.) Vernonia nov. sp. (II. 172.) Vernonia — ? (I. 212.) Vernonia — ? (245.) Vernonia — ? (I. 258.) Vernonia — ? (II. 145.) Vernonia — ? (I. 229.) Vernonia — ? (I. 239 V4.) Vernonia — ? (II. 147.) Vernonia — ? (I. 211.) Albertinia pallidiseta DC. (II. 165.) Chresta sphaerocephala DC. (I. 259.) Elephantopns tomentosus L. (I. 254.) Obs. Species generum vastorum, absoluta monogra- phiä, determiuabo. Valerianeae« Auctore Sonder. Valeriana Regnellii Soud. (§. 4. DC. Prodr. IV. p. 636.) glabra, caule herbaceo, erecto, simplici, subflexuoso, inferne foliato, foliis radicalibus ovatis subrordatisve, acntis, remote dentatis, caulinis trisectis, lobo superiore maximo, ovato, subacuminato , dentato, lateralibus multo ininoribus an- gustioribusque , pauiciiia laxa, ramis dichotomis, bractea lineari, obtusa fultis, staminibns iuclusis, fructibus ovatis compressis pilosis. (II. 135.) Caulis laevis 1 — 2-pedalis. Folia trisecta petiolo 1 — 2-pollicari, lobo superiore petiolulato sesquipollicari 8 — 10 lin. lato, lateralibus sublanceolatis. Panicula fructifera am- bitu oblonga, semipedalis, rami oppositi, patentes, apiee 574 dichotomi, ramulis paucifloris. Corolla tubulosa, 5-fida, glabra. Fructus pappi radiis duplo brevior, lineam Iongus subvilloso-pilosus. Hab i In et folionim forma Valerianae laxißorae Poepp. nov. gen. vol. III. t. 218. simillima. Piperaceae , determiaavit F. A. G. MiqueJ. Peperomia quadrifolia HBK. (II. 258.) Pepcroniia reflexa Dietr, forma americana Miq. Syst. Piperac. 173. (IL 259.) Peperomia Martiana Miq. (I. 413.) Artanthe Regnellii Miq. Petiolis versus apicem, fo- liorum nervis praeseriim supra prope basin, pedunculisque puberulis, foliis coriaceis pellucido -punctulatis, ovato-sub- rotundatis obtusiuscule apiculatis, basi leviter cordatis vel subtruncatis , 11-plinerviis, nervis 3 mediis supra basin, re- liquis ex ea liberis, nullo ad apicem pertingente, petiolis usque ad 1/i alt. alnlatis, deorsum subglabris, amentis brevi- ter pcdunculatis cylindricis abbreviatis obtusis , bracteis pedi- cellato-peltatis ciliolatis. (IL 256.) Prope A. tiliaefoliam Syst. Piper. 389. et A. Schlech- tenddlii 1. c. 386. inserenda. Petioli 1 — 21/2 poll., folia 5 — 6 longa, totidem lata. Pedunculi 2 lin., amenta fere 2 poll. aequantia. — „Frutex." Artanthe glahrata Syst. Pip. 481. Costulae utrinque sacpe 4 — 5, alioquin band diversa. — „Frutex orgyalis." (I. 412.) Artanthe Imcaeana 1. c. 523. „Suffrutex." (IL 257.) 575 Filices et Lycopodiaceae. Auctore G. Kunz e. Mertensta pubcscens W. (II. 326 1/8.) Mertensia rigida Kze. forma contracta. (II. 326 l/2.) Mertensia revoluta Kze., Gleichenia HBK. (II. 326i/4.) Osmunda cinnamoiiiea L. (II. 339 1/>>.) Aneimia Fhyllitidis Sw. (II. 338.) Anciinia tenella Sw. et A.. dissecta Presl. (II. 340.) Aneiinia tomeiitosa Sw. (II. 3401/.i.) Aneiiuia flexnosa Sw. , villosa Raddiana Presl. (II. 339.) Acrostichum viscosum Sw. (II. 336.) Acrostichum (Elaphoglossum) durum Kze. , fronde crassa, coriacea, rigidissima , curvata s. flexuosa: sterili bre- vissirae stipitata, liueari-lanceolata, apice longc atteuuata, obtusa, ad basin longissime decurrente, utrinque revoluta com- plicatave, glabra, laxe et obsolete venosa, punctis sparsis impressis (squamarum delapsarum vestigiis?), inprimis versus marginem, notata, costata, costa subtus promiueute, supra sulcata; fertili (fronde) longius stipitata, laneeolata, acuta, planiuscula, marginata, margine parum reflexa, supra aluta- cea, costa subtus plana, marginata, supra sulcata; soris densis, fuscis, demum costae apicem obtegcntibus; rhizomate repentc, flexuoso, squarrose fusco-paleaceo, dense nigro- radicoso. A. pachyphyllum Mart. Herb.? Caldas, Minas Geraös. (II. 337.) Adu. ^acrostichum pachydermum Fee ? ? (Mem. n. 57. p. 47.), quod vero fronde sterili squamis stellatis obsessa, 5T6 potiolis robustis basi nigrescente , fronde fertili minore et rhizomatis paleis fulvo - pallidis satis differre videtur. Cryinnograinme Calomelanos Klf. (I. 470.) Polypodium squamulosum Klf. (I. 471 1/i.) Polypodium angustifolium Sw. minus. (II. 317 '/2.) Polypodium repens L. (I. 471.) Polypodium crassifolium L. (I. 472.) Polypodium anreuin L. (II. 318.) Polypodium latipes Langsd. et Fisch. (II. 317.) Polypodium lepidopterig Kze., Acrostichum Langsd. et Fisch. (I. 469.) Polypodium recurvatum J£lf.,maenurumlA. (11.319.) Polypodium Otites L. (I. 474.) Polypodium pilosissimum Mart. et Gal. (II. 319 */a.) Polypodium fraxinifölium Jacq. non Presl. (I. 473.) Polypodium? submarginale Langsd. et Fisch. For- sau ad Aspidia amandandum. (I. 475.) Polypodium divergens Jacq. (II. 323.) Polypodium ( Pleopeltis) angn§titm, PJeopeltis an- gusta HB. Willd., Polypodium pleopeltifolium Raddi. (I. 470V-) Blechnum Brasiliense Desv. (II. 333.) IJomaria pteropus Kze. Farrnkr. t. 46. (II. 334.) JiOinaria obtusifolia Presl. (II. 335.) IiOmaria Regnelliana Kze.; fronde coriacea, glabra, nitida, subtns pallidiore, oblongo-lanceolata, pinnata: sterili brevi-stipitata; pinnis sessilibns, approximatis, subimbricatis, erecto-patentibus, e basi snbeordata enneatave obloiigis, ob- tnsis , apiculatis , marginatis , margine tenni , recurvo , uudu- lato, snpra punetato, basi pinnae repando, versus apicem irregulariter serrnlato, dense et obsolete venosis; costa, snbtus 577 prominula, supra sulcata ad apicem evanescente ; fertili (fron- de) longe-stipitata; piuiiis lineari-oblongis, flexnosis , acutis, apice sterili apiculatis; soris elevatis; indusio a margine re- motiusculo, fusco, >demuin lacero; stipite frondis utrinsque fusco, basi caudiceque repente fusco -paleaceis. Ad Caldas, Minas Geraes. (Regneil I. 490.) Olim ad Va. Rio das Contas legit cl. de Martins! Adn. Species, habitu fere Blechni serrulati, ex affi- nitate L. obtusifoliae et Boryanae; sed characteribus supra datis eximie diversa. Aspleniuin auricularium Desv. (II. 331.) Aspleniuin Serra Langsd. et Fisch., forma incisa. (II. 332.) Aspleniuin nigricans Kze. Syn. fil. Poepp. Asplcnium formosmn W. (I. 487.) Asplcnium recognituin Kze., Plum. t. 46. Ab A. bissecto Sw., ad quod dubie laudatur, diversum. (I. 486.) Pteris lomariacea Kze. in Herb. Palat. Vindob. Dryopteris lomariacea Klotzsch in Linn. XX. p. 343. Planta Regnelliana (II. 329.) ex loco haud dubie sterili magis contracta ac Pohliana et Schomburgkiana , fronde ste- rili carens. Pteris decurrens Raddi ; magis pilosa quam esse solet. (II. 327.) Pteris deflexa Lk. (I. 480. 481. 482.) Pteris arachnoidea Klf. Frondes orgyales ex cl. Regnell. (I. 483.) Vittaria lineata Sw. (I. 484.) Adiantuni radiatuin L., Casseebera J. Sm. (II. 325.) Adiantum subcordatum Sw, var. obtwsum, Frons tripedalis. Regnell. (1. 490.) 22r Bd. 5s Heft. 37 578 Adiantam cnneatum Langsd. et Fisch. (I. 488.) Cheilanthes flexuosa Kze. (in Herb. Palat. Vindob.), fronde rigida, subcoriacea, piiberula, ovato - oblonga , acumi- iiata, basi quadri-, tri- s. bipinnata, apicera versus simpli- ciore; pinnis primariis oppositis alteruisve, petiolatis, oblon- gis, ad 3-pinnatis, inferioribus arrectis patulisve, superiori- bus patenti-divergentibus ; pinnulis ultimis petiolatis, sub- orbiculari - ovatis , crenatis, incisisve; soris oligocarpis; indu- siis spuriis; rhachibus partialibus rigidis, supra sulcatis, asperis, flexuosis, tenerrimis , piirpnreo-ebeueis; universali stipiteque brevi validis, purpureo-ebeneis, nitidis; rhizomate horizontali, paleis subnlatis, adpressis i fuscis obtecto. Cheilanthes microphylla Bongnrd in litt, (non Sw.). Ad Megaponte, Capit. Goyaz b. Pohl; in Sierra de Lapa Riedel legerunt. ß. minor, contraota, bipinnata. Ad Caldas , Minas Geraes (ut videtur loco sterilissimo) cl. Regnell. (II. 320.) Adn. Planta habitu inter Ch. dichotomam et chloro- phgllam Sw. media; sed illico distinguenda. Forma norma- lis pedalem attingit longitudinem; varietas macra nonnisi 2 — 5 - pollicarem. Balantium Sellowianum Presl, Dichsonia Hook. (II. 321.) Dicksonia dissecta Sw., D. cicutaria Hook, ad par- tem. (IF. 322.) Didymochlaena sinuosa Desv. (II. 330.) Aspidium (Nephrodium) cheilanthoides Kze., fron- de coriaeea, rigida, supra ad nervös et marginem, siibtus ubique minutissime flavo-glandulosa, ad costam pilosa, lan- ceolata, discolori, pinnato - profunde pinnatifida; pinnis remotis, 5T9 sessilibus , patenti - dircrgentibus , oblongo - linearibus , sub- falcatis, versus apicem elongatum, incurrum, scrratnm, atte- nuatis, intimis abortivis; laciniis e basi dilatata falcato- ob- longis, margiue crenato-repandulo, renaruni apicibus dara- us signato et soros jureniles obtegente reflexis, distincte sini- pliciter patenti -reiiosis, inilina utrinque elongatis; soris mi- nntis, oligocarpis, inargiiii approximatis ; indusiis suborbicu- latis, reniformibus, flaro-glandiilosis; costulis costisqne sn- pra profuude sulcatis, rhachi stipiteque (?) ralidis, quadran- gulis, pallidis , inprimis supra, rufo-hirtulis; rhizoraate Ad Caldas, Minas Geraes. (II. 326.) (In Minas Geraes a Clausseno lectum sine numero vidi et nominari in Herb. Dekssertiano, a. 1845.) Adn. Frondes 2V2 pedales et longiores. Ab Asp. ab- rupto meo (syn. fil. Poepp. n. 247.) differt: fronde ambitii minore, firmiore, flaro-glanduloso, basi attenuato, laciniis infimis elongatis, soris a margiue laciniarum plus minus ob- tectis, indusiis glandulosis. Aspidium caudatuin Sw. (I. 476.) Cyathea (Eucj/alhea) incurvata Kzc. : fronde coria- cea, discolori, supra glabra, subtus, inprimis ad nerros, la- nuginosa, bipinuato-pinnatifida; pinnis breri-petiolatis, alter- nis, remotis, patentibus, rersus apicem incurratis, oblongis s. elliptico- oblongis, acuminatis, acumine inciso-pinnatifido; pinnulis e basi inaequali, deorsum adnato-decurrente curvato- oblongis, profunde pinnatifidis, longe acuminatis, acumine inciso - serrato , obtusiusculo ; laciniis triangulari - orato - ob- longis, falcalis, obtusis, rnargine repando-crenulato reflexis, subtns glaucescentibus, venis utrinque prominulis; soris in la- ciniis pinnarum iuferiorum subdenis, demum subconfluentibus (superiorum paucioribus) ; indusio tenui, crustacco; costis supra elevatis, subtus planiusculis striatisque , aspernlis; 37 * 580 rhachibus angularis, supra profunde sulcatis, rnfescentibus ; stipite ; caudice .... (arboreo). Ad Caldas, prov. Minas Geraes. (1.477.) Frondes, teste detectore, orgyales. Adn. Prius ex Villa Rieca vidi in Hb. Martiauo et Pa- latm. Vindobon. — Alsophilae (Cyatheae Presl Stip. d. F. p. 39.) monticolae Mart. (ic. sei. p. 75.) varietatem prins dixi speciraiua a b. Pobl ad ßarbacena (Capit. Minas Geraes) lecta. Nostra vero differt subtns non rufo villosa aliisque notis. Alsophila (Trichopteris Pohl) crenata Kze. (in Herb. Palatin. Vindob.): fronde coriacea, supra parce pu- bescente, nitidnla, snbtus paleacea, opaca, glaueescente, bi- pinnata; pinnulis brevissime petiolatis, e basi snbaeqnali, lata lineari-oblongis, apice attennatis, aequaliter erenatis; costa plana; sorornm serie interiore regulari, exteriore irregulari s. abortiya; caudice arboreo, biorgyali. Trichopteris crenata Pohl mss. in Herb. Palat. Vindobon. Ad Caldas, Minas Geraes (I. 479.) altitud. supra dicta t. cl. Regnell.). — Ad Agoa da Serra, Praja alta Capit. Rio de Janeiro legit Pohl. Adn. Proxima species est A. (Chnoophora) excelsa Mart. (ic. sei. p. 63. t. 27. 29. f. 2 et 38.) sie distinguenda: A. fronde crassa, coriacea, supra parce pubescente, subtus paleacea, nitidnla , bipinnata; pinnulis breviter petiolatis, e basi inaequali, attenuata oblongis, acuminatis, snperioribus integerrimis, basalibus irregulariter erenatis^ costa elevata; soris irregularibus, serie dubduplici. — Alsophila paleolata Mart. Speciroina uberius ad laciniae apicem usque sorophora. Arbor biorgjalis t. cl. Regnell. (I. 478.) Trichomanes angustatum Carmich. (II. 341.) 581 Iiycopodium rcflexum W. (I. 494.) I*ycopodiuin alopccuroides L. (II. 343. 343 1/.i.) Lycopodiuui verticillatuin L. Spr. (I. 493.) Iryum loiigifolium Hpe. , Dicranum albicans Schwägr. (II. 365.) Dicranum teirairostre Kze. a. majus (II. 368.), ß. minus (II. 367.). Brachymenium Regnellii Hpe., canle erecto snb- simplici, basi nudo tomentoso, fructifero diviso fasciculafo, foliis siccitate tortis oblongo lanceolatis, vix marginatis, apice denticulato-serratis, nervo apice evanescente. (II. 375.) Brachgmenio Hornschuchiano affine. Bryunr argenteujn L. Var. theca sobhorizontali. (II. 366.) Pogonatum brevicaule Hpe., Potytrichum Hornsch. (II. 369.) Pogonatuin tortile Hpe., Polytrichum tortile Sw,, convolutum Hedw., Domingense Brid. (II. 376.) Hypnum recoguitum Hedw. (II. 366.) Hypnum loxense Hook. (II. 350, 356.) Hypnum tenuirostre Hook. (II. 351, 353.) Mjpmiin Sellowianuui. (II. 354.) Hypnum niinutuluin Hedw. (II. 360.) Hypnum .... specimina manca. (II. 359.) Hypnum noYa species? Specimina incompleta. (1.496.) lieptohymenium Hooheri Hpe., Ncchera julacea Schwägr., Pterogonium jul. Hook. (II. 355.) Xieskca recurvifolia C. Müll., Pilotrichum Hornsch. (II. 347, 348.) jEntodon plicatus C.Miill., IsotheciumBet/richiiMart. (II. 357.) Pterobryon densum Hornsch. (II. 362 a.) liCufodoii cryptolhcca Hpe. (II. 362b.) Pilotrichum imbricatuin Brid, (II. 346.) 583 Pilotrichuin imbricntiun Brid. (II. 346.) Pilotrichuin flexile Hpe. , Leskea flexilis Hornsch. (I. 495. II. 352.) Pilotrichuin ainbiguuin Fl. Brasil. (II. 371. ex parte.) Rhizogoiiium spiniferuin Brid. (II. 363.) Phyllogonium fulgens Brid. (II. 344.) . Beiträge zur Kenntniss der Labiaten, von Adolf Scheele. 1. Salviastrnm mihi. (Nov. gen. Labiatarum. Trib. Monardeae Benth.) \jJiar. gen. CaJyx tnrbinato-campanulatus profunde bilabiatus; tnbus labiis brevior 10-nervius, nervi pilis elongatis albis hirsuti, 5 primarii apice nudi in mucronem elongatum dentes termi- nantem excurrentes, 5 seeundarii apice evauidi cum primariis alternantes; labiiim inferius profunde 2- fidum, dentes oblongo- lincares tubo longiores nervo excurrente mucronati pilis albis elongatis ciliati; labium superius 3-dentatum inferius vix aequans, dentes lato-ovati nervo excurrente mucronati mar- gine longe ciliati , tubo paulo , parte sna cohaerente integra multo breviores; dentes omnes post anthesin membranaeeo- dilatati pulcherrime anastomosantes; faux calycis intns pilis albis densissime barbata. Corollae tnbus superne ampliatus intus piloso-annulatus; limbus bilabiatus, labium superius erectum coneavum integrum 585 apice inciirvum, labium iiiferius patens 3-lobura amplum su- periori plenimqne duplo longins , lobi laterales rotundati , me- dins major trausverse latior emarginato-bilobus. Stylus adscendens apice 2-fidus, lobi subulati, superior longior. Stamina 2 prope faucem tnbi inserta. Filamenta brevia horizontalia apice cum antbera articulata. Antherae dimidiatao. Coimectiva elongata liuearia trausverse cum fila- meuto articulata postice sub labio superiori corollae adsceu- dentia et apice loculum linearem fertilem aduatum ferentia, antice deflexa loculum difformem crassum gerentia, libera. Nuculae ovoideo-triquetrae siccae glabrae laevinsculac. — Herbae perennes caule herbaceo ramoso, foliis oppositis sessilibus simplicibus, verticillis bifloris bracteatis racemoso- spicatis, bracteis ternis ad basin pedicelli , floribus coernleis, spicis apice bracteis elongatis comatis. — Genus antherarum strnctura et caljcis fauce intns bar- bata insigne, hac nota a Salvia et .dudibertia, illa nota a reliquis Labiatarum generibns prorsus recedit; prope Sal- viam in systemate collocandum. — 1. Salviastruin texaniim mibi. Radix lignosa. Canlis herbaceus pedalis erectus tetra- gonus striatus hirsntns a basi ramosns. Folia radicalia lanceolato-obovata erosa et inciso-den- tata obtnsa rugosa supra parce appresse pilosa subtus muri- culata margine ciliata apice rotundata mncronulata basin ver- sns angnstata, canlina oblanceolata ntrinque 1 — 2-dentata, floralia minora lato-linearia integerrima mncronata, folia can- lina bracteaeque margine revoluta. * Verticilli biflori racemosi apice approximati basi remo- tiores. Bracteae lineares cnspidatae pilis albis elongatis hirsutae et ciliatae cahcem aeqnantes apice ramorum comam hirsntam formantes. 586 Calyccs pedicellati. Carollae coeruleae tubus extus pu- bescens calyce vix longior, limbi labium superius pubescens, inferius glabrinsculum. Stylus glabriusculus exsertns stamina superans. Anthe- rae vix exsertae. Nuculae badiae. — Auf felsiger Prairie an der obern Guadeloupe (Liiid- heimer), bei Austin (Römer). April. Die die Kelchzähne durchziehenden, primären Nerven sind nach der Spitze zu kahl. Unterlippe der Blumenkrone ver- hältnissinässig sehr gross. £. Salvia. 2. Salvia Roemcriaiia mihi. Caulis sufFruticosus tetragonus crectus villosissimus ra- mosus bipedalis et ultra. Folia opposita longepetiolata reticulato-venosa rugosa glandulis parvis igneis sparsis obsita utrinque pilosa subtus canescentia supra opaca, pili tuberculis insidentes; inferiora irregulariter pinnatisecta, segmenta plerumquc petiolata, late- ralia valde inaequalia alterua v. sparsa ovalia irregulariter et grosse crenato-dentata basi subtruncata, terminale multo ma- jus lato-ovatum lobatum crenato-dentatum basi cordalum apice rotundatum; summa simplicia triangulari-cordata grosse et irregulariter lobato-crenata. Petioli compressi alati villo- sissimi. Veticillastri remoti sub-4-flori, Bracteae parvae oblon- gae mucronatae villosae pedunculos vix aequantes. Flores pedunculati speciosi punicei. Calyx herbaceus viridis turbi- nato - campanulatus bilabiatus basi nervosos pilis albis et glan- dulis igneis obsitus, labium superius truucatiim deutibus con- niventibus breviltus bicuspidatum , inferius 2-fidum, dentes vato-lanceolati apice subulati tu Im in subaequantes. 587 Corolla tnlmlosa puuicea longe cxserta calyce fere triplo longior : tubus snperne ainpliatus intus late piloso-animlatus extus puberulus; limbi bilabiati labium superius erectum con- cavura emarginatuni iuferiori longius, iuferius patens 3fidum, lobi laterales rotundato - ovati patentes, melius trausverse latior denticulatus eraarginatus. Stylus adscendens glaber apice biiidus exsertus, lobi subulati revoluti, snperior longior. Staraina 2 prope faucem tubi inserta exserta. Filamenta adscendentia apice cum anthera articulata et supra artieula- tionem breviter producta. Antherae diraidiatae. Coiinectiva elongata linearia trausverse cum filamento articulata, postice apice locnlum fertilem linearem adnatum ferentia, antice de- flexa dilatata brevissima loculum subconfoi'mem minorem pol- liniferum gerentia libera. — In silva prope Neubraunfels leg. Roemer. Aprili. Eine schöne Pflanze, mit prächtigen carmoisiurothen Blii- then! Die Blumen sind über V3 die unteren Blätter 4" lang. Gehört zur Rotte Notiosphace Benth. in Hook. bot. misc. III. p. 374. Labiat. p. 309. DC. Prodr. XII. 354. 2. Salvia coriifolia mihi. Suffrnticosa. Caulis erectus 3 — 4-pedalis tetragonus 4-sulcatus glanduloso - pubescens snperne ramosus, rami op- positi erecti. Folia decussata coriacea lanceolato -linearia anastomosautia subintegerrima margine obsolete undiilata mu- cronata supra scabra subtus glanduloso -punctata basi in pe- tiolum brevem attenuata. Racemus paniculatus elongatus. Verticilli 6 — 8-flori bracteati, infimi remoti, reliqui approximati. Bracteae lan- ceolatae 1-nerves acutae pubesceules patentissimae v. reflexae pedicellis longiores. 588 Flores pedicellati , pedicelli villosi calyce breviores. Ca- lyx herbaceiis campanulatus bilabiatus nervosus appresse pu- bescens, labium siiperius integrum apice rotundatum, inferius 2fidum dentibus ovatis. Corolla rubra (carnea?) tubulosa: tubus vcntricosus ad faucem abrupte coutractus extus glanduloso-pubescens iutus exaunulatus calyce rix duplo longior; limbus bilabiatiis, la- bimn siiperius (galea) rectum emarginatum dorso tomeutosum, inferius 3-lobum patens galea plus duplo lougius, lobi latera- les ovato-subrotuudi j medius major emarginatus trausverse latior. Stylus stamiua superans apice harhatus Nitidus, IoIjhs supcrior subulatus 3 inferior brevior. Filamenta brevissiuia. Connectiva antice deflexa liuearia longiludinaliter connata. — Zerstreut auf der Prairie, unweit des Waldrandes west- lich von Neubraunfels : Lindheini er. Nov. 1846. Gehört in die Rotte Calosphace §. 3. Brachj/anlhae, A. angustifoliae , cf. DC. Prodr. 1. c. p. 301 sq. Blätter 3" lang, 3'" breit; Blüthen i/s" lang, blassroth, wahrscheinlich fleischroth , wras sich an den getrockneten Exemplaren nicht mit Sicherheit entscheiden lässt. 3. Salvia eaesia mihi. Caulis erectus tetragonus cano-tomeutosus ramosus in- ferne foliatus superne aphyllus. Folia longepetiolata opposita oblonga pinninervia supra viridia sparse puberula subtus cano-pubescentia appresse ser- rata acuta basi enneata. Verticilli multiflori (15 — 20flori) spicain densam basi in- terrnptam albo- tomentosam formantes. Flores pedieellati, pe- dicelli calyce breviores. Bracteae amplae caesiac ovatae 1 - nerves cuspidatae tomentosae. Calyx floecoso-tomentosus. 589 Corolla caesia calyce multo longior tomentosa intus exannu- lata. — An feuchten Stellen bei Austin: Römer. April. Leider sind die Blumen an den vorhandenen Exemplaren völlig unentwickelt (im frühesten Knospen -Stadium), daher nicht genau und ausführlich zu beschreiben. Wahrscheinlich gehört unsere Pflanze zu der Rotte Ca- losphace §. 4, cf. DC. 1. c. p. 320 sq. Die weissfilzigen Aehren mit den grossen, lavendelblauen Deckblättern geben der Pflanze ein eigenthümliches, schönes Ansehn. In der Römer'schen Sammlung lag die Pflanze unter dem Namen S. azurea. Allein die echte S. azurea Lam. hat kahle Stengel, kahle Blätter, lanzettlich -lineale Deck- blätter, entfernt stehende, 6bliithige Quirle, glatte Kelche und flaumige Blnmcnkronen, also mit unserer Pflanze nicht einmal entfernte Aehnlichkeit. S. caesia Kunth = S, poty- stacht/a Ort. cf. DC. 1. c. p. 308. 4. Salvia microcalyx mihi. Caulis suffruticosus adscendens tetragonus glanduloso-vil- losus ramosus. Folia longepetiolata opposita ovata reticulato-venosa rn- gulosa appresse serrata acuta ciliata supra appresse puberula snbtus ad nervös venasque puberula serraturae incurvae, pe- tioli villosi folio dimidio breviores. ' Racemi pauciflori. Verticillastri secundi glanduloso- vil- losi bitiori remoti. Bracteae membranaceae concavae oblon- gae villosae cuspidatae deciduae calyce panlo breviores. Calyces parvi pedicellati campanulati nervosi villoso- viscosi 3-dentati pedicello longiores, dentes apice subulati. Corolla tubulosa coccinca extus pilis glandulosis tomen- tosa intus exannulata calyce sextuplo longior: tubus elongatus 590 longe exsertus subincurvus, superne paulisper ampliatus nee ventricosus; limbus bilabiatus , labium superiiis rectum con- cavum longissimum iiiferiori triplo longius, iuferius patens, lobus medins multo major crenulatus breviter emarginatus. Connectiva linearia longitudinaliter connata, autberae exsertae medio fixae. Stylus exsertus adscendens bifidus antheris loiigior apicem versus barbatus, apice ipsa iiudus, lobus superior subulatus iuferiori complauato quadruplo lom-ior. — In reguo Mexicano leg. Hege wisch. Gehört in die Rotte Calosphace §. 7. Longißorae, und nach dem Vaterlaude und der Blüthenfarbe zu den Tubijloris Benth. (cf. DC. 1. c. p. 338.), nach den Characteren zu den Bifloris 1. c. p. 325. Steht im System neben S. tubißora Sm., unter Avelchem Namen ich auch die Pflanze erhielt. Diese unterscheidet sich durch unterwärts weisswollige Blätter, spitze Kelchzähne, Blumenkronen von der 3maligen Kelchlänge, gleiche Blumen- kronenlippen, glatte Griffel uud das Vaterland Peru. Blüthen 1" lang und länger, Blätter kürzer, Kelche sehr klein. 3. Brazoria Engelm. et Gray, pl. Lindh. p. 47. 1. Brazoria Roeuieriana mihi. Caulis herbaceus tetragonus sulcatus glabriusculus ramo- sus dodrautalis. Folia inferiora oblongo-spathnlata irregu- Jariter dentata obtusa obscure lepidota, superiora oblongo- linearia remote et argute dentata acuta basin versus angu- stata basi ipsa dilatata amplexicaulia, floralia minora e basi lato - ovata lauceolato - acuminata. Inflorescentia spicata pubescens. Flores solitarii oppo- siti breviter peduneulati, pedunculi apice incrassati calyce 591 mnlto breviorcs. Verticilli inferiores remoti, superiores ap- proximati. Calyx late campanulatiis profunde bilabiatus per anthe- sin inflatns, post anthesin declinatus e surrectione labii infe- rioris clausus iudistincte niultinervis reticulato-yenosus: tubus labiis brevior ; labium superius breviter 3-lobum brevissimum post anthesin recurvum, lobi ovato -subrotundi, laterales cuspi- dati, medius muticus; labium iuferius 2-lobnm, lobi triangu- lär!-lanceolati cuspidati post anthesin incurvi. Corolla rubra (an purpurea?) fauce inflata puberula vix 4 lineas longa, calyce plus duplo longior: tubus exsertus in- tus annulato-pilosus ; limbus bilabiatus, labium snperius ere- ctiun subgaleatum deuticulatnm, iuferius 3-lobum, lobis re- curvatis, medio latiori retuso , lateralibus subrotundo - ovatis. Stamina 4 sub labio superiori adscendentia, filamenta supra medium corollae adnata , antherae approximatae locu- lis distinctis divaricatis. Stylus glaber apice aequaliter et breviter bifidus , lobi subulati. Nuculae siccae acute triquetrae glabrae dorso convexae lateribus concavae. — Bei Austin in der Prairie: Römer. April. Steht der Brazoria scutellarioides Eng. et Gr. ausser- ordentlich nahe. Diese unterscheidet sich nur durch die kahle Kelchröbre, ganzrandige Lappen der Blumenkrone und cou- vexe Fruchtseiten. Wenn nicht Engel mann und Gray pl. Lindheim. p. 48. und Benth. 1. c. p. 434. der B. sculeliarioi- des eine kahle Blumenrohre gäben, würde ich B. Rocmcr iana unbedenklich dazu ziehen. Sollten jene sonst so gründlichen Botaniker vielleicht den haarigen Ring in der Blumenkronen- röhre übersehen haben, was bei der kleinen Blumenkrone, zumal wenn diese stark gepresst ist, leicht geschehen kann? 592 4. Hedeoma Fers. 1. Hedeoma acinoides mihi. Caulis herbaceus erectus retrorsum pubescens tetragonus ramosus pedalis, rami erecti. Folia petiolata obtusa basi angustata glabriuscula subtus pallida 1-nervia nervo prominulo, iuferiora ovato - oblonga inaequaliter et obscure repando-dentata, floralia oblongo- linearia floribus duplo longiora, summa integerrima. Verticillastri axillares laxi sub - 6 - flori brevissime pe- dunculati v. subsessiles , inferiores longe remoti ? superiores approximati, racemum terminalem elongatum formantes. Bracteae lineari-subulatae reflexae pedicellos vix aequan- tes. Pedicelli graciles canescentes caljce vix breviores. Calyx ovato -tubulosus basi gibbus 13-striatus nervis an- trorsum pubescens 5-dentatus obscure bilabiatus, labium su- perius 3-, inferius 2-fidum, dentes subulati ciliati, iuferiores lougiores. Faux intus pilosa. Corollae rubrae tubus calyce longior, limbus bilabiatus, labium superius erectum planum emarginatum, inferius pateus 3-fidum longius, lobo medio emarginato. Stamina fertilia 2 adsceudeutia breviter exserta, antherae 2-loculares loculis divaricatis. Stylus exsertus, lobus inferior elongatus superiorem bre- vissimum basi involvens. Gesellschaftlich im Musket- Gebüsch unweit Neubraun- fels: Römer. April. Vom Habitus eines Acinos, Mit keiner andern Art zu verwechseln. 593 5. Micromeria Bcnth. 1. Micromeria longifolia mihi. Caulis fruticulosiis ramosissimus , rarai adscondentes v. erecti graciles ap presse puberuli. Folia canliua iuferiora ovato-oblonga basi in petiolum niediocrem angustata , media oblongo-lanceolata, superiora et floralia subsessilia liueari-lanceolata, omnia appresse et minute pubernla raargine revoluta integerrima obtusiuscula pa- tentia, iuferiora remota et internodio breviora, floralia iu- ternodio et florura fasciculis longiora. Florum fasciculi axil- lares breviter pedimculati pauciflori (2 — 4-flori). Caljces bracteis lineari-setaceis duplo longiores 13-striati pubescentes, dentes subaequales lineari-subulati rigidi erecti. Faux intus villosa. Corollae tubus iuelusus. In ins. Lessina Dalmatiae leg. Botteri. S. tenui folia Botteri, non Ten. Satureja tenuifolia Ten. {Micromeria Benth.) proxi- ma differt florum fasciculis densis multifioris, foliis omnibus sessilibus et bracteis longioribus; S. parvi/lora Vis. differt foliis omnibus linearibus, pedunculis folia aequantibns, den- tibns caljcinis forma et longitudine inaequalibus foliisque glabris. Die blüthenständigen Blätter ragen lang über die Blüthen hervor, daher der Name. - 2. micromeria serpyllifolia mihi. Caules fruticosi a basi ramosi adscendentes, rami ad- scendentes obtusanguli dense retrorsum pubescentes. Folia iuferiora brevipetiolata subrotundo -ovata venosa integerrima obtusiuscula basi rotundata raargine revoluta subtus pallidiora, 22r Bd. 5s Heft. 38 594 supra sparse snbtus venis pubescentia, media ovato - oblonga majora, summa oblonga parva flores subaequantia approxi- mata. Flornni fasciculi pedunculati laxe pauciflori secundi, pe- dunculi foliis floralibns multo breviores. Bracteae oblongo-lauceolatae pedicellnm aequantes v. snperantes. Calyces campanulato-tubulosi 13-striati pubescentes glan- dulosi bilabiati pediceJIo longiores, labii superioris 3-dentati deutes e basi lata ovata lanceolato-acnminati patentes, labii iuferioris 2-dentati deutes laiieeolato -subulati duplo longiores erecti, omnes longe ciliati tubo breviores. Corollae pubescentis tubus calyce brevior, limbus 2- labiatus, labium inferius trilobum patens, lobis subaequalibus iutegris. Dalmatia. Micromeria Piperella Beuth. proxima differt verticillis remotis, bracteis latioribus oblongis, pedunculis foliorum fere longitndiue , calycis subsessilis elongati deutibus subaequa- libus. 6. Iiamiam L. 1. Iiamiam beterophyllam mihi, ef. Flora 1843. p. 567. Da die 1. c. gegebene Beschreibung mangelhaft ist, so will ich sie hier vervollständigen. Caules basi procumbentes, rami adscendentes simplices angulati subpedales pilis reflexis sub nodis villosi caeterum glabriusculi. Folia longepetiolata venoso -nervosa viridia utrinque gla- brinscula margine appresse ciliolata, iuferiora minora lato - 595 orata grosse duplicato-inciso-dentata obtnsiora basi truncata, media longiora ovato - oblonga acnminata duplicato-dentata basi cunoata , summa lanceolata simplioiter dentata acumiaata basi cuueata verticillos longe superantia. Verticillastri axillares remoti panci- (2 — 5-)flori. Bracteae liueari-subulatae reflexae vix pubernlae caly- cem diinidium. vix aeqnautes, tubo calycino breviores. Calyces sessiles turbinato-campanulati puberuli, denies calyciui 5 lanceolati apice subulato-aristali iuaequales paten- tes tubo suo breviores, superiores longiores. Corollae rnbrae tubus iuclusus iutus oblique aimulatiis, snb aunulo contractus, supra anuulum dilatatus, faux parum dilatata; Jimbus bilabiatus, galea oblonga elongata incurva integra basi angustata calyce plus duplo longior apice cre- nulata barbata, labium inferius tri lob um subreflexum, lobi laterales ovati acurainati, medius longior. Antherae glabrae exsertae. In Dalmalia leg. S i e b e r. In der Flora I. c. stand in Folge eines Schreibfehlers als Vaterland Oesterreich. Gehört in die Rotte IV. Gdleobdolon Benth., cf. DC. 1. c. p. 511 sq., und zwar neben Lamiujn Jlejcuosum Tenor e. L. flexuomm Ten. differt 1) foliis omnibus duplicato- dentatis, 2) verticillastris 6 — 20-lloris, 3) bracteis tubum calycinum aequantibus, 4) floribus albis. 7. Stachys L. 1. Stachys uinbrosa mihi. Annua. Caulis debilis a basi ramosns tetragonus sul- catus piloso-hirtus. Folia valde reinota petiolata ovalia grosse crenata utrin- 38* 596 qne viridia sparse pilosa subtus pallitliora nervis piloso-hirta basi subcordata apice rotundata, floralia ovata miicronata basi truncata floribus mnlto longiora. Petioli piloso -hirti longitu- dine dccrescentes, inlimi elongati folio longiores. Verticillastri axillares remoti 1 — 2 - ilori , pedunculi ca- lyce breviores. Bracteae lmllae. Calyx tubuloso- campanulatiis 10-nervius pubescens ob- scure bilabiatus fructifer inllatns, lab in in snperins 3-fidum, inferius 2-ndmn, dentes omnes aequales lanceolato - subnlati ciliati spinescentes ercctiusculi tubiiin snum subaequantes tubo corollino longiores. Corolla roseo-alba parva, tnbus inclnsiis extus pubescens intus transversim piloso -annulatus, limbus bilabiatus, labium superius minimum inclusum erectum emargiuatum , inferius glabrnm multo longius, calyce dimidio long ins, patens 3-lobum, lacinia media maxima integra apice rotundata. In dunklem Gebüsch unweit Nenbraunfels : Römer. Gehört in die Rotte III. Stachyotypus Benth. §. 3. Arre- stes neben Stachys arvensis Lv cf. DC. 1. c. 478 sq. Stachys arvensis L. differt verticillastris 4 — 6 - floris, calycibus majoribus, dentibus calycinis latioribus mucronatis coroHara aequantibns, corollae labio inferiori multo minor), foliis ovatis aliisque notis. Die ganze Pflanze ist 1' hoch; die Blätter 1" lang, 3/3" breit. Beiträge zu einer Flora des Orientes. Von Karl Koch. (Fortsetzung v. Linn. XXII. p. 178—338.) Ulmeae Duniort. prodr. fl. belg. p. 25. Mß&s Rüster -Gehölz ist nur auf der nördlichen Erdhälfte und daselbst wiederum allein in den gemässigteren, zum Theil auch in den kältereu Regionen verbreitet. Man kennt bis jetzt kaum 40 Arten, aber ohne Zweifel möchten viele Species, und zwar zumeist die , welche wir aus England bekommen haben, nur Abarten scyn. Wenn wir dieses annehmen, so dürften in Europa und im Oriente, wie in Amerika nur 9 Ar- ten vorkommen. Gemeinschaftlich scheinen die alte und die neue Welt nur die Korkulme zu besitzen. Sibirien scheint ärmer zu seyn, da mau dort bis jetzt nur 3 Arten beobachtet hat. Aus Japan kennt man 1 , ans China 2 und aus den nördlichen Ländern Ostindiens 3 Arten. Deutschland hat nach Koch 's Synopsis 2, nach Rei chenbach 's Flora excursoria freilich 9 Arten. Es fehlen unserm Vaterlaude die achte 538 Korkulme, die aber schon in Oberitalien vorkommt und dort häufig zur Stütze für die Weinreben benutzt wird, und die ZclJcova carpinifolia (Rhamnus) Pall. Im Oriente hatte man bis jetzt nur 4 Arten beobachtet; zu ihnen habe ich noch eine fünfte, U. elliplicay gefunden, die im sogenannten un- tern Kaukasus ausgedehnte Wälder bildet und daselbst die V. campcstris L. zu vertreten scheint. Diese kommt aber sonst auf dem kaukasichen Isthmus sehr häufig vor; ich habe sie aber nirgends Wälder bilden sehen, wohl aber häufig als Gestrüpp und vielleicht in die U. pumila Pall. übergehend, so dass diese dann nicht selbstständige Species sejn möchte. An Bächen wächst, namentlich in dem Kurgebiele und auch sonst: die Korkulme, JJlmus suberosa (Ehrh.) Guss. Die vierte Art, 17. effusa Willd., beobachtete ich nur auf dem Nordabhange des pontischen Gebirges als Gebüsch. Als sol- ches, aber mehr isolirt, und eben so häufig an trockenen Stellen, ^ie an Flussrändern, kommt Zelhova carpinifolia {Rhamnus) Pall. vor. Ich fand die Art aber auch im An- fange des Gebirges der Murad- Tigris -Wasserscheide in Ar- menien. I. Zelhova®) Spach in Nouv. Ann. d. sc. nat. XV. p. 356. 1. Z. carpinifolia (Rhumnus) Pall. fl. ross. IL p. 240. 1. 10. Plancra Richardi Mich fl. bor. am. II. p. 248. {Zel- hova crenata Spach.) Sehr häufig im Kurgebiet und zwar mehr gegen die Niederungen hin, als in den höher gelegenen Gegenden auf tertiärem Boden , bis zu 1000' Höhe. Im Pa- schalik Musch auf Glimmerschiefer, c. 4000' hoch. ß, Microphglla. Am hohen Ufer des Kur auf ter- tiärem Boden, c. 800' hoch, im tartarischen Grusien. #) Eigentlich Selkwa, der in Grusien für diese Pflanze eigen- tür Teiche Name. 599 H. Ulmus L. cod. No. CCCXLVII. 2. IT. canipestris L. cod. No. 1845. a. Genuina. Sehr häufig in der Nähe von Tiflis nnd überhaupt in Karthli und Kacheth auf terliärem Boden und auf Trachyt. ß. Pumila Pall. 11. ross. I. p. 76. t. 46. f. D. E. Bieber stein zieht mit Unrecht die Pallas'sche Pflanze zu seiner Z7. suberosu, da sie Pallas ohne Korkrinde abbildet. Liane scheint in seiner U. pumila cod. No. 1847. die zwergigen Abarten zweier Species vereinigt zu haben, denn einmal zieht er die Ammann'sche U. humilis (ruth. p. 260.), die wohl mit U. pumila Pall. zu identificiren wäre, und dann wiederum die U. pumila cortice fungoso PJulc. ahnag. p. 293. hierher. Letztere Abart gehört aber zu U. suberosa (Ehrh.) Biob. u. Guss. Im tartarischen Grusien auf tertiärem Boden und Porphyr, c. 700' hoch. 3. U. suberosa (Ehrh.) Guss. fl. sie. syn. I. p. 297. Bieb. 11. taur. cauc. I. 194. (ex p.). In Grusien auf tertiärem Bo- den und Trachyt, 700—1200' hoch. 4. C elliptica C. Koch; Ramuli glaberrimi, cortice inani tecti; Folia oblonga, acuminata, duplicato -serrata, basi aequali, supra scabriuscula , subtus (in juventute) sericea, breviter petiolata; Flores glomerati, pedunculo longiori iusi- dentes; Perigonium 5-fidum, ciliatum; Stamina 5; Samara elliptica, nuce pilosa instrueta, eciliata. Scheint der U. ma- jor Sm. am Nächsten zu stehen, unterscheidet sich jedoch durch die elliptische Flügel fr ucht, deren Centrum (die Nuss) behaart ist. 4. U. effiisa Willd. prodr. 11. berol. No. 296. Im politi- schen Gebirge auf Augilporphyr bis zu 2000' Höhe, 600 Celtideae Gaud. in Freyc. voy. p. 507. Wcährcnd das Rüster -Gehölz sich nur über bestimmte Breitengrade der nördlichen Erdliälfte ausbreitet, wachsen die Zürgelhölzer fast auf der ganzen Erde. Wenn wir von der südlichen Hälfte weniger kennen, so mag die Ursache in der geringen Kenntniss derselben liegen. Aus der über 40 Arten zählenden Familie wachsen die meisten Arten in den heissen Ländern Amerika's , nämlich 14, während in Nordamerika nur 9 vorkommen. 8 Arten besitzt Ostindien, 3 dessen IiispIh und 1 auch Norfolk. Aus China kennt man 2 , aus dem Oriente hingegen 4 Arten, von denen sich aber nur eine auch über die Länder am Mittelmeere ausbreitet. Süddeutschland und Südeuropa haben 1 und zwar mit dem Oriente gemein (Celtis uustralis L .). Ausserdem wächst noch 1 Art in Spa- nien und 1 kommt in Senegambien vor. Von dem hier nur zweifelhaft stehenden Geschlechte Bosea L. kommt die eine Art in Cochinchina, die andere auf den Kanaren vor. In den von mir durchreisten Gegenden des Orientes habe ich nur 3 Arten gefunden, und zwar C. australis L. im Ge- büsch des Bosphors. Ausserdem fand ich diese Art sehr häu- fig anf den Gräbern der Griechen und Armenier in Konstan- tinopel und in anderen türkischen Städten angepflanzt; sie erreicht daselbst eine nicht unbedeutende Höhe und Stärke. Cypressen auf die Gräber ihrer Lieben zu pflanzen, ist den Christen in mohammedanischen Ländern verboten. Sehr häu- fig wächst C. australis L. und C. caucasica Willd. in Trans- Kaukasien an Flussrändern, aber nie im Gebüsch und in Wäl- dern. C. Tournefortii Willd. bildet hauptsächlich das Ge- büsch im mittlem Tschorukthale , ist aber auch in der Krim, aber nur angepflanzt und von bedeutender Stärke, zu finden. €01 Celtis Tourn. iiist. p. 612. 1. C. Tournefortii Willd. sp. p]. IV. p. 994. Im Tscho- rukthale auf sekundärem Kalk und Augitporphyr, 2000 — 4500' hocli. In der Krim angepflanzt. 2. C caucasica Willd. sp. pl. IV. p. 994. In Grusien auf tertiärem Kalk und Mergel, 500 — 1200' hoch. Eben daher von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 3. C. australis L. cod. No. 7644. Im Belgrader Wald bei Konstantinopel und sonst am Bosphor auf Kalk und Mer- gel, 50 — 500' hoch, in Grusien auf gleichem Boden, 500 — 1200' hoch. ß. Grandifolia. In Kacheth auf oberer Kreide , c. 1500' hoch. Moreae Endl. prodr. fl. Norf. p. 40. Die Mareen wachsen vorzugsweise in den heissen Län- dern; ihr Erscheinen ausserhalb derselben ist nur als Aus- nahme zu betrachten. Es kommen aus der über 450 Arten enthaltenden Familie ein Drittel in Ostindien und noch über ein Viertel auf den ostiudischeu Inseln , ein Viertel hingegen im tropischen Amerika vor. Dass man aus Cochinchina 3, aus dem mittlem Afrika 7 und aus Neuholland und den dazu gehörigen Inseln hingegen nur 13 Arten kennt, mag wohl in der grossen Unkenntniss dieser Länder liegen. Aus Abys- sinien kennen wir 2, aus Aegypteu 4 und aus Arabien 13 Arten, so dass diese unter ziemlich gleichen Verhältnissen stehenden Länder 19 Mareen haben. Aus dem wenig bekann- ten China und Japan hat man ebenfalls erst 15 Arten erhal- ten , aus Madagaskar und den Maskaxenen 8 und aus Süd- afrika 3. Die gemässigten Länder der nördlichen Erdhälfte besitzen ausserdem nur wenige Repräsentanten, und zwar die neue Welt noch am Meisten, nämlich 7. Der Orient mag 602 vielleicht mir 1 Art, und zwar Ficus Carica L. ursprüng- lich haben. Später breitete diese sich wohl erst weiter über Südcnropa ans. Den Namen Carica hat sie wohl von demLaude Carien erhalten. Die 4 Morus-Arten, die man jetzt zum Theil verwildert findet, sind ohne Zweifel erst eingeführt. Europa besitzt gar keine Art ursprünglich. Was das Vorkommen des Feigenstrauches anbelangt, so mag er erst aus den südlichen und südwestlichen Ländern Kleinasiens im Westen des kaukasischen Isthmus eingeführt worden seyn. Oestlich von dem meschischen Gebirge, der Wasserscheide zwischen Rion und Kur, wächst er, so wie im tartarischen Grusien, nur in Gärten. Er liebt sonst felsige und steinige Oerter, und steigt mehrere tausend Fuss im Ge- birge aufwärts. Der schwarz früchtige Maulbeerbaum erscheint als schöner, einen weiten Schatten werfender Baum, den ich nur angepflanzt, nirgends verwildert, und zwar keineswegs in den niederen und heisseren Gegenden, sondern vorzugsweise in höheren Gegenden fand. Ein prächtiges, wahrscheinlich sehr altes Exemplar steht in dem Garten der früheren Kö- nige Kachiens zu Telaff (Telau). Morus alba L. habe ich nur als Strauch gesehen, und zwar in den Niederungen zwi- schen dem obern oder eigentlichen und dem untern Kauka- sus, allenthalben verwildert gefunden. Zur Seidenzucht wird der Strauch vorzugsweise im Osten, in den früheren Chanaten Scheki, Schirwan und Kuba benutzt. I. Morus L. cod. No. MXLYI. i. M. alba L. cod. No. 7146. a. Laciniata; Vorzugsweise im Osten des kaukasi- schen Isthmus auf allerlei Boden bis zu einer Höhe von c. 2000'. 603 ß. Integrifolia; Vorherrschend in höher gelegenen Gegenden des Westens, so in Radscha, also im Hochthale des Rion bei 4000' Höhe. 2. M. nigra L. cod. No. 7147. Im Gaue Pertakrek auf Urgestein uud Porphyr, 3000 — 6500' hoch. In Grusien und Schirwan auf Kalk und Mergel his zu 2500' Höhe, II. Ficus L. cod. No. MCCXC. 3. F. Carica L. cod. No. 7716. a. Gcniina. Bei Koustanlinopel auf Kalk und Mergel bis zu 500' Höhe. Auf beiden Seileu des pontischen Gebir- ges auf Angitporphyr bis zu 2000' Höhe auf der Nordseite, höher im Gebiete des Tschoriik. ß. Integrifolia. Eine merkwürdige Abart, mit ei- uud fast herzförmigen Blättern, die aber doch zum Theil eine Neiguug zu Einschnitten zeigten, aber nur schwach gelappt erschieueu. Am Meeresstraude am Fusse des pontischen Ge- birges auf Augitporphyr. Urticeae Endl. prodr. Fl. Norf. p. 37. Auch die TJrticecn kommen vorzugsweise den heissen Ländern zu, besitzen aber doch auch eine allgemeine Verbrei- tung über die ganze Erde. Während d\eMorecn holzige Pflan- zen, zum Theil prächtige Bäume bilden und nur wenige kraut- artiger Natur sind, findet mau uuter den TJrliccen holzige Pflanzen nur Ausnahmsweise. Von den fast 400 Arten besitzt das heisse Amerika allein J/4. Wohl eben so vie 1 kommen auf Ostindien uud wiederum eben so viel auf die ostmd. vesiculosum (Passerina) C. A. Mey. im Bull, de l'acad. de St. Petersb. IV. No. 4. D. carinatum Jaub. et Sp. plant, orient. t. 105. gehört ohne Zweifel hierher. Von K. Schmidt, wahrscheinlich aus Talysch erhalten. Zweite Gruppe. Thyiuelaeae Endl. gen. pl. suppl. IV. p. 65. II. Lygia Fasauo iu Atti delPacad. di Nap. 1787. p. 235. 2. I«. Passerina (Stellera) L. cod. No. 2837. Im Gaue Sber auf Kalkboden, c. 3500' hoch, in Grnsien auf Mergel - 22r Bd. Ss Heft. 39 610 und Kalkboden, 600 — 2000' hoch. Ebendaher von K. Schmidt und Wilhelms, aus der Krim von Rogner erhalten. III. Thymelaea Endl. gen. pl. suppl. IV. p. 65. A. Tartonraira C. A. Mej. in Bull, de l'acad. de St. Petersb. IV. No. 4. 3. Th. Tartonraira (Daphne) L. cod. No. 2821. Im Gundelsheimer'schen Herbar als Tartonraire des iles de l'archipel. 4. Th. argentca {Daphne) Sibth. fl. gr. t. 355. Im Gundelsh. Herbar als Thymelaea seu Tartonraire lini- folia insul. maris aegei. B. Euthytnclaea Endl. gen. pl. suppl. IV. p. 66. 5. Th. Bauhin « Endl. gen. pl. suppl. IV. p.66. Daphne Thymelaea L. cod. No. 2818. Im Gundelsh. Herbar als Thymelaea africana foliis Polygalae glabris. IV. D a p h n e C. A. Mey. im Bull, de l'acad. de Petersb. IV. No. 4. A. Mezereum C. A. Mey. im Bull. IV. No. 4. 6. D. Meaereum L. cod. No. 2817. Im untern Kauka- sus im Gaue Lori auf traehytischem Boden, c. 3500' hoch. B. Laureola Endl. gen. pl. suppl. IV. p. 87. 7. D. cauc&sica Pall. fl. ross. 1. p. 53. Thymelaea ibe- rica Salicis folio flore albo odoratissimo im Gundelsh. Her- bar. Will den ow verbindet diese Art mit D. oleoides Schieb., mit der der Blütheubau allerdings Aehnlichkeit be- sitzt, der Habitus aber gar nicht übereinstimmt. Hier stehen auf einem aufrechten Hauptstengel kurze Blüthenäste, bei D. oleoides Schreb. hingegen zcrtheilt sich der Hauptstengol alsbald in eine Menge Aeste. Aehnlicher ist D. altaica Pall., 611 da bei gleichem Habitus nur die Pubescenz der Blüthen un- terscheidet. Lamarck verbindet Chamaedaphnoides cretica Alp. de pl. exot, p. 43. c. ic. mit D. caucasica Pall., ob- wohl grade Schreber aus ihr seine D. oleoides bildete. In Daghestan in den Mittelwäldern auch als Untergehölz erschei- nend. Auf Mergel und Kalk bis zu 3000' Höhe. Von Wil- helms aus Grusien erhalten. ß, Cognata ; Flores numerosi , in apice ramorum ter- minales. Aehnelt der D. altaica Pall. weit mehr als die Hauptart. 8. B. CJnidium L. cod. No. 2827. Im Gund eis h. Her- bar als Thj/melaea foliis Liui C. Banli. 9. D. angustifolia C. Koch; Frutex ramosus, ramulis nnmerosis, elongatis, glaberrimus; Folia lineari - oblonga, acuta, in petiolum brevissimum attenuata, pollicem longa et ultra, snbtus glaucescentia, ramorum siiprema squamaeformia, seri- cea; Flores terminales, aggregati, sessiles; Pcrigonium ob- longum, flavido-cinereum, laciniis ovatis, reflexis; Nux (bacca siccissima) a perigonio iuclusa, pilis albis accumbcntibus dense tecta, pyriformis. Ist weit grösser als D. Gnidium L., mit der sonst die Pflanze übereinstimmt. Von K. Schmidt aus dem Naghdshewau'schen Kreise erhalten. 10. D. pontica L. cod. No. 2824. Thymelaea ponlica Citrei foliis Toorn. relat. d'un voy. dnJLev. (Amstel. 1718) II. p. 83. stimmt vollkommen überein, während die Abbildung im botanical magazine t. 1282. ein Garten -Exemplar mit länger gestielten Blüthen darstellt. In dem Gebüsch am Bosphor auf Kalk und Mergel bis 800' Höhe; auf der Nordseite des pon- tischeu Gebirges auf Aiigitporphyr bis zu 2000' Höhe. Durch Dr. Thirke vom bithynischen Olymp erhalten. ß. Szovitsii ; Flores distantiores, gemiui, ut folia Üo- ralia, peduncnlo dnplo, triplove breviores. In Imereth, wo sie 39* 612 auch Szovits gesammelt hat, auf Porphyr und Kalk, 1500 — 3000' hoch. C. Daphnanthes Emil. gen. pl. suppl. IV. p. 68. 11. D. sericea Vahl symb. 1. p. 28. Desf. choix d. pl. p. 15. t. 9. Im Gundelsh. Herbar als Thymelaea cretica oleae folio suhtus villoso. 12. ». lmxifolia Vahl symb. I. p. 29. Im Gnndelsh. Herbar als Thymelaea armena bujcifolia subtns villosa flore albo. 13. ». glomerata (Lam.?) Bieb. il. taur. canc. I. p.299; Repens; Caules erecti, dodrantales et ultra, glaberrimi, sim- plirissimi; Folia spathulato -elliptica, glaberrima, (in sicco statu) leviter deeidua; FJores numerosi, terminales, denique laterales, quini, peduneulo communi aequilongo insidentes et bracteis binis fulti; Perigouii tubus laciniis lanceolatis dnplo longior. Da Lamarck bei seiner D. glomerata die Bliitben fast sitzend nennt, diese aber hier zu 5 eine langgestielfe Dolde bilden, so möchte die Bi e berstein'sche Pflanze viel- leicht verschieden seyn, obwohl Lamarck Tour nef ort's Thymelaea orientalis minima Laureolae folio floribus glo- meratis albis seiner Species zu Grunde legt. Im Gnndelsh. Herbar befindet sich die Bie berstein'sche Pflanze als Thy- melaea cappadocica minima Laureolae folio floribus glo- meratis und im Willdeno w'schcn (No. 7556.) als D. glo- merata. Endlicher vereinigt (gen. pl. suppl. IV. p. 68.) D. glomerata Lam. mit D. oleo des Schieb. Wahrschein- lich wurde er durch die Flora graeca (IV. p. 50), welche die Abbildung eines üppig gewachsenen Exemplars der D. olcoi- des im botanical magazine (t. 1917.) für die L amare kusche D. glomerata hält, verleitet. Hinsichtlich der Stellung ihrer Bliitben steht D. glomerata Bieb. übrigens der D. pontica 613 L. am Nächsten, die wohl eben so, wie diese 3 eine trockene Beere haben möchte. ß. Nivalis; Repens aut erecta, ramosa; Rami ant Caules secundarii nudi, sed cicatricibns dense obsiti, ex apice dasvphylli, saepc ramo uno alterove abbreviato iustrucli; Fo- lia elliplica, ad basin magis attenuata, glabcrriina, dcscrescen- tia; Flores subterni, pedunciilo brcvi insidcntes et bracteis duabus fulti, axillares ; Perigonium cylindricum , lobis 4 elli- pticis, tiibo plus dnplo brevioribus. Im Habitus der Hauptart gleichend, untei scheidet sich diese vielleicht spccifisch ver- schiedene Abart durch die fast nnr auf einem kurzen Stiel stehenden und in der Regel nicht so gedrängten Blüthen. Nur im Hochgebirge; am Kasbek auf Trachyt, 6000' hoch; auf dem Rücken des pontischen Gebirges auf Urgestein, c. 8000' hoch. 14. 1>. iuierica C. Koch ; Dodrantalis, erecta aut adscen- dens, parce ramosa, ramis patentibus, glaberrima; Folia spathulata aut elliptica, coriacea, basi attenuata; Flores ter- minales, solitarii aut (inferiores) terui, sul>sessiles, capitulum rcferentes, bracteas late oblongas paululum superantes; Peri- gonii tubus laciniis ovato-lanceolatis duplo longior. Möchte vielleicht die ächte D. glomerata Lam. dict. III. p. 43. seyn. Die Pflanze hat den Habitus und die Stellung der Blüthen mit D. Blagayana Freyer gemein, unterscheidet sich aber durch völlig unbehaarte Deckblätter und Blüthen, ist auch in allen ihren Theilen kleiner. Auf dem Nakerale, dem Scheidege- birge zwischen Radscha und dem eigentlichen Imerien, c. 4500' hoch, auf Kalk. 15. D. colliua Smith spicil. t. 18. D. uustralis Cyr. pl. rar. III. t. 16. gehört auch nach einem im Berliner allgemei- nen Herbar befindlichen Exemplare hierher. Auf dem bithy- nischcn Olymp von Dr. Thirke gesammelt. 614 ß. Neapolitana Lodd. bot. cab. t. 714. Ebendaselbst. 16. D. oleoides Schieb, dec. I. p. 13. t. 7. L. cod. No. 2829. Thymelaea crctica oleae folio utrinque glabro des G unde lsh. Herbariums. Chamaedaphne crctica Alp. de pl. exot. p. 43. c. icone. Vom bithynischen Olymp durch Dr. Thirke erhalten. Elaeagneae. Von den 27 bis jetzt bekannten Gehölzen dieser Familie kommt, wenn man die Paar Gartenspecies in Abrechnung bringt, die Hälfte in Ostindien und zwar mehr am Fusse des Himalaja - Gebirges , und auf seinen Inseln, namentlich auf Java vor. Demnächst sind am Meisten (6) aus Japan be- kannt. Nordamerika besitzt 2, Südamerika hingegen nur 1 Art. 2 hat man in neuester Zeit auch im südlichen Si- birien gefunden. Dem Oriente sind mit dem südlichen Europa 2 Arten gemein. Von diesen liebt die eine: Hippophae rhamnoides L., wie unsere Bachweiden, die Ufer kleinerer Gewässer, und steigt in den Thälern bis nahe an 5000' Höhe; die andere: Elaeagnus hortensis Bieb. liebt, und zwar die schmalblättrige Abart, die Ebenen, daselbst Hecken und Zäu- ne bildend; die breitblättrige kommt aber auch in Thälern, z. B. in dem des Tschoruk , vor. I. Hippophae (L.) Endl. gen. pl. p. 334. 1. H. rhamnoides L. cod. No. L. cod. No. 7408. Sein- häufig in ganz Transkaukasien auf Kalk , Mergel, Trachyt und Porphyr. ß. Pycnostachys C. Koch in Liun. XVII. p. 310. Im untern Kaukasus in den Gauen Lori und Bambaki. II. Elaeagnus L. cod. No. CLXIX. 2. E. hortensis Bieb. il. taur, cauc. I. p. 113. 615 a. Angustifoli'a L. cod. No. 996. In der Ebene des Araxes in der armenischen Provinz Eriwan auf traehytischem Boden, c. 2700' hoch, und in der des Kur in Schirwan auf Mergel und Lehm, c. 200—500' hoch. ß. Lalifolia; E. orientalis L. cod. No. 997. Im Thale des Tschoruk auf Kalk und Augitporpkyr , 2000 — 4000' hoch. I§aiitaleae. Wir kennen bis jetzt einige über 100 Arten dieser Fa- milie, die vorzugsweise in Neuholland i}/%) und auf dem Vor- gebirge der guten Hoffnung ( 'A ) vertreten ist. Nächstdem haben Europa und die Länder auf beiden Seiten des Mittel- meeres die meisten Repräsentanten (1/5). Aus Ostindien hat man 9, aus Sibirien 7 und aus Abyssinien 4 beschrieben. Die neue Welt ist kärglich vertreten, denn im Norden dieses Erdtheiles hat mau bis jetzt 3, im Centrum 1 und im Süden 2 Arten aufgefunden. Aus den nördlichen Ländern des Orientes waren bis jetzt nur 7 Arten bekannt; ich habe 3 beobachtet, die frühe- ren Reisenden entgangen sind, so dass die Gesammtsumme der jetzt beschriebenen orientalischen Santalaceen 10 beträgt. Ausser einer Art gehören alle übrigen dem Geschlechte The- sium L. an, was in Deutschland aber noch mehr, uud zwar allein durch 11 Arten vertreten ist. Osgris albah. hat nur der äusserste Süden Deutschlands mit dem Oriente gemein. Sie bildet hauptsächlich am Bosphor niedrige Hecken, auch Zäune, kommt aber nicht mit anderm Gesträuch vor, sondern liebt für sich sonnige und trockene Stellen. Was die Thesium- Arten anbelangt, so liebt Th, alpinum L. nur die höchsten Matten im pontischen Gebirge. Eben so habe ich Th. humi- fusum DC. in höheren Regionen des Kaukasus, und zwar 616 auf Matten, wie an Felsen, aber auch in der Ebene des Rion gefunden. Th. ramosum Hayne wächst auf sonnigen Stellen der Ebenen und ersten Höhen sowohl , als auf Plateau's auf dem armenischen Hochlande ; auf den Vorhöhen, namentlich wo steppenartige Matten erscheinen, hingegen Th. montanum Ehrh., das wahrscheinlich von anderen Kaulcasus -Reisenden für Th. intermedium Schrad. gehalten wurde. In Wäldern sowohl im äussersten Osten der von mir durchreisten Länder, so wie im Westen ist Th. divaricatum Jan eine gewöhnli- che Erscheinung. Auf sonnigen Stellen, wo es Koch in sei- ner Synopsis nur angiebt, sah ich es nirgends. Gruppe. Thesieae Meisn. gen. pl. I. p. 328. I. Osyris L. cod. No. MCCX. 1. O. alba L. cod. No. 7390. An Zäunen und Hecken in der Nähe Konstantinopels und des ganzen Bosphors auf Mer- gel und Kalk, bis zu 800' Höhe. ß. Serotina Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 324. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. Thesium L. cod. No. CCCXVII. A. Tribracteata Koch syn. ed. 2. p. 7i6. 2. Th. montaunin Ehrh. herb. exs. No. 2. Koch syn. ed. 2. p.716. In Schirwan auf Mergel und Kalk, c. 1000' hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 3. Th. hiiinifusum Dec. fl, franc. V. p. 366. Auf dem Gränzgebirge zwischen Ossien und Radscha auf Porphyr und Thoneisenstein, c. 5500' hoch. In der Ebene am Pferdeflusse auf angeschwemmtem Boden, c. 200 — 300' hoch. Auch von Wilhelms erhalten. 617 4. Th. divaricatnin Jan ap. M. et K. Deutschi. Fl. p. 285. Grisebach vereinigt (spie. fl. Ruin, et Bith. II. p. 323.) diese Art mit der vorigen; sie unterscheidet sich je- doch durch glatte Blattränder und Stengclkanten. Sehr häu- fig im Belgrader Wald bei Konstantinopel auf Kalkboden, c. 500' hoch. In Wäldern der letzten Ausläufer des untern Kaukasus in Tatarisch -Grusien auf Porphyr, c. 2500/ \hoch. In Wäldern des südlichen Daghestaus auf Mergel- und Kalk- boden, 500—1500' hoch. Von Dr. Thirke aus der Um- gegend von Brussa erhalten. 5. Th. rainosuin Hayne in Schrad. journ. 1800. p. 30. t. 7. In der Kurniederung auf Mergel- und Lehmboden in Schirwan bis 500' hoch, in Tatarisch - Grusien auf Porphyr und Kalk, c. 800' hoch. In den Hochgauen Bambaki und Schuragel auf Trachyt, 4000 — 5000' hoch. 6. Th. alpinum L. cod. No. 1689. Auf dem Rücken des politischen Gebirges mit Urgesteinunterlage , 8000 — 9000' hoch. B. Unibracteata Koch syn. ed. 2. p. 718. 7. Th. elegans Roch. pl. banat. t. 4. f. 11. Im Banat auf Jurakalk. Iianrineae. Die LorbeerpQanzen, deren man bis 400 kennt, kom- men nur ausnahmsweise ausserhalb der Tropen vor. Am Meisten ist das tropische Amerika repräsentirt, da hier über die Hälfte aller bis jetzt bekannten Laurineen vorkommt. Ostindien und seine Inseln, namentlich Java, besitzen über 150 Arten, von denen 3/5 auf dem Festlande und 2/5 auf den Inseln wachsen. Die 13 neuholländischen Arten sind wohl ebenfalls nur auf die Tropen beschränkt. Auffallend ist der 618 Mangel ein Laurineen , namentlich im heissen Afrika, von wo mau noch gar keine Art kennt. Vom Vorgebirge der guten Hoffnung kennt man 2 Arten und ebenso von Nord- afrika. Reicher sind die zu Afrika gehörigen Inseln, da aus dem sonst so unbekannten Madagaskar uud den Maskarenen doch 8 Arten beschrieben sind. Aus den Inseln westlich von Afrika kennt man 4. Nordamerika ist von den ausser- tropischen Ländern noch am Reichsten, denn es besitzt 11 Arten. In Betreff Asiens kennt man noch 6 Arten aus Hin- terindien und 16 aus China und Japan. Der Orient besitzt mit Südeuropa und Nordafrika nur einen Repräsentanten, den gewöhnlichen Lorbeer. Er bildet nie, wie der Kirschlorbeer, die pontische Alpenrose u. s. w., Unterholz, sondern liebt die Sonne und wächst als selbstständiges Gebüsch oder auch mit anderen Sträuchern in Hecken, Zäunen u. s. w. Laurus iNees in Wallr. pl. As. rar. II. p. 61. JL. noMlis L. cod. No. 2915. Sehr häufig in der Um- gegend von Konstantiuopel und am Bosphor auf Mergel und Kalk bis zu 800' Höhe. Auf der Nordküste Kleinasiens auf Augitporphvr, aber nicht hoch, kaum bis 1000' aufsteigend, dann sich nordöstlich an der Küste fortsetzend, aber schon seltner auftretend , bis er sich in Gurien verliert. In Miugre- lien und Imerien, so wie im ganzen Rion- Bassin habe ich den Lorbeer nirgends beobachtet, obwohl er von mehreren Reisenden und namentlich von Russen als ganz gewöhnlich dort wachsend angegeben wird. Ich fand nur in dem soge- nannten Kronsgarten in Kutais, dem Hauptorte Imeriens, einen schönen Baum, der aber angepflanzt war Das Vor- kommen des Lorbeers in Abchasien , wo er auch als wild- wachsend angegeben wird, möchte ich ebenfalls bezweifeln. 619 Der Botanik eben nicht sehr kundige Reisende verwechselten ihn wohl in der Regel mit dem Kirschlorbeer. Cytineae. Aus der höchst interessanten Klasse der Wurzelschma- rotzer oder Rhizanthcen besitzt der Orient nur einen Re- präsentanten aus der kleinen Familie der Cytinccn, Cytinus Hypocistis L., eine Art, welche auf den Wurzeln der dorti- gen Cislen schmarotzet und, so viel ich weiss, bis jetzt nur am Fusse des bithynischen Olymp beobachtet wurde. Häufi- ger kommt die Pflanze in der europäischen Türkei vor. Die drei übrigen Cylineen wachsen in Südafrika. Cytinus L. cod. No. DCXLVI. C. Hypocistis L. cod. No. 6975. Durch Dr. Thirke vom Fuss des bithynischen Olymp erhalten. Aristolochiaceae. Man kennt bis jetzt über 100 Arten aus dieser Familie, von denen 3/3 in der neuen Welt vorkommen nnd sich haupt- sächlich in den heissen Ländern concentriren. Während un- ter den Tropen daselbst fast die Hälfte aller Aristolochia- ceen vorkommt, kennt man bis jetzt aus Nordamerika, und zwar vorherrschend aus den südlichen Staaten, nur 16. In der allen Wrelt wachsen die meisten Arten in den Ländern auf beiden Seiten des Mittelmeeres und auf den darin liegen- den östlichen Inseln, denn man hat daher bereits 12 beschrie- ben. Mit Ausnahme der Küsten, ist der Orient weit ärmer, und zählt nur wenige Arten. In Ostindien hat man bis jetzt 8, auf seinen Inseln 6 und in Hinterindien erst 1 Art gefun- den. Aus Japan und China kennt man 4, aus Syrien 1, aus Neuholland 2 und von den Maskarenen 2 Arten. 620 Von den 6 Arten, die man bis jetzt in den nördlichen Ländern des Orientes beobachtet hat, habe ich selbst mir eine einzige, jl. Clematitis L., gesammelt, während die beiden ande- ren hier aufgeführten mir durch Dr. Thirke aus der Umge- gend von Brussa mitgetheilt wurden, -d. Clematitis L. wächst an der Nordküste Kleinasiens, namentlich im Paschalik Tre- bisond ausserordentlich häufig, zieht sich aber in den Thälern nur wenig aufwärts. Im Iuuenlande habe ich unseren Oster- luzei nirgends gesehen. Aristolochia L. cod. No. MCXVI. 1. A. Clematitis L. cod. No. 6965. Allgemein an der Küste auf dem Sande sowohl, so wie an Abhängen, an Zäu- nen und in Hecken. Auch von Dr. Thirke aus der Umge- gend von Brussa erhalten. 2. A. pallida Willd. spec. plant. IV. p. 164. Von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa gesammelt. 3. A. hirta L. cod. No. 6966. Auf gleiche Weise von Dr. Thirke bei Brussa beobachtet. Asperifolia , Ranliblättler. Die bis jetzt bekannten Arten dieser Familie sind zwar über die ganze Erde verbreitet, jedoch so, dass sie sich stets in bestimmten Formen auch in bestimmten Länderkom- plexen concentriren. Es bezieht sich diese Concentration nicht allein auf die Abtheilungen, sondern auch auf die Ge- schlechter, doch so, dass bei den grösseren einige Arten auch anderwärts als einzige Repräsentanten vorkommen. So hat z. B. Onosma seine Arten im östlichen Europa, im Oriente und Aegypten concentrit, denn es kommen daselbst 40 Arten vor; ausserdem wächst aber 1 Art im Mittel-, 1 im westlichen Europa, 2 in Ostindien und 3 in Sibirien. 621 Man kennt bis jetzt gegen 1200 Arten, von denen % allein in den hcissen Ländern Süd- und Mittelamerika' s und fast eben so viele in den gemässigten Lündern der alten Welt vorkommen. Es sind aber wiederum die Borragineae (s. str.), die zu V4 der Gesammtmasse in den letzteren, die Ehrclieae und Cordcae hingegen, die zu }L in den erstereu wachsen. Von genannten beiden Abtheilungen wächst nur Tournrfortia Arguzia R. et S. als einziger Repräsentant in Europa und im Oriente, T. micranthos (Onosma) Pall. in Sibirien. Nächst genannten Länderkomplexen sind Ostindien mit seinen Inselu und die Südspitze Afrika's an Ranhblättlern reich, denn im erstem wächst 1/10, im letztern fast 1Jl^. Besonders arm sind Nordamerika und Nenholland (kaum mit •/so)- Japan und China scheinen noch weniger vertreten zu seyn, denn man kennt von dort nur 6 Arten. Dass von Cen- tralasien kaum 10, von Mittelafrika ebenfalls nicht mehr be- kannt sind, hat wohl hauptsächlich seinen Grund in der ge- ringen Kenntniss beider Länderkomplexe. Betrachten wir zuerst die alte Welt, wo die Länder auf beiden Seiten des Mitlelmeeres am Reichsten vertreten sind. Die Zahl derselben beträgt über 300. Sie concentriren sich aber wiederum mehr im Osten, uud sind in der europäischen Türkei und hauptsächlich in den kaukasischen Ländern und in Kieinasien vertreten. Auch aus Sibirien kennt man 80 Ar- ten. Nördlich von den Alpen und vom schwarzen Meere nimmt ihre Zahl allmählig ab. Was die einzelnen Gruppen der der alten Welt vorzugs- weise angehörenden Bortaginccn anbelangt, so wachsen die 9 Cerinlheen nur iu Europa und im Oriente, mit Ausnahme von ein Paar Arten, die auch nach Nordafrika übergehen. Von den 100 Echieen kommt kaum J/3 in genannten Ländern, 622 fast 2/3 hingegen auf der Südspitze Afrika's vor. Auch die im Nordwesten Afrika'9 liegenden Inseln ernähren 15 Echieen, während man sonst nur noch 2 aus Syrien und Arabien und 1 aus Nordamerika kennt. Von den 107 bekannten Anchuseen sind Nonnea3 Bar- rago , Sj/mphytum und Lycopsis vorzugsweise iu Osteuropa und im Oriente zu Hause, während Anchusa sich in Süd-, zum Theil auch in Mittel -Europa concentrirt. Die gemäs- sigten Länder der alten Welt besitzen ohne Sibirien 7, die- ses 5 Arten. Ausserdem wachsen 4 in Ostindien, 1 iu Abys- sinien, 5 in Südafrika und 4 in den heissen Ländern Ame- rika's. Cynoglosseen kennt man 230 Arten, von denen fast die Hälfte in Europa und im Oriente wächst; doch hat auch hier wiederum der letztere und Osteuropa die meisten. Nach Afrika gehen wenige Arten über. Nächsldem kommt Sibi- rien mit gegen 70 und das warme Amerika mit fast 40 Arten. Ostindien hat 27, Nordamerika 15, Neuholland 11 und Süd- afrika 7 Arten. Ausserdem wachsen endlich noch 4 in Abys- sinien, 3 auf den Maskarenen, gegen 10 in Syrien und Ara- bien, 2 in der Mongolei und 1 Art in China. Von den 228 Lilhospermecn wachsen allein gegen 140 in Europa und in dem Oriente, doch so, dass kaum 1/8 die- ser Summe im westlichen und eben so viel im mittlem Europa vorkommen. Sibirien hat gegen 40, hauptsächlich aus dem Geschlechte Mertensia. Nächsldem besitzt Nordamerika am Meisten, nämlich gegen 20 und Südamerika 17 Arten. Die übrigen Arteu wachsen zerstreut: 8 in Ostindien, 5 auf den neuholländischen Inseln, 10 auf dem Vorgebirge der guten Hoffnung, 4 auf deu im Nordwesten Afrika's liegenden Inseln und 2 in China. G23 Von den beiden Arten der Abtheilung der Rocheliaceen gehört die eine den gemässigten Ländern der allen Welt, die zweite nur dem süd'ichen Sibirien an. Was nun die He/iotropeen anbelangt, deren man bis jetzt gegen 140 kennt, so wachsen diese in der alten, wie in der neuen Welt und in gemässigten, wie in heissen Län- dern. Wiederum ist Nordamerika sehr arm, denn es besitzt nur 1 Art; dagegen wächst in den wärmeren Ländern Ame- rika's so ziemlich die Hälfte; auch aus Neuholland kennt man 13. Ostindien ist mit 16 Arten vertreten, 15 wachsen in den Ländern um das rothe Meer, eben so viel im süd- lichen Europa wud im Oriente, 11 in Sibirien, nur 2 in Nord- afrika, aber 4 im heissen Afrika und endlich 1 auf den nord- westlich von Afrika liegenden Inseln. Die beiden Abiheilungen der Ehret ieen und Cordieen kommen, wie schon gleich im Anfange gesagt, vorzugsweise in der neuen Welt vor, und zwar in den heissen Ländern Wesliudiens, Mittel- und Südamerika's von den ersleren 114, von den letzteren 144. Nächstdem ist Ostindien am Reich- sten, denn es hat 33 Ehrelieen und 26 Cordieen. Aus Neuhollaud kennt man von den ersteren 10, von den letzte- ren sogar nur 4. Dagegen sind von den Maskareneu 8Ehre- tieen, aber nur 2 Cordieen beschrieben. Das heisse Afrika besitzt von beiden 10 (4 Ehrelieen und 6 Cordieen) , die Inseln nordwestlich hingegen nur 2 und China endlich 3 Arten. Das Vorgebirge der guten Hoffnung hat 3 Ehrelieen. 2 die- ser Abtheilungen kommen, wie schon oben gesagt, in den ge- mässigten Ländern der alten AVeit vor. Merkwürdig ist, dass Nordamerika von beiden Abtheilungen gar keine Repräsen- tanten besitzt. Ehrelieen kennt man im Allgemeinen bis jetzt 176 und Cordieen 186. 624 Wenden wir uns nun der Verbreitung der Rauhblättler im Oriente zu, so findet man, dass die nördlichen Theile der dazu gehörigen Länder hauptsächlich in der neuesten Zeit in Bezug auf diese Familie erforscht worden sind. Man hat bis jetzt 218 Arten, also über 1/6 im Ganzen beschrieben, wäh- rend man nach Koch 's Synopsis kaum in Deutschland 50 Arten unterschieden hat. Von diesen 218 Rauhblättlern habe ich (mit Einschluss derer der G und eis heim. Sammlung) auf beiden Reisen 122 Arten gesammelt, so dass mir 96 ent- gangen sind. Dagegen besitze ich 27 Rauhblättler, die vor mir noch von keinem Reisenden beobachtet wurden. Von die sen 218 kommen 1 Art auf die Ehretiecn, 9 auf die Helio- tropieen, 4 auf die Cert'nlheen y 15 auf die Echieen, 58 auf die Anchuseeny 78 auf die Lithospermecn , 52 auf die Cynoglossecn und 1 Art auf die Rocheliaceen. Iu meiner Sammlung hingegen befinden sich nur 1 Ehrctieey 8 Helio- tropeeny 2 Cerintheen, 10 Echieen , 32 Anchusecn, 39 Li- thospermeen y 29 Cynoglosscen und 1 Rochelt'acce. Mit Aus- nahme von 7 Arten kommen alle deutsche Rauhblättler auch im Oriente vor. Hinsichtlich [der Gruppen siud iu Deutsch- land 1 Heliotropee , 3 Cerinthecn , 4 Echieen, 11 Anchu- seen , 20 Lithospermecn und 9 Cynoglosseen beschrieben. Was nun endlich das Vorkommen der orientalischen Aspe- rifolien anbelangt , so kommen die meisten Arten auf trock- nen Stellen, an Räudern, auf Triften u. s. w. vor, nämlich: Heliotropium ellipticum Led., H. curopaeum L., H. com- mutatum C. ;Koeh, H. suaveolcns Bieb., Echium tenue Roth , E. vulgare L. , E. plantagineum L. , E. violaceum L., E, creticum L., Anchusa italica Retz, Lycopsis ar- vensis L. 3 L. Orientalis L. , L. ereeta d'Urv.j Onosma tinetorium Bieb., O. cchioides L., 0.sericeum~Willd.y Molt- hia coerulea (Onosma) Willd.j Lithospermum incrassatum 625 Guss., L. officinale L. , Arnebiu dectnnbens (Lithosper- mum) Vent., Myosotis intermedia Lk,, M. stricta Lk., M. hispida Sclildl., M. vcrsicolor Rehb., Echinospermum mar- ginatum (Myosotis) Bieb., E. patulum Lehm., E. Lappula Lehm., E. biirbatum (Myosotis) Bieb., Asperugo procum- bens L., Cynoglossum ofßcinale L., C. pictum Ait. , Om- phalodcs stricta C. Koch und Rochelia disperma (Litho- spcrmum) L. Auf gewöhnlichen Steppen beobachtete ich: Echium al- tissimum Jacq. , E. vulgare L. , E. italicum L. , Anchusa ochroleuca Bieb., A. italica Retz, Onosma tinctorium Bieb. und O. echioides L. , auf denen des Hochlandes hingegen Onosma linearifolium C. Koch und O. sericeum Willd. Die beiden letzteren sah ich auch auf den Matten der niedrigen Gebirge und der Vorhöhen, aber ausserdem noch: Onosma stellulatum W. et K. und Cerinthe maculata Bieb. Auf den 31atten des Hochlandes wächst: Hcliotropium Carduchorum C. Koch, Myosotis syhatica Hoffm. , M. montana Bieb., Echinospermum heleracanthum Led., Caccinia Rauwolfjii C. Koch und Maltia eriantha Led. An Gebirgsabhängen findet man Heliotropium Cardu- chorum C. Koch, Onosma rupestre Bieb,, O. montanum Sibth., O. giganteum Lam., O. armenum A. DeC, Moltkia coerulca (Onosma) Willd., Amebia longißora C. Koch, Al- lanna orientalis (Lithospermum) L. , A. cordifolia C. Koch, Myosotis montana Bieb., M. involucrala Stev. , Cy- noglossum pictum Ait., C. nebrodense Guss. und C. parvi- jlorum C. Koch ; in den Thälern hingegen : Cerinthe major L., Anchusa ofjicinalis L., A. italica Reiz, Echinosper- mum heteracanthum Led., Cynoglossum montanum L. , C. nebrodense Guss., C. pictum Ait., Omphalodcs pontica C. Koch und Rindera pubescens C. Koch. 22r Bd. 5s Heft. 40 626 Im Wald und Gebüsch sammelte ich: Cerinthe major L. , C maculata Bieb., Anchusa macrophylla (Myoso/is) Bieb., hithospermum purpureo-coeruleum L., Pulmonaria angustifolia L., Mj/osotis sylvatica Hoffm. , M. densi/lora C.Koch und M. sparst flora Mik.; auf Waldwiesen hingegen: KcJiium rubrum Jacq. und Anchusa Barrelieri (Buglos- sum) All. An der Küste endlich wachsen nur sehr wenige Rauhblättler, luämlich: Tournefortia vlrguzia R. et S., Kchium violacenm L. und Myosotis peduneularis Trevir. Erste A b t h e i 1 u n g. Ehretieae DC. prodr. IX. p. 502. I. Tournefortia L. cod. No. CCVI. 1. T. %rgnzia R et S. syst. veg. IV. p. 540. T. sibi- rica L. (cod. No. 1131.) sp. pl. I. p. 141. Aus der Krim von Rogner und aus Transkaukasien von K. Schmidt und Wilhelms erhalten. Auf der Westküste des kaspischen Meeres sehr häufig, namentlich auf der Halbinsel Apsrhcron, Zweite A b t h e i 1 u n g. Hcliotropieae Endl. gen. pl. p. 646. II. Hcliotropium (L.) DC. prodr. IX. p. 532. A. Catimas A. DC. prodr. IX. p. 532. 2. II. grandiflornm Auch, in DC. prodr. IX. p. 532. H. villosum C. Koch Linu. XIX. p. 20. nee Willd. Die Bliimen- abschnitte sind hier rundlich. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt; im Guudelsh. Herbar als //. majus villosum, flore magno inodoro. B. Piptocaina G. Don dichlam. pl. IV. p. 364. 3. H. supinuia L. cod. No. 1058. Im Guudelsh. Her- bar als fl.seriphium, humifusum, tlore minimo3 somiue magno. 62? C. Euheliotropium A. DC. prodr. IX. p. 534. 4. H. Carduchorum C. Koch; Caiilis erectus, ramosus, raolliter et fere adpresse pilosus ; Folia oblonga aut ovata, acutiuscula, integerrima, adpresse pilosa, in paginae inferio- ris nervis albo -hirsuta, petiolata; Spicae conjugatae, densi- ilorae, neutiquam elongatae; Laciniae calycinae lanceolatac tu- bum corollinum pubeseeutem aequantcs aut eo minores; Stamina supra basin corollae inserta ; Stylus brevissimus, glaberrimus sed stigraate conico pubescente longiore coronatus ; Nuculae gla- briusculae, rugulosae. Scheint dem H. pallens Del. pl. afric. Caill. p. 69. t. 64. f. 4. sehr nahe zu stehen, vielleicht sogar mit ihm identisch zu seyn. Diese Pflanze soll aber verlän- gerte Aehren haben. In der Ebene von Musch am Fuss der südlichen Gebirge, c. 4000/ hoch, auf Glimmerschiefer. Im Tsehorukthale bei Artwin auf Meiaphyr und Thonschiefer, c. 2500' hoch. 5. H. ellipticum Led. ex F. et W. ind. IV. sem. hört, petrop. p. 38. Meine Exemplare stimmen mit einer von Les- sing wahrscheinlich in Sibirien gesammelten Pflanze, die Ledebour für acht erklärt und sich im Berliner Herbar be- findet, fast vollständig überein, und weichen nur dadurch von der gegebenen Diagnose ab, dass hier fein runzliche und schwärz- liche Nüsschen und feinbehaarte Narben vorhanden sind. Im Gaue Daikh auf buntem Mergel, c. 4000' hoch. 6. H. europaeuin L. cod. No. 1057. In Grusien, na- mentlich in der Umgegend von Tiflis auf Kalk und Mergel, 800—2000' hoch. 7. H. commutatuin C. Koch; Caulis erectus, ramosus, pubesceus; Folia pubescenti-scabra, petiolata integerrima, oblonga aut ovalia, inferiora obtusiuscula, superiora aeu- tiuscula; Calycis laciniae lineares, plerumqne villosae, tubum 40 * 628 corollinum villosum aequantes aut eo rix majores; Stamina infra medium tubiim inserta; Stigma stylo rix majus, basi latissi- ma et subito attenuata instrnctum, ceterum lineare, ex apice 5-deutatum; Nuculae glabrae, ruguloso -verrucosae. Mit H. europaeum L. hat es allerdings gleichen Habitus, allein die- ses besitzt eine nicht wollige, sondern eine einfach behaarte Kronenröhre, einen sehr kurzen Griffel, dagegen aber eine ver- längerte Narbe und schwärzliche , kurz - und feinbehaarte und fast um die Hälfte kleinere Nüsschen, die sich auch leichter trennen, als bei H. commutatum, wo sie mehr oder weni- ger zusammenhängen. In Grusien und Schirwan auf Kalk- nnd Mergelboden, 400 — 1500' hoch, sehr häufig, und stets als H. europaeum L. angegeben. In der armenischen Pro- vinz Armenien auf Trachytboden, 2700 — 3000' hoch. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke erhalten. Ausserdem sah ich noch Exem- plare aus der Umgebung von Fiume und Algier. 8. H. suaveolens Bieb. fl. taur. cauc. III. p. 116. Ans Grusien von Wilhelms erhalten. Im frühern Chanate Scheki auf Kalkboden , c. 2500' hoch. 9. H. canescens C. Koch in Linn. XIX. p. 21. nee Mnch., Hoffmannsegg et H. B.K. Aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten. Dritte A b t h e i 1 u n g, Rorrageae DC. prodr. X. p. 1. Erste Gruppe. Cerintheae DC. in Meisn. comm. p. 187. III. Cc rint he L. cod. No. CIC. 10. C. major L. cod. No. 1102. In Daghestan auf Kalk- uud Mergelboden, 500 — 800' hoch , im nördlichen gebirgigen Schirwan aufMolassc und tertiärem Kalk, 1500— 2000' hoch. Im Gaue Artanudsh auf sekundärem Kalk, 2500', in zum Gaue Sbcr gehörigen Tschabantzthale auf Urgestein und Por- phyr, c. 5500' hoch. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. 11. C inaciilata Bieb. 11. taur. cauc. 1. p. 134. Schi- häutig in ganz Grnsien auf tertiärem Kalk und Mergel, aber auch auf Trachyt, 800 — 3000' hoch. In der armenischen Provinz Eriwan am Ostfusse des Alagäs auf Basalt und im Gaue Daratschitschak auf Trachyt, 3000 — 4500' hoch. Aus der Krim von Rogner erhalten. Zweite Gruppe. Eehieae DC. in Meisn. comm. p. 281. IV. Echium L. cod. JNo. CCIV. A. Holost igma , Stigma bicapitatuin. 12. E. rubrum Jacq. 11. anslr. V. app. p. 27. t. 7. In Daghestan und zwar im frühem Chanale Kuba in der JNahe des Ssamnr auf Kalk, c. 1000' hoch. In Grnsien allgemein auf Kalk-, Molasse-, Mergel- und Porphjrboden, 500 — 1500' hoch. 13. E. tenue Roth cat. bot. II. p. 16. Bei Trebisond auf Augitpornhyr bis zu 300' Höhe; im Gane Sber auf Porphyr und Kalk, c. 4000' hoch. 14. E. linearifolium C. Koch; E. papiilosum C, Koch Linn. XVII. p. 307; Canlis erectus, setoso-hispidus, ramo- sns; Folia radicalia elongata, lineari-oblanceolata , in pefio- tum attemiata, hispidissima, caulina elliptica, sessilia, pilis hispidis, tubercnlis insidentibus obsita; floralia linearia ant lanceolata, calyce sublongiora; Spicae in axillis solitariae ; Corolla extus pubescens, (violacea aut coerulea,) calvcc plus dnplo longior; Stylus et Slamina longe exserta; Stigma hicapitatum. Scheint dem E. longifolium Del. 11. 630 aegypt. p. 40. t. 16. f. 3. am Nächsten zu stehen, unterscheidet sich aber namentlich durch die herausragenden Staubgefässe und Griffel und durch die zweiköpfige Narbe. E. glomera- tum Poir. hat andere Blätter und mehre Aehren in den Blatt- winkeln. Im Gaue Daratschitschak |auf trachytisrh- basaltischem Boden, c. 4500' hoch. B. Schizostigma ; Stigma bifidum. 15. E. altissiumin Jacq. fl. austr. V. 35. t. 16. Bei Or- schowa im Bannte auf Bändern. 16. E. italicum L. cod. No. 1125. In Grusien sehr häu- fig auf allen dort vorkommenden Bodenarten und auf einer Höhe von 800 — 2000'. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten. 17. E. vulgare L. cod. No. 1126. Aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. 18. E. piaiitagineuiii L. cod. No. 1123. Von Dr. Thirke hei Brussa gesammelt. Bei Trebisond auf Augitporphyr bis zu 500' Höhe. 19. E. violaceum L. cod. No. 1127. Au der Küste des schwarzen Meeres bei Witzeh im Paschali k Trebisond auf Augitporphyr. 20. E. ainoemuti F. et M. ind. sein. hört, petrop. IV. p. 35. Aus Grusien vou Wilhelms erhalten. 21. E. creticum L. cod. No. 1128. Fl. gr. t. 183. Bei Konstantinopel auf Mergel- und Kalkboden. Dritte Gruppe. Anclmseae DC. in Meisn. gen. comm. p. 189. V. Nonne a Med. pltil. bot. I. p. 31. A. Orthocuryum A. DC. prodr. X. p. 28. 22. ST. setosa (Lgcopsis) Lehm. Asperif. p. 269. Bei Tiflis sehr häufig auf Mergel- und Kalkboden, c. 1200' hoch. 631 Im Gundelsh. Herbar als Puhnonaria vesicaria echii folio verrucoso, flore albo ex iusula Chio. 23. "X. flavescens (Lycopsis) C. A. Mey. Verz. kauk. Pflanzen p. 98. In Schirwan auf angebautem Boden der Höhen auf Kalk und Molasse, i. 1500' hoch. Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. Im Gaue Pertakrek auf Urgestein, c. 5500' hoch. 24. ST. lutea (Lycopsis) Lani. dict. III. p. 657. ß. parvißora Bieb. fl. taur. cauc. I. 126. Aus Gru- sicn von Wilhelms erhalten. 25. TS. alpestris (Anchusa) Stev. in Mein, de la soc. d. nat. de Mose. III. 254. Aus Grusien von Wilhelms er- halten. 26. STomiea versicolor (Anchusa) Stev, in Mein, de la soc. d. nat. de Mose. III. 254. In der Ebene Schir- wans auf Lehm- und Mergelböhen, c. 300 — 500' hoch, aber auch auf den ersten Höben auf Molasse und Kalk, 1000 bis 1500' hoch. Im Kaukasus auf Kalk, namentlich in Os- sien , 3000 — 3500' hoch. Im Gaue Hemschin, im politischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500' hoch. Im Gundelsh. Herbar als Puhnonaria artnena, ealyce vesicario, flore pur- purcoj iufuudibuliformi , foliis echii. B. Crypianthera A. DC. prodr. X. p. 29. 27. ST. iiicta (^anchusa) Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 127. Aus Grusien von Wilhelms erlialten. In der armenischen Provinz Eriwan auf trachytischein Boden, 2700 — 3000' hoch. ß. Microcarpa. Aehnelt im Aeussern mehr der 2V. caspica (Onosina) AVilld. , unterscheidet sich aber durch die breitröhrigeu Kronen und durch die schwärzlichen Nüsschcn. Im Gundelsh. Herbar als Puhnonaria vesicaria , echii folio verrucoso, llore coerulco ex iusula Lcsbo. 632 28. AT. intermedia Led. 11. ross. III. p. 111. Meine Exemplare haben schmälere Blumenkronen. Im Gaue Bam- bak im untern Kaukasus auf Trachyt, e. 4000' hoch. 29. ST. caspica (Onosma) Willd. sp. pl. I. p. 775. Aus Grusien von K. Schmidt und Wilhelms erhalten. 30. KT. pulla (Lycopsis) L. cod. No. 1114. Ans der Krim von Rogner erhalten. In Grusien auf Mergel und Kalk, c. 1200' hoch. In der armenischen Provinz Eriwan, jenseits des Araxes, auf mit Salz geschwängertem Mergel, c. 3000' hoch. Im Gaue Schuragel auf der Ostseite des Alagäs auf Basalt, c. 5500' hooh; auf den Ruinen von Ani im Pascha- lik Kars, c. 4500' hoch, auf Trachyt und Peperit. VI. Borrago (L.) A. DC. prodr. X. p. 34. II. officinalis L. cod. No. 1106. von Brnssa durch Dr. T h i r k e erhalten. 31. B. officinalis L. cod. No. 1106. Aus der Umgegend VII. Psilostemon A. DC. prodr. X. p. 35. 32. P. Orientale (Borrago) L. cod. No. 1110. In der Umgebung Konstantinopels auf Mergel und Kalk bis zu 200' Höhe. VIII. Symphytum L. cod. No. CXCVIU. 33. JS. officinale L. cod. No. 1097. ß. Lanceolatum Weinm. in Bull, de la soc. d. nat. de Mose. 1837. No. 7. p. 57. Bei Semlin an der Donau; bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 34. S. peregrinum Led. ind. sein. hört. dorp. a. 1829. p. 4. Im Gundelsh. Herbar als 5. cappadocicum , folio subrotundo aspero , Höre coeruleo. 35. S. asperiun Lepech. in Nov. act. acad. Petrop. XIV. p. 444. In Grusien auf Kalk - und Mergelboden sehr häufig, 633 500 — 2500' hoch, und von da nach dorn kaukasischen Ge- birge, so in Ossien auf Kalk und T honschiefer, 3000 — 4000' hoch. Im Norden der armenischen Provinz Eriwan auf ba- saltisch- traehytischem Boden, 45^0 — 5500' hoch. Im poli- tischen Hochgebirge im Gaue Hemschin auf Urgestein , c. 5500' hoch. 36. S. tauricum Willd. in Verh. natnrf. Fr. zu Berl. III. p. 120. t. 6. f. 1. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 37. IS. caucasicum Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 128. Sehr häufig auf jedem Boden in Grusien von 500 — 1800' Höhe; im südlichen Daghestan auf Kalkboden, 500 — 1000' hoch. 38. S. ibericimi Stev. in Bieb. fl. taur. cauc. III. p. 647. Aus der Krim van Rogner erhalten. IX. Anchusa L. cod. No. CXCV. A. Euanchusa Gris. spie. fl. Rum. et Bitli. II. p. 96. 39. A. oöicinalis L. cod. No. 1075. Häufig im Banal auf Jurakalk; bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. ß. Althsima Desf. cat. bort. par. cd. 3. p. 397. Im Banate auf Jurakalk. 40. A. obliqua Vis. ind. sein. hört, patav. 1836. p. 4. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 41. A. hyl>rida Ten. 11. nap. I. p. 65. t. 11. Bei Brussa, im Gundelsh. Herb, als Buglossum lusilanicum, cchii folio, undulato. 42. A. angustissiiua C. Koch; ereeta, superne rainosa, pilis aecumbentibus canescens ; Folia linearia, sessilia, inte- gerrima, acuta; Florcs corymbosi (an serius racemosi?); Calycis laciniae tubum ex longitudinc aequantes, lato -lineares, subito acutae, ciliatae; Corollae tubus longo exsertus; Forni- ccs subiuclusi, pilis crassis dense obsiti. Steht der A, Gme- lini Led. am Nächsten, unterscheidet sich aber namentlich 634 durch den Mangel der Tuberkel , auf denen die steifen Haare stehen. Im Gaue Hemschin im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500' hoch. Im Gundelsh. Herbar als Bu- glossum armenum s angustifolium , altissimum. 43. A. ocliroleuca Bieb. 11. taur. cauc. I. p. 125. In der Steppe Dobrutsche, südlich von der Donau -Mündung. Aus Grusieu von Wilhelms erhalten. B. Buglossum Rchb. fl. exe. I. p. 343. 44. A. italica Retz. obs. bot. I. p. 12. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgegend von Brussa von Dr. Thirke erhalten; in Grusien auf Mergel- und Kalkboden, c. 1200' hoch. ß. Azurca Mill. nach Rchb. pl. crit. f. 1229. In Grusien ziemlich häufig, doch mehr nach den Knr-Niede- rpngPH, hauptsächlich auf Mergel- und Lehmboden, 500 — 800' hoch; in der Provinz Eriwan auf traehytisch- basalti- schem Boden, c. 3500' hoch. Im Gaue Livvaneh auf Thon- schiefer, Kalk und Melaphyr, c. 2500' hoch. y. Angustifolia. In der Ebene des Araxcs in der Provinz Eriwan auf traehytischem Boden, c. 2700' hoch. S. Panicülata Ait. hört. kew. I. p. 77. Sibth. 11. gr. t. 163. In Grusien, mehr in dem ober» Kurgebiete, auf Kalk und Mergel, 1000—2500' hoch. 45. A. Barrelieri (Buglossum) All. fl. ped. I. p. 48. Bei Orschowa an der Donau im Banate. 46. A. caespitosa Lara, illustr. No. 1818. Im Gundelsh. Herbar als Buglossum perennc, humi/usuni, acaulon, echii folio aninistissirao. 635 C. Buglossoidcs Rchb. fl. exe. I. p. 344. 47. A. macrophylla (Myosotis) Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 119. Im Kaukasus, namentlich im Gaue Lctschkum, auf Porphyr und Kalk, c. 3000' hoch. 48. A. Aucheri A. DC. prodr. X. p. 49. Aus der Krim von Rogner erhalten. X. Lycopsis (L.) DC. prodr. X. p. 124. 49. Ja. arvensis L. cod. No. 1116. Häufig in der Krim auf Thonschiefer und Grünstein, ge»en das Meer, bis 1000' hoch. 50. Ja. orientalis L. cod. No. 1118. Im Gaue Sber auf sekundärem Kalk nud Porphyr, c. 4000' hoch; im Gaue Hem- schin auf Urgestein, c. 5500' hoch. Im Gnndelsh. Herbär als Bi/glossutn Orientale, flore minimo coorulco, folio an- gusto. 51. Ja, ereeta d'Urv. enum.pl. arch. p.22. scheint sich doch durch den aufrechten , nur nach oben wenig ästigen Stengel, durch weniger herausragende Blumen und durch kürzere Kolch- abschnitte von L. micrantha Lcd. zu unterscheiden. I Tschorukthal auf Porphyr und Kalk, 2000-3500' hoc! 52. Ja. micrantha Led. in Pand. Beitr. zur Naturk. I. p. 65. Im Kaukasus, namentlich in Radscha, auf Porphyr und Thonoisenstcin, c. 5000' hoch, und im ossischen Gaue Dshankom (Dschawi); in der Provinz Eriwan in der Araxes- Ebene , c. 2700' hoch , und auf dem Ostabhange des Alagäs, c. 3500' hoch, mit basaltisch- traehytischem Boden. 53. I«. variegata L. cod. No. 1118. Sehr häufig in Gru- sien auf allen Bodenarten von 500 — 2000' Höhe. Im Gaue Schurasel auf Trachvt, c. 4500-5000' hoch. m i. 636 Vierte Gruppe. Iiitliospermeae DC. in Meisn. gen. pl. p. 280. XI. Onosma L. cod. No. CC. A. Euonosma A. DC. prodr. X. p. 57. 54. O. setosum Lcd. in Panz. Beitr. I. p. 70. Aus Gru- sieu von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Im Osten Schirwans auf den letzten Mergel- und Kalkhöhen des Kau- kasus, 1000 — 1500' hoch. Im Gundelsh. Herb, als Sym- phytum crcticum echii folio angustiori , longioribus villis horridnm. 55. O. microsperimim Stev. in Hohenack. enum. pl. Tal, p. 75. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt er- halten. 56. O. tinctoriuin Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 131. In der armenischen Provinz Eriwan auf basaltisch- trachytischem Bo- den, c. 2700' hoch. Aus der Krim von Rogner erhalten. 57. O. echioidcs L. cod. No. 1005. ß. Arenarium W. et K. plant. Hung. rar. III. p.308. Von Wilhelms aus Grusien erhalten; im frühern Chanate Gendsha (Tatarisch- Grusien) auf Porphyr, c. 800' hoch. In der Krim von Rogner gesammelt.' y. Hispidum C. Koch in Linn. XVII. p. 305. Auf dem Ostabhange des Alagäs auf Basalt, c. 3500' hoch. 58. O. teimifloruin Willd. sp. pl. I. p. 775. im Gun- delsh. Herbar als Sj/mphj/tum armenum, echii folio, flore alho tenuissimo. Unterscheidet sich von O. rupcstre Bieb. wesentlich, schon durch den Habitus. Der Stengel ist ästig, die Blätter sind breiter und mit weit mehr Tuberkelu besetzt; die der Blüthe erscheinen eirund -lanzettförmig, also an der Basis breit; endlich sind die Blüthen 'sehr schmal und fast cvlinderförmis. 637 59. O. rupestre Biet*. 11. taur. caue. I. p. 132. In Grn- sicn ziemlich häufig auf Kalk, Mergel und Porphyr, 500 — 2000' hoch. Im Gaue Sehuragel auf Trachyt, c. 4500' hoch. 60. O. taurieum Willd. in Verh. naturf. Fr. zu Berl. II. p. 122. O. erectum Sm. fl. gr. t. 173. Im südlichen Da-he- stan auf Mergel, c. 2000' hoch; in der Umgegend von Kon- stantinopel auf Kalk und Mergel, 50 — 150' hoch; im Gun- delsh. Herbar als Symphytum echii folio angnstiori, radice rubra, llore luteo. 61. O. rigidum Lcd. 11. alt. I. p. 180. icon. t. 238. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 62. O. giganteum (Lam.) Led. fl. ross. III. p. 124. Im kaukasischen Hochgebirge an der grossen Militärstrasse auf Thonschicfer und Trachyt, 5000— 6000' hoch. 63. O. stellulatnm W. et K. pl. Hung. rar. IL p. 189. p. 173. In Grusien ziemlich häufig auf Mergel und Thon, 500 — 2000' hoch; in Schirwan auf demselben Boden, 300 — 800' hoch. Im Gaue Pertakrck im politischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500' hoch. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke er- halten. 64. O. arnienum A. DC. prodr. X. p. 59. Im Gaue Hem- schin im politischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500' hoch. B. Aponosfiia A. DC. prodr. X. p. 65. 65. O. scriceinn Willd. sp. pl. I. p. 774. O. clcguns C. Koch in Linn. XVII. p. 306. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten; auf der Ostseite des Alagäs auf Basalt, c. 3500' hoch; im Gaue Daratschitschak auf Tra- chyt, 4500 — 5500' hoch; im Tschorukgebiete, namentlich im Gaue Sber, auf Kalk und Porphyr, c. 4000' hoch, und im 638 Tschabantzthale auf Porphyr und Syenit , c. 5000 — 6500' hoch. ß, Gundelsheimeri C. Koch in Linn. XVII. p. 306. Im Gundelsh. Herb, als Symphytum urmenum, oleae folio argenteo, flore flavescente. XII. Moltlcia Lehm, in Verh. d. naturf. Ges. zu Halle III. 2. p. 3. 66. ME. coerulea (Onosma) Willd. sp. pl. I. p. 775. In Grusien sehr häufig auf Mergel, Kalk und Sandstein, 800 — 2500' hoch ; auf den östlichen Ausläufern des untern Kauka- sus auf Porphyr, c. 1500' hoch; im Gaue Narriinan auf Tra- chyt , c. 5000' hoch. XIII. Lithospermum (L.) Gris. spicil. fl. Rum. et Bith. II. p. 84. A. Rhytispermum Lk. Haudb. d. Kraut. II. 519. 67. I«. apoluin (Myosolis) L. cod. No. 1067. Im Gun- delsh. Herbar als Buglossum luteum, annuum, minimum. In Grusien auf Aeckern mit Kalk- und Mergelboden, 800 — 1200' hoch. 68. Ii. SiMhorpianum Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 86. L, tenuißorum Sibth. fl. gr. t. 159. Aus der Krim von Rogner erhalten. Ebenfalls auf Aeckern mit Kalk- und Mergelboden in Grusien, 800 — 1200' hoch. 69. I*. incrassatuin Guss. ind. sem. 1826. p. 6. L. ar- vense ß. Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 121. ex p. In Grusien, namentlich bei Tiflis und Elisabethopol an Wegen und Rän- dern, auch auf Aeckern mit Mergel- und Kalkboden, 500 — 1200' hoch. 70. ü. arverase L. cod. No. 1069. In den Kumiederun- gen bis über Tiflis aufwärts [häufiger als weiter oben, von 639 400— 1200' Ilolio und aufe Kalk- und Mergelboden; aber auch in Ilochgauen, so in Schuragel und Bambak auf Tra- chyt, c. 4500 — 5000' hoch; ferner an der Westseite des Ala- gäs auf Basalt, c. 3500' hoch, und im Gaue Daratschisehak auf Track) t, 4500' hoch. Auck aus der Näkc von Brussa von Dr. Thirke erhalten. ß. Jhre cocridco ; L. arvcnsc ß. Bieh. 11. taur. cauc. 1. p. 121. ex p. Im talarischen Grusicn auf Mergelboden, 500 — 800' hoch; im südlichen Daghcstan am mittlcrn Ssamur auf Kalk , c. 1200' hoch. B. Eulithospcrmutn Gris. spie. 11. Rum. et Bith. II. p. 85. 71. I«. officinale L. cod. No. 1068. Im Gaue Radscha auf Kalk, c. 4000' hoch; im tatarischen Grusien auf tertiä- rem Boden, 500 — 800' hoch; im südlichen Daghcstan auf Kalk, c. 1200' hoch; am Südufer des schwarzen Meeres bei Risa auf Augitporphyr; endlich bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 72. Ja. pui'iHirco - cocrulcum L. cod. No. 1072. In Grusien auf Kalk und Porphyr, 1000 — 1500' hoch; auf den letzten Ausläufern des untern Kaukasus auf Porphyr und ter- tiärem Gestein, 800 — 1500' hoch; aus der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke und aus der Krim von Rogner erhalten. XIV. Lithodora Gris. spie. 11. Rum. et Bith. II. p. 85. 73. Ii. fruticosa (Lilhospcrmum) L. cod. No. 1073. Im Gundelsh. Herb, als Bugtossum fruticosum^ Rosma- rini folio. Inst, rci herb. AncTiusa anguslifolia C. Bauh. Pin. XV. Pulmonaria (L.) DC. prodr. X. p. 92. 74. P. angustifolia L. cod. No. 1091. Aus Grusien von Wilhelms erhalten. 640 XVI. Amebia Forsk. H. aeg. p. 62. 75. A. decuinbens (Lithospermum) Vent. hört. Cels. t. 37. A. cornuta F. et M. ind. sem. hört, petrop. I. p. 22. Am Araxes in der Provinz Eriwan auf trachytischem Gerolle, c. 2700' hoch. Auf den ersten schirwanschen Höhen anf Kalk und Molasse, c. 1000' hoch. 76. A. longiflora C. Koch; Perennis, molliter et albo- villosa, snperne ramosa; Folia radicalia et canlina inferiora linearia, priora ad basin attenuata, reliqua sessilia; caulina superiora et lloralia ovato-lanceolata, floribus longe minora ; Calvcis laciniae oblongo- lineares, tubo cylindiico corollino dnplo breviores; Faux corollae iramacnlata ; Linibns aequalis; Stamina 3 superiora, dno inferiora, antheris oblongis fila- raento longioribus; Stigma obconicnni, einarginatuin, bilobuin- ve. unterscheidet sich von A. echioides (Lycopsis) L. durch längere und ungefleckte Blüthen, ist aber doch vielleicht mir Abart. Im Gaue Hemschin des pontischen Hochgebirges auf Urgestein, c. 5500' hoch. 77. A. echioides {Lycopsis) L. cod. No. 1117. In Ar- menien und Brussa. Im Gnndclsh. Herb, als Echioides cappadocica, Buglossi folio , flore luteo. XVII. AI Je an na Tausch in Flor. 1824. p. 234. A. Baphorrhiza A. DC. prodr. X. p. 97. 78. A. orientalis (Lithospermum) L. cod. No. 1071. Auf. der Ostseite des Alagas auf Basalt, c. 3500' hoch; im Gane Bambak auf Trachyt , c. 4500' hoch. Im Gnndclsh. Herbar als Bvglossum armenum, flore luteo. 79. A. cordifolia C. Koch ; Folia radicalia elongata, an- gustissime elliptica, caulina cordata, floralia contra cordato- lanceolata, omnia pilis albis strigosis, praeeipue ex margiui- 1ms obsita; Caulis erectus aut adscendens, ex apice ramosus, 641 aut simplex, villis albidis horizontalibus obsitus; Calycis la- ciniae laiiceolatae, albo-villosae, foliis floralibus duplo mi- nores; iXucnlae relieolatae, laeves. Aehnelt der A. orientalis (Lühospermum) L., unterscheidet sich aber dnrch den Man- gel der Drüsen. Im politischen Hochgebirge auf Urgestein, c. 5500' hoch. XVIII. Myosotis (L.) Koch sjn. p. 594. A. Eumyosotis A. DC. prodr. X. p. 105. 80. M. sylvatica Hoffm. Dentschl. Fl. I. p. 85. et. Genuina. In Grusien auf Kalk, Mergel und Mo- lasse, 800 — 1500' hoch; im gebirgigen Imerien auf Porphyr und Kalk, c. 2500' hoch; in Ossien auf Kalk und Thon- schiefer, c. 3500' hoch. Aus der Krim von Rogner und aus der Umgebung von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. ß. Semina brnnneo - olivacea. In den Gauen Perta- krek und Sber, auf Porphyr, c. 4500' hoch. y. Alpestris Schmidt fl. boh. Cent. III. No. 225. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt; auf der Hochebene Schuragel auf Trachytboden , c. 4500' hoch. 81. M. Miontana Bieb. fl. taur. canc. III. p. 116. Eine ausgezeichnete, hinlänglich von M. sylvatica Hoffm. unter- schiedene Art. Nur im Hochgebirge, und dort die lieblichste Erscheinung an den weniger grünen Abhängen unterhalb der Matten; im pontischen Hochgebirge, 6000 — 9000' hoch, auf Porphyr und Granit. 82. M densiflora C. Koch in Linn. XIX. p. 20. Unter- scheidet sich von der verwandten M. sylvatica Hoffm. dnrch die kleineren und sehr kurz gestielten Blüthen, durch die steifere Kelchbehaarung und durch die Achenien. In der Form hat die Art auch Aehnlichkeit mit der M. sparsißora Mik. 22r Bd. 6s Heft. 41 642 Auf der nördlichen Seite des politischen Gebirges auf Augit- porphyr vom felsigen Ufer des schwarzen Meeres bis zu 4000' Höhe. Im ossischen Kaukasus auf Thonschiefer und Kalk, 3000 — 4000' hoch. Von Dr. T h i r k e aus der Umgebung von Brussa erhalten. 83. 81. pontieaC. Koch; Perennis, pilis strigosis canescens, inferne dichotoma aut simplex; Folia oblouga, radicalia mino- ra; Racenius elongatiis, aphyllus; Pedicelli paululum calycc pilis patulis, uncinatis obsito longiores ; Laciniae caljcinae lan- ceolatae, serius conniventes ; Laciniae corollae parvae, ereclo- patulae; Achenia brunneo-atra, oblonga, acuta. Steht der M. sylvatica Hoffm. am Nächsten, namentlich der Alpen- form, besitzt aber trotz der Kleinheit keinen gedrungenen Wuchs, und unterscheidet sich ausserdem durch die anliegen- den Stengel- und Blatthaare und durch die kleinen Blüthen. Auch sind die Acheitien länglich und spitz, nicht rundlich. Im Gaue Hemschin auf Urgestein, c. 5500' hoch. 84. M. intermedia Lk. enum. hört berol. I. p. 164. In Grusien auf Kalk- und Mergelboden, 500 — 1800' hoch. Bei Brussa von Dr. Thirke gesammelt. ß. liithuanica Bess. in Led. 11. ross. III. p. 146. Im tatarischen Grusien auf tertiärem und Porphyr -Boden, c. 800' hoch. 85. M. strieta Lk. enum. hört, berol. I. p. 164. In Gru- sien auf Mergel und Kalk, 800 — 2000' hoch. In Ossien anf Kalk und Thonschiefer-, von Dr. Thirke bei Brussa ge- sammelt. 86. M. hispida Sthldl. in Mag. natnrf. Fr. zu Berl. VIII. p. 229. In Grusien unter denselben Verhältnissen, wie die vorige Art; ebenfalls von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. Dass Ledebour (Flora rossica III. 643 p. 147.) meine M. hispida zu M. stricto, Lk. zieht, beruht auf einem Irrthum, der in dem Verwechseln der Etiquetten beider Pflanzen seineu Grund hat. 87. M. versicolor Rchb. 11. exe. I. p. 341. In der rus- sischen Provinz Eriwan auf traehytisehem Boden, c. 2700/ hoch. 88. M. palustris Witt, arrang. br. 11. II. 225. ß. Strigulosa Rchb. 11. exe. I. p. 342. In Grusien eben so an Bächen wie bei uns, 1000 — 1500' hoch. 89. M. caespitosa Schulz 11. stargard. suppl. p. 11. Yon Wilhelms aus Grusien erhalten. 90. M. involucrata Stev. in Mein, de la soc. d. nat. de Moscou III. p. 253. Am Kasbek im kaukasischen Hochge- birge auf Trachyt, c. 5500' hoch. B. Slrophiostoma Endl. gen. pl. suppl. III. p. 78. 91. ]♦!. sparsiflora Mik. in Hopp. Taschenb. 1807. p.7i. Am Ostfusse des Alagäs auf Basalt, c. 3500' hoch, im Gau Daratschitschak auf traehytischem Boden, c. 4500' hoch; in Grusien auf Kalk und Mergel, 800 — 2000' hoch, im Ge- birgsgau Radscha auf Kalk, c. 4000' hoch, im untern Kau- kasus im Gaue Lori auf Trachyt, c. 3500' hoch; endlich im pontischen Hochgebirge auf Urgestein, 5500 — 6000' hoch. 92. M. peduneularis Trev. in Schrift, d. nalurf. Fr. zu Beil. VII. p. 147. Die Verwachsung der Aehenien mit der Gyuobasis ist eben so gering, wie in der ganzen AblheiJuug Strophlostomu , weshalb diese Art, zumal auch der Habitus dafür spricht, durchaus nicht zu Eritrichium A. DC. prodr. X. p. 122. gestellt werden darf. Am Ufer des kaspischen Meeres. 41 * 644 Fünfte Gruppe. Cynoglosseae DC. in Meisn. Comm. p. 187. XIX. E chinosp ermum Sw. in Lehm, asper. p. 113. A. Sclcrocaryum DC. prodr. X. p. 142. 93. E. Vahliaimin Lehm. Asp. p. 132. In Grusien häu- fig auf Mergel- und Kalkboden von 800 — 2500' Höhe. B. Lappvia (Mnch.) DC. prodr. X. p. 136. 94. E. patulum Lehm. Asp. p. 124. Myosotis squar- rosa Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 120. Sehr häufig durch ganz Grusien, auf allen dort vorkommenden Bodenarten, 800 — 2500' hoch; in der Provinz Eriwan, und zwar in derAraxes- Ebene auf trachytischem Boden und bei einer Höhe von 2700' im Durchschnitt. Aus der Krim von Rogner erhalten. 95. E. heteraeanthuin Led. suppl. ind. sein. hört, dor- pat. 1823. p. 3. Im kaukasischen Gau Radscha auf Kalk, 3500 — 4000' hoch; im obern Kurgebiet, im Gaue Artahan auf Trachyt, c. 5000' hoch. 96. E. Lappula Lehm. Aspeiif. p. 121. Mehr in den Niederungen Grusiens, aber auch in der grossen kaspischen Ebene auf tertiärem und angeschwemmtem Boden, 300 — 1500' Auf den letzten östlichen Ausläufern des untern Kaukasus auf Porphyr und Kalk, 800 — 1500' hoch. 97. E. marginatuui (Myosotis) Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 121. In Grusien auf Mergel und Kalk, c. 1200' hoch. 98. E. l>arl>atuin (Mt/osotis) Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 121. Keineswegs weniger häufig als die vorige Art in Grusien und Schirwan und unter denselben Verhältnissen, in der kaspischen Ebene selbst vorherrschend. In der Krim auf Thonschiefer und Diorit längs des südlichen Ufergebirges, bis zu 1000' Höhe. 645 XX. Asperugo L. cod. No. CCII. 99. A. procumbeits L. cod. No. 1111. Eben so gemein in Grusien und Sohirwan, als bei uns, und unter den näm- lichen Verhältnissen, wie die vorige Art; auch auf der Ost- seite des Alagäs auf Basalt, c. 3500' hoch. Aus dem nörd- lichen Daghcstan von Dr. Struve erhalten. XXI. Cynoglossum DC. prodr. X. p. 146. 100. C. ©fficinale L. cod. No. 1082. In ganz Trans- kaukasien ziejulich häufig und auf allen Bodenarten bis zu einer Höhe von 4000'; auch von Dr. Struve aus dem nörd- lichen Daghestan erhalten. 101. C. pictumAit. bort. kew. ed. 2. I. p. 291. Im mitt- lem Kurgebiet auf tertiärem Boden, 1000 — 2500' hoch; auch im Gebirge, so in Radscha auf sekundärem Kalk, 3500 — 4000' hoch; an der Küste im Paschalik Trebisond auf Augit- porphyr bis zu einer Höhe von 1500'; auch auf beiden Sei- ten des Bosphor und in der Umgegend von Konstantinopel auf Kalk und Mergel, bis zu 800' Höhe; endlich von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 102. C. montanuin L. cod. No. 1083. Lam. fl. franc. II. p. 277. Im südlichen Daghestan auf Kalk und Mer- gel, 800 — 1500' hoch; auf den letzten Ausläufern des untern Kaukasus, auf tertiärem Boden und auf Porphyr, 800 — 2000' hoch. 103. C. Dioscoridis Vill. fl. d. Dauph. II. p. 459. \\m Gundelsh. Herbar als C. montanum virenti folio, miuuto flore. 104. C nelirodense Guss. prodr. I. p. 216. In der Um- gegend von Trebisond auf Augirporphyr , bis zu 1500' Höhe. 105. C. iiarvifoliuin C. Koch; Caulis ramosus, villosus; Folia radicalia longe pctiolata, oblonga; caulina sessilia 646 lineari- oblougci , omnia parva villis minus crebrioribus in- strneta; Raccmus plenimque duplex, 9 — 12-florus; Calyx albo-strigosus, corollä paululum minor; Achenia parva, pla- niuscula, margine prominulo destituta; Aculei hamati. Hin- sichtlich der Achenien- Grösse ähnelt diese Art dem sehr ästigen C. nebrodensc Guss. Im politischen Hochgebirge, im Gaue Pcrtakrek auf Urgestein, c. 5500' hoch. XXII. Omphalodes Mnch. meth. 419. A. Paracaryum A. DC. prodr. X. p. 159. 105. O. strieta C. Roch in Liiin. XVII. p. 302. Steht der O. rugulosa A. DC. wohl am Nächsten, unterscheidet sich aber hinlänglich durch die steiferen und grade abstehen- den Haare des Stengels. Im Habitus ähnelt die Pflanze auch der ]M. cristata (Cynoglossum) Lata. Im Surmalv'scheu Kreise jenseits des Araxes in der Provinz Eriwan auf tra- chy tisch- basaltischem Boden, c. 2700' hoch. 107. O. pontica C. Koch; Percnnis, pluricaulis, ramo- sa, albo-villosa, sed villi caulini tuberculo piano albo in- sidentes; Folia oblonga, integerrima, radicalia petiolata, cau- lina sessilia; Racemus b- — 8-florus, deinnm elongatus, sub- seeundus; Fiores remoti , pedunculo suo minores; Calycis laciniae oblongae, denique reflexae; Nuculae denique basi et stylo solutae, ex apice styli dependentes, ovato-acuminatae, echinatae; Alae glaberrimae , laevissimae, sed margine iu- flexae, echinato -tuberculatae. Aehnelt im Habitus am Mei- sten der O. hirsuta A. DC. und O. stricto. C. Koch. Im Gaue Sber auf Porphyr und Kalk, 3500 — 4500' hoch. B. Maschida /Uhus A. DC. prodr. X. p. 161. 108. ©. scorpioides (Cynoglossum) Haenke in Jacq. Coli. II. p. 3. Aus Grusieu von Wilhelms erhalten. 64T C. Euomphalodes A. DC. prodr. X. p. 161. 109. O. cornifolia Lehm, in N. Schrift, d. Gesellsch. na- turf. Fr. zu Bcrl. VIII. p. 97. t. 5. als Omphalodes cappa- doa'ca., corui folio. XXIII. Solenanthus Led. 11. alt. I. p. 193. 110. S. Tournefortii A. DC. prodr. X. p. 164. Cyuo- glossum stamineum Desf. Ann. du nius. X. p. 431. t. 36. Im Guii d eis h. Herbar als Cynoglo*$um cappadocicutn flore miuimo, longis staininibus donato. 111. S. Bieoersteinii A. DC. prodr. X. p. 165. Cyno- glossum stamineum Bicb. fl. taur. cauc. III. p. 127. Aus der Krim von Rogner erhalten. 112. S. mollissiums {Cynoglossum) Lehm. Asperif. No. 129. Als Symphytum Orientale im Pallas'schen Herbar. Es unterscheidet sich diese Art wesentlich \onS. Biebersteinii A. DC. durch die Wurzelblätter, welche an der Basis sich allmälilig und nicht plötzlich verschmälern, durch die nicht gestielten Stengelblätter und durch den durch lange Blätter unterbrochenen und einen grossen Theil des Stengels ein- nehmenden Strauss. XXIV. Caccinia Sav. coroll. bot. (1832.) p. 1. t. 1. f. 1—6. 113. C. crassifolia (Borrago) Vent. hört. Cels. t. 100. Aus Grusien von K. Schmidt erhalten. 114. C. Rauwolfii C. Koch in Linn. XVII. p. 303. Im Gaue Lori, also im untern Kaukasus, auf Trachyt, c. 3500' hoch. XXV. Mattia Schult. Observ. p. 30. 115. ]ü. punctata A. DC. prodr. X. p. 167. Im Gun- delsh. Herbar als Cynoglossum armenum, flore roseo, pro- fuude laciniato , calyce tomentoso. 648 116. M. criantha Led. fl. ross. III. p. 173. Im Gaue Schuragel auf Trachyt, c. 4500' hoch. 117. M. glastifolia G.Don gen. syst, of bot. IV. p. 310. Cynoglossum glastifolium Willd. sp. pl. I. 764. Desf. anu. d. mus. 10. p. 430. t. 35. Im Gundelshe imer'schen Her- barium als Cynoglossum armenum, glastifolium , flore atro- purpureo. 118. M. angustifolia (Cynoglossum) Willd. sp. pl. I. p. 763. Im Gundelsh. Herbar als Cynoglossum armenum, minimum, flore campanulato, eoeruleo. 119. M. cristata (Cynoglossum) Lam. illustr. No. 1800. Im Gundelsh. Herbar als Cynoglossum armenum, Buglossi folio , fructu umbilicato , cristato. XXVI. Rinder a Fall. itin. app. I. p. 486. No. 101. t. F. f. 1. 2. 120. R. pubescens C. Koch; Erecta, ramosissima, pn- bescens; Folia iuferiora petiolata, reliqua sessilia, trapezoi- dea, aut oblongo-lanceolata, sed basi subito attenuata, inte- gerrima, tuberculis planis et pubescentia instructa; Rami stricte patentes; luflorescentia corymbuloso-paniculata; Caly- cis deusissime lanati laciniae lanceolatae, obtusae, demum tubum corollinum ex longitiidine superantes; Nuculae ovato - acumina- tae, glaberrimae, alam suam ex latitudine aecjuantes. Unter- scheidet sich durch seine Behaarung hinlänglich, und gleicht im Habitus der Cctccinia Rauwoljii C. Koch. Im poutischen Hochgebirge im Tschabantzthale auf Urgestein und Porphyr, 5000 — 6500' hoch. 121. R. corymlnilosa C. Koch. Caulis erectus, glaber- rimus, infloresceutia corymbuloso-paniculata; Folia iuferiora integcrrima, oblonga glaberrima , longepetiolata; superiora ob- longo-lanceolata aut lanceolata, sessilia; Calycis laciniae 649 lineares, lanatae, longitudine corollae tiibi; Stylus exsertus; Nnculae ovato -aeuminatae, alae suae aequilatae. Unterschei- det sich von R. tetraspis Pall. durch den Blüthenstand , der nicht traubig ist, und durch weit grössere Früchte. Hierher gehören ohne Zweifel R. tetraspis Schrenk von Latjassk und Cynoglossum laevigatum Hb. Willden. , das wahrschein- lich von Pallas stammt. Ans Grnsien von Wilhelms erhalten. Vierte Abtheilung. Rochelieae A. DC. prodr. X. p. 175. XXVII. Rochelia Reich, in Fl. 1824. p. 243. 122. R. dispcrma. (Lithospermum) L. cod. No. 1074. In Grusien auf Kalk- und Mergelboden, 800 — 2500' hoch; im südlichen Daghestan unter denselben Verhältnissen; in der Provinz Eriwau, sowohl am Ostfusse des Alagäs, c. 3500', wie in der Ebene des Araxes, c. 2700' hoch, auf traehytisch- basaltischem Boden; aus der Krim von Rogner erhalten. Verfoenaceae. Man kennt nahe -an 700 Arten dieser Familie , welche sich in den Tropen beider Erdhälften concentrirt und nach beiden Polen hin allmählig abnimmt, so dass die kalten Re- gionen im Norden und Süden keine, die kälteren Länder der gemässigten Zone auf der nördlichen Erdhälfte hingegen nur einen Repräsentanten besitzen. Verbena ofßcinalis L. scheint nördlich vom 54° n. B. nicht mehr vorzukommen, und wächst schon im nördlichen Deutschland seltner. In England erscheint sie zwar häufig, in Irland aber gar nicht. Der Standort in Schottland (Inverkeithing nach Dr. Parsons) möchte zweifel- haft sein. Desto häufiger wächst unser Eisenkraut in den 650 Ländern auf beiden Seiten des Mittelmeeres und im Oriente (nicht in Sibirien) bis nach Japan. Wie weit es sich südlich in Afrika erstreckt, wissen wir nicht; Seh im per hat es aber noch aus Adoa gesendet. Auf den Inseln nordwestlich von Afrika wächst es , eben so wie auf dem Vorgebirge der guten Hoffnung. Merkwürdiger Weise hat man es, ausser in Nepal, sonst nicht in Ostindien beobachtet; es scheint dort die Tropen zu überspringen und dann wieder in Neuholland vorzukommen. In Amerika kommt es von den vereinigten Staaten bis nach Brasilien, aber nicht so häufig, als bei uns, vor. In den wärmeren Ländern der gemässigten Zone, von den kanarischen Inseln bis an das kaspische Meer und das persische Hochland hat man Verbena supina L. beobachtet. Eine grössere Verbreitung besitzt wiederum Lippia nodiflora {Verbena) L. durch die südlichen Staaten Nordamerika^ bis nach Peru und in den wärmeren Läudern auf beiden Seiten des Mittelmeeres südlich bis nach Abyssinien und sogar Se- negambien östlich bis nach Persien. Vitex agnus castus L. hat man zwar im ganzen Oriente bis nach Persien hin- ein , aber nur in den Ländern nördlich vom Mittelraeere be- obachtet. Betrachten wir nun die Verbreitung der Verbenaccen im Allgemeinen, so sehen wir die heissen Länder Amerika' s mit mehr als % vertreten ; es sind hauptsächlich ächte Ver- benaeeen (über 300), weniger Viliceen (gegen 60), welche letztere wiederum vorherrschend in Ost- und Hiuterindien und auf deren Inseln (gegen 150) wachsen. Aechte Verbenaceen haben genannte Länder nur 7, zu denen noch 2 jLvicennieen kommen. Nordamerika besitzt 15, das südlichste Ame- rika hingegen nur iArt. Neuholland und die dazu gehörigen 651 Inseln sind mit 40, Madagaskar und die dabei, also im Süd- osten Afrika's liegenden Inseln mit 12, Südafrika mit 16 und die im Nordwest von Afrika befindlichen Inseln mit 4 Arten vertreten. Ans dem heissen Afrika kennt man bis jetzt 16, ans den Ländern um das rothe Meer 10, aus der Mon- golei nur 2 und endlich aus China und Japan 18 Arten. Was die Art des Vorkommens der 3 von mir aus dem Oriente gesammelten Verbenaceen anbelangt , so wächst Ver- bena ofjicinalis L., wie bei uns, auf Rändern und trock- nen und dürren Stellen, Lippia nodiflora [Verbena) L. hingegen kommt an feuchten Orten in der Nähe der Fluss- mündungen am kaspischeu Meere vor. Vitcx agnus castus L. sah ich auf der Südküste des schwarzen Meeres in Form kleiner Hecken. Erste Gruppe. Veroencae Schauer in DC. prodr. XI. p. 525. I. Verbena (L.) Meisn. gen. pl. p. 299. 1. V. officinalis L. cod. No. 164. In der Krim auf Thou- schiefer und Grünstem bis zu 1000' Höhe; in Grusien auf tertiärem Gestein und Porphyr, 500 — 2500' hoch; in Schir- wan auf demselben Boden, 50 — 800' hoch. Aus der Nähe von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. II. Lippia (L.) Kunth in H. et B. nov. gen. et sp. II. p. 262. 2. Ii. nodiflora {Verbena) L. cod. No. 159. Am kaspi- scheu Meer au der Mündung der Flüsse auf Gerolle und an- geschwemmtem Boden, von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 652 Zweite Gruppe. Viticeae Schauer in DC. protlr, XI. p. 620. III. Vitex L. cod. No. DCCCLVII. 3. V. agnus castus L. cod. No. An der kleinasiatischcn Küste liier und da östlich bis zum Ausfluss des Tschoruk auf Augitporphyr; von Wilhelms aus Grusien und von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. Selagineae Lindl. introd. ed. 2. p. 279. Liudley stellt das Geschlecht Gymnandra Pall. , was bisher bei den Scrophularineen und zwar in der Gruppe der Veronicecn gestanden hatte, zu den Selaginccn, (mit deneu es auch in vielen Punkten übereinstimmt, aber in eben so vielen auch wiedernin abweicht. Choisy, der Bearbeiter der Selagineen im DeCand. Prodromus, macht darauf auf- merksam, und hebt besonders hervor, dass Vegetation, Ha- bitus und Vaterland von Gymnandra Pall. durchaus von de- nen der Selagineen verschieden sind. Der frühere Staudort bei den Veronicecn^ von denen die Gymnandra-Arten durch- aus nicht so sehr abweichen, als Lindley meinen musste, möchte vielleicht später wiederum anzunehmen sein, insofern man nicht eine besondere Familie bilden will. Die bis jetzt bekannten 121 Selagineen kommen mit Ausnahme einer ein- zigen Art, die auch in Abyssinien wächst, nur in Südafrika vor, während die 7 Gymnandra - Arten in den Himalaya- ländern, auf dem armenischen Hochlande und in Nordasien wachsen. Eine Art geht von Kamtschatka auch nach Ame- rika über. Gymnandra Pall. Reis. n. d. südl. Statin. III. p. 710. No. 60. t. A. f. 1. O. stolonifera C. Koch in Linn. XVII. p. 289. unter- scheidet sich von den übrigen Arten wesentlich durch die Sto- 653 Ionen und durch die beiden nieht schmalen und nicht herab- hängenden Abschnitte der Unterlippe. G. armena Boiss. diagn. pl. nov. Orient. IV. p. 75. und in DC. prodr. XII. p. 26. (wo übrigens G. stolonffera , obgleich schon 1843 bekannt gemacht, übergangen ist) möchte nur ein nicht mit Ausläu- tern versehenes Exemplar sein. Die Blätter, welche Bois- sier ganzrandig augiebt, lässt Choisy auch gekerbt sein. Ich habe Exemplare, wo sich ganzrandige und entfernt ge- sägte Blätter zu gleicher Zeit vorfinden. In den Hochthälern im nulcrn Kaukasus auf mit Trachvt- Unterlage versehenen Matten, 3000 — 5000' hoch. Grlobnlariaceae DC. fl. franc. III. P. 427. Die kleine Familie der G lobular iaecen , aus 10 Arten be- stehend, wächst nur in Europa und zwar vorherrschend in den wärmeren Ländern und im Oriente. G. j4.lij\mm L. al- lein ist zugleich auch auf der Nordküste Afrika's vorhanden. G. salicina Lam. wächst auf den Inseln nordwestlich von Afrika. Was das Vorkommen der G lobular iaecen anbelangt, so lieben auch die des Orientes, wie die Deutschlands, fel- sige, aber bewachsene Abhänge, namentlich von Kalkbergen. Aus Deutsehland kennt man 3, von denen eine (6. nudicau- lis L.) bis jetzt noch nicht im Oriente gefunden ist, dagegen wachsen 3 im Oriente, die Deutschland fehlen. Ich habe nur 3 Arten aus den Ländern meiner Reise in die Heimath ge- bracht; von ihnen ist eine bis jetzt noch unbekannt gewesen. Globularia L. cod. No. CXVIII. 1. G. vulgaris L. cod. No. 788. Von Wilhelms ans Grusien erhalten. 2. €}. trichosanthos F. et M. ind. sein. hört, petrop. 1838. p. 36. Hinsichtlich des Habitus und namentlich der 654 Blätter steht diese Art der G. cordifolia L. näher, als der G. vulgaris L. , mit der die Blüthen am Meisten überein- stimmen. Griscbaoh hat deshalb sehr Unrecht, die G. tri- chosanthos F. et M. als bithynische Abart der G. vulgaris L. zn betrachten. Die weit grösseren und breiteren Blätter der letztern sind stets mehr oder weniger genervt -geädert, was bei der erstem nie der Fall ist. Auf dem Ostabhange des AJagäs auf Basalt und Trachyt, c. 6000' hoch. Aus der Umgegend von Brussa, wahrscheinlich vom Olymp, erhalten. 3. G. pallida C. Koch; Radicans , glaberrima; Folia ra- dicalia spathulata, uniuervia, apice emarginata et denticu- lata aiit iutegriuscula ; caulis secundarii florigeri distantia, ob- loiiga, acuminata, sessilia; Involucii phylla (aut Bracteae) ovata, acuta, interiora angustiora, ovato-lanceolata, calyce duplo breviora, hirsutiuscula; Calycis laciniae anguste lanceo- latae, aristatae, hirsuto-ciliatae, tubum corollinum longe su- perantes; Laciniae corollinae pallidae (albac aut sulphureae), lineares, 3 duabus duplo longiores. Steht zwischen der G. trichosanthos F. e M. und der G. cordifolia L. Mit der erstem hat die Art die sehr schmalen Kronabschnitte gemein, unterscheidet sich aber durch die kurzen Deckblätter. G. cordifolia L. ist am Sekundär- Stengel weit weniger beblät- tert. Aus dent.Tschabantzthale im Gaue Sber auf Urgestein und Augit- Porphyr, 5000 — 7000' hoch. §esameae DC. theor. ed. 2. p. 247. Die kleine Familie der Scsumcen kommt fast nur unter den Tropen vor, ausser denen nur Südafrika (5) und Nord- amerika (1) Repräsentanten besitzen. Die 28 Arten sind aus- serdem so vertheilt, dass die meisten (12) in den heissen Län- dern Amcrika's wachsen. Ausserdem kennt man 4 Arten aus 655 Ostindien, i Art von den Inseln des indischen Archipels und 5 Arten ans dem tropischen Afrika. Eine einzige Art, das ächte Sesamkraut, wird in den wärmeren Gegenden des Orien- tes allgemein angebaut und das daraus gewonnene Oel im iranzeu Orient zu verschiedenen Zwecken benutzt. Scsamum L. cod. No. DCCCIL. S. indicuin DC. pl. rar. du jard. de Gen. p. 18. t. 5. y. Orientale L. cod. No. 4602. In der Ebene des Araxes in der armenischen Provinz Eriwan, in den Niede- rungen im Westen des kaspischen Meeres und im Gaue Per- takrek angebaut. Acantliaceae R. Br. prodr. p. 472. Nach der neuesten Monographie dieser Familie beträgt die Anzahl aller bis jetzt bekannten Arten bereits' gegen 1500; es ist wahrscheinlich, dass sie dereinst, wenn die Erde mehr erforscht sein wird, vielleicht um das Doppelte steigen wird. Die Acanthaceen tragen namentlich zur Charakterisirung der Tropenwelt bei, während ausserhalb der Wendezirkel ihre Verbreitung allmählig sich so verringert } dass sie nur noch im Oriente durch 3, in Südeuropa durch 4, in Nordafrika durch 1, in den südlichen Staaten Nordamerika^ aber schon durch 13 Arten vertreten sind. Reichlicher erscheinen die Acanthaceen ausserhalb der Tropen auf der Südhälfte, wo Südafrika schon 1/-ts besitzt. In der Regel .herrschen einzelne Geschlechter in einzel- neu zusammengehörenden Ländergruppen vor — selbst Ma- dagaskar hat einen besondern Formenkreis in Hypoestes R. Br. — , während die Gruppen sich über die ganze Erde mehr oder weniirer "leichmässiü- verbreiten. Hiervon inachen die 656 300 Gendarusseen , von denen 3/4 in den wärmeren Ländern Amerika's wachsen, und die 16 Andrographideen , von de- nen nur eine auch in Westindien vorkommt, während sie sonst auf Ostindien beschränkt sind, wiederum eine Ausnah- me. Eben so kommen die 42 ächten Acanthaceen nur in der alten, die 80 Aphelandreen hingegen, mit Ausnahme von 5 Arten, in der neuen Welt vor. Auch für die Ge- schlechter findet hier und da, aber umgekehrt, statt, dass ihre Arten sich nirgends concentriren , sondern überall ver- breitet sind. Es gilt dieses unter andern für Adhutoda N. v. E. Was die Verbreitung der Acanlhaceen anbelangt, so hat das tropische Amerika, einschliesslich ganz Brasilien und Chili, die meisten Arten, nämlich über 2/3 und zwar: 48 Anechmacatitheen, 15 Hygropnileen ', 148 Ruellicen, 20 Barlerieen, 75 Aphelandreen, 300 Gendarusseen, 31 Eran- themeen , 47 Dicliptereen und 1 Andrographidee. Nächst- dem kommt Ost- und Hintcrindien mit den Inseln mit nahe J/j, das sich in der Weise vertheilt, dass auf die Ancchma- cantheen 39, auf die Hy grophileen 27, auf die Ruelliecn 175, auf die Barlericen 70, auf die Acantheen 7, auf die Aphelandreen 7, auf die Gendarusseen 49, auf die Eran- themecn 39, auf die Dicliptereen 60 und auf die Andro- graphideen 16 kommen. Dass Südafrika Yis Wler Acanthaceen besitzt, ist schon gesagt; es sind 5 Anechmac(.nthcen y 1 Hygrophilce , 8 Ruellieen, 15 Barlericen, 23 (über die Hälfte aller) Acan- theen, 33 Gendarusseen , 5 Kranthemeen und 10 Diclipte- reen. Die Zahl für das westliche tropische Afrika, für Ma- dagaskar und die dabei befindlichen Inseln und für die Länder am rotheu Meere ist bedeutend, wenn man bedenkt, wie wenig diese Ländergrnppen bekannt sind. Aus dem ersten 657 sind 42 (4 Anechmacantheen , 7 Hygrophileen, 6 Ruel- lieen, 8 Barlericen, 3 Acantheen s 1 Aphelandrec , 5 Gew- darusseen , 3 Eranthemcen und 5 Dicliptereen) y aus Ma- dagaskar u. s. w. 76 (2 Anechmacanthen , 1 Hygrophilee, 10 Ruellieen, 7 Uarlerieen, 1 Aphelandree , 16 Genda- russeen, 5 Eranthemcen und 34 Dicliptereen) und aus der Ländergnippe des rotlieu Meeres 74 Arten (3 anechmacan- then, 2 Hj/grophilccn , 11 Ruellieen, 15 Barlerieen , 5 Acantheen, 25 Gcndarusseen, 2 Eranthemcen und 11 />/- cliplereen) bekannt. In den übrigen Ländergruppen, wo überhaupt noch hier- her gehörige Pflanzen Avachsen, ist ihre Verbreitung sehr ge- ring. Sie ist zum Theil schon angegeben, und ich habe nur hinzuzufügen, dass ausserdem noch 22 (2 Anechmacan- then, 1 Hygrophi/ecj 6 Ruellieen, 3 Eranthemcen, 2Gen- darusseen und 8 Dicliptereen) aus Neuholland und den da- bei liegenden Inseln, 12 (1 Hygrophilee 3 2 Ruellieen , 1 Barleriee, 1 Erantncmee und 7 Dicliptereen) aus China und Japan und 1 (Gendarussce) von den kanarischen Inseln bekannt ist. Die 4 südeuropäischeu, die 1 nordafrikanische und 2 orientalische Formen dieser Familie gehören der Gruppe der Acantheen an, während noch eine Diclipteree (llyjioe- stes trijlora R. et S.) in Kleinasien und in den südlichen Ländern des Orientes wächst. Ton den 3 aus dem Oriente bekannten Acantheen habe ich nur Acanthus mollis L. und zwar auf den Ruinen einer Kapelle bei der leider zum grossen Theil verfallenen Sophien- kirche bei Trebisond gefunden. Acanthus N. v. E. in Wall. pl. as. rar. III. p. 76 u. 98. A. inollis L. cod. No. 4646. Auf dem bereits näher be- zeichneten Standpunkte. 22r Bd. 6s Heft. 42 658 Orobanclieae. Diese interessante Familie concentrirt sich in der ge- mässigten Zone der nördlichen Erdhälfte, doch so, dass in- nerhalb dem 30. nud 50.° N. B. die meisten Arten wachsen. So kommen selbst in dem gemässigten England nur 8 Oro- bancheen vor. Aus Mittel- und Südamerika kennen wir eben so wenig eine Art, wie aus Neuholland und den anderen da- selbst herumliegenden Inseln. Java hat deren 3, und von der ostiudischen Ländergruppe haben die nördlichen Gegenden am Fusse des Himalaja noch die meisten; trotz dem besitzt sie im Ganzen nur 11 Arten. Merkwürdiger Weise ist noch keine Art aus China und Japan beschrieben, obwohl genannte Länder, das eine zum grossen Theil, das andere ganz zwi- schen den oben näher bezeichneten Breitengraden liegen. Von Afrika ist der Norden am Meisten (mit 14 Arten) vertreten, während das Kap 2 Arten besitzt. Auch aus Senegambien ist eine Art beschrieben. Die Länder rings um das rothe Meer, namentlich Arabien und Aegvpteu, haben uns bis jetzt 8 geliefert. Von den Iuseln nordwestlich von Afrika kennen wir 4 Orobancheen. Europa besitzt die meisten bekannten Arten dieser Familie , nämlich 83 ; viele von ihnen wachsen auch im Oriente und in Nordafrika, breiten sich aber selbst noch weiter aus, nämlich nach Sibirien und nach den Län- dern am Himalaja. Aus den nördlichen Ländern des Orien- tes sind 52, aus Sibirien endlich 18 bekannt *). Die Ge- *) Nach DeCandolle's Prodromus wächst aber kaum mehr als die Hälfte in Sibirien ; es ist zu bedauern, dass die Bearbeiter dieses so verdienstlichen Werkes grösstentheils bei der Angabe des Vaterlands sehr ungenügend gearbeitet und namentlich un- sere beiden Journale: Linnaea und Flora kaum benutzt haben. 659 sammtsumnie «aller beschriebenen Orobanchecn beträgt nach der neuesten Monographie über anderthalb hundert ; man rauss aber bedenken, dass ein sehr grosser Theil der Arten später sich kaum als Abarten herausstellen wird. Von den 52 orientalischen Orobanchecn habe ich nur 28 gesammelt; 11 sind jedoch darunter, die entweder neu sind oder wenigstens bis dahin weder auf dem kaukasischen Isth- mus, noch in Armenien und Kleinasien beobachtet wurden. Aus Deutschland hat Koch in seiner Synopsis 26 Arten, von denen 14 zu gleicher Zeit im Oriente wachsen, beschrieben. Was das Vorkommen der von mir gesammelten Oroban- cheen anbelangt, so sind die Arten dieser Familie zunächst von den Pflanzen abhängig, auf deren Wurzeln sie schma- rotzen. Man findet demnach auf Seppen: Phelipaea ramosa (Orob.) L., P. lanvginosa C. A. Mey., P. arenaria (Orob.) Borkh, Orobanche Epithymum DC. und O. caryophylla- cea Sm. , auf trocknen, unfruchtbaren Stellen hingegen: P. Mutelii Fr. Schultz, P. macrantha C. Koch, P. longi/lora (Orob.) Pers.j P. arenaria (Orob.) Borkh. ß. clonguta, P. armena C. Koch, Orobanche alba Steph., O. Epithymum DC. ß. ferrugineu , O. vulgaris DC. , O. rubens Wallr., O. caryophyllacea Sm., O. connata C. Koch und O. co- mana Wallr., im Schatten endlich Orobanche Hederae Dub. und O. lucorum AI. Braun. Im Gebirge sind die Oroban- cheen weit seltner, und ich sammelte nur in fruchtbaren Hochthälern O. stigmatodes Wimm, , O. alpigena C. Koch und Phelipaea syspirensis C. Koch , aber in Wäldern Anoplon coccineum ( Phelipaea ) Pers. und Lathraea Squamaria L. ß. major. 42*. mo I. Phelipaea C. A. Mey. in fl. alt. II. p. 459. A. Trionj/chion Wallr. diask. Orob. gen. p. 85. 1. P. ramosa (Orobanche) L. cod. No. 4592. Oroban- che ramosa des Gundelsh. Herbars. In Ciskaukasien auf tertiärem Boden, 800— 1200' hoch. 2. P. Mutclii Fr. Schultz in Mut. 11. frauc. IL p. 353. Atl. snppl. t. II. f. 5. Mit Unrecht bildet Mutel die Krön- abschnitte ganzrandig ab. Phelipaea caesia Gris. spie. 11. Rum. et Bith. II. p. 59. möchte Wahrscheinlich, Orobanche minor coerulea Buxb. Cent. III. t. 1. f. 2. auf jeden Fall hierher gehören. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. In der Kur-Niederung auf der Wurzel von Beifuss. 3. P. macrantha C. Koch in Linn. XVII. p. 219; Sca- pus simplex aut superne ramosus, glabriusculus_, siib squa- mis patentibus et superne puberulus; Squamae glabriusculae ; Spica densa; Bräctcae nervosae , ovato- aut oblongo-lanceo- latae nt Calyx et Bracteolae glanduloso-pubescentes, lacinias calycinas Iriangulari-lanceolatas aequantes aut iis breviores; Bracteolae lineares, calyce breviores; Corolla puberula, ca- lyce triplo longior, rectiuscula, im dio coustrieta, fauce mi- nus inflata, lobis ovatis, ciliatis; Stamina glaberrima , corolla duplo breviora; Antherarum margines villosi; Stylus gla- briusculiis, stigmate bicapitato. Scheint hellviolett zu blühen, obwohl die Bliithen getrocknet eine gelbe Farbe besitzen. Steht zwischen O. Hohenackcri Reut, und O. tricholoba Reut., die beide wahrscheinlich sogar hierher gehören möch- ten. Die erstere besitzt unbehaarte Staubbeutel , die letztere einen drüsigen Kelch und längere Kelchabschnitte. Sie hat aber auch eine grosse Verwandtschaft zu O. indica G. Don., namentlich wegen der grossen Bliithen, unterscheidet sich 66 I jedoch durch die dichte Aehrc. Auf dem Salzmergel bei Kulp in der russisch -armenischen Provinz Eriwan, c. 3200' hoch. ß. Venosa; Bracteae plurinerves, ovato-lanceolatae vi Bracteolae lineares tuhum campanulatum , quadrifiduin, \ix puberulum, venoso -nervosum paululum superantes; Apex laci- niarum calycis triangulari-lanceolatarum vix dimidium corol- lae tubum attiugentes; Spica laxiuscula. Diese Abart scheint sich allerdings der O. indica G. Don zu nähern, un- terscheidet sich aber von dieser hauptsächlich durch den Kelch und die Brakteen. Vielleicht thut man nach dem Bei- spiele Ledebour's (11. ross. III. p. 313.) am Besten, O. indica G. Don, O. Mutclii Fr. Schultz und O. Hohenuckcri Reut, nur als Abarten der O. ramosa L. zu betrachten und ihnen dann noch O. macrantha C. Koch hinzuzufügen. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 4. P. longiflora (Orobanche)Pcrs. syn. plant. II. p. 181. In der Ebene des Araxes der eriwau'schen Provinz, 2700 — 3000' hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 5. P. lanuginosa C. A. Mey. in Led. fl. alt. II. p. 460. icon. pl. fl. ross. t. 377. Auf den Steppen im Gaue Da- ratschitschak, 4500' hoch. Aus der Krim von Rogner er- halten. 6. P. arenaria (Orobanchc) Borkh. in Roem. n. Mag. I. p. 6. Im südlichen Daghestan, c. 800' hoch. Aus Gru- sien von K. Schmidt; aus der Krim von Rogner er- halten. ß. Elongata ; Orobanchc arenaria Var. Reich, icon, bot. Cent. VII. f. 931. Crispulo-pubescens, simplex; Scapus elongatus, simplex, sulcatus, inferne distanter, superne dense spicatus; Squamae paene omnes floriferae, ovato-lanceolatae, calyce breviores; Bracteolae lineares, basin laciniarum calycis 662 lanceolatarum attingentcs; Calyx postice ad basin fissns, 4-, raro 5-fidus; Corolla medio coustricta, cnrvata, violacea; Laciniae labii inferioris oblongae, superioris ovatae , oranes erectae; Fiiamenta glabcrrima, sed raargo loculorum antherae yillosus; Stylus stamina loiige siiperans, emergens, glandu- losus. Unterscheidet sich dnrch die Grösse von der Haupt- art, aber auch dadurch, dass der Griffel die Antheren über- ragt. In der Ebene des Araxes 3 c. 2700' hoch. 7. F. coerulea (Orobanche) Vill. bist. d. pl.de Dauph. p. 406. Von Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. 8. P. syspirensis C. Koch; Simplex aut ex basi ramo- sa, puberula; Squaraae et Bracteae oblongo-lanceolatae; Bracteolae lineares, bracteas et lacinias lanceolato-angusta- tas calycis quadrifidi aeqnantes; Corolla curvatula aut ere- ctinscnla., sub medio constricta, ex parte superiori infundibu- liformis; Labium superius emarginatum ; Lobi labii inferioris ovati , ciliati, subaequales, denique reflexi; Fiiamenta glaber- rima; Antherae loculorum roargines villosi; Stylus glandulo- siusculus, staminibus longior; Stigma retusum, bilobum. Be- sitzt die grossen Blüthen und die dichte Aehre der P. coeru- lea (Orobanche) Vill., hat aber einen 4 -spaltigen Kelch und länglich- (nicht eirund-) lanzettförmige Deckblätter. Im Tschabantzthale des Gaues Sber, c. 5500' hoch. 9. P. lavandulaee» (Orobanche) Rchb. pl. crit. Cent. VII. p. 935. Qrobanclic Schultzii Mut. fl. franc. Atl. suppl. t. IL f. 2. ß.Klegans; Ramosiuscula, lanuginosa; Squamae ovato- lanceolatae, gemmas steriles aut ramos fulcrantes, crebrae; Bracteae albo-lannginosae, calyce nervoso puberulo minores; Bracteolae lineares, cum calyce saepe ex parte inferiori con- natac; Calyx postice fissus aut integriusculus, irregulariter 663 5 — ölitlus et dentatus, laciiiiis lanceolato-subulatis; Corolla atro-violacea, supra germen constricta, curvato- falcata, in- flata, laciuiis subaequalibus , ovatis , pilis articulatis, violaceis externe et interne vestitis; Filamenta glaberrima; Antherae ex margine loculorum villosae, acutae; Stylus glaber. Unter- scheidet sieh nur durch etwas grössere Blüthen und den eigentümlichen Kelch. Interessant ist, dass hier die eine oder die andere Brakteole bisweilen bei der Verwachsung der Kelchblätter in das Innere der Kelchröhre gekommen ist. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. B. Cistanche Lk. et Hoffni. fl. port. I. p. 319. 10. P. armena C. Koch in Linn. XVII. p. 291. In der Ebene des Araxes in der russisch - armenischen Provinz Eri- wan, 2700' hoch. II. Or ob an che C. A. Mey. fl. alt. II. p. 450. 11. O. alba Steph. in Willd. sp. pl. 111. p. 450. Buxb. Cent. III. t 2. O. colorata C. Koch in Linn. XVII. p. 291. Unter dem Namen O. alba Bieb. habe ich in den verschie- denen Herbarien hauptsächlich Abarten der O. Epithymum DC. gesehen. Selbst die Exemplare von Bieb erst ein und Ledebour des Berliner Herbariums sind andere Arten, die mit O. alba Steph. gar keine Aehnlichkeit haben. Im Wilr- deuow'schcn Herbar (No. 11600.) ist von den 7 Blättern viel- leicht nur das Exemplar auf Blatt 1 richtig. Auf Blatt 2 und wahrscheinlich auch 7 ist O. vulgaris DC. Blatt 3 und 4 ent- halten Varietäten der O. Epithymum DC. , Blatt 5 hingegen O. comana Wallroth. So möchte auch die O. alba in Rei- chenbach's Iconographie (Cent. VII. f. 912.), welche nach einem kaukasischen Exemplar angefertigt wurde, zur O. Epi- thymum DC. gehören. Grisebach hat das Verdienst, auf 664 diese Verwechselungen zuerst aufmerksam gemacht zu haben, indem er an der Buxbaum'schen Abbildung, als der Grund- lage der O. alba, festhält. In der Ebene des Araxes, die 2700' im Durchschnitt hoch liegt, gesammelt. 12. O. pruinosa Lapeyr. snppl. p. 87. Aus der Krim von Rogner erhalten. 13. O. Epitliymnni DC. fl. franc. III. p. 490. Im südli- chen Daghestan, c. 800' hoch. ß. Sordida, unterscheidet sich durch schmutzig- braun- gelbe Blüthen nnd dass sie auf Leguminosen-Wurzeln schma- rotzet. Ebenfalls im südlichen Daghestan. y. Ferruginea C. Koch in Linn. XVII. p. 291. unter- scheidet sich von der Hauptart durch gedrängtere, Blüthen und durch weit schmälere, lanzettförmige Kelchblätter. O. alba Rchb. icon. bot. Cent. VII. f. 912. gehört ohne Zweifel hier- her und nicht zu O. leucantha Gris. , die sich durch weisse und unbehaarte Blüthen unterscheidet. Was Reichenbach sonst nach deutschen Exemplaren als O. alba (f. 913 u. 914.) abbildet, gehört wahrscheinlich ebenfalls in den Formenkreis der O. Epithymum DC, obwohl Grisebach Fig. 913 zu seiner neuen Art O. Bartlingii, die in DeCand. Prodro- mus übergangen ist, zieht. In der Ebene des Araxes, c. 2700' hoch; von Wilhelms aus Grusien erhalten. Im Tschabantz-Thale des Gaues Sber, c. 5500' hoch. 14. ©. antirrhina Reut, in DC. prodr. XI. p. 21. 0. Epithymum ß. grandißora Rchb. icon. bot. Cent. VII. f. 889. 0. Epithymum C. Koch in Linn. XIX. p. 26. Aus Grusien von Wilhelms und aus der Umgegend von Brussa durch Dr. Thirke erhalten. 15. O. vulgaris DC. fl. franc. III. p. 489. ß. Comosa; aus Grusien von K. Schmidt erhalten. 665 y. Grandißora Rchb. icon. bot. Cent. VII. f. 895. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 16. O. rubens Wallr. diask. Orob. gen. p. 46. O. clalior Rchb. icon. bot. Cent. VII. p. 901. 902. In der Nähe von Derbend am kaspischen Meere. 17. O. elatior Sutt. in Transact. of the Linn. soc. IV. p. 187. t. 17. Ans der Umgegend von Temirchanschura im nördlichen Daghestan von Dr. Struve erhalten. 18. O. stigmatodes Wimm. Fl. v. Schles. p. 280. Im politischen Hochgebirge, im Gaue Hemschin, c. 5500' hoch. 19. O. quadrifida C. Koch; Scapus, Squamae, Bracteae et Sepala pilis furfuraceis albis deuse vestita ; Bracteae lau- ceolatae, corollam vix superantes; Sepala connata, latissima, quadrifida, laciniis mcdiis elougatis, exteriorifous brerioribus, dentiformibus aut obsoletis , tubum corollinum aequantia ; Co- rolla patula , snbrecta, superne curvatula, tubuloso-campa- nulata; Labium siiperius bilobuni, labio inferiori paululum ma- jus, laciniis omnibus denticulatis ; Stylus et Stamina supra basin inserta, ex parte inferiori villosa. Hinsichtlich der laxen Bliithen und der Blüthenform steht diese Art der O. Hederae Dub. (0. barbata Rchb.) am Nächsten, und gehört mit die- ser in die Nähe von O.caryophyllacea Sm. Von K.Schmidt aus Grusien erhalten. 20. O. segetum Linn. XIX. p.26. Fiirfnraceo-pubescens, pedalis et ultra; Squamae minimae , rarae, patulae , lanceola- tae; Bracteae lanceolatae, floribus paululum longiores, ad apicem spicae comosae, uninerves ; Sepala ex basi lanceolatä subulata, hirsuta, tubum corollinum aequantia; Corolla cur- vatula, glabriuscula aut puberula, tubuloso-campanulata; La- bium superius integrum, porrectum, inferius patenti -horizon- tale, laciniis ovatis, denticulatis; Filamenta ad basin tubi 666 inserta, ad medium pilosa, ceterum ut Stylus glaberrima. Wegen der einnervigen Kelchblätter und der gelben Farbe der Blütlien steht diese Art neben der O. Picridis Fr. Schultz und O. Hcderae Dub. , unterscheidet sich aber wiederum durch den Ursprung der Staubgefässe. Fr. Schultz er- klärte diese Art für O. segetum Sprunn. , ein Namen, den ich jedoch nirgends finde. In der Aufzählung der von Dr. Thirke gesammelten Pflanzen habe ich bereits den Namen (aber ohne Diagnose) aufgeführt, und stehe deshalb nicht an, ihn auch feiner zu gebrauchen. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 21. O. caryophyllacea Sm. in Transact. of the Linn. soc. IV. p. 169. Rchb. icon. bot. Cent. VII. f. 890. Ich halte O. Galii Dub. durchaus für verschieden von der Smith'schen O. caryophyllacea, die keineswegs eine Corolla basi sen- sim ampliata, campanulata, wie Koch in seiner Synopsis von der erstem verlaugt, sondern höchstens eine tubuloso- campanulata besitzt. Bei O. Galii Dub. (O. vulgaris DC.) beträgt die Breite der Krone oben ein Weniges weniger, als die Länge, bei O. caryophyllacea Sm. hingegen ist sie fast doppelt so gering. Ich habe die letztere nie auf Labkräutern gefunden, sondern stets auf Medicago - Arten. Leider ist mir bis jetzt die Original -Abbildung in Smith's plauts of Kent (Tab. 3.) nicht zu Gesicht gekommen. In genanntem Werke wird nach Hooker's british Flora O. caryophtßlacea Sm. allerdings auf Galium Mollugo L., aber auch auf Ku- bus f mucosus L. angegeben; ich möchte deshalb fast ver- niuthen, dass Smith die gar nicht so fern stehende O. lucorum AI. Braun ebenfalls unter seiner O. caryophyllacea mit ver- standen hat. Wahrscheinlich ist dieses auch mit C. A. Meyer bei der Aufzählung seiner kaukasischen Pflanzen der Fall ge- wesen. Sehr häufig in Grusien und Schirwan, 300 — 2500' hoch. 667 22. O. Hederae Dub. bot. gall. p. 350. 0. barbata Rchb. icon. bot. Cent. VII. t. 59. f. 892. Sollte nicht trotz der al- lerdings tiefern Insertion der Staubgefässe O. lucorum AI. Braun hierher gehören? In der Nähe von Eriwan, c. 2700' hoch. 23. O. lucorum AI. Braun b. Fr. Schultz in Ann. d. Ge- wächsk. d. Regensb. Ges. V. p. 504. Wächst nur auf hol- zigen Wurzeln verschiedener Sträucher, als Berberis vulga- ris L., unserer Rubus- Arten und Ligustrum vulgare L. (ich fand die Pflauze nur auf dem Liguster), und kommt des- halb fast nur im Schatten vor, während die verwandte 0. caryophyllacea Sm. sonnige Stellen liebt. Die letztere un- terscheidet sich durch die Schuppen und Brakteen, die eine doppelt so breite Basis besitzen. Die Grösse der Blüthen wechselt bei 0. lucorum AI. Braun ungemein, und eben so ist die Aehre bald kürzer, bald länger, bald laxer, bald dich- ter. Reichenbach bildet sie unter seiner 0. loricata (icon. bot. Cent. VII. f. 918.) ab; er hatte das Original von Spitzel als 0. flava Mart. , bei München auf den Wurzeln von Berberis vulgaris L, gesammelt, erhalten. O. loricata Rchb, ist allerdings im Allgemeinen laxblüthiger, unterschei- det sich aber doch eigentlioh nur durch den hohen Stand der Staubgefässe. Es scheint mir, als wenn 0. caryophyllacea C. A. Mej. Verz. kauk. Pfl. p. 103. ebenfalls hierher gehöre, denn sie wurde in Hainen der Provinz Talysch am kaspischen Meere gesammelt. Dass sie nicht zu 0. caryophyllacea Sm., und am allerwenigsten zu 0. vulgaris DC. (0. Galii Dub.) gehört, hat auch Ledebour schon in der Flora rossica (III. p. 320.) ausgesprochen; der Verfasser dieses ausgezeichneten Werkes bringt sie aber zu 0. loricata Rchb., die, wie 0. caryophyllacea Sm., nur sonnige Stellen liebt. Im südlichen Daghestan sehr häufig, 500 — 800' hoch. 668 24. ©. psilandra C. Koch; Flava, pilis subpaleaceis et glamluliferis vestita; Squamae lanceolatae, obscirre plurinerves; Spica laxiuscula; Bracteae lanceolatae, densius pilosae, ob- scure trinerves, corollae longitudine; Sepala ex basi ovata anguste lanceolata, integra, 1 — 2-nervia, braeteis paiihilum minora; Corolla tubulosa, dorso vix currata, fauce magis ampliata; Labium superius denticulatum, bilobum, erectum, denique lateribns reflexum ; Stamina ad trientem partem corol- lae inferiorem adnata, glaberrima, arcuata; Stylus obsolete glanduliferus. Steht der O. flava Mart. und O. Picridis F. W. Schultz am Nächsten; die erstere besitzt aber behaarte Staubgefässe , die letztere hingegen eine ganze Oberlippe. Im Banate. 25. O. alpigena. C.Koch; Caulis atro-brunneus^-squamis 5 — 6 lanceolato- elongatis, pilis paleaceis crispulis obsitis instructus , inferne minus , superne magis villosus, vix pedalis ; Spica densa, brunneo-rnbens ; Bracteae lanceolatae, obscure plurinerves, magis villo crispulo et paleaceo vestitae, corol- lam dorso curvatam, tubulosam, superne ampliatam aequan- tes; Sepala lanceolato -linearia, integra, bracteis dimidio bre- viora, nninervia; Labium superius erectum, integrum, valde irregulariter et argute dentatum ; Filamenta basi lanceolata villosa, ad trientem partem corollae inferiorem adnata, ceterum glaberrima, arcuata ; Stylus obsolete glandulosus. Die laxer blühende 0. rubens Wall, steht allerdings hinsichtlich der Form der Krone nahe , jene unterscheidet sich aber hinlänglich durch die mehrnervigen Kelchblätter und durch die gauzran- dige Oberlippe. Diese besitzt hingegen die mir aber nur durch die Beschreibung bekannte O. Picridis F. W. Schultz, an dieser aber stumpfe Zähne. Ausserdem ist die genannte Art am obern Theil der Staubfäden warzig-scharf. Im politischen Hochgebirge, 5500—6500' hoch. 669 26. O. arachnoidea Fr. Schultz in Linn. XIX. p. 26. (ohne Diagnose). Sesquipcdalis et ultra, pilis paleaceis, al- bis, ex pluriina parte horizoutaliter patentibus vestita ; Squa- mac rarae et Bracteae ovato-lanceolatae, plurinerves; Spica villosa, elong-ata, laxa; Sepala 3 — öuervia, lanceolata, deute aut .lacinia, divergente instructa, tubum corollae tubulosum, curvatum aequautes; Corolla violacea, praecipue ad labium superius porrectuin, deutieulatuin deuse et longe villosa; La- bium inferius demum reflexum, lacinia media majori; Fila- menta supra basin corollae inserta, ad medium pilosa, cete- rum ut stjlus glaberrima. Steht ohne Zweifel der O. lori- cata Rchb. icon. bot. Cent. VII. f. 917. am Nächsten, unter- scheidet sich aber schon durch die hellvioletten Blüthen und durch die aussen langwollige Oberlippe. Reuter zieht diese Art in seiner Monographie (DC. prodr. XI. p. 27.) zur O. yvbescens d'Urv. , einer mir nur durch seine Beschreibung bekannten Pflanze , von der er aber eine corolla tubuloso- catnpanulata, Stamina infrä medium tubi corollae inserta, a basi ultra medium lannginoso- pilosa und einen Stylus glan- dulosus verlangt , Merkmale , die der O. arachnoidea Fr. Schultz abgehen. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa und von Rogner aus der Krim erhalten. 27. O. connata C. Koch; O. coerulcsccns C. Koch in Linn. XVII. p. 291, nee Steph.; Scapns glabrescens, sed Spica puberula; Squamae et Bracteae lanceolatae; Sepala antice connata, tubo corollino plus duplo breviora, laciniis mediis brevioribus, triangularibus, exterioribus plicato - carinatis, elon- gatis; Flores cauli adpressi aut patuli; Corolla tubulosa, pu- berula, rectiuscula; Labium superius apiculatum , ut labium inferius minus irregulariter denticulatum; Filamenta alte, paene sub medio corollae inserta, ad basin villosa, ceterum glaber- rima; Antherae ad suturam superiorem loculorum barbatulae; 670 Stylus parce glandulosus. Steht wegen der verwachsenen Kelchblätter vielleicht der mir nur durch die Beschreibung be- kannten O. gamosepala Reut, nahe, scheint sich aber durch die dem Stengel mehr oder weniger augepressten Blüthen uud durch den hohen Stand der Staubgefässe hinlänglich zu unter- scheiden. Sonst hat die Art grössere Aehnlichkeit mit O. Medicaginis Bchb. icon. bot. Cent. VII. f. 919, die aber mit der Duby'schen und Schult z'schen Pflanze gleichen Namens nicht zu verwechselu ist. In der Ebene des xiraxes in der russisch- armenischen Provinz Eriwan, c. 2700' hoch. 28. O. comana Wallr. diask. Orob. gen. p. 58. O. are- naria Bieb. fl. taur. cauc. II. p. 83. In Tatarisch -Grusien uud Schirwan auf Beifuss, 500 — 800' hoch. III. Anoplon (Wallr.) C. A. Mey. Verz. kauk. Pfl. p. 103. 29. A.. coccineum (Phelipaea) Pers. syn. pl. II. p. 181. Lathraea Phelipaea L. cod. No. 4392. Im südlichen Daghe- stan von 300 — 1000' Höhe; aus Grusien von Wilhelms, aus der Umgegend der kaukasischen Bäder von Dr. K o n - radi erhalten. IV. Lathraea Pers. syn. pl. II. p. 000. 30. Ki. Squamaria L. cod. No. 4394. ß. Major, C. Koch in Linn. XVII. p.291. Im untern Kaukasus in der grusischen Provinz Ssomcheth (Grusisch - Armenien), c. 4000 — 5000' hoch. Scroplllllariaceae Benth. in DC. prodr. X. p. 186. Nachdem Walp ers in seinem Repertorium eine compila- torische Monographie der Scrophularineen gegeben, hat wie- derum Benth am in DeCandolle's Prodromus eine neue Bearbeitung der Oeffeutlichkeit übergeben. Es thut mir leid, 671 nicht allein dem Verfasser des Repertorinms in dem Vorwurfe, dass Benthain eine Menge Arten und Synonyme übersehen und vergessen, beizustimmen, sondern auch nach genauerer Einsicht in die Arbeit noch andere Mängel rügen zn müssen. Die Diagnosen sind so allgemein gehalten nnd so wenig scharf, dass es häufig ganz unmöglich wird , feste Uuterschiede her- auszufinden und Pflanzen darnach zu bestimmen. Auch ist die geographische Verbreitung keineswegs hinlänglich gewür- digt. Während nach Beutham z. B. in Sibirien kaum 60 Scrophularineen wachsen, kennt mau aus diesem Theile Asiens bereits mehr als die doppelte Anzahl, nämlich 128. Ich kann mich auch keineswegs mit der Eintheilung ein- verstanden erkläreu. Die Familie, wie sie B entkam aufge- stellt hat, enthält 2 oder noch besser 3 Typen, von denen ein jeder eine Familie begründen sollte. Schon Jussieu hatte , ich möchte sagen , einen natürlichen Takt , indem er seine Pedicularcs und Sero phulariae aufstellte; er war aber noch nicht im Stande, die Genera genau zu scheiden. Bei den einen herrscht in der Blüthe die Vier-, bei den andern hingegen die Fünfzahl vor. Zn den erstem gehören eigent- lich auch die Orobancheen und aus der Gruppe der Gratio- Icen: Dodartia L. , während die von Beut ham gegebene Abtheilung der Rhinantheen keineswegs nur 4-, sondern auch 5 -gliederige Arten enthält. Dass Scrophularia L. zu den Cheloneen gestellt ist , und wiederum die ohne Zweifel den letztern sehr nahe verwandte Digitalis L. in einer an- dern Gruppe steht, ist gewiss ein Missgriff. Trotz der ver- schiedenen Blüthen haben Scrophularia L. und Vcrbascum L. die nächste Veiwandtschaft zu einander; man kann na- mentlich an Verbascum sinuatum L. und banaticum Roch, nicht selten (auch im wilden Zustande) eine Metamorphose im Blüthenbau beobachten, wodurch so ziemlich dieselbe Form 672 der Corolle, wie man sie bei Scrophularia L. sieht, entsteht. Mit Recht haben Don in seinem grossen Werke und Koch in seiner Synopsis der deutschen Flor eine Familie der Ver- basceae anerkannt. Da mir leider die Gelegenheit und auch die Zeit fehlte, wenn auch nicht alle , doch möglichst viele Genera der Scro- phularineen in der Entwickelung zu uutersuchen, so lege ich doch meiuer Abhandlung orientalischer Pflanzen dieser Fa- milie die neueste Arbeit des gelehrten Engländers zu Grunde. Die Anzahl der bis jetzt bekannten Scrophularineen be- trägt gegen 2000. Es sind mit wenigen Ausnahmen kraut- artige Pflanzen, die auf die Physiognomie der Landschaften nur sehr geringen Einfluss ausüben. In den Steppen der Nie- derungen sowohl, als des Hochlandes im Oriente spielen je- doch mehrere eben so eine Piolle, wie andere auf den Matten und an den Abhängen der Gebirge. Die Scrophularineen scheinen so ziemlich über die ganze Erde verbreitet zu sein. Ihr Concentrationspnnkt sind die heissen Länder Amerika's von Mexico bis nach Chili und Bra- silien südwärts. Von dort sind nicht weniger als J/4 der gan- zen Summe beschrieben. Wenn man aus Europa ebenfalls *'a kennt, so liegt die Ursache hauptsächlich darin, dass die- ser Erdtheil am Meisten untersucht ist. Doch giebt es aller- dings auch einzelne Gruppen, die vorzugsweise in Europa vertreten sind ; so die Verbasceen mit 60 von 130 Arten, die Antirrhineen mit fast 100 von 160, die Dfgilaleen mit 20 von 32, die Veroniceen mit 5ö von 190 und die Euphra- iieen mit 80 von fast 300 Arten. Chelonren (im Ganzen gegen 200) wachsen nur 23, Gratioleen (über 4G0j 15 und Siblhorpiecn (32) nur 3 in Europa. Salpiglossecn (mit über 60 Arten), Caleeolariecn (deren es gegen 120 giebt), 673 Hcmümeridcem {*+vm bu äWr SO kern), K«»i«i«v« k*ii 20 Artea), Brntärjccn (itrcm Vis j*ux 90 Wsckmfcc* sia<äx. B*c&m*r<>cn (f^i*« 60 *Ji«l Gcr*rd*em (rtstm T&) k#»mf» ia Ear^a pur akkt tw aa4 wacksra r«rau$i(rs«* ix «Va hcisstm. LiaäVr« Aamkjfs. Pic*<- Wsü**a Öi Sajjp*- •Aww«. 112 C*a]cc+4*rLv* , JüW aar 2 JVrkas«*», 9.4«- tirrJkim*** . 21 CiW«aw* , JtWr 10 Ksrt*VW*tfir«. 87 Gr»- ti+Wn, 19 SOlk*rpk>r*. »5 ümHkjMm, kia£*$ta *m*- m» Mar 1 Digitaler* 12 IVn»«*c*r«, 14 £*db»rm-x. .1 Aas Xw4*«Kwkäi k?aat ae*a Ijtva kalk s» wl 5onr- pkmlmrtvrr* . aaaUkk: 9 ItrmJmtrrtdrrm . 5 .li/wtiw«» 60 ( irtoroi j gqpn 50 Cw/«fcwi, 4 Drgrdafam, 10 I » rMÜNv« , S fiadharrar« . 22 6«T*rrf*flrti aa4 «r** ■ 00 AV- jaftramma« Di* iffiiwirrfrffrw c*ac*atTwa $kk *af «kr SiaSsfitsft tmi Afrika iaiütat dastlks* i *a *rc*a 90 An«* MM» 64 «Acks*«. Aw$$enk*i kaawaw* sca^ia«* awek im «kr Tkat Aaf iw^r» la$*l- Knftaril A»^«r*T«k«iRck sjuat^am www« t« §***. Mjui ktaai rw« «Ion 8 S*jy*£iW>rira. 1 OJfirtAtr t CJWtfV aw, SO Gr***^«*, l5«4fW-^MV-, ^JVr*«*fvvm, 11 ffocaV- mererm a«4 9 K»f»kr4KWr l M S.mi/vft*;«rr« Ch am acdrys folio Buxb. Cent. I. p. 25. t. 39. f. 1. Als Veronica constantinopolitana, Chamacdrys folio , incana im Gundelsh. Herbar. Sollte nicht auch V. polifolia Benth., welche sich nur durch eine weniger emargi- nirte Kapsel zu unterscheiden scheint, hierher gehören? Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten.' 55. V. multifida L. cod. No.91. Willd. Herbar. No. 232. Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 12. nee Benth. Veronica montane, folio vario Buxb. Cent. I. p. 24. t. 38. Pluricaulis, pnberula, caulibus et ramis inferis floriferis, diffusis, adscendentibus aut decumbentibus ; Folia heteromorpha, infera et ramorum infe- riorum minora, oblonga, crenata aut inciso-serrata, caulina internodio denique multo breviora, ex ambitu ovata, piunati- fida, laciuiis lineari-oblongis, saepe incisis, inferioribus lon- gioribus , fasciculorum in axillis et supra racemos oblonga aut lineari - oblonga , pinnatifida; laciniis linearibus, rarius inte- gra; Spica longe pedunculata, sub-20-flora; Bracleae lineari- oblongae, pedicello vix longiores; Flores dilute coerulei aut 697 lactei; Laciuiae calvcis anticae lateralibus vix dnplo longio- res, lineares, pedicellum aequautes, postica minima, saepe deficiens; Antherae ovatae$ Capsula obeordata, emarginaturä aciitiusrula, puberula, diametro transversali maximo supra medium. Unterscheidet sich schon durch die Grösse von V. austriaca L. , "da die Stengel kaum mehr als 6 Zoll Länge besitzen und die Blätter nicht länger als 5 — 8 Linien wer- den. Auf den Abhängen der Gebirge, aber nie auf Matten j sehr häufig auf Mergel , Kalk und Molasse durch ganz Gru- sien, 800 — 2500' hoch. Ebenfalls ganz gewöhnlich im un- tern Kaukasus und auf der Hochebene von Kars auf Trachyt und Peperit, 2500—6000' hoch. 56. V. tenuifolia Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 13. Willd. Herbar. No. 233. Chamacdrys austriaca, foliis tenuissime laciuiatis Bauh. pin. p. 248. möchte hierher gehören; jedoch ist diese Pflanze nach einem Ruiz'schen, im Berliner Herbar befindlichen Exemplar eine kleine V. austriaca L., die aller- dings grosse Aehnlichkeit mit V. tenuifolia Bieb. besitzt, allein weit längere Trauben hat. Veronica cappadocica, foliis laciuiatis Touru. Corol. Mnlticaulis, crispulo-pubescens; Caules et Kami inferi diffusi, adscendentes aut decumbentes; Folia heteromorpha, infima squamaeformia aut minuta, oblon- ga, crenata, cetera ex ambitu orata, pinnata, pinnis inferio- ribus elongatis, oranibns linearibus, rarissime pinnatifidis, in- ternodio breviora; Spicae sub-20-florae, interdum oppositae; Bracteae anguste oblongae aut lineares, obtusiusculaej pedi- cello lineari vix breviores; Calvcis laciniac oblongae, obtn- sae , anticae lateralibus dnplo, postico triplo longiores. Er- scheint keineswegs immer so lang als Biebersteiu meint, und besitzt mit V, multijida L., von der es vielleicht doch nur eine Abart bilden möchte, Grösse und Habitus gemein. 698 Au den Abhängen des untern Kaukasus auf Kalk und Tra- chyt, 1500 — 3000' hoch. 57. V. kurdica Beuth. in DC. prodr. X. p. 473. Scheint sich von V. orientalis Vahl ß. taurica Stev. nur durch den kleinereu Kelch zu unterscheiden, der von der fast rundlichen, einarginirten uud schwach geaderteu Kapsel um ein 1/s in der Länge übertroffen wird. Im obern Kurgebiet auf Trachyt und Porphyr, 5000 — 6000' hoch. 58. V. syspirensis C. Koch; Caulis diffusus, ex parte prostratus, ex basi ramosissimus, lignescens, puberulus aut glabriusculus; Folia oblonga, pauciserrata, glabrinscula, bre- viter petiolata aut subsessilia, supra racemos angustiora; Ra- cemi saepe prostrati aut adscendentes et denique subsecuudi, puberuli; Calycis quadrifidi laciniae inaequales et bracteae an- guste oblongae, pedicello tenui breviores; Corolla (ut videtur) rosea aut violacea, calycem duplo superans, mediocris nee ampla; Capsula calycis longitudiue, puberula, subreniformis, sinn aperto ex basi rotundata, nee attenuata. Steht der V. orientalis Vahl am Nächsten, unterscheidet sich aber durch weit breitere Blätter und durch die Kapsel. Dasselbe gilt auch bei dem Vergleiche mit V. kurdica Beuth. Im Tschabantz- thale des Gaues Sber auf Urgestein und Porphyr, c, 5000 bis 6000' hoch. 59. V. petraea Stev. in Mein, de la soc. d. nat. de Mose. III. p. 250. Im Terekthale auf Protogyn und Porphyr, c. 3000' hoch. V. minula C. A. Mey. ist weit kleiner und befindet sich im Willde no w'schen Herbar unter dem Namen V, cg- mosa Adams. 60. V. liwauensis C. Koch; Prostrata, ramosa, diffusa; Caulis puberulus; Folia oblonga aut rarius oyata, utrinque 2-, 3-crenata aut integriuscula, in petiolum brevem attenuata, 699 crassiuscula , glaberrima ; Spica louge pedunculata, puberula; Bracteae pedicellis plus dnplo minores , parvae ; Calyx par- vus, lineam altus, glaberrimus, a Capsula reniformi dnplo superatus; Loculi dispermi. Steht zwischen V. petraea Stev. und V. minuta C. A. Mey. , und unterscheidet sich von der letztern, die ohne Zweifel hinsichtlich der Grösse am Näch- sten steht, durch die die Blätter an Länge übertreffenden all- gemeinen Blüthenstiek. V. petraea Stev., die übrigens dop- pelt so lange Blätter, als sieBentham angiebt und als V.li- wanensis C. Koch besitzt, unterscheidet sich ausserdem noch durch Kelchabschnitte, die der Kapsel an Länge gleichen. Im Gaue Liwaneh auf Kalk, Thonschiefer und Melaphyr, 1500 — 3000' hoch. 61. V. telephiifolia Vahl enum. I. p. 65. Als Veronica armena, Telephii fotio im Gundelsh. Herbar. D. Veronicastrum Koch syn. ed. 2. p. 608. Die Abtheilung, wie sie Bentham gegeben undLede- bour angenommen hat, ist unnatürlich, da sie verwandte Ar- ten, wie z. B. V. filiformis Sm. , von den übrigen einblüthi- gen, trennt. Wollte man alle Ehrenpreissarten mit ausgehöhl- ten Saamen zn einer Gruppe vereinen, dann gehörten auch V. secundißora C.Koch, V. nigricans C. Koch und wahr- scheinlich noch manche andere aus der Gruppe Chamacdrj/s, deren Saamen man nur bis jetzt noch nicht untersucht hat, dazu; man brächte auf diese Weise im Habitus sehr verschie- dene Arten neben einander. 62. V. serpyllifolia L. cod. No. 80. Im armenischen Gaue Daratschitschak auf Trachyt, c. 4500' hoch. Yon Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. 63. V. gcntianoides Yahl symb. I. p. 1. Als Veronica cappadocica erecla , Gentianellae folio im Gundelsh. 700 Herbar. Sehr häufig iii Gebirgen der Krim, des ganzen kaukasischen Isthmus und der kleinasiatischen Nordküste auf Kalk, Urgestein, Porphyr und Trachyt, 3000 — 7000' hoch. 64. V. biloba L. cod. No. 94. Rchb. icon. bot. VII. t. 641. V. campylopoda Boiss. diagn. pl. Orient. IV. p. 80. Eine V. biloba, wie sie Bentham auf Boissier's Angabe hin an- giebt, kenne ich gar nicht. So viel ich Exemplare aus den verschiedensten Gegenden untersuchte, hatten sie sämmtlich zurückgeschlagene Fruchtstiele und nützliche Saamen. Als Veronica cappadocica, Ocymi folio, flore minima im Gundelsh. Herbar. Sehr häufig in der armenischen Pro- vinz Eriwan auf basaltisch - trachytischem Boden, c. 3700' hoch. 65. V. minima C. Koch in Linn. XVII. p. 288. (als Abart der V. biloba). V. nudicaulis ß. eglandulosa Led. fl. ross. III. p. 252. Annua; Caulis simplicissimus , pollicaris, vix ultra, erectus, tenuis, pnberulus; Folia caulina, 2-paria, re- mota, oblonga, glabra, floralia ad basin attenuata, denique flore breviora; Flores parvi, 3 — 6, vix e calyce emergeutes; Laciniae calycinae oblongae, Capsula biloba glaberrimä, 8 — 10 semina plana includente breviores; Stylus emarginaturä dimidio brevior. Steht der V. acinifolia L. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch ihre Kleinheit und Zartheit. Der Griffel nimmt auch nur die Hälfte der Emarginatur ein, während er bei V. acinifolia L. ihr gleicht. V. pusilla Boiss. und V. montioides Boiss. sind gewiss nahe verwandt, wenn nicht, wenigstens die letztere, identisch. Doch soll hier die Kapsel eirund und gar nicht emarginirt sein, wäh- rend bei V. minima C. Koch schon im jugendlichen Zustande beide Abschnitte deutlich sind. V. pusilla Boiss. besitzt aus- serdem einen mehr beblätterten Stengel und weit längere Blii- thenstiele. T. nudicaulis Kar. et Kir. hat allerdings sehr 701 grosse Aehnlichkcit mit V. minima C. Koch, unterscheidet sich aber durch Längere Blätter, mehr Blüthen und durch con- cave Samen. In der armenischen Provinz Eriwan an dem Ostfusse des Alagäs auf Basalt, c. 3500/ hoch. 66. V. albanica C.Koch; Erecta, ramosa, rarissime sim- plex, pubescens, annua; Folia infera ovata, cetera oblonga, omnia serrata, breviter petiolata; Bracteae lineari - oblongae, inferiores pedicellum paululum, superiores vix duplo superan- tes; Calycis laciniae oblougo -lanceolatae, acutiusculae, hirsu- tae et saepe glandulosae , per paria breviter counatae, ad ba- sin racemi Capsula duplo, ceterum triente parte longiores, a corollä ex longitudine panlulum superatae; Capsula trans- versali diametro brevior, biloba, hirsuta, loculis venosis, ere- ctis, ideoque emarginaturä augustissimä , saepe vix visibili ; Stylus exsertus; Semina concava, laeviuscula. Scheint der mir unbekannten V. cardiocarpa (Diplophyllum) Kar. et Kir. am Nächsten zu stehen. Diese besitzt aber eirunde Kelchlappen und eine Kapsel , die breiter als laug ist , und keine solche schmale Emarginatur hat. Auch V. biloba L. ist ähnlich, hat aber ganz andere Kapseln. Bisweilen ver- wachsen bei V. albanica C. Koch die beiden Fächer so voll- ständig mit einander, dass die Emarginatur ganz verschwin- det. Auf den Mergelhöhen am kaspischen Meere, 500 — 1000' hoch. 67. V. acinifolia L. cod. No. 101. Von Dr. Thirke ans der Umgegend von Brussa und von Rogner aus der Krim erhalten. 68. V. verna L. cod. No. 99. In Tatarisch - Grusien auf tertiärem Boden, c. 500 — 800' hoch. 69. V. praecox All. auct. 5. t. 1. f. 1. Vahl spec. I. p.79. An dem Zusammenfluss der Ksia und des Kur auf tertiärem Boden, 700 — 800' hoch. 702 70. V. arvensfs L. cod. No. 96. In Grusien ziemlich häufig auf Kulturland und unter Rasen, 500 — 2000' hoch. Auf dem politischen Gebirge auf Urgestein, c. 5000 — 7000' hoch. 71. V. ainoena Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 19. Cent, pl ross. rar. I. t. 18. Aehnelt in der That einer kleinen V. Chamaedrys L. mehr, als irgend einer Art in dieser Gruppe. Von Wilhelms aus Grusien erhallen. E. Alsinoides Koch syn. ed. 2. p. 610. 72. V. ceratocarpa C. A. Mey. Verz. kauk. Pfl. p. 106. In der Nähe von Derbond auf Molasse, bis zu 500' Höhe; aus Talysch von K. Schmidt erhalten. 73. V. crista galli Stev. in Mem. de la soc. d. nat. de Mose. III. p. 251. In Daghestan sehr häufig auf Mergel und Kalk, bis zu 1500' Höhe. Von Wilhelms aus Grusien und von K. Schmidt aus Talysch erhalten. 74. T. Buxbaumii Ten. fl. neap. I. p. 7. t. 1. ß. Decasperma; Major; Semina snb-10, profundius coneava, rugulosa. Sehr häufig in Grusien und Schirwan auf Kalk- und Mergelboden, bis zu 2500' Hohe. /. Hex asper ma^ Minor; Semina sub-6, saepe minus coneava et minus rugulosa. Steht der V. alpestris L. näher, unterscheidet sich aber durch die Form der Kapsel. Im kau- kasischen Gebirge eben so häufig als in Transkaukasien auf allen Bodenarten von 200 — 6000' Höhe. Von Dr. Thirke bei Brussa gesammelt. \ il 1 d o u o w 'schon Horbars (\o. 11353.* ist eine sehr grosse und behaarte Abart. 105. S. utelissncfoliu d'l rv. euum. pl. arobip. p. 73. Uris. spie. il. Hum. ot Oith. 11. p. 37. 5. bcto.u'ct'f'olia p'. giabra C, Koch in Linu. XV 11. p. '284. Auf dem N.ikerala, dem Gron/.iiohirge zwischen Radscha und dem eigentlichen lmerien, auf Kalk, c. 4000' hoch. Als Srrophufan'a ga/a~ Heu minor, r/u ii.<>iufoiia im Ciiiudelsh. Hörbar. Tomiophyllum Beuth. in DC prodr. X. p. 310. 100. S. Olivoriann \N\dl. in Moni, de la soc. de pbvs. de (Ion. 1\. p. 159. $. Vriillti (tickt l'ri tf/ctUM, wie Ben- tham schreibt) unterscheidet sich durch herzförmig- rundliche Blauer, und steht der & htUcrophj/lla WUW., zu der Bent- h a in diese und jene bringt, noch entfernter. S» hctcrophylla Willd. soll einen holzigen Stengel, lloisehigo Blatter und oine sehr lange Bispo haben. Meine Fxomplaro der S. 0/h\ riiuui \N \ dl. zeichnen sich durch ausserordentlich broitrandijio Kelch ?10 abschnitte aus. Auch sind die langgestielten Blätter mehr länglich und weniger eingeschnitten. Im Willdeuo w'schen Herbar befindet sich unter No. 11367. eine von Kitaibel mitgethcilte S. laciniata, die meiner S. Olivcriana Wydl. sehr ähnlich ist, aber durch herz -eiförmige und wenig mehr eingeschnittene Blätter abweicht. Auf dem pontischen Hoch- gebirge auf Urgestein, c. 5000 — 6000' hoch. 107. S. incisa Weinm. ind. plant, hört. dorp. a. 1810. p. 136. Im ganzen mittlem Tschorukgebiete sehr häufig bis in das Hochgebirge aufsteigend, auf Kalk und Porphyr," 3000 bis 6000' hoch. 108. S. laciniata W. et K. pl. rar. Hung. II. p. 185. t. 170. In der armenischen Provinz Eriwan auf basaltisch - trachyti- schem Boden, c. 2700' hoch. ß. Adenophora; Caulis adscendens, ramosus, obtuse quadi angularis, ut pedunculi et folia pinnatifida, ex ambitu oblonga, duriuscula, in petiolum attenuata, laciniis saepe den- tatis instructa, glandulis minutis sed stipitatis dense vestitus; Inflorescentia efoliata, ramorum secundariorum simpliciter race-r mosa, caulis et ramorum primariorum composito-racemosa, pe* dunculis trifloris, flore axillari subsessili, lateralibus pedicellatis; Bracteae lineares aut lineari-oblongae, inferae saepe scrra- tae, pedunculo multo minores-, Calycis laciniae rotundatae, te- nuiter albo-marginatae, ut Capsula duplo longior, rotundata, apiculata, glaberrimae. Steht der Sr variegata Bieb. eben- falls nahe , unterscheidet sich aber durch die weit evidenter drüsige Pubescenz. In dem Hochgaue Narriman auf Porphyr, c. 5500' hoch. 109. S. rupestris Bieb. fl. taur. cauc. II. p. 79. Ziem- lich häufig in Grusien auf Kalk und Porphyr, 1200 — 2500' hoch. Eben so in der armenischen Provinz Eriwan auf Tra- chyt, c. 3000' hoch. Im Willdeno w'schen Herbar befindet 711 sich (No. 11360.) ein zwergiges Exemplar der S. rupestris Biel). unler dem Namen S. pumila. Es ist von Adams am Kasbek gesammelt. ß. Ani C. Koch in Lina. XVII. p. 285. Gehör!, wenn sie nach Bentham und Ledebour durchaus nicht selbst- ständige Art sein soll, wenigstens zu S. rupestris Bieb., aber nicht, wie genannte Botaniker wollen , zu 5. variegata Bieb. Sie besitzt jedoch einen eigenthümliehen Habitus, dass sie wenigstens eine sehr interessante Abart bildet. Ausgezeichnet ist die sparrige Bispe, deren Blütheustiele zwar nur einmal gabelästig erscheinen, jeder Ast besitzt aber auf einander fol- gend 4 sehr kurz gestielte Blüthen. Diese haben bei der Hauptart stets einen Stiel , der in der Regel länger als die Bliithe ist. Die umgekehrt -herzförmigen Anhängsel unterschei- den endlich ebenfalls. Auf der Hochebene von Kars, nament- lich auf den Ruinen der alten armenischen Hauptstadt Ani, 4800 — 6000' hoch, auf Peperit und Trachvt. y. Wilhelmsii ; Tota planta eanescens-, Folia in pe- tiolum attenuata, grosse serrata, serris inferioribus ex apice paululum recurvatis; Pediinculi pluriflori, refracti. Macht die Verbindung zwischen der S. rupestris Bieb. und S. ca- nescens Bong. Im Berliner Herbar befindet sich, von Bie- herstein mitgetheilt , ein Exemplar dieser Abart unter dem Namen S. rtipeslris. Von Wilhelms aus Grusien er- halten. 110. Scropliularia armena, minima, folio subrotund». Unter diesem Namen befindet sich unter den Gundelshei- mer'schen Pflanzen ein Exemplar dieses Genus, was wahr- scheinlich zu einer Art gehört, die in der Nähe der 5. ru- pestris Bieb. zu setzen ist. Auf dieses einzige Exemplar wage ich es nicht, eine neue Art zu "runden, unterlasse aber 712 Dicht, eine kurze Charakteristik zu gebeu : Canescens, ere- ctinscula ; Folia parva (6 lin. longa, 5 lin. lata), ovata, basi retusa, duplicato- dentata; Panienla oblonga, glandulosa; Bracteae parvae lineares; Peduncnli 3-flori; Flos interraedius brevissime pedicellatns; Laciniae calycinae late et albo-mar- giuatae. 111. S. canescens Bong, im Bull, de l'acad. de St. Pe- tersb. VIII. p. 340. Original -Exemplare im Kon. Herbar zu Berlin unterscheiden sich nur durch härtere Konsistenz der Blatter. Von Rogner ans der Krim erhalten. 112. S. cretacea Fisch, in Wydl. Mein, de la soc. de phys. de Gen. p. 166. Ist bis jetzt nur in Siidrussland ge- funden worden, aber nicht in Sibirien, wo sie W alpers, der die Quellen des Don in den sibirischen Beigen sucht, wach- sen lässt. Von Rogner erhalten. 113. S. variegata Bicb. fl. taur. cauc. II. p. 78. Als Scrophularia cappadocica , tenuissime laciniata, flore mini- nio, ex violaceo et albo variegato im G und eis h. Herbar. Im Lande der Don'schen Kosaken und auf dem ganzen kau- kasischen Isthmus auf jedem Boden, bis zu einer Höhe vou 4000'. Auch im Tschorukgebiete auf Kalk und Porphyr, c. 3000' hoch. 114. S. lucida L. cod. Xo. 4492. Als Scrophularia fo- liis filicis modo laciniatis, vel acuta canina latifolia C. B. Auch als Scrophularia cretica J. Clus. im Gundelsh. Herbar, S. juratensis Wilid. Herb. No. 11377. möchte ebenfalls hier- her gehören. \ on Wilhelms aus Grusien erhalten. Im Gaue Liwaneh auf Kalk und VIelaphyr, c. 2500' hoch. 115. S. canina L. cod. iNTo. 4491. ß, Chrysanlhctnifolia Bieb. casp. p. 179. app. Ans der Krim von Rogner und aus der Umgegend Brussa's von Dr. Thirke erhalten. 713 y. Bicolor Sibth. et Sm. fl. gr. VII. t. 602. In Gru- sien auf Mergel und Kalk, 1000 — 2500' hoch. Sehr häufig auf deu Steppen am Bosphor auf Mergel und Kalk, 100 — K)0' hoch. Siebente Gruppe. Autiirhincae Char. raonogr. Antirrh. p. 73. XVIII. Linaria Char. monogr. p. 91. A. Elatinoidcs Chav. monogr. p. 103. 116. Ja. Elatine {Jntirrhinum) L. cod. No. 4428. In Grnsien und Imerien auf Kalk, Mergel und Porphvr, 800 — 30C0' hoch. 117. Ja. commtitata Beruh, in Rchb. fl. exe. p. 373. Am Bosphor auf Mergel und Kalk, his zu 500' Höhe. 118. Ja. caucasica Muss. Puschk. in Spreng, syst. Ve- get. II. p. 790. Adsccndens, ex basi ramosa, raro prostrata, lanata-, Folia orato- aut cordato-hastata, acuta, inferiora et media ex basi saepe dentata, sessilia aut raro brevissime pe- tiolata; Pedunculi lanati, folio longiores; Laciniae calvcinae auiiistissime aut lineari-lanceolatae, capsulam aequautes: Calcar curvatulum, longitudine tubi. Meine Exemplare stim- men mit Original -Exemplaren, die sich im Königl. Herbar zu Berlin befinden, genau überein, und unterscheiden sich von Linaria Klatinc ( Antirrfiifium) L. und L. cmmulata Beruh., der L. caucasica Muss. Puschk. noch «ähnlicher ist. hauptsächlich durch die wolligen Bliithenstiele, die auch durch die Kultur nicht ihre Behaarung verlieren. Zu L. spmria (Antirrh.) h., wohin sie Ledebour (Flor. ross. III. p. 205 ) zieht, gehört sie nicht, und könnte nur, insofern man ihre Selbstständigkeit durchaus nicht gelten lassen will, zu L. Klalinc (.--/ntirrh.) L. cezn«ren werden. Aus der Krim von 714 Rogner und aus der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke erhalten. 119. Ia. spuria (Antirrhinum) L. cod. No. 4429. Am Bosphor auf Mergel und Kalk, bis 800' Höhe. 120. Ta. latifolia, triphylla, flore purpureo , rictu aureo. Unter diesem Namen befindet sich im Gundelsh. Herbar ein sehr unvollkommenes Exemplar, was zu keiner mir bekann- ten Art passt, und desshalb, so weit es möglich ist, eine kurze Beschreibung erhalten soll: Glaberrima, glaucescens, adseen- dens, ramosa; Folia infera oblonga, opposita, iutegerrima, ramorum solitaria, angustiora; Spica laxa, depauperata ; Ca- lycis laeiniae oblongae, acutae, corollae rictum attingentes; Calcar curvatum. Im Allgemeinen ähnelt das Exemplar einer Li. rejiejctty hat aber einen andern Blüthenstaud. B. Linariastrum Chav. Monogr. Antirrh. p. 114. 121. Tt, fastigiata Chav. monogr. Antirrh. p. 125. t. 7. f. a. L. kurdica Boiss. unterscheidet sich nach von Braut gesammelten und im König!. Herbar zu Berlin befindlichen Original- Exemplaren nur durch mehr abstehende Aeste. Im obern Kurgebiet im Gaue Artahan auf Trachjt, c. 4500' hoch. 122. I«. vulgaris Mill. Dict. No. 1. Antirrhinum Li- naria L. cod. No. 4457. Von K. Schmidt in Grusien ge- sammelt. 123. In macroura {Antirrhinum) Bieb. fl. taur. cauc. III. p.413. a. Genuina; von "Wilhelms und K. Schmidt aus Grusien erhalten. ß. Besseriana Chav. monogr. Antirrh. p. 137. In der armenischen Provinz Eriwan, auf basaltisch - trachytischeiu Boden, c. 2700' hoch. 715 124. I«. pyramidata Spreng, syst. vcg. II. p. 797. Von Wihelms ans Grnsien nud von K. Schmidt ans Talysch erhalten. Als JLinaria Lilii persici folio, florum spica den- sissiina et pyramidata im Gun de lsh. Herbar. 125. I«. dalmatica (Antirrhinum) L. cod. No. 4453. Linaria grandi/lora Desf. choix d. plant, de Touru. t. 21. Linaria maxima, foliis Lauri, dalmatica Buxb. Cent. I. p. 15. f. 24. Als Linaria armena, maxi/na, flore luteo im Gundelsh. Heibar. In Mingrelien auf angeschwemmtem und tertiärem Boden, bis zn 800' Höhe; im Gaue Daratschi- tscbak auf trachytischem Boden, c. 4500/ hoch. Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. 126. Ia. genistaefolia (Antirrhinum) L. cod. No. 4455. a. August ifolia; L. linifolia Rchb. icon. bot. V. f. 609. Sehr häufig in Ciskaukasien und in der Krim auf tertiärem Boden, bis zu 5000' Höhe; aus Grusien von Wil- helms erhalten. ß. Latifolia ; L. silenifolia Fisch. Catal. bort, go- renk. p. 25. Rchb. icon. bot. Y. f. 628. L. chloracfolia und genistifolia Rchb. icon. bot. V. f. 627 und 629. Häufi- ger als die vorige Abart auf allen Steppen Ciskaukasiens und des armenischen Hochlandes, von 100 — 6000' Höhe; aber auch in den Niederungen des Kur, also in Schirwan, auf Mergel, bis zu 800', und in Mingrelien auf tertiärem Boden, bis zu 1000' Höhe. Nicht weniger im kaukasischen und poli- tischen Gebirge auf Kalk, Porphyr und Urgestein, 3000 — 6000' hoch. 127. Ja. linifolia (Antirrhinum) L. cod. No. 4458. L. linifolia Chav. monogr. Antirrh. p. 129. nee Rchb. icon. bot. t. 422; Linaria genist aefolia «. genuina Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 20. Linaria constatitinopolitana, Lini 716 sativi folio, flore luteo Buxb. Cent. I. p. 16. t. 25. fig. dextra; Antirrhinum genistaefolium ß. Bieb. fl. taur. cauc. II. p. 75. Pedalis, vix ultra, decximbens aut caule primario abbrcviato, eapitiformi vel brevissime horizoutali, ramis primariis contra cauliformibus , erectis, plerumque e basi ramosis, glaberrima; Folia anguste elliptica, (Ulis Lini usitatissimi L. simillima,) acutissima, sessilia; Racemi (omnium ramorum) laxiusciili, breviusculi; Bracteae auguste ellipticae^ aut lauceolatae, ple- rumque pedicellum, calycem aequantem, paululum superantes; Caljcis laciniae lauceolatae, Capsula breviores ; Seiniua angulata, augulis leviter alatis, tenuiter rugulosa. Steht der L. hepa- tica Buuge iu Led. fl. alt. II. p. 445. und Icon. fl. ross. illuslr. t. 91. sehr nahe, und unterscheidet sich vielleicht nur durch die gelben Blüthen und nicht glatten Samen. Der L. geni- slaefolia {Antirrh.) L. ist sie nur dann ähnlich, weuii diese genannte Pflanze auf dürrein Boden wächst und die gewöhn- liche strikte Form verloren hat. Dann sind aber die Blüthen stets grösser; die Blätter haben eine breite, nicht, wie bei L. linifolia {Antirrhinum) L., verschmälerte Basis, ferner erscheinen die Aeste nur am obern Theile des Stengels, und bilden eine längliche oder umgekehrt -pyramidenförmige Rispe; endlich besitzen die Samen wohl scharfe, aber nie geflügelte Kanten. Mir ist es wahrscheinlich, dass L. linifolia (An- tirrhinum) L. mit ähnlichen Formen der lt. vulgaris Mill. und L. macroura [Antirrhinum) Bieb., noch häufiger mit kleinen Exemplaren der L. genistaefolia {Antirrhinum) L. verwechselt wurde. Dass Antirrhinum linifolium L. eine zweifelhafte Pflanze werden konnte, begreife ich durchaus nicht. Die Buxbaum'sche Abbildung (Cent. I. t. 25.) ist treu. Da Linne diese zu seinem Antirrhinum linifolium und nicht zu A. genistifolium L. , wohin sie Andere ge- bracht haben, als Synonyme bringt, so ist sie auch bei der T1T Frage, was Linne unter tlcr erstem verstand, massgebend. In Radscha auf sekundärem Kalk, c. 3500' hoch; in Karthli auf tertiäre« Kalk, 1200 — 2000' hoch. Als Linaria ma- croura vea Wilhelms und ah Linaria an repensl von K. Schmidt erhalten. 128. Ta. syspirensis C. Koch; Pluricaulis, glaberrima, surculis sterilihns nonnullis instrueta; Folia linearia, ad pol- licein longa, plerumque lueviora, acuta, enervia; Spica laxa; Flores hrevissime pedicellati ; Bracteae c hasi ovatä lanceo- latae, laciniis ovato- lanceolatis vix hreviores; Corolla flava, calcare curvatulo, tubum aequante instrueta; Stylus apice clavatus. Nach den Blättern müsste diese Art neben L. vul- garis Mill., nach dem Blüthenstaude hingegen neben L. lini- f'oiia{Antirrh.)h. stehen, obwohl sie wegen der Surculi, wenn auch diese hier nicht so deutlich hervortreten, in die Kate- gorie der L. aparinoides {Antirrhinum) Willd. gehört. Sie unterscheidet sich durch gänzlichen Mangel der Behaarnng und durch den keulenförmigen Griffel. Auf Porphyr und Ur- gestein im Gaue Sber, c. 5000 — 6000' hoch. 129. Fi. araieniaca Chav. monogr. p. 147. Linaria se- gilalis C. Koch in Linn. XV11. p. 286. Linaria cocrulea calcaribus longis Buxl>. Cent. I. p. 17. t. 25. f. 1. In der Provinz Eriwan auf der Ostseite des Alagäs auf Basalt, c. 3000' hoch , uud jenseits des Araxes auf dem mit Salz ge- schwängerten Kalk- und Mergelboden, c. 3000' hoch. Aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. 130. It. Pclisseriana {Antirrhinum) L. cod. No.4443. Von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa gesammelt. Als Linaria armena, purpureo- violacea, calcaribus longis, foliis imis rotundioribus im Gundelsh. Herbar. 131. Ij. arvensis {Antirrhinum) L cod. No.4442. Als Linaria tctraphj/lla lutea minor im Gundelsh. Herbar. 718 132. Ei. Simplex (Antirrhinum) Willd. sp. sp. III. p. 243. Im tatarischen Grnsieii auf tertiärem Boden und Porphyr, c. 800' hoch. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 133. Ii. corifolia Desf. choix d. pl. de Touru. p. 32. t. 22. Als Linaria galatica, coris folio, flore griseo im Guu- d e 1 s h. Herbar. 134. Ii. dshorochensis C. Koch; Glaberriina; Canlis decumbeus, prostratus aut adscendens, ramis primariis cauli- formibus erectis aut adscendentibus_, ramosis; Racemi laxi, denique elongati; Flores pedicellati, pedicello caljce rix lon- giori ; Folia linearia, semiteretia, inferiora latiora, margine convoluto; Bracteae pedicello breriores, lineares; Laciniae calycinae oblongae, Capsula subdidymä breviores, rix margi- natae; Calcar tubo corollino ex lougitudine aequali; Corolla alba (aut dilute coerulea); Stylus apice clavatus; Semiua discoidea, marginata, disco tuberculato. Steht der L. ame- thyslea {Antirrhinum) Lam. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch den gänzlichen Mangel der Behaarung, durch die Blätter uud durch den kürzern Sporn. In den Gauen Per- takrek und Sber im mittlern Tschorukgebiete auf Porphyr uud Kalk, c. 3500 — 4000' hoch. ;3. Chaenorrhinum Chav. monogr. Antirrh. p. 92. 135. Ei. minor (Antirrhinum) L. cod. No. 4452. Aus der Krim von Rogner erhalten. 136. Ii. persica Chav. monogr. Antirrh. p. 174. Antir- rhinum rj/tidospermum F. et M. ind. II. sein. hört, petrop. p- 27. Von K. Schmidt aus Talysch erhalten. XIX. Anarrhinum Desf. fl. alt. II. p. 51. 137. A. Orientale Bentb. in DC. prodr. X. p. 289. Auf Glimmerschiefer im Paschalik Musch, c. 4500' hoch. 719 XX. Antirrhinum Chav. monogr. Antirrh. p. 79. 138. A. Orontium L. cod. No. 4463. ß. Longifolium C. Koch in Linn. XIX. p. 22. Von Dr. Thirke in der Umgebung von Brnssa gesammelt. Am Bosphor und in und bei Konstautinopel sehr häufig auf Rui- nen, auf Mergel und Kalk. 139. A. in» j iiN L. cod. No. 4462. Als antirrhinum cre- ticum ang-ustifolium, flore maxiino purpureo imGundelsh. Herbar. 140. A. tortuosnm Bosc. in Lam. dict. IV. p. 365. Sehr häufig auf Ruinen in der Umgebung von Trebisond, nament- lich auf den Trümmern der Sophienkirche; an der Wasser- leitung in Konstantinopel. Achte Gruppe. Verbasceae Benth. in DC. prodr. X. p. 224. XXI. Verbascum L. cod. No. CCLXIII. A. Thapsus. Land coacta dense vestitum; Calyx grandis, laciniis lan- ceolatis, aequalibus; Flores inaximi, solitarii aut fasciculati, sessiles aut breviter pedicellati. 141. V. Thapsus (L.) Schrad. monogr. Verb. p. 17. ß. Oreophilum; Vix bipedale, lana coacta flavescente dense vestitum; Folia parva, densa, oblongo - acumiuata, lon- ge decurrentia; Spica brevis, denique vix bipollicaris; Flores parvuli; Capsula ovata. In Ossien auf Kalk, Porphyr und Urgestein, 3500 — 5000' hoch. 142. V. phlomoides L. cod. No. 1408. ß. Bipedale ; Folia sessilia. Auf der Steppe Dobrutsche. V. phlomoides Sibth. et Sm. fl. gr. t. [228. ähnelt mei- nen Pflanzen, zeichnet sich aber durch gleiche Staubfäden, 720 die sämmtlich nierenförmige Staubbeutel tragen, durch eirund- liche, unten gestielte, oben sitzende Blätter, durch eirund - zugespitzte Brakteen und durch lanzettförmige Kelchab- schnitte aus. 143. V. thapsoides Willd. Herb. No. 4230. Blatt 2. La- natum, racemo simplici; Folia supreraa elliptica, breviter de- currentia; Bracteae lanceolatae , flores superantes et Calrx Jana coacta flavescenti detersili densissime vestiti; Flores in- feriores terni auf bini, reliqui solitarii , pedicello calyce bre- viori instructi ; Calycis laciniae oblongo - lanceolatae ; Corolla raaxima; Filamenta brevia, duo glaberrima et antherä duplo breviori praedita , tria lanä (ut videtur violaceä) dense vestita. Leider besitze ich nur ein und dazu unvollkommenes Exem- plar, was aber mit dem bezeichneten Exemplare im Will- denow'schen Herbar übereinstimmt. Ich bezweifle es, dass es sich von V. thapsiforme Schrad. wesentlich unterschei- det, obgleich es auch mit V. ovalifolium Don, mit dem es den grossen Kelch gemein hat, und mit V. phlomoides L., mit dem es hinsichtlich der kurz herablaufenden Blätter über- einstimmt, Aehnlichkeit besitzt. V. grandijloi'um Lk. et Hoffm. scheint mir, der in der Flore portugaise gegebenen Abbildung nach, ebenfalls hierher zu gehören. Was Linne unter V. thapsoides verstanden hat, lässt sich nicht mehr mit Be- stimmtheit enträthseln, wahrscheinlich gehörte es ebenfalls zu V. thapsiforme Schrad. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten. 144. V. vimLneuni Cyr. pl. rar. p. 101. t. 21. Stricte erectum, simplicissimum, lanä coacta detersili veslitum; Cau- lis teretiusculus; Folia elliptica, crenulata, erecta, infera in petiolum brevem attenuata, cetera sessilia, nee decurrentia; Bracteae ovato et longo acuminatae, florem aut fasciculum 3-, 721 4-Honiiu stiperantes ; Spica inferne laxiuseula, superne densa, trientem caulis partem occnpaiis; Calycis laciniae ovato-lan- ceolatae ; Corollae limbus explanatus ; Filamenta duo majora, glabra, antherä suä longe decurrente, sesqui- vel duplo longiora, tria minora, densissime (purpureo-violacea?) lanata. Wegen der mehr länglichen Blätter steht diese wahrschein- lich im Osten nicht selten wachsende Art dem V. phlomoides L. ß. nemorosum am Nächsten, unterscheidet sich aber haupt- sächlich durch kleinere Blüthen und stets sitzende Blätter. Schon Bieberstein macht auf die nicht im Geringsten her- unterlaufenden Blätter des kaukasischen V. phlomoides auf- merksam, ein Merkmal, was übrigens auch bei unseren Pflan- zen dieses Namens, und zwar hauptsächlich bei der Abart, die Sehr ad er V. cuspidatum nennt, vorkommt. V. an- gustifolium Ten. fl. neap. III. p. 218. t. 122 unterscheidet sich von V* vimineum Cyr. nur durch die gleichen Staub- gefässe, ein Merkmal, auf das ich hier wenig Gewicht lege, da Tenore keine Sorgsamkeit auf die Darstellung der An- theren verwandt zu haben scheint. V. longifolium Led. fl. ross. III. p. 195. möchte ebenfalls hierher gehören. V. lon- gifolium Ten. fl. neap. I. p. 89. t. 21. halte ich aber für eine, wenn auch nur wenig verschiedene Pflanze. Obwohl in der Abbildung ebenfalls gleiche Staubfäden gegeben werden, so hat Bentham diese Art doch und gewiss mit Recht in diese Sektion gebracht. 145. V. pileinatophorum C. Koch,- Stricte erectum, simplicissimiim, lanä coactä straminea detersibili vestituni; Folia infera, in petiolmn brevem attenuata, crebra, supra saepe laiui coactä detersä nnda, ideoque nigricantia, canlina ses- silia, omnia oblonga, ereeta, iutegra; Bracteae ovato-acumi- natae, fasciculuin aequantes j Spica ramo uno alterove abbre- viato instrueta, inferne laxa, superne densa ; Flores sessiles 22r Bd. 6s Heft. 46 722 aut brevipedicellati, glomerati; Bracteolae et Calycis laciniae ovato-lanceolatae; Filainenta diio glabra, majora, tria lanä violacea vestita, omnia autheris reniforinibus praedita. Eine interessante Art , die dem V. longifolium Ten. , aber auch dem V. viminale Guss. nahe steht, sich aber hinlänglich un- terscheidet. 146. V. Lagjirus F. et Mey. ind. V. sein. hört, petrop. p. 42. In der armenischen Provinz Eriwan auf trachytisch- basaltischem Boden, c. 2700' hoch. 147. V, ovalifolium Donn in Hort, cantabr. ed. 4. V. compactum Bieb. 11. taur. cauc. I. p. 159. In Grusien und Schirwan auf Mergel - und Kalkboden, 300 — 2000/ hoch. 148. V. betonicaefolium Desf. choix des plant, de Tourn. t. 33. Mem. du Mus. XI. p. 54. t. 4. V. gcorgicum Benth. in DC. prodr. X. p. 228. stimmt der Beschreibung nach fast ganz mit V. betonicaefolium Desf., was Benth am aber als Synonym von V. ovalifolium Donn betrachtet, überein. Genannter Autor hat sein V. georgicum von Wilhelms (nicht Wilmsen, wie Benth am schreibt) in Tiflis erhal- ten. Ms ich 1844 mich mit der Durchsicht des Wilhelm s- schen Herbariums beschäftigte , fand ich V. betonicaefolium Desf. als Vi formosum Fisch, aufgeführt. Dasselbe war der Fall im Berliner Königl. Herbar. Sonst sah ich unter V. formosum Fisch, auch V. ovalifolium Donn. Von diesem unterscheidet sich V. betonicaefolium Desf. durch die läng- lichen und an der Basis herzförmigen Blätter und durch die doppelt so kleinen Bliithen. Auf Mergel- und Kalkboden des tartarischen Grusieus uud Schirwans, 100 — 800' hoch. Von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Als V. galaticmn, Betonicae folio, magno flore im Gund elsh. Herbar. 149. V. saccatum C. Koch in Linn. XVII. p. 283. Caulis 1_; 2-pedalis, simplex, aut iuferae pauciramosus, tomeuto 723 albo vestitus; Folia late oblonga, supra pilis brevissimis, sub- lus pubc molli vestita, duplicato -crenata , infima petiolata, rauliua sessilia; Bracteae lanceolatae, llorem sessileru vix superantes, lanatae; Bracteolae lanceolatae, Calycis lanati lacinias ovato-acnminatas aequantes; Spica laxa, e tribus cau- lis dnas partes occupans; Corolla ferrngineo-violacea, tiibo brevi , lutescente, extus pubescens, limbo concavo ; Filamenta violaceo-lanata , diio ex apice glabriuscula; Antherae reni- formes, glabrae ; Stylus inferne lanatus. Hat unbedingt mit V. ovah'folium Donn die grösste Aehnlichkeit, unterscheidet sich aber durch die nierenförmigen Staubbeutel , von denen keiner am Filament herunterläuft. In der armenischen Pro- vinz Eriwan auf mit Salz geschwängerten Kalk- und Mergel- boden, c. 3000' hoch. ß. Ovato bracteum-, Folia radicalia ad basin attenuata, raulina et Bracteae ovatae; Calycis laciniae ovato -oblongae aut oblougae, magnae. Diese Abart steht dem V. ovali- folium Donn noch näher. Von Wilhelms aus Grusien er- halten. 150. V. molle C. Koch in Linn. XVII. p. 284. Der Rand der untersten Blätter ist doppelt gekerbt; sonst erscheinen die Zähne, je höher die Blätter am Stengel stehen, allmäli- lig weniger abgerundet und zuletzt scharf. Die Länge der AVurzelblätter beträgt selbst nicht mehr als einen Zoll bei einer Breite von höchstens 8 Linien. Auch der Stengel wird nicht hoch, indem er höchstens 1 J/2 Fuss erreicht. An ihm sitzen die aufrechten Blätter ziemlich dicht. Die Aehre nimmt kaum ein Drittel des Stengels ein. Auch diese Art sieht dem V. ovah'folium Donn, aber auch dem V. betonicaefolium Desf. sehr ähnlich , unterscheidet sich jedoch ebenfalls durch gleiche Staubfäden, und von der letztern ausserdem noch 46 * 124 durch stumpft; Blätter. Auf der Ostseite dos Alagäs «auf tra- chytiseh- basaltischem Boden, c. 3500' hoch. 151. V. uadulatum Lam. dict. IV. p. 22 1. noc Bieb. V. graecum ^ fruticosum , folio sinuato candidissimo Tourn. Voy. I. p. 128. c. ic V, plicatnm Sm. prodr. fl. gr. No. 524. Sibth. et Sm. fl. gr. t. 2i6. Von Rogner aus der Krim erhalten. B. Ani&ocalyjc. Land eoacfä rarissime, tomento saepe vestitum, pnnieu- latnm; Calyx ad trientem partem partitus, laciniis obtusis in- aequalibus. 152. V. alpigeiium C. Koch; Canlis stricte erectns , Sim- plex, snperne tomento griseo, pulverulento vestitns; Folia in- feriora oblonga, crenata, in petiolum crenatum atteimata, superiora ovato-lanceolata, dentata , basi subcordata , brevis- sime petiolata, ramos fulcrantia ovato- longe acnminata, omnia supra pilis singnlis, stellatis, prostratis aspernla, snbtus griseo -pubescentia; Panicnla oblonga, rann's brevibns raceino- sis; Flores 1 — 3, bractea lineari, longiori ant snbaeqnante fu.crati , pedicello calycem aequanti insidentcs ; Calycis ma- jusculi laciniae oblongae, inaequales , dnae anticae maximae, postira minima, omues griseo- tomentosae, corolla majusculä triplo breviores; Filamenta brevia, subaequalia, lanä coactä densa vestita, antheris omnibus reniformibns. Steht dem V. pyramidatum Bieb. am Nächsten, unterscheidet sich aber durch länger gestielte und grössere Blüthen und durch die langen, linienförmigcn Brakteen. Im politischen Hochgebirge auf Urgestein, 5500 — 7000' hoch. 153. V. Wilhelms ianusn C. Koch ; Caulis stricte erectus, simplex, pilis stellatis pubescens, teres ; Folia oblonga, ereeta, dupliciter crenata, ad basin atteniiatam dentata , inferiora 725 petiolata, suprema sessilia , parvula; Racemus toiuentosus ; floribus faseicnlatis, inferne 1 — 3 distantioribus, snpcrne sub-5 magis approximatis; Braeteae lineares, pediecllis Jon- gis, ealvcem majusculum plus duplo superantibus dimidio mino- res ; Calycis laeiaiae oblongae , arutiusculae , inaequales, 3 angustiorcs et breviores, tubo brevissimo qnadniplo longio- res; Filamenta omnia lanä violacea vestita, anthcris reuifor- mibus. Steht zwischen V. nigrum L. and V. pyramidalum Bieb. , unterscheidet sich aber von dem erstem durch den Kelch und die grösseren Bliithen, von dein andern durch die einfache Traube und durch die langen Bliithensticle. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. 154. V. pyrainidatiuu Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 161. Sweet, brit. flow. gard. ser. 1. t. 31, wo die Bliithen zu gross darge- stellt sind. Im tartarischen Grusien auf Porphyr und tertiä- rem Boden, 800 — 1200' hoch; in Daghestan auf Mergel und Kalk, 300 — 1000' hoch. Im Tschorukgebietc, und zwar im Gaue Artanudsh auf sekundärem Kalk, c. 3000' hoch. Aus der Krim von Rogner erhalten. ß. Simpliciuscuhim; in Mingrelicn auf angeschwemm- tem und tertiärem Boden; in dem Chauate Scheki (jetzigem Kreise Nucha) am Südfusse des Kaukasus auf sekundärem Kalk; im Gebirge des Kaukasus im Osten, wo es nur noch aus Kalk und Mergel besteht, c. 1500—2000' hoch. y. Unijlorum; Folia latiora, rotundato-acuminata. Flores solitarii. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. C. Microcalyjc. Land coactä raro, tomento et pube saepe veslitum, sed etiam glabriusculum ; Flores rarissime solitarii, plcriimquu fasciculati, sessilcs aut inaequaliter pedicellati; Calycis parvi laciuiae acutae, plerumquc lanccolatae. 126 155. V. oreophilum C.Koch; Caulis erectus, ramosus, an- gularis, angulis saepe alatis ; inferne tenuissirae, superne densis- sime pubescens; Folia caulina ovato-oblonga, acuta, sessilia, ant brevissime petiolata, simpliciter et magis distanter cre- nata, supra aspernla, subtus pallide puberula; Panicula race- mosa; Flores solitarii; Pedicelli bracteam ovato-acuminatain aut lanceolatam et calycem aequantes, patulo-erecti; Calyx ad basin quinque- partitus, laciniis late ellipticis, subaequali- bns, Capsula ovato-retnsä triente parte brevior; Filamenta ]anä violaceä dense vestifa, quintum sterile, minus. Im Ha- bitus steht diese Art dem V. pyramidatum Bieb. am Näch- sten, unterscheidet sich aber durch den tiefgespaltenen Kelch und durch den fünften , unfruchtbaren , sehr kleinen Staub- faden, ein Merkmal, wodurch die Art sehr leicht zu erken- nen ist. Sonst ist V. oreophilum C. Koch auch mit V. ba~ naticum Schrad. verwandt. Im Gaue Artanudsh auf sekun- därem Kalk und Mergel, 3000 — 4000' hoch. 156. V. siiiuatum L. cod. No. 1413. Sehr häufig am Bosphor und in der Umgegend von Konstantinopel auf Mer- gel und Kalk, bis zu 800' Höhe; von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa und von Rogner in der Krim ge- sammelt. Als Verbascum scucatile fruticosum, folio sinuato candidissimo ex iusulis Ceo et Therma im Gundelsh. Herbar, 157. V. uauatlcuui Schrad. monogr. Verb. II. p. 28. Roch, pl. Bau. rar. t. 18. Wahrscheinlich gehört V. Chaijcii Vill. bist. d. plant, de Dauph. II. p. 491. t. 13. als Synonym hier- her. Leider sind Beschreibung und Abbildung der Art, dass sich mit Bestimmtheit nichts entscheiden lässt ; wenn ich aber nach Gouan'schen und D elil e'schen Exemplaren, die sich im Berliner König!. Herbar befinden, schliessen darf, so möchte 727 über die Identität genannter Pflanzen kein Zweifel sein, inso- fern mau nicht vorzieht , V. Chaijcii Vill. als Abart des V. nigrum L. zu betrachten. Die Einschnitte au der Basis der Blätter sind aber so konstant und auffallend, dass es viel eher mit V. banaticum Schrad. zu vereinigen ist. Die breite Rispe spricht ebenfalls für die letztere Annahme. Durch Reichen b ach circnlirt ein V. banaticum , was von der Rochel'schen Abbildung verschieden ist, und wohl zu V. sinuatum L. gehören möchte. Leider besitze ich zum voll- ständigen Vergleich keine Wurzelblätter. Mein Exemplar un- terscheidet sich übrigens von V. sinuatum L. durch voll- kommen unbehaarte und spitze Kelchabschnitte. Aus der Krim von Rogner erhalten. 158. V. Orientale Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 160. Ben- tham uud Ledebour vereinigen V. Orientale Bieb. mit V. Chaixii Vill., während Koch in seiner Synopsis die letztere Art als Abart zu der erstem stellt. Beide Pflanzen sind aber so verschieden , dass mau sie neben einander gar nicht ver- wechseln kann. Der dicht beblätterte Stengel und die klei- neren Blüthen geben der Pflanze mit F. Lychnitis L. weit mehr Aehnlichkeit. Auch haben die Blätter eine weit härtere Konsistenz als bei V. nigrum L. , wo sie, namentlich ge- trocknet, stets ein schwarzgrünes Ansehen haben, während sie bei V. Orientale Bieb. mehr oder weniger graufilzig er- scheinen. Eirund -lanzettförmige Blätter habe ich auch bei V. nigrum L. nie gesehen. V. vtrens Host, in Rchb. fl. Germ, exsicc. No. 1922. scheint sich von V. Orientale Bieb. gar nicht zu uuterscheiden. Sehr häufig in ganz Trauskau- kasien, namentlich auf Kalk und Mergel, aber auch auf an- geschwemmtem Boden uud Porphyr, bis zu 2000' Höhe. Es wächst ferner in den breiteren Thälern des Kaukasus, und steigt selbst im Gebirge noch weiter hinauf, so dass ich es 728 auf dem Sattel des Grenzgebirges zwischen Ossien und Rad- scha gefunden habe. Was ich von Rogner aus der Krim als V. Orientale Bieb. erhalten, ist V. banaticum Schrad. Eben so gehört das V. n/'grum aus Mingrelien, was ich in der Aufzählung der Pflanzen meiner ersten Reise (Linn.XVH. p. 283.) aufgeführt habe , hierher. 159. V. inacropliyllum C. Koch; Caulis pubcrulus, ela- tus, polyphyllus; Folia infera maxima, saepe sesquipcdalia, cordato-oblonga, rcliqua ovata, acuta, omnia supra glaber- rima, subtus ad nervös pubescentia, duplicato -creuata, bre- viter petiolata (supremis exceptis) ; Panicula glabra, ex parle inferiori foliosa; Flores parvuli, fasciculati aut superne soli- tarii, pedicello calyce paululum breviori insidentcs 5 Bracteac et Calycis laciniae lineares; Lana filamentorum alba. Steht dem V. nigrum L., was übrigens sehr häufig mehr oder we- niger unbehaart erscheint, sehr nahe, und würde wahrschein- lich mit V. bitlxynicuin Boiss. hinsichtlich der grossen Blät- ter zu vereinigen sein, wenn der Autor der zuletzt genannten Pflanze die letzteren nicht herzfönnig-geöhrt und die Rispe nicht sehr behaart, ja selbst klebrig angegeben hätte. Dass übrigens weisse und violette Wolle an den Staubfäden einer und der- selben Pflanze vorkommt, wie Boissier von seinem V. hi- thi/nicum behauptet, könnte wohl auf einem Irrthum beruhen. Im Bauate auf Jurakalk. 160. V. gpeciosum Schrad. hört, goett. p. 22. t. 16. In den Gauen Narriman und Daratschitschak auf basaltisch -tra- chytischem Boden, c. 4500/ hoch. 161. V. chrysorrhachos Boiss. pl. Orient. IV. p. 58. (?) Verbascutnl, No. 207. in Linn. XIX. p. 21. Die im Ver- zeichnisse der von Dr. Thirke in der Umgebung von Brussa gesammelten Pflanzen als nicht zu bestimmend angegebene Art 729 könnte des weniger eingeschnittenen Kelches halber vielleicht hierher gehören. Nach der fnsshohen Rispe zu sehliessen, möchte die Pllanze aber eine bedeutende Höhe haben , wäh- rend Boissier sein V. chrysorrhachos höchstens nur i*/9 Fuss hoch sein lässt. Auch giebt genannter Autor die Blü- then selten zu 2 — 5 vereinigt an, Mährend es hier stets der Fall ist. Es wäre auch möglich, dass die Thirke'sche Pflanze zu V. cheiranthifolium Boiss. gehört. 162. V. oxyearpuiu C. Koch ; Caulis f eres , simplex , lanä coactä detersiliili vestitus, ideoque praesertim ad partein supe- riorem glabriusculus; Folia infera oblonga, petiolo paene tri- plo breviori insidentia, rcliqua ovato -oblonga aut ovato-acuta, sessilia, omuia lanä coactä in paginä* ad coelnm speetante cinerea, ad terram contra alba vestita, integerrima; Spica laxa, tenuis, lanä vulgo detersä glabriuscula; Flores bini, terni aut qunterni , inferiores pedicello calycem vix aequante instrueta, superiores sessil's, omnes parvi; Calycis laciniae lanceolatae, lanä denique detersä glabriusculae, trinerves, tubo campanulato duplo lougiores; Capsula cvlindrico-oblonga, styli rudimento apiculata, lanä detersä denique glabra, caly- cem triente parte superans. Hinsichtlich der walzenförmig - länglichen Kapseln steht diese Art in der Nähe von V. spe- ciosum Bieb., den Habitus hat sie aber mit V. siviplejc La- bill. pl. syr. dec. 10. t. 5. so übereinstimmend , dass sie sich fast nur durch die Form der Kapsel unterscheidet. Leider be- sitze ich an meinen Exemplaren keine Blüthen mehr. 163. V. gnaphalodes Bieb. fl. taur. cauc. III. p. 152. An der Ostküste des schwarzen Meeres bis in die Nähe von Tre- bisond sehr häufig. Auch von Rogner von der Südküste der Krim erhalten. Als Vcrbascum ponlicum angusto et ob- longe folio im Gundelsh. Herbar. 730 164. V. parvifloruin Lara. dict. IV. p. 222. (?) Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. D. Blattaria, Simpliciusculum sed pluricanle , tonicnto raro , pube sae- piiis vestituiu, sed etiam glabruni; Racemus laxus \ Flores grandes , pulchri , saepius violacei aut phoenicei , saepissime solitarii, longius pedicellati; Caljx parvus. 165. V. rubiginosum W. et Kit. pl. rar. Hung. p. 216. t. 197. Blattaria montana, foliis crispis Buxb. Cent.I. p. 14. t. 21, könnte wohl eher hierher gehören, als zu V. xan- ihophoenizeum Gris., eine Pflanze, die sich vielleicht gar nicht speeifisch unterscheiden möchte. Koch und mehrere Andere halten V. rubiginosum W. et K. für einen Bastard von V. nigrum L. und V. phoenizeum L. , eine Annahme, die dadurch als unrichtig erscheinen muss , dass V. rubigi- nosum W. et K. in Transkaukasien wächst, V. nigrum L. aber nicht. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten. 16ö. V. phoenizeum L. cod. No. 1411. Von Rogner aus der Krim erhalten. 167. V. speetabile Bieb. fl. taur. cauc. II. p. 158. (?) In der Provinz Eriwan auf basaltisch- traehytischem Boden, c. 2700' hoch. ß. Foliosum; Caulis magis foliosus superne glandu- sus. Sollten nicht V, biscuteltaefolium Benth. und V. ade- nophorum Boiss. hierher gehören ? In der Nähe von Tre- bisond auf Augitporphyr, bis zu 1500' Höhe. In Daghestan auf tertiärem Boden, 200—500' hoch. 168. V. repandiim Willd. enum. pl. hört, berol. p. 226. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. In Minjirelien auf tertiärem Boden, bis in das Hochgebirge steigend , selbst bis zu 4000' Höhe. 731 E. Chamaeverbascum. Multicaule, simpliciusculnm ; Flores fasciculati, longius pedicellati , racemum laxum referentes ; Calvcis laciniae latae, obtusiusculae, tubo brevi campanulato duplo longiores ; Flores parvi. 170. V. spinosmn L. cod. No. 1415. Als Verbascum creticum, spinosum, foliis incisis, oder als Leucojum creti- cum, spinosum incanum luteum im Guudelsh. Herbar. 171. V. sphenandroides C. Koch; Multicaule; Caules erecti, simpliciusculi, vix sesquipedales, lana alba detersibili minus vestiti ; Folia oblonga, denticulata aut integriuscula, villosa, subtus pallidiora, supra rugulosa, inferiora petiolata, superiora sessilia; Racemi aphylli; Bracteae lineares; Flores fasciculati , rarius solitarii; Pedunculi patentes aut adsceuden- tes; braetea et calyce duplo longiores; Calyris laciniae lineari- oblongae, Capsula oblonga breviores; Corollae parvae, luteae, limbo concavo ; Filamenta duo majora minus, tria minora dense lana violacea vestita; Capsula ovata, apiculata, villosa. Diese Art bat ein so eigenthiimliches Ansehen, dass man sie eher für eine Celsia L. und noch mehr für eine Sphenandra Benth. halten möchte. Im Tschabantzthale des Gaues Sber auf Urgestein und Porphyr, 6000—7000' hoch. XXII. Celsia L. cod. No. DCCCXIX. A. Ncffiea Benth. in DC. prodr. X. p. 246. 172. C. anrea C. Koch ; Folia caulina inferiora oblonga, acuta, crenulata, in petiolum alatum attenuata, supra aspe- rnla, subtus anreo - pubescentia, superiora sessilia, minora; Caulis adscendens, ipseque prostratus, superne in paniculam raceraosam divisus, Ieviter angulatus, inferne asperulus, su- perne praecipue ad racemos tomento aureo , pulvernlento ve- stitus ; Racemi laxiusculi , raro ramo uno alterove praediti ; 732 Pedicelli adsccndcntcs , solitarii , inferi bracteam ovato-lan- ceolatam aut lanceolatam acquantes, reliqui iis et calycis laciniis rotmidatis aut late oblonges, acutiiisculis, inaequalibus, aureo- tomentosis duplo lougiores; Corolla explanata, calycc paene triplo major; Filamenta duo paululuui majora, omnia Jana, densä , violaeeä voslita, aiithcris reniformibus; Capsula ovato- oblonga, calyce triente parte longior. Besitzt eine so grosse Aehnlichkeit mit ächten Wollkerzen, dass mau sich nur nach genauer Untersuchung der Blüthe überzeugen kann, dass sie zu Cel ia gehört. Am Meisten ähnelt sie den filzigen Arten aus der Abtbeiluug Lychnilis. Sehr häufig auf dem ar- menischen Hochlande auf trachjtischcm Boden, 4000 — 6000' hoch. 173. C. orientalis L. cod. No. 4496. Sehr häufig in Transkaukasien auf Mergel- und Kalkboden, bis zu einer Höhe von 2500/. Aus der Krim von Rogner erhalten. Im Paschalik Trebisond auf Angitporphvr , bis zu 1500' Höhe. 174. C. persica C. A. Mey. Verz. kauk. Pfl. p. 111. Aus Talvsch von K. Schmidt und aus Grusien von Wilhelms erhalten. 175. C. agrimoiiiaefolia C.Koch; Erecta, basi hirto- pubescens, simplex; Folia infera interrupte pinnata, pinnis sub-8 majoribus subalternis, oblongis, serratis, sessilibus, mi- noribus basi lata adnatis, supremis confluentibus, superiora oblonga, serrata, glaberriraa; Racemus saepe basi ramosus, glaberrimus; Bracteac ovatae, louiic acuminatae, peduueulo plus duplo breviores; Laciuiae calycis oblongo-lauceolatae ; Antherae reniformes. Steht der C. collina Benth. wohl am Nächsten, unterscheidet sich aber durch die ungleichen Fic- derblättcheu. Als Blulluria armena , agrimoniae folia im Gundelsh. Herbar. 733 176. C. Snworowiaiin C. Koeh in Linn. XVII. p. 284. Stricte ereeta, simplex, rubens, pube oauesceute yestita; Fo- lia radicalia oblonga, grosse et argute serrata, in petiolum longiorem et alatum attennata, eaulina oblongo-lanceolata, niinora, sessilia, patula; Raceinus elongatus, interduro basi ramosus, glandulosus; Pedicelli patentissimi ant horizontales, Bracteam oYato-lanceolatam, integerrimam plus dnplo , Calj- cis lacinias ellipticas plus qnadruplo snperantes; Filaraenta majora parte triente supremä nnda, inferä minns, me- dia magis, niinora densissinie lana violacea vestita; An- therae reniforraes. Steht der C. incana Bonth. und C. to- menlosa Znec. nahe, unterscheidet sieh aber durch das röth- lit-he Ansehen und durch die Form der Wurzelblätter. Auf mit Salz geschwängertem Kalk und Mergel in der Provinz Eriwan, jenseits des Araxes , c. 3000' hoch. B. Arcfurus Benth. in DC. prodr. S. p. 244. 177. €. Areturus L. cod. No.4497. Als Blallaria per- eniit'Sy cretica , incana, foliis binis conjugatim dispositis, uuo majore extremum claudente im Gundelsh. Herbar. XXIII. 3 ant he Gris. spie. 11. Rum. et Bith. II. p. 40. 178. J. b ugiilifolia (Verbascvm) Lam. dict. IV. p. 226. Als Blutturia ponlica, Bugulae folio , Asphodeli radice im G u ii d c 1 s h. Herbar. §olanaceae. Man kennt bis jetzt gegen 1200 Arten dieser Familie, die sich in der neuen Welt und zwar hauptsachlich in den wärmeren und noch mehr in den heissen Ländern Amerika's koncentrirt. In den letzteren wachsen nicht weniger als 3 A iertel der ganzen Summe. Von diesen kommen allein auf T34 die Gruppe der Solaneen, von der man freilich bis jetzt über 900 Repräsentanten kennt, nieJit wruiger als gegen 740, auf die bis jetzt aus fast 100 Arten bestehenden Nicotiancen hingegen 55 und auf die Gruppe der Arten mit gradem Em- bryo endlich, von der wir überhaupt 106 kennen, 100. Von den 23 Dalureen wachsen 11 in besagten Ländern, wäh- rend von den 20 Hyoscyamecn bis jetzt noch keine in Ame- rika beobachtet worden ist. Nordamerika besitzt 42 Solanaceen , und zw.ir 4 Nico- tianeen^ 2 Datureen und 36 Solaneen (im engern Sinne), während man aus Ncuholland bis jetzt nur 4 Nicotianeen und 31 Solaneen, im Ganzen also 35 Repräsentanten dieser Familie kennt. In der alten Welt sind Ostindien und seine Inseln am Meisten vertreten , denn es wachsen daselbst über 70 Arten , nämlich 7 Datureen , 3 Hyoscyumeen und einige 60 Sulaneen. Aus den Ländern rings um das rothe Meer sind 22 Arten (2 Datureen , 3 Hyoscyumeen und 17 Sola- neen), aus dem Oriente hingegen 35 Arten (l Daturee , 13 Hyoscyumeen und gegen 22 Solaneen), aus China und Ja- pan 14 Arten (1 Hyoscyamee , 12 Sulaneen und 1 zweifel- hafte dieser Familie, aus Sibirien endlieh 3 Arten (l Datu- ree, 4 Hyoscyumeen und 3 Solaneen) bekannt. In Europa wachsen 30 Arten, nämlich 1 Daturee, 5 Hyoscyumeen, 22 Solaneen und 2 zweifelhafte dieser Fami- lie, in Nordafrika 14, im heissen Westafrika 8, die bei- de nur den Solaneen im engern Sinne angehören. Süd- afrika besitzt 23 Arten (19 Solaneen und 4 Rectembryen), die Inseln südöstlich 9 (8 Solaneen und 1 zweifelhafte), und die nordwestlich von Afrika 6 (1 Hyoscyamee und 5 So- laneen). Ich habe in den nördlicheren Ländern des Orientes 16 Arten gefunden , von denen 2 neu sind und 1 von keinem 735 andern Reisenden beobachtet wurde, dagegen haben andere Reisende noch 9 Solanaceen beschrieben , die ich übersehen, so dass die Gesammtsumme 25 {lfa aller Arten) beträgt. Koch hat in Deutschland nur 14 Solanaceen angegeben. Von ihnen besitzt es 10 mit dem Oriente gemein, während 4 nicht dort wachsen; dagegen hat man 15 Arten im Oriente beobachtet, die Deutschland fehlen,- Was das Vorkommen der von mir im Oriente gesammel- ten Arten anbelangt, so liebt Lycium ruthenicum Murr, dür- ren Mergel- und Kalkboden. Auf Schutthaufen wächst: Hijoscyamus Camerarii F. et M. , Datura Stramonium L., Solanum nigrum L. , S, villosum Lam., S. liumile Beruh, und S. ßavum Kit. , auf Aeckeru und angebauten Stellen : Hyoscyamus pusillus L., H. Camerarii F. et M. und die 4 auch auf Schutthaufen wachsenden Nachtschatten. An Wegen be- obachtete ich H. Camerarii F. et M. und H. eminens Kunze, an feuchten Stellen, am Ufer der Bäche und an Sümpfen: Solanum Dnlcamara L. , S. Kieseritzkii C. A. Mev. und S. persicum Willd. , im Gebüsch: Physalis AlkeJccngi L., in Gebirgswäldern hingegen: Atropa Belladonna L. Auf Hochsteppeu sammelte ich Hyoscyamus eminens Kunze, aber in Hochthälern : Hyoscyamus syspirensis C. Koch , H. Ca- merarii F. et M. und Physochlaena Orient alis {Hyoscya- mus) Bieb. Erste Gruppe. Datureae Endl. gen. pl. p. 663. I. Datura L. cod. No. CCLXIV. 1. D. Stramonium L. cod. No. 1418. In Mingrelien auf angeschwemmtem Boden. m Zweite Gruppe. Hyogcyameae Endl. gen. pl. p. 664. II. Hyoscyamus Don monochl. pl. IV. p, 471. 2. IS. einineiis Kunze in Del. sem. hört. lips. a. 1847. In den Gauen Olti auf Mergel und Id auf Trachyt, 3500 — 4500' hoch. 3. H. Camerarii F. et M. ind. sein. hört, petrop. IV. p. 38. Im kaukasischen Gebirge, in Ossien auf Kalk, c. 3500' hoch; in Grusien auf Kalk und Mergel, 800 — 1200' hoch; auf trachytisch- basaltischem Boden der Provinz Eri- wan, 2700' hoch. ß. Villostis; Caulis villis longis dense vestitus; Folia superiora et suprema pinnatifido-serrata, laciniis lanceolatis, ex ambitu oblongo- lanceolatis. Diese Abart besitzt mit der Hauptpflanze die schönen, grossen und becherförmigen Blüthen gemein, unterscheidet sich aber durch den wolligen Stengel und durch die BLätter an den Blüthen , welche den anderen gleichen. . Von Dr. Thirke ans der Umgebung von Brussa erhalten, und in dem frühem Verzeichuiss der Thirke'schen Pflanzen als //. niger L. bekannt gemacht. y. Hemschitu'cus] Folia floralia majora; Stamina ex- serta, stjlum ex loniiitudine aequantia. Im politischen Hoch- gebirge auf Urgestein, ööOO — 6000' hoch. 4. H. syspirensis C. Koch; Caulis pauciramosus, erectus, in ferne canescens, snperne villosns, vix pedalis; Folia radi- calia et caulina oblonga, utrinque 3 — 5 grosse serrata, ser- ris obtusiusculis, cancscenti - pnbescentia, vix ultra pollicaria, petiolo aequilongo (caulina breviori) insidentia; floralia ob- longa, sinuato-dentata aut iutegriuscula, sessilia, canescen- tia ; Calyces fruetiferi seeuudi, spicam densiusculam referen- tes, basi villosi, sessiles, medio paululum constricti, laciniis T3T triangulari -pungentibus, patulis. Leider besitze ich nur Frucht- exemplare. Die Pilauze steht dem //. pusillus wohl am Nächsten , unterscheidet sich aber durch den dichten Blülhen- stand und sonst hinlänglich. Auch scheint die Pflanze durch- aus nicht einjährig zu sein. Im Gaue Sber auf Porphyr und Kalk , c. 4500' hoch. 5. H. aureus L. cod. No. 1426. Als Hyoscyamus aureus P.Alp, im Gundelsh. Herbar. 6. H. pusillus L. cod. No. 1428. Aus Grusien von Wil- helms erhalten. Sehr häufig iu der Provinz Eriwan auf Tra- chyt und Basalt, 2700 — 3500' hoch. Als Hyoscyamus ar- menus minimus, flore luteo fundo atropurpureo im Gun- delsh. Herbar. IU. Phy sochlaena G. Don dichl. plants IV. p. 470. 7. P. orientalis (Hyoscyamus) Bieb. fl. tanr. cauc. I. p. 164. Im Gaue Lori im untern Kaukasus auf Trachyt, c. 3500' hoch. Dritte Gruppe. Solaneae Endl. gen. pl. p. 664. IV. Solanum (L.) Dun. Solan, syn. p. 5. A. Dulcamara Led. Fl. ross. III. p. 187. 8. S. Dulcamara L. cod. No. 1459. ß. Tomentosum Koch syn. ed. 2. p. 584. Aus der Umgebung Brnssa's von Dr. Thirke erhalten. 9. S. persicum Willd. in R. et S. syst. Veget. IV. p.662. Aus Grusien von K. Schmidt und Wilhelms erhalten; im südlichen Daghestan auf tertiärem Boden, bis zu 500' Höhe; imTschorukgebiete auf Kalk und Porphyr , 2000 — 4000' hoch. In der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke gesammelt. 22r Bd. 6t Heft. 47 738 10. S. Kieseritzkii C. A. Mcy. Verz. kauk. Pfl. p. 113 In Sümpfen der Provinz Eriwau, c. 2700* hoch. A. Maurella Dun. Solan, syn. p. 12. 11. S. iiigrum L. cod. No. 1473. In ganz Trankaukasien sehr häufig- bis zu einer Höhe von 3000', auf tertiärem und sekundärem Boden und auf Porphyr; im Tschorukgebiete auf Melaphyr, Porphyr und sekundärem Kalk, 2000 — 4000' hoch. Von Dr. Thirke ans der Umgehung von Brnssa erhalten. ß. Chlorocarpum Spenn. fl. frib. p. 1074. In der Nähe vonTiflis auf Mergel und Kalk ziemlich häufig, 1000 — 1300' hoch. 12. S. villosum Lam. dict. IV. p. 289. ß. S. hirsutum Dun. Solan, syn. p. 14. Aus Grusien von K. Schmidt erhalten. 13. S. flaviuii Kit. in Schult, oestr. Fl. 2. Ausg. I. p. 394. In Radscha auf Kalk, c. 3500' hoch. ß. Hutnile Beruh, ap. Willd. enum. pl. hört, berol. I. p. 236. Von K. Schmidt aus Grusien erhalten. V. Physalis L. cod. No. CCLXVIII. 14. P. Alkefeengi L. cod. No. 1450. In Mingrelien und Radscha auf tertiärem und sekundärem Kalk ; in Ciskaukasien in der Nähe der kaukasischen Bäder, c. 800' hoch; aus Gru- sien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten und in der Nähe von Brussa von Dr. Thirke gesammelt. VI. Atropa (L.) Eudl. gen. pl. p. 666. 15. A. Belladonna L. cod. No. 1439. InOssien auf Kalk- boden , c. 2500' hoch. VII. LyciumU cod. No. CCLXXIV. f6. I«. ruthenicum Murr, in Comment. goett. 1779. p. 2. t. 2. L. tataricum Pall. weicht wenigstens nach den von 739 Seh renk am Tarb.agat.ii gesammelten Exemplaren durch ge- krümmte Stacheln und ein grüneres Ansehen ab. Sehr häutig in Schirwan auf Mergelhöhen, bis 700' Höhe. Als Jasini- num frutescens, aculeatum, angustifolium ßore violaceo oder Rhamnus alter, foliis sa/si's ßore purpurco im G lin- de Ish. Heibar. Convolviilaceae. Die Zahl der bis jetzt heVaniücnConvolvulacccii beträgt ge- gen 1000 Arten, nämlich 56 Argj/rejecn , über 840 Convol- vulaceen, 8 Dichondrcen und gegen fcO Cuscuteen. Ob- gleich sie sich über die ganze Erde verbreiten, so sind die Tropen doch am Meisten vertreten , und wiederum erscheineil die heissen Länder der neuen Welt reicher, als die der alten. Das tropische Amerika, jedoch einschliesslich des ausserhalb der Wendekreise liegenden Chili, hat nicht weniger als 400 Arten, und zwar 10 Argtjrejecn , 371 Convolvuleen , 1 Di- chondree und 19 Cuscuteen , während man in Nordamerika noch nicht 50 , und zwar 27 Convolvuleen , 1 Dicliondree und 19 Cuscuteen beobachtet hat. Aus Ostindien mit seinen Inseln und Hinterindien kennt man über anderthalb Hundert Convolvulaceen , die sich auf die einzelnen Abtheilungen in der Weise vertheilen, dass über 40 (also über 2/3 der ganzen Summe) auf die Argyrejecn, 110 auf die Convolvuleen, 1 auf die Dicliondreen und 6 auf die Cuscuteen kommen. Die aus Neuholland und den dazu gehörigen Inseln bekannten Arten dieser Familie betragen fast 70, von denen 1 zu der Gruppe der Argyrcjeen, über 60 zu der der Convolvuleen, l zu der der Dicho/idrecn und 3 zn der der Cuscuteen gehören. 47 * 740 Wenden wir uns nach Afrika, so findet man die heissen Länder mehr vertreten, als man nach ihrer geringen Kennt- niss schliessen dürfte. So besitzt das tropische Westafrika 35 Arten, die alle der grossen Gruppe der eigentlichen Con- volvuleen angehören, Mozambique hingegen mit den in der Nähe liegenden Inseln (Madagaskar, die Maskarenen und Se- schellen) 36, nämlich 34 Convolvuleen , 1 Argyrejee und 1 Dichoitdree, Die Länder rings um das rothe Meer, also einschliesslich das westliche Arabien, sind erst in der neuem Zeit, namentlich durch Seh im per, einigermaassen bekannt geworden; man hat daselbst 46 Arten beobachtet. Auch hier siud es vorzugsweise die Convolvuleen im engern Sinne, näm- lich 43, und ausserdem 2 Cuscuteen und 1 Argyrejee. Aus Südafrika hat man 37 Arten beschrieben: 33 Convolvuleen und 4 Cuscuteen. Die Inseln nordwestlich von Afrika sind in der neuesten Zeit mehrfach untersucht worden, besitzen aber verhältuissmässig wenige Repräsentanten dieser Familie : 15 Convolvuleen und 4 Cuscuteen. Aus Nordafrika kennt man 18 Arten: 15 Convolvuleen und 3 Cuscuteen. Europa ist nicht weniger als arm; dennoch hat es nicht den 25sten Theil, obwohl es am Meisten bekannt ist. Ar- gyrejeen und Dt'chondrcen kommen daselbst gar nicht vor, aber 24 Convolvuleen und 10 Cuscuteen. Noch ärmer erscheint Sibirien , denn man hat von dort nur 15 Convolvuleen und 5 Cuscuteen beschrieben. Aus China und Japan kennt man 23 Arten: 1 Argyrejee, 18 Convolvuleen und 4 Cuscuteen, Es bleiben endlich noch die Länder des kaukasischen Isthmus, die asiatische Türkei und Persien, die unter dem gemein- schaftlichen Namen Orient begriffen sind, übrig. Aus ihnen hat man 48 Arten beschrieben, nämlich 37 Convolvuleen und 11 Cuscuteen. 741 Was nuu die nördlichen Länder des Orientes anbelangt, denen wir hier vorzugsweise unsere Aufmerksamkeit zuwen- den, so kennt mau aus ihnen 34 Arten, von denen 26 auf die Convolvuleen im engem Sinne und 8 auf die Cuscuteen kommen. Ich habe auf beiden Reisen nur 22 Arten gesam- melt; von ihnen wurden aber 6 nicht allein von keinem an- dern Reisenden im Oriente beobachtet, sondern waren auch bis jetzt unbekannt. Deutschland ist an Convolvulaccen aus- serordentlich arm, denn es besitzt kaum mehr als den hun- dertsten Theil der Gesammtsumme, nämlich 11; davon sind aber 4: 1 Convolvulce und 3 Cuscuteen, die nicht zu glei- cher Zeit im Oriente wachsen. Was das Vorkommen der Convolvulaccen anbelangt, so wachsen Convolvulus arvensis L. , C. Pseudo - Scammonia C. Koch und C. agrophilus C. Koch auf Aeckeru, Calyste- gia sepiuvt (Convolvulus) L. und C. sylvestris {Convolvu- lus) W. et K. au Zäunen und Hecken, C. lineutus L. ß. Bessert Spr. und C. nitens C. Koch auf trocknen , dürren Stellen, C. holosericeus Bieb. und C. Cantabrica L. an Bergabhängen und C. persicus L. am Meeresufer. Erste Gruppe. Convolvuleae Choisy in DC. prodr. IX. p. 335. I. Convolvulus Choisy in Mem. de la soc. d'hist. nat. de Gen. p. 477. A. Orthocaulos G. Don dichl. pl. IV. p. 283. i. C persicus L. cod. No. 1261. Der Stengel ist selt- ner einfach, als an der Basis ästig. Auch steht er weniger aufrecht, als dass er auf der Erde sich ausbreitet. Sehr häu- fig am Ostufer des kaspischen Meeres. Von Wilhelms und K. Schmidt wahrscheinlich ebenfalls daher erhalten. ?42 2. C holosericeus Bieb. fl. taur. cauc. I. p. 147. Cent. pl. fl. Ross. illustr. I. t. 24. Aus der Krim von Rogner erhalten. Im Gaue Pertakrek auf Kalk und Mergel, c. 3000' hoch. 3. C. Cueorum L. cod. No. 1256. Als Convolvulus No. 38. im Gundelsh. Herbar. 4. C. linoatus L. cod. No. 1255. ß. Bessert Spreng, syst. Veget. I. p. 610. C. h'nealus Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. \\ 75. Es scheint mir doch, als wenn die Pflanze, welche man gewöhnlich für C. l'tneatus L. hält, und welche in der Flora graeca t. 199. eine Abbil- dung erhalten hat, von der, die Sprengel C. Bessert nennt, wenn auch nicht speeiüsch verschieden ist, doch auf jeden Fall eine ausgezeichnete Abart darstellt. C. lineatus L. er- scheint nicht allein grösser und mehr oder weniger aufstei- gend, selbst aufrecht, sondern hat auch nie einen solchen seideuglänzenden XJeherzug, wie C Bessert, und zeichnet sich durch 3 — 12 an der Spitze des Stengels zusammenge- drängte Blüthen aus, die von 2 — 5 sie weit überragenden Blättern fast in Form einer Hülle umgeben werden, aber auch durch eirunde Kelchblätter, die sich plötzlich zu einer langen und linienförmigen Spitze zusammenziehen. C. Bessert Spr. hingegen hat einen gedrängten Wuchs, der sich selbst auf gutem Boden nicht ändert, und ist an dem kurzen Stengel überall, meist knäuelförmig mit deutlicher gestielten Blüthen besetzt. Die Kelchblätter sind lanzettförmig, verschmälern sich also allmählig. C. compactus Boiss. möchte wohl hier- her gehören, und eine Pflanze darstellen, wo der Stengel am Meisten verkürzt ist, so dass dieser ganz zu fehlen scheint. In Grusien und Daghestan auf Kalk und Mergel , 800 — 1200' hoch. 743 5. C. nltens C. Koch; C. lineatus ß. Bessert C. Koch in Linu. XVII. p.282. E Capite caules plures breves, 1 — 3 poll. longi, prostrati aut denique adscendentes, pilis adpres- sis albis dense vestiti; Folia oblong», integerrima, toraento dcnsissiino sericeo nitentia, snbtiis nervis lateralibus erainen- tibns pracdita, radicalia in petiolum sensira attenuata, obtusa, canlina snperiora snbsessilia, obtusiuscula ; Flores 4 — 8 cy- inam brevissimani referentes ad apicem canlis et ramorum abbreviatornm , axillares, solitarii; Calycis sepala dno exte- riora late oblonga, obtusa, cetera apice triangulari excepto iuclndentia, sericea, corollä extus lineis 5 serieeis notatä vix triplo breviora. Steht dem C. Bessert Spreng, allerdings sehr nahe, und möchte vielleicht doch nur als Abart dazugehören. Er unterscheidet sich aber durch einen mehr gelblich -röth- licheu Schimmer der Blatter, der besonders bei den unteren deutlich hervortritt, mehr aber noch durch die breiten und stumpfen Kelchblätter. In der armenischen Provinz Eriwan auf trach) tisch -basaltischem Boden. 6. C. Cantabrica L. cod< No. 1257. In Grusien und Schirwan sehr häufig auf Kalk und Mergel, bis zu 2000' Höhe; an dem Siidufer des schwarzen Meeres auf Augitpor- phyr, bis zu 1500' Höhe ; aus der Krim von Rogner und aus der Umgebung von Brussa durch Dr. Thirke crrhalten. ß. Dorycnioides. Aehnelt seiner einzeln und zu 2 und 3 stehenden Bliithen halber dem C. Dorj/cnium L. , und unterscheidet sich ausserdem von der Hauptart durch anlie- gende und fast seidenglänzende Haare. Von Wilhelms aus Grusien erhalten. y. PetropJiilus. E capite tortuoso, lignoso plures caules, ramosi, ex parte inferiori villis patentissimis, superiori adpressis aut patulis vestiti; Folia lincari- oblonga, basi ipsä- T44 que in petiolum attennata aut sessilia, pilis prostratls, raro patulis subsericea; Pednnculi elongati, folio suo vix dnplo breviores, 1-, 2-flori; Bracteae binae calyce brevissiine pe- dicellato vix breviores, angustissime oblongae; Sepala oblongo- lauceolata, pilis patulis obsita^ corollam plus duplo superan- tia ; Capsula ovato - globosa , deuique glaberrima. Steht zwi- schen dem C. Cantabrica L. und C. suff mucosus Desf., und uuterscheidet sich von dem letztern durch die 2- und 1-blü- thigen Blüthenstiele, die bei der Hauptart weit länger sind und wenigstens 3 Blüthen haben. Von beiden unterscheidet auch zum Theil die seidengläuzende Behaarung. Auch C. Ammanni Desr. ist ähulich; dieser ist aber iu allen sei- nen Theilen weit kleiner und trägt weniger Blüthen. Auf dem Nordabhange des pontischen Gebirges auf Augitporphyr, bis zu 2000/ Höhe ; in Daghestan auf Kalk und Molasse, 600 bis 1500' hoch. Im Gundelsheimer'schen Herbar befindet sich 1 Exem- plar unter dem Namen: Convolvulus argenteus , umbellatus, partim erectus, partim supiuns, ex insulis m. aegei, oder als Dorj/cnium P. Alp., was wahrscheinlich zu C. Cantabrica L. gehört. 7. C. »orycnium L. cod. No. 1258. Als Convolvulus ramosus , foliis Pilosellae im Gundelsh. Herbar. 8. C. tricolor L. cod. No. 1262. Von Dr. Thirke aus der Umgebung von Brussa erhalten. 9. C. pilosellaefolius Desr. enc. III. 551. Willd. herb. No. 3670. Als Convolvulus armenus, humifusus, Pilosellae foliis T. im G u n d e 1 s h. Herbar. C h o i s y 's Diagnose (prodr. IX. p. 406) ist ohne Zweifel nach einer andern Pflanze ge- macht. 745 k. Strophocaulos G. Don dich!, pl. IV. p. 288. 10. C. hirsutus Stev. in Bieb. fl. tanr. cauc. p. 422. Cent, pl. flor. ross. 111 . I. t. 6. Von Rogner ans der Krim er- halten. 11. C. amoenus C. Koch in Linn. XIX. p. 19. Steht dem C. hirsutus Stev. allerdings so nahe, dass er nicht specifisch verschieden sein möchte. Auch gehört wahrscheinlich C. ga- laticus Rost., wie auch schon Choisy meint, dazu. Die Blätter erreichen hei C, amoenus C. Koch höchstens die Län- ge eines Zolles, sind also kleiner als bei C. hirsutus Stev., nach der citirten Abbildung, nicht aber nach dem Exemplare, was ich aus der Krim besitze. Die unteren erscheinen drei- eckig -spiessförmig, und die schwachen Ohren sind divergi- rend. Dir Rand ist ganz und nie ausgeschweift. Die linien- förmigen Brakteen haben die Länge des 3 — 4 Linien langen und stets einblütbigen Pedicells. Auch sind die Kelchblätter länger und allmählig zugespitzt. Von Dr. Thirke aus der Umgegend von Brussa erhalten. 12. C. agrophilus C. Koch; Diffusus, prostratus, cano- tomentosus; Caules secundarii et Rami cauliformes elongati^ teretes, opaci; Folia cordata, margine leviter angulato- den- tata, nitida, petiolo vix dimidio breviori insidentia, 5 — 6 lin. longa, 4 — 5 lin. lata; Pedunculi 1-, rarissime 2-flori, fo- lium suum vix superantes aut eo paululum minores; Bracteae lineares, parvae, pedicellum 3 lin. longum fulcrantes; Caljcis laciniae ovato - oblongae , acutae, latissimae, exteriores inte- riores iuvolventes, corollam amoeue rubescentem plus duplo superantes. Steht allerdings dem vielgestaltigen C. althaeoi- des L. am Nächsten, unterscheidet sich aber sogleich durch die an allen Theilen des Stengels gleichförmigen Blätter. So viel ich Exemplare der zuletzt genannten Pflanze gesehen 746 habe, so waren die obern Bläüer doch stets mehr oder we- niger eingeschnitten oder buchtig, was hier nie der Fall ist. Sehr häufig im Tschorukthale auf Porpbjr und Kalk, 2000 bis 4500' hoch; im Paschalik Musch auf Trachyt, Glimmer- schiefer und tertiärem Kalk. 13. C. arvensis L. cod. No. 1216. In ganz Transkau- kasien sehr häufig auf Feldern und Triften mit jedem Boden, bis zu 3000' Höhe. ß, Albißorus ; in Schirvvan auf Mergel , bis zu 500' Höhe. 14. C. ScaiMiuonia L. cod. cod. No. 1218. Von Rog- ner aus der Krim erhalten. 15. G. Pscudo - Scammonia C. Koch ; Caulis debilis sed erectiusculus, ramosus, glaberrimus, paueifolius; Folia sagit- tata, suprema linearia, glaberrima, integerrima, petiolo brevi insidentia ; Pedunculi longissimi ,3 — 4 polJ. longi , 1 - flori, horizontaliter patentes, adscendentes; Pedicelli bracteis biuis linearibus suffulti , pollicares; Calyx grandis, aridus, sepalis latis, oblongis, apice rotundato sed acumine brevi instruetis, glaberrimus, corollä duplo brevior. Unterscheidet sich von dem verwandten C. Scammonia L. durch die einblüthigen Blüthenstiele. Im Gaue Sber auf Porphyr und Kalk, 3500 bis 4000' hoch. II. Calgstegia R. Br. prodr. fl. nov. Holl. p. 483. 16. C sylvestris (Convolvulus) W. et K. pl. rar. Hung. III. p. 290. t. 261. Ans der Umgebung von Brussa von Dr. Thirke erhalten. 17. C sepiuin {Convolvulus) L. cod. No. 1217. In Gru- sien auf jedem Boden, bis in das Gebirge zu einer Höhe von 3500' steigend; in der armenischen Provinz Eriwan auf ba- saltisch-traehytischem Boden, c. 2700' hoch. 747 III. Cressa L. cod. No. CCCXLIII. 18. C. cretfica L. cod. No. 1835. FranJccnia mollis Bieb. fl. tanr. cauc. I!I. p. 276. Von Wilhelms aus Grusien er- halten. Als Ouamoclit minima, humifusa palustris, Hcr- niariae foliis im Gundelsh. Herbar. Z w e i t e Gruppe. Cuscuteac Choisy in DC. prodr. IX. p. 452. IV. Cuscuta L. cod. No. CLXXXI1I. 19. C moitogyiia Vahl symb. II. p. 32. Cuscuta major caulibüs Lupuli Buxb. Cent. I. p. 15. t. 23. Im Tschoruk- thale, doch mehr im Gebirge 3 4000 — 6000' hoch, auf RTius Cotinus L. ß. lberica ; Flores duplo minores, subsessiles. Sollte nicht C. aslyla Engelm. in bot. Zeit. IV. p. 276 ebenfalls hierher gehören? In Grusien in Hecken und Zäunen, 800 bis 1500' hoch. 20. C. europaea L. cod. No. 1022. In Grusien hier und da auf Hopfen, Nesseln u. s.w., bis zu einer Höhe von 2500'. ß. Pontica C. Koch in Liim. XIX. p. 19. Aus der Umgebung von Brussa durch Dr. Thirke gesammelt., 21. C. Epithyjmisii L. cod. No. 1023. Auf Labiaten, Rubiaccen , kleinen XJmbelliferen , Convolvulus Cantabrica L. und Atraphajris - Arten in Grusien, Schirwan, Daghestan, in der armenischen Provinz Eriwan und im ganzen Tschoruk- gebiete , bis zu 6000' Höhe. 22. C brachystyla C. Koch; Caulcs filiformes, ramosi, flavesccutes; Capitula scssilia, 8 — 12-flora, floribus subses- silibus; Calyx campanulatus, 4 — 5-fidus, laciniis ovatis, ob- tusiusculis, demum corollam dimidiam superantibus; Corolla urceolata, limbo 4-, 5-lobo, tubum ex longitudine acquante; Lobi eiecti, ovafi, obtusiusculi} Stamina vix lobos attingentia; 748 Squamae oblongae, erectae ; Styli bini, vix lineam longi, in- clnsi. Aehnelt der C. europaea L. am Meisten , besitzt aber nicht so dichtblüthige Köpfchen und kurze, aufrechte Griffel. An TJmbelliferen im pontischen Hochgebirge, c. 5500' hoch. 23. €. pediceüata Led. 11. alt. I. p. 293. icon. 11. ross. t. 234. In der armenischen Provinz Eriwan auf Onosma- Arten, c. 2700' hoch. 24. C. sulmniflora C. Koch ; Caules tenuissimi , filifor- mes; Flores 1 — 3, sessiles, bracteä ovato-lanceolatä sub- longiori fulti; Calyx 5-lobns, lobis oblongis obtusis, corolla paene duplo brevioribus; Laciniae corollae globosae oblongae, obtusae, erectae, denique conniventes ; Stylus apice paululum iucrassatus. Zeichnet sich durch die einzeln , selten zu drei stehenden Blüthen vor allen bekannten Arten dieses Ge- schlechtes aus, so dass sie nicht leicht verwechselt werden kann. Auf Verbascum sphenandroides C. Koch im Tscha- bantzthale des Gaues Sber, 5500' hoch. ApOCyneae R. Br. in Mem. of the Wem. nat. hist. soc. I. p. 59. Noch mehr als die ^Asclepiadeen haben die Apocynecn ihren Concentrationspunkt in den heissen Gegenden Amerika's, einschliesslich das aussertropische Brasilien und Chili, denn in bezeichneter Ländergruppe kommen allein von der ge- sammten Masse nicht weniger als über die Hälfte, also von 800 Arten über 400 vor. Die Verringerung von A.poci/neen wird um so bedeutender, je mehr man sich den Polen uord - und südwärts vom Aequator nähert, denn selbst Nordamerika, was noch von 50 jLsclepiadcen vertreten wird, besitzt aus jener Familie nur 12. Von den 7 freilich hinsichtlich ihres Umfanges sehr verschiedeneu Gruppen kommen die Echilecn, 749 deren wir bis jetzt über 370 keimen, zu 5/7 in den heissen Ländern Amerika's vor. Demuächst sind die Plumiereen und Wilhighbejeen am Meisten vertreten, denn von den ersteren wachsen daselbst die Hälfte (130 Arten), von den letzteren hingen 4/7 (12 Arten). Von den übrigen Gruppen besitzt die oben näher bezeichnete Ländergruppe weniger Repräsentan- ten, so von den 100 Carisseen: */3 und von den 22 Parso- nieen: eine einzige Art. Wrightxeen (17 Arten) und Al- stonieen (60 Arten) kommen im heissen Amerika gar nicht vor. Was die 12 Apocyneen der vereinigten Staaten Nord- amerika^ anbelangt, so sind es 2 Carisseen, 5 Plumiereen und 5 Echiteen. Interessant ist es, dass auf dem Insel -Erdtheil Austra- lien gerade die stärkste Gruppe der Echiteen gar nicht ver- treten ist. Man kennt daselbst überhaupt nur 1/i9 der Apo- cyneen , und zwar 7 Carisseen, 22 Plumiereen , 10 Parso- nieen, 1 Wrightiee und 2 Alstonieen. Wenden wir uns von da nach Asien, so sind Ostindien und namentlich die südlicheren Ebenen und die Inseln ziem- lich reich , denn es kommt daselbst 1/i aller Apocyneen vor. Alle Gruppen sind hier vertreten; und zwar wachsen daselbst 9 (also 3/7) Wilhighbejeen , 24 ('/4) Carisseen, gegen 60 (2/9) Plumiereen, 10 (also ziemlich 1/2) Parsonieen, 16 (demnach fast alle) Wrightieen, 2 (*/s) Alstonieen und 72 (•/g) Echiteen. China besitzt nur 13 Apocyneen: 2 Caris- seen, 3 Plumiereen, 1 Parsoniec und 7 Echiteen. Nur von der zuletzt genannten Gruppe finden sich 2 Arten in Sibi- rien vor. Ausserordentlich arm ist selbst der Orient, obgleich er Syrien, Mesopotamien und auch den südlichen Theil Persiens noch umfasst, denn man kennt daselbst nur 11 Arten, nämlich 750 7 Pliimiercen und 4 Echitcen, Noch weniger Arten wach- sen im ganzen Europa, aus dem man 4 Plumicreen und 2 Echiteen, also im Ganzen 6 Arten beschrieben hat Dass aber Nordafrika und gar die Inseln nordwestlich von Afrika nur von einigen Arten vertreten sind, die ebenfalls den Echi- tcen und Plumiereen angeboren, sollte man nicht vermn- then. Reicher ist das tropische westliche Afrika, von dem, obgleich man nur die Küste und selbst diese nur spärlich kennt, doch 22 Arten: 6 Carissecn, 3 Plumicreen;, 1 Alsto- ntee und 12 Echiteen, beschrieben sind. Der Zahl nach fast eben so reich ist Südafrika, aber gewiss weit ärmer, da man die Länder daselbst zum Theil weit mehr besucht und be- schrieben hat. Man kennt von dort 10 Carissecn , 4 Plu- miereen und 6 Echiteen, Obgleich wir bis jetzt von Madagaskar, den übrigen da- selbst sich befindenden Inseln und dem gegenüberliegenden afrikanischen Festlande kaum 40 Apocyneen: 10 Carissee?i, 20 Plumiereen und 8 Echiteen kennen gelernt haben, so kann man doch daraus schliessen , dass die bezeichnete Län- dergruppe reich vertreten ist. Es gilt dieses aber durchaus nicht von dem Länderkomplexe des rothen Meeres, eine Er- seheinung, die um so auffallender ist, als ein Theil selbst tropisch ist, und wir sonst durch Schimper eine, wenn auch geringe, Kenntniss der mittleren Nilläuder erhalten haben. In den nördlichen Ländern des Orientes sind bis jetzt nur 9 Arten beobachtet worden; von diesen habe ich 6 ge- sammelt, so dass mir 3 entgangen sind. Deutschland besitzt 4 Arten, die sämmtlich auch im Oriente wachsen. Was die Art des Vorkommens der 6 von mir gesammel- ten Apocyneen anbelangt, so bildet Nerium Oleander L. am BospboT Hecken und Gebüsch , gehört aber keineswegs 751 dorn immergrünen Unterholz .111 , da es umgekehrt grade au sehr sonnigen Rändern wächst. Apocgnum venetum L. liebt feuchte, aber mehr stcppeuartige Matten, kommt aber auch an mit Gesträuch bewachsenen Bächen vor. Säinmtliche Win- tergrün-Arten, die ich im Oriente gesehen, wachsen, wie bei uns , zwar im Schatten, doch nicht in Wäldern, sondern vor- herrschend auf den Abhängen und ersten Höhen des kauka- sischen Gebirges unter Gesträuch , an feuchten Felsenwänden und an Bächen. Erste Gruppe. Plumiericae A. DC in DC. prodr. VIII. p. 345. I. Vinca L. cod. No. CCCXXIV. 1. V. puuescens d'Urv. enum. pl. arch. p. 26. Unter- scheidet sich von V. herbacea W. et K. und V. major L., zwischen denen sie steht , durch Behaarung und durch herz- förmige Blätter. D'Urville beobachtete diese Art zuerst in Abchasien bei Ssiichum-Kaleh; sie scheint dann wiederum, obgleich sie A. D e Cand olle im Prodromus aufgeführt hat, in Vergessenheit gerathen zu sein. AuchLedebour hat sie in seiner Flora rossica übergangen. Ich habe sie leider nicht selbst beobachtet, sah sie aber in dem Herbarium von Wil- helms, woher ich sie auch erhielt. 2. V. major L. cod. No. 1711. Sehr häufig im Rion- bassin am Fasse der Höhen, aber auch in das Gebirge im Thale des Pferdeflusses (Zkheniss-Skhal) aufsteigend, auf tertiärem und sekundärem Boden, bis zu 2500/ Höhe. Von Dr. Thirkc aus der Umgebung von Brussa erhalten. Als Per vinca vul- garis , lalifolia, jlore coervlco C. B. im G 11 n d e 1 sh. Herbar. 3. V. herbacea W. et K. pl. Hung. rar. I. p. 8. t. 9. Im Anfange der in den untern Kaukasus gehenden Thäler auf tertiärem Kalk, 800 — 1200' hoch; sehr häufig in der Nähe 752 Ton Tiflis auf Mergelschiefer, Kalk und Porphyr, 1200 — 1500' hoch. ß. Gracilis Gris. spie. fl. Rum. et Bith. II. p. 68. Un- terscheidet sich durch sehr schmale, linienförmig- längliche Blätter von der Hanptart. Von Rogner aus der Krim und von Wilhelms, so wie von K. Schmidt aus Grusien er- halten. Mit der Hauptart am Eingange im untern Kaukasus, aher auch auf den ersten Trachythöhen im Elisabethopol'schen Kreise, bis zu 2500' Höhe. 4. V. minor L. cod. No. 1712. Von Dr. Thirke aus der Umgehung von Brussa erhalten. Zweite Gruppe. Echitcae A. DC. in DC. prodr. VIII. p. 412. II. Apocijnum R. Br. in Mem. of the Wem. nat. hist. soc. I. p. 67. 5. A. venetum L. cod. No. 1765. Im mittlem Tschornk- thale auf sekundärem Kalk, c. 3000' hoch; in Schirwan auf tertiärer Molasse und Mergel , c. 800 — 1000' hoch ; aus Grusien von Wilhelms und K. Schmidt erhalten. Als Tithymalus maritimus s. Esula major, e Cio Venetorum in- snlä, flore albo im Gundelsh. Herbar. 111. Nerium R. Br. in Mem. of the Wem. nat. hist. soc. I. P. 71. 6. flf. Oleander L. cod. No.1715. In der Nähe Konstan- tinopels und auf beiden Seiten des Bosphors auf tertiärem Kalk und Mergel, 50 — 500' hoch. Beitrag zur Entwicklungsgeschichte der Farnkräuter, von Herr mann Schacht, (Hierzu Taf. V.) Xfie Untersuchungen des Grafen Leszczyc-Sumiii ski, nach welchen zur Bildung des jungen Farrnpflänzchens zweierlei Organe des Vorkeims thätig sein, ja eine Befruchtung im Sinne der Phanerogamen stattfinden soll , veranlassten Herrn Professor Schieiden, mir eine gründliche Revision dieser Untersuchungen zu übertragen. Die von Sumin'ski bean- spruchte Entdeckung würde, wenn sie sich als richtig her- ausstellte, nicht allein den Farrnkräutern einen ganz andern Platz anweisen, sondern auch für Stämmtliche Kryptogamen, bei denen Antheridien bekannt sind, von grossester Wichtig- keit sein, indem sie über die Bedeutung der bis jetzt rätsel- haften Spiralfaden einiges Licht verbreiten müsste. Dr. Al- bert Wigand hat bereits in No. 2 bis 7 der bot. Zeitung (Jahrg. 1849) seine, Sumin'ski's Entdeckung nicht gün- 22r Bd. 6s Heft. 48 554 stigen, Beobachtungen mitgethcilt ; auch mir war es nicht möglich , den Hauptpunkt , die Befruchtung der Farrnkräuter, zu bestätigen, ich glaube vielmehr hinreichende Gründe für die Unwahrscheinlichkeit , ja ich möchte fast sagen Unmög- lichkeit, derselben liefern zu können, und erlaube mir deshalb die Resultate meiner Untersuchung, die gewissermassen eine Fortsetzung meines in No. 30 und 31 der bot. Zeitung (Jahrg. 1849) gegebenen Aufsatzes, über die Entwicklung des Spo- rangiums und der Sporen der Farrnkräuter bilden, mitzu- teilen. Die Untersuchung ward im Juni dieses Jahres, und zwar mit einem grossen Oberhäuser sehen Mikroskope nettester Construction, das erst seit Ostern in meinem Besitze ist, un- ternommen. Dies Mikroskop, dessen optischer Theil eben so vollkommen wie seine mechanische Einrichtung ist , übertrifft an Schärfe und Reinheit seiner Bilder alle mir bekannten Mikroskope; sein Beleuchtungsapparat ist vortrefflich, insbe- sondere ist die Einrichtung des Spiegels und Objectivtisch.es, welche es möglich macht, schiefes Licht in allen beliebigen Winkeln aufs Object fallen zu lassen, von so ungeheurer Wirkung, dass man durch richtige Benutzung aller Vortheile des Beleuchtungs- Apparates oft Linien mit grosser Deutlich- keit zum Vorschein bringt, von denen bei gewöhnlicher Be- leuchtung nichts zu sehen ist. Das Mikroskop hat die Sy- steme 4, 7, 8 und 9 nebst sämmtlichen Ocularen; System 9 und Ocular 1 geben eine Vergrösserung von 400mal , selbst die stärkste Vergrösserung, System 9 und Ocular 5, (mehr als löOOmal) hat noch genügendes Licht und eine vortreff- liche Schärfe, wovon Versuche mit Schuppen des Weibchens der Hipparchia Janira, mit Navicula hippocampos und mit Nobert's Probeplatte glänzende Beweise liefern. Die Linien -Gruppen der letztern Platte werden von den 3 stärk- 755 sten Systemen bei richtiger Tagesbeleuchtung sämmtlich auf- gelöst, selbst die Linien der Uten Gruppe erscheinen an ei- nigen Stellen sehr deutlich ; dass sie nicht überall gleich scharf auftreten, scheint keineswegs Schuld des Mikroskops zu sein. Der Bleudungs- Apparat ist sehr zweckmässig con- struirt, der Objectivtisch gross und feststehend, eine unge- heure Beleuchtungslinse leistet für opake Gegenstände gute Dienste. Als Mikrometer ist ein vortreffliches Mikrometer - Ocular beigegeben. Das Stativ ist eben so zweckmässig und solid, als elegant gearbeitet, alle überflüssigen Spielereien, durch welche einige Optiker ihre Mikroskope vertheuern, feh- len. Ich glaube diese kurze Bemerkung über mein Mikroskop sowohl Herrn Georges Oberhäuser, dem eben so ausge- zeichneten Optiker als liebenswürdigen und biedern Manne, wie mir selbst schuldig zu sein; hoffe mir sogar durch selbige den Dank manches Beobachters, der in der Wahl eines sich anzuschaffenden Mikroskops noch unschlüssig ist, zu ver- dienen. Die zu meiner Untersuchung benutzten Farrnkraut- Vor- keime waren im botanischen Garten zu Jena , aus dort im Treibkasten gesäeten Sporen, gezogen. Wie lange die Sporen zur Keimung gekrauchten, kann ich leider nicht sagen, auch bedaure ich, die allerersten Zustände der Keimung verpasst zu haben, welcher Mangel jedoch für die Hauptsache, für die Bildung des jungen Pflänzchens selbst, gleichgiltig ist. Die jungen Vorkeime waren aus Sporen von Pteris serrnlata, uisplenium Petrarcae , Adianlum formosum und Aspidium violaccum gezogen , sie verhielten sich in allen wesentlichen Punkten durchaus gleich, ich kann deshalb ihre Entwickelung im Allgemeinen beschreiben, habe jedoch die Figuren nach den Pflanzen georduet. Die jungen Pflänzchen wurden im allerfrischesten Zustande benutzt, wo feine Durchschnitte 48* 756 nöthig waren, wurden dieselben je nach Umständen ans freier Hand oder zwischen Kork *) dargestellt, auch die Nadel lei- stete mir zum Freilegen späterer Zustände gute Dienste. Die Zeichnungen wurden, bis auf die wenigen Figuren, wo eiue Angabe der Vergrösserung fehlt, mit der Camera lncida ent- worfen und mit aller nur möglichen Treue und Sorgfalt aus- geführt. Indem ich jetzt zur Sache selbst übergehe, theile ich meine Arbeit in 4 Abschnitte , der erste Abschnitt handelt von der Entwicklung des Vorkeims, der zweite von der Ent- wickelung des Spiralfaden -Organs (der Antheridie), der dritte von der Entwickelimg eiues zweiten, zuerst von Snmin'ski entdeckten, Organs, das ich als Keimorgan bezeichnen will, der vierte und letzte endlich von der Entwickelung des jun- gen Pfläuzchens und dem Keimorgan. I. Entwickelung des Vorkeims im allgemeinen. Der jüngste, von mir beobachtete Zustand des Yorkeims zeigte 2 bis 3 schlauchartige Zellen (Fig. i und 2), welche aus der zerplatzten Spore hervortraten, und deren erste eine seitliche Verlängerung, als erste Wurzelfaser, ausschickte. Der Inhalt dieser Zellen war je näher der Spore um so hel- ler, je weiter von derselben entfernt, um so körniger, erst in der Endzelle zeigte eine leicht grüne Färbung das Anftre- treten des Chlorophylls. Der bis dahin fadenförmige Vorkeim ward allmählig an seinem Ende blattartig (Fig. 3 bis 5), die Zellen des fadenförmig gebliebenen Theiles, wie der Basis der blattartigen Ausbreitung entwickelten neue Wurzelfasern. Die Anfangs rnndliche, spathelförmige Gestalt des blattartigen *) Siehe botan. Zeitg. Jahrg. 1849. p. 537. ?5T Vorkeiius änderte sich allmälilig in eine an der Spitze aus- geschweifte um (Fig. 5), der fadenförmige noch mit der Spore zusammenhängende Theil starb ab, der Vorkeim gewann ein herzförmiges Ansehn (Fig. 43), sein hinteres Ende war an der Unterseite mit Wurzelfasern dicht bekleidet. Bis kurz vor diesem Zeitpunkt bestand die blattartige Ausbreitung des Vorkeims überall aus einer einzigen Zellen- Jage, jetzt bildete sich zunächst der Stelle, wo die Einbuch- tung auftrat, und zwar, wie ich glaube, nur als Folge einer veränderten Anordnung der nenentstehenden Zellen, ein aus mehreren Zellenlagen bestehendes Polster; indem sich näm- lich die neiientstehendeu Zellen nicht mehr, wie bisher, der Fläche nach neben einander, sondern der Höhe nach über einander anordnen, entsteht sowohl die erwähnte Einbuchtung als das Zelleupolster; die Zellen des letzteren sind überdies kleiner und von anderer Gestalt, als die Zellen der übrigen Theile des Vorkeims. Der Vorkeim hat jetzt den Zeitpunkt erreicht, wo sich auf ihm die junge Pflanze bildet, seine Entwickelung schrei- tet jetzt nicht weiter, er scheint der jungen Pflanze, bis ihre Wurzeln selbst zur kräftigen Ernährung tauglich sind , Nah- rungsstoffe zu liefern; er stirbt allmählig ab, während sich das Pfläuzchen mehr und mehr entwickelt. Nach der Art der Farrnkräuter scheint auch die Form des Vorkeims etwas verschieden , die Einbuchtung mehr oder weniger tief, die beiden Seitenlappen mehr oder weniger gross, ihr Rand glatt oder gekräuselt, haarlos oder mit Haaren be- setzt, zu sein. Meine Beobachtungen stimmen hier mit Suminski's Angaben vollkommen überein, nur in Betreff der Spore bin ich nicht ganz seiner Ansicht. Suminski nimmt für letztere 758 nur eine, zum Austritt der Keimzelle bestimmte Oeffnnng, die bei Ptcris serrulata in einer der 4 Spitzen dieser Spore lie- gen soll, an, während ich, nach meinen Untersuchungen über genannte Sporen, mehrere solcher Oeffnungen, bei Pteris ser- rulata 4 derselben , annehmen muss. Ein Schnitt durch die Spore selbst, der mir übrigens nicht gelingen wollte, kann hier wenig beweisen, da man die Richtung dieses Schnittes nicht bestimmen kann. Die Spore besteht aus zwei Membra- nen, einer inner«, farblos durchsichtigen Haut, der eigent- lichen Sporenzelle, die beim Keimen hervortritt, und einer äussern, mit zierlichen Leisten und Vorsprüngen besetzten, braungefärbten Hülle. Den Frimordialschlauch, die stickstoff- haltige, innere Umkleidung der Sporenzelle, möchte ich nicht als Membran aufführen, da er, zum wenigsten bei anderen Pflanzenzellen, nicht immer als solche auftritt, sondern sich erst durch Einwirkung des Wassers oder chemische Agenden schlauchartig zusammenzieht, vor diesem Gerinnen aber als dickflüssiger Schleim die Innenwand der Zelle zu umkleiden pflegt. II. Entwiclcelung des Spiralfaden-Organs (der Antheridie). Schon im jüngsten Zustande des Vorkeims, wenn selbi- ger, noch mit der Spore zusammenhängend, erst wenige Zel- jen besitzt, nimmt die Entwicklung einiger dieser Zellen ei- nen eigenthümlichen Verlauf, sie werden zu Spiralfaden -Or- ganen. Bei so jungen Zuständen des Vorkeims, wie Fig. 1 bis 3, lässt sich nicht wohl eine untere und obere Seite un- terscheiden ; sobald der Vorkeim jpdoch blattartig wird (Fig. 4 und 5) erscheinen die Antheridien an der untern, der Erde zugewandten, Seite, seltener am Rande des Vorkeims, nie- mals auf dessen Oberseite. 759 Die Spiralfaden- Organe des jüngsten Vorkeims sind de- nen der Unterseite des blatlartigen Procmbryo, sowohl in ihrer Entwickelungsweisc, wie in ihrem Bau und übrigen Ver- halten, vollkommen gleich, die einzige Verschiedenheit möchte in der Grösse des Organs und in der Zahl der sich in ihm entwickelnden Spiralfäden zu suchen sein. Am jüngsten Vor- keim sind die Authcridien meistens kleiner, sie enthalten nur iO bis 20 Spiralfäden, während die grösseren Spiralfaden - Organe des blattartigen Vorkeims oft 30 und mehr Spiral- fäden entlassen; die Zahl der letzteren schien mir überhaupt durchaus unbestimmt, die Grösse der Zellen, in denen der Spiralfadeu liegt, jedoch für jede Art ziemlich dieselbe zu sein. Da es für das Alter der Spiralfaden - Organe durchaus keinen auderen Anhaltepunkt als deren Grösse und Entwicke- lungs-Zustand selbst giebt, indem schon am jüngsten Proembryo vollkommen entwickelte Antheridien auftreten und sich später immer neue nachbilden, so ist es schwierig, den Eutwicke- lungsgaug derselben sicher zu verfolgen, nur ein genauer Vergleich der einzelnen Spiralfaden - Organe unter einander kann hier einigermassen zum Ziele führen. Die jüngsten Zu- stände des Vorkeims sind jedenfalls für diese Beobachtungen am geeignetsten, da man bei ihnen das fragliche Organ von der Seite sieht, während es am blattartigen Proembryo immer von oben gesehen wird, und erst ein dünner, nicht leicht dar- zustellender, Blattschnitt zu einer Seitenansicht verhilft. (Die Figuren 13 und 14. sind einem dünnen Blattschnitte entnom- men, die Figuren 8, 9, 11 und 12. dagegen den jüngsten Zuständen des Vorkeims entlehnt.) In beiden Fällen besteht das fertige Spiralfaden- Organ, bei den von mir untersuchten Farrnkräutern , niemals, wie es Sumiiiski angiebt undWi- gand bestätigt, aus einer einzigen Zelle, welche die Schleim- 760 zellen, in denen der Spiralfaden entsteht, umschliesst; die Wandungen des Organs sind vielmehr jederzeit mit einer ein- fachen Lage wasserheller Zellen umkleidet; auf einer Seiten- ansicht erblickt man immer 5 solcher Zellen, von denen zwei an jeder Seite liegen, währeud die fünfte die Schlusszelle bil- det (Fig. 9, 12, 41.): Eine Ansicht von oben, wie sie Fig. 42. für zwei bereits aufgesprungene Antheridien giebt, lässt dennoch für die letztere 9 Zellen vermuthen. Sumiriski's Fig. 15. Taf. II. würde etwa meiner Fig. 14. entsprechen; was Suminski als abnorme Ent Wickelung betrachtet, ist, wie ich mit Bestimmtheit behaupten darf, der durchaus nor- male Fall. Die Spiralfaden -Organe befinden sich auf dem aus einer Zellenlage bestehenden Theile des Vorkeiras, nur selten er- scheinen sie am Rande des aus mehreren Zellenlagen beste- henden Polsters, das die Keim -Organe trägt, niemals sah ich sie zwischen den letzteren. Die Zahl der Spiralfaden - Organe ist unbestimmt; bei Pteris serrulata fand ich sie in grosser Menge; alle Altersstufen finden sich auf einem blatt- artig entwickelten Vorkeim neben eiüander, doch scheinen die jüngeren vorzugsweise in der Nähe des Zelleupolsters zu liegen. Wo sich ein neues Spiralfaden- Organ bildet, tritt ein Theil der Unterseite einer Zelle des Vorkeims rundlich her- vor, in dieser Erhebung (Fig. 7.) ändert sich zunächst die Lage und Beschaffenheit der Chlorophyllkörner; ein Theil der grösseren Körner wird in die Spitze der entstandenen Aus- buchtung gedrängt, ein anderer mehr aus der letzteren ver- trieben, so entsteht in der Erhebung ein runder heller Raum (Fig. 28.), in diesem Raum bildet sich die erste Zelle oder ist vielmehr gebildet, wenn sich dieser Raum kuud giebt, nur ihrer Zartheit wegen noch nicht , oder doch nur schwierig, 761 sichtbar zu machen. Ist die Zelle gebildet, so schwindet auch allmählig das sie umgebende Chorophyll, manchmal blei- ben nur Spuren zurück, man erkennt in diesem Falle in der erwähnten Zelle einen grossen körnigen Cjtoblasten (Fig. 21). Die Wandungen der Zelle sind ;von körnigen Stoffen umklei- det, in der alten Zelle tritt eine neue auf (Fig. 22), diese scheint 2 Tochterzellen zu entwickeln (Fig. 23 u. 24) , die beiden Tochterzellen scheinen ihrerseits jede wieder zur Mut- terzelle für zwei(?) andere Tochterzellen zu werden (Fig. 25). In einem andern Zustande (Fig. 26) sah ich 8 junge Zellen, die vier oberen waren bei der einen, die vier unteren bei der anderen Einstellung sichtbar. Häufig liess sich die Zahl der Zellen nicht bestimmen, die zuerst entstandenen schienen die Wandzellen des Spiralfaden -Organs zu werden, während eine Zelle in ihrer Mitte zur Urmutterzelle (?) für die Spiralfaden- zellen wird (Fig. 40 uud 48). Ehe man die Randzellen er- kennt, sieht man häufig eine hellfarbene Masse die innere Wandung des Spiralfaden- Organs umkleiden, es wäre viel- leicht möglich, dass sich in dieser Masse, und durch sie der Beobachtung entzogen, die Wandzellen bildeten. Die Beob- achtung des gangen Vorgangs ist so schwierig, dass ich mit Sicherheit nichts über denselben zu sagen vermag; die Ab- bildungen der verschiedenen Zustände sind möglichst treu wie- dergegeben. Nach Wigand ist das Spiralfaden- Organ nicht immer von der Lagerzelle, aus der es hervorging, getrennt, ich fand jederzeit, wenngleich bisweilen etwas schwach gezeich- net, eine Scheidewand; das Vorkommen von Spiralfadenzelleu zwischen dem Chlorophyll der Lagerzellen habe ich niemals beobachtet, dagegen in den Autheridien selbst nicht selten Chlorophyll, immer jedoch in kleineren Körnern oder form- los, angetroffen; in dem reifen Organ fand ich niemals Chlo- 762 rophyll, wohl aber statt seiner einen weissen, körnigen Stoff. Im Uebrigen macht W ig and auf dieselben, von mir ange- deuteten Schwierigkeiten der Beobachtung aufmerksam, auch er konnte die grosse Zelle, in welcher nach Suminski die Spiralfadenzellen entstehen sollen, nicht mit Bestimmtheit nachweisen. Ich glaube sehr wohl, dass eine Mntterzclle, oder vielleicht richtiger Urmutterzelle, für die Spiralfäden vorhanden ist, die Mittelzelle der Figuren 40 und 48 könnte sie möglicherweise vorstellen, ob sie jedoch Längere Zeit fort- dauert, oder bald vergeht, möchte hier die Frage sein; ich glaube das letztere annehmen zu müssen. Die Eutwickelungs- znstände, welche ich beobachtete , zwingen mich fast zu der Annahme einer Mutterzelle, die Tochterzellen in unbestimmter Zahl bildet, welche wiederum zu Mutterzellen für 4(?) Spi- ralfadenzellen werden (Fig. 11 und 29); aber auch hier ist wegen des körnigen Inhalts ein bestimmtes Urtheil über das Gesehene fast unmöglich ; ich glaube jedoch mehrmals die Theilung des körnigen Inhalts in 4 Sectionen, den Anfang einer Tochtcrzellenbildimg zu Vieren ? beobachtet zu haben. Eben so dunkel wie die Bildung der Spiralfadenzelle blieb mir das Entstehen des Spiralfadens in dieser Zelle; der körnige Inhalt verdeckte selbst den Zellkern, der nur in we- nigen Fällen sichtbar ward. Je mehr die Spiralfadeiizellcn in ihrer Entwickelung fortschreiten, um so dunkler und grob- körniger wird ihr Inhalt, Jodlösung färbt ihn, wie den als- bald entstehenden Spiralfaden , dunkelgelb , und zeigt somit, dass beide stickstoffhaltig sind. Bei Pteris serrulata mes- sen die Spiralfadenzcllen kurz vor dem Aufspringen der An- theridie -1-^ — Millim. , bei Aspleninm Petrarcae messen sie 8 l>i« 9 ,.„.,1. — ttt— Millim. T63 Die Antheritlie öffnet sich jeder Zeit an der Spitze, die Schlusszelle hebt sich mehr oder weniger von den übrigen Zellen ab (Fig. 41) , scheint aber auch häufig zu platzen und zusammenzufallen (Fig. 13 und 42). Das Aufspringen der Antheridien scheint nach dem Grade ihrer Reife, sowohl in als ausserhalb des Wassers, zu erfolgen; ein ziemlich ent- wickelter Vorkeim zeigt immer eine Menge bereits aufgesprun- gener Antheridien; selbst im Wasser des Objeetträgcrs erfolgt das Aufspringen derselben früher oder später, die scheinbar reife Antheridie öffnet sich manchmal erst nach */4 oder */a Stunde, während eine andere, neben ihr auf demselben Vor- keim liegende , schon in der ersten Minute der Beobachtung ihre Spiralfäden entliess. An demselben Vorkeim findet man, wie schon bemerkt, längst aufgesprungene, im Innern braun- gefärbte Spiralfaden -Organe, neben sich kaum bildenden; die älteren Zustände finden sich jedoch in der Regel mehr am hintern Ende und an den Rändern des Vorkeims. Sobald sich die Antheridie an ihrer Spitze öffnet, treten die Spiralfadenzellen nach einander hervor, werden aber nie- mals, wie bei einigen Lebermoosen (Haplomitrium, Fos- sombroniaw. s.w.), mit einein Stosse hervorgetrieben. Oft- mals ist die Oeffnung, durch welche sie passiren müssen, so enge, dass die runde Form der Zellen verschwindet, und sich statt ihrer der Spiralfaden hervorschraubt. Die Windungen der Spirale ziehen sich hierbei bedeutend auseinander (Fig. 15 e.). Sobald sich der Faden freigemacht hat , schiesst er , sich Avieder schraubenartig aufrollend , im Wasser dahin. In der Regel treten jedoch die Spiralfadenzellen unversehrt heraus; in diesem Falle liegen sie eine kürzere oder längere Zeit, während welcher immer neue Spiralfadenzellen aus den ge- öffneten Antheridien hervorkommen , stille ; die eine oder an- dere Zelle, deren aufgerolltes Spiralband mehr oder weniger 764 deutlich sichtbar ist, beginnt sich alsdann langsam um ihre Axe zu drehen. Diese Drehung dauert einige Sekunden bis Minuten, sie wird manchmal plötzlich unterbrochen und er- neuert sich nach einer Pause wieder, dann tritt meistentheils ein momentaner Stillstand ein, und nach einem plötzlichen Stoss, bei dem zwar kein Zerreissen der Zelle sichtbar ist, eilt der entfesselte Spiralfaden im Wasser dahin. Statt Ueber- reste einer zersprengten Membran erblickt mau , wenn meh- rere Spiralfaden entflohen sind, an der Stelle, wo sie sich entfalteten, grössere oder kleinere Körnerhanfen (Fig. 41), die, wie der Spiralfaden selbst, durch Jod gelb gefärbt wer- den. Bei Pleris serrulata und Adianlum formosum er- folgt das Freiwerden des Spiralfadens ungleich schneller als bei dsplenium Petrarcae. Die Spiralfadenzelle von Pteris beginnt, kaum aus der Antheridie getreten, ihre Drehung; wenige Sekunden später erfolgt schon der beschriebene Stoss, und der freie Spiralfaden entflieht den Blicken des Beobach- ters. Bei ^äsplenium Petrarcae treten die Spiralfadenzellen wie beschrieben hervor, liegen dann oftmals 5 bis 10 Minu- ten still neben einander, dann erst beginnt die Drehung um ihre Axe, dieselbe dauert widerum nicht selten 5 bis 10 Mi- nuten, der plötzliche Stoss ist lange nicht so bemerkbar, manchmal erfolgt er gar nicht; das Spiralband entfaltet sich in diesem Falle langsam, und geht während seiner Entfaltung langsam davon. Bisweilen unterbleibt auch die anfängliche Drehung der Zelle um ihre Axe, dann tritt die Entfaltung des Fadens plötzlich und mit dem beschriebeneu Stosse auf. Nicht selten bleiben auch einige Spiralfadenzellen in der Antheri- die zurück, und entfalten sich in ihr wie augegeben (Fig. 30), in einem Falle drehten sich schon einige Zellen, noch ehe die Antheridie geöffnet war. Die Wimpern scheinen sich während der anfänglichen Drehung der Schleimzelle ganz allmählig zu 765 entfalten ; ihre Entfaltuug ist vielleicht die Ursache dieser Drehung1, das durch sie hewirkte, meistens plötzliche. Zer- sprengen der Schleimzelle vielleicht die Ursache des plötz- lichen Stosses. Ausser dem Spiralhaude sieht man in den Spiralfaden- zellen der Autheridien grössere oder kleinere Körner, wie es scheint von schleimiger Beschaffenheit (Jod färbt sie gelb). Das freigewordene Spiralband eilt so schnell dahin, dass man seine wahre Gestalt nur dann erkennen kann, wenn seiner Bewegung Hindernisse in den Weg treten, es, wie häufig ge- schieht , an irgend einem Gegenstaude hängen bleibt. Die Hauptbewegung ist , wie man alsdann mit Deutlichkeit er- kennt, die Drehung des Fadens um seine Axe, derselbe kann sich jedoch nach Umständen strecken und wieder zusammen- ziehen, so dass sowohl einzelne, wie alle Windungen von einander entfernt oder einander genähert werden, aus welcher Eigenthiimlichkeit sich vielleicht sämmliche , oftmals anschei- nend willkürliche Bewegungen des sogenannten Saamenthieres erklären lassen. Die verschiedenen Bewegungen des Spiral- fadens sind von Wigand vortrefflich beschrieben , seine Be- merkungen gegen Nägeli sind jedenfalls vollkommen rich- tig, die Bewegung ist so unregelmässig, dass man sie kei- nenfalls in mathematische Formeln zu kleiden vermag. Wenn sich der Spiralfaden, der etwas klebriger Natur zu sein scheint, au irgend einen Gegenstand festhängt, so zählt man in der Regel 41/3 bis 5 Windungen, die erste Windung beschreibt den grössten Kreis, die letzte den klein- sten, die Drehungs- Richtung des Fadens bleibt unverändert dieselbe, sie geht immer mit der Spirale, als deren Anfang ich die weiteste Windung betrachte, der Faden bohrt sich somit förmlich im Wasser vorwärts. An der obersten, weitesten 766 Windung bemerkt man , wenn sich der Faden langsam dreht, ein kleines, sehr zartes Bläschen, das schwer sichtbar zu machen ist , aber niemals zu fehlen und sich durch Endos- mose bedeutend zu vergrössern scheint. Angestellte Messun- gen zeigten mir, dass es innerhalb 10 Minuten seinen Durch- messer verdoppelt hatte. Das Bläschen ist eine unmittelbare Fortsetzung der ersten Spiral windung, die, sich allmählig verdünnend, in dasselbe übergeht. Das Bläschen ist an sei- ner Oberfläche hier und da mit kleinen Körnchen , wahrschein- ]ich denselben, die man in der Spiralfadenzelle vor ihrer Auf- lösung bemerkt, bedeckt; ganz ähnliche Körnchen verbreiten sich auch über das Spiralband selbst. Am Ende des letztem sieht man, bei -ganz langsamer Bewegung des Fadens, eine der Flimmerbewegung des Thierreichs ähnliche Erscheinung. Liegt der Faden, was nicht selten der Fall ist, für Augen- blicke still , oder fügt man einen Tropfen Jodwasser hinzu, wodurch augenblicklich auch die schnellste Bewegung des Fa- dens für immer gehemmt wird, so erblickt man einen zier- lichen Wimperkranz; die Wimpern sind verhältnissmässig sehr lang, sie messen bei Asplenium Petrarcae 6/4ü0 Mill., und scheinen über den ganzen untern Theil des Spiralfadeus ver- breitet za sein, aber der ersten, weitesten und wahrschein- lich auch der zweiten Windung zu fehlen. Die beiden so eben erwähnten Windungen sind ungleich breiter wie die an- deren, dabei bandartig abgeplattet, während die mit Wimpern bekleideten Windungen rund zu sein scheinen. Die Wimpern scheinen immer nach derselben Richtung zu schlagen, diese Richtung steht wiederum zu der Drehungs- Richtung der Spi- rale im genauen Zusammenhang; sie ist, wie ich verrauthe, die Ursache dieser Drehung, wogegen ich die Elasticität des Fadens und die durch selbige mögliche, sehr verschiedenar- tige Entfernung der einzelnen Windungen zu einazider für die 76? Ursache aller übrigen, noch so verschiedenen Modifikationen der Bewegung halte. Die Ursache der Wim per -Bewegung, wie der oft scheinbar willkürlichen Dehnbarkeit des Fadens, errathen zu wollen, würde zur Zeit noch eine müssige Spe- kulation sein, in die ich mich nicht verlieren will. Die Gestalt, wie das ganze Verhalten, d£r erwähnten Spiralfäden ist bei den vier, von mir untersuchten Farrn- kräutern in nichts verschieden. Die Figur 15 zeigt sie in lebhafter Bewegung, a von Oben gesehen, 6, c, d und e von der Seite gesehen; e in möglichst gestrecktem Zustande, ei- nen schleimigen Faden, vielleicht einen Ueberrest der Spiral- fadenzelle, hinter sich schleppend. Bei so rascher Bewe- gung erblickt mau selten mehr wie den Spiralfaden ; Bläschen und Wimpern waren gar nicht, oder nur sehr undeutlich zu erkennen. Fig. 16 zeigt die Spiralfäden theils ruhend, theils in langsanier Bewegung, a und b sind Ansichten von Oben, c und d von der Seite. Die Fig. 27 zeigt in a und b einen nur einmal von mir beobachteten Fall; a ist eine Spiralfaden- zelle, in der man die erste Windung des Spiralbandes deut- lich erblickt, b zeigt den Anfang dieser Windung mit dem bereits freigewordenen Bläschen, in demselben lag ein klei- neres Bläschen (ein Zellkern, ein Flüssigkcits - Tröpfchen'??), das ich in allen übrigen Fällen vermisste. Der Spiralfaden schien in seiner Enfaltimg gestört zu sein; obgleich ich ihn fast eine Stunde lang beobachtete, blieb er unverändert wie er war, entfaltete sich nicht weiter, c der Figur 27 ist ein ruhender Spiralfäden von Oben gesehen, d ein ruhender von der Seite und e ein sich bewegender von der Seite gesehen. Auf Fig. 31 sind a und b ruhende Spiralfaden, durch Jod- wasser unbeweglich gemacht, e ist ein sich langsam bewe- gender Faden, auf Fig. 32 sind a und b ruhende Spiral- fäden. 768 Die Grössenverhältnisse des Spiralfadens sind seiner "-e- wundenen Beschaffenheit halber schwierig zu ermitteln, die folgenden Messungen sind mit dem Mikrometer -Ocular ge- macht und später genau berechnet. j| Pteris serrulata. Durchmesser der Spiralfadenzelle .... JL^fJL Millim. Länge der Wimpern des Spiralfadens . . . 6/400 Millim. Asplenium Petrarcae. Durchmesser der Spiralfadenzelle .... .7bls 9 Millim. Durchmesser des aufgerollten Spiralfadens, ehe sich seine "Wimpern entfalten 5/400 Millim. Länge des Fadens im ziemlich gestreckten Zu- stande 12Aoo Millim. Durchmesser der Blase am Vorderende des Fadens 6/4oo Millim. Durchmesser derselben Blase 10 Minuten später 10/40o Millim. Die Bewegung des Spiralfadens konnte ich stundenlang im Wasser verfolgen, Sumiriski will sie tagelang beobach- tet haben; wenn der Faden jedoch einmal stille liegt, so scheint er sehr bald aufgelöst zu werden. Schon die aller- schwächste Jodlösung hemmt augenblicklich und für immer seine Bewegung, der Faden zieht sich dabei meistenteils zu- sammen, seine Wimpern treten starr auseinander; niemals sah ich nach Zusatz von Jodwasser einen gestreckten Faden, wie ich überhaupt den gestreckten Zustand bei bewegungs- losen Fäden kaum beobachtete, wogegen sich die Spiralfäden der Lebermoose meistentheils , wenn sie bewegungslos wer- den , ausstrecken. Während ein einziger Tropfen Jodwasser, dem Wasser des Objectträgers vorsichtig zugefügt , augen- blicklich die Bewegung aller im tollsten Wirbel dahin eilen- den Spiralfäden hemmt, wird Blausäure und salpetersaure 769 Strychninlösung (8 Grau salpetersaures Strychnin in 1 Unze Wasser gelöst) sehr gut vertragen. 3 Tropfen der officinellen Blausäure, dem Wasser des Objectträgers zugesetzt, bewirkt durchaus keine Verminderung, noch i*/a Stunden nach die- sem Zusatz war die Bewegung wie zuvor, auch die Entfal- tung des Spiralfadens aus seiner Schleimzelle ward in keiner Weise gehindert. Die Blausäure konnte nicht durch die vor- handene Pflanzensubstanz zersetzt sein, da nach Entfernung der Deckplatte der bekannte Geruch des tödlichen Giftes noch unverkennbar war. Die Versuche mit Blausäure, Strychnin- lösuug und Jodwasser wurden mehrfach uud immer mit dem- selben Erfolg wiederholt, die Wirkung war bei den Spiral- fäden aller 4 Farrukräuter ganz dieselbe. Jodwasser gab den Spiralfäden keine Färbung, wogegen jodhaltige Jodkalium- lösung ihnen eine goldgelbe Farbe verlieh. Die starre Unbe- Aveglichkeit der Wimpern nach Jodzusatz scheint meine An- sicht von der Bewegung des Fadens durch diese Wimpern zu uuterstützen; wenn sich der Faden langsam dreht, so schla- gen auch die Wimpern langsam. Auch Wigand beobach- tete das augenblickliche Stillliegen des Fadens nach Jod- zusatz. Die von Suminski gegebenen Abbildungen des Spiral- fadens stimmen mit meinen Beobachtungen nicht ganz überein, das Bläschen, von dem Suminski spricht, darf seinen Ab- bildungen nach mit dem von mir beobachteten Bläschen nicht verglichen werden. Nach seinen Figuren muss ich, wenn an- ders die Gestalt der Spiralfäden bei allen Farrnkräutern die- selbe ist, annehmen, dass Suminski's Mikroskop für diese Beobachtung nicht ausreichte, denn nur so kann ich mir die stattgefundene Täuschung erkläien. Suminski beschenkt grade das dicke Ende (die weiteste Wiudung), das doch un- bewimpert ist, mit wenigen Wimpern, während dieselben in 22r Bd. 7s Heft. 49 770 zahlloser Menge, aber grade am andern, dünnen Ende des Fadens vorhanden sind. Ich halte die von Suminski auf Fig. 17, 18 und 19 seiner Taf. II. mit c bezeichnete Zelle nicht, wie er, für die Spiralfadenzelle, sondern für das von mir nachgewiesene Bläschen; sein mit e bezeichnetes Bläs- chen dagegen für ein zufällig vorhandenes Schleimkörnchen, das wahrscheinlich, wie es sehr häufig vorkommt, auf dem Spiralfaden liegt. Wigand's Abbildungen sind ungleich richtiger, seine Figur 6 b. entspricht beinahe einigen meiner Figuren, was Wigand für die Zelle des Spiralfadens hält, muss ich indess für das bereits angeschwollene Bläschen der ersten Windung des Spiralfadens erklären. III. Entwichelung des Keim -Organs. Ganz in der Nähe des Einschnittes erhebt sich , ebenfalls an der Unterseite des Vorkeims, ein neues Organ, das in un- bestimmter Zahl (von 2 bis 20), doch immer nur an dem verdickten Theil, dem Polster, auftritt. Von der Seite ge- sehen, hat dieses neue Organ grosse Aehnlichkeit mit dem Pistill der Laub- und Lebermoose; es bildet im entwickelten Zustande einen kleinen, zelligen, stumpfkegelförmigen Kör- per, dessen Basis das Gewebe des Vorkeims bildet. An die- ser Basis bemerkt man eine kleine, rundliche, in das Pol- ster des Vorkeims eingesenkte Höhle, welche sich als hohler Kanal in dem cylindrischen Theile des Organs fortsetzt (Fig. 19 6. und Fig. 20). Von Oben gesehen erblickt man, wenn man auf die Spitze dieses Organs einstellt, 4 Zellen, die einen centralen, viereckigen Baum, den erwähnteu Kanal, uraschliessen (Fig. 18), stellt man dagegen auf die Basis ein, so sieht man die Höhle des Organs, von weit mehr als 4 Zellen umgeben. TJ1 Die EntwickeJung dieses Organs, das Suminski Knos- penkern (nucleus nudus), Wigand Eychen nennt, das ich aber passender als Keim-Organ bezeichnen möchte, ist schwie- rig zu verfolgen , da man für seine allerjüngsten Zustände, wie Wigand sehr richtig bemerkt, nicht mit Sicherheit ein- stehen kann. Selbst die Stellung auf dem verdickten Theile des Vorkeims gewährt keine genügende Garantie, dass man es wirklich mit dem Rudiment eines Keim -Organs zu thun habe, da neben diesen Organen, wenngleich, soviel ich ge- sehen, niemals zwischen ihnen, auch Antheridien vorkommen. Den jüngsten Zustand, welchen ich mit Sicherheit als dem geuannten Organ angehörig bezeichnen darf, finden wir auf Fig. 17, man sieht von Oben auf das Keim -Organ, dasselbe besteht aus 4 noch dicht neben einander liegenden Zellen, deren jede einen Cytoblasten enthält. Vergleicht mau mit die- sem Bilde Fig. 19 , so findet man in a und b etwas spätere Zustände dos Keim- Organs, von der Seite gesehen; bei a ist weder eine Höhle, noch ein Kanal vorhanden y auf Fig. 36 a weichen die Zellen in der Mittellinie etwas auseinander, der dadurch entstandene Raum zeigt eine gelbliche Färbung. Auf Fig. 196 hat das Organ bedeutend zugenommen, jetzt ist sowohl Höhle als Kanal vorhanden, erstere enthielt kör- nige, hellbraun gefärbte Stoffe. Das Keim -Organ ist, wie sich hier zeigt, anfänglich geschlossen, die Spitze seines Halstheils öffnet sich erst, wenn das Organ ganz ausgebildet ist, indem, ganz wie beim entwickelten Pistill der Leber- moose , die Zellen der Spitze aus einander weichen und all- mählig absterben (Fig. 38). Nach dem, was ich gesehen, glaube ich annehmen zu dürfen, dass unser Keim -Organ, gleich der Antheridie, aus einer Zelle des Vorkeims hervortritt, sich in der entstandenen Erhebung eine neue Zelle bildet, in welcher 4 Tochterzellen 49* 712 entstehen (Fig. 17). Nimmt man jetzt an , dass jede dieser Zellen wieder, und zwar nicht der Fläche, sondern der Höhe nach, neue Zellen bildet, so erhält man nach einander die er- wähnten Zustände; Höhle und Kanal des Keim -Organs schei- nen durch ein Auseinanderweichen dieser Zellen gebildet zu werden. Die hier, so weit ich sie beobachten konnte, möglichst genau wiedergegebeue Entwicklungsgeschichte des Keim- Organs harmonirt mit dem, was Sumifiski gesehen haben will, durchaus nicht; das Keim -Organ ist, wie Suminski angiebt, anfänglich au seiner Spitze geöffnet; nach ihm ist zuerst die Höhle vorhanden, erst später erhebt sich um sie ein Zellen wall, der sich zuletzt zusammenneigt und die Oeffnung des Organs verschliesst. Dagegen ist, wie ich mit grosser Bestimmtheit behaupten darf, das Keim -Organ grade an- fangs geschlossen, Höhle und Kanal sind nicht früher, wie die nach Aussen verschlossene Zellenerhebung (der Halstheil des Organs) vorhanden, sondern bilden sich erst nach dem Auftreten dieser Erhebung , der Halstheil öffnet sich erst, wenn das Organ ausgebildet ist\ statt, wie Suminski angiebt, sich alsdann zu schliessen. Unsere Beobachtungen stehen somit im vollkommenen Widerspruch, was für die Hauptsache, die angebliche Befruchtung der Farrnkräuter, von grossester Wichtigkeit ist, indem mit ihr Suminski's Hauptstütze dahin fallt. Wigand's Beobachtungen stimmen schon besser mit den meinigen überein, seine Figuren 12 und 13 entsprechen so ziemlich meinen Figuren 17 und 18, seine Figuren 14 und 16 dagegen meinen Figuren 19&, 34 und 36a. Wigand hat jedoch die im entwickelten Zustande niemals fehlende, im Gebiete des Zellenpolsters eingesenkte Höhle übersehen, 773 daraus erklärt sich seiiie Annahme eines dritten, drüsenarti- gen Organs, das eine ins Gewehe eingesenkte, von einem Zellenwall umgehene , nach Aussen geöffnete Höhle bilden soll, die im Innern mit einer braunen Masse ausgekleidet ist; diese Höhlen stehen nach ihm auf dem Zellenpolster. So- wohl Beschreibung, als Abbildung (Wigand's Fig. 20 u. 21) lässt mich vermutheu, dass Wigand durch abgestorbene Keim -Organe getäuscht ward, der braungefärbte Inhalt macht dies um so wahrscheinlicher (vergl. meine Fig. 38). Ich habe trotz aller Mühe kein drittes eigenthümliches Organ ent- decken können. Wigand nimmt im Innern seines Eychens (des Keim-Organs) eine centrale Zelle an, welche, wie er glaubt, dessen Höhle umkleidet; in seinem dritten, drüsen- artigen Organe glaubt er diese Zelle zu vermissen; dass sie im ersten Fall vorhanden ist, glaube ich selbst, obgleich ich sie eben so wenig nachweisen konnte, da sie sehr zart zu sein scheint, kann sie beim abgestorbenen Keim- Organe, dem zweiten Falle, längst resorbirt sein. Der anatomische Hauptunterschied des Keim - Orgaus von der Antheridie liegt meiner Ansicht nach darin , dass ersteres ins Gewebe des Vorkeims eingesenkt ist, dass seine Höhle von den Zellen des Polsters umgeben wird, während die An- theridie niemals eingesenkt ist, sondern sich jederzeit auf ei- ner Zelle des Vorkeims, und zwar nicht aus dem Zellenpol- ster des letztern, erhebt. Nach Wigand verbreitet sich das Keim- Organ bei einigen Farren über die ganze Fläche des Vorkeims, ich fand es jederzeit nur auf dem Zellenpolster. Physiologisch sind Keim -Organ und Antheridie himmelweit verschieden, in ersterem entwickelt sich die junge Pflanze, die Bestimmung des letztern ist zur Zeit noch durchaus räth- selhaft. in VI. Entwicklung des jungen P/lünzchens aus dem Keim- Organ. Um diesen wichtigsten Punkt der Untersuchung mit eini- ger Sicherheit entscheiden zu können, ist eine genaue Be- kanntschaft mit den verschiedensten Zuständen des Keim- Organs von Nöthen; um zu dieser zu gelangen, sind 3 Wege offen j alle 3 haben ihre Schwierigkeiten, ihre Vortheile und Nachtheile; alle 3 wurden von mir benutzt, und ich glaube mich durch sie in den Stand gesetzt, die wichtige Frage zwar nicht zu lösen, aber doch der Lösung näher zu führen. Sumiiiski empfiehlt den einen dieser Wege, das Freilegen des Keim -Organs unter der Loupe, vermittelst der Nadel; diese Methode ist aber bei den jüngsten Zuständen des Keim- Organs nicht anwendbar, da es ganz unmöglich ist, ohne Verletzung des Organs selbst, die benachbarten Zellen soweit zu entfernen, dass man ein klares Bild erhält; die Kleinheit des Gegenstandes lässt ein vollständiges Freilegen gar nicht zu. Für diesen Zustand ist das Schneiden zwischen Kork am geeignetsten. Wenn man den Vorkeim gut abspült, bei schwacher Vergrössernng unter das Mikroskop legt und sich über das Dasein und den ungefähren Entwickelungsznstand der Keim- Organe überzeugt, sich ihre Stellung genau merkt, und dann möglichst dünne Schnitte zwischen Kork darstellt, so wird man unter einer Menge solcher Schnitte immer einige finden , welche die richtige Stelle glücklich getroffen haben. Für die etwas weiteren Entwickelungsstufen , d. h. für Zu- stände wie Fig. 19 c, 36 & und 37, ist das Schneiden aus freier Hand am geeignetsten; für Zustände wie Fig. 45 endlich ist Suminski's Verfahren, das Freilegen unter dem einfachen Mikroskop mit Hülfe der Nadel, der dritte Weg, erapfehlens- werth ; bei soweit vorgerückten Bildungen ist nämlich, nach- 775 dem der zu untersuchende Theil durch die Nadel freigelegt ist, noch eine Nachhilfe mit dem Rasirmesser möglich. Nach Sumiiiski sollen die früher erwähnten Spiral- faden ins Innere des Keim- Organs gelangen; wenn ich den Vorkeim, mit der Uuterseite nach Oben gerichtet, unterm Mi- kroskop betrachtete, so sah ich Spiral fäden die genannten Orgaue umschwärmen; bei Adiantum formosum sah ich zwei solcher Fäden bewegungslos auf dem Keim-Organ, aber entschieden nicht im Innern desselben, liegen. In der Höhle des Keim -Orgaus bildet sich, nach meinen Beobachtungen, frühzeitig , und zwar noch ehe sich dessen Spitze öffnet, eine körnige Masse (Fig. 19 6), in welcher später Zellkerne und Zellen entstehen. Ob eine Zelle die Höhle des Keim -Organs umkleidet, habe ich nicht beobachten können, mir schien der Zusammenhang der Höhle mit dem Kanal ein ungehinderter, durch keine Zellenmembrau abgesperrter zu sein, und dennoch lassen die späteren Entwickelungsstadien das Vorhandensein einer solchen Zelle , in der sich der körnige Schleim ansam- melt und in der Zellkerne und Zellen entstehen, vermuthen. Der körnige Schleim ist anfänglich nur am Grunde der Höhle und an deren Seiten abgelagert, nach dem Kanal hin findet er sich nicht; die Masse muss demnach sehr consistent sein, indem sie sonst, vermöge ihrer Schwere, diesem tiefer gele- genen Theile zufliessen müsste. Erwähnter Stoff muss stick- stoffhaltig sein, Jodlösung färbt ihn gelb; der Luftzutritt scheint chemisch verändernd auf ihn einzuwirken, da, wenn das Keim -Organ geöffnet ist, der besagte Stoff eine braune Farbe angenommen hat; ist auch der Grund der Höhle braun gefärbt, so wird das Keim -Organ nicht weiter entwickelt, es abortirt (Fig. 38). Beschränkt sich die Färbung jedoch nur auf den Halstheil, so findet sich im Innern der Höhle das. Rudiment der jungen Pflanze (Fig. 19 c). 776 Der jüngste Zustand, den ich auffinden konnte, ist in der soeben citirten Fig. 19 c dargestellt, die Höhle des Keim- Organs ist von einer, aus wenigen runden Zellen bestehen- den Kugel ausgefüllt, jede Zelle dieses Keimlings enthält einen kleinen Cytoblasten und ausserdem feinkörnige, grünlich gefärbte Stoffe. In einem etwas spätem Zustande gelang es mir, diese Kugel vollständig freizulegen (Fig. 44), sie bestand hier aus einer ungleich grösseren Menge Zellen, die jedoch kleiner wie auf Fig. 19c waren, aber, wie diese, ihren Cy- toblasten besassen; die Wurzel schien nirgends mit dem Keiin- Organe verwachsen zu sein, sie zeigte nirgends eine verletzte Stelle; auch die Figuren 19 c und 36 b sprechen für die Selbst- ständigkeit dieser Keimanlage, die, wie ich aus diesem Ver- halten schliesse, allerdings im Innern einer die Höhle und vielleicht anfänglich auch den Kanal auskleidenden Zelle ent- standen ist. Eine Zelleubildung im Interzellularraunie ist bis jetzt im Pflanzenreiche noch nirgends nachgewiesen, und doch müsste man, wenn man das Dasein einer, allerdings nicht sichtbaren, die Höhle des Keim -Organs umkleidenden Zelle leugnen wollte, eine Bildung neuer Zellen (des Keim- lings) im Interzellularraume (in der Höhle des Keim-Organs) annehmen. Ueber das Auftreten der ersten Zellen im Innern des Keim-Organs kann ich leider keine Auskunft geben. Die in der Höhle des Keim -Organs liegende Zellenkugel verliert alsbald ihre runde Gestalt, sie wird zum wahren Keimling, der sich nach zwei entgegengesetzten Richtungen entwickelt, der eine Theil sucht die Erde, der andere das Lieht; ich möchte den erstem die Radicula, den letztern, da sieh aus ihm Stengel und Blätter der jungen Pflanze ent- wickeln, Plumula nennen, ohne dabei jedoch an eine weitere Analogie mit dem Embryo der Phanerogamen zu denken. Die Plumula tritt etwas früher als die Radicula, und zwar in 177 Form eines kegelförmigen Körpers auf (Fig. 37 c), während das Würzelchen mehr als rundliche Anschwellung erscheint (Fig. 37 d). Der ganze Keimling ist noch von den Zellen des Vorkeims eingeschlossen, in der Mitte zwischen Pliimula und Radicnla liegt jeder Zeit der abgestorbene, in seinem In- nern braungefärbte Halstheil des Keim- Organs (Fig. 36 6, Fig. 44 d). An der Stelle, wo das Würzelchen liegt, sind die umkleidenden Zellen des Vorkeims mehr zusammengefal- len und meistens braun gefärbt , aber dennoch durchbricht die Plumula, Avie es scheint normal, zuerst den Vorkeim (Fig. 45 c). Die jetzt ins Freie tretende Plumula krümmt sich nach aufwärts, die Oberfläche des bald entstehenden ersten Blattes ist, namentlich an der untern Seite, mit in derselben Richtung gekrümmten , mehrzelligen Haaren bekleidet. Bald darauf tritt auch die Wurzel hervor, sie ist, von ihrem Austritt an, mit einer Wurzelhaube verseilen (Fig. 6 c), deren Bildung schon innerhalb der Umhüllung des Vorkeims stattfindet, und die, wie auch Sumiiiski augiebt, sicherlich der Wurzel selbst angehört, von ihrer Spitze gebildet wird und also kein Ueberbleibsel des durchbrochenen Vorkeims ist. Sind Wurzel und Stengel hervorgetreten, so wachsen beide nach entgegengesetzter Richtung, der Grad ihres Wachs- thuras ist jedoch nach dem Individuum sehr verschieden, in dem einen Falle wächst der Stengel rascher als die Wurzel, in dem andern umgekehrt. Die Entwickelung des Stengels ist eine sehr beschränkte, kaum ist er aus der Hülle des Vorkeims hervorgegangen, so erscheint, dicht unter seiner Spitze (Suminski's Terminalknospe) (Fig. 46c), das erste Blatt (Fig. 46 a); bald darauf erscheint an der gegenüber- liegenden Seite das zweite Blatt (Fig. 47 c Axenspitze, a er- stes Blatt, d zweites Blatt). Der Stengel selbst erhebt sich, wenn auch noch mehrere Blätter entstehen, nur wenig; 778 sämmtliehe Blätter entspringen deshalb so ziemlich anf einer Ebene und im Umkreis einer centralen Axenspitze, wofür die Blattstellung der Farrnkräuter im Allgemeinen (Struthiopteris) die besten Beweise liefert. Die jungen Blätter sind immer nach einwärts gerollt, ihre Spitze ist anfangs rundlich (Fig. 45 c), gewinnt aber bald ein blattartiges Ansehn (Fig. 46 a.), sie ist meistens mit mehrgliedrigeu , wasserhellen Haaren be- setzt. Häufig entsteht mit jedem neuen Blatt auch eine neue Wurzel ; sowohl die erste wie die später entstehenden Wur- zeln steigen von Anfang an gerade nach abwärts. Die Wur- zeln gränzen sich schon durch die Färbung ihres Inhalts von dem eigentlichen Stengeltheil des Pflänzchens ab, ihre Zellen sind durch einen mehr feinkörnigen Stoff braungefärbt, wäh- rend in den übrigen Theilen der Pflanze mehr oder weniger Chlorophyll, in grösseren oder kleineren Körnern verbreitet ist. Die Wurzel treibt bis zu einer gewissen Entfernung an ihrer Spitze lange, aus einer Zelle bestehende Wurzelhaare, welche den Wurzelhaaren des Vorkeims vollkommen gleich sind. Gewinnt man in einem Zustande wie Fig. 46 und 47 einen dünnen Längsschnitt durch die Mitte des jungen Pflänz- chens, so sieht man, wie das Gewebe des letztem, obschon in diesem Stadio überall mit dem Vorkeim verwachsen, sich doch entschieden von demselben abgrenzt. Aus dem Grunde des Keimlings tritt ein Gefässbündel hervor, das sich sogleich spaltet uud einen Ast nach Oben zum Stengel, den andern nach Unten zur Wurzel schickt (Fig. 46 und 47). Der Anfang des Gefässbündels selbst verliert sich ins Gewebe des Keim- lings. Betrachten wir jetzt das Resultat meiner Untersuchung mit dem, was Suminski gesehen haben will, so lassen sich bedeutende Abweichungen nicht verkennen, gerade den Haupt- punkt , das Entstehen des Keimlings aus dem Spiralfaden der ?T9 Antheridie, kann ich nicht bestätigen, ich glaube dagegen nachweisen zu können, wie Suminski zu dieser Annahme gekommen ist. Auch über die Entwickelung und den Bau der Antheridie, wie des Keim -Organs sind wir nicht einver- standen, doch habe ich diese Punkte schon gehörigen Orts besprochen. Suminski will in der anfänglich ungcsehlos- seneu Höhle seines Nucleus (des Keim -Organs) eine freie Zelle, die er Keimsack nennt, und um dieselbe in derselben Höhle mehrere Spiralfaden gesehen haben. Ich bin weder so glücklich gewesen, diesen Keimsack, noch im Innern des Keim- Organs Spiralfäden zu finden, anchWigand hat beides nicht gesehen. Ich halte es, wie ich schon früher erwähnt habe, nicht für möglich, so kleine Gegenstände, wie die auf Su- miiiski's Tafel III. abgebildeten Präparate, in einer Weise freizulegen, wo sie so bestimmte Bilder, wie die hier darge- stellten, liefern können; ich glaube mit grosser Bestimmtheit behaupten zu dürfen, dass Suminski das, was er hier ab- gebildet, nicht so bestimmt, wie er es abgebildet, gesehen hat. Bei einem gut geführten, dünnen Schnitt, der allerdings Glückssache ist, gewinnt man schon eine viel klarere Ansicht von der Sache; Suminski 's Fig. 2. der Taf. III. halte ich für ein verunglücktes Präparat, aber keinesweges für einen Zustand, wie ihn die Natur darbietet; Suminski ist hier durch ein von der Nadel zerrissenes Präparat getäuscht wor- den. Bei der nicht selten grossen Menge vorhandener Spiral- fäden ist es dann wohl möglich, dass einige derselben durch das Messer oder die Nadel in die aufgerissene Höhle des Keim- Organs getrieben wurden, damit ist aber noch keinesweges bewiesen, dass sie nach den Bestimmungen der Natur in dies Organ gelangen müssen. Was Suniinski's Figuren 4, 5, 6 und 7 der Tafel 111. betrifft, so lassen sich selbige auf meine Figuren 20, 23 u. 35 sehr wohl zurückführen; das, 780 was Sumiiiski für weiter entwickelte Spiralfäden hält, mnss ich für mehr oder weniger körnigen Schleim erklären, der allerdings bisweilen (Fig. 33 u. 35) eine, fadenförmige Gestalt gewinnt. Die Spiralfäden sollen nach Snminski schon sehr frühe, wenn sich der Rand des nach ihm anfänglich offenen Keim - Organs kaum über die Zellen des Vorkeims erhebt, in dessen Höhle gelangen; dies ist jedoch, da ich den Anfangs dicht geschlossenen Zustand des Keim -Orgaus aufs bestimmteste nachgewiesen, durchaus unmöglich. Einer der in der Höhle des Keim -Organs neben der freien Zelle (Snmiriski's Keimsack) liegenden Spiralfäden soll nach Snminski mit seinem dünnen Ende in den Keimsack, welcher bereits einige Eudospermzellen entwickelt hat, dringen, bis in dessen Mitte gelangen, dort kugelig anschwellen, und sich darauf yon dem ausserhalb des Keimsacks befindlichen , mehr keulenförmigen Theile des Spiralfadens abschnüren. Nach Suminski's Figuren 4, 5 und 6 der Taf. III. glaube ich, dass Su- miiiski auf ganz gutem Wege war, seiue Phantasie indess der eigenen Beobachtung schadete; in diesen 3 Figuren finde ich in dem, was Sumiriski den mit Endosperm erfüllten Keimsack nennt, das Rudiment meines Keimlings (Fig. 19c, Fig. 36 b, Fig. 44) wieder; die vermeintlichen Spiralfäden im noch geschlossenen Kanal des Keim-Organs halte ich für fa- denförmige Schleimmassen, die gewundenen Fäden, die an- geblich in der Höhle des Keim-Organs liegen sollen, für Spi- ralfäden, welche indess nicht im Innern des Organs, sondern auf demselben liegen, ein Fall, den man wohl mitunter be- obachtet. Bei Pteris serrulata und Adiantum formosum habe ich allerdings im Innern der Höhle des Keim -Organs eine 781 kleine, gelbliche, fettglänz ende Kugel (Fig. 20.y, Fig. 33y) gesehen, ich halte dieselbe für ein Oel- oder Schleimtröpf- chen; einen Zusammenhang dieser Kugel mit der fadenför- migen, körnigen Schleimmasse im Kanal des Keim -Organs konnte ich nicht erkennen, ebensowenig war eine freie Zelle, S 11 minski's .Keimsack, vorhanden. Nach Fig. 35 sollte man fast glauben, dass die hier fadenförmigen Schleimmassen (jc , a?) von Aussen her in das Keim -Organ gelangten; be- trachtet man dagegen Fig. 20 u. 33, so sieht man, wie die- selben , schon ehe sich der Kanal des Keim - Organs öffnet, in letzterem vorhanden sind; dass sie demnach, statt in den geöffneten Kanal einzudringen, aus selbigem heraustreten, was durch die nach abwärts gerichtete Lage des Keim- Organs selbst um so wahrscheinlicher wird. Das frühe Auftreten ei- ner dem Ansehn nach ganz gleichen, körnigen Schleimmasse in der Höhle des geschlossenen Keim-Organs unterstützt diese Ansicht. Auch Suminski spricht von dem Austritt der ab- gestorbenen Spiralfäden aus den nicht zur Entwickehing ge- kommenen Keim- Organen; er gesteht selbst die Schwierigkeit in dem, was er für weiter entwickelte Spiralfäden halt, die letzteren zu erkennen; da nun aber für mich gar keine Gründe vorhanden sind , und nach dem Mitgetheilten vorhan- den sein können, welche mich bestimmen, in ihnen wirklich Spiralfäden zu erblicken, so halte ich es für ungleich rich- tiger, ja für absolut nothwendig, die ganze Befruchtnngs- Theorie der Farrnkräuter, wie selbige von Suminski ange- nommen ward , von der Hand zu weisen. Können auch mei- ne Beobachtungen diese Theorie nicht direct widerlegen, so bin ich doch im Stande , das mehr als Unwahrscheinliche der- selben entschieden darzuthun, diese Un Wahrscheinlichkeit stützt sich: 1) auf den Umstand , dass an ein frühzeitiges Eindringen 782 der Spiralfäden iii das Keim-Organ nicht zu denken ist, weil dieses Organ, anfänglieh geschlossen, sich erst später öffnet ; 2) auf die Schwierigkeit, ja Unmöglichkeit des Eindrin- gens der Spiralfäden in die geöffnete , von einem verhältniss- mässig hohen Zellenwall (dem Halsthcil des Keim -Organs) umgebene Keimhöhle, welche Schwierigkeit noch durch die Lage des Keim -Orgaus mit dem geöffneten Kanal nach ab- wärts bedeutend erhöht wird. Ich kann mir überhaupt nicbt wohl denken, wie sich an der Unterseite des Vorkeims Spiralfäden fortbewegen sollen; der Vorkeim der Farrnkräuter gedeiht allerdings nur in feuch- ter Atmosphäre, es können demnach an ihm immerhin Was- sertröpfchen hängen, welche den Spiralfäden einen geringen Spielraum für ihre Bewegung gewähren ; s.über einen solchen Tropfen würde der Faden jedoch niemals hinauskommen kön- nen. Während der Beobachtung unter dem Mikroskop ver- hält sich die Sache ganz anders, da liegt der Yorkeim in einer ununterbrochenen Wasserschicht, wenn demnach hier die Spiralfäden weiter, ja bis vor die Keim-Organe gelangen, so ist damit noch gar nicht gesagt, dass dies auch für den natürlichen Zustand des Vorkeims massgebend ist. Ich stim- me hier Tollkommen mit Wigand überein, der in treffender Weise auf diese Verwechselung des normalen Zustandes mit dem zur Beobachtung nöthigen, künstlichen Zustande aufmerk- sam macht. Schon im frühen, noch geschlossenen Zustande des Keim* Organs fand ich in dessen Höhle körnige Stoffe, die Consi- stenz dieser Stoffe musste eine sehr dickflüssige sein, da sie trotz der nach abwärts gerichteten Lage des Keim - Organs in dessen höchsten Punkt, der Höhle, verweilten; später ent- standen in dieser Körnermasse Zellkerne und Zellen, die 783 Masse selbst schien dünnflüssiger zu werden, auch der noch immer geschlossene Kanal war jetzt mit ihr erfüllt (Fig. 20 ii. 33), in einem Falle (Fig. 34) hatte sich gerade innerhalb dieses Kanals eine Zelle gebildet, in der wiederum 3 (?) Zell- kerne oder Tochterzellen (?) lagen. Die fadenförmige Schleim- masse der Fig. 34, welche Suminski für eindringende Spi- ralfäden halten würde, muss ich für austretenden, dickflüssi- gen Schleim ansehen, und glaube diese Annahme durch die Richtung des Keim-Organs nach abwärts unterstützen zu kön- nen. Betrachtet man ausserdem die Grössenverhältnisse der Spiralfäden und der fadenförmigen Schleimmassen im Kanal des Keim-Organs , so kann man kaum an eine Identität bei- der denken , die Schleimraasse ist in den meisten Fällen min- destens 6mal so dick, als der Spiralfaden. Was die Bedeu- tung der letzteren ist, kann ich nicht angeben; dass die Ä.n- theridien für die Pflanzen, bei denen sie bis jetzt gefunden sind , als wesentliche Organe betrachtet werden müssen , un- terliegt wohl keinem Zweifel , welche Bedeutung die Organe und deren Inhalt jedoch für die Pflanzen selbst besitzen, ist eine Frage, die wir zur Zeit noch nicht enträthseln können. Die Gründe, welche Wigand gegen Suminski's Be- fruchtungstheorie der Farrnkräuter anführt, genügen mir nicht vollständig. Wigand glaubt, die Höhle des Keim -Organs sei mit schwerem Wasser ausgefüllt, er hält das Verweilen der Spiralfäden im Keim -Organ für unmöglich, weil dieses Wasser dieselben wieder herausspülen würde; mir scheint es dagegen noch sehr fraglich, ob die Höhle des Keim -Organs Wasser enthält, ich sollte meinen, das letztere müsse, schon vermöge seiner Schwere, wieder herausfliessen, es sei denn, dass der ganze Vorkeim im Wasser liege, was doch im nor- malen Zustande nicht der Fall ist. Wigand hält auch die Zahl der Spiralfäden eines Vorkeims für geringer, wie sie 184 wirklich ist, mir schien, z.B. bei Pteris serrulata, zwischen der Zahl dieser Fäden und dem einzigen sich entwickelnden Keim-Organ etwa dasselbe Verhältniss, wie zwischen der Zahl der Pollenkörner einiger Phanerogamen zur Menge der Sa- menkörner stattzufinden. Ein Vorkeim enthält nicht selten 60 und mehr Antheridien, nimmt man für jede derselbe als Mittelzahl 20 Spiralfäden an, so erhält man für ein Keira- Organ 1200 solcher Fäden, die Möglichkeit, dass eins oder das andere derselben zum Keim-Organ gelangen könnte, wäre also, wenn nicht andere Hindernisse in den Weg träten, durch die zu geringe Zahl der Spiralfäden nicht benommen. Von allen Keim -Organen eines Vorkeims entwickelt sich überdies, soviel ich beobachtet, immer nur ein einziges, alle übrigen verkümmern, ja sehr häufig verkümmern alle und der Vor- keim stirbt dahin, Dass eine Knospenbildung, wie Wigand will, ohne das Vorhandensein eines Eychens (Keim-Organs) stattfinden kann, muss ich durchaus bezweifeln, ich habe Entwickeluiigszustände wie Fig. 19 c, Fig. 366, Fig. 37 u. Fig. 45 in Menge beob- achtet, aber jederzeit über dem Keimling den abgestorbenen Kanal des Keim-Organs wahrgenommen. Ich halte auch das Vorkommen von Antheridien und Keim-Organen auf demselben Vorkeim für durchaus normal, habe zum wenigsten bei den von mir untersuchten Farrn - Vorkeimen keine Ausnahme von dieser Regel finden können. Wigand' s drittes, drüsenarti- ges Organ muss ich, wie schon bemerkt, entweder für ein abgestorbenes oder verkümmertes Keim-Organ, oder für eine Eigentümlichkeit bestimmter Farrnkrautarten halten; das Da- sein oder Fehlen dieses Organs kann demnach für mich keine Bedeutung haben, wichtig wäre es dagegen zu erfahren, ob diejenigen Vorkeime gewisser Arten, bei denen Wigand 785 niemals Antheridien beobachtete, dennoch ein junges Pflänz- chen entwickeln konnten. Das Spiralfaden -Organ der FaiTiikränter lässt sich sehr wohl mit der Antheridie der Laub- nnd Lebermoose verglei- chen, ihm fehlt allerdings der Stiel, den ich jedoch für un- wesentlich halte , da seine Länge nnd Dicke auch bei den Lebermoosen sehr verschieden ist, im übrigen Bau erkenne ich keine bedeutenden Abweichungen. Es wäre interessant, die Spiralfäden der genannten Krgptogamen, ihre Gestalt und ihr Verhalten zu chemischen Agcntien, genauer zu beob- achten. Die Aehnlichkeit des Keim -Organs der Farrnkräu- ter mit dem Pistill der Laub- und Lebermoose ist noch weit überraschender, und doch sind die Functionen beider, bei theil weiser Uebereinstimmung, wieder sehr verschieden. Das Keim - Organ der Farrnkräuter ist anfangs, gleich dem Pistill der Laub- und Lebermoose, geschlossen, es öffnet sich erst, wenn in der Höhle desselben die junge Pflanze, hier die An- lage zur Frucht entsteht. Bei Laub -' und Lebermoosen er- scheinen in den meisten Fällen mehrere (oft sehr viele) Pi- stille neben einander, und doch entwickelt nur eines dersel- ben, sehr selten zwei, eine Frucht; auf dem Vorkeim des Farrnkrautcs erscheinen ebenfalls mehrere (2 bis 20) Keini- Organe, von deuen nur eins zur Entwickelung kommt y wäh- rend alle übrigen, gleich den sogenannten sterilen Pistillen der Laub- und Lebermoose, verkümmern. Das Pistill der Laub - und Lebermoose bildet in seiner Höhle eine junge Frucht, das Keim -Organ der 'Farrnkräuter in der seinigen eine junge Pflanze; das Keim-Organ der Farrnkräuter nimmt somit einen ungleich höhern Rang ein, seine Function be- schränkt sich nicht auf die Bildung des Fortpflanzungsorgans) (der Sporenkapsel) allein, aus ihm entwickeln sich Axen- und Blattorgaue, und auf den letzteren Fruchtkapseln und 22r Bd. 7s Heft. 50 786 Sporen. In dieser unbedingt höhern Function des Keimorgans erkennt man jedenfalls eine Annäherung dor Farm zu den Phanerogamen, die ohnehin schon durch die höher entwickelte Stnictur des Stengels nachgewiesen wird, eine Uebertragung der Farrnkräuter zu den Phanerogamen wird aber keineswe- ges dadurch gerechtfertigt, die Schranke, welche beide trennt, ist immer noch eine sehr bedeutende. Die phanerogame Pflanze entwickelt sich aus dem Pollenschlanch , der im Ein- brjosack der Samenknospe seine Nahrung findet; das Farrn- kraut, wie die übrigen Kryptogamen, aus der Spore ^ ohne Zulhun eines Keimsacks; der Vorkeim des Farrnkrauts ent- spricht, wenn man durchaus einen Vergleich aufstellen will, dem Pollenschlauch, er entwickelt sich jedoch durch sich selbst , während der Pollenschlanch nur unter dem Einfluss eines zweiten Organs, des Keimsaeks, zur weitern Entwicke- lnng gelangt. Den Vorkeim der Farrnkräuter möchte ich nicht mit "Wigand als Axenorgan betrachten, sondern ihn dem Blatt Ton Bryophyllum, das an bestimmten Stellen die Anlage zu jungen Pflanzen bildet, vergleichen. Die von Wigand be- obachtete Sprossenbildung ist höchst interessant, nur zn be- dauern, dass er ihrer so kurz erwähnt und sie, wie es scheint, nicht weiter verfolgte. Wigand's Urtheil über Sumin'ski's Arbeit muss ich im Allgemeinen bestätigen; die letztere enthält indess mehr Wahres, als W ig and zuge- ben will, die Theorie Sumiiiski' s muss ich mit ihm ver- werfen. Das Resultat meiner Gesammt - Beobachtungen lässl sich nunmehr in folgendes Resume zusammenfassen: 1) Der Vorkeim der Farrnkräuter bildet anfangs eine blatt- artige, überall nur aus einer Zelleulage bestehende Ausbrei- 78? tung; in diesem Zustande trägt seine Unterseite nur Wurzel- haare und Autheridien, später bildet sich an einer bestimm- ten Steile ein aus mehreren Zellenlagen bestehendes Polster, auf dessen Unterseite sich die Keimorgane entwickeln. 2) Die Antherjdien entstehen schon sehr frühe, sie sind schon vor der blattartigen Ausbreitung des Vorkeims an den ersten, ans der Spore heraustretenden Zellen vorhanden. Die Autheridien erheben sieh als Anschwellung aus der Unterseite einer Zelle , sie bestehen im ausgebildeten Zustande niemals aus einer einzigen Zelle, sondern, wie ich aus der Seiteu- ansicht und der Ansicht von Oben schliesse , aus mindestens 9 Zellen. Wahrscheinlich ist anfangs eine centrale Zelle vor- handen, in der sich die Mutterzellen der Spiralfadenzellen entwickeln. 3) Die Autheridien befinden sich meistens an der Unter- seite des Vorkeims, seltner an dessen Rande, sie sind in grosser Zahl und in sehr verschiedenen Entwiekelungszustäu- den vorhanden ; neben längst abgestorbenen erscheinen eben gereifte, und neben diesen eben entstehende Antheridien. 4) Die Spiralfäden bestehen aus einem spiralförmig aufge- rollten Bande, das 4 '/$ bis 5 Windungen beschreibt, und des- sen Dicke, sowie der Durchmesser seiner Windungen, ver- schieden ist; die erste Windung ist die weiteste, die letzte die engste, der aufgerollte Faden erhält so etwa die Form eines Trichters. Die erste Windung geht allmählig in ein anfänglich sehr kleines, durch Wasser-Aufnahme immer grös- ser werdendes Bläschen über. Das Spiralband ist von der dritten Windung an mit langen Wimpern besetzt, die erste und zweite Windung scheinen niemals Wimpern zu haben. Die Drehung des Spiralfadens um seine Axe erfolgt in der Richtung der ersten Windung zur folgenden; der trichterför- mig aufgerollte Spiralfaden bohrt sich dadurch im Wasser 60 * 788 fort, seine Wimpern schwingen in einer der Drehung des Fa- dens angemessenen Richtung. Der Spiralfaden selbst ist ela- stisch , seine Windungen nähern und entfernen sich einzeln oder gleichzeitig, und erlauben dadurch dem Faden selbst die mannichfachsten Bewegungen. Der Faden liegt anfänglich in einer sehr zarten Zelle , letztere platzt mit einem plötzlichen Stoss, und der freie Faden eilt im Wasser dahin. Jodwasser hemmt seine Bewegung augenblicklich, Blausäure und Salpe- tersäure Slrychninlösung haben keinen Einfluss auf dieselbe. Starke Jodlösung färbt den Faden braun. 5) Das Keimorgan entwickelt sich erst, nachdem das aus mehreren Zelleulagen bestehende, wie es scheint, für dasselbe bestimmte Polster entstanden ist. Das Keimorgan bildet sich ganz so, wie das Pistill der Laub- und Lebermoose, es ist, wie dieses, anfänglich geschlossen, hat am Grunde eine in das Gewebe des Vorkeims gebettete Höhle, die mit dem Ka- nal, welcher den Halstheil des Organs durchläuft, in Verbin- dung steht. Dieser anfänglich geschlossene Kanal öffnet sich erst später. Die Zahl der Keimorgane eines Vorkeims ist verschieden, ich fand deren 2 bis 20, sah sie jedoch immer nur auf dem erwähnten Zellenpolster. 6) In der Höhle des Keimorgans entwickelt sich, wahr- scheinlich innerhalb einer, diese Höhle dicht umkleidenden und deshalb nicht sichtbaren Zelle, ein ans mehreren Zellen be- stehender, rundlicher Körper (der Keimling), der sich durch fortgesetzte Zellenbildung vergrössert, bald seine runde Ge- stalt verliert und sich nach zwei Richtungen entwickelt; so entsteht ein Stengel und eine Wurzel, die letztere richtet sich nach abwärts, der Stengel wendet sich dem Lichte zu, in den Zellen des Stengels entwickelt sich Chlorophyll, in den Zellen der Wurzel ein branner, etwas körniger Stoff, die Wurzel- 789 spitze ist mit einer Wurzelhaube versehen. Stengel und Wurzel durchbrechen frühzeitig die Zellen des Vorkeiuis. 7) Der eigentliche Stengel (die Axe der jungen Pflanze) erhebt sich nur wenig über die Zellen des Vorkeims, dicht unterhalb seiner Spitze (der Terminalkuospe) entwickelt sich das erste Blatt , dem letztern gegenüber erscheint alsbald ein zweites , dem ein drittes u. s. w. folgt , ohne dass sich die Terminalkuospe selbst merklich erhebt. Mit dem Erscheinen eines neuen Blattes ist meistens auch das Auftreten einer neuen Wurzel verbunden. 8) Da das Keimorgan anfänglich nicht offen , sondern geschlossen ist, wenn es sich jedoch später öffnet, von einem hohen Ztlemvall umgehen wird, so ist, ztimal hei der Richtung des Keimorgans mit seiner Oeffnung nach abwärts, kaum einzusehen , wie Spiralfäden in dasselbe gelangen sollen, auch konnte ich, trotz aller Mühe und Sorgfalt , im Innern des Keimorgans niemals einen Spi- ralfaden , noch weniger aber dessen Umwandlung zum Keimling beobachten. Die Befruchtung der Farrnkräu- ter, wie selbige vom Grafen Leszczjc- Suminski angege- ben ward, ist demnach mehr als unwahrscheinlich , und somit die Stellung der Farrnkräuter unter die Phanero- gatnen keinesweges gerechtfertigt. Erklärung der Abbildungen *). Pteris serrulata. Fig. 1 u. 2. Ganz junge Zustände des Vorkeims, die Spore selbst abgerissen; beide Pfläuzchen haben schon eine Authe- ridie (a) entwickelt. *) Die mitgeteilten Figuren sind nur ein kleiner Tlieil der von mir über diesen Gegenstand angefertigten Zeichnungen, das Mei- ste, was ich mitgetheilt, habe ich nicht einmal, sondern wieder- holt beobachtet. 790 Fig. 3 n. 4. Etwas späterer Znstand des Vorkeims, die Spitze desselben beginnt sich blattartig auszubreiten, die Antheri- dien treten ans den Randzellen hervor. Fig. 5. Noch späterer Znstand des Vorkeims, die Einbuch- tung der Spitze beginnt sich zu bilden, die Antheridien er- scheinen schon einzeln an der Unterseite der blattartigen Ausbreitung (a.a). Fig> 6. Längsschnitt aus einem Vorkeim, der schon seine junge Pflanze entwickelt hat. a das erste Blatt, b die er- ste Wurzel, c die Wurzclhaube. Fig. 7, 8, 9, 11, 12 u. 13. Entwickelungszustände der An- theridie; Fig. 7. das erste Auftreten derselben, Fig. 13. die bereits entleerte Antheridie. Fig. 10. Zwei Zellen aus Fig. 9 freipräparirt (wahrschein- lich, wie auch Fig. 11 glauben lässt, die Mutterzellen der Spiralfadenzellen). Fig. 14. Eine Antheridie, nicht wie die übrigen als Durch- schnitt, sondern als Körper gezeichnet. Fig. 15. Spiralfäden, wie sich dieselben im Zustande leb- hafter Bewegung zeigen; Bläschen und Wimpern sind nicht zu erkennen, nur bei d sieht man eine Andeutung der er- steren; a. Ton Oben gesehener Spiralfaden. Fig. 16. Stillliegende oder sich langsam bewegende Spiral- fäden, der nebenstehende Pfeil bezeichnet die Drehungs- richtung, wo er fehlt, da ruhete der Faden; a u. b sind von Oben gesehen, c u. d von der Seite. Fig. 17 u. 18. Das Keimorgan von Oben gesehen. Fig 17. ein ganz junger Zustand. Fig. 19. Längsschnitt durch das Polster des Vorkeims, 3 Keimorgane in verschiedener Eutwickelung ; a ganz jung, b etwas älter, c schon an der Spitze geöffnet; die Höhle des Organs umsihliesst bereits die Anlage des Keimlings. 191 Fig. 20. Ein Keimorgan, dem dünnen Längsschnitt dnreh das Polster entnommen, y eine gelbliche, fettgläuzende Ku- gel (ein Fett- oder Schleimtröpfchen?), x eine körnige Schleimmasse, die Spitze des Keimorgans ist noch ge- schlossen. Asplcnium Pctrctrcae. Fig. 21 bis 26. Eutwickelungs- Zustände der Antheridie. Fig. 27. Spiralfädeu; « u. b im Zustande ihrer Entfaltung aus der Schleimzelle, c ein von Oben gesehener, sich lang- sam drehender Spiralfaden, d ein ruhender und e ein sich langsam bewegender Spiralfaden. Adiantum formosum, Fig. 28, 29 u. 30. Antheridien in verschiedener Entwickelung. Fig. 29. eine Antheridie von Oben gesehen, in derselben 3 Mutterzellen, von welchen jede 4 Tochtcrzellen (die Spiral- fadenzellen?) einschliesst. Fig. 31 d. 32. Spiralfäden in verschiedenen Lagen. Fig. 33, 34 u. 35. Keimorgane, diiunen Längsschnitten durchs Polster des Vorkeims entnommen. Fig. 33 entspricht so ziemlich der Fig. 20; die Spitze des Organs ist noch ge- schlossen; bei Fig. 34 liegt in der geschlossenen Spitze des Kanals eine Zelle; bei Fig. 35 ist der Kanal geöffnet, zwei fadenförmige Schleimmassen (.rar) treten heraus; der Grund des Keimorgans (seine Höhle) war leider durch den Schnitt verletzt. Fig. 36. Partie aus dem dünnen Längsschnitt durchs Pol- ster des Vorkeiras, a ein junges Keiinorgan, b ein älteres Keimorgan, dessen Höhle schon einen mehr entwickelten Keimling enthält (vergl. Fig. 19 c). Der geöffnete Kanal ist mit braungefärbteu, körnigen Stoffen erfüllt. Fig. 37. Partie eines ähnlichen Längsschnittes, der Keimling schon viel weiter entwickelt; a ein abgestorbenes Keim- 792 organ schief durchschnitten, b ein Stückchen des Kanals eines andern Keimorg-ans, in dessen Höhle sich ein Keim- ling' entwickelt hat; c die Plnmula; d die Radicula des Keimlings. Fig. 38. Ein abgestorhenes Keimorgan, auch die Höhle dessel- ben, die jetzt besonders deutlich sichtbar ist, mit körnigen, braungefärbten Stoffen erfüllt, die Spitze des Organs un- regelmässig aufgerissen. Aspitlium violaceum. Fig. 39. Ganz junger Zustand einer Antheridie. Fig. 40. Ein etwas späterer Znstand der Antheridie, a scheint die centrale Zelle, die Urmutterzelle der Spiralfadenzellen zu sein; vergl. Fig. 48. Fig. 41. Eine Antheridie ihre Spiralfäden entlassend; die Schlusszellc ist hier nicht geplatzt, weshalb der Austritt der Spiralfadenzellen nicht erfolgen kann, und sich der freie Faden mühsam hervordräugt. Fig. 42. Zwei aufgesprungene Antheridien von Oben gesehen. Fig. 43. Der Vorkeim im ziemlich entwickeltem Zustande, a das Zellenpolster , der Sitz der Keimorgane. Fig. 44. Ein ganz junger Keimling, vollständig freigelegt. Fig. 45. Partie eines Längsschnitts durch das Polster des Vor- keims. Der Keimling auf einer weitem Entwickelungsstufe (vergl. Fig. 37); a die Basis des K imlings, b die Radicula, C das erste Blatt (die Terminalknospe ist nicht zu sehen), d der Kanal des Keimorgans, in dessen Höhle sich der Keimling entwickelte. jläianti species (?). Fi°". 46. Dünner Längsschnitt durch die Mitte eines noch wei- ter entwickelten Keimlings, a das erste Blatt, b die erste "Wurzel, c die Terminalknospe, e die Basis des Keimlings, in welcher das Gefässbündel entspringt, f das Gefässbündel. Fi°\ 47. Dünner Längsschnitt durch einen etwas späteren Zu- stand; a das erste Blatt, b die erste Wurzel, c die Tcr- minalknospe, e die Basis des Keimlings, / das Gefäss- bündel , g der Ueberrest des Keimorgans. Fig. 48. Entvvickelungszustand einer Antheridie; a die cen- trale Zelle (?) ; vergl. Fig. 40. Manipulus Stirpium Blanchctianarum in Brasilia collectarum *). Dcterminavit F. A. Guil. Miquel. 3676. Cassia exsndans Bcntb. in Hook. Joiirn. II. 80; forma foliolis aiigustioribus et glabrioribus 5 quae mim speci- iice differat, e breviore descriptione band explorare potui. 3727. Eugenia cerasiflora (n. sp.) , ramulis teretiuscu- lis infra folia compressis cum petiolis pedunculisque pilis ra- ris semipatulis inspersis glabrescentibus, foliis oppositis bre- viter petiolatis ellipticis vel obovato - ellipticis obtuse apicula- tis, basi aentis vel subcunealis , marginibus incurvulis, mem- brauaeeis glabris pellucido-punctatis, venis pluribus parallelis erecto-patulis ante marginem conjunetis prominulis, pedicellis e pedunculo axillari valde abbreviato bracteato hirtello, 3 — 6, petiolo tcr quaterve longioribus, calycis tubo brevi obovato glabro , basi bracteolis 2 ovatis incano-birtellis exilibus sti- pato, lobis 4 inaequalibus, 2 minoribus, 2 diiplo longioribus obtusis membranaeeis glabris , apice ciliolatis. *) Onuies in Prov. Bahia Iectac esse videntur. 794 Floribus E. unißoram L. refert, caeterura ex affinitate pisiformis et lucidae Camb. — Rami tenues. Petioli a la- teribus compressi, antice canaliculati, parce pilosuli, vix 2 lin. longi. Folia 3 poll. longa, l'/a lata, in sicco band ni- tida, costa snpra snlcata , subtus acute prominente, venis te- nuiter laxeque reticnlatis. Pedunculi axillares oppositi solita- rii cano-hirdili admodnm breves , oculum fere fugientes, bra- cteis densis ovatis, pedicellos filiformes 2 — vnlgo 5 — 6 lin. longos basi stipantibus. Alabastra globosa, pisi raagnitudine. Calyeis tubus brevissimus _, bracteolis appressis; limbi lobi ob- longo-ovati obtuso-rotiindati, praesertim majores membra- nacei. Petala oborato - rotundata ciliolulata. Filamenta pc- talis longiora; antherae oblongae dorsifixae. 3586. MEyrcia sylvatica DC. Prodr. — Foliis paulo ma- joribus, longius acuminatis, snbtus fortius reticulatis a speci- minibns guiaueusibns genninis parnmper abludit. 3587 B. Myrcia rubella Camb. in St. Hil. Fl. Bras. mer. IL 317. Tab. 144. Varietas lobis calycinis intus puberulis. 3728. Myrcia reticulosa (n. sp.) , ramis glabris sub- cylinuricis, ramulis petiolis foliisquc subtus in pagina , supra in costa pilosulis glabrescentibus, foliis oppositis breviter pe- tiolatis ovatis apice rotundato- vel acutangulo-obtusis, basi subcordatis, crassis , rigidis, marginibus incurvis, supra niti- dis, subtus costa crassa et venis subhorizontalibus ante mar- ginem conjiinclis crebroque reticulatis glandulisque instructis, tliyrsis axillaribus oppositis solitariisj cum ramulis petiolisquc nascentibus hirsutulis, ramis oppositis, simplicibus vel divisis, ramulis vnlgo triüoris , calyeis tubo brevi obovato glabro glan- duloso, basi bracteolis 2 birlis stipato, lobis rotuudatis con- cavis ulrinque puberulis, ^landulosis, (iliatis. 795 Prope M. cordatam Camb. iuseratur. Species distin- ctissima. Internodia plerumque foliis breviora. Petioli crassi semiteretes sulcati l Jin. longi , adulti glabriusculi. Folia 21/« — vulgo 2 — l1/* P°N« longa, 7 — 11 lin. lata, basi rotundata einarginata, subtus inter rete venarura ad lentem glandulis convexis notata. Inflorescentiae fere bipollicares, a medio circiter ramosac, ramis bracteatis; flores plerumque in raraulis trifloris scssiles , rarius solitarii pedicellati ; calycis tubus J/3 lin. longus; lobi tubum aequantes. Petala coucava glabra, calyce duplo vel triplo lougiora. Autherae elliptico- ovatae. 3585. Myrcia detergens (u. sp.), innovatiouibus rubi- ginoso-hirtollis, mox glabris, foliis oppositis modice petiola- tis, ellipticis vel ovato- ellipticis atteniiato-acumiuatis (acu- miue recto obtusiusculo), basi obtusiusculis , rigide coriaecis, marginibus planiusculis, utriuque glandulis cxilibus, haud pel- lucidis conspersis , supra glabris, subtus sparse pilosulis, veuis borizoutalibus ante inargiuem conjunctis prominulis te- uuiter reticulatis, thyrsis axiilarüms terminalibusque brachiato- pyramidatis rufulo -liirtis , floribus densis saepe teruatim ses- silibus, calycis dcnse birtuli tubo obconico, limbi lobis lato- ovatis acutiusculis, petalis rotuudatis dorso medio puberulis. Ex affinitate M. Formosianae DC. et M. rubiginosae Camb., babitu primo fronte M. Berberidem referens, haud difficili negotio tarnen distingucnda. Petioli 2 lin. longi, an- tice caualiculato -conroluti. Folia 3 — 1 '/a P°M« longa, 10 — 7 lin. lata, supra laevia nitida, glabra, subtus in ncrvis parce pilosa. Thyrsi panieulati tripollicares, ramis patenti- bus, valde decrcsccutibus. Calycis lincam longi tubus obco- nicus, lobi intus fere glabri. Fruetus immaturi ovoideo-urceo- lati pubcruli, calycis lobis deciduis, limbi parte truucata co- ronati. 796 3369. Myrcia puberula Camb. in St. Hil. Flor. Bras. mer. II. 316. Specimen nostruni Hörens. Flores parvi. 5617. Cupliea ericoides Camb. 1. c. III. 118; forma in- ter formas juniperifoliam et Hervitam media. 3616. Cuphea spicata Cav. 3261. Combrefum elegans Camb. 1. c. II. 237. Tab. 129. 3455. Auiphilocliia inarginata (n. sp.), ramulis gla- bris, foliis modice petiolatis ovato - ellipticis ovatisve obtusis vel obtusiusculis 3 coriaceis, supra in eostae basi petioloque antice parce pilosulis glabrescentibus, subtus glaucis, venis denis pluribusve subpatulis prominulis, margiuibus leviter in- curvis (in sicco) aureis, racemi spicati axi tetragono bisul- cato , glabro vel subbiserialiter pilosnlo , pedicellis oppositis brevissimis birtellis, sepalis 2 exterioribus ovato -rotundatis extus teuere pilosulis ciliatis, lateralibus oblongioribns dorso pilosioribus, supremo majori oblongo truncato sericeo basi gibboso, ovario dense hirto, stigmate capitellato. ji. acuminulata Gardu. inter cougeners nostrae prae reliquis afiinis, infloresceutiae , qnae Callisthenes est, discri- mine satis differt. Petioli 2 — 4 lin. longi, antice canaliculati, puberuli, dorso glabri, in sicco fusci. Stipulae caducae. Folia 2 — 2*2 poll. longa, 9 — 11 lin. lata, alia quaedam minora fere rotuudata. Racemus terminalis pedunculatus, pedunculo tetra- gono glabro, axi conformi, sed inter flores vulgo duplici Se- rie piloso. Sepala exteriora 1 liu. paulo longiora; supremuin 2 '/2 — 3 lin. aequans. Petala haud suppetuut. 3090. Esenlieckia inollis (n. sp.) , foliis oppositis vel suboppositis lougiuscule petiolatis cum ramulis et iufloresccu- tia subtomeutoso-pubesceutibus, ternatis, foliolis sessilibus ob- tusis vel obtusiusculis, lateralibus iuaequilateraliter ellipticis, mcdio 1/3 lougiori basi aequali cuneato, paniculis termiualibus 797 confertis, sepalis ovatis obtusis hirtellis, petalis dorso parce pilosulis glandulosisque. Foliola 1 — l8/4 vulgo IV2 P°H- longa, raarginibus levi- ter incurva, inembranacea, venis immerosis erecto-patulis pa- rallelis. Inflorescentiae densae. Flores parvi. 3973. Anacardiuin ©ccidentale L. 3716. Euphorbia Blauchetii Miq. Herb. 3594. Alchornea parvifolia (n. sp.) ramulis petiolis pedunculisqne teuere puberulis, foliis breviter petiolatis rotnn- dato -obovatis, basi leviter emarginatis, apice rotuudatis vel quam brevissime apiculatis, remote appresse subspinulose ser- rulatis, trinerviis et veuosis, basi supra et subtus glandulis i — 2 plaiiis iustructis; racemis inasculis siinplicibus filifor- mibus folia superantibns. Folia glabra ridiga 10 — 6 liu. longa, marginibus leviter incnrva subtus laxe reticulata. Pctioli 1 — l'/2 lin. longi semiteretes. Racemi tripollicares, floribus fasciculato - confer- tis. Alabastris masc. globosis. — Fem. non vidi. 2015. Gonania Blanchetiana (n. sp.), ramulis foliis- que supra sparsissime, his subtus in nervis, petiolis racemis- que paulo densius hirtello-pubescentibus, foliis ovato-oblongis subabrupte breviter obtuse acuminatis, basi rotuudatis, mar- ginibus leviter incurvis glandulose serratis, venis costalibus quinis senisve adsccndentibus parallelis, subtus prominentibus, supra sulcatis, racemis compositis ramulos terminantibus con- fertis, bracteis lanceolatis, floribus brevissime pedicellatis, pedicellis cum calyce substrigillose hirtulis, petalis glabris subcucullato-concavis, autheris ellipsoideis, filamentis breviter persistentibus. , Specimen haud cirrbiferum. Stipulae caducae. Rami in sicco fuscescentes , sursum angulati, uuo latere densius quam 798 altero puberuli. Petioli tenucs antice sulcati densiusque pu- beruli, 3 — 4 lin. longi. Folia 272 — 23/4 poll. longa, 8 — 9 lin. lata. Racemi compositi spicati fere tripollicares. Ala- bastra peltata, quasi rotata. Calycis lobi ovati acnti. 1676. Zizyplms? havanensis H. B. K. Nov. gen. VII. 50. Specialen fructiferum , cum descriptione satis congruum. Pe- tioli puberuli. 3590. Sclunidelia scmidcntata (n. sp.)_, partibus junio- ribus subtoraentoso-pubescentibus, adultis puberulis, foliis tri- foliolatis, foliolis brevissime peliolulatis, membranaceisj supra glabriusculis , subtus praesertira in nervis puberulis, oblongis acumiiiatis basi cuneatis, medio longiori aequilaterali, latcra- libus basi obliquis, parte x/2 superiore grosse inaequaliter dentato-serratis, venis circiter löuis vel 16nis in dentes ma- jores, venulis tertiariis in minores excurrentibns, racemis compositis axillaribus saepe geminis subsessilibus , calycis lo- bis rotundato-concavis pubescentibus, petalis extus glabris, filamentis pilosis , antberis ellipsoideis , connectivo parce pu- berulo. Petioli semiteretes antice plani, foliola circiter aequantes. Foliola juniora sessilia, adulta brevissime petiolulata (prae- sertim medium) lateralia 6 — 6 !/a poll. longa, 2 J/a — 3/4 lata, medium 71/s longum, 3 supra medium latum. Racemi ju- niores l1/^ — 2-pollicares, floribus 3 — 8-fasciculatis, pedicel- lis calyce brevioribus. 3351. Erythroxyluin tuberosum Camb. in St. Hil. Fl. Bras. mer.; forma oblongifolia. 3572. Erythroxyluin wiacrocliaetnm (n. sp.), glabrum, foliis breviter petiolatis ellipticis vel obovato-ellipticis obtusis vel acutiusculis submncronulatis, basi acutis, membranaceis, subtus glaucescenti-pallidis, venis crecto - patulis subobsoletis, 799 stipulis fuseis coriaceis anguste lanccolatis longo pallideque tri-, raro bisetis, ramentis conformibus brevioribus, oalycis lobis lanceolatis acutatis, pctalis obovatis concaviusculis. E Sect. Sporadantha Mart. , propc E. Pclleterianum Camb. 1. c. II. 100. Tab. 102. et E. ectinocalj/ccm Mart. pertincns. Pclioli vix 1 lin. snpcrantes, stipulis breviores. Fo- lia 1 — vulgo l-/3 — 2Va P0"- longa. Raniuli florentes semipollicares. Pedicelli 2 — 22/a ^n* l01,o'> angulati. Ca- Ivx 1 lin. paulo brevior. 2674. Galphinüa brasilicnsis A. Jnss. in St. Hil. Fl. Bras. nier. HI. 7i. Tab. 178, forma singularis stirpis cae- teroquin variabilis, inflorescentia seil, dense pnbescente, ra- niulis, petiolis et stipulis appresse pilosulis , bis quam petioli brevioribus. 3628. Thryallis longifolia Mart. Nov. gen. III. 77. 2844. Metcropterys campestris A. Jnss. in St. Hil. Fl. Brasil, iner. III. 33. 3626. Hctcropterys rubiginosa A. Juss. Mouogr. Malp. 223. Glandulae foliormn in nostra vix manifestae. Reliqnae notae antem omnes exaete connruae. 3627. Byrsonima Blaachetiana (n. sp.) , foliis densis brevissimc petiolatis parvis obovato-elliptieis vel — rhom- beis obtnsissimis , basi aentis, marginibus iuenrvis, coriaeeis, eglandnlosis , snpra nitidis pubernlis, subtus incano - vel ln- tesceuti-tomentosis, costae pilis fuscis, racemis fusco - hirtel- lis , calyois glandnlosi lobis oblongo- ovatis obtusis appresse pilosis , petalis obovato-rotundatis iiuguicnlatis, subintegern- mis, filamentis complanatis antice hirtis, antlieris oblongis connectivo subclavato snperatis pareeque pilosulis, ovario gla- bro , stvlis stamma superautibns. Prope U. bicorniculatam Juss. — Petioli 1 lin. brevio- res, semiteretes, stipulis utrinque lanceolatis exilibns hirtcllis, 800 subaiitice adnatis. Folia 1 1/2 — vulgo '/2 poll. longa, et minora etiam, 5 — 3 lin. lata, forma aliquomodo variabilia, rigida, supra glabrescentia , venis in ntraque pagina vix di- stinctis. Racemi in supp. sp. breves, terminales, dense hirti. Pedicelli 1 — 2, raro 3 lin. longi, basi bracteis 3 elliptico- acntis hirtellis suffulti. Calyx 1 lin, vix aequans , lobis gla- brescentibus, crasse glaudnlosis , membranaceis. Petala nn- guibus calycem superantia, subrepandula. Filamenta calycis longitudine dorso glabra, antice praesertim versus basin dense hirta, sursum angustata, ima basi cobaerentia. Antherae ob- longae curvatae, loculis oblongis connectivi partes prominente longioribus. 3570. Humiriuin luontamun A. Juss. in St. Hil. Flor. Bras. mer. II. 90. Folia tarnen in supp. sp. haud omnia sessilia, sed quaedam superiora quam brevisssime petiolata. Ab H. parvifolio Juss. 1. c. 89. differt inflorescentia dense hirtella (calami lapsu cl. Ro einer in Synops. Monogr. /. 5. parvißorum scripsit). 3749. Triuinfetta althaeoides Lam. forma triloba. 3664. Waltheria communis St. Hil. Flor. Bras. mer. I. 155? 3663. Melochia nitidula St. Hil. et Nand. Ann. d. Sc. nat. XVII. 35 ; superiora folia in supp. sp. etiam obtusa. 3231. Melochia densiflora (n. sp.), caulibus molliter patenti-hirtis, foliis breviter petiolatis ovatis vel ovato- ob- longis obtusis , basi cordatis , inaequaliter subduplicato - ser- rato-dentatis, utrinque pilis serieeis appressis snbvillosis, stipnlis lanceolatis scariosis ciliatis petiolum superantibus, flo- ribns axillaribus et terminalibus , dense fasciculatis, bracteis lanceolatis viridibus hirtis, calycis lobis lanceolatis acuminatis birtis, tubo stamineo semiqninqueiido glabro, orario hirto, stylis 5 glabris. 80] Affines species sunt: M. Clinopodium St. Hil. et Naud, 1. c. 36 (cui vero folia sublriangulari-ovata tribuuntur), M. fasciculata et arenosa Beiith. pl. Schomb. Folia 2 — lJ/a poll. longa, 7 — 9 lin. lata, pilis albidis pracsertim supra venas insertis; pili ad basin foliorum et in ramis apieibus fiis'culi. Stipulae fere 2 -lin. Flores densis- sirai. Corolla in sicco violaceo. 3662. Pavonia Blanchetiana (n. sp.), suiFrnticosa?, tota pilis stellatis biformibns, exilibus albidis et fortioribus lutesceutibus setulosisque scabriuscule hirtella, foliis (parvis) subdeltoideis acutiusculis, basi subcordatis, integris vel sub- trilobis, serrato-dentatis, membranaceis , 5 — 7-nerviis , snb- tus snblacunosis , calj'cis exterioris phyllis circiter 26 filifor- ini-linearibns subplumose stellato-bispidis caljcem interiorem lierbaceum parce pilosum duplo snperantibus , corolla extas pnberula. Afiinis P. cancellatae Cav. et velutinae St. Hil. 1. c, I. 233. Folia l/a — fere 1 poll. longa, petiolo suo haud lon- giora. Calycis ext. phylla 6 lin. longa; interioris lobi elli- ptici. Corolla l1^ poll. longa, in sicco violacea. 3562. Casearia, a parviflora Camb. in St. Hil. Fl.Bras. mer. II. 247. foliis angnstioribus et floribns paulo pilosioribus recedens ; an nora species? 3119. Casearia Blanchetiana (n. sp.), ramulis petio- lisque teuere pilosulis glabrescentibus, foliis breviter petiola- tis elliptico-lanceolatove- oblongis breviter acutiuscule acu- minatis, basi aequali vel leviter inaequali acutis, remote ap- presse submucronato-serrulatis membranaceis glabris , maculis pellucidis irregulariter striaeformibns , venis senis vel septe- nis, stipulis lanceolatis canalicnlatis petiolnm superantibus 22r Bd. 7s Heft. 51 802 tomentellis , floribus axillaribus glomeratis , pedunculo com- rouni nullo, pedicellis glabris, calycis lobis ovatis tenere ci- liolatis glandulosis , staminibus fertilibus 10, sterilibus brevibus hirtulis. Hab. „fordts des marais d'Othos" in Prov. Bahia. — C. inaequilaterae et parviflorae Camb. cognata. Rami te- nues lenticellis conspersi, iamuli fusculi. Petioli 1 lin. cir- citer lougi vel vix longiores, antice caualiculati. Folia raa- jora 3 poll. longa, 1 — l1^ lata, crenato-serrulata. Stipu- lae inferiorum 3 liu. lougae lanceolatae, acutae vel demum obtusatae, dense incauae, siiperionira angnstiores breviores glabriores. Pedicelli glabri petiolmn circiter aequantes. Ala- bastra globosa, i liu. in diam. Calycis lobi ovati acutiusculi glabri. 3430. Caseariae species, probabiliter indescripta. 3970. Caryocar Imrfoinerve (n. sp.), foliis trifoliolatis, foliolis breviter petiolulatis ellipticis vel subovatis acuraiuatis serratis^ supra glabris, subtus secus costara et in venamra axillis barbatis, glandulis binis in apice petioli inter pedicel- los obovatis, petalis ellipticis inaeqirilongis, antheris ovato- ellipticis. — Petioli communes l1/^ — 2 poll.; foliolum termi- nale 4 — 5 poll. longura, lateralia breviora, subtns patule co- stata. Petala majora 10, minora 6 lin. longa. 3750. Tnrnera Dnarteana Camb. in Fl. Bras. mer. II. 223, forma petiolis brevioribus, 2 lin., nee 4 — 6 longis; Capsula bilinearis. In m. Jacobinae Bahiae. 3312. Ijoraiitlius syringaefolius Mart. in DC. Prodr. IV. 290. 2575. Iioranthus marginatus Lam. Ab hac L. mar- ginatus H. B.|K. (orinoccensis Spr.) band differre videtur. Inflorescentia variae longihidinis, mox foliis brevior, mox longior. 803 3564. Myrsine Rapanea R. S. — DC. Prodr. VIILQ7; forma foliis grandioribus acutiusculis, 4-pollicaribus, corol- lae lobi, ut in genuina specie, marginibus pilosuli. 3239. Weigeltia Blanchetii A. DC. Prodr. VIII. 115. Iuflorescentia tota glandulis breviter pedicellatis vel sessilibns conspersa, haud pulvere quasi tcnuissirao obducta. Proxima oumino est W. myrianthos DC. 3963. Tecoina exiinia (n. sp.), ramulis foliisque juveni- libus iu costa subtus puberulis, citissime glabratis, foliis di- gitato-quinatis, foliolis louge petiolulatis lanceolato -oblongis acute acuminatis, basi obtusis, serratis, venis costalibus for- tioribus lOuis vel 15nis horizontalibus, caljce obconico - cam- panulato subbilabiatim 5- denticulato, 5-anguIato cum pedi- ccllo pilis stellatis ochraceo-hirtello, corollae bipollicaris ex- tns glabrae lobis ovatis ciliatis. Species pulchra, tautum cum ser rat ifolia Dou. ethepta- phylla Mart. comparauda, ab utraque gravioribus notis dis- crepaus. — Petioli commuues 2*/% — 4 poll. longi, rigidi, tetragoni. Petioluli foliolorum interiorum lougiores, exterio- rnm breviores , 3 — 7 liu. loiigi. Foliola exteriora quam me- dia breviora, magis elliptica, 1 J/2 — 2 '/2 — 3 poll. longa, media 3y2 — fere 4 aequantia, l1/3 lata. Iuflorescentia (an coaetanea ?) contracta, cymosa fere (saltem pars snppetens). Calyx 5 — 6 lin. longus, dentibus 2 posterioribus latioribus brevioribus, quam tres anteriores acutiores. Corolla usque ad limbi divisuras bipollicaris, tnbo intus, praesertim uno la- tere piloso. Stamiua 2 longiora, 2 breviora, antherarum loculi divaricati lineares. Stigmatis lobi obtusi. 2960. Echites (Orthocaulon) probabiliter n. sp. prope E. Cururu Mart. 3600. Maneltia grandiflora (n. sp.), volubilis, pu- bescens, ramis scabriusculis demum glabris, foliis latiuscule 51 * 804 ovatis breviter et acute acuminatis, membranaceis, supra gla- bris, basi quandoque leriter concava in petioli apicern sub- decurrentibus, floribus axillaribus solitariis vel iu ramulo ter- minalibus, calycis lobis 4 lanceolatis herbaceis ciliolatis pu- berulisque tubum coloratnm glabriim paulo siiperantibus tri- linearibus, corolla fere bipollicari cylindriro-infiiiidibuliformi (purpurea?). — Petioli 2 — 4 lin. longi. Folia 2l/a — 1 poll. Stipulae latae brevissimae, medio brevi-acutatae. 3751. Declieuxia; an n. sp., affinis molli Zucc. 3294. Salucea eriantha'DG. Prodr. IV. 439. In monle Jacobinac. 3407. Anotis Salzinanni DC. 1. c. 433. 3604. Psychotiia bahiensis DC. 1. c. 509. 3311. Psychotria? paniculae axillares spicatae ; flores 4- et 5-meri. 3282. Coffea? floribunda (n. sp.), raraulis inf'ra folia subcompressis, foliisque glaberrimis, his oppositis modice pe- tiolatis elliptico-oblongis utrinque acuminatis vel basi acutis, subcoriaceis, subtus parce venosis, stipulis interpetiolaribus solitariis coriaceis, latis cuspidatis, intus squamis ciliatis vel fissis diutius persistentibus auctis; paniculis superne axillari- bus terminalibusque racemosis, dense hirtellis, bracteis lan- ceolatis, calycis tubo suburceolato puberulo, dentibus 5 bre- vibus, corollae (in alabastro leviter obliquae) extus glabrae tubo brevi intus pilosulo, lobis 5 lanceolatis patentissimis, filameutis summo tubo iusertis complanatis marginibus papi?- loso- ciliolatis, antheris oblongis dorso pilosulis obtuse apicu- latis, localis luteis anticis. Species siugularis, fructu deficieute quoad genus haud certa, praesertim tarnen sect. Coffeae , quam Pancrasiam vorabat DC, affinis et cum C. ciliata , ex stipularum etiam 805 indole comparanda. Alabastris autem paulo obliquis Pali- coureae generi, e louginquo licet, adpropinquatur , corolla vero profunde fissa staminibusqiie exsertis longius ab eo re- movelur. Rami pallidi. Petioli trilineares. Folia 3 — 4 poll. long., i Ya circiter lata, nitidula. Paniculae elongatae, raiuis bre- \ibus, totae dense hirtellae, strictae. Bracteae glabriores, persistentes. Flores sessiles vel breviter pedicellati. Caljcis tubus breyis suburceolatus hirtellus, dentes breves lati acil- tiusculi merabranacei glabriores. Corolla in sicco lutescens. Stylus glaber3 stigmate subconico, subexserto. 3950. Bougainvillea glal>ra Chois. in DC. Prodr. XIII. 2. 437; folia sunt elliptica vel ovato - elliptica breviter acumi- nata, nee uti 1. c. describuntur. 3599. Sponia micrantha Decaisn. forma hirsuta. 3566. Persea (Eriodaphne) aurata (n. sp.) , ramnlis petiolis et inflorescentia rubiginoso-birsutulis, foliis (summis suboppositis) lanceolatdUJvel subelliptico-oblongis obtusiuscule subapiculatis 3 basi rotundatis marginibusque leviter convexis, coriaeeis, snpra subarachnoideo - villosniis glabrescentibus, subtus aureo- serieeis, veuis costalibus circiter senis patule adscendentibus, paniculis axillaribus subspicatis folia superan- tiljus subsessüibus, ramulis brevissimis, inferioribus trifloris, superioribus unifloris, summis floribus fere sessilibus, perigo- nio intus et extus fusco-hirsuto, lobis ovatis, 3 exterioribus quam interiores duplo triplove brevioribus, Pnlcherrima species , prope sericeam H. B. K. accedens, attamen distinetissima. Singularis est foliorurn supremorum (rami pars superior mihi tantum suppetit), situs oppositus. Pe^ tioli 2 — 3 liu. longi. Folia circiter 3 poll. longa, 1 lata, venis costalibus crassiusculis, tertiariis obtectis, tomento in- 806 ferioris paginae e pilis appressissimis densissimis sericcis ele- ganti. Panionlae, incipiente anthesi, 2 — 3-pollicares ; flo- res inferiores distantes, pedicellis 1 — 2 lin. longis. Perigo- nii tubus obconicus, lobi coriaceo -flexiles, praesertira extus dense hirsuti, intus versus basin glabriores, interiores magis oblongi, exteriores brevissimi ovati, in alabastro interiores haud obtegentes. Flores expansi diametro 2 — 3 lin. Sta- mina exteriora interioribus longiora, perigonii lobis exterio- bus tarnen breviora; filamenta hirtella; antherae ellipticae, obtusae^ eraarginatae , dorso versus basin appresse pilosae, loculis oblongis. 3977. HTectaudrae (Porostema) spectes, e manco speci- mine haud deterraiuanda , affinis cuspidatae Nees, foliis autem basi trinerviis, perigouio utrinque subvilloso diversa. 2961. Wectandra (Porostema) acutangnla (n. sp.), ra- mis ramulisque crassis inaequaliter 5- vel sub-4- angulatis, fere pcntaquetris, angulis acute protractis, faciebus canalicu- lato - demissis , cum foliis subtus rore glauco evanescenti suf- fusis; foliis subovato-ellipticis breviter*acutiuscule acuminatis, basi acutiuscula in petioli canalicnlati margines protractis, coriaceis, supra nitidis, inprimis in costa , snbtusque universe petioloque teuere substrigillosis glabrescentibus , venis costa- libns quinis septenisque, subpatulis prominentibus reticulatis; paniculis axillaribus compositis puberulo-cannlis; perigonii rotati lobis ellipticis extus appresse pilosis, margiuibus papil- loso-subciliolatis, intus glabris, tnbo intus parce piloso. Aliqua est hujus cum N. jcanthocalyce Nees et Mart. necessitudo. Ramis augulatissimis insignis specics est; na- scentes ramuli cum gemma termiuali conica appresse serieeo- incani , cito glabrati. Petioli circiter semipollicares. Folia patentia, in sicco saepe antrorsum complicata, rigide char- taeeo-coriacea, supra praeter costam glaberrima, subtus 80T pallida, sub lente praesertim iii venis vemilisque pilis appres- sis inspersa, venis costalibus erecto-patulis, versus margines arcuato - adsceudentibus cum anastomosibus reticulatis promi- neutibus, 4 — {M/p fere 6 poll. longa, 2 — 2% — 21/a ^ata« Paniculae versus ramulonim apices axillares solitariae, qua- dripollicares, compositae, ramulo infimo exteriore reliquis lon- giore , axi ramulisque augulatis. Flores saepe terni, pedi- cellis 1 lin. longis appresse hirtellis. Perigonium in sicco fuscum, coriaceum, linea in diam. augnstius. Antherae qua- dratae glabrae. Ovariuiu ovoideum; Stylus glaber in Stigma subtriangulare termiuatus. 3325. Sisyrinchium alatum Hook. Icon. 3405. Cephaloschocnus globosus Nees ab Es. in Mart. et Eudl. Fl. Brasil. Cyperac. 229. Cuscutae novae descriptio, auctore D. F. L. v. Schlecht endal. J^ngelmanniae generi vel cel. Choisyum secutnrus Cuscutae sectioni secundae ut nova inserenda videtnr species in sepi- bns insulae Stae. Catharinae Brasiliae Citri ramis imiascens a Pabstio hortulano Januario et Februario menss. Hörens lecta, quae cum C. Iciolepide Miquelii eandem habet plan- tam nutricem, cum C. partita calycis profunde partiti cha- ractere convenit, ceterum vero ab omnibus mihi notis differre videtur. En igitur descriptionem: Cuscuta (Engelmannia Pfeiff.) citricola. Caules pauliilum validiores quam in C. Epilinum, cre- bre florentes. Flores corymboso-racemosi (circ. 3 — 8 iu ramulo laterali) ; pedunc. ad lineae longitudinem excrescentes ; bracteae ovato -lanceolatae acutiusculae pednnculos interdum aequantes. Calyx lineam fere altus, 'ift irlijrcinias 5, late el- üpticas obtusas profunde partitus. CoroTfit »cämpanulata, ca- lyce sibi adpresso duplo major, in lagk&JK? fere atfc tfimidium divisa e latiori basi sensirn attenuatas apice obtusiusculas, dein ex toto rcüexas. Stamina erecta, corollae laciniis aliquantu- lum breviora, antheris ovalibus acutinsculis dimidio filamenta fere aequalibus. Squamae e media corolla egredientes ejus- que sinus attingentes, fere obovatae fimbriatae. Styli 2, nunc inaequalcs, erecti, staminum fere longitudine, stigmate capi- tato semigloboso. Capsula fere matura calycem multo supe- rat subglobosa, apice inter stylos persistentes fovea satis pro- funda instructa glaudulisque(?) oblougis innatis superficialibns apicem yersus inprimis adspersa, pauca (2 — 3) semiua contiuet. Beiträge zu einer Aequinoctialflor Amerika's, von Dr. F. Klotzsch. Die Orchideen, nach den Sammlungen der Herren Blanchet, C, Ehrenberg, Funk und Schlim, Hostmann, Jiirgensen, Kappler, Leibold, Luschnath , Moritz, Otto, Phiiippi , Regtiell, Rieh, SchomhurgJc , unter ZuzichunijgBie|||^jammlungcn , besonders der Herren A. Vf^jtoi/xjjM WBonpIa/irf , Berlandier , Galeotti, HartiBtjmtartmMS&rBindcn , Pöppig, Hob. Schomburgk bearbeiteF.it Jahren 1846, 1848, 1849 H. G. Reichenbach fit Arie Gelegenheitsursache zu dieser Arbeit bot sich mir zu Berlin im Juni 1846. Hr. Dr. Klotzsch, obschon eben so grosser Kenner als Freund der Orchideen, fühlte sich durch meine Liebe zu dieser Familie bewogen, mir die Sammlungen 810 der Herreu C. Ehren berg, Moritz, Otto, Philippi zur Bearbeitung zu übertragen. Ich meine , diess ist der grösste Beweis des edelsten Wohlwollens, den ein Botaniker zu ge- ben im Staude ist, und spreche hiermit meinen innigsten Dank aus. Auch indem Hr. Dr. Klotz seh diese Pflanzen mit mir musterte , ist so manche lehrreiche Bemerkung mir geworden, die mir den wesentlichsten Nutzen brachte — endlich muss bemerkt werden, dass ein Theil der Pflanzen bereits von die- sem Herrn bestimmt war. Ausserdem wurde ich besonders durch die Güte der Her- ren Prof. Kunth, Landstand v. Römer, Prof. v. Schlech- te ndal, Dr. Sonder unterstützt, so dass zu den Berliner Schätzen neue hinzukamen. Auch meine eigene Sammlung bot Manches. Nachdem aber meine Bestiminuugen in so bedeutenden Sammlungen niedergelegt waren, fühlte ich die Pflicht, auch für die Dauer derselben zu sorgen. So sah ich mich genö- thigt, den Aufsatz zu theilen; dieser erste Theil enthält die neuen Arten; der zweite dagegen wird die Fundorte der übri- gen Arten nebst kritischen BemerknjgJM^ich zu den hier aufgestellten Neulingen bringen. ^ä Ha na^ttxwieseii werden, wie viele bekannte Arten IHrl^ic], \K-la9i Hd da- durch die bedeutende Anzahl neuer^^Wi^aiich tffii Nicht- kenner wenig mehr auffallen. Uebrigens genügt ein Blick in die Plantae Lindenianae und Hartwegianae, um den ungeheu- ren Reichthum jener Gegenden zu zeigen. Noch sei einiger Abkürzungen gedacht: c. = caule oder caulibus. br. = bractea oder bracteis. fl. = flore oder floribus. 811 fo. = folio oder foliis. gy. = gynostemio. Ib. = labello. ped. = pedunculo. p. pb. = perigonii phyllo oder pbyllis. p. ph. e. = perigonii phyllis externis. p. ph. i. === perigonii pbyllis lateralibus internis. r. = racemo. sp. = spica oder spicis. Cypripediuui (Acaulia) Klotzsclieanum pedunculo sub- tereti, basi nunc unifoliato , puberulo, squamato , squamis su- preniis oblongis, obtusis, apice 2 — 3-floro, bracteis ovatis, acutis, cucullatis, p. ph. supremo lanceolato acutiusculo , ex- tus pubescente, lateralibus externis coalitis latioribus, caete- rum aequalibus p. ph. i. lanceolatis apice valde attenuatis, margine undulatis , externis tertia parte longioribus , Ib. ovato contracto , ore subovali, stamine sterili trilobo, lobo raedio acuto, lateralibus transversis , rhombeis puberulis. Blätter ledern^^^lineallanzettlich, fein zweispitzig , über fusslang. Blüth^Ä'i^bis 15" hoch. Blüthen so gross, wie bei OQ&tidlegMmh^L Das verwandte C. vittatum Arrabida IX. t. oz hat vielTB^ere Deckblätter, äusserlich kahle Blü- then. Die Längenverhältnisse der Blüthendecken und die ste- rilen Antheren sind ganz verschieden. Brittisches Guiana. R. Schomburgk. Habenaria modestissima sp. subremotiflora, bracteis lanceolatis acutis , p. ph. e. supremo ovato, lateralibus oblon- gis, acutis, aliquid falcatis, p. ph. i. bipartitis , prope aequi- longis, partitione anteriore lineari acuta falcata, posteriore lanceolata , acuta, aliquid breviore et latiore, Ib. tripartito, 812 parlitione media lineari recta, obtusiuscula, lateralibus linea- ribus, arutiusculis, divaricatis, falcatis, calcare cylindrico, incurvo. Schattige Wälder um Neufreiburg. Beyrich. Jan. 1823. H. achnantha sp. densiuscula, bracteis lanceolatis, acu- minatis flores subaequantibus, floribus arrectis , p. ph. e. ob- longis acuminatis, supremo latiore, p. pb. i. bipartitis linea- ribus acutis, partitione autica aliquid angustiore, Ib. tripar- tito , partitionibus linearibus acutis, subaequilongis, ima basi coalitis, media latiore, calcare cjlindraceo, acuto, orario sub- aequali , incurvo, antherae loculis elongatis, rostelli minuti lobo medio acuto apice libero, stigmatis brachiis cyliudraceis. Sümpfe über Vista graude iu der Serra d'Estrella. Fe- bruar 1823. Beyrich. H. uliginosa sp. elougata densillora, br. lanceolatis, acu- tis s. acuminatis, ovariis cyliudricis br. inferiores aequantibus, p. ph. e. subaequalibus , triangularibus, acutis, p. ph. i. bi- partitis, partitione utraque falcata, acuminata, interiore nunc paulo lou^iore, Ib. tripartito, parfitionibuslanceolatis , acutis, lateralibus subfalcalis, divergenti-divÄ' ;■, lacinia media nunc aliquid longiore, parte basilari iiif^^^previ.Ä^, cal- care cylindraceo, apicc subclavato, pci^J} ovario sÄfllequali; stigmatis brachiis crassis bilobis. Minas Geraes. Ser. II. No. 261. Regneil. II. heptadactyla (L. A. §. l.**a.) c gracili, stricto, f. linearibus, acutis, erectis, in bracteas decrescentibus, r. densiusculo, nunc seeundo, br. ovatis acutis, ovariis ineurvis, pedicellatis, iufimis bracteas aequantibus, p. ph. e. subaequa- libus supremo ovato, acuto piano, lateralibus lanceolatis, p. ph. i. bipartitis, partitionibus falcatis, acutis, uninerviis, Ib. tripartito, partitionibus subaequalibus linearibus obtusis, cal- 813 care elongato, apice aliquid incrassato, ovario longiore; ro- stello snblibero, trilobo; processubus lanatis, brevibus crassis. «. spica densiflora. Caripe. Moritz 615. ß. spica rarior. Orinoco. Humboldt et Boupland! Guiaua. Schomburgk. — Blüthen gelb. H. estrellensis sp. deusiflora , ovariis pluriiuum paten- tiljtts , curvatulis, br. oblongis acuminatis, imo cuspidatis, in- fimis floribus loiigioribus, reliquis brevioribus, p. ph. e. su- premo ovato, lateralibas obliquis, obtusiusculis, nunc acutis, p. ph. i. bipartitis, partitionibus falcatis, margine parce mi- croscopice denticulatis , Ib. tripartito, laciniis linearibiis acu- tis, nunc obtusis, latcralibus brevioribus ascendentibus, cal- care cyliiulrareo , apice incrassato, ovario breviore, rostelli lobo modio ohtuso, emarginato, antbera breviore, stigmatis brarhiis brevibus trwncatis. An trocknen Felsen auf freien, steinigen Plätzen bei Jo- sepha Dias in der Serra d'Estrella. Febr. 1823. Beyrich. H. pratensis p. ph. supremo oblongo subacuto , laterali- bus externis lauceolatis acutis subfalcatis, p. ph. i. bipartitis, lacinia posteriore fä-kata, anteriore couformi angnstiore, lab. tripartito, partitionibus ligulatis, obtusissimis, media latiore, rostelli lobo medio triangulari antherae loculos excedente, la- teralibus connatis cum loculorum margine interno infero api- cemque vix produetum, processubus carnosis clavatis rugosis brevibus. Orchis pratensis Salzm. in schedis! Bonatea pratensis Lindl. Orch. p. 328. Bahia. Salzmann. H. helodcs r. paueifloro, br. oblongis acutis ovarii pe- dicellati dimidium aequantibus seu superantibus , p. ph. supre- mo ovali acutiusculo, lateralibus oblongis, acutis, p. ph. i. 814 bipartito, partitionibus remotis, liuearibus acutis, falcatis, an- tica longiore , Ib. basi lineari , dein tripartito , partitione me- dia lineari, acuta, lateralibus longioribus, falcatis, diver- gentibus, calcare cylindraceo, apice acutiusculo, basi dilatato, ovario pedicellato longiore, gy. obtuso, rostelli lobo me- dio acuto, anthera multo breviore, loculis pro caudiculis elougatis, cmribus stigmaticis cylindraceis, apice nunc bilo- bulatis. In Sümpfen um 'Neu -Freiburg. Beyrich. Verwandt mit der folgenden, kleinem Art: H. triptera f. lanceolatis acutis strictis in squamas ab- euntibus, sp. densiflora brevi, br. oblongis, cuspidatis ovariis longioribus seu aequalibus, ovario trialato , p. ph. snpremo ovato, acuto, lateralibus externis lanceolatis acumiuatis, p. ph. i. oblongis acutis basi antice angulatis, Ib. a basi brevi trifido, partitionibus acutis brevissimis, media producta, lineari, acuta, calcare ovario subaequali. Var.? heteroglossa, labelli partitionibus lateralibus ob- soletis. Mesochiza in Mexico. Schiede. Caracas. Otto, var.? Zacuapan in Mexico. L e i b o 1 d. • Prescottia corcovadensis f. oblongis acutis, in pe- tioluin multo breviorem attenuatis, c. vaginato, vaginis (5) membrauaceis, apice libero foliaceo in inferioribus, sp. densi- flora, br. ovatis acutis, fl. brevioribus, p. ph. e. lanceolatis obtusis , p. ph. i. liuearibus, obtusis, reflexis, Ib. naviculari, obtuso, margine inilexo crenulato, corniculis baseos falcatis, gynostemio brevissimo. Bis 15'' hoch. Blütheu so gross wie die der P. leptosta- chya. Walzige Nebenaxeu des Wurzelstocks, mit zahlreichen Würzelchen besetzt. 815 Zwischen Gesträuch der inneren Berge des Corcovado Brasiliens. Octob. 1822. Beyrich. Stenorrhynchis (Sect. Sarcoglottis) novofriburgensis sp. pluriflora , fl. approximatis , erecto - patentibus , br. lan- ceolatis, acutis, puberulis, ovaria inferiora excedeutibus, p. pb. e. ovatis, subacutis, extus puberulis, lateralibus iu cal- car spurium cum ovario conjuuetum exeuntibus, p. ph. i. ob- longis, acutis, angustis, Ib. unguiculato, in laminam oblon- gam angustam apice obreuiformem produeto, plica una in utroque latere ante laminam reniformem, maculatam, obscu- ram, processu rostellari produeto. Blüthe grünlich , die Lippenspitze im Leben wohl ölgrüu. An steinigen Stellen der Wälder bei Neu -Freiburg. De- cember 1822. Beyrich. St. (Sect. Sarcoglottis) ArraMdae sp. densiuscula, pe- rigonii extus pubescentis ph. supremo oblongo acuto , latera- libus subaequalibus, obtusinsculis, inferne in saecum gibbo- sum connatis, p. ph. i. ligulatis medio dilatatis, supremo ex- terno suppositis, Ib. oblongo sub apice paulo dilatato crenu- lato, emarginato constricto, basi infima unguiculato, ante un- guem breviter sagittato, callo carnoso magno, ab unguis apice usque ad regionem constrietam labelli, gynostemio gracili apice trirucri. Minas Geraes. Ser. 1. 421. Regneil. Sobralia Klotzscbeana c. valido, fo. oblongis acu- minatis, vaginis aretis rugosis, br. oblongis acutis, papillis pugioniformibus brunneis microscopicis obsitis, p. ph. e. su- premo , lateralibus oblongis, acutis basi euneatis, p. ph. i. subaequalibus, apice ; Ib. euneato, oblongo, an- 816 tice margine undulato , lineis 5 elevatis mediis non ad api- cem progredientibns j androclinii dentibus 3 subaequilongis. Blüthe weiss. Diese Sobralia muss unbedingt gross- blütbiger und schöner sein, als die Sobralia macrantha. Chicopleya in Peru. 1797. Ruiz! S. paradisiaca f. oblongis acumiuatis basi angustatis, vaginis verrucis nigris Sobraliae violaceae Linden! deslitu- tis, br. oranino foliaceis, angustis, vaginali parte deficiente, p. p]i. e. oblongis, apice medio ciispidnlatis, supremo basi cuneato, p. ph. i. subaequalibus brevioribus undulatis, sessi- libus, Ib. oblongo, basi angustiore, antice prope retuso, un- diilato, nudo (concavo?), dentibus 3 androclinii aequalibus (nee lateralibus porrectis ut in violacea). Blüthen „purpurviolett." Die Blütbensubstanz muss wohl von der aller mir bekannten Sobralien sehr verschieden sein, sie ist noch fester als bei der S. dichotoma , und erinnert an die der Lycaste -Arten. Merida. 5000' M.ärz 1843. Funk et Schlim. n. 1789. Cleistes paludosa c. dipliyllo unifloro , f. brevissimis lanecolatis acutis squamaeformibus , bractea subaequali, p.ph. e. et i. lanceolatis, acutis, Ib. oblongo lignlato , lateribus ob- scure lobatis, callis 2 erectis in ima basi sub gynostemio, pa- giua anteriore verrucosa. Blüthe „weiss." Eine Pflanze vom Wüchse einer mittel- grossen Pogonia ophioglossioides. Ich hatte auch ohne die 2 kleinen Schwielen und die sicher nicht 2-lippige Blüthe die Pflanze für eine Pogonia gehalten. Para in Sümpfen. Februar bis April 1844. Kappler. 1492. €. liliastruin caulis foliosi foliis acutis basi subeunea- tis, apice unifloro, p. ph. e. lanceolatis, acutis 3 p. ph. i. 817 oblongis acutis cuneatis, Ib. oblongo, apice subacuto, partis anterioris margine crennlato; laniellis 4 per medium, superne papillis hispidulis; rostello denticulato serrato processu medio erecto bifido. Im sumpfigen Grunde bei der Wasserleitung. April 1823. (doch wohl bei JNeu-Freiburg ?). Beyrich. Octoineria Cliamaelcptotcs c. secundario filiformi, vagiuis laxis imbricato, folio teretiusculo, apice subulato, in- curvo ; fl. 2 — 3 in axilla aggregatis; perigonii hyalini ph. e. oblougis acutis, p. ph. i. paulo miuoribns, Ib. paudurato im- gniculato, lobis lateralibus in larainam lobi medii transgre- dieutibus, lobo medio angusto, apice subretuso. Brasilien; Baumstämme der Serra dos Orgos. Lnsch- nath. Neu -Freiburg. Januar 1823. Beyrich. Restrepia erythroxantha c. secuudario articulato, ya- ginis cucullatis albidis, apice libero acutis, fo. elliptico , apice subemarginato, nunc medio deute prominulo interjecto, basi ima cuneato, fl. aggregatis (ex pedunculis siccis — 7), pe- dnnculis ex vagina acuta brevi exortis elongatis, apice bra- cteatis, bractea ovata, acuta, excayata, nnifloris, oyario cy- lindraceo sessili, p. ph. e. snprcmo liueari, basi dilatato, apice ligulato, lateralibus externis oblongis, acutis ; ad api- cem fere connatis, p. ph. i. supremo externo subaequalibus, sed dimidio prope brevioribus, Ib. panduraeformi , basin ver- sus cuneato, ima basi biauriculato , trinervi, margine serru- lato , apice nunc emarginato , gynostemio clavato. Blüthen gelblich mit Purpurflecken. Auf alten Bäumen an feuchten Stellen Columbiens. Moritz 858. 22r Bd. 7s Heft. 52 818 Masdevallia tovarensis fo. obiongo spathulato apice rotundato (obsolete 3-dentato), ped. ancipiti folio subaequali bifloro, br. membranaceis cucullatis margine subcrenulatis, p. ph. e. connatis, supremo angnste lanceolato in aristam lon- gam producta, lateralibns ovatis multo ultra connatis, dein liberis obtnsis, arista brevi in apice, p. ph. i. obloogis sub- acutis iiicuryis, Ib. obiongo, medio margine utrinque emargi- nato, acuto, ncrvis 3 prominulis, lateralibus elevatis cristatis; audroclinii margine dentato. Blüthen weiss. Tovar in Columbien. December. Moritz 605. ÜI. ensata c. secundariis basi vagina cucullata ampla integra vestitis, fo. oblongis acntis, apice 3-dentatis, basi lon- ge cuneatis, ped. gracili unifloro folium superante, p. ph. e. basi connatis longe acnminatis, supremo aliquid ovato, late- ralibus oblongis concavis acuminatis, p. ph. i. oblongis acu- tis, margine inferiore apicem yersus obtuse angulatis, Ib. un- guiculato, ligulato, basi obtnse sagittato , apice obtuse tri- dentato, androcliuio margine serrulato. — Aeussere Blüthenhüllen hochgelb, mit 3 oder 4 duukel purpurnen Streifen und vielen kleinen Flecken (wie bei tri- angularis) , die Lippe dunkelroth mit wenig Gelb. Merida. 700'. Juni 1847. No. 1543. Funk et Schlim. M. tricolor c. secundario brevissimo, vaginis 2 - lobis cu- cullatis obtecto, fo. obiongo acuto basi longe cuneato, ped. fili- formi basi arcte vaginato, br. vaginata acuminata, p. ph. e. basi connatis, ovatis, aristatis, aristis laminas perigonii sub- aequantibus, phylli supremi maximis, p. ph. i. oblongis apice obscure tricrenatis; Ib. unguiculato basi biauriculato , rhom- boideo, dilatato, apice acnto, audroclinii margine integro. Blüthen weiss und gelb, leicht rosa gestreift. Merida. Juni 1847. No. 1636. Funk et Schlim. 819 M. verrucosa c. secundariis abbreviatis , vaginis laxis cucullatis obtectis, fo. oblongis apice attenuatis, tridentatis, basi longe cuneatis, incurvis, ped. folio bis et ultra longiore, verrucis densis obsito; 1 — 2 vagiiiato, racemo multifloro (17), bracteis ochreatis apice lanceolatis, fl. iuversis, p. ph. e. basi conuatis, supremo lanceolato acumiuato, lateralibus oblongis, acutis, alte connatis, p. ph. i. oblonges, acutis, iuversis, inargiue inferiore augulatis, Ib. medio inflexo, oblongo, un- guiculato, marginibus lateralibus dilatato^ deutato, apice ligu- lato integro , medio excavato , tuberculis uouuullis in disco (au seraper?), androclinio iutegro; capsulis uutantibus. Bliitheu rosa gestreift auf gelb , wenig grösser als bei M. minuta. Neu -Granada, Provinz Pamplona bei La Baja. 8200'. Funk und Schlim. 1439. Lepanthes ruscifolia c. secuudario subtetragono va- giuato, vagiua superne ampla, apice iaucea, nervis et mar- gine denticulis papillosis obsitis, fo. oblougo, acuto , cuneato, ped. capillaribus geminis racemosis plurimifloris , br. ochrea- tis, acuminatis, margine integris, p. ph. e. oblongis, acutis, lateralibus ultra medium connatis, p. ph. i. oblongis, elon- gatis, apice inferiore acutis, superiore obtusis, Ib. bilobo, miniino, lobo utroque oblongo, apice et basi obtuso. Bliitheu gelblich. Merida. Jaji. 6000'. September 1846. Funk und Schlim. 1239. Lt. cyanoptera c. secundariis gracilibus vaginis (7) ob- sitis, vaginarum ore amplo, acumiuato, margiue libero muri- cato, foliis oblongis marginatis basi brevissime cuneatis, apice acutis, tridentatis, deute medio mucronato, pedunculis capil- laribus (solitariis — teruis), flexuosis, floribus distantibus 52* 820 ( — 15), bractcis ochrealis, acuminatis, margine integcrrimis, p. ph. e. lanceolatis acutis ima basi tantum coalitis, p. ph. i. obtuse triaugularibns, labello bilobo, lobis dolabriformibus, apice superiore subacutis, inferiore obtusis. Blüthen bräunlich, Flügel der Lippen blau. Merida, 6000'. Sept. 1846. I«. Schiede! c. secundariis tenerrimis, vaginis 3— 4 ob- sitis, vaginarum ore dilatato , lanceolato, muricato, f. orbicu- latis, apiee acutis, basi brevissime cuneatis, ped. capillaribus 2 — 5, multifloris ( — 10), br. ochreatis, acutis, margine et dorso iuuricatis, p. ph. e. lanceolatis, margine denticulato serrulatis, lateralibus medium iisque connatis, p. ph. i. dola- briformibus, apice superiore rotundato, inferiore angulari, la- belli bilobi lobis dolabriformibus apice superiore acumiuato, inferiore obtuso. Blüthen gelb mit purpurfarbiger Lippe und dergleichen Flügeln. Jalapa. Schiede. Ii. Pristidis c. secundariis subtetragonis, papillis multis acutis muricatis, firmis, arcte ( — 9) vaginatis, vaginarum ore laxo lanceolato, acute muricato, vagiua suprema maxima, f. ovatis acutis, apice obtuse trideutatis, basi brevissime cunea- tis, ped. capillaribus 1 — 3, multifloris, bracteis linearibus margine serrato-dentatis, p. ph. e. oblongis acutis ; laterali- bus medium usque connatis, p. ph. i. oblongis lobatis, nunc 2 — 3 -lobis, margine crenulatis nunc apice acutis, Ib. biiobo, lobis dolabriformibus, apice superiore acuto , inferiore obtuso. Blüthen gelb, innere seitliche Hüllblätter, selbst getrock- net, noch prächtig lcarmoisin. Nahe verwandt scheint Pleurothallis disticha Mart. Gal. Ich halte dafür die Galeot ti'sche No. 5294. meines Herbars, 821 der die Blüthe fehlt, welche aber durch Blattgestalt und ganz- randige Deckblätter wesentlich abweicht. Als ich früher die Blüthe nicht kannte, hielt ich diese Pflanze für üppige Le- panthes tridentata. (cf. Orch. Leiboldianae). Jalapa in Mexico. Leibold. Stelis microglossa c. secuudariis articnlatis, squamis vaginautibus acutis., fo. oblongis cuneatis crassis, apice emar- ginatulis, costa prominula tridentatis, ped. capillari submi- tante ex axilla spathae lauceolatae acutae tenuis , superne spicato, bracteis ochreatis, acutissimis, internodiis inulto bre- vioribus, floribus quaqueversis, p. ph. e. aequalibus, ovatis, basi counatis, p. ph. i. minutissimis , ovatis, truncatis, apice truncato involntis nndulatis, Ib. aliquid minore, ligulato, in- curvo, papillis ciliatulo , apice obtusato, raarginibus inferiori- bus involutis, centro labelli calloso , callo nunc sulcatoj gy- nosteniii apice excavato, margine posteriore trilobo, anteriore prominulo trilobo , lobo medio emarginato. Minas Geraes. Ser. 1. 423. Regne 11. St. pentodonta c. secnndario valido, vaginis retusis ve- stito , fo. oblongo, imo apice acuto, basi cuneato, pedunculo valido, squamis ochreatis vestito, spica secunda; br. ochrea- tis amplis, apice brevissime aristatis, fl. nutantibus, p. ph. e. oblongis, lateralibns ima basi coalitis, p. ph. i. ovatis, trun- catis, bis emarginatis, Ib. quadrato, lateribus basi obtuse an- gulato , medio apice obtuse unidentato, lamellis 2 in medio labello longitudinalibus (nee ut in lamellata trausversis) gy- nostemio Stelidis. Hb. Willd. 16904. It. Humb. 2073. St. Ruprechtiana c. secnndario basi 3-vaginato, fo. ob- longo basi cuneato, apice obtusato, nervo medio prominulo obtuse tridentato, spatha lanecolata acuta, ped. eloiigato va- 822 ginato, vaginis ochreatis acuminatis, sp. pluriflora, secnnda, br. ochreatis ovatis acuminatis, magnis, p. ph. e. ovatis basi coalitis, p. ph. i. cuneatis, apice retnsis nunc 1 — bis emar- ginatulis, Ib. unguiculato. transverse ovato, apice obtuse acnto callnlis valde prominnlis, lamella biloba in medio postice in dentera cxcnrrente; gy. snb androclinio trifido, dente medio rostellari, lateralibus stigmaticis reflexis. A simili tristyla differt labello. Rio Janeiro; an Felsen und Bäumen. Riedel. (Von der lc. Akademie zu Petersburg erhalten.) St. papaquerensis c. secundariis laxe vaginatis, vagi- nis (cinnamomeis) amplis apice oblique dccisis, fo. oblongis, basi cuneatis, apice bilobulatis, denticulo interjecto, ped. va- lido, plnrimifloro, basi parce (2 — 3) vaginato, sp. secnnda, br. ochreatis, retusis, p. ph. 3 extemis ovatis subacntis , basi coalitis, p. ph. i. ciineatis, brevissimis, margine anteriore lu- natis, Ib. subquadrato, antice 3 — 4-crenuIato, callo trans- verso per medium. Baumstämme in Urwäldern bei Rio Papaqucra. Januar 1827, Beyrich, Fleurothallis. Sect. Elongatae. PI. pedunculata (Rhynchopera pedunculala Kl. in Lk, Kl. Otto lc, II. 103. t. 41 !) c. secundario teretiusculo, vagina membranacea, apiculata, fusca in medio, fo, ovali , acnto, apice obtuse tridentato, augustato, spatha membranacea sub- tubujosa compressa, ab uno lateie in acumen attenuata, ped. filiformi, gracili, parte libere racemosa (fl, — 6), br. ochrea- tis, acutis, pedicellis elongatis, ovariis subteretiusculis, p.ph. supremo lanceolato acnto , lateralibus omnino connatis subcon- cavis, 1. i. supremo snbacqualibus, angustioribus, Ib. lanceo 823 a basi angusta subito medium usque dilatato, marginibus di- latatis, erectis, nunc pandurato, acuininato, gj. scmitere- tinsculo , dorso androclinii obtuse elcvato, rostelJi margine cx- teriore nunc obtusissimo 1 — 3-dentato, stigmate luiiato. Blüthe hellgrün, mit Purpur gesäumt. Staubbeutel 2- fächerig, 2 -keulige Pollenmasse. Die Bemerkung in Bot. Reg. XXXI. Mise. 30: „this is a new species of Pleurothallis" muss ich anerkennen, aber ich muss auch wünschen , dass ein gleich strenger Massstab an so manche andere Gattung gelegt werde. Tovar in Merida. Moritz. PI. xanthocliloia c. seeundario teretiusculo elongato, basi fasciculo radicum velatarum vestito , 3 - articulato , basi iina vaginato , fo. oblongo acuto, racemis — 6 elongatis, folia exeedentibus, divergenti-divaricatis, inultifloris, br. ochreatis acutis arete appressis , p. ph. supremo et lateralibus (conna- tis) subaequalibus, oblongis , subacutis, p. ph. i. lanceolatis acutis angustis aequilongis, Ib. trnellaeformi , angulis poste- rioribus omnino obtusatis, latere medio emarginatis, apicem versus crenulalo serratis , gy. clavato. Blüthe grünlich -gelb. „Caespitosa subterrestris." Umgegend Merida's im De- cember. Moritz. PI. seinipellucida c. seeuudario teretiusculo basi va- ginis subinlegris vestito , fo. oblongo , apice minute tridentato basi euneato, ped. unico folio duplo longiore, vagina tenui vestito, plurimifloro, br. membranaccis ochreatis acutis, p. ph. semipellucidis, supremo externo oblongo, nunc subacuto, I. ext. connatis ovatis coneaviusculis, margine implicato, p. ph. i. ligulatis subacutis, basi euneatis, Ib. transverse ovali, apice nunc acuto , nunc obsolete tricrenato , basi euneato. 824 Blüthe grünlich, durchscheinend, Lippe blau. Caracas , Otto. PI. velaticaulis c. secundario ascendente, crasso, squa- mis 2 — 3 hyalinis , tenuissimis , ainplis vestito, fo. oblongo apice obtuse tridentato , basi plus minus cuneato , spicis 1 — 3, folio nunc subaequalibus , nunc longioribus., ex vagina spa- thacea lancea brevi , p. ph. 3 ext. oblongis obtusis subliberis, p. ph. i. cuneatis, obtusis, Ib. trilobo, lobis obtusis, mediano producto, trinervi, plica transversa in basi, androclinio den- ticulato. Blüthe grünlich; iunere seitliche Hüllblätter violett und "vveisslich; Lippe kurz , veilchenbau mit gelbem Fleck. Caracas. Otto. Blüthe im Nov. 1840 zu Berlin! PI. pacliypliylla rhizomate funiformi, crasso, vaginis fusco-nigris vestito, c. secundario crasso, vaginato, fo. lanceo- lato acuminato , (in sicco!) complicato, crassissimo , margini- bus obtusis , ped. robusto ex spatha brevi in sinu folii oc- culta, inferius univaginato , snperius florigero ( — 10), br. ochreatis cuspidatis, floribus ab ovario exserto, incurvo nntaii- tibus, supra bractearum margines ilexis, p. ph. e. lanceolatis subaequalibus, lateralibus complicatis, nunc ima basi coalitis, crassis, p. ph. i. ovatis, basi nunc cuneatis, apice acutis, mar- gine serrulato-cronulatis, Ib. ligulato sessili, apice snbacuto, marginibus in parte praesertim anteriore crennlatis, medio complicatis, gy. semitereti, androclinii margine alato, ala dorso porrecta, tetradactyla, marginibus anterioribus gy, descendente. Die Blüthen erscheinen braunlich. Brasilien. Sellow! PI. Mcritzii c. secundario medio vagina ampla, oblique jctusa vestito, fo. ovali acuto, obtuse tridentato, crassissimo, 825 spatha compressa latere interno oblique decisa, acuta, spicis (3) curvatis, multifloris , br. ochreatis acutis oblique decisis, pedicellis ovariisque abbreviatis, p. pb. supremo ligulato utrin- que emarginato , lateralibus aequalibus medium usque conna- tis, margine cellulis promiuulis uuuc denticulatis, p. pb. i. ellipticis acutis, Ib. breviter unguiculato , deltoideo, angulis posticis obtusatis , medio utroque margine nunc eniarginato, acuto trinervi , gynostemio semitereti, audrocliuio autico , mar- giue postico membrauaceo , quadrato, apice emargiuato , ro- stelli processu miuuto quadrato, fovea stigmatica magna. Blütheu erscheiuen rothgelb und erhalten durch den fe- sten Schluss der Blüthen das Ansehen derer eines Physo- siphon. Colonie Tovar. Mai, Juni. Moritz. PI. rhodotantha c. secundario quinque angulato, fo. co- riaceo oblongo basi cuneato, apice suberaai'giiiato, spicis ca- pillaribus 5 — 6 in spatha brevi acuta, elongatis, multifloris, br. vaginatis oblique trnncatiSj pedicellis longioribus, floribus erectis, p. ph. supremo oblongo, acuto, galeato, lateralibus lanceolatis, acutis, ima basi coalitis, p. ph. i. oblongis, ob- tusis, multo brovioribus, Ib. trilobo, abbreviato, lobis latera- libus margine anteriore in paginam lobi medii transgredien- tibus. Blüthen gelb, rosa gestreift. Neu- Granada, Provinz von Paniplona, ÖOOO'. Jan. 1847. Funk und Schlim No. 1442. PI. Chainaestelis c. secundario medio arcte longeque univaginato, fo. oblongo basi cuneato apice acuto, sp. aggre- gatis ( — 12), folio longioribus subtortis, br. ochreatis, acu- tis, fl. minutis nutantibus, p. ph. e. lanceolatis, acutis, p. ph. i. oblongis, obtusis, basi angulatis, Ib. cuneato, triden- tato, crasso. 826 Merida. 6500'. Sept. 1846. Funk ii. Sc hl im. PI. Schiede! c. secundario gracili, squamis 2 retusis apiculatis vestito, fo. ovali basi cuneato, apice obtusissime tridentato, pedunculo filiformi, paucifloro, basi squama retusa vestito, br. ochreatis, acuminatis, pedicellis rbachi supra bra- ctearum sinum adnatis, p. ph. supremo obovato subacuta, basi cuneato, extus papillis filiformibus obsito, lateralibns externis Irans medium connatis, oblongis, apice libero acutis, priori aequilongis, dimidio latioribns, ima basi saccatis, extus aequa- liter papijligeris, p. ph. i. ovatis , apice retusiusculis (nuuc cum apiculo), basi angustatis, Ib. unguiculato trnellaefonni, apice obtuse retuso, nervis 3 medianis duobusque externis medium usque margiuem productis, incrassatis, gy. semitereti, androclinii margine membranaceo denticulato. Blüthe erscheint bräunlich mit dunkeln Flecken , wie bei Pl. pubesccns. Mexico. Schiede. Sect. EJfusae. PI, ineridana caespitosa, c. secundariis teretiusculis, vaginis fuscis 3 — 4 vcstitis, vagina suprema apice libero lanceo, fo. oblongo basi cuneato, apice acuto, in sicco margi- ne convoluto , spatba ancipiti acuta, spica solitaria (nunc bi- nis), rbachi elongata^ subflexuosa, polyantha ( — 15), br. ochreatis, apice libero acutis, imo cnspidatisj pedicellis elon- gatis, p. ph. e. aequalibus ligulatis, nunc acutis, p. ph. i. oblongis subcuneatis apice involuto retusis, labello breviter unguiculato, lamina ligulata, dimidio basilari utrinque obtuse triangulariter dilatato , plicis 2 oblique transversis inter lami- nae basin et unguem, medium nervum non attingentibus, mar* giuibus e basi apicejn versus erectis , gynostemio brevissimo, androclinii margine membranaceo denticulato , alae instar lateribus descendente. 827 Die Blüthen erscheinen gelbbraun und erhalten durch enges Aneinandcrlegen der äusseren Hüllblätter ei» fast glocki- ges Ansehen. Merida. Moritz n. 1063. Pamplona. Funk n. Schi im n. 1441. PI. Iloffiuiannseggiana c. sccundario ancipiti basi arti- culalo , fo. oblongo, basi et apice angustato, apice 3-dentato, rrassissirao, spica nunc solitaria, nunc gcmina ex spatha lan- ceolata, acuta, nervosa, — öflora, floribus extus papillosis (sc. ovario et p. ph. e.), p. ph. e. crassissimis, concavis, su- premo oblongo subacuto , lateralibus aequalibus basi connatis, saccatis, p. ph. i. oblique obtuseque rhombeis, marginibus superioribus serrulatis, Ib. oblongo, antice truncato, lineis 2 ineurvatis elevatis supra margines basilares ortis, apicis me- dio excurrentibus, androclinio denticulato. Blüthe ledergelb, mit purpurfarbiger Lippe und derglei- chen Flecken, innerlich auch purpurfleckig. Rio, von ßinus an Graf v. Hoffina uns egg lebend ge- sandt. PI. dendrophila c. (in sicco saltem) sulcato , vaginato, vaginis 3 erectis , margine acuto integris , fo. oblongis angu- stissime enneatis, acutis, ped. aggregatis (—8) nunc ramosis paueifloris (2 — 3), .br. ochreatis acutis, p. ph. supremo ob- longo apice acuto, sub apice dilatato , p. ph. lateralibus ex- ternis lanceolatis acutis, iraa basi coalitis, saccatis, p. ph. i. linearibus apice triangularibus , margine serrulatis, Ib. oblon- go, piano, trinervi, sub apice ntroque latere emargiuato, ser- rulato, androcliuii margine membranaceo serrulato. Blüthen violett. Venezuela, Provinz Merida, 6000'. Sept. 1846. No. 1057. Funk u. Seh lim. PI. rostriflora c. seeundario angulato , vaginis aretis 3 — 4 basi vestito, fo. oblongo basi et apice angustato, ped. 828 — 7, 1 — 2-vaginatis, — öfloris, br. ochreatis, oblique de- cisis, p. ph. e. oblongis, cuspidatis, p. ph. i. multoties bre- vioribns, ligulatis, Ib. unguiculato , basi cordato, sub apice subito attenuato_, subacuto. Bliithen scheinen gelblich. Serra dos Orgos, iu schattigen Wäldern am Rio Papa- quera. Jauuar 1823. Beyrich. PI. velatipes c. secundario elongato augulato articulato squamis micantibus in fibras dissolutis infime vestito, fo. ob- lougo, subacuta; coriaceo, longe cuneato, spatha lauceolata acuta, racemis ( — 14) fasciculatis, br. ochreatis acutis , fl. plerisque uutantibus, p. ph. supremo oblongo acuta, p. ph. latcralibus externis subaequalibus, angustioribus, medium us- que connatis, p. ph. i. ligulatis, nunc truncatis, brevioribus, II). ligulato obtuso , medio utrinque auriculato , hinc apice quasi trilobo, trinervi , gj. clavato, audroclinii margine po- stice memljranaceo, sligraatis margine calloso. Blüthen gelblich. Merida, in Gebirgsgegenden. Moritz n. 1053. Eiue hleiue Form, deren cäussere seitliche Hüllblätter fast bis zum Grunde getrennt sind. Venezuela, 250(K Funk uudSchlim n. 1194. PI. Hlotzscheana rhizomate repente polyrrhizo , c. se- eundariis (ex sicco) subtetragouis , infra biarticulatis , squa- mis raginantibus lanceolatis, in articulis ut plurimum laceris, fo. lanceolato coriaceo apice minute tridentato , spatha coria- cea compressa in axilla, spica (una, nunc gemina) flexuosa, pauciflora, br. ochreatis apice acutis, margine ciliatis , ovariis minirais papillosis, perigonio bilabiato, extus papilloso, ph. snpremo oblongo, acuto, margine ciliato, trinervi, lateralibus connatis, coneavis, basi gibbis, sexnerviis, apice bidentatis, 829 p. ph. i. obovatis, integris , Ib. unguiculato, panduraeformi, obtuso, nervis 3 incrassatis, lamella im« in ntroqne margine medio, Ib. erecto semiovato, gy. minuto, androcliuii margine subdenticulato. Minas Geraes. Sect. II. n. 273. Regne 11. PI. tripteris c. elongato trigono trialato, fo. oblongo sessili apice angustato obtusato, spatba lanceolata sericea, sp. tennibus recurvis bifloris, br. ochreatis lanceolatis aculis, p. ph. e. siibaeqnalibus lanceolatis acntis, lateralibus iraa basi tantnm coalitis , p. pb. i. lanceis acntis, papillis filiformibns obsitis, Ib. ovato, apice obtusissirae trilobo , lobo medio ali- quid crennlato, parte basilari longe cnneato, gy. clavato, an- drocliuii margine trilobo. Bliithen gelb. Venezuela, Provinz Caracas. 4000'. Januar 1846. Funk und Scblim No. 127. Sect. Aggregatae. PI. Beyrichii rbizomate funiformi , squamis obtecto, c. secundariis 1 — 2-articulatis, vaginis 4 — 5 obtectis, papillis filiformibns in nervis et marginibus , fo. oblongo lineari, basi cuneato, apice attenuato, retnso, 11. brevissime pednncnlato, p. ph. snpremo oblongo, acuto, lateralibus latioribus, mar- gine denticulatis , Ib. lineari , supra basin utrinque angulato, apice retnso, erosulo , 3 -nervi; gy. clavato, androcliuii mar- gine trilobo, lobo medio denticulato. Aenssere Hüllblätter purpurn, innere weiss. Die hell purpurfarbigen Scheiden mit dunkleren Flecken und den schö- nen Papillen gewähren unter dem Mikroskop einen prächtigen Anblick. Baumstämme bei Neu -Freiburg. Januar 1823. Bey- r i c h. 830 PI. bilamellata c. secundario crasso ex sicco subanci- piti, fo. ligulato basi et apice angustato, apice subtridentato, floribus nonnullis aggregatis, p. ph. supremo lanceolato, sub- acuta, 3-nervi, lateralibus ovatis, denticulato -serratis, Ib. iinguiculato subtriaiigulari, aagulis basilaribus obtusatis, mar- gine serrulatis, lamellis 2 raedianis semiovatis , serrulatis, depressis, androclinio apice sernilato alato. Mexico, von Gerold dem Berliner botanischen Garten lebend mitgetheilt. PI. ionantha c. seeundariis teretiusculis parce vaginatis, vaginis truncatis, fo. oblongis acuto - acuminatis , basi ovatis, spatha minuta lanceolata, br. hyalina truncata, floribus soli- tariis, glaberrimis quasi bivalvibus, p. ph. supremo ovato sub- acuta triuervi , lateralibus late ovatis, counatis, apice emargi- natis, lobis subacutis, p. ph. i. lanceolatis, serratis, angustis, Ib. late cordato iinguiculato , margine nunc crenulato , trinervi, gy. semitereti, androcliuii margine membranaceo serrulato. Blüthe violett. Venezuela, Provinz Carabobo, 2500'. Mai 1846. Funk uud Sc hl im No. 628. „Columbia." Moritz No. 628. PI. chloidophylla c. secundario articulato, vaginis 4 — 6 nervosis, obtecto, fo. oblongo euneato apice angustato, fl. 1 — 2, p. ph. 5 subaequalibus oblongis, acutis, Ib. pandurato iinguiculato , angulis supra basin obtusis , apice retusis , la- mellis 2 obtusis in medio, gynostemio clavato. Baumstämme bei Neu-Freiburg. Jan. 1823. Beyrich. Sect. Muacosae. PI. Sonderana rhizomate funiformi polyrrhizo, caulibus seeundariis bi triarticulatis , squamis retusis , brunneis in articulis, fo. lanceolatis, acutis, crassis, dorso carinatis (inde prope triquetris) , ped. filiformi (nunc gemino) e spatha folii 831 axillar! hyalina complicata ex arte 1 — 2 - sqnamata , squamis lanceolatis acutis, spica paiiciflora ( — 4), bracteis ochreatis, apice lanceolatis, floribus crassis, parvis, p. pli. supremo lan- ceolato, acnto, concavo , lateralibus connatis, apice extremo bidentatis, marginibus externis cariuatis, p. ph. i. diiplo miuo- ribus ovatis acutis, labello trilobo, lobo medio lateralibus du- plo Iougiore , ligulatis, lateralibus apice libero angulatis, mar- gine auteriore 2 — 3-denticulatis; gy. gracili, subclavato, margine androcliuii membranaceo, denticulato , stiginate mini- mo, subtriangulari, antbera apiculata. Die getrockneten Blüthen erscheinen grünlich- gelb. Minas Geraes. Sect. II. 271.272. Regneil. PI. leontoglossa c. secundariis gracilibus dense vagina- tis, fo. anguste lineari, basi cuneato, apice angnstato, tri- dentato ; ped. capillari — nunc gemino — } medio vaginato, p. ph. e. basi coalitis, acntis, lateralibus usque prope apicera connatis, tricarinatis, p. ph. i. oblongis, acutis, basi cunea- tis, Ib. unguiculato, subpanduraefonni, jugis callosis 2 a di- latationis apice ad mediara laminam basilarem curvatis. Ib. apice papillis brevibus obsito , margine hinc quasi denticulato, gy. tenui, androcliuii margine membranaceo, trilobo y denti- culato. Blüthen dunkelroth, Lippe schwärzlich -violett. Serra dos Orgos auf Baumstämmen der Wälder bei Rio- nos u.s.w. am Rio Papaquera. Febr. 1823. Beyrich. PI. xiphochila c. secuudariis capillaribus ( — 4'") , va- ginis 2 — 3 vestitis, limbis vaginarum apice tumidarum revo- lutis ciliatis (lepanthinis) , fo. ovali, apice raucronulato, basi subito cuneato, multinervio (15), ped. capillaribus, medio vagina ochreata acuta, nunc gemiua, pedicellis teretibus, gracilibus, solitariis, bracteis ochreatis, acutis, ovariis globo- sis tripteris, p. ph. e. lanceolatis acutis, lateralibus labello 832 suppositis, p. ph. i. panlo minoribus, labello unguiculato, ob- tuse triangulari in cuspidem producto, basi 3 -nervi, gy. in- curvo semitereti, androclinio vix marginato. Blüthenfarbe der trocknen Pflanze schwärzlich -violett. Merida. Moritz. PI. Cabellensig c. tenerrimis in sicco snlcatis , fo. oblon- ges sulcatis, basi longe cuneatis, angnstis , pedunculis capilla- ribus , nunc gemiuis , folio longioribus , flexuosis , plnrifloris ( — 8), bracteis ochreatis acutis, p. ph. e. liberis, ovatis, ai'istatis, p. ph. i. obtuse rhombeis acutis, Ib. unguiculato li- gulato, basi obtusangulo, medio angustato, apice papillis ob- sito, gy. semitereti clavato, androclinio margine raembranaceo integro. Blüthen „rothbrann." Venezuela, Provinz Carabobo bei P. Cabello. 4500'. Mai 1846. Funk und Schlim. PI. erassifolia (Palmoglossum crassifolium Ht. Ber.) c. secundario subtereti vaginato, fo. ovali iufra cuneato cras- sissimo (§,7ö'" longo, snpra medium 2,5/// lato), ped. capil- lari bifloro, br. ochreatis acutis, p. ph. e. lanceolatis acutis liberis subaequilongis , p. ph. 1. internis lanceolatis acutis, margine microscopice deuticulatis 3 Ib. ligulato acutiusculo cel- lulis acutis verruculoso , trinervi , brevissime unguiculato , gy. semitereti, diraidio stiperiore merabrana denticulata ab andro- clinio descendente alato. Blüthe scheint grünlich -braun gewesen zu sein. Es blühte im Juli 1839, eine von C. Ehrenberg aus Me- xico mitgebrachte Pflanze. Auch in Dresden cultivirten wir sie, und die grosse Dicke der Blätter war höchst auffällig, doch blühte sie , trotz reichlicher Vermehrung, nie. 833 Corallorhiza Ehrenl>ergii rhizomate deuse squamato, squamis rotundatis nimc inter supremas interjeeta foliaceus /anccohtta, colorata, squamis caulinis 3 — 4 amplis, apice libero acutis, r. multifloro, fl. speciosis, p. ph. e. snpremo oblongo, obtuso, cimeato , lateralibus sirailibus majoribns, obliquis, basi iraa in calcar spurium brevissiinum obtusum li- berum conflueutibus, p. ph. i. supremo externo aequalibus, Ib. unguiculato subquadrato basi biauriculato, auriculis retrorsis, erectis, antice retuso, nunc acuto, lamellis 2 in basi labelli iu liuea elevata supra nervum medium conflueutibus. Blüthenhülle scheint weisslich mit violetten Streifen , die Platte der Lippe aber schön tiefblau. Zwischen R. D. Monte und Chico. Juli 1839. Ehrenb. Sturmia Kappleri fo. oblonges acutis basi cunealis raem- branaceis , pedunculo elongato in sicco sulcato , apice pauci- floro, bracteis linearibus sub anthesi reflexis, p. ph. e. ob- longis obtnsis subaequalibus, p. ph. i. linearibus obtusis , Ib. cuueato antice retuso obscure bis emarginato, crenulato, gy. incurvo lateribus alato. Blüthen „weiss." Von der verwandten guineensis durch geflügelte Säule, die vorn etwas gekerbte, einigermassen drei- lappige Lippe unterschieden. Surinam. Para, Kappler No. 1491. St. elliptica c. ancipiti , monophyllo , fo. oblongo acuto, spica 12 — lOflora, p. ph. subaequalibus linearibus, Ib. ovato, utroque latere emarginato , undulato, apice nunc subtililer tri- deutato, nervo medio valido, incrassato, pone basin labelli in venulas diviso, gy. incurvo, androclinio postico emarginato. Savannen bei Watu Ticaba im brit. Guiana. Schom- burgk! Columbia, Moritz No. 889! 22r Bd. 7s Heft. 53 83J Microstylis urachystachys c. elongato, vaginato, mo- nophyllo, fo. ovali, obtnso, acnto, basi cordato, r. brevissimo densifloro, fastigiato., br. ovatis acutis, p. ph. e. oblongis ob- tusis, p. ph. i. linearibiis ohtusis, Ib. ovali, basi cordato, acuto, transrerso. R. D. Monte in Mexico. C. Ehrenberg! M. cochleariaefolia(./J/a/a.Ws cochleariaefolia A.Rich. Gal. ?) c. basi vaginato, vagiuis apice acutis, fo. ovato acuto basi cordato, r. gracili elongato, br. lanceolatis, p. ph. e. ovatis, acutis, p. ph. i. linearibiis acutis, Ib. concavo cordato acuto. Mexico. Leibold. 11. fastigiata c. elongato, basi vagiuis obtusis vestito, 1 — 2-folio, foliis ovalibus, nunc acutis, nunc obtusis, basi nunc cordatis, nunc omnino cuneatis, racemo fastigiato, br. ovatis subacutis, p. ph. e. lanceolatis acutis, p. ph. i. linea- ribiis, Ib. basi cordato, triangulari, acumiuato, elongato. Dienia majanthemifolia Rb. fil. in Linn. XIX. p. 368. Ich halte die Pflanze nach sorgsamem Studium der Dienia congesta für eine 31icro$'ylis. Es wäre zu sagen gewesen: M. majanthemifolia. Allein auf diesen Namen hat eine ältere Art Anspruch , die Malawis majanthemifolia Schldl. et Chainisso! Linn. VI. 1831. p. 59. Jalapa: Serro Colorado, Schiede! Oaxaca, Galeotti No. 6039! M. majanthemifolia c. basi vaginato, vagiuis apice lanceis, fo. triangulari apice acuto, angulis lateralibus obtu- sis, iraa basi brevissime cuueafo, r. longissimo, br. lanceo- latis, acutis, fl. posticis, p. ph. supremo oblongo, obtusiusculo, lateralibus ovatis, acutis, obliquis, p. ph. i. lunatis, obtusis; Ib. triangulari, angulis obtusis, basi biauriculato , auriculis retrorsis, media basi unguiculata. 835 Malawis majantliemifolia Schldl. et Cham.! in Linii. VI. 1831. p. 59. M. Ehrenbergii c. basi vaginato (3), medio moiiophyllo, fo. oblongo basi et apice attenuato, r. plurimifioro, br. ovatis seu oblongis acutis 1 — 3-nerviis, pedicellis brevioribus fl. posticis , p. ph. e. oblongis, acutis, p. ph. i. linearibus , Ib. oblongo , acuto , basi dilatato , ima basi biaurito , auriculis miniinis, nunc obsoletis, gibbere acuto in media parte ba- si lari. Blütben dunkel pnrpurroth. Real del Monte. C. Ehrenberg. M Bolbophylluiu chloropternm p. ph. e. lauceolatis , la- teralibus connatis, p. ph. i. ovatis, acutis, supra gynostemium galeatis, ciliatis, labello trilobo, lobo medio ligulato cum gy. pede articulato, vacillante, basi crasso, apice tenui, lobis lateralibus miuimis, obtusis, erectis, gy. bicornuto. Die Bliithen in axelständiger Traube. Die Blüthen (6) stehen alle mit ihrem Längendurchmesser rechtwinklig auf demselben Durchmesser derAxe, und zwar fast einseitig. Die äusseren Hüllblätter grün, das obere mit 3 Purpurstreifen, die inneren, seitlichen purpurfarbig, der Nagel der Lippe grün- lich-gelb, die Platte desgleichen, nur an der Spitze, wie die kleinen Seitenlappen, purpurfarbig. Die Säule ist kurz, der Staubbeutel halbkugelig, die 2 Pollenkörper undeutlich 2- lappig. Die Narbe gross. Die Trugknollen 4 -kantig, die Blätter eilanzettlich, spitz. Von Rio Janeiro durch Herrn B i n u s au den Grafen von Hoffmannsegg eingesendet. B. Regnelli rhizomate filiformi, repente, pseudobulbifero, inter pseudobulbos incurvo (interstitiis pollicaribus), pseudo- btilbis subtretragonis, radices velatas crebras proferentibus, 53* 836 monophyllis , foliis ligulatis , acut is , basi angustatis , pedun- oiilis basi pseudobulborum in axillis squamarnm vetustarum oitis, filiformibus, gracillimis , nunc incurvis, squamis vagi- nautibus vestitis, supremis remotis, sp. terminali pauciflora, br. lanceolatis acutis concavis carinatis, fl. inversis, p. pb. supremo lanceolato acuto coocavo , lateralibus externis tri- angularibus acuminatis basi cum rhaphi connatis, p. ph. i. oblongis obtusis margine denticulatis (ditissimis rhaphidibus), Ib. ligulato basi unguiciilato, liueis 5 elevatis obscnre callosis; gy. bracbiis lanceis. Minas Geraes. Sect. 2. No. 270. Regne II. II. ineridense ped. oloiigato, vaginis raris (6) vestito, in parte supcriore spicato, plurifloro (30), br. oblongis sub- acutis, p. pb. e. lanceolatis, acutis, crassis, p. pb. i. oblon- gis, margine papillis ciliatis, Ib. unguiciilato, panduraeformi, auriculis basalibus excavatulis, apice atque margine auricula- rum papillis densis filiformibus obtecto. Trugknollen länglich, vierkantig. Blatt länglich, spitz. Bliithen „rötblich, mit violett gesäumt." Venezuela, Provinz von Merida, 4500'. Sept. 1846. Funk und Schi im. Epidendrnm (Eucyclium) Humboldtii p. ph. e. ob- longis acutis basi aliquid cuneatis, p. ph. i. obtusis basi valde cuneatis, sub apice dilatatis, Ib. maximo trilobo, basi ima cuneato, lobis lateralibus iiitegris obtusatis, lobo medio ma- ximo subquadrato, antice emarginato, margine denticulato, nervis 7 medianis elevatis a basi ad centrum cristigeris, cri- stis crenato-serratis, gy. postice carinato, androclinii mar- gine tridentato, interjecto deute antice rostellari. Nur einzelne Bliitben vorhanden. Epidendrum 1190. 837 Porte Cabello, auf Bäumen des Thaies Desanoyou. Hum- boldt und Boupland. E. {Eucyclium) graininntoglossuin spatha raembrana- cea, ped. elongato multifloro, br. lanccolatis acutis ovario pe- dicellato brevioribus, p. pb. e. lanceolatis acutis, p. pb. i. cnueatis, acumiuatis, angustioribus, lab. basi cuueato, cum gynosteroio subconnata, lamina triloba, lobis lateralibus ro- tundatis, medio acuminata, callis 2 antice subliberis in medio. Triigknollen walzig, 2 -blättrig, Blätter lanzettlieb, spitz, am Grunde etwas keilförmig, von einander entfernt. Blüthen- hülle gelb; Lippe blasser, mit einigen rosigen Streifen auf den Seitenlappen. Sante Anna in der Provinz Truxillo, 5000'. August. Fnnk et Seh lim No. 730. E, (Osmophytum) painplonense r. multifloro (14), br. lanceolatis acutis, p. pb. e. oblongis, euneatis, obtusis, p. ph. i. subaequalibus minor ibus, Ib. minnto ovato euneato, an- tice nunc acuto , obsoletissirae trilobo (tarnen Osmophj/tum), callo magno longitudinali, foliaceo, apice acuto, lateribus im- plicato, partibus lateralibus hinc centrum ipsius calli tegenti- bus ; androclinii margine trilobo , lobo dorsali obtuso , lacinia subnlata medio anteposita antheraeque imposita, lobis laterali- bus emarginatis. Trugknollen walzig, zweiblättrig, Blätter länglich, spitz, am Grunde keilförmig. Durch Blatt., Lippe und Säule von K. tigrinum nnd coriaceum unterschieden, Blüthen gelb und weiss, purpurfleckig. Neu -Granada, Pamplona. 6000'. Januar 1847. Funk und Schlim No. 1435. E. (Auh'zeum) Moritzii spatha magna, ampla, sp. multi- flora, nutante, br. miuimis acutis, p. ph. e. lanceolatis acu- tis, p. ph. i. angustioribus nunc obtusioribus, Ib. lamina libera 638 triloba, lohis Jateralibtis rotundatis, apice producto »tinc actilo. nunc obtuso, margine nunc serrulato, Jolio medio producto ligulato acut», tuberculis 4 — 6 in hasi lahelli , gy. antice hi- cornuto. Trugknollcn w/ilzig, mit 2 — 3 Massen Schuppen, ein- blättrig, Blatt länglich, stumpf. Iilüthen gelhgrün, der Lip- pengrund purpur. Merida , M o r i t z. Sept. 1846. F u n k und S c li 1 i m .\ $. 10.Ü3. K. {Spathium ) Klotzucheanum spathis gerninis, aeutis, maculatis, racemo cernuo elongato, br. ianr eolatis, cuspidati«, p. ph. e. oblongis, aeutis, p. ph. i. Janecolatis , aeutis, Üb. lamina libera triloba, lohis laleraühus lotundatis, Jobo nedio producto, medio aeuto, lineis 3 eJevatis in medio , callis 2 magnis in basi (sc. lobi medii;, androclinio subiniegro. Stengel sehr kräftig, JJlätter länglich, spitz. Blüthen braun. An kalten Stellen schattiger Wälder der Sierra Nevada; im Januar. Merida, Moritz 1060. 12. (Spathium) tovarenxe spatha brevi acuta, can nataH), panicuJa paueiflora, hr. rninutissirnis , «. Funk el Sri lim No, 1049. K. {Sj)a//n'nm) \iiutholtMiruiit spatliis 3 brevibllS snli- . icniis, r. recurto anbi *ei iate . mnltilloro, br, obtttsis, acutis, p. |»h. 6, oliloiiü,is, sulianilis, ainoalis. p, ph. i. linc.u 'ibllS, npice dilatatis, apictilntis, II». lamina Itbera Iriloba, lobis la- tcraliltus rot uiulacis , sinn obtUSO disjimrlis a lobo modio alt breriato cencato, aatiec bilobttlato, inarguie rqundulo. Blatter Uuglich, stumpf, an dor Spit/o etwas ansnoran dot. Blauten gelb, mit weisser Lippe« IMoiida. Sept, I S 4li. Funk und S o h I i in Mo. S.V.». ■•'.. ( Amphigi+ttimm) Funk II pnnirula inullillora, lir. lue vissimis lanroolalis, olitnsis, p. |>li. o. ftbleagtS, anilis: p, ph. i. mnoalis , ftptCQ olitnso Iriloliis, II». trilolio, loliis laloraliluis ealeugis«. latere externe retnsifl dontienl.itis, lebe modio m- uoalo , nnlieo reUltO . »\illo l>ioriiri in liasi laliolli , lamclla •reetn bjterpeeitH« Stetige! l&nglieh, gliederig, unterste Glieder Iragtttiollig verdirkt. Illaiior laiiiilirh , spiu, am (irnudo keilförmig, mit weiten Soheidou; ob Srbeideu unter den» Blitthenstand ? Illu- thon ,,woisslirli , mit violett*" ramplona, 761)0'. Januar 1847. 1* u n k und *S o li 1 1 m No. U.U.. K. (jämphigiottium) *t«*iiowii ped. brevi«, so^umato, sqiiAinia vagiuautibus«. snhaoutis, br« snliaotpialilms, evariis pe- duoll.iiis longioribus, flornni (3) p. pli, o. »blongis, arniis. I». ph. i. AUgusüoribus; Ib. eordato , arnto , basi bicariuato. 840 Stengel «aufrecht , vielblättrig. Blätter länglich, stumpf, an der Spitze ausgerandet. Brasilien. Sellow. E. (Euepidendrum) floribundum H. B. Kth. ß. liluci- nuni: labelli lobis autcrioribus nunc abbreviatis, papillis late- ralibus, in centro labelli elongatis. Bliithenhiille äusscrlich purpurn, mit weisser Lippe. Ich kenne diese Pflanze in Original- und vielen anderen Exemplaren, und studirte sie lebend. Ich wage es durchaus nicht, diese Form zu trennen. Merida, Moritz No. 233. Painplona. 7600'. Funk und Schlim No. 1448. E. (Euepidendrum) inatutinum r. ineurvo, brevi, multi- floro, br. lanceolatis acutis ovariis pedicellatis multo brevio- ribus, p. ph. e. lanceolatis, acutis, p. ph. i. subaequalibus, sub apice dilatatis; Ib. lamina libera, triloba, lobis laterali- bus margine externo rotundatis, apice acutis, lobo medio pro- ducta ligulato, acuto, lameliis 3 elevatis in medio disco la- belli, callis 2 parvis in basi. Stengel kräftig, Blätter länglich, spitz, am Grunde keil- förmig; Scheide weit. Blütbenhülle gelblich, Merida, im Januar. Moritz n. 1065. E. (Euepidendrum) Philippii r. pauerfloro, br. lanceo- latis acutis ovaria pedicellata superantibiis, p. ph. e. ohlon- gis, acutis, p. ph. i. lanceolatis acutis, basi euneatis, multo angustioribus brevioribusque; Ib. lamina libera ovata, basi cordata, latere utroque sinuata, antice emarginata, margine subtiliter crennlato , callis 2 minimis in basi. Stengel verzweigt, beblättert; Blätter länglich, spitz, kurz, mit weiten Scheiden. Ostabhang der Cordilleren. Philippi. 841 E. (Euepidendrum) agathosinicuin paniculae ramis sqnamis oblongis aculis sufTiiltis, br. ininimis cuspidatis, p. pli. e. oblongis, acutis, basi cuncatis, p. pb. i. linearibus, apice ovatis, acutis; II». laniina libcra triloba, lobis laterali- bus semiovatis, basi aliquid ruueatis, donticulatis, callis 2 mi- uimis in basi, lohn mcdio a basi cunoata dilatato transvcrso, antice omarginato donticulato. Blätter länglieb, spitz, am Grunde keilförmig. Blütben sehnecwciss, sebr wohlriechend. Auf der Höhe der Berge bei der Venta. Caracas, Mo- ritz No. 233. E. (Euepidendrum) cardioglossuin raceinis pauciUoris cernuis, br. lanecolatis acutis, p. pb. e. oblongis, acutis, p. pb. i. oblongis, basi euneatis, ab apice latissimis acutis, Ib. 3-lobi lamiua libcra oblonga basi cordata, apice rctusiiiscula, mcdio apicnlata, latcre utroque emarginata, callis 2 in basi, lincis 3 clevatis antepositis. Stengel stark , verzweigt. Blätter länglich, spitz. Schei- den im trocknen Zustande sebr rauh, schlau0. Blütben gelblich. Silla de Caracas. März. Moritz No. 621. Plcuranthiuin (nov. Sectio Epidcndri) canlis foliosus erectus. Fedunculi sqnamis imbrieali vaginas foliorum perfo- rantes. Labellum eduetum. E. (P/eitvaii/Tiii/m) Dendrobii peduncnlis nunc simplici- bus, nunc ramosis, sqnamis ovatis nunc acutis imbricatis, p. pb. c. oblongis, latcralibus obliquis, p. ph. i. obtusis, eunea- tis, Ib. lamina libcra rotunda, basi obtuse hastata, ante basin bicallosa. Stengel aufrecht, mit vielen Blättern. Blätter länglich, spitz, am Grunde etwas keilförmig. Blüthen gelblich. Merida, im Hochgebirge. Moritz No. 1074. 842 Hierher dürften ferner gehören : Epidcndrum caulißo- rum LiudJ. B. Reg. 1838. Mise. 82. uud E. aggregatum Lindl. in Hook. B. Journ. III. 85. Dieses letztere hat frei- lich pedunculos nudos, wonach der Charakter zu ändern wäre. Diothonaea oppositifolia rt. tcrminalibus 4 ex squa- mis exortis, p. ph. e. lauceolatis acutis, p. ph. i. minoribus, Ib. ligulato, acuto, cum gy. alis basi cyathiformi, mar- gine inde involuto, dein patente, callis 2 parvis ante foveam basalem. Stengel aufrecht, spindelförmig, gegliedert; Glieder ge- furcht; am Grunde jedes mit 6 — 7 Schuppen bekleidet, 2- blättrig. Blätter länglich, keilförmig, am Grunde gestutzt, ausgerandet. Bliithen „zinnoberroth." Epidendrum oppositifolium A. Rieh. Gal. Ann. sc. nat. 1845. p. 21. Unsere Gesetze über Benamung schreiben mir hier lei- der vor, meinen Namen hinter eine gegenblättrige Diotho- naea setzen zulassen!! — Ich hätte lieber geschrieben: sub- oppositifolia. Oaxaca in Mexico. 5000'. Galeotti. Evelyna Ruizii simplex, c. erecto, ralido, foliorum va- ginis sulcatis , laminis oblongo-ellipticis acutis, fo. vagiua sub spica bracteaeformi, apice subfoliacea, sp. multiflora, br. lauceolatis, acutis, floribus brevioribus, ovariis parce papillo- sis, p. ph. supremo lanceolato acuto, lateralibus subaequali- bus, apice obliquis, p. ph. i. linearibus acutis apice dilatatis, Ib. orbiculari margine denticulato, in basi bicalloso. Gehört zur Gruppe der E. oligantha. „Limodorum, In Peruviae nemoribus." Ruiz! 843 E. gracilis subramosa, c. graeili, inultifolio, vaginis ner- vosis, papillis acutis nunc ipsis muricatis *) maculatis, fo. lanceolatis, basi cuneatis, acurainatis, nervis validis 5; va- gina sub intlorescentia apice acuininata subfoliacea binc inde pariter mnrieata, spicae abbreviatae br. iufcrioribns Janeeis floribus longioribus , superioribus aequalibus , ovario papillis filiforinibiis obsito ; p. ph. supremo ovali acuto , p. ph. e. la- teralibus oblongis acutis , p. ph. i. cnueatis, obtusis, Ib. pan- duraeformi apice retuso denticnlato, callis 2 ovatis ante basiii. Blüthen rosa. Venezuela: Merida, 6500'. Sept. 1846. Funk nud Scblim No. 1192. Pilumna nobilis fo. oblongo acuto basi longe euneato, r. paueifloro (2 — 3), univaginato , folio breviore, br. oblon- gis , acutis, p. ph. 5 subaequalibns oblongo-liuearibus, acutis, lateralibus internis sub apice latioribus , Ib. a basi angusta dilatato in laminara quadratam, obtiisangulani, repandulara, antice eraargiuatam , linea elevatula in basi. Blüthenhülle weiss , mit 2 gelben Flecken auf der Lippe — nach dem beiliegenden Gemälde. Merida: Vorgebirge um Jaji. Januar. Moritz No. 1089. Oncidinm (Cyrtochilum) snperMeng fo. oblongo -lan- ceolatis, acutis, latis, panicula maxiina, br. cymbiformibus acutis, p. ph. e. supremo reniformi, unguiculato, basi utrin- que auriculato; lateralibus obtuse triangularibus longins un- guiculatis, basi pariter auriculatis; p. ph. i. subaequalibus^ *) Ueber diese eigenthümlichen Papillen gedenke ich nächstens mei- ne wenigen Beobachtungen zusammenzustellen. Sie kommen an sehr verschiedenen Orchideen vor. 844 sed brerius latiusqiie nnguiculatis, iindulatis ; Ib. triangulär!, brevissime unguiculato , basi utrinque obtusato, apice acumi- nato , cailo cristaeformi antiee 3 — 5 - dentato in disco , denti- bus 2 iateralibus in basi; gy. alis erectis, retrorsiim falcatis, androcliiiio postice dentato. Blüthen braun; innere , seitliche Hüllblätter gelb, mit braunen Streifen. Das O. halte rat um scheint sehr nahe zu stehen, doch hat das mehlige sehr breite Blätter, die inneren Hüllblätter genagelt (und eine verschiedene Farbe). Pamploua. Januar 1847. Funk n. Schlim n. 1433. O. (? Euoncfdium Macranthium) scansor pseudobülbis ovalibus, ex sicco aneipitibus, monophyllis, fo. oblongis, apice rotundatis, acutis, basi subeuueatis, ped. elongato, scandente; ramnlis paueifloris, remotis, ex axilla sqnamarum ovatarum ernmpentibus; p. ph. e. oblongis snbacutis nnguiculatis; p. ph. i. triangularibus, margine hinc inde crennlatis, nnguiculatis; Ib. nnguiculato inia basi utrinque auriculato, auricula triangu- lari obtusa, dein euneato, dilatatam in laminani transversam ellipticam, postice hastatam, antiee emarginatam, crista in basi carinata, basi latiore, lobulis quibusdam Iateralibus basi- laribus adnatis. Blüthen gelb. Venezuela, Provinz Merida. 6000'. Oct. 1846. Funk et Schlim No. 1022. O. (Heter. Tetrapetala , Macropetala) haeinatochry- isuüu pseudobülbis oblongis, fo. oblongis, acutis, ped. gracili, superne furcato (nunc pluriramoso?), partitione utraque pauci- flora (3 — 5), bracteis lanceolatis ininutissiinis, p. ph. e. ob- ovatis acutiusculis, Iateralibus connatis, apice bidentatis, p. ph. i. supremo subaequalibus , Ib. pandurato, parte basilari qnadrata, unguiculata, auricula lanceolata, obtusiuscula in utroque angulo posteriore, callo mediano crasso, gyroso, 845 liunc in tres partes snlcis 2 transversis diviso , eallis 4 — 6 iniiiiilis papillaribus in ntroqne latere, parte mediana labelli coustricta, antica transversa rotundata, antice biloba, lobo utroque nunc bi- trilobulato; gy. alis subcjnadratis , margine externo denticulatis. Blüthen schön goldgelb, am Grunde prächtig karmoisin. Diese letztere Farbe ziert auch den Grundtheil der Lippe, mit Ausnahme der Oehrchen. Eine entfernte Aehnlichkeit mit den Bliilhen des Oncidium urophyUum ist nicht zu ver- kennen. Aus der Gegend von Rio Janeiro, von Binus an den Grafen v. Hoffmanns egg eingesandt, wo es 1844 blühte. O. Blanehetii (Heterantliium, Tetrapetala , Micrope- tala) fo. lineari-lanceolatis acutis cuneatis graniineis, pani- cula multiflora, br. lanccolatis acutis, p. ph. suprcmo oblougo, acuto, cuneato, lateralibus subaequalibus basi connatis dein divergentibus ; p. ph. i. obtuse triangulis , breviter unguicii- latis, margine dentato-crenulatis, Ib. trilobo, lobis lateralibus parvis, cuneatis, margine externo rctusis, lobo medio obreni- formi, transverso, breviter unguiculato, apice marginato, mar- gine liinc inde emarginato, callo basilari cristarum 4 paral- lelarum, antepositis 3 minoribus, lateralibus 2 parvis, tuber- culis nonnullis in eallis ; gv. alis abbreviatis, subtruncatis, liinc suberenulatis. Bahia. Blanchet No. 3343. O. anoinalum (Heteranthium , Pentapetala 3 Micro- petala): epseudobulbe, fo. oblongo-linearibus, apice obtusa- tis acutiusculis , ped. vaginato (vaginis lanceolatis, acutis), superne conferte paniculato, br. oblongis, acutis, pedicellis multo brevioribus, p. ph. 5 oblongis, acutis, abbreviatis, p. ph. i. paulo latioribus, margine repandulis, Ib. pandurato, 846 lobis posticis ovatis , margine posteriore revolntis , hinc quasi hmatis, lobo medio transverso obtusato, antice emarginato, callis 7 carinatis parvis iuter lobos basilares, 4 quadrigeminis posticis, pari utroque parallelo cum altero divergeute, pari tertio medio postico anteposito, callo solitario inter utrumque iuterjecto, gy. recto, androclinio subuudo obliquo in proces- snm rostellarem ornithorhyuchum exeunte, aptero, angulis aii- ticis obtusangulis. Blüthen gelb. Neu -Granada, Provinz Pamplona. 8000' Januar 1817. Funk u. Sc hl im No. 1432. ©. caldense (Heteranthium , Pentapetala _, Micropc- tala) fo. gramineis longissimis, ped. ramoso, br. lanceolatis, acutis , miuimis, p. pli. e. lanceolatis acutis, p. pb. i. ovatis cuneatis nunc apice acutis, aequilougis, medio latissimis, la- belli trilobi lobis lateralibus minutis , auriculatis, lobo medio uuguiculato antice dilatato, transverse rotundato, emarginato, callis 6 minutis nunc apice libero crenulatis, tribus anteriori- bus inajoribus, mediis utriusque gregis nunc conflueutibus; androclinio nudo, alis gyuostemii apice libero erecto nunc subacuto. Miuas Geraes. Ser. I. 427 V^ Regneil. O. (Heteranthium _, Pentapetala, Micropetala) Pira- rcnse pseudobulbis ovalibus, minutis, foliis crassis, oblon- gis, acutis, parvis, p. ph. supremo ovato, basi attenuato, lateralibus externis lanceolatis, acutis, margine undulatis, ima basi coalitis, p. ph. i. subaequalibus , Ib. uuguiculato, trilobo, lobis lateralibus oblongis, margine externo retusis, lobo me- dio a basi augusta subito explanato, reuiformi, antice exciso, margine uudulato, callo unico a basi labelli ad lobi medii liberi basin, trilobo, lobis lateralibus angulatis, obtusus , me- dio prodiuto, ligulato, antice emarginato , alis gy. rhomboideis, 84t obtusangulis, integris, ab angulis supremis prope ad basin dcscendentibus. Blüthensleugel vielblüthig, Blütlien so gross, wie die des Oncidinm bicaliosum, das durch Säule und Schwiele der Lippe und Blatt völlig verschieden ist. Englisches Guiaua bei Pirara. Rieh. S c h o m b u r gk. 1842. O. (Heteranthium , Pentapetala , Micropetala Sect. 3.) aurifertim pseudobulbis oblongis, parvis, monophyllis, fo. oblongo-linearibus 3 apice obtusatis, basi vix euneatis, peduu- culo gracili, rare vaginato, apice racemoso, paueifloro, br. lanceolatis, acutis, miniinis, p. ph. e. oblongis, acutis, p. ph. i. oblongis, euneatis, apiculatis, nunc apice obtuse trilobis, Ib. pandurato, elongato, lobis lateralibus obtusatis, nunc hinc inde emarginatis , medio a basi quadrato obrenifonni (lobis saepius bilobis), callis 5 — 8 brevibus, papillosis, nunc bilo- bis in basi, gy. alis a basi late euneata rotundatis, serrato- denticulatis. Blüthen goldgelb, die 5 Hüllblätter braun gefleckt. Venezuela, Provinz Merida. 7000'. Oct. 1846. Funk n. Schlira No. 1188. O. {Heteranthium , Pentapetala , Micropetala I.) al>- ortivum pseudobulbis ovatis, aneipitibus, monophyllis, fo. 2 fultis, fo. oljlongo lanceolato acuto euneato ; fl. paniculatis, plerisque ciijusve ramuli in fasciculos foliorum lanceolatornra abortientibus (ut in pentadaetylo, heterantho), br. lanceolatis, acutis, minutissimis, p. ph. e. et i. subaequalilms, lanceola- tis, acutis, p. ph. i. latioribus, Ib. trilobo , lobis lateralibus rotundatis, magnis, iutermedio lanceolato, acuto, callo basi minute muriculato, antice polydaetylo ( — 15 processubus cy- lindraceis recurvis), gy. alis ligulatis ineurvis , apice denticu- latis, anthera ornithorhvncha. 848 Blüthenhülle goldgelb mit rothen Flecken. Scheint sehr selten, weil in wenig Exemplaren eingesandt. Colonie Tovar. Juli. Moritz No. 859. Odontoglossum distans fo. oblong o - lance olatis , acutis, basi cuneatis (ex sicco) pergameneisj panicula diffusa, ramis distantibus, br. ovatis acutis, pedicellis elongatis multo bre- vioribus ; p. ph. supremo oblongo acuto basi unguicuiato , la- teralibus externis subaequalibus medium usque connatis, dein divaricatis, p. ph. i. latioribus , basi subcuneatis prope sessi- libus , Ib. oblongo , acuto , basi obtusissime subhastato , un- guicuiato, lamellis 2 erectis carnosis in limite unguis lamei- laeque labelli, gy. brevi, crasso, aptero. Blüthen weisslich, Lippe rosa. Venezuela, Provinz Merida. 6000'. Sept. 1846. Funk und Schi im No. 1031. O. auropurpureum fo. oblongo -lanceolatis acutis angu- statis abbreviatis, panicula diffusa maxima, br. oblongis, acu- minatis, cucullatis; p. ph. supremo oblongo, acumiuato, an- guste unguicuiato, undulato, lateralibus externis angustiori- bus, longioribus, ima unguis parte coalitis, p. ph. i. confor- mibus, brevioribus , (non unguiculatis , sed) cuneatis, Ib. ob- longo cuspidato, basi rotundato obscure trilobo, lobis latera- libus minimis, calio a basi ad medium 5-partito, callis erectis laminaeformibus, 2 posterioribus, 2 anterioribus (antice 2 — 3-deutatis), carina elongata per medium, gy. aptero. Verwandt mit O. revolutum. Blüthen goldgelb, purpur getiegert. Pamplona. Januar 1847. Funk und Schi im. 1430. O. uinbrosiini panicula laxa diffusa, ramis llexuosis , br. ovatis acutis brevibus , p. ph. e. oblongis acutis, p. ph. i. aequalibus sed basi valde cuneatis, Ib. unguicuiato obtusissime 849 hastato , antice aciitiusculo (nunc obtuso), lamellis 2 crassis papillosis a basi medium versis, gy. brevi, crasso, alis mem- branaceis rotundatis. Blütben gelb. Merida's schattige Wälder. Derember. Moritz No. 1096. O. ciniiciferuin fo. oblongo-lanceolatis cuneatis acutis, panicula diffusa vohibili, bi. ovatis acutis cucullatis , p. pb. e. oblongis, acutis, unguiculatis, p. ph. i. ellipticis , acutis, cu- neatis, Ib. triaugulari , brevissime uuguiculato, margine laterali rotuudato, liueis 3 clevatis, crassis iu basi, gibbere ante- posito pleiodactylo, alis gy. brevissimis, ut plurimum obsole- tis, auriculaeformibus acutis. Die Pflanze zeigt eine gewisse Aebnlichkeit mit Onci- dium corynepJiorum. Blütben „gelb, braun gefleckt, die Lippe mit weissen Flecken." Merida, 6000'. Sept.1846. Funk u. Schlim No. 1027. Moritz No. 1096b. O. zebrinnm panicula laxa, diffusa, flexuosa, volubili, br. oblongis, acutis, pedicellis multo breyioribus, p. pb. e. oblongis, acutis, uuguiculatis, undulatis, p. pb. i. subaequa- libus, brevissime cuneatis, Ib. brevissime uuguiculato, ligu- lato , acuminato , basi obtusato , ante basin utrinque augu- lato, lamella basali superne creuata, antice triloba, callulis circumsparsis nonnullis, gy. nunc crasso, clavato, nunc gra- cillimo semitereti, incurvo, alis minimis lanceis, nunc defi- cientibus. Es scheint hier eine neue Eigentümlichkeit in der Ord- nung der Vandeae aufzutreten {Cycnoches — Catasetum — ), nämlich die völlig verschiedene Bildung der Säulen auf dem- selben Blüthenstiele. 22r Bd. 7s Heft. 54 850 Nach einem Gemälde ist die Blüthe weiss, die 3 äusse- ren Hüllblätter mit purpurvioletten Qnerstreifen, die Platte auf der Lippe hochgelb. Caracas. Sept. Moritz No. 1615. O. angustatum Li ndl. ß. heterosepalum foliorum nervi9 validis, p. pli. e. cuneatis, non unguiculatis. Ich wage nicht, diese Form zu trennen, denn die Beob- achtung zahlreicher Exemplare mehrerer Arten dieser Gat- tung hat mir gezeigt, wie vielen Abänderungen sie unterwor- fen sind. Merida. 10000'. Nov. 1846. Funk und Schi im No. 1242. Odontoglossum Sect. (an Genus?) Heterochilum: P. ph. 5, oblonga, subacuta, basi cuneata; p. ph. i. sublatiori- bns. Lb. trilobum a basi cuneata trilobum, lobi laterales obtusanguli, erecti, gy. amplectentes, crenulata cum lamina cartilaginea, antice libera dentata cohaerentes, serie callorum 3 intcr utramque laminam depressam interjccta: postremo aci- naciformi antice bilobo, antico bicruri, cruribus apice libero nunc bidentatis, fovea inter utrumque crus, deuticulo miuimo medio inter anteriorem et posteriorem , lobus medius a basi cu- neata irregulariter quadratus , antice et lateribns emargiuatus. Gy. iucurvum , angulis apice et basi obtuse alatis, androcli- nii limbus carnosus, trilobus , exilis. Authera Pol- liuia 4 per paria incumbentia, subcounato pari utroque, cau- dicula linearis, glandula minuta subtilitcr triloba. O. {Heterochilum) nobile. Jedenfalls sind die Nebenaxen des Stamuies trugknollig. Die Blätter linear -lanzetllich, spitz, am Gruude keilförmig. Die Rispe mehrblüthig. Deckblätter spitz, eirund, viel kürzer als die Blüthenstiele. Blüthen gross (wie bei Odontoglossum nebulosum), rosig angehaucht, Lippengrund purpurn. 851 Neu - Granada , Provinz Pamplona. Jan. 1847. Funk und Seh lim No. 1429. An in. Es wurde mir schwer, mich zu entscheiden, was ich mit dieser prächtigen Pflanze beginnen sollte. War eine neue Gattung* aufzustellen? Am Ende sind die meisten neue- ren Gattungen durch Willkür des Systematikers aufgestellt, wirklich „natürliche" sind bei den Orchideen nicht häufig. Die Erinnerung an die Gattung Catttleya und Epidendrum hat mich ganz besonders abgehalten, durch eine neue Gat- tung eine Gruppe zu vermehren, deren 2 Hauptgattungen, wie sie jetzt beschaffen sind, wohl durch einen gewissen feinen Takt, aber sicher nicht durch durchgreifende Merkmale un- terschieden werden können. Miltonia Kegnelli ped. teretiusculo nunc angulato erecto apice racemoso, paueifloro (3 — 4), br. lanceolatis, acutis, nervosis, brevibus ovariorum pedicellos subaequantibus, ova- riis costatis, p. ph. e. lanceolatis acutis (ex sicco margine un- dulatis), p. ph. i. oblongis, nunc obovatis acutis, basi eunea- tis, Ib. dimidio antico obtuse quadrato, apice truncato, emar- ginato, lateribus obscure einarginato (inde obscure quadrilobo), dimidio posteriore euneato , callis 3 elevatis parvis, medio minore, in nervis 3 mediis inter basin labelli et centrum, gy. hrevissimo, marginibus angulato, angnli partibus superioribus alatis , alis angustis integris apice libero falcatis ; androclinii margine nudo. Ueber die Verwandtschaft mit Miltonia euneata im zwei- ten Theile dieser Abhandlung. Minas Geraes. Reffneil. Ser. 1. 429. 2. 165. Telipogon Klotz seh eanus fo. oblongis, acutis, ped. multifloris multoties brevioribus , ped, ex foliornm superiorum 54* 852 axiilis ortis, elongatis, nunc flexuosis, bi\ lanceolatis, acntis; p. pli. e. lineari- lanceolatis acuminatis, p. ph. i. ovatis, acu- minatis, Ib. rotimdo, antico, acuto. Aeussere Hülle der Bliithe gelb, roth gestreift. Colonie Tovar. August. Moritz No. 1614. Cyrtopodium Blanchetii r. simplici, br. oblongis, acw- tis, uudulatis, p. ph. e. oblongis, acutis, p. ph. i. ovatis, subacutis, Ib. elougato phyllis reliquis prope dimidio longiore, tripartito, basi ante genu gy. unguiculato , partitionibus late- ralibus cuneatis , margine externo rotnndatis , cristis 5 — 7 elevatis, carnosis , denticulatis iuter utruraque, Ib. lobo nie- dio oblongo, breviter cuneato, postice in cunei termino utrin- que obtusangulo, nervis mediis in basi clevatulis. Blätter liuear-lanzettlich, spitz, starr. Blüthen „gold- gelb", doch sieht man sehr genau, dass Flecken (bräunlich- rothe?) iu grosser Anzahl vorhanden sind. Bahia. Bl auch et No. 3447. Fscutferiopsls. Perigonium explanatnm, subregulare ; mento minuto. Phylla externa oblonga, obtnsa, margine nunc aliquid undnlata; interna lateralis subaeqnalia, paulo minora. Labellum anticum, cum pede producto gy. producto ima basi articulatum, ellipticum, transversuin , trilobum, lobis lateralibns maguis, semiovatis, uudulatis _, medio parvo, nt- plurimum producto , quadrato , antice retuso, emargiuato, nunc acuto, labello tum unilobo; labelli nervus medins laevis, pa- ria lateralis 3 proxima (nunc 2 tantum) medio lamelligero, lamellis triangularibus. Gynostemium semiteres, clavatum, an- gnlis lateralibus iuferius alatum, iuciirvum. Androclinium nu- dvim, postice obtuse productum, angulis anticis brachiatum (Bolbopliylli more), brachiis obtusis, se invicem tangentibus, 853 rostellniu tegentibus. Rostelluin rctusum, medio unidentatum. Stigma nunc ovatum_, nunc obtuse rhomboideum. Anthera ovata, unilocularis, racdio nunc aliquid impressa. Püllinia 2, postice biloba, lobis posticis multo iniuoribus*, caudicula brevi. laininaeforini, glandula ovali. Spccies uuica: IN. Shoinburgkii. Eine Epiphyte mit langgestreckten, wohl vvalzigen, un- ten bescheideten, 2 -blättrigen Trugknollen. Blätter länglich, spitz _, unten verengert, mit 7 starken Nerven. Der Blülhen- stiel au der obcrn Hälfte blüthcutragend. Aehre vielblüthig, Deckblätter ganz klein. Blüthen etwa von der Grösse derer des Solenidium. \ Ich entsinne mich, unter anderen Pflanzcngemäldcn bei Sir Rob. Schomburgk eins gesehen zu haben, welches, wo ich mich nicht täusche , diese Art vorstellt. Die Blüthen hatten eine seltsame Färbung : weiss, mit violettblauen Flecken. — Doch rührt diese Erinnerung von 1844 her^ ohne dass ich mir damals eine Notiz gemacht, daher ich ihr nicht zu trauen bitte. Die nächstverwandtc Gattung dürfte Eriopsis seiu. Ich kenne beide Arten von Eriopsis nur nach Abbildungen; mei- ne aber, dass die Gestalt der Drüse, die zweiarmige, unten etwas geflügelte Säule hinlängliche Merkmale zur Unterschei- dung meiner Pseuderiopsis bieten. Brittisches Guiana. Rieh. Seh ombu rgk No. 1679a. Brachtia. Planta pseudobulbifera, habitu Oncidii. Pe- rigonium clausuni, carnosum. P. ph. e. oblonga, acuta, ncr- vis mediis cariuata, lateralia ima basi coalita et cum labello connata. P. ph. i. ligulata, obtusa, angusta. Lb. oblongura, apice nunc 2 — 3-lobum, basi saccatuin , callo magno piano a basi usque trans centrum, antice bidentato. Gy. breve, seini- 854 teres, basi iitrinquc angustc alatiim; androclinium nndum, po- sticc subunidentattim, rostellum Iridentatriin. Anthera cucul- lata, apice cristata. Pollinia 2 bipartibilia, scssilia in glan- dula cordata. 12. gluinacca. Blüthenstiel aufrecht, wenig bescheidet; an der Spitze wenige Blüthen in einer Aehre. Deckblätter länglich, spitz, länger als die Bliithcn. Bliithenhiillc gelb (wohl schmutzig - gelb). Auf den höchsten Bergen der Colonie Tovar. Jnni. Mo- ritz No. 862. Mcrida. 6000'. April 1847. Fnnk'und Schlirn No. 1. ISulophia Arundinae r. paueifloro ( — 5), br. lanceo- latis, acuminatis rigidis ( — l'O? ovariis pediccllatis breviori- bus, p. ph. 3 oblougis acutis, basi sulieuncatis, p. ph. i. sub- aequalibus, brevioribus, Ib. ambitu prope quadrato, basi qui- dem snbciincato, mutieo, trilobo , lobis lateralibns venosis, apice libero acutis, medio prope ovato, nervis cristigeris, eri« stulis i'alcatis, lineis 2 elcvatis a basi labelli medio in callos 2 clevatos apice conjunetos exciirrentibiis ; gy. semitcreti, cla- vato, postice acuto. Eint ellenhohe Pflanze, mit spitzen, lincallanzcttliehcn Blättern, ähnlich denen der Diso, nervosa. Die Bliithcn er- scheinen gelbgrün, die Lippe bräiinlieh, mit dunkeln Clabel- enden und der Mittellappen dunkel. Ich wurde an Arundina durch die Tracht erinnert. Brasilien. Sellowl Daselbst: Minas Geraes. Regncll öcr. 2. 264. Ualcamlra Ileyrichii r. plurifloro (9 — 11), br. lan- ccolatis, aeulis, pedicellis tortis, p. ph. subaequalibiis, p. ph. 855 r. lanceolatis, acutis, |t. ph. i. ligulalis, acutis, II». subqua- drato saccato poslice in calcar conicum olitusum descemlcntc, inargiuc anteriore niiiir trilolmlalo (lobulis obtusis), nunc propc rciiiso, margiuibus lateralibus rectis, omni margiue dcniicu- lalo, dcnliculis reclis, cristis 4 in laltclli l>asi crccfis apice uudulatis iuter nervös centrales evauesceutibusj gy, breyi, somitrrcii , margiuibus lateralibus membrauacoisj audrocliuio autice exciso, margiuibus lateralibus uudo, postice meuibraoa triaugulari serrulata marginal«), authera apieulata. Uliithcn erscheinen gelblich -olivengrün. Ueber die Vcr- wandttohaß mit G.cwVafa und juncea später. Schattige Wälder um Neu- Kreitling. Deo, 1S'2'2. Maxilljii'iji (Xylobiu in) liyaciiiUtiiiii pseudobulliis ob- longis, diphjllis, lo. olilongis, aculis, in pctiollim cunealis, ped. 3 — 4- vaginalis (vaginis nntplis, acutis), apice racemo- sis, hr. linearibus, apice subulatis, Acribus basi in meutum acnliiin produclis, p. pli. c. olilongis, acutis, suliact|ualilius, l». pli. i. paulo latioribuS) ll>. apice trilobo, margiuibus inier- lebularibus iuflexis, lobis Lateralibus obtusis, medio cbtuse retuso. BliltheuliiÜle weiss, Lippe etwas rosa, nach einem bei- gefügten (ieinälilc. (icruch ausserordentlich angenehm , wie der einer llyaciulhc. IMerida, an Felsen am Klusse (.'Jiama. Deceinl». Mo- ritz Wo. 1084. .srapin^loHis Tiil'itllnc c. vaginato, vaginis oblongis, aculis; pseudobulbis ovnlihus in articiilnruiu apicibliS, fultis a ■Ovis ramis, axillaribus in vaginis, fo, biuis, oblougis, aculis; 11. aggiegatis, peil. lir. longiorihus, p, ph. e. oblongis aculis, p. ph. i. auguitioribus, euneatisj II». uaguioulato, ungue caua- 856 liculato, apice biloba, intcrjccto callo clcvato, laminae antc- rioris obfusc trilobac margine subdenticulatac basin transgre- diente. Die Sc. pendula Popp, hat eine ganz verschiedene Lippe. Man könnte auf den Lippenban eine neue Gattung gründen, wenn nicht dieses Uebcrgrcifcn der einzelnen Abtheilungen der Lippe häufig in scheinbar natürlichen Gattungen vorkäme (Plcurolhallis). Peru: bei Chicoploya. 1797. Puiiz. S. leucantha c. laxis, teretibus(?) articulatis, in articu- lorum apieibus foliosis, fol. oblongis, apice basique attenua- tis, apice inaequaliter bilobis, fl. aggregatis, p. ph. c. ob- longis, in apice acutis, p. ph. i. ligulatis, basi ciuicatis, Ib. a basi louge euncata in laminam rotundain dilatato , basi lo- bulato, canaliculato ; gy. clavato. Durch die Gestalt der seitlichen, inneren Hüllblätter von S. ufßnis Popp, und rosea Hook, unterschieden. JWcrida. Sept. 1846. Funk und Sc hl im No. 1185. S. rulierrim» LindJ. ? ß. aurca c. fusiforinibus, squa- matis, fo. 2 — 3 in articulorum apieibus, lineari-lanccolatis, emargijiatis, ped. bracteis acuininalis longioribus, p. ph. 5 ovatis acutis, Ib. oblongo, margine multilobulato, lobis latcra- libus crectis, callis 2 carnosis in disco. ßlüthen goldgelb. Tovar in Columbicn in hochgelegenen Wäldern. Juni, Juli. Moritz No. 861. Ornithidium serrulatum Lindl.? ß. acuminalum: p. ph. e. acuminatis; Ib. in disco bicornuto. Merida, Moritz No. 1077. 1078. Funk und Seh lim No. 853. 857 Cnmeritlinm laiicifoHum caulc simplici, i'o. distichis, basi vnginantibus, lincari-lanceolatis, acumiiiatis, pcrgame- neis, 11. axillaribus, solitariis, p, pb. 5 lanceolatis , acutis, II». brcviter unguiculalo, eallo magno obluso a basi ad medium. Blütben ,, weiss, mit violetter Lippe." Venezuela: Merida, 0500'. Sept. 1846. Funk und Schi im No. 761. C grnmiiiifolium caulc simpliei, nunc ramoso ; a priori diversuin II». ablongo, nunc acuto, nunc obluso, ecalloso. Isochilus graminifoliiis II. B. Ivth. Voynge. 1. t. 78! L.O. 112. .Popajan. Humboldt und Houpland! Angraccum Scllowii canlescens, c. volubili, l'o. lanceo- latis, pugionil'orinibus, crassis, brevibus, radieibus velatis crassis, clongatis, sp. tenuibus — ll-lloribus, radieibus op- positis, br. ovatis, acutis margine cellulis prominulis microsco- pice denticulalis , p, pb. e. lanceolatis , acutis, p, pb. i. linea- ribus, acutis. Ib. ovali, anticc acuto, calcare labelli lamina sublongiore, divaricato, recto. Brasilien. S c 1 1 o \v ! A. Wetgeltl canlescens, radieibus velatis funiformibus inliicatis obsitum, pcd. produetis papillis pluriinis acutis ob- sitis , inullilloris, br. ovatis, acutis, lloribus miuutis, p, pb. 5 ovatis, acutis, Ib. oblongo , acuto, calcare cvlindraceo, apice inllato, cum labello apice subparallelo , androclinio membra- naeco , bialato. Surinam. We igelt. A. Schicuci canlescens, elongalum , subllexuosum , radi- eibus velatis crassis, obtusis, i'olioruin vaginis validis, ner- vosis, fo. oblongis, acutis, brevibus, sp. multilloris, ascen- dentibus, parvilloris, br. ovatis, acutis, denticulalis, p. pb. b 859 lanceolatis, acutis, Ib. late transverso trilobo , lobo medio producto, acuminato (apice nunc bifido), lobis lateralibus acu- tis latis; calcare saccato, incurvo, brevi labelli lamina bre- viore. Vom verwandten mtcranthum — welches We igelt und Kappler in Surinam sammelten — durch Lippe nebst Sporn hinlänglich verschieden. Mexico. Schiede. Daselbst bei Xalapa: Ehrenberg. Leibold. A. Poeppigii caulescens, c. vagiuis nervosis foliorum decisorum obtectis, radicibus velatis fuuiformibus , nunc ra- mosis, spicis parvis, nunc gemiuis, 7 — 8-floris, rhachi crassa, br. ovatis, acutis, p. ph. 5 oblongis, acutis, sub- aequalibus, Ib. ovato, antice obtuse trilobo, coruu cum labello rectangulo, obtuso, ovarii dimidium aequante. Sowohl udngraecum Poeppigii, als Sellowii unter- scheiden sich von dem mir vorliegenden A. aphylhtm Thouars durch geraden Sporn und kleinere Bliithe. Cuba. April 1824. („Limodorum.") Pöppig. Orchldiographische Beiträge, von H. G, Reichenbach fil. (Fortsetzung v. Linn. XIX. p. 369—379. u. Linn.XX. p. 673 — 696.) 40. Habenaria siuiensis (§. 1.) spica densiflora, p. ph. e. suprerao lanceolato acuto trinervi, lateralibus ovatis, acu- tis, obliquis, 5-nerviis, supremum superantibus, p. ph. i. bi- partitis, partitione superiore lanceolata, acuta, inferiore bi- loba, lobis acutis, Ib. pendulo tripartito, partitionibus latera- libus linearibus acutis, media ligulata , apiceui versus latiore, apice iufiraa obtuse trilobulata, calcare cyliudrico, obtuso, ovario breviore, antherae loculis divaricatis, caualibus caudi- cnlaribus porrectis, ineurvis, stigmatis brachiis apice retusis, brevibus. 10" hoch; 4 längliche, zugespitzte BLättcr, darauf 5 kurze, scheidige, zugespitzte; auf der Aussenfläche uud am Rande mit vielen weichen, zugespitzten "Wärzchen besetzt. Blüthen so gross, wie die der Plalanthera dilatata. Simen. August, Sept. 1832. Rüppel. (Frankfurter Museum.) 860 41. M. platyauthera (§. 2) spica dcnsillora, p. ph. e. ob- lougis, acutis, p. ph. i. laiiceolatis , inferne obtusangulis , Ib. tripartiti lamina indivisa quadrata, partitionibns linearibns angustissimis acutis, lateralibus divergentibus, calcare cylin- draceo infra inflato, nunc incurvato, ovario longiore, gy. la- tissimo, tenui, loculis niarginibns extcrnis impositis, proces- subus caudicularum brevibus, stigmatis brachiis parieti inter antherae loculos incumbentibus, supra acutis, infra clavatis, retusis. Die zwei vorliegenden Exemplare etwas über fusshoch, die untersten Scheiden zugespitzt. 4 lanzettlich- zugespitzte Blätter. Deckblätter lanzettlich, zugespitzt, etwas länger als Fruchtknoten. Die ganze Pflanze kahl. Farbe der äusseren Blüthenhülle im trocknen Zustande hellbräunlich, innere Hülle und Lippe dunkelbraun, vielleicht erstere weiss, letztere öl- griin. Blüthengrösse wie bei Pialantliera chloranlha. Siinen. August, Sept. 1832. Rüppel. (Frankfurter Museum.) 42. ©isperis crassicaulis caule tereti, crassiusculo, valido, basi vaginato, medio uuifolio, fo. oblongo, acuto, cordato, nunc iini-, nunc bifloro, br. oblougis, acutis, concavis , fl. erectiusculis, p. ph. supremo cum p. ph. i. galeato, supremo liueari acuto, obsolete 3-nervato, p. ph. i. ovatis, concavis, lateralibus externis, oblougis inter medium et basin dimidii inferioris saccatis, sacculo niinuto , mamillari, Ib. triangulari uuguiculato , rcplicato cum appendice ligulato, apice retuso, nunc eniarginato, imo bidentato , complicato. Helm scheint gelblich, äussere, seitliche Hüllblätter weiss. 3)Pterygodium bijlorum" Höchst, in scheda. Ich habe den höchst unpassenden, speciellen Namen ver- worfen, da er meines Wissens nirgend durch Beschreibung legitimirt, keincu Anspruch auf Geltung hat; ich habe mehr 861 ein- als zwciblüthige Exemplare gesehen, nachdem die Pflanze mir sehr oft vorgekommen ist. In der mittlem Bergregion zwischen Enschedcap und Schoata Abyssiniens. 6. Aug. 1838. Sehimper. Scct. 11.570. 43. Goodyera Schlechtendaliana c. pilis puhcrulo, basi folioso, foliorum vaginis amplis, in petiolos attenuatis, fo. ovatis, acutis (lituris transversis albidis (?) nunc interruptis pictis), vagiuis 2 in caule membranaeeis, lanceolatis, bracteis similibus ovariis brevioribus^ spica paueiflora (5), ovario pu- berulo, p. ph. e. subacqiialibus lanceolatis subacutis, p. ph. i. angustioribus, curvatis, obtnsis, Ib. saccato, intus papiliis filiformibus obsito, apicc in laminam subaequilongam laneeo- latam, carinis 3 longitudinnlibus asperam producta; rostello bicuspidato. Unstreitig nähert sich die Pflanze der Georchis , allein in einer mir so bekannten Gattung getraue ich mir das unbe- dingte Urlhcil zu , dass auf ein paar Längere Spitzen des Ro- stellum eine Trennung gänzlich unpraktisch wäre. Bliithen etwa so gross, wie die einer recht üppigen Spi- ranthes aestivalis. Möchte der Name dieser schönen Pflanze als ein Zeichen gelten der Dankbarkeit und Verehrung gegen den Herausgeber dieser Blätter. Japan. Göring. 44. Asarca Berteri p.ph. snpremo oblongo acuto, p. ph. i. subaequalibus brevioribus, lateralibus externis lanceolatis elon- gatis apice incrassatis, Ib. trilobo, lobis lateralibus subqua- dratis, lamellis 2 — 3 integris cum nervo medio divergentibus, disco pauciappendiculato, lobo medio porrecto, ligulato, ob- tuso , margine verrueoso , disco prope nudo. Am Berg Leon Rencagna in Chili. 175. Bertcro. 862 45. A. plaf yantha p. ph. e. suprcmo obovato obtuso , late- ralibus ovato-lanceolatis, apice attenuatis, incrassatis, p. ph. i. obovatis, cuneatis, ima basi nunc varicosis, Ib. trilobo, phyllis externis duplo breviore, lobis lateralibus transverse oblongis, crista transversa, ramosa, signatis, lobo medio lan- ceolato, obtuso, papulis lanceolatisj aliis furcatis, aliis in- tegris. Ueber fusshoch, viel- und (nach Angabe des Sammlers) weissblüthig. An bewaldeten Felsen der Hügel Quillota in Chile. Oct. 1829. Bertero. 915. Chile, Pöppig. Anm. Herrn Professor Lindley's Muthmassung über A.sarca glandulifera kanu ich nach Originalen bestätigen: die inneren, seitlichen Hüllblätter sind am Grunde dicht be- warzt. Die citirte Abbildung lässt viel zu wünschen übrig. 46. Chloraea Besser! p. ph. supremo lanceolato acuto, lateralibus oblongis, apice obtuse dilatatis, membranaceis, p. ph. i. oblongis, obtusis, basi cuneatis, venis a basi usque supra medium callulis parvis obsitis, Ib. oblongo, subacnto, nunc obscurissime trilobulato , cristis variis a basi ultra me- dium: marginalibus falcatis, interjectis callulis sessilibus, la- mellis]mediis nunc falcatis, nunc quadratis, in margine supre- mo verrucosis. Hoch, wenigblüthig. Blüthen so gross, wie die der Chlo- raea nudilabia. Die 3 äusseren Hüllblätter im trocknen Zu- stande bis auf die erweiterte Spitze der seitlichen stark zimmet- roth. Chile. Besser. 47. Ch. Sceptrum p. ph. e. oblongis, obtusiusculis , sub- aequalibus, homodermaticis, p. ph. i. brevioribus latioribusque obtusis, basi cuneatis, Ib. breviore manifeste trilobo, lobis obtusatis, crenatis, medio producto, nervis in ima basi cristis 863 crenatis, hinc usqne ante apicem papillis filiformibus crista- tis, venis in lobis lateralibus nunc varicosis. Ueber 2 Fnss hoch , Aehre viel - und dichtblüthig. Chile. Besser. 48. Ch. heteroglossa p. ph. e. oblongis, apice angusta- tis, obtusis, lateralibns apice incrassatis, p. ph. i. oblongis, obtusis, cuneatis , venis a basi ad medium varicosis, nunc cristigeris , Ib. cuneato, subsessili, trilobo, lobis lateralibns rotundatis, crenatis, medio producto obtuso grosse serrato, venis 7 racdianis basi carinatis, demum usque supra medium callis filiformibus suberectis obtusis obtectis, venis loborum lateralibus cristis adnatis interruptis obtectis, pagina labelli inferiore hinc inde callosa. Niedrige, kräftige, wenigblüthige Pflanze. Chile. Philippi. 49. Ch. Philippii p. ph. 5 lanceolatis acuminatis omni- no membrauaceis subaequalibus, Ib. trilobo longe nnguicu- lato, lobis lateralibus rotundatis, medio lauceolato, acuminato, margine nunc denticulato, labelli pagina papillis brevibus fal- catis oblecla. Eine niedrige Pflanze, mit kurzen Blättern. — Der in der Jugend mindestens kopfige Blüthenstand wenigblüthig. Verwandt mit Ch. aurantiaca, aber durch die zugespitzten, seitlichen Hüllblätter sehr verschieden. Blüthen scheinen weiss. Chile. Philippi. 50. Ch. prodigiosa p. ph. supremo oblougo, acuto, cu- neato, lateralibus angustis, acutis, apice incrassatis, p. ph. i. oblongis, cuneatis, Ib. obsolete trilobo, lobis lateralibus obtusatis abbreviatis, antice serratis, medio producto oblongo serrato dentato , papillis falcatis longis gracilibus per medium, verrucis paucis in lobis lateralibus; crista polydactyla in basi ; 864 lamellis clavatis brevibus et clongatis in paginae infe- rioris parte media anteriore. Alle Adern dunkel. Chile. B essler. XLIX. 51. Ch. unguis cati p. ph. e. lanceolatis, elongatis, au- gustis, apice subacutis, non incrassatis, p. ph. i. latioribus, brevioribus, subobtusis, basi varicosis, Ib. trilobo, lobis late- ralibus rotundatis, crenulatis , intermedio prodneto, obtusato grosse serrato, cristis basilaribus subsessilibus, diseoideis fal- catis, acutis copiosis, verrucis rotundis planis in apice la- belli. Hoch, viel- und dichtblüthig, verwandt mit af Jinis 3 fal- lax } prodigiosa. Chile. P h i I i p p i. 52. Ch. venös» p. ph. e. oblongis, obtuse acutis, p. ph. i. oblongis acutis, basi euneatis, brevioribus, Ib. obloiigo obtuso, obsolete obtuse trilobo, bene unguiculato, callis labelli in basi et juedio triformibus , nunc falcatis, nunc lamellatis (in late- ribus), nunc produetis laneeis (apice nunc 3-dentatis). Bliithenhülle prächtig, durch dunhles Adernetz ausge- zeichnet. Kräftig, wenig- und grossbliithig. Chile. (Sammler mir unbekannt.) 53. Bolbophyllum unguiculatum psb. squamis obtectis^ fo. solitario, oblongo, basi et apice attenuato, ped. solitario, erecto, basi squamis vaginantibus apice laneeis vestito, sp. pluriflora, br. lanceolatis, cuspidatis, p. ph. e. lanceolatis subacutis, lateralibus obliquis, p. ph. i. oblongis euneatis multo minoribus, Ib. ligulato, unguiculato, basi cordato, apice obtuso. Java. Schierbrand. 54. Phalaenopsis eq.iestris fo. oblongis, euneatis, ped. ex axillis squamarum vetustarum exortis, teretiusculis, 3- 865 vagiuatis, nunc ramosis, supcrne flexuosis, br. minimis, acu- tis, p. ph. e. oblongis, acutis, p. ph. i. obovatis, acutis, Ib. tripartito , partitionibus Iateralibus lunatis, obtusis, divarica- tis, intermedia oblonga apice in apiculum retusum attcnuato, callo postice bilobo in basi. Stauroglottis equestris Schauer ! Act. Leop. XIX. Suppl. 432. Manilla. 10/31. Meyen. 55. Angraecuin Guyonianuui caulescens, radicibiis ve- latis crassissimis dense obsitum, r. gracillimis radicibiis bre- vioribus, multifloiis, br. hyalinis, ovato-cuspidatis , fl. hyali- nis, p. ph. 5 lanceolatis, acutis, Ib. oblougo, obtuso, nunc apiculato, imo subtrilobo, calcare subaequilongo filiformi sub- acuto. iiWicrocoelid!'' Hochstetter. Sect. 2. Wahrscheinlich, nur wenig gesammelt, da mit geschrie- bener Etiquette ausgegeben und von mir nur einmal ange- troffen. Abyssinien, an der Seite der Berge unter Dscheladscha- rem gegen den Fluss Tacaze auf Bäumen. Mai 1840. U. J. 1842. Schimper. 56. Iässochilus Rüppelii r. multifloro ( — 20), p. ph. e. oblongis, acutis, basi cuneatis, 5 — 7 nerviis, p. ph. i. tri- plo latioribus, ellipticis, acutis, 13 -nerviis, Ib. trilobo, lobis Iateralibus triangulis, obtusis, erectis, lamina inter utrumque in calcar extinctoriiforme, obtusnm producta; lobo medio fla- belliformi, obtuse acuto, nervis 3 mediis cristigeris, gy. brevi, semitereti, dorso carinato. Blätter länglich, zugespitzt, mit besonders starken Ner- ven, beinahe fusslang, bis 2" breit. Deckblätter länglich, zugespitzt , 3 — 5mal kürzer , als der gestielte Fruchtknoten. 22r Bd. 7s Heft. 55 866 Blüthen so gross, wie bei Liss. strepfopetahts. Aeussere Hüllblätter erscheinen olivengrüu, innere gelb oder röthlich? Antherendeckel oval, nach vorn zugespitzt; Pollenhalter Läng- lich-viereckig, Am Wege von Halei bis Temben. Mai bis Mitte Juni 1832. Rüppel. (Frankfurter Museum.) 57. Eulophia auyssiuica fo. geminis oblongis acutis basi petiolatis cuueatis, pedunculo valido, vaginato, vaginis apice libero lanceolatis acutis, spica pluriflora densa, bracteis lanceolatis acutis ovariis nunc longioribus, alabastra exceden- tibns, p. ph. e. subaequalibus ellipticis acutis, p. ph. i. nunc brevioribus , Ib. ima basi cornuto, trilobo , lobis lateralibus semiovatis, medio producto oblongo apice apiculato, lamellis 4 longitudinalibus a labelli basi ad medium, gv, brevissimo postice apiculato. „Orthochilus abyssinicns Höchst. 1700. (Schimperi „iter abyssinicum sect. tertia) n. g\ Orchidearum tnter Li- „modorum et Cephalantheram intermedium ut videtur. — „In pratis paludosis moutanis prope „Adele Schum Eschet." „25. Juli 1840." Ich bemerkte an dieser Pflanze eine seltsame Eigenthüm- lichkeit: die Caudicula ist unter den Pollenmassen vierfach, theilt sich dann in 2 Schenkel und diese einen sich wieder über der Glandula. Ein ähnlicher Fall begegnete mir bei Aceras speciosa. An einem, Herrn Geheimen Rath Link gehörigen Exemplare traf ich ein viscinöses Verbindungsband zwischen den beiden Caudiculis. Mit Eulophia scheint mir es zu stehen, wie mit Angraecum; erst nachdem es gelun- gen sein wird, die meisten Arten in Bezug auf diese Organe zu untersuchen , wird ein Urtheil freistehen. Man vergleiche einmal die Pollinia der Abbildung von Eulophia lurida, die Herr Prof. Lindley gab, und die £67 Pollhiia der Eulophia virens des wackern Rungiah in Wight Icones! Man wird staunen. Auch Oncidium zeigt unendliche Verschiedenheiten {Oncidium Lanceanum und On- cidium Baueril), die Gattung scheint aber so natürlich, dass man nicht wagt, sie zu theilen. Au der Blüthe zeigt sich etwas goldgelber Schimmel. Ob wohl der Veraulassuug gab zu einer Verwechslung mit Pol- len, wodurch der mir ganz unerklärliche Vergleich mit Li- modorum entstand? 55* lieber die Gattung Pisonia Pluin., von D. F. L. v. Schlecht endal. achdem ich im einundzwanzigsten Bande der Liimaea einige II. Art. Besonderes. N allgemeine kritische Bemerkungen über die Gattung Pisonia gegeben hatte, und nun mit der Fortsetzung dieser Arbeit, welche sich mit einer kritischen Musterung der einzelnen Ar- ten beschäftigen sollte, beschäftigt war, erschien der drei- zehnte Band des Prodromus von DeCandolle, in welchem Professor Choisy die Nyctaginecn und also auch die Gat- tung Pisonia bearbeitet hatte. Ich wurde dadurch genöthigt, meiner Arbeit eine andere Form zu geben, welches ich um so lieber that, als ich wohl einsah, wie gering das mir zu Gebote stehende Material, sowohl rücksichtlich der Zahl der Arten, als auch der Beschaffenheit der Exemplare nach, war, und sie in eine kritische Beleuchtung der im Prodromus auf- gestellten Arten umzuarbeiten, wobei ich auch noch die Ab- handlung, welche Choisy über die Familie der Nyctagi- ncen im ersten Theile des 12ten Bandes der Memoiren der Genfer physikalischen und naturforschendeu Gesellschaft publicirt hatte, zu benutzen wünschte. Nachdem ich diese 869 durch die Güte meines verehrten Freundes Prof. Kunze er- halten, sah ich , dass ich hierin weiter nichts für meinen Zweck finden könne, und mich also allein an den Prodromus zu hal- ten habe. Der Resultat dieser Musterung wird ein wenig befriedi- gendes sein, da es vorzüglich nur die Mangelhaftigkeit uuse- rer Kenutuiss über diese exotische , aber weit verbreitete und in ziemlicher Menge der Individuen auftretende Gattung auf- deckt, und besonders für diejenigen, welche sammelu, die Aufgabe stellt, sehr genaue Untersuchungen über diese, durch vielgestaltige Blattbildung, Trennuug der Geschlechter und dadurch herbeigeführte Verschiedenheit derj Geschlechtstheile schwierige Gattung, besonders durch Studium der Frucht- und Blüthentbeile , anzustellen. Die Zahl der in dem Prodromus aufgezählten Arten be- trägt 24 gut gekannte , 7 weniger bekannte und 12 ganz un- bekannte, zum Theil unter demselben Namen vorkommende, meist aus Gärten publicirte und sehr kurz diagnosirte Arten. Dass sich Choisy weder die Ansicht der von Desfontai- nes aus dem Pariser Garten beschriebenen, noch der von Link im Berliner Garten unterschiedenen verschaffen konnte, ist zu bedauern, da die an und für sich durch die nahe Ver- wandtschaft ihrer Arten schwierige Gattung dadurch noch mehr Unsicheres erhält. Diese bedeutende Artenzahl lässt das Material, welches mir zu Gebote steht, obwohl ich das Berliner Königl. Herbarium benutzen konnte, als sehr gering erscheinen, und es ist mir daher nur möglich, über einige, keineswegs aber über alle Arten zu sprechen. Was zunächst die Eintheilung der Gattung betrifft, so hat Hr. Choisy zuerst die Arten in solche getheilt, welche einen Caulis aculeatus, und in solche, welche einen Caulis 870 inermis haben, und diese letzteren sind weiterhin nach ihrem Varterlande zusammengestellt. Die Bezeichnung Caulis acu- leatus ist wohl nur ausYersehen, oder weil Linne die erste ihm bekannt gewordene Art, zum Unterschiede von seiner zweiten Art P. inermis , als P. uculeata bezeichnete, als TJeberschrift der ersten Abtheilung gewählt, da derYerf. ganz richtig bei den einzelnen Arten von Spinis spricht, welche diesen Gewächsen nur zukommen, und worüber wir schon im allgemeinen Theile etwas gesagt haben. In dieser ersten Ab- theilnng befinden sich zwei Namen: P. aculeata L. und P. villosa Poir. Jene aus dem tropischen Amerika zuerst be- schrieben, dann aber auch von Mauritius, von Timor, den Philippinen , so wie vom Festlande Ostindiens angegeben. Diese nur ans Ostindien bekannt, zuerst von Sonnerat nach EuropcT, gebracht und von Choisy nnr im Boissier'schen Herbar, von Lemann im Calcuttaer Garten gesammelt, ge- sehen. Der Verf. fragt, ob diese, nur durch ihre Villosität unterschiedene Art von der nach ihm durch die ganze Tro- penwelt verbreiteten Art zu trennen sei. Wir finden im Hb. Willd. n. 7119. unter dem Namen „Pisonia Georgina*), caule aculeato, racemis terminalibus et axillaribus. Hab. in Iudiis 1>" Exemplare von Klein, und eins von Roxburgh unter dem Namen 33Tragularia horrida K.", welche Dr. Klotz seh für Pis. villosa Poir. erklärt. Der Name Tra- gularia ist, wie man aus Roxb. Fl. Ind. II. p. 217. sehen *5 Name nebst Diagnose, von "Willdenow's Hand geschrieben, befinden sich auf dem weissen Zettel des blauen Umschlags, welcher die Art einschliesst. Es ist deutlich zu sehen, dass Willdenow diesen Namen, nachdem er einen früher daselbst befindlichen wegradirt hatte, aufgeschrieben hatte, und es lässt sich noch erkennen, dass der wegradirte Gattungsname Geor- gina gewesen sei. 871 kann, toh König- gegeben, und hat wohl auf die Stacheln und auf das netzartig Verstrickende der Pflanze an ihrem na- türlichen Standorte Bezng. Bei den Klei n'schcn Exemplaren befinden sich zwei Zettel. Der eine enthält folgende Be- schreibung: „No. 225. Polygam. Dioec. Flos §. Calicis loco sqna- mae 3 lauceolatae iniuimae. Cor. campaniilata limho 5-lido. laciniis lanceolat. Slam. Fil. 7 — 8 corolla duplo longiora, filiform. Anthcrae globosae. Pistil. Germcn ovat. minimiim. Styl, subnlat. Stigma penicilliforme. Flores in fasciculo late- rali terminaliqiie." „Flor §. Calicis squamae 2 — 3. Cor. 1 petala, cy- lindracea, ore 5-dentato. Pistill. Germ, ut in $ sed majus, Styl, et Stigma ut in ?. Pericarp. Capsula cylindrica 1 - locular. i-sperm. 5-angiilar. Angulis muricatis. Flores pa- nicnlat. ut in $." „Frutcx ramosissim. Ramis teretibus subtomentos. de- cussatim acnleat. Aculeis sparsis subopposit. recurvat. Folia sparsa aggregata, breviter petiolat. elliptiea, integerrima, to- mentos." „Inter sepes frequentissimus Trinconomale. Jan. 27; 1796." Der andere Zettel enthält nur folgende Worte : „774. Po- lygam. Dioecia. Fl. Octandr. Puddali. Jan. 2, 1800. Mu- ruwali Tarn." Dieselbe Pflanze befindet sich in einem aufgeklebten Fxemplar im Berliner Gcneral-Herbar mit dem Namen „Geor- gina dume/orum Willd." bezeichnet. Es deutet dies auch dahin (vergl. auch die Note oben), dass Willdenow diese Pflanze, auf Klein's Angabe wahrscheinlich gestützt, früher für eine eigene Gattung gehalten, später aber diese Ansicht geändert habe. 872 Wahrscheinlich ist auch die im DC. Prodr. unter den Species omnino ignotae aufgeführte , mir dem Namen nach gekannte P. Georgina Wall. Cat. Ind. or. n. 6768. dieselbe Pflanze. Will man diese ostindische Pflanze mit der P. aculeata L. vergleichen, so mnss man zunächst erst die Linne'sche Pflanze, welche er nur ans den Antillen und Südamerika kannte, vollständig ermitteln, wozu theils die vorhandenen älteren Beschreibungen und Bilder, theils die Exemplare in den Herbarien dienen werden, doch ist in den Herbarien, wel- che mir zu Gebote gestanden haben, dieser, wie es scheint, sehr gemeine Baum nur selten in guten und bis auf die Frucht vollständigen Exemplaren zu sehen. Choisy hat den Wohn- bezirk dieser antillanisih- amerikanischen Pflanze durch Auf- nahme abweichender Formen bedeutend erweitert, und es fragt sich daher sehr, ob alle die von ihm dahin gerechneten For- men auch wirklich sich mit jener vereinigen lassen. Wir ziehen , um ein Bild der P. aculeata zu erhalten, die Beschreibungen derer, welche die Pflanze an Ort und Stelle beobachteten, allen übrigen derer vor, welche sie nur in Europa in trocknen Exemplaren beobachteten, und werden dazu noch die in den botanischen Gärten vorkommende P. aculeata in den Kreis der Betrachtung ziehen, da Choisy diese auch nicht gesehen hat. Wie es scheint, kommt die Pflanze in den Gärten nicht zur Blüthe, weil man sie nicht in dem Umfange wachsen lässt, wie sie es bedürfte, um bis zu der Bildung der Blumen zu gelangen, aber das zeigt sie we- nigstens, dass die Blätter in ihrer Breite und Länge sehr wan- delbar sind, und ihre Form nur sehr allgemein genommen zu Unterschieden benutzbar ist. Ob Miller die Gartenpflanze blühend gesehen habe , geht nicht mit Sicherheit aus seinen Angaben haben, man kann es nur vermnthen, weil er über 873 die Verschiedenheit der Geschlechter an den ans Saamen ge- zogenen Gartenpflanzen ausführlich spricht. Jacquin's Beschreibung, welcher ohne Bedenken die Citate von Plumier, Brown, Sloane und Pluckeuet beigefügt sind, schildert uns die Pflanze als einen nicht zier- lich aussehenden, durch runde und zurückgezogene Zweige ohne weiteres Stiitzmittel klimmenden Baum, der mit aus den Achseln, daher gegenständig hervortretenden , starken, pfrie- menförmigen, zugespitzten , rechtwinklig auf den Zweigen ste- henden, aber an der Spitze herabgebogenen Stacheln besetzt ist. Die ovalen, spitzen Blätter sind ganzrandig, kahl, ge- stielt und gegenständig. Die doldentraubigen Blüthentrauben überragen die Blätter nicht, und befinden sich in den Blatt- achseln oder an den Zweigspitzeu , verlängern sich aber beim Fruchttragen stark. Die Blumen sind klein und zahlreich, gelblich -grünlich, und werden, wenn sie endständig auf einem Zweige des Blüthenstandes stehen, von 3, wenn sie seitlich stehen, nur von 2 Bracteen gestützt. Stets ist diese Pflanze diöcisch, so dass die männliche Pflanze in ihrer Blume zwar ein Pistill enthält, das jedoch nur einen kurzen, aufrechten Griffel und eine pinselförmige Narbe hat, aber keine Frucht bringt , während in der weiblichen Blume das Pistill einen fadenförmigen Griffel hat, der doppelt so lang als die Blume ist, und sich mit einer 2 -spaltigen, zurückgeschlagenen Narbe endet; aus welcher dann eine ovale, 5- eckige Frucht ent- steht, die an ihren Ecken mit einer einfachen Reihe stumpfer Zähnchen besetzt ist. Sonst unterscheiden sich noch die Blu- men der verschiedenen Geschlechter dadurch, dass die männ- liche Blume einen trichterförmigen Kelch (Corolle bei Jacq.) besitzt, dessen halb 5 -spaltiger Saum fast runde, zugespitzte, offenstehend -zurückgeschlagene Zipfel hat, und 5 — 8 (ge- wöhnlich 6 — 7) haarfeine, aus dem Kelche laug vorstehende 874 Staubfäden, mit fast rundlichen, zweiknöpfigen Antheren. Bei der weiblichen Blume ist dagegen der Kelch röhrig, mit fünf- zähnigera , spitzem Saum (ohne Staubgefässe? Ja c quin er- wähnt sie nicht) und fällt ab. Jacquin's Beschreibungen haben wir im Allgemeinen so richtig und zuverlässig gefunden, dass wir auch hier auf die- selbe vertrauen, und nur bedauern, dass die Beschreibung nicht noch vollständiger und ausführlicher gehalten ist. Vergleicht man hiermit die Beschreibung bei Sloaue, dessen Abbildung, wie häufig, von geringem Werthe ist, so ergiebt sich, dass seine Pflanze einen Stamm von der Dicke eines Schenkels hat, der, mit leicht brauner, glatter Rinde bekleidet, eine Höhe von ungefähr 8 — 9 Fuss erreicht, sich mit seiner Spitze wieder abwärts biegt, da er schwach ist, wenn er nicht von benachbarten Bäumen getragen wird , wel- che er zuweilen rund umbiegt. Die Blumen erscheinen vor den Blättern, überall an oder nahe an den Spitzen der Zwei- ge, mehrere beisammen auf kurzen, ästigen Stielen, sie sind klein, von grünlich- gelber Farbe, mit 5 kleinen Spitzen, enthalten weisse Staubgefässe und riechen wie Sambucus. Später verlängert sich jeder einzelne Blumenstiel, und trägt eine längliche, gefurchte, rauhe, nackte, braune Frucht, wel- che durch kurze, vorstehende, haakige Spitzen (wie hei dgri- monia, aber kürzer) stechend sei. Nach vollendeter Frucht erscheinen die Blätter an den Spitzen der Zweige auf 3/4 Zoll langen Stielen, selbst 2*/% Zoll lang und l1/^ Zoll in der Mitte breit, von dunkelgrüner Farbe. Wächst überall in den "Waldgegenden der Savannen oder des niedrigen Landes. Es fehlt in dieser Beschreibung allerdings viel, und es ist ein Uebelstand, dass in jeder der beiden Beschreibungen über Verhältnisse gesprochen wird, die in der andern gar 875 nicht berührt sind; aber es scheint doch, dass die Beschrei- bung der Frucht nicht ganz übereinstimmt, denn dass dieselbe mit Hakenstacheln und mit stumpfen Zähnchen variirc, kann man nicht glauben. Da nun Gärtner eine Frucht von Pi- sonia aculeata aus der Banksischen Sammlung mit zwei Reihen von Hakenstacheln an jeder Kante beschreibt und ab- bildet*), so weiss man wieder nicht, ob die Pflanze von Sloane auch ebenso je 2 Reihen gehabt habe. Von einer klebrigen Absonderung sagen alle diese Schriftsteller nichts, da aber Miller die Frucht seiner P. aculeata als eine ge- furchte, 5 -eckige, klebrige Kapsel, die mit kleinen, krummen Dornen bewaffnet ist, beschreibt, so kann man in dieser wie- derum eine eigene Art sehen, besonders weil er noch sagt, was die vorhergehenden nicht erwähnen, obwohl Jacquin die beiden Geschlechter sehr genau angesehen haben muss, dass die Pflanze in ihren verschiedenen Geschlechtern ein ganz verschiedenes Wachstlmm zeige (so verschieden, dass man die Individuen für verschiedene Arten halten könne), und dass in der weiblichen Blume der Griffel länger als die Blume ist, und mit 5 länglichen, ausgebreiteten Narben gekrönt sei. Es ist zu bedauern, dass keiner der neueren Reisenden und Sammler die Entwickelungsweise der Frucht beobachtet habe; da die Stächelchen oder Haken erst später an der Frucht entstehen, so könnte es wohl sein, dass verschiedene Alterszustände die verschiedenen Beschreibungen hervorgeru- fen hätten, obwohl dies nicht sehr wahrscheinlich ist, da im- mer der reife Saame beschrieben wird. Ebenso wissen wir nicht genug von dem Stigma, von welchem ich fast zu glau- 0 Link Enum. alt. I. 353. fragt auch, ob die Gartenpflanze die ächte Linne's sei, und ob die von Gärtner abgebildete Frucht einer verschiedenen Species angehöre. 8T6 bcn geneigt bin, dass es bei derselben Pflanze variire, so dass das pinselförmige, das 5-strahlige und das 2 -spaltige Stig- ma auf einer Pflanze vorkommen könnten. Meine frühere Ansicht, dass bei dieser Gattung nur ein pinselförmiges Stig- ma vorkomme, war unrichtig, und es scheint, nach den Ab- bildungen zu urtheilen, als wenn noch mehr Formen von Narben vorkommen, als die eben genannten. Auf alle diese Verschiedenheiten haben die Systematiker aber nicht Rücksicht genommen, sondern alle diese Pflanzen vereinigt; ja Choisy hat noch mehr Formen hinzugezogen, indem er eigentlich alle Pisonien mit Stacheln in eine Art zusammenzieht, aber zunächst müssen die von Sieb er aus Mauritius (jNo. 76.) ausgegebeneu Fruchtexemplare getrennt werden, denn diese lauggezogene, unten verschmälert zulau- fende, kurzbehaarte Frucht, die an ihren Kanten mit einer zum Theil doppelten Reihe kurzer, conischer, aber mit einer Drüse (von schwärzlicher Farbe) geendeter Stächelchen be- setzt ist, gehört, selbst wenn auch soust noch mehr Ueber- einsliinmung in den übrigen vorhandenen Theilen herrschte, gewiss nicht zu einer der amerikanischen Formen. Vorläufig bezeichne ich sie als Pisonia Sieberi. Die andere, aus Mau- ritius von Sieb er (II. n. 358) gesammelte, auch von Choisy zu P, aculeata gezogene Pflanze ist von der eben dahin ge- rechneten Sieb er sehen aus Martinique (No. 293) durch ihre braune Behaarung, welche sich auch dicht auf die Aussen- seite der Kelche zieht, so wie durch kürzere Staubgefässe zu trennen, und so lauge als eine dubiöse Pflanze auf sich be- ruhen zu lassen, bis man die Frucht kennen wird. Von den Inseln der Molucken, von den Philippinen, von dem Festlande Ostindiens ist mir keine Art mit Stachelu zu Gesicht gekommen, welche für P. aculeata gehalten wäre, 877 deshalb wage ich über dieselben nur die Vermuthnng zu äus- sern, dass darunter auch noch verschiedene Formen stecken möchten. Unter den amerikanischen Exemplaren der P. acu- Icata finden sich auch einige Verschiedenheiten. Die Pflanze Sieber's von Martinique (n. 293.) ist männ- lich, die Blätter sind mit den Blumen zugleich vollkommen ausgebildet vorhanden, sie kann also nicht die von Sloane sein, welche erst nach der Fruchtreife Blätter treibt. Die Blätter sind bis 5 Zoll (mit dem Blattstiel, der ungefähr 1 Z. misst) lang und bis fast 3 Zoll breit, haben daher eine breit - ejförmige oder fast rundliche Gestalt, oben eine nur ganz kurz vorgezogene Spitze , wogegen sie am Grunde aus ihren bauchigen Seiten zwar auch schnell, aber viel länger sich verschmälern , und daher ganz allmählig in den Stiel über- gehen. Sie sind durch das Trocknen nicht schwarz gewor- den und ganz kahl. Die Stacheln, nach unten gekrümmt, siud kurz und, wie die Zweige, mit sehr feinen, angedrück- ten, weisslichen Härchen nur dünn überstreut, so dass sie leicht übersehen werden *). .Pisonia aculeata Sieb. fl. Martin, n. 69. hat so junge Blüthenstände , dass sich wenig von den Exemplaren sagen lässt. Eine sehr feine und kurze, weissliche Behaarung *) Im Herb. Gener. zu Berlin ist auch Sieber FI. Martin, n.293, aber der Zweig und die nicht an demselben befestigten Blätter gehören wahrscheinlich zu einer ganz andern Pflanze; sind we- nigstens von der in meinem Herbarium befindlichen Sieb er- sehen Pflanze durchaus verschieden. Die dabei liegenden Blüthen- stände gehören aber wohl derselben Pflanze an, welche ich habe. Wohl möglich , dass Sieber, wie es bei solchen Samm- lungen leicht sein kann, Verwechslungen gemacht hat, .was um so eher möglich, als er die Pflanzen erst getrocknet erhielt. 878 lässt sich au den jungen Theilen der Zweige, so wie an den Stacheln bemerken. Bei der Gartenpflanze dieses Namens zeigen sich an den jungen Theilen zweierlei Haare durchein- ander, die alle weisslich sind, und aus eiuer Zellenreihe, welche nach oben sich verschmälert, bestehen, nämlich dicht- stehende, sehr kurze, etwas gekrümmte, und längere, gerade und geradeabstehende Haare. Von Carthagena de Columbia, von Bilberg gesammelt, befinden sich im Herb. Gener. Berol. noch ein Paar Exem- plare der P. aculeata, das eine ist blühend und das andere mit Stacheln besetzt. Die mehrblumigen Cjmae haben eine fast köpfchenartige, wenigstens runde Form beim Trocknen angenommen, die Blumen sind alle weiblich, mit lang her- vortretendem Griffel, der bei einigen sich aber mit einer pin- selförmigen Narbe endet, bei anderen aber eben so deutlich in 2 Theile oben gespalten ist. In wie weit diese Exemplare zusammen gehören, ist nicht mit Gewissheit zu sagen. Früchte sind nicht vorhanden, aber es ist, wie wir gleich zeigen werden, auch aus der Will- denow'schen Sammlung nichts Sicheres zu entnehmen, so dass wir die P. aculeata als eine neu zu sichtende und nur durch reichliches Material zu erläuternde Artengruppe ansehen müssen. Im W i 1 1 d e n o w'schen Herbar liegen unter P. acu- leata mehrere Bruchstücke, deren Abstammung nicht sicher ist, da sie nicht an den beiliegenden Etiquetten befestigt waren. Diese Zettel beziehen sich 1) auf die von Kunth aus den Humboldt'schen Pflanzen von Cuba als P. loranthoides neu aufgestellte Art, welche Choisy ohne Weiteres zu P. aculeata rechnet; 2) auf eine andere Humbold t'sche Pflanze, welche Kunth nicht erwähnt zu haben scheint, von Cumana; 3) auf ein von Rudolphi erhaltenes Exemplar, welches 8T9 also von St. Domingo gewesen sein muss; 4) auf ein von Thunberg erhaltenes. Auf fol.3. ist ein dünner, gekrümm- ter Zweig eines Gartenexemplarcs, von welchem sich gar nichts sagen lässt. Fol. 2. enthält einen blühenden, weibli- chen Zweig und ein Bruchstück mit jungen Früchten, diese sind oval, dicht behaart und zeigen an den Ecken nach oben kleine, schwarze Knöpfchen in einfacher Reihe, der Saum des Kelches ist obeu vertrocknet,, zusammengezogen noch vor- handen. Dabei fragt sich nun, würde der reife Zustand sich eben so verhalten, oder würden die schwarzen Knöpfchen weiter vortreten, von kurzen Stacheln getragen?, würden sie secerniren und klebrig werden? Fol. 1. endlich zeigt einen stachligen Zweig mit männlicher Inflorescenz am obern Ende. Hier ist also auch keine Hülfe zu finden, und wir kön- nen nach unserer bisherigen Auseinandersetzung nur sagen, dass drei verschiedene Fruchtformen bei der als P. aculeata beschriebenen Pilanze vorkommen. Mit keiner dieser Frucht- formen stimmt die Frucht der ostindischen als G. villosaVoiv. (P. Georgina W. oder Georgina dumetorum W.) bezeich- neten Pflanze überein, da ihre Früchte ungefähr 5 Linien lang, nach nuten etwas verschmälert, auf ihren Flächen mit kur- zer, brauner Pubes besetzt, an ihren 5 Kanten unregelmäs- sig (ungefähr 3 -reihig) gestellte, kurze, oben mit einem schwärzlichen Knöpfchen versehene, dickliche (ungefähr 1/i Lin. lange) Stächelchen tragen, während eine dichte, brau- ne, kurze, dicht anliegende Behaarung die jüngeren Aesle, die Blüthenstände und Aussenseite der Blumen bedeckt, die Blattstiele und die Mittelrippe der Blätter aber von längeren, braunen Haaren dichter besetzt, die Blattflächen endlich mit dünnen Haaren, nur mehr locker, bestrent sind. Dieselbe Pflanze ist auch vou Lindley mitgetheilt, im Berliner Ge- 880 ner. Herb, in einem blüthenkiiospeiitragenden Exemplar aus Ceylon vorhanden. (Village of Kalmula Cattura ?). Nach der Beschreibung, welche Poiret von seiner Pi- sone ä frnits velus oder P, villosa überhaupt giebt, und worin er die frnits als „capsules ovales pedoncnlees velues, le'gerement tuberculees sur leurs anales" beschreibt, an einer andern Stelle aber von ihnen sagt : „presque cjlindriques, quoi- qu' angulcux, ä peine tubercules, ovales obtus", lässt sich wohl glauben, dass die uns vorliegende Pflanze dieselbe sei. Eine Gewissheit darüber durch das Lamarck'sche Herbarium zu erhalten, war jedoch vergeblich. Wir sind sonach der Ansicht, dass diese ostindische P. villosa eine eigene Art sei, wohl unterschieden von den min- destens drei Arten, welche Choisy als P. aculeata L. zu- sammenbegreift. Die Species inermes zerfallen in 2 Abtheilungen. 1. In- sulares, oder diejenigen, welche von den Maskarenischen In- seln an bis nach Neu -Holland uud den Freundschaftsinseln vorkommen, fünf Arten, die keineswegs genau gekannt sind, und über welche ich mir auch kein Urtheil erlaube, da ich zu wenig von ihnen zu sehen Gelegenheit hatte. In den mir vorliegenden Sammlungen waren befindlich aus diesen Gegen- den: P. Brunoniana Endl. ! Merkwürdig, dass Choisy gar nicht der eigenthümlichen Bildung der Frucht erwähnt, welche an den Kanten mit absondernden, ganz niedrigen Pa- pillen, und ausserdem mit den Ueberresten einer sehr kurzen, bräunlichen Behaarung bedeckt ist. — P. eoccelsa Blume aus Java vom Grafen v. Hoffmanns egg. — Drei Arten von den Philippinen, vonCuming ohne Frucht gesammelt (n. 1064, n. 523 und n. 1375 wohl nicht hierher gehörig). — Eine Art von der Sandwich- Insel Oahu, ohne Frucht. — Eine Art von 881 Radack, von Chamisso gesammelt, deren Frucht noch nicht ganz reif 4 Linien lang ist, nach unten sich in den Stiel ver- schmälert, mit einer kurzen Behaarung (wie die Verzweigung der Inflorescenz und die Blume) bedeckt ist, und an ihren Kauten bis auf das unterste Yiertel mit gradabstehenden, un- ten dicken, nach oben abgesetzt sich verschmälernden und hier auch glänzend schwarz aussehenden und wahrscheinlich eineu Kleber absondernden Stächelchen, wie es scheint in ein- fachen Reihen, besetzt ist. Sie scheint eine neue Art, P. Chamissonis zu nennen, zu bilden. — Endlich P. icosan- dra Sieber Fl. Maur. exs. suppl. n. 13. nur Bruchstücke der noch nicht aufgeblühten Pflanze , welche mit den beiden aus der Mauritius -Insel beschriebenen Arten nicht übereinzustim- men scheint. 2. Americanae, 17 Arten, von denen ich einige noch berühren will. I*. Pacurero HBK. befindet sich in einem Humbold t- schen, von Kunth anerkannten Exemplar im Berliner Ge- neralherbar. Es hat auf den ersten Blick wegen der wohl erhaltenen grünen Farbe seiner Blätter gar nicht das Ansehen einer Pisonia, und da die Inflorescenz noch gar wenig ent- wickelt an den Spitzen der Zweige versteckt liegt, so könnte man eher an emeRhamnee oder Sapotee denken. Es scheint auch fast, als ob eine solche Verwechslung vorgefallen sei. Auf dem beiliegenden Zettel befindet sich nämlich Folgendes: „Vendem. an 8. Cuman a No. 570. pacurero (8 . . . . *)) vid. Loefl. iter pag. 204. in umbrosisCumanae siccis." Loef- ling aber beschreibt a. a. 0. auch eine, von den Cumanen- sern Pacurero genannte Pflanze aus der Gattung Siderojry- *) Die wenigen , hier folgenden Buchstaben weiss ich nicht mit Sicherheit zu deuten; oh 8(andria, 1 gj-nia?). 22r Bd. 7s Heft. 56 882 loiiy welche DeCandolle unter den species minus notae aufführt. Bei einem von Dr. H. Karsten in Colunibien ge- sammelten Exemplare, welches Dr. Klotzsch für P. Pacu- rero hält, steht aber „Tinterero Incol.", es könnte also wohl sein, dass die Humbol dt'sche Pflanze einen Trivialnamen er- halten hätte, der ihr nicht zukommt. Choisy sagt, diese Art sei von allen unbewehrten Arten die verbreitetste, und leicht an der Form und Schwärze ihrer Blätter zu erkennen. Er sagt ferner, die gleich folgende P. nigricans von Swartz sei ihr sehr nahestehend, und vor- züglich durch mehr ledrige, mehr braun -glänzende (fusco- lucidis), als schwarze Blätter zu unterscheiden. Nach dem uns vorliegenden Exemplar von Vahl (Hb. W. n. 7121.) möchten wir die Sache eher ganz umgekehrt angeben, nigri- cans habe getrocknet schwärzliche Blätter, Pacurero aber grüne. Choisy bringt ferner , Sprengel folgend , auch P. eucalypti folia zu P. Pacurero, die gewiss nicht zusam- mengehören, und die er sorgfältig hätte getrennt erhalten müssen, wenn er nicht durch Original -Exemplare zu einer festen Ueberzeuguug gekommen wäre. In den botanischen Gärten kommt unter dem Namen P. Pacurero eine Art vor (und wir haben aus dem Leipziger durch die Güte unseres Freundes Prof. Kunze hiervon Kennt- niss geschöpft), welche diesem Namen gewiss nicht angehört. Ihre Blätter erreichen eine Länge von 4y2 bis 6", bei einer Breite von 13 bis 16'", sie sind sehr kurz gestielt, unten wenig verschmälert , aber nach oben in eine lange, spitz aus- gezogene , gewöhnlich etwas sichelig gekrümmte Spitze aus- gehend, sonst ganz kahl, nur in der Jugend mit einem kaum bemerkbaren, kurzen Haaranflug versehen. Im botanischen Garten zu Göttingen war dieser Strauch unter dem Namen Hex auch blühend. Die in der Knospe lang gezogenen, 883 keulenförmigen Blumen sitzen büschelweise beisammen, und haben lang hervortretende Staubgefässe, sind wohl mir männ- lich, aussen haben sie eine geringe Menge sehr kleiner, zer- streut stehender Härchen, die Bracteen sind deutlich gefranzl. Woher die Pflanze stammt, wie ilire Frucht beschaffen ist, weiss ich nicht, ist es vielleicht P. eucalj/ptifolia Kth. oder comosa Choisv DC. pr.XHI. p. 444. n. 16? Wenn jener columbische Tinterero , welchen Klotz seh für P. Pacurero hält, so wie die von C. Ehrenberg in St. Thomas gesammelten und von mir für P. nigricans ge- haltenen Exemplare richtig bestimmt wären, so würden diese beiden Arten sich durch die Frucht etwas verschieden zeigen, denn die erstere hat eine ungefähr 4 Linien lange, schmal ellipsoidische Frucht, Avelche au beiden Enden gar wenig zu- gespitzt ist, und ausser deu 5 sehr wenig stärker bemerk- lichen Längsrippen noch eine Menge zwischen ihnen liegen- der hat, so dass diese fruetus multicostatus zu nenuen ist; bei der andern dagegen ist die Frucht, welche offenbar viel weniger entwickelt ist, 3 ,/a Linien lang, aber schlanker, und zeigt nur schwache Spuren einer Furchung. Von einer solchen Furchung ist aber bei den Beschrei- bungen der Frucht von P. nigricans Swartz und P. inermis Jacq., welche zu einer Art zusammengerechnet werden, gar nicht die Rede ; beide Beschreibungen sind keineswegs übereinstim- mend, wie denn auch in Bezug; auf das Uebrige Zweifel er- hoben werden können. P. inermis hat eine Bacca oblonga teres obtusa 1-locularis, von der noch gesagt wird: „nigri- cat , mollis est pulpain que contiuet albicantem." Bei P. ni- gricans ist die Frucht : Bacca ovalis glabra nigra 1 - sperma. Ferner ist P. inermis auf die Weise dioecisch, dass eine Pflanze hermaphroditische, aber sterile Blumen trägt, indem die sieben Staubgefässe aus der Blume hervorragen, der Griffel 56* 884 aber kurz ist (in weichein Verhältniss er zu den anderen Blumentheilen steht, wird nicht angegeben), eine andere Pflanze aber herniaphroditische, fertile Blumen trägt, in welchen die 6 Staubgefässe doppelt kürzer als das Perigon sind, während der Griffel etwas länger ist. — Bei P. nigricans dagegen sind hermaphroditische, fertile Blumen mit zahlreichen männ- lichen, abortirenden zusammen in derselben Inflorescenz, wie es scheint. Nur die ersteren werden beschrieben mit sieben Staubgefässen, welche aus dem Grunde des Perigons hervor- gehen und kurz sind (wie kurz?), während der Griffel kaum die Länge des Perigons hat. Noch zeigt das Perigon der fertilen Blumen bei beiden Pflanzen eine bedeutende Verschie- denheit, denn wenn es bei P. inermis ein röhriges, abfallen- des, mit füufzähuiger, spitzer Oeffuung genannt wird, so be- zeichnet Swartz das seiner P. nigricans als eyförmig, fast bauchig, beinahe 5 -eckig, mit 5 -spaltigen Saume, dessen Zipfel eyförmig, spitz und aufrecht sind. Das sollten diesel- ben Pflanzen sein? Choisy hat sie nach dem Vorgange An- derer vereinigt, hält sich aber mehr an die Beschreibung von Swartz, welcher er, wie es scheint, eigne Beobachtungen au deu Exemplaren, Avekhe er für P. nigricans gehalten hat , zusetzt. Aus den Beschreibungen jeuer beiden Autoren, die wir als zuverlässig beide erkannt haben, müssen wir an zwei Arten glauben, die leicht wieder aufgesucht werden kön- nen, da ihre Fundorte genau angegeben sind. In wiefern Ch'oisy1s var. ß. oblonga zu der nigricans gehöre, wissen wir nicht, wahrscheinlich ist es eine ganz andere Art. Im Berliner Generalherbar sind noch Exemplare von Pisonia ni- gricans von Klotzsch bestimmt, nämlich aus dem engli- schen Guiana vonRich. Schomburgk gesammelt (n. 1031.), früher als P. obovata Kl. non Lk. bestimmt, und dann aus Colnmbien von Moritz 1844 gesendet (u. 393. 11. Dec. cor. 885 viridi-purpnrea, odoratissima). Beide scheinen mir nicht zu- sammen zu gehören, da sie sich durch die Blätter schon un- terscheiden, aber ihre Blumen sind verschiedenen Geschlech- tes und die Früchte fehlen, somit ist kein sicheres Urtheil darüber zu fällen. Von den 3 übrigen antillischen Species habe ich P. discolor Spr. und P. obtusata Sw., bei welchen Choisy den von Swartz angegebenen Fundort vergessen hat, nicht gesehen; wohl aber die P. subcordata Sw. , wel- che durch ihre Frucht sich sehr auszeichnet. Von den übrigen amerikanischen, so wie von den wenig und ganz unbekannten Arten werde ich später gelegentlich Einiges mittheilen. R egis ter der in den Abhandlungen vorkommenden Pflanzen -Namen. Abelmoschus 54. Abutilon 553. 4. Acacia 531. Acanthus 657. Acrocarpidium 75. Acrostichum 575. Adenocalymna 561. Adenocystis 441. Adenostemma 572. Adiantum 577. 8. Aegiphila 565. Aglaozonia 461. Ahnfeldtia omn. 141 — 4. Alchornea 797. Alectorolophus 685. Alectra 564. Alisma 272. Alkanna 640. Allium acutiflorum 242. albidnm 236. Ampeloprasum 239. Banman- nianum 241. Byzantinum 240. Carduchorum 237. cardio- stemon 242. caspium 235. Caucasicum 244. ciliatum 243. eru- bescens 242. flavescens 237. flavum, globosnm 244. graminenm 239. guttatuni 243. lencantlium 240. margaritaceum 243. mon- tanum , moschatum 244. nuiltiflorum 239. neapolitanum , nigrum 235. pallens 244. paniculatnm 243. paradoxum 235. pulchellum 243. rotundum 240. rubelium 238. rnpestre, saxatile 244. Schoe- noprasnm 245. sphaerocephaliun 242. syntamanthum , tenue 238. vineaie 242. Alnus 333. 4. Alpinia 79. Alsodeia 50. Alsophila 580. Alternanthera 149. Amajoua 75. Ambrinia 182. Ambrosia omn. 156. 7. Ainphilocliia 796. 887 Amphirrox 50. Anabasis 193. Anacamptis 285. Anacardium 58. 797- Auarrlünuin 718. Anchietea 555. Auchusa 633 — 5. Anemone 556. Angraecum 857. 65. Aniseia 68. Anomostephiiim 570. Anona 465. Anoplon 670. Anthoclilamys 186. Autirrliinmn 719. Apocynum 569. 752. Aptei'ia 77. Arceuthobium 308. Aristida 343. Aristolochia 69. 620. Arnebia 640. Artanthe omn. 76. 7. 574. Avtemisia omn. 162. 3. Artlirocuemum 187. Arthrostemma 540. 1. Arum 271. Asarca 861. 2. Asclepias 568. Asparagus omn. 265. 6. Asperngo 645. Asphodelus omn. 260 — 2. Aspidinm 578. 9. Asplenium 577. Atriplex 182. 3. Atiopa 738. Baccharis 570. Bacöpa 74. Banana 49. Banisteria omn. 15 — 9. 547. Batatas 67. Bauhinia 528. Begonia 63. Berberis 154. 352. 556. Besleria 471. Beta 180. Betula 333. Biatora 356. 8. 61. Bidens 570. Bignonia 558. Bixa 49. 555. Blepbarandra omn. 7- Blitum 182. Bolbophyllum 335. 64. Borrago 632. 888 Bouchea 565. Bougainvillea 805. Brachtia 853. Brachymenium 582. Brachypteris 13. Brazoria 590. Bredemej'era 51. Brunfelsia 564. Bryophyllum 63. Buchnera 564. Buddleia 564. Bulbocodium 257. Bunchosia omn. 11. Bungea 685. Butomus 271. Byrsonima omn. 3 — 6. 547. 799. Cacciuia 647. Cacaucia 73. Calliandra 531. Calyptranthes 172. Calystegia 746. Camarea 27. Cambessedesia 537. Cameridium 857. Camphorosma 186. Camptosema 516. Canavalia 517. Canna 78. Cannabis 608. Carex 345 — 7. Carpinus 331. Caryocar 547. 802. Casearia 71. 801. Cassia 527. 8. 793. Castanea 331. Caulerpa 129. 30. 44. Cecropia 70. Celosia 148. Celsia 731 — 3.1 Celtis 146. 601. Centropogon 64. Centrosema 514. Cephalanthera 289. Ceratocarpus 184. Cerinthe 628. Cetraria 361. Chaetogastra 540. Chauvinia 137 — 40. Cheilantbes 578. Clienopodium 151. 180. 1. 2. Cliloraea 862 — 4. Chorda 441. Chorisia 551. Chroolepus 359. 889 Chrysophyllum 64. Ciccndia oinii. 33. Cissampelos 71. Citrus 56.« Cladonia 360. 1. Cleistes 816. Clematis 556. Cleome 470. 556. Clerodendron 74. Clideiuia 542. Cocculus 71- Coeloglossum 287. Coffea 804. Colchicum 258. Collaea 515. 6. Collcma 354. 9. 60. 1. 2. Combretum 72. 796. Comperia 287. Conceveiba 72. Couchoria 555. Couomorpha 75. Convolvulus 741 — 6. Corallorrhiza 833. Cordia omn. 68. Corispermum 186. Corradoria 131 — 4. Corylus 329. 30. Costus 79. 80. Couroiipita 175. Coutoubea omn. 33. 64. Cremanium 544. 5. Cressa 747. Crotalaria 511. 2. Cupliea 796. Cupressus 304. Cuscuta 747. 8. 808. Cuspidaria 560. Cutleria 448—50. Cyathea 579. Cynoglossum 645. Cynometra 73. Cypipodiuffl 811. Cyrtopodinm 852. Cytinus 619. »albergia 526. Daphne 610 — 4. üatura 735. Davillea 47. Dejanira 567. Desmodium 514. Diarthron 609. Dictyopteris 456. 7. Dictyosiphon 445. Dictyota 451 — 5. 890 Digitalis 705. 6. Dioclea 517. Diospyros 75. 145. Diothonaea 842. Uipladenki 568. Diplostromium 424. Dipteracanthus 471. Disperis 860. Ditassa 567. Dodartia 705. Dodecas 59. Doliocarpus omn. 47. 8. Dracunculus 271. Drymaria 52. Duguetia 557. Duranta 565. Echiuopsilon 185. Echinospermum 644. Echites 568. Echium 629. 30. Elaeagnus 614. Empetrum 213. Enckea 75. Endocarpon 360. Engelmannia 155. Enterolobium 531. Ephebe 362. Epliedra 307. Epidendrum agathosmicum , cardioglossum , Dendrobii 841. floiibun- dura 840. Funkii 839. gramrnatoglossum 837. Humboldtii 836. Klotzsclieamim 838. matutinum 840. Moritzii, Pamplouense 837. Philippü 840. Schlimii 838. Sellowii 839. Tovarense, xantho- leucum 838. Epipactis 289. 90. Eragrostis 344. Erigeron 571. Erinus 705. Ertogonum omn. 149. Eriope 566. Eriosema 519 — 22. Erythrina 517. Erythroxylum 798. Esenbeckia 796. Esterliazya 564. Eufragia 687. Eugenia omn. 172 — 4. 535. 6. 792. Eulopliia 854. 66. Eupatorium 571. 2. Euphorbia omn. 151 — 3. 797. Eupbrasia 685. Eurotia 184. Eustoma 32. Evelyna 842. Exadenus 45. 891 Fagns 331. Ficus 603. Filago 164. Flotovia 569. Fridericia 560. Fritillaria 231. 2 CSagea 226 — 31. Gaillardia 161. 349. Galactia 514. Galeandra 855. Galpliimia 799. G.mdichaudia omn. 27. Gaiiltheria 558. Gaylussacia 558. Gentiana onui. 41 — 4. Gleclion 566. Globularia 653. 4. Gloxinia 473. Giiaphaliuin 570. Gomphia 57. Goodyera 290. 861, Gossypium 54. Gouania 797. Gratiola 706. Guarea 72. Gastavia 72. 175. Gutierrezia 351. Gymnadenia 286. Gymnandra 652. Gymnopsis 570. Gynandropsis 470. Gyrandra 32. Habenaria 811. 2. 3. 4. 59. 60. Halanthium 193. Halenia omn. 45. 6. Halimocnemis 192. 3. Halocnemum 187. HaIodict3ron 434. Halogeton 193. Haplosiphon 439. Hedeoma 592. Helianthus 159. 60. Helicteres 550. Heliconia 78. Heliophytum 69. Heliotropium 626 — 8. Herpestis 474. Herpochaeta 135. Heteropteris omn. 19 — 21. 548. 799. Hibiscus 54. Himandactylius 134. Himantoglossnm 287. Hippocratea 72. Hippophae' 614. 892 Hiraca omn. 23 — 6. Hostmannia 58. Humirium 800. Humulus 608. Hydrolea 69. Hymeuaea 528. Hyöscyamus 736. 7. Hypericum 549. Hyptis 74. 5. 565. 6. Jacarauda 563. Jambosa 174. 5. 535. Jautlia 733. Hex 58. Imbricaria 358- 62. Inga 531. Ionidium 555. Ipomoea 65 — 7. Iris 348. Juncus 348. Keitliia 566. Kielmeyera 549. Kochia 185. 6. I^acistema 75. Lagerströmia 59. Laguncularia 73. Lamium 594. Lautaiia 565. Laplacea 549. Lasiandra 538. Lathraea 670. Laurus 618. Lavoisiera 537. Lecidea 354. 5. 6. 8. 9. 60 I. 2. Lecanora 353. 4. 6. 8. 9. 61. 2. Lecytliis 175. Leiantlms 41. Lemna 270. Leonotis 74. 567. Leo nur us 74. Lepanthes 819. 20. Leptogium 360. Leptolobium 526. Lichiua 356. Lilium 233. 4. Limnantliemum 46. Limodorum 289. Limosella 705. Linaria 713 — 8. Lindernia 706. Lippia 565. 651. Lisiantlius omn. 37 — 40. 567. Lissochilus 865. Lithodora 639. 893 Lithosperraum 638. 9. Lobelia 64. Lomaria 576. Lophopteris 12. Loraiithus 802. Lühea 550. Lundia 561. Luzula Alopecurus 417. arcuata 404. Banksiana 412. campestris 407. Cauarieusis 390. cariciua 418. Cbilensis 411. comosa 413. ele- gaus 392. flavescens 385. Forsten 386. gigantea 398. lactea 391. lutea 396. lioniorosa, nivea 394. nodulosa 410. pediformis 419. Peruviana 417. pilosa 383. plumosa 387. purpurea 397. ru- fcscens 385. spadicea 399. spicata 414. sylvatica 388. Lyciuiu 738. Lycopsis 635. Lygia 609. ITIachaerinm 525. Macromitrium 581. Malachra 52. Malpigbia omn. 2. Manettia 803. Mangifera 58. Maranta omn. 78. 9. Marcetia 538. Mars3piantlies 75. Masdevallia 818. 9. Mattia 647. 8. Maxillaria 855. Melampyrum 679. Melochia omn. 55. 467. 550. 800. Meyenia 570. Miconia 542 — 4. Microlepis 541. IMicrolicia 537. Microineria 593. Microstylis 834. Mikania 572. Miltonia 851. Miniosa 529. 30. Miscolobium 526. Mollugo 52. Moltkia 638. Morns 602. Muscari omu. 252 — 6. Mj'Osotis omu. 641 — 3. Myrcia 170. 1. 533. 4. 794 Myristica 75. Myrsine 803. Älyrtns 170. Waevia 354. Nectandra 806. Nematantlins 472. Neottia 290. Nepbroma 358. 22r Bd. 7s Heft. 57 894 Nerium 752. Neurocarpum 514. Nonnea 630 — 2. ©bione 184. Ociinuni 565. Octomeria 817. O.cymum 74. Odontitcs 687. Odoiitoglossum 848 — 50. Oenothera 154. Olafsenia 130. Ompbalodes 646. Oncidiiim 843 — 7. Ouosma 636. 7. Opegrapba 354. 6. Opbrys 288. Orcbis acumiiiata 279. afflnis 285. cassidea 279. flavescens 281. ga- leata 278. globosa 279. lberica, incarnata, lancibracteata 285. Iaxiflora 283. leptophylla 282. lougicruris 278. maculata 284. mascula 280. maxima 278. militaris 277. Morio 280. platychila 283. provincialis 281. rariflora, rubra 279. saccifera 284. spbae- rica 279. Tanrica 278. teuuifolia 281. tephrosaiithos 278. Traun- steiueri, triphylla 284. Ornitlüdium 856. Ornitbogaliiin arcuatum 250. bifolium, bracbystachys 248. exscapum, fimbiiatum 246. graciliflorum 248. montanum, naniim 246. nar- boneuse 249. nivale 247. Pyrenaicum 249. refractum 245. Roeg- nerianum 246. Ruthen icum 247. stacbyoides, siilpluireum 249. tenuifolitim 247. umbellatum 250. Orobancbe alba 663. alpigena 668. antirrhina 664. arachnoidea 669. caryophyllacea 666. comosa 670. connata 669. elatior 665. Epi- tbymuni 664. Hedcrae, lucorum 667. pruinosa 664. psilandra 668. quadrifida, rubens, segetum, stigmatodes 665. vulgaris 668. Oritbyia 226. Orthosonis 459 — 61. Ostrya 331. Osyris 616. Oxalis 56. 545. Oxypetalum 567. 8. Fachira 71. 551. Panderia 186. Panicum 340. Parietaria 605 — 7. Paris 266. Paritium 54. Paspalum 341. Passiflora omn. 59. 60. Pavonia 54. 469. 551. 2. 801. Pedicularis 679 — 83. Peixotea 548. Peltigera 360. Peltodon 565. Peperomia 75. Periandra 514. 895 Persea 805. Pertusaria 360. Petrea 565. Phacochorda 442 — 5. Phalaenopsis 864. Pharbitis 68. Phaseolus 518. 9. Phelipaea 660 — 3. Physalis 738. Physoclilaena 737. Pilumna 843. Pinus 295 — 8. Piriqueta 63. Pisonia 868 — 85. Pithecocteninm 561. Pithecolobinm 73. 531. Placodinm 354. 5. 6. 8. 61. 2. Piatanthera 285. Platauus 336. Pleurothallis Beyricbii 829. bilamellata 830. Cabellensis 832. Cha- maestelis 825. chloidophylla 830. crassifolia 832 dendrophila, Hoffmannseggiana 827. ionantlia 830. Klotzschiana 825. leonto- glossa 831. Meridana 826. Moritzii , pacbypliylla 824. pedun- culata 822. rbodoxantha 825. rostriflora 827. Scliiedei 826. semi- pellucida 823. Sonderana 830 tripteris 829. vclaticaulis 824. velatipes 828. xauthoclilora 823. xiphochila 831. Plumbago 69. Poiretia 514. Poivrea 74. Polygala omn. 50. 1. 546. Po]ygoiniin266.7. acetosum 200. alpestre201. 337. alpiiwm,amphibium 197. arenarium 200. aviculare 203. Bistorta 196. Brasiliense 206, carneum 197. Chilense 206. Couvolvulus 197. erectnm 199. 204. lmmifusum 205. Hydropiper 198. lapatliifolium 197. littorale 204. maritimum 202. Meyeni 205. minus, mite 198. nanum 205. paro- uychioides 202. patnlum , Persicaria 198. pluriflorum 202. 337. provinciale 204. llayi 202. reticulatum 200. Ruizianum 207. setosura 198. striatum 206. strictuin 199. stypticum 207. tro- picum 205. 337. Polypodium 576. Potamogeton 274. Prescottia 814. Priva 69. Prockia 555. Pseuderiopsis 853. Psidium 169. 532. 3. Psilostemon 632. Psora 359. 61. Psycbotria 804. Pteris 577. Pulmonaria 639. Punctaria 425 — 9. Puschkinia 252. Pyrostegia 558. 57 * 896 C&uararibea 55. Ouassia 56. Onercns Aegilops 321. alpestris 318. Cerris 321. coccifera 317. dsho- rocbeusis 328. Esculns 322. lberica 325. Hex 317. infectoria 318. lamprophyllos , longifolia 327. macranthera 321. pedim- culiflora 324. pinuatiloba 326. Pontica 319. pubescens 324. Py- renaica 323. syspirensis 328. Tlürkeana 317. valentina 319. vireus 147. Äamalina 361. Renealm ia 80. Restrepia 817. Rhinantlms 684. Rindera 648. Roccella 358. 61. Rollinia 557. Rochelia 649.1 Ruinex 207 — 12. Ruscus 268. Sabicea 804. Salicornia 187. Salvia 567. 88 — 9. Salviastrum 585. Sauvagesia 555. Scapbyglottis 855. Schangiuia omn. 188 — 92. Scblegelia omn. 73. 4. Schmidelia 798. Schultesia omn. 34. 5. 64. Schweuckia 564., Scilla omn. 250 — 2. Scrophularia 706 — 12. Scytosiplion 430— L3. Securidaca 546. Senecio 569. Serapias 288. Sesamum 655. Setaria 339. Sida 54. 5. 469. 552. 3. Siphanthera 537. Sloanea omn. 56. Smilax 268. Sobralia 815. Solanum 737. 8. Solenautluis 647. Sorantliera 425. Spacliea omn. 9. Spargauium 269. Spathodea 561. Spigelia 64. Spiiiacia 184. Spirantbes 290. Sponia 805. Stacbys 595. 897 Stelis 821. 2. Stemodia 475. Stcnolobium 514. Stenorrhynchus 815. Stereotlialia 446. Stevia 572. Sticta 359. Stigmaphjilou omn. 13. 4. Stilophora 436. 7. Stipa 342. Sturmia 834. Symphj'tum 632. 3. Symplocos 75. Tachia 41. Tacsonia omn. 62. Talisia 71. Taraus 268. 9. Taxus 305. Tecoma 562. 803. Telipogon 851. Tephrosia 513. Terminalia 73. Tetracera omn. 49. Tetragonosperma 167. Tetrapteris 548. Theobroma 55. Theresia 233. Thesium 616. 7. Thryallis 799. Thymelaea 610. Tournefortia 626. Tragopyrnm 213. Trembleya 538. Trichothecium 354. Tricladia 144. Triglocliiu 273. Trigonia omn. 28 — 31. 51. Triopteris omn. 21 — 4. Triplaris 75. Tristemon 352. Triumfetta 55. 466. 550. Trixago 687. Troxiraon 165. Tulipa 225. 6. Tiuuera 62. 555, 802. Typlia 269. Ulmus 599. Uugnadia lieptapliylla 352. Urceolaria 353. 6. 9. 62. Urtica 605. Valeriana 573. Veratrum 259. 898 Verbascum alpigemim 724. Banaticum 726. betonicaefoliura 722. chry- sorrhaclios 728. guaphalodes 729. Lagurus 722. roacropliyllum 728. molle 723. oreophilum 726. Orientale 727. ovaJifolinm 722. oxycarpum 729. parviflonim 730. phlomoides 719. phoenizeum 730. pilematophorum 721. p\rramidatum 725. repandum , rubi- ginosum 730. saccatum 722. sinuatum 726. speciosnm 728. spe- ctabile730. sphenandroides, spinosum 731. thapsoides720. Thapsus 719. undulatum 724. vimineum 720. AVilhelmsianum 729. Verbena 564. 651. Verbesina 570. Vernonia 572. 3. Veronica aciuifolia , Albanica 701. amoena 702. Anagallis, anagal- loides 688. anisophylla 691. arvensis 702. Austriaca 693. Bec- cabnuga 688. biloba 700. Buxbaumii 702. Caucasica 694. Cha- maedrys 689. ceratocarpa, Crista Galli 702. Cymbalaria, fili- formis 703. gentianoides 699. Iiederaefolia 703. Kurdica 698. latifolia 693. Liwanensis 698. maxima 692. minima 700. multi- fida 696. nigricans, officinalis 693. Orientalis, parvifolia 695. pectiuata 696. petraea 698. plioenicantlia 690. praecox 701. prostrata 694. reticulata 702. secundiflora 691. serpyllifolia 699. spicata 688. syspirensis 698. telephiifolia 699. teiiuifolia 697. umbrosa 691. urticaefolia 692. verna 701. Verrncaria 355. 6. 8. Viuca 751. Viola 555. Viscum 307. Vitex 565. 652. Vocbysia 58. Voyria 41. 65. Waltheria 55. 556. Weigeltia 75. 803. Wulfia 570. Wyattia 437. 8. Xestaea 35. Ximenia 71. Zannicliellia 274. Zelkova 298. Zeora 355. 6. 8. 60. 1. Zeyhera 562. Zizypbus 798. Zonaria 463. 4. Zornia 513. Verbesserungen. S. 62. Z. 3. Tacsouia f. Tasconia. S. 352. Z. 24. heptaphylla f. he tptaphylla. 8. 813. Z. 2. lunatis f. lanatis. S. 814. Z. 10. vorige f. folgende. S. 819. Z. 7. in curvis f. inversis. S. 825. Z. 15. rhodoxantha f. r liodot ant ha. S. 827. Z. 18. Biuns f. Binus. S. 828. Z. 21. hinter sind gehört ein : S. 839. Z. 17. hinter Amphiglottium ein * S. 841. Z. 9 v. u. adnatura f. eductom. S. 866. Z. 11 v. u. einfach f. vierfach. S. 866. Z. 8 v. u. speciosa f. capeciosa. Gebauersche Blichdruckerei in Halle. ?' :" yK -' M ■* Zinnast Taf /1. >,'/,/f 7r?//- ijjtrrame-jrxtt, r«r/f 1 Lr/m/rerf Zrff Frf/F /■i'rwt/ca.lW r ' -■ . -.-,' -.■>■ .-?.■-■■■ 2# ft 33 &r S / /////rffff A'JV/ JHBL