P. BUBANI 


F FLORA PYRENAEA 


per Ordines Naturales gradatim digesta. 


OPUS POSTHUMUM EDITUM 


curante O. PENZIG, in Athenaeo Genuensi 


Botanices Professore. 


Volumen Primum. 


MEDIOLANI 


ULRICUS HOEPLIUS Epipir 
MDCCCIIIC. 


x Hum 
VR R. 


f 1 
| i 


pe | professore R. Pirotta, direttore. 


I (1884-85). Fascicolo I, 19 pag 1 e xv tan >; .— . bada 
.. Contiene: Pmorra, Sulla struttura del seme nelle Oleacee. - Barprwr, Sul 
- tallone di alcune Cucurbitacee. - Baccarini, Osservazioni anatomiche sopra 
alcuni ricettacoli fiorali. - Lanzi, Fungi in ditione Florae romanae enumerati. 
- TawBURLINL Prima contribuzione alla Lichenografia romana. - BACCARINI, 
Intorno ad una probabile funzione meccanica dei cristalli di ossalato di calcio. 


Anno I (1884-85). Fascicolo II, 1885, pag. 161 a 222 e tav. xvr a xix. 10.— 

is Contiene: BACCARINI e Averta, Contribuzione allo studio della Licheno- 

-  grafia romana. - Marret, Contribuzione alla conoscenza dell’ Algologia 

romana. - Averta, Ricerche anatomiche ed istogeniche sugli organi vegetali 

Le della Pueraria Thunbergiana Benth. 

. Anno II (1885-86). Fascicolo I, 1885, pag. 49 e m tav. RI O T.— 

r Contiene : Baccarini, Contribuzione allo studio dei colori nei vegetali. 
- Prrorra, Contribuzione all'anatomia comparata della foglia. 1. Oleacee. - 
Prrorra e MancarrLt Sui rapporti tra i vasi lattieiferi ed il sistema assi- 
 milatore delle piante. 

. Anno II (1885-1886) Fascicolo II, 1886, pag. 51 a 159 e tav. im a rx. 20.— 
CA Contiene : MartEL. Struttura e sviluppo del frutto dell Anagyris foetida. - 
Prrorrta, Sferocristalli del Pithecoctenium clematideum (Gris.). - BaLpini, Di 

alcune particolari eserescenze del fusto del Laurus nobilis, L. - STEPHANI, 

una nuova specie di Plagiochila. - Massaronco, Repertorio della Epatico- 
logia Italica. - Prrorra e Marcat, Ancora sui rapporti fra i vasi lattici- 

. feri ed il sistema assimilatore. 

Anno III (1887-88). Fascicolo I, 1887, peat i14 x1 2. o, V 25 
.... Contiene: Marrer, Contribuzioni all'Algología Italiana. - Lanzi, Le diatomee 

| fossili del terreno quaternario di Roma. - MarcariLI, I vasi latticiferi ed il 

sistema assimilatore. - Acqua, Sulla distribuzione dei fasci fibrovascolari nel 
loro decorso dal fusto alla foglia. - Prrorra, Osservazioni sul Poterium spi- 

 mosum L. - AvETTa, Contribuzione allo studio delle anomalie di struttura 
nelle radiei delle Dicotiledoni. 

nno III (1887-88). Fascicolo IL, 1888, pag. 178 e xr tav. . . . . L. 25.— 

- . Contiene : Acqua, Contribuzione allo studio dei cristalli di ossalato di eal- 

i cio nelle piante. - Bapini, Le Gemme della Pircunia divica Moq. - PraormA, 

 Intorno ad una Sensitiva dell'Argentina. — Marrer, Sullo svilu ppo del frutto 

del Paliurus australis (Gaert). - Averta, Ricerche anatomo-istologiehe sul 
fusto e sulla radice dell Atrapharis spinosa L. - Averta, Contribuzione 
all’anatomia e istologia della radice e del fusto dell’ Antigonum leptopus 

Hook. - Massarono, Osservazioni critiche sulla specie e varietà di epatiche ita- 

x liane create dal De Notaris. - Prrorra, Sulla struttura delle foglie dei Dasylirion. 

Anno IV (1889-90). 1891. in-4, di pag. rv-292, con 20 tav. litografiche. 40,— 
Contiene : TerRACccIANO N., Synopsis Plantarum. vaseularium Montis Polini 

-Saccanpo P. A., Fungi aliquod Mycologiae Romanae addendi. - Porra Hai 

.. Sulla struttura anatomica della Keteleria Fortunei (Murr.), Corr. - Kaucu 

O., I fasci midollari delle Cicoriacee. \ 


per Ordines Naturales gradatim digesta. 


-O 


OPUS POSTHUMUM EDITUM 
curante O. PENZIG, in Athenaeo Genuensi 


Botanices Professore. 


b Volumen Primum. > 


g 


NDA Ala 


n 


Almae Matri Italiae 


Consecrat Auctor. 


Relinquamus aliquid, quo nos vixisse 


testemur. — (Cas. PLIN. CaEciL. Epist. III, 7). 


Quantunque l'autore della Flora Pyrenaea abbia escluso a bella posta 
dalla prefazione della sua opera « tutto quello che non sa di scienza, 
o che non conduce a conclusione scientifica veruna » (P. Bubani in 
Dunalia 1878, p. 62), pure credo utile di far precedere alla prefazione 
ed al testo della Flora Pyrenaea un cenno sulla vita e sull'opera di 
Pietro Bubani. Basteranno poche parole, dacchè sulle sue peregrinazioni 
nei Pirenei lo stesso Dott. Bubani ha pubblicato una memorietta inte- 
ressante (Dunalia 1878, p. 62-86: Cenno storico dei miei viaggi botanici 
nei Pirenei, e dello studio fatto in vista della Flora di essi monti); ed 
anche il Prof. Antonio Bertoloni jun., pochi anni fa, ne ha stampato un 
breve riassunto (nel Nuovo Giornale Botanico Italiano, 1891, p. 206-15). 

Nato il 1. Ottobre 1806 a Bagnacavallo, il giovane Pietro Bubani 
fu inscritto nel 1825 all’Università di Bologna come studente di Me- 
dicina, ed ivi prese la Laurea nel 1829. 

Per aver partecipato alle sommosse del 1831 contro il Papato, egli 
dovette lasciare gli Stati della Chiesa, ed emigrò in Toscana. Ma anche 
colà il suo spirito irrequieto non gli permise di dimorare a lungo; ed 
esiliato dalla Toscana e dal Ducato di Lucca, egli si portò nel 1835 
a Marsiglia, e più tardi a Montpellier. 

Per lui, come per la Scienza, quella decisione fu una vera fortuna; 
perchè appunto a Montpellier il giovane, amantissimo degli studj bota- | 
nici, ricevette il primo impulso per recarsi ad esplorare la Flora dei Pi- 
renei — impresa che d'allora in poi tenne occupata tutta la vita di 
lui. Fu il Dunal, col quale il Bubani si era legato in istretta amicizia, — 
che lo consigliò a dedicare tutta la sua forza ed energia all esplorazione | 
della Flora Pirenea; ed egli scrive: « Il 2. di Luglio 1836 feci il primo 
mio ingresso nei Pirenei, presso Narbona, nelle estreme Corbières »....... 


« Quanto mi beassi in quegli alti monti, e quanta attività vi spiegassi, - 


non è a dire ». — Difatti, dopo che aveva passato l'inverno a Mont- 


pellier, vediamo il Bubani ritornare all attacco; ed in tutti gli anni — - 
consecutivi egli andava esplorando sempre nuove parti del terreno che — —— 


aveva prescelto come campo per la sua attività, senza paventare nè 
le gravi fatiche, nè il rischio di perdere la vita in quelle regioni, so- - 
vente perigliose, e poco use in allora ad ospitare degli stranieri. Du- 
rante gli inverni egli studiava le piante preparate nell’ estate, o presso 


l’amico Dunal a Montpellier, o a Toulouse, confrontando le specie da — Zh 


lui raccolte sopratutto con quelle dell'erbario dei Pirenei di Lapeyrouse, 
conservato appunto nel Museo di Toulouse. f oae ad 


II 


Nel 1847, in seguito all'amnistia concessa agli emigrati politici, il 
Dott. Bubani fece ritorno alla casa paterna, « con quattordici casse di 
« piante, per la maggior parte pirenaiche, col manoscritto della Flora 
« dei Pirenei in abbozzo, con molti altri scritti, frutto di assidui studj, 
« ricerche ed osservazioni, fatte tanto sulla Natura, che sui libri ». 

Ma non poteva più vivere lontano dai suoi monti prediletti; e già 
nel 1850 lo ritroviamo nei Pirenei, per altre esplorazioni botaniche; ed 
ogni anno, fino al 1855, tornava regolarmente laggiù, per completare 
sempre maggiormente le sue osservazioni. : 

Infine, nel 1856 egli pose fine al primo abbozzo della sua Flora: 
« senza interruzione, lavorando da disperato, compivo l'intera mia 
« Flora Pyrenaea alli 5 di Febbrajo 1856, ultimo di Carnevale ». ; 

Non contento però di quanto aveva fatto, volle controllare da sè 
medesimo nella Natura, le osservazioni riportate nella Flora Pyrenaea, 
e dice nel Cenno Storico sopra citato: « Progettai una generale revi- 
« sione, per cinque anni, nei Pirenei medesimi, colla mia opera alla 
« mano, per quella parte, si intende, che riguarda la Fitografia. Mi 
« voleva così erigere innanzi la Natura pel primo critico di me me- 
« desimo, persuaso se non altro di raffermare, e di estendere quello 
« che aveva scritto ». 

Incominciò quindi una nuova serie di viaggi mei Pirenei, confer- 
mando o rettificando quelle osservazioni precedenti, che gli sembravano 
ancora dubbie, comando le lacune ancora esistenti, e visitando le poche 
contrade che prima non aveva percorse; e così giunse all'ultimo suo 
viaggio nei Pirenei, il ventesimo, nel 1862. — Egli si era appunto 
proposto di fare venti campagne nei Pirenei: ed è facile comprendere, 
quanto prezioso materiale floristico in quei viaggi egli abbia raccolto. 
L Erbario Pireneo del Bubani, che per disposizione degli eredi ora tro- 
vasi in possesso dell’ Istituto Botanico di Genova, è indubbiamente il 
più ricco, il più completo, che di quelle regioni siasi messo sin qui 
insieme. 

Altrettanta cura poi, quanta nella raccolta e nella vagliatura del 
materiale scientifico, pose il Bubani anche nella redazione della sua 
opera principale, della Flora Pyrenaea. Da autore coscienzioso si era 
proposto di dedicare ad essa quaranta anni: e si può dire che in effetto 
ha ancora sorpassato questo tempo. Negli anni consecutivi al suo ul- 
timo ritorno dai Pirenei, l’autore si mise con tutta la tenacità ed 
energia che lo caratterizzava, a limare, a correggere, a perfezionare 
sotto ogni aspetto l'opera sua; e tanto fece, finchè aveva ridotto il ma- 
noscrito primo in istato tale, da renderlo inintelligibile per qualsiasi 
altro, che non fosse l'autore stesso. Allora, con una pazienza veramente 
claustrale, si diede a redigerlo nuovamente, e nel corso di tre lunghi 
anni viscrisse tutta l'opera (che nel manoscritto occupa circa 3000 pa- 
gine in folio). Nel Dicembre del 1873 anche questo lavoro faticosissimo 
fu compiuto, con grande soddisfazione dell'autore; e non si può leggere 
senza commozione a termine del manoscritto, una annotazione di ca- 
rattere intimo, da lui vergata, ed atta a confermare come l’autore oltre 
all'ardente amore per la scienza, possedeva anche un cuore squisita- 
mente sensibile ed affettuoso. Sotto la parola « Finis », tracciata con 
leggittimo orgoglio, l'autore soggiunge nel manoscritto le parole: « Hoc 
« opus a me absolutum est die 15. Dec. 1873, sub hora pomeridiana 


III 


« secunda. Illico eo peracto gloriosus ad dilectissimam filiam Feliciam 
« accessi (cui magistri et amici mei Dunal nomen imposui), eamque 
« quam suavissime, jucundo corde iterum ac tertio osculatus sum ». 

Ed anche in seguito l'autore con vero amore di padre, continuò a 
rivedere pazientemente e perfezionare sempre più la sua diletta «Flora 
Pyrenaea » Ancora in calce al manoscritto leggiamo la nota: « Con- 

« fectum opus ad lineam attente recognovi: hoc feliciter exegi in aedibus 
« meis, die 13 Febr. 1875. Et iterum pedetentim, mea Bibliotheca am- 
« pliata, annis 1876-77-78-79-80 ultima die 25. Jul. 1880 »; e si vede 
dalle numerosissime aggiunte, e dai citati degli autori più recenti, in- 
seriti ancora nella seconda edizione del manoscritto, che l’autore con- 
tinuava ad occuparsi con scrupolosa cura della sua opera fino agli ultimi 
suoi giorni. 

Il 12 Agosto 1888 il Dott. Bubani morì repentinamente, senza aver 
avuto la soddisfazione di vedere stampata l’opera sua: ne lasciò alla di- 
letta figlia il manoscritto in istato quasi perfetto, unitamente a tutte le 
collezioni botaniche ed alla ricca libreria. 

Per disgraziate circostanze la Flora Pyrenaea non potè essere data 
alla stampa nemmeno negli anni susseguenti alla morte del suo autore; 
sopra tutto, perchè anche la figlia di lui pochi anni appresso morì. Così 
le collezioni, i libri ed il manoscritto restarono per varî anni inoperosi, 
affidati alle cure della vedova dell'estinto Dott. Bubani; e per quanto gli 
amici del defunto si interessassero alla sorte del lascito Bubani, pure le 
difficoltà materiali inerenti alla redazione e stampa d' un'opera. sì volu- 
minosa si presentarono tali da rendere per molto tempo impossibile l'ese- 
cuzione dell'ultima volontà dell estinto. 

Soltanto ora quelle difficoltà hanno potuto essere appianate, mediante 
l'intervento. dell Egregio mio amico Dott. Fausto Faggioli, al quale come 
Romagnolo stava a cuore la pubblicaziome di quest'opera; e fu affidato 
a me l'incarico di curare la pubblicazione della Flora Pyrenaea, frutto 
d'ingente fatica e di una passione instancabile. 

Siccome l’autore aveva formalmente espresso il desiderio, che nulla 
fosse cambiato nel testo della sua opera, così ho creduto mio dovere 
di non aggiungere al manoscritto nulla del mio, nè toglierne alcunchè, 
anche laddove mi pareva che si potesse levare senza danno qualche cosa 
di superfluo; e mi sono limitato a correggere, ove occorreva, poche ine- 
sattezze nella dicitura, ed a completare qualche indicazione bibliografica. 
Così l’opera del Dott. Bubani apparisce in tutta la sua originalità, che” 
non mancherà a suscitare vive discussioni e critiche. Che che si voglia 
pensare delle idee riformatorie dell autore, (sopratutto nel campo della 
nomenclatura vegetale, tanto bistrattata in questi tempi, e circa ai giudizi — 
emessi dall'autore sull’ opera di molti botanici distinti), non si potrà a 
meno d'ammirare l'erudizione vasta, l'acuto ingegno e la scrupolosa cura | 
che si rivelano ad ogni riga, in ogni frase della Flora Pyrenaea. 

“ Satius unum aliquid insigniter, quam facere 
plura mediocriter. , — (Cas. Prin. CaEcIL. Epist. IX, 29). 


Genova, 1897. 


& 


Prof. O. Penzie. —— 


Abies 
Acanthus 
Ajuga:._; i. i 
Alkanna . . . 
Alnap == 
Alus 
Amarantus . 


Anagallidastrum . 


Anagallis 
Anarrhinum. 
Anchusa . 
Antirrhinum. 
Aquifolium . 
Arceuthobium . 
Aretia . 
Argussiera . 
Aristolochia. 
ADEM S . 
Asarum 
Asperugo. 
Asterolinum. 
Astrolinon . . 
Atriplex . 
Atropa . 


Ballota 
Beta 
Bettoniea 
Betula 

Blitum í 
Buglossites . . 
Buglossum . . 
Bugula . 
Buxus. 


Calamintha 
Callitriche . . 
Camphorosma . 
Carpinus . 

DEMNM . . . 
Castanea . 

Üstara ... 
DUE . 4 


Centunculus. 
Ceratocalyx . 
Ceratophyllum . 
Cerinthe . : 
Chamaeclema 
Chamaetaxus 
Chenopodium 
Chlora. 
Chrozophora 
Cicendiola 
Clandestina . 
Convolvulus. 
Coris . 
Corylus 

Cressa . 
Cuseuta 
Cyelaminum 
Cynanchum . 
Cynocrambe. 
Cynoglossum . 
Cytinus 


Daphne 
Datare V. 
Digitalis . 
Dortiguea 
Draeocephalum 


Echinopsilon 
Echinospermum 
Echium 
Empetrum 
Ephedra . 
Eu ... 
Erythraea 
Euphrasia 
Evonymus 


Fagus . 
Fieus . 
Fracastora . . 
Fraxinus . 


» 
» 
» 


Gale . 
Galeopsis 
Galliaria . 
Gentiana . 
Glaux . 
Glechoma 
Gratiola . . 


Heliotropium. 


Helxine 
Hippophae . 
Hippuris . 
Horminum . 
Hottonia . 
Humulus . 
Hyoscyamus. 
Hypocistis 
Hyssopus. 


Jasminum . 


Jlex 
Jububa 


Juniperus 
Kochia 


Lamium . 
Lapathum 
Lathraea . 
Laurus 
Lavandula . 
. Leonuros . 
Libadion . 
Ligustrum . 
Limnopeuee . 


. Limoniastrum . 


Limosella 
Linaria 
Linophyllum 
. Lithospermum 
Littorella 
Lycium . 
Lycopsis . 
Lycopus . 
Lysimachia . 


Marinellia 
Marrubium . 
Melampyrum 
Melissa .- 
Melittis 
Mentha 


LI 


o 


. 


Menyanthos . 
Mercurialis . 
Micromeria . 
Myosotis . 
Myriea 


Nepeta. 


Obione. 
Oenonea . 
Olea 
Omphalodes . 
Onochiles 
Onosma 
Origanum 
Orobanche . 
Osyris. 
Oxyria 


Paliurus . 
Parietaria 


| Pasina. 
| Passerina. 


| Pedicularis . 
| Phillyrea. 


| Phlomis . 
| Physalis . 

| Pinguieula . 
| Pinus . 


Plantago . 
Plumbago 
Polemonium. 
Polyenemum 
Polygonum . 
Populus . 
Preslia 
Primula . 
Prunella . 


Pulmonaria . 


Quercus . 


| Myriophyllum . 


Rnamnus. 
Rhinanthus . 
Rosmarinus . 
Rovillia . 
Rumex 


Salicornia . 


Salix . 


» 87 
» 403 
» 496 
» 49 
» 88 
» 425 
$117] 
» 430 
» 861 
» 503 
» 491 
» 476 
» 397 
» 251 
» 124 
» 151 
» 376 
9 1 
» 396 
» 1365 
» 265 
» 362 
» 461 
» 354 
» 247 
» 35 
» 909 
» 189 
» 525 
» 182 
» 142 
DI 
» 383 
» 220 
» 416 
» 482 
LI 65 
» 525 
» 370 
» 264 
» 395 
» 182 
» 151 
» 167 


. 
. 


ium . 
Thymelaea . 
ia. 


v 


hymus . 
thymalus . 


€ 
Ti 
Tozz 


* 


icum 


. 
. 


ana, 


i 
i 


Vincetox 
Viscum 
tali 
tex 
Vroedea 
Vulvaria 


£ 
a 
fx] 
So 
= cr 
F- 
aiz 
g 
mai, 


389 
244 
405 


» 
» 
» 


Li 
* 


asikia 
s. 
a 
bthorpia 
eri 


i 


Salsola 
Salvia. 
. Samolus 
Sarm 
Sa 
Serophul 
Scutellari 


Si 
S 


350 
64 
535 | V 
46 


PRAEFATIO AUCTORIS 


Ce > — 


En Flora Pyrenaea inchoata. Opportunum auxilium nonnullis; 
curiosum, saltem, aliis; paucis etiam desideratum. 

Dixi inchoatam Floram non eadem ac Halleri modestia, sed veri- 
tati prone nixus. Inchoata est Flora pyrenaea, quae non universos 
Pyrenaeos comprehendit, sed eorum partem tantum, quamvis reapse 
latam, quae Hispaniam a Gallia dividit, aut quae inter utrasque stat. 
Nee omnes sinus, vel latebras illius partis, quam meis humeris su- 
scepi, me persolvisse jacti'em. Viginti impendi annos in perquisitio- 
nibus meis, iis vicissitudinibus, iisve difficultatibus submissus, quibus 
peregrinator botanicus, seu in regione alpina, quamvis meridionali, vel 
magis adhue per Hispaniam obnoxius est, Fuerunt certe anni minus 
prae aliis prosperi. Si aetas non urgeret, decem annos amplius in hisce 
montibus impendere sane voluissem, praecipue quoad menses Iunii, et 
Iulii, quum mensibus istis, vel in regionibus inferioribus, vel in su- 
perioribus, majores scateant Pyrenaeorum divitiae, vix ab unius ho- 
minis vita excipiendae. Tune nisi absoluta, ditior certe et politior 
exiisset Flora Pyrenaea. Quadraginta annos opus suum magnus per- 
tractavit Hallerus, nee tamen omnia suis oculis vidit, nee ea quae 
ipse inspexit cuneta pari felicitate digessit. Amplius quinquaginta annos 
in suam Floram Italicam incubuit Bertoloni, neque eam plane abso- 
lutam nobis dereliquit. Fuchsium opera sua botaniea maturantem, mi- 
nimeque festinantem non corripuit Conr. Gesner, quin imo eius genio 
indulsit: « Voluissem ego et mea diutius premere », in litteris ad Oc- 
conem (datis 26 Sept. 1565). Profecto bene exclamavit Linnaeus: Quis 
sufficientes habuit observationes? (Epist. ad Haller. p. 4). Ast pauci re- 
vera preparati fuimus; in plures cadit * Illud praecipue impedit quod 
nobis cito placemus , (Sen. Epist. 59). Unde non partus sed abortus 
emissi sunt. Et ego tam longe absum a vanitate existimandi, me ab- 
solvisse horum montium studium, quin imo eos studio acerrimi, et so- 
lertissimi botanici etiam, atque etiam commendem. 


2 

Concinne, quantum potui, opus meum tractavi. Inutiles res mihi 
admodum displicent. Persuasum enim habeo in tanta librorum copia, 
repetitiones inutiles deinceps a Botanicis subsequis omittendas esse, ut 
tandem aliquando bona recipiantur, quae accurati, et docti auctores 
bene egerunt; intaetis in illorum operibus relietis illis, in quibus am- 
pliandis nos non valuimus. Quotidie exeunt libri quorum exiguissima 
fantum pars temerario pertinet auctori, qui fastuoso titulo, decora im- 
pressione, et plenus arte prodit. Non ego ventosae plebis suffragia venor, 
nec manuale botanieum conscribere unquam cogitavi; sed opus studiosis 
utile, quod ineassum ponderosum reddere nolui. Contentus mea pro- 
ferre, aliena in aliorum libris reliqui , neque ea, nisi de figuris age- 
retur, vel magna necessitate coactus, repetere volui quae praecipue 
ex operibus a me eitatis facile emergunt. Erunt qui me itaque brevem 
laudabunt, erunt qui arguent: Velle suum cuique est, nec voto vivitur 
uno. Unusquisque hominum, mehercule, laudes gratiores accipit ab iis, 
qui eum eo item sentiunt, aut idem volunt. Vellem tandem auctores 
in hoe potissimum eorum studium ponere, ut amplissima observatio- 
num series aretissimo, et conciso sermone ab cis exponeretur: tanta 
est temporis jactura deploranda. Demum opportunam ad rem Gioberti 
sententiam referam: Ogni nuovo libro dovrebb’ essere verso i libri ante- 
riori un' aggiunta od un miglioramento. (Primat. Ital., Scusa dell Au- 
torc, ossia Prefaz.). Item jam senserat Caesalpinus noster, qui excla- 
mavit: * Superfluum est scribere quae scripta sunt. (Quaest. peripat. 
Praefat) El sie Clusius: Eviquae laudis esse arbitratus sum, earum hi- 
storiam repetere, quae ab aliis esset predita , (Lectori p. 2). 

Me saepe criticum, quandoque mordacem etiam, Lector reperiet: 
neque temere egi. Non cujuscunque hominis, vel cujuscunque urbis, 
aut pagi esse libros botanicos edere, persuadere volui , ut quantum 
possibile foret ca caterva imperitorum scriptorum arceretur, et vitupe- 
rabilium librorum, qua oppressi sumus, minueretur. Oportet demum 
aliquid. viriliter praedieare ad eastigandam illam effoeminatam adula- 

» qua hodierni praecipue scriptores sese invicem blandiuntur, 


Stirpes quas Pyrenaeorum indigenas esse mihi non tute constitit 
omisi. Dubia conspurcant scientiam , et sunt fontes errorum; certa 
omnia praebent fundamenta sapientiae. “ Parvus error in principio 
maximus fit in fine , (Caesalpin. Append. ad libros de Plantis, et 
Quaest, peripat. 2. p. 23): Dubiis enim probari dubia qui possunt? 
ces 1. Direc 12). Irrepserunt, sine dubio 
cultura praesertim , plantae multae quae dum Annibal eos transi 

| i ansibat 
vel Mene cera non aderant. Sed irru i; 
pro 'ocis et alibi facta est, cujus inquisitionem, et historiam ; 
15i; ; storia dagare 
e et difficile foret opus, * Difficillimum hoy uh 
pl margena, an culta, an ex peregrina indi } 
Fl. Berol. Praef, ed, E pi VID). A eine sia engine pone. 
P- XIII et p. XXXIII) et exemplum de ha 
Patet plura ab exteris terris nos acce 


; quia nimis obscurum, 
vegetatione pyrenaea, 
praesentem exponam, sed 


€ 


tamen fueum, fictitia, et incerta removens. Ampliabunt posteri, sive 
novis detectis, aut etiam quia diffusio exoticarum specierum condi- 
tionem agrestem, et sylvaticam adipiscentium, paulatim augebitur, vel 
quia fecunda Natura eam novis procreationibus augeat. Indigitabunt 
cives novos futuri botanici, neque cuncti advenas an familiares re- 
cipient. Auctorum libido, et in istis agendis perpetuo exercebitur. Dabo 
in calce Ordinum enumerationem illarum specierum, quas*alii an pyre- 
naeas receperunt et quas ego admittere nequivi. Venit in mentem 
Phaedri illud: * Periculum est credere, et non credere „. Me beatus qui 
unam vel alteram poterit Florae Pyrenaeae firmiter addere. Ex ista 
vero plantarum migratione, exoticarumve specierum mutua per orbem 
translatione, confusio exoritur, quae impedit quominus Geographia bo- 
tanica recte sciteque definiri possit ab iis, qui propria et peregrina 
cujuscunque soli ornamenta discernere non studuerunt. Forte aetates 
futurae nonnullas novissimas stirpes hue et illuc non amplius videbunt, 
sive quod immoderata pseudo-botanicorum, aut mercatorum manus eas 
perraras ad postremam in loco natali divellant, sive quod locus aut ex 
cultura, aut ex terribili aliqua permutatione mutetur. 

Fuerunt qui exoticas species consulto per Pyrenaeos disseminare 
tentarunt, ut de agro Narbonensi se fecisse mecum fatebatur Delile; 
de viciniis Ortler Loret; de collibus ad Pech David, et ad Toulouse 
Viollet; de ipsis Pyrenaeis speciebus circa Bagnères de Bigorre pro- 
jectis Philippe. Nonnullas addo notas sub Linaria parviflora. Non est 
certe philosophi Naturam adulterare, 

Regiones tres in Pyrenaeis habentur: oceanica , mediterranea, et 
utrinque alpina. Alpinis plantis procul dubio Helvetia praestat. Ditior, 
prae oceanica. regione est mediterranea; unde fit, quod Pyrenaeorum 
pars meridionalis, in qua longior, ut et calidior hujus regionis ex- 
tensio habetur locupletior, curiosior, gratiosior, sive expetitior botanico 
fiat. Opportune ad hoc conferatur St. Hil. Morph. vég. p. 335. Regio 
oceanica, vastior in Pyrenaeis septentrionalibus , comprehendit Can- 
tabriam totam, quae tam in septentrionali quam in meridionali parte 
degit. Reapse pars Gallica mihi prae Hispanica locupletior apparet, ra- 
tionemque percipere eredidi in climatis majori irregularitate illius partis 
quae Hispania sibi habet. Ista quum proximior sit regioni mediterra- 
neae, calorem aliquando vehementem cum pervicaci siccitate patitur; 
dum alioquin, nec frigus in ea mitius, nec pluviae interdum minores 
prae Pyrenaeis Cantabricis septentrionalibus. Difficile admodum est 
plantas extremis istis, tum caloris, vel frigoris, siccitatis, vel humidi- 
tatis, sese accomodare posse, unde fit, ut eae, quae extrema ista tolerare 
nequeunt, perditae eant. Ergo aequabilior clima Pyrenaeorum Canta- 
bricorum cum Gallia junetorum majorem plantarum sobolem alere mihi 
patuit, si excipis Cantabriae meridionalis extremam, et humiliorem 
partem, ad Bilbao, ubi non peculiares reperies pyrenaeas species 
praeter eas, quas mox indicabo, sed tantummodo nonnullas ex iis, 
quae per regionem mediterraneam facile obveniunt, veluti, Osyridem 
mediterraneam , Polygalam monspeliacam , ete. Non vidi in Pyrenaeis 
Cantabricis meridionalibus Myosotidem hispidam, Cicendiolam filiformem, | 
Cicendiolam | Vaillantü, Artemisiam crithmifoliam, Galium uliginosum, 
Galium aristatum, Astragalum bayonensem, Silenem bicolorem, Droseram 
intermediam, Hypericum linarifolium, Hibiscum roseum, Geranium En- 


1 


dressi, Anemonem pavoninam, Caricem trinervem , Caricem E 
Scirpum parvulum, Picridium vulgare, Carducellum mitissimum, Puli- 
cariam odoram. 3 i 

Aliaeque plures species, quae facile obveniunt per Pyrenaeos Can- 
tabricos septentrionales, rarae autem in meridionalibus Csa , uti 
sunt Pinguicula lusitanica, Myosotis sicula, Erica botuliformis, ralium 
saratile, Arenaria montana , Silene. alsinoides srt Petrocoptis pyrenaea), 
Elodea palustris, Thalictrum minus, Scirpus multiculmis, Salmasia, vel 
Aira praecox, Lastraea montana, Ophioglossum lusitanicum, —— 

Gloriantur tamen de suis divitiis Pyrenaei Cantabrici meridionales 
etiam scilicet de speciebus peculiaribus, quae frustra per Pyrenaeos 
Cantabricos septentrionales investigarentur; hae sunt Quercus occiden- 
talis, Orobanche concolor, Scrophularia scorodoniaefolia, Cirsium oleraceum, 
Cirsium heterophyllum, Pimpinella cantabrica, Cytisus cantabricus, Sa- 
xifraga ladanifera , Lepidium Iberis, Anemone baldensis, Cyperus ve- 
getus, et maxime insignis Woodwardia radicans. Quae plantae divi- 
tiores ferme ostenderent Pyrenaeos Cantabricos meridionales prae sep- 
tentrionalibus, nisi illorum superficies extensior prae septentrionali , 
sive gallica parte esset, ideoque, considerata Pyrenaeorum Cantabri- 
corum gallicorum circumscriptione, eos ditiores declarare minime du- 
bitavi. Quocunque modo, non intelligitur qua ratione nonnullae species 
Galliae mediae, et occidentalis deficiant in Pyrenaeis Cantabrieis, 
maxime vero eae, quas in Lusitania vivere compertum habemus, ut 
Omphalodes linifolia, Erica lusitanica, Eryngium pusillum, Sphaerella 
pumila, (Airopsis globosa): et, ut videtur, etiam Ranunculus CAPNOSUS, 
Guss. , sive Lenormandi Schultz. 

Si quis desiderio flagraret studendi plantis Cantabricis, earumve exa- 
men in loco natali sibi poposceret, ego illi persuadere vellem, ut mare 
propius sese frequentius detinerit , quum statio maritima in hae re- 
gione ditior mihi prae remotis montibus pateat, in quibus parca ad- 
modum est specierum varietas. A mare, si ad monticulum quodeunque 

vergis, ibidem stirpes in remotioribus montibus Cantabricis obvias fa- 
cile reperies, demptis tantummodo nonnullis loca editiora dumtaxat 
incolentibus. Non novi speciem mediorum montium ad colles mare 
propter non reperiendam, adversa, si vis, a mare facie; siquidem aer 
Oceani plurimis reapse speciebus noxium, infestumque sit. 

Regio mediterranea (ut supra dixi) ditior est in Pyrenaeis meridio- 

nalibus, ubi plures mediterraneae species latius diffusae sunt, ad loca 
magis edita perveniunt, evolutioresque reperiuntur: et plures eis spe- 
ciales habentur, Florae Pyrenaeae, penes vulgum botanicorum decus; 
praesertim vero illae, quae mare propius degunt, ubi aer calidior, ma- 

 Bisque propitium est clima. 
.., Pars Pyrenaeorum media montes ed 
in illis plantae alpinae dictae vel m 
liares aliquae offenduntur, 
desiderantur, quamvis et ii 
influxus continuatus montium , 
betur, aliquam vmm exercere videtur, ut plantae subalpinae, et al- 
ntium catena centrali. Fateor tamen, 
isse montes mediocris excelsi- 


caéteris sejuneti sunt, aut eos dominantur, facilius 


5 


plantas subalpinas ferre prae montibus illis aequalis altitudinis in vasta 
montium serie sitis, quasi si non absolutam excelsitatem , non frigi- 
diorem aerem, sed liberiorem aerem, clariorem lucem exposcerent. 
Vidi Rapunculum Scheuchzeri in vertice montis Pic St, Loup agri 
Monspeliensis, inque montieulo Peyrac agri Narbonensis; Agrostidem al- 
pinam im summitate montis Begusse, item ad Montory; Vitalianam 
primulaefloram in Sierra de Guara; ete. 

Sunt plures plantarum species Pyrenaeis peculiares , quae in edi- 
tioribus, sive in eorum regione alpina degunt. Rarissimae sunt nota- 
biles stirpes in Pyrenaeorum Septentrionalium latere medio, ed infe- 
riore viventes: minus rarae curiosae plantae in Pyrenaeis septentrio- 
nalibus occidentalibus maritimis. Sed regio mediterranea tota a mare 
ad summa caeumina eius, divitiis Florae Pyrenaeae, ne dicam potius 
Florae suae, undique superbit, usque dum reperiatur in ea singula- 
rissima illa Dioscorea, curiosissima prae omnibus in Europa detectis 
plantis, de eujus existentia in regione alpina. Pyrenaeorum multi du- 
bitarunt, quorum nomina oblivioni mandare pietatis officium erit. Va- 
riata admodum est Flora Mediterranea, cum qua Oceanica, in Europa, 
certare nequit, aeque ac in Italia mea pars Adriatica Mediterraneae 
copia rerum cedit. 

Plantas palustres raras per Pyrenaeos occurrere natura soli potius 
quam adversitate elimatis unusquisque facile concedet. Sed ubi oppor- 
tunitas obvenit, tune pulehrae exsurgunt Utriculariae , Myriophylla, 
Nymphaeae, Hydrocharis, Vallisneria, Butomus, Salvinia, aliaequae aqua- 
ticae et curiosae plantae. Et rarus est locus arenosus , rarissimaque 
loca extrema siecitate interdum non laborantia, ut vix videntur terrae 
humidulo, et aequali solo donatae: idcirco plantas plures, quae si- 
milia loca diligunt, aut non invenies in Pyrenaeis, aut rarissime 
invenies, 

Videntur solo caleareo citius apparere nonnullae stirpes, quae ceu 
meridionales dijudicantur; vel latius in eo sese diffundere etiam sep- 
tentrionem versus; magisque ad editiora loca provehere. 

In Pyrenaeis septentrionalibus schistosum solum prae ealeareo do- 
minat: ubi tum schistum, tum calcareum solum fere aequaliter mixta 
habentur, tune species occurrunt ealearei soli, quae in fundo schistoso 
puro non offenduntur. Ubi solum ecaleareum ferme purum adest, tum 
species occurrunt alibi frustra conquirendae. Numerus plantarum plane 
peculiarium solo calcareo non est adeo magnus, si demas climatis in- 
fluxum in Pyrenaeis Hispanicis, Et schistum species fert, quas in cal- 
careo fundo incassum conquireres, minori tamen copia prae calcareo 
solo. Sed plurimae sunt plantarum species, quae a soli natura chemica 
non adeo offieiuntur, circa fundum, in quo vitam degunt, indifferentes. 
Quis eaeterum naturam chemicam soli pro multis plantarum speciebus 
plurimum esse denegaret? Sed fatendum est, dari plantas, quae alias 
causas magis respiciunt, aut expectant; veluti status non chemicus, 
sed physicus soli ipsius, humiditas, venti, et inde evaporatio facilior, 
altitudo soli supra mare, calor, frigor, coelum, lucis intensitas, ejusque 
diuturnitas, denique clima, vel siquae alia vis nobis adhue latens. 
Plantae palustres, quae hasce circumstantias plurimas aufugiunt, vel 
eis minus solemniter officiuntur, non tam variae sese praebent, seilicet 
ferme eaedem occurrunt per omnem Europam, et extra etiam, quod 


n 


6 


longe aliter evenit de speciebus locis siccioribus oriundis. Sunt prae- 
terea loca in Pyrenaeis septentrionalibus, oceanicis, mediis, quae spe- 
cies aleant mediterraneas putatas, forte ex contermina Hispania, ab 
altero latere translatas: hae species facilius obveniunt locis meridianis, 
aprieis, solo calcareo. Ceu exempla citabo: Tolpidem umbellatam ad 
Pierrefitte (Lavedan); Thymum vulgarem ; Osyridem mediterraneam ; 
Rutam tenuifoliam Tabrn., sive angustifoliam ad Agos et ad Estrem 
de Sales; Phillyream confertam Sth., ad Argelles (Lavedan); Dipcadi 
serotinum in Me. Lhieris (supra Bigorre), Thymum vulgarem, (plurimis 
aliis locis regionis Oceaniae, editae etiam reperum in Pyrenaeis), 
Phagnalon tricephalum , Biscutellam cichoriifoliam , Cheilanthem odoram 
ad Casarillas (supra Luchon); T'ithymalum serratum contra Escugon 
(vallis Bran); Jasminum fruticantem, Teucrium Polium, Leuzeam coni- 
feram, Micropum erectum, Linum | strictum ad Montagut contra St. 
Lizier (Pyr. auriger.); Plantaginem eriostachyam, Lavandulam latifoliam, 
Salviam Sclaream, Cupidoniam caeruleam, Tenoream junceam, Osyridem 
mediterraneam ad Foix; (eadem Lavandula latifolia detecta est quoque 
a Coumenère, Mont-Sacon ( Barousse) a Deville); J uniperum Oxycedrum ad 
St. Beat, ibidemve, et supra A gos (Lavedan) Pistaciam T. erebinthum, ete. 

Nulla phanerogama planta provenit in rupibus saligemma consti- 
tutis, ut ad Cardona. comperii. 

Plantae pallidae, contractae, spinosae, stirpes aromaticae, pilosiores, 
et curiosiores, ad hoc, floribus praeditae parvis, iisque luteis, videntur 
mihi magis palantes per Pyrenaeos mediterraneos; dum stirpes herba 
grandiore, pinguiore, viridiore, laxiore conspicuae, caulibus mollibus, 
et inermibus, floribus albis, roseis, aut coeruleis facilius obveniunt in 
Pyrenaeorum regione oceanica. Viriditas illa laeta prospicienda per 
regionem oceanicam, in regione mediterranea hinc inde interrumpitur 
à pallida quadam viriditate , quae vel propria omnino est specierum 
ibidem degentium , aut pendet e plantarum glaucedine , vel a pube- 
scentia partium magis coacta inde ubi plantae minorem evolutionem 
suspiciunt, sicciori solo, calidioreve climate eductae. Atque inter ar- 
bores Olea pallescit, item suffrutices ». et herbae eum illa cireumvi- 
ventes pallidac sese offerunt; ita ut denominatio regionis ab arbore olei- 
fera desumpta felix apud Botanicos haberi debeat. 

Plantae quae per regionem montanam , 
crescunt generatim tenui pollent aromate 


praealpino longe praestantior est. Valeri 
ac officinali virtute valere novimus. Molop 
Cuscullas apud Ruscinonenses, penes eos, 


et qui 
rulence qui le rend là fameux. 
a Suisse T. 1. p. 256 |. Ramond 


: : : - (Paris 1789, 8., cap. 9. p. 166). 
Subsequitur occidentalis pars, sive oceanica regio, in nu ua sn 


1 


lidiorij cam Lauro nobili, aliqua hine inde fragrans, et aromatica, sed 
rara obvenit stirps. At ubi attigeris mediterraneam regionem, et in 
ista calidiores partes, quae frutieum , herbarumve fragrantia, quae 
suavitas, quae major naturae divities, varietas et vis undique sese 
ostendit, odore, sapore, et vi praecellunt vegetabilia illic orientia, ut 
ingenio, solertia, virtute, temeritate, petulantia, et vitiis praestant ho- 
mines ilic degentes! 

Observationes meas de plantarum speciebus Pyrenaeis illo tempore 
aggressus sum (1836, et segs), quo anni tempestates aliquantulum 
retardatas omnes adulti novimus, Absumpsi ab annis 1857, et segs., 
quibus tempora ad pristinam normam reversa astrologi etiam solem- 
niter declararunt. 

Plantae undique vulgares praecociores quindecim dierum circiter 
sunt in regione mediterranea ubi Olea vivit, inque ejus humilioribus 
calidioribusve locis quidquam adhue magis. Si revera meridionales, 
tune ibidem pulehriores occurrunt; sin aliter, generatim macriores ap- 
parent. Primis solemnior calor propitius; postremis pluviae minus co- 
piosae, evaporatio praepropera, venti magis intensi, non sinunt amplam 
molem sumere huiuscemodi plantas ibidem obvias. Caeterum, in desi- 
gnando tempore florendi, et fructificandi plantarum, terminum medium 
indicare solummodo mens fuit. Loca saepe propitia occurrunt, in quibus 
aut plantae praecociores appareant, aut diutius perdurent sicuti alia 
in quibus, ex adverso, serius proveniant, et cito dispareant. 

Fuere qui plantas generatim cultas in hominum et animantium 
usum in illorum Floris commiscuerunt: plures eas omnino neglexerunt: 
pauci illas tantummodo indicarunt: hi mihi minus displicent. Sat hodie 
faetum putarem, si in calce Ordinum eae indicarentur plantae, quae 
speciatim aliqua parte coluntur, ita ut peculiarem ferme tribuant a- 
spectum , ut Polygonum Fagopyrum in Pyrenaeis septentrionalibus 
mediis ibidemve, et Panicum Milium, Linum sativum in Cantabria 
potissimum. 

De hybridis evidentioribus (nam et ego credo inter species legit- 
timas hodie putatas plures censeri plantas hybriditate exortas, quibus 
foecunditatis donum benigna impertivit Natura), de illis, dieo, omnino 
cum De Candolle sentio: * Il convient....... de ne les insérer que comme 
hors de rang dans la série régulière des végetaua , (Physiol. botg. p. 
719.: Cf. et Fries Summ. Veget. Scand. p. 182., Wimmer Salic. Eur. 
p. VIII., Asa Gray Intr. to Botan. (1858) p. 696., etc.) i 

In Ordinum seu Familiarum distributione Candolleum ducem po- 
tissime sequutus sum: mutavi tamen plura, sive aliorum, sive propria 
mente. Nullae exceptioni parcere, hoc idem foret ac totum vitiare me- 
thodum. Occurrunt dicotyledoneae plantae unicam cotyledonem emit- 
tentes, ex. gr. Carum Bulbocastanum, Biasolettia tuberosa, et quaedam 
aliae Umbelliferae. In studio Methodi Naturalis est semper difficilior, 
potiorve pars Studii botanici, in quam scienter, cauteque incumbendum 
est, ne dum res una componitur, altera pervertatur. Nam, ut jam dictum 
et repetitum est, non ad modum catenae, vel gradus metati, rerum 
naturalium distributio efficienda foret, sed reticulatim, ut Territorium 
in Mappa geographica! e 

Ita generum , et specierum series, iisdem difficultatibus circum- 
ventas, attentiori studio, et examini subjeci. pn 


8 


In generibus recipiendis, vel dimittendis, quoad neotericorum la- 
bores, fateor me persaepe plurimum habitui, et faciei concessisse, 
potius quam charaeteri. Principes botanieos eos habendos esse, qui 
species bene noverint, praedicavit Linnaeus: ego palmam victoriae po- 
tius iis concederem , qui genera melius intelligunt, et exponunt. Oh 
quam sublimis, pro tempore fuit Tournefort! Quam perspicax, et felix 
illius delineator Aubriet! Quae bona praecepta composuit Linnaeus! 
Quale prodigium edidit Jussieu! Ex aliorum consuetudine quaedam 
bona sumens Loret, notam redegit, quae hie opportune citatùr: Herb. 
Prost. p. 1. 

Quoad species valuerunt mihi et aliorum observationes; nam unus- 
quisque botanieus sperare nequit se omnia suis oculis videre, et aliorum 
dieta comprobare se posse. Causae a quibus varietates pendunt interdum 
plures sunt, et abditae, non ubicunque occurrunt; et ita sparsae ae for- 
 tuitae, ut botanicus semper, et quovis loco naturam sub facto dete- 
tegere nequeat, 

Longa observatione, per diversas plagas edoctus, botanicorum eam 
seriem adaugeo, in qua emieant G. Bauhinus, Haller, Royen, Lin- 
naeus, De Candolle, R. Brown, Sprengel, Koch, Lindley, Asa-Gray, 
Hooker fil., Parlatore, apud quos plantas admodum variabiles esse digno- 
vimus. Adversus inde sum admissioni tot fallacium specierum a plu- 
ribus adhue sustentatarum, vel noviter evulgatarum. Dummodo veri- 
tatem attigerim, parvi faciam adversantium clamores: item contemno 
rumores eorum, qui rem admodum facilem promulgant denominatio- 
nem specierum tam late susceptam: quasi difficilius esset pro quavis 
differentia, a ludibunda Natura, oblata, novam promere designationem, 
quam veritatem strenuis expertisque oeulis interceptam firmiter definire. 

Non ego auctoritatem herbarii alicujus auctoris, supra libros ab 
eo editos admitto, quotiescunque res clare gesta in ejus seriptis vi- 
deatur subversa ex herbarii auctoris inspectione. Herbaria vicissitudi- 
nibus, adul:erationibus obnoxia esse, quisque facile concedit; ad hoe 
paucis nota sunt: libri semper iidem in longum aevum perdurant, et 
undique diffunduntur, Hine rem controversam solvant aliquando her- 
baria, sed ubi libri per se sufficiunt , illa relinquantur “ Suspectam 
omnino censemus herbariorum fidem, si verbis auctorum repugnant. n. 
(Nees ab Esemb. (C. G.) in Nov. Aet. Acad. Curiosr. V. 19 (1843). 
Ci ws p. 80.: ef. et Wulf. FL Noric. p. 22. sub n. 46. Obs., vel p. 
i SCR aei. o idem senserunt Hartmann, et Treviranus, 

agi i pus esse auctoritatis tribuendum, quam Her- 
ario solemniter declararunt. 

Species ea est in 
immutabiles. 

Praecipue designatio specierum 
saria erat, munus fuit. Scientia o 


quam concurrunt characteres proprii, firmi, et 


; illarumve illustratio, dum neces- 


mnium laboribus adseritur, augetur 
LI . . . . . ) o i 
et politur. Generatim qui in unam illius partem intendunt , aliam ne- 


e i > in PANE RCIUDE: cos qui in illam insudant. Praesertim vero 
Bi na pezza est eos contemnere qui in specierum studium in- 
vel Tanne iter : vesperi t om aliosque Thooricos, 
et Sere video, et doleo, non pro Cas d 
ro ilis. i Soit , pro me et meis, se 
= Da vigna en invidere debent philosophi considerantes, 
Jusdem exercitus, unius Reipublicae, botanicos sese 


9. 


plerumque intueri, sed veluti inimicorum phalanges. Scio aliquos exti- 
tisse, inter quos acriorem Cosson citare libet, botanicos pyrenaeos ex- 
probrantes, eo quod plantas meeum Italo communiearunt. Quantum 
a Banksiana et a Lessertiana magnanimitate diversos! 

De specierum auctoribus, a denominatoribus distinguendis, et prae- 
ponendis, dixi in Dodecanthea mea (Florentiae 1850.) p. 18-20. n. 5. 

Synonyma nova plura adduxi; quaedam jam ab aliis proposita ite- 
rum reportavi, ut magis evulgarentur, magisque confirmarentur. Quae- 
dam dubia studiosorum inquisitioni, et illustrationi commendo. Vereor 
tamen, ne inter specierum Synonyma, non varietas, non forma, non 
lusus, aliquotius irrepserit, sed planta hybrida, defectu accuratae no- 
titiae. Ibridae plantarum etium legitimas proles simulantes in dies gi- 
gnuntur, et subdole sese diffundunt. Non semper verus est Comes, qui 
Comitis nomen circumfert. 

In eitandis auctoribus antiquis non semper extremo usus sum ri- 
gore, quia nec ips) editores eorum operum fuerunt, et lectiones variae, 
et distributiones diversae aliquando occurrunt ab aliis factae, ut de 
scriptis pro apocryphis habitis sileam. Neque ego, in tam versatili vita, 
eadem semper usus sum editione. Satis erit locum ita indieare, ut 
percipiatur, quae sit planta a. me evocata, de qua loquuti sunt Ho- 
merus, Hippocrates, Theophrastus, Dioscorides, Theocritus, Virgilius, 
Plinius, Varo, Columella, Palladius, Nicander, Galenus, etc.: quo- 
rum insuper editiones indieibus locupletissimis saepe donantur. Anti- 
quiora loca et ego quidem aliqua super ea, quae citavi, hine inde 
cognovi, sed non protuli, quia obscura, disputanda, et admodum 
incerta mihi sese offerebant: in omni re seibili controversias inutiles 
evitandas esse duco. Honorem antiquis scriptoribus libentissime red- 
dimus; sed reddimus ubi eos meruisse existimamus, ubi illustrationis, 
nee confusionis occasionem offerunt, et dum potiores, clarioresve non 
fraudantur. 

In prolatione porro librorum a renatis litteris editorum generatim 
paginam ubi figura inspicitur citare libuit. Auctores sive eorum plantas, 
non ab iis allata synonyma nec loca, neque eorum semper descrip- 
tiones, disquisitiones, et gerras comprehendere volui. Saepe verba a- 
liquid falsi, vel futilis praebuere: non mei est pro singulo eorum ca- 
pitulo inutilem dissertationem conscribere. Figuram evidentem, et 
plantam ab auctore expositam indico, nee amplius; quum non amplius 
dieere magis opportunum duxerim; eo magis adhuc dum auctores, 
sive iis proximiores, sive neoterici, rem ad ineudem revocarunt, et 
dilucidarunt. Nulla icon perfecta datur: nequit homo Naturam ad pilum 
et glandulam reddere. Plura figurarum menda corripui, pauca sub po- 
strema operis mei transeriptione exeepi. Nimia forte rejeci; alioquin 
suffragari species extenuantibus nolebam ; insuper in philosophorum 
contemptum incidere timui, celatorem humanum cum Divino Opifice 
certantem graviter reprehendi, quasi cansam suppeditans. 

Opportune commemoratur Senecae effatum: * Multum temporis ca- 
villatio eripuit, et captiosae disputationes, quae acumen irritum exer- 
cent 4. (Epist. 45). 

Nomina, et verborum orthographiam quo scivi, vel intellexi cor- 
rectius scripsi; et dum de nominibus specificis agebatur, auctores pri- 
mores citavi, etiam dum isti non eodem modo, vel iisdem prorsus 


10 


litteris ea verba seripserunt. Dum agitur de littera mutata, aut de sub- 
stantivo nomine in foemininum converso, et vicissim correctius con- 
scriptis, non vidi necessitatem iterum seribendi vel botanicorum er- 
rores, vel eos praeponere, qui hujuscemodi errata emendarunt primi, 
ne nimia, saepe futilia, coacervarentur. Neque notulas de istis minus 
saepe curiosas philologisque reliquendas componere volui: paucis 
tantummodo casibus exceptis, ubi ageretur de re valde evulgata, 
generatim recepta, aut quae adhue sub judiee controversa maneret. 
“ Oportet autem ut controversiarum etiam aliquis modus sit , (Ray 
Hist. pl. 2. Praef. p. 1.), quae verba idem sonant ac Ciceronianum 
monitum: Alterum est vitium, quod quidam nimis magnum studium, 
multamque operam in res obscuras, atque difficiles conferunt, easdemque 
non necessarias , (Offic. c. 6.) Nee quotquot correxi paginarum, vel 
tabularum numeros semper declaravi. Item veniam lectoribus peto, si 
non prorsus eodem modo eumdem constanter librum citavi. 
Phytographiam pertraetans nomina plantarum repellenda saepenu- 
mero naetus sum; eorum plura in seientiam intrarunt e vulgi caeco 
judieio, seriptorum ineuria non emendata; alia male applicita perdu- 
rant; quia illa usus statuit, fallacissimo quidem nutu. Errores omnium 
temporum saneivit Linnaei despicienda auctoritas, qui frequenter er- 
rores ipsos adauxit. Profecto Linnaeum ceu numen considerare magnae 
Insipientiae est: iste eadem illa pecunia solvatur, ac ea qua saepe prae- 
decessores suos solvit : nec in nostrum aevum Ciceronis sententia cadat: 
y Tantum opinio praejudicata poterat, ut etiam sine ratione valeret auc- 
tortas. „ (De Nat. Deor. lib. 1. c. 5). Porro pro Linnaei interprete ha- 
bendus erit Paulus Uster dum seripsit: Si defunctorum animis datum 
esset scire quae his in terris aguntur, et si famae nominisque sui in 
scientiarum. detrimentum abusus , reditus in has terras facultatem illis 
daret; saepius certe rediisset magnus Linnaeus , nec impedisset patriae 
amor, atque discipulorum , quin indignos sui lavdatores , atque serviles 
sectatores acri censura, atroque carbone notasset „. (Delect. Opusc. bot. 
E na e °° de ad rem optimas non dedisset, 
Maximi certe ponderis fuit T CINE cti , 
ille praestantior hr iati ien "tai et sea 
ciebus indicandis magis nia eod ie DOMI quatum prec 
borsinits ile di n us "€ Innaeo existimandus fuit cele- 
permutavit Linnaeus quem son rinite riim ie time 
pejus mutata a Linnaeo silice hast esti serra mers 
donaverat: seilicet Galem in Muri iik oes dm a Tm 
thum in Rumicem, Thymelea 4 re im dehem Lape ; 
St conte p, Jmeeam in Daphnem, Adathodam in Justiciam, 
ramonum in Daturam , Cassidam in Scutellariam. C tari in Ne- 
petam, Bugulam in Ajugam, Buglossum in Amchusem. Aquifolium i 
Ilicem, Rapuntium in Tasionem ‘Ta vis 7 ve — ^ faten 
lendulam, Moschatellinam in A fa in ppam in Arctium, Caltham in Ca 


s "m, Carvi in C. T, linum in 
Pimpi . ; , arum, Lragoselimum 
mp nellam, Sphondylium in Heracleum, Vulnerariam in Anthvllidem 
Alsinastrum in Elatinem, Abutilon in Sid, s wiesen e Psi 7 As P : 
rao : , Dicam, Guaravam in Psidium, P'a- 
pajam in Caricam in Ozali si est , 
VUE in daria dn d lidem, Populaginem in Caltham , Phalan- 
Si libuit Lindo sire amiga in Sisyrinchium, Mays in Zeam. 
et Plumieri, Heisteri is — Ss longe praestantiora Tournefortii, ut 
’ ; nomina in deteriora mutare, cur nos erronea 


d 


11 


Linnaei corrigere vetabimus? Nonne sunt barbarae originis, nee tam 
bene sonantia Mammea, Genipa, Curcuma, Ura, Yucca, Tulipa, et alia 
ab eo recepta? 

Nominum pravitati debentur confusiones multae, plantarum recta 
cognitio, pleniorque earum illustratio retardatae, nec non plurium spe- 
cierum usus jam praedicatus, dein contemptus. Hine ego plura re- 
cepta nomina mutare consilium duxi, quum neque ullius auctoritas, 
neque usus leges mihi sint. Rejicio ergo haereditatem illam plurium 
errorum, quos nobis transmissit indocta, vel inconsiderata antiquitas, 
aut incuriosi nostri antecessores. Placet Lamarck: « Il ne faut jamais 
rien sacrifier à l'autorité, mais il faut toujours accorder tout à la rai- 
son », (Sur les travaux de Linné in Journ. Hist. natur. Paris (1792). 
p. 138). Quod valet Ciceronianum illud: * Non enim tam auctoritatis...... 
quam rationis momenta quaerenda sunt ,. (De Natur. Deor. e. 5). vel 
aliud: * Irrideat si quis vult; plus apud me tamen vera ratio valebit, 
quam vulgi opinio. , (Parad. 1.) Confirmatum quidem ab Ammanno 
(Char. pl. p. 10). * Quid est auctoritas contra rationem? , et contra 
veritatem? ego addam. — 

Plantae serius detectae generatim satis correcte denominatae sunt, 
nomineque specifico praesertim spectato, plures extant felicissime nun- 
cupatae. Indecorum, pro certo, botanicis erit, plantas ab eis jam e 
longo aevo pertractatas, nominibus fallacibus abire, dum, e contrario, 
absque menda ulla, e tantorum virorum studio conspicue fuissent de- 
nominandae, Non me sivit tantam, et tam gravem negligentiam con- 
tinuare, ideoque parvi facta plurium despicientia, rem , pro viribus, 
revisi, et emendavi. Pauci reapse sunt Botanici, qui in Patrum studium 
ineubuerint, ex quo scientiae reformatio a Tournefort, et a Linnaeo 
praecipue suscepta est, 'l'ournefort auctores veteres modice prosequutus 
est. Linnaeus prae oculis habuit, sed non digessit. Jussieu (A. L.) 
nullum ferme de illis studium fecisse apparet, contentus eos citare 
pone G. Bauhini, et Mentzelii fide. Vix cos nomine novit R. Brown. 
Notitiam de illis hine inde vagam dedit De Candolle. Vidit, et ferme 
eos oblitus est Sprengel, qui alienas, potius quam suas edidit senten- 
tias, pauca si in tantis illius scriptis excipias; quas omnes ita evul- 
gavit veluti si in hisce pertractandis, vix botanicus, amabilem scientiam 
deseruerit, ut sterilis antiquarius eveniret. 

Antiquorum studium aggressi quidem sunt Adanson, Scopoli, Gaert- 
ner, sed illud parum mature prosequuti fuerunt. Infaustum scientiae! 
Bonas in Linnaeum immutationes in suis operibus digerendis non semper 
prosequutus est magnus Hallerus, qui dum antiquam formam suis 
scriptis dabat, non vidit quanto damno hoe fuerit circa eorum diffu- 
sionem, et inde efficaciam ad Linnaeanam licentiam inter initia sua re- 
frenandam. Desfontaines scripta Patrum hine illine introspexit, neque 
assidue pertractavit: ambitione potius actus, ut de hac quoque bota- 
nices parte aliqua proferret, quam vere horum studiorum amore, in 
quibus digerendis aliquando minus bona praestitit, nec semper nova 
protulit, ut dietitare voluisse apparuit. Proh damnum! Nam si aliter 
res acta fuisset ab illis, usus, et licentia tam late non invaluissent. 
Mihi vero valent, et valebunt Patres, valentque sententiae in eorum 
obsequium datae: * Auctoritas vocum petenda est a Patribus ,. (L. Phil. 
bot. 8 241.) ete.; et cum Ruprecht sentio: “ Posteritatis officium est 


12 


nomen latinum debitum restituere, et suum unicuique tribuere „ (Fl. 
Ingrie. (1860) Rat. operis p. XVII). Neque est scientiae nitor haec 
contemptio veterum, quomodo non sunt ceu leges excipiendae fallaces 
applieationes, absurda, et erronea verba inde orta contra rationem sub 
nutu diuturnae consuetudinis. Quae nominum profusio in scientia evi- 
tari potuisset, si regulae e longo aevo jam datae, et quas sana philo- 
sophia ipsa dictabat, religiose observatae fuissent! Quarum contemptus 
necessitatem inducit plura nimium evulgata pervertendi. Verum si 
scientia chemica quotidie nomenclationem suam corrigit, non video cur 
nos a quacunque correctione vetaremur. Quis demum refragari poterit, 
quod si qua in scientiis auctoritas admittenda est , eam tantummodo 
iis concedendam esse auctoribus, qui res peritus perpenderunt, et trae- 
tarunt, non iis, qui illas remisse, negligenterque evulgarunt , quique 
rationem facti praeterfluxerunt. Errores quum tantum serius novimus, 
tune rationem dimittamus botaniei eos corrigendi? Dura et saevissima 
foret lex aecedere scientiae a nitore vetato, eui nutu, nullus cordatus 
homo obtemperare potest. Quis sibi persuadere poterit venturas ae- 
tates tam dociles aures oblaturas esse pravis exemplis hactenus re- 
ceptis, ut eonfirmentur nomina ea confecta quo tempore lux minus con- 
spieua elucebat: ita ut perpetuo dieantur acaules plantae caulescentes, 
aphyllae foliosae, calyculatae bracteatae, apetalae petaloidleae, hybridae 
species legittimae; ebracteatae, floribus bracteatis praeditae, steriles se- 
miniferae: quae nomina, et similia alia falsa plura , nomenclationem 
plantarum ab organographiae, et physiologiae botanicae studio penitus 
sejungerent, quasi si nomina vera plantis imponere Botanici genuini non 
esset; et denominatio specierum tantum modo ad vulgum detinendum, 
decipiendumque coniecta fuisset, spreta et optima Tournefortii sen- 
tentia “ Nomina plantarum sunt quaedam, veluti definitiones n (Inst. hrb. 
p. 63.) Mehercule, ego puto observationes, et philosophiam in scientiis 
adhibendas esse; auetoritatem atque fidem in Religionibus; usus et 
abusus in externis moribus. Nam natura facilem aecessum consulen- 
tibus praebet; Dii difficillimum; et mores externi saepe sub vilissi- 
morum hominum, et foeminarum arbitrio sunt, Severas leges quomodo 
despiciunt fatui homines et ventosae mulierculae: ita philosophus, et 
mr vir praeJudicatis opinionibus, vanisque rumoribus aures claudat. 
i ENI m E sum potet theoriae > legumve novarum, 
stero, Linnaeo, Adansonio dog De pra eique d 
Seien. ahi ` : iiem opolio, De Candolleo, Cassinio, Linkio, 
> sque, nullus corripuit, multi laudarunt , quamvis plures 

e adeo solemniter promulgaverint. Sed ego 

bitrioque meo, quantum quoque modo vi- 


; ad p. 87, Seq.; ae specificorum, 

oscat quantum leris i cu- 

rato nominu s po we TNI ponderis in ace 
> corumque significatione posuit sane imitandus iste 


? nicis hoc considerari lo; quod 
M uc did " erari volo; q 
g ceptum iter sustinui, ne hoc mihi vanitati tribuant , utpote 


13 
qui sine mora assentior, exiguam esse hominis gloriam, qui dogmata 
inaudita non edit; nec scientiam e nova basi ad evectiora provehit, 
sed eam tantummodo extra ripas fluentem in suum alveum constituit. 
Doctissimus jam C. Gesnerus nomina falsa corrigenda esse censebat. 
Is de planta, quae tune temporis Caryophyllus indicus audiebatur 
(Tagetes patula (Trag.) Linn.) commemoratione facta observabat: “ Co- 
gnomen ab India non probo, cum ex Africae ora ad mediterraneum 
mare allati sint: quare Caltham Africanam potius appellavero , (Hort. 
Germ. cart. 259. vers. lin. 3, Reapse huie speciei patria est Mexi- 
cana provincia). Ipse Gesnerus scripsit: * Oportet autem herbam esse 
nullo antiquo nomine cognitam, nam vetera obliterare, religio mihi foret. 
Novis autem herbis quia nomina nova sunt ponenda, ete. , (In litteris 
ad Gasser datis 31. Mart. 1565. , Tiguri; Epist. med. ex edit. Frosch. 
1577. ert. 42. a). Plurimis locis de plantarum falsa appellatione questus 
est Tragus, eamque Botanicis repetita voce opprobravit: * Rursus 
mihi adhortandi sunt rei herbariae studiosi, ut in id incumbant sedulo, 
quo proprias suas appellationes plantae recuperent „. (Stirp. h. Comm. 
(ex Kybero) p. 2453-4.), cum Brunfelsio consentaneus, qui scripserat: 
* Recte revera factum esset, si pristinis adhaesissemus nominibus......... 
Quamdiu enim haec nominum mutatio duraverit, et prima nomina, quibus 
a Dioscoride, Plinio, et aliis ab incunabulis censita fuerunt (sic), non 
poterimus ad herbarum plenam cognitionem pervenire unquam , Herb. 
T. 3. p. 42. Magnus Hallerus ita effatus est: « Non potui mihi tempe- 
rare quin utiliora nomina praeferrem consuetioribus ». Enum. meth. Stirp. 
Helv. Praef. p. 14. Quum Linnaeus plura Patrum nomina (Myrsinem, 
Clethram, Iteam, Pteleam, Prinos, Meliam, ete.) distraxerit,. ea e tam 
alta origine proficiscentia indieari non debuissent in Philosophia bota- 
nica, quotieseunque ab eorum loco avertebantur, et priorem significa- 
tionem amittebant. Revera non aliud agendum erat ab eo, qui sese 
ceu emendatorem ceu reformatorem offerebat, quam Patrum nomina, 
vel vetusta quaeque doctorum virorum, vernacula etiam, suo loco 
scienter religioseque sustinere, novaque tantum de novis plantis, neque 
hactenus bene denominatis, conficere. Quod quum aliter evenerit, ir- 
repsit magna illa series nominum perversorum, atque permutandorum, 
quae necessitatem medelae secum afferunt. Non aliter sentiebat Dille- 
nius, qui mentem suam aperto animo cum Linneo ipso communicavit. 
Placet ex illo praestantissimo viro nonnullas referre sententias ma- 
xime ad rem opportunas; eas transcribo ex Select. corresp. Linn., 
edente Smith. (T. 2. 1821). “ I think the names of the ancients ought 
not sashly, and promiscuously to be transferred to our new genera, or 
those of the new world. The day may possibly come when the plants 
of Theophrastus, and Dioscorides may be ascertained, and till this hap- 
pens, we had better leave their names as we find them ,. Dill in htt. 
ad Linn. datis Oxford, 18. Aug. 1737. (ex coll. cit. 2. p. 97.) Hancine 
Dillenii sententiam laudavit Smith, in nota ibidem adposita scribens: 
« In these sentiments every person at all conversant with the subject 
must concour ,. |. e. not. *, quod et exemplo sancivit eximius Smith. 
Addebat insuper idem Dillenius: « To do not, like Burmann, blame you 
for introducing new names, but for the bad application of old ones ». 
Ibid. p. 98. Neque de hoc contentus Dillenius consilium Linnaeo dabat, 
ut Graeciam Asiamque adiret, ibidemve Patrum plantis observatis, et 


14 


studio exaetis, eorum nomina emendata peso unt mo na subjun- 
gens; « whose appellations you have so materially, "v TE any 
other person, misapplied », in litter. dats. pe zo x ne; * : | y 
coll. eit. 2. p. 109). Prosequutus etiam in litter. dats. Oxfor Mis ug. 
1738. « I should wish to keep the names which Botanists have ie 
ned, unless they are alttogether bad. » (ex coll. B. in — praef. p 
p. 110 p. 25. lin. 6.) Idem in stupendo opere Historia Muscorum b 
tabat: Sicut enim in primordiis scientiae irrita foret. expectatio appe la- 
tionum exacte bonarum, ita sub incremento, et perfectione ejus, ut magis 
congruano mina inveniamus adnitendum est ». (P "ef. p. Va) Eodem modo 
sentiebat. N. I. Tacquin: ef. illius Prafationem (p. VI.) operis, Seleetar. 
Stirp. Americ. historia (1763). Itemve Loiseleur Deslongchamps excla- 
mare: « C'est un abus de transporter des noms de plantes et. d'arbres 
anciennement. connus. à d'autres. végétaux d'un genre tout different ». 
Nouv. Duham. T. 2. p. 65. sub Melia. Addam et Fée: « On ne le 
sauruit trop dire à quel point il est fâcheux, que des noms consacrés 
par les premiers botanistes connus, aient. été donnés à des plantes diffé- 
rentes », etc. FI. Virgil. ed. 2. sub Melisphyllo. Et ipse Linnaeus 
scriptum reliquit: « Horreat nullus verus Botanices cultor nova nomina 
plantarum, nec se absurdis saepius veterum detineri patiatur Impiricus ». 
(Hort. Cliffort. Lect. bot. n. 4). Ipse qui eum Bladh, Fundam. Entomolog., 
declaravit: « taque ubi ad fastigium scientia aliquando fuerit perducta, 
vetera nomina trivialia novis cedant ». $ VIII. Amoen Acad. 7. (1789) 
p. 156. Nomina generica male constructa, quaeque confusionem pariunt, 
synonymis Veterum melioribus (paucis novis a me confectis) insignivi. 
Multa tamen adhuc minus congrua restant ». Syst. Nat. Obs. Regn. 
Veget. n. 15. Veniet tandem serius dies, quo nova. et. nostris accuratior 
Gens per ordinem "successionis aetatum. surgat, quo mihi spondeo meam 
consideraturam fore theoriam, nominaque illa saepius absurda, praecipue 
specifica expuncturam. L. Ibid. n. 16. Idemque Linnaeus in specieb. 
plantr. Lectori de nominibus suis trivialibus fateri, A bsque selectu posui, 
quippe quem alius dies poscit! 
enera et species aptis designanda esse nominibus, et plantarum 
nomenclationem accuratius elaborandam praedicavit Jussieu (A. L.), 
Gener. Plantr. Intr. (p. XX. seq.) Nomen......... antiquum. esse non suf- 
ficit, misi simul etiam id, quod denotat 
praeside Heistero, Dissertat. de nomin. mutat. util. ac nox. (Halmst. 
1741. $ 60. p. 53. lin. 6.) En Tourneforti opinio confirmata a Cyrillo: 
aliud. est nisi brevissima descriptio (ut supra jam 
quae plerumque. essentialibus specierum. characteribus com- 
"ABT. p. 481. Item Lamarck scribere: 
, AL regles dont on ne peut s'écarter 
qu au prejudice de la Science dont ils tendent. à faciliter l'étude ». Fl. 
Frane. ed. 1. (1778). Dissert, prél. p. 84, 5. Murray (I. Andr.) quidem, 
creen incidente necessitate nomina mutari posse concessit. cf. Vindic. 
CN > ei Opuse. x p. 323. mD; ipseque nomina gue 
E. e. p. 331. n - id TUM aptiora nomina fuissent evcogitant a >» 
: 901. n. 24.; neme, inter alias proferens sententiam: « Non ad- 


ae convenientiam soni vel idearum habent. » l. c. 
i . tege . ? j Š pix ) 
p. 931. n. 27; Sie Gilibert, ejusdem 


15 


tantum esse bona,... ...... quae aliquam ideam relativam revocant in men- 
tem. Vera enim scientia ideas congeneres nominibus relativis consignat ». 
Exerc. Phytol. Introd. p. XXXLIL, et cf. p. XLIV., ete. Subjungam 
Gaertner, « Nomina quaedam generica, vulgo recepta, partim ex neces- 
sitate, partim quaque alia de causa mutavimus: quando nempe exsoleta 
videbantur meliora, aut quando primis inventoribus... meritus debe- 
batur honos ». Fr. Sem. pl. Praef. p. 3-4 (innumer.) Smith, suscepta 
correctione de Daphne, perperam, indica dicta in odoram, ita effatus 
est: « Such corrections often make the ignorant complain of changes of 
names. It is much to be wished that botanists, whose authority ought to 
be decisive, would never give just cause for such complaints. Erroneous 
or bade names must and ought to be corrected. » Exot. botan. p. 91. 
Neque praetereunda, sine recordatione, sunt ea, quae et Smith seri- 
bebat ad Carneam, in litter. datis Norwich, 21 Mart. 1824., contra 
DC. Syst. Veget. edentem, quoad huius auctoris nominum pravitatem. 
Ibi hune damnat nominum prioritati omnino. concessisse, ita ut flocci 
faceret proprietatem , correctionem , doctorumve virorum observationes, 
contra imperitorum audaciam: deelarans, insuper, Candollei modum, 
quoad nomenclationis fundamenta, corruptissimum, seque propositi sui 
firmissimum. Cf. Mem. corresp. of Smith (1832), p. 514. Correctis fal- 
lacibus nominibus aliquibus, ita exclamavit Flügga: « Non opus erit ex- 
cusatione, quod, mihi temperavi ab appellatione, quae prorsus nihil cum 
re conjuncti habet ». Gramin. Monogr. (1810). p. 186. (sub Paspalo ele- 
ganti suo, n. 38.; cf. et p. 153. de suo Paspalo brevifolio, n. 21.) Opi- 
natus est DC. quidem, quod, « Un nom entierement nouveau est préfé- 
rable à un nom ancien appliqué mal-à-propos. » Théor. Elem. botq. ed. 
1. 8 189., ed. 2. 8 223., itemve ed. 3.; et nomen datum admitti de- 
bere dummodo, « qu'il ne péche contre les règles essentielles de la no- 
menclature. » lbid. ed. 1. $ 184, ed. 2. $ 218., ed. 3 (ed. fil. Alph.). 
Item nomina specifica falsa mutanda esse censebat DC., cf. opus citat. 
ed. 1. $ 200., ed. 2, 3. $ 234.5; et filius Alph. exclamavit: « Lorsque 
les noms des plantes ont pour effet de propager des erreurs, il faut bien y 
renoncer ». DC. Alph. Sur le nom et l'origine du Crain (Cochlearia rustica 
Dioser. Lamk), appelé improprement Armoracia, et Crain de Bretagne, 
in Bibl. Univ. Genève. T. 18. (1851). p. 155 cf. etiam DC. Alph. Introd. 
Etud. boty. T. 2. p. 12., et p. 16., quamvis res obvias reputat. De Spar- 
ganio fluitante Fr. graviter dixit Beurling, Pl. vase. cotyled. Scandin. p. 5. 
n. 30, « Nomen a forma normali erecta repudiatum » . Ile idem, qui de Sparg. 
natante Fr. varietate natante declaravit, ipsam « nomen merito recusare. 
Praelato cum Du Roi nomini Pini Abietis, pro Ab. pectinata DC., sequen- 
tem adjecit observationem Endlicher: « Nomenclaturam Linnaeanam in 
Abiete et Picea, praeeuntibus du Roi, et Link (adde etiam Targioni Ott.) 
tandem repudiavi, ridiculum putans contra communem latine loquentibus 
consensum magni viri errorem pertinaci stultitia velle conservare », ad- 
dens ex Jacquin (N. I.) Scheda: Optarem nomina ista mutari, ne nos 
Botanici rusticis, et venatoribus ridiculi videamur, quod et mihi jam 
contigit ». Syn. Conifer. p. 98. Nomina generica mutentur, quare ple- 
risque Europaeis vi» pronuntiari possunt (plura anglica, polonica, ger- 
manica, gallica, rossica). Link Phil. bot. ed. 1. (1824.) p. 438. Lin- 
naeus ipse, quum videret se nomina quaedam generica e minus dignis 
hominibus suscepisse, sententiam appellabat: « Si me tam splendidum 


16 


donum in indignum. quemdam abjecisse E EUM ] ees j e 
et ego revocabo' ». Crit. bot. $ 238. p- 86. L poc cur eei - 
nomina mala mutanda, et minus bona in potiora vertenda esse. 
Sprengel ita opinatus est: « Barbarae omnes, barbaricoque modo for- 
coim P G l. Praef). Amicus optimus 
matae appellationes excludendae ». (Gen. pl. Prac im ed ; 
et magister venerabilis meus Dunal mecum sentiebat mutan um- S 
nomen Dianthi monspessulani, quum ad Monspelium species e 
proveniat. Eadem ratione ille Pinum monspeliensem a Salzmann ( ictum 
in Pin. Salzmanni vertebat (quae denique in Pin. pyrenaeam La-Peyr. 
intrat). Sunt et Friesii sententiae aliquae ad rem accomodatae. Non ad- 
mittenda, nisi interim, et ille putat, nomina vaga clandestinum , incer- 
tum, hybridum, neglectum, novum, ete. Neque recipienda nomina, quae 
in errore evidente eonsidunt, vel ea quae falsa, vel ambigua, aut 
incorrecta sunt, naturamque penitus adversantur: cf. Fries Observ. Vex- 
ternes Namn, in Botaniska Utflygter Vol. 1. (1845). p. 113-78 vel in 
Duchartre Rev. botg. 1. (1845). p. 19-24., et p. 69-73: ef. et ( assini 
(Henr) pluribus locis, e quibus unum, exempligratia, habes. Dict. Se, 
Natur. Paris T. 52. (1828.) p. 519. p. 1. seqs., et videas Salisb. Pr. 
in Praef. p. VI-VII. « Nescio qua fascinatione, notas discriminis adeo 
utiles (Nomina trivialia) corrigere plerique recusent, ete., ete. Non per- 
cipiebant Roem. Schult. (syst Vegt. 4. p. 261.) cur Convolvulum Cher- 
leri dixerit Agardh stirpem, sub qua ne minime quidem Cherler 
apparet. 

Si qui nomina specifica plantarum. plura mutarunt, delabente sae- 
culo XVII, praecipui fuerunt Lamarek, et Salisbury. Et revera plura 
tune reprehendenda nomina permutarunt, aliaque minus correcte con- 
scripta, latinitate spectata, emendarunt. Potiori consilio egisse Lamarck 
palam est, quamvis plura intoleranda nomina retinuerit, neque de facto, 
generatim, rationes dederit. Salisbury vero in re excessit, utpote qui, 
nec nomina substantiva ceu specifica admisit, neque ea quae parumper 
ambigua videri possent tolleranda censebat, et nomina patriam indigi- 
fantia non sustinenda reputavit. Fuerunt itaque ab eo sine necessitate 
mutata nomina specifica plura, quae resumenda sunt, ne abusus et in 
hisce irruat. Rejicienda itaque sunt nomina Zasmini mollis pro I. fru- 
tificanto, Tasm. viminalis pro I. officinali, Atropae lethalis pro A. Bel- 
(adorna, Viticis lupinifolii, pro V. Agno-casto, ete, ete. Antiquitatum 
botanicarum vero minime quidem gnarus Salisbury ( quae neque La- 
marck melius innotuerant) nomina Patrum male collocata retinuit: imo, 


h. esculentum, Atropa Mandragora A. humilis, Carum Carvi Car. 
aromaticum, Chrysanthemum Leucanthemum Chr. pratense, Melia Aze- 
derach M. florida, Hypericum Coris H, corifolium, Zea Mays Z. ve 
getalis, ete. Ipse idem auctor in veterum scriptorum operibus, a renatis. 
sua. ata adhue Versatus, nova interdum confecit nomina, dum Lin- 
RESUS potiora Jam extiterant. Onerata certe est scientia a supervaca- | 
curia IDO mn pt Salisbury tum quando prodiere nomina Mer- 

is i E ts Balisb., perennis E, pro M. sylvestri Trag., Teucrit 
sni = Salisb, (inepte) pro T. frutificante b boetico Clus., Litho- 
pe ngiflori Salisb. pro L. purpureo-caeruleo L., repente Clus.; He- 


17 


liotropii humilis Salisb. pro H. europaeo L., majore Ruell., Dioscoridis 
Tournef.; Valerianae amoenae Salisb. pro V. Tripteride L., alpina I. 
Bauch. hist.; Galii floribundi Salisb. pro G. vero L., luteo Cord.; Sa- 
niculae sylvaticae Salisb. pro S. europaea L., officinarum G. Bauh.; 
Ammi elati Salisb. pro A. majore L., vulgari Dod.; Aceris proceri Na- 
lisb. pro A. pseudo-platano L., latifolio Clus., montano Gesn.; Iridis 
palustris Moench. Salisb. pro Ir. pseudo-Acoro L., lutea Cord., ete. ete. 
Nec defuere exempla de nominibus specificis sat bonis in deteriora no- 
mina mutatis, veluti Anagallis arvensis, quae An. pulchella nuncupata 
fuit, Antirrhinum Pelisserianum A. violaceum, Origanum vulgare Or. 
Horidum, Echium vulgare E. laetum, Cynoglossum officinale C. rude- 
rale, Hydrocotyle vulgaris H. peltata, Vicia sepium V. sordida , etc.; 
ut denique reperiantur nomina quaedam a Salisbury nulla prorsus ra- 
tione mutata, quemadmodum sunt Plumbago europaea, P. purpurea de- 
nominata, Scutellaria minor Sc. pumila, Vinca minor V. humilis, Vinca 
major V. grandiflora, Tanacetum vulgare T. elatum, Artemisia vul- 
garis A, ruderalis, Berberis vulgaris B. irritabilis, etc. 

Nunc, ad nominum permutationem, aliqua etiam auctoritate fulci- 
tam, sustentandam, veniam ad exempla ab iis desumpta, qui vel ma- 
ximi ponderis, vel ceu legislatores habentur, aut qui nomina jam data 
mordicus sustinuerunt, quasi indomabiles. 

Evoni mus verrucosus Tacq. (an non potius diceres scabiosus) occurrit 
in Herbario meo, nec dubitare possum quin sit varietas singularis, 
licet constans « Evonymi europaei » Lin. Litter. ad Tacquin e praedio ad 
Upsal 26 Dee. 1772. (edit. Vindol. 1841. p. 128.) Quo exemplo illico 
patet nomen specificum minus bonum commutare non dubitavisse Lin- 
naeum. Mutavitque adhue solemnius ipse, dum scripsit: « Doleo quod 
Evonymus leprosus, cuius semina misisti, non germinavit apud me ». 
Linn. ad Jacq. Ups. 26. Mart. 1775 (ed. s. c. p. 147.) Iterumve in 
litteris datis Upsaliae 16 Jul. 1775 (ed. c. p. 149) dicit: « Evonymi 
leprosi semina primo anno missa, hoc anno germinarunt. Et dein etiam, 
Litteris datis Upsal. 8. sept. 1775. (ed. e. p. 149.) subjungere: « Evo- 
nymum leprosum esse varietatem constantem numquam dubitavi, que- 
madmodum Perca gibbosa (species Piscis) ». Nomen generis Centrolepi- 
dem Labill. Nov. Holland. in Devauriam mutavit R. Brown Nov. Holl. 
Van Diem. Pr. p. 252. (edit. Norimbrg. p. 108), eo quod structuram 
ab illo enunciatam valde diversam significabat. Quod clare ostendit 
ipsum excelsum virum nominum genericorum mutationi favere , quo- 
tiescunque bona ratio adesset. Favebat R. Brown specificorum nominum 
permutationi etiam, si causa erat. Sic Banksiam Roborem a Cavanilles 
(Ie. Descr. 6.) dictam, quam e fallaci a Nee relata observatione tri- 
ginta pedum altitudinis existimaverat botanicorum hispanicorum Prin- 
ceps, dum reapse agitur de humili planta, in Banksiam latifoliam in- 
vertebat (R. Br. l. s. c. n. 20. p. 394, vel 250.). Itemve Banks. prae- 
morsae, foliam minime praemorsam gerentis, falsum nomen mutare mi- 
nime dubitavit idem cl. auctor in Banks. marcescentem vertendo, (Pr. 
e. p.395, vel p. 251; n. 21.) 

Lamarckiana exempla aliqua proferre supervacaneum duco, quum 
unicuique manifestum sit, ipsum non vanis serupulis, neque magistro- 
rum auctoritate impeditum fuisse, quominus philosophice, docte, et sa- 
gaciter plura opportunissime nomina mutaret. Aliorum vero auctorum 


2 


18 


exempla hie subjicere consilium duxi, ut magis pateat quales fuerint 
harum emendationum fauctores, quamvis nonnulli habeantur, qui invita 
minerva, eorum permutationes projecerint. , 

Proxima Coniferis, Casuarina repens obliterat tandem aliquando 
illam falsam C. equisetifoliam. Quercum Ballotam Desf. rectissime in 
Q. Bellotam correxere Colmeiro cum Boutelou. Falsum nomen Salicis 
monandrae Ard. suffocarunt praestantiores Botanici illud S. purpureae 
anteferentes. Dunalii nutu Rumicem britannicum L., patria Virginia, 
Rum. Claytoni ab illius detectore primo nuncupavit Campdera. 

Species pudicitiae, cum Anglis, plures Chenopodium Vulvariam oli- 
dum dicere maluerunt. 

Gomphrenam arborescentem L. fil. perennem plantam, sed minime 
arborescentem, G. officinalem dixerunt Spix et Martius. Item Iresi- 
nem verticillatam Spreng., e nota in unica tantum varietate reperienda 
(de spicis verticillatis), e plurimis quos haec species ludere solet, fr. 
polymorpham vocavit Mart. Brasil. 

Sub Salvia virgata Jacq., Murr., Ait. verecunda procedit mendax 
S. pyrenaica L. Clusit Bentham Salv. sinaicam Del., ob errorem habi- 
tationis, eamque S. palaestinam dixit, Lab. p. 718., inque DC. Pr. 
12. n. 75. Lycium europaeum L., aequis rationibus in L. mediterra- 
neum mutavit Dunal. Myosotis maritima Fries (1817) nomine a loco 
saepe mentito, M. lingulatae Lehm (1818) penes Beurling, Fries Nov., 
vel M. caespitosae Schultz F., Koch, Steudel, Reichenbach, Gaudin 
cessit locum. : 

Echium pyramidale La-Peyr. in potiorem pyramidatum | correxit 
DOC. Alph., qui Jasminum azoricum L., in insulis Azoricis non pro- 
venientem, alieno salutandum nomine declaravit. 

Asclepias syriaca, nomine specifico fallacem patriam indicans, in 
A. Cornuti mutata est a Decaisne. 

, Hieracium sabaudum All. dejieit Lobelianum ac Linnaeanum hoe 
m Sabaudia. non obvium. Hyoseridem radiatam L. radiatifoliam dicere 
maluit Cassini, ne Linnaeana denominatio falsa calathidem radiatam 
a ultra maneret. Pudebit tandem Dracopidi amplericauli con- | 
E: Br ge gel joi Ln e: ex Jacq. Ceriopsidem globuliferam 
ec atibus TU agi ue indeque insulsa) in Ceriopsidem | 
liam Willdenowi (e nominis prol AQagase. Fragm. 1. Schlechtenda- 

prolatione sibi dura!) in Adenophyllum 


verte T800: ii : 9 
bat Persoon, et cum eo Cassini, atque DC., laudante Jussieu (A. L.) 


= sete pend Paris. Eam Slectendaliam libenter scripsisset Link Phil. 


eam rejecit Endlicher Ge IRTE las 1 
dem reciperet n. 2899: r Gen. ns. Z0(0, et 5261, ut tan 


pudiarunt merito praestantiores Botanici nomen Gnaphalii obtu- 


| sifolii L. datum plantae i RE 
0 quae (primo observante Le ict. 2. p. 755. 
n. 64). foliam acutam po riendit. m e 


Craspedi, i 
bilardi as UN et R. Br. locum cedere debuisset Richeae La- 
69 quod e iiam (H.) Dict. Se. Nat. Par. T. 23. (1822.) p. 568., 
seriis actum "sati est, tutiusque definita a Labillardière, quamvis 
* Meisner Ste 21b me Humb., Bonpl., Kunth, Cassini, Lessing, 
i; (Ut Stew el, Endlicher raevaluit sune m rido tt 
e nimum concinna, et ob evasit super Serin. Willdenowis 
nomen Seris, Dioscor L d scura huius auctoris descriptione. Ad hoe 
I en Dime, 100 ox Spreng., plantas Ci- - 


19 


choraceas, sive Lactaceas significans ad Stirpes Brasilienses Mutisia- 
ceas cum Lessing (nec Willd.) DC., Meisner, Endlicher, Steudel susti- 
neri nequit. Staehelina dubia L., hodie in quo degit genere non am- 
plius dubia, aliter denominari debet, Cassini reetissime observante. 

Baltimoram L., patriam false denunciatem, merito rejecit DC. Pr., 
qui genus Fougerouxiam nuncupavit, 

Solidago limonifolia Pers. Americae borealis, nec Mexici indigena, 
mericanae denominationem a Linnaco inditam respuit. 

Stenactidem annuam Nees ab Esenb. (ex Morison, et Linnaeo) non 
annuam, sed biennem et perennem observatam, St. bellidifloram, Wall- 
roth, et Al. Braun ducibus, nuncupamus. 

Huanacae acaulis nomen non tulit DC., eumque in H. Cavanillesii 
correxit (Pr. 4. p. 81.). Qui reapse tale specifieum nomen de pluribus 
phanerogamicis plantis perperam retinuit, Onopordon acaule L., Cir- 
sium acaule All., Rhaponticum acaule DC.! Seseli annuum L. com- 
muni ferme Botanicorum consensu derelictum, in S. coloratum cum 
istis, in S. bienne cum aliis abivit. 

Taeniopetalum peucedanoides Bunge (Peucedanum alsaticum L.) 
« Nomen specificum mutavi quia a loco natali nimis speciali desumptum, 
et plantam a Gallia usque ad juga uralensia et altaica longe lateque 
crescentem alsaticam nominare paradoxum videbatur ». Bunge, Reliq. 
bot. Lehm. n. 540. Mimosam vel Acaciam aculeaticarpam (nomine e 
duobus linguis confecto) in acanthocarpam temperavit Willd. En., lau- 
dante DC. Théor. élém. botg. Spartium supra nubium L. fil., intolle- 
rabilis denominatio e sphalmate grammatico, in Spartium nubigenum 
vertebat Aiton; sed melius adhue Lamarck, specificum nomen hujusce- 
modi relinquens, speciem dicit Cyfisum fragrantem. Cytisum ramen- 
taceum Sieb. (1822) fallaciter ex erronea stipularum aestimatione ita 
nuncupatum, C. Weldeni dixit, acerrimus quamvis antiquorum nomi- 
num tutor, Visiani, qui caeterum speciem (relicta adulatione) C. Sieberi 
dicere debuisset. 

Ingam discolorem Willd., minime huic plantae adaptum specificum 
nomen, in Z adiantifoliam permutavit Kunth , Syn. pl. aeq., su- 
scepitque hancine correctionem DC. 

Coronilla valentina L. Sp., falso Clusii synonymo obscurata, falsam 
patriam designans, hodie C. stipularis rectius cum Lamarck nun- 
cupatur. 

Cotoneaster integerrimus Medik. derelictus est, ut hodie cum Lindley 
nomen C. vulgaris suscipiatur. | 
-~ Potentilla monspeliaca sic perperam a Linneo denominata , mox 
P. Morisoni DC., hodie eum Michaux, Pursh, aliisque P. hirsuta dicitur. 

Tormentillam erectam, male sie a Linnaeo dietam, in Torment. of- 
ficinalem convertebat Curtis, faventibus Smith, Hooker, Host aliisque. 

Geum novum, monstrosum, vel abnorme, incaute heterocarpum ap- 
pellavit Boissier, pro quo mox ipse nomen G. umbrosi deprecabatur, ut 
errorem dissimularet: Voy. botg. Esp. p. 728. n. 600. t. 58. 

Begonia diptera cum Dryander libenter salutatur species insulae 
loannae, quam false capensem dixerat L. fil. 

Gravissimi botanici (Koch, Reichenbach , Bertoloni, DC.) Gaudin 
laudarunt, qui Sarifragam valde foliosam, aphyllam a Sternberg nun- 
cupatam, sfenopetalam denominavit. 


20 


Arenaria Rosani Tenore, Pr. Fl. Nap. 1811. locum cessit A. Ar- 
duini Vis., Pl. Dalmat. rar. (1826.), Bert. It. 4. p. 666. n. 9., quia 
primus speciei detector, quidquid de prioritate nominis specifici certa- 
verit Tenore, Arduinus, neque Rosani fuit. i i 

Spergulam pentandram (frequentius, ut videtur, decandram in agro 
Berolinensi) Sp. vernalem nuncupavit Willd., Fl. Berol. Pr. p. 158 

. 488. 
: Lychnis coronata Thunb. Japon. primas concessit L. grandiflorae 
Jacq. Collect., Ie. rar., DC., Sprengel, Zuccarini, e potiore Jacquini 
nomine, praestantioreque illustratione. j 

Silenem quadrifidam L. quadridentatam nuncupavit DC. , recto 
quidem nutu. Aug. De St. Hilaire persuasus erat Droseram interme- 
diam Hayn. ipsissimam esse Dr. longifoliam L.; sed ad confusiones 
jam exortas evitandas nomen Linnaeanum post habuit. 

Lunariam annuam L. biennem a Moench dictam hodie cuncti 
laudamus. 

Deidamiam, vel Thompsoniam heptandram Bovin in Deid. bipin- 
natam correxit Tulasn. FI. Madagase. Fragm. ( Passiflor.) 

Napaeas suas, hodie Sidas, hermaphroditam unam, dioicam. alteram, 
in laevem, et scabram commutavit ipse Linnaeus, Syst. Veget., eo quod 
harum postrema non semper dioica est. 

Nullus in posterum sustinuit nomen Janunculi parvuli L. Mant.- 
de R. sardoo Cr., philonotide Ehrh., dulci Cupani. 

Adonis autumnalis, sub fine veris, vel prima aestate florens, autumni 
tempore exactus, Ad. Poetarum opportune a Spach denominatus fuit. 

Delphinii hybridi nomen (Stephan) recessit, ut extolleretur illud D. 
fissi Waldst. Kit. Felix fuit Smith in restituendo Cyamo Theophrasti, 
primissimae auctoritatis, corrigens jam susceptum nomen NeZumbii 
Adanson, Gaertner, Willdenow: cf. Exot. bot. p. 59. 


Herminium monorchidem, in quo tubercula saepe duo, tria adstant, 
raro unicum 


; H. clandestinum dicere voluit Grenier, cum Godr, Fr., et 
Jura, p. T57. 

: Scillam Linnaei peruvianam, stirpem non peruvianam, sed lusita- 
nicam, hispanicam, et ut fertur melitensem, male denominatam, et corri- 
gendam, ipso jam declarante DC. Theor. elém. botq., in Sc. Clusii, ab 

illius illustratore primo transmutabat Parlatore Jt. n. 646.; de qua cae- 
terum specie nomen Sc. comatae Hoffmansege laudaverat Reichenbach 
Ieonogr. C. 20. p. 14. 
(0, ; sw 
Cares teretiuscula Goodn. , C. nitida Host, C. tenuis Host habe- 
pani anda niora nomina C. diandrae, Schuk., C, alpestris Lamk., C. 
"e onsin Schmk., quae ceu impropria posposita sunt. 

Mays cum Tournefort, Moench, Gaertner, Baumgarten, DC., Duby 


praestat Zeae, et Mays americana Baumgarten potior prae aliis deno- 
nommationibus haberi debet, 3 


E HM iun (ut ipse intellexit) nomen perpeti nequivit Flügge, 
nu iis lari nota) P, brevifolium nuncupavit, Retzium, Gmelinum, 
Bt ow, Persoon fidenti anımo corrigens: item faciens de P, tenello 
5 ars, et Willden, in p, elegantem. converso, 
7n Dini Cavanillesi huie prorsus ignotum, in Tr. vel Avenam 
a vana. Jure merito vertit Parlatore It, Nomen genericum Prio- 
dra 
a se confectum, ab Endlicher receptum (de gramine phala- 


21 


roideo), ita denominatum e dorso glumae dentato, charactere nequidem 
in eadem specie constante, in Chondrolaenam vertebat Nees ab Esen- 
beck ipse, Fl. Afr. Austr. illustr. p. 132., ita ut Prionachne den- 
tata N. ab Es. Chondrolaena phalarioide N. ab Es. evenerit. 

Hordeum marinum Huds. in maritimum a Withering correctum 
omnes suscepimus. 

Platycerium Desv. Neuroplatycerati Pluken. praetulit Blume, Sav. 
Filic. p. 43. 

Asplenio viridi Huds. vix unus aut alter scriptor subjicit A. Tri- 
chomanes ramosum L. Sp. 

Nothophyllum Grev. (Alga), nomen hybridum a regulis statutis fu- 
giens, in Aglaophyllum (ejusdem significationis) vertendum proposuit 
Montagne in Orbign. Voy. Amer. merid. Crypt. p. 33. not. 

Repetam cum Gaertner: « Si........ id uno, duobus, tribus......... li- 
citum, cur non et in omnibus? Et si id aliis concessum, cur nec mihi? 
Fruct. Sem. pl. 2. Praef. p. 35. ; 

Procul dubio perfecta nominum reformatio admodum difficilis erit, 
nam et verba conficere genuina omnibus speciebus in genere apta ultra 
modum difticile est, et plura vix mutanda, tamen gravi vitio peccant, 
quae subvertere aliis suadere non auderem. Fatendum sane est, no- 
mina propria virorum de scientia bene meritorum fortunatum esse per- 
fugium plurimis in diffieultatibus, Patet plura a Patrum nomina, 
Theophrasti, Dioscoridis, Plinii, nec non Hippoeratis et Galeni, quibus 
nos ad designanda genera adhuc utimur, specifiea, nee generica fuisse, 
scilicet pro unica tantum specie confecta; iis interdum adsociatae 
fuerunt aliae plantae, quas Patres nominibus diversis appellabant, in 
quibus hisce nota aliqua, eum denominatione generica suscepta, re- 
pugnat. Unieuique in memoriam redit, Tournefort illatio: « Certum est, 
non generis ipsius, sed unius tantum speciei quam rei sibi notae compa- 
rabant, rationem habuisse qui primi nomina imposuerunt » Isagog. p. 61. 
VI. lin. 3: quamvis non semper! Sed ne nimium sérupulosi essemus in 
recipiendis ceu nominibus genericis antiquorum plura, a quibus non- 
nullae species aberrant, docet ipse Plinius (si locum recte intellexi) 
scribens: Quinquefolium folia terna, quaterna, plura » Nat. h. l. 26. c. 
11. vel 71.; vel eo loco ubi dixit: « Quinquefolium mulli ignotum est, 
cum etiam Fraga gignendo commendetur » ]. c. 1. 25. e. 9., vel 62. 
Plinium sequutus est Marcellus Empiricus, Cap. XI., autumans: « Quin- 
quefoliwm in quo fragi nascuntur » ltem, quamvis Leucoji nomen Violam 
candidam significet, attamen pro Matthiolis, et Cheiranthis, floribus pur- 
pureis, caeruleis, luteisque donatis, usurpatum est ab antiquis. lidem sub 
nominibus Hellebori, Sarifragae, Sempervivi, etc. diversissimas comprehen- 
dere species. Porro, ceu generica nomina adhiberi non debuissent Con- 
volvulum, Serratulam, Petroselinum, Ligusticum, Arenariam, Nigritellam, 
Clavariam, aliaque similia significationis latissimae. Fatendum sane erit 
nomina antiqua tam variae originis, vel studii, atque considerationis, 
saepe temere, fortuitu, et admodum obscure sortita fuisse applicationem. 

Verum est etiam, quod nomina generica, et specifica, seu denomi- 
natio plantarum suscepta ab iis, qui statim a renatis litteris eam in 
medio attulerunt, non caret gravi vitio; quia auctores illi genera vix 
ae ne vix quidem dignoscebant, miscentes sub uno eapite plantas ge- 
nerum diversissimorum, donee structura fructus penitus considerari 


22 


caepit. Sie Tragus sub suo Marrubio, Marrubium, ct Lycopos, et Bet- 
tonicas, (Auctorum neotericorum Stachydes) comprehendebat. Pena et 
Lobelius sub Buglosso, Borraginearum diversi generis species, et in- 
super Helminthiam echioidem habuerunt. Aliique plures illius aevi bo- 
taniei (nec percipitur quo consilio ducti), sub nomine Verbasci, Pri- 
mulas, et Phlomides (praecipue hasce) offerebant. Ut de Hyacintho, 
deque Lunaria, Linaria, Saxifraga, Pyrola, Thlaspi, Viola, Heliotropio, 
Alga, et de aliis bene multis expositionem praeteream. 

Neotericorum plures in reformandis generibus Linnaeanis in hoe pec- 
carunt, ut nomen ab eo susceptum relinquerent, ubi major specierum 
series manebat, nec stricte, et critice ubi species prototypa transibat. 
Antiquorum Erica vocata est Calluna, Pyrethrum Anthemis, Helenium 
Dioscor., Plinii nuncupatum fuit Corvisartia, Thlaspi Dioscoridis evenit 
Capsella, (vel aliis Rodschiedia), Alyssum | Farsetia , Hyacinthus Mu- 
scari istis, Leopoldia Parlatore, Scilla Urginea, Panicum Setaria, 
Arundo Scolochloa, Lolium Crepelia; Asplenium Ceterach nuncupatur, 
ete., ete. Ita ut nomina Patrum transierint ad stirpes, ad quas, de- 
prompta prototypa specie, pertinere nequibant. Huic licentiae ansam 
praebuit falsum DC. dietntum (non absque contradictione) ex positum 
ab eo in sua T'héor. élém. botq. ed. 2. $ 222, Jusqu'ici, etc., ed. 1A, 
$ 188. Sed ridiculum, et spernendum erit plantas e longo aevo notas, 
suis fuleitas nominibus, haec deserere, ut nova nomina supportent, 
utque Patrum nomina eis imposita ad species a recentioribus in Ame- 
rica etiam detectas transeant. Profecto minus despieienda erit Linkii | 
sententia (Phil. bot. ed. 1. p. 439), qui antiquo genere dirempto, nova 
omnino generica nomina confecit. Et ego sane intelligo, res nomen sup- 
peditare, sed non percipio quomodo res non ita pridem detectae nomi- 
nibus eis vetustioribus denominari, et sese aecomodari queant. Eamdem 
prae se tenuit sententiam Salmasius, utpote qui exclamavit: « Quis 
rectam. semper „viam queat insistere, qui videat vetustis nominibus res 
novas appellari; aut aliis, quam quibus id nomen a principio positum, 
et propter quas proprie factum? In errorem proclivis inde lapsus, qui 
tam saepe depulsis de recto egit itinere nostros Herbarios, ut nulla in 
re saepius aberraverint ». De Homonym. in calee, Fragmenta, vel si 
m. en ultim. (ex edit. Water, ete. Traj. ad Rhen. 1689. p. 258. b. 


Idem DC. contendere (Théor. élém. botg. ed. 1. $ 167., ed. 2. 


8 200.) nomina specifica auetorum vete 


theoriae aliqui echum fecerunt, 
| - Flora, Cassini (H.) plurimis locis 
Dict. Sc. Nat. Par. (cf. praecipue T. 19 (1821) p. 116: lin. 6. seqs.), 


ud lins. ults. ad p. 117., ut et 2. 
: m N - Ə., iste futilibus, atque omnino sper- 
nendis rationibus; Grenier, cum “Godr: Py. 2. p. 4d0. Obs. et $e p. 


Pies Le Mie qui Linnaeum habet ceu auctorem, atque legis- 

vs sepas Rs a cf. huius auctoris Nomencl. Alg. in 

» Soc. - Sc. Nat. rbourg T. 4. (1856 8. E 

— passim et Kanitz, g 1. 4. (1856.) p. 68. Et addam 
ter ego i : deu : 

is unt hen maxime vero ubi Linnaeus antiquorum praestan- 


23 


dieere cum Tabernemontano Panicum indicum, quam cum G. Bau- 
hino, et Linnaeo Pam. italicum; Papaverem soporiferum cum Virgilio, 
quam somniferume um Linnaeo ; Ranunculum rapaceum Caesalp., quam 
R. bulbosum, uti solent cum L.; Acerem latifolium Clus., nec pseudo- 
platanum L. Concludo cum Fries: « Ubi adsunt classicae denomina- 
tiones, nescio cur has negligamus, et nova fingamus ». Nov. Fl. Sv. 
ed. 2. p. 285. Inter synonyma etiam, plures antiquorum denominationes 
praestantiores potissimum iterum in propatulo ponere delectatus sum. 

Oppugnatis nominibus specificis a veteribus traditis (nam specierum 
notitiam apud eos negare impossibile foret) crevit nonnullorum audacia 
adeo ut negarent auctoritatem ullam de nominibus genericis a Patribus, 
vel a quocumque auctore ante Tournefortium, mutuari posse, utpote 
qui iste primus verus generum fundator, et auctor censendus foret, 
veluti si et Fuchsius, Tragus, Gesner, Caesalpinus, Lonicerus, Dodonaeus, 
Clusius, Lobelius, Bauhini fratres, Camerarius, Jungermann cum C. 
Hoffmann, Jungius, et vere admirandus Columna (ab ipso Tournefort 
laudatus, cf. Eephr. 2. c. 27. p. 62), et Caesius Frid., et Morison, et 
Rivinus, et Magnol, aliique bene multi praeclari viri nunquam extitissent. 
Illorum sententiam a Linnaeo mutuatam nos aperte infieiabimur. Possit 
quidem dicere, et Ordinum aliquam ideam habuisse scientiae Patres! 
Nam quid nisi eos, ipsi intellexerint cum illorum plantis Cerealibus, 
sive Frumentaceis, Oleraceis, Oleiferis, Carduaceis, Ferulaceis, Um- 
belliferis, (Sciadiis Dioscoridis), Chedropibus (videlicet Leguminosis 
apud Theophrastum), Carectis, Bulbaceis, Tuberosis, Narcoticis, ete.? 
ego non video, nisi Ordines, seu Familias, magis plane dilatatas, ab 
externo habitu, vel ex usibus denominatas, e proprietatibus etiam, si 
vis, ast quocunque modo Ordines eos sibi finxisse aliquos palam est. 
Fuerunt insuper et alii Ordines sine speciali denominatione designati, 
de quibus eos rectam sibi confecisse notionem patet, inspiciendo me- 
thodum, qua usi sunt in pertractandis plantis Pinaceis, Solanaceis, 
Cucurbitaceis, Cruciferis, Papaveraceis, Orchideis. Sed et genera plura, 
quis eos adhue clarius intellexisse. denegabit? Sufficiat horum aliqua 
memorare, in quibus ad designandas comparandasve species bona tra- 
didere nomina a nobis deinceps opportune suscepta. Videlicet Pinum, 
Juniperum, Populum, Salicem, Urticam, Tithymalum, Aristolochiam, 
Plantaginem, Salviam, Mentham, Carduum, Galium, Cornum, Trifo- 
lium, Acerem, Ranunculum, Iridem, Crocum, Juncum, Avenam, Equi- 
setum, ut sileamus de illorum Rosis, Rubis, Quinquefoliis, Liliis, 
Arundinibus, Hordeis, etc., ete. > 

Veniam ad tempora nostris propinquiora. Lobelius Monocotyledoneas, 
generatim, a Dicotyledoneis separavit, penes quem plura sat bene exposita 
reperiuntur de Graminibus ferme totis in aciem ordinatis, item de /rideis, 
deque Liliaceis, quas sequuntur Orchideae plantae seorsim compositae. 
Ipse idem, qui et plures Labiatas, Compositas, Papilionaceas, Cruci- 
feras, Malvaceas, Ranunculaceas, aliasque plantas, vel proxime inter 
sese affines collocatas digessit, vel aliquando ad eorum propinquas 
species, felicissimo sane tactu, approximavit. - ; 

Postremo ille Palmas, Filices, aliasve Cryptogamicas plantas non 
paucas, sat felici ordine disposuit. Dodonaeus plantas Monocotyledoneas, 
atque Acotyledoneas, quoad illorum affinitates plures sat conspicue egit, 
sed in digerendis plantis Dicotyledoneis reapse minus felix evasit. Sunt 


24 


vero apud eum plura dicotyledonea genera sagaciter appropinquata , 
Olea et Syringa, Viburnum et Cornus, Evonymus et Rha mnus, Erica 
et Myrtillus, Rhus et Cotinus, Saxifraga et Chrysosplenium: et ipse 
Dodonaeus scripsit, « Perielymeno cognatus est frutex Xylosteon nun- 
cupatus ». Pempt. ed. 1. p. 407. Demonstravit quidem Clusius se sat 
perspicuam plantarum affinitatem habuisse, de iis praesertim, quae per- 
tinent ad Umbelliferas, Papilionaceas, Liliaceas, Amaryllideas, Irideas, 
Gramineas, quarum plures ceu cognatas proxime tractavit, vel de 
quibus hine inde ita disseruit, ut de plantarum affinitate se lucidam fe- 
licemque informationem habuisse ostenderet. Occurrunt etiam apud 
Tragum quaedam perspicaci affinitate disposita. Cf. Monnel apud Lob. 
Ill. p. 116., illumque suspice. Item Caesius Fridericus in suis tabulis 
phytosophieis (cf. Praesert. t. XIII) clare demonstravit se de ordinibus 
plantarum sibi rectam confecisse ideam. Affinitates plantarum, et inde 
earum methodicam dispositionem in animo volutasse S. Bauhinum palam 
fit ex Prodromo ab eo relieto (1591), ubi plura animadvertuntur no- 
tatu dignissima, et optima quidem quae aetatum, studiorumve poste- 
riorum sanctionem exceperunt. Denique G. Bauhinus, in Theatro bo- 
tanico Gramineas, Cyperaceas, Juncaceas , aliasque monocotyledoneas 
stirpes inter sese affines, sane laudanda methodo, pertraetare exordierat. 
De Caesalpino, deque Gesnero supervacaneum est dicere, nam palam 
est ipsos, quamvis verbis parcos, rem liquido percepisse. 

Profecto difficile est sustinere nullum ordinem, nullam plantarum 
affinitatem percepisse Patres, si perpenderis ex. gr., Dioscoridis Ana- 
zarbei verba dum eos carpit, qui « lapsi sunt circa ordinem , aliis 
nempe consociantibus facultates nullo modo cognatas, aliis, qui ordinem 
elementorum sequerentur, ut eo facilius memoriae mandarentur, genera 
efficaciasque eorum ab affinitate sejungentibus » Praef. ad Areum, ex 
vers. Spreng. p. 3., cf. et edit. Sarac. p. 2. lin. 16. Plinius adnotata, 
praecipue, fructus insuavitate , lignique inutilitate de Corno sanguinea 
cum C. mascula comparata, mox exclamare: « Tanta differentia ab eodem 
genere fit ». Nat. h. 1. 16. c. 43. Considera nomen Acanthi mollis 
penes Virgilium! Columellae sententiam de Orno cum Fraxino conge- 
nere (Flor. p. 421). Lubeat meminisse Virgilianos versus: 

« Praeterea genus haud unum, nec fortibus ulmis, 

Nec salici, lotoque, nec Idaeis cyparissis ». 
Sed exclamabunt adversarii: Ast quanti errores! Eheu, quanta est tua 
audacia, quanta malitia in eis deprimendis, qui tibi ingrato viam de- 
monstrarunt , et aperierunt! Scientia modo enata debili gradiebatur 
passu; sed ordinum quidem, et generum sententia felix exoriebatur, 
quorum nonnulla bene et feliciter tradidere scientiae i 


i : , 4H, neque mereantur opprobrium, Nam respectis 
rerumque temporibus, tam graves habendi sint Tournefortii, et Lin- 
e contrario, admirandae 
de hisce sententiae. Cae- 
ndis antiquis auctoribus; 
rum. plantarum hodiernas species 
Miti | em inserviret ad designandas tum 
ABNOR i tum aromata exotica. Loquutus Plinius de variis Pomorum 
qualitatibus, mox subjunxit: « Et hactenus sint species ac genera pomo- 


| rum, naturas arctius colligi par est. Nat, h. l, 15, e. 34, Donec ea succe- 


25 


deret aetas, in qua omnes generatim in hane unam cessimus sententiam, 
ut pro speciebus ea intelligamus individua, quae aliquo constanti cha- 
raetere inter sese ita similia sunt, ut ab omnibus aliis, etiam affinitate 
propinquioribus , sed notas illas non ferentia, rite, constanterque di- 
stingui, vel dissociari queant, tanta iis organorum habitus, et faciei 
similitudo. 

Ille idem DC., eui favent etiam Link, Le Jolis, Billot, Grenier, 
De Cand. Alf., Sprengel, Cosson, Ascherson, Fenzl, Trevisan, Crépin, 
Koch C., Lowe, Kanitz, Alefeld, Du Mortier, non concedit mutari 
posse specificum plantae nomen, quotiescunque genere mutatur species. 
Item sentiebat Desvaux, qui explicite dixit: « Il n'est pas permis de 
changer arbitrairement un nom d'espèce » Flor. Angers 1827. Intr. p. 
XXIV. Cf. DC. Théor. élém. botg. ed. 1. 8 200., ed. 2. $ 234.; Link 
Phil. bot. ed. 1. p. 444. 

Aliter ego, cum aliis multis, sentio; siquidem existimo, mutato 
praecipuo plantarum nomine, acta re nova, secundariam, et servilem 
etiam absque ulla diffieultate mutari posse. Tanto magis ego improbo 
auctorem , qui rem jam actam iterum reformare, vel in pristinam 
formam pejorem quamvis restituere conatur, ut de Simethi bicolore Kunth, 
in planifoliam iterum conversa a Grenier cum Godr. Fr.; de Avena 
tenui ceu peculiare genus habita, Ventenalia avenacea Koel., in Vent. 
dubiam, pessimo consilio, a Cosson, et Durieu retorta; de Nigritella an- 
gustifolia Rich., et Koch inargute factum a Reichenbach filio, eam 
N. nigram nuncupando; itemve Omaloclinem pygmaeam denominando, 
quam tollerabiliter prunellaefoliam dixerat Cassini; utque Phaecasium 
lampsanoides, Ph. pulchrum dici voluisset Desv. l. s. e.; Logfia subu- 
lata Cass. in L. gallicam moderata a Coss. Germ. Par.; Senecionem 
spathulaefolium DC. in S. lanceolatum conversum a Gren.; Potentillam 
fragariastrum Ehrh. reversam in P. sterilem a Gisek. Pterotheca sancta: 
Schultz Bipont., species Sancta nuncupata a Linnaeo, dum e sola 
Palaestina ei nota fuerat: semper ridicule. 

Res ad ridiculum usque reptata a Willkomm cum suo Tararaco Ta- 
raracoide; a DC. Alph. cum Specularia speculo; ab omnibus cum Sa- 
gittaria sagittifolia, C'hrysocoma coma aurea. Porro observandum est, 
quod nonnullae denominationes quum comparativae fuissent, plantis e 
genere avulsis, illas ultra detineri non posse, nisi absurde: Limoniastrum | 
monopetalum Boiss., Littorella uniflora Ascher.; Psilurus aristatus Trevisan. 

Revera et ego dolendum censeo nomina plura nova sine necessitate 
fuisse prolata: sed fateor quotieseunque nomina varia pro unica specie 
reperi, me non semper antiquius nomen saepius vero praestantius 
praetulisse, quod multi certe damnabunt. Eamdem ac meam senten- 
tiam coluit Henricus De Martius, qui caeterum adeo circumscripte, 
neque semper, meo sensu, feliciter eadem usus est libertate; sed qui, 
Praefatione Pr. Fl. Mosquensis p. IX. ita effatus est: « Ad....... plan- 
tarum species ea nomina eligere usus sum, quae iis maxime mihi vide- 
rentur convenire ». Cf. etiam Pouchet, F7. Sein. infer. (1834.) Praef. 
p. X. Mut. Fr. 3. p. 28. 6. Obs. Opportunam Smith etiam sententiam 
afferre liceat: « In the specific names of the genus Glaucium, I confess 
I have been tempted. to follow Gaertner, in preferring precision, elegance, 
and truth, to barbarism, confusion and error ». Mem. corresp. of Smith 
(1832.) p. 453-4, Proprioraque nomina, nec semper antiquiora praefe- 


. 


26 


renda esse eenserunt Gillet et Magne; Nouv. FI. Fr. (1862 ) Pi III; 
itemve studiosus Kirsehléger de Marinellis agens, qui scriptum reliquit: 
« Nous avons préferé avec Spenner, les epithètes de Persoon à celles de 
Linné, parce qu'elles sont beaucoup plus justes et plus convenables ». FI, 
Als. p. 603. Hoc Botanici persaepe adeo incuriose gesserunt, ut merito 
eos increpaverit Smith: « Still greater folly of restoring old names, which 
had been luid aside on acount of their badness, and long since forgotten ». 
Engl. FI. ed. 2. T. 4. p. 206. Et ego quidem in me ipsum hane ser- 
vavi legem; qui Lycium, tot confusionibus ex ejus nominibus obnoxium, 
Dunalianum cum Dunal in litteris dixeram, ast dein in mea hae Flora 
vulgare, cum optimo amico appellare non haesitavi. i 

Potuissem afferre exempla plura nominum vernaculorum, in quibus 
conficiendis non fuerant ad litteram conversa vocabula tecnica, quia 
ista palam oppugnantia eum plantis, quibus adponebantur, confusionem, 
vel risum eoneitavissent eoram populo, botanicorum nugis minime 
adsueto. 

Dolendum sane est nimium saepe infelices in novis condendis no- 
minibus fuisse Micheli, Heister, Adanson, Necker. Reapse bene excla- 
mavit Cassini (H.): « En général les noms génériques insignifiants, ou 
qui n'indiquent aucun caractère sont les meilleurs ». Opusc. Phytolog. 
2. p. 312. 

Nomina specifica ruderale, murale, tectorum, ut et vineale, campestre, 
arvense, plurimis tributa speciebus, minus laudanda erunt, quia sta- 
tiones istae evidenter secundariae sunt. Saepe homines res naturales 
ad illorum visum, vel mentem referre, relicta consideratione a priori. 
Plantae enim sic denominatae jam exstabant in Natura antequam muri, 
tecta, vineae componerentur. Ruderales sunt plantae solo pingui, sale 
ammoniaco praesertim donato, sese deleetantibus. Murales ene quae 
solum calcareum potius exposcunt. In tectis facilius reperiuntur illae, 
quae solum arenosum, solutum praediligunt. Vineales eae quae solum 
quidem solutam exposcunt. Campestres generatim manus hominum dis- 
seminavit; itemve plantas arvenses dictas, 


Vix hujuscemodi nomina recipienda forent: dum ea mutavi bene 
me egisse arbitror. - 
Dum nomen quodlibet e scientia excluditur, 


Jam facta erit aeque excludenda, nam res eom 
vers, claris, admissis, 


comparatio eum illo 
parandae sunt cum rebus 
: neque eum falsis, obseuris, et rejectis: hoe 
dietum volo contra specifica nomina apargioides, saginoides, phleoides, etc. 
Nomina diminutiva, ab aequa comparatione originem nacta mihi 
recipienda videntur; seilicet ubi similitudo, et affinitas aeque adstent, 
et ferme dicerem quaedam etiam faciei indieatio: sine diffieultate re- 
lies Valerianellam, Alsinellam, Drabellam, confecique Cicendiolam, Cro- 

codilinam, Lycopodinam. 
erm objeetaverit nova nomina a me introducta, aut noviter su- 
pei reddere , quod ante faeile erat comprehendere , ex 
: enominatione recepta, illis ego respondebo: quod si scientia 
consisteret in nominibus de usu receptis, et transmissis, tune ratio 
UN ponas sed si scientia sistit in recta rei cognitione , sanis 
rari pine; ; Si cognitio plantarum innititur characterum no- 
4 pna ysi partium, si ex hisce rem limpidam exprimere vo- 


lumus T. : i 
; de hoe persuasi, quod: Rem herbariam non perficiunt. nomina ; 


21 

sed observationes, et descriptiones accuratae (Scop. Ann. botq. 4. p. 89.5 
profecto necessarium est ea reformare, quae confusionem ingenerant, 
utque nominibus rectis, claris, nullis indutis erroribus, plantae in- 
dicentur, vel evulgentur; denique, ut nomina emendata locum susci- 
piant tot verborum fallacium et merito rejiciendorum. Protulissent 
sane Theophrasti, Dioscoridis, et Plinii nomina ii, qui perversa plantis 
indiderunt, quotieseunque suprema illa cognita habuissent. Dolent 
hodie quidem multi, ut omni aevo indoluerunt homines languidi, no- 
vationum incuriosi, effici e nominum congerie confusio magna et 
labor ad tanta, et tam varia nomina retinenda. Vana querela: oblivi- 
scentur posteri nomina merito rejecta, ut nos obliti sumus nomina, 
phrases, et numeros antistium botanicorum, et ita ut in promptu non 
habeamus synonyma multa eritiea, hodie hine inde enumerata, vel de- 
nominationum auctores; ut denique tantummodo nomen recipiendum 
menti obveniat. Recte mehercule, exclamavit Zannichelli: « Zt sane 
non quid nominis, sed quid naturae certum rei indicium est ». Op. bot. 
posth. (1730). Praef. p. 2. Denique si aliqua declamatio ejicienda est, 
revera in errum auctores, non contra eos, qui illos emendarunt pro- 
Jicienda foret. 

Plantarum nomina, indeque denominatores absolute tradendi sunt. 
Qui ea, quocumque modo, sive e characteribus vanis, vel e falsis sy- 
nonymis, aut e patria fallaciter indicata, sive duplicata erronea tradi- 
derunt, mihi omittendi sunt, ut denominator habeatur ille, qui speciem 
accurate exposuit. Non sum pro primo, sed pro correctiore auctore. 

Quod si plures usui inservientes, auctoritatis mancipes, caeci cre- 
dentes primis, innovationes meas censoria virga notabunt; hoc erit mihi 
saltem consolationis, quod ea quae egi a crassa ignorantia, aut e prae- 
judieata mente, vel a fatua vanitate non procedunt. Facile fuit iis, qui 
antiquos Scientiae Patres nunquam consuluerunt, ea recipere, quae 
Linnaeus imposuit, vel libri, qui facile ad manus sunt, sub hujus lege 
conscripti cireumferunt. Opus longum, et sat arduum fuit ea pervol- 
vere, et tractare, quae criticas a me expositas, innovationesque meas 
constituerent. Mehercule cum Linnaeo repetam: « Mihi non gloriosum 
esset, si omnes consentirent ». Litt. ad Jacquin, ex Upsala dat. 1. Apr. 
1164. (ed. Vindob. 1841. p. 15). 

Philologus insignis St. Lager quosdam adhuc usitatos errores, a me 
praetervisos, aperuit: Viro doctissimo de animo favi. 

Maxima pars Botanicorum nomenclationem binominem, scilicet no- 
mina specifica, Linnaeanae inventionis esse putat; quidam Rivinum 
extollunt, et P. Belon, a St. Lager, noviter ac strenue oppugnatum. Sed 
exempla (mediocriter copiosa) in mea Flora prolata aliter demonstrant. 
Nomina specifica plura dederunt Dioscorides, Plinius, Brunfels, Ruellius, 
Fuchsius, Kyberus cum Trago, Lonicerus, Cordus V., Matthioli, Ges- 
nerus, Dalechampsius, Belon, Caesalpinus, Dodonaeus, Clusius, Rauwolf, 
Richer de Belleval, Lobelius, Camerarius, Columna, Robini (Iohann., 
et Vespas.), Bauhini fratres, Parkinson, Cornutus, Pisonus, Bontius, 
Alpinus, Morison, Plukenet, Cupani, Boccone, Barrelieri, Ambrosinus, 
Ovidius Montalbanus, Rayus, Rivinus, Tournefort, Munting, Zanni- 
chelli, Dillenius, Rumphius, Blackwell: quorum plures iis omnino et 
absolute usi fuissent, nisi consilium edendi una aliquot specierum cha- 
racteres eis potius adparuisset, tum interdum nomen unicum absolutum 


28 


satis superque ad rem significandam dijudicavissent. Insignis G. Bau- 
hinus nomina specifica sive ex unico vocabulo, vel e phrasi uni am 
tantum ideam significante praebuit. Itemve aliorum plures agere. Lin- 
naeus nomina specifica conclamavit, ut evitarentur longae phrases. Cur 
ipse nomina specifica nova confecerit , dum jam bona extabant, non 
intelligitur, nisi ex humana vanitate. Cur nos ea quae bona sunt, an- 
tiquiora et praestantiora Linnaeanis, non accipiamus, haud concipitur, 
nisi mentis pravitate. Haec Linnaeana auctoritas magna est occasio 
vitiorum in scientia. Sunt adhue botanici plures, qui, ne Linnaeum 
saucient, absurda recipiunt, et bona rejiciunt. Proficiseendum concla- 
mant a Linnaei Sp. pl, qui liber pessimus est, erroribusque refertus. 
Mihi mea ratio suadet, ut bona Linnaci praecepta, et bene faeta re- 
cipiam; quae male sunt ab eo acta rejiciam: sicque quae ante eum 
reete exposita fuerunt in pleniorem lucem veluti triumphantia agam. 
Scientia in progressu perfracte polienda est ab erroribus omnium tem- 
porum, quorum non modica pars in libris Linnaeanis prodiit, Regula 
unica est Natura; leges ratio dabit, ministri boni et mali fuerunt, et 
sunt inter primos et ultimos Scientiae addictos. Veri botanici scopus 
sit Nitor Scientiae! Optime quidem exclamavit Ruprecht: « Res ridi- 
culas non elidere scientiae aperte nocet ». Fl. Ingr. (1860). Rat. oper. 
p. XX. 

Plinianae sententiae quaedam adeo significantes sunt, ut hodiernum 
lectorem imperiose sistant: ex iis unam repetivisse sufficiat: » st alia 
Clematis, et Agyptia cognomine, quae ab aliis daphnoides, ab aliis po- 
lygonoides vocatur ». Nat. h. l, 24. c. 90 

Declamant quidam, ut saepe Moquin audivi, nomina specifica nihil 
significare, quasi numerum adposita, recepta olim, admittenda semper, 
non cuilibet faeultatem esse ea mutandi. Aliter rem judico, utpote qui 
verba ad res significandas confecta, et statuta fuisse persuasum habeo; 
utque rem signifiearent ii adposuerunt, qui ea protulerunt, neque obli- 
terari potest idea ex iis exorta, nec est auctoritas ulla in scientiis 
contra rationem. Non ego percipio, eujus nutu scientia botanica, ut 
omnes aliae mundanae res, non poliretur in dies, aequis submissa le- 
gibus. Rabies conservandi nomina impropria penes multos emicuit, sed 
in quibus magis quam in iis, qui ex. gr., nomen Limodori Tanker- 
villiae cum Ait. Kew., nec Limodr. Incarville; cum Pers. Syn. accepere? 
de specie, quae P. I. Incarvilleo dicata fuit. Hune errorem confirmavit 


R. Brown, dum Bletiam Tankervilliae statuit. Item et Parlatore, Fl It. 


2 .p .73, nomen Fimbristylis dichotomae retinuit, et adhue penes bota- 
meos exeurrit, de planta quae nihil dicotomi gerit, opportune bisum- 
bellata a Forskal nuncupata, et à me laudata, Dodecanth. p. 28. Pro- 
currit semper fastuosa Mirabilis Jala ' quae aut eum Hernandes 
M. mexicana, aut cum Pisone Peruana diei deberet, nisi potius ei prae- 
stantius nomen habendum illud Nyetaginis (Iuss.) mexicanae (Hernd.) 


+ Non adhue correcta sunt nomina 


: : apetala Fries, deque Silene ape- 
iR I Sage brachypetalis. Potuisset ne lito den tinicasi ae 
todos de Wil Pa gen a Capite Bonae Spei, quam Amellum Lychni- 
ti lena C = yt Et sic plures aliae, videlicet Casuarinam Equise- 
L atre i ra Labill.; se quid amplius? Eo demen- 
tiae perventum est, nt retinerentur nomina ab errore typographico 


29 


exorta: conferatur Erythrina poianthes Brot., in Trans. Linn. DC. Pr., 
Don Hist., Dieks., quae polyanthes fuerat in mente auctoris, in manu- 
seripto etiam, recte, ut puto, suspicante Hasskarl, Retz 1855. p. 183. 
n. 127. not. 2., vel ed. 2. 1858. p. 194. n. 110. not. 2.: Tithymalum 
Paralium, vulgo Paralias (p. 88). 

A renatis litteris de cognomento plantarum nonnulla verba jecerat 
doctissimus Ruellius, De Nat. Stirp. l. 3. e. 4., quod clare patet ea 
consulendo quae egit de Aristolochiis, deque Populo libyca: idem de 
suis Simphytis agens (l. c. c. 81) ista in magnum, minus et minimum, 
nominibus specifieis evidenter distinxit, propriisque characteribus in- 
signivit. Ibidemque de /uncis sibi notis pertractans (l. 3. e. 100.) pri- 
mum mollissimum, alterum acutum, tertium melancranem, nominibus 
veluti specificis designavit. Et Papaverem citat aphrodem denominatum, 
et Strychnon hypnotichon, vel Solanum soporiferum, et Meum atha- 
manticum, et Centaurium minus, et Centaur. triviale, et Panacem Chi- 
ronium, et Panac. Centaurium, atque Seseli creticum, Artemisiam poly- 
clonos, Artem. marinam, Clematidem daphnoidem, Aizoon leptophyllum, 
vel sylvestre, ete. Occurrit huc illuc consilium illud de cognomento 
plantarum, quo verbo certe nomina specifica, ante Linnaeum felicis- 
sime expressa, unusquisque illico agnoseet. Item et Conradus Gesnerus, 
merito celeberrimus, nomina specifica pluribus plantis dedit; virum 
sagacem non fortuito se egisse, nonnullae ejus sententiae demonstrant. 
Et revera, sub Hemerocallide sua observabat: « Itaque non erraverit 
(opinor), qui Hemerocallides omnes istas appellaverit, adjecta aliqua dif- 
ferentia, ut sunt alpina arvensis, purpurea ». Hrt. Germ. (1561) crt. 
261. vers, Itidem de Geo. « Huius genera tria in horto mihi virent. 
Primum quod urbanum direrim........... secundum rivale... tertium 
alpinum » l. e. ert, 260. vers. Iterumve « Plantago trium generum...... 
major, minor, et media » crt. 273; etc. 

Fuit certe Tragus vir magnae perspicuitatis et doctrinae; iste nomina 
plantarum specifica plurima congruentia dedit, dum explanationes ab 
eo hinc inde emissae, rem considerate graviterque ipsum tractavisse de- 
monstrant. Ita ille Verbasco primo suo majore nuneupato mox subjunxit: 
« Alterum Verbascum nigrum appello, tertium.......... sylvestre Verbascum, 
sive alterum ». Stirp. h. Comm. (vert. Kybero) p. 218-9. Item Sambucis 
vulgare, et sylvestre optime denominatis (quae nigro et racemoso neoteri- 
corum respondent) dum de Zbulo egit, ejusque nomenclationes exposuit, 
l. e. p. 797., plurimis ejus nominibus relatis, sententiam suam dedit, 
illamque, non inepte, Sambucum aestivalem appellari posse autumavit, 
l. e. lin. 28. Hancine speciem serius Ovidius Montalbanus (Hort. Bo- 
tanograph. Ind. 1660. p. 34 lin. 7.), ex Dodonaeo, Samb. humilem 
nuncupabat. Et Valerianas quatuor extare dicit Tragus, majorem, vul- 
garem, exiguam, et minimam l. c. p. 59-60. Tantumdem dicens de Hy- 
pericis, p. T4., de Plantaginibus p. 224., deque aliis plurimis planta- 
rum speciebus, sententiam suam nitide, abundeque exemplis patefaciens. 
Quoad Fuchsium, virum inelitae doctrinae, et auctorem percelebrem, 
vix ac ne vix quidem necessarium puto prolixis verbis me detinere, 
ut ea referam, quae in suo opere De Historia Stirpium (1542.) dixit, 
fecitque vir eximius; sum ego contentus attentionem botanicorum ad 
ea revocare, quae in ipso ingressu citati operis leguntur, habenturque 
de Absynthiis specifice denominatis, mox de Alsinibus, indeque de 


30 


Chamaemelis, deque plurimis aliis plantis ab eo expositis. Unusquisque 
cito agnoscet, sententiam de plantarum specifica denominatione penes 
eum generaliter extitisse, quotquot plantae uno, absolutoque substan- 
tivo nomine designari nequiverant. Unam et alteram hujus viri sen- 
tentiam referre satis superque sit, ex quo abundant exempla: « Digi- 
talis duorum. est generum, una purpureos obtinet. flores, ideoque D. pur- 
puream appellamus, altera luteos flores, ob id D. lutea dicta nobis est ». 
l. e. p. 892. De Origanis scripsit: « Genera seu rectius cognomina qua- 
tuor esse constat. Est enim Heracleoticum, Onitis, Tragoriganum, et syl- 
vestre ». l. e. p. 551., et cf. rationes datas! 

Non video Brunfelsium insignes sententias de plantarum denomina- 
tione tradidisse, sed video ipsum specifica nomina plura sagaciter edi- 
disse, ita ut pone Fuchsium facilis de eo mentio cadat, quamvis ae- 
tatis anterior fuerit. Lonieerus quoque plura specifica nomina adhibuit, 
et hoc dedita opera egit, enimvero legimus: « Volubilis....... tria in- 
veniuntur genera: major, minor et aspera ». Nat. h. crt. 207. A. 

Sed videre mihi videor, legem istam adhue solemniter, luculen- 
terque proclamavisse Matthiolium nostrum, ut demonstrant eas quas 
cum Ulysse Aldrovandi commanicabat sententias, in suis Epistolis 
medicis quadrinis vicibus editis. « Quandoquidem si Pinea (ut ille 
censebat Lucas Ghini) e Pinorum genere fuisset, non erat illi opus pro- 
prium habere nomen, sed tantum cognomento aliquo suam poterat depro- 
mere speciem, quemadmodum, exempli causa Populus, quippe quae cum 
plures habeat species, eas cognomentis distinguimus , hanc albam, illam 
nigram, alteram libycam appellantes ». l. c. Libr. 3. Ep. 16., edit. Prag. 
1561. p. 215, lin. 35.; edit: Lugd. 1564. p. 359., edit. Francof., Bauhi- 
niana, eum omnibus Matthioli operibus, 1598. p. 125. lin. 9.; item 
edit. Basil. König. 1614. p. 125. lin. 8. Ubi etiam prosequitur, et satis 
superque sit (quamvis varietates pro totidem speciebus, quemadmodum 

. Bauhinum, et Tournefortium quidem fecisse palam est, ipse sum- 
pserit) « Id quod de Myrto pariter dixerim. Siquidem hane latifoliam, 
angustifoliam illam, alteram conjugalem hane item tarentinam, illam sa- 
iei bens vero sylvestrem appellant, servato semper generis nomine » |. c. 
Dente" rete, sini Chium do ridi deje Tyrii qi 
« Priori (hidi) eun adno et pone specierum illustrationem. 
Sprint qe icai Hi age di....... alteram. violaceam cogno- 
dois kietut oorem seu variam NOMINAU. ss se... quartae... 

e cognomen dedi....... quintae Batavi lusitanicae cognomen 

dederunt » Rar. pl. h. I. 2. e. 44 213. De H. IRR 
appellare licebit Hesperidem ohim i: al "i ici tn 
tertiam vero Hesperidem sylvest. am; alteram Hesperidem syriacam; 
tarias nominibus pietà de em ». Op. c. l. 3. e. 5. p. 297. Item Den- 
ferae, D. triphyllae, D. pe. oravit, seilicet D. bulbiferae, seu bacci- 
Jae, E^. pentaphyllae, heptaphyllae, ete., ut videre est I. c. l. 


5. p. 1 : | 
Te = de plantarum cognomento sub T'hymo vulgari, 
nuo, Asterisco maritimo, Eryngio pusillo, Corallorhiza 


ini i : : | 
aria ST luculentis exemplis de praestantiori plan- 
supina, Stachyde s fire stia Matthioli, Linariis variis, Verbena 
(nutante L), ete md : 4 alega vulgari, Ornithogalo neapolitano Clus. 
sceptare , qui nomenclature M supervacaneum jam fuerit cum iis di- 
dam esse adhu ram plantarum binominem Linnaeo tribuen- 

€ contendunt. Oportebat me aliquid dicere de Came- 


31 


rario, acerrimi ingenii viro, qui tot aptissima nomina specifica intulit? 
Is sententiam suam praecipue aperuit ubi de Polygono maritimo effatus 
subjunxit: « Polygonum marinum ubi nascatur. cognomento prodit », 
Epit. 1586 p. 691. Sed quot perspicua exempla denoMinationis bino- 
minae non subjecit ille in suo Opere Hort. med. philosoph. (1588)! 
Si quoque, qui in Caesii nostri tabulas phytosophicas oculos inji- 
cierunt, et quidem praecipuam tabulam XII examinarunt, plane perci- 
pere potuerunt nomina cum suis cognomentis in plantis ipsum cele- 
berrimum, et nobilissimum virum inducere voluisse. 

Botanici ignoscere nequeunt Richer de Belleval, sub fine saeculi XVI, 
Jam sibi in animum induxisse exprimendi nomina plantarum, compo- 
sitis e graeco fonte vocabulis, quibus essentiales plantarum notae in- 
diearentur. Sed mox, excelsus vir, considerata rei difficultate, et mo- 
lestia, ab hae idea reapsisse, et Catalogum Plantarum Horti Bota- 
niei Monspeliensi edidisse simpliciori modo confectum, nomina plura 
plantarum offerens e duobus tantummodo latinis vocabulis expressa, 
generico uno, specificoque altero. Laudato Belleval, statim memoriae 
se officiunt Renealmius, et Columna, qui nomina specifica quidem com- 
posuerunt, quamvis dogmata ad rem ipsi non ediderint. Supervenerunt 
ante Linnacum alii quidem plures, de quibus supervacaneum est ultra 
lectores nostros detinere. 

Quae omnia, et alia hujuscemodi, si agnovisset Visiani, non ausus fuisset 
dicere, recepto Kochii, et Friesi impulsu, specifica nomina ante Linnaeum 
casu exorta, vaga, debitaque auctoritate carentia, ut pro specificis ha- 
beri possint: addam quod, si nomina ab ipso saepissime recepta attento 
animo, sana critica, perpendere valuisset Visiani, ea scientiae legibus 
superstrueta non praedicavissct. In eamdem sententiam praecipites ceci- 
derunt Grenier, Godr. Fr. 2. p. 160 Obs., 3. 180. D’après, ete., qui caete- 
rum dum nomen Fritillariae pyrenaicae, non Clusii, sed Linnaei volunt ; 
Laserpitium gallicum (Fr. 1. p. 681.) cursim G. Bauhini, Linnaeo postpo- 
sito, manifesta contradictione confitentur. Vide apud eosdem Brunellam 
hysopifoliam G. Bauh. Pin. (Fr. 2. p. 703.), Juniperum alpinam Clus. 
(Fr. 3. 157.), Cirsium anglicum Lobel. (2. p. 219), Rutam montanam 
Clus. (l. p. 328); aliaque hujuscemodi quae cum lege ab cis suscepta 
depugnant. 

Reperiuntur in mea Flora prolationes, vel synonyma ex Herbariis 
Pourret, Cavanillesii, et Lagasca, praecipue, quae Matriti sumpsi fa- 
vente amico optimo, viro insigni, Don Mariano Graell. 

Primus ego sedulam dedi operam ad Pourretianas plantas expli- 
candas: Chloridem Narbonensem iranseripsi Tolosae Gallorum (27 Nov.- 
17 Dee. 1831.), postea quam bina itinera per Pyrenaeos orientales 
confeceram. Anno 1839 per plures hebdomadas (vernali, et autumnali 
tempore), Narbonne commoratus, urbis cireumvicinium perlustravi, Pour- 
reti opus prae manibus gerens, quo tempore Narbonenses Delort, et 
Turnal eorum concivis Chloridem vix notam habebant. Nec hoe stu- 
dium insequentibus annis dereliqui; imo, magis atque magis compuli, 
annis 1850-1 per quatuor menses Matriti vitam degens, Scholam Phar- 
maceutieam adivi, ibidemve, auspicante Prof. et Praes. Leon , Her- 
barium in Hispania a Pourret confectum quam potui diligentissime exa- 
minavi, notas illie degentes notabiliores decerpsi, easque ad ineudem 
revocavi in Flora Pyrenaea. Mox Barcinonae, in Herbariis Salvador, 


82 


et Peig, atque in Herbario Bolos, quasdam Pourreti denominationes con- 
sideravi, nonnullasque ab eo traditas sententias, in litteris etiam ad 
Bolos datis, transeripsi. Parisiis quoque, annis 1861-2., Pourretianas 
stirpes indagare consilium fuerat, sed eas ita distractas, et pessum- 
datas reperii, ut non animus viro studioso ad inquirendum defecerit, 
sed patientia eorum, qui studiosorum servitio adhibentur, necessario 
labeat. Idcirco de quibusdam tantummodo Pourreti, et Tourneforti visis 
plantis contentus abivi. ; i 
Interim Timbal (1875), cui fere omnia a me circa Pourret animad- 
versa communicaveram, voce aut scriptis, librum edidit, in quo de 
Pourret, de plantis ab eo editis, deque seriptis ab eodem relietis sen- 
tentiam dedit, Pourret ultra modum extollendo, de me oblique referendo. 
Verum enimvero, consideratis Pourretii vita, et vicissitudinibus, pro- 
fecto dolendum est eum non eadem ac Gouan sorte potitum fuisse: tune 
vero cum Magnol, Gerard (L.) primates Floristae Galliae mediterraneae 
simul extitissent. Sed qualis extat Pourret duplicis faeiei hominem sese 
offert. Si bona ab eo aeta consideras, excelsum praedices virum, cum 
Timbal; sed si quasdam ab eo relictas notas intueris, sì errores per- 
tinaciter servatos, si judicia ejus varia et vacillantia perpendis, si man- 
cam eruditionem respexeris, si fundamenta scientiae in illo perserutaberis, 
hominem inter botanophilos parvae mensurae collocaberis. Aliud est 
ad culmen scientiae, pro aetate in qua vivimus, pervenire, aliud est 
ad hoc frustra conari. Nos qui ex operibus, non e caeco Nationis eorum 
amore, vel odio, homimes judicamus, Pourret in praetio habemus, ejus 
sortem deploramus, sed ne tanti faciamus vetant multi ejus errores 
nobis bene noti, defectus cujuscunque operis (si vis etiam monogra- 
phicae de unica stirpe) strenua pertractatio; impediunt insu per absurdae 
vel imbecillae quoque ab eo editae sententiae. De hoc veruntamen 
laudandus Pourret, quod suimet ipsi non immoderatam gesserit opi- 
nonem, quique si ad vitam iterum redire concederet Deus, primus 
elogiorum limitem adulatori suo imponeret. Porro; contumeliosus est 


modus laudandi Botanieum , in quem Sarifragae oppositifoliae cum 
8. mutata commutationem supponitur. 

Devilleana supellex ad m 
dubia, deficiente scheda, vel 


eca Lycaei Tolosani jam diu 


asservatum, faventibus Dauzat, et Pont, ibidem inspexi, et mihi adno- 


rage ene isendum duxi hoc modo indicavi, La-Peyr. 
posse existimavi ia mae rn sive officiosis, sive improbis, adseribi 
occasio revisendi H ser siu: 2 Herb. La-Peyr.. Data mihi est deinceps 
translatum, nec ni sin 106 in aedibus Horti Botanici Tolosant 
ageretur de speciali je c videram, remansisse nactus sum. Nisi 
eum reliquissem. Et cito i à plurimis conclamato collectore, profecto 
et veritati parcer SHuerem, si meae famae magis quam scientiae, 

P em, nam suspicor me in odium venire iis, qui bonae 


33 


voluntatis hominem, sed proeul dubio indoctum, praestantissimum fuisse 
botanieum conclamant, eumque inter Z/lustres almae civitatis ''olosanae, 
summa cum delectatione contemplant. 

Fragmenta secundae editionis, manu scripta, Florae Gallo- Provincialis 
Gerardianae, mihi datum est consulere in Bibliotheca Avenionensi, sive 
Requien. 

Mea studia in Bibliothecis, Herbariis saepe adiuvantibus, peregi 
faventibus praecipue Targioni A., Leopoldo II., olim Magno Etruriae 
Duce, Dunal, Delile, Dauzat, Pont, Requien, Moquin, Kuhnoltz, Blane, 
Graells, Moris, Timbal, Parlatore, Delessert, Lasègue quorum defune- 
torum nomina veneror; vivis gratias quam maximas iterum atque iterum 
ago; sincere amicos benevolentia, gratoque animo prosequar. 

Herbario meo, vel peregrinationibus meis per Pyrenaeos faverunt 
viri plures botanici, et non botanici, quorum nomina in grati animi, vel 
in obsequii testimonium heic commemorare mihi religiose impono. 

In Pyrenaeis septentrionalibus occidentalibus Léon Dufour, Sacaze, 
Campan, Darracq. In Cantabria meridionali Mieg. In Navarra Uriarte, 
penes quem nobilissime receptus pluries degi. In Pyrenaeis septentrio- 
nalibus mediis Paul Boileau, Timbal-Lagrave, Deville, Philippe. In 
Aragonia Felix Sen. Mariano, Carbonel, Igniguez. In Pyrenaeis sep- 
tentrionalibus Ataxensibus, et orientalibus Delort, Massot, Xatart, Comes 
de Aix, monspeliensis, penes quem comiter hospitatus tantisper me 
detinui. In Catalaunia Bolos, et Campdera, sub cujus tecto dormitavi. 

Perversi non invideant, sed superent, in Scientiae augmentum: 
sintque de hac re persuasi, scriptorum livores a posteritate contemni, 
adeo ut gloriae aemulatio admiratur. 

Quantum vero mihi profuerint labores eorum qui ante operis mei 
publicationem Pyrenaeos vel peragrarant, vel illustrare conati sunt, 
unusquisqne facile per se statuet. Num ego habendus fuerim primus 
verus Florista Pyrenaeorum, non tantummodo postremus, nostra qua 
vivimus aetate vario modo dictitandum relinquo. Pondus operis mei 
Posteritas judieabit. Moriar in ea defixus sententia, me cum Flora 
Pyrenaea verum counubium habuisse, eique, pro viribus, satisfecisse. 


Scribebam Tiberiaci, die 8 Nov. 1859 
Et iterum, diebus 23-30 Ian. 1871. 


Pierro Bupasi M. D., Eq 0° IH» 


CUMNENTIT TUR TEENS 


35 


Classis 1" DICOTYLEDONRAE (Theophr, Caesalp) Ray. 


Sect. |a GYMNOSPERMAE Brong. 
Prdo P-PINACPEAE Lindtl 
Trib, 1* ABIETINEAE Rich. (L. C1) Endl. 


De foemineo flore Coniferarum folim) ef. R. Brown. Char. Descr. 
Kingiae, seorsim 8.» et in ejus Operibus Vermischt. bot. Schrift. Nurnb. 
V. 4. 1830. p. 77; Baillon Recherches organiq. sur la fleur fem. des Co- 
nif?r. Paris 1860. Putatam ovulum Gymnospermarum ovarium esse, 
contendit Spach, Bull. Soc. botq. Fr. T. 16. (1869). ps. 122-4.; cf. et 
Caruel, in Nuov. Giorn. bot. It. (1869) ps. 92-6. Parlatóre pro pistillo 
retinet: cf. FI. Ital. 4. p. 25. De evolutione embrionis, scripsit Pfitzer ger- 
manice) 1871., vid. DC. Pr. P. 16. ps. 945-6, ibidemve Parl. p. 361. Ovula 
in folio, neque in ramo insident, ex Tieghem; cf. Bull. Soc. bot. Fr. 
T. 17 (1870), p. 145-6. Vid. Strasburger De Coniferis, deque Gnetaceis, 
Ienae 1872. cum tabs. De structura florum cf. A. Murray On the homolog. 
of the mal. und fem. flow. of Conif. in Ann. and Mag. of Nat. Hist., 
Sept. 1866. De polline vid. Hartig in Bot. Zeit. 1867., p. 388. 


Pinus Plin., L. Cf. Bellon de Arboribus Coniferis, ete. 1533. 4.0 

Tristan, Mem. Pin., in Annal. Mus. Hist. Nat. Paris T. 16. (1810) 
p. 240-53. Iste genus integrum servandum censet, ut fecerunt Will- 
denow, Persoon; mox Blume Rumph. T. 3. p. 209, ac Endlich. Gen. 
pl. n. 1795., et Conifer. p. 81., Pinum, Abietem, Piceam, Cedrum, et 
Laricem Link, conjunctim comprehendendo. 

Cf. Gordon quoque, qui Pinaceas, hortulanorum more, latissime 
pertractavit (ed. 3. 1880). 


SECTIO 1.a ABIES Tourxer. 


Pinus Abies (Homer., Theophr., Virg., Plin.) Du Roi Obs. bot.39., 
Targ. (Ottav.) Obs. 


Homer. Odyss. E. 239., Theophr. Hist. pl. l. 3. c. 10., etc. 4., Virgil. plurms. les. cf. Fl. Virg. 
meam p. 11. Plin. Nat. l. 1. 16. c. 9. v..14. Endl. Conifr. p. 95 n. il. Pinus Picea L. Sp. pl, Koch 
p- 769. n. 8., Bertol. 10. p. 270. n. 19., Gaud. 6. 190. n. 5934. . 
Abies pectinata DC. Duby p. 434. n. 2., Willk. Lang. p. 16. n. 67. P. argentea La Peyr. Herb. ; P. 


689., Woodv., Hook. Med. bot p. 6. t. 3., Clus., Pann. p. 21-2. fig., et Hist. 1. 1. p. 34., Dod. Hist. 
pl. (gall.) p. 544., Pempt. p. 866. f. 2, mal, Matth. Comm. ed. Valgr. 1565. p. 107. Duh. Arbr. Arb. 
dd 


h Flor. Maj. Fruet. Sept. Oct. In editioribus, potissimum vero (opt. 
adnote Moritz Elsner Syn. Flor. Cervimont 1839. p. 19. *) locis ad 
septentrionem versis, opacis, neque adeo siccis, et apricis. 

Legi in Pyr. septr. orient. ad Ze Bac de Bolchera, die 6. Tul. 1837. 

Occurrit aeque in Pyrenaeis hispanicis, quod cum Endlichero non 
constiterit, iste denegavit. 


96 


SECTIO 2.a PINEA Lixk. 


Pinus Pinea (Homer., Arist. Theocr., Virg., Theophr.? Diosc.) 
L. Sp. 

Hom. Il. 13. v. 390., 16 v. 483., Arist. Anim. 5, 19., Theocr. vars. lcs., Virg. it. cf. Fl. meam 
p, 92. Theophr. H. pl.l. 3. c. 10? c. 86. Commemorata quidem ab Herodoto, Hippocr., Plinio, Aspicio, 
etc, An Pin. (AEras) foem. maj. Arabum? quidam; non ego. Koch p. 768. n. 5., Bert. 10. p. 965 
n. 9. DC. Dub. p, 433. n. 6, Willk. Làng. 77. Moris Sard. 3. p. 544. Eudl. Conif. p. 182. n. 110., 
Gord. p. 202. n. 19. P. domestica Matth., P. sativa AnguilL, P. vulgatissima Lobel. Adv.. et Ic., P. 
italica Camer.; P. maderensis Ten.. ex Parlat. Lamb. Pin. p. 11. t. 6-7-8., ed. 2., p. 11. t 6-8., ed. 
3. p. 93. t. 10-1., ex Parl., Antoin. Conif. p. 20. n. 16. t. 3. f. 2. Reichenb. Icon. C. 21. t. 21. t. 528-9. 
f Iss. a — b., Rich. Conif. p. 58. t. 12. f. 1. Turp. in Dict. Sc. Nat., Dicotyl. t. 208-9., Duchesn. 
Atl, pl. ut. yén. t. 122: W. W: F. N. ab Esenb. Pl. offic t. 78-9., Plenck lc. pl medic. 7. p. 47. 
47. t. 679. , Ginaun. Pinet, Ravenn. p. 139. t. 3-6., Nouv. Duham. T. 5. p. 242. t. 72. his. f. 3.. et t. 
73. Matth. p. 96., Duh. Arbr. Arb. 192. t. 27. a Matth. Camer. Epit. p. 39., Bell. Arb. Conif. etc. 
crt. 19. vers. 20. a fig., Lobel Obs. p. 631 f. 1., et Icon. 2. t. 226. f. 1., Dodon. Pempt. p. 859. f. 2. ead, 


hh, Flor. Apr. Maj., Fruct. Sept. Octobr. Rara arbor per Pyrenaeos, 
a regione maritima, sponte non recedens. 

Legi in Pyr. Catal. ad humil. prope Gerona, sub San Miguel, die 
24 Maj. 1851. Vidi ad Gerona, ad San Pol, ad Cadaques. 

Video Endlicher non eadem semper usum fuisse Matthioli editione. 


„Pinus Pyrenaea La Peyrouse! 


Nisi Salzmanni velis, ann. 1812. circiter, ex Dumas infr. cit. p. 9 La Peyr. Hist, abr. pl Pyen. 
Suppl. (1818). p. 146., Soy. Willem. Obs. p. 123. n. LXVIII., Endi. Syn. Conifer. p. 180. n. 180. n. 
106., Timb. in Bull. Soc. botq. Fr. T. 15 (1868) p. XIII, Willk. Lang. Pr. n. 74? cum Laricio an- 
gustisquam. Eorumd. n. 73., Gord. p. 255. n. 22. P. hispanica Cook Sketch in Spain. 2. (1834) p. 
337., vel apud Jard.. Hook., Tayl. Annals of Nat. Hist. London V. 2. (1839). p. 167-8 P. Laricio te- 
redire Parl. ap. DC. Pr. P. 16. S. 2. p. 387. P. Laricio Colm. Cat. pl. Catal.?, Webb. It. Hisp. P- 

). (e Ioco Monserrat); Godr, cum Gr. Fr., partim. ; P. Salzmanni Dun. Descr. Monspel., 1852 im- 
pesi (sim. ann., accepi ab opt. am. et magistr., Bononiae die 14. Mart. 185%., ut firmit. cred., illico 
ES i Hu ag ira) cum tabs. 1-2. P. monspeliensis Salzm. pl. exsicc., P. sylvestris, et P. maritima 
IT. t4 pore (e M.e Serrato Catal.) In Herbario La Peyr. desideratur! Antoin. Conif. p. 3. n. 
Pt RR Amb. Pin. ed. 2. p. 10. t. 6. f. F-G (excla A. (ne maritim.)?, ed. 1.a (1803) p. 13. p.a 
: 10.; Figurae Dunalianae supra citantur. Loudon Arbr., frut. p. 961. 


h Floret Maj.; Fruet. Sept. Oct. In Pyren. merid. mediis: in orient. 
septentr, ab Olea parum secedens. 
ge in Pyr, merid. Arag. humil. supra VAinsa (Sobrarbe), ubi 
( req. occurrit, die 5 Tul. 1845.; in Pyr. septr orient, humil. au 
ces inter. Villara et Clara, die 25 Sept. 1843. 
i HR ex Valle d Essera ad Serra lectam, loco quasi La Peyr. 
ien. sg ie Boileau. Observavi iù nemore di Pequera prope Sa- 
ibd nia Badain, Cer esa, Fanlo, in m.e Peralta ad Campo de V Es- 
, ch ne Et eadem videbatur, quam vidi supra Rosas eundo ad 
Ser p. ál. n 90i. Qr db et ad San Juan de la Pena vidit Willk: 
uA s ; Ubi Jam et Cook vidisse apparet, inter Cinca, 
Folia striol denti i ^ 
lodo. or uda za Suna, altero latere planiuscula, convexa al 
melius N intei 1 Juncifolius, qui e foliorum forma idcirco. 
luti: dad P us diceretur). Ludit statura interdum humili, alias 
elata, sed non tam ro , ` * se. , . 
que folks nadie Sa cera ac illa P. Laricii, et P. sylvestris, Ludit- 
et molles AR e quidquam crassioribus, iisdemve tenuioribus, 
Reperitur P "è vu "1 magna eum P, maritima, et cum P. Laricio. 
Steven di ba; n ensis conjuncta eum P. alepensi, ceu varietas, à 
; ms laur. Caucas., in Bull. Soc. S, N; | 38 
mi pi db ie , utt. Soc. S. Natur. Mosc. (1838.) 
1839. p. 58.9. Ex alto qanal, Se, Nat. Paris (Brongn. Guill.) T. 11. 
spicionem nil esse pi sed rris P. Pyrenaica La-Peyr. cecidit in su- 
em P. Laricii apud Schouw, Conif. Ital 


91 
in Annal. Se. Nat. Par. (Brongn. Decaisn.) Ser. 3. T. 3. (1845.) p. 
135; et pro P. Laricio eam sumpsit Boiss. Voy. botq. Esp. p. 154. 
in nota ad P. Pineam, ubi loquitur de Pini specie in Pyren. 
Arag. observata; et ad Larichum retulit Spach Suit. à DU. X. IL 
p. 934.- 

P. 3.a Clus. Hisp. p. 39., et p. 41. fig, Pinaster 6. Hispanicus 
Clas. Hist. l. 1. p. 33., cum dubio retulit Endlicher. Mihi vero haec 
prolatio vix bona videtur, a qua omnino se abstinuit Boissier qui 
reapse de P. Pyrenaea non absolutam, sed confusam, prae se habuit 
notionem, ut patet ex Voy. dotg. Esp. p. 584 sub n. 1565. * Et Gri- 
sebaeh exclamavit: “ Species hodie ignota videtur Clusii Pinaster 3. 
hispan., Hist. p. 33 ,. Spicileg. Rum. Bith. 2. p. 349. Obs. 2. Pino 
pyrenaeae affertur ab Endlicher, et a Carriero (Trait. général. Conif. 1855. 
p. 391. n. 79.), subsequutis a Lose. y Pardo (Ol. Arag. p. 99.), a Will- 
komm, et Lange (s. c.), P. penicillus La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. 
Suppl. p. 60; vel p. 63., quae non extat. P. Salzmanni Dunal a py- 
renaea separat Carriére l. c. p. 390. n. 78., quod ego ei bonum non 
concedo, laudans Gordon (G) Pinet. (1858), qui p. 182. n. 18. itemve 
ed. 3. p. 255 n. 22, eas conjungit, addita insuper P. pseudo-alepensi 
Denhardt. Credo P. pyrenaeam Parlat. Ital: (n. 1002.) semovendam esse 
a nostra specie, restituendamque P. brutiam, Tenore cui forte manebit 
P. Pallasit Parol., P. Paroliniana Webb., de qua cf. P. Parolinii Vis, 
Ilustr. piant. ort. bot. Pad. Mem. 3. p., t. 1., speciem cum P. La- 
ricio arctissima affinitate devinetam. 

P. Pyrenaea est species regionis Oleam proxime dominantis. Ergo 
quae individua occursarunt Timbalio (Mém. Pin. Pyr., vel Excurs, 
 Pontie. 1858. p. 6.) in Pyr. septr. med., ex Hispanis nucibus illuc 
importatis ipsa progerminavisse censeo. 

Pinaster in Hispania (sine descript.) Ruell. de Nat. Stirp. k 1. c. 
112. p. 299. quid? Ex eo resina minus laudata exsudat; cf. l. c. p. 
298. lin. 15., etc. e. 1183. p 302 lin. 14. 

Existere in Pyrenaeis mediis duas affines, sed distinctas species, 
quomodo eum Carriére admittit Parlatore apud DC. Pr. c. ps. 334., 
et 387., non La-Peyrouse et Boileau, nee Boutigny, Godron, Grenier, 
Timbal, Philippe, neque mihi compertum fuit, P. pyrenaeam La-Peyr. 
in duas divelli posse species negamus omnes, qui loca ab Auetore ci- 
tata, et ejus Herbarium perlustravimus, Planta a me lecta, eum Par- 
latore communicata, est quam certissime identica cum La-Peyrousiana, 
a Boileau quoque dono accepta, et hane, cum bene multis, eum Timbal 
etiam, a P. Laricio absque haesitatione distinguimus. P. pyrenaeam, 
qualem exponit Parlatore in DC. Pr., cum La-Peyrovse auctoritate, sed 
absque speciminum archety porum adjumento, fidens Carrière testimonis, 
qui supra Bagnères de Luchon se arboris specimina decerpsisse testatur, 
tanti ego facere nequeo, veritus ne planta e contermina Aragonia sata, 
vel quocumque modo inlata fuerit. Et ego cum Carrière olim collo- 
quium habui, Tolosae Gallorum ante operis sui publicationem, novique 
hominem iu duarum stirpium affinium distinetione obstinatum; a eujus 
vaniloquio detatigatus secessi. 

Pyrenaicum verbum sequioris latinitatis. (Ausonii), in pyrenaeum 
(cum C. J. Caesare, et cum Plinio) vertendum esse duxi, despiciens 
prorsus illam fatuitatem, quae adeo inter Botanicos processit, ut non 


38 
solum latina verba ad potiorem dictionem, significationemque vertere 


impediret, sed nequidem errorum correctionem tolleraret, vel dum e- 
mendaretur, illud N. illico subsequeretur. 


Pinus maritima (Theophr.; Virg. Theoer?) Dalech. Hist pl. Lugd. 
p. 44. Lamk. Fr. . 


- Hist. pl. 3. c. 4, 10.; 2 Theocr. 1d. 7. v. 88.?; Virg. Buc. 7. v. 65. Koch p. 768. (sub 
P. e un 1) bd. Duby p. 433. n. 4. P. Pinaster Soland., Bert. 10. p. 260 n. 4., Willk, Lang. n. 
76., Endl. Syn. Conif. p. 168. n. 96.; Gord. p. 249. n. 18. P. Laricio Stev. Pin. Taur. Caucas., ex 
Link Symb. ad Flor. Graec, P. syrtica Thor. a me quoq. confirm. in locs. natlbs. Lamb. Pin. 9, t. 
4, 5., ed. 2, p. 17. t. 9-10, ed. 3. p. 21. t. 9.; Ant. Conif. p. 18.n. 15. t. 6. f. 1., „Reichenb, Icon. C. 21. 
t. 5995. f. H y Rochel PI. Banat rars. i 79. n. 85. t. 39. f. 81., Santi Viagg. 3. p. 60. t. 1., W, W3 
F., N. ab Es. PI. offic. t. 76-7., Nouv. Duham. 5. p. 240. t. 72. et t. 72. bis. f. 1. minr., Matth, p. 100, 
Dod. Pempt. p. 861. f. 1., Camer. Epit. p. 44, Bell. Cunif., etc. crt. 20-9. Duh. Arbr. Arb. 2. t. 99. ead. 


h Flor. Majo; Fruct. Octobr. Per region. maritim. Pyren. orient., 
aut ab ea non procul, nisi locus salsus fuerit: incipit ad Fulquié, 
Mont Magaste, Pons, abunde ad Solsona, Cardona, Berga et in Monseny. 

Legi in Pyr. merid. Catal. humil. prope Gerona ad San Miquel, 
die 24 Maj. 1851. 

Ad Cardona, ad Solsona, ad Gargailla, vidi arborem hane ramis 
ferme ad apieem sectis ut evolutio ejus procerior evaderet, et trabes 
longiores exorirentur. Num hujuscemodi individua suscepta fuerint a 
Costa ete. pro P. Laricio, quam ad Cardona, Berga, Pons ille in- 
dicat, mihi suspicio inest, eo magis quia P. maritimam sat per ea loca 
diffusam illam non ‘indicavit nisi ad St. Colome de Farnès, suscepta 
forte alicujus sententia, aut voce, aut scriptis, ut facere assuevit, silens 
de auctoritate, unde notitia processerat. Preterire nolo, vidisse me et 


P. sylvestrem eodem, ut supra dixi, modo sectam, praesertim supra 
ona in nemore Paillar?s, 


.. Locum Dioscoridis nullum tutum et ego video, quidquid voluerit 
Sibthorp, . 


Pinus sylvestris (Theophr.) Matth., Dod., G. Bauh. Pin. p. 491. n. 2. . 


Theophr. Hist. pl. 1. 3, c. 4, 10. Bert. p. 10, 
24. P. sylv., et P. uncinata Auctor. , Koch, p. 
DC. Duby p. 433. ns. 1, 2., Willkm. I 
Bull. Soc. botq. Fr. T. 40 


. 257. n. f. (corr. Lobel. prolat.) Gord. p. 257. n. 
5 x “ 1, 3., Gand. 6. n. 2230., et p. di o : 
Aug. ns. 71, 72., Endi. Syn. Conif. ps. 170-1. ns, 98-9 Matth. in | 
- (1863) p. - P. sylv., P. Mugho, p di : : A 
. . t È S a A S Dar 955. . = 
Mei lat. pl. Catal, et P. Mugho Colmele. Ibid i P. Cembra St. Amans Bouq. Pyr. p. 255. n. 21 
dito be AE Gr. Godr. Fr., fatente Gren. Iur.; P, magellensis Schouw ex Parlat. It., Ad- 
Conif. 9. n. 8 rd os psc non Gordon. Lamb. Pin. p, i. t. 1., ed. 2., et ed, 3. item., Anfoine 
li Sari Fl. Mo 4. f. 3., et p. 12. n. 9. t. 3. f, 3. Jacq. Ic. rar. t. 193., Pall. Ross. p. 5. t. 2. fig. 
v. 45. n 2460.. S, ue ia mk. M. t. 786. f. 1, Schk. Handb. 3, t. 308. (anal. part.); Engl. Bot. 
Icon. G. 24. L'S9 f. 1127. cv a poete. Boruss. 10. n. 686, Hayn. Term. bot. t. 53. f. 1., Reichenb. 
40. t. 677., Nouv. Duham g^ m cons sun: a t. 48. f. 2 Plenck Ic. Pa medie, FMI 
È Fe . p. L is b p. ~d. i. EA et i 3. x f. i Ww. F pi S 
Es. PI. ees i en s Syst. ill. Cl. 21. Ord. 9. cum tiia. Turp. Fi. iid. 5. f. 272, Woodv., 
Matth. p. 98., Camer, p it. out Decsn, Botnq. (1868) p. 535., FI. Batv. v. 13. t. 1048, laxior.. 
Lob. Obs. p- 631. f. 2 DP rg 1n Arb. 2. t. 30 a Matth. » Dod, Pempt. E 860. f. 1., 
crt. 169. a fig. (Picea); Barr. Icon. t; 739; eun: Hist. pl. 4. P. 2, 1. 9. p. 238., Bellon Arb. Conif. ele: 


h. Flor, Maj. Tun.: Fruct. Se t ; 
Legi in Pyr, septr. orient, ad ar p 


re u l in € A $ . 

esito. na rad per Py renaeos ubi tantam individuorum copia 

diea died : = > hujus generis species ibidem indigenas, aut 
, mpta ipsa superet. Rami modice expanduntur. Variat 


In montanis, etiam editis, 
Louis, die 8 Tul- 1856., et ibidem 


39 


admodum statura, foliis tune plus quam geminis, longiuseulis, mollio- 
ribus, brevioribus, et tunc rigidioribus; de foliis, deque aliis arboris 
lusibus, dixit Iaeger in peculiari Disert. (1828). Sie strobili, non tantum 
colore, et magnitudine, quin etiam squamis plus minus productis, plus 
minus uneatis, formaque mire ludunt: ad hoe cf. Gordon ps. 258-61. 
Lusum ramo fasciato amplissimo observavi supra Bielsa, Pyr. Arag., 
ad montem el Cao, Aug. 1845: alterum foliis pulchre verticillatis ex- 
tollebat Timbal, Excurs. Soure. Gar. Nogr. (1812?) p. 99. 

P. uncinatam Rand. , montanam Da Roi, ad P. sylvestrem afferre non 
dubitarunt plures, solemnitus Steven, de Pin. Taur. Cane. (Mém. Soc. I. 
Natur. Mosc. 1838. n. 1. p. DI. n. 6); Ann. Se. Nat. Par. (Brongn. Guill. 
S. 9. T. 11. (1839.) p. 59-61); et Schouw, de Conif. ital., eamdem su- 
scepit sententiam, addita (sub P. sylvestri) et P. rotundata Link. Gaudin 
fatetur, se plura suscepisse a DC., et a La-Peyrouse seriptis, ut un- 
cinatam a sylvestri distinctam, sustentaret, atque describeret. Omne du- 
bium de identitate P. montanae cum sylvestri ego dimisi, Alpes italicas 
maritimas al Col di Tenda transgrediens (die 6 Mart. 1857.), observato 
in Pino ibidem degente, pro 7. sylvestri a plurimis recepto, eamdem 
faciem eum montana, strobilorumve squamas tune rectas, tune un- 
catas: strobilorum directio, etiam, aetate varians, parvi facienda est. 
Novimus ea quae scripserunt Godet Fl. Iur. p. 662-3,. relata et in 
Billot p. 64-5., Parlat. in DC. Pr., et in. Fl. It. ns. 103-4, a Grenier 
lur. ps. 124-5; et vidimus ea que evulgata sunt a Schlecht. Linnaea 
V. 29. (1857) p. 357. seq. 

Pin. Pumilio Haenke, Waldst. Kit. Hung. 2. p. 160. t. 149. ad- 
modum affinis, quasi eadem cum P. sylvestri mihi visa est, et sunt 
qui sub hac (Aiton), vel sub montana comprehendant; cf. Christ apud 
Schlechtendal. 

Pinus (res) mas Arabum nonnullis: Beroschim Ebraeorum item 
nostrae speciei esse aexistimabatur a Gesner (Iohann.) Phytogr. sacra 
gener, P. 5. (1765.) p. 21., sed illam pertinere ad P. Cedrum, cum 
Olas Celsio T. 1. p. 74., minime dubitamus. 

De lana vegetabili, quae trahitur e foliis P. sylvestris, cf. Fl. Serr. 
Jards. Europ. T. T. 1851-2. ps. 42-4. 


Pinus alepensis (Theophr.? Plin.) Mill. Dict. 


Theophr. Hist. pl. 3. c. 4.? Plin, Nat. h. l. 16 c. 17. v. 10. (Tibulus). Bert. 10. p. 264. n. 8., DC. 
Duby p. 133. n. 7., Wink., Lang. n. 75. Moris Sard. 3. n. 1134., Dunal, ubi compar. cum P. Salzmanni, 
Á 10-2., Tenor Ann. Fl. Gr. p. 21., Gord. p. 236. n. 8. P. Mughus Pourr., et P. svlvestris var. Pourr. 

rb. Matrit.; P. Pithyusa Strangw., ex Parlat. P. sylv. alter marit. Magnol Monspel. p. 205., ex au- 
topsia loci (versus St. [Loup.): et Cf. Parl. in DC. Pr. Flor. Graec. Sibthorp. C. 10 p. 39 t. 949., Lamb. 
Pin. ed. 2, 3. p. 16. t. 6., ed. 4. p. 13. t. 10., Antoin. Conif. p. 2: n. 3. t. 1. f. 3., Mill. Icon. t. 216. 
: Reichenb. Icon. C. 21. t. 5Z6. f. 1133., Nouv. Duham. T. 5 p. 238. t. 70., D'Orbign. Dict. univ. Hist. 
Nat. Dicotyl. t. 29. (P. marit.)? Matth. p. 99.; Camer. Epit, p. 43: Duh. Arbr. Arb. 2. t. 28., Clus. 
Hisp. p. 39-40., Histr. 1. 1. r 39 £s . Pempt,. p. 861. f. 2. Lobel. Obs, p. 631. f. 3., Icon. 2. 
t. 227. f. 1.; Tabern. Krüutb. 2. p. 1344. f. 2., Icon. t. 936. fig. inter. 


h Flor. Primo vere. Fruct. Sept. Octobr. Cum Olea, inque calidio- 
ribus locis mediterraneis. Habeo ex Pyr. Catal. orient. inter Rosas et 
Cap de Creus, l. d. Cap Norfeo, lectam cum fruct. die 6 Sept. 1846. 
Observavi ad la Carbonera Pyr. Arag: reperitur etiam prope Cardona; 
abunde ad San Felice de Guixols. 

Folia adultiora tenuiora, quidquam etiam molliora. Strobili con- 
stanter pedunculati, recurvati, aut saltem patentes. Alae nucibus triplo 
longiores. 


40 : 

Num Pinus (Æres) foemina minor Arabum. ad hane speciem , vel 
potius ad P. maritimam spectaret, ego dubitavi. Item dubium ad pono 
ad primum de Pino Theocriti locum. « Dulcem quemdam sussurrum 
et Pinus haec ». Id. l. v. l, quia stabant ad fontem, et veritus sum, 
ne eis coram foret potius P, Laricio (Hom , Theophr.) Poir., quae loea 
minus sicca colit. — 

Video scribi latine Alepum et Aleppum etiam, hinc orthographiam 
ab auctoribus usitatam (halepensis) moderavi. 

Haee species confundebatur a Linnaeo cum P, sylvestri, sub quo 
et P, maritimam ille comprehendebat. 

« Summa virent Pinu; caetera Quercus habet ». Ovid. Fast. l. 5, 
v. 382; de monte Pelio Thessaliae, primus Geographiae botanicae auctor! 


Tribus 2° CUPRESSINEAE Rich. Ld. Cl. 


luniperus Plin., L. 


SECTIO 1.a SABINA Sracn. 
luniperus Sabina (Virg. Diosc., Plin, Galen.) L, Sp. 


S T MIS PUE Ma LH e. tiv. 61. dal Fac, Simo! 6. Koch p. 765 
: g m 5 (CBS E 24 c. «v. 0L, a E . 6. Koch p. 765. n. 6., 
pert 10. p. 337. n. 6., Gaud. 6. p. 299 n. 9991. DG. Duk p. 433. n. 2. Willk. Lang. X, 3 


ix qm I. Sabina. I. Sabinoides Gord. Pinet. ps. 
à . . J. Schk., Handb. 4. t. 338., Reichenb Icon. 6G. 21.1, DL. E 
E MEE 139., Pall. Ross. 2. p. 15. t. 56. f. 2., et p. 14. t. 56. f 1. (excl. var. depicta sub 
bue. "M T Mey., Schrenck. Br. Phoeb. Ratz. Pl. ven. Germ. p. 161, t. 47. Roques Phytr. 
ole sa ce ce vix: W., W., F.. et N. ab Esenb. PI. offic, t. 87., Loud. Arbr. frut. p. 1086. 
ta si so pre i e Targ. Tozz. (Ott.) Decad. 3-5. p. 75. t. 13. f. 62., Woodw. Hook. Med. Bot. 
Doi RAG "E A P rd. e A on (edita gene. Hist. p. 150., Camer, Epit. p. 55., et 56., 
ER È Peak. AA Bota = Ry de: 4: LE 26, f. 1., Icon, 2. t. 220. f. 1,, Dod. Pempt. p. 855. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct Sept. Oet. In P. es 
: A . Dept. ; yr. septr. med., rara. Ex 
oumelie, et le Pic de Bages et le Plan de Grangue Pouret (Vallis 


e habui a Deville, qui vidit et ad l Escala d'Ourneg, Péne de 


Hujus esse loei mavult Hooker (F] ME. x , 9 
E virginianam L., Michx, N. Dr e Tu Anir. 2, p. 166. i. a 


ceu synonymo I. prostrata i 
et Spach Suit. Buf 1L p. n. m quam cadit 7. repens Nutt, Cf. 


DC. Pr. P.16.8 2. p. 488 
speciem retinens, 


ni Mem plantam praetervisit Tournefort., Elém. bot. et Instit. 
53 nee m Fl, Paris. expectari poterat. , 


luniperus phoenicea (Homer. 


Theophr., Dioscor.). 
Homer Odyss, 2,.6; Theophr, 
Ta 


» Hist. pl. 1, 3 à s 

I 0. p. 384. PI. 1. 3. c. 6. Diosc, 1. 1. c. 104, (Barathr. | Koch p. 
n. 2n Moris Sard. "Eg 1135. S b Rev dtd G SE nanyi n. 83., end Heec al ce gb. 
bi - Parlat. It. 4, n_40 «© Nat. Par. Ser, 9. T. 16. (1841.) p. 302., 

I. Sabina La-Peyr, Hrb., v. 1.; I. phaen ` L 1015., Gord. Pinet, p: 164. n. 34. lab i rb., et 
ut s bi "Tent. Fl. Alva giore Pourr. Hrb. Matr.; I. procera Hochst.? in pl. 
üspicaveram, I. oophora : dom o ants we Bertol., confirm. Parlatore, addita, 
72: k 994 Moggr. FI, 5. £ D aot 1144., Nouv. Duham. T. 6. p. 47. t. 17. 
Decad. 3, 4, 5 (edit, 1808, tenta fi. we t a f. D. uas. pl, rar. p. $00. t. 5. Targ. (Ot) 
em CN. $48, Fu. (fol). Antoin Cupress, etc. p. 41, 42, 


. B. 21. I virginianam L. in peculiarem 


41 


44. tbs. 56, 59. ex Parlat. (t. 96. offerens variet. turbinat.). Matth. p. 123. Gesn. Op. bot. ed, a Schmied. 
tab. aen. 19. f. 168. pexs. Duh. Arbr. Arb. 9, t, 63. a Matth. Cins. Hisp. p. 99-101 Hist. l. 4. p. 38. 
f. 1. Dod. Pempt. p. 853. f. 2., Lobel Obs. p. 626. f. 2., Icon. 2. t. 221. f. 1. creder; sed et p. 627. 
Obs. et Icon 221. f. 2., ead. cum Clusiana et Dodonaei (Plantin.) I. Bauh. Hist. pl. 1. 9. p. 300. f. S 
Pena Lobel Avers, p. 417. f. 2., e loco, et Lob. I. c. 9. t. 930. f. 2, ead. 


h Flor. Maj.; Fruct. Iun. Iul. Per reg. mediterr. cum Olea, quam 
non raro superat, 

Legi in. Pyr. merid. Navarr, a las dos Hermanas , supra Ezcorbe, 
ad rupes ealeareas; die 17. Iun. 1844. Observavi ad Torla, Broto, 
Voltana, San Victorian, Foradada, Campo, Egea, vallis Llerp., ete. in- 
super ad Narbonne, in montbs. Corbariensibus, per agrum /uscinonen- 
sem, locis plurimis. 

Statura, et habitu admodum variabilis. Folia sunt spiraliter dispo- 
sita, dorso glandulosa, glandulis ovatis, immersis, caeterum per mar- 
ginem transparentia, apice obtusa, Baceae insident in ramulis folia 
quidem imbricata ferentibus, ita ut flores et baccae terminales potius 
quam pedunculatae dicendae sunt. Strobili, seu galbuli patentes, adulti 
rubri sunt, ut in Z. Oxycedro. Characteres quibus separari possint planta 
nominibus Z, phoeniceae, et lyciae indicatae, adhuc non innotescunt, et 
probabiliter non existunt. Petiti a foliorum dispositione et forma, nec 
non e fruetaum magnitudine, deusitate, et colore, pendent praesertim 
ab aetate plantae diversa, ne dicam a mendosa observatione. Iam 
G. Bauhinus, Pin. p. 487. sub n. 3, differentiam exiguam inter hasce 
stirpes indixerat, quam eorum aetati potius tribuit. Dubitavit solemnius 
Ray, Stirp. Eur. Syll. 1694. p. 90.; et serius Willd. Sp. pl. (Dioec, 
p. 855. n. 14), Pollin, Ver. 3. p. 92. Parum persuasus separavit 
Linnaeus, Sp. pl. 1471., quem sequuti sunt plures eorum, quibus aut 
rei observandae opportunitas defuit, aut ii qui caeciter aliorum verba 
transeribunt, quum ad observationes agendas per se minime idonei 
sint. Fuere et qui phrases specificas arte, natura invita, componerent 
uti Mill. Diet. ns. 7, 8., vel mystice, veluti Persoon Syn. 2, p. 632 
ns. 13-14. Gouan Hrt. Monspel. p. 509. ns 2. 3., AIL Pedem 2. ns. 
1950-1., Sibth. Sm. Gr. Pr. ns. 2324-5 Loisl Gall. ed. l. p. 684., 
duas receperunt species, sive agri monspeliensis, vel Pedemontani, 
| Galliae, aut Graeciae, indigenas, quod certo firmo caret fundamento. 
Simul ceu varietates conjunxerunt Lamarck Dict. 9. (1786.) p. 628. 
n. 10., DC. Fr. 3. n. 2068, Loisel. Gall. ed. 2. p. 628. n. 10., Koch 
etiam in Syn. ed. 1.a p, 665-6. n. 4. Spach, Suit. Buff. E-A iep 322. 
Tenor. Nap. 5. p. 282., Endl. Syn. Conif. 1. c., De Notrs. Repert. Fl. 
Ligust. n. 1700. Absque distinctione ulla, ceu synonyma tantum rece- 
perunt Sprengel Syst. Veg. 3 (1726) p, 628. m. 18; Guss. Pl. rars. 
p. 370., Bory Chaub. Morée (1832) n. 1318., Chaub. Pelop. p. 65. 
n. 1609., ete. Primus hane sententiam late, recteque, Aloysii Casti- 
glioni etiam consilio fretus, cujus cf. Viagg. Amer. settentr. T. 2. 1790, 
p. 266. N. B., sustinuit Viviani Annal. bot. 1. 1. 1801. p. 188. n. 75, 
confirmatam et Libye, Specim. p. 61. Cavanilles, Annal. Cienc. Natur., 
Madrid T. 3. (1801.) p. 77. n. 88, Lamarck laudavit, qui stirpes co- 
pulavit, sed perperam et Desfontaines extollit, qui Fl. Atl. 2. p. 371,, 
loco ipso a Cavanilles citato, unieum tantum nomen in medio attulit, 

Quum Asso Arag. Syn. n. 966. dieat de sua 7. thurifera, ab Hi- 
spanis Sabinam appellari cum Laguna (in Dioscor. ed. Salamanca 15 
1563. p 62. c. 84), et folia denunciet Cupresso similia, facile eredidi 


43 


ipsum Z. phoeniceam pro T. thurifera L., sive hispanica Lamk. sum- 
psisse; et eo magis, ex quo f: phoeniceam communem per Aragoniam, 
superiorem saltem, ipse in sua Synopside non indicavit. In enumera- 
tione etc. p. 201. I. phoeniceam suae Florae addens, revera ambas 
species in Flora ipsum servare voluisse diceres, utpote qui eas com- 
parat et propriis notis illustrare conatur : veritati caeterum innixus, aut 
dolo pro pudore motus ne fuerit, autoptis decidendum relinquo. Nihil 
de hisce addidit in Mantissa sua; nec eum considerationi submiserunt 
Losco, Pardo, vel Willk. Lange, qui T. thwriferam (n. 86.) in Ara- 
gonia australi tantummodo indicant. T. thurifera Pourr. Hrb. Matr., 
sub qua citat Asso ex Aragonia, mihi revera 7. phoenicea videbatur. 
Reapse et Tun. sabinam in Aragonia suprae Caesar Augustam me of- 
fendisse memini, unde suspieio mihi exorta est, num huic speciei potius 
spectarent, supra citatae Z. thuriferae Asso, et Pourret. De hac prae- 
sertim dixit Pourret eam esse Cedrum hispanicam proceriorem fructu 
maximo nigro Tournef., Inst, p. 598., ex collatione cum specimine Tour- 
nefortiano in Herbario Salvador. Dicat, sed doleo hoc credi nequi, et 
plantam hic loci relinquam. 

Iun. lycia Pallas Fl. Ross. cum meo non quadrat, quod illico novi 
"perleeta descriptione, Hane ceu Linnaeanam speciem a phoenicea di- 
stinctam enumerat Desf. Cat. pl. Hrt, Paris (1829.) p. 355., Sibiriam 
patriam indicans, unde antiqua plantarum distinctio a Linnaeo olim 
proposita iterum provehitur. Sic Steudel, Nomencl. 1. ed. 2. T. 1, 
p. 835., duas enumerat species: T. Zyciam, patriam indicans Galliam, 
et Sibiriam; I. phoeniceam vero Europam australem, et Asiam mediam. 
Sed cadunt hae sententiae pone Schrenkii observationem: iste Jun. Sa- 
binam, et I. Lyciam Pallasii unam eamdemque esse speciem existi- 
mavit, ut denique hodie recognitum sit, sub illis Pallasii denominatio- 
nibus haberi reapse duas stirpes, I. Sabinam et I. horizontalem Moench, 
sive I. pseudo-Sabinam Fisch. Mey., fortc ipsius Sabinae varietatem, 
pace Ledebouri. : 

L lycia Woodv., Hook, Med. Lot., p. 16. t. 7. cum nostra specie 
consociari nequit, nisi fuerit varietas insignis. à 

. T. phoeniceam pro Sabina, sumere vetus est error. Iam Clusius novit 
qui arbores confandebant, ipseque optimas, pro tempore, distinctionis 
notas exposuit. i 
iano ani Reel phoeniceae cum potiori botanicorum co- 

I . rtus est Plinius, Nat, h. 1. 13. c. 5. velll., 
qui utrumque nomen habuit, se 
Pa ay Ps Rie A d Theophr. Hist. l. 5., et Citrus 
Be S UM Lig ella Cella: ridieule a Thiebaud de 


Paris, T. 14. int p. 112, et p. 229. Taume St. Hilaire loquutus de 
vellet eam Piet y Della Cella, et P acho habita pro I. phoenicea, 
ad alendam indi s: inquiri im Africa australi prope Cirtham (Costantina) 
cresce, G m riam gallicam, neque bonus homo novit ipsam abunde 

scere per Galliam mediterraneam ; ef. l c, p..112. Oh quam fatiles, 


luniperum Apie. Opson. condim 


FI. Apic. p. 66. n. 97 ent. hue amandare maluit Dierbach 


. 


43 


SECTIO 2.a OXYCEDRUS Sracu. 


luniperus Oxycedrus (Bibl. Sacr., Theophr., Dioser.) L. Sp. 

Bibl. sacr. Ioh. c. 30, v. 4, 1., Reg. c. 19. v. 5? Theophr. Hist. pl. 1. c. 16., 1. 3. c. 19. Diosc. 
l. 1. c. 403. Koch. p. 765. n. 4., DC. Dub. p. 432. n. 3.. Willk. Lang. n. 89., Spreng. Syst. Vegetb. 
3., p. 909. n. 15. Moris Sard. 3. n. 1137.. Smith Gr. Pr. 2. n. 2322. L. Oxyc. 21. Bert. 10. P 382. n. 3. 
I. Oxycedr., et I. rufescens Link, Godr. Pinet. ps. 137-8, ns. 10. 12. La-Peyr. Hrb., et I. communis 
I.a-Peyr. Hrb.? 1. tenella Ant., et I, Marschalliana Stev., ex Parl., Oxycedrus phoenicea Dod. Reichenb. 
Icon. €. 21. t. 537. f. 114; Nouv.Duham. T. 5 p. 47. n. 2. t. 15. f. 2, Ant. Cypr. p. 18. t. 23-5., nec 
non 27, 29, 30., ex Parl. Clus. Hisp. p. 102-4., Hist. l. 1. p. 29., Dod. Pempt. p. 853. f. 2., Icon. 2, 
223. f. 2., Cumer. Epit. p. 54. 

h Flor. Apr. Maj., et iter. Oct. Fruct. l. Maj., et per Æstat. Per 
region. mediterr. cum Olea, solo calcareo, perumque ad rupes, Rara 
alibi, sed obvenit in Pyr. septr. med., ubi forte inlata fuit. 

Legi in Pyr. Arag. retro Ayerbe |. d. las Cavezas, die 15 Tun. 1858., 
et supra Huesca prope Apies al Salto del Roldan, die 10 lun. 1850. 
Habui ex viciniis di Narbonne a Delort. Cum nomine Z. Loreti Timbal 
e 5t. Beat inveni inter Deville plantas. Vidi per monts. Corbars., 
ad Sanguessa, et Rocafuerte, ad San Cosme de Guara , ad Berga, ad 
San Felice de Gwerols, ad Rosas. Vidique in Pene St. Martin aupra 
St. Beat Pyr. septr. medior., et est ea planta, quae indicata fuit 
pro I. macrocarpa a Loret, Glanes in Bull. soc, botq. Fr. 6. (1859.) 
p. 446: 

Humilicr est prae 7. majori vel macrocarpa, major comparata eum 
I. communi, Galbuli sunt ciceris magnitudine, neque amplius, colore 
nuculanae Zizyphi vulgaris, vel Avellanae maturioris; extus laeves, ino- 
dori, intus odore forti retinoso praediti, ex sacculis resiniferis sitis inter 
substantiam carnosam squamarum, et seminum, seu cariopsidum, quae 
interdum duae, alias tres habentur: hi sacculi insident praesertim in 
medio suturae exterioris inter semina, pellucidi sunt, ita ut ex toto re- 
sinosi appareant. Ad basim fructuum conspiciuntur squamulae tres, 
quae calyeem simulant, Ut puto hae squamulae pertinent ad ovarium 
non foecundatum alieni floris. Vidi in foliis hujus speciei inferne sulcos 
duos albidos, valida carina, viridi diremptos, et folia marginibus albis 
conspicua: lineae albae videbantur conflatae ex utriculis resiniferis; Smi- 
thiana descriptio (l. e.) minus accurata: mihi visa est. Character abso- 
lutus a Duby prolatus de foliis... bacca brevioribus, minus bonus 
aexistimandus est, quum potius tribuendum fuerit 7. majori vel macro- 
carpae. Reapse Linnaeus (qui in Herbario T. majorem, nee Orycedrum 
detinuit), Sp. pl. p. 1470, adsignavit notam de fructu prae foliis ma- 
jori I. Orycedro, sed hodierni botanici potiori ratione characterem hune 
transferunt, ut dixi, ad /. majorem. Caeterum magnitudo galbulorum in 
utraque specie quidquam variat, itemve de colore accidit. Ros caesius 
in galbulis 7. macrocarpae a Smith adnotatus, et a me quoque obser- 
vatus, conspicitur interdum etiam in apice galbulorum 7. Orycedri, sed 
sì verum percepi, sub maturatione galbuli e toto in hoe evanescit, 
perdurans in I. majore vel macrocarpa. Stirps nostra respondet strictius 
I. rufescenti Link, Endl. Syn. Conif. p. 11. n. 4., Carriére Trait, 
géner. Conif?r. 1855. p. 15. n. 6., sed mihi persuadere nequivi speciem 
nostram alienam esse a I. Oxycedro L., nec aliter sentiunt Boiss. Voy. 
btq. Esp. p. 582., Griseb. Rum. Bith. 2. p. 352. n. 10., Moris l. s. C; 
Caruel Tosc. vel Parlat. in DC. Pr., et It. 4. n. 1012, Koch, ete., 
pace Pinacearum monographo Gordon. 


44 


luniperus major (Dioscor., Theoer.? Plin.) Dalech., ex Dioscoride. 


Diosc. 1. 1. c. 103. (maj,), Theocr. Id. 7. v. 80., e loco., Plin. Nat. h. l. 16. c. 39. vel 86. I. ma- 
crocarpa Sibth., Koch p. 765. n. 3? Parlat. It. 4. n. 1011. Sprng. Syst. Vegetb. 3. p. 909. Ten. Syll. 
p. 483. n. 4. Gordon. Pinet. p. 135. n. 7. I. macr., et I.umbilicata Godr., Willk. Lang. ns. 87-8. I. Oxy- 
cedrus a, b Bert. 10. p. 381-2. I. cerasiformis Pourr. Hrb. Matr. (excl. Tournef. loco, Coroll. p. 41/a 
quo nomen desumpt.) Quoad syn. cf. praesertim Parlat, l. c. eumdemve in DC. Pr.; I. major Trag. 
Stirp. h. s 1074. n. 2.? sine fig.; I. Lobelii Guss. Reichenb. Icon. C. 21. t. 537. p. 1146. Rich. Conif. 
p. 39. t. 6. f. 1., Antoin. Cupress. etc. p. 10 t. 8., et p. 8. t. 6; cf. etiam tabs. 28, 7, 10, et 11-5.; Tenor. 
DE 5° n. 3119. t. 237., Moggr. Fl. Menton. t. 65. (fig. A, B., Matth. p. 127. Camer. Epit. p. 58, Duh 
Arbr. Arb. 1. t. 198. a Matth., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 537., Lobel Obs. p. 629. f. 1., leon. 9. 1. 923, 
f. 1., Tabernaem. Krtb. p. 1358. f. 4., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 66. i 

la Flor. Mart. Apr. Fruct. in seram /Eestatem. In Pyr. merid. 
Navarr., Arag., Catal. montanis, ad demissiora descendens. 

Legi in Pyr. Arag. Sobrarbe, supra l’Ainsa ad San Vicente, die 
5. lul, 1845. Observavi in Navarra supra pagum Jessa ad Leire, inter 
Lucsia et Bul: in Aragonia m.e Penà supra Salvatierra, in m.e Bul; 
in Catalaunia ad Barbastro, Rosas, Cadaques, 

Arbor aliquando bi-tri-orgyalis, prae I. communi mitior, locis pro- 
pe su grandis occurrens, ut Quercum Ilicem, ordinariae. magnitu- 
Fue adaequet; et talem mihi sese ostendit praesertim ad San Victorian, 
cante et Barbastro. Reperiuntur individua ramis gracilibus prae- 
ien p et propendentibus; facilius talia eveniunt si cyma abrupta 
wt. Sed generaliter, dum arbor integra mansit cyma acuta, nec obtusa 
nii wes, et rami patentes, et habitus pyramidatus. Galbuli maturi 
vim ed pruinosi, ad apicem praesertim; coloris, qui e fulvo in obscurum 
ma "i at — ra nigrum, cum Smith, ne dicas, sed potius 
ro-tuscescentem, vel brunneum. N iti : 

j . Non est planta maritima t: 
fatur Parlat. l. e, p. 79. ES 
; Optima species, diu habita, aut confusa eum Z, Ox ycedro, cujus va- - 
atri primus dixit Lamarck (Diet. 2. p. 625. n. 2.), nostris diebus 

è : A . : ud . LI -— ^ x K ^ A 

me (Revis. Tunipr. in Ann. Se. Natr. Par. Ser. 2. T. 16. (1841.) 
p inque Suit. Buff. T. 11. (1842) p. 310.), et Bertoloni Ital 

LI . d , 

r. Croat., Moggr. Forte una comprehendidit Savi 475. Tose ed. 2. 

quapropter I: istum ad I. majorem omnino afferre, cum Parlatore, 

ego non auderem. Quomodo alii i den pro 
: do alii, e eontra, sive e varietati ive 

edis È n ; sive e varietatibus, sive e 

sui n diversa, vel e figurarum consideratione, in plures di- 

species, longa ejus synonymia indicat 

Male versata a Linnaeo em 
exactam confecissent rationem. In 
nyma quae sequuntur là six 

sc is evident; ond 
la aeai il Pine D : notis evidentibus, aut e figuris 
a a = . . x . 
Cedrus, Bell. Arb, Cop. Matth. Alia montis Gargani phoenica 
; - Arb. Conif., ete. .(1553.) 8.4 : : 
Pos Lokal Ads Mr 1° 1990.) p. S, L maxima illyr. caerul., 
D +, ubi loquitur de planta ex Istri i 
et Icon., I. maj. illyr.. T rai se 
in Matth pe: J. tyr.. Tabern. Icon. t. 949, Et sie Z. major G. Bauh 
tth. edit. 1598., vel 1674. Lee i 
5 . 1372 1 

12., quae est T. major bacca caerulea 
n. 4, den I. ] 

, Cemque 4. maa, illyr. I. Bauh. Hist. pl. 


verisimile videtur 
MOM nec aliter sensit Bertoloni 
salpino (l. s, c, p, 137) judicium 


45 


cipienda est Plinii prolatio, penes quem legitur « Vasta haec (Tuniperus), 
in Hispania, marimaeque baccae ejus » l. s. c. Neque credere possum 
huncine Plinii locum spectare ad 7. Rispanicam Mill., Lamk.; cujus est 
Cedrus hispan. procer. fructu. maxim, nigr. Tournef. Inst. rei herb. p. 
588., et sub quo cadit alter Plinii locus « Herba Sabina Tamarisci si- 
milis folio » Nat. h. 1. 24. c. 61. 

I. majori affinis est I. Cedrus Webb, Berthel. Phytogr. Canar. T. 2. 
P. 2. p. 277. t. 217., I. Webbi Carr. I. canariensis, Knight. Nullum 
antiquum synonymon ei adposuit Webb, neque ego ei adjicere auderem. 
Solemnes in hac specie sunt rami patuli, folia brevia, et latiuscula, gal- 
buli grandes, primo caerulei, maturi aurantiaci. Extra regionem Maca- 
ronesiacam usque adhuc non innotescit, Endlichero prorsus ignota stirps. 


luniperus vulgaris (Theophr., Dioscor. Virgil.) Trag., Clus., Parkins., 
Grisl., Ray. 


Theophr. Hist pl. 1. 3. c. 4., 1. 5. c. 8. alibiq. Diosc. 1. b. c. 105. Theocr. Id. 1. v. 443., Id. 5. v. 97. De 
Virgilio cf. Flor. Virg. meam p. 66, Nomen I. minoris Fuchsii praeponi potuisset. Iun. communis Blackw. 
Hrb. t. 187., Koch p. 765. n. 2., Bert, 10. p. 378. n. 1., Gaud. 6. n. 2295. DC., Dub. p. 432. n. 4., 
Wils. ap. Hook. Journ. Bot. 1. 1834. p. 310. n. 15., Endi, Conif. p. 15. n.7. 1. comm. et 1. nana Willd. 
Willk. Lang. ns. 90-1. I. difformis Gilib. Exerc. phytogr. 2. p. 416. n. 20. Engl. Bot. v. 16. n. 1100.. 
Sv. Bot. v. 5. t, 289., Flor. Dan. t. 1119., Schk. Handb. 4. t. 338. Reichenb. Icon. C. 21. t. 535. f. 
1141., et 1142. (nan.), et sic Engl. Bot. Suppl. v. 2. n. 2743. Pall. Fl. Ross. P, 9. p. 12 t. 54., Bigel. 
Amer. med. hot. V. 3. P. 1. p. 215, t. 44., Woodw. Hook. Med. bot. p. 13. t. 6. Mil. Linn. Syst. 
ill. Cl. 22. Ord. 12, Turp. Dict. Sc. Nat Dicot. Atl. t. 307., Rich. Conif. p. 33. t. 5., Moggr. Fl. 
Menton. 1. 65 f. C., Flor. Bat. v. 13. t. 1657. Gaertn. Fr. sem. pl. 2. p. 62. t, 91. f. 3., Nouv, Du- 
ham. T. 6. p. 46. n. 1. t. 15. £. 1., Turp. Fl. med. 4. t. 186., W., W., F. et N. ab Esenb. Pl. offic., 
t. 86., Tournf. Inst. r. hrb. t. 364. f. infr., le Maout, Decsne. Botnq. 1768. p. 537. (extr.) Matth. p. 121. 
Camer. Epit. p. 53. Duh. Arbr. Arb. 1. t. 127. a Matth., Füchs. h. p. 78., Egenolph. Herb. imag. crt. 
13. vers. f. infer. Trag. Lt. h. p. 1074., Loud. Hrb, Vicent. 1491. c. 73., Dod. Pempt. p. 852., Lob. 
Obs. p. 628. f. 2., Icon. 2. t. 222. f, 2., I. Bauh. Hist, pl. 1. 9. p. 293. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. a fine stat. in Autumn. initiis. 

Legi in Pyr. merid. Arag. edit. ad Fanlo, die 31. Aug. 1850: 
habeo ex Cap-vern lectam a Deville. Species hortulanorum more, in 
plures, et in varietates discissa a Gordon Pinet. « Iuniperus..... sola 
enim fere arborum foetus suos in biennium prorogat, qui nec matu- 
rescant quidem, novis supervenientibus. » Ruell. Nat. Sürp- 1: T. €. 
20. p. 91. lin. 20., et cf. c. 90. p. 237. 1. 5., ubi haee sententia re- 
petita est. 

Quidam T. alpinam Clus. seu nanam in Pyrenaeis provenire ferunt, 
et nuperrime Debeaux Merboris. ad le Tourmalet p. 14; in me Gourcy 
supra les Kaus Bonnes, Galli Excurs. botgs. 1868, p. LVIII.; al Puerto 


de Yzas Willk. cum Lang. Pr. n. 91.; in m.e Canigou Godr. cum 


Gr. Fr. p. 157-8; in Val de Juèla, et au Port de Bonaiguo, Timb. 
Excurs. Gar. Nogr. (1872)? p. 83., au Llaurenti p. 285; sed quam 
ego vidi stirpem e locis editioribus Pyrenaeorum, vel quam e collec- 
tione Deville possideo, haec mihi contractum statum (fructu excepto) 
I. communis sese ostendit: nec aliter de planta locorum summorum 
Pyrenaeorum opinabatur Ramond (Obs. Pyr.), vel de putata specie 
judicium dederunt. Haller, Linnaeus, Allioni, Lamarck, Pallas, Baum- 
garten, Aiton, Wahlenberger, Suter et Hegetschweiler, Gaudin, Pol- 
lini, Asa Gray, Loudon, Ambrosi, Parlatore, Hooker Fl. Bor. Amer., 
Trautvetter, Bordére. Revera hasce formas proximas, et inter sese com- 
mixtas non vidi quas generatim distantes reperies, ita ut varietas illa 
a situs elevatione producta videatur. Eadem Ustilago (Fussii Nell.) 
ambas vexat formas, Pari mondo in insulis Azoricis ludere I. Oxyce- 
drum testatur Seubert Azor. n. 163, et etiam Gordon Pinet. n. 130. 


46 
Pinacea rejecta. 


Pinus Picea (Theophr. Du Roi indicata fuit in Pyrenaeis a DC. 
Fr. 3. p. 275, a Loiseleur in Nowv. Duham. T. 5. p. 29., et Fl. Gall. 
ed. 2. T. 2. p. 333., a Godr. cum Gr. Fr. 5. p. 156. loco nullo cir- 
cumseripto citato. Scripsit Gay « Abietes quibus Pyrenaei montes, Al- 
pesque Helveticas superbiunt ». It. Dur. Astur. $ 5. Ovetum. Primus 
in Pyrenaeis sub specie veritatis indicavit La-Peyr. in Pyr. Arag. 
editior., cf. Hist. Abr. pl. Pyr. p. 589. n. T., sed in illius Herbario 
desideratur. Dein Costa Lista ete. p. 251 arborem dicens « Escaso en 
los Pirineos Centrales de Cataluna ». Mox ex istis Willk. Lang. Pr. 
n. 69.; addamus Philippe Pyr. 2. p. 277., et ex hoe Dulac, Hautes 
Pyren. n. 401., et rara in Pyren. boreal. dicitur a Parl. in DC. Pr. 
Ego eam nunquam offendi, et quum de illa petierim, in Pyrenaeis 
nullam notionem ab incolis suscipere potui. Boutigny, ibidem e nemo- 
ribus praepositis a me postulatus hujuscemodi responsum dedit in lit- 
teris datis Lourdes, die 26. Oct. 1853. « Je suis porté à croire, comme 
tout le monde, qu'il n'existe pas dans les Pyrénées. » Referam etiam 
Cooke verba « Abies excelsa....... ranges from Lapland to Savoy south 
of which it is not to my knowledge found in the natural state. It cer- 
tainly does not, nor ever did inhabit the Pyrenées , as asserted. by some 
writers. » In Iard., Hook. Tayl Annal. of Nat. Hist. London V. 2. 
(1839. p. 171. Ramond quidem fatebatur se e Pyrenaeis arborem 
hauc non cognovisse. ef. ejus litters. editas a Lacassagne, Toulouse 


1834, p. 11. 


"Ord. 2^ TAXINEAE Rich. (L. Cl. 


Taxus Diosc, Plin. Tournef. 


Mirbel, Nowv. Bull. Sc. Soc. Philomatique, Paris, T. 3.1812. p. 73. 
eum tabula; £ 4, 1, A — K. 


Taxus baccifera (Theophr. Dioser. Virg. C. I. Caesar., Nicand, 
Galen. ete.). 


Haller, Host, Bulliard, Theophr. Hist. pl i i i 
È a H - pl. I. 3. c. 4, 6, 7, 10; Diosc. 1. 4. c. 80., Nicand. Alexiph- 
pr ca. en " Caes. Comm. 1. 6, c. 31., is cf. Fl. p. 108. T. biens i... Koch. v 764.. Bert. 
cid gi P a side n. 2296. DC. Dub. p. 432., Willk. Lang. n. 92., Moris Sard. 3. n. 1139. T. bac 
pe d a D s Gord. Pinet. E 388, 96., ns. 2, 7. (duce Parlat.). T. haccata La-Pevr. Hrb.; 
au tt B po eB iet AC uo € aay Man. T. lugubris Salisb. T. pete 
x. phyt. i pa a da E Si a . Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 65. t. 91. f. 6. 
33. Ww. Mer ir co Germ, p. 164. t, 46. Rich. Conif. ete. p. 19. t. 2. È. 1.. Schk. Handb. 4. t. 
at NE S ab Esenh. Pl. offic, t. 88., IL. Maout et Decsn. Botanq. (1868). p. 539., Wallich 
346. Roques Phylogr. medi 3. p. Do. t. 0. Gv. Dot. d i de Trata pens Eogh, Bot, v, dl. Re 
Td CDEC. 9. p. 4/9. t. 190., Sv. Bot. 4. t. 26. Tournt. Inst. r, hrb: t. 262. f. supr. 
mE I E Pru D. S reg n San. Bult. AU. t. 439. (T. H. p. 992.) Bull. Hrb. Fri t 
B , FI. - 4. t. 199., i. He „ Lamk. M. t. 829, f. 1. Nouv. D . 4. p. 61. t. 19. 
h. Arbr. Arb. 2. t. 86. a Matth. Gesn. Op. bot. ed. a Schmd. P. 9. tosc. 1. 9. 89. t. (3. 4d. Lob. 


Obs. p. 637. f. 4., I 
p. 1000. Caer. aa Dod, Pempt. p. 859. f. 4., I, Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 241., Matth. 


h Flor. Mart. Apr. Fruet. 
solum calcareum exposcit, loca 
Forte e nimio usu, in locis 

Legi in Pyr. 
des demoiselles, di 
(Barousse) und 


Sept. Oct. In editis, sed semper rara; 
eaque umbrosa, et frigida praediligens. 
praecipue facilis accessus, rarefacta. 

septr. med. supra Bagneres de Luchon ad la Cascade 
e IT. Sept. 1838. Habeo a Deville e Mail de la Hazan, 
e ejus Cathal. indicat, utque mecum voce confirmabat. 


47 


Observavi in m.e Usturri supra Tolosa Cantabr. ibidemve in m.e 
Izarris; ad Villanueva de Aezua Navar., ad Torla Arag., au Pie de 
Gard. Pyr. septr. medr. Vivere in m. Canigou Pyr. or. testabatur 
Ionquet. In Narbonensi Gallia, Hispaniae contermina, eam degere vitam 
tradidit Dioscorides l. s. c. 

Iconem suam pulcherrimam paravit Gesnerus die 13. Sept. 1561. 
cf. illius Comm. Hort., et Coll. Fama erat, Cantabros e Taxo venenum 
exprimere in inimicorum perniciem: cf. Flor. Epit. 1. 4. e. 12. (ult.). 
Fruetus, contra plurium antiquorum sententiam, innocui iterum satisque 
erudite, sustinentur a Clos, praecipue, in Bull. Soc. botq Fr. T. 16. 
(1869). p. 12-9: sed conf. qae jam exposuerat Duplessy Végt. résin. 
T. 3. (1802). p. 207. Quant, etc., Withering Arng. Br. pl. ed. T. 3. 
p. 812. lin. 29-31. Confirmata Theophrasti observatione Fructus aliquando 
ab hominibus manditur, suavisque est atque innoxius » l. s. c. 10.e vers. 
latin. edit. a Schneid. p. 66. lin. 3-4. Sensus verbi baccati apud Latinos 
longe remotus fuit a Linnaeano suscepto. En, ex. gr. Virgilii verbarespi 
centia pretiosiores res ab /Enea Iliacis raptas ruinis; Æ.1. v. 658-9. 


colloque monile 
Baccatum et duplicem. gemmis auroque coronam. Ex hoc Silius Italie. 
Hic Phrygiam vestem, et baccatum induta monile — Punicor. 1. 8. v. 134. 


Ord. GNE TACEAE Lindi. 


Cf. Blume De novs. quibusd. Familiis (1853.) p. 15. n. XIV., et 
et Rumphiam T. 4. p. f. 


Ephedra L. Dubia admodum est Plinii Ephedra, Nat. h. l. 26. 
c. 7 vel 20.; quapropter minus expeditus sim in eo evocando: non ita 
egit Spreng. Gen. pl. n. 2653. Monente Dioscoride, quidam Ephedrae 
nomen Equiseto Hippuridi dederunt. 


Ephedra nebrodensis (Cupani) Tin. pl. exsice. 


Equis. nebrod. etc. Cup. hrt. Cath. p. 69. Guss. Sic. Syn. V. 2. P. 2. p. 638. n. 3., Bert. It. 10. 
5. 394. n. 5. Moris Sard. 3. n. 1141., ult.; Parl. It. n. 1019., inq. DC. Pr. P. 16. p. 357. n. 12. E. Sco- 
paria Lang.: cum Willk. Pr. n. 96. E. Villari Godr., Geren. Fr. contra fas. Reichnb. Icon. C. 21. t. 
p39. f. 1149. f. 2., infer. Barr. Ic. t. 731. f. 1. 


fa Flor. Jun. Jul.; Fruct. Nov. In Pyr. Arag., Catal, Atax. 
ad colles. 

Legi in Pyr. Arag. humil. Sierra de Loarre, die 19. Jun. 1858; in 
Pyr. Atax. ad S. Colombe, die 14. Jun. 1843. Obtinui a Gautier e rupe 
Cagoli?re prope Massac (Corbières). Suspicor hane esse speciem, nee vul- 
garem, quam ad. Organia intuebar. 


. 


Ephedra vulgaris (Dioscoridis, Plinii?) Richrd. Conifr. etc. p. 26. 
partim; dicamus potius Morisii. 

Dioscr. l. 4. c. 51.; Plin. l. c. dubio; quibusdam placet etiam locus Nat. h. l. 97. c. 12. vel 91. 
Moris Sard. 3. n. 1140., Parl. It. 4. n. 1617., Willk. Lang. Pr. n. 96., Ledeb. Ross. 3. p. 663. n. 2. 


Eph. distachya L., Koch p. 764., Bert. 10. p. 392. n. 1., Gaud. 6. n. 2297. DC. Duby p. 432. La-Peyr. 
Herb. s. 1.; Eph. arborea Bert. It., et E. monostachya L. Herb., ex Moris, conf. Parlat. Schk. Handb. 


48 


39., . M. t. 830. f. 2; Reichnb. Jcon. D. 21. t. 539. f. t448., Rich. Conif. p. 26. t. 4. (exel, 
È è so. EA C E. fragilis sunt). Pall. Ross. 2. t. 83., Gmel. Camer. Hrt. p. 171. t. 46., ex Ges. 
nero. Pena Lobel. Adv. Fl. Sihir. 1. p. 171. n. 25., partim; t. 37. f. A. (nec B.). p. 355, Clus. Hisp., 
p. 183, et 185-7., Hist. l. 4. p. 92. f. 2., I. Bauh. Hist. pl. 1. L 11. p. 406., Barrel. Icon.t. 731. f. 2., 
videt. Amm. Ruth. n. 254, f. 26., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 13. (absq. descr.) l. 5. f. in med. tab. s. n. 


ħ Flor. Apr. Maj. Fruct. Sept. Per region. mediterr. cum Olea, 
quam non raro superat praediligens loca saxosa, declivia, aprica, so- 
lumque calcareum. 

Legi ad St." Lucie, die 18 Iun. 1839, ad Collioure Pyr. or. septr., 
die 7. Iun. 1837. 

Observavi ad Organia?; ad Castello sub Figueras. 

Dodonaeus loquutus est de eadem ac nostra stirpe, sed iconem ei 
adposuit desumptam e Clus. Hisp. p. 184., quae refert Polygon. 4. maj. . 
Clus. 1. c. p. 183. a vulgari planta, omnibusque nota specie diversa 
habitu firmiore, statura orgyali, caulibus erassioribus, ad articula fa- 
cile secedentibus, floribus glomeratis, scilicet admodum brevioribus 
peduneulis insidentibus, praecocioribus, fruetibusque magis elongatis. 
Ad Velez el rubio in Regno Mureiano se tantum observavisse dicit 
Clusius l. e. p. 186, Est haee Eph. fragilis Desf., E. arborea Lag., 
E. Clusii Duf. E. major Host. Receperunt jam hane speciem G. Bau- 
hinus, qui, Pin. p. 15. n. 2, eam dstinxit nomine Polygoni bacciferi 
maritimi majoris; fraterque ejus I. Bauh., qui Hist. pl. 1. l. 11. p. 
406-1. f. 1, sub nomine Tragi, sive Uvae marinae majoris, nec rem 
turbavit Tournefort. Targioni (Ott) Instit. bot. ed. 3. T. 3. n. 1502. 
bene ad £. vulgarem (cum Tournef., L.; Willd.) retulit G. Bauh. locum 
n. 5, sed male ei adposuit iconem Lobelii t. 196. f. 2., quae ad al- 
teram speciem pertinet; huncine errorem suscipiens a Poiret, Enc. Meth. 
Dit: 8. p.211: n 2; qui duas, perperam, species in unam commi- 
scebat. Et fuerunt qui cum Haller (Helv. n. 2661) in hoc peccarent, 
‘quod antiquorum Clusii, Lobelii, Tabernemontani figuras, ad diversas 
species reapse spectantes, unius stirpis crediderint, marem et foemi- 
nam simulantes. Ita errarunt Desf. Atl. 2. p. 372, Poir. Die., l. s. €. 
Gaud. Helv, 

Bonnet silentio praeterire satius duxi. 

Speciem hane fuerunt qui Tragum Dioscoridis, qui Androsacem pu- 
taverint; alii Plinii Polygonum sylvestre, quidam hujus Ephedram esse 
tdg des a eie pum pra, certa sunt ea Camerarii, et Clusii: 
hi n us Gesneri Tragum, de quo seripsit ad I. Bau- 

x TN "am quidem litteris primis de ea loquutus fuerit An- 
vin det ‘Ata aloni ara 201; aliquis suspicatus fuit, et han- 
spuunt illi, ‘qui Æ Agi er, Conif. ete, p. 256. Sed eam re- 
extra Visiani Si bos Miner i cepa de pul e 
tinere non ad E. vulgarem mr t pda A Dalmatia degontem fer 
Host, ut vellet Neilreich. En e ^ gi 2 pri Te ei 
Meyer (C. A.) Eod. 1 c deg ; M. E. campylopodam (Alp.) M 
p. 8. t. 539. i 1149 ‘Ho E Hi >. 12, de qua cf. Reichenb. C; : 
compiugere vellet Pilato. vem x inter synonymá È. fragilis Men 
semper a Visiani illa na ua ad Neilreich: sententiam, 
in Suppl. FI. Dalmat. d » Demum Visiani, aliorum auxilio fretus, 

. duas admittit in Dalmatia species, E. cam ply- 


podam unam, et alteram E. procera P ! ; 
Anguillarae spectare locum iur - E mu dmi 


49 
Sectio 2* ANGIOSPERMAE Brongn. 


MONOCHLAMYDEAE Auctor. 


( Hasce subtraendas, et ad alias subclasses inferendas censet. Müller). 


Ord. 4* GALEACEAE (DC.) Nob. 


Gale Turner. Pet., ex I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 255. b. lin. 29., 
Tournef. in Mém. Acad. R. Sc. 1106. p. 83. t. 5. fig." supers., Spach 
Suit. Buff. T. 11. (1842.) p. 259. 


Gale uliginosa (Val. Cordi) Spach l. e. p. 259. 


Elaeagnus Cordi. Val. Cord. Pl. hist. edit. a Gesner. crt. 212. b. f. 2. Myrica Gale L. Sp., Koch 
p. 763. DC. Dub. p. 431., Willk. Lang. n. 982., Wahlenb. Ups. n. 635, Sm. Engl. Fl. 4. p. 239., Roth 
Tent.Fl. Germ. 3. p. 528., Wither. Arrng. Br. pl. ed. 7. 2. p. 250. Engl. Bot. v. 10. n. 562; Spach 
l. c. Atl. t. 97. f. 2. (fl. fr. sem.), Flor. Dan, t. 327., Fl. Batav. 7. t. 515., Reichnb. Icon. C. 91. t. 
620. f. 1277., Schk. Handb. 4. t. 322., Nouv. Duham. 2. p. 194. n. 7. t. 57. Mirb. in Mém. Mus. T. 14. 
t. 28. (var. incanesc.); Heyn. Term. bot. t. 47. f. 12., Le Maout, Decsn. Botanq. (1868.) p. 530., Sv. 
Bot. v. 2. t. 76. DC. (Cas.) in Ann. Sc. Nat. Rar. S. 4. V. 18. p. 20. t. 3. f. 30. Pen. Lobel. Adv. p. 
417., Lob. Obs. p. 547. f. 3., Icon. 2. t. 110., et fig. 2. (ead. Adversr.); Dod. Pempt. p. 780. f. infr.; 
Dod. Pempt. ed. 1. p. 768. f. 2. (haec cum Lobeliana ident.). I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 224-5. Da- 
: lech. Hist. pl. Lugd. p. 110. f. inter. > 


ħi Flor. Apr. Maj. Fruct. Aug. Septr. In turfosis Pyrenaeis occi- 
dent. rara. 

Legi die 11. Sept. 1859. circa lacum de la Ieva, vel de la Negresse, 
prope Biarritz. — 

Observavi copiosam ad le Lac de Braindos. 

Myrthum nemoralem Ruell. Nat. Stirp. 1. 2. c. 155. (ed. Paris p. 595. 
lin. 40.) sumpsissem pro Myrtillo communi, sed plura obstant; nam nee 
folia in hoc sunt pollicaria, nec flores Sambuci, nec fructus Piperis 
vices gerunt. Eadem ac Dryophorum Plinii (Nat. h. 1. 27. c. 49.) re- 
putata a Ruellio sublevat hujus difficilem interpretationem, quam G. Bau- 
hinus haesitabundus pro Gale uliginosa proposuit, una eum Ruellii planta, 
Pin. p. 414. b, n. 4. Zanoni, Istor. botn. p. 54. c. 29. t. 21. eamdem 
Plinii plantam interpretatus est pro specie, quae a Monti in ejusdem operis 
editione latina, p. 21. t. 15., censetur Cochlearia Armoracia, pro qua 
tamen specie haee Zanoni figura nec mihi, nec aliis (demptis Vitman, 
et Villar) plaeuit, quamvis ei potiorem indicere locum nesciverim. Za- 
nonium sequutus est Harduinus (vid. hujus Plinii edit. Sect, 49.); hisce 
accessit Desfontaines, utpote qui, in Plin. edit. Lemaire, V. 7. P. 2. 
p. 843. c. 49., recepta eum V.o Cordo, et Zanoni Draba Dioscoridis 
pro eadem ae Dryophonone Plinii, ei subjecerit Lepidium Drabam, quod 
pro Pliniana 'stirpe nullus adhue ausus fuerat proponere. Quoad G. Bau- 
hini interpretatio de Gale uliginosa pro Plinii, et pro Ruelli planta, 
haec mihi repugnat, spectatis in hac foliis ab iis sive Z'usci, sive Myrti, 
longe diversis, floribus ab illis Sambuci adhue magis distantibus, totoque 
habitu duriore. Et falsa quidem habenda est Harduini interpretatio, 
Dodonaeo et Clusio ducibus, quam suscepit Sprengel, Hist. r. hrb. 
p. 206., de Rhu sylvestre Plinii (Nat. h. l. 24. c. 54). pro hae nostra 
Gale uliginosa. 


1 


Mo. Bot. Garden, 
1898. 


50 


Ord. 5. BETULINEAE Rich. (L. C1.) 


Alnus Plin. Tournef., Gaertn., Hartm. in Roem. Arch. bot. 3, 
P. 1. (1803.) p. 363. 


Alnus vulgaris (Homer., Theophr. Clus. Rar. pl Hist., I. Bauh. 
Hut pol. 


. E. 64., Theophr. Hist. pl. 1. 3. c. 14. A. glutinosa Gaertn , Koch p. 763. n. 4., Gaud, 
6. n. P190. DO. Dub vs 422. a Wilk. Lang. n. 985., Moris Sard. 3. n. 1133. A. elliptica Req., 
A. suaveolens Req., A. Morisiana Bert., et A. glut. Bert. 40. ps- 161-3. ns. 3-6. A. glut. La-Peyr. 
Hrb.; A. Morisiana Bert. ex Moris; A. elliptica Req,, et Fl. Fr., ex Parlat., A, denticnlata Meyer. 
C. A., ex Ledeb. Ross., itemve A. barbata Meyer., varts. Gaert. Fr. Sein. pl. 2. p. 54. t. 90. f. 9., 
Engl. Bot. c. 21. n. 1508., Curt. FI. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 115., Flor. Batav. t. 305., Sturm. Heft, 
29., Sv. Bot. v. 2. t. 128., Flor. Dan. t. 2302., sed cf. ibid. corrige. Lamk. M. t. 760. f. 3., Reichenb, 
Icon. C. 22. t. 631. f. 1295., Plenck. Ic. pl. medic. 7. p. 39. t. . Le Maout Decsne. Botnq. h. crt, 
1868. p. 528. Matth. p. 140., Camer. Epit. p. 68. Duh. Arbr. Arb. 1. t 45.a Matth., Lonicer. Nat. 
27. B., Egenolph. Hrb. imag. P. 2. crt. 6. f. supr. Regel. Betul. p. 100. t. 11. f. 1-2. Lob. Icon. 
2. t. 191. f. 1. Bocc. Mus. plant. rar. t. 96. fig. bin. infrs. var. suaveol. Dodon. Hist. pl. (gallic.) p. 531., 
Pempt. p. 839., Trag. Stirp. h. p. 1084., Clus. s. c. p. 12. f. 1. I. Bauh. 1. 8. p. 151. 


ħi Flor. Febr., Maj. Fruct. Sept. Oct. i 
Legi in Pyr; merid. Catal. ad Camprodon, die 23. Jul. 1846. 


Alnus hirsuta (Clus.) G. Bauh. in Matth. Comm., edit. a se, p. 133. 
cum fig. bona. 

Clus. Rar. pl. h. E 12. f. 2., Aln. incana DC. Fr., Koch p. 76?. n. 2., Bert. 10. p. 165. n. 8.,* 
Gaud. 6 n. 2194., DC. Dub. p. 422. n. 3., A. inc. La-Peyr. Hrb. s. 1.; Aln. glauca Michx., ex Asa Gray; ` 
Betula serrulata Ait, Kew., est var. ex Hook. Fl. Amer. bor.; A. sibirica Fisch. ex Turcz. Sv. But. 


v. 9. t. 595., Flor. Dan. t. 2301., Reichnb. Icon. C. 22, t. 629. f. 1291., Regel Betul. p. 94. t. 16, E 
11-20, et t. 17. f. 1-8. I. Bauh. Hist. pl. 1, 1. 8. p. 154. 


fi Flor. Febr., Apr., Fruet. Sept. Oct. 


Betula Plin., Tourn. Hartm., Guil in Roem. Arch. bot. 3. 
P. 1. (1803.) p. 361, i 


Betula alba ( Plin.) L. Sp. 


Plin. Nat. h. I, 16. c. 18. vel 30. - p. 760. n. 1. 29 22, u. 3, Hook. 
Brit. Fl. ed e Koch. p. 760. n. 4., Gaud. 6. n. 2224., DC. Dub. p. 422. u. 3 


- 1- p- 409. n. 1., et cum Arn. ed. 8. p. 395. n. 1. Bet. verrucosa Ehrh., Willk. Lang. 
n. 983. B. alb. et B. gummifera Bert. 10 ps. 999.9" ns. 1, 2. La-P. Hrb 


p. 149. fig. 


Matth. p. 142. fol. nim. song et acutior.; Camer. Epit. p. 69., Dod. Hist. pl. (gallic.) p. 533. fé 


Pempt. p. 839. f. 9:1 (pend ) "Trag. st. h. p. HIS, 


h Flor. Apr, Jul. Fruet. Aug. Sept. 

. Legi in Pyr. septr. orient. supra Mont-Lowis al Bac de Bolchera, 

diebus 6. Jul. 1837., et 16. Aug. 1836; in Pyr. Aragon. ad Bielsa 
die 10. Aug. 1845. Habeo a Deville forte e Bize Pyr. septr. 3 
Individua occurrunt, in quibus una eum ramis erectis, multi pen 

| duli, et propendentes versantur. Itaque B. pendula Roth inanis specie 
merito habita est. Varietas haec in Pyr. merid. Aragon. circa. Bielsa 
facile obvenit , praecipue in monte Mener: itidem supra San Victorian 
a la Peña Montajiesa. 3 
a T. GUAE Ehrh. aexistimata fuit varietas B. albae ( cU Les 
a Spach Beo pes t Lusit. 2. p. 294., Kunth. Berol. ed. 2, p. 208. 
Sp ev. Dot. p. 187., ut in Suit. à Buff, T. 11. p. 233., a Regel 


51 


Monogr. ps. 20, 24. In Pyr. septr. med. reperta dicitur a Bordère; cf. 
Dulae Fl. Haut. Pyr. p. 635., et Deville Catal. manuscripta p. 430; 
sed hujus specimen in Herbario, s. 1.0, B. albae est. D. pubescens desi- 
deratur in Herb. La-Peyrouse; eam refert iste in Hist. abr. PI Pyr. 
2. p. 585. n. 2. ex Montfort; bois de Fanges, loco mihi noto, ubi ego 
non percepi: fidens La-Peyrouse reportavit Philippe in sua illa FL Pyr. 
2. p. 254. 
Suspicor excludendam esse Alnum hirsutam p. 50. 


Ord. 6. SALICINEAE Rich. (L. C.) 


Populus Virgil., Plin., Tournef. 


Populus nigra (Homer., Theophr., Dioseor., Theocr., Virg.), Ruell. 
Nat. Stirp., Matth., Camer., etc., ex Diosc. et Plin, 


Homr. Odyss. 17. v. 208., 7. v. 106., Theoph. Hist. pl. 3. c. 14., Diosc. l. c. 109., Theocr. Id. 7. 
v. 8. De Virgil. cf. Fl. p. 95. Koch p. 760. n. 5., Bert. 10. p. 365. n. 4., Gaud. 6. n. 2288. DC. Duby 
p. 427. n. 4., Lang. Willk. n. 980., Moris Sard. 3. n. 1132. La-Peyr. Hrb. s. 1l., P. neapolitana, et P. 
caudina Ten., ex Parlat. Ital., de primo jam suspice. Guss. Inar., P. pannonica Kit., ex Wismael, 
Engl. Bot. v. 27. n. 1910, Reichenb. Icon. C. 21. t. 619. f. 1975. et f. 1276. ; Turp. Fl. med. 5. t. 270., 
Schk. Handb. 4. t. 330. a, b, Gaertn. Fr. sem. pl. 2. p. 56. t. 90. f. 4., Mill. Lin. syst. III. Cl. 92. 
Ord. 7. cum tabs. Guimp. Hayn. Deutschl. Holtz 2. p. 268. t. 204., Le Maout Decsn. Botnq. (1868.) 
p. 522.. Flor. Bat. v. 13. t. 1097-8. Matth. p. 137., Camer. Epit. p. 66., Trag. stirp. h. p. 1080. mal., 
Dod. Hist. pl. (gallic.) p 526. f. 2., Pempt. p. 836. f. 1., Lobel Obs. p. 609. f. 2., Icon. 9. t. 194. f. 1., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 86. f. 2., I. Bauh. Hist. pl. s. 1. 8. p. 155. 


h Flor. Mart. Apr. Fruet. Maj. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, secus flumen Gas, die 7. Maj. 1845. 
Ad Tarbes, secus Adour habeo a Deville, et ex viciniis de. Perpignan 
a Massot, 

Cortice suberoso praeditam observavi secus la Canal de Verdun, et 


praecipue contra ipsum pagum Verdun. 


Populus tremula (Theophr., Plin.) G. Bauh. Pin. p. 429. n. 4., Cupan. 
Hrt. Cath. p. 171., Zannich. Vnz. p. 218. 
"Theophr. Hist. pl. 3. c. 4., Plin: Nat. h. l. 16. c. 93. v. 35. Koch p. 759. n. 3., Bert. 10. p. 363. 
n. 3., Gaud. 6. n. 2287.. DC. Dub. p. 427. n. 3., Lang. Willk. n. 976., Moris Sard. 3. n. 1131. La-Peyr. - 
Hrb. s. |. P. australis Ten., Guss. confirs. Parlat, P. villosa Lang., ex Wesmael in DC. Pr. addit P. 
Sieholdiana Miql. (excl. pl. masc., fortassis cujusdam Carpini), ex Maxim. Fragm. FI. As. or. p. 49. 
Engl. Bot. v. 27. n. 1909., Flor. Dan. t. 2184., Schk. Handb. 4. t. 330. a A. anal. fl. fr., Schub. Icons. 
t. 50. f. 1. Reichenb. Icon. C. 21. t. 618. f. 1274., Guim. Haya. Deutsch. Holtz. 2. p. 266. t. 203., Spach 
Suit Buff. Atl. t. 152, ultima. W., W., F., N. ab. Esenb. PI. otfic. 3. t. 97. P. libyca- Matth. (ex Plin.) 
pe Camer. Epit. p. 67., Duh. Arbr. Arb. 2. t, 37. a Matth., FI. Batav. 13. t. 1108. P. alpina Gazae, 
llon Negl. cult. stirp. ed. Clus. p. 40., P. nigra Trag., P. Libyca Plin.; Dod. Pempt. p. 836. f. 2., 
Lonicr. Nat. h. crt. 26. C. Trag. st. h. p. 1083., Lob. Obs. p. 610. f. 1., Icon. 2. t. 194. f. 2., I. Bauh. 
Hist. pl. 1. l. 8. p. 163., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 86. f. 87. 


lì Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj. Per regiones inferiores in sylva- 
ticis, et secus torrentes ex Castelvieilh habui a Deville, ex viciniis 
de Prats de Mollo, ubi ipsemet vidi, a Massot. 

Nomen speeifieum Plinianum, eum Matthiolio, Camerario, Lobelio, 
Dodonaeo aliisque non praetuli, ne plantam undique notam, Africanam 
cum eo exabrupto facere viderer. 


Populus alba (Bibl. Sacr., Homer., Theophr., Dioser., Theocr., Virgil.) 
Ovid. Epist., Ruell., Lonicer., ex Dioser., Plin. 


52 


Genes. c. 30. v. 37., Homer. Il. 12. v. 389.; 16. v. 482.; Theophr. Hist. pl. 3. c. 4., Dioser, I 


e doe EU SIA fe Lang. Willk. 0.978, Moris Sard. 3. n. 1130. LA PO 
Horbe; aL. P. major. Mill. Dict. ed. 8., P. bicolor Virg. melius!, P. albae alter. spec. Trag. Engl. 
Bot. v. 93. n. 1618., Fl. Dan. t. 24132., Schk. Handb. 4. t. 330. nivea anal. fl. fr., Lamk. Ul. t. 819., 
Guimp.. Hayn. Deutschl. Holtz, 2. p. 265. t. 202., Nouv. Duham. 2. p 181. t. 52., Reichnb. Icon. C. edi 
t. 614. f, 1270., Fl. Bat. v. 14. t. 1137-8. Matth. p. 136., Duh. Arbr. arb. 2. t. 36., a Matth. ; Famer, 
Epit. p. 65., Lob. Obs. p. 609. f. t., Icon. Pitta 1, Dod, Hist. pl. gall.) p. 996. f. 1., Pempt. 
. 835., Tabern. Krth. p. 1392. f. 4., Icon. t. 977. f. i., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 86. f. 1. I. Bauh. 
Hist. pl. 1. 1:8. p. 100. f. 1. 
f Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj. i Es : 
Legimus ad Toulouse, sub Pech. David , amenta foeminin. Timbal 
vere; folia ego 19. Sept. 1861. Varietatem foliis minoribus legi die | 
30 Majo 1861. ad Cardona, observavique in iisdem Pyrenaeis Catalau- 
nicis sub Espluga freda, in Pyr. Arag. sub Aren a los mulines; alibiq.. 
cult. species in quibusdam regionibus polymorpha sese offert, cf. Maxim. 
Fragm. Fl. ts. or. p. 48. P. alba minoribus foliis, Lobel. Cruydb., Icon. 
2. t. 193. f. 2. (quam ad P. canescentem referunt); huie varietati satis | 
accomodata mihi videtur. 
Pop. vero canescens Sm. Brit. 3. p. 1080. n. 2., in Pyrenaeis quoque 
observata e specierum censu deleta est, a pluribus, eum M. a Bieb., 
Fl. Taur. Caucas. 2. n. 1951., eui P. n. 3. Gmel. sibir. ceu hybrida con- 
siderata, P. alba tremula nuncupata a Krause Jalrb. Schles. Gesell. 1848, 
p. 130., Wimm. Bast. Schles. p. 31.; ef. Neilr. Hungr., Slav., Croat, 
ete. Hancine sententiam confirmant observationes Michaelis Denis, quas 
retulit Host Fl. Austr. 2. p. 664. n. 2.; et cf. observationem a Gaudin 
expositam; considera etiam Hallerum pro specie propria eam recipere 
noluisse; inter neotericos respuerunt Tenor. Syll. p. 482., Coss Germ. 
Cat. Suppl. Flor. Paris. 1843. p. 88. Obs., Colla Herbr. Pedem. 5. p. 
209., Guimp., Hayn. 1. c., Wesmael in DC. Pr. P. 16. S. 2. p. 325 
Bromf. Fl. Vect. p. 460. n. 1. b. | 
Referente Lange per Hispaniam Alamo bastardo vocatur. Nee tot quot 
ego vidi figuras, et specimina in Herbariis prorsus identica erant; plura 
ad P. albam, quaedam ad P. tremulam vergentia percepi: hujus po- 
stremae formae individua Spachi sententiam suscitavisse arbitror; cf. 
Suit, Buff. T. 10. p. 382. 


Salix Virgil, Var. T. Cat. Tournef. ete. Wimmer. Salic. Europ. 
1866., Du Mortier Opusculs. (1813). p. 39. Salices Botanicorum crux € 
| Scandalum Endl. Genr. pl. Salicis hybridae Botanicorum tormentum í 

fastidium N. Wimmerianas sectiones (ei Tribus) nimio artificio comp 
Aaa deserui, utpote qui, in divisionibus omnibus, habitum , et faeier 
plantarum spectari velim; deinceps characteres. 


Ro SECTIO 1a FRAGILES Koc. 
. Salix pentandra (How, Jonequet) L. Sp. 


CHEM Y Pg i Brit; (1650) p. 108., Toncg. Kr. R. Paris infol. (1065). p. 100. lin, 4. Koch 
ed. 8. p, 40. p. T. Ex n. 7., Gaud. 6. n. 2245., Hook. Br. Fl. ed. 1. p. 416. n. il., et cum Ar 
n. 49. Wimm. L S a a M Pyr. 2. p. 595. n. 4., DC. Dub. p.427 n. 30., Lang. Willk. 

i : kn diam . erbr., e 

FI cds "if Vg Chaix Herbr., ex Timb.: s. lucida Asa Gray, 

12 Reichnb. ba T ee Turo "eth, t. 317. E f. 9. «eum stipulis.) ;Host Sal. p. 
T V qa 5 (200 3 nec 2) fol, Anders, Sal, Lap. v^ ^ es ab 


h Flor, M Lh 
tiep aj. Jun. Fruct. Jul. Aug. 


In montanis editis, saepius 4 


53 


Legi in Pyr. or. supra Mont-Louis ad le Bac de Bolchera, diebus 
6. Jul. 1837, et 16. Aug. 1836. Pollet odore grato; junior glutinosa, 
et flavescens chartam inficit. Schkuhr l. c. folia stipulata delineavit, 
et talia describunt Smith, et angli plures, Bluff et, Fingerhut, Schultz 
(C. Fr.), Koch, Bertoloni, Mutel, Grenier, Parlatore, Anderson, Dietrich A. 
Hae stipulae in speciminibus meis desiderantur, nec eas vidi in iis 
plurimis Europae septentrionalis a me consulto examinatis; et vix unquam 
adessse stipulas in individuis Helvetieis apparet tam ex Halleri, quam 
ex Gaudini deseriptione. Eas saepe deficere cognoverunt Gilibert, Se- 
ringe, Lange, Wimmer, Schultz. Illas cito caducas dixit Parlatore, Fl. 
1t..4. n. 1042, Reapse stipulas in aliis quoque Salicibus aliquoties de- 
ficere aut labi, notum est: ex. gr. in S. alba, amygdalina, viminali. De 
hisce ef. Seringe £ss. monogr. Saules Suiss. p. 5. Addamus La-Peyrouse 
de S. phylicifolia observationem. Octandram et rarius decandram se ob- 
servavisse testatur Müller Fl. Friedrehsd. n. 789., itemve Parlatore l. e.; 
tetrandram et heptandram vidit Roth Tent. Fl. Germ. 3. p. 503; sicque 
Loisl. Desl. in Dict. Se. Natur. T. 47. (1821). p. 431.; stamina 5, 6, 7, 
viderunt Gmelin s. c. Moench, Meth. p. 336., et sie Gilibert Exerc. 
phytlg. 3. p. 407. n. 10, Retz, Fl. Scand. ed. 2. p. 232: n. 1208. o; 
6. 7 ad 9 Sehult. Fl. Stargard. Suppl. p. 47. Quatuor tantum per- 
petuo inspexit Scholler Fl. Barb. Suppl. n. 1084.; quatuor, multa con- 
spexerunt Wimmer, Grabowski Flor. Siles. 2. n. 1438., cf. iterum 
Wimm. Schless, ed. 2. p. 183. Stamina 2-10 animadvertit Sadler specim. 
inaugur. Salic. Hungr. (1831) p. 9. n. 1.5 5-12 Kerner N. OE. Weid. 
(1860), ex Wimmer.; 5-10. Godet Fl. Iur. p. 641. 

Videas denique Trautv. apud Ledeb. Fl. Alt. 4. p. 255., Sm. Engl. 
FI. 4. ps. 171-2., Ambros. Flor. Tir. austr. 2. p. 66., Anders. l. c., et 
i DO Pr P. 10.5 2 205 2E 

S. lucida Willd. (huie pentandrae affinis) variat quidem staminum 
numero 3-5., uti nos monet Hooker Fl. Bor. Amer. 2. p. 148. n. 17. 
Stamina 3, 4 in S. fragili inspexit Willar, Dauph. 3. p. 161. n. 2., 
in eademque specie duo ad quinque Smith, Engl. Fl. 4. p. 185. n. 19., 
vel 3, 6, in planta hybrida S. pentandra fragili (cuspidata Schultz), 
cujus lusus est S. Meyeriana Willd. In S. phylicifolia stamina duo, tria, 
ad quatuor variantia ipse Linnaeus pervidit. S. amygdalinam, ple- 
rumque triandram, stamina modo du», modo quatuor proferre primus 
affirmavit Roth. l. e p. 502. 

Certiores nos fecit Wahlenberg, Fl. Ups. n..625., hujus speciei mon- 
strum, staminibus pro parte in pistillos mutatis, suppeditavisse Linnaeo 
suam S. hermaphroditicam a Sp. pl. 2. p. 1442. n. 1. 

Reichenbachi figurae de Salicibus fallacem ferunt numerum; non 
hune, sed numerum correctum citavimus. 


Salix fragilis (Dalechampi, Rayi) Poll. Palat., Lightf. Scot., Sm. Brit. 


Dalech infr. c.; Ray Pl. Cantabr. (1660) È 143. n. 3. Koch p. 740. n. 3., Bert. 10. p. 303. n. 2., Gaud, 
6. n. 2244., DC. Dub. p. 425. n. 16., Lang. Willk. n. 950., Wimun. 1. c. p. 19. S. monspeliensis Forbes. 
ex Wimm. Engl. Bot. v. 26. n. 1807, 1808, et v. 27. n. 1937., Wither. Arrang. Br. pl. ed 7. v. 2. p, 
60. t. 24. Russel; sv. Bot. v. 6. t. 373, Hoffm. h. Salic. 2. p. 9. (nec 2.) t. ult., Sturm Heft. 25.. 
W., W., F, Nees ab Esenb. Pl. offic. t. 91. et t. 90. Russel.; Fl. Dan. t. 2484., Coss. Germ. Par. 2. 
p. 502. t. 27. f. B., Woodv., Hook Med. Bot. p. 18. t. 8., Host Sal. p. 5. t. 18.-9., et p. 6. t. 20-1, et 
22-3, et p. 7. t. 94-5, et t. 28-9., Reichnb. Icon. C. 21. t. 609. f. 1264, et 1265 Russel, Linn. Fl. 
Lapp. t. 8. f. b. (non 6., apud quosd.). Dalech, Hist. pl. Lugd. p. 277. f. 1. 


hj Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj. Jun. 


54 


Habeo a Deville ex Tarbes, quod ex ejus manuscriptis, non ex 
Scheda Herbarii conjicio. Ultra meum limitem, ad Santander Cantabriae, 
hane speciem vidit Lange. S. fragilem G. Bauhini ad S. incanam lau- 
darunt Haller, Gmelin (C. Chr.), Gaudin, Hagenbach, Kirschleger. 


Salix alba (Theophrasti, Dioscoridis, Plinii) Theoph., Plin., L. 


Theophr. Hist. pl. 3. c. 13., Dioscr. l. c. 135., Plin. Hist. Nat. 16. c. 37. v. 68. Koch p. 741. n. 
4., Bert 10. p. 305. n. 3., Gaud. 6. n. 2240., DC. Dub. p. 425. n. 17., Lang. Willk. n. 952., Moris Sard. 
3. n. 1195. Sadi. Spec. ing. Sal. Hungr. p. 11. n. 4., Wimm. l c. p. 16. La-Peyr. Herbr., et S. vitel- 
lina L. La-Peyr. Hetbr,, Pourr. Herbr. Matr., S. pallida Salisb. Pr. S. flexilis Gilib. Exerc. phytol. 
(form. Vitell.); S. perticalis Columell. ; S, Dioscorid:s Cord. Engl. Bot. v. 34. n. 2430, et 2431. caerul. 
ex ipso Sm.; Sv. Bot. v. 8. t. 523., FI Dan. t. 2552., FI. Batav. t. 80., Sturm. Heft. 25., Hotfm. Sal. 
p. 41. n. 6. t. 7-8, et p. 57. tab. 11-2 vitell., et t. 24. f. 1. et 3., Host Sal. p. 9. t. 32-3., et tab. 
30-1. vitell., Reichnb. Icon. C. 21. t. 603. f. 1263. Coss. Germ. Par. 2. p. 502. n. 1. t 27. 
f. A.. Duchsn. Atl. pl. ut. venen. t. 121., Turp. Fl. Med. 6. t. 314., Woodv., Hook. Med. Bot. 5. P 
8. t. 4. (innumer.); W., W., F., Nees ab Esenb. Pl. offic. 3. t. 53 ; et t. 54. vitell. Matth. p. 199., Duh. 
Arbr. arb. 2. t. 61. a Matth. Camer, Epit. p. 107., Fuchs. Hist. st. p. 335. vitell., Trag. St. h, p. 1077., 
Lonicer. Nat. h. ert. 256., Lob. Obs. p. 537. f. 2., t. 136. f. 2., Icon. 2. Dod. Pempt. p. 843 (p. err. 
243) quamv. dubit. Courtois, Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 275 fig., I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 212. f. 1, 
et p. 214. f. 3., haec Fuchs. imitat. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. 
Habui ex Oursbelille, Pyr. septr. medior., a Deville, e viciniis de 
Perpignan Pyr. or. a Massot. 


SECTIO 2.a AMYGDALINAE Kocn. 


rs amygdalina (Dalechampi) L. Svec. ed. 2., Wahlenb. Svec. 
n. 1129. CE 


Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 276. fig.ae supers. Koch p. 741. n. 5. (dempta prolat. ult.). S. triandra. 
Plur., Bert 10. p. 301. n. 1; Gaud: 5. 1i--2249.. DC. Db y. 425. n. 16., Lang  Willk., aloni. Wimm. 
l. c. p. 12. La-Peyr. Herbr., et S. triandra La-Peyr. Herbr., et S. Hotfinanniana Sm., etc. Engl. Bot. 
Tr PE gi pei et v. 20. n. 1435., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 133.. Fl. Dan, t. 2558., Flor. Bat. 
604. f. dre Germ. Fl. Par. 2. p. 502. n. 4. t. 28. f. D., Sturm. Heft. 25.; Reichnb. Ic. C. 21. t. 
4. tab. 13-4. = a bun : a M I P v lm et t 23. f. 2. cum b. c., Host Sal. p. 

' i iv T . » 9i. pete D, 1. ded. = ml. ;Li a dB .9.6 4; O 
Gmel. Fl. Sibir. l. p. 155. n. 9. t. 34. f. 3 cum a. senden am usd ai rito 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 5. Jun. 1845. Habeo a Deville lectam 
secus Adour ad Tarbes. Salicem amygdalinam foeminam esse S. triandrae 
suspicaverat Willdenow Pr. Berol. n. 12. Fidenter hune citavi cum Koch, 
Bertoloni, et Wimmer Salicem amygdalinam, semperflorentem, tenuifloram, 
venustam , variam et ligustrinam Host Sal. Ast Neilreich accedendum 
fore duxi, qui in Maly, En. pl. Austr. p. 73., una non comprehendit 
S. speciosam Host, quae ei, cum Wimmer, a Gren. Godr. Fr. 3. p. 126. 
sequuto, hybrida planta dijudicatur, S. amygdalina-fragilis. Wimm. Reg. 
Flor., mox S. fragilis-triandra Wimm. s. e. ps. 136-7., addito syno- 
nymo S. alopecuroidis Tausch. Hrt. Canal. 1821. Confirmat hoc judi- 
cium Anders in DC. Pr. P. 16. S. 2, p. 203. X. 


SECTIO 3.a PURPUREAE Koc. 


Salix purpurea (Fuchsii, Cordi?) Koch Syn. ed. 1. p. 646. n. 11. 


Fuchs. Hist. st. p. 336., duce S i 
Wr - p. 990, preng. An S. gallica Cord. in Dioscr. cart. 21. lin. 15? Koch p. 
n. 11. Bert. 10. p. 328. n. 19., Moris Sard. 3. n. 1128., Lang. Wilk. io ode Wimm. l. c. p. 29. 


S. monandra Ard, Memr. lix, 
La-Peyr. Herbr., et S. moralis la Pot *» DC. Dub. p. 425. n. 13. La Peyr. Hrbr., et S. lici 


S. tenuijuli ,La Peyr. Herbr., quoad specim. s. 1.; S i . Hrbr. Matr.. 
S sje AR S taie gin ted p LES. T Ponce ln Nany 
» ex As, Gray; S. Wolgariana Borr., ex Hook et Arn. Bapingt. 2651; 


65 


Volgar.; Engl. Bot. v. 19. n, 1348., et v.-20. n. 1388. et Suppl. v. 1. n. 2651 volgr.; Curt. Fl. Lond. 
ed. Grav. V. 3. t. 132.. Fl. Dan. t. 2554, Ledeb. Fl. Ross, ill. t. 453. tenuijul., Sturm. Heft, 25., Sv. Bot. 
v. 9. t. 589., Coss. Germ. NI. Par. 2. p. 503. n. 7. t. 99. f. G., Reichnb. Icon. C. 91 t. 582 f. 1930 (et t, 
583. fig: 1231-2., istae Wimmero dubiae); additis fs. 1233 de var. sericea et 1234. var. Cavard, et t. 584. 
f. 1235., Hoffin. Sal. p. 18. t. 1. tig. 2; det t. 5, T. 4. et 1.29. f. 1., Host Sal. p. 12. tab. 40-1., e. 
p. 11-3 tab. 38-9., et t. 42-6, sunt a Wimm. acclam. tab. 36-45.; Ard. Mem. De Dl. dl. W W P 
Nees ab Esenb. PI. offic. 3. t. 86., Fl. Bat. v. 13. t. 1092. Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 277. f. 2., I. Bauht 
Hist. pl. 4. 1. 8. p. 213. f. 1. 


h Flor. Mart. Apr., Fruct. Maj. Jun. 

Legi in Pyr. Arag. prope Jaca ad Uassa secus flumen Gas j 
die 6. Maj. 1846. Habeo a Deville ex Aunensan, Cap-vern, et 
Tarbessa. 

Primi Haller, et Ehrhart Linnaei errorem agnoverunt de sejungenda 
ceu specie propria S. Helice. Arduini specificum nomen monandrae, 
falsum, in capite suscipi nequit, nam duo adstant ia hac specie stamina 
simul coalita: ef: Ehrhart apud Baldinger. Magaz. 4. B. 4. St. p. 219., 
Schultes (str. Fl. (1794.) p. 24. n. 1., Hayn. Dendr. Fl. p. tola 
Wimm. Grab. Siles. sub n. 1448, expeditiorem DC. Théor. élém. botq. 
ed. 2. $ 92. (p. 127.), et Organogr. Végét. ps. 462, et 472. Insuper 
Koch l. e. d., qui vidit stamina ad medietatem filamenti tantummodo 
` connexa istaque fuit S. carniolica Host, ex Ambrosi. Ipse Hoffmann, 
qui Arduini denominationem antetulit, describit antheram tetradynam, 
et octo-locularem, l. e. p. 20. Hoc idem observatum est in hybrida Salice 
viminali-purpurea, itemque stamina ad apicem usque connexa inspi- 
ciuntur in ©. Kochiana Trautv., in S. microstachya Turczan. (quae cadit 
in S. angustifoliam Wild.), cf. Fl. Baieal. Dahur. 2. p. 102-4. Occurrunt 
denique stamina plus minus basi connexa in aliis speciebus plurimis, 
inter quas commemorare sat erit S. amygdalinam, incanam, peloritanam, 
pedicellatam, auritam (var., quae S. cladostemma Hayn.), Donianam, 
et in quibusdam ex horum connubio exortis stirpibus, S. aurito-pur- 
purea, S. cinereo-purpurea, S. silesiaca-purpurea , S. repente-purpurea, 
S. daphnoide-incana, ete, Profecto perverse dictum de varietate, insuper 
falsa d p. 232., a Gaudin filamenta bifida et stamina monadelpha, qui idem 
insuper p. 233., stamen ceu solitarium describit. Similem Naturae lusum 
in Carice glauca observavit Bromf. Fl. Vect. p. 573 n. 33. Et sunt quidem 
antherae connexae in aliis speeiebus plantarum Ordinum differentium, 
videlicet in subtribu Colocusiarum Ordinis Aroidearum, in Strumpfia, 
Impatienti, in Violis, in Compositis, in Lobeliaceis , in Stapeliis, in So- 
laneis nonnullis; in Symphyandra, in Goodenovieis plurimis. Stili longi- 
tudo varia, etiam in eodem individuo, sese offert. 

S. Wolgariana Borr. praetervidit Wimmer: huie (S. purpureae formae) 
adducitur ab Hooker, Brit. Fl. ed 1. p. 414. n. 4., primam Hoffmanni 
figuram, quae profecto hostrae speciei est. Falsam caeterum Borreri 
speciem repudiarunt praestantissimi Babingt. Man. Br. Bot. ed. 5. p. 
300. n. 8., Anders, in DC. Pr. P. 16. 1. 2. p. 307. 


Salicem rubram (Fuchs. Hist. st. p. 334., Sherardi, Ray Syn. ed. 2. 
sp. 293. n. 16.) Huds. Angl, in quam potius cadit S. Helix L., ex 
Wimmer, stirpem variam, et incertam in Pyrenaeis vidimus, et despe- 
ximus: Deville ad Tarbes eam legebat. Wimmeri sententia haec planta 
fuit, manetque apud eum hybrida planta, S. viminalis-purpurea, de qua 
iste egit l. c. p. 173. seq., vel si Contejean fidimus, S. purpurea-vimi- 
nali Contj. Montb. p. 189., S. Forbyana Sm. : 


56 
SECTIO 45 VIMINALES Kocr. 


Salix viminalis (Columellae) L. Sp. 


Colum. R. rust. 1. 4. c. 31. Koch p. 746. n. 14., Gaud. 6. n. 2268., DC. Dub. p. 425. n. 11. Lang. 
Willk. n. 957., Wimm, l. c. p. 36. La-Peyr. Herbr. s. l.; S. longifoliam Lamk. Fr., ex Koch dicit 
Wimmer; cur ex ipso Lamarck non dicit? a DC. Fr. quidem confirmatam! Engl. Bot. v. 27. n. 1898., 
Coss. Germ. Par. 2. p. 504. n. 9. t. 29. f. K., Fl. Dan. t. 2485., Sturm. Heft 25., Schk. Handb. t. 
317 b f. 4. fol.; Reichnb. Icon. C. 21. t. 597. f. 1248., Hoffin. Sal. p. 22. €. 9. £.:4, 2., et t. 5. f. 2. 
e, f., et t. 21. fiv. e-g.; Host Sal. p. 16. t.a 54-5.. Fl. Bat. v. 13. v. 13. t. 1111. Dalech. Hist. pl. Lugd. 
p. 278. f. infer., I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 212.4 9. à 


h Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj., et Jun. ineunte. Rara. 

Legi in Pyr. Arag. ad Canfrane, die 1. Maj. 1845. Prope Bilbao, 
et alibi per Cantabriam observata est a Willkomm, cf. Sert. Fl. Hisp. 
p. 144. n. 954. 


Salix incana (Dodonaei? Tournef.) Schrank Fl. Bavar. 1. (1789). 


S. spec. 3. Dod. Pempt. ed. 1. p. 831. (p. err. 851.), ed. 2. p. 843. (p. err. p. 243.), semper sin. 
ic., et dubia, S. angustifol. foliis subt. incanis Tournef. Herbr., ex La-Peyr. Koch p. 747. n. 20., Gaud. 
6. n. 2252.. DC. Dub. p. 425. n. 14., Lang. Willk. n. 956., et Lang. Pug. pl. impr. Hispan. 2. p. 88., 
Noul. Fl. bass. sous Pyren. p. 587. n. 3., Lagr. Foss. Tarn. Gar. p. 350. n. 4. Wimm. l.c. p. 25. S. la- 
vandulaefolia La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. 2. p. 601. n. 27., e Suppl. p. 149., et Herbr. S. riparia Willd., 
Bert. 10. p. 30*. n. 5°, Host. Fl. Austr. 2. p. 644. n. 32. S. rosmarinifolia Gouan, Pourr. Herbr. Matr.; 
S. linearis Forb., ex Wimm. Nouv. Duh. T. 3. p. 125. n. 22. t. 29., e specim. cult., Sturm Heft 25., 
Host Sal. p. 17. tab. 58-9., Vill. Dauph. 4. t. 51. f. 30. folia, ex Grenier, et cred. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. 

Legi in Pyr. septentr. med. ad Cauterets, die 14 Jun. 1862., in 
Pyr. Arag. secus flumen Aragon, prope Jaca, die 6. Jun. 1845.; ex 
ripa Adour ad Tarbes habeo a Deville. Observavi huc et illuc per Can- 
tabriam meridionalem; in Pyr. med. ad Gavarnie, ad Barèges, sub Oulins 
prope Solsona, et ad el Pueyo; in Valle d' Aure, et de Louron, ad Toulouse; 
inque Pyr. orient. et Ataxens. j 

Arbor generatim duorum, triumve metrorum altitudinis, rarior elatior, 
tum S. albam ferme aemulans. Capsulae sunt sub-pedicellatae, hine re- 
prehendendi ii sunt, qui eas sessiles descripserunt, DC., Duby, Noulet. 
Vidi stylum saepe lineam longum, perperam brevissimum descriptum a 
Noulet. Filamenta basi connexa declarat La-Peyrouse, et hoc bene: 
sed qua mente prius stamina bifida ipse dixerat? Amenta foeminea 
modo arcuata, interdum recta. Mihi potius cum Viminalibus, quam cum 
Capreis placuit, eodem ac primo Wimmeri judicio, FI, Siles. ed. 2. p. 192.; 
qui in Salicibus. Europaeis ex hae unica specie Tribum tertiam statuit, 
p. 25., futili characteri innixam, iu insequenti sua Tribu quarta de 
S. purpurea adhuc evolutiore. 

Differentiae perceptae in Koch phrasi meae plantae subjecta, suspi- 
care me fecerunt, num ageretur de speciebus differentibus. Non video 
in mea stirpe pyrenaea amenta (foeminea praesertim) subsessilia nec ea 
constanter arcuata, neque eapsularum pedicinos bis nectarium et supe- 
rantes, non squamas breviter ciliatas; denique non video folia tam crebre, 
et manifeste dentata, ut ea finxit Poiret in Nouv. Duham. l. c. et 29., 
quae icon a Koch quoque citatur, quasi normalem plantae statum si- 
steret. Caeterum in citato gallico opere agitur revera de eadem ac mea 
stirpe, sed culturae subjecta. Relatum enim est, ipsam importatam fuisse 
a Pyrenaeis a Gilet-Laumont, qui eam coluit, et dispensavit. Dictum 
etiam, p. 126, cultura adeo mutatam, ut vix recognosci possit, prae- 
sertim e foliorum facie diversa, e glandulis per marginem tam acutis, 
et ita formatis ut foliorum margo denticulatus sese offerat. Suspicionem 


51 


de differentia speciei Sehrankianae cum pyrenaea auxit quoque inspectio 
speciminum germanicoram apud amicos Dunal, et Salzmann. Sed su- 
persedendum duxi, Wimmeri auctoritate deterritus. Auctores plures, 
sese imitantes, S. rubrae referunt, inter alias figuras, Villari fig. 30. 
(reapse numero inverse scripto 03). Koch Villarsi locum a DC. relatum 
dicit, ad S. rubram, sed primo ita actum est a Smith, Fl. Brit. 3. ed. 
Lond. 1804. p. 1042. n. 5., a quo adeo multa sumpsit DC. in com- 
pingenda sua Fl. Frane. Et Koch citavit Huds. Angl. p. 423. de S. rubra, 
se referens evidenter editi 2.a, in qua de stirpe actum est ad p. 428.: 
hune errorem (typographicum apud Koch) imitarunt Grenier, cum 
Godr, Fr. 3. p. 129., iterumve Gren. Jur. p. 710. De illa Villari figura 
Grenieri sententiam libenter amplexatus sum. 

Elaeagnus Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 238. f. super. offert ramum 
sterilem: locus ad Rhodani ripas aliquam induxit Gaudino fiduciam, ut, 
quamvis dubitanter, attamen ad nostram adduceret speciem: ego vero 
ambiguam prolationem praeterii. 


SECTIO 5. CAPREAE Koca. 
Salix cinerea (Lobelii, G. Bauhini) L. Sp. 


Lob. Cruydb. 2. p. 160, Icon.. 2. t. 137. f. 1., S. folio ex rotund. acum.) G. Bauh. Basil. p. 441., 
- ex Hagnb., et ex Kirschl. Alsat. (relicto vero S. 4. gen. Trag., a G. Bauhino ibidem citato). Koch 
p. 748. n. 22., Bert. 10. p. 333. n. 22., Gaud. 6. n. 2258., DC. Dub. p. 423. n. 2., Lang. Willk. n. 959., 
Wimm. l. c. p. 47. S. acuminata Hoffm. La-Peyr. Herbr. bis, et S. montana La-Peyr. Herbr., et S. au- 
rigerana La-Peyr. Herbr. (mas.); S. lanata Chantr. Cat., et Herbr., ex Gren. Doubs.; item Vill. Dauph. 
ex Gren. Godr. Fr., S. aquatica Lobel, Icon., Sm. Brit., Savi Alber. Tosc., S. Fimmii Schk., ex Ambr. 
lusus est. Engl. Bot. v. 20. n. 1437., 1403, 1402., et v. 27. n. 1897., Fl. Dan. t. 2601., Sv. Bot. v. 8. 
i. 565., Coss. Germ. Fl. Par. 2. p. 505. n. 11. t. 30. f. M., Hoffm. Sal. p. 39. t. 6. f. 1, 2., et t. 22. 
f. 2., Host. Sal. p. 21. tab. 68-70., Reichnb. Icon. C. 21. t. 576. f. 1222-3, Anders, Sal. Lapp. p. 39. 
mod. 1.157. Rl Bat. V. M. 401058, 

h Flor. Mart. Fruct. Jul. 

Obtinui a Gautier, e Valle de Valserre (Capsir) Pyr. or., ubi ego se- 
niorem offendi. Observata est inter Lourdes et Bigorre, a Zetterstedt, Pyr. 
princip. n. 1138; ad le Vernet Pyr. or. vidit St. Hilaire; in m.* Llaurenti 
Timbal. S. lanatam Will. perperam ad S. latifoliam Forbes (S. Capraeam- 
nigricantem Wimm.) adduxerat jam Anderson. Lapp., sed dein, in DC. Pr. 
P. 16. S. 2.p. 249. X, se emendavit. S. polymorpha Host Sal. t. 69. non 
refert naturalem speciei nostrae formam, nec illius varietatem, uti quidam 
existimarunt, sed progeniem hybridam, Sal. Capraeam-cineream, de qua 
cf. Wimm. Schles. ed. 2. p. 199., nee non Neilreich in Maly En. pl. 
Austr., denique Anderson in DC. Pr. l. c. p. 223. X. S. Reichhardti. 
Quapropter, strictim, expellenda erit haee Hosti tabula a prolationibus 


supra adhibitis, quamvis a monographo Wimmer usurpata fuerit. 


Salix grandifolia (Rudbecki, Sequieri) Sering. Sal. Helv. 


Rudb. Lapp. illustr. (1701) o p. 110. S. fol. latior. etc., cf. L. infr. c, n. 348. ; Seg. Ver. Suppl. 
p. 291. n. 6. Koch p. 750. n. 25., Bert. 10. p. 332. n. 2i., Gaud. 6. n. 2261., Wimm. l.c. p. 64. S. ci- 
nerascens Willd. DC., Dub. p. 423. n. 3. S. monandra Host. Sal., S. Schleicheriana, et S. crispa Forbes, 
ex Wimm.; S. appendiculata Vill.? ex Gren. Host Sal. p. 22. tab. 71-2., Reichnb. Icon. C. 24. t. 578. 
f. 1225., Linn. Fl. Lapp. t. 8. f. a. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. in Pyr. septentr. aurigers. 
praesertim. 

Legi in Pyr. auriger. ad le Col de la Trappe supra Ustou, die 18 
Jul. 1862; ex Cap-vern Pyr. septr. medior. habeo a Deville. Observavi 
ad St. Girons. 


58 


Nec ego suspicione careo meram esse S. latifoliae (vel Capreae) 
varietatem alpestrem, cui speciei fidenter retulerunt Hartm. Skand 
Flor. 4. p. 326., Meyer Chlor. Hanov. p. 493., Neilr. Fl. v. Nied. 
(Estr. p. 262. ludi 

Item suspecta mihi est S. silesiaca Willd., characterum exiguitate, 
tantaque faciei similitudine. consideratis. i 

Sunt et aliae Salices, quae folia preater solitum majora portendunt. 


Salix latifolia (Tragi, Gesneri) I. Bauh. Font-Boll. 1. 4. p. 147. 


Trag. St. h. p. 1078. cum fiz.; Gesn. Hrt. Germ. crt. 278, lin. 38. S. Caprea L.. Koch p. 750., 
Bert. 10. p. 335. n. 23., Gaud. 6. n. 2257., DC. Dub. p. 423. n.1., Lang. Wilk. n. 962., Wimm. l.c. p. 55. 
S. Capr. La-Pey. Kerbr., et S. cinerascens La-Peyr. Herbr? et S. aquatica La-Peyr. Herbr., et S. Vil- 
larsiana var. fol. obtus., et S. fusca partim, La-Peyr. Herbr.? et S. aurigerana La-Peyr. Hrbr. foem.; 
S. phylicifolia Pourr. Herbr. Matr.?, S. lanata Lightf. Herbr., ex Sm. sub S. sphacelata, quam pro 
nostrae speciei synonymo capio. Evgl. Bot. v. 21. n. 1488, et v. 33. n. 2333., Sv. Bot. v. 2. t. 93., 
Coss. Germ. Par. 2. p. 306. n. 22. t. 31. f. O., Pallas. Fl. Ross. 2. p. 81. t. 81. f. 2. variets. confirm. 
a Ledebour. Fl. Batav. v. 11. t. 819., et v. 44. t. 1202., FI. Dan. t. 1245. et t. 2603., Hayn. Term. 
bot. t. 24. f. 3. mas, f. 2. foem., Reichnb. Ic. C. 21. t. 577. f. 1924., Hoffm. Sal. p. 95. t. 3., et t. 5. 
f. 4, et t 21. f. 1. a-d, Host Sal. p. 20. t. 66-7. Turp. in Dict, Sc. Nat. Atl. Dicotyl. tab. 296-7., Le 
Maout Decsn. Botanq. 1868. p. 522., L. Fl. Lapp. t. 8. f. s., Anders. Sal. Lapp. p. 31. n. 6. t. 1. f. 6. 
I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 215. f. 3., Tabern. Krtb. p. 1452. f. 4., Icon. t. 1038. f. 2. 


ti Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj. Jnn. 
Legi in Pyr. septr. aurigr. au Col de la Trappe, inter Ustou et 


Aulus, die 18 Jul. 1862: habeo a Deville ex le Pont de la Gripe. 
Salix aurita (Thalii, G. Bauhini) L. Sp. 


Thal Sylv. Herc. S. plat, alia p. 112.: S. latif. minr. G. Bauh. Pin. p. 474. b. n. 3., ex Kirschleg. 
Als. Koch p. 750. n. 27. Sm. Engl. Fl. 4. p. 216. n. 50., Hook. Br. Fl. ed. 1. p. 425. n. 37., DC. Dub. 
p. 424. n. 4., Lang. Willk. n. 963., Wimm. l. c. p. 51. S. aurita g uligin. Gand. 6. p. 246. n. 2260. 
S. Villarsiana La-Peyr. Herbr., partim; S. acuminata La-Peyr. Herbr. la, et S. incerta La-Peyr. 
Herb.,; S. spadicea Chaix Herbr., ex Timb.; S. ambigua FI. Spa, ex Lestiboud. Belg., S. spathulata Willd.. 
ex Wimm.; S. aurita, et S. aquatica Gmel. Bad. Als.; S. cladostemma Hayn., S, iserana Presl. ex 
Wimm. Engl. Bot. v. 21. n. 1487, Flor. Dan. t. 2600., Schk. Handb. t. 317.a f. 2. fol., Will. Dauph. 
4. p. 776. n. 20. t. 51. f. 20., Hotfm. Sal. p. 30. t. 4. f. 1, 9., et t. 22. f. 4. a-d, et t. 5: f. 3. ament. 
foem.; v. inir. Host Sal. p. 24. t. 78., et p. 26. tab. 87-8., hanc solam citat Wimm., Willd. Baumz t. 4. 
f. 1. Coss. Germ. FI. Par. 2. p. 505. n. 12. t. 30. f. N., Reichnb. Icon. C. 21. t. 575. f. 1220-1., Linn. 
FI. Lapp.. t. 8. f. y. Anders. Sal. Lapp. p. 36. n. 8., t. 1. f. 8., Haya. Dendrol. (Fl. 1822.) p. 190. 
n. 5. cum ic. Tabern. Krtb. p. 1452. f. 3., Icon. t. 1033? sic judico, 


h Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. ad Mont-Louis, secus la Tet, die 26. Jun. 1837. , ob- 
tinuique e vieiniis de Perpignan a Massot., et ex Pyr. septr. med. e 
Tarbes, Aurensan et Louey a Deville. Figura Hoffmanni 3.3 in t. D. 
tam ad hane speciem, quam ad S. cineream citat Wimmer; ego ad au- 
ritam, cum illius delineatore, sistendam potius esse duxi. ; 

Num ista Salir foret vera, Elaeagnus Theophrasti, Hist. pl. 4. c. 9, 
suspicabatur Paulet in Stack. Ill. Theophr. p. 41. Si in hisce speciebus 
sistendum foret, potior se officeret interpretatio de S. latifolia, aut de 
S. cinerea, quae in Grecia spontaneae occurrunt, 


Salix nigricans (Pontederae) Laestad., Fries ad Nov. Fl. Svec. Mant. 
l.p: 52. n.. 14, 


Ponteder. Comprd. tabular. (1718.) p. 148. n. 5. Koch P- 748. n. 23., Wimm. l. c 70., Lang. 
he n. m Gren, Godr. Fr. 3. p. 138. S. crataegifolia Bert., et S. nigricans Bert. dina partiin) 
Foods p. 312. n. 8, 9. I. phylicifolia II Gaud. 6. p. 222. n. 9249., DC. Dub. p. 424. n. 8. a. S. Vil- 
arsiana AES Herbr., partim? S. ulmifolia Chaix Herbr., ex Timb., S. bicolor DC. Dub.? S. Myr- 
iii et S. hybrida Hotfm.., S. lituanica Bess., S. crassifolia et S. dura Forb., S. padifolia Host. 
M . ex Wimm., S. semicordata Dulac. Engl Bot. v.20., n. 1404, 1403 vix et v. 34. n. 2342, 2343, 2344, 
si ML =; 1243., Fl. Dan. t.2553, et t. 1053. form. alpin.; Reichnb. Ic. C. 2. t. 573 fig. 1217-8., Sturm 

9» qo», Rost. Sal. p. 23., et 24-5-6, t. 745., et 78.86. Hoff. Hist. Sal. p. 67. tab. 18, 19., et t. 24. 


e mg FI. Lapp. n. 482. t. 17. f. 2., et L. Lapp. t. 8. f. c., et Anders. Sal. Lapp. p. 56. n. 


* 


h Flor. Apr. Maj. Fruet. Jun-Aug. Subalpina loca indole solet. 


59 


Legi in Pyr. septentr. auriger. sub la Maura, die 8 Aug. 1843; in 
Pyr. or. merid. sub ingressu Vallis d’Eynes, secus torrentem, die 30 Jun. 
1837.; habui a Timbal ex le Capsir secus fl. Aude, Revera folia non 
nigrescunt in speciminibus diligenter exsiccatis! 

Sequenti affinis, glabrae etiam, hastatae quoque, quae S. malifolia Sm., 
ete.; non vero S. Ludwigii Schk., ut quidam voluerunt, quae ad S. si- 
lesiacam spectat. Facchini, et Ambrosi eam comprehendunt sub S. phy- 
licifolia L. eum S. glabra Scop., et Koch; eos cf. in Fl. Tir. austr. 
dpi LA 

Salir punctata Wahlenb. Fl. Lapp. n. 481. t. 17. f. 1. censetur var. 
concolor S. nigricantis a Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 608. Profecto quaedam 
illusio non deest. Sed Salicum europaearum Magister surgit, vetatque, co- 
gnita stirpe pro hybrida, quae ei jS. myrsinites-nigricans, l. c. p. 227. 
Prudenter Koch, de S. punctata Wahlenb. absolutum pronuntiare ju- 
dieium non ausit, cf. Syn. ed. 2. p. 149. g. 


. AUN 3 e 3 ~ 

Salix phylicifolia (Scheuchzeri). L. Sp. a; Fries Nov. Fl. Svec, Mant. 
i: pi.o0.. n. 12. 

Scheuchz. It. alp. 4. p. 340. (S. alp. pum. etc.) ex Hallero, sed putata synon. exclud. Koch p. 751. 
n. 29. (excl. var. b); Gaud. 6. n. 2249. I pro maj. part.; Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 611. n. 32., Gren. Godr. 
Fr. p. 139., DC. Dub. p. 424. n. 8., non var. Lange Willk. n. 966. S. Weigeliana Willd., Wimm. l.c. 
p. 76. S. Pontederae Villars affini (sic) La-Peyr. Herbr. S. laxiflora Borr. et S. violacea Willd., S. tenuior 
Borr., S. Davalliana Sm., cum S. Borreriana, et radicante Sm.? ex Anders., sua vel Koch sentent.; 
S. glaucescens Host, ex Ambr. S. arbuscula Wahlenb. Lapp., nec non Sv. ex Wimm. Engl. Bot. v. ?8 
n. 1958., Reichnb. Ic. C. 21. t. 564. f. 1203, et t. 563. f. 1202. (excl, cum Wimm., f. 1201. S. majale 
Wahlb., forte ibrida S. phylicif. - hast); Linn. Fl. Lapp. t. 8. fig. d, e, Wahlenb. Lapp. n. 476. t. 16. 
f. 2., Anders. Sal. Lapp. p. 42. n. 10, t. 1. f. 9. 


h Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. In Pyr. septentr. med. editior., 
tinui ex Heas a Bordére. ~ 

Stirpem in Pyrenaeis legisse Fluegge testatur Koch Syn. sub n. 25. Auc- 
toritas ista ignota mansit Wimmero, qui ad Grenierum tantum se vertit, 
dubitavitque de speciei existentia in Pyrenaeis, l. e. p. 77. lins. 3-4. Loca 
varia indicat germanus alter Zetterstedt, Pyr. principls. n. 1142.; e Me- 
dassoles degit in Herbr. La-Peyr.; cf. quoque Hist. Abr. pl. Pyr. 2. ps. 
595-6. Ad Barèges legisse Philippe (cf. Gr. Godr. l. e.) ego minime dubito. 


Salix hastata (Scheuchzeri) L. Sp. 


` p. 427. n. 29. Lang. Willk. n. 965, Wimm. l. c. p. 83. S. malifolia Sm. Br., et Enel. Fl. 4, p. 

180. n. 15. S. formosa La-Peyr., ex Clos; S. Pontederae Vill., Chaix Herbr., teste Timbal.; S. ele ans 
Host; S. Hegetschweileri Heer, ex Ambr., sed dubia Wimmero, p. 220. Engl. Bot. v. 22. n. 1617., Villa 
Dauph. 4. p. 766. t. 50. f. 8., Sv. Bot. v. 10. t. 719., Fl. Dan. t. 1238., Schk.Handb. t. 317.e, Reichnb. 
Ic. C. 21. t. 570. f. 1213., Hayn. Term. bot. t. 37. f. 8., Linn. FI. Lapp. t. 8. f. 9.; Wahlenb. Lapp. 
n. 480. t. 16. f. 5. Mal., Anders. Sal. Lapp. p. 48. n. il. t. 1. f. 11., Host Sal. p. 29. t. 97. 


fh Fbr. Jun. Fruet. Jul. Im Pyr. septr. med. admod. rara. 

Inventa est in Pyrenaeis a Léon Dufour, à /'Artique de Lin Vallis 
d'Aure. Prope St. Beat eam se vidisse putavit Zetterstedt, Pyr. princ. 
n. 1141, qui quum sterilem tantum plantam offenderit, mox dubitavit 
num ad S. depressam ipsa pertineret: expedite au Llaurenti citat Timbal 
(cum leanbr. p. 282.). 


Salix repens (Clusii) L. Sp. 


Cluss. Pann. A. p. 102.. et p. 101. üg., cum Rar. pl. Hist. l. 1. p. 85. Koch p. 751. n. 35., Bert. 
10. p. 326. n. 17., Gaud. 6. n. 2254., Drej. Fl. exc. Hafn. n. 968., LC. Dub. p. 424. n. 5., Gren. Godr. 
Fr. 3. p. 137., Dulac Hautes Pyr. n. 421., Lang., Willk. n. 957., Wimm. l c. p. 114. (dempt. Lobel. 
prolat.) La-Peyr. Hebr. s. l., S. lanata Thuill. Par.. confirm. a Coss., Germ.; S. arenaria Chaix Herbr. 
(Viborg!) Ex Timb., S. repens, fusca, argentea, et rosmarinifolia Gmel. Bad. Als. (an Koch etiam ?), 


60 


: ? * Q sa 350.60-9 
ex Kiel, uid. incibacca lec ied e Spenner Poi arbuscul., hanc ex Wimm., sed negant 
Angli, ui huc volunt n. 1364. argent. Coss. Germ. Par. 2. p. 906 n. 14. t. 31. f. Pa Will. Dauph. 
4. p. 767. t. 50. f. 10., Fl. Dan. t. 2489. et 2605. (var. argent.); Reichnb. Icon. C. 21. t. 589. f. 1239, 
et. 590. fig. 1240-1., et t. 591 f. 1242. rosmar. t. 53., Hoffm. Sal. p. 63. tabula 15, 16., Host Sal. pe. 14 
5.60. tab. 47-8, 50-1, 52-3., Schk. Handb. t. 317. cf. 17., Fl. Bat. v. 13. t. 1068. Pen. Lob. Adv ers, p. 
423., Lob. Ic. 9. t. 138. f. 1., ex Hall. Helv., l. m. Br., et Engl. Fl., Gmel. Bad. Als.; aliis S. retusa! 
S, pusilla Camer, Epit. p. 108., ex Kisrchl. Als., S. humilis 5. Ger, Em. p. 13914, e Clus.; Dod. Pempt 
p. 843. f. infer. Clusiana, I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 8. p. 216. f. 2., Jonst. Arbr. frut. t. 125. f. 6. 

hj Flor. Apr. Maj. Fruet. Jun. in Pyr. septentr. occident., mediisq. 

Legi ad Bayonne, die 24 Aug. 1841. Habeo a Deville, lectam a 
Corbin, in Pyr. sept. med., inter Meauvezin, et Capbern.. 

S. rosmarinifolia L. hujus repentis varietas reputatur a Trautvetter 
apud Ledeb. Fl. Atl. 4. p. 276. n. 15.; item statuerunt Spenn. Fl. 
Friburg. 267. n. 5., Ambr. Fl. Tir. austr. 2. p. 84. n. 46., Neilr. Pl. 
U. Oest. p. 264., denique, Anders. in DC. Pr. P. 16. S. 2. p. 237. b. 
Eam sejungunt magni nominis Dotanici; inter quos nominare sat erit 
Koch, Fries, Meyer (G. F. W.), Hartig, Wahlenberg, Hooker, et Arnott, 
Bertoloni, Parlatore, Reichenbach. Surgit saevus Wimmer Kochii, et 
Friesi plantam semovens a Linnaeana, Smithiana, et Willdenowiana 
stirpe; hane hybridam proelamans S. viminalem-repentem l. c. p. 211., 
alteram Kochi Reichenbach, Hartig, et Fries Salicis repentis varietatem 
esse confirmans p. 117.; et hane eamdem fuisse stirpem aexistimamus, 
quam primus Hudson varietatem S. repentis (e) declaravit, in Fl. Angl. 
ed. 2. p. 429. S. rosmarinifoliae (horum postremorum auctorum, ut puto) 
retulit Curtois, suffragantibus D'Avoin, et Morren Concordance. p. 117., 
Dodonaei, alteram Pempt. figuram, quae inspieitur in p. 844., quaeque 
imitata est a I. Bauhino s. c. in p. 414. f. 1., a Jonst. Arbr. frut. t. 
125. f. 4.; I. Bauhinum citat Smith sub S. repente in Fl. Brit. ed. 
Lond. p. 1061. n. 32., qui postea in Engl. Flor. 4. p. 212., Dodonaei 
hune locum cum I. Bauhino, et cum Clusiano etiam, Rar. pl. Hist. 1. 1. 
p. 86. f. 1. semper eodem, ad S. incubaceam infert, reapse hujus S. re- 
pentis synonymon! Sunt ergo figurae istae ad S. repentis varietatem 
rosmarinifoliam revocandae. 

Speciem attento examini subjecerat Kunth, ejusque amplam syno- 
nymiam dederat in Fl. Berol. ed. 2. T. 2. ps. 216-7 n. 20., duos annos 
ab edita Synopside Kochiana. Caeterum synonyma plura, S. ambiguam 
Ehrh., Koch, et S. angustifoliam Wulf., Koch (hane a Kunth quoque 
laudatam) in hane speciem injecit Wimmer, quae aliis perpendenda erunt, 
quum species ista non adeo late nobis innotuerit, ut de ea aliquid gra- 
viter proferre audeamus. Palam est Wimmerum (ut Kunth) ipsam la- 
tissime percepisse, adeo ut, non nisi eaeciter et temere (speciei varie- 
tatibus, lusibusque ignotis, de stirpe S. polymorpha Ehrh.) judicium 
dari nequeat ab alio Botanico, non sie, ut ille est, in hoc genere versato. 


SECTIO 6.4 FRIGIDAE Kocu. 
Salix arbuscula (G. Bauhini?) L, Sp. 


Co piero 6 a e Mad Gaud. Koch p. 751. n. 39. (excl. S. ovata Ser.); Gren. Godr. Fr. 
Gaud. 6. n. 9971 S T Wil Lang. Willk. n. 971.. Wimm. l. c. p. 102, S. foetida Schleich., 
S. atcnnrià Chair Bi A Ape La iS Herbr. * et S. prunifolia, Sm., Sering., La-Peyr. Herbr.? 
in Maly En. pl. A., sic le ex Wise. npl Bor: a chella, alpestris, et flavescens Host, ex Neilr. 


1055, formos.; eichnb. leon. C. 24. t, 561. f. 965-8, et 1 569 f iy ne 19023 FI. Dan, t 


t. 98-101., et t. 94. fig. 4-6., Linn Fl 


: 1201, prunifol., Host. Sal. ps. 30-1. 
Sal, Lapp. p. 79. n. 2, t. 2, f, 93. 


+ Lapp, t. 8. f, m. (ad S, hastatam inducta a Wahlenb.); Anders. 


61 


fh; Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Sept. In editioribus, rara. 

Habeo a Deville e Pyr. septr. med. Valle d'Estaub?, quem locum 
citant Gr. Godr. p. 141. Observata est au Lac blew a Weddel, ex 
Verlot. Guid. p. 452., quod mihi confirmavit Bordére in litteris; aw Port 
de Paillières a se visam dicit Benth. Cat., au Llaurenti Timb. Tabulam 
Fl. Dan. 1052. ad S. phylicifoliam citant Wahlenberg, Hartman, Lange, 
Gaudin. Salicem arbusculam Jacq. A. 5. p. 4. t. 408. quidam ad S. ha- 
statam, alii ad S. arbusculam trahunt. Wimmer, cum S. fusca Iacq. 
Ibid. t. 409, ad S. Myrsinitidem eam sistere jubet, l. c. p. 97. 


Salix Lapponica (Rudbec. Olai) L. Sv., denominat. a St. Lager attemper. 


Rudb. Lapp. illustr. (1701.) p. 90. S. ol. fol. alp.; S. Lapponica, si vis ex St. Lagr. Koch p. 757. 
n. 40., Bert. 10. p. 323. n. 15., Wimm. l. c. p. 38. S. helvetica Vill. Dauph., Gaud. 6. n. 2272. S. are- 
naria L. Sm. Br., et Engl. Flor. 4. p. 204. n. 39, (cum anteriore Stuartiana n. 38.). Wild. Sp. DC Dub.. 
p. 426. n. 26,? Trautv.. apud Ledeb. Fl. Alt. l. 1. p. 278. n. 16. La-Peyr. Herbr. s. Ll, et S. are- 
naria L., La Peyr. Herbr., excl. var.; Colmeir. Cat. pl. Catal.; S. daphneola Tausch, ex Wimm. Schles. 
et l. e.; S. lactea Bray, ex Ledeb. Ross., S. sudetica Host, ex Wimm.; S. nitens Gilib. Exerc. Phyt. 
Engl. Bot. v. 26. n. 1809, et v. 36. n. 2586. Stuart. (n. 1810 S. glauca est controversa); Fl. Dan. t. 
1058., Sturm. Heft. 25., Reichnb. Ic. C. 21. t. 572. f. 1216., Host Sal. p. 28. tab. 91-2., Linn. Fl. Lapp. 
t. 8. f. t.0 9. Wahl. Lapp. n. 478. t. 16. f. 4.. Anders. Sal. Lapp. p. 22. n. 4. t. 1. f. 4., Bray in 
Denkschr. d. Regensb. bot. Gesellsch. 2. p. 43. t. 2., ex Ledeb. Ross., Gmel. Fl. Sibir. p. 164. n. 
20. t. 36. f. 1., Hall. Helv. 1. 14. f. 3., En. t. 5. 


h Flor. Maj. Jun. Fruet. Jul. In editior. Pyr. or. auriger. 

Legi in Pyr. or. editior. sub le Puig Carlit, die 14 .Jul. 1836. Vidi in 
M.e Llaurenti. Species in Pyrenaeis rara, in quibus montibus eam adesse 
non putabat Anderson, quem cf. in DC. Pr. P. 6. S. 2. p. 276. n. 103. 

S. sericea Will, a quibusdam ad hane speciem, ab aliis ad S. glau- 
cam L. citata, a Grenier et Godron Fr. 3. ps. 139, 140. ad harum 
utramque, pertinet reapse ad hane postremam speciem. Item animadvertet 
aliquis eitavisse Bertoloni Linn. Fl. Lapp. t. 8. f. 1. tam ad hane 5$. 
Lapponum, quam ad S. reticulatam, pro utraque male actum. Correctas 
dedimus ad utramque speciem Linnaeanas prolationes. 

S. Lapponum Schk. Handb. t. 311. 9. dubiam offert figuram, ex Gau- 
dini recta observatione. 


Salix pyrenaea (Burseri) Gouan Ill. p. 77. 


G. Bauh. Pr. p. 129. n. 6. La-Peyr. Hist. Abr. pl. Pyr. 2. p. 600. n. 25., et Suppl. p. 149., Gren. 
Godr. Fr. 3. p. 141. (dempta Clus. prolat.); DC. Dub. p. 426. n. 25., Fries Nov. Fl. Sv. Mant. 1. p. 
74. n. 36., Mant. 3. p. 161. n. 134., et Summ. Vegetb. Scand. p. 210. n. 45. b prim.; Lang. Willk. n. 
969., Wimm. l. e. p. 94., Jeanbr., Timb. le Llaur. p. 283. S. ovata Sering. (ex Fries, et Wimm.) 
Gaud. Helv. 6. n. 2276. La-Peyr. Herbr., et S. arenaria var. La Peyr. Herbr., et S. arenaria Pourr. 
Herb. Matr., itemve It. Pyr. MN.; S. norvegica Blytt. S. alpestris Anders. Salic. Bor. Amer. (1858) 
p 24. t. 48? Ab auctore in DC. Pr. oblita videtur. Trautv. Salic. frig. p. 290. t. 4., Sering. Saules. 

uiss. p. 92. n. 35. t. 2. pl, major. 


lh; Flor. Jun. Jul, Fruet. Jul. et Aug. In editioribus. 

Legi in Pyr. septr. med. tum in m.e £squierry, tum au Port de la 
Picade, diebus 21 Jul, 29. Aug. 1838; in Pyr. or. Valle d'Eynes (ubi 
Gouan detexerat) die 25 Jul. 1836. Habeo insuper a Deville ex le Pic 
de Gabizos, le Pie de Pir, et ex Pradeilles (ad quam formam strictius 
accedunt S. ovatae Sering.); insuper ex le Pie du Midi ab eodem, ex 
le Pic de Pan, ab opt. ac fel. r. De Girard., et a Darracq quoque. 
Observavi supra les Eaux bonnes, supra Barèges, au Port de Cauterets, 
supra Gavarnie, ad Bucaruzlo supra Torla, a la Cascade d'Ilias Pyr. 
aurigr., au Port de la Hourquette, in m.e Llaurenti; au Pic de Midaw 
vidit Debeaux. Deville legebat etiam al Plan de Soum, au Muscarò 
ad Areign (Barousse), à la Peña de Caubarole (Azun). | 


62 


Loeus Clusii adhue (fallacissimo Gouani indicio) a Grenier et Godron 
adluctus, et eum eis asseveranter a Lange, et Willkomm germanis, 
nee non ab Anderson, pertinet ad S. repentem. Caeterum Gouani sy- 
nonyma merito exclusa fuisse a Willdenow, Spec. pl. Dioec. p. 696. 
n. 86., a La-Pevrouse s. c. a Loisel. Fl. Gall. ed. 2. T. 2. p. 342, 
n. 2., minime dubito, ita ut palam mihi sit erravisse DC. Fr. n. 2089. 
confirmando Clusii locum, non solum, sed adducendo quoque Camerarii 
illum, Epit. p. 108, ad S. repentem potius spectantem. In hoc referendo 
minus attentus fuit Poiret quidem, Dict. T. 6. p. 653. n. 24., utpote 
qui Saliculam in Salicem convertebat. 

Libentissime vero recipio Sal. alpin. pyren. G. Bauh. Pr. s. c. et 
Tournefortii Inst. r. hrbr. p. 591., sub qua eadem phrasi planta de- 
gebat in Vallant Herbario, La-Peyrouse tempore. 

In editioribus, et apricis haec species contractior, hirsutiorque oc- 
currit, foliaque non adeo plana, acuta, apice revoluta gerit: in locis 
mitioribus evolutior fit, glabrior, foliisque majoribus, planis, sub-ob- -> 
tusis luxuriat. Sub hae postrema forma S. ovatam Seringe eximie refert, 
quum reapse non ovarium sessile, nec stigmata tria offerat; siquidem, 
pro Seringeanis illusionibus contrarie dieta declarare minime dubito. To- 
mentum in adultiori aetate generatim labidum esse nemo inficiabitur: 
et caudices torulosos, et laevigatos in utraque occurrere forma, specu- 
latori facile patuit. 

De S. pyrenaa affinitate cum S. ovata Sering. dixit Anderson, Sal. 
Lapp. p. 83. in Obs., qui dein in DC. Pr. P. 16. S. 2. p. 287., hane 
prolem hybridam e S. glauca, et pumila Salisb. (herbacea Auctor.) di- 
judicat.. Sed ego visis bene individuis multis pyrenaeis cum illa Seringe 
figura optime eongruentibus, spectata quoque auctoris descriptione, expe- 
dite in Friesi, et Wimmeri sententiam cedo, eamque ad S. pyrenaeam 
ceu synonymon refero. Et S. glauca in Pyrenaeis non nisi fallaciter in- 
dicata est. 

Magna hujus speciei affinitas decernitur cum S. M yrsinitide , cui 
spectant Scopoli (Fl. Carn. t. 61 infer.), et Jaequini (A. 5. t. 409.) 
figurae, quae habitum faciemve nostrae plantae sat bene referunt. Nee 
plantae pyrenaeae faciem male simulant figurae S. serpyllifoliae (Scop. 


l. e f. super.) et Jaequin (A. t. 298.), quae SS. retusae modificationes 
porrigent. 


SECTIO 7.a GLACIALES Kocu. 
Salix reticulata (I. Bauh.) L. Sp. 


I. Bauh. Hist. pl. 1. P. 2, 1. 8 È 

D* t 1,,% 1 8. p. 217. cum fig. (quae 2.a). Koch p. 758. n. 44., Bert. 10. p. 319. 

ees ow do DC. Duby p. 426. n. 20.; Lang. Willk. n. 905. La Peyr. Hrb.; S. Puetita 
W. Lia: Len ts F3 ex xg apud Ledeb. Alt., conf. Ross., Chamites reticulata Kerner N. Oe. 
Sirm. Haft pp- de e 1-2., et t. 8. f. l. ex Sm, (o, q. ex Gaud. dubie); Schk. Handb. 4. t. 317. 
So f 9. Fior Das LR IS mu? cx pgs pel. Bot v. 9r n. 1908... Hayn. dee 
ta ee eri meg . Sl. +. p. 9. t. 29. f. 1, 2.. et. 26-7., Host Sal. p. 33. t. 105,, Sv. 

Bot. v. 8. t. 529. Reichenb. Icon. C. 21. t. 557. f. 1484., Andre Sal. Lappn. p. 59. 1. 92, t. 2 f. 5. 

0. 


Jonst. Arbr. fruct. t. E 5.7 ; : pfe 3 
Mises sent resulte pretii. 5. Zanon. Hist. ex edit. Monti (1742.) p. 194. t. 147., sed cilii foliorum 


uU Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editioribus. 
eg! in Pyr. septr. med. ad Medassolles, die 25. Jul. 1838., et in 


summa Valle de l'Arbuste, die 10. Jul. 1838. Ex le Pic de Cabizos 
habui a Deville. ; 


63 


Monti l. e. confusam retulit synonymiam suspiciendo eam etiam 
S. repentis; sed nos docet repertam fuisse stirpem in Baldo monte a 
Zanoni, anno 1664., iconemque relatam ab ipso Zanoni delineatam 
fuisse 1pse candide fatetur. 


Salix retusa (G. Bauhini) L. Sp. 


G. Bauh. Pr. p. 159. n. 5. Koch p. 759. n. 45., Bert. 10. p. 316. n. 10., Gaud. 6. n. 2348., DC. 
Duby p. 427. n. 28., Lang. Willk. n. 974., Gouan Ill. p. 76.. Ramd. Pic du Midi n. 103. (ult.), Gmel. 
Bad, Als. 4. p. 696. n. 1512.. Wimm.. l. e. p. 121. (Ionst. excl.). La-Peyr. Hrb., et S. serpyllifolia Scop. 
La-Peyr. Hrb.; S. anglorum Cham. in Linnaea, ex Hook. Bor. Amer., S. rotundifolia Trautv. ex Bung. 
Alt. Suppl., et Ledb. Ross. e contra Trautv. in suspic.'venit agi de var. speciei inseqts. Schk. Handb; 
4. t. 347. a, Jacq. A. 3. p. 54. t. 298., Reichnb. Icon. C. 21. t. 558. f. 1186-7. cum f. 1185. serpyll.. 
Sturm. Heft. 25., Andrs. Sal. Lapp. p. 84. n. 23. t. 2. f. 26. (var. sarmentac.) Scop. Carn. ed. 2. T. 2. 
p. 255. t. 61. fig.ae suprs., Hayn. Term. hot. t. 39. f. 7. Host Sal. p. 32. t. 103. Bocce. Mus, Piant. 
pis 10. V. t 


h Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editioribus. 

Legi in Pyr. orient. monte Cambresdazes ad summitatem, die 11. 
Jul. 1836. Ex Pyr. septr. med. editissim. habui a Deville. Ego obser- 
vavi supra Basibè Pyr. Arag., au Port d'Oo, au Mont Llaurenti; vidique 
ex le Pic d'Arbison. Vivit au Pic de Ger, et in monte Gourzy ex Gaston 
Sacaze; au Pic du Midi, ex Ramond, Deville, etc. 


Salix pumila (G. Bauh.) Salisb. Pr. p. 394. n. T. 


G. Bauh. Pr. p. 159. n. 7. herbacea L. Sp. Koch p. 759. n. 46., Bert. 10. p. 317. n. 11., Gaud. 

6. n. 2246., DC. Dub. . 426. n. 19., Lang. Willk. n. 973. S. herb. La-Peyr. Hrb. Linn. Lapp. t. 7. 

f. h. 3., 4., et t. 8. f. h., Schk. Handb. 4. t. 317.a f. 3., Engl. Bot. v. 27. n. 1907., Flor. Dan. t. 117. 

Sv. Bot. v 6. t. 367., Reichenb. Icon. C. 21. t. 557. f. 1182., Hoffm. Sal. p. 74. t. 20. Host. Sal. p. 32. 

t. 104., Andrs. Sal. Lappn. p. 85. n. 94. t. 2. f. 27., Verl. Plnts alps. p. 14. nigr. Bocc. Mus. p. 49. 

t. 1. f. infr. ult., Martens. (Fe) Spitzberg. (1675 impress.) p. 47. t. G. f. B. Pluk. Phytogr. t. 436 f. 7, 
^ 7 RY 

h Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. editior. 

Legi in Pyr. septr. med. ad summit. de Medassolles, die 25. Jul. 
1838. Supra les Eaux bonnes legebat Deville, eujus habui specimina; 
ibidem in monte Aucupat, et Pic de Ger vivere testabatur Gaston Sa- 
caze. Ego observavi ad Medassolles, au Lac d'Oo, et supra Gavarnie; 
au Glacier de Neouvieille, et au bord du Lac d'Oncet observabat Ramond: 
vidi ego insuper au mont Llaurenti. 


Salices repudiatae. 


Salix myrtilloides L. Unicus La-Peyr. H. abr. pl. Pyr. p. 598. n. 17. 
in Pyr. orient., aurig. indicavit; sed in Herbario s. l. habuit, et ejus 
plantam ad S. caesiam spectare jam Clos, et Loret dixerunt, dempto 
specimine S. purpureae. Certum est, nee S. myrtil. L., nee S. caesiam 
Vill. (cui myrtill. Lois.) in Pyrenaeis repertas fuisse. 

Sal. Myrsinites L., (Ponted.) La-Peyr. l. e. p. 597. n. 11., et pone 
eum Loisel Gall., Mut. Fr., Gr. G. Fr., indicata fuit au Bois de la 
Matte ex Pourret: sed in Herbario La-Peyr. degit s. l. Locus citatus mihi 
notissimus, Codero et Bentham etiam bene notus fuit, ibidemve nemo 
citatam reperit speciem, quae ceu pyrenaea planta in nullius fide 
manet, praeter Andersoniana et Wimmeriana, e Gallis seriptoribus. 
Haee Salix in Pourr. Itin. enumeratur inter species e Mont Llaurentii, 
ubi suctam plures S. pyrenaeam offendimus. cf. Timb. Llaur. p. 283. 

Salix undulata Erhart! Lang., Willk. n. 954. Receperunt La-Pey- 
rouse auctoritate freti, removentes, quo fundamento nescimus, dubium 
sagaciter a Grenier (cum Godr Fr. 3. p. 126.) pone synonymon Salicis 


64 


incertae La-Peyrouse adpositum. Sed haec Tolosani Salix ad S. au- 
ritam (G. Bauh., L.) pertinet, ut mihi latissime demonstrarunt sive lo- 
corum autopsia, sive specimina meo tempore adhue in La-Peyrouse 
herbario extantia. Propius ad meam sententiam accesserat Mutel (Fr. 
3. p. 189. n. 23.), Sal. incertam La-Peyr. ad S. cineream (Bauh.) L. 
adducendo: DC. (Fr. 5. p. 342.) injuriosam sententiam in La-Pey- 
rouse jecit. Sed cauti simus: surgit enim inexorabilis posteritas suum 
cuique severe rependens! 

Salix Myrsinites. (Ponted.) L., Lang., Willk. n. 972. Admissa est ab 
istis fide Pourret, et La-Peyrouse, ambo in errorem versantes. Locus 
citatus ab istis (cf. La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. 2. p. 591. n. 11.) le 
Bois de la Matte gallicus est, et vix alpestris, mihi notissimus, ubi, 
pro certo, species ista vitam degere nequit. La-Peyrouse specimen 
habuit in Herbario s.e 1.0 De ea cf, Ledeb. Icon. pl. Fl. Ross, Alt. illustr. 
5. p. 16. t. 455., pulcherrimam. 


Ord. 7. CUPULIFERAE Rich. (L. CI.) 


Carpinus Plin., L. 
Carpinus Betulus (Theophr. Vitruv., Plin.) L. Sp. 


- Theophr. Hist. pl. 3. c. 4, 6, 10.; Vitruv. Arch. 1. 2., 9.; Plin. Nat. h. 1. 16. c. 15. vel 26. Koch 

. 738., Bert. 10. p. 232. n. 1., Gaud. 6. n. 2228, DC. Dub. p. 430., Willk. Lang. n. 987. La-Peyr. 

Irbr.; C. nervata Dule.; C. compressus Gilib. Exerc. phyt., C. Carpinizza Kit., Host, ex Neilr. Eng. 

Bot. v. 29, n. 2032., Flor. Dan. t. 1345., Schrank Fl. Monac. t. 389., Lamk. Ill. t. 780. Gaertn. Fr. 

Sem. pl. 2. p. 52. t. 89. f. 2. Nouv. Duham. T. 2 p. 198. t. 58., Schk. Handb. 3. t. 204. Reichnb. 

Icon. C. 22. t. 632. f. 1296., et t. 633. intermed. ex Neilr. in Maly.; Sv. Bot. 7. t: 433., Le Maout, 

. Decsn. Botan . 1868. p. 527. Duh. Arbr. Arb. 1. t. 49. a Matth. Matth. p. 145., Dod. Pempt. p. 841., 
Obs. p. 607. f. 2., Lobel Ic. 2. t. 190. f. 2., Camer. Epit. p. 71. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Sept. In Pyrenaeis mediis, aliorum 
fide: ezo non animadverti. 


Per Pyren. septr. medios infer. vivere asseruit olim Corbin, con- 
firmavitque Deville Cat. (Manuscripta); ip Pyr. Hisp. Arag. indicarunt 
Asso, Colmeiro, et eum istis Willk. Lange: ad Salvanaire Pourr. It. 
Dubitat Zetterst. Pl. vase. Pyr. princ. p. 231. Obs. Spruce in Valle 
du Lys sumpsisse Ulmum montanam pro Carpino Betulo, eo loco ubi 


nominat arborem super quam se legisse dicit Anacamptodon | splach- 
noidem Brid., Schimp. 


Corylus Virg. Tournef. 


Corylus sylvester (Hippocr., Theophr., Pli È Il 
Matth., Lobel., Ray., ci r., theophr., Plin. Trag., Dod. (gall.) 


Hippocr. Morb. 3. p. 490., Theophr. Hist Dus PRA N & 

i De) h - pl. 3. c. 15., Plin. Nat. h. 1. 15. c. 22. v. 24. Cor. Avel- 
lana Dubois 1. pi p. 733. n. 4., Bert. 10. p. 237. Gaud. 6. n. 2219., DC. Dub. p. 430., Willk. Lang. 
ü ims i Yi etae Ms Fl. Ligust. n. 1674., Moris Sard. 3. n. 1123. Gor. Avell. La-Peyr. Hrb., 
C [of said Fi v. C. serenyana Phesk, ex Neilr.; C. heterophylla Fisch est var., ex Led. Ross; 
1468., Sv. Bot song n De Bot. v. 11. n. 723. Curt. Fl. Lond. ed. Grav, V. 4. t. 116., Fl. Dan. t. 

. 71, com tab. Reichab. I Schk. Handb. 3. t. 305, nucis invol. min. lacin,, Berger. Phytonomat. 2. 
iss MEM "o nb. Icon. C. 22. t. 636. f. 1300., Turp. in Dict. Sc. Nat. Dicotyl. Atl, t. 303., Fl. 
Del d m po € pl. med. 7. p. 43. t. 673., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 53: t. 89. f. 3., Nouv. 
Botanq. 1808; P. n Rp ii Fl. Monac. t. 124., Dietr. Fl. Boruss. 12. n. 842. Le Maout, Decsn. 
Ark 44 T1. Pad "= Icons. t. 47. f. 11. Matth. p. 281., Camer. Epit. p. 177., Duh. Arbr. 
1096 Lobel lc. 2. p. 193. f. 2 pz Strp. P. 398., Dod. Hist. pl. (gallic.) p. 544. f, 2; Trag, St. h. p- 
ge x fata p. 192. f. 2. Dalech Hist. pl. Lugd. p. 319., Egenolph. Herbr. imag. P. 2. crt. 15. 

» 98. ©» Dorsten. Botan. crt. 202. A., Lonier. Nat. h. crt. 30. A. : g: 


h Flor. Febr. Apr. Fruct. Aug. Sept. 


65 


Legi in Pyr. Cantabr. septr. secus Za Nive prope Esterengibel, die 
14 Aug. 1841. Ex Pyr. septr. med., habeo a Deville, 

Variatas foliis parvis, vere microphylla mihi sese offecit in monte 
Artiba contra Bilbao, die 6 Aug. 1851., enata solo aqua ferruginea 
madido. 

Consulto dubias mihi figuras Lamarck Ill. t. 780., Bull. Fl. Paris. 
T. 7. t. 568. praetermisi. 

Num C. tubulosa Willd. Sp., Koch l. c. n. 2., Reichnb. 1. c. f. 1301. 
(cui forte pertinet Plantiniana figura Clus. h. pl. rar. p. 11. f. 1., Dod. 
Pempt. p. 816., Lob. Obs. p. 608. f. 2., Icon. 2. t. 191. f. 1.) in Py- 
renaeis proveniat suspicatus sum, sed tute mihi confirmare nequivi. 
Hujus potius speciei mavult Dietrich (Fl. Apic. p. 12. n. 15.) Nuces 
Avellanas Apic., Opson. Condim. l. 7. e. 11. 

Fidens Sprengelio auctoritatem Hippocratis citavi: huc ille voluit 
Nuces thasias summi Coi. 


Quercus Virg., Plin., L. Cf. semper G. Bauh. Pin. p. 419-20.: 
Blum., Mus. bot. Lugd. Batav. (1849-51.) p. 286. De vegetatione,inflore- 
scentia et structura florum, cf. Gay in Bull. Soc. botq. Fr. T. 4. 
(1857.) p. 501-8; et cf. etiam Parlat. 7t. 4. p. 176. 


SECTIO 1.« ROBUR N. 


Quercus vulgaris (Bibl. Sacr.). Lobel., Ger. 


Allon. Genes. c. 35. v. 8? ete., Essai. c. 6. v. 13. etc. Q. pedunculata Ehrh. Arbor., Koch. p. 737. 
n. 2., Gaud. 6. n. 2211., Willk. Lang. n. 990., Spr. Hal. ed. 2. n. 1152. Q. Robur plur. Auctr., Bert. 
10. p. 219 n. 12., Thunb. et Wahlb. Fl. Gothob. n. 598. Q. racemosa Lamk., DC. Duby p. 429. n. 5. 
Q. me. La-Peyr. Hrb., et Q. Robur La-Peyr. Hrb.? s. 1. et Q. fastigiata Lamk., La-Peyr. Hrb., 
Q. lucida Pourr. Hrb. Matr.; Q. brutia Ten., Q. Thomasii Ten., et Q. fastigiata Lamk., cum eiusd. Q. 
apennina, ete. ex Parl. Q. fructipendula Schrank.; Q. malacophylla Schur ex Neilr, in Maly., Q. ger- 
manica Lasch. Engl. Bot. v. 19. n. 1342., Sv. Bot. v. 2. t. 73., Flor. Dan. t. 1180, Schk; Handb. 3. 
t. 301.a. Le Maout, Decsn. Botnq. (1868.) p. 525., Fl. Bat .v. 16. t. 1223. Sctihb, Icons. t. 47. f. 6. Lamk. 
Il. t. 779. f. 1., Turp. Fl. med. 2, t. 114., Hayn. Term. bot. t. 20. f. 4., Schrnk. Fl. Mont. t. 80. 
Reichenb. Icon. C. 22. t. 648. t. 1313., W., W., F., N. ab Es. Pl. offie. t. 93., Kotsch. Eich. Eur. or. 
t. 271. Plenck. Ic, pl. medic. 7. p. 41. t. 670. Nouv. Duham. T. 7. p. 177. n. 71. t. 54., Woodv. Hook 
Mem. bot. p. 23. t. 10. Matth. p. 204., Camer. Epit. p. 111., Duh. Arbr. Arb. 2. t. 47. a Matth.; Re- 
nealm. Specim. (mas dict.) p. 2., Fuchs Hist. st. p. 229. Trag. Stirp. h. p. 1102. Cuba Hrt. Sanit. ed. 
Germ. 1485. c. 33., G. Bauh. Phytop. Ic. 8. (ult.), Lob. Obs. p. 583. f. 1. Icon. 2. t. 155. f. 1. Dalech. 
Hist. pl. Lugd. p. 4. fig. 

h Flor. Apr. Maj. Fruct. Sept. Octobr. 

Legi in Pyr. septr. Cantabr. ad Osses, et supra Sibur ad Ascain 
diebus 2. Maj. et 7 Sept. 1841. Ex Pyr. septr. mediis habui a Deville. 

Leman, apud Mérat, Fl. Par. ed. 2., videas et ed. 4. p. 609. b. 
lin. 6., declarat vidisse se in eodem individuo flores pedunculatos, et 
flores sessiles, unde in opinionem venit Q. latifoliam Plin., sive sessi- 
lifloram Sm., ceu varietatem habendam esse Q. vulgaris, indeque re- 
stituendam Q. Roborem L. cf., etiam Fries Nov. Fl. Sv. ed. 2. p. 282. sub 
n. 283., Zuecarini in Flora (1831.) p. 161. Audiamus Gay: « Q. Robur 
L., Q. sessifora Sm., Q. Esculus L., Q. pedunculata Ehrh., Q. brutia 
Ten., Q. Thomasii Ten., Q. apennina Lamk., Q. microcarpa La-Peyr., 
Q. fastigiata Lamk., Q. pubescens Wild., Q. Farnetto Ten., aliaeque 
procul dubio multae, me judice, referendae. » apud Brongn. Decaisn. An. 
Sc. Nat. Par. Sér. 4. T. 6. (1856.) p. 239. Et rem adhuc latius sta- 
tuerat Spach Suit. Buf. T. 11 (1844.) p. 148-52. Videas quoque 
Klinggraff in Bot. Zeitng. 1862. p. 172. Quer. fastigiatam varietatem 
Q. pedunculatae, sive vulgaris jam declaverant Decaisne apud Gren. 


5 


66 


Godr. Fr. 3. p. 117, Colmeir., et Boutel. Exam. Enc. Esp. (Sevilla 1854) 
p. 15. n. 14. (innum.): videmus tamen eam pro peculiari specie habitam 
a Le Maout, et Decaisne Fl. Jardins. champs. p. 693. Reperitur in 
nonnullis Pyren. septentr. medior. occidental. vallibus, raro notabilem 
soli spatium occupans. 


Quercus latifolia Plinii! Nat. h. 1. 16. c. 6. vel 8. 


Q. sessiliflora Salisbr. Pr., Sm. Br., Koch p. 736. n. 1., Bert. 10. p. 217. n. 10., Gaud. 6. n. 2242., 
DC. Duby p. 429. n. 7., Willk. Lang. n. 991., Thunb. et Wahlb. Fl. Gothob. n. 599., Bromf. Fl. Vect, 
p. 468. (p. err. sessilifolia) Q. Robur sessiliflora Moris Sard. 3. n. 1118. Q. sessilifl. La Peyr. Hrb., et 
Q. Robur var. La-Peyr. Hrb., Q. hispanica Willk Sert., non Lamk., Q. intermedia D. Don, ex Bromf. 
ex Losc. Pard., ipso fat. l. c. p. 239. g. ubi relata est longa ser. synr.. uti penes Parl. It. n. 1034. b.; 
Q. iberica Stev. est var. ex Ledbr. Ross., Q. condensata Schur, ex Neilr. in Maly cum Q. sub iobata 
Kit. Engl. Bot. v. 26. n. 1845., Schk. Handb. 3. t. 301. b., Kotsch. Eich. Eur. or. n. 32. cum tab., 
Nouv. Duham. T. 7. p. 176. n. 68. t. 52., Reichnb. Icon. C. 22. t. 644. f. 1309., Second. Hist. Nat. 
Chén. p. 8. t. 4. W., W., F, N. ab Es. Pl. offic. t. 92., Fl. Dan. t. 2667. Duh. Arbr. Arb. 2. t. 48. a 
Matth. Matt. p. 213., Clus. Hisp. p. 25, 24. fig., Rar. pl. h. 1. 1. p. 19. f. 2., Dod. Pempt. p. 823. 
f. 2. (Plant.) Lob. Obs. p. 586. f. 1., Icon. 2. t. 157. f. extr. Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 2-3., Renealm. 
specim. p. 2. 


fj Flor. Apr. Maj. Fruct. Sept. Oct. 

Habui a Massot lectam circa Prats de Mollo, Pyr. sept. orient. 

Dedita opera exclusi Platyphyllum Theophr, (Hist. pl. 3. e. 9), 
et ex hoe Plinii a G. Bauhino hue relatam (Pin. p. 419. n. 1.), quia 
persuasum habeo, eum Sprengel (Hist. r. hrb. p. 104.) latere sub illa Q. 
Tournefortii Willd. (Tournef. Coroll. p. 40. lin. 37.), quae idcirco 
rectius diceretur Q. Theoprasti! Nob.; sed forte Q. Cerris varietas est. 


Quercus pubescens (Clusii) Willd, Sp. pl. (exel. second. loco). 


Robur i.a Clus. Hisp. p. 20. n. 4., Rar. pl. h. l. 4. p. 18. n. 1. (sin. fig.) Koch. p. 737. n. 3. 
m 10. p. 219. n. 11., Gaud. 6. n. 2213., DC. Dub p. 49). n. 34 O, zx. Vin d Willk. Lang. p. 
+ n. 991., b Godr. Fl. Lorr. ed. 2. T. 2. p. 216. La- eyr. Hrb., Q. Cerris Pourr. Hrb. Matr., Pall., et 


uorumd. alior. Kotsch. Eich. Eur. or. n. 34. i p 47. f. 2 
VB rip 1) SL cum tab., Reichnb. Icon. C. 92, t. 647. f. 1312., Roch. 


< h Flor. Apr. Maj. Fruct. Octobr. Loca demissa et calidiora po- 
tissimum habitat. 

Legi in Pyr. septr. or. Montesquieu inter et Laroque et au Conflent 
contra Molight, diebus 30 Maj. et 90 Sept. 1843. Vidi ad Liadena 
Pyr. Navarr, 

Folia adultiora autumnali tempore generatim subtus quoque glabre- 
scentia; praeterlapsae pubescentiae tamen vestigia manent in nervo 
praecipuo, qui rarissime fit ut omnino glabrescat. Attamen sunt qui 
vellent iterum, cum Lamk. Dict. 1. p. 717. n. 2. conjungere cum Q. 
vulgari, alii eum Q. latifolia, revertendo etiam ad Q. Roborem L. Cf. 
regn Fl. Friburg. 2. p. 282. n. 3. et 8. p. 1061., Zuccar. Bot. Zeitng. 
A E 10., Grieslich, Brandes Annal. der Pharm., ex Guill. Arch. 

Sw el 1. (1881.) p. 54, Bory Chaub. Morée p. 273., Chaub. Pelop. 
si 9 ci Webb It. Hisp. p. 11, Spach Suit. Ruff. T. 11. p. 152., 
adde PR pepe dee Willk. Lang., Gren. fur. p. 703., quibus 

te Parlat. It. 4. p. . sub n. 1034. "u x 
geris Ga hte ined 034. eum vasta synonymorum con 

, um Squamae gemmiferae praebeant characteres distinctionis in 
hujus generis speciebus, sive glabritie, aut pubescentia, vel forma, erit 


ulterius investigandum. I i i 
nvestig m. in earum paucis tantummodo observationes 
suas fecit Parlatore Fl Ital. r : 


67 
Quercus Tauzini (Secondat) Nob. ex Persoon. 


Secondat Mém. Chén. (1774.) p. 4. t. 2. flor., t. 5. ram. fr. Q. Toza DC. Rapport 2. Voy. botq., 
agric. etc. Paris 1808. p. 20, De. Duby p. 429. n. 2. Q. Tozza Bose, Willk. Lang. n. 992., Gren. Godr. 
Fr. 3. p. 117. Q. pyrenaica Willd. Sp. Monoec. p. 451. n. 67. Loisl. Gall. ed. 5 T.2. p. 326. n. 16. 
Q. stolonifera La-Peyr. Hrb., et Quercus (innomin.) La-Peyr. Hrb? Q. Robur Pourr. Hrb. Matr., Q. 

ubescens Brot. Lusit., Q. nigra Thor. Chl. Land., Q. pyren.. et Q. Tauz. Pers., Q. brossa Bose. 
Mém. p. 15. Q. /Egilops Asso Arag.. ex Colm., et Bout. Enc. Esp. n. 16., Q. rotundifolia Lamk. Bose. 
A vu € Natur. 2, (1792?) p. 155. t. 32. f. 3., Nouv. Duham. T. 7. p. 178. n. 73. t. 56., Lamk. 
A. TI9. f. 2. 


h Flor, Maj. Fruet. Sept. Oct. (secundi anni ex Tristan in Dict. 
Agric.) Per region. oceanic., inferior. praecipue. Legi in Cantabr. septr. 
ad Sibur, et inter Andaye et St. Jean de Luz diebus 10, 19. Maj. 1841. 
iterum. die 7 Sept. ejusd. anni supra Sibur ad fortem Lehobiaghen 
fructificantem decerpsi, ubi florentem legeram. Communis ad Tarbes, 
inde habui a Deville. 

Palassau in Mem. pour servir à VHist. Nat. des Pyren. etc. (Pau 
et Paris 1815.) T. 1. p. 169., et seq. p. 196., dissertationem conscripsit 
de variis Quercubus in Cantabria, et circa Roncesvalles observatis, ubi 
varietates plures speciei nostrae admodum subtiliter descripsit. Earum 
tres distinguit Thore l. c. p. 382. 

Quercus Toza Aschrs., et a Kanitz PI., orient. n. 623. (in Albania indi- 
cata), cui relatam esse inspicitur, ceu synonymon, Q. apenninam Lamk., 
procul dubio a nostra specie aufugit. 

Q. Tozam ceu malam denominationem considero, quia dictam a 
Tauzin humanae gentis nomen: cf. Léon Dufour in opella Madrid en 
1808-54. (Bordeaux 1856) p. 19-20.; denominatio illa adhue in pejus 
~- mutata est a Bose, et a Willkomm, seribentibus Tozza. 

Vidisse hane arborem Clusium facile mihi persuadeo, sed de ea 
lquido traetavisse nego. Quapropter Robor. 1. Clus. Hisp. p. 20., Rar. - 
pl. Hist. l. 1. p. 18. sin. fig., a Sprengel Antiquit. bot. Specim. p. 25., 
et ex eo a Willkomm facile susceptam, ego hoe ex loco repudio. 


Quercus lusitanica (Clus.) Pourret Herb. Matrit. asservat., La- 
marck Dict. 


Clus. Hisp. p. 20, 22.; 23, 25. Q. Rob. 3, et 4. Colmeir. Boutel. Enc. Esp. p. 13., Willk. Lang. 
n. 994., Webb. It. Hisp. p 11. Q. microcarpa La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. 2. p. 582. n. 6., Benth. 
Cat. p. 114? Q. valentina Cav. Q. ovalifolia Boiss., et Q. alpestris Boiss.; Q. asperata Pers., Q. Mir- 
beckii Dur. suspicantibus Colm. Bout. l. s. c. n. 10. Cavan. Ic. Descr. 2. p. 25. n. 141. t. 129. Hook. 
Icon. pl. 6. n. 562., Boiss. Voy. botq. Esp. p. 576. n. 1541. t. 164. Clus. Rar. pl. h. ps. 18-9. Dod. 
Pempt. ed. 1. p. 813. f. 1. et f. 2. eaed. ac clus. Dod. Pempt. ed. 2. p. 825. f. 1, 2. 


hh Flor. Maj. Jun. Fruct. Oct. Nov. In Pyr. Arag. pro certo: in 
oecid, et or. si fides habenda La-Peyr., Benth. 

Legi ad dirutum coenobium di Voltana die 14 Oct. 1845. 

Observavi ad Ruesta ad San Juan de la Peña (prope el Panteon 
de los Rejes de Aragon); ad San Cosme de Guara, ad Graus, Benavarre, 
San Victorian, Sarsa, Loarre, Ayerbe. Loca calidiora inhabitat, quamvis 
ad montana procedat. 

Num La-Peyrouse locus citatus, et insuper Q. pyramidalis La-Peyr. 
Hrb, et Q...... carpa La-Peyr. Hrb., et Q. à très-longes glandes La- 
Peyr. Hrb., (quae Q. microcarpa s. c.) revera hujus sint loci, uti 
jam pridem suspicaveram, valde dubitavi, dum iterum La-Peyrouse 
Herbarium consului, die 25 Sept. 1846. Glandes sunt revera graciles 


68 


in Q. lusitanica mea, sed hoe variationi obnoxium in eadem etiam ar- 
bore occurrere testatur Webb. Q. microcarpam La-Peyr. ad Q. vul- 
garem olim allatam, dein potius Q. sessiliflorae, sive latifoliae, voluerunt 


Gr. Godr. Fr, 3. p. 116. 
SECTIO 2.a ILEX N. 
Quercus Suber (Theophr., Plin. Plutarch.), L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 1. 3. c. 46, Plin. Nat. h. 1. 16. c. 6. vel 8., Plutarch. De fortitud. Romanor. Koch 
D 737. n. 5., Bert. 10. p. 208. n. 2., Gaud. 6. n. 2213., DC. Duby p. 429. n. 9., Willk. Lang. n. 999., 


~ 


oris Sard. 3. n. 1120. La Peyr. Hrb.; Q. Bivoniana Guss. est var. ex Parlat. Nouv. Duham. T. 7. 
p» 159. n. 27. t, 45., Plenck Ic. pl. medic. 7. p. 42. t. 6741., W., W. F., N. ab Esenb. PI. otlic. 3. t. 119. 
- A. (non B.) Duh. Arbr. Arb. 2. t. 80. a Matth. Tabern. Krtb. p. 1379. f. 1. Icon t. 967. f. 1. Matth. 
p. 207., Camer, Epit. p. 115., Clus. Rar. pl. h. p. 22. f. ut prius stirp. Hisp. p. 29. 28. fig. Pena Lob. 
Advers. p. 432., et Lb. Icon. 2. t. 159. f. 2.; Dod. Pempt. p. 830. 


lj Flor. Maj. Fruct. Sept. Oct. (ejusd. anni ex Parlat. It. n. 1038., 
secundi anni ex Tristan Dict. Agric.) In Pyrenaeis oriental. calidior., 
meridional. praecipue, ubi huc, et illuc abundare solet. Legi in Pyr. 
septr. ad Ceret, mox sub Argelles ad Taro, diebus 27. Maj, et 8. Sept. 
1843. in Pyr. Catal. sub la Jonquera, die 9. Sept. 1846., et 1. Oct. 
1853. ad Rosas, 

Folia integra aut serrata, capsularum squamas longitudine, illarumve 
apices plus minus acutos, variantia, abunde observavi ad Rosas. Glandes 
ingrati saporis esse satis expertus sum: forte coctione minus repel- 
lendae fiunt, 

Et ego veritus sum, cum Desvaux, Obs. pl. Ang. p. 97. lin. 1., 
ne Q. Suber fuerit ad Q. Ilicem eadem ae U Imus suberosa ad U. vul- 
garem Park. Habitus idem, nec facies diversa est: folia in utraque 
stirpe admodum variabilia; tenuissimae sunt amentorum differentiae; 
cupularum quaedam extant, ac glandium quidem non omnino spernendae; 
et antherae perpetuo muticae in Subere videntur: fatendum quidem 
est, Q. Suberem grandiorem prae Q. Ilice se praebere. In eamdem ac 
nostram suspicionem versabatur Gay, qui ad Q. Ilicem forte ceu illius 
formas reducendas esse putabat Q. Suberem, et Q. Bellotam: cf. l. c. 
ad Q. vulgarem ; p- 242. De unienda porro Q. Subere cum Q. Ilice 
"aos M Griseb. Rum. Bith. 2, p. 333. n. 2., Visiani Dalm. 

. Locus Plutarchi a me sub Subere allatus ille est ubi de Fortitu- 
dine Romanoram agens, Phellos nominat, quum de C. Pontio a Ca- 
millo in Capitolium misso contra Gallos Romam obsidentes dicat, illum 
subere usum, ut "Tiberim facilius transveheret: Cf. et ea quae dixi ad 


eer Cortex in mea Flor. Virgil. p. 41. ubi et Cortex Horat. Od. 9. 
eitatur. : 


Quercus occidentalis (Clus.) Gay Ann. Se. Nat. 1856. 


Ser. 4 eo C cia ra p. 27. et Rar. pl. h. 1. 1. p. 91. (sin, fig.) Gay in Ann. Sc. Nat, Par. 
489. Willk. Lang. ne oa oar St in Bull. Soc. botq. Fr. T. 4. (1857), p. 449. et ibid. T. 10. (1863) p. 
š È E. n. 998., et Willk. in Bull. Congr. bot. hort, Amsterd. (1866). ps. 20°-8. Q. gracilis 


e E e Spr. Hispan. 2. (1861.) p. 86., et, ut credo, Willk, Lang. n. 1003. Q. Suber Thor: Land., 
(1844.) p. 1916. f. "00. ime s Kotsch.; Q. humilis Bonamy ad DC,? Loudon Arb. frutie. Brit. 3. 
cum tab.! cu Ten. Descr. le. pl. novr. ete. p. 19. t. 31, Kotsch. Eich, Eur. of. m. 39, 


h Flor, Maj. Jun. Fruct. Sept. abeunte, Oct., anni subseqnts. Re- 
peritur per region. occident. calidior. in Cantabria. 


69 

Legi in Biscaglia ad Bilbao, die 9. Jun. 1853., ibidemve ad Algorta 
diebus 21. Jul., 25. Aug. 1857. 

Observavi ad Zavauz l. d. Garate, ad Cestona, Azcoitia, Ellorio, 
Mondragon, Durango, Leaburu, prope Tolosa l. d. Peña de Torrea. 
Ex littore Bayonensi dabat Darracq Devilleo. 

Arbor humilis locis asperrimis, et calidioribus oborta; iis magis 
propitiis magna fit, et pulehra. Mirum, quantum folia variant! Occurrunt 
ovata, et lanceolata, integra et serrata, subtus ineana, et tantummodo 
pubescentia, superne puberula et etiam glabra, nitida. Folia in junio- 
ribus individuis, vel ramis junioribus, magnam similitudinem portendunt 
cum folis Q. cocciferae, nec paginam inferiorem incanam, sed pube- 
scenti viridem offerunt. 

Quamvis ad differentes sectiones supra citatas plantas collocaverint 
Willkomm, et Lange, attamen in unicam speciem comprehendere non 
dubitavi. 

Visendum archetypis, num Q. mitis Banks., apud Lowe Primit. 
Mader. melius ad nostram steterit speciem, quam ad Q. Suberem, cui 
postremae affert Cosson Catal, Mandon, 1868. Iam ab anno 1766 in- 
notuerat; sed nomen a Gay impositum est optimum. 

Q. Suber « inter Durango et Bilbao nemora formans » Willk. Sert. 
Fl. Hisp. p. 142. n. 948., haec eadem Q. occidentalis est, quamvis fal- 
lacem sententiam non retractaverit auctor, imo occultare studuerit, 
relata tantum sub nostra specie Q. Swbere Planellas. 


Quercus Ilex (Bibl. Sacr., Homer., Theocr. Theophr. ete.) L. Sp. 


Tirsa Esai, e. 44. v. 14., loco a Spr., Antiq. bot. Spec. p. 18., negato. Homer. Odyss. 14. v. 12.; 
Theocr. Id. 5. 94.? Theophr. Hist. pl. 3. c. 6., et 16., l. 5. c. 8., ete. Koch p. 737. n. 6., Bert. 10. 
p. 206. n. 1., Gaud. 6. n. 2215., DC. Dub* p. 429. n. 8., Willk. Lang. n. 1000., De Notar. Reprt. Ligust. 
n. 1669., Moris Sard. 3. n. 1119. La-Peyr. Hrb., et Q. Alzina La-Peyr. Hrb.; Q. laurifolia, et Q. al- 
nifolia Pourr. Hrb. Matr.; Q. Ballota ?xped. Morée, ex Link Siu. ad Fl. Graec., Desf. etiam ex 
Willk. Balear.; Q. gramuntia L., mihi abunde loci autops. confirm. Reichnb. Icon. C, 22. t. 641-2. f. 
1306-7.. Kotsch. Eich. Eur. or. n, 38. cum tab., Nouv. Duham, T. 7. p. 156. n. 21. t. 43., et t. 44. f. 2. 
Duh. Arbr. Arb. 2. t. 81., et 1. ts. 123-4. a Matth. p. 206-208, et 209., Camer. Epit. p. 113-4. Clus. 
Hisp. p. 31-3. cum fr., Pann. A. p. 12-4. cum fl, Rar. pl. Hist. l. 1. p. 23. ambae figurae s. C., 
Dod. Pempt. p. 829., ex Clus. Hisp. Tabern. Krtb. 1380. f. 2., Icon. t. 968. f. 2., I. Bauh. Hist. pl. 1. 
P. 2. 1. 7. p. 95., et p. 104. videtur. 


— h Flor. Apr. Jun. Fruct. Sept. Oct. Frequentius per region. me- 
diterr. locis calidioribus; rarissime in Pyr. Cantabr. Revera provenit 
circa Bilbao, vix alibi per Cantabriam meridionalem etiam, quidquid 
dixerit Willk. Sert. Fl. Hisp. p. 143. n. 947. 

Legi in Pyr. Arag. humilior inter -Verdun et Vinies, 1. d. el Ca- 
rascal de Vinies, die 31. Maj. 1845. Habui ex St. Martin du Boulou, 
agri Ruseinon., a Massot. 

Folia ludunt longiora, et breviora; margine sub-integra, aut den- 
tibus plus minus numerosis, plus minus aeutis munita. Hoc jam e longo 
tempore notum est, cf. Lamk. Dict. 1. Desf. Atl., Willd. Sp. Solem- 
„niter microphyllam arborem observavi praesertim in Sierra de la Tor- 
regassa supra Solsona. Caeterum foliorum variandi indolem parem ac 
ilam Aquifolii Theophrasti perviderat etiam Gerard., Fl. Gallo-Prov. 
p. 531., ductus a Magnol., Bot. Monspel. p. 140., et novit hoc etiam 
Camer. Epit. p. 114. App. E neotericis, quoad arboris varietates, 
cf. potissimum Martr,, et Timb. in Soc. bot. Fr. T. 11. (1864.) 
ps. X-XVIII, 


10 


Varietates glandibus duleibus, iisdemve acerbis mecum communi- 
cavit Massot, sed, ut suspicor, potius e cultura provenientibus, ad 
modum experimenti. i 

Non alia vivit in Sicilia Quercus praestantior, prae hac, glande 
praedita, pro qua haberi possit Prinoco Theocriti s. c. 


Quercus coccifera (Bibl. Sacr., Theophr., Diose., Plin.) L. Sp. 


Exod. c. 28. v. 5., Psalmor. c. 22. v. 7. 8., Paralip. 2. c. 7. etc. Theophr. 3. c. 8., 16. hermetem 
in hae planta nascentem commemorans, et sic Plinius de Cusculio agens, Nat. h. l. 16. c. 8. vel 12. 
Dioscor. l. 4. e. 48. Koch p. 737. n. 37., Bert. 10. p. 211. n. 6., DC. Dub. p. 429. n. 10., Willk. 
Lang. n. 1004. La-Peyr. Hrb., Q. pseudo-coccifera Desf., ex Parl. It., et inde Willk. Lang. l. c. n. 
1005. Q. calliprinos Webb. suspecta Heldr. num varietas? Flor. Graec. Sibth. C. 10. p. 35. t. 944., 
Reichnb. Icon. C. 22. t. 643. f. 1308., Nouv. Duham. T. 7. p. 160. n. 30. t. 46. Labill. Ic. Syr. rar. 
Dec, 5. p. 10. t. 6. f. 2. (fruct.), W. W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. 3. t. 120. volumus. (ult.a), Boiss. 
Voy. bot. Esp. p. 578. n. 1546. t. 165, vix. Gesn. T bot. ed. a Schmied. tab. lign. 19. f. 164. n. 3. 
(ex agr. Monspel.), et n. 2.?, Camer. Epit. p. 774. Clus. Hisp. p. 33, 35., et Rar. pl. h. p. 24., Dod. 
Pempt. p. 827., Tabern. Krtb. p. 1381. f. 1. Icon. t. 969. f. 2. Marsigl. Osserv. Natur. p. 56. t. 1. f. 1., 
Garid. Aix p. 245. t. 53., Duh. Arbr. Arb. 1. t. 125. cred. 


h Flor. Maj. Fruet. Sept. Oct. In calidioribus locis regionis me- 
diterraneae. : 

Legi in Pyr. Arag. sub Huesca ad nemus di Prevedo, die 28. Sept. 
1850., in Pyr. or. septr. ad Port- Vendres, die 20. Maj. 1837. Habui 
ex Narbonne a Delort. Observavi ad Pamplona, ad Voltana, etiam super 
eam; ad Berga; in montbs. Corbariens., les Albères, etc. 

Hane respiciunt plantam Grana tinctorum Ruellii De Nat. Stirp. 1. 
3. c. 98. p. 797. lin. 35. 

Colmeiro, y Boutel. Enc. Esp. dubitant, num Q. Mesto Boiss. ha- 
benda fuerit tantummodo pro hujus Q. cocciferae varietate: dubii illam 
receperunt in speciem W. Lang. n. 1006.; eamque rescidit DC. (Alph.), 
in patr. Pr. P. 16. n. 52. b. 


Fagus Virg. Tournef. 
Fagus sylvatica (Theophr., Diosc.?, Virg., Plin.) L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 3. c. 40., Diosc. l. 1. c. 120 ex Ruell., sed append. forte apocripha, non re- 
cepta a Spreng. c. 143., Plin. Nat. h. l. 16. c. 6. vel 7. De Virgilio c EL. meam p. Bo. Hoch p. 736., 
Bert. 10. p. 222., Gaud. 6. n. 2217., DC. Dub. p. 428., Willk. Lang. n. 1008. La-Peyr. Hrb. et F. pen- 
dula asplenifolia, cuprea, et purpurea vars. sunt, ex Le Maout, Deesn.; F. echinatus Gilib. Exerc. 
phyt. (sic). Gaertn. Fr. Sem. pl. 182. t. 37. f. 2., Lamk. Ill. t. 783. f. 1. Engl. Bot. v. 26. n. 1846., 
Sv. Bot. v. 6. t. 362. Flor. Dan. t. 1283., Schrank Fl. Monac. t. 392., Turp. Fl. Med. 4. t. 194., 
Schk. Handb. 3. t. 303. Nouv. Duham. T. 2. p. 80 t. 24., Tournf. Inst. r. hrb. t. 351., Reichnb. 
Icon. C. 22. t. 639. f. 1304., Plenck Ic. pl. medic. 7. p. 45. t. 675., Dietr. Fl. Bor., v. 12. n. 819., Fl. 
Bat. v. 14. t. 1213., Schüb. Icons. t. 47. f. 7. Duh. Arbr. Arb. 1. t. 98. a Matth. I. Bauh. Hist. pl.; 1. 
l. 7. p. 117-8. fig., Matth. p. 205., Camer. Epit. p. 112, Trag. st. h. p. 1107., Dod. Hist. pl. (gallic.) 


. 902. Pempt. p. 832., Dorsten. Botn. crt. 120. D. i : i T 
RICH CE an. ; Lonier. Nat. h. crt. 33 A., Egenolph Herbr. imag 


h Flor Maj. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in m.e Bal supra Luesia, die 2. Jul. 1850., Pyr. Arag. Ex 
Pyr. med. septr. habui a Deville. Fago carere Britanniam dixit C. J. 
Caesar, quamvis reapse ibidem sponte proveniat (vulgo Beech tree) 
« Materia cujusque generis, ut in Gllia est, praeter Fagum, atque 
Abietem » De Bell. Gall. l. 1. c. 5. v. 12, (edit. Elzev. 1635! p. 97.) Fa- 
cile percipitur Caesarem non itellexisse 7. sylvaticam, sed, ut quidam 
opinantur, vel Quercus speciem vel potius Castaneam vulgarem eum si- 
gnificare voluisse. Long. (Garden Mag.; Januar. T. 1839.) demon- 
strare studuit Fagum Virgilii, et Caesaris eamdem esse ac fegòs, Theo- 
phrasti, Hist. pl. 3. c. 4, 6, 7., et Graecorum, sub qua intelligendam 
esse contendit Castan, vulgarem; dum Fagus Plinii, revera Fagum syl- 


ti 


vaticam significaret. Sed si intendamus in loca Plinii varia, difficile ad- 
modum est ea omnia .sub eodem capite afferre, ita ut expedite indu- 
camur in sententiam, modo de Fago, modo de Castanea, ipsum loquu- 
tum fuisse. Facile patet ipsum de Fago dixisse, dum scripsit « agi 
glans nucleis similis, triangula cute includitur » l. s. c. Sed ubi, alio 
loco, fructum describit « Glans....... dulcissima omnium Fagi» eod. loc, 
c. 5. v. 6, a "Theophrasto evidenter desumens, tum potius de Castanea 
ipsum loquutum fuisse dicas, nam ratio non est data qua suspicari 
possit de glande Quercus Bellotae illum mentionem facere voluisse, Ea 
est vero Longi opinio Castaneam et Fagwm auctores antiquos, ipsumque 
Virgilium, appellavisse varietates ejusdem arboris, nee duas differentes 
species, ut hodie contendimus. Neque durum sit intelligere ‘pro Fago 
Caesaris Castaneam vulgarem, quae hodie hue, et illuc facie spon- 
tanea per Britanniam provenit, quia nullus inficiabitur Castaneam in Bri- 
tannia tantummodo inlatam pone Romanorum ineursionem. Harum 
rerum parum attentus inquisitor Bromfield (Phytologist. V. 3. P. 3. 
(1850.) p. 849-50., cf. etiam Fl. Vect. p. 471.) morari voluit de exi- 
stentia F. sylvaticae in Britannia spontaneae, contra Caesarem, quam 
nullus ei disputare conabatur. 


Castanea Virg., Branf., Tournef., cf. Blum. Mus. bot. Lugd. 
Batav. (1849-51.) p. 282. 


Castanea vulgaris (Bibl. Sacr., Theophr., Dioscor., Virg., Apic.) Mill. 
Dict. 1768., Lamk: 


Isaia c. 41. v. 19.: Theophr. 1., c. 18. et 1. 3. c. 10. alibiq., Diosc. 1. c. 145., Apic. Ops. Condim. 
l. 5. e. 2. Koch. p. 736., Gaud. 6. n. 2218. DC. Dub. p. 428., Willk. Lang. n. 1007., Moris, Sard, 3. 
n. 1122. C. vesca Gaertn., Bert. 10. p. 225. C. vesc. La-Peyr. Hrb. Stirpes Americanae, et Japonicae 
varietates tantummodo constituunt. Engl. Bot. v. 13. n. 886., Lamk. Ill. t. 782. f, t., Gaertn. Fr. Sem. 
pl. p. 181. t. 37., Galles. Pom. Ital. tab. fr., Le Maout et Deesn Botnq. 1868. p. 525., Reichnb, Icon. 
C. 22. t. 640 f. 1205. Turp. in Dict. Se. Nat. Atl. Dieotyl. t. 304-5. Mill. Icon. t. 84. Fl. Bat. V. 12. 
t. 931. r. hrt. t. 352. Turp. Fl. Med. 2. t. 112. Plenck. Ic. pl. med. 7. p. 44. t. 674. Tournf. Inst. Nouv. 
Duham. T. 2. p. 66. t. 19., Duh.‘ Arbr. Arb. 1. t. 50. a Matth., I. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 7. p. 121. fig., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 31. Matth. p. ?t1., Camer. Epit. p. 118., Trag. St. h. p. 1100., Fuchs. Hist. 
st. p. 377., Dod. Pempt. p. 814. f. 1. Lob. Obs. p. 588. f. 1., Icon. 2. t. 160. f. 2. Dorsten. Botan. crt. 
70. A. ad B. Lonicer. Nat, h. crt. 31. A., Egenolph. Hrbr. imag. p. 21. f. infr. intr. 


h Flor. Maj. Jun. etiam Jul. ineunte in Cantabria. Fruet. Oct. Nov, 

Legi in Pyr. Catal. al Monseny, die 30. Jun. 1851. 

Latas et puleherrimas sylvas per Cantabriam, meridionalem prae- 
sertim, efficit. Nollet a genere Quercu eam divellere Hance, Journ. of 
Linn. Soc. X. (1868.) n. 15. 


Cupuliferae repudiatae. 


Ostrya carpinifolia (Theophr., Caesalp. Scop.) In m.e St. Tohannis Pi- 
gnatensis (sic), Asso Arag. En. n. 199. Forte ibidem a Monacis olim eulta 
fuit, sed ejus vestigia prorsus mihi aufugerunt, nec fuit felicior Willkomm 
in ea investiganda: cf. Willk. Lang. n. 936. Res improbabilis visa 
quidem est DC. Alph. 

. Quercus Cerris (Anguill) L. Caremus auctoritate, vel demonstra- 
tione tuta, ut admittamus; reapse nec Pyrenaeis proximam eam novimus. 
Quidam, fortassis, pro ea tulerunt Q. Tauzinii: alii Q. pubescentem. 


Ord. 8 MOREA E Endl. 
MORACEAE Lindl. 


Ficus Varr., Tournf. 


Ficus vulgaris (Bibl. sacr., Homer., Theophr., Dioscor., Theocr., Plin.) 
Ruell. Nat. Stirp. Gesn. Cat. crt. 24. vers. 


Teenah Gen. c. 3. v. 7., etc,, Homer. plurbs.loes., Diosc. l. c. 183., Theophr. Causs. l. 5. c. 1, 9. 
Theocr. 1. 5, v. 114., Plin. Nat. h. 4. 15. c. 19. vel 21., Galen, Fac. Simpl. med. 8., Hesiod. Op. dies 
V. 670., Apic, Ops, ete, F. Carica L., Koch p. 734., Bert. 10. p. 430., Gaud. 6. n. 23413., DC. Dub. p. 
419., Lang. Willk. n. 1017., Moris Sard. 3. n. 1105. F. Car. La-Peyr. Hrb., Caprificus insectifera Gasparr. 
F. communis G. Bauh. Pin. Turp. Fl. med. 3. t. 166., et Turp. in Dict. Se. Nat. Atl. Dicot. t. 285., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 66. t. 91. f. 7., W., W., F., N., ab Esenb, PI. offic. t. 97., Mill. Linn. Syst. 
ill. GI, 23. Ord. 3. cum tabulis., Duchsn. Pl. util. venen. Atl. t. 119., Schk. Handb. 4. t. 358., Reichnb. 
Icon. C. 22. t. 659. f 1329., Lamk. Ill. t. 861., Woodv. Hook. Med. bot. V. 4. p. 714. t. 244. Duh. Arbr. 
Arb. 1. t. 99. a Matth. Matth. p. 288., Trag. St. h. 1050., Cord. Hist. crt. 184. a=b nimis! Fuchs, h. 
p. 755., Dod. Pempt. p. 842., Lonier. Krtb. ed. Utfenb. 1688. p. 72. f. infer. Egenolph. Hrbr. imag. 
ert. 20. b. fig. infr. intr., Cuba Hrt. Sanit. ed. Germ. 1485. c. 191. 


h Flor. Aug. Sept. Fruct. Jul. Sept. In Pyr. orient. cum Olea, vel 
parum supra in Pyr. oecident. humilior. 

Legi in Pyr. septr. med. (auriger.) Donezan , ad ruinas arcis di 
Ussun, die 1. Aug. 1843, 

Observavi ad San Sebastian, Orio, Zavauz, Cestona, Ardoin, Ernani: 
Narbonne inque Pyr. Atax. 

Ficum arborem semine propagandam significavit Cicero, de Senect. 
C. 15., item Script. Rei rust. - 

Linnaeus, Hrt. Cliffort. (1737) p. 471. hoc genus in sua Classe 
Cryptogamica collocavit, Ficus planta Cryptogamica! quamvis Malpighi 
Oper. (1686) p. 47. t. 27. f. 156, De La Hire (1712.) t. 15, Magnol 
(1715.) Nov. char. pl. (op. p. osth. 1 120.) p. 304., Pontedera (1720.), 
Anthol. 3. p. 226. seq. t. 11. P. 2., Dillen. (1719.) Suppl. Fl. Giss. 
p. 163, et Exam. Respons. Rivin. p. 18., hujus generis flores palam 
et perspicue descripsissent, atque tiguravissent. Reapse genus hocce 
male novit quidem Tournefort, de quo nonnulla verba, minus pro tem- 
pore spernenda, ediderat jam Valerius Cordus, Hist. pl. 1. 3. c. 17. 
crt. 184. (a Tournefort, et a Dillen. citatus) laudatusq. a I. Bauhino, 
Hist. pl. 1. p. 129, a lin. 21., qui in suo Prodromo (1619. p. 4.) hoc 
genus pone Morum pertractandum statuit: et Ficum seminiferam esse 
plantam declaravit Jung. Doxosc. P. 2. S. 3. Fr. 4. C. 4 An. 
Post Linnaeum vix alter eximius maximum professus est errorem prae 
Heistero: IS suas Amentaceas ita divisit, ut septimam pro Fico efficeret 
sectionem ita distinetam: « Floribus et seminibus intra fructus magnos suc- 
culentos occultatis, ut Ficus; unica forte arbor aut planta, in qua fructus 
Jlores praecedunt » Heist. Syst. pl. gener. (1748.) p. 17. Eum sectatus 
est Fabricius, En pl. hrt, Helmst, ed. 2, p. 446.; relatumque in Satyra 
Imbertiana (Imb. Leg. botg. 1162, P. 52. n. T.) apetalos flores inna- 
scere in interiori parte fructus semen rotundum producentes. Quemad- 
modum, et de Linophylli specie sibi opinionem confecerat Morison, ut- 
pote qui Pl. h. Oxon. p. 601. ad Sesamoid. n. 3. adhuc gravius seri- 
bebat; « Jlores....... summis seminibus insident », 


Ord. 9. ULMACEAE Mirb. 


Tribus 1° ULMEAE Lindl. 


Ulmus Virg., Colum., L. 


. r Š . 

Ulmus vulgaris (Homer., Theophr., Plin., Virg. ete.) Park. Theatr. 
p. 1404. 

Hom. Il. 6. v. 419.; 21. v. 242., 12. v. 350., Theophr. Hist. pl. 3. c. 14., De Virg. cf. Fl. p. 
113. Plin. Nat. h. l. 16. c. 14., vel 17., Hesiod. Op. dies v. 434. Ulm. campestris G. Bauh. Pin., 
L., Koch. p. 734., n. t., Bert. 3. p. 63., Gaud. 2. n. 591., DC. Dub. p. 421. n. 1., Lang. Willk. 
n. 1011., Moris Sard. 3. n. 1106., Planch. in Phytologist 3. P. 1. (1848.) p. 55. La-Peyr. Hrb. sub 
G. Bauh. nom.: cf. Ul. major. Bert. It. 3. Sp. add. p. 613. n. 12., U. procera Trag. Schk, Handb. 
t. 57. b (non 576 Planch.) f. 2. (tetr.); Engl. Bot. v. 27. n. 1886., et v. 32. n. 2248., et V. 31. n. 2161., 
Fl. Batav. t. 242. Sv. Bot. t. 15. Reichnb. Icon. C. 22. t. 660. f. 1330., et t. 663. f. 1333., Flor. Dan. 
t. 2531., Turp, in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 281. Loudon. Arbor. Frut. Brit, (1839) p. 1. 404., Plenck Ic. 
pl. med. 2. p. 62. f. 172. W., W., F., N. ab Esenb Pl. offic. 104, Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 
512., Fl. Bat. v. 14. t. 1198. Matth. p. 144., Camer. Epit. p. 70. f. supr. Duh. Arbr. Arb. 2. t. 10s. 
a Matth., Trag. St. h. p. 1087.? 


h Flor. Mart. Apr. Fruct. Apr. Maj. 

Legi in Pyr. merid. Arag. ad Canfranc, die 1. Maj. 1845. 

Observavit Leysser « In pluribus stamina quatuor, vie unquam 
quinque » Fl. Hal. ed. 2. (1788,) p. 63. n. 257. Stamina numero 
variantia, eum perigonii laciniis, unievique hodie compertum est ut 
nemo amplius attendat notis Schkuhrianis (de U. tetrandra et octandra 
Handb. 1. t. 57 ^ ) ad sistendas differentes species. Item varia se praebet 
Samarae figura, ut Koch, et mihi etiam constitit. U. suberosa Ehrhart, 
teste Wahlenberg Fl. Carp. n. 259., in horto Vindobonensi educata ex- 
suberem evasit. Wimm. Grab. Fl. Sil. 1. (1827) unionem cum U. cam- 
pestri laudarunt, l. c. p. 245. n. 364., confirmavitque Wimmer Schles. 
1857. p. 178. Non aliter plantam consideraverat Poiret, Dict. 4. p. 
609 n. 1. g, ne dicam potius Du Roy Herbk. Baumz. 1. (1711.) p. 505., 
à quo tune (1797.) consilium sumpsit Poiret, qui mox (Suppl. T. 4. 1816. 
p. 188. n. 6.) in potiorem sententiam cessit. U. suberosam a vulgari 
non amplius separant DC. Fr. Kunth Berol. ed. 2. p. 192.; Gaud in 
l. e, Spenner Friburg 3. p. 1061., Desv. Ang., Pollin. Ver., Bertol. 
l. c., Moris l. c., Kirschl. Als., Delastr. Vienn., Parlat. It., Ledeb FI. 
Ross., Planch. apud DC. Pr., Godet Fl. Jur., Gren.Jur., Dietr. March., 
Jüngst Westf., et caeteri ad Hallerum (Helv. n. 1586.) redeuntes. 


Ulmus montana (Theophr., Virg.) Matth., Anguill., G. Bauh. Pin., Sm. 


Theophr. Hist. pl. 3. c. 14., de Virgilio cf. meam Fl. Virg. p. 114. Bert. 3, Sp. add. p. 613. n. 13., 
Gaud. 2, n. 592., Planch. in Phytologist 3. p. 1. (1848) p. 36. Ul. effusa Willd. Ber. Pr., et Kunth 
Berol. 2. p. 192., Lang. Willk. n. 1012. U. pedunculata Fouger. Ledb. Hl. Ross. 3. p. 648. n. 2.? U. 
pyrenaica La-Peyr. Hrb., et h. abr. Pl. Pyr. Suppl. (1818.) p. 154., U. lata Trag. Engl. Bot. v. 27. 
D. 1887., et v. 36. n, 2542.?, Flor. Dan. t. 632., et t. 2532., Reichnb. Icon. C. 22. t. 662. r. 1332., Hayn. 
Term. bot, t. 6. f, 2, Guimp. Hayn, Deutschl. Holz. 2. p. 37. t. 27., W., W., F. N. ab Es. PI. ottic. 
t. 103., Schk. Hndb. t, 37. b f. 1. (oct.) Woody. Hook. Med, Bot. 4. p. 710. t. 242.1, Spach Suit. à Buff. 
Atl. t. 97. f. 1. fl. fr. sem. Dod. Pempt. p. 837. Goodyer in Ger, Emac. p. 1481. f. 1. Camer. Epit. 
P. 70. f. intr., Lob. le. 2. t. 189. f. 2. 


ħ Flor. Mart. Apr. in.e Fruct. Apr. abeunte. Prae superiori rarior. 

Habui ex vieiniis di Perpignan a Massot. 

Observavi in valle de Lys, in valle Essera, ad Castanesa, ut ad 
Senet; vidique circa Bilbao, 


14 


Dixissem U. montuosam Plinii, nomine a "Theophrasto suscepto, sed 
vix eitandus Plinius, qui species Ulmorum nimium subtiliter in quatuor 
dirempsit. di. Dex 

Antiquorum plures, a renatis litteris, speciem distinxerunt, quam 
Linnaeus confudit: satis sit citavisse Tragum, Cordum in Dioscoridem, 
Caesalpinum, aliosque in capite susceptos. 

Ex Parlat. It. 4. n. 1090. et Planch. in DC. Pr. P. 17. p. 154. 
n. 1. U. pedunculata Fougeroux peculiaris sisteret species, Quaedam 
ergo a me relatae prolationes dubiae eveniunt. 


Tribus 2* CELTIDEAE Lindl. 


Celtis Theoohr., Tournef. 
Celtis australis (Theophr., Diose., Plin.) L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 4. c. 4.? Diosc. l. 1. c. 174., Plin. Nat. h, 1. 13. c. 17. vel 32. (Lob. ital.) Koch 
p. 734., Bert. 10. p. 424., Gaud. 6. n. 2310., DC. Duby p. 421., Lang. Willk. n. 1013., Moris Sard. 3. 
n. 1107. La-Peyr. Hrb., C. vesiculosa Hochst in pl. Schimpr. Abyssin., ex Richrd. Ach. Tent. Fl. 
Abyss. Scop. Del. Fl. Faun. Insubr. 2. p. 98. t. 18.. Reichenb. Icon. C. 22. t. 667. f. 1338. Lamk, Ill. 
t. 844. f. 1., Nouv. Duham. T. 2. p. 34. t. 8., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 513. Matth. p. 255., 
Camer Epit. p. 155., Duh. Arbr. Arb. 4. t. 53. Matth., Lobel. Obs. 605. f. 1., Icon. 2. t. 186. f. 2., Dod. 
Pempt. p. 847. 

h Flor. Apr. Maj. Fruct. per 7Estat. In reg. mediterr. locis petros. 
calid. solo praesertim calcareo. 

Legi in Pyr. Arag. sub Castro ad pontem de la Sierra de Castro, 
die 16. Apr. 1851., mox in Pyr. Catal. ad Gerona, die 24 Maj. 1851. 

Ex viciniis di Prats de Mollo habui a Massot. Observavi ad San 
Victorian, in m.e Canzias, ad Ille prope Perpigna alibique. 

Fruetum Fabam graecam Dioscoridis quidam nuneuparunt: adhi- 
bitum a Graecis, ut fertur, ceu typum mensurae, cui Fabam vulgarem, 
tune temporis in usum, comparabant. Cf. Paulet Fl. Faun. Virg. p. 38. 
Ad historiam hujus harboris ampliandam, cf. et Savi Alb. Tosc. 1. 
p. 81-3, sed videas etiam observationes meas, Fl. Virg. p. 12. 

Cortex nostris. diebus commendatus fuit ceu efficace remedium 
contra saevissimum morbum a cane rabioso. Dein majorem famam 
contra hydrophobiam sibi eomparavit cortex Mesto vulgo apud Hispanos, 
sumpta e Quercu Mesto Boiss. Voy. botg. Esp. p. 579. n. 1547., quae 
tamen arbor quidam varietatem Q. coceiferae potius aexistimant. Uti- 


nam et tam insignis proprietas, imo virtus dicam, non evanescat, ut 
innumerae aliae evanuerunt. 


Ord. 10. URTICACEAE (Juss.) Endl. 


Tribus 1° CANNABINEAE Koch. 


De inflorescentia Hwmuli, Helrines et Urticae cf. Wydler, Flora 
(1844.) n. 45, etiam in Duchartre Rev. botnq. 1. p. 104-1. Habes spec- 
tabilem Urticacearum familiam a Weddell conseriptam, jn Archiv. Mém. 
Hist. Natur. T. 9. (Paris 1856.) p. 1. et seqs. i 


15 


Humulus L. Lupulum ceu genericum nomen (cum Brunfelsio, 
Matthiolio, Caesalpino, Dodonaeo, Clusio) susceperunt Tournefort, Haller, 
Ludwig, Gaertner, Lamarck. Lupus salictarius Plinii, Nat. h. l. 21. 
e. 15. vel 50, nude indigitatus, admodum dubius fuit, est, et erit; at- 
tamen, ex eo surrexit nomen Lupuli! Felieius ne dicendum generieum 
nomen Humuli, a terra humi diviti, sive a solo fertili in quo planta inna- 
scitur? Revera vix tolleranda nomina. Sustinet Salmasius, Homon. cap. 63. 
« Lupuli nomem non. sincere latinum, sed corruptum: vera vox antiqua U- 
pulus, vel Opulus » Sed a Viburno Neotericorum nimium remotum genus. 


Humulus volubilis (Columell., Mesue, Hildegard.) Salisb. Pr. 


Colum. Cult. hrt. v. 250., Volubilis fol, asper. Mesue Purg. l. 2. c. 24., Hildeg. 2. 94, H. Lu- 
pulus Koch p. 733., Bert. 10. p. 353., Gaud. 6. n. 2283., DC. Dub. p. 419. Lang. Willk, n. 1028., Moris 
Sard. 3. n. 1116. H. Lup. La-Peyr. Hrb. Lup. amarus Gilib. Exerc, phytol. Bull. Hrb. t. 234.; Schk. 
Hndb, 4. t. 326., Flor. Dan. t. 1239., Engl. Bot. v. 6. n. 427., Mill. Ic. t. 88. Mill. Linn. Syst. illustr. 
CI. 92, Ord. 5. cum tabs., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 358. t. 75. f. 2. Bigel. Amer. med. bot. V. 3. t. 60. 
Woodv. Hook Med. bot. 5. p. 90. t. 26., Turp. Fl. med. 4. t. 196. Reichnb. Icon. C. 22. t. 656. f. 1326., 
W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 101.* Flor. Batav. t. 89-90. Sv. Bot. v. 5. t. 332., Zannich. Ist. 
piant. Vnz. p. 171. t. 259., Schub. Icons, t. 49. f. 10. Herbar. Mogunt. 1481. c, 78., Cuba, Hrt, Sanit., 
Mogunt. 1491. c. 268., Brunf. Hrb. 3. p. 113. Dondi Hrbr. Vicent. 1481. c. 78., I. Bauh. Hist. pl. 2., 
l. 15. p. 151-2. fig.ae; Petiv. Hrb. Brit, t. 1. f. 1, 2. Matth. p. 1213., Fuchs. Hist. Strp. p. 164., Trag. 
it. p. 812., Camer., Epit. p. 933-4., Egen. Hrbr. imag. crt. 27. b f. supr. intr. Dod. Purg. p. 257., Pempt. 
p. 409., Clus. Rar. h. l. 1. p. 196. f. 2., Lobel. Icon. t. 629. f. 1., Mesue ex ed. Valgr. p. 64. f. infr. 

9j Flor. Aug. Fruct. Oct. Nov. Facile occurrens, sive in maritimis, 
sive in calidioribus locis. 

Legi in Pyr. merid. Catal. ad Olot, die 14 Aug. 1846. Ex Pyr. 
septr. mediis habui a Deville. 

Observavi ad Sanguessa, Jaca, a l'Ainsa, Graus, in Monseny, a la 
Tour de Caroll, a Prats de Mollo, alibique. 
Flores aptissimi ad extinguendam Mycodermatem vini, monente Tigri 


(Ann. Chim. appl. medic. Luglio 1869. p. 20). 


Trib. 2.° CYNOCRAMBEAE Nees J, 


Cynocrambe Diosc., Tournef., Gaertn., DC. (Alph.) Thelygo- 
num Sauvages (1751.) L. Cf. Hoffer Obs. bot. in Act. Helvete. 2. 
(1155) p. 16-17., Fabrie. Enum. pl. Hrt. Helmst. ed. 2. p. 367. The- 
lygonwm, quod genus foemineum significat, postponendum erat nomini 
Dioscoridis, eo magis quia T'helygonum Theophrasti habetur pro Mercu- 
rialis specie. Cynocrambe, Cynia quoque appellata est, nomine latino, 
ex Dioseoride; cf. Ruellium ‘etiam de Nat. Stirp. l. 3. c. 156. (ed. 
Paris p. 882. lin. 19.) Praeterea T'helygonum Plinii, Nat. h. l. 26. 
e. ult., vel 91., valde obscurum est. Genus annexum JSalsolaceis lau- 
davit (ast perperam) Gaudich. Voy. aut. Mond. cap. Frayc. p. 492. 


Cynocrambe Dioscoridis! G. Bauh. Pr. p. 59. cum fig. 


Dioscr. l. 4. c. 189., Honorio Belli felici interprete primo. C. prostrata DC. (A.) Prodr. P. 17. 
P: 33. cum Gaertnero). Thelygonum Cynocrambe L., Koch p. 703., Bert, 10. p. 204., DC. Dub. p. 394., 
ang Willk. n. 1026;, Delile Descr. Thel. Cyn. in Ann. Sc. Nat. Paris, T. 19. (1820.) p. 270. t, 13. 
Moris Sard. 3. n. 1117., Th. Irmisch Flora, et in Bull. Soc. botq. Fr. T. 4, 1857. p. 183-4. , Caruel in 
Nuov. Giorn. bot. Ital. 5. (1874.) ps. 165-70. Isnardia palustris La-Peyr. Hrb.? Cynocrambe alsinefolia 
Barrel. Ic. Flor. Graec. Sibth. C. 10. p.32 t. 941. Schk. Handb. 3, t. 299., Lamk. Ill. t. 777. Delil. 1. 
8..C. t. 13., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 362. t. 75. f. 9., Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p. 506-7., Tournf. 
Inst. t. 485. Matth. Comm. ed. G. Bauh. p. 892. ead. ac s. c. Pr. Barrel. Ic. t. 235., Column. Phytol. 2. 
P. 28., et p. 30. fig.; ed. Florent. p. 120. t. 36. 


© Flor. Apr. Maj. Fruet. Maj. Jun. In Pyr. orient. eum Olea. 
Legi ad Can Campa ad Bagnouls sur mer die 23 Maj. 1837. 


16 
Trib, 3* PARIETARIAE Wedd. 


Helxine Dioscr., Oribas, Matth., Lonicer., Caesalp., Camer. 
Parietaria Auctor. Curiosam generis fructificationem diserte exposuit 
Baxter Gen. of Brit. Flow. Plants. V. 3. N. 224. Nomen desumptum 
ab asperitate fructus, facile vestimentis adhaerentis, indietum a Diosco- 
ride primo plantae auctore, praestat certo illo Parietariae a secundaria 
plantae statione, passim a natura illusa. 


Helxine Dioscoridis! Nob. 
Diosc. l. 4. c. 86. Parietaria officinalis L. Sp., Bert. 2. p. 212. n. 1., et 10. p. 473., DC. Dub. p. 418. 


n. 2., Parlat. It. 4. n. 1084., Gren. Jur. p. 683., Moris Sard, 3. n. 1143., Wedd. in DC. Pr. P. 16. p. 235. 
42. n. 1. Par. erecta, et Par. diffusa Mert. Koch Deutschl. Fl. Koch Syn. p. 733, Gaud. Helv. 6. ns, 2301-2. 
P. diffusa Lang. Willk. n. 1022: P. otticinalis, et P. diffusa de Notar. Repert. Fl. Ligust. ns. 1660-1, Par. 
offic., et P. ramiflora Moench. Meth., Meyer Fl. Hanov. p. 488-9 ns. 1, 2. P. ottic., et P. judaica La- 
Peyr. Hrb., P, vulgaris Grisl. Virid. Lusit., P. exigua, et P. vulgaris Trag,, P. canescens Blum., et 
P. populifolia Nym., varts., ex Wedd. inDC. Pr. Herba urceolaris Seribon. Lang.; Ostriago Pseud. 
Apul. MM. ex Lenormant Cod. Paris. fol. 46, a infra * Flor. Dan. t, 521., Fl. Batav. t. 380. (diff.), et 
689. (offic.), Lamk. Ill. t. 853, f. 1. 2., Turp. Fl. med. 5. t. 263. (elatr.) Dietr. Fl. Boruss. 10. n. 589. 
(erect.), Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 184. t. 119. f. 8. (jud.); Bull. Hrb. t. 199., Engl. Bot. v. 13. n. 
879., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 39., Schk. Handb. 4. t. 346., Sturm Heft 9. Reichnb. Icon. 
C. 22. t. 651. f. 1317-8., Hayn. Term. bot. t. 39. f, 1. (erect), Zannich. Vnz. p. 204 t. 272., Woodv., 
Hook Med. Bot. V. 4. p. 703. t. 239., Le Maout, Decsn. Botnq. (1868.) p. 510. Matth. p. 1113., Camer. 
Epit. p. 849., Fuchs. Hist. st. p. 277., Cord. Hist. crt. 106, a-b f. 1. Brunf. Hrb. 2. p. 23,06€ 3. p. 725 
Trag. St. h. p. 193., Tabern. Krtb. p. 939., Icon. t. 550, f, 2. (erct.) Dod. Pempt. p. 102., Dorst. Bot.,. 
ert. 210. B., Lonicr, Nat. h. crt. 137. B., I. Bauh. Hist. pl. 2. 1.23. p. 076; £.-2: 

% Flor. st. Autumn. Fruct. ab. Est. in Autumn. i 

Legi in Pyr. Arag. ad l’Ainsa (Sobrarbe), die 13. Sept. 1850. e 
Pyr. septr. mediis habui a Devllie. 

Vidi ad Cadaques Pyr. Catal. humilior. lasum caulibus gracilibus, 
folis subrotundis, parvis, floribus paucis, facie Helvines Bocconi, sed 
manifeste transientem in vulgarem plantam. Quamvis auctores graves ` 
duarum specierum sejunctionem (erect. diffus.) praedicaverint (cf. Gaudin. 
Treviran, Hoch, Reichenbach, Meyer (G. F.), De Notaris, Grisebach, 
Gussone, Blume, Ledebour) attamen, de specierum legittimitate haud 
persuasus moror, 

Quid est Perdicium Theophr. Hist. pl. l. e. 11? Plinius eum con- 
fundere sive pro eodem habere cum Melrine, si rem bene intueor, non 
attendens illius errori, dum (l. 21. c. 30., v. 104) de suo Parthenio 
dieit eum praeditum flore albo, odore mali , sapore amaro; Cf. Salma- 
sium de Homonym. c. 13. Plinium sequuti sunt Lobelius, et Caesalpinus. 
Characteres illi Pliniani me ducerent ad Pyrethrum Parthenium. Auctr. 
Quae saltatio! G. Bauhinus, Pin. p. 130. n. 6., suspicabatur, num pro 
Perdicio "Theophrasti habenda foret Æteorhiza bulbosa. Dubia semper 
planta, quae, ex Theophrasto, radice insigni donatur, perdicibus gratis- 
sima, de qua nobis non satis constat, ut ad judicium tutam adducamur. 
Sed nomen Perdicium impositum a Linnaeo exoticis, longeque ab Eu- 
ropa indigenis plantis, ae novissime detectis, a rectis criticis sustineri 
nequit, ne dicam et genus illud ita a Linnaeo conceptum fuisse, 
x nec re, nec nomine manere queat. Herba parietaria Constantini 

Eu Apos M paretina. Ammian. Marcell.; Urceolaris Latinis, Vi- 
tri I8, ab usu, eo quod ea urcea, et vasa vitrea exterogerentur, 
a DA ditissima eruditione. Evenit Parietaria Brunf. 1532., Tour- 
= ? ete. e herba nitrosa utuntur mulierculae quaedam ad pannos, 
et lintea a luenda, quomodo, majori sane effectu, prudentiores aliae Sa- 
ponariam orientalem (vulgo) adhibent. 


1 


Helxine Bocconi! Nob. 


Bocc, Sic. Mel. p. 47. t. 24. f, B. B. Parietaria lusitanica L., Bert, 9, p. 214. n. 2., et 10. p. 473., 
Gren, Godr. Fr. 3. p. 140., Lang. Willk. n. 1024., Parlat. It, 4. n. 1086., Moris Sard. 3. n. 1114. P. 
lus, La-Peyr. Hrb. s. l., Freirea lusitanica Gaudich. Wedd, Mongr. p. 517. t. 17, f. 19, 20. 


C) Flor. Vere. Fruet. Jun.? In Pyr. or. rarissima. Legi ad Cerbera, 
die 26. Maj. 1837. Habui ex Can-campa ad Bagnouls sur mer a Massot. 
Vidit ad Casas de Pena Martrin (B.), ad Baixas Le Grand., ad Ca- 
daques Vaydera. 

Hooker (L D.), Catal. Madeir. pl. apud Hook. Niger FI. (1849.) 
p. 82. n. 131., suspicabatur num P. maderensem Reichnb. in Bot. Zeit. 
1830. p. 131. adducendam foret ad H. Bocconi! Lowe, e contra, H. 
Dioscoridis voluisset. 

Non placuit nomen specifieum lwsitanicae, quia primitus in Sicilia 
species reperta fuit, primo sicula dieta ab ejus detectore et auctore 
Boccone. 


Tribus 4* URTICAE vel UREREAE Wedd. 


Urtica Plin., L. Revera omnes hodie notae species non sunt 
urentes, uti Pliniano, jam remoto, tempore. 


Urtica romana (Diosc. Plin., Athen.) Trag., Fuchs, Lob. ete. 


Diosc. 1. 4. c. 112. ex Sibthorp (U. sem. lini): Plin. Nat. h. l. 21. c. 15. v. 55. (can), Athen. 
Deipnos. 1. 3. et 11, U. pilulifera L. Sp., Koch p. 732. n. 1, Bert. 10, p. 169, n. 1., DC. Dub. p. 418. 
n. 1., Lang. Willk. n. 1020., Wedd. Mongr. p. 74. n. 15., Moris Sard, 3. n. 1112, U. pilulifera La-Peyr. 
Hrb., U. balearica L, Sp., Bert. It.: U. Chesneyana Blum., conf.e Wedd. est var. Lamk, Ill. t. 761. 
f. 2. (nec 1.), Schk. Handb. 3. t. 289. fl. fr. anal., Engl. Bot. v. 3. n. 148., Plenck. Ic. pl. med. T. 7, 

. 96. t. 662., Mill. Linn. Syst. ill. Cl 21. Ord, 4. tabs., Berger. Phytonomat. 2. p. 227. cum tab., 

eichnb. Icon. C. 22. t. 653. f. 1322. Matth. p. 1125., Camer. Epit. p. 361., Lobel. Obs, p. 281. f. 2.. 
Icon. t. 522. f, 1., Dod. Pempt. p. 151, f. 1. Fuchs. h. Strp. 106., Trag. It. p. 3. f. 2.. Park. Theatr. 
p. 440., Petiv. Hrb. Pr. t. 1. f. 14., Dalech. Hist. pl. .ugd. 2. p. 1243. f. 1., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. 
p. 445. f. 1., Lonier. Nat. h. crt. 109. A. 


(+) Flor. Apr. Maj., et iter. Oct? Fruct, Mai. Jun. In calidioribus. 

Legi in Pyr. septr. or. ad Montesquieu, die 30 Maj. 1343. 

Urtica balearica L. (per error. Valearica Babingt.) jam a Babington 
in Herbario Linnaei observata visa ei est U. romanae forma foliis la- 
tioribus, basi exquisite eordatis, quomodo ille novit esse speeimina hun- 
garica; dum U. romana, seu pilulifera in Linnaeano herbario osservata 
folia basi rotundata ostendit, quod num in eodem loco variationi obno- 
xium sit, ipse Babington attentis commendat observatoribus; cf. Babingt. 
New Engl. Sp. of Urt. apud Jardine, Hook., Tayl. Annals of Nat. Hist. 
Lond. 1838. p. 197-8 (n. 19.) Harum stirpium unionem praesenserat 
jam Smith, Engl. Fl. 4. p. 134. n. 1, eamque volenti concesserat ipse 
Linnaeus, Mant. 2. p. 495. Sententiam susceperunt Moris, l. e. p. 500. 
Anglorum loea praeteriens, Weddel, Lange, Parlatore: praenuntiaverat 
Sprengel, Syst. Vegtb. 3. p. 840. n. 55: cam hybridam esse ex U. ro- 
mana, et dioica arbitratus fuit Linnaeus. U. Dodartii Chaix Hrb., ex 
Timbal, Herb. Chair (1856.) p. 26. seq., est status U. romanae foliis 
prorsus integris; e minus felici, quasi morbosa evolutione, ut ipse me- 
rito dijudicat. Idem Timbal putavit ipsam U. Dodartii L. Sp. eamdem 
referre plantam, quam sententiam se primum edidisse inconsulto pu- 
tavit: video enim Spach, Suit. Buff. T. 11. (1842.) p. 29., Linnaei 


78 

plantam ceu synonymon ad U. romanam, seu piluliferam attulisse; et 
notandum quidem est quod de hac re suspieione non caruisse Linnaeum 
ipsum, ut videre est in Mant. l. s. e. p. 495. Mirandum est Timbal, 
. Tolosae Gallorum degentem, Linnaei et Spach opera extantia in Bi- 
bliotheca publica, vulgo Lycaei, ipsum praetervidisse, seque rei jam 
actae auctorem jactavisse. Et praeterire neque, vidisse me U. romanam, 
seu piluliferam a Corinaldi dono datam anno 1842. Herb. Ital. centr. 
referentem statum U. Dodartii L., sive integrifoliae Lamk., de qua e 
primis ille aequum praestitit judicium. 

Weddel, l. e. p. 16. n. 20. (non ita in Candolleano Prodromo), re- 
tinuit U. Dodartii ceu speciem, sed fatetur, in limbo foliorum per mar- 
ginem integro, vel subintegro, basi obtusa, vel rotundata, neque cor- 
data, totam extare differentiam de stirpe, quae mixtim reperitur eum 
U. romana. U. Dodartii a Steudel, Nomenel. bot. ed. 2. p. 734., 
seorsim enumerata fuit, eique relata ceu varietas U. integrifolia Lamk. 
(quam perperam Savigny dicit) Reapse ego aexistimo, hancine U. in- 
tegrifoliam Enc. meth. Bot. 4. p. 631. n. 4. esse ultimam hujusce lusus 
effectionem. Unde evenit, ut quatuor hae putatae species, quas reapse 
admodum inter sese affines fatebatur Lamarck, 1. c p. 637.* (scilicet 
U. romana, balearica, Dodartii, integrifolia) sint reapse unius speciei 
vel simplices lusus vel morbosi status penes quosdam varietates. 

Vidi insuper in nonnullis Herbariis Urticam convexam Hornem., 
nuncupatam, praesertim ex Hortis Pisano, et Florentino, eumdem prorsus 
sistentem lusum integrifolium, de quo supra dictum est. Recte ergo 
Weddel falsam Hornemanni speciem ad Urt. Dodartii afferre, quod nec 
Steudel, neque alium prius fecisse vidi. 


Urtica minor (Hippocr., Diose., Nicandr.) Brunf., Fuchs., Ger., Ray. 


Reichnb. Icon. C. 22, 


f. 8., Dietr. Fl. Boruss. 10. n 690.; Miquel apud Martius (C. F, Ph.) Fl. Brasil. f 
+ 690.; 3 h VN. - i sil. fasc. 12. column. 
ca t js Berger. Phytonomat. 2. p. 96. cum tab., Plenck Ic. pl. medic. 7. p. 36. t. 601., Le Maout, 
Decsn, Botq. E p. 910. Matth. p. 1127., Trag. St. h. p. 3. f. 1, Cord. Hist. ert. 108 b, et 109 a f. 1., 
‘ch, sub; o f. 1., Ion. t. 522. f. 2. Dod. Pempt. p. 152., Brunf, Herb. p. 154., Fuchs h. St. p. 108., 


Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p, 1244. n sit : È ; 
3. S. 11. p. de curl 2 f. 1., Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 446. fig., Moris. Hist. pl. Oxon. 


© Flor. Vere, Æst., et etiam Autumn. Fruct. /Estat. in serum 
Autumn. 

Legi typum speciei in Pyr. Arag. ad Sallen, die 27. Jul. 1850; 
ex Pyr. septr. med. habui a Deville, Morbosam, scilicet U. membra- 
naceam, legi in Cantabria septentrionali ad San Jean de Luz, die 20. 
Maj. 1841; eamdem ex l'Arsenal de Toulouse habui a Timbal, ex Col- 
lioure a Naudin. Urt. minor legittima, per Cantabriam praesertim ob- 
servata, non fert semper paniculas petiolo breviores, ut quidam per- 
hibent, novissime adhue Lange l. c. : 

ceurrit in calidioribus plagis lanta, quae U. membranacea Plur. 
Botanier., DC. Duby p. 418 uod ed. 2. T. 2. p. 315. 
n. 9., Lang. Willk. n. 1019., Spreng. Syst. Veget. 3. p- 840. n. 54., 
vel U. lusitanica Brot. Lusit. p. 205. n. 1., quondam U. paspaloides 


19 


Brot. Hrb., sive U. caudata Brot. Phyt. Lusit. pl. 2. p. 163. t. 151., de 
qua ef. et Gren. Godr. Fr. 3. p. 107., Duchesn: Repert. pl. ut vénen. 
Atl. t. 120., Reichnb. Icon. C. 22. t. 652. f£, 1321. 

Haec conspicua rachide subtus longitudinaliter fissa, incrassata, com- 
planata, elongata, floribus superne spissatis, inferne nullis, morbosus 
status est, sive monstrum velis. Hoc primo novi die 20. Maj 1841. St. 
Jean de Luz, confirmavi ad Figueras Pyr. Catal, die 5. Apr. 1842., 
evulgavique in Schedulis meis criticis (1842. editis) p. 15. n. 98, Ut 
puto rachidem morbosam efficiunt insecti, aut vermiculi, in plagis Eu- 
ropae ealidioris tantum degentes. Lusum fasciationis in modum existi- 
mavit Timbal apud F. Schultz Arch. Fl. Fr. Allemgn. p. 331. Forte 
U. urentis, (sive minoris) filia visa est Brotero, Lusit. p. 206. Et U. 
minori nimium affinis, et vix diversa dieta est a Bory, Chaub. Péop. 
p. 63. n. 1545. Obs. : 

Primus qui de planta monstrosa hie adnotata loquutus fuit videtur 
Grisley, cujus U. annuam, longius-caudatam, vulgatissimam, Lusitanicam, 
et Africanam Virid. Lusit. (1661.) n. 1492., merito ei retulisse Brotero, 

| omnino persuasus sum. Post eum video Cupani Hrt. Cathol. p. 236. 
lin. 3-5; et Panph. 2. t. 113. De Caesalpino autem a Parlatore ci- 
tato, It. 4 n. 1079., (De.Pluts. l. 4. c. 15. lin. 13. ad p. 156.) di- 
bitari quidem potest. U. altera minor, foliis rotundioribus, floribus 
supra ligulam eleganter dispositis, Salvador Hrb., cum dubio ad U. ba 
learicam adducta a Colmeiro, Cat. pl. Catal. 1846. p. X., mihi est 
semper U. minor morbosa, membranacea caudata: nec U. balearicam 
exceperunt Cambessédes et Willkomm. Balear. Teste Moris Sard. 3. 
p. 495., et p. 498., nomine U. dioicae in Hrb. Linnaei reperitur U. 
membranacea Botanicor. plur., dum U. major ibidem nullo pollet no- 
mine. Planta, quae huie monstro respondet reperitur in Herbario Pourret, 
Matriti asservato cum hujuscemodi scheda: « Urtica nova videtur, cf. 
cum U. balearica Barcinonae ». Altera, in eodem Herbario, reperiuntur 
speeimina cum hac Pourret scheda: « Urtica pumila? an urentis sola va- 
rietas? in Insulis Balearicis ». haec mihi videbatur var. microphylla U. mi- 
noris, quam speciem enumerat Cambessèdes n. 523., Willk. n: 191. Vix 
nota planta Willdenow, qui Sp. pl. 4. p. 353. n. 19. retinuit pro simili 
U. majori, sive dioicae, (et est ut dixi, U. dioica Hrb. L.), sententia 
a Linnaeo, et a Desfontaines Atl. mutuata. Nisi forte et U. major habet 
statum suum morbosum, membranaceum, cui sane afferrem potius U. 
membranaceam Poir. Hist. pl. Eur. T: 4. p. 128. t. 47., fortasse etiam 
U. neglectam Guss., et Bertoloni. Vel, uti censendum est de abnormi 
Statu non semper eis eumdem limitem exitante, occasio data est, ut 
auetorum descriptiones, et figurae quidquam abluderent, variae exirent 
observationes, ut quidam veluti Willkomm de planta ad Yrun, et San 
Sebastian, eum mea prorsus identica dubitaret, num revera esset Poiret 
species? cf. illius Sert. Fl. Hisp. 141. n. 931.; vel perennem dixisse 
Poiret eriticaret, uti Brotero l. s. c., aut flores foemineos subsessiles 
dictos immerito a Loiseleur reprehenderet Visiani Dalm. p. 210. h. 425, 
qui longe peduneulatos eos dictitavit. Relatum etiam est a Grenier, ac- 
cepisse se a Massot, quod quum spicae masculae saepius abortiant, et 
foemineae succedant, planta tune fit dioica! cf. Grenier l. c. p. 108. 
lin. 2. Reapse saepius non omnino destruuntur, vel disparent flores 
masculi, et dantur spieae partim tantummodo dilatatae, vel fasciatae. 


80 


Ex hisce percipitur tamen, quomodo evenerit, ut stirpem dioieam 
crediderint vel Linnaeus, vel, interdum , etiam Weddell. Inter cha- 
racteres suae U. membranaceae a Weddell tributos conspicitur nota 
insignis « de stipulis utrinque in unam interpetiolarem , integram con- 
natis », quas tamen stipulas in descriptione declarat « inter petiolos 
solitarias, oblongeovatas, 26 mm. longas, integerrimas, ciliatas. » , ut palam 
vides de hae unione non amplius loquutus. Quae nota quantum penes 
eum vim portendat, quisque per se dijudicare poterit perpensis eis, 
quae ex ipso Weddell hie referre opportunum duco. Stipulas in U. au- 
strali Hook. fil. (p. 88. n. 32.) ad medium usque, vel profundius bi- 
fidas dicit: in U. aucklandica Hook. fil. (p. 91. n. 35.) stipulas aut 
bipartitas, rarius usque ad basim fissas describit: in U. bracteata 
Steud. (p. 82. n. 26.) eas liberas, vel basi coalescentes: in U. ro- 
mana illas vel omnino discretas, vel basi plus minus connatas esse 
novit. Ipse vero Weddell, Rémarques prélimin. observat: « Il n'est 
pas de famille végétale où l'espe;ce proprement dite soit plus sujette 
à varier que dans celle-ci.........; et l'observation démontre, quil n'est 
guère d'organe, qui dans les divers individus d'une méme espèce d Ur- 
ticées , ne soit plus susceptible d'éprouver des variations considerables. » 
Wedd. l. e. p. 4. (stipulas liberas in U. romana, inque U. minore de- 
scribit Parlatore, connatas in U. membranacea). Folia inciso serrata, vel 
grosse serrata, de sua U. membranacea dicit Weddell, et insuper den- - 
tibus inaequalibus, vel subaequalibus describit, plantamque annuam, 
vel biennem facit; ad hoc perigonii lacinias, sub fructu, interiores se- 
tuloso-hispidas declarat; unde mihi suspieio inest, lusus duarum saltem 
specierum ipsum pro unica tantum stirpe sumpsissse. Compertum habuit 
quosdam fuisse, qui U. membranaceam lusum fasciatum judicarunt; eorum 
vero nomina siluit. Ab illis se separavit observans quidem, inflore- 
scentiam unilateralem in aliis quoque speciebus occurrere, quae in- 
florescentia in U. m*mbranacea hoc sibi peculiaris habere finxit, quod 
rachide alata distinguatur, Proximus ad veritatem eam assequi noluit. 
Meminisse juvabit, Urt. rupestrem Guss. rachidem quandoque subtus 
nudam et compressam offerre, G. Adnots., 1821., p. 16. 


Urtica major (Bibl. Saer., Plin., nec credo Dioscor. cum Spreng.) 
Brunf, Fuchs. 


Proverbior. v. 24. v. 3L., Esaia c. 34. v. 13., Hos. 9. v. 6., (ex Cls. Hierb, 2. p. 206.. Plin. Nat. h. 1. 

21. €. 5. v. 15. U, dioica Autr. Koch. p. 732. n. 3., Bert, 10. p. 174. n. 7., Gand. 6. ; 2199., Moris Sard. 3. 
U 1108. , Lang. Willk. n. 4021. Wedd. Monogr. p. 74. n. 22., Jeanbr. Timb. le Llaur. p.276. U. dioica, et 
NS Matos DC. Dub. p. 418. ns. 4,, 3., Lois. Gall. ed. 2, T. 2. p. 215. ns. 4, 5. U. dioica, La-Peyr. Hrb., U. 
Sti ara Cat., Massot ap. Henry Guid. Rouissil., U. hispidvla Cariot (cf. Michelet Jura); U. mollis 
end, bot. Zig. U. gracilis Ait. Kew., U. procera Willd. Sp. U. mexicana, et U. Eckloniana Blum., 
les dins hi qui alla quoque synonyma adducit ex Trautvett., et Ledeb., quorum aliqua sistunt monoicum 
| amines Statum. U. sicula Gasparr. ap. Gussone confirmatur a Parlat. It. U. angustifolia Fisch. ex 
U kid U. urens Gerards, U. glabrata Clem., Vis. ita iste in Suppl. Dalm, U. platyphylla Wedd., 
di D ^os Bogow., U. radicans Botta, U. galeopsifolia Wierzb., U. pubescens Ledeb., U. diplo- 
Bat 2 P U. pseudodioica Steud., U. aquatica Liebm., sunt vars.; ex Wedd. in DC. Pr. Engl. 
Turo Fi nta I090., Curt. FI. Lond, ed. Grav. V. 4. t, 134., Sv. Bot, v. 1. t. 68, FI, Dan. t. 746, 
6x P, ile t. 260., Dietr, Fl. Boruss. 10. n. 691., Fl. Batav. t. 30., Reichnb. Icon. C. 92. t. 
IM. € 761 Li sss lc. pl. med. 7. p. 35. t. 660., Gaertn. Fr, Sem. pl. 2. p. 183., t. 119. f. 7., Lamk. 
t 241 M ith DI erger. Phytonomat. 2, p. 225. cum tab., Woodv.. Hook. Med. Bot. V. 4. p. 708. 
hue Maith. pi 1120.. Lob. Obs. p. 281. f, 1.. Icon, t. 591. f. 2., Dod. Pempt. p. 151. f. 2.. Fuchs. 
Lugd. D. p. i943. f 9. 1 Pili, st, aq, Krtb. p. 020. f. 2., Icon. t. 534. f. 2., Dalech. Hist, pl. 
| 4. p. 1249. 1. 2., I. E i SLI Di. dedi 90. p. 445. f. 9. em e ra pri rp. 

2. f. 1., Dorsten. Bot. crt. 301. A., Loser Nat. daria mis Epit. p. 862., Trag. St p 


% Flor. ZEst. Fruet. sub media ist. in Autumn. 


81 


Vulgarem statum legi in Pyr. Arag. ad Sallen, die 27. Jul. 1850; 
habuique a Deville e Pyr. septr. med. statum, qui U. hispidam refert, 
legi in Pyr. Catal, Cerdaña, Valle de Llo, die 14. Aug. 1836, obser- 
vavique in m.e Canigou Pyr. or. septr., unde specimina a Coder missa 
videntur extare in DC. Herb. 

Ex observationibus factis in apennino Etrusco, Luccensi, inque Py- 
renaeis, confirmare non dubito U. hispidam DC. merum esse lusum 
U. majoris, statara quidquam minore, hirsutie majore, plerumque flave- 
scente, florum racemis vix contraetioribus. Provenit generatim locis 
apricis, ex alpestribus ad humiliora descendens. Fuere qui pro U. hi- 
spida DC. habuerint U. atrovirentem Req. Hrb., sive U. grandiden- 
tatam Moris EL, quae certo certius peculiaris species est, nec majoris 
varietas, ut voluit Gren. Fr. Primi in hune ceciderunt errorem Loisel. 
Gall. ed. 2. T. 2. p. 815. n. 5., Savi (P.) Gorgon. 1844. n. 217, Gasparrini 
dum speciei varietates enucleavit, apud Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 295-6., 
sub var. d retulit U. hispidum DC. denominavitque palustrem (reapse 
in siecis potius degentem). Cf. Caesalpinum De Plantis p. 156 , qui 
sexuum diversitatem percepit. Viderunt aliqui (Spach, Kirsehleger, 
Bertoloni, Parlatore) speciem polygamam: monoicam interdum, alii 
Smith, Gussone, Weddel, Crépin, Lindeman et monoicam, nonnullis 
paniculis androgynis etiam, viderunt Moris l. e., Clos, quem cf. Bull. 
Soc. botg. Fr. T. 9. (1862.) p. 7. 

Pavidus ad U. glabratam Fl. Dalm., forte dioicae varietatem, re- 
vertit Visiani Suppl. p. 47., unico, et nune deperdito speeimini fisam. 
Puto ego pudendum aliquem fuisse errorem in Fl. Dalm.; nonne Sero- 
fulariae cujusdam specimen? 

De duobus tantummodo Urticarum speciebus loquitur Dioscorides, 
et eas esse credo, quas supra memoravi, nee cum Fée auderem sub 
hae U. majore proferre Dioscoridis, et Athenaei loca: Urticas variis 
locis meminit Apicius, qui pluries de hac U. majore dixisse concedam; 
sed ubi Urticas marinas in medium affert, ipsum potius U. romanam 
significavisse aexistimo. 


Ord. 11. HALOR AGE AE RR. Br. Parl. 


In plantis quae hune Ordinem conficiunt, quarum collocationem 
perdifficilem, et disputatam plurimum vidimus, Parlatore, ad R. Brown. 
redeuntem, potissimum sequutus sum. 


Trib. 1* LIMNOPEUCEAE (Parlat.) N. 


Limnopeuce Cord. Hist. 1561. ert. 150. e. 102., Vaill, Hall., 
Ludwig., Scop., Adans. 


Limnopeuce vulgaris (Ruell, Matth.) Scop. Fl. Carn. ed. 2. 


Ruell. Nat. Stirp. 1. 3. c. 79. (ed. Par. p. 771., Bas. p. 581.), Matth. Comm. ed. Valgr. 1554. p. 
433-4. Hippuris Sexta L.. Koch : STA, Bert. p. 2x. i V. 10. p. 436., Gaud. 1. n. 1., | C. Dub. 
E 191., Sommerf. Suppl. Fl. Lapp. p. 1. Hipp. vulgr. La Peyr. Hrbr. s. l.; H. verticillata Gilibrt. 
îxere. phytolg. Engl, Bot. v. 11. n. 763., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 1., Bull, Hrbr. Fr. t. 365., 
FI. Dan. t. 87., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 4. p. 28. t. 93., Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. 


6 


82 


t. 220., Fl. Batv. t. 11. Poit. Turp. Fl. Par. p. 1. t. 1., Lamk. Ill. t. 5. f. 1., Schk. Handb. t. 4., Hayn. 
“Term. bot. t. 64. f. 1., Sturm. Heft. 44. Schrank Fl. Monac. t' 275., Gaertn. Fr. Sem. pl. 9. p. 94, 
t. 84. f. 7., Dietr. Fl. Boiss. 5. n. 304., Le Maout Decsn. Botq. p. 283. fig.ae infrs. Matth. p. 952., 
Camer. Epit. p. 689., Dod. Pempt. p. 113. f. 2.; Hist. pl. (gall.) p. 74. f. 2., et Stirp. h. Hist. Comm, 
p. 119. ead., Lob. Ic. t. 792. f. 2., G. Bauh. Theatr. crt. 242-4., Seguier. Ver. p. 101-2. t. 2. 


9) Flor. Maj. Iun. Fruct. Jul. Aug. 

Ex le lac de Lourdes, Pyr. septr. medior., habui a Deville: cf. 
etiam Dulae Hautes Pyr. p. 159. 

Primi Camerarius et Hallerus agnoverunt hane esse Pinum aqua- 
ticam Ruellii. Nostris quidem diebus planta in agro Parisiensi, vulgo, 
Pin d'eau nuncupatur; cf. Thuill, Par. ed. 2. p. L., vel Pesse d'eau 
Loisl, Merat., quod novit etiam Matth. (l. c. p. 953. ults. verbs.) Cae- 
terum non aliter significat ipsum Cordi nomen. Revera est Polygon. 
foemin. Matth. l. s. e. 1554; quamvis p. 434. stationem false indica- 
verit in locis siecis, sed errorem correxit in subsequentibus editionibus, 
ut videre est in altera s. c. 1565. etc. 


Trib. 2* CERATOPHYLLEAE (Gray) Parl. 


Ceratophyllum L., Dichotophyllum Dillen. Reapse cornutum 
folium, neque cornutum fructum, ut intellexit Hooker, Brit. Fl. ed. 
1. p. 405., Ceratophyllum significat. Non sic erravit Withering (junr.), 
quem cf. Bot. Arrng. ed. 7. V. 2. p. 572. 


Ceratophyllum demersum (Gesner.) L. Sp. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 16. f. 138. Alii huic speciei citant tab. lign. 2. f. 10. 

och p. 272. n. 2., Bert. 10. p. 195. n. 1.. Gaud. 6. n. 2204., DC. Dub. p. 192. n. 1., Willk. Lang. n. 
945., Moris Sard. 2. n. 445., Roth Tent. Fl. Germ. 3. p. 483, La-Peyr. Hrb., C. demers., et C. submersum 
Chantr. Cat., ex Gren. Cat. Doubs, Engl. Bot, v. 44. n. 947., Flor. Dan. t. 2000., Schk. Handb. 3. t. 
US Lam. Ill. t. 775. f. 2., Hayn. Term. bot. t. 51. f. 14.. Nees ab Esenb. Gen. pl. fasc. 8. t. 11. f. 
145., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 249. t. 44. f. 12., Chamiss. Aquat. in Linnaea T. 4. (1899.) p. 504. n. 
2.5). m EO. b., Vaill. Mém. Acad. Par. (1719.) p.16. t. 2. f. 9. n. 1., Dill. Giss. p. 149. t. 3. (nec 
2s E E En cum Hall. Helv. citant)., Loisel Pruss. p. 67. f. 12., Le Maout, Decsn. Botnq. 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 


Legi in Pyr. Catal. humilior. ad Rosas, diebus 26., et 30. Aug. 1846. 

Figura Schkuhr. supra relata refert potius eam speciei formam, quae 
2 Oryacanthum Cham.: facilis ab hoc transitus est in C. apiculatum, 
quod mihi varietas videtur C. demersi , eui alligari quidem posset C. 
muticum De Cham, Neque unionem C. tuberculati cum muricato diffi- 
cilis acceptionis fore arbitror. Eodem forte modo res ista judicata est 
a Nolte, Novit. FI. Holsat. p. 78-9-80., ubi fructus C. submersi descri- 
buntur verruculosi, scilicet tuberculis minutis adspersi: huic postremae 
speciei Wimm. Schles. p. 169. ceu varietatem afferre C. platyacanthum 
Cham. cul contiguum dieit Haynald suum C. pentacanthum (1881), et 
est, ut video. Sed eur longius morer? Ex omnibus pietatis. Chamiss. 
speciebus unicam tantum constituere vellet Schleiden Wiegm. Arch., 
ut nobis tradit Kunth Fl. Berol. ed. 9. p. 229, qui sub C. demerso 
expedite inducit C, oxyacanthum (jam citatum), C. apiculatum, et C. 
Doya addito et C. cornuto Rich. Hisce, duce Crépin, Fl. 
^ : gq. Po 264., adstringenda erunt Dumortieri Ceratophylla, tricorne, 
ricuspidatum; et unicorne (istud cum apiculato Cham. identicum). De 


motu spontaneo, et revulari hui : : ; * 
red Aud BE V 53 (971) pe Piantao in aquis, cf. Rodier, Comp 


83 
Trib. 3° CERCODIANEAE (Iuss.) Parl. 


Myriophyllum Diosc., Vaill, Ponted. Of. Desf. Fl. Atl. 


Emend. alter. 


Myriophyllum spicatum (Dioscor. L. Sp. 


Diosc. l. 4. c, 113., ex Matth. Sibth., et Spreng., libenter. Koch p. 270. n. 1. (excl. var. g), Bert. 
10. p, 198. n. 1., Gaud. 6.n, 2206., DC. Duby p. 190. n. 1., Fries et Brobrg. Hallnd. n. 834., Moris Sard. 
2. n. 443. La-Peyr.. Herb., et M. verticillatum La-Peyr. Hrb.? Engl. Bot.v. 2. n. 83., Schk. Hndb. 3. p. 
296., Flor. Dan. t. 681., Fl. Batav. t. 150., Hayn. Term. bot, t. 29. f. 3., Roem, Fl. Eur. fasc. 12. n. 7., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 331. t. 68. f. 5., Sabbat. Hrt. Rom. 4. t. 50., Nees. Jun, Gen, pl. fasc. 8. t. 13. 
f. 1., Lamk. Ill. t. 775., Gmel. Fl. Sibir. 3. p. 35. n. 27. t. 5. f. 2. Trevir. Symb. phytol. p. 81. t. 3, 
fig.ae 57-65. Sem. sub evolut. Tabern. Krtb. p. 188. f. 1., (in Icon. desideratur); G, Bauh, Pr. p. 73. n. 
4. f. 1., et in Matthioli ed. p. 813. f. 1., I. Bauh. Hist, pl. 3. 1. 38.. p. 783. f. 1. Park. Theatr. p 
1957. f. 7. Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 15. p. 622. t. 4. f. 7. var. ex Sm. 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Septr. 

Legi ad Rosas Pyr. Catal, die 7. Jun. 1851. 

« Varietatem semel vidi foliis superioribus simplicibus, linearibus, inte- 
gerrimis » Willd. Ber. Pr. n. 446. Non dieit si immersam, aut extra aquam. 

M. ambiguum Nutt. item variat foliis infimis sectis, superioribus 
serratis, summis integris, qui est status communis M. heterophylli Mich. 
(cf. Torrey Fl. New York p. 243. n. 4., et p. 244. n. 3.), et M. va- 
riifolii Hook. Icon. pl. 3. n. 289. M. intermedium DC., Wight Ill. Ind. 
bot. t. 102. folia tantummodo dentata fert. Suntque exoticae species 
foliis prorsus integris, videlicet, M. amphibium Labill., Nov. Holl. 2. 
p. 70. t. 220., M. pedunculatum Hook. fiL, M. integrifolium Hook. fil. 
cf. Fl. Tasm. p. 122-3. t. 23 (cui facies omnino Stellinae sive Calli- 
triches), quae nomen genericum (nisi polleret Dioscoridis auctoritate, et 
reapse tune temporis, et per saecula multa subsequentia tollerandum) 
minus opportunum ostenderent. Placet insuper ab hisce plantis demon- 
stratum transitum ad Stellinas sive Callitriches, contra Linkii, et La- 
vieille (sie, non Leveillé, nee Leveille) sententiam, isti Callitricheas 
seorsim proposuerunt, vel sustinuerunt primi. 


Myriophyllum alterniflorum (Petiver) DC. Fr. Suppl. 


Petiv. Engl. Herb. t. 6. f. 6. Koch p. 270. n. 3., Bert. 10. p. 200. n. 4. DC. Dub. p. 190. n. 3., 
Bromf. Fl. Vectens. p. 176. n. 2., Bonningh. Fl. Monast. p. 291. n. 1146., Schultz Arch. Fl. Fr. Allmgn. 
159., Moris Sard. 2. n. 444., Crép. Pl. rar. cr. Belg. fasc. 1. p. 13. M. spicatum b Nonnullor., Sm. 
Engl. Fl. Flor. Dan. t. 2061., Flor. Batav. 7. 537., Engl. Bot. Suppl. 3. n. 2854. Moris Hist. pl. Oxon. 
p. 622. Sect. 15, t. 4. f. 7. (M. min.). 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In Pyr. septr. med. or. 

Ex Tarbes ad la Cote d'Ybos habui a Deville. In Pyr. orient. le- 
gerunt Reboud, et Guimaud. 

Nullam de hac specie novit figuram Parlatore! (It. 4. n. 1102.). 


Myriophyllum verticillatum (Clus., et Caesalp.) L. Sp. 


Clus. Pann. A., Caesalp. Hrb. Tornab. (1563) fol. 119. n. 306., De Plnts. l. 6. c. 60. (M. altr.) 
p. 263. Koch p. 270. n. 1., Gaud. 6. n. 2207., Hollandr. Mosell. 2. p. 507., Wimm. Grab. FI. Siles. 2. 
p. 343. n. 1420. M. vertic., et M. pectinatum DC. Fr., DC. Dub. p. 190. ns. 4, 2., Bert. 10. p. 199. 
ns, 3, 2. (sed expurg. syn.). M. ussuriense Regel, Tertm. Fl. Ussur. Flor. Dan. t. 1046,, sed vix (pect.); 
Roem. Fl. Eur. fasc. 12. n. 8.; Engl. Bot. v. 4. n. 218., Turp. in Dict. Sc. Nat. Dicot. Atl. t. 217., 
Dill. Cat. pl. Giss. p. 112., et Appnd, p. 125-6. t. 7. fig.ae 1.ae A-H. Clus. Pann. A. p. 711-2., et 
Rar. pl. Hist. 2. 1. 6. p. 252. f. 1., Petiv. Hrbr. Br. t. 6. f. 8., Park. Theatr. p. 1256. f. 3. I. Bauh. 
Hist. pl. 3. 1. 38. p. 783. [Lo 


% Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Septr. Rarum; rariss. in Pyr- 
med. occid. > 


84 


Legi in Pyr. Catal. humil. prope Gerona secus el Ter, die 21. Jul. 
1870., ad Rosas, die 26 Aug. 1846. 

Observavi alla Conca de Tremp, l. d. l’Estaneo de Bastis; ad Nar- 
bonne; in Valle de Broussette viderunt Galli peregr. 1868. 

Observat Leysser « Planta plerumque polygamo-monoica, rarissime 
monoica. » Fl. Hal. p. 241. n. 975; Willd., Berol. Pr. n. 447., se flores 
semper monoicos vidisse testatur. Et Smith « Several whorls of flowers; 
the uppermost chiefly with stamens only, the lowermost, less numerous, with 
pistils; intermediate ones often with both ». Engl. Fl. 4. p. 144. n. 2. 
Sed haee hactenus. 

Vidi ad Rosas hane. plantam senescendo adquirere vesciculas multas 
per folia evolutas, e quibus densus, et minus elegans habitus plantae 
efficiebatur. 

Iam observavi, in agro Monspeliensi ipso, quam inaniter distinctum 
fuerit M. pectinatum DO., a qua distinctione se abstinere noluit adhue 
DC. in Prodromo (P. 2. 1828. p. 68. n. 2.) Istud M. pectinatum refert 
Florae Danieae tabula 1046. (s.c.), quae figura reapse cum specimi- 
nibus meis e Rosas minus quadrat, sed quae ad M. verticillatum 
adducitur a Gaudin, a Pollini Ver., a Naccari Ven., ab Host Austr., 
a Loisel. Gall, a Gmelin Bad. Alsat., a Smith Brit. et Engl. Fl., a 
Sprengel Hal., Wahlenberg Upsal. et Svec., Sadler Pest., a Wither. 
Arrng., a Spenner Friburg, a Roem. FI. Eur. 


Trib 4% STELLINEAE (CALLITRICHINEAE Linck) Nob. 


Qui primus Ordinem separavit fuit Link (En. Hrt. Berol. 1. 1821. 
p. 6; non novit hoe Lavieille (sic), et ceu novam Familiam, ei Calli- 
trichaceas, proposuit, Remarques Call. vern. in Mém. Soc. Linn. Par. T. 3. 
(1825.) p. 229-35. ubi speciatim p. 234. conferas. Locum Halorageis 
proximum vidit Walker Arnott (Edinb. Tourn. of Nat. Geogr. Sc. 1830. 
p. 426.) ut jam statuerat Adans. Fam. pl. p. 411., non Endlicher Enchir. 
p. 154., et p. 639., qui aquaticam Euphorbiacearum formam sistere du- 
bitavit, et semina appensa consideratus propinquum ei locum cum Eu- 
phorbiaceis esse dijudicavit; aeque ac Richard (L. CL), qui, modo quo est 
stili structura, spectata cum Mercuriali et Euphorbia simili, proxime ad 
Euphorbiaceas retulerat. Istis accessit Asa Gray Man. ed. 2. sub insequenti 
Ordine comprehendens. Videbitis DC. (Alph.), Intr. Etud. botg. T. 2. 
p. 144. n. 72. in Halorageis (cum Callitriche Auctor.) stilum nullum 
dixisse! Richard A. a patre ductus Stellineas hasce adhue explicite (Dict. 
Hist. Nat. T. 3. 1823. p. 60.) maxime affines Mercuriali declaravit, 
indeque cum Euphorbiaceis, staminibus, pistillis, nee non seminibus — 
spectatis. Richard L. Cl. conferas in opella magni ponderis de fructus | 
analysi (p. 33.), ubi semina ‘appensa denunciantur. | 
; Habemus putatum ordinem inter Turum, et Betulam, ab Euphor- 
biaceis remotissime collocatum a Wimm. Schles. 1857. p. 170. Affinitas 
cum Onagrariis incuriose considerata fuit: quid melius expectandum 
erat a Le Maout et Decsn. ; qui Ordinem inter Trapeas, et Combre- 
taceas collocarunt. Non semper maxime speetandus fuit Agardh, quem 
cf. Theor. Syst. pl ps. 215-7. Sed ego abhorreo maxime a Clarke, qui 
eis locum inter Caryophyllaceas, sive Alsineaceas Nob. et Elatineas, Al- 


85 

sinastreas Ruprecht esse contendit, ut abhorreo a Caruel, qui (anno 1879) 
Ordinem peculiarem laudans, Casuarinaceis proxime sistendum contendit, 
N. Grn. Bot. It. Cf. Lebel Esquisse Monogr., Cherbourg Mém. Sc. Natur. 
1863. T. 9. p. 129-78. Punetus albentes (Cysties) in Callitrichis obser- 
vatos descripsit Chatin, Bull. Soc. botg. Fr. 2. (1855.) p. 295-9. De pe- 
nitiori organogenia, et affinitate harum plantarum cf. Baillon in Bull. 
Soc. botq. Fr. 5. (1858.) p. 337-41., et Thés. Monogr. Euphorb. p. 600, 
cui familiae adjudicavit, et sequutus a Moris, a Lebel. 

Ex hisce, affinibusque plantis confectam peculiarem classem inter 
Phanerogamas , et Cryptogamas a Martius, Endlicher, Lindley (Rhi- 
zogenas vel Rhizantheas dietas) docte criticarunt R. Brown, Griffith, 
Hooker (I.), et Parlatore, quem praecipue conferas /7. Ital. 4. p. 378. 


Stellina (Lobel). Nob. Callitriche L. (non Nicandri, et Plinii), Stel- 
laria Lob., Dill, Vaill, Hall. Genus adeo repugnans cum verbi Calli- 
triches etymologia (quae sonat pulchritudinem capillorum), alienae et re- 
motissimae speciei a Patribus impositae (nam Nicandri, et Plinii. Calli- 
triche respondet. Trichomani Callitrichi N.) mihi nefas fuisset sub usitato 
nomine eum requiescere. Primus qui generi peculiare quoddam indidit 
nomen fuit Lobelius (cf. Icon. t. 792. vel edit. Teuton. p. 967.) qui 
Stellariam aquaticam harum specierum alteram nuncupavit. Sed nomen 
istud Stellariae ante et post Lobelium in tantas tamque diversas species 
ingestum fuit, illumque e plantis ad quas denique attulerunt educare 
nolens, ne altera superveniret necessaria mutatio, novum pro Auctorum 
falsa Callitriche effeci a Lobeliano illo, desinentia tantillum modificata. Non 
esse Callitrichem Plinii ipse Columna persuasum habuit, nec moraberis 
inspiciendo nomen Callitriches Plinii sub figura ab auctore adposita; nam 
ubi vir doctus de planta discrepat (Ecphr. Cap. 143. p. 315.) non diversam 
a nostra sententiam ipsum professum fuisse videbis. Forte icones ante 
operis textum paratae fuerunt. Vid. Hegelmaier Monogr. Gattng. Callitr. 


Stuttgr. 1864. 
Stellina stagnalis (I. Bauh.?) Nob. 


„An Serpyllifolia aquatica I, Bauh. Font-Boll. 1. 4., seu P. 2., p. 194. cum fig.? Callitriche sta- 
alis Scop. Carn. ed. 2. n. 1202., Koch p. 271. n. 1., Mutel. Fr. p. 275. n. 2. Godr, Gren. Fr. 1. p. 
90., Moris Sard. 3. n. 1101., Willk. Lang. n. 947. C. verna Bert. 1. p. 26. n. 1., et 10. p. 437. C. ses- 
silis a Gaud. Helv. p. 3. n. 2.? ex Halleri loco. Lemna? an Callitriche potius? Pourr. Hrb. Matrit.; 
C. aestivalis, et C. dioica Schur., ex Neilr. Stellaria aquatica G. Bauh. Basil? ex Gaud., sed dubito 
num sequentis? Mutel l. s. c. t. 18. f. 106., Reichenb. Pl. cr. C. 9. p. 36. t. 882. fig.ae 1184-6., lcon. 
C. 15. t. 129. f. 4747. Flor. Dan. t. 1741., Lamk. Ill. t. 5., Le Maout Decsn. Botnq. 1863. p. 235. sub 
nom. vernae, vidtr. I. Bauh. Hist pl. 3. 1. 29, p. 372. f. infer, (non descr.); et 1. 33. p. 786. f. inter. 
Videt.; Chabe. Sciagr. p. 452. f. 3., et p. 596. f. 6: haec in quibusd. I. Bauh. exempl. reperitur in 
pag. 777. vers. inn. 

©) Flor Apr. in Astat. Fruet. in stat. Communis est in Pyr. 

Legi in Pyr septr. aurigr. sub Ax ad Savignac, die 20 Jul. 1840. 

Statum minorem, alpestrem habui a Timbal ex laco d' Entecude, supra 
Bagnères de Luchon. Ut locum certum Pyrenaeorum hispanicorum me- 
moriae traderem Pamplona adnotavi. 

Folia omnia obovata, neque emarginata, vidi; foliorum nervi tres- 
quinque, obscuri; petioli longitudine varii; bracteae hyalinae, falcatae, 
medio inerassatae, obtusae, potiusquam aeutae, apice conniventes, demum 
calucae; stili mox recurvi, demum longiusculi, persistentes, emarce- 
scentes; fructus compressi, sed regulariter tetragoni, angulis obtuse alato- 


carinatis, Dubius haesi num plantam a me late observatam, l. e. lectam 


86 
haberem potius pro C. platycarpa g rigidula, Kuetz. Linnaea V. 7. (1832.) 


p. 181. n. 3., eui affertur Fl. Dan. T. 129, a mea stirpe non abhorrens, 
et quae folia nulla linearia ostendit, nec intelligo cur icon haee, vel 
varietas modo citata, non adducerentur potius ad St. stagnalem. Ipse 
Kuetzing hujus varietatis bracteas acutas dixit, quod repugnat cum cha- 
racteri specifico suae C. platycarpae tributo, de qua bracteae apicem 
versus incrassatae dicuntur. Item dicam de C. platycarpae varietate sta- 
gnali Mutel l. c. p. 376. B. t. 18. f. 108., vix a mea planta recedente, 
Sed praetuli determinationem susceptam, quia incertis aliis, pro certo 
habui folia omnia esse obovata, nulla linearia, neque emarginata in in- 
dividuis a me l. e. observatis et lectis. Sed si hoc parum aexistimatur, 
et nisi forma certa, constans, et immutabilis reperiatur in bracteis inque 
fructibus, tune actum erit de istis. 

I. Bauhinus, Font-Boll. l. c., petit, num sua planta eadem cum 
Anagallide aquatica Trag., Stirp Hist. 1. e. 61. p. 187., sub qua specie 
ego suspicor haberi potius Montiam fontanam alii insequentem speciem. 
Caeterum suam  Serpyllifoliam aquaticam, quam sibi describendam 
proposuerat, nec ille efficere potuit, neque illam uspiam retulit frater 
ejus G. Revera figura citata relata est in illa sua Hist. gen. pl. 3. 1. c.; sed 
descriptio adjuncta Chabraeae compressae ( Peplidis Portulae Auctor.) ju- 
dicatur. Ad St. stagnalem revera pertinere videtur Stellar. 3. foliis. 
omnib. subrotund. Hall. Enum. p. 199., ab ipso Scopoli citata. Hallerus 
ei refert Callitrichem Plinii Column. Ecphr. p. 316., quam figuram, 
reapse rudem, nec ego respuerem, sed evidentem dicere nolim. Eam 
praetermisit Kuetzing in sua Monogr. Ruprecht laudavit ad C. caespi- 
tosam Schultz, quibusdam forma St. seu C. vernae, cui jam retulit 
Gussone Sic. Syn. p. 8. n. 1., et nuperrime confirmavit Parlat. It. 


4. n. 1104. 
Stellina platycarpa (Trag.?, Lobel) Nob. 


,, Anag. aquat. Trag. St. h. p. 187. n.?, Lobel Icon. t. 792, ex Kirschleg. Alsat., et credo. Calli- 
triche platycarpa Kuetz., Koch p. 271. n. 2., Moris Sard. 3. n. 1102. Godr. Gren. Fr. 1. p. 591., Mut. 
Fr. 1. p. 375. n. 3. Call. intermedia Hrb. La-Peyr., et cf. Sched. nostr. crit. p. 17. C. aquatica b in- 
termedia Noul. Fl. bass sous Pyr., C. verna b DG. Pr.. Anág. aquat. foliis Puleg. Serpyllive G. Bauh. 
Pin E 252. b n. 5., ex Tragi synonymo, quod tamen certitudine caret. C. stagnalis b Parlat. It. Schk. 
Handb. t. 1. f. media; Sturm. Heft. 3. t. 1., Mutel. l. s. c. t. 18. f. 107., Fior. Batav. 8. t. 59i., cf. 
et v. 12. t. 1019. Reichnb. PI, cr. C. 9. p. 38-41. t. 883-9. f. 1187-99., Icon. C. 15. t. 129. f. 4748. Foenic. 
aquat, Stell. Tabern. Krtb. p. 187. f. infer., sed mala. et inde obscura: in ejus Icon. desider. I. Bauh. 
h. pl. 3. 1. 38. p. 786. f. infer. cred., vel p. 777. vers.; Chabr. Sciagr. p. 566. f. 1 


C) Flor. Apr. et per /Estat. Fruct. JEst. 
Legi in Pyr. septr. med. prope Toulouse ad rus l Espinette, die 20 — 
Apr: 1853. in Valle d'Aure ad Gresian, die 10 Jul. 1852. Provenit 
abunde etiam prope Toulouse l. d. le Recollet. Habui e Pyr. septr. med. 
de la Mare de Azerein, et e Tarbes a Deville. 
* Folia trinervia, retusa, et subretusa ; bracteae non semper decus- 
satae, forma aliquantulum. ludentes, positione etiam (visum est). 

, Magna ejus affinitas cum St. stagnali quoad omnium partium fa- 
bricam, et dispositionem demptis foliis inferioribus, quae in St. platy- 
carpa plerumque linearia offenduntur: reapse folia linearia occurrere 
tantummodo ubi aquae abundant, ut mihi videbatur. Hoc forte magis 
compertum aliis, qui iterum unionem specierum, Linnaeano more, prae- 
dicarunt, quod nimium pro certo esset. St. platycarpam stagnali adjun- 
xerunt Meyer Fl. Hanov. p. 206., Schmitz et Regel Fl. Bonn. p. 426., 
Parlat, It. 4. n. 1103., Hegelmaier Monogr. p. 58. n. 8. latius quidem 


87 

Wimm. Schles. (1857.), si eum bene percepi: sed post hune video He- 
gelmaier (Monogr. Callitr. 1864.) sub C. verna reduxisse hasce omnes 
a quibusdam putatas species, C. pallentem Gold., C. cophocarpam Sendtn., 
C. stagnalem Scop., C. platycarpam Kuetz., Reichnb., C. Wightianam 
Vallk., C. Kuetzingii Rupr., C. platycarpam Lebel.; et latissimi fuerunt 
in comprehendenda C. aquatica Huds. (sic) Cass. Germ. Fl, Par. ps. 491-2. 
Habeo a Deville specimina delicata, tenuia, capillaria, quae certo si- 
milia esse debent C. tenuifoliae Fries, et C. capillatae Parlat., sed quum 
careant fructibus, de illis nihil asserere audeo. Meo sensu agitur tan- 
tummodo de lusu St. platycarpae omnino submersae. 


Stellina hamulata (Loesel, Haller.) Nob. 


Loesel Pruss. (1703). l. infr. c. Hall. En. pl. Helv. p. 198. n. 1. Callitriche hamulata Kuetz. in litter, 
ad Koch Syn. ed. 1. (1836.) p. 246. n 4., Koch ed. 2. p. 271. n. 4., Fries (El.) Obs. cr. pl. Svec. ill. 
(1854.) p. 21., Godr. Gr. Fr. p.591., et Godr. Lorr. ed. 2. T. 2. p. 206. Moris Sard. 3.n. 1104. C. ses- 
silis g autumn, Gaud. p. 3.? C. autumnalis b, c, d, Bert. p. 30-1 n. 2.? C. autumn. La-Peyr. Hrb., Sav. 
Pis., etc. C. aquatica var. d Coss. Germ. Par. ed, 2, Reichnb. Pl. er. C. 9. p. di. t. 890-5., 898-9. 
f. 1200-12., et 1217-8., Icon. C. 15. t. 130. f. 4749. Engl. Bot. Suppl. v. 1. n. 2606., et v. 2. n. 2732; 
Flor. Batav. 10. n. 786, (nom.e autumn.) videtur, Hegelm. Mongr. p. 56. n. 4. t. 3. f. 5, 6, Loesel Pruss 
p- 140. n. 392, t. 38. 


(*) Flor. Æstat. in Oct. Fruct. per Autumn. 

Legi in Pyr. Catal. ad stagnum proxime Castello de Ampurias sub 
pago Camagià die 9. Jun. 1851. Observavi in Pyr. septr. auriger. 
Valle de Savignac. 

Hanc speciem habuisse Hallerum existimo sub Stellaria N. 1. En. 
pl. Helv. p. 198., quae respondet n. 555. Hist. st. indig. Helv. p. 238: 
St. n. 2., et n. 554. Halleri, locorum citatorum, aut est St. platycarpae, 
aut St. vernae; quapropter laudo Parlalore, It.. 4. n. 1104., qui ad- 
ducens S. vernae Call. fontanam Scop. Carn. 1201. sagaciter dubitavit, 
num pro parte tantum citandam, ex quo loca illa Halleriana (1,2.) una 
citaverit Scopoli. Non percepi ego, nee alius demonstravit, neque in 
Herbaris e Pyrenaeis novi, Stellinam vernalem seu C. vernam Auctor. 


Ord. 12. EUPHORBIACE AE Juss. 


De affinitate ordinis hujus cum Malvaceis, Geraniaceis, Rhamneis, 
Rutaceis, denique cum Urticeis et Haloraceis etiam disceptavit Baillon 
Monogr. p. 246-54. Postrema nos suasit affinitas, ab Urticeis etiam parum 
recedimus, caeteras a jam praedicatis affinitatibus non avellimus fa- 
tentes, nos plurimum habitui, et faciei concedere, quam minutissimo 
artificio: eminet Senecae sententia: « Quaedam inutilia et inefficacia 
ipsa subtilitas reddit». Epist. 82. lin. ult. (ed. Elzev. 1639. p. 263.). 


Trib. 1* CROTONEAE Blum. 
Mercurialis Plin., L. 


Mercurialis annua (Hippocr., Theoph., Dioser. Plin.) L. Sp. 


Hipp. Morb. mul. p. 455, 461, 465, etc., Theophr. h. pl. 9. c. 19., Diosc. 4. c, 188., Plin. Nat. 
h. 1. 25. c. 5. vel 18. Eod p. 732. n. 3., Bert. 10. ». 370. n. 3., Gaud. 6. n. 2292., DC. Dub. p. 417. 
n. 4. a, Moris Sard. 3. n. 1099. La-Peyr. Hrb.; Synema annuum Dulc. Engl. Bot. v. 8. n. 559., Curt‘ 
Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 133., Flor. Dan. t. 1890., Fl. Bat. v. 3. t. 195., Schk, Handb. 4. t. 332. 
Lamk. Ill. t. 820., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 114. t. 107. f. 4,, Sturm. Heft. 29. Dietr. FI. Boruss. 10' 


88 


n. 699., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 5. p. 92. t. 116., Turp. Fl. med. 5. t. 225. Reichnb, Icon. 
C. 45. t. 151. f. 4801., Bull. Hrb. Fr. t. 159, et 235., Zannich. Vnz. p. 180. 1. 206. El. Bat; v. 1250 
984., Schub. Icons. t. 50. f. 2. Matth. p. 1297-8, Camer. Epit. p. 996-7., et forte etiam p. 621., Fuchs. 
Hist. st. p. 475-6. Lob. Obs. p. 131. fig.ae, Icon. t, 259., I. Bauh. Hist. pl. 9. l 23. p- 977. fig.ae 2, 3.. 
Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 613. t. 34 fig. 1, 2. Dod. Pempt. p. 658. f. 1, 2., Egenoiph. Hrb. 
imag. crt. 36. f. exter., Lonicer. Nat. h. crt. 136. D. f. ext. Trag. St. h. p. 190. 


Flor. Vere, et iter. Autumn. Fruct. Aug., et per Autumn. 
Legi in Pyr. Arag. ad Huesca, die 27 Sept. 1850. 

Flores foemineos subsessiles cum pluribus botanicis, etiam cum Koch, 
Godron, Parlatore, Germain, Cosson, Brébisson, dieere nequiverim, quia 
illos vidi semipollicari, longiorique etiam pedunculo insidentes. Obser- 
vavi in muris di Benavarre, Pyr. Arag., monoicam et dioicam mixtim 
crescentem; attamen legittimitatem specificam M. ambiguae dubiam red- 
dere nolo, eum Brot. Lusit. 2. p. 52. n. 2., Schultz Fl. Stargard. Suppl. 
p. 57. Lamk. Dict. 4. p. 118. n. 3., quam legittimitatem mecum aperte 
negabat Requien, eamque rejecierunt DC. Spreng. Syst. Veg., Duby 
Gall, Muell. in DC. Pr., Visiani. Dalm. 3. n. 1683., Salis Marschl. 

- Korsie., Moris Sard., Babington (Borreri observationibus innixus) Prim. 
Flor. Sarn. (1839.) p. 88., item in Man., Br. Bot., Bromf. Vect. p. 446., 
Cosson in Bull. Soc. botq. Fr. 3. p. 659., Hooker, et Arn. Br. ed. 
0-8, Parlat. Flor. Ital. 5. p. 586. Sed ego in suspicionem veni, num 
reapse citati auctores veram M. ambiguam L. Decad. prae oculis 
habuerint? 

Phyllum Camer. Epit. p. 621. non M. tomentosam, nec Cyno- 
cramben Dioscoridis, ut quidam suspicati sunt, sed lusum alterum M. 
annuae praebere mecum reputavi. 


Mercurialis ambigua L. fil. Decad. 


Loisl. Gall. ed, 2, T. 2. p. 250. n. 3.. Bert 10. p. 372. n. 4., Godr. Gr. Fr. 3. p. 99. M. annua b. 
DC. Dub. p. 417, n. 4., Hook. (I. D.) spm Hook. (W. I.) Niger Fl. 1849.) Catal. of Madeir. pnts. 
p. 81. n. 121., Moris Sard, 3. n. 1099., Bromfield, Fl. Vect. p. 440. n. 2., Carl. Nuov, Giorn. It. V. 12. 


(1880) p. 8. n. 7. L. fil. Decad, 1. pl. rar. p. 15 t. 8., Engl. Bot. . 5. i . Icon. 
EET i p p 8., Engl. Bot. Suppl. v. 5. n. 2816., Reichnb. Ico 


© Flor. Maj. Jun., nec Autumno vidi. Fruct. Jun. Jul. In Pyr. 
orient. reg. Oleae, rara. 

. Legi ad Bagnouls et Delmas mare prope, die 23. Maj. 1837. Tn- 
didem habui a Massot; e Pyr. Catal. inter Ceribera, et Port. Bou 
lectam a Naudin. 

Observavi, raram semper, al Cap de Creus. 

Planta Ruscinonensis, ut etiam Mauritanica e Tanger, quidquam 
a notiori stirpe Corsicana, et Sardoa abludit caule erectiore, ramis non 
adeo patulis, foliis ovalibus nee :anceolatis, parcius ciliatis, facie a 
vulgatissima M. annua remotiore. Hisce notis addenda est altera de 
colore plantae sub exsiccatione ad violaceum vergente ut in M. cor- 
sicana (elliptica quisbud.), qui color in plantis corsicanis et sardois 
staminens fit. Planta Ruscinonensis, e seminibus a me traditis, culta 
in Hort. Bot. Monspel., anno 1838, cum spontanea prorsus eadem pro- 
silivit, hujusque specimen coram habco dono datum a Delile, die 26. 
Apr. 1839. Engl. Bot. figura melius corsicanam formam, Reichenbachii 
altera propinquiorem nostrae effingit stirpem. Si speciei collapsus ine- 
vitabilis est, majorem spondeo durationem formae nostrae, quae cum 
sese adstringore recusat. 

Gresaldi descriptio de sua M. corsicana, Stor. Natur. Corsic. 1114. 
p. 10-1; adeo ineuriosa est, ut temerarium fuerit de ejus loco decernere. 


89 
Mercurialis sylvestris (Fuchs.) Trag. Stirp. h. p. 189. n. 3. 


Fuchs Hist. stirp. p. 443-4 fig. M. perennis L. Sp. Koch p. 731. n. 1., Bert, 10. p. 368. n.i., 
Gaud. 6. n. 2291., DC. Düb. p. 117. n. 2. La-Peyr. Hrb., M. montana Caesalp, Hrb., M. nemoralis 
Salisb. Pr.; M. repens I. Bauh. denique, Synema perenne Dule. Engl. Bot. v. 96. n. 1872., Curt. Fl. 
Lond. ed. Grav. V. 2. t. 132., Sv. Bot. v. 7. t 455., Fl. Dan. t. 409. mediocr. Bull. Hrb. Fr. t. 303. 
Mill, Icon. t. 91., et Linn. Syst. ill. Cl. 22, Ord. 8, cum tabs., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 494. 
Reichnb. Icon. C. 15. t. 152. f. 4804., Dietr. Fl. Boruss. 10. n. 698,, Roques Phyt, ud. 2. p. 227. t, 
140. Matth. p. 1299., et Matth. ed, 1554. (Valgr.) p. 561. f. 1. foem.. Camer. Epit. p. 998-9., Lob. Obs. 
p. 132. f. 1; Icon. t. 260. f. 1; Dod. Pempt. p. 659., Cord. Hist. crt. 111, b f. 2. Lonicer. Nat, h, crt. 
136. D. f. inter., Trag. l. s. c. p. 191. fig. Tabern. Krtb. 2. p. 942. f. 1, 2. (in Iconib. desider.): Durant. 
Erbar. ediz. Vnz. 1607. p. 119. f. supr., I. Bauh. Hist. pl 2. 1. 23, p. 979. fig.ae, Moris. Hist. pl. 
Oxon, 9. Spr 019, t 94. E. 3. 4. 


9; Flor. Apr. Jun. Fruct. Maj. Jal. In montanis ad nemora 
sylvasque. 

Legi in Pyr. Arag. al Trueno de Vinies, die 31. Maj. 1845. Habui a 
Deville, e Pyr. septr. med , ex Oncide (conjiciens e suo Cat. Manuseripto), 
et ex Sarravilles formam accedentem M. ovatae Sternb., et Hoppe, 
quam mihi ex Herbario Coder Pyr. or. septr. largitus est filius. 

Planta intense viridis, sub-nitida, tota scabrida. Rhizoma ad nodos 
valde ramosum, unde exsurgunt caules simplicissimi, palmares, sesquipal- 
mares. Flores pauci, parum conspicui, coloris herbacei, foliis quasi occul- 
tati. « Dodonaeus et Lobelius erroneas proponunt figuras (Lob. Obs. p. 
132. f. 1., Icon. t. 260. f. 1., Dod. Pempt. p. 659. f. supr., reapse unam, 
et eamdem Plantinianam) et floribus androgynis, quod tamen obtinet 
nunquam. » Linn. Hrt. Cliff. p. 461. Veteres, generatim, hasce species 
effingentes earum sexus inverterunt. Dari stirpem aliquando monoicam 
refert Brébisson, F/. Norm. ed. 4. p. 288., ex De L'Hópital observatione. 
Haec species a me observata in montibus Adarra et Izarris Canta- 
brorum, nullam ostendidit differentiam cum planta alibi visa, quidquid 
jactaverit Willkomm, Sert. Fl. Hisp. p. 137-8. n. 912. 


Mercurialis tomentosa (Pena, Lobel.) L. Sp. 

Pena, Lob. Advers p. 99. DC. Dub. p. 417. n. 1., Godr. Gren. Fr. 3. p. 100, La-Peyr. Hrb. Lob. 
Ic. t. 258. f. 2. ead. Adversr., Clus. Hisp. p. 397-400., Rar. pl. h. 2, 1, 4. p. 48. fig.ae, Dod. Pempt. 
p. 660. Clus.a, Tabern. Krtb. 2. p. 943. t & 9, loon. t, S0R 1. 4, 9. 

% Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. In reg.* Oleae, Pyr. Arag., Catal., 
or., Atax.; praediligens solum calcar. 

Legi ad St. Ferréol. Pyr. or., die 13. Maj. 1842. Observavi ad 
Torres inter Graus et Benavarre, ad Claimilla prope Huesca, ad 
Vilanueva de Pons, a la Conca de Tremp, ad Alfà, Parabou, sub 
la Jonquera; ad Rosas; frequentiss. sub le Boulou; prope la Nouvelle; 
Pyr. Atax., et per montes Corbarienses. 

Planta sterilis. Labiatam mentitur, eamque affinem PAlomidi diceres, 
vel Ocimo, cum Dalech. 

Nec Phyllon Dioscoridis, 1. 3. c. 130., cum G. Bauhino in Matthioli 
edit. p. 634., neque Cacaliam ipsius Dioscor. l. 4. e. 121., cum Sprengel, 
Comm. in Dioser. p. 626., huc adducere vellem, Anazarbei loea con- 
sideratus: neque magis mihi persuadere possum notam fuisse speciem 
Theophrasto, et Plinio, ut olim credidit Dalechampius, et iterum Fée. 
Stricte ad Mercurialem stirpem adstringendam declaravit Dalechampius, 
Histr. pl. Lugd. p. 1197. 


Chrozophora Necker Elem. bot. n. 1127. (1790.) 
lii seripserunt Crozophoram ex. gr. Sprengel Syst. et Gen.; Savi 
Gen,, Host Austr; Reichnb, Ic.; Jussieu Adr, Monogr.; Endlicher Ench.; 


90 


Ledeb. Ross.; Muller in DC. Pr.; lectionem Neckeri sustinuit Joly f. 
infr. citnd.0 p. 47. not. 1. Tournesoliam Scopoli ex Nissol (Intr. n. 1097, 
ann. 1777.), perperam Tournefoliam scripsit, nec emendavit Parlat, 
It. 4. p. 593. 


Chrozophora tinctoria (Diose., Plin.) Juss. Adr. 


Diosc. l. 4. c. 191., Plin. Nat. h. 1. 22. c. 21. vel 29. Bert. 10. p. 278., Moris Sard. 3. n. 1098., 
Spreng. Syst. 3. p. 850. n. 6., Croton. tinctorium L. Sp. DC. Dub. p. 412. Joly Thés. Doct. Sc. (1840) 
p. 47-90. t.ae 3, 4, 5., Juss. Euphrb. p. 28. t. 7. f. 25., Baill. Euph. p. 321. t. 15. f. 12-22,, Flor. Graec. 
Sibth. C. 10, p. 40. t. 950., Lamk. t. 790. f. 4. fr. sem. Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 118. t. 107. f. 6, 
(q. med. supr.); Reichnb. Icon. C. 15. t. 152. f. 4805., Plenck Ic. pl, med. T. 7. p. 51. t. 687., Nees 
Gen. pl. Fl. Germ. 2. t. 37., Payer. Organogén. p. 526. t. 110. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 
4. f. 30. Heliotropium tricoccum Plinii, Clus. Hisp. p. 395-7., et Rar. pl. Hist. 2. l. 47. f. infr., Lob. 
Obs. p. 133. f. 1., Icon. t. 261. f. 2., Dod. Pempt. p. 71. fig. supr.; Tabern. Krtb. 2. p. 938. f. 3. (infr.), 
Icon. t. 550. f. 1., Camer. Epit. p. 1001., Matth. p. 1301. vix., Nissol Mém. Acad. Sc. Par, (1712.) 
p. 233. t. 17., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 47. descr.; in pagina operis ultima stat figura, Dur. Hrbr. (Vnz. 
1667.) p. 210. 


() Flor. Aug. Sept. Fruet. Sept. Oct. In reg. O/eae Pyr. Arag. et Cat. 

Legi in Pyr. Catal. ad Castello de Ampurias, die 1. Sept. 1846. 
Habui ex Pyr. Arag. lectam in valle Essera a Paul Boileau ad Graus 
(ubi ipsemet observavi). Observavi ad Huesca ad Sumaneja supra Man- 
resa, ad Villauan, Besalà, Figueras, Medynia, Sarrià. 

Plantae color cinerascens, eum aliqua tinetura fulva quasi abscon- 
dita. Habitus et tacies eliotropii Dioscoridis Tournef., cum quo saepe 
erescit, et inter Heliotropia comprehenderunt, cum Dioscoride et Plinio, 
plures ab instauratis litteris, et scientiis. 

Male Duby l. c., Savi Gen. n. 818., floris involucrum simplicem 
describere, quia duplex est. Perperam Bertoloni, et Parlatore 7f. citant 
Heliotr. min. Durante. 

Nullum Dioseoridis locum hue allatum video a Sibthorp, et Smith 
(Gr. Pr. et Fl); eo quod Sibthorp Heliotropium parvum Dioscoridis 
ad alteram speciem, nempe ad Crozophoram verbascifoliam (Cr. villosam 
Sibth.) attulit, sed vix ullus eum laudabit. Num Croton Theophr. Hist. 
pl. 3. e. 18., l. c. 16. Causs. l. 2. e. 22. hujus nostrae speciei fuerit, 
dubitavit Joly (l. c. p. 47., et p. 53). Si haec sententia sustineri posset, 
ratio surgeret, ut restitueretur nomen Crotonis generi, sub quo nostra 
species militat. 

Efficacissimum remedium ad verrucas exuendas in usum apud Ara- 
gonenses, regionis inferioris. Sumuntur flores et juniores capsulae, eo- 
rumque succo verrucae asperguntur, et fricantur, quae intra paucas 
horas disparent, ut me certiorem fecerunt ii, qui experimenta egerunt. 
Caeterum haee est vetus observatio à Dioseoride, et a Plinio relata. 


Trib. 2* TITHYMALEAE (Bartl.) N. 


Tithymalus Hipp., Theophr., Diosc. Plin., Tournef. Masculini et 
foeminini generis. Cf. Hooker Exot. Fl. 1.n. 36. De generis characte- 
ribus considerandis , ut descriptiones praestantiores conficiantur, cf. St. 
Hilaire Aug. Pl. usuell. Brasil sub Euphorbia papillosa n. 18. p. 3. Obs. 

Euphorbia Meleagris, Jubae, Dioscoridis, Plinii critice perpensa fuit 
a Salmasio De Homonymis Prolegom. (edit. Water. etc. Traj. ad Rhen. 
1689. p. 3., et p. 8.) Euphorbia Jubae, eujus tradita suscepisse Dio- 
scoridem , Plinium, atque Galenum credendum est, quidquam contur- 


91 


bata fuit e notis ab horum unoquoque additis, susceptis forte a Sextio 
Nigro plus minus bene interpretato. Sed si graviorem de Re herbaria 
Dioseoridem credimus, ea designatur Libyca arbor, ferulae faciem 
ostendens. Hune transcripsit Oribasius. Quomodo haee consociantur cum 
Plinii nota de foliis acanthinis, vel cum Galeno de spinosa planta? Differt 
ab istis, nec melius percipitur Mesue; eum cf. l. 2. c. 20. Subvenit 
Johannes Leo Africanus, qui ita suam plantam descripsit, ut ab istis 
recederet, et videatur eorum accedere sententiae, qui pedem fixerunt 
in Euphorbiam antiquorum Neotericorum. Caeterum, nomen a Meleagro 
primo inlatum, quomodo in tanta ambiguitate sisteretur, ex quo nulla 
de hoe auctore deseriptio extat? Ego vero, quum spem non viderim 
haee omnia tute conciliandi, relinquere non dubitavi nomen genericum 
a Linnaeo susceptum, et T'thymalum restitui auctoritate fulcitus Hippo- 
eratis (De Superfat.), Theophrasti, Dioscoridis, Plinii; quod nomen vul- 
gatius a renatis litteris, a Tournefort, Vaillant, Adanson, Haller, aliisque 
doetissimis viris praelatum fuit, 


SECTIO 1.a ESULA Roer. 


Tithymalus Lathyris (Dioser., Plin.) Hill. hrt. Kew (1768.) p. 172-3. 
n. 4., Scop. Car. ed. 2. 


Dioscr. l. 4. c. 164., Plin. Nat. h. l. 27. c. 11. vel 71. Ephorbia Lathyris L. Sp., Koch p. 731. 
n. 33., Bert. 5. p. 95. n. 46., Gaud. Helv. 3. n. 1082., DC. Dub. p. 416. n. 31., Roep. En. Euphr. P. G. 
p. 67. n. 26., Moris Sard. 3. n. 1096. Le-Peyr. Hrb. sub Linn. denomin.; E. spongiosa Ledeb., ex Boiss. 
in DC. Pr. Engl. Bot. v. 32. n. 2255., Bull. Hrb. Fr. t. 103., Fl. Bat. 11. t. 847., Sabb. Hrt. Rom. t. 
2i., W.. W., F., N. ab Es. Pl. otlic. t. 137., Pienck Ic. pl. med. 4. p. 65. t. 366., Roques Phytogr 
med. 3. p. 309. t. 135., Turp. Fl. med. 3. t. 159., Mill. Linn. syst. ill. Cl. 11. Ord. 3. cum tabs. Rivn- 
Tetrap. irr. t. 114. Reichnb. Icon. C. 15. t. 143. f. 4783., Labr. Heg. Ic. pl. Helv. fasc. 32. t. 4., Le 
Maout Decsn. Botnq. 1868. . 496. Matth. p. 1259., Camer. Epit. p. 908., Lob. Obs. p. 197. f. 1., Icon. 
t. 362. f. 1., Purg. p. 162., Dod. Pempt. p. 375., Fuchs. Hist. st. p. 455., Brunf. Hrb.. ed. Germ. 1532. 
p. 262. ex Morett. Illustr. Matth. Mem. 8., Egenolph. Hrb. imag. crt. 17. f. supr. inter.. Dorst. Bot. 
crt. 71. B., Lonicr. Nat. h. crt. 97. C., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1657. f. 1. 


©) Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. In regione Oleae, quam raro 
superat interdum ex pharmacopolarum hortis migrans. 

Legi in Pyr. Cat. ad El Seo de Urgel, die 4. Jul. 1846., et in agr. 
Ruscin. ad Ceret, die 29 Maj. 1843. Habui ex Pyr. or. quoq. e Can 
Campa de Bagnouls sur mer ubi ipsemet vidi, ab opt. Vilaseca, nim. 
cit. e vivis erepto: ex Bacilh Pereuilh a Deville. Observavi in Sobrarbe 
a l'Ainsa: in Pyr. or. Catal. marit. Valle de Aro supra S.'^ Cristina, etc. 

Folia exacte opposita non sunt; melius sub-opposita dicerentur. Reapse 
Esula major a Rivino nuncupata est, nec minor, ut legitur apud Ber- 
toloni. Ab hujus plantae usu acer ille enecatus est Guilandinus: cf. Wimm. 
eum L., Am. Acad. 3. p. 130. 


Tithymalus exiguus (Trag.) Hill. hrt. Kew. (1768.) p. 72. 3. n. 2., 
Lamrk. Fr. 


Trag. St. h. p. 296. Euphorbia exigua L. Sp., Koch p. 731. n. 32., Bert. 5. p. 54. n. 14., Gaud. 3. n. 1084., 
DC. Dub. p- 416. n. 28., Moris Sard. 3. n. 1095. a, nec b, Roep. En. Euphrbr. G. P. 67. n. 23. (expuncts. 
Cav. synms.). E, exig. La-Peyr. Hrb., E. tricuspidata La-Peyr. Hist. abr. Pl. Pyr. (in Hrb. desider.); 
E. diffusa Fries Hrb. Rum., ex Griseb.; videtur etiam Jacq. Misc. 2. p. 311. n. X. ex Ic.; T. leptophyllus 
Camer., Park, Ray. Engl. Bot. v. 19. n. 1336., Curt. Fl. Lond, ed. Grav. V. 1. t. 61. Flor. Dan. t. 592., 
Fl. Batav. 7. t. 557. Reichb. Icon. C. 15. t. 141. f. 4777., et. f. 4778. (ret). Jacq. Ic. pl. rar. t. 88. cred. 
Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 21. f. 189. f.; Magn. Bot. monspel. p 258., Lob. Icon. 
t, 257. f. 2., Camer, Epit. p. 966., Dalech. Hist. pl; Lugd. 2. p. 1656. f. 2., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 34. 
P. 664. fig. Moris. pl. Oxon, 3. s. 10. p. 339. t. 3 f. ult. n. 5. 


© Flor. Maj. et per ZEstat. Fruct. Æstat. in Autumn. 


92 


Legi in Pyr. Cantabr. supra Behobie secus la Bidassoa, die 10 Maj. 
1841.; in Pyr. Arag. humilior. ad Pedra tajada die 25 Jun. 1850.; et 
in eadem regione supra Voltana sub Ascasso, die 12. Jul. 1845. Habui 
e Tarbes a Deville. 

Specimina sub Ascasso lecta videntur a communi statu differre ha- 
bitu majore, generatim sesquipalmari, ramosissimo, foliis faleatis acutis, 
seminibus plerumque nigrescentibus, in eorum tuberculis tantummodo 
cinereis: ferunt insuper glandulas pallide fuscas cum suis cornubus 
aeutis, viridibus. In hisce folia retusa non vidi. 

T. parvulus N. seu Euph. parvula Delile, Fl. Egypt. p. 91. t. 30. 
f. 4., affinis est T. exiguo, sed ex eodem Delile distincta praecipue, 
cornubus glandularum brevissimis, seminibus rotundatis (neque ovato- 
oblongis), undique (neque per strias) verrucosis: et ex figura citata con- 
jeci, stirpem aegyptiacam habitu erecto, parvo, et simpliciori, revera 
distinetam constituere speciem, contra eos, qui aut cum hoe, aut eum 
T. mucronato (E. falcata L.) esse putarunt. 


Tithymalus sulcatus (Cavan., De Lens, ut mox patebit) Nob. 


Euphorbia sulcata De Lens! apud Loisel. Gall, ed. 2, T. 1. p. 339. n. 9. (emend.a syn.a); Godr. 
Gr. Fr. ui Aes Parlat. 1t. 4. n. 1139., Mut. Fr. 3. p. 159 n. 26. E, retusa Cav. Ic. Descr. l. p.21. n. 
85. t. 94. f. 9. vix. 


Œ) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Arag. humilior., ad- 
modum rara. 

Legi secus flumen Ara, contra l'Aínsa l. d. las cien fuentes, die 
29 Jun. 1845. 

Folia faleiformia, aetate saepe erubescentia. Glandulae rubro-fuscae, 
earum cornubus brevibus, obtusis, viridibus. Valvae capsularum minute 
punctatae, semina oblonga, veluti truncata, laevia neque tuberculata, 
solemniter sulcata, cinerea: caruncula subreniformis obliqua remanet. 
Adeo a T. exiguo distinctus, ut cito pateat illum non vidisse Petit, dum 
ab eo non differre contendit, Ann. Se. obs. Paris T. 1. (1829.) p. 64. 

Cavanillesii nomen fuit male desumptum e fallaci nota, nam folia 
retusa saepe in acuta mutantur, ut fit de T. exiguo Hill. Jam Forskal, 
Fl. ZEegypt. (1775.) C. 3. n. 85. t. 13.,:E. retusam dederat, quam ceu 
speciem peculiarem considerarunt Lamarck, Dict. T. 9. p. 428. n. 55., 
Del. Fl. Agypt. Ill. p. 63. n. 474; et quam Persoon habuit nomine 
E. cornutae, sieque Boiss. in DC. Pr. P. 15. p. 111. n. 433.; eam vero 
(ignotis tamen sibi specimibus) varietatem Æ. serratae retinuit Willd. 
Sp. pl. Dodec. p. 915. n. 100., eui characteribus admodum affinem esse, 
quisque facile percipiet: ei retulerunt quidem Æ. kahirensem Raeusch. 
Praestat ergo De Lens denominatio; ad hoc observo: fuisse qui cita- 
verint E. sulcatam De Lens in Loisel. Gall. ed. 1. (1806.) p. 339., quae 
prolatio falsa est; nam neque ibidem de hac planta agitur, nec de ea 
dietum est a ps. 218-84 ubi Euphorbiae recensentur, neque in p. 747, 
ubi stant, Add. Emend., et aliae quidem species adductae, Ipse Loiseleur 
l.s. c. tum eum (ann. 1828.) eam evulgavit ineditam dixit. Redeo ad Cava- 
nellesium: iste minus bene nostrae speciei retulit Tithymalum, seu Esulam 
exiguam foliis obtusis G. Bauh. Pin. p. 291. n. 4., Prodr. p. 133. (nec 
132.) n. 2., quod synonymon verisimiliter tegit lusum foliis obtusis, et 
retusis T. exigui, ab ipso G. Bauhino descripti, ibid. Pr. n. 3., ut mihi 
palam constitit e loci autopsia circa. Monspelium. Forte meam sen 


93 


tentiam adversabunt quidam considerantes repertum et ad Monspelium, 
ex Walker Arnott (sed nescio a quo alio), T. sulcatum; vel circa Mas- 
siliam, a Roux et Blaizes, patriam T'th. etc. n. 2. 

Euph. retusam Cavan. vidi ex Aranjuez, loco autoptico, ex los sem- 
brados de Montisa, et ex Gibraltar, ab ipso Cavanilles, in Herbr. Hrt. 
bot. Matrit. respondentem perfecte Cavanillesii figurae; etiam plantae 
meae quoad characteres praecipuos de seminibus, non quoad folia, quae 
in speciminibus Cavanillesii truncata, retusa fere omnia conspiciuntur. 
De E. retusa Cav. dixit Desfontaines « Species distincta floribus pen- 
tapetalis » Cf. Fl. Atl. p. 379, in calce synonymorum de Æ. exigua L.; 
ceu jocosa percurre quae exposuit DC. Fr. 5. p. 358. n. 2148.5, et 
p. 359. it. b. Speciem bene novit Walker Arnott, Edinb. Journ. of 
geogr. sc., New ser. n. 5. Maj 1831. p. 311., quod relatum a Feruss Journ. 
Se. Nat. T. 25. (Apr. 1831.!) p. 204. Male nota stirps Smith, utpote 
qui putavit eam constituere posse lusum T. exigui; cf. Engl. Fl. V. 4. 
p. 61. n. 3. Quam sententiam cum vulgo botanicorum sustinuerunt 
Roeper l. c., Gussone Sicil., Moris Sard., Gay (J.) in Webb Berthel. 
Canar., Bertol. It., Parlat. It., Mey. Hanov., Boreau Fr. centr. Penes 
hosce nil valuit Gaudini admonitio, forte quia Gaudinus, incaute, cum 
E. retusa Cav., eam etiam DC. conjunxit, Fl. Helv. 3. p. 215. Obs. 
Nisi illos omnes seduxit Roeper, dum, Enum. Euphrbr. Germ. Pannon. 
(Gottingae 1824) p. 67. n. 23. sub T. exiguo, non tantum varietatem 
E. diffusam Jacq. sed et Cavanillesii retusam, atque rubram, maximo 
certo errore, una commiscuit, non distinguens Cavanilles primum speciei 
auctorem, et verum, a DC. qui stirpem male versavit. 

Tithymalus ruber N., seu Euph. rubra Cavan., foliis peploidis cap- 
sula ovata, seminibus veluti costatis, transverse, neque longitudinaliter, 
sulcatis, non corrugatis, peculiaris certe species est. Descriptio seminum 
apud Cavanilles, Icon. Descr. 1. p. 21. n. 34., admodum fallax est, 
neque cum ipsius Cavanillesii figura, t. 34. f. 1., convenit, uti quisque 
Matriti per se videre poterit. Archetypa specimina Cavanillesii ex Ara- 
njuez vidi in Herbr. Horti Bot. Matrit. Legi olim (1835.) ad Lucam 
Italiae plantam, quae Cavanillesianae huic facie saltem, admodum ac- 
cedit, sed juniorem vix eam considero: accedit quidem D. capitulatae 
Reichnb. Icon. C. 15. t. 136. f. 4759.3 Boiss. l. e. n. 524., Ic. Euphr. 
t. 83. Sed non parum hallucinatus est Walker Arnott, aexistimans 
T. rubr., E. rubram Cavan. (non DC.) forte identicam cum Tith. he- 
terophyllo, sive E. terracina L.; et revera vix intelligendus est dum ad- 
didit, illam parum recedere ab Æ. retusa, eum qua saepe confundi pu- 
tavit; et reapse fuerunt qui gravi errore, ut supra dixi, Æ. rubram cum 
retusa commiscentes ambas ad T. exiguum injicerent; ita actum est a 
Kunth, Berol. 2. p. 182., a Spreng. Syst. Veg. 3. p. 796. n. 140., Tchihate. 
Fl As. min. p. 105. n. 58., et caetrs. 

Ferit oculos fallax Gay (J.) sententia (penes Webb, Berth. Canar, 
3. P. 3. p. 248. sub n. 9.) de Tit. rubro declarato varietate T. falcati, 
quod falsum judicium suscepit Boissier Euphorbiacearum compilator apud 
DC. Pr. 15. 8. 2. p. 140. n. 552. (g), potius formam quam varietatem prae- 
dicans; eum boni susceperunt Losco y Pardo PI. Arag. p. 95. m. 3. 

Tith. rubrum, et T. sulcat. (E. rubr, et E. retus.) se legisse ad Nar- 
bonne credidit Aunier (Notic. Voy. botg. Langd. 1821.), miser homo qui 
Ita effatus est: « Je crois que ces deux prétendues espèces ne sont que 


94 


‘des variétés de VE. exigua L.» Aun. l. e. p. 5. Vetus error fatue repetitus! 
E. tricuspidata La-Peyr. s. c. relata jam fuit ad T. exiguum a Benth. Cat. 
p. 78. eum E. retusa Cav., quae sententia revera generatim accepta est, sed. 
quae tutissime confirmari nequit, quia sat liquido patet Bentham Ca- 
vanillesii speciem non agnovisse, et La-Peyrouse nullum habuit in suo 
Herbario specimen Tithymali seminibus suleatis praeditum , neque in 
descriptione suae £. tricuspidatae ullam de seminibus plantae mentionem 
fecit. Et opportune quidem addam: E. leptophyllam La-Peyr. Hrb. respon- 
dere prorsus speciei Villarii , qua propter videmus eam infauste adductam, 
pariter a Bentham 1. c. ad T. exiguum. Incaute etiam Steudel, Nomenel. 
Bot. ed. 2. 1840. E. tricuspidatam La-Peyr. primo, p. 611., eum Æ. retusa 
Cavan. afferre ad E. exiguam L.; mox p. 614., iterum sub E. rubra 
Cav. reportare. | 

De E. rubra Cavan. quaedam nobis tradidit Dufour (L.) Diagn. 
obs. pl. Espagn. in Bull. Soc. botq. Fr. 'T. 1. (1860.) p. 442., qui mox, 
dum £. retusam Cav. illustrare conatur, videre mihi videor in com- 
munem incidisse errorem, describendo plantam, quae semina non sul 
cata sed punctato-scabrosa ferebat, et glandulas alienae a nostra formae; 
ni forte peculiarem stirpem prae manibus gerebat Dufour, quod facile 
erediderim considerans, ipsum diversitatem suorum speciminum agno- 
visse, comparatis eum iis a Godron descriptis. 


Tithymalus mucronatus (Lonicer? Caesalp.) Nob. 


Lonicer. Nat. h. crt. 99. A. f. (1551.) Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 214. n. 592. Euphorbia 
falcata L. Sp., Koch. p. 734. n. 34., Bert. 5. p. 48. n. 9., Gand. 3. n. 1080., DC. Dub. p. 416. n. 29., 
Roep. En. Euph. G. P. p. 67. n. 24., Calds. Fl. Fav. Tent. (1880). E. falc. La-Peyr. Hrb.; E. ar- 
vensis Reinier, ex domina de Charriere, teste Lamck. (n. 54. Dict.); E. Galilaea Boiss. Diagn. Or. 
ipso fat.e in 5. DC. Pr. T. falcata Dulc. (sic.) Jacq. A. 2. p. 13. t. 121., Reichnb. Icon. C. 15. t. 141. 
f 4776. et t. 132.f. 4770.(obsc.) cred. Gesn. Op. bot. ed. a Schm. tab. aen. 14, f. 121., mihi videt. Bocc. 
SEE 3 t. 13. f. LF., Barr. lc. t. 751., 752, (obse.); Zannich. Vnz, t. 199. cred. (non descr. 
p. 260. n. IV ). 


C) Flor. ZEst. Autumn, Fruct in ser. Autumn. 
Legiin Pyr. Arag. humil, ad / Ainsa, die 3. Jul. 1845. Habui a Deville 
e Madiray. 

-  Glandulae cum cornubus manifestissimis; neque obsolete lunatae sunt, 
ut de sua E. obscura effatus est Loisl Not. p. 76. t. D. f. 2. Gall. ed. 
2. p. 339. n. 10. t. 29., quae profecto cum speciminibus, quae coram habeo 
non prorsus quadrat. Nostra variat habitu simplici, erecto, et adscendente; 
vel basi ramoso, ramis admodum patentibus, mox adscendentibus, Faleata 
non sunt folia, idcirco novam Dulac denominationem non observavi. 

Video auctores, graves etiam et attentos (Sprengel, Ledebour, Gaudin, 
Koch, Godron, Parlatore), DC. imitavisse (Fr. n. 2147.), de E. acumi- - 
nata, et mucronata Lamk. Dict. 2. p. 426., nec 427; ubi hae deseri- 
buntur plantae, citare. Multa inconsulto per imitationem aguntur! 

Tith. 6. Dendroides Petrophys Loniceri s. c., quem praetervisum a G. 
Bauhino fuisse dicerem, hue a me relatus confirmabiturne a Botanicis? 

Sibthorp et Smith huc laudant Dioscoridis locum ad sequentem 
speciem a plurimis confirmatum. 


Tithymalus Peplus (Hippocr., Dioscr., Plin.) Hill. hrt. Kew. (1768.) 
p. 172. 3. n. 1. Gaertn., Moench. “sone 


Hippocr. ex Fée Diosc. 4. c. 165., Plin. Nat. h. I i “ 
| sposo: 4 c 169., Plin. Nat. h. I. 27. c. 42. vel 93., Theophr. Hist. pl. 9. ©. 
Euphorbia Tepisi L. Sp. Bert. 5. p. 42. n. 4., Gaud. 3. n. 1079. Do. Deb. p. p. 440 n. 30.. Moria Sard. 
cha m ca En. Euph. Germ. Pann. P. 97. n. 25., Kunth Berol. 2. p. 183. E. Pepl., et E. pe 
p P- 730. ns. 29., 30., Parlat. It. 4. ns. 1137-8., Godr. Gr. Fr. 3. p. 93-4. E. Pepi. La-Feyt- 


rb.; T. rotundifolius Gilib. Exerc. phyt, Engl, Bot. v. id, n. 99.. Curt. Fl. Lond, V. 2. t. 80. 


95 


Hrb. Fr. t. 79., Flor Dan. t. 1100., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 115. t. 107. f. 2., Dietr, Fl, Boruss, 
12. n, 843., Loisl. Not. p. 75. t. 5. f. 4., Gall. 2.a ed, p. 338. t. 29., Reichnb. Icon C. 13, t. 440. 
f. 4773, et 4774. (pepds.); Rivin, Tetrap. irreg. t. 118. Fuchs Hist. st. p. 603., Camer. Epit. p. 969, 
Dod. Purg. p. 163., Pempt. p. 375. f. infr. Lob. Obs. p. 197. f. 3., Icon. t. 362. f. 2. Dalech. Hist. pl. 
Lugd, 2. p. 1658. fig.a mal. Moris, Hist. pl. Oxon. 3. s. 10. p. 339. t. 9. f. 41. Tabr. Ie. 9. t. 597. f. 
1; Krib. 2 p. 993. f. 1. 


(+) Flor. Jul. Aug. in Autumn, Fruct. Aug. Dec. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 7. Aug. 1850; in Pyr. Catal. 
marit. ad San Felice de Guixols, die 5. Jun. 1860. sub forma peploidis: 
habui a Deville ex Vie, et ex Montgaillard; à Naudin ex Port Vendres 
sub forma peploidis, sive rotundifoliae Loisel. 

Peplus minor J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 34. p. 670., sive E. peploides 
Gouan Fl Monsp. p. 174., vel E. rotundifolia Loisl.l. c., olim in agro 
Lucensi Italiae (Autumn. 1834.), dein die 27. Mart. 1836. ad Mons- 
pelium iterum obvius, illico varietas 7T. Pepli a me judicatus est coram 
Professoribus Monspeliensibus Dunal et Delile; obtulit sese ceu stirpem 
locorum calidiorum, sterilium, praecocius enatam. Minus accurate Loi- 
seleur dicere folia subsessilia (l. c. p. 339.), quae caeterum in icone basi 
plus minus angustata, vel petiolata repraesentavit, qualia revera in 
individuis utriusque status occurrunt. Koch E. peploidem ceu speciem 
sustinere conatur fidens putato characteri de seminibus lineis dorsalibus 
ex foveolis tribus (nec quatuor) formatis, addens, insuper, in hae glan- 
dulas esse rubras, vel fulvas, quas luteolas in Peplo esse declarat; et 
reapse glandulas rubras percepi in individuis Catalaunieis, Sed in fa- 
ciebus cum raphide lateralibus, non duas tantum, sed aliquando foveolas 
tres vidi, et in faciebus eum raphide oppositis foveolas interdum quatuor, 
nec tres tantum: ita ut fidem concedere Bertoloni non dubitem, qui 
asseruit, variationes hujuscemodi occurrere in seminibus ex eadem cap- 
sula obductis. Pace Parlatore, in glandulis non extat ponderosa diffe- 
rentia. Quapropter ego plaudo iis qui ambas formas sub una eademque 
specie comprehendunt, ut fecerunt Roeper, Bentham, Sprengel, Duby, 
qui ne minime quidem distinxerunt, vel ii qui cum L. Mant., Reichnb. 
Syst, Willd, Sp., Gaud. Helv., Bory Chaub. Morée Pelopon., Pollini 
Ver., Marg., et Reut. Zant, Guss. Sic., et Inarim., Bertol. It., Delastr. 
Vienn., Visian. Dalm., Moris Sard., Caruel. Tosc. ceu varietatem Æ. pe- 
ploidem Gouan eum Tit. Peplo conjunxerunt; contra eos quos supra 
citavi, et contra DC. Fr. 5., Boiss in DC. Pr., Ten. Nap., Link. En. 
alt, Griseb. Rum. Bith., Klotsch Tric. Euph. (p. 83. n. 111.), Clementi. 

Quid sit E. peploides All. Pedem. n. 1032., montana planta, cum 

ouani syuonymo, et cum Tournefortiano illo 7. annui supin. fol. ro- 
tundior. acuminato! Tourn. Inst. p. 87., quod pro hujuscemodi plantis 
non susciperem, aliis investigandum relinquo. Vereor ne ille egerit de 
lusu Tith. mucronato miseriori. 


Tithymalus leptophyllus (Matthioli) Dalechamp. (nomencl* Matthioli 
leptiphyllos correcta). 

Matth. infr. citandus. Euphorbia segetalis L. Sp. Koch p. 730. n. 28., Bert. 5. p. 66. n. 22., DC. 
Dub. p. 415. n, 26., iste ta Bebe. "P. G. » 66. H 22. E. segue! La-Peyr. Hrb.; E. simplex Koch., 
ex Boiss, Flor, Graec, Sibth, C. 5. p. 59. t. 467., Reichnb. Icon. C. 15. t. 142. f. 4780., Jacq. A. 5. 
p. 28. t. 450. Matth. p. 1256., et ed. 1585. p. 1317. et ital. Albert. Niccol. 1604. p. 1317., Compnd. p. 
882., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1645. f. p, Gesn. Op. bot. ed. a Schmid. tab. aen. 15. f. 122. 

(*) Flor. Vere, Æstat. Fruct. ab. Vere, Æst., et ineunte Autumn. 
Per region, mediterr., inque oceanica calidiori parte. : 

Legi ad Ceret Pyr. or. (Roussill.), die 2. Jun. 1843. Habui a De- 


ville ex Biarritz, cum specimine ex Pyr. or. septr. 


96 


Umbella junior convexa, adulta, seu fructifera, concava, ramis di- 
varicatis, qua nota etiam ab affini Tit. biumbellato ilico in loco na-- 
tali distinguitur. Florum glandulae lunatae, cornubus valde productis, 
setaceis. Stamina ad articulos facile secedentia. Stilus brevis, stig- 
matibus fureatis, dentibus mox approximatis. Capsularum costae pune- 
tatae, scabrae, sulci intercostales leves. Semina fusca foveolato re- 
ticulata. Varietates ad Rosas occurrunt, quarum aliquae, primo in- 
tuitu, peeuliares dicerentur species: reapse et leptophyllus variabilis 
species est; praesertim sub fine aestatis, aliquando tam mutatus ab illo, ut 
vix eum recognoscere queas absque examine, adeo obumbraveris e si- 
militudine eum T. linifolio N., sive Euph. linifolia Jacq. Collect., et 
Icon. rar. p. 9. n. et t. 86. (non Wahl. Symb., qui T. linarifolius N. 
sive E. linarifolia Willd. Sp. n. 34.). 


Tithymalus biumbellatus (Poiret) Nob. 


Poir. Voy. Barber. P. 2.1789. p. 174. , Dict. Suppl. T. 2. p. 620. n. 162, et Herb. recognit. apud Moquin. 
Euphorbia biümbellata Poir., Benth. Cat. p. 78., DC. Duby p. 415. n. 25., Loisl, Gall. ed. 2. p. 341, 
n. b. De Notar. Repert. Fl. Ligust. n, 1637., Guss., Sic, Syn. p. 539. n. 17., Godr.. Gr. Fr. 3. p. 94. 
E. biumb. La-Peyr. Herb.; E. Cyparissios 6 Bert. It., eadein ac Sprengelii sententia. Poir. Hist. pl. 
Eur. t, 121. mediocr., Mut, Fr. 3. p. 161. n, 31. t. 61, f. 457, ben,, Duchesn, Pl, ut. vénen, Atl, t, 117.. 
Poir. Voy. edit. Germ, 2. p. 195. t. 4. 


9j Flor. Apr. Maj. Fruct. Jun. In Pyr. orient. reg. Oleae humiliore. 

Legi ad le Boulou, die 11. Maj. 1843., ad Port-Vendres, die 13. 
Maj. 1837., et die 25. Aug. 1846; ad Rosas; ad Gerona, die 30. 
Maj. 1851. et inter Holstalrich et Arbucias, die 4 Jul. 1851. 

Late diffusus reperitur in montibus les Albères: frequens etiam ad 
Culera, la Bisbal, Rosas, San Felice de Guixols, Palmos ete. 

Haec species potiorem affinitatem habet eum Tith. Esula Hill., Moench; 
de hoc ef. Engl. Bot. n. 1399. Affinis quoque est T. leptophyllo, a quo 
vita perenni, statura majore, habitu strictiore, et prorsus alieno statim 
distinguitur; caeterum characteres distinctionis abundant, et longa abest 
ut diei queat, cum Persoon, Syn. 2. p. 17. n. 24., hujus varietas mon- 
strosa. Perspicuae quidem sunt differentiae cum T., cyparissio, cum quo 
nostra species consociata est a Sprengel (Syst. Veget. 3. p. 802. n. 206.), et 
a Bertoloni, It. 5. p. 82. n. 35., eujus plantam in ipsius Bertoloni Her- 
bario inspexit Gussone. Ne quis amplius in hune errorem adduceretur 
collatarum specierum differentias tradere consilium duxi. 

Tith. biumbellatus grandior est prae T. cyparissió, frequenter duorum 
pedum altitudinem superans. Rhizoma ejus simplex, nec ut in T. cypa- 
rissio repens, basiramosus caespitem efformat, sed ejus radix est simplex. 
Folia habet valde minus approximata, latioraque, lanceolato-linearia, et 
mucronata, quae folia insuper sunt apice obscure serrulata, unde parca, 
et vix percipienda seabrities; ad hoc patula, vel rarissime reflexa. In- 
voluera deltoidea, mucronata; involucella cordata, sub-reniformia, item 
mucronata. Umbellae saepius duae, ambae suis sufful‘ae involucris, minus 
copiosis radiis effectae prae illis T. cyparissii. Glandulae trapezoideo- 
bicornes, cornubus apice in eapitellum incrassatis. Squamae; ad or- 
ganorum genitalium basim sitae, sunt lacero fissae et ciliatae in T. bium- 
bellato, simplices in T. cyparissio. Stili manifeste tres, (nec duo tantum 
ut eos facit Parlatore); sunt isti in tubum coaliti in T. cypartisst0; 
ovaria pallida, et semina albida, reticulato-exculpta, quae omnia aliter 
se habent in notissimo 7. cyparissio, i 


97 


Prolatio Candolleana-Dubyana de Poiret composita est e citatione 
paginae editionis gallicae, et e prolatione figurae editionis germanicae 
(Strasbourg 1789), in qua tabulae quatuor tantum prodierunt. Falsam illam 
prolationem susceperunt Godron, Mutel, Parlatore. Nullam de specie 
extare figuram dixit Gussone (1842.), sed perperam. Habeo stirpem 
a me lectam ad Rosas, die 28. et 25. Aug. 1846, quae ita a communi 
statu T. biumbellati recedit, ut facie intermedia videatur inter hune, 
et T. aleppicum (E. L.). Appropinquat T. heterophyllum pro eujus forma 
sumi posse primo oeuli ietu, mecum suspicatus est oculatissimus Requien. 
Num sit hybrida planta ex T. leptophyllo, et umbellato, aut ex hoc et 
Tith. heterophyllo assequi nequivi: annis 1851, et 1853, vere, aestate, 
et autumno in eodem loco eam frustra perquisivi. Reapse sera aestate 
occurrunt individua 7. biumbellati a mea hae planta valde recedentia, 
quia ferunt umbellulas (sive cum floribus, sive eum fructibus) grandes, 
longiradiatas, divaricatas, facie T. heterophylli, ut vidi ad Port- Vendres, 
ad Rosas, alibique. Et dum planta secta fuit, ut saepe fit de fere om- 
nibus plantis, habitum valde diversum ostendit, qui in statu naturali, 
saepius biumbellatus, sed aliquando triumbellatus, quadriumbellatus, 
vel etiam mono-umbellatus occurrit. Quaedam de planta, in scheda ad- 
notata, tradam. Glandularum cornua sunt apice incrassata, capsulae 
granulatae (nee laeves), semina ovalia rugosa (non subrotunda et laevia), 
caruncula grandiuscula stipitata, expansa. Eamdem forte ad Elne legit 
Pouzolz, Æ. Pouzolzii Loisel., mox apud eumdem Æ. biwmbellatae 
varietatem. 


Tithymalus crebrifoliatus (Barrel.) Nob. 


Barr. Ic, t. 821. Euphorbia pinea L. Syst., Koch p. 730, n. 27., Bert. 5. p. 64. n. 21., Guss, Sic. 
Syn. p. 538. n. 16., Moris, Sard. 3. n. 1092., Godr. Gr. Fr. 3. p. 95. E. Artaudiana, DC. Fr. Suppl. 
p. 360. n. 2154.a E. congesta Willd. En. pl. hrt. Berol, Suppl. p. 28. E. tetraceras Lange, ex Texidor 
Apunt. 1869.: E. ragusana et E. cosciosperma Reichnb., ex Klotsch. Tric. Euph. n. 132. E. calcarea 
Coss, et Dur., E. congesta Willd. En., et. E. azorica Hochst., ex Boiss., et credo. Tenor. Nap. 4. p. 
261. n. 1907. t. 143. f. 2., Reichnb. Icon, C. 15. t. 143. f. 4782., Bivon. Manip. 4. p. 19. t. 5. Zanon. 
Hist. pl, ed. Monti p. 218. t. 169., Cupan. Panpb. Sic. 2. t. 105., Rafin. t. 86. 

% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jal. Aug. In ealidioribus utriusque maris. 

Habui a Timbal ex la Sidriere de Fitou; a Gautier ex insula Pla- 
nasse non procul Narbonne. 

Observavi in litore Cantabrico ad Zarauz, nisi cum T. portlandico 
fucum fecerim. Forma latifolia observata est a Willkomm in rupestribus. 
apricis di Castello la Mota prope San Sebastian passim; cf. Sert. Fl. 
Hisp. p. 140. n. 926. Ad Perpignan Pyr. or. vidit Martrins; ef. Herboris. 
midi Franc. 1855. p. 9. 

Candolleanum synonymon confirmavit Gussone e specimine a Requien 
accepto. 

Capsularum valvas laeves describit DC. l. c. Sed observat Gussone:, 
* capsulae sunt plus minusve tubercolosae » l. c. p. 539. 

. Candolleanam plantam cum T. leptophyllo commiscuit Duby; non 
ita Godron. 


Tithymalus heterophyllus (Barrelieri) Nob. P : 


Barrel. Ic. t. 833., Obs. p. 6. n. 50. Euphorbia terracina L. Sp., Bert. 5. p. 50. n. 10 (excl. Sav. 
Syn.); Moris Sard. 3. n. 1093. Parl. ICM. n 4154. Tarnt. Gerb. Cat. pl. Cal. Hier. (1845) p. 3M. E. 
provincialis Willd. Sp., Benth. Cat. p. 78., DC. Dub. p. 416. n. 27. E. terrac. L.a-Peyr. Hrb. E. leio- 
pperma FI. Gr., Salzm. pl. exsicc. e Tanger.; E. falcata Friv. Hrb. Rum., ex Griseb. Rum. Bith., E. 
linaria Link, apud Buch., ex I, Gay. Canar.; E. rhombea Willd. Hrb., Link., ex Klotsch. E. seticornis 


7 


98 


heteroph., trapezoidalis Viv. Lib. ex Cosson. E. portlandica Sm. Gr. Pr., et E, leiosperma Fl. Gr, E. 
E. linarifolia Desf. Atl., E. Ehrenbergii Sweet Hist, Br., lj. panacea Webb. Canar., E. modesta 
Boiss, Cent. Euph. Delil. Agypt. plants. gravées p. 234. t. 39. f, 2., Tenor. Nap. p. 166. t. 42., Desf. 
Atl. p. 285. t. 102. heter., Jacq. Hrt. Schoenbr. 4. p. 45. t. 488 (5 semnbs. E. valent, ab Orteg.) Flor. 
Graec. Sibth. C. 5. p. 51. t. 465. (ram. prostr.), Reichnb. Icon. C. 15. p. 7. t. 146. f. 4790., Vivian. 
Libyc. spec. p. 25. t. 4. f. 1. (trapz.) cred. 

9, Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Septr. In maritim. Pyren. orient. 
et Atax. i 

Legi ad Figueras, die 6. Aug. 1860, et ad Castello de Ampurias 
mare versus, die 28. Aug. 1860. Habui ex le Fort St. Elme prope 
Port-Vendres a Timbal, et ex Vendres agri Narbonensis; e St. Lucie 
a Delort. Observavi sub Llansa ad mare, et ad la Nouvelle Pyr. Atax., 
à Consolation. 

Cornua glandularum generatim longissima et recta inspiciuntur; 
sed occurrunt quidquam brevioria et incurvata. 

Species ultra modum variabilis, et ludibunda, multos botanieos ir- 
risit, ut ejus longa synonymia demonstrat; a solo, climate, anni tem- 
pestate, vel aetate sua diversa, formas suscipiens dissimiles, imperi- 
torum jocus, expertorum tormentum. Jam de variabilitate maxima hujus 
stirpis mecum disceptabat Delile, et speciminum congeriem ad eam 
ostendendam undique in suo Herbario coacervatam mihi benevole de- 
monstrabat, et rem clam praedicabat Jacquin L e. pone speciei deserip- 
tionem, quaeque ab eo observata sunt omnia libentissime accepi, 
quia satis a me quidem confirmata sunt, tantum in plantis vivis, 
quantum in Herbariis. Excesserunt tamen quidam: Æ. segetalis b Fr., 
vel Duby relata ad T. heterophyllum a Cambèssedes Balear. n. 518. 
reapse ad T. leptophyllum manere debet. Tit. mar. latif. ital. Barr. 
Ic. t. 823. Obs. p. 6. n. 49., sive E. Barrelieri Savi Etr., vel T. 
Barrelieri N., a Bertoloni cum T. heterophyllo colligatus, optima 
species seorsim stabit, illustratore felicissimo Parlat. It. 4. n. 11514. 
Tit. marin. acut. linifol. Barrel. Ie. t. 831., Obs. p. 7. n. 53., & 
DC. Fr. allatas ad suam Æ. affinem, a Dufour ad E. valentinam 
Orteg. (Duf. Diagn. Obs. pl. Esp., in Bull. Soc. botq. Fr. T. T. (1860.) 
P. 444.) quae olim putatae species in 7. heterophyllum cecidere, alieni 
mihi prorsus est loci, eumque ad 7. rupestrem Lamk., sive ad Euph. 
Gerardianam Auctorum afferre ; primus forte ego vix dubito. Euph. 
terracinam Lag., et Reichenb. Ie. C. 15. p. 5. t. 141. f. 4115. a T. he- 
terophyllo merito exelusam voluerunt Bertoloni , Boissier, Parlatore 
eamque pro T. Lagascae agnoverunt (cf. Parl. It. 4. n. 1145.) 


Tithymalus tenuifolius (Villars, et Liottard apud Lamarck) Nob. 


E. graminifolia Vill. Fl. Delphi 5 RA : " 98 
,' HL FI. Delphins. 1785. p. 47. Euph. tenuifolia Lamk. Dict. 2. (1786.) p. 4 
n. 58. (sed synonymis exclusis). Euph. tenuif. he. Dub. n. 414. n. 17. Godr. ioni: f 3. p. 88, E 


leptophylla Vill. day ; lent! La-Peyfi 
Hh Mel Pier gi bus n. 8. (exels. syns.) Mutel Fr. 3. p. 163. n. 37. E. lept. La-Peyr. 


i Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. ineunt. In regione Oleae lo- 
eisque calidioribus. 
i Legi in Pyr. Navarr. humilior. ad Liadena, die 16 Maj. 1845; in 
Pa Catal, supra Organia ad L’ Ermita de St. F. é, die 19. Jun. 1846. 
er eamd. region. mediterr. observavi in m.e Labal; ad Jaca. La-Pey- 
rouse 1n opere a se edito locum speciei esse Bagnouls (sur mer) au- 
tumat; in scheda Herbarii Prades (du Conflent) indicat. 


99 


Rhizoma repens, a quo exsurgunt caules palmares, pedales, basi 
nudi, graciles. Folia lineari-lanceolata, acuta, canaliculata, nitida, sca- 
briuscula, marginulo tenui, saltem in sicca planta, praedita. Involucra 
foliis simillima. Involucella rhombea, vel late reniformia, acuta, inter- 
dum etiam acuminata. Caeterum folia, et bracteae nitida sunt, et ri- 
gidula, coloris intense viridis, sed herba minus laeta dicenda est. Um- 
bellae multifidae. Glandulae lunulatae bicornes. Squamae interstamineae 
apice ciliatae, lacerae. Ovaria et capsulae minute punctata et scabra, 
unde apparet, quam parum feliciter dixerit Duby ovaria glabra laevia, 
et Boiss., in DC. Pr. P. 15. S. 2. p. 159. n. 633., capsulas laeves, su- 
scipiendo a Godron cum Grenier Fr.; semina laevia, cinerea, longa 
praedita raphide, caruneula sub-hemisphaerico-depressa. Affinis huic 
speciei est T. virgatus N., seu E. virgata Waldst. Kit. pl. rar. Hung. 
2. p. 176. t. 162., ita ut primo intuitu de plantarum differentia dubius 
haeseris. Affinem quoque judico stirpem E. Tommasinianam Bertol. It., 
Parlat. quidem (n. 1159.), quo judice in eam cadit E. virg. b Reichnb. 
Icon. C. 15. p. 8. t. 141. f. 4792. b. 

Forte primus speciem evulgavit Villars, apud Gilibert Car. Lynn. 
Syst. pl. Eur. T. 2. 1785., Fl. Delph. p. 47., ubi speciei diagnosis 


concinna data est. 


Tithymalus serratus (Gesner.) Dalechmp., Richr. Bellevl. Lamk. Fr. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. (aen. Bert.) 14, f. 123. Euphorbia serrata L. Sp., Bert. 
9. p. 85. n. 38., DC. Dub. p. 415. n. 24., Moris Sard. 3. n. 1085, Euph. retusa Forsk. Æg. Arab. p. 93. 
n. 85., Icon. t. 13. (cornuta Pers.) mihi quidem videtur. E. serr. La-Peyr. Hrb. E. ret. Forsk. (E. cor- 
nuta Del.) conf. Klotsch. Tric. Euph., etc. n. 169., quod jam et Willd. Sp. n. 100. statuerat (5). 
T. serrat. Monspeliensium, ex Lobelio. Bull. Hrb. Fr. t. 75., Jacq. Ic. rar, 3. t. 483., Reichnb. Icon. 
C. 15. t. 144. f. 4784. Dod. Purg. p. 142., Pempt. p. 369. f. 1., Clus. Rar. pl. h. 2. 1. 6. p. 189. f. 2.; 
Lob. Ic. t. 360. f. 2.; ead. ac Adversar. cum Pena p. 153., quae mala, sed certa e loco, et e descript. 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1649. f. infer. mala. Moris. Hist. pl. Ox. S. 10. t. 1. f. 3. n. 6. 


9, Flor. Mart. Maj. Fruct. Maj. Jun. In regione mediterranea cum 
Olea, quam raro excedit: rarissime extra eam, quod tamen videre mihi 
contigit in Valle de Aran contra Escugnou. 
` Legi in Pyr. or. (Roussillon) al Puig. d Entreillas, die 2. Jun. 1843. 

- Observavi ad Pamplona Pyr. Navarr. inter Kalleu et Olette; inter 
Olette et Thues Pyr. or., ad St. Antoin. de Galamus, in montbs. Cor- 
bariens., ad Sijean. Et valde supra Oleam ad Echo, et a las Tiesas 
altas, ad Servisé sub Broto, ad Jaca, ad Puycerda, ad Esterry. 

Quoad folia, optime Desfontaines declarare ea « mire ludunt lan- 
ceolata, acuta, linearia, truncata » FI. Atl. p. 383. Occurrunt etiam in- 
tegra, et, dum angustiora sunt, faciem peculiarem plantae conciliant; 
sed ego hisce assuetus lusibus, visa Forskalii figura hane illico hue 
afferre non haesitavi, quam sententiam mox ab aliis latissime confir- 
matam vidi, renuente Boissier ad E. cornutam n, 433. forte immerito 
pro peeuliari specie habita, Involuera universalia deltoideo-acuminata, 
serrulata, ad basim etiam dentato-lacera, e viridi lutescentia. Involu- 
cella ejusdem formae, sed latiora, et inde breviora, minusve viridia; ea 
vero quae floribus subjacent angustiora quidem generatim, sed lata 
etiam observantur, denique admodum inaequalia sunt, quod generatim 
de foliis involuerisque omnibus dici potest. Flores valde numerosi, in 
involucro lacero, fisso, glanduloso, inclusi; basi squamis fissis, glabris, 
flavescentibus fulti. Calyx de flore foemineo quasi obsoletus, sublobatus. 
Glandulae sub-quadratae, virides, marginatae, marginulo quasi auran- 


100 


tiaco non continuato, unde fit ut glandulae vel lobatae vel dentatae 
appareant: adde quod et illae generatim irregulares sunt: senio totae 
aurantiacae fiunt. Antherarum filamenta ad articulum facile secedentia. 
Stilus brevis, scilicet pistilli tubus brevis, stigmata tria profunde bifida, 
et stili adulti scabridi sunt. Seminum caruncula insignis; illa ovoidea, 
laevia, matura fusca. 


Tithymalus Paralius (Hipp. Theophr., Diosc., Nicandr., Plin.) Plin., 
H y 
Matth. Comm., Lonicer. Krtb. ex ed. Uffenb. 
C. Foes. (Econ. Hippocr. p. 249., Theophr. Hist. pl. 9. c. 12., et l. c. t5., Dioscr. 4. c. 162., 
Nicand. Ther. v, 850?, Plin. Nat. bh. 26. c. 8. vel 41., et 1. 20. c. 19. v. 80., Apul. 1. 108. tit. 3. Eu- 
horbia Paralios L. Amoen., Koch p. 729. n. 25., Bert. 5. p. 68. n. 24., DC. Duby p. 415. n. 22., Roep. 
En. Euphrbr. G. P. p. 66. n. 21., Moris Sard. 3. n. 1088. E. Paral., et E. Pinea La-Peyr. Hrb. T. ma- 
ritimus Lamk., sed antea propositus a Caesalp., G. Bauh.; Castelli hrt. Messan. p. 23., a Cupani, 
aliisque, Jacqu. Hrt. Vindb. 2. p. 88. t. 188., Engl. Bot. v. 3. n. 195., Reichnb., Icon. C. 15. t. 145. 
f. 4789., Fl. Bat. v. 13. t. 1083. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 17. f. 152., Matth. p. 1252., 
Camer. Epit. p. 962., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 241. f. 3., It. 'h. Comm. (1553.) p. 358., Lonicr. s. c. 
(1688.) p. 239. f. 3., Pempt. p. 370. f. 1. Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1647. f. 1. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In litoribus. 

Legi in litore orientali inter Port-Vendres et Bagnouls sur mer, die 
1. Sept. 1843. Habeo ex Bayonne a Darracq. 

Monstrum caule fasciato describit Thores, Chl. Land. p. 189. 

Paralios melius scripsit Linnaeus Amcen. Acad. 3. (1764.) p. 129. 
n. 2, quum a Spec. pl. ed. 1. (1753.) p. 458. n. 37. error typogra- 
phieus irrepsit de scribendo Paralias, quod botanici generatim acce- 
perunt, non considerantes apud Graecos antiquos Paralios, Paralion, Pa- 
ralius, numquam vero Paralias scriptum fuisse. Matthioli seripsit 7. Pa- 
ralius, quod et ita stare potest, sie Donati, ete. Caruelius rem perspicue 
vidit, et correete nomen Linnaeanum protulit in opella Illustr. in Hrt. 


sicc. Caesalp. p. 97. n. 583., unde impulsus mihi datus, ut rem 
enuclearem. 


Tithymalus Pityusa (Dioser., Plin.) Lonicer. Krtb., ex Dioscor. 


Diosc. 4. c. 163., Plin. Nat. h. 1. 94. c. 6. vel 91. Euph. Pityusa L., DC. Bert. 5. p. 67. n. 23., 
DC. Dub. p. 415. n. 21., De Notar. Reprt. Fl. Ligust. n. 1638., Moris Sard. 3. n. 1087. E. Pit, La-Peyr. 
Hrb. E. mucronata Hrb. Xatart., E. balearica Pourr. Mrb. Matrit. E. bonifaciensis Requien! pl. 
exsice, ex Parlat. It., et E. Cupani Schultz exsiec., ex Godr. (non Gussone) cum Gr. Fr. Reichnb. 
ar t. 145. f. 4788. Boce. Sic. Mel. p. 9. t. 5. f.a 2. E., Lonicr. Krtb. ex ed. Uffenb. 1688. 


9 Flor. Maj. Jun. Fruet. sera /Estate. In litore orientali. 
Legi ad Port-Vendres, die 28. Maj. 1831. 


Antiqui emendatius Pityusam nee Pithyusam | scripserunt , laudavitque 
eos DC. Fr. 3. n. 2159. : 


Tithymalus portlandicus (Dillen.) Hill. hort. Kew. (1768.) p. 172-3. n. 6. 


FL E aue rea a Stonestreet, Dubia est Barrelieri auctoritas. Euph. portlandica L. Sp., Huds. 


p. 383. n. 9., ed. 2. p. 208. n. 4., Sm. Engl. Fl. 4. p. 62. n. 5., Mut. Fr. 3. p. 161. n. 32. 

Bromf. Fl. Vect. p. 443. Godr. Gr. Fr. 3. p. 96. Engl. Bot. v. 7. n. Mt., Reichnb. Icon. Cent. 45. t. 145: 
^ » St. Hillair. Fl. Pom. WFr. t. 192. f. 6. ex Mut., Jaeq. Hrt. Schoenbr. V. 4. t. 487. Ray. 
yn. Brit. ed, 3. p. 313. n. 6. t. 24. (ult.) f. 6. (Dillen.) bene, 


**), et 9| Flor. Maj. Jul. Fruct. In Pyr. Cantabr. marit., 
admodum rarus. 


1 Dubito me eum vidisse ad Zarauz. Ex Biarritz, a Perris lectus stat 
in ribs Timbal, sed specimen a me visum rei certitudinem non 
patefecit. Planta in eodem loco visu , vel notitia indicatur a Léon; 


101 


I. Boissier in DC. Pr. 15. P. 2. p. 145. n. 514. dicit se vidisse e Can- 
tabria inter specimina T. crebrifoliati (E. pin.) a Willkomm collecta , 
et revera magna ei inest cum hae specie affinitas. Inopinate Boissier 
in dubitationem adducere, foret ne T. portlandicus forma maritima, pe- 
rennis T. leptophylli: ast subjice tibi Br. Fl. ed. 8. Hook. et Arn. 
p. 385. n. 10. 

Mutel vellet ad hae speciem sistere Tit. marin. rotundif. italicum 
Barrel. Obs. p. 6. n. 48. Icon. t. 824, quae figura comparata cum Dil- 
leniana certa s. c. adeo ei similis apparet, ut eas divellere oculi re- 
cusent. Linnaeus, Spec. pl. n. 42., alterum citavit Barrelieri locum, 
scilicet Tit. montan., Esul. fol. min. ital. Obs. p. T. n. 61. t. 822., 
dicens E. portlandicam speciem anglicam! Revera figura haec, ut Mutel 
observat, a Tith. portlandico valde recedit; nec eam amplius citarunt, 
qui hancine tractarunt speciem, post Willd. Sp. n. 90., et Lamk Dict. 
2. n. 72., imo eam repudiavit Smith Engl. Fl. 4. p. 62. n. 5. nec 
video ea figura usos fuisse Italos pro quavis specie. Sed videmus apud 
Bertoloni citari primum Barrelieri locum ad th. Matthioli! N., quam 
Sententiam refellimus. Et ego credere malim lapsu calami oceanicam 
prorsus speciem fuisse italieam nuncupatam a Barrelieri, et libentius, 
Mutel accedens, cum eo T. portlandici velim. 


Tithymalus Matthioli! Nob. 


Matth. Comm. in Dioscor. ed. 1. 1544. p. 367. (1. 4. c. 167.). Euph. nicaeensis All.. Koch p. 729. 
n. 4. (excl. var. b?); Bert. 5. p. 76. n. 31. (excl. Barrel. 824., et E. Basel. Ten., sive var. d); DC. 
Dub. p. 415. n. 20., Benth. Cat. p. 78., Vahl. Symb. 3. p. 63., Roep: En. Euph. G. P. p. 65. n. 20. E. 
nicaeens. La-Peyr. Hrb., E. oleaefolia Pourr. Chl. Narb. n. 472., et ex eo E. amygdaloides Gouan Fl. 
Monspel., E. collina Willd. Hrb., ex Ledeb., Klotsch. Tric. Euphr.; E. saxatilis M. a Bieb., var. ex 
Ledeb. Ross.; E. Myrsinites Brot., E. amygdaloides Lamk. ex Boiss., cum E. biglandulosa sua. All. 
Pedem. n. 1039. t. 69. f. 1. Jacq. Ic. rar. 2. t. 485., Reichnb. Icon. C. 15. t. 148. f. 4795, Monti in 
Zanon. Histor. p. 220. t. 170. mal. Matth. p. 1258. incompl. ed. Valgr. 1585. T. 2. p. 1320, 1319 fig., 
Compnd, p. 883., repetita sub Alsedran Mesue, Oper. ex edit. Valgr. 1562. crt. 83. 6. f. 1., et in 
Camer. Epit, p. 967., Gesn. Op. bot. ed, a Schmied, tab. aen. 13. f, 113. è 


9| Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. Per regionem mediterr. cum 
Olea, quam vix superat. 

Legi ad Narbonne, ubi olim Pourret, die 13. Maj. 1839; in Pyr. or. 
(Roussillon) inter Ille et Prades, ad Olette etiam, diebus 13, 15. Jun. 1837. 
Ex eadem regione varietatem hebecarpam de Herbario Coder accepi ab 
hujus filio. Abundat in montibus Corbariensibus; observavi insuper in 
Pyr. Arag. in Sobrarbe ad l Ainsa; al Portillo de Fenès, Fiscal, Murillo- 
Gallego, alibique: et in agro Ruscinonensi ad Villefranche, Ralleu, 
Thues, etc. 

Ramorum apices hieme nutantes, primo vere eriguntur. Solo ferti- 
liore degens iterum florebat, et fructificabat ad Gerona sub fine aestatis, 
ineunte autumno anni 1853. Hue Myrsinites alter. Caesalp. (De Plnts. 
l. 9. e. 10.) recognita a Caruel Hrb. Caesalp. p. 97., quod sine ope 
Herbafii Clariss. viri, et vix cum eo percipitur. 

. Haee species variat statura palmari, et sesquipedali, glaucedine plus 
minus copiosa, unde. plantae color varius; umbellis, insuper, ditioribus, 
aut pauperioribus, radiis accessoriis praeditis, aut non, umbellisque pro- 
liferis. Variat etiam umbella parum, aut multum expansa, ramis scilicet 
suberectis, aut plus minus patentibus. Et variant admodum folia lati- 
tudine, eaque interdum acuminato-mucronata offendes; et dum illa ge- 
neratim erecto-patentia vides, aliquando reflexa reperies; item involucra, 


102 


et involucella valde lata aliquando sese offerunt. Quod si una stirpem hisce 
omnimodis lusibus variantem inveneris, ut mihi contigit observare de 
planta nana, valde glauea, foliis vix ultra sesquilineam latis, iisdemve 
admodum acuminatis, involucris, involucellisque latissimis, umbella pauci- 
radiata, contracta, ad hoc capsulis praedita puberulis; vix te abstinebis 
a libidine proclamandi novam speciem. Sed caveas, nam et in hae specie 
admodum variabilis, et ludibunda Natura sese ostendit, 

Tith. Seguieri Scop. Carn. ed. 2. p. 335. n. 574. t. 20. adeo mihi 
displicet, ut nee citare voluerim; ex adverso, speciem 7ith. Matthioli! 
nuneupaverim, quamvis nec istius figura laudanda sit: sed notae tra- 
ditae et inde loci autopsia, Verona ad Benacum, rei certitudinem 
praebuerunt, 

Tithymalus Matthioli. Ab insequenti Plantiniana figura non abhor- 
rerem: Dod. Purg. p. 141., Pempt. p. 368, f. 4., Lob. Obs. p. 196. f. 15 
Icon. t. 361. f. 1., Clus. Rar. pl. hist. 2. 1. 6. p. 188. f. 2., Dalech. 
Hist. pl. Lugd. 2. p. 1646. f. 2. 


Tithymalus pauciflorus (Dufourii) N. 


Euphrb. pauciflora Duf. (L.) Diagn. obs. pl. Esp. in Bull. Soc. botq. Fr. T. 7. (1860.) p. 442.* 
Boiss. in DC. Pr. P. 15. S. 2. Add. corr. p. 1267. n. 589.a cf. et p. 161. n. 651. Euphorbia minuta Losco 
y Pardo Ser.: inconf. pl. Arag. 1863. p. 96.? E. juniperifolia Richrd. Hrbr., ex Boiss.; E. Loiseleuri 
Timb , cum Gautier, ex E. saxatili Loisel., nec eis obstarem. 


% Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. In Pyr. Navarr., Arag., Atax. 
quoque? ubi Olea prospere evenit. 

Legi in Pyr. Navarr. humilior. inter Liadena et Sanguessa m.* Labal, 
die 16. Maj. 1845; in Pyr. Arag. ad basim montis S. Leucadia, contra 
San Juan de la Peña, die 29. Maj. 1850., ad Ayerbe, die 12. Jun. 1858. 
Forte eadem est planta, quam obtinui a Gautier e summitate de la 
Serre de Massa (Corbières) sub nomine s. c. (cum E. saratili Loisel.?) 
Observavi ad Liadena, Lumbier, Diguezal, et in contermina Aragonia 
ad Salvatierra, Castillo-nuevo , sub Artieda, Canal de Verdun , Sarsa, 
Murillo Gallego, Anzanigo, ete. 

Planta perennis, rhizomate praedita ramoso, repente, caules emittente 
palmares, decumbentes, vel adscendentes, steriles et floriferos, habitum 
quasi caespitosum interdum offerens, (rarissime caules inter se remotos 
Boiss.) Herba glabra, glauca, ineuriosa ni essent umbellae ratione plantae 
grandes: in eaulibus sterilibus folia minora, magisque stipata habentur; 
et folia inferiora minora subinvoluta, et revoluta, superiora elliptica, 
aut obovata, vel obovato-lanceolata, et lanceolato-linearia etiam in plantis 
magis evolutis; caeterum mucronulata ; rigidula, (marginibus sursum 
infleris Losco y Pardo); involuera nitida facie superiori concava, valde 
prae foliis latiora, deltoidea, apice acuto, rulgo penes nos aeutato. Um- 
bellae 3-5 radiatae, radiis bifidis, in quibus conspicuae sunt bracteae, 
seu involucella latissima, rotundata, obtusa, sed nec iis quidem deficit 
mucro, quin solemnior. « Calix Jlavescit , foris glaber, intus valde hir- 
sutus » Jaeq. de sua C. saratili, quae in nostram speciem cadunt. Glan- 
dulae antice veluti truncatae, eum cornubns duobus, brevibus, obtusis, 
et saepe revolutis, et veluti abditis, totaque glandula admodum convexa 
est. Capsulae ovatae, glabrae, sub-laeves, coccis dorso carinatis. Semina 
ovalia, sub-laevia, nam matura superficiem valde inaequalem ostendunt; 
coloris primo sub-cinerei, mox fulvescentis, Caruneulam non percepi: 


103 


eam in illorum planta magnam, coronaeformem, albidam describunt Lose. 
Pard., qui et semina subtetragona, et folia integerrima declarant ego 
folia aliquando apice tenuiter serrulato conspexi. 

Tanta speciei similitudo inest cum T. saratili, sive E. savatili Jacquin, 
ut per longum tempus ab ea separare noluerim: dein iterum collata 
planta cum figura Reichenbachii (Ieon. C. 15. t. 144. f. 4180.) hane 
sententiam dimisi. De Æ. minuta Lose. Pard. dubito: sed cur minuta? 
Et notae de seminibus subtetragonis, carunculiferis, foliisve integer- 
rimis dubium meum adaugent. Petunt ii num Zuph. n. 65. Ass. Enum. 
p. 167. fuerit necne ad illorum speciem referenda; Asso in eam in- 
ducit « Tith. Linar. fol. florib. lut. lunatis » Cat. (sic) Hort. Rom. tab. 
26. bona (pro quo Cat. legendus est Sabbati), ubi figuratur planta ve- 
luti si T. leptophyll. significare voluisset auctor (e prolationibus); sed 
quae nec ulli plaeuit pro hac specie, neque mihi ostendidit plantam in 
Pyrenaeis lectam. Sed probabiliter Losco y Pardo opus Sabbati consu- 
lere non potuerunt, ut saltem de habitu, et facie plantae judicium pro- 
nuntiarent, Caeterum nimis concinne suam plantam traetavit Asso. Sua- 
dente Boissier, in littrs. dats. 10. Jul. 1874., hane pro E. pauciflora Duf, 
perhibui, de re vero non adeo satisfactus moror; nam planta nostra gla- 
berrima non est, caules erectos raro profert, capsulas laevissimas haud 
offert, neque semina sub-tetragona. Ad hoe umbella non est tam inops, 
ut illa E. pauciflorae declaratur a Dufour. Carunculam deseribit Boissier 
conico depressam marginatam. 


Tithymalus dendroides (Diose., Plinii) Matthioli. 


Diosc. 4. c. 162.; Plin. Nat. h. l. 26. c. 8. vel 45, Euph. dendroides L. Bert. 5. p. 73. n. 28., DC. 
Dub. p. 414. n. 113., Moris Sard. 3. n. 1089, E. laeta Avé Lallem., ex De Notrs. Repert. Fl. Ligust. 
. D. 1641.; T. arborescens Caesalp., T. arboreus Alpin. Flor. Graec. Sibth. C. 5. p. 54. t. 470., Jacq. 
Icon. rar. 1. t. 87., mihi dubia (E. divaric. a Boiss. quoq. laud.); Reichnb. Icon. C. 15. t. 140. f. 4772. 
Matth, Comm. p. 1255., ed. 1554. p. 540. f. inter., Camer. Epit. p. 965. Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 
1644. f. 2. Barrel. Ic. t. 910., Alpin. Exotier. (ed. 1622.) p. 63, 62. fig. (p. err. 64.); ed. 1656. p. 63, 60. 
m parti Monti in Zanon. Hist. (1742.) p. 219. t. 168., Moris Hist. pl. Oxon. 3. p. 336. S. 10. 
- 1. f. 5, 6. ns. 11-2. 


hj Flor. Mart. Apr. Fruct. Maj. Jun. In Pyr. Cat. marit. calidior. rara, 
Legi ad Cadaques 1. d. El regajuelo de Pio quinto, die 17. Jun. 1851. 


Tithymalus Cyparissias (Diosc., Plin.) Matthioli, Lonicer. Krtb. ex Plin. 


Diosc. 4. c. 162., Plin. Nat. h. ], 26. c. 8. vel 43. Euphrb. Cyparissias L. Sp., Koch p. 728. n. 18., 
Bert. 5. p. 81, n. 35., Gaud. 3. n. 1085., DC. Duby p. 414. n. 18., Roep. En. Euph. G. P. p. 64. n. 17. 
E. Cypar. La-Peyr. Hrb.;T. acicularis Dulac.; T. cupressinus Lob.; T. angustifolius Gilib. Exerc. 
phyt. Engl. Bot. v. 12. n. 840., Bull, Pl. vén. t. 97., Br., Phoeb. Ratzb. Pl. ven. germ. p. 157. t. 45., 
Roques Phytogr. pl. med. 3. p. 317. t. 137., Flor. Batav. 9. t. 702., Jacq. A.5. p. 16. t. 435., Plenck 
le. pl. medic. 4. p. 65. t. 367. Schranck Fl. Monac. t. 134, Reichnb. Icon. C. 15. t. 147. f. 4793., Dietr. 
Fl. Boruss. 12. n. 822., Turp. Fl. med. 3. t. 158., Fl. Dan. t. 2052., Hayn. Getr. Darst. 2. t. 22. b, ex 
Reutr., Rivin. Monopt. irreg. t. 113. Schrank Fl. Monac. t. 134. Reichenb. Icon, C. 15. t. 147. 
f. 4793., Dietr. Fl. Boruss. 19. n. 829. Matth. p. 1254., Camer. Epit. p. 964., Fuchs. Hist. st. p. 812.?, 
Gesn. Op. bot. ed.a Schmied. tab, aen, 15. f. 130., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 1644. f. 3., et p. 1648. 
f. 2. Dod. Purg. p. 146., Pempt. p. 371. f. 2., Lob. Obs. p. 192. f. 3., Icon. t. 356. f. 2., Lonicer. 
Nat. h. crt. 96. D. f, infer., Egenolph. Hrb. imag. crt. 9. f. infr. extr. Lonicr. s, ©. (1688.) p. 240. 
f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 10. p. 338, t. 2. f. n. 29. 


9j Flor. Mart. Maj. Fruct. Maj. Jun. In Pyrenaeis non est communis, 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 14. Maj. 1851. Ex Valle d'Aure 
habui a Deville. 

Observavi ad Panticosa, ad le Port de Plan, ad Voltana; ad Mosset 
Pyr. or; secus Garumriam, etc. 

Bracteae generatim flavescentes, interdum fusco-maculatae occurrunt: 
glandulae in flore adulto generatim fulvae, fuscae aliquando fiunt. Planta 
Pinum potius quam Cupressum referre, in Dioscoridem observabat Camer, 


104 


I. e., et recte quidem. Plantam odorem mellis effundere renuntiarant 
Duval, et Schrank, Prim, Fl. Salisb. n. 436. Normalis planta inodora 
est: /Ecidium vel Cacoma in ea vivens quemdam mellis odorem effundere 
non inficior. An de hac specie, an de Tit. rupestri (E. Gerardiana) dictum? 


Esula lutescit, sine lacte Linaria crescit. 


Certo de Tith. linifolio (Tragi) Lamk, (E. Esula) hoc minus bene 
dici posse contendimus. 

leonem Fuchsii ad hane potius laudat speciem Smith, Engl. FI 4. 
p. 66. n. 9., ast mihi tantisper incerta manet. 


Tithymalus sylvaticus (Dod. Gesner.) I. Bauh. hist. pl., Scop. Carn. ed. 2. 


Dod. ls. infr. etnds. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 12. f. 119. et f. 114.? Euphr. amyg- 
daloides Recentr., Koch p. 727. n. 16., Bert. 5. p. 97. n. 47., Roep. En. Euph. G. P. p. 68. n.27. 
De Noirs, Repert. Fl. ligust. n. 1650., Gren. Jur. p. 693. E. sylvatica Plur. DC. Dub. p. 416. n. 32., 
Gaud. 3. n. 1088. E. amygd. La-Peyr., et E. sylvatica La-Peyv. Hrb.; E. ligulata Chaub., ex Noulet 
FI., conf. a Boiss., a Godr. Gren. Fr. Eur.; E. Chaixiana Timbal in Obs. Hrb. Obs. Hrb. Chaix p. 70.; 
T. amygdaloides Riehr. Bellev].; E. micans Scheel., et E. oblongifolia Koch C, ex Boiss. Jacq. A. 4. 
p. 39. t. t. 375., Engl. Bot, v. 4. n. 256., vix. Bull. Hrb: t. 95., Roques Phytogr, med. 3, p. 390, 
t. 138., Reichnb. Icon. C. 15. t. 150. f. 4799. Dod. Purg. p. 139. Pempt. p. 368. f. 1. Camer. Epit. 
p. 900. Lob. Ohs, p. 195. fig., Icon. t. 360 f, 1. Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) p. 363., et Hist. pl. (gall.) 
p. 244. f. 1. (Pit. maj.) bene, mea sentent., Column. Ecphr. 2. p. 56-7. (contracta, qualem vidim. in 
alpestribus), J. Bauh. h. Pl. 3. 1. 34. p. 671. fig. Barrel, lc. t. 829, 830, 839., Dalech. Hist, pl. Lugd. 
2. p. 1646. f. a Dod., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 10. p. 335, t. 1. f. 2. n. 3. a Col. im. (a qua abdu- 
cenda videbatur Timbalio, Hrb. Chaix). 


Ə, Flor. Apr. Jun. Fruct. per ZEstat. In sylvaticis, et ad sepes. 

Legi in Pyr. Cantabr. merid. edit. supra Tolosa, et Irura ad Beroby, 
die T. Jul. 1857. in Pyr, septr. med. supra Toulouse ad Pech. David, 
die 17. Apr. 1853., unde mox fructificantem accepi a Timbal. Item 
legi in Pyr. or. (Russillon) supra Ceret al Puig d'Entreillas, die 18. Maj. 
1843., et in Pyr. Catal. ad Gerona, die 13, Maj. 1851. Habui a De- 
ville ex Tarbes, ex Mont-Sacon; et ex le Port de Plan, statum per- 
fecte respondentem figurae Columnae, 

Folia (optime jam observante I. Bauhino, qui denominationem et 
phrasim huie plantae sane spectandam, pro tempore dabat) toto anno 
perdurant; sub senio erubescunt vel tota, vel per marginem tantum; 
pulehrae quidem sunt bracteae senio elegantissime rubro venatae: lusum 
folis per marginem albis, vulgo variegatis, ad Beroby quidem legebam. 
Glandulae tum omnino virides, tune totae, aut partim (inferne) fuscae, 
quod interdum in eodem individuo observatur. 

Euph. ligulata Chaub. Fragm. (Ann. Sc, obsrv, V. 4. (1830.) fragm. 
I. t. 6.) Mat. Fr. 3. p. 168. n. 46., suspecta fuit quibusdam, ipsoque 
auctori, hybrida planta Æ. piloso-amygdaloides, ex T. sylvatico, et ex 
T. hirsuto Lamk. (sive E. procerae M. a Bieb.), cf, Feruss. Bull. Sc. 
Nat. ete. T. 22. (1830.) p. T7., ubi comparatur cum T. sylvatico; sicque 
a Mutel, et a Pommaret apud Bill, Annot, 1855. p. 42. Varietas (9) 
speciei nostrae declaratur a Boiss. in DC. Pr, 15. (S. 2.) p. 170. n. 673. 

Euphr. amydaloides Spreng. Fl. Hal. ed. 1. (1806.) n. 516. t. 4. 
hue non citatur; et quis citaret eam repugnantem, et ab ipso 
Spreng. ed 2. n. 1095. ad T. palustrem evocatam? Sed nee pro ista 
recepta est, et merito, nam ab hae longius distat. Forte ab exotica 
stirpe, ex horto, figura illa desumpta est. Nulla de ea fit mentio ab 
ipso Sprengel in Syst. Veget, nec in eam oculos gessit Boissier. Va- 
riabilis haee LO stirps habitu, gracilitate, pubescentia, foliorum 
magnitudine, florum divitie, colore partium, ut supra dixi. Distinctio 


105 


in duas species, pone G. Bauhinum, confirmata a Rayo, (Hist. pl. Tith. 
ns. 1., 41. l. 17.), suscepta a Linnaeo (Sp. pl.) Columnae figurae prae- 
sertim innixis, laudata a quibusdam, scilicet olim a Smith (Brit. 2. ed. 
Roem., p. 521 non amplius in Engl. Flor.); a Persoon (Syn. 2. p. 18. 
sub n. 144), a Gussone (Sic Synops. p. 5434. n. 25.), a Tenore (Syll. 
p. 291. n. 21), a Timbal (Obser. Hrb. Chair. p. 10.), a Grenier (Jur. 
2. p. 693. Obs.); quorum postremus caeteroquin rem protegit sibi quoque 
ignotam. Primo firmiter oppugnata est a Vaillant. (Bot. Par, p. 192. n. 1.). 


Tithymalus Characias (Hippocr., Dioser., Plin.) Caesalp. de Pints. 
p. 373., Richr. Bellevl. ex Plinio. 

Hippocr. vars, locs., Diosc, 4. c. 162., Plin. Nat. h. 1. 96. c. 8. vel 39.; Apul. cap. 108. tit. 4. 
Euphr. Characias L. Sp., Roep. En. Euphr. G. P. p. 68. n. 28., DC. Dub. p. 416. n. 33., Moris Sard. 
3. n. 1090., (sed nonnull. prolats. exclus.); Parlat. It. 4. n. 1170. E. eriocarpa Bert. Comment. It. 
Neap., et Fl. It. 5. p. 101. n. 50, E. Char. La-Peyr. Herb.; T. | e rs Dule.? E. cretica Mill. Dict., 
ex Boiss. Reichnb. Icon. C. 15. t. 150. f. 4800;, Bert. Comm. de Itin. Neapol. (1837.) p. 92. t. 3., Engl. 


Bot. v. 7. n. 442. forte e specim. cult., Jacq. Ic, rar. t. 89., item, e specimine culto? Rivin. Tetrap. 
irreg. t. 115. 


h Flor. Mart. Maj. Fruet. Maj. Jun. Per region. mediterran, cum 
Olea saepius, raro ultra: reperitur etiam in Cantabr, meridionali: solum 
caleareum exposcit. Terra fertiliori enata, tempestate propitia, iterum 
floret; at fructificat sub fine aestatis, et ineunte autumno ut vidi ad 
Gerona, anno 1853. 

Legi in Pyr. or. septr. (Roussillon) ad St. Fereol, die 13 Maj. 1843. 
Observavi in. Pyr. merid. inter Lizarza, et Lizasca m.e Arola, vel Azur- 
dajo, mox ad Lumbier, Liadena, Sanguessa, San Victorian, ad Bielsa, 
Corta la Vigna, alibique; in Pyr. Atax., et or. (Roussillon) huc illuc, 
ad Durban, ad Salces, au Pont de la Fou, ad Estagel, 

Racemi juniores nutant, eriguntur florente planta, erectique rigescunt 
sub fructificatione. Glandulae triangulares, angulo externo exciso, hine 
revera quadrangulares: squamae ad organa foecundationis valde fissae, 
et ciliatae: tubus stigmatiferus brevis, stigmata bifida: semina oculo 
nudo laevia, fusco nigricantia vidi, sed sicca cinerea reperio. Glan- 
dulae atropurpureae, marcescendo nigrescunt. 

Esula caule crasso Rivin. Tetrap. irreg. t. 115. a Bertoloni ad snam 

. eriocarpam s, c. allata offert racemum depressum, brevem, sub-co- 
rymbosum, qualem in nostra specie, sive de juveni, sive de adulta 
planta, non vidimus. Hae de causa ab illa prolatione cavi, 
., Matthioli, Lobelii, Dodonaei et Clusii prolationes, quas omnes ceu 
identicas inter sese considero, cum auctoribus non recipio; sed fateor 
Clusianam descriptionem a speciminibus nostris non abhorrere, quamvis 
Icon speciem Tith. platyphylli, seu Euph. Platyphyllae proximiorem expri- 
mere videatur, Matthioli plantam a Monspeliensi separabat quoque 
Richr. Bellvl. cf. Opusculs. p. 36. 

De distinetione E. Wulfenii Hoppe ab hac parum persuasus sum, 
utpote qui parvi momenti facio praecipuas differentias quasdam de foliis 
floralibus, et de florum glandulis forte ab aetate pendentes, 

Lactuca caprina Plinii , Nat. h. I. 20. c. T., vel 24., suscepta est 
à plurimis, Hardouin duce, pro Tith. Lathyride, sed mihi potius pro 

th. Characias sese offert: et iste, in Italia spontaneus, ad pisces ene- 
candos hue et illuc inservit: cf. Anguill. Sempl. p. 292., Bertol. Am. 
Ital. p. 154, n. 140., Targ. (Ott.) Istit. bot. ed. 3, n. 684. 


106 
SECTIO 2.a APIOS Nos. 


Tithymalus rupestris (Gesner) Lamk. Fr. 

Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 15. f. 131., cum t. lign. f. 191.? Euph. Gerardiana Jaeq. 
A., Koch p. 726. n. 14., Bert. 5. p. 79. n. 33., Gand. n. 1087. (exl. illa Gesn. fig a), DC. Dub. p. 415. 
n. 19., Roep. En. Euphr. G. P. p. 65. n. 18. E. Seguieri Vill. Dauph. 4. p. 826. n. 10. (expuncts, 
syns., praeter Hallerian.). E. Gerard. La Peyr. Hrb., partim; E. Esula Chaub. Fragm., Noul. Fl., 
ut olim Pollich Palat., Thuill. Par.; E. Gerardi Chaix Hrb., et E. ventosica Chaix Hrb, (ista forma 
minor) ex Timbal.; E. Hohenackeri Steud, Hochst, ex Fischer, confir.e Ledeb., et Klotsch, Tric. Euphr., 
qui et E. homophyllam Lang., ex Roepr., contirmt., E. firma Ledeb. Ross., ex Boiss. Jacq. A. 5. p. 
47. t. 436., Reichnb. Icon. C. 15. t. 147. f. 4794., Dietr. Fl. Boruss. 12. n. 859., Flor. Bat. 9. t. 704., 
Labr. Heg. Ic. Helv. fasc. 23. t. 6., Spreng. Hal. ed. 1. n. 513. t. 3. f. 1. Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) 
. 362., Mist. pl fgall.) p. 244. f. 2. (Pit. min.) sie ego feror. Dod. Purg. p. 144. Pempt. p. 370. f. 2. 
Tabern. Krtb. p. 955. f. 4., Icon, t. 591. f, 1. vix. Lob. Obs. p. 191. f. 2., Icon. t. 354. f. 2., Barrel. 
Obs. p. 7. n. 53. t. 831., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 34. p. 675. fig.a Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1647. f. 3. 

9) Flor. Maj. Jul. Fruct. Jun. Aug. in Pyr. orientalibus. 

Legi inter Salliagouse, et Bourgmadame (Cerdaña), die 10. Jul. 1831: 
ad Puycerda, die 2. Maj. 1846; ad El Seo de Urgel, die 3. Jul. 1846; 
ad Figuerola de la Conca de Tremp, die 17. Jun. 1846; inter Alfà, et 
Villatenin secus torrentem Funellades sub Figueras, die 31. Maj. 1860. 

Species admodum variabilis, prout clima, solus, anni, temperies, vita 
eam quatent, Variat praesertim statura a palmo ad duos pedes, cau- 
libus erebre aut laxe foliatis; foliis brevibus, latis, iisdemque longius- 
culis, et angustis; vidi individua ad Alfà conspicua umbellis ditioribus, 
et patentibus; variat insuper coma viridi, aut flavescente, superfieie 
plantae plus minus glauea, habitu robustiore rigido, aut graciliore mol- 
liuseulo. Abnormem observavi ad Gerona caulibus ditissimis, e ramulis 
multis de foliorum axillis exeuntibus, crebris ac stipatis foliolis, ad 
quorum ramorum apiees pauci exiguique flores prosilibant. Hue spectat 
E. Esula Plur. Botan.: ast E. pinifolia DC. pro varietate 7. Esulae 
recognita, ex Herbr. DC. ad Venasques collecta cf. Boiss. in DC. Pr. 
P. 15. S. 2. p. 161., minime me suasit. 

Promit aestate ramos multos insequente anno floriferos, istosque 
prorsus glaucos conspicies; dum adultiores, et jam fructiferos eos co- 
mitatos, virides, glaucedine fere amissa, reperies. Semina cinerea, laevia 
dicuntur, et sunt: ostenderunt vero mihi puncta quaedam fusea per 
eorum superficiem, nulla prorsus regularitate sparsa. 

Iconem Plantinianam ejusque imitationes a me relatas, quidam, cum 

ipsius Dod. Pempt. f. 1., ad Tith. Paraliam, perperam certe, afferunt. 
Sat placuit Tabernemontani prolata figura; ei libenter alteram ejusdem 
auctoris iconem adjungerem, Krtb. p. 989. f. 4., Icon. t. 593. f. Li 
quam diversum ejusdem speciei statum exhibere judico. Rectam re- 
duxi Villari prolationem, fallacem apud Godr. Gren. Fr. 3. p. 83., ab 
hisce imitatam a Boiss. in DC. Pr. P. 15. p. 166. n. 658. 
. Confirmavi in hac specie inque Tith. hirsuto, experimentum à De- 
lile mihi demonstratum in Tith. Characias; scilicet, quod lac fluit e 
folio illico e planta avulso, vel si eum dirumpis dum huie adhuc 
annectitur; sed folium a matre divulsum in quavis parte eum frangas, 
vel dirumpas, nullum amplius emittit lac. 


Tithymalus longiradiatus (Xatart) Nob. 


Vidimus in ipso Herbario Xatart pl 5 iradiata La-Peyr. 
Hist. abr. pl. Py P Sappl. p. 45. rt plantam a se detectam anno 1815. Euphr. longiradia 


9, Floreat, et fructificet quo tempore ignoratur. Repertus fuit in reg. 
Oleae superiore ad Prades du Conflent; et mox ad San Aniol Pyr. Catal. 


101 


In Herbario Coder quoque latebat, sed in Herbario La-Peyrouse 
specimen nullum reperii. Species sub Xatart tantummodo fide, dum- 
modo placeat, recipienda. Absque fundamento dubium emisit Boissier 
(in DC. Pr. P. 15. S. 2. p. 171. n. 108.) foret ne reducenda vel ad 
Tith. Caesalpini (E. pubesc. Desf.) vel ad Tith. hirsutum (E. proc, M.a 
Bieb.) Praestabat nil dicere. 


Tithymalus hirsutus (Tournefort. Lamk. Fr. 3. p. 98. (excl. illo 
Tournf. syn.°). 

T. salicifol. tenuiss. serrat. et villos. Tournf. Inst. r. hrbr. p. 86. lin. 12, potius? Euphr. procera 
M.a Bieb., Koch p. 726. n. 13. (excl. var. b trichocarpa, quae est E. coralloides L. Sp. secundum 
Roeper). Euph. illyrica Hrt. R. Paris ex Lamk. Dict. T. 2. (1785.) p. 435. n. 85. (syns. excls.); Loisel, 
Gall. ed. 1, Add. Emend, T. 2. p. 728. n. 26., et ed. 2. p. 344. n. 41. (excl. synon. E. longirad. La- 
Peyr.) Euphr. pilosa Noulet. FI. bass. sous Pyren. p. 571. n. 13., Bertol. 5. p. 89. n. 42. (partim) ; 
Lumnitz. Fl, Poson. n. 462. Wimm. Grab. Siles. V. 2. p. 281. n. 1351., et Wimm., Schles. (1857.) p. 591., 
Babingt. in Trans. Linn. Soc. V. 17. P. 3. (1836) p. 460. n. 12., DC. Dub. p. 414. n. 12., Roeper En. 
Euphrb. G. P. p. 63. n. 12. Euph. palustris Gater. Montaub., Forster. in Trans. Linn. Soc. V. 17. 
P. 4. (1837.) p. 536. (partim) ; Tith. procerus Klotsch., et Grh. n. 49. ; E. hirsuta Reliq. Kit., ex Kanitz., 
et ex Neilr. Croat.; E. Reichenbachiana Willk. Sert. FI. Hisp., ex autopsia loci, San Sebastian, de- 
scriptionem M. ante oculos me gerente, E. multiformis Schur, ex Fuss. Trans., E. trigonocarpa 
Ledeb.: ex Boiss.; T. pilosa Dulc. Waldst. Kit. pl. rar. Hung. p. 96. t. 93., Reichb. Fisch., Pl.erit. 
C. 2. p. 36. t. 146. f. 270., Icon. C. 45. t. 139. f. 4770 (g praesertim). E. pilosa Engl. Bot. Suppl. 
v. 2. n, 2787. credo: (sed excl. Barrel.); aliis T. palustris Roches Pl. Bann. rars. (1825.) p. 42. n, 16. 
t. 6. f. 15. Mut, Fr. 3. p. 153. n. 12. (quibusd.) syns. rejects.) t. 60. f. 452 , et 453. 

9, Flor. Maj. Jul. Fruct. Jun. abnt.e, Jul., Aug. in Cantabr. hu- 
milior. frequens; in Pyr. septr. med. humilior. rara. 

Legi sub Mendionde die 19. Maj. 1844.; ad Bilbao, die 9., et 11. 
Jun. 1853. Habui Bayonne a Darrach; ex Sarp (Barousse), ut ex Ibos, 
et Lagarde a Deville. 

Observavi ad Guethary, San Sebastian, ad Eibar, ad Durango; et 
ad La Sarte, ad Came, et inter Briscus et Bardos, nec non prope 
Toulouse. 

Capsulas ad Bilbao constanter laeves observavi: quas generatim 
glabras vidi, sed aliquando harum aliquae offerebant pilos aliquot 
longos, sed parcissimos. Constans vero nota se praebuit capsula punc- 
tulata, et iste in hac specie generalis est partium character, in foliis 
praecipue, vitro facilius detegendus. 

Dubitavit Lamarck l. c., num sua Æ. illyrica eadem foret species 
cum Æ. pilosa L.? ego meam tam differentem reperio a Gmelini figura 
(Sibir, 2. p. 226. n. 1. t. 93.), et a Barrelieri illa ab eo citatis (Icon. 
t. 885.) Sp. pl. p. 659., ut quae 7. lutescentis est quamquam notae 
diagnosticae, ac descriptio convenire videantur, et quamvis hanc sen- 
tentiam susceperint plures eorum quos supra citavi (Waldstein, Kitaibel, 
Don, Rochel, eic.); insuper et Visiani Dalmat. 3. p. 225. n. 1667., 
Parlatore Jt. 4. n. 1167., Godron cum Grenier Fr. 3. p. T9., Boissier in 
DC. Pr. 15. P. 2. p. 116. n. 454., attamen ab ea libentius separare malim 
cum Bory Chaub. Morée (Add. Emend.) p. 341. n. 634., Pélop. p. 31. 
n. 765., Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 564. n. 23., et p. 568. n. 31. lutesc. 
(cam Gmel. prol). Est alterum Gmelini synonymon speciei nostrae re- 
latum, Fl. Sibtr. 2. p. 227. n. 2. t. 94., confirmatum a Ledebour |. c., 
quod mihi adeo clarum non sese officit. 

Nomen specifieum ab Illyria desumptum est a Lamarek ex Horto 
Reg. Paris., nec ille suae speciei patriam novit, utpote qui dixerit: 
« croit vraisemblablement dans la Dalmatie, la Sibérie, etc. », tradictione 
partim vel ex adducto synonymo (H. R. P., et Gmelini prolatione) 
indicationem suam desumens. Ego suspicor, plantam in regione occi- 


108 


dentali Galliae praecipue solemnem, inlatam fuisse in Horto R.° Paris., 
ubi origo ejus forte commutata fuit: nam tute adhuc non constat iden- 
tieam cum nostra in Dalmatia crescere stirpem: et ego veritus sum, 
ne Æ. pilosa Vis. Dalm. 3. n. 1667. (expurg. synon.) ad T. Caesal- 
pini potius reducenda sit, cui relinqueretur Æ. filicina Portenschl.?, 
dummodo haec revera probe recteque sejuneta, seorsim non abeat cum 


Reichnb. Pl. er. C. 2. t. 145 f. 269. 


Tithymalus palustris (Trag.) Caesalp. De PInts. p. 374. 


Trag. Strp. h. p. 294. n. 2. Euph. palustris L. Sp., Koch p. 726. n. 12., Bert. 5. p. 94. n, 45., 
DC. Dub. p. 414. n. 11., Gaud. 3. n. 1092., Euph. palustris Forster in Trans. Linn. Soc. V. 17. P. 4. 
(1837.) p. 536. (partim., item Ledeb. Alt.? cf. Boiss.) Esula maior Germanica Lob. Obs. p. 194. lin. 1. 
sine fig., ex Forster. eredo.; T. fruticosus Gilib. Exerc. phyt. Flor, Batav. t, 44.. Bull, Hrb. Fr. t. 87., 
Svensk. Bot. 5. t. 329. Roques Phytogr. med. 3. p. 322. t. 139., Spach, Suit. Buff. Atl. t. 76. f. 3. fl. 
fr. sem. anal., Br. Phoeb. Ratzb. Pl. vénen. germ. p. 154. t. 44., Reichnb. Icon. C. 15. p. 5. t. 139. 
f. 4771., Flor. Dan. t. 866. (nec 866. (nec 886. Koch., Parlat. Godr.), Zannich. Vnz. p. 259. t. 217. Dod, 
Purg. p. 158., Pempt. Le f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 1653. f. 1., Rivin. Tetrap. irreg. t. 116. 
f. 1. (quam caeterum bonam cum Bertoloni non dicerem). 


% Flor. Jul. Sept. Fruet. Sept. Oct. Rarus. Ad Perpignan vidit Timbal. 
Tithymalus flavicomus (Magnol?) Nob. 


Magn. Bot. Monspel. p. 306. T. mont. etc. (excls. syns.) Euphr. flavicoma DC. cat. hrt. Monspl. 
[e 47., et T 110. n. 99., et Fl. Fr. Suppl. p. 364. n. 2170., Godron, Quelqs. nots. sur la Flor. de 
Montpell. (Besanc. 1854.) p. 29., et cum Gren. Fr, 3. p. 82., Boiss. in DC. Pr. 15. S. 2. p. 199. n. 510. 
E. verrucosa b flavesc, Benth. Cat., 9 Parlat. J|; E. Esula Chaix Hrb., ex Timb.; È. suffruticosa 
Lecoq. Lamtt. Cat. Auvergn, ex Godr. Reichnb. Icon. C. 15. t. 435. f. 4764. > 

9, Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Aug. in Pyr. Atax., orient. locis 
calidioribus. i 

Legi in Pyr. Catal ad El Seo de Urgel, contra Mont-Ferrey, die 

4. Jul. 1846. Habui ex le Pech de l'agnelo, Narbonne prope, a Delort. 
qui legebat 26. Maj. 1852. 


Tithymalus verrucosus (Tragi? Gesner) Dalech. Hist. pl Lugd. 2. 
p. 1650. cum fig., Scop. Carn. 


Gesn, Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 14. f. 122. De Trago infra. Euphr. verrucosa Lamk, Hl., 
et Auctor., Roep. En. Euphr. G. P. p. 67. n. 7. (excl. T. flavic.); Koch p. 725. n. 9., Gaud. 3, n. 1090., 
DC. Dub. p. 413. n. 9. (excl. syn. DC); Boiss. in DC. Pr. P. 15. S. 2. p. 129. n. 509. Euph. dulcis 
Bert. 5. p. 60. n. 18. (excl. fig. Jacq., et E. flavie. DC., iisque qui una procedunt; et excl., evidenter, 
Fl. Graec., quae Tit, seu E. thamnoidis Boiss. est, et prolat. Gussone, ad T. Gasparrini spect.). E. 
ortas pfe n ue prc -— k, i = = Gerardiana La-Peyr. Hrb, partim.; E. en 

, . ^con. u. 1o. t. 139. f. 4763. I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 34. p. 673, f. inter., Moris Hist. 
pl. Oxon. S. 10. t. 3. f. 2. n. 3.. Barrel. Tc. t. 834. 2 inc: 


% Flor. Maj. Jul. Fruct. stat. 

Legi in Pyr. septr med. sub le Chateau Manchar ad Bagnères de 
Luchon, die 7 Sept. 1838; in Pyr. Arag. inter Atarès, et St^ Cruz, 
die 29. Maj. 1850; in Pyr, Catal. supra Solsona ad Perracamps, die 
14. Jun. 1861; in Pyr. or. septr. inter Maury et St. Paul de Fenhowil- 
ledes, die 14. Jun. 1843. Habui a Deville ex Mont-Sacon, et ex Lhieris. 

Observavi ad St. Martory, Murillo-Gallego, per Cerdaña, ad Bagà, 
Berga, Narbonne alibique, ` 

Ad hane speciem non placet, sed ubi melius collocaretur non video, 
Esul. 4., Dod. Purg. p. 141., Pempt. p. 368. f. 4., Lob. Obs, p. 196. 
f. 1., Icon. t. 361. f. 1., Clus. Rar. pl. Hist. 2..p. 188. f. 2. (Planti- 
niana) de qua nihil pronunciatum est a Curtois ne quidem. Eam eum 


= = i : eere proponunt Belgae d'Avoine, et Morren (Concord. 


109 


Num Esula multicaulis Trag. St. h. p. 299., et 299, n. 4. (sin. fig.) 
retulenda foret ad hane speciem olim eredidi; sed considerata affini- 
tate ab eo indicata, vel si mavis similitudine, eum Tit. helioscopio ex- 
territus retrocessi. Obtulit sese tune Tith. dulcis Scop., sed iste alium 
bene notum Tragi locum sibi vindicavit, 

Euphr. ruscinonensem Boiss. Cent. Euphr. p. 33. et in DC. Pr. 15, 
S. 2. p. 129. n. 511., repertam ad St. Antoin (non dieit de Galamus) 
a Rügel, ego non cognosco: affinem praedicatam Æ, dulci; dubitavi 
num foret varietas quaedam insignis hujus 7. verrucosi, vel insequentis 
T. Pouzolzi. Certe non respondet T. longiradiato, adeo illius descriptio 
cum illa hujus speciei repugnat. 


Tithymalus Pouzolzi Nob. 


Clarior apparet primus speciei aestimator Pouzolz. Euphorbia papillosa Pouz, Cat. pl. Gard. 
(1842) p. 18. (non St. Hilaire), Godr. Gr. Fr. 3. p. 81., qui citant Pouz. tab. 3. in Fl. Gard. inéd. E. 
Duvali Lecoq., et Lam., Boiss. in DC. Pr. P, 15. S. 1. p. 129. n. 508, 


9; Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In Pyren. orient. 

Habui a Timbal e Cerbère agri Ruscinonensis; e summit. mnts. 
Touch, ad le Puic de Fraissé (Corbières) a Gautier. 

Invito animo ab Æ., sive T. verrucoso sejungo, cujus specimina 
hispaniea a me ad praecedentem speciem allata, huie T. Pouzolzi similia, 
dubium excitarunt, num tute ad 7. verrucosum spectarent. Adnotavi 
ad Santa Cruz plantam esse prostratam, depressam (absque externa 
injuria): staminum filamenta ad tertiam illorum partem artieulata: co- 
lorem herbae olivaceum. 


Tithymalus dulcis (Trag.) Scop. Carn. 


uo Stirp. h. p. 296. n. 7. p. 298. fig. Euphr. dulcis L. Jacq. A., Koch p. 724. n. 6., Gaud. 3. 
n. 1089., DC. Duby p. 413. n. 8. (excl. T. cahial.) Euphr, gi ng Thuill. Par., Bert. It. 5. p. 62. 
n. 19. E. purp. La-Peyr. Hrb., et E. dulcis LaPeyr. Hrb.; E. fallax Hagenb. Basil., ipso fat.e Ses i 
E. hiberna Lepechin; E. incompta Cesat. ex Boiss. et Parl.. An. E. Deseglisei Bor. huc reducenda ? 
Jacq. A. 3. p. S. t. 213.. Reichnb. Pl. cr. C. 2, t. 743. f. 269, 267., et C. 15. t. 134. f. 4759., Dietr, Fl. 
Bor. 12. n. 820, Rivin. Tetrap. irreg. t. 117. (Esul. soliseq.; nec Euphr. Reichenb.); Barrel. Ic, t. 
909., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 1656. f. 1., Rich. de Bellev. fig. pl. ex Gilibert Demonstr. botnqs. p. 
86, n. 237. cum tab. 

9| Flor. Apr. Jun. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Cantabr. merid. humil ad Zorroza, die 15. Jun. 1853: 
in Pyr. Navarr. sub m.e Mendisciurry, ad Burghette, die 14. Jul. 1844. 
Habui a Deville ex nemore de Rebisclou. Vidi ad St. Beat; inque ne- 
more de Bouconne ad Toulouse; et vidi ad Huesca ubi jam observata est 
ab Asso (Arag. Mant. praef. p. 3. innumer.). Humilia loca praediligit, 
sed nec edita abhorret. So 

E. dulcis L. Sp. pl. p. 656. n. 40., Mant. alter. p. 393. huie speciei 
potus quam 7. verrucoso diducitur. Loeus Lob. Obs. p. 193., Icon. 
t. 358. f. 1. non repugnat: sed T'th. montan. non acris E. Bauh. Pin. 
p. 293. 5 n. 3., a Linnaeo item adductus, comprehendit forte T. dulcem, 
et Tith. angulatum, quamvis color glandularum non sit semper atro- 
purpureus, ex observatis ad Zarauz, et luteae forent glandulae in spe- 
ciminibus di Mendisciurri, alibi etiam virides, Varietatibus istis, glan- 
dulis vix coloratis, respondent, ex Neilreich Croat. E. viridiflora W. Kit., 
E. micropetala Kit., vel E. nodiflora Host A. 2. p. 560. n. 15. 

ubitavi num huie pertineret speciei icon Gesneri, Op. bot, ed. 

a Schmied. tab. aen. 13. f. 114. Capsulae in speciminibus Can- 
tabricis et Navarrensibus, aut in individuis ad Bilbao late obser- 


. 


110 


vatis, eonstanter glabrae sese obtulerunt; et reapse iste videtur fre- 
quentior status; ali aliquot pilos in illis viderunt, et capsulas villosas 
describit Jacquin, et cum eo aliqui quidam variantes glabras et pi- 
losas describunt, Capsularum. quoque verrucae non adeo solemnes sunt 
in speciminibus meis. Semina non adhue matura pallida, subcinerea 
inspiciuntur: matura fuscescunt, 


Tithymalus angulatus (Jacquin) Dulac Hautes Pyren. n. 456. 


Jacq. Collect. 2. p. 309. n. 247. Euphorbia angulata Jacq. Koch p. 724. n. 7., Godr., Gr. Fr. 3, 

. 81., Mut. Fr. 3. p. 155. n. 17. E. verrucosa bis var. simplex La-Peyr. Hrb. s.l.; Hist. abr. Pl. Pyr. 
Eus. p. 64.,absque ulla peculiari nota, nec loci indicatione. E. dulcis g filipendula St. Amans (Fi. Agen. 
ex Mutel. Jacq. Ic. rar. 3, t. 481., Reichnb. PI. cr. C. 2. t. 144. f. 268., Icon. C. 15. t. 135. f. 4762. 


9, Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. septr. med. supra Oloron ad Belair, die 18. Maj. 1858. 
Habui a Deville ex Mont-Sacon, et ex Lhieris. 

Observavi in Pyr. septr. occident. ad Lano, inque proximo monte 
Arghivelà; in Valle Ossau, in valle d'Ape, et ad Pau, supra Luchon, 
ad St. Girons: in nemore de Bouconne sero detecta est. 

Cum hae specie multam affinitatem habet Euph. papillosa Pouzolz, 
Cat. pl. Gard. (1842.) p. 18., et Fl. du Gard, 2. p. 286. n. 10. t. 7. 
quae E. Duvalii Lecoq. Lamtt. Cat. pl. centr. Fr. (1848.) p. 327.5 
eam vidi Florentiae in Herb. Ital. centr. Reperitur ejus forma ad Cor- 


bere, prope Perpignan, ex Timbal, Explor. de Montolieu (1875.) p. 29. 
Tithymalus Clusii! Nob. 


Euphr. isatidifolia Lamck. Dict. 2. (1790.) p. 430. n. 64,, Pers. Syn. 12. p. 15. n. 104,, Boiss. in 
DC. Pr, P. 15. S. 2. p. 115. n. 449, T. Visbrphvlhus Clus. Hisp. p. 437-8; Rar. pl. h. 1, 4. 189-90. f. 1.; 
Dod. Purg. p. 147., Pempt. p. 372. f. 2. Lob. Obs. p. 196. f. 2. Icon. t. 361. f. 1., Ger. Em. p. 500., 
Tabern. Krtb. p. 987. f. 2. Icon. t. 589. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1649. fig. super. (semper 
aut Plantiniana, aut ab ea imitata figura); addas Moris. Hist. pl. Oxon. 3. p. 341, n. 2. S. 10. t. 
f. 3. ult.a n. 2., minus bene imitata. ith. latifolius hispan. G. Baub, Pin. p. 291. (excl. syn.o T. la- 
tifol, Caesalp.), E. vitellina Losc., ex Boiss. Add. corr. Boiss. Icon. Euphr. .. 64. opt. 5 


. 9, Flor. Apr. Maj. Fruet. Maj. Jun. In Pyr. Arag. humilior., ra- 
rissime. 

Legi in nemore vulgo de Pebredo, sed Prevedo, die 21. Jun. 1850; 
observavique ad Pedra tajada. 

Planta pedalis, admodum foliosa, umbellis praedita magnis, senio 
erubescens. Affinitas hujus speciei aliqua eum T7. Myrsinite Matth. 
(Euphr. Auctor.), Fl. Graec. Sibthrp. C. 5, t. 471. , Reichnb. Icon. 
C. 15. t. 148. f. 4196. pro qua forte sumpta est ab Asso, Mant. Arag. 
Syn. ps. p. 169. n. 1100., nisi forte T. Matthioli potius (E. nícaeens.) 
eum decepit. Et nostra species affinis quoque videtur th. seu 
E. Valwithii Doiss, et Reut. Pug. pl novar. Afr. bor. Hisp. austral. 
(Génev. 1852.) p. 108. Quidam eam confunderunt eum T. hibernico, 
eum platyphyllo alii. Et ego specimina vidi in Salvador Herbario (Bar- 
einonae) nomen Clusianum ferentia, ubi Pourret superposuerat falsum 
illud Tith. seu Ewphorbiae hibernicae, Et vidi Matriti, in Herb. Hrt. 
Dotan.; ex archetypis Cavanillesii, cum hisce schedis: « Euphorbia tu- 
berosa. apios? vulgo mechoacan blanco, Habitat juxta Aguillent in collibus 
Aprili 1192. » Et in alia scheda legebatur « Euphorbia N° 75. Cerca 
de la Hermita de St. Antonio de Alcoy. » ac in alia quidem, ab impe- 
rito Cutanda una eum specimine, longe remoto: « Euphorbia tuberosa 


iii 


ex Hispalis vicinis Abat » , qui Abat collector plantarum fuit, nec amplius. 
Caeterum mihi clare patuit, Cutanda prius recepisse ceu bonum nomen 
illud Tith. Apios (Hipp. Diose.) N., mox alterum Tith. tuberosi (Her- 
manni) Haw., dum agebatur de specie, quae ab harum utraque longe, 
lateque distat. ; 

Euphr. isatidifoliam praeterierunt editores Syst. Veget. ed. 15., Willd, 
Sp., Henckel Nomenel., Klotsch. Tric. Euphr. Sprengel vero, Syst. veg. 
3. p. T9T. n. 158., eam retulit ceu synoymon ad E. androsaemifoliam 
Schousb., de qua nihil comperti habui, nee amplius eam novit Boissier, 
utpote qui eam tantummodo commemoravit in DC. Pr. P. 15. P. 2. 
p. 163. sub n. 646. lin 13., ne pro eadem haberetur cum £. andro- 
saemifolia Steudel. Tith. Clusii non fugerat attentis, et sagacissimis 
E. Bauhino, Ray, Tournefort, Morison. 


Tithymalus hibernicus (How) How., Merr. Pin. Per. Nat. Brit. 1667. 
p. 118., Ray Syn. ed. 1. p. 124. n. 3. 


How. (Will.) Phytol. Brit. 1650, p. 121. Euphorbia hibernica Spreng. Syst. Veg. 3. (1826.) p. 800. 
n. 188., postea Buchinger (ex How, Ray et Dillen) (in Bull, Soc. botq. Fr. 9. (1862.) p. 96. E. hiberna 
L. Sp., Sm. Engl. Fl.; 4, p. 67. n. 11. excl, Plant. fig) DG. Dub. p. 413, n. 7., Roep. En. Euphr. 
G. P. p. 62. u. 10. E. hyb. et E. carniolica Loisel. Gall. ed. 2, p. 345. n. 45., et p. 346. n, 53. (e locs. 
cits.). E, hyb. La-Peyr. Hrb., et E. carniolica La-Peyr. Hrb.; E. palustris Plenck? Infr. cit., T. hy- 
bernus Hill. Engl. Bot. v. 19. n. 1337., Reichnb. Icon, C. 15. t. 137. f. 4767., Plenck Ic. pl. medie. 4. 
p. 66. t. 368. vidt., sed? Dill. Hrt. Elth. 2. p. 287. t. 290. f. 374., Petiv. Hrbr. Br. t. 53. f. 7., ex Sin. 


% Flor. Jun. Jul, Fruct. Jul. Aug. In montanis editis. 

Legi in Pyr. or. supra Mont-Lonis au Pré des avallanches, die 6. 
Jul. 1837. Habui a Deville e nemore inter Oursbelille, et Pintac, et 
in altero de Visken. 

Observavi ad Roncesvalles, secus flumen Irati, sub el Puerto de 
Hecho, nemore de Oza, supra les Eaux Bonnes, in me Esquierry au 
Cagire, au Pic de Gard, ad Mongarry, ete.; au Col de Baladon vidit 
Timbal. De Æ. hiberna Italor., cf. Boiss. cent. Euphrb. p. 32. ad E. 
insularem, et Parl. /t. 4. n. 1118. 


Tithymalus serocomans Nobis Sched. erit. 100. (1842) p. 9. n. 49. 
(Euphorbia). 


Euphr. panieulata Benth. Cat. p. 78., Loisl. Gall. ed. 2. p. 345. n. 42., nec Desf, E. pubescens b 
DC. Dub. p, 413. n. 6., Mut. Fr. 3. p. 153. n. 10. E. pubescens plur. Herbarior. occidental. 


*9? 9)? Flor. /Estat. Fruct. Sept. Oct. In Cantabriae maritimis, 
vel non proeul a mare. 

Legi ad St. Jean de Luz, diebus 14., et 17. Sept. 1841. Habui Ba- 
yonne? a Deville. Observavi inter Briscùs, et Bardos; ad Algortha, 
Lecona, Durango, ete. ic 

Num sit perennis, aut biennalis tantummodo planta, hoc mihi non 
contigit tute assequi. 

. Occurrit erebre caespitosa, caulibus 6-8-10 et ultra ex eadem ra- 
diee, pedalibus, sesquipedalibus, simplieibus, et ramosis, pallide viren- 
tibus, aut saepius erubescentibus. Folia rara, plana, quasi cuneiformia, 
sub-amplexicaulia, sub-acuta, serrulata, glabriuscula, sub-plicata. Invo- 
lucra et involucella, de more, sensim abbreviata, latioraque facta; ad 
hoe mucronulata, et pilosiuscula. Umbella quinquefida , radiis trifidis, 
dichotomis, aut totis dichotomis, raro glabris, saepius villosis, matura- 
scentibus eapsulis elongatis, intrieatis, unde specifieum plantae nomen 
desumpsi. Glandulae integrae. Squamae ad staminum basim spathu- 


112 


latae, fissae, pilosae, pallidae. Capsulae depressiusculae, verrueulosae, 
glabrae. Semina recenter edueta obscurissime scabrosa; sub exsicca- 
tione lineolae, et puncta evidentiora eveniunt; caruncula parva, ru- 
bella. Dum florere incipit, pro T., seu £. epithymioide aliquis eam 
sumeret, 

Attente. observatus in vivo distinctus apparet a Tith. Caesalpini! 
Nob., Euph. pubescenti Desf., et Auctor. (non Vahl), quae ad Tith. 
platyphyllum admodum accedit, cum quo et Cantabrieus noster multam 
promit similitudinem. Diversus tamen potissimum statura humiliore, 
colore pallidiore, e viridi erubescente, folis per totum marginem, 
nee a medio tantum serrulatis, panieulae ramis trifido-dichotomis, 
longiusque produetis, neque trichotomis regularibus; ad hoc, pa- 
nieulae ramis pubescentibus, involucrisve obtusioribus, basique magis 
exquisite cordatis, E descriptione distinctum judicavi a T. paniculato N., 
sive Æ. paniculata Desf., parum et ego, cum Mutel, fidens Loi- 
seleur, quamvis dieat se illam comparavisse cum speciminibus Des- 
fontaines. Iste suam speciem affinem declaravit cum T. palustri! cui re- 
tulit Sprengel (a quo longe recedit Boissier, instituens suam £. alge- 
riensem); sed T. Cantabricus meus, facie, habitu, characteribus, undique, 
abunde differt a T. palustri. Euphr. sanguinea Thore, Not. pl. Dax, 
in Desvaux Journ. bot. T. 1. (1808.) p. 195., hodie a systematicis oblita, 
a specie nostra parum recedere existimavi, attamen, quum illius de- 
bes cec nostra planta non quadret, ambas separatim relinquere 
prudentius existimavi. Videndum erit num ea Thore planta cadat in 
Tith. hirsutum Lamk. Et magna mihi suspicio inest, num Æ. pilosa Brot. 
Lusit. 2. p. 315. n. 13. ad nostram pertineat speciem, quamvis cap- 
sulas pilosas dicat; tantum nobis patet hujus characteris levitas in hisce 
plantis. Plantam nostram ab affinibus non distinxit Godron cum Grenier 
Fr., forte quia ejus speciminibus caruit: ille Æ. villosam Brotero ad 
pubescentem Gallorum. afferre (3. p. 19.), itemve facere, Boissier in 
DC. Pr. n. 530., Desfontaines et Vahl. plantis. insuper una conjunctis. 


Tithymalus Caesalpini! Nob. 


Caesalp. Hrb. Tornab. (1563.) fol. 211. n. 585., De PInts. 1. 9 i 

. ` . n. ^ .« 1. 9. e. 12; p. 377. (T. latif. al.). E. pu- 
bs prt apo Ap 386., DC. p 413. n. 6. (plurs. citnbs. excls.) s Gall. ed. 2, p. *45. 
Bert, |. 5. p à; Moris Sard. 3. n. 1082., Guss. Sic, Synops. p. 541. n. 90.. et 3, p. S29. E. pilosa 
E. udis illi "e ipei itemve Vis. Fl. Dalm. 3. p. 225. E. pilos. La-Peyr. Hrb., Asso Arag. 
FRE. J . En. hrt. Ber. Suppl. ex Jacq. Ecl; var., ex Boiss., qui et E. leucotricham suam 


CN : 
n. 1512. t. 19). Barre, col » Reichnb. Icon. C. 15. t. 138. f. 4769., Boiss. Voy. botq. Esp. 


LM e Jun. Aug. Fruet. Jul. in Sept. In Pyr. Atax. orient. 
Legi ad Narbonne, die 15. Maj e 
i totali - May. 1839, ad Rosas, die 25. Aug. 1846: 
lone i ad Bag sur mer; unde habui dos a Naudin. 


sa ndulae sunt transverse ovali-ellipticae; squamae ad genitalia pi- 

Pie neula parva, pallida. 
cum T T rte perennis, qua nota praecipua (ne dieam similitudine 
tomis) a T. Valla. € evidenti , neque umbellis semper tricho- 
de hac ef. dea pubescenti Vahl. Symb. P. 2. p. 55. distincta. 
alter.) p riri ap Jacquin |. €., Gussone l. c. 3. (sive T. 2. P. 
modo sensit Ln E. Vahlianae propositum. Non eodem 
Vahlianam sürpep, an pote qui (Tric. Euphr. (1860) p. 76. n. 62.) 
"arpem varietatem pubescentem 7° platyphylli existimavit, 


113 


quomodo opinati fuerant Seb. Maur. Rom. Pr. p. 165. n. 553. Boissier, 
in DC. Pr. P. 15. S. 2. p.134. n. 520. ad eos rediit, qui inter Desfon- 
taines, et Vahl. speciem nullum discrimen viderunt, et hane sententiam 
retinet Parlat. /t. 4. n. 1130. 

Si, uti quibusdam placuit, haec est Æ. pilosa Sm. Graec. Pr. n. 1115., 
tune, Sibthorpii judicio, inter Dioscoridis species censenda foret, quia 
ei reapse cum dubio, retulit Tith. platyphyllum Anazarbei; cui sen- 
tentiae tamen supersedendum esse duco, imo non attendendum. Ego 
vero suspicor, hujus Caesalpini speciei esse Tith. Charac. pratens. in- 
canum Magn. Bot. Monsp. p. 255., tam longe abest quin eum Don, 
Engl. Bot. Suppl. v. 2. n. 2787 ad Tith. hirsutum Lamk. sive E. pi- 
losam, vel proceram me vergam; eo magis quia haec species in agro 
Monspeliensi desideratur. 7. incan. hirsut. G. Bauh. Pr. p. 133. (nec 
p. 135.) n. 1., a Magnol eum sua planta conjunctus, a Linnaeo ad 
T. hirsutum relatus, a Donio l. c. confirmatus, reapse locum tutum 
adhue non occupat. G. Bauhinus accepit ex Italia a Neudorffero; Italorum 
erit hancine G. Bauhini speciem illustrare, et scienter collocare; ego eam 
cum Magnol hue sisterem. 


Tithymalus platyphyllus (Diosc., Plin.) Fuchs. h., Scop. Carn., ex Plin. 


Diosc. 4. c. 162., Plin. Nat. h. 1. 26. c. 8, vel 44. Euphr. platyphylla L. Sp., Bert. 5. p. 92. n. 44., 
Gaud. 3. n. 1091., DC. Duby p. 413. n. 15., Roep. En. Euphr. G. P. p. 59. n. 4., De Notrs. Repert. 
Fl. Ligust. n. 1647., Meyer Hanov. p. 483. n. 12., Hook. et Arn. Br. Fl. ed. 8. p. 383. n. 3. E. plat., 
et E. strieta Koch p. 723. ns. 4, 5., Godr. cum Gr. Fr. 3. p. 77-8., Parlat. It. 4. ns. 1131-2. E. plat. 
La Peyr, Hrb., et E. verrucosa 1.a La-Peyr. Hrb., et E. pubescens La-Peyr. Hrb.? E. oblongata Koch C., 
ex Boiss. form. strict. Flor. Graec. Sibth. C. 5. p. 53. t. 469., Jacq. A. 4. p. 40. t. 376., Jacq. Collect. 
2. p. 340., Icon. rar. 3. t. 482., Rochel Pl. Bannat. rars. p. 43. n. 18. t. 7. f. 17., Dietr. Fl. Boruss. 
12. n. 858 (str.); Reichnb. Icon. C, 15. t. 133. f. 4757, 4756. (Str.), Fl. Bat. t. 14. t. 1158. Engl. Bot. 5. 
n. 333. (str.); ad duas ei species citat Boiss. Fuchs. Hist. st. p. 813., Icon. ed. 1545. t. 470., Dalech. 
Histr, pl. Lugd. 2. p. 1653. f. 3., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 34. p. 670. fig.a, Moris Hist. pl. Oxon. 3. 
S. 10. p. 343. t. 3. f. 5. n. 1. 


(2? Flor. /Est. Fruct. Jul. Octobr. 

Legi ad St. Beat. die 26. Jun. 1843; ad Prades et Cattlar (Conflent), 
die 30. Sept. ejusd. anni: in Pyr. Catal. ad Sils, die T. Jul. 1851. 
Habui a Deville e Tarbes secus l'Adour, unde etiam Philippe donavit, 
et ex San Feliu d'avail Pyr. or. a Massot, ex le Conflent a Coder filio, 
de Herbar. patris, nomine Æ. Coderianae DC., respondentem potius typo 
speciel, quam formae strictae, cujus Roeper, Duby, Godron voluerunt. 
Mecum stat Boissier. 

Variabilis admodum species in plures absque ratione bona divisa. 
Circa Prades late novi inanitatem distinctionis specificae de Æ. Code- 
riana DC., quam demonstrant specimina s. c. Item in Herb. Coder vidi, 
E. dubiam Dierbach, e collibus di Eslingen, et laudo unionem ejus cum 
eadem specie. Transitus ab. E. stricta in E. sive Tith. platyphyllum 
facile huc, et illuc obvius, solemniter, et repetitis vicibus mihi sese 
obtulit ad Mane, et St. Gaudins, ibidemve proximis locis. 


Tithymalus helioscopius (Dioscor.), Plin., Fuchs. Hist. stirp., Matth., 
Lonicer. Krtb. ex ed. Uffenb. Scop. Carn. 


Diosc. 4. c. 162., Plin. Nat. h, 1. 26. c. 8. vel 42. Euphrb. helioscopia L. Sp., Koch p. 723. n. 3., Bert. 
^ P. 46. n. 8., Gaud. 3. n. 1084., DC. Dub. p. 413. n. 3., Moris Sard. 3. n. 1079., — En. Euph. 
Ss E p. 99. n. 3. E. heliose. La-Peyr. Hrb.; E. Peplus Seem. Bot. Her., ex Benth. Hong ong.; E. he- 
jscopioides Losec., Pard. Arag. E. japonica Zoll. pl. exsicc., ex Boiss. Schk. Handb. t. 129., Schrank. 
ris Monac. t. 183., Flor. Batav. 3. t. 207., Dietr. Fl. Bor. 12. n. 844., Roques Phytgr. pl. med. ta 
c t. 436., Flor. Dan. t. 725. vix, Plenck . Ie. pl. med. 4. p. 66. t. 369., Engl. Bot. v. 13. n. 883., 

"rt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 81., Reichnb. Icon. C. 15. t. 132. f. 4754., Sv. Bot. 1. n. 70., 


8 


114 


. t. 90. h, ex Roeper, et hujus t. 2. ns. 1-79. minut, part. anal., etc. Matth. p. 

Hg : Sig o ec Trag. St. E pi 294... Fuchs. Hist. st. p. 811., Barrel. Ic. t. 212., Lob. Ors, 
192. f. 2. Icon. t. 306. f. 1. Dod. Purg. p. 145., Pempt. p. 371. f. 1., Stirp. h. Comm. (1553.) p. 361., 
list. pl. (gall.) p. 341. f. 4., Lonier., s. €. p. 240. f. 1. Lonier. Nat. h. crt. 98. D. f. 1., I. Bauh. 
Hist. pl. 3. p. eo. (1. 34.) f. 1., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 10. p. 339. t. 2. f. n. 9. Eg nolph. Hrb. 
imag. ert. 9. f. infr. intr.; Brunf. Herb., ed. Germ. (1532.) p. 233,, ex Moretti in Matth. Ill. 8., 


Dalech. Hist, pl. Lugd. 2. p. 1648. f. 1. 


e Flor. Vere, et per ZEstat. Fruct. ferme per totum annum, in 
mitioribus. 

Legi in Pyr. Arag. Sobrarbe, ad San Victorian, die 11. Apr. 1851. 
Habui e Tarbes a Deville. 

Foliorum definitio apud Roeper (cum tota diagnosi a DC. Dub. 
transcripta) optima; non sie Kochiana. 

Vidi ad Balaguer. Pyr. Catal. lusum perpulehrum spectandum bracteis 
superne, capsulisque sanguineis, aut sanguineo maculatis. In Japonia, 
eaules anthelmintici, diuretici, et drastici habentur, referente Maximowiez 
PI. Asiat. 


Tithymalus pyrenaeus (Gaston Sacaze forte ante omnes: Bernard), Nob. 


Bernard, apud Gren. Godr. Prosp. Fl. Fr. (1846.) p. 8. Euphrb. pyrenaea Jord. Obs. pls. nouvs. 
ips Fr. fragm. 3. (1846.) p. 237. t. 11. (opt.e) Euph. chamebuxus Bernrd., Godr. cum Gr. Fr. 3. 
. 8&4., Boiss, apud DC. Pr. 15. S. 2. p. 132. n. 523. E. buxifolia Bergeret? ita ferunt, sed ego nec 
iocum, nec specimen ab illo sie denominatum cognovi. Boiss. Icon. Euphr. t. 82. opt. 


9) Flor. Jun. abeunte, Jul. ineunte. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. occident. 
septr. editior. rarus, inter detritos lapidum calcareos proveniens. Speci- 
mina Aragonensia ego non vidi. 

Habui ex Valle de Ossau, au Col de Luvie a Gaston Sacaze, mox 
ab eodem. viro ex Col de Tortes, Pic de Ger. Vávere au Sommet du 
Pic d'Anie testabatur Dufour in litteris: et vivit au Pas d'Azun, au 
P ie d'Athas vallis d'Aspe. Ab anno 1816 jam sibi notam speciem dic- 
titabat Bernard; alii Gaston Sacaze primum speciei detectorem mecum 
praedicarunt; iisque majorem fidem praestiti. Indicatur et inter Jaca, 
et San Juan de la Peña, rara prope Balnea ad Tiermas, in glareosis 
ad flumen Aragon, forma latifolia, procerior, umbellis quinqueradiatis, 
i been Sert. FI. Hisp. p. 140. n. 920., sed ego dubitavi num ille of- 
enterit Tit, pauciflorum, p. 90. Forte ex hujus determinatione eadem 
species indicata fuit ad Olot, Pyr. Catal a Costa Lista, ete., qui tamen 
et Cosson consulere mos habuit; Mihi vero specimina hispanica omnino 
o n 

Jt aliquid in hujus speciei facie, quo eam appropinques ad 7. li- 
POLEK, sive Euph. linarifoliam Willd., n E. tinifolia Jacq. 
Tric. È icon. rar. t. 86., eujus patria adhue ignoratur (cf. Klotsch. 
Hara PM. p. 81. n. 102., Boiss. in DC. Pr. P. 15. S. 2. p. 132. 
ll 9): Boissier istam varietatem facit T'ith. diffusi (Matth.) Lamk., 

n^ Spmosae L., quae sententia mihi non arridet. 


~ T. pyrenaeus est species pra : i 
y te ` hor- 
Macearum recensione (1860). Ga "e wi runc 


SECTIO 3. ANISOPHYLLUM Roc. 
Tithymalus Peplis (Hippoer., Dioscor.) 


| Scop. Carn. 
Hipp. ex Diosc, 


4. c. 166. Cf. i 2 
Bert. 5. p. 40. n, 3, DC. Du » Foes (Econ, Hipp. p. 249. Euph. Peplis L. S Koch p. 723. n. 2.. 
1076., Gay (apud Webb. Bel te D: 2y Roep. En. Euph. G. P. p. 59. n. 2., Moris Sard. 3. n. 
volia Forsk, (non L.), et E. rubesce nar. 3. P. 3. p. 236. n. 1. E. Peplis La-Peyr. Hrb., E. polygoni- 


bescens Link, ex Boiss. Engl. Bot. v. 98, n. 2002., Flor. Batav. v. 4 


115 


t. 301., Reichnb. Icon. C. 15. t. 134. f. 4753. Clus. Hisp. p. 439-40,, Rar. pl. h. 1. 6. p. 187., Lob, Obs. 
p. 197. f. 2., Icon. t. 363. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1659. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 
10. p. 340. t. 2. f. 18. Matth. p. 1260., Camer. Epit. p. 970., Donat. Sempl. p. 76. Zannich, Vnz. 
p. 260. t. 68. 

©) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In litoribus arenosis. 

Legi in litore orient. ad Port-Vendres, die 4. Sept. 1847; de littor. 
occident. e Bayonne habui a Darraeq. Observavi ad Socoî, San Sebastian, 
Orio ete. 

Peduneuli sub fructificatione reflectuntur, ut capsulas sub foliis oc- 
cultent: ita sapientissima natura speciei successionem a ventis arescen- 
tibus, vel a violentis solis radiis tutavit, efficiens ut semina ad eorum matu- 
rationem lente progrederent, deinceps capsulae foetae iterum erigerentur. 

De T. Peplo ita Smith: « The specific name (Peplus) of this plant 
is much too near that of E. Peplis, more especially as they appear to 
have one common derivation » Engl. Bot. v. 14. n. 959. Pessime dictum; 
eo quod ambo nomina Dioscoridis sunt, ad duas ommino differentes 
species significandas ab hoc adhibita, ut hodie optime recognita et ap- 
plicita: ef. ipsum Smith Engl. Fl. 4. p. 60. sub n. 1. 


Tithymalus Chamaesyce (Dioscor., Plin.) Moench. Meth. 


Diosc. 4. c. 167., Plin. Nat. h. 1. 94. c. 15. vel 83. Euphr. Chamaesyce Sm. Gr. Pr., Koch. E 

722. n. 1., Bert. 5. p. 39. n. 2. (excl. E. perfor. Guss.), D^. Dub, p. 412. n. 1., HA En. Euphr. G. P. 
È 58. n. 1.; Moris Sard. 3. n. 1077., Fisch., Meyr. Hrt. Petrop. Ind. 9.; in Linnaea 7, 18 eed o 183. 
. Chamaes. La-Peyr. Hrb., E. thymifolia Loisl. Gall., Herniaria hirsuta Marzar. Herb., ex Moretti 
in Configl. Brugn. Giorn. T. 8. p. 134. Flor. Graec. Sibth. C. 5. p. 48. t. 461. Reichnb. Icon. C. 15. 
t. 131. f. 4750-4., Jacq. Collect. Suppl. p. 115. t. 2. f. 3., Cavan. Ic. descr. p. 46. n. 69, t. 63 s.]. pub. 
Dod. Purg. p. 167., Cord. Stirp. h. l. 5. apud Gesner Op. bot. ed. a Schmied. P. 1. p. 6. (1.0 Bonon. in- 
dicat ubi species copios.), et Gesn. Ibid. tab. lign. 17. f. 153., Dod. Pempt. p. 377. fig. supr., Pena Lob. 
Advers. p. 154., Icon. t. 363. f. 2., Clus. Hisp. lector. p. 9., et p. 441-2., Rar. pl. Hist. 1. 6. p. 187. EL 


(*) Flor. Jun. Oct. Fruct. Aug. in serum Autumn. Per regionem 
mediterraneam. 

Legi in Pyr. Catal. marit. ad Rosas, diebus 28. Aug., et 2. Sept. 
1846., et 25. Aug. 1860. Habui ex viciniis di Perpignan a Massot. 

Observavi inter le Pertus, et le Boulou; ad Culera, ad Mongioy, 
ad Taulouse, alibiq. 

Glandulae florum sunt lunulatae, rubellae, crista crenulata, alba: 
re ita se habente, non placet Koch, qui glandulas integras dicit, quas 
insuper ego e viridi rubentes vidi, neque semper saturate rubras, ut 
ille autumat. Semina albida dicunt Roeper, DC. Duby, et pone istos 
Noulet, et mox Boissier; ego ea rubro-fusca reperii; itaque Parlatore 
(It. 4. n. 1112.) rei ampliatorem fuisse putem nigricantia illa deseribentem. 
Vix aliquot pilis induta erant individua ad Rosas late observata $ 
quae variabant pallide virentia, glaucedine manifestissima, in umbrosis; 
aut obscure viridia, in apricis, et insuper hine inde per ramos, pedun- 
culos, et flores erubescentia; caeterum species haec quoque variabilis 
est; et uti folia occurrunt integra et crenata, glabra et hirsuta, opaca 
aut punctis pellucidis adspersa (Bert.), viridia et rubella, sicque fructus 
aut toti laeves, aut ad valvarum dorsum minute punetati scabri, et 
insuper capsulae glabrae, pilosae, hirsutae, nec non et caules glabri, 
pilosi, pallidi, et colorati offenduntur; ita minus obstupescerem, si ludi- 
bunda plantae indoles in glandulis quoque se proderet, adeo ut, et illae 
crenulatae et integrae, et diversimode coloratae occurrerent. Planta viva 
sub Palou (Ampurdan) observata ostendit hine inde individua ramis 
centralibus plurimis erectis. 


116 


Forte primus Cavanilles l. e. recte opinatus est, nosque monuit de 
uniendis È Chamaes., et canescente, quas Linnaeus (Sp. pl.) natura in- 
vita separaverat: sed quum retinuerit canescentis nomen, quod refert - 
minus frequentem. statum, et, ut ita dicam " secundariam et falsam 
speciem, quumque nomen Chamaesyces Dioscoridis repudiare nefas sit, 
hine minus laudandus fuit prae Smith, qui alioquin meritata laude, 
Hispanicorum Botanicorum Prineipem non frustravit. Item ego nomine 
generico ab istis suscepto mutato, inveni quidem antiquius nomen La- 
marekianum Tith. nummularii (Er. 1778. T. 3. p. 101.), sed Moen- 
chianum ex Dioseoride (Meth. 1794. p. 666.) jure merito praeposui. 

Dubium mihi supervenit, num omnes qui de E. canescenti tractarunt 
eamdem prae manibus habuerint stirpem? Libet hie referre quae de 
hisce adnotavit Meyer (C. A.) apud Ledb. Atl. 4. p. 196: « Semina procul 
dubio laevissima, sed velamine crassiusculo arcte adherente et tuberculis 
minutis permultis etasperato vestita sunt. In E. canescente L. autem (ab 
Auctoribus immerito cum E. Chamaesyce conjuncta) semina testa scrobi- 
culis dé nde irregularibus transversalibus exarata ». Ergo, E. cane- 
scentem Meyer liquido patet ad T'th. prostratum Nob., sive E. prostra- 
tam Ait. Kew. esse transvehendam; de hac cf. Parlat. It. 4. p. 450. 
n. 113. Ex adverso illius Æ. Chamaesyce spectaret ad £. pseudo Cha- 
T Fisch., Mey., sive ad Tith. humifusum. Willd., Boiss. in DC. 

*. n. 82. 


dn memoriam Leetorum revocamus verbum Chamaesyce Ficum hu- 
milem significare! 


Tithymali repudiati. 


gra Myrsinites Plinii, Matth., sive Euph. Myrsinites L. Sp. 
vivere ad flumen Guarga testatur Asso Mant. Arag. p. 169. n. 1100.; 
pt pren RT Pyrenaeos num transeat, revera ego compertum non 
talin Quidquid fuerit, mihi admodum difficile visum est speciem orien- 
n MM Gatin Ar agonia, et Asso planta mihi suspecta est, num 
rer ad harum alterutram, aut T. Clusii, aut T. Matthioli , ut 
xi p. 101. — , 
del Piena linifolius Lamk. seu Euph. Esula L. « En las faldas 
dem non offendi, Mag eg Cat, pl. Catal. p. 140. Sed ego speciem ibi- 
dele Pie eam vivere credo, et Costa mihi nullius auc- 
: (E. su en lecita N. (E. lucida W. Kit), et T'th. salicifolius N. 
e o e Pyrenaeis Corbariensibus, ut ex Occitania (vel 
‘amicioa == » nie orientalem huie propinquam) mihi prorsus, 
eos indicaverit Ber ui "erunt; et vereor per errorem in iisdem locis 
seque ab eo S vajaa - Cat. p. 185 praecipue 7th. lucidum ad Ville- 
rbariensem fr qua auctoritate non refert, ego circa hanc urbem 
dam Gallor, Deo "Rp rien | sicque Timbal. Caeterum Æ. luci- 
r., qui aeque e regio = ad Tith. linifolium Lamk. affertur a Godr. 
relata est a i es BR Mor nobis ignotus est; et cui quidem 
Galliam. non ap : salicifolia DC., dum Hostiana species per totam 


vel Boissiero uq etum eX Grenier et Godron diligentia constat, 


117 


Trib. 3° BUXEAE (Bartl.) Parlat. It. 4. p. 602. 


Buxus Virgil, Plin., Tournef. Fructum bene examinavit Trevir., 
Symb. phyt. p. 90. 


HH È N T: . 

Buxus vulgaris (Bibl. Sacr., Homer., Theoph., Virg., Plin.) Trag. 
Stirp. h. 

Esai. c. 41. v. 19. c. 60. v. 13. etc. Homer, ll. 24, v. 268., Theophr. 3, c. 45., de Virgilio dixi 
Fl. Virg. p. 28. Plin. Nat. h. l. 16. c. 28., vel 16. insuper Nicand. Alex. 5, 577., Ovid. Ars amand. 
3. v. 691., Bion. Id. 2., 2. Bux. sempervirens L. Sp., Koch. p. 722., Bert. 10. p. 167., Gaud. 6. n. 
2197, +, DC. Dub. p. 412. B. semprvs. La-Peyr. Hrb., B. chinensis Link., B. longifolia Boiss., et B. 
Wallichiana Baill., ex Benth. Hongkong B. arborescens G. Bauh. Basil. p. 110. Engl. Bot. v. 19. n. 
1341., Schk. Handb. 3. t. 287., Reichnb. Icon. C. 15. t. 153. f. 4808., et f. 4809. it. cred. (suffr.). Nouv. 
Duham. T. 1. p. 81. t. 23-4. (cum vars.), Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 125. t. 108. f. 6., Turp. Fl. med, 
2. p. 182. t. 80. Plenck Ic. pl. med. 7. p. 37. t. 664., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 499., Schub. 
Icons, t, 46. f. 6. Trag. Stirp. h. p. 1068-9:, Fuchs. Hist. st. p. 642., Duh. Arbr. Arb. 1. t. 46. Dalech. 


Hist. pl. Lugd. p. 165., Matth. p. 190., Camer. Epit. p. 101. Dod. Pempt. p. 782., Lob. Obs. p. 562., 
Icon. 2. t.. 128. t. 2. 


h Flor. Mart. ad princip. Maj. Fruct. Jul. Aug. Praediligit solum cal- 
careum. « Buxus Pyrenaeis ac Cytoriis montibus plurima » Plin. l. s. c. 

Legi in Pyr. Arag. ad Canfranc, die 1. Maj. 1845.; semina decerpsi 
ad Castanesa, die 20 Aug. 1853. E Tarbes habui a Deville, qui au 
Lhieris angustifolium quoque collegit. 

Oceurrunt juniores rami, in quibus tanta est glaucedinis eopia, ut 
ii colorem caesium offerant. Capsulae maturae dehiscunt, earum valvae 
vivide se constringendo semina undique projieiunt, quae circumcirca 
spectantur nigra, nitida, lucida. Occurrit, quasi morbosus, foliis concavis, 
vel aliquando convexis, margine scilicet aretiore, qui non sinit plana 
se degere folia. Individua microphylla hue et illuc offendi, ea solem- 
niora mihi obvia fuerunt alla Peña Montañesa. 

Bux. arborescentem Lamk., Dict. 1. p. 511., hoc praecipuo charac- 
tere a B. suffruticoso Ejusd. distinctum, firmam esse speciem vix ullus 
hodie cogitaret, nisi dubium caeterum inane de hac re jecisset Koch 
Synops. s.c. 


Ord. 18. CAMARINNEAE (Nutt.) Rupr. 


Affinitatem eum Ordine Zricacearum senserunt antiqui Botanici, 
praedicavit Jussieu, acceperunt plures; probanda potius quam dam- 
nanda se obtulit Hooker fil. Antaret., Fl. 2. p. 345; Agard Theor. 
SySt. pl p. 103, Horaninow Char. ess. familiar. p. 109.; recepit 
Griseb. Grundr. Syst. bot. (1854.) p. 98. n. 5., ordine collocato in 
Nexu Bicornearum ubi Erica, in capite, admiratur. Lestiboudois, Fl. 
Belg. 3. p. 198. Obs., et Nees ab Esenb, Gen. pl. Fl. Germ. n. 42., 
dixerunt affinitatem ejus non esse spernendam eum Rhamneis; cum- 
que Epacrideis; Celastrineis potius; et Euphorbiaceis, Tithymalaceis 
ceu proximus ordo censebatur ab Endlicher, Enchir. p. 565., et 

enr. pl., a Meisner item, ut jam a Bartling. Itemve Fresen., 
Grundr. der Botan. (1845.) p. 85. n. 241., Ordinem sistere in Classe 
icoccearum cum Stackhousiaceis, Euphorbiaceisque, non recedens a ge- 


118 


nerali sententia, a Lindleyo quidem sustentata, quae adeo Parlatore 
arrisit, ut Ordinem eum ipsis Euphorbiaceis adnecteret, ex quo con- 
stituit Tribum quintam earum, Fl. It. 4. p. 608., et cf. p. 433. Lau- 
darunt affinitatem eum Ericaceis, Aquifoliaceis, et Celastrineis Le-Maout, 
et Decaisne (infr. c.), sed ordinem, longe ab eis, proxime ad Zuphor- 
biaceas collocarunt, ut a plurimis jam actum fuerat. Ordinem dubiae 
affinitatis deelararunt Hook. et Arn. Br. Fl. ed. 8. p. 381. 


Chamaetaxus (Empetrum Tournef., et Auctor.) Schaeffer (Joh.) 
Lappon. illustr. (1673-4). Empetron Dioscor. l. 4. c. 178. maritima 
ene (nec alpina), eathartica, ab hae nostra longe diversa est. Primus 

ournefort nomen hocce huie speciei subjecit; eum imitaverunt omnes 
ui suecessere Botanici (praeter Ruprecht), nullo de re examine. Ab 
illis ego desciseo, utpote qui ea quae firmo et sano fundamento 
carent libentissime respuo. Considerandum quam diversimode usitatum 
fuerit nomen a renatis litteris, eo quod Dioscoridem, a Plinio et a Ga- 
leno magis adhue obscuratum, attigere frustra conatum est: cf. Salma- 
sium, Plinian. Excitat. (Cap. 56., edit. Paris. 1629. p. 1295., edit. Trai. 
ad Rhen. 2. 1089. p. 919-4), et videas quae ego dicturus sum ad Fer- 
meram mediterraneam. Potuisset genus Camarinneam appellari, e vul- 
gan nomine quo indicatur sive per Galliam Chamaetazus nigra, sive 
in Lusitania Chamaet, alba (Amat. Lusit) Nob., nam, quae Co- 
rema alba Don. (forte non sustinendum genus): Camarinnas ex Lins- 
chotten, ef. G. Bauh. Pin. p. 486., sive. Chamerinheira ex Duchesne. 


Sed subvenit Schaefferi nomen, reapse non optimum, tamen non 
prorsus dampandum. 


Chamaetaxus ni Cord. in Dioscor . i : d 
Matthioli) Rupr. FÌ Inor. — corn) inni) cinco 


Cord. in Dioscor, cap. 174. Coris crt, 6 

‘ ^ . cap. 174. - 61. a (non adeo clare): Fallopius evidentissime! Empetrum 
nigrum L, È 
eem L Sp. Koch [5 DI. Bert. 10. p. 338., Gaud. 6. n. 1251. DE. Dub. pM. Ho 

Ro eie. 9 m -; E. procumbens L, Hrt. Cliff, et Fl. Svec. ed. 1.; Gmel. Sibir., 
al Bo LEE, beat Handb. 4. t. 318.. Hayn., Term bot. t. 31, f. 1., Lamk. Ill. t. 803. f. 1., 
We Ml Ie Sya a n Bot. v. 4. t. 259., Reicnb, Icon. C. 15. t. 158. f. 4810., Flor. Bat. 9. t. 
1. heb. t, dt E d pal E 22. Ord. 3. cum tabs., Le Ma. et Deesn, Botanq. p. 489. Tournf. Inst. 
Frut. p. 459. n, 2. t 493, f wit. Aue, | 91. a Matth. I, Bauh. Hist. pl. 4. 1. 5. p. 536. fiy; Jonst. Arbr. 
k GEE, Dek Hisi e Matth. p. 154, Clus. Pann. A. p. 28-30. in p. 29. fig., Rar. pl. h. 1.1. 
con. t 4013. DE * PI. Lugd. p. 188., Camer., Epit. p. 77., Tabern. Krtb. 2, p. 1518. f. 4., 


h Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In editioribus. 


1 In P yr. Septr. med ad * . . 1 - 
Sept. 1 $ xd. summitat. montis Medassolles, die 15 
M le kir nS Denlle ex le Port de la Pez: qui legebat quoque 


generale Specimina, quae transierunt in meum Herbarium 


(în horto) En, Stirp. Vindb. p. 298 


data est speciem na Matthiolo tradiderat, unde huic opportunitas 
non satis innotuerat, quae tune temporis, pone Cordum V., 


119 
Ord. 14. ARISTOLOCHIEAE Juss. 


Aristolochia Diosc., Plin., Tournef. Genus certe dieotyledo- 
nale, cf. Trevir. Symb. phyt. p. 19. 


SECTIO 1. PISTOLOCHIA. 


Aristolochia polyrrhiza (Plin.) Aldrovandi Herbar. Bonon. asservat., 
et I. Bauh. Hist. pl. 

Plin. Nat. h. 1. 25. c. 8. vel 54., etc. Arist. Pistolochia L. Sp., Bert. 9. p. 642. n. 2., Gaud, 5. 
n. 2099. +, DC. Duby. p. Alt. n. 3., Moris Sard. 3. n. 1073., Dachrtr. ap. DC. Pr. P, 15. p. 485, n, 140. 
Reichnb. Icon, C. 22, t. 670. f. 1241, vix.; Moger. Fl. Menton. t. 64, f. B. Dod. Purg. p. 191., Pempt. 
p. 325,, Clus. Hist. 325-6., et Rar. pl. Hist, 9, ], 4. p. 72., Camer. Epit. p. 422., Pen. Lobel. Advers. 


p. 265., Icon. t. 607. f. 1. (ead, Adversr.) I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 32. p. 561. fig. exter., Moris Hist. 
pi. Oxon. 3. S. 12. p. 510. t. 17. f. 7. n. 12, 


% Flor. Maj. Jul. Fruct. stat. Per region. mediterr. omnem, 
locis calidior.; inque magis australi Cantabria, ad Zarauz. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Taillet, die 23. Maj. 1843. Obser- 
vavi ad Pamplona, Jaca, contra Embun: a la Trancade d'Ambouilla 
(Conflent.), ad Durban (Corbières). 

Pili quibus induitur interior pars perigonii sunt tali modo dispositi, 
aut flexi, ut ingressum facilem sed difficilem exitum permittant insecto 
foecundationis adjutori. Muscam in hae specie comprehendi, et obser- 
vavi, quod etiam dempto perigonio, fortasse e digitorum meorum pres- 
sione, alis ita gymnostemio haerebat, ut istius gluten manifestum fieret 
quamvis attactu impercipium. 

Ar. Polyrrhizon, et Ar. plistolochia nomen utrumque bonum, ambo 
ex Plinio. Plistolochiam, in Pistolochiam verterunt posteriores aetates, 
non considerantes pistolochiam apud Plinium (Nat. h. 1. 20. c. 14.) sy- 
nonymon esse cujusdam Pastinacae, sive Umbelliferae. Primam prae- 
tuli denominationem cum Aldrovandi, et cum I. Bauhino, quia optiorem 
comparativam, expeditiorem, nee controversiae subjectam, quamvis figu- 
ratam, siquidem radix fasciculata est. 


Aristolochia longa (Dioscor.? Plin., Cael. Aurel) Dod., Clus., Pena, 
Lob., Camer., I. Bauh., Aldrov., Auetor. 


Diose. 1. 3. e. 4., Plin, Nat. h. 1. 25. e, 8. v. 54., Cael. Aurel. Chron. 3,, 5. Bert. 9. p. 646. n. 5. 
DC. Duby p. 411. n. 2., Desf. Atl. 2. p. 3%., Moris Sard, 3. n. 1072., De Notrs. Repart. FI. Lane 
n. 4622., Duchrtr. ap. DC. Pr. P. 15. p. 486. n. 141. Reichnb. Icon. G, 92. t. 672, f, 1344., Turp, FI. 
med, 1. t. 36., Plenck Ic. pl. med. 7. p. 28. t. 649., W., W., F.. N. ab Esenb. Pl. offic. t. 146., Woodv. 
Hook. Med. bot. p. 157. t. 60., Hayn. Arzneig. 9. t. 20,, Nees Gen. Fl. Germ. t. 50., fig.ae 17-23. Dod, 
Purg. p. 14,. Pempt. p. 324. f. 1., Clus. Hisp. p. 319-21. (ex Dodon., ut ipse Clusius dicit Lect. p. 9., 
nec Dod. a Clusio, ut ait Bertol.), et Cl. Rar. pl. Hist. 2, 1. 4. p. 70. f. fi; Pon. Lob. Advers, p. 964.i 
Lob. lc. t..606. f, 1. Herbar. Magunt. (1484,) c. 13. fictit., Dondi Herb. Vicent. (1491.; c. 13., I. Bauh. 
Hist. pl. 3.1.32. p. 560. f. 1., Camer, Epit. p. 420., Moris Hist. pl. Oxon. 8, S. 19, p. 909. t. 17. f.1. n. 3. 

9| Flor. Maj. Jun. Fruct. ZEstat. Per reg. medit. eum Olea, teet 

Legi in Pyr. Navarr. contra Sanguessa ad Roca-Fuerte, die 15. 
Maj. 1845. 

Observavi in montibus Corbariensibus; ad Liadena, ad Lumbier, 
ad Huesca, Pyr. merid. i . 

Caules ramosi quadrangulares saepe contorti, puberuli. Folia subtas 
puberula, petiolo canaliculato insidentia, oris ciliatis, seu puberulis; su- 
pemore foliorum pagina nitidula; caeterum folia rugulosa, basi prae- 


Cipue excavata, apice retusa, vel emarginata. Flores longi, tenues, pal- 


* 


(o Wél. p. 23i 


120 


lidi, perigonio intus villoso, extus striis violaceis picto, at ad apicem, 
de labio obtuso, toto luride violaceo, glabro. Perigonio prorsus luteo 
mihi obvia fuerunt individua in Pyr. Arag. humil., nemore de Prevedo, 
sub Huesca, die 22. Jun. 1850. Fructus piriformis pendulus. 

Species ista quam certissime est A. longa Auctor. citator., Linnaei 
quidem, Sp. pl. ed. 1.; et 2. p. 1364. n. 19. In Herbario Linnaeano 
aliena species, nempe A. Fontanesi (A. longa Desf. Atl., relictis sy- 
nonms. allats.) Boiss., et Reut., Pug. pl. novr. 1852. p. 108., in- 
speeta est a Moggridge, quam notitiam lubenter accepimus, non sie 
vero propositionem de eommutandis nominibus speciebus modo citatis; 
e0 magis ex quo ne characteres quidem e planta Herbarii sui, ast 
prorsus e planta, vel auctoribus monspeliensibus, deduxerit Linnaeus. 

De Aristolochiis Dioscoridis alienum a nostrum plurimis judicium 
dedit Sprengel (Comm. in Diose. p. 493), utpote qui opinatus est, hanc, 

uae Dioscoridis 2.5, pertinere posse ad A. creticam Lamk.; primam 
ioseoridis, quae sequitur, forte ad A. pallidam W. Kit. (nec rotundae), 

ut jam Sibthorp Gr. Pr. n. 2209., qui alteram Dioscoridis ad A. par- 

vifoliam traxit |. e. n. 2207.; nee A. cretica in Fl. Gr. apparet. 


Aristolochia rotunda (Dioscor.? , Nieandr., Plin.) Matth., Dodon., 
Clus, Auctor. 


Duchesn, PI. ut. vén. t, 33, Hayn. Arznei 3 
l. nt. vén. t, 33, ; g. 9. t. 22. Moggr. Fl. Menton. t. 64. f. A. Gesn. Op. bot. 
n PX errore rb dign. 10. f. 88., Lenorm, Cod. Parts. hol, 37. rect. Matth. p. 647., Camer, Epit. 


; En = Hisp. p. 347-9., Rar. pl. Hist. 2, ], 4. p. 70. f. 1., Lob. Obs. p. 332. f. 1., Icon. t. 606. 


, Hist. - p. 977. fig. super. videtur, et p. 978. credo., 1. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 32. 
Ri 559., Meca Hist. pl, Oxon, 3. S, 12. p- 909, t. 18. f. 1., Herb. Mogunt. (1484.) c. 14. fict., item Dondi 


% Flor. Maj. Jun. 
potissimum. 


Legi in Pyren. Corbariens. su ys : 
lhedes. di z . Supra Quintillan, nemore de Fenhoui 
^ e: 9. Jun. 1852. Habui ex vieiniis de Perpignan a Massot. 


Fruet. Sept. In calidioribus, regionis mediterr. 


SECTIO 2a CLEMATITIS Expr. 


Aristolochia Clematitis (Th x 
Anguill, Gesn., Auctor, (theoph., Dioser.?, Plin.) Lonicer., Dodon., 


cbr, Theophr. Hist. . i i 
Plin. Nat. h. 1, $5. Pa rel i el», Diosc. l. 3. c. 4. (quibusdam aliis cum Sibth. A. boetica); 
A Sorracenica Det: Ia DO. Pr. P. db p. 480. n. 147 La Pelr. Hrb. A Clemai. Dod. Hist pl. (gallo; 
4 x: i E SA m 1 pe bi echi È ni si : Fb. A. p i $ à 5 
i Fi Batav, ?. t. 160, We Uca 39. Ru Vulgaris Erndt, Viridr. Varsav. Flor. Dan. t. X 
.& 46., Mill. Linn. "n illustr. Cl. 90, Ord. ROMS. con. C, 22. t, 669. f. 1340., Turp. Fl. e a 
LE 23. W., W. Pet No ab poen dn tabs., et Mill. Icon. t. 51. f. 1., Roques Phylogr. 
" t Sa ie 1-16, Plée Typ. Fam, fasc. 21., Le 
Heft. 6., Spach Suit. Bug Ati t v1. STAY; V. 5. t. 59., Plenck, Ic. pl. med. 7. p. 28, t. 650. Sturm. 
| uta ff Sehub. le. 1853. t. 45. $19. a med. p. 16. t. 10., Dietr. Fl. Bor. 5. n. 349. Turp- 
Hook. M opa 159. t.61., Riv. Monte © chk. Handb. 3. t. 279., Zannich. Vnz. p. 90. t. 180., W' 5 
Moris l. . 3. S, 19. p. 509 cat cer Nat. h. crt, 134. B. Dorsten Botn. crt. 4. D. 
i à " set £2 Q^. 9. Egenolph. Hrb. Imag. m 
324., Hisp. pl. (gall, dw Hist. st. p. 90., Trag. St. h. p. 178, Dod. St. h. Comm. (1959.). P- 
Hist. 2, p - f. 1. Dod. Pur 2 P i R 
p. "P Pdl. £ inter, Lob, Obe. 25 p hi Pempt. p. 326., Clus. Hisp. p. 321-3., AT t. 
Lngd. 2. p. 97. f 2, et po grg. qa O £ 2, Matth. p. G48., Camer, Epit. p. 421, Dalech. Hist 


3i j. Jul. Fruc | 
x J- Jul, t. Aug. Sept. 
Legi in Pyr. Catal. ad Rosas, die B Jun. 1851. 


121 
Asarum Dioscr., Plin., Tournef. 


Asarum europaeum (Dioscr., Plin.) L. Sp. 


Diosc. 1. c. 9., Plin. Nat. h. 1. 19. c. 13. vel 27.5 1. 91. c. 6; vel 16., Apic. Ops. condim., Mesue 
Sempl. c. 22. Koch p. 721., Bert. 5. p. 3. Gaud. 3. n. 1071., DC. Dub, p. 411. La-Peyr. Hrb.; A. vul- 
gare Park. Theatr. p. 266., A. reniforme Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 16. n. 1083., Flor, Dan. 
t. 633., Bull. Hrb. Fr. t. 69., FI. Bat. 12, t. 904., Plenck Ic. pl. med. 4. p. 59. t. 358., Mill. Ic. t. 53. 
f, 1.. Schk. Handb. 2. t, 127., Reichnb. Icon C, 92, t. 668, f. 1339., Lamk. Ill. t. 394. f, 1. fl, fr., Hayn. 
Term. bot. t. 42. f, 8., et Drev.; Hayn. Ch. pl. Eur. T. 3. p. 30. t. 68., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 48. 
t. 14. f. 7., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic, t. 1448., Turp. Fl. med, t. 43., Savi Mat. med. p. 38. 
t. 19., Sv, Bot. 1. t. 31., Schranck Fl. Monac. t. 63., Sturm Heft 2., Roques Phyt. med, p. 296, t, 92., 
Dietr. FI. Boruss. 5. n. 302. (p. err. 301. in tabs.), Woodv. et Hook. Med. Bot, 1. p. 170. t. 66., Le 
Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 476. Matth p. 36., et ediz. Valgr. 1554. p. ?7., Camer. Epit. p. 19., 
Trag. St. hp. 64., Brunf. Hrb. 1. t. 71., Dod. Purg. p. 110-14., Pempt. p. Le Lob. Obs. p. 338., T. S, 
Icon. t. 601. f. 2., Fuchs. h. st. p. 10. Cuba Hrb, Sanit. (ed. Germ. 1485.) c. 19. Cord. Hist. crt. 112. a 
f..2., Dalech. Hist. pl. Lugd. 1. p. 913-4 fig., 1. Bauh. Hist. pl. 3 1. 22. p. 548., Moris Hist, pl. Oxon. 
3S 9 18. p. 511. 4. 7. f. 4. infr. 


% Flor. Apr. Maj. Fruet. Jul. Dictum vivere in Pyr. auriger. 
quod mihi non constitit. 


Ord. 15. RHIZANTHEAE (R. Br.) Blum. 


Hypocistis Matth., Cord., Caesalp., Tournef. — Cf. A. Jussieu 
Mém. sur le genre Phelipaea Thunb. et sur d'autres Plantes, qui portent 
le méme nom, in Ann. du Mus. d' Hist. Natur. T. 12. (1808.) p. 410-4: 
Thyrsine Gleditsch Mém. Acad. R. Sc. Lettrs. Berlin 1764 (impress. 
1766.) T. 20. p. 34. seq. cum tab. Cytini apud Graecos dicebantur 
juniores flores, non adhue expansi, Punicae Granatae: cf. Diosc. |, c. 
151., Plin. Nat. h. J. 23. e. 59., aliis e. 6., Hypocistis vero nostrae 
plantae nomen fuit apud Dioseoridem, qui expresse dixit eam similem 
Hori Mali punicae; verum est tamen, ipsum nobis tradidisse a non- 
nullis thrybithron cytinus nominari; sequior profecto denominatio. Manet 
in L. Cl. Richard obsequium illius sententia haec. « Ce genre, qui de- 
viendra probablement le type d'un nouvel Ordre Naturel, distinct des 
veritables Aristoloches » Mém. sur les Balanophores, in Mém. du Mus. 
d'Hist. Natur. T. 8. Paris 1822, p. 455. Videtur raro semina perfi- 
cere; de ejus foecundatione, deque illius embryone, cf. Gasparrini Ob- 
servationes, in Rendic. R. Accad. Sc. della Soc. Borbon. Ann. 1. (1852. 
Napoli) p. 188-95. cum tab. Plantae vitam , evolutionem, et organo- 
geniam perbelle explanavit Arcangeli, Congr. bot. Firnz. (1874.) impress. 
1876. p. 155. seq. cum tabls. 


Hypocistis rubra (Hippoer., Dioscor., Plin., Galen.) Clus. Hisp. 


Hippocr. Nat. mul. p. 572., Diosc. l. e. 127., Plin. Nat. h. 1. 26. c. 8. vel 34., Galen. Simpl. med. 

l. 7. Cytinus Hypocistis t Sp., Koch p. 720., Bert. 10. p. 28t., DC. Dub. p. 410., Willk. Lang. n. 944., 
Brot, Lus. 2, p. 36., Herbert (W.) apud Lindl. Bot. Reg. V. 31. (1845.) Miscell. p. 8&5., De Notars. 
Repert. FI, Ligust, n. 1617., Moris Sard. 3. n. 1074., Hook. (L) in DC. Pr. P. 17. p. 407. n. 1, Cyt. 
Hyp. La-Peyr. Hrb.; Cyt. Hyp., et Cynomorium cocci Colmeir. Cat. pl. Catal., Graells. e Barcell. 
Brongn. Obs, Cyt. Nepenth. in Aud. Brongn. et Dum. Ann. Sc. Nat. Paris T. 1. (1824) p. 40-2, t. 4., 
Tenor. cum Cavol. in Giorn. encicl. Napol. ann. 1.0 (1802) p. 21, t. 1., Fasani Osserv. in Atti Accad, 
R. Napol. 1. (1788.) p, 236. t. 18. fl. fr., Turp. in Dict. Sc. Nat. Dicot. Atl. t. 3., Lamk. Ill. t. 137., 
Tournf, Inst. t. 477., Flor. Graec. Sibth. C, 10. p. 29. t. 938., Cavan. Jc. Descr. 2. E 55. n. 487. t. 171., 
Brot, Phytogr. Lusit. sel. 1. p. 122. t. 51., Moger. FI. Menton. t. 35., Hook. Exot. Fl. 2. 153., Reichnb. 
Icon C. 21. +, 540, f. 4150., Duchesn. Pl. ut vén, Ati. t. 34., Tratt. Arch. fasc. t. p. 16. n. 244 cum 
tab., Gasparr, Att. Congr. Sc. Stor. Nat. 1846. p. 981. t. 2., 3., Plenck. Ie. pl. med. 7. p, 30. t. 653., 
Min. Anat, compar. vég. p. 78 t. 90-19. Le Maout. Decsn. Botnq. 1868. p. 479. Matth. p. 178., 
tth. Comp. p. 80., Duham. Arbr. Arb. t. 68. a Matth., Clus. Hisp. p. 134-6., et p. 143., ct p. 161. 
De Pl. Hist, T 1. p. 68. et p. 79. fig.ae infrs., Dod, Pempt. p. 191. f. extr. Lonicr. Krtb. ex Uffenb, 

688. p. 137. ad f. 3., Camer, Epit. p. 96-7. 


122 
9, Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Atax., orient. reg. Oleae, 
raro eam superans; rariss, extra. Legi in Pyr. Atax. à la Garigue 
d'Escoloubre die 2. Aug. 1845; in Pyr. or. septr. contra Ceret ad 
Rayrus, die 10. Jun. 1843. Vivit ad Olot, si fides habenda erit Bolos. 
Vidi ad Bilbao. 

Haec species non est solemnis regionis Oleae, ut primo existimatum 
est. Reperta jam fuit a Laterrade ad Burdigalam, super quam Cisti 
speciem non dixit ipse Fl. Bord. ed. 2. p. 381.; sed, pro certo in Cisto 
salvifolio, qui unieus in Flor. Burdig. enumeratur: et revera in hae 
specie per eamdem regionem oceanicam a me detecta fuit prope Bilbao 
ad Pastoreche. Et locus s. e, Escoloubre, quamvis sit regionis mediter- 
raneae, attamen ab Oleis longe distat, montanus prorsus est, ibidemve 
stirpem paraliticam detexi ad radices Cisti laurifolii, anno 1843. Ultra 
observandum erit num proveniat in qualicumque Cisti specie. In C. sal- 
vifolio, ubi et ego pluries deprehendi, finxit Matthioli, et observabat 
quidem Frieder. Aug. S. Saxoniae Rex, teste Reichenbach Cist. (Cent. 
13. p. 8, n. 4459.), item Sibthorp in Graecia; in Liguria De Notrs., ete. 
In C. albido, et in C. monspeliensi denunciavit jam Clusius, quod nobis 
amplissime constitit. In Cisto ladanifero, Bellard. Oss. bot. (1788) p. 96., 
De Candolle, et reapse in hac quoque specie parasiticum vidimus in 
Agro Monspeliensi ad nemus de Murviel. In C. incano (villoso Quor.), 
inque C, eretico denunciavit Gussone; et vidit in hoe quoque Host, in 
altero Blytt. In C. vaginato deprehendit Webb. Insulis Canariis: in C. 
Ledone ad Cascastel animadvertimus, et rarius in C. laurifolio. Nun- 
Lem vero m radicibus Helianthi, ut legimus in DC. Pr., absq. emend. 
droni roa Fee quidem in Helianthemis Libanotide, et racemoso: 
sai Se dn circa maris sinum in Pinetis, rarissime ob- 
Pierani Grateloup,, Florul. littor. Aquit. n, 204, in illis Hel. 

folii Clusius significabat. 
irt fra ren mig quidem ^ "€: igor 
sceptavit Gay Joi Ball A "i, A = qua re briser ee 
dde: , - 30c. botg. Fr. T. 10. (1863.) ps. 310-4; mox 
doni = T. 11. (1864). ps. 330-1., postea Arcangeli Congr. 
git «t de PL Pus sci Timbal. Excurs. Corbiers. (1874.) p. 26. G., 


Catal. (1880) p. 141 yrer se 
Allioni, Prin 9, CE prete lin. 3. ult. Seriptum reliquit 


i aensi, parasiticam ad I i jc 0 dein 
adices Er aA i 
confirma n ii [t e elatae etiam, quod a null 1 


Ord. 16, ELAEAGNEAE R. Br. 


Dixit Theophr sovrana. 1616.) Nob. ex Lamk. Dict. 
pl. 9. e. 15. addito rs Hippophus extrahitur a quodam Tithymalo » Hist. 
ista En n" carnoso, spinis incurvis, vi cathartica » 6., e. 4. 
e Codice Caesareo Vindob. Pempt. p. 377., sub Hippophies nomine, 
umbella: :y ome nensi, 
titiam eao nail Tithymal Apios prae se ferentem, sed quam ego fic- 
PEG 39.) Hi “picor. Rauwolf (Hodoep. L. 2. cap. 12. p. 286. 


!'ppophaem Dioscoridis forte, respondere Poterio spinoso 


133 


opinatus est. Sprengel laudavit sententiam Honx Belli de Tith. diffuso 
Lamk. Sed ambae hae species, ut Hippophae rhamnoides Recentiorum, 
fugiunt a descriptione Dioscoridis (4. e. 159.) Rem vero nimis circum- 
scripte percepit Caesalpinus (Append. ad libros de Plnts. p. 17-8) 
existimans, Hippophios atque Hyppophestum Hippocratis, Theophrasti, 
vel Dioscoridis generis Euphorbiae, sive Tithymali forte esse. Rectius 
rem dijudicavisse arbitror Stapelium, qui, Comm. in Theophr., Hip- 
pophies, et Hippophestum diversi generis habenda declaravit. Mihi vero 
hoe clare apparet, nomen istud irrepsisse in nostram plantam invita 
Minerva, ideoque relinquendum esse. De nomine Lapri Armeniorum 
accuratam sumere notitiam nequivi, ideoque seposui. Gallicum Ar- 
goussier obtulit mihi fundamentum novae denominationis, quam fidenter 
propono. 


Argussiera rhamnoides (Ghini, V. Cordi) Nob. 


Lucas Ghini apud Matthioli. Hippophae rhamnoides L. Sp., Koch p. 719., Bert. 10. p. 344.. Gaud. 
6. n. 2279., DC. Dub. p. 409., Schlecht. Linnaea V. 30. (1859.) p. 316, Salix oleaefolia L. Laches. Lapp. 
(ed. a Sim.) 2. p. 224. Sv. Bot. v. 6. t. 385., Flor. Dan. t. 265., Fl. Bat. 2. t. 100., Pall. Fl. Ross. P. 2, 
p. 43. t. 63. (nec 18. Ledeb.); Reichnb. Icon. C. 21. t. 549. f. 1165., Nouv. Duham. T. 6. p. 265 t. 80., 
Schk. Handb. 4. t. 321., Schrank Flor. Monac. t. 76., Engl. Bot. v. 6. n. 425., Gaertn. Fr. Sem. pl, 
p. 199. t. 42. f. 5., Richard. (A.) Monogr. Elaegn. p. 13. et p. 32. t. 1. f. 9. anal. fl. fr. Matth. p. 156, 
Camer. Epit. p. 81., Duham. Arbr, Arb, 2. t. 49. a Matth.; Clus. Rar. pl. h. l. 4. p. 110. f. 1., Dod.. 
Pempt. p, 755. f. 1., Tabern. Krtb. 2. p. 1490. f. 1. (in Iconibus non dedit); Cord. Hist. l. 3. c. 24, crt, 
186. a fig. exter., Lob. Obs. p. 598. Ps, Icon. 2. t. 180. f. 1., I. Bauh. Hist. pl. 1. P. 2. 1. 6. p. 33. 


h Flor. Apr. Maj. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. Aragon. editis. 

Legi secus flumen Gallego ad el Pueyo (ubi olim observabat Asso 
Arag., Enum. p. 182 n. 200.), die 24 Jul. 1850. vidique ad Biescas 
in alveo ejusdem fluminis, 

Nullibi vidi arborem tam pulchram, et elatam, biorgyalem et ultra, 
ut datum est offendere locis citatis Vallis Tena. In Pyrenaeis, usque 
adhue (1871.), unico hoc loco eam reperiendam comperii. 


Ord. 17. LAURINE AE (Juss.) DC. 


Laurus Latinor, Plin., Linn. 


Laurus nobilis (Homer. Virg., Theophr., Dioser. Plin. ete.) L, Sp. 


. Hom. Odyss. 9. v. 183., Virg. (cf. Fl. Virg. p. 68.), Theoph. h. pl. 1.c .8; ete., Diosc. 1. c. 106., 
Plin. Nat. h [ 16. ls. plrs. et 1. 15. c. 30, vel 39.; Hesiod., Theocr., Apic., Nicandr., Athen., etc, Koch 
P. 716., Bert. 4. p. 399., Gaud. 3. n. 909., DC. Dub. p. 407., Moris Sard. 3. n. 1067., Willk., Lang. 
n. 1145. Laur. Fara G. Bauh. Pin. p. 460. Flor. dnt. Sibth. C. 4. p. 57. t. 365., Reichnb. Icon. 

- 22. t. 673. f. 1345., Lamk. Ill. t. 391. f. 1., Schk. Handb. t. 110., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2, E 68. 
t. 92. f. 2., W., W., F. N. ab Esenb. PI. offic. t. 132., Turp. Pl. Med. 4. t, 214., Woodv., Hook, 
Med. bot. 4. p. 678. t. 235., Plenck. Ic. pl. med. 4. p. 23. t. 315., Turp. in Diet. Sc. Nat. Dicotyl, Atl. 
t. 11., Duchesn. Pl. ut vén. Atl. t. 39., Konv: Duham. T. 2. p. 110. t. 32., Duh. Arbr. Arb. 1. t. 134. 
à Matth, Matth. p. 131., Camer, Epit. p. 60., Trag. Hist. st. p, 1063., mal. Dod. Pempt. p. 849. 


h Flor. Mart. Apr. Fruct. Sept. Octobr. In Pyr. Cantabr. austral. 
maritimis: et in Pyr. or. spont.? 
Legi ad Lojola supra San Sebastian, die 13. Sept. 1844. 
Observavi ad Orio, al Passaje, Guetaria, frequenter ad maris sinus 
cum Arbuto vulgari, Rhamno Alaterno, Viti vinifera, Smilace aspera. 
icus Vilaseca f. r. (domo Arles Pyr. or.) me monuit repertam ar- 
borem al Bac del Fau; sed ego suspicatus sum ibidem ab avibus inlatam, 


124 


Arborem delectari solo salso animadverterat jam Dodonaeus, quod 
ego abunde confirmavi videns quanta copia, qua luxurie, quot fruc- 
tibus onustam sese extenderit locis citatis. Frigus magis prae Myrto 
et Olea Laurum tollerare est observatio antiqua: C. Plinii Caecilii Se- 
eundi; ef. ejus Epist. 6. libri 5.; imo Theophrasti, quem cf. 1. 4. e. 5. 
ed. Sehneidr. p. 88. Multum honoris, et superstitionis huic arbori 
tribuunt etiam Cantabri hodierni, utpote qui minus prae aliis Europae 
populis politi, et instructi, antiquos mores, perpetuam ignorantiam, ri- 
dieulas superstitiones adhue, vel deplorandas, vel ridendas porrigent. 
De usibus Lauri nobilis, vel potius nobilitatae penes antiquos, dictum est 
a plurimis, quum nostro aevo rem ultra pertractare studuit Schiassi 
noster (Ragion. ete. Bologna 1810) coram discipulos; reapse amoene 
potius quam copiose, Opuseulum jam prius editum, cujus mentio non 
reperitur apud Seguier, Haller, Pritzel quidem, hic mihi memorare 
plaeuit. Reperitur istud in Calogera Opusc. Sc. filolog. T. 4. (1730.) a 

. 272. ad p. 327., et scriptum fuit a Madrisio sub titulo: « Del Al- 

0 ed usi presso gli Antichi ». 


Ord. 18. SANTALACEAE R. Br. 


Osyris Plin, L. Osyris Dioscoridis l. 4. c. 141. ab Anguillara, 
a Matthiolio (Epist.), a Dodonaeo et a Camerario, judicata Chenopodium, 
sive Kochia scoparia; a quibusdam pro nostra planta suscepta ; forte 
est Linaria species, nec ea (pace Hardouin, Desfontaines, et Fée) quae 
hoc sibi suscepit nomen, ex infido Plinio, obsequentibus G. Bauhino, 
et Linnaeo. Haee est Osyris, quae fuit Casia plurium antiquorum a 
rensie litteris, nempe Gesneri, Clusii, Penae, Lobelii, Caesalpini, Ca- 
merari, Prosp. Alpini, Raii, Tournefortii; sed a Casia Theophrasti 
longe remota; Virgiliana obscurissima (Fl. Virg. p. 31.). Unde patet 
quam parum apte Osyridi neotericorum haec nomina conveniant, et 
> "me opportune mutaretur receptum, nisi dictum, acceptumque esset, 
Plinium inter seientiae patres salutandum fore. Inspicimus in Boissier 


apud DC. Pr. (P. 15.) Sect. 26., subd. p. 107. P. Euphorbiae Osyri- 
nuncupatam. 


Üsyris mediterranea (Plinii) Nob. 
Plin. Nat. h. 1. 97, c, 12. vel : : : 
408. Moris Sard. 3. m. 4070 Was; Osyris alba L., Koch. p. 749., Bert. 10. p. 340., DC. Duby P. 
P. 4i, t. 954. Sar n n, Willk. Lang. n. 1148. Os. alba be Pen Hrb. Flor: Graec. Sibth. C. 10. 
pl. 3. p. 204, t. 916. tri t. 319. (cum inf. part., perig. divis, tern. quatr.), Gaertn. Fr. Sem. 
Ann. Se. Nat, Ser, 9, T. 6, usag) mk, I t. 802., Reichnb. Icon, C. 24. t. 548. f. 1164., Decaisn. 
. t. 66. fig. pl., et ej adat ve M +) t. 6. f. A. A. fr. anal., Chatin Anat. compar. vég. Dicoty. p. 2495-7. 
Hisp : Ell aout, Decsn, Botnq. 1868. p. 473., Zannich. Vnz. p .53. t. 83. vix Clus. 
nh 91., Lob. Advers. p. 184.-5., Icon. t. 433. f. 1., Camer, Epit. p. 284 


Septr. Per regionem mediterran. in ca 

; rara in Pyr. septr. vel in regione ocea- 

j.p venae iie ep gp ci "E 2: a 

di i Muta vagi . med. a ontpelat, prope St. Mar , 

pc tear et iter, 13. Jun. 1879; s Pyr. ot P Roussillon) ad 

la Glaziette q' Ou un. 1837. Habui a Deville ex le Ger du Troubat, et 
zous: ille vidit etiam au Ger de Lourdes. 


125 


Observavi in Lavedan ad Agos, ad Fox: vidi ad Toulouse; dein 
sub Lejona (Pyr. Cantabr. Guipuscua) mare versus, sed raram; ad el 
Castell la Mota prope San Sebastian vidit etiam Willkomm. (Sert. Fl. 
Hisp); et ad Bilbao vidimus equidem Lange, et ego, qui ad Pamplona, 
San Victorian, alibique, locis non amplius notandis per regionem in- 
feriorem Pyr. mediterr. abunde offendi. 

Perigonium ludit trifidum, quadrifidum, quinquefidum, et ita sta- 
mina occurrunt tria, quatuor, quinque. Nescio an quis ante Magnol 
hane perigonii variabilitatem observaverit, qui vidit quadrifidum cum 
totidem staminibus: ef. Nov. char. plantr. (op. posth. edit. a filio 1120) 
p. 306. Sed Os. quadrifida Salzm. diversa omnino species est, quamvis 
interdum perigonio tripartito occurrat in Algarbia, teste Willkomm l. s. È, 
praeposito nomine O. lanceolatae Hochst. Steud. (1832.) De parasitismo 
speciei cf. Planchon in Bull. Soc. botg. Fr. T. 5. (1858) p. 289, et 
p. 445. Figuram eitatam Fl. Graec. inter minus pulchras hujus insignis 
operis habui. Refero cum Zannichelli prolatione figuram etiam, negante 
quamvis Moris l. s. c. Reapse, si quae conspiciuntur organa, in extre- 
mitate ramorum sita, ceu flores habenda sunt, ii et male collocati, et 
perigonio grandiori, tetrameri absolute, vix hujus speciei haberi possunt. 
Drupa insuper acuta fingitur, vel apiculata, nimia prorsus exaggera- 
tione. Attamen non visa planta, cui figura illa melius conveniat in agro 
Veneto, existimo agi potius de mala icone, quam de figura ab aliena 
specie desumpta. Nec haneine figuram repudiarunt Pollini, Naccari, Ber- 
toloni; magnaque similitudo ei inest cum icone Dalechampii, quam, 
pariter, alibi collocare nequiveris. 

Cur albam speciem dixit Linnaeus? Rami et folia viridia sunt; 
flores sordide lutei; maturae drupae rubrae; quid albi in ea sit, ignoro: 
Mediterraneam nuncupo: officient dari, quamvis raro, extra hane re- 
gionem; sed in illa solemnior, lateque diffusa obvenit. 


Linophyllum Pontedera Anthol. 1. 3. c. 46. p. 261. 

Theseum Theophrasti, h. 1. pl. 7. c. 11., vel uti alii scribunt, 
Thesium Theophrasti, et Plinii, Nat. L.21. c. 17. vel 67., ego video 
in Iride tuberosa L., ridens de bono illo Wedel (G. Wolf.) tot singu- 
larium dissertationum scriptore, qui in speciali illa de Thesio Theo- 
phrasti Eresii, impressa Jenae 1708. in 4.0, Rhabarbarum interpretatus 
est! Ob id, restitui Pontederae nomen, quod eamdem significationem 
habet ac Linaria, Significatus idem, finis diversus. Si aliquid vitiosi est in 
hoe, nomen conficiatur novum. Potior ne Xerolophus Dulac? De hujus Or- 
dinis parasitismo, strictius vero de illo generis nostri, cf. Brandt. De paras. 
quibusd. (1849), et Chatin in Bull. Soc. botq. Fr. 3. (1856.) p. 14. seq. 


Linophyllum alpinum (Caesalpin) Nob. 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 133. n. 361., et De Plnts. l. 4. c. 13. p. 155. Thesium alpinum 
La Koch p. 718. n. 9., Bert, 2. p. 745. n. å., Gaud, 2. n. 567., DG. Dub. p. 408. n. 2., Loisel Gall. 
ed. 2. p. 176. n. 2., Willk. Lang. n. 1149. Th. alpin. La-Peyr. Hrb. partim; Th. carnosum Wolfner 
ex DC. Alph., Th. tenuifolium Sauter, ex Neilr., et DC. Xerolophus alpinus Dule. Jacq. A. 5. p. 8. t. 416., 
Sv. Bot. v. 9. t. Gtt., Schrank. Fl. Monac. t, 228., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 40. t. 86. f. 6., Drev.. 
et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 5. p. 30. t. 121., et apud Schrad. Journ. bot. (1800.) p. 32. n. 3. t. 6. D., 
Reichnb. Icon, C, 24. t. 544. f. 1156. (tenuif.) dubium, et t. 541. f. 1151., Flor. Dan. Suppl. t. 10., 
Sturm, Heft, 11., Gerard, Fl. Gallo Prov. p. 442. t. 17. f. 1. 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. in editioribus. 
. Legi in Pyr. or. ad Mont-Louis , die 8. Jul. 1836. Alit eum Ca- 
mgou quoque. 


126 


Jacquin Hort. Vindob. t. 400., quem citare voluisse Gaudin facile 
diceres, non inquisivi in opere tabulas 300 tantum ferente. Puto ad 
speciei figuras per errorem Jacquin En. Stirp. agr. Vindob. p. 40. male 
citavisse Gaudin. 


Linophyllum pratense (Ehrh.) Nob. 


Thesium pratense Ehrh., Koch. p. 718. n. 7., Gren. Godr, Fr. 3. p. 66., Willk. Lang. n. 1150., 
Chatin Anat. compr. vég. Dicot. p, 309-10., DC. Pr. P. 14. p. 141. n. 8., Jeanbr., Timb. le Llaur. p. 427. Th. 
linophyllum a, Gaud. 2. n. 566. (non b). Th. decumbens Gmel. Bad. Als. p. 549, n. 359. (plurimis syns. 
rejectis), Th. alpinum La-Peyr. hrb. partim, et Th. linophyll. item: Th. pyrenaeum Pourr, Chl. Narb.; 
ne pratensis Dulc., Reichnb. Pl. cr. C. 5. p. 33. t. 455. f. 647., icon. C. 91. t. 544. f. 1157., 
Mutel Fr. 3. p. 143. n. 2., t. 59. f. 445., Relhan Cantabr. p. 99., tab. 1. fig.a (non deser.); Nees Gen. 
Fl. Germ. fase, 7. t, t. 

J Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In editis, editioribusque Pyren. 
medior., oriental. 

Legi in Pyr. septr. auriger. sub le Mont Llaurenti, supra Mijanes, 
die 31. Jul. 1839. Habui a Bordère e Gédre, a Deville e Mont-Sacon; 
et ad Lens etiam, nee non ex Tarbes, ut percepi ex ejus Catal. mscr., 
sed specimina in collectione sua s. 1. degebant. Contirmo stationem a 
DC. citatam le Port de Venasques, et addo Vallem de Aran superiorem: 
Basibè ex Timb., Bariges ex Debaux, Nullimode rara species in Pyre- 
naeis, observata in Vignemalea Deruelle (Soc. botg. Fr. 'T. 16. p. XXVII); 
ad Basibé a me, et a Timbal (Ibid. T. 11. p. 132.), ad Baréges a 


Pr. P. 14. p. 642, N 
Timbali (Albrs. or. p. 29.) relinquo. 
Num Alchimilla linariae folio, calyce florum subluteo, Tournef. Inst. 


mifusam, 80la Tournefortiani herbarii inspectione decidendum erit. Dixi, 
ne quis erederet me 


Item mihi inextricahili 
L. humifuso amoveatur (h. pl. Oxon. Sect. ult. t. 1. f. infr. cum n. 3.) 


i a Ae D. 461., sed pro certo rejecta figura, fuerit nee ne huic 
nt t adjungenda, et J. Bauhinum primum speciei auctorem 
um, nec me: ef, Contejan En. pl. vase. Montbel. p. 186., 
Icon Rea communem stirpem ad Montbeliard declaratam. 
elineantur UM & me fidenter cum Gmelin adducta, in qua flores 
G fa, pentandri, relata fuit a Schrader, Spicileg. Fl. 
Anglica, insup 59 ad Lin. alpinum, a quo habitu etiam valde recedit. 
cui spectare s Species tutior videbatur, ex Smith. , Lin. pratensis, 
Br. (p. 269.) putavimus Engl. Bot. s. c., et Th. linophyllum. Sm. FI. 
revera se ie sede ng Smith Relhandianam intulit prolationem; a qua 
siderata etiam in Obs ad p. 338. Flor. p. 331., ne minime quidem con- 
qui icam speciem uu D sed EN angli EE 
oc cf. si mavis, DC, ; umifuso DC. identicam declararu si 

lana fi * V. Ih patr. Pr. c. p. 643. n. 9. e, ubi ista 

ES praetermittitur ; Sowerbiana incerta pariter abmissa. 
Jectae fuerunt oe; est T. alpinum Lumn. FI. Pos. n. 236, cui ad- 
312-3. Prima T i raggi Jacquin A. t. 416. , et Clus. Pann. A. ps 
i n. alpinum reapse spectat; ad Lin. Clusii secunda, 
plantam respondere puto. Consulendum de hae re 


121 


erit Endlich. Fl. Poson. (1830.) Opinor Pourret habuisse Lin. divari- 
catum, ad Narbonne obvium, pro Th. linophyllo L., a quo quum di- 
stinetam, rectissime, putaverit stirpem in Pyrenaeorum editioribus a 
se visam, huie novum indidit nomen, in quo constituendo minus sagax fuit, 


Linophyllum divaricatum (Boccone) Nob. 


Anonymos linifolia Bocc. Herb. Frans., ex Bertol. Miscell. bot. 17. p. 12. n. 54. Thesium divari- 
catum Jan., Koch p. 717. n. 3., Bert. 2, p. 742. n. 2., Willk. Lang. n. 1151. a (non b); Chat, Anat. 
compar. véz. Dicot. p. 304-6. Th. humifusum Boiss, Voy. botq. Esp.? (non DC.); Th. ramosum Friv, 
Hrb. Rum., ex Griseb. Reichnb, Icon. C. 21, t. 543, f. 1155., et PI. cr. C. 5. t. 456, f. 648. 


9| Flor. Maj., et per /Estat. Fruct. Aug. Sept. Per region. me- 
diterran., praesertim locis calidioribus. 

Legi in Pyr. Arag. humil. ad Sarsa, die 9. Jun. 1858 (mox abunde 
observavi ad Ayerbe); in Pyr. or. (Roussillon) inter Montesquieu et le 
Boulou, die 30. Maj. 1845. In Pyr. Atax. supra Narbonne ad Frassinet, 
die 21. Maj. 1839, in Pyr. aurig. ad rupes de Lordat, die 18. Aug. 1840. 
Reperitur ad le Vernet. 

Et ego in suspicionem inducor Lin. humifusum cum hoc comprehen- 
dendum esse, tantillum a fertiliori solo, humidiore, et a climate com- 
mutato: dantur individua, quae ambiguitatem moveant, ut sunt ea, 
quae ex agro Ruscinonensi eduxi, et multa alia locis naturalibus ob- 
servata. Neque characteribus datis tutissime fidendum duco. De planta- 
rum unione recipienda (introspecta a DC. Fr. 5. p. 366.) non dubi- 
tavit Grisebach, Rum. Bith. 2. p. 323. n. 2., dein Des Moulins, 
Cat. pl. Phanerog. Dord. Suppl. fin. p. 221., DC. Alph. in patr. Pr. 
P. 14. ps. 642-3., Hook. et Arn. Br. Fl. ed. 8. p. 379. n. 1. Cosson 
Germ, Par. ed. 2. p. 591., Willkomm. et Lange l. c. Th. tenuissimum 
Wulf. Nor. n. 579., hue relatum ab hujus Florae editoribus, pacate 
ego non recipio, 


» 


Linophyllum humifusum (DC.) Nob. 


Thesium humifusum DC. Fr. Suppl. p. 366. n. 2185.a ,Koch p. 717. n. 4., Gratel. Fl. littor. Aquit. 
n. 205., Lesson Fl. Rochf, p. 436. n.683., Lagr. Foss. Tarn. Garonn. Fr 333., Coss. Germ. Par. p. 481., 
ed. 2. p. 590., Th. divaricatum b Willk. Lang. n. 1151. Th. linophyllum b DC. Dub. p. 408. n. 1. Th. 
linoph. Noul. Fl,, ex Herb.: La-Peyr. Hrb. partim? Ponrr. Hrb. Matr. partim.; Th. alpinum Thuill. 
Par., et Th. Hussenoti Huss. Chard. Nancy, ex Gren. Godr. Fr.; Th. pratense Des Moul. Dord., ipso 
fat.e Suppl. an et Gallorum excurrent. Pyr. 1868?, Th. gallicum Schultz, ex DC. Alph. Drev. et Hayn. 
Ch. pl. Eur. T. 5. p. 31. t. 122., Reichnb. Icon. Cent. 21. t. 542. f. 1153., Chatin Anat, compr. vég. 
Dicot. p. 299-302. t. 1. f. 1., et t. 56-7. pl. anat., Engl. Bot. v. 4. n. 247 Moris Hist pl. Oxon. 3. p. 601. 
n. 3, S. 15. t. 1. com. n. 3. 


9, Flor. Maj. Jul. Fruet. Aug. Septr. In humil. locis. 
. Legi in Pyr. Cantabr. marit. ad Sepuleretum de St. Jean de Luz, 
diebus 17. Maj., et 2. Sept. 1841. Habui a Deville ex les Orses. 
Planta pallescens: dum crescit in arenosis apricis, omnino ad terram 
strata conspicitur. Caules sunt angulato-sulcati; filamenta antheris duplo- 
longiora. Nec cum Lin. Clusij, neque cum Lin. montano consocrare 
velim; hoc quidam suspicati sunt Drev., et Hayn. l. e. p. 28. 


Linophyllum Clusii! Nob. 


Clus. Pann. A. p. 312-3. fig., et p. 314. Thesium intermedium Schrad., Koch p. 716. n. 2., Chat. 
are comp. Vég. Dibot. p. 303-4. Th linoph. b Gaud. 2. n. 566 (excl. Bert. csl Th. linoph. La- 
eyr., Herb. partim? et Pourr. Hrb. Matr., part., Th. linariaefolium Gilib. Exerc. phyt., ex Ledb. Ross., 
Cujus tamen Th. intermedium est incertum. Xerolophus trinervis Dulc. Dietr. Fl. Boruss, 6. n. 415., 
Schk. Handb. t. 51., Reichnb. PI. cr. C. 5. t. 453. f. 645., Icon. C. 21. t. 546. f. 1160., et 1161. (montan.) 


128 


videtur, ut et Pl. cr. C. 5. t. 452. f. 644., Drev., et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 5. p. 27. t. 119., et Hayn. 
apud Schr. Journ. bot. by e 28. n. 1. t. 6. C. cred., Mut. Fr. 3. p. 143. n. 3. (expurg.) t. 59; f. 
do. Maout, Deesn, Botnq. 1868. p. 474. Clus. Rar. pl. h. 1.3. p. 324. f. 1., Tabern. Krtb. 2, p. 1909. 
f. 2., Icon, t. 826. f. 1., Dalech. h. pl. Lugd. 2. p. 1150. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 461. f. 3. 


% Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Septr. In editis, rarum. 

Habui a Deville lectum au Signal ad Bayonne. 

Vidi, salva hallucinatione, in Valle Aezca, Pyr. Navarr. Dulac. 
Hauts Pyr. n. 465. 

Ceu du parasiticam considerarunt cf. Mitten in London Journ. 
of Botan. V. 6. (1847.) p. 146-8, vel in Ann. Sc. Nat. Par. Ser. 3. T. 

(1841.) p. 127-8., ubi declaratum est ipsum vivere super plantas Or- 
dinum differentium, et Classium etiam, scilicet in Monocotyledoneis quoque 
videlicet in Carice glauca, inque Graminibus nonnullis: videas et Brandt, 
de parasiticis quibusdam phanaerogamis in Linnaeo, Vol. 22. (1849.) 
p. 98. seqs., insuper Kunze in Duchartre Rev. botq. 2. (1847.) p. 542-3., 
etiam Koernik, et Pitra. 

Hoc fuit in fide Hookeri filii quidem, qui aliam Santalaceam quoque, 
Nanodeam muscosam Gaertn., de parasitismo suspicatus fuit, ut videre 
est Fl. Antaret. 2. p. 594. Sed cf. Balsamo Crivelli quidem in Giorn. 
Istit. Lombard. 1. (1847.) p. 443-53., ubi non tantum Milleni senten- 
tiam de Linophyllo, sed quoque Decaisne eamdem de parasitismo Rhi- 
nanthacearum in dubium ponitur, quam de Linophyllo aperte negavit 
F. Schultz, Arch. FI Fr. Almgn. p. 235. 


Ord. 19. LORANTHACEAE Don. 


; Vidimus hune Ordinem inter Stellatas, et Caprifoliaceas collocatum; 
bad hasce, et Corneas ab aliis; inter Araliaceas et Globularieas a qui- 
m rt dee = liaceas et Caprifoliaceas a nonnullis; inter Umbelliferas 
Théo: "n. pach ete. Propinquiorem Gnetaceis dijudieavit Agardh 
se aad inter Cupuliferas et Dipsaceas locari videmus ab Hora- 
cum Th id uc. Proteaceis, cum Santalaceis, cum Elacagneis, et 
(edit. 7 Asin recognovit R. Brown, Prodr. FI. Nov. Holland. p. 351. 
. dum ordinem Es 3 Tass Decaisne quidem contendit appropinquan- 
Veget, Ringd (1846 ntalaceis , quam sententiam laudarunt Lindley; 
CAREER. o j "d 37, Hofmeister, Flora 1854 p. 643. seq., ut 
1868 p. 471 n° 61 ipse Decaisne; qui cum Le Maout, Botanig. 
eis mox ast Pha, quoque cum Proteaceis affinitatem. confirmavit; 
is quidem anchon, Parlat. 7t. 4. p. 381. Affinitas cum Thyme- 
quadem praedicata fuit ab Endlicher, Enchir. bot. p. 209; qui 

- 800 b, declarata quoque magna proximi- 
acers: non deflexit ab eo Asa Gray Man. ed. 2. 
i need n staminibus cum petalis Mieres 
acta com Corne; 7 °,° 9088. sous Fyren. (1837.) p. 293. Obs. lin. t. 
oblitasvel de comparatione (aut non acta, a libris) h sed in p. 294. rel 
5 © pessimo libro, stamina cum petalis alterna descripstt. 


Stelin Eubaei zt * re 
s, ex P linio; Viscum, Tournf., L., et Auctor. 


dietum fui i» Plinio, Viscum propius ab yt 
Hyphear in Arcadia 4; nthum appellant Botanici, Stelin in Eubaea, 
et hoe claris et ien, quod hodie, inconsulto , Viscum dicitur: 

Pertis Verbis exposuit Ruellius, De Nat. Stirp. l. 1. 


129 

e. 140. p. 347. Unde manifestum fit, nullam fuisse necessitatem novi con- 
ficiendi verbi Loranthi (Vail. Mém. Mus. 1122. p. 201. Gen. 7.), cui 
nomen Viscum esse debebat, ut istud Neotericoram commode Stelin, vel 
Hyphear audiri potuisset. Stetis non Stelin, habetur a Jussieu (A. L.) 
in Diet. Se. Nat. T. 50. (1827.) p. 544; perperam insuper Theophrastum, 
Plinium et G. Bauhinum citando. Neque merito conquestum fuisse video 
Blume, Fl. Java Loranth. p. 6., quando dixit vix intelligi de qua planta 
loquutus fuerit Plinius sub suo Visco. Interim Philosophis considerandum 
relinquo, quo jure nomen Stelis ad plantam Ordinis Orchidearum, patria 
India occidentali, transtulerit Swartz (omnium Botanicorum consensu), 
ausus seribere: « Stelis significat Viscum, quod arbori innascitur, quae 
natura hujus generis est. » Flor. Ind. occid. 3. p. 1550.! Non Ixia 
Theophr. (quae Loranthus) sed hujus Stelis pone Fuchsi iconem citanda 
erat a Sprengel in Diss. de Germ r. hrb. Natr. p. 19. 


Stelin album (Theophr., Dioscor., Plin.) Nob. 


Theophr. Hist. 3. c. 9., et 16., Causs. 2. c. 17. (in Pin.); Diosc. 3. c. 93. (confuse cum Lorantho.) 
Plin. Nat. h. 1. 16. c. 44. vel 93. seqs. alibiq. Viscum album L. Sp., Koch p. 354., Bert. 10 p. 342., 
Gaud, 6. n. 2278., DC. Dub. p. 246. n. 1.. Hook. Brit. Fl. ed. 1. p. 434., Spach Suit. Buff. 8. p. 234, 
Savi (G.) Mem. Visc. et Lor. in Nuovo Giorn. Letter. Pis. T. 4. (1823.) p. 275., Leight FI. Shropsh. 
p. 491-2., Willson apud Hook. Journ. of Botan. 1. (1834.) p. 310. n. 13., Bromf. Fl. Vect. p. 227. V. 
album La-Peyr. Hrb., V. laxum Boiss., V. dichotomum Gilib. Exerc. phytol. Engl. Bot. v. 21. n. 1470., 
Flor. Dan. t: 1657., Schk. Handb. 4. t. 320., Schrank Flor. Monac. t. 357., Bull. Fl. Paris. 7, t. 572., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 131. t. 27. f. 1.. Lamk. Ill. t. 807., Sturm, Heft, 8., Turp. Fl. med. 4. t. 190., 
W. W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 267., Woodv. Hook. Med. bot. p. 83. t. 34., Mill. Linn. Syst. 
ill. CI, 22, Ord. 4., cum tabs. Chatin. Anat. comp. vég. Dicot, p. 498.-32. t. 79-80.. Nouv. Duham. T. 1. 
p. 87. t, 26., Hoffm. hrt. Masq. f. 1. k-s. fl. fr. anal., Le Maout, Deesn. Botnq. 1868. ps. 470-1. Matth. 
p. 806., Camer. Epit. p. 555-6., Trag. St. h. p. 949., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 524. fig. mediocr., Pempt. 

. 826., Lob. Obs. p. 361. f. 1., Icon. t. 6.6, f. 2., Fuchs. Hist. st. p. 329., Duh. Arbr. Arb. 2. t. 104., 
sonier. Nat. hist. crt. 55. C. 


h Flor. Mart. Apr. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Cantabr. supra St. Michel nemusculo de Anzarmia contra 
pontem de Sufinart, die 13. Aug. 1841. Habui ex Montgaillard a Deville. 

Vigebat adnatum arbori ramis undique versis, mune in parte su- 
periori ramorum, ramis suis erectis, tunc in inferiore ramorum parte 
ramis propendentibus, interdum replicatum, permutans directionem sub 
qua orierat. Rami sunt teretes, articulati, ad articulos inerassati; folia 
quinquenervia, nervis obscuris; ea tamen perperam enervia dicta fuerunt 
a Koch. Baccae immaturae hyalinae, pallide virentes, dum aliae plantae 
partes colorem intense viridem portendunt. 
-. Saepius in Pyrenaeis parasiticum reperii in Pyro Malo: vidi etiam 
in Mespilo vulgari ad Oloron, die 16 Maj. 1844., in Ozyacantha Dio- 
scoridis ad Roncesvalles, die 14. Jul. 1844., et in eadem arbore ad 
Ghibelea Vallis Aezcoa, die 21. Jul. ejusdem anni. Videtur La-Peyrouse 
eum reperisse parasiticum Pini sylvestris, vel uncinatae, Hist. abr. 
pl. Pyr. p. 605.5 reapse in Pino sylvestri et ego deprehendi a la Car- 
bonera, et in eadem arbore viderunt alii, ut Gleditsch., Verm. Abh. 
T. 1. p. 220., Philippe, Pyr. p. 412., DC. Pr. | 

In P. Abiet? vigentem observavit Durieu prope Bagnères de Luchon, 
(ut etiam in Graecia Sibthorp.) ef. Bull. Soc. botg. Fr. T. 3.3806, 
p. 566-7.; in Helvetia Wetzel. Hoc ego vidi in Herbario Timbal no- 
mine Visci lari Boiss.; sub eadem denominatione ereptum e Pino La- 
ricio habui e Corsica ab am. opt. Romagnoli f. r., et haee mihi est. 
varietas angustifolia St. albi: varietas latifolia illa est, quam supra citavi e 
Graecia, uti testantur Bory, Chaub Morée p. 918. n. 1304. Amicus De- 
ville stirpem observabat parasiticam in Pyris, Malis, Mespilo vulgari, 


130 

Oxyacantha Dioscoridis (ut Noulet), et insuper in Pyro Aucuparia, in 
Robinia pseudo- Acacia, in Tiliis, (ut in Livonia legit Löwis, in Helvetia 
Wetzel, aliique); in Acere campestri, in Corylo Avellana. Noulet percepit 
insuper in Populo virginiana (canadens.) , culta in nemore La-Peyrouse. 
Addas ex Philippe Pop. tremulam, et Pop. pyramidalem, Salicem albam; 
et videbis apud eum confirmari arbores supra citatas e Deville. Fre- 
quenter obvium in Pino Abiete, rarissime occurrit in P. Picea, ex 

Bavoux apud Gren. Jur. p. 346. 
Repetam, plantam inventam fuisse parasiticam alibi in diversis ar- 
Ba, ph A nnt Ee Cx meia co 
. pl. | pe102,, . p. 15., Notes p. 9., qui testatur 
eam inventam fuisse in Pino Picea (bott quo? Ii; "à Du Roi?), in 
Carpino Betulo, Fago sylvatica, Populo monilifera (canadns.), Salice ba- 
bylonica., S. alba, Robinia pseudo-acacia, Oryacantha Dioscoridis Pyro 
torminali, P. Aria, Rosa canina, Acere campestri, Ac. montano Gesn; 
Tilia grandifolia. Referens, insuper, iadicatam a I. Bauhino (Hist. pl. 
l. 2. p. 212.) in Corno mascula; denique fatens, se in nulla Quercus 
specie vidisse. Relatum est a Chatin inveniri etiam (l. e. p. 429.) in 
e. ti haige ta Ulmo, Juglande, in Viti vinifera (de hac 
Siri ci ed ubitationis se; sed fertur super eam repertum 
95. Abiete. Ia sues quem conferas, Exam. omn. Simplie. ad p. 55. lin. 
:9.); Abete, Laricio, sed repetita quoque Quercu, quae ideam dat no-. 
bra sine trutina undique colleetarum. Patet ex DC. Prodromo (4. 
Rx 8 UU M fuisse Stelin etiam in Populo nigra, inque 
indi: (1573) “n i e in Pago Harchium (Jodoc) Enchir. 
(1613) V. I. vB n^ È « cime Olaum Borrichium, Act. Hafn. 
Germ. A, N. C. Dec, 9A E Vurffbainium (I. Paul.) Ephem. 
morat, Nat. h. 1.16, . 80. N iint acsi (n 
(Rob.); nin. : P LS 52., sed hune corripit Constantinus 
intellexerit, doi » na, cis transcribens perperam de Buxo 
Tlebphr, He uium — an fuit; ef, Constant. Adnotat. ad 
lioris &dei Évenit; et ine ie P 235. Sed tunc res mihi diffici- 
In Viti. ; : edoun, qui Plinii defensionem suseepit. 
vati, m Salice (forte alba) inque. Cydoni loari et Mespilo vul? 
gar! e primis Stelin observavisse teint a dein = asi à 
| apparet Musa Brasavola, quem con 
athartico Rajum. In citatione, porro, plan- 
«mnm copiosos fuisse Theoprastum, Plinium, 
Symphorianum, ego arbitror, loca scilicet Lo- 
M gt Ca tt dass, L 2 23, Phe lo ce pira 
" ortor. i 2 € Vari fion asas : I5. oí i 
308 267. eU 28., I. Bauh. Hist. pl. 1. 7. p. 93., Ray Hist. pl. 2 
Zorn x o "a see ims St. h. p. pepe 
in notis ad “ ‘0. Ue Dauh. Pin. p. 423., Boeclerum I. 
p. 239., Map, pura Mat. med. Paul. Berinanni (1726.) P. 1. cap. 3. 
1. (1673) p. 127. | p. 329., Borrichium apud Barthol. Aet. Hafn. 
Visco (Altdorsi 1706 nat (Leonh. Frid.) Dissert. bot. med. de | 
agnoscit; Roelderer Vac i" Baier sed iste hoc opus uti suum non 
um Stelin prove . €, P'erar. arbor, parasit. Argentorati, 1747., etc. 
Hornung, Leche Hosts ci Quercus specie etiam, uti ferunt Tournefort, 
mith, Heller, Spar - Evelyn, Ginanni, Allioni, Seopoli, Murray; 
» he, St. Amans, DC. , Sebastiani et Mauri, 


181 


Gaudin, Sadler, DC., Hooker, Duby, Lecoq, Gussone, Moquin, Nac- 
cari, Chatin, Visiani, Desfontaines etiam testibus Merat et De Lens 
Dict. univ. Mat. med. T. 6. p. 919; Zuccarini (Flora 1833. p. 145.), 
Wimmer, Meyer (G. F. W.), Le-Maout, et Decaisne, Brébisson (fidens 
Jousset, et Chesnon), ego valde dubito, et opinioni aliorum plurium 
faveo, Tragi St. h. p. 948. lin. 8., Schrank Prim. Fl. Salisb. p. 53. 
Obs., Pollin. Ver. 3. n. 1948., Mérat, Par. ed. 4. p. 412. 

Savi qui eum vivere vitam in Quercubus negant, et dicerem ferme 
in Cupuliferis, nam in Fago negat quoque Tragus l. s. c.; et qui 
ponunt in Corylo Avellana, dubito an fuerint attenti. Stat Baldi obser- 
vatio (apud Savi l. e. p. 292. cf. etiam Endlich Enchir. p. 399), qui 
vidit Stelin album parasiticum in Lorantho europaeo Auctorum, super 
Quercum innatum, unde forsitan nonnullorum hallucinatio. /Existimabunt 
fortasse aliqui, istud supra parasitieum, num habendum fuerit pro 
Gui Druidarum? de quo Plinius « Tanta gentium in rebus frivolis ple- 
rumque religio est! Sacerdotum luerum! 

Sunt tamen qui mordicus sustineant Stelin in Quercu innascere, 
ibidemve gerere vitam posse, ut supra dixi; eorum aliqui rem cen sibi 
certissimam praedicarunt. Testatur Belleval, Beaut. mérid. FL Montpellier, 
ed. 2. (1829.) p. 88. not, in Mus. Hist. Nat. Paris ostendi ceu rarum 
phaenomenon ramum Querneum in quo stat Stelin, auctorum Viscum, 
quod a Belleval habetur pro Gui Druidarum, rarum, et pretiosum tan- 
tummodo eo quod legebatur in Quercu. Inquirebant eum in Quercu an- 
norum circiter triginta, ex Duclos, Druides in Mém. Acad. Inscr. Bells. 
Lettrs. T. 19. (1149-56. impress. 1753?) p. 487. Et Gui, vel Viscum 
Druidarum, St^li nostro respondere sustinet Zuccarini Flora 1833. p. 145., 
quum istud spontaneum reperiatur eo ubi Gui colebatur, neque Viscum 
Patrum, neotericorum Loranthwm; unde et ille opinioni eorum faveat, 
qui Stelin in Quercu vivere credunt. Similem ac Bellevali observa- 
tionem relatam habemus a Des Etangs, in Bull Soc. dotg. Fr. T. 11. 
(1870.) Sess. extr. p. XXIV-XXVI, de Steline degente in ramo Quercus 
latifoliae Plin. ab eo viso in Bibliotheca Chatillon sur Seine; qui ramus 
repertus ad Essaroy a quodam nemorum tutore, anno 1789., hodie caute 
asservatur in capsula vitrea, quod nollem aliquo subtili artificio com- 
positum fuisse. Dickson quoque Linnaeanae Societati Londinensi de- 
monstrabat, die 25. Maj. 1817., ramum querneum gerentem Stelin, ab 
eo lectum in Anglia prope Maidstone, ad Medway: ef. Trans. Linn. 
Soc. V. 12. P. 2. (1818) p. 587.; post hosce supervenit quoque Bré- 
bisson, Fl. Norm. ed. 4. p. 143., sed stant ex adverso Anjubault re- 
centes observationes, quae nos docent, reapse in regione Druidarum 
Loranthum Auctorum repertum fuisse (cf. Bull. Soc. botq. Fr. T. 13. 
(1866.) p. XCILIL), quae observatio, dummodo certa, disputationibus 
istis finem imponeret, Usque adhue Loranthum europaeum non ferunt 
Florae Gallicae, unde mihi opinio exorta est, apparuisse interdum in 
parte oceidentali Galliae, seminibus ab avibus aliunde evectis, ne dicam 
a Sacerdotibus ingestis. 


Arceuthobium Marsch. a Bieb., Endl. Gen. pl. n. 4583. 


Arceuthobium Juniperi (Clusii) Pourr. Herb. Matrit., Nob. 

Clus, Hisp. p. 102-3 fig. et p. 104. A. Oxycedri Marsc. a Bieb. Fl. Taur. Caucas. T. 3. Suppl. 
(1819.) p. 629, I. 4949. An Gre Plant. Lemibehnerian, ib Boston Journ. Nat. Hist. V. 6. p. 213. 
nota, Ledeb. Fl. Ross. 2. p. 380. Viscum Oxycedri J. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 9. c. 24. p. 299; DC. Fr., 


132 
He rea [ie] x UP gta "Hook. 1i. Bor. dens. e v5, t. 99. Chats Adel pri 
vég. Dicot. p. 426-7. t. 76. Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p. 471. tl. fr. Clus. Rar. pl. h. 1. 4. p. 29., 
Lob. Obs. p. 629. f. 2., Icon. 2. t, 223. f. 2. (Plant.a), Camer. Epit. p. 58. 

hh Flor. Jun. Jul. Fruet. Sept. Oct. In Pyr. Aragon. 

— Legi in Pyr. Arag., prope Murillo Gallego, monticulo vulgo la Car- 
bonera, die 26, Jun. 1850. Observavi in Sierra de Guara 1. d. el Pinar 
de la Fueva. 

Reinaud de Fonvert (Ann. Sc. Nat. Paris, Ser. 3. T. 6. (1846.) 

p. 129-31.) dicit eum florere Septembri, et fructus maturare mense 

Novembri anni insequentis, seilicet, semina matura proferre quatuor- 
decim menses post peractam foecundationem (l. c. p. 130.) De speciei 
vegetatione disceptavit etiam Balansa in Bull. Soc. btg. Fr. T. 8, 
(1896.) p. 281.9. 

Mea specimina in Junipero majore lecta sunt; in qua specie (eis 
macrocarpa) in Hungaria observarunt Bluff, et Fingerhuth, Cherso 
Biasoletto: ef. Compend. Fl. Germ. ed. 2. T. 2. p. (26. n. 2. In Ame- 
rica septentrionali repertum est parasiticum in Pinis ponderosa, et Bank- 
siana. Diceretur Chatin, Le-Maout, Decaisne, eum extra Juniperum 
Owycedrum, ubi primo detectum est a Clusio, non cognovisse. Quidquid 
sit libentius praetuli Pourrctii nomen, quod et ipse donaveram. 


Ord. 20, THYMELAEACEAE Meisn. 
(ex Adans. Juss., R. Br.). 


L Thymelaea Mesue, Clus., G. Bauhin., Tournef., Michel., Hall., 
udw., Adans., Scopol., Juss., Gaertn. Daphne legitimum Lauri syno- 
nymon fuit; hinc, perperam, ad hoc genus translata, immerito Diosco- 


ridis conclamatum a Sprengel, Gen. pl. n. 1624. Subvenit fabula de 
Daphne in Laurum conversa. 


: (etri (Plinii) Scop. Carn., qui melius dixisset Thy- 


4. p. 334, "Bang M (Daphnoides)! Daphne Laureola B. S >», Koch p. 714. n. 2., 

lippi). da ia Lab E p m87.. DC. Dub. p. 407, 2. Lang. Willk. n. 1155, et 1156. (D. Phi- 

8 : "i "yr. n s. Philippi Gren. apud Bill. Arch.; D. Pallhesiens:s Philippe Pyr.; 
LN NEHMEN ALI. Ux. Eng. Bot, v. 9. n. tij. Curt. FI Loss Philippe y. 5. 
 F-.. Ne ab Esenb PL ai Roques Phytogr. med. P. 251. t. 26., Savi Mat. med. pi 2. t. 51, WW 
Mag. t. 206., Beithob E . 126., Plenck le. pl. medic. 4. P5. 1.903. Haxa.-Ar£n.S3. C db ONE 
PI M i Perles Ru Li x Nouv. Duham. T. 1. p. 27. t. 9., Br. pu -— 
erbarius M à . 83 Herr rout, Deesn. Botnq. 1868. p. 463. T ag. St. h. p. 957. mal. 
Epit. y. a Comit dg "deti. Dondi Hrb. Vicent. 1491. i EL. Matth! p. 1718. MER Camer. 
P. 359., Hist, pl. (gall. x 249 dn »» Duh, Arbr. Ath. 9 t 9L à Matth. Dod. St. h. Comm. (1553.) 
-— A) Lob. Obs, p. A». ; d ee Dod. Purg, p. 132., Pempt. p. 365. (loco ad Moscam a Curtois 
: * 1. p. T. t. 6, f. 9. 1 na et CA i Icon. t. 368, f hi v1 Gesn, ‘Op. bot. ed. a Schmied. P. 2. 
et f. 2. mediocr, s. I. - Hist. pl. 1.1.5, p. 564., Dalech. Hist. pl. Lugd. 1, p. 211. f 4. vix 


Pia Nat, b. h 15. c. 30. vel 39. 


l rag. sub le rt de Can fy . 2I sw Pra 
delles et ad Parbes Lu “e Canfranc, die 30. Apr. 1845. Habui e Pra 
prope, f i leetem a Deville. Observavi ad San Marzial [run 


etiam à la Tour de la qe 404, Süb Lourdes in Valle de Aran, ete. 
Pyr. or, ; Inque abditis mont. Corbar. 


133 
D. Philippi Gren. apud Billot, Archiv. Fl. Fr. Allmgn., Feir. 1853, 


p. 282., qui lasus Th. Laureolae vix notabilis est, ab auctore evectus 
in speciem e caulibus magis foliatis, bracteis flores subsuperantibus, 
floribus dietis minoribus; specimina ad Bigorre lecta suppeditavit Phi- 
lippe. Falsam speciem primus rejicere Boutigny, apud Bill. Ann. Fl. 
Fr. Allmg. p. 131., serius Cazes, Bull. Soc. botq. Ramondn. 10. (1868.) 
p. 53-6. Item Zetterstedt (Pyr. princ. n. 1101.) noto, aut ignoto Bou- 
tigny, formam parvifloram Th. Laureolae judicavit. 

Occurrit interdum perigonio foras violaceo. Drupae in mea stirpe 
acutae apparent, quod de sua negat Jacquin, et cum eo obtusae di- 
cuntur a Gmel. Dad. Als. 2. n. 593., depressae a Wikstrom Daphn. 
(1820.) p. 10. n. 2. forte hoe pendet ab exsiceationis gradatione di- 
versa; statque observatio Sehmiedel, in Conr, Gesneri Hist. pl. fase. 
8. p. 8. n. 9., quam refero: « Baccae...... non nisi per ersiccationem 
accuminatae. » Ludit haec species numero florum generatim 5-8: ast 
loco propitio degens florum copia luxuriat et tunc evenit illa Daphne 
multiflora Thore MN., Grateloup, Act. Soc. Linn. Bord, T. 9. (1827.) 
p- 71., vel apud Gay Coron. Endr. Pyr. p. 19. (nom. tant.), quam 
ceu speciem ne quidem Grenier retinuit, cum Godr. Fr. 3, p. 57. 

Putarunt ad hane stirpem retulendam esse 7ellinam Q. Sorani in 
Epist. ad Antonium de Priapismo Cleopatrae, ete. cf. edit. Amstel. 
Blaeu, 1669., p. 156., ineertum admodum judico. Et opinati sunt quidam 
Daphnoidem Dioscoridis, 4. c. 146., ad T'hymelaeam Laureolam quoque 
speciare; obstetit Hallerus, Helv. sub n. 1025.; dein Sprengel firmis 
argumentis; sed iste Thym. alpinam proponens non facile recipiendum 
judicium pronunciavit, Comm. Diosc. 2. p. 634. 

Et ego novi pharmacopolas qui Laureolam pro Mezereo venditabant. 
E fibris corticalibus Lawreolae chartam similem illae, quam Indae ob- 
tinent ex Daphne, sive Thymelaea Gardeni, cannabina, ete. obtinuit in 


Italia Brignole; cf. Hook.. Journ. of Bot. V. 3. (1852) p. 312.3. 


Thymelaea Mezereum (Mesue) Scop. Fl. Carn. 


Mesue de Simplicib, 1. 2. e. 22. (edit. Valgr. crt. 82.) Daphne Mezereum L. Sp., Koch p, 714. 
n. i., Bert. 4. p. 352. n. 1., Gaud. 3. n. 885., DC. Dub. p. 40;. n. 5., Lang. Willk. n. 1157., Meish. 
in DC. Pr. V. 14. p. 920. n. 1. D. Mez. La-Peyr. Hrb., D. Houtteana Planch., ex Meisn. in DC. Pr. 
Thym. praecox Gilib. Exerc. phyt., Engl. Bot. v. 90. n. 1381., Schk. Handb. t. 107.a., Duchesn. Pl. nt 
vén. Ad. t. 37., Litosch, Trin. p. 8. t. 3., Bull. Hrb. Fr. t. 4., Turp. Fl. med. 5, t. 236., Woodv. 
Hook. Med. hot. 4. p. 717. t. 245., Sv. bot. v. 1. t. 7., Schrank Fl. Monac. t. 36., Sav. Mat. med. 
p. 28. t. 48., W.: W., F., et N. ab Esenb. PI. otlic. t. 125., Dietr. Fl. Boruss. 5, n. 301. (p. err. 302, 
in tab.a); Br., Phoeb., Ratzb. Pl. vénen. germ. p, 37. t. 8. Sturm, Heft. 8., Nouv, Duham, T. 1. p. 21. 
t. 8., Roques Phytogr. med, p. 247. t. 25., Hayn. Arzn. Gew, 3. t, 43., Reichnb. Icon. C. 91. t. 556. 
f. 1181, Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 9., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 188. t. 39. f. 4, Plenck, Icon, 
pl. med. 4, p. 7. t. 302., Dul. Arbr. Arb. 2. t. 92. a Matth,; I. Bauh. Hist. pl. 1. |. 5. p. 566., Matth. 
p: 1217. vix.; Camer. Epit. p. 937., Dod. Purg. p. 139.. Pempt. p. 304., Lob. Obs. p. 199. f. 4., 
con. t. 367, f. 2., Fuchs. Hist. st. p. 297., Trag. St. h. E 959. ben, et p. 1074. fruct.?, Cord. Hist. 
crt. 188. b, et 189 a fig., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P. 2. fase. 1. p. 9. t. 3. f. 10.. 


Ə, Flor. Mart. Apr. Fruet. Jul. Aug. in nemorosis editis. 

Legi in Pyr. septr. med. sub le Port de Canfranc ad Paglietta die 
22. Maj. 1858; in Pyr. auriger. secus la Maura supra Mijanes, die 
14. Aug. 1843. Habui ex Coumelie a Deville. | 

Rami juniores pubescentes sunt, neque folia omnino glabra, nam 
per marginem ciliolata conspiciuntur. Drupae maturae in viva planta 
rubro-corallinae, sub exsiccatione nigrae fiunt, unde forte Gaudini hal- 
lueinatio, qui (de specie in Alpibus procul dubio communi) vivente 


134 


deseripta, perperam baccam nigram dixit dum baccam rubram ipse 
declarabat Haller, Helvet. n. 1024. in limite veritatis, et sic Villar, 
Dauph. 3. p. 516. lin. 13.: omittuntur Wahlenberg, Smith, Pollich, 
Scopoli, Wikstrom, ete. 


Thymelaea odorata (Matth., Gesner.) Nob. 


Matth, Compend. in Diosc. Ed. 9. Bauh. 1598, p. 1003; Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P. 9, fase. 4. 
p. 5. t. 3. n. 6. Daphne Cneorum L. Sp., Koch p. 715. n. 7., Bert. 4. p. 338. n. 5., et 10. p 492., 
Gaud, 3. n. 888. 1., DC. Dub. p. 406. n. 2., Lang. Willk. n. 1158. D. Cneor. La-Peyr. Hrb., D. pro- 
strata Salisb. Pr.. D. alpina Willm. Phyt. Bull. Hrb. Fr. t. 1?1., Curt. Bot. Mag. t. 313., Trattin. 
Arch. (1814.) fasc. 3. p, 122. n. 131. cum ice, Tu-p. Fl. med. 6. t. 47., et in Lec. de FI 2, Ada 
Dufresn. Pl ut vénen. Atl. t. 36. f. inter., Schrank Fl. Monac. t. 252., Pollich Palat. n. 380. t. 1. f. 4., 
Roques Phytgr. med. p. 252. t. 27., Br.. Phoeb., Ratzb. Pl. véaen. germ. p. 45. t. 10. f. A., Reichnb. 
Icon, C. 21. t. 564. f. 1176., Jacq. A. 5. p. 12. t. 423., Nouv. Duham. T. 1. p.30. t. 10. Duh. Arbr. 
Arb. 2. t. 94. a Matth. Matth. p. 46., Clus. Pann. A. p. 54.9. fig., et p. 56., Rar. pl. hist. 1. 1. p. 90. 
f. 1., Tabern. Krtb. 2. p. 1485. f. 1., Icon. t. 1076. f. 1. 

h Flor. Maj. Jun., et aliquando iter. Sept. Fruct. Jul Oct. Nov. 
In editioribus plerumque ast in maritim. Cantabr. quoq. 

Legi in m.e la Haya supra Jrun, die 24. Maj. 1844.: in Pyr. or. 
m.e Cambresdazes, die 11. Jul. 1830. , observavique au Pic de Bugarach 
(Corbièr). Habui ex le Ger de Troubat a Deville, itemve ex la Gorge 
de Clarabide; ex Biarritz accepi a familia Feuillet, reperiique ex eodem 
loco inter plantas Deville; ipse per illud litus copiose vidi. Species 
in Pyrenaeis a Myco observata teste Dalecham pio, Hist. pl. Lugd. 
2. p. 1364. 

Planta à Jacquin deseripta videtur hujus nostrae varietas. D. Ver- 
oti Gren. Godr. Fr..3. p. 59. characteribus quibus innititur, non ceu 
Do. speciem mihi sese officit, nec secus eam judieat Meisner, in 

UTER 14. p. 533. n. 8.3. Eam patrocinatus fuerat Crépu ap. 
Bill. Annot, (1855.) p. 133. 


Thymelaea Gnidium (Theophr., Dioser., Plin.) Allion. Fl. Pedem. 


F. Hist. pl. 1. 6, c. 2., Dioscr. 4. c. 170 Plin. Nat. h. L 27. c. 9. vel 46., et 1. 13. c. 20. 

Mel "xnl rne Sp. Bert. 4. p. 341., DC. Dub. p. 406. n. 1.. Lang. Willk. n. 1161, Moris 
C. 4. p. 49. t. 86, Loddo ur, ID. Thymelaea monspeliaca J, Bauh. Hist. pl., Flor. Graec. Sibth. 
. t. 356:, Mi. Bot. Cab. t. 150., Turp. Fl. med. 4. t. 178., Hayn. Arzn. 3. t. 45., Du- 

a t 96 (. 1. 20b. Icon. C. 21. t, 553. f. 4474., Plenck Ic. pl. med, 4. p. 9, t. 304., 
. Hist. 1. 1. p. 87.. Pen. " A. Dod. Purg. p. 127., Pempt. p. 364., Clus. Hisp. p 171-3., et Rar. 
Epi Dalech. Hist, p^, Advrs. p. 156., Icon. t, 369. f. 1. 1. Bauh. Hist. pl. 1. 5. p. 591., Camer. 
Amer o PE Lugd. 2. p, 1607. fig.a, Gesn. Op. bot. ed. a Schm. tab. aen. 6. f. 50.? 


h Flor. Vere, et iterum a media /Estat. in Sept. Fruct. Sept. 
. ter region, mediterran., locis ealidioribus. 
t In Pyr. or. ad Collioure, die 5. Sept. 1843. 
3 emos paniculatos, et flores sessiles dixit Daby, ut lectorum ca- 
Pan v COM pe longitudine, sed semper manifesti 
huele darse ,Ppameuls (D. paniculata Lamk. Fr. 3. p. 222.) 
M orgia : p7 suis Drupam referentem, cur baccam dixerint 
je: "red de , JTenler, Meisner, Gussone (Synops., in deser. 
apud M E sis char.) Lange et alii, non intelligo. Gravius 
ni pins do "s dig in DC. Pr. 14. p. 538., actum est, utpote 
o idis acen, d m Sector bne fructum dixerit baccam, Jam mox 
terdum planta sd «n. 21.) drupam declaravit, et est. Reperitur 1n- 
vm floribus, fruetibusque una onusta, quod sane 
oc in mentem mon" spunta l'un, l'altro è maturo. N. ex Tasso. 
Plinins: i bii cé "aeg ar nc Theophrasti effatus est 
3 qu intervallo to j oret in eo 
genere, aliud concipit, aliud parturit NC ca Tia 16. vel 


Oet 


135 

56.; Theophrastum perbelle imitatus, qui scripserat: « Sonchus quem- 
admodum Laurus, Myrtus, et similia his genera, pergit parturire, alia 
parte florere, alia semen perficere. » Hist. pl. 1. 6. e, 4., ed. Schneid. 
(1821.) p. 131. Et sunt qui putent, hanc esse Latinorum Turbiscum, 
quasi turba de uno capite exsurgens e ramorum copia, Duhameli 
figura, Arbr. Arb. 2. t. 93., declarata ab auctore illius plantae, 
quae enumeratur in p. 326. n. 12., scilicet hujus nostrae, mihi pro 
hae specie repugnat, nec illam citari vidi a Lamarek, DC., Desfon- 
taines, Allioni, Wildenow, Bertoloni, Gussone, Moris, Savi, ita ut 
plurium judicio, merito contemnenda videatur. 


Passerina Wikstr. 


SECTIO 1.4 SANAMUNDA CLus., Apans. Fax. pl. 2 p. 285. 


Passerina Sanamunda (G Bauhin.) Nob. 


G. Bauh. Pr. p. 160. (San. virid. glabr.) Thymelaea Sanamunda All., Meisn. in DC. Pr. V. 14. 
p. 553. n. 5., Lang. Willk. n. 1164. Pass. Thymelaea DC. Fr., et cum Dub, Gall. p. 406. n, 6, Gren. 
Godr. Fr. p. 61. Daphne Thym. La-Peyr. Hrb., Thymelaea Bauhini Endl. G.; Sanam. glabra J, Bauh. 
Reichuh. Icon. C. 21. t. 551. f. 1169., Gerard. Fl. Gallo-Prov. p. 442. n. 1. t. 17. f. 2., Nees Genr. 
Germ. 3, t. 47. f.ae 22-6. J. Bauh. Hist. pl. 1. 5. p. 593. f. inter (sed syn.a expurg.a), Chabr. Sciagr. 
p. 47. f, 5. 


lh; Flor. Maj. Jun. ineunte. Fruct. Jun. Jul. ineunte, Per region. 
mediter. praesert, orient., cum Olea. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Maury, die 14. Jun. 1843; fructus 
legi in Pyr. Catal. supra Sarrià ad Montagut, die 28. Jun. 1860. Ob- 
servavi in montibus Corbariensibus et des Albères; ad Rià du Conflent; 
ad St. Ant. de Galamus; ad Gerona, al Coll Suspina, inter Vich et 
Muya. Inter Jaca, et San Juan de la Peña se reperiisse dicit Willk. Sert. 
Fl. Hisp. p. 136. n. 897., quo loco mihi mei oculi minus inservierunt. 

Thymelaea alpina, glabra, ete. Pluknt. Almag. p. 366. t. 229. f. 2. 
ad nostram speciem relata a Willd Sp. pl. Octandr. p. 416. n. 2.; 
hujus revera loei videtur, sed unde exierit epithetum illud alpinae as- 
sequi conjectura difficile est. G. Bauhinus, in Pinace suae speciei 
nomen mutavit, vertendo in Thymelaeam foliis Polygalae glabris, p. 463. 
n. 3., eique retulit Thymelacae speciem Myconi, Dalech. Hist. pl. Lugd. 
2. p. 1668., ubi cum figura prorsus mala, utpote quae ambigit inter 
Pass. Sanamundam et P. tinetoriam, huic propinquior, legitur deseriptio 
a Clusio desumpta de P. tinctoria. Hujuscemodi ergo prolatio (pro 
neutra specie bona) relinquenda est, et species de qua agimus sine 
ambagibus G. Bauhini dicenda est. 


Passerina elliptica (Barrelier.) Boiss. Voy. botg. Espagn. 


| Barrel. Icon. t. 232, Boiss, 1, c. p. 556. n. 1489. t. 158., Lang. Willk. Pr. n. 1165. Thymelaea 
thesioides b. Meisn. in DC. Pr. 14. p. 553. n. 6. P. velutina Boiss. El. non Cambess. Balear. Clamy- 
nthus ellipticus Meyer Daphn. Daphne floribus dioicis, corollis pubescentibus, Asso Arag. Mant. 
781.) p. 167. n. 1093.; P. odorata Pourr. Herb. Matr., inque Hrb. Bolos., P. cruenta Nob., qua die 
speciem detexi, 24 Maj. 1845., ad Lumbier. 


h Flor. Maj. Jul. Fraet. Jun. Aug. In Pyr. merid. Navarr., Aragon. 
ad limites Oleae, sed cum ea. | s 

Legi primo ad Lardin, prope Lumbier die 24. Maj. 1845.; diebus 
18. Maj, et 1. Jun. 1846. ad Benavarre. Observavi al Carascal de 
Verdun, ad Jaca, Fiscal, Voltana, Ainsa, San Cosme de Guara, Ayerbe, 
m m.e Peralta prope Campo, ad Solsona (abunde), ad Cardona, prope 
Salinas, inter Cardona, et Berga l. d. Foraria. | 


136 


Caespes saepe densus, crassus, palmaris, raro sub. pedalis, sese of- > 
ferens hirtellus et glaucescens, dense foliatus, floribus axillaribus dioieis, | 
superne spissioribus, vel aggregatis, coloris in perigonii tubo lutescentis, - 
in lobis atro-sanguinei vel totis flavicantibus foemineis, vespere et noctu 
odoratissimis et fragrantibus. Rami sub-simplices, erecti, vel e basi 
interdum adscendentes, longitudine in caespite inaequales, inferne glabri, 
superne gradatim magis hirti, e media circiter illorum parte floriferi. 
Planta mas prae foemina statura praestat. Folia sunt spiraliter sparsa, 
crebra, lineari-lanceolata, obtusa cum acumine, plana, glaucescentia, 
inferiora praesertim punctata, superiora hirsutiora, in utroque latere 
sub-aequalia, nervo etiam utrinque ferme aeque evidenti; quae folia 
in sureulis sterilibus proveniunt minora, et angustiora sunt, ut primitiis. 
Inflorescentia laxa, subspicata, attamen dives. Flores constanter dioici, 
sessiles, aut subsessiles, solitarii, vel in axillis subquini, perigonio hirto, 
laciniis quidquam inaequalibus, ovatis, sub-acutis, dorso pro parte hir- 
tellis, per marginem, et apice glabris; in planta mare cruenti, aut atro- 
rubentes (praesertim superne), perperam absolute fusco-purpurei dieti 
à Lange Pug., iu foemina flavo-virentes , aut e viridi-lutescentes: est 
insuper perigonium in floribus masculis longius, et angustius. Antherae 
aurantiacae, Ovarium glabrum; stilus lateralis, stigma capitatum. Nux 
pyriformis, glabra, nitida. Perigonium sub fructus maturitate, quam- 
quam pubescentiam non exuat, attamen nitidum fit, ferme membra- 
naceum, fulvescens factum. 

Bene Asso l. c. multam animadvertit affinitatem cum Passerina, 
seu Daphne pubescenti L. Mant, , quam ex Jacquin in Austria indi- 
cavit Linnaeus |. c. p. 66., sed eam in Austria vivere nullus credit. 
Et ego optarem Pyrenaeam cum illa comparare. De P. pubescenti, sic 
Wikstr. T. hymel., Act, Holm. 1890. p. 232.: « Dubia adhuc species, 
quae in libris de plantis austriacis haud memoratur. Locus ejus natalis 
certe Mendose est. designatus. Vahlius ad descriptionem Linnaei de hac 
imt per « Hab. in Hispania (non in Austria). » An ne P. pube- 
ex Bluf ademque sit ac Daphne coridifolia, vel D. thesioides Lamk.?, » 
1041 mer d Fingerh. Compend. Fl. Germ. T. 1. (1825.) p. 504. n. 
caule pr oui, a Linnaei, et Wikstrümi imitatione, legitur 
spl Enia sero typographica menda, loco pubescente), ut 

eni Qus + "Istróm video. Austriam pro Asturia indicavisse 
i wE IE DO. Pr P. 14, p. 558. n. 22, Eam extra 

E dd to novimus. Cu. 
pinqua videbat pU POL Au 1, y. ok t. 95, huie nostrae pro- 
e XA, quod ipsius Desfontaines archetypis demum confir- 

mare mihi datum est: haec tamen praecipue distineta est, caulibus 

‘asl ramosis, foliis bracteisve i SR lei ib ino- 
ribus flavis ye ox S genera im magis villosis , floribus mi 
ibt ied i Hu cuntur, Multum affinitatis quoque P. : r 
(1789.) p. 437. n. 19 (t ^ sive Daphne. thesioide Lamk. Dict. T. 2. 
Herb, /P linarifoli P ustr. t, 290, f, 4., vel P. laevipede Pourr. 
; 4 tourr. Hrb. Matr., linearifolia ex Lange), repe- 
cum P, Thymelaea DC uS = qua Boissier’ comparare maluit, ut et 
distinetissima est). Et n Lu c. p. 557., a qua postrema revera 
sioidis sustinuit (Pu sg audo Lange, qui legittimitatem P. the- 
facientem Meisneri x pi. impr. Hisp. 2. p. 102.; Pr. n. 1166.) parvi 
"ntentiam, qui P, thesioidem et ellipticam ceu unius 


; 137 


speciei varietates tantummodo consideravit. Primae e Fraga retu- 
lerat Pourret Thymelaeam Linariaefolio hispanicam, Tournf. Inst. r. 
hrb: p. 594. 

Neque dum opportunitas propitia sese officeret, negligendam esse 
duco comparationem. P. ellipticae cum P. coridifolia, sive Daphne cori- 
difolia Lamk. Ibid. p. 436. n. 11., in Jussieu Herbario pariter inve- 
nienda, eui synonymon est P. cantabrica Pourr. Hrb. Matrit., quamvis 
reapse agatur de optima, et distinctissima specie. 

Planta de qua agimus missa primum fuit ad Bolos a Seriola. sine 
loco, sed ut videtur e viciniis de Jaca, cum nomine Daphnidis pube- 
scentis dubitanter; dein a Pourret accepit Bolos sub eo P. odoratae 
- e Galloecia. Revera flores noctu tantum odori nomen tristis suggerere 
ei debebant: ego illieo cruentam dixi Passerinam, quod nomen in hoc 
peecat, ut solis masculinis floribus aptum sit de viva planta, quod 
nobis aliter placuisset, ut adjectivum optatam designaret analogiam. 

Sanam. med, angust. brevig. folio Barr. le. t. 232. s. c. placet, sed 
relietis observationibus a Jussieu additis p. 123. n. 1356., ubi syno- 
nyma alienae certe speciei, forte P. tinctoriae Pourr., afferuntur. 


Passerina hirsuta (Mycò, Dalech., Gesn.) L. Sp. 


Cneorum nigrum Myconi Dalech. Hist, pl. Lugd. 2. p. 1364. f. infer. Empetr. Ang. Sempl, p. 301 ? 
Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, P. 2. fasc. 1. p. 6. t. 3. n. 8., et tab. lign. 21. f. 183. Anno 1500, Dalech. 
misit ad Gesuer. et p. 7. Koch. p. 714. n. 12., Bert. 4. p. 344., DC. Dub. p. 406. n, 5., Loisel. 
Gall. 2. p. 284. n. 5. Thymelaea hirsuta Endl., Meisn. in DC. Pr. V. 14. p. 557. n. 19., Moris Sard. 
3. n. 1065., Lang. Willk. n. 1176. La-Peyr. Herb., et P. polygalaefolia La-Peyr. h. abr. PI. Pyr., 
ex Herb., Clamvdanthus hirsutus Griseb. Rum. Bith. Addit. alter e Collect. Norèana (sine indice). 
Flor. Graec. Sibth. C. 4. p. 52. t. 360., Wendl. Obs, bot, p. 18. t. 2. f. 16., Reichnb. Icon. C. 91. 
t. 550. f. 1168. Bot. Mag. t. 1989., Duchesn. Pl. ut. vénen. Atl. t. 38., Breyn. Cent. p. t. 19. f. media, 
m x n Ment. t. 86. f. B. San. 3.a Clus. Hisp. p. (177-9.), Rar. pl. Hist. 1, 1. p. 89. vix bon., Barrel. 
€. t. 233, 


h Flor. Apr. Maj., et iterum Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In 
scopuls. marits. Pyr. oriental. 

Legi inter Collioure et Port- Vendres, die 15. Maj. 1831.; fructus non- 
nullos legi ad Rosas, die 26. Aug. 1860. Observavi ad Bagnouls sur Mer, 
ad Culera, in Valle d'Aro (non à la Tour de la Massana La-Peyr.). 

Flores in quibus stamina bene evoluta conspiciebantur, steriles mihi 
sese offerebant, i iisque vix ovaria, et stili, pro illorum tenuitate vi- 
sibiles. Et ego in hac specie vidi stilum brevem et centralem, neque in 
Pass. Sanamunda recte lateralem dici stilum persuasum habeo, quum 
centralem, et tantummodo aliquantulum inclinatum in hae viderim 
specie. Planta junior alienam quasi praebet faciem; istam nomine P. po- 
lygalaefolia evulgavit La-Peyr., Hist. abr. Pl. Pyr. p. 214. n. 4. In 
ea folia quidquam latiora, et utrinque modice tomentosa, sed in ramis 
paullulum evolutioribus non desunt folia in inferiori pagina glabrescentia: 
inde patet quam sit fugax status iste. Novit hoe Vahl, qui optime, 
Symb. bot. 1. p. 29., adnotavit: « Planta junior absque tomento in caule, 
et pagina superiore foliorum, foliisque decussatis faciem diversam habet, 
ut primo intuitu differens videatur ». Damnanda utique est distinetio 
hujuscemodi plantae eeu varietas, uti fecerunt Loisel. Gall., Castagn. 
Catal. pl. Marseill. (1845. p. 117), Gren. cum Godr. Fr. 3. p. 63., 
Meisn. in DC, Pr. c. 

Notanda sane planta foliis in pagina superiore, neque in inferiore 
tomentosis. Hoe tamen vix a communi lege recedit, dum pagima superior 
foliorum cauli applicitur, minus ab aére, minus a luce pereussa, eadem 


138 


ferme conditione, qua degunt generatim folia in aliis plantis. Sed quaeso: 
qua causa pagina inferior foliorum generatim magis pubescens , vel 
hirsuta reperitur? Sunt plures alpinae, ut litorales plantae, a solis radiis 
valide pereussae, furentisque ventis obnoxiae, quae glabrae, quae hir- 
sutissimae sese spectatum praebeant. Quid ergo? Nescirem: sed palam 
est, neque e peculiari quadam textura quae hirsutiem ingeneret hoe. 
explieari posse, nec lueis defeetus aut vivacitas, vel aéris major minorque 
violentia vim habere ad hujuscemodi effectum gignendum. Hoc apparet 
tantum, quod mutatis eireumstantiis, mutatur officium in utraque fo- 
liorum pagina, ut fit de stirpibus amphibiis, vel in quibusdam planta- 
rum propaginibus humo datis, radieibus aéri expositis. Credendum itaque 
est, in P. hirsuta fieri inspiratio nocturna e superiori foliorum pagina 
et expiratio diurna ex inferiori. Nullus adhue, quantum scio, animad- 
vertit mutationem aliquam noetu fieri in foliis hujus speciei, qua pa- 
gina superior melius aéri se praeberet, contrario modo plurium vege- 
tabilium, in quibus foliorum pagina superior nocturno tempore minus 
se aéri offert. Reapse folia P. Ahirsutae organographice consideravit 
Pasquale, de illius stomatibus praecipue euriosus, sed physiologicam rei 
rationem non dedit: cf. eum cum Caruel, Nuov. Giorn. bot. ital. 1869. 
p. 194-5. / 

Caeterum folia eodem modo tomentosa in superiori pagina, in in- 
feriori glabra, et ita conversa, ut pagina glabra aérem potius respiciat, 
observantur in Metabasiis plurimis, in Elytropappo spinelloso Cassini, 
inque Elytr. glanduloso Less., in Baccharide thyoide Hook. Misc.; in Sida 
Pichinchensi Humb. et Bonpl. pl. aequinoet. (faciem Papaveris alpini 
portendente, cf. t. 116. oper. cit.), in Erodio supracano L'Herit.; in 
Astragalo hypoglottide aliquando, contrariam positionem tenent folia ad 
terram strata. Sed quoad harum postremarum primam, non eredo expli- 
cationem ab Humboldt, et a Bonpland datam communem Botanicorum 
consensum adepturam. « I] est assez remarquable, que le Sida pichin- 
chensis offre des feuilles dont la surface inférieure est glabre, tandis que 
la surface supérieure est couverte. de poils. Comme toutes les feuilles de 
cette Malvacée sont radicales, et presque adh‘rentes à la surface du sol, 
on conçoit, que les organes de la respiration contrariées se sont developpés de 
préférence sur la partie des feuilles qui est libre, et constamment frappée 
par les rayons du soleil. » PI. ZEquinoet. P. 2. p. 117. Nihil ad hasce 
species dietum est de stomatibus, quae observari merebantur, conside- 
rato Polygono amphibio, quod dum natat, ea gerit in superiori foliorum 


rte, i 
Aia (7. 65 gg alba, Nymphona, Buccaferreae variae, 


Horta gerina tinctoria (Clusii, et Myeò) Pourr. Chl. Narb. n. 835, et 


, quia multum temporis ante operis Dalechampii publicationem 
ete. Toulouse T. 3, (1788.] p. 393 peciem, de qua Gesnerum antecessit, Pourr, in Mém. Acad. Sc. 
P. 62., Lang. Willk. n. 1199. V 5, 8 loc. autops.); Loisl. Gall, ed. 2. p. 281. n. 4. Gren, Godr. Fr. 3. 
- 402. P. hi A. Gra; i (nec b), Dufour (L.) Diagn. pl. Esp. in Bull. Soc. botq. Fr. 7. (1860.) 
ourr. Ibid., et P. tint. s. c "Chio; n. 343., ex ipso En. p. 155., ut et mihi loci autopsia: P. tomentosa 
quae enumeratur El. p. het. Al amydanthus tinctorius a Mey., Daphn. P. Myconi Pourr. Hrb. Matr. 
I. 1. p. 88., Lobel, OG. 624 atr. 1796. p. 23. Thymelaea tinctoria Endl. Gnr. a Clus. Rar. pl. h. 
Barrel. Icon, t, 931 Obl. 24. f. 1., Icon. 2. t. 217. f, 9. Dalech. h. pl. Lugd. 2. p. 1668. fig.a VIX. 
» B P» 123. n. 1355, qui locus a L'Heritier demonstratus fuit Asso, ut iste fatetur. 


Mbit cs e, Fruet. Vere, In Pyr. Arag., Catal. cum Olea, 


139 


Legi in Pyr. Arag. seeus flumen Gallego ad el Puente de Luna, 
die 24. Jun. 1850. Observavi supra Manresa, praecipue in nemore dè 
l'Estapia, in m.e Costa blanca contra Pons. 

Frutieulus pedalis, sesquipedalis, raro elatior, erectus, ramosissimus, 
ramis erassiusculis, saepe tortuosis, et intricatis, cortice praeditus scabro, 
vel cicatrisato e lapsu foliorum, tubereulato, caduco, in junioribus ramis 
hirsuto (neque glabro, Asso), inque illis tantummodo foliis, floribusque 
luxurians. Radix intense colorata erubescit. Folia crassiuscula, lineari- 
obovata (nee ovata, Asso), obtusa, hirsuta pilis erispis confervoideis, 
senio quasi pulverulenta, et sub-cinerea; minus attente observata op- 
posita videntur, sed reapse in spiram disposita sunt, et flores plus quam 
duplo superant, florum pedunculis etiam supputatis. Flores lutei, amoeni, 
odorati, sed nimium acute ut grati esse possint, quamvis aliquid citrini 
in hoc odore reperiatur; qui dum mitior fit, eo gratiosior evenit; cae- 
terum flores brevissime pedicellati (male sessiles dieti a Grenier et ab 
Asso); pedicellis axillaribus, hirsutissimis; ante anthesim ereeti, evoluti 
patentes, et horizontales, hermaphroditi, aut dioici, bracteolis duobus op- 
positis (saltem tales apparent bracteolae), in pedicellis muniti; bracteolae 
hae, calicem ferme simulantes, naviculatae, pallidae, glabrae, cilio- 
latae sunt; denique flores cum pedunculis duas circiter lineas attingunt. 
Perigonium glabrum, nitidum, minute punctatum, angulis obscuris octo 
contra staminum insertionem praeditum, et hi anguli respondent stami- 
num filamentis; perigonii lobi sunt obtusi, alterne minores, et angustiores, 
vel majores et latiores, istique sunt, qui in aestivatione seorsim manent; in- 
super perigonii tubus aliquantulum compressus, quae compressio ita fit, ut 
lobi majores perigonii unus superne, alter inferne maneant, et minores 
lobi in lateribus ideirco angustioribus consistant; est etiam perigonium 
inferne quidquam incurvum, nam brevitate pedunculi flos erigitur aliqua 
ipsius tubi ineurvatione. Stamina alterne breviora et longiora, breviora 
sita ad angulos divisionum perigonialium, longiora ubi media loborum 
pars oculis dijudicatur, istaque longiora stamina faucem perigonii su- 
perant, et exporrecta apparent, dum caetera inclusa remanent; antherae 
fulvae sunt sive aurantiacae, sed defloratae palleseunt, Ovarium glabrum, 
stilus centralis, brevis, rectus. Fruetum glabrescentem, et subpubescentem 
dieit Grenier, qui ovoideo-conicum, obtusum describit. Tota planta, demptis 
floribus, foetet: ad lanas luteo colore tingendas inservit. Dicit Pourret 
vulgo Brussolaga appellari, quod nomen apud Catalanos currit, dum 
Aragonenses, Asso et meo testimonio, stirpem saltem ad Cesaraugustam 
Matapollo vocitant. Planta toto hyeme florida, sapore amaricante, ingrato, 
praedita est; sed in loco natali visui gratissima. Locum Dalechampii 
ad Daphnem vermiculatam Vahl, et inde ad hane speciem, primus 
denunciavit Ventenat, ut ex Cavanilles Herbario, in quo citantur ipsius 
Ventenat litterae, ipse novi. Pourret dum tertium nomen huie plantae 
imposuit (P. tomentosae) dixit eam esse Thymelacam hispanic. lini folio mi- 
nori, subhirsuto, et carnoso Salvador; retulitque sequente synonymon etiam 

ourret, addens opportunam observationem: Thymel. foliis Chamaelaeae 
minorib. subhirsut, G. Bauh. Pin. (p. 463. n. 4), Salvador (quae reapse 
Passer. hirsuta, L. est), et Sanamunda Clus. Rar. pl. h. p. 88. (praecedens) 

+ Pourret in Herb. suo Matriti asservato. Grenier cum Godron FI. Fr. 
e duobus Barrelieri synonymis ab Asso citatis susceperunt primum, 
scilicet Icon t, 233., quae figura amandari debet ad P. hirsutam, 


140 


Boiss. Voy. bot. Esp. p.556. n. 1488. (ut Meyer et Endl. Genr. pl. Suppl. 

4. p. 66), comprehendit eum P. tinctoria sequentem P. ni valem etiam, de qua 

re nos ipsi jam suspicionem habuimus, sed eam dimisimus. Lange et Will- 

omm, l. e. b, et n. 1169. P. calycinam, eamdem dispertivisse plantam facile 
— d . . J ? . 

indueimur. Foret P. tinctoria planta eloco alpestri descensa: quomodo spe- 

cies eximie pyrenaea reperiretur à la Chartreuse de Valbonne, dansle Gard ?, 


Passerina nivalis (l'ournefort) Ramd. Bull. Philomatq. 


Thymel., spec. ult., Tournf. Elém. botq. (1694.) p. 468. DC. Dub. p. 406. n. 2. P. calycina DC, Fr., 
Gren. Godr., Fr. 3. p. 62. Thymelaea calycina Meisn.: in DC. Pr. cum Th. nivali, T. i4. p. 955. ns. 
12, 13. Th. calye., et Th. tinctor. 5 Lang. Villk. ns. 1169, 1170. Daphne calycina, et Pass. juniperi- 
folia, et P. tinctoria La-Peyr. Herb.; P. ciliata Asso Arag. Mant. (non Thunb.) Th. tinctoria b ?ndl, 
La-Peyr. in Mém, Acad. Se, ete, Toulouse T. 1. p. 209. t. 15., Ramd. Bull. Philomatq, (1800; 1791, 
Gren.) n. 41, p, 931. t. 9. f. 4., Gaertn. Fr. Sem, pl. 3. p. 198. t. 215. f. 6. fr. sem. 


h Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Aug. In Pyr. editior., mediis prae- 

sertim, ad mitiora loca interdum «descendens. 
. Legi in Pyr. septr. med. sub la Cascade de Gavarnie, die 6. Jun. 
1879, supra Salau ad la Cascade d'Iliàs, die 24. Jul. 1862, in Pyr. 
Arag. a la Peña de Uruel, die 28. Maj. 1850. Habui a Deville ex 
Gavarnie, ex Venasque, e locis a La-Peyrouse citatis, a Pau Boileau, et 
a Duchartre, ex el Soto de Mutilba cerca de Pamplona ab opt. Uriarte. 

Observavi in alveo fluminis Gallego ad el Pueyo, ad Soriza supra 
Ansò, ad Torla, Bielsa, ad scatebras Huminis Aragon, supra Aren. |, d. 
la Llansada de Ischias, et inter Ischias et trada abunde; supra Ga- 
varme, supra Organia, al forat des tres pons (Catal) plurimisque aliis 
locis praesertim. Pyr, Arag. editior. 

Et legi in Pyr, merid. Navarr., supra Pamplona, summitate montis 
San Cristobal diebus 20, et 24. Jun. 1844, observavique ad Urroz, 
Villanueva de Aezco, Ochagavia, in Valle de Roncal , in m.e Asso Beral, 
vel in m.e Orzà; ad Biel , ad las Tiesas altas, ad Hecho, Sireza, ete. 
varietatem hujus speciei, quae, ut puto, respondet Thym. Cantabrie. 
Jumiperifol., ramulis procumbentibus, "'ournef. Inst. r. hrb. p. 595., eui 
propius accedere aexistimo P. ciliatam Asso Mant. Arag. (1781.) p. 168. 
n. 1094., quam ille indieat ad San Juan de la Peña, qui locus pro- 
pmquus, ejusdemque naturae geologicae et celsitudinis est eum la Peña 
fin w ta po stirpem respondentem characteribus ab Asso datis 
beta , die 28. Maj. 1850., et hane existimo esse plantam, quam 
9 Tema uti peculiarem speciem habet Lange Pug. PI. imprim. Hisp. 
inb an crest aag calycinae, repetita cum Willk. Pr. n. 1169., 
Planis usi an la atione, a Ramondiana pro certo non divellenda. 
i PU etd se ım prostrata, m junioribus ramis praecipue hirsuta, 
x»... Moribus vero glabra fit. Foli 
i UE herma hroditi , et viridi-lutei; pedunculi breves, hirsuti, 

duae, ad basim floris , lutes-virentes, hirsutae, pilis tamen 


“i et hae bracteolae sunt, quas ceu ealycem descripsit La-Peyrouse, 
| nomen e tam fallaci no 


141 


ea P. coridifoliae. Planta a pecore pascitur. La-Peyrouse, qui utramque 
formam bene perspectam habuit, de more, varietatem alteram alterius 
fecit, sed specie non separavit, uti non separarunt Floristae galli post 
DC. Fr. qui caeterum cum Duby Gallic. in La-Peyrouse sententiam 
cessere, unicum speciei typum recognoscentes. 

Speciei typus sese offert plerumque habitu prostrato, ut in varie- 
tate supra deseripta, neque folia in eo omnino glabra, sed pilis, revera 
paucis, undique conspersa, et per marginem ciliata, juniora praecipue; 
ita ut facile occurrant individua foliis praedita adultis glabris, junio- 
ribus pilosis, ut percepi, prima vice (die 1, Aug. 1844.), in m.e Escaure. 
Habitus densior, et rigidior in typo pendet, ut puto, e loco alpino. Folia 
punetata in utraque conspiciuntur forma, ut et in insequenti specie, 
P. empetrifolia. Nomen Asso specificum et in hoe peccat, quod de- 
sumptum fuit e nota fugaci; La-Peyrusianum primum est falsum; se- 
eundum, quamvis e Tournefort süsceptum, longe a veritate aberrat ; 
Ramondianum placet, quia elapsis nivibus cito planta floret, 


Passerina empetrifolia (Fagon) La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. et Herb, 

Empetr. pyren., Ericae fol. glabr. Dr. Fagon de Lhieris Vaill. Hrb., Tournef. Topogr., ex La- 
Peyr. P. dioica Ramd., DC. Dub. p. 406. n. 1., Gren. Godr. Fr. 3. p. 61. Thymelaea dioica All, Auctar., 
Bert. 4. p. 344, (Observ., vix citand,), Meisn. in DC. Pr. 14, p. 554. n. 10., Lang. Willk. n. 1168. 
Gouan Ill. p. 27. (excl. Clus.) t. 17. f. 1., Reichnb. Icon, C. 21. t. 551. f. 1170. 

h Flor. Apr. Jun. ineunte. Fruct. Jun. Jul. incunte. In editis, ple- 
rumque ad rupes calcareas. 

Legi ad Fontpedrouse, Pyr. or., die 15. Jun. 1837.; dein ad turrim 
de Batera, die 12. Jun. 1843. Habui a Deville ex Angous, et le Pic 
du midi, etiam ex le Ger de Troubat. Et amicus f. r. observabat in 
m.e Sacon, au Pic d'Avbizon, de Gabizos, ad Blanc près Arrens, al Col 
de Saucède, à la Péne d'Arue; et in Valle d'Azun etiam , nec non ad 
Lourdes, ita ut ille La-Peyrouse, speciei limitem nimis cireumseribentem 
(Pyr. p. 212.) merito criticaverit. Exornat. etiam rapes calcareas au 
Pont de la Fou, de St. Ant. de Galamus, de Basagoda. 

Flores vidi semper hermaphroditos, dari etiam polygamos credo, 
dioicos nego: hac motus ratione recentius La-Peyrouse nomen prae Ra- 
mondiano ab aliis suscepto, praetuli, quamvis nec rectum, nec sustinen- 
dum, ex obscurissima comparatione. Et in hac specie bracteolae calycem 
simulant. Perigonii lobi inaequales sunt, et acuti: ovarium ellipticum, 
scilicet media sui parte inflatum, villosum: stilus brevis, nec filiformis. 

Caeciter hue retulit Gouan Sanamundam 1. Clusii, quae P. tinctoriae 
est, sub Clusiano nomine reperienda in Herb. Vaillant, teste La-Peyr. 
Suppl. p. 52. Male mulcatum Clusii synonymon, allatum a Linnaeo 
ad Pass. ciliatam; a Willdenow ad Pass. orientalem, a La-Peyrouse prius 
(P. 213.) ad P. nivalem. Vix oculis crederes perspieiendo P. dioicam 
ceu relatam Gouan varietatem, ad. P. Sanamundam Lamek. Fr. 3. 
p. 822., et ab eodem, Dict. 3. p. 435. n. 2., ei admodum affinem declarari. 


SECTIO 2.a STELLERA N. (Ligia Fasano). 


Passerina Tragi! I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 456.; cum fig.; Ponted. 
Anthol., Seguier Ver. 

Trag. St. h. p. 535. P. a . Wikstr. Act. Holm. Koch p. 714. n. t., Gren. Godr. Fr. 3. p. 60, 
Thymelaea cai Dnie e p. ?18.. Meisn. in DG. Pr. N. 14. p. 551. n. 1., Moris Sard. 3. n. 


9., Thym. Passerina Coss. Germ, Par., Lange Willk. n. 1162. Stellera Passerina L. Sp.,Bert. 4. 
P. 946., Gand, 3. n. 889., DC. Duby p. 405, St. Pass. La-Peyr. Hrb.; Ligia Passerina Fasano, Griseb. 


142 


Bom. Ic C Bh CEO £167. Diete. FL Bor. 8. n. 597. Gaertn, Fr. Sem pi p 186 Cd 
2.. Lamk. Ill. t. 293., Fasano Att. Accad. R. Napol. (1787.) p. 245. t. 19. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. 
tab. aen. 12. f. 108., Lonicer. Nat. h. crt. 223. a fig. exter. sat. Column. Ecphr. 1. p. 80, 82., Tabern. 
Krtb. 2. p. 1212. f. 1., Icon. t. 828. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 447. t. 31. f. 4. n. 9 

») Flor. Jun. Aug. Fruet. Jul. Sept. Per region. mediterran. locis 
calidioribus minus rara; sed occurrit etiam in Pyr. Cantabr. australioribus, 

Legi in Pyr. Navarr. sub Urroz, die 17. Aug. 1844: in Pyr. Arag. 
ad l'Ainsa (Sobrarbe), die 3. Jul. 1845. Habui a Massot e viciniis di 
Perpignan. Observavi sub Bilbao ad Lejona; in Navarra ad Burgui; 
in Aragon ad Guesso, Mediano, Voltajia, Torla, Ayerbe; in Catalaun. 
ad Uriols. 

Locum Columnae contra fas allatum fuisse video ad Linophyllum 
alpinum à Palau y Verdera, Part. pract. Bot. Linn. T. 8. (1788.), 
Addiciones p. 32. Evidenter lapsu calami Fuchsium, loco Tragi, evo- 
cavit Gaudin l. e. Plures falso Lygiam Fasano scripserunt. Putaveram 
accuratius Passeriniam scribendam a Vincentio Passerini, qui de re 
herbaria versus scripsit canendo plantas Montis Baldi (1684.) injuria 
oblitus a Bertoloni, Fl. Ital. Praef. inter eos, qui Botanicam italicam 
illustrarunt; ef. et Doll. Rhen. Flor. p. 308. Sed Passerina reapse seri» 
bitur a Lingua passerina, ut patet ex Trago, Lonicero, I. Bauhino, 
et est quidem Lingua passerina Tabernemontani. Forte nomen graecum 
ex hisce confectum vocibus praestitisset. 


Thymelaeacea repudiata. 


Daphne alpina (Gesneri) L. In me Yenefrito circa Panticosa de- 
geret, ex Asso Arag. Enum. p. 165. n. 67. Eam in Pyrenaeis vivere, 
sed loco nullo distincto indicato, dixerunt Benth. Cat. p. 74., Gren. 
Godr. Fr. p. 58, Meisn. in DC. Pr., Philippe; Fl. Pyr. 2. p. 226., 
addere de sua mente voluit Pyr. or, ex Bentham; ego vidi in quodam 
Herbario Pyrenaeorum; sed sterilem, et probe observatam juvenem 


dri pas vis sylvaticum! D. alpinae vellet Sprengel Daphnoidem 


Ord. 2L POLYGONACEAE Juss. Lindl. 


De affinitate hujus Ordinis eum Plumbaginei ipsit Li 
eis scripsit Lindley 
Bot. Reg. V. 32, (1846) ns. 26, et 31. : i | 


Polygonum Colum., Linn. 


SECTIO. 1.« ACONOGONUM Mxisx. 
Polygonum alpinum (Campi) All. Pedem, Auctor. 


Campi i WM s 
p 7. mer Bert ar O Mich.) Spicileg. hot. 1654. cap. 7. p. 99. (Persicar. alpin. discoperta). Koch. 
Alt. 9. p. 2. n. g 1, 49. Gand.: 3. n. 900,, DG. Dub. p. 403. n. 4., Willk., Lang, n. 1141.. 
5245: a, b, Meisn. in DC. Pr. (partim). La-Peyr. Herb.; P. polymorphum g Ledeb. Fl. Ross. 3. 5. 
t. 68. f. 1. mal. (defect. c, br Pr., strictius; P. divaricatum Vill, Pourr: It. All. Pedem. 2. n. 2U^* 
n. 41. t. 10., Falk. Top, sa e eae vix apparent etiam in exempl. figs. colrs.), Gmel. Sibir. 3. p. 96. 
fl. fr. Boccon. Mus. p. 34. 1, gie S- 463. t. 7. (ex Ledb.), Meisn, Monogr. p. 61. n. 14. UA f. G- 
Hop. 108. t. 83.. Buxb. Cent. 2. p. 31. t. 31. 


( F bi ` 
ór; p du Fruet. Aug. Septr. In editis praesertim Pyr. 


> 


143 
Legi in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 23. Jul. 1836. Observavi in 


m.e Llaurenti, supra Setcasas, in vertice del Monseny, l. d. las agudas. 
Ochreae facile caducae, in adultiori planta non reperiuntur. 
Adnot. « Fagopyr. armen. erect. ramos et multifl. Persicariae foliis 

Herb. Gundelsheimer, quod sine dubio est Fagop. orient., ramosum, ete. 

Tournef. Coroll. p. 39, falso ad P. divaricatum ducitur in. Sp. pl. ed. 

Willden. T. 2. p. 451, pertinet ad P. alpinum All., nec varietatem hujus 

speciei sistit, cujus patriae insuper addendi sunt Armeniae montes. » 

Chamiss. et Schlechtend. Linnaea V. 3. (1828) p. 39. Eum habet 

Griseb. Rum. Bith. 2. p. 314. n. 


SECTIO 2.a TINIARIA Mersx, (Helxine Deutschl, Fl.). 


Polygonum dumetorum (Dodonaei) L. Sp. 


Dod. Purg. 1574. p. 220-1. Koch p. 713. n. 13., Bert. 4. p. 389. n. 91., Gaud. 3, n. 903., DC. Dub. 

. 403. n. 2. Willk. Lang. n. 1440.. Meisn. Monogr. p. 63. n. 32. (dempt. P. EROR inque DC. Pr. 

. 14. p. 135. n. 196. La-Peyr. Hrb., P. dentato-alatum Schmidt (Fr.) ex Regel.; P. alatum Dulc. (non 

Hamilt.). Engl. Bot. Suppl. v. 3. n. 2811., Flor. Dan. t. 756., Flor. Bat. v. 2, t. 156. Dod. Pempt. p. 
395. f. 1., Lob. Obs, p. 343. f. 2a Icon. È 624, f. 1. 

(*) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi ad Montauban, et ad Bagnères de Luchon, diebus 23. Aug., 
et 5. Sept. 1838. Observavi ad Bagnouls sur mer, ad Villajuiga, ad 
Llansa, speciem per hane regionem (Oleae maritimam) minus frequentem. 

Dodonaei figuram (susceptam etiam a Lobelio) ad hane speciem 
cum aliis et praestantissimis botanieis retuli cum Lestiboudois etiam; 
aliter sentiunt Kickx, et D'Avoin., Morren, Courtois, qui eam P. Convol- 
vuli, sive convolvulacei dijudicarunt. Sed secus agendum duco de Helrine 
Cisampelos Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 381., Hist. (pl. gall.) p. 261., 
quam figuram potius ad hane postremam speciem adducendam esse 
reor. Eadem inversa ea est quae inspicitur apud Dalechamp. Hist, pl. 
Lugd. 2. p. 1424. f. infer., quam ad P. dumentorum quidam afferre 
maluerunt: ast cur? legitur apud Dalechampium (dietum de fructu) 
tenuibus et erubescentibus membranis veluti glumis tecto. 


Polygonum convolvulaceum (Plinii, et Marcelli Burdigalensis) Lamk. 


be T. 


Plin, Nat. h, 1. 24. ©, 15, vel 88. Marc. Burdigal., Tiniaria 17. ex Sprengel, Hist. r, hrb, p. 244., 
Trag. St. h. p. 664, Orob, etc. sine fig. P. Convolvulus L. Sp., Koch. p. 713. n, 12., Bert. 4. £ 388. 
2%. Gaud, 3. n. 902., Moris Sard. 3. n. 1061., DC. Dub. p. 403, n. 3.. Willk. Lang. n. 1139.; Bromf, 
Fl. Vect. p. 435. n. 8. La-Peyr. Herb. P. infestum Salisb. Pr.; P. striatum Dule.; P. volubile Gilib. 
Exerc. phyt. Engl. Bot. v. td. n. 911.. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 49., Fl. Dan. t. 744., Schrank 
Fl. Monac. t. 380., Labr.. Heg. Ie. Helv. fase, 28. t. 4., Hayn. Term. bot. t. 12. f. 5., Flor. Bat. 8. 
t. 569., Meisn. Mongr. p. 63. n. 30, t, 4. f. P.. Tabern, Krib. 2. p. 1264., Icon. t. 876. f. 2., I. Bauh. 
Hist. pl. 2. 1. 15. p. 157-8. fig.a Zannich. Vnz, p. 99. t. 146. Dalech. Hist. pl. Lugd. 2, p. 1424. f. 
infer., e Dod., ut dixi ad super. spec. 


©) Flor. Jun. Sept. Fruct. Aug. Oct. 
Legi ad Torla, Pyr. Arag. die 3. Aug. 1850. 


SECTIO 3.a BISTORTA Tourner. 
Polygonum Bistorta (Brunfels) L. Sp. 


Brunf. Herb. 1. p. 62. Koch p. 710. n. 1., Bert. 4. p. 264, n. 1., Gaud. 3. n. 891., DC. Dub. P. 
tier S Os Willk, Lang. n. 1138., Meien. in DC. Pr. P. M. p. 125. n. 161. La-Peyr. Hrb.; P. ellip- 
um Willd. Arb., Spr., P. bistortoides Pursh., confirm.e Hook. Bor. Amer.; P. officinale Spach Suit. 

5 P. alpestre, et P. laxiflorum Schur, (hoc non Weihe), ex Neilr., P. confusunr Meisn. ips. fat. 


144 


Engl. Bot. v. 8. n. 509., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 68., Flor, Dan. t. 421., Bull. Herb. Fr, 
[^ P Diet: et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 2. p. 24. t. 39., Fl. Bat. 4. t. 277., Savi Mat. med. p. 5. t.29., 
Plenck. le. pl. med. 4, p. ij t. 306., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 105., Turp. Fl. med. 9. 
£T Woodv. Hook. Med. hot, 4. p. 668. t. 232., Mill. Ic. t. 66., Labr. Heg. Ic. Helv. fasc. 33, t, 5., 
Meisn. Mongr. p. 51. n. 1. t. 3. f. I. fl. fr.; Gmel. Fl. Sibr. 3. p. 40. n. 33. t. 7. f. 1., var. Trag. 
Stirp. h. p. 321., Cord. Hist, ert. 87. a f. 2., Fuchs. Hist. st. p. 733-4., Matth. p. 946., Clus. Rar. pl. 
Hist. 2. 1. 4, p. 69. f. t., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 31. p. 538. fig., et p. 539. f. 1.. Moris Hist. pl. Oxon, 
2. 1. 5, p. 585. t. 28. f. 11. n. 2. Dod. Pempt. p. 333. Purg. p. 40-1. Camer. Epit. p. 683., Lonicr. Nat. 
h, ert. 102, C, D., Krtb, ex Ulfenb. 1688. p. 244. f. 1, 2. amplior prae Nat. h. Lob. Obs. p. 156. f. 3,, 


* UTI 


lh; Flor. Jun. Aug. Fruet. Aug. Sept. In pratis humidis subalpinis; 
in Pyr. septr. med. adhue magis descendens, inter Bagnères de Bigorre 
et Tarbes nos vidimus; ad Tarbes indicant Deville notae. 

Legi in Pyr. septr. med. Valle d'Aure ad Vieille, die 21. Aug. 1852: 
in Valle d'Eynes Pyr. or., die 18. Aug. 1836. Ex Pyr. septr. med. 
(Bigorre) habui a Deville. 

Suspicabatur Zetterstedt (PL vase. Pyr. princ. n. 1089.) duas forte 
haberi species sub uno eonfusas nomine in Pyrenaeis, ex eo quod 
animadvertit formam alpinam minorem, foliis praeditam angustioribus, 
floribusque subsessilibus. Inanis haec est observatio. Videmus interim 
Debeaux (Herboris. de Barèges 1864. p. 24.) identitatem P. Bistortae 
Chinensis, cum Europaeo praedicare, cique fidimus. 

« Nomen P. elliptici ( Willd. Hrb. n. 7626) e foliis radicalibus plantae 
alienae junioris forsan Valerianae capitatae Willd. variet. Val. tripteris? 
quam ex arctieis quoque. retulimus plagis subjunctis depromptum, infe- 
licissimum. Folia ipsius Bistortae multo longiora, acutiora, coriacea, bre- 
musque petiolata; illa false adposita , elliptica, obtusa, brevia, tenuiter 
membranacea, et longe petiolata » Chamiss., et Schlecht. in Linnaea T. 3. 
(1828.) p. 37. v. p. 652. 

Polygonum viviparum (Tragi?, Aretii, Gesner.) L. Sp. 


An Colubrina minor Trag. St. h. h. p. 321. n 
Gesn. Hrt. Germ. crt. 265., ex G, Banh., tas eum: 


Fl. Dan. t. 13.. Sv. Bot V. 5. n. 336., Meisn. Monogr. p. 52., n. 5. t. 3, f. H. fl. fr.; 
: l p. 44. n. 34. t. 7. f. 2. Schk. Handb. t. 108. (bulbill. 
- Epit. p. 684., Pluk. Alm. t, 151. f. 2., (spic. crassior.); Clus. Pann. 


d "m h. 2. 1. 4, p. 69. f. 2 i ; ^ 9 is. Hist. pl. 
Oxon. 2. S: 5: p. 8. ns, 3, 5. t 28, fa uita | n St. pl 3.1. 3. p. 539. f. 2., Moris. Hist. 1 


SR > i: Aug, Fruet. Aug. Sept. In editioribus. ai 
å r. or. su Mont- . : 36. x 
Areign, (Barousse)  Devillo Tous; die 20. Jul. 1836. Habui: 


Videas apud Hall 
et figurarum criticam. um Opus Bot. ps, 234-9., amplam synonymorum, 


SECTIO 4. PERSICARIA Tourxer. 
j Polygonum Hydropiper (Dioscor.) L, Sp. 


Diose, 2, c. 
n. 9., Willk. e E E x n. 7, Bert. 4. p. 373. n. 7., Gaud. 3. n. 894. DC. Dub. à 404. 
Amer. Persicaria Hiydropipor e er Jirb.; P. mite Bil, ei P. hydropiperoides Michx, ex Hook. Bor 
: Los Piper Spach. Suit, Buff.; Persicr. acris Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 14. 


: * Dietr, Fl. Bo È : 

l. med. 4 13. t. 308 T. 4. n, 285., Meisn Monogr = i us fl. fr. Plenck 1c- 
t c. t . Fuchs, Hi . 2 > Pi O M Ot ET M. m Ph 

Pt. p. 607., Loh. Obs, Hist. p. 843., Tabern. Icon, t. 857. f. 1., Camer, Exit. p. 352., Lig 


145 


Legi in Pyren. Cantabr. ad San Sebastian die 15 Aug. 1844, 
in Pyr. septentr. med. ad Toulouse die 17. Oct. 1852. Habui ex Tarbes 
a Deville. 

Folia obtusiuscula cum Duby non dicerem, sed ex acuminato apice 
obtusiuscula; nec ochreae sunt breviter ciliatae, ut habent Meisner, 
Spach, Lange, Koch, Bertoloni. 

Caryopsides aliquae triquetrae, aliae compressae (lentieulares), quod 
non omnes animadverterunt. 


Polygonum mite (Ruell.? Trag.? G. Bauh.) Schrank Baiersche Flor. 


Persicar. minor Ruell. Nat. Stirp. l. 2. c. 91. p. 542, lin, 36.? Persic. gen. aliud Trag. St. h. p. 91. 
n, 2.2 Persic. angustifolia G. Bauh. Pr. p. 43., Cat. pl. Basil. p. 29., ex Kirschl. Alsat. 2. p. 28. n. 5. 
(correts. corrigs.) Koch p. 712. n. 6., Meisn. in DC. Pr. P. 14. p. 110. n. 107. P. laxiflorum Weihe, 
Bert. 4. p. 374. n. 8. P. dubium Stein, Moris Sard. 3. n. 1058., Gren. Godr. Fr. 3. p. 48. P. angusti- 
folium Brot. Lusit. 2. p. 41. n. 2 (mea sententia); non Poir, Dict. 6. n. 14. ejusd. anni 1804.; nec Roth. 
Tent. P. laxum Pesn., ex Lloyd. Loir. infer., P. hybridum Chaub. apud St. Amans Agen, (1821.), 
P. Persicaripiper Chaub. apud Lagr. Foss. Tarn. Garonn. (1847.) p. 330. n. 6., P. pusillum Serr. 
Toulous. (non Link.), P. minus Benth. Cat.; forte etiam Willk. Lang. n. 1133., non Huds., Pol. min. 
glabr. Magn. Bot. Monsp. App. altr. p. 2. (innumr., et s. anno)?. 


(+) Flor. Jul. Oct. Fruct. per totum ferme Autumnum. 

Legi in Pyr. Cantabr. humil. ad San Sebastian 1. d, Antignà, die 
18. Sept. 1844; in Pyr. Atax. ad Narbonne, die 12, Sept. 1839. Habui 
ex Tarbes, a Deville. Observavi ad Toulouse, Martres, Gerona, etc. 

Caules basi radicantes, ramosissimi, ramis adscendentibus, quibus 
notis etiam ab affini P. Hydropipere illico distingui potest, ita ut longe 
abest ut dici possit idem ac Hydrop., ut Bertol., ete. Ochreae parum 
hirsutae, et forte non magis ciliatae prae P. Hydropipere; florales etiam, 
sive bracteae, vix ab illis Hydropiperis differentes. Spicae quidquam 
crassiores dicerenì, suberectae quidem sunt, sed basi aeque interruptae. 
Flores eglandulosi, qua nota potissimum, saporeque mite, nee non ha- 
bitu (ut supra diximus) ab affini Zydropipere optime distinguitur. Vi- 
dentur etiam caryopsides in P. mite evidentius triquetrae; sed earum 
aliquas aliquando triquetro-compressas deprehendi, interdum angulo altero 
tam obscuro, ut nuces compressae declarari possent: et stilos adesse duos 
in nuce uno latere plana, altero convexa, observavi ad Rosas, die 4. Sept. 
1846. Flores generatim pallidiores in P. mite, eosque in Cantabria meri- 
dionali semper albidos vidi; et perigonium quadrifidum, et flores hexandri, 
et stili furcati, cum stigmatibus tribus aut duobus, mihi sese obtulerunt. 

Habetur a quibusdam pro hybrida progenie, spectato praecipuo 
P. miti Schrank (cf. G. Godr. p. 50.); et forte ista fuit origo plantae, 
quae hodie liberta faeta est; ego opinioni F. Schultz faveo (Arch. FI. 
Fr. Allmagn. p. 128) qui legittimitatem ab ea naetam sustinuit, quum 
reapse pluribus locis eam reperierim, in quibus putati parentes (P. 

ydropip., Fersicar.) longe aberant. Volunt quidam a specie auferre 
E miti Schrank (hybridum consideratum), et retinere dubium, vel la- 
riflorum, aut Braunii, quod si plane demonstrabitur, ego in capite 
sumam Broteri nomen, eo quod potiorem inter primos speciei auctores 
memoriae commendat. Ad plantam hybridam ex P. Hydrop. et dubio 
refert Grenier P. Hydropiperoidem Michx: sed cur? deficiente in Ame- 
rica. P, dubio! illo insuper recognito ab Hooker pro forma P. Hydropiperis. 

P. angustifolium Broteri, fidenter ex descriptione a me hue relatum 
praeterviderunt Meisner, Steudel, Dietrich. Reapse alterum ejusdem 
ann stat ex Poiret. Locus Magnoli dubius, ex quo affines species ei 
Persicariae fuerunt. 


10 


146 


Polygonum salicifolium (Cupani et Tournefort) Brousson. in Willd. 
En. hrt. Berol. (1809), non Del. (1812?). 


Persicr. longifol. Valent. Tournf. Inst. r. hrb. p. 510., et Herb. ex Boiss., ac Gussone, ex quo 
Cup. auctoritas. Willd. En. hrt. Berol. p. 428. in not. **, Moris Sard. 3. n. 1057. P. serrulatum Lagase, 
Gen. Sp. (1816,) p. 14. n. 181., Meisn, Monogr. p. 77. n. 66. inq. DC. Pr. P. 14. p. 110. n. 109. Bert, 
4. p. stò. n. 10., Guss. Sic. Syn. p. 456. n. 10., Willk. Lang. n. 1132., Gren. Godr. Fr. 3. p. 48. P. 
eme dropiper Salzm. pl. exsiec. (nec negaverat Boiss.): Persicaria serrulata Webb., et Moq. 

vier. Cor. qui confirmarunt Polyg. tenellum Roxb. h., et P. glabrum. Item (l.c. 3. P. 2, p. 219. n. 2) 


(*) Flor. Aug. Sept., et etiam Oct. Fruct. per Autumn. In Pyr, 
Atax. orient. humilior. calidior. 

Legi in Pyr. Catal. ad Rosas prope la Casetta de l'Estanque, die 
4. Sept. 1846. Vidi ad Narbonne sub Gerona. 

Facile distinguitur in loco natali statura proceriore, habitu robu- 
stiore, foliis exaete lanceolatis, et colore herbae intense viridi, quamvis | 
folia glaberrima non sint, ut praedicantur a Willd. l. c. Caulis, saepe 
in = immersus, longe repit, ad genicula radicans, statura sesqui- 
pedali, et bipedali; ochreas glabras ego observavi, et tales eas de- 
scripserat Meisner, contra Bertoloni, Grenier, Willkomm, demum Meisner 
quoque, qui vel pubescentes, vel pilosas, aut pilosiusculas eas deseri- 
pserunt; cilii in illis reapse solemnes, Spicae sunt longe pedunculatae, 
aliquando geminae oceurrunt. Flores eglandulosi. In iis vidi, generatim, 
stamina quinque majora, et tria alia, quae altero pistilli latere sita 
habentur, minora; aliquando horum minorum staminum unum deerat, 
et tune flores heptandri. Willdenow, Gussone, Sprengel diagnoses (aut 
sectio) indicant stamina sex, et sex absolute indicantur in Bertoloni , 
et Grenier deseriptione, quod profecto corrigendum est, cum iis qui 
dixerunt stamina 6-8., Meisner | c., Moquin apud Webb Berthel. 
Canar. T. 3. P. 2. p. 219. n. 2., Moris Le. Pistillos generatim tres, 
ego quidem vidi. 

Speciem Tournefortii sine rivali putaveram: sed ejusdem aevi surgit 
Cupani, a Gussone indicatus. Ile hanc speeiem primus enumeravit in 
Horto Catholico (1696.) p. 166. sub hac phrasi « Persie. Nerii folio 
prata fi. candido purpurantibus » (relictis synonymis); suamque 
speciem delineari curavit in suo Panphit. Sicul. t. 42. 
specimen sri qu ltr. hrt sie. Caesalp. p. 45) num Polygoni 
dia n eun in Caesalpini Herbar. Tornaboni (1563.) 
pertineat dui ét dude ef. Caesalp. De Pints: ]. 4. e. 35. p. 168., 
riii Md : ane speciem. Ego inter hoc et mite ambigo; ambae 
i ; lisdemve locis facile obveniunt. 


ipm Persicaria (Hippoer., Theophr., Dioser. Plin.) Auctor. 
toa; Mor i 
?7. c. WA Ux ang a V Theophr. Hist. pl. 9. c. 18., Diosc., 1. 3. c. 129., Plin. Nat. h. l. 
DC. Dub. p. 404, n. 10. (a; V ur 94. Koch p. 711. n. 5., Bert. 4. p. 370. n. 5., Gaud. 3. n. 896., 
Canar., « vis steterint jam - Lang. n. 1134., La-Peyr. Hrb., Persicaria vulgaris Webb. et Moq. 
: + Engl, Bot, v i n +e Pers. maculatae Eric. Cord., P. maculosae Ray, P. mitis I. Bauh., 
Y. 2. t. 194. Diete, FI, Bop g > CUT. Fl. Lond, ed. Grav. V. 2. t. 44., Flor. Dan. t. 702., Fl. Bat. 
: : : - 4. n. 284., Schk, Handb. t. 108., Reichnb. PI. er. C. 5. p. 55. t. 401. 


Le T Dod. Hisl y. (ex a, b, (non g) t. 3. f. L. fl fr. Brunf. Herb. 2. p. 18., Trag. St. h. 
- Epit, p. 353, s IP 


. A41. f. 1., Pempt. p. 608., cur non? ead. in Lob. Icon. t, 315. f. 2. 
(O) Flor. Jul. Oct, Fruet. per Autmn. 
1 D in Pyr. Arag. ad Torla, die T. Aug. 1850: habui Tarbes 
Varietas, quae Po 


ly i itid $ " sd * b Fi- 
fueras prope Biurana, È Ù vem sa est, obvia mihi fuit su 


147 
Polygonum lapathifolium (Brunfels) L. Sp. 


Brunf. Herb. 2. p. 19. Koch. p. 711. n. 4., Bert. 4. p. 369. n. 4., Gaud. 3. n. 895., Willk. Lang. 
n. 1135., Gmel. Bad. Alsat. 2. p. 170. n. 600., Guep. Main. Loir. ed. 2. p. 93. n. 309., Hook. Br. FI. 
ed. 1. p. 183. n. 8., Bluff, Fingerh. Compnd. ed. 2. T. 1., P. 2. p. 27. n. 4. P. Persicaria b Hook. Bor. 
Amer. p. 122. n. 9.; g Meisn. Monogr. p. 69. n. 41., DC. Dub. p. 404. n. 10. P. nodosum Reichnb., 
Moris Sard. 3. n. 1059. La-Peyr. Herb.; P. orientale var. discolor Benth, in London Journ. of Botan., 
et forte P. glutinosum Wall., ex Benth. Hongk. Engl. Bot. v. 20. n. 1382., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. 
V. 2. t. 45, 46., Plenck. Ic. pl. med. T. 4. p. 13. t. 307., Flor. Bat. 6. t. 442., et v. 8. t. 602. (nodos.) 
in Pyren. non vis. Reichnb. Pl. cr. C. 5. p. 58. t. 495. f. 688., et t. 496. f. 689. Trag. St. h. p. 91. 
a Fuchs. Hist. st. p. 630., I. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 38. p. 779. v. 771. f. 2., Lonicr. Nat. h. ert. 162. A. 


(+) Flor. Jul. Septr. Fruct. Aug. Oct.. 

Legi inter Luchon et Montauban, die 23. Aug. 1838. 

Pace Meisner l.c, eorumque qui secum sentiunt, a P. Persicaria cum 
L., Curtis, Smith, Gaudin, Sprengel, Host, Gmelin, Fries, Koch, Grenier, 
Cosson, Germain, Asa Gray, Ledebour, Bromfield, aliisque bene multis 
ipsoque demum Meisner in DC. Pr. a Persicaria separo. Forte primus 
inter neoterieos distinxit speciem Tournefort, Inst. r. hrb., inque Hist. pl. 
envir. Paris (1698.) p. 514., vel ed. 2. data a Juss. 1725. T. 2. p. 476. 

Vidi simul nascentia, sed semper distineta, neque intermedias formas 
pereepi. Quum agitur de generibus, quorum species eumdem ferme 
solum, et elevationem, temperiem, et clima exposcunt, ista simul cre- 
scendi occasio valere nequit ad species infirmandas. Ad amussim plures 
Polygoni species (de quarum legittimitate nullus unquam dubitavit) simul 
in eodem loco crescere facile observantur, inter quas P. convolvulaceum, 
et P. dumetorum, quae quamvis habitu, et facie inter sese similes sint, 
attamen eas in unam confundere speciem nullus usque adhuc ausus est, 
nec unquam audebit. P. lapathifolium cum P. Persicaria comparatum, 
undique, ferme, notas distinctiones praebet, quas e plantarum vivarum 
comparatione tradam. P. lapathifolium statura praestat, et major est 
omnibus partibus, praeeipue vero foliis, Caulis in hoe subfistulosus, 
magis est farctus in Persicaria. Ochréae in illo integrae, quae in Per- 
sicaria lacerae sunt, inque internodiis, superioribus praesertim, ciliatae. 
Folia in P, lapathifolio ciliolata, scabriuscula, digitis retrorsum ductis; 
manifestius per marginem, et in nervo medio, plerumque subtus pube- 
scentia. Spicae axillares, et terminales, non vero oppositifoliae ut cantat 
Loisel. Gall. ed. 2. p. 282. n. 4. Caeterum in hac specie spicae laxae, 
pallidae, graciliores, longiores, nutantes; quae in Persicaria erectae, 
coloratiores; pedunculi in illo magis scabridi. Braeteae acutae, glandu- 
losae, denticulatae in P. lapathifolio; longe ciliatae, vero, et validius vi- 
ridi-striatae, ac insuper latiores, minusve acutae in Persicaria. Videntur 
et stili magis in P. lapathifolio sejuncti, qui trini etiam visuntur in 
Persicaria. Nuces utrinque. concavae in P. lapathifolio, hine planius- 
culae, illine concaviusculae in Persicaria. Quae fructuum diversitatem 
notam cos'antem distinctionis praebere sustinuerunt jam Lorey, et Duret 
Fl. Cote d'Or, ete. T. 2. (Dijon 1831.) p. 169. Ast in Persicaria nuces 
variare triquetras et compressas in uno eodemque racemo, vel spica 
nos quoque, cum aliis botanicis plurimis novimus, praesertim ex obser- 
vationibus actis ad Orges Pyr. aurig., repetitis et ad Savignac, diebus 
10 Aug. et 18. Aug. 1840., nec non ad Toulouse, etc. Cf. ad hoc Koch l.c., 
ct etiam ed. 1. p. 618., Sm. Br. ed. Lond. p. 425. n. 2., ed. Roem. p. 
426. n. 3., Noul. FI. bass. sous Pyr. p. 555. n. 6. Obs., Fries Nov. Fl. 
Sv. Mant. alt, p. 27. n. 29., Gren. Godr. Fr. 3. p. 47., Hook. et Arn. Br. 
Fl. ed. 8. p. 971. n. 10. Reperies etiam nuces aliquando triangulares 
deseriptas in P. lapathifolio, ex. gr. a Smith. Engl. FI. 2. p. 235., unde 


148 


forte, nisi e propria observatione, Bertoloni in descriptione (p. 370.) 
nucem raro triquetram, indicare. Item ad Savignac peduneulos, et ca- 
lyces eglandulosos observavi in Persicaria, nota pro hac distinguenda 
specie a Fries, et a Koch addita: fatendum tamen erit aeque eglan- 
dulosos eos reperiisse nos, eontra ipsorum Fries et Koch sententiam, 
in P. lapathifolio ibidem observato; verum est tantum, quod rachis, 
seu axis spieae seabrior est in P. lapathifolio praesentia glandularum 
suis pedieulis insidentium. Ergo Friesii, et Koch notae specificae quid- 
quam emendandae erunt: ef. et Soy. Willem. Obs. (1828.) p. 119, 
quamvis rei eausam non penitus attigerit. 

Sapor herbaceus in utraque specie idem: simul saepe vivunt, et 
crescunt in loeis pinguibus ubi aquae steterunt, neque longe a pagis, 
sive ab animantibus, vel ab eorum excrementis. Cavendum est ab in- 
dividuis visu ambiguis, nam repertae sunt proles hybridae de utraque 
specie exortae: ef. Reichnb. Exc. p. 512. 

È DA foliis subtus incanis ex viciniis di Pau vidi in Herbario 
xalant f. r. 

Pol. lapathifolium a Linnaco in Svecia praetervisum, nuperiores in- 
venerunt. Et ego ejus specimina Svecica a Fries missa vidi penes Dunal 
felicissimae semper recordationis. Primo intuitu de identitate cum nostris 
dubitaveram, mox attentius inspecta diversa tantummodo apparuere ha- 
bitu robustiore, colore plantae hine illinc purpurascente, spicisque den- 
sioribus. P. nodosum Reichnb. ab eodem Fries Dunalio ex Uplandia 
missum, visum quoque in ipsius Reichenbachii Cent. pl. exsiceatr. n. 
419., mihi quidem ejusdem loci sese demonstravit. Et sunt qui referant 
adhue ad P. lapathifolium P. biforme Wahlenb. Svec., P. rivulare 
ons M E laxum Reichnb. exsice., quae aliis potius formae Per- 

? sunt, 

Persicaria mitis maculosa Zannich. Ist, piant. Venez. p. 208. n. 1. 
t. 133. a Moretti ; Pollini, Naecari, Bertoloni sub P. lapathifolio ci- 
tata, eaque speciei figura macriore declarata a Bertoloni, quocumque 
Daa considerata mihi non satisfecit. Illam ad P. Persicariam citavit 
npe ri € p: 188. n. 5. Ulterius erit investigandum in agro 
im igne d satius sit eam adducere, inquirendo etiam, ona 
Menini m PASE eque, pro tempore, exstupescerem, si P. Per- 

> et mie una confusa fuerint a Zannichelli eujus descriptio ad 

c iode mihi confecta videtur, sed eujus icon, dempto folio seorsim 
area Age carte 5 spi mn sar b din Zan 
nichelli, n ihe. "ees D SE ese (nec triquetris) dicit si 
re i st DS = i ua leta sunt ceu de suo genere Persi- 
ludant nuces in speciebo, | praebere stilorum numerum, et inde quam 
speciebus istis: caeterum cf, Moretti in Bibl. Ital. n. 58. 


| (1820.) p. 84. 
aai amphibium (Dioscr.? Dodon) L. Sp. 


30. 6. Dub. p.404. n. &, Willk. Lang. n. 1136, Moris Sard. 3- n. 1000 


Dod. Penot tia «1. t. 50., Fl. Dan. t. 282, FI. Bat t. 75., Dietr. Fl. Boruss. 4. n. 983. 
leon. t. 740, Er, AAN Ho M. p. 164. f. 2., Icon. t, 307. f. $.. Tabern. Erth, p. iif. f. fo 
. 1. in med. tab., et p. 587. t. do Wi E lei pr ee 
Flo E 
% Flor. Jun, Aug. Fruct, Aug. Sept. 


149 


Legi in Pyr. Catal. humilior. ad las Lagunas de Sils, die 7. Jul. 
1851. Habui ex Huesca a Vallier, cui indicaveram sterilem. Ex Mont- 
gallard, et ex Bagnères de Bigorre a Deville. Observavi ad San Pedro 
pescador (Ampurdan). 

Rhizoma validum profunde in solum se infigens, Non parum ridiculi 
ego video in varietatibus aquat. fol. natant.: b terrestr., fol. erect., 
Dietr. FI. March. p. 248. n. 2. 

Phyllitis lacustris Cord, (Val) Hist. pl. ert, 150. cap. 103. huc a 
G. Bauhino, Pin. p. 193. n. 2., addueta, tam obscure deseribitur, ut 
fidenter confirmari nequeat. 


SECTIO 5. AVICULARIA Mxisx. 


Polygonum aviculare (Dioscor., Plin. Roth Tent. Fl. Germ. com- 
prehendens var. erectam. 


Diosc. 4. c. 4., Plin. Nat. h. 1. 27. c. 12. vel 91.; cf. Apul. c. 18., et G. Bauh. Pin. p. 281. n. 1. 
Bert. 4. p. 378. n. 12., Gaud. 3. n. 899., DC. Dub. p. 405. n. 12., P. avic. et P. Bellardi All., Koch 
p. 712-3. ns. 9, 11., Ginel. Bad. Als. 2. ns. 605-6. Moris Sard. 3. 1055-6., Willk. Lang. n. 1128, (excl. 
var. 6 P. Robert). La-Peyr. Hrb.; P. herniarioides? Delil. -Egypt., Hochst. pl. Schimp. Abyss., ex 
Richrd. Tent. Abyss.; P. erectum L, hodie a plurimis confirm, P. arenarium Friv. (non Kit.) Hrb. 
Rum. ex Griseb.; P. plebeium Cunn. A. Herb., ex Hook. fil. New Zel., P. Berteroi Philipp. Chil. C. 4. 
n. 383.; P, agrestinum, et P. humifusum Jord., ex Carion San Loir., P. procumbens Gilib. Exerc. phyt.; 
P. buxifolium Nutt., Bongard, ex Ledeb. Fl. Ross. P. polyenemifolium Lec., Lam., P. denudatum Desv., 
P. arenastrum Bor., et P. humifusum Bor., sunt varts., ex Bréb. Norm. Engl. Bot. v. 18. n. 1252., 
Curt, Fl. Lond. ed. Grav. V. 9. t, 48., Fl. Bat. 3.1.918.. Sv. Bot. 6. n. 406., Sturm. Heft. 1., Flor. Dan. 
t. 803., Turp. Fl. med. 2. t. 107., Plenck, Ic. pl. med. T. 4, p. 14. t. 309., Dietr. Fl. Bor. 4. t. 281., 
Guss. En. pl. Inarim. p. 285. n. 4. tab. 12. f. 2. c-e., Hayn. Term. bot. t. 67. f. 7., All. Ped. n. 2052. 
t. 90. f, 2., Zannich. Vnz. p. 245. t. 201., et t. 106., Barrel. Ic. t. 559., et t. 560. (erect,) Egenolph. 
Hrb. imag. crt. 23. f. infer. inter., Dod. Pempt. p. 113. f. 1., Lenorm, Cod. Paris. fol. 36. b. Meisn. 
Monogr. p. 87. n. 95. a, b, t. 4. f. 0. fl. fr., t. 5. f. 15-6. ram. Matth. p. 951., Camer, Epit. p. 688., 
Fuchs. Hist. st, p. 614., Trag. St. h. p. 391., Lonic. Nat. h. ert. 169. D. Lob. Obs. p. 228. f, 3, Icon. 
t. 419. f. t., T. Bauh. Hist. pl. 3., 1. 99. p. 374-5. f. 1. 


(*) Flor. /Estat. Fruct. Aug. et per Autumn. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jebra l d. la fuente de los baños, die 91. 
Jun. 1845: ad San Victorian, die 5 Aug. 1850. Erectum legi in Pyr. 
Navarr. ad Ardañaz (supra Pamplona) die 26. Jun. 1844. Habui ex 
Bigorre a Deville, qui plantam nanam (P. nanum Bory) quoque e Port 
de Plan donavit. Seniorem dabat Timbal nomine P. denudati Bor. 

Sciunt omnes quantum variat. Frequentissimum ad vias, locis apricis, 
siccis, habitu denso, articulis approximatis (Centumnodia Heremann 
Com. a Nevenare, apud Brunfels Herb. 2, p. 234., ubi laudatur illius 
icon in suo Apulejo, quam non vidi); foliis parvis, et angustis: admo- 
dum diversum ab eo proveniente in fertilioribus locis, et ad fossas sub 
forma, quae P. monspeliense Pers. ( latifolium Quibusd, veter.) frequenter 
obveniens ad Pamplona inque Cantabria meridionali. 

In alpinis reperies parvum, erectum, pauciflorum, et tune P. nanum 
Bory St. Vinet. Florul. Nevad. n. 115. Varietas g La-Peyr. Mist. abr. 
pl. Pyr. p. 216. n. 8., a me visa in ejus Herbario, fert verruculas plu- 
rimas elongatas per caulem, scilicet morbosa planta est: eam suspica- 
batur speciem propriam sistere La-Peyrouse, eui indulgendum est. Gus- 
sone l. e. ad suam plantam proposuit etiam Zannichelli Vnz. t. 201.; 
sed Gussone putata species (P. gracile) ad P. aviculare L. absque mora 
trahitur a Moris; et ego in deseriptione auctoris non video nisi nuces 
Nitidas, et tenuissime punetatas, quae aliquam mereantur attentionem; 
sed quum talia inspexerim in speciminibus e San Victorian; quae 
alias notas, reapse, minus ponderis, prae se non ferunt, quumque nuces 


150 


nitidas ipse Smith descripserit Fl. Br. p. 429. n. 8., et iterum Engl. FI, 
2, p. 238. n. 8., et altera nota tanti non fecerit nec ipse Gussone 
quidem si spectes nueum descriptionem de P. aviculari Ibid, n. 3., tune 
Moris sententiam amplectendam esse ratus sum. 

Pol. Bellardi All. (P. nudum Dulc.) mihi est P. aviculare solo fertili, 
inter segetes, vel loeis subumbrosis innascens. Conspiciuntur ad basim 
rami, qui saepius decumbant, alias vero: adscendentes fiant: sed oc- 
currit ramis adeo irregulariter assurgentibus, et contortis, ut planta 
apparet diffusionis industria, nisi obstaret potior amor lucis, quo fit ut 
sursum rami denique tendant. Dempto pondere de plantae habitu, notae 
ceterae, levioris momenti, parvi faciendae sunt. Caeterum ipse Allioni, 
qui FI. Ped. 2. p. 207. n. 2052. absque ulla haesitatione speciem 
proposuerat (1785.), paucos annos post (1789.) ulterius eam obser- 
vatam eeu dubiam habuit, Auctar. p. 36., quod dubium confirmavit cito 
Balbis, Adnotat. in Fl. Taur. (1806.) p. 66., dein Fl Lyonn. p. 616. n. 
9. Speciem vero mox negarunt Schmidt Bohem. C. 4. p. 91. i om 
Pollin. Ver. n. 748., et praestantissimi botanici plures, ast non omnes; 
inter postremos hosce Kanitz Reliq. Kit. It. 11-6. n. 27. 

Pol. crassinerve Cesat. Iconogr. ital. fasc. 2. (1842.), cum icon., 
exhibet plantam a P. avieulari haud absimilem. A gitur de eadem stirpe, 
cui Link nomen P. littoralis imposuerat, et quae varietatem P. avicularis 
dijudicata fuit a Mertens, et Koch, mox ab Hooker, et Arnott, a Ba- 
bington, a Dietrich, et a qua sententia vix abhorrebat Meisner, ut 


videre est apud DC. Pr. P. 14, p. 98. n. 59. 


Polygonum maritimum (Dioscor. ? Marant., Caesalpin. L. Sp., ex 
Maranta; Camer. et Caesalp. Herb. 


Diosc. 1. 4. c. 5? non repudiat. a S, : A i a È 
-a Spreng.: Cod. rer. medicar., cum Dioscor., Florent. Bibl. Laur. 
sig nate olygon. cum fig.a; Caesalp. Herb. Tornab, (1563. fol. 56. n. 133., De Pints IL 4. c. 36. 
Ek Phi p eres hunc Maranta Nov. herbar., sive Method. cognosce. simplic. 1559. p. 64. lin. 
n. 1497, Meisa Moro p. 712. n. 10., Bert, 4. p. 385. n. 18., DC. Dub. p. 405. n. 13. Willk, Lang. 
La-Peyr. Hrb.. Polyenuus non, 97: Moris Sard. 3. n. 1051., De Notrs. Repert. Fl. Lig. n. 1584. 
numer. ** 6, a Ji ie maritima Marant. Method, cognoscendi, etc. p. 64. lin. 27. vel Ind. in 
Pl. ut. vén AU ri 40. Flor. Graec, Sibth, C. 4. p. 95. t. 363., Engl. Bot. Suppl. v. 3. n. 2804., Duchsn. 
Icon, t 419. f, 9. 1. pau Te e. +. 560. f. t., Camer. Epit p. 691., f. inter., Pen. Lob. Adv. p. 179. 
MA b Dad 97. £4. Potiv, Herbr. Brit, t. 10. f. 5 ex J, Baule 


god vel 9; Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. In litoribus utriusque 
Legi ad Andaye, Cantabr., di 

ha » r., die 9, Sept. 1841.; in Pyr. or. Catal. al 
hai m "das Sept. 1860. Habui ex Bayonne a Darraeq. Ob- 
galette; ad Beas. ne a, San Sebastian, Socoi , Algortha contra Porto- 
gms admodum habitu herbaceo, suffruticoso , erecto, prostrato, 
Sarera adscendentibus, aut omnino erectis (quod non satis ani- 

erunt Desfontaines, Hochst,  Lestiboudois, Bertoloni, Grenier, 


Grusson i 
bred vaespitem. tum parvum, tune magnum, suffruticum more ef- 


grescentes, nitidas, spectandas offerens, 


151 


In individuis Europae australis bene evolutis, non semper ochreae 
internodia superant, quin et multo iis breviores occurrunt. Hoc dictum 
velim ad Ledebour observationem temperandam; cf. Fl. Ross. 3. p. 534. 
n. 30. 

Sustentatur ab Hook. cum Walk. Arn. Br. Flor. ed. 8. (p. 310.) 
P. Rayi Babngt., quod varietatem P; maritimi declaratur a Brébiss, 
Fl. Norm. ed. 4. p. 212. 

Synonyma, P. Roberti Loisel., et P. flagelliformis Loisel., adducta 
a DC. Duby Gall. T. 2. p. 1033. recipienda non sunt: de hisce stir- 
pibus cf. Gren. Godr., Fr. 3. p. 52., librosque ab eis citatos, addito 
Meisn. in DC. Pr. P. 14, p. 89. lin. 4., et p. 99. d. 


Oxyria Hill., R. Br. in Parry S. Voyag. Append. Suppl. (1844.) 
p. 281., Verm. Bot. Schr. 1. p. 402-5. 


Oxyria reniformis (G. Bauhin.) Hook, Fl. Scot. p. 111., Br. FL 
sd. 1. p. 107. 


Hook. et Arn. Br. Fl. ed. 8. p. 377., Meisn, in DC. Pr. 14. p. 37. Engl. Bot. v. 13. n. 910., Flor. 
Dan. t. 14., Gaertn, Fr. Sem. pl. 2. p. 180. t 119. f. 2. (5.). Lamk, Ill. t. 261. f. 6, fl fr., Plenck Ic. 


9. p. 583. t. 36. f, ante ultim. G. Bauh. Pr. p. 95. n. 2, O. digyna Cainpd., Koch b 710., DC. Dub. 
illk. Lang. n. 1100. 
Rheum digyn. Wahl. Lapp., Gaud. 3. n. 910., et Append. p. 353. Rx. dig. La-Peyr. Herb.; Donia 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. In editioribus. 

Legi al Col de Nuria in summa Valle d'Eynes, die 18. Aug. 1836. 
Habui a Deville ex V Estibe de Luz, et ex le Mont Perdu. Observavi 
au Port d'Oo, al Puerto de Viella, de Venasques, a Caranzà, ete.; 

Au Glacier de Neouvieille indicat Ramd. (Pie du midi). 

Ambae notae species sunt digynae; inanem ergo denominationem 
non sustinui, 

Flores non semper omnes hermaphroditi, cf. Haenke apud Jacq. 
Collect. 2. p. 31. : 

E primis Itali puleram speciem detexerunt: Michael Campi in Apen- 
nino Lucensi anno 1655.; Jacobus Zanoni in Apennino Mutinensi, anno 
1657. Ut scivit et potuit, illastravit Ambrosinus. Kana 

Hoe genus inconsiderate appellatum est Donia a R. Brown in List 
of plants apud Ross Voy. Discov. Baffin in Bay 1819. App. p. CXLI., 
quod sedulo occultare conatus est Brown mox, Parry Bot. Voy. Ap- 
pend., Suppl. 1824., p. 281., vel in Richardson Bot. append. apud 
Franklin Narrat, Polar. Sei (1822.) p. 135., ubi planta exponitur nomine 
Oxyriae reniformis p. 735. n. 116., derelicta omnino quacunque Doniae 
mentione, 


.Lapathum Plinii, Haller. 


Rumex est nomen minus pro toto genere bonum, penes Latinos 
Lapathi species cultas significans; cf. Plin. Nat. h. l. 19. e. 12 vel 60. 
uapropter Lapathwm antetuli ex Hippocrate, Dioscoride, Plinio, Co- 
lumella ; Horatio, latioris penes antiquos significationis, quemadmodum 
senserunt Haller, Zinn, Adanson, Scopoli, Lamarck. 


SECTIO 1.*LAPATHUM Tounrxer. 


. e» A 

Lapathum sanguineum Penae, Lobelii! Advers., I. Bauh., Erndt, 
Virid. Vars., Lamk. Fr. 

Pen. Lob. Advrs. p. 119. Rumex sanguineus L. Sp, Koch p. 705. n. 5., Gaud. 9. n. 840., Moris 
Sard, 3. n. 1043., Willk. Lang. n. 1107. R. nemoros., et sanguin. Auctor., Campd. Moner. ns. 19, %4., 
DC. Dub. p. 401. ns. 8, 9. R. Nemol. La-Peyr. Herb., R. crispus La-Peyr. Hrb.? R. Nemolp. et R, 
sang. Colmeir. Catal.? R. paludosus Berger. Bass. Pyren.?, R. crispus Miller, infr.a cit.a; Lap. rubens 
Dod. Pempt. ed, 1. 1583. p. 639., ed 2. infr.a c.a Engl. Bot. v. 21. n. 1533., Curt. FI. Lond. ed. Grav. 
V. 2. t. 38., Reichnb. Pl. er. C. 4. t. 367. f. 551., Sturm Heft 73., Flor. Dan. t. 2229., FI, Bat. v. 45. 
t. 1212. Mill. Lian, Syst. illustr. Cl. 6. Ord. 3. (non crisp.) cum tabs. credo., W., W., F., N. ab Esenb. 
PI. offic. t. 108., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 179. t. 119. f. 2. (6,), Plenck Ic. pl. med. T. 3. p. 64. t. 
233 dubia Mut. Fr. 3, p. 128. n. 15. t. 57. f. 431. Lobel. Obs. p. 154. Icon. t. 290. f. 1., Dod. Pempt. 
». 650. f. 2. (de qua fig.a dubitarunt Belgae). Camer. Epit p. 229., I. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 988-9. 
ioa Munt. Herb. Brit. p. 113. fig.a Dalech. Hist. pl. Lugd. 1. p. 403, f. 1. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. x 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 20. Maj. 1851. Habui a Deville 
ex agris ad Tarbes. 

Species certe polymorpha inexpertos, sive sedentarios ex herbario 
judieantes, maxime fallens. Visui tota sanguinea mihi sese obtulit ad 
Colomes, inter Escala et Gerona, die 26. Jun. 1851. R. auratum Sm., 
Campd. p. 90. n. 16. t. 1. f. 5. huic speciei firmatur a Meisn. in DC. 
Pr. P. 14. p. 49. n. 33. g. Planta helvetica a Reynier excussa, a 
Gaudin, et a Monnard praetervisa. 


Lapathum sinuatum (Agerius apud J. Bauhin.) Lamk. Fr. 


I, Bauh. Hist. pl. 2, 1. 23. p. 988. (ex agr. Bonon.) f. 3. Rumex pulcher Auctor., Koch p. 705. 

R pde 4. p- 240. n. 5., DC. Dub. p. 400. n. 3.. Moris Sard, 3. a 1045., Willk. Lang. n. 1112, 
A ann 2 R. divaricatus Gaud. Helv., 2. ns. 845-6. R. pulch. La-Peyr. Herb s. 1., et R. divari- 
n MT € Herb.; R. retieulatus Bess., ex Griseb, Rum. Bith.; negat Ledb., R. Woodsi de. 
e 130. vi b X. 92. n. 1576., Reichnb, PI. cr. C. 5. t. 436. f. 679., Sturm. Heft 73.. Mut. Fr. 3. 
y A - t. 97. f. 436., Till. Hrt, Pis. p. 93. t. 37. f. 2, fol., Moris. Hist. pl. Oxon. 9. S. 5. p. 580. 


e» Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 7 Jun. 1845. 

. Folia primigenia generatim panduraeformia, iis proxima vix. Re- 
tineo potius cum Koch pro biennali planta quam pro perenni, ut ge- 
neraliter reputatur. Observavi vel in maritimis ad St. Jean de Luz, 
logie apricis ad Andaye omnino ad terram stratum, neque erectum, 
Dl ers videmus eum: in statu vero R, suffocati Moris, olim (Fl. 
dico b t. 108.) in Pyrenaeis, nec alibi vidi, neque de eo sententiam 
ecernerem, 

Linnaeus Sp. pl ab hoe amovit Lap. arv: subhirs., fol. retus : caul. 
reu riser caps. sem. crenat. Till, Più p ex t T f. 2., cui an- 
iia Ves tribuit, et quod characteribus laevissimis, arte elaboratis, 
Willi], "Ob Ut eg erexit, Primus qui de re dubia moveret fuit 
: Rathai ne E p. 9. n. 17., Illustr. 1865. p. 8. n. 5.) laudatus 
è Liniao (Syllog. Opusculor. 1782, p. 144. not, a), et ut videtur 
p Wald. Lo Pe. alter. 1711. p. 369), utpote qui loeum Tili 
cepit Hallerus. oc. Wal! reportavit; quam sententiam plane ac- 
jecit, Hist i Tn Hina indulgens R. divaricatum ceu speciem re- 
pl 2. p, 255. 4 Ser, (1768.) p. 273. n. 1594, Willdenow, Sp. 
dista È $ - n. 13., R. divaricatum a pulero (Ibid. p. 254. n. 16 

Sint nau sequutus, quod tolerabile foret, nisi Fili ei- 


tatum ad : i 
berst. Fl. poseen Speciem adduceret (observante jam Marsch. a Bie- 


idi :q 7806. 9. p. 280.) ut, ita agendo, nullum, ne dicam 
ridieulum, judicium redderet suum. Mexique Willdenow, 1 c. p. 251. 


A 


153 


n. 6., et p. 255. n. 18., loca Halleri, Helv. n. 1583., et G. Bauhini, 
Pin. p. 116. b n. 1., tam ad Lapathum palustre Tabern., quam ad 
Lap. aquaticum retulit. Et ego non percipio quo jure sustineri possit 
Rumicem divaricatum L., ei adducendo perennem plantam, R. obtusi- 
folium Auctor. (Wallroth Sch. er. p. 166. n. 164); cf. Lindblom 
Botaniska Notiser, Duchartr. Rev. bot. ann. 1. 1846. p. 352. et 
Fries Mant. 3. Nov. Sv. ps. 25-6, et Summ. Veget. Scand. P. 1846. 
p. 202., qui A. divaricatum L., ejusdemque R. obtusifolium diversos 
a speciebus notis, sustinendosque contendit, Sed iste R., divaricatus 
Fries, non Linnaei, clarissimorum Botanicorum sententia, cadit in R, 
obtusifolium ipsius L., sit pace CI. Fries. 

Sub Rum. pulcro adnotavit Woods. (Tourist Flor.) quamdam Za- 
pathi formam, postmodum visam in maceriis horti di Panisperna, 
consideratam, et ceu peculiarem speciem definitam a De Notaris (Cut. 
Sem. Hort. Rom. 1875. p. 28., ult.) sub nomine R. Woodsii. Quamvis 
ego plantam non viderim, attamen, congestis et perpensis notis de hac 
stirpe traditis, hane mihi confeci opinionem (cum De Nrs, communi- 
catam, die 13. Jan. 1876), agi potius de hybrida, cujus progenitores 
fuisse L. virgatum, et L. sinuatum arbitratus sum. 


Aut Herba Lapathi prata amantis. — Horar. Epod. 2. 


Frequentiora in agro Romano Lapatha sunt Lap. sinuatum, et 
Lap. virgatum Moench. Meth., insequentem. 


Lapathum virgatum (Dioscor.) Moench. Meth. 


Diosc. 1. 2. c. 1440., ex Spreng. Rumex conglomeratus Murr. Pr. Goett., Koch p. 704. n. 4., Gaud. 
2. n. 842, Willk. Lang. n. 1106., Moris Sard. 3. n. 1044. R. acutus Plur., Bert. 4. p. 237, n. 3. R. Ne- 
molapathum Nonnullor., DC. Dub. p. 401. n. 6., Campd. Monogr. p. 91. n. 18. R. glomeratus Schreb, 
Spic. Lips., Conspect. in calc. n. 300 (1771.). R. virgatus Haenk., ex Trevir. hrt. Vratisl. L. glomera- 
tum Gilib. Exerc. phyt.; Reichnb. Pl. Cr. C. 4. t. 368. f. 552., Engl. Bot. v. 11. n. 724, FI, Dan. t. 2228., 
Mut, Fr. 3. p. 127. n. 14. t. 57. f. 430. Sturm. Heft, 73. n. 4. Fuchs. Hist. st. p. 461., Lob. Ic. t. 284. 
f. 2., Tabern. Krtb. 9. p. 824. f. 1,, Icon, £497. E 4., Peliv. Htbr, Brit, 9.5 3, 4, T. Bauh. Hist. 
r z. : 2r 985. f. 2.; et p. 984. f. 2. Lobelianae simil, sic Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 579., 
+ 27. f. n. 9, 


9; Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Septr. 

Viderunt in Pyrenaeis Bentham, Noulet, Zetterstedt, Philippe, 
Dulac, Timbal, quidam certe commutantes eum Lap. sanguineo! | 

Treviranus, Hrt. Vratisl. (1824.) p. 13-4., Volekamerum speciei co- 
guitorem merito laudat: hune cf. Fl. Norimb. p. 240. lins. 10-1. 


Lapathum sylvestre (Caesalp. Herb.), Lamek. Fr. 


Caesalp. Herb. Tornab. 1563. fol. 59. n. 146., De Pints, l. 4. cap. 29 p. 164. Rumex obtusifolius L. 
Sp. cum Koch p. 705. n. 7., Bert. 4. p. 238. n. 4., et 10. p. 491. Gaud. 2. n. 847., DC. Dub. p. 400. 
a. 94 De Notar. Repert. FI. Ligust. n. 1590., Gren. Jur. p, 664. R. Friesii Gren. Godr. Fr. 3. p. 36 , 
Willk. Lang. n. 1111. (e R. divaricato Friesi). R. obtus,, et R. purpureus Poir., Campd. Monogr. 
E 86. n. 13., et p. 85. n. 19. t. 1. f. 4. fl. anal. R. obtus. La-Peyr. Herb. s. 1., et R. aquaticus. La- 
eyr. Herb.? R, acutus Willd. Berol. Pr., ex Kunth.; R. Wallrothii Nyman.; R. agrestis Cord. in 
Dioser. (crt. 44.) ex Fries Nov. Engl. Bot. v. 28. n. 1999.. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 40., 
Reichnb. Pl. cr. C, 4. t. 366, f. 550., Fl. Bat. v. 7. t, 533., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 179. t. 119. 
f. 2. (4). Lamk. Ill. t, 271. f, 3., Fl. Dan. t. 1834., Hayn. Arzn. t. 13. f. 1., W., W., F., N. ab 
Esenb. PI, offic. t. 106., et t. 109. f. b (rhiz.), Plenek Ic. pl. med. 3. p. 64. t. 284.. Mut. Fr. 3. p. 
129, n. 18, t. 57, £ 494. , et 435 (purpr.). Camer. Epit. p. 228., Tabern. Krtb. 2. p. 923., Icon. t. 436, 
Lt. Lob. Ic. t. 285. f. 4., Petiv. Hrbr. Br. t. 2. f. 9., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 935. f. 1., Munt. 
Herb. Brit. p. 68, fig. mal., Phytogr. t. 187. 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. 


154 


Legi in Pyr. Cantabr. septr. m.* Irei, die 5 Aug. 1841.: in Pyr, 
septr. med, ad 7: oulouse, die 11. Sept. 1853; in Pir. Aurig., inter Ax et 
Merens, die 25. Jul. 1840. Habui a Deville ex Mouscaro (Barousse), 
et ex agris ad Tarbes. 

Dicit Koch racemos aphyllos, et lacinias perigonii fructiferi interiores 
omnes calliferas, quod aliter se habet apud Smith, Duby, Bertoloni, 
Gaudin, quorum vel definitiones, vel descriptiones melius quadrant 
cum speciminibus sive in Pyrenaeis lectis, aut ad Torla attente obser- 
vatis. Planta florida saporis aciduli praedita est, et facile erubescit, 
quod in genere obvium; hine A. purpureus Poiret, nullius momenti 
est. Specimina Tolosana respondent, ut puto, varietati c. /ongiflorae Lagr. 
Foss. Tarn Garonn p. 328., in qua flores longius pedunculati dicuntur. 
De aliis variationibus hujus speciei ef. praesertim Clarion Saone Loire 
p. 81. Hoe inter et sequentem Lap. crispum staret I. pratensis Mert., 
et Koch, Deutschl. Flor., Koch Syn. p. 706. n. 8., Borrer Engl. Bot. Suppl. 
n. 2757., cujus revera exigui sunt characteres distinctionis inter utram- 
que speciem, e quibus forte illa exorta est hybrida progenies (R. adul- 
terinus Wallr.. mser.); cf. ipsum Koch, Wimm. Grab. Siles. p. 545. 
n. 531., Wimm, Schles. p. 225., R. crispo-obtusifolius Mey. Hanov. Meisn. 
in DC. Pr. 14. p. 54. n. 53., Meyer Hanov. p. 469., Kirschleg. Als. 
2. p. 20. n. 5., Spenner Fl. Friburg. p. 1063. 


Lapathum crispum (Tabernem.) Scop. Carn., Gilib. Exere. phytol. 


ú Tabern. Krtb. p. 823., Icon. t. 436. f. 2. Rumex crispus. L. Sp., Koch. p. 706. n. 9., Bert. 4. p. 
n, 2., Gaud. 2. n. 844., DC; Dub. p. 401. n.40., Willk. Lang. n. 1104., Campd. Monogr. p. 95. 
i 24., De Notrs. Repert. FI. Lig. n. 1501., Moris Sard. 3. n. 1042. R. acutus La-Peyr. Hrb.? R. aqua- 
c St. Am. Agen, ex Chaub. apud Noul. Fl., R. elongatus Guss. confirm. a Moris et Engl. Bot. 
An n. 1998., Curt. FI. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 39., FI. Dan. t. 1334., Fl. Bat. v. 7. t. 532., Guss. 
t ir p pe t. 28., Savi Mat. med, p. 10. t. 59., Reichnb. Pl. cr. C. 6. t. 576. f. 783., Lamk. Il. 
f. e. (rhizom lenck Ie pl. med. 3. p. 65. t. 287., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 107., et t. 109. 
Macon Decus turm. Heft 73. Hayn. Arzn. 13. t, 3., Mut. Fr. 3. p. 128. n. 46. t, 57. f. 433, Le 
n. Botnq. 1868. p. 457. Munt. Herb. Brit. p. 104. fig., Phytogr. t. 190. 


J Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. 
Legi in Pyren. Navarr. ad Noain, die 9. Jul. 1853. 


Lapathum palustre (Dioscor. Trag.) Tabern. Icon. 


Diosc. 1. 2. c, 141., ex Spren : a 

S io g. Trag. St. h. p. 317-8. n. 7. sin. fig. Rumex Hydrolapathum Huds, 
Sat [S pd ' uw Bert. 4. p. 942, n. 7., Gaud. 2. n. 843., Willk. Lang. n. 1105. R. aquaticus 
È PW a o vela Mongr. p. 100. n. 28. t. 1. fl. R. maximus Gmel. Bad. Als. 
Trag., R. lon; ifolius DE, rta conglomeratus Lagr. Foss. Tarn. Garonn. p. 326. n. 4.? R. palustris 
Reichnb. PE e C. 4. t goo er Herb.? R, paludosas Huds, ex Witherng. Engl. Bot. v. 30. n. 2104» 
Bot. 4. p.658. t. 229., M. i E f. 554., Flor. Dan. t. 2348., Hayn. Arzn. 12. t. 4.?, Wood. Hook. Med. 
Pempt. p. 613. f, 1.1, Lab; Gps P127 n, 13. t. 57. f, 429: Dod. Hist. pl. (gall.) p. 382. f 1. Dod. 
Icon. t. 497. £ 2., Petivo ib. B 10% f. 2, Icon, t. 994. f. 1. (Plant) Tabern. Krtb, p. 824. f. 3: 
I. Bauh. Hist pl. 2. 1, 23, p. = pri 2. f. 1., Munting, Hrb, Brit. p. 190. fig., Phytgr. t. 207. 


E ims pem Aug. Fruet. Aug. Sept. In Pyren. orient. 
E gà (Ampurdan) die 9. et 19. Jun. 1851. 


Sta is: ioli | 
ES tura orgyalis: caules, petiolique conspicue striati; istique superne 
p'am, marginibus tamen elevatis, 


tlantinianam figuram ; 3 : E 
dent. e g eX Courtois, aliisque Belgis, sed parum 

E. 4p. aquat. fol. cubitali G. Bath. aod 16. n. 1. forte 
Ferunt Hip uas speciem comprehendebat, unde Willdenow s.c. error. 
Peupt p 64d Po D Ob. p. 191. f. 1., Ie. t, 285. f. 2, Dod: 


f. 2, quam L. sativo relinquendam esse censeo. 


155 
Lapathum aquaticum (Drunfels ? Fuchs.) Moench Meth. 


Brunf. Hrb. p. 61.? Moretti etiam dubitante; Fuchs. Hist. st. p. 462. Rumex aquaticus L. Sp., 
Koch p. 707. n. 14., Bert. It. 6. (Spec. add.) p, 625. n. 7., Gaud, 9. n. 844., Mut. Fr. 3. p. 126. n. IL, 
Schultz Fl. Stargard. Suppl. (1819.) p. 21. n. 32. et p. 22. lin. 34., Roth. Nov. pl. sp. p. 201. n. 3., 
Schultz Stargrd. Suppl. n. 32., Gmel. Bad. Alsat. S. 2. p. 105. n. 560. (dempt. I. Bauh. prol.); 
Willk. Lang. n. 1103., Meisn. in DC. Pr. P. 14. p. 42. n. 5. R. Hippolapathum Fries. Nov, Fl. Sy. 
ed altr. n. 117. (excl. Dioscr., Plin., etc.), Mant. 3. p. 28. n. 34, R. longifolius DC., Coder Herb.? R. 
domesticus Zetterst., R. Friesii Areschoug Pl. Gothopurg.; L. maximum Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. 
Suppl. v. 2. n. 2693. (de quo dubit. Bert.); R^ichnb. Pl. cr. C. 4, t. 369. f. 553., Mut. s.c.t. 57, f. 428., 
Hayn. Arzn. 13. t. 4. Sv. Bot. v. 3. t. 209., Fi. Dan. t. 2288. Trag. St. h. p. 313-4., Camer. Epit. 
p. 232., Blacha. Herb. t. 490., Dod. Pempt. p. 648. f. 3., Lob. Icon. t. 987. f. 1., Fuchs. Icon. ed. 1545. 
t. 961, I. Bauh. Hist. pl. 2. 1, 23. p. 985. laud. a Trevir. Michel. ap. Till. Hrt. Pis. p. 93. lin. ult. t. 37. 
f. 3., a Trevir. laud.. et credo merito. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. mediis, et orient. 

Legi in Pyr. Aurig. valle de Savignac, diebus 24. Jul. et 26. Aug. 
1840: in Pyr. Catal. ad Setcasas, die 4. Aug. 1846. Vivit in Valle 
d'Aspe et d'Ossau, ex Gaston Sacaze. Observavi in valle d'Aure supra 
la Soulane |. d. Spieuva; ad Basibè supra Castanesa; ad Camprodon , 
alibique in Pyr. mediis. 

Vidi fere semper in aquosis; et ubi aquae copiosiores erant, luxu- 
riantem; tripedalem et ultra. Radix crassa, multiceps, digitata; degu- 
stata, ad Setcasas, saporem amarum excitavit. Petioli non sunt semper 
canaliculati, uti eos descripsit jam Koch Syn. ed. 1. p. 614. n. 13., 
et cum Meisner in DC. Pr., sed superne plani, vix inferne obscuris- 
sime canaliculati; caeterum marginibus proeminulis, media illorum 
parte potius saliente, ita ut inferior nervus medius foliorum, sequutus 
in superiori parte foliorum tantisper exporrigat, et valde magis in in- 
feriori parte; ad latera vero fascieuli vasorum limphatieorum copiosi 
strias effieiunt. Folia quidquam per marginem undulato-erispa (qua 
nota praecipua, et petiolis planis, neque canaliculatis a Lapatho hor- 
tensi Lamk., sive Rumice Patientia L. distingueretur); eaeterum folia 
inferiora cordato-oblonga, acuta. Racemi paniculati aphylli omnino diei 
nequeunt, quum singuli ad basim sint foliis falti. Laciniae perigonii 
interioris, in fructu, reticulatae, saepius callo destitutae, sed aliquando 
(ad Setcasas) alteram cum callo videre contigit. Hoc idem observatum 
est in. pts. crispo, conferto, salicifolio. Multam portendit affinitatem, 
et similitadinem eum Lap. crispo, quod interdum unicam tantum pe- 
rigonii laciniam calliferam fert; cum hae specie, pro certo, a qui- 
busdam confusum, Willich Hallerum defendit contra Linnaei injustam 
eritieam (Fl. Svec.ed. 1. n. 292.) de perigonii laeiniis integris, neque 
dentatis, ab Hallero dietis; cf. illius Dissert. 1747. p. 3. n. 7.; et 
criticam dimissam Linnaeo (Fl. Sv. ed. 2. n. 315). 

Quum viderit Bertoloni speciei hujus figuras datas tantummodo ab 
auctoribus septentrionalibus, opinatus est in Europa meridionali speciem 
desiderari, eamque septentrionalem stirpem perperam dixit, Fl. It. 4. 
p. 240. Exclusi ad vanas disputationes vitandas synonymon Fum., aquatici 
Pollich: fateor tamen, descriptione considerata, mihi potius Lap. aqua- 
fici sese officere, quam cum Koch , et Meisner, Lap. palustris, Monographus 
Campdera sub suo R. aquatico p. 100. n. 28. hasce species in unam 
commiscuit quoad synonyma; ex Herbario Dunal autem, quod ei inservit, 
novi verum Lap. aquaticum sibi ignotum fuisse. Lap. palustre Tabernaem. 
Ie, t, 437., a Linnaeo citatum ad Rumicem suum aquaticum, mihi potius, 
cum Gaudin, Wallroth, Host, Kirschleger, superioris Lap. palustris sese 
officit. Rum, helolapathum Drejer Annal. Krüyen. 2. p. 183., Flor. Dan. 
t. 2288, noveram simillimum huic speciei, posthac vidi Meisner (in DC, 


156 


Pr.) ad eam citare; et Lap. aquatico valde accedit quidem Rum. do- 
mesticus Hartm., Fl. Dan. t. 2389., et t. 2350., hujus ejusdem speciei 
varietatem sistens, ex Fries, cui ferme assentitur Ledeb. Fl. Ross. 3 
p. 508. n. 23. 

Putat Treviranus, Pl. hrt. Vratislv. p. 14., hane speciem (sero ab 
Italis meis perspectam) innotuisse Boecone, qui ad illam eonversus ea 
scripsit, quae leguntur in Mus. Piant. rar. p. 112., La Britannica, ete, Rum, 
longifolius DỌ., a me visus in Herbario Coder, qui stirpem DC. suppedi- 
tavit (Fl. Fr. Suppl. n. 2221.5) obscura planta est, quae ab ipso Coder 
in prima aetate lecta, non satis offert ad illius tutam determinationem 
sistendam. Illum ad Lap. palustre attulerunt Fries Nov. Fl. Sv. ed. 2. 
n. 119., Loisel. Gall. ed 2. p. 267. n. 3., Mut. Fr. 3. p. 127. n. 13; 
ad Rum. domesticum Hartm., Neilreich En. pl. Austr. p. 84., Meisner 
PI. Asiat. editior., in Ann. Sc. Nat. 1866. inque DC. Pr. P. 14. p. 44. 
n. 1l. in Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 507. sub n. 20., e speciminibus! De 
eo mentionem non fecerunt DC., Duby Gall., Grenier cum Godr, Fr 
Gill, et Magn Fr. De illo effatus DC. dixit « n'ayant qu'un léger ren- 
flement sur chaque valve, au lieu de tubercule ». Haec Coderi planta 
mihi adeo similis videbatur Lap. aquatico, a me in Pyr. orient. nee 
procul Prades reperto (ubi Coder degebat), ut impulsus moveretur 
stirpes in unam conjicere, eo magis quia DC. altera species, quae 
Lap. aquaticum, tune temporis vix nota erat. Reapse folium ex infe- 
riori plantae parte, inspieiendum eum illo Coderi speeimine, longius, 
nee tam dilatatum basi est, ut sunt hujuscemodi folia Lap. aqua- 
tici; sed quis asseveraret alienae speciei folium cum ramo Lap. aqua- 
hei non commiscuisse simul parum expertum Coder? Fateor tamen, 
me dubium de illius identitate potius eum Lap. palustri non dimisisse; 
ita ut inter utramque speciem denique ineertus ambigam. 


cvy e i >. Herbr. Tornab. (1563. 
fol tam montanum (Angwill) Cacsalp. Herbr. Tormab. (1563) 


(1800.) p. 527, ex pg ee ac Dunal. c 


Suppl. v. 2. n. i : 
fida Campd. Monog; Pies IC pl. med. 3. p. 05, t, 286., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 410. 


57. f. 427.1. Bauh Hist 152, t: 2. f. t., Hayn. Arzn. 13. t. 17., Mut. Fr. 3. p. 126. n. 10. t. 


d Ip. 9. I. 93; E LR 1 . n P 4 si . 981. f. S 
Tabern. Krth. p. 822. f. a in Icon. (ddsider.) BOE e OM- pr BR 


3 Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In subalpestribus. 
servi in Pyr, septr. anriger. sub la Maura, die 8. Aug. 1843. Ob- 
dé là ND supra Sallient, in m.* Esquierri, sub le Port | 
Ra vida Mu la] ad Mongarry (Catal.), alibique. 
in parte Pet d z ii servavi petiolum cylindraceum, striatum superne, 
pote onko canaliculatum. Suscepi ocius Caesalpini denominationem, 
ovata SN Ro est: nam nee folia rotunda sunt (sed cordato- 
vel montana. perrora acuta), et planta non est alpina, sed alpestris, 


Delarbre i i RN 
* m suis duobus editionibus hoc Lapathwm sumpsit. pro 


Ri . 
srat E et DC. Fl. Fr, 3. (1805.) p. 379. n. 2236. de- 
montes Arve ponticum L., eraviter, indicans locum notabilem 


erni . i Y 
ae, ac le Mont d'Or. ex Linnaeo, addens et le Cantal 


157 
ex Delarbre. Sed mons aureus a Linnaeo Sp. pl. p. 531. n; 1. indi- 
catus non est certe mons aureus Arverniae, Suppressit hancine plantam 
mox DC. Suppl. p. 367. n. 2220., et Delarbre corripuit, sed halluci- 
nationem suam occultavit, cum Duby Gall. etiam, quamvis hallucinatio 
eadem de eo Khabarbaro non minus ac de Delarbre sit etiam de DC. 
evidens, et maxime ridenda. De Rhei eum Lapatho affinitate ad 

Kentmann seribebat Gesner C., Tiguri, 23. Mat. 1553, 


SECTIO 2. ACETOSA Tourxer. 


Lapathum alpestre (Boccone) Nob. 


Boecon. Mus, Piant. p. 165. t. 125. Rumex montanus Desf. Tabl. Éc. hotq. (1804.) p. 40. lin. 2., 
Bert. 4. p. 255. n. 15., Meisn. in DC. Pr, 14. P. 1. p. 65. n. 96. R. arifolius All. Auctar. ad Synops. 
Hrt. Taurin. (1774) p. 94., non L, fil., Koch p. 708. n. 18., Gaud. 2, n. 851. R. amplexicaulis La-Peyr. 
Hist. abr. Pyr. p. 200. n. 16., Willk. Lang. n. 1117. R. arif., et R. ampl. Auctor., DC. Dub, p. 402. 
ns. 14, 1»., Campd. Monogr. p. 111-2. ns. 37, 38. R. hispanica (sic) Gmel. Bad. Als. 2. p. 112. n. 565., 
et T. 4. p. 255. (syn.a Campd. praeterv.). R. ampl., et R. arifol. La-Peyr. Herb., R. yore Pourr. 
Chl. Hisp. n. 1417. in La-Peyr. l. c. Suppl. p. 49.? R. luxurians. Pourr. It. Sturm Heft 74. n. 4. R. 
tuberosus Berger. Fl. Bass. Pyr. 2. p. 193. n. 10. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. orient. editior. 
.. Legi in Pyr. septr. auriger. aw mont Llaurenti, valle de Artigues, 
die 9., et 19. Aug. 1842; in Pyr. or. septr. supra les Angles ad Lac 
Valmetta, die 19. Jul. 1839. Habui a Deville ex le lac d'Escoubous. 
Reperiit ad Louvie Gaston-Sacaze (ex ejus litteris); vivit pro certo 
in m.* Cagire, in m.* Llaurenti et à las Aiguettes; ad Medassolles, ad 
Esquierry, ubi ipsemet vidi: alii indiearunt, in valle de Broussette, 
supra Cauterets Spruce; alibique repertum est, ex. gr. in Pyr. Catal. 
Val de Juéla, et ad Valencia a Timbal. 

Diu haesi, num reciperem, num recusarem legittimitatem specificam 
R. amplexicaulis La-Peyr.; vicit postrema haec sententia, tum laevi- 
tate characteris (de foliorum ochreis conspicuis praesentia aliquot pi- 
lorum longorum), tum auctoritate Monographi fultus. Fuerat haee 
. quidem Benthami opinio (Cat. Langd. Pyr. p. 116.), et eodem auno 
Gmelini (4. 1826.) etiam. Possint dici altera alterius varietas, ab iis, 
qui rebus similibus delectantur; lusus pyrenaeus pendere potest e mi- 
tiori climate illam pilorum evolutionem favente in ochreis. 

Locum. Bocconi (Acet. montn. Mali Limon. foliis, Mus. Piant. p. 164. 
t. 126.) a La-Peyrouse coactum, susceptum a Floristis Gallis, Loi- 
seleur » DC, Duby, Mutel, Grenier, cum Godron Fr., ego respuo, po- 
torem ei locum agnoscens sub Lap. acetoso, cui alii quidam etruscam 
illam plantam retulerunt. 


Lapathum acetosum (Dioscor., Plin. Virg.) (Ehasen. El. pl. Gedan. 
(1643.), ex Brunf. 


«pa Diose. LL 2, e. 140., Plin. Nat. h. 1. 20. c. 21. vel 85. (ex Diose., eujus locus laudatur etiam a 
Sibthorp, et a Sprengel). Virgil. Moret. v. 72. Rumex Acetosa Auctor., hoch p. 708. n. 19., Gaud. 
2. n. 850., DC. Dub. p. 402. n. 17. (excl. pl. cult. et correct. Fuchs. citat.); Gren. cum Godr. Fr. 3. 
p. 43., Willk. Lang. n. 1118. R. pseudo-Acetosa, Bert. 4. p. 252. n. 14. R. Acet, La-Peyr. Hrb.; R. 
fagopyrifolius Chaix, monente Timbal; R. triangularis DC. Fr.; R. Acetosa, R. stenophyllus, et R. 
Vnealis Timb., omnes, ut puto, varietate; R. pratensis Dulc. (non M.K.). Engl. Bot. v. 2. n. 127., Flor. 
Bat. 5, t, 374., Fl. Dan. t. 2534.. Lamk. Ill. t. 271. f. 7., Hayn. Arzn. 13, t. 6., W., W.. F. N. ab 
Esenb. Pl, offic, t. 112., Plenck Ic. pl. med. 3. p. È t. 210. vix. Brunf. Hrb. 2. p. 68. f. 1., 3. p. 
r Fuchs, Hist. p. 464., Dod, Hist. pl. (gall.) p. 383. f. 1., Pempt. p. 648. f. 4. vix. Lob. Obs. p. 155. 
3 t An X 290. f. 2. (Plant.a) Zannich. Vnz. p. 4, t. 233., Trag. St. h. p. 345., I. Bauh. Hist. pl. 

ts mw pr 990: f£, 1, 


% Flor. /Estat. Fruct. sera Æst. in Octobr. In montosis. 


158 


Legi in Pyr. septr. med. ad Lanespede, die 10. Jun. 1879.; in Pyr. 
aurigr. ad pedem du Llaurenti,die 9. Aug. 1843.; in Pyr. Catal. ad 
Villalonga, die 29. Jul. 1846. R. papillosus Boiss. Reut. Pug. p. 107. 
estne morbosus speciei status? Plantam marem prae foemina valde 
rariorem provenire internovi. 

Reete Bertoloni percepit necessitatem distinguendi a planta in usum 
oeconomieum eulinarem culta, eam, quae generatim in montanis 
Europae provenit. Extitisse in Hortis plures Lapathorwm species in- 
consulto simul junetas sub uno Acetosae nomine, perceperat jam Dunal, 
e eujus nutu eommotus Campdera eas distinxit, et descripsit, nomi- 
nibus R. ozyoti (Monogr. p. 114. n. 40.), R. oblongi (Ibid. p. 115. 
n. 41), et R. acuminati (It. p. 116. n. 43.). Solemnior vero species 
hodie recognita est Lapathum sive Rum. hispanicus Koch Syn. ed. 2. 
p. 709. n. 20., sub quo laudatur Ac. hisp. max. Munting Hrb. Brit. 
b 225., cadentque in eum R. Acetosa Bertoloni, et R. hortensis Visian. 

alm. p. 251, sub n. 460. Suspectum habeo R, biformem Lang. Pug. 
2. p. 98., Descr. Ic. pl. novr. ete. fasc. 3. p. 18. t. 29. Bocconei pro- 
lationes minus accomodatas, necessitate non urgente, dereliqui. Plan- 
tiniana figura mihi est suspecta, num e specie in usum oeconomieum 
culta desumpta fuerit. Lapathum Acetosam seripsit Scop. Carn. ed. 2. 
n. 438., non Lap. acetosam, neque ita plantam denominavit Gerard 


quoque, Gallo Provine. p. 447., ut inconsulto hujus opere citavit Campd. 
Monogr. p. 118. n. 44. 


Lapathum thyrsoideum (Zanoni) Nob. 


i.p o Moti Bat y e gd, infra tanda Ramex Uyrsodens Desf, AN, p, 331., Bet 
Touret CORRE Mr Miu Lang. ns. 1119, 1121. Rum. intermed., Rum. thyrsoid., et Rum. 
f. 3. fl. Zanon. Rar. strp. "h. ope apo air i t a Campd. Monogr. Rum. p. 119. ns. 45-6. t. 2. 
% Flor. Maj. Jun. Fruet. Jul. Per region, mediterr. or. calidior. 
cum Olea, a qua non recedit. Legi in agr. Narbon. sub m.e la Clape 

ad Fleury, die 25. Maj, 1840, et ad St° Lucie, die 23. Maj. 1839. 
Rumicem thyrsoideum Desf. e locis autopticis (in Numidia a Poiret 
ege vidi Tolosae apud Moquin: Rum. intermedium DC. ipsemet in 
Cotes n ad Montpellier) legi, et circum eirca abunde 
G avi: Inde confirmare potui stirpium. identitatem agnitam jam 2 
n FI. na Suppl. p. 110., confirmatam in Synops. p. 434. n. 10., 
Catal i ertoloni, a Grenier cum Godr. Fr. 3. p. 44, a Munby 
Voy. tie P ves redi E > b, quam temere adversantur Pea 
65-6. ns. 98 100 d = 1470-71., Meisn. in DC. Pr. 14. P. 1 pa 
eum Lange, Le Qai u Notte. plnts, Cors. de Revellire p. 8., Willkomm 
addidit is ien » = non solum eas sejunxit, sed tertiam bere 
tiano synonymo ces M p. 149. n. 98., quae innititur Po SI 
p. thyrsoideum nie e ab ipso Campdera sub R. intermedio na 
facere, FIA on novit St. Amans, malens tamen de eo vel bum 
avit Mid: 194 sub n. 12.; pessime varietatem Lap. acetost 
celaravit. Mut, Fr. 3. p. 194, p. 5... ae och Syn 
ed. 1. p. 616. n. 17 A ist der .; quod item fecerat Koc! J A 
"p. acetosum, Syn d wa e demum se emendavit in quee 
Ledebour, Flor Esc. p. 709. n. 19., cui fidem tribuere noluit 
, : Ross. 3. p. 511. n. 99. g, si tamen postremae Kochil 


: id Li 
Synopsidis notitiam assequutus est 


159 
Lapathum Acetosella (Theophr.) Scop. Carn. 


Theophr. Hist. pl. 7. c. 2. Rumex Acetosella Auctor., Koch. p. 710. n. 21., Gaud. 2. n. 852., DC. 
Dub. p. 402. n. 19., Moris Sard. 3. n. 1049., Willk: Lang. n. 1116. R, Acet., et R. multifidus L., Bert. 
4. p. 258-60. ns. 18, 19.; R. Acetll. La-Peyr. Herb.; R. suffruticosus, et R. angustifolius, et R. pyre- 
naicus Pourr. Herb. Matr.; Timb.; R. sutfruticosus I. Gay, Lang. Pug., silentio praeter, in Pr.; R. 
arvensis Dule,; R. haplorhizus Czern., Lindem., ex Trautv.; R. elatior. Grandg? R. acetoselloides Bal., 
Boiss., ex Trautv. Engl. Bot. v. 24. n. 1674., Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 42., Fl. Dan. t. 1161., Hayn. 
Term. bot. t. 19. f. 3., Campd. Monogr. p. 120. n. 47. t. 2. f. 4, fl. fr., Plenek Ie. pl. med. T. 3. p. 63. 
t. 281., Sturm. Heft, 74. n. 38, FI. Bat. 1. t. 64., Mut. Fr. 3. p. 123. n. 4. t. 57. f. 425. Matth. p. 448., 
Camer. Epit. p. 291. vix., Dod. Hist. pl. (gall.) t. 383. f. 2., Pempt. p. 650. f. 1., Lob. Obs. pii £1. 
Icon. t. 291. f. 2., Tabern. Krtb. 2. p. 827. f.ae 2, 3, 4., Icon. t. 440. f. 2., et t. 441. f. 1, 2., Trag. St. 
h. p. 316., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 604. f. 2., Bocc. Mus. p. 164. t. 196, f. infer., I. Bauh. Hist. 
5 i SP p. 992. f. 1., Munt. Phytgr. t. 76. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon, 2. S. 5. ps. 583-4. t. 98. 

9) Flor. Apr. Jul. Fruct. /Est. Frequentius per region. mediterr. 

Legi in Pyr. Arag. ad Broto, die T. Aug. 1850.; in Pyr. or. ad 
Mont-Louis, die 9. Jul. 1836. Habui ex Tarbes a Deville. 

Planta perennis, cuicunque solo se accomodans, ab exortu statim 
florens, pro loeis vitam aut cito demittens, aut valde protrahens, lenta 
aut praeceps in crescendo, injuriarum patiens, mox assurgens, multi- 
formis; hue, et illue reperienda, oculos allicit, suique considerationem 
saepe nimiam excitavit. Vivit abunde per Pyr. orient. varietas illa, 
quae admodum accedit Lapatho, sive Rumici multifido L. Sp., Fl, Graec. 
Sibthorp. C. 4. p. 42. t. 249., a Pollini Ver. n. 709. habito pro va- 
rietate speciei nostrae, eique adsociata a Wallr. Sch. er. p. 186., a 
Spreng. Syst Veg. 2. p. 161. n. 45., a Koch Syn. ed. 1., et 2., a 
Visian. Dalmat. 1. (1842.) p. 231. n. 463., a Willk. Lang. l.c., a Mut. 
Fr. 3. p. 123. n. 1., a Griseb. Rum. Bith. 2. p. 318. n. 18., a Le- 
debour Fl. Ross. 3. p. 512. n. 31. g Hane formam distinxerat olim 
DC., Fr. D. p. 369. nota, sed dein Floristae galli eam, praeter Mutel 
neglexerunt. In forma ista auriculae angustatae variant simplices, bi- 
fidae, trifidae. Vidi Matriti in Herbario Pourret notandam hujus speciei 
varietatem, quae non rara obvenit per Hispaniam, caule suffruticaloso, 
pedali, folis angustis, laxis, longe petiolatis, panieula ampla; hane 
nominibus Ẹ. swffruticulosi, et R. angustifolii salutabat Pourret. Forte 
ea est planfa, quae indigitatur a Tournefort sub nomine Acetosae Py- 
renaic. angustiore, et longiore folio Schol. Bot., et Instit. Rei Hrb. p. 
502.: Alia varietas notabilis quidem ea est, cui nomen Rumicis pyre- 
naici fecit idem Pourret, sequenti phrasi fuleita: « Floribus dioicis, 
foliis cordato- sagittatis , caulibus ramosis, humillimis, reptantibus ». 
« Species media inter Acctosam, et Acetosellam. » « Acetosa pyrenaica pu- 
mila foliis imis rotundioribus, Salvador (quae desideratur apud Tour- 
nefort). In montibus Nuriae eundo ad Puygmal » Folia integra et ha- 
stata ferunt specimina visa in Herbario Pourret: specimen, vero, quod 
ab hoe (evidenter, ex illius scheda) reperitur in Herbario Horti Bot. 
Matrit, auriculas produetiores offert, ita ut, haec omnia simul sumpta 
satis superque demonstrent putatam speciem nil esse, nisi lusum Lap. 
Acetosellae ; cum quo caeterum omnino convenit, salva tantummodo 
illius humillima statura: locus indieatus est alpestris; rectissime Ber- 
toloni pone speciei descriptionem subjunxit: « Stirps......... in alpinis 
passim pussilla » l.e, p. 260. Falsa Pourretii species admissa fuit a La- 
Peyrouse, Suppl. p. 49. ultroque pulsa a Timbal, Excurs. Gar. Nogr. 
(1872?) p. 98. De stirpe judicium dare non valuit Campdera, Monogr. 
P. 146.; reete illius fraternitatem cum Acetosella perviderunt Schultesii, 
Syst, Veget. V. 1. P. 9. p. 1456. Obs., quam audentius proclamavit 


160 


Steudel, Nomenel. Plantam silentio praeterierunt Floristae galli; erat 
tamen aliquid de illa dicendum, neque omiserunt Willk. Lang., l.c. g. 
Eamdem ego Pourret stirpem sequutus sum supra Porté Pyr. orient, 
ad le Port de Puig Morain, die 21 Jul. 1851., et evidenter transeun- 
tem in Lap. Acetosellam deprendi: specimina, vero, plantae nanae, 
contractae, alpinum statum referentia colligere non fui curiosus, satis 
superque contentus rem a me bene pervisam observatione in loco na- 
tali confirmavisse. Sed quis devinavisset hujuscemodi plantam compa- 
rari potuisse etiam cum Lap. acetoso! Observo, quod Oxalis minima 2.a 
Tabern. Krtb. p. 827., Icon. t. 441. sistit unam e formis, quibus Ace- 
tosella in alpinis ludere solet. 


Lapathum tingitanum (Cherler apud Bauhinos) Nob. 


Bauhini infra citandi. Rumex tingitanus L. Sp., DC. Dub. p. 402. n. 20., Campd. Monogr. p. 126. 
n. 52., Schultesii Syst. Veg. V. 7. P. 2. p. 1459. n. 71., Willk. Lang. n. 1122. R. lacerus Balb., ex 
Coss. Alg. Zanon. St. bot. p. 14. t. 5., ead. Rar. st. Hist, ed. Monti, p. 9. t. 6., Moris. Hist. pl. Oxon. 
2. p. 583. S. 5. t. 28. f. n. 8. vix. G. Bauh. Pr. p. 56. cap. 19., I. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 988. f. 2., 
Chabr. Sciagraph. p. 310. f. 4. 

9, Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. In Pyr. Catalan. humilior., 
calidior. 

Legi in maritimis ad Escala, die 24. Jun. 1851. Forte idem vidi 
ad Castello de Farfaña; sterile, inde incertitudo. 

Provenire non longe Monspelio refert G. Bauhinus: amici mei 
Esprit Fabre, De Girard f. r. ad Agde reperierunt; ego ad Diterras 
(Beziers) detexi. Ex Aiguemortes a Cherlero sibi allatum dicit J. Bau- 
hinus, et loca citata omnia proxima inter sese sunt. Foetidam esse 
plantam declaravit G. Bauhinus, ego revera non animadverti, nec ani- 
madverterunt Zanoni, Campdera, Poiret. 


Lapathum scutatum (Dioscor. ? Egenolph.) Lamek. Fr. 


Diosc. 2. c, 140. ex Spreng., mihi vero dubium E i à : 

.e iy ^ ;renolph. Herbr. imag. P. 2. crt. 8. a fig. 1. 

"DEC x L. Sp. Koch p. 707. n. 16., Bert. 4. p. 249, p. 18., Gaud. 2. n. 848., DC. Dub. p. 402. 
E su : cr z. n. 1123., Moris Sard. 3. n. 1047., Campd. Mongr. p. 132. n. 61. scut. La-Peyr. 
t ; Arttollus, partim, La-Peyr. Hrb.? Lap. alpestre Scop. Carn. (qui perper. novam speciem 


redii B rures S dall. 1. p. 63. Acedera de hoja redonda, Cienfueg., ex Asso Arag. dE ud 
- 61. t. 985. Cam; T WYE TAn Heft 74., Flo. Batav. v. 10. t. 784. Plenck Ic. pl. med. 3. 


y fr. sect. Monti in Zanon. Hist, st. rar. p. 10. t. 7, 8., Munting 
Ytogr. fig. 74., Boccon. Mus, t. 196, miser., Lob. Obs. p.185 f 2. Icon. d 992, f. 1., Dod. Pempt. 


p. Ne £ 2, Tabern. Krib. 2. p. 826, f. G Icon. t, 439. f. 2,, Dalech. Hist; pl. Lugd. i. p.605. f. 9- 


Y Flor. Maj., et per stat. Fruct. Aug. Octobr. In montosis ad 
rupes, et inde in muris descendens. 


Legi in Pyr. septr. aurig. ad Mijanes, die 3. Aug. 1853. Habui 

a Deville e rupibus de St Bertrand. 
poom Rbiervuni in Pyr, Catal. ad Æl Seo de Urgel, Camprodon, 
ss Ese] valde glaucum, unde ei color plumbeus, ut occurrit 
Wm is Crassulis, Mesembrianthemis, Zamia horrida J acq. etc. 
E. une reprehesentat statum R, glaucus J acquin, et ipse dicere « Ni- 
affinis Rum. scutato L. » ef. etiam Campdera Monogr. p. 134. 


n. 61. i : na : A 
eu cun "d gases (in qua dentes ad foliorum basim minus 
runt) loco montano, sic indicavit 
CO, à I servatam, Indica 
DC. (Fr. 8. p. 378. 3 £ ne observatam, 


n. 2234.) in maritimis salsis pr Dieuze 
dE CES prope Dieuze. 
Faroa s pistillo in tubam mutato detexi et legi primo ad Mi- 
venit. magna ug. 1843., et cum Moquin communicavi. Obvium dein 
> TRS SAR dier Pyren, Aragonens, ad Sallen, et per totam 


161 


vallem de Tena ad Torla, ad Bielsa, alibique. Vidique etiam in Pyr. 
 septr. med. valle d'Aspe sub Aspè ld. Sansoné, et in Valle Aure. 
Similem deseripsit Strasburger, consimilem vero Massalongo, Nuov. 
Giorn. bot. Ital. V. 13. (1881.) p. 230. seq. 


Lapathum bucephalophorum (Dioscor.?, Column.) Lamk. Fr. 


Diosc. l. 2. c. 140., ex Sibthorp, cui potius quam ip uy assentirem, qui L. scutatum evo- 
cavit. Column. Ecphr. p. 150-1, Rumex bucephalophorus L. Sp » Bert. 4. p. 244. n. 9., DC. Dub. p. 
402. n. 22., Willk. Lang. n. 1115., Moris Sard. 3. n. 1046., Campd. Monogr. p. 139, n. 69., Cavan. 
Descrip. de las pints. p. 456, n. 1012. R. buceph. La-Peyr. Herb. Flor. Graec. Sibth. C. 4. p. 39. t. 
345., Cavan. Jc. descr. 1. p. 31. n. 44. t. 41. f. 1., Campd, l, c. t, 3. f. 2. fl. fr., Gaertn. Fr. Sem. 
I. 2. p. 180. t. 119, f. 2. (3.), Lamk. Il. t. 971. f. 5. fl, fr., Mut. Fr. 3. p. 195. n. 9. t. 57. f. 426.; 
p Bouh. Hist. pl. 2. I. 23. p. 991., Muntng. Phytogr. t. 76. f. 1. (intr.), Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 5. 
p. 984. t. 28. f. 14. 


©! Flor. Apr. Maj. Fruet. Maj. Jun. In Pyr. orient, cum Olea, 
locisq. calidior. . 

Legi ad Gerona, die 12. Maj. 1851, Occurrit magna copia ad San 
Felice de Guixols, Palamos, Mullet, Cadaques, Culera, Bagnouls sur mer, 
à la Nouvelle. : 

Mendas in Cavanilles descriptione de hac specie acriter reprehendit 
Ruiz: cf. Respuesta à la impugnation, etc. Madrid 1196. p. 90. Huic 
respondere conatus est Cavanilles, ut videre est Collect. papeles, 1796. 
n. 247. not. 

De varietatibus hujus speciei cf. Steinheil, Mater. Fl. Barbar., in 
Aunal. Sc. Nat. Paris, Ser. 2, T. 9. (1838.) p. 193-203. t. 7. fig 1-15., 
quarum summarium dederunt Gren. Godr. Fr. 3. p. 41-2. Optandum 
est, ut similia exempla non imitentur in Floris, utque hujuscemodi lu- 
cubrationes in libris tantummodo de morphologia pertractantibus con- 
gererentur, et curiosis derelinquerentur. Willkomm suspicatur dari pe- 
rennem, Non ego. 


Polygonacea repudiata. 


Lapathum minus (Dalech.) Lamk. Fr., sive Rumer maritimus L. 
Pyrenaeus est dictus a Benth. Cat p. 116.: En las plajas del mar de 
Cataluña, Pal. y Verd. Part. pract. Linn. T. 3. p. 242. n. 9. Ambo 
indefinite; nec ullus alius circumscripte., 

Lapathum Hartmanni! Nob., Rumex domesticus Hartmann! Willk., 
Lang. n. 1100. Receptus ab istis auctoritati Zetterstedt fidentes, qui 
loca gallica tantummodo citavit (Pyr. princip. n. 1083.); cujus insuper 
planta fugit ab Hornemmaniana specie, et cadit in Lap. aquaticum, 
quod asserere non dubito, e locorum autopsia. 


Ord. 22. SALSOLACEAE Moq. (Verat.) 


Cf. Moq. Tand. Du nom qui doit porter la famille, etc. in Mém. 
Acad. Nation. Toulouse Ser. 3. T. 6. (1850.) p. 344-8. Iste in tanta 
Verborum copia, ut susciperet Salsolacearum denominationem, exelu- 
dendo illam Chenopodiacearum , non vidit fontem hujus denominationis 
a Linnaeo (Class, plntr. 1738. p. 507, partim) cum Tabernemontano 
susceptae, esse fallacem, nam plantae istae a Chenopodio Theophrasti 
abhorrent, 


11 


* 


162 È 
Sub-Ord. 1. SPIROLOBE AE Meyer. 


Trib. 1.* SALSOLEAE Moq. 
Sub-Trib. SODEAE Moquin. in DC. Pr. 
Salsola Caesalp., L. 


SECTIO 1.* SODA Dumort. Belg. 
Salsola Soda (Dodon.? Caesalp.) L. Sp. 


Caesalp. Hrb. Tornab. (1563.) fol. 205. n. 571., De Pints, 1. 4. c. 39. p. 170. (Isgaro). Dod. Hist. 
pl. (gall) p» 88. £ 11 Koch p. 693. n. 2., Bert. 3. p. 54. n. 3., DC. Dub. p. 396. n. 3.. Willk, Lang. 
n. 4038., Moris Sard. 3. n. 1008., Moq. in DC. Pr. 13. S. 2. p. 189. n. 30. Jacq. Hrt. Vind, p. 28. 
|. 68., Plenck Ie. pl. med. 2. p. 54., t. 161., Pall. Ill. pl. Centr. p. 38. n. XX. t. 30., Matth. p. 465. f. 
inter., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 88. f. 1.3, et Pempt. p. 81. f. 1., ex Courtois; et Belgis est eadem, mihi 
tantisper dubia. Pe Lob bos. t. 994. f. 1. ead. Advrs. Lob. Advers. p. 169. 

(*) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In maritimis salsis: sed inter- 
dum etiam in montibus salsis; longe a mari. 

Legi in Pyr. Catal ad Rosas, die 29. Sept. 1853. Observavi ad 
St. Jean de Luz, contrarii littoris. 

Planta haud fragilis dieitur a Moquin, quod intelligi debet de caule, 
nee de folis, quia ista fragilia proeul dubio sunt. 

Speciei specimen desideratur in Herbario La-Peyrouse; attamen ei 
credimus dum asserit (Hist, abr. pl Pyr. p. 130. n. 3), stirpem oc- 
currere in Pyr. Arag. valle Gistain, ad Salinas de Sin. Synonyma an- 
tiquorum, ut inde eruatur primus speciei auctor, videas in G. Bauh. 
Pin. P. 289. n. 1. Quamvis errore non caruerit Matthioli in icone, qui 
ramum Salicorniae fruticosae una cum Salsola Soda intertextum exhi- 
buit, forte iste pro primo speciei auctore erit denique recognoscendus. 
Ipsum vero tres commiseuisse turpiter species, cum I. Bauhino Hist. 
pl. 3. 1 35. p. 102. ; hec ego video, neque de insigni illo viro dicere 
auderem; in limite veritatis, et moderationis stetit frater G. Bauhinus Le. 


SECTIO 2. KALI Dcuonr. Belg. 


Salsola Kali (Matthioli) Pall pria 
gall. p. 755. As 104) Pallas It. 1. Appnd. p. 489. n. 105., ine 


Matth. Comm in Diosc ed E 
K i 45 T. ed. 1. 1544. p. 315., ed. 2, Valgr. 1.a 1548. p. 537. Pall. Ill. 2. p. 36» 
M Willk. Lang. n. 1037., Tenor, Syll. p. 124., Moris Sard. p: n. 1009. Fenzl in Ledeb. 
ns. 4, 2., Gren deir er S. Kali, et S. Tragus L Sp., Bert. 3. ps. 52-3. ns. 1, 2., DC. Dub. p. 395. 
l oM Court, Pall. III. 4 P a 31, 99. S; ragus La-Peyr. Herb., S. turgida Dumort. Pr. n. 184., ex 


Gram. 5: . 16. ior. Dan, t o us te 


è - 803., Plenck Ic, pl i 5 ; 313. 
» Woody, * pì. med. 2. p. 55. t. 162., Cav. Ic. Descr. 3. p. 44. n. 
i 103., eroi Med, Bot. V. 4. p. 696., t. 227. Pini Haloph. Pall. p. 40. t. 1. f. 5. semn. 
t. 702. 1.2. Lob. Obs. p. 4631 f I, foto Camer, Epit. p. 779.; Tabern. Krtb. 2. p. 1084. f. 2., Icon. 


f. 1., Icon. t. 797. f. 9 
g. Fruct, Sept. In arenosis maritimis, utroque versum. 


— begi ad Port-Vendres. à; a 
provenire dicit Timber," die 7. Sept. 1843. Ad Casas de Pena stirpem 


abitus varius 


; aliquando caerulescens, et planta glabra, : 
arum non est in hoc Ordine. exemplo reluctantibus, 

e hoe i . : Samp 
de M ere, Salsolis vermiculata L., et collina Pallas; quod quum 
expectan ipa, noverit Bertoloni (cf. | e. p. 57.), tune minus erat 
m eum reperiri inter illos, qui lacerationem speciei ultra su- 


scabra etiam; quod r 


163 


stinuerunt, Paraphylla apice perigoniali longiora, aut breviora cha- 
raeter est qui pendere potest a vitae stadio diverso, aut ab aliis for- 
tuitis circumstantiis vel soli, vel climatis; memini inter plura hujus 
speciei individua dum vagarem percepisse haec paraphylla tum majora, 
tune minora; et Koch lusus hujuscemodi observavit in eodem individuo. 

In hoc peccavit per se Grenier, eum Godr. Fr. 3. p. 31., 32., 
ut S. decumbentem Lamk. Fr 3. p. 241., tam ad S. Kali, cui formae 
strictius spectat, quam ad S. Tragum ipse adduceret, dum hujus se- 
cundae formae est S. spinosa Lamk. Ibid. p. 240. 

Neotericorum primus Willieh (Illust. Gotting 1766. p. 10. n. VII.) 
in suspicionem venire de inani harum stirpium separatione; item Retz 
FI. Seand. Pr. ed. 2. (1795.) n. 306. cum not. b.; mox Cavanilles, ad- 
dita insuper S. rosacea, ferme iisdem verbis scribere: « Suficient ne 
differentiae specificae plantarum, quas Linnaeus nominavit S. Kali, Tra- 
gum, et rosaceum? » Ic. Descr. 3. (1194.) p. 45. n. 313. Sed Pallas 
Illustr. (1803.), ut Indice plantarum Tauriae (1795.) p. revera primus 
fuit, qui simul junetas proposuerit, recte insuper distinguens vir Clariss. 
8. rosaceam L. a Cavanillesiana, dum ista, revera, S. Kali lusus est; 
et Linnaeana, in Syst. Veget. (ed. 13. 1774. p. 217. n. 3), proposita 
bona sit species, de qua cf. eumdem Pall. Ill. p. 26. t. 18., vel si 
libet, Meyer C. A. apud Ledeb. Atl. p. 391. n. 4,, qui S. rosaceam 
Pall. ad S, crassam M. a Bieb, amandandam censet, Et Poiret parum 
fidenti animo S. Tragum a Kali separavit, Encycl. Dict. T. T. (1808.) 
p. 285. n. 2. Sed hoc vetus est dubium, nam G. Bauhinus mox di- 
stinetis plantis de quibus agimus memorandam hane edidit notam: 
« Non desunt qui utramque hic propositam plantam eamdem faciant, et 
forsan non ita male ». Pin. p. 289. Trag. 1., et 2. b. 

Quum opportunitas exorta sit dicendi de Trago Dioscoridis et Plinii, 
referam quae de ea nobis innotuerunt. Tragos Diosc. l. 4. c. 51., Plin. 
Nat. H. l. 21. e. 13. vel 116., a Matthioli primo habitus fuit pro Sal- 
sola Kali, quam sententiam receperunt quidam, refellerunt merito alii: 
primis facile est vocem comprimere, nam penes Anazarbeum agitur de 
planta fruticosa, aphylla, fructibus racematim uvarum more gerente. 
Primus Ruellius, Nat. St. 1. 3. c. 99. p. 798. lin. 32., mox et amplius 
rem illustrantes Gesner, Pena, Lobelius, Camerarius, Dalechampius, 
Tragum Dioscoridis in Ephedra vulgari perviderunt referente Jussieu 
(A. L.) etiam, Dict. Sc. Nat. T. 55. (Paris 1828.) p. 141., qui in su- 
periore pagina (140, scilicet lineas 29 ante) eamdem sententiam Adan- 
sonio tribuit! Primus Matthioli, sententiam validis argumentis dein re- 
futavit J. Bauhinus Hist. pl. 3. 1. 35. p. 706. 5., uberius declarans 
negationem primo datam a Guillandino, et a Lobelio. Sed alia alii. 
Video Gesnerum Tragon herbam Dioscoridis (Ibid. e. 50.) judicavisse 
idem ae Plinii Zolosteum, infauste certe: cf. Gesn. Epist. ad Johann. 
Bauhin., datam Tiguri 7. Jan. 1561. Æque inexpectata judieia tulimus 
quum Gaertner, de Fruct. Sem. pl. 2. p. T., pro Trago altero Plinii 
proposuit Crypsidem aculeatam, Dalechampius, Hist. pl Lugd. 2. p. 
1388-9. Botrychiun Lunariam; Columna, minus male forte, Pimpinellam 
Tragium, Phytol. p. 75, ed. Florent. p. 61. Quidam pro Trago Diosco- | 
ridis habuerunt vel Traganum undatum Delile, Fl. ZEg. illustr. n. 312., 
Fl. p. 204. t, 22. f. 1. (quam figuram ineonsulto praetermisit Moquin 
m DC. Pr), vel Cornulacam monacantham Del, Ibid. n. 314., vel FI. 


164 


p. 206. (nee p. 62. ut fallaciter citavit Moquin l.s.c.) t. 22. f. 3., quas 
plantas pessime denomina vit Delile, suscipiendo nomina, quae vel T'agii, 
aut Tragi Dioscoridis synonyma sunt. Nec una nec altera species cum 
plantis illis Dioscoridis confundi debet. Reprobandum pariter est actum a 
Jacquin, qui Hrt. Schoenbr. 2. p. 14. t. 153., Calendulae speciem, e qua- 
dam remotissima cum Sal. Kali similitudine C. Tragus denominari voluit. 

Tragus vero Dioscor. 2. c. 115., Plin. Nat. h. 1. 18. c. 10. vel 20., 
est frugi genus, et ut quidam existimarunt Hordeum Zeocriton L. Vi- 
detur penes Caesalpinum, De Plnts. l. 4. e. 58. p. 184-5., ex Herbario 
judicari tum S. Kali tune Bromum mollem (ns. 569, et 267.): longe 
ab istis sententiam dedit Cordus Euricius, qui Sedum Cepacam inter- 
pretavit, et eum hoe Lonicerus, Nat. h. ert. 60. A. 


Salsola vermiculata (Cupani) L. Sp. - 

Cupan. Panph. 4. t. 134. Bert, 3. p. 96. n. 5., Willk. Lang. n. 1033., Moris Sard. 3. n. 1010,, 
Loefl. in Bossu It. Louis. ed. Forster. 2. (1771.) p. 120., Guss. Sic. Syn. p. 300. n. 4. S. vern. La-Peyr. 
Herb., S. hispanica Pourr, in Hrb. Peig.? (Barcinonae); S. prostrata Bory, Chaub. Morée, ex Moris; 
Cav, Ie. Descr. 3. p. 45. ns. 314-5. tabs. 2015. PNE. Ill pi C. i. p. 91. m. t. 13. Buxb. C. 1. 
P. 8. t. 14. f. 1., Barrel. Ic. t. 205, 206, 216, et 2152, 


% Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. Per region. mediterr, cum 
Olea, in ealidior. et solo arido . 
. Legi in Pyr. Arag. supra Huesca, ad ruinas coenobii de Montaragon 
die 5. Oet. 1850. Habui e San Gregorio de Bicien ad Huesca, ubi ipse 


iconem, jam a Loefling allatam, a Boiss. Voy. botq. Esp. p. 546. n. 1459. 
adhibitam fuisse video pro S. reticulata Cav. Sed ego ambas figuras 
umus ejusdemve loci existimo , et sic alias, quas et alii citant Bar- 
De icones (t. 205, 206.) excludere nollem, quia si recte video, 
ae sistunt Juniorem plantam, aliae vero eamdem adultam. $. flave- 
scentem, et S. mierophyllam Cav., temere a Steudel (Nomenel. ed. 2.), 


Trib. 2° SUAEDEAE Moquin in DC. Pr. 


Sub-Trib. SCHANGINIEAE Moq. Ibid. 
Suaeda Forsk. 


Schoberia Meyer CA Chenopodinam Moquin genere non separandam 


a Schoberia existimavit B i 38 
bc : unge, Reliq. bot. Lehm. p. 288. ad n. 1152. 
not. *: ef. et Bromfield Phytologist Mod. ped: (1850) p. 147., vel Fl. 


165 


Vect. p. 414. Chenopodinam, vero, cum Suaeda conjungendam esse 
censebat Ledebour., FI. Ross. 3. (1847-9.) p. 711.; quem laudavit 
Torrey, Expl. Sun. V. 4. (1856.) p. 130., mox alii, quibus accedendum 
esse putavi. 


SECTIO 1.* SCHOBERIA Mey. 


i "n tus m 

Suaeda maritima (Georg. /Emil. apud Gesner) Dumort., Mog., vel 
potius Ledeb. 

Alcaliminus G. Æmil. apud Gesn. Hrt. Germ. crt. 245, vers. lin. 8. (non tant.) Moris. Sard. 3. 
n. 1012., Willk. Lang. n. 1039. (excl. forte var. b); Gren. Godr. Fr. 3. p. 30. (excl. Dod, fig.a, ed, 1.), 
Fenzl. in Led, Fl. Ross. 3. p. 786. n. 12. Schoberia maritima C. A, Mey. apud Ledeb. Alt, p. 400. n. 5., 
Koch p. 692. n. 2. Salsola maritima Poir. Dict., Bert. 3. p. 59. n. 7. Chenopodium maritimum L. 
Sp, DC. Dub. p. 396. n. 3. Chenopodina marit. Moq. in DC. Pr. Salsola salsa La-Peyr. Hrb.; Che- 
nopod.a marit, et Australasiae, et tortuosa Moq. Tand. Salsol, et Chenopodium australe R. Br., ex 
Hook, Fil. Tasm.; Suaed. filiformis Dumort. Pr. n. 175., ex Lej., Court. Belg. Crép. Chenop. macro- 
carpum Desv. Journ., Sals. salsa Jacq. Tenr., nec L.; Chenopodium (prius Salsola) Hostii Moquin. 
Engl. Bot. v. 9. n. 633., Fl. Dan. t. 489., Fl. Bat. 5. t. 388., Jacq, Hrt. Vindb. 3. p. 44. (excl. Buxb.} 
t. 83., Moq. Ann, Sc. Nat. T. 23, (1834.) p. 308. t. 19. fl, fr. Pen. Lob. Adv. p. 170., Lob. Ic. t. 394. 
f. 2., Zannich, Vnz. p. 64. t. 14., Petiv. Herbr. Br. t. 9. f. 1. 


(*) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In littoribus utriusque maris, 

Legi in Pyr. Cantabr. ad San Sebastian, die 8, et 9. Sept. 1844. 

Occurrunt formae duae, primo intuitu differentes species simulantes. 
Mihi est typus planta ereeta, pallida, glauca, foliis acutiusculis; ista 
inter Salicornias plerumque obvenit; varietas, seu altera forma, est 
planta depressa, prostrata, erassa, glauca, coloris cinerascentis, foliis 
obtusiuseulis praedita, in sabulosis apricis proveniens. 

Plantae odor nullus, sapor salsus. Folia semicylindracea, salientibus 
notata punetis, inter quae puneta conspicua est epidermis laxata; item 
observo in perigonio, eujus lobi obtusissimi sunt in secunda supra no- 
tata forma, Hujuscemodi plantas digynas dieere mihi non placet, eo 
quod stili ad basim connati sunt (id est stilus bifidus), et unico ovario 
insidet stilus. Semen verticale (horizontale dicitur a Moquin Cheno- 
podeae, et Salsolaceae) tenuissime punctatum, rugosum, rubro-fuseum, 
nitidum. 

Salsola salsa L. Sp. sub var. b ad hane speciem allata a Moq. 
Chenopd. p. 198. n. 18. mihi non placuerat, e synonymo a Linnaeo 
adducto, Buxb. C. 1. p. 21. t. 31. f. 1., differentem speciem offerente, 
quam dein recognovit ipse Moquin in DC. Pr. 13. S. 2. (1849.) p. 160. 
n. 3., efficiendo Chenopodinam salsam. Sed cui speciei revera pertinet 
Buxbaumii citatum synonymon, quod a sua Schoberia salsa exclusum 
vult Meyer apud Ledeb Fl. Alt. p. 401., n. 6., dieens eum ad Scho- 
beriae speciem dubiam spectantem ? Marsch. a Bieb. illud retulit ad Po- 
lyenemum oppositifolium sive P. crassifolium Poll. (ef. Schrader apud 
Schult. Syst. Veg. 6. p. 224.), quod est Halimocnemis crassifolia Mey. 
Le. p. 385. n. D., sub qua nee ille citat, neque habet Moquin in DC. 
Pr, p. 198. n. 14. Postremo Fenzl, in Ledebour, Fl. Ross. 3. p. 186., 
illud ad Echinopsilon hirsutum amandari jubet, cui tamen speciei ipse, 
l. c. p. 7154., minime citat. 


Suaeda setigera (Magnol) Moquin, vel potius Ledeb. 


„Magn. Bot. Monsp. p. 446. lin, ult. Mog. An. Sc. Nat. T. 23. (1831.) p. 309., cum acuminata, et 
racili? ex Fenzl ap. (S Fl. Ross. 3. p. 783. n.9., Bung. Act. hrt. Eus (1880) p. 428. S.s ka 
ns Gren, Godr, Fr, 3, p. 30., Moris Sard. 3. n. 1013., Willk. Lang. n. 1040, Schoberia setigera G. A. 


166 


2. Obs. lin. 6. Chenopodium setigerum DC. Cat. pl. hrt. Monsp. p. 48., 
"d ^W [ur pata Ta Se. 3 4. Salsola perparen Pourr. Chl. Narb. n. 991., Chenopodina 
«i a d Mog. in DC. Pr., Cochliospermum Clementei Lag. Pl. Barill. ex Ledeb., S. gracilis Moq., 
Belowia baccifera Moq., etc., ex Bung. Moq. l. c. Ann. t. 21. f. A. fol. fl. fr. 


(+) Flor. Aug. Sept, Fruct. Sept. Oct. In Pyr. Atax. or, marit, sals, 
Legi ad Rosas, die 31. Aug. 1846. - 
Semina iis comparata Suaedae maritimae sunt minora, et minus so- 
lemniter punctata. Videtur pro ea sumptam fuisse a Cosson in deter- 
minatione pl. exsicetr. a Bourgeau sub n. 2022. Modo setigera, modo 
mutiea reperitur in Longaria, ex Trautv. n. 976.; ubi et Salsola Soda 
mutica occurrit, n. 991. Sed ego veritus sum ne Suaeda setigera revera 
sit ipsamet S. maritima minus propitio solo enata, etiam ex satione, 
in illa foliorum parenehyma diminutum ampliorem reliquit epidermidem, 
quae apicem folii vacuum reperiens sibimet ipsae appropinquat, con- 
trahitur, eo modo ut speciem setulae efficiat in macriore planta, vel 
in qua successiva nutritio non adeo feliciter, ab ineepto, continuata 
fuit, etiam e supervencta siccitate; ita ut potius ceu morbosum statum 
quam ceu varietatem haec foret consideranda planta. Attamen stirpem 
ceu speeiem adhue retinui, quia e dubio sententia certa trahi nequit, 
Caeterum argumentum distinctionis ne capias a Willkomm dum dedit S. 
setigerae folia floralia subfalcata, quod fortuitum est, et semina laevis- 
sima, quod falsum est. f 
Synonymon Salsolae splendentis Pourr. oblitum est a Systematicis 
omnibus, ne quidem exceptis Steudel, Moquin Chenopod., et Salsol. 
Suaeda autem monantha C. Koch vix diversa est a S. setigera, ex 
Bunge, Linnaea V, 98, (1856) p. 574., ubi observatum est verrucas 
in inferiori pagina foliorum indicatas in Kochiana diagnosi, nil aliud 
esse, nisi sales cristallinos factos in cellulis exsiccatis apparentes.! 


SECTIO 2.« EUSUAEDA Grex. 
Suaeda fruticosa (Caesalpin.) Forsk. Æg. Arab. 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 261. n. 745., De Pints. 1. 4. c. 13. p. 155. Moris Sard. 3. n. 
1011., Willk, lang. n. 1042. Schoberia fruticosa C. A. Meyer, in mente; Koch p. 692. n. 1., Gren. Godr. 
Fr. 3. p. 29. Chenopodium fruticosum All. Pedem., DC. Dub, p. 396. n. 1. Salsola fruticosa L. Sp., Bert. 
3. P. 58. n. 6. Sals. prostrata La-Peyr. Hrb., 
Nov., Sals. Hostii Trattin. (stat. morbos, 
mention, in Prodr, Chenopodium trigonu 
Graec. Sibth. C. 3. p, 50, t, 955. 


Ann. Se. Nat. T. 23. (1834) p, 344. E. i . Arbr. Arb. 1. 
t. Poni HA ad ) p. 311. t. 20. fl. fr. Schrad. Haloph. p. 16. t. 1. fig. 4., Duch. Arbr 


- p. 165. f. 3., Lob. 1-981. $ . Hi i d. 2. p. 1100 f. 2. 
Lobel. J. Bauh. Hist. ae 1. 9. p. 704, oum t. 381. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lug p 


lh, Flor. Maj. Jun. Fruct. Aug. Sept. In reg. mediterran. calidior. 
cum Olea, solo salso, aut subsalso. ii 
Legi in Pyr. Atax. ad Narbonne, die 11. Maj. 1839: et ad Salinas 
de T. alavigne prope la Nouvelle, die 18. Sept. 1860. Observavi in Pyr. 
Arag. ad Piedra ta jada, ad Huesca, inter Castejon de Albanies, et Van- 
tes, ad Rosas, Canet, 
Neque folia sunt omnino obtusa eum Desfontaines, Gussone, DC. 
uby, Bertoloni, Moris, Grenier, Koch, Mutel, M. a Bieb; neque sub- 
acuta, cum Loisel. ed. 2. p. 217. n. 6., sed obtusa cum brevissimo 
ES Minus adhuc sunt teretia, ut ea dixerunt Lamarck DC. Synops., 
li . eum Duby l.c., sed evidenter compressiuscula, lateribus sci 
vm acutulis, et pagina superiore prae inferiore planiore. Praesentiam 
neri inconsiderate. negarunt Smith, Roemer et Schultes, Mutel, 
enzl apud Ledebour, Rami non semper erecti, interdum dependentes: 


161 


eonstanter erecti vero sunt rami floriferi: semina sunt laevia, nigra, 
nitida. Quum semina in hac specie verticalia persaepe, aliquando ho- 
rizontalia vel obliqua occurrant, labitur fere e toto quaecunque ratio 
separationis a superiori sectione, quae ferme relinquenda erit. 

Salsola Hostii Trattin. Archiv. t. 112., et Obs. bot. 3. p. 94. est 
haec eadem planta contaminata e praesentia Sphaeriae Hostii, Visiani, 


quem conferas Fl. Dalm. p. 243. sub. n. 495. Obs. 


Sub-Ord. 2. CYCHLOBEAE Meyer (C. A.) 


Trib. L* SALICORNIEAE Mey. vel Dumort. 
(Cf. Ungr.-Sternb.) 
Atti Congr. Bot. Ital. 1874. p. 259. sig. 


Salicornia Tounef. Cf. Duv. Touv. in Bull, Soc. botg. Fr. T. 15. 
(1868.) p. 105. seq. 

Neque Achrocnemum Moquin, neque Halocnemum (non Haliocnemum) 
Marsch. a Bieb. recipienda videntur ex Hooker fil. (cf. Fl. Tasm. p. 
516). Et reapse quae eum Salicornia similitudo! Quae charaeterum le- 
vitas! Quantum artificium! Cf et Brumfield Physiologist V. 3. P. 3. 
(1850. p. 754., Lang. Pug. pl imprim.. Hispan. 2. p. 94-5., Bung. 
Salsol. in Linnaea V. 28. (1856.) p. 573. not., Ungr. Sternb. s. c. p. 264. 
(in Moquin). 


Salicornia fruticosa (Anguillara) L. Sp., vel Thunb. Pr. Fl. Capens. 
(1794.) p. 1. 


Anguill. Sempl. Par. 13. p. 238. Kali, Koch p. 693. n, 2,, Bert. 1, b 17.n. 9., et 2. p. 757., et 
7. p. TH: et 10, p. 436., DC. Dub. p. 395., Willk. Lang. n. 1046,, Moris Sard. 3. n. 1015., Duv. Jouv. 
Le. p. 172. Arthrocnemum fruticosum Moq. Chenop. p. 111. n. 1. (excl, var. b). Sal. fruticosa a re- 
moti. Ungr. Sternb. Duv, Jouv, l. c. t. 4. f. 6., et 14., Guss. Fl. Sic. p. 10. t. 3. Alpin, Pl. /Egypt. 
cum Ves]. p. 126.; ed. 1592. crt. 50. (reapse 54.); Zannich, Vnz. p. 231, t. 32., Camer. Epit. p. 246., 
Moris Hist. pl. Oxon. 2, S. 5, p.611. t. 33. fn. 8. Jaxior., J; Bauh, Hist. pl. 3. 1. 35. p. 705. f. 3. 


lì Flor. Sept. Oct. Fruct. Nov. Dec. In littore orientali. 

Legi in lit. atax. St. Lucie contra la Nouvelle, die 27. Jun. 1879., 
ad Rosas, diebus 31. Aug. 1846., et 29. Sept. 1853. 

. Caules lignescendo artieula dimittunt, et ita ut eorum vestigia di- 
spareant. Harum stirpium habitum difficile est judicare ubi pascuntur 
pecudes, quia plantae compressae, morsae, sauciae, vel dilaceratae, faciem 
à naturali diversam sumunt, neque parum inludunt. In insulis potis- 
simum observandae, et pro Herbariis eligendae essent. S. fruticosa ad- 
scendens, vel prostrata interdum obvenit, rarius radicans occurrit; saepius 
tota erecta, caule fruticoso, et valido percipitur. 


Salicornia radicans (Petiveri, Dillen.) Sm. Compnd. 1., Engl. Bot., 
et Engl. Fl. p. 3. n. 3. 


Petiver. infr. c., Dillen. ex Stonestreet observ.e 1.0 in Ray Syn. ed. 3. 1724. p. 137. n. 5., Hook. 
Br. FI. ed, 1. P. 2. n. 2. et cum Arn. ed. 8. p. 366., Bert. 7. Spec. add. p. 621, in obs. ad n. 1. (S. 
fruticul, Tin.); Nolt. Nov. Fl. Stolsat. p. 4. n. 1., S. sarmentosa Duv. Jouv. l. c. p. 174. S. articulata 
Pourr, Hrb, Matr., et inde S, fruticosa var. Gr. Godr., Fr. Arthrocnemum fruticosum Colm. Apuntes 


168 


Dos Castillas (e loc: Aranjuez); A. frutie. b. Moaq. Chenop. p. 112. n. 1., Sal, fruticosa b densiflora 
Ungr Sternb. Engl. Bot. v. 24. n. 1691., et v. 35. n. 2467., Duv. Jouv. Lc. t. 2. f. 7., et t. 12., Peliv. 
Hrbr. Br. t. 9, f. 4. 


h Flor. Sept. Oct. ine Fruct. Octobr. In littore occidentali. 

Legi ad San Sebastian, die 9. Sept. 1844. 

Habitu differt a S. fruticosa; planta vix perennis, radicans, ramis 
adscendentibus. Vivebat eum S. herbacea, a qua, illico, non solum ha- 
bitu se distinguebat, sed et spicis erassioribus, obtusioribus, quidquam 
etiam brevioribus, ne dieam insuper inflorescentia. Qua de re miror 
Koch eam retulisse cen synonymon ad S. herbaceam, nisi ipse lusum 
procumbentem S. herbaceae pro Petiveriana ac Dilleniana sumpserit 
specie, vel excitatus a prima Smith sententia (Fl. Brit. p. 2-3.), cui 
accesserunt alii, ef. Bromf. Fl. Vect. p. 422. Confunderunt alii cum 
S. fruticosa; de qua usque ad annum 1845. luculentis speciminibus ca- 
ruisse Moquin mihi constitit: et sic forte Uechtritz. 

S. radicans videtur mihi solemnis orae oceanicae. Ipsa S. radicans 
Gussone, qui dicit se speciem vidisse in Herbario Smith, cadit in S. 
fruticulosam Tineo, ex Bertol. s.c., S. fruticosae propinquiorem. 


Salicornia herbacea (Dodon.) L. Sp. 


Dod. St. h. Comm. (1553) p. 144., et Hist. pl. (gall.) p. 88, f. 2. Koch p. 693. n, 1. (excl. var. b?), 
Bert. 1, p, 15. n. 1. DC. Dub. p. 396. n. 1., Willk. Lang. n. 1045., Moris Sard. 3. n, 1016., Wilson 
apud Hook Bot. Mise. 1, (1830). p. 336. n. 1. Fenzl ap. Ledeb Fl. Ross. 3. p. 767., Ungr. Sternb, Lc. 

+ 907. La-l'eyr., Herb., S. annua Sauv. Monsp. p. 7., S. acetaria Pall., laud. a Fenzl; S. procumbens 

m. Engl. Bot. v. 6. n. 415, et v. 35. n. 2475., procumb. Sch. Handb, t. 1., Fl. Bat. 5. t. 356, Guss. 
FI. Sic, p. 7. t. 2. luxur, Flor. Den. t. 303., et t. 1621., Plenck, Ic. pl. medic. T. 1. p. 4. t. 8., Dufrsn. 
Pi ut ven. Atl. t. 42, Lamk. Ill. t, 4. f. 1, a, b Pall. DI. pl. C. p. 7. ti.. et t 2 ££, et 25 
$t Tt Appnd. n. 257. vel 95. b, T. 4. t. 18. f. infr. Zannich Vnz. p. 239. t. 33. f. 9. Sv. Bot. v. 4. 
t. 252., Schnitzl. Iconogr. Fam. Natur. fasc. 8. tab. tae 20-9. 


© F lor. Aug. Sept. Oct. ine Fruct. Oct. Nov. in littoribus utrius- 
que maris. 


= Legi in Cantabr. lit. ad Andaye, die 31. Aug. 1841.: in lit. Catal. 
ad Rosas, die 28, Sept. 1853, 

Variat habitu simpliciusculo, et ramosissimo, erecta et procumbens, 
Pei tum viridis, tune erubescentis, et erubescit praesertim quo la- 
tere a solis radiis validius percutitur, Ferunt repertam fuisse longe a 
Ps A salso, in Etruria ad Balnea di Montecatini ; item in Hispaniae 
ve D a mari remotis, et credimus. Item in Gallia observatum 
beds eren in utroque littore lecta eadem sunt; forte nec inter sese 
tendit DJ "dr Lacie quas in duas separandas esse species con- 
et Emerici D ouv. LC. p. 175-6., t. 2., nominibus S. patulae Duv. J. 

merict Duv. J. Harum primae relata est s.c. Flor. Dan. figura. Icon. 


rye (Epit. p. 247) a quibusdam citata, dubitavit Gussone, num 
. macrostachyae esset? 


Trib. 2* DICHOSPERMEAE Dumort. 
(Atriplie., Spinac. Moq.) 


inox cigni L. Cf. Dupont, Obs. caract. gener Atripl. apud 
in Linnaea V. 40, (gra Thysig. T. 87. (1818.) p. 62., Westerlund 
Eb s dl ái x (1876) ps. 135. seq., Caelius Aurelianus, Chronie., 
generis foem ceque Emilius Macer (ed. 1530. crt. 50, b vers. 7, 8). 
y mmini fecerunt eosque plures imitarunt: generis neutri fecit, 


169 


Plinius, Nat. h. 1. 20. e. 83.; huic attenderunt Perotti Vossius, et Sprengel; 
mox Bluff et Fingerhuth, Gaudin, Wimmer, Colla, Tenore, Moris, 
Schultes, Meyer, Boissier (aliquando), quibus libenter me adjungo: 
Atriplerum prius dictum est ex Festio, 


SECTIO 1.« EUATRIPLEX Mer. 


Atriplex hortense (Hippocr., Theophr., Dioscor., Columell., Plin.) 
Fuchs. Hist. st., Dodon. 


Hipp. Morb. mul. 1. p. 597.. Theophr. Hist. pl. 7. e. 1., Diosc. 2. e. 145., Col. PI. ólerac. 3. c. 
ii., et I, 10. v. 377., Plin. s. c. Koch p. 701. n. 4., Bert. 10. p. 417. s. 7., Gaud: 6. n. 2303., DC. Dub. 
p. 398, n. 7., Willk. Lang. n. 1066., Westrl. ]. c. p. 138. Atr, hort., et A. laciniata var. Pourr. 
Herb. Matr. Schk. Handb. 4. t. 319. fr., Lamk. Ill. t. 853. f. 1., Spach Suit. Buff. Atl., t. 68., Sturm 
Hett 79, 80., Gaertn. Fr. Sem. pl. 1. p. 361. t. 75. f. S. infericr. Matth. p. 459., Camer. Epit. p. 240., 
Dod. Hist. pl. (gall.) p. 373. f. 1., Pempt. p. 615. f. 1.. Trag. St. h. p. 711., Fuchs, Hist. st. p. 118. 


© Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Oct. Per region. mediterr. humil. 
praesertim, ex hortis cicur facta. 

Legi in Pyr. Arag. ad l'Ainsa (Sobrarbe), die 18. Sept. 1850. 
Habui ex Pyr. or. de Herb. Coder ab ejus filio. 

Semina heteromorpha hujus speciei, ejusque germinationem de- 
seribit Clos, Bull. Soc. botq. Fr. T. 4. (1857 ) p. 441. seq. obs. Moq. etc. 
.. Censetur hujus loci Atrapharis Hippocr., et Graecorum, unde ra- 
tionem suscipimus corrigendae Atre pharis Linnaei in Thephim Ægyp- 
tiorum, eum Adanson (Famill. Plant. 9. p. 216). Chrysolachanum Plinii 
Nat. h. l. 27. c 8. vel 43, , penes Dioscoridem Atriplicis synonymon, 
allatum quidem fuit ad A. hortensem, quod refragari nequit. 


SECTIO 2. SCHIZOTHECA Mer. (Teutliopis) Dumort. 
Atriplex polymorphum (Matthioli , Dodonaei), Coss., Germ., Wedd. 


Cat. Par. 


, „Matth. Comm. in Dioscor. ed, 4. 1544. p. 174. B. Dod. Cruyderboek (1563). p. 963, Coss. Germ. 
Wedd. Fl, Par, 2. (1845. p. 455. n, 2. Atr. patula Desf. Atl. 9. p. 392,, As, Gray. Man. Un. St. ed. 5. p. 
409. n. 1. A. patula,'et A, littoralis L; Sp.. Moq. Chenpd. p. 54. n. 8. p. 59. n. 21. A. hastata, A. pat. 
*t A. littor. Moq. Salsol. in DC. Pr. 13. P. 9. p. 94-6 ns. 13-4-5., Willk. Lang. ns. 1063-4-5., Gren. Godr. 
Fr. 3. ps. 12-3., Fenzl ap. Ledb., Ledeb. F}. Ross, 3. ps. 721. n. 6., p. 725. n. 7., et p. 729. n. 9., Westerl. 
Le. ps. 153, 167, 172. A. pat., A. latifolia, et A. littor. Koch. p. 702-3, ns. 4, 5, T. A. pat., A. angusti- 
folia, A. erecta, et A, littor., Bert. 10. p. 418-92. ns. 8-10. A. pat., A. angustif. Gaud. 6. ns, 2304, 
909. A. prostrata, A. pat., A. angustis., et A. littoralis, DC. Dub. p. 398. ns. 8-11. A. pat., et A. la- 
tifolia salina, Moris Sard. 3. ns. 1031-9. A. prostr, A. microsperma, A. hast, A. pat. A, angustif. 
A, erecta, et A. littor., Loisel. Gall. ed. 9. p. 218-9. ns. 9-15. A. pat., excl. var., A. angustif. et A. 
hast, La-Peyr. Herb.;-A, pat. et A. hast. Pourr. Herb. Matr., A. salina Desv., A. oppositifolia DC.; 
A. platisepala, A. triangularis, A. microsperma, A. prostrata, A. elongata, A. macrodira, A, angustif. 
et A. erecta Guss, Sici].? A. longipes. Drey. et Fries, A. australasica Mog. Sals., ex Hook. fil. New. 
QNM: Tasm., A. flavescens Dumort Pr. n. 145., ex Lej., et Court. Belg., A. obtusata Lang. vi 


og., A. tatarica L., Mog., A. oblongifolia W.K., A. campestris Koch et Ziz, ex Fenzl. Engl. Bot, 
Vah n. 986., et v. 95. n. 1774., et v. 10 n. 708., et v. 34. n. 2223., Curt, Fl. Lond. ed Grav, V. 2, 
t. 134., Engl. Bot. Suppl. v. 3. n, 9860. Flor. Dan. t. 1285., et t. 1286. (hast), et t. 1287 (littr.); Fl. 

X `l. Bor. v. 12, n. 850., 
SLE» 8. n. 526. et v. 6, t. 595. (hast). Schk. Handb. 4. t. 347, 348. superiores, Rostk., Schm. Fi. 


Scop. Del. Fl. Faun. Insubr. 3. p. 14. t. 7. Babinghî. Trans. Soc, bot. Edim). 4540. (Juin) p. 7. t. 1., 
Sturm. Heft, 79. Matth. Comm. È 460.. Lob. Obs. -4 199. 1. 4., Icon: t. 957. f. 92., Dod. Pempt. p. 615. 
f. 3., Petiv. Herb. Br, t. 7. f. 1, 2, 4, 5, et 6. Gesn. Op. bot. ed. a Schm. tab. aen. 7. f. 59., Zannich. 

nz. p. 31. ti 49. Dalech Hist. pl Lugd. p. 536. f. 4 k 
et p. 974. f. 9. Moris Hist. pl. Oxon, 2. S. 5. p. 007. t. 32. f. 14. 15. Ledeb. Ic.pl. Fl. Ross. t. 43, micranth. 


X) Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Oct. : 
Legi inter Port-Vendres, et Bagnouls, die T. Sept. 1843. Habui 
Bayonne, et Sarramia a Deville. 


110 


Notandum sane est, quod rami ad basim sint tenues, crassiores in 
media illorum parte, ut denique ad apicem communem legem subeant 
praetenues facti. Patuit speciei polymorphia, observationibus in ambabus 
Pyrenaeorum oris maritimis praesertim factis; nec fuit locus ullus ubi 
susceptam sententiam relinquendam esse putaverim. Jam Hallerus (Hely. 
2. n. 1617.) ad A. patulam observavit: « Valde, et nimium priori (an- 
gustifoliae) affinem ». Et solemnes sunt verba Desfontaines (Fl. Atl. dl 
ubi unica harum recipitur species: « Planta polymorpha pro natali solo. 
Folia omnia nonnunquam integerrima. In aliis caules prostrati, in qui- 
busdam assurgunt. An non varietas A. littoralis Linn., et etiam A. ha- 
statae L. ulterius inquirendum. Limites nunquam potui distinguere: » 
Kunth. (Berol. 2. p. 154.), sejuncta A. latifolia ab angustifolia, dubi- 
tare num formae essent unius ejusdemve speciei. Denique auctores varii 
unam aut alteram falsam everterunt speciem, et hi simul sumpti, ad 
nostrum perveniunt judicium. A. Gmelini Mey. C. A., Ledeb. Ross. 
c. p. 732. n. 13. dejicere ausus non sum, quamvis inspectio Gmelinianae 
figurae, et characteres dati (cf. Gmel. Sibr. 3. t. 14. f. 2.) fiduciam 
de stirpis legittimitate fregerint. 


Atriplex laciniatum (Matthiol.) L. Sp. 


Matth, Comm. in Dioser. ed. Valgr. infr. cit. Koch p. 703. n. 8., Bert. 10. p. 414. n. 5., DC. Dub. 

p. 398, n. 5., Willk. Lang. n. 1062., Hook, Br. Fl. ed. 1. . 440. n. 2., Fenzl in Ledeb FI. Ross. 3. 
P. 718. n. 4., Bung. Act. hrt, Petrpl. 6. (1880) p. 408. L. ino L.? alba Scop. Pourr. Herb. Matr.» 
et A. rosea Pourr. Hrb. Matr., A. glauca Colmeir. Cat. pl. Catal.? (saltem partim). A. maritima J. 
Bauh. (a Matth.); A. incisa M. a Bieb., ex Fenzl (lus.), itemve A. graeca Fl. Graec. (lus.) foliis lon- 
pn A ym et planta ramosior. gracilior addenda ne est A. Bocconi Guss., Bert.?, Sturm. Heft. 
, 80., Ten. Nap. 5. p. 295. n. 3100. t, 249. f. 2., Fl. Dan, t. 1984.? Ledebour ad A. crassifoliam citat., 
A, rosea arenaria Westerl. l.c. p. 142. Lob. Obs. p. 128. f. 2., Icon. t. 255., f. 1., Dod. Pempt. p. 615. 
f. 4., Camer. 2 p. 244., Donat. vow US us (fig. ex Dod.), Matth. p. 463. Gmel. Sib. 3. p. 69. n. 52. 

=p 


t. 14. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lu : ; ; Fas 
pl. Oxon. 2, S, 5. p. 607. A Pa a sa - 1., J. Bauh, Hist. pl. 2. 1. 23. p. 974. f. 4., Moris His 


© Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. orient.: saepius in 
maritim., rarius in mont. 

Legi ad Puycerda, die 17. Aug. 1836. 

Monente Bunge, Reliq. bot. Lehm. p. 275. n. 1113., expungi debet 
ab A. laciniata Moquin in DC. Pr. 13. P. 2. p. 93. n. 9. varietas b 
turcmanica, quae A. turemanica Fisch. Mey., perperam 7'urczaninovi 
" Moquin dicta, et quae non hujus generis species reapse est, pertinens 
ad Obionem, Ob. turemanicam Bung. Sunt quidem expungendae pro- 
lationes Engl. Bot. 3. n. 165., FI. Batv. 4. n. 280., alienam referentes 
speciem, scilicet A, farinosam Du Mrt., A. arenariam Woods, Babingt. 


Atriplex roseum (Gesner) L. Sp. 


C e Age ed a Schmied. tab. aen. 7. f. 58.? Koch p. 703. n. 9., Bert. 40. p 412. n. å., Mog. 

. sous Pyr. Add. consi. Pe P. 8» Moris Sard. 3. n, 1029. DC. Dub. p. 398. n. 4., Noul. ad Fl. 
P on prs 140.18. (1846) p. 30., Willk. Lang. n. 1061., Fenzl in. Ledb. Fl. Ross. 3. p. 717- 
cum La-Peyr, Het b: genuin.). A. rosea La-Peyr. Herb.. quoad specimen; et Chenopodium glau- 
Asso Arit. S î E Lir A. laciniata Noul. FI. ipso mox fat.e, A. glauca Pourr. Herb. Matr.; 
Besser Gal. a Fenzl in Ledh m lm, Cat. pl. Catal.? A. albicans Viv. Libye. ex Coss.; et forte 
farinosa Dumort. Pr. n. 438 + Ross. confirm. A. verticillata La asc., confirm. inspect. Herb. Matr., A. 
1284.; Sv. Bot. t. 620.. Ten, Nap. ES Court. Belg. Schk. Handb.. 4. t. 350, (nim? virid.); Fl. Dan. t. 
Sturm. Heft. 79. 80., Lamk. ni^. 883. "es t. 269. t. 2., Scop. Del. Fl. Faun. Insubr. 2. p. 16. t. 8. 


- io sha Jul. Sept. Fruet, Sept. Oct. In maritim. Pyr. or. prae- 
Pad i ! ràrà; communis tamen ad Toulouse, Pyr. septr. medior., 

quidquic a Noulet, FI. anal. Toulous. 1861. p. 140. 

4b eoe die 9. Oct. 1852. in Pyr, Catal. ad Rosas, die 


: >. Vivit ad Cardona ex Costa, ubi ego eam non anim- 
adverti; habui a Naudin lectam ad Collioure ra ). 


171 


Caules aut toti prostrati aut adsurgentes, folia majora aut minora, 
integra vel plus minus profunde sinuato-dentata; et color varius, in ma- 
ritimis raro viridis, saepius cinerascens, interdum erubescens. A; album 
Scop. pro certo huie speetat, quamvis referat plantam magis farinosam, 
foliisque magis eonformibus praeditam: puto dentes bractearum per mar- 
ginem quidquam arte compositos aut ampliatos fuisse a celatore. Dubium 
mihi superest de Asso synonymo s. r., cui iste retulit Atripl. marin, 
repent. Grisley Virid. Lus. p. 21. De hisce ne verbum quidem fecit 
Moquin. 

Ego laudo Fl. Dan. t. 1284., quam ad A. crassifolium allatam video 
a Meyer, C. A. apud Ledeb. Fl. Alt. 4. p. 309. n. 5., et a Fenzl. 
apud Ledeb. Ross. 3. p. 721. n. 4., cum Fl. Alt. t. 42, Nec a me re- 
cedunt Moquin et Westerlund, utpote qui illam Fl. Dan. figuram ad 
A. roseum, primus, ad A. laciniatam secundus, neque ad A. crassifolium 
citant. Sed Gren. Godr. Fr. 3. p. 10. videntur imitavisse Meyer, de 
planta caeterum, quae non respondet Meyeranae speciei, sed varietati 
A. roseae. 


Atriplex Halimus (Bibl. Sacr., Theophr., Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Malluach Iob. c. 30. v. 4. ex Cels. Hierob. 2. p. 97.; Theophr. Hist. pl. 2. c. 20., Diosc. I. 1. c, 
120., Plin. Nat. h. 1. 22. c. 22, vel 33. (Stalim. mitius). Bert, 10. p. 409. n. 1., DC, Dub. p. 397. n. 1., 
Willk. Lang. n. 1060., Mog. Sals. in DC. Pr. 13. P. 2. p. 100. n. 35., Moris Sard. 3. n, 1033,, Lehm, 
PI. Preiss. Australas. p. 633. n. 1. Flor. Graec. Sibth. C. 10. p. 52. t. 962. Clus, Hisp. p. 72-3., Rar. 
pl. h. 1. 1. p. 53., Lob, Obs, p. 214. f. 2., Icon. t, 393. f, 2., Dod. Pempt, p. 771. f. 2., Dalech. Hist. 
pl Lugd. p. 264-5., J. Bauh. Hist, pl. 1. P. 2. p. 227. f. 1., Duham, Arbr. Arb. 1. t. 32. 


h Flor. ineunte Autumn. Fruct. sub fine Autumn. In Pyr. Atax. 
humil. calidior: copiose in ipsa urbe Narbonne. 

Legi Narbonne die 13. Oct. 1853. Observavi ad Salinas de Cardona, 
ad la Nouvelle, et ad Capestaign, aux Corbières; inter Elne et Perpignan. 

Locum Dioscoridis praetervidit Sibthorp, et cum eo Smith Graec. 
Prodr., et FI. Gr. Lindley, quamvis certum. 

Antiqui auetores Ruellius (Nat. Stirp.), Anguillara (Sempl.), Bellonius 
(Observat, in Clus. Exoticr.), Clusius (Hisp., et Rar. pl. h.), Dodonaeus 
(Pempt.), Caesalpinus (De Plnts.), Dalechampius lc., eum eis Gasp. 
Bauhinus (Pin. p. 120. n. 1.) vix frater ejus J.; dein Tournefort (Voy. 
Levant), mox et Sprengel (Comm. in Dioscor.), praecipui hoc pro Ha- 
limo Dioscoridis recognoverunt, neque ratio est eur ab istis dissentiamus, 
ut ad Salicorniam fruticosam nos cum Stachouse convertamus. 


Obione Gaertn. Vix ceu genus servanda, ex expertissimo Bunge, 
Aet. hrt. Petr. pl. 6. (1880) p. 413. lin. 7. 


Obione portulacoides (Matthioli) Moq. Chen. 


Matth. Comm. ed. 1. 1544. at etiam ex edit. 1554.. Valgr., p. 98. (Bidone). Moquin in DC. 

Pr. 13. P. 2, p. 119. n. Ù Mago fa 3. n. 1034., Willk. Lang. n. 105b. Halimus portulacoides Wallr. 
h. cr., Koch. p. 700. n. 1. Atriplex portulacoides L. xs . Dub. p. 398. n. 2., Bert. 10. p. 410. 

n. 2. A, port. La-Peyr. Herb., Halim. vulgaris Matth. Engl. Bot. v. 4. n. 961., Fl. Dan. t. 1889., 

Guimp. Hayn. Deutschl. Holtz. 9. p. 277. t. 209., Sturm Heft. 79, 80., Matth. p. 160., Camer. Epit. 

P. 83., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 397., Pempt. p. 771. f. 1., ead., sed. vix bona, Clus. Rar. pl. h. l. 1. 

M. ben., Lob. Obs. p. dis; f. i., Icon. t. 392. f. 1. Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 552., J. Bauh. 
Ist, pl. 1. 1. 8. p. 298-9. fig.e, Donat. Sempl. p. 75., p. 74. fig., Zannich. Vnz, p. 32. t. 127. 


h Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Nov. In humidis mari proximis. 
Legi in Pyr. Cantabr. ad San Sebastian, die 9. Sept. 1844. Habui 
Bayonne a Deville, ex Canet Pyr. or. a Massot. 


172 


Caules adscendentes, flexuosi; rami et folia generatim opposita , 
dantur tamen alterna etiam, scilicet ramus cum folio ad basim, sine 
pari opposito, quod videtur tantummodo effici e ramificatione, nam ubi 
nullus ramus, folia: constanter opposita sunt. Hoc genus, quamvis pe- 
euliari nomine non insigniverint, tamen post Gaertnerum illustrarunt 
primi Rosen (I. P.), e& Wahlenberg (G.) Gothland pl. rar, in Nov. Aet, 
Ups. T. 8. (1821.) p. 234-5. t. V. 


Trib 2 VULVARIEAE (Mey.) Nob. 
Sub-Trib. 1.* BLITEAE. Endl. 


Blitum Antiquorum? Tournf. et Linn., vel potius Morison, Cu- 
pani, Meyer. 

Blitum Dioscoridis, et Plinii Amarantus censetur, hine pro speciebus 
istis non est immune nomen. Sed fatendum est hancine interpretationem 
tutissimam non esse quum suspicari liceat Blit. virgatum, vel ejus af- 
finiorem speciem pro Blito antiquorum recipi posse. Cf. Fée in Plin. 
ed. Panck. T. 13. p. 274., qui Dliton Hippocr., Affect. 526., Theophr. 
Hist. pl. 1. e. 9., Diosc. 2. c, 143., Apollon. apud Galen. l. 2. e. L, 
Plin. 1 20. e. 93 ete, pro Bl. capitato interpretatur. Re ita contro- 
versa, de qua judieium absolutum dare perdifticile est, a nominis per- 
mutatione me abstinui et Blitum cum Neotericis excepi. 


SECTIO 1 EUBLITUM Mer.) N. 
Blitum virgatum (Plateau apud Clusium) L. Sp. 


Clus. Rar. pl. h, 2.1, 5 p. 135. Koch S. 

- 9. p. 135. p. 698. n. 2. Bert. 1. p. 37. n. 1., et 3. p. 569., Gaud. 1. 

PL EL en e 399. n. 1., Loisel. Gall. ed, 2, Bp m2 Wiik Lang. n. 1067., si yer (CA.) apud 
sa aa p.i - n. 1. La-Peyr, Herb., Chenopodium virgatum Ambr. Tirol. Austr.; dein Hook., 
p. na P. tataricum Bess., et B. petiolare Link, ex Fenzl. Schk. Handb. t. 1., Poit. Turp. 
Mill. Linn. Syst. Mot dig V. S. n. 976., Turp. Diet. Se. Nat. Dicot: Atl. t. 19., Lamk. lll. t. 9. 
"ing APA Tu Cl. 1. Ord. 2, cum tabs., Kniph. Tramp. Herbr. C. 5. Morison Hist. pl. Oxon. 


(9 Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In Pyr: Arag., orient. rarum. 
1837 6 ad Mont-Louis diebus 27. Jul. 1837, 20. Jul. 1839, et 10. Aug. 
Sini ervavı m m.° Turbon, ad Organia, a Can Campa de Bagnouls. 

ps quae e prima juventa floret, crescens sub fructuum maturatione, ut 
LEN cjusdem ordinis species facere consueseunt, Fuerunt qui unionem 
ta freie proponerent, eamque aecepere Coss. Germ, Wedd. 
Mb 1 Mas ns) p. 108. (sed non in FI. Par.). Distinetioni specierum 
est: fina + leyer, Moquin » et Fenzl, quorum primus ita effatus 
o. capitatum L. differt glomerulis superioribus aphyllis, et prae- 
pue seminibus t acute carinatis », ls. c. p. 18; cui postremo characteri 
Meye a innixus Moquin speciem sustinuit. De B. petiolare Link dicit 
et ha gs distinguendum (i a virgato) foliis minoribus sub-integerrimis, 
cum B ido hd Patria ejus dicebatur ignota. Est unum et idem 
deii a uri SS., ex Fenzl, apud Ledb. Fl. Ross. 3. p. 706. n. 1., 
anetas (9) B. virgati. B. capitatum distinguebat jan, Clusius, 


ui e i ; ees dise 
M, on designavit sub Atr iplic. sylvestr. baccifer. simile; eui distinetioni 


non idi 1 
adeo attendidit G. Bauhinus, ut Clusium suo loco citaret. 


118 
SECTIO 2. ORTHOSPORUM Mer. 


Blitum perenne (Brunfels) Cupan. Hrt. Cath., Ray. Syn. 


Brunf. Herb. 1. p. 63., et p. 260. ic. repet. Bl. Bonus Henricus Mey. apud Ledb. Alt. p. 11. Not., 
Koch p. 698. n. 3. Chenopodium Bonus Henricus L. Sp., Bert. 3. p. 24. n. 1.. Gaud. 9. n. 576., DC. 
Dub. p. 397. n. 19.. Willk, Lang. n. 1082., Moris Sard. 3. n. 1028, Ch. Bon. Hnr. La-Peyr. Herb., et 
Ch. urbicum La-Peyr. Herb., s. Î.; Ch. triangulare Dulc., non Forsk. Engl. Bot. v. 15. n. 1033., Curt. 
FI. Lond. ed. Grav. v. 2, t. 27., Schk. Handb. t. 56., Fl, Dan, t. 579., Schrank FI. Monac, t. 382., Bull, 
Hrb. Fr. t. 317., Plenck, Ic. pl. med. T. 2. p. 57. t. 164, Sturm Heft. 74., Fuchs. Hist. st. p. 463., Trag. 
St. h. p. 317., Matth, p. 598., Camer, Epit. p. 368., J. Bauh. Hist. pl. 2. p. 965. f. 2., Dod. Hist. + 
(gall.) p. 385. f. 2., Pempt. p. 651., Lob. Obs. p. 129. f. 2., Icon. t. 256. f. 2., Moris. Hist. pl. Ox. 
2. S. 5. p. 599. t. 30. f. 1. bis. Lapath. 3. Lonicer. Nat. h. crt. 88, A. f. 1., et Atripl. canin. Ejusd. 
ibid, crt. 288. A. fig.a eadem. 

9| Flor. Jun. Jul. Fruct. /Estat. In montanis. 

Legi ad Mont-Louis Jun. 1837., et in valle d'Eynes, die 17, Jun. 
ejusd. anni. Habui a Deville ex Areign. 

Inconsideratam reliquisse hane speciem Dioscoridem, et ego credo; 
neque Sibthorpii sententiam amplexandam esse duco, qui ei retulit 
Atriplicem sylvestrem Anazarbei, Gr. Pr. p. 167. n. 580. 

Primum Lonieeri locum praetervidit G. Bauhinus, ideoque expla- 
nate citavi. 

Morocarpii nomen, pro Blito, cum Ruppio, Adanson, Medichus, Sco- 
poli, Moench non suscepi, quia illud opportune non cadit in iis Blitis, 
in quibus perigonium fere exsuccum est. Quapropter, et considerata 
prima nominis applicatione penes auctores, quos supra citavi, quae 
cadit in Blitis capitato, et virgato tantum, miror Moquin, Chenopod. 
p. 43., hocce nomen ceu Bliti synonymon retulisse, veluti si istud totum 
neotericorum genus designaret, et amplecteret; ut minus attentum eum 
deprehendo in conclamandis Adanson, et Moench de judicio quod Ruppio 
revera debetur; cf. etiam Moq. Sals. in DC. Pr. saepe cit. p. 82.; de- 
nique in eollocandis sub sectione Morocarpii illas praecipue species, quae 
perigonium ferunt exsuccum; graviter ipsum peccavisse Moquin arbitror. 
“ Haec est vera, et genuina Bliti species , Moris l.c. Dolendum tamen 


est quod genus non perbelle concepent. 


x Blitum polymorphum (Fuchs.) Meyer (C. A.) apud Ledeb. Alt. p. 
3h 02; E 


Fuchs. Hist, st. p. 652-4. Fenzl apd. Ledb. Ross. 3. n. 707. n. 3., Bung. Act. hrt. Petropl. 6: 
(1880). p. 406. Bl. rubrum Reichnb. Excurs., Moq. in DC. Pr. 1. s. c. p. 82. n. 9., Koch p. 698. n. 4- 
ic esopodium rubrum L. Sp., Bert. 3. p. 27. n. 3., Gaud. 2. n. 578., et 6. appro, p. 348., Willk. Lang. 
n. 1077., Gren. Godr. Fr. 3. p. 22. Ch. rubr., et Ch. blitoides, DC. Dub. p. 397. ns. 13, 12. Engl, Bot. 
V. 24, n. 1721., Oxyabasis multiflora Kar., Kir., ex Bung. Curt. Fl. Lond. ed. Gravy. V. 2. t. 54. , 
FI. Dan. t, 1149., Fl. Bat. v. 6. t. 441., Dietr. Fl. Boruss. 5. n. 299,, Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 360. 
t. 75. t, 6. Engl. Bot. Suppl. v. 3. n. 2247. (crass.) Dod. Hist. pl. (gall.) p. 375., Pempt. p. 616. f. 1., 
Lob. Obs, p. 198. f. 2., Icon. t. 254. f. 2., Lonicer. Nat.. h. crt. 191. D. Faber Strychn. p. 30. 
n. 2. cum icone., Dalech Hist. pl. Lugd. 1. p. 542. f. 2., Fuchs, Icon. ed, 1545. t. 375., J. Bauh. Hist. 
pl. 2. 1. 23. p. 975. f. 12., Moris Hist. pl. Ox. 2. S. 5. p. 604. t, 3l. f. 6. n. 1. 


(©) Flor. Jul. Sept. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Catal. maritim. ad Rosas, die 29. Sept. 1853. Accepi 
ex agr. Narbon. lectum au Trou de la Lombardo a Delort. 

Didiei a Fabero, cui vix fidem praestiti, plantam hominibus, et 
rutis noxiam et exitialem esse. Fuchsius eam suibus exitialem dixerat, 
et hominibus. infestam aeque ac Solanum nigrum, de cujus venefica po- 
tentia forte aliquid exageratum est a Ruchero, aliisque. 


Blitum glaucum (Tabernemont. Koch Syn. ed. 1. 


Tabern. Krautb. 2. p. 811., Icon. t. 427. f. 1. Koch, ed. 2., p. 699. n. 5. Chenopodium glaucum 
db Bert. 3. p. 38, n. LM Gaud. 9. n. 584., DC. Dub. p. 396. T Willk. Lang. n. 1079. Ch. glauca 
eyr. Herb. s.l., partim Ch. ambiguum R, Br. Pr. (oblitum a Steud. Nomencl. ed, 2.a non 1. 


174 


var. est ex Hoock. fil. Tasm.; Orthospermum Kochii Knaf. Flora V, 29., Or. glaucum Schur.. A atho- 


ytum glaucum Fuss Trans. Flor. » t. 1151., Bull. Fl. Par. T. 2. t. 136. (quamv. pag. infer. folior. 
Ln iral i Fl. Bat. 3. t. 237., Engl. Bot. v. 21. n, 4454. Camer. Epit. p. 242. dub., J. Bauh. Hist. 
pl. 2. ]. 23. p. 972-3. f. t., Petiv. Hrbr. Br. t. 8. f. 1. 


C) Flor. Aug. Sept. Fruet. Sept. Octobr. Per regionem oceanicam 
humilior. 

Legi ad Socoi, diebus 8, et 25. Sept. 1841. Ex campis di Sarraméa, 
prope Tarbes, habui a Deville. 

Facilius videbis caulem diffusum, et prostratum, sed adscentem, 
et suberectum etiam reperies: folia in pagina inferiore albido-pruinosa, 
auctorum glaucedo. In hae specie, ut et in Vulvaria albescente, semina 
verticalia horizontalibus mixta observabat Grisebach ; Rum. Bith. 2. 
p. 309., ut et nos vidimus in Suaeda fruticosa; in BI. polymorpho, et 
in hoe glauco quoque. In Blit. glauco semina frequentius horizontalia, 
rarius verticalia observavit quidem Hook Fl. Antarct. 2. p. 941. sub n. 2., 
confirmavitque Fl. Zeyl. p. 213. n 3., et Tasm. p. 315. n. 1.5 itemve 
Bromfield, Physiolog. V. 3. P. 3. (1850). p. 752., et Fl. Wectns. 418. 
n. 4., Coss. Germ. Par. 2, p. 453. n. 8., Delastr. Vienn. p. 361. n. 45 
aliique. 

Forte hujus sectionis species melius ad genus Chenopodium resti- 
tuendae forent, 


Sub Trib. 2^ BETEAE Moq. Salsol. 
Beta Columell., Tournef. 


Beta vulgaris (Hippocr., Colum.) All. Pedem. 


Hipp. Morb. mul. 1. P. 609., Colum. r. rust. 1. 14, c. 3. etc, Koch 699. n. 1., Willk. Lang. n. 
rri pd. Dub. p. 399. n. 1., Gren. Godr. Fr. 3. p. 16., Gaud. 9. n. Iso. a. B sicla Bert. 3. p. 43. 
n. 1. Engl. Bot. v. 4, n. 985. vix., Fl. Graec, Sibth. C. 3. p. 49. t, 254., Fl. Dan, t. 1571.2, FI. Bat. 

+ 233.1, Schk. Handb. t, 56., Gaertn. Fr. Sem. pl. p, 360. t. 75. f. 5., Plenck. Ic. pl. med, T. 2. 


*.5 f 
p. 60-1 t. 169-70. Turp, Fl. med. i 5 E 
AGIR rp. Fl. med. 2. t. 70. Fuchs. Hist. St, p. 806., Trag. St. h. p. 709., Dod. Pemp 


P 


O) (O) Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct, 
Legi in P yr. septr, med. secus iter d'Oo, ad Castillon, die 11. Aug. 1838. 
a . vulgarem, Ciclam, et maritimam Auctorum in unam comprehen- 
Sora 955€ speciem jam ab anno 1824-9. dixerat Tenor. Nap. 9. p. 
. Obs. , excepitque sententiam Moquin, Chenopod. p. 14. n. 4., et 
Salsolac. in DC. Pr. 13. P. 2. p. 55. n. 3., de Tenore omnino silens. 
"ne rursus in eadem Neapolitana regione Gussone obstat, Sic. Syn. 
p ra et PI. vase. Inarim p. 280., sustinens plures reapse haberi 
fedele legitimas, Perperam a Moquin in unam coactas: cf. ad rem 
ebour etiam Fl, Ross, 3. p. 692. sub n. 5. 


Tha avaria N. Chenopodium surrexit corrumpendo Echinopodam 
par., Hist. pl. C. 6. c, 3., de qua mentionem fecit Plinius etiam, 

in Ch hows 8. et quae forte. Ulicis species est. Conversa vox olim 
nemontano, qui à ings: ots transfigurata in Chenopodium, a Taber- 
spe. ni s sim ulo usus est pro designanda una et altera tantum 
speci fagiano On quaesierunt in pedem anserinum, a qualibet 
tanicos, nulla — a contortum vocabulum irrepsit, duravit, viguit penes 
him anis = prorsus rei ponderatione, Ego eum rejicio, et ad e 
gares, trivial REY) comprehendens plantas ubicunque terrarum vul- 
, ‘es etiam, persaepe vulgivagas, commodas et incommodas, 


115 


gregarias saepius, raro solitarias, humiles, elatas, macras, pingues, erectas, 
supinas, prostratas, modestas, superbas, molles, spinescentes, integras, la- 
ceras, glabras, pilosissimas, odoratas, inodoras, dulces, amaras, insapidas, 
aromaticas, gratiosas, nauseosas, albidas, erubescentes, gratas, ingratas, 
puleras, horrificas, concupitas, projectas, et ita interdum structas aut com- 
positas, ut confusionem, tremorem, anxietatem in contemplatorem in- 
generent, nomen Vulvariae suscepi, despecta Quinoae in eodem genere sese 
officiente, sed cum Galliaria certante. Et Botrys, etymologia verbi spec- 
tata, cum Vulvaria contendere nequit. Optari ut Clitoria Petiveri 
Linnaeique Vulvariae portas aperiret, extantibus jamdudum Cynomorio, 
et Phallo. 


SECTIO 1.* EUVULVARIA (Moa.) N. 


Vulvaria polysperma (Fuchs.) N. 


Fuchs. Hist. st. p. 174., Icon. ed. 1545. t. 97. Chenopodium polyspermum L. Sp., Koch p. 697. 
n. 8., Bert. 3. p. 40. n, 15., Moq. l, s. c. p. 62. n. 4., Gaud. 2. n. 587., DC. Dub. p. 396. n. 6., Moris 
Sard. 3. n. 1027., Carion Saon Loir. p. 84., Willk. Lang. n. 1081. Ch. polysp. La-Peyr. Herb.; et 
Ch. Vulvaria La-Peyr. Herb.; Ch. cymosum Cheval. Par. cfrs. Coss. Germ,; Ch. angustifolium Gilib. 
Exerc. phyt.; Blitum polyspermum G. Bauh,, Lipandra atriplicoides Moq., file Meyer C.A, Engl. Bot. 
v. 21. n. 1480., et 1481., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V.9. t. 31., Fl. Dan. t. 1153., Leight Fl. S ropsh. 
p. 121. n. 1. cum tab. vars. folr., et inflor. offerens,, Flor. Bat. 4. t. 317., Dietr. Fl. Bor. v. 11. n. 
180., Sturm Heft 75., Trag. St. h. p. 713 (BI, 3.), Gesn. Op. bot. ed. a Schmied tab, aen. 7. f, 59.? 
Tabern. Krtb. 2. p. 1219. f. 1., Icon. t. 837. f, 1., Dod, Hist pl. (gall.) p. 374,, Pempt. p. 617. f. 2., Lob. 
Obs, p. 129. f. 1., Icon. t. 266. f. 1., Camer. Epit. p. 237.. J. Bauh. Hist. pl. 2. l. 23. p. 907. f. 2., 
G. Bauh. in Matth. edit. p. 358., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1, 23. p. 967, f. 2., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. 
S. 5. p. 599. t. 30. f. 6.; anet,3.? 


(+) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. septr. med. humilior. ad Blagnac, secus Garumnam, 
die 15. Sept. 1852. Habui a Deville e Tarbes. Observavi ad San Esteban, 
et ad San Sebastian Cantabrorum. 


Vulvaria vulgaris (Trag.) N. 


Trag. St. h. p. 715. Chenopodium Vulvaria L. Sp. Koch p. 697. n. 9., Moris Sard. 3, n. 1026., DC. Dub. 
- 396. n. 7., will . Lang. n. 1080. Ch. olidum Sm., Bert. 3. p. 39. n. 14. Ch. foetidum Tournef. El. 
ot. p. 406., Inst. r. hrb., Seg. Ver., Zannich., Lamck. Fr., Gaud. 2. n. 586, Engl. Bot. v. 15. n. 1034., 

Curt. Fl. Lond. ed. Grev, V, 2, t. 30., Bull. Hrb. Fr. t. 323., Fl. Dan. t. 1152., Plenck Ic. pl. med. 

T. 2. p. 60. t. 107., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 124., Dietr. Fl. Bor. v. 12. n. 847., Sturm. 

Heft. 75., Woodv. Hook. Med. bot. V. 4. p. 656. t. 228. Zannich Vnz. p. 63. t. 144. f. 2., Lob. Obs. 

P. 128. f. 4., Icon. t. 255. f. 2., Dod, Pempt. p. 616. f. 2., Tabern. Krtb. 2. p. 812. f. inter., Icon. t. 

428. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 974-5., Durant. Herb. ed. Vnz. 1667. p. 469., ed. Rom. 1585. 

P. 485. Moris, Hist. pl. Oxon. 2, S. 5. p. 605. t. 31. f. n. 6. 


C) Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad l’Ainsa (Sobrarbe) die 13. Sept. 1850.; in 
Pyr. Catal ad Gerona, die 19, Jul. 1863. 

Habui e Lourdes a Deville. : 

Variat ramosissima, diffusa, microphylla: odore plus minus intenso. 

De alkaloide propylammina ab Anderson in hae specie detecto, cf. 
hune, et Wittsein, « Foetore suo facillime cognoscitur » Wahlenb. Fl. 
Upsal. n. 176. « Si quis super hanc plantam stratus aliquantisper com- 
moratus fuerit, mox ad amicos reversus, inter pellicis coxas ipsum trans- 
lutum odorem hausisse cito omnes conclamaverint » . cf. Gerard. (J.) Herbal 
(ed. Johns. Lond. 1633. p. 327.) « Hanc notissimam fecit odor, et 
Jerme infamem, odorata namque hircus teterque spiritus oplet nares, 
quo imbuti quaeruntur permulti se meretricum impuros loculos subodo- 
ratos esse: planeque referre odorem illum virosum quem prostitutae libi- 
dinis scorta ex impura colluvie congesta spirant. Inde vulgo futuariam 


116 


dictitant: atque autumantur, hac illitas vestium muliebrium plicas canes 
sagire, atque arrecto veretro Veneris aestu actos ilas amplexos cupere 
inire, praesertim in templis ubi tetrius odor spirat, et minus ventis dif- 

tur ». Pena Lob. Advers. p. 97., referente etiam  Linnaeo Hort. 
Cliffort. p. 84. n. 2. In quibusdam Italiae provinciis herbae nomen est 
Ficattola, Erba Connina, Connina etiam; cf. Caesalp. De Plnts. p. 161. 
Consimilem ae Vulvariae odorem spirant, teste Swartz, confirmante 
'Tussae, puleherrimi flores Aristolochiae grandiflorae 


Vulvaria albescens (Fuchs.) Nob. 


Fuchs. Hist. st. p. 119. Chenopodium album L. Sp., Koch. p. 696. n. 4., Bert. 3. p. 30. n. 6, 
Gaud. 2. n. 581., Willk. Lang. n. 1073., De Notrs. Repert. Fl. Ligust. n. 1554., Moris Sard. 3. n. 1024.. 
Gren. Godr. Fr. 3. p. 19., Fenzl in Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 697. n. 7. Ch. leiospermum DC. Dub. p, 
397. n. 15. Ch. alb., et Ch. viride La-Peyr. Herb.; Atriplex patula var. La-Peyr. Herb., et Atr. rosea 
La-Peyr. Hrb. dempto specimice Atr. agrestis, Trag., ch. candicans. Lamk. Fr., Ch. pedunculare Bert. 
It. ex Ledeb Ross., cui facile accedo.; Ch. serotinum Led. Alt. ex Fenzl s.c. Ch. Boscianum, et Ch. 
Berlandieri Moq., ex As. Gray. Man. Addi etiam potest Ch. pedunculare Bert. It. n. 7., dubitanter ab 
auctore dg um. Engl, Bot. v. 24. n. 1723., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 29., Dietr. Fl. 

russ. ^. n. 297., Fl. Dan. t. 1150., Sv. Bot. v. 8. t. 511. (viresc.), Sturm. Heft 75., Le Maout, 
Decsn. Botnq. 1868. p. 447. Matth. p. 461., Camer. Epit. p. 242? Tabern, Krth. p. 810, f. 3., Icon. 
t. 426. f. 2., Fuch. Icon. ed. 1545. t. 65. Dod. Hist. pl. (gall.) p. 373. f. 2., Pen.pt. p. 615. f. 2., J. 
Bauh. Hist. pl 2. 1. 23. p. 972, f. d., et 2,? et p. 973. f. 2.? Dalech. Hist, pl. Lugd. p. 536. f. t., 
Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 604. (corrig.) t. 31. f. 8. n. 3. 


Flor, Jul. Sept. Fruet. Sept. Oct. 
gi in Valle de Aran ad Vieille, die 26. Aug. 1861., in Pyr. Arag. 
ad l'Aînsa (Sobrarbe), die 12. Sept. 1850. Habui Tarbes a Deville. 

Forma lecta ad Vielle admodum accedit Vulv. opulifoliae sequenti. 

. Atriplex rustica Ruell. Nat. Stirp. 1. 3. c. 56. p. 730. lin. 9. seq. 
mihi pro hae specie non repugnat. Reapse V. albescens nomen triviale 
fert gallieum a Ruellio haud nuncupatum, sed quis non percepit, arte 
quadam seriptoria, nonrina hujuscemodi latine a Ruellio conversa fuisse: 
eueurrisse vulgo apud Parisienses nomen Atr. rusticae nullus credet. Et 
Arroche sauvage, quo nomine nostra species indigitatur a Gallis, sat 
commode latine transferri potest quo modo Ruellius fecit. 

Citavi Camer. Epit. p. 242.; quae dubia mansit, num potius ad 
Atriplicem laciniatam spectaret; nec figurae p. 241., et 243. mihi re- 
pugnant, utpote qui suspicor eas deductas fuisse e formis differentibus 
bri; variabilis speciei. Caeterum video nuperiores de istis parum mo- 
eese caepisse, nec improbo: indoluit interim videre Fenzel et Le- 

ebour, in Flor. Ross. (3. ps. 697., et 121.) iconem Camer. p. 243. tam 
ad Vulvariam hane, quam ad Atriplicem polimorpham (patulam) referre. 


Vulvaria opulifolia (Petiver). Nob. 


Petiv. Herbr. Brit, t. 8. f 4. Che i i 

. 32. . es f. 4. Chenopodium opulifoliuum Schrad., Koch p. 697. n. 5., Bert. 3. 
p Wa SE erpa 2. n. 582, +, DC. Dub. - 397. n. 16., Moris Sard, 3. n. 1025., Gren. Godr, Fr. 
EN La Vill ang, n; 1074. Ch, rubrum La-Peyr. Herb., Ch. album g Kunth Ber. 2. p. 151., var. 
"tom . Rhen. Dietr, Fl. Boruss. 5. n. 296., Sturm. Heft 75. Vaill. Bot. Paris p: 36. 


Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oet. 
acilis inventus est au Massif d'Arbas, ex Timbal (1876. p. 56). 


iu deltoidea (Cupan.) Nob. 
26. «T ant. - 27. (Atr: urb.) Chenopodium urbicum L. Sp. Koch p. 696. n. 2., Bert. 3. P. 
Sard. 3, n. 1023, Ch. deltoiden FEDI: 6- p. 346., DC. Dub. p. 397. n. 18., Willk. Lang. n. 1076.. Moris 
firm. ab As. Gray. En Bot e mk, Fr.; Ch. melanospermum Guss.; Ch. rhombifoliumMuhl. con- 
iR qn VS 10. n. 717., Sv. Bot. v. 7. n. 459., FI. Dan. t. 1148., Dietr. FI. Bor. 


v. . MD 849. rm. 
Cup. Panph. 1. t. 156., rri js "ap i lg v. 69-70. t. 1, Cupan. Panph. t. 80. (ed. Bon.), caeter 


© Flor. Aug, Sept. Fruet. Sept. Oct. 


177 


Legi in Pyr. Cantabr. marit. ad el Passaje, die 4. Sept. 1857., in 
Pyr. or. ad Prades du Conflent, die 23 Sept. 1843. Habui Tarbes a 
Deville. Observavi ad San Sebastian, ad Huesca, ad Vic. 


Vulvaria trachisperma (Matth., Trag.) N. 


Matth. Comm. in Diosc. ed. infr. cit. Trag. St. h. p. 714. n. 5. Blit. sin. fig. Chenopodium mu- 
rale L. Sp., Koch p. 696. n. 2., Bert. 3. p. 29. n. 5., Gaud. 2, n. 579., DC. Dub. p. 397. n. 17, Willk. 
Lang. n. 1078., Moris Sard. 3. n. 1022, Ch. mural. La-Peyr. Herb. Engl. Bot. v. 94, n. 1722., Curt. 
Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 55., Fl. Dan. t. 2048., Dietr. Fl. Bor. v. 12. n. 848. Berger. Phytonomat. 

. 137. eum tab., Sturm. Heft. 75., Fl. Bat. v. 10. t. 776. Matth. p. 462., Tabern. Krtb. p. 812. f. 1., 
con, t. 427. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 976. f. 1, 

(*) Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. septr. orient. ad Argelles, die 8. Sept. 1843. | 

Hybrida Linnaeo planta patre Blito polymorpho, matre Vulvaria al- 
bescente (var. quae Chen. viride); cf. Amoen. Acad. T. 3. p. 55. n. 63. 

Teneriores plantae partes, foliaque praesertim in illorum pagina in- 

Pee Soi P ipeoyg ter d ; egen 
feriore, induuntur glandulis minutis, translucentibus, facile caducis, visu 
pruinosae apparent, sermone botanico papulosae. Racemi non sunt semper 
aphylli. 

. Locum Tabernemontani Hallerus ad V. apulifoliam dubius retulit; 
quidam ad Blitum polymorphum adduxerunt: iis me adjunxi, qui prae- 
sentis speciei dijudicarunt, inter quos plurimi facio Kirschleger judicium. 


Vulvaria Stramoniifolia (Trag.) N. 

Trag. St. h. p. 304., et p. 714. n. 4., absq. icon. Chenopodium stramoniifolio Juss. in Barrel., 
Vaill. Paris., Zannich. Vnz., Chevall. Par. 2. p. 383. n. 5. Ch. hybridum L. Sp., Koch p. 696. n. 1., 
Bert. p. 34, n. 9., Gaud. 2. n. 580., DC. Dub. p. 397. n. 11., Willk. Lang. n. 1075. Ch. hybr. La-Peyr. 
Hrb. Engl. Bot. v. 27. n. 1919., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 28., Fl. Bat. 5. t. 332., Fl. Dan. 
t 2049., Vaill. Bot. Paris p. 36. n. 9. t. 7. f. 2., Barr. Ic. t. 540., Zannicb. Vnz. p. 61. t. 151. Lonicr. 
Krtb. ed, Utfenb. 1688. p. 201. f. infer. videt., Nat. h. crt. 101. C. D. 

(+) Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In. Pyr. septr, mediis, auriger. 

Legi inter Bagnères de Luchon et Montauban, die 6. Aug. 1838. 

Legitima certe species, perperam a Linnaeo hybrida aexistimata, e 
Datura Stramonio patre, et Vulvaria albescenti (var. viridi) matre: cf. 
Amoen. Acad. T. 3. p. 55. n. 63. Sunt hodie qui hujuscemodi epithetum 
cum DOC. Physiolog. p. 699., ceu intermedium intelligant. Male! nam 
significatio verborum pendere nequit a cujuscunque arbitrio; et inter- 
medium nihil significat, quum res omnes intermediae sint; et sine de- 
claratione entium affinium, qui interdum longe remoti degunt, idem sit 
ac si nil dicas, vel obseurus sis, maxime vero ubi agitur de speciebus 
ad genera differentia pertinentia. 

Denique, si hujuscemodi adjectiva congruunt in auctorum libris, non 
valent pro designandis plantis; quibus nomina conveniunt exprimentia 
ideam nitidam, distinctam, perspicuam. 


SECTIO 2.» BOTRYS G. Baun. (Prx.) 
Vulvaria Botrys (Dioscor., Plin.) Nob. 


Dioscr. 1. 3. e. 120., Plin. Nat. h. 1. 27. c. 8. vel 31. Chenopodium Botrys L. Sp., Koch. p. 698. n. 
10., Bert. 3. p. 35. n. 10., Gaud. 2, n. 585., DC. Dub. p. 397. ers Willk. Lang. n. 1070, Ch. Botr. La- 
Pey r. Herb., Ambrina Botrys Moq. Chenp., Botrydium aromaticum Spach Suit, Buff., Roubieva Botrys 
Fucs. Trans. Flor. Gr. Sibthrp. C. 3. p. 48, t. 283., W., W., F., N, ab Esenb. Pl. offic. t. 123., Turp. 
FI. med. 2. 1. 73., Hayn, Arzn. 13. t. 14. Plenck. le. pl. med. T. 2. p. 58. t. 105. "Matth. p. 853., 
Camer, Epit. p. 598., Fuchs. Hist. st. p. 179., Trag. St. h. p. 887., Cord. Hist. crt. 106. b. f. 2., Dod. 
St. h. Comm. (1553) p. 275., Hist. pl. (gall) p. 170., Pempt. p. 34., ex Lejeun aliisq. Belgis etiam; 
mihi vix sustinenda, Lh Obs. p. 113. f. infer., Icon. t. 295. f. 1. (Plant.; reapse min. accurata). 


(2 Flor. ZEstat. Fruct. Aug. Oct. 


12 


18 


Legi in Pyr. septr. orient. ad Prades du Conflent, die 95. Sept. 
1843. Habui ex Awreillan a Deville. Observavi ad Badain, ad Salinas 
sub Bielsa, ad Ribas, ad Toulouse. 

Planta sub-fragilis. Habitus erectus, simplex aut ramosissimus; folia 
subtus nervosa, superne suleis valde conspicuis exarata, per marginem 
revoluta; cymarum rachis arcuata, subrevoluta, offerens flores convexo 
modo dispositos. Auctores habent ramos divaricatos, quod vix sufficit. 

Ambrosia quae Minones, et Vinosa herba, Vinacea Ruta dicebatur, 
referente Ruellio, Nat. St. 3. cap. 61. p. 741. lin. 18. (cf. et Robert. 
Steph. Praed. ed. 1554. p. 517.), nisi eadem cum Botryde, vel V. Bo- 
tryde a Ruellio paulo infra tractata, tune ego cui speciei adducenda 
sit dieere nequiverim, Reapse speciem nostram per agrum Parisiensem 
diffusam non dicunt! Inde dubium. 


Vulvaria Ambrosioides (G. Bauhin. in h. Plateri 1619.) N. 

G. Bauh. Pin. p. 138. n. 2., ibidemve Append. p. 516. descript., Parote, seu Botrytis maj. americ. 
Bauhini Herb. (1619). Dilligimens. a Wijnhouts 1633., ex Court. Comm. 2. in Dod. Pempt, Chenopodium 
ambrosioides L. Sp., Koch p. 697. n. 8., Bert. 3. p. 36. n. 11., DC. Dub. p. 396. n. 9., Willk. Lang. 
n, 1071., Moris Sard. 3. n. 1021. Ch. ambros. La-Peyr. Herb., Ch. anthelminticum est var., ex Asa 
Gr. Man.; Ambrina ambrosioides Spach Suit. Buff., Moq. Chenopod., Ch. spathulatum Sieb., ex Griseb. 
Br., West, Ind, Isl. Plenck Ic. pl. med. 2. pa 59..t. 108,, W.,.W.. F., N. ab: Esenb. PI. offie, 
t. 122., Hayn. Arzn. 13. t. 15,, Regn. Bot. t. 75., Wight Ic. pl. pl. Ind. or. 5. t. 178., Sturm. Heft. 
75. Hernand. Mexic. p. 159. f. 4., Monti in Zanon. Hist. p: 75. t. 50. mal Barr. Ic. t. 1185,; Air: 


beris qns pl. Oxon. p. 605. S. 5. t. 31. f. 12. n. 8. vix. Breslauer Samml, (1717) p. 443. ic. bon. 


(*) Flor. Jun. Aug. Fruet. Sept. Octobr. 

Legi in Pyr. Cantabr. supra St. Jean Pied de Port ad Lasse, die 
8. Jul. 1841. Habui a Deville ex Laloubere. Observavi ad Fontarabie, 
ad Algortha sub Bilbao; prope Orthez, ad Castettis, ad Tarbes, supra 
Toulouse, ete. 

Plantam polygamam esse in India orientali novit Wight: cf. Le. 
(Madras 1852.), et tale genus suum descripsit Spach (T. 5. p. 295., 
1836.) Non ita Moquin Chenopd. 1840., nec in DC. Pr. P. 13. (1849.). 


Trib. 4 CAMPHOROSMEAE Moq. 
Echinopsilon Moq. 
Echinopsilon hirsutus (Bauhin. G.) Moq. Sals. 


G. Bauh. Pr. c. 26. p, 433 A : UM 
3. n. : in tale m n 1. sin. fig. Moq. in DC. Pr. 13. P. 2. p. 136. n. S., Moris Sard. 
n. ta oap en Š eb di Ross. 3. p. 754. n. 4. Kochia hirsuta Nolte Novit. Fl. Holsat. p. 24. 
L. Sp., DC. Dub. p 396. n. 9. e 3. p. 47. n. 2,, Gren. Godr. Fr. 3. p. 25. Chenopodium hirsutum 
n. di. t. 45., Buxb. Gent. q, g DE Dan. t. 187., FI. Bat. v. 5. t. 351., Pall. Illustr. pl. Cent. 1. p. 99. 
non appar. J. Bauh. Hist. 15 21. t. 31. f. 1. cred. Zannich. Vnz. p. 64. t. 133. f. 1., mediocr., hirsut. 
i + Pl. 2. 1. 35. p. 702. (Caliparv., nec parum Willd.), Chabr. Sciagr. p. 542. f. 3. 


C) Fl. Aug. Sept, F 4 H RR dE 
Habui ex Ste duca Ball Oct. In maritim. Pyr. Atax. 


Kochi NO siny 
Guiana a Roth, T'rattin. Gen. nov, plntr. fase. 2. (1825.) n. 5. 


Kochia prostrata (Lobelii? 
n? Haller) 8 
vel Neues Journ, 3. P. 2. (1809) x RM Hal 
50. = FR pc! Ya f. 13, Haller. Helv. Hn. 10^ (excl. J: Bauh.) Koch p. 695. n. e Bert. i 


Salsola prostrata L. Gaud. 9 m pog Villk. Lang. n. 1054., Fenzl in Ledeb, Fl. Ross. 3. p. 747. n- 9 
os ni » et Chabr.). S. prostr. La,-Peyr. Herb., partim. 


ophyt. Pallas. p. 16., 


119 


Chenopodium camphorataefolium Pourr. Chl. Narb. n. 321,; Camphorosma acuta L. Am., et Sp.; K- 
suffruuculosa Less., ex Bung. Pallas. Illustr. Cent. p. 17. t. 10. (excl. f. 5., et DJ; Jacq. Austr. 3. p- 
52, t. 294., All. Pedem. 2. n. 2020. t. 38. f. 4., Gmel, Sibir. 3. p. 89, n. 70. t. 18. f. 1. a Led. lil; 
Buxb. Cent. 1. p. 9. t. 15. ex Pall; Fenzelio dub. 

9 Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. in Pyr. Arag., et orient. utrius- 
que lateris, locis calidioribus. 

Legi in Pyr. or. supra Fontpedrouse, diebus 21. Aug, 1837., et 18, . 
Sept. 1839. Observavi ad Alquezar, in Valle d’ Andorre, al Seo d' Urgel, 
ad Figueras, Rosas, Perpignan, Villefranche. Ut puto, de planta nostra 
Ruseinonensi haee dicta sunt a Meyer, in Observ. ad hane speciem, 
apud Ledebour Fl. Alt. 1. (1829.) p. 414. « Varietas foliis angustioribus, 
cauleque nudis e Gallia, quam commemorat cel. Treviranus in Berlin. Mag. 
d. Ges. naturf. Fr. 1810. p. 148., species distincta esse videtur ». Tlu- 
sione profecto; nam nec planta apud nos est semper glabra, neque stirps 
altaica  variationibus fere iisdem caret, ex ipsius Meyer observatione: 
« Variat superficie villo densissimo subsericea, et villo pauciore vestita, 
subviridi: variat etiam foliis latioribus sublanceolatis, et angustioribus sub- 
filiformibus » l.c. p.413., et videas quoque Fl. Alt. Suppl.cum Bong. (1840) 
n. 270., nec non FI. Ross. s.c. Videndum num validiores extent charac- 
teres ad sustinendam K. saricolam Guss. Pl. Inarim p. 275. t. 13., nam 
ii ab auctore expositi, pro ea separanda a K. prostrata non sufficiunt. 

Cujus est loci Kali hirsuto affinis, Anthyllidis forte aliqua species, 
J. Bauh. Hist. pl. 3. P. 2. 1. 35. p. 703., quam p. 104 accepisse se 
dieit ex agro Romano a Cherlero? Figura offert juniorem plantam. An 
Corispermum hyssopifolium? Ita suspicor; profecto a nostra specie, cui 
retulerunt Haller, Allioni, Gaudin, removenda est. 

In prolatione Halleriana errores irrepserunt penes Gaudin, et penes 
Bertoloni: ita emendanda ea est: Hall. hist. St. Helv. 2. p. 265. n. 1575. * 
(p. err. 1475 *). 

Anthyllis altera Italorum Lob. Obs. p. 221. f. 1., Icon. t. 404. 
f. 1., imitata a Tabernem. le. t. 18. f£. 1., Krtb. p. 57. f. 2., el.° in 
T. 1. Hh. a Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1150. f. 2., a Park. Th. 
p. 568. f. 3., a Ger. h. p.p. 623., a Jonston Arbor. t. 129. f. 1.5 a 
Jaequin, A. 4. p. 34., et ab aliis plurimis allata fuit ad Polyc- 
nemum arvense, sive ad Rovilliam glabram N., una cum Tournefort 
Instit. p. 506. n. 15. (innumer.), et Halleri Helv. n. 1570., quod ego 
semper adversatus sum; vidi dein alios cam afferre ad Camphorosmam 
acutam, sive potius ad Halimocnemidem junipericam C. A. Meyer, quae 
fuit Polycn. erinaceum Pallas, a Roemer Schult Syst. Veg. 3. p. 463. 
n. 5., sed non amplius a Meyer apud Ledeb. Alt. p. 386. n. T. usi- 
tatam. Malimocnemis juniperina hodie est. Nemophyton juniperinum C. A. 
Meyer, Moquin Salsol. in DC. Pr. saep. c. p. 200. n. 1., sed speciei 
prorsus Tataricae, et Rossicae pertinere nequit citatus a Lobelii locus, 
cui neque Camphorosma acuta amplius affertur, quum denique hane 
religaverint inter species non satis notas: (cf. Moq. le. p. 126. n. 5.) 
Lobelianam prolationem adduxerat Pollich., Palat. 3. p. 317. n. 1203., 
ad suam Camph. acutam, quae cadit in Koch. arenariam.. Contendit 
Lamarck (ef. Roem. Sch. Syst. Veget. 3. p. 463. n. 5.) hujus Lobelii 
$ynonymon, eum Dalechampio s.c. p. 1150. ad Passerinam Tragi aeque 
adduci posse, quae sententia illico respuenda se ostendit. Denuo syno- 
nymon adeo controversum me dubium movet, ne eum Koch. prostrata 
melius colligaretur, ut denique in hane sistam sententiam. 


180 


Hue trahenda, si libet, Cumphoratae congener G. Bauh. Pin. p. 486. 
n. 3. (excluso Anguillarae loco, nemini forte noto; et excl. AntAyllide 
lentifolia Gerad I., suo loco reperienda) quamvis, et ille de nostra hae 
stirpe ceu compilator potius aexistimandus sit, utpote qui sub ea plantas 
ordinum valde remotorum una confuderit. 

Non ego auderem statuere quod a Dalechampio, a G. Bauhino, 
Hallero, La Tourrette, et Balbis injudicatum relictum est: quid sit 
Herba Deserta Du Choul, Quere. Pilat. descript. (Lugd. 1555.) p. 87. 
lin. 15. adumbr., p. 71. f. 4.? obseurissima, sed quam a nostra planta 
hae non adeo abhorrere judicavi! 

Stirpem caule praeditam basi decumbente, ramoso diffuso, ramis plu- 
rimis adscendentibus, vel adsurgentibus, clarissimo viro insuper dicatam 
prostratam nuneupare me piget, pudetque. 


Camphorosma L. 


Camphorosma monspeliacum (Anguillara) Saint Lager (ex L.) 


. Chamaepeuce Anguill. Sempl. Par. 12. p. 202. (non Dioscr,; Plinii.). Koch p. 700., Bert. 1. p. 203., 
et V. 7. p. 611., DC. ub. p. ^ Moris Sard. 3. n, 1018., Moq. in DC. Pr. saep. c. p. 125. n. 1., 
Willk. Lang. n. 1053., Bung. Act. hrt. Petrpl. 6. (1880) p. 415. n. 2. Camphorosma La-Peyr. Hrb. s. l., 
C. acuta Gat., Montaub , et Herb.; Camphorata monspeliaca Tabernem. le. (t. 17. f. 2. mal); C. hir- 
suta G. Bauh. Pin, p. 486. n. 1., Tournef.; C. monspeliensis J. Bauh. Hist., C. ruthenica M. a Bieb., 
Ledl., ex Trautv. songr. var.; ergo et Moq, l.c. n. 2.; C. sicula Jan., var. gracilior. Pall. Ill. pl. Cent., 
p. 66. n. 1. t. 57., Gaertn. Fr. Sempl. pl. 3. LE 6205, £ 3 M fv, Lamk. Dl. t 86, Puro, Eb. 


med. 2. t. 91. J. Bauh. Hist. pl. 3. l. 29. p. 379-80., Hi y 2 al.; Pen. Lob. 
Ade 9 PaL Ros Y p^ wt p. 979-80., Hist. pl. Lugd. 2. p. 1200-1. mal.; Pen. Lob 


% Flor. Jul, Sept. Fruct. Aug. Oct. Per region. mediterr. cum Olea. 
Legi in Pyr. orient. ad Port-Vendres, die 4. Sept. 1843. 
: Observavi ad Sanguessa, et Rocafuerte (Navarr.): copiosam in ma- 
ritimis Ruscinon. et Lampurdan., nec non per agrum Narbonensem. 
In maritimis semper eam pallescentem vidi; ad Molight erubescen- 
tem, uti obviam ad Monspelium. Sapor herbae quidquam ingratus, vix 
tamen notandus, tam parum resilit; sed laudare nequeo Spach, qui 
illius saporem acrem declaravit, Suit. Buff. 5. p. 286, amplificans quod 
dixerat J. Bauhinus de sapore aliquantum acre. Reapse ex eadem specie 
piece dis piperitum Pallas, Le.? Profecto hoc veritatem excedit. 
, Insectum aliquando vitiat plantam, unde rami apice barbati effi- 
Ed aeque ac de spicis Plantaginis albicantis facile occurrunt exempla. 
yrpem ita vexatam abunde vidi ad Collioure, Port. Vendres, Cap de 
as, Culera, inter et Llansa, alibique. Nollem huneine lusum, vel potius 
mou statum, suscipi ab aliquo pro varietate villosa, locis similibus 
P re a Tmien Cat, p. 66., nam occurrit reapse hue, et illae per 
Nr poe da Pad plus minus villosa, et hirsuta, quomodo alii quidem 
Camphoram. olere plantam dixerunt Allioni, Pedem. 2. n. 2062., 
Lamarck, Diet l. p. 592. n. 1, DC., Fr. 3. n. 2279., Bertoloni, Le, 
million 2i f i : p. 99. n. L, et Salsolaceae, Lc, Martin (Ch.), Un 
(Paris) 1821. n: 495. lin. 1-3., Jussieu (A. L.) Diet. Sc. Nat. T. 6: 
ipse a las Moris, lc., Roques, PI. usuell. 3. p. 242., Vauch; 
iorgio, Dum È 4. p. B1., ut praetereamus Duplessy, Targioni, San- 
Sorgo, Dumont, Courset, Le Maout et De nie. 


orem ejus aromaticu : f 
m, s TL 
pl. med. T. | , sub-camphoratum describere Plenck, 


p. 40. Herbam exsiccatam, et fructuum capitula con- 


trita c . 
à camphoratum spirare odorem scripsit Pallas, Ill. l.c., « Toutes ba 


181 
parties de la plante exhalent une odeur de camphre quand on le froisse ». 
Desf. Hist. Arbr. Arbriss. 1. (1809.) p. 82.: « a....... une forte odeur de 
eamphre d'ou lui vient son nom vulgaire de camphrée ». Spach Ls.c. 
p. 289. a quibus sumpsit, ut puto, Hoeffer, Dict. bot. pract. (1850.) 
p. 130., nisi hosce omnes a Dalechampio, apud quem le.p. 1200, le- 
gitur, « Ob similem camphorae (camphurrae, per err.) odorem, quem trita 
vibrat, », et odor camphoratus declaratur insuper a Le Mah., et De- 
caisn. Fl. jard. champs. p. 640. Et ceu aromatica ac excitans inter 
Salsolaceas Camphorosma, cum Vulvaria ambrosioide, citatur a Marquis, 
Esq. Regn. Véget. p. 15. 

Ast de iliius odore camphorico nihil dixerunt Anguillara, Pena, et 
Lobel, Cupani, Tournefort, Magnol (Monsp. p. 41.), Miller Dict., Des- 
fontaines, in Fl. Atl., Gussone, Roemer, et Schultes. Denique eum 
denegavit Smith, qui explorata planta vivente ad le Port de Gard 
(Nismes prope) hanc edidit notam: « I never could perceive any smell of 
camphor, » Sm. (I. E.) A. Sketch of a tour on the continent, ed. 9. 
(1807.) p. 157. Cautus Murray de illius odore ex aliorum sententia 
retulit, subjungendo: « Hic (odor) an cultu pereat non dixerim, certe in 

- hortensi illum non animadverti. ». Appar. medic. 4. p. 237.; item sen- 
serunt Mérat, De-Lens Diet. Mat. med. 2. (1830.) p. 46. Chaumeton 
considero ceu virum quaedam bene, ex propriis observationibus, refe- 
rentem, alia male interdum ex aliorum rumoribus. llle ita scribere: 
« L'arome penetrant, qui s'exhale de la Camphrée sauvage f'roissée entre 
les doights, w'existe plus dans celle de nos jardins. Vainement cher- 
cherait-on dans cette dernière la saveur piquante, qui distingue la Camphrée 
des environs des Montpellier. Alterée, denaturée (sed hoc nimium est) par 
nos soins, nos engras, elle devient une herbe insipide, et inodore, qui ne 
justifie plus son titre, et ne possède point les vertus, que les thérapeutistes ont 
reconnus dans la sauvage ». Chaum., Turp. Fl. med. T. 2. (1815.) p. 131-2. 

Delort, et ego, qui saepius consulto plantam exploravimus, semper 
inodoram reperimus. Amicus Dunal, quem de re litteris interrogavi, 
ita mihi respondidit: « Je repond. maintenant......... à votre question d'hier. 
J'ai porté au nez plus de mille fois la Camphorosma, et je wy ai pas 
trouvé la moindre odeur; pas plus celle de Camphre, que de la Vanille. 
C'est quelque erreur. d'un ancien pharmacien, qui aura été copié de ge- 
neration en generation, comme on le fait en matière médicale, sans ob- 
Server ». Montpellier 10. Mars 1853. Aliae ejusdem generis species 
nullo prorsus odore pollere constant, quod mihi adeo magis suspectam 
reddit sententiam communiter receptam de principio camphorico extante 
in hae planta eui parum abfuit ne nomen mutaverim. o 

Planta simpliciter explorata semper inodora percipitur; ast digitis 
valide perfricata foetidum potius quasi bituminosum (debilem Matri- 
cariae declaratum a Pallas) expirat odorem, qui aliquam eum odoramine 
Vulvariae | ambrosioidis (ad illud Cumini accedentes) affinitatem habet; 
cum Camphora reapse nullam. Neque istud plantae odoramentum sem- 
per omnibus locis vel quacunque anni tempestate prodit; nam planta 
explorata ad Monspelium, die 6. Oct. 1860., prorsus inodora sese praebuit, 
temve tentata vere, 10. Apr. 1861. i 

Ego vero mecum reputo, in tanta denominandarum plantarum li- 
centia apud antiquos, qui absque ordine procedentes species inter sese 
natura longe remotas jungebant, affinitates eorum inaniter saepe pro- 


182 


sequutos, Camphoratam dictam fuisse speciem, quae aliquam faciei si- 
militudinem prae se ferre ei visa est cum nonullorum Camphorata, 
quae Santolinae species erat, indeque non Camphorata ab odore Cam- 
phorico, quo prorsus destituta est, sed a quadam faciei externae simi- 
litadine, quam in diversissimis stirpibus illius aevi botanici continuo 
quaeritabant. Camphorata monspeliensium quidem, nee aliorum, ferme 
veluti si plures ab hacce denominatione abhorrerent, uti abhorrebant 
autiqui etiam plurimi a nominibus Baccharidis Monspeliensium, Coridis 
Monspeliensium, Doryenii Monspeliensium, etc, 


Salsolacea repudiata. 


1 

Chenopodium ficifolium (Petiver.) Sm. Br.; Fl. Bat. v. 13. t. 1107, 
quod Ch. serotinum plur. Auctor., Nobis denique Vulvaria ficifolia 
communis declarata a Benth. Cat. p. 71., passim in Catalaun. indicata 
a Willk. Lang. n. 1072. ex Colmeiro, cui auctoritati ego nihil conce- 
derem, a me non visa in limite Pyrenaeorum, nee ab alio fidei digno, 
neque ab auctore decantato in Pyrenaeis indicata, deficiens etiam in 
La-Peyrouse herbario, sine mora dimittitur. 


Ord. 23. AMARANTACEAE 
(Juss.) R. Br. 


Amarantus, neque Amaranthus scribendus contendit Fée in litteris 
ad Moquin (v. Acad. Jeux FI. Toul. 1841.) Amarantum scripsit Moquin in 

,. Pr., ut jam eorrecte fecerant Adrianus Junius, Robertus Stephanus, 
Heister, Sprengel; utque perbelle explanaverat Vossius Etymolog. Ling. 
lat. De affinitate cum Paronychieis, et Caryophyllaceis loquutus est 
Jussieu, in Ann. Mus. Hist. Nat. Paris T. 2. (1803.) p. 135. Ordinis 
characteres lucide exposuit Martius, Fl. Brasil. 2. (1826.) p. 64. Gus- 
sone, PI. Vase. Inarim p. 212-3., genus Amarantum ad Corollifloras 
perperam traxit, Ordinum naturalium parum expers. 


Trib. ACHIRANTHEAE Endl. 


SubTrib 1* HEMICROEAE (Endl) N. 


Rovillia Nob. Polycnemum Auctor. Cf. Moq. Tand. Note sur le 
Er Polyen., et sur une nowvelle Tribus de la famille des Paronychiées, 
m vag ei Nat. Paris, Brong. Guill. T, 7. (1837.) p. 38-42. praesert. 
x ` CINA nomen est quod plantae applicitum | significaret 
" Sia Us, vel radicibus, vel, si mavis, geniculis, articulis, plu- 
die dr ctam. Polycnemum Linnaei radicem habet sub-simplicem, 
scorid Pus aN vel articulatos; fugitque ab Hippocratis, Dio- 
L oes aleni, Ayollonii , Polycnemone, e Labiatarwm ordine, 

na ergo, nimium saepe repetita, licentia, ad Amarantaceum genus 


translatum, nimi icorum i i , 
ieri QUE neoterico indulgentia receptum. Nihilosecius Theis 
e scribere (Gloss, botq. p. 375.) Polycnemon Dioscoridis cum 
orum isto plane respondere. ` 


183 


Polyenemon Dioscoridis (1. 3. e. 108.), duce jam Sprengel (h. r. hrb. 
| p. 179.), ad Presliam cervinam laudavit Desfontaines (in Plin. ed. Lemair, 
V. 7. P. 2. p. 166.). Haec species desideratur in Fl. Graeca, cui rei 
quum dein attendisset Sprengel, priorem determinationem amplius non 
sustinuit, inque Dioscoridis Commentario suo doctissimo stirpem Ana- 
zarbei injudicatam reliquit. Indieatae sententiae proxima ea est, quam 
dederunt Pena, Lobelius (Advers. p. 217.; vel iste Obs. p. 210.) Mentham 
arvensem pro Dioscoridis Polyenemone proponentes. Caesalpinus (De Plnts. 
l. 11. e. 37. p. 453.) Prunellam vulgarem expedite suscepit. Dalechampius 
(Hist. pl. Lugd. p. 932.) Corsicanam stirpem, Rubiaceam, habitu. Galii 
rotundifolii; sed potius ad Asperulam taurinam subjungendam, praestitit : 
ego illius plantam plane definire non ausus fueram, nec eam statuere 
ausi sunt G. Bauhinus (Pin. p. 229., b, n. 1.), Jussieu (A. L.) in Dict. 
Se. Nat. T. 42. p. 329., Sibthorp Polycnemon Dioscoridis daemonio re- 
liquit, rediens ad Valer. Cordum, qui tria saecula ante scripserat: 
“ Polyenemon quale sit hodie omnino ignoratur „ (in Dioser. ert, 57. b). 

Matthioli, eodem ac Cordi modo, obscuram Dioscoridis plantam ju- 
dicavit, eamque definire ausus non est: nec aliter fecerunt viri pru- 
dentissimi Ruellius, H. Barbarus. Plinius, de more (Nat. h. 1. 26. c. 88.) 
aliquid sui in Dioscoridis textum ingessit: hune seorsim considerare se- 
quioris consili mihi ferme videbatur, Nicander (Alex. . v. 57.,. Ther. 
v. 559.) Polyenemum. ceu plantam Origano Onitidi affinem indigitavisse 
percipies. Polycnemon | Galeni (Simplie. medie. l 8. c. ) a paucis 
animadversum non fugit C. Gesnero, qui illud ad Melissam Clinopodium 
evocavisse diceres (Ep. med., ex edit. 1577. ert. 74. a). Anguillara 
(Sempl. Par. 12. p. 218.) propendebat ad Melissam arvensem N. (M. 
Acinos Auctor.) Haec mihi sententia subridet, qui Acinos Dioscoridis 
cum hae specie reluctari video, 

Nomen denique falsae applieationis removemus, genusque Rovilliam 
dicimus in honorem Gulielmi Rovillii (Rouille) typographi Lugdunensis, 
actuosi, cui seientiae plures, ne ultima quidem Botanica, debent diver- 
sarum operum impressionem, multis euris, laboribus et impensis sat fe- 
liciter susceptarum. Et species quidem in agro Lugdunensi reperta est 
Latourr, Chl. Lugd. (1785.) p. 2., (Balb. Fl. Lyonn. T. 1. P. 2. p. 611.) 
ac e praelo Rovilliano primissime prodivit, et inibi figurata fuit. 

Quoad nomen specificum Bauhinianum glabrum, prae Linnaeano ar- 
vensi, praeferam, occurrunt reapse individua caule non prorsus glabro, 
sed magis adhuc mihi repugnat stirpem declarare a secundaria, nimium- 
que circumscripta statione. 


Rovillia glabra (Dalechamp.) N. 


Hist. pl. Lugd. 9. p. 1179. f. 4. Polycnemum arvense L. Sp., Koch p. 694. n. 1., Bert. 1. p. 200., 
Gaud, 1, n Ti., DC. Dub. p. 305., Willk. Lang. n 1097 Moq. in DC. Pr. 13. P, S. 2, p. 335. n. 2. 
Fenzl. in Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 860. Pol. arv. La-Peyr. Herb. P. minus Jord.; P, verrucosum Lang.; 
et P, Heutfelii Lang., confr.e Neilr, Camphorata glabra G. Bauh, Basil. p. 113.; P. viaticum Pall. Ill. 
ex Fenzl. Jacq, A. 4. p. 34. t. 365., Schk. Handb. t. 5., Guss. PI. rars. p. 15. t. 4. f. 2., Kroch. 
FI. Siles. r 9. t. 7. Gaertn. Fr. Sem. pl 2. p. 241: t. 128. f. 2., Dietr. Fl. Bor. v. 9. n. 628., 
Nees. ab Esenb, Jun. Gen. pl. fasc. 7. t. 19. Zannich. Vnz. p. 65. t. 276. 


© Flor. ZEst. Fruct. a media ZEstat. in Autumn. exord, In agris 
arenosis, sed locis calidioribus; praesert. mediterraneis. 

Legi in Pyr, Arag. ad la Buerda (Sobrarbe), die 25. Jul. 1845. 
Observavi ad'Barcabò supra Huesca, ad Pech David (agr. Tolosan.); 
ad Olette (Conflent), ete. 


184 


Folia inferne marginata, superne simplicia, et triquetra, mucrone 
albo terminata. Sanum consilium est certe considerare Pol. pumilum 
Hoppe, ceu plantam minorem, erectiusculam; et P. inundatum Schrank, 
caulibus magis elongatis, magisque ramosis, atque diffusis, majorem, ceu 
status aut formas ejusdem speciei. Prodit haec planta e solo caule 
erecto, rami successivi patent, mox ramosissima facta tota per terram 
strata conspicitur, ramo centrali quidem cum aliis genuflexo, ut nullus 
in loco aprico steterit amplius ramus erectus. Favent aliqui distinetio- 
nibus in varietates, Schrader Germ., Wallr. Sch. crit., Gaudin, Helv., 
Roemer et Sehultes, Moquin in DC. Pr., Kirschleger, Alsat. a erectum, 
et b proeumbentem praecipue, quod quantum naturae repugnet illius 
vegetationis modus satis demonstrat. Item damno varietatem b recur- 
vam Gussone (Rar. p. 15. t. 4. f. 2., Gaud. Helv. l.c. p. 99.) foliis 
sub-reeurvis, mollioribus, basique (si verum exponunt) angustioribus, 
quod vix bonum reputo pro uno aut altero individuo: hine P. recurvum 
Loisl. Not. (1810) p. 151. merito ceu speciem non amplius habitum est. 
Et rejieiuntur quidem jure formae, vel varietates aliae immerito a typo 
sejunetae nominibus P. viatici Pallas, Ill., P. triandri Schrank, Hoppe 
Taschnb., et P. majoris Al. Braun. 

Primus qui speciem botanicis exhibuerit mihi sese officit Dalechamp, 
qui tamen eam falso Chamaepeucem Plinii aexistimavit. Plinii planta 
(Nat. h. 1, 24. e. 86.) Chamaepeucem muticam DC. dijudicatur. Insuper 
palam est, ipsum Dalechamp. nec flores, neque speciei fructus vidisse, 
quos mepte negavit: imitatus a miserrimo compilatore Jonston, qui 
hujuscemodi stirpem eonfixit in illo suo opere Hist. Nat. Arbor. Frutie. 
(fol. 1662.) p. 453, n. 9, t. 199. f. 2. 


Sub-Trib. 2* AMARANTEAE Endl. 


Galliaria Nob. Unieuique facile est percipere quam inconside- 
rate nomen Amaranti datum fuerit neotericorum generi, quantaque fa- 
cilitate, invita Minerva, receptum, ac confirmatum. Praevalet opinio, 
antiquius illum fuisse applicitum plantae, quae reapse ejusdem est Or- 
mr tes aliena a neotericorum genere, scilicet Celosiae cristatae L. 
= Pens Nat. h. l. 21. e. 8., vel 23. Sed neque Blitum huc admodum 
ute referri posset, et Phloæ Theophrasti (Hist. pl. 1. 6. e. 6.) male 
se Interpretari sinit. A renatis litteris primus, qui hocce Amaranti 
nomen suscepit fuit Matthioli, sub quo ille descripsit Celosiam marga- 
Po (Fior velluto Etruse.); cf. illius Comment. in Dioscor. ed. 1548. 
[UE 5 mox praestantiorem, a nobis citatam, editionem item Valgris. 

- P. 1046-7. fig. Sed prim qui Amaranti nomine nostri generis 
plantas nuneuparunt fuerunt Gesner C. Hort. German., Pena, Lobel 
entes sub eo etiam Celosiae species. Sistunt no- 
rome dr Qu propria in genere nostro, quae in eis sumi possent. 
pira € comperitum sub Am. caudato, adducente jam Clusio, 

; piente G. Bauhino (Pin. p. 121. n. 1.); quia facile inducor 

/ eruan, esse potius Vulvariam Quinoam. 

idm M pe quo Brasilienses , Pisonio teste, Am. da 
traxerit Dalechom.: multa obstant quin libenter recipiatur. Unde 
Mpius (Hist. pl. Lugd, p. 540.) Syphoniam Plinii, relata 


185 


ab eo ad Am. tricolorem, nec ego vidi, neque alius videbit. Item 
Theombrotion Persarum (Plin. Nat. l 24. c. 102.) a Pena et Lo- 
belio (Adversr. p. 95.). vel ab Aldrovando Ul. (cf. J. Bauh. Hist. pl. 
2. |. 23. p. 970. è, lin. 30.) sub eadem specie adductum, excluditur 
nominis ethymologia, Deorum cibus, insulsa, et plantae repugnanti, ne 
dieam et toto generi. Novam ergo propono denominationem; genusque 
antiquae notionis, lubenterque in hortis susceptum, antiqui botanici, 
et cultoris nomine merito illud salutari duxi, eumque Galliariam voco 
in honorem Bernardini Galliari, qui primus Italorum, homo privatus, 
hortos botanieos sibi composuit, exornavitque, tum ad 7riviglio, mox 
ad Adorno (ubi natales susceperat), quique per longa itinera suscepta, 
botaniees, et botanophilorum amator fervens, scientiam continuo ex- 
coluit, et species plantarum plures importavit, quae ante eum per su- 
periorem Italiae partem ignorabantur. Vixit praeterito saeculo, fuitque 
picturae scenicae repostor eximius; cf. de eo Epoch. lumin. bot. agric. 
a Sangiorgio script. 1807. 


Galliaria albida (Micheli) Nob. 


Blit. 4. Mich. apud Till. Cat. hrt, Pis. p. 24., et Cat. brt. Florent. p. 16. n. 2. Amarantus albus 
L. Sp. it. Bert. 10. p. 187. n. 1., Moris Sard, 2. n. 1037., DC. Dub. p. 394. n. 4., Willk. Lang. n. 1091., 
Cesat. Not. bot. (1872.) ps. 15-8. Am. albus La-Peyr. Hrb.; Am, graecizans Willd. Amar., ut L. Sp. 
(non Herbr., fide Planchon). Willd, l.c. p. 8. n. 1. t. 4. f. 7., Hayn. Term. bot, t. 24. f. 4. 


() Flor. Aug. Sept, Fruet. Sept. Oct. in Pyr. or., praesert. ubi 
Olea vivit, alibi forte advena. 

Legi ad Argelles Pyr. or., die 5. Sept. 1843: ad Rosas, die 24, 
Aug, 1860. Vidimus ad Tarbes cum Deville: vidiq. ad Toulouse, plu- 
rimis locis. 

Variat hae illac microphylla, et pallidissima. 

Specimina lecta ad Rosas, offerunt varietatem, in qua observatur 
color plantae intense viridis, caulis erectus, ramis paucioribus, bre- 
vioribus, laxioribus, apicibus non adeo in aliis acutis; folia ad basim 
ramorum sita majora, longius petiolata, superiora tantum setulosa; ae 
ramus e centro generatim prae aliis longior, et planta magis circum- 
scripta, ita ut habitus quasi alienus videatur, faciesque quidquam di- 
versa. Folia subtus aliquando erubescentia; flores et in hac forma 
triandri. Non carui ego suspicione foeminas Gall. albidae e polline 
Gall, sylvestris foecundatas abiisse. Haec adnotata planta appropinquat 
4. tristem. Willdenow Sp. pl. Monoec. p. 382. ns. 3, 4. aliquantulum 
obseuravit ea quae fecerat in Hist. Amar. Qui auctores Loisel. Gall. 
éd. 9. T. 9. p. 319. n. 1., Noul. Fl. p. 541. n. 4., Pollin. Ver. i, Pi 
114, De Notrs. Repert. Fl. Ligust. n. 1547., Bert. It., Moris Sard. 
ls. cs., Gren. Godr. Fr. 3. p. 6., Mut. Fr. 3. p. 99., adducunt ad 
illorum A. album, Europae spontaneum, illum Willd. Hist. Am. p- 
EQ» C142 2., dicerentur hune librum ipsos non vidisse, et 
ex Willdenow Sp. e. n. 4. haneine prolationem inconsulto sumpsisse. 
Citatas hasce prolationes Willdenowii adhibitas fuisse uon vidi a Moquin 
apud DC. Pr. Nec opinioni eorum subseribere possum, qui Galliariam 
Vel Amar, album et graecizantem unicam esse speciem contendunt. 

ecens est hujus speciei notitia, eujus origo Americana in dubium 
pom nequit. Videbunt eam posteri magi per Europam diffusam, cujus 
zona mediterranea iam praetergressa est. 


186 | 
Galliaria sylvestris (Trag.?) Nob. 


Blit. n. 2. Trag. St. h. p. 73.? sin. fig. Amarantus sylvestris Desf. Cat. h. Par. (1804.) p. 44., 
Koch p. 690. n. 1., Gaud. 6. n. 2202., Bory Chaub. Morée n. 1267., DC. Dub. p. 393. n. 2.. Gren. Jur. 
(collato et A. viridi) p. 654. A. Blitum a Moq. Amar. in DC. Pr. 13. S. 2. p. 263. n. 18., Willk. Lang. 
n. 1090. [.., Bert. 10. p. 187. n, 2., Moris Sard. 3. n. 1038. A. sylv. La-Peyr. Herb., partim.; et A. 
adscendens. et Am. viridis La-Peyr. Herb.; A. Blitum La-Peyr. Herb.? Eater Herb. A. viridis Chaix 
Herb. et apud Vill. Dauph., ex Noulet, et ex Timb, apud Bill. Arch. Fl. Fr. Allmgn., inque Hrb. 
Chaix p. 38. (emend.a Tournef. prolat.e.) A. sylv. vulg. Tournef. Fl. Par. ed. 1. p. 385. (excls syns.). 
Keiehnb. Pl. er, C. 5. t. 474. f. 667., Engl. Bot, v. 31. n. 2212., Willd. Amm. p. 1x. n. 11. t. 8. T. 16) 
Mut. FI. Fr. 3. p. 100. n. 5. t. 56. bis f. 422. bis. J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 23. p. 967. f. 1., Moris Hist. 
pl. Oxon. 2. 5. à p. 599. t. 30. f. n. 5., ita arbitror. 

(*) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. 

Legi ad Bagneres de Luchon, die 24. Aug. 1833. Habui Tarbes a 
Deville. 

Folia non tantum magnitudine varia, sed apice truncata, integra, 
tune obtusiuscula, retusa, terminata pilo (qui productio nervi medii 
est), aut eo carentia. In Gall. sylvestri defectus racemorum terminalium 
facilem cum Gall. adscendente constituit separationis notam , reluctante 
quamvis Ledebour, Fl. Ross. 3. ps. 851-8. Caeterum videre mihi videor 
folia Galliariarum «dum juniora sunt raro retusa et marginata, quae 
talia eveniunt tantum dum adultiora fiunt limbo magis prae nervo 
exerescente. In G. sylvestri capsulae pro certo dehiscunt: aliter res 
evenit in G. adscendente in quo dehiscentia transversim agitur. Videtur 
mihi loea culta G. sylvestris praediligere; dum G. adscendens, urbium 
potius incola, pinguiorem exposcit solum. Quoad speciei historiam cf. 
quae sagaciter exposuit Grenier l.e. p. 653-5. Loco Vill. Dauph. 2. 
p. 56T. n. 2. (Amar. virid.) bis usus est Moquin; prius ad hane spe- 
ciem ls.c.; et mox ad Eurolum deflexwm., Raf. Moq. l.c. p. 216 Gall. 
prostratam N.); prima est recta sententia, evulgata jam a Noulet Fl 
bass. sous Pyr. (1837) p. 541., dein confirmata a Timbal Obs. Herb. 
Chair Mém. Acad. Toul. Ser. 4. T. 6. (1856.) p. 118.9. Seeunda 
turpiter imitata ab eo est a Poiret, Dict. Suppl. T. 1. p. 313. n. 10.* 

Cum dubio hue retulit Willdenow l.c. Panchov herb. 600. , quod erat 
obliviseendum, adeo obscurum est; sed si eui eo uti placebit, hoc modo 


. 


citandum erit. Zorn in Panchov. Herbar. (1673.) p. 600.* 
Galliaria adscendens (Dioscr.?, Plin.?) Nob. 


Diosc. 2. c, 143.?, Plin. Nat. h: 1. 20 c, 22., vel 93 i Y 
: . Nat. h: 1. 20. b .? Amarantus Blitum Plur, Auctr., Koch p. 
(1940) rine n. 2201., DC. Dub. p. 394. n. 3. A. adscendens Loisel. Notic, pl. ajout. Fl. Fr. 
Amar. ih DG, Pr. qa s 9: P- 189. n. 3. A. viridis Quorund., Willk. Lang. n. 1099. Euxolus viridis Moq. 
Der Pl T. 13. S, 2. p. 273. n. 5., Moris Sard. n. 1039, E. Blitum Gren. Jur. p. 652. A. sylvestris 
su ji E yt orbe t A. viridis Pallas, ex Walprs. in Mey. Obs. bot.? Pollich pro certo; A. flexuosus 
partim jir T4, ex Neilr., Albersia Blitum Kunth Berol., Mey. Hanov., Trevis., A. viridis L. Sp. 
PET d -g Dulc. Reichnb. Pl. cr. C. 5. t. 472. f. 664, 665., Fl. Dan. t. 2346., Dietr. Fl. Bor. 
Camer. Epit p. uar ^ 9. f. TI. , Mut. Fr. 3. p. 99. n. 3, t. 56. bis. f. 490. bis. Matth. p. 459. vix. 


. Epit. p. 236,, J. à - 
f. 1, Pluknt, Phot i, sra hs Hist. pl. 2. 1. 23, p. 966., Dod. Pempt. p. 617. f. 4., Lob. Ie. t. 290. 


O Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. 
hab Logi in Pyr. Cantabr. maritim. ad San Sebastian, die 9. Sept. 1844; 
~ Tarbes a Deville. Observavi ad Artirac, prope Pau; ad Toulouse. 
oquin, Bull. Soc, botq. Fr. T. 5. (1858.) ps. 211-20. disceptavit 
e seran specifico Linnaeano Blito pro G. sylvestri potius suscipiendo, 
sen TE ae fecerat Sibthorp, contrario sentientibus aliis, et prae- 
ues. Bs Fl. Lorrain. Ego contra eos opinor nomen Gall., sive 
Duc: ttt pro nulla specie bonum, relinquendum esse, quia loca 
rum sunt dubia, et Linnaeus, Sp. pl., duarum specierum synonyma 


sub ; 
una tantum planta confundebat, Nec possum minus quin damnem 


187 


rationes aliquas a Moquin adductas de praestantia judicii, ab eo dati, 
e quantitate, nec non ab antiquitate synonymorum, quia persuasum 
habeo, hisce in casibus, concedendus foret delectus, iste potins ad 
praestantiora synonyma convertendus; semper mihi est potior qua- 
litas, pondus auctoris, prae quantitate scriptorum, cujuscunque fuerint 
aevi. Supervenit Planchon, asserens in Herbario Linnaei sub nomine 
A. Bliti reperiri A., sive E. sylvestrem, quae Herbariorum auctoritas 
quanti nos faciamus jam in Praefatione professi sumus. 

Blitea et lutea meretrix, Plaut. Truc. Act. 4. Se. 4. v. 1. (Comoed. 
v. 810.), quasi insulsa meretrix ab herbae hujus sapore fatuò dicta 
crederetur; sed ego inutilem cum Nonnio non dieam, quia ipse Plautus 
in Pseudolo, loquitur de Blito ceu de herba, quae adponebatur in 
cibum eum Rumice, Brassica, et Beta, quae porro non inutiles sunt 
plantae: quibusdam vero Blitum capitatum, quod in usum culina- 
rium, forte tunc temporis etiam, colebatur. 


Galliaria scabra (Zannichelli) Nob. 


A. maxim. etc. Zannich. Vnz. (1735.) p. 13. Amarantus retroflexus L. Sp., Kock. p. 691. n. 4., 
Bert. 10. p. 191. n. 5., Gaud, 6. n. 2203.*, Moq. in DC, Pr. 13. S. 9. p. 258. n. 9., Moris Sard, 3. 
n, 1036., Cosson. Pl. nouv, critq. in Ann. Sc. Nat. Paris, Ser. 3. T. 7. (1847.) p. 211., DC. Dub. p 
È 394. n. 5., Willk. Lang. n. 1087. A. retrofl, La-Peyr. Herb., s.l. A. hybridus Gater. Montaub. ; 

riv. Hrb. Rumel., et A. strictus Wahlenb. PL, Bergg., ex Griseb,; A. melancholicus P., et A. san- 
uineus, et A. graecizans?, et A, hybridus, et A. oleraceus Pourr. Herb. Matr.? A. paniculatus Chaix 

erb. ex Timb.; A. curvifolius Spreng. ex Fenzl in in Ledb, Ross. A. chlorostachys Willd., et A, hy- 
bridus L., varts. ex As. Gray Man, Reichnb. Pl. cr. C. 5. t. 475. f. 668., Dietr. Fl. Bor. v. 11. n. 
785., Mut. Fr. 3, p. 100. n. 6, t. 56. bis. f. 493., Willd. Am. p. 33. n. 25. t. 11. f. 21. vix., Le Maout, 
Decsn. Botnq. 1868, p. 449. 1 

(+) Flor. Aug. Sept. Fruct. Oct. 

Legi in Pyr. Cantabr. maritim. ad San Sebastian, die 10. Sept. 
1844.; in Pyr. septr. med. ad Martres, die 27. Aug. 1852.; in Pyr, 
Catal. sub Palau prope Rosas, die 25. Aug. 1860. Caulis striato-sul- 
catus; petiolus canaliculatus; folia eum Koch acuminata dicere nollem, 
sed potius obtusiuscula, cum Gaudin.; inferiora aliquando retusa sunt 
cum setula, quae continuatio nervi medii est; foliorum nervi et venae 
proeminent notanturque puncti crebri; in superiori pagina vero sunt 
sulei facile conspicui.. Flores pentandri; capsulae dehiscentes. Color 
herbae pallidus. Variat simplex, ramosa, ramosissima, erecta, adscen- 
dens, sub-diffusa, statura sesquipedali, tripedali. Willdenowi figura non 
satisfecit luxurie spicarum, et acumine foliorum, ita ut, visu judicata, 
VIX pro mea planta haberetur; attamen A. clorostachys Willd. Am. t. 10. 
f. 19. adhue magis a nostra planta recedit, Haee quoque Gall, scabra 
Americanae originis aexistimatur. Zannichelli, et Seguier (Ver. 1. p. 99. 
n. 2), qui primi de hac specie loquuti sunt, eam falsis prolationibus 
obscurarunt. 


Galliaria patula (Cupan.) Nob. 


Bl. pall. vir. C . Hrt. Cath, p. 30. (excls. syns.). Amarantus patulus Bert. 10, p. 193. n. 6., 
Guss, Sie. Syn. 9. P2 585. "à $ ren: pem yr. 3! p. 4. A. chlorostachys Willk, Lang. n. 1088., 
a P. 309. Add, emend. (excls. Willd., et Moq.). Bert. Comm. de Itin. Neapol. p. 19. t. 2.; Cupan. 
Panph. 1. t. 14., Bonann. t. 78, (ex Gussone). 


(*) Flor. Sept. Oct. Fruet. Oct. Nov.? Parum a mare remota, et rara. 

Ad Narbonne legebat Delort: ad San Sebastian Lange: ego ad San 
Sebastian Gall, scabram legebam, nec alteram animadverti. Sed unde 
provenit haec planta? Nonne ea quidem ex America? 


188 
Galliaria prostrata (Bellardi) Nob. 


Bellard. apud. Balb. Miscell. bot. 1. p. 44. Amarantus prostratus Bellrd., Koch p. 691. n. 3., 
Bert. 10. p. 190. n. 4., DC. Dub. p. 394.n. 4. A. deflexus Willk. Lang. n. 1093., Gren. Godr. Fr. 3, 
. 3. Euxolus deflexus Raf., Moq. Amar. in DC. Pr. 13. S. 2. p. 275. n. 7., Moris Sard. 3. n. 1040. 
Biitum capitatum La-Peyr. Herb., A. viridis Pourr. Herb. Matr., Albersia prostrata Kunth Ber., Trevis. 
Balb., l.c. t. 10., Reichnb. Pl. er. C. 5. p. 44. t. 473. f. 666. Willd. Am. p. 10. n. 3. t. 10. £ 20, (pl. 
junr.) Mut. Fr. 3. p. 100. n. 4. t. 56. bis f. 421. bis. 


s & pe z DC., Visian et ego. Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. 
et. In calidioribus. 

Legi in Pyr. Catal. supra Figueras ad pagum Vilasagra, die 7. 
Sept. 1846. Habui Vie a Deville. Abundat sub Bilbao ad Oraviaga; 
oceurrit frequentissima per Pyr. orientls: communis quidem est ad 
Toulouse. 

De ejus vita perenni persuasus et ego sum; sed cf. Visiani Dalm. 
P: si d o perennem quoque declarant Grenier, Cosson, Germain, 

aruel, Willkomm. 

Caules striato-angulati, superne sensim magis puberuli, semper pro- 
strati, vix tantisper in apricis racemoso paniculati adscendentes. Folia 
inferiora obtusa, et emarginata, paulatim superne mutantur in acu- 
minata, cum obtusiuseulo fine, et longiusculo mucrone, qui mucro in 
inferioribus et obtusis foliis ideo brevior est. 

: xen ione net cum GG. adscendente apud Gaud. Helv. 
. p. 148. Obs. 1. 
È TM RN penam Balbisio tribuunt botanici omnes, praeter 
e Notrs. Repert. Fl. Ligust. n. 1545.; ipse Balbis Bellardianam de- 
clarat, et observat: “ in horto excolieram........ seminibus a praecl, Bel- 
lardi datis, a pron nomen huic plantae sat apposite tributum est, 
que promde retinendum censui. , Balb, l.c. p. 45. Moquin mecum 
pos Pi (Tolosae wry Douie hane Galliariam prostratam eam- 
esse, quam nomme A. deflexi L. descripsit, et figuravit Will- 
denow ls.e., ubi inspicitur figura, quae refert juniorem plantam, fere 
abortivam ,. desumpta e specimine culto in Hort. bot. Berol. , ubi e 
praecoci frigore anni 1788., completam evolutionem persequi nequivit 
planta. Haneine sententiam ipse Moqui i 
. « am ipse Moquin confirmavit l.s.c. 
: € capitatum La-Peyr. Herb. certo certius hujus est loci, uti 
2n "i eelaravitque jam Bentham Cat. p. 59., et acceperunt Serres, 
dia Toulouse p. T4., Noulet, Fl, bas, sous Pyr. p. 541. n. 2. Inanis 
rres, quem laudavit Mutel Fr. 3. p. 401-2., incassum La-Peyrouse 
excusare conatur, dicens hoc factum, non istius errore, sed aliqua aut 
" Verc aut schedae translatione, Ego vero minime dubito de La- 
e yrouse errore, qui in locis ab illo indicatis, Perafitta, Can Campa 
dex ge = mare mediterran.) copiosam vidi Galliariam prostratam, 
"ingerere as a lL quod in termino Florae pyrenaeae non 
ibidem. prors t sa cis E dene aufugum reperiri poterat, quia 
latio de plantis i est. m quoque, minus probabilis trans- 
xu Pra In capsulis differentibus, longeque classe remotis extan- 

A um quoque est insuper, quod nulla scheda de Amaranto 
ni seta "d eo in toto La-Peyrouse herbario, quam speciem de- 
ie Lem ai i su a Foe (fe ab. AU Piro 

a Supra citatis differentium. 


189 


Sub-Glassis 2^ COROLLIPLORAE 
Ord. 24. PLUMBAGINEAE Juss. 
Trib. 1° EUPLUMBAGINEAE (Endl.) N. 


Plumbagineas proximum esse ordinem Tamariscineis et Franke- 
niaceis dictitatum est a Planchon apud fratrem Gustavum, Globular. 
Montpell. 1859. p. 24. Tam saltatoriis affinitatibus non attendidi. Minus 
adhue attendendum est Arnaud (Hippol), qui Plumbagineas in tres fa- 
milias dispertivit, Staticeas, Plumbagineas , et Limoniastraceas: eum ct. 


apud Sering. Fl. Jard. 3. p. 291-309. 
Plumbago Plin., Clus., Tournef. 
Plumbago europaea (Plinii) L. Sp. 


Plin. Nat. h. I. 25, c, 13. vel 97. Koch p. 685., Bert. 2. p. 4341., DC. Dub. p. 387., Moris Sard. 
3. n. 809., Willk, Lang. n. 2200. Koch p. 685., Bert, 2. p. 431., DC. Dub. p. 387. Moris Sard. 3. n. 
809., Willk. Lang. n. 2200, La-Peyr. Hrb.; Isatis sylvestris Caesalp Hrb. Tornab., Dentell, Monspel. 
et Flamula Gesn. hrt. Germ. crt. 256. b., P. Plinii Ger. 1. Em. Flor. Graec. Sibthorp. C. 2. p. 75. t. 
191., Plenck. lc, pl. med. T. 4, p. 56. t. 95., (fig. incompl.); Turp. Fl. med. 6. t. 149., Gaertn. Fr. 
Sem. pl. p. 234. t. 50. f. 11., Schk., Handb. t. 26., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1138., Sabb, Hrt. Rom. 3. 
t. 39., Roques Phytogr, med. p. 311. t. 30., Bot. Magaz, t. 1249,, W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic, 
3. t. 84. f.ae 1-12., et. t. 85., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, tab. lign. 10, f, 83., Clus, Hisp. p. 433-4., 
AH. h. 5. p. 124., Column. Ecphr. p. 160-1., Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p, 215. Pena Lob. Adv, 
p. 136., Lob. Ic. t, 321, f. 1., Tabern., Krtb. 2. p. 1241., Icon. t. 858. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. 
S. 5. p. 599. t. 1. f. 2. 
% Flor. Jul. Sept. Fruet. Aug. Oct. Per region. mediterr.; raro 
Oleam superans. 
Legi in Pyr. Navarr. inter Lumbiere et Liadena ad dirutum pontem 
de Casus, die 10. Aug. 1844. i 
Caulis, trium quatuorve pedum, vel minor secundum loca; a medio 
ad apicem ramosus, valde striatus, sulcatus, flexuosus, facilis ruptionis, 
ut tota planta pruinoso-scaber. Bracteae glanduloso-ciliatae. Calyx ad 
costas glandulosus, glandulis pedicellatis. Corolla pallide-lilacina, stris 
qunque lividis fere ad basim notata. Staminum filamenta ad basim 
paululum dilatata. Stilus inferne conspicue pubescens, apice glaber, 
et glabrum est ovarium. Odor florum potius ingratus. Host (A. p. 259.) 
describit stigmata villoso-glandulosa! cf. etiam Spach Swit. Buff. T. 10. 
P. 335. lin. 85 praestat ea papillosa declarare. 
Hae planta utuntur Ruscinonenses contra scabiem; et unguentum 
pro scabie, herpetibusque sanandis parant Arabes, ex Desfontaines, 
Fl. Atl. p. 172., ef. et Garid. Aix p. 368., All. Ped. n. 315., ete. 
Optimum contra scabiem specifieum mecum praedicabat Coder 
fil, tantique, et adeo vulgati usus, ut circa Prades planta olim sat 
frequens, hodie rarissima facta sit. Fama etiam currit hac illac per 
yrenaeos Hispanos, illius radice contusa mederi posse dorsum equo- 
rum sella male habitum; et hoc evulgavit Columna, l.c. p. 163. Laudata 
etiam fuit planta contra canerum, sed multi illius usum pertimescerunt, 
Tripolium Dioscoridis dubitanter retuli: respuo vero absolute, eum 
Prengel, aliisque, eorum sententiam, qui hue vellent unam vel al- 
teram /satidem Dioscoridis (2. e. 215.); inter hosce enumerandus est 
: ust aes 
Caesalpinus (De Pints. I. 8. e. 60. p. 358.) Dubitavit Sibthorp, num 
"polium Dioscoridis responderet Statici sinuatae, Gr. Pr. n. 741. 


190 


Limoniastrum Heister Fabric. En. pl. Hrt. Helmstad, ed. 1. 
(1759.) p. 25., ed. 2. (1763.) p. 47., Moench Meth. p. 423., nee p. 
432. Godr. 

Bubania De Girard, Descript. d'un genr. nouv. de Plumbag., ete. 
(1849) p. 1-3. 

Limoniastrum dietum ab affininitate cum Limonio Dioscoridis, hodie 
controversum, claudieat. ; 


Limoniastrum articulatum (Boccone) Moench Meth. p. 423. (nee p. 
422., Godr.). | 


Boccon. Sicil. Mel. l. infr. c.do. Lim. monopetalum Boiss., Moris. Sard. 3. n. 808., Willk. Lang. 
n. 2199. Bubania monopetala De Girard s.c. p. 3-5. Statice monopetala L. Sp. Bert. 3. p. 533. n. 93., 
Guss. Sic. Syn. p. 374. n. 19., DC. Dub. p. 387. n. 1., Licopoli (Ann. Stor. Nat. Napol. 1866.) in Bull. 
Soc. botq. Fr. T. 14. 1867.) P. 2. p. 37. Limonium monopetalum Hill. hrt. Kew. lindley Bot. Reg. 
V. 28. n. 59., Sabb, Hort. Rom. 6. t. 39. Boc. Sic. Mel. p. 35., fig. in p. 32. t. 16. f. 2.a; et p. 34. 
t. 16. t. 2., et p. 33. t. 17. (gallas ferens.) Dodart Mém. hist. pl., etc. (1676.) icon eximia, ex De Gi- 
rard; vidi et ego primo in Biblioth. Dunal., dein alibi. 


h Flor. Jun. Jul. Fruct. Sept. Oct. in Pyr. Atax. maritim. — 

Legi ad Ste Lucie die 18. Jun. 1839: ad Ja Nouvelle, die 16. Sept. 
1860; à la Franquí prope Leucate observ. Gautier. 

Non fuit bonum consilium penes De Girard sumere specificum 
nomen Linnaeanum, vel penes Boissier, conculcato Moenchi optimo, 
illud ipsum restituere; quia si Linnaei tempore, et dum species inter 
Statices degebat, nota visui potissima nomen specificum subpeditabat, 
€ quo ita actum est, ut essentialis novi generis character eveniret, 
ceu specifica non erat amplius adhibenda; et eo magis nostris diebus, 
quibus elare omnibus jam liquet, non agi de corolla stricte monope- 
tala, sed de corolla penta-gamopetala. Suscepto genere Littorella, eam 
lacustrem nuneupavit L. Mant., nec unifloram, ut sub Plantagine di- 
xerat. Aquitatis studio non suscepimus in capite nomen ab amico op- 
umo f. r. impositum: sed genus manet nobis, e superba illa Bubania 
Féei, quae Saharae eximium ornamentum. penes Arabos M Ifet-el-K h'átein 


be (1861) p. vont de qua ef. Paris in Bull. Soc. botq. Fr. T. 


Trib 2* STATICEAE Endl. 


Statice Plin, Dalech., Willd., ex Spreng. Gen. n. 1247. Sed 
Plinius (Nat. h. 1. 26. c. 38) omnibus Rita pere dubius. 


Statice maritima (Matthioli) Lamk. Fr. 


Matth. C ds i a z 
` p. 684. n. 7., rera ag Dioscr. ed. 1. 1544. p. 302., ed. 1548. p. 516. St. Limonium L. Sp., Koch 


- 3. p. 514. n. 6., DC. Dub ; i 2, (1831 

. 410. n. 20., Wi , < Dub. p. 388. n. 2., Willson apud Hook. Miscell. bot. 2. ( .) 
ire Vas fa) M S > n. 2196. St. Limon. et St. serotina Rehab. et St. Bahusiensis? Godr Gren. 
lini Willd,. et St. “a ott emen a me confirmata. St, rariflora Dreij. ex Bromf. Wight:, St. Gme- 
t. 102., et SupLv. 4 gn v olia Tausch. ex Boiss, Limonium vulgare Hill. hrt. Kew. Engl. Bot, v. 2. 
717. f. 959. ett "mot I7. var. rarifl. ex Brom. bene. Reichnb. Pl. cr. C. 8. t. 751, f. 997., et t. 
Limn.); et Icon. C. 27. t, ipii porti et C. 3. t. 297. f. 392. (Gmel.); et". 8. t. 717. f. 959. (ut 
siens)! Fl. Bat. $ ( iy Lih f 1.; f. 2. (Gm.). et Ibid. t. 1140. f. 1. (pseud. Limn.), et f. 2. 

245., Sabb. Hr. Rom. (o As s Fr. Sem. pl. p. 240. i. 44. f. 10., Plenck. Ic. pl. med. 3. p. 41. t 
Bahus. eum t. 3410 ead. py A nich. Vnz. p. 464. t. 31., Flor. Dan. t. 2400., et t. 315. (infelx.) 
bern. Krtb. p. 815. A DM p 157. £ 3., Icon. t. 995. f. 1., Dod. Pempt p. 951. f. 2, Ta- 
gour pi I° ud i oM arem P, 981., et Matth. ed. Valgr. 1554. p. 443. f. 2., Maur 
-amer. Epit. p. 791. ben - Dalech Hist. Ss. express. et fig. fictit., sed est speciei auctor primus. 
876. v lese d . Hist, mgd. í 1 d. p. 
876. v. 860. f. 3.. Moris Hist. pl. Oxon. at 15. >. ado. "Ng ; E 2) arenarie en 


% Flor. Aug. Sept. Fruct, In litoribus. 


191 


Legi in litore Cantabr. ad St. Jean de Luz, die 9. Sept. 1841: in litore 
Catal. ad Rosas, die 24. Aug. 1860. Habui Bayonne a Darracq. Varie- 
tatem macrocladam Boiss. obtinui a Gautier, ex la Sidrière de Leucate. 

Statura pedalis, bipedalis, flores pulchre lilacini, rarissime albi; 
seapus inferne teres, ad paniculam angulosus; folia per marginem non 
semper undulata, ut quidam ea describent; hae variant numero, et 
magnitudine; tum unicum tantum folium adest in planta florente, aliis 
emarcidis, tune plura; et occurrunt individua florida, in quibus nullum 
amplius reperitur folium viride, aliaque in quibus sub eodem tempore 
folia juniora, vix evoluta conspiciuntur: supervacaneum erit dicere pa- 
nieulam variare laxam, et contractam, ramis plus minus fastigiatis, 
floribus coloris plus minus vividi. Legi specimina parva in Cantabria, 
iis similia a Reichenbae evulgatis in Fl. Germ exsice. sub n. 963., 
vel figuratis les. cts. nomine St. pseudo-Limonti, et plenissime assentior 
illis, qui Reichenbachianam stirpem eum bene nota comprehendunt; 
ita ut, reete St. serotina Reichnb. quoque pro altera ejusdem speciei 
forma recipiatur. St. Bahusiensis Fr., seu rariflora Drej., olim Smith 
var. maritimae fuit, sicque Benthamio. Vix mihi persuadere possum, 
species eas esse, de quibus disceptavit Lafont. in Act. Soc, L. Bord. 
T. 27. (1870) p. 152. seq. eum tab. Affinis, sed distincta species, a 
maritima mihi potius videtur St. lanceolata Link Hoffm. Port p. 446. 
t. 78. De S. Gmelini Willd., mihi quidem dubia, cf. Bois. in DC. Pr. 
12. p. 645. n. 35.; Ledb. Fl. Ross. 3. p. 460. n. 10. 

Accepta olim pro Limonio Dioscoridis (4. c, 16.) hodie controversa, 
et non sine ratione. Suscepi ergo Lamarek denominationem, laxam 
quidem, quum maxima pars specierum ad mare reperiatur: vulgatior 
species melius cum Miller vulgaris nuncupata fuit a Moench, qui, in- 
fausto, nomen Limonii, ceu genericum, eum Adanson praetulerunt. 


Statice binervosa (G. E. Smith, nisi Lobelii?) Smith, Hook. et Arn. 
Br. Fl. ed. 8. p. 352. n. 3. 


Engl. Bot. Suppl. 1831. De Lobelio vide infra, et sie de Dillenio, St. Bubanii De Girard in Ann: 
Sc. Nat. Paris, Ser. 3. T. 2, (1844.) p. 326. n. 6. St, occidentalis Lloyd, Loir. infer. (1844.) p. 212. Godr, 
Gren, Fr. 2. p. 742., Boiss. in DC. Pr. 19. p. 648. n. 44., Willk. Lang. n. 1790., ra Man. Br. 
bot, ed. 5. p. 271. n. 4. St. dichotoma olim apud Gallos plures; St. Dodartii b humil., De Girard, antea, 
St. oleaefolia Brébiss, Normand., ed. 1.ae.; St. spathulata Desf., ex Bromf. Wight. p. 409. n. 2., sicq. 
Hook. Br. Fl. ed. 1. Engl. Bot. Suppl. v. 1. n. 2663., 2. Reichnb. PI. cr. C. S. t. 719. f. 961., et 
Icon. C. 27, t. 1142. f, 2., G. E. Sm. Pints. S. Kenth p. 48. cum fig.a 2. t. 2. (cord.). 


% Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. In littore Cantabr. 
. Legi ad Biaritz, die 28, Aug. 1841.; in Cantabr. merid. sub Al- 
gortha, die 30. Jul. 1857. 

Ex Artiaga, prope Mundaca vidi lectam a Mieg. se 

St. lanceolata Reichnb. (non Link. Hoffm.) bene, ut ego quidem 
credo, a Boissier eum nostra conjuneta est; unde suam habuerit non 
dieit Reichenbaeh, hine mihi suspicio inest, delineavisse eum plantam 
cultam Babingt., Primit. Fl. Sarn. p. TT., St. binervosam habere pro 
St. spathulata Desf.,'itemque eam judicare Bromf. Vect. p. 409., quam 
sententiam, visa planta regionis atlantieae in Herb. Mus. Paris., longe 
abest quin confirmem, vidique dein relietam fuisse ab ipso Babington. 

mitas potius multa ei inest cum St. globulariaefolia Desf., cujus num 
varietas foret, primo intuitu, suspieaverat nobilis De Girard; qui mox 
Pro peculiari specie mecum recognita, candide mihi eam, botanicoram 
more, consecravit, : 


192 


Eodem anno speciem evulgarunt De Girard, et Lloyd. Jam ab 
anno 1841., ego pro peculiari specie agnoveram (longe diversa a Sf. 
dichotoma, pro qua generatim sumebatur), de re disserens cum optimo 
De Girard. Eheu nimis cito praematura morte erepto filiis, amieis, 
Seientiae! Interim Lloyd de planta De Girard consulere, qui sueta 
gratia, et comitate ei respondit, se illam mecum habere pro peculiari, 
et non deseripta specie: clarissimi viri sententia fretus Lloyd, eam 
sollicite sub novo nomine evulgavit. Ita prodiit St. occidentalis, auxilio 
meo, et De Girard, nulla nostrum mentione apud Lloyd, qui deficiente 
auxilio nostro, praesertim vero expertissimi de Plumbagineis De Girard, 
eujus ordinis amplissimam et bene elaboratam illustrationem parabat, 
quis devinare posset quo nomine, quibus mendis cam evulgavisset Lloyd? 
Manebant Lloyd litterae cum Mnser. Girardianis et cum generosi viri 
supelleetile botanica, in Musaeo Acad. Scient. Monspel. 

Limonium medium anglicum Lobel. Il. p. 90., et ex hoe Parkins. 
Theatr. p. 1236., sin. ie., hie loci confirmatum est? Dubia est quoque 
Dillenii prolatio (in Ray Lyn. ed. 3- p. 202. n. 2.) a Smith relata, 
eo quod ille alienum Gerardi (J.) locum invocat. 


Statice lychnidifolia (Tournef.)) De Girard nouv. Stat. Fr. 


Limon. Lychnid, coronar. folio V. Lusitan Tournef. Herbar., ex De Girard, Tournf. El. botq. 
» 284. 13. De Gir. Descr, St. nouv. Fr. (1842.) p. 1. tab, n. 3. £ A., et in Ann. Sc. Nat Paris Ser. 
+ T. 17. p. 18. t. 2, A. Godr. Gr. Fr. 2. p. 741., Willk. Lane, n. 2194. St. auriculae ursi folia Pourr, 
Chl. Narb. n. 1123. St. auriculaefolia Benth. Cat., et quorund. Herbar, 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In litore Atax., et orient. 

Legi speeimen junius ad Escala Pyr. Catal. die 25. Jun. 1851., 
florifer, in insula Ste Lucie contra la Nouvelle, die 27. Jun. 1819. 
Habui a Delort ex Ste Lucie, et a De Girard quoque. 

Beatus De Girard, eum Tournefortii Herbario, citavit adhue Tour- 
nefort Inst. p. 342., ubi illa phrasis Herbarii desideratur. Ex operibus 
Tournefortianis locus adducendus apparet Limonium Lusitan. Auricu- 
lae’ Ursifolio Elém. botq. (1694.) p. 284. n. 18. (innumer.) Inst. R. hrb. 
p. 542. Clare patet ex Tournefortio suam denominationem sumpsisse 
Pourret, qui unicum huc reducendum Tournefortii locum probe citavit. 
Sed locus Inst. r. herb. a De Girard citatus nos traheret ad Limon. 
kis villos. foliis Lusit. Pluk Almgn. Bot. p. 221., relatum a Van- 

elli (Virid. ed, Veron, p- 56), sed meo sensu expungendum. Difficile 


Limon. Lychnid, coronar. foliis Virid. Lusit. Video Limon. Saponar. 
fol. violae, Cupan. Panph. 2. t. 155. adduci ad St. doudlonam quM 
toe St. auriculaefoliam Pr.) a Guss. Syn. p. 367. n. 4. Alioquin 
KSENA E n similitudinem de nostra planta cum St. globula- 
dui e Port. p. 445. t, 77, Grisley synonymon nullum ei ad- 
T ou nM quaedam Matthioli figura, Comm. c. p. 980, ed. 
p. 791 P. d A ba Compend, p. 647., imitata a Camer. Epit 
laret em pr "gura nullum usum fecit Bertoloni, veluti si postu- 
ined d pra Prades sub hac nostra specie. Significate mihi locum 
sali. Sa m, ab hac specie firmiter dejicere possim. Moris injecit 
marit. (serot.) a qua fugit spieis densis. 


193 
Statice confusa (Barrelier.) Godr., Gren. Fr. 


Barr. Ic. t. 793., Obs. p. 65. n. 686. Godr. Gr. Fr. 2. p. 743. (emend. Boiss. prolat.); Moris Sard. 
3. n. 801., Willk. Lang. n. 2482, St. globulariaefolia Loisel. Gall, DC. Dub. p. 388. n. 6. (non Desf.), 
Boiss. in DC. Pr. p. 12. p. 651. n. 50.! Boiss. Voy. botq. Esp. t. 155. f. a (major); Reichnb, Pl. cr. 
0:3. t. 226, f. 370.1, Icon. C. 27. p. 63. t. 1143. f. 1. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. -In Pyr. littore Atax. 

Legi sub la Nouvelle au Cap Leucate, die 28 Jun, 1819, Habui a 
De Girard et à Delort St.e Lucie, 

Barrelieri loca, forte incaute a Desfontaines Atl. p. 214. ad suam 
St. globulariaefoliam adducta, huie europaeae convenire potius exi- 
stimo, quoad primum: alterum St. densifforae erit. Alia species, quae 
ab istis distinguebatur a De Girard ex Cette (Herault), observante mihi 
Delort, fortasse pertinet. ad St. psilocladam Boiss. in DC. Pr. 12. p. 651. 
n. 57. Ego nullam confusae affiniorem video in Fl. Gall. prae inse- 
quenti lychnidifolia. 

St. globulariaefolia Willd. Hrt. Berol. n. 63., et Fl. Graec. Sibthorp. 
C. 3. p. 90. t. 296. mihi quidem videtur eadem species, per se stans. 
St. globulariaefolia Link. Hoffm. Fl. Port. p. 445. t. TT. seorsim relin- 
quenda erit. Harum nulla in St. confusam indiderim. Oporteret hasce 
figuras sistere cum plantis ad manus, quod ego facere nequivi. Raro 
habemus Herbarium eum Libris, eodem loeo, ad manus, maxime dum 
agitur de plantis rarioribus, deque splendidioribus libris. 

Hane esse plantam a De Girard pro St. globulariaefolia Desf, ha- 
bitam, quae ab eo accepi specimina mihi perpetuo demonstrabunt. St. 
globulariaefolia Bert. It., ut altera Boiss. Voy. bot. Esp., magnis invol- 
vuntur erroribus. Boissieri evidentem figuram (majorem) ego proveho; 
contra Godron, qui alteram (minorem) infixit, Primam ad St. delica- 
tulam deducit Boiss. in DC. Pr. P. 12. p. 653. n. 55., alteram Godron 
cum Gr. Fr. in nostram infigunt speciem, a Boissier le. n. 56. ad 
salsuginosam suam translatam. Uterque auctor parum exacte, Conspi- 
ciuntur, enim, in citata tabula parvae litterae a, b, nee majuseulae 
(hoe eontra auctorem Boissier); et Godron, non litteram b, sed nu- 
merum 6 citavit, eumque remisse imitavit Willkomm. St. confusam 
De Girard non meminit Boiss. in DC. Pr., sed ipsum plantam, cum 
Moris, contrectavisse arbitror sub St. globulariaefolia Desf., l.c. p. 651. 
n. 90. tutius, e propria icone, ad St. delicatulam, Boiss. in DC. Pr. e. 
n. 55., adducimur. Adeo controversa Desfontanesi planta claris verbis 
declaratur a Godron in Observ. ad speciem nostram. Obtinui a Gautier, 
e litore de la Palme prope la Gare de Leucate, stirpem a Legrand ceu 
speciem habitam, et St. narbonensem ab eo nuncupatam. Eam descrip- 
"erunt, et figurarunt Gautier, et Timbal, in Mem. Soe. Se. Phys. Toul. 
1819, mutato nomine in St. Legrandi. Reapse nullae e nostris speciebus 
prorsus reducendam. Distinguitur caule rectiusculo, foliis versus apicem 
latis, panieula fere tota florifera, densa, braeteis elliptico-acutis. Num 
ibrida ad quam efformandam St. confusa, et duriuscula convenerunt? 
Hoc est, de quo in suspicionem veni. d 


Statice virgata (Caesalpin.) Willd. En. 


Caes. Herb. Tornab. (1563) fol. 58. n. 142., De Plnts. 1. 4. c. 32. (Limn. exig.) p. 166. Moris 
Saig, 3. n. ^ Godr. Gren. p. 2. p. 746. a.; Boiss. in DC. Pr. 12. p. 654. n. 58., Willk. Lang. 
: 2181. St. oleifolia Pourr., ex Sm. Gr. Pr., et DC. Fr., Bert. 3. p. 516, n. 7. (expurg. synon. et 
exel. var. b) DC. Dub. p. 388. n. 5. St. reticulata Reichnb. Pl. cr. C. 2. t. 193. f. 334. (stais. rams. 


13 


194 


ts. sterbs. ad terr. strats.). Icon C. 27. t. 1143. f. 2., Ten. Nap. 2. p. 350. t. 223. f. 2., Zannich.. 
€ p. 165. t. 232. laxa. M Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 18. f. 158. vix dubit. queo; Pen, 
Lob. Advers. p. 123., Lob. Ic. t. 295. f. 2., Ger. J. Herb. l. (edit. Johns.) p. 411. f. exter. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. in maritim. Pyr. or., inque salsis 
Pyr. Arag. 

Legi in Pyr. or. inter Bagnouls et Port-Vendres, 1. d. Cap de Costa- 
dour, die T. Sept. 1845, dein in marit. Catal. ad Fosas, diebus 24. Aug. 
1846., et 28. Sept. 1853. Habui ex St.e Lucie (ad Narbonne) a Delile. 
Observavi prope Ayerbe l. d. Monzoraval. Ad plantam pumilam affe- 
runtur Sfat. gracilis, parviflora, et pygmaea Lin. St. oleaefolia Scopoli 
evidenter aliena planta est, quamvis iste dicat accepisse se specimina 
a Pourret eum hoe nomine, et habeamus auctores, qui de identitate 
Pourretianae speciei cum St. virgata nos certiores faciant. Semina ab 
Allioni ad Scopolium missa proveniebant forte e Corsica, aut ex Sar- 
dinia, ubi viget St. Scopoliana; cf. Scop. Del. Fl. Faun. Insubr. 1. 
p. 25., eujus historiam iste dedit e plantis sibi in horto Ticinensi enatis. 
Pourreti plantam authenticam habuisse se dicit DC. Fr. 3. n. 2326; 
eam se vidisse in Herb. Linn. fil. testatur Sm. Gr. Pr. n. 735. Verum 
de specie nihil ipse evulgavit Pourret. Barrelieri locum, Obs. p. 65. 
n. 689. t. 790., qui quoque epithetum Oleaefoliae suae plantae imposuit, 
confirment, aut respuant ii, qui plantam ad Farancon Castillae novae 
viderint. Mihi prolatio haec potius hie loci derelinquenda videtur; Boissier 
in DC. Pr. 12. p. 651. n. 50., ut Bertoloni It. 3.'p. 518. n. 8., eam 
ad St. globularifoliam attulerunt, quam ego potius St. dichotomae subi- 
gerem. Num Penae Lobelii phrasis innotuerit Pourret * Parv. Limon. 
narbon. oleaefol. , non liquet, ut tute pronuneiari possit ipsum ab illis, 
quorum alter conterraneus eum eo erat, nomen specificum suscepisse. 

Limon. flagells. foenicules. Bocce. Mus. p. 143. t. 103. f. infer., a Ber- 


toloni ad St. suam Scopolianam adductum, ad St. hane virgatum ego 
potius afferre malim. 


Statice duriuscula De Girard! 


De Gir., Ann. Se. Nat. Paris, Ser. 3. T. 2 Ra or. 49. p. 652 
n. 52., Godr. Gren. > RA) a (1844.) p. 327. n. 8., Boiss. in DC. Pr. 12, p. 092. 
St, laeta Meri i du p. 745., Willk. Lang. n. 2184. St, globulariaefolia b Bert. 3. p. 519. n. 8. 


. 802., videtur varietas. St. echioides La-Peyr. Herb. St. Legrandi Timb., 


Gant., cum synon. St. narbonensis I 3 ri : : 5 9 
f. 293., Mut. Fr. 3, p. 89. n. d & e bolas Willdenowiana Reichnb. Pl. cr. C. 2. p. 55. t. 163. 


. 9j Flor. Jul. Aug. Fruct. In littor. Atax. ad St. Lucie 
prius detecta a Xatart et Rugel.. 

de I ccepi a rad ex Ste Lucie; ex littore de la Palme ad la Gare 

De Gi d di autier. In scheda Delort stat haec observatio: * Notre ami 

id poe € Qi cette plante de celle de Cette, qui est le type de 

a sti a. n Quidquid fuerit, aut hae differentiae non existunt, 

nos n pereepit Godron; certo non percepit Delile, qui plantas ad 
? Spontaneas attente perquisivit, perpendit, mihique demonstravit. 


Quoad Morisi locum, ; : St, 
in ambiguo fui, . » inter hane speciem, et St. cuspidatam Delort., 


Statice depressa N. 


% Flor. Sept. Fruct. In Pyr. Arag., solo salso. 


Legi prope Huesca, ad Loreto, diebus 11. Jun., et 27. Sept. 1850. 


195 


Tota pallida, e pruinae specie, pilisve brevibus fasciculatis, quibus 
undique induitur. Collum crassum. Radix tenuis. Folia parva, spathu- 
lato-acuta, trinervia, plerumque per marginem revoluta, basi in petio- 
lum attenuata, longeque producta. Scapi in planta adulta depressi , 
e basi diehotome ramosissimi, intricati, ad terram in stellae modum 
ferme accomodati, parumper flexuosi, articulis eorum brevibus, copia 
florum spectandi. Spiculae sub-pollicares, dissitae, e floribus 1-2. per ra- 
chidem laxe dispositis, secundis; adultae parumper recurvae, acutae. 
Bracteae inaequales, acutae, aut obtusae, virides, vix per marginem 
scariosae, flori arcte admotae. Calyx rectiusculus, nervis porrectis, lobis 
erectis, productis, sub-acutis, marginatis, caeterum viridibus, praeditus. 
Corollae pro tertia parte e calyce exporrectae, pallide roseae. Superiori 
(virgatae) affinis, eujus esse formam opinatur Boissier, in littrs, dats. 
10. Jul. 1874. Ab hae primo intuitu recedit superficie pruinosa-scabrida, 
caulibus diffusis, petalis majoribus. Facies St. Dubyei Godr. Gr. similis. 
An eadem cum St. salsuginosa Boiss.? 


Statice dichotoma (Asso) Cavan. Ic. Desc., Pourr, Hrb. Matr. 


St. cordifolia Asso Syn. Arag. (1779.) n. 284. (e loci autops. Caesaraugust.). Cav. Ie, Deser. 1. 
p. 37. n. 56. Boiss. in DC, Pr. P. 12. p. 661. n. 83., Cavan. citat. Wilk. Lang. n. 2176, St, globula- 
riaefolia Colmeir. Cat. pl. Catal. (e loco Cardona). Reichnb. Pl. cr. C. 8. p. 8. t. 718. f. 960? (flor. 
nim. approx.); Cav. l. c. t. 50. 


% Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. Arag. Catal. solo 
salso longe a mari. 

Legi ad Huesca eundo ad Loreto, diebus 6 Jun., et 27. Sept. 1850. 
Habui ex San Gorge, ibid., a Vallier. Observavi ad Zschedas sub 
Placencia; ad el puente del rio Mamadre sub Vierge; et vidi ad Andani 
Alfarez, Castello de Farfajia; ad Golté et Pons, nec,non ad Vilanueva 
proxime abunde; item ad Salinas de Cardona. Limonium hispanicum 
Plantaginis foliis glabris Ortega in Quera Fl. Espan. T. 5. p. 353. 
n. T., quod De Girard traxit ad suam St. supinam (Armer., Stat. 
Sp. nov., n. 4.) ego sine haesitatione ad hane St. dichotomam refero, 
ferme loci autopsia, nam prope Leridam eam observavi. Specimen hi- 
spanieum eum hoc nomine ex Aranjuez, ad Rivas a Reuter, visum in 
Herbar. It. centr., alia planta est, quam potius affinem dicerem St. 
pruinosae. Eadem planta nostra videtur judicata pro St. ovalifolia Poiret, 
Diet. Suppl. T. 5. p. 237. n. 5I., a Lose. y Pard. Pl. Arag. p. 81., 
ex quo ei adduci viderim, Add. corr. p. 133., St. cordatam Asso: cf. 
de illa Godr. Gr. Fr. 2. p. 741, Mut. Fr. Atl. t. 55. f. 408. St. di- 
chot. Reichnb. ad St. Scopolianam Bert. refert Boiss. l.c. p. 648. n. 41.; 
dedueta e planta culta, liquide non percipitur, num e dichotoma, vel 
e densiflora provenerit. | 

St. salsuginosa Boiss., ad Pons, Castelfollit, Cardona, etc. reperiri 
dicitur a Willk. Lang. Pr. 2. n. 2185., ex Salvador, et Costa. In hisce, 
proximisque locis, St. dichotomam ego offendebam, quae species in ad- 
modum contractis locis in Pr Fl. Hisp. indicatur. 


Statice cuspidata Delort Herb.! 

Billot apud F. Schultz, Arch. Fl. Fr. Allmgn. p. 339. 

J, Flor. Jul. Aug. Fruct. In littor. Atax. rar. 

Habui a Delort, qui eam legerat 16. Jul. 1852. au plaget de la 


pe vers Gruissan. 


196 
Statice densiflora (Barrelieri, Cupani) Guss. Suppl. ad Sicil. Pr. (1832) 


Barr. Ic. p. 65. n. 687. t. 794., et n. 688. t. 789.; Cup. Panph. 2, t. 155., ex Guss. Guss. Sic. Syn, 
. 367. n. 4. Moris Sard. 3. n. 800., Godr. Gr. Fr. 3. p. 744. S. Scopoliana Bert. It. 3. p. 528, n. 18. 
demt. saltem Bocconi loco). S. oxylepis (sin. necess.) Boiss. in DC. Pr. P. 12. p. 647. n. 41. Scop. 

Del, Fl. Faun, Insubr. p. 24. t. 10., Reichnb. Pl. cr. C. 8. t. 718. f. 960., reapse dubia. 


h, Flor. abeunt. Jun., Jul. Fruct. In littor. mediterr., rara. 

Legi in littor. Catalaun. contra Custellò de Ampurias, die 12. Jun. 
1851. parum evolutam; obtinui a Gautier ex la Franquí ad Leucate. 

Reapse hujus speciei nomina antiquiora sunt illa St. spathulatae 
Jan. El. (1826.) p. 5. n. 21. (fide Bertoloni), extante jam optima Des- 
fontaines specie; et S. glomerata Tausch Syll. Ratisb. 2. (1828) p. 255 
n. 44., satis per se elucescens: sed nomen praestantius, a praestantiori 
botanico impositum, a plurimis insuper laudatum, deflectere nolui. 

Figura Seopoliana nullum mihi dubium movet: in textu Auctoris 
nonnulla trutinari possent. 

De Bocconi loco dixi sub S. virgata. 


Statice Girardiana (Magnol.?) Guss. Sic. Syn. p. 368. sub n. 4. lin. 27. 


. Limon. parv. bellid. minor foli, Magn. bot. Monsp. 15»., quamvis de eo dubitaverit De Girard., 
etiam Godron excludit, et sequentis speciei vult, Fr. 2. p. 750. Obs. Godr. Gr. Fr. 2. p. 744., Willk: 
Lang. n. 2191. St. densiflora De Girard., Deser. esp. nouv. St. Franc. (1842.) p. 8. n. 3. f. B., et 
in Ann. Se. Nat, Paris ser, 2, T. 17. p. 25. t. 3. B. (excl. patr. Sicil.), Boiss. in DC. Pr. P. 12. p: 
647. n. 39. St. auriculaefolia DC. Dub. p. 988. n. 3. (partim, ex De Girard); Bert., in nota ad St. Si 
wi xvm It. 3. p. 530. Reichnb. PI, cr. C. 2, p. 65. t. 173. f. 305., Mut. Fr. 3. p. 89. n. 16. t. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In littor. Atax., et orient. 
. Legi ad Rosas, die 24. Aug. 1846., ad Ste Lucie prope Narbonne, 
die 18. Jun. 1839. 


Statice bellidifolia (Boccone) Gouan Fl. Monsp. 


Boce. Mus, piant. p. 143. t. 103. f. media, obliq. Godr. Gr. Fr. 2. p. 749., Willk. Lang. n. 2477. 
* oy Willd. En., Bert. 3. p. 530. n. 20., Boise in DG. Pr. P. i2" p. 660. n. 79. (non ex toto); 
lat e Ara, Br. FL ed. 3. p. 352. n. 4. St. reticulata Flr. Gallr. ad DC. Dub. p. 388. n. 4. St, cor- 
data Suffr, Catal; Limonium reticulatum Hill. hrt, Kew.? Reichnb. Pl. cr. C. 2. p. 85. t. 194. f. 


PU GN C. 27. t. 1142., Engl. Bot. v. 4. n. 328,; Gmel. Sibr. 2. t. 89. f. 2. Zannich. Vnz. 
91 Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Sept. In litt. orientali. 

. Legi in Pyr. Catal. ad Fosas, die 24. Aug. 1846., inque agro. 

Narbon. inter Growissan, et la Redoute, die 6. Jul 1839. indidem ad 

St. Pierre obtinui a Gautier. Observavi ad la Nouvelle. Cf. St. Compa- 

nyonis Gren., et Bill. apud Schultz F. Arch. Fl. Fr. Allmgn. p. 338. 


Statice Dubyeana Nob. 


St. Dubyei > 
n. 6. t. in EOM Gren. Fr. 2. p. 750. St, dichotoma DC. Dub. p. 388. n. 7. Mut. Fr. 3. p. 88. 


fid im Jul. Fruct. à in littore occident. rara. 

a Varracq ex les falaises de Biaritz. Ego legebam ad Ba- 
yonne, die 7. Aug. 1841, 8 

ne Pe ramosissimi, scabridi, parum elongati et dif- 
scribit ssec oem * nod iles. Flores ego vidi pallidos, quos caeruleos de- 
apice praes nas dit orte, sicca planta, Mutel. Paniculae sunt praelongae, 
sunt spiculae, quas eum da quidquam, prae superiori: specie crassiores 
eamque cum o t Dead A room Godron. Ego vidi plantam viventem 
rem de ea Buc sim x fi Judicavi varietatem t. bellidifoliae: penitio- 
ante Duby du deco om feci, ideoque auctoritati aliorum cessi. Notam 
mmationem temperavi. Superiori affinis, sed af- 


197 


finior adhue typo speciei, quae St. caspia Willd. En. M. a Bieb., Ledeb. 
Fl. Ross. 3. p. 459. n. T., strictius cujus figuram inspicimas in Gmelin 
FI. Sibir. 2, t. 89. f. 2. (inter), et ita, ut vix ab ea sejungeres. 


Statice echioides (Richer de Belleval.) L. Sp., nee Syst., nec Herb. 


Rich. de Bellev. Figur. pl., ez Gilibert. D»monstrs. botqs. p. 49. n. 142. (ex Cette) cum tab, 
Bert. 3. p. 524, n. 15., et 8. p. 640., Moris Sard. 3. n. 797., DG. Dub. p. 389. n. 12., Willk. Lang. 
n. 2175. St. Avei De Notrs. Prosp. Fl. Ligur est planta grandior, ex Bert. Gouan Fl. Monsp. p. 22. 
t. 2. f. 4., Flor. Graec. Sibth. C. 3. p. 92. t. 299., Mut. Fr. 3. p. 89. n. 15. t. 56. f. 416., Reichnb. 
Pl. cr, C. 2. t. 162. f. 292., et Icon. C. 27. t. 1147 f. 2. Magnol Bot. Monspel. p. 157., p. 156. 

©), *9 Flor. Jun, Jul. Fruet. Aug. Per region. mediterr. cum Olea, 
saepius vero ad mare. 

Legi in Pyr. Arag. sub Huesca, ad Pebredo, die 21. Jun. 1850. 
Vidi ad Cadaques, Rosas, Escala. Figurae Barrelieri, Limon. Icon. t. 805., 
Obs. p. 66. n. 691., et t. 806., Obs. n. 690. mihi dubiae sunt, quia 
plantas absque flores fingunt, nec foliorum figura omnino placet. At- 
tamen harum secunda a Godr. Gr. Fr. 2. p. 150. citata, minus refragatur. 


Statice diffusa Pourret! 


Chlor. Narb, n. 1124. DC. Dub. p. 389. n. 14. Godr. Gr. Fr. 2. p. 752.: Willk. Lang. 2172. Lamk. 
Ill. t. 219. f. 3., Mut. Ff. 3. p. 90. n. 20. t. 56. bis. f. 442. 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. In marit. Atax. 
Legi ad St.e Lucie, prope Narbonne, die 18. Jun. 1839. 


Statice setigera (Grisley) Nob. 


Limon. ferulac. fol. non descript. Grisl. Virid. Lusit. p. 56. (ed. Ver.). St. ferulacea L. Sp. Bert, 
3. p. 531. n. 21., DC. Dub. p. 389. n, 13., Willk. Lang. n. 2171. Reichnb. Icon. C. 97. t. 1147. f. 1., Mut. 
d 3. p. 90. n. 19. t. 56, bis f. 421. Pluk; Phyt. t. 28, f. 3, 4., Moris Hist. pl. Oxon. S. 15. t. 1. 
SD n. 29. 


% Flor, Jun. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. Atax. orient., ad maris litus. 
Legi ad St.e Lucie, die 18. Jun. 1839., ad Rosas, die 24. Aug. 1846. 
Observavi ad la Nouvelle, ad la Franqui pris Leucate. Inconside- 

rate dixerat La-Grand (Bull. Soc. botq. Fr. T. 16. (1869.) p. 388.) usque 

adhuc (14. Nov. 1869.) notam tantum ex Ins. Ste Lucie. 

Flores rubri sunt eosque perperam, eum Linnaeo, Sp. pl, et as- 
seclis, Poiret Dict. 7. p. 408. n. 36., Brot. Lusit. p. 490. n. 9., Loisel, 
Gal. ed. 2. p. 226. n. 18., luteos eos dixerunt; uti corollas luteas, contra 
veritatem, descripsit Bertoloni l.c. 

Quis, botanieis exceptis, crederet speciem ferulaceam dictam a folio 
Jerulaceo, dum folia nulla ei reapse sint. Profecto, inspecta planta, non 
antiquorum libris (Grisley, Morison, Tournefort), unusquisque nomen 
St. aphyllae sibi expectavisset, nunquam, pro certo Linnaeanum illud, 
quod insidet errori de habendis pro foliis ramulis caulinis. Ego setigeram 
nuneupavi speciem e charactere in caulis squamis, bracteisve reperiendo. 


Armeria Willd. Genus, si mavis, sed paueis debilibusque fultum 
characteribus; sustentatur habitu, faeieque reapse a Statice differentibus. 
Capitula in Armeria, generatim, ante anthesim pendula, sub ea pa- 
tentia, fructificante planta erecta. Flores generatim sub-albidi, aut earnei, 
Videntur mihi saturatiores fieri praesertim in plantis regionum editio- 
rum, quamvis nec albi deerint in alpinis, neque rosei in maritimis, 
Reapse de hoe multum tribuendum est naturae soli. à 

Nomen genericum quidem vix bonum a floristis gallicis applicitur 
plantis Ordinum differentium. 


198 


Genus organographice, et physiologice (potissimum) consideravit 
Petri in sua Dissert. (1863.); praecesserat eum Ebel Armer, (Reg. 
Pruss, 1840). 


Armeria filicaulis (Pourret) Boiss. 


Statice filiformis Pourr. Hrb. Matrit. Boiss. Voy. botq. Esp. p. 527. n. 1401., et in DC. Pr. 12, 
. 678. n. 15., Willk. Lang, n. 2168, A tenuis Wallr. Beitr. zur Botan. (1842.) p. 184. n. 1. A. majel- 
ensis Boiss.? Godr. Gr. Fr. 3. p.735., Willk. Lang. n 2170. A. Mulleri Huet PI. nouv. Pyr. (1853.) p. 6.? 


9; Flor. Jul. Aug. Fruet. Augt Sept. In editis, praesert. Pyr, med. 

Legi in Pyr. Aragon. al Formigual de Sallen, die 25. Jul. 1850: 
supra Parzan in m.* el Mener, die 18. Aug. 1845., supra Castanesa in 
m.* Capsereta, die 22. Aug. -1853.; in m.* Canmagre supra Setcasas, 
die 28. Jul 1846. Haui ex Roumigàs a Revolf, ex le Pic du midi 
a Philippe; ex Vallée de Pragnères a Deville; ex Pyr. or. editior. de 
Herbario patris a Coder fil. Observavi im m.e el Cao; supra Bucaruelo 
ad el Puerto de Urdisso; sub el Puerto de Cauterets, ad l'Opital de Ve- 
nasques, supra Mongarry; au Canigou, unde fortasse Coderi specimina 
dedueta sunt, sub la Tour de La Masana vidit Timbal. 

Haec planta, regionis infero alpinae, aut alpestris, facilius obvia 
venit per Pyrenaeos meridionales, ubi quo primo eam reperii, non de- 
scriptam speciem putans, nomen ei feci A. pyrenaeae, eamque descri- 
bere curavi, quod aliter non fecissem. Tota planta glabra et sta- 
tura, generatim, pedalis, floribus gaudens roseis, caespitem densum ef- 
ficit, e quo plures surgunt caules, dense stipati, e quibus prodeunt scapi 
tres, quatuor, rarius octo, decem, rarissime unicus eorum tantum. Hi 
scapi sunt tenues, eylindracei, apice quidquam inflexi. Folia, in plantis 
adultis stipata reliquiis veterum foliorum emareidorum, de caule bre- 
vissimo admodum inter sese coacervata. Singulum folium basi dilata- 
tum, amplexieaule, decoloratum, stramineum, aut aliqua rubedine 
suffusum, veluti membranaceum, productum in laminam linearem an- 
gustam, obtusam, uninerviam, tenuissimo praeditam margine, subcana- 
liculatam, nitidam, minutissime punetatam, rigidulam, pollicarem, bi- 
pollicarem, erectiusculam, aut undique (pro foliis differentibus) versam. 
Bractea ad capitulorum hemisphericorum basim vaginalis scariosa, dia- 
metrum capituli adaequans, arcte adnata, denique fissa, et lacera. 
Bracteae exteriores liberae ochroleucae scariosae, ovato-subacutae, suc- 
cessivae obtusiores, obovatae, basi angustatae, hyalinae; omnes ferme 
Mi sns ordi quidquam densiores, glaberrimae. Flores rubelli, aut roset, 

quibusdam locis (veluti al Formigal de Sallen, solo caleareo) ple- 
Wo: pies n raro rosei; eorum pedicello tertiam tubi in 
decem costatus lom m 20 pene glapro. Cala, Mens. 
quinque ze di ve ig longioribus ad tubi basim decur E 
vix amplius; costae vill Ps. cos UNUM vedere M 
Viani et < apih aei > sulci vero glabri; caeterum calyx bas 
siae. dors viridis, dentibus Vero scariosis, per MD 
HEN e I pei mucronls dae 
qui colar pur de cm sub evolutione aliquid rubelli porten i 
Fi ar ipn f nino Sci Petala basi connata, obova * 
prae lateralibus cons deed Sta nona, Vet etim s Pi 
stillorum stili ad È . Stamina glabra, antheris laete. viridibus. 

medium pubescentes, ovaria glabra, turbinata, quinque 


199 


costata, suleata, costis obtusissimis, exporrectis, ut deniqne capsula 
adulta quinque loba apice sese ostendat et confluentibus superne costis 
capsula radiata appareat. Semina matura non vidi! A. majellensi Boiss. 
in DC. Pr. 12. p. 685. n. 38., (quae cadit in Arm. tenuem Tenr.), 
quidquam incerta manet. De Godron illa dubitare nequivi, item de ca 
indigitata a Zetterstedt PI. vase. Pyrs. principls. n. 1060. ut de Willh. 
se. Godron dicit repertam speciem ad Perpignan (ex Herb. Soy. Wil- 
lemet), inque valle d'Astos, quae loca simul difficile consociantur, ve- 
luti patriae ejusdem hujusce speciei: ut puto pro Perpignan intelligi 
debent montes superstantes; in quibus hancine Armeriae speciem vivere 
compertum habemus. Et sunt plures, qui loea natalia plantarum latis- 
sime et absque praecisione indicare consueverint, 


Armeria alpina (Micheli) Willd, En. 


Micheli Herbar. Florentiae, Tenor. Syll. p. 160. n. 3., Walir. Beitr. zur Botan. (1842.) p. 198. 
n. 13., Willk. Lang. n. 2163., Ebel. p. 26. n. 2. Statice alpina Hoppe. pl. exsice., Koch p. 633. n. 5. 
St. Armeria St. Amans Bouq. Pyr. p. 205. n. 56., Gand, 2. n. 722. (cxcls. plrs. syns.) St. Armeria b 
Ramond, DC. Duby p. 390. n. 18., Loisel. Gall. ed. 2, p. 223, n, 4. St. Armeria La-Peyr. Herb., par- 
tim Ar. australis Boiss, Voy. Esp., partim (ipso quasi fat.e Add. corrig. p. 749.) Reichnb, Icon. C. 27. 
t. 1150. f. 1, 2., Bot. Zeitng. Regensb. 6, Jahrg. 2. p. 708. cum Icone, ex Ebel. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. In editior. locisque apricis. 

Legi in Pyr. aurig. vertice du Mont rouge supra Salau, die 22. Jul. 
1862: ad cacumen du Puich Perich Pyr. orient. , die 27. Jul. 1836. 
Habui a Deville de Pyr. septr. med. ex la Bréche de Roland, et ex 
Euroun de Castire (Casterille in mappa Cassini). Observavi supra Ga- 
varnie, supra Balnea de Panticosa, ad le Lac d'Espingo, au Port d'Oo, 
de Venasque, de la Picade, de la Hourquette; au Canigou, à Caranzà, 
supra les Eawr bonnes vidit Gaston Sacaze, au Pic de Ger, ete. au Pic 
du midi, à Neouvielle, et in Vignemale viderunt plures: au Pimènè, 
Bordère., 

Incaute Timbal (Bull. Soc. botg. Fr. T. 11. 1864. p. 139.) impro- 
babilem dictitaverat hujus speciei praesentiam in Pyrenaeis mediis, in 
quibus, e contra, late sese extendit. Cum hae comparandae erunt A. 


humilis Link, et A. Halleri Wallr. 


Armeria ruscinonensis De Girard! 


De Gir. Armer. Stat. nov. in Ann. Se, Nat. Par. Ser. 3. T. 2. (1844.) p. 323. n. 3., Godr. Gren. 
Fr. 2. p. 733., Boiss. in DC, Pr. P. 12. p. $80. n. 22, 


% Flor. Maj Jun. Fruct, Jul. Aug. In marit. Pyr. orient. ad rupes 
schistosas. 
Legi ad Port-Vendres, die 19 Maj. 1837.; in latere Catal. inter Cu- 
lera, et Llansa l.d. Cap de Ras, die 9. Sept. 1860., et al Cap de Creus, 
die 3. Sept. 1860. 
Planta glabra: folia flaccida, conformia, canaliculata, acuminata, 
subtus a basi ad medium sulco plus minus manifesto exarata: scapus 
foliis ferme duplo longior, cylindraceus, sub anthesi ad apicem patulus, 
sub fruetifieatione totus erectus, rigidior, vel minus flaccidus. Bracteae 
exteriores ovato-acutae, aristatae, interiores cordiformes, glabrae. Ca- 
pitula hemisphaerica, laxiuscula; flores rosei, vel pallide carnei, aut 
albi; pedicelli glabri; calyces ad costas pubescentes, suleis glabris, ter- 
minati dentibus setaceis; petala sub-emarginata, aut apice integra, api- 
culata, aut retusa, uninervia; stamina glaberrima; antherae virides; pi- 


200 


stillus ex ovario turbinato, stilis, stigmatibusque plumosis spectandus. 
Capsula quinque eostata, apiee quinqueloba, superne radiata, caete- 
rum laevis. 

Specimen A. humilis, quod a se visum e Collioure dicit Ebel, Armer. 
p. 28., hue potius reducendum est. 


Armeria pubescens (Dodonaei) Link Repert. Berol. 


Dod. Hist. pl, (gall) 1557. p. 348. f. 3. Boiss. in DC. Pr. 12. p. 680. n. 23. A. expansa Wallr, 
Beitr. zur Botan. (1842.) p. 197. n. 12., Willk. Lang. n. 2162. A. maritima Godr. Gr. Fr. 2. p. 733 (pro 
maj. prt.). Statice maritima Mill, Koch Syn. p. 683. n, 4. Statice elongata b Koch Syn.?, St. caespi- 
losa Poir. Dict., St. Armeria Engl. Bot.. À. vulgaris Reichnb., D. Ebel. Engl. Bot. v. 4. n. 226., Curt. 
FI. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 35., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1149. f. 2., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 
5. p. 7. t. 105., FI. Bat. 3. t. 174. (dubia). Dod. Frum. ete. p. 186, 185. fig., Pempt. p. 564. f. 1., Lob. 
Obs. p. 242. f. 1., Icon. t. 452. f. 1. (Plant.), J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 336. f. 1. cred. 


9; Flor. Maj. Jun. Fruct. Aug. Sept. In littore Cantabr. 

Legi ad St. Jean de Luz, die 2. Sept. 1841. Varietatem, de qua 
mox, legi sub Bilbao ad el puente de Lecona, die 3. Jun. 1853., vi- 
dique ad Hendaye. Observavi ad Fontarabia, Yrun, San Sebastian, 
vallis de Lojola, ad Algortha; vidique lectam a Mieg ad Artiaga prope 
Mundaca, 

In planta e St. Jean de Luz, sequentia adnotavi. Ista solo magis 
propitio enata, offert caespites divites ferentes scapos decem, et ultra, 
capitulis forum carneis, spectatu pulera. Folia linearia, canaliculata, 
obtusa, uninervia, glaberrima. Seapus rectus, adscendens, aut tortus, 
quadripoliearis, sesquipalmaris, teres, semper pubescens, pilis patentibus, 
infima tamen parte, quae a foliis vaginantibus tegitur, fere glabra. 
Involueri foliola obtusa, exteriora saepius conspicua mucrone herbaceo 
viridi, in interioribus involueris portio scariosa dominans mucronem 
induit, qui exporrescere nequit, ut in bracteolis partialibus; pedicelli 
glabri; calyces decem striati, quinque dentati, in parte viridi pilosi, in 
parte scariosa glabri, dentibus in mucronem ultra portionem scariosam 
productis, portione scariosa undulato-crispa ; corollae pentapetalae, vix 
ad basim in ima unguis parte adnata, lamina integra, vix retusa, aut 
cordiformi, coloris pallidi, scilicet aut carnei, aut albentis, vix inter- 
dum rosei; caeterum haec coloris densitas pendere debet, saltem pro 
parte, a natura soli. Stamina glabra, petalis adnata, antheris flavo vi- 
rentibus, extra faucem exporrecta; pistilli cum stilis ad medium vil- 
losi, ovarium obovatum, inferne laeve, ad medium angulatam, superne 
diana Polini + rain Bee Hab. in arano aiey ai mare, 

o ae illac Autumno, nisi forte iis tantum 


locis ; In quibus agricultorum, aut pecudum molestiae, plantas ultra 
excitarunt, 


Planta sub Bilbao lect 
scapis multo longioribus, 
Folia in ea canalieulata , 
glabra, neque ciliata, uninei 
quam scabridi, sed non pu 


ad illorum medietatem barbatis 


a 201 


aliquem amygdalarum spirabant flores. Accedit A. vulgari Willd. (St. 
elongatae Hoffm., Koch n. 1.) sed in mea hae varietate nec folia ci- 
liata sunt, neque involuera mueronata. Proximior forte A. pubigerae 
Boiss., Willk. Lang. n. 2166, 

Invenerunt ne potiorem loeum pro fig. 65. tabulae ligneae 7. de 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmiedel? 


Armeria pubinervis Doissier! 
Boiss. in DC. Pr. 12. p. 688. n. 47., Godr: Gr. Pr. 2. p. 737. 


9 Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Cantabr. editis. 

Legi in m.e Orion, die 31. Jul. 1841.; in m.* Aloña supra Oñate, 
et Aranzazu, solo calcar., die 30. Jun. 1853. Observavi sub Arce de 
San Sebastian; in m.° Abodi Pyr. Navarr., inque Valle de Aezcoa: mox 
in Pyr. septr. med. valle d'Aspe editiori aw Lac d'Estaés. 

Scapi palmares, pedales, scabridi, glabri; a Boissier. dicti inferne 
pubescentes, quod semper non habet locum. Folia generatim trinervia, 
ad nervos pubescentia, marginulo membranaceo praedita. Bracteae 
binae, minor altera a majore occultata, comitantes flores binos: pedi- 
celli glabri. Calyces ad costas pubescentes, Stamina glabra. Pistilli ad 
medietatem stili barbati, et stili a basi ad medium coccinei. [n valle 
Aezcoa ludebat floribus pallidis, qui generatim rubelli offenduntur. Folia 
mucronata deseribuntur a Godron, quae ego vidi plus minus aeuta, 
non vero mucronata, 


Armeria allioides (Cavanilles) Boiss. 


Statice alliacea Cav. Boiss, Voy. botq. Esp. p. 525. n. 1398., cf. et p. 748., Willk. Lang. n. 2158. 
A. alliacea Willd., Roem. Sch. Syst. Veget. V. 6. p. 773. n. 10., Ebel. Armer, p. 32. n. 3. (excls, 
Moris., Boerh., Mill.) A. bupleuroides Godr. Gr. Fr. 3. p. 736. St, leucantha Salzm. exsicc., ex Boiss., 
St. ündulata Bory Chaub.; A. alpina Friv. hrb. Rum., ex Griseb. Rum. Bith. St. alliacea Cav., et 
Schousb. Marok. p. 146. Cav. Ic. Descr. 2. p. 6. n. 118. t. 109., Fl. Graec. Sibthrp. C. 3, p. 89. t. 
294., Bor. Ch. Pélop. n. 519. t. 11. Mut. Fr. 3. p. 86. a n. 4. t. 54. f. 405. 


9, Flor. Jun. Fruct. Jun. Jul. In Pyr. orient. maritim., aut par. 
a mare remot. 

Legi ad Rosas, die 19. Jun. 1851. Observavi in Monseny, prope 

Jonquera, ad Cadaques; habuique ex Pyr. septr. lectam supra Col- 
lioure, et Consolation a Penchinat. 

. Variat palmaris, pedalis. Folia tum lineari laneeolata, tune angu- 
stissime linearia; plerumque canaliculata. Scapi seabri. Involuera exte- 
riora breviter mucronata, caetera obtusa: calycis dentes aristati, aristis 
calycinos dentes subaequantibus; petala emarginata. Flores constanter 
albidos vidi, in capitulis, quae reapse magna diei nequeunt, sed quae 
densa prorsus sunt. Folia non semper undulata, uti ea quidam fortasse 
viderunt, Talia forte apparent primaeva folia tantum, nee omnia, ab- 
Solute, uti ea describit Godron, qui loeum Cavanillesii excludit. Ex ad- 
verso, Willkomm, excludi vellet Flor. Graee., Grisebach simul com- 
prehendit l.c. p. 296. n. 3. 


Armeria plantaginea (Penae, Lobelii) Willd. En. 


Pen. Lob. Adv. p. 489. s aryoph. mar. Sed ete. Godr, Gr. Fr. 2. p. 735., Willk. Lang. n. 
2155, A, rigida, et f etus wart Beitr, zur Botan. (1842.) ps. 199-210. ns, 14, 21. Statice plan- 
taginea AJ], Ped., Koch p. 682. n. 1., Gaud. 2. n. 733., DC. Dub. p. 389. n. 16. St. vulgaris b Bert. 
3. P. 506. n. 4, St, Armeria La-Peyr. Herb., partim; S. pseudo-Armeria Berger Bass. Pyr.: St. Ar- 
meria maxima Pourr., It.?; A. sibl Jord,? A. cephalotes Link Hoffm. Port. p. 440. Re; A. alliacea 

l, eta. stenophylla Girard. et A. bupleuroides, Cat., ex Willk. A. rigida Dulc. , A. arenaria D. 


202 
Ebel. Engl. Bot. Suppl. v. 4. n. 2928., Nocc. Balb, Ticin. p. 151. t. 6., Reichnb. PI. cr. C. 10. t. 
966. f. 1997. Icon. C. 27. t. 1151. f. 1., et f.2., videntur, scilicet sunt parum tutae figurae. Lob. Obs. 

. 942. f. 2., Icon. t. 452. f. 2., Dod. Pempt. p. 564. f. 2., Dalech Hist. pl. Lugd. 2. p. 1190. f. infer., 
È; Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 336. f. 9. 
9; Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In montanis. 
Legi ad Mont-Louis Pyr. or., die 8. Jul. 1836. Habui a Deville 
ex Montui et ex le Pique d' Espielousere; a Delort e viciniis de Narbonne. 
Figura Muntingii (Phytogr. p. 34. t. 174.) a Bertoloni citata, ne- 
seirem sub qua specie tute adduceretur, adeo cultura mutata sunt 
plantae habitus et facies, nullaque partium analysi data, Merito exclusit 
Koch ab Allioni prolatione locum Jaeq. Hrt. Vindb. t. 42., qui per- 
tinet ad A, latifoliam Willd., sed cur reliquit Tournefortii illum St. 
Á, 4 f 
lusit. Scorzoneraefol. Tournef. (Elém. bot. p. 284. lin. 1.) Inst. r. hrb. 
p. 341., qui A. Scorzoneraefoliae Willd. procul dubio est! ab A. plan- 
taginea Allioni distincta. 


Plumbaginea repudiata. 


Statice salsuginosa Boiss, in DC. Pr. 12. p. 653. n. 56. indicatur ad 
Cardona a Costa, Lista ete. Species ista affinis St. delicatulae De Girard, 
et St. globulariaefoliae Desf., mihi ad Cardona sese non obtulit, neque 
eam sub Costa fide recipere auderem. 


Ord. 25. PLANTAGINEAE Ventent. 


Hujus familiae affinitatem eum Plumbagineis indigitaverat jam R. 


Br., Nov. Holl. Van Diem Pr. p. 424. 
Littorella (Bergius) L. 
Littorella lacustris (Jonequet) L. Mant. alter. 


Joncquet Hrt. Reg. Paris Append, (1065.) ex Tournef. Élém botq. p. 104. evidenter; Ray. Hist. pl. 
€ . LI A . . . LI ri d , s A 
x (ies. pe 1310. n. 20. Koch p. 685. Bert. 10. p. 158., Gaud. 6. n. 3192., DO. Dub. p. 390. Buchenau 
Willk [hs pui p. 81-7. t. 3. f. 1. 13., Wilson apud Hook. Journ. of Bot. 1. (1834.) p. 309. n. a 
alinia jo: n. 2116. La-Peyr. Herb., sed specimina exotica sunt. L. uniflora Aschers. Holost. aquat. 
3. t.-287., FI Bat! Engl. Bot. V. 7. n. 468., Curt., Flor. Lond. ed. Grav. V. 5. t. 62., Schk. Handb. 
Ion CDI i rr 5. t. 340., Fi, Dan, t. 170., Sv. Bot. v. S. t. 532., Lamk. Ill. t. 758., Reichnb. 
(74$) p. 11 (4. f. 3, 4. Sturm. Heft 44., Dietr. Fl Bor. v. 3. n. 266., Juss. Mém. Acad. Paris. 
Hist. Po: . 2 Dill. Hist. Musc, p. 542. t. 81. mal., Pluk Almag. p. 180., Phyt. t. 35. f. 2., Moris 
4868; Lun 5. 5. p. 230. n. 30. t. 9, f. ult. n. 30., Rudb. Elys. 1. p. 46. f. 1. Le Maout, Decsn Botq. 


a Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. septr. med. occid. rara. 
i eem ex le Lac de Lourdes a Philippe, et, lectam inter Perpignan 
ni Liegi a Deville. Errorem Candolleanum (Fr. n. 2317.) de ci- 
an 9 Lamek. Ill. t. 258. imitarunt plures, evidenter inconsulto opere 
Pom, sunt inter hosce Pollini FI. Ver., Gaudin lc., Godr. Gr. Fr. 
= Fr., Loisel. Gall., ed. l., et 2., inq. Dict. Sc. Nat., Lorey, et 
ret Fl. Cote d’Or., ete., Lestibudois Belg. 


Plantago Plin, L 


SECTIO 1.* ARNOGLOSSUM Grarcor., ENDL. 
Plantago major (Theophr.) Herbar. Cuba Hrt. Sanit., Fuchs, Camer. 


Th j 

N 392 n. 8. De Nob p c. B» Koch p. 685. n. 4., Bert. 2, p. 153. n. 2., Gaud. 1. n. 313., DC. Dub. 

Villk. Lang. 2. ns. 9145-6. Lapo Lig. n. 1527., Moris Sard 3. n. 813. P. maj. et P. intermedia 
» » La-Peyr. Herb., et P, media bis La-Peyr. Herb.; P. maj. et P. intermedia 


203 


(Gilib.), Godr. Gr. Fr. (2. p. 720.), P. intermedia Spach Suit. Buff. Atl. t. 138. P. minor DC. ex Re Pedm. 
Appnd. alter. (var. alpin, judiet.), P. Winteri Wirtg.; P. pauciflora Gilib. Exerc. phyt., quoque ex 
Ledeb.; P. paludosa Turcz.? ex Ledb, Ross. Engl. Bot. v. 22. n. 1558., Curt. Fl. Lond, ed. Grav. V. 1. t. 16., 
FI. Dan. t. 461., Fl. Bat. V. 4. t. 262., Sv. Bot. v. 2. n. 93., Schk. Handb. t. 23., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 236. 
t. 51. f. 3. (super.); Smith Lepidopt. Georg. 2. t, 63., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 1. p. 37. t. 25., Tratt. 
Arch. t. 23., Savi Mat. med, t. 39. f. 2., Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicotyl. t. 23., Turp. Fl. med. 5. 
t. 275., Berger Phytonomat. p. 131. cum tab., Dietr. Fl. Bor. v. 3. n. 207., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1198. 
f, 1., 2., Plenck. Ic. pl. med. T. 1. p. 35. t. 58., Woodv., et Hook. Med. bot. p. 81. t. 33., Le Maout, Decsn., 
Botnq. (1868.) p. 214. Cuba Hrt, Sanit. ed. Germ. (1485.) c. 308., ed. Magunt. (1491.) c. 332., Fuchs. 
Hist, st. p. 38., Cod. Paris. ex Lenorm. fol. 24. a., Le Grand Herbier, etc. de Ras, Avic.. etc.. Paris 
1590., S IS. Jean Petit, ert. 86. a f. 1., item ex edit. Jaeq. Opuerto.; Trag. St. h. o. 225. f. i., 
Matth. p. 479., Camer. Epit. p. 261., Dod. Pempt. p. 107. f. 1, 2,, Tabern. Krt. 2. p. 1107. f. 1, 2., 
Icon. t. 731., Brunf. Herb. 1. p. 25., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 4. f. 29., Lob. Obs. 
p. 162. f, 2., Icon. t. 303. f. 2., J. Bauh, Hist. pl. 3. 1.31. p. 502. fig., Moris Hist. pl. Oxon. 3, S. 8, p. 258. 
1: 15. f. 9. 


9| Flor. /Est., in Octobr. Fruet. Sept. Oct. 

Legi in Cantabr. septr. ad San Jean de Luz, die 14. Sept. 1841.; 
in Pyr. Arag. ad Torla, die 3. Aug. 1850. Habui Tarbes a Deville. 

Planta lecta ad S. Jean de Luz, solo salso enata, et quae ceu varietas 
considerari potest, offert folia crassiuscula, glabra, longius. petiolata; sca- 
pum teretem ad rachidem tantum angulosum; spicas laxiuseulas; bracteas 
ovatas, obtusiusculas, basi gibberosas, per marginem membranaceas, 
corollae tubum glabrum, capsulam 10-14. spermam, placentam (disse- 
piment Dub.) planam, utrinque polyspermam. De Pl. intermedia Gilib. 
confer etiam Carion observationem, Saon. Loir. p. 83. 


Plantago media (Plinii? Pseudo Apulej.) Dod., Gesn., Cam. L. 


Plin, Nat. h. 1. 25. c. 8, vel 39. heptapleuron? Apulej. Medic. hrbr. c. f. Cod. Paris. ex Lenorm. 
fol. 23. b., Koch p. 686. n 3., Bert. 2. p- 156. n. 3., Gaud. 1. n. 314., DC. Dub. p. 392, n. 18., Willk., 
Lang. 2. n. 2144. La-Peyr. Hrb. l.a. s. l., P. med. et P. Bertoloni Godr. Gr. Fr. (2. p. 721.) P. 
major Brunfels Matth. Gesn. (forte melior. rat.), Pl. latifolia Fisch., et Pl. sibirica Georg., ex Ledb. 
Ross.; Pl. plicata Schott, ex Meilr., an et Pl. brutia Tenr.? Engl. Bot, v. 22. n. 1559., Curt. Fl. Lond. 
ed. Grav. V. 1. t. 17., Fl. Dan. t. 581., FI. Bat. 4. t. 307., Sv. Bot. v. 9. n. 631., Dietr. FI. Bor. 3. 
n. 208., Gaertn, Fr. Sem. pl. p. 237. t. 51. f. 3., infer., Berger. Phytonomat. p. 199. cum tab., Plenck. 
le. pl. med, T. 1. p. 36. t. 59. (spic. gracilior.); Reichnb. Icon. C. 27. t. 1129. f. 3., et t. 1137. f.ae 
1, 2. cred., Turp. FL med. T. 7. t. 48. bis. Id. Iconogr. Vég. t. 48. bis, Gmel. Sibir. 4. p. 71. n. 3. 
(excl. L.) t. 37. Brunf. Herbar. p. 23., Matth. p. 480., Dod. St. h. Comm, (1553) p. 111., Hist. pl. (gall.) 
p. 69. f. 2., Pempt. p. 107. f. 4., Lob. Obs. p. 162. f. 3., Icon. t. 304, f. 1., Clus. Rar. pl. Hist. 2. l. 5. 
p 109. f. 1. Camer. Epit. p. 262.. Trag. St. h. p. 226. f. 1., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. 
ign. 22. f. 197., Fuchs. h. St. p. 39., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 31. p. 504. f. 1.; 2.? Moris Hist. pl. 
Oxon. 3, S. 8. p. 259. t. 15. f. 6. 


% Flor. Maj. ZEstat. Fruct. /Est. Sept. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 3. Aug. 1850. Habui a Deville 
e pratis ad Ibos. Nullibi per Pyrenaeos frequentiorem videbis quam in 
Cantabria meridionali. 

Sunt adhue qui seapum, peduneulum sustinentem spicam in Plan- 
taginibus genuinis radicalem dicant (Koch, Lagreze-Fossat, Godron, 
Cosson et Germain, Brébisson) certe quia in re obvia nullam praebuerunt 
attentionem. Primo, pedunculus iste situs est in parte plantae aeri 
exposita (quae acaulis non est, uti eam volunt inconsiderate Noulet, La- 
greze-Fossat, Coss. Germ., Boreau, Ledebour, sed, quod adhue so- 
 lemnior est, semper exiit e folii axilla). Prodivit e Candolleana schola 
Duby, nihilo secius scribere potuit de Plantagineis « Herbae nunc. acaules, 
nunc caulescentes. » Bot. Gall. p. 390. Ipse Decaisne generis sectiones 
quasdam acaules declarare in DC. Pr. Plantarum organographiam ne 
minime quidem noscunt ii, qui hujuscemodi plantas tam male intel 
ligunt. Caules brevissimos veluti depressos, in hisce plantis unicuique 
facile fuisset pernoscere, si harum contractam, et stipatam naturam, 
Jugiter in gemmis obviam, intuiti essent. Sed tam solemne exemplum 
nihil potuit. Oh quam saepe tarda fuit hominum mens, et quam per- 
Versum judicium, falsis faciebus, more vulgi potius quam rerum exa- 


204 
mine dedueta! Unde evenit, ut plures triviales errores diutius perdu- 
raverint, et multi adhue maneant quos tandem posteritas edocta a ver- 
tice ad imos talos evertat, atque expellat. 

Folia efficace praebére remedium ad ulcera sananda mecum prae- 
dieabat quidam miles hispanus, periculo pluries acto. Quae observatio 
confirmat quod de hisce plantis jam a longo aevo praedicatum est; 
semper vero opportune repetitum, ut bona confirmentur, ac proficiant, 
et falsa pedetentim ejiciantur. 


Plantago lanceolata (Plinii., Herbarior.) Trag., Tabern., I. Bauh., L. 


Plin. Nat. h. 1. 25. c. 8, vel 39. Koch p. 686., n. 5., Bert. 2. p. 158. n. 5., Gaud. 1. n. 315., 
DC. Dub. p. 392. n. 17., De Notrs, Repert. Fl. Ligust. n 1529., Moris Sard. 3. n. 814., Willk. Lang. 
2. n. 2128., Vis. Dalm, Specim. p. 56. La-Peyr. Herb., excl. varietate? Pl. Lagopus La-Peyr. Herb., 
P. abyssinica Hochstett pl. Schimp. Abyss., ex Barnd., confirm.e Richard. A. Tentam. Fl. Abyss., PI. 
altissima L., ex Afzel. Wahlenb. Veg. Svec., P. lariceaefolia Salisb. Pr., P. leiopetala Lowe Prim: 
E IT enervia Pen. Lobel. Adversr., P. minor Brumf, ex Plin., P. tomentosa Gilibrt. Exerc. phyt. 
ex Ledeb., P. attenuata Wall. Ind., ex Don Nepl. Engl. Bot. v. 8. n. 507., Curt. Fl. Lond. ed. Gràv. 
V. 2, t. 18., FI. Dan. t. 437., Sv. Bot. v. 9. n. 632., Fl. Bat. 1. t. 42., Berger. Phytonomat. p. 133. 
cum tab., Schrank Fl. Monac. t. 334., Sturm. Heft. 7., Plenck lc. pl. medie. T. 1. p. 36. t. 60., Savi 
Mat. Med. t. 39. f. 1., Sabbat. Hrt, Rom. V. 9. t. 6., Dietr. Fl. Bor, v. 3. n. 209,, Hayn Getr. darst. 
p. 15. t. 15., Reiehnb. Icon. C. 97. t. 1130. f. 1, 2, 3., et t. 1137. f. 3, 4., Waldst. Kit. pl. rar. Hung. 
3, p. 225. t. 203. (hungar.); Hochst. in Seub. Fl. Azor. p. 30. n. 192. t. 7. f. 2., Jacq. Obs. 4; p. 5. t. 
83. (altiss.); Fl. Bat. v. 16. t 1218, var. capit, Matth. p. 481., Camer. Epit. p. 263., Gesn. Op. bot. ed. 
a Schmied, tab. lign. 22. f. 497, V., Tabern. Krtb. 2. p. 1111. f. 1., Icon. t. 735. f. 1., et Kr. p. 1107. 
f. 3., cum Ie, t. 732, f. 1., form. capit.. Lob. Obs. p. 163. f. 1., Icon. t. 305. f. 2., Dod. Pempt. p. 107, 
f. 3., Trag. St, h. p. 225., J. Bauh. Hist. pl. 3. l. 31. p. 505. f. 1., 2., Brunf. Herbr. p. 24., Zannich. 
Vnz. p. 212. t. 191. f. 1., et t. 111., Cuba Hrt. Sanit., ed. Germ. (1485.) c. 309.. Le Grand Herb. de 


Ras Avic., ete. Paris 1520., vel prope, Jean Petit crt, 86. a f. 2., item ex edit. Jacq. Opuerto., Moris 
Hist. pl. Oxon. 3. S. 8, p. 259. t. 15. f. 9. 


% Flor. Vere, et Autumn. Fruct. st. Autumn. 

Legi in Pyr. Arag. ad San Victorian, die 5. Sept. 1850. Habui 
Tarbes a Deville. 

Insuper habeo a me lectas vel ab aliis acceptas varietates quas- 
dam, de quibus aliquid infra dicam. In Pyr. aurig. ad Artunan die 
6 Aug, 1843.; in Pyr. Cantabr. merid. ad Algortha, die 8. Jun. 1853: 

in Pyr. Catal. a la Conca de Tremp, 28. Jun. 1861., supra Siaill, 
m.* Cimadal. Varietatem sericeam de Herb. Patris e Pyr. or. dabat 
Coder fil, quam eamdem varietatem lectam in agro Tolosano à Portet 
accepi quoque a Timbal. Monstrum, nonnullis floribus in folia mu- 
tatis, dabat insuper Coder fil. 

Pro valde variabili specie unicuique botanico nota est. Non omnes 
quas observavi varietates collegi. Referam observata, etiam de non 
lectis plantis, 

Varietatem foliis 1 


` anuginoso-hirsutissimis, scapoque inferne pilis 
multis patulis induto, > w. 


RE ant ppi tomento in inferiori plantae parte mìolliori, et 
patentiori, vidi in Pyr. Navarr. ad San Cristobal prope Pamplona, ut et 
ad Lumbier, Liadena, solo calcareo, calidisve loeis enatam. Forte eadem 
habenda est ac P. lanata Raddi, Observ, Isola Mader. p. 11., sive P. Rad- 
"€ Roem. Schult Mant. in Vol. 3. (Tetrandr.) p. 18. n. 44., de qua 
diana stirpe (ab. eo indicata etiam inter i] monte de’ vecchi et Ca- 
7€9g', agri Florentini): siluit omnino Bertol. Ital. Formae intermediae 
ME = cam non esse legittimam speciem, eamque ad P. lanceo- 
veni ctu m videmus a Lindemann, Elisab. Suppl. 2. ITuie varietati 
ent Ue fn S + lanceolata. g sericea La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 
Ras. a ran var. alpina sericea La-Peyr. Hrb. ex le Mont 
Pilatum hi 2 er filio ego quoque aecepi de Herbario patris: va- 
ane audacter pro PI, montana L. habuerunt Loret, et Clos., 


205 
quibus non aecesserunt Godron, Grenier, sed quibus suo modo favit 
Timbal plantam P. eriophoram Huss. nuncupando, scilicet ceu speciem 
cum Noul. Fl. anal., eam proferendo. Cadit pro certo in alteram ex 
hisee formis P. lanata Portensch. e Dalmatia, de qua Cf. Host FI. 
Austr. 1. p. 210. n. 3. 

Nullibi vero tam parvam, lanuginosam et cinerascentem speciem 
hane vidi, ut ad Triste, et Murillo Gallego Pyr. Arag.; nullo alio loco 
tam conspicue pilosam, et sericeam, ut eam quam legi ad Cumadal, 
respondentem forte P. lanceolatae var. eriophyllae Webb. Canar., De- 
caisne in DC. Pr. 13. p. 715. n. 110., in quam intrat P. lanata Por- 
tensehl. apud Host Fl. Austr. ed. 2. p. 210. n. 3., figurata a W. 
Kit. Ls.c., et a Sturm Heft 87. ` 

Supra Salvatierra de Alava, ab Onate proveniens, vidi stirpem hane 
nanam, foliis angustis, plicatis, inferne lanuginosis, scapis pilosis, obli- 
quis, capsulis in capitulum quasi degentibus, parvis, vel magnis, ena- 
tam solo macro, cinerascente, arido. Huic formae potius quam P. pi- 
losae cum Sprengel Diss. de Germ. r. hrb. Patr. p. 24. ego sisterem 
Gesnerii iconem, Op. bot. ed. a Schm. tab. lign. 3. f. 28. A. Datur 
etiam in Pyrenaeis varietas angustifolia, quae P. lanceolata var. g gra- 
minifolia Wahlenb. Fl. Gothoburg (1820.) p. 21. n. 100., cui perti- 
nere ego aexistimo P. Timbali Jordan, ad Toulouse ab ipso Timbal 
collecta, mihique dono data ex Grisolles, visaque e Berga apud Grau 
fr, quam caeterum varietatem PI. lanceolatae declaravit Reichenbach 
fil. Le. p. 56. (accedente Brébisson), eamque fingere curavit ls.c. 
E13. f. 4. 

Varietas lecta ad Algortha sub Bilbao, observata a me quidem ad 
Durango, ad Biaritz videtur potius proxima P. lanceolatae g Decaisn. 
in DC. Pr. le., et eui ceu synonyma iste retulit P. salmanticam Cy- 
noglossum forte Dioscoridis, Clus. Hisp. p. 488., Pl. eriophoram FI. 
Port., et P. lanuginosam DC. Fr. (quam ego in hoc opere non in- 
venio, sed quam video apud Bast. Zss. p. 160). Et est forte hujus 
ejusdem loei P. lanceolata lanuginosa, Bast. Ess. p. 160., quamvis vi- 
deantur hi auetores loqui de planta minore, nec adeo ac nostra luxu- 
riante: et semper eadem varietas ea videtur, quae ex Guépin indi- 
gitatur a Duby, Gallic. P. 2. p. 1032., evidenterque PI. azorica Hochst., 
Seub. Azor. n. 192. t. 7. f. 2. Ideoque nullus, me magis persuasus est 
de recta unione a Decaisne aeta in DC. Pr. l.c., de P. azorica Seubert 
$.e., quamvis in hae solemnes sint bracteae illae longe acuminatae. 

Lusum scapo ad medium foliato ex Pamplona vidi in Herbario 
optimi Uriarte, die 14, Jul. 1850., cujus lusus specimen de Primula 
farinosa offert icon Engl. Bot. 6. Et ego reperii interdum plantam ha- 
itu suffruticoso, rhizomate tripollicari, erasso, valido, ramoso, de planta 
exorta locis praeruptis fere tota aeri exposita, veram ejus naturam 
illico detegente. Cortex in hoc statu suberosus observatur, caespites 
foliorum plures, quomodo offerunt plurimae vel Primulacearum, vel 
Globulariearum species. 3 

, usum alterum spica bifida interdum offendi: forte hune primus 
animadvertit, et delineandum curavit Olaus Borrichius, apud Bartho- 
lini, Act, med, Philos. Hafn. T. 1. (1673.) p. 125. fig. in tab. innumer. 

€ hujus speciei variantiis cf. et Richrd. Tentm. FI. Abyss. 2. p. 206., 
Visian, Dalm, 2, p. 2. n. 508. 


206 


Locum Brunfelsii varietatem P. mediae consideravit Moretti, inter 
quam revera ambigit. Hac herba efficaciter utuntur incolae Vallis 
d'Aure, Pyr. septr., eontra febres intermittentes: cf. Berg. Mat. 
Med. p. 10. 


Plantago victorialis (Columna) Poir. Dict. 


Column. Eephr. p. 260. p. 259. fig. exter. Koch. p. 687. n. 6., Bert. 2. p. 160 n. 6., et. 3. p. 595., 
Loisel. Gall. ed, 2. p. 98. n. 5., DC. Dub. p. 392. n. 15. P. hirsuta Gilib, PI. Lith. illustr. p. 4. n. 17., 
Exerc. phyt. p. 29. n. 42., aliter eam judicare nequeo P. argentea Chaix apud Vill., et in Herb., ex Timb.; 
P. Gerardi Pourr. Chl. Narb. n. 880. , P. lanceolata var., ex Facch, Ambr., Tirol. austr. P. capitata 
Bert. It., a Deesn. citata, non exstat. Jordan. Obs. pl. nouvs. critiqs. fragm. 3. p. 329. t. 10. f. E. 
Reichnb. Icon, C. 27. t. 1129, f. 5., Gerard Gallo-Prov, p. 333. n. 4. t. 12., Moris Hist. pl. Oxon. 3. 
S. 8. p. 260. n. 91. t. 16. f. 6. 


Ə, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editis Pyr. medior. 

Legi in Pyr. aurig. m.° Artunan sub le Llaurenti, die 6. Aug. 1843. 
Habui a Deville ex Arreau. | 

Nostra speeimina parcius pilosa sunt, subjecta auctorum deserip- 
tionibus. Et ego vereor ne haee putata species altera sit insignis va- 
rietas Pl. lanceolatae alpestris cf. Fl. Tir. 2. p. 358. Excludo eum 
Bertoloni PI. sericeam W. Kit.; nee eum Koch, et Decaisne (in DC. 
Pr. 13. p. 715. n. 111.) relinquo ad nostram stirpem; sed neque mihi 
placet P. capitata Ten. Nap. 3. p. 150. t. 112. f. 1.; quae tamen a Ber- 
toloni eitatur, et a Decaisne suscipitur. 

Hancine speciem a quibusdam in Pyrenaeis susceptam fuisse pro 
P. montana Lamk., vel atrata Hoppe suspicor; hominem citaverim, 
nisi mos ei fuisset ab una determinationem plantarum suscipere, de- 
scriptione autem compingere quo modo e libris ad manus, nil notabilis . 
educens e plantis eoram extantibus. Sed sunt inter eos qui P. mon- 
tanam indicant in Pyrenaeis, Godron cum Grenier Fr. 2. p. 730., 
loeo Castanesa, qui in Pyr. Aragonensibus, neque Gallicis, deget, ubi 
ego per plures dies commoratus speciem hane, infauste, si verum est 
quod ea ibidem proveniat, non percepi. i 


Plantago monosperma Pourret! Chl. Narb. n. 884. 


Herb. Matr. asserv. Pourr, Mém. Acad Toulouse T. 3. 1788 325., et cf. nostras Litter. ad 
Meer gis f. r., 1839. p. 4, Willk. Lang. 2. n, 2124. P. argentea Tak. Ill. DC. Dub. p. 392. n. 16., 
Wilki p. 163. in Obs. ad P. sericeam W. Kit.; P. nivalis Boiss. Voy. botq. Esp. p. 533. n, 1412., 

js vang, 2. n. 2125, P. argentea La-Peyr. Hrb., P. sericea Benth. Cat., P. lanata Lagasc. Anal. Cienc. 


Nat. Boiss. l.c. t. 156. nim. artific., Jordan. O ; s LO LR 
anat. opt., Reichnb. Icon. C. 97. [ Tia ed bs. pl. rar. nouv. fragm. 3. p. 234. t. 10. f. C. 


. 0. 


. 9 Flor. Maj. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. med., orient. editissimis' 
in hisce postremis frequentior. i 

Legi in Pyr. Catal. supra Urr vertice montis Bell-Lloch, die 10 
Maj. 1861.; in m.* Cambresdazes die 10. Jul. 1839., et 23. Jul. 1836.; 
in Valle d'Eynes, die 17. Jun. 1837. Habui a Deville, e Camp vieil? 
Observavi in m.* Turbon (Arag.) ad summit. ms. Pondis supra Casta- 
nesa, au Port de Venasques, supra Setcasas, in m.* Llaurenti. 
: Oceurrit major, minor, foliorum -latitudine varia, et quum in luxu- 
riantibus individuis tomentum distendatur, tune folia retoso-argenteam 
superficiem illam dimittant, fiunt sub-cinerea: et si nuditas major, vi- 
ridia quidem, et senio obscura. : 

de Pourretianum erit certe praeferendum, quod si agnovisset, 
cafe PI "a erat noscere, tune novum non edidisset Boissier l.c., 
Wat Hus ‘s specimina visa in Herbar. Ital. centr., ex la Sierra 
Neva Ispaniae, identitatem eorum cum Pyrenaeis mihi ostenderunt. 


201 


Aliter res judicata est a Decaisne, in DC. Pr. 13. p. 718. n. 120., utpote 
qui sustinet, Boissier putatam speciem, quam a Pourretiana distinctam 
praedieat, bractearum forma, capsulisque bilocularibus, et dispermis. 
Primam notam non admitto, scilicet in braeteis non est differentia no- 
tatu digna; secunda est mere imaginaria, nam capsula in hae specie 
quoque, ut de more, est bilocularis, semine altero saepius abortivo, sed... 
* la capsule n'est point monosperme, mais renferme deux graines adhé- 
rentes à une cloison, comme je m'en suis assuré sur uw échantillon com- 
muniqué par M. Pourret à M. Lamarck. , DO. Fl, Fr. 3. n. 23031 
Caeterum, ipse Boissier P. suam nivalem, cui retulit P. argenteam DC. 
Fr., in Pyrenaeis degere vitam dicit; et certo certius unica tantum 
harum stirpium species in Pyrenaeis reperta est. 


Plantago eriostachya (Theophr.?, Gesner.) Tenor, N. 


Theophr. Hist. pl. l. 7. c. 9, 10.? Gesner infra citand. Pl. Lagopus L. Sp., Koch p. 687. n. 7., 
Bert, 2. p. 164. n. 9., DC. Dub. p. 392. n. 13., Loisel. Gall. ed. 2. p. 99. n. 8., Moris Sard. 3. n. 815., 
De Notrs. Repert. Fl. Ligust. n. 1530., Vivian. Pl. Æg. Nub. En. illustr, p. 8. n. 19., Willk. Lang. 
n. 2196. P. intermedia La-Peyr. Herb., et Coder Herb. (ex La-Peyr., foliis evidenter dentatis, nec in- 
tegerrimis ut fabulatur La-Peyr. Suppl. p. 26.) P. lusitanica Bory Chaub. Pélop. n. 258., P. Lago- 
poides Vivian. Libyc. ex Cosson (non Desf.); P. elongata Cavn. Herbr., ex Guss. Sic. Syn.; P. cata- 
nances Rauwolf It. Flor. Graec. Sibthorp. C, 2. p. 34. t. 144., Tenor. Nap. 3. n. 1246. t. 162. f. 2., 
Reichnb. Icon. C. 27. t. 1133. f. 4, 5. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 3. f. 27. et t. 4. f. 28. 
inter; Rauw. Hodoep. P. 1. c. 1. p. 10. et P. 4. t. 6., J. Bauh. Hist. pl. 3, 1. 34. p. 504. 


(2 Flor. Apr. Jun. Fruct. Jun. Jul. Per reg. mediterr. eum Olea. 

Legi in Pyr. or. ad St. Jean Pla de Cos, die 3. Jun. 1843. Habui 
Perpignan a Massot. 

Pl. angustifolia paniculis Lagopi, Moris Hist. pl. Oxon. S. 2. p. 259. 
n. 13. t. 16. f. 3. n. 13., a Loiseleur, DC., Duby, Mutel, Godron, 
Grenier, adhue cum Linnaeo, Desfontaines, Reichard, Willd., Poiret, 
Roemer, et Schultes ad hane speciem citata mihi non plaeet, prae- 
cipue e foliorum dentibus magis produetis, nimiumque acutis, quamvis 
hisce spectatis eam Pl. serrariae dicere nolim, cujus revera est È 
n. 19. Morison, in eadem tabula conspicienda. 

* Forte credere fas erit, nullum esse verum. discrimen inter PI, lu- 
sitanicam et Lagopum L. , Schousb. Maroc. (1800.) p. 62. Obs.: mox 
de differentia dubitavit Link. En. alter. (1821). p. 120. n. 1101., qui 
denique, Symb. ad Fl. Graec. (in Linnaea V. 9. 1834. p. 572.), eam- 
dem confirmavit sententiam cui suffragatur Sprengel, Syst. Veget. 1. 
p. 435. n. 20. Sed cur Linnaeus lusitanicam dixit speciem, quam ipse, 
ex Barrelieri synonymo, in Hispania, neque in Lusitania indicavit? 
Sp. pl. p. 1667. Et quibus oculis, profecto non suis, usus est Linnaeus 
folia enervia in PI. Lagopo describens?, Sp. pl. p. 165. Qua scientia 
(1838,) utebantur Bory, Chaubard l.s.e. hoc idem querentes, vel videre 
credentes, n. 261. Obs., in putata Linnaei specie? 

Dubia Lagopus Hippocratis, Dioscoridis, Plinii pro Trifolio arvensi: 
certa negatio iis, qui Plantaginem hanc esse crediderunt. Denominatio 
Rauwolfi e prava Catanances interpretatione labitur: sumamus Tenorea- 
nam nomenclationem, non formam, sed integram speciem advocantem. 


Plantago montana (J. Bauhin.) Lamk. Ill. 


J. Bauh. Hist, pl. 3. 1. 31. p. 506-7. (Pl. ang. alp.) Koch p. 687. n. 8., Gaud. 1. n. 316., Willk. 
Lang. 2. n. 2123, P. alplar vii? Pirlo £ 163. 3 8. AR. L.). "b. alpina Will. Dauph., Chaix Herb.. 
CN Timb. (non L.). Jacq. Hrt. Vindb. 2. p. 58. t. 125., Guss. Pl. rars. p. 71. t. 13. f. 3., Sims. Bot. 
Mori v: t. 1581., Sturm. Heft. 88., Reichnb. Icon, C. 27. t. 1134. f. 1, 2. Bocc. Mus, p. 22. t. 5. 

oris Hist. pl. Oxon. 3. S, 8. p. 259. t. 16. f. 8. n. H. 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. In Pyr. mediis, editis. 


208 


Ad pascua sub-alpina sub el Puerto de Canfranc, et vallis de Yzas, 
Willk. Sert. Fl. Hisp. p. 133. n. 870.: au Pic de Ger reperierunt eam 
Galli exeurr. an. 1868. Castanesa incolam dicunt Godr. Gr. Fr. 2. p. 130. 


Plantago pilosa (Caesalpin.) Pourr. Chl. Narb. n. 882., et Herb. 
Matr. asserv. 


Caesalp. Herbr. Tornab. (1563.) fol. 157. n. 426., De Plnts. 1. 8. c. 20. p. 330. (Cornp. affin. alt.) 
Pourr. in Mém. Acad. Toulouse T. 3. (1788.) p. 324., Koch p. 687. n. 9., DC. Dub. p. 392. n. 12. P. 
Bellardi All. Ped., Bert. 2. p. 167. n. 11., De Notrs. Repert. Fl. Ligust n. 1536., Moris Sard. 3. n. 
817.. Willk. Ling. n. 2131. ta Pesa: Herb., P. Lagopus Bory., Chaub. Pélop. n. 261. (excl. var. b, sive 
P. cretica L.); P. minuta Link, ez Willk. Roth. Catal. bot. fasc. 2. p. 10. t. 1., luxur.; Cavan. Ic. 
Deser. 3. p. 25. n. 271. t. 249. f. 1., All. Pedem. n. 300. t. 85. f. 3., Flor, Graec, Sibthorp. C. 2. p. 36. 
t. 146., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1133. f. 1, 2, 3., Clus. Rar. pl. h. 2. I. 5. p. 112. f, 1. (conferatur 
in Calce Operis Epist. Honor. Belli ex Cydon. Cretae. 22. Jan. 1594.; p. 300.). 


(+) Flor. Apr. Maj. Fruet. Jun. Jul. Per region. mediterr., cum Olea. 

Legi in Pyr. Catal. sub aree de Bellegarde, die 20. Maj. 1843. 

Folia sunt trinervia, nee enervia ut imaginarunt Bory, Chaub. Pé/op. 
Species insipienter in varietates divisa a Loisel. Gall. ed. 2. p. 99. n. 10, 


Plantago albicans (Pena, Lobel., et Clusii) L. Sp. 

Pen. Lob. Advers, p. 18., Clus. Hisp. p. 486-7 (ejusd. an. 1576.), Bert. 2. p. 166. n. 10., DC. 
Dub. p. 394, n. 11.. Moris Sard. 3. n. 846., Willk. Lang. 2. n. 2129. La-Peyr. Herb. P. angustifolia 
albida Dodon. (ante omnes ad suum gen. refer.). Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 35. t. 145., Cavan. lc. 

| Descr. 2. p. 21. n. 136, t. 124,, Reichnb. Icon. C. 27. t. 1129. f. 4., Clus. Rar. pl. h. 2. 1. 5. p. 110. 
f. 2. et p. iti. f. 4. (Advrsr.) Lob. Obs. p. 164. f. 1., Icon. t. 307. f. 1., et Lob. Ic. t. 306. f. 2. ead. 
Advrsr. Dod. Pempt. p. 111., Alpin. Exot. p. 150-1. cum ic.e., ita opinat. sum. J. Bauh. Hist. pl. 3. 
I. 31. p. 508., Camer. Epit. p. 707., Moris Hist. pl. Oxon. 3. p. 260. t. 16. f. 7. n. 23. 

9, Flor. Apr. Maj. Fruct. Jun. Jul. Per regionem mediterraneam 
eum Olea, locisque calidioribus. 

Legi in Pyr. Atax. prope Narbonne, au Pech de l'Agnelo, die 11. 
Maj. 1839: in montibus Corbariensibus ad Portels, die 6. Maj. 1843. 
Observavi ad Sanguessa, ad Rocafuerta, ad Voltajia, alibique. 

Non semper sericea occurrit, ego eam vidi evolutiorem, modice pu- 
bescentem , foliisque virentibus, crassioribus ad Ayerbe (Pyr. Arag.) 
locis arenosis, salsis, umbrosis, enatam: occurrentem itidem foliis ali- 
quibus lato-lanceolatis. 

Quae barba interdum efficit comam in apice spicae, provenit e ver- 
miculo plantam vitiante. Tali modo male habitam stirpem observavi 
ad pedes montium Corbariensium, inque Pyren. merid. Aragon. hu- 
milioribus ad Voltaja, ad l'Ainsa, alibique. Status iste (facile obvius 
quidem ad Monspelium) videtur olim nomen PI. Lagopodis suscepisse a 
Boissier. Nos monet Asso, jam Cienfuegos anno 1627. Hist. pl. T. 6. 
P. l. p. 415. p. 417. fig. plantam pro Plantaginis specie agnovisse, 
quae generatim tune temporis (Dodonaeo excepto), pro Zolosteo, vel 
sub hoe nomine militabat. « Yo la liengo por. especie de llanten montano, 
y no por Holosteo », |. e. p. 419., ex Àsso Syn. Arag. n. 129. Fuerunt 
» ad P. pilosam potius afferre maluerint Holosteum monspeliense Pen. 

ob. Advers, p. 18. s.c., cum fi^, repet^ in Icons, Aliter ego rem ju 
dico, quia figura satis demonstrat plantam perennem; et ad Boutonet, agr! 
ien tap : albicantem, neque pilosam vivere abunde compertum 
; nobi us. Pejus adhuc Savi, Bot. Etr. 2. p. 94. n. 402., iconem Clusit 
ppi qui. qu ecran bolo Dolonasis limiti 
uisus THEE gern potius ad P. pilosam, quamvis eae adhuc si 
statum majorem et en Hae figurae a me s.c. reprebaeseti : 

; € minorem speciei, sub quo secundo illam non de- 


209 


lineavit Clusius, Rar. Stirp. Hispan., sed ad quam effingendam , in 
Rar. pl. Hist. sua vice, ipse figuram Penae Lobelii Adversar. mutuatus 
est. Locus Clusianus a nobis quoque allatus ad P. pilosam satis su- 
perque demonstrat synonymon alterum, vel loea mox examinata, non 
pertinere ad hane Pourret speciem, quam Clusius cognovit ex Honorii 
Belli communicatione, ut diximus dum de hae sermonem habuimus. 

Non video ante me ab ullo adductum Prosperi Alpini locum; quem 
sat fidenter retuli. 


Plantago angustifolia (Dioscorid.) Dodon. Pempt., Erndt. Virid. Varsav. 


Diosc. 2. c. 152. libenter cum Sprengel, (Pl. min.). P. maritima et. P. serpentina Koch p. 688. 
ns. 11-2. P. maritim. Gesn. Hrt. Germ. L. Bert. 2. p. 168. n. 12. , Fries cum Brob. Hallnd. n. 157. 
P. alpina, P. bidentata, P. integralis Gaud. 2. ns. 317, 318, 320,, et forte P. aspera n. 319. P. cras- 
sifolia Forsk., Reichnb., Moris Sard. 3. n. 811, P. maritim, P. graminea, et P. serpentina Benth. 
Cat. p. 112., DC. Dub. p. 391, n. 6, 7, 8. P. alp., carinata, subulafa, serpent., acanthophylla, marit., 
crassif, Willk, Lang, ns. 2132-8. P. marit. La-Peyr. Herb., et P. alpina La-Peyr. Herb., et P. gra- 
minea Pourr., La-Peyr. Herb., et Noul, Fl., et P. serpentina Vill., La-Peyr. Herb., et P. pube- 
scens DC., La-Peyr. Herb., et P. subulata La-Peyr. Herb., P. ungens La-Peyr. Herb., et P. sessi- 
liflora La-Peyr. Herb., hanc s.l. P. maritim. serpent., et alpin, Willk. Sert. FI. Hisp., P. canaliculata, 
Pourr. in Herb. La-Peyr., et P. scorzoneraefolia, P. canaliculata, et P. subulata var. Pourr. Herb. 
Matrit., cum synon, P. graminacefolio minor Tournef. Inst. r. hrb. p. 127. P. serpentina, P. subulata, 
P. ovina Pourr., cum P. maritima Pourr, Herb. Matr. P. alpin., Asso Mant., Ramd. Pic du midi.. 
Duchrt. pl. exsice., Zetterst.; et Plur. auctor, P. alpin., et P. Loeflingii Berger. Bass. Pyr.; P 
crassif., P. marit., P. serpent., P. alpin., P. subul., et P. carinata Schrad., Godr. cum Grén. Fr.; 
P. dentata Roth. Tentm., et Gren. Doubs? sic credo, et inde P. Psyllium Chantr. Cat., et Herb; 
P. setacea Edm. Shetl., P. radicata Fl. Port.? Flor. Graec. Sibthorp. C. 2. p. 37. t. 148., Engl. 
Bot. v. 3. n. 175., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 5. t. 6., Fl. Bat. v. 4. t. 257., Fl. Dan. t. 243., et 
t. 691., et t, 1634. (dent.); Jacq. Coll. 1. p. 204. n. 68. t. 10., Dietr. Fl. Bor. v. 12, n. 816., Reichnb. 
Icon. C. 27. t. 1131-2. fig.ae omnes, mihi visae sunt., et Pl. cr. C. 9. t. 800, f. 1088-90. cred., et t. 
807. f. 1091.?-1092. subul. cred., Link., Hoffm. Fl. Port. p, 428. t. 73. videt. Math. a 494., Pen. 
Lob. Advers. p. 187., Lob. Ic. t. 438. f. 2., ead.; Lob. Obs. p. 940. f..2, 3. ,- Icon, .t. 499. t. 2, ét 1., 
haec ead. ac Dod. Pempt. p. 109. f. 2, 3., Icon. t. 439. f. 2., et 1., haec ead. ac Dod. Pempt. p. 100. 
f. 9. (carin.); Dod. Pempt. p. 109. f, 2. (carin.); Dod. Pempt. p. 108. Nomenclator s.c., Camer. Epit, p. 277., 
Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, tab. lign. 3. f. 26., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 31. p. 510-11. fig.ae variae. 
Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 669. f. 3. (sepnt.); Zannich. Vnz. p. 213. t. 60. Tabern. Ic. t. 103. f. 1., Krautb. 
p. 302. f. 3., cum Krtb. p. 303., et Icon. t. 404. f. 1. Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 8.p. 261, t. 17, f. 34. 


% Flor. Maj. Sept. Fruct. Æst. Autumn. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Algortha, mare prope, die 8. Jun. 1853: 
in Cantabr. edit. sub le Port de Racos, die 3. Aug. 1844.; in Pyr. 
med. ad le Port de Venasque, die 19. Jul. 1838.5; in Pyr. or. ad Mont 
Louis, die 21. Jul. 1836.; in m.* Llaurenti, die 31. Jul. 1839.; ad Col- 
lioure, prope mare, die 25. Maj. 1837.; ad Port-Vendres, die 19. Maj. 
1837. Habui a Deville e Vignemale, ubi jam Ramond indicaverat; 
insuper ex Coustères, ex le Pic de Gabizos, ex Gèdre, (unde citat Dulac 
n. 1466. sub P, serpent ); ex Hispaniae limit. Aragon., ut credo Vallis 
Tena; insuper ex Bayonne (crassif.), ex Collioure (pung.). 

Prodigiosa hujus stirpis variandi indoles mihi compererat, antequam 
Pyrenaeos ingrederem (1836.), quando in illis quoque commode sese 
praebuerunt occasiones hancine cognitionem ampliandi. Haee species di- 
versas induit facies et habitum mutat pro differenti natura, et exusitate 
soli, expositione, elimate, humiditate qua afficitur; et pro diversa quoque 
anni tempestate, in qua viget, et floret. In Pyrenaeis, vel ad mare, 
vel in editioribus, observavi, legique formas, quae eommode sive ad 
Pls. subulatam , serpentinam , alpinam Auctorum adducerentur, neque 
dubium ullum restat eas pertinere omnes ad eumdem typum, aeque 
de eas quas evulgarunt nominibus P. carinatae, pungentis, capitellatae, 
brachyphyllae, pubescentis, in Pyrenaeis aeque reperiendae, E Collioure, 
praesertim, procedens ad summitatem superstantis montis, quot formae 
mihi obviae, varietates quantae lucem mihi praebentes, pervicacibus, 
si aderint, confusionem injecturae. Occurrunt plantae caespitosae, densae, 
rarae, simplices, humiles, elatae; foliis longis, brevibus, carnosis, flac- 


14 


210 


eidis, rigidis, fere pungentibus, latis, angustissimis, integris, dentatis 
carinatis, canaliculatis, et facie omnino plana; rectis, recurvatis, 3-5- 
nerviis, per marginem plus minus manifeste diaphanis, glabris, ciliatis, 
pilosis; spica longa, cylindracea, vel brevia, ovata; et bracteae quidem 
angustiores, acutioresve interdum, ut et margine scarioso plus minus 
manifesto praeditae, Caeterum cf. Bert. l.e., Visian. Dalm. 2. p.4. n. 513. 

Obvia saepe fuit in litore Cantabrico planta major, erassa, foliis 
evidenter eanalieulatis, ac denticulatis; et quum varietatem foliis la- 
tissimis carnosis, subintegris, legerim ad Algortha, suspicatus sum me 
habere prae manibus P. carnosam Lamk. 

P. capitellatam La-Peyr., quae P. subulatae Plur. Auctor. respondet, 
evidenter in serpentinam transientem observavi supra Collioure, et evi- 
dentissime adhuc ad Quintillan Pyr. Corbar., 9. Jun. 1852. Varietates 
quae P. carinata Koch, et P. graminea Gallor., montanae ocyus oc- 
currunt in Pyrenaeis. Varietas illa quae P. alpina Nonnullr. in editio- 
ribus potius reperitur, et ea est quam graminifoliam dicere voluisset 
Pourret, ut videre est in scheda, illius manu exarata, adposita speci- 
mini extante in La-Peyr. Herb.; et plantam graminifoliam dixerat, 
quia de identitate eum Linnaeana P. alpina non erat persuasus Pourret. 
Volunt tamen Facchini, et Ambrosi, Pl. Tir. austr. 2. p. 296. n. 149; 
et p. 358., reapse eam peculiarem non esse speciem, quae res quum 
nobis non satis conspecta fuerit, eam in medio relinquemus. 

, In Pyr. septr. mediis, sub le Port de la Picade, loco spongioso 
i 15. Aug. 1838.) observabam Plantaginem quamdam, enatam cum 
ofieldia calyculata , Carice Davalliana Sm., et C. curta, in qua folia 
mollia, eum scapo pubescenti incana habebantur, ita ut facie appro- 
se ede P. albicantem; lusus iste, ut puto, respondet P. incanae Ramd. 
ORT p. ai n. 10., ceu statum P. alpinae habitam a Godr. 
T. PT. 2. p. (24, Videtur mihi hujuscemodi plantam aecedere P. ma- 
ritimae b Anderson apud Hook. Fl. Lond. V. 5. n. 6. Et adeo illi pro- 
qi di Far 4 bum Thumb. FI. Cap., Jaeq. Hrt. Schoenbr. 
Ede Dn ' Ut mihi sese aequa offieiat alicujus sententia, haneine 
var arietatem P. angustifoliae declarantis. P. squamata Fl. Fridric. 
ua prie i ae t. 691., a Spreng. Syst. Veg. p. 436. n. 42. 
Fue AS i fo tam, ibidemve confirmata ab Hooker apud Curt. 
FI. of Shell. , iT „n proprium rediit locum P, setacea Edmondston, 
Pi solito De a “ae inter lusus P. angustifoliae seponenda videtur. 
erc a oem ab angustifolia differre recte dixisse M. a Bieb., 
ME © Pe HU, ut Thouin in nota ad edit. gallic., mecum facile 
puto, ex ineliti Rossici descriptione. Servat tamen eam Sprengel l.c. 
p.45» ast illam dejectat Ledebour, Fl. Alt. p. 148. n. 8., et in FI, Ross. 
i" seis NR P. Ponti Murith., Guid. bot. Valais (1810.) p. 85, - 
eam iiie, i d Viel ejusdem semper speciei; Systematieorum quidam 
13. P. 1 etatem incanam P. alpinae cf. Decaisn. in DC. Pr. 
|. P- 731. n. 183.; sed cf. eti i H l 
404. Ob : ; . etiam Rapin apud Gaud. Helv. p. 
U: S., videasque Fuss, Trans. n 2463. d qui ‘jetatem ma- 
riümae facit. P. juncoides I, k. IIl. « Sagan > 
stifolide e Bois. ^ pcd amk. IU. declarata jam fuit varietas P. angu- 
Fl.2.-9-939. n, 1°! ujus confirmata est speciei ab Hook. fil. Antaret. 

P. M . de x 2 

i Fa rig dg angustifolia consociare statuerant Scopoli Carn., 
"Prora 146, Et P, marinam Ger., Ray Syn. p. 315. 


211 


n. 7. relatam ad PI. Loeflingii suam a Linnaeo, Sp. pl. p. 166. n. 15., 
quamvis de Patria Angliam praetermiserit, ad P. angustifoliam per- 
tinere sustinuit Asso, Arag. Mant. (1781.) p. 161. n. 1066., quod dein 
confimarunt Smith Fl. Brit. 1, (1800.) p. 184. n. 4., Engl. Bot. n. 175., 
saltem quoad Ray et Hudsoni plantam. Sunt tamen, qui P. Loeflingii L., 
ne istud ceu speciem confirment (ut denique Sm. Engl. Fl. 1. p. 216.), 
P. Coronopo affiniorem, quod non videtur actum sine ratione: P. Loe- 
flingii latam descriptionem habes etiam apud Bossu Voyag. ed. an- 
glic.a Forster (1771.) T. 2. p. 111-3. Num. P. subulata L. sit revera 
distineta species, aut angustifoliae varietas asserere, vel denegare ne- 
quiverim, quia inter tot lusus a me observatos folia in viva planta so- 
lemniter triquetra, ut de illa praedicatur, nunquam reperire datum 
est, In formis ei similibus vidi semper folia superne canaliculata, in- 
ferne convexa. Revera, dantur inter P/antagineas hujuscemodi folia 
exaete triquetra? Interim observo; quod nonnullae formae P. angusti- 
foliae ad Port- Vendres lectae admodum similes sunt Coronopo maritimo 
Rainaudetii, J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 31. p. 511., laudato ad P. subu- 
latam et ita, ut reperiatur P. pungens La-Peyr. relata adhue, ex Mer- 
tens et Koch, ad P. subulatam a Godr. Gr. Fr. 2. p. 125., sub qua, 
pro certo, expungi debet, donee P. subulata favente Visiani l.c., ma- 
nebit in specie: reapse hujus stirpis legittimitatem quidam dubiam ha- 
buerunt Bert It. 2. p. 112., Barnéaud Monogr. Plant. p. 23. n. 41., 
alii eam propulsant: ef. Asch., Kantiz Pl. orien. (1877.) n. 765. Hujus 
P. subulatae sunt adhuc qui velint Pen. Lob. Adv. p. 187., Icon, t. 
438. f. 2, et Lob. Obs. p. 210. f. 2., Icon t. 439. f. 2., quae mihi 
P. angustifoliae quidem sunt formae, quamvis harum figurarum primam 
ad suam plantam evocaverit etiam J. Bauhinus. 

Figurae Reichenbach 1088-90. s.c. referunt P. Weldenii, speciem 
Dalmaticam declaratam: vides plantam annuam tenellam, exilem, 3-4 
pollicarem, quae faciem habet P. angustifoliae primo vitae suae anno 
florenti. Visiani Dalm. 2. n. 512. eam enumerat pone P. pilosam. Do- 
donaeum nomenelatorem suscepi, quia primus sat apte, et absque er- 
rore specifico nomine hane speciem decoravit. Parum interest, si p. 109, 
sub nomine Serpentinae Matthioli, reportavit, ex hoc, figuram illius 
formae, quae P. carinatae Auctorum respondet, quum clare et aperte 
de sua P. angustifolia dixerit Dodonaeus: « nec videtur haec dissimilis 
Serpentariis »; insuper ipse unicam novit, et, ut ita dicam, defendidit 
speciem, alteram fide Matthioli tantummodo retulit, et, ut appareat, 
vix de ea persuasus. Caeterum, quomodo maritima serie dici potest 
species per Helvetiam late diffusa? A ; 

Interim observo. Quae est ista proprietas polymorphiae in nonnullis 
speeiebus plantarum tam solemnis, quae aliis congeneribus, et affinibus 
aeque non conceditur? Cur P. pilosa Pourr. non ita ut sua affinis P. 
angustifolia ludit? An quia illa annua est? Sed plura sunt Naturae my- 
steria, quae observare licet, explieare autem non datur! 


SECTIO 2.* CORONOPUS Tourxer. 
Plantago Coronopus (Theophr. Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Theophr. 1. 7. c. 9., Dioscor. l. 2. e. 157., Plin. Nat. h. I. 2. c. 16. vel 59., et 1. 2. c. 19. vel. 
24, Koch p. 689, n. 14., Bert. 2. p. 174. n. 15., partim? Moris Sard. 3. n. 810., De Notrs. Lu Clg 
Ligust. n. 1538, DC. Dub. p. 390. n. 1., Willk. Lang n. 2142. La-Peyr. Hrb., P, stellaris Salisb. Pr., 


212 


eme Pig Ip qns cdi dio i ipe le pei YR 
luxur, ab alii recogn.; Berger. Phitonomat. p. 135. cum tab., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1180. f, 5-8., 
Fl. Bat. 9. t. 656. "Matth. p. 493., Fuchs. Hist. st. p. 449., Trag. St. h. p. 99., Cord. Hist. crt. 137. b 
f. 1., Camer. Epit. p. 276., Lagun. in Dioser. (1566.) 1. 2. c. 119., Lob. Obs. p. 239. f. infer., Icon. 
t. 437. f. 2., Dod. Pempt. p. 109. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3.1. 31. p. 509., Tabernem. Krtb. p. 302. f. 1., 
Icon. t. 102. f. 1., Column. Ecphr. 2. p. 71. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 8. p. 261. t. 17. f. 31. 

O) 9? Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. Per reg. mediterr, com- 
munior: in Cantabria humilior, sat diffusa; rarior alibi. 

Legi in Pyr. Catal. ad Kosas, die 2. Sept. 1846. Habui Tarbes a 
Deville. Observavi ad St. Jean de Luz, al Passaje, ad San Sebastian, 
Oyarzun, Zarauz, Bilbao, Lojola, Gesuitar.; ad Toulouse, ad Foix, ali- 
bique. Variat, ni fallor, vita annua, et perenni. Occurrit glabra, et 
hirsuta, viridis, et cinerascens, quandoque etiam rubescens; et foliorum 
rachis variata lata, et angusta; et in illis dentes longi breves, angusti, 
latiores, integri aut dentati, laciniis rectis, aut falcatis, circumscriptis, 
expansis, ut late conspexi; de varietate latifolia cf. Timb. Albrs. or. 
p. 45. vidique spicam ovatam, cylindraceam quo longiorem eo graci- 
liorem. Koch inspexit bracteas calyce breviores, et multo longiores, 
quod mihi adhue animadvertere non contigit, Occurrunt de ea rosulas 
palmares, ac pollicares tantum: et tota planta, aut gracilis, aut car- 
nosula sese officit. Speciem in humidis glabram foliisve subintegris, 
in siccis magis profunde dentatis, et pilosis, observabat Bodard Dissrt. 
Veron. p. 12. Crassiorem plantam, foliis pinguibus, modice pubescentibus 
praeditam, vidi ad Ayerbe, solo enatam salso. Lusum scapo fasciato, flo- 
ribus paniculatis, perpulerum vidi in Herbario Pourret, Matriti asservato. 

Varietas b Bertol. 2. p. 175., quae P. macrorhiza Vahl. Symb., 
sive P. crithmoides (Boccone) Desf. Atl., mihi e regione Pyrenaeorum 
non oceursabat, attamen, ex observatis de congenere P. angustifolia, 
eodem ae Bertoloni modo eam considerandam censeo, ceu formam lo- 
corum ealidiorum, inque opportuniori solo enatam. Speciem eam esse 
sustinent Rapin, Barnéoud, Decaisne, Gussone, ete. 


SECTIO 3.* PSYLLIUM Dioscr. TRAG., TOURNEF. 


Plantago arenaria (Ruellius? Fuchs.) Waldst. Kit. 
Ruell. De Nat. Stirp. 1. 3. c. 


rt. 2. p. 180. n. 18., Gaud. 1. n. 321., DC. Dub. p. 300 v 

e $ ER mR, : Sg . n. 1., De Notr. Repert. Fl. Lig. n. 4541., 

RU Ley. $. n. 2118. P. Cynops. La-Peyr. Barhi partim, et Sm. Gr. Pr. Ù ); P. Psyllium Pourr. 

= - Matr., Bonam Nannet., ater. Montaub., Berger. Phyton. (qui locum citat. Belleville, et Paris.); 
. pumila Baumg.?, ex Neilr.: P. indica L, Syst. ed. 1: 

Psyllium ramosum Gilib. Pl, Lith. illustr. n. 18. 


Fl. Siles. n. 240. t. 33., Flor. Dan t. 1808 
s 33., : v ., Ha 
Berger Phytonomat. p. 201. cum tab., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic, t. 150., Dietr. Fl. Borus. 


167., Lonicer, Nat, h. crt. 102. p Dod. s i 


Obs. pi 239. f. L, Icon. t, 496. f... Dod £ i ; 
Mew e Mr ee b Ia. . Pempt. p. 115. L 2., Tabern. Krtb. p. 424. f. 1., Icon. t. 
vel Inst. r. hrb. c wi 5 » Valgr. 1585. p. 1122., Zannich. Vnz. p. 220. t, 77., Tournef. — 


(*) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 
x b in Pyr. or, septr. sub Regleille ad Caladroi, die 31. Aug. 1843. 
abui Bayonne, ubi ipsemet observabam, a Deville. Et vidi ad St. 
pros. de Luz; observavique ad Pons secus flumen Segre, ad Bordes sub 
erona, ad Castell) sub Figueras, ad le Boulou, alibique. 
ullus erevit affinitatem tantam in hae specie cum P. angustifolia 
quantam percepit Succow Mannh. p. 60. Ego, vero, suspicionem di- 
pem nequeo P. strictam Schousb. Marok. p. 69. sistere varietatem 
; arenariae, Voluit Sprengel, Syst. Végt. p. 440. n. 88. ipsam eam- 


213 


dem esse cum P. rosetana Poiret, Dict. Suppl. T. 4. p. 433. n. 15, 
cui relatum est Kali 3. Alpin. Egypt. ert. 51., vel cum Vesling 
p. 128., ubi inspieitur figura monstrosum statum reddens. P. arena- 
riam ipsissimam esse P. indicam Linnaei suspieati jam fuerant Roem. 
Schult Syst. Vegt. 3. (1818.) p. 148. n. 108. obs., confirmavit Sprengel 
Syst. Veget. (1825) p. 440. n. 87; mox Schwab Fl. Anhaltina (1838.) 
p. 72. n. 6. Hoc idem crediderunt Koch, et Schultz F. Archiv, p. 90. 
Barnéoud Plant., Noulet Fl. bass. Pyr., Kirschleg. Als., Decsn. ap. DC. 
Pr., C. Koch in Linnaea; amplius rem sustinuit Lagr. Foss. Tarn. Ga- 
ronne (1847.) p. 314. n. 8. Quocunque modo, nomen Linnaeanum ceu 
minus aptum, minusque opportune restituendum, mihi sese officit, 

Errore typographyco, non animadverso, Pollini Ver. p. 163. n. 243. 
de P. Psyllio falsa, et veritati contraria enunciavisse apparet, compa- 
ratione faeta eum P. arenaria: corrigatur apud eum « A PI, Psyllio » 
in PI. Psyllium. 

Dum Ollingero tres Psyllii species innotuisse tradit Gesner, Hrt. 
Germ. ert. 274., nonne existimandum erit P. arenariam, Psyllium, et 
Cynopem Neotericorum illis perspectas fuisse? 


Plantago Psyllium (Dioscorid). L. Sp. 


Diosc. l. 4. c. 70. Koch p. 689. n. 15., Bert. 2. p. 178. n. 17., Moris Sard. 3. n. 818., DC. Dub. 
p. 391. n. 3., Willk. Lang. 2. n. 2149. P. arenaria La-Peyr. Hrb., nec obstant loca (de a) in libro in- 
dicata; P. afra Pourr. Herb. Matrit.; P. eriocarpa Vivian. Herb., ex Cosson, P. agrestis Salzm. Pl. 
exsicc., P. stricta Boutel. Herbr., ex Willk, Flor. Gr, Sibth. C. 2. p. 38. t. 149., Plenck. Ic. pl, medic. 
T.i. p. 37. t. 62., W. W., F., et N, ab Esenh. Pl. offic. t. 149., Hayn. Argw. 5. t. 17., Reichnb. 
Icon. C. 97, t. 1138. f. 6, Boccon. bic. Mel. p,-G t; dk A B. et p. 8. descr. 


©) Flor. Apr. Jun. Fruct, per stat. In Pyr. orient. cum Olea, 
eam non excedens. 

Legi in agr. Ruscinon. (Roussillon) ad St. Féreol, contra Ceret, die 
13. Maj. 1843. Observavi ad Llansà, ad Cadaques, ad San Felice de 
Guixols, alibique. i 

Zaragatona Lagun. in Dioscor. l. 4. e, 71/ (ed. 1566.) hane vere 
refert speciem, nec aliam simul.? De Psyllio cf. Katona Rhazes 
De Variolis, et Morbillis, ed. cura J. Channing, Londini 1766. 8. 
p. 164. 

Plinium (Nat. h. I. 25. c. 11. v. 90.) non suscepi, quia rem male 
versavit, 


Plantago Cynops (Theophr.) L. Sp. 


Theophr. Hist, pl. 7. c. 8. Koch p. 690. n. 17., Bert. 2. ib 181. n. 19., Gaud. 1. n. 322., DC. Dub. 
. 991. n 4., Willk. Lang. 2. n. 2117. P, Cynops. La-Peyr. Hrb. , partim., et P. Psyllium? La-Peyr. 
erb, P. arenaria Serres. Toulous, visa in ejus Herbr. Jacq. Fragm. bot. p. 56. n. 182. t. 8t, f. 1., 

ve. Phytonomat. p.903. cum tab., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1136. f. 1., Plenck Ic. pl. med, T. 1. 

È: » t 61., ecult.?, W. W., F. N. ab Esenb. PI. offic. t. 151.; Matth. p. 1068., Camer. Epit. p. 811., 

obel. Obs. p. 939, f. 2., Icon, t. 437. f. 1, Moris. Hist. pl. Oxon, 3. S, 8. p. 262. t. 17. f. 7. n. 1. 


h Flor. Maj. et per /Estat. Fruct. Æst. in Autumni primordia. 

Legi in Pyr, Arag. ad Jaca, die 3. Maj. 1845. Habui a De- 
ville ex Viescas Pyr. Arag. Observavi ad Toulouse, ad St. Martory, 
ad Torla, ad Broto, alibique, in humil. mediterr. communem. Pharma- 
copolae Aragoniae superioris hujus speciei seminibus utuntur pro Psyllio, 
eis Zaragatona, y ; 

Plantago saxatilis M. a Bieb indicata in Pyrenaeis a Mutel, Fr. 
3. p. 93. n. 7., non meretur attentionem. 


214 
Ord. 26. PRIMULACEAE Ventent. 


Tribus 1° PRIMULEAE Endl. 
Sub-Trib. ARETIEAE (Endl.) N. 


Inter characteres de hoc Ordine datos a Koch (Syn. ed. 1. p. 580., 
ed. 2. p. 666.) reperiuntur semina peltata dicta; quod absolute dici 
nequit, renuente Hottonia. 


Aretia (Toumef.) Haller. Difficile est dictu, quae planta fuerit 
Androsaces Dioscoridis, 1. 3. c. 140., viri scutum, pro qua diversi di- 
versas interpretarunt species plantarum, aut zoophytorum marinorum. 
Hoc pro certo haberi potest, ei nullam fuisse affinitatem. cum plantis, 
quae hodie, ducibus Matthioli, et Tournefort, tale nomen sibi tulerunt. 
Quapropter hae relicta generis denominatione, ex quo de unione Aretiae 
cum neotericorum Androsace (cf. etiam Duby Mém. Famill. Primulac. 
1844. p. 35-6.) plane persuasus sum, nomen genericum Aretiae cum 
Haller, Enumer. p. 485. suscipio ab Aretio Benedicto Helveto, Graecae 
et Hebraicae linguae in Schola Bernensi Professore, alpinarum stirpium 
indagatore solerti (montium Stochornii, et Nessii in Cordi Valerii, edit. 
Gesneriana 1561. crt. 232-5.), de quo magnus Gesnerus scripsit: « Solum, 
ferme esse Aretium, a quo in stirpium studio postremo aliquid. proficere 
posset » Epist. med. (ad Aret.) ex edit. Froch, 1577. ert. 116. b., ali- 
bique etiam de eo effatus. Androsacen Tournefortii in Amadeam muta- 
verat Adanson, Famill. PI, 2. p. 230., sed duo admisit genera, hunc et 
Aretiam. Unionis laudatae fautor fuit etiam Schrank, quem cf. Prim. 
Fl. Salisb. p. 62. Ego ete., et p. 65. Obs. 2.2 


SECTIO 1.» EURATIA N. 
` Aretia imbricata (Lamarck.) Bert. It. 


Lamk. Fr. 2. (1778.) p. 258. n. 8. (excl. I 59. 1i i 
A .) p. 253. n. 8. - L. Syn.o) Bert. It. 2. p. 359. lin. 2-4. in Obs. ad Ar. 
ber cured Androsace imbricata Lamk, Dict. 4. (1388). 162. n. 7. lec. Hall., et L. syns.); Koch. 


isli melios, ex Timb. Gaertn. Fr. Sem. pl. 3. (1805.) p. 107. t. 198. f. 4. fr. sem. (ex Pyre- 


a Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In editior., Pyr. medior. orient. 
1897 È in Pyr. or. m.* Cambresdazes ad Vallem d'Eynes, die 2. Jul. 
. Habui a Deville ex le Port de Venasque, ubi ipse vidi; et ex 
mer qu superat La-Peyrouse limitem (h. abr. Pyr. p. 92. n. 2.) 
Eee servabat defunetus amieus in scheda hic adposita. Habui ex le 
nigou a Coder, a Timbal ex Ze Roc blanc du Llaurenti. Observavi 
au De Carlit. 
e ra ciei (Ocimi minimi (Pen. Lob.) L.), sed faciem stirpis 
Oxo. 8 in ^ C dried ui, quae inspieitur. in Hist. pl. 
4.04, nec tam correcta verba fecit Bertoloni de hae specie loquutus 
eu Fus sig de qua nomen Ar, multiflorae Vandelli (1771) orat 
p ndum. Miror Roemer, qui iterum Vandelli opusculum edendum 


215 


curavit, ubi de Ar. multiflora dietam est, (Fases. plntr., Roem. Script. 
pl. Hispan., Lusit., Brasil, 1796. p. 53.), dein, Schultesio adjuvante 
(im Syst. Veget. V. 4. 1819.), ne minime quidem de ea planta men- 
tionem fecisse. Hoe est compilatorum, non amplius scire quod egerint. 

Synonyma La-Peyrousiana supra allata jam edideram in Litter. ad 
Vieusseux, 7. Maj. 1839. p. 5. Tradam sequentes notas ex attenta de 
struetura plantae indagatione. Folia non sunt verticillata (uti quidam 
ea deseripserunt) sed spiraliter disposita; suntque basi glabra, superne 
gradatim magis tomentosa, seilicet majori induta tomento, ubi ab aere, 
et a luce magis afficiuntur. Flores breviter, sed manifeste pedunculati, 
axillares, non terminales, neque in rosularum centro, uti quidam prae- 
diearunt, qui suspicionem movent, habuisse se pro foliorum rosulas ca- 
lyeis lacinias. Corollae albae, fauce, dum juniore Inteo-viridi, seniore 
luteo-aurantiaca; et corollae limbus planus, patentissimus; ergo minus 
probanda est Lamarek figura, in qua corollae limbus aliter reprehe- 
sentatur. Tota planta cinereo-tomentosa, nee argentea, tomento stellato, 
aut simpliciori; occurrit inter fissuras marmoreas, locis praeruptis, con- 
fragrosis, ubi sese spectanda praebet caespitibus suis pulvinatis, dum 
floribus onusta est pulcherrima; Sunt nonnullae plantae e Compositarum 
Ordine, quae faciem similem Eutretiis portendunt, in quibus, revera, 
de more Ordinis, flores terminales sunt; exemplo sint Helichrysum fri- 
gidum Willd. Sp., Xer. Labillard. Syr. rars. Dec. 2. p. 9. t. 4.5. Raoulia 
australis Hook. fil. (Raoul, Choix pl. Nouv. Zeland. 1846. p. 20. t. 15.); 
Ceratella rosulata Hook. fil., Pterygopappus Laurencii Hook. fil, aliae- 
que de quibus potior dicendi opportunitas erit pone Astragalum. 

A. imbricata Weber Alp. Pflanz. 4. t. 832. diversa est a nostra 
offerens plantam laxam, foliis viridibus nec cineraceis praeditam, florum 
pedunculis longissimis, Ar. tomentosa (Schleich.) Nob. dicenda! 


Aretia pyrenaea (La-Peyrouse) Loisel. 


La-Peyr. ab anno 1774., ut infra fasa dilucidatur. Loisel. Gall. ed 2. p. 158. n. 7. Androsace dia- 
pente La-Peyr. Hist. abr. pl. Py.. p. 93. n. 5., et Suppl. p. 34.; Herbar. Andr. pyrenaea Lamk. MI., 
C. Dub. p. 382. n. 2., Willk. Lang. 2. n. 2860. La-Peyr. Fl. Pyr. p. 5. t. 3 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In editissim. Pyren, medior. 
(nec or., ut addit Willk.) i 

Legi in Pyr. septr. med. m.° Esquierry, die 27. Jul. 18385 in Pyr. 
Arag. m.* Temblar, supra Bielsa, die 26. Aug. 1845. Habui ex le Port 
d'Oo, a Duchartre; ex rupibus ad Le Lac bleu a Philippe; ibidemve 
circa, loco non indicato, a Viguier; denique a Deville ex Mont Averan!, 
et ex le Lac de Lhécou. Vivit in m.* Bouiret, supra Alos, vidique ad 
le Lac d' Espingo, et de Seculejo, alibique. nei 

Provenit haec pulchra Primulacea denso et compacto caespite, in 
rupibus marmoreis, et graniticis, neque ad rupes frigidas muscosas, ubi, 
desumendo a DC, Pr. 3. n. 2353., eam indicat Duby. Color ejus cine- 
rascens, qui dum planta exsiecatur, aut in Herbariis manet, in rufe- 
scentem mutatur; et odor quidam gratus e planta emanat. : 

Caules ramosissimi, dense intrieati, residuis veterum foliorum basi 
Vestiti, caeterum fuscescentes, glabri. Folia spiraliter disposita , valde 
approximata, subspathulata, ex semicylindrico-compressa , semilinearia 
tenui canaliculo, tenuissimaque carina praedita; insuper recurva, superne 
pubescentia, per margines ciliata, inferne, vero, glabra. Peduneuli axil- 


216 
lares, folio duplo-longiores, incurvati, pubescentes (nec glabri, ut seribit 
Duby, etiam in DC. Prodr., et cum eo Mut. Fr. 3. p. 67. n. 4.), apice 
articulati, bracteolati, bracteolis duobus, aut tribus fulti (calyx duplex 
La-Peyrouse!) inaequalibus, patentibus, sub-acutis, glabris, vix ciliolatis, 
substantiae, prae foliis tenuioris. Calyees glabriusculi, dentibus ereetis, 
obtusis, vix ciliolatis. 

Corollae roseae, centro saturatiores. Capsulae ovales, glaberrimae. Se- 
mina oblonga, elliptica, rugulosa, brunnea. Pubescentia plantae efficitur 
e pilis simplicibus, illa pedunculorum excepta, quae et ramosa est. 

 Detexit La-Peyrouse in m.* Averan, die 17. Oct. 1714; misit Pa- 
risiis speciem ad eam delineandam, ubi Gillet Laumont, anno 1788., 
Lamarckio ostendebat: iste, primo, peculiarem esse speciem negare, dein 
pro tali, instante. La-Peyrouse, recognita, sueta apud Gallos improbitate, 
maxime dum agitur de plagiis, sive de latrociniis scientificis apud Pa- 
risienses, eam mutato nomine specifico diapensoidis, ab anno 1786 ei 
indito a La-Peyrouse, edidit (anno 1791.) in sua Generum Illustr. sub 
specifico nomine Androsaces pyrenaicae, reapse praestantiori. Mox (anno 
1195.) La-Peyrouse pulcherrimam stirpem splendide illustravit in Flora, 
et serius de ea dixit in Hist. abr. pl. Pyr. s.e., illius historiam. adhue 
fusius aperiens, ira excitatus et adversus eos, qui omni aequitate oblita 
Lamarckianam praetulerunt denominationem, istumque speciei auetorem 
salutarunt. A. pyrenaeam Pourr, It, in Monte Llaurenti indigitatam, ad 
superiorem speciem fidentius traherem. Quod si inspectio Herbarii Pour- 
retiano-Briennensis aliter demonstraverit, observationi fleetam. Ast hoe 
demonstrandum remanet Timbalio; fuisse ante La-Peyrouse speciei detee- 
torem Pourret, ut expedite sibi suadet Tolosanus, Relig. Pourr. p. 54. n. 4. 


G. Bauh., et Burs. Herbaria, fide Halleri, et Linnaei. A. glacialis Hoppe in litter. apud Koch, 


A . 355. n. 1. Androsace alpina Lamk. Fr. 2, Suppl. p. 642.. 
biet. 1. p. 162. n. 8., Gren. Obs. bot. p. ba, n, 18., Roem. Sch. Syst. Vegetb. 4. p. 162. da sg Andr, 
y » Godr. Fr, 2. p. 454., Willk, Lang. 2. n. 2858. Andr. alpina, et A. pennina Gaud. 2. 
A i 460. Andr. ciliata, A. pubescens, A. alpina, et A. cylindrica Auctor., DC. Dub. p. 382, ns, 
1 i u si in DC. Pr. 8. P. 48. Andr. frutescens La-Peyr. Herb., et A. alpina La-Peyr. Herb.; 
ndr. hirtella Dufour, Andr, hirsuta Chaix Herb. ex Timb. (form. pubesc.); A. apennina Huet, cum 
QU M «D var. Lamk, Ill. T. 1. p. 432. n. 4952. t. 98, f. 3., DC. Ic. Gall. rar. p. 3. t. 6. et 5. 
at mg eben. d Jacq. A. 5. append. p. 36. t. 18., Heg. et Reisen Gebirgsit. p. 145. t. 5. 9., 


con. C.,27, t. 1113. f. 1375; È 4 all. En. St. helv. 
p. 486. t. 8, f. 1., Helv. n. 618. t. 41. f, 1. Pe dre EAIM £ A alpe)” Mall: En z 


.. 9) Flor. stat. ineunte. F. ruct altera parte stat. In Pyr. oc- 
cident. med. editior, ad rupes calcareas. 

Legi in Pyr. Arag. a la Peîîa de Mondaruego, die 28 Sept. 1845., 
magno eum vitae periculo! (fruct.): al Port de Plan, die 19. Jul. 1852. (eil. 
pub.): sub qua forma eil. habui a Deville ex Pimené; ex le Pic de Nethou, 
Maladetta, lectam a Lezat, a Bianchi, et a Timbal; et ex summit. 
Pic du midi a Philippe. Sub forma hirtella habui ex summo m.* Au- 
ni ex Pie de Ger a Gaston-Sacaze, ex le Pic de ce 
; qui laxiorem quoque legit in eodem loco. Denique su 

Es frut. habui ex rüpibus T Di Ea ad la Houledu Marboré 
" eville, et a Philippe, et Gédres inter et Gavarnie a Duchartre. 
Eos m m.* Tres-sorores (Mont Perdu) ex Ramd.: à la Pena d'Oruel. in- 
hi Tilik, Barty sed vix credo; au Llaurenti. Timb. 
feram c tantum glabra, caeterum undique pubescentia, pilis paucis 
riga uneuli axillares primo breves , mox cum fructu elongati 
ola superant, apice parum incrassati, demum incurvantur. Flores al- 


217 
bescunt, corollae fauce flavescente. In formis minus annosis occurrunt 
flores magis colorati, violacei etiam, ut vidi in individuis e Port de 
Plan. Observabat Wulfen villos aetate evanescere. 

Individua Primulae Allionii Loisel., in quibus rhizoma reperitur 
clongatum et cylindraceum, statum speciei nostrae, qui Ar. frutescenti 
respondet, commemorarunt Reutero (Bull. Soc. botq. Fr. T. 16. (1869.) 
p. LIV.), et optime quidem. 

Ego, cum Haller, Willar, Lamarek, Grenier, video potius stirpem 
polymorpham, quam distinctas species eum Loiseleur, DC., Duby. Jam 
La-Peyrouse (Hist. abr. pl. Pyr. 93. n. 4.) sub Andr. alpina, pube- 
scentem, et ciliatam DC., (Ie. Gall. rar. t. 5, et 6.) conjunctim profe- 
rebat, quod confirmavit Suppl. p. 33-4. De hisce stirpibus agens (A. 
pubesc., et ciliat.) Ramond, Pic du midi, in Mém. Mus. Hist. Nat. Paris 
T. 13. (1825.) p. 258. n. 76., dubius stetit num pyrenaea ab alpina 
reete distingueretur stirpe. De A. ciliata mecum opinionem suam eum 
Loiseleur (Gall. p. 158. n. 5.) consona, aperuit Gaston-Sacaze: « c'est 
une varieté de l'Ar. alpina » in litteris datis 5. dec. 1853. Wulfen apud 
Jacquin Fl. Austr; stirpe pluribus loeis observata, demum ita effatus 
est: « Dubius longiuscule haerebam unam aut tres species statuerem? Non 
sola Halleri auctoritas, quamquam maxima, ipsa me denique autopsia docuit, 
omnes tres ejusdem dumtaxat esse speciei varietates » Mutel quidem (Fr. 
3. p. 68. n. T.) A. pubescentem, et ciliatam ceu varietates Ar. alpinae 
consideravit. Quae leguntur notae apud Soy. Willemet (Obs. p. 111-4.) 
ad distinguendas Ar. alpinam, pubescentem, et ciliatam, vim non habent, 
ipsumque vacillantem, haesitantem cum plantis exsiccatis, et cum libris, 
exsudantem facile percipies. 

Clamat ad hane speciem Haller (Helv. n. 618.) Sedum alpin. hirsut. 
lact. flor. G. Bauhini, fide istius Herbarii. Indieatur quidem planta in 
Herbario Burseri, ut videre est in L. Amoen. Aead. 1. (Erl. 1787.) 
p. 164. n. 179. Sed quoad Bauhinum G., observandum erit, quod sub 
citata phrasi in Pinace, p. 284. n. 3., ea adducuntur loca, Clusiana prae- 
cipue considerata, quae hodie ad Aret. Chamaejasmen N. afferuntur. 


SECTIO 2.8 CHAMAEJASME Kocs. 


Aretia villosa (Gesner) Nob. 


Gesn. Op. bot. ed à Schmied. tab. aen. 9. f. 76., Androsace villosa L. Sp., Koch p. 501. n.10, 
Bert. 2. p. 332. n. 3.. Gaud. Helv. 2. n. 457., et 6. Append. p. 343., Gmel. Bad. Als. T. 4. p. 151. n. 
384.*** DC. Dub. p. 382. n. 8., Willk. Lang. 2. n. 2861, (excl. Clusii loco). Andr. villosa La-Peyr. 
Hrb. et Chamaejasme La-Peyr. Herb.: et, ul puto, Manceau ‘ad Gavarnie 1868.), Andr. penicillata 
Schott. Wulf, apud Jacq. Collect. 1. p. 193. t. 12. f. 3., Reichnb. Icon, C. 27. t. 1112. f. 4, 5., PI 
cr, C. 6, t. 580. f. 788. f 

9i Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. Atax, cacumine mts. Pech de Bugarach die 17. Jun. 
1852.; in Pyr. or. m.e Cambresdazes, diebus 11, et 23. Jul. 1836. 
Habui ex Pic de Ger supra les Eaux Bonnes ab amicis De Girard, 
et Marcoth; ex le Pic de Gabizos ex Montné, et ex le Lac de Migouélou 


a Deville, e summitate mnts. Milabre (Corbar.) a Gautier. 


Aretia carnea (G. Bauhin) Nob. 


Sedum alpin. angsfol. fl. ., G. Bauh. Pin. p. 284. b n. 6. (sed excl. Column. loco.) Andro- 
"Sp; Roch p.001, n. 10. Bert, È, p. 45. n. 6,, Good, ?. n. 454., DC. Dub. p. 383. n. 

rt. Fl. Ligust. n. 1506., Willk. Lang. 2. n, 2862, Andr. Halleri Gmel.. Bad. Als. 
6.* Andr. carn., La-Peyr. Herb., A. lactea Berger Bass. Pyr. an. var. fl. albo? sieq. 


218 


Pourr. Andr, Laggeri Huet., Timb. Primula carnea Griesselich Statist. Gaud. l. c. t. 1., Gmel, l. c, 
t. 8., All. Pedem. n. 327. t. 5. f. 2.. Hall. Helv. n. 619. t. 17., Bot. Cab. 1. t. 40., Reichnb, PI, er, 
C. 6. t. 579. f. 786., Icon. C. 27. t. 1112. f. 1, 2, 3. Pluknt. Phyt. t. 108. f. 5. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In editis, editioribusque etiam. 

Legi ad le Port de Puig Morain, die 2. Aug. 1851. in m® Cam- 
bresdazes, die 12 Jul. 1836., in Valle d'Eynes, die 17. Jun. 1837. 
Habui e Pyr. septr. med. a Deville, loco cireumseripte non indicat. 
Distinetio duarum specierum (carneae et Halleri) a Linnaeo olim emissa 
(Sp. pl. ed. 1. p. 142. n. 4), dein relicta, iterum resumpta a Gmelin 
l. c., sempiterno relinquenda est. Varietati elongatae, a me lectae sub 
l^ Port de Puig Morain, reperiendae au Port de la Hourquette, alibique, 
puto respondeat Androsace Laggeri Huet, Pl. Nouv. Pyren. (1858.) 
p. 6., quam ille in mont d'Oo se observavisse dicit, ubi mox (1857.) 
planta visa a Zetterstedt eum ne minime quidem eommovit, 


SECTIO 3.* MEGISTA Scurkonr. 
Aretia elongata (Jacquin) Nob. 


Ipse Linnaeus, Sp. pl. Append. p. 1688., ex Jacquin speciem agnovisse declarat. Richer de Bel- 
lev. t, 163, ex T Pug. 2. p. 40. Androsace elongata L. Sp., Koch p. 672. n. 11., Dub. in DC. Pr. 
8. p. 53, n. 36., Retz Obs. fasc. 2, p. 10. n. 14, Schmidt Bohem. C. 2. p. 39. n. 136., Wullf. Noric, 
È; 242. n. 467. Andr. occidentalis Pursh. Amer. p. 137. Jacq. Obs. p. 31. t. 19., durior et rigidior., 

l. Austr. 4. p 16. t. 330. luxur. (forte cult.); Schk. Handb, t. 33., Pereboom Mat. vég. Dec. 3. t. 25. 
f. 12., Reichnb, Icon. C, 27. p. 46. t. 1110., Gmel. Fl. Sibir. 4. t. 43. f. 2. B., nec amplius. 


? Flor. Apr. Maj. ineunt. Fruct. Maj. Jun. in Pyr. or. merid. 
Cerdaña. 

Detexi et legi paululum supra Puycerda, die 3. Maj. 1861. Ob- 
servavi ad Osseja. Au Pech de Bugarach Pourret, ex La-Peyr. Pro- 
veniens locis apricis, agrisque incultis, offert formam densiorem, et dif- 
fusam, qualem ego legi: dum vitam degit locis arenosis, sub-humidis, 
elongatur, et gracilescit, reapse sub hae postrema forma notior, ut vi- 
detur, Jaequino, quod judico e prolatis ex eo figuris. Tota planta pal- 
maris describitur a Lumnitz. Fl. Pos. n. 193. Est aliquid in hujus 
plantae habitu Lynderniae pyridariae, cui cum Veronicis maxima est 
affinitas. Illius distributio geographiea explicatu perdifficilis, a DC. 
Alph. intacta relicta est. Habitus , faciesque plantae Ar. maximae, 
sed minor, gracilior, insuper elegantior. Videtur annua planta, nisi 
sub autumni tempore sua exoriatur vegetatione promens foliorum ro- 
sulas, e quibus superveniente vere flores exeant. Scopolius, Del. FI. 
Faun. Insubr. 3. p. 56., eam biennem esse significat, de qua sententia 
ne minime quidem ego miratus sum. Schk. Handb. n. 840 , 9; decla- 
ravit. Radix subtilis, sed sat tenax, simplex, vel tenuissimis ditata fi- 
brillis, flexuosa, plerumque fuscescens, Caulis depressus, folia stipata 
ferens, unde nodosus, densus, saepius sese praebet; reapse simplicius- 
culus est caulis, quamvis plerumque valde ramosus appareat, et ditis- 
sima peduneulorum copia. Folia lanceolato-obovata, vel cuneato-lan- 
ceolata, integra, vel dentata, dentibus inaequalibus, in eorum suprema 
sd ERR iei apparentibus; folia insuper patentissima. Exeunt e 
ie axıllis pedunculi filiformes, centrali erectiusculo, reliquis pa- 
fot us, et divaricatis ; Quorum magnam copiam plerumque planta 
ft, qnt dico ramodsima appare e peltenlorn apicibus exar 
rati Rees s cum foliis similia, sed minora, angustiora, gene- 

; et quidem magis inaequalia, scilicet hoe declaratum 


219 


intelligas, quod neque ipsa folia aequalis sunt magnitudinis; prodeunt 
pedicelli 4-6-8. pluresve e centro involucrorum, inaequales, tenues, basi 
veluti artieulati, apice sub-inerassati, senio elongati, divarieatique, et 
ita ut peduneulos ipsos ferme adaequent, umbellulae formam, sed ir- 
regularem, plerumque offerentes. Calycis laciniae acutiusculae corollam 
superant, et totus calyx, maturascente fruetu, turgescit, rigidiorque 
fit. Corollae sunt albidae, vel ex rubello colore albidae, earum faucibus 
e viridi lutescentibus, lobis leviter emarginatis. Capsulae plurispermae. 
Semina livida. Pubescentia omnis brevis, stellulata, mollis. Color rubellus 
hine inde nonnullas plantae partes, vel eam totam generaliter invadens, 
quae aliter cinescentis potius est eoloris. Odor et sapor despiciendi. 

Perperam Duby dieere caules nullos, folia glaberrima, et corollam 
erpansam calyce longiorem, quae omnia potius somniante homine dieta 
videntur; nec placet Jacquin declarantem pedunculum centralem cras- 
siorem; neque Fuss. Trans. n. 2412. dicentem flores lactei coloris; item 
Koch phrasis admodum incorrecta est. Suntque alia aliis, sed prae- 
tereamus, 

Hue Andros. nanam Guss. qnidam sistunt, 

Huie speciei affinior censenda est Aretia filiformis (Gmelin) Nob., 
Petropolitani Fl. Sibir. T. 4. p. 81. t. 44. f. 4. quae figura perperam 
ad A. elongatam relata est a L., Syst. Veget, ed. 13. p. 162. 


Aretia maxima (Cortusus ad Matthioli) Nob. 


Matth. Comm. ed. Valgr. 1565. p. 898. Androsace maxima L. Sp., Koch p. 672, n. 13., Bert. 2. 
p. 360. n. 1., Gaud. 2, n. 4541., DC. Dub. p. 383. n. 14.. Willk. Lang. 2. n. 2803, Andr, max. La-Peyr. 
Herb.; Primula arvensis Griesselich Statist, Jacq. A. 4. p. 16. t. 331., Lamk. Ill. t. 98. f. 1., Reichnb. 
Icon, C. 27. t. 1111. f, 1., Sabbat. Hrt. Rom. 2. t, 1., Gmel. FI, Sibir, Yt $9. n. 28, b. 44. f. 1. 
Matth. ed. Valgr. 1585. 2, p. 948., Matth. Compend. p. 576., Camer. Epit, p. 639., Clus. Rar. pl. h, I. 5. 
p. 134. f. 2, Dalech. Hist. pl. Lugd. 2.,p. 1362. f. 9. 

(©) Flor. Apr. Maj. Fruet. Maj. Jun. Per region. mediterran., ple- 
rumque in eumpis ad latera montium. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 28. Jun. 1844, in Pyr. 
Arag. ad Jaca, die 3. Maj. 1845. Habui ex m.° Llaurentí de Herb. 
Ferriéres a Duchartre Eug.; ex Pyr. orient. de Herbario patris a 
Coder filio. Observavi in Cerdaña, ad El Seo de Urgel, sub Camprodon. 

Non fai persuasus de necessitate mutandi nomen specificum de- 
sumptum ab involueris maximis, quamvis denominationem hane cri- 
tieaverit Link, Phil. bot. ed. 1824. p. 443. Nimia tune forent mu- 
tanda nomina. Grisselieh speciem arvensem nuncupavit: vix hujusce- 
modi nomen ab alio datum acciperem, nunquam ego proponerem, ex 
dietis in Praefatione. : 


Vitaliana Sesler apud Donat. Stor. Natur. mar. adriat. (1750). 


Vitaliana primulaeflora (Frat. Gregor. Regiens apud Column. ab 
anno 1610.) Bert. It. 


„Column. Eephr. P. alter. p. 63., p. 65. f. 1. Bert, 2. p. 368. Gregoria Vitaliana DC. Dub. p, 383., 
Willk. Lang, 2, h. 2857. Aretia Vitallana L. Syst., Koch pL 6r2., Gaud. 2. n. 450. Andr. Vitaliana La- 
Peyr, Herb., Aretia alpina St. Amans Bouq. p. 196. n. 26.?, Primula sedifolia Salisb. Macrotybus luteus 

c. Sesler l. c. p. 75-9. t. 10. (innumer.) f. A-J. Salisb. et Hook. Parad, Lond. T. 2. P. 2. n. 107. 
cum tab., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1116. f. 1, 2. Moris Hist, pl Oxon 3. S. 12. p. 477. t. 8. f. infer. 
cum n. 4, a Columna imitata; et Moris Ibid. p. 471., t. 6. f. ult. n. 14., obscur. ic. ex Park. Theatr. 
P. 737. f. 5. (ult. cum n. 11.); Pluk. Phyt. t. 108, f. 6. 


.% Flor. Maj. Aug. Fruct. Jul. Sept. In Pyr’ med. orient., editis, 
editissimisque. 


220 


Legi in Pyr. septr. med. supra Aragnouet 1.d. Forquette de Garlit, 
die 16. Aug. 1852.; in Pyr or. monte Cambresdazes, diebus 28. Jun. 
1837., et 11. Jul. 1836. Habui ex Montn a Deville. Vidi supra Balnea de 
Panticosa, supra Sallen, ad Basibé, in m.* Pena blanca Pyr. Arag., 
ibidemve florentem al Puerto de Canfranc, die 25. Maj. 1850.; vidi 
quoque in m.* Llaurenti, et au Canigou: vivit au Pic du midi, in m. 
Cesy, au Port de Plan, etc. Vidit primus in Hispania Tournefort? cf. 
` Pluk. Almag. p. 332. lin. 23. Scripsit Sprengel « Quamvis De Candolleus 
glandulas in fauce neget, vero tamen adsunt, quod. Hallerus jam egregie 
animadvertit » Plant. min. cogn. Pug. 2. (1815.) p. 48. n. 93. Putatae 
glandulae in fauce corollae ab Hallero, Allioni, et Sprengel descriptae, 
et eum illis a Bertoloni, Gaudin, Grenier, Muff et Fingerhuth, frustra 
a Villar quaesitae, negatae a DC., profecto glandulae non sunt. Corollae, 
ut in Boragineis saepius intervenit, ad faucem, nempe ad latera lacinia- 
rum, offerunt puneta ab exteriori parte in interiorem procedentia, extus 
excavationes, intus totidem protuberantias efformantes; sunt ferme sacculi 
(fornices, Endl. Gen. n. 4198.) ab externa in interiori parte sese porri- 
gentes, vid. p. F. Ovaria nonnalla vidi septem ovulata, semina matura 
generatim tria vidi; raro duo, rarius quatuor, repetitis observationibus. 
Vidit Duby duo, vel unicum tantum semen stirpem maturare; cf. Mém. 
Primulac. (1844.) p. 19. Ovula in juniore fructu quinque delineavit 
Hooker; et Salisbury dieit, semina a tribus ad quinque de maturo 
fructu. reperienda; et semina quinque descripsit Sesler; duo tantum 
Columa, sieque Endlieher ovula tria, semina duo declaravit Allion. 
Pedem. n. 333., cui accessit Villar Dauph. 2. p. 410. 

Genus parum firmum, ut seorsim splendide manere possit, mihi 
semper visum est. Ambigit inter Aretias et Primulas; hisce characte- 
ribus, illis habitu, et facie propinquius. Revera Primulacearum Ordo 
solemnibus constitutus charaeteribus, plantas eompleetitur, quae inter- 
dum inter sese optime consociatas illico se decernunt; alias earum 
plures, quae nullam fraternitatem, sive in facie, sive in habitu simi- 
litudinem, ostendant. 

Vidi Vitalianam in me Guara Pyr. Arag. descendentem ad re- 
gionem, quam ne quidem subalpinam dicere potuisses, quum ibidem vi- 
verent Buxus vulgaris ac Helleborus foetidus, et admodum proximus 
Thymus vulgaris , qui in eodem monte, locis meridiano soli expositis, 
ad magnam perveniebat excelsitatem, ut parum a montis cacuminibus 
distaret, ubi plantae quaedam alpinae vivunt. Item ad Basibé, supra 
— Pyr. Arag., deprehendi Thymum vulgarem. in regione sub- 
alpina viventem cum Dortiguaea alpestri (Erino Auctr.), Globularia 
sazatili (vel cordifolia), Rhamno pumila, Potentilla alchemilloide, Vul- 
ac montana, Gypsophila repente, Et ego, ne minime quidem dubi- 
pus ria caue e quinquefariam divisis emicantes, plurimis quttulis 
Parisi et d. T e punctatos, gerunt (caules). » Le. p. 477. n. 4. 
deli RR e Lobelii, Ill. p. 101. Perpusill. Sed. ete. sententiam 
altera Ee hrasi efe nne doe ee 1616., eo peroni caps 
india phrasis prodit, eximio Italo primas concedere necessario debet, 
p ex annos ante Auetori nostro ab amico communicata. 


Primula Matthioli (1560.), L, 


í 221 
SECTIO 1.*^ ALEURITIA Dusy, Koon. 


Primula farinosa (Val. Cordi) L. Sp. 


Majela, Cord, Obs. sylv. crt. 221, b. 1. 33., laud. a G. Bauh. Pin. p. 242. b. 1. Koch p. 073. a 
Bert. 2. p. 377. n. 5., Gaud. 2, n. 443., DC. Dub. p. 384. n. 8., Willk. Lang. 2. n. 9853, , Sommerf. 
Suppl. Fl. Lapp. p. 11., sed vix. La-Peyr. Herb., Aleuritia farinosa Spach Suit. Buff ; P, lepida Dub.? 
sic ledh. Ross. Schrank Fl. Monac. t. 2., Engl. Bot. v. 1. t. 6., Curt, Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t, 23., 
Sv. Bot. v. 7. n. 442., Flor. Dan. t. 125., Lamk. Ill. t. 98, f. 4., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1092. f. 1, 9, 3., 
Sturm. Heft. 14., Verl. PInts. alpns. p. 283. t. f. 3. Clus, Pann. st. p. 339-40; et p. 42., Rar. pl. Hist. 
l. 3 p, 300. f. 1. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 22. f, 190. supern. A., Lob. Obs. p. 307. 
f. 1., Icon. t. 571. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 30. p- 498. f. 3. 


% Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editis, solo (turfoso) spon- 
gioso Pyr. medior. praesertim. 

Legi ad le Port de Venasques, die 19, Jul. 1838., et infra, in valle 
Labatseih, die 10. Jul. ejusd. anni. . 

Habui a Deville, ex les Eaux Bonnes, et ex le Lac de Caillaouas. 
Reperii floribus jam evolutis ad el Puerto de Canfranc, die 21. Maj. 
1858. Vidi al Formigual de Sallen, ad Basibé supra Castanesa, et supra 
lès Eaux chaudes, ad Barèges, ad St. Sauveur, ad Balnea de Panti- 
cosa etc. Inter Aretias (Haller) et Primulas (Clus., L.) stirps inter- 
media: ef. Lehm. Primulac. (Monogr. p. 945 Sprengel Androsacem fe- 
cerat (1815.) (synonymo non evocato in Syst. Vegetb.), Pl. min. cogn. 
Pug. 2. p. 31. viditque in ea quoque glandulas in fauce, quas alii 
quidem perceperunt, Gaudin, Smith, Lehmann, Bertoloni, Host, Hooker, 
Godet, Grenier et ante omnes Haller, Helv. n. 623. 

Altera quoque observatio additur. In Aretia Chairii N. (Androsace 
Gr. Godr.) involucri foliola extus ad basim promunt locellum, qui in 
illis Pr. farinosae adhuc evolutior conspicitur, quique in Pr. Munroi 
Lindley, Indiae septentr. (Lindl. Bot. Reg. V. 22. t. 15.) producitur 
in formam calcaris: cf, Moggr. Fl. Ment, ad T. 85. 

P. Pusilla Goldie (non Wallich), Hook. Ext. Fl. 1. n. 68., olim 
Pr. farinosa Nutt., huie adeo similis est, ut ejus varietas videatur. 
Sub nomine P. mistassinicae Michx. sustinetur a Lehman, Duby, et 
ab Asa Gray. Ast figurae Lehmanni, et Hookeri non omnino inter se 
conveniunt; harum postrema similior est figurae Pr. Hornemannianae 
Lehm. Pr. t, 4. f. 2. Denique Pr. Pusillam Goldie eum Pr. stricta Hornm 
conjungit Hook. Fl. Bor. Amer. p. 120.; et Pr. strictam Hornm. cum 
farinosa conjungunt Wahlenb. Lapp. n. 107., et C. Koch in Linnaea 
V. 17. (1843.) p. 308. sub n. 1017.; utraque Androsace, sive Spren- 
gelio, sive Hartmanno: nee ulla praeter hasce Primula vitam degit in 
Amer. septentr, — 

Placet neglectam observationem referre. In Aoc genere limbum corollae 
magis sectum, et stamina ad octo se vidisse testatur. Goeckelius (Ph. C.) 

Issert inaugur, in L. Syst., praesid. Laur. Heister, 1741. Helmae- 
stadii p. 28, 


SECTIO 2.a PRIMULASTRUM Dusy. 


Primula veris (Wonnecke) Matth. Comm. in Dioscor., Camer. 


Wonnecke, seu Cuba Ort. Sanitat,, (ed. Germ. 1485.) c. 213. Pr. veris Lehmn. Monogr., Bert. 
a p. 373. n. 3. Pr, officinalis Jacq. Mile: 1. p. 159., Koch. p. 674. n. 5., Gaud. 2. n. 440. (part.), 
illk. Lang, 9. n. 2850. Pr. pratensis Lob., P. odorata Gilib. Exerc. phyt., ex Ledeb. Ross.; Pr. ma 
mai Bung., ex Ledb., et Herdr. Engl. Bot. v. 1. n. 5., Curt. Kl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 22, 
- Dan. t. 433., Sv. Bot. v. 1. n. 5., Sturm. Heft. 14., Duchesn, Pl. ut vén, Atl. t. 46., Bull. Herb. 


222 


Fr. t. 171., Dietr. Fl. Boruss, v. 6. n. 403., Turp. Fl. med. T. 5. t. 284., W., W., F., N. ab Esenb, PI, 
ofticin. t. 152., Turp. Dict. Se. Nat. Atl. Dicot. t. 25., Plenck. Ic. pl. med. T. 1. p. 50. t. 86., Schrank 
Fl. Monac. t. 266., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 1. p. 17. t. 11., Berger. Phytonomat. p. 61. tab., 
Reichnb. Icon. C. 27. t. 1090. i. 2., et t. 1106. fl. ovar. anal. cum pollin. grans. f. 7-11., Le Maout, 
Decsn. Botn. 1868, p. 218. Matth. p. 1149., infl. fictit.; Brunf. Hrb. 1. p. 96., Fuchs. Hist. st, p. 850., 
Trag. St. h. E 201., Cam. Epit. bo, Lob. Obs. p. 305. f. I Icon. t. 967. f. 1., Clus. Rar. pl. 
h. 1. 3. p. 391. f. 1. (Plant.); Tabern. Krtb. p. 700. f: 3., Icon. t. 320. f. 1. Gesn. Op. bot. ed. a 
Schmied, tab. aen. 8. f. 64., Lonicer. Nat, h. crt. 140. B. fig. exter., Col. Phytb. ed. Neap. p. 22., et 
p. 21. f. 2., ed. Flor. p. 17. 1. 6. f. 2. 

9) Flor. Apr. Maj. Fruet. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad summitatem mnts. Aloña supra Oñate, 
die 30. Jun. 1853: in Pyr. sept. med. ad Tournefeuille, secus le Touch, 
die 14. Mart. 1841. 

Occurrunt hujus speciei individua, uti ca quae legi ad Tournefeuille, 
quae praeter folia inferne non tomentoso-alba, et toto tomento undique 
pauciore, caeterum non distingueres a P. suaveolente Bertol., quum in- 
super flores aliquem Mali, aut Violae odorem spirent. Specimina a 
me lecta pertinent ad formam brevistilam, staminibus ad faucem 
insertis, et corolla dilatata; antherae subsessiles sunt. Flos sectus in 
Florae Danicae figura non est exacte delineatus. 

Clusii figuram, Pr. veris flav. flor. elatr. Rar. pl. h. p. 301., ad 
Pr. elatiorem citavit Gaudin, optimani appellando; sed ex Bertoloni, 
meaque observatione, nullus dubito quin pertineat ad P. veris. Loiscleur 
ad suam P. elatiorem alium citavit Clusii locum, scilicet, Pr. ver. pall. 
fl. elatr., Rar. pl. Hist. ibid. cum figura, quae optime exprimit varie- 
tatem scapo umbellifero P. sylvestris. Item ante Loiseleur fecerat Willich, 
Obs, bot. Gotting. (1747.) p. 10. n. 20. Figura haec Clusiana eadem 
est cum illa inspicienda apud Lobel Obs. p. 305. f. 3., Icon. t. 568. 
f. 1., Dod. Pempt. p. 147. f. 1., a Courtois pro Pr. veris habita cum 
ipsius Dod. Ibid. f. 2., eui respondent Lob. Obs. p. 305. f. 2., et Icon. 
t. 567. f. 2: a Kikx, et D'Avoine, Morren, Lejeune, cum Willich, et 
Loiseleur, una mente, declarata P. elatioris. De eo postremo lusu, forte 
in Horto a Dodonaeo observato, judicium dare non audeo, scilicet Bel- 
garum istorum neutram sententiam confirmo, Sed rediens ad harum 
figurarum primam (mihi lusum seapo umbellifero P. sylvestris), quum 
viderim eam citari a Gren. Godr. Fr. 2. p. 448. ad illorum P. varia- 
bilem Goupil, facile inducor agi de eadem stirpe, quae ab eis, forte 
non immerito, existimatur progenies hybrida ex P. veris vel e P. ela- 
TR ex P. sylvestri orta. De qua adeo controversa planta ef. Per- 
raudière et Sehoenefeld Bull, Soc. botg. Fr. T. 1. p. 253-4.; Gay. 
Ibid. p. 306-7., Rocheb. Ibid. T. 9. p. 235-41, Godr. Ibid. T. 10. p. 
Mer ——— Ibid. p. 565., Perrier, Ib. T. 9. p. 545-6., et T. 11. 
801. e D ea Jn Bull. Soc. L. Norm. V. 8. (1862-3.) ps. 296- 
Codét i: B iit audin, Durand, Duquernoy, Boreau, Kirschleger 
= Li a A in ea stirpem hybridam vident; ast hanc vn 
Bui ch ion zii cur LODS Du. oi. T- 9p 43840. T. Ll pid 
Sum 104 a msı satis superque tibi fuerit, Sauzé et Maillard, Deux 
prius a Ras as A" Low. p. 69., Gren. Jur. p. 499. PARE 

Pr. magpa a "Y. Willem. judicata var. P. sylvestris. 
plexái omn Lina) " md et cum P. sylvestri ceu parietalo m 
elatiorem pro h brid ta sino; i rari ge ta, 
Dan) ME qoruna stirpe Teetperem e P. sylvestri, et veris exor'ā, 

unaquaque mihi saepius obvia fuit ubi aliae species de- 


erant; eui rei idi . : Pe i 
; cui rei attendidi tam in Pyrenaeis, quam alibi, Inter eos, qu! 


223 


P. veris, elatiorem, et sylvestrem in unam tantummodo speciem confun- 
dere, Linnaeano more, voluissent, fuit Reichard, Syst. Veget. 1. (1179.) 
p. 411. n. 1., et pone eum Palau y Verdera, Part. pract. Bot. Linn. 
'T. 9. (1785.) p. 107. n. 1,; denuo Sprengel, Fl. Hal. ed. 2. (1832.) 
p. 108. n. 264., qui et P. suaveolentem Bert., et P. inflatam Lehm. 
una comprehendendas censebat; in Syst. Vegil. 1. (1825). ad potiorem 
ipse quoque revertebat sententiam. Supervacaneum puto Husnoti, Wat- 
soni, Bentham, aliorumque vana commemorare judicia. Calycem non 
praebere firmas distinctionis notas ad hasce species distinguendas, jam 
ante Schoenefeld multi agnovimus, eum tamen conferas Bull. Soc. botq. 
Fr. 3. (1856.) p. 241. Ego non ausus sum amplectere sententiam eorum, 
qui in hac specie viderunt Dodecantheon Plinii, Nat. h. l. 25. c. 4. 
vel 9. Ii fuerunt Ruellius, G. Bauhinus, Sprengel, etc. 


Primula suaveolens (Caesalp.) Bert. in Journ. de Desvaux (1813.) 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 149. n. 398., De Plants. 1. 6. c. 57. p. 262. (Herb. Paral. alter.). 
Bert, Am. Ital. p. 95., Ital. 2. p. 375. n. 4,, Koch. p. 674. n. 6., Robert PI. Toul. p. 115., Griseb. 
Schenk It. Hung.; ann. 1852. suscept.. n. 143., Spreng. Syst. Veg. 1. p. 573, n. 3. P. suaveol., et P, To- 
masinii Gren. Godr., Willk. Lang. 2. ns. 2851-2. P. veris La-Peyr. Herb., et P. acaulis La-Peyr. Hrb., 

artim, P. officinalis b Gren. Godr. Fr., et P. Thomasinii. (sic) Gren. Godr. Fr., ex specimine a Phi- 
ippe, citato a Grenier, viso in Herb. Timbal., P. veris Benth. Cat., Loisel., Dub., partim.; P. inflata 
Heuff. pl. Banat., ex Griseb., et Schenck, P. pyrenaica Miég., P. Columae Tenor. Prodr. (1811.), cf. 
et Ten. Annunz. Fl. Nap. etc. p. 3. Tenor Nap. p. 54. n. 50. t. 13., Lehm. Monogr. t. 4., Bertol, 
Manip. 1. piant. Ligur. p. 6. t. 3., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1091. f. 1., et t. 1102. f. 2. (Thomas.) pl. 
min. pubesc., et t. 1200. f. 5. coroll. supr. visa Column, Ecph. p. 255-6., Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 
5. p. . t. 24. 3. n. 4. par. felic. imit. 


% Flor. Apr. Jun. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. Arag. ad San Victorian, die 11. Apr. 1851.;in Pyr. 
or. ad Mont-Louis, die 20. Jun. 1891. 

Habui a Deville ex Gédre lectam a Bordères; et ex Barèges in 
nemore lect. a se ipso. Vivit ad Pamplona, nec me fefellisse timeo; 
sed supervacaneum erit citare loca speciei commun. Folia rugosa; 
umbella ante anthesim pendula, sub ea patens, cum fructibus erecta; 
corollae limbus concavus, magnitudine varius (planiuseulus) in varie- 
tate Tommasinii, fauce ad limbi sinus picta maculis quinque auran- 
tiacis; flores mane leviter, et grate odori, odore cito evanido, adve- 
veniente sole, nebuloso autem coelo flores etiam meridianis horis odo- 
ratos deprehendi ad San Victorian. Odor florum aeque a ealyce, quam 
a corolla emanat, ut percepi corollas amovendo; suavior tamen odor 
e eorollis exilit: perperam species inodora dieta a Losco y Pardo pl. 
Arag. p. 68. not. Corolla sub-exsiccatione citrinum colorem in viridem 
non mutare contendit Willkomm, Sert, Fl. Hisp. p. 101. n. 605., quod 
tamen ut erat expectandum, a veritate fugit. Neque, proh dolor, va- 
lidior est Grisebach, et Schenk nota: * Ludit folis concoloribus, pube 
nivea destitutis (transeat); sed a P. officinali Jacq. (veris Matth.) limbo 
planiusculo differt, calycisque dentibus in viva planta corollae tubo 
adpressis, quo charactere etiam P. inflata Lehm., et P. macrocalya 
Bunge excludi videntur , lc. De corollae limbo jam dixi; dentes ca- 
lyeini directione variant pro aetate, mea, et Deville (si hujus notam 
In herbario bene percipio) observatione. Caeterum folia in pagina in- 
feriore virentia pinxit Tenore, quod tamen rarius observatur. Praete- 
rire nolo vidisse me Pr. Tomasinii Gr. Godr., a quibusdam existi- 
matam hybridam, Pr. officinali-elatiorem Muret ; cf. God, Jur. Suppl. 
p. 157. Species servata a G. Bauh. Pin. p. 241. n. 4., a Tournef. 


v 


224 


Inst. r. hrb. p. 124., videtur solemnior orae cireummediterraneae, ibidem 
saepius reperienda ad limitem Oleae, et in montibus circumstantibus 
super Oleam, solum praediligens calcareum. 

Sed fateor me dubium baerere, num sit, potius quam peculiaris species, 
varietas P. veris; hoc dubium dimisit Koch Syn. ed. 2.: emissum a me in 
schedis meis eritieis, (1842.) n. 18., non est diminutum, imo, iteratis 
observationibus ampliatum: item suspecta haec est species Boissier, 
Voy. botq. Esp. p. 524. n. 1395., quam rejecit prorsus Neilreich Croat., 
mox et Grenier Jur, p. 499., ut jam cum Godr. Fr. 2. p. 448. 

Et Bertoloni habuit prae manibus specimina, de quibus aut primo 
male judicaverat, aliaque de quibus incertus mansit; cf. Fl. It. 2. p. 774, 
Ad hoc dum ego P. pyrenaicam Miég. (Bull. Soc. botg. Fr. T. 15 (1868) 
p. XLIV.) judico formam P. suaveolentis; Timbal-Lagrave (Ibid. p. 
XLVII.) eam simplicem. formam P. veris declarat, Meam sententiam 
si egerem, eonfimaret Loret, Bull. Soc. botq. Fr. T. 6. (1859.) p. 404. 
Obs. 3. Robert. Cat. pl. Toulon (1838.) p. 115., dicit de Pr. suaves- 
lente: « c'est la P, veris de tous les auteurs du midi de la France », 
ignarus jam speciem Florae Gallicae addidisse Aug., De St. Hilaire, 
apud Brongn., et Guillem Annal, Se. Nat. Sér. 2., Paris, T. 5. (1836.) 
p. 90-4, et p. 881., quod factum est pone amici Dunal observationes. 
Quae additio antiquior adhuc foret, si comprobare possem, quod suspi- 
catus sum P. laterifloram Goupil, Obs. Prim. in Mém. Soc. Linn. Paris, 
T.,3. (1825.) p. 243., et p. 250. n. 4. (ubi per err. latifloram legitur), 
cum adnexa tabula, ad P. suaveolentem pertinere, neque sistere varie- 
tatem, aut lusum P. elatioris, ut reputarunt Raspail, et Soyer Willemet 
Ls.e. T. 4. (1826) pr. 286, 288. vix abnuente ipso Goupil ef. Féruss. 
Bull. Sc. Natur. T. 6. (1825.) p. 381-2. 

De P. suaveolente duplicem judicium edidit Lehmann, in sua Pri- 
mulacear. Monogr. p. 25., et p. 35., quippe qui non novit identitatem 
(facile percipiendam e synonymo Columnae ab utroque auctore citato, 
ne dicam et e descriptionibus) stirpis Bertolonianae eum Tenoreana. 
llla specimina, sub Bertoloni nomine accepit a (tutissimo) Balbis, et 
msignem. speciem appellavit, p. 25.; mox, sub P. elatiori var. g, p. 94., 
retulit ceu synonymon P. Columnae Ten., hac addita observatione: « P. 
Columnae nil nisi varietas e loco natali producta, lururiosam Italiae ve- 
getationem prodit » Ibid. p. 35. Quae observatio, caeterum, conversa 
ad stirpem Europae borealis solemniorem, aliquid absurdi secum gerit. 
egg m (imitatum a Dietrich syn. p. 643.) sequutus est. Duby in 
JU. Pr. Primulac., quoad synonymon Tenoreanum ad P. elatiorem (fal- 
sissime) allatum, P. 8. p. 96. n. 10,5; dum P. suaveolens Bert., Leh- 
ras ; ad P. officinalem amandavit, Lc. n. 9., Duby; ita dividens, ju- 
ue; res synonyma unius ejusdemve plantae, extante jam 

rt, An, F l. It. ete. Non ego recipio ceu candide dicta omnia ea, 
e ad sustinendam denominationem suam, tradidit Bertoloni Le. ps. 
piena ace» revocare, ut jam feceram in primo meo mnse., 
alpino, Non cu E quo compertum habui innotuisse speciem Cae- 
ergo tà ila up xs aequitatis speciem Columnae declarare. Maneat 

Sen ome rx inn : um species manebit, Bertoloni denominatio. 
200. n. 2 J d : | oci Herb. paral. sylv. Trag., St. h. comm. p. 
feque dla f picatus quidem sum, sed planta concinne indigitata; 

l gura condecorata, Argentinentibus tantummodo statuenda 


225 


erit. Dubium item est Verbasculum odoratum Dod. St. h. Comment. 
(1558.) p. 153., Hist. pl. (gall) p. 93. f, 1., de quo mentionem non 
reperies in Pemptadibus. 

Pr. inflatam Lehm., cum Gren. Fr., et Jura (p. 499), Ledeb. FI. 
Ross. 3. p. 8. n. 2. b, huc ego non referam, ut referre noluerunt Spreng. 


le. n. 4, Sadler Fl. Pest. n. 281., Dub. in DC. Pr. 


Primula elatior (Brunfels) Jaeq. Miscell. 


Brunf. Herb. l. p. 97. Koch p. 674. n. 4., Bert. 2. u 372. n. 2., et p. 774., Gaud. 2. n. 439, DC. 
Dub. p 384. n. 2., Loisel. Gall. ed. 2. p. 162. n. 4. (excl. Clus.) P. elatior, et P. intricata Gr. Godr. 
Willk. Lang. 2. ns. 2347-8. La-Peyr. Herb., P. alba Pourr. Herb. Matr. (pl. adultior); P. carpatica 
Fuss., et P. suarctica Schur., ex Neilr. et. . alpestris Schur, ut videtur ex eod. Neilr. apud. Maly 
En. pl. A. P. inodora Gilib. Exerc. phyt., P. Pallasi Lehm. ex Ledb. Ross., qui P. amoenam M. a 
Bieb. var, declr. Engl. Bot. v. 8. n. 513., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4, t. 23, Schranck Fl. Monac. 
t. 59., Fl. Dan. t. 434, Lehm. Monogr. Prim. p. 38. t. 3. f. 1. Pallas, Dietr. Fl. Boruss, v. 19. n. 793., 
Fl. Bat. v. 10 n. 726., Reichnh con. Cent. 27. t. 1090. f. 1, Sturm. Heft. 14., Matth, p. 1150. (infl. 
mendos.); Camer. Epit. p. 884., Fuchs. h. p. 851. Dod. St. h. Comm. (1953) p. 154., Hist. pl. (gall.) 
p 93. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 496. f. 2. 

9) Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. In editis. 

Legi in Pyr. septr. med. sub la Cascade de Gavarni, 6. Jun. 1819. 
in Pyr. orient, m.* Cambresdazes, die 25. Jul., in Valle d' Eynes , die 
11. Jul. 1836. Habui ex Pyr. or. au Cingles de Coms a Xatart, ex 
Artonnat Pyr. aurig. prope Mijanes ab Authier; ex le Col de Bu? ad 
G?dre a Bordères (nom.* P. intricatae), item a Deville, et insuper Pyr. 
septr. medior. specimen., loco oblito. Sed loco certo ex ripa de l Echez 
ad Tarbes, ut ex G?dre (lectam a Bordère) ab eodem Deville. 

Pr. intricata Gr. Godr. Fr. 2. p. 449., cum P. carpatica Fuss, 
exsice. Trans., a P. elatiori Jacq. aegre distinguenda videtur Janka 
(Dae. eur. n. 215., in Linnaea 30. p. 590.) nisi quod folia sint sensim 
m petiolum attenuata, et ita res apparet. Sed character iste in hoe 
genere non est magis firmus, quam in Pulmonariis, ita ut notam certam 
distinetionis praebere possit: ipsa P. suaveolens, quae saepius folia basi 
exquisite excavata aut praerupta offerb, repetitur facile foliorum limbo 
per petiolum exeurrente. 

ltem dubium de hybriditate inter P. elatiorem, et P. veris a Will- 


komm emissum flocci faciendum est. 


Primula sylvestris (Gesner) Seop. Carn. ed. 2. 


Gesn. Hrt. Germ, ert. 248. b. Circa Curiam Rhaetor., ete. P. acaulis Jacq. Miscell., Koch p. 673. 
n. 3., Bert, 2. p. 370. n. 1., Gaud. 2. n. 438., Caldes. Fl. Fav. Tent. (1880.). P. grandiflora Lamk. Fr. 
DC. Dub. p. 384. n. 3. P. vulgaris Huds., Willk. Lang. 2. n. 2846. P. acaulis La-Peyr. Herb., partim, 
P. veris Noul. Fl., P. intermedia Facch., ex Tratt. Engl. Bot. v. 1. n. 4., Curt. Fl. Lond. ed, Grav. 
V. 1. t. 21., FL Dan. t. 194, Sturm. Heft 14., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1091 f. 2, & Fl. Bat. v. 13. 
t. 1067., Sabbat Hort, Rom. 2. t. 2., Rafin. Schm. Caratt. et. 1810. p. 78. n. 193. t. 19. f. 3. (bicol.) 
evidentr, Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 8. f. 65., Lob. Obs. 2 305. f. 4., Icon. t. 568. f. 2.. 
Dod Pempt, p. 447. f. infer., Clus. Har. pl. h. p. 202, f. i. Column. Phytb. ed. Neap. p. 92. p. 21. 
f. i ed Flor. p. 17. t. 6. f. i., Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 15. p. 555. t. 24. f. 8. 


% Flor. Mart. Maj., interdum iterum Autumno. Fruet. Maj. Jul. 
In Pyr. occid., Cantabr. late. 
| Legi ad St. Jean de Luz, die 25. Sept. 1844: ibidem abundantem 
observavi secus la Nive, mox ad Guethary. Praetuli Scopolii denomi- 
nationem (anni 1772), desumptam e quorumdam antiquorum phrasibus, 
vel denominationibus; et quia, jam ab anno 1760. (Carn. ed. 1. p. 293. 
n. 1.) speciem recte perceperat Scopoli; eamque semper absque mendis 
exposuit. Postposui Hudson Angl ed. 1. (1762.) p. 70, quia mox, 
ed. 2. (1718.) p. 84. n. 2., 1., erravit adducendo sub hujus speciei 


15 


226 


varietate b synonyma quaedam alienae speciei: insuper, species abso- 
lute vulgaris diei nequit. Galli sustinent adhue denominationem P. gran- 
diflorae Lamk. Fr. (1778.), et Loret eam se viriliter defendisse existi- 
mabat (Bull. Soc. botg. Fr. T. 6. (1859.) p. 403.), e prioritate nominis, 
comparatione facta cum fallaci denominatione a Jacquin suscepta; non 
animadvertens antiquiora jam duo nomina, et potiora Hudsoni, et Sco- 
poli extare; et quoad Jaequinianum illud, non tantum tarditate, quantum 
absurditate damnandum. Caeterum, primus inter neotericos, contra 
Linnaei sententiam, speciem distinxit magnus Hallerus, Helv. n. 608., 
sub eujus calamo non amplius apparuit designatio illa acaulis. Relin- 
quenda sane sunt nomina ab accuratis organographiae studiis con- 
demnata, ut tandem scientia unicum habeat sese explicandi modum, 
et hune verum, et castigatum. Reapse dum varietas? Scapo plurifloro 
suscepta est pro Pr. elatiori ansam data est de una colligandis Pr. 
sylvestri, et elatiori: res ista clarius appareret. Si denique dilucide de- 
monstrata fuerit Host sententia, qui contendit, nullum dari &capum plu- 
riferum de Pr. sylvestri, dum in Pr. elatiori, cum scapo umbellifero, 
unum aut alterum uniflorum interdum oriri non inficiabitur: cfr. Flor. 
Austr. ed. 2. p. 248. n. 3. 

Despeeta cecidit jactata Henslowi notitia, de rhizomate Primulae 
tres auctorum species, P. veris, elatiorem, et sylvestrem una edente: 
vid. Hook, Br. Fl. ed. 1. p. 90. ad n. 3. 

Recta est Moggridge observatio, Fl. Menton. sub n. 14., hane 
speciem, prae P.P. elatiori, et veri (addenda quidem est P. suaveolenti) 
ad humiliora loca decurrere, mare prope etiam. 


Primula Auricula (Matthioli) L. Sp. 


i Matth, Comm. in Dioser.; anno 1540. Goritiam! adiit: Britannica, Anguill. Sempl. (1561.) p. 247. 
esos cito dixit in ed. 1.a 1544. p. 298. D. lin. 7., di cui. etc. Koch p. 674. n. 7., Gaud. 2. n. 441., 
- b. p. 384. n. 4., Bert. 2. p. 388. n. 14. La-Peyr. Herb., P. lutea Vill.. Chaix. confirm.e Timb. 
int A, 9. p. 7. t. 415., Reichnb. Pl. er. C. 7. t. 632. f. 853. (ciliat.), Icon. C. 27. t. 1093., Schrank 
= cionci t. 126., Sturm. Heft. 14., Moretti Mem. 1. p. 249. n. 16. t. 1 (cil,) Lunar. arthrit. Gesn. 
pasa Po „p. 64., et Lunar. p. 44, fig., et Op. bot, ed. a Schmied. tab. aen. 8. f. 69., Matth. p. 966., 
greg pit. p. 706., Lob. Obs. p. 306. f. 2., Icon. t. 569. f. 2., Dod. Pempt. p. 148. f. 1., Clus. Rar. 
pl. h. 1. 3. p. 302. f. 2. J. Bauh. Hist. pl. 3. I. 30. p. 499. f. 2 j 


9I Flor. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. occid. Valle d'Aspe ad pagum 
Aydius, ex Lalanne; ibidemve ad Gazies, ex Berger., Bass. Pyr. 2 
p. 32.; in Pyr. orient. au Canigou Tournefort, et Aiquecluse, supra 
Barèges, au Cougous Lemonnier (et Corbin), ex La-Peyr. Mist. abr. PI. 
Pyr. p. 9T. n. 8.; in Pyr. or. rara, ex Quer. Esp. 3. p. 191. 1, 2. 
In Pyr. med. à Escaubous Phippe Fl. 2. p. 31. rariss. 

Desideratur in Herbario Coder, hine Canigou nego. Locum Aydius 
mecum confirmavit voce (Oloron) Dr. Lalanne, sed plantae demonstra- 
tionem ab eo obtinere nequivi! Suspicor, in Pyr. or, P. latifoliam su- 
sceptam fuisse pro P. Auricula: in P yr. med. stirpem puleherrimam 
in hortis cultam, (cf. et Berger. Le.) ex hisce aliquando aufugisse, et 
Pe FRERE venditatam fuisse. Denique illius existentia in Pyrenaeis 
A eo € ubia est, ut parum abfuit, quin P. Auriculam inter repudiatas 
pecies non injecerim: cf. quae addidi sub Ramondia pyrenaca p. 621. 


on latifolia () La-Peyrouse Pyr. 
(exel. libris etie): A abd i Add. corr. La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 97. n. 9. et 2. p. 634. 
igust. n. 1510., Gren, Godr. Er. 9. qo Oud. 2. p. 91. (sub Pr. viscosa); De Notrs. Reprt; FI. 
DO aoar. Fr. 2. p. 452. (excl. plrs. syns.), Willk. Lang. 2. n. 2894. La-Peyr- 


221 


Hrb.; P. viscosa Pourr. Hrb. Matr., P. villosa Colm. Cat. pl. Catal. Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 636, 
f. 858., mediocr., Icon. C. 27, t. 1091. f. 1, 2, 3. vix, et t. 1104. f. 3. calyx., et f. 4. folii marg. 
super., Weber Alp. Pflanz. 4. t. 349. cred., Moggr. Fl. Menton. t. 12, multifi. 


9 Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. med, orient, editior. 
ad rupes umbros. (nec in pascuis humidis ut fatur Loisel.). : 

Legi in Pyr. or. summit. mnts. Cambresdazes, die 11. Jul. 1836., 
in Valle de Planes, die 28. Jun. 1837. 

Observavi au Canigou, a Caranza, supra Setcasas, et in m.* 
Llaurenti. 

Calyeis dentes obtusi, contra veritatem, acuminati figurantur a Rei- 
chenbach. Planta admodum glutinosa, viscum fortiter olens, Flores sa- 
turate violacei, corollae faux glanduloso-farinosa. Faciem propriam in 
Pyrenaeis servans, nisi quod interdum diminuta, et pauciflora fit. A 
Monographo Lehmann immerito praetermissa, nisi, perperam, cum P. 
viscosa All. ab eo confusa: alii aut cum hac (Benth. Cat., Gren. Fr), 
aut cum P. villosa Jacq. (Duby, Mut. Fr.) confunderunt. Legitimam 
esse speciem. sustinuerunt Sprengel, Gay, Gaudin, Koch, Moggridge ; 
et ego quidem de nobilitate sua plane persuasus P. villosam Bert. It. 
2. p. 381. huc retulissem, nisi obstaret synonymon ab eo adductum 
P. viscosae All. Pedem. t. 5. f. 1., quae figura cum mea planta non 
quadrat. Attamen et ego specimina ex Alpibus Pedemontanis P. lati- 
Joliae vidi, et indidem eam se accepisse declarat Gaudin, demonstrat 
Moggridge. P. latifoliam Koch Syn., insuper et La-Peyrouse cum du- 
bitationis signo, ad P. graveolentem Hegetschweiler attulerunt Grisebach, 
et Schenk, Obs. pl. it. alp. (1851.) n 37., et reapse sub P. latifolia 
hoc synonymon reportavit ipse Koch; unde dubium manet de specie 
La-Peyrousiana in Alpibus Helveticis, quod dubium videtur a Gaudin 
exclusum. Vidi ego specimina P. venustae Host, Austr. ed. 2. p. 248. 
n. Š., eamque proximam latifoliae novi. Auricula ursi 2. Clus. Rar. 
pl. h. 1 3. p. 303. cum figura (quae P. latifoliam non male refert), 
patria primum Clusio ignota, ab eo visa in Hort. D. Archolztii, dein 
relatum eam provenire in (Enipontinis, vieinisque alpibus, descripta 
est pro peculiari specie, P. rhaeticae nomine, a Gaud. Helv. 2. p. 91. 
n. 446., qui suspicione non caruit, ipsam hybridam esse plantam, 
matre P. villosa, patre P. Auricula. Eam tamen ceu speciem pecu- 
liarem recepit Koch. Figura illa Clusii reperitur inter falsa synonyma 
a Grenier adducta sub P. latifolia. 


Primula villosa (Gesner) Wulfen apud Jacq. A. append. (1778.). 


„Gesn. Op bot. ed, a Schmied, tab. aen. 9. f. 77. Koch p. 676. n. 41., Bert. 2. p. 380. n. 8. a, b 
P. viscosa Vill. Dauph., Gren. Godr. Fr. 2. p. 451., Gaud. 2. n. 445.. Wilk, Lang. 2. n. 2855. La-Peyr. 
Herb., Pr, Daonensis Leibold? ex Anzi. Wulf. 1. c; p. 41. t. 27., Sturm Heft 24. vix bona, Reichnb. 
Dl. er. C. 7. t, 634. f. 855., adde Pl. cr. C. 7. t. 635. fs. 856, 857., et t, 033. f. 854. differents. formas 
fingentes Verl. Plnts, alpns. p. 268. t. f. 2. Icon. C. 27. t. 1097, et t. 1107, f. 4, 5. fruct. 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. med. editior, di rins 
Legi in Pyr. Arag. al Puerto de Canfranc, die 21. Maj. 1858; in 
m^ el Temblar supra Bielsa, die 26. Aug. 1845. Habui a Deville ex 
oumelie ex le Pic d'Arbizon, ex le Pic Pachou. Observavi al Formigal 
de Sallen, ad Balnea de Panticosa, ‘supra et infra Gavarnie, ad Buca- 
ruelo, ad Torla, supra Barèges; vivere in m.° Cesy Gaston Sacaze, in 
m." Tourmalet voce mihi denunciabat Philippe. Et Philippe mihi dabat 
ex le Pont d' Espagne route du lac de Gaule. 


223 


Haec species in loco natali illico a P. latifolia distincta judicatur. 
Minor est, neque tam densos efficit caespites, odorem emittit ab illa 
diversum, magis terebinthinum, magisque ingratum. Reperii in rupibus 
graniticis, dum P. latifolia rupes calcareas potius exposcit. Capsula, 
quam P. latifolia habet sphaerico-depressam, in P. villosa solemnior 
sphaerica mihi visa est, Duby. l.c., et in DC. Pr. 8. p. 38. n. 9. quoque 
hasce species distinctas in unam comprehendit. Speciem. esse admodum 
variabilem ii judicarunt, qui late observare potuerunt. Eminet Neilreich, 
qui apud Maly, En. pl. Austr. p. 185. ad eam ceu synonyma compellit 
Prs. commutatam Schott, venustam Thom. exsicc., daonensem Leyb., cilia- 
tam Schrank, pallidam Schott, pubescentem Jacq. (laudatam ab Host), rhae- 
ticam Gaud. (ut proposuerat Bertoloni), discolorem Leyb, pedemontanam 
Thomas (receptam jam a Bertoloni ceu synoymon), alpinam. Schleich, 
et Kitaibelianam Schott. Sed inter hasce P. latifolia non apparuit. 


SECTIO 4.3 ARTHRITICA Drs. 
Primula integrifolia (Gesner) Tratt. 


i 2; MAG DIN: minr. Gesn. Hrt. Germ. c. 248, B., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tah. aen. 8 
. 67. vix; Koch p. 677. n. 16., Bert. 2. p. 393. n. 17., Gaud. 2. n. 448, (excl. Fl. Dan.); Loisel. Gall: 
ed. 2. p. 161. n. 12. (excls. Clus. et Jacq.); DC. Dub. p. 384. n. 7. (excls. syns.). Willk. Lang. 2, n. 
2856. La-Peyr. Herb. Auricula integrifolia Spach Suit. Buff. Reichnb. Pl. cr. C. 6. p. 18. t. 584, f.ae 
802. 803., Icon. C. 27. t. 1099, f, 4, 5. 

9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editioribus, saepius ad 
nives deliqueseentes; reperienda etiam ad rupes madidas. 

Legi in Pyr. orient. Valle d'Eynes, diebus 10. Jul. 1839., et 25. 
Jul. 1836. Habui a Deville ex le Pie de Gabizos, et ex Aygues tortes 

Nec Loiseleur, nec Duby, nee Grenier (Fr.) distinxerunt ab hae 
specie P. spectabilem Trattin., cui retulenda sunt synoyma cum iconibus 
ad illorum P, integrifoliam adductis. Pr. spectabilem (Anguillr-) Tratt., 
cum Lehmann., Roem., et Schult., Dietrich (D.), Spach, Cesati, Duby in 
DC. Pr. (corr. Moris; prolat.), hue adjungere nolui, stirpe mihi non satis 
agnita, simili ae Gaudini titubatione, qui (le. p. 94. Obs.) absolutum 
de ea noluit pronuntiare judicium. Linnaeus, pro certo, utriusque plantae 
synonyma commiseuit, allato insuper Jacquin, cujus Auctoris tamen 
icon nulla ei tune temporis innotuerat (Sp. pl. 2. Appnd ). Ab illo non 
recessit Willd, Sp, pl. 3 

V arietates Pr. spectabilis a Fuss., Trans. n. 2424., declaratae, ad 
Lehemanni observationes accedentes, libidinem augent una comprehen- 
dendi stirpes, quarum distinctionis characteres eo modo ludicri sese 
offerunt, ut sibi obviam concurrere videantur. Sicque figurae Pr. spec- 
tabilis, a Clusio, et a Jacquino datae (ef. A. 4. p. 14. t. 327.) luxu- 
eel speciei statum praebere reputatum est, Item dicendum de 

eichenbachianis, 

ana Koch, Moretti, Bertoloni, Reichenbach, a quibus 
: ! lenti ratione. impulsi recedimus. 
uu poro om Telqnfelfae sat aptum retinui; sed inconside- 

ei nnaei auctoritatem apponere. 
A as EN. ak Pic du midi, de P. elatiori: « En p 
loganh MERE. nen it beaucoup en fructifiant. Ses frere à 
d Bist. Nut, Mi ‘enter au sommet » lc. n. 79. in Mém. du X ue: 

, Paris T. 13. (1825) p. 259., ubi insuper intendit Im lu- 


236 


* 


sibus P. Zntsgrifoliaz; et in insertionem staminum variam in Primulis, 
sive in fundo corollae, vel in media parte tubi, dixitque de stili ma- 
jore proportione (in prima circumstantia); aut minore, sive ad hane 
P. integrifoliam conversus, sive ad Pr. veris; nisi potius hujus loco 
P. suaveolentem ante oculos habuerit. 


Cyclaminum Plinii, Fuchsi, Matthioli, Anguillara, Gesneri, 
Caesalpini, Dodonaei, Clusii, Cupanii, Seguieri, Halleri, Scopolii, Saint- 
Lageri. Cyclamen Nicandri, Lobeli, G. Bauhini, Tourneforti, L., Jussieu, 
et ex postremis istis neoterici. 

Seminum structuram perpendit Trevir. Symb. phytogr. p. 86. 


Cyclaminum vernum (Hippocr.?, Theoph.?, Plin.) Lob. Icon. 

Hippocr. Morb. mul. 1. p. 612?, Theophr. Hist. pl. 1. 9. c. 10.? Plin. Nat. h. 1. 21. c. 9. vel 38, 
1. 25. c. 9. vel 67. J. Gay apud Cambessed, Balear. (1827.) n. 465., Bert. 2. p. 405. n. 4., et V. 5. p. 
610., et Nuov. Ann. Sc. Nat. Bologn. T. 8. (1842.) p. 203. n. 8., Moris Sard. 3, n. 789., Dub. in DC. 
Pr. P. 8. p. 57. n. 7. C. hederaefolium DC. Dub. p. 385. n. 2. C. repandum Koch p. 680, n. 3., Gren. 
Godr. Fr. 2. p. 460., Bert. l. c. p. 406. n. 5. item; Willk. Lang. 2. n. 2865. C. europaeum La-Peyr., 
Herb., C. hederaefolium Strang. in Lindl. Bot. Reg. Miscell.? C. byzantinum Magn. Monsp. p. 83. 
C. romanum Griseb. Rum Bith. 2, p. 5. sub. n. 12., C. balearicum Willk. n. 459? Reichnb. Icon. 
C. 27. t. 1088. f. 1., Sabbat Hort. Rom. 2. t. 68., Bot. Mag. v. t. 1001. Lob. Icon. t. 605. f. 1., Dod. 
Purg. p. 337. f. 1., Dod. Pempt. p. 337. f. 1., Clus. Rar. pl. h. 1, 2. p. 265. f* 2. 

Flor. Apr. Maj. Fruct. In Pyr. orient septr. rariss. 

Habui ex St. Antoin de Galamus, a Massot. 

De variantia foliorum in hujus generis speciebus, cf. Guss. PI 
vascul. Inarim. p. 204., Giordano, Osservaz. due Spec. Cyclam. in Rivist. 
Napol. Genn. Febbr. 1842., Tenor Syll. Append. 5. p. 7 

Locum Flor. Graec. Sibthorp.**, suadente Grisebach, seposui. Forte 
C. vern. alb. fl. Clus. cur. poster. (fol. p. 29.; 4. p. 55.) ad C. repandum 


Sibth. pertinet. 


Soldanella €. Gesner (1550.), Clus., Tournef. 
Soldanella alpina (Gesner. C.) Clus. Pann. A., Camer. Epit, L. 


Gesn. Collect. (4553.) p. 114. Bert. 9. p. 397. n. 1., et Miscell. Bot. 3. p. 4.. et It. 5. p. 610., 
DC. Dub. p. 385., Gaud. 2, n. 433., Willk. Lang. 2. n. 2864. S. alpin., et S, montana Willd. En., Koch 
p. 079. ns. ,9., 1. La-Peyr. Hrb., s. montana Gay Cor. Endr Pyr. p. 18. column 2., S. pyrolae- 


tolia Schott? defe.e Neilr. Crot. Schk. Handb. t. 33.. Roem. Fl. Europ fasc. 1. p. 5. n. i., Jacq. 
A. 1. p. 11. t. 13., Curt. Bot. Mag. t. 19., Sims Bot. Mag. v. — t. 2163., Sering. Mus, Helv. p. 81, 
Seqs. (vars, pertracts.) t. 9., Sturm. Heft 20., Planchon Fl. Serrs, Jardns. Kur. T. 9. (1853-4-.). p. 
225., eum tab. (fiz..e pl. cult.) Reichnb. Icon. C. 27. t. 1087. f. 1, 2, 3., Gaertn. Fr. Sem, pl. 3. p. 24. 
t. 183., Verl, Pints. alpns. p. 262. tab. color f. 1. Clus. Pann. A. p. 353-4-5., et Rar. pl. h. 1. 3. p. 
208, 309. f. 1., Camer. Epit. p. 214. Sold. montana Pen. Lob. Advers. p. 262. fat, Lob. Icon. t. 602. 
f. 1, melior, : 
9; Flor. Maj. Jul. Fruct. Jun. Aug. In editior., raro in montibus 
demissis, 
Vr» B . g Y 
Legi in Pyr, Cantabr. secus la Nive, inter Bidarray et Cambo, ad 
rupes humidas de Harzà, l.d. le pas de Roland (sub forma S. mont.) 
~ . s , 
die 2. Maj. 1851. Et legi in Pyr. septr. med. m.e d Arlos sub le Ca- 
steillet, die 19. Jul. 1843., in Pyr. orient. Valle de Planes, die 4. Aug. 
1836; in Valle d'Eynes, die 17. Jun. 1831. Accepi Costabona a Xatart. 
Habui a Deville e vieiniis du Lac de Poucherques, et ex Cantabria lse. 
| Plures sunt Primulaceae, quae quamvis capsulam apice dehiscentem 
gerant, tamen maturum fructum gerentes, peduneulum erectum, rigi- 
dumque offerunt, ut in Dodecanthea Primulaque. lta seminum effusio, 
in regionibus adeo ventosis non fit nimium festinanter. Jam Jaequin 


de Soldanella dixerat: « Pedunculi in fructu eriguntur l.c. p.. H 


230 


Cui rei quum attentionem praeberem, primo, die 17. Jun. 1837., 
in Valle d'Eynes, percepi reapse sub fructus maturatione, nec illico 
post fecundationem, erigi peduneulum. Sed sunt in eadem familia species 
quae eontrarium teneant modum, ex gr. Aretia, Hottonia, Douglasia. 

Oceurrunt in aliis Ordinibus exempla similia Soldanellae. Et Lindley 
observabat de Allio siculo Guss., Don., sive Nectaroscordio siculo suo, 
quod Pedicelli florum cernui, capsularum rigidi, erecti sint ». Bot. Reg. 
New Ser. v. 9. (integr. collect. v. 22.) 1839, n. 1913. Eamdem subla- 
tionem offerunt. Sparmannia africana, variae Silenes, Holosteum umbel- 
latum, Luzulae aliquae, ete, Sold. montanam primus distinxit Clusius 
(anno 1578); ef. Rar. pl. h. Le. p. 308. n. 3.; reapse lusus est S. al- 
pinae, nec species propria. Eam potius exprimit luxurians figura Sabb. 


Hrt, Rom. t. 16. 
Sub-Trib. 2. LYSIMACHIEAE Endl. 


Vroedea Nob. Glaur Dod. Recentior. Cf, Dutour de Salvert, 
et Aug. de St. Hilair Observats. sur le genre Glaux, in. Mém. du Mus. 
d'Hist. Nat. de Paris, T. 2. (1815.) p. 393-5. 

Olim ad Salicarieas, dein ad Portulaceas relata, affinis Amarantaceis, 
et Paronychieis (Koch) veram esse Primulaceam demonstrarunt Aug. 
de St. Hil., et Salvert Ls.e. Dum vero generis characteres reformarunt, 
et expliearunt, posuerunt « corollam 0 (nullam), quandoque petalum 
unicum », Ego in hujuscemodi definitionibus semper ab evolutiori statu 
ad miseriorem descenderem, dicendo ex. gr.: « Corolla monopetala, aut 
nulla » Caeterum primus Adanson locum hujus generis statuit ad Pri- 
mulaceas potius, ei Anagallideas quam ad Auctorum Cariophyllaceas, 
ei Alsineas, Fam. PI. 2. p. 228. Ipse flores Vroedeae aliquando mono- 
petalos vidit. Inconsulto, St. Hilaire, citatam paginam non animadvertens, 
dixit (Glaux, seorsim impress. p. 103.), Adanson nullam acti reddi- 
disse rationem (il n'entre dans aucun detail), veluti si fortuitù ille egerit, 
quum ls.c., sueta ejus brevitate spectata rem probe ipsum perpendisse, 
et declaravisse pateat, ex eo quod aretam cum genere Centunculo, 
Angallidastro , et Lysimachia affinitatem ille denunciaverit, libensque 
ab Alsineaceis removerit. Petala in hoc genere nunquam visa a Duby, 
si conferas ejus Mém. Famill. Primal. 1844. p. 11. n. 1., vel Primul. 
in DC. Pr. P, 8. p. 59. Nullamque in hoe genere adesse corollam dicit 
Endl. Gen. n. 4204, 

Glawr Dioscor. l. 4. e, 139, mihi inter Leguminosas maritimas potius 
quaerenda videtur; cf. et Plin. Nat. h. 1. 27. c. 9. vel 58, qui dicit 
antiquitus Eugalacton nuncupata planta. Illa Glare Clusio fuit Astragalus 

laus , suffragante Sprengel; Guilandino Vulneraria rustica? , teste 
Pona Bald.; Gesnero Onobrychis sativa; Anguillarae, et Prosp. Alpino, 
ut videtur quibusdam, Lotus, Mullaghera cytisoides; quod de hoc se- 
cundo non eredam, considerato, quod Glaucem ejus, in opere Exoticor. 
p. 337. vo dicitur praeditum leguminibus brevibus floribus sub-carneis; 
et “n dicit plantam Glaucem denominatam sibi fuisse a Guilandino; 
od Penati ‘rta hirsuta; Lobelio Astragalus glyciph yllos, 
ORA rdia » ustris fuerunt, Ceu species Glaucum habitae sunt 
P 'occone Andrachne telephioides, Lythrum Chabraca N., etiam cum 

etit, Loesel, Vaillant, Alii controversam plantam viderunt in Psoralea 


231 


bituminosa, quidam in Polygala vulgari. Glaux Ruell., Nat. Stirp. 1. 3. 
e. 134, obscura est, nec suspicienda praeceps Matthioli sententia, qui 
eam Galegam officinalem existimavit. Mihi pro Ruelli Glauce non re- 
pugnaret interpretatio de Astragalo monspessulano, in agro Parisiensi 
reperto, sed quum flores in hac specie parvi diei nequeant, hoece ju- 
dieium non sustineam. Non novi quem Linariae speciem pro Glauce 
Dioscoridis habuerit, ut fert Leman. Video Fraas, Synops. FI. class. 
p. 125. Dioscoridis plantam judicavisse Sennebieram Ruellii N 4 et Bil- 
lerbeck se figere nominatim in Medicam maritimam, FI. Class, p. 198. 
Nullus vero si exeipias Dodon. in primis suis operibus, sibi animo 
depinxit Glaucem Neotericorum tegere tam controversam iliam Diosco- 
ridis. Genus ergo nostrum male denominatum, quod ab illius inventore, 
Dodonaeo, nuncupari nequit, opportune factum existimavi eum con- 
vertere, vel dicare Johanni de Vroede, Herbolario Belgico, qui cum 
Dodonaeo plures communicavit species, maritimas, tumque ignotas etiam, 
landatus inde ab ipso Dodonaeo, prasertim in opere Hist. pl. (gall.) 
1557. p. 70. lin. 7. 


Vroedea maritima (Dodonaeus) Nob. 


Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) p. 53. Glaux maritima G. Bauh. Pin. p. 215., L. Sp., Koch p. 681., 
Bert. 2. p. 737., Dub. p. 385., Kirschleg. in Bull. Soc, botq. Fr. T. 12. (1865.) p. 262-8., Willk. Lang. 
2. n. 2866., Bromf. Fl. Vect. p. 406. Engl. Bot. v. 1. n. 13., Curt. FI. Lond. cd. Grav. V. 5. t. 15., 
Dietr. Fl. Bor. v. 8, n. 512., Fl. Dan. t. 548., Fl. Batav. v. 2. t. 82., Schk. Handb. t. 50., Sv. Bot. 
v. 7. n. 443., Reichnb. Icon. C. 27, t. 1127. f. 1, 2, 3., Berger Phytonomat. 2. p. 79. cum tab., Gaertn. 
Fr. Sem, pl. 3. p. 37. t. 184. f. 11; Lobel, Obs. p. 227. f. 2., Icon t. 415. f, 2., Dod. Hist. pl. (gall.) 
p. 93. f. 1,, Ger. Herb. em. p. 562., Pluk. Phytgr. t. 53. f. 3. ex Sm., sed mihi repugnat. Loesel Pruss. 
p. 13. t. 3., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 487., "l'abern. Krtb. 2. p. 1220. f. 1., Icon. t. 838. f. i. 


9| Flor. Maj. et per Æstat. Fruet. stat. in Autumn. In littore 
Cantabrico, 

Legi ad St. Jean de Luz, die 8. Maj. 1841. Habui Bayonne a 
Deville. 

Retulit Gay. J. ipsam reperiisse hancine speciem in Gallia cen- 
trali ad St. Nectaire; cf., Bull. Soc. botq. Fr. T. 9. (18623 p. 104.: 
rara exceptio, quae nomen specifieum mutare non suasit. Virtutem lac- 
tiferam hujus plantae citavit adhue Bertoloni, non considerans, eam 
tributam Glauci Dioscoridi, a qua nostra species longe- aberrat. 


Astrolinon Baud. Ind. 1843. 
Astrolinon pusillum (G. Bauhin) Nob. 


„G. Bauh. Prodr. p. 107. n. 3. sin. fig. Asterolinum stellatum Link, Hoffm. Port., DC. Dub. p. 380., 
Moris Sard, 3. n. 788. Villk. Lang. 2. n. 2873. Lysimachia Linum stellatum L. Sp., Koch. p. 668. n. 7., 
Bert, 2. p. 417. n. 3, La-Peyr. Herb., partim ; et Radiola Millegrana Herb. La- eyr., quoad specimen 
unam; Astr, stellatum Baud., Asterol. lysimachioideum St. Lager. Flor. Graec. Sibthrp. p.£.p 7. 
t. 189., Reichnb. Icon. C. 27, t. 1086, f. 4, 5., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 229. t. 50. f. infr. intr. Magnol 
Bot. Monspel p. 162. 


(*) Flor. Maj. Jun. Fruet, Jun. Jul. Per region. mediterr. eum Olea. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon), die 13. Maj. 1843, ad Oms. Obser- 
vavi ad Sanguessa, ad Rocafuerte, ete. « Haec singularis planta, a re- 
liquis Lysimachiis diversa. Ex corolla putaverim esse Centunculi florem, 
sed quinquefidum , sed capsula -valvis est Lysimachiae Centunculi , et 
Anagallis capsula est circumcisa. Si me liceat conjungere Anagallidem 
cum Lysimachia, neque licet distinguere Linum stellatum a Lysimachia ». 


232 
Linn. Litter. ad Vandelli (ed. Norimberg 1796.) p. 175. n. LX. Si 


bene perpendas, est aliquid insulsi in hae nota; scilicet non est 
tota gravis. 


Lysimachia Dioscor., Trag., Moench. 
SECTIO 1.* LYSIMASTRUM Dusy. 
Lysimachia lutea (Dioscorid.) Fuchs. hist. stirp., Ger. J., Ray. 


Dioser 1. 4. c. 3. Lys. vulgaris L. Sp. Koch p. 677. n. 3., Bert. 2. p. 414 n. 1., Gaud. 2. n, 426., 
DG. Dub. p. 380. n. 3., Schmidt. Fl, Bohem. C. 2. p. 55. n. 153., Willk. Lang. 2. n. 2870. L. vulg. 
La-Peyr. Herb.; Le paniculata Gilib. Exerc. phwt., Ll. azorica Hochst. ex Seub. Engl. Bot. v. 11. n. 
701., Curt. Fl. Lond. ed, Grav. V. 3. t. 45., Fl: Dan. t. 689., Fl. Bat. v. 2. t. 122., Drev. et Hayn. 
Ch. pl. Eur. T. 3. p. 14, t. 59,, Reichnb. Icon. C. 97. t. 1086. f.a 2, 3., Bull. Hrb. Fr. t. 247., Dietr. 
FI. Bor v. 2. n. 190., Plenck Ic. pl. medic. T. 1. p. 48. t. 83., Sv. Bot. v. 5. t, 345., Sabb. Hrt. Rom? 
2. t. 41, 42, Schenk. Fl. Mon. t. 105., Matth. p. 949., Camer. Epit. p. 686, Fuchs. h. st. p. 492., Clus. 
Rar. pl. Hist. 2., C. 4. p. 50, f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 491. t 10. f. 14, Trag. St. h. p. 
183., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 83 (exclus. nom.e), Hist. pl. (gallic.) p. 57.. f. 1., 


9| Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad St. Jean Pied de Port., die 9. Jul. 1841. 
Habui Tarbes a. Deville. 

Ramus axilis principalis, plerumque folia terna gerit; quaterna, et 
quina etiam (Gorter Fl. Belg. 1767. n. 160, Willden. Berol. Pr. n. 258. 
(1787.), Leyss. Fl. Hal., ed. alter 1788. n, 193., etc.), verticillata: rami 
laterales occurrunt eum foliis alterne oppositis. Minus ergo exactum est 
dicere, Botanicorum more, folia variantia opposita, aut verticillato terna, 
et quaterna, Filamenta basi connata plures jam observarunt (Haller. 
Helv. n. 630., Leyss. l.c., Balb. Adnot. in Fl. Taurin. (1806.) p. 36., 
Smith Brit. p. 228. n. 1. etc.): accessit Hoffmann (Fl. Allmagn. Etrenns. 
botgs. ann. 1791. p. 69.), qui et inaequalis longitudinis ea dixit. Et 
revera ego vidi staminum filamenta inaequalia; insuper valde glandu- 
losa, fere ad medium coalita, eaque in parte libera rubella, ubi simul 
nexa lutea, ibidemve minus glandulosa. Et corollae basi rubro pictae, 
interna facie brevibus sed copiosis glandulis ornatae conspiciuntur, An- 
tiquiorem Fuchsii denominationem praetuli, eo quod etiam indigitatur 


diserepantia quae est inter Dioscoridis , et Plinii Lysimachia (fore 
purpureo). 


SECTIO 2. NUMMULARIA GriseB. 


Lysimachia nemorum (C. Gesner.) L. Sp. 


vel mas, Gesn. Hrt. Germ. crt. 268, b. Koch. p. 668. n. 6., Bert, 2. p. 418. 
DC. Dub. p. 380. n. 5., Willk. Lang. 2. n. 2872. Lares: Herb., L. nemoralis 
Obs. Ang. Anagzanthe nemorum Baud. in Ann. Sc. Nat, Paris 
ge Catal. Grud. Gedan.; Lys. azorica Horn., et L. Hochstetteri 
- 9. Selen. Pi ME gi, Bot, v. 8. n. 527., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 24., grt 
€ EL. Bu HORE D nac. t. 383., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 5. p. 4. t. 103., Fl. 

t 4084. f. 1 lag à ayn, Term. bot. t. 40. f. 5., Bot. Mag. v. t. 3273., Reichnb. Icon C. S 
Fl. Bat. v ad : phe -— non M Conti ir FI. Dan. t. 174.. Dietr. Fl. Boruss. v. 10. n. 692» 
in Anglia eam observavi AE lutea abel. Dalech, Hist. pl. Lugd. 2. p. 1237. (ubi dictum primum 
O isse Pena!), Clus Pann. A. p. 492-3. fig., Rar. pl. h. 1. 6. p. 182. f. infer., Lob. 


M One $ 5 FW r [isses Krib. 2, p. 1961. f. 2., Icon. t. 874. f. 2., Moris Hist. 


% Flor. Apr. Jul. F Auo : : : idi 
latius per oe E ce alare da Joss opasie:sul bonen 


T. pm in Pyr. septr. med. ad Bagnères de Luchon, die 26. Jun. 1838., 
yr- aurig. supra Savignac, sub la Promenade de Bonascre, die 26. 
Aug. 1840, Hab 


È ui ex les Eaux boi ir . arèges à 
Deville, onnes a De Girard; ex Barèg 


233 

Pedunculi fructigeri generatim, recurvati; eos spiraliter tortos, spiris 
duobus, et tribus etiam, conspexi ad 7olosa Cantabrorum. Apparent 
interdum folia subtus punctata, ut in Anagallide videmus. Capsula 
perfecte matura raro occurrit, eamque se considerare non potuisse 
questus est Koch Syn. ed. 1. p. 580.; et ego pluries eam incassum 
quaesivi. Habemus ejus descriptionem apud Dreves et Hayne l.c. p. 5., 
ubi dietum est, capsulam esse quinquevalvem; et Smith « Capsul glo- 
bular. of 10. narrow valves, connected in pairs., Engl. Fl. 1. p. 279. 
n. 24 or. irregularly in thys as in other species », Engl. Bot. l.c. de- 
scribere. Smithio accedit Babingt. Man. Br. Bot. ed. 5. p. 269. n. 4. 
Bertoloni dieit capsulam quinquevalvem, valvis indivisibilibus, l.c. 
p. 419.; hoe exeluderet dehiseentiam quod credere nequco; attamen 
hoc aliquando dari putavit Bromfield Vect. p. 403. n. 3. Idem Mérat 
dum genus Lerouziam instituit (Fl. Paris ed. 4. V, 2. p. 197.) incertus 
fuit, num dehiscentia capsulae esset revera bivalvis? Candide fatetur 
Vaucher (Physiolog. pl. Eur. 3. p. 125.) se capsulae dehiscentiam de- 
prehendere non potuisse; et ego capsulam non bene maturam vidi, 
attamen iis potius fidem praestarem, qui quinquevalvem dicunt, quam 
Reichenbachio (Excurs. p. 409.) illisque, qui capsulam bivalvem (more 
Gentianearum) describunt, vel Boreau, qui capsulae bivalvis dehiscentiam 
admittens sectionem Lerouziae Mérat huic praecipuo characteri innixus 
statuit, Fl. centr. Fr. 1840. p. 374. n. 1081. Profecto, perpendenda est 
Nees ab Esenbeck observatio, qui eapsulam variantem bi-quadrivalvem 
dieit, ostenditque (sequutus a Brébison) declarans insuper quod dum 
planta loco humido servatur, basi, neque apice valvis quinque debiscit, 
et talem eapsulam nostrae plantae figurat, Gener. plntr. Fl. Germ. 
fase. 12. n. 9. Et hane capsulam quinquelocularem dicit etiam Bromfield, 
qui tamen ipsam sese transversaliter, ut in Anagallide, aperientem 
vidit; ef. Physiolog. V. 3. P. 2. (1849.) p. 699., et Fl. Vect. le. Cf. 
quoque Treviranum, Symb. phyt. p. 84., qui capsulae modos diversos 
adnotavit, et cui quam maxime fideo. 

E contra, male excipio Cosson, et Germain observationem (Fl. 
Paris, ed. 2. p. 293.) dicentium de generis characteribus, capsulam in- 
terdum per duas valvas dehiscentem, valvis mox ultra partibilibus: 
mortuae partes relinquendae! Immaginariam reputo delineationem ca- 
psulae (quinquevalvem, valvis bifidis) apud Drev. et Hayn. s.c. 


Lysimachia Nummularia (Sardi, Fuchsi) L. Sp. 

. J. B. Sardus in edit. Matth. S lvatici, ex Spreng. Fuchs. Hist, st. p. 401. Brunfelsium in- 
dicat G. Bauhinus, sed ego illius ice non rpari; Koch p. 668. n. 5., Gaud. 2. n. 430., Bert. 2. 
- 419. n. 5., DC. Dub. p. 380. n. 4., Trém. Savat. Pl. Charent. p. 133., Willk. Lang. 2, n. 9871. La- 
eyr. Herb.; Nummularia officinalis Erndl. Viridr. Varsav., N. repens Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. 
V. 8. n. 528., Curt. FI. Lond, ed. Grav. V. 2. t. 24. FI, Dan. t. 493., Schk, Handb. t. 38., Trem. de Rochebr. 
in Act, Soc. Linn. Bord. T. 20. (1855.) p. 405-10,, cum tab., Dietr. Fl. Boruss. v. 2. n. 89., Plenck 
le. pl. medic. T. 1. p. 49. t. 84., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1084. f. 2., FI. Bat. 3. t. 173., Sabb. Hrt. 
Rom. 2. t. 44., Schrank Fl. Monac, t. 276. Zannich Vnz. p. 192. t. 997., Matth. p. 1013., Trag. St. 
h. p. 808., Dod, Pempt. p. 600. f. 2., Tabern. Krtb. 2. p. 1261, f. 1., Icon. t. 874. f. 1. Camer. Epit. 
P, 799, Lob. Obs. p. 251. f. 1., Icon. t. 474. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 371. f. 1. 


9; Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. Per region. oceanie., rara. 
Habui e vieiniis de Toulouse a Baillet; egomet ibidem observabam 
sub Pec David ad St. Agne seniorem plantam, mense Sept. 1852, à 
„Lys. Quartiniana Richard A. Tentam Fl. Abyssin. 2. p. 16. t. 65. 
mihi nimiam eum nostra speeie ostendebat affinitatem. Cui, habitu prae- 
sertim speetato, affinem quoque diceres Eupaream amoenam Gaertner, 
e Nova Hollandia. 


934 
SECTIO 3.* PALLADIA Morxci. 


Lysimachia salicifolia (lournefort) Miller Dict. ed. S. 1768. n. 6. 
(ed. Gall. Paris 1785. T. 4. p. 560. n. 6.) 


L. Spic. fl. alb. Salic. fol. Tournef. Elém, botqs, p. 118. (excl. Lobel. prolat.); Inst. r. hrb, p. 
141. (excls. syns.). S. Otani Asso Syn. Arag. p. 22. n. 168., et Mant, p. 182. n. 168. (excls. syns. 
praeter Tournef.) L. Ephemerum Ait. Kew. ed. 1. p. 198. n, 2.; ed. 2. T. 1. p. 314. n. 2., Loisel, Gall. 
ed. 2. p. 162. n. 4., DC. Dub. p. 380, n. 2. (non Antiquor.. non L., nec Spreng.), Loisel. in Dict. Se, 
Nat. Strasbourg (1823.) p, 449., et Richrd. A, in Dict. class. Hist. Nat. T. 9. (Paris 1826.) p. 580., 
Lamarck Dict. T. 3. 1789. p. 570. n. 2., Willk, Lang. 2. n. 2869. Palladia Ephemer. Spach Suit Buff. 
840. p. 364. (excl. L. syn.) L. Ephem. La-Peyr. Herb., Bernardina salicifolia Baud. in Ann. Sc. 

Nat. Paris 1843., sed cur non fecit potius Lubiniam salicifoliam? Bot. Mag. n. 2346., Ass. l.c. t. 9. f. 1. 


9, Flor. Jul. Sept. Fruet. Sept. Oct. Per region. mediterr. cum 
Olea, e& super eam: rarior in Pyr. septr. med. 

Legi in Pyr. septr. med. supra Bagnères de Luchon, ad le Chateau 
Blancard, l.d. la fontaine de Barbat, die 1. Sept. 1838; in Pyr. orient. 
supra Olette, ad font de Canavellas, die 22. Aug. 1857. Observavi ad 
Sanguessa et Rocafuerte, in valle di Roncal, ad Jaca, ad Huesca; vidique 
inter Quillan, Axat, au Pont de la Fou, alibiq. 

Rhizoma validum, et multiceps, Caules cylindracei, laeves, simplices; 
folia lanceolata. Tota herba glaucescens, praesertim folia in inferiori 
pagina, quae ibidem et punctata videbis, ut in Anagallide arvensi, pace 
Asso qui ea impunctata declarat, ls.c. 

Species Linnaeo ignota, Iste, Hort. Cliftort. p.51, duas Lysimachiae 
species distinxit, quas dein Sp. pl. ed. 1. (1753.) p. 146. n. 2., ed 2. 
(1162.) p. 209. n. 2., videtur aliter intellexisse, ita ut quae prius egerat 
nil valerent, quum dein eam conturbaverit relinquens Tilli locum 
(Lys. oriental. min. foliis glauc. annuentibus, fl. purp. Hrt. Pis. p. 106. 
t. 40.) ed. num. 2.; addito loco Buxbaumii (Lys. spic. purpr. min. 
Buxb. Cent. 1. p. 22. t. 33.): sed citationes Bauhini (Ephemerum Mat- 
thioli J. Bauh. Hist, pl. 2. 1.21. p-905.), et Dodonaei (Pempt. p. 203.) 
in Hrt. Cliffort. ad. n. 1. absque dubitatione allatas, dein seorsim 
examinandas proponens, S. p lun2, utpote quae sibi obseurae 
et dubiae apparebant. Synonyma antiquorum a Linnaeo Hrt. Cliffort., 
et Upsal., inque Sp. pl. adducta, aeque illa fere eadem a Lamarck 
alata, Enc. meth. s.c. ; (si tamen et Lamarck confusione caruit?) 
attentam, et severam indaginem, exposeunt. Probabile admodum est 
nullum horum synonymorum ad L. salicifoliam pertinere, sed ea esse 
aut L, Ephemeri, aut L. atropurpureae. Suae L. Ephemero vitam annuam, 
et patriam Mediam assignavit Linnaeus. Reichard, Syst. pl. (1719.) 
p. 419. n. 2., Linnaeum suscepit nonnullis additis prolationibus, Mill. 
Gmel. It., Kniph. Cntr. 7. n. 48., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 43., et patria 
Sibiria omnia in confusionis augmentum. L. Ephemerum Thunberg 
Jap. p. 83., ex auctoris descriptione, aliena species judicatur, et ego 
a.i esse speciem dubito, quam Duby, apud DC. Pr. P. 8. p. 61. n. 4., 
distinxit nomine Lys. elethroidis Willdenow, Sp. pl. Pentndr. p. 817., 
graviter de hisee erravit: Tilli, et Buxbaumii synonyma inseparabilia 
dispertivit, adducens Buxbaumianum ad ZL. dubiam, Tillianum L. Ephe- 
mero relinquens, cui insuper retulit synonyma illa incerta Dodonaei, 
et Bauhini a Linnaeo indigitata; hisce permiscendo et L. Otani Asso, 
et L. salicifoliam Milleri, quae speciei nostra sunt, silens insuper de 
l'ournefortio, deque Lamarckii Diction., desumens descriptionem suae 
male versatae Lys. Ephemeri a Linnaeae Sp. pl. Lys. dubiam qualem 


235 

obtulit Willd. l.c. n. 5. acceperunt Marsch a Bieb. Taur. Caucas. p. 
142., Smith. Gr. Pr. p. 129., et FI. Graec. C. 2. p. 13.; ex hoc Griseb. 
Rum Bith. 2. p. 7. n. 18. Persoon Syn. p. 172. ns. 3, 5. sub Lys. 
Ephemero, et dubia ita synoyma commiscuit, ut videatür ipsum e libris 
rem confecisse unius forte speciei, si tamen ullae, cognitione. Desfon- 
taines, Hort. bot. Paris (1829.) p. 80. L. Ephemerum ceu perennem 
plantam indieavit, cui patriam Hispaniam fecit, adducendo figuram 
Bot. Mag. n. 2346., quae pertinet ad Lys. salicifoliam. Dein ipse Des- 
fontaines una, veluti synoyma, comprehendit L. orientalem Lamk., ex 
Oriente, L. atropurpuream Murr. Comm. Gotting. 1782. t. 1., et L. 
dubiam Ait. Kew.; hanc Desfontaines speciem veram L. Ephemerum L. 
dixissem, nisi adstaret Murray prolatio, et indieatio de vita plantae 
perenni. Lys. Ephemerum Murray, Syst. Veget. (1774.) p. 165. n. 2., 
et Comment. Soc. R. Se. Gotting 5. (1782.) p. 9. t. 2., eadem cum 
nostra videtur. In Syst. Veget. edit.^ curante Persoon (1797.) p. 202. 
n. 2. additum est synoymon Z. Ephemeri Ait., quod ad L. salici- 
foliam pertinere judieamus. Lys., vero, dubia Ait, quae nobis syno- 
nymon est L. Ephemeri L. (ut jam diximus Sched. erit. 1842, n. 19.) 
ad Lys. atropurpuream adducitur in hoc postremo opere citato. p. 202. 
n. 2, cum Lys. Ephemero Mill, et has confusiones judieamus. Plures 
errores de speciebus istis. deprehenduntur apud Roem, Schult. Syst. 
Veget. 4. p. 121, 22. aliosque apud Dietrich, Synops. ps. p. 640. Lys. 
Ephemerum Hornem. Hrt. Hafn. p. 188. n. 2., exclusa e patriis Media, 
videtur L. salicifolia Mill, et nostra, cui spectant loca omnia Florarum 
Gallicarum, nuperiorum etiam, qui omni admonitione neglecta adhue 
in errorem perdurare maluerunt. Videmus stirpem pyrenacam in Fl 
de Fr. 2. p. 463, a Grenier tractata, nomine L. Ephemeri cum syno- 
nymis Dod. Pempt. p. 203., et Lobel. Obs. p. 191. fig. sinistrors: in 
quem errorem lapsus est quidem Courtois de Dodonaeo judicans, et 
eum eo D'Avoin., Morren. Hane pyrenaeam speciem primus neoteri- 
corum probe distinxit Miller Diet. Huic successit Asso (1779.), qui de 
Millero nescius, cognita vero L. Ephemero L. in Horto Amstelodamensi, 
et à pyrenaea, aragonensi specie diversa judicata, hane novo salu- 
tavit nomine, in hoe tamen peccans, quod synonyma relinquenda ei 
retulerit. Et miror Palau y Verdera (Part pract. bot. Linn. T. 2. 1785. 
p. 126-7. n. 2.) Hispani sui tam evidentes observationes delituisse, ut 
cum. aliis ille commisceret stirpem, synonyma, et patrias, quibus 
st parum, duce Asso, eique fidens intendisset, facillime speciem 
seorsim obtulisset. 

Generatim, plantas quas apud Dodonaeum, Lobelium, J. Bauhinum 
figuratas vidi, eas a nostra specie diversas judicavi; nee sub hae cadit 
illa Morisoni figura, Hist. pl. Oxon. P. 2. $.5. p. 491. fig. ult. n. 16., 
quae ab aliis mutuata est, Tilli vero, at Micheli figurae ac deserip- 
tiones, nec non Buxbaumii, speciem pariter a pyrenaea longe di- 
versam indicant, easque verae L. Ephemeri L, judico, cui speciei L. 
dubiam Ait, Willd., Marsch. a Bieberst, Smith afferre minime dubito. 

ollem quosdam multum facere, quod Linnaeus Hort. Upsal p. 37. 
EcL L Ephemerum biennem declaraverit, quia probabile est, quam 
plantam in Oriente spontaneam annuam observarunt, eamdem in horto 
inlatam, sub rigidiori climate, aut minus propitio loco educatam, bien- 
nem factam fuisse, eo quod primo statim anno vigorem tantum non 


236 


ademerit, ut florifera eveniret. Nee desunt exempla e plantis Ordinum 
differentium, hortulanis subinde sese offerentia siquidem flores in spicis 
sessiles declarat Linnaeus Hort. Upsal, qui tales nec sunt in figuris 
- ab ipso citatis (Tilli, et Buxbaum; nam illa Commelini Rar. Exoticor. 
(post Praelud.) p. t. 33., quae tamen nec flores omnino sessiles por- 
tendit, ad Lys. atropurpwream retulit ipse Lin. Sp. pl) Et Lys 
orient. angustif. fl. purpur. Tournef. Inst. Corollar. p. 7. Commel. 
Le. ad Lys. atropurpuream quidem a Linnaeo adducta refert plantam 
a L. salicifolia nostra longe diversam, de qua certe Linnaeus, se re- 
ferens ad Lys. Ephemerum sub sua L. atropurpurea, dicere non po- 
tuisset: “ Affinitas nimia cum praecedente , Sp. pl. p. 209. n. 3. Supra 
citatus Commelini locus ad Lys. atropurpuream confirmatur a Smith, 
Fl Graec. Sibth. C. 2. p. 72. (t. 187.) Eam pro L. atropurpurea 
laudant Roem. Schult. Syst. Veg. 4. (1819) p. 121. n. 4., Treviranus, 
Symb. Phytol fase. 1. p. 85. (1831.) Denique Lys. Ephemerum L., 
quomodo ego eam intelligo, cum suis synonymis praecipuis tradam, ob- 
servans nihilominus, quod rationibus mox exponendis nomen hocce spe- 
cificum in capite sustineri nequit, ut ad Lamarckianum confugendum sit. 

Lysimachia orientalis Lamk. Dict. T. 3. (1789.) p. 570. n. 4., con- 
firme Poir. Suppl. T. 3. (1813.) p. 476. (ubi sub L. dubia Ait. dictum 
est, L. orientalem eamdem esse plantam). 

L. Ephemerum L. Sp. p. 209., Hrt. Cliff. p. 51. n.2., Hrt. Ups. p. 37. n. 1. 

L. dubia Ait. Hrt. Kew. ed. 1. p. 199. n. 4., ed. 2. p. 314. n. 3. 
Buxb. Cent. 1. p. 22. t. 38. Till. hrt. Pis. p. 106. t. 40. f. 2., Kniph., 
et Tramp. Herbar. viv. Cent. 7. n. 48. 

Putat Boissier, Voy. botg. Esp. p. 922. n. 1385., Lysimachiam Py- 
renaeorum, et Hispaniae indigenam ipsissimam esse Lys. Ephemerum L., 
cui Linnaeus, et antiqui patriam Graeciam, et Orientem perperam tri- 
buerunt. Quocumque modo Ephemerum Dioscoridis 1. 4. e. 85., l 6. 
c. 5., cum Lilio comparatum obscurissimum est, a Lysimachiis, ut fir- 
miter eredo, longe diversum. Antiquorum interpretationes de eo labidae, 
neotericorum quidem non majorem sibi vindicant fidem. Adnotavit 
Ruellius (De Nat. Stirp. l. 1. c. 20, p. 117. lin. 16.) Ephemerum dictum, 
quod intra diem jugulet; aliis unius diei flos putatus: innocuis, vel 
perennantibus speciebus male applicitum nomen. Scitum hoe vocabulo 
designatum quoque fuisse Colehicum commune. 


Alus Plinii, qui et Zalum, gallico more scripsit. Coris Tourn., et Auct. 
- Coris Dioscoridis 1 3. c. 164. ex Matthioli, Laguna, Anguillara, 
Caesalpino, Pona, Tabernemontano, aliisque, suffragantibus neotericis, 
Sibthorp etiam, Hypericum Coris est, eujus nomen nunquam afferre 
debuissent ad nostrum genus (cum Rondelet, et Alsat) Lobelius, Tour- 
nefort, Linnaeus et nostri adhue aevi Botanici. Reapse Lobelius mox de 
hoe Judicio, dubitavit, Obs, p. 220., verae et falsae Coridis figurasin eadem 
pagina referens. Miraberis Sprengel, Gen. pl. n. 679., ad Coridem Tour- 
nefortii, L., Jussieu, et Neotericorum adposuisse Dioscoridis, et Matthioli 
auctoritatem! s 
Optime factum ratus sum Plinianum nomen restituendo, cujus plantam 
Jam ita judiearunt Matthioli, Sprengel, Fée. Fateri debet, eodem nomine 


infauste usum fuisse Plinium ad designandum quoque Allium campestre, 


ut suo loco (p. 2443.) citatum reperies. 


231 


Alus mediterranea (Dioscorid., Plin., Marcellin ) Nob. 


Diosc. l. 4. c. 9., Plin. Nat. h. 1. 27. c. 6., vel 24., et 1. 26., c. 7., vel 26., Marcellin. cap. 33. 
Coris monspeliensis L. Sp.. Bert. 2. p. 568., DC. Dub. p. 381. Cor. monsp. La-Peyr. Hrb.; Cor. mons- 
peliaca Pen., Lob Advrs. p. 174. C, monspel., et C. hispanica Lang., Willk, Lang. 2. n. 2867-68. 
Gaerln. Fr. Sem. pl. 3. p. 26. t. 183. f. 8. ir. sem.; Lamk. Ill. t. 102., Bpt. Mag. v. n. 2131., Bot. 
Reg. v. t. 536. Reichnb, Icon. C. 27. t. 1127. f, 4., Krock Siles, n. 212. t. 34.. Lang. Descr. Ic, pl. 
novr. etc. fasc. 1. t. 11. f. 4., nisi tot. tab., ubi figuratur C. hispanica, descript. in p. 8., ab unico 
specimine! Lob. Obs. p. 220. f. 1., Icon. t. 402. (ambae fig.ae); Clus. Hisp. p. 484-5., Rar. pl. Hist, 
l 5. p. 174., Camer. Epit. p. 699. fig.ae 3., Tabern. Krtb. 2, p. 1221. f. 3., Icon. t. 840. f. 1. 


©; €), Y? Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. Per regionem medi- 
terran. cum Oleo, vel super eam, locis calidioribus, et solo calcareo. 

Legi in Pyr. Atax. supra Alet, et supra Limoux, diebus 16. et 17. 
Jun. 1843.; in Pyr. orient. septr. ad Reynes , die 26 Maj. 1843. Se- 
mina legi ad Salinas de Grimou, l. d. Cuma de Ghet, die.21. Sept. 1860. 
Observavi ad Pamplona, ad Voltaiia, ad Camprodon, ad. Bisquarete, ad 
Berga, ad Custoja, in montibus Corbariensibus, ad Casas de Pena. 

Facies Camarinneae , characteres Primulaceae, cui ordini semper 
pertinebit. 

Vita plantae non eadem semper est: certe interdum annua, ut de- 
clarata fuit a Linnaeo, a Desfontaines Atl., a Willdenow. Sp., et Enum. 
hrt. Berol., a Smith Graec. Pr, a Tineo Cat. hort, Parnorm. Biennem 
dixit Scopoli, Delie. Fl. Faun. Insubr. 3. p. 59., itemve Savi sub cul- 
tura observata, Bot. Etr. 4. p. 139., Desf. Cat. pl hrt. Paris 1829., 
De Notrs. Repert. Fl. Lig. n. 1493., Don Hort. Cantabr. ig. ed 13. 
p. 135. Du Mont Courset, Castagn. Cat. pl. Bouch Rhon. Perennem dari 
eum Gerard (L.) Lamarck, Villar, Allioni Host, Gussone, Duby, Loi- 
seléur, vix eredo; sed interdum autumno evolutam in subsequentem 
annum durare credam. Hine sat bene dicta est species annua aut biennis, 
a Bertoloni, ©), et 9| a Gussone Sicil. Clusius autem seriptum reliquit: 
“ Multis fruticat ramulis , quod, pro tempore intelligi debet dietum 
potius de habitu, qui revera interdum rigidissimus est (lignosus a Dio- 
scoride dietus), praesertim in senioribus individuis! Attamen, fruti- 
cantem plantam cum Schousboe Marok, p. 90., eum DC. Cat. pl. hrt. 
Monspel. p. 21., vel cum Link En. pl. hrt. Berol. alter. p. 156., Spach 
Suit. Buf. T. 9. p. 969., qui insuper radicem lignosam descripsit: 
sive caulem. sublignosum basi, cum Juss. Gen. pl. vel Venten. Tabl. 
Regn. Végét. cumque Le Mahout et Decaisn. Botanig. 1868. p. 219. 
plantam arbusculam nuneupare, quod non datur in toto Ordine, Endl. 
Cat. h.. Vindb. n. 4563., ego dicere abhorrerem, quia pro certo veri- 
tati contrarium est, sive rectum loquendi modum excedit. Rejicio item 
suspicionem de duobus distinctis speciebus una confusis, qua exagi- 
tabatur Schousboe lc. Pers. Syn. p. 171., aut ardet Lange, nam et 
folia quidquam variantia, per marginem etiam, plures hodie cogno- 
Semus, et aliae notae a Lange traditae non satis valeant. In ovariis 
ad Pamplona dissectis (8. Jul. 1853.) vel ad Gerona (anno 1860.), 
ovula saepius tria, sed quatuor etiam vidi, et quatuor saepe inspexi 
ad la Conca de Tremp, rarius duo tantum. Semina matura generatim 
tria, raro quatuor observavi ad Toledo Pyr. Arag. (11. Aug. 1853.), 
measque observationes ibidem iteratis vicibus confirmavit amicus Eman, 

onzales a me excitatus, visa referens, die 27. Jul. 1861. Hine de- 
scriptio fructus penes nonnullos auctores, Gaertner l.c., Nees ab Esenb. 
Gen. fase. 12. n, 16., Duby in DC. Pr. 8. p. 59., Gren. Fr. 2. p. 465., 
Spach Suit. Buf. T. 9. p. 369., Le Mah., Decaisn. FI. Jard. ch. p. 311., 


238 


Meisner Gen. p. 254, Spreng. Gen. n. 679., Willk. l.c., Endl. Gen. 
n. 4211., Gill, Magn. Fl. Fr. De capsula globosa quinque valvi, pen- 
tasperma, mihi erronea demonstrata est ab observatione. Capsulae re- 
vera visu quinqueloculares, sed ovula abortu diminuta. Hoc serius 
novit etiam Duby, qui Mém. Primulac. (1844.) p. 15. not. 1. fatetur 
haberi generatim semina tria, vel quatuor, nec quinque in hujus plantae 
matura eapsula, Endlicher, Gen. pl. n. 4211., descripsit ovarium uni- 
loculare, ovula quinque, mox semina dixit quinque, theoretiee potius 
quam phytographice. Semina non semper prorsus inter se similia eve- 
nire denunciatum est ab Aug. de St. Hilair., Mém. Myrsin. Sapot., ete. 
p. 34. not, 3.; et recte quidem. 


Trib. 2° ANAGALLIDEAE Endl. . 


Anagallidastrum Micheli. Centunculus Dill., L. De charac- 
teribus, ef. St. Hilair. Aug. cum De Girard Primul., Lentibul. Brasil. 
(Orleans 1840.) p. 3. 

Non novi plantam, nee esse potest, Centunculum a Dioscoride ap- 
pellatam, ut mavult Jussieu (A. L.) Dict. Sc. Nat. Paris. T. T.(1817.) 
p. 397., qui seripta Patrum vel non observavit, (cf. Cercis p. 439. in 
eodem Volumine), vel confuse exposuit, G. Bauhinum, et Mentzel, 
tam bene quam male intelligens, et referens. Porro in Dioscoridis nots. 
reperimus Gnaphalium (l. 3. e. 122.) a Romanis Centunculum nuncu- 
pari. Centunculus vero Plinii, Nat. h. 1. 24. c. 15. vel 188., videtur 
Polygonum Convolpulaceum, ut olim credidit Anguillara, Semplici p. 173., 
nee repudiavit Sprengel, Hist. r. hrb. p. 203.; et Comm. in Dioser. 2. 

. 946; nee adeo faeit si ad hoc discessit Desfontaines in Plinii edit. 
semair. V. 7. P. 1. p. 449. Hine non aequa ratione hoece nomen 
plantae nostrae tribuit Dillen, qui Ladanum rejecit, ut Tetraità susci- 
peret, quique ad rem optimas sententias et recta praecepta dedit: eum 
cf. in Litteris ad Linnaeum datis, quas jam in Praefatione citavi. Su- 
scipiendum itaque erit Micheli nomen, quod Bertoloni, It. 2. p. 183. 
ad genus, perperam in Alsinastrum convertit. 


Anagallidastrum exiguum (Zorn) Nob., ex Michel. 


Zorn in Pancov. Herbar, t. 867. credo Ce ini 9 

. . ar. i . Centunculus minimus L. Sp., Koch p. 669., Bert. 2. p. 
pm — i n. 323, Moris Sard. 3. n, 792., St. Hil, et De Gir. Lc. p. 1. DC. Dub. p. 380., Willk. 
Rialto Msi. "C Va-Peyr. Herb., et Lysimachia Linum stellatum La-Peyr. Herb. Leger 
aata kai reegreoi ie s l. Herb., ex Sm. Brit., Add., Anagallis Centunculus Afzel, et Wadsberg, se 

Mis. ci inde A" pusilla Salisb. Pr. p. 121. n. 4.; Centunculus lanceolatus Michx, ex Asa Gray 
Hah. 5 Mo me FI. Per. Engl. Bot. v. 8. n. 531. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 19., Schk. 
SC hoa IE n. t. 177., et t gl (C. xe) Sv. Bot. v. 9. t. 610., Dietr. Fl. Bor. 7. n. 


» ft 30., - Fr. Sem. pl. p. 223. t. 50. f. 2., Berger Phitonomat 2. p. 133. cum tab.. 
Firiohub. leon. C. 27. t 4082. f. 4. Mart. Wl. Brasil. fasc. 16%. t. 93. f. 4, Tratin. Fl. Austr. fasc. 


Michi. Gen Pp t E pt 7. f. 5., Vaill. Bot. Paris. p. 12. n. 3. t. 4. (nec 14. Loisel.) f. 2» 


a It cen Fin: Fruet. Jul. Aug. In Pyr. septr. Aurig. eros 
r. urig. : € 1840. 

bservavi ui ka Pr cie Ax, diebus 23. Jul, et 8. Aug. 
Aditi culus simplex Hornemann ipso auctori suspectus, lusum esse 
n. 108 Ww. confirmarunt Wahlberg FI. Gothoburg (1820.) p. 22. 
(1820 +3 Tshlénb.-PL Svoc. p. 97. n. 185., Spreng. N. Entdeck 1. 
) P- 10., Dub. apud DC. Pr. P. 8. p. 72. n. 1., Arschoug Pl. 


239 


cotyled. Fl. Gothoburg (1836.) p. 39. n. 169., Dietr. Synops plntr. p. 433. 
n, 1. Inter hane speciem et Astrolinon stellatum stat quasi intermedia 
exotica species Pelletiera verna Aug. De St. Hilair e Brasilia, et e 
Montevideo, ubi anno 1767, Commerson eam legebat: ef. St. Hil., et 
De Gir. Prim. cit., in Brongn., Guill. Ann. Se. Nat. Paris, Ser, 9. 
T. 11, (1839.) p. 85-6. tab. 4. Caeterum genus Anagallidastrum vix 
ab Anagallide distinetum: nam solo partium numero, corolla minus pro- 
funde divisa, sive basi magis conglutinata, filamentis dissitis, et glabris, 
tantummodo differt; occurrentibus individuis calyce corollaque quin- 
quefidis, staminibusque praeditis quinque, ef. Atzel et Wadsberg De 
Veget. Svecan. Observ. in Roem. Arch. Bot. 3. P. 1. (1803.) p. 84. 
Obs. 1., qui individua a Dahl reperta citant floribus pentameris; Nuttal 
Gener. North Amer. Pints. 1818. p. 99. 

Forte non immeri'o Spenner, Fl. Frib. 3. Add. emend. p. 1067. 
unionem sub Anagallide commendavit, a quibusdam jam admissam, 
eum Ruppio, et Vaillant, sed parum laudandus de hoe Spenner, quod 
nomen Anagallidis Centunculi proposuerit, de specie opportune vel mi- 
nima, vel exigua dicenda, excluso omnino fallaci illo Centuneuli no- 
mine. Ruppium cf. FI. Jen. p. 20!. 


Anagallis Dioscor, Linn., St. Hilair., Girard., Primulac. Lentib. 
Brasil. p. 5. 


SECTIO 1.* EU-ANAGALLIS Non. 
Anagallis arvensis (Hippocrat., Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Hipp. Ulcer. p. 879., Dioscor. |. c. 209., Plin. Nat. h. 1. 25. c. 13. vel 92., 1. 26. c, 8. vel 35. 
ete., Longus, ete, Moris Sard. 3. n. 791., St. Hil., et Gir Ls.c. p. 15. n. 4., Visian. PI. Egypt. Nub, 
En. illustr. p. 11. n. 31., DC. Dub. p. 381. n. 1., et P. 2. p, 1032., Willk. Larg. 2. n. 2678. A. arvens. 
et A. caerulea Caesalp. Auctor., Koch p. 608-9. ns. 1, 2. Bert. 2. p. 422-4. ns. 1, 2. A. caerul., et A. 
phoenicea Tabern. Auctr., Gaud. F. 2. ns. 423-4. La-Peyr. Hrb.; A. adoensis Hochstett pl. Schimp. 
Abyss., et A. serpens? Hochstett. Ihid., ex Rich. A. Tentm. Fl. Abyss. confirm.e Hartm. Pl, Nilot. 
(1852.), A. parviflora Hffm.. Link. Engl. Bot. v. 8. n. 529., et v. 26. n. 1823., Curt, Fl. Lond. ed 
Grav. V. 1. t. 25., et V. 5. t. 12., Fl. Batav. t. 3., FI Dan. t, 88., et t. 1570., Schrank Fl. Monac, 
t. 143., Schk. Handb. t. 36., Sv. Bot. v. 2. l 123., Drev., et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 2. p. 1t. t. 32.. 
Plenck lc. pl. medic. T. 1. p. 48. t- 82., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 230. t. 50, f. 6., Reichnb. Icon. C. 27. 
t. 1082, f. 1, 2., Sturm. Heft 1., Spach Suit. Buff. Atl. t. 89. hi 2. fr. sem. Lamk. Ill. t. 101., Sabbat, 
Hrt. Rom. 2. t. 45, 46. W., W., F., N. ab Esenb. Pl. officin. t. 153., Dietr. Fl. Bor. v. 4. n. 221.. 
et v. 5. n. 355., Berger. Phytonomat. p. 115. cum tab., Le Maout Decsn. Botnq. 1868. i 218. Brunf. 
Herb. 1. p. 238. et 239., Maith. p. 621, 622., Fuchs. Hist. st. ps. 18-9., Camer. Epit. p. 394, 395. Lobel. 
Obs. ps. 247-8., Icon, t. 465.; Dod. Pempt. p. 32. f. 1, 2., Clus. Rar. pl. Histr, 2. 1. 6. p. 183. f, 1. 
Trag. St. h. p. 388., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 369. f. 1, 2. 


.. (© Flor. Maj. et per /Estat. Fruet. a Jun. in Octobr. i 
Legi ad Torla Pyr. Arag., diebus 5., et 7. Aug. 1850. Habui 
Tarbes a Deville. ot 
Charaeteres dati ad duas stirpes ceu peculiares even distinguen- 
das mihi, eum aliis bene multis, non satisfaeiunt. Habitus idem, facies 
eadem; si demas corollas, putatas species non distingues. In A. caerulea 
caulem minus ramosum (contrario asserente Roth), folia sursum angu- 
stiora (sic) subtus magis punctata dieit Persoon, Syn. p. 173. n. 2., 
quod non semper intervenit. Schmidt, distinetionum accerrimus sec- 
tator, Fl. Bohem. C. 2. p. 60, 61., ns. 159, 60., species distinctas has 
esse voluit, quas separavit tribuens A. phoeniceae folia sessilia, ovata, 
obtusa; eaque amplexicaulia, ovata, lanceolata, acuta A. caeruleae; illi 
calycis segmenta lanceolata, et corollas erenulatas; huie calycis seg- 
menta subulata, corollae lacinias integerrimas, Hallerum praecipue sec- 


240 


tatus, eontra Linnaeum. Habet insuper pedunculos folio longiores in 
A. phoenicea, eos folio breviores in A. caerulea; et calycis segmenta 
per marginem emarcida, et corolla breviora in prima, rigida, et lon- 
gitudine corollae in secunda; de qua insuper dicit corollam esse ma- 
jorem, quod repetitum est a Roth. Video etiam indicatos de prima 
flores ex axillis foliorum prodeuntes, et de secunda ex axillis foliorum 
oppositos. Quae omnia sì non cum uno, aut altero specimine selecto, 
sed late in naturam iterum ad examen revoces, profecto auetoris arti- 
ficium. ejusque praeconceptam opinionem percipies, aliterque e na- 
tura educes. Schmidt valde accessit Wulfen. Sed peduneulorum cum 
foliis proportio certe eadem est, et miror inter characteres specificos 
hujuscemodi notam sumpsisse Gaudin Helv. l.c., Wulfen Noric. p. 255. 
n. 491., Koch Syn. ed. 1., et 2., quorum postremus de stirpibus tam 
obviis criticum examen se neglexisse fatetur. Dantur aliquando pedun- 
culi longiores in A. phoenicea, nec defuerunt, qui hune putatum cha- 
racterem in hane eonverterent speciem, Brébisson, Fuss. Flores ma- 
gnitudine variare in utraque stirpe observatio me docuit, quod item 
novit Duby, declaravitque, in DC. Pr. Et varia pro certo est utriusque 
stirpis major aut minor proceritas, et cubatio. 

Indicata a quibusdam seabrities de calycis laciniis A. caeruleae 
non est constans in hae varietate, apparetque in altera. Calycis 
laciniae vero eontra Schreber Spic. Fl. Lips, Roth Tent. Fl. Germ, 
2. p. 226., Broter. Lusit. p. 262., Link, Hoffm. Port. p. 325., Marsch. 
a Bieb. Taur. Cauc. p. 143., Heller Wirceb. p. 233-4., Wimm. Grab. 
Siles. p. 179, Wulf. Noric. p. 255. n. 491., God. Fl. Jur. p. 580., 
aliorumve sententiam, tune angustiores, longioresque sese offerebant in 
varietate phoenicea, et ita, ut capsulam superarent: sed aequant, aut 
superant in varietate utraque. Dentieulorum copia, et glandulae in 
corollarum limbo varietates quoque in utraque stirpe sese offerunt; 
verum est fantum, quod generatim eum floribus caeruleis habes den- 
tieulos quidquam acutiores, pilorumve majoremque copiam, glandu- 
larum vero minorem sed pilos, et glandulas nonnullas adesse in co- 
rollis caeruleis, primo extra Pyrenaeos ad Biterras observavi, mox et 
in Pyrenaeis eamdem observationem confirmare datum est. Surgit 
Brébiss., Norm. ed. 4. p. 252., contendens folia 5, nec 3 nervia, cap- 
sulas 10, neque 5 striatas tantum in A. caerulea extare, quod mihi de- 
cernere non contigit. Pendet hoc ne a statu plus minus luxuriante in- 
dividuorum? Semina A. phoeniceae aviculas necare, neque item ea 
A. caeruleae, uti vult Gaudin l.c., credere ego nequeo, uti credere ne- 
quivit Petit, qui utriusque stirpis semina ore tentavit, ut saporem 
eorum ex ploraret; inter ea nullam percepit differentiam; cf. En. pl. Palat. 
Annot, p. 94. n. 432. Et semina in utraque varietate perfecte aequalia 
observavit Lagrez. Fossat Tarn. Garonn. p. 309., quod ego quidem 
saepius confirmavi: neque pereipio unde, nisi ex eorum morboso statu, 
irc odii met > envir. Paris (1812.) p. 79., semina A. res 
nani. in nalii aes Peces lata, in A. phoenicea non papoa "i 
vali seria : TCmis specie sana (quantum scio) eros ue 
sententiam retractavit ies NN Sr Aule - ibus 
non db dm d oent se hallucinationem passus e semini 2 
haec Parian a pressione subactis. Parum interest scire nu 

essio candida sit, vel si majorem occultat errorem. 


- 


241 


Semina vero aliquando quidquam grandiora esse in A. caerulea non 
denegabimus, et talia reperimus ad San Felice de Guixols, quo die 
(19. Jun. 1860.) omnes hasce observationes iterum ad examen revoca- 
vimus: sed mox ad Gerona (die 10. Jul. 1860.) semina ejusdem prorsus 
magnitudinis, mutuo confundenda, in utraque varietate vidimus, pace 
Schm., Reg. Fl. Bonn. (1841.) p, 167. 

Differentia desumpta e florum colore, quam unicam fatentur quidam, 
pondere caret. Jam Desfontaines, « A. caerulea certissime varietas A. 
rubrae...... saepe corollam partim. caeruleam, partim rubram observavi » 
Desf. Atl. p. 169. Item individua corollis partim caeruleis, partim 
carneis ad Monspelium observarunt De St. Hilair, De Girard; et 
ego quidem; et specimima corollis partim rubris partim caeruleis 
in Barbaria a Desfontaines collecta vidit Poiret, cf. Dict. Suppl. 
T. 4. p. 9. Varietas corolla earnea, quae A. carnea Schrank Baier., 
scilicet corolla tota carnea (A. orientalis Hortuls. quibusd.), vel 
eum maeula atro-sanguinea in illius fundo, interdum ad caeruleum 
colorem vergente, mihi obvia saepe fuit per Pyrenaeos Cantabros, 
mixtim interdum cum corollis carneis, et phoeniceis. Relatum etiam 
ab Hook. et "Arn. repertam A. arvensem a Dillwyn. corollis albis 
cum fundo phoeniceo. Ad Rosas Pyr. orient. vidi, locis admodum 
speciei propitiis planta caule admodum protenso, ramosissimo, vere 
luxuriante, et mixtim, eodem loco solo salso, status flore caeruleo, et 
flore rubro, sese ita tegentes, et immixtos, ut ab eodem pede enatos 
dixisses, caules diversi eoloris flores gerentes, et hoc per longum soli 
spatium continuari. Observavi insuper, ad Rosas pariter, corollas cae- 
ruleas cum illorum fundo purpureo, quod optime quadrat cum supra 
allatis observationibus Desfontaines, St. Hilaire, De Girard, meisque. 
Nihil interest, si hujuscemodi observatio fidem non obtinuit penes 
Poiret, Dict. T. 4. (1797.) p. 336. n. 2., ut amplecteret distinetionem 
plantarum specificam falsis innixam characteribus. Interim in memoriam 
lectorum revocamus, A. collinam Schousb. Marok. p. 64. quidem, flore 
generatim rubello praeditam, aliquando proferre corollas caeruleas, ex 
Link Hrt. Ber. En. alt. p. 161. n. 1492., et Mikan fil. apud Bertol. 
It. 2. p. 427. 

Dantur corollae caeruleo-pallidae; fuere qui viderint corollas albas, 
uti G. Bauh. Pin. p. 252. n. 2., Pontedera Compend. tabulr. bot. p. 84., 
Pollich Palat., Dillwin (J.) ex Hook Br. Fl, Roth Germ. 2. p. 226. 
Denique plures colorum variationes adnotantur a Boreau de unaquaque 
forma, Fl. centr. Fr. (1840) ns. 1082, 1003. Tres species, flore caeruleo, 
Phoeniceo, et carneo distinxit olim Erndtelius (Chr., X.), Viridar. Warsav. 
in Warsavia illustrata, ete. Dresdae (1730.) p. 13., et tres itidem 
species, caeruleam, phoeniceam, et albam, enumeravit Hoffmann (Maur.) 
Flor. Altodorf. Delic. ed. 1. 1762. , ed. 2. 1777. qui eodem modo et 
quartam versicolorem sustinuissent, si eorum oculos aeque ista afficisset. 
Occurrunt quidem Asperifoliae, Malvaceae, Compositae, plures ludentes 
corollis caeruleis, violaceis, rubris, et albis; item plures Polygalae 
Species, europeae etiam, lusitant corollis caeruleis, roseis , et albis, et 
ita ludit etiam Vinca minor, aliaeque species plures, de quibus eur non 
eodem modo actum est? An. arvensem reperiri quoque floribus luteis 
praedicavit J. Bod. Stapelius, Comment. in Theophr. Hist. pl. l. 7, c. 1. 
P. 818. b., sed suscipiens, ut firmiter credo, Lysimachiam nemorum 


16 


242 


Auctor., sive Anagallidem 

varietate. Ego "ai odios ric el., Dalechamp, pro nostrae speciei 
(1610.) p. 21., declaravit « Has Donde: e primo; Catal; pl 
ini ai im diferre È caerul., et phoenic.) non spe- 
colore », quam sententiam repetivit rerums solo nimirum floris 
é ditionibus congre rii edid ui atis verbis, in suis synopsidi 
peent iay eado Fiap is varietas potius est, quam species 
de Linnaeo Hrt. Cliffrt; p i euh ^ à post 4. phoenic. contentus 
Obs. pl. 2. 1747. p. 118, de Bollich Palas. n. 208, Do Gerard Gallo 
zp die Nes alat. n. 203., De Gerard Gallo- 
(1188.) p. 89, " "vid Pappe ve de Planer. Ind. pl. uw: 
nile) Pa, de Vost Aaa 1 i ee Sp. pl. p. 822. n. L., 
2. n. 851., de Rebent. Neomarch : T s Cape pde Praeleet. 
ORE Qs Ficicbe bue, Rem e ^s 93., de Pohl Fl. Bohem. p. 197. 
E I ese diei A E 
3 sb ines mias ey e pi 561., de St. Amans Agen 
. Veron. n. 815., de Hook Br. Fl. ed. - ollini Viagg. Gard. p. 19., 
eo, de Visian. Pl. Æg. Nub E, il ed. 2. p. 103., deque Arnott cum 
2. n. 845., de Duby apud DC. P d 11. n. 31; s.e., et Fl. Dalm. 
landre Fl. Mosell. ed. 1. (1829.) p. 98. Pack). GU. ri d M 
Wahlenberg Fl. Svec. p: 198.9 P- 2 (non ed. 2. 1842. ps. 575-6.), de 
137., de Meyer Hanov. p 443. ce undi; FE Reno 2. p 
de Bory Chaub. Morée p. 67. n cogeret «Lage co is 
ven p. 1067., de Guss. Sic. S i bs., de Spenner Frib. 3. Add. 
dd I RI 601 do Bona Plot. 3 Da (14. 
p. 699-700., et Fl. Vect. È i e Bromfield Phytol. 3. P. 2. (1849) 
p. 16., et Man. Brit. Bot., de Soi de Babingt Primit, Fl. Sarn. 
» 171. à. 2.,.de Wimmer Schles : 4 hcec ER A 
Ir Į n° e Ledeb. Fl. Ross È ^" Sa mei E berto i 
. V. 2. p. 35., de . 9. ps. 29-30., de Lowe, Man. Fi. 
di re Coss, Germ. is umi o emen eeiam Le. pi 2 
PI Baliani: i i UND FL Doo. d HT asd Aes 
A E «mc 130. p XE a EE s i p. i2; de Grunner 
prada de St. Hilair cum dad yardy Man. ed. 5., contentus de- 
privo yum supra citatorum virite ol erem Sere pud 
tericoru nagallides ceu species (exce ^is Seribo E omie e qo 
dero Et quibusdam receptas, ceu ui o solemni Stapelii errore) a neo- 
Fuchsi opportunam quidem refero J sse as cere Ls one 
Re it o J. Bauhini observationem « Porro 
pl. vie n p. 310. abent figuras, verum sufficiebat una » Hist. 

. Variant petala plus min | 
miu‘ gnac, prope Toulouse vidi i x societa ut vidi ad Durango. 
generati quaterna ferentia, ad quo individua aliqua praelonga, folia 
latitudi em steriles: sed major Landi e i E — 
Roe et ina equalitate , ui differentia de facierum in caule 
Panni M. erant. Lusum I duae, aut tres magis prae aliis 
duas rig m varietate phoenicea Duet wire uarie 
(le. M reus incertus, separavit s icit Villar, Dauph. 2. p. 462. Iste 
rod. hs V Í. 2), regre atenei et nominibus maris, et foeminae 
eata simplicitas! Cadit i uc Sidi uud ad Diosco- 
n lusum supra citatum A. verti- 


243 


cillata All. Pedem. n. 318. t. 85. f. 4. Legi monstrum petalis quasi 
in folia mutatis (3. Jul. 1845.) ad l Ainsa Pyr. Arag., formae scilicet 
ejusdem, qua generatim gaudent folia, sed substantia mutata, vel pa- 
renchymate, foliacea quasi facta, per marginem rubefacta. Pertinet ad 
transformationem organi unius in alterum, Art. 1., Metamrph. Organor, 
append. A. Metamrph. in organ. fundam. Metamorph. in foliis sive vi- 
rescentiis, et praecipue de petalis in foliis, Mog. Tand. Thératol. p. 202., 
ubi exemplum hoc de An. arvensi, addendum erit. 

Hallucinatus est Villar, Ls.c., dum dixit, Hallerum primo, Enum. 
strp. Helv. stirpes separavisse, et mox Histor. etc. eas simul" compre- 
hendisse. Reapse eas semper separavit Hallerus (Enum. ps. 481, 482., 
Histor. ns. 625, 626.); qui in Nomenel. n. 626. praeterlapsus est, Ana- 
gallis est nomen genericum opportune receptum, quum sub eo cadat 
Anagallis Dioscoridis, et Plinii: videtur quidem Corchorus Theophr. 
Hist. pl. l. 7. e. T., et Nicandri in Theriacis significata, Sed antiquo- 
rum plures cum Anagallide commiscuerunt Veronicas quasdam, cujus 
postremi generis species hinc inde infauste projecit G. Bauhinus Pin. 
Vir immortalis, species bene comprehendens, sed absque tactu, ubi de 
generibus agendum fuit. 

Anagallis arvensis. Ejus efficaciam contra verrucas, quidam in Can- 
tabria praedicarunt. Planta tota confusa in mortario vitreo ponitur in 
linteolo, quod comprimitur ut ejiciatur succus, qui guttatim dejicitur 
in oculo albugine laborantem. Oculus succo isto inficitur semel, vel 
etiam bis quotidie, sub prima morbi curatione, ut sanetur. Tale re- 
medium efficaciter usum penes Aragonenses Vallis d'Hecho vidit Lau- 
rentius Arto, Med. Veter., a quibus ipse rem suscepit, ususque est effi- 
caciter, ut mecum asseruit, die 17. Jul. 1858. Fuerunt alii, qui hac herba 
contusa, et cum fermento applicita anthracem vicerint, ut ad Jaca didici. 
In libris quidem plures ejus virtutes praedicatae sunt, omnes vero expe- 
rientia confirmandae. Caeterum nimis praecipiter hujus plantae virtutes 
nullas proclamavit Fée, in Plin. ed. Pank. T. 15. p. 431. 


SECTIO 2. JIRASEKIA (Scumm) N. 
Anagallis tenella (G. Bauhin.) L. Mant. 


G. Bauh. Pr. p. 136. Koch p. 669. n, 3., Bert. 2. p. 427. n. 4., Gaud. 2. n. 425., Wilson apud 
Hook. Bot, Misc. 2 (1831.) p. 145. n. 58., Dub. apud DC. Pr. P. 8. p. 71. n. 10., et DC. Dub. p. 381. 
n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2875. La-Peyr. Herb., Euparea tenella Baud. in Aun. Sc. Nat. Paris 1843., 
Jirasekia alpina Schmid; Nummularia rubra J. Bauh. Engl. Bot. v. 8. n. 530., Curt. Fl. Lond. ed. 
Grav. V. 8. t. 44., FI. Dan. t. 1085., Gmel. Bad. Als. n. 301. t. 3., Cavan. Ic. Descr. 2. p. 2. n. 135. 
t. 123. f. 2., Reichnb. Icon. C. 27, t. 1082. f. 3. FI. Bat. v. 19. t. 1028, Moris Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. 
p. 567. t. 96. f. 2., J.. Bauh. Hist. p.35 1 939.p.9371. f. & : 


% Flor. Jun. Sept. Fruct. Aug. Octobr. 
Legi in Pyr. septr. Aurig. supra Ustou, die 17. Jul. 1862. ; habui 
e Montgaillard a Deville; ex Pyr. orient, lectam prope Amelie les bains, 
pris le pont de la Palada, a Massot. Vivere ad San Juan de la Peña 
testatur Asso Enum. n. 37. Non rara caeterum species per Pyrenaeos. 


241 
Trib. 3^ SAMOLEAE Endl. 
De St. Hil. De Gir. Prim. Lentib. Bras. merid p. 17. 


Sam olus Plin. Tournef. 
Samolus aquaticus (Plinii?) Lamk. Fr 3. p. 329. 


9j Flor. Jun. Aug. Fruet. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Catal. ad Rosas, die 7. Jun. 1851. Habui ex Lalou- 
bère a Deville. 

Vidi speciem frequentissimam ad aquas termales Balneorum Lu- 
censium in Italia, quod concurrit cum observationibus D. Zecchinelli 
(Nuov. Sagg. I. R. Accad. Sc. Lett. Art. Padov. V. 3. 1831.), qui eam 
reperiit in limo thermali ad Montegrotto, sub eodem tempore, quo D'An- 
drejewsky eam observabat ad aquas thermales di Abano (cf. Brongn. 
Guill. Ann. Se. Nat. Par. Ser. 2. T. 3. (1835.) p. 189-91). Hoc obser- 
vandum duxi eis, qui putant, hujuscemodi aquas vegetationi plantarum 
phanerogamarum praecipue adversare. Novi pharmacopolam le. exhi- 
bentem Samolum pro Nasturtio officinali! quod aeque in hujuscemodi 
aquis luxuriose crescentem vidi ad citata Balnea Lucensia. Aliae plantae 
a me ibidem observatae haee fuerunt: Helrine Dioscoridis, Polygonum 
convolvulaceum , Lapathum sylvestre, Plantago major, Chamaeclema he- 
deracea, Mentha aquatica, Mentha sylvestris, Sonchus laevis, Taraxacum 
officinale, Cunigunda vulgaris, Helosciadium nodiflorum, Trifolium repens, 
Potentilla reptans, Rubus vulgaris , Moeringia trinervia, Ranunculus 
E Echinodorus vulgaris, Cyperus longus, Arundo Donax, Poa annua, 
Adiantum Capillus Veneris. Plantae phanerogamae ab Andrejewski (ad 
Abano) observatae sunt sequentes: Atriplex polymorpha (ei veneta), Bu- 
gula Chamaepitys , Mentha arvensis, Sonchus maritimus, Aster Tripo- 
lium, Sedum acre, Spergula arvensis, Spergularia rubra, Hypericum vul- 
gare Trag., Althaea rosea, Zannichellia palustris, Juncus acutus, et 
Juncus maritimus. Savi, Flor. Pis. p. 280., indicat Hydrochotylem vul- 
garem inter plantas phanerogamas , quae copiosae crescunt in aquis 
thermalibus Balneorum Divi J uliani, quae observatio .aut praetervisa, 
aut neglecta videtur ab aliis botanicis in rem intendentibus. Novit ex 
iisdem aquis therm. D. Juliani, Bertoloni Vallisneriam spiralem, quam 
ad Caldaccoli in thermis viderunt alii. Ego ad Bagnères de Luchon, P yr. 
med., septr. sequentes species observavi sive madefactas, aut demersas 
rit thermalibus, die 27. Aug. 1838. Urticam majorem, Stellinam 
i Ana , Pia gig Hydropiper, Polygonum lapathifolium, Lapathum 
lana. ipathum palustre, Plantaginem mediam , Veronicam Becca- 
sani Vis riga majorem, Convolvulum majorem, V. alerianam offi- 
florum ' Mulloz h d polymorpham , Sonchum laevem, Helosciadium nodi- 
chus "a n gneram communem, Epilobium montanum, Chabracam vul- 
2 , Dielariam uliginosam, Cardaminem fontanam, Ranunculum re- 


245 
pentem, Hydrophacem minorem, Juncum effusum, Echinochloam crus galli, 
Panicum glaucum, Poam annuam, Ginanusiam pubescentem, insuper Cryp- 
togamam Conomitrium julianum Montagn., primum in Italia a me visum 
ad aquas thermales Divi Juliani, ubi jam viderat Savi , FL Pis, 2. 
p. 415. Ex Gussone observatis, plantae quae in Insula Ischia, aliquando 
ad vaporaria proveniunt haec sunt, quas ordine, et nominibus ab eo 
datis refero: « Cyperus polystachyus, Erythraea pulchella; non undique 
oceurrunt Lotus pilosissimus, Linaria cirrhosa, Sideritis romana, Chry- 
santhemum segetum, Orobanche crinita, et pubescens, Briza minor, Im- 
perata arundinacea, Digitaria gracilis, Cyperus aureus, et rotundus, Pteris 
longifolia, Adiantum Capillus Veneris, Bartramia stricta, et fontana var, 
at solummodo ad illa (vaporaria) dell Arso Fissidens taxifolia occurrit. 
Guss. En. pl. vascul. Inarim (Neap. 1854.) Praef. p. VHI. Not. De 
C. polystachio audaciore plures dixerunt; ef. praesertim Pedicino, Rendie. 
Accad. Sc. Napol. (1873.) fasc. D. Palisot de Beauvois species Lemna- 
cearum reperit in Virginiae balneis calidissimis (vulgo hot Spring); 
ef. Dict. Sc. Nat. Paris, T. 6. (1817.) p. 423. Vitex Agnus castus ro- 
pertus est in aquis thermalibus admodum calidis, ex Desf. Arbr. Arbust. 
p. 137. Nota omnibus est Nymphaea thermalis, DC. Syst. 9. p. 54. n. 10., 
Hungarica, in rivo Pecze, cujus aquae ad 19-28 grad. Réaum. pertingunt, 
degens, quae itidem ad Budam translata ibi perdurat, teste Sadler Pest 
l. 2. n. 714. Apparuerunt Trevisano in aquis thermalibus Euganeis 
Stellina hamulata, et ut videtur St. autumnalis etiam, Vallisneria spi- 
ralis, et species plures Algarum: Aldrovanda vesiculosa in iisdem thermis 
ex Montini indieata a Bert. It. 3. p. 360, denegatur a Trevis. Prosp. 
Eug., p. 16. Fide Wood vivit in Californiae fonte thermali de Ben- 
fon, grad. 71. therm. cent., Nostoc caladarium. Variae sunt de Sa- 
molo Plinii sententiae: Dodonaeus, Hist. pl. (gall.) p. 470, eum vidit 
in Oxycocco palustri; Leman, Dict. Sc. Nat. T. 47. (1827.) p. 157. in 
Barbaraea vulgari potius?; quae planta ad eumdem ae Samoli usum 
in quibusdam Galliae locis solemniter legitur, die S. Rocci; Fée, in , 
Plin. ed. Panek. T. 15. p. 191. in Veronica Beccabunga; alii in Sa- 
molo Valerandi J. Bauhini, quae sententia laudata est a Sprengel, nec 
repudiata fuit a Desfontaines, in Plin. ed. Lemair, T. 7. P. 1. p. 425.; 
qui tamen in hoe peccavit, ut inconsulto Anguillara, superficie tenus 
considerato Hardouin, judicium de Samolo Pliniano habendo pro Ane- 
mone Pulsatilla Anguillarae tribuerit, dum iste dicit tantum hancine 
Ranunculaccam Samiulo apud Bononienses nuneupari, nullo de Pliniano 
Samolo judicio, eujus interpretatio a nobis quoque suscepta, dubiis 
non est expers. Relatum verbum Samiulo Bononiensium ab Anguillara 
(Sempl. p. 119.), non pro An. pulsatilla nec pro hac, neque pro alia 
specie consideratum fuit a neotericis. 


Trib. 4.* HOTTONIEAE Endl. 


Hottonia Boerh. (1720), L. De fructus dehiscentia cf. Trevir. 
Symb. phyt. p.83, 
Hottonia palustris Trag.) L. : 
Trag. St, h. p. 687. n. 3., mea sententia! Koch p. 679., Bert. 2. p. 412., Gaud. 2. n. 435., DC 


Dub. p. 380. La-Peyr. Herb., H. Millefolium Gilib. Exerc. phyt. Breviglandium palustre Dulc. Engl. 
Bot. v. 6, n. 364., Curt, Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 23., Gaertn. Fr. Sem. pl. 3. p. 106. t. 198. f. 3., 


246 


Lamk. Ill. t. 100., Fl. Batav. t. 12., Fl. Dan. t. 487., et t. 1867., Sv. Bot. v. 9. n. 603., Schk. Handb. 
t. 35., Dietr. Fl. Boruss. v. 6. n. 414., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1081. f. 3. Dod. St. h. Comm. (1553.) 

. 199., Hist. pl. (gallic.) p. 80. f. 2., Id. Frum. Leg. Palustr. p. 230., Pempt. 584. f. 2, 3. (2.a ead. 
Palustr. etc.); Lob. Ic. t. 790. f. 1., Matth. p. 1168., Id. ed. Valgr. 1554. p. 507. fig. exter., Cam, 
Epit. p. 897. . 


9| Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. 

Habui a Deville, loco non indicato. : 

Peduneulus scapiformis basi glaber, gradatim superne pilis glandu- 
feris onustus. 

Unus Philippe, diebus nostris, per Pyrenaeos reperiri asserit, Fl. 
Pyr. 2. p. 29.; credidit Dulac, Hauts Pyrs. p. 423.: vix credidit De- 
ville ex suo Catal. mnser., saltem quoad Pyr. septr. med. legebat ne 
iste postremis suis diebus ad Bayonne ea plura specimina a me in 
suo Herbario reperta? Stirpem in Pyrenaeis firmat Darracq assertio, 
qui eam au Lac de Braindos degere vitam mecum affirmavit, Dene- 
gabat eam Timb. Llaur. p. 353. Hall. Helv. n. 632., lapsu calami, 
opus Dodon. Purg., loco Frum., Legum. Palustr. Aquat. citavit: error 
iste patefecit segnitiem eorum, qui inconsulto Dodonaeo, eum pone Hal- 
lerum citarunt, ut plurium mos est libros inapertos, et etiam nunquam 
visos laudare. In Herbario La-Peyrouse locus nullus distinctus adno- 
tatur, sed tantum « ossées, et Marais ». 


Primulaceae repudiatae. 


Aretia pauciflora (Clus. P. Austr.) Nob., Androsace lactea L. Sp. 
Pirineos Colmeir. Cat. pl. Catal. p. 103. Hanc speciem non indicat in 
Pyrenaeis Palau y Verd. Part. pract. bot. Linn. T. 2. p. 105., sed 
Montpellier ei patriam tribuit. Quid sibi voluerint Hispani isti alpinam 
stirpem in citatis locis indicando difficilis est divinationis; et irridendi 
mihi potius sunt, quam serio requirendi. A. lacteam Bergr., Pourr. ad 
lusum foribus albis A. carneae referendam esse putamus. 

, Primula marginata (Lee, Kunn.) Curt. Eam in m.* Canigou vivere | 
dixit Tournefort, ubi nullus nostrum vidit. Au Pied de la Picade illam 
voluit La-Peyrouse Hist. abr. pl. Pyr. p. 91. n. 7., et inde stat in Her- 
bario ejus, si fides schedae. Sed frustra, ubieunque Pyrenaeorum per- 
quisita est species, quam ego nec in Herbario Marchant reperii, neque 
ab ullo de ejus existentia in Pyrenaeis certus sum factus; ne minime 
Grenier cum Godr. Fr. 2. p. 451. credunt ipsam in Pyrenaeis vivere, 
ubi non admiserunt, denegata etiam a Philippe, et a Dulac. Fuit Bou. 
tigny, qui (Aug. 1852.) pro ea mihi porrigeret Petrocallidem pyrenaeam! 

Primula longiflora (Hall) AIL. Canigou, Madres Pourret, ex La-Peyr. 
s.c., et Mut. Fr. 3. p. 72. n. 5.: sed credi nequit. 

Trientalis europaea (Dalech.? h. 9. p. 1140) L. Vieille, ex La-Peyr. 
s.c. p. 204, absque ullo fundamento. 

Cortusa Matthioli! Au Montvallier, Pyr. septr. aurig., repertam fuisse 
speciem a Capmartin, qui individua misisset Acad. Sc. Tolos., relatum 
est a La-Peyr, l.s.c. p. 98., et Suppl. p. 35. Hoc vix credibile visum 
est DC., Fr. Suppl. p. 385., et revera nullus dein rem confirmavit, 
quum nihil facienda sit sententia Palau y Verd. s.c. p. 112. n. 1., qui 
speciem indicat « En los Pirineos de Cataluña vel Colmeiro, qui rara 
facilitate, Pirineos citat in suo Catal. pl. Catal. p. 103. Prudentius 
Grenier cum Godr. Fr, 2, p. 468. in Flora Gallica non admiserunt. 


247 
Ord. 27. LENTIBULARIEAE Rich. 


Utricularia L. De St. Hilair Aug., et De Girard., Prim., Lentib. 
Bras. merid. p. 21. 


Utricularia vulgaris (Gesner) L. Sp. 


Lentibular., vel Meon. aquatic. Gesn. Coll. Stirp. (ex edit. Wolph. 1587.) ert. 90. a. Koch p. 665. 
n. i., Bert. 1. p. 120. n. 1., Gaud. 1, n. 39., Wilsom apud Hook. Bot. Misc. 1. (1830.) p. 337. n. Ju 
DC. Alph. in patr. Pr. P. 8. p. 6. n. 10., DC. Dub. p. 379. n. 3., Willk. Lang. 9. n. 2858, Crép. PI. 
rar, cr. Belg. fasc. 5. p. 58. La-Peyr. Herb.; Lentibularia vulgaris Tournef. Plant. Paris. Lent. major 
Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 4. n. 253., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 4. p. 90. t. 88., Coss. 
Germ. Par. p. 305. n. 1. t. 18. bis, f. A., Gaertn. Fr. Sem. pl. 3. p. 108. t. m f. 5., Lamk, Ill. 
t. 14. f. 1., Schk. Handb: t. 3., Fl. Dan, t. 138., Sturm. Heft 13., Berger. Phytonomat, 2. p. 101. cum 
tab., Hayn. apud Schrad. Journ. bot. 3. (1800.) p. 17. n. 1. t. 6. f. A., Duchsn. PI. ut. vén. Atl. t. 49., 
Flor. Bat. v. 4. t. 306., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1822., Rivin. Monop. irreg. t. 79., Poit. Turp. FI. 
Paris p. 29. t. 30., Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 27. Vaill. Mém. Acad. 1719. p. 28. t. 9. f. 14 
Lob. Ie, t. 791. f. 2.? J, Bauh. Hist. pl. 3. 1. 38. p. 775. vel 783. f. 3. Sv. Bot. v. 8. n. 572., Le Maout. 
Deesn, Botnq. 1868. p. 212. 

9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. Rara. 

Legi in Pyr. Cantabr. merid. marit. sub A/gortha, die 1. Aug. 1857. 
Habui ex Pyr. sept. med. lectam inter St. Pierre, et Tournefeuille a 
Timbal; ex le Lac de Lourdes a Deville. 

Ego non percipio quo errore Villar, Fl. Dauph. 2. p. 446. n. 1., 
pervenerit ad hane fallacissimam prolationem « Viola aquatica Dod. 
Pempt. 5840 ». Nullibi de hae specie egit Mechliniensis: nec novi ho- 
minem, qui nostram hane speciem Violam aquaticam nuneupaverit; et 
Viola aquatilis Dodonaei vel V. palustris Ejusd. Comm., spectat ad 


Hottoniam palustrem. 


Utricularia intermedia (Vaillanti L., Ehrharti.? Hayne, apud Schrad. 
Journ. 

Lentibulr. min. Vaill. Mém. Ac. Sc. 1719. p. 28. n. 2,? Tutior est U. vulgr. min. L. Sv. p. 9. 
Ehrh, Beitr. 5. 178. Koch. p. 665. n. 3., Gaud. 1. Append. p. 486, n. 39.*, Nolt, Nov. FI. Holsat. p. 3. 
n. 9, DC. Dub. p. 279. n. 2. U. Grafiana Koch, et Rgl., et U. media Schum. Saell. Hayn. apud 
Schrad. Journ. bot. 3. 1800. p. 18. n. 2. t. 5., Hayn. Term. bot. t. 26. f. 6. (nec 5.); Sturm. Heft 17., 
Engl. Bot. v. 25. n. 2489.. Fl. Dan. t. 1262., Coss. Germ. Par. p. 305. (innumer.) et Add. p. 686. n. 2. 
t. 18. bis. f. B. Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T* 4. p. 22. t. 89.. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1823. f. 4. Sv. 
Bot. v. 8. n. 561., Bisch. Handb. t. 7. f. 181. 

9 Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. Rarior. : 

In Pyr. orient. edit. anno 1849. detexerunt Reboud cum Guinand, 
ex F. Schultz Arch. Fl. Fr. Allmgn. p. 159. 

Smith Engl. Fl. p. 30. n. 2. sub ea citat Lobel. Icon. t. 791. f. 2., 


quae reapse non repugnat: aliis superioris est speciei. 


. Pinguicula Gesner (1555), Tournef, Gesnero C. nomen gene- 
reum Liparis non displicuisset, utpote qui inter utrumque nomen am- 
begit, Hrt. Germ. ert. 272. vers. 


Pinguicula lusitanica (Grisley) L. Sp. 

Grisl. Virid. Lusit. 1601. n. 1487. Hook. Brit. Fl. ed. 1. p. 8. n. 3., Wilsom apud Hook. DC. 
of. Bot. 1. (1834.) p. 319. n. 1., Link Hotfm. Fl. Port p. 339., Loisel. Gall. ed. 2. P. 14, a. APP 
Dub. p. 378. n. 2., Tristan Mém, in Bull. Sc. Physiqs. etc. d'Orleans, T. 1. (1810.) ti VE pg imet 
Lang. 2. n. 2844., Bromf. Fl. Vect. p. 394. La-Peyr. Herb., P. alpina Pourr, Herb. Matrit., Benger 
Bass. Pyren.; P, villosa Huds. Angl., Lightf. Scot., P. subaequalis Stokes, Bot. Compnd, 1830. p. iut 
n. 3. Engl, Bot. v. 3. n. 145. vix; Curt. Fl. Lond. V. 1. t. 2., Lightf, Fl. Scot. p. 77. t. 6., se Mos 
losit. scapi nimía, et nim. patens: Loisel. I, c. t. 1., Broter, Phytogr. Lusit, (1816.) p. 1. t. 1., Reichnb. 
Icon. C. 30, t. 1821, f. i., Mut. Fr. 2. p. 400, n. 7. t. 46. f. 344. 


. 9, Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyren. Cantabr., frequentius 
In septentrionalibus. 


Legi in m.* la Rhune, supra Ascain, die 15. Maj. 1841.; supra Bai- 
gorry, in valle Speicareca, eundo al Col d’Hispeghy, die 29. Jun. 1841. 
Habui Bayonne a Darracq. In Pyr. Cantabr. merid. observavi prope 
Guernica, ad Orobio. i 

Folia tenuia, glutinosa, modice pubescentia in Pyrenaeis vidi; ve- 
nulae interdum obseurissimae apparent. Scapus gracilis, elongatus, pu- 
bescens; flos nutans; corolla pallide carnea, albicans, puberula; seminis 
descriptionem dedit Aug. De St. Hilair., Mém. Myrs. Sapot., ete. p. 32. 

Loiseleuri figura faciem plantae non bene exprimit, in primis quia 
admodum rarum est reperire in eodem pede duos flores coetaneos, et 
dum extant, a linea perpendiculari non adeo recedunt; forte de luxu- 
riante planta longiores etiam sunt scapi: neque folia in viva planta 
eo modo, quo finguntur, involuta videbis; ut sileam de universali plantae 
glabritie, quae in citata icone apparet. Engl. Bot. figura reprehensat 
plantam qualem in minus madido, minusve ei propitio solo videre so- 
lemus, contractiorem, densiorem. Generatim haee species occurrit gra- 
cilior, tenella, delicatula. Est Viola palustris, Pinguicula dicta, Lusi- 
tanica Grisley ex Linnaeo quidem, ad Brotero l.c. neque ego antiquiorem 
auctorem ullum percipere potui. Postea venerunt Ping. minim. fl. alb. 
Merret Pin. rer. brit. (1667.) p. 94., et P. fl. minor. carneo, Ray Cat. 
pl. Angl. ed. 1. (1670.) p. 244., ed. 2. (1677.) p. 235., addito in hae 
secunda editione cornubiensis epitheto; Hist. pl. 1. (1686.) p. 152. n. 4., 
Syn. ed. 1. (1690.) p. 104., n. 2., et sufficiat. 

P. antarctica Vahl. En., Hook. fil. Fl. Antarct. P. 2. p. 338. t. 119. 


primo intuitu, hancine regionis oceanicae nostrae stirpem commemorat. 


Pinguicula alpina (Clusii) L. Sp. 


pup, Clus. Pann. St. p. 360-2., partim. Koch. p. 664. n. 1., Bert. 1, p. 118. n. 3., Gaud. 1. n. 38,, DC. 
* P2379. n. 3. et P- 2. p. 1032, Willk. Lang. 2. n. 2945. P. Havescens Loisel. Gall. ed. 2. p. 14. 
CS Peyr. Herb.; P. brachyloba R. Sch., Reichnb., confirm. a Ledeb, Ross, L. Fl. Lapp. n. 12. 
Pl 2. f. 3., Engl. Bot. Suppl. v. 2. n. 2747., FI. Dan. t. 453., Schrank Fl. Monac. t. 75., Reichnb. 
aer. C. 1. t. 8l, f. 106., 167., 168. luxur.; Icon. G. 30. t. 1894. f. 4.; et 3.? Sturm. Heft. 14, Clus. 
Pann. A. p. 361.. et Rar. pl. h. 1. 3. p. 310. f. infer. 


©, ©), et 9| DC, vel ex Auctoribus diversis. Flor. Jun. Jul. Fruct. 
Jul. Aug. In editior, Pyr. medior. 

Legi in Pyr. septr. Valle de l'Arbuste, die 10. Jul. 1838. Habui 
a Deville lectam inter le Lac de Gaube, et le Vignemale. Vidi au Port 
de la Hourquette, et a la Brena de Roldan. Pourret au Mont Llaurenti, 
negat Timb. P., alpina b bimaculata Wahlenb. vivit in m.* Lizé , 9X 
Spruce apud Hook. Lond. Journ. of Bot. T. 5. (1846.) p. 420. 


Pinguicula Gesneri! J. Bauh., Ray Syn., Tournf. Inst. 


Gesn. Mons. Tract. in opella de I ii 5 lgaris 
L. Sp., Koch p. 665. n. pera de Lunariis (1555.) p. 64., et Hrt. Germ. crt. 272, vers. P. vulgari 
378 n, 1 Willk, Lang. 9. e ehe i. p- 115. n. d., et V. 3. p. 571., Gaud. 1. n. 35., DC. Dub. p. 


: : , : X3» FI. Bat, v. 8. t. 586., Lamk. Ill. t. 44. f. 1., Drev. et Hayn. 
RM ri "uhr p. 39. t. 73. Sturm. Heft 14.', Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 109., Poit. Turp. l. 
‘PZ t 29.. Duchsn. Pl. ut. vén. Atl. t. 48., Hayn. Term. bot. t. 61. f. 6., vix, tam parvi- 
nia Tenor. Nap. 3. p. 18. t. 901. f. 1., Le Maout Decsn. Botnq. 
Fr. Sem. pl. 2. p. 440. t, Hit pos dpf 175., et f. 170-7, macrs. Icon. C, 30. t. 1819., Gaertn. 
47i. t. 7, È 13, In si 111. f. 2; J. WE cs 3. 1. 32. p. 546. f. 1., Moris Hist. pl. Oxon. 5. p. 


Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Aug. 


Legi in Pyr. ori t f : : 
ville e Pyr. e pra ad Mont Louis, die 8 Jul. 1836. Habui a De- 


249 
Respuo Gesneri figuram, tab. aen. 68., ab Hallero, Helv, n. 292 


allatam, quia, si recte video, non Pinguiculam, sed Primulae speciem 
refert. Et revera in Indice figurarum, hujus figurae nomen est Artri- 
ticae luteae species minor. A. G. 132. b, Wolph in G. Op. bot. ed. a 
Sehmied. P. 1. p. 125. Seitum Arthriticae nomen fuisse a Gesnero et 
a Camerario usitatum ad species Primularum designandas. Citata icon 
refert plantam foliis obovatis, integris, planis, scapis eis fere triplo lon- 
gioribus, si tres pedicellos capsuliferos computes, et pedicello basi brae- 
teati inspieiuntur. Qualem sistat speciem declarare non audeo. 

Semina hujus speciei descripsit St. Hilair., eodem loeo citato ad 
P. lusitanicam. 


Pinguicula grandiflora (Burser.) Lamk. Dict. 


P. fl. maj. caerul, Burser Act. Svec, 14. p. 508. Bert, 1. p. 117. n. 2., et V. 3. p. 571.?, Gaud. 
1. n. 37, Wilson. apud Hook. Jour. of. Bot. 4. (1834.) p. 13. DC. Dub. p. 579. n. 4. P. leptoceras 
Reichnb., et P. grandiflora Willk. Lang. 2. n. 9841-2. (excl. ab hac var. b.) P. vulgaris g Koch p. 
655, n. 2, P. longifolia Gaud. 1. n. 36., Koch p. 579. n. 4. La-Peyr. Herb., partim., et P. vulgaris Hb. 
La-Peyr., partim.; P. leptoceras Reichnb., Gren. Fr., Engl. Bot. v. 31. n. 2184., Curt. Fl. Lond. ed. 
Grav. V. 4. t. 2", Plenck Ic. pl. medic. p. 9. t. 16. ita judic.; Lamk. Il. t. 14. (non t. 24.) f£. 2., Tenor. 
Nap. 3. p. 17. t. 201. f. 2., dubia. Reichnb. Pl. er. C. 1. t, 83. f. 174. , et t. 82. f. 171., Icon. C. 30. 
t. 1820., Mut. Fr. 2. p. 399. n. 3. t. 46. f. 341. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. 

Legi in Pyr. or. supra Mont Louis au bac de Bolchera, die 13. Jul. 
1839. Habui ex Mondarran (Pyr. Cantabr.) a Darraeq; ex Mont-Sacon 
a Deville, 

Duas stirpes quas eum auctoribus nominare ausim grandifloram, et 
vulgarem in Pyrenaeis abunde vidi, et specimina legi; quae si non bene 
determinatae denique reperiantur, tune dubito num duae probe distinctae 
Species ita determinandae existant in montibus istis, et forte in natura, 
Bentham, Cat. p. 111., unieam tantum indicat P. grandifloram, et 
unicam voluisse ex hisce concedere Pyrenaeis speciem DC. Alph., in 
patr. Pr. P. 8. p. 29. n. 11., ferme diceretur. 

Reapse harum stirpium distinetio non omnibus satisfecit , et denuo 
cam rejecit Koch, ut Stokes Bot. Comm. (1830.) p. 121. n. 2., Benth. 
Handbook. 

Mirari quis posset, ad infirmandam earum sejunetionem, protulisse 
Bertoloni Pollini sententiam ; quum ex ipsa Flora Italica pateat male, 
P. grandifloram agnovisse Pollini quum illius plantam hoc insignitam 
nomine, ex ipsis hujus auctoris speciminibus, ad P. vulgarem, seu Gesneri 
amandaverit ipse Bertoloni le. n. 1. Sed respicienda erit serior Pollini 
sententia in litteris datis ad Gautier, allatis in Bibl. Ital. T. 45. (1827.) 
P. 413., loco a Bertoloni quidem citato. Videndum denique erit num 
ipsa P. grandiflora Bertol. pertineat ad P. Gesneri? cf. Caruel Tose. 
p. 435., qui P. grandifloram Bert. fallacem declarat. Corolla certe ma- 
gnitudine, atque colore plus minus intensa variat in utraque pyrenaea 
stirpe. In P. grandifloram praecipue intendi in m.* Haya (Cantabror., 
die 24, Maj. 1844.), quo loco in hac specie observavi capsulam pyra- 
midatam, lateraliter compressam, anterius basi inflatam. Pro certo ea- 
dem est planta quae in Pyr. mediis indigitatur a Boiss, Voy. botg. Esp. 
P. 921. n. 1384., nomine P. leptoceras, ex Collect. Endress. De P. 

esneri male quidam (DC. Duby, Desvaux, Lloyd.) dicere scapum 
glabrum, qui gradatim ab inferiori, ad superiorem partem evidentius, 
Scatet pilis glanduliferis. Pejus Sprengel e nota tam ludibunda sectiones 


250 


duas de hoe genere conficere, Syst. Veget. T. 1. p. 48., imitatus a 
Dietr. Synops. plntr. (1839.) ps. 53-4. Ridicule Loiseleur suis quinque 
speciebus Gallicis eunetis, inter characteres, et scapum uniflorum tribuere. 

Bertoloni hasce species viventes vidit, sed earum diagnoses, e siccis 
plantis depromptas, minus feliciter elaboravit, postremo dubius an recte 
separaverit. Quoad capsulae formam ovatam ex eo in P. Gesneri, co- 
nicam in P. grandiflora (quod ex Facchini observationibus dein confir- 
mavit) ego illam ambas praebere formas in P. Gesneri Pyrenaeorum 
viva percepi, prout latere (ovatam) facie (conicam) intuebar. Quae vis siq 
alio charaeteri, apud Bertoloni, de staminibus ovario lateralibus pro P 
Gesneri, aut ovario suppositis, pro P. grandiflora, ego non bene intelligo: 


Pinguicula longifolia Ramond! apud DC. Fr. 


DC. Fr. 3. Add. corr. p. 728. n. 2620.*, Mut. Fr. 2. p. 399. n. 5. La-Peyr. Herb. Reichnb. Icon. 
C. 30. t. 1821. f. 2. 


9) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. editiss., meridion. 
praesertim, solo calcareo. 

Legi in Pyr. Arag. circa Bielsa, supra el puente a bajo, dein ad 
rupes de Montinier, diebus 8., et 28. Aug. 1845. Habui e Pyr. edit. 
rupibus de St. Bertrand, et ex Ceréadure a Deville. Observavi ad Ser- 
ravillo, ad Torla, in valle de Ordèsa, ubi et Ramond eam reperit. 
Vivit ad rupes caleareas, turfosas, madidas. Folia admodum viseida 
plura deprehendunt insecta. Haec folia 4-6-pollicaria occurrunt, ut lon- 
gitudine omnes alias Europae species valde superent; notantur nervo 
medio, cum venulis lateralibus sub-violaceis, suntque per marginem 
undulata, facie modice pubescentia, et viscida, dorso pallidiora. Scapus 
vix folia superat in plurimis individuis, in quibusdam folia pro tertia 
parte, et ultra etiam excedit; plerumque glaber, erectus cum flore; frue- 
tigerus incurvatur, Flos maximus; corolla caerulea in limbo (qui color 
etiam in exsiccata planta perdurat), ad faucem albescit, ostenditque 
lineam luteam villosam; calcar est longitudine corollae, ex caeruleo 
in viridem colorem vergens; capsula ovoidea. 

Haec optima species bene descripta fuit a DC. Fr. l.c., sed ipse 
mox Voyag. bot. agric. p. 18., et Suppl. p. 404., eam subvertit, lusum 
P. grandiflorae Lamk. declarando. In hac secunda fallacique sententia 
secum traxit Duby Gall. p. 379., Loisel. Gall. ed. 2. p. 13. n. 1., 
Spreng. Syst. Veget. p. 48., filium Alph. in Prodr. P. 8. p. 29. n. L., 
Zetterstedt Pl. vase. Pyr. princip. p. 176. n. 843., Reuter, ex litteris 
hujus apud Godet Fl. Jur. p. 570., Grenier cum Godr. Fr. 2. p. 442., 
Willk. Le. ad P. gr andifl. Ego jam perceperam P. longifoliam Auctorum 
non esse semper eamdem : nune in opinionem veni, P. longifoliam Ramd. 
speciem esse Pyrenaeorum peculiarem. Mirabar La-Peyrouse, qui spe- 
cem in Herbario habuit, eam validius non defendisse in Hist. abr. pl. 
Pyr. P. 12. n. 4. contra postremam DC. sententiam. 


Lentibularieae repudiatae. 


Utricularia neglecta Lehmann! Hamb.; U. minor La-Peyr. hrb. &., 
sed Bpeem. imperf., et dubium. Latet in Hrb. La-Peyr., forte exoticae 
ongini; Ipse La-Peyr. de unica tantum specie loquitur, quae U. vul- 
garis L. La-Peyr. Hrb., Hist. abr. pl. Pyr. p. 12. 


251 


Utricularia alpina L., Jacq. Amer. p. 7. t. 6. Haec species alpium 
Martinicensium, et Peruvianorum incola indicata est in Pyrenaeis a 
Bergeret, Fl. Bass. Pyr. p. 18. n. 1., qua auctoritate non dicit, sed 
fatetur « je ne l'ai jamais rencontrée ». Reapse haec fuisset spernenda 
sententia. 


Ord. 28, OROBANCHEAE Juss. 


Orobanche Dioscor., L. Distinctioni generis Phelipaeae adver- 
satur F. Schultz, qui speciem novit ex Algeria (ab eo antea ceu genus 
peculiare, Boulardiam, distinctam) inter duo putata genera intermediam: 
cf. illius Archiv. Fl. Fr. Allmgn. ps. 103-4, et 151-2. Orobanche Theophr., 
existimatur Neoter, Cuscutam cf. p. 608. 


SECTIO 1.a OSPROLEON Warn. 


Orobanche cruenta (Theophr.? G. Bauhini, Cupani) Bert. Rar. It. 
pl. Dee, 3. 


O. maj. car. old. G. Bauh. Basil. p. 25., ex Gaudin: O. maj. fl. Cup. Hrt. Cath. p. 160., Limo- 
dorum Theophr. Hist. pl. 8. c. 8., ex Fraas Syn. p. 188. Bert. 6. p. 430. n. 10.. Koch. p. 612. n. 4., 
Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 15. n, 2., Gren. Godr. Fr. 2. p. 629. (quidq. correct.), Willk. Lang. 2. n. 
2805. O. vulgaris Gaud. 4. n. 1421, (nonnlls, fort. locs. excls.) O. elatior La-Peyr. Herb. partim? O. 
foetida Benth. Cat.?, Balb. Lyon. p. 541. n. 3., O. vulgaris Noul. Fl., O. concolor Bor.; O. annulata 
Griseb. It. 2. p. 188., ipso fat. Rum. Bith. 9. p. 55.; O. major, et O. foetida DC. Dub. Gail., ex Chatin., 

de har. secnd. mihi aliter videtur. O. cruent., et O. Ulicis Des Moul., Pérard En. Catodiacrum 
cruentum Dulc. Gaud. l. c. t. 2. mediocr., Coss. Germ. Paris p. 308. n. 2. Atl. t. 19, f. B. Vauch. 
Monogr. t. 1, vix, et D. 46. n. 9. t. 3. opt., Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 665, f. 896,, et t. 667. f. 898-9., 
et Icon, C. 30. t. 1780., Chat. Anat. comp. Veg. Dicotyl. p. 44. t. 7-8.. Coss. Germ. Fl. Par. p. 308. 
t. 19. f. B. (demt. Dub. prolat.). E 


# 


% Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. Atax. supra Narbonne secus iter de Lesignan, die 
26. Maj. 1839.; in Pyr. Arag. Peña de Uruel ad l'Ermita de San Sal- 
vador, die 18. Jul. 1853.; prope Loarre m.e Monzaraval, die 3. Jun. 
1858.; in Pyr. Catal. ad Gerona, die 15. Maj. 1851. Ex Sybarette, 
Pyr. septr. med., habui a Deville. Observavi in nemore Larramet (ad 
T oulouse); ad Aras, supra Argeles de Bigorre, ad Escaladieu, ad Mi- 
janes, ad Bagnouls sur mer, Port Vendres, Olot, ete. a 

Supra Organia (Pyr. Catal) ad monticulum Sta Fé parasitica vi- 
vebat in Erinacea hispanica: in illis individuis datum est videre stilum 
totum perforatum, scilicet illius canalieulum manifestissimum. Alibi 
Speciem parasiticam judicavi in Genista Scorpio; ad Loarre in Mie- 
diega suffruticosa N., ubi vidi lusum undique flavescentem, ab aliis 
quoque alibi de hae specie observatum; conspexique ovarium glabrum, 
stigmata abmarginata, prorsus lutea, et flores exploravi inodoros. Spe- 
cimma ad Gerona lecta, et huc quoque relata, visa sunt adfixa radi- 
cibus Smilacis asperae; in istis vidi stigma undique glabrum, neque 
flores odorem ullum spirabant; sed memini me eos exploravisse mox 
post lapsum copiosissimae pluviae. Synonymon Benthami cum dubio 
adposui, quia illud ad veram O. foetidam Desf. refert Reuter in DC. 

r.; sed Reuter specimina Benthamiana se vidisse non dicit, neque 
ego eum Reuter patriam Pyr. orient. pro O. foetida recipio. Futilem 
"ise varietatem g Ulicis Reut. (Or. Ulicis Desm.) suadet Schultz F. 
Arch. FI, Py. Allmgn. p. 101. Nomen O. gracilis Sm. revera antiquius, 


252 
sed confectum ad miserum individuum, neque desumptum e sat lata 
speciei cognitione, de stirpe in genere inter robustiores habenda; qua- 
propter a Botanieis merito post habitum est. 

O. Dorycnii Vaucher, neque refert Steudel, nec habet Reuter, 
in DC. Pr. P. 11., vel inter generis species, aut inter earum syno- 
nyma. Ipse Koch, qui Orbchs. Allmgn., Deutschl. Fl. 4. p. 430. n. 1425, 
suspicaverat, num foret synonymon Or. cruentae, postea in Synopside 
eam omnino praeteriit. 


Orobanche major (Apud Belgas vulgaris notitiae, ex Dodonaeo) L. - 
Sp., Sm, Sutt. Hook., Babingt. 


Dod. St. h. Comm. 2. p. 209., Hist. pl. (gall) p. 464. f. 2.; Cruydeb. 1563. p. 880., ex Kickx. 
Brux. n. 497. Bert. 6. p. 426. n. 6,, Gaud. 4. n. 1419. + O. Rapum Thuill. Paris., Des Moul. Ann. 
Sc. Nat. Par. Ser. 2. T. 3. (1835.) p. 66. n. 1., Koch p. 613. n. 2.. Moris Sard. 3. n. 943., Willk. 
Lang. 2. n. 2807, O. foetida DC. Dub. p. 349. n. 2. O. Benthami Timb. Excurs. Corbiers, (1874) 
p. 20. O. foetida La-Peyr. Hrb.. partim, O. Lobelii Noul., visa jam apud eum; O. crinita Benth. Cat. 
(non Viv., et excl Syn. Salzm.) ex autopsia loci Collioure; Rapum Genistae Lob. Cruydb., et cum 
Pena Adversr. Catodiacrum foetidum Dule. Engl. Bot. v. 6, n. 421., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. 
t. 94., Fl. Dan. t. 115., Schrank Fl. Monac. t. 242.?, forte cruenta, Reichnb. PI. er. C. 7. t. 668. f. 
900., Pl. er. Cr. 7. t. 688. f. 993., et Icon. C. 30. t. 1778., Lamk. Ill. t. 551. f. 1., Dietr. Fl. Bor. v. 4. 
n. 249., Coss, Germ. Paris. p. 308. n. 1. t. 19, f. A. fl, Fl. Bat. 2..t. 115., et v. 11. t. 838.; Clus. 
Pann. A. p. 242, sin, fig., Dod. Pempt. P- 761., Lob. Obs. p. 531. f. 1., Icon. 2. t. 268. f. 2., ut jam 
t. 89. f. 1., ead. Tabern. Krtb. 2. p. 1062. f. 2., Icon t. 684. t. 2. 


9 Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. aurig. supra St. Girons m.° Buchat, die 9. Jul. 1862., 
in Pyr. or. septr. contra Ceret, inter Oms, St. Feréol, die 13. Maj. 1843. 
Habui a Deville ex Z'Hourquette d'Arreau, et ex la Coume grande 
près Rize. Observavi ad St. Jean de Luz, ad Bidart, ad Guetary, ad 
St. Martory, in nemore Larramet (ad Toulouse). Specimina mea in Sa- 
rothamno Scopario parasitica visa sunt. Filamenta albida, ferme glabra. 
Pistillus glabriusculus; ovarium in fundo luteum, caeterum carneum, 
stigma luteum, bilobum, sed vix holosericeum. Spica iu apicem acutum 
desinens. 

O. Spartii (sive eruentae) suae retulit Gussone, Sic. Syn. Add. Em. 
p. 844, Lob. Obs. p. 531. f. 1., et Icon. 2. t. 89. f. 1. ead., (et eum 


Dod.). quam ego ad praesentem speciem firmiter sustineo, Belgis quoque 
faventibus, 


Orobanche speciosa (Ruellii?, Matthiolii?) DC. Fr. Suppl. (1815.). 


Ruell. De Nat, Stirp. l. 2, c. 30. p. 432. lin. 9. Matth. Compend. /Valgr. 1571 985. (qui- 
gren O. majoris), ex Moretti, cui vix assentior. Gren. Godr. Fro. p. 63L, Willk. 3A 2. n. 2811. 
p; rninosa La-Peyr. Hist. ab. pl. Pyr, Suppl, (1818.) p. 87. Koch p. 013. n. 4., Bert. 6. p. 437. n. 14. 
o oisel-. Gall. ed. 2. T. 2. p. 46. n. 8., De Notrs. Repert. Fi, Ligust. n. 1374., DC. Dub. p. 349. n. T., 
PI denos O. spec. Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 19. ns. 16. 17. La-Peyr. Herb., O. Ñuéida Pourr. 
Dali i Sa, E O. alba Mut. Fr., O. grandiflora Bory, Chaub., O Tommasinii Reichnb., ex Visian. 

t Fl Pelb5 ^; Or. Pelargonii Cald, Faenz. Vauch. Mngr. Or. p. 51. t. 5., Bor. Ch. Morée n. 815. t. 22., 

UM MU Tuc Lia Art, Roin. 3. t. 11, Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 078. f. 911., Icon. C. 30, 
la n = $ . Anat. compar. . Dicot. i: B. . pl. Dalech. Hist. 
pl. Lugd, p. 485. fig. a Matthiolo. par. Veg. Dicot. p. 57-8. t. 10. f. 5. anal. pl. D 


(*) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. abeunt. In Pyr. oriental. 

Legi prope Prats de Mollo à la Meterie Xatart, unde primum ad 
La-Peyrouse missam, die 22. Jun, 1840. Habui item ex Prats de Mollo 
a Massot. Observavi ad Alfà, ad Gerona, ad San Felice de Guixols, 
(abunde), etc, : 

Parasitica plurium Leguminosarum, Fabae, Viciarum, Pisi, Lentis, 
et Lupini albi, ex Benth. Cat. p. 109. Maculae croceae adsunt in tubo 
corollae interne, ad staminum insertionem; filamenta pallida, antherae 
nigrescentes; ovarium basi eroceum, caeterum pallidum; stilus ad apicem 


253 


praesertim. violaceus; stigma brunneum. Odor florum caryophyllaceus, 
sed parum intensus, aliquando fere nullus. Adnotarunt Bory, Chaubard, 
La-Peyrouse suam plantam deseripsisse staminibus glabris, et bracteis 
calycinis integris, unde penes eos dubium exortum de specierum iden- 
titate; sed erravit La-Peyrouse, et plantae procul dubio identicae sunt. 
Item, quae differentiae adnotantur a De Notaris lc. de sua planta de- 
scriptioni La-Peyrousianae subjecta, a minus accurata hujus imperiti 
scriptoris descriptione aeque procedunt. 

Nonne de hac specie loquutus est Plinius? « Circa Philippos ateram- 
non nominant herbam, qua faba necatur ». Nat. h. 1. 18. c. 17., vel 44. 
Dixissem et Geoponicorum Graecorum, nisi contra Paxamum staret 
verbum circumplicando « Orobanche necat Fabas, et Cicer se circumpli- 
cando » Paxam., ex edit. latin. Needhami (Cantbr. 1704.) 1. 2. c. 43., 
p. 68.; Orobanche dicitur Leguminum Leo, Ibid. e. 42. p. 66. Non dis- 
simile a Plinio « Est herba, quae Cicer enecat et Ervum circumligando 
se; vocatur Orobanche ». Plin. Lc. Palam est Plinium Le. (non l. 22.) 
imitavisse Theophrastum, Caus. l. 5. c. 22., discedendo a Dioscoride, 
eujus Orobanche nostri generis est, non sie illa Theoprasti, et Plinii, 
le. quae nos incertos reliquit inter Polygonwm convolvulaceum, Convol- 
vulum minorem, Cuscutas. 


Orobanche variegata Wallr. Orob. 


Bert. It. 6. p. 443. n, 2i., Gren. Godr. Fr. 2. p. 630., Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 17. n. 8. O. 
Genistae cinereae Vauch. Mongr. p. 41, Or. superba De Notrs. Catodiacrum variegatum Dulc. Reichnb. 
Pl. er. C. 7. p. 38. t. 671. f. 903., et t. 672. f. 904., Icon. C. 30. t. 1781. 


9| Flor. Maj. Jun. Fruct. Aug. Sept. Rara. 

Habui ex la Coume grande à Bize, et ex Nestier a Deville. Obser- 
vavi ad Mont-Louis parasiticam supra Genistam purgantem. Reperta est 
in Valle Lesponne, alibique. Viveret ad Toulouse, ex Mut. Fr. 2. p. 448., 
indidem non enumeratur a Noul. Fl. anal. Toul. 1861. Ad Baniuls sur 
mer vidit Timbal. 


Orobanche Epithymum DC. Fr. 


Rivin. Monop. irreg. t. 89. f. 1. (inter.) credo. Koch p. 614: n. 7., Bert. 6. p. 434. n. 12., Gaud. 
4. n. 1424-? DC. Dub. p. 949. n. 8., Willk. Lang. 2. n. 2813. O. minor La-Peyr. Hrb., et O. elatior 
La-Peyr. Hrb. partim; O. caryophyllacea ITooreb., ex Kicks. Not. pl. Belg., O. rubra Sm: confirm.e 
Reiehnb. suspicaverat jam Benth, Cat. p. 109., Catodiacrum sparsiflorum Dulc. Engl. Bot. v. 25. n. 
1786., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 72., Coss. Germ. Paris. p. 309, n. 3. t. 19. f. C., Wight 
Ill. Ind. bot. t. 158, b. f. 1. anal. fl., Chat. Anat. comp. Veg. Dicot. p. 50.-4. t. 9. cum pl. anat., 
Mut. Fr. 2. p. 342. n. 3. t. 40. f. 305., Reichnb. PI. cr. C. 7. t. 698. f. 887-8., et t. 659. f, 889., et 
t. 657. f. 885-6, (rubrs.), Icon. C. 30. t. 1784., Dietr. Fl. Bor. v. 4. n. 251.?, et n. 252. (rubigin., 
quae var. ex Reuter.). 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. i = 
... Legiin Pyr. septr. auriger supra St. Girons et Ancourtich m.° Garrié, 
die 7. Jul. 1862.: in Pyr. Catal. ad Rosas, die 5. Jun. 1851.; habui 
a Deville ex Mont Sacon,? junior.; sed adultiorem etiam. Sepala tubo 
corollae longiora cum Koch, Lloyd Ouest Fr., Reuter in DC. Pr., 
aliisque non dicerem. Caeterae datae notae correctae. Dum tribuit 
Vaucher suae Or, Thymi Serpylli labium superiorem corollae rotun- 
datum; videre mihi videor a veritate ipsum aberrasse; aliae notae 
de corollinis lobis crenatis aut dentatis, nisi e sicca planta desumptae, 
apparent potius arte compositae, quam e natura erutae. Color plantae 
variat, sordide lutescens, et purpurascens; sive, junior planta gene- 
ratim lutescens, adulta, vel a sole percussa, colorata, Des Moulins, 


254 


apud Brongn. Guill An. Sc. Nat. Par. S. 2. T. 3. (1837.) p. 76. n. 3. 
videtur favere distinetioni duarum specierum (0. Thymi Serpylli, et 
O. Thymi vulgaris), quae distinetio respuenda est. 


Orobanche platystigma Reichnb. 


Reichnb. Pl. cr. C. 7. p. 30. O. scabiosae Koch. p. 614. n. 5., Gren. Godr. Fr. 2. p. 633. O. palli- 
diflora Wimm. Schles. p. 412., et forte etiam Koch l.c. n. 6, Catodiacrum pallidiflorum Dulc. Reichnb. 
Icon. C. 30. p. 95. t. 1785. Dietr. Fl. Bor. v. 2. t. 149. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. septr. med., occident. 

Habui a Deville: sed dum Dulac (Haut. Pyr. p. 310.) citat Heas 
ex Deville, iste tum in scheda ad plantam, cum in suo Catal. mscr, 
citat locum au pied du port de la Canaou. Aw bois de L'Heris indi- 
eatur a Philippe; Au Col d'Aucupat, parasiticam in Carduo carlinoide 
(super quem Deville legebat) observarunt Galli excurrentes per Pyre- 
naeos occidentales, anno 1868. (Bull. p. LVIIL), et in Pyr. occid. prope 
Berchtolsgaden a Bergeret visam, testatur Mut., Fr. 2. p. 343. n. 4., 
nec alter. A Pene Blanque (Arbas) percepit Timbal. 

Vivit parasitica in Carduaceis quibusdam, et ut ferunt in Aconito 
Lycoctomo. ex Philippe; cf. O. proceram Koch, Michel. Jur. p. 252., 
Gren. Jur. p. 597. 

Num ab hac specie, firmis characteribus, discedat O. Hoenseleri 
Reuter, apud DC. Pr. P. 11. p. 32., cui afferre vix dubito O. Helle- 
bori Miég., Bull. Soc. botq. Fr, T. 12. (1865.) p. 347., iis decidendum 
relinquo, qui utriusque plantae specimina conferre poterunt. Deserip- 
tiones datae de eorum specifica differentia non suadent. 


Orobanche Teucrii Holandre! 1824., Schultz exsicc. 1828. 


. Gren, Godr. Fr. 2. p. 634., Koch p. 615. n. 10. O. atrorubens Schultz quoq., O. rubens Schultz, 
TA Chat. Anat, compar. Veg. Dicot. p. 58-67. t. 11. pl. anat. Catodiacrum rubidum Dulc. Mut. Fr. 
- P- 344. n. 6., et p. 447.. Atl t. 41. (nec 42. ipse Mut.) f. 307.. neq. 302. (Gren.), et t. 3. f. 6. melior. 


J Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Septr. In Pyr. septr. med. editis. 
, Habui ex le Ger du Troubat, et ex Mont Sacon a Deville. Vivit 
m m.* Lhieris, et Elysées Cottin, ex Philippe; au Llaurenti ex Timbal. 


Orobanche Galii (Dioscor., Plinii) DC, Dub. Gall. 


Diosc. 1. 2. c. 171., Plin. Nat. h. 1. 92. c ult., vel 80 9. 9. 
È be, . RR. 22.6. ult; . (non l. 48. c. 44.). DC. Dub. p. 349. n. 9. 
Pa LUN » 8., Willk. Lang. 2. n. 2812. O. car sar dan Sm. Trans. Linn., Hook. be. Fl., Bert. 
- P. 425. n. 5., Gaud. 4. n. e. et cf, Iaa p. 658.* O 1najor b incurva, Benth. (at. p. 109. Y. e 

` : et O. caryophyllacea La-Peyr, Herbar. dempto forte specimine., O. L47 
n Suard, in Godr. Lorr. ed. 1. pl. chlorot., ex Godr. Lorr. ed. 2. A ModiaeHum incurvum Dulc., 


aud. Lc. t. 1., Engl. Bot. Suppl. i k 19 f D. i 
Vauch. Mngr. t, 7., Chat. Ans conoi a oe de drag eeu n e 1 


v 
t. 359., ex ry, Chaub. Morée. Reichnb È 

; , ; i . PL cr. C. 7. t. 662-4. f. 893-4-5., et t. 675-6. f. 
tu. AI Var. t. 673-4. f. 905-6-7., et t. 660. f. 890-1., et C. 9. t. 835. t. 1127., et Icon. C. 30, t. 


- Bat. v. 12. t. 987. revis.ae Diet 5 9., ex Rei- 
chenb., et n. 4i., ex Rout. hi peka r. Fl. Bor. v. 3. n. 146., et v. 7. ns. 437, 438, 43 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. 

. Legi in Pyr. orient. ad Mont Louis, die 4. Jul. 1837. Habui a De- 
ville ex Artiguehen; specimina ex Oncide quoque hue refero. Obser- 
Mo prope Toulouse, ad Benavarre, ete. Quum Cynomorium sit Oro” 

e: hujus synonymon, necesse erit pro altero aliud inquirere nomen! 
b imodorum sive Orobanche, Dod. Pempt. ed. 1. p. 543., ed. 2. p. per 
io 37 Sive Orobanche l, Clus. Rar. pl. Hist. 1. 2. p. 210. f. 2., Lob. 
e 5. t2605- E L; hus kahero non ausus sum. Certe, Dodonaei de- 


255 


seriptio a qualecunque specie excludenda est, quia ad unicam tantum 
speciem eonfecta non fuit. Kiekx, Brux p. 229. n. 497. locum Dodonaei 
ad Or. majorem retulit, sed ipsum parum in hisce speciebus fuisse ver- 
satum palam est. Et alia extat Dodonaei figura a Kikx derelicta, quam 
fidentius ad O. majorem adduximus. Supra citata Dodonaei icon allata 
fuit a quibusdam ad O. minorem, aliis valuit pro Hypopithyde multi- 
flora; non solum, sed longe processit adhuc, nam imitata est, et re- 
‘lata, mirum visu! ad Scillam maritimam a Laurembergio (P.) in sua 
opella, Apparat. plntr. (Francf. ad Moen. 1654.) p. 112. Item incertus 
est Clusius, quoad s.c. locum. 


Orobanche rubens Wallr., Sch. er. n. 257. 


Matth. Comm. ed. Valgr. 1554. p. 270.? Koch p. 615. n. 9., Gren. Godr. Fr. 2. p. 635., Willk. 
Lang. 2. n. 2816. O. elatior Sutt., Bert. 6. p. 428, n. 8. O. Medicaginis DC. Dub. p. 349, n. 5. O. major 
L. sv.. Godr. Fl. Lorr. ed. 2. T. 2. p. 102. n. 2. O. stigmatodes Wimm. Schles. Sutt. in Trans. Linn. 
Soc. V. 4. (1798.) p. 178. t. 17., Engl. Bot. v. 8, n. 568., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 145. Reichenb. PI. 
Cr. C. 7. t. 669. f. 901. et t. 670. f. 902., et Icon. C. 30. t. 1794. Matth. p. 536. ex Spr. (a Bertoloni 
omnino deserta). 


9| Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun., Jul. ineunte. 
Legi in Pyr. Catal. contra Berga, l. d. Sierra de Nuvet, die 17. 
Maj. 1861. Habui a Deville e Tarbes? lectam super Ononidem repentem. 


Orobanche Salviae F. Schultz. 


Koch p. 618. n. 16., Reut. in DC. Pr, P. 11. p. 26. n. 43., Gren. Godr. Fr. 2. p. 639. O. alpestris 
Schultz F. in Flora bot. Zeit. (non tantum in litteris). Reichnb. Icon. C. 30. t. 1801. 


% Fior. Jun. Jul. Fruct. Oct. In Pyr. septr. med. edit. 

Reperta est supra Bagnères de Luchon à la Cascade des Demoiselles, 
Reuter ex Bentham. Dietum Bentham speciem reperiisse parasiticam 
super Valerianam officinalem; sed lc., neque ego postea nec Viollet, 
neque Timbal eam reperimus. Certum est etiam Salviam glutinosam l.s.c. 
desiderari, quidquid habuerint vel Gren. Godr. Fr. l.c., aut cum eis 
Philippe Fl. Pyr. 2. p. 132., qui caeterum (Fl. Fr. 2. p. 672., et Pyr. 
2. p. 150.) Salv. glutinosam tantummodo (et quidem recte) in Pyr. 
orient. indicant. 


Orobanche loricata Reichnb. excursr. 


Noulet Fl. bass. sous Pyr. p. 486-7. n. 5., Koch. p. 616. n. 12., Bert. 6. p. 447. n. 25., Willk. 
Lang. 2. n. 2817, O. Artemisiae campestris Gaud. 4. n. 1423. O. Artemisiae Gren. Godr. Fr. 2. p. 638. 
O. lucorum Alex, Braun. apud Schultz, Koch p. 617. n. 15.?, Reut. in DC. Pr. P. 4i. p 23:0. 29. 
Vauch. Mngr. t. 43., Dietr. FI. Bor. v. 9. n. 580., Reichnb. Pl. cr. C. 7. ts. 862-3. fs. 917-8., leon. 
C. 30. t. 1797. 

9| Flor. Jun. Fruct Sept. In Pyr. septr. med., inque orientalibus. 
. Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad le Bolou, ubi videbatur parasitica 
in Trifolio Lagopo, die 31. Maj. 1842; in agro Ruscinon. etiam supra 
Ceret, die 16. Maj. 1843. Habui ex agro Tolosano Galliae a Noulet, 
qui dicit parasit. super Artemisiam campestrem, et Dipsacum sylvestrem. 
Varietatem O. minoris eam fecit Lagr. Foss. Tarn Garonn. p. 286. n. 5. 

O. lucorum Br., Koch eum dubio citavi; eam offert Reichenb. figur. 


918. quae nostrae plantae similis visa est. 


, 


Ürobanche minor (Caesalpin.) Sutt. Trans. Linn. Lond. 


Caesalp. Hrb. Tornab. (1563). fol. 179. n. 496., De Plnts. 1. 8. c. 39. p. 342. (Or. 4.a) Koch p. 
618. n. 17., Bert. 6. p. 420, x x Gand, 4. n. 1422., Benth. Cat. p. 109., Moris Sard. 3. n. 951., Reut. 
n DC. Pr. P. 41. p. 29. n. 52., DC. Dub. p. 349. n. 6., Willk. Lang. 2. n. 2820. O. Crithmi Godr. ex 

hielens.; O, major Loefl. It., ex Hrb, Linn., teste Sm.; O. livida Sendtner, ex Vis., O. pumila Noé 


256 


oq.; O. Leonuri Rota. Engl. Bot. v. 6. t. 422, vix., Coss. Germ. Paris p. 309. n. 6. t. 19. f. F. fl.. 

auch. Mngr. t. 4., Fl. Bat. v. 12. t. 944., Roem. Fl. Eur. fasc. 9. n. 6., Reichnb. PI. cr. C, 7. t, 
653-4. f. 879-80. Icon. C. 30. t. 1804., et t. 1786. f. 2. pumil. J. Bauh. Hist. pl. 2. 1, 19. p. 781. f. 1., 
dubia Gaud., non dubia Sm., Host, certe obscura: cf. Tabern. Krtb. p. 1062. f. 1., Icon. t. 684. f. 1.. 
unde eruta. 

©) Flor. Maj. Fruet. Jun. à; 

Legi in Pyr. Catal. sub Berga ad Obiols, die 21. Maj. 1861. Va- 
rietatem b flavesc. Reuter, legi in Pyr. Catal. ad Escala, litore de 
Mongo, die 25. Jun. 1851.: videbatur parasitiea super Astragalum 
massiliensem. 

Specimina ad Berga observata ostenderunt corollam dorso curvatam, 
et quasi carinatam: genitalia rubella, et sub-pilosa. 

Varietas flavescens, etiam corolla eonstricta, et stigmate fusco ad- 
notanda (O. Carotae Des Moul.) 


Orobanche Picridis F. W. Schultz. 


Koch p. 616. n. 13., Bert. 6. p, 438. n. 15., Gren. Godr. Fr. 2. p. 638., Bromf. Fl. Vect. p. 366. 
Or. galeopsiflora Zumgl. Vauch Mongr. p. 60. t. 19. Coss. Germ. Par. p. 309. n. 5. t. 19. f. G.: Engl, 
Bot. Suppl. v. 4. n. 2956., Fl. Bat. v. 12. t. 996. 

(*) Flor. Maj. Jun. Fruet. In Pyr. or. et septr. med., rara. 

Habui a Gautier e litore Atax, de Leucate, parasit. supra Hypo- 
chaeridem infestam. Prope Toulouse, in collibus de Pech David, ex 
Noulet Fl. anal. Toul. p. 123: adultior. vidi ad Canet Pyr. or., sicque 
a la Selva; ad Narbonne vidit Timbal. 


Orobanche Vaucheri! Noulet. 


Noul. Fl. bass. sous Pyren. p. 487. n. 6. O. Hederae Vauch. Mngr. p. 56., DC. Dub. p. 350. 
n, 10., Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 247. n. 5., Gren. Codr. Fr. 2. p. 640,, Willk. Lang. 2. n. 2819. 0. 
minor b Bert 6. p. 421. n. 1. O. Helicis Rota, Prosp. Pav., O. Chaboissaei Lacroix, ex Chab. ipso., 
O. major Loefl. It., non L., ex Wk. Catodiacrum luteum Dale. Vauch. Lc. t. 8., Engl. Bot. Suppl. 
v. 3. n. 2859., Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 655. f. 881-2., et t. 652. f. 876-7., Icon. C. 30. t. 1803., et t. 
1837. f. 3. (microcalyx). 


(+) Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. or. septr. (Roussillon) ad Ceret, die 29, Maj. 1843. 
Habui ex vieiniis de Toulouse a Noulet; ex Sarp (Barousse) a Deville. 
Frequentiorem observavi in Pyr. Cantabr. meridionalibus ad Azcoitia, 
Vergara, Bilbao, alibique. 

Perperam Noulet, Le., dieere corollae labium superiorem integrum, 
quod manifeste emarginato-bilobum conspicitur, calycis laciniae nune in- 
tegrae, alias bifidae observantur. Inspiciuntur stamina aut approximata, 
aut divaricata, ut puto, prout ab iis physiologice agendum, aut actum 
est; stamina generatim glabra, sicque pistillus, ovarium luteolum, stylus, 
et stigma violacea, junior tantummodo luteolus, nec absolute, ut Noulet 
scribit. O, barbata Poir. Dict. T. 4. p. 621. n. 3. hujus loci volunt 
Mut. Fr., Babingt. Prim. Sarn., Guss. Sic.; sed negat Cosson, Not. 
addit. FI. Paris (1848.) p. 15., ubi ad O. Vaucheri barbatam Reichnb. 
neque Poiret refert: ei potius assentior. Caeterum Babingt. se emen- 
davit in Man. Br. Bot. ed. 5. p. 231. n. 6. O. minor. Reichnb. s.c. 
fgrs. 816-1. potius ad O. minorem sisterunt Moris. Sard., Guss. Inarim. 
O. Medicaginis Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 284, f. 919., Icon. C. 30. t. 182. 
vel 1804. (Dubyana ad O. rubentem Wallr. spectat) acelamatur ad hanc 
nostram de qua agimus speciem a Visiani, Suppl. Fl. Dalm. Vix ego 
simul hasce conjungerem figuras, quarum prima exprimit gracilem 


plantam ab O. Vaucheri minus recedens mihi vero nec ista, minus 
altera, satisfaciunt. 


257 
Orobanche amethystea Thuill. Par. ed. 2. p. 317. n. 2. 


Koch p. 618. n. 18., Moris Sard. 3. n. 952., Gren. Godr. Fr. 2. p. 641., Willk. Lang. 2. n. 2829, 
0. Eryngii Duby DC. p. 350. n. 12. (ex Vauch.). Vauch. Mongr. p. 58. t. 10., Coss. Germ. Paris. 
. 310. n. 7. t. 19. f. E, fl, Reichnb. Pl. cr. C. 7. t. 685. f. 920., Icon. C. 30, t. 1806.. et t. 1837. f. 4. 
. Chat. Anat. comp. Veg. Dicot. p. 61-6. t. 12. anat. pl., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 191. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Ceret, die 2. Jun. 1843. Occurrit 
mihi aux Corbières, aux Albères. In Pyr. Cantabr. observavi ad Bilbao, 
ad Oñate. 

Planta albido-violacea; ovarium pallidum, pistillus violaceus, stigma 
interdum fuscum. Or. castellana Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 29. n. 53., 
huie affinis parasitica in Digitali purpurea reperta dicitur ad Gabas Pyr. 
occid. a Loret G/unes, in Bull. Soc. bot. Fr. T. 6. p. 443., quod ab 
ipso Reutero recognitum fuisse videtur: ambo dubiae mihi fidei. 


Orobanche concolor Duby Mnser. 


DC. Dub. p. 350. n. 13., Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 23. n. 34 O. Scabiosae Columbariae Vauch. 
Mongr. p. 59. t. 11. O. Columbariae Gren. Godr. Fr. 2. p. 634. 


9| Flor. Jun. Fruct. Jul. In Pyr. merid. Cantabr. humilior., 
extremisque, 

Legi ad Bilbao, in diversorio, vulgo Campo Volantin, die 8. Jun. 
1853. Videbater parasitica in Ciehoraceis, praesertim in Crepide tara- 
racifolia. Tota planta flavo-cerina, stigmatibus cum pistillis concolo- 
ribus, bracteae tantum, marcescendo, cito colorem brunneum ostendunt. 
Corollae margo crenulato crispus. Vidi, et servo florem, in quo stylus 
et stigma bipartita sunt. Huic speciei accedit O. Fróhlichii Reichnb. Icon. 
C. 30. p. 106. n. 45. t. 1828. f. 2. An eadem cum O. pallidiflor. Wimm. 
Grab., Koch., et eum hujus O. Scabiosae, Segn. p. 614., 5, 6.? 


Orobanche cernua Loefl. It. 


Benth. Cat. p. 109., Gren. Godr. Fr. 2. p. 642., Reut. in DC. Pr. P. 11. p. 32. n. — Willk. Lang. 
Pim 9893. O. gallica Gren. Obs. botqs. p. 30. n. 17. O. bicolor Bert. 6. p. 448. n. 26., ex Reichnb. 
O. glabella Delil. Herb.; O. laevis Ass. Arag. En. 133? O. hispanica Boiss. Voy. botnq. Esp.; O Gre- 
nieri F. Schultz; O. cumana Mut.; O. bicolor Mey. C. A. ex Reut., et Ledb. est var. O. curviflora Viv. 
PL Egypt. Decads, 4. p. 22. n. 29. t. 2. f. 17. fl. anal., Reichnb. Icon, C. 30. t. 1808. (robustior appar.), 
Ledb. Íc. pl. Fl. Ross. t. 390. 


9| Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In litor. or., inque Pyr. merid. - 
med. solo salso, praesertim super Artemisiam Dioscoridis Nob. proveniens. 

Legi in Pyr. Catal. marit. ad Rosas, die 3. Jun. 1851. Observavi 
ad Ayerbe, Quarto viejo. 

Plantam Loeflingianam (It. Hisp. p. 152. n. 36., Bossu Travels 
North Amer., ex Forster (anglica edit. 1771. T. 2. p. 158. n. 36.) 
peculiarem esse speciem, Hispaniae meridionalis indigenam , sustinet 
Cosson, Nots. pl. nouv. crit. mid. Espagn. (1852.) p. 174. Loeflingiana 
descriptio, pro tempore, spectanda, hodie incompta. 

dicium tutum de hac specie vix, ac ne vix quidem apud veteres 
reperimus, nisi eam viderit Magnol; nam illius Orobanche subcaeruleo 
flore, sive secunda Clusii (Rar. pl. h. 1. 2. p. 271.) Bot. Monspel. 
p. 196., quam ille in herbidis maritimis, Majo mense saeptus se legisse 
dieit, forte ad hane pertinet speciem; quod nobis facilius fuisset asse- 
rere, nisi ei adduxisset Magnol alienum, pro certo, Clusii locum. Non 
obliviscendum est tamen, O. caeruleam quoque agri Monspeliensis 1n- 

genam esse, sed eam potius in collibus, quam ad mare degentem 
Teperimus. 


17 


SECTIO 2.* TRIONYCHON Warn. 


Orobanche caerulea (Lobel.) Vill. Dauph. 


Lob. Cruydb. p. 304. Icon. 2. t. 269. f. 2., Koch p. 619: n. 22., Bert. 6. p. 449. n. 27., Gaud. 


R . C. 30. t. 1770 , Schk. Handb. t. 176., Jacq. A. 3. p. 41. t. 276., Dietr. Fl. Bor. v. 3. 
n ibo PE Pu au 1197., Coss. Germ. Par. p. 307. n. 1. t. 19. f. K. f. , Chat. Anat. compar. 
Vég. Dicot. p. 73-7. t. 16. anat. pl. Reichnb, PI. cr. C. 8. t. 784. f. 1056-7 (e Monaco, a Spenner), 
cit. Guss. Inar. p. 250. n. 1. Lob. Ic. 2. t. 269. f. 2. J. Bauh. Hist. pl. 2. ]. 19. p. 732. f. 1., Ger. 
Emac. p. 1312. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 12. p. 502.? tab. 16. f. 5. n. 2., ex Sm., et Gaud. 


Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Rara. Ad Sournia, Venza, Pyr. or. 


vidit Timbal. 
Orobanche arenaria (T 


abernemontani?) Borkaus apud Roem. n. mag. 


Or. 2a Tabern. Krtb. 2. p. 1062. f. 2. videtr. Koch p. 619. n. 23., Noul Fl. bass. sous. Pyr. p 


488. n. 7. O. comosa Wallr. Benth 
arenaria Walp., Gren., Godr. Fr. 2, 


. Cat. p. 109., Loisel; Gall. ed. 2. T. 2. p. 46, n. 12. Phelipaea 
p. 625.. Willk. Lang. 2. n. 2326. Kopsia arenaria Dumort Gom- 


ment. bot. p. 17. n. 2. O. Artemisiae vulgaris Vauch. Mongr. p. 65. t.14. O. comosa Wallr. Sched, 
cr. nuperior sententia., O, tubulosa Pourr. Hrb. Matrit., O. caerulea Hooreb., ex Kickx Nat. pl. Belg.; 
O. longiflora Reichb., et plurium, ex Reichnb. fil.; Orchis abortiva Leyss. Hal. n. 914, Reichnb., 
Pl. er. C. 7..t. 693-4. fiae 929-30-1.; Icon. C. 30. t. 1766., Dietr. Fl. Bor. v. 9. n. 579. Chat. Anat. 


compr. Veg. Dicot. p. 73-5. t. 15. f. 
Į g Į 


3-5. Anat. pl. G. Bauh. in Matth. Comm. p. 409. ex Tabern. fig., 


quae in hujus Icon, stat tab. 684. f. 2., Krtb. p. 1062. f. 2. 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. orient. 


Legi in Pyr. Atax. a 


d Salelles, die 15. Jun 1839; in Pyr. or. sub 


Prats de Mollo, au Bauze de l'Aze, die 26. Jun. 1840. : 

Scapus pallidus, spureus, terrosus; flores violacei, demum caerulei, 
et corollae laeiniae inflexae praesertim caeruleae, interne, in labio in- 
feriore, maculis duabus albis, magnis notatae, ad incisuras trium seg- 
mentorum; genitalia pallida; staminum filamenta glabra, antherae vix 


flavieantes, sub-albidae ( 


uti stigma, quod insuper est bilobum), et an- 


therae per marginem rimae barbatae, superne obtusae, inferne bicornes; 
germen glabrum, stilus breviter pubescens. Odor plantae fere nullus, 
pubescentia tenuis, et mollis. 


Koch, 
videre datum est: num 
exinanitus? Parasiticam 
garem, ut quidam eam i 
, vientem viderunt Bentha 
vero Pyr. orient., num 
vixerint, vix dubitavi. 
Melius, prae Bentham, 
latione synonyma relata 
Mongr. p. 66. ab eo non 


Calyeis dentes quatuor, cum Noulet, Dumortier; nee quinque, cum 
Reichenbach, Reuter, Grenier, Mutel, Dietrich (Alb.), Ledebour, 


superior dens brevior, interdum fugax; vel 
ego deprehendi, non supra Artemisiam vul- 
ndicant, sed in A. campestri, in quam sae- 
m, Noulet, Grenier, Mutel, Reuter. Specimina 
super Dianthi speciem, non adhuc florentem 


deseripsit Noulet, qui insuper e Vaucheri pro- 
excludi voluit; sed et O. vagabunda Vauch. 
videtur opportune allata, quum de hac collo- 


canda, Reuter dubius potius ambegerit sub Phelipaea lavandulacea (Le. 


P- T. n. 10); aut sub Ph. 


commemorans, Bertoloni 


O. vagabundam Vauch. ad O. 
clarando simpliciorem huj 
Hal. n. 914. ad Orb. cae 
692., et inde ab alis, a S 


ista non confirmetur in F 
(n. 761), tune palam fit 


Mutelii; sub hac nostra specie ne minime eam 
vero, e specimine ab ipso Vauchero accepto, 
romosam relegare non dubitat, eam de- 
usce speciei statum. Orchis abortiva Leyss. 
"eam relata fuit a Spreng., Hal. ed 1. n. 
teudel etiam, Nomencl. Bot. Sed quum species 
l. Hal. ed. 2., imo locum cesserit O. arenariae 
huic postremae, nec O. caeruleae, firmandum 


esse illud Leysseri synonymon. 


259 
Orobanche Mutelii! F. Schultz, apud Mut. Fr. 


F. Sch. in Mut. Fr. 2. p. 353. Obs., et ibid. p. 448., Guss. pl. Vasc, Inarim p. 250. n. 2. Phe- 
lipaea Muteli Reuter in DC. Pr. P. 11. p. 8. n. 16., Gren. Godr. Fr. 2. p. 626. (excl. Loisl., et Benth.), 
Willk, Lang. 2. n. 2831. Mut. l.c. t. 43. f. 314. (coroll); et Suppl. t. 2, f. 5. pl. integr. cum anal. 
part. Reichnb. Icon. C. 30, t. 1771. 


(*) Flor. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. septr. med., et orient., 
locis humilior., ealidisq. 

Ex Pech David contra Toulouse, accepi a Timbal. Vivit circa Olot 
ex Texid., teste Willk.; ad Saguro Vayrd. 

Optima, nec dubia species, vix ergo Visianio nota; cf. illius Suppl. 
Fl. Dalm. p. 85., sub Reuteri nutu, 

In postrema Muteli figura corollae laciniae nimium inter sese ae- 
quales finguntur. 

O. violacea Risso FI. Nic. (1844.) p. 344. huie speciei mihi vide- 
batur affinis; dicitur parasitica super Psoraleam bituminosam, et Bra- 
chypodium ramosum, quod de harum secunda specie vix admittendum 
duco. Speciei nostrae faciem non male refert figura infer. J. Bauh. 
Hist. pl. 2. 1. 19. p. 781.; sed respuo Sabbati figuram, a quibusdam 
adductam. 


Orobanche caesia (Cupani) Reichnb. PI. er. 


Cupan. Hrt. Cath. p. 160. lin. 4-5. Guss. Sicil. Syn. 2. p. 138. n. 14. Phelipaea caesia Reuter in 
DC. Pr. P. 11. p. 6. n. 6., Gren. Godr. Fr. 2. p. 624. Reichnb. Pl. cr. C. 7. p. 48. t. 693. f. 936., 
Icon. C. 30. t, 1769. 


(+) Guss., 9, Gren. Reut. Flor. Jun. Fruet. Sept. In Pyr. orient. 

Reperta ad Bagnouls sur mer a Jordan; ad Perpignan, et ad Molitg, 
a Martrins. 

Quidam parasiticam dicunt Artemisiae Dioscoridis; alii A. campho- 
ratae, A. incultae Del., quidem a Reuter. 


Orobanche ramosa (Lobeli) G. Bauh. Fl. Basil. p. 25., Pin. p. 88. 
n. 6., L., et Auetor, 
Lobel. Cruydeb. p. 304., Icon. 2. t. 970. f. 1. Koch p. 620. n. 24., Bert. 6. p. 452. n. 20. Gaud- 


or. t. 16148., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 12., Dietr. Fl. Boruss. 4. n. 250., Ginel. Bad. Als. 2. n. 956. t. 5., 
Reichnb. Pl. cr. C 7. t. 696. f. 933-4., Icon C. 30. t. 1773. Clus, Rar. pl. h. l. 2. p. 271. f. 1.. Camer, 


(*) Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. s 
Legi in Pyr. Arag. ad VAinsa (Sobrarbe), die 13. Sept. 1850. 


Ceratocalyx Cosson. 


. Ceratocalyx macrolepis (Durieu). Cosson in Bourg. pl. exsice. Pyren. 
Hispan, n. 741. (Oct. 1841.). 


Coss. Ann. Se. Nat. Paris. Ser. 3. T. 9. (1848.) p: 145-7. t. 10., Willk. Lang. 2. n. 2834.. O. ma- 
crolepis Cosson, prius; Boulardia latisquama Schultz F. Arch. 


J? Flor. Apr. Maj. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Arag., Catal. humil. 

Legi in Pyr. Arag. supra Artasona, inter el Grau, et la Puebla; 
Supra Huesca, et Apis, l.d. el Salto de Roldan, diebus 17. Apr. 1851., 
et 10. Jun. 1850. 


260 


Bourgeau legebat in Pyr. Catal al Castillo de Felz; et in m.* Ti- 
bidavo, prope Garcia...... Pulehram speciem observavi quidem ad San 
Cosme de Guara. 

Statura plantae pedalis, raro sesquipedalis; color ejus, dum junior 
est, violaceus; vix aliqua pubescentia induitur caulis; odor e tota planta 
ferme nullus, si excipias flores, e quibus gratus emanat. Corollae 
in extrema illorum parte sub caeruleae, in inferiori autem albidae; et 
tota corolla extus puberula. Genitalia generatim pallida, sed stigma 
rubellum; in toto flore interne non video nisi staminum inferiorem 
partem aliaque barbula munitam, stilosque superne; ibidemve hosce 
aliquantulum eoloratos. Parasiticam reperii in Rosmarino officinali (itemve 
Bourgeau), cum quo simul vivebant Juniperus phoenicea, Quercus coc- 
cifera, Arctostaphylus Uva ursi, Genista Scorpius, Cistus rosmarinifolius. 
Crescere eam plerumque super radices Cistorum, testatur Willkomm, 
En. pl. Hispan. Algarb. n. 158., qui dicit primo a Durieu detectam 
speciem iu Algeria. Losco y Pardo (Pl. Arag. p. 80. not. 3.) viderunt 
quidem parasitieam in Rosmarino inque Cisto Clusii Dunal eisque, sive 
C. rosmarinifolio Pourr., Nob. Vix diversa species mihi videtur C. fim- 
briata Lang. Deser. Ic. pl. nov. etc. Didi, 13. 


Clandestina Tourncf. 


Clandestina rectiflora (Dalechamp) Lamk. ZZ. 


Dalech. Hist. pl. Lugd. 1563. (yallic.) p. 990. (in edit.e lat.a non reperio): Burser ex G. Bauh. 
Pr. p. 181. b: f. Gren. Godr. Fr. 2. p. 643., Willk. Lang. 2. n. 2837. Lathr. clandestina L. Sp., Bert. 
6. p. 309. n. 1., Loisel. Gall. ed. 2. T Om, dd. n. d. DG. Dub, p. 351. n. 1. Lathr, cland. La-Peyr. 
Herb. Lamk. Ill. t. 551. f, 1., Duchsn. PI. ut. vén. Atl. t, 51., Chat. Anat comp. Vég. Dicot. p. 90-5. 
t. 21-2. Reichnb, Icon. C. 30. t. 1765., et t. 1826. fl. fr, anal., Tournef, Inst. r. hrb. p. 652. t. 424.; 
Moris. Mist. pl. Oxon. 3. p. 503. n. 15. S. 12. t. 16. f. n. 15. 


..9; Flor. Apr. Jun. Fruct. Jun. Aug. pro locis., nam in editis, hu- 
milioribusqe reperitur. 

. Legi in Pyr. septr. humil. med. contra Toulouse secus le Touch, 
die 10. Apr. 1553; in Pyr. or., supra Mont Louis, nemore di Bolchera, 
die 8. Jul. 1837. Habui a Deville ex le Pure de la vieille dame (quod 
stat, si bene memini) prope Biaritz. Observavi ad Ernani, ad Baréges, 
supra Luchon, circa Salau, ad Puycerda, in m.* Guara indicat Ass. En. 
n. 125. ad Olot. Bolos. Plures de illius existentia in Peninsula iberica 
dubitarunt: ef. Crépin Pl. rar. cr. Belg. fasc. 4. p. 36. 

i De illius parasitismo super plantas Classium, Ordinumve diversis- 
simorum, cf. Rochebrune, . Bull. Soc. botq. Fr., T. 9. (1862 ) p. 258-62. 


Lathraea (Hall) Lamk. (L, partim). 
Lathraea Squamaria (Matthioli) L. Sp. 


Matth, Comm. in Dioscr. ed infr. cit. K ; p 

$i ed. x T och p. 620., Bert. 6* p. 310. n. 2. (non ex inte ro) Gaud. 

dee bow (locs. quibusd. excls.) DC. Dub. p. 351. Dit Willk. Lan . 2. à. 2830. La-Peyr. r^s 
Mon. t, 33. Wiert Po? SV. Bot. v. 5. n. 316., FI. Dan. t. 136., Schk. Handb. 2. t. 170., Schrank Fl. 
-t 33., Wight Ind. bot. t. 158, b. fl. anal., Mart. Nov. gen. sp. pl. Brasil, 2. t. 226. f. 3. ns, 1-4., 

9. t. 23 rape t. 1764., et t. 1828. fl. fr, anal. f. 1., Chat. Anat. comp. Vég. Dicot. 
- t. 23. anat, pL, rsa Pr. Sem. pl. p. 242. t. 52. f. 3., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 113., A bag 
C: pit. p. 705., Lab oo) Schub. Icon t. 32. f. 3, Matth. p. 984:, et ed, Valgr. 1585. p. 1015., 
pes Js. "ce v ok 053 4. Bauh. Hist. pl. 9. |. 43. p. 7: E sonic (rt. e en : 
P. 358, Moris. Hist, pl. Oxon. 3. 5.19 n. 509 t. ie Gi t ta siente 


% Flor. Apr. Jun. Fruct. in Jul. Rara. 


261 
Vidi ex Olot in Herbario Bolos; et ex Pyr or. novit La-Peyrouse 
in m.? la Haya supra Irun, Schaufuss; au Milabre de Massac (Cor- 
bières) vidit Timbal, ut testat. in litteris datis 31. Mart. 84. 
Quidam, suscipientes a J. Bauhino s.c. hie loci esse volunt An- 


blatum Cordi, et inde Dodonaei; quod nos fidentius ad Hypopithydem 
multifloram attulimus. 


Ord. 29. SCROFULARINEAE R. Hr. 


Hujus Ordinis affinitatem cum Verbenaceis, et cum Primulaceis vi- 
detur sustinuisse Griffit in Madras Journ. Litt. Sc. Oct. 1836. ef. Bibl. 
Univers. Genèv. Nov. Ser. T. 12. (1837.) p. 431. Melius tamen erit ad 
Solanaceas appropinquare; ef. DC. Théor. Elém. botg. C. 3. Art. 4., 
Bentham Scrofularin. in DC. Pr. P. 10., Endl. Gen. pl. Enchirid. p. 341. 

Sunt enim ex Agardh (Theor. syst. pl. p. 380.) Solanacearum forma 


symanetrica. 


Trib. 1° RHINANTHACEAE Benth. 


Tozzia Michel. 


Tozzia alpina (Columna) L. Sp. 


Column. Ecphr. 2. p. 49.; G. Bauh. Pr. p. 111. n. 1. Koch p. 620., Bert. 6. p. 313., Gaud. 4. n. 
1381., Gmel. Bad. Als, 2. n. 933, DC, Dub. p. 351., Willk. Lang. 2. n. 2767. La-Peyr. Herb.; Fere- 
cuppa drupacea Dule. Jacq. A. 2. p. 41. t. 165., Schk. Handb. 2. t. 171., Lamk. II, t. 522., Gaertn. 
Fr. Sem. pl. 3. p. 104. t. 198. f. 2., Reichenb. Icon. C. 30. t. 1741.. Chat. Anat, comp. Vég. Dicot. 
207-9. t. 48., Sturm. Heft 20.; Column. l.c. p. 50., Mentz. Pug. t. 9. f. 3, 4, Zanon. Rar. st. h. ed. 
Monti p. 224. t. 172.; Mich. Gen. pl. p. 20. t. 16. Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 431. t. 24. f. 7. n. 13. 


9| Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. In Pyr. occident., med. editior. 

Legi in Pyr. septr. med. Valle de Marignac, die 5. Jul. 1843. 
Habui ex le Pie d'Erés-lids a Deville. Observavi in m.* Aloña supra 
Oñate; sub le Port de Plan, circa Luchon'ad Mongarry; au Mont-Llan- 
renti. Caulis flaccidus, fistulosus, sub-quadrangularis; corolla hirtella , 
marginibus ciliolatis, latea, maculis sanguineis, praecipue in labio in- 
feriore punctata. Quae faciei affinitas cum Labiatis! : 


Marinellia Nob; Melampyrum Tournef, Auctor. Hujus generis 
fructum a Juratzka optime illustratum, anno 1857., laudavit Reichnb. 
Icon. C. 30. p. 64. 

Melampyri etymologia significat Triticum, sive Frumentum nigrum, 
nec adeo facit, si quidam, ex Dioscoride, existimant esse synonymon 
Myagri apud eum, quod Comelinae neo:ericorum respondet (de qua suo 
loco): Sunt tamen qui contendant cum Bauhino, Pin. p. 254.,. Me- 
lampyrum "Theophrasti, Hist. pl. 8. c. 5., ad genus Serofularineae, 
cui neoterici adposuere, ipsum reapse pertinere, et Malampyrum ar- 
vense praecipue intelligunt, non excludentes quoque Melampyrum ne- 
morosum. Hisce assentiri nequeo, ut jam assentiri noluit Pillet. PI. 
synon, p. 260., eo quod Theoprastus loquitur de Frumenti varietate 
Sicula, quae a perniciosa specie, ut alibi aliae a Lolio, non conspur- 
catur. Sed nulla Melampyri Neotericorum species quantum scio, pro- 


269 


venit in Sicilia inque Graeeia. Mihi Theophrasti loco, et Flora Sieula 
consideratis, sese officit Triticum vulgari-ovatum Godr., Gren. Fr., sive 
"Egilops triticoides Requien, et Gussone: et notanda quidem est obser- 
vatio Galeni Alimentor. l. 1. c. ult., ubi Melampyrum ex Tritici mu- 
tatione generari supponitur. Nomen denique inconsideratum, sat eon- 
troversum, ut firmiter credo male applicitum, nec criticam sustinentem 
mutandum esse duxi. Non confugi ad Crataeogonon istud Dioscor. 3. 
c. 129., Plin. Nat. b. l. 27. c. 40., a pluribus, Sprengelio etiam, sed per- 
peram Ruellio evocato, pro Polygono Persicaria, Lacuna et Rivio du- 
cibus, susceptum est: alii, cum vetustioribus gallis, et cam Anguillara 
(Sempl. p. 13), ef. etiam Ruellium, et Robertum Stephanum, Polygo- 
num Hydropiper esse voluerunt; incuriose, quum istud alibi apud 
Dioscoridem recognitum fuerit, et Pol. Persicaria, adeo Hydropiperi pro- 
ximum, tam alienam ab hac deseriptione eidem auctori non sugges- 
sisset, ut ea est quam sub Crataeogono legimus apud Dioscoridem. 
Dodonaeus, Fram. Leg. ete. p. 182. Pempt. p. 563., recurrit ad Stella- 
riam gramineam, nullius viri consensu. Pena et Lobelius vero, Ad- 
versar. p. 11., confugerunt ad Melampyrum pratense; videtur John 
Gerardum designavisse quoque Euphrasiam rubram; eis adstipulatur 
Adanson. Nec Hippocrates, neque Galenus (quidquid de istis relatum sit) 
lucem ullam nobis suppeditant ad judicium firmandum, ita ut nullam 
ab alio editam sententiam ampleetere, nee novam promere audeamus. 
Nomen generieum novum a bracteis in hoc genere generatim coloratis 
conficere maluissem, sed quot sunt genera, quae pulerioribus bracteis 
superbiunt! Dalechampia, Bugenvillea, Origanum, Marcgravia, Norantea, 
Dracunculus, Strelitzia , Monarda, Astrantia , Heliconia, ete. Protuli 
ergo nomen viri de re herbaria benemeriti, dixique Marinelliam, ut 
botanicis recordaretur illum Johannem Marinellium, operis Anguillarae 


(Semplici, 1561.) editorem, in quo concinne plures exponuntur sen- 
tentiae, attentione dignissimae 


Marinellia vulgaris (Pena, Lobel) Nob. 
. , Pen. Lob. Adv. p. 41. Mel. alter ‘Clus. Pan. A 603. sin, fig. Melampyrum pratense L. Sp. 
roe p. 621. n. 5., Bert. 6, E 306. n. 5., Gaud. 4. n. 1878. (excl, salt. Rivinj; Soy. Willem. Obs. 
7 .) p. 103.. DC. Dub. p. 302. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2771. Mel. prat. La-Peyr. Herb.,^M. vul- 
gal um Pers. Syn., M. sylvaticum Willd. Pr. Berol., ex Kunth Berol. 2. p. 84., M. montanum Johist. (G.) 
: T M R Arn.; Rupp. Jen; M. hastatum Gilib. Exerc. phyt. Schk. Handb. 2. t. 170., Sv. Bot. 
Vx n° 166 Engl- Bot. v. 2. n. 113., Schrank Fl. Monac, t. 398., Flor. Dan. t, 2238., Dietr. FI. Bor. 
vai di pala Xaertn, Fr. Sem, pl. p. 244. t. 53. f. 1., Lamk. Ill. t. 518, f. 2., FI. Bat. v. 8. t. 549., 
a nb. dcon. C. 30. t. 1733 , Lob. Obs. p. 22. f. 2., Icon. t. 36. f. 2, vix, Clus. Rar. pl. Hist. 2. 
+ 4. p. 44, f. 2. ead., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 41. p.429. t. 93. f, 3. 
©) Flor. Maj. Jul. Fruct. per Æstat. In sylvaticis late provenit, 


vix unquam in pratis! Videntur haec, et quae sequitur species invicem 
sese excludere, vel depellere. 

Legi in Pyr. septr. aurig. ad Pamiers, die 11. Aug. 1851.; in Pyr. 
or. au bois de lo Matte, die 16. Jul. 1836; in Pyr, Arag. supra Broto, 
sylva vulgo Gualer, die 7. Aug. 1850. Habui e Deville ex mirando 
Pont d' Espagne ad Cauterets, et ex le Pic de Pan (Azun). 

Calyees scabriusculi vel uti leproso tubereulati, pilosi, dentibus eo- 
rum ciliatis; pilique breves, rigidi, quasi glandulae apparent, et bracteae 
per marginem seabridae sunt, 

In speciminibas Vallis Broto observavi: 
easque plusquam 1-2 dentatas: 
zontaliter pateseunt rami, f 


bracteas semper virides, 
flores horizontaliter patentes, uti hori- 
caeterum flores albescentes, labio inferiore 


263 


corollae flavo, superiore pubescente, et, cum inferiore, interdum magis 
prae corollae tubo colorato; calyces non glabros inspexi, sed pube- 
scentes, interdum rubro maeulatos; antheras ciliatas; neque ego co- 
rollas clausas dicere velim, eum Duby, Hooker, et Arnott, Bertoloni, 
Grénier, Godet, Dietrich (Alb.), Noulet, Kirschleger, Lestibudois, Smith, 
Godron, Babington, Host. Et miror notam de calyce glabro non fuisse 
dimissam a Koch, a Grenier, a Bentham (in DC. Pr. P. 10. p. 583. 
n. 5), a Ledebour, a Godet, a Boreau. 

Ad Orio, Pyr. Cantabr. observavi totam plantam perspieue sca- 
bridam, et pilosam, ibidemve corollae totae flavae conspiciebantur; et 
corollas quidem omnino flavas offerebant in individuis obviis ad Arreau, 
Pyr. sept. med. contra Azet. ad Sarujes corollas roseas offendi. 


Marinellia nemoralis (Tragi? Clusii) Nob. 


Parietaria Lipsensium Trag. St. h. p.193. sin. fig. ex G. Bauhino?, Clus. Pann. A. p. 602, Melam- 
pyrum nemorosum L. Sp., Koch p. 621. n. 4., Bert. 6. p. 305. n. 4. Gaud. 4. n. 1337., DC. Dub. p. 352. n. 3., 
Willk. Lang. 2. n. 2770. Mel. nemor. La-Peyr. Heab. s. 1. M. sylvaticum Rivin. Zetterst., Timb. (Gar. 
Nogr.); Dulac., M. subalpinum Kern., ex Neilr. Hungr., Slav.; M. caerulescens Gilib. Exerc, phyt. 
Flor. Dan. t. 205, Sv. Bot. v. 1. n, 423., Schrank Fl. Monac. t. 1?8., Schk. Handb. 2, t. 170., fl. fr., 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1735., Sturm. Heft. 29, Rivin. Monop. irreg. t. 81., f. inter.; Clus., Pann. A. 
p. 602, 604. fiv., et Rar. pl. Hist. l. 4. p. 44. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 440. f. 1., Barr. 
Icon. t. 769, f. 4., et 2, (autops. loci Grenoble). 


(+) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Bagneres de Luchon, die 31. Jun. 1838., 
in Pyr. Atax. ad Limoux supra St. Benoit, m.* Borio, die 17. Jun. 
1843. Habui a Deville ex nemoribus de Barèges, ‘de Izaun, et de Juillan. 

Fatendum est ieonem Rivini s.c. minus bonam esse, quum referat 
plantam parum evolutam. Attamen illam fidentius eum Hallero, Crantz, 
Willdenow, Krocker, Gmelin, hue retuli, quam eum Smith, Pollini, 
et Bertoloni ad Marin. vulgatam, aut cum Villar ad Marin. sylvati- 
cam. Displicet videre Gaudin eadem uti figura pro binis superioribus 
speciebus, 


Marinellia arvensis (Brunfels) Nob. ; 

Brunf. Herb. 2. p. 58., et 3. p. 47. Melampyrum arvense Rivin., L. Sp., Koch p. 620. n. 2.. 
Bert. 6. p. 302. n. 2., Gaud. 4. n. 1376., DC. Dub. p. 354. n. 1., Willk. Lang. 2. n. 1769. Mel. arv. La- 
Peyr. Herb. s. L.; M. caeruleum Ger. J. M. purpurascens Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 1. n. 53., 
Curt. Fl. Lond, V. 4. t. 69,, Fl. Dan. t. 911., Schrank FI. Monac. t. 55, Fl. Batav. v. 3. t. 189., Labr. 
Heg. lc. Helv. fasc. 11. t. 2. Dietr. Fl. Bor. v. 4. n, 270., Sabbat Hrt. Rom. 3. t. 8., Reichnb. Icon. 
C. 30, t. 1935, f. 1., Chat. Anat. comp. Veg. Dicot. p. 200-4. t. 44-5. anat, pl.; Clas Pann. A, p. 603, 
605. fig., Rar. pl. hist. l. 4, t. 45. f. 1., Trag. St. h. p. 663., Riv. Morph: irr. t. 80., Dod. Stirp. h. 
Comm. (1553.) p. 201., Hist. pl (gall..) p. 122., et iter. p. 320. f. 3. ead., Id. Frumentr. etc. p. 150,, 
Pempt. p. 541. f. 2. (infr.); Lob. Obs. p. 23. f. t., Icon. t. 37. f. 1. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 70. p. 
439. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 419., Moris Hist. pl. Oxon. l. 3. S. 11. p. 428; t. 93. f. 1. 


(*) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. Rara admodum. 

In Pyrenaeis indicavit jam Ortega, apud Quer Fl. Esp. X. 5 D. 
412., et ex eo Palau y Verdera dein Benth. Cat. p. 105. In Pyr. 
septr. med. inferibs. ad Vic, et Montgaillard, ex Corbin, comunissimam 
dieit Dulae. Hauts, Pyrns. n. 1230. item longe communem praedicat 
Phyl. Fl. Pyr. 9. p. 125. Nee ego vidi, nec penes Deville reperi. 


Marinellia cristata (G. Bauhin.) Nob. 


G. Bauh. Pr. p. 112. (Melamp.) Melampyrum cristatum Rivin., ex J. Bauh., et Chabr., L. Sp., 
Koch, p. 620, n. p" pit o p- A bet Bind. 4. n. 1375., DC. Dub. p. 352. n, 2., Willk. Lang. 
2. n. 1768. Mel. crist. La-Pèyr. Herb. Engl. bot. v. 1. n. dd., Flor. Dan. t. 1104,, Dietr, Fl. Bor. v. 4. 
n. 269., Cabr. Heg. Ic. Helv. fasc. 14. t. 4., Reichnb. Icon. C. 30. t* 1737. (p. err. 1238.); Nees. Jun. 
Gen. pl. fasc. 16. t. 16. f. 18., Chat. Anat. compr. Vég. Dicot. p. 201, 6. t. 46-7. anat. pl., Rivin. Moner. 
AME t. 81. f. exter. J. Bauh. Hist, pl. 3. 1. 30. p- 440-1., Chabr, Sciagr. p. 477. f. 3.. Moris. Hist. 
pl. Oxon. 3. S. 11. p. 499. t. 23. f. 2., Pluk. Phytogr. t. 99. f. 2. 


C) Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. 


264 
Legi in Pyr. septr. Atax. ad Limoux prope St. Benoit, nemore di 
Borio, die 17. Jun. 1845. Observavi in nemore Larramet ad Toulouse, 
ad Bugarach; in Pyr. Aragon. in m.° Bal, inter Luesia, et Biel, ad 
Jaca, ad Verdun, supra Viniès. Vivit ad Tarbes, ex Deville Catal. MN.; 
ad Vie, Sarouilles ex Corbin. 


Rhinanthus Benth. et Recent. 

Calyx, corolla, capsula, semina in hoc genere compressa sunt: et 
aliquantulum compressa sunt quidem genitalia, seilicet sustentacula 
antherarum, et stigmatis. i 

Praevaluit penes Botanicos opinio Anguillarae (Sempl. p. 219.), 
Hallerique, de habendis hujuscemodi plantis pro Aflectorolopho Plinii; 
mihi magis arridebat Pena, et Dalechamp sententia de suscipienda pro 
eo Alliaria officinali, cujus folia, prae Alectorolophis nostris, longe melius 
quadrant eum Plinii dictata « folia habet similia gallinacei cristae ». Quae 
Plinii verba (Nat. h. 1. 27. c. 5. vel 23.) demonstrant nominis etymo- 
logiam non esse e floribus in cristae modum fastigiatis explicandam, 
sed e forma foliorum deducendam, contra Boehmer (Lexier. hrb. p. 11.). 
Herbam pessimam Mimmuli ad nostri generis speciem spectare putabat 
Scopoli: incertissimo sane judicio: ef. Schrank Prim--Fl. Salisb. p. 157. 


Rhinanthus minor (Caesalpin.) Ehrh. Beitr. 6. p. 144. n. 14. 


Ca s. Herb. Tornab. (1563.) fol. 178. n. 488., De Pints. 1. 8. c. 37. p. 341. (Crista al.). Koch. p. 
626. n. t., Gaud. 4. n. 1366., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 557. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2783. Rh. 
Crista galli L, Sp., Bert. p. 282. n. 1. Rh. alpinus Quibusd. in Pyren. indicat.? (Bull. Soc. botq. Fr. 
T. 15. (1858.) p. LXIII.) Engl. Bot. v. 10. n. 657.? Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. 80., Mut. Fr. 2. 
p. 361. n. 2. t. 44. f. 321,, Schrank Fl. Monac. t. 192., Fl. Batav. v. 6. t. 433., Sv. Bot. v. 5. n, 348. 
f. 2., Dietr. Fl. Bor, v. 2. n. 114., FI. Dan. t. 2656., Reichnb. Pl. cr. C. 8. t. 731., f. 973-4., Icon. 
C. 30. t. 1738. Dod. Frum. ete. p. 219-20-20., Pempt. p. 556. f. 1., Rivin. Monop. irreg. t. 92. f. 3., 
J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 436. f. 3. 


(*) Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. In Pyren. mediis, oriental. 

. Legi in Pyr. Arag. ad el Puerto de Gavarnia, die 8. Aug. 1850: 
in Pyr. or. (Roussillon) m.* de Ceret, supra Reynes, die 1. Jun. 1843. 
Habui a Deville lectum supra Tarbes. 

Habitus eum sequente idem; caulis, et calyces glabri; caulini an- 
guli acutiores, folia angustiora; racemus laxior, corollae tubus reetior, 
neque ad faucem, et ad labium inferius maculosus; dentes labii su- 
perioris raro violacei; antherae intricatae; ut in sequenti; stylus in- 
clusus; flores minores. Figura Muteli sat quadrat quoad plantae linea- 
menta, sed dentes calycis serrulatos, scabros, quales planta fert, non 
exprimit, 

In Rh. minore corollae tubus rectus, in anteriori parte paulum 
depressus est. Nee in hae specie observationem ad Ancona actam con- 
firmavi, de corollae tubo basi recto, a medio ad angulum reetum pa- 
tente. Hendaye 22. Maj. 1879. | 

Quae sequuntur, observata in individuis ex el Puerto de Gavarnia, 
seorsim tradam, Natura plantae varia a paucis pollicibus, ad palmum, 
et ad pedem etiam; maculae brunneae saepe per caulem conspiciuntur. 
Braeteae concolores Alect. parvifloro tribuuntur; videntur mihi juniores 
bracteae pallidae, quae majorem viriditatem adipiscuntur, quo majorem 
evolutionem adquirunt, Corollae tubus rectus quoque indicatur; anterius 
rectus est, superne in medio depressus. Comparandae erunt corollae 
aliarum specierum, ut agnoscatur, num nota haec aliquid valeat ad 


ulterius firmandam specierum distinctionem. 


265 


Dentes labii superioris tum violacei, tune albidi in diversis indi- 
viduis ejusdem loci; sie, in labro inferiori interdum macula violacea 
apparet. In eitatis individuis corollae, et calyces quoque pubeseunt. 
In suspicionem inducor hune esse Zh. alpinum Plur., et forte ipsius 
Baumgarteni. 


Rhinanthus major (Plinii? Ruellii) Ehrh. Beitr. 6. p. 144. n. 15. 


Plin. Nat. h. 1. 18. c. 23. vel 67. 8. (Herba pessima Mimmuli, nec amplius); Crista gallinar. 
Ruell. Nat. Stirp. 1. 2. c. 118. p. 579. lin. 11., mea sententia. Rh, major, et Rh. Alecter Koch p. 626. 
ns. 2, 3. Willk. Lang. 2. n. 2782, Rhinanthus Alectorolophus Poll. Palat., Bert. 6. p. 284. n. 2. Rh. 
Crista galli Plur., Gaud. n. 1367, Rh. Cr. gall. La-Peyr. Herb.; Rh. glabra, et Rh. hirsuta, Pesn. 
Cat., ex Lloyd. Loir. infer. Rh. grandiflorus Noul. FI., Rh. pulcher Schummel Cat. Siles. 5,, ipso 
cum amicis fatente; Rh. angustifolius Gmel. Bad. Als., forte; ex Wimm, Grab. Siles. n. 891. Wimm. 
Schles. p. 410. servat A. pulchrum Schummel. (1857.). Flor. Dan. t. 981., Schk. Handb. 2. t. 169., 
Reichnb. Pl. er. C. 8. t, 733. f, 976. (hirs.), et t. 732. f. 975. (maj); item Sv. Bot. v. 5. n. 348. f. i., 
Engl. Bot. Suppl. v. 2. n. 2737. (maj.) Icon. C. 30. t. 1739., Duchsn. PI. ut. vén. Atl. t. 52., Hayn. 
Term. bot. t. 22. f. 3.' Fl. Batav. v. 6. t. 432., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 255. t. 54. f. 5., Dietr. Flor. 
Bor. v. 2. n. 110., v. 3. n. 152, (hirs.) Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 6., Turp. Dict. Sc. Nat. Dicot., All. t. 32., 
Chat. Anat. comp. Vég. Dicot. p. 171-4. t. 36-7. (glabr.) anat. pl.; Tabern Krtb. 9. p. 1180. f. 3., 
Icon. t. 791. 


©) Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Aug. 

Legi m Pyr. or. sept. (Roussillon) ad Calmella, secus le Tech prope 
Ceret, diebus 23, 24. Maj. 1843., in Pyr. Catal. ad Gerona, die 29. 
Maj. 1851. Habui a Deville ex Tarbes, et ex nemore de Juillan. 

Forte praecocior est superiore: racemus densior, bracteae palli- 
diores, juniores virides, pallidae, mox erubescentes: tota planta robustior. 
Videtur calycis pubescentia variabilis; dentes labii superioris corollae 
violacei; antherae faciebus per paria inter sese connexae, ope pilorum 
in ipsarum facierum margine extantium. Forte sejunetio efticitur sub 
corollae evolutione, et pollen inde expanditur: stilus quidquam exsertus. 
Phaenomena physiologica explanavit Vaucher, Physiol. pl. Eur. T. 2. 
(1841.) p. 539. 

Vidi stirpem hane quasi bipedalem, valdeque ramosam. Koch in 
duas species disjunxit potius a Meyer, Hanov., seductus, quam rei con- 
victus. Unionem a me quidem susceptam arrisit quoque Schultz F., 
Arch. Fl. Fr. Allmg. (1842.) p. 32.; in eam persevero e nota indole 
ludibunda speciei, quam quidem disjungere voluerunt fidentes notis 
distinetionis levibus, et ineonstantibus. Incassum, puto, Drejer., Fl. 
excurs. Hafn. p. 210. n. 619., distinguere conatus est nomine Al. Rei- 
chenbachii, eam plantam, quam iste figuravit sub nomine Al. AZrsuti (l.c. 
f. 916), et quam huc libenter sistimus. 

Plinianae interpretationi obstetit, inaniter, Schrank, Prim. FI. Salisb. 
p. 157. Obs. 


Pedicularis Trag., Tournef. 


Pedicularis verticillata (Scheuchzer) L. Sp. 


P. alter. spec. Scheucz. It alp, 5, p. 426. lin. ult., ex Haller. Koch p. 625. n. 21., Bert. 6. p. 320. 
n. 6., Gaud, 4. T 1388., Chat. Je fiw Veg. Dicot. p. 185-7. DC. !Dub. p. 352. n. T W illk. 
Lang.2. n. 2773. La-Peyr. Herb., P. caespitosa Webb. It. Hisp., ex Boiss. Voy. botq. Esp., P. Ste- 
veni Bunge, apud Ledeb. Alt., ex Chatin, rediente ad Steven, impulsu a Ledebour suscepto, 
Ee in Fl. Ross. confirm. (addita P. Menziesii Benth), cons.e demum Bung. Suppl. Haller Helv. n. 
18. t. 9. f. 4., Jacq. A. 3. p. 4. t. 206,, Sturm. Heft, 20., Gaertn, Fr. Sem. pl. p. 246. t, 53. f. 5., 
Reichnb. Icon. C. do. LINE 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In editis, praesert. Pyr. septr. 
auriger., et oriental. 


266 


Legi in Pyr. or. Valle de Caroll, supra Porté die 9. Aug. 1839; 
ad Mont-Louis, die 8. Jul. 1836. Habui a Deville ex /a Breche de 
Roland, et ex nemore ad Barèges: legebat quidem Deville à la gorge 
de Bagnères, unde posui in meo Zerbario Generali. 

Cui speciei adjudicanda Herba foliis Asplenii persimilis, Gesner 
m. Fract. (Tigur, 1855.) p. 65. lin. anteult.? 


Pedicularis foliosa (Caesalpin.?, Gesner.) L. Mant, 


Caes. Hrb. Tornab. (1563.) fol. 177. n. 487., De Plnts. l. 8. c. 38. p. 342.?, Gesn. Op. bot. ed. 
a Schmied. tab. lign. 9. f. 77., videtur. Koch. p. 624. n. 15., Bert. 6. p. 322. n. 8., Gaud. 4. n. 1394, 
Chat, Anat. compr. Vég. Dicot. p. 187-9., DC. Dub. p. 353. n. 10., Willk. Lang. 2. n. 2781. La-Peyr. 
Herb., et P comosa La-Peyr. hrb.,quoad specimen; et P, comosa Scop. Carn.; Willm. Phyt., et Schrank 
Prim. Fl. Salisb., qui citat P. flavam Naturh Brief. 2. n. 277. (opus cum Moll. a se editum). P. 
Haequetii Graf Bot. zeitng. 1834., ex Chat., et inde P. exaltata uer go A. 2. p. 94. t. 139., Hall. 
Helv. n. 317. t. 9. f. 2., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1756., Sturm. Heft, 90., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 
30. p. 439. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1138. f. 2. 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. In editior. praesert. Pyr med. 

Legi in Pyr. septr. med. valle de Ja Bassette ad Luchon, et in 
m.° Medassolles, diebus 10., et 23: Jul. 1838. Habui a Deville ex 
Mont Sacon. Observavi copiosam circa Bagnères de Luchon, vidique in 
Valle de Aran, in. Pyr. Arag. Peña Montajiesa, ad Basibé supra Ca- 
stanesa, in Pyr. Catal. supra Berga in nemoribus de Peguera , au 
Llaurenti. 


Pedicularis comosa (Tragi?, Pena Lobel.) L. Sp. 


P. tuberosa La-Peyr, Hrb.?, et P. asparagoides La-Peyr. Hrb.; P. asphodeloides Pourr. Herb. Matrit., 
E rupestris Boiss., et Orph. in Boiss. Diagn. pl. or.? P. Sibthorpi Boiss. Diagn. pl. or., et inde P. 
flava Sm., ex Griseb. Rum. Bith.; P. Friderici Augusti C. Koch (non Tommas. ), ex Reichenb.?, P. ro- 


Anat. compr. Veg Dicot. p. 1902, t. 41. f. 7-12, anat. pl., Clus. Pann. A. p. 707-708,, Rar. pl. h. 
1. 6. p. 210. f. 1.; Tabern. Krtb. p. 490. Icon. t. 141. f. 2,, Barrel, Icon, t. 469., Boccon. Mus. Fisic., 


% Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editis. 
Legi in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 23. Jul. 1836.; in vertice Mon- 
seny ld. las agudas, die 30. Jun, 1851. Varietatem, quae P. aspara- 
goides La-Peyr., accepi ex le Canal de Lecca! Pyr. or. a Massot; itidem 
ex m.° Canigou a Massot, et a Coder fil. de Herbario patris. Hancine 
varietatem. observavi in me Virgen del Caltà, supra Villalonga, et supra 
Setcasas, In ingressu Vallis d'Eynes, ubi eam indicat Huet, Pl. nouv. 
Pyr. ete, 1853. p. 8., ego non percepi. Pubescentia caulis, in illius su- 
periori parte, inque rachide praesertim solemnior, efficitur lineis densis, 
quae procedunt e latere bractearum. 
ed. comosa var. quae P. asparagoides La-Peyr. Herb., Hist. abr. 
pl. Pyr. p. 349. n. T., Suppl. p. 84. , differt a typo speciei, statura 
plerumque proceriore, ac colore florum rubro-purpureo, Synoyma a La- 
P eyrouse relata partim expungenda erunt, scilicet Clusiano et Tour- 
nefortiano tantum receptis; hujus postremi specimina in Herbario Vaillant 
les La-Peyrouse. P, alpin. Asphod. radice purpurasc. flor. Tournef. 
isch wes p. 140. Inst, r. hrb. p. 173. sit ergo hujus loci cum jam ci- 
usiana. Nullum percepi characterem, in La-Peyrouse descrip- 
tione datum (praeter corollae colorum), qui utriusque stirpis communis 
non fuerit. In qua vero La-Peyrouse descriptione minus exacta est as- 
sertio de calyce glabro, qui ad angulos saepe fit pilosus, quod etiam in 


267 
communi P. comosa observatur. Recte Duby, Gallic., retulit hujusce- 
modi plantam ad P. comosam, sed incuriose subposuit typo, floribus 
flavis, synonymon La-Peyrouse, quod ad varietatem suam b rubentem, 
corolla purpurea, una cum P. fasciculata Fl. Fr. 3. n. 2440. adducere 
debuisset, Et revera hujus loci est P, fasciculata DC., ipso assentiente 
Suppl. p. 391., neque descriptio ullo modo repugnat. Caeterum DC. 
descripsit stirpem e specimine in ipsius Tournefortii Herbario asservato, 
ubi, revera, cum hae commixta reperit specimen P. roseae Jaeq. (Ic. 
rar, t. 115.). De P. fasciculata Bellardi mox dicam ex aliis quantum 
comperere potui. Varietas quae P, asparagoides non est communior typo, 
uti propere dixit Boissier, Voy. bot. Esp. n. 1277., imo valde rara est 
prae eo. Judicium de habenda P. asparagoide pro varietate P. comosae 
antiquum foret, si revera de illa loquebatur Clusius, Pann. A. (1583.) 
p. 102. n. 2., item Rar. pl. Hist. I. 6. p. 210. Libido eam recipiendi 
in speciem fuit penes G. Bauhinum, Pin. p. 163. n. 10. Sub ea re- 
ferre vix dubito Ped. tuberosam Ortega, apud Quer. Fl. Españ. 6. 
p. 10., et inde Palau y Verder. Part. pract. Bot. Linn. T. 4. p. 132. 
n. 16., indicatam in Pyrenaeis Catalaunicis, ubi ego et Iserne, P. aspa- 
ragoidem La-Peyrouse, neque tuberosam Auctor offendimus. De P. aspa- 
ragoide La-Peyr., deque P. fascicùlata Bellardi nil dicit Bunge in nota, 
de Ped. comosa, et de affinibus; sed sub P. comosa n. 17. observat: 
« Flores rarissime (in Planta Iberica) galea intus rufescente » ; mani- 
festo lusus iste accedit plantae pyrenaeae: cf. Bunge, Annal, Sc. Nat. 
Paris. Ser. 3. 'T. 3. (1845.) p. 318., Ledebour quoque, Fl. Ross, 3. 
p. 295. sub n. 42. Ped. fasciculatam Bellardi ad P. gyrofleram Villar 
Dauph. refert Bentham apud DC. Pr. P. 10. p. 577. n. 82., penes 
quem P. asparagoidis La-Peyr. mentionem obseuram reperimus, p. 513. 
P. fasciculatam Bellardi, ex illius Herbario, ad P. gyrofleram Vill. 
confirmavit Bertoloni, Ital. 6. (1844.) p. 328. n. 12, qui P. fascicu- 
latam Willd. Sp. pl. 3. p. 218. n. 30. (solemnem calycibus eristatis, 
et quae cadit in P. elegantem Tenor. Fl. Napol.) ab hae, et ab om- 
nibus aliis speciebus distinguendam censet in eodem opere, p. 327. 
n. 12., Bertoloni; qui citat, una cum Bellardi, etiam Reichenb. Germ. 
excurs., dum iste stirpem a se olim sub tali nomine evulgatam P. Hu- 
guenini dieit, leon. C. 30. p. 73. n. 10. Contra Benthami, et Berto- 
loni sententiam de Bellardiana planta stat nota quae sequitur a Colla 
sub P. comosa adposita: « Huc pertinere videtur P. fasciculata Bellard. 
app. ult. ined., ab ipso lecta in alpibus Limone et di Ussey, quae tamen 
flores habet purpureos, galeam tridentatam ». Herbar. Pedem. T. 4. 
(18835.) p. 366. Obliviscenda est eorum sententia, qui cum Steven, 
Monogr. Pedicul. p. 49.? P. fasciculatam Bellardi varietatem faciunt 
P. rubentis; cf. Bunge, Suppl. Fl. Alt. p. 66. n. 6. Denuo consideran- 
dum erit, num probe recteque actum fuerit a Reichenbach, dum Iconogr. 
C. 30. p. 80 n. 23. t. 1776. dedit putatam P. fasciculatam Bellardi, 
Willd. Sp., exclusis synonymis, Bertoloni p. 327., ita consarcinatam. Ibi- 
dem video plantam gerentem faciem P. rostratae, quam cum P. ele- 
ganti Tenor. comparare malim. 

P. fasciculata Bell., Willd., Koch secum fert P. gyrofleram Gaud., 
DC. Dub.,. Loisl. apud. Gr. Godr. Fr. 2. p. 618 (nec Vill), qui sub 
P. gyroflexa Vill. adducunt P. cenisiam Gaud., cum P. Bonjeanni Coll., 
Ibid. p. 617. 


268 
Pedicularis palustris (Trag) L. Sp. 


Trag. St. h. p. 249-50. P. campestris. Koch p. 623. n. 11., Bert. 6. p. 315. n. 1., Gaud., 4. n. 1382, 
Benth, in DC. Pr. P. 10. p. 565. n. 36. (excl. Fl. Port.) DC. Dub. p. 352. n. 2., Willk. Lang. 2. n, 
2774, La-Peyr. Herb., P. erecta Gilib. Exerc. phyt., P. insubrica Rota Schk. Handb. 2. t. 171., Engl. 
Bot, v. 6. n. 399., Bull. Hrb. Fr. t. tii., Schrank Fl. Monac. t. 303., Fl. Bat. v. 6 t. 417., Fl. Dan. 
t. 2055., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 87., Lamk. Ill. t. 517. f. 1. fl. fr., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1749. 
f. 9, 3., et t. 1826. f. 19-24. fl. anal., Chat. Anat, comp. Veg. Dicot. p. 178-30. t. 39-40. anat. pl. 
Rivin. Monop. irreg. t. 92. f. 1. luxur. Lonicer. Nat. h. crt. 148. A. f. 2., et 172. C. f. 2., ead., et- 
Krtb. ex ed. Uffenb. 1688. p. 337, f. 2. ead. Tragianae simil. 


C), vel 9j. (2. Bert. Fl. Maj. Jul. Fruct Jul. Aug. Rara; potius 
Pyr. septr. medior. 

Vivit ad Barèges, ex Debeaux ; ad Lannemezan, ex Philippe; ad 
Lourdes, ex Deville Catal. MN., in Vallibus de Juéla, et de Baños, 
ex Timbal, et insuper ex eodem in litteris, ad les Eaux Bonnes. 


Pedicularis sylvatica (Ruellii?, Dodon') L. Sp. 

Ruell, Nat. oc a 1. 3. c. 92. (p. err. 112.) p. 789. lin. 1.? Dod. Hist. pl. (gall.) p. 354. f. 1. Koch 
. 623. n. 10., Bert. 6. p. 316. n. 2., Gaud. 4. n. 1383., Chat. Anat. compr. Vég. Dicot. p. 184-2., DC. 
Dub. p. 353. n. 7. Willk. Lang. 2. n. 2775. La-Peyr. Herb.; P. sylv. var. Maj., P. lusitanica FI. Port., 
ex Webb. It. Hisp. p. 24.. P. procumbens Gilib. Exerc. phyt. Link Hoffin. Fl. Port. p. 306. n. 1. t. 
61. Reichenb. Icon. C. 30. t. 1749. f. 1., et t. 1826. f. 3-5. fl. anal., Engl, Bot. v. 6. n. 400., Sv. Bot. 
v. 5. n. 358., Fl. Bat, v. 6. t. 454., FI. Dan. t. 225., Dietr, Fl. Bor. v. 2. n. 88., Sturm. Heft. 13., 
Rivin Monop, irreg. t. 92. f. exter. super. Clus. Rar. pl. h. 1. 6. p. 211. f. 1., ut Pann. A. p. 707-9. 
fig., cum fine descr. in pag. 710., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 427. t. 23. f. ult. n. 13. Lob. Obs. 
p. 431. f. 3., Icon. t. 748. f. 2., Dod. Pempt. p. 556. fig. infer. 

C), % Koch, (+) Bert., Bab. Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul Aug. In 
editis, humidiuse. 

Legi in Pyr. or. septr. ad le Bois de la Matte, die 16. Jul. 1836.5 
ad Cortal, die 17. Jun. 1837. Habui a Deville, ex le Lac de Lourdes, 
et ex Cauterets. In m.*. Guara indicat Asso Arag. En. n. 126. Ped. lu- 
sitanicam Fl. Port. fuere qui retulerint ad superiorem speciem: Ben- 
tham eam silentio praeteriit. Speciei lusum, quasi peloriam, describit 
Smith, Trans. Linn. Soc. of Lond. V. 10. p. 227-8. Locum Dodon, 
Pempt. cum Linnaeo, Kikx, et Lejeune libenter hue retuli; contra 
Courtois, qui (dubitanter) P. palustris voluisset, ut iconem Fl. Dan. 
Retzins, Lestiboudois quidem (Botngr. Belg. P. 2. p. 137.) nostram con- 
firmavit sententiam identicam Lobelii figuram afferendo: nec aliter sta- 
tuerunt D'Avoine, et Morren. Crapodinam Ruellii, 1s.c., non video ab 
ullo interpretatam fuisse. Ea a quacunque Labiata fugit. Crapodine 
Gallorum sive Stachydem rectam referat, sive genus Stideritidem vocet, 
longe a Ruelliana planta remanet, quam ego pro nostra specie inter- 
pretare vix dubito. 


Pedicularis tuberosa (Richers ex Hall.) L. Sp. 


Haller, Dissert. de Pedicular. 1737. 4.0 et Fl. Helv. infr. cit. Schenchz. It. al (ed. 2. 

i i : 1 e * . ` a : . It. alp. 1. (ed. 
Koch) es lin. 4., qui speciem detexit anno 1709., ex Haller ad Agrostogr. App. 4. n. 34. Koch p. 
DC. Db. 22. n. 6. Bert. 6. k 333. n. 18., Gaud. 4. n. 1337., De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 1383., 
Vill. Dauph. 352. n. 5., Willk, Lang. 2. n. 2780. P. Barrelieri Reichnb. Koch. ex Bert,; P. gyroflexa b 
uph., ex Roch. Hall. Helv. n. 323. t. 10., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1746., et t. 1759. (Barrel) 


credo, Sturm. Heft 30 

9 Flor. Jul. Aug. Fract. In editior. Pyr. medior. rara. 

Habui ex le Petit Monné a Philippe. In m.* Aucupat viderunt Galli 
exeurrent. 1868.; in Val de Juéla Timbal; ad Salvanaire repererat 
Pourr. Loca Pacages d'Aucupat, et Pic de Gére (indicata a Grenier 
Souvenrs. Eaux Bonnes p. 9., et p. 15.) non amplius recordavit iste 
in FI. Fr. cum Godron, 2. p. 619., ubi tantum La-Peyrouse loca ci- 
tavit. Sunt qui proferant locum Clusii Pann. Austr. p. 707. n. 1., quem 
nos, eum aliis plurimis, libenter ad P. comosam reposcimus!. 


269 


Pedicularis pyrenaea (La-Peyrouse) Gay Coron. Endress. Pyr, 


- La Peyr. Herb. infr. cit. Gay l.c. p. 22-7., Gren. Godr. Fr. 2. p. 617, a (non b), Willk. Lang. 
2. n. 2779. (it. excl. b). P. gyroflexa Ramd. Pie du midi in Mém. Mus. Hist, Natur. Paris, T. 13. 
(1825.) p. 260 n. 82., Dufour. Lettrs. Palass. Mont. maudts., iu Bory de St. Vinc. Voy. souterr. p. 324. 
not., et p. 339. (e loco Esquierry indie.) P. gyroflexa La-Peyr. Hrb., et P. rostrata var. b spicata 
La.Peyrouse Hrb. 

9 Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. septr. med. sub le Port de Venasques, die 9. Aug. 
1838.: in Pyr. Catal. supra Setcasas ad le Pla de Canmagre, die 28. 
Jul. 1846. Habui ex le Port de Clarabide a Deville, qui legebat etiam 
a la Pene de Serret (Azun) unde posui in meo Herbar. Generali. Ex 
le Pie de Ger, ut ex m.* Gourzy mihi demonstrabat Gaston Sacaze: 
ego vidi in m.* Basibé supra Castanesa Pyr. Arag.: ad le Lac de No- 
hèdes Pyr. or. observabat Martrins, au Llaurenti Timb., a Caranza Freyn, 
et Gautier. Staminum filamenta omnia basi glabra, eorum duo, supra 
medium, barbata, duo apice sub glabra; pistillus glaberrimus. Haec 
adnotavi in specimibus Catalaunicis, in quibus calyces, prae illis de 
Esquierry, magis lanuginosi sunt. 

De hujus speciei legittimitate dubitat Reichenbach, Icon. Cent. 30. 
p. 19., sub P. Jaequini Koch, cum P. comosa alligata. Reapse quam 
dedit figuram de hae stirpe (t. 1242. f. 2.) illico similem pyrenaeae 
Judicavi; ut dubium irrepserit, num P. pyrenaea Gay, cum P. Jacquini 
Koch, vel saltem nonnullorum, identica esset. 


Pedicularis mixta (La-Peyrouse ?) Grenier. 


Cf. La-Peyr. syn. infra cit. Grenier, apud F. Schultz Arch. Fl. Fr. Allm. (Fevr. 1853.) p. 279. 
P. rostrata b? Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 578. n. 96.? P. incarnata La-Peyr. Herb.; et P. rostrata 
var. multiflora La-Peyr. Herb.; P. rostrata var. Benth. Cat. p. 110. (excl. syn Vill.) P. incarnata 
Pourr. It., Gren, Souven. Eaux Bons.; P. pyrenaea b Gren. Fr. 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. Septr. aurig. valle di Savignac, die 6. Aug. 1840; 
supra /'Hospitalet a la Soulane d Andorre, ld. les allées étroites, die 3. 
Aug. 1840: in Pyr. or. ad les Angles au lac de Valmetta, die 19. Jul. 
1839.; ad Mont Louis, die 9. Jul. 1838. Observavi ad el puente de 
Saldeu, et in m.e Llaurenti. 

Tubus corollae intus, nee non filamentorum basis glaberrima, qua 
nota praecipua, et insuper calycinis dentibus foliaceis, ciliatis, interne 
barbatis, nee non pilis hine inde extus per calycem ipsum conspiciendis, 
ao filamentis apice, neque basi, sparsim pilosis, diceretur a P. pyrenaea 
distincta, cui caeterum facie simillima est planta. 

Striae interruptae, atropurpureae hine inde longitudinaliter in ca- 
lyee conspicuae. Corolla purpurea, labio superiore emarginato, rostrato, 
obtuso, fauce barbata, pili deeurrentes e margine petiolorum, et brac- 
tearum procedunt. Haec ad specimina supra Andorra lecta. Specimina 
e valle Savignac videntur generatim praestare villositate majori in ca- 
lyce, et saepe etiam per caulem; varia est pubescentia de calycinis 
dentibus, et striae illae atropurpureae, interruptae, in parte interiori 
calycis etiam conspiciuntur; filamenta quidem variam praebere pilorum 
copiam novi; ita ut aliquando glabra etiam conspexerim; nisi forte fi- 
lamenta longiora superne pubescentia, inferiora minora undique glabra. 
Flores saepius purpurei, interdum rosei occurrunt; statura plantae 
Variat, bipolliearis, palmaris, et ultra. 


* 


210 


Species iutermedia inter P. pyrenaeam, et rostratam, primae adhue 
magis propinquior; cum qua erit attentius comparanda, vivis ambobus, 
sì propitia occasio fuerit, Placet ea referre, quae mecum ad rem com- 
munieabat Boutigny, in litteris datis Lowrdes, 26. Oct. 1853. « Je ne 
sais pas, si les caractères de cette nouvelle espèce (D. mixta Gren.) sont 
aussi constants, que le dit le Professeur de Besançon. Je sais seulement, 
que tous mes échantillons de P. pyrenaica du Canigou sont plus petits, 
que les autres (P. mixta), et à peu près de la taille du P. sylvatica. 
Le calyx du mixta est, en effet pubescent, et glabre dans le pyrenaica; 
mais les lignes de poils sur la tige existent à peu près dans l'une, comme 
dans l'autre espèce. Au surplus les plantes ne peuvent tre bien étudiées, 
que sur le vif ». Boutigny. t 

P. Bonjeanni Colla distinguitur praecipue: calycibus niveo-lanuginosis, 
galea subito, et abrupte acuminata, rostro lineari, vectiusculo, elongato, 
Jisso-bifido, stilo longe exserto » Herb. Pedem. T. 4. (1845.) p. 364. 
n. 4, cf. et Icon. fase. 3. t. 83. Synonyma apud eum (p. 363. n. 4.) 
sunt P. cenisia Gaud. Helv. 4. p. 132. n. 1386., et P. gyroflexa Bon- 
jean PI. exsice., nec Vill, nee DO.: Benth. in DC. Pr. P. 10. (1846), 
undecim annos post, non videtur habuisse notionem de Colla specie; 
sed, ex Godron synonymo, apparet hancine plantam ceu lusum P. ro- 
stratae ipsum habuisse, lc. p. 978. n. 86., quae apud Gren. Godr. Fr. 
2. p. 617. cadit in P. gyroflecam Vill. P. gyroflexam Pyrenaeis negat 
Gay, Coron. Endress. Pyr. p. 24. negat et Benth. in DC. Pr. 10. p. 
911. n. 82. Specimina legittima P. gyroflexae visa ex Alpibus, et cum 
styrpe hae pyrenaea comparata, satis differentiae ostenderunt. Alpina 
longe hirsutiora, praesertim per caulem, inque petiolis, foliis insuper 
latioribus, bracteis majoribus praedita est. Sed fatendum est, P. mixtam 
vix recedere ab Halleri figura de P. gyroflexa (Helv. t. 11.), neque Gau- 
dini descriptio de sua P. cenisia insigniter a nostra abludere, ubi et 
genitalia, et corollae glaberrimae dicuntur, quod harum stirpium magnam 
affinitatem. proeul dubio denunciat. 


Pedicularis rostrata (Clusii) L, Sp. 


Clus. Pann. A. p. 707,, et p. 710. n. 3., sine icon. Bert. 6 330. n. 15.. Gaud. 4. n. 1384., DC. 
m p. 352. n. 3., Willk. Lang. 2. n. 9778. La-Peyr. Herb., pitti, Hall. Helv. n. 322. t. 8. f. 1. 
mal., Reiehnb. Icon. C. 30. t. 1742. f. 1. ben.; f. 2. (Jacq.) admod. dubia. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. or. Valle de Llo, die 16. Jul. 1839., in m.* Cambres- 
dazes, die 24. Aug. 1836. Habni a Deville ex /Estibe de Luz, ex le 
Pie de Gabizos, et ex le Pic d'Ayré. Descendit ad Mont Louis. Halleri 
figuram eriticavit etiam Ramond Pie du midi n. 82. 

(Dari duarum specierum confusionem, sub una communiter receptarum, 
suspicaverat Gay, ut patet per ea quae jam ab anno 1832. exposuerat 
Coron. Endr. Pyr. p. ?3, Reapse illam Jacquini figuram (A. 3. p. 3. 
t. 205.) a Linnaeana specie separavit Koch, Deutschl. Fl. 4. p. 363, 
et Syn. ed. 1., et 2. Attamen stirpium disjunetionem non receperunt 
Bentham in DC, Pr. Bertol., It., Reichnb. Icon. Ego dubius haereo; 
sed referre placet, Linnaeum, in litteris ad Jaequin, datis, Upsal. 6. 


Fes 1115. , considerata Jacquini figura, scripsisse. « In caule 
| ram figurae, flos qui altissimus eminet, labio suo superiore, demonstrat 
hanc esse ve 


ram » (cf. litter. cit. ed. Vindob. 1841. p. 146.) 


211 
Euphrasia (Herbarior.) Tournef., Linn., restituta a Visiani, 
Consideraz. Gen. Sp. (1841.) p. 40. 


SECTIO 1.* EUPHRASIA Hersarior. Trac. Fucns. 


Euphrasia officinarum (Adhi? Araborum) G. Bauh. Pin. p. 233. n, 1., 
Basil. Catal. p. 67. 


Nota Arabis nomine « Adhil »: Sylvaticus circa, annum 1320., proposuit contra oculorum morbos; 
cf. Asso Syn. Arag. n. 552,; Hoffm. C. Medic. officin. (1738.) p. 254. E. officinalis L. Sp., Bert. 6. p. 
987. n, 1.. Gmel, Bad. Als. 4. p. 447. Not. obs, in p. 448-9., De Notrs. Repert. Fl. Ligust. n, 1393., 
Wimm. Grab. Siles. P. 2. p. 217-8. n. 895., Benth. in DG. Pr. P. 10. p. 552. n. 2., DC. Dub. p. 354. 
n. i., Fries Nov. Fl, Sv. ed. 2. n. 194., et cum Brobrg. Hallnd. n. 576. Ledeb, Fl. Ross. 3. p. 262. 
E, offics , E. minima, et E. salisburgensis Auctor., Koch p. 627-8. ns, 1, 2, 3. E. offics., E. alpina, 
et E. minima Gaud. 4. ns. 1368-9-70. E. offics., et E. nemorosa (Pers.:) Zetterst. Pl. vase. Pyr. princip, 
p. 203. ns. 970-1., Gren. Godr. Fr. 2. ps. 604-5. E. officin., E. parviflora Fries, E. minim., E. gracilis 
Fr. E. Salisbrg. Willk, Lang. 2. ns. 2800-1-2-3-4, E. otficls. La-Peyr., et E. salisburgensis La-Peyr. 
Herb.; et Bartsia humilis, ac B. imbricata La-Peyr. Herb. denique et E. alpina Lamk., La-Peyr. Hrb.; 
reprehesentans formam, quae E. salisburgensis Funk, Koch. E. Soyeri Timb. pl. Pena blanca (1861.), 
ex speciminibus ; E. alba Brunf.?, E. vulgaris Column., E. usualis Ovid. Montalb., Hrt. botanogr. Icon, 
2. p. 193. vers. E. cuprea, E. montana, E. hirtella, E. praecox, F. rigidula, E. puberula Jord., Loret. in- 
super E. campestris, et E. ericetornm Jord.; E. nitidula Jord., Reut., E. uliginosa Ducomm., E. Soubei- 
raniana Timb., E. picta Wimm. Schles.; E. tatarica Fisch. , E. latifolia Pursh, E. depauperata Benth., E. 
ramosa Pers., E. Rostokoviana Hayn. ex Wimm., Grab. Siles., Ledb. Ross., et Fuss Trans. E. rubra 
Baumg. Trans, ex Fuss. Progr. et Trans.; E. picta Wimm. Schles., ex Neilr., E. gracilis Fries, ex Reichnb., 
E. maculata Gilib, Exerc. phyt., E. pusilla Godet MN., ex Asa Gray.; E. cebennensis Martin (B.) ap. 
Bill.. dubitar. nequeo. Engl. Bot. v. 20. n. 1416., Curt. Fl. Lond, ed. Grav. v. 2. t. 88., Bull. Herb. 
Fr. t. 233., Sv. Bot. v. 4. n. 267. Flor. Dan. t. 1037., et t. 2657. parvifl. var. imbric.; Schk. Handb. 
2. t, 169., Lamk. Ill. t. 518. f. 1., et 2.; Plenck Ic. pl. med. T. 6. p. 7. t. 502., Schrank Fl. Monac. 
t. 287., Fl. Bat. v. 2. t. 125., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 91., Turp, Fl. med. 3, t. 162., Sabb. Hrt. Rom. 
3. t. 9. Chat. Anat. comp. Vég. Dicot. p. 159-63. t. 34. anat. pl. Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 257. t. 54. 
f. 8., Woodv. et Hook. Med. Bot, V. 2. p. 368. t. 135. ic. non adeo felix, Hayn. Arz. Gew. 9. t. 7, 
Rostk., et t. 8. off. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1231., et 1832, cum vars. plurs., et 1230. f. 2. (salisb.) 
Sturm. Heft 3., Coss. Germ. Par. p. 302. t. 18. f. A. fl, Duchsn. PI. ut. ven. Atl. t. 50., Rivin. Monop. 
irreg. t. 90. fl. inter., Trag. St. h. p. 328., Fuchs, Hist. st. p. 246., poa Hrb. imag. p. 16. fig. 
med., Lonicer. Nat. h. crt. 103. D., Matth. p. 1022., Camer. Epit. p. 767., Tabern. Krtb. 2. b 1246., 
Icon. t. 862, f. 1., Lob. Obs. p. 261. f. 1., Icon. t. 496. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3.1. 30. p. 432. f. 3., 
Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 430, t. 24. f. 1, 2. (sub. n. 1.). Dod. Pempt. p. 54. f. 3., Boce. 
Mus. pnt. t. 60. f.ae variae. 


(5 Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Cantabr. sub m.° Aradoi ad Ispur, die 27. Jul. 1841: 
ad San Jean pied de port simil. B. imbricatae La-Peyr., die 12. Aug. 
1841. eique prorsus identicam excerpsi in Pyr. Arag. (Sobrarbre) m.* 
la Peña de la mula, die 28. Jul. 1861. Et legi in Pyr. Arag. supra 
Bielsa, mntbs. Mener et Diera diebus 18., et 23. Aug. 1845.: in Pyr. 
septr. aurig ad summit. mts. Tarbason, die 14. Aug. 1843., in Pyr. 
septr. mediis, Valle de Arare, supra Escugnac, die 27. Aug. 1861. 
formas duas, ut sub Aradoi, et ad Diera. Et differentes speciei formae 
mihi advenerunt a Deville, locis indicatis, Tarbes, Cap- Vern, Angous 
(bas du Pic du midi d’Arrens), Vallée d’ Azun, circa le Lac d' Escoubous, 
Biaritz, et le Vernet. i 

Species e maxime polymorphis, ut amplissime confirmavi, peregri- 
nationibus, observationibus per differentes regiones, et plagas pluries 
repetitis. 

. Variat, in Pyr. Cantabr. praecipue, pollicaris, et palmaris, gra- 
cilis (E. gracilis Fries exsice. vis. apud Dunal), et robusta, simplex, 
et ramosa, floribus terminalibus, aut e basi etiam erumpentibus. 
(Bartsia imbricata La-Peyr. Herb. et Hist. abr. pl. Pyr. p. 944. n. 3.). 
Flores dantur parvi, aut grandiusculi, plus minus caerulei, violacei, 
carni; aut lutei (E. alpin. lut. Campi, Spicil. bot. p. 20), vel albi- 
cantes. Lobi labii superioris corollae patentes, aut conniventes. offen- 
duntur, ex observatione a me directe petita, die 15. Aug. 1841., in 
m.° Irei Cantabror., ubi lobulos istos vidi plus minus divaricatos, 


212 


patentes, eonniventes, altero margine etiam ferme superposito. Folia 
variant laxa, et approximata, dentibus acutis, obtusiusculis, aristatis, 
et muticis: sic et variae sese offerunt bracteae ovatae, lanceolatae, an- 
gustae, sub-dentatae, et fimbriato-laciniatae: itemve ludibunda est pube- 
scentia, et glabrities plantae, quae occurrit etiam glandulis conspersa; 
item color e viridi ad flavescentem, et rubellam tincturam se vergens. 
Varietatem pulchellam insignem exiguitate sua (ad summum pollicarem), 
et praesertim florum eolore omnino citrino, neque violaceo, aut caeruleo, 
ea est quam legi in m.° Mener, Ei proxima vivebat eadem planta par- 
vula, floribus caerulescentibus, aut violaceis, ibidemve locis mitioribus, 
sese offerebat speciei typus, E. officinarum vulgatior. 

Ad la Fourquette de Garlit Pyr. septr. med. observavi stirpem prae- 
dietam foliorum dentibus obtusis, floribus parvis, luteis. 

In m.* Guchan, supra Aragnouet (ejusd. regionis) advertebam plantas 
ferentes flores nune parvos tunc grandiuseulos, foliorum dentibus acu- 
minatis (E. salisburgensis); quam pariter ceu speciem, non admitto. 
Montes circumstantes ad Aragnout plures alunt formas, quae speciei 
polimorphiam mihi magis magisque demonstrarunt ita ut a propositis 
neotericorum speciebus abhorream, Natura, non phantasia, monente. 
Quod dictum velim pace eorum, qui caeterum magni existimandi sunt, 
in primis Grenier Jur. p. 562-70., qui sexdecim ibidem putatas species 
distinguit. 

Quoad observationes in Pyrenaeis praesertim factas, cf. Soy. Willem. 
Obs., Nancy 1828., p. 105., et melius adhuc Gmel. Bad. Als., qui Le. 
varietates ibidem a se observatas indicat (ad p. 449.). Sed mox Soyer 
Willemet (1833-4.) Mém. Soc. R. Se. Lettr. Arts. Nancy. Obs. bot. de 
E. officin., etc., et Erica vagnt.e multifl.a, seorsim impress, p. 2-13., 
sustinuit trium specierum distinctionem, scilicet E. officinalem, p. 5., 
E. nemorosam, p. T., E. alpinam p. 11., quas longa synonymorum serie 
oneravit, superadditis eorum varietatibus, et snb varietatibus (ad in- 
finitum, facillime eruendis in hujuscemodi speeiebus maxime varia- 
bilibus), ubi duas postremas ei species, etiam Pyrenaeorum indigenas 
dicit. Sed sub hujus laboris fine, veritus ne in nimiam inciderit subti- 
litatem (et non sine magna ratione) ita effatus est: « Peut étre serait-il 
plus sage d'adopter. le sentiment. emis par DC. (Fl. Suppl. p. 3901), et 
de ne considerer ces trois espèces, que comme trois races de VE. offici- 
nalis, avec leurs variétés, et sous variétés« l.c. p. 13. Hoe idem est ac 
« Parler beaucoup pour ne rien dire). 


.. Antherae pulchre aristatae; pistillus superne flectitur ad stamina, 
illo breviora, genituram postulans. 

. Eufrasiam vulgarem Lonicer. (sic.), ut citat G. Bauhinus ego non 
video. Vix Euphragiam vulgarem, cognomento absolute donato, habes 
apud Column, Eephr. p. 200. Cap. 71. lin, 1-2-3. Novit Euphrasiam 
officinarum Brunfels vel potius Jacobus De Manliis apud eum? Credam; 
sed quam plantam delineari curavit Brunfels nomine Eufragiae, evi- 

enter Veronicae species est, quam suo loco referam. 


1 


218 
SECTIO 2.* EUFRAGIA GriseB., Bentu. 


Euphrasia latifolia (Columna) L. Sp. 


Column. Ecphr. p. 201. Eufragia latifolia Griseb. Rum., Bith., Benth. in DC. Pr. P. 10, p. 542, 
n. 1i, Willk. Lang. 2. n. 2785. Bartsia pepara DC. Dub. p. 354. n. 3. B. latifolia Sibth. Sm. Gr. 


Pr. Bert. 6. p. 276. n. 7. Trixago latifolia Reichnb, Excurs., Koch p. 627., Moris Sard. 3. n. 933. 


Euphr. tricuspidata Friv. Herb, Rumel., ex Griseb, Fl. Graec. Sibth. C. 6. p. 69. t. 186., Reichnb. 
Icon, C. 30. t. 1725., f. 4., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 7.; Barrel. Ic. t. 276. f. 3., Magnol Bot. Monspel. 
p. 94. (descr. p. 95.), Column. l.c. p. 202. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 11., p. 4M. t. 24. f, 5. n. 8. 

(+) Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. In calidior. region. mediterran. 
Rarissime reg. oceanicae, 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 29. Maj. 1851. 

Vidi ex ripis fluminis Ariége lectam a D.e Pujol Tolosano prope 
Venerque; cf. et. Noulet Pl. bass. sous Pyr. p. 477. n. 2., et Fl. anal. 
Toul. (1861.) p. 120., ubi quaedam, mox detecta, addita sunt loca. 
Obviam sibi ad Pew clamitat Loret, nisi e regressu, seminibus ab eo 
ipso terrae commissis. Viscositas plantae insignis, quamvis de ea si- 
leant, generatim, auctores; forte quia plantam exsiccatam tantummodo 
examinaverunt. 

Durum mihi est admittere legittimitatem specificam Eufragiae atro- 
violaceae Durieu FI. Alger. ined:, apud Blanco Cat. pl. Hispan. (1849.) 
n. 195., de qua cf., et Gusson. Pl. vase. Inarim. p. 243. n. 1., qui 
eam ab E. latifolia distinctam refert, ex Manco, habitu graciliore, fo- 
liis glauco non obscure virentibus, evolutione praecociori. Oh quam de- 
biles sunt hi putati characteres! de quibus vix persuasus fuit ipse Gussone. 

Parentucella floribunda Vivian. Fl. Libyc. Specim. p. 32. t. 21. 
f 2. sive Eufragia Viviani Cosson, mihi videbatur lusus grandiflorus 
hujus speciei, sed fas est acquiescere iis, qui plantam examinarunt, et 
illius legittimitatem specificam ulterius sustinuerunt. Cf. De Notrs. 
Ind. Sem. hrt. Genuens. 1840. p. 16., Bert. It. 6. p. 279., De Notrs., 
Repert. Fl. Ligust. n. 1392., Moris Sard. 3. n. 983., Benth. in DC. 
Pr. P. 10. p. 585., Cosson in Vivian. ete., a quibus saltem diseimus, 
erronee prorsus ea constituisse genus peculiare Viviani. Redempta £u- 
phrasia sit E. grandiflora (Della Cella) N. 


Euphrasia pratensis (Caesalpini) Seb. Maur. 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 178. n. 489., De Plants. l. 8. c. 35. p. 340. (Crist. 1.a). Seb. 
Maur. Fl. Rom. Pr. (1818.) p. 199. n. 685. Eufragia viseosa Benth. Scrofular. , in DC. Pr. P. 10. p 
543. n. 2. Bartsia viscosa L. Sp., Bert 6. p. 269 n. 2.. DC. Dub. p. 354. n. 4. Trixago viscosa Reichnb. 
Excurs., Moris Sard. 3, n. 934, Rhinanthus Alectorolophus La-Peyr. Herb.; Euphras. grandiflora Pourr., 
Herb. Matrit.; Euphr. viscosa Gater. Montaub. (non L.) Engl. Bot. v. 15. n. 1045., Curt. FI. Lond. 
ed. Grav. V. 5. t. 44., Lightf. Fl. Scot, 1. p. 321. t. 14., Chat, Anat. P Veg. Dicot. p 445-6. 
t. 31. anat, pl.. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1796. Barrel. lc. t. 665., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 
437. f. inter. dubia! 


(2 Flor. Maj. Jun. Fruet. In locis calidioribus, ergo frequentior 
per region, mediterr. 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 29. Maj. 1851. Habui a De- 
ville ex Lascazeres (prope Tarbes) et ex Bouille Pereille, ut videtur e 
collectione Massey. Accepi ex Ceret (ubi ipsemet late ‘observabam) a 
Massot. Vivit ad San Esteban Vallis Baztan, ex Willk. Sert. FI. Hisp. 
n. 764. Observavi in Pyr. occid. inter Briscus, et Bardos; rara obvenit 
ad Toulouse; copiose ad Zarawz, ad Bilbao, ad Radiquero, ad Huesca. 

Statura pedalis, sesquipedalis, caulis simplex, aut plures ramos 
apice floribus onustos ferens; racemi primum densi, mox elongati, et 
laxi; corollae flavae; capsulae parumper hirsutae; et tota planta glan- 

uloso-pubescens, viscosa, 


18 


274 


Sequentem Pourret observationem reperii in illius Herbario Matriti 
asservato: « Nullo modo Bartsiis associari potest haec planta, quae forsan 
genus novum melius constituere posset. ......... Calyx est Euphrasiae, corolla 
ad Melampyrum accedit; stamina Bartsiae; pistillum Euphrasiae » Fuit 
et Rhinanthus Lamk Fr.; Lasiopera Link. Hoffm. Portoug.; Trixago 
Reichenbach.; denique de hisce omnibus judicium a neotericis datum 
est, et plaudimus. Crista Galli affinis planta romana, ete. J. Bauh. lac. 
figura mala declaratur (quae potius imperfecta dici debuisset) a Desf. 
Atl. 2. p. 84.; attamen ab eo allata, et ego afferre malui, ne plantam 
in Italia a Cherlero lectam, absque declaratione relinquerem, ut mei 
fecerunt Itali. Sed mox, inspecta nota addititia Chabraei, Seiagraph. 
p. 416. (£. 3), dubius steti, num locus iste potiori jure ad _Rhinanthum 
majorem adduceretur. L 

Boissier, Voy. bot. Esp. n. 1275. citat Barrelieri figuram, e speci- 
mine italico deductam, eodemve tempore stirpem in Italia non indicat, 
nee eam alere Lusitaniam novit. 

Reperitur in Anglia, Scotia, et Hibernia: abunde in Gallia occidua, 
inque Cantabria meridionali, humiliore. Provenit in Pyrenaeis septen- 
trionalibus mediis, humilibus, calidioribusque. Magis sese extendit per 
Pyrenaeos mediterraneos, Oleae amica, sed eam superexcurrens. Va- 
gatur quoque per Galliam mediterraneam, inque adverso litore Alge- 
riensi, et Tunetano: versatur per Hispaniam, et per Lusitaniam. Ob- 
venit in Italia sat diffuse, adeo ut spectanda sese praebeat in quibus- 
dam ejus insulis, Corsica, Sardinia, Capraria , Sicilia, Ischia, Occurrit 
in Dalmatia, /Egypto, Graecia, Macedonia, Thauria; in Asia occidentali, 
in Provinciis Caucasicis; inque insula Soera, maris caspii ex Ledebour. 
Deest in Germania, inque Helvetia; non dieunt repertam stirpem in 
Insulis Balearicis, Canariensibns, Azoricis; in Istria, in Borussia. Non 
enumeratur in Floris Rumeliae, Bithyniae, Transilvaniae, nec indicatur 
inter stirpes orientales ab Ascherson, et Kanitz. Exterritus eam non 
consideravit DC. Alph., Geogr. Botq. 


SECTIO. 3. BELLARDIA Aur., (7rirago Steven.). 


Contra susceptum a neotericis genus disceptavit Visian. l. jam c., 
et insuper Fl. Dalm. 2. p. 106. n. 905; Moris locum speciei sequentis 
sub Bartsia laudavit. 

Legitur apud Plinium (Nat. h. l 94. c. 15., vel 80.) Triraginem 
Chamaedrys esse synonymon, hine falsum nomen pro hae sectione re- 
spumus. Mirum Allioni genus statuisse peculiare, nomenque Trixaginis 
cum Columnae denominatione ipsum non suscepisse, quum a 7riraginis 
nomine non abhorreret, recepto pro speciei cognomento. Columnae de- 
nominationem serius exaltarunt Steven, ac Bentham; et hoc magis 
magisque ostendit. quot nomina sine necessitate mutata protulerunt 
botaniei in Scientiae damnum, rebus minus attente perpensis, et 
segniter actis, Nam Columna attente perleeto, Lc. p. 199., percipitur, 
eum e quadam eum Dioscoridis putata Trixagine similitudine, non 
vero quia eamdem putaret, suam plantam T'íraginem apulam dixisse. 

Euphrasia versicolor (Gesner) Nob. 

"Ha b rx bot. ed. a Schmied, tab. lign. 9. f. 78. Trixago apula Steven. Mém. Mosq., Benth in 


x Se wer P. 543., Willk. Lang. 2. n. 9736. Bartsia Trixago L. Sp. ed. 1., Bert. 6. p. 270. n. 
Guss, Sie. Synops. 2. p. 113, n, 1., Moris Sard- 3, n. 935., DC. Dub. p. 351. n. 6, Guss. Sie, Syn. 2 


215 


. 113. n. 1. B. Trix. La-Peyr. Hrb.; B. Trix., B. versicolor, B. maxima, et B, bicolor Fl. F 1 
Boiss. Voy. bot. Esp. n. 1276. Rhinanthus Trixago, et Rh. versicolor. Brot. Phyt. Lusit.; Pet 
Spr. et inde Rhin. capensis Thumb., Rh. maritima Lamk. Fr. (perper. Steud. ad. E. pratensem invect.) 
adjuv. Ledb. Fl. Ross. Flor. Graec. Sibthorp. C. 6. p. 68. t. 585., DC. Ic. Gall, rar. p. 4. t. 10. Brot, 
Phyt. Lusit. select. 2. (1827.) p. 154. t. 146. (formae diversae), et Id. 1. p. 33. t. 14. [vds Link, 
Hoffm. Fl. Port p. 299. t. 58., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1724., Chat. Anat. compr. Vég. Dicot. . 1594. 
t. 34.ter; Column. Ecphr. p. 199., et p. 197. fig., Barr. Ic. t. 774. f. 2., et t. 660.e (versic.) J. Bauh. 
Hist. pl. 3. L. 30. p. 437. fig. supr., Moris. Hist. pl. 3. S. 11. p. 427. t. 24. f. 8. 


(*) Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. Per region, mediterr., locis 
calidior.: rarissime in Pyr. occid. extremis, ubi forte inlata. 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 29. Maj. 1851. Habui ex Port 
Vendres, prés la redoute Mailly a Massot, Observavi ad Rosas; vidi 
ad Bayonne. i 

Species mirimode ludibunda, praesertim quoad florum colorem pat 
in Lusitania praecipue observarunt illius Florae Auctores. In Graecia 
autem frequentius occurrere floribus luteis inducimus a Sibthorpiana, 
sive Daucriana, si mavis figura. Ad Gerona plantam legi in eo statu, 
qui dicebatür B. tricolor DC., cui proximus est quidem, et status alter 
qui B. versicolor Pers. In ea forma ad Gerona lecta corollae allescentes, 
galea excepta, quae rubella est; habetur insuper lobus medius labi in- 
ferioris aliis paullulum longior, et angustior! Vidi stirpem fructificantem, 
ad Rosas, panicula ramosa, pyramidata, ramis angulatis, sub-tetragonis. 
Tota planta glanduloso-viscosa; herba plumbeo-virens, sub exsiecatione 
aut obscura evenit, aut tota nigrescit. Longe a veritate aberravit 
Sprengel, Diss. de Germ. r. hrb. Patr. p. 27., iconem Gesneri ad Pedi- 
cularidem incarnatam referendo. 


SECTIO 4.* BARTSIA Nxornc., quae rectius Bartschia inscriberetur. 


Euphrasia alpina (Gesner) Nob. 


Gesn. Op. hot. éd. a Schmied. tab. aen. 6. f. 51. Bartsia alpina L. Sp., Koch p. 627., Bert 6. 
p. 267, n. 1., Gaud. 4. n. 1365., Gmel. Bad. Als. 2, n. 920., DC. Dub. p. 353, n. 1., Willk. Lanz. 2. 
n. 2787. B. alp. La-Peyr. Herb.. et B. Fagonii Herb. La-Peyr. partim B. parviflora De Charp. (var. 
est), E. Bartsia Visian., pessime denomin Alicosta alpina Dule. Flor. Dan. t. 43., Schk. Han b. 2. t. 
168., Sv. Bot. v. 8. n. 573., Engl. Bot. v. 6. n. 361., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 68., Sturm. 
Heft 17.. Reichnb. Icon. C..30. t. 1725. f. 1-2., Chat. Anat. comp. Veg. Dicot. p. 148-50. t. 31.bis f, 1-4. 
Pona Bald. p. 206-7., fig., et apud Clus, Rar. pl. Hist, 2. p. 343., et edit. Tetzn. (1608:) 4. p. 95. (lat.), 
J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98. p. 289. f. 4. Pluk. Phytgr. t. 163. f. 5. 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. Pyr. med., . orient. 

Legi in Pyr. or. septr. med. ad Medassolles, die 3. Jul. 1838: in Pyr. 
or. Valle d’Eynes, diebus 25. Jul, et 27. Aug. 1836. Habui a Deville 
ex Ner Pugn (Barousse), ex Plan. d'ou Soum, et supra les Eaux Bonnes. 

Pessima Visiani denominatio, eo quod Bartsia non uniea constabat 
specie, et Bartschius peregrinator potuit in Bartsiam converti a Linnaeo 
(Coroll. Gen. pl. 1737. p. 10.) pro putati generis denominatione, sed 
ad specificam designationem translatus, quum nullius plantae substan- 
tiva denominatio unquam fuerit, converti debebat in Bartschii, quod 
tune effiei tantum poterat, si species non Gesneri, non Ponae, sed 
suae detectionis, vel etiam illustrationis fuisset, a quibus longe absumus 
haneine alpinam plantam pertraetantes, ut a viro, qui non Alpes, non 
Pyrenaeos, sed qui Guineam Batavam strenue peregravit, illustravitque. 


Of. L. Hrt. Cliff. p. 325. 
Euphrasia Fagonii! Nob. 


" i 1 È a-Pey- 
„Clinopodium montan. elatius, comis purpurascentibus, Fagon, Tournef. Topogr, teste La-Pey 
ronse, Bartsia Fagonii La-Peyr. Hist. abe gt. Pyr. p. 343. n. 2., Suppl. p. = ore mns 
partim. B. spicata Ramd. Bul. Philomtq. 2., n. 49. (1800.) p. 141., DC. Dub. p. 353. m. f flem. 
podr. Fr. 2. p. 609., Wilk. Lang. 2. n. 2788. Pedicularis pyrenaica Veronicae folio Tournef. . 


ELE 
botq. Pp. 141. Alicosta spicata Dulce. Ramd. 1. c. t. 10. f. 4 


216 
9; Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. ab.e, Sept. In editior. Pyr. medior, 


praesert. septentr., rara. 

Habui ex le Pic de Lhieris a De Girard; ex le Pie de Gard 
a Munby; ex les Eaux Bonnes a Marcoth; ex Mont Sacon, et ex le Pic 
du midi d'Arrens, a Deville. 

Locum Barrel. Icon. t. 774. f. 1., Obs. p. 22. n, 206. ad hane speciem 
relatum a La-Peyrouse, ego libentius, cum aliis ad E. alpinam traherem. 


SECTIO 5.* PERLINA Nos. (Odontitis Hall, et N eotericor.). 


Odontitem Rivini, et Halleri vix ceu peculiare genus, potius 
quasi Euphrasiae sectionem proposuit Persoon, Synops. pl. 2. (1807.) 
p. 150., utpote qui numerum specierum continuavit (14), nomenque 
Odontitis characteribus italicis scripsit, Genus repudiarunt plures, inter 
quos eminent Smith, Gaudin, Koch, Gussone, Hooker. Denuo prorsus 
rejiciendum demonstrarunt Visiani ls.e., Parlatore. 

Referam de nomenclatione sectionis novae, eo quod illam Odontitis 
rejeetam videtis. Primus Kreichius (Pharmacopola Torgensis) pro Plinii 
Odontitide, Nat. h. l. 27. c. 12. vel 84., Florem Cuculi suscipere, et 
cum eo Gesner, Hrt. Germ. crt. 269.; mox Clusius, Besler, Broterius, 
aliique. Teste Clusio (Rar. pl. Hist. l. 3. p. 291.) fuerunt qui pro Pli- 
niana Odontitide habuerint Silenem fastigiatam N.; Caesalpinus ad Silen. 
gallicam sese convertit, ut patet ex ejus Herbario, et libro De Plantis, 
sub hac specie citatis. Voluerunt quidam evocare Ewuphrasiam rubram. 
E tot sententiis. quum nulla me suadeat, postrema etiam perpensa, 
nolui tam controversum nomen servare, et sectionem denunciavi vo- 
cabulo, quo hue et illuc, per ltaliam ejus species indigitatur. 


Euphrasia rubra (Dodonaei). 


Dod, Cruydeboeck (1554.) p. 71., ex Kikx. Brux. n 484., p. 72. ex aliis Belgis. Euphr. Odontitis 
Gaud. 4. n. 1371. E. Odont., et E. serotina Koch p. 629. ns. s e, E. verna, et ES Odontites DC. Dub. 
p. 355. ns. 6, 7. Odontitis rubra Gilib. Exercit. phytolog. p 127. n. 82., Benth, in DC. Pr. P. 10., 
P. 551. n. 10., Ledb, Fl. Ross. 3. p. ?61. Bartsia Daontites, et B. serotina Bert. 6. p. 273-4. ns. 4, 6. 
Lm B. lanceolata Bert. Ibid. p. 273, n. 5. Odontites virgata Lange?, et O rubra, cum O. verna 
S h n lane; 2. ns. 2796-7-8.; E, Odontites La-Peyr. Herb. ; E. littoralis Fries, ex Reichnb.; et E. Kochii 
è Ii z ¥., item ex Reichnb. Odontidem littoralem Fries, summ. Veget., jam denunciaverat Mey. Hanov.; 

: "EE i Jordan, (identica est eum forma serotin.) ex Carion, Griseb., Sch. God., et Gren., E. altera 
Diet, pi "ulgaris Sev. Engl. Bot. v. 90. n. 1415., Curt. Fl. Lond. V. 3. t.93., Schk. Handb. 2. t, 169., 

‘356,, Coss. Ges ps (form. intermd.); Fl. Dan. t, 625., Fl, Bat: v. 3. t. 104. Schrank Fl. Monac. 
(veri. i Cn n Rati p, 902. n. 81, 48. £0, f. Beichal, Toon C. 30. 4, 1227, cà &. LL 
t pai De Anat. compr. Vég. Dicot, p. 154-7. t. 32, 33., Column. Eephr. p. 202., Dod. Pempt. p. 
Dalech H Usai 201. f. 2. Icon. t. 496. f. 9... Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 431. t. 24. f. 3. n. 10. 
t5 f a E Lugd. 2. p. 1167., et p. 1121., utrobiq. f. 2. Barrel. Ic. t. 276. f. 2., Rivin. Monp. irreg. 


ext 

G lor. Maj. et per /Estat, Fruct. Sept. in Autumn. 

Legi in Pyr. Arag., sub el Pueyo, sive ad Banaston, diebus 10. 
Sept., et 16. Oct. 1845.; in Pyr. Catal. humil. ad Salinas de Cardona, 
die 4, Sept. 1853. Habui a Deville, ex Arrens, et ex Labarthe; ex 
«St. Beat a Marchant fil. 4 
. . Corollae labium inferius laciniis tribus obovatis, ad illorum basim 
intus pumeeo maculatis; macula confluente per tubum produeta. La- 

Ium superius corollae compresso-truneatum , obtusum, emarginatum. 
Antherae venustae, invicem intricatae, villo quo apice induuntur « Án- 
therarum lobi omnes apice spinosi, basi barbati », paullo a nobis diverse 
habet Leysser FI. Hal. ed. 1788. p. 61. n. 3. Ovarium superne se- 


tosum, stilus pubescens, violaceus, stigma capitatum, semina striata, 
strs prominentibus. 


211 


Mihi e longo tempore suspeeta fuit divisio in duas species, quam in 
Pyrenaeis plane rejiciendam esse confirmavi. E. verna est planta prae- 
eocior, inter herbas, vel inter sata, circumscripta proveniens: E. serotina 
est eadem planta serius, loco ampliori, sive magis aprico, commodius 
erescens. Vidi plura individua quae tute declarare nequiverim, num ad 
hane, an ad alteram si traherem; sed extabant extrema alia, de quibus 
separandis nulla superveniret dubitatio, tantum in eadem specie facies 
plantae mutare consuescit. Praestantiores disjunctionis characteres a 
Koch propositi, de foliis e basi latiore attenuatis, aut basim versus at- 
tenuatis, deque bracteis flore longioribus, aut brevioribus, cum Berto- 
loni sunt prorsus artificiales, non constantes, neque inter absolutos li- 
mites bene determinati. Videtur mihi quosdam desumpsisse sejunctionis 
notas e characteribus pendentibus ab aetate plantae diversa, ideoque 
fictitiis. Sie Grisebach cum Schenk de E. serotina dicunt folia brevis- 
sime petiolata, nee sessilia, antheras longius exsertas prae B. verna, 
cf. It. Hungr. n. 163., Reiehnb. Excurs, n. 2450. non dubitavit expo- 
nere dubium « Num E. serotina prioris (vernae) generatio secunda? ». 
Et ego persuasum habeo, quod stirpes cultura tentatae, facile prae- 
berent futilitatis specificae judicium altera in alteram transeundo. Ideo- 
que, adnotato jam dubio, de validitate specifica harum plantarum 
penes Willd. Sp. 3. p. 194. n. 6., Persoon (Syn. p. 150. n. 14.!). laudo 
Gaudin, qui Hallero duce, hasce stirpes specie separare noluit; iis ac- 
cesserunt La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 345. n. 3., Sprng. Syst. Vég. 
2. p. 773. n. 7., Chaub. Fragm. (1830.) p. 4., St. Amans Agen p. 241., 
Kunth Fl. Berol. 2. n. 82., Noulet Fl. bass. sous Pyr. p. 478. n. 2., 
et Add. corr. (1846.) p. 27., Boreau Fl. centr. Fr. p. 365-6. n. 1053., 
Visiani Dalm. 2. n. 902., Godr. Lorrain p. 166-7., Dietr. Fl. Bor. 2. 
n. 79. Coss. Germ, Par. l.c., Loisel Gall. ed. 2. T. 2. p. 42. n. 3., 
Ledeb. le., Caruel Pr. Fl. Tosc., Lindem. Elisab. Suppl. 2., denique 
Benth. m DC. Pr. Novi Ball. opuseulum On Odontites rubra and the 
allied forms, including a notice of a new species, in Magaz. of. Nat. 
Histor. Ser. 2. V. 4? 1849. n. 4., in quo conjungit E. vernam et se- 
rotinam, excludens Bertoloni plantam, ei Odontites Bertoloni, veluti si 
ista seorsim stare posset, quod nullimode sustineri potest. Idem Ball 
novam alteram proponit speeiem Angliae, et Hollandiae incolam, quam 
Odont. rotundatam appellat, de qua nullum judicium, defectu plantae 
dare ausim, minime miratus tamen rejectam eam reperire apud Hooker, 
Arnot, Babington. Meliores exposco characteres pro Langeana stirpe, 
ut ceu speciem admittendam. 


Euphrasia lutea (Gesneri, Caesalpin.) L. Sp. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmid. tab. aen. 11. f. 92. Caesalp. Herb. Tornab. 1563. fol. 178. n. 490. 
De Pints. 1. $ c. 36. p. 341. (Crist. aliud gen. secund.) Koch Sp. 629. n. 7. Bert. 6. p. 294. n. 5., 
Gaud. 4, n. 1372., Moris Sard. 3. n. 936., DC. Dub. p. 355. n. 3. Odontites lutea Reichnb., Wilk. 


Lang. 2, n, 1. visco: -Pey F is Gater. Montaub. Jacq. A. 4. p. 92. t. 398., Labr. 
g. 2. n, 2701. E. viscosa La-Peyr. Hrb., E. laevis Gater ue f e A ulhnb. Icon. C. 30. 


Heg. Ic. Helv. fasc. 8. t. 4., Coss. Germ. Paris. p. 302. n. 2. - 
t. d. rd 14129. fd, Rivin. Monpt. irreg. t. di J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 433., Chabr. Sciagr. 
Pp. Lip Pu A 


(*) Flor. Aug, Sept. Fruet. Sept. Octbr. Per region. mediterr. cum 
Olea, quam interd. superat. ; 

Legi in Pyr. or. septr. (Conflent) ad Villefranche, die 23. Sept. 1845 

Folia saepius revoluta, et facile caduca, corollae barbato-ciliatae, 
Koch l.c., et bene, sed et staminum filamenta, inferne praesertim, pi- 


218 


losa sunt, quae pubescentia magis adhue conspicua est in stilo, ab in- 
feriori praecipue parte, ad medium usque; ovarium pilis longis obsitum, 
in fruetu adhue manifestis; antherae superiores frequentius approxi- 
matae, inferiores divaricatae, eorum valvulae aristatae. 

Jaeeutimus in propriis: Crantz, Austr. fase. 4. p. 298.9. nomen 
E. Coris aptius prae illo E. luteae judicavit! 


Euphrasia viscosa (Tournefort apud Garidel) L. Mant. 


Garid. Hist. pl. Aix b 951, t. 80. (nec 78. Willd.) mala. Koch p. 6:0. n, 8., Bert. 6. p. 297. n. 6., 
Gand. 4. n. 1374., DC. Dub. p. 355. n. 2. Odontitis viscosa Reichnb., Willk. Lang. 2. n. 2792. E. li- 
nifolia Lamk. Fr., La-Peyr. Herbr. Lamk. Ill. t. 518. f. 3, Reichenb. Icon. C. 30. t. 1729. f. 9. 


© Flor. Jul. Septr. Fruct. Aug. Oct. In Pyr. med. orient., locis 
montan., sylvat., sed calidis. 

Legi in Pyr. Arag. ad Montanuy, inter Biguet et Sarroquette, die 
28. Aug. 1853.; in Pyr. or. septr. ad Fontpedrouse, die 21. Aug. 1837. 
Habui a Deville ex Gouardère près Mauleon (Barousse), item ex Bra- 
mesague (item Barousse). Observavi ad Escouloubre, ad Aren, circa 
Beraganuy. 

Cum speciminibus Devillei reperii sequentem notam, quam integram 
refero, etsi plura contineat, quae jam de hac specie, defuncto amico 
quidquam dubia, innotuerant: tam durum mihi est aliena obtruncare: 
« Sa tige est poilue-planduleuse dans le haut: ses feuilles sont surtout 
bordées de poils glandulif?res; et on en remarque cà et là sur les calices: 
la lèvre supérieure de la corolle me semble plus ou moins ciliée sur les 
bords. Les étamines ne dépassent pas la lèvre superieure de la corolle, 
elles sont laineuses à l'insertion. des filets; ceux ci m'ont paru glabres: » 
et quum mox addiderit de E. lutea , eam antheris glabris quoque di- 
stingui, clare percipitur, superne ipsum antheras consideravisse, non 
basi, vel qua parte filamenfa haerent. Sed haee haetenus. 


Euphrasia pyrenaea (Bolos, et Pourret) Nobis, 


ER s MuR Herb. Matrit. et El. pl. hrt. Matrit. (1796.) p. 13.; E. Columnae Gerard Gallo 


Flor. Aug. Sept. i i i 
MO Obg 8- Sept. Fruet. Sept, Oct. In Pyren. Arag., Catal. ad 

Legi in Pyr. Arag. (Sobrarbe) ad l'Aínsa, inter et la Buerda, die 
19. Sept. 1850; ad el Pueyo contra lAinsa, die 16. Oct. 1845. Ob- 
servavi quidem in Valle de la Fueva supra el Fossao. 

Facie, statura affinis Æ. viscosae, et luteae; tota pubescit, sub ci- 
nerea, ni extaret fundus erubescens. Caulis erectus, basi simplex, rami 
patentes. Folia lanceolato-linearia, obsolete, et remote dentata, obscure 
SORT; recurvata, facile caduca; folia floralia angustiora, et cum su- 
perioribus integra; in istis magis adhue in calyce, inque corolla, ap- 
parent pili glanduliferi humorem illo similem Euphr. viscosae secer- 
nentes, itemve odorem Cydoniae consimilem exalantes. Flores pallide 
flavi; calyx ad medium fissus, seilicet ejus dentes longitudine tubi; 
— lobi sub aequales, superiore, et medio lx Hiliriosbasj pro 
ges emarginatis, lateralibus, de labio inferiore obseure emarginatis: 
ms ciliatis, extus, cum superiori parte tubi, glanduloso pubescen- 
d ilic: War tice : staminum filamenta pubescentio-asperula, 

pice parca villositate conniventibus, basi, scilicet qua parte 


279 


filamento adhaerent, fuleimine digitato, multipartito donatis, appendi- 
cibus papilliformibus, ejusdem ac in Æ. rubra structurae (neque Æ. 
luteae!) conspicuis; pistillus pubescens, apice tamen glabro; ovarium 
villosum: eapsula compressa, parce glandulosa, villosa; semina ovalia, 
striis praedita pallidis, coloris in superficie grisea, ex transparentia 
testae, quae teginen, sive sareordermitem percipere sinit. 

Comparanda eum Æ. linifolia Nonnullorum, sub quo nomine, forte, 
plures latitant species! Quam vero £. linifoliam ex Espugnau vallis 
de Aran indieat La-Peyr., Hist. abr. Pyr. p. 346. n. 5., credere ne- 
quiverim eamdem ae nostram esse, e Willdenow phrasi ibidem appli- 
eita, dummodo auetor quod fecit perpensum habuerit: ageretur de planta 
foliis omnibus linearibus integerrimis, calycibus glabrfs, quae illam a 
nostra illico sejungunt, dum revera nullae affinium bene conveniunt. 
Caeterum. Herbarium docuit agi de Æ. viscosa, quod observatione La- 
Peyrouse firmatur. Æ. Jaubertiana Boreau, Ann. Sc. Nat. Paris T. 6. 
(1836.) p. 254., et Pl. centr. Fr. p. 366. n. 1054., Odontites Jauber- 
tiana Dietr., Gren. Godr. Fr. 2. p. 607., videtur species omnimo di- 
versa, pluribusque characteribus a nostra perbelle distincta. 

Maxime vero speciei meae accedere visa est E. sylvestr, maj. lut. 
angustif., sive E. lutea mont. angustif. maj. alter. Column. Eecphr. p. 203. 
(icon cum prima phrasi), et p. 204. (deseriptio cum seeunda phrasi): 
cf. et Moris Hist. pl. Oxon. 3. p. 432. S. 11. t. 24. f. n. 16. Non 
pereipio quomodo hujuscemodi plantam cum £. lutea comprehenderint 
G. Bauhin., Tournef. Inst. Hall. Helv., L. Sp. Lamrek. Dict., Reich. 
Syst. pl. Willd. Sp., Desfont. Atl., Chaub. Fragm. (1830.) p. 3., DC., 
Duby, Loiseleur, Savi, Sebast. et Mauri, Naceari, et obstupesco 
eamdem reperire sententiam apud Bertoli, et Gussone, Pl. vase. Inarim. 
p. 244. sub n. 1. Harum stirpium unionem sane reprehendidit Gerard 
Le. eujus E. Columnae ad nostram plantam sat fidenter adduximus, ut 
denique ei cedat si res lucide comprobata fuerit. E. lanceolata Gaud. 
Helv. 4. p. 116. n. 1373., et 6. App. p. 358, cujus specimina e Py- 
renaeis se vidisse adseverabat idem Gay apud Gaudin (de quo liceat 
dubitare) ad Lascazères detecta a Corbin, ex Dule. Haut. Pyr. n. 1249., 
attentius eum speciminibus meis comparare voluissem; sejunetis visis, 
identitatis ideam removerunt. Odontites lutea Dietr. Fl. Bor. v. 8. n. 
516. pyrenaea potius quam lutea videbatur; ast in Ledebour diagnosi, 
Fl. Ross. 3. p. 261., satis est quo stirpes alterutrinque dimoveantur. 
Pyrenaearum speciem reperii in Herb. Pourret Matriti asservato, eum 
hae phrasi: « Æ. hirta, foliis inferioribus linearibus, rameis serratis, 
bracteis maximis, floribus approrimatis, subsecundis, antheris maximis 
exsertis. Flores lutei. P. » sine loco. Sed e nomine specifico ei indito 
patet Pourret ex Olot agnovisse; unde me liquet ipsum stirpes ibidem 
spontaneas accepisse a pharmacopola Bolos, qui plantas diligebat; itaque 
ego ambobus istis, in vita amicitia invicem devictis, pulcherrimam 
speciem adseripsi, detectore uno, discriminatori, et denominatori altero 


Euphrasia longiflora (Barrelieri) Lamrk. Dict. 2. p. 401. n. 8. 


Barrel. Ic. t. 1204. mal. (non 1901.) Vahl. Symb. 3. p. 78. Odontitis longiflora Webb It. Hisp. 
P. 94. Benth. in DC. Pr. P. 10. p. BIS m. d» Willk. Lang. 2. n. 2790. Cavan. Ie. Descr. 1. p. 45. 
n. 68. t. 62. (nim. robust.). 


$ ©) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. Arag., Catal. hu- 
milior. ealidior. 


280 


Legi in Pyr. Catal. sub Sopeira, die 7. Aug. 1861.; inter Solsona, 
et Cardona, ld. Torregasa de Solsona, die 2. Sept. 1853. Observavi 
ad Pons, Tremp; non vidi ad Jaca (ubi degeret ex Fauché) 

Planta palmaris, pedalis, graeilis, elegans, tota viscosa, odora, flo- 
ribus praedita luteis. Corollae labium inferius trilobum, supra ipsorum 
loborum divisiones protuberantias lineares superne offert, quae inferne 
in fossam abeunt, unde patet hasce protuberantias ex ipsius membra- 
nae corollinae plicis efformari. Unusquisque vero trium loborum plieam 
longitudinalem, e fauee ipsius corollae desumptam offert. Antherarum 
saeculi per marginem rariter setulosi. Semina obovato-elliptica sub-ful- 
vescentia, altero latere planiuscula. 

Videtur hujts speciei detector primus Barrelieri, quamvis de ea 
figuram, non tantum haud bonam (Vahl), sed reapse malam dederit. 
Nullam essentialem notam ad observationem concinnandam ipse reliquit: 
cf. Jussieu Ibid. p.22. n. 215., qui nomen fecit Pedicular. hispan., ver- 
miculato folio, addens locum Boccon, Mus. p. 76. t. 63. (ex Barrel.) 
sed ubi relatum est de habitatione hujus plantae in Corsica, inque Si- 
cilia, quas nullus neotericorum comprobavit. Species a Bocconi in 
Sicilia visa ad Gratteri, frutescens ab eo dicta, pertinet, ut puto, ad 
Odontitidem, sive Euphr. Bocconi N., de qua cf. Walprs. Repert., et 
Benth. in DC. Pr. P. 10, p. 551. n. 16, Guss. Sie. Syn. 2. p. 110. 
n. 1., eui speciei incaute illam Barrelieri figuram retulit Boccone. 

Primus neotericorum, qui Æ. longifloram cum suo cognomento evul- 
gavit fuit Lamarck Dict. T. 2. (1186.) p. 401. n. 8., et mox Wahl 
Syn. Bot. (1194); sed quum ipse Lamarck fateatur se speeiem a Vahl 
accepisse, hinc hancine primum ejus denominatorem fortasse haben- 
dum esset. Sed cur magistri illi speciem longipetalam non dixerunt? 

Ante me detecta stirps in Pyrenaeis a Rayneval, prope Ayerbe; 
vel ad Jaca; Herb. Fauché! cf. Boiss. Voy. botq. Esp. p. 471. n. 1269. 


Trib. 2^ VERONICEAE Benth. 


Veronica Fuchs. (1542), L. Cf. Duvau (Aug.) Considrats. ge- 
nerals. sur le genre Veronica, et sur quelqs. genrs. de famills., ow sects. 
voisins. in Aud., Brongn., Dum. Ann. Sc. Nat. Paris. (1826.) T. 8. 
p. 163-84. Iste praesentiam pilorum in tubo corollae plurium specie- 
rum ornamentum esse novit. (Mém. seors. impress. p. 13.). Minus recte 
Cyrillo (PI. Charact. 1784. p. 18.) de generis illustratione agens, dixit 
fundum foris villis clausum; villi (inspiciendi in interiori parte tubi 
corollini) in quibusbam speciebus deficiunt. De ovulorum evolutione 
in nonnullis speciebus ef. Planchon Mém. Arill. p. 35. seq. De qua- 
rumdam specierum seminibus videas quae effatus est Aug. De St. Hilair., 


Mém. Myrsin. Sapot. p. 45-6., et tim Not. 1.: d Ver. he- 
derifolia peculiariter, È 40. . ERU ge Nono 


281 


SECTIO 1.* BERULA Nor. 
Chamaedrys Koch, sed species non semper (+). 


Veronica scutellata (Gesner) L. Sp. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 10. f, 87. Koch p. 603. n. 1., Bert. 1. p. 73. n. 8., Gaud. 
1. n. 16., DC. Dub. p. 358. n. 30., Willk. Lang. 2. n, 2763, La-Peyr. Herb.; Cardia scutellata Dulc. 
Engl. Bot. v. 11. n. 782,, Curt. Fl. Lond. V. 3. t. 2., Poit. Turp. Fl, Par. p. 15-9. t. 13, 44, (haec 
Parmulr.); Berger Phytonomat. p. 207. cum tab. Flor. Dan. t. 209., et t. 1561. (villos.); FI. Bat. v. 4. 
t. 236., Dietr. Fl. Bor. 4. n. 265., Goss. Germ. Par. p. 289. n. 14. t. 17. f. 5., Reichnb. Icon. G. 30. 
t. 1703. f. 2, 3., et t. 1853. f. 4. fruct Rivin. Montp. irr. t. 96. f. intr.; J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 38. p. 
791. f. extr., aliis exemplrbs. p. 780. f. 2., Moris. Hist, pl. Oxon. 2, S. 3. p. 323. t. 34. f. 97. 


9| Flor. Jun, Aug. Fruet. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. or. supra Mont Louis, die 14. Jul. 1836.; in Pyr. 
septr. aurig. contra, et supra Ax, ad le Lac de la Cahurte, sub le Roc 
de Casellaze, ad latus pagi Ascou (sub forma Parmularia). Habui a 
Deville ex Tarbes. 

Notabilis est varietas undique pubescens, pilis simplicibus, aut glan- 
dulosis, corollis vix exceptis, quae albeseunt, ut in typo speciei, centro, 
sive ad faucem, saepius macula rosea pictis. Hancine varieta:em sprevit 
Duby, qui minoris momenti alias nimium extollere mos habuit. Eodem 
modo variat insequens species ad Zrtysch, testibus Bong. Mey. Suppl. 
FI. Alt. (1840.) n. 209. Anagall. aquat. 4. Lobel. Icon. t. 467. f. 2., 
fruetu pessime delineato, vix ad hane speciem reducenda est, eamque 
ego praeterire malui: alii susceperunt pro Stellaria uliginosa Murr., 
à qua adhue magis distat. 


Veronica acutifolia (Gesner, Caesalpin.) Gilib. Exere. phytolog. p. 
109. n. 69. 


Anag, aquat. maj. Gesn. De strp. collect., prius in Kyberi Lexic. Argen. 1553. p. dein solus 
ex edit, V bh. 1587., ert. 58. b. Anag. aquat. caul. concav. Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 173. 
n. 472. De Plants. |. 8, c, 28, p. 336. V. Anagallis Auctor., Koch p. 603. n. 2, Bert, 1. p. 70. n. 7., 
et p. 844., Gaud. 1. n. 15., Moris Sard. 3, n. 925. DC. Dub. p. 358. n. 31.; Willk, Lang. 2. n. 2764., 
cum inseq.i numero, Vanagalloide, V. Anag. La-Peyr. Herb., V. palustris Salisb. Pr., V. fallax Gren. 
ipso fat.e, var. supern. pilos. glandul., V. osiliensis, et V. ambigua Lucé ex Ledb. Ross.; V. tenuis 
Ledb., ex Trautv. Cardia elliptica, et C. amplexicaulis Dulc. Engl. Bot. v. 11. n. 781., Curt. Fl. Lond. 
ed. Gray. V. 2. t. 3., Poit. Turp. Par. p. 15. t. 12., Berger Phytonom. p. 909. tab., Fl. Dan. t. 903.. 
FI. Bat. v. 2. t. 131., Guss. Pl. rar. p. 5. t. 3., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1702., Rivin. Mnpt. irreg. 
t. 100. f. 3, Tabern. Krtb. 2. p. 1093. et p. 1094. f. 3. Icon. t. 718. f. 1., et t. 719. f. 2., Camer. Epit. 
y 396., J. Bauh. Hist. pl. 3. L 33. p. 791. f* 4., in aliis exemplrbs. p, 780. f. 4., Moris. Hist. pl. Oxon. 
+ J. 3. p. 323. t. 24. f. n. 95. 


(2, % Flor. Maj. Aug. Fruet. per /Estat. 

Legi in Pyr. Arag. humilior. ad Benavarre, die 19. Maj, 1846. 

Persuasum habeo, vitam hujus speciei esse variam, annuam, bien- 
nem forte, perennem certo interdum ; et ceu optimam recipio Wahlenbergi 
notam « Radix in fontanis locis perennat, alias saepius annua » Fl. 
Svec. n. 14. Ita longe abest quin eum Linnaeo, Kroch Siles. p. 17., 
Desf. Atl. p. 11., Vill. Dauph. 2. p. 14., Lamk. Ill. p. 44., Schk 
Handb. n. 22., Vahl. En. pl p. 69., Steven. Mém. Mosq. 5. p. 340., 
M. a Bieb, Taur. Cauc. p. 10., Ait. Kew. ed. 2. p. 31., Kunth FI. 
Berol. ed. 2, p. 70., Sadlr. Fl. Pest, ed. 1. n. 15., Brot. Fl. Lus. p. 
13. n. 4, et Wimm, Grab. Siles. n. 16., et ut dieit Robert, Toulon 
P. 116., ex directis observationibus, annuam credam. Fuerunt qui vitam 
*JUs determinare non auderent uti Hall. Helv. n. 533., Schmidt Bohem. 
P. 15. Godet eam biennalem, et perennem declaravit, Fl. Jur. p. 505. 


282 


Praeter Wahlenberg vitam plantae variabilem agnoverunt Bunge 
apud Ledeb. Alt. p. 38. n. 11., Coss. Germ. FI. Par. p. 289. n. 15., 
Guss. Sie. Syn. p. 16., Pl. vasc. Inar. p. 242-3. n. 9., Spenn. FI. 
Fribrg. 2. p. 353. n. 5., Godet Jur. p. 505. etc. 

Planta pusilla (eodem loco, et mixtim vivens cum ea, quae com- 
muniorem offert faciem) lecta peculiarem speciem mentitur; in ea vita 
evidenter annua, caulis simplex, vixque radix repens, et interdum caulis 
omnino erectus, racemus terminalis. In maritimis sub Bilbao ad Lejona 
ita habitu variabat, ut ad V. serpyllifoliam appropinquaret. In vegetioribus 
vero individuis observatur rhizoma repens farctus, caulis aereus perpen- 
dieularis, fistulosus. Flores sub-violacei; rari et breves pili in superiori 
tantummodo tubi corollini parte interiori, versus faucem observantur. 

Suspicor, non solum V. anagalloidem Guss: Rars. (in speciem. adhue 
susceptam a Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 468. n. 44.), sed et V. te- 
nuem Ledeb. Alt., et Fl. Ross., Benth. Ibid. n. 45. cum V. pusilla 
Benth. Ibid, n. 46., meros esse lusus unius speciei, characteribus po- 
tius artificiose, quam ad naturam, compositis; ni forte, e minus felici 
observatione, de parum evolutis speciminibus judicatum est. Num 
V: americana Schweintz Ms. apud Benth. l. c. et V. montana Hamilt. 
apud Don Pr. Nepal, Benth. l. c. ns. 47., et 48., sint revera eae 
quoque legittimae species magno premor dubio. Sustinet Gussone, PI. 
vase. Inarim. p. 243., V. anagalloidem suam forma elliptica capsula- 
rum a V. acutifolia semper diversam manere. Sed nullimode commotus 
Moris plantam illam hujus varietatem considerat, memor scripsisse Gus- 
sone « quibus certis characteribus distinguatur, difficillime determinandum » 
Rar. p. 6. Istius vero stirpem ad modum observationis adnotatam, 
proximam dietam V. pusillae, Benth. (Moris l. e. p. 224), ceu junio- 
rem et graciliorem V. acutifoliam considerare malim, visis etiam Mori- 
sianis speciminibus in Herbar. Ital centr.; et notae a Moris prolatae 
mihi sese obtulerunt in hujus speciei lusu pusillo supra citato, Reichen- 
bach fil. unionem V. anagalloides Guss., cum V. acutifolia, pone ob- 
servationes accuratas, sustinet l. c. p. 47-8., laudavitque eum Trautv. 
Longr. Quod Michalet sustentabat (Jura p. 244.), refutavit Grenier 
(Jura p. 579.) snbducta Gussone stirpe, itemve Caruel, Tose. Pr. Suppl. 


2. p. 22. Facile omnes intelligunt, quibus consiliis duetus Linnaeanam 
denominationem proscripsi. | 


Veronica Beccabunga (Brunfels) L. Sp. | : 


Brunfels Herbr. 3. p. 169., Egenolph. Herbar. imag. crt. 38. b. fig. inter. Koch p. 603. n. 3., Bert. 1. 
p. 80. n: 0, Gand. 1. n. 14., DG. Dub. p. 358. n. 32.  Willk. Lang. 2. n. 2700. La-Peyr, Hrb., V. fon- 
pera Salisb. Pr., V. rotundifolia Gilib. Exerc. Ph tolog.; V. intermedia Schw. in Sil. Journ., ex 
en ore ae Cardia Beccabunga Dulc. Engl. Bol. v. 10. n. 655., Curt. Fl. Lond. V. 1. t. 2., Fl 
Ti È Te Berger. Phytonom. p. 211. cum tab.; Schrank Flor. Monac. t. 286., Plenck. Ic. pl. medic. 
sv p. de "2 Sturm Heft. 12. (min. felix quoad pl. habit.); Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 334., Sv. Bot. 
LEN EP FI. med. V. 2. t. 60., FI. Bat. v. 6. t. 476., Coss. Germ. Par. p. 989. n. 16. t. 18. 
t. 139. aa icon. C. 30. t. 1701., Sabb. Hrt, Rom. 2. t. 50., Woody. Hook. Med. bot. 2. p. 303. 
9. p. 1094 £i E St. p. 725., Trag. St. vs 188. mal., Lonicer. Nat. h. crt. 136, B., Tabern, Krtb' 
f Y. leon C. dos" pco. t. 719. f. 2., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 399., Pempt. p. 593., Lob. Obs. p. 248. 
D. imer. - 466. f. 2., Rivin. Monpt. irreg. t. 100. f. 4, (inter.), et f. 2- (supr.). Dorst. Bot. crt 155. 

» "amer. Epit. p. 396. A. ben. Moris. Hist. pl. Oxon. 2a S. 3. p. 323. t. 94. f. n. 24. 


O 9, Flor. Maj. Aug. Fruct. per /Estat. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 10. Jun. 1845. 
, Planta pinguis, nitida, sature viridis: caules farcti, basi repentes, 
interdum copia fibrarum radicalium valde, et densissime locupletati; 
bracteae tune pedicello longiores, tum, in eodem individuo, breviores, 
fallax ergo charaeter, a quo animum suscipere non debuisset Lejeune, 


283 


ut novam conderet speciem (V. limosam). Et planta variat major, mi- 
nor, folis sub-integerrimis, interdum per caulem triphyllis. Item flores 
tune rosei, saepius tamen caerulei: corollae faux, et tubus, interne, 
modiee pilosi sunt. 

Contendit Robert (Cat. pl. Toulon p. 116.) vitam hujus plantae, 
quam generatim perennem dicunt, annuam esse. Dixit forte re super- 
ficie tenus tantummodo observata. Ego in hae planta video speciem 
ut V. officinalem, et V. pulchellam, Chamaeclemam hederaceam, Oxym 
corniculatum, ete., caule radicante praeditam, in qua vetus plantae 
pars obliteratur, dum nova quotannis exsurgit florifera,” et fruetigera, 
mox depressa, et exsiccata cito labens, sed resurgens e novo ramo, 
non e novo plantae semine. Floret ne planta junior, primo statim anno? 
cito, aliquando loco adversante, peremta? Hoc erit in vestigandum! 
Plures sunt plantae, quae superficiem minute punctatam offerant, prae 
iis, quae eam omnino laevem offerant. Sed haee species peculiarem sibi 
vindicavit attentionem, herba tota minutissime punetata, evidentius 
adhue in foliorum pagina superiori, petalorumve faeie interiori, Et ob- 
servavi quidem, quod minus prae filamentis punctatus est stilus. 
Brunfelsi locum ad superiorem speciem trahit Sprengel. 


Veronica urticifolia (Dalechamp.) Jaeq. A. 


V. maxima Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1165. Koch p. 603. n. 4., Bert. 1. p. S1. n. 15., Gaud. 
1. n. 11.. DC. Dub. p. 358. n. 27. V. latifolia Willk. Lang. 9. n. 9758, La-Peyr. Herb., V. latifolia 
Lamk. Fr. Pourr. Hrb. Matr.; Circaea Lutetiana Costa Pl. exsicc. apud Dominos, et amicos Grau, et 
Riba! Cardia latifolia Dulc. Jacq. A. 1. p.37. t. 59., Schrank Fl. Monac. t. 11., Reichnb. Icon, C. 30. 
t. 1703. f. 1., et t. 1833. f. 2, fruct, J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98. p. 286. f- super., vix. Moris, Hist. pl. 
Oxon. 2. S, 3. p. 322, t. 23, f. 18. 


9, Flor. Maj. Jul. Fruct. Iul. Aug. In nemoribus montanis, potius rara. 

Legi in P yr. Catal, supra Camprodon, contra Abeja, die 21. Jul. 1846. 

Observavi supra Luchon; in Pyr. Catal. m.* Cady, Collsacabre, Ca- 
ranzà ad Canellana, Camprodon, in Monseny ete. 

Plures ceu denominatorem speciei considerarunt L. fil. (Suppl), qui 
posthumum patris opus edidit anno 1781,, dum Jaequini Fl A, V. 1. 
feliciter apparuit anno 1773., ne dicam et totum Jacquini splendidum 
citatum opus jam confectum anno 1778., scilicet longe antequam L. fil. 
supplementum Patris ederet; ubi (p. 83. n. 2.) citatur ipsum Jaequini 
opus, patria ab hoc desumpta, descriptione etiam, tantillum corrupta! 
Fuerunt etiam, qui hane speciem habuerint pro V. latifolia L; scilicet, 
Lamrk. Fr. 2. p. 441., Pourr: s. c., Vil. Dauph. 2. p. 16. Vivian 
Ann. bot. 2. p. 137. n. 4., Wulf. Fl. Noric. p. 18. n. 38, Visian Dal- 
mat., aliique bene noti. cf. Reichnb. l. e. p. 50. 

Quis tute assequetur, cui speciei neotericorum respondeat Chamae- 
drys mas altera Camer. Hrt. med. p. 39. lin. 6-7., cum dubio ad 
V. urticifoliam allata a G. Bauh. Pin. p. 248. n. 11. ? Profecto errant ii, 
qui V. urticifoliae afferunt Buxbaumi locum, ad V. maximam Stev. 
laudatum a Ledebour. 


Veronica Sempervirens (Fagon) Lamk. Fr. 2. p. 436. 


Teuer. Pyr., non ramos., seu Chamaedr. unicaul. latifol. D.r Fagon; in Vaill. Herb., teste La- 
Peyr. V. oike (non Ponae) Gouan Ill, Bert. 1. p. 83. n. 16., Gmel. Bad. Als. p. 37. not., DC. Dub. 
p. 957. n. 18., Willk. Lang. 2. n. 2749. V. n. 5. Ass. Stirp. Arag. En., V. Guoani Moretti Decad., 
V. pseudo chamaedrys Pourr. Herb. Matrit. V. Ponae La-Peyr. Herb.; Cardia serrata Dulc. Gouan 

* Po n., t., f. 1. bene, autopsia loci etiam confirmata. 


. % Flor. Jun, Aug. Fruct. Jul. Sept. In editis, loca umbr. humi- 
diuse. exposcens. 


284 


Legi in Pyr. Septr. med. sub le Port de Canfranc, ad Paglietta, 
die 14. Aug. 1858.; in Pyr. or. prope Mont Louis ad pontem de la 
Llagone, die 18. Jul. 1837. Habui Costabona a Massot: e Pyrenaeis 
s.l. spec. a Dunal.; ex Pyr. Cantabr. aw Pas de Roland ad Itzsassou 
a Darracq; ex Pyr. med. Ner. Pugn, et ex Courbets a Deville. Vidi in 
m.* Ordunte Pyr. Cantabr.: cirea les Eaux Bonnes, au Cirque de Ga- 
varnie, in m.e Vignemale: abunde in Valle d' Aure, de Lanboust, de Avan; 
in Lavedan, inque Pyr. auriger. copiosam; observavi quidem in Pyr. 
Arag. ad Balnea de Panticosa, in m.* Oza supra Hecho, à la regata 
d' Estaboa vallis Aezcoa, et Salazar.: in Pyr. Catal. satis frequens.: 
supra Berga, ad urbem descendit ex Grau. 

Rhizoma repens, caulem, velcaules emittens palmares, sesquipal- 
mares, simpliees, erectos, raro rectos, saepius flexuosos, et sub incur- 
vatos, obtuse tetragonos, pubescenti-hispidulos, saepe rubellos, mono- 
racemosos, Folia sessilia, opposita, patentia, simplieiter, aut dupliciter 
erenato-serrata, infra venosa, superne, contra nervos, suleata, undique 
pilosula, ima minora, sub-orbieulata, media cordato-ovata, superiora 
angustiora, acutiora, saepius attenuata, Racemi laxi, 3-4 pollicares, et 
ultra, flores circiter quindecim ferentes. Bracteae sensim diminutae, 
et magis integrae factae, pedicellis breviores, saepius coloratae, et, ut 
rachis, et pedicelli, pubescenti-glandulosae. Pedicelli 3-4 lineares, primo 
patentes, post anthesim ereeti. Calieis laciniae bracteis similes, inae- 
quales, obtusiuseulae, eapsulis breviores. Corollae tubus interne totus 
barbulatus. Capsula lenticularis, emarginata, semina plurima compressa 
levia ferens, eaeterum glabra, vel modice per marginem ciliata. Pu- 
bescentia plantae adpressa, et crispula est in eaule, simplex et patens 
in foliis, glandulosa et copiosior per rachidem , bracteas, calyces; la- 
xata m maturis eapsulis. Corolla inter caeruleum, et roseum variat; 
extrinsecus pilos raros et breves aliquoties portendens. Caules simpli- 
ces cum veteribus dixi, nec eum Bentham, in DC. Pr. P. 10. p. 481. 
n. 111., sub-ramosos, et opposite ramosos La-Peyrouse varietas ra- 
mosissima , ramis axillaribus (Mist. abr. PI. Pyr. p. 5. n. 3.) mihi 
potius morbosa planta est, a pecore laesa; uti raram monstrositatem 
reputo alteram, quam ibidem pariter indicavit La-Peyrouse, foliis 
trilobis. Nec cum Lamrk. Fr. l. c., a DC. Fr. 3. n. 2410. imitato, 
dieam folia in pagina inferiore albicantia (blanchátres). Non bracteae 
longitudine pedicellorum, neque calyces glabri (Vahl). Malae Vero- 
miwarwm sectiones apud auctores plures (Loiseleur, Duby, Mutel, Gre- 
nier, Bentham, Gillet et Magne) qui hane speciem, quae potiorem 
affinitatem habet eum V. pulchella, et cum V. urticifolia (Habitus 
V. urticifoliae, Schrad. Monogr. Ver. spic. p. 34. n. 17°), inter spe- 
cies faciei, habitusque valde dissimiles collocarunt. 

Synonymon Ponae a Gouan allatum, unde falsum ille nomen ejecit, 
V. petraea sempervirens Mont Bald. p. 366. (Clus. edits.), ad Paederotam 
Bonarotam L. spectat, Schradero jam monente, ab anno 1803. (Com- 
mentar. de Vers. spicats., Gotting. p. 94. n. 17.5 hoc confirmarunt 
Itali mei, Pollin. Ver. n. 12., Moretti, Decad. 2, p. 6., Bertol. It. 
Peccatum est graviter a Vahl. (1805.) Gn. pl. p. 78. n. 54., nostrae 
plantae (abeo in Pyrenaeis lectae, et a Gouan aeceptae) referendo 
ces Ponae locum, et cum hoe alterum J. Bauhini, Hist. pl. 3. 1. 

- p. 289., qui huie eidem Ponae Baldo loco innititur, Gravius etiam, 


285 


Loiscleur, Gall. ed. 2. p. 9. n. 14, et pejus Gren. cum Godr. Fr. 2. 
p. 595., in Ponae prolatione perseverarunt, eo quod huic Mutel, Fr. 2, 
p. 992. n. 18., veritatem hane declaraverat: eamdem fallacem senten- 
tiam arroganter confirmatam reperietis apud Wulf. Fl. Noric. (op. post- 
hum. editum a Fenzl, et Graf; 1858.) p. 24, Obs. ad n. 48. Locum 
Plukenetii quidem a Gouan quoque, et ab Asso propositum, » Ver. 
non. ramos. pyren. « Pluk. Phyt. t. 233. f. 2., aeque respuit Schrade- 
rus, observaris, quod ab folia petiolata minime ad nostram speciem 
pertinere potest; Ego vero hane pro mala nostrae speciei figura, po- 
tius quam pro aliena sumerem specie. Alterum Plukenetii citatum , 
a Gouan relatum V. petr. sempervir. t. 233. f. 3., Schraderus itidem 
exclusit, dubius haerens, num cum V. pumila All. ad V. alpinam re- 
ducendum; perperam, num agitur de mera s. e. Ponaeanae figurae imi- 
tatione (a Giseke non explicata). Primus ergo Schraderus, euneta a 
Gouan adducta synonyma exclusit, speciemque nudam reliquit. Inde 
patet quomodo nomen V. Ponae a Gonan inditum absurdum evenerit. 
Mutavit Moretti, sine necessitate, extante Lamarckiano, nee bene mu- 
tavit etiam., ex quo ante Gouan species Botanicis inotuerit. Reapse 
primus in Pyrenaeis pulchram speciem observavit, legit, distinxitque 
Fagon, eujus phrasim, ex La Peyr. l c. Add. corr. p. 631., supra 
reportavi. Fuit prima vice evulgata species in Schol. Botan. (1689.) 
hoc nomine Chamaedrys spuria latifolia major, non ramosa, Pyrenaica, 
p. 52: postea Tournefort eam prompsit sub altera phrasi,« V. mazim. 
Pyren. non ramos, Inst. r. hrb. p. 144., citans Schol. Botan. synony- 
mon, addens, reapse, Plukenet. t. 233. s. 2. quem locum, ut jam 
dixi, non laudandum, sed nee omnino rejiciendum esse existimo. 
Loret, qui ut nomen Arenariae ligurinae Lecoq. et Lamothe ver- 
teret in Ar. Lesurinam Loret, evocavit Fries legem, de rejiciendis no- 
minibus in evidentem errorem insidentibus, exelamavit contra deno- 
minationem Veronicae Gouani, quam anno 1862. adhue ineditam pu- 
tabat, quamque, ex infida memoria de re secum olim disceptata, 
meae confectionis credebat, meque imprudentem novatorem proclama- 
vit, irrumpendo contra aliorum nomina nova, sua interim proferens, 
adsumendo per se leges, quas ab aliis assumptas criticat. cf. Loret 


Herb. Lozèr. Prost (1862.) p. 13., et. p. 22. 
Veronica pulchella (Brunfels) Salisb. Pr. p. 92. n. 16. 


Brunf. Herb. 1. p. 125. Chamaedrys L., et Auctor., Koch p. 603. n. 5., Bert. 1. p. SO. n. 14., 
Gand. 4. n. 12.. DC. Dub. p. 358. n. 24., Schmidt Fl. Bohem. C. 1. p. 19. n. 30., Willk. Lang. 2. n. 
2799. V. Chamdr La-Peyr. Herb., et V. obtusata La-Peyr. Hrb., V. bibarbata Stok. Bot. Compnd., 
V. plicata Pohl Bohem.; V. peduncularis M.o Bieb; Cardia ciliata Dulc:, et V. umbrosa Ejusd, vari- 
etas ex Led. Ross, g. Engl. Bot. v. 9. n. 623., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 3,, Fl, Dan. t. 448... 
Schrank Fl. Monac. t. 265., Fl. Bat. t 1., Libosch, et Trin. p. 74. t. 24., Drev., et Hayn. Ch. pl. Eur. 
T. 1. p. 4. t. 3., Poit. Turp. Par. p. 13. t. 9., Pohl Bohem, sub n. 14. t. 1. f. 1., Coss. Geri. Paris. 
p. 290. n.17. t. 17. f. 8, 9. Lamk. Ill. t. 13. f. 1. fl. fr., ex Tournef. Jnst. t, 60., Reichnb. Icon. C. 30. 
t 1704. f. 2, 3., et t. 1833. f. 9. (pars caul.); Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 82., Walker Oxfordsh. p. 5. t. 
10. (f. 156.) ben, Rivin. Monop. irreg. t. 94, f. med., Berger. Phytonomat. p. 83, cum tab., Sv. Hot. 
V. 4. t. 239,, Martyn Fl, rust. t. 66, Trag. St. h. p. 203., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 159., Hist. pl. 
(pali) p. 96. f. 2., Clus. Rar. pl. h. 1. 3. p. 352. f, i., Fuchs. Hist. st. p. 872., Tabern Krtb. p. 771. 
f 2. Icon. t. 380. f. 2., Dalech. Hist, pl. Lugd. 2. p. 1163, f.3., ex Dod., item p. 1337. f. 1., Dofeten. 
Botan. etc. crt, 77, C., Lonicer Nat. h. ert. 62. D. f. exter., ead. ac Dorst., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. 
I. 3. p. 320. t. 23. f. n. 19. 


9) Flor. Apr. Jul. Fruet. Jun. Aug. In umbrosis, et inter frutices. 
. Legi in Pyr. Cantabr. supra Urdos de Baigorry, die 24. Jul. 1841., 
in Pyr. Arag. supra Luesia m.* Bal, die 2. Jul. 1850. Habui ex Vis- 
ken a Deville. 


286 


Specimina leeta in Pyr. Arag. referunt statum illum, in quo cau- 
les fere undique pilosi conspieiuntur, in quo tamen lineae semper 
duae evidentiores extant. Forma hujuscemodi videtur V. pilosa Schmidt 
Fl. Bohem. C. 1. p. 17. n. 27., sive V. plicata Pohl Tentam. FI. Bo- 
hem., Roem. Schult. Syst. Veget. 1. p. 112. n. 85; cui Dietr. in Willd. 
Lp. pl. p. 519. n. 82., vel Synps. pl. p. 60. n. 83. refert etiam V. Cha- 
maedrym Fl. Port. Forte et V. Chamaedryoides. Bory Chaub. Morée 
n. 16. t. L, vel Pélop. n. 18. t. 1., ejusdem speciei est lusus. Item 
V. micrantha Link Hoffm. Fl. Port. p. 286. n. 3. t. 57T., quae in- 
signis praedicatur caule undique hirto, corollis minoribus, et pallidio- 
ribus, mihi lusus fuit hujus V. pulchellae, neque aliter sensit Benth. 
in DC. Pr. P. 10. p. 475. n. 15. Alteram in Cantabria varietatem in- 
signem legi totam glabriuseulam, gracilem, caule prostrato, foliis mi- 
noribus, aeutioribus, eorumve dentibus profundioribus: huie accedit 
varietas g Willk. l. e. In hac specie dimidium corollae tubum cum 
fauee semi barbulata vidi, sive glabrescentia, et barbulata pro me- 
dia illoram parte; barbulata est pars faucis e regione opposita stami- 
nibus, nec illa quae stamina gerit, vel quae inter ipsa stamina est. 
Curiosum sane est, speciem caule bifariam piloso (sive semipiloso), 
et corollae tubum, unicam, forte, in genere, pro media tantum parte 
barbatum praebere, nec tamen hoe alternatim effici, 

Parcae sunt capsulae, quae semina maturant. Bracteae saepius in- 
tegrae. Nomen specificum usitatum, Labiatae proprium, postponendum 
erat, et postposul. 


Veronica procumbens (Columna) Rivin. Monop. irreg. t. 93. 


. . Column. Ecphr. p. 286, 238. fig.a (mediocr., et flores perperam tetrandri). V. montana Auctor., 
Koch p. 601. n. 6., Bert. 1. p. 75. n. 10., Gand, 1. n. 23., DI. Dub. p. 358. n. 29., Willk. Lang. 2. n. 
2762., Bromf. Fl. Vect. p. 337. V. mont. La-Peyr. Herb.; Cardia montana Dulce. Engl. Bot. v. 11. n° 
769., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 4., Jaeq. A. 2. p. 6. t. 109., Fl. Dan. t. 1201., Poit. Turp. Fl. 
Par. p. 14. t. 10., Coss. Germ. Par. p. 288. n. 13. t. 17. f. 3. 4, Hoffm. FI. Germ. (1791.) t. t; Ei 
Bat. v. 9. t. 646.; Reichnb. Icon. C. 30. t. 1705. f. 3. 4. Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 3. p. 321. t. 23. 
f. n. 15. e Col. 

. 9j Flor. Maj. Jun. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. occid. med., rarius 
orient., saepius meridin.: ad nemora, Legi in Pyr. Navarr. ad Konces- 
valles, die 13. Jul. 1844; ex Laloubere lectam a Corbin habui a Deville. 

Observavi ad Barèges, ad le Port de la Glerè, et de Venasques: 
reperiri in Pyr. or. testabatur defunctus amicus Vilaseca f. r.; ex 
vieiniis de Olot extat in Herbar Bolos: vidimus in Monseny; vivit ad 
Bilbao. Planta tenera, caulibus praedita fragilibus, sub exsiecatione fa- 
cile nigrescens. Corollae ad faucem vix aliquot pilis scatent, sed gla- 
berrimae non sunt. Corollae pallidae (Jacq. fig.), albidae (Koch, ete.) 
non tamen semper; nam interdum occurrunt pulchre caeruleae, carneae 
etiam cum aliquot striis rubris. 


Veronica grandiflora (Clusii) Willd. Herb. Gaertn. 


Teucr. minim. Clus. Rar pL 13 5 4 ; arti 
. . pl. h. 1. 3. p. 350. V. aphylla Auctor., Koch p. 601. n. 8., Bert. 1. P 

Y de 5., Gaud. 1. n. 9., DC. Dub. p. 359. n. 23., Wil E Los. 2 n. 2761. V. aph. La-Peyr. Hrb.; 
"i Wed W. Kit. laud.e Baumgrt. Trans. p. 22.; sicque Fuss, Cardia aphylla Dule. Waldst. 
it ii. rar. Hung. 3. p. 272. t, 245., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1707. f. 2., Gártn. Act. Petrop. T. 14. 


DOSE. € 49, f ; i : f 
hc à x 13° 1. var, Bocc. Mus, p. 17. t. 1., et t. 9., Pluk. Phyt. t. 114. f. t., Seguier Ver. p. 


9; Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. In editior. 


; Legi in summa Valle de Llo, die 14. Aug. 1836. Habui ex le Pic 
d' Ayr? a Deville. 


281 


Inaniter olim Ball a bene nota stirpe separandam contendit V. aphyl- 
lam. Alpium Apuanarum, quam dixit V. longistilam (Descr. of a 
new Spec. of Veron. in Mag. of Nat. Hist. Ser. 2. V. 4. (1849.) n. 8. 
Ego eam possideo, neque ullo modo ab Alpina, et Pyrenaea stirpe 
discriminare queo: assentiet demum Ball, ia Nuov. Giorn. bot. Ital. 1. 
(1869.) p. 292-3. Viderunt caulem aliquantulum elongatum: cf. Schrad. 
Germ. p. 28; Ledb. Fl. Ross. 3. p 245. n. 28., hujusmet naturae 
sunt quaedam a me lecta specimina, Aphyllam nuncupare speciem, 
quae, statura ejus spectata, macrophylla potius diei posset, omnino 
absurda, et intolerabilis est sententia. Susceptum a me nomen forte va- 
rietati impositum fuit, sed sat aptum est, ut aptissimum fuisset illud 
aut macrophyllae, aut pumilae, quod postremum imposueram, flocci facta 
V. pumila AlL, quae V. alpinae, certissime, est synonymon; et V. pu- 
mila Clarke, Clarkeana dicta a Schultes. quae lusus V. Cymbalariae a 
quibusdam existimatur. Mehercule! repudiato Linnaeano nomine (a Boc- 
cone mutuato), parum feliciter prodiit Lamarck nominibus V. subcaulis, 
et V. nudicaulis, aeque falsis. 


Veronica officinalis. L. Sp. 


Egenolph. Herbr. imag. crt. 34. f. extr. Koch p. 604. n. 7., Bert. 1. p. 65. n. 3., et p. 844., Gaud, 
1. n. 10., Moris Sard. 3. n. 926., DC. Dub. p. 953. n. 22., Willk. Lang. 2. n. 2760. La-Peyr. Hrb.; 
V. repens Gilib. Exerc. phyt. Cardia officinalis Dule. Engl. Bot. v. 41. t. 765., Curt. Fl. Lond. ed. 
Grav. V. 3. t. 3., Schrank Fl. Monac. t. 317., Fl. Bat, v. 2. t. 81., Bull Hrb: Fr. t. 293., Poit. Turp. 
Fl. Par. p. 12. t. 8., Coss. Germ. Par. p. 288. n. 12. t. 17. f. 1, 2., Duchan. PI. ut. vén Atl. t. 53., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 257. t. 54. f. 7., Fl. Dan. t. 248., Sv. Bot. v. 3. n, 159. Lamk. Ill. t. 13. f. 2., 
Sturm Heft 58., Schk. Handb. t. 3., Berger. Phytonom. p. 85. cum tab., Dietr. Fl. Bor. v. 4. n. 262., 
Plenck Ic. pl. med. 4. p. 7. t. 12,, Turp. Fl. med. v. 6. t. 345., W.; W., F., N. ab Esenb. Pl. off. 
t. 157.. Woodv. Hook. Med. bot. 2. p. 366. t. 134., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1706. f. 1. 2. 3., Savi 
Mat. med. p. 11. t. 26. Rivin. Monpt. irreg. t. 93. f. 3. Fuchs. Hist. st. p. 166., Gesn. Op. bot. ed- 
a Schmied. tab. aen. 12. f. 102., Matth. p. 693., Camer. Epit. p. 461., Dorst. Botan. crt. 295. A., Lo. 
nier. Nat. h. crt. 63. C., J. Bauh. Hist, pl. 3. 1. 28. p. 282. f. super. (p. err. 274.) bona., Dod. St. h. 
Comm. (1553.) p. 27., Hist. pl. (gall.) p. 21. f. i. Pempt. p. 40. f. 2., Lob. Obs, p. 250. f. 1., Icon. 
t. 471. f. 1., Trag. St. h. p. 207. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. i 

Legi in Pyr. or. editiori Valle de Llo, die 14 Aug. 1836. Habui 
ex Garayoa vallis Aezcoa, Pyr. Navarr., ab opt. Uriarte; ex sylva de 
Oubat, Pyr. med. septr., a Philippe, ex Trébous a Deville. Corollae 
tubus interne undique barbulatus, ad faucem pilis longioribus munitus. 
Generatim observavi, quod individua hujus speciei mitioribus, sive 
humilioribus locis enata, capsulam incisam ferebant, dum ea quae 
in subalpinis proveniebant, capsulam integram, margine superiore scl- 
licet applanato gaudebant; occurrunt quidem intermediae formae, et 
Poit. cum Turpin plantam delineari curarunt utramque formam exhi- 
bentem, quod ego illis vix errori tribuerem, quum egomet hosce lusus, 
cum eorum gradationibus, in eodem loco pluries observaverim; pos- 
. tremo in Pyr. Cantabr. merid. ad Irueta, sub Cestona, die 25. Aug. 
1857. ef. etiam Hochstetteri observationem relatam a Seubert, Azor. 
n. 277. Idcirco V. Airsutam lusum esse credo V. officinalis loco edi- 
tiori, vel frigidiori enatam, neque pro peculiari specie eam recipien- 
dam duco. De ea loquuti sunt Hopkirk, Hooker, Smith, Don, Spren- 
gel, Link, Roemer, et Sehultes, Dietrich, extat ejus figura in Engl. 
Bot. Suppl. v. 1. n. 2673. De illius legittimitate dubitatum est ab edi- 
tore septimae editionis (1830.) Withering. Arrng. Br. pl. p. 17. lin. 
95. postremo rejecit eam Babington, sieque Hooker, et Arnott. V. offi- 
cinalis var. foliis auctioribus, caule assurgente, reperienda in La-Peyr. 
Herb., inque Coder Herbr., videbatur. Noulet peculiaris species, quod 


288 


ego ei semper denegavi. Video eam conjuctam eum V. setigera Don, 
et hirsuta Hopk. ceu varietatem V. officinalis exhibitam a Bentham, 
apud DC. Pr. P. 10. p. 472. n. 60., quod num rectissime factum sit, 
spectata harum stirpium identitate, asserere non audeo.  - 

Monstrosam, petalis duplieatis (floribus plenis), observabat in Cata- 
launia, Pyrenaeos versus, Gmelin, (C. Chr.); cf. Fl. Bad. Als. 1. p. 21. 

Est ne lusus V. officinalis V. mas repens pyrenaica folio rotundo 
hirsuto. Tournef. Sch. bot. p. 46? certe est var. illa pusilla figurata 
a Reiehenb. Pl. er. C. 8. 183. f. 1054. sub nom. V. officinalis var. 
Tournefortii. V. assurgens Dod. Pempt. p. 40. f. 3. mihi videtur po- 
tius eruta e planta accedente ad V. serpyllifoliam, quam aut e V. hy- 
brida cum Courtois, aut e V. officinali cum Lejeune, quamvis eam pro- 
pinquam videam eum Matthioli s. c.: hane Dodonaei figuram habet 
quidem Lob. Obs. p. 2.,? 0. f. 2., Icon. t. 471. f. 2.; de illa incertum 
datum est judicium a D' Avoine, et Morren. 


Veronica multifida (Albini, et Agerii) Seopoli Carn. 


Albinus prius ad G. Bauh. Pr. p. 117. n. 3. Ager. apud J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28, p. 287., Scop. 
FI. Carn. ed. 2. p. 16. n. 15., Schmillt Fl. Bohem. C. 1. p. 21. n. 32., Wulf. Fl. Nov. n. 37. V. austriaca, 
Koch p. 604. n. 10, Bert. 1. p. 74. n. 9. V. tenuifolia Asso Syn. Arag. n. 12. t. 4. f. 1, (mal.), et 
Asso Mant. p. 181. (V. Assoana Willk.). V. tenuifolia Pourr. Herb. Matr., et V. hispanica Pourr, 
lbid., quae ejusd. speciei lusus est.; V. Assoana Willk., Pug. n. 44; et cum Lang. 2. n. 2756.; V. Jac- 
quini Baumgrt. Trans., V. pinnatifida Pohl. Bohem., Chamaedrys hisp. foliis tenuissim. divis. G. Bauh. 
Pr. p. 117. n.3., et Pin, p. 248, n, 10., et Ch. austriac. foliis tenuiss lacints. G. Bauh. Pin, Ibid. n. 2. 
V. prostratae var. Quibusd. Jacq. A. 4. p. 16. t. 329., Bot. Mag. t. 1697., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1709. f. 4. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. Jn Pyr. Arag. Catal cum 

Olea, vix super eam. 
- -Legi in Pyr. Arag. (Sobrarbe) ad San Vicente, die 5. Jul. 1845. 
ad San Victorian, die 27. Jul. 1853. Vidi per Sobrarbe, et ad la Cruz 
de 4. pilares, secus iter de Voltajia; in Pyr. Arag.; quidem, supra 
Panticosa vidit Spruce, cf. Hook. Lond. Journ. bot. 5. p. 429. Ego 
mox in Pyr. Catal. ultra observavi ad el Puente de Montañana, Tremp, 
Abeilla, Orgañia, Solsona, Cardona, Gargailtà. 

. Habitus plantae omnino V. prostratae (quam saepe cum hae vivere 
vidi, faeie immutata); eujus de more, caespitem densum, saepe, efficit, 
humilis statura, ramis assurgentibus. Vivit ad sylvulas, inque agrorum 
margines, ad sepes. : 

. Radix perennis, rigidiuscula, multas emittit fibras. Caules palmares, 
vix pedales, interdum tenues, puberuli, saepe rubelli. Folia ambitu 
ovata, opposita, pinnatifida, et bipinnatifida, laciniis angustissimis, per 
marginem revolutis, ita ut inferne canaliculata appareant, et superne 
convexiuscula; insident in petiolis brevibus, membranaceis, caeterum 
coloris sature viridia, vix aliquot pilis hine inde conspersa. Racemi 
longi, et longe pedunculati, axillares, oppositi. Rachis et pedunculi 
puberuli, rarius recti, saepius quidquam inflexi, vel arcuati. Pedicelli 
vix florum, et fructuum longitudine, basi braeteolati, bractea in uno- 
quoque pedicello angustissima, elongata, simpliei, aut pinnatifida, quod 
in inferioribus bracteis magis est obvium. Calycis laciniae quinque, 
inaequales, praetenues, pilis paucis indutae. Corolla cacrulea, cum 
stris violaceis, fauce, et tubo interne barbulatis, barbis inter stamina 
quidquam rarioribus.! apsulae rotundato eordatae, profunde emar- 
ginatae, puberulae, et ciliolatae, valde compressae, oligospermae. Se- 
mina admodum compressa, angulosa, flavescentia. 


289 


Descriptio capsulae apud Bertoloni, parvae, calyce brevioris, cum ^ 
mea non convenit; sed puto, capsulas tantummodo immaturas ei ad 
manus fuisse, et reapse ille apparuit ceu possessorem speciminum 
solummodo mensibus Maji, et Junii collectorum. Variat haee species 
eorolla rosea. V. rosea Desf. Atl. p. 13., quam repertam in Hispania 
australi citant Boiss. Voy. botg. Esp p. 468. n. 1260; Willk. Lang. 
2. n. 2757. facile ego crederem ipsam pertinere ad lusum speciei 
nostrae, neque pro peculiari specie venditandam esse. Calyeem qua- 
dripartitum dieit Desfontaines; sed calycem quadri vel quinquepartitum 
in hisee plantis variare plures noscimus, et Boissier in individuis 
Hispanieis suae V. roseae calycem interdum quinque partitum obser- 
vavit. V. rosea Desf. enumeratur a Bentham, Scrofularineae, in DC. Pr. 
saepe cit.? p. 489. n. 145., inter species non satis notas. Interim video 
apud eum Veronicas quasdam orientales, speciatim inter stirpes bene 
notas propositas, quae forte inter formas, aut varietates, hujus V. mul- 
tifidae, tandem aliquando recensendae erunt, tantam in hac specie 
polymorphiam animadverti. 

V. hispanica Meerburgh Afbeelding (1775.) p. 5. (innumer.), t. 11, 
faciem a planta nostra diversam profert, corollaque tubulosa praedita, 
illico pro alienae sectionis specie sese offert. Patriam, certe, falso Hispaniam 
ei fecit Meerburgh, cujus stirps in Hort. bot. Leydensi culta, proba- 
biliter e Rossia potius advecta fuit, et forte prius iberica, mox hispa- 
nica appelata. Steudel, Nomenel. bot. ed. 2. P. 2. p. 151., consilium 
sumens a Poiret, Dict. T. 8. p. 513. n. 19., eam synonymon V. pin- 
natae L. declaravit, neque officiam. Bentham illam omnino praeteriit 
in DC. Pr., (sieque Sprengel, Dietrich, ut Vahl); forte quia idem Steu- 
del eam oblitus est referre sub V. pinnata p. 759., quod revera non 
praetermisit in sua Nomenelts. ed 1. p. 878. sub V. pinnata, ut non 
praeteriit Dietrich, Syn. pl. p. 57. n. 33. Vidi monstrum floribus plu- 
rimis fasciculatis, congestis in apice pedicellorum, corollis interdum du- 
plicatis, interiori pallida, et hoc non solum inter innumera specimina 
in Sobrarbe visa, sed et ad Organia Pyr. Catal. supra Nargo, vertice 
montis Sancti Martini; alias vidi flores proliferos, scilicet e centrali 
uno, plures minores flores prodeuntes. i 

Num revera V. multifida, et austriaca. L. sistant ejusdem speciei 
formas differentes, non adhuc clare patet: negavit Smith, Trans. Linn. 
Soc. V. 1. p. 191., eumque sequutus est Willd. Sp. pl. p. 69. n. 40., 
aliique. Sed V. multifida. L, e tot diserepantibus sententiis obscurata, 
relinquenda est. Koch de varietatibus nostrae stirpis agens V. multi- 
fidam L., eum illius austriaca sub eodem typo comprehendere non du- 
bitavit, praeeuntibus jam Seopoli, Jaequin, Smidt ls. cf. Quoad va- 
rietatem b V. austriacae L., hane ceu peculiarem | speciem conside- 
rare nullus adversatur, et est V. orientalis. Ait, cui speetat Buxbaumi 
Synonymon, Cent. 1. p. 24. t. 38., quae icon a mea planta satis 
recedit, ET 

G. Bauhinus ille fuit, qui sejunetionem stirpis nostrae hispanicae | 
a qualeeunque alia primus provocavit, ef. Pr. l. c. ubi dictum est, ex 
Hispania ei allatam fuisse stirpem a D. Albino. Hune locum praeter- 
vidit Tournef. Inst. r. hrb. Hujusmet loci esse etiam V. austriacam 
Asso Syn. Arag. p. 2. n. 10. facile meeum reputo; ejus folia inferiora 
pinnatifida, superiora sinuata dixit Asso. 


19 


290 


J. Bauhini figura minus feliciter imitata fuit a Morison, Hist. pl. 
Oxon. S. 3. t. 23. f. 8. n. 17. Assoana plurimis peccat mendis, uti 
generatim omnes ejus icones minus feliciores sunt. Notandum sane est 
V. multifidam, cum quibusdam aliis, Cardosancto officinali, Rhamno 
saratili, Astragalo austriaco, Moeringia muscosa, Adonide vernali, re- 
periendis in regionibus Europae septentrionalibus, obviam venire cum 
ilis in Pyrenaeis meridionalibus, neque in septentrionalibus, et quod 
adhue maxime notabile est (vix tamen de Moeringia muscosa), in re- 
gione ubi Olea vivit, quam nunquam comitem habent eae stirpes in 
Germania, in Helvetia, in Silesia, in Carniola, locis ubi citatae species 
adeo facilius occurrunt. Commemoratas hue a me Veronicas non con- 
sideravit DC. Alph. in illa sua circulatoria Geographie botanique. 


Veronica prostrata (Brunfels) L. Sp. 


Chamaepithys Brunf. Herb. 3. p. 36. Koch p. 604. n. 9., Bert. 1. p. 76. n. 11., et p. 844., Gaud. 
1. n. 19., Michal Jur. p. 243., DC. Dub. p. 358. n. 23., Willk. Lang. 2. n. 2755. V. Teucrium var. 
prostrata, Benth. Cat. p. 127.. Coss. Germ. Par., Bréb. Norm., Lindem. Elisab. Suppl. 2.; V. multifida 
Pourr. Herb. Matrit, Cardia prostrata Dulc. Moench En. pl. Hass p. 5. n. 11. t., Puccin. Synops. 
Fl. Lucens. p. 16. n. 10. cum tab.a, Dietr. Fl. Bor. v. 4. n. 263., Reichnb, Icon. C. 30. t. 1708., et 
t. 1834. : f. 2. iruet., Tenor. Nap. 5. p. 310. t. 203. f. 2. (Orsin.). Rivin. Monpt. irreg. t. 95. f. 2.; 
Lonicer. Nat. h. crt. 62. D. f. inter., Bocc. Mus. p. 18. t. 10. f. extr. Clus. Pann. A. p. 614-6., 
Rar. pl. h. 1. 3. p. 350., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 23. p. 286. f. 3.a Clus. imit. J. Baub. Hist. pl. 3. 1. 28. 
p. 287. f. 1. (nec 2. Gaud.) mediocr. 


% Flor. Apr. Jul. Fruct. Per stat. In Pyr. med. orient, sed 
frequentius in meridionalbs. 

Legi in Pyr. Navarr. Valle Aezcoa ad Villanueva, die 18. Jul. 1844. 
Habui ex la Espada, inter Barèges, et le Tourmalet a Manceau; ex le 
Ger de Troubata Deville, a quo accepi etiam var. angustifoliam (a me 
saepe visam in Pyrenaeis, loco a Deville speciatim non indicato), quam 
quidem ex Riu majore contra St. Sauveur mecum communicavit Philippe. 

Nodus e quo plures erumpunt saepius caules validus est, et rami 
basi intricati, steriles evidenter prostrati, unde nomen prodiit (quod 
tamen ambiguum), ramis floriferis evidenter assurgentibus. Folia va- 
riant plus minusve incisa; attamen, cum Wallr., Sched. cr. p. 13. 
hujus varietatem esse etiam V. multifidam, typo V. Fuchsii, credere 
nequeo. 

Calyces hirsutos video, neque glabros ut quidam perhibent (DC, 
Duby, Bluff, et Fingrhuth. Corollae in fauce, inque interiori tubi parte 
barbulatae, barba quidquam. inter stamina rarior; caeterum grandius- 
culae, caeruleae, venis saturatioribus per limbum pictae, in fauce pal- 
lidae. Capsulam quoque. perperam glaberrimam dici a DC., Duüby, 
Bluff, et Fingerhuth, Grenier; a Mutel, Boreau, Delastre, Godron, aliis- 
que video, dum illa pubescens, et manifestius adhuc ciliata observa- 
tori sese spectanda praebet. Forte hoc variationi obnoxium est pro 
regione, in qua planta vivit. Egomet totam plantam variantem pilo- 
sam, hirsutam, et glabriusculam in Pyrenaeis percepi. Et V. canescentem 
Bastard Suppl. Main: Loir. p. 2L, V. Bastardi Boreau, hujus speciei 
varietatem. existimo cum Roem. Sch. Syst. Veg. 1. p. 111. sub n. 82., 
Reichnb, l e. p. 52., contra Gren- Godr. Fr. 2. p. 587., qui sequen- 
tis speciei voluerunt. 

Forma plantae parva, angustifolia, laxior occurrit huc illue per 
Py renaeos, eique-facie appropinquat V. hirsuta Hopk., nobis tamen, 
cum quibusdam Anglis, potius V. officinalis varietas, ut diximus. V. sa- 


291 


turejaefolia Poit. Turp. Fl. Paris. piect. 19, (penes auctores, t. 22.), 
quae V. prostrata b DC. Fr. Suppl', in Pyrenaeis me vidisse memini, 
praecipue retro le Pic de Gard ad Arghenos; et revera varietatem 
V. prostratae ipsam constituere semper existimavi, quomodo eam de- 
claravit. DO. l. e. p. 387., confirmaruntque Poir. Dict. Suppl. 'T. 5. 
p. 466. Roem. Sehult. Syst. Veget 1. p. 111. n. 82., Loisel. Gall. 
ed 2. p. 8. n. 6., Mut. Fr. 2. p. 396. n. 51., Gaud: Helv. 1, p. 26. 
Obs. Figurae supra citatae accedit quidem altera data a Riocrenx et 
Germain apud Coss. Germ. Fl. Paris. Atl. t. 17. f. 13., qui Poiret, 
et Turpin plantam silentio dissimularunt. Supra relata Moench figura 
sat bene habitum plantae donat, minus bene folia, quae nimis acuta, 
eum superioribus linearibus integris, floresque in quibus praesertim 
calycis laciniae nimium aequales a Winterschmidt delineantur et fin- 
guntur; errore caeterum etiam auctoris, apud quem in descriptione 
laciniae calycis aequales perperam dicuntur. Figura Bauhiniana juni- 
orem potius plantam refert, neque omnino exacta est, quoad plantae 
partes, quamvis habitum ejus bene exprimat. Bocconiana rudis, du- 
"aque est, nec faciem ejus bene refert. Et Clusiana habitum plantae 
bene non exhibet, quum stirpem ostendat nimis erectam, nimium ro- 
bustam, racemisque admodum densis onustam. Ovid. Montalb. Hrt. 
botngr. Ind. p. 95. habet V. supinam difficulter statuendam, nam Icon. 
1. p. 115. t. 2. p. 247. hane offert V. prostratam, sed Icon. 1. p. 155. 
V. officinalem subjicit. i» 

V. prostratam varietatem V. Fuchsii suspicaverunt, aut existima- 
runt Poir. Diet. T. 8. p. 530., Mauri Cent. 13. p. 1., Wallr. Sch. 
er. p. 13., Spenn. Fribourg. 2. p. 356. n. 10., Meyer Hanov. p. 395. 
n. 10., Noul. Fl. bass. sous Pyr. p. 469. n. 10., Boreau Fl. centr. Fr. 
p. 370. n. 1068., Delastr. Vienn. p. 344. n. 8., Coss. Germ. Fl. Paris. 
p. 291. n. 18, Benth. Cat. p. 127., Brébiss. Fl. Normnd., ed 4. p. 
228. n. 4. Stockes Bot. Comment. (1830) adhue ultra transgreditur ut- 
pote qui sub V. Teucrio Auctor. p. 48. n. 5., V. Fuchsii N., una 
comprehendit V. multifidam, et V. austriacam, quoque: non adeo ex- 
cessit Ledebour sub sua V. austriaca, Fl. Ross. 3. p. 238. n. 15., late 
ex posita. 


Veronica Fuchsii! Nob. i 

Fuchs. Hist. st. p. 871.; Chamaedr. alter. Trag. St. h. p. 205. n. 2. sin. fig. V. latifolia Koc 
p: 605. n. it. V. T'eetriom Pollin. Viagg. Gard. p. 93., FI. ver. n. 25., Gaud. 1. n. 17., Willk. eu 
. n. 2754, V, Teucr. et V. latif, Auctr. plur., Bert. 1. p. 78-9. ns. 12-3.. Gmel. Bad. Als. 1. p. 5, 
et p. 34. ns. 21, 25., V. acutiflora Herb. La-Peyr.? V. latif., et V. dubia Herb. La-Peyr.; et Chaix 
Herb. ex Timb; V. Chaixi La-Peyr. in Herb. Marcht., ex Timb., et Loret. V. sylvatica Pourr. Herb. 
Matr., V. pilosa Loisl., V. anso hyllae Koch, var., ex Trautv. Cardia planta Dulc., Poit. Turp. Fl. 
Par. p. 16. t. 15., Schrank Fl. Monac. t. 83. Fl. Bat. v. 6, t. 401., Dietr, Fl. Bor. v. 4. n. 264., [s 
Germ. Fl. Par. p. 290. n. 18. t. 17. f. 10.. 11., Berger. Phytonomat. p. 205. eum tab., Jacq. E UE d 
t. 60., Plenck lc. pl. medic. T. 1, p. 7. t. 13.. Rochel PI. Banat, rars. p. 58. n. 46. t. 21. f. 43., 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1709, f. 1-3., Fuchs. Icon. t. 503., Matth. p. 1311., Dod. Stirp. h. gps 
(1553.) p. 160., Hist. pl. (gall.) p. 97., Pempt. p. 45., Clus. Pann. A. p. 612-3., fig., et p. 6 door 
Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 349. f. 1.t et £ 9. meliur.; Lob. Ic. t. 473. f. 2., ead. cum 2.a Clus.; Dalech. 
Hist. pl. Lugd. 2. 1165. f. infer., Rivin. Monpt. irreg. t. 95. f. 1. : 


% Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) prope Ceret l d. el sal den Truch, 
diebus 17. Maj., et 2. Jun. 1843. ' 

Habui a Deville ex le Col de Cots, et ex Buttes de Sers. 

Haec species fere semper calyces quinquepartitos profert, sed la- 
cinia quinta, valde ludibunda forma et magnitudine sua, interdum 
deficit, quidquid dixerit Linnaeus Mant. alter. p. 316: vidi egomet 


292 
calycem quadripartitum in nonnullis individuis à Consolation supra 
Collioure, loco amoenissimo, umbroso, observatis ineunte Junio 1837., 
nec commixtim deerant individua calyce quinquepartito praedita. In eodem 
loco vidi individua luxuriantia, pedalia, et ultra, accedentia ad formam, 
quae V. pseudo chamaedrys Jacq. Observat Noulet. » Le calyce est à 5 
divisions, méme dans les échantillons du V. acutiflora La-Peyr. hrb., 
quoique cet auteur (Hist. abr. pl. Pyr. p. T.) assigne à cette fausse 
espèce un calyce à 4. divisions. « Noul. FI. bass. sous Pyr. p. A69. n. 10. 
Et hoe verum est: ego autem opinor, La-Peyrouse vidisse specimina 
calyce quadripartito, sed exsiccavisse alia, calyce quinquepartito, quae 
mixtim proveniunt, et longe frequentiora sunt. Evenit, interdum, ut 
quae specimina, de speciebus variabilibus, pro studio, seponunt bota- 
nici, aliquid. observationi praebeant, quod in exsiccatis, pro herbario, 
non reperiebatur, unde confusio aliqua, et species inconsiderantiae orta 
est. Vidit Hallerus in hac specie, cf. Pl. Gotting. p. 235. lin. 5., co- 
rollam sexpartitam, stamina tria, stilos duos; ealycem non observavit. 
Calyee quinquepartito variant etiam V. pulchella, sive agrestis, et V. ani- 
sophylla, et V. orientalis, et V. caucasica. V. lusitanica Brot., Phyt. 
Lusit. 2. p. 8. t 85; mihi sese offert ceu hane eamdem V. Fuchsii 
luxuriantem: dieit calycem variare quinquepartitum. De hae stirpe 
mentionem non reperio apud R. Sch. Syst. Veg., neque apud Sprengel, 
aut Dietrich, vel apud Benth. in DC. Pr, Dicam de novo nomine in- 
dito rationes. Denominatio Teucrii fallacissima prorsus rejicienda erat; 
illa Jatifoliae varietatem potius significat; restituenda ne erat montana 
illa Rivini? minime quidem, quum idem auctor eadem denominatione 
usus fuerit deinceps ad alteram longe diversam speciem (V. vernam) 
designandam.; species, caeterum, quas in Indice aliter denominat ipse 
Rivinus: cognomentum strictae a caule susceptum satis placuisset, sed 
remanet, quamvis obseurissima, V. stricta Lond. Cat. Aliud generatim 
oblitum V. floribundae Salisb. Pr. p. 92., admitti nequit, quia idem 
auctor V. latifoliam Auctor. distinguit. In tanta nominum controversia, 
et ambiguitate, confugi ad speciei auctorem principem, qui mihi sese 
demonstravit Fuchsius. 

 Teucrium 4 Clus. Rar. pL h.L 3 p. MO. f 1. I. Panni p. 
612-4., eum auctoribus citavi, veritus tamen, ne retraetandum fuerit, 
acclamante ad eam V. pulchella! cum Clusiano altero jam e. V. dubiam 
Chaix, ex Timbal quoque confirmavi. Iste diversam deinceps sustinuit 
sententiam, et V. dubiam, nee non V. latifoliam Jacq., legitimas con- 
stituere species opinatus est, Excurs. Corbièrs. (1874) p. 15. 


SECTIO 2^ KOCHIANA (pseudo Lysimachium Koch) N. 


Veronica spicata (Pennei) Ovid. Montalb. Hrt. botanogr. Icon. 3. 
p. 21. vers. Huds. Angl. ed. 2, (nec L^. 


V. spic. D. Th. Pennei PI exsiec., ex Gesn. O 5 i 125 2 06 
è 1 £ L. exsice., ex Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, P. 1, p. 125. tab. aen. 12. f. 106. 
Koch p;G07. n.4, Wallr. Sch. cr. p. 4., Bert. 1. p. 62. n.2., et p. 882 , Gaud. 1 n. 20., DC. Dub. p. 357. 
medie ti ^ ev i La-Peyr. Herb., V. Clusii, et V. Barrelieri Schott, cum Vrs. alternifolia, et 
V. loncifila pei ost, cristata Bernh., et crassifolia Kit. Wierzb. a N: ilr., et a Reichnb. confirm.a; 
Engl ei t0. DAE abr. pl. Pyren.; V. oppositifolia Gilib., Exerc. phyt. Cardia spicata Dule.; 
VE ME n. 673., et Engl. Bot. v. 1. n. 2., Poit. Turp. Fl. Par. p. 19. t. 19. Flor. Dan. t. 52., 
deli, Pl E onac. t. 193., Dietr. Fl. Bor. v. S. m 5D.. Berger. Phytonom. p. 221. cum tab.a, Coss. 

e Eo Care p. 287, n. 11. f£. 17. f, 11-5., Vaill. Bot. Paris. p. 209. n. 2, t. 33. f. 4, Ray Syn. ed. 


293 


3. p. 278. t. 11. f. t., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1713. Tabern. Krtb. 9. p. 773., Icon. t. 384. f. 9., Lob. 
Obs. p. 250. f. 3. Ic. t. 472. f. 1., Clus. Rar. pl. Hist. 1. 8, p. 347. f. 3., J. Bauh. Hist, pL 8. 1. 98. 
p. 282. f. 3., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 3. p. 318. t. 322. f. n. 4, Dalech. Hist. pl. Lugd, 2. p. 1319. 
f. inferr. 


9 Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. 

Ex St. Beat, ubi ipsemet vidi, habui a Paul Boileau, et a Marchant fil. 

Legi ad Saint Béat, Pyr. septr. medr., die 23. Jul: 1843.: indidem - 
habui a Marchant fil. 


SECTIO 53.a VERONICASTRUM Kocu. 


Veronica bellidioides (Gesneri, G. Bauhini, et Burser.) L. Sp. 


Gesn. Op. bot, ed. a Schmid. tab. lign. 4. f. 32. G. Bauh. Pr. p. 116. cap. 2., qui specimina e 
Pyrenaeis etiam, a Burser acceptis, citat. Koch p. 608. n. 15., Bert. 1. p. 84. n. 17., Gaud, 1. n. 23., 
DC. Dub. p. 357. n. 11., Willk. Lang. 2. n. 2748. La-Peyr. Hrb.; V. bellidifolia Wedd. apud Verlot 
Guid Bot.; Cardia obtusifolia Dulc. Krock Fl. Siles. 1. n. 17. t. 2., Hall. En. p. 581. n. 9. t. 9 
Helq..n..543.. t. 15. £. 1., Reichnb. Icon. C, 30... 4716. £, 4: 5, et t. 1835. £. 10-1, fruct: 


9 Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Septr. In editior. Pyr. med. or. 

Legi in Pyr. septr. auriger. supra la Solana d'Andorra, ld. les 
allées etroites , die 3. Aug. 1840; in Pyr. or. vallibus de Planes, et 
d'Eynes, diebus 4., et 18 Aug. 1836. Habui a Deville ex summa valle 
de Louron., addito in Catal. MN. se observavisse ad le Port de la Pez, 
et ad le Lac de Callaomes. 

Faux corollae, et tubus interne glabra. 

Plantam bifurcatam observavi ad la Fourquette de Garlit, supra 
Aragnouet Pyr. septr. medr. Forte hujus speciei est Burser XVI, n. 27. 


EE 


Veronica saxatilis (Clusii) J. Bauh. h. 


Clus. Pann. A- p. 620. Koch p. 608. n. 17., Bert. 1. p. 86. n. 19. Gaud. 1. n. 21., Gmel. Bad. 
Als. 1. n. 16. (excl. Gouan pl.). V. fruticulosa b DC. Dub. p. 357. n. 46., Willk. Lang. 2. n. 2750., 
nisi ex toto (exp. fals, Jacq. prolat.). V. saxatilis, et V. fruticolosa La-Peyr. Herb.; V. fruticolosa. 
Berger. Bass. Pyr., Pourr. Hrb, Matr., Dufour Bouq.? Colmeir. Cat. pl. Catal., Timb. Exe. Panticos, 
(1868.) Cardia fruticulosa Dulc. Engl. Bot. v. 15. n, 1027., Fl. Dan. t. 342., Sw. Bot. v. 5. t. 347.. 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1717. f. 1., 2., et t. 1835. f. 6-8. fruct., PI, cr. C. 10. t. 903. f. 1223-5., Loddig. 
Bot. Cab. t. 704. Clus. Pann. A. p. 620-2. Rar. pl. Hist. l. 3. p. 347. Pon. Bald. p. 181., ed. Basil. 
p. 74., et apud Clus, Hist, 2. p. 337., J.. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 2. p. 284., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 3. 
p. 318. t. 92, f, 5. 

9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. Pyr. medior. orient. 
Incipit ejus apparitio per Pyrenaeos in Valle Ossau, et circa Jes Kauw 
chaudes. 

Legi in Pyr. or. ad Mont Louis, die 8. Jul. 1836., ibidemve ad 
rupes du Bac de Bolchera, floribus albis, die 6. Jul. 1837. Habui a 
Deville ex Montné, ex Cauterets, ex Artiguehen, ex l'Hourquette du Pin, 
la Coste de Gargarou; legebat etiam amicus f.r. in m.* de Lentz. Dabat 
Timbal ex le Capsir. 

Corollae faux, et tubus interne tam brevibus barbata pilis, ut in- 
terdum (Port de Salau) ferme glabra appareant. Varietas flore albo raro 
mihi obvia fuit: de ea nulla reperio mentionem pene citatos auctores: 
imo Schrader asseruit (Germ. p. 24) corollas ei semper caeruleas. Ovarium 
sub anthesi ovato-acutum, eano-pilesum , quasi eglandulosum; capsula 
calyce pro tertia saltem parte longior, pilis glandulosis manifeste: in- 
duta. Hi pili glandulosi adsunt copiosi in calyce, minuuntur m rachide, 
inque pedicellis, vix conspicui sunt in extremo caulis nodo, disparent 
omnino in illius media parte, inque basi, desiderantur in foliis: haec 
observavi primo in individuis obviis supra Setcasas, Pyr. Catal. Species 
in Pyrenaeis late diffusa mihi est V. saxatilis, nec fruticulosa, fidens 


294 


iconibus supra citatis; fateor tamen, me non vidisse iugiter caules de- 
cumbentes, pubescentiam racemorum observavisse glandulosam, et eglan- 
dulosam, calycem non semper capsula breviorem , sed aliquando ca- 
lycem capsulam ferme aequantem me reperisse; insuper coroliam non 
semper caeruleam ostendi. Non novi e Pyrenaeis alteram speciem, 
. quam eum auctoribus V. fruticulosam, seu rupestrem cum Salisb., nun- 
cupare possem. J. Bauhinus, Jaequin Obs., Linnaeus (fil. Supplem), 
Wulfen, Vahl. En., Gmel. Bad. Als., Schrader Germ., Smith, Hooker, 
Withering, Gaudin, Sturm, Koch, Bertoloni, Host, Godet, serius et 
Grenier Jur., sustinent legittimitatem duarum specierum, V. saxatilis, 
et V. fruticulosae; attamen characteres earum, e tantorum virorum 
indagatione, non parum obseuri adhue manent, quamvis illos dextere 
ae solerter perquisiverint Scopoli, Ann. Bot. 2. p. 42., Wulfen, apud 
Jacq. Collect. 4. p. 229. n. 303. t. 5. 

Duby opinionem sequutus est Halleri, Seguieri, Linnaei (olim), DC., 
et alteram ceu alterius varietatem proposuit, itemve fecerunt Stokes 
Bot. Comm (1830.) p. 10. n. 22.; Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 480. 
n. 107., Grenier cum Godr. Fr. 2. p. 593., inque litteris ad Deville 
datis; sed iste Flor. Jurass. J. Bauhini sententiam, dicamus Jacquini, 
-amplexus est (ps. 582-3.) Dubitavi, num characteres distinctionis fic- 
titios composuerit Koch ad sejungendas hasce species, quum ovarium 
acutum, idemque obtusum, glandulosum, et eglandulosum in plantis 
pro certo identicis vicissim reperiantur. 

Spectaret ne ad nostram speciem V. alpin. parv. saratls., cauliculs. 
folios. Ponted. Anthol. 1. 3. c. 51. p. 268., a Bertoloni derelicta? 


Veronica humifusa Nobis! 


9; Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyren. Arag. editis. 

Detexi et legi a la Peña Montagesa; vertice dicto Astiviella, die 
15. Jul. 1845.; legi quoque in summitate montis La Sierra de Guara, 
die 18. Jun. 1850. : 

Haec est perennis planta , rhizoma interdum nodosum offerens, ali- 
quando prorepens, caeterum tenera, depressa, humifusa, ramis erectis 
nullis, cito distinguenda a Vres. saxatili, et rupestri, quibus characte- 
ribus essentialibus affinis est, quamvis facie, melius ferme propinqua 
videatur V. repentis Clar, apud DC. Fr. e Corsica. Provenit semper 
inter lapides solo calcareo, raro sola, saepius cum aliis herbis commixta; 
vivens per regionem alpestrem, ubi locis citatis eam copiosam, facieque 
mmutatam constanter reperii. Caules valde ramosi, duo-quadripollicares, 
intricati, inferne glabri, superne pubescentes. Folia obovata, integra, 
aut parce dentata, omnino glabra, aut sub-ciliata, crassiuscula, oppo- 

sita, breviter petiolata, et ad petiolum paullulum angustata; generatim 
sature viridia, ast et erubescentia occurrunt, quo colore rami saepius 
inficiuntur, uti etiam aliquando capsula: planta exsiccata, vero, chartam 
m qua asservatur colore rubido non inficit. Pedunculi axillares, pube- 
scentes, uniflori, ex axillis foliorum sub-integrorum erumpentes. Calyx 
valde inaequalis, exquisite ciliatus, pilis glanduliferis, ut in pedunculis, 
et in extremis ramis, conspersus. Corolla caerulea, aut carnea, striata, 
ad faucem villosa. Capsula compressa profunde emarginata, pubescens, 
per marginem, ad suturas, glandulosa, ovula plurima continens. Semina 


395 


matura non vidi. Pili aliquot glanduliferi conspiciuntur hine inde per 
plantam, minus solemnes in foliis. Nomen specificum humifusae ab ha- 
bitu plantae desumpsi. Non me latet extitisse jam V. humifusam Dickson, 
sed haec cecidit, primo illam refellente Lightfoot, Fl. Scot. append. 
p. 1138., qui varietatem V. serpyllifoliae declaravit, sententia ab om- 
nibus hodie laudata. 


Veronica nummulariaefolia (Tournefort) Nob. (strictius ex Tournef.) 


V. Nummular. fol. Pyren. Tournef. Elém. bot. (1694.) p. 121., Inst. r. hrb, p. 145. V. nummu- 
laria Gouan Ill., DC. Dub. p. 397. n. 13., Loisel. Gall. ed. 2. P 11. n, 22., Gren. Godr. Fr. 2. p. 592., 
Willk. Lang. 2. n. 2751. V. irregularis La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 6. n. 8., et Suppl. p. 3., et 
Herb. V. herniaroides Pour. Chl. Hisp. n. 60., ex La-Peyr. Suppl. p. 4., et Pourr. Hrb. Matrit., ubi 
leguntur nomina V. repentis, et V. nummulariae Gouan quoque; V. stricti flora La-Peyr. MN.; Cardia 
nummularia Dulc. Gouan Ill. p. 1. t. 1. f. 2., Verl. Plnts. alpns. p. 272. t. f. 9. y 

lh; Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. Pyr. medior., or. 

Legi in Pyr. or. vertice montis Cambresdazes ad le Col de Nuria, 
die 1. Aug. 1856. Habui a Deville ex le Pic du midi, ubi Ramond 
observaverat. Gaston Sacaze, et Grenier viderunt au Pic de Ger, ad Cra- 
bère alii; quidam in Marborè, au Col d' Estaubé detexit Spruce, ef. Hook. 
Lond. Journ. bot. 5. p. 53T.: au Port de la Canau Bordère; au Col 
de la Fosce du Geant, Pyr. Catal., Gautier. Ego vidi in m.* Basib? | 
supra Castanesa, in montibus supra Setcasas a Caranzà; au Llaurenti, 
a la breca de Roldan. 

Potiores hujus speciei affinitates video cum F. repenti Clar. in DC. 
Fr, Loimel. Gall. éd. 2. p. 11. n. 23. t. T Berol l. p. 98. 5. 21, 
Corsieae, et Hispaniae australis montium incola; dein cum V. sature- 
jode Visian. Dalm. 2. p. 168. t. 33. f. 2., Reichnb. Ic. C. 30. t. 1723. 
f. 1., quae in editioribus Dalmatiae montibus vitam deget. Dum penes 
Delessert fr. splendidum Ledebour opus, Icon pl. Fl. Ross. et All. 
illustr., pervolvi, non adnotavi tantam eum V. nummulariaefoliae af- 
finitatem in V. densiflora t. 125. (summarum alpium altaicarum), quan- 
tam declaravit Bunge, apud Ledeb. Alt. p. 35. Pyrenaea haee a Cor- 
sicana differt caule suffruticoso, nec perenne tantum (perperam annuo 
dieto a DC. Fr., et eum Duby Gall), nodoso, foliis confertioribus basique 
ciliatis, crassiusculis, inferioribus saepe reflexis pedunculis brevioribus, 
corollis « laciniis tribus linearibus, infima latiori, cuneiformi, obtusa » 
La-Peyr. Occurrit saepissime pars plantae superior, cum calycibus et 
fructibus, rubro-colorata.' 

Est praeterea non pauca V. nummulariaefoliae similitudo cum V. 
serpillifolia, sive pratensi Dod., ea varietate praecipue quae V. te- 
nella All- Pedem., cui pertinet Plukenet locus V. pratens., nummular. 
folio, flore caeruleo, Phytogr. t. 233. f. 4., perperam a Gouan ad py- 
renaeam speciem inflexus ex quo ipsum specificum nomen, male acco- 
modatum, vel detortum, suscepit. Caeterum facile erat pernoscere stir- 
pium diversitatem intuentibus in florescentiam ejus, quae diversissima 
est, nee formam foliorum, quam similitudinem post habendam nullus 
disputabit. Comparationem cum aliis supra citatis speciebus non in- 
stituam, satis dictum ex hac, ut speciei nostrae characteres eluceant, 
cujus caeterum descriptiones sat bonae extant. V. nummularia Pourr, 
Chl. Narb. n. 1215. certe a Gouani homonyma diversa est, Suspicari 
potest, ipsam potius eam varietatem referre V. serpyllifoliae sive pra- 
tensis Dod., de qua supra loquuti sumus, et quam in La-Peyrouse Her- 
bario invenimus. Porro V. herniarioides Pourr. synonymon esse V. num- 


296 


mulariaefoliae , quomodo suspicaveram , lueulenter mihi confirmarunt 
Pourretiana archetypa visa in auetoris Herbario, Matriti asservato, in 
Schola Pharmaceutica. Specimina ei missa fuerunt a Seriola, domo Jaca, 
et pro planta Jaecensi perperam sumpta est; sed nec Jaca citat Pourret 
de stirpe ei a Seriola missa e Pyrenaeis Aragonensibus, ubi reapse eam 
vivere satis compertum habuimus, sed semper in statione, vulgo, alpina. 
Meam sententiam adversan:ur Sprengel, Syst. Veget. p. 12. n. 25., 
Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 482. n. 116., Gren. cum Godr. Fr. 2. 
p. 593., qui ad V. alpinam hane Pourret retulerunt plantam, quo fun- 
damento non apparet; sed video Sprengel, perperam Pourr. Chl. Narbon., 
non Chl. Hispan. citavisse. 

Quum Willd. Sp. p. 62. n. 25. (Pyrenaeis praeteritis!); Vahl, En. 
pl. p. 63. n. 20., Gmel. Bad. Alsat. p. 32. n. 16., retulerint Gouani 
loeum ad V. saratilem, videntur ipsos suscepisse hujus macriora, et 
contractiora individua pro nostra optima specie. Attamen specimen 
Gouani citat Gmelin, p. 23., quod infauste ei non suffecit, ut gravem 
errorem evitaret; nihilominus hoe locum pro utraque specie egit, (duce 
Willd) ut Gouani putata synonyma, saltem partim, excluderet. Quoad 
Tournefortianum synonymon e Schol. bot. a Gouan prolatum, hoe ob- 
servandum duco: Epithetum pratensis ibidem impositum a Tournefort, 
aut alienam speciem indicat, aut minus apte tributum fuit plantae, in 
editis saxosis, et dirutis locis reperiendae. 

Citarunt boni viri Grenier, et Willkomm , ex La-Peyrouse, hujus 
tab. 51. Flor. Pyr., quae nunquam apparuit. 


Veronica alpina (Gesner. Clus.). L. Sp. 


., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, tab. lign. 4. f. 32. Clus, Pann. A. p. 616. sin. fig., et Rar. pl. 
Hist. 1. 3. p. 350., Teucr. pumil. sine fig. Koch p. 608. n. 18., Bert. 1. p. 88. n. 20., Gaud. 1. n. 24. 
Gmel. Bad, Als. 4; p. 5. n. 16.**, DC. Dub. p. 357. n. 15., Willk. Lang. 2. n. 2747. La-Peyr. Herb., 
V. apennina Tausch., V. Wormskioldii R. Sch. (var. est) ex Hook. Bor. Amer. laud.e Ledb. Ross.; 

ui et V. nutantem Bongrd. refert. Cardia alpina Dulc.; Engl. Bot. v. 7. n. 484., Curt. Fl. Lond. ed. 

rav. V. 5. t. 1.. Fl. Dan. t. 16., et t. 1921. haec par. suadet.. Linn. FI. Lapp. n. 7. t. 9. f. 4., Koch 
Fl. Siles. n. 28. t. 3., Hall. Helv. n. 544. t. 15. f. 2., All Specim. p. 19. t. 3. f. 3., Fl. Pedem. n. 
269. t, 22. f. 5., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1716. f. 1-3., et t. 1835. f. 12-5., Rochel P]. Bant. rars. p. 59. n. 
48. t. 21. f. 45.; et f, 46., fol. major. serr., quam e Pyrenaeis non cognosco. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. or. Valle d' Eynes, diebus 25. Jul., et 18. Aug. 1836. 
Habui a Deville ex Cauterets, ex le Lac de Caillaouas, et ex Turoun 
de Castére (Azun). Observavimus supra Gavarnie, et au Port de Ve- 
nasques ego; au Vignemale Deville, au Pic de Ger Gaston Sacaze, au 
Glacier de Neouvieille Ramond, ete., 

Corollae tubus, et faux glabrescunt. 

Et ego novi hane speciem diversam se praebere habitu, foliis, in- 
florescentia, superficie, denique facie, ita ut cum affini sequenti poly- 
morphia certet. Caeterum, auetorum figurae, aliquantulum inter sese 
diserepantes, hancine speciei ludendi indolem unieuique facile ostenderunt. 


Veronica pratensis (Brunfels) Dod. 


Eufrag. Brunf. Herbar. 4. p. 169. V. serpyllifoli 89. 
f: . 1609. V. serpyllifolia L. Sp., Koch p. 608. n. 19., Bert. 1. p. 89. 
[dme 1, n- 25., Moris Sard. 3. n. 927., Behimidb FI. Bohem 1,4. ». dia. 19., DG. Dub. p. 357. n. 14., 
malaria Posse Chi Nd: V. Serpyllif. La-Pey. Herb., et V. Allionii Herb. La-Peyr. 4.a, nec bis. V. num- 
Schmidt Rca + Narb. n. 1215., ex Herb. Paris.; V. pallescens Gater. Montaub., et Herb. V. rotundifolia 
E: emi: ain Wimm. Grab. Siles., V. ruderalis Vahl. En., ex Kunth Syn. pl. Æq. V. minor Tabern.; 
ed ar n Pur d Lamtt, Cardia multiflora Dulc. Engl. Bot. v. 15. n. 1075., Curt. Fl. Lond. 
. Grav. V. 9. t. . Dan. t. 492., Poit, Turp, Fl. Paris. p. 20. t. 20., Coss. Germ. Par. p. 287. 


n. 10. t. 16. f. 14. (glaberr.): Fl. 78., Di 
p. 215. cum tab., x l. Ped. n. Se 95, T t. 478., Dietr. Fl. Bor. v. 6, n. 400., Berger. Phytonomat. 


+ 1., Reichnb. Icon, C. 30. t. 4718. f. 2., 3., Sturm. Heft. 


297 


58., Pluk Phyt. t. 233. f. 4. mal., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 4, f. 33., Dod. It. h. Comm. 
(1553.) p. 28., Hist. pl. gall.) p. 21. f. 2., Pempt. p. 41., Lob. Obs. p. 250. f. 4. Icon. t. 472. f. 2., 
Rivin. Monopt. irreg. t. 99. f. super., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 285. f. 1. 


Flor. Vere, et /Estat. Fruct. Jun. in ZEstat., et per Autumn. 

Legi in Pyr. Cantabr. sub San Jean Pied de Port ad Uart-cize. 
die 21. Jun. 1841. in Pyr. or. inter Eynes, et la Cabanaze, die 17. Jun, 
1837.; in Valle d Eynes, die 8. Aug. 1836. Habui a Deville ex Bor- 
dèrès, et ex Mouscarò. 

Planta in Pyrenaeis obvia insignis copia pilorum glanduliferorum 
per eaulem, folia, racemum, copiosiorum in superiori ejus parte. Fre- 
quens, et constans est in Pyrenaeis in hoe statu, abi planta glabra 
mihi nunquam apparuit; ad Lanemezan tantummodo eam observavi 
minus glandulosam, pilis erispulis vero manifestissimis. De hae varie- 
tate mentionem claram non reperio apud auctores, solummodo obscuram 
apud Broter. Fl. Lusit. p. 13. n. 3., utpote qui nullam de glandulis 
mentionem facit. Reperitur in Herbario La-Peyrouse, sub nominibus 
V. serpyllifoliae, et sub eo Allionii 1.8 Foret ne hujus loci V. apen- 
nina Tausch?, Syll. pl. nov. Ratisb. 1828. p. 247. n. 21.? cui, DC. 
Alph; in patr. Pr. P. 10. p. 596. etiam confirmante, caulis, et racemus 
glanduloso-pilosi sunt, mediam dictam inter V. pratensem, et alpinam? 
Nullam de Tausch planta mentionem feeit Bertoloni: recepit Willk. 
cum Lang. Ibid. n. 2745., in quem intendens suspicionem meam confirmavi. 
Corollae tubus interne sparsim et parce pilosus, in superiori vero parte, 
ut ad faucem quidquam magis: confertiores pili, ut et ad stamina, 
conspiciuntur! 

Varietatem d Bertol. cui V. tenella All, et cui Plukenet figura 
perbelle respondet, vidi in Herb. La-Peyrouse e m.* Averan, eique 
accedunt Devilleana specimina e Mouscaro! Ab hac semper distinctam 
existimo illam V. repentem Clar. a me pluries citatam, et flocci facio 
Ball. sententiam, qui eam ad V. pratensem nostram adducendam esse , 
contendit. Descr. of a new Spec. of Veronica, in Mag. Nat. Hist. Ser. 2. 
V. 4.? (1849.) p. 

V. foliis acutis, integerrimis, racemo terminali, caule procumbente, 
Asso Enum. n. 4., affinis dieta V. pratensi, et fruticulosae, ad Sallen 
(Pyr. Arag.) reperienda, mihi, loco spectato, semper dubia manst. 
Reapse supra Sallen quaedam | V. pratensis individua percepi, quae a 
speciei typo adeo recedebant, ut ad Assoanas notas aliquantulum pro- 
pinquiora apparerent; sed quum Assoanam plantae descriptionem atten- 
tius perlegerim, dubium exortum est, num Asso potius prae oculis 
habuerit quamdam V. saxatilis varietatem, cui speciei procul dubio 
pertinet illius V. fruticulosa. Quocunque modo, minus probanda illorum 
mihi videtur sententia, qui supra citatam Asso stirpem pro Ver. num- 
mulariaefolia proposuerunt, Lose. y Pard. pl. Arag. p. 77. 

Erravit, pro eerto, Steudel V. pallescentem Gater referendo cum DC. 
ad V. peregrinam, quae species, insuper, non tantum ad Montauban, 
loco mihi noto, sed et in tota Gallia, desideratur, quidquid dixerint 
quidam minus accurati illius Florae scriptores, Pourret, DO., Loisel., 
Mutel, Grenier. : 


Veronica acinifolia (Boccone) L. Sp. 
Bocce. Mus. p. 19. t. 9., et t. 102. Koch p. 608. n. 20., Bert. 1. p. 93. n. 24., Gaud. 4. n. 29., DC. Dub. p. 
356. n. 9., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 484. n. 122., Willk. Lang. 2. n. 2743. La-Peyr. Herb. V. praecox 
Hagenb, Basil., non Suppl., ipso hic loci fat.e: V. ciliata Schloss., et Vukot, V. hirsuta Vuk, ex Neilr. 


298 
Croat; V. conferta Boiss., et V. glaberrima Boiss., Bul. ex Trautv. Cardia orbicularis Dulc. Poit, Turp. 
Fl. Paris. p. 22. t. EJ. Coss. Germ, Par. p 386. n. 6. t. 16. f. 9-10., Vaill. Bot. Par. p.201. 4, S 
t. 33. f. 3., Hagenb. Fl. Basil. p. 4. t. 1. f. 1. (excl. caps.); Reichnb. Icon. C. 30. t. 1719. f, 2, 

© Flor. Apr. Jun. Fruet. Maj. Jul. ineunte. Rara ubique. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Azcoitia, die 27. Maj. 1853. Habui ex 
la plaine de V. Ardenne ad Toulouse a Timbal.; ex vieiniis de Tarbes, 
ut conjicio (sine loco in scheda) a Deville; et ipsemet ad Bagnères 
de Bigorre vidi, nec non ad Orthez: insuper specimen e Vic a Corben 
reperii penes Deville. 

Tubus corollae intus parce pilosus; staminum filamenta clavata, su- 
perne caerulea, semina ovato lentieulata. Ego diffuse ramosam (Bentham 
l. e.) nunquam vidi, nec dari credam, nisi aut morbosam, aut ab 
externa violentia: nee video affininitatem tantam cum V. pratensi, ut 
ille autumat; et synonymon V. romanae All, ad V. vernam potius re- 
tulendum esse, eum Moris, censemus Itali, ; , 

Vaillantii figara, quamvis faciem plantae bene referat, attamen 
optima diei nequit, quia tam capsulae forma, quam styli constanti de- 
feetu, minus exacte videatur. 


Veronica arvensis (Caesalpini) L. Sp. 


Caes. Hrb. Tornab, (1563.) fol. 174. n. 474., De Plnts. l. 8. c. 27. p, 335. (Auric. mur. alter.). 
Koch p. 609. n. 21., Bert. 1. p. 92. n. 22., et V. 7. p. 611., Gaud. 1. n. 32., Moris Sard. 3. n. 929., 
DC. Dub. p. 356. n. 5., Willk. Lang. 2. n. 2741, La-Peyr. Herb., V. acinifolia b romana Pohl, Bohem, 
p. 22. n. 26. t. 4. f. 2,? V. brevipedunculata Gilib, Exerc. phyt. Cardia arvensis Dulc.; Engl. Bot. 
v. 11. n. 734., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 4., Poit. Turp. Fl. Par. p. 21. t. 21., Coss. Germ. 
Par. p. 286. n. 8. t. 16. f. 1, 2. Berger Phytonomat. p. 213. cum tab., Fl. Dan. t. 515., Fl. Bat. v. 7. 
t. 511., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 333., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 4. p. 12. t. 83., Reichnb. Icon. 
C. 30. t. 1720, f. 2., Sturm. Heft 58. Tabern. Krtb. 2. p. 1089. f. 2., Icon, t. 714. f, 1., Column. Phyt. 
p. 27-8. fig.a, Id. ed. Florent. p. 21. t. 8., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 367. f. infer. 


(*) Flor. Mart. Jun. Fruct. Vere, et per ZEstat. 

Legi in Pyr. Atax mntbs. Corbariens. ad Durban, die 7. Maj. 1845; 
in Pyr. or. ad le Perthus, die 26. Maj. 1860. Habui a Deville e Tarbes, 
et ex Arreau. 

Tubus corollinus intus quoque glaber, quamvis agatur de specie, 
quae, generatim, puberula undique est. Stamina non sunt clavata, ut 
in superiori specie. 

3 Elatine polyschides Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1239. a G. Bauh. 
Pin. p. 250. n. 2., et eum eo a Linnaeo, et a Willd. Sp. pl., a Poir. 
Dict., a Vahl. En. p. 81. n. 59., a Gaud. l.c., ut a Vill. Dauph. Schrad. 
Germ., aliisque citata, mihi repugnat; si eam vidissem citatam ad 
Euphrasiam officinalem minus restitissem, adeo faciem a V- arvensi di- 
versam illa ostendit. 


Veronica verna (Rivini) L. Sp. 


Rivin. Monopt. irreg. t. 96. f. 2. (Nec Dillen. Giess., perper 3 7 Koch 
E A Sv b + .. perper. ab Hall., L., Vahl. cltat.) 

p I n. 23., Bert. 1. p 95. n. 25., Gaud. 1. n. 33., DC. babi; . 356. n. 7., Willk. Lang. 2. n. 2740. 

Tin NE Herb.; V. romana Chaix Herb., partim, et V. palmatiloba Miégev., haec forma major, ex 

Poit Ti (1868.); V. montana Riv., V. longistyla Ces. Cardia verna Dulc., Engl. Bot. v. 1. n. 25., 

Cacdpui DU VUES Rue RO o ADU 
5 : . p. 286. n. 7. t. 10. f. 11., . Fl. Pe . n. 283, t. 92, f. 4., Dietr. Fl. Bor. v. 6. n. ^ 

Sturm. Heft. 13,, Reichnb: Icon. C. 30, t. 1720, etm n. 283, t f. 4., Dietr. Fl. Bor 


(*) Flor. Maj. Jun. Fruet. Jul. In Pyr. septr., orient., editis, fre- 
quentius in istis. 

Legi in Pyr. orient. ad Mont Louis, die 13. Aug. 1836., in m* 
Ceret ad Raynes, die 1. Jun. 1843.; in Pyr, Catal. supra Massanet l.d. 


299 


el Muché, item eodem die. Reperii in collectione Deville sine loco, sed, 
ut suspicor, e plantis a Corbin acceptis, forte au haute de Tronton. 
Ad San Juan de la Peña Pyr. Arag. videbat Asso, En. n. 6. 

Plures, et adhuc Koch Syn. ed. 2., adposuerunt ad hane speciem 
V. Bellardi Allion., quae quam sit dubia planta agnosces consideratis 
lis, quae de ea adnotavit Bertoloni lc. p. 96. Allioni alterum syno- 
nymon V. succulentae ad V. arvensem firmavit ipse Auctor, Auctar. 
p. 4. n. 283. Moris, Stirp. Sard. nov., aut min. not. in calce Flor. 
Caprar. (1839.) p. 2., et mox (anno 1840.) in Italico Seientiar. Con- 
gressu, Taurini habito, demonstravit, ad V. vernam revera pertinere 
V. romanam All., Pedem. n. 289. t. 85. f. 2. , quae ad V. acinifoliam 
ab istis, ad V. digititam ab illis, afferebatar: cf. et Ann. Sc. Nat. 
Par. Ser. 2. T. 13. (1840.) p. 316. Caeterum, V. romanam excluden- 
dam esse systemate monuit Smith, Trans. Linn. Soc. a DET. T. 
(1191.) p. 192-3., observans, quod synonyma sub ea allata pertinent 
ad V. acinifoliam, et specimen, e quo species, et descriptio in Mant. 
pl. alter. p. 317. confectae fuerunt; ad V. peregrinam spectat. 


Veronica praecox Allioni! Auctar. 


All. Le. p. 5. n 285. t. 1. f. 1. Koch p. 609. n. 25., Bert. 1. p. 99. n. 28., Gaud. 1. n. 30., DC. 
Dub. p. 356. n. 10., Willk. Lang. 2. n. 2737. La-Peyr. Hrb.; V. acinifolia, aut V. dubia Pourr. Hrb. 
Matrit.; V. triphyllos Chaix Herb., ex Timb.; V. trifida Gilib. Exerc. Phytog., V. acinifolia Willd. 
Ber. Pr., Cardia praecox Dulc., V. urbana Vandll, ex Cesat. Poit. Turp. Fl. Par. p. 22. t. 24., Coss. 
Germ, Par. p. 285. n. 5. t. 16. f. 6, 7., Hagenb. FI. Basil, t. 1. f. 1. caps. tant., Dietr. Fl. Bor. v. 11. 
n. 784., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1721. f. 1. 


©) Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. In Pyr. orient., et med. Arag. 
solo calear. 

Legi in Pyr. Arag. summit. monts. el Montsec, die 3. Jun. 1846: 
in Pyr. Catal. ad Puycerda, die 3. Maj. 1836. Observavi in m.* Turbon, 
a la Sierra de Loarre, ad Balnea de Panticosa, ubi et Willk. indixit; 
vidique per Cerdaña, ad Osseja, ad Livia, Camprodon, ete. 

Bene definita est a Duby, nec mihi placet Koch de foliis flora- 
libus lanceolatis tantum; caeterum capsulam sub-rotundo obcordatam, 
quam ita definiverat, Syn. ed. 1. p. 530. n. 24., melius in ovali-ob- 
cordatam mutavit, Syn. ed. 2. e. Gaudin capsulam obcordatam suae 
diagnosis in eapsulam oblongam, melius sub deseriptione vertebat. Folia 
subtus, generatim, rubella vidi, inferiora praesertim, et magis adhue 
per marginem; et colorati saepius sese offerunt caules, colore sensim 
ad apicem evanido. Corollae tubus omnino, extus et intus glaber. 


Veronica digitata (Tragi) Lamk. Fr. 2. p. 446. 


Trag. St. h p. 401-2., sin. fig, Anonyma Gesn. Op. bot. ed. a Schmied; tab. aen. 16. f. 140. mibi 
dubia ac V. triphyllos L. Sp.. Koch p- t0. n. 94., Bert. 1. p. 96. n. 26., Gaud, 1. n. 31., DC. Dub. 
P. 356. n. 8., Wi. Lang. 2. n. 2738. V. triph. La-Peyr. Hrb., et V. digitata Herb. La-Peyr. olim.; 
et V. peregrina Herb. La-Peyr. hodie. V. quinquefida Gilib. Exerc. Phytolog.; V. Verna Chaur Herb. ex 
Timb., Flor. Graec. Sibthrp. C. 1. p. 8. t. 10., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1721. f. 2-4., Poit. Turp. Fl. Par. 
D; 9. t. 25. FI. Dan. t. 627., FL. Bat. v. 2. t. 101. Sturm Hefte 8., Engl. Bot. v. 1. n. 26., Curt. 

l. Lond. ed. Grav. V. 9. t. 5., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n, 99., Berger nd p. 217. cum tab., 
Coss, Germ. Par. p. 285. t. 16. f. 8., Rivin. Monop. irreg. t.-96. f. 3., Tabern. Krtb. 2. p. 1088. f. 3., 
Icon. t. 710. f. 2., Lob. Ic. p. 464. f. 1. vix Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1240. f. 1. 


©) Flor. Mart. Maj. Fruet. Maj. Jun. ; 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 2. Maj. 1845.; in Pyr. Catal. ad 
Puycerda, die 3. Maj. 1861. Habui a Deville ex Arreaw; observavi ad 
Toulouse, abunde in Cerdana, et in Monseny, item ad Yrun, alibiq. 


300 


Corollae faux modice barbata, inter duo stamina quidquam adhue 
minus. Non est planta triphylla, nec folia constanter quinquefida gerens, 
sed ea fert 3-5. partita, quapropter Lamarckii nomen restituendum 
curavi. Posterior V. digitata Vahl alterum sibi sat aptum sumat La- 
marckii nomen. 


SECTIO 4^ VERONICELLAE Heisrer. 
Ind. pl. hrt. Acad. 1730. Nov. pl. Gener. p. 38. (A/sinoides Koch). 
Veronica agrestis (Tragi?) L. Sp. 


Mors. gallin. 3. Trag. St. h. p. 385. n. 3.? sin. fig., Koch p. 610. n. 26., Bert. 1. p. 100, n. 29., 


et. p. 846., et V. 2. p. 753.. Gaud. 1. n. 26. 2. (pulchell.); Moris Sard. 3. n. 930 Mut. Fr. 2. p. 387. 
n. 3. a., Willk. Lang. 2. n. 2734. Herb. La-Peyr., partim; et V. agrestis var. Herb. La-Peyr.; V. 
agrestis d Noul. Fl., V. Friesiana Knaf. Flora 1846.? V. didyma Ten. Fl. Nap. (1815), et Fl. med. 
Napol. (1823.j, V. agrestis Ten. Appnd, 5. (1826.), Cardia agrestis Dulc. Engl. Bot. Suppl. v. 4. n. 
2603., Coss. Germ. Par. p. 284. n. 2. t. 16. f. 3. Fl. Dan. t. 2221, (versic.); Mut. c. t. 45, f. 328., 
Reichnb. Pl. cr. C. 3. p. 66. t. 277. f. 440., Icon. C. 30. t. 1700. f. 2. 3,, Guss. FI. Sic. p, 15, t. 5. 
Guss. Fl. Sic. p. 15. t. 5. Lob, Ic. t. 464. f. 2., Dod. Pempt. p. 31. f. 2., Rivin. Monpt. irreg. t. 99. 
fig. med. laud.e Gusson. (aliis seq.). 


(*) Flor. Mart. Maj., et iter. Autumn. Fruct. Æst., Autumn. In 
Pyr. occident. med., septr. praesert. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Andaye, et ad St. Jean de Luz, diebus 
51. Aug., et 17> Sept. 1841. ad St. Jean Pied de Port, diebus 16., 
et 10. Jul. 1841. Habui Tarbes a Deville. Observavi ad Urdos, ad Pa- 
glietta ad Voltagia, ad Torla, ad Broto, abunde vero per Cantabriam. 

Corollae tubus interne ad faucem barbulatus, et lacinia superior 
ad medium usque sub-ciliata, 

Affinis sequenti, a qua distinguitur colore pallidiore, olivaceo, nee 
glauco, habitu teneriore, foliis majoribus, minus incisis, dentibus ob- 
tusioribus, magis oblongis. peduneulis brevioribus, capsulis medioribus, 
(ad suturam compresso-carinatis, ex Guss. Inar. p. 240. n. 1.); stilo 
breviori, corolla albido-carnea , rarissime pallide caerulea, aut bre- 
viori, corolla alba, lacinia una saepius carnea. Vidi stamina inserta 
in inferiori tubi parte, uti Koch perhibet. Semina decem etiam in cap- 
sula V, agrestis numeravi, eui semina 4-D. tribuunt: ergo nota abso- 
luta de seminum numero majore in V. polita, cum agresti, comparata, 
relinquenda est, ut recte pervidit Boreau, Programm. FI. centr. Fr. 
Obs. Nevers 1835. p. 10. Diei tamen potest, generatim, quod semina 
sunt minora, et numerosiora in JV. polita. Neque in calyce reperitur 
nota firma, quamvis videamus calycis segmenta obtusiora, et spectata 
eorollae amplitudine, majora in V. agresti; sed praestantiorem illam 
de sepalis trinerviis in V, polita, enerviis in agresti prolata a Fries 
Novit, ed. 2. n. 2., Guépim Main. Loir. ed. 9. p. 120-1. ns. 393-2., 
Bluff, et Finger. Compend. Fl. Germ. ed. 9. p. 28. ns. 34-5. ego con- 
firmare nequivi, nec ei fidendum duxi. Caeterum calycis et corollae 
magnitudinem, vel inter sese proportionem majorem aut minorem, ceu 
characteres distinctionis specificae respuerunt Rosen (I. P.), et Wah- 
lenberg (G.) Goltl. pl rar. in Nov. Act. Upsal. T. 8. (1821) p. 229. 
qui V. versicolorem Fries primi ad V. agrestem reportarunt: cf, ad in- 
firmandas quasdam Fries notas W. Borrer in Engl. Bot. Suppl. lc. 

Tateor distinctionem specificam harum stirpium me hodie parum 
tutam considerare. Vidi ad Ceret Pyr. orient., in horto olim Capucci- 
norum, V. politam valde aecedentem V. agresti, ibidemve, solo pin- 


301 


gui, planta colorem olivaceum (agrestis) prae se ferebat, et folia ob- 
longa, corollamque pallidam. Et plures jam sunt Botanici, qui hujusce- 
modi distinetionem adversantur, inter quos Dufour, ex litteris ad me 
datis, die 21. Mart. 1843. Conjunxerunt autem Wimm. Grabow. Siles. 
1. (1827.) p. 14. n. 25. (sed Wimmer Schles. 1857. p. 400. separavit), 
Wahlenb. Svec. p. 11. n. 18., Mut. Pr. 2. (1835.) Le., Boreau Fl. 
centr. Fr. (1840.) n. 1058., Schmitz, et Regel Fl. Bonn. (1841.) p. 182-3., 
Delastr. Vienn. (1842.) p. 343. n. 2., Gaudin l. c., Dietr. Fl. Bor. 5. 
(1837.) sub n. 332. Visian. Dalm. 2..(1842.) p. 172. n. 897., Coss. 
Germ. Fl. Par. (1845.) p. 284. n. 2., quorum aliqui, Schm., Hook. et 
Arn. Brit, Flor., Reg., Vis., Dietr., Ledb., V. opacam Fries etiam una 
comprehenderunt, laudante Bentham in* DC. Pr. P. 10. p. 487. n. 10. 
Et videre mihi videor jam Desfont. Atl. p. 13-4. sub sua V. agresti 
ambas hasce, a pluribus ceu species habitas, in unam comprehendisse. 


Veronica polita (Fuchsii) Fries Nov. Fl. Svec. ed. 1. (1819.), eted.2. n.2. 


Fuchs. His', st. p. 22. Koch p. 610. n. 27., Willk. Lang. 2. n. 2735. V. didyma Ten. Nap. App. 
5. (nec ante); Bert. 1. p. 101. n. ?0. V. agrestis Plur. Botanor. , Gaud. 1. n. 26. 1. (vulgr.), et V. ris 
p. 637. V. agrestis typ. Hrb. La-Peyr., partim; V. agrestis Noul. Fl., Tenor. Fl. Nap. (1815.), et Fl. med. 
Nap. 1823. V. didyma Tenor. Nap. Appnd. 5. (1*26.), V. Buxbaumii Willk. Sert., ipso sat. V. longe 
. pedunculata Gilib. Exerc. phyt. Cardia didyma Lule.; Engl. Bot. v. 11. n. 783., Curt. Fl. Lond. ed. 
Grav. V. 2. t. 4., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 332., Reichnb. PI, cr. C. 3. p. 45. t. 246. f. 404-5., Icon. 
C. 30. t. t. 1698. f. 1, 2., Turp. FI. Par. p. 24. t. 27., Fl. Bat. v. 6. t. 477., Berger. Phytonomat. p. 9., 
cum tab., Fl. Dan. t. 419. conflrm.e Hartm. sub super. spec. Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) p. 63. ; 
Hist. pl. gall.) p. 43. f. 2., Tabern. Krtb. 2. p. 1089. f. 1., Icon. t. 711. f. 2., Fuchs. Comment. pl. ed. 
gall. (Maignan 1549.) cap. 7. f. 2. p. 24. f. 1.; et Icon. (ed. Basil. 1545.) t. 11., Gesn. Op. bot. ed. a 
Schm. tab. aen. 12. f, 101. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 367. f. 1. (a Dod. imit.). 


(+) Flor. Mart. in Autumn. Fruct. a Vere in ser. Autumn. 

Legi in Pyr. Arag. ad Graus, die 1. Aug. 1851. Habui Tarbes a 
Deville. 

Tubus interne. cum corollae fauce pilosus: et piloso-ciliati sunt co- 
rollae lobi ad basim, qua parte, scilicet, decolorata est corolla. Planta 
varians glabriuscula, nitidiuseula, et puberula. Corolla praeditam rosea, 
nec eaerulea vidi extra Pyrenaeos; talia specimina ad Monspelium 
legi. An Mors. gallinae 4. species, Trag. St. h. p. 385.? sine figura. 
Expectamus tutiorem sententiam. De nominis permutatione apud Te- 
nore, cf. Moretti in Bibl. Ital. Giorn. Milan. etc. T. 82. 1836. p. 65-6., 
et p. 705 ef. etiam Gren. Jur. p. 587.; quamvis durum tibi fuerit con- 
ciliare rei elaram notionem: denique Reichenbach perceptam a Tenore, 
cum ignorantia nominis Friesii, quod et Reichenbachianum fuit, PI. er. ].c.! 


Veronica Buxbaumii! Tenor. Fl. Napol., Spr. Syst. n. 79. 


Buxb. Cent. 1. p. 26. Koh p. 610 n. 29., Bert. 1. p. 102. n. 31., Gaud. 1. n. 27., Marsch. a Bieb. 
Taur. Cauc. 3, p. 16. n. 95. Bromf. FI. Vect. p. 34i. n. 19. V. persica Poir. Dict. 8. p. 542. n. 78., 
reapse male descripta, et inde ex cl.a M. a Bieb., sed Herbario apud Moquin, confirmata, W puer 
$, 0. 9796. V. filiformis Savi Etr. 4. p. 15. n. 11. (excl. illo Buxb. syn.); . Dub. p. 395. n. 3. (item); 
Noul. Fl. bass. sous Pyr. p. 465. n. 3, (item. et emend. tab. citat. 10; in 40.), Loisel. Gall. ed. 2. p: n 
n. 33. (excls, syns.) et ab omnibus excluso Smith: V. filiformis Benth. Cat., Richrd. Tentm. Fl. Abyss., 
Baumgrt. Trans. V. prasiifolia Pourr. Hərb. Matr., Cardia filiformis Dule. Reichnb. Pl. er. C. 3. p. 
99. t. 268. f. 4301., Icon. C. 30. t. 1699., Fl. Dan. t. 1982.. Hagenb. FI. Basil. p. 14. t. 2., Coss. Germ. 
Par. t. 285. n. 3. t. 16. f. 4, 5., Engl. Bot. Suppl. v. 2. n. 2769., Flor. Graec. Sibthrp. C. 1. p. 6. t. 8., 
Tenor. Fl. Nap. 7. n. 7. t. 4., Johnst. (G.) Fl. of Berw. (1829.) p. 225. f. 1., Buxb. l.c. t. 40. f. 2., 
Fl. Bat. v. 16. t. 1242. 


C) Flor. Mart. Maj. et iter. ZEst. Fruet. Maj. Jun., et in Oet. 
n Pyren. occident, mediis, quotannis sese magis diffundens. : 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Guetary, die 16. Sept. 1841; in Pyr. 
Septr. med. ad San Martin du Touch, die 22. Mart. 1841. Habui 


302 


Tarbes a Deville. Observavi ad San Sebastian, Andouin, Verra, ad 
Tolosa, ad Hernani, ad Bilbao, ad Lojola; mox ad Oloron, ad Don- 
neville, ad Toulouse, ad Mane, et ad Lizier. 

Pedunculi fructigeri admodum elongati, reapse minus bene a Poiret 
descripti; corollae faux undique pilosa, solemnius inter staminum inser- 
tionem, quidquam inferne, interne minus; etiam corollae lobi ad basim, 
in illorum parte decolorata, per marginem piloso ciliati sunt, pilis, ab 
ima parte, sursum eundo, diminutis. Calycis lobi ciliati, basi, sive ad 
calycis ipsius tubum, evidentioribus adhue ciliis muniti: capsulae pi- 
losae. Vidi plantam pusillam, simplicem, erectiuseulam, ad Bagna- 
cavallo (Italiae). 

Permulti auctores habuerunt hanc speciem pro V. filiformi Smith, 
et inter illos quidam duas Buxbaumii, in eadem tabula, differentes 
figuras ad unam eamdemque speciem citarunt. Adulterationem con- 
fecerunt Bory, Chaulard, Morée p. 16. n. 20., Pélop. p. 23., nomen 
Smithianum sumendo, illius auctoritatem adponendo, et Buxbaumii 
figuram expressim mutando, referentes iconem primam tabulae citatae 
ad V. cymbalarifoliam. V. filiformem distinxit olim Smith, Trans. Linn. 
Soc. of Lond. 1. 1791. p. 195., ei referens locum Buxbaumii Cent. 1. p. 25. 
t. 40. f. 1., dein quum in Fl, Graec. Pr. 1806. p. 9. n. 31. sub V. agresti b 
de V. Buxbawmi egit, huie retulit alteram Buxbaumii figuram, a nobis 
citatam, sed plantas quas ipse egregie distinctas noverat unire nequivit, 
et bene quidem, ut mihi palam feeit utriusque speciei cognitio. Vidi 
primum V. filiformem Smith, Marsch a Bieb. Taur. Caucas., Reichnb. 
PI. er. C. 7. t. 644. f. 867., in Herbario Delile, dein ex Oriente in Her- 
bario Poiret apud Moquin Tandon, Florentiae in Herbario Ital. centr., 
ex Asia minore, de pretiosa collectione Aucher Eloy. Sed quid amplius! 
Hasce species egregie separarunt Steven Mém. Mosq. T. 5. p. 341., 
nominibus V. filiformis, et persicae, mox Marsch. a Bieb. Fl. Taur. Cauc. 
3. p. 16., 17. nominibus V. Burbaumii, et V. filiformis, quibus acces- 
serunt Meyer Enum. pl. mont. Caucas. ete. (Petersb. 1831. in 49), 
Reichenbach Pl. cr., e speciminibus utriusque speciei e Lenkoram ei 
missis; Moretti, Tenore, Eichwald, Koch C. Grisebach, Rum. Bith. 2. 
2. p. 24. ns. 29, 30. Ledeb. Fl. Ross. 3. ps. 251, 253. ns. 42. 50. 
Neque praetereundum erit Schultes de V. filiformi ei ad manus ob- 
servavisse: « Folia serrata potius quam crenata. Capsulas compressas 
obcordatas, carinatas observat D. Besser; hinc diversa a V. filiformi 
Smith ». Schult. Obs. bot. p. 5. n. 27.; et reapse illorum stirpem 
ad V. persicam, sive Burbaumii, adduxerunt Steven, Marsch a Bie- 
berst, Hagenbach, et Schultes ipse, Syst. Veget. Mant. 1. p. 116. 
n. 132, Ipse Besser, Primit. Fl. Galic. A. p. 37., de identitate 
suae plantae eum Smithiana dubitavit. Superest ut observem, di- 
serepantiam Smith, et Vahl inter cum Buxbaum de Tournefortii loeo 
e Corollario istius, cirea V. filiformem Smith. Dum Buxbaum ad suam 
stirpem (fig. 1. p. 25.) citavit V. orient. Heder. terrestr fol. fl. alb., 
Smith, et Vahl. ei adduxerunt aliam Tournefortii plantam, V. orient. 
Heder. terrestr. fol. magn. Jlor. Coroll (p. 7), et Herbar.; quae ob- 
servatio majorem sibi fidem vindicat desistendo ad hane speciem po- 
E rion locum, potius quam, aut cum Gmelin, Bad. 
basali: x .) n. 29. eo conficiamus V. Tournefortii de V. Bus- 

; eum M. a Bieb. Taur. Cauc. 1. (1808.) n. 34. sistamus 


303 


ad V. amoenam (Steven. M. a Bieb., de qua sententia, caeterum, 
cautus iste dubitavit; eademque usi sunt prudentia Roem., et Sch. Syst. 
Veget. 1. p. 123. n. 123., majorique adhue Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 353. 
Morose actum est a Dietrich, in Willd. Sp. pl. 1. ps. 531-2. ns. 
118-9., excludendo e V. filiformi Sm., ae Willd. synonyma omnia, et 
ad V. Burbaumii referendo istius figuram 1., neque 2. (quomodo fe- 
cerat Hagenb. Fl. Basil. 1. p. 14.). Hagenbach, qui prius, lc., e V. 
Bauxbaumii excludendi voluerat V. persicam Poir., mox, T. 2. 1834. 
Append. p. 475., eam huie speciei restituit, quae sententia certa est, 
neque erat cur de hoe dubitaret Grenier, Jur. p. 586. cf. et Tenore 
Annunz. Flor. Napol. ete. p. 6-1. (non absque Neapolitano clamore!). 
Praetulerunt auctores gravissimi plures Tenori nomen, et ego cum 
illis, posthabito antiquiore illo V. persicae Poiret, de specie late per 
Asiam, per Europam, et hodie per Americam se diffundente, fastiditi 
etiam a mala Poiret descriptione. Reapse videtur species originis, Asia- 
tieae, et austro-orientalis, quae hodie late per orbem se diffundit. 


Veronica hederifolia (Fuchsii) Smith Brit., et Auctor. 


Fuchs. Icon. (1545.) t. 13. (Als. 4. gen.) bene! nec alibi Koch p: 6f1. n. 30., Bert. 1. p. 104. n. 32., 
Gaud. 1. n. 28., Moris Sard 3. n. 984., DC. Dub p. 355. n. 2., Willk, Lang. 2. n. 2732. La-Peyr. 
Herb.; Cardia quadriloba Dulc. Engl. Bot. v. 11. n 784.. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 5., Fl. 
Dan. t. 428, Fl. Bat. v. 5. t. 341., Sturm. Heft 56. Poit. Turp. Par. p. 23. t. 26,, Coss. Germ. Par. 
p. 284. n. 4. t. 16, f. 1., 2., Berger Phytonom. p. 11. cum tab., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 98., Reichnb. 
Icon. C. 30. t. 1698, f. 3., 4., Vivian. Fl. Ital. fragm. p. 15. t, 16. f. 2.; Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. 

: tab. aen. 12. f. 100., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 62., Pempt. p. 31. f. 1., Lob. Obs. p. 247. f. 1., 
Icon. t. 463. f. 1., Tabern. Krtb. 2. p. 1088. f. 4., Icon. t. 711. f. i., Rivin. Monpt. irreg. t. 99. f. infr., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1238. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p. 368. f. 2., Moris Hist. pl. Oxon. 
2. S. 3. p. 322. t. 24. f. n. 90. 

(+) Flor. Mart. Maj. Fruct. Maj. Jun. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 3. Maj. 1845. Habui Tarbes a 
Deville. 

Planta pallida; caulis fragilis, saepius ramosissimus, prostratus, dif- 

; giis, P > 

fusus; corollae faux, et tubus interne barbati; foliorum lobos acutos 
(V. Lappaginem Schrank Baier., ex Koch) per Pyrenaeos non ani- 
madverti; capsulam obcordatam describit Gaud. Helv.; cordatam Duby; 
didymam alii, globoso-quadrilobam Koch, turgidam-quadrilobam Kirschl., 
sub-globosam Host., etc., ego eam dicam ellipticam, sub-compressam, 
sub-quadrilobam; semina adsunt bina in quovis loculo, magna, rugu- 
losa, pallida. 

. Smith, Fl. Brit., forte primus synonymis expurgatis eam proposuit, 
Linnaeano errore, de duobus speciebus in unam commixtis, recognito. 
Non laudo Bertoloni, qui V. hederifoliam Desf. Atl. huie nostrae re- 
tulit, quia Herbaria Algeriensia, et synonyma a Desfontaines relata, 
satis demonstrant, ipsum quoque duas species simul eonfudisse, quod 


et illius descriptio non renuit. 


Veronica cymbalarifolia (Tournefort) Vahl En. pl. p. 81. n. 61., Roth 
Nov. pl. sp. p. 20. n. 9. 


Tournf. Coroll. p. 7. (V. Chia etc.). V. Cymbalaria Bodard Dissert., Koch p. 611. n. 31., Bert. 1. 

E 105. n. 33., et 2. * 758., DC. Dub. p. de ai 4.. Guss. Inarim p. 241. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 

33. Flor. Graec. Sibthrp. p. C. 1. p. 7. t. 9. (gracilr.); uti specimina ab Heldreich missa; Reichnb. 
Icon. C. 30. t. 1698. f. 5. Buxb. Gent. 1. p. 25. t. 39. f. 2. mediocr. 


© Flor. Vere. Fruct. Maj. Jun. In Pyr. septr. med. humilior., 
rarissime: Barousse. 
Habui ex Sort, et ex Mauléon a Deville. 


304 


Corollae faux et tubns in interiori sui parte, barbulata. Species 
potius mediterranea, in oceanica tantummodo regione reperta in Py- 
renaeis. Marsch. a Bieb. Taur. Cauc., 3. p. 18. n. 38.* evocavit fi- 
 guram Buxbaumii visu primam, non attendens numero, et auctoris 
citationi, quae clamant ad N. 2. 


Sibthorpia L. 
Sibthorpia europaea (Ray) L. Sp., et Mant. alter. p. 421. 


Ray. Catal. pl. Angl. ed. 2. (1677.) p. 17. (Als. spur. etc.). Hook. Br, Fl. ed, 1. p. 290., Sm. Engl. 
Fl. 3. p. 144., Guep. Main. Loir. p. 122., Loisel. Gall. ed. 2. T. 2. p. 43., Link Hoffm. Fl. Port. p. 
208., Willson apud Hook. Journ. of, Botan. 1. (1834.) p. 315. n. 12., Loefl. Pl. Hispan. apud. Bossu, 
Travels. ex edit. Forster, V. 2. p. 154., Willk. Lang. 2. n. 2730. Roem. FI. Eur. fasc. 11. n. 7., Tratt. 
Archiv. 3. n. 128., Lamk. Ill. t. 535., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 261. t. 55. f. 6., Salisb. Stirp. rar. p. 11. 
t. 6. (S. prostr.); Engl. Bot. v. 10. n. 649. Pluk. Almg. p. 23. Phytgr. t. 7. f. 6., Petiv. Hrb. Brit. 
EOR Ir 


9) Flor. stat. Fruct. Jul. in Octobr. In Cantabr. edit. ad rupes 
humidas, secus rivulos. 

Legi supra Baigorry au Col d'Harietta, die 11. Aug. 1811. 

Nequit recordari sine contemptu, quod dixit Linnaeus de hac specie, 
quam hybridam stirpem putavit, matre Chrysosplenio alternifolio, patre 
Hydrochotyle vulgari. Amoen. Acad.! T. 3. p. 55. n. 65. Pulerius alibi, 
Dissert. Nov. pl. gener. Upsal. 1751. p. 38. not., ita effatus est: 
« Facies et coulis Hydrochothyles, folia Chriysosplenii, fructus Vero- 
nicae ». serius plantam coneinne descripsit. 

Notae sunt Botanieis putatae a Liunaeo plantae hybridae quae ge- 
neratim optimae species sunt, non monstra, ut eas generaliter declarat 


Timbal, in Nota ad Cistin. Pourr., Reliq. Pourr. p. 15. 


Limosella L. 
Limosela aquatica (Mera) L. Sp. 


Mera ad Clusium 1593. cf. Rar. pl. h. 2. 1. 5. p. 110, Caeter. etc. Koch p. 612., Bert. 6. p. 419., 
Gaud. 4. n. 1417., DC. Dub. p. 348., Willk. Lang. 2. n. 2731, La-Peyr. Herb. s.l. Lim. plantaginifolio 
Gilib. Plantaginella palustris G. Bauh. Pin. p. 190. b., n. 4. Engl. Bot. v. 5. n. 337., Curt, FI, Lond. 
el. Grav. V. 4. t. 71., Fl. Dan. t. 69., Schk. Handb. 2. t. 176., Sturm. Heft 30., Gaertn. Fr. Sem. 
pl. p. 228. t. 50., Lamk. Ill. t. 535. Dietr. Fl. Bor. v. 10. n. 634., Gilib. Exercit. phytol. p. 124. n. 78. 
tab.a Lindern. Alsat. p. 156. t. 5. littr. f. sat. Mentz Pug. t. 1. f. ult., Hall. in Rupp. Jen. p. 23. 


^ 6., "xa Pruss. p. 261. t. 81., Plukn. Phytgr. t. 74, f. 4., Moris. h. pl. Oxon. 3. 5. 15. p. 605. 


C) Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Per region. oceanic., rara. 
Ad le Lac de Lourdes vidit Deville; latius Dulac Fl. hts. Pyr- 
n. 1229.; itemve Philippe 2. p. 112. 


Trib. 3^ GRATIOLEAE Benth. 


Gratiola Matthioli (1544), Dodon. (1557.), L. 
ium vulgaris (Jacobi De Manliis) Grisley Virid. Lusit. (ed. Vand. 


n. 697.) 


Jac. De Manl. apud. Brunt. Herb. T. 2. (1531.) Append p. 181. (Grat. Dei). J. B. Lardus Papiens- 
S Sylv. ed. ex Spreng. Gr. officinalis L. Sb. Koch "à 595., Sirs T. ci 112., Gaud. 1. n. 34, 
Herb, jupe t 921., DC. Dub. p. 342., Willk. Lang. 2. n. 2643, (var. excl.a)?. Gr. officin. L.a-Peyr. 
Flor. Bas ^ cinarum Rupp. Jen. p, 241.. G. centauroides G. Bauh. Pin.; G. angustifolia Exerc. phyt. 

o5 an; o 203. vix, (foliis par, dents.); Schk. Handb. t. 2., Bull. Herb. t. 130., Poit. Turp. FI. Par. 
iod A Turp. FI. med. 4. t. 187., Br., Phoeb., Ratz Pl. ven. germ. p. 56. t. 13.. Plenck Ic. pl. 
Phviogr. med. 1. 9" We Va F. N. ab. Esenb. Pl. offic. t. 155., Savi Mat. med. p. 42. t. 5., Rogo 
Pivtogr. med. 1. p. 382. t. 35.; Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 87., Spalow. Dissert p. 22. t. 5., Duchesn, DI: 

‘ vén. Atl. t. 6L, Fl. Bat. v. 8 t. 620., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1677., Dietr. Fl. Bor. v. 4, n. 260» 


305 


Woodv. Hook. Med. bot. 2. p. 360. t. 131., Rivin. Monpt. irreg. t. 106., Zannich, Vnz. 134, t. 293. 
Matth. p. 697., Camer. Epit. p. 464., Dod. Purg. p. 119-20., Pempt. p. 362. f. 1., Lob. Obs. p. 938. 
f. 1. Icon. t. 435. f. 2. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. p. 2. fasc. 2. p. 64. n. 31. f. 100., Cord. Hist. 
crt, 86. a-b. fig. quidq. erron. 


9) Flor. Æstat. Fruet. Jul. Oct. 


Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 19. Jun. 1844. Habui ex 
vieiniis de Bar?ges a Deville. 

Speciem istam in agro Ticinensi, Italiae, observabat illius auctor, 
forte, primus Jacobus De Manliis: ef. Noce. Balb. Fl. Ticin. Introd. 
p. 27. Forte primus, nam dubitari potest num de hae specie loquutus 
sit Matthaeus Sylvaticus, JPandectr. medic., ete., vel ejus editor Pa- 
piensis J. Bauhinus, Pin. p. 279., qui Matthiolum in eapite posuit; 
eique fidem praestitit Kostrzewski, De Gratiola Viennae 1715. p. 8. 
Fuisse autem Matthioli primum, qui stirpem tunc temporis obscure 
notam, Gratiolam e vulgo nuncupaverit, hoc facile cum G. Bauhino 
recipio: ef. Matth. Comm. in Dioser. ed. 1. 1544. p. 227. C. et Epist. 
Medie I. 3. (ad Herold., in edit. Lugd p. 353.; in edit. G. Bauh. p. 123). 


Dortiguea Nob. Zrinus nomen est falsae applicationis; nam 
Dioscoridis (l. 4. c. 29.); et Plinii (Nat. h. 1. 23. c. 7., vel 65. Erineon) 
alia omnino planta est, forte Campanulacea quaedam. Erinus Dioscoridis, 
et Nicandri Columnae prius fuit Campanula Rapunculus qui mox et Camp. 
Erinum subjecit et hane postremam sententiam alii plures acceperunt. 
Fraas. Fl. Class. p. 196. dubius sese vertebat ad C. ramosissimam: 
DC. in primam Columnae sententiam sistebat, quae reapse clarior. 
Penes quosdam praevaluit sententia de statuenda pro Erino Rapunculi 
T. (Phyteumatis L.) species; istis accessit Adanson (Fam. pl. 2. p. 591); 
nullus hodie eos sectatur. Guillandino et Matthiolo Erinus fuit Hie- 
racium sabaudum? admodum est hujus icon dubia! Trago Tithymalus 
verrucosus. Erinum Ruellii (Stirp. h. 1. 3. e. 90. p. 786. lin. 14), 
aquaticum, foliis superne laciniatis, lactiferum, mens mea non capit. 
Billerbeck Zrinum Dioscoridis, et Plinii videbat in Ocymo minimo, 
FI. Class. p. 159. Quocunque modo sat patet nomen arbitrio, abhor- 
rente Patrum descriptione, in Scrofularineae speciem a Linnaeo in- 
latum, perperam genus Dioscoridis conclamatum a Linnaeo, Philos. 
bot. 241. a Venten., Tabl. 2. 5. 356., a Spreng. Gen. pl. n. 2387. 

Porro non minus reprehendendi fuerunt Tournefort, Inst. r. hrb., 
Ludwig, Defin. Gener. pl, Adanson, Fam. pl. qui genus de quo di- 
cimus Ageratum cum Dalechampio, J., et G. Bauhinis, cumque Bar- 
relieri nuncuparunt. Ego eum, novo esse salutandum nomine persuasus, 
Dortigueam dixi in honorem Jacobi Dortiguć, domo Asté, Pyrenaeorum 
septentrionalium mediorum in Valle Campan, penes quem magnus 
hospitatus est Tournefort, eum ducem suscipiens per circumstantium 
montium explorationem. Dortigué J., totaque ejus familia, honori sibi 
adscivit, et hodie quoque se gloriatur illustrem et celeberrimum virum 
familiarem penes se habuisse. Domum Dortigué ego primitus salutavi, 


die 26. Apr. 1841., et iterum, 3. Jun. 1862. — 
Dortiguea alpestris (Gesner) Nob. 
Moscatellina alpina Gesneri C., ex G. Bauh. Erinus alpi 


412., Gaud. 4. n. 1415., Moris Sard. 3. n. 920.. DC. Dub, p. 347., 
et Suppl. p. 87., Willk. Lang. 2. n. 2729. Er. alpina La-Peyr. Herb., 


nus L. Sp., Koch p. 602., Bert. 6. p. 
I Port, h. abr. Pl. Pyr. p. 357., 
et Chaixia lyrata La-Peyr. Herb., 


20 


306 


Ageratum purpureum Dalech. Schk. Handb. 9. t. 176.. Lamk. Ill. t. 521., Loisel. Herb. gener. V, 7,, 
LS dig. Bot, Cab. v. 10. t. 969., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 261. t. 55. f. 1., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1695, 
f. L.. 2., Bull. Hrb. Fr. t. innumer. Bot. Mag. t. 310., Verl. Plnts. alpns. p. 280. f. 1. Dalech. h. pl. 
Lugd. 2. p. 1184. f. 2., J. Bauh. h. pl. 3. 1. 26. p, 144. f. 1., Barrel. Ic. t. 1192. 


9, Flor. Apr. Jul. Fruet. per ZEstat. In montanis, potissimum editis, 

Legi in Pyr. septr. med. ad Bagneres de Luchon, die 26. Jun. 1838. 
Habui a Deville ex la Marnière de Visken. Reperitur ad Martres, ad 
Lourdes, etiam ad St. Paul de Fenowilhedes; rejicit ergo specificam 
Linnaei denominationem, a G. Bauhino, et a Tournefort mutuatam. 

Variat in Pyrenaeis glabra et hirsuta, et hoc tam in planta hu- 
mili, quam in individuis elatioribus. Caulis rarius glabrescit, saepius 
folia. Variant corollae magnitudine; varietas parviflora provenit magna 
copia in m.* Aloña supra Oñate, Pyren. Cantabr., ubi generatim tota 
planta gracilis oceurrit ut ea est, quae figuratur a Bulliard: et corollae 
variant colore caerulescente, violaceo, roseo, et carneo; sed male fa- 
ciunt, qui cum Koch eas absolute violaceas declarant, quas in planta 
viva generatim rubellas videbis, quae sub exsiecatione facile violaceae 
fiunt. Tales, ut Koch, non declaraverant Haller, Gaudin, nec Dale- 
champ. Floribus albis etiam observata est a Barrelieri (l. c.), et a 
Tournefort, qui ex ipsis Pyrenaeis hanc memorat varietatem (Inst. r. 
hrb. Append. p. 652.) quam dein in Pyrenaeis offenderunt La-Pey- 
rouse, Zetterst.; Pl. vasc. Pyr. principls. n. 996., qui au Pic de Gard 
observavit. Nomen genericum Chaixiae in suis scriptis editis vertebat 
La-Peyrouse. ad Ramondiam pyrena»am; quocunque modo notanda 
sunt, quse de fabrica fructus in genere Dortiguea ille elocubravit, 
nee obliviscenda, aut praetereunda, ut quidem ipsi sui Galli fecerunt; 
quorum aliqui, nostris diebus etiam, genus non melius descripserunt. 


Sed, parcendo sepulto, ac superato La-Peyrouse, redeunt semper an- 
tiquorum sententiae: 


Mendaci ne verum quidem dicenti creditur. 


Trib. 4? ANTIRRHINEAE Chavann. 
Anarrhinum Desf. 


Anarrhinum bellidifolium (Clusii) Desf. Atl. 


Clus. Hisp. p. 318-9. Koch p. 602., Bert. 6. p. 270., Chavann. Monogr. Ant. p. 175. n. 1, Willk. 
Lang. 2. n. 2646. Antirrhinum betidicolium L. Sp. Gaud. 4. n. 1106. La-Peyr. dab A. violaceum 
Dule., A. Linnaeanum Jord., Fourr., Timb. Abrs. or. p. 40. Brot. Phytgr. Lusit. fl. 2. p. 142. t. 143.. 
Hoifm. Link. Fl. Port. p. 226, t. 22., Chavann. l.e. t. 10., Dietr. Fl. Bor. v. 9. n. 581., Reichenb. 
Icon. C. 30. t. 1678, f. 3. Clus, Rar. p h. 1.3 p. 320., Dod. Purg. p. 399., Pempt. p. 184. f. fu 
G. Bauh. Pr. p. 106., J. Bauh. h. pl. 3, 1. 30. p. 459. f. extr., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 1151. f. 3. 


% Flor, Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In Pyr. med. orient. 
: Legi in Pyr. septr. med, ad Bagneres de Luchon, die 22. Jun. 1858; 
in Pyr. or. ad Bagnouls sur mer, die 30. M: j. 1837.; Habui a De- 
ville leetum supra Salechan (Barousse) Observavi in montibus les 
rol; ad el Seo de Urgel, in Monseny, in Lampurdan copiosum; a 
Palamos, San Feliu de Guixols, in monts. Corbariensibus, ad St. Ant. 
de Galamus ; abunde cirea Luchon, ubi legi. 

Habitum plantae offert icon Gesneriana, Oper. bot. ed. a Schmied. 
tab. aen. 16. f. 144. ic. infr. exter. Erravit profecto Haller, Helv. n. 
342., citando Dodon. Coron. (nec Purg.); sed error non est adeo 


307 


ignavus; nam reapse haec debuisset tractari species potius in opere 
Flor. Coron., Odoratrg., quam in Purg. illa, ut ipse fatetur Dod, 
l. s. c, p. 398. 

Hujus speciei distributio geographica nulli adhue theoriae sub- 
mitti posse mecum facile reputavi: eam ne minime quidem tetigit 
DC. Alph. 


Linaria Brunfels (1532.), Tournef. Nec nomen hocce, a simili- 
tudine foliorum cum illis Lini, aptum prorsus est; neque aptius foret 
illud Elatines (Dioscoridis), e similitudine cum Strobilo Pineae; totum 
ferme genus obstaret Cymbalariae (Matth.). 


SECTIO 1.* CHAENORRHINUM DC. 


Linaria origanifolia. (Barrelieri) DC. Fr. 


Barr. Ic. t. 598., et t. 1102, Desf. Atl., Link. Hoffm. Port., DC. Dub. p. 343. n. 1., Chavann. 
Monogr. Ant. p. 94. n, 3. (excl. forte var. g crassifol.); Gren. Godr. Fr. 2. p. 983., cum Lin. villosa 
Ibid. Chaenorrhinum origanifolium cum Ch. macropodo Willk. Lang. 2. ns. 2699.. 2700.? Antirrhinum 
origanifol. La-Peyr. Herb.. et A. villosum La-Peyr. Herb.; A. thymifolium Pourr, Herb. Matr., et 
A. cerastoides, et A. molle var. Pourr. Hrb. Matrit.? Linr. Bourgaei Jord., et Linr. La-Peyrousiana 
Jord. Pug.; L. villosa Dulc., L, Gangitis Duv. Jouv.? Chavann. l.c. t. 6., Verl. Plnts. alpns. p. 117. nigr. 


9j, Flor. Apr. Jul. Fruct. Jun., et per ZEstat. In Pyren. mediis, 
orientalibusque. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Bagneres de Luchon, die 19. Jun. 1838. 
in Pyr. Corbar. m.* St. Victor ad rupes, die 7. Maj. 1813; in rupina 
vulgo Pech de l'agnelo, die 2. Jul. 1836; in Pyr. Cantabr. ad Oñate 
(unde adultiorem habui a Mieg), die 27. Jun. 1853. Habui a Deville, 
ut judico ex MN., ad Agos lectam; e Pierre pertuse (Corbières) ob- 
tinui a Gautier, sub nomine Linn. crassifoliae. 

Corollae tubus est compressus, inque inferiori parte excavatus, linea 
tamen media saliente, sulcis longitudinalibus duobus ad calcar excurren 
tibus, etin parte superiori, ubi latior est excavatio, lineae duae laterales, 
breves, salientes, cum sulco, qui marginem excavationis attigit; intus 
sulei, et proeminentiae respondentes duobus proeminentiis, ad faucem 
praecipue conspicuis, quae illam ferme claudunt. Lin. minor Desf. quoque 
gaudet structura cum hac simili: superior pars corollae in parte inferiori 
profunde cava est, et ad faucem fortiter gibba, ita ut faucem ex toto 
ferme claudat, magis adhuc ac in L. origanifolia; adstat etiam in medio 
gibberis foveola, quae in centro cavitatis exterioris protrudit gibberem 
parvum, sphaerieum, attamen faux corollae semper clausa est. Hisce 
observatis, non percepi quomodo e plantis hujuscemodi structurae effe- 
cerit DC, Sectionem primam Linariarum fauce aperta, palato prominulo 
destituta cf. DC. Fr. 5. p. 410. ad n. 2651., et cum Dub. Gall. p. 343. 
Melius statuta fuit Sectio a Koch, qui de corolla dixit faux plerum- 
que palato non penitus clausa, Synops ab edit. 1.* (1836.) p. 521. Spe- 
cies variat simplex, ramosissima, erectiuscula, adscendens, diffusa, vil- 
losa, et fere omnino glabra, foliis aequalibus, crassiusculis, omnibus 
viridibus, et inferioribus rubris, floribus majoribus, minoribus, illorumve 
colore violaceo, roseo, albo, calcare plus minus producto, sicque pe- 
dunculo longiore, et breviore. La-Peyrouse vidit foliis omnibus alternis, 
Varietates bene multas adnotarunt auctores Florae Lusitanicae citati, 


308 


huie eidem speciei referentes. L. flezuosam Desf., quam seorsim iterum 
proposuerunt Sprengel Syst., Chavannes Monogr. p. 95. n. 4., Benth. 
in DC. Pr. P. 10. p. 287. n. 111.; hos laudamus, cognita nobis Des- 
fontaines specie, missa e Costantina Africae septentr. in Herb, Ital. 
centr. a Bovè; de illa cf. Fl. Atl 2. p. 47. t. 139. | 

Varietas parviflora ad Oñate lecta (cui spectaret L. seguriensis Reut. 
Hrb., ex Ler., Lev.) appropinquat L. flexuosam, sed mea glaberrima 
non est. Caeterum et Bentham l. c. testatur, hancine Desfontaines 
speciem glabram, et apice pubescentem occurrere. 

Alia varietas notabilis, nec pro certo peculiaris est species, L. vil- 
losa DC., Chavann., Benth., Gren. cum Godr. Fr. 2. p. 583., a me 
quidem ad Narbonne observata, quae caeterum num mera foret L. ori- 
ganifoliae varietas suspicabatur Benth. 1. c. p. 286. n. 109. 

Notabilis ea est varietas, quam sub nomine Z. Bourgaei sustulerunt 
Jordan, Timbal., Pugill. p. 129., Excurs St. Paul, Casas de Pena p. 23. 
Aliae Barrelieri figurae ab auctoribus allegatae in hoc peccant, quod 
in tab. 1313. flores sint calcare destituti; in tab. 1103. folia nimis 
angusta, et elongata fingantur; in t. 597. planta sit ultra modum un- 
dique villosa reprehesentata. 


Linaria rubrifolia (G. Bauhini) Robillard, et Castagne apud DC. 
Fr. Suppl. 


G. Bauh. Pr. p. 106. Chavann. Monogr. Ant. p. 96. n. 5., Moris Sard. 3. n. 912., Gren. Godr. 
Fr. 2. p. 583., Loisel, Gall. ed. 9. T. 9. p. 33. n. 28., DC. Dub. p. 343. n. 2., Chaenorrhinum rubri- 
folium Willk. Lang. 2. n. 1697. L. crassifolia Mut. Fr. 2. p. 376. n. 2., Lagrez Foss. Tarn Garonn. 
p. 274. n. 10. Antirrhinum rubrifolium Gouan, Bert. 6. p. 347. n. 9. A. filiforme Poir., et A. rubrifol. 
Poir., Diet. Suppl. T. 4. È 27. n. 94., et 5, p. 737. (innumer.) Ant. amethystinum Pourr. Herb. Matrit., 
Li MA var. rubrifolia, Benth. Cat. p. 96. Moris l.c. t. 101. Magn. Bot. Monspel. p. 25. (descr.), 
p. 24. (sic). : 


C Flor. Maj. Jun. Fruct, Jun. Jul. Per region. mediterr., locis 
calidior., rara. 

. Legi in Pyr. Arag. supra Sebra m.* Serraton, die 20. Jun. 1845., 
vidique super eum locum ad Panticosa, aux Courtalets (Corbières), et 
ad Narbonne, rar. E viciniis de Salces, Pyr. or., obtinui a Gautier. 

. Corolla pubescens, labio superiore caeruleo, cum striis saturatio- 
ribus, inferiore superius albescente, caeterum in parte exteriore lute- 
seente, tubo toto caeruleo, superne striato . inferne, linea mediana 
excepta, minus sature colorato; calear rectum, acutum, superne rufe- 
scente: capsula antice tumida, ventricosa; semina echinulata. Vidi 
grandem, et ramosissimam, semper radice annua praeditam, foliis eras- 
stusculis, inferne rubicundis, et plantam ereetam. 1n Pyren. Arag. ad 
Jebra, unde hae proveniunt notae ; transitum in L. origanifoliam non 
vidi, istaque hie loci deerat. Hujus transitus tamen aliquam moverunt 
suspicionem. individua quaedam observata in Pyr. or. (Roussillon) ad 

sas de Pena, et in Pyr. aurig. ad Axat. Nec praeterire volo, quod, 
quo die primo 7. rubrifoliam offendi (à la carrière de Pignan, agri Mons- 
peliensis, 13. Maj. 1836.) solo sterili ; ibidem una me animadvertisse 
plures alias stirpes facie mutatas), macerrimas nanas, caule simplici, 
foliis rubellis, Veronicam arvensem, Sarifragam tridactylitem, Geranium 
pia ; vere, exiles plantas, Et'illo eodem anno observavi ad 
i ajete aaa An Tu aspeltoda species cum nostra maxime af- 
dint e es am, Linariam minorem, Antirrhinum majorem 1n 

Statu exi, caule simplici, in quibus major pilorum, et glandu- 


309 


larum copia inspiciebatur, et insuper folia rubella evenerant; ipse Ant, 
majus floridus primo aetatis anno conspiciebatur; unde magis atque 
magis specifica stirpis separatio a Robillard et Castagne eum DC., du- 
cibus G. Bauhino et Magnol, proposita, mihi suspecta evenerit, Dubius 
speciem admittere Loiseleur; eam rejicere Bentham Cat., sequutus a 
Noulet, Fl. bass. sous Pyr. p. 456. n. 2., sed observationes quibus in- 
nixi rem tum valde disputatam, et dubiam confirmarent, isti non pro- 
tulerunt: tam parum, caeterum de re persuasi horum uterque, ut primus, 
in DC. Pr. P. 10. p. 287, n. 112., speciem admiserit; asseela relatum 
olim synonymon ad L. origanifoliam non amplius recordaverit in sua 
FI. anal. Toul. Reapse L. rubrifolia in agro Tolosano desideratur. Delile 
mecum (Maj. 1836.) stirpium separationem laudabat; itemve Requien 
existimabat plantas esse specifice distinguendas, monens L. rubrifo- 
liam copiosam circa Avenionem, in L. origanifoliam pro certo non se 
vertere, quae ad Avenionem non reperiebatur, ut non reperitur L. ori- 
ganifolia in Provincia, in Sardinia, in Sicilia, in Italia, quibus in terris 
Lin. rubrifolia tantummodo provenit. Insuper ipse Requien me cer- 
tiorem fecit, se cultura ambas stirpes tentavisse, qua illico ab exortu 
ei demonstrata est plantarum differentia , prodiendo Lin. rubrifolia 
erecta, simplex, origanifolia cito ramosa, et se diffundens. Scitum se- 
parationi specierum favere quidem Cosson Voy. Alg., Tenor. Nap., 
Guss. Sicil., Bois. Voy. botq. Esp., Spreng. Syst. Mutel, L.c., non solum 
hasce plantas ceu species separandas esse censuit, sed perverso ductus 
consilio, speeifieum rubrifoliae nomen in crassifoliam mutavit nov, Sp.? 
Loret L. Muteli Hrb. Prost. p. 30. Chaubard (Fragm. 1830. p. 4) 
stirpium separationem amplexus est, et primus videtur, qui identitatem 
L. rubrifoliae cum Antirrhino crassifolio Cavanilles admiserit. Sed A. 
erassifolium Cavan. Ie. Descr. 2. p. 11. n. 123. t. 114. mihi omnino 
alia planta est, non solum characteribus, sed facie et habitu a rubri- 
folia diversis, cumque organifolia affinior. Quae mea sententia convenit 
cum observationibus a Bory de St. Vincent expositis in Florula Sierr. 
Nevad. n. 14.; et ita ut illa Cavanillesii planta cadit sub L. origani- 
folia b grandiflora Benth. in DC. Pr., cui speciei jam retulerat Spr. 
Syst. Vég. 2. p. 191. n. 24.; insuper, ex inspectione Herbarii Lagasca 
(cum Herb. Hort. Bot. Matrit.), qui ab ipso Cavanilles plantam habuit, 
pernovi, Ant. crassifolium Cavan. accedere praesertim ad eum statum 
L. origanifoliae in humilioribus, calidioribusque locis provenientem, 
qualem ego observavi ad le Pech de l'agnelo Pyr. Corbar., Narbonne 
prope. Huie formae pertinet A. thymifolium Pourr. Herb. Matr., ad 
quam ipse retulit Pourret Barrelieri tabulam 131., quae faciem plantae 
satis refert, Video Kunze ex eadem Cavanilles stirpe confecisse L. 
erassifoliam suam (Chlor. Austr. Hisp. ps. 11-2. m. 101.), cui retulit 
mox citatum Barrelieri locum t. 1313., ast ego non video in corolla 
carnea, fauce flava profunde canaliculata de hac, violacea, fauce pal- 
lida leviter excavata in origanifolia, labiique - inferioris laciniis ap- 
proximatis in prima, distantibus in secunda, ad hoc seminibus in 
prima compressis, in secunda convexis, notas distinctionis sat tutas 
et firmas; sed potius lusus ab aetate organorum forte dependentes: 
verum tanti viri respectu commotus, rem ulteriori botanicorum studio 
commendo, conferendo et L. crassifoliae apud Dufour Diagnosim, Obs. 
pl. Esp. in Bull. Soc. botg. Fr. T. 7. (1860.). p. 427., et Chaenorrhi- 


310 

num crassifol. Willk. Lang. 2. n. 2701. Mihi denique L. rubrifolia 
distinguenda est ab origanifolia praecipue radice annua, caule basi 
simplici, et semper erecto, seminibus echinulatis; quae semina sulcata 
quidem sunt in utraque specie, sed echinulata in rubrifolia tantum, 
quidquid dixerit Bertol. 6. p. 348.; nec attendendum est Boissier, qui 
Voy. bot. Esp. p. 452. n. 1235., semina in L. rubrifolia sulcata esse 
temere denegavit. 

Me fugit observatio de fauce corollae, num pervia, num clausa? 
voluissem ex accurato auctore eam referre; sed en praeclari duo Itali 
mei, Moris, et Gussone sese contradicentes, nam primus perviam, alter 
clausam illam deseribit. 


Linaria minor (Caesalpin. Matthioli) Desf. Atl. 


Caesalp. Herb. Tornab. 1563. fol. 175 n. 481., De Pints. 1. 8. c. 54., p. 350. (Linr. 2.a). Matth, 
Comm. ed. Valgr. infr. cit. Koch p. 599. n. 5., Chavann. Monogr. Ant. p. 97. n. 6. Chaenorrhinum 
minus Willk. Lang. 2. n. 2696. Antirrhinum minus L., Bert. 6. p. 348. n. 10., Gaud, 4. n. 1401. 
A. min. La-Peyr. Herb.; L. praetermissa Delastr. fat.e ad amicos, ex Des Moulins Dordogn., con- 
firm. Coss. Germ. Paris, Carion Saon. Loir., quod et futilitas characterum suadet. Engl. Bot. v. 28, 
n. 2014., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 84., Fl. Dan. t. 502. pinguior., Fl. Bat. v. 2. t. 146.. Labr. 
Heg. Icon. Helv. fasc. 13. t. 6., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1682. f. 1.. et f. 2. (praeterm.) credo., Dietr. Fl 
Bor. v. 2. n. 81. Rivin. Monopt. irreg. t. 85. f. 2. Lobel. Icon. t. 406. f. 1., Matth. p. 1198., Cam.r. 
Epit. p. 922., Dalech. Hist. pl. Lugd, 2. p. 1140. f. 3. J, Bauh. Hist, pl. 3- 1. 30. p. 465. f. 1. 


(*) Flor. Jun. Aug. Fruet. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 22. Sept. 1845. Habui ex Oñate 
a Mieg simplieiorem formam, quam egomet sub Anzanigo, et alibi per 
Pyr. Arag. offendebam. 

Statura plantae palmaris, pedalis etiam, ita ut vix quidem apto 
salutetar nomine sub minoris epitheto. Caulis , et rami flexuosi sunt; 
caulis etiam saepe ramosissimus, sed non diffusus, ut ex Linnaei Hrt. 
Cliff., Fl. Svec., et Sp. pl. nostris diebus repetitum et inconsiderate 
a DC. Daby non animadvertente agi de fortuita nota ex abrupto, 
vel e morboso specimine desumpta. Calyeis laciniae, pro certo, sunt 
corolla breviores, neque sub-breviores tantum (DC. Duby). Corolla extus 
dilute violacea, intus ad basim sub-ochroleuca; per tubi inferiorem 
partem exarata lineolis duobus pilorum fülvorum, qui pili in profun- 
diori parte densiores sunt; in superiori, ad faucem, rariores fiunt, ut 
locum cedant maeulae intense violaceae. Staminum filamenta ad illorum 
insertionem pilosa, antherae nigro-violaeeae, pollen album. Ovaria, et 
fruetus piloso-glandulosa, neque styli omnino glabri, et hi violacei sunt, 
cum stigmate pallido-albescente. Capsulam sub-rotundam (cum DC. 
Daby) ne dixeris, quae melius ovoidea dicitur. Semima ovalia, longi- 
tudinaliter suleato-rugosa, prominentiis sub-continuis quasi muricata. 
Quis, absque iconis auxilio, huic speciel attulisset Lobelii synonymon, 
quum iste plantam repentem dixerit! Aliquando hisce quoque in rebus ` 
« Audaces fortuna juvat ». 


SECTIO 2. CYMBALARIA Kocu. 
Linaria Cymbalaria (Ruellii) Mill. Dict. 


Ruell. Nat. Stirp. 1, 3 
n. 8., Willk. Lang. 2. n. 2648. Antirrh. Cymbalaria L., Bert. E, 337. n. 4., et 10. p. 505., Gaud. 
A, ns. 


» Engl. Bot. v. 7. n. 502., Curt. Fl. Lond. ed, Grav. V. i. t. 84., Fl. Dan. t. 1220., 


311 


f. 1., Zannich. Vnz. p. 7T. V. 252., Matth. p. 1194.. Camer. Epit. p. 860., Lob. Obs. p. 337. f. 9., Icon. 
t. 615. f. t., Rivin. Mnp. irr. t. 86. f. infr. Lonicr. Nat. h. crt, 61. C., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 55, p. 
683.. Moris Hist, pl. Oxon. 2. S. 5. p. 503. t. 14. f. n. 30. 


9% Flor. Vere, /Estat., etiam Autumn. Fruct. stat. Autumn. In 
Pyr. med. septr. et or. humil. admodum rara species, ni majorem dif- 
fusionem suscipiat. 

Rara ad Toulouse, ubi ego cam animadverti: in valle Barousse, et 
Aure dicitur a Corbin repertam. 

Prof. Savi, Flor. Pis. 2. p. 15., plantam Vere floridam dixit, pro- 
fecto nimis circumscripte; sed pejus in Bot. Etr. 2. n. 539., floridam 
Aprili tantummodo declaravit. Et perperam in Flora Pisana stirpem 
annuam fecit, quam perennem mox significavit in Bot. Etr. Admodum 
cireumseriptae fuerunt cognitiones practicae penes virum ingenio in- 
signem, sed desidiosum. Anno 1833. eorpore sanus meeum ipse fate- 
batur, e 17. annis se peregrinationes botanicas dereliquisse! Professor 
Pisanus, regnante Leopoldo II., scientiarum fautori flagrantissimo, in 
regione mediterranea degens, integer valetudine, bene nummatus, adeo 
dormitabat! 


Linaria Elatine (Dioscorid.) Mill. Dict. 


Dioscr. 1. 4. c. 40., Plin. Nat. h. 1. 27. €* 9., vel 50., ex Diosc. desumens, Koch p. 599. n, 2.? 
Chavann, Mongr. Ant. p. 107. n. 18., Moris Sard. 3. n. 908., Benth. ,n DC. Pr. P. 10. p. 268. n. 12. 
DC. Dub. p. 344. n, 8., Willk. Lang. 2. n. 2651., Bromf. Fl. Vect. p. 352. Antirrh. Elatine L., Bert. 
6. p. 342. n. 6., et 10. p. 508. (excl. L. graec.); Gaud. 4. n. 1397. L. Sieberi Reichnb. Excurs., forma vil- 
losissima, ex Webb., Berthel. Canar, ; L. commutata Bernh. apud, Reichenb. Excurs., ex Bert., Benth. 
Visian. Dalmat; Ledb. Ross.; L. Prestandreae Tineo, Gusson., Benth. ex Moris. Forte Ant, Elatine, 
quoad specimen unum tantum, La-Peyr. Herb. L. crenifolia Hrb. Matr. ex Wk. L. reticulata Dulc., (non 
Desf.), E stenotricha Grandg., e spec. Engl. Bot. v. 10. n. 692., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V.2, t. 90., 
FI. Dan. t. 426., Sv. Bot. v. 10. n. 711., Guss. Pl. vasc, Inarim. p.235. 4.4 4.9. f£. 1. a, b, c. 
(Praestandr.); Fl. Bat, v. 9, t. 742., Sturm Heft 70,, Reichnb. Icon. C. 30. t. 1780, f, 3, 4. Matth. p. 
1012., Camer. Epit. p. 754., Dod. Pempt. p. 42. f. 2. Tabern. Krtb. P 1091. f. 2. Icon. t. 715. f. 2., 
J. Baub. Hist, pl, 3. ]. 29, p. 372. f. 9., Moris. Hist. pl. Oxon. 2, S. 5. p. 503. t. 14. f. 2. n. 98. 

C) Flor. Jul, et Autumn. ineunt. Fruct. Aug. Nov. 

Legi in Pyr. or. marit. inter Port- Vendres, et Bagnouls sur mer, 
die 9, Sept. 1843., in Pyr. Catal. prope Figueras ad las Cabanas, die 
9. Aug. 1860. Habui a Deville ex Cap-Vern. 

Corollae labium superius luridum, inferius luteum, in cujus supe- 
riori parte adsunt maculae atro-fuscae, quae minores conspiciuntur in 
partibus lateralibus labii inferioris; in reliqua parte corollae striae no- 
tantur violaceae. Eadem species frequenter occurrit ad Rosas, ubi ob- 
servavi varietatem corolla flavescente donatam praeter superius labium 
violaceum; et alteram corolla violacea, praeter inferius labium, et pa- 
latum flavescentia. Pedunculi non sunt semper, et omnino glabri, qui, 
ad Gerona, praesertim, observati, plus minus pilosi inspiciebantur; et 
glabri etiam, sed basi excepta, ubi semper aliquot pili reperiebantur. 
Dubius Koch citavi, quum dicat pedunculos glabros, calcar rectum, et 
coroliam albidam; specie, ut puto, parum attente considerata, utpote 
qui et L. commutatim non adeo scienter sejunxerit. 

Caeterum, planta nostra generatim pallida est. Forma, quae L. Pres- 
tandreae Tin. provenit ad Biaritz etiam, ubi eam animadvertit Woods: 
cf. Phytolog. V. 4. P. 9. (1852.) p. 511. n 

Dixi etiam, quia hujusce quidem formae sunt a me lecta specimina, 
aut saltem ab ea vix recedunt. : i 

Figura Bulliardi, Herb. Fr. t. 245., non est certe hujus loci ; et 
perperam adhue hie citatur a Gaudin Helv., a Loisel. Gall, a Mérat 


Paris. a Mut. Fr., a Chavann. Monogr. 


312 


Libentius ad L. segetum ego eam refero, cum Gmel. Bad. Als, 2, 
p. 690. n. 938., Saint Am. Agen. p. 250. n. 3., Bert. It., Moris Sard., 
ete. Neutrae speciei citavit Bentham. Sedderae plures (Bottae Jaub., 
et Sp.; secundiflora Jaub. et Sp., Ill. pl. orient. tabs. 371-2.), ordinis 
Convolvulacearum magnam cum Linariis hujus sectionis similitudinem 
secum ferunt, praesertim vero harum postrema cum Linariis cirrhosa, 
et Elatine. Plures, Matthioli opinionem amplexati, Dioscoridis Elatinem 
hujus speciei fecerunt, alii, eum Pena et Lobelio, sequentis, L. segetum. 
Ii qui Anazarbei Heleinem, cum cujus foliis illas suae Z/atines com- 
parat Dioscorides, viderunt in Convolvulo arvensi, primam sequuti sunt 
sententiam; qui pro illa Polygonum dumetorum interpretarunt, secundum 
sustinuerunt judicium. Postremo Sprengel sequiorem dereliquit senten- 
tiam. Sed fatendum est nil abietini esse in hisce speciebus, et in Linr. 
graeca quoque, ad quam pertinere Zlatinem Dioscoridis dixit Fraas, 


FI. Class. p. 189. 


Linaria graeca (G. Bauhini, Castelli, et Cupani) Chavann. Monogr, 


Elat. fol. acumin, Castell, Hrt. Mess. (1640.) p. 37.; Linr. hirs. fol. acumin., Cupan. Hrt. Cath. 
(1696.) p. 113., l'anph. Sic. l. t. 145., ex Guss. Fl. Sic. Syn. 2. p. 118. n. 4. (in Fl. Inarim. non citat.) 
De G. Bauh. infr. Chavann. Monogr. Ant. p. 108. n. 19., Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 236. n. 5.. Visian. 
Mlustr. piant. Grec., Asia minor. (Vnz. id) p. 11. n. 7., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 268. n. 13., 
Gren. Godr. Fr. 2, p. 575. L. commutata Willk. Long. 2. n. 2650? Moris Sard. 3, n. 909, Antirrh. 
graecum Bory Chaub. Morée n. 796. t. 21., Chaub. Pélop. n. 963. t. 22. ead., Guss. Inarim, t. 9. f, 2., 
et d, e, f., Reichnb. PI. cr. C. 9. t. 815. f. 1101., Icon. C. 30. t. 1681. f. 9. 


© Flor. Aug. Sept. Fruet. Sept. Oct. In Pyr. Atax., orient., cum 
Olea, et in Pyr. occid. marit? 

Ferunt inventam fuisse ad Narbonne a Delorti. Nonne e Delileana 
satione? Ad Biaritz se vidisse testatur Woods, Phytolog. V. 4. P. 2. 
(1852.) p. 511. In montibus les Albères Naudin. Sunt qui eamdem 
speciem faciant cum L. commutata Bernh., quae apud alios superioris 
speciei potius, cum L. Prestandrae est. 

Cum hae, nee cum L. Elatine, jungendam ego quidem credo L. cau- 
lirhizam Delile, de qua saepe eum amieis sermocinatus est Delile, mihi- 
que dixit in litteris datis Monspelii, die 23. Aug. 1838. Quidam, vi- 
derint aut non viderint hujus nostrae speciei legittima specimina, eam 
ceu praecedentis varietatem , vel etiam synonymon declararunt. (Ber- 
toloni, D'Urville, Savi, ete.). 

Species a me non satis perpensa, eujus pleniorem illustrationem a 
Delile expectabam. Sed quoad illius historiam refero, et plane per- 
suasus cum Delile, hane ceu peculiarem speciem, ex individuis ad 
Gramont agri Monspeliensis, dijudicatam fuisse a G. Bauhino, in Pin. 
p. 253. n. 3., quem confringere non ausus est Tournefort, Inst. r. hrbr. 
p. 169. (Linr. seget. 3.). 


Perpendenda quidem erit sub h È tege rere 
Fl. Norm. ed. 4, es 220. rit sub hac specie L, Elatine-spuria Brébiss.; 


PA (Fuchsii) Zannich. Opusc. posth. p. 26. (nec Istor. 


Fuchs, Hist. st p. 167. Linaria spuria Mill. Dict, K 
" st. p. cL s Mill. . Koch p. 599. n. 4., Chavann. Monogr. Ant. 
E OL E Moris Sarà, 3. n. 907., DC. Dub. p. 344. n. 7., Michal: Jur. p. 241., Willk, Lang. ?. 
Amr dig * eco p. 353. Antirrh. spurium L. Sp., Bert. 6. p. 314. n. 7., De Notrs. Reprt. 
- P rr Gaud. 4. n. 1398. Ant. spur, La-Peyr. Herb.; L. lanigera Link, Hoffins.. ex Gom., 
" persi c anigr. Desf. vident in L. dealbata Fl. Port.); A. rotundifolium Gilib, Exerc., "o 
Brot, Phytogr eres Ledb. Ross. Engl. Bot. v, 10, n. 691. Curt. FI. Lond, ed. Grav. V. 2. t. 89. 

> TIOE. slt. sel. 2. (1827.) p. 110. t. 128., Bali. Herb, Fr. t. 245., (peduncle; quidq. longiorbs.); 


313 


Hoffm, Link. Fl. Port. p. 231. t. 34., Sturm. Heft 70., Flor. Bat. v. 9. t. 743., Reichab. Icon. C. 30. 
t. 1680. f. 2., Dietr. Fl. Bor. v. 7. n. 447., Fl. Dan. t. 913., Labr. Heg. Ie. Helv. fasc. 5. t. 1., Dill. 
Giss. Nov. enr. Bi 116. t. 6. f. 3. A-D., Rivin. Monpt, irreg. t. 86, f. supr. Matth. p. 694., Camer. 
Epit. p. 462., Dod, St. h. Comm. (1553.) p. 70., es p. 42. f, 1., Pen. Lob. Advrs. p. 197. vix, 
Icon. t. 470. f. 1. ead., Tabern. Krtb. p. 1091. f. 4., lc. t. 715. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 29. p. 
379. f. supr., Lonicr. Nat, h. crt. 63. D., Moris. Hist. pl. Oxon. 2, S. 5, p. 503. t. 14. f. 1. n, 97., 
Fuchs. Ic. ed. 1545. t. 94. 


(9 Flor. Æstat. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad San Victorian, die 10. Sept. 1850. Habui 
a Deville ex Cap-vern, et ex Bouih-Perouilh. 

Corollae flavae labio superiore violaceo, qui color violaceus interdum 
sese extenditur, plus aut minus, per marginem labii inferioris, Calycis 
laciniae latiores prae illis Z. Elatines. 

Rationes pro nuneupanda spuria hac specie, in capite meo intrare 
nequeunt. Suscepi Zannichelli denominationem, quamvis vitiis non ca- 
reat: primo quia desumptam e secundaria plantae' statione ; secundo, 
quia eadem usus est phrasi paullulum mutata ad désignandam ZL. Æla- 
tinem in Istr. pnt. Vnz. p. 167. Sed haec levissima sunt peccata, cum 
Linnaeano maximo comparata, qui legittimam speciem ibridam cen- 
sebat e Ls. Elatine, et Cymbalaria. 


SECTIO 3.* LINARIASTRUM DC. 


Linaria Pellicieri! Nob. 


Lobel, Ill. p. 103, Linar. Pelisseriana Mill. Dict., Koch p. 600. n. 9., Chav. Mongr. Ant. p. 154. 
n. 67., Moris Sard. 3. n. 917., Babingt. Primit. Fl. Sarn. p. 68., DC. Dub. p. 345. n. 13., Willk. Lang. 
2. n. 2668. Antirrh. pelisserianum L. Sp., Bert. 6. p. 364. n. 23, A. peliss. La-Peyr. Herb., Lin. gra- 
cilis Friv. hrb. Rum., ex Griseb.; L. ciliata Dulc. Flor. Graec. Sibth. C. 6, p. 13. t. 591,, Engl. Bot. 
WD v. 3. n. 2832., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1683, f. 1., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 4. J. Bauh. Hist. pl. 
3. 1. 30. p. 461., Magn, Bot. Monsp. p. 158., Barr. Ic. t. 14162., Buxb. Cent. 1. p- 17. lin. 8. t. 25. f. 2., 
extr., Rich. Bellev. fig. pl. ex Gilib. Demonstrs, botqs. p. 28. n. 72. cum tab. 


© Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul In Pyr. orient, cum Olea; 
vix alibi. 

Legi in Pyr. or. ( Roussillon) ad St. Jean Pla de Cors, die 11. Maj. 1843. 
Viderunt ad Larramet Pyr. septr. medior.! 

J. Bauhinus accepit a Cherlero ex Viterbo, Italiae, neque ullum 
ei synonymon retulit. Lobelius plantam D. Pellicier dicit, unde patet, 
quam corruptum ceciderit Episcopi Maguelonensis nomen penes auctores 
a Linnaeo reptatos. g 


Linaria arvensis (Clusii) Desf. Atl. 


Clus, Rar. pl. h. 1. 3. p. 321-2. sin. fig. Chavann. Mng. "€ 157. n. 71., L. arv., et L, simplex 
Auctor. Koch p. 600. n. 10, 11., Moris Sard. 3. ns. 919-90., DC. Dub. p. 345. ns, 14-5., Willk. Lang. 
2. n. 2675., et p. 570.** (non *). Antirrh. simplex Bert. 6. p. 358. n. 18. A. arv. La-Peyr. Herb. 
8. L, et A. versicolor La-Peyr. Herb., A. Pelisserianum All. Herb., ex Moris. Flor, Graec. Sibth. C, 6. 
p. 72. t. 590., Jacq. Ic. rar. 3. t. 499., FI. Bat. v. 12. t. 881. floribs. majuscls.. R ichnb. Icon. €. 30. 
t. 1683. f. 2, 3. (arv., sim l.), Sturm. Heft. 70.. Dill. Hrt. Etth. p. 199. t. 163. f. 198, rud.; J. Bauh. 
Hist. pl. 3. 1. 30. p. 457., Column. Eephr. p. 239-300., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 499, t. 12. f. n. 4. 


© Flor. Maj. Jul. Fruct. Jun. Aug. Per region. mediterr, cum 
Olea, quam aliquando transgreditur. 
. Legi in Pyr. Navarr. prope Pamplona ad Villaba, die 12. Jun. 1844.; 
in Pyr. or. ad Port-Vendres, die 13. Maj. 1837. Habui Tarbes a De- 
ville, ubi forte invecta est; ego per regionem oceanicam eam non vidi; 
vidi ad Puycerda Pyr. Catal. Oleam transgressam. ; 

Linaria, quae habetur pro simplici in Gallia australi, a me exami- 
nata ad Narbonne, ad Beziers, et alibi habebat caulem interdum ra- 
mosum, calear non omnino rectum, neque obtusum, flores flavos, cum 
stris violaceis, tam in exteriori, quam in interiori parte corollae. Se- 


314 


mina aeque tubereulata scabra dari in utraque stirpe (arv., et simpl.) 
plane compertum habui, quidquid in contrarium dictum fuerit ab aliis. 
Et florem esse minorem, et constanter flavum in L. simplici, majorem, 
et caeruleum semper in L. arvens? praedicant, non animadvertentes 
corollam versicolorem deseribi in L. simplici etiam a distinctionis fau- 
toribus; et magnitudo corollae quidquam varia, ceu nota specifica non 
meretur attentionem. Jam Dillenius‘ l. e. p. 200., stirpibus bene ob- 
servatis, docuerat de maxima quae intercedit affinitate simplicem et 
arvensem inter «similior est (simplex) mostrae (arvensi), mec fere alia 
in ve differt, quam floribus luteis, folia enim eadem, idem nascendi modus, 
et flores ejusdem magnitudinis, ut ni lutei essent flores distingui non 
posset planta.» Et ceu varietatem alteram alterius habuit Fabricius 
etiam, En, pl. Helmst. ed 2. p. 210., duce, ut puto, Heistero; item 
fecerat Zinn, Catal. pl. hrt. agr. Gotting. (1757.) p. 283-4. (non ita 
firmiter Haller, Gottng. p. 307.) et semper alteram alterius varietatem 
existimavit Gerard Gall. Prov. p. 291. n. 10., et in Mns. pro Ed. 2. 
Cf. ad rem etiam Gaud: Helv. 4. p. 150. Obs. 2., Sm. Fl. Gr., Mut. 
Fr. 2. p. 384. n. 24. 

Denique Chavannes ad Linneum reversus hasce stirpes ceu varie- 
tates ejusdem speciei confirmavit. Ab eo descivit Bentham, in DC. Pr. 
P. 10. p. 280. ns. 70-1., sed non potuit quin sub L. simplici (n. 71.) 
observaret «paulum differt a Linaria arvensi, quacum forte non im- 
merito junzit Cl. Chavannes ». 

Desfontaines denominatorem evocavi, quia in Flora Atl. 2. p. 45-6., 
nihil video quo impediar. Si dein, Catal. hrt. Paris 1829. p. 107. 
stirpes eeu specie separavit, haee est conversio serotina. Sed super- 
venit Moris declarans in praeclarissimi viri Herb. FL Atl. sub nomine 
L. arvensis A., vidisse se speciem, quae nec unam, nec alteram stirpem, 
de qua loquuti sumus, referebat. Piget Prof. Taurinensem nobis non 
dixisse quae species erat illa. Lux de hac re non erat expectanda a 
Munby; nec iste porrexit eam; neque nobis dedisse Cosson memoriae 
subvenit. Linr. 2.« Morav. 1. Clus., ut puto, cum Desf. Atl, ad no- 
stram speciem est reducenda: quomodo autem Clusii iconem, quae nulla 
extat apud Clusium, excludi voluit Desfontaines? Ego vero anceps fui 
in prolatione auetorum septentrionalium, nam quae L. arvensis ex Ger- 
mania mihi olim ostendebatur Monspelii a Salzmann, non prorsus iden- 
tica eum illa regionis mediterraneae mihi videbatur, ut jam dixi Sched. 
meis criticis (1842.) n. 63. De illa ef. descriptiones Leers Herb. n. 490., 
Poll. Palat. n. 593., Krock Siles. n. 989., quorum postremus ei retulit 
Lin. arvens. purpur. Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 5. (quam Bertoloni It. 6. 
p. 360. n. 19. ad L. purpuream recte adducit), illamque a nobis mi- 
nus laudatam Dillenii figuram., Et cf. Griseb., Rum Bith. 2. p. 21. 
n. 22. qui speciem tractans nomine L. arvens. e specim. germ; ei re- 
tulit fig. Clus. Rar. pl. h. p. 323., quae tamen perennis visa est Clusio, 
et quae faciem ZL. alpinae prae se fert. Non video Chavannes hac 
Clusii prolatione usum fuisse uteumque. 


Linaria parviflora (Tournefort) Desf. Atl. 2. p. 44. 


Tourn. Coroll, 9. Lin. 8. (innumer.), fide Willd nec abnueri ink Bn 258; 
e * dao p à 4 nec m. Link, Hoffm. Fl. Port. p. = 
Rei 24., Ta Sard. 3. n. 918., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 279. n. 67. L. micrantha Spr. Chav. - 
"ELI "eis 156. n. 70. Willk. Lang. 2. p. 570.*, Ant. parviflorum Willd. Sp., Bert. 6. p. 357. 
è 5 » 3 micranthum Cavan. Ic, Descr, 1. p. 91. n. 77.; A. micr., et A. parviflor. Willd. Sp. ns. 
> 99. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 70. t. 587.. Des. Lc. t. 137., Cav. l.c, t. 69. f. 3. 


315 


© Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. In Pyr. Atax., orient. , cali- 
dior. solo calcar. 

Legi in Pyr. Catal. ad Based, die 1. Jun. 1860. Habui ex le Pech 
de l'agnelo agr. Narb. Corbar., a Timbal.; observavi ad Bascard, ad 
Sarrid, ad Durban. 

Frequentem ad Narbonne non ita pridem reperierunt eam Delort, 
et Timbal; ego paucos annos ante ibidem non vidi: Vereor ne sata fu- 
erit a Delile, qui plures species huc et illue propagare in delieiis ha- 
bebat, projiciendo ipse semina in locis, quae pro alterutra specie pro- 
pitia judicabat, quod sagaciter facere consuevit, ut secum peragrando 
percepi. Scimus ex Gmelin (Fl. Bad. Als. 4. p. 527.) pari modo 
Floram Rhenanam conturbavisse Gaspr. Bauhinum, Tabernemontanum, 
Lindernum, aliosque, qui varias exoticas plantarum species ad urbes, 
et pagos Rhenanos disseminaverunt; et ita factum fuisse in Helvetia 
a Gagnebin, hinc inde, ab Hallero exprobrato: in Hallandia ab Osbeck, 
reprobantibus Fries et Broberg. in agro Monspeliensi ab Amoroux, et 
a Gouan ut mihi amici Monspeliens enarraverunt, qui et a Delile hoe 
saepe ibidem actum fuisse cognovimus, in agro Narbonensi quoque, 
ubi ille se conferre consuevit. cf. Praef. meam p. 8. Pari modo ad 
Lutetiam lusisse Cosson, Germain, et Wedel, mihi enarratum fuit ab 
opt. Vilaseca f. r. Flores parvi, caerulescentes, fugaces: semina reni- 
formia, murieulata, marginata, cinerascentia, disco saturatiore, nitidula. 
Secundum Bentham, vel potius ex Grenier, cum Godr. Fr. 2. p. 578., 
haec species possidet characteres omnes, habitumque L. arvensis, praeter 
folia in illa quidquam latiora; ego vero, statura majori, habitu robu- 
stiori, radice validiori, ZL. micrantham illico distinguendam dico, nee 
faveo Dufour, qui ejus unionem cum Z. arvensi praedicavit, Diagn. 
obs. pl. Esp., in Bull. Soc. botq. Fr. 'T. 7. (1860.) p. 428.; cum eo in- 
cessit Willkomm. 


Linaria fragilis Nob! 
Lin, multicaulis Mill. Dict.?, Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 283. n. 91.? 


©, % Flor. Maj. Aug. Fruct. Jun. Sept. In Pyr. Arag, Catal., 
ad rup, calcar. montium calidior. Detexi et legi die 2. Aug. 1845. 
a la Pena Montaîiesa; mox a la Sierra de Guara, die 17. Jun. 1850; 
in m.* Turbon, die 17. Jul. 1861., et humilius ad Benavarre, die 
11. Maj. 1846. Habui ab Iserne, ex Viuhet, partido de Tremp: et ego 
observavi in Pyr. Catal. ad el puent de Suert, et infra. — 

Tota planta glabra, et glauca, statura palmaris, sesquipalmaris , 
caulibus simplicibus, aut ramosis. Radix interdum annua (talis visa 
a la Peña Montafiesa), tunc perennis (ita judieata ad Benavarre), e qua 
plures emergunt caulieuli tenues, delicati, fragiles. Folia plura, verticil- 
lato quaterna, angustissima, obtusa, eum marginulo sub meribranaeco, 
asperula, Bracteae pedicellos lineares, aut sesquilineares duplo saltem 
Superantes. Calycis laciniae perangustae, obtusae, capsula breviores. 
Corolla violacea, interdum pallidissima, striis saturatioribus notata, labio 
Inferiore retieulato, superiore striato, ut primo ad Benavarre animad- 
verti; faux crocea, villosa, villis partim albidis (exterioribus), partim 
eroceis, et isti in duas lineolas distributi sunt, quae ad externum api- 
cem saturatiores, vel cum villis violaceis permixtis conspiciuntur, 
occurrentibus etiam omnibus pallidis. Ad El puent de Suert obvia 


316 

mihi fuerunt individua corollis pallide flavis, quasi Linariae chalepensis. 
Caeterum, calcar rectum, sub obtusum; laciniae exteriores corollae 
generatim saturatius violaceae. Staminum filamenta basi tumida, vil- 
losa, aut glandulosa; antherae pallide flavae. Pistillus glaber, viola- 
ceus, stigmate pallido; semina visu patelliformia, reapse reniformia, 
tenuiter granulata, atro-fusca, margine concolore. Flores sub exsie- 
catione plantae inter chartas valde saturatiores fiunt, quod non evenit, 
dum exsiecantur sub. diu in planta viva. 

L. multicaulis figuram non vidi, nec characteres a Bentham pro- 
lati exaete respondent, quum in mea planta nec caules omnes recti 
sint, neque tam tenue calcar, et calycis segmenta reapse obtusa ha- 
beantur. Hane L. multicaulem cum L. glauca conjungit Chavannes 
(Mongr. Ant. p. 172. g), cum qua Linaria, ex Cavan. Icon. t. 33., 
revera multam affinitatem habet mea planta; sed illa, corolla lutea, 
praecipue vero seminum disco laevi (valeat hoe quantum valere po- 
test, in Linariae specie facile distinguenda erit. Cuinam harum, si 
revera alterutrae, retulenda foret Lin. hispanica 4., Clus. Rar. pl. h. 
l. 3. e. 18. p. 321?, de qua nihil dixerat Clusius in primo suo opere 
botanieo Rar. stirp. Hispanr. 

Obstant pro L. glauca, flores in Clusiana stirpe caeruleî; et pro 
mea, semina cinerea descripta: sed ista, forte, immatura, vel non adeo 
perfeeta sese obtulerunt Clusio in planta alieno climate culta. Ast, 
relieto Clusio, eui difficile foret speciem tute tribuere, meas observa- 
tiones ad Lin. multicaulem iterum convertam. Quomodo evenit, ut An- 
tirrhinum multicaule L., planta sicula, et orientalis, sat clare figurata, 
et mediocriter descripta a Boecone, Sicil , Melit. p. 38. t. 19. f. 1. 
(Linr. sicul. multicaul. Mollugin. fol.), reapse f. A, D, C, relicta an- 
tiqua patria, oblita tam essentiali citatione, a qua specificum nomen 
desumptum, relata fuerit ad stirpem meridionalem, hispanicam ? Cha- 

"vannes, et Neoterici illum Boceoni locum excludunt tum a £L. multi- 
cauli, tum a L. glauca, eumque afferunt ad L. aparinoidem; de qua 
specie ef. Gussone, Bertoloni, et Chav. Mongr. Ant. p. 138. n. 53., 
et p. 173. Obs. Sed L. multicaulis, Bocconiano synonymo erepto, mihi 
quasi morte mactata species sese offert, si ad Antirrhinum L. nos con- 
vertimus, et si illud ceu synonymon adhue ei referre contendimus. 

L. amethystea Fl. Port. 1, p. 253. t. 47., cum qua identicum puto 
Antirrhimum amethystinum Brot. Phyt. Lusit. sel, 2. p. 134. t. 137., 
visa in Herb. Ital. centr. e Gibraltar, affinis est meae plantae, attamen 
facile est eas ceu distinctas species internoscere. L. mea comparanda 
potius erit cum Lin. saturejoides Boiss, Voy. botq. Esp. n. 1251. t. 133. 
eujus specimina ex Hispania visa in Herb. Timbal.-Lagrave, et Flo- 
rentiae, ostenderunt stirpem corolla longe majori illico diversam, 
calcare, seminibus, racemo, potissimum differentem. Interim, sive e 
dubio de identitate meae plantae cum L. multicauli Neotericor., con- 
turbatus etiam e trajeetione nominis, quomodo factum fuisse video de 
Linnaeano in stirpem a sua verisimiliter distinetam, cui male antiquam 
denominationem multicaulis retinuerunt; insuper de identitate cum 
Boissier specie non adhue certior factus, meam plantam novo salu- 
tandam esse nomine duxi. Opportune petraeam nuncupaveram speciem 
e solo saxoso, in quo eam continuo degere vitam percepi, sed interim 
(sub anno 1845.) factum est , ut nomen hocce specificum pro specie 


317 


Tauriae meridionalis sumeretur a Chr. Steven, Bullet Soc. Natur. 
Moscou (1851. n. 2), mox et a Jordan pro Juratensi specie, de qua 
ef. Gren. FI. Jurass. T. 2. p. 561. Interim natura caulium, ut et di- 
stinetionis considerata, speciem fragilem nuncupavi. 


Linaria repens (G. Bauhin) Ait. hrt. Kew. 


G. Bauh. Pr. p. 106. n. 4. Hook. Brit. FI. ed. 1. p. 287. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2659. L. striata 
DC. Fr., Koch p. 601. n. 12., Chav. Mongr. Ant. p. 152. n. 67., Benth. in DC. Pr. P. 40, p. 278. n. 64., 
Loisel, Gall. ed. 2, T. 2. p. 33. n. 25., De Notrs. Reprt. Fl. Lg. n. 1340. DC. Dub. p. 246. n. 23. 
Antirrh. striatum Lamk., Gaud. 4. n. 1399, A. repens L., Bert. 6. p. 361. n. 20. A. rep., et A, mons- 
pessulanum L., La-Peyr. Herb.; Liur. min., repens, inod., fl. alb., foliis radiatis Vaill. Bot. Paris. p- 
118.* post n. 3., ex Martyn., infr. cit, Engl. Bot. v. 18. n. 1253., Schk. Handb. 2, t. 172. f. integ., 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1684. f. 2., Dill. Hrt. Elth. p. 198. .t. 163. f. 197,, Mart. Hist. pl. rar. (Lond, 
1728.) t, 33. f. extr., e pl. cult.? luxur., ramosior, flor. saturats. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 30. p. 459. 

AK T5. 


9) Flor. Jul. Sept. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. septr. med. ad l Hospice supra Bagneres de Luchon, 
die 19. Jul. 1838; in Pyr. Catal. supra Setcasas l. d. Triadé Boté, 
die 28. Jul. 1846. Habui Perpignan a Deville. 

Radix repens absolute dici nequit; rhizoma multiplex, crebro plures 
emittens caules aereos, raro sub terra repens. Planta pallida, glauca, 
palmaris, sesquipedalis, et ultra, habitu Lin. purpureae similis, erecta, 
gregatim saepe crescens. Corolla sub carnea, striis in labio superiore, 
et per tubum violaceis praedita, magis prae iis inferioris labii conspi- 
cuis; pars tumida lutescens, os (quasi labia) violaceum, palatum au- 
rantiaco-violaceum, et violacea sunt filamenta, et stili, caleare minus 
prae caeteris floris partibus colorato. Stamina longiora basi pilosa; pi- 
stillus glaberrimus. Flores, si odorati fragrantiam similem eum illa 
L. odorae Chav., sive Violae odoratae spirant, sed debiliorem: non 
tantum alpestria, et montana individua tali pollent odore, quin et ea 
in humilioribus regionibus, ubi cum Olea vivunt, flores ita odoratos 
portendunt, ut me certiorem feci ad Figueras, ad Castelló de Ampurias 
Pyr. Catal., et sub la Peña inter et Murillo Gallego, in Pyr. Arag.; 
et insuper in agro Monspeliensi, memorans tune inter amicos Linr. 
odorat. Monspessul. J. Bauh. Iste tamen florum odor, mane et vespere 
manifestior, evanescit sub horis meridianis, aut quum planta sole ver- 
tebatur, pace Mérat. Variant flores albescentes, luteo-maculati, eaerule- 
Scentes, aut violacei purpureo-maculati, quae postrema varietas obvia 
supra Aa, Pyr. aurig., die 10. Aug. 1840., mihi patria exulanti menti 
revocabat ZL, purpuream in Apennino lectam. Et quae similitudo! Ant. 
purpureum Schk. Handb. huic L. repenti, praeeunte jam Reichenbach, 
à Monographo citatum, et ego libentissime recepi. ; 

,,In L. procera DC., Cat. hrt. Monspel. p. 121. n. 120., quidam 
vident hujus speciei formam, caule simpliciori, foliis latioribus, minus 
glaucis, et magis glutinosis, racemis densis, corollis majoribus, passim 
odoratis, labio superiore majore, magisque luteo. Planta Chavannesio 
Ignota, 

. Lin. quamdam nomine versicoloris , hujus repentis faciem sat pro- 
Pinquam ferentem, e Pyrenaeis, loco indicato Cap-vern, dedit Franque- 
ville (maxime pertimescendus, et infidus botanicus, a quo nihil ego 
accepissem) pro Herb. Ital. centr. Quamquam ea planta a frequentiori 
statu L. repentis abludat, attamen mihi probabile, ictu oculi, visum est, 
Ut attente inspecta, et perquisita, pro L. repenti luxurianti sese detegat. 


318 


Hybridam plantam ex Guipuzcoa (Pyr. Cantabr.) muris prope Motrico 
accepi a Mieg, et haec respondet L. striato-vulgari Timb. (judice ipso 
Timbal, cui specimina subjeei), Obs. Hrb. Chaix in Mem. Acad. Toulous. 
Ser. 4. 'T. 6. (1856.) p. 113., eui synonyma sunt L. ochroleuca Brébis, 
Normand., L. striata b ochroleuca, Boreau FI. centr. Fr. ed. 2. L. striata b. 
grandifl. Godr. Lorr., cum Antirrh. dubio Chaix Herb. ex ipso Timb. 
addita et L. procera e Mont-Louis a Timb. dono data, itemve e Matte- 
Malle (Capsir) a Gautier. Hybrida haec planta faciem sat similem por- 
tendit cum L. capraria Moris, De Notrs. Fl. Caprar. n. 284. t. 3. 
f. 2., sed ista illico distinguitur habitu densiore, calcaribus longioribus, 
seminibus triquetris; exclusa, insuper, hybriditatis suspicione e loco, 
ubi nee L. repens, neque L. vulgaris repertae sunt. Quid sit Antirrh. 
repens Sehult. Obs. p. 116. n. 891., floribus inconspicuis, ignoro: Li- 
nariae species corollis diminutis agnovimus, eas visas fuisse apetalas 
ego ignoro. Lin. alter. purpur. Dod. Pempt. p. 183., a Linnaeo, Des- 
fontaines, Ventenat apud Lamk. Dict, Willdenow, Seb. Maur. Rom., 
Spreng. hist. r. herb., Bert. It., Courtois, Lestibudois, D'Avoine, Morren, 
ad Lin. purpuream relata; a Smith Fl. Graec. C. 6. p. 71. pro hac 
L. repenti potius laudata, a Kickx Fl. Bruxell. p. 227. n. 492. su- 
scepta pro L. arvensi, mihi pro neutra placet, saltem pro nulla specie 
‘bona est icon. 

Ego hodie libenter opinionem eorum amplector, qui relictis Linnaeo, 
Roth, (Obs. bot. 1797.), All. Pedem., La-Peyr. Pyr., Desv. Obs. Angers, 
Mérat Fl. Paris., etc. unicam tantum agnoscunt speciem sub citatis 
synonymis, differentis regionis incolam, odoram , et inodoram. Pergit 
revera ad subalpina loca, ubi mihi saepe obvia fuit in Pyrenaeis, 
denuo (anno 1862.) supra Salau ad la Cascade d'ilias promiscue cum 
Saxifraga ajugaefolia, Lepidio alpino, Allosoro crispo. 


Linaria alpina Gesner! Hrt. Germ. crt. 265., et Epist., Mill. Dict. 


. Lin. violac. Gesn, in littrs. ad Fabric. datis Tigur. 12. Jul. 1560., ex edit. Frosch 1577. crt. 89. 
lin. 4., cf. et crt. 88. b. Koch p. 600. n 8., Chav, Mongr. Ant, p. 162. n. 75., DC. Dub. p. 346. n. 21. 
Willk. Lang. 2. n. 2679, Ant. alpinum L. Sp., Bert. 6. p. 263, n. 22., Gaud. 4. n. 1400, Ant. alpin. 
La-Peyr. Hrb., Linaria purpurea Pen. Lobel. Adv., L. petraea Jord., L. violacea Gesn. Ep. Roem, 
FI. Eur. fase, 4. n. 6.. Jacq. A. p. 36. t. 58,, Schrank Fl. Monac. t. 283., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1681. 
f. 4, Bot. Cab. t. 415., Bot. Mag. t. 207. Verl. PInts. alpns. p. 95., et p. 252. nigr., et t. color. 1. , et 
b 261. f. 3. color. Clus. Pann. A. p. 307-10., Rar. pl. Híst. 1. 3. p. 322. Dub., aec 321. Gauds.; Mang. 
harmac. 2. p. 567. t. 15., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 30. p. 460. f. 2. 


C) Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In editior. 

Legi in Pyr. or. m.e Cambrezdazes, die 12. Jul. 1836. Habui ex 
le lae de Poucherques a Deville. l 

Observavi ad Balnea de Panticosa, supra Bucaruelo, ad le Cirque 
de Gavarnie, cirea. Luchon, locis alpestribus, in alveo fluminum etiam 
reperiendam, in m.* Cagire, ete. Ramond vidit au Vignemale? pro certo 


ad Neouvieille, et au — Mont- Perdu! Supra les Eaux Bonnes legebat 
Gaston Sacaze. 


Linaria hirta (Loeflingii) Moench. 
Loefl. ex L. Sp. pl. 2. p. 857. n. 29., nisi jam Miller: iste plantam coluit ab anno 1759. Benth. 


in DC. Pr. P. 40. p. 274. n. 41., C ri 55. Jacq. lo: 
tor. LAUT Bot Me E iy Chav. Mon. Ant. p. 116. n. 29., Willk. Lang. 2. n. 2655. q 


(*) Flor. Maj. Jun. ineunte. Fruet. Jun. In Pyr. Arag. humilior. 


Legi ad Graus, die 30. Maj. 1846.: observavi ad Chaimilla 
prope Huesca. 


319 


Speciosa planta, statura pedalis, foliis pollicaribus, floribus sub- 
odoris, amplitudine L. vulgaris aequantibus; capsula magnitudine Pisi, 
tota glabra, et glauca, superiori parte excepta, ubi pubescentia glan- 
dulifera apparet in rachide, bracteis, pedicellis, calycibus, atque cap- 
sulis. Folia ovato-oblonga, aut lanceolata, basi amplexicaulia, ea ter- 
nata generatim dicunt, et talia quidem apparent primo intuitu judi- 
cata, saltem frequentiori casu; attentius tamen inspecta, in spiram 
approximatam potius distributa dices; quae spira interdum continuatur, 
et folia unicuique facile sese offerunt in laxam spiram disposita; dantur 
quidem folia aliquando opposita, sed hoe fortuitu casu evenit, ut mihi 
dubium nullum supersit de generali distributione foliorum in spiram. 
Flores sub-sessiles, laxe ii quidem in spiram dispositi. Calycis seg- 
menta inaequalia, superiori praelongo, omnibus obtusiuseulis, Corolla 
generatim inspecta ochroleuca, calcare praedita ineurvo, striis sub-vio- 
laceis pieta; quae striae et in superiori labio inspiciuntur, ubi interdum 
inter sese anastomosantur, dum in caleare confluentes mox cessant; 
macula vitellina, magna adstat in palato, duae parvae contra staminum 
insertionem, ad hasce omnes pubescentia aliqua flavida, aut allescens 
notatar. Semina dorso obtusa, undique punctis elevatis conspicua. 
Opinor Ant. hirtum Gouan Ill. p. 38. n. 3. ad Lin. Cavanillesii Chavann. 
potius ducendum esse: item dicerem de planta a Ventenat descripta 
apud Lamarck Dict. T. 4. p. 361. n. 41. In Pyrenaeorum regione 
hane speciem, neque L. triphyllam (cf. Willk.) ego observavi. - 

Cujus speciei vere est Linaria valentina Cienfuegos Hist. pl. (MN. 
1627.) T. 5. p. 719.? Sed vereor L. hirtam antiquis botanicis omnibus 
praeterfugisse , ita ut illius detector primus denique Loefling censeri 
debeat, explosus a Miller Dict. ( — ) n. 10. 


Linaria vulgaris (Brunfels) Trag. St. h. p. 356. n. 1., Mill. Dict. 


Brunf. Hrb. 2. p. 43. Koch p. 602. n. 17., Chav. Mongr. Ant. p. 131. n. 47. (quibusd, syns. excls.); 
Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 273. n. 36., DC, Dub. p. 346. n. 26., Willk, Lang. 2. n. 2695., Ledb. FI. 
Ross. 3. p. 206. n. 4. Ant. Linaria L. Sp., Bert. 6. p. 367. n. 25., Gaud. 4. n. 1402. A. Linr. La-Peyr. 
Herb., dempto specimine; L. linifolia Spr.; L. Biebersteinii Bess., L. acutiloba Fisch., Ledb. Alt., ex 
Ledb. FI. Ross, Engl. Bot. v. 10. n. 658., Curt. Fl, Lond. ed. Grav. V. 1. t. 82., Fl. Dan. t. 982., Sv. 
Bot. v. 3. n. 196., Bull. Hrb. Fr. t. 264., Schrank. Fl. Monac. t. 156., Fl. Bat. v. 3. t. 176., Dietr. Fl. 
Bor. v. 1. n. 8. var. vidtr., Roques Phyt. med. p. 390. t. 37. elatr. laxr.; W. W., F., N. ab Esenb. 
Pl. offic. t. 156., Sturm. Heft. 48., Plenck Ic. pl. medic. T. 6. p. 10. t. 107., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 
248. t. 53. f. 7., Labr. Heg. Ic. Helv. fasc. 16. t. 5., Woodv. et Hook Med. Bot. V. 2. p. 371. t. 136. 
Reiehnb. Icon. C. 30. t. 1685. f. 2., Hayn. Arzn. 6. t. 13., Lamk. Ill. t. 931. f. 3., Le Maout, Decsn. 
Botnq. 1868, p. 188., Rivin. Monpt. irreg. t. 83. f. 1., Matth. p. 1209., Camer. Epit. p. 930., Lonicer. 
Nat. h. crt. 154. D., Egenolph. Hrb. imag. P. 2, crt. 13. a f. intr. Zannich. Vnz. p. 167. t. 174., Lob. 
Obs, p. 222. f. 2., Icon. t. 406. f. 2., Dod. Pempt. p. 183. f, 1., Fuchs. hist. st. p. 545., Icon. ed. 1545. 
t. 310., Trag. St. h. p. 357., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 456. f. 2. 


9) Flor. Jul. Oct. Fruct. Aug. Nov. ; 

Legi in Pyr. med. septr. ad Labarthe, die 25. Aug. 1852. 

Reperies parvula individua, in quibus omnia, praeter florum magni- 
tudinem, et semina, diminuta sunt. Dd 

E prolatione Chavannes quaedam excludenda esse loca notavi, quia 
persuasus non sum de permixtione Linariae speciosae Tenor. Nap. 
t. 159, cum Z. vulgari. Suspicor et Lin. acutilobam Fischer, Reichnb. 
PL er. C. 5, p. 14. t. 424. f. 611., pace Ledebouri s.c., immerito 
et ipsam sub ea relatam: forent ergo excludendae putatae a Chavannes 
varietates g l.c. p. 132., et d ibid. 


Linaria italica (Tragi?, Clusii?) Trevir. in Ind. sem. hrt. Vratisl. 
me et Act. Acad, Leopold. Carol. V. 13. (182.) p. 1884. Seors. 
P- 26. n. 16. 


320 


Lin. altr. Trag. St. h. p. 357. n. 2. (sin. fig.)? judicent Vormatienses ! Clus. Pann. A. p. 307-8. fig.a 
Rar. pl. h. l. 3. p. 322. f. 1.? ni agitur de L, genistifolia ubi laudatur a Vill. hrt. Elth. p. 202.; cf 
Fl. Hung.! G. Bauh. Pin. p. 213. a n. 4. Koch p. 602. n. 16., Trevir. in Linnaeo T. 2. p. 96., vel Manip. 

l. hrt. A ratialv. (1824.) p. 26 n. 16., Chav. Monogr. Ant. p. 130. n. 46. L. Bauhini Watson Add. 
e. Flor. in Lond. Journ. of Botan. 1842. n. 2, p. 76. Antirrh. Bauhini Gaud. 4. n. 1403.. Bert, 6. p. 370. 
n. 27.? Ant. genistifolium La-Peyr. Herb., dempto specimine, forte e pl, cult., s.l.; et A. sparteum 
La-Peyr. Herb., A. genistifol. Chaix Herb., ex Timb.; Linr. genistifol. Benth. Cat., Loisel. Gall., DC, 
Duby part. Linr. linifolia Roch Ban., L. paniculata Peyer, et Vest, ex Reichnb.; A. polygalae folium 
Poir. Dict., ex Gren. Godr. Fr. Reichnb. Pl. cr. rar. C. 5. t. 421. f. 608., Icon. C. 30. t. 1685. f. 3. 
vix, Roch. pl. Banat. rars. p. 60. t. 22. f 47. 


9 Flor Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. In Pyr. orient. cum Olea, nec 
adeo frequens. 

Legi inter Collioure et Port-Vendres, die 8. Jun. 1837. Observavi 
ad El Seo de Urgel, ad Rosas. 

Vivit ad Molight ex Martrins: ad le bois du Tech au dessous de la 
Cassagne. ex Huet pl. nouv. Pyren. (1853.) p. 8., sed ibidem la Tet 
fluit! Ex Hispania Willkommio ignota species. 

Rhizoma quasi repens sub terra serpit. Caules aerei exsurgunt 
saepe plures, erecti, aut parum declinati, eorum unicum tamen flo- 
ridum plerumque conspexi. Folia spiraliter? sparsa, lineari Janceo-. 
lata, exquisite trinervia, generatim subsecunda. Racemus confertus, 
obtusus dum flores gerit, mox, praecipue inferne laxatus. Flores ante 
illorum perfectam evolutionem sulphurei cum aliquo virore. Calyces 
e viridi lutescentes, et eum pedicellis intus potius quam extus sub- 
glandulosi. Corolla citrina, palato aurantiaco, fauce pilosa glandulosa, 
ut gentis obvium est: vidi lobum medium labii inferioris incurvum, 
sive sursum versum ; et odor potius ingratus e corollis emanat. Sta- 
mina ad basim glanduloso-scabra. Pistillus glaber; vix aliquot scatet 
glandulis ovarium, stilus quidquam obliquatus, neque rectus apparet. 
Tota planta glabrescens. Haec adnotavi in individuis ad Æl Seo de 
Urgel examinatis. Vix ego auderem dicere calycis lacinias enervias, 
quia nervos, quamvis obscuros, vidi ad Rosas, inque speciminibus e 
Bagnouls sur mer, contra Koch notam. Reapse Bertoloni descriptio cum 
mea planta non quadrat, in qua non cadunt caules decumbentes, pa- 
niculato-ramosi, herba intense glauca, etc. 

Affinitas hujus speciei praecipua cum L. vulgari, et cum L. Loe- 
selii Schweiggen. Confusa diu fuit cum L. genistifolia, ut jam percepit 
Smith Fl. Gr. Sibthrp. C. 6. p. 76., qui Halleri locum (Helv. n. 337.) 
ab ea exeludendum jussit, e speciminibus a Davallio acceptis. Vix 
differentia quaedam in corollae colore me detinet, quin sub hac L. ita- 
lica referam Linr. varieg. Genist. tinctor. fol. Dill. Hrts. Elth. p. 201. 
t. 164. f. 200., a Linnaeo., Ventenat, Reichard, et Willdenow satis 
oblique ad L. genistifoliam allatam; cf. Dill. Le; p. 202. lin. 17. E 
Pyrenaeorum regione ignota species Chavannes, qui inconsulto Ant. 
genistifolium La-Peyr., Limr. genistifol. Denth. ad Linr. vulgarem aman- 
davit. Specimen La-Peyrousianum a Chavannes visum in Herb. Gay, 
forte maneum, fallacem Chavannes notam promovit, p. 133. Obs. vers. 
fin.: in locó ab eo citato egomet specimina L. italicae legi. Sunt qui 
putent hane esse hybridam stirpem e eonnubio L. vulgaris cum L. 
repenti; cf. de hoc Bromf. Fl. Vect. p. 348. n. 2.: ast non semper pu- 
tati parentes adsunt. Cutta perdurat, et semina fertilia profert, eam- 
dem plantam immutatam edens. Nomina plura tulit haec species, op- 
timum nullum. Italica; sed videtur prius in Pannonia et ad Vorma- 
tiam detecta, et nuncupavimus italicam quando e pluribus Europae 


321 


regionibus nobis jam innotuerat. BauRini; sed ad G. Bauhinum vi- 
detur allata a Burser. qui speciem legisse diceres in m.e St. Bernardi; 
cf. Chavann. le. Add. corrig. p. 182. (innumer.) ad p. 131.; insuper 
ante Burserum etiam adsunt auctores antiquiores, qui eam vidisse in- 
ducunt. Linifolia Rochel est iteratio nominis generici! Polygalaefolia 
Poir. neque est exaetum, imo vagum, et contradicit nomen genericum. 
Paniculata; sed flores racematim, nec panieulatim sunt dispositi. An- 
gustifolia Reichnb. aut angustissima Lois. Not., sed quantae non sunt 
species foliis multo angustiorioribus praeditae! 

L. italica Trevir., ex Kern. (A.) provenit in comitatu Pestiensi: 
cf. Neilr. Hungr. Slavon. p. 94.; reperitur etiam in Serbia, et in Monte 
Scodro, nec non in Transilvania. 


Linaria supina (Gesner.? Clusii) Desf. Atl. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, tab, aen. 15. f. 135., L. pum, Clus. Hisp. p. 350. sin, fig. De Notrs. 
Reprt. Fl. Ligust, n. 1342., Kirschl. Als. p. 588. n. 6. L. thymifolia DC., et L. supina Chav. Mongr. 
Ant. p. 122. n. 37., et p. 160. n. 74., DC. Dub, p. 344-5. ns. 12, 18. L. supin., L. Haenseleri Boiss. 
Reut., et L. caesia DC., Willk. Lang. 2. ns. 2680., 2681.?, 2682., cum L. thymifolia n. 2691.? Antirrh. 


supinum L. Sp. St. Amans Fl. Agen. p. 250. n. 4., Bert. 6. p. 354. n. 15. decis am La-Peyr. Herb., 
. et A. Linaria La-Peyr. Herb., quoad specimen unum; et A. thymifolium La-Peyr. Herb., et A. glaucum 

La-Peyr Herb., quod ultim, syn. confirmatur etiam ex Herb. Marchant., testibus Timbal., et Loret. ; 
A. arvense Gater Montaub., Linr. tristis Pourr. Hrb. Matrit.? Lin. pyrenaica, et L. maritima DC. Ic., 
et L. caesia DC. MN., apud Benth. Serofulr.; A. thymifol. Vahl. Symb. 2. p. 67., autops. loc. DC. Ic. 
Gall. rar. p. 4. t. 11., et p. 5. t. 12., Brot. Phytgr. Lusit. sel. 2. p. 137. t. 139. et p. 136. t. 138. 
(polyal.), Link Hoffm. Fl. Port, p. 249. n. 17. t. 45. (gracil.). et p. 248. t. 44. (polygl.) Reichnb. 
lcon. C. 30. t. 1781. f. 5., Loisel. Gall. ed. 2. T. 2. p. 30. n. 11. t. 10,; Tabern. Ic. t. 827., Clus. Rar. 
pl h. 1. 3, p, 321., Lob. Ic. t. 410. f. 2. 


© Flor. /Est. Autumn. ineunte. Fruct. Aug. Nov. 

Differentes hujus speciei formas legi in Cantabria (Guipuizcoa) marit. 
ad San Sebastian, et (Vizcaya) ad Algortha, diebus 8. Sept. 1844., et 9. 
Jun. 1853., et retro ad Biaritz l.d. la Chambre d'amour, die 21. Maj. 1841., 
in Cantabr. edita supra Tolosa ad basim montis Paueta, die 31. Aug. 
1857., et supra Oñate in m.* Aloña, die 30. Jun. 1850: ibidemve proxime 
ad Aranzazu habui a Mieg, et in Cantabria quidem observavi in mon- 
tibus Izarris, Urquiola. In Pyr. septr. med. legi ad Vielle d’ Aure, die 
23. Jul. 1852., et in montbs. Corbariens. sub San Victor ad el Single, 
die 7. Jun. 1852; denique in Pyr. orient. (Cerdaña) ad Livia, et ad 
la Cabanaze diebus 19. Jul, et 24. Aug. 1836 ; insuper ex Prats de 
Mollo habui a Massot. De Pyr. septr. med. habui specimina quidem a 
Deville lecta circa Aren, ad Tarbes, et ad Cap-vern. 

Haec species inter communiores Pyrenaeas plantas prorsus habenda 
est, et cum maxime polymorphis Vegetabilium stirpibus certare potest, 
mirimode ludens prout ad mare, aut in editis provenit, in solo cal- 
careo aut schistoso, locis aprieis calidioribus, siccis, aut quidquam fa- 
ciliori loco enaseitur. 

. Formae quae pro typo accipitur, ego ei adducere nequeo A. su- 
pinum FI. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 75. t. 595., uti fecerunt Bertoloni, 
et Chavannes etiam, Mongr. Ant. n. 74., mox, et Coss. Germ. Paris. 
p. 297. n. 7. Bentham quidem in DC. Pr. P. 10. p. 282. n. 8l. ad 
L. Supinam adduxit, sed adposito dubitationis signo (?), veritus ne 
ratio staret penes Grisebach, qui Spicil. Fl. Rum. Bith. 2. p. 21. n. 20., 
locum Fl. Gr. ad suam L. concolorem Thraciam, et Macedonicam, re- 
tulit. Typo adduxit Pourret loca Gasp. Bauh., et Tournef. ad L. ar- 
vensem spectantia. Majori fiducia ego induxi C. Gesneri illum, maxime 
quia in opere s.c. ad. p. 126. patria plantae indicata sit ad « le pont 


21 


322 

du Gatt prope Limousin », ubi plantam viguisse non improbabile mihi 
visum est: et reapse, eam communem dici video a Delastr. Vienn. 
p. 339. n. 8. Boissier, Voyag. botq. Esp. p. 461. n. 1249., et Cosson, 
Notice. pl. midi Espagn. (Paris 1851.) p. 124., loquuntur de hujus speciei 
varietate in editioribus montibus Sierra Nevada, et Pyrenaeorum pro- 
veniente, insigne seminibus tuberculosis (et talem ego habeo lectam in 
Valle d Aure ad Vielle), quod variationi obnoxium dicunt in quibusdam 
aliis Linariis etiam, videlieet in Z. tristi Mill., Boiss. Le. p. 460. n 
1248., Cosson Le., qui eamdem variationem quoque se observavisse 
testatur in L. glaciali, l.c. (1852.) p. 113. Palam ergo fit, quam male 
gesserit suas de hoc genere subdivisiones Bentham in DC. Pr. P. 10. 
p. 280., 282., et quanta urgeat necessitas revocandi ad ineudem pu- 
tatas species huie praecipuo characteri insidentes! Et ego veritus sum 
ne L. polygonifolia Benth. l.c. p. 282. n. 86., sive L. verticillata Boiss. 
Voy. s.c. p. 462. n. 1250. t. 132.*, et L. Fontanesii Chavann., Benth. 
in DC. p. 283. n. 87., sint tantum L. supinae varietates, quamvis 
harum prima eeu perennis planta descripta fuerit: infra ad L. lilaci- 
nam Lange quoque me extendo. 

In varietate thymifolia percepi flores, mane praesertim gratum Violae 
odorem ferme aemulantes. Corollae in ea magnitudine variant, folia 
latiuseula fert, sed quidquam angustiora fieri per litus Bayonense et 
Cantabrum in quibusdam individuis abunde observatum est; nec ego 
notam aliam firmam, qua putata species sustineri possit percipere potui: 
et miror fuisse plures, qui non solum specie a supina separaverint, 
quin etiam ab ea valde distraxerint; Chavann. ls. As., Mut. Fr. 2. 
pl. 380, 385. ns. 15., et 25., Dietr. Syn. pl. 3. ps. 489, 493. ns. 41., 
et 80., Spreng. Syst. Veg. 2. ps. 792. n. 28. 795. n. 65. (sect. divers.). 
Varietas, quae L. maritima DC. staturam, faciemve typi omnino ostendit, 
a quo tantummodo florum colore dilutiore, et statione maritima rece- 
dere videtur. Labium corollae inferius ad faucem ut in typo sulphu- 
reum, tubus, et cireumseriptio corollae albentes, calcar striis caerule- 
scentibus striatum; istud evidenter non est reetum, ut in illorum phrasi 
dictitant DC. Duby, fingitque DC. in icone. Occurrit ista varietas co- 
rolla tota sulphurea, sed lutea, ut alibi L. swpina obvia est, in litore 
Cantabrico non inveni. Revera per Cantabriam maritimam hane of- 
fendes tantum varietatem, sive vere, sive autumnali tempore plantas 
Inquiras. Attamen notae Candolleanae, quibus ceu speciem distinguere 
possis non extant, et formam istam varietatem £L. supinae declaratam 
a Loisel. Gall. ed. 2, T. 2. p. 30. n. 12., talem confirmarunt, quidem 
Chavannes l.c., Mut. Fr. Le. n. 25., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 282. 
n. 81. Gren. Godr. Fr. 2. p. 581., Willk. l.c. Vix ego dubitarem, quin 
citata DC. figura (t. 12.) sit aliquantulum abnormis, vel desumpta €. 
singulari perquisito specimine, in quo erant rami multi, diffusi, graciles, 
glabri, folia omnia verticillata, flores et capsulae approximatae. L. caesia 
DC. est planta praecocior, magis glauca, superne glauco-caesia; annuam 
vidi, sed et perennem dari vix dubito: altera calycis lacinia caeteris 
longior evidenter est: corollae ad basim, et per calcar quidquam e 
violaceo caerulescentes, et plus minus fauce barbatae: calcar rectius- 
culum, dependens, striatum: semina reniformia, marginata, laevia. 
Credam cum Bentham, le. n. 80., Ant. aerugineum Gouan Ill. p. 38. 
n. 2. ad hane potius varietatem, quam ad L. tristem Mill. Dict., cut 


“ 


328 


traxit Chav. le. p. 160. n. 73. b, relegandum fore, nam quae diffe- 
rentiae intereedunt cum speciminibus meis deseriptioni Gouani subjectis 
facile tribuendae videntur actioni culturae, et qua exorierunt individua 
a Gouan l.c. descripta. Locum Clusii, et inde G. Bauhini, et Tour- 
nefort a Gouan citatum una huc trahere, ne minime quidem recipere 
cogitavi, quod absolute rejiciendum existimo, adeo mihi obscurum: 
sed cui clare patuit? Huic varietati caesiae accedit, et forte eadem 
est planta, quae pro peculiari specie describitur ab Huet, PI. nouv. 
Pyr. (1853.) p. 5., ab eo in Valle de Campan, prope Bagneres de Bigorre 
vigentem dictam, et nomine L. ambiguae, prudenter, insignitam. Altera 
a me lecta varietas in m.* Aloña, distinguitur foliis latioribus, sub- 
verticillatis, calycis laciniis acutioribus, rachideque glabris, seminibus 
disco-tuberculatis, angustius marginatis, marginulo saepius integro, nee 
lacero. Folia inferiora terna, quaterna, eaque eum superioribus latitu- 
dine variantia, ut lecta specimina demonstrant. Flores variant capitati, 
ac racemoso-capitati, et inodori erant. Corollae luteae, palato saturatiore, 
aurantiaco, quidquam aurati prae se ferunt: ealear subulatum, non 
omnino rectum. Tota planta glauca; in solo calcareo vigebat. Individua 
eadem, e m.* Paueta flores laevissime odores offerebant, et in eis calcar 
tum rectum, tune quidquam incurvum: item ea in m.e Zzarris obser- 
servata. Dubitavi num stirpem haberem pro peculiari specie, facie sat 
conspicua praeditam, sed characterem tutum ad eam firmandam non 
percepi, et in L. supinam injeci, cujus eximiam polymorphiam nullus 
forte aeque ae me eognitam habuit. Postremo suspieatus sum hane 
formam respondere L. propinquae Boissier, et Reutr., Pugill. (1852.) 
p. 88. L. spicata Kunze (Chlor. Austr. Hisp. p. 20. n. 197.3) supinae 
affinis dieitur, facile tamen recognoseenda seminibus sub-triquetris, 
immarginatis, tubereulatis , curvulis. Excessit adeo Gerard (Fl. Gall. 
Prov. ed. 2. mnscr.), quum suspicatus est L. supinam ortum duxisse 
€ L. alpina. 

Gesneri auctoritatem ad Linr. arvensem ducit Sprengel, Diss. de 
Germ. r. hrb. Patr. p. 27. Corolla majuseula in icone delineata hanc 
laudare sententiam potissimum prohibet. Ambae species in Galliae 
Depart. Gard. proveniunt, unde specimina Gesneriana educta fuerunt. 


Linaria odoratissima (Bentham) Nob. 

L. supina var. odoratissima Benth. Cat. p. 96. 

(*) Flor. Maj. Jul. Fruet. Jun. Aug. Per Pyren. mediterr. meri- 
dional., locis calidioribus, solo calcareo. ; : E 

Legi in Pyr. Navarr. ad Liadena, et ad Lumbier, diebus 19. Maj. 
1845., et 12. Jul. 1853. E : 

Diu haesi num pro peculiari specie, aut pro insigni altera varietate 
haberem L. supinae. Vicit prior sententia, quae forte alio occasionem 
dabit exercendi in me eam eritieam, quam in alios saepe adhibui. 

Flores Violam odoratam suaviter olent. Tota planta PME pet, ne 
summitate quidem excepta. Flores simul sumpti angustiores sunt prae 
illis L. supinae, quos si forma ovatos diceres, eos nostrae speciei lan- 
ceolatos declaraveris. Corollae labium superius bifidum, laciniis angustis, 
obtusis; labii inferioris palatum valde magis ad superiorem partem pro- 
ductum prae illo Z. supinae, si recte video: faux pilosa; labii inferioris 
laciniae laterales patentes, ineurvae, media patula. Semina late margi- 


, 


324 


nata, margine lacero, disco punctata (nec tuberculata). Caules basi saepe 
rubentes, folia inferiora sub-quaterna, omnia linearia, angusta; et caly- 
cinae laciniae sunt eis, acta proportione, similes, insuper sub-falcatae, 
Calcar unicolor, neque striatum, longum, acutum, paululum incurvatum. 
Striae duae fulvae in labio inferiore corollae ad faucem pubescentem, 
subtus quoque conspicuae, scilicet intus et extra. Corolla tota flava 
cum protuberantia labii inferioris fulvescente. 


Antirrhinum Dioscor, Juss. 


Antirrhinum arvense (Theophr., Dioscor., Plin.) Gesner. Collect. 
stirp., Rivin. 

Theophr. Hist. pl. 9. c. 21., Dioscr. l. 4. c. 131., Plin. Nat. h. 1. 25. c. 10., vel 80. Ant. Orontium 
L. Sp., Koch $ 598. n. 2., Bert. 6. p. 376. n. 34., Gaud. 4. n. 1405., Chav. Mon. Ant. p. 89. n. 9., - 
Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 290. n. 2., Moris Sard. 3. n. 903., De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 1329., 
DC. Dub. p. 343. n. 1., Willk. Lang. 2. n° 2705., A. Oront. La-Peyr. Herb., A. purpureum Dule., Oron- 
tium arvense Pers. Engl. Bot. v. 17. n. 1155., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 92., Gaertn. Fr. 
Sem. pl. p. 249. t. 53. f. 7. (2.). Schk. Handb. 2. t. 172. parts. fl. fr., Fl. Bat. v. 11. t. 817. , Dietr. 
Fl. Bor. v. 9. n. 582., Fl. Dan. t. 941., Hoffm. Link. Fl. Port. p. 262. t 52., Chav. l.c. t. 4., var. 
randifl., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1678. f. 1., et f. 2. (grandifl.), Sturm. Heft 27., Lamk. Ill. t. 531. 
f. 2. Rivin. Monpt. irr. t. 82. f. extr. ; Matth. p. 1199. vix, Camer. Epit. p. 923., Dod. Coronr. etc. 
d p. 87-8., ed. 1.a (1568.) p. 84-5., Pempt. p. 182. f. infr., Lob. Obs. p. 222. f. 1., Icon. t. 405. 
f. 2., Lonier. Nat. h. crt. 155. D. Barrel. Ic. t. 651., et 652. lax., et t. 656. ben. 

(*) Flor. Æstat. Autumn. ineunt. Fruct. Aug. Nov. 

Legi in Pyr. Catal. ad Æl Seo de Urgel, die 6. Jul. 1846.: Habui 
ex Vic a Deville. 

Laciniae calycinae lineares, inaequales, corollam plus minus superant, 
de fructu aucto, capsula omnino longiores. Corrigendae tune erunt auc- 
torum, aut diagnoses, aut descriptiones. È 

Antirrhinum Theophrasti, olim, aliorum sequutus sententiam, 4. ma- 
Joris esse dixerat Sprengel. Hist. r. hrb. p. 96.), nec ei fidem praestiteram; 
postremo (Comm. Dioser. 2. p. 631.) ab illo Anazarbei, recte, separare 
noluit. Discessit a nostra sententia Desfontaines, utpote qui, in Plinii 
editione Lemair. V. 7. P. 2. p. 612., se ad Zinariam purpuream 
ex portavit. 


Antirrhinum vulgare (Matthioli) J. Bauh. Hist. pl., Cupan. hrt. Cath., 
Zannich. Vnz., Garid. Aix. 


Matth. Comm. in l'ioscr. ed. 1. 1544. p. 349.; ed. Valgr. 1548. p. 595. A. majus Gerard. Gall, 
Prov., Auctor., Koch p. 598. n. 1., Bert. 6. p. 371. n. 28., A^ Mea 1404., DC. Dub. p. 343. n. 2., 
Moris Sard. 3. n. 904. A. latifolium, et A. maj. Chav. Mongr. Ant. ps. 84-5. ns. 5, 6.; Willk. Lang. 
2. ns. 2708, 2709., saltem! A. maj. La-Peyr, Herb.; A. nicaeense flor. lut, Risso Fl. Nice, ex De Notrs. 
in Giorn. Bot. Ital. (1844.): A. latifol,, et A. maj. Benth. Cat., Gren. cum Godr. Fr., De Notrs. Repert. 
Fl. Lig.; A. Huetii Reut, Engl. Bot. v. 2. n. 129., Bull. Ilrb, Fr. t, 277., Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. 

l. Dicot. t. 30., Mill. Icon. t. 42., Brot. Phyt. Lusit. sel. 2, p. 113. t. 125., Hoffm. Link Fl. Port. p. 
1000, t 1C grid Phytonomat. 2. p. 19. tab.; Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 1, 2.. Reichnb. Icon. C. 30. t. 
920-1.. Dod ed atif., maj.) Rivin. Monopt. irr. t. 82. f. inter.; Matth. p. 1196, 1197., Camer. Epit. p. 
» ei Rede Tree i p. ire n ei p. 85., Pempt. p. 182. L,e-Maout, Decsn. _ gi 

. x m . e » dd, V, . ud x a: A È f; Ly. da . Ist. . 
3. 1. 30. p. 469., Barr. le, t. 636. » Lob. Obs. p. 221. f. 2., Icon. t. 404. f. 2. J. Bau P 


, 


9; Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

. Legi in Pyr. or. (Conflent) supra Olette, die 7. Jul. 1836.; ad Per- 
pigna ( Roussillon) die 11. Maj. 1543.; in Pyr. Catal, ad San Feliu de 
Guixols, die 12. Jun. 1860. Habui ex Mauléon a Deville. 

: Abundat in Cantabria meridionali ad Bilbao, Portugalette, al Desierto, 
quibus locis occurit floribus rubris, pallidis, albidis, flavis. In hae tamen 
regione vix spontaneam, quin potius ex hortis elapsum ipsam judicavi 
speciem. Angustifolium, corollisve roseis vidi ad Fontarabia. A. Huetii 


i 


325 


Reuter, ex Villefranche du Conflent (Pyr. or.) ab Huet ei allatum, de- 
scriptum Catal. grains offerts. en 1854. Jard. botq. Genv., characte- 
ribus quibus in speciem se sustineri possit, prorsus caret, iis qui 
veram speciem, nec varietatem , pro specie decantari volunt. Planta 
unieuique nota, quis ignorat eam ludere etiam foliis, bracteis, sepalis, 
capsulis quoque quidquam magis elongatis, corollisque tantisper majo- 
ribus, ut ipse dicit Reuter. Stirpem in loco vidimus, habemus ex pro- 
pinqua Olette, comparatam cum speciminibus e Mauléon, a Deville, 
corollas potius in illa minores reperimus; nec aliae putatae notae di- 
stinetionis firmiores sunt. Pari artificio 'elaborantur a Debeaux A. in- 
termedium, et A. ruscinonense Debeaux, in Bull. Soc. Bot. Fr. T. 20, 
(1873.), de quibus aliis oblectationem relinquo. 


Antirrhinum sempervirens (Tournefort) La-Peyr. Herbar. 


ħ Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. mediis editis, editioribusque, 
ad rupes caleareas, et in muris. ; 

Legi in Pyr. septr. Valle d'Aure snpra Azet ld. Sarujes, die 17. 
Jul. 1852. ad le Lac d'Oo, die 5. Jul. 1838.; sub le Port de Venasque, 
die 19. Jul. 1838.; in Pyr. Arag. prope Bielsa ad el puente abajo, die 
8. Aug. 1845. Accepi e muris Ecclesiae de Gérdre (els.? La-Peyr. autopt.) 
a De Girard. ; 

Habui a Deville ex le Pic de Gabizos, et ex Tucoy. Vidi ex les 
Eaux Bonnes penes optimum Gaston Sacaze. Observavi in Valle Lienz 
editiori à la gorge de Luz, in valle de Louron, ad Esquierry, in m.e 
Medassolles, in Valle de Aran editiori; circa Panticosa, supra Casta- 
nesa, ete. Planta admodum fragilis, caulis suffruticosus, erectus, nisi e 
rupe dependat, vel inquisitione lucis se detorqueat, aut e passa vio- 
lentia basi ramosus, et prostratus efficiatur. Folia superne nitida, in- 
ferne opaca, forma quidquam ludentia, generatim oblongata, sed foliis 
ovatis specimina legi ad Bielsa, unde facilior nonnullorum error de hae 
sumenda specie pro A. molle L. Corolla e luteo albescens, per tubum 
rubro-striata, et etiam in parte media labii superioris; hae striae magis 
conspicuae sunt in interiori corollae parte, sive per labium superius, 
sive per tubum. Pars prominula labii inferioris faucem claudens evi- 
dentius luteola, et corolla per totam ejus exteriorem superficiem pu- 
bescens, sed interne, ne labiis exceptis, prorsus glabra. Staminum 
filamenta basi barbata, medio glabra, superne puberula, ibidemve 
compressa, ita ut e latiori parte inspecta clavata videantur. Pistillus 
stigmate excepto, barbatus. Semina olivaceo-fusea, sub-triquetra, mem- 
branulis undulatis, lacunisque irregularibus in superficie spectanda. 
Laevis, sed gratus est florum odor. 

Planta non est decumbens, ut in eorum diagnosi declaratur a Ben- 
tham, a Grenier cum Godron (Fr. 2. p. 570.): nec flores longiusculi 
pedieellati sunt, quum pedunculi sub fructuum maturatione longiores 
fiant, et tunc tantum longiusculi dici possint: neque folia parva credas, 
quae aliquando sub-pollicaria reperiuntur. Caeterum La-Peyrouse de- 
scriptio (Flor. p. T.) optima est. 


326 

Referam ad hane speciem quidem A. saxat. pyren. jl. maj. Schol. 
Bot. Paris. p. 73. (ed. Wart. 1689.). 

Species eximie Pyrenaea, ibidemve loca alpestria exornans, non 
ego eredam cirea Byzantium reperta, ut bonis credentibus eam degere 
vitam dixit imperitus ille Tchihatceff, Fl. As. min, 2. p. 28. n. 6. Com- 
pertum habemus, ex Olivier, provenire in muris Byzantii varietatem 
A. majoris, quae satis superque fuit rossico illo, ut strepentem ederet 
novitatem cito casuram. 

De A. meonantho, optima specie, cf. Willk. Lang. Pr. n. 2706. 


Antirrhimum molle (Isnard, Vaillant) L. Sp. (exels. syns.). 


Isnardi et Vaillanti loca infra citantur, Chav. Mongr. Ant. p. 81. n. 2., Benth. in DC. Pr. P. 10, 
p. 292. n. 9, DC. Dub. p. 343. n. 3., cum sign. +, Willk. Lang. 2. n. 2714, (excl. Tournf. loco). A. 
villosum Pourr. Herb. Matrit. Kniph. et Tramp. Herbar. viv. C. 10. n. 9. 


h Flor. Maj. Jul. Fruct. Jun. Aug. In Pyr. Arag. supra Oleam, 
solo calear. 

Legi in Pyr. Catal. supra Berga ad Corbera, die 27. Maj. 1861.; 
supra Orgajia, al Forat des tres pons, die 25. Jun. 1846. Ex Sopeira 
(partido de Benavarre) dabat Iserne. Observavi in Cerdaña ad Bellwer, 
Martinet, ete.; ad las Escalas de Sopeyra, ibidemve in ipso pago ad 
muros; dein in Valle d'Andorra, in m.* Pondis, ld. et Forat supra 
Bagà, et infra etiam, secus el Llobregat ad rupes. 

Pulera species, suffruticosa, tota pubescenti-villosa, et glandulosa, 
pilis articulatis, mollissima , fragilis, odoris potius ingrati. Ejus major 
affinitas est cum superiori specie. Caulis basi suffruticosus, mox ramo- 
sissimus, ramis saepius diffusis, apice assurgentibus, laxiusculis, her- 
baceis, palmaribus, pedalibus etiam, valde fragilibus. Folia alterna pe- 
tiolata, ovata, aut ovato-rotundata, cordata etiam, crassiuscula, obscure 
nervoso-venosa, resupina (pagina seilicet superiore ad solum, inferiore 
ad caelum saepius conversis), Flores axillares, pedunculati, copiosi, a 
medietate ramorum usque ad "illorum extremitatem, grandiusculi, puleri, 
albidi, quasi inodori ; reapse explorati in loco natali laevem, sed gratum 
spirabant odorem, qui mox arrepti, cito languescentes, minus gratum, 
et quasi foetidum odorem emittebant: florum pedunculi longiuseuli. 
Calycis laciniae lanceolato-lineares , sub-acutae, sive acutiuseulae. Co- 
rollae fere tresvices calyce longiores, sub-pollicares, tubo brevi, fauce 
valde ampliata, laciniis latis; caeterum albidae, basi, et superne striis 
rubris plus minus conspicuis notatae, quae striae manifestiores sunt in 
parte interiore tubi, et labii superioris; pars tumida labii inferioris sul- 
phurea, sub qua macula extat fere glabrescens; alia minus conspicua 
macula pallidior sulphurea, inferne, interius praesertim conspicienda; 
ad maeulas sulphureas ipsius eorollae in labio inferiore, intus et inter 
eas per tubum extensae inspiciuntur lineae duae pilorum longiorum; 
prope maeulam superiorem ad oris hiatum area pilosa, pilis pariter 
longis praedita, prae illis, quibus eum aliis plantae partibus, et corollae 
intus induuntur; in labio corollae inferioris, vix intermedius lobus la- 
teralibus minor. Staminum filamenta compressiuscula; majora, e latere 
in parte superiore, pilosula. Pistillus generatim pubescenti-glandulosus; 
ovarium sericeum, « capsula ovato-globosa chartacea....... duobus fora- 
minibus carpelli inferioris interdum în unum coalitis » Chavann. Le. 


p. 82. Walprs. Reprt. Bot. Syst, T. 3. p. 222. n. 2. Semina granu- 


321 


losa, nigra. Vidi hue et illuc varietatem floribus roseis, ad Abella, Or- 
gañia, ete. Item corolla minore ad Abeilla. Porro, et superficies plantae 
variat plus minus viridis, et incanescens ut interdum aemulet Origa- 
num Dietamnum (Virgil) L.; ita Vaillantio, et Isnardio videri. Planta 
autem exsiecata pro herbario multum pulchritudinis dimittit, utpote 
quae viva pinguis, tenera, pallide virens, in macram, flaccidam, sub- 
obscuram mutatur; ne dicam de floribus, quorum venustas inter chartas 
servari nequit. 

Species male nota Duby, qui eam in Floram Gallicam injicere non 
debuisset, quum ad Pyrenaeos septentrionales non perveniat. Pejus 
adhue DC. Fr. 3. p, 594., fidem praestans Brongniart, ceu Alpinam 
speciem recensuit: nec se retractavit unquam: illius errorem imitatus 
est Loiseleur, Dict. Sc. Nat. Paris. T. 33. (1824.) p. 218., item Al- 
pinam dicens: Duby vero perperam descripsit folia opposita et caly- 
cinas lacinias ovales. Nec recte Chavannes sustinere ramos graciles, folia 
opposita, corollas pollicares. Haec folia opposita sumta sunt a L. Sp. 
pl et a Reichard, Syst. pl. Ventenat apud Lamk. Diet. 4. p. 366., 
Willd. Sp. pl. Didyn. p. 259. n. 68., et qui eum sequuti sunt plantam 
declararunt 9| tantum dum non minori pollet vita prae A. sempervi- 
renti |j. Nec semper procumbit!. A. molle Boiss. Voy. bot. Esp. p. 449. 
non ad nostram speciem, sed ad A. hispanicum (Tournef.) Chav. pertinet. 

Linnaeana putata synonyma, alter, Barrelieri, ad Linariam origa- 
nifoliam, alter, Tournefort, ad A. hispanicum religandum, Chavannes 
et mea sententia (Mngr. p. 83. n. 4.). Istud vero A. hispanicum si illud 
est eui refero specimen e Losa visum in Herb. Hort. bot. Matrit., 
ex archetypis Cavanilles, confusum cum A. molli, profecto eum hae 
specie nimiam affinitatem habet. Nostrae autem speciei pertinet A. hisp. 
Dict. cret. fol. fl. alb., Isnard Herbar., ex La-Peyr. Fil. p. T., itemve 
A. hisp. saxat. Dict. cret. fol. fl. alb. Vaill. Herb., ex Chavannes. 

Ast ad Linnaeum revertendo alios illius. errores deprehendimus. 
In s.c. Tournefortii prolatione addidit, de suo, epithetum glutinosum, 
quod in Tournefortii phrasi non legitur. Porro in prolata Barrelieri 
figura calcar eriticavit (cui perperam calcar) sed nequidem flores fin- 
guntur in illa. Dum ea gerebat Linnaeus, videre mihi videor, ipsum, 
sive e foliis generatim oppositis, vel e calearum praesentia, oculos potius 
 intendisse in proximam Barrelieri figuram (597.), quae pro A. molli per- 
peram sustinetur a La-Peyr. Fl. e. p. 8. Sed Linneus iconem hane 
jam attulerat ad A. villosum, Sp. pl. p. 852. n. 5., sive L. villosam DC. 
Et La-Peyrouse non animadvertit, quod praesentia calcaris iconem illam 
à quacunque generis Antirrhini specie excludit. 


Antirrhinum Asarina (Pena, Lobel.) L. Sp. 


Pen. Lob. Advers, p. 262. Chavan, Mongr. Ant. p. 80. n. t. Loisel. Gall, ed. 2, T. 2. p. 34. n. 4, 
DC. Dub. p. 345. n. 5. Karini Lobelii J. Bauh., Wiik. Lang. 2. n. 2716, La-Peyr. Herb. Kniph. 
Tramp. Herb. viv. C. 1. n. Bot. Mag. t. 902., Sabb. Hrt. Rom. T. 3. t. 3. Lob. Obs. p. 329. f. 1., 
Icon. t. 601. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 915. f. 2. J. Bauh. Hist. pl. 3. Appnd. p. 856.. in aliis 
exemplrbs. p. 840. f. mal., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 432. t. 21. f. ant. ult. n. f. 


9) Flor, Apr. Aug. Fruet. Jul. Sept. In Pyr. med. orient. ad rupes, 
et muros umbrosos. : 

Legi in Pyr. septr. aurig. prope Ax, ad el Casteillet, die 13. Aug. 
1840.; in Pyr. or. contra Mont Louis supra Planes, die 23. Jul. 1836., 
in Pyr. Catal. (Cerdaña) ad moenia urbis Puycerda, die 10. Jul. 1851. 
Observavi sub le Port de Salau, al Puente de Pinas (Catal); in m.* 


328 


Tabre, in valle Andorra, in Valle de Llo; al prat de l’Armette, et sub 
le Pertus cum Olea ad Cadaques, inque editiori parte mnts. Pané, ut supra 
la Selva ad verticem monts. San Salvador, ubi tunc conspicitur dirutum 
coenobium de San Salvador, postremo prope San Feliu de Guixols in 
vertice montis Candeils, et in Monseny: à la Tour de la Mussana vidit 
Timbal. 

Facies quodammodo  Hederae terrestris antiquorum. (Chamaeclemae 
hederaceae) rupes interdum perpulere investiens. "Tota herba induitur 
pilis mollibus, glandulosis, et eglandulosis, obscure virescit, odorem foe- 
tidum emittit, spectanda tamen pulcritudine florum, nec non et modo 
vivendi. Radix parum valida est, ex qua nihilosecius saepe multi emanant 
caules proeumbentes, interdum e rupibus dependentes, saepe rimas ru- 
pium, aut parietum prosequentes, fragiles. Folia opposita, longe petio- 
lata, palminervia, reniformi-cordata, per marginem lobulata, et crenata; 
petiolus exquisite canaliculatus, tum rectiusculus, tunc adscendens, 
aut sub-contortus, secundum loca, conspicitur, prout pagina foliorum 
superior plus minus difficultatis habet ad lucem captandam. Flores axil- 
lares, solitarii, pedunculati, grandiusculi, sub-ochroleuci cum maculis, 
vel striis rubellis, sub-inodori mihi visi sunt: pedunculi superne quid- 
quam incrassati, vario modo torquentur, ut semina denique inter saxa, 
aut in rupium, vel mueronum fissuras demittant. Corolla extus glabra, 
intus ad os inferne valde pilosa, pilis fulvescentibus, cum linea pilo- 
rum pallidiorum, quae se extendit ad staminum usque exortum; lobus 
medius labii inferioris corollae minor, oblongus est, et sub eo, per 
tubum, maculae et parvae striae rubellae conspiciuntur in fundo sub- 
ochroleueo; vidi hoc corollae labium medium parvum et rotundatum 
in quibusdam individuis Vallis d'Andorra. Calycis segmenta elongata, 
angustata capsulam subglobosam, glabram, longe superant, et copiosa 
hirsutie teguntur. Genitalia glabra, dempta filamentorum basi; rudi- 
mentum quinti staminis vidi in regione superiore corollae. Capsularum 
loeuli subaequales, poro unico ; lato dehiseentes. Semina obovoideo-ob- 
longa, apice obtusata, grosse et irregulariter rugosa, brunnea. 

Errarunt Donn, Pursh, Lindley, Sinelair, et Don, Hrt. Cantabr. 
ed. 13. 1845. p. 400., nostram hane speciem (gallo-pyrenaeam) decla- 
rantes italicam. Fefellit Sabbati, Lobelium, et Dalechampium, nee 
Naturam imitando flores rubentes pingens. Delirarunt quidem, Sprengel, 
Fee, et Fraas eam sumendo vel pro Chamaecisso Dioscoridis, Comm. 
in Diosc. 2. p. 629., vel iste olim pro Hedera alba Virgilii, de qua 
cf. Fl. Virg. meam. Chavannes, qui prius fidenter illam Sprengelii sen- 
tentiam amplexatus fuerat ; mox pudibundus fatetur (Add. corrig. p. 
183. innumer.) se de hae unione minime persuasum manere. 


329 
Trib. 5* DIGITALEAE Benth. 


Digitalis Fuchs, Tournef. 
Digitalis lutea (Tragi) Pena, Lobel. Adversr. p. 245. 


Trag. St. h. 888. lin. 26. Camp. sylv. lut.: Gesn. Hrt. Germ. crt, 256. vers. Koch p. 597. n. 5., 
Bert. 6. p. 406. n. 3., Gaud. 4. n. 1413., Willk. Lang. 2. n. 2720. D. parviflora Lamk. Dict., DC. Dub. 
p. 342. n. 1. La-Peyr. Herb., D. nutans Gater. Montaub., D. an var. ferruginea Asso En. n. 132., ex 
losc. y Pard. Arag. Bull. Herb. Fr. t. 65., Jacq. Hrt. Vindb. 2, p. 47. t. 145., Duchsn. Pl. ut vén. 
Atl. t. 60., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 88., Lindl. Mongr. Dig. p. 23. n. 90. t. 23-4-5., Rivin. Monpt. irreg. 
t. 105. f. exter., Reichnb. Pl. er. C. 2. P 43. t. 151.; f. Sao” 

t. 1691. f. 1., Lindl. Bot. Reg. t. 21., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 20. p. 844. (p. err. 804.) f. 1. Lob. le. 
t. 573. f, 2. 

(2 Flor. Jun. Aug. Fruct, Jul. Septr. In montanis, solo calcar., 
granitico etiam. 

Legi in Pyr septr. aurig. m.* de Sizet ld. Marmale, die 28, Aug. 
1840.; in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 23. Jul. 1836. Habui a Deville 
e nemore de Oncide. 

Reapse nomen specificum susceptum, primitus a Fuchsio adhibitum 
fuerat pro D. grandiflora Neotericor. 

In statu, qui ceu typus speciei habetur, corollae laciniae laterales 
labii inferioris ad faucem intus purpureo ferrugineo maculatae; labium 
medium inferius interna parte villosum, e viridi flavescente cum ma- 
culis obscure ferrugineis, et undique eorollae glabriores. Transitus ad 
statum glabriorem et floribus majoribus obvius mihi eo ipso loco, ubi 
varietatem. sequentem legi. Haec refert plantam eam, quae b micrantha 
Lindley, sive D. micrantha Elmig., Digit. p. 46. n. 15. t. 2.: aut saltem 
ei quam maxime accedit. ln hae varietate folia inferiora ciliata, co- 
rolae e viridi-flavescentes, immaculatae, undique, extus etiam, pube- 
scentes, ad faucem vero tomentosae, ae capsulae piloso-glandulosae ; et 
revera specimina ad Ax lecta offerebant folia paree ciliata, itemve 
bracteas calycisque lacinias, corollasque tomentosas, floresque exacte 


secundos. 


Digitalis purpurea (Egen., Fuchs.) Fuchs. Hist. st., Gesn., Dod., Auctor. 


Egen. Herbr, imag. P, 2. ert. 3. a f. extr., Fuchs. Hist. p. 892-3. Koch p. 596. n, 1., Gaud. 4, 
n. udi. Moris. Sard. $ n. 922., DC. Dub. p. 342. n. 3., Wik Lang. 2. n. 2723, La-Peyr. Herb.; 
D. rubra Dod. {gall.), Passaeus Icon. P. 2, n, 54. Engl. Bot. v. 19. n. 1297.. Curt, FL Lond, ed, Grav. 
V. 1. t. 85., Bull. Herb. Fr. t. 21., Fl. Dan. t. 74., Drev., Hayn, Ch. pl. Eur, T. 2. p. 35. t. 46. Fl. 
Bat. v, 11. t. 868., Dietr. Fl. Bor. v. ft. n. 762., Sturm Hef tt.. Berger. Phytonomat, p. 195. cum 
tab.a, Brot. Phyt, Lusit, sel. 9. p. 199. t. 149., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 247. t. 53. f. 6., Br., Phoeb., 
Ratz. Pl. vén. germ. p. 52. t. 12., W., W,, F., N. ab Esenb. PI. offic, t. 154., Turp. FI. med. 3. t. 
151., Roques Phytogr. med, p. 344. t. 34., Plenk lc. pl. med. T, 6, p. 9. t. 506., Woodv. Hook. Med. 
bot, 2. p 218, t. 78. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1688., Lindl. Mongr. Dig. p. — , et p. 10. tbs, 2, 3. 
Rivin. Monpt, irreg. t, 104.; Trag. St. h. p- 889., Dod. Coron. etc. p. 4t. (utriusque editionis). Pempt. 
P- 169., Lob. Obs. p. 308. f. 2., Icon. t. 572., f. 1., Lonicr. Nat. h. crt. 74, A. f. 1., I, Bauh, Hist. pl. 
2. 1.20. p. 812, f, 3. 


Q Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyren. occident., mediis 
praecipue, sol, silic. ur ; 

Legi in Pyr, septr. med. ad Montauban, die 19. Jun. 1858.; in Pyr. 
aurig. ad pagum Ascou, die 27. Jul. 1840.; Habui a Deville ex Pyr. 
Arag. ad Balnea de Panticosa. Abundat circa Luchon, circa Ax; ob- 
servavi supra La Cour ld. Rive haute , ad Ustou: item ad Byriathu, 
Irun, Aspeitia, Azcoitia, ad Sallen, ad Panticosa. 

Solemnes, neque variantes, reperii notas sequentes. Folia valde ve- 
nosa, superne sulcata, aut impressa, petiolis canaliculatis insidentia. 
Corollas supra basim constrietas, ovarium ferme amplexantes, dein am- 


330 


pliatas, et obliquatas, fleetendo; quae obliquitas in tubo valde mani- 
festa est; in parte superiori interiori corollae, ubi stamina breviora 
inseruntur, sulcus conspicuus adest, qui, e fundo corollae gradatim 
diminutus, pertingit ferme ad corollae faucem; lobos medios corollae 
de labio inferiore semper rotundatos, et aliis longiores. Flores pendulos 
sub anthesi, post anthesim, maturascente capsula, pedunculi eriguntur, 
et cum istis capsulae, ita tamen, ut rectus apex capsulae cum pedun- 
euli basi non sit, fit flexio, nec crederem torsio contrario sensu ab illa, 
quae peduneulum terram versus vertebat, dum flores aderant, in quibus 
stamina pistillo breviora extabant. Capsulas longitudinaliter debiscentes, 
primum in duas, mox in quatuor partes, sive valvas, apice dehiscentes, 
primo ad primam ruptionem, mox ad secundam, sed dum capsulae 
dehiscere incipiunt, tune apice adhue connexae remanent secundariae 
valvae; dehiscentia septicida. Latiorem capsulae descriptionem vides apud 
Bromf. Fl. Vect. p. 344. En quae variantia in hac stirpe sese obtu- 
lerunt. Statura interdum pedalis, sed saepius caulis, racemo non sup- 
potato, sesquipedalis, ac bipedalis; et racemus fructificans saepe pedalis, 
ita ut planta integra ad quatuor pedes non raro pertingat, interdum 
superet, humanam attingens altitudinem. Tota planta molliter pubescens, 
ita ut, atra illa viriditas, quae venenatas stirpes saepe obtegit, in ista 
raro appareat; sed aliquando apparet. Caulis saepius simplex, interdum 
apice ramosus, quod magis obvium, dum curiosus aliquis, abrepto ramo 
primigino plantam ultra non vexavit. Folia admodum per maginem 
varia, nune subintegra, dentata, dentibus acutis aut obtusis, crenata, 
vel sinuata, quod plus minus profunde efficitur. Nervi tres, quinque, 
aut plures in calycis laciniis. Corollae extus glabrae, aut pubescentes, 
non tamen glaberrimae (ut de sua D. purpurea habet Koch, et cum 
eo Grenier), labio superiore integro, aut plus minusve emarginato; 
corollae insuper extus omnino purpureae, aut roseae, cum striis albis 
ad earum latera, raro prorsus albae, diametro etiam variae; interne, 
in parte superiori purpureae, inferne, in magna area albicante, maculae, 
et puncti purpurei, ad latera parvae areae, aut striae albae cum ma- 
culis sive punetis purpureis; saepius ad faucem inspiciuntur aliquot 
longi pili; caeterum hae maeulae nunc rarae, nunc spissae, area alba 
item variante lata, aut magis circumscripta, et puncta rubra, aut parva 
aut grandiuseula, et insuper maculae paucae, spissae, aut rubrae, ma- 
Jores, eireumseripte ordinatae, vel sparsae. De flore terminali campa- 
nulato, et prolifico in hae specie observato, cf. Vrolik (G.) Flora 
(1846.) n. 7. ps. 91-103. cum. tabs. Variare foliis utrinque glabris refert 
Willkomm, Sert. Fl. Hisp. p. 112. n. 742., et hoe mihi observare non 
contigit, In horto suo perennem evenisse testatur Gaudin Le. Varie- 
tatem corollis minoribus, quinquefidis, lobis aequalibus, floribus diandris 
memorat Lindley l.c. n. 1. Lusus corollis calcaratis obvius fuit Brom- 
field; ef. 1. se. In citata Broteri figura corollae minores finguntur, 
eorumve limbus minor, minusve productus; punctulatae insuper neque 
ocellatae exhibentur. Res variabiles, et parvi ponderis ab ipso Bro- 
tero declaratae, eum tomenti majori, vel minori copia. 

D. purpurea Fl. Dan. t. 74. cum pyrenaea non ad amussim quadrat, 
neque omnes illam ad D. purpuream citant. 

D. tomentosa Link Hoffm. Fl. Port. 1. p. 220. t. 29. cum pyre- 
naea stirpe omnino identiea non est, sed ex Broteri Phytograph., con- 


321 


firmante Boiss. Voy. botq. Esp. p. 464. n. 1253., varietas habenda 
D. purpureae, nec species propria, quam sententiam ego lubenter con- 
firmo (ef. Sched. er. n. 58.), contra Lindley, qui eam adjunxit ad 
D. Thapsim, lc. n. 2. Magna mihi suspicio inest D. Thapsim Bert. 
It. 6. p. 403. n. 1., Corsicae, et Sardiniae indigenam eamdem ac nostram 
purpuream esse speciem. Et revera in mea e Pyrenaeis non aliam vi- 
dere possum speciem, quam D. purpuream L., ita etiam ante Linnaeum 
denominatam a Fuchsio, Gesnero, Anguillara, Dodonaeo, Lobelio, Da- 
lechampio, Camerario, Tabernemontano, Gerardo, J. Bauhino, Rayo, 
Ruppio, Vaillant, Tournefort, Machwell, Rivino, Boerhaave, Hoffmann, 
Zwinger, Mappo. : 

Hane sententiam, a me ineunte anno 1854. conscriptam, confir- 
mavit Moris. l.s.c. 

Digitalis purpurascens Roth. Haec est hybrida planta orta e D. lutea 
ac e D. purpurea, ut jam observarunt De Salvert , et Aug. De St. 
Hilaire in Journ. de Botq., et Mém. Soc. Hist. Nat. de Paris T. bi 
p. 373. De hac re suspicionem habuerat DC., Fr. Suppl. p. 411. n. 
2604.*, ut fidenter horum sententiam admitteret, Physiol. végét. 2. (1832.) 
p. 110.: cf. et Lestiboud. Botanogr. Belgig. p. 14%., Kirschleg. Als. p. 
982. n. 4., Gren, Godr. Fr. 2. p. 602. cum D. hybrida Koel. Journ. 
1782. t. 1. f. 1, 2., Godr. Lorr. ed. 2. T. 2. p. 66. n. 2., et Le Jolis, 
qui eam late descripsit, ancipiti tamen de ea judicio, Obs. pl. rars. 
Cherbourg (1846.) p. , vel Ann. Se. Nat. Par, Ser. 3. (1841.) p. 
216-26., denique, Crépin. Pl. rar. er. Belg. fasc. 3. p. 23. n..27., etc. 
Incerta, ut inconstans est illius apparitio in Pyrenaeis, nam quum ego 
loca a La-Peyrouse indicata (D. intermedia La-Peyr: Hist. abr. pl. Pyr. 
p. 357. n. 3.) Llaurenti, Port de Plan, Esquierry; vel le Port de Ve- 
nasques, ex: Grenier, iteratis vicibus conscendissem, aut ad Arlos iter 
fecissem, unde stabat in Herbario Parentau (domo St. Béat), nunquam 
in eam incidi. Desideratur etiam in Herbario Marchant, qui le Port 
de Plan quoque pluries adscendisse constat, Alibi etiam instabilis : 
anno 1865. abundabat ad Montugon (Galliae), mox anno 1870. valde 
rarior facta ef. Pérard., En. ete. in Bull. Soc, botg. Fr. T. 11. (1870.) 
p. 159. Postremo, Timbal hybridam stirpem, ei D. purpurco-luteam, 
late vigentem deprehendit in Pyr. Catal, ad Alos, et Isil, eamque 
bonis observationibus illustravit in opella, Exrcurs. soures. Gar. Nogr. 
Paillr. (1812.2) p. 98. Sed non intelligo quomodo D. intermediam La-Peyr. 
dicere potius « Digitalis purpurascens » erit varietatem D. luteae, hisce 
usus verbis: “ Cette espèce (1) n'est qu'une forme à grandes fleurs du 
D. lutea , Timb. cum Jeanbr. le Llaur. p. 555. Bentham in DC. Pr., 
P. 10. p. 452. n. 17., multam incertitudinis ostendidit circa hane 
stirpem ‘ef. et illius Catal. p. 75.), quam dum hybridam a nonnullis 
judicari agnovit, ipse affiniorem dicere D. minori L. Mant., quae ei dubia 
planta est et forsitam hybrida inter D. purpuream, et D. luteam; il- 
lique forte reducenda, uti quidem judicatum est, D. purpurascens Roth. 
Sed ipse Bentham infra, in alia sectione, post D. luteam n. 16., eam 
collocare. Ego, plurium observatorum sententia perpensa, illam e censu 
specierum obliterandam censeo, parvique faciendam, 


332 


Trib. 6.' VERBASCEAE Benth. 


Verbascum Plin, L. De variationibus parallelis in quibusdam 
speciebus, ef. Franchet, Bull. Soc. botg. Fr. T. 16. (1869.) p. 38-57. 

Corollae caducae harum specierum colliguntur, et exsiccatae prae- 
bent speciem Theae laudatam in catharris pulmonum, penes Gallos 
praesertim adhibitam; apud Hispanos a me fidenter praedieatam. Sed 
conf. ad rem. Gilib. Exerc. phyt. 1. p. 59. Obs., Host Fl. Austr. 
ed. 2, p. 286. Infus. 


SECTIO 1.* THAPSUS. 
Verbascum majus (Fuchsii, Matthioli) Trag. St. h. 


Fuchs, infr. c, Matth. Comm. in Dioscor. ed. 4, 1544, p. 339., A. Schraderi Mey. Chl. Hanov., 
Koch p. 586. n. 1. V. Thapsus Schrad. Mongr., Bert. 2. p. 570. n. 1., Gaud. 9. n. 466., Moris Sard. 
3. n So, Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 225. n. 1., DC. Dub. p. 340. n. 1., Willk. Lang. 2, n. 2605. 
V. vulgare J. Bauh. Font-Boll. V, rito et V. giganteum Willk. En. n. 147., mox ipso fa- 
tente. V. pulverulentum Chaix Herb. ex Timb., V. crassifolium Dois. Meus ex Godr. Lorr., Engl. 
Bot. v. 8. n. 549., Fl. Dan. t. 631., Fl. Bat. v. 3. t. 162., Sv. Bot. v. 2. n. 79., Turp. Fl. med. 2, t. 
74., Reichnb, Icon. C. 30. t. 1637.. Poll. Fl. Ver. 1. n. 290. et T. 3. p. VTO. 1,9. £7. WWE 
N. ab Es. Pl. off. t. 158, 159., Schk. Handb. t. 42., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p.902 £755 
Zannich. Vnz. p. 271. t. 268.; Lob. Obs. p. 203. f. 1., Icon. t. 561. f. 2., Dod. Pempt. p. 143. f. 1., 
Tabern. Krtb. 2. p. 955. f. 2., et p. 956. £ 1., Icon. t. 563. fig.ae duae, alter. fl. alb., Matth. p. 1143, 
Camer. Epit. p. 878., Fuchs. Hist. st. p. 846., et Fuchs. Icon. (1545.) t. 488., Trag. St. h. p. 216-7. 
(mal.) Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1298. tig., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 485. t. 9. f. 11. 


€» Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Vielle d'Aure, die 13. Jul. 1852. 

Illico distinguitur ab insequenti statura majore, tomento sub-albicante, 
scilicet minus fulvidulo, foliis omnino deeurrentibus, floribus minoribus. 

V. mas. Dioscor. l. 4. c. 102., cui speciei retulendum fuerit, ego 
decidere non audeo; quia videri mihi videor ; hujus generis species 
graecas non adhue strenue perquisitas, nee bene firmatas fuisse. 

Indulgeo Kirschleger, sed non adeo, ut cum eo pro hac specie reci- 
piam Verbascum Brunf. Herb. 3. p. 57., quod, foliis non decurrentibus 
facieque, clamat potius ad pulverulentum Vill. Num vero V. agreste, 
sive masculinum Hieron. Braunschuvigii apud Brunf. l.c. p. 58. hoe, 
aut sequentem vel utrumque comprehenderit, extricari posse non eredam, 
nisi muliebri arrogantia « Hoc volo, sie jubeo, sit pro ratione voluntas ». 
Juv. E specimine auctoris V. calyculatum Chaub., ap. St. Am., ad 
ibridam V. Thapso sinuatum trahit Noul. FI. 


Verbascum thapsiforme (Fuchsii) Schrad. Monogr. 


Fuchs. Hist, st. p. 848., Icon. (1545.) t. 490. Koch p. 587. n. 2., Bert. 2.. p. 513. n. 3., Gaud. 2. 


V. alatum Dulc. (non Lamk.)? W., W., N. ab Esenb. Pl. offic. t, 160., Plenck Ic. pl. med. T. 2. p. 
10. t. 109., Sabb. Hrt, Rom. 2, t. 53., Schrad. Mongr. Verb. p. 93. t. 1. f. 1. (caspià.) et sic FI. 


(DI Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. or. ad Mont-Louis die 14. Jul. 1837. Species in Cer- 
daña frequens, ad Salliagouse, Livia, Bourgmadame. etc. 

Tomentum fulvidulum: antherae reniformes, e quibus duae ob- 
longiores, Hie subjungo adnotationem de stirpe in agro Narbonensi 
lecta, à la Clape die 13. Jun. 1839. (visam et leetam quoque ad Mont- 
pellier, et ad Murvieill), quam iste, Gmelin FI. Bad. Als. p. 498., 


333 


V. phlomoidem judicavit, alii Godr. Gr. Fr. 2. p. 550., amici mons- 
pelienses aliqui, V. australe DC. Fr. reputarunt, et quam Bentham in 
DC. Pr. (P. 10.) praetervidisse judicabere. Primo oculorum ietu pe- 
euliarem eam esse speciem putavi; attente inspectam, nil aliud nota- 
bile in ea vidi quo distingueretur a V. thapsiforme, praeter folia per 
omnem merithallum non decurrentia; ipsaque folia non sunt aequaliter 
deeurrentia in utroque latere. V. phlomoides, ex ltalia media mihi 
notum, est planta, a qua narbonensis et monspeliensis longe fugit. V. 
australe e Port Juvenal (Candolleano) cum Delile et Requien in loco 
classico collectum (die 14. Oct. 1836.) est stirps ab ea de qua diximus 
diversissima, intermedia inter V. montanum, et V. phlomoidem. 
Schraderiana denominatio mihi non placet, nam si formas habuisset 
V. Thapsi cur separatum ivit? Sed minus apta est denominatio V. 
nigri Fuehsii, quae melius cecidit in speciem, cui eum antiquis plu- 
ribus, neoterici etiam sisterunt. V. cuspidatum Schrad. varietatem esse 
hujus thapsiformis suspicatus jam fuerat Gmelin, Bad. Als. 4. p. 169., 
quum ad eum mox ceu varietatem adduxerunt Mert., et Koch Deutschl. 
FI. 2. p. 206., et hoc bene actum fuisse confirmarunt Fries Nov. Fl. 
Sv. ed. 2. n. 74., W., W., F., et N. ab Esenb. le. Spreng. Syst. Cur. 
postrs. p. 63., Boreau F}. centr. Fr. (1840.) n. 1012. b, Crépin, FI. 
Belg. p. 153. Obs., Ledb. Fl. Ross. 3. p. 194. n. 2., Mey. Fl. Hanv. 
p. 381. n. 2. Fuss. Trans. n. 2124. Sed ego non percipio quomodo 
V. cuspidatum Bert. Amoen. Ital., evocare potuerit Reichnb. ceu sy- 
noymon ad nostram speciem, quum de eo ne minime quidem verbum 
fecerit Bertoloni in suis mihi notis (dicerem omnibus) operibus. 


Verbascum montanum (Micheli) Schrad. Commnt. Gott. Sect. 1. (1813.) 
p. 33. n. 13. 


Michel. apud Till. Pis. l. infr. cit., et Cat. hrt. Caesar. Flor. p. 98. n. 4. Koch p. 987. n. 4., 
Bert. 2, p. 378, n. 7., Moris Sard. 3. n. 891., Willk, Lang. 2. n. 2606. V. crassifolium Schleich., 
Gaud. 2. n. 468. V. phlomoides Noul. ad Fl. Bass. sous Pyr. Add. corr. p. 25., et Fl. anal, Toul. 
(1861.) p. 115. V. Thapsus Lagr. Foss. Tarn. Gar.; an et Chaix Herb., ex Timbal, qui Noulet erro- 
rem suscepit et confirmavit. Schrad. Hrt. Gotting. fasc. 2. (1823.) p. 18, t. 12., Reichnb. Icon. C. 30. 
p. 12. t. 1642. Mich. apud Till. hrt. Pis, p. 170. t. 50. f. 1., et 2, 


C) Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In montan. Pyren. medior., 
orientalibus. i 

Legi in Pyr. septr. med. supra Toulouse et St. Agne ad Pech David, 
die 18. Sept. 1852.; in Pyr. merid. Cantabr. sub Bilbao, Lejona, et 
Algortha inter, die 8. Aug. 1857., in Pyr. Catal. ad Camprodon secus 
iter de Baget, die 23. Jul. 1846. Au Llaurenti vidit Timbal. 

In Kochiana phrasi mihi corrigenda se promit nota de filamentis an- 
thera sua quadruplo brevioribus, in longioribus. Attentius comparandum 
cum V, majori, cui admodum affine est, et eujus varietatem voluerunt 
Spreng. Hal. ed. 2. n. 283., Mey. Hanov. p. 380 n. L. 

Potiorem affinitatem cum V. phlomoidi viderunt alii inter quos 
Gmelin etiam, Fl. Bad. Als. 4. p. 170. n. 327.*, pro quo suscepit olim 
(Hal. ed. 1 n. 231.) Sprengel. : ua | 

Loca Michelii non adeo clara sunt, sive e notis, sive e citatis figuris, 
ea tamen tuta reddunt exploratio Herbarii Micheliani, a me olim facta et 
autopsia loci, Apenninus Etruriae, ubi egomet speciem offendebam sat 
frequentem, legique anno 1835. ejus specimina in Apennino Lucensi, 
inter Corsagna et Chifenti, quae deperierunt, manente altero perpulchro 


334 


lecto inter Cavanina et S. Marcello, cum P.° Savi, die 29. Jul. 1834. 
Caeterum prolatae figurae minus placent, quia in illis spicae densiores, 
flores minores, folia nimium uniformia, et per marginem, perperam, in- 
tegra ficta. Quid censendum de V. ang. ramos. fl. aur. fol. crassior. 
J. Bauh. Hist. pl. 3. Append. p. 812., in aliis exemplrbs. p. 856., a 
DC., Duby, nee non et a Gaudin relato, cum dubio allato etiam 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1301. f. 1.? Nil dicere, et ridere; quum 
deseriptiones valeant minus nihilo, et figurae sint imitationes Fuch- 
sianae figurae, ab ipsis DC., Duby, Gaudin citatae (et merito) ad 
V. majus Tragi!. V. erassifolium DC. Fr. partim (a, nee b), ad V. 
montanum citari vidi, ipso DC. movente, Suppl. p. 415., mox susci- 
pientibus Gaudin, Roem., et Schult., Bertoloni, Bentham, in, DC. Pr., 
Moris, Godron eum Grenier Fr. Quamvis Bentham affirmationis signo 
premat Sehrader, et Schleicher, et Thomas, et DC. (!), attamen tam 
docilis esse nequeo, ut sententiam absque ulla mora recipiam. V. eras- 
sifolium DC., Fr. 3. p. 601. (nec 60. Dub.) n. 2670., constat certe 
duobus diversis speciebus (ex suis a, et b), sed quibus revera spe- 
ciebus hodiernis illae respondeant formae adhuc non est tute demon- 
stratum. Mihi sane videtur harum nullam retulendam esse ad nostram 
speciem, in quam bene non adunt staminum filamenta glabra, folia 
manifeste decurrentia figurae citatae. Koch etiam locum DC. ex- 
cludendum esse censebat. Ast mihi objicient, accepisse DC. plantam 
a Schleicher, eodem nomine V. phlomoides, quo iste cum Gaudin cam 
communicabat, et, ut vide ur, ex e»dem loco etiam Morcles ex Gaudin, 
perperam Morole seriptum a DC. Dubia profecto res speciminibus per- 
fectis, et tutis tantummodo solvenda: caeterum ambigua est merca- 
torum fides!. 

Roemer et Schultes, Syst. Veget. 4. p. 333. n. 15., attulerunt, 
quamvis dubitanter, V. grandiflorum b Poir., Dict. Suppl. T. 3. p. 115. 
n. 21. etiam. Suffecisset oculos jacere in Poiret observatione ad per- 
cipiendam rei temeritatem , praesertim ex auctoris ineptia, qui prius 
dicit se de DC. planta, V. crassifolio non dubitare, quin ista ad suam 
speciem pertineat; et mox magnae differentiae probabilitatem admittit; 
denique Poiret «descriptio de suo typo (quem hodie nullus citat) suadet 
de inconsiderantia qua DC. stirpem cum sua conjunxit, quamvis hoc 
cum haesitatione fecerit. 

Denique Schrader, et cum eo Roemer, et Schultes, patriam et Py- 
renaeos habuerunt, quo fundamento ignoratur nisi sumendo unum, aut 
alterum locum a DC., aut a Poiret citatum, pro aliquo Pyrenaeorum 
pago, ubi quantum percipere potui, primus ego speciem vel detexi, 
vel bene denominavi; dein (Yodron cum Gr. Fr. 2. p. 548. Porro, in 
disserendo de plantis ad genera pertinentibus, in quibus tanti occurrunt 
ibridae (Salicibus, Verbascis, Carduis, ete.) maxima oportet uti prudentia, 
quae nos suadet, ut relinquantur ea, quae admodum obscura se praebent 


« Quod dubites ne feceris » Vulp. (J.) Adag. Epit. 
Verbascum cinereum Nob.! 
€» Flor. Jul Fruct. Aug. In Cantabr. edit. 
Detexi, legique die 25. Jun. 1841., supra Baigorry, l.d. Speica-reca. 
Affinis facie eae formae V. thapsiformis, quae V. euspidatum Schrad , 
quod tamen a cinereo nostro diversum diceres, statura minori, et melius 


335 


adhue folis omnibus decurrentibus, crenulatis tantum, racemi fasciculis 
remotioribus, staminum filamentis duobus glabris? (quod reapse nec 
descriptio dicit, neque sat evidenter figura demonstrat); sed pro certo 
ferentibus antheras duas oblongas, quemadmodum habentur in V. phlo- 
moide L. Ex Schraderi, t. 1. f. 1., ac Flor. Dan. figuris (t. 1810.) de 
V. euspidato (Schr. Mongr. n. 4), percipo in hae forma haberi folia 
superiora admodum cuspidata, corollas forte minores, racemum laxiorem 
et obesiorem. Istud V. cuspidatum videtur habitum a quibusdam pro 
planta hybrida e V. majori, et thapsiformi: ef. Kirschl. Als. p. 545. 
n. l.: aliis ut diximus, varietas est V. thapsiformis. 

Mea planta statura etiam orgyali sese offerebat: in ea folia primi- 
gena integra, vel tantummodo crenata, iis proximiora auriculata, basi 
pinnatifida, erenata, et bicrenata, successiva basi semi-decurrentia, in- 
ferius profundius crenata, superiora oblique decurrentia, ovato-acumi- 
nata, dentata, supra viridia, subtus cinerea. Flores racemoso-spicati, 
spieulae basi laxae, apice densae. Staminum filamenta omnia barbata, 
antheris, generatim, non duplo tantum, sed quadruplo, et sextuplo lon- 
giora: antherae uniloculares, reniformes, omnes (ni fallor) regulariter 
in sinu insertae. Reperii varietatem tetrandram, corollisque quadrilobis. 
in qua et caulis humilior, et gracilior, et quidquam minus decurrentia 
folia. Tomentum cinereo-canum, non lutescente, foliis primigenis ex- 
ceptis, in quibus tomentum flavescit. à 

Rei novitate exaltatus, mihi adeo non imperavi, ut pacato animo 
considerarem, foret ne mea planta proles hybrida, et hodie verecundus 
poenas persolvo, rem confuse, incerta mente, vacillanti manu pertrac- 
tans. Suspicor tandem, agi de ibrida exorta e connubio V. thapsiformis 
eum V. Lychnitide seu sylvestri Trag. de qua cf. Schiede, Pl. hybr. 
p. 98, Koch Syn. p. 590. n. 15., Wimm Shles. 1857. p. 392., denique 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1661.5 et V. ramigerum Link apud Schrad. 
Mongr. Verb. p. 37. n. 16. t. 4., Roem. Sch. Syst. Veg. V. 4. p. 335. 
n. 18., in quo longe praevaluit actus V. sylvostris, ita ut stirpem 
meam potius converterem in V. Thapso- Lychnitidem M. et K. 


Verbascum sinuatum (Dioscorid.) L. Sp. 


Diosc. l 4. c. 102. Koch p. 587. n. 5., Bert, 2. p. 583. n. 2., Moris Sard. 3. n. 895., DC. Pub. 
p. 940. n. 7., Willk. Lane. 2. ^ 2614. La-Peyr. Hel V. undulatum Friv. Hrb. Rum., ex Griseb, 


V. intubaceum Tabern, Flor. Graec. Sibth. C. 5. p. 22. t. 227., Reichnb. Icon. C. 30. t. A 
nich. Venz. p. 272. t. 205. Matth. p. 1148., Camer, Epit. p. 882., Tabern. Krtb. 2. p. 956. f. 4., Icon. 


t. 565. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. Append. p. 872. f. infer.. in aliis exemplrbs. p. 856. p. err. 860. Da- 
lech Hist. pl. Lugd. 2. p. 1302. f. 2. 


C) Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, diebus 5. Jul., et 19. Aug. 
1844. Habui Tarbes a Deville. Observavi ad Toulouse, ad Pau, ad 
Orthez, ad San Esteban, ad San Sebastian, et frequentius per regionem 
mediterran. : 

Antherae reniformes, aequales: capsulae rot 

Variat caule simplieiori, stricto; et foliis p 
rentibus, PE 

V. Longe racemosum Chaub., ap. St. Am., idem habetur ac ibrida 
V. sinuato Thapsus Noul. Fl. 


undae, apiculatae. 
lus aut minus decur- 


SECTIO 2.* /EQUIANTHERA (Brxrn.) Nos. 
Verbascum pulverulentum (Egenolphi) Vill. Dauph. 


Egenolph. Herbar. Imag. crt. 36. a f. inter. Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 237. n, 5., Gaud. 2. n. 
471., Moris Sarà. 3. n. 894., Gren. Jur. p. 546., Lagr. Foss. Tarn-Gar. p. 267, n. 5., Willk. Lang. 
2. n. 2615. V. floccosum Waldst. Kit., Koch p. 588. n. 7.. Bert. 2. p. 597. n. 19., et 3. p. 601. V. flocc., 
et V. pulvr. DC. Dub. p. 341. n. 18, 19. V. pulvr. La-Peyr. Herb., V. dubium Pourr. in Herb. Bolos, 
V. farinosum Pourr, Hrb, Matr.; V. phlomoides St. Am. Bouq., Gater. Montaub.; Chaix Hrb., ex 
Timb.; V. Lychnitis Matth. Engl. Bot. v. 7. n. 487., W. Kit. Pl. rar. Hung. p. 81. t. 79., Reichnb, 
Icon. C. 30. t. 1647. Matth. p. 1147., Dorst. Bot. p. 282. C., Lonicer. Nat. h. crt. 140, A. f. 1., Dod. 
St. h. Comm. (1553.) p. 149., Hist. pl. (gall.) p. 9t. f. 1., J. Bauh, Hist, pl. 3. Append p. 856-7. f. 1. 
(in aliis explrbs. p. 872-3). 3 


C) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, diebus 5. Jul., et 21. Aug. 
1844., ibidemve supra observavi in Valle de Roncal. Habui Tarbes a 
Deville: communis est ad Toulouse: 

Caulis interdum orgyalis, angulis obscurissimis praeditus, indutus 
tomento floccoso, quod in junioribus plantae partibus niveum, et spissum 
ad pedem plantae, inque foliorum axillis inferioribus congeritur, na- 
tura eadueum, vel pulsum ultra sive a ventis, aut a pluviis vio- 
lentis. Folia inferiora aliqua leguntur interdum etiam florente planta, 
seorsim e rosula primi anni ego decerpere ausus non sum, ne alienae 
forte speciei, aut ibridae in manibus venirent; quae vidi tamen in 
eodem loco, et, ut existimavi, ejusdem speciei, praestabant copia to- 
menti albi, non absque aliqua flavedinis tinctura. Capsulae obtusae, 
eum apieulo acuto. 

Vidi ad Aren (Pyr. Arag.) individuum elatum, in quo panicula 
terminalis omnino fructifera conspiciebatur, sed apparuerant ab ima 
plantae parte, per longum tractum pedunculi multi, qui panieulam al- 
teram inferiorem ferme pedalem, pulere florentem efficiebant. 

Bentham, Moris, Godron, B:ébisson, Grisebach, Hooker et Arnott, 
putant V. pulverulentum, et floccosum esse unam et eamdem plantam, . 
sed V. pulverulentum Koch Syn. ed. 1. p. 513. n. 14. non pertinet 
ad Villari speciem, ut declararunt Griseb. et Schlenk PI. itin. alpin 1851. 
n. 38. Inter plantas hybridas seposuit mox ipse Koch (Syn. ed. 2. 
p. 991. n. 20.) Zizio demum cedens. Verbascum Brunf. Herb. 3. p. DT. 
videtur acelamatum ad V. pulverulentum a G. Bauh. Pin. p. 140. n. 5.; 
ad V. phlomoidem (et forte potiori jure) retulendum esse duxit Moretti, 
Illustr. Op. Matth. Mem. $.; donee supervenit Kirschleger, qui FI. 
Alsat. p. 540. n. 1., eum adduci vellet ad V. majus, cujus sententiam 
plane refellimus. 


Verbascum sylvestre (Ruellii) Trag. St. h. p. 217. n. 3. (non Fuchs.). 


Ruell. De Nat. St. I, 3, c. 122. p. 833, lin. 6, seg. V. Lychnìtis L. Sp., Koch p. 588., n. 8., Bert. 
$ D. 592. n. 17., DC. Dub. p. 341. n. 17. Willk. Lang. 9, n. 2617, V. Lychn., et V. incanum Gaud. 
: AEN. V. Lychn. La-Peyr. Herb.; V. Lychn,, et V. thapsoides Pourr. Hrb. Matr., V. austria- 
X4 Vimm. Grab. En. p. 37., ipsis fatentbs. Fl. Siles. n 308. (synon. praetermiss, a Steudel, Benth.) 

E leucanthemum Duf., V. firmum Dulc., V. bracteatum Presl., ex Ledb. Ross. Engl Bot. v. 1. D. 

; Fi Dan. t. 586., Dietr, Fl. Bor. v, 5. n. 25., Reichnb. Icon. C. 30, t, 4648., et i. 1651. f. 1. ra- 
mos. Kaiph. et Tramp. Herbr. viv. C. 6. n. 97. Fuch Hist, st. p. 847., Icon. (1545.) t. 489., Matth. 
P 149 e Epit. p. 879. Lonier. Nat. h. crt. 139. D. Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) p. 148., et 
p. e ist. pl. (gall) p. 90. f. 1, 2., Pempt, p. 143. f. 9. (imit, prioris); J. Bauh. Hist. pl. 3. Append. 
lins oan ais exemplbs. p. 857. fig.ae duae; et cur non p. 872. vel. $56. f. intr..? quae est imitatio 
illius Dodonaei!: Lob. Obs. p. 303. f. 2., Icon. t. 562. f. t., Tabern. Krtb. 2. p. 956. f. 2., Icon. t. 964. f. 1 


C) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 


egi in Pyr, septr. d. intr i Cascariliati 
die 12. Jul. 1838. ptr. med. inter et Casi, Oo, et sub Cascer 


337 


Thryallis "Theophr. Hist. pl. 1. 7. c. 10; quibusdam Verbascum, 
peculiaris hujus generis species est Fraas, qui eum V. limense nun- 
eupavit, Fl. Class. p. 191. Sed quidam pro Thryallide Sanguisorba 
speciem interpretarunt, et hoe minus repugnat epitheto rubro, Thryal- 
lidi donato a Nicandro, Ther. v. 896; Caesalpinus, De Plnts, 1. 8. c, 
18. p. 329., sustinebat interpretationem de Plantagine tenuifolia. Paulet 
(reapse dubie) potius ad Plantaginem albicantem sese convertit; ef, ` 
Stackouse in Theophr. p. 7., et Paulet, Exam. Stack. p. 58. Sed hoc 
valde incertum est judicium. Tragus, St. h. Comm. p. 219., Centau- 
ream montanam pro Thryallide, sive pro Lychnitide Dioscorides inter- 
pretatus est, quae nomina, Plinio etiam teste, Nat. h. l. 25. c. 73. 
sunt ejusdem plantae synonyma, de quo tamen persuasus non fuit 
Stapelius, Comm. in Theophr. p. 715., quamvis a Dioscoride senten- 
tiam susceperit Plinius. Haee Zychnitis. Dioscoridis, l. 4. c. 102. ad 
Verbascum, Clusio duce, suscepta est pro Phlomide ejusdem nominis, 
plurimis faventibus; quibus non assentior. Quidam, refer? Caesal- 
pino l. c. l 6. e. 57. p. 261., Primulae speciem in conspectum 
prodibant. i 

Rebus ita se habentibus, nomen specificum Lychnitidis de Verbasco 
nostro, ut de illa Phlomide, postponendum esse duxi, proprioribus 
susceptis vocabulis. Neque praetereunda e nobis visae sunt quaedam 
ad veterum figuras observationes, Adducimus, cum auctoribus, et fiden- 
ter, illas J. Bauhini figuras (in p. 813. internas); sunt auetores , qui 
una cum eis citent Dod. Pempt. p. 143. f. 2., quae imitata reperitur 
apud eumdem J. Bauhinum, p. 872. f. inter, de quo postremo loco 
aut omnino silent, aut eum ad alienam speciem, in eorum opere eodem, 
afferant, ut fecit, ex. gr., Gaudin, qui Dodonaei loco sub nostra specie 
citato, postremum illum J. Bauhini ad V. montanum (ei crassifolium) 
retulit! Et haec Dodonaei figura, quam a Caertois, D' Avoine, et Morren 
confirmatam rejicere nolui, multa prorsus similitudine pollet cum V. ma- 
Joris figura Fuchsiana ab auctoribus laudata! 


Verbascum bicolor (Tilli) Badarò Osservz. (1824). 


Tilli Cat. hrt. Pis. (1723.) p. 171. (e montbs. Amalfitans.), ex Tenor., et Bert. ; sed Michel. non 
invoc. Badr. in Giorn. Config"; MESS Dec £. T. 7. + 365. n. 4., De Notrs. Reprt. Fl. Lig. n. 
1312. V. Boerhaavi Le Maont., Willk. Lang. 2. n. 2613. V. bicol., et V. rotundifolium Ten., Bert. 2. 
ps. 599-600. ns, 20, 21. V. Boerhaavi L. Mant., et V. bicolor Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 231, ns. = 
et 23, V. mixtum Ramd. apud DC. Fr., et V. majale DC. Fr. Suppl., DC. Dub. p. 340-4. ns, 9, 10., 
Loisel. Gall, ed. 2. p. 172. ns. 13, 16., V. mixtum Ramd., Gay. Coron. Endr. Pyr., Gaud. 2. n. pa 
V. phlomoides La-Peyr. Herb., ut etiam autops. loci, et Pourr., Herb. Matr., et Colmeir. TE i 
Catal. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1654., Tenor. Nap. p. 92, n. 98. t. 23. cred. (rotundif.), Mill. Ic. t. 273. 


€» Flor. Maj. Jul, Fruet. Jun. Aug. In Pyr. med. orient, facilius 
reperiendum ubi Olea non proeul adest. : 
Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad St. Fereol, contra Ceret, die 13. 
Maj. 1843.; sub Prats de Mollo au Bauze de V Aze, die 26. Jun. 1840.; 
ad Port-Vendres, die 13. Maj. 1837.; in Pyr. Catal. supra la Jonquera 
al col Priorat, die 8. Jun. 1843. Legique in Pyr. septr. med. (Bigorre) 
supra Pierrefitte, ad rupes las Escalas, die 11. Jun. 1862. E Tarbes 
a Gay cum Gaudin communicatum in collectione Deville non reperti, 
sed ibidem inveniri non inficiar. Observavi à lagorge de Luz in val- 
libus de Louron, d' Aure; in Pyr. or. ad Olette (du Conflent), ad Thues 
(item); in Cerdaña ad Villanueva sub las Escaldas; in Pyr. Catal. ad 
alleu, supra Ribas ad Pardinas , in Monseny; ad Tremp; in agr. 
Ruscinon. ad St. Ant. de Galamus. Prima Bertoloni descriptio optime 


22 


338 


cadit in speciminibus e locis Candolleanis autopticis ei subjectis, ita 
ut locus non sit observationi exaratae a Bertoloni l.c. p. 600., quae 
originem duxit e Candolleana minus accurata descriptione, 

Bentham V. bicolorem recepit in speciem, sed observavit: A V. Boe- 
rhavii lana densiore, et foliis differt, verisimiliter ejus mera varietas, Re- 
vera speetatis characteribus distinctionis propositis, non potes quin eos 
| parvi facias. 

Video staminum filamenta omnia hirsuta, contra DC., Duby, qui 
duo longiora glabra dicunt. In individuis e Lavedan (Pyr. septr. med.) 
haee potissimum animadverti. Staturam bi-tripedalem, caulem simplicem; 
folia rugulosa; bracteas interdum acuminatas, inferiores praesertim; 
semper vero angustas; flores, prae illis individuorum alibi visorum, 
densiores; stamina omnia barba violacea praedita: perperam DC. di- 
cere folia petiolata, et paniculam ramosam. 

Me non parum perturbat relata a Gmelin (Bad. Als. p. 498.) Obs. 
sub suo V. phlomoide n. 327. «Individua passim Monspelii, Narbonae, 
et in Hispania lecta, a nostratibus non diversa.» Puto illum nostram 
speciem legisse; sed quid illius V. phlomoides cum nostro idem.? Sus- 
picor hancine identitatem non extitisse, et a se perperam perceptam 
in aliquo hibrido, veluti illum, cui Kirsehleger Als. p. 544. (Lychn. 
nigr.) retulit V. mirtum DC. Ni fuerit V. thapsiforme Badensi pro phlo- 
moide suscepto, cum individuis occitanico-hispanicis idem. 

Species obvia per Pyren. sept. med. in vallibus de Louron ad Ge- 
nost, et d’ Aure ad Vielle, ad Soulane, apparuit etiam hic loci floribus, 
seu corollis albis, sed specimina minus pulera deserui. Variant folia 
etiam in eodem individuo, crenis aut dentibus obsoletis, iisdemve pro- 
fundis: staminum longiorum filamenta minus prae aliis tribus barbata 
conspiciebantur. Loca calidiora, ad meridiem, in apricis habitat, neque 
per Pyrenaeos septentrionales ubiubi commune reperies, semper rarum. 

Opinor V. mixtum Ramnd. apud DC. Fr.3. p. 603. n. 2614., ad 
Maubourquet Pyr. septr. repertum, a La-Peyrouse ne memoratum quidem, 
eamdem esse speciem, de qua re dubitarunt DC. Duby. Male ergo, 
aut seorsim receptum in speciem, a Gay Coron. Endr. Pyr. p. , 
vel existimatum varietatem V. sylvestris b a Coss. Germ. Par. p. 280. 
n. 5., (Mèrat Par. ed. 4. 2. p. 222. n. 3. imitantes); aut relatum ad 
V. orientale M. a Bieb., quod in V. nigri forma, quae V. Chaixii cadit, 
a Rochel Pl. Banat. rars. p. 56. n. 42.; sive ad V. pulverulentum ad- 
ductum, quomodo sistunt Spreng. Syst. 319. n. 14, Spenn. Fl. Frib. 
2. p. 430. n. 3., Carion, Pl. Saon. Loir. p. 14.: aliis demum pro hy- 
brida progenie habitum, quomodo dein fecit Bentham apud DC. Pr. 
P. 10. p. 238.,* sequutus primam DC. opinionem, quam laudaverat 
Gay apud Feruss. Bull. Sc. Nat. T. 7. (1826.) p. 207.; dein Kirschleg. 
Als. p. 544. n.9., Mut. Fr. 3. p. 337. n. 13., Godr. cum Gren. Fr. 2. 
p. 557., Gren. Jur. p. 550., God. Jur. Suppl. p. 140., Koch p. 591. 
n. 21., Bréb. Normnd.ed. 4. p. 216., Chabss. Etud. Rubus p. 13. ad- 
ducendo ad illorum V, nigro pulverulentum vel nigr. floccosum, aut ad 
V. nigro-Lychnitidem, verso etiam, quae species circa putatam Ramond 
plantam, in Valle d' Aure, et de Lavedan, a me non animadversa est. 

Admodum speciei nostrae simile visum est V. semialbum Chev. b», 
Reichnb. Icon. C. 30. p. 14. t. 1660, V. simplex Labill. Icon. pl. Syr. 
rar. Dec. 4. p. 10. t. 5., valde proximum speciei de qua agimus ferme 


339 


idem existimatur a Gussone. Sic. Syn. Add. Em. p. 798., latet hodie 
in Colleetione Webbiana. Ego interim, ex figura, nam deseriptio ad- 
modum manca est, affinitatem reapse multam pereipio, sed cum eo 
unire non auderem, nec ausus est hoc facere Benth. in DC. Pr. P. 
10. p. 232. n. 3., qui visis speciminibus Labillardieri, speciem susti- 
nuit, eamque synonymis, notisque illustravit, Sed expungendum est 
V. Schottianum Sehrad. a Chaboisseau infixum. Pessimo consilio V. ma- 
jale DC. Fr. ad V. phlomoidem FI. Gr. asportarunt Bory, Chaub. Morée 
n. 369. Verb. n. 8. Risler Diss, de Verbsc. (Argentr. 1754.) p. 38-4. 
suspicaveram num hujus foret loci, eo quod potiorem pro eo loco non 
percipiebam : sed in V. bicolore flores omnino solitarii non sunt, neque 
folia subrotunda, subintegra, interdum aurieulata, ut de Languedociae, 
et Italiae plantis dieit Risler. Haberi ne poterit pro hybrida planta ea, 
quae in dissitis plagis constantem se praebuit.? Sed parum interest, 
quum habeamus auctorem tutum ante Boerhaave, unde ratio de post 
habenda Linnaeana denominatione (Mant. 1. p. 45.. Hane turbavit 
speciem primus Reichard (sequutus ab aliis) Syst. pl. p. 493. n. 3., 
adponendo ad V. Boerhaavii locum Tilli, quod speetat ad V. monta- 
num. Denominatio V. albi Mill., antiquior prorsus, non Linnaeo, nec 
ulli dein placuit. 


Verbascum nigrum (Theophr.? Dioscor.) Trag. St. h. p. 217-8., Dod., 


Tabern. Recentior., ex Dioscor. 


Teoph. Hist. pl. 9. c. 12. (olim 13)? Dioscor. l, 4. c. 102., Koch p. 588. n. 9., Bert. 9. p. 589. 
n. 16., Gaud, 2. n. 473. V. nigr., et V. Chaixii DC. Dub. p. 34t. ns. 14, 13., Loisel, Gall. ed, rT. i. 
p: 172. ns, 17., 18., Mut. Fr. 3, p. 338. ns. 22, 21., De Notrs. Repert. FI. Lig. n. 1314-5., Willk. Lang. 
» ns. 2649., et 2618. La-Peyr. Herb.; et V. dentatum ME Herb., V. ]lyratum Pourr. Chl. Narb. 
n. 1209.. V. nigrescens Pourr. Herb Matr.,; V. Wierbickii Heuff. MN., ex Griseb. Schenk It. Hung. 
n. 14&., V. Meyeri Chaix Herb. ex Timb. V. thyrsoideum Host A , et V. lejocaulon Heuff.? V. orien- 
tale Friv. Herb. Rum., ex Griseb., item M. a Bieb ex Ledb.; Celsia cretica Riss. Fl. Nic. p. 335. t. 8, 
(innumer.) videtur forma quae V. Chaixii,; V. austriacum Schott, V. ovatum Schr., V. bannaticum 
Schr., ex Ledb. Ross. Engl. Bot. v. 1. n. 59., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 95., Sv. Bot, v. 9. 
n. 990., Fl. Dan. t. 1088, Fl. Bat. v. 4. t. 71., Schrank Fl. Monac, t. 69. Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 137., 
Vill. Dauph. 2, p. 491. t. 13. (reaps. 14.) fig. mala. Plenck Ic. pl. med. T. 2. p. 11. t. 110., Sabb. Hrt. 
Rom. 2, t. 54., Reichnb, Icon. C. 30. t. 1649, f. 1, et f. 2. austr., et t. 1650. lanat., dub., et t. 1657. 
Chaix.; Bass. in Comm. Bonon. (!757.) T. 4. p. 291-2. t. 2. Matth. p. 1145., Cam. Epit. p. 880. Fuchs. 
Hist. st. p. 849., Icon. (1545.) t. 491., Renelm. Specim. p. 107, 106. f. 1,, Tabern. Krtb. 2. p. 956. 
f. 3., Icon. t. 564. f. 2., Dod. St, h. Comm. (1553.) p. 150., Hist. pl. (gall.) p. 91. f. 2., dem 144., 
e Fuchs. imit. Michel. apud Till. Pis. p. 24. t. 17, f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. Appnd, p. » aliis 
exprbs, p. 857. f. extr., e Fuchs. imit.a, Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. 
P. 486. t. 9. f. 3. 


€» Flor. Jun. Sept. Fruet. Aug. Oct. i 

Legi in Pyr. or. sub. Prats de Mollo l. d. Bauze de l'aze, die 
19. Jun. 1840. 

Observavi quidem ad Arros, et Arajujon, nec non ad Tarbes, ubi 
tamen a Deville non fuit collectum. Forma, quae V. Chaizii, frequen- 
tior est in Pyr. orient., praesertim Catalaunieis (ut ad Monspelium). 
Vidi individua racemo simpliei, mixtim eum aliis racemis paniculatis 
praeditis, supra Gresian Vallis d' Aure, item per Catalauniam ac ad 
Monspelium, cum optimo Dunal, et semper magis persuasus fui V. Chaizii 
V. nigri varietatem esse, contra Villar, Allioni, Schrader, DC., Pollini, 
Loiseleur, Duby, Mutel, Bentham, Godron, Host, Koch, De Notrs., 
Reichenbach, Franchet, Ledebour, Fuss! quum et relatae de foliorum 
inferiorum differentiae nullius ponderis sint. Variat, quoad inflore- 
scentiam, parimodo, sed rarius, V. sylvestre Trag. Ibridae Nigro-T'hapso 
respondet V. semi-album Chaub. apud. St. Am., ex Godr. Gr. Fr. 


940 
` SECTIO 3.* BLATTARIA 


Verbascum leptophyllum (Fuchsii) Cord. (V.) Hist. pl. l. 2. c. 116. 


Fuchs. Hist. st. p. 183. V. Blattaria L. Sp., Koch p. 589. n. 13., Bert. 2. p. 586. n. 14,, Gand, 
2. n. 475., Moris. Sard. 3. n. 892., DC. Dub. p. 341. n. 11., Willk. Lang. 2. n. 2612. V. Blatt. La- 
Peyr. Herb.. V. repandum Syll. ex Neilr. Croat., Willd. ex Spreng. Flor. Bat. v. 2. t. 103., Engl. 
Bot. v. 6. n. 393., Mill. Icon. t. 67., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 56., Reichub. Icon. C. 30. t. 1653. f. 4. 
Matth. p. 1151., Cord. Hist. pl. crt. 153. a fig. Gesn. Op. bot. cd a Schmied. tab. lign. 10. f. 82., 
Trag. St. h. p. 925., Camer, Epit. E 885., Lob. Obs. p. 304. f. 2., Icon. t. 564. f. 2., Dod. St, h. 
Comm. (1553.) p. 152., Hist. pl. (gall.) p. 92., Pempt. p. 145. f. 1., Fu: hs. Ic. ed, 1545. t. 102., J. Bauh. 
Hist. pl. 3. Appnd. p. 874. vel 858. fig. 


(> Flor. Jun. Aug, Fruet. Aug. Sept. Per region. mediterr., locis 
calidiorib. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Ochagavia, die 23. Jul. 1844. 

Ad Pamplona constanter observatur floribus solitariis, brevissime 
pedicellatis; ad Ochagavia talem vidi legique, sed ibidem animadverti 
quidem floribus fasciculatis, pedunculis brevibus praeditum, facie V. 
virgati sequentis, eujus legittimitate non adeo certus sum, et video eam 
rejecisse Coss. Germ. Par. (p. 281. n. 7.) 

In Italia ad Faventiam, percepi monstrum florum partibus in folia 
mutatis: simile, forte Blattariae flore viridi Lob. Icon. t. 565. f. exter., 
de qua cf. etiam J. Bauh. Hist. pl. 3. App. p. 875., vel in aliis exem- 
plaribus p. 859. f. 3., qui tamen plantam hujuscemodi non vidit un- 
quam. Non adeo proprium est Cordi specificum nomen, sed pejus fuit 
iis accedere, qui in hac specie viderunt Blattariam Plinii (Lobel.), et 
sustinuerunt fallacem sententiam. 


Verbascum virgatum (Caesalpini, Lobelii) Wither. Arrang. ed. 4. 


Caesalp. Hrb. Tornab. (1563.) fol. 171. n. 468., De Plnts. 1. 8. c. 46. p. 347-8., Lob. Cruydb. p. 
665. Bert. 2. p. 584. n. 13., Willk. Lang. 2, n. 2611., Wither. Arrng. Br. pl. ed. 7. p. 314. V. blat- 
tarioides Lamk. Dict. Loisl. Gall. ed. 2, p. 173. n. 22., Gaud. 9. n. 476.? DC. Dub. p. 341. n. 21. V. 
Blattaria b Coss. Germ. Par. Cat. Suppl. (1843.) p. 86., et Fl. Par. (1845.) p. 281. n. 7. et ed. 2. (1861.) 
p: 344. n. 5. V. Blattaria Buill. Fl. Par.? V. blattarioides, et V. grandiflorum Pourr. Hrb, Matrit. 

ngi. Bot. v. 8. n. 550., Bull. Lc. T. 2. t. 113. fig. mal. Roem, FI. Eur. fasc. 12. n, 2., Reichnb. 
Icon. C. 30. t. 1655., Brot. Phytgr. Lusit. sel. V. 9. p. 169. t. 154., Link Hoffm. Fl. Port p. 219. n. 7. 
t. 28. J. Bauh. Hist. pl. 3, App. p. 875., in aliis exempls. p. 859. f. 1., Lob. Ic. t. 564. f. 1. 


(3 Flor. stat. Fruct. Sept. Octobr. Per region. oceanicam fa- 
cilius obvium. 
. Legi in Pyr. sept. med. ad Bagneres de Luchon, die 25. Aug. 1838.: 
in Pyr. Cantabr. humilior. ad St. Jean de Luz, die 2. Sept. 1849.; 
varietatem legi quidem in Pyr. Cantabr. humil. ad Renteria, die 20. 
Jun. 1857. Habui a Deville (typum) ex Tostat ad Tarbes: glabriorem 
plantam corollis intus albis, extus purpureis; habui ex agro Tolosano 
a Timbal. Observat Brotero: « In hortis culta nonnunquam etiam fila- 
menta uno minimo sterili, et sic tunc quasi Celsiae species ». Phyt. Lus. 
2. p. 170. Inde ortum duxisse videtur V. Celsiae Boiss. Voy. botq. Esp. 
+ 444. n. 1221. Caeterum, Ce/siae cum Verbasco unionem jam laudavit 
ler, Dissert. de Verbasc. (Argentor. 1754.) p. 5. cf. et Ludwig. 
Defin. Gen. pl. ed. Boehm. 1760. p. 139. n. 364., Willd. Fl. Berol. 
Pr. p. 85. sub n. 266. 

. Antiquiora synonyma huic speciei addueta magis nota sunt sequentia 
tria: Blattaria magno flore Lobel. Icon. a plurimis allata; Blattara 
flore amplo Gerard. Emac. p. 778. ab Anglis praesertim citata (ex. 
Lobelio); et Blattaria flore maximo elegans Grisley Virid. Lusit. (1661.) 
P. 205., quam citat Brotero. 


341 


Varietas lecta ad Renteria, facile per Cantabriam meridionalem obvia 
ad Hernani, ad Tolosa, ad Azcoitia, etc. immutata perdurat. Haec per 
Lusitaniam sese diffundit, nam melius prae typo meae respondet figura 
Flor. Port. t. 28. Nec videtur hybrida planta, quum ei proximam 
nullam aliam viderim speciem. Caulis in illa rubellus, folia superiora 
angustiora, obtusiuscula tamen, corollae minores, flores solitarii, gemi- 
nique, pedicelli vix ealyce longiores. 

Quid sit V. pseudo-blattaria Willkomm (nee Schleicheri, ut suspicor) 
ab illo indieatum ad flumen Arga, prope la Venta de Olave in Na- 
varra, Sert. Fl. Hisp. n. 716., ego ignoro. Neglexit eum in Prodr., ubi 
locum citatum videmus inter stationes V. virgati, vel stirpem obscure 
indieatam, p. 544. Obs., inter ibridas, V. Lychnitidi-Mattaria Koch, 
vel Lychn. virgatum, si mavis. 


Scrofularia Brunfels, Tournef. 


SECTIO 1.* PANICULATAE Koca. 


Scrofularia major (Simon Januensis) Brunfels, Lonicer., Dod., Lobel., 
Ger., Ray. 


Brunf. Herb. 1. p. 213. S. nodosa Blachw L. Sp., Koch p. 593. n. 1., Bert. 6. p. 380. n. 1., Gaud, 
4. n. 1407., DC. Dub. p. 346. n. 5., Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 309. n. 42,, Spach Suit à Buff. T. 9. 
p. 231., Willk. Lang. 2. n. 2632. La-Peyr. Herb. sine nomine, S. marilandica f.. var. ex Michx.; syn. 
ex Benth.; et Asa Gray; S. vulgaris Park. Theatr.! S. matritensis Hrt. Berol., ex Willk. Engl. Bot. 
v. 22. n. 1544., Fl. Bat. v. 2. t. 107., Fl. Dan. t. 1167., Sv. Bot. v. 5. n. 315., Dietr. Fl. Bor. v. 2. 
n. 1?7., Labr. Heg. Ic. Helv. fasc. 21. t. 1., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1674., Plenck lc. pl. med. T. 6. 
p. 8. t. 504., Sturm. Heft. 23. Woodv. Hook Med. bot. V. 5. p. 42. t. 11., Zannich Vnz. 242. t. 303., 
Rivin. Mnpt. irr. t. 107. f. 1.; Brunf. l.c. p. 213., Matth. p. 1130., Camer. Epit. p. 866., Fuchs. Hist. 
st. p. 194. Egenolph. Herbr. imag. crt. 39. f. 1., J. Bauch. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 421., Moris. Hist. pl. 
Oxon. 2, S. 5. p. 482. t. 8. f 10. n. 3. Egenolph. Herbr. imag. 2. crt, 17. f. 1., in ed. alter. p. 151. 
f. 1., Dorst. Botan, crt. 265. D., Lonicer. Nat. h. crt. 135, D., Blackw, t. 87., Durnt. Hrb. ed. Vnz. 
1667. p. 406., Dod. Cruyd. fol. 65., Dod. Strp. h. Comm. (1553.). p. 46., Hist. pl. (gall.) p. 34., Pempt. 
p. 50. f. 1., Icon. t. 533, LF 


9, Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Catal. ad Camprodon, die 24. Jul. 1846. Habui a 
Deville ex Labarathe, atque ex viciniis di Cazarille. 

Tota planta obseura, glabra, et foetens, rachide et pedicellis tamen 
pubescentibus; pubescentia conspicue glandulifera. Corollae generatim 
virentes, dorso, vel superne fuscescentes, intus in parte superiore atro- 
fuscescentes, lateraliter fuscae, glabrae. Species male definita a DC., 
Duby, et ab illorum infausto imitatore Noulet (Fl. bass. sous Pyr. p. 
462. n. 2.), praesertim ubi dicunt caulem obtusangulum, et lacinias ca- 
lycinas, margine, non scariosas: imitarunt forte DC. Duby Monogra- 
phum Wydler (p.29. n. 9. leet. Mart. 1827.), qui calycis lobos non 
membranaceos, perperam, declaravit. Sed recte definita est species a 
Koch, a Cosson, et Germain, et optime descripta a Smith, a Gaudin, 
a Bertoloni, a Spach, aliisque, ita ut compertum habeamus, sive ex 
observationibus nostris, vel ex auctorum descriptionibus, ac observa- 
tionibus, calycis marginem variare coloratum, scariosum, membrana- 
ceum. Ser. laxifloram Lang. Pl. Iber. nov. p. 12. n. 10., quis auctorum 
confirmavit? Occurrit a Spithama ad orgyalem altitudinem, simplex 
et ramosa, non raro foliis ternis. Generis monographus Wydler, p. 3., 
‘contendit Serofulariam nec Serophulariam scribendum esse. Huie eor- 
rectioni non attendidit Endlicher, et in Gener. pl p. 672. n. 3813., 
Wydler cum caterva auctorum, sub Tournefortiano nomine, et modo, 


342 


indistincte citavit. Videtur ortographiam nominis correxisse Sprengel, 
Anleit., etc. ed. 2. T. 1. (1817.) p. 394; cf. et Syst. Veg. 2. (1896) 
ps. 681., et 783. seq., et 935. 


Scrofularia alpestris (Brunyer, Jonq.) Gay in Durieu PI. Astur, apud 
Webb, Berthel. Canar. 


Brunyer Hrt. Reg. Bles. ed. 2. (1655.) p. 90. lin. 6.? Jonq. Hrt. Heg. Paris, 1659. p. 117, 
lin. ult. Gay l.c. T. 3. p. 133. Not., Benth. in DC. Pr. P. 10, p. 307. n. 31., Willk, Lang. 2. n. 2633. 
(excl. La-Peyr.) S. Scopolii DC. p. 347. n. 6. S. nodosa La-Peyr. Hrb., cum scheda, et S. Scopolii 
La-Peyr. Hrb.. Benth. Cat.; S. maxima Pourr. Hrb. Matrit.i S. pyrenaica Bolos. in Herbar. 

9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In montanis, frequens. 

Legi in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 25. Jul. 1836. Habui a Deville 
e Bains de Boubé£; iste legebat etiam ad Estrem de Sales; ego observavi 
ad le Pic de Behorleguy, ad Barèges, ad Balnea de Panticosa, circa 
Luchon, in valle d'Aure, et de Aran, supra Merens ad l Hospitalet, in 
valle d'Andorra, ad Roncesvalles, à la Pena Montafñiesa, ete. 

Species, e montibus altis proveniens, descendens ad illorum basim 
in umbrosis, secus rivulos; crescit in sylvis, ad latera torrentium, atque 
ad agrorum margines etiam, per Pyrenaeos sparsim, reperienda, saepe 
gregaria, non exercitum, sed parum comitatum componens; scilicet una 

` 8-10-20., raro plura individua simul deprehendes. 

Planta perennis, statura 3-4 pedalis, flaccida, pubescens, mollissima, 
foetida, more congenerum, Caules simplices, aut sub-ramosi, angulati, 
angulis sub-alatis, qui anguli in caule, aut in primariis pedunculis pani- 
culae procedunt e lateribus petiolorum, ita ut ubi folium, aut bractea nulla 
extat, veluti in extremis pedicellis , tune isti teretes sint: hine forma 
subjecta est ista caulis quadrangularis, quae fit, generatim, angulis 
duobus e latere foliorum magis approximatis, alteris e dorso foliorum 
remotioribus, facie latiori in hac seeunda circumstantia, Et facies istae, 
generaliter, regulares sunt superne, inferne vero inaequales, scilicet 
duae latiores, angustiores alterae, aliis minus evidentioribus, minusve 
acutis; fistulosus, insuper, est caulis, et in superiori sui parte glandu- 
losus, nec tantum pubescens. Folia omnia opposita, additis saepe ad 
illorum axillas foliolis (unde inconsiderate Mutel, Bentham, Grenier 
dixerunt petiolum exappendieulatum); caeterum folia ampla, petiolata, 
cordata, crenato-dentata, simpliciter aut dupliciter talia; valde insuper 
nervosa, pubescentia, et glandulosa, petiolis superne sulcatis, sensim 
superne, proportione eum foliis observata, brevioribus factis. Folia flo- 
ralia angustata, dentato-lacinulata, in extrema illorum parte acuminata, 
et integriuseula, superiora linearia, et integerrima. Flores racemoso- 
panieulati, aut pyramidati, laxi, eum bracteolis ad pedunculorum di- 
Visiones, aut ad pedicellorum basim: rachis puberula, glandulosa. Calyces 
glaberrimi, laciniis ovatis, per marginem scariosis. Corollae quidem 
glabrae e viridi-fuscae, aut lividae, scilicet tubo viridulo, lobis fusce- 
scentibus, ergo corolla flavo-vireseens a Bentham minus exacte dicta 
est, sumendo a DO, Fr, 5. n. 2630.; tametsi plantam florentem viderit 
iste, et legerit ad Oo; anulo inferne viridi; labio inferiore replicato ad- 
presso, lateralibus erecto-patulis, superiore bilobo, lobis pro media parte 
uniuscujusque altero in alterum superposito. Rudimentum quinti sta- 
minis per corollam exeurrens obscure sulcatum quoad partem, quae - 
filamentum refert, in parte libera reniforme, sub-emarginatum, qua 
parte exporrescit fuscescens, caeterum viride in parte superiore (contra 


343 


corollae labium) in area viridescente, purpureo punetatum, et undique 
glaberrimum. Staminum filamenta pallide viridia, pubescenti-glandulosa; 
antherae viridi-flavicantes; et stamina superiora saepius reflexa ad co- 
rollae faucem non apparent. Pistilli glabri (vix uno aut altero pilo 
glandulifero interdum in illis apparentibus), stilis superne reflexis, saepe, 
inter stamina inferiora, e eorollae fauce stigmata extus porrigentibus. 
Capsulae glabrae, apiculatae, ab apice dehiscentes. Semina sulcata, 
granuloso-rugosa, brunnea. Glandulae pilorum parcae in inferiore plantae 
parte, copiosae in superiore, praesertim in pedunculis. In solo minus 
humido planta rigidior, pilosior, viridior evenit. 

Hujus speciei affinitas eum S. majori pro certo est magna; sed non 
tanta, ut dubitari possit « an nodosae sola varietas? » quomodo suspi- 
cabatur Pourret, qui hancine alpestrem pro certo ad manus habebat 
e Pyrenaeis, loco e Monte Nuria Pyr. or., mihi notissimo, retro vallem 
d'Eynes ubi planta late viget. 

Sub La-Peyrouse fide (Hist. abr. pl. Pyr. p. 356. n. 3.) hujus speciei 
est Scrof. maj. hirs. Hrt. Reg. Paris. (1665.) fol. p. 164.; Tournef. 
Topogr., et Elém. botn. p. 135., et Inst. r. hrb. p. 166. In capite 
vero sumendus est Brunyer, Ser. folis, et caule hirsutis Brunyer Hrt. 
Reg. Blesens ed. 2. (1655.) p. 90. lin. 6., planta e Pyrenaeis proba- 
biliter cum aliis plurimis, in Hrts. Blesens., et Paris inlata: hane eam- 
dem refert Joncquet in suo Horto, sive Ind. Onomast. ed. 1. (1659.) 
p. 117. citans Hrt. Reg. Bles. (Ducis Orleans). Video Tournef. in Inst. 
retulisse S. fol. caul. hirs. Morison. H. R. Bles. (1669. p. 187., et 
p. 306.), sed veritus sum, spectata descriptiuncula, ne haec Morison 
planta pertineat potius ad S. Scopolii, quamvis vita in ea dicatur annua, 
quod harum specierum neutrae reapse convenit, nec profecto convenit 
ullae specie? cum istis affinibus, ita ut videatur hoc dictum e minus 
accurata observatione. Interim alia subvenit consideratio compositionis 
difficilis. De Tournefortii Topografia dubitari nequit, quum ille eam 
indicet au Lhieris: sed videmus Wydler adducere ad 5. Scopolii Hoppe 
(p. 31. n. 11.) S. maj. hirs. T. (ex autops. ej. hrb.); revera ille S. al- 
pestrem cum Scopolii specie confundebat, quapropter parvi faciendam 
esse illius sententiam. existimamus. 


Scrofularia aquatica (Dod. Lob.) Grisley. Vivid. Lusit. Mackw, L. Sp. 


Beton, aquat. Dod, Cruydb. 65., item Lobel. p. 632., ex Kickx Brux. n. 495. Pollich. Fl. Palat. 
2. n, 597., Bert. 6. p. 382. no È; (excl. Loisl.) Moris Sard. 3. n. 898. (excl. Loisel.); Gand. La 1408., 
DC. Dub. P 346. n. 2. S, auriculata Willk. Lang. 2, n. 2634. S. Balbisii aem mer T ` 
Spreng. pi min. cognit, Pug. 2. (1815.) p. 70. n. 35., et Syst. Veget. T. 2. p. 785. n. 25., t ena 
Reprt, Fl. Lig. n. 1321. S. betonicaefolia La-Peyr. Hrb.; S. alata Gilib, et Aschers., ex Du ond uS 
reapse dubia, imo rejic. Engl. Bot. v. 12. n. 854., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. "i " 
Fl. Monac, t. 259. Dietr. FI. Bor, v. 2. n. 128., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 250. t. 53. f. 8., Plenc ue 
È mrd. T, 6. p. 9. t. 505., Turp. Fl. med. T. 6. t. 321. (rel. ad supr. ad Gaud.); — n m 
l. Bat. v. 8, t. 623., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1073. f. 1., Sabbat. Hrt. Rom, 2. t. 89. Mace: d UY 
Egenolph. Herbr. imag. 1. t. 39. f. 1. quae in ed. alter. desidert.; Dalech. Hist. pl. Lugd. D tator 
f. infr. mal., Lob. Obs. p. 288. f. 1., Icon. t. 533. f. 1., Dod. Pempt. p. 50. f. 2. Planta dubia! citatur 
a Kikx, Courtois, D'Avoin, Morr., Moris. Hist. pl. Oxon, 2. S. 5. p. 4:2. t. 8. f. 11. n. 4. 


% Flor. /Estat. Fruet. Aug. Sept. Oct. . : 

Legi in Pyr. Cantabr. septr, ad Baigorry, et ad Ascarate, diebus 
19. Jun, et 23. Jul. 1841. ili 

Habui a Deville ex Benac. Regionis mediterran. sufficiat citare Huesca. 

Planta intordina orgyalis; provenit ad muros, in ruderatis, ad vias 
non minus quam ad fossas. Foetet e glandulis, quae parce in caule, 
luque foliorum pagina superiore, magis conspicuae sunt in pedicellis, 


344 


in calyce, in staminum filamentis, inque foliorum pagina inferiore. 
Corollae, et pistilli glaberrimi. Petioli canaliculati, panicularum pe- 
dunculi quadrangulares, pedicelli cylindracei. Corollae pars libera pur- 
pureo fusea, dempta inferiore ejus parte, quae, margine excepto, viri- 
dis est; tubus inferne viridis, media sui parte lividus, superne intensius 
coloratus, dilutius in inferiori parte. Labium corollae inferius non plano 
 adpressum, sed revolutum. Nee videntur flores majores prae illis 
S. majoris. 

Steven, Ann. Nat. Hist. V.D. p. 3. (tab. 1., teste Babington) com- 
probavit S. aquaticam Neotericor. veram esse Linnaei speciem, eui 
adduci debet S. Balbisii Hornm., et plurium Germanor., eumque se- 

uuti sunt. Lloyd, Loir. infer. (1844.) p. 317. Gren. Fr., et Jur., Ledb. 

Roia E contra, quam stirpem Germani S. aquaticam dixerunt hancine 
novam esse speciem volet, quam S- Ehrharti ipse Steven nuncupavit 
le. Cf. Babingt. Engl. Bot. Suppl. v. 4. n. 2875., et Man. p. 219., 
denuo Ser. alatam Gilib. Exerc. Phytol. p. 128. n. 83., Gren. Jur. 
p. 554., Kirschl. Fl. Vog. Rhen. p. 430. Reichnb. Icon. C. 30. p. 
25. t. 1672. f. 2. Fateor me una comprehendere non audere plantas, 
in quibus charaeter de appendice staminoidi in alterutra tam diversus 
desumitur. 

S. aquatica (Tragi, St. h. p. 184.) Germanorum, ergo, cui S. alata 
Gilib., S. longifolia Loisel., S. umbrosa Dumont, S. Ehrharti Stev. 
Koch Syn. ed. 2. p. 593. n. 2. Ser. Neesii, Wirtg., Fl. Batav. 16. t. 
1238., in Pyrenaeis adhue inventa non fuit: ad eam laudant Camer. 
Epit. p. 867., et Loesel. Pruss. p. 148. t. 75., quam prolationem ita 
adulteravit Willk. «Lois. Boruss. 1. t. 13.,» a Gilibrt. imit. Hasce 
plantas in unam conjunxerunt Wydler Mongr. p. 36-1. n. 22., Bentham 
in DC. Pr. P. 10. (1846.) p. 309. n. 39., evidenter etiam Bertol. 
Ital., et Du Mortier., Jungst. Wesfal. n. 857. Savi, Osserv. divers 
piant. (1816.) p. 14., Tragi figuram pro S. majori laudavit. Bertoloni 
ab ea omnino se abstinuit, Vereor ne Plantiniana figura spectet po- 
tius ad Ser. Ehrharti: cui pro certo pertinet Fl. Dan. fig. t. 507. 
(nec. 587. Benth.). S. aquatica. Bull. Fl. Par. T. 4. t. 311. minus bona 
est, quum non exprimat appendicem staminoideam in tubo corollae; 
a nostra quidquam diversa apparet foliis acutioribus, acutius dentatis, 
floribusque minus sature fuscis. 

Nomine Yquetaya venditata est decedente saeculo XVII., a quodam 
chirurgo gallo, non sine mysterio, ceu planta Brasiliensis, ad corri- 
gendum pravum odorem, et saporem  Sennae officinalis, referente 
Marchant, Mém. Acad. R. Sc. Paris ann. 1101. impress. 1743. p. 215., 
(v. p. 211-20.), nostris diebus Juss. (A. L.) Dict. Sc. Nat. T. 59. (1829.) 
p. 217., elapso saeculo Garidel, Hist. pl. Aix p. 436. | 


Bert. 6. p. 385. n. 3., Webb Berth, Canar. 3. P. 3 i 265. n. 2. 
, b 3 - 5. P. 3. p. 134. n. 3., Link Hoffm. Fl. Port. p. 265. n. 2. 
DC. Dub. p. 347. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2630. S. glandulosa Wahlgenb. p Bergg., Friv. Hrb. Rum., 


CN SA Petiv, Hrb. Brit. t. 35. f. ^ gi Moris, Hist. pl. Oxon P. 2. S. 5. p. 482. n. 5. 


2! F lor. J un. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Cantabr. meridionalioribs. 
Legi in Biscaya inter Portugaletta et Santurce, die 18 Jun. 1853. 
Fruetus legi sub Algortha, contra Portugalette, die 31. Jul. 1857. 


345 


Planta uti congeneres foetida, pubescens, glandulosa, obscure ci- 
nerascens. Caules quadrangulares, angulis acutis, intus semifarcti, 
fragiles. Ego folia obtusata, neque acuta cum DC. Duby, Mutel, 
Lloyd, dicerem, iis exceptis ad paniculam sitis; caeterum folia ovato- 
lanceolata, sub-lobata, duplicato-dentata, basi excavata. Cymae laxae, 
ad ramusculos ferentes bracteas lineares, pedunculis adultis undique 
distractis; ego non percipio quomodo pedunculos, axillares 3-dichotomos, 
5-12 flores dixerint DC., Duby, nam computatio foret 6-12, Peduneuli, 
et calyces manifestius sunt pubescenti-glandulosi: calycis laciniae 
inaequales, superior magis elongata, angustior, vix scariosa; inferiores 
magis prae aliis breves, laxae, et scariosae. Corolla superne atro- 
sanguinea, medio pallidior, inferne virescens; rudimentum filamenti 
quinti, staminodium subrotundo-reniforme, vix emarginatum lividum, 
in parte superiore totum glandulosum, et minute punetatum. Staminum 
filamenta pubescenti-glandulosa, versus apicem adhuc manifestius com- 
pressa, quae filamentorum forma compressa a me observata quidem 
fuit in Sers. aquatica, peregrina. Et antherae compressae sunt; pistilli 
glabri; semina rugosa. 

Scorodonia nomen quo antiqui, Cordus, Thalius, Gerardus, Teu- 
crium Scorodoniam aetatis nostrae significare voluerunt, eum Linnaeo 
non erat profecto adhibendum pro alia planta, occultando sat aptam 
similitudinem e foliis illius Labiatae a Morison, et a Plukenet desumptam 
pro Serofularinea nostra. 

In Grisley Virid. Lusit., ed Ulissip. D. 1, b, lin. 1. (innumer.) 
legitur S. Scorodoniaefolio; in ed Veron. a Vandelli data, p. 15., 
S. Scordiifolio. 

In Linnaeum actas observationes ef. apud Boiss. Voy. botg. Esp. 
n. 1223., et apud Griseb. Spicileg. Fl. Rum. Bith. V. 2. p. 38., ca- 
vendo a Barrelieri figura, Ic. t. 274., quae S. Scopolii est. Nullimode 
reprehesentatur S. Scorodoniaefolia apud Lamk. Ill. t. 533., unde ca- 
vendum est ab hae prolatione, quam perperam iterum acclamarunt 
Gren. cum Godr. Fr. 2. p. 565., fidentes Poiret, Dict. T. p. 30. n. 6. 

S. Scorodonia Ledb. Fl. Alt. 3. p. 216. n. 7. probabiliter a nostra 


aliena est. 


. Scrofularia Ruta canina (Cortasus ad Matthioli) Antiquor., G. Bauh. 
Pin. p. 236. n. 8. 


Ex Bauh. G.: sed Siderit. 3. Matth. p. 1004: foliis Tanaceti parum cum specie nostra accomo- 
datur: v. E 521. MN. S. canina Auctor., E Koch p. 594. n. 7., Bert. 6. E . n. 10. , "W^ 4. n. 
1410. De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 1318., Moris Sard. 3. n. 901., DC. Dub, p. 347. n. 11. Yx-Bevr. 
Koch, S. crithmifolia Boiss., et S. canina, Willk. Lang. 2. ns. 2639-40-1., ut credo. S. sulda La- m 
Hrb., S. lucida St. Am. Agen, utraque Colmeir. Cat. pl. Catal., 2.a e loco, Camprodon: S. a cai 
purea Moretti, ipso fat.e pnt. Vincent.; S. pyramidalis Widl., ex Ledb. Ross., Scr. frutescens c x 
(non L.) Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 78. t. 598., et C. 7. p. 1. t. 602. (bicolor); Willd., m 1571. 
in fol. n. 59. (chrys.); Reichnb. Pl. cr. C. 8. t. 278. f, 970., et t. 729. f. 971., Icon. yA LS d 
f. 2., et f. 3. (Hopp.) cred.. Gusson. Pl. rars. Sicil. p. 259. t. 45., Sabb. Hrt. Rom. 2. ti S WD = 
Ynz. p. 242. t, 291.; Clus. Rar. pl. h. 2. 1. 5. p. 909, f. 1. Lob. Obs. p. 508. f, 2., Icon. 2. t. 53. f. 2.. 
Tabern, Krtb. p. 412. f. 2., Icon. t. 136. f, 2.. Gesn. Op. bot. ed. a Schmid. tab, aen. 16. f. 144 ic. infr. 4.a 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. Extra region. mediterran, rarior. 

Legi in Pyr. p etia supra Ceret ad Palol, die 19. Maj. 
1843. Habeo a Deville ex Cuyeou de l'Amouich: vidique ejus speci- 
mina ex les Eaux Bonnes. Observavi ad Bilbao, circa Luchon, ad Tou- 
louse, alibiq. 


346 


Planta generatim foetens; eam in montanis inodoram observavit 
Gaudin. Caulis striatus, interdum ramosissimus. Pedunculi post anthesim 
quidquam elongantur, manifestius dum capsulas ferunt. Appendieula 
sub labio superiore corollae, staminodium, angusta, staminum fila- 
mentis adhue tenuior, rubra, interdum deficiens, inde quorundam hal- 
lucinatio: « Lamella in palato nulla.» Desf. Atl. 2. p. 54., et reapse 
eam deficere vidi in quibusdam individuis observatis ad Benavarre, 
ad Barbastro, et palam est aufugisse Candolleo, si conferas quod ille 
scriptum reliquit in Fl. Fr. 3. n. 2633. Reperiuntur ne appendices 
duae setaceae interdum ad corollae latera? 

Sed quoad appendiculam de qua loquimur, eam reperiri in omnibus 
hujus generis speciebus hodie palam est; indeque Scrophulariam orga- 
nographice consideratam, pentandram judieamus; hine, si La-Peyrouse, 
Hist. abr. pl. Pyren. p. 356., illam tantummodo in hac specie denunciat, 
credendum est ipsum fortuito in hane unam percepisse, forte ab alio 
demonstratum, caeteris speciebus, de more, negligentissime actis. Non 
parum, vero, obstupui videns, perspicacem caeterum virum, Soyer 
Willemet, in eamdem singularitatem cecidisse, cf. ejus Obs. p. 101-3. 
Ad Castello de Ampurias, die 26. Aug. 1846., affecit oculos meos hujus 
speciei varietas insignis, nata solo arenoso, habitu, semper erecto, basi 
fruticoso, ramis multis, validisque insignis, herba subcinerascente, cae- 
terum peduneulos sub-quinquefloros, pedicellos mono-bracteatos ferens. 
S. frutescens L. cum hac colliganda, vel pro varietate habenda, duce 
Brotero, contendit Boiss. Voy. botg. Esp. n. 1126., neque ego ab 
hac abhorreo sententia. Num et S. Hoppei Koch (le. n. 8.) revera 
bonam speciem constituat, dubitatum est a pluribus, inter quos a 
Benth. in DC. Pr. P. 10. p. 315. n. 71. Primo speciem admittere 
Grenier eum Godr. Fr. 2. p. 568., et ceu Pyrenaeam quoque indi- 
care; sed mox, Fl. Jur. p. 555-6., de speciei legittimitate, jure me- 
rito, dubitare, ita ut redeamus ad pristinam DC. (Fr. n. 2632.) sen- 
tentiam. Fecit hane speciem annuam Linnaeus, et pone eum Reichard, 
Persoon, Willd. Spec., et turba imitatorum Biennem declararunt Savi 
Etr. 2. n. 544., Willd En. h. Berol. p. 646., Seb. Maur. Rom. Pr. 
p. 206. n. 712., Auctrs. ed. 13. Hrt. Cantbr. p. 401., Kirschl. Als. 
p. 579. Dein Willd, suam S. chrysanthemifoliam, quae pro certo nostrae 
synonymon est, perennem dixit. Et perennem significarunt Villar Dauph. 
2. p. 418., Ait. hrt. Kew. ed. 2. V. 4. p. 26. n. 16. DC. Cat. hrt. 
Monsp. p. 60., Schkuhr. (in hortis Germaniae cf, Handb. 2. n. 1722.), 
Gmel. Bad. Als. 2. p. 702. n. 947., Desf. Cat. hrt. Paris. ed. 3. p. 106., 
Griseb. Rum. Bith 2. p. 39., Boreau Fl. centr. Fr. p. 355. n. 1023., 
De Notr. Repert. Fl. Ligust. n. 1318., Moris. l.c., Bertol., Godet Jur. 
p. 425., et Gren. Jur. p. 555., Host. Austr. 2. p. 206., Guss. Sic. Syn. 
2. p. 129-30., Ledb. Fl. Ross. 3. p. 221. n. 18., Endl. Cath. Vienn. 
n. 4298., ete. Perennem, pro certo, novi ad Rosas, ad Benavarre, ad 
Graus: ad Graus quidem observavi strata concentrica quinque, sex, ma- 
nifestissima in nonnullis radicibus de planta crescente loco sabuloso, 
aprico (alveo fluminis Essera, cum Eriantho Ravennae) ubi habitum, fa- 
ciemve suam, ab illa S. ramosissiiae distinctam, ipsa conservabat. Hal- 
lucinatus, forte, est Willkomra, Sert. Fl. Hisp. n. 734., existimans (ex 
uno fortasse abnormi specimine) reperiisse se (dubiam) S. crithmifoliam 
Boiss. Voy. Botq. Esp., in valle Calderas, inter Panticosa, et balnea. 


347 


Scrofularia ramosissima Loiseleur! 


Loisel. Fl. Gall. ed. 1. (1806.) p. 381. n. 9. Loisl. Gall. .ed. 2, T. 9. p. 36. n. 9., Moris Sard, 3. 
n. 902., Wydl. Monogr. p. 45. n. 45., Bert. 6. p. 399. n. 13., DC. Dub. p- 347. n. 12, S. frutescens 
DC., et Brot. Lusit., ex Webb. It. Hisp. p. 25.; Ser. humifusa Timb., Gaut. Reichnb. lcon, €. 30. 
t. 1675. f. 2. 


ħ Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. In litore orient. 

Legi inter Argelles, et Collioure, die 7. Jun. 1837. Observavi in 
valle de Aro, prope Palamos; ad Lloret de mar. Habui a Timbal ex la 
coueye prope Leucate. 

« Pedunculi inferiores aliguando ramosi, 3-4-flori, sed semper ut et 
bracteae breviores quam in S. Ruta canina ». Sic Salis-Marschl. Korsik 
(1824.) p. 22. Capsulae sphaericae, apiculatae; semina ovato-oblonga, 
sub-angulata, granulato-rugosa, brunnea, vix apiculata. Amicus Esprit 
Fabre qui ambas species (Rut. canin., et ramosiss.) in agro patrio, ad 
Agde, observabat, pro speciebus distinctis retinebat. jS. ramosissima 
gaudet semper habitu suffruticoso, longioreque vita prae S. Ruta ca- 
nina, nam, die 18. Jun. 1860., observavi quod fructus jam maturare 
incipiebat, ad S. Feliu de Guixols litore del valle de Aro. Caeterum 
non semper est prostrata, sed aliquando rami ejus eriguntur. S. Ruta 
canina vero in arenosis fluminum, apricis etiam enata, semper erecta 
est, Rudimentum quinti staminis breve, tenue, acutum, aliquando de- 
ficit, in hae S. ramosissima quidem: paniculam eglandulosam in Corsi- 
canis etiam individuis video, in quibus tantummodo folia tenuius divisa 
habentur. Cum S. Ruta canina conjungenda stirpem praedicavit Chaub 
Fragm. (1830.) p. 4. S. frutescentem Brot., non ad hanc speciem, cum 
Webb, sed ad S. Rutam caninam retulit Boiss., Voy. botg. Esp. p. 446., 
ut alibi dixi. 

S. hispanica, foliis tenuissimis Salvador b H. in Boerhaav. Ind. 
P. 1. p. 235. n. b. pertineret ad S. lucidam ex Colmeir., Catal. pl. 
Catal. p. Dubius testis, qui S. lucidam in plantis e Camprodon vi- 
debat, et qui nec nostram quidem S. ramosissimam agnovisse apparet. 


SECTIO 2. AXILLARES ex Koca. 


. Scrofularia pyrenaea (La-Peyrouse) Bentham. 


;La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 356. n. 5., qui de S. vernali L. juste dubitavit. Benth. in DC. 
Pr P; 40: n 306, n. e does. dada Fri 3 H64, Willk, Lang. 2. n. 2628. S. vernalis La-Peyr. 
Herb., Benth. Cat. p. 1420., Timb. Llaurenti. 


€ Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. med., minus rara in 
meridion. Arag. ; 

Legi sub St. Beat à VEstagnau, die 4. Jul. 1843.: in Pyr. Arag. 
a la Peña Montanesa, die 6. Sept. 1850.; in m.* Turbon, die 16. Jul. 
1861., supra Huesca et Apiés ad summit. montis Æl Salto del Roldan, 
‘die 10. Jun, 1850. Habui a Deville ex le Ger du Troubat. i 

Observavi supra Cauterets, ad Esquierry, in Pyr. Arag. sub l'Er- 
mite de San Gorje, et in m.? la Pejia de la mula (Sobrarbe) ad antrum 
puleherrimum. Ex m.* Arnouillas demonstravit Gaston Saeaz, ex la 
Grotte d'Eup, Lezat. Vix e Pyren. hispan. Willkomio nota. | 

Pedalis, sesquipedalis planta, basi praecipue ramosa, ramis saepe 
contortis, et intricatis; mollis, pubescens, glanduloso-viscosa, odore prae- 
dita balsameo, magis perspicuo in individuis loco aprico degentibus. 
Vivit plerumque ad rupes, et in locis saxosis, solo calcareo sese de- 


348 


lectans. Radix perennis, sub-contorta, valde fibrosa. Caules, vel ejus 
rami, tetragoni, fistulosi, toti, sed valde magis superne, pubescentes. 
Folia longe petiolata, ovata, vel ovato-subrotunda, basi plus minus 
exeavata, vel sub-cordata, incisa, aut lobata, serrata, lobis bi-triden- 
tatis, superiore ter-quinque dentato; flaccida; pallida, et subflavescentia 
in apricis; obscura, more gentium, in umbrosis; horum petiolus prae 
limbo multo magis pubescens. Flores axillares cymosi, et terminales 
cymoso-paniculati; primi subjectum folium excedentes; omnes insidentes 
in pedicellis calyce duplo, triplove longioribus; caeterum laxi, bracteo- 
lati, bracteolis gradatim ad superiorem cymae partem diminutis, te- 
nuibus, integrisve. Calyx brevis, patulus, viscosus, dentibus profundis, 
ovalibus, obtusis, marginatis, Corolla, fauce dilatata, lutescens, labio 
superiore livido, inferiore pallidissimo, lobis ejus reflexis. Staminodium 
lato-reniforme, integrum. Capsula ovoideo-globosa, acuminata, glabra, 
et stylus cum ea conspicuus glaber. Semina minuta, angulata, ru- 
gosa, cito fulva, mox brunnea nigrescentia, semper opaca. Haee, S. ver- 
nalis, et propinquae species, generis affinitatem cum Calceolariis ostendunt. 

Au Massif d' Arbas S. pyrenaeam, et vernalem se percepisse de- 
clarat Timbal, (1876. p. 52.), cui meam adjungere fidem recuso. 

S. Herminii Link, Hoffm. Fl. Port. p. 266. t. 53., Brot. Phytgr. 
Lus. sel. 2. t. 148. huic propinqua, sed procul dubio diversa species est. 

Huic speciei affinis est quidem S. chrysantha Jaub. Spach. Illustr. 
pl. orient. V. 3. p. 26. t. 220., quae tamen illico distincta sese officit 
hirsutie majore, eglandulosa, floribus omnino terminalibus, magisque 
congestis, et genitalibus longe exsertis. 


. Scrofularia peregrina (Dioscorid.) Camer. Hrt., Vijnhouts in Hrb. 
Dilligem. (1633.) ex Courtois in Dod. 


Dioscor. l. 4. c. 93,, Plin. Nat. h. 1. 27. c. 9. vel 57., ex Dioscor. Willich Illustr. (1766.) p. 44. 
n. 58., Koch È 595. n, 10., Bert. 6. p. 389. n. 6., Moris Sard. 3. n. 897., Grech-Delic. Fl. Melit. p. 43. 
n. 5., DC. Dub. p. 346. n. 1. Willk. Lang. ?. n. 2625. La-Peyr. Herb. Galeopsis (Dioscor.) Caesalp. 
De Pints. l. 8. c. wd e 349., in Herbár., Flor. Graec. Sibthorp. C. 6. p. 77. t. 597., Reichnb. Icon. 
C. 30. t. 1676. f. 1., Camer. Hrt. p. 157. t. 43., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 492. f 2. 

| ©, 9? Flor. Apr. Maj. Frnet. Jun. In Pyr. orient. eum Olea. 

Legi ad Ceret (Roussillon), die 18. Maj. 1813. 

Plures annuam declarant, et talem hanc speciem egomet observavi. 
Perennem significant Libth., Sm., biennalem Host. 

Planta foetens, altitudine trium, quatuorve pedum. Caules quin- 
queangulares, striati. 

Appendicula, quae staminodium etiam nuncupatur, in inferiori parte 
corollae, qua parte est libera, subrotunda inspicitur, coloris atro-san- 
gunei, uti est atrosanguinea corolla ipsa superne, nam in ejus fundo, 
ubi a calyce tegitur, albo virescens est. Stigma in capitellatum. 


Scrofularineae repudiatae. 


Melampyrum, sive Marinellia sylvatica (Dalech.) Nob. Hane potius 
septentrionalem judico speciem; a La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 346. 
n. 5. enumeratam, eique loca plura, p. 347., adsignata sunt, quorum 
aliqua a me quoque explorata stirpem non ostenderunt, nec unquam 
ab alio lectam e Pyrenaeis dignovi. Forte quia minus improbabile 
eis visum est, pone La-Peyrouse fidem, indicarunt quoque Gren. cum 


349 


Godr. Fr. 2. p. 621., ut magis explicite fecerat Mut. Fr, 2, p. 955. 
«n. 5. Vix mentione dignus Colmeiro, qui, Cat. pl. Cat. p. 190. locum 
citat Monseny, a me pervisum. In Herbario La-Peyrouse reperi folium 
ferente schedam cum nomine, sed absque loco, nec ullum aderat spe- 
cimen! Quidam cum M. nemorali speciem commutarunt: eorum ali- 
quos citavi. 

Veronica Allionii Vill., melius V. Gerardi! N.; mihi e Pyrenaeis 
prorsus ignota est. Num La-Peyrouse eam unquam invenerit quam 
maxime dubito: diceretur exemplaria olim in illius herbario extantia, 
partim subtracta fuisse, subjectis aliis V. pratensi Dod. DC. eam in 
Pyrenacis existere non credidit, suspicatus Pourret, et La-Peyrouse 
pro ea recepisse varietatem V. officinalis; et ego item cogito, consi- 
derata Plukenetii figura allata (Phyt. t. 233. f. 1). Allioni pyrenaicam 
dixit stirpem, non e specimine e Pyrenaeis a se viso, sed e Tourne- 
fortii loco, quem libuit ei afferre. (Inst. r. hrbr. p. 143. V. mas rep. 
Pyr. fol. longr. glabr.). 

Linaria cirrhosa (Micheli) Willd. Ex agro Ruscinonensi sehedam 
cum specimine a Bentham acceptam ostendidit mihi Moquin Tandon, 
aliter nulla mentio unquam facta est de hac specie in Pyr. or. Quum 
de illo loco semper siluerit Bentham, sive Catal, sive apud DC. (Pr., 
P. 10. p. 269. n. 14.), tune Moquin Tandon ostentatio mihi vana 
apparuit. 

Linariam pilosam (Cup.) perperam in Pyrenaeis indicari a Linnaeo, 
Sp. pl. Mant. alt. p. 249., dixit Willdenow Sp. (Didyn. p. 233. n, 2.) 
Alpes in Pyrenaeos convertens. DC. Fr. 3. n. 2635. errores Willde- 
nowi (de eitanda Mant. p. 29., et Pyrenaeos, nec Alpes) imitavit, sed 
Linnaeum citans, veluti si ipse ad fontem rem hausisset. 

Linaria spartea (Moris.) Lk. Hoffm. Adeo Pyrenaeis proxima, ultra 
Adour ad St. Esprit prope Bayonne a me quidem lecta, eos perfide 
fugit pulcherrima species; forte e Lusitania cum mercibus Í. c. et ad 
Bordeaux inlata fuit. Audacter per totam Hispan. passim indicatur a 
Willk. n. 2663. B 

Digitalis grandiflora (Fuchs, h. st. p. 894.) All. Pyrenaea dicitur 
a Gren. Godr. Fr. 2. p. 603; qua fide nescimus, Haec reperta ad 
Santander quadam probabilitate gaudet. 

Digitalis obscura (Boccone) L. En Monseny, y otros montes, Colmeir. 
Cat. pl. Catal. p. 117. Haec species, cujus habitus fructificans, innotuit 
Lagasca, et Boissier, montibus Hispaniae australis adscribitur; ipsam 
vero in citato m.° Monseny vivere Colmeiro auctoritate, vel fide tantum, 
minime credam. Late in Hispania indicant Lange, et Willk. Pr. 
ds Di: 2718. 


350 
Ordo 80. SOLANACEAE Bartl. 


Trib. 1° STRAMONIEAE (Endl) Nob. 


Stramonium Tournef, Ludw., Gaertn. 


Cf. FI. Virg. p. 61. Arab. auctoritas sustinetur a Colmeiro infr. c. Datura Stramonium L, = 


tula Auctor., Loisel Gall. ed. 2., Mut. Fr., DC. Dub. p. 339. ns. 1, 2. D. Stram. La-Peyr. Hrb.; Stram 
spinosum Gilib. Exerc. phytol. p. 57. n. 85., Str. vulgatum Gaertn. Engl. Bot. v. 12. n. 1288., Curt, 
FI. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 31., Sv. Bot. v. 1, t. 43,, Flor. Dan. t. 436., Fl. Bat. v. 2, t. 154., Dietr. 


C) Flor. Jul. Sept. Fruet. Sept. Nov. 

' Typum habui Lourdes a Deville: varietatem Tatulam legi in Pyr. 
Cantabr. marit. ad Andaye, die 9. Sept. 1841.; die 8. Sept. 1844. ad 
San Sebastian, ubi, ut alibi etiam per Cantabriae litus, futilitatem 
cujuscunque distinctionis de Tatula hac a S. foetido confirmavi, quod 
ultra et abunde quoque constitui observationibus actis in agro Ferra- 
riensi ad Francolino secus flumen Po, die 9. Oct. 1849. Ridenda est 
quorundam ineptia consideratis characteribus, praecipue de foliis, oblatis 
ad distinetiones specificas sustinendas: cf. Ro:h Tent. FI. Germ. 2. p. 
237., DC., Dub. l.c., Mut. Fr. 9. p. 330. n. 2., Roem. Sch. Syst. Veg. 4. 
4. p. 305. n. 3. Hilaritatem movet Lestibudois praecipuo de Tatulae 
charactere foliis basi obliquis Botanogr, Belgiq. P. 2. p. 179. Et Tenore! 
qui, de annua planta per totam aestatem, et per calidiorem autumni 
partem pulcre vigentem, scripsit: frigoris impatiens est; idcirco e cali- 
dioribus regionibus emigravisse putandum. Syll. p. 113. Obs. 

Observatum est, in Anglia, fructu triangulari: cf. Irvin. Phytol. 
2. (1857-8.) p. 254. Bene David Gorter tum in Flor. Gelro-zutphanica 
(1745.) p. 42. n. 122., quam Flor. Belg. (1767.) p. 60. n. 182., stirpem 
parvi faciendam dixit: « Varietas hujus (Stramonii) est corolla caerulea », 
et ita judicata est planta coloratione ab Hallero in Rupp. Ten. (1745.) 
p. 39., vel En. pl. agr. hrt. Gotting (1153.), ut a Fabric. En. pl. hrt. 
Helmst. (1763.) p. 239. 

Sed sunt qui putent, dari extra Europam Daturam Tatulam bonam 
speciem a nostro lusu diversam, inter hos adest Rafinesque, Medic. 
FI. North, Amer. (Philadelph. 1828.) p. 148., DC. Alph. , aliique, et 
videas Stramonii Tatulae figuram peculiarem apud Riecke, Pl. offic. 
t. 33. (cum synon. D. dubiae Rich.); quibus ferme assentior, considerans, 
Nees. ab Esemb. Solanac. Ind. austr. (Trans. Linn. Soc. V. 17. (1834.) 
p. 16.) distinxisse stirpem indicam, caule majore, folis basi cordatis, 
flore majore, minus ac in Stramonio aperto, etc. cf. Sendter apud Endl. 
et Mart. Flor. Brasil. Solan. Column. 163. n. 5. ; 

È Ct. DC. Alph. Sur l'origine du Datura Stramonium, et espèces vor- 
snes, m Bibl. univers. Genève T. 27. (1854.) p. 206-18.; et cf. Géogr. 
bot. 2. p. 1314. 


351 


Denique ex DC. planta Theophrasti, ct Dioscor. potius rejicienda est. 
Neque origo italica, pace Bertoloni, satis evidens; origo americana certa 
comprobatione caret et ab ipsis americanis denegatur, teste Bromfield: 
forte originis asiaticae vel extremae europae: ex Asia in Europam inlatum 
Stramonium a Zingaris. opinatus est Schleiden , referente Schoenefeld, 
Bull. Soc. botg. Fr. T. 8. (1861.) p. 365. Not. Pro certo Arabis nota 
stirps; ef. Colmeir., Exam. hist. erit. trab. Fl. Esp. 1810. p. 15. 

Idem DC. Dat. Tatulam cum Linnaeo, Tully (Americ. Journ. Sc. 
1821. v. 6. p. 224.), peculiarem esse speciem existimat, patria Ame- 
riea et vid. Geogr. bot. p. 134. 

Sed, ut puto, cum nostra eadem est 7atula ad Bizanthium indi- 
cata a Bellon Obs., seu Iter orient Paris 1588. l. 3. c. 50. p. 460., 
cf. ed. 1. 1554. Et ego in suspicionem veni, citius in Sardiniam in- 
latam stirpem, Virgilii tempore notam et infamem, forte altissimi poetae 
Herba Sardoa? Fl. Virg. p. 60-1. 


Stramonium globosum Nob. 


Not. Arab. ex Colmeir. Exam. etc. p. 15.; Avicennae, ex Spreng. h. r. hrb. p. 249-50. Datura 
Metel L, Sp., Bert 2. p. 609. n. 2., Moris Sard. 3. n, 885., Dunal. in DC. Pr. P. 183. S. 4. p. 543. 
n. 16., Loisel., Gall. ed. 2. p. 169. n. 3., Willk. Lang. 2. n. 2593., Lowe Man. Fl. Madr. 2. p: 109. 
D. fruticosa Hornm. Hrt. Hafn. et D. Guayaquilensis Humb., Bonpl. ex Reichnb. Jun. apud Webb., 
Berthel. Phyt. Canar.. D. alba Rumph. Roques Phyt. med. p. 461. t. 44., Swet Br. Fl. Gard. Ser. 
9. V. 4. t. 380. (ex Don): Rumph. Herb Amboin. 5. p. 242. t. 87., Faber Strychn p. 30. n. 19. cum 
fig., Kniph. Tramp. Cent. 1. n. 24. Matth. p. 280., Camer. Epit. p. 175., Trag. St. h. p. 895-6. Fuchs. 
h. p. 680., Icon. (1545.) t. 399. Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 429., Hist. pl. (gall.) p. 299. f. 1., Pemp. 
p. 460., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 629. fig.a 


C) Flor. /Estat. Fruct. Aug. Oct. In Pyr. orient. humilior. ca- 
lidior., rariss. 

Legi in Pyr. Catal sub Llansà ad la Mara da Deo del puerto, die 
9. Sept. 1860. Habui ex DBagnouls sur mer a Massot. Planta advena, 
vix indigenatum suscepit in Pyrenaeis. Cf. DC. Alph. (Bibl. univ. Gen., 
ad super. spec. cit. p. 213.) ubi monitum Rheed. Hort. Malabar. 2. 
p. 47. t. 28. locum , potius ad D. albam Nees ab Esenb. pertinere, 
quod ego libenter ei concedo. Dietum insuper habendam esse speciem 
ceu indigenam Americae intertropicalis: cf. etiam DC. Geogr. bot. 
p. 735., qui stationem Pyr. orient. omnino ignoravit, non fidens La- 
Peyrouse! Locus Dodonaei Pempt., a quibusdam, a Kikx, et D'Avoine 
eum Morren, a Courtois etiam ad Stram. foetidum adductus, affertur 
ad S. globosum, sive Metet a Dunal, sententia olim laudata a G. Bauh. 
Pin. p. 168. n. 4., a Tournef. Inst. r. hrb. p. 118., a Boerh. Hrt. 
Lugd, Batav. p. 261.n.1., a Fabric. En. pl. hrt. Helmst. ed. 2. p. 239., 
quibus suffragamur, addita insuper altera ipsius Dodonaei figura ge- 
neratim oblita. Contendunt quidam, Metel, Nucem Metellam fructus 
S. foetidi significare: ef, Acost. Drogh. (ital) p. 70-1.: haee ratio fuit 
nominis usitati immutandi. 


Trib 2* HYOSCIAMEAE Endl. 


Hyosciamus Dioscor., Plin., Tournef. 


Hyosciamus vulgaris (Nicandr.) Gesn. Hrt. Germ., J. Bauh., Ray. 


Nicand. Alexiph. v. . H. niger L., Koch p. 585. n. 1., Bert. 2. p. 611. n.d. Gaud. 2. n. 463., 
Moris Sard. 8. n. 886., DC. Dub. pesto. 3. d, Willk Lang. 3. n. 339., H. mig. La-Peyr, Herb. «i 
avus Fuchs.; H, auriculatus Tenr.? Hyoscarpus niger Dulc. Engl. Bot. v. 9. n. S91. . Flor. Dan. t. 
1452. Bull. Herb. Fr. t. 93., Sv. Bot, v. 1. n. 21., Drev. et Hayn, Ch. pl. Eur. T. 2. p. 37. t AT» 
W.. W., F., N. ab Esenb. PI, offic. t. 192., Plenck Ic. pl. med, T. p. 57. t. 97., Turp, Fl. med. 4. 


352. 


t. 211,, Sturm. Heft 3., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1623. f. 1., et. 2. (albid.) cred.; et t. 1834. f. 105. 
fr. anal.; Schk. Handb. t. 44., Fl. Bat. v. 5. t. 326., Sav. Mat. med. p. 32. t. 4., Dietr. Fl. Bor. v. 3, 
n. 904., Schrank Fl. Monac. t. 88., Roques Phyt. med. p. 395. t. 38., Br. Phoeb., Ratzb. Pl. vén. 
germ. p. 59. t. 14. f. 1. (exter.); Spalow Dissert. p. 33. t. 8., Bigel Amer. med. Bot. 1. p. 21. t, 17., 
Sims. Bot. Mag. t. 2394. (agr.); Sweet Brit Flow. Gard. t. 27., Woodv. Hook. Med. bot. 2, p. 204, 
t. 76., Hayn Arzn. i, t. 28., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 183., Rivin. Monpt. irreg, t. 102., 
Zannich. Va p. 14t. t. 955.; Asah. p- 1061.; Camer. Epit. p. 807., Fuchs. Hist, st. p. 833., Brunf. 
Herb. p. 224., Trag. St. h. p. 133., Herbar. Mogunt. 1481. c. 72., fictit., Dond. Hrbr. Vicent. 1491. 
c. 72., Lenorm. Cod, Paris. fol. 27. vers., Lob. Obs. p. 239. f. 1., Icon. t. 268. f. 2.. Dod. Pempt. p. 
450, f. 1., Clus. Rar. pl Hist. 2. 1. 5. p. 83. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. l. 34. p. 627. f. t. Le Grand 
Herb., etc., de Ras. Avicenn. etc. Paris 1520. (vel prope), ed.e Jean Petit, crt. 56. vers. f. 2., itemve, 
ex edit. Jacq. Opuerto, valet, Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 494. t. 11. f. 1. bis. 


(2, € Flor. Maj. Aug. Fruet. Jul. Sept. 

Legi in Pyr. Arag. ad Sallen, die 27. Jul. 1850., ad Benavarre, 
die 19. Maj. 1846.; habui a Deville ex le Chateau de Bramesaque. 

. Planta in Pyrenaeis ad rudera, facile obvia, mihi semper annua 
apparuit: viderunt alii alibi biennem. Hoc nimium fecisse Lejeun. Spa 
1. p. 116. hodie cuncti norunt. Flores sessiles cum antiquis auctoribus, 
et cum DC., Duby, Host., Gaudin, Delastre, Smith (Engl. Fl), et caet., 
relinquenda est nota, quum flores, quamvis breviter, attamen mani- 
feste pedunculati sint. Curiosi saepe aliquid intervenit compilatoribus, 
maxime dum, eadem pagina, contrariam afferant sententiam. Sic Roem. 
Schult., Syst. Veg. 4. p. 308. n. 1., in phrasi diagnostica ex Wallroth 
ferunt flores subsessiles, et ex Willdenow flores sessiles, quod subtus 
duobus modis repetitum portant in descriptione. 

Legi ad Sallent varietatem notabilem, calyce quidquam ampliore, 
magis campanulato, corollis minoribus, fando non lurido, sed aureo, 
parce maculatis, et vix venulosis: vivebat mixtim cum communi planta, 
a qua aliter non diserepabat. Hujuscemodi lusus parum, et vix rece- 
dere videtur a H. pallido Waldst Kit., ceu varietas H. nigri reco- 
gnitus. Observavi etiam ibidem varietatem alteram, corollarum fundo 
vinoso (pro fundo, intelligo colorem generalem corollae, extra venulas); 
venae, in hac varietate, vinosae crebriores, et saturatiores; in ambabus 
istis varietatibus corolla admodum magnitudine varia sese obtulit. 

Mimindrum vulgo dictum propter quod mentis alienationem inducit., 
Div. Isid. Hispal. Etymol. l. 17. c. 9. Sed prudenter me abstinui a 
Dioscoridis, et Plinii prolatione, quum ille primus Hyosciamus, qui pro 
H. albo interpretus est a Sibthorp, H. reticulatus potius djudicatus 
fuerit a Sprengel, Comm. in Diosc. 2. p. 601. 

Ad Bucaruelo vidi pullum gallinaceum nostrae speciei herbam 
comedentem. 


Hyosciamus albus (Hippoer., Dioser., Plin.) Matth., Lobel., Dod. 
J. Bauh., Grisley, L 


Hippocr. les. varis, Dioscr. l. 4. c. 69, Plin. Nat. h. 1. 25. c. 4., vel 17. Koch p. 585. n.2., Bert. 
2. Pi 61 n. 2., De Notrs, Reprt. Fl. Ligust. n. 1306,, Moris Sard. 3. n. 887., DC. Dub. p. 339. n. 2. 
Willk. Lang. 2. n. 2596. La-Peyr. Herb. s.l., H. canariensis Ker.; H. candidus Trag.; Apollinis herba 
Scribon. Lang. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 24. t. 230., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 369. t, 66. f. 8. 
Lamk. Ill. t. 117. f. 2., Reichnb. Icon. C. 30, t. 1623. f. 1., Roques Phyt med. p. 415. t. 39., Bull. 
Lie fr. t. 99. fol. non sat. decurr.. major ex Dun. Savi Mat. med. p. 32. t. 24., Br., Phoeb., Ratz. 
w vén. ied a 64. t. 14. f. 2. (inter.) quoad form. min. ben. Plenck. Ic. plmed. T. 1. p. 59. t. 98. W.. 

»„ F., N. ab Esenb. PI. offic. 3. t. 106., Bot. Reg. t. 180. canr. Trag. St. h. p. 134., Camer, Epit. p. T 
Matth. p. 1065. J. Bauh. Hist. pl. 3. I. 34. p. 627. f, 2., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 438, Hist. pl. 
(gall.) p.305. f. 3., Pempt. p. 491., lus, Rar. pl. h. 2,1.5. p: 84. £4., Lob. Obs. p. 129. f. 2., Icon. t. 200. f. 1. 


%? © Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. In Pyr. med, merid. orient., 
praesertim cum Olea. 


Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Montesquieu, die 30. Maj. 1843. 


353 


Observavi ad Aren (Pyr. Arag), ad Graus; in Pyr. Catal. ad 
Llansà, Cadaques, Palau, San Feliu de Guixols, Palamos, alibiq.; in 
Pyr. or. ad St. Ant. de Galamus. Videtur plantam locis propitiis vitam 
ultra annum protrahere, ut in Sicilia, et Ischia fit, ex Gussone. F i- 
gura Bulliardi, quae mihi minus placuit, ad varie'atem b Linnaei Sp. 
retulit Sm. Fl. Gr., cum hac observatione: « Varietas b Linnaei, quae 
H. albus apud Bull. Herb. Fr. t. 99., et H. albus vulgaris Clus. Hist. 
2. p. 84., nec 118., H. albus minor. G. Bauh. Pin. p. 169., Ger. Em. 
p. 354., floribus omnibus fere sessilibus in spicam foliosam subnutantem 
digestis, foliis floralibus minoribus, oblongis, acutis, vix incisis, discrepat, et 
forte diversa species est, in Graecia nondum inventa. » Quae Smithii obser- 
vatio parvi momenti declarata est a Bertoloni. l. e. p. 614., nec abnuerim. 

Hyosc. major Mill. Dict., Dunal in DC. Pr. P. 13. S. 1. p. 548. 
n. 8., cui Mill. Icon. t. 149., H. varians Visian. Dalm. 2. p. 234. t. 
24. f. 2., H. albus Bull. Herb. Fr. t. 99., et Clus. l c. £ 1., a Dunal, 
et a Gussone, Pl. vasc. Inarim. p. 221. n. 2. recognitus, varietas 
H. albi censetur a Moris, a Reichnb. l. c. p. 2., a Lowe Man. FI. 
Madr. 2. p. 111. uti eum olim dijudieavisse apparet Fabricius En. 
pl Hrt. Helmst. ed. 2. p. 204. 

H. aureus Gouan, DO. Fr., Benth. Cat., DC., Duby Gall, Loisel. 
Gall. pertinet certe ad nostram speciem. Forte H. pusillus Loisel. Gall., 
Mut. Fr., verus est H. aureus L., Fl. Graec. Sibth. 3. t. 231. 


Trib. 3* SOLANEAE. 
Atropa L. 
Atropa Belladonna (Theophrast.) L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 1. 6. c. 2. (Mandra .). Koch p. 585,. Bert. 2. p. 624., Gaud. 2. n. 48i., Moris 
Sard. 3. n. 881., DG Dub. p. 339, Willk. Lie 2. x 2582. La-Peyr. Herb. Engl. Bot. v, 9. n. 592., 
Curt. Fl. Lond. ed, Grav, V. 4. t. 32., Bull. Herb. Fr. t. 29., Schk. Handb. t. 45., Jacq. A. 4. p. 5. 
t. 309. exagger., Fl. Bat. v. 11. t. 853., Spenn. apud Nees jun. Gen. pl. fasc. 21. t. 18., Fl. Dan. t. 758., 
Mill. Icon. t. 62., Schrank. Fl. Monac. t. 66 , Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. t 240. t. 131. f. 5., BE, Phoeb., 
Ratz. Pl. vén. germ. p. 71. t. 17., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 191., Plenck Ic. pl. med. 
T. 2, p. 20, t. 125., Turp. Fl. med. 2. t. 61., Savi Mat. med. p. 33. t. 48., Roques Phytogr. med. p. 
464. t. 46,, Sabb. Hrt. Rom. t. 3., Dietr. FI. Bor. v. 11. n. 727., Hayn. Term, bot. t. 58. f. 5., Berger. 
Phytonom. p. 19. cum tab., Woodv. Hook. Med. Bot. 2. p. 270. t. 82. Hayn, getr. Darst. t. 43., Sturm 
Heft 3., Reichnb. Icon. C. 30. t. 1629., Spach Suit Buff, Atl. tab. 67., Matth. p. 1073., Camer. Epit, 
p. 817., Fuchs. Hist. st. p. 689., Egenolph. Herb. imag. P. 2. crt. 2., Lonicer. Nat. h. crt. 100, D.. 
Clus. Pann. A. p. 503., et Rar. pl. Hist. 2, 1. 5. p. 86. f. 1., Dod. Purg. p. 359-60 fig., Dod. eee 
v. 456., Faber Strychn. p. 34. n. 27. fig. ben., et sub n. 20. fig. fr., J. Bauh Hist. pl. 3. 1. 34. p. 611. 
fiz.ae Le Grand Herb. ete., de Ras, Avicenn. etc., Paris 1820., vel prope, ed Jean Petit crt. 92. m 
f. 2. videtur, Moris. Hist, pl. Oxon. 3. S, 13. p. 532. t. 3. fin. 4. Lob. Obs. p. 134. f. 2., Icon. t. 263, f. 1. 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. 
Legi in Pyr. Navarr. nemore de Arietta, contra Roncesvalles, die 15. 
Jul. 1844.; habui a Deville e nemore de Oncide, Rara evenit circa 
Luchon! Observavi supra Saurat ad Amplam; in valle d Aure ad 
? Hospital: ad Salinas sub Bielsa; reperiique in m.° Peña de Oruel; 
in valle d’ Aspe l. d. Sansoné; in Cantabr. secus flumen /rati, ete. 
. Vidi saepe statura sub-orgyali; baecas maturas ex rubro-atras; se- 
mina subrotunda, compressa, brunnea, rugulosa, punctata, medio 
Augusto matura. 
Scopolia lurida Dunal in DC. Pr. P. 13. S. 1. p. 555. n. T., sive 
Nicandra anomala Link et Otto, Icon. pl. sel. hrt. Berol. (1820) ert. 
t. 35. multa pollet habitus et faciei similitudine cum Belladonna, sed 
illico dignoscitur fructu capsulari, calyce inaequaliter partito, corol- 


23 


354 


laeve lobis inaequalibus. Et ipsa Scopolia carniolica (Matth., Gesn.) 
Jacq. Obs., sive Scopolina atropoides Schult. (Estr. Fl, quasi humilem 
Belladonnam sese officit. 

Strychnon somniferum Dioscor., l. 4. c. 73., contra Amatum Lusi- 
tanum, Guillandinum, Hess, Fuchsium, aliosque, non ad Belladonnam, 
sed ad Physalidem, vel Withaniam somniferam Dunal pertinet, primo 
jam monente Matthioli, confirmante Clusio, Rar. stirp. Hisp. p. 402. 


Physalis L. 
Physalis Alkekingi (Theophr., Dioscor.) L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 1. 9. c. 12., Dioscor. l. 4. c. 72., Plin. Nat. h. 1. 21. c. 31. vel 105, Koch p 
584., Bert. 2. p. 629. n. 3., Gaud. 2. n. 480., DC. Dub. p. 338., Willk Lang. 2. n. 2578. La-Peyr 
Herb.; Alkekengi officinarum Tournef.; Halicacabum vulgare Fuchs, Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p 
28. t. 234., Fl. Tis. t. 1636., Schk. Handb. t. 45., Lamk. 1ll. t. 116. f. 1., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 62, 
Savi Mat. med. p. 48. t. 59., Turp. Fl. med. t. 146., Planch. Fl. Serr. Jard. Eur, T. 10. (1854-5.) 
111. n. 1010. silice, tab.a, non a colorat., Reichenb. Icon. C. 30. t. 1630., Plenck. Ic. pl. med. 
T. 2. p. 19. t. 124., Faber Strychn. p. 28. n. 8. cum fig. Zannich. Vnz. p. 6. t. 235., Woodv. Hook. 
Med. bot. 2. p. 228, t. 81.; Matth. p. 1070., Cord. Hist. pl. crt. 165. b, 166. a f, 4., Fuchs. hist. st. p. 
687., Camer. Epit. p. 813., Trag. St. h. p. 302., Dod, Purg. p. 254-5., Dod. Pempt. p. 454. f. 2., 
Egenolph. Herb. imag. crt. 2. vers. fig. inter.; Lob. Obs. p. 134. f. 1., Icon. t. 962. f. 2., Dorsten. 
Bot. ert. 19. A., Lonicer. Nat. h. crt. 100. B., fig. exter. Cuba Hrt. Sanit. ed. Germ. 1485, c. 24., 
Brunf. Herbr., ed. German., p. 24i., ex Morett. Ill. Matth. Mem. 8.; Le Gran Herb. etc., de Ras. 
Avic, etc., Paris. 1520., vel prox., ed. Jean Petit crt. 12. f. 1., item ex edit. Jacq. Opuerto. 


% Flor. Jun. Jul Fruct Aug. Per region. mediterr. cum Olea, 
aut parum super eam, vix extra. 

Legi in Pyr. Catal ad Solsona, die 6. Jun. 1861. Viveret inter 
St. Beat et Orignac (Barousse) ex Deville, quod ejus Herbarium non 
confirmavit, sed vidi ex Marignac in Herb. Parentau. Ego observavi 
supra Quillan ad St.e Colombe: lectum supra Toulouse mihi demonstrabat 
Noulet; abundat in Sobrarde, ad l'Ainsa, ad S. Liestra, ad Tremp: 
reperitur inter Corneilla, et Fillole, ex Jonquet: ad St. Lézér ex La- 
marque indicavit Dulac, Haut. Pyr. n. 1460. Alkekingi melius scribitur. 


Solanum Plin., L. 


. Solanum nigrum (Hippocr., Nicandr., Theophr., Dioscor.) Cord. in 
Dioscor., L., vel Auctor. 


UM: Ulk. 875., Niendr. Ther. v. 74., et 878., Theophr. Hist. pl. Is. vars., Diosc. l. 4. c. 71., Plin. 
Nat. h. I. 27. c. 8. v. 44. 1. 21. c. 34. v. 105. etc. 13, vel 108. Koch. p. 584. n. 4., Bert. 2. p. 633. 
n. 2., Gaud. 2. n. 479. (part.); Moris Sard. 3. n. 876. a; DC. Dub. p. 338. n. 6., Willk. Lang. 2. n. 
2570. La-Peyr. Herb. S. nitens, decipiens, Schultesii, Touschii. et Reineggeri Opiz, ex Neilr. in Maly 
Austr., S. vulgare Trag., S. officinarum G. Bauh. Pin., S. hortense Matth., aliorumve, ex Dioscoride. 
Engl. Bot. v, 8. n. 566., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 26., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 2. 
p. 22. t. 38., Schrank Fl. Monac. t. 328., FI. Bat. v.2. t. 113., Hayn. Term. bot. t. 28. f. 2., Sv. Bot. 
V. 1. n. 61., Schk. Handb. t. 46., Fl. Dan. t. 460., et 2345, (limit) Reichnb. Pl. cr. C. 10. t. 953. 
f. 1283., et t, 954, f. 1284, (olerac.) cred. Reichnb. Icon. C. 30. t. 1631. f.ae 1-4., et t. 1632. fia 1, 9. 
(vills., hum.) credo; Br., Phoeb., Ratz. Pl. vén. germ, p. 81. (excls. plurs. syns.) t. 19., Dietr. FI. 
Bor. v. 2. n. 84; Roques Phytr. med. p. 921. t. 48., Plenck Ic. pl. med. T. 2. p. 17. t. 120,, Bull. 
Herb. Fr. t. 67, W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 189., Sabb. Hrt. Rom. 2 t. 60.. Savi Mat. 
med. p. 33. t. 44., Sturm Heft. 7., Turp. Fl. med. T. 5. t. 239., Berger. Phytonom. p. 111. cum tab.; 
Jyoodv. Hook. Med. bot. 2. p. $34. t. 84. Dill. Hrt. Eith. 9. p. 368, t. 975. f. 396. (form. pterocaul.), 
Zannich. Vnz. p. 248, t. 267., Matth. p. 1069., Camer. Epit. p. 812., Trag. St. h. p. 303., Fuchs. Hist. 
st. p. 686., Brunf. Herb. 2. p. 33. Le Grand Herb., etc, de Ras., Avic. etc. Paris 1520., vel prox. 
ed. Jean Petit crt. 92. vers, f. 1. cred., Dod. Lob. Obs. p. 133. f. 2, Icon. t. 202, f. 1., Purg. p. 3991-9 
fig., Moris Hist. pl. 3. S. 13. p. 920. t. 1. f. n. 1. Pempt. p. 454. f. 1. 


C) Flor. Jul. Oct, Fruct. Sept. Nov. 
., Legi in Pyr. Cantabr, humilr. ad Fontarabia, die 22, Sept. 1844. 
ibidemve proxime identicum observavi inter Verra et San Esteban. 

Corolla albescit, fundo extus et intus flavescente. Antherarum Ap 
elapso polline, maeula violaeea notatur. Parcius prae puniceo, pubescit 
planta omnis, et ipse calyx quidem; corolla tamen glabra non est, nec 
genitalium inferior pars pilis prorsus destituta; sed ii quidem minus 
solemnes, prae pilis S. punicei, conspiciuntur. Baccae atrae. In Can- 


355 


tabria observatum, variabat statura pedali, et tripedali, pubescens et 
sub-glabrum, in quo elatiori, et sub-glabro statu, a me lecto, offerebat 
caulium angulos, et asperitates parvi momenti : cf. Gmel, Bad. Als, 4. 
p. 1155 et auctores Fl. Per Chil. observarunt; «in diversis locis mirum 
quam variet. » Ruiz, Pav. Le. T. 2. p. 32. n. 6. 

Variabilis admodum species declaratur a Sondtner, apud Endl. Mart. 
Fl. Bras. Solan. column. 16. n. 9. Longam varietatum seriem exposuit 
Guss., Pl. vasculrs. Inarims. p. 224-8. n. 5., sane considerandam. Ego 
vidi ad Torla, Pyr. Arag., lusum foliis subtus argentatis, more non- 
nullarum Atriplicum, sed forte morboso de plantae statu agebatur, quia 
in paucis tantummodo individuis hoe observabatur, die 1. Oct. 1845.; 
anno 1850., mense Aug., plantam in eodem statu ibidem frustra quaesivi. 

Solanum istud narcoticae et venenatae naturae, fatale exitium his, 
et illis praedicatum, in quibusdam plagis aqua ebulliente decoctum in 
cibum non sine deleetamine, usurpatum fuisse graves testantur Serip- 
tores. Jam Theophrastus, cujus Strychnos cum aliis commentoribus huc 
ducimus (Hist. pl. 1. 7. e. 7.) inter olera recensuit: item Dioscorides 
(l. 4. e. 71.) olus saporis innocentis declaravit, sicque cum eo Oribasius 
(De simpl. virt. l. 2. e. 1. versus finem), aliique. A renatis litteris 
stirpem pro cibo coli in Jamaica discimus a Sloare (Nat. Hist. Jamaic. 
1. p. 235. n. XXVII), itemve agi in Insula Mauritia testatur Bojer 
Hrt. Maurit.; in insulisque Zle de France, de Bourbon, et de St. Domingue 
alii A multis nationibus estur in olere, sic Ruellius De Nat. Stirp. 
E56. 109. 

In quibusdam Galliae plagis plantam vesci dixerat DC. Fr. 5. 
n. 2698. cf. etiam Dunal. Solan. p. 84., qui a DC. accepit, incolas e 
Villemomble hoe Solanum comedere, veluti spinaceum olus; Lesson, Pl. 
Rochfort p. 353. 

Denique Dunal Solanum nigrum ab infamia vindicare conatus est, 
in sua percelebri, et spectatissima Solanorum Historia: cf. praecipue 
p. 87. Non omnes tamen in illius sententiam. concessimus. 


Solanum luteum Rupodius!, ex Gesn. Hrt. Germ. crt. 281. vers.; 
Gilib. Exerc. phyt. 
n° 4, Gib. l. c. p. 54. n. 82., Gmel. Fl, Bad. Alsat. n. 340. S. villosum „Lamk, Diei? Koch pum 
$ Gand 2 n Do pes a DO SL. Sebb. HA. Rom, 2. t, 6Ly Dill Hri. Eltb. p. 386. 
t. 974. f. 353. 

© Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. orient. cum Olea. 

Legi prope Rià (Conflent), die 27. Sept. 1843. e 

Planta odore moschato pollens: ejus tomentum pubescenti-villosum, 
plus minus copiosum, et glanduliferum. Caulis non est teres, uti eum 
describunt Willd. Berol. Pr., Roem. Sch. Syst. Veg., Dunal Solan., 
. Duby, Fries Compend., Sprengel Syst., sed fert angulos obtusos; e la- 
tere petiolorum, praecipue, obscuri anguli descendunt per caulem, et 
obscurius adhue per peduneulorum lateribus, qui anguli fere obsoleti 
ex toto occultantur a copiosa plantae pubescentia; quoeunque modo 
praestat dicere cum Bernhardi, Koch; Godron, Bluff, Finger., Fuss, 
angulos sub-obsoletos. Corollae albidae, cum lineis violaceis in laciniarum 
dorso; pedicelli apice inerassati, sub fructifieatione ovarii adhue magis 
increscentes. Baccae luteo-fuscescentes. In meis individuis non video 
corollas tam magnas, ut in illis e Mireval, agr. Monspel. describit Ber- 


356 


toloni; reapse Dillen eas majusculas descripsit: « Flores quam vulgaris 
speciei, aliquanto majores » le. p. 366. Parvas, e contra, eas declarat 
Fries Corp 1. Scan. (1835.) p. 33. 

Solatr. min. fruct. flav. Caes. De Plnts. l. b. c. 19. p. 213., non 
in S. puniceum, cum Caruel, Tose. Pr. n. 1414., injiciendum duco. 
Amicus Dunal mecum sustinebat S. villosum Florar. Gallicar. varie- 
tatem tantummodo esse S. punicei, nec citatam sub illo Dillenii figuram 
ei pertinere affirmabat, visa in hortis Dillenii planta elatiore, robustiore, 
floribus majoribus praedita, diversa a planta per Galliam meridionalem 
praesertim spontanea. Persuasus erat Dunal descripsisse Dillenium probe 
distinctam speciem: et forte planta a nobis lecta nimiam cum ©. pu- 
niceo, seu miniato, affinitatem habet, foretque S. miniatum b Dun. in 
DC. Pr. P. 13. p. 56. n. 83. (cum syn. S. villosi DC. Fr.!). 

Legittimatem Solanorum villosi, punicei, et humilis plures respuere: 
cf., prasertim, Roth Tentam. 2. p. 244. Desv. Obs. Angrs. p. 112., et 
Fl. Anjou n. 696., St. Am. Fl. Agen p. 93., Wahlenb. Fl. Svec. n. 259., 
Fries Nov. Fl. Sv. ed. 2. n. 77.; Spenn, Fl. Frb. 2. p. 427. n. 2, 
Boreau Program. p. 40., et Fl. centr. Fr. n. 1002., Ruching. FI. Lid. 
Venet. p. 64., Gaud. Helv. n. 479., Meyer Hanov. p. 376. n. 1., 
Delastr. Vienn. p. 328. n. 2., Gren. Jur p. 541., Brébiss, Fl. Norm. 
ed. 4. p. 212., Reichnb. Icon. C. 30. p. 7., Coss. Germ. FI. Par. 
p. 274. n. 3; Miramur Godr., cum Gr. Fr. 2. p. 543., Solanis ochro- 
leuco, humile, puniceo, ad imitationem Coss. Germ Par. p. 273. n. 2., 
conjunctis, ©. villosum seorsim in peculiarem speciem recepisse, eo 
magis quia S. villosum Lamk. in Gallia minime repertum fuisse diceres 
ex Dunal, Lc. p. 58. n. 90. 

Hujuscemodi distinctiones primus singillatim elaboravit Tournefort, 
Hist. pl. envir. Paris, 1698., p. 38-42., edit. Jussieu (Bernrd.), 1741. 
p. 70-6. Sed eam respuerunt omnino Hallerus Helv. n. 576., Linnaeus 
Sp. pl. p. 266., itemve Ludwig Instit. Regn. Veg. (1742.) p. 134. 298. 
qui S. nostro nigro pro speciei typo recepto, caeteras dein ab hoc se- 
Junctas ceu formas ab eo exortas considerarunt. Quorum illustrium vi- 
rorum sententiam coluit etiam G. Bauhinus, qui sub S. officinarum Pin. 
P- 166. n. 1., adnotavit: « Variat foliis....... acinis nigricantibus, et A scis, 
puniceis.,...... rubris, luteis » Similem. habuisse opinionem Dodonaeum 
quoque sat liquet ex hoc, quod ipse Pempt. p. 454., iconem obtulit , 
quae si majori fiducia ad S. nigrum adducitur, ibidem vero ad p. 453., 
evidens est ipsum varias una junxisse plantas, quae haberi possent pro 
S. miniato, humili, nigro. Non recedebant ab eo Pena, Lobel. Advers. 
p. 102. Eamdem sententiam nobis reliquit Gerard, Gallo-Prov. p. 315- 
16., confirmatam et in ejus MN., pro secunda editione praestructo. 
De hae re item sentiebat Roth, Tent, Fl. Germ. 2. p. 244-6. Desfon- 
fames, qui dein, Cat. hrt. Paris, 1829., tres species enumeravit, nigrum, 
miniatum, villosum, in Flora Atl. p. 195. dixerat «S. nigrum variare 
baccis luteis, et foliis pubescentibus» Gorter in Fl. Belg. ait: « Variat 
baccis rubris, et nigris» p. 62. n. 187. Sed rem solemnius pertractavit 
Wallroth, Ann. bot. 1815. p. 30-2. n. 49., sustinuitque S. nigrum, vil- 
losum, miniatum (sive puniceum), et humile meras S. nigri varietates 
constituere. Item Wimm. Grab. Siles. 1. p. 203. n. 310. S. miniatum, 
et S. humile ceu varietates S, nigri considerarunt, quod judicium con- 
firmavit Wimm. Schles. 1851. p. 386. 


357 

Willdenow, qui prius a distinctione specifica de hisce stirpibus 
abhorruerat, Sp. pl. Pentdr. p. 1035. n. 39., mox eas sustinuit, En. pl. 
hrt. Berol. ps. 236-7., sed non ita sapienter illustravit , ut auetoritate 
admodum valeat ad putatas species defendendas, quas, ut disputationes 
effugeret, ceu subspecies enumeravit Persoon, Syn. p. 224. n, 54. Cf. 
ad hoc etiam Crépin, Fl. Belg. (1866.) p. 150. n. 2., Kirschl. Als., et 
Fl. Vg. Rhn. p. 404. Solanum villosum est Annebe Arabum, ex Schimper 
Un. itiner. n. 255. Notum voluit Theophrasto (Hist. ph bk Hre. SY 
Dioscoridi (4. c. 74.), et Galeneno (De Fac. Simplic. medie. 10 F 9.) 
Fée in. Plinium, ex edit. Panekouk., de quo, quum ego minime per- 
suasus fuerim, tune supersedi. 

Deprehendi pharmacopolas Aragonenses, qui species hujuscemodi 
pro Belladonna susciperent, et venditarent, 


Solanum puniceum (Dioseorid.) Cord. Hist. crt, 158., vers,, Gmel. 
Bad. A. 


Dioscr. ]. 4. c. 71. Gmel. Bad. Als. T. 4. p. 176. S. miniatum Bernh. apud Willd. En., Koch p. 
983. n. 2., Bert. 2. p. 635. n. 3., Moris Sard. 3. n. 877., Dunal in DC. Pr. P, 13. S. 4. p. 36. n. 83.. 
Loisel. Gall. ed. 2. p. 167. n. 5., DC. Dub. p. 938. n. 5., Willk, Lang. 2. n. 2572. S. rubrum Lumnitz, 
Fl. Poson. ete. (1791.) p. 92. n. 226., ex desc ipt; Gilib. Exerc. phyt. p. 53. n. 81. S. nigrum G. Gaud. 
2. n, 479. Reichnb. Pl. er. C. 10. t. 998, f. 1327., t. 997. f. 1323. (rubr.) cred., et Icon. C. 30. t. 1632, 
f. 3, 4. Flor. Dan. t. 1927. (nom.e S. villosi); Dietr. Fl. Bor. v. 10. n. 670., et n. 672, (hum.) cred. 


(+) Flor. Aug. Oct. Fruct. Oct. Nov. 

Legi in Pyr. Atax. à la Clape, die. 30. Sept. 1839. 

Pedunculi sensim superne iuerassati. Corolla interdum ad violaceum 
colorem vergens, basi intus lutescens, extus per laeiniarum carinam 
colorem illum violaceum solemnius ostendens, ut observavi sive ad 
Narbonne, sive ad la Nouvelle; et macula quidem violacea exsilit in su- 
periore parte antherarum, polline elapso. Insuper, corolla intus glabra 
est, sed extus, generatim, subpilosa, pilis adhue magis per laciniarum 
carinam, et per marginem eopiosiores, ita ut laciniae istae manifeste 
ciliatae appareant. Et staminum filamenta inferne aliquot scatent pilis, 
neque aliter sese habet stilus ad illius medietatem usque. Odor totius 
plantae moschatus. 

Maxime affine est S. luteo, a quo praecipue distinguitur, caule ma- 
nifeste angulato-alato, alis denticulatis, corollis parvis, pilis saepe per 
plantam adpressis, unde hirta, potius quam villosa dicenda foret species; 
attamen individua observata ad la Clape satis superque demonstrarunt 
villositatem plantae plus minus abundare, aut fere deficere, villos in- 
terdum adpressos, aliquando etiam patentes se officere, angulos per 
caules quidem aut prominentes, aut obsoletos, item denticulorum prae- 
sentiam et scabritiem per caules variare. De foliorum angulis , vel lu- 
sibus supervacaneum est dicere, quum variationes de istis facile ubi- 
cunque occurrant, et rideamus omnes de iis statutis a Krock Siles. n. 346. 

Nomen S. punicei Cordi, cum Gmelin Bad. Als., antiquitate, et 
aequitate quidem praefero. Sed respuo istius observationem dubitantis, 
num planta hybrida e S. luteo, et S. nigro. Falsa quidem est alia Gme- 
lini assertio de S. punicei nomine a G. Bauhino recepto; nam G. Bau- 
hinus, ut supra dietum est (p. 406. huj. MN.) loquitur de S. puniceo 
Cordi veluti de varietate S. nigri, non de peculiari specie. Hujuscemodi 
errorem protulerunt alii vel si mavis, minus claram et exactam G. Bau- 
hini prolationem intulerunt Tournef. pl. envir. Par., et Inst, r. hrb. 


358 


p. 148., Zannich. Vnz. p. 248-9., Polin. Fl. Ver. n. 370., Naccar. FI. 
Ven. n. 225. Unionem cum superiore specie non recepit tantum, sed 
propugnavit quoque Gusson. Inar. p. 228-9.! 


Solanum Dulcamara (Hildegardiae, Herbarior.) L. Sp. 


Citocatia Hildegrd. l. 2. c. 141. fid Spreng. Cuba Hrt. Sanit., ed. Germ. 1485. c. 102, Koch p. 584., 
n. 5., Bert. 2. p. 631. n. i., Gaud 2. n. 477., Moris Sard. 3. n. 878., DC. Dub. p. 338. n. 8., Willk. 
Lang. 2. n. 2566. La-Peyr. Hrb.; S. rupestre Schmidt, ipso fat.e Fl. Bohem. n. 197.; S. persicum 
Willi, Ledeb., ex Trautv. Dulcamara lignosa Gilib. Exerc. phyt., Engl. Bot. v. 8. n. 565., Curt. Fl. 
Lond. ed. Grav. V. 2. t. 25., Fl. Dan. t. 607., Bull. Hrb. Fr. t. 23., Sv. Bot. v. 1. t. 20.. Fl. Bot. v. 
6. t. 403., Dietr, Fl. Bor. v. 2. n. 134., Schrank Fl. Monac, t. 111., Sturm Heft 78., Plenck Ic. pl. 
med. T. 2. p. 16. t. 119., Turp. Fl. med. 2. t. 153.. W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 188, Roques 
Phytogr. med. p. 526. t. 49., Woody. Hook. Med. bot. 2. p. 240. t. 85., Bigel. Amer. med. bot. V. 
2. t. 18., Savi Mat. med. p. 47. t. 14., Berger. Phytonom. p. 113. cum tab., Nouv. Duham. T. 6. p. 
258. n. 2. t. 77., Drev. Hayn. Ch. pl. Eur. T. 3. p. 15. t. 60., Faber Strychn. p. 27. n. 3. cum fig., 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1633. f. 1, 2., Matth. p. 1982., Camer. Epit. p. 986., Trag. St. h. p. 816., 
Egenolph. Hrb. imag. crt. 29, (p. err. 98.) f. super., extr., Dorsten. Bot. crt. 76. D., Lonicr. Nat. h. 
crt. 209: Lob. Obs. p. 136. f. 4., Icon. t. 266. f. 1., Dod. St. h. comm. (1553.) p. 384., Hist. pl. (gall.) 
p. 270., Pempt. p. 402. f. 2., Duh. Arbr. Arb. 2. t. 72., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 45. p.109 Ff 2 


h, Flor. per Æstat. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 3. Aug. 1850. 

Variat, pro eerto, sub glabrum et valde pubescens, sub quo po- 
stremo statu distinetum fuit ab Hudson, Fl. Angl., et a Smith, FI 
Brit. pro peculiari specie venditatum a Roab, Bot. Zeitng. 1819. p. 
413., nomine S. littoralis. Quae varietas obvia mihi fuit, non tantum 
ad mare (oceanum praesertim), quin et in locis siccis, solo calcareo; 
aut inter lapides et vetustos muros, exempli gratia in Pyr. Arag. ad 
Ceresa, et ad Torrelissa. S. assimile Friv. in Regensb. Flora 1836. p. 
439., Dunal Solan n, 153., est forma foliis exauriculatis, ex Griseb. 
Rum. Bith. 2. p. 53. n. 7. Non novit eum Dunal. 


Lycium L. 


Lycium vulgare (Pena, et Lobel) Dunal. 


Rhamn. 2. monspel. Pen. Lob. Adv. p. 438. f. 1. Dunal. Solanac. in DC. Pr. P. 13. S. 4. p. 509. 
n. 3., Willk. Lang. 2. n. 2586, L. barbarum Benth. Cat. p. 98., Godr. Gren. Fr. 2. p. 541., Loisel. 
Gall. ed. 2. p. 168. n. 2., DC. Dub. p. 337. n. 1. L. europaeum, et L. barbarum Mérat Par., ex Coss. 
Germ. Schk. Handb. t. 46. f. 1., Nouv. Duham. p. 119. n. 11. t. 31., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 242. 
t. 132. f. 2., Turp. in Dict. Sc. Nat. Dicotyl. Atl, t. 33., Hayn Term. bot. t. 10. f. 5., Du Ham. Arbr. 
Arbst. p. 306. t. 121. f. 2, (extr.) dubia. Lob. Icon. 2, t. 181. f. 1. 


h Flor. ZEstat. Fruct. Nov. Dec. Per regionem mediterr. cum 
Olea, nisi extra inlata. 
. Legi in Pyr. Navarr, ad Pamplona, die 23. Aug. 1844.; ibidem 
proxime observavi ad Rocafuerte (Pyr. Arag.) En el Soto de Senegu?s 
prope flumen Gallego, indicat Asso, Mant. p. 162. n. 1077. 

Indigenitale videtur, sed, ut eredo, advenum occurrit in collibus 
de Pech David, ad Toulouse. Ceu planta süb-spontanea enumeratur a 
Noulet, Fl. anal. Toul., 1861., p. 113. Vidit in Cantabria Willk. 

Statura plantae orgyalis est, et major adhue interdum occurrit. 
Rami angulati, saepius arcuato-nutantes, parce spinosi. Folia articu- 
lata, obovato-spathulata , solitaria, aut congesta ubi plures flores ex 
eorum axillis prodeunt, flaccida, glaucescentia, Flos unicus, aut plures 
flores axillares, puleri, insidentes in peduneulis inerassatis. Calyx sub- 
bilabiatus, irregulariter 3-4-5 dentatus. Corolla 5 loba, lobis, obscure, 
in formam bilabiatam dispositis, vix aequalibus, patentibus, tubo ca- 
lyce duplo longiore, sub-incurvo, fauce viridi striata e lilacino colore, 


359 


qui in limbo dilutior est. Stamina quidquam declinata, inaequalia, 5-6, 
ad faucem corollae barbata. Stigma lobulatum, ante plenam sui ex pla- 
nationem in medio suleatum, quod fugace est, nec (cum DC., Duby, 
Bertoloni, Moris, aliisque) characterem constituit. Nec corollae barba 
est brevis (DC. Duby), neque staminum filamenta in omnibus Lycii 
speciebus villosa, aut barbata sunt (DC., Duby, Mutel); ut penes saepe 
memoratos DC., Duby, non laudo ipsos dixisse corollam infundibuli- 
formem, limbo quinquifido praeditam. 

Praecipuum distinctionis characterem ad L. vulgare ab europaeo di- 
stinguendum auctores galli a me citati sumunt e forma, et e numero 
dentium calycinalium, qui tamen dentes numero, forma, dispositione, 
plurimum variant in ambabus speciebus, uti jam observavimus in agro 
Monspeliensi, autumno 1836., dein in ipsis Pyrenaeis, ad Rosas prae- 
cipue, ubi calyces quinquedentatos. vidimus, dentibus inaequalibus; 
numero minoribus etiam, quaternis, ternis quoque, plus minus profundis, 
raro regulariter, saepius irregulariter dispositis, quasi in formam bi- 
labiatam sese offerentibus. Potiorem distinetionis notam sumendam esse 
censemus a corollae fauce barbata, et limbi laciniis ciliolatis in Z. vul- 
gari, dum, e contra corollas prorsus glabras in L. europaeo observavimus. 

Magna de L. barbaro confusio penes Linnaeum, et plures eorum, 
qui eum sequuti sunt, me olim suaserat, ut nomen specificum stirpis 
nostrae mutarem, dixique Dunalianam, non quia speciem haud descrip- 
tam existimarem, sed ut elicieretur nomen multis dubiis, multaque 
eireumventus obseuritate. Hoc declaratum volui, ne quis leeta pro- 
latione mea de L. Dunaliano apud Dunal l.c., me aliter sensisse 
existimaret, 

Citavit Linnaeus, Sp. pl., aliique post eum, sub Z. barbaro, Jasmi- 
noidem sinense halimi folio longiore, et angustiore, Du Ham Arb. Arbust. 
p. 906. t. 121. f. 4. Ast ‘in citata tabula duae tantum conspiciuntur 
figurae; et Du Hamel, p. 307., dieit a se figuratas fuisse plantas fe- 
rentes numeros 2., et 3.; mox ipse in capite tabulae indicare ceu fi- 
guratas species ferentes numeros 3., et 4. Nec clara, nec tuta res est 
ista, Du Hamel attentius consideravit Lamarck, Dict. 3. p. 509-10., 
nec p. 489., ut, repetito casu, illum eitavit Willd. Sp. Pentandr. p. 1059. 

Radix laudata fuit in Rossia contra hydrofobiam. ; 


Lycium europaeum (Bibl. Sacr., Dioscor., Arabum.) L. Sp. ed. 1.2, 
et Mant. 1a, : 


Hauseit, vel Hausegi, aliis Ausedsch Bibl, et Arab., ex Rauwolf. Hatak, ex Lingbye Obs. $^ 
robot.; Alhaus Arab.. pt: Bellon. Dioscr. 1. 4. c. 119. Koch M 583. n. 1., Bert, 2. p. eh aw j^^ 
Sard. 3. n. 883., Loisel. Gall. ed. 2. p. 167. n. 1., DC. Dub. p. 337. n. 2., Willk. Lang. 2. n. 2587. 
L. mediterraneum Dunal in DC. Pr. P. 13. S. 1. p. 523. n. 34. (pro parte, ex Jaub. et m b. M me 
Var. d cinerea, ex Reichnb., imo tota sect.e longiflor., ex Lowe). 5. barbarum La-Peyr. t "1636 £1 
mosum Salisb. Pr. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 30. t. 236., Reichnb. Icon. C. 30, Pe efe 
Michel. Gen. pl. p. 224. n, 1. t. 105. f. i. Jaub: Spach 111. pl. orient, V. 5. p* t. inf io 5 pas É 
mal., Matth, Compend. p. 63., Camer. Epit. p. 78., Dub. Arbr. Arb. 1. t. 120., a Matth. Clus. P. 
P. 66-7., et 69., Rar. pl. Hist. 1. 4. p. 109. f. 1., Dod. Pempt. p. 794. f. 1. 


hh Flor. Apr. Jun. Fruet. In calidior. region. mediterr. 
Legi in brr orient. (Conflent) supra Cattlar, die 30. Aug. 1843. 
In sepibus Cantabriae speciem reperiri dicit Willkomm, Sert, FI. 
isp. n. 785.: ego ibidem eam non animadverti, nec extare credo. 
Ipse Willk. in Pr. Cantabriam non amplius citat. Quidam hue referunt 
figuram Lobel. Obs. p. 593. f. 3., Icon. 2. t. 180. f. 2., Clus. Rar 


260 
pl. hist. l. 1. p. 109. f. 2., Dod. Pempt. p. 754. £ 2., semper eadem 
Plantiniana, quae L. afri est. Speciem tamen novit Lobelius , quem 
conferas, cum Pena Advers. p. 438. lin. 1-4., Rhamn. 1. Dioscor! 

Hoe est Athad, ex Cels., Hierob. p. 199., vel Hauseit, Hausegi 
Arabis, ex Rauwolf Hodoep. Cap. 4. p. 58., vel Alhausegi Arabum, 
ex eodem ibid. P. 3. cap. 8. p. 381., Cynosbatus Judic. 9. vrs. 14., 15., 
et Spina Cynosbati, Psalm. 58., v. 10., ex Rauwolf Hort. sice. 160.; 
item Alhausegi Arab. ex Bellon Obseiv. l. 22. e. 88. Quidquid sit de 
Rauwolf, a me ex aliis, pro parte, eitato, Lyciwm Dioscoridis figuratum 
ab eo, Hodoep Cap. 4. t. 36., mihi videtur potius Rhamnus Spina 
Christi, pro qua specie Athad Bibl. Saer. interpretatur a Cultrera 
quidem, Flor. Bibl. p. 376. 

Lycium Dioscoridis, l. 1. c. 122., magna obscuritate cireumventum 
est: ef. Royle, On the Lycium of Dioscorid., in Trans. Linn. Soc. of 
Lond, V. 17. (1834.) p. 83-94., qui Lycium antiquorum, e diversi ge- 
neris speciebus constitisse existimavit. Illud ex India inlatum generis 
Berberidis fuisse putabat; ast Cappadocicum alterum, Rhamni species 
forte, probabiliter RA. infectoria, cui nomen Rh. Lycii fecit Scop. Fl. 
Carn. ed. 2. n. 260.; Clusius vero, in proximiorem incidit speciem quae 
Rh. saxatilis; hujus prolationes suo loco relatas confer. Alienam, sed 
remotiorem sententiam dederunt alii; Honorius Belli pro Lycio in ge- 
nere, Berberidem creticam proposuit, ut videre cst apud J. Bauh. Hist. 
pl. 1. 1 6. p. 60. Matthioli, indulgens Balisto Bapt. Dalmato, Myro- 
polae (p. 188.), delineavit plantam ex imagine ab illo transmissa, quae 
Rhamno saxatili quidem proxima, attamen fictitia potius ipso Matthioli 
visa, se interpretari non sinit; videtur figura composita ex hae specie, 
et ex Buro quoad folia praesertim. Zycium vero neotericorum, et spe- 
ciatim illud sub quo haec scribimus, habetur a plurimis pro Antiquo- 
rum J/hamno, et praecipue Dioscoridis l. 1. c. 119., quam sententiam 
amplexatus quidem est Sibthorp, Fl. Graec. C. 2. p. 30., eum Sm. 
Gr. Pr. n. 542; quamvis dubium movere videretur Hawkins, ex ad- 
notatione « Zn sepibus Graeciae vulgaris, at vix indigena ». Denique, 
nulla neotericorum species Lycii, sibi vindicare potest alterutrum e 
Dioscoridis Lyctis, et ipsi Graeci hodierni Rhamnos nomine salutant 
ipsum Lycium europaeum nostrum. Ita ut, Dillenio recte observante 
(in Litters. ad Linnaeum datis, Oxford 28. Aug. 1838. ef. Select. Cor- 
resp. Linn. ad Smith T. 2. 1891. p. 109.), melius (ego dicerem minus 
male) fecisset Linnaeus, si Lycii , et Rhamni nomina inverso modo 
adhibuisset, 

Profeeto obscurissimi sunt Rhamni, vel Rhamnus Theophrasti (Hist. 
pl. 1. c. 15.; 3. c. 17, 18.); sed fructex semper aculeatus, floribus 
coloris diversi, racemo praelongo, floribus fructibusque fere continuo 
onustus, ad hoc ligno ad comburendum aptissimo donatus, mihi, 
potius quam ad Rhamnum Instauratorum, et Neotericorum pertinere, 
Lycii species lpsum significare videtur. Respuo inde sententiam a Ru- 
precht relatam (Ingric. P. 245.) de habenda Theophrasti Rhamno, 
vel pro Rh. oleoide, vel pro Rh. saxatili, quorum prima fugit qui 
dem ab utraque Rhamni specie Dioscoridis ex Spreng. Comm. T. 2. 
p. 397.; altera in Graecia desideratur; et ei proximior Rh. infectoria 


Lycii nomine salutata fuit ab Anazarbeo, ut supra dictum, accep- 
tumque est, 


Solanaceae repudiatae. 


Nicotiana rustica (Benzoni Hier) Hinc inde culta per Cantabriam 
(Guipuzcoa) occurrit interdum sub-spontanea ad agrorum margines, et 
ad aggeres, inque ruderatis: sed non ita constitutam vidi, ut pro specie 
indigenatum nactam recipere queam. 

Mandragora vernalis (Dioscor.) Bert. Eam vivere in Monseny y 
los Pirineos forte ex Ortega in Quer. Fl. Españ. p. 500., qui loeum 
habet faldas de los Pirineos de Cataluna, repostavit Colmeir. Cut. pl. 
Catal. p. 114. Sed ego nimis assuetus fui mendaeiis, et vanitatibus 
horum Hispanorum. Stationem au Llaurenti, ex Cazeneuve, et Pourret, 
refellit Timbal, eum Jeanbr. le Llaur. p. 394. 

Lycium afrum (Dioscorid.) L. Ad Perpignan in sepibus indicatur a 
Godron cum Gren. Fr. 2. p. 542. Forte semel visum, novitatis gratia, 
e non sat matura observatione receptum. Ignota Massot species inter 
indigenas, ut mihi scribebat, die 2. Apr. 1853., qui mox, Oet. ejus- 
dem anni, ostendidit hujus speciei aliquot individua exorta in muro 
areis prope Hort. Botan., neque alibi per agrum Ruscinonensem stirpem 
reperiri me certiorem fecit. 


Ordo 81. OLEACEAE (Juss.) Nob. 


Cf. Richard (Ach.) Observats. sur les Familles de Jasminées, et des 
Oleinées apud Aud., Brongn., Dum. Ann. Se. Nat. Par. T. T. (1826.) 
p. 350-3., et videas etiam Richard, Nouv. Elém. botanq. ete. Sept. edit. 
(Paris 1846.) p. 109-10. f 

Hisce conjunctis Neotericorum Ordinibus, suadente Richard, malui 
denominationem desumere a nobilissima Olea, potius quam e specta- 
tissimo Jasmino, cum Jussieu. 


Sub-ord. 1. OLEINEAE Endl. 
Olea Virgil., Varr., Cat., Plin., L. 


Olea europaea (Bibl. Sacr., Homer., Athen., Theophr., Esiod.) L. Sp., 
All. Pedem. i 
ad Rom, XI. 17., 


Genes. Cap. 8. v. 11:, Deuter. Cap. 6. v. 14., Cap. 98, v. 40.; Oleaster Paul. 
1 i 2 ., Theoph. Hist. pl. 2. c. 3., Hesiod. 
et v. 24, Hom. Odyss. l. v. 589. 7. v. 116., Athen. Deipnos. 2, 14 eop! E posi, Wilk. 


Op. Dies. i . 3. n. 784., Gaud. 1. n. 7., DC. i 
sre Mo Ru tiec riter d es lida Salisb. Flor. Graec. Sibthrp. C. 1. 


Fl. Med, T. 5. t. 254., Duchsn. PI. ut 


Lang. 2. n. 2929 (a). La-Peyr. Herb. specim. pl. cult; O. pa 
h Suit Buff. Atl. t. 106., Lamk. Ill. 


p. 3. t. 3. (cult.); Turp. Diet, Sc. Nat. AU. Dicot. t. 38., et 
vén. Atl, t. 55., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 912., Spach U no 

t. 8. f. 1., Nouv. Duham. T. 5. p. 69. t. 25. florid., et t. 26. fructig. ex sudo. Role. Diss, flo M. 
tab.a Woodv. Hook. Med. Bot. V. 2. p. 280. t. 98., Le Maout. Decsn. Botnq. 1868. p. Let Lm i 
Icon. C. 27. t. 1074. f. 3, 4., Plenck Ic. pl. med. T. 1. p. 5. t. 41., Gaertn. Fr. Sem. pl. . pi s do 
f. 4, Matth. p. 200-1., Camer, Epit. p. 109. s Ivstr., p. 110. e cult., Duh. Arbr. Arb. 2. n - : 
14. ram. pl, cult. a Matth. Trag. St. h. p. 1081... Tabrn. Krtb. 2. E 1450., pr e woo : 5 
4-8. fig. et 49., Rar. pl. Hist. 1, 1. p. 26., Dod. Pempt. p. 8214., Lob, Adyers. p. oes 7000. we 


lì Flor. Maj. Jun. in. Fruct. Autumn. abeunte. Per region. me- 
diterr. humil. calidior., inque insula Aquech prope Bermeo Pyr. Cantabr. 


merid. extremor. | 
Legi in Pyr. orient. ad Bagnouls sur mer, die 30. Maj. 1837., in 


Pyr. Catal. ad Rosas, die 6. Jun. 1851. Habui ex insula Aquech 
(Viz eaya), ubi late provenit, a Mieg. 


362 


Folia ad basim arboris latiora, ct breviora generatim, prae illis 
ramorum superiorum floriferorum; et rami quadrangulares saepe offen- 
duntur, et tales ad Rosas observavi, ubi villicus Catalaunus testabatur 
plantam a me lectam praebere fructum exsuccum. In contractiore 
planta folia breviora, et carnosula conspiciuntur, ut observavi prae- 
cipue ad San Feliu de Guixols vel locis calidioribus, ventosis, siccis. 
Folia alterna pone Ordinis characteres subposuit Koch p. 553., et ipse 
Oleae folia opposita tribuit, quomodo sunt, generatim, in hoe Ordine, 
Tribu Jasminearum excepta, cui ille, perperam p. 554., absolute folia 
opposita adseribit. Videtur character iste inter duos, a se receptos Or- 
dines, commutasse. 

Hujus arboris varietates cultura praestantiores potiori ordine, et 
diligentia in Agricultorum usum perbelle disposuit, et designavit Loi- 
seleur Deslonchampio opere Nouv. Duham. s.c. ps. 10-81., additis per- 
puleris figuris. Neque, quantum scio, apparuit unquam Tractatus de 
ilis labore, et opere D.i Trigueros e Carmona Hispaniae, olim enun- 
ciatus a Palau y Verdera Part. pract. Bot. Linn. T. 1. (Madrid 1184.) 
p. 47. n. 1. De hoc nullam ego reperii mentionem apud Clemente in 
Herrera Agricolt., ed 1818., p. 351., seqs. Cujus Trigueros (Candido 
Maria) extaret tantum MN. Flora Carmonensis, Hispalis apud Boutelou, 
nec adeo spectanda, ut refert Colmeir. La Bot. y los Botes. Hisp. Lus. 
1858. p. 76. n. 584. s 

Historia de ramo Oleae, e jugis Antilibani, sive montibus Armeniae, 
a Columba ad Noè allato, mihi semper minus feliciter composita visa 
est, sed loco mihi non satis noto, rem silentio praeterire satius existi- 
maveram. Sed quum reperierim apud Tournefort, Voy. du Levant T. 2. 
p. 335. quae sequuntur verba, ea lectoribus meis subjicere consilium 
duxi. Laudata plurimum soli fertilitate, de Armeniae montibus loquutus, 
mox subjunxit Tournefort: « Il n'y manque que des Oliviers, et je ne 
sais où la Colombe, qui sortit de V Arche fut chercher un rameau d'olivier, 
supposé que V Arche se soit arrêtée sur le mont Ararat, ou sur quelque 
autre montagne d Arménie. Car on ne voit pas de ces sortes d'arbres aux 
environs etc.! 


Phillyrea Dioscor, Tournef. 
Phyllirea conferta (Dioscorid.) Stokes. 


Diosé. 1. 1, c. 125. Stok. Bot. Comment. (1830.) p. 23. n. 1. Comprehendens Ph. omnes europaeas 
ceu species evulgatas. Ph. med., angustif., latif., streta. Bert. 1. ps. 39-44. ns. 1-4. Ph. latif., med., 
angustif., Moris Sard. 3. ns, 782-4., Willk. Lang. 2, ns. 2930-4-2. Ph. angustif., med., strict., Gren. 
Godr. Fr. 25 vs 474-5. Ph. latif., oleaefol., med., et angustif. La-Peyr. Herb.; Ph. variabilis Timb. 
et Lor.; Ph. Dioscoridis Nob. ined., ante Timb., et Lor.; et ante operis Stokes notitiam (Parisiis De- 
lessert. 1862.): Ph. vulgaris Caruel, Flor. Graec. Sibthrp. C. 4. p. 2. t. 2. (latif); Nouv. Duham. Teg 
p. 90. t. 27. (med.); Lamk. II, t. 8. f. 3. (angsts.); Loudon Arbor. brit. 2. f. 1025-6., et 1027, et 1088.; 

aertn. Fr. Sem. pl. p. 74. t. 92. f. 5. (med. ; Reichnb. Icon. C. 97. t. 1075-6. Duh. Arbr. Arb. ?. 
t. 25, a Matth. Matth. p. 172., Pen. Lob. Advrs. p. 490. f. 1, 2. (med., ang.); Camer. Epit. p. 90. 
Clus. Hisp. p. 60-5., Rar. pl. Hist. 1. 1. p. 54-9, abre variae 4.); Dod. Pempt. p. 776. (Plant.ae); 
Lob. Obs. p. 564. f. 3., et p. 565. f. 1., Icon. 9. t. 131. (p. err. 135.) f. 2. (med.), et t. 132. f. 1. (ang): 


ħ Flor. Mart. Apr. Fruet. stat. Per region. mediterr. a Navarr. 
ad Pyr. or, Atax,, locis calidior. Rarissimo in Pyr. septr. med., inque 
Cantabr., meridionaliori etiam. 

. Legi tres formas praecipuas (ex prolat. Moris.) eodem loeo, eodem 
die, 27. Maj. 1843. contra Ceret ad St. Féreol (Roussillon); ex Agos, 
sub Argelles de Bigorre, ubi ipsemet vidi, habui a Deville, form. an- 
gustifol. Varietates vel formas latifol., med. observavi sub Bilbao et 


363 


Algortha, ut supra Lizarza in m.* Azurdajo, vidique ex Mundaca a 
Mieg collectas. Varietatem latif. percepi supra Vinies; mediam ad la 
Carbonera, et ad Murillo Gallego in Monsec.; angust. inter Lumbier et 
Liadena; sub Verra l.d. Indalas; et formas varias observavi ad Roca- 
fuerte, ad Sanguessa, in Roussillon, aux Corbières etc. 

Arbusculum, rarissime arbor sempervirens, floribus lutescentibus, 
suave olentibus, fructibus nigricantibus. Lignum ad opera tornata 
aptissimum. 

In omnibus ab auctoribus putatis speciebus europaeis ego video 
formas unius ejusdemve speciei mirimode ludentis. Simul, et mixtim 
erescentes saepe reperii, transeuntes gradatim unam in alteram; nullam 
percepi differentiam in habitu, inflorescentia, fructibus; omnem ad folia 
eireumseriptam, quae in affini Olea europaea aeque ludunt, quam tamen 
arborem in plures species, ab expertis acceptas, non lacerarunt botanici. 

Folia dentata, aut integra nihil dicunt, quia nota haee incerta om- 
nino, fallax, et varians in eodem caudice reperitur: item foliorum lati- 
tudo non offert characterem constantem, sicut non offert eorum apex 
plus minus acutus, vel etiam acuminatus. In drupis nullam percepi 
differentiam, quidquid dixerit Bertoloni, de drupa obtusa, wmbilicata 
in Ph. latifolia et stricta sua, dictum, ut credo, e marcescentia apiculi 
sive stigmatis, et stili, unde haec exoritur forma in maturiore drupa. 
Reapse sunt omnes drupae apiculatae, et mox umbilicatae pro illorum 
aetate diversa. Apiculum adhuc persistens in Ph. conferta var. angustif. 
observatum ad Rosas, die 28. Aug. 1846., solo attactu facile cecidit, 
et drupa illico umbilicata facta est. Hunc errorem de drupa apiculata 
in Ph. media, umbilicata in Ph. latifolia habuit Visiani etiam, 3. p. 20., 
de quo tamen errore mox ipse in suspicionem venit, p. 21. Observ. ad 
n. 1146. Cf. Moris l.c. p. 13., et respondeas, quaeso! Non tibi videtur 
recte rem perspexisse Moris, ast majori, prae veritate, obsequentia erga 
Bertoloni, eam velamine obtendere studuisse? js 

Tournefort, desumens praesertim a Clusio, a fratribus Bauhini, ab 
illius antecessoribus in Hort. Bot. Paris., amplificans quoque e suo, adeo 
Phillyream secavit, multas, tum in Schol. Bot, Paris., mox Elem. Botg., 
denuo Inst. r. hrb., proponens species. Hune praesertim ducem sequutum 
fuisse Pourret diceres, de cujus speciebus prout illius Herbarium, Ma- 
triti asservatum, suppeditavit, concinne dicam. Ph. polymorpha Pourr. 
e Galloecia, mihi est omnino Ph. augustifolia Auctor, Ph. neriifolia 
Pourr., inter Malaga, et Gibraltar lecta, folia latiora , lanceolata pro- 
ferens, judicata fuit a Reuter (ex scheda Reuteriana in Pourret Her- 
bario reperta) ceu Ph. angustifolia, mihi prorsus talem non se efficit, 
quum viderim formam accedentem potius Ph. mediae Auctor. Adduxit 
ei Pourret Ph. hispan. Neriifol. Tournef. Inst. r. hrb. p. 596.; ut erat 
expectandum; caeterum agitur de specimine flore, fruetuque orbato. 
Sequitur Ph. quaedam e Monserrat, ad Barcinonem, distincta a Pourret 
nomine Ph. ligustrifoliae Pourret, cui ceu synonyma referuntur Ph. folio 
Ligustri, G. Bauh. Pin. p. 476., Tournef. l.c., Salvador Herb.; et istud 
quoque specimen flore fructuque carente, lusumque quasi medium 
ostendit Ph. mediam et angustifoliam inter. Altera forma, ex Olot, 
spectanda foliis per marginem aculeatis, ad suam Ph. angustifoliam 
Herbarii ab ipso Pourret relata, offert statum, qui Ph. mediae aucto- 
rum proprius accedit. Alia, quae pro PA. latifolia Auctor. illico judi- 


364 

earetur, nomine PA. laurifoliae distinguitur a Pourret; in ista folia lata, 
integra, atque serrata; haec respondet Ph. hispan., Laurifol. serr., et 
aculeat. Tournef. l.c. Inde percipitur quantum subtilitatis, et artificii, 
laevissimis argumentis a foliis petitis, in hisee attulerit Pourret, quod 
minus erat expectandum ab eo, qui unam e formis istis aptissimo po- 
lymorphae nomine salutaverat. Inter Neotericos, vero, futilium distine- 
tionum auctor fuit Aiton, Hort. Kew. ed. 1., ex quo, ut puto, ad spe- 
cificas distinetiones suscipiendas ansam sumpsit Willdenow, adultior 
faetus, En. pl. hrt. Berol. Aitoniana ea, nimia arte composita, trans- 
ierunt quidem in Vahl. Enum., eaque ulterius adhue elaboravit Link 
Jahrb. 1. p. 147., Handb. p. 443-4. et ef. Schult. Mantissa in Syst. 
Veget. V. 1. (1822.) p. 80-2.; sed vir sagax falsas Willdenow species 
non recepit, easque sub tribus acceptioribus typis, in varietates tan- 
tummodo distinctas, cohibuit. 

Ph. pedunculata Bory, Chaub. Morée p. 14. n. T., ipsis auctoribus 
dubia num varietas foret Ph. mediae, non percipitur quo charactere 
per se stare possit, etiam ceu hujus varietatem, vel apud illos, qui, 
non hortulani, adhue in hisce insidunt. Res mira! videmus hoc actum 
in opere (Morée p. 14. n. 6), in quo PA. media L. ceu Ph. latifoliae 
varietas enumeratur, et ab iis ipsis, qui vanam promovebant distine- 
tionem, qua circumstantia res, ut erat, relinquenda fuisset. 

Plures hasce plantas separaverunt, parva tamen fiducia. Jam Des- 
fontaines, Fl. Atl. p. 9. exclamare: « £x accurata observatione mihi 
innotuit nullos naturam posuisse limites inter Ph. mediam, latifoliam, 
et levem >, et sub PA. angustifolia opinionem Gerardi refert, qui istam 
mediae varietatem declaravit, Flor. Gall. Prov. p. 321. n. 1., aeque 
ae paulo post dixit etiam Schultes Gestreichs Flora p. 6. n. 2. Quod 
si idem Desfontaines, Mist. Arbr. Arbust. 1. (1809.), et Catal. hrt. 
Paris (1829.) p. 88. tres stirpes, separatim veluti species proposuit, 
hoc parum refert, eo quod opera illa in hortulanorum commodum re- 
dacta, botanicam severitatem effugiant; ad hoe, si aliter ibidem fe- 
cisset eontra seopum, ferme, talium operum ivisset, lectoribusque 
suis minus acceptus fuisset. Item dicendum de Savi, qui Fl. Pis. 1. 
p. 9. Ph. mediam cum latifolia conjunxit, separans angustifoliam; dein 
Tratt. Alb. Tosc. s., ex iis omnibus tres distinctas species admisit, p. 149. 
Desfontaines laudavit Gussone, Sicil. Synops. p. 11., observationibus 
in plantis vivis factis; nec ab eo adeo remotus sese ostendidit Schrader, 
Flor. Germ. p. 9. Ph. mediam et latifoliam alteram alterius varietatem 
suspicare Brotero, Lusit. p. 11. n. 3., tales declarare DC. Rapport. 
voyag. 2. p. 85.; eas simul jungere Lamarck Dict. 2. p. 502. n. 1., 
Pollin. Fl. Ver. n. 6., Bory Chaub. Pélop. n. 6., Le Mahout, et Decaisn. 
Fl. Jards. Champs. p. 319. 

Reapse DC. Pr. P. 9. p. 292. tres Ph. formas ceu species recepit, 
latifol., med., angustif., additis illorum varietatibus; de quibus tamen 
haee adnotavit: « Botanici qui in hortis Europae borealis Phillyreas 
viderunt , varietates minimas in diversis ejusdem individui ramis saepe 
obvias, in species frequenter. converterunt. » Ph. vero mediam ceu angusti- 
foliae varietatem consideravit Fabric. En. pl. hrt. Helmst. ed.2. p. 388. 

Accesserunt alii, Brot. Fl. Lus. p. 11., Salisb. Pr. p. 13., Schrad. 
Germ. p. 9., St. Amans FI. Agen. p. 3., Sebast. Maur. Rom. Pr. p. 4, 
Bert. It. p. 42., qui omnes videntur invite separavisse unam aut al- 


365 


teram, ex illis putatis speciebus, donec Stokes l.c., dein Timbal cum 
Loret, Bull. Soc. botg. Fr. T. 7. (1860.), noviterque Timb. in Reliq. 
Pourr. p. 29. Not. 2., Linnaeanas species in unam compegerent, no- 
mine Ph. variabilis l.c. p. 18., non omnes tamen Europaeas falso 
putatas species sub ea compellendo: qua re considerata , ni prior, et 
potior Stokes sententia apparuisset, tune meam Ph. Dioscoridis deno- 
minationem sustinuissem. Fuerunt qui unum vel alterum speeimen 
definite determinare ausi non sint. Nec defuerunt res fatuae a quibus- 
dam absque pudore prolatae, ut quasdam putatas species distingue- 
rent. Praeterito Loiseleur, qui Fl Gall. ed. 1. p. 5. flores in tres 
putatis speciebus differentis coloris descripsit: Tenore, cum Gussone 
(Mem. peregr. 1834-8., Napoli, 1842. p. 147.) de Ph. levi scripse- 
runt: « Distinguitur facile a varietatibus omnibus Ph. mediae, et la- 
tifoliae foliorum virore minus intenso, nec tam rigidis vel coriaceis 
foliis, ut illae sunt ». Et de Ph. latifolia sic effatus est Willkomm: 
« Frutex arborescens , satis excelsus, foliis magnis, ovatis, a Ph. media 
abunde distinctus! cf. illius En. pl. nov. rar. in Hisp. Algarb. lect. 
n. 138. (in Linnaea T. 15. 1852.) p. 47. Idem Willkomm risum 
mihi movit, dum ibidem de Ph. latifolia agens se primum hujus 
plantae detectorem in Hispania jaetavit, quum suis ipsis diebus eam enun- 
ciaverit Colmeir. Cat. pl. Catal. (1846.) p. 105., et Appunt Fl. dos 
Castill. (1849.) p. 102. notum insuper omnibus hane formam ex Hi- 
spania innotuisse Tournefortio, ne dieam Pourret etiam, quia observa- 
tiones suas non edidit; suntque praeterea botanici, qui suspicantur Ph. 
1. Clus. Hisp., et forte Ph. 2. ejusdem ibidem, ad hane eamdem 
Ph. latifoliam referendas esse. E 

Nolim praeterire aliqua ad quasdam antiquorum figuras spectantia. 
Incertae apud auetores manserunt Ph. 2, Clus. Hisp. p. 60-1. fig.. 
Rar. pl. h. 1. 1. p. 52. f. 1, et Ph. folio Alaterni J. Bauh. Hist. pl, 
l. l 5. p. 541. (p. err. 532.) f 1. Dubia etiam penes alios Ph. 4. 
Clus. p. 62, 64. fig., Rar. pl. h. l. 1. p. 52. f. 3.; cf. de hisce Hoffm. 
Link Fl. Port. p. 391-2. ` jm i 

Porro Ph. arbor Gallo-Prov., Pen. Lob. Advers. p. 421. cum fig., 
repetita in Icon. t. 132., f. 2., citatur adhue a quibusdam pro Ph. 
media. Haec figura mihi cito repugnavit; observata mox nota in mar 
gine Adversariorum ab auctoribus adposita ne illos quidem de hac 
icone satisfaetos fuisse patuit. Linnaeus, Gen. pl. ed. 1. (1191.) B. 2. 
n. 4. Obs. scripserat: « Stamina quinque a quibusdam pinguntur », 
quam observationem in subsequentibus editionibus suppressit. Puto, et 
illum quidem, primo intuitu, quasdam Rh. Alaterni figuras pro Phil- 
lyreae specie sumpsisse. - 
. Bunt quidem populi qui eodem nomine unam vel alteram formam 
indistincte appellent, quod rarius fit de speciebus legittimis. Depre- 
hensae etiam fuerunt confusiones in Herbario Linnaei. .— 

Hisee omnibus perpensis, Naturam melius interpretar! ratus sum 
putatas europaeas species omnes penes auctores distinctas in unam 
reducere. Meam sententiam, quam fere e quadraginta annis colo, lau- 
davit expertissimus Requien, qui arbusculum longe lateque crescentem 
per regionem a se continuo cireumeursam, attento examini subjecerat. 
Neque ab ea remotum fuisse Boissier patet ex hujus observatione pro- 
lata in opere Voy. botg. Esp. n. 1129. In eamdem sententiam pronus 


366 


fuit etiam Poiret (Voy. Barb. T. 2. p. 80.), qui tamen lectores in er- 
rorem induxit, indicando idem sensisse Lamarck, quum iste legittimi- 
tatem specificam Ph. angustifoliae mordicus sustinuisset lse. n. 2, 
Late rem egit Stokes comprehendens sub eodem typo Ph. ligustri- : 
foliam Mill, et Ph. obliquam Willd.; non ita Timbal, et Loret, quorum 
sententiam ego civi, sed qui nulla de Stoches notione, misera fulciti 
eruditione, mancam exhibuerunt sententiam. Supervenit Caruel, qui 
Pr. FL Tose. (1863.) p. 444-5., re sano intuitu pervisa, speciem 
nomine Ph. vulgaris, reapse tarde, salutavit. Indicium de hoc reci- 
piendo judicio primus dedit Camerarius, utpote qui sub Phillyreae 
nomine, diversas formas una oculis subjecit, specificas distinctiones de- 
spiciens. Videtur mihi Stokes excitatus fuisse ab hae Salisbury obser- 
vatione respiciente comparationem inter Ph. angustifoliam et latifoliam: 
Utraeque hae stirpes figura foliorum sunt admodum variabiles, nec forsan 
ipsae verae species. Pr. ls.c. 

Genus reapse tenuibus instructum characteribus, attamen vetustate 
sancitum recipere malui, nec cum Endlicher, Gen. pl. n. 3349. Olcae 
adjunxi, quamvis iste, auctoritate R. Brown, Prodr. Nov. Holl. ete. 
p. 523., fretus, consilium fidenter emiserit. Reapse R. Brown Salisbury 
bene non percepit; iste periearpii putamen in Zigustro tenuius dixit 
prae illo Phillyreae, et Oleae, nec de illius differentia inter Phillyream 
et Oleam loquutus est. Revera excessit Salisbury comprehendendo sub 
Olea Ligustrum, et Phillyream; quod merito corripuit R. Br., ut per- 
peram Chionanthum ab eis nimium separavit Salisbury collocata inter 
eos Syringa: adeo Chionanthus cum Ligustro affinis est, judicio etiam 
R. Brown; hancine affinitatem perceperat Dahl, utpote qui PAillyream, 
Oleam et Chionanthum una comprehendit, Obs. bot. (1787.) p. 8-9. 
vel apud Roem. et Uster Magaz. Bot. 2. (Band. 4. 1788.) p. 24. 


Ligustrum Virgil., Colum., Plin., Tournef. 


Ligustrum vulgare (Virg., Ovid., Sidon Apoll., Colum., Plin.) Trag. 


Virg. cf. Fl. Te: Ovid. Met. l. 13. v. 789., Sidon. Apollin. Epist. 9, 13. Colum. Hrt. cult. 10. 
v. 300., Plin. Nat. h. I. 16. c. 18. v. 31. Koch p. 554., Bert, 1, p. 37., Gaud, 1. n. 5., DC. Dub. p. 321... 
Willk. Lang. 2. n, 2928. La-Peyr, Herb.; L. germanicum G. Banh Pin., L. italicum Mill., L. humile 
Salisb., L. angustifolium Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 1. n. 764., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. 
t. 1. Flor. Dan. t, 1444., Schrank Fl. Monac. t. 49., Bull. Herb. Fr. t. 295., Fl. Bat. v. 11. t. 821., 
Schk. Handb. t. 2., Hayn. Term. bot. t. 19. f. 2., Berger. Phytonomt. p. 185. tab., Mill. Icon. t. 162. 
f. 2., Poit. Turp. FI. Par. p. 5. t. 4., Lamk. Ill. t. 7.. Plenck Ic. pl. med. T, 1. p. 5. t. 10., Sturm 
Heft 14., Gaertn, Fr. Sem. pl. 2. p. 72. t. 92, f. 6., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1074. f, 1. 2. mediocr., 
Dietr. Fl. Bor. v. 11. n. 761., Nouv. Duham. T. 3. p. 197. t, 49. Duh. Arbr. Arbrst. 1. t. 137. a Matth. 
Matth. p. 170, Camer. Epit. p. 89. Trag. St. h. p. 1005., Fuchs. hist. st. p. 480., Egenolph. Herbr. 
imag. P, 2. crt. 19. b. f. supr. extr., Dorstu. Bot. crt. 168. C., Lonicer. Nat. h. crt. 49. f. 1. ead., et 
5 : Pr Dod. Pempt. p. 775., Lob. Obs. p. 584. f. 3., Icon. 2. t. 435. f. 1. J. Bauh. Hist. pl. 


h Flor. Maj. Jun. Fruct. Octobr. 
Legi in Pyr. septr. med. ad Blagriac die 15. Sept. 1852: in Pyr. 
Arag. ad San Cosme de Guara, die 16. Jun. 1850. 


367 


Sub-Ord. 2. FRAXINEAE Endl. 


Fraxinus Virgil, Tournef. 


Fraxinus excelsior (Homer., Virg., /Esiod., Theophr.) G. Bauh. Pin. 
p. 416. n. 1., Tournef. Inst., L. 


Homer. Iliad. 16. v. 167., 13. v. 178., etc., Hesiod. Op. Dies, 144., Virg. cf. Fl., Theophr. Hist. 
pl. 1. 3. c, 2., 1. 4. c. 9. Koch p. 554. n. 4., Bert. 1. p. 50. n. i., Gaud, 1, n. 2311., DC. Dub. p. 322. 
n. 1. La-Peyr. Herb., Fr. excelsa Schrank Prim. Fl. Salisb. n. 28. Salisb. Pr., F. vulgatior J. Bauh. 
Hist. pl., F. vulgaris Parkins. F. Ornus! Scop. F. excelsior b, et Fr. oxyphylla b, Gren. Godr. Fr? 
(hanc Perpignan a Massot!); nec Massot litterae oppugnant, adduntur Eadem Fr. biloba Gr. Godr., 
et Fr. parvifolia Lamk. Engl. Bot. v. 24. n. 1692., Sv. Bot. v. 3. n. 175,, Fl. Dan. t. 969., Schk. 
Handb. 4. t. 357. fl. fr. anal., Turp. Fl. med. 3. t. 172., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 373., 
Guymp.. et Hayn. Deutschl. Holtz. 2. p. 285. t. 214., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 222. t. 49, f. supr. intr., 
Michel. Gen. pl. p. 223. t. 103. f. 1., 2. Nouv. Duham. T. 4. p. 59. t. 14., Reichnb. Icon. C. 27. t. 
1072. fig.ae 3-6., Lamk. Ill. t. 858. f. 1., Dub. Arbr. Arb. 1. t. 101, a Matth. Matth. p. 135. vix., Camer, 
Epit. p. 64., Lob., Obs. p. 545. f. 1., Icon. 2, t. 107. f. 2., Dod. Pempt. p. 833. 


fh Flor. a Febr. in Apr. Fruct. Maj. Jul. 

Legi in Pyr. septr. aurig. ad Ax, die 18. Jul. 1840.: in Pyr. or. 
-ad Fontpedrouse (Conflent), die 15. Jul 1837. Habui ex viciniis de 
Perpignan, a Massot; ex Cauterets a Deville. 

Refero ex aliis: variat ramis pendulis, Vahl. En. pl. p. 53. n. 14: 
« In Fr. excelsiori flores cum petalis » Dahl, Obs. bot, Hauniae 1787. 
p. 6. Alia minus notabilia praetereo. Vivit in humilioribus, calidio- 
ribusque Pyrenaeis Corbariensibus, orientalibus, Catalaunicis, Ara- 
gonensibus, etiam ad Asso Beral, in m.* Orva, ad Alai prope Jaca, 
varietas quaedam, quae peculiarem speciem mentitur, respondes Fr. 
excelsiori b australi Gay Herb., ex Cambessedes Balear. n. 568., et 
Fr.-owycarpae Benth. Cat. p. 80., non Willd. Vix ab hae recedunt 
quaedam e citatis figuris, videlicet Engl. Bot., Sv. Bot., Fl. Dan., facie 
similem plantam offerentes. Si recte video, Cosson eamdem plantam, 
ut fecerat Bentham, peculiarem speciem existimavit, eamque habuit. 
pro F. oxycarpa Willd.; cf. Voy. botg. Alg., in Ann Sc. Nat. Par. Ser. 4. 
T. 4. p. 209. Ego quidem peculiarem esse speciem eam putaveram, 
quam ita constiteram. « Fr. floribus apetalis (ex Herb. Delort.), foliis 
impari pinnatis, foliolis sessilibus, cuneato-lanceolatis, basi integris, reliquo 
margine argute-serratis, subtus nervo valido proeminente exaratis, venis 
parum conspicuis, et undique glabris, samara parum contracta, obtusa, 
saepius oblique emarginata, obtuso mucrone terminata. Folia parva; stilus 
emarginatus? ». 

Ad varietatem hanc australem non pertinet Fr. rostrata Guss., Pl. 
rar. p. 876. t. 63., Sic. Syn. p. 13. n. 3., F. excelsior b Bert. 10. 
p. 438. ad n. 1., quam ad Monspelium raro inventam dicit DC., Pr. 
P. 9. p. 276. n. 13; haee, ex Gussone icone, distinquitur foliis an- 
gustioribus, et acutioribus. Neque melius cum ea quadrat Fr. parvi- 
folia Lamk. Dict., DC. Ibid. p. 277. n. 16., aeque ad Monspelium - 
dicata, quae, quantum dignosci potest ex Plukenetii figura, Phyt. t. 182. 
f. 4., folia minora, et rotundiora gerit. Planta de qua agimus habita 
est a Willkomm, Sert. Fl. Hisp. p. 103. n. 668., pro Fr. angustifolia 
Vahl En. p. 62. n. 11, cui iste adduxit Fr. tenuior., et minor. fol., 
J. Bauh. Hist: pl. T..1. P. 2. 1. 8. p 177. (£. 1.), desumpta, ut ipse 
dicit. J. Bauhinus, ab Orno Dalech, Hist. pl. Lugd. p. 83. (cum fig. 
exter); hane varietatem F. excelsioris judicavit Ray, Hist. pl. 2. p. 
1703. n. 2.; non eodem modo Sprengel, Syst. Veget. 1. p. 9i. n. 3T., 


368 


qui ad Fr. orycarpam amandavit, non sic ali, L, Lamk., Vitman, 
qui eam ad Fr. Ornum afferre maluerunt. Forte varietas insignis spe- 
ciei vulgatioris, a nostra planta non parum recedens, in Floris Gal 
licis e viciniis de Lyon non apparens, unde tamen provenit prior illius 
notitia, ex ipso J. Bauhino, qui scribebat: « Ramum ex Lugduno vicinis 
montibus collectum adhuc hoc anno 1605., quo haec commentamur, ad- 
servamus.» Citius varietates prae legittimis typis disparent. Si planta 
illa adhue ad Lugdunum viveret, aliquid de ea nobis dixissent Galli, 
praesertim vero Jordan, qui adeo minora extulit. 

Ornus, et Frarinus congeneres plantas primus declaravit Columella : 
«Orni eae sylvestres Fraxini sunt.» Lib. de Arborib. cap. 16. (ed. Aldin. 
ert. 132. vers.). 

F. excelsior est Latinorum Ornus; quapropter nomen istud ceu 
specificum ad alienam. speciem a Linnaeo relatum recipiendum non est. 
Omnibus perpensis, F. Ornum L., sive F. floriferam Scop. Carn., Fr. 
bothyoidem. forte dicendam nomen hocce specificum desumendo a Mo- 
rison, Hort. Mesen. (1669.) p. 265., sed a verbi etymologia non sus- 
tentatum: ergo sistendum esse duco in Fr. sylvestri ex Columella. 
(Fr. montana Salisb. Pr., a Steudel praetervisa.). 


Sub-Ord. 3. ASMINEAE. 


Jasminum Ruell., Dodon. (1557.), Tournef. 
Jasminum fruticans (Ruellii) L. Sp. 


Jasm. luteum, ex /Egypt., et ex Ital., Ruell. Nat. Stirp. 1. 1. c. 84. p. 221. lin. 8. Bert. 1. p. 55» 
DC. Dub. p. 322. n. 2, Willk. Lang. 2. n. 2933. J. frut., et J. humile La-Peyr. Herb. Curt. Bot. Mag. 
v. 13. n. 461., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1077. f. 2, 3. Nouv. Duham. T. 1. p. 102. t. 28., Gaertn. Fr. 
Sem. pl. p. 196. t. 42. f. 1., Meyer. Jasm. Mem. Acad. Berl. T. p. 94. t. 2. f. 9-14. (nom, in tabs. 
J. fruticosi); S. wert. Florileg. 2. t. 24, f. 3., Dod, Pempt. p. 570-1., Tabern. Icon. t. 136. f. 1., et 
t. 530. f. 1.. Pen. Lob. Adv. p. 389-90., Icon. 2. t. 52. f. 1. ead. mal.; Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. 
tab. lign. 21. f.. 184. 


ħ Flor. Apr. Maj. Fruct. Aug. in Nov. Per region. mediterr. prae- 
sert. raro extra, solo calcareo, 

Legi in Pyr. septr. med. ad St. Beat, die 28. Jun. 1845. Habui 
ex le Pic de Ger de Lourdes a Deville. 

Observavi ad Agos; prope St. Girons in montibus superstantibus 
ad Montaigut, et ad Alos: vidi etiam in m.e Montpelat ad St. Mar- 
tory; ad ruinas Castelli de Rocfort contra Boussens, secus Garumnam 
ad Axat, et ad Rennes Pyr. Atax. Item in Pyr. merid. ad Pamplona, 
ad Villanueva de Aezcoa; supra Vinies; ad Hecho (valde super Oleam); 
ad Aguero, ad Ayerbe, a la Conca de Tremp, ad Pons in Monsec, ali- 
bique. Bonus Vilaseca f. r. vidit in Pyr. or. à la Fou supra Arles; 
in Roussillon minime rarus. Au Vallon de Planque (Arbas) vidit Timbal. 
Haec species non solum per regionem mediterraneam se extendit valde | 
super Oleam, sed per regionem oceanicam quoque salis se diffundit. 

Habitus fere Genistae (non vero Trifolii! Dodon.); affinitas magna 
cum Solanaceis; Ventenat postquam de Cestro dixerat, haec subjunxit : 
« Ses. caractères annonceroient ils simplement, que les Solanées, et les 
Jasminées doivent étre rapprochées dans l'ordre naturel, et qu il fournit 
une transaction entre ces deux familles? » Choix plnts. (1803.) sub Cestro 
macrophyllo, n. 18. b, ; 

Calycem, et corollam limbis quadrifidis, et quinquefidis sectis ob- 
servavi ad St. Martory. 


969 


Ord. 32. RHAMNACEAE Parl. 
(excl. Ampelid.). 


Trib. 1° CELASTRINEAE Parl, 


Evonymus Theophr., Plin., Clus., Tournef. 


Evonymus vulgaris (Plinii? Crescentii) Park. Theatr., Ray Syn., 
Scop. Carn., Mill. Dict. 


Plin. Nat. h. 1. 13. c. 22. vel 38, dubius e nimia ex Theophr. imitat.e. Fusanus Cresc, Agric. 
1. 5. c. 45. Scop. Carn. ed. 2, n. 267., Roth Tent. Fl. Germ. 2. p. 266. E. europaeus Auctr., Koch p. 
161. n. 1., Bert. 2. p. 670. n. 1., Gaud. 2. n. 557., Moris Sard. 2. n. 243., DC. Dub. p. 110. n. 1. 
E. europ. La-Peyr. Herbr., E. Theophrasti Lob. Obs., Corneet. Paris. E. angustifolius, et E, lati- 
folius Gilib. Exerc. phyt., ex Ledeb. Ross. Engl. Bot. v. 6. n. 362., Bull. Herb. Fr. t. 135., Flor. Dan. 
t. 1089., Schk. Handb. t. 48., Schrank Flor. Monac. t. 18., Flor. Batv. v. 4. t. 241., Sturm Heft 27., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p. 149. t. 113. f. 2., Sy. Bot. v. 4. n. 247., Roques Phytogr. med. T. 3. p. 
493. t. 131., Reichnb. Icon. C. 16. t. 309. f. 5134., Guimp. et Hayn. Deutschl, Holtz. p. 26. t. 16., 
Le Maout. Decsn. Botnq. 1868. p. 243. Duh. Arbr. Arb 1. t. 96. e Matth. J. Bauh. Hist. pl. 1. 1-8 
p. 201. Matth. p. 19i., Camer. Epit. p. 102., Trag. St. h. p. 983., Cord. Hist. pl. crt. 176 a-b fig., 
Lobel. Obs. p. 591. f. 2., Icon, P. 2. t. 168. f. 1., Dod. Pempt. p. 783. 


h Flor. Maj. Jun. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. sept. med. sub Sarrancolin et Tuzaghet ad Labarthe, 
die 23. Oct. 1845. Habeo a Deville ex Sort (Barousse.). 

Rami verrueulosi in hae specie etiam interdum reperiuntur, qua 
de re nota de ramis laevibus ceu specifica, cum Koch, et asseclis, di- 
mittenda est, quia absoluta nom est. Ramos tetragonos ad angulos albo- 
suberosos olim observavi in agro patrio; similes, solum quod suber crat 
ferruginei coloris, observavi etiam in Pyrenaeis, praecipue ad Olot Pyr. 
Catal, die 18. Aug. 1846. ) 

Linnaeum praeterii, quia Sp. pl, duos sub eodem nomme confun- 
debat species (optime jam a Clusio, Tabernemontano, et G. Bauhino 
distinetas), et tres cum filio in Suppl. p. 154. (hane quoque Clusio 
notam, et ab hoc sejunctam.). : 

Evonymus Theophrasti, Hist. pl. Eg ents, revera idem est? In 
Historia generali plantarum per G. Rovillium Lugduni cura anno 1587. 
p.270-1. pro Evonymo Theophrasti Rhododendron, sive Chamaerhodendrum 
ferrugineum interpretatum est. Ruprecht, Flor. Ingr. p. 242., aliquid 
Nerii lauriformis Lamk. (Oleandri Auctor.) intervidit ; Theophrastum 
perlegens. Mihi autem, perpendenti Theophrasti descriptionem , eum 
revera Evonymi speciem adumbravisse reor, ut visum est aliis bota- 
nicis plurimis. Sed species in Graecia reperta est Ev. latifolius (Clus.) 
Scop.; ef. Sm. Graec. Pr. n. 557., quae planta vitam degere dieitur 
in Olympi Bithyni, et Athoni sylvis: item Chaubard, P. Pelop. n. 400., 
eamdem hane speciem neque vulgarem ad basim montium Arcadiae ex 
Gittard refert, quod et color florum, uti a Theophrasto deseribitur, 
confirmat. Et quum de hoc Plinius nonnihil a Theophrasto discedat 
hujus prolatio quidquam minus dubia evenit. Haee fuit ratio qua ductus 
Lobelianam denominationem in capite non suscepi. 


24 


ce 


310 
Trib. 2^ RHAMNEAE Parl. 


Rhamnus Nicand., Juss. 
SECTIO 1 FRANGULA Tounxr. 
Rhamnus Frangula (Tragi, Matthioli) L. Sp. 


t. 232., Gaertn. Fr. Sem. pl. 2. p 111. t. 106. f. 5.. Lamk. Ill. t. 128. f. t., Guimp. Hayn. 
ytogr. med. T. 3. p. 299. t. 133., Plenck Ic. pl. med, T; 2. 


Arb. 1. t. 100. a Matth. Matth. p. 1271., Camer. Epit. p. 978., Dod. Hist. E (gall. p. 533. f. 2., 
f. rn. Krtb. 2. p. 1461. 
f. 1., Icon. t. 1046. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 1. l. 5. p. 560. f. 2. Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 200. f. 2. 


h Flor. Maj Jul. Fruct. Jul. Sept. 

Legi in Pyr. septr. aurigr. contra Savignac, die 24, Jul. 1840. 
Habeo a Deville ex nemore de Puichou à Bèze. 

« Rhamnus nomen graecum, et apud Graecos est generis foeminini. » 
Roem. Sch. Syst. Veget. 5. p. 216. not.; et ita ex Plinio, quem sero bota- 
nici intento animo considerarunt. Incertae sunt Patrum Rhamni, quod 
nomen (ex Hippoerate, Theophrasto, Dioscoride, Theocrito) forte rectius 
ad Jububam Caesalpini, Zizyphum Tournefortii, traheretur. Cf. quae 
de Rhamnis et Lyciis diximus in p. 411. Mehercule pro Zhamno 
Auctor, melius Philyca Theoprasti usurparetur. 

Calyces generatim puberuli, rarius glabri: in individuis a me obser- 
vatis in sylvula ad St. Lary Pyr. sept. med. pubescentia haec adpressa. 
Juniores rami, peduncali, petioli, et foliorum nervi item pubescentia 
adpressa scatent; hinc infida est plarium (DC., Duby, Noulet, Mérat, Kir- 
schleger, Dietrich) nota ab absoluta glabritie desumpta. Crederem ca- 
lyces interdum , rarissime pedunculos sese glabros ostendere. Baccae 
primo lutescentes, mox contra solis radios erubescentes, postremo. 
undique nigrescentes, Rh. latifolius L’Heritier Sert. angl. p. 5-6, t. 8., 
mihi videtur lusus e cultura ejusdem Frangulae, nam calyx sub-pube- 
rulus non sistit characterem ; et squamae petaloideae unguiculatae 
aut exunguiculatae seriam differentiam non constituunt. 

_ Eh. sanguiño Ortega, Decad. 7. (1798.) p. 87., est eadem haec 
Frangula, ex Pourret sententia, qui specimina e Galecia, loco autop- 
tico ; in suo herbario habebat. Rh. Frangula saepe botanicos inludit, 
varias praebens facies pro aetate diversa, vel e loco in quo vitam 
degit, aut etiam ab externis hominum , et animantium injuriis habitu 
prorsus mutata, In Ortega descriptione nulla extat nota, quae unionem 
receptam dubiam reddere possit, quamvis Ortegae citata descriptio 
subpeditaverit Candolleo notam illam de foliis acuminatis: caeterum 
DC. autenticam plantam non vidit. Specificum propriumque nomen 
sanguinò in sanguineum mutarunt Persoon, Syn. p. 239. n. 34., Poiret 
Dict. Suppl. T. 4. p. 92. (innumer.); quos sequi maluerunt Roem. 
Schult. Syst. Veget. V. 5. p. 294. n. 54., DC. Pr. P. 2. p. 26. n. 32, 
Dietrich, Synops. p. 807. n. 37., Steud. Nomencl. ed. 2. T. 2. p. 444. 
Eam pro peculiari specie retinuit adhue, Colmeiro, Recuerd bot. de 


911 


Galicia, in Revista de los Progressos de las Ciencias exactas, ete. T. 1. 
Madrid 1850. p. 249. column. 2.*: ast illam non recepit Planella Giralt 
FI. Gallg., quem conferas (quamquam haesitantem) p. 158. Not. 

Illam omnino praeterüt Sprengel, ineuria forte. 

Avornio, Avoruus, Anorvus, Crescenz. Agric. l. 5. c. 34., a G. Bau- 
hino, Pin. p. 428. 5 huie speciei subactus, a Targioni, Diz. bot. ed. 
2. p. 18. Fraxino Orno; ab aliis Cytiso Laburno, adeo obscurus est, ut 
speciei nullae tute citari possit. Lagusi, Herbar. Ital. Sicil. 1743. p. 8. 
n. 26., nomine Avornio Alnum vulgarem salutabat; Miller arbusculam no- 
stram Frangulam Alnum dixit, et ita Moench. Meth. Suppl. (1802) 


insalutato magistro. 


SECTIO 2.* ALATERNUS Prixu, Tourxr.; PHILYCA Tuxkopnn. 
Rhamnus Philyca (Theophrasti) Nob. 


Theophr. Hist, pl. l. 1. c. 15.; 1. 3, c. 6.; 1. 5. c. 7., Plin. Nat. h. 1. 16. c. 96. vel 45.? Rh. Ala- 
ternus L., Koch p. 163. n. 7., Bert. 2. p. 661. n. 9., Moris Sard. 2, n. 244., DC. Dub. p. 111. n. i; 
Poir. Dict. T. 4. p. 471. n. 22. Rh. Matra: La-Peyr. Herbr.; Rh. balearica Willk. Balr. n. 629? 
Spach. Suit. Buff. Atl. t. 15. f. 2. fl. fr., Turp. in Dict. Sc. Nat. Dicot. Atl. t. 270., Nouv. Duham. 
T. 3, p. 41. t. 14., Douv. Jouv. in Mém. Acad. Montp. T. 9. (1877-8) p. 182, tab.ae f. 3. Gesn, Op. 
bot. ed. a Schmied. tab. lign. 19. f. 167. mih. vidtr. Pen. Lob. Advrsr. p. 421. f. infr., Icon. t. 134. 
f. 1., Tabern. Krtb. 2. p. 1456. f. 2., Icon. t. 1042. f. 2., Clus, Hisp. p. 56-60., Rar. pl. h. 1. 1. p. 50. 
fig.ae J. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 5. p. 542., Duh. Arbr. Arb. 1. t. 14. videtr. 

h Flor. Mart. Maj. Fruct. Maj. Jun. Per region. mediterr. locisq. 
calidior. frequentius; sed occurrit quoque in Pyr. Cantabr. merid., 
inque septr. med.; in istis rarissime. 

Legi in Pyr. Cantabr. humilior, (Guipuzcoa) supra San Sebastian 
ad Lojola, die 13. Sept. 1844.; in Pyr. or., Roussillon, contra Ceret; 
secus iter ad Oms, die 13. Maj. 1843. Habeo a Deville lectam inter 
Pierrefitte, et Viscos a Corbin. Observavi ad Fontarabia, San Seba- 
stiano, Bilbao, Durango, Azcoitia, Tolosa, in m.* Azola inter Lizarza, 
et Lizasca, ad Pamplona, in Sobrarbe, etc. In Pyr. septr. med. ego 
vidi ad ruinas Castelli de Rochfort secus Garumnam, contra Bou:en8, 
et infra ad Muret. Ex Rap degit in Herbar. Parenteau, mihi de- 
monstrante opt? Montané. Varietatem, foliis minoribus distinetam, ob- 
.tinui a Gautier ad Narbonne lectam, Variabat ad Toulouse Cantabro- 
rum pedunculis, calycibusque glabris, vel quidquam pubescentibus, 
pubescentia sub-depressa; prope Durango, et ad Algortha observavi 
petiolos pubescentia crispa praeditos, caeterum planta hie loci glaber- 
rima sese offerebat. Individua vero Cantabrica foliis majoribus, nec 
adeo coriaceis, luxuriabant. Linnaeus prius, Hrt. Cliffrt. p. 70., ceu 
polygamam declaravit, mox, Sp. pl. p. 281. n. 9., ceu dioicam, qualem 
antiqui Clusius, et J. Bauhinus eam delinearunt. Reapse in utroque 
statu occurrit, quod e primis animadvertit Willich (1762.) de plantis 
quibusdam Observ. pi: Di Hermaphroditam observabat Medicus; ef. 
Act. Acad. Theodoro Palat. T. 3. (Manheim 1775.) p. 193. Rudimenta 
pistilli in floribus masculis vidit Schrank Obs. bot. apud Roem. et 
Uster Magaz. bot. T. 3. (1190.) p. 6. Sub fine aetatis suae addebat L. 
Mant. altr. p. 341. « Alia arbor mas, alia Hermaphrodita feminea antheris 
effoetis ». Num Philyrina Cordi apud Gesner Op. bot. ed. a Schmied. 
P. 1. p. 14. sistat varietatem Phillyreae Dioscoridis majorem , latifo- 
liam, foliisve serratis, vel Rh. Philycam tangat dubium manere potest 
e data descriptione. Cordus suam plantam 1m Liguria, inque agro Flo- 
rentino spontaneam dicit, qua loca ambas species alunt. 


372 


Nullo certe jure (cum Anguillar. Sempl. p. 83.) praevaluit Plinii 
nomen obscurissimum, de arbore, ut iste dicit, nec florem, nec semen 
ferente, cui folia inter Zlicem (Quercum), et Oleam intermedia, Quibus 
pro Philyca L. non placet Alaternoides Commel., ii aliud eligant nomen. 


SECTIO 3.* ALPESTRES (Koca) N. 
Rhamnus alpina (Loniceri) L. Sp. 


Lonicer. Nat. h. ert. 42. D. f. 2. Koch p. 163. n. 5., Bert. 2. p. 657. n. 6., Gaud. 2. n, 554., Gmel. 
Bad. Alsat. n. 345., Moris Sard. 2. n. 247., DC. Dub. p. 112. n. 7. La-Peyr. Herbr. ; Rh. inermis Gilib, PI. 
Lithuan. ill. n. 226., et Exerc. phytl. Nouv. Duham. T.3. p. 37. t. 73., Sturm Heft, t, 51,, Hall. Com- 
ment. Gotting. ann. 1752. T. 2. p. 349. n. 15. t. 16., Helv. n. 873. t. 40. G. Bauh. Pr. p. 160. c. 2. sin. 
icon., sed J. Bauh. Hist. pl. 1. 1. 5. p. 562. fig. (fratrem reapse non citans)., Chabr. Sciagr. p. 45. f. 2. 

ħ Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Aug. In montan. editisque. 

Legi in Pyr. septr. med. ad St. Beat, die 30. Jun. 1843.; in Pyr. 
septr. ad Mont-Louis ld. el prat des avallanches, die 6. Jul. 1887. 
Habeo a Deville e Mont-Sacon, e Péne blanque près Nistos, et ex le 

í int tl air a T E Eri 
Ger de Troubat. Ni me fefelli (vidi sterilem) provenit ad Lumbier, et 
ad Liadena, quae loca mitissima sunt, sed habent proxime dirutas 
rupes umbrosas. 


Rhamnus pumila (Berard.) Turr. (1765.), L. Mant. p. 49. n. 22. 


Frangula petraea, petro clethra, Laugerii, Berard. Theatr. Botan. in fol. 1653. MN. asserv. in 
Bibl. Gratianopol. V. 3. P, 2. p. 1303., ex Vill. Dauph. 2. p. 538. n. 6. Koch p. 163. n. 6., Bert. 2. 
E 659. n. &,, Gaud. 2, n. 555., DC. Dub. p. 112. n. 1. (dempts. ab hisce postremis, non a Koch, pro- 
atnbs. ad R. rupestr. Scop. spectantibus,). La-Peyr. Herbr., Rh. Frangula b pumila Visian. Dalm, 
3. n. 1692., sero, ex Parlat., ipse fat.e Suppl.o Roem, Fl. Eur: fasc. 10. n. 3., Cavan. Ic. Descr. T. 2. 
p. 65. n. 199, t. 1841., Quer Fl. Espan. T. 2. p. 202. t. 27., Tenor. Fl. Napl. T. 3. p. 339. n. 1388. t. 123. 


fa Flor. Apr. Jun. Fruet. Jul. Aug. In montan. saepius editis., 
sol. praedilig. calear. 

Legi in Pyr. septr. medr. m.* Esquierry, die 27. Jul. 1838.; in 
Pyr. Navarr. Valle de Aezcoa a la Peña de Berrendi, die 18. Jul. 1844. 
in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 10. Jul. 1839. Habeo a Deville ex le 
Lac de Miguelou, et ex le Pique de l'Espielounsere. Legebat Deville 
etiam supra les Eaux Bonnes, quae specimina alibi posui. Observavi - 
in m.* Pie de Gard, supra Gavarnie; ad le Formigal de Sallen, au Port 
de Saleix, a la Peña Montasi/sa, in m° Turbon, à la Peña de Uruel, 
in Sierra de Guara, et de Loarre, 

Caules arcte ad rupes adpressi, evulsi facile fragiles; folia lucida. 
Arbusculam odoratam adnotavit Deville ad specimina, sterilia , ex 
l Espielouns?re. 

Lapsu calami Koch tum in Syn. ed. 1. cum in 2. L. Sp. loco 
Mant. evocavit; nec numerus paginae est correctus (241.) Aliae praeter 
Rhamnos, tractantur species sub citata pagina, sive Sp. pl, sive Mant. 


SECTIO, 4.* CERVISPINA DILLEN. 
Rhamnus lycioides (Clusii) L. Sp. 


Clus. Hisp. p. 69-70. "Willd. Sp. pl. Pentndr. p. 1095. n. 3., Roem. Sch. Syst. Vegt. V. 5. p.280. 
ei 8. R. aragonensis Ass. Synops., ex ipso in Mant. Cavan. Ic. descr. T. 2? ' 56. n. 200, t. 182., 
ne = add. p. 82. Clus. Rar. pl. h. ]. 1. p 110., Lob. Obs. p. 598. f. 3., Ion. 9, t, 199. f. 2» 
Ma empt. p. 755. f. 2., Clus.a, Jonst. De Arbor. et fruct. t. 75. f. ult., non descr., p. 264. b n. 1. 
ubi de Argoussi»ra rhamnoide eloquitur. J. Baub. Hist. pl. 4. 1. 6. p. 35. f. 1., Barr. Ic. t. 996. 


h Flor. Apr. Fruet. Jun. In Pyr. Arag. cum Olea. 


373 


Legi in nemore Pebredo sub Huesca, die 21. Jun. 1850.; ad Be- 
navarre, die 19. Maj. 1846. Observavi in Sierra de Castro, ad Ayerbe, 
Murillo Gallego, infra la Carbonera, ad Pedra tajada. 

Statura arbusculae infra orgyalis. Dioica mihi visa est species; et plura 
individua sterilia aestate conspexi. Rami rigidi, divaricati. Folia fasci- 
culata, lineari sub spathulata, erenulato-dentata, quidquam convoluta, 
unde nonnullorum error de iis dicendis integerrimis, nisi hüie variandi 
modo obnoxia sint, quod vix crederem. Et folia quidem variant lati- 
tudine; ea vero nullibi tam angusta, et prorsus linearia vidi ac retro 
Ayerbe l.d. Escavezas, quem alii dicunt las cavezas. 

Stirpem a se in Aragonia repertam distinxit olim Asso nomine 
R. Aragonensis Syn. n. 200., sed dein, in Mant., ipse ad R. lycioidem 
reportavit, p. 182. n. 200. Quam ipsius Asso emendationem ignorarunt 
aliqui R. aragonensem adhuc ceu speciem propriam recipientes, Vitm. 
Summ. pl. Suppl. p. 294., et cum hoe R. Sch. Le. p. 282. n. 14. 
Alii Rh. aragonensem oblivioni damnarunt, quidam (cur?) ceu varie- 
tatem lycioidis considerarunt. R. lycioides Cavan. lc. vix cum mea 
planta quadrat, cum qua potius similis est Rh. Pallasii Fisch. Mey., 
R. lycioides Pallas, Fl. Ross. 263., quae cum ipsius Pallasii R. Erythro- 
vilone eadem species est (var. b Willd. lc. p. 1094. n. 4., R. Sch. l.c. 
p. 282. n. 13., DC., Pr. P. 2. p. 25, n. 21... Scribit. de sua planta 
Pallas: « folia vix evidenter serrulata », sed in icone dentes eviden- 
tissime (quamvis inaequaliter) expressit, majores et acutiores quoque 
prae dentibus speciminum meorum, et forte magis solemnes pro eo 
quod in naturam videre consuevit. Reapse Roemer, et Sehultes, ut 
DC. dubitarunt num species propria? Ego vero a mea stirpe pyrenaea 
separare nollem, tantam in illa similitudine eum hace reperio, a qua 
opinione non abhorrebat Cavanilles etiam, cujus observationem hic 
ad litteram referre libeat: « In Clariss. Pallasii tabula, caeteroquin 
nitida, folia video serrata, fructusque globulosos, quod minime obser- 
vatur in Valentinis plantis; calcographi, aut delineatoris vitio tribuendum 
id est, aut fruticem dicendum ludere foliis integerrimis, nunc serratis ». 
Cavan, Le. Attamen semina utriusque stirpis comparanda erunt, ut 
si quae aliqua differentia inter ea extat clare percipitur, De Rh. Pal- 
lasii cf. Ledeb. Fl. Ross. Sp. 503. n. 6. 


Rhamnus saxatilis (Matthioli) L. Sp. 


Matth. in subsqs. edit, Koch p. 163. n. 4., Bert. 2. p. 654. n. 3., Gaud. 2. n. 553. (excl. Ard.); 
Roem. Schult, Syst. Veget, Mu. r 977. n. 3., DC. Dub. p. 111. n. 4. R. infectorius La-Peyr. mo 
Jacq. A. 4. p. 33. t. 53. Duh. Arbr. Arb. 2. t. 51. a Matth. Matth. p. 189.. weg A - S d 
Epit. p. 100., Clus. Pann. A. p. 105-7. descr. absq. icone, sed Rar. pl. h. 1. 1. p. 111. fig.a Lob. Obs. 
p. 599. f. 1., Icon. 2. t. 181. f. 2., J. Bauh. Hist pl. 1. L 6. p. 59. 


h Flor. Apr. Jun. Fruct. Aug. Sept. Per region. mediterr. cum 
Olea vix super eam. ; 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, diebus 7. Maj., et 17. Jun. 1845., 
et 23. Jul. 1858. Observavi ad Lescherda Valle de St. Arnac, ad San 
Cosme de Guara, ubi vidit etiam Asso (Mant. p. 163. n. 1073.) ad 
Orgajiia. Hue planta Corbariensis a Timbal examinata. — 

Frutex ramosissimus, statura bi-tripedalis, cortice sub-cinereo prae- 
ditus, ramis distortis, divaricatis, sub-fragilibus, spinis alaribus, termi- 
nalibusque, ramis junioribus puberulis, Folia petiolata (petiolis puberuli), 


314 

obovato-laneeolata, basi attenuata, apice acutiuseula aut obtusa, ser- 
rulato-erenata, superne nitida, inferne etiam, quamvis minus lucida; 
caeterum nervosa, venosaque, nervis venisque translucentibus; solitaria 
aut fasciculata, aut conferta, plura aut pauca, magnitudinis differentis; 
ea quae sunt parva majora cireumvallantia, aut in eodem ramulo spi- 
raliter innascentia, quibus intermiscentur flores pedicellati: stipulas si 
mavis, appella squamulas illas lineares emarcidas, caducas, quae forte 
reliquiae sunt gemmarum foliiferarum, nisi folia abortiva. Flores potius 
hermaphroditi, quam unisexuales apparent; verum est tamen, quod 
dum stamina perfeete evoluta sunt pistilli marcescunt, et vieissim in- 
completa fit pistilli evolutio: flores masculi longiores et angustiores; foe- 
minei breviores et latiores. Vidi petala in floribus masculis bene evo- 
lutiss deerant in foemineis potioribus, ubi tantum filamenta castrata 
conspiciebantur. Contrarium observabat Jacquin (A. p. 33.), qui ex- 
presse dicit: « In floribus fertilibus........ staminum et squamularum ve- 
stigium nullum observatur ». Hoc idem retulit Host. Austr. ed. 2. 
p. 303. n. 3. Caeterum Jacquini descriptio optima est. Ast Jacquinus 
ipse, quamvis flores utrosque apetalos descripserit, in floribus mascu- 
linis petala delineavit, et pinxit, quales nos vidimus et descripsimus; 
sed ille in descriptione non eeu petala, sed ceu squamulas pone sta- 
mina positas consideravit; ast sane, quid aliud esse possunt organa 
illa nisi petala? Revera eum staminibus non alternant, unde halluci- 
natio non vulgaris hominis Jaequiniana ista consideranda erit. Porro 
character iste est in toto Ahamnacearum ordine, ut petala eum stami- 
nibus oppositis colloeata sint. Mihi quidem in floribus foemineis fila- 
menta castrata, neque petala setacea, cum Koch, dicenda sunt organa 
illa extantia. Et in floribus masculis bene evolutis pistilli maeri, et ste- 
riles inspiciuntur; cur denique in floribus foemineis fertilibus praesentia 
staminum denegabitur, ut ceu petala ea organa considerentur, quae 
reapse falia non videntur: vigor germinis, qui ad emaciationem sta- 
mina ducit, idem petalorum evolutionem detinet. Calyx quadrifidus; sta- 
mina quatuor; stili bi-trifidi; bacca atra, bi-trilocularis, bi-triloba, bi- 
trisperma. 

Affinitas multa eum R. infectorio sequenti, cui forte pertinet R. 
tinctoria Waldst. Kit. Pl. rars. Hungr. T. 3. p. 283. t. 255. Fuerunt 
qui ex hoe confecerint varietatem erectam R. saxatilis, uti Neilr. Croat. 
Alii ad R. infectorium adducere maluerunt. 

Num R. montana Cord. apud Gesner, Op. bot. ed. a Schmied, P. 1. 
p. 9. huie pertineat speciei dubito. Ex Italia ipsum habuisse videtur, 
et H. saratilis in Italia superiori revera non est rara, Lycium italicum 
Matth., G. et J. Bauhinorum. Rarior apud nos R. infectoria (in Li- 
guria reperta). 

Pulsus a Des Moulins au Pie de Lhieris hancine speciem vivere 
evulgavit DC. Alph., Géogr. botg. p. 437. Bonus Deville (in MN.) sen- 
tentiam hane eeu dubiam habuit; ego eam absurdam declaro. — 

Vulgo Caraschilla apud Navarros inservit apud eos, ut in proxima 
Aragonia pro vulgari medicina contra sanguinis impetus: abstinent 
cibo (induuntur metu), et eum ramis hujus Rhamni decoctionem parant, 
quam scyphis vitreis bis, terve in diem sumunt. D'Arreghuy Pharma- 
copola ad Sanguessa me certiorem facere (19. Maj. 1845.) hae methodo 
saepe infirmos sanari. Cautionum potentia aut vi remedii? 


375 
Rhamnus infectoria (Theophr.? Dioscorid.?) L. Mant, 


Theophr. Hist. pl. 1. 3. c. 17? Dioscr. 1. 4. c. 122. Lycium 1. Koch p. 162. n. 3, Bert. 2, p. 652 
n, 2., Roem. Sch. Syst. Vegtb. V. 5, p. 278. n. 4., DC. Dub x 114: at. 2 RE saxatilis La-Peyr. I era] 
R. tinctoria Mut. Fr.; R. intermedia Steud. Hochst., ex Neilr. Croat., R. pubescens Poir, (var. pu- 
besc. est) ex Timb. infr c. Nouv. Duham. T. 3. p. 31. t. 44., Arduin. Mem. 1. p. 77. t. 14., Visian. 
Dalm. 2. p. 232. t. 37. Dalech. Hist. Pl. Lugd. p. 191. fig. potius mal.; J. Bauh, Hist. pl. 1. 1. 6, 
p. 58., Chabr. Sciagr. p. 53. f, 1, 


h Flor. Maj. Fruct. In Pyr. Atax, eum Olea: an in Pyr. 
or. quoque?. 

Habeo Narbonne a Delort. Stirpem ad la Trancade d'Ambuilla de- 
gentem non examinavi, ut meam fugit attentionem illa e St. Ant. de 
Galamus. (Pourr. It.). 

Petiolos breviores prae illis R. samatilis praedicat Visian. Dalm., 
qui Arduini prolationem ad F. saratilem potius confirmandam esse 
contendit. Bona quidem est Hosti observatio de petiolis ad oras, deque 
junioribus foliis basi tantum ciliatis, Fl. A. ed. 2. p. 304, n. 4. 

Putant fuisse hujus speciei formam pubescentem, fructibusque ro- 
tundioribus praeditam R. pubescentem Poir., cf. Bull. Soc. botq. Fr. 
T. 17. (1870.) p. LXXXIV. Ridendum est Martrins, qui stirpem so- 
lemniter se reperiisse jactitat in Pyr. Corbar. al Cap de Pla; videas 
etiam Godr. Gr. Fr. p. 337. Aut lusum R. infectorii aut R. Philycae 
ei fuit prae oculis. Videas insuper Timbal (Exrplor. envir. de Montolieu 
p. 222, qui Rh. oleoidem e vieiniis de Narbonne hodie migravisse dicit. 
Locum Clusii eum Neotericis libenter amoveo, eumque ad œR. saxa- 
tilem potius refero. Sed, cui speciei pertinet Spin. infectr. 2.* Clus. 
Pann. A. p. 107., p. 106. fig. , Rar. pl h. 1. 1. p. 112. f. 1., tam 
similis R. pumilae, nisi esset armata? Dolendum auctores Florae 
Badensis hujus Clusianae plantae illustrationem praeteriisse, de qua 
jam usus fuerat Haller pro Rh. saxatili, et postea Gaudin etiam, de- 
nique Host Austr. ed. 2. p. 303. n. 3. 

Item revisenda erit in loco natali R. infectoria Vill. Dauph. 2. p. 
537. n, 2, (de qua stirpem R. Villarii fecit Jordan), ut recta agnoscatur, 
fuerit ne suscipienda, aut corrigenda haee tam suspecti viri sententia? 

R. infect. Tchihateeff Fl. As. min. (1861.) diversa est a nostra. Quid? 


Rhamnus cathartica (Herbarior., Ruellii, Tragi). Dalech., G. Bauh. 
Pin. p. 478. n. 6., Cornut. Paris., Cup., Ray. 


Burgaspina, et Neprum, Ruell. De Nat. stirp. 1. 4. c, 123, p. 322. lin. 20. ; Trag. St. h. p. 979., 
land. a Spr. Koch p. 162. n. 1., Bert. 2. p. 650. È i., Gaud. 2. n. 552., Wils, apud ook. Bot. o 
2. (1831.) p. 148. n. 63., Roem, Sch. Syst. Vegtb. V. 5. p. 276. n. 1., DC. Dub, p. 111. a dan 
Herbr.; R., solutivus Don. (sed verb. non est latin,); Rh, spinosus Gilib. Exerc. phyt.; Rh. Wic x 
Lucè, DC. Pr.. ex Ledeb. Ross. Myrtomelides, vel Petromelides sunt nomina a C. Gesnero porn 
in Litters ad Fabric. Engl. Bot. v. 23. n. 1629., Sv. Bot. v. 5. n. 307., Flor. Batv. M 3. ; ^ 
Schrank Flor. Monac. t. 304., Lamk. Ill. t. 128. f. 2., Fl. Dan. t. 850., Haeq. PI. alpin. — È j 
t. 2. f. 2. vix; Zannich. Vnz. p. 225. t. 209., W., W. F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. seg pregi — 
T. 3. p. 30. t, 10., Arduin. Memr. p. 73. t. 13., Turp. Fl. med. T. 5. t. 248., oer UE ^ u mE 
Holtz. p. 93. t. 43., Roques Phytogr. med. T. 3. p. 295. t. 132., Woody. Hook, Med. bot. V. 3. p. E94. 
t. 210., Plenck Ic, pl. med. T. 2. 38. t. 140. Duh. Arbr. Arb. 2. t, 50. a e ep n È 
ary doc p. 82., Dod. Hist. ph (gall) p. 488., Pempt. p. 756. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lugd. 
P. . fig. 


li Flor. Maj. Jun, Fruct. Aug. Sept. Frequentior in montanis 
region. mediterr. 

Legi in Pyr. Navarr. Valle Roncal supra Isaba, die 1. Aug. 1844., 
in Pyr. Arag. ad Vinies, die 31. Maj. 1845. Observavi ad Olon, vallis 
d'Aure, in Valle de Aran, ad St. Béat; itemve ad Azcoitia, ad el Pueyo 
secus flumen Aragon. 


316 
Spina occurrit valida, alias emarcida, tumque rami inermes fiunt. 
Stipulae facile caducae, in adultioribus foliis desiderantur; sed dum adsint, 
sunt ne verae stipulae vel potius ad gemmarum systema pertinent? 
Floram Danicam quasi invite citavi. 


Paliurus Theophr., Virgil, Tournf. 


Paliurus australis (Biblia Sacr. Theophr., Dioscorid., Virgil., Colum., 
Plin.) Gaertn. . 

Charul. Job. c. 30. v. 7,, Proverb. 21, 31. cf. Cels. Hierob. 2. p. 163. Theophr.Hist. pl. 1. 3. c. 
17., et locs. aliis; Dioscr. l. 1. c. 191., Virgil. Buc. 5. v. 39., Colum. R. rust. I. 2, c. 3., l. 7. c. 96; 
l. 41. c. 3, et 4, Plin. Nat. h. 1. 24. c. 13. vel 71. Bert. 2. p. 667. P. aculeatus Plur. Auctor., Koch 
p. 162., DC. Dub. p. 111. P, acul. La-Peyr. Herbr.; Cord. St. h. l. 5. apud, Gesn. Op. bot. ed. a 
Schmied. P, 1. p. 9. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 34. t. 240., Pall. Fl. Ross. P. 2. p. 27. t. 64., 
Lamk. lll. t. 210., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 203. t. 43. f. 5., Nouv. Duham T. 3. p. 57. t. 17., Deak in 
Flor. Coloss. Romn. p. 93. tab. bot. 2. f. super. Duh. Arbr. Arb. 2. t. 18. a Matth. Matth. p. 157., 
Camer. Epit. p. 80., Dod. Hist. pl. (gall.) p. 487. f. 2., Pempt. p. 756. f. 1., Lobel. Obs. p. 598. f. 1., 
Icon. 2. t. 179. f. 1., Lonicer. Krtb. ex Uffenb. 1688. p. 141. f. 4. (n. 3.). 

ħ Flor. Maj. Jun. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. orient. cum Olea, 

Legi in Roussillon, contra Ceret eundo ad St. Féreol, die 27. Maj. 
1843. Observavi ad Olot, Rosas, Perpignan, ete. 

Plures citant P. aculeatum Lamk. Ill., sed male citant tabulam, in 
qua nomen istud non legitur; reperitur denominatio ista in P. 2. Illustr. 
Gener. p. 347., Gen. 611. n. 1. Exiit anno 1793., ergo posterior prae 
Gaertneriana (1788.) fuit. 

Non est planta stricte cum Olea comite, ut quidam putant: reperitur. 
in plurimis Italiae meae locis, abunde etiam ad Bagnacavallo, ubi Olea 
culta cito perit, Pallas, Flor. Ross. c., eam indicat « In jugis sub-al- 


pinis trans-terekiensibus », cf. etiam Ledeb. Fl. Ross. 1. p. 500. 


Jububa Caesalp. De Plnts. 1. 8. c. 24. p. 107. Zizyphus Dod., 
Tournefort. 

Disputatur Salmasius, De Homonyms. c. 69., Zizyphum Neoterico- 
rum ab illo antiquorum abhorrere; istud respondere Elaeagno angustifolio 
contendit, nostrum olim T'uburem nuncupatum fuisse, uberem Plinii, 
Tubur Mart. Ego virum eruditissimum libenter excepi, iis praesertim 
consideratis, quae de Zizypho scripsit Plinius, Nat. h. 1. 21. c. 9. vel 
21., considerato etiam Columella, qui arborem Zizyphum album vocat, 
R. rust. l. 9. c. 4. Praestat ergo nomen a plurimis, post renatas lit- 
teras adhibitum, praeponere. Cf, si libet, G. Bauh. Pin. p. 446. 


 Jububa mediterranea (Hippocr. Theophr., Galen., Dioscor., Colum., 
Plin.) Nob. 


Hippocr. Affect. p. 525., Theophr. Hist, pl. 1. 3. e. 17., Dioscr. l. 4. c. 119. ex Fée, renuente 
Spreng; Galen. Alim. 2.; Colum. R. rust. l, i c. 2., Plin. Nat. h. 1. 45. c. 14, item 14; et l. 16. 
c. 25, vel 42., et 1. 17. c. 10, vel 14., Svetn., Mart. Zizyphus vulgaris Lamk. Il., Koch p. 461., Bert. 
2, p. 661. n. 2., Moris Sard. 2. n. 381., DC. Dub. p. i41. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 35. t. 241., 
Gaertn. Fr. Sem. pl. P. 202, t. 43. f. 4, Lamk. Il. t. 185. f. i., Nouv. Duham. T. 3. p. 49. t. 16., 
Spach Suit Buff. Atl. t. 15. f. 1. fl. fr. sem., D'Orbign. Dict. univ. Hist. Nat. Dicot, t. 31., Turp. FI. 
med. T. 4. t. 210., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 362., Galles. Pom. Ital. cum tabs., Plenck 
m pl. med, T, 2. p 39. t. 141. Duh. Arbr. Arb. 2, t. 111. a Matth. Matth. p. 268. Camer. Epit. p. 16T., 
ilus, Hisp. p. 49-52., Rar. pl. h. 1. 4. p. 28., Dod. Pempt. p. 807, f. 1., Trag. St. h. p. 1023. 


h Flor. Jun. Jul. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. orient. merid. calidior. 

Legi ad Orgañia, die 26. Jun. 1846. Observavi ad Montferrer 
contra Arfà, ad el Seo de Urgel. 

Florum. partes aliquando numero auctas, ut vidit Host, A. ed. 2. 
p. 306., ego quidem observavi; scd potius in plantis cultis. 


377 
Trib. 3^ AQUIFOLIACEAE (DC.) N. ex Parl. 


Aquifolium Italor., Tournf, Ludwig., Scop., Gaertn. Ilex Lo- 
nicer., G. Bauh., L., Maxim. Cor. Ilic. ps. 14. seqs. 

Crataegon, sive Crataegona Theophrasti quam Itali Aquifolium vocant, 
Plin. Nat. h. 1. 27. c. 8. vel 40. 

De hae voce cf. quae accurate dixit Schrank. Prim. FI. Salisb. 
p. DT. n. 164. Obs. 


Aquifolium spinosum (Theophr., Virgil, Plin.) Gaertn. 


p. 59-62. ns. 1-33. t. 22, a Matth. Matth. p. 161., Camer. Epit. p. 84., Trag. St. h. p. 1067. Dod. Hist. 
582, f. 1., Icon. 2. t. 153, 
f. 2., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 19. f, 166. et f. 165. adsunt. vars. inermes,, Lonicer, 


.h Flor. Maj. Jun. Fruct. per ZEstat. 

Legi in Pyr. or. Roussillon, ad Oms., die 23. Maj. 1843. Com- 
mune est in Pyr. Cantabr. meridion. humilior.: alio sparsim occurrit, 

Vidi ad San Juan de la Peña, Pyr. Arag., arborem puleram trior- 
gyalem, foliis integris, in qua ni rami minus copiosi fuissent, et habitus 
laxior, eam pro Syringa vulgari, e longinquo, aliquis suscepisset. Et 
vidi in m.° Urquiola, supra Ochandiano, in eodem individuo folia plura 
angustiora, integra, inermia, vel ex iis aliqua spina tantummodo ter- 
minali praedita: itemque arbores foliis partim integris inermibus, partim 
dentatis spinosis, conspexi in Pyr. septr. med. sub Paglietta, ad Peira 
negra, die 23. Aug. 1858, Hujuscemodi lusum ad Superbagnères ob- 
servavit Zetterstedt, Pl. vasc. Pyr. princip. n. 278., qui folia ita va- 
riantia similia illis Lauri nobilis perperam dixit; hac fallaci compara- 
tione usus fuerat Bruinsma Flor, Frisie. 1840. p. 44. n. 208. Hujus 
lusus notitia non caruit Gesnerus C. (cf. Epist. med. (ex edit. Frosch 
1577.) ert. 94.) e speciminibus a Fabricio acceptis; ef. etiam Hrt. Germ. 
ert. 247. vers. Hosce lusus ab aetate pendere plantae existimabat G. 
Bauhinus, Pin. p. 425. n. 5. r . 

Interdum arbor pentamera occurrit. Qui cupit cognoscere varie- 
tates et nomina ceu species eis imposita, valde numerosas, adeat 
Goeppert, Delect. sem. hrt. bot. Vratisl. collect. ann. 1852., eonsu- 
lendo Schlechtendalii Linnaeam T. 26. (1853.) p. 740-4.; cf. etiam 
Duham. Arbr. p. 59. seq. Nomen genericum Jlieis praecise relinquo, 
eo magis quia Ilex Virgilii et Latinorum Quercum Ilicem significat. 
Reapse illud Aquifolii e Plinio, ab antiquis receptum vix opportune 
cadit in genus, quod plures species perpetuo inermes continet, et 
species europaea etiam interdum folia inermia prorsus gerit. Objecta- 
lionem patitur etiam Gaertneriana denominatio, quam in A. Theophrasti 
mutaveram; sed quum ad nostram speciem agatur de objectamento per 
exceptionem, tune supersedi. Observabunt etiam, quod a gie an 
plantae aquifoliaceae eae generatim dicebantur, quae folia aculeata e- 
rebant, in primis Cinareae! Theoph. Hist. pl. 1. 6. e. 4 (ed. Schneid.). 


378 


Praestat tamen Aquifolium Plinii, pro Ilice Virgilii, alienae et remo- 
tissimae speciei, neque ego aliud inquirendum esse existimo. Caeterum 
Jussieu (A. L.) etiam, nomen genericum a Linnaeo praepositum eri- 
ticavit, in Dict. Sc. Nat. T. 2. (Paris 1816.) Suppl. p. 109. De Tara- 
bello Serapionis hue reducenda dixi in Flor. Virgil. p. 102. Praedica- 
runt Aquifolii nostri folia ceu succedaneum Theae chinensis; cf. Bot. 
Zeitng. 1855. Inter Corsicanos baeeae usu veniunt pro Coffea. 


Ord. 33. ACANTHACEAE R. Br. 


Acanthus Theophr., Tournef. 


Acanthus mollis (Theocr., Virgil, Dioser.) Ovid. Montalb , Rivin., L. 
ex Virgilio. 

Theocr., et Virg., ubi de Ac. molli sermo est., cf. Fl. Virg. ps. 12-3., Dioser. l. 3. c. 17. Koch 
p. 664. n. 1., Bert. 6. p. 458. n. 1., Moris Sard. 3. n. 888., Grech.-Delic. Fl. Matt. p. 43. n. 7., Nees 
ab Esenb. m DC. Pr. P. 11. p. 720. n. 3., DC. Dub. p. 378. n. 1., Willk. Lang. 2. n. 2601. A. spi- 
nulosus Host? Flor. Graec. Sibthrp. C. 7. p. 9. t. 610., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 253. t. 54. f. 1., 
Reichnb. Icon. C. 30. t. 1814., Turp. Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 36., Duchesn. Pl. util. vén. Atl. 
t. 54., Plenck Ic. pl. med, T. 6. p. 8. t. 503.; Lamk. Ill. t. 550. f. 2., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. 
p. 201. Matth. p. 673., Fuchs. Hist. st. p. 52., Dod. Pempt. p. 719. f. 1. (dubitaverit quamvis Cour- 
tois); Trag. St. h. p. 862-3., sed fig.a ult.a in calce operis. J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 25. p. 79. f. infer. 
mal., Rivin. Monpt. irreg. t. 87. 

9| Flor. Maj. Jun. Fruct, Aug. Sept. In Pyr. Atax., orient., ca- 
lidior rarissime. 

Legi in Pyr. Catal. ad Rosas, die 21. Aug. 1860. Habui e Ste 
Lucie sub Narbonne a Delort observavi ad Gerona, ad Cardona. 

Figuram Tragi s.c. pauci viderunt, nullus fere citat; nec eam omnia 
illius operis exemplaria ferunt, quum appendicula illa in qua et errata 
corrige habetur, saepe deficiat. 

Haee species ab antiquis et Mamphyllon, et Paederotam vocabatur, 
inde quisque intelligit quam perverse Paederotae nomen translatum fuerit 
a Linnaeo ad genus Serofularinearum, cui restituendum erat Bonarotae 
nomen a Micheli inditum, quomodo probe fecerant Adanson, et Scopoli. 
Insuper, Plinio teste (Nat. Hist. l. 19. c. 8., vel 54), Paederota a 
Graecis dicebatur Antriscus Cerefoliwn Hoffm. 


Ord. 34. VERBENACEAE Juss. 


Trib. 1° LIPPIEAE Endl. 


Verbena Plinii, Pluriumque ad Pontederam. 


Verbena vulgaris (Dioscorid., Nicandr. Galen., Plin.) Clus., J. Bauh., 
Ray Syn. 


Diosc. l. 4. c. 60., Nicandr. Ther. v. 860., Galen. Simplic. med, 8, 16., Plin. Nat. h. 1. 95. €, 9. 
vel 59., et 1. 22, c. 2., vel 3. V. officinalis L. Koch p. 664., Bert. 6. p. 260. n. 1., Gaud. 4. n. 1309., 
Moris Sard. 3. n. 1004., DC. Dub. p. 377., Willk. Lang. n. 2209. V. offic. La-Peyr. Herb.; V. recta 
Trag., Dod., V. communis Gerard 1., Zannich.; V. Dioscoridis Lobel., V. spuria L., ex Asa Gray. 


34 
t. 1492. f. 2., Bull. Hrb, Fr. t. 245. Sturm Heft 3., Turp. Fl. med. T. 6. t. 346., Hort. Rom. 
3. t. 96., Plenck Ie. pl. med, T. 4. p. 9. t. 47., Sav. Mat. mot s. 10. t. 52., Duchesn. Pl. ut. vánen. 
t. 56., Woodv. Hook. Med. bot, 2. p. 364. t. 133., Le Maout, Decsn. Botnq. 1868. p. 205. Matth. p- 1052., 


319 


Fuchs. Hist. st. p. 593., Brunf. Herb. 1. p. 149., Rivin. Monpt. irr. t. 56., Zannich. Vnz. p. 273. t. 
269., Lob. Obs. p. 289. f. 2., Icon. t. 534. f. 2. Dod. Pempt. p. 150, f, 1., Clus. Rar. PLAESIL 
` p. 45. f. infer., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30, p. 443. f.a, Trag. St. h. 5. 210., Camer. Epit. p. 797. Le- 
norm Cod. Paris. fol. 26. vers., Dorst. Bot. crt. 299. B., Lon. Nat. h. crt. 138, D. 


J, ©) Flor. Jun. Oct. Fruct. Aug. Nov, 

Legi in Pyr. Arag. ad Sallen, die 28. Jul. 1850. Habui Tarbes 
a Deville. 

Verbenaceas medias inter Labiatas, et Scrofularineas, primis adhue 
magis affines, praedicavit jam Villar, Fl. Dauph. (1186.) p. 119. Loca- 
verant inter illas Caesalpinus, Ray, Morison, Tournefort, Magnol, Boe- 
rhaave, Royen, Haller, Seguier, aliique. Ad Verbenam potissimum con- 
versus scripserat Scopoli, Intr. ad Hist. Nat. (1777.) p. 166. « Quae 
Naturam a Verticillatis (Labiatis) in Personatas (Scrof.) absque salto 
transeuntem ostend. » Corollae color variat, occurrens roseus, rubellus, 
et sub-violaceus; albus etiam, rarius, sed talem vidi al Passaje, ad 
| Andoain, alibique. Fructus descriptionem dedit Schlechtendal, Linnaea 
V. 25. (1852.) p. 446. Perennem, nee annuam tantum eam declaravit 
Duby P. 2. p. 1032.; accesserunt Gaudin , 3renier, Coss, Germ., 
Boreau, Smith, Hooker, Arnott, Babington, Brébisson, etc. De anti- 
quorum Verbenis quaedam tradidi in Flor. Virgil. p. 124. 


Trib. 2.° LANTANEAE Endl. 
Vitex Plinii, Linnaei. 


Vitex Agnus castus (Homer., Theophr., Nicandr., Dioscor., Plinii) 
Lonicer, ex edit. Uffenb. (1688.), L. Sp. 


Homer, Odyss. 10. v. 166., Theophr. Hist. pl. l. 1. c. 21, (Amerina, Gaz.); Diosc. l. 1. c. 134., 
Nicand. Ther. v. 63. Plin. Nat. h. 1. 24. c. 9. vel 38., Galen. plurs, les. Koch p. 663., Bert. 6, p. 455., 
De Notrs. Reprt. FI. Ligust, n. 1487., Moris Sard. 3. n. 1006., DC. Dub. p. 377., Willk. Lang. p. 2211. 
La-Peyr, Herb. Schk. Handb, 2. t. 177. (nim. glabr.); Flor. Graec. Sibthrp. C. 7. p. 8. t. 609., Reichnb. 
Icon. C. 28. t. 1293., Berger. Phytonomat. p. 45. tab. mediocr., Gaertn. Fr. Sem. e n 269. t. 56. 
f. 7. Ludw. Ectyp, pl t. 28., Moggr. Fl. Menton. n. 14., Turp. Fl. med. T. 1, t. 8., Nouv. Duham. 
T. 6. p. 115. t. 35., Woodv. Hook. Med. bot. 2, p. 373. t. 137.; Le Maout, Decsn. Botnq. 1868, p. 205. 
Duh. Arbr. Arb. 2, t. 105, a Matth. Matth. p. 196., Camer. Epit. p. 105., Dod, Pempt. p. 774., J. Bauh. 
Hist pl. 1. P, 9. 1, 8, p. 205. f. 1., Rivin. Monopt. irreg. t. 118. non placet; Herbar. Magunt. (1484.) 
©. 22. fictit,, Dond. Herb. Vicent. (1491.) c. 22., Lonicer. Krtb, s.c. p. 77. fig.a. 

h Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. orient. humilior. 
calidioribus. 

Legi ad Argelles, die 5. Sept. 1843. Observavi abunde ad Bagnouls 
sur mer, ad Coulera, ad Besalu supra Figueras. i 

Flores generatim caerulei, et pulcre caerulei; occurrunt etiam ru- 
belli, carnei, albidique. Varietatem floribus prorsus albis lata vigentem 

, Carnei, q 3 : sent 1853 
observavi inter Tosa, et Lloret de mar, ad Caneillas, die 15. Sept. 53, 
. Analysim chemicam hujus plantae commendarem (nisi jam factam), 
in qua forte peculiare principium, eujus usus investigandus foret ad 
melius sistendas plantae virtutes. Animantes, qui ea depasti sunt, ejus 
fragrantiam in illorum carnibus intulerunt. Hisce fructibus aliquando 
adulteratur Eugenia Pimenta. 9 218 

> TI 1 1 , 7. 

Exiit nostris diebus Arrabidaea Agnus castus DC. Pr. P. 9. t 
n. 2., Bignonia Agnus castus Cham., et Schlecht. Linnaea 1. (1826.) 
p. 671. n. 9., Wawra Botan. Erg. Maximil. Brasil. (1866.) p. 611. 
n. 9., male denominata, quia specifieum nomen istud proprium est 
Speciei insignis, et percelebris, nec alienae fuisset exportandum; eum 


380 


qua si noviter detecta Bignoniacea illa quamdam in panicula simili- 
tudinem habet, folis profecto ab ea diversa est. Nomina plantarum 
propria in alienas translatas species reprehendimus, quamvis Linnaeus 
fecerit, Heister toleraverit, Neoterici receperint. Nomina vero homonyma, 
vel cum illis consonantia, vel ea commemorantia, acceptionem dum- 
taxat mererunt, quum affinitas naturalis adesset, nedum faciei simili- 
tudo cum remota planta tantummodo inest. 


Verbenacea repudiata 


Verbena supina Clus. Testatur Asso, Arag. En. n. 9., se eam vi- 
disse ad Santa Cilia, prope Juan de la Peña; ibidem ego perquisivi, 
sed non inveni, nee alibi vidi per Pyrenaeos, Aragonenses etiam. La- 
Peyrouse dieit a se observatam speciem inter Bagnères et Asté, Hist. 
abr. pl. Pyr. p. 13. n. 2., sed in Herbario ejus prorsus deficit; locus 
et auctoritas ista si Mutel inluserunt (Fr. 3. p. 65. n. 2.), flocci ea 
fecit, et merito, Gren., eum Godr. Fr. 2. p. 719. (exels. pl. e Fl. Gall.). 


Ord. 35: LABIATAE Juss. 


Positura staminum, eeu character ad Tribuum distinctionem, per- 
penditur a Moggridge, Fl. Menton. sub n. 32. 


Trib. 1* OCIMOIDEAE Benth. 
Lavandula Trag. (1551.) L. 


SECTIO 1.* STOECHAS Crus. 
Lavandula Stoechas (Dioscorid., Plinii) L. Sp. 


Diosc, I. 3, c. 28., Plin. Nat. hist. 1. 27. c. 42., vel 107. Bert. 6. p. 79. n. 4., Moris Sard 3. n. 
953., Benth. Lab. p. 147. n. 1., DC. Dub. p. 369. n. 1., Willk. Lang. n. 2212. La-Peyr. Herb. Stoechas 
urpurea G. Bauh. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 40. t. 549., Reichnb. Icon. l. 28. t. 1227. f. 3. 

aul. Fl. Faun. Virgil. t. 2. f. infer. Ging. Lassar. Mongr. Lav. p. 128. n. 1. t. 3. f: 1. (nec Seringe, 
ut lapsu calami citat Gusson. Inarim.); Plenck Jc. pl. med. T. 5. p.69. t. 472., Savi Mat. med, p. 19. 
t. 55., Hayn. Term. bot. t. 37. f. 7., infer. Nouv. Duham. T. 3. p. 174. t. 43. (e pl. cult.); Less 
Monpt. irreg. t. 55. f. 4. Matth. p. 698., Camer. Epit. p. 465., Fuchs. Hist. st. p. 778., Trag. St. h. 
P 213., Cord. Hist. pl. crt. 105. a f. 2. Lob. Obs. p. 234. f. 3., Icon. t. 429. f. 2., Dod. Pempt. p. 275. 
. 1. Clus, Rar. pl. Hist. I. 3. p. 344. f. 2., Lonier. Nat. h. crt. 124. A. Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 
918. f. 2. Barrel. Ic. t. 301. 


ħ Flor. Apr. Maj. Fruet. Jul. Aug. Per region. mediterr. locis 
humilior, calidiorib. 
Legi ad Ceret (Roussillon), die 23. Maj. 1843. 

„Folia illa colorata, quae apicem spicae ornant, bracteae non sunt, 
quia terminales, neque in eorum axillis flores excipiunt; insuper ab 
aliis ejusdem speciei differunt. Numero, generatim, quinae, rectius, me 
judice, pro flore abortivo, monstroso exciperentur. Flores plerumque 
lilacini, vel violacei; nec debuisset eos dicere rubros, aut pallidos Savi 
Fl. Pis. 2. p. 43., Bot. Etr. 2. n. 490. Vidi specimina a Lacoma 
valde minus tomentosa. Stoechas dicta ex Insulis Stoechadibus, ubi 
species longe copiosa est, ipso Dioscoride gnaro. 


381 
SECTIO 2.8 SPICA Gixe. 
Lavandula angustifolia (Theophr.) G.: Bauh. Ping. 1946) 8:5 
Moench Meth. 


Iphyon Theophr. Hist. pl. l. 6. c. 6., ex Hesychio, cui cesserunt Stapel., Spreng. L. Spica Auctor. 
plur., Bert. 6. p. 75. n. 1., Gaud. 4. n. 1306., Moris Sard. 3. n. 954., L. vera DC. Fr. Suppl., Koch 
k 631., Willk. Lang. n. 2215. L. ver, et L. pyrenaica DC. Fr. Suppl., et cum Dub, p. 370. ns. 3, 2., 

ing. Lass. Lavnds. ps. 143, 145. ns. 6, 7. L. Spic. La-Peyr. Herb.a. sive part. ; L, officinalis Chaix. 
apud Vill. Dauph., et Ch. Herb., ex Timb. L. minor Cord. Schk. Handb, 2, t. 157., Bull. Hrb. Fr. 
t. 337., Lamk. Ill. t. 504. f. 1, 2., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1227. f. 1., Torp: Fl. med. T. 4. t. ?16., 
Rivin. Monop. irreg. t. 54. f. 2. intrm. luxos, Plenck. Ic. pl. med. T. 5. p. 68. t. 471.. ex Riv. 
W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 178., Berger. Phytonomat. 2, p. 233, tab. ; Woodv, Hook. Med, 
bot. 2. p. 321. t. 114., Ging. Lassar. Mackw. Herbr. t. 294., Fuchs. Hist. st. p. 891., Tabern. Krtb. 
p. 795. f. 4., Icon. t. 369. f. 2., Matth. p. 32., Camer. Epit. p. 18., Trag. St. h. p. 57. fig. mal., Lob. 
Obs. p. 236. f. 1., Icon. t. 431. f. 2., Dod. Pempt. p. 273. f. 3., J. Bauh. Hist. pi. 3. 1. 28. p. 281. 
f. 1., Cord. h. pl. crt. 105. a f. 1. 

f; Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Per region. mediterr. eum Olea, 
vel parum supra eam. 

Legi in Pyr. Arag. ad l’Ainsa (Sobrarbe), die 1. Jul. 1845. Habui 
ex Charrelet supra Venasques e Duchartre; ex le Vallon de Conat a 
Massot. Copiosa provenit ad Iaca, ad San Juan de la Peña, in m.* 
Peña de Uruel, ad Iebra, ad Fiscal, ad Voltajia, ad San Cosme de 
Guara, Ribas, alibique. 

Statura minore, habitu robustiore, herba glabriore, et viridiore, foliis 
angustioribus, sed bracteis latioribus, floribus intensius coloratis, corol- 
lisve majoribus, illico a L. latifolia distinguitur, prae qua insuper prae- 
cocior est in florum, et fructuum evolutione. Bona species, neque ut 
visum est Linnaeo, Lamarck, Allioni, latifoliae varietas, Horum po- 
stremus, minus perspicue observata planta ausus est scribere: * An- 
gustifolia, quae est spontanea, cultura in latifoliam mutatur. n FI. 
Pedem. n. 91. Pejus adhue Haller, Helv. n. 232., addita ceu varie- 
tate L. latifolia G. Bauhini, hanc annuam declarare. Caules et pedun- 
culi quadrangulares, faciebus bisuleatis; peduneuli superne magis pu- 
bescentes; folia linearia margine revoluta ; bracteae scariosae , striato- 
venosae, inferiores longiores calyces subaequantes, superiores calycibus 
ipsis quidquam breviores; et quoad latitudinem variantes etiam angustae, 
lanceolatae, nec semper lato-cordatae; flores spicati, decussati dum pauci 
sunt, in verticillastris distributi quoties copiosiores prodeunt ; calycis 
appendix reniformis, dilatata, caerulea; calyx, et corolla .longitudina- 
liter plicata, pubescentia; corollae limbus crispus, sature caeruleus, 
passim violaceus dicendus, filamenta, et stilus puberula, pollen auran- 
tiacum, stigma violaceum, vel caeruleum. Odor herbae valde fragrans, 
superficies viscosa. Occurrit aliquando racemo valde elongato, sub-tri- 
pollicari, et floribus pallidis, ac adeo pallidis, ut eos ferme albidos di- 
ceres, Saepe super illam parasiticam reperii Cuscutam Epithymum, quod 
prima vice observavi a la Pujada de Cumiols, supra la Conquas de Tremp 
Cariopsides....... extus lineis tribus longitudinalibus? Ging. Lass. l.e. p. 
145., a quo desumentes DC., Duby dixerunt “ semina tergo trinervia n 
lc. n. 2. Vix meis oculis credidissem si haec nota distinctionis sese of- 
fecisset de seminibus enerviis in L. latifolia, Spica DOC., trinerviis in 
Lav. angustifolia , pyrenaica DC. Sed quod ratio, natura Ordinis sat 
cognita, minus verisimile reddebat, observatio plane rejecit ; nervos, 
neque eorum quidem vestigium, ut erat expectandum , in hisce a 
tibus percepi. Dentes calycini validi et acutiusculi declarantur i e 
Lassar., et eum eo a DC., Duby, quos ego sat manifestos video, 8 


382 


nee tam validos neque acutiuseulos, ut hoe suscipi vel declarari possit 
de specie, quae pertinet ad Ordinem, in quo vix dantur species, quae 
calycis dentes prae illis speciei nostrae obtusiores gerant. Horum den- 
tium descriptionem praestantiorem dederunt Bertoloni, Godron. 

Non est planta elatior prae sequenti ut perperam dixit Benth. Lab. 
p. 149. n. 6. Observat Linnaeus, Am. Ac. T. 10. P. 2. p. 53. * planta 
tegi tomento ex pilis , Quomodo secus? 

L. pyrenaicam. DC. ceu varietatem L. angustifoliae seu verae recepit 
etiam Loisel. Gall. T. 2. (1828.) p. 19. n. 1., sed ibidem, n. 2., alteram 
distinguit speciem, nomine L. intermediae Emeric in litteris, cujus cha- 
racteres nos deducunt ad L. angustifoliam ipsam; planta dicitur Alpium 
Provineiae incola, loco certe non diverso ab eo, in quo et haee vivit 
species. Possideo Lavandulae specimen e Mont- Ventoux a Requien do- 
natam, quae L. intermediae respondet, et quae a L. angustifolia se- 
jungi nequit. Hane Emeric. et Loiseleur L. intermedium praeterierant 
DC. Duby Gall, sed P. 2, p. 1032. Emend. Add. eam ad L. angusti- 
foliam referunt, et item fecit Mut. Fr. 3. p. 44. n. 2. Sed de ea nulla 
fit mentio apud Benth, Lab. Monogr. (1832.), vel in DC. Pr. P. 12. 
(1848.), nec a Godron, cum Grenier Fl. Fr., neque eam enumerarunt 
Steudel, Dietrich. De illa, quo tempore prodiit, quaedam dictitavit Petit, 
Bullet. Sc. Nat. Geolog. Paris, Sept. 1828., et Januar. 1829.; vel Annal. 
Sc. Obs. Paris. (1829.) 'T. 1. p. 462. 


Lavandula latifolia (Herbarior. Saeculi XV.) G. Bauh. Pin. p. 216. 
n. 1., Vill. Dauph., Ehrh. Beitr. 


Herbar. Moguntiae (1481.) e. 82, fictit. Bert. 6. p. 77. n. 2., Willk. Lang. n. 2216, L. Spica DC. 
Fr. et eum Dub. p. 370. n. 4., Ging. Lass, Lavnds. p. 151. n. 8. L. Spica var. La-Peyr. Herb.; L. 
major Cord, Reichnb. Icon. C.98. t. 1227. f. 2., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 179., Ging. 
Lassar. ct. 7. Rivin, Monpt. irreg. t. 54. f. 1. (inter.). Matth. p. 31., Camer. Epit. p. 17., Cord. hist. 
pl. ert. 104. b f. 2., Egenolph. Hrb. imag. crt. 13. b fig. supr. extr. Dondi Hrb. Vicent. (1491.) c. 82., 
Fuchs. Hist. st. p. 890., Tabern. Krtb. p. 755. f. 2., Icon. t. 368. f. 2., Dod. Coron. ed. 1. p. 263., 
ed. 2. P 276., Pempt. p 273. f. 2., Lob. Obs. p. 235. f. 2., Icon, t. 431. f. 1., Trag. St. h. p. 58, 
J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98, p. 280. 


h Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. Per region. mediterran, saepius 
cum Olea, quam parum superat: rara in Pyren. septr. med. locis ca- 
lidior. tantum; solo calcar. delectatur. 

Legi in Pyr. or. ad Ceret (Rousillon) die 22. Sept. 1843.; habui ex 
Prats de Mollo a Massot; ex la Coume nére ou Mail de la Plénaoule, 
(Mont Sacon) Pyr. septr. medior. a Deville. Ego observavi ad Foix: et 
ex Pamplona late per region. mediterr. diffusam, inque months. Corbars. 
ad la Nouvelle usque. Folia spathulata; bracteolae sub-setaceae. Quae 
bracteolae adsunt in omnibus hisce stirpibus (Sectionis Spicae Ging); 
sed in hac L. latifolia evidentiores sunt. 

Varia se praebent folia quoad illorum latitudinem; angusta prorsus 
ea reperii locis aridissimis; sed adeo ac in L. angustifolia angusta e li- 
nearia ea non vidi; qua de re, hocce latifoliae nomen suscipere minime 
pertinui. Serius floret in Pyrenaeis, ut dixi, prae L. augustijolia, quam, 
ex. gr., ad San Victorian late florentem et quasi fructificantem reperi 
abeunte Julio 1853., dum L, latifolia ibidem flores non adhue expli- 
caverat, utpote quae serius florida, mihi, co ipso anno, late florentem 
sese obtulerit ad las Concas de Tremp, ad Pons, Solsona, ineunte Sep- 
tembri, et floridam, atque fructificantem viderim ad la Selva Pyr. Catal. 
marit., abeunte Sept. 1853. 


383 


Hane esse Pyrenaeorum rarissimam speciem dixit Philippe (Pyr. 2. 
p. 137.), qni montem Sacon tantummodo citat, ubi speciem late vivere 
ante omnes novit Deville, qui prius, et latius quam quisque Botani- 
corum hujus divitis montis vegetationem perlustravit, agnovitque. 


Trib. 2* MENTHOIDEAE Benth. 
Preslia vein 


Preslia cervina (Gesner.) Fresenius in Syll. Rat. 


Gesn. Hrt. Germ. crt. 274. calc. Epist. med. (ad Zuing. Tiguri 22. Mart. 1563.) ex edit. Frosch 
crt. 110. b. lin. 4 litterae citat, Syll. Ratisbon. T. 2. p. 238., Benth, Lab. p. 167., Willk. Lang; n. 
2219., Pérard, Bull. Soc. botq. Fr. T. 17. p. 207. Mentha cervina L. Sp., Gaud. 4. n. 1319., DC. Dub. 
p. 372. n. 11. M. cerv. La-Peyr. Herb. ; Pulegium cervinum Gesn. Hrt. Germ. ex Monspelnsbs., P. an- 
gustifolium G. Bauh. Reichnb. Icon. C. 28. t. 1290. f. 1, Rivin. Monpt. irreg. t. 23. f. 2. Gesn. si; 
bot. ed. a Schmied. tab. aen. 10. f. 89., Moris. Hist, pI. Oxon. S. 11. p. 371. t. 7. f. 9. n. 7., Dalech. 
Hist, pl. Lugd. p. 892., Blackw. t. 304., Pen. Lob. Advers. p. 214. infel., Icon, t. 501. f. 2. 

9) Flor. ZEstat. Fruct. Aug. Oct. In Pyr. orient. humilior. ealidior. 
humidul. 

Legi ad Argelles, mare versus, die 5. Sept. 1843. Observavi ad 


Rosas, ad Huesca. 


Mentha Plin., Tournef: Wimm. Grab. Fl. Siles. P. 2. p. 177. 
Gen. 280. 


SECTIO 1.* MENTHAE GENUINAE Kocn. 
Mentha rotundifolia (Fuchsii) Cornut. Enchir. bot. Paris, L. Sp. 


Fuchs, Hist. st. p. 289. Benth. Lab. p.173. n. 7., et in DC. Pr. P. 12. p. 167. n. 4., Moris Sard. 
3. n. 955., Koch p. od, n. i., Gaud. 4, n. 1311., DC. Dub. p. 371. n. 2., Willk. Lang. n. 2227, (et 
forte n. 9298, M. insular. Req.) M. macrostachya Tenor., Bert. 6. p. 91. n. 2, La:Peyr. Hrb.; M. in- 
sularis Req. pl. Cors. exsicc. M. nigrior. Chaix. Herb., ex Timb, Engl. Bot. v. 7. n. 446., Fl. Dan. 
t. 2542., Reichob. Icon. C. 98 t. 1252., Tenor. Fl. Nap. 2. n. 399. t. 56. vix! macr. Dietr. Fl. Boruss. 
v. 5. n. 314., Coss. Germ. Paris. p. 314. n. 1. t. 20. f. 1. Tenor. Nap. 2. p. 379. t. 197. f. 2. (negl.). 
Rivin. Monpt. irreg. t. 51. f. extr. Matth. p. 485., et ed. Mai 1554. p. 254. f. 1., Mastranzos Lagun. 
in Dioscr. (1566.) 1. 3. c. 38., Dod. St. hist. Comm. (1553.) p. 277., Hist. pl. (gall.) p. 171. f. 2., Pempt. 
p. 99. f. 2, Lob. Obs. p. 271. f. 2., Icon. t. 506. f. 2. et Obs. p. 273. f. 3.. Icon. t, 910. f. 1. var. 
ex Sm. Tabern. Krtb. p. 729. f. 3. ead. (in Icon. desidr.) Fuchs. Ic. ed. 1545. t. 164. Tabern. -= 
7 2. f. 2., Kitb. p. 729. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98. p. 219. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 677. 
. infer. 


9 Flor. Aug. Sept. Fruct. per Autumn. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Baigorry, die 11. Aug. 1841., in Pyr. 
septr. med. ad Pamiers, die 10 Aug. 1851. Habui e Toulouse a Timbal, 
qui formas hybridas varias etiam dono dabat, exortas cum M. sylvestri- 
hirsuta, arvensi, etc., quarum aliquas et apud Deville reperii. Suspicor 
M. amaurophyllam Timbal quoque hybridam esse stirpem exortam e 
connubio M. rotundifoliae cum M. viridi. Bd p 

Habui ab inerudito Timbal Menthas, in quas ille insudavit, ut sibi 
putatas novas species aliis quoque aperiret, utque earum hybridas. su 
finiret. Profecto opportunum existimo plantas quocumque modo illu- 
strare, lateque demonstrare, sed non placuit istud Timbal opus iterum 
in mea Flora inferre, quum hoc hybridarum studium materies eveniat 
suis relinquenda doctoribus. Quoad me, fateor, non parum ppan 
suscipere in iis pertractandis, quae in natura instabilia, et fugacia gunt. 
M. rotundifoliae herba est viridi-cinerascen, et valde fragrans. das 
gniter suaveolens Schm.. Reg.). Folia subpetiolata, venosa, rugosa (unde 


384 


nomen M. rugosae desumpsit Lamk. Fr., reapse non spernendum), cri- 
spata, insuper undulata; bracteae lanceolatae, aliis setaceis intermixtis; 
calyces evidenter striati. "Typus speciei nobilior obvius mihi fuit ad 
Ax Pyr. auriger. 

Vidi plantam proferentem ramos plures ad terram, et erigere ramum 
simplicem, neque apice ramosum, ut de illorum M. rotundifolia effati 
sunt DC., Duby. 

M. macrostachya Tenor., quam invito Bentham, a M. rotundifolia 
separare maluerunt aliqui, me quidem judice meram constituit M. ro- 
tundifoliae varietatem; et M. rotundifolia a me in Cantabria lecta, sive 
e regione occidentali Europae, fert spicas M. maerostachyae, et bracteas, 
partim hujus, partim M. rotundifoliae (ex Bertoloni). Alteram notam 
a Bertoloni prolatam (lc. p. 93.), de spica constanter interrupta in M. 
rotundifolia L. si quis pro valida habere vellet, consideret varietatem b 
de M. macrostachya apud eumdem Bertoloni. 

M. altera Dod. Pempt. p. 95. f. 2., quam huc fidenter cum non- 
nullis adduxi, Courtois ad M. piperitam, Lejeune vero ad M. arvensem *, 
Smith Engl. Fl. ad formam memorosam M. sylvestris , suffragantibus 
D'Avoin., et Morren, adducere maluerunt. 


Mentha sylvestris (Theophr., Dioscor., Plin.) L. Sp. 


ir ag Hist. pl. 1. 2. c. 5., Caus. 1. 2. c. 22., Diosc. l. 3. c. 36., aliis 42. Plin. Nat. h. 1. 20, 
c. 14. vel 52., Dioscoridis loco respondens et Romanor. Mentastro! item et Plin. Ibrid. l. 19. c. 8. 
vel 47, Koch p. 632, n. 2. (excl. var. d); Bert, 6. p. 88. n. 1., et 10. p. 503., Gaud. 4. n. 1310., Benth. 
Lob. p. 171. n. 6., et in DC. Pr. P. 12. p. 166. n. 3., De Notrs. Reprt. Fl. Lig. n. 1401., DC. Dub. 
E 371. n. 1., Willk. Lang. n. 2226.. Jungst Fl. Westf, n. 789. Bess. Prim. Fl. Galic. 2. n. 694. La-Peyr. 
lerb., et M. nemorosa La-Peyr. hrb. s. 1., et M. viridis La-Peyr. Herb., M. insignis Chaix. Herb., 
forma nemorosa ex Timb. M. acuta Tabern. Krtb; M. emarginata Reichnb. sistit varietatem crispam 
ex Benth. Engl. Bot. v. 10. n. 686., Flor. Dan. t. 484., Schrank. Fl. Monac. t. 150., Fl. Bat. v. 3 
t. 209., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 310., Coss. Germ. Paris. p. 315. n. 9. t. 20. f. 2., Tenor. Fl. Nap. 
5. n. 2146. t. 156. (serot.); Reichnb. Icon. C. 28. 4983. f. 1, 2, 3.: item Pl. er. C. 10 t. 982. f. 1313., 
et t. 984. f. 1315. cred., Plenck Ic. pl. medic. T. 5. p. 65. t. 466. Rivin. Monpt. irreg. t. 51. f. 1. 
Matth. p. 714., Compend. p. 425. Cam. Epit. p. 479., Dod. Pempt. p. 95. f. 4.. Clus. Rar. pl. hist. 
2. l 5. p. 32,; Cord. Hist. pl. crt. 156. b, 157. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98. p. 221., Lob. Obs. 
p. 271. f. 4., Icon. t. 508. f. 1. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. septr. med. Valle de Aran sub Vilach, die 25. Aug. 
1851.: in Pyr. orient. ad Mont Louis, die 11. Aug. 1837. Habui Tarbes 
a Deville. Insuper accepi a Timbal, sive e Bagneres de Luchon, sive 
e propinquis, inferioribusve locis et ex Capsir, nominibus M. sylvestris, 
Nouletianae, cardicantis Crantz, mollissimae, nemorosae, et argutae Timb., 
additis ibridis plantis e connubio cum M. rotundifolia. Lusum micro- 
phyllum e Viescas Pyr, Arag. reperii quidem apud Deville, qui lusum 
T habuit spicis ramosissimis foliosis compactis lectum in valle 

avantaygue. M. Nouletianam Timb. repudiavit ipse Noul. Fl. anal. 
Toul. 1861. p. 125. Variat staminum filamentis sub inclusis , pertin- 
gentibus tantummodo ad extremum corollae tubum , ubi hujus lobii 
exordiuntur; iisdemve cum pistilli& valde exporrectis. Ad Seo de Urgel 
cum hujuscemodi varietatibus magnitudo corollae eadem manebat. Se 
ad Camprodon varietas, in qua staminum filamenta sub-inclusa perspr 
ciebantur, minores gerebat corollas prae illis in quibus stàmina magis 
evoluta conspiciebantur. ; i 

M. nemorosam Willd. ceu peculiarem speciem reviviscere studuit 
St. Amans Fl. Agen. (1821.) p. 234. n. 2., contra Spreng. Hal. ed. 1. 
n. 648., et contra Sm., cf. Willd. En. p. 607. n. 2.: mox Hegetschw., 


385 


Sut. Helv. 2. (1822.) p. 9. n. 1., Gmel. Bad. Als. 4. (1826.) p. 433. 
Smith Engl. Fl. 3. p. 74. n. 1. d, Wimm. Grab. Siles. 2. p. 186. m. 
860., C. Koch in Linnaea V. 17. p. 292., Holandr. Mos. p. 299., Meyer 
Hanov. p. 410. n. 2., Lestibud, Botanogr, Belg. p. 156., Bluff, Fingr. 
Comp. ed. 2., Ledb. Fl. Ross. 3. p. 336 n. 1.; Drej. Hafn. n. 581, Godet 
Iur. p. 1536. Griseb. Rum. Bith. 2. p. 105. n. 3, , Godr. Gr. Fr. 2, 
p. 649., Spenn. Fl. Frib. 2. p. 380. n. 1. B., sero ipse Spreng. Syst. 
Veg. 2. p. 722. n. 10., denique Gaudin, Koch, Dietrich, Reichenbach, 
Bentham, Willkomm, Jungst, Dietrich, et Besser, locis cits., M. sylvestr. 
varietatem eam confirmarunt, 


Mentha romana (Fuchs.) Gerard Em. p. 680., et vulgo Romae! 


Fuchs. hist. st. p. 290. vix., Icon. (ed. 1545.) t. 156, non prorsus eadem. M. viridis L. Sp., Gaud, 
4. n. 1313., Moris Sard. 3. n. 956., Webb, Berthel. Phytogr. Canar. 3. p. 61., Sebast. Maur, Rom. 
Pr. n. 646.. Benth. Lab. p. 173. n. 8., DC. Dub. p. 971. n. 3., Willk. Lang. n. 2225. M. sylvestris 
var. ex Reichnb., Koch, Bluff, et Finger., Coss. Germ. Par., Godr. Lorr. sd: 1. (non 2.a), M. virid., 
et M. inarimensis Guss. Engl. Bot. v. 34. n, 2424., Reichnb. Icon. C. 98, t. 1284. f. 1., Pl. cr. C. 10, 
t. 981. f. 1312., Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 2545. ns. 4, 5. t. 10. f. 2. et 1.; Tenor. Fl. Nap. 5. p. 8. 
t. 242. f. 3., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 309. W., W., F., N. ab Esenb. Pl. oflc. t. 165, 166., Woody, 
Hook. Med. Bot. V. 2. p. 338. t. 124., Flor. Dan. t. 2876.; Camer. Epit, p. 477., Lob. Obs. p. 271, 
f. 3. Icon. t. 507. f. 2., Dod. Pempt. p. 95. f. 3., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. E 220., Moris. Hist. pl. 
gua. 3. T. 41. p. 367. t. 6. f. 1., Trag. St. h. p. 20. f. 2.? Lonier. Nat. h. crt. 113, A. f. extr. 

uie simil. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. septr. med., aurig. 

Legi in Pyr. aurig. inter Guillemur et Savignac, diebus 5, et 18. 
Aug. 1840. Habui ex Bagneres de Luchon, ubi ipsemet observaveram, 
a Timbal: ex Vic, lectam a Corbin? habui a Deville. Observavi ad 
Lourdes, in Donezan. 

Caulis quidquam flexuosus, parce ramosus, saepe purpurascens. 

Folia solemniter reticulata, eaeterum, defectu tomenti, tam striae, quam 
sulci admodum conspicui fiunt. Bracteae, et calyces pellucido punctata, 
et manifeste striata. Spicae plerumque interruptae. 
. M. viridis Bull. FL Paris. T. 4. t. 330. adeo mihi dubia fuit, ut 
ad meam stirpem citare non ausus sim. Ista colitur ad Lutetiam Pa 
risiorum, ubi interdum sub-spontanea apparet, ex Coss. Germ. p. 515. 
M. viridis Bertol. It. 6. p. 93. n. 3., sapore ferventi praedita, caly- 
cibusque glanduliferis onusta, (ex descriptione), dubia Gussone, Jnarim. 
p. 255., num ad M. piperitam cultam potius spectaret. Mihi tutius 
visum est illam prolationem dimittere, quamvis Roma habuerit. Berto- 
loni a Mauri. Suavior est M. viridis odor, ac sapor, et major fra- 
grantia et vis, prae illis M. sylvestris, quae ferme ingrata est, nec 
comeditur, : : i 

Quoad figuram Plantinianam, cavete, me in antiquorum prolatio- 
nibus figuram prae textu considerare. Fuchsium auctorem dixi, nec 
me piget: sed forte altius repetenda speciei notitia. Mentha romana 
vulgo apud Romanos, fragrantiae suavitate praecellens, qua M. pipe- 
ritam aemulatur, fortasse illa fuit species in deliciis apud Romanos, 
de qua cecinit Ovidius, Metamph. 1. 10, vrs. 128-30. 

* an tibi quondam 
Foemineos artus in olentes vertere Menthas 
Persephone licuit? , gt 

Probabiliter in acetariis adhibita, a tremendo Martiali commemo- 
rata cum Eruca sativa: 

“Nec deest ruetatrix Mentha, nee herba Salax. , Epigr. 1. 10. 48, v. 10, 


25 


386 


Mentha aquatica (Hieronymi herbar. J. Bauh. Font-Bollens |, 4, 
p. 184. (ex Caesalp. de Plnts.). 


Hieron. herbar. apud. Brunfels Herbar. 2. p. 77., et Append. p. 193.; Hildegardiae, ex Spreng. 
Koch p. 634. n. 5., Moris Sard. 3, n. 957., Willk. Lang. n. 2222. M. hirsuta L. Mant. Bert. 6. p. 95. 
n. 4., Gaud. 4. n. 1314. (excls, plurbs. varits.); DC Dub. p. 371. n. 5. La-Peyr. Herb., et M, sativa 
La-Peyr. Herb., M. dubia Vill, et Pesn Catal., M. pilosa Wallr. Ann., ex Spr. Syst., et Raoul. 
Nouv. Zél. (Benthamio cur? M, arvensis), M Lloydii Bor., ex Breb: M. rubra Brunf.; Engl. Bot. v. 7. n. 
447., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 5. t. 43., Flor. Dan. t. 638., Coss. Germ. Fl. Par. p. 315, n. 4. 
t. 20. f. 3, 4., Schrank Fl. Monac. t. 211., Fl. Batav. v. 3, t. 165., et v. 8. t. 609., Dill. apud Ra 

Syn. ed. 3. p. 233. t. 10. f. 1., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1286. f. 1., Tenor..Fl. Nap. 2. n. 401, t. 55, 
pyramid. videt., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 313., Rivin. Mnpt. irreg. t. 49.; Matth. p. 486.; ed. Prag. 
(1562.) ab Hogecio Bohemp. 219. B., Fuchs. Hist. st. p. 722., Lob. Obs. p. 272. f. 2., Icon. t. 509. 
f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 677. f. 1., Moris. Hist. pl. Oxon, 3. S. 11. p. 370. t. 7. f. 3. n. 6. 
Dod. Pempt. p. 97., Camer. Epit. p. 268., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 28. p. 234. 

9, Flor. Jun. Aug. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad Huesca, die 27. Sept. 1850. Habui Tarbes 
a Deville: ex Toulouse, et ex Nailloux a Timbal, qui ibridam addidit 
ex M. aquat. et M. rotundifolia, M. Massimiliana Schultz F., M. Schultzii 
Boutigny, Bull. Soc. Botg. Fr. T. 9. (1862.) p. 222. 

Cf. Smith. Engl. Fl. 3. p. 19. n. 6. ubi plura diseutienda, firmiusque 
persolvenda percipies. 

M. dubiam Vill., Chaix, eontra sententiam generaliter receptam, 
contendit Timbal, Herb. Chaix p. 30., legittimam esse speciem. Hujus 
judieium non tanti facio, quia ea quae praedicat me non suadent: alii 
iterum rem ad incudem revocent, si libuerit. M. Rosani Tenor., Syll. 
FI. Napol. 5. t. 168., faciem portendens M. sylvestris, varietatem (a) 
M. aquaticae declaratur a Bertoloni l.c. p. 96., et p. 99., e contra 
Benthamio est varietas glabrata (g, Lab. p. 171., et in DC. Pr. P. 12. 
p. 166.) M. sylvestris fidenti ipsius auctoris verbis, Syll. p. 281. Num 
agatur de hybrida planta ex modo citatis speciebus, ego in suspicionem 
veni: caderet ne in eam M. nepetoides Lejeun.? cf. Godr. cum Gr. Fr. 
2. p. 650.-51., dein Crépin etiam Man. FI. Belg. p. 169. Haec dubi- 
tanter a Bentham (Lab. p. 177., et in DC. Pr. s.c. p. 170.) ad M. 
aquaticam adducta ceu var. ©. M. sylvestris comparet apud Lestibud., 
Botanograph. Belgiq. p. 156. 


Mentha arvensis (Hippoer., Theophr., Dioscor. Galen.) J. Bauh. Font- 
Bollens. l. 4. p. 184., Benth. Lab. 


vt Affect. 529., Nat, mul. p. 570.; Theophr. Hist. pl. 2. c. 5., Diosc. 1. 9. c. 154.. Galen. Simpl. 
facult. 6. Benth. Lab. p. 178. n. 14., et in DG. Pri P. 19. p.471. n. 13. Bert. 6. p. 09. n. Su Kunth 
FI. Berol. 2. p. 92.; Gaud. 4. n. 1317., cum M. gentili Ibid. n. 1316. M. arvens. sativa, et gentilis 
Koch p. 634-5. ns. 6, 7, 8., DC. Dub. p. 371-2. ns. 6, 7, 8. M. arv., et gent. Willk. Lang. ns. 2220-1. 
La-Peyr. Herb., et M. gentilis La-Peyr. Hrb. s. 1.; M. aquatica, exigua, gentilis All. Herb., ex Moris. 

- Javahica Mume, Benth. in DC. Pr., ex ipso Benth. Hongk., M. subspicata Weihe ex Carion Saon., 
Loir. (forma sativa), contra Benth., qui sub M. aquatica retulit. M. intermedia Nees ab Esenb., ex 
Kunth, et ex Reichnb. ; M. verticillata Rivin. Engl. Bot. v. 7. n. 448,, et v. 30. n. 2119, 2120, 2118., 
et v. 7. n. 449., et v. 34. n. 2415., Sv. Bot. v. 4. n. 279., Coss. Germ. Par. p. 316. ns. 5, 6. (sat., 
arv.) t. 20. f. 89., et 6, 7., Dietr. Fl. Boruss. v. 5. n. 344.. Fl. Dan. t. 512.. Jacq. A. 5. p. 14. t. 430. 
All. Pedem. n. 73. t. 75. f. 2., Rivin. Mnpt. irreg. t. 48. fig.ae, Reichnb. PI. er. C. 10. t. 976. f. 1307., 
et t. 968, f. 1299., et t. 971. f. 1302., et t. 974. f. 1305., et t. 972. f. 1303., ei Icon. C. 28. t, 1989.; 
sed et t. 1237-8, (sativ. gentil.) vidntr., et Fl. Dan. t. 756.? Fl Bat. v. 14. t. 1178. Fuchs. Hist. st. 
p. 288., et p. 435, item? Brunf. Herb. 2. P. 76., Cord, Hist. pl. crt. 110. b fig., Matth. p. 748., Lob. 
Obs. pi 271. f. 4., Icon. t. 507. f. 1., Dod. Pempt. p. 95. f. L, J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 93. p. 217. fig. 
GC Pin St b. p, 16. f. 2, Tabern. Rrtb. p. 733. f. 4. (form. ure nee T 
iom. irtb. p. Hge et Icon, t. 352. f, 1., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 369. t. 7. f 94 
Dalech. Hist. » Lugd. T 673. f. 1. vidtr. inr t 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 
. Legi in Pyr. septr. med. ad Bagneres de Luchon, die 21. Aug. 18385 
in Pyr. aurig. supra 4x ad Guillemear, die 5. Aug. 1840. Habui Tarbes 
a Deville; et ex Toulouse, ubi commun., a Timbal, qui dedit quoque 
ex Bagneres de Luchon nomime M. parietariaefoliae Beek (re potius Ti- 


387 


denda!). Corollae tubus intus villis longis barbatus. Species mihi saepe 
obvia polyamo-monoica. M. latifolia Nolte, Hornem FI. Dan. t. 2057., 
revera bona species neque M. arvensis var.? ei sane appropinquat! 
M. latifolia Host, Fl. Austr. 2. p. 145., inter synonyma M. arvensis 
inspicitur apud Benth. Lab. p. 178., quae inter synonyma var. a sa- 
tivae reperitur in DC. Pr. P. 12. p. 172. Graecorum Patrum loca non 
adeo fidenter refero: fuerunt qui majori prae mea fiducia ea reciperent. 


SECTIO 2.a PULEGIUM Kocu Srsx. ed. 1. 553. 
Mentha Pulegium (Hippocr., Nieandr., Dioscor., Plin. Apic.) L. Sp. 


Hippocr. Morb. mul. 1, 606., Affect. 525., Dioscor. l. 3. c. 33., Theocr. Id. 5. v. 56., Plin. 
Nat. h. 1. 20. c. 14., vel 54., Nicand. Ther. v. 877... Alex. 128, 237., Apic. Ops. Cond. l. 3. c. 4. Bert. 
6. b 102. n. 6., Gaud. 4. n. 1318., Moris Sard. 3. n. 958., Guss. Sic. Syn. 2. p. 70. n. 5.. DC. Dub. 
R 72. n. 10., Willk. Lang. n. 2229. Pulegium vulgare Grisley Virid. Lusit. ex edit. Vandelli n. 1198.; 

ill. Dict., Koch p. 637. La-Peyr. Herb., M. Bocconi Pourr. Herb. Matrit. M. Boraei Timb. Menth., 
M. gibraltarica Willd. En., ex Benth. Lab., (forma tomentella); M. micrantha Fisch., ex Ledb. Ross.; 
Pulegium micranthum Claus., Pérard, et P. vulgare Per., et P. tomentellun Presl., Pérard. Engl. Bot. 
v. 15. n. 1026., Bull. Fl. Paris. T. 4. t. 331., Flor. Dan. t. 1755., Coss. Germ. Par. p. 216. n. 7. t. 20. 
f. 10-1, Flor. Bat. v. 9. t. 687., Berger. Phytonom. p. 193. tab.a, Lamk. M. t. 503. f. 2. mal., Dietr. 
Fl. Bor. v. 5. t. 312. (latifol.), Turp. Fl. med. T. 5. t. 282., Plenck Ic. pl. med, T. 5. p. 67. t. 469., 
W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 167. glabres.; cult? Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 342. 
t. 122., Rivin. Monpt. irreg. t. 23. f. 1. Spenn. Gen. Fl. germ. fasc. 20. n. 384., Reichnb. Icon. C. 28. 
t. 1290. f. 2. Matth. p. 704., Camer. Epit. p. 471., Dod. Pempt. p. 282., Fuchs, Hist. st. p. 198., ru 
St. h. p. 23., Brunf. Herb. 1. p. 227., Lonicr. Nat. h. crt. 114. D., Lob. Obs. p. 266., Icon. p. . 
f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 256. f. 2., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 371. t. 7, f. 7. n, 1. 


9, Flor. Jul. Sept. Fruet. in Autumn. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Ascarat, die 4. Aug. 1841. Habui a 
Deville lectam ad Tarbes, et inter Carcassonne, et Perpignan: et de 
Pyr. or. Conflent excerptam ab Herbario patris accepi à Coder; ex 
Toulouse a Timbal. : 

Dantur reapse duae formae facile distinguendae de hae specie. 
Vulgatior una, solemnior, forte regionis calidioris Europae; haee pu- 
bescentior, pallidior, prostrata; rarior altera glabrior, viridior, erceta. 
Prima vivit in Pyren. orient, et per regionem mediterraneam: altera 
in Cantabria, et per regionem oceanicam pyrenaeam. Prima mihi sese 
officit ceu M. tomentellam Link Hoffm. Fl. Port. 1. p. 13., quae de- 
scribitur prostrata, prorepens, diffusa; sed reapse nee folia sub-rotunda, 
neque planta tam insigniter villosa est, ut describitur; addidit insuper 
Link calycis dentes breviores esse, et corollam majorem in sua M. to- 
mentella, comparata cum M. Pulegio L. Nollem Link, invita natura, 
falsam speciem sustinuisse, amplificando characteres, unico loco, vel 
in paucis individuis postulatos, neque sat repetita et lata observatione 
firmatos. Et revera quod attinet ad partium villositatem, aut pube- 
scentiam, ad foliorum longitudinem, atque ad illorum marginem plus 
aut minus dentato-crenatum (quae omnia. plurimum facit ad suam 
M. tomentellam sistendam Link), haec omnia variantia vidi, primo, 
extra Pyrenaeos ad Monspelium, die 15. Sept. 1836., subsequenti vero 
anno, in individuis Catalaunieis a me late observatis, deinceps alibi. 

Quod caeterum facilis eventus in Menthis se praebere cuncti agno- 
seunt. Hine, quum M. pulegium regionis mediterraneae nobis se prae- 
buerit tanquam formam intermediam inter Linnaeanam, et Linkianam, 
tune lubentes Bentham sententiae suffragamur de unienda M. tomen- 
tella Fl. Port. cum M. pulegio L., et eo fidentius, quum videamus 
Bentham sub-varietate, quae M. tomentallam excipit, adducere stirpem 


388 


ad Monspelium obviam, nobisque notissimam. Hujus formae quidem 
videbatur Moretti (cf. Minerv. Ticin. Papiae 1830.) Pulegium tomen- 
tosum minimum Boccone Herbar., Vienn. asservat. 

M. pulegium b eriocarpa DC. Fr. Suppl. p. 400., a me late visa 
in Herbario Coder, qui cam DC. communicabat, et cujus specimen 
obtinui a Coder filio, est planta Monspeliensi similis. De hae stirpe, 
quam olim ad Ziz quoque misit Coder, judicium dedit ille quod hue 
traseribere, ex ipsius scheda extante in Herbario Coder, non super- 
vacaneum judicavi: « Inter plantas a te acceptas, et inter eas, quas ipse 
legi, in Catalaunia, Menthae species huic (ad specimen Magontiaeum de 
M. Pulegio) valde similis occurrit, quae propriam speciem constituit, et 
forsan vera M. Pulegium L. est: hoc posito nostra nomen mutare debet ». 
Sed patuit mihi inspicienti specimine Magontiaco, agi tantummodo de 
altera forma supra memorata, in plagis Europae minus ealidis vitam 
degente. Denique M. pulegium, generis mirimode variaritis species, ad- 
modum ludibunda et ea est; cujus si quis intermedias formas non eon- 
sideraverit, facile in duas, vel in plures species, reluctante natura, sepa- 
raverit. Blechron Theophr., Caus. l. 1. c. 7., vel 8., idem esse cum Pu- 
legio, comprobavit: jam, sustinuitque Ruell. de Nat. Stirp. l. 3. c. 26. 
p. 669. lin. 9. seq. ; sed hancine interpretationem respuere, ut illam 
M. rotundifoliae proponeret, ausus est Paulet, in Stack Ill. Theophr. 
p. 90. Antiquiorem praefero sententiam, 


Lycopus L. 


Lycopus europaeus (Tragi et Loniceri) L. Sp. 


Trag. St. h. p. 90. f. exter.; Lonicer. Nat. h. crt. 110. D. Koch p. 636. n. 1., Bert. 1. p. 129. 
n. 1., Gaud. 1. n. 44., Moris Sard. 3. n. 960., DC. Dub. p. 359. n. 1., Willk. Lang. n. 2230. La-Peyr. 
Herb.; et L. exaltatus Herb. La-Peyr., Pesn. Cat., Lagasc. List Jersey ?, Albertini (Episc. Morav., 
huuc ex Wimm. Grab. Siles.), forma foliis pinnati fid. ; L. vulgaris Pers., Mart. (H.) Pr. Fl. Mosq., 
L, sinuatus Ell., Benth., cum L. exaltato Ell., et angustifolio Nut., add. fort. etiam L. rubello Moench., 
ex V, Gray Man.; L. palustris Lamk, Gater. Montaub., Marrubium aquaticum Trag. p. 9., M. palustre 
Trag. p. 10. et Lonicer. Engl. Bot. v. 16. n. 1105., Curt. Fl. Lond. ed, Grav. V. 3. t. 6. (stat. foliis 
rof. dents.); Dietr, Fl. Bor. v. 2. n. 78., Berger. Phytonomat. 2. p. 153. tab.. Schk. Handb. t. 4. 
lor. Dan. t. 1081., Flor. Batav. t. 21., Poit. Turp. Flor. Par. p. Bi. t. 32., Reichnb. Icon. C. 28. 
t. 1291. f. d., Sabbat. Hrt. Rom. 3. t. 53., luxurs., Riv. Monpt. irr. t. 92, Matth. p. 1002., Camer. 
Epit. p. 746., Lob. Obs. p. 283. f. 2., Icon. t. 524. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 318. f. 2., Moris. 
Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 378. t. 9. f. 20., Dod. Pempt. p. 595. 


9; Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. Aragon. (Sobrarbe) ad Voltajia, et sub el Pueyo contra 
l'Ainsa, diebus 8. Jul, et 16. Oct. 1845.: sub Huesca ad Loreto, die 
3. Oct. 1850.: ibidemve in agro Oscensi, ad fuentes de Cillar habui 
quoque a Valler; ex Cap-vern a Deville accepi. 

Folia in adultiori planta reflectuntur, vi potius physica, e verticil- 
lastris auctis sub fructuum maturatione. Corollae extus vix puberulae, 
intus, ad faucem praesertim, copiosiore pubescentia onustae; albidae, 
punctis purpureis in earum laciniis pictae. Rudimenta staminum ste 
rilium revera desiderantur, Cariopsides obovatae, triangulari com pressae, 
marginulatae; odore quodam therenbintaceo praeditae. 

 Btatura plantae pedalis, bipedalis, ast semper, prae L. exaltato hu- 
milior, qui et folia magis pinnatifida gerit, laciniis etiam serratis, aC 
insuper calycem quadrifidum; et staminum sterilium rudimenta por- 
tendit. Insuper species orientalis est, Stat ejus superba icon in Flor. 
Graec. Sibthrp. t. 12. Attamen quidam Spenner, Steven, Trautveter, 
Gruner, ceu dubiam speciem eum considerant, quod dubium augetur 


389 


ab As. Gray observatione, asserentis filamenta sterilia variabilia oc- 
currere, Man, ed. 5. p. 345. n. 2. Lyc. exaltatum in Pyrenaeis non 
vidi, nec alius mihi demonstravit, neque indidem crescere credo. Mi- 
ramur Bentham, Lyc. exaltatum La-Peyr. ad eur paeum L., cum pru- 
denti observatione retulisse in suo Catal. (1826.) p. 98., illum Pyrenaeis 
negans, et dein Labiatr. Gen., et Spec. (1832) p. 188., inque DC, Pr. 
P. 12. (1849.) p. 179. n. 10.! citavisse L. exaltatum prope St. Beat 
pone La-Peyrouse auctoritatem, quam merito subverterat. 


; Trib. 3^ MONARDEAE Benth. 


Sub-Trib. SALVIEAE 
Salvia Plin., L. 


SECTIO 1.* EUSPHACE Brxrn. 
Salvia officinalis (Hipp., Theophr., Diosc., Plin., Apic.) Blackw., L. Sp. 


Hippocr. les. variis: Theophr. 1. 6. c. 2., Dioscr. l. 3. c. 35., Plin. Nat, h. 1. 22. c. 35. vel 71., 
Apic. Ops. Cond. l. 6. c. 6., ]. 9. c. 41, 12. Koch p. 637. n. 4., Bert. 1. p. 126, n. i., Gaud. 4. n. 42., 
Moris Sard. 3. n. 972., Benth. Lab. p. 208. n. 3., et in DC, Pr. P. 12, p. 264, n. 5., DC. Dub. p. 360. 
n. 1, Wilk. Lang. n. 2287. La-Peyr. Herb. s. l.; S. confusa Benth., var. auriculata est, ex Vis. 
Dalm. Suppl. S, latifolia Brunf., S. major, Fuchs., Matth.; Reichnb. Icon. C. 28. t. 1245., Berger. 
Phytonom. 2. p. 89. tab., Tratt. Arch. T. 3. p. 55. n. 264., Turp. Fl, med. T. 6, t. 313., Plenck. Ic. 
pl. med. T. 1. p. 11. t. 19., W., W., F., N. ab Esenb. Pl, offic. t. 161., e pl. cult. evidentb, ; Nouv. 
Duham. T. 6. p. 77. n. 1. t. 25., Sturm Heft 9., Lamk. Il. t. 90. f. 4., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2: 
p. 352. t, 127. sat male., Schk. Handb. t. 4. vix. Rivin. Mnpt. irreg. t. 71.; Matth. p. 709-10., 
Trag. Stirp. h. p. 52. f. 1, 2., Fuchs, Hist. st. p. 248., Dod. Pempt. p. 290, f. 1., Egenolph. Herbr. 
x aeg a fig. exter., Vilingan. De virtut. Herbr. Basileae 1559. n. 24. J. Bauh. Hist. pl. 3. 
ES: : 


9%, Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Aug. Per reg. mediterr. les. hu- 
milior. ealidior., solo calcareo. « Asperis, siccisque nascitur » Ruell. ref.*. 

Legi in Pyr. Atax. prope Narbonne ad Pech de l'agnelo, die 13. 
Maj. 1839.; in Pyr. Catal. ad Orgañia, die 23. Jun. 1846. Semina legi 
in Pyr. Arag. Sierra de Loarre supra Linis, die 22. Jun. 1858. Habui 
ex Pyr. septr. or. (Conflent) de Herb. Coder ab ejus filio. Observavi 
in m.e Orba supra Asso Beral, ad Murillo Gallego, ad el Puente de 
Luna, circa Ayerbe; ad el Puente de Montafiara, a la Conca de Tremp, 
ad Pons, et supra, ad la Sierra de Bancal, et supra El Seo de Urgel; 
ad San Paul de Fenouilhedes. 

Bracteae ovato-aeuminatae, concavae, ciliatae, non tam cito caducae, 
aut deciduae (Vahl., Gaudin, Kocb, Bertoloni, Boreau, Desfontaines) 
quia et eum fructu video: sub-caducas eas dicere maluit Bentham Lab. 
p. 209.: revera sero cadunt. Semina angulosa, longitudinaliter venulosa, 
minute punctata, brunnea, hilo albicante. de 

Schkuhr figura (Handb. t. 4., et miror de exactissimo auctore) mala 
omnino est pro quacunque Salviae specie, (minus imeongrua pro S. pra- 
tensi), inflorescentia vaga, bractearum generali defectu, folis tum am- 
plexicaulibus, tune petiolatis, calyeis forma mutata, corollae glabritie, 
ita ut citari vix possit: a mea planta insuper recedens corollis mino- 
ribus (quod et in quibusdam aliis iconibus observavi), saturatioribus, 
ut generatim saturatior viridis tota herba pingitur. Saepenumero video 
figuras e planta eulta desumpta fuisse. 


390 


Salvia Hispanorum ("'ournefort) Lagasc. 

S. hisp. lavandulaefol. Tournef. Elem. botq. (1694.) p. 149. Lagasc. Gen. Sp. nov. diagn. Deb 
n. 7. S. lavandulaefolia Vahl En., Willk, Lang. n. 2288., Benth. Lab. p. 208. n. 2. S. tenuior Desf, 
Tableau (1804.) p. 58. lin. 3. (e Catalaun.), S. officinalis tenuior Desf, postea Arb. Arbusts., et Catal. 
pl. hrt. R. Paris. (1829.) p. 94.; S. rosmarinifolia Hortulanor., ex R. Sch. Trattin. Tabular. t. 344., 
ex R. Sch. : 

h Flor. Jun. Aug. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. Arag. humilior. 

Observavi (juniorem) ad Graus in m.* San Bartolomé; ad Barbastro 
a las clamores, Ena. 

Suspicaverunt Roem. Schult. (Addit. 2. ad Mant. Cl. 2. p. 248. 
n. 37. b.), num S. papillosa Hoffmansegg eadem esset cum S. hispa- 
norum; eamdem plantam ad S. officinalem, cum dubio, retulit Bentham 
qui in DC. Pr. P. 12. p. 264., S. Hispanorum officinali adjunxit ceu 
varietatem. Proximi certe sumus; differentia demonstrabitur e collatione 
speciminum, quam fortunatis commendamus. 

Sunt qui huic nostrae afferre audeant S. cret. angustif. Clus. Rar. 
pl h. L 3. p. 343. f. 3.; quae planta cretensis dicitur. Sed. Bentham 
dubitare num S. Hispanorum fuerit ipsa S. cretica sylvestris? Rem con- 
stringimus! Cf. quoque Benth. in DC. Pr. P. 12. p. 263. n. 4. 

Selarea hispanica Tabern. Krtb. p. 164. f. 3., Icon. t. 374. f. 1. 
huncine reclamare locum videtur. Non vero Horm. 2. spec. 3. Clus. Pann. 
A. p. 582. fig., diversa procul dubio species. Willkomm citavit tantum 
S. offic. b hisp. Boiss. Voy. botg. Esp. p. 481., unde apparet istum 
speciem repudiavisse; reapse Boissier mox, Addend. Corrig. p. 748., 
legittimitatem speciei recognovit, eum conferas etiam de Tournefortianis 
synonymis: ego istorum primum citavi, quod mihi satis superque fuit, 
eo magis quia locus ab aliis praetervisus fuerat. 


SECTIO 2» DRYMOSPHACE Brxru. 
Salvia glutinosa (Caesalpini; Gesneri, Penae, Lobelii) L. Sp. 


Caesalp. Herb. Tornab. 1563. fol. 116. n. 298., De Pints. l. 11. c. 20. p. 443., Pen. Lob. Adversr. 

p- 241., Gesn. infr. c. Koch p. 637. n. 2., Bert. 1. p. 155. n. 16., Gaud. 1. n. 45., Benth. Lab. p. 218. 

n. 27., et in DC. Pr. P. 12. p. 276. n. 55. DC. Dub. p. 361. n. 10., Willk. Lang. n. 2290. La-Peyr. 

Herb.; S. nubicola Benth. ex Ledb. Ross. Glutinaria Heister, ex Fabric. En. pl. hrt. Helmstd. ed 

2. p. 87., Horminum luteum Gesn., Schrank Fl. Monac. t. 110., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1246. f. 1. 

Sturm Heft 17., Rivin. Mnpt. irrg. t. 35,, Sabb, Hrt. Rom. 3, t. 91., Berger. n p. 97. 
ist. 


tab.; Sweet. Br. Fl. Gard. t. 140. Clus. Pann. A. p. 577. sin. fig.), sed Rar. pl. 2, 1. 4. p. 29. 
Dod, Pempt. Pv 292. f. 3-4. J. Bauh. Hist. pl. 3. f 28, A, 314. fà. Gesn. ibist. med, (edit. Frosch 
1577.) ert, 113. lin. 7., et Ejusd. Hist. pl. fase. (ed. Schmid.) p. 17. n. 20. t. 10. n. 20. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In montan. Pyr. orient. 

Legi in Pyr Catal. ad Camprodon prope Abeja, die 21. Jul, et 
5. Aug. 1846. Observavi in Valle de Andorra; inter Ripell, et Ribas 
al Puente de Corva. 

Attentius quam factum est a Gaudin , a Bentham, a Godron, à 
Mirbel describendae sunt appendices illae duae staminiformes ad co- 
rollae faucem positae, contra staminum insertionem, de quibus ne ver- 
bum quidem fecerunt plures, Savi, Gmelin, Bertoloni, Host. Et haec 
staminum insertio notanda; nam prodit filamentum recte mox in duos 
ramos se dispertit, angulos rectos efficientes; unus antheram fert, 
alter In media sui parte flectitur in acutum angulum. Stamina non 
semper inclusa, ut quidam ea describunt: exporrecta vidimus in Italia, 
Corsica. Semina, iis S. officinalis similia , quidquam tumidiora sunt. 


391 


Inter puleherrimas Europae plantas enumeranda est: species generis 
nobilissimi, odore praedita grato, herba formosa, copiosis speciosisque 
onusta floribus. 

Oh quam intricati fuerunt Pena, et Lobelius speciem describentes, 
suscipiendo auxilium e comparatione cum Salviis diversis, et insuper 
eum Ballota, Lumio albo (ut credo), cum Urtica, denique cum Campa- 
nula Trachelio. 


SECTIO 3.3 /ETHIOPIS Bextra. 
Salvia Sclarea (Horti Sanitatis) L. Sp. 


Cuba Hort. Sanits. ed. Germ. (1485.) c. 207., Car. Magn. Capitulr., ex Spreng. Koch p. 637. 
n. 4., Bert. 1. p. 156. n. 17., Gaud, 1. n. 46., Moris Sard. 3. n. 971., Benth. Lab. p. 224. n. 39., et 
in DC. Pr. P. 12. p. 281. n. 70., DC. Dub. p. 360. n. 9., Willk. Lang. n. 2293. La-Peyr. Herb.; 
S. patula Friv. Hrb. Rum. (nec Desf.), ex Griseb., S. bracteata Sims, S. Simsiana Schult., confirm.e 
Ledb. Fl. Ross. Flor. Graec. Sibthrp. C. 1. p. 18. t. 25., Poit. Turp. Fl. Par. p. 37. t. 38., Berger. 
Phytonoin. 2. p. 93. tab.; Plenck Ic. pl. med. T. 1. p. 12. t. 21., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1249., Sabb. 
Hrt. Rom. 3. t. 22., vix, Sturm Heft 9., Bot. Mag. v. 49. t. 2320. (bract.); Bot. Reg. v. 12. t. 1003. 
(Sims.a); Mirb. Ann. Mus. Hist. Nat. T. 15. (1810.) Matth. p. 889. (cf. et ed. 1. 1544. p. 281. sin. E 
p. 260. t. 14. f. 2. org. fl. ben., Rivin. Mnp. irreg. t. 33. Camer. Epit. p. 630., Tabern. Krtb. p. 764. 
f. 9. Icon. t. 373, f. 2, Fuchs. Hist. st. p. 568, Dod. Pempt. p. 292. f. in J. Bauh. Hist, pl 8° 1 28. 
p. 309-10., Trag. St. h. p. 49. 

C) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. med. orient. 

Legi in Pyr. septr. ad St. Lizier, die 29. Jul. 1862.; in Pyr. Arag. 
ad San Victorian, die 27. Jul. 1853. Observavi in Pyr. septr. aurig. 
ad Lordat, ad Foix; in Pyr. Atax. ad Quillan; in Pyr. Arag. ad Graus, 
ad Aguero; in Pyr. Catal. ad Olot, Escala. 

Male intelligitur quid sibi voluerint DC., Duby scribentes: « ca- 
lycis dentibus laciniisque » aut unum aut alterum! istisve setaceo-acu- 
minatis, Melius porro, cum aliis, de calycinis dentibus dixissent spinu- 
loso-aristatis, aut acuminato-subspinosis. 

Semina livida, venis saturatioribus pene reticulata; quidquam mu- 
cilaginosa. 


SECTIO 4. PLETHIOSPHACE Bexrtu. 


Salvia pratensis (Horti Sanitatis) L. Sp. 


Hrt. Sanit. ed. Vnt. 1511. per Benal, et Zacuin. c. 209. Koch p. 638. n, 6., Bert 1. p. 144. n. 9., 
Gaud. 1. n. 43., DC. Dub. p. 350. n. 6., Willk. Lang. n. 2300. La-Peyr. Herb. s. L; S. ere 
Baumg. (non L.), S. Baumgarteni Heuff. ined.; S. transylvanica Schur. MN., ex Griseb., -= nc 
lt. Hung. n. 176., S. dumetorum Andrz. et S. laciniata Bor., ex Gren, Jur. S. tryiunirinn Den rers 
ex Ruell. de Nat. Stirp. 1. 3. c. 28, p. 673. lin. 36-7.. et c. 66. p. 749. lin, 23., etc. S. aprica d ] 
S. agrestis Vill., forte var. S. dumetorum Andrz., Ledeb., ex Trautv. var. Horminum «row 
Riv., Gallitrichum pratense Jord., G. Clusii Timb., G. Candollei Timb. Engl. Bot. v. 3. x srl 
Bull. Herb. t. 357., Fl. Bat. v. 4. t. 251., Schrank Fl. Monac. t. 3., Berger. Phytonom. He fer 
Plenck Ic. pl. med. T. 1. p. 12, t. 22., Rivin. Mnpt, irreg, t. 36., Dietr. Fl. Bor. v.2. n. ind ei = 
Icon. C. 28. t. 1252. Hrt. Sanit. ed. Venet. 1556. r Zacuin. c. 209, mal., Brunf. Hrb. sa 3 
Fuchs, Hist. pl. p. 569., var.?, Camer. Epit. p. 629., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. con zT (^x 
(gall) p. 179. f. 2., Pempt. p. 293., Egenolph. Herb. imag. crt. 13. a f. 2., Dorsten, Bu et 1 
B., Lonicer. Nat. hist. crt. 121. D. f. iuter. Tabern. Krtb. p. 765. f. 1., Icon. t. 374. f. 2., : x 


pl. h. 1. 4. p. 30. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 312. f 2. 
Fior. Maj. Jul. Fruct. in seram Æstat. 
boi in Pyr. N avarr. prope Pamplona, ad Huarte, die 13. Jun. 1844, 
Observavi ad Jebra, Sobas, Fiscal, ad Villaler, ad Puycerda, ete. — 
Vidi (ad Pamplona, solo calcareo) pedalem, - sesquipedalem , bipe- 
dalem, rarius ultra: ibidemve variantem conspexi floribus pallide wv 
leis, roseis, et albidis, quod antiqui etiam per Europam hue, et illuc 
observarunt. Dixi flores, nam et genitalia una cum corollis colore va- 
riant, Occurrunt flores, in quibus corollae quidquam RIT 
ciuntur, ut percepi in agro patrio ad la Luchetta, die © aj i 
Definitio Kochiana est bona; attamen video apud DC., Duby «stio 
galea falcata subduplo longiore,» quod commendo. 


392 
Salvia multifida (Triumfetti) Flor. Graec. Sibthorp. 


Triumf. Obs. p. 66., cnm tab. innumer. Bert. 1. p. 149. n. 12., Spreng. Pl. min. cogn. Pugill, 
1. p. 3-4. n. 5. S. clandestina Plur. Auctr. Koch p. 638. n. 8., De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 1411., 
DC. Dub. p. 360. n. 4. S. Verbenaca g praecox Willk. Lang. n. 2304. (corrects. prolats.). S. Verbe- 
naca Vahl En, pl.? Pourr. Herb., Noul. Fl., La-Peyr. Herb., partim S. Sibthorpii Mut., Lager, Foss., 
Tarn. Gar. (Chaubard duce): S. hyemalis Broter. (perper. a Jacq. relata ad S. lamiifol.) Gallitrichum 
clandestinum Jord., Fourr., G. pallidiflorum Eorumd., G. virgatum Eor., G. mixtum Timb., Reichnb. 
Pl. cr. C. 6. t. 524. f. 719-20., et t. 525. f. 721., Icon. C. 98. t. 1255. f. 3., Puccin. Fl. Luech. p. 21., 
cum tab.a (2. innumer.): Brot. Phyt. Lusit. Sel, 2. (1827.) p. 2. t. 83., Fl. Graec. Sibthrp. C. 1. p. 17. 
t. 23., Mut. Fr. 3. p. 61. n, 6. t. 52. f. 388. et p. 62. n. 6. t. 52. f. 389. Barrel. Icon. t. 290, 


% Flor. Mart. Jul. Fruct. per ZEstat. In Pyr, med. orient. locis 
calidioribus. 

Legi in Pyr. septr. Atax. ad Font Laurier (Corbiores), die 91. Maj. 
1839. in Pyr. or. ad Ceret (Roussillon), die 31. Maj. 1843.; in Pyr. 
Catal. ad Solsona, die 13. Jun. 1861. Ex Pyr. septr. med. humilior. 
accepi a Deville, et dicerem Bayonne etiam nisi de obscuro specimine 
ageretur. Caulis plus minus ramosus, obvius ramosissimus ad Belle- 
garde; nunquam talis visus in S. Verbenaca, cujus herba, et flores 
alieni quidam sunt eoloris: occurrit corollis pallidioribus, magnitudine 
etiam quidquam variantibus. Corollas, ut in S. Verbenaca, parvas vidi 
saepe ad Monspelium, inque Pyrenaeis ad Puycerda, Berga, Cardona, 
Solsona, alibique per Pyrenaeos, Catalaunicos praecipue. 

Racemus tum abbreviatus, obtusus, fere ut si obtruncatus fuisset ; 
tune elongatus, attenuatus. Genitalia variant inclusa, et una et altera 
simul, aut vicissim exporrecta. Saepius, vero, quoad longitudinem, 
pistillus prae staminibus ludit. Occurrit raro floribus albis. Semina 
mucilaginosa sunt, indeque adhibita per Catalauniam ad expellenda 
corpuscula fortuito in oculos illapsa. Alteram speciem, ex Labiatarum 
Ordine, seminibus hujuscemodi praeditam, extra genus Salviam, ego 
indigitare nequiverim: sed quoad seminum mucilaginem in nonnullis 
hujusce generis speciebus observatam, videlieet in S. Verbenaca, S. pra- 
tensi, etc., cf. Withering. Bot. Arrang., Smith. Engl. Bot. et Fl., etc. 
Eadem proprietate gaudet S. Horminum, diu cognita: ef. Dioser. l. 3. 
c. 135. Plin. Nat. h. 1, 22. c, 76. Nonne ex hac illis nomen Chia- 
rella apud Italos? Clary apud Anglos. Deque usu a me hic indigitato, 
cf. Walker Oxfordsh (1833.) p. 9., qui insuper Wm. Baxter obser- 
vationes refert, quibus edocti sumus, mucilaginem istam contineri in 
vasis spiralibus, similibus illis reperiendis in Collomia lineari (Polemo- 
niacea), de qua cf. Lindley Bot. Reg. fol 1166., etc. Icones Trium- 
fetti s.c., plerumque arbitrario sitae fuerunt, sed nequit de hac specie 
citari n. 66. (de opere quod tantum illorum undenas tabulas continet), 
uti cum Linnaeo fecerunt Vitman, Reichard, Vahl, Wildenow, Persoon. 

Pertinet ad hane speciem S. Variabilis Loisel. Gall. ed. 2. p. 16. 
n. 6. (exels. Linn. syns., et S. praecox Savi Pis., quae non existit, et 
Barr. Ic. t. 208., quae figura ad S. Verbenacam spectat, et excl.° dubio 
de seq.), S. pallidiflora St. Am. Fl. Agen. S. Verbenaca Bory, Chaub. 
Morée n. 33. non L. Noul. FI. bass. sous Pyr. p. 494. n. 8., mox 
S. praecox Noul. add. corrig. denique S. pallidiflora Noul. Fl. analitq. 
Toulouse; S. Verbenaca var. f. 388. angustifolia Benth. Cat. p. 58. 
S. clandestina var. Benth, Lab. p. 241., S. Verbenacoides Brot. Lusit., 
S. collina Lowe Prim. Mader. ?, S. dubia Lowe, in Hooker Journ., ete.; 
S. Verbenaca var. albo-caerulesc. Chaix Herb., ex Timb. S. ceratophyl- 


Coste POE A Denique cf. Noè apud Webb, Berthel. Phytogr. 


393 


Individua lecta ad Solsona non adeo villosa sunt, folia minus di- 
visa offerunt, flores, praecipue vero fructus, per longam seriem distri- 
buta, et subaequaliter distantia: corollae quidem in hae varietate mi- 
nores sunt prae illis plantae, quae pro speciei typo haberi solet, Non 
dubito quin aliquis eam pro peculiari specie venditavisset, ut olim 
fecisse Tournefort ego compertum habui, ex ejus Herbario. Accedit 
plantae, quae S. pyrenaica nuncupata fuit, de qua non ita pridem 
sententiam dixit Timbal: cf. p. 551, vel G. 

Multa cum nausea vidi auctores, graves etiam (Link Jahrb., Benth, 
Lab., Koch Syn., Reichnb. Centur., ut sileam de Boissier Helvetio, 
de Timbal gallo, deque Pollini Italo, (forte Loiseleur, Notic. p. 6., igna- 
viter, imitantes) citare S. praecocem Savi Pis. p. 22., quae nec in 
Flor. Pisan., neque in alio Saviano opere existit. Sprengel, sub S. mul- 
tifida l. c., citat S. praecocem Viviani, nullo istius auctoris opere, vel 
specimine ex herbario allegato. 

Salv. Viviani (Spr.) Sieber! ad nostram speciem retulit Reichenbach 
Pl erit. C. 6. p. 18., et bene egit, ut compertum habui inter volven- 
dum Targioni herbarium, Florentiae; perperam ipsius Sieberi specimen 
Targioni jecerat in S. runcinatam. 

S. pallidifloram St. Am. Fl. Agen. p. 10. n. 3. libentissime, ex hujus 
auctoris descriptione, ad jS. multifidam adduco, neque potiorem loeum 
video pro ipsius St. Amans S. clandestina, p. 11. n. 4., qui de hisce 
oblique disputavit. Reperio apud illius collegam Chaubard, cum Bory 
Morée, S. pallidifloram St. Am. relatam ad S. Sibthorpii Sm. Gr., cum 
alis synonymis S. polymorphae Link Hoffm. Port., et S. Spielmanni 
Marsch. a Bieb. Taur. Caucas., Fl. Morée p. 18. n. 32., quae simul 
juneta confusionem constituunt. 

Puto Serres (Fl. Toulous. p. 68.) duas species simul comprehen- 
disse sub uno nomine S. clandestinae; scilicet S. multifidam, et S. Ver- 
benacam. Et S. multifidam Verbenacae varietatem fecit Boiss. Voy. bot. 
Esp. n. 1308., mox Griseb., Rum. Bith. 2. p. 112. n. 23., nulla ob- 
servatione subjecta, Benthamio false citato. Sed valuit hoe Moris (Sard. 
3. n. 973., et mecum in litteris) ut rem obscurum fidenter susciperet, 
quam serviliter imitarunt Willkomm et Lange l.c. 

Habemus Salvias Verbenacam, clandestinam, polymorpham, et mul- 
tifidam una conjunetas a Boiss. Voy. botq. Esp. p. 484. n. 1304., quas 
ego ita conjunctas recipere nequeo, nec mihi ponderosa est approbatio 
Visiani, Dalm. 2. p. 189. n. 937., vel Moris Sard. 3. l. e, laudan- 
tibus Reichenbachiis Cent. 28. p. 30., a quibus prolationem Flor. Port. 
mutuatus est Willkomm. l.c. Compertum habui olim in unam speciem 
junctim eomprehendisse 8. multifidam cum S. Verbenaca etiam Desf. 
Atl. p. 21., sed eas separavit deinceps, Cat. pl. hrt. Paris. 1829. p. 95-6. 
(S. clandestina e Barrel. synon.; et S. Verbenaca p. 96.). Item sen- 
serat Allioni, Fl. Pedem. n. 56., sed et iste in eamdem sententiam 
non perduravit, utpote qui, Auctar. p. 3., eas species distinctas praedicavit. 

Salvia horminoides Pourret dubia, e pessima definitione. Communes 
sunt circa Narbonne S. multifida, et S. Verbenaca: calyx coloratus, 
et viridis occurrit in utraque specie: pistillum item ludere ridi Cx 
et exporrectum in ambabus, observatio me docuit, non tantum ‘ne 
inde per Pyrenaeos, et extra, sed ad ipsam Narbonne, comite etiam 
Delort, die 27. Apr. 1846. Revera faciem Hormini Auctor., inflore- 


394 


scentia potissimum spectata, S. multifida melius prae S. Verbenaca prae 
se fert: sed toto plantae habitu spectato, S. Verbenaca melius hoe sibi 
vindieat nomen. Bene perspectum velim, me intelligere comparationem 
actam fuisse a Pourret cum Hormino pyrenaeo Auctor., nec cum S. Hor- 
mino, eujus habitus a speciebus istis magis, me judice distat, Doluit 
me, olim Matriti, cum Pourretiano Herbario ibidem asservato, hujus 
dubii difficultatem eripere non potuisse. Reperitur illuc S. multifida, 
nomine tum S. horminoides Pourret, tune S. Verbenacae L.! Scripsit, 
insuper, in una e schedis Pourret, S. horminoidem suam esse S. Ver- 
benacam L., proponens nomen ©. horminoidis pro specie in sterilibus 
ad Narbonne nascente, referendo se forte ad S. Verbenacam, quae ibidem 
ad muros saepe innascentem deprehendimus. Diceretur Pourret, pri- 
mus accepisse pro Linnaeana S. Verbenaca plantam illam, quae et 
nos item denominamus; dein, mutata mente, S. Verbanacam vidisse 
in eam speciem, quam horminoidem dixerat.; quod nomen, pessimo 
consilio translatum fuisset in stirpem, quae tunc novo potius salutanda 
erat nomine. Tandem Parisiis rem satisfacter solvere sperabam, cum 
primo Pourreti Herbario; sed aliter oculi jusserunt. Reapse Pourret 
S. horminoidem appellaverat ipsissimam ©. Verbanacam L., eodem ae 
Vahl judieio. Nee aliter ipsum egisse vidi in Herbario Peig, in quo 
S. Verbenacam L. nomine S. horminoidis insignivit. Recta ergo fuit 
Bentham sententia (Lab. Gen. Sp. p. 240. n. 73.), quam ego perperam 
oppugnandam esse duxeram. S. Verbanacae in Herbario Peig retulit 
Pourret Hormin. sylvestr. Lavandulae flore Tournef. Inst. r. hrb. p. 178., 
quod refert statum illum S. multifidae foliis minus sectis a me ad 
Solsona lectum. Conspicitur in Tournefortii herbario, quidem, status 
alter, qui Hormin. Verbenae foliis, angustifolium Triumfetti, spectandus 
foliis magis laciniatis, respondens ieoni Flor. Graee., et plantae per 
regionem mediterraneam calidiorem passim obviae. Infelix habendus 
Godron, cum Gr. Fr. 2. p. 673., qui me clandestine suscepit. (Sched. 
erit. n. 1.) famam queres, sed eheu, reapse errorem insinuans: cum 
eo deliquerunt Gillet, et Magne. Item perspicitur qua levitate sub pro- 
latione eitata retulerit Lange S. horminoidem Pourr., Matriti explo- 
ratam, unde nullum, nisi incertum, judieium trahi potest, et quam 
inanem sententiam: edidit Timbal declarando S. horminoidem Pourr. 
varietatem S. Chiarellae Nob.; cf. Bull. Soc. botq. Fr. T. 1T. (1870.) 
Rev. Bibl. p. 107.; mox peculiarem speciem declarans (Ibid. p. 124., 
ut in Mém. Toul.). 

Bory Chaub. Morée, ps. 18-9., ns. 33-4. S. multifidam cum Verbe- 
naca commutarunt, et vicissim; item Noulet, consilio a Chaubard saepe 
desumpto, hancine suscepit sententiam in sua Fl. du bass. sous Pyr. 
p. 494. ns. 3, 4., quam dimisit Add. corr. (1846.) p. 38.: similiter pro- 
cessit Mut. Fr. 3. p. 62., in hoc tamen differens ut ille quidem S. mul- 
tifidam in duas distinetas species perperam dilaceraverit. Rationes, ad 
hane comprobandam commutationem, nec ego pereipio in Linnaei Sp. 
pl., et Angli, Linnaei Herbario etiam fulti, aliter statuerunt. 

S. clandestina Linn. Herbar., ex Noé, apud Webb et Berthel. Phy- 
togr. Canar. 2. p. 91., eadem est cum S. lanigera Poir., quae, judice 
Bentham (Lab. p. 242. n. 75. et in DC. Pr. P. 12. p. 295), spectat ad 
S. controversam Tenor. Sed S. controversa Tenor. varietatem b $. mul- 
tifidae declaratur a Bertol. St. p. 150, qui una perhibet, specimen 


395 


S. clandestinae Linnaeani Herbarii, cum planta in Flor. Graec. t. 94. 
depieta congruente, reapse speciem peculiarem a multifida probe di- 
stinetam constituere. Quod confirmatur a Bentham, suscepto Tenore 
nomine, sed denique recognita discrepantia inter S. clandestinam L. Sp., 
et illius Herbarii alteram, quarum nulla referenda est ad S. Verbenacam. 


Salvia verbenaefolia (Caesalpin.) Salisb. Pr. p. 73. n. 9. Salvia Chia- 
rella minor Nob. ex Caesalpino. 

Caesalp. Herbr. Tornab. (1563.) fol. 113. n. 293., De Plnts. l. 11. c. 18. p. 442, S. Verbenaca 
L. Sp., Bert. 1. p. 146. n. 10., Moris Sard. 3. n. 973. S. Verben. Willk. Lang. n. 9304. a. S. Verb. 
Herb. La-Peyr., partim; S. horminoides Pourr. Chl. Narb.; S, clandestina Noul. Fl., S. Verbenaca 
Noul, Add. corrig., denique S. horminoides Noul, Fl. anal. Toul. S. clandestina Lagr. Fosst., Trn. Gar.; 
S. collina Lowe Primit. Mader.? Gallitrichum Verbenacum Jord., Fourr. Engl. Bot, v. 3, m. 154., 
Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 7., Reichnb. Pl. cr. C. 6. t. 583. f. 718., Icon. C. 28. t. 1955. f. 2., 
Moi. Ferca. p. 62. n. 7. 1. 52. f. 390,, Bayer Phytonom. 2. p. 99. tab., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 18.; 
Clus. Pann. A. p. 580-2., Rar. pl. Hist. 2, I. 4. p. 31. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 313. f. 2., 
Barrel. Ic. t. 207., et 208. ! 


9, Flor. Apr. Jun. Fruct. abeunte Jun. Jul. In Pyren. septr. med. 
Atax., inque orient. utriusque lateris. 

Legi in Pyr. Catal. ad Gerona, die 12. Maj. 1851. Habui Narbonne 
a Delort, ubi egomet, in moeniis etiam, observavi: vidique ad Prouille, 
ad Couiza, ad St.e Colombe, ad Bugarach, ad Toulouse. 

Non adeo felices fuerunt DC., Duby, in exaranda speciei diagnosi; 
dicunt enim, folia lanceolata obtusa, et stilum labio superiore corollae 
breviorem. Folia sunt ovata, et cordato-ovata, variantia plus minusve 
sinuata: stilus, interdum, corollam duplo superat. 

Specificum Linnaei nomen (Verbenae synoymon), pro notissimo ge- 
nere recipimus: illud Salysbury vagum, si spectes Verbenae latissimam 
significationem, vastique generis diversissimam foliaturam. Verbenacam 
nuncupavit Linnaeus male transeripto, ac alienae speciei Trium- 
fetti loco. ; 

Si ad antiquiorem generis Verbenae speciem nos convertimus, pro- 
fecto falsa prosilit similitudo. Reapse nullum bonum nomen tulit haec 
species, quae novum exposcit.! Hine S. Clarellam dico, e vulgari apud 
Italos nomine, juxta alienigenas, testibus Caesalpino, Targioni, Berto- 
loni, natalibus restitutum. : 

De Salviis pratensi, multifida, et Chiarella sermocinatus est Timbal, 
adeo subtilitatibus indulgens, ut negligi mereatur. 


Rosmarinus Columell., Tournef. 


Rosmarinus communis (Virgili, Ovid., Horat., Colum. Apic.) Matth., 
Anguill., Caesalp., Grisl. 


; j t i lum. 
Virg. G. 2. v. 213., et cf. Fl. Virgil, p. 97-8: Hyssopus Apic. Opson. Condim. l. 1. c. 27. Co 
R. rust, |. 9. c. 4. R. officinalis L., Koch p. 636., Bert. 4. p. 134., Gaud. 1. n. 47., spei ad T 
et in DC. Pr. P. 12. p. 12. p. 360., Moris Sard. 3. n. 974., DC. Dub. p. 356., Willk., Lang. Pl à 
R. offic. La-Peyr. Herb.; R. lavandulaceus, et R. laxiflorus De Noè, apud Balans. pl. es n ei 
Salvia Rosmarinus Schleid., Spenn. Flor. Graec. Sibthrp. C. 1. p. 11. t. 14., Bull. pied "T 6.t 300 > 
Duham, T. 2. p. 178. t. 41. (e cult. spec.); Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 67. it.; Turp. FI. Led pr 
Plenck Ic. pl. med. T. 4. p. 10. t. 18., Kern Hrt. semperv. t. 360., W. W. F., N. ab TUM Lamb. Jil 
t. 162. (cult.); Reichb. Icón. C. 28. t. 1244.; Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. 4 329. t. Mis am er 
t. 19., Duh. Arbr. Arb. 2. t. 54. e pl. cult. Rivin. Monpt irreg. t. 39.; Matth. p. 788., Camer PPE 
P. 545., Fuchs. Hist. st. p. 478. (fol. angss.); Brunf. Herb. 2. ed. 2. p. 63. ic. pess. Herbar. "e 
ed. 1481. c. 118. fictit., Dondi Herb. Vicent. (1491.) c. 118. 


h Flor. Mart. Apr, et iter Octobr. Fruct. Maj. Jun. Per region. 
mediterr. cum Olea. 


396 


Legi in Pyr. septr. Atax. ad el Pech de l'agnelo prope Narbonne, 
die 11. Maj. 1839.; in Pyr. or. septr. (Roussillon) ad le Pertus l.d. Pie 
Castel, die 30. Maj. 1843.; observavi ad Rocafuerte, ad Sanguessa, in 
Sobrarbe, ad Salces. Non vidi ad Bilbao, ubi eum vivere testatur Lange, 

Calyces tegentes fructus pubescentiam notabiliter exeunt; fiunt pal- 
lidi, ac lucidi, praesertim in superiori eorum parte. 

Schrader Fl. Germ., Pollin. Fl. Ver., Bertol. Fl. It. citant Bull. 
Herb. Fr. t. 20. ubi reprehesentatur H. aureus: neque ego figuram R, 
officinalis reperii in citato Bulliard opere. 

Haee species in Helvetia potius advena, quam ceu indigena consi- 
deranda est. : 

Hyssopum Apicii Saturejam julianam existimavit Dierbach Fl. Apic. 
p. 45. n. 63. 

« Libanotis, quam Romani Rorem marinum vocant », Dioscor. 1. 3. 
€. 19., et haec coronaria dieitur: prima, vero, Dioscoridis Libanotis, 
pro certo, Umbellifera planta est, foliis Foeniculi, humi rotatim procum- 
bentibus (floribus wmbellatis), haec forte Prangos ferulacea. Sed, prooh 
infortunium, haec sub Rosmarino inconsiderate ceciderunt apud Divum 
Isidorum Hispalensem Episcop., Origin. l. 17. e. 9. Homo sanctissimus, 
aliqua forte editissima mentis cogitatione distractus et distortus, duo 
Dioscoridis eapita perperam confundere, compilatorum avocatorum more: 
Isidori errorem nullus, quantum scio, animadvertit, fugitque Are- 
valo etiam. 


Sub-Trib. 2* PASINEAE Nob. (aliis Hormineae). 


Pasina Adanson. Horminum L., et Auctor. Nomen Hormimum, 
e graeco fonte significans impetu feror, temere a Pona Bald. p. 169. 
primo susceptum, falsae applicationis est, eo quod planta nostra longe 
differt ab Horminis Patrum bene notis, quae Salviae sunt; et si alia 
extiterunt Hormina hodie obscura, certe ab hae stirpe longe diversa 
fuerunt: qua de re, Linnaeana ratio « Ne Mormini vocabulum exclude- 
retur hujus loci volui » Hort. Cliffrt. p. 309. respuenda est, cum aliis 
multis illius clarissimi viri deliramentis quae saepe contraddictiones 
constituunt: nam ipse Linnaeus dixit: « Nomen genericum antiquum, 
antiquo generi convenit » Phil. Bot. 8 242. Genus istud male a Linnaeo 
denominatum emendavit Adanson, Famill. pl. 1. p. 189. 


Pasina pyrenaea (Fracastoro) Nob. 


Fracast., ex Pona, Bald. p. 169.: et apud. Clus. Rar. pl. h, 1595., reapse 1601. 2. p. 334. alin. 19., 
ed. Basil. p. 64. lin. 3.a ult.a Horminum pyrenaicum L. ix Koch p. 645... Bert. 6. p. 235., Gand. 4., 
n, 1355., Benth. Lab. p. 727., et in DC. Pr. P. 49. p, 259., Willk. Lang. n. 2982. Melissa pyrenaica 
Tournef., Magn., Boerh., Ponted., Jacq., Hrt. Vindob , Scop. Ann. bot. 2. p. 55., DC. Puii p. 374. 
ite T C9 Feu Lent. Ill. t. 515., Jacq. Hrt. Vindob, 2. E 36. t. 183. (e cu e gel 
. Icon. C. 28. t. .. Magn. Hrt. N + p. 139. fig. n dens.; J. Bauh. 

Hist, pl. 3. 1, 28, p. M3, f. 4. gn Monspl. p. 133. fig, rud., neque bracteas ostendens.; 


% Flor. Jun. Jul, Fruct. Aug. Sept. In Pyren. med. editior. solo 
calcareo. . 

Legi in Pyr. septr. inter le Pie de Gard, et Escalette, die 1. Jul. 
1843. Habui ex le Pic de Ger , supra les Eaux Bonnes a De Girard; 
ex Pic de Lheris a Philippe; ex le de Pique d' Espie lounsère a Deville: 
ex le Col de Tortes, et m.* Gourzy demonstravit Gaston Sacaze. Ob- 
servavi ad Gavarnie, ad Cauterets, au Cagire; in Pyr. merid. Valle de 
Roncal, ad Sallen, in m.* Llaurenti vidit Pourr, 


897 


Flores sub anthesi patentes, secundi; post anthesim vero penduli; 
odore quodam anisato praediti sunt. Non tantum dentes laterales labii 
superioris, quin et dens medius, sunt in carinam plicati. Planta Pyre- 
naeorum comparata cum alpina, ex Gaudin observatione, profert co- 
rollas minores, minusque inflexas, Habitus Salviae lyratae L., Dill. Hrt. 
EN. p. 219. t. 175. f£. 216. 

Adeo notabilem Bentham observationem iterum afferre libeat: « 4 
single Europaean species with some affinity to the Melissae Meliphylla 
(sie) but much more to the Salviae Heterophaces, and especially to Salvia 
lyrata, with which Linnaeus associatedis, butfrom whic it differs by the 
presence of the upper stamina, and by structure of the anthers. Its con- 
nate anthers (vhich are exactly those of Monarda), and the anulus in 
the tube of the corolla remove, it from Melissineae, and indicate its place 
next, if not amongst, the Monardeae » Benth. Lab. Ast in definitione 
generis Monardae, Ibid. p. 315., (ut in DC. Pr. P. 12. p. 361.) habet 
revera antheras margine connatas, sed dieit tubum corollae intus exa- 
nulatum, quem talem iterum confirmat in descriptione Monardae di- 
dymae L. fusius, prae caeteris, deseriptae, p. 316. Quidam nostrum 
genus inter Melissam, et Hyssopum ponunt, quos ego non imitatus sum 
ne a Monographo discederem. Restat adhue confirmandus, aut statuendus 
locus hujus generis in sinu. Ordinis pone accuratiores observationes; cum 
plurimis hujus ditissimae familiae plantis ad manus. 


Trib. 4% SATUREINEAE Benth. 


Origanum Dioscor, Linn. 


Origanum vulgare (Brunfels) Trag., Matth., Lonicer., L. 


Brunf. Herb. T. 3. p. 159. Koch p. 639. n. 1., Bert. 6. p. 195. n. 1., Gaud, 4. n. 1345. I., DC. 
Dub. p. 375. n. 1., Willk. Lang. 9939. (excl. var. b prism.). La-Peyr. Herb.; O. heracleoticon Pesn 
cat., ex Lloyd. Loir. infer.; O. virens Boreau, nec Link., O. purpurascens Gilib. Exerc. phyt. IT 
Bot. v. 16. n. 1143., Curt. Fl Lond. ed. Grav. V. 3. t. 89., Flor. Dan. t. 1581., Sv. Bot. v. è. n. Wi 
Bull. Hrb. Fr. t. 193, (mediocr. si bract., et inflorese. respicis.; Flor, Bat. v. 3. t. 223., WI È 
Bor. v. 2. n. 86., Turp. Fl. Med. T. 5. t. 958., W., W., F., N. ab Esenb, PI. offic. t. 179.. pn 
lc. pl. med. T. 5. p. 81. t. 495., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1262., et t. 1263. f. 1, 2. vars., Sabb. ^ 
Rom. 3, t. 75., Schrank Fl. Monac. t. 98. fict. Sturm. Heft. 3., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 552. 
t. 123., Rivin. Monpt. irreg. t. 60. £ 1.; Matth. p. 701., Camer. Epit. p. 469., pen Mih, st, x 
lax., Dod. Pempt. p. 285, f. 2., Tabern. Krtb. p. 726. f. 3., Icon. t. 346, f. 4., Lob. O li oe Pa 
Icon. t, 492, f. 2. Egenolph. Herb. imag. crt. di. b. f. infr. inter. Lonicer. Nat, h. crt. Nar s 900 
Dorsten Bot. cet. 906. B., Gesn. Op. hot. ed. a Schmied, tab. aen. 10. f, 90,1 Zannich. Vnz. p. j 
t. 149., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 887. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3, l 28, p. 236. 


% Flor. Jul. Sept. Fruet. Sept. Oct. Solum caleareum. expetit. : 

Legi in Pyr. septr. aurig. supra Caussou, E d. les Gutines, die 2 ; 
Aug. 1840. Habui Tarbes a Deville; ex St. Aventin (Pyr. septr medior.) 
a Timbal, et hoe sub forma stamibus occultatis, reapse de planta ju- 
niore; cum synon. inopportuno O. virentis, quia flores È rca uh 
utin putato Or. cretico e Pyr. or. inter Mosset, et Moligt, a Gautier dato. i 

Corollae roseae, bracteae purpurascentes ; calyces striati, intus à 
faucem admodum villosi. Stirps, quae in calidioribus regionis mediter- 
Taneae provenit non adhue mihi sat constat num constituat soey 
hujus speciei varietas , uti existimant Gay, Gaudin, v copas rs 
Bertoloni, Visiani, (Dalm. 2. n. 940.), Godron, Clarion, Moggridge. : 
quam latius observavi, per regionem oceanicam, variat panicula amplis- 
sima, et floribus prorsus albis: insuper prismata florum interdum pro- 


398 


duetiora fert, sed tunc laxiuscula sunt, scilicet non item ac in medi- 
terranea stirpe occurrunt prismata elongata, et densa. Videtur etiam 
oceanica, prae mediterranea, praecocior. Floribus prorsus albis: vidi 
supra Tolosa (Cantabr. ad Montezco, et alibi per Cantabriam meridio- 
nalem; in hae varietate porro inspiciebantur spiculae brevissimae, flores, 
generatim, omnes hermaphroditi; parca in calyce, et bracteis eos supe- 
rantibus pubescentia, praesertim vero harum, quae vix aliquot ciliis in 
superiore eorum parte interdum scatebant. Plantae foecundationem per- 
serutatus est Moggridge, Darwinianae Scholae addictus; ef. l. infr. c. 
Definiri nequit, num Or. normale Don revera ab Or. vulgari differat, 
quum de illo dixerit Auctor: « Or. vulgari nimis affine, ut nisi calycis 
tubo longiore, levi, fauce villosissima, vix differre videtur ». Prodr. FI. 
Nepal. p. 113. Bentham, in Lab. Gen. Sp. p. 335. n. 4., recepit ceu 
distinctam speciem et illius characteres ampliavit. Recepit quoque in 
DC. Pr., P. 12. p. 194. n. 10., contra quorumdam sententiam, nam ipse 
dieit: « Varietas Or. vulgaris ex C. Koch, et Vegel, sed mihi distinctum 
videtur ». 

Planta quae dubius sum, num rite cum Or. vulgari excipiatur infra 
declarabo. Eam sub Or. vulgari comprehendit Gaudin (l. c. p 18. IL), 
Gayo fidens, quoad stirpem gallicam: de hae unione item dubitabat 


Gerard, Gallo Prov. ed. 2. MN. 
Origanum heracleoticum Matthioli! p. 699. 


Lob. Ic. t. 492. f. 1., Dod. Pempt. p. 285. f. 1. Or. macrostachyum Hoffm. Link. Fl. Port. p. 19. 
t. 10., Guss. Inarim. p. 258. n. 2., W., W., F., N, ab Esenb. PI. offic. 3. t. 23. Or. creticum La-Peyr. 
Herb.; Or. vulgare b Bluff. Finger., Godr. Fr.; II. Gaud.; Moggr. Fl. Mentn. t. 62. f.ae A., B. Or. 
monspel. pulchr. Camer. Epit. p. 468. cum fig.a; Or. monspel. Tabern. Krtb. 2. p. 726. f. 4. Gesn. 
Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 12. f. 105., et ita Hallero etiam visum (Helv. n. 234.), Tourn. El., 
Inst. t. 94. f.ae H, I., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 238. f. 3. 


9, Flor. Aug. Sept. Fruct. Oct. Nov. In Pyr. orient. humilior., 
calidior., saltem frequentius; semper solo calcareo. Rarius in Pyr. septr. 
med. ocean, sub fide Timbal, et Jeanbr., qui in nemore Larramet ad 
Toulouse sese vidisse testantur (Bull. Soc. botg. Fr.) T. 11. (1864.) 
p. LXV. 

Non esse speciem legittimam praedicat Carion Saon-Loir. p. 19. 

Quum Dioseoridis locus (L. 3. e. 31.) cadat potius in stirpem du- 
biam, modo designatam, tunc sub mea planta non adduxi, quod fiet 
tantum quum harum stirpium unionem extra omnem dubitationis aleam 
posuerint, 


Thymus Theophr. L., Wimm., Grab. Siles. P. 2. p. 162. n. 273. 


Thymus vulgaris (Theophrast., Plin.) Ralla, apud Gesnr. Hort. Germ. 
ert. 284., L. Sp. 
Theophr. hist. pl. 1. 6. c. 2. (Th. nig.); Plin. Nat. h, 1. 21. c. 9. vel 31. Koch p. 641. n. 1., Bert. 
6. p. 210. n. 6., Gaud. 4. n. 1348., DC. Dub. p. 372. n. 3., Willk. Lang. n. 2245., Jeanbr. Timb. le 
rds p. 382. La-Peyr. Herb., et Th. Zvgis La-Peyr. Hrb., Th. corbariensis Timb., Gaut. Nouv. Dobai, 
- 6. p. 125. n. 1. t. 39., e pl. cult., Berger. Phytonom. p. 327. tab. it., Turp. Fl. med. T. 6. t. 340. 
co W. W., F. N. ab Esenb. PI. offic. t. 182, t. 182., Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 78. t. 489., Reichnb. 
eH C. 28. t. 1264. f. 1., Rivin. Mnpt. irreg. t. 41. f. 1. Fuchs, Hist. st. p. 827., Gesn. St. h., Coram. 
(1553.) p. 263., Hist. pl. (gall.) p. 161. f. 2., quae fig. potior; Pempt. p. 278. f. 2., Camer. Epit. p. 485. vix. 


ħ Flor. Apr. Jun. Fruet. Æstat. Per region. mediterr. cum Olea 
abunde; sed valde super eam, ad subalpina loca adscendens; oceurr. 
hue et illue, rarius, in Pyr. septr. medior. locis calidioribus : solum 
ealear. exposcit. 


899 


Legi in Pyr. Navarr. sub Rocafuerte contra Sanguessa , die 15. 
Maj 1845. Habui a Timbal ex m.* Milabre Corbr., et a Gautier item 
ex viciniis de Montgaillard. Observavi ad Pamplona, in Valle de Roncal, 
ad Torla, Broto, sub Canfranc, ad Villanueva, ad Venasques, etc. In 
Pyr septr. autem vidi, copiose in muris de Gan sub Pau, et ad Oloron, 
sed forte hisce locis ex hortis aufugum: percepi in Lavedan inter Pierre- 
fitte et Luz, ad rupes le pont d'enfer; item ad Agos; detexi in valle 
de Aran contra Escugnou; in valle d'Aure, ad St. Lary, ad Trame- 
saigues, ad Rieumajou; ad Cazaril, ad Barcugnas, supra Cierp, ete.; et 
vide sub Vitaliana ad p. 236. 

Ludit corollis saturatius coloratis, et iste frequens est casus; rarius 
autem corollis albis, talis visa ad Liadena, et ad Lumbier Pyr. Navarr. 
ad Jaca, et Benavarre Pyr. Arag. 

Variat etiam admodum habitu, longitudine, et latitudine foliorum, 
nee non verticillastrorum dispositione, vel congerie: cf. etiam Timbal, 
Excurs. Corbièrs. (1814.) p. 16. Brunfels, Herb. 3. p. 162., plures con- 
fundebat species, sed quum plantam in Gallia Narbonensi, praecipue, 
frequentissimam provenire dicat, tunc nostram speciem ipsum indica- 
visse minime dubito: item dicam de Serpyllo erecto indicato a Ruellio, — 
Nat. Stirp. 1. 3. e. 33. p. 681. lin. 10. 

Nolui citare figuram Woodv. Hook. Med. bot. 2. p. 347. t. 125, 
ubi planta fingitur adeo cultura mutata, ut faciem ferme praebeat 
Th. Serpylli. Cf., si libet, quae dixi ad T'hymum, Fl. Virgil. p. 111-2. 


Thymus Clusii! Nob. 


Clus. Hispan. p. 238. sin. fig. Th. Zygis L. Sp. pl. p. 826. n. 3., Mant. alter. p. 413., Cavanill, 
Descr. de las Dante p. 232. n. 794. i DC. Dub. p- "m. n. 4., Willk. Lang. n. 2241., cum n. 2242. 
(sylvestr.). Th. tenuifolius Mill. Dict, n. 2., Benth. Lab. p. 728., et in DC. Pr. P. 12. p. 198. n. 
6. Thymbra Hispanica Coridisfolio Tournef. Elem. botq. p. 166., Inst. r. hrb. p. 197., Orteg. apud. 
Quer. Fl. Espan. T. 6. p. 377. n. 2. Th. Zygis, et Th. Coris, Pourr. Herb. Matrit. Vivian, Fl. Ital, 
fragm. t. 8. f. 3. ruditer (planta nec in Annal. descripta); Boiss. Voy. botq. Esp. p. 487. n. 1310., 
et p. 748. t. 137. Clus, Rar pl, Hist. l. 3. p. 398. f. 2. Lob. Obs. p. 230, f. 3., Icon. t. 423, f. i., ex 
Clus.; J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98. p. 271., ex Clus.; Barrel. Icon t. 777. 

h Flor. Maj. abeunte, Jun. Jul. Fruet Jul. Aug. in Pyr. Arag. 
calidioribus. : 

Legi ad Graus secus flumen Essera, die 30. Maj. 1846. Habui ex 
Viescas a Deville. Ex Venasques ubi etiam gnovimus, indieat Benth. 
- A la Pena de Uruel vidit Willkomm. cH E In : 

Affinis est Th. vulgari a quo differt statura majori, foliis angustio- 
ribus, basi ciliatis, floribus albis, superficie plantae magis pubescente: 
insuper florere incipit dum Th. vulgaris fere desinit, et odore acuto, 
potius ingrato praeditus est. Caules adscendentes, copiosa — ai 
duuntur, adeo, ut saepius canescentes offendantur. Folia fascicu e" 
margine revoluta, ex quo angusta fiunt, basi ciliata, undique ma a 
losa, eo magis ibidem pubescentia; ad basim paucis, rarisque piis er 
nata. Flores bracteolati pedunculati, in verticillastris longa - 0 ced 
titis disposita, albidi. Bracteolae angustissimae, totae — a E 
dentes superiores glabri, inferiores ciliati. Corollae extus pubescentes. 
Antherae purpurascentes. Odor herbae fere bitumineus gravis est, neque, 
pro certo, gratus. o, 

A ffinitatem potiorem cum Thymo vulgari video, ut 
Th. Serpyllo, quomodo plures- judicaverunt. Suspicat 

. vulgarem, varietatem foliis linearibus Asso Syn. 


dixi, neque cum 
us quidem sum, 


Arag. p. TL & 


400 


541., ad Th. hune Clusii pertinere. Sed quid fuerit Th. Zygis St. Am. 
Bouq. Pyren. p. 233. n. 144., nullo charactere fulcitus, determinare 
non ausus sum. T'R. sylvestris Link Hoffm. FI. Port p. 132. n. 8. t. 16. 
simplicior, et robustior nostro, huic tamen admodum accedit. Prola- 
tionem hane non percepi apud Bentham Lab. sed Link Hoffmansegg 
nos monent Smith eum recognovisse pro Linnaeana planta (Zygi) Th. 
zygis sylvestris Brot. Phytogr. Lusit. Sel. 2. p. 105. t. 121., eum sy- 
nonymo Fl. Port. supra relato (Th. sylv.), refert, e contra, luxuriantem 
plantam, quam caeterum a mea stirpe non separaverim. Quae certe 
cum Linnaeana identica est, e characteribus, neque repugnant syno- 
nyma, confirmant patria Hispania, observatio, sive comparatio cum 
Th. vulgari, dum, ille dixit: « Facies T'h. vulgaris, et folia basi-ciliata ». 
Sp. pl. Rem ultra firmant quoque notae additae in Mant. alter., quae 
omnia ad amussim cum planta de qua agimus quadrant. Ferunt Th. 
Zygis Linnaeani Herbarii idem esse cum Th. aciculari Waldst. Kit., 
quod nobis parum interest; attendimus ad illius opera non peritura, 
Speciem prius bene denominatam habuit Pourret Herb. Matrit, asser- 
servato, ubi dixit stirpem repertam ad Ilerdam, Lerida, et reapse 
. Salvador ibidem decerptam fuisse scimus; in aliis Hispaniae locis 

insuper, Orcajia, Aranjuez Mancha (loeis a neotericis confirmatis) et 
adnotato, antheras esse violaceas, odorem ingratum; relatoque Tourne- 
forti synonymo. Ast ego ejusdem speciei varietatem existimo stirpem 
quam idem Pourret distinxit nomine T. Coris P., cui caeterum du- 
bitationis signum adposuit. « An Th. Zygis sola varietas? » Sequenti 
phrasi diagnostica distinxerat Pourret: « Th. floribus verticillato-ca- 
pitatis, foliis lucidis, linearibus, obtusis, basi angustioribus, ciliatis. 

Corolla purpurea odore etiam a Th. Zygi longe diverso, gustu acriori ». 
Pourr. Locus unde specimina proveniunt non fuit indicatus. 

, Dum video Bertoloni afferre ad suum TA. Zygim Th. hircinum lta- 
licum Barrel. Ic. t. 887. (per err. 387.), nec Th. angusto, longioreque 
folio, Barr. Ie. t. 777., a Linnaeo adductum, ipsumque describere 
plantam odorem. fragrantissimum emittentem, et loqui de T'hymis Iblaeis, 
le. p. 208., ad hoc afferre Serpyli. saxat. nan. Boce. Mus. Piant. t. 89. 
et Fl. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 60. t. 574., quae omnia a nostra planta 
abhorrent, observato etiam, quod ille dicit T". bracteosum Visian., et 
Th. strictum Vahl. (Benth. Lab. p. 946: ns. 15., 16. in DC. Pr. ns. 
25., 30.) ad TA. Zygim adducendos esse, asserere minime dubito, stirpem 
italieam a Bertoloni descriptam sub hoc nomine alienam a Linnaeana, 
et a mea specie esse, vixque obstupescerem, si illa varietas tantum- 
modo Th. Serpylli reperiretur. Videre mihi videor Bentham, Lab. p. 
944. n. 10., Th. Zygim comprehendisse sub Th. angustifolio Pers. Syn., 
cum multis synoymis, inter quae nonnulla exeludenda sunt a specie 
nostra. Item in suspicionem veni Grisebach , Rum. Bith. 2. p. 111. 
n. 36. seqs., plures semper formas Th. serpylli ceu totidem species 
fallaciter exhibuisse inter quas offenduntur ‘nomina Th. Zygis, Th. 
zygioidis, etc. 

ui primus speciem botanicis notam fecit mihi est Clusius: nec 
Theophrastum, neque Dioscoridem eam agnovisse credam, quum mere 
Hispanicam stirpem eam esse liqueat: Clusii icon, ut videtur, a Lo- 
belio aptata fuit ad Th. vulgarem, ut jam observavit J. Bauhinus l.c. 
Quum species peninsulae Ibericae non respondeat Th. sylv. Zygis ap- 


401 


pellato, de quo loquitur Dioscor, l. 3. e. 37. (Th. Dioscoridis! Nob.); 
ut perperam credidit Clusius; ad hoe quum Th. tenuifolius Mill. in- 
certus aliquantulum sit characteribus, nec non speetato G. Bauhini alieno 
synonymo, tune speciem a primo detectore botanico denominavi. 


Thymus Serpyllum (Theophr., Dioscor., Nicandr., Virgil., Varr. 
Caton. Colum., Plin.) L. Sp. 


Theophr. hist. pl. 1. 5. c. 1., Diosc. l. 3. c. 40., Nicand. Ther. v. 67., et 533., Virg. cf. Fl. Virg. 
x 105., Varr. Re rust. 1. c. 25. Colum. l. 11, c. 3., Caton, c. 73., Plin, Nat. h. 1. 20, c, 22., vel 90. 
och p. 640. n. 2., Bert. 6. p. 201. n. l., Gaud 4. n. 1346., Kunth Fl. Berol. 2. p. 97., Mey. Fl. Hanov. 
. 415-6., DC. Dub. p. 372. n. 5., Ledb. Fl. Ross. 3. p. 345. n. 1., Jungst. Fl. Westf. n. 827., God. 
ĉl. Jur. p. 543, Th. Chamaedrys, Th. Serpyll. et ? Th. Herba barona Willk. Lang. ns. 2249-50-1. 

La-Peyr. Herb., et Th. lanuginosus La-Peyr. Herb., Benth. Cat., Th. pyrenaicus Pourr., et Th. eri- 

coides, aut ericaefolius Pourr. Herb. Matr.; Th. nervosus Gay; Th. Chamaedrys Fries Gren., Godr., 

Zetterst. Th. comosus Heuff. apud Griseb., et It., ex Neilr. Hung. Slavn., Th. effusus Host. A., ex 

eod. Croat., Th. angulosus Dul., Th. repens Gilib. Exerc. phyt., Th. hirsutus M. a Bieb., Bess., Benth., 

Th. pannonicus Benth., ex Ledb. Ross. Engl. Bot. v. 22. n. 1514., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. 

t. 90., Sv. Bot. v. 5. n. 220., Schrank Fl. Monac. t. 342., Fl. Batav. v. 1. t. 67., et v. 8. t. 595. 

(angustif.); Sturm Heft 5., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 350. t, 126., W., W., F., N. ab Esenb. 

Pl. offic. t. 181. (varts. sylv., angustif., parvifl.); Flor. Dan. t. 1165., et Fl. Dan. t. 2237. Chamaedr. 

Rivin. Mnpt. irreg. t. 42, f.ae variae, Turp. Fl. med. T. 6. t. 326., Sabh. Hrt. Rom. 3. t. 69, Berger. 

Phytonom. p. 143. tab., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 338., et n. 337., exsert., et n. 339. critriod. (latif. 
labr.); et n. 340. lanuginos., Hayn. Term. bot. t. 13., Plenck. le. pl. med. T. 5. p. 78. t, 490., 

Reichab. Icon. C. 28. t. 1964. f. 2., et t. 1965. f. 4., et 1266-7-8-, et 1269. f. 2. (com. Heuff. s. c.); 

Waldst. Kit. Pl. rar. Hungr. p. 72. t. 71. mont. Matth. p. 7245., Camer. Epit. p. 488-9., Brunf. Herb. 

2, p. 26., Fuchs. Hist. st. p. 251., Dod. Coron. p. 282., Pempt. p. 277. f. 1., et f. 2. (Chamaedr.); 

Clus. Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 359. f. 1, 2. Lob. Obs. p. 230. f. 2., Icon..t. 423, f, 2. Plant. Vaill. Bot. 

Par. t. 32. f.ae 6-9., et p. 183. n. 4. t, 31. f.ae 40-1., Zannich. Vnz. p. 246. t. 172., J. Bauh. Hist. pl. 

3. 1. 28. p. 269. fig.a. 


h Flor. ZEstat. Fruet. ab Aug. in Autumn, medietatem. 

Legi in Pyr. Arag. ad Bielsa, die 20. Aug. 1845.; ibidemve ad 
Pallaruel, die 26. Aug. 1845. ad /Ainsa, die 20. Jun, 1845., et die 
26. Jun. 1861. in Conca de Tremp, ad Solsona, varietatem de qua 
dicam, visam quoque ad Voltaña, ad Mediano, ad la Virgen d'Izarbe, 
et secus la canal de Verdun; huie accedit varietas lecta die 31, 
Maj. 1879. in Pyr. septr. med. m.° de Anglades. Legi insuper variet. 
lanugin., nummul. in Pyr. or. m.* Cambresdazes , et ad Font-pedrouse, 
diebus 23. Jul, et 11. Aug. 1836., habuique e Capsir a Gautier; et 
in eodem m.* Cambresdazes legi quoque in statu Th. nervosi Gay, diebus 
ll. Jul, et 23. Jul. 1836. Puleram varietatum seriem à Deville quidem 
habeo e Pyr. septr. med., videlicet e la Barousse (microphyll.) ; ex 
le Pic de Gabizos (nervoso proxim. visam,ab eo etiam au Pic de la 
hourque); ex vieiniis de Esbareich (latifol., nummular.); ex collibus ad 
orient. de Tarbes (Chamaedr.); insuper ex Oncide, Hourquette d'et Py, 
Port de la Pez, Toulouse, minus notabiles formas. ; 

Admodum variat haec species in Pyrenaeis quoque, eujus plures 
formas in cireumseripto terrae spatio una commixtas deprehendi, prae- 
sertim ad Limoux Pyr. Atax., in Cantabriae locis plurimis, ne dicam 
facile huc et illuc per Pyrenaeos, maxime septentrionales. In planta 
quae habetur pro typo speciei, ad Bielsa lecta, observavi quod parce 
repebat; caules in ea undique pilosos, sed ad angulos pilos eopiosiores; 
folia quidem latitudine variabant, in iis vero nervi admodum salientes 
apparebant; corollas tum roseas, tunc rubellas. Color prone, pura 
virens, ejus odor soavissimus, citratus. In varietate e pae no xi 
caulis inferiores glabros, superiores ad angulos tantum pubescen es 
vidi; folia glabriora, et laete viridia, flores parvos, albos, prar td 
faeta cum sequenti ex l’Ainsa, cui valde proxima est. Odor da si 
citratus; attamen a varietate, quae Th. citriodorus Gmel. Bad. Alsat. 


26 


402 


T. 4. p. 443. n. 906.* recedit, sive quod judicium sumam ex auctoris 
deseriptione, sive ex J. Bauhini ab eo citata figura Hist. pl. 3. 1. 2. 
p. 270. £ 1., aut ab altera Tabern. Krtb. p. 747. f. 1., (vel Icon. 
t. 360. f. 1), quamvis magna non sit distantia. 

In notabiliori varietate perpulera ex /A?nsa caules sunt longe pro- 
repentes, pilosi, senio tamen calvescentes; folia angusta, juniora magis 
ciliata; flores albentes; haec varietas a la Conca de Tremp hirsutie ad- 
modum ludebat folis non modo angustis, sed et angustissimis, floribus 
majoribus, minoribusve, roseis, albidisve. Porro in Sobrarbe frequen- 
tissima stirps ibidem faciem non mutabat, et a Th. Serpyllo vulgari 
sese differentem ostendebat, eaulibus undique, et aequaliter, aut obseuro 
diserimine pilosis, foliis angustis, longioribus, linearibus, rachide et 
pedicellis pallidis, neque rubellis, floribus ibidem (de calyce viridi, 
deque corollis albidis) pallidioribus quidquam majoribus, unde calycis 
dentes etiam evidentiores efficiebantur. Odor gratissimus, Citri ferme; 
forte prae aliis varietatibus praecocior est, nam mense Junio abunde 
jam florentem reperii: huie valde accedit Th. acicularis Waldst. Kit 
pl. rar. Hung. 2. p. 157. t. 147., in quo tamen flores minores, den- 
siores, coloratiores. 

Generatim vidi floribus albescentibus, immaculatis praeditum; sed 
lusum quoque percepi in quo inferius corollae. labium maculam pur- 
puream gerebat per tres lobos plus minus extensam; macula in lobo 
medio semper productiore; hujus maculae vestigia inspexi in floribus 
pallidioribus etiam, eujus indicium non apparuit in Serpyllo vulgatiori 
ad l’Ainsa quoque communi: sed longe absum, ut hoc tanti faciam. 
Huic varietati meae ex /'Ainsa accedit Th. Zygis Fl. Graec. Sibthrp. 


C. 6. p. 60. t. 574., quamvis eam non omnino referat: item, conse- - 


quenter, dicam de Th. Zygis Bert. It. 6. p. 206. n. 3., vel de Th. 
striato Vahl.? Huie, de qua dixi, proxima est varietas illa praecox 
prope Lourdes in m.* Anglades lecta. 

Stirpi de qua dicimus similis est Th. Zygis Bert., cui nomen prae- 
stantius fuisset T'h. striatus Vahl. Symb. 3. p. 78., qui plantam ex 
agro Neapol a Cyrillo accepit; ut ego obtinui ex il Lago di Costanzo 
a D. Baccarini. Eamdem ae meam plantam, a C. A. Meyer in Altai 
lectam, dono accepi ab opt. Maximowiez sub nomine Th. angustifolii. 

Altera insignis varietas est illa lecta in m.* Cambresdazes, quam 
observavi etiam in vertice montis Peguera supra Berga; haee re- 
spondet Th. nervoso Gay Pl. exsice. ex Endress Union. Itiner., 
quae locis editioribus Pyren. orient., praecipue proveniens ibidem sese 
spectanda offert microphyllam, glabrescentem, parvifloram. Huie va- 
rietati nomen Th. pyrenaei olim cum Pourret imposuerant De Bar- 
rère, et Bolos in hujus Herbario, cui Gouan in litteris datis Dec. 1801., 
patefaciebat locum Tournefortii Th. Serpyllum minimum Pyrenaeorum 
ad eam retulendum esse. Non reperio 'lournefortii synonymon istud 
in illius operibus eductum forte a Gouan, a quadam Tournefortii scheda 
in illius temporis Herbariis reperienda: sed video apud La-Peyrouse 
Tournefortianae Topographiae editorem, Serpylli angustifolii pusillam 
speciem T., p. XLIV., e monte Jasso del Astaniol Pyr. indicata, 
quam cum planta a Gouan examinata facile eamdem reputo. Stirps 
de qua agimus videtur illa eadem a Léon Dufour Th. gratissimus 
appellata, et ea quae figurata est pro Th. Zygi a La-Peyr. in suis 


403 


Tconibus ineditis, ut commune facimus a Timbal. Iste Th. Zygis La- 
Peyr., Hist. abr. Pyr. p. 339. n. 3., indicatus ab eo in Pyr. med, 
editior., confirmat stirpis existentiam ibidem diffusam, quam mihi 
demonstrabant quaedam Devilleana specimina. Non adeo ab hac va- 
rietate distat Th. ericoides Pourr. aut Th. ericaefolius Pourr. s.c. e 
Gallaecia, sicque Th. repens Link Hoffm., e Lusitania visus in Herb. 
Hort. Bot. Matrit. Et propinquior forte est quidem Th. serpylloides 
Bory de St. Vine. Florul. Sierr. Nevad. n. 154. (quem relatum habes 
in Annals. general. Se. Physiqs. T. 3. (Bruxell. (1820.) p. 16.). 

Varietas quae Th. nummularius Marsch. a Bieb., aut L. lanugi- 
nosus Schk. Handb. t. 164., Vaill. Bot. Paris. T. 32., fig. 6. magis 
nota est; eam reperii in montibus mediae celsitatis Pyr. orient. ad 
Font-Pedrouse, ad basim montis Cambresdazes, prope el Seo de Urgel: 
solemnem habui a Deville ex Zsbareich (Barousse). 

Thymus Herba barona (Corsicanor.) Loisel. Gall. ed. 2. T. 2. p. 24, 
n. 4, 8. 9. suspectus et ille quidem est apud quosdam Botanicos, num 
tantummodo varietatem constituat communissimae et adeo polymorphae 
speciei. Th. odoratissimus M. a Bieb., cum T. Zygi Ejusd., et T. an- 
gustifolio Benth., ex Ledebour, notabilis varietas censetur. 

Jam Gérard, Flor. Gallo-Prov. (1761.) plures G. Bauhini, Tour- 
nefortii, vel Garideli falsas species aboleverat, l.c. p. 262. n. 1. An- 
tiquorum plura conjunxit et Haller, Helv. n. 235., qui perspicue dixit: 
« Infinitae fere hujus plantae varietates sunt ». Optime Linnaeus tot 
falso praedicatas species in unam coegit, quem reete imitarunt Scopoli 
Fl. Carn. ed. 1. (1760.) p. 455-8., ed. 2. (1772.) p. 426. n. 736., Vill. 
Dauph. 2. (1188.) p. 355. n. 1., qui speciem in infinitum variare com- 
pertus est; Roth, Tent. Fl. Germ. 1. (1788.) p. 259., 3. (1793.) ps. 58-41. 
Lumnitz. Flor. Poson. (1791.) p. 254. n. 593., qui quasdam Clusii, et 
G. Bauhini falsas species condemnavit; Schkuhr Botan. Handbuch td, 
(1796.) p. 165. n. 1637. : 

Placet referre etiam Lestibudois opinionem, qui, Botanogr. Belgiq. 
P. 2. (1827.) p. 165., Th. reflexum Lej., et Th. sylvestrem Lej., nee 
non Th. angustifolium Schreb., e specierum censu delevit. Late, sed 
non sine aliquo prolationum errore, speciem comprehendidit Withering, 
Arr. Br. pl. ed. 13. p. 119. Sed ampliorem Th. Serpylli synonymiam 
dederunt Grisebach (Annalen der Pharm., Brandes, Geiger, et Liebig 
(1832.) T. 3. p. 227., et p. 362.), cf. et Guillem. Arch. Bot. T. 1. p. 
042.: mox Steudel, Nomenel. Bot. ed. 2. (1840.) p. 685.; Lede- 
bour lc. et cf, etiam Spach Suit. à Buffon T. 9. (1840.) p. 191., 
Bentham in DC. Pr., denique in naturam intende, quae lucem tibi 
dabit uberrimam. dj 
Species Matris animula quoque dicta ab antiquis , propter quod 
menstrua moveat: ef. Divi Isidor. Hispal. Etymolog. Ld. nc. 


Micromeria Denth. 


Micromeria graeca (C. Columella) Benth. Lab. 

0) ; h p. 643. 
Colum. R. rust. 1. 9. c. 4. (Thymbra). Benth. Lab. p. HR P eai € — suse. 
n. 2., Moris Sard. 3. n. 965., De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 4422., Willk. j^ n s Saá Graec 
et M. tenuifolia (Ten.) Benth. Lab. in DC. Pr. P. 12. p. 244., et p. —— E ion. Dest., ex Ke- 
+ Sp., Bert. 6. p. 45 n. 2. DC. Dub. p. 370. n. 1. M. nervosa LU eu HUS 2 47 d sd 
laart Kalp.; M. tenuifolia Reichnb; S. filiformis Desf. Flor. Graec. Sibthrp. bf dere ero 

Fl. Nap. 5. p. 4. n. 9439, t. 154. f. 2., et f. 1, 4. (tenuif.); Brot. Phyt: Lus. sel. ^ P» 


404 


Reichnb. Icon. C. 28. t. 1980, f. 2., Desf. Atl. 2. p. 8. t. 121. f, 1.; Prosp. Alp. Pl. exot. p. 964, 
Matth. Compnd. p. 642., Matth. Comm. in Dioscr., ed. Albert. Niccol. 1604, p. 1028., Clus, Has 


, 


I. 
h. I. 3. p. 356.? Moris, Hist. pl. Oxon. 2. S. 11. p. 411. n. 2. (sed tum perper. ann. diet.) t. 17, f, h: 
(ult.) n. 2. videt., Rivin. Monpt. irreg. t. 44. f. extr. 


h. vel 9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. Cata]. 


maritimis. 


Legi ad la Selva prope Cadaques, die 3. Sept. 1846.; inter Palau 


et Rosas l.d. Caraps, die 29. Aug. 1860., ad Lloret de mar, die 14, 
Sept. 1853. 

Planta gracilis, facie sane meridionali, habitu rigidulo, mierophylla; 
odore citrato-terebinthino praedita; grato, et aromatico sapore. Caules 
sive rami simplices, sesquipalmares, pedales. Folia per marginem re- 
voluta, nervo medio valido percursa, quidquam etiam venosa. Pedun- 
culi in duos aut quinque pedicellos soluti, basi, ad flores, bracteolatos. 
Pubescentia plantae in caule reflexa; in foliis, bracteolis , et calyce 
sursum versa. 

Magna ei inest affinitas cum Satureja, sive Micromeria juliana (Pen. 
Lob. Advers. p. 181-2.) Benth. Lab.: suspicabantur Bory Chaub., 
Morée p. 163., Pélop. p. 36. n. 884., num e loco in quo stirpes vivunt 
illorum provenirent differentiae? ipsos intermediaria vidisse individua 
testare. Clementi quoque, Sert. orient. p. 74-5., distinctionis characteres 
futiles praedicare, quaedam tamen puerilia miscendo, de situ foliorum, 
de utriusque stirpis forma in eodem specimine eum suo illo, n fallor! 
res quae gravitatem observatoris infringunt. Sed dixit; et ille quidem 
bonis eredentibus dixit. Alter, Cambessédes, Balear. n. 437., dubitare 
num Satureja, sive Micromeria nervosa (Desf.) Benth. foret reapse a 
M. graeca distincta? Memini Requien, primo intuitu meam stirpem 
M. nervosam dijudicavisse. Plantae istae sunt stricte affines, sed distinetae 
proeul dubio species! 

Videre est num Sabbati figura, Hort. Rom. 3. p. 12. n. 10. t. 64, 
a Bertoloni Micr. graecae luxuriantis dieta, Gussone dubia, sit potius 
M. juliana, quae Romae vivit, et praesertim in Amphitheatro Flavio, 
ex Moretti, et Brocchi: ast aliter judieantibus Sebastiani, et Mauri, 
Bertoloni, et Rolli (in litteris), qui M. graecam nec julianam Romae 
degere vitam testantur. Hyssopus angustifolius spicato flore, Clus. s.c. 
huie M. graecae adducitur a Bertoloni, quem ego, nec, cum Moris, 
rejicere auderem , neque tam benigne recipere queo. Patria Clusio 
ignota, qui stirpem accepit a D.° Gareto Londinensi, cum icone quam 
retulit postea a D.° Parduyn Middelburgensi. M. graecam cultam, in 
Anglia, e 1759. a Millero; julianam e 1596., indicat Ait. hrt. Kew. ed. 
2. D58. p. 379. ns; 1., 3., quod confirmatur a Don, cum Pursh, 
Lindley, Sinclair Hrt. Cantabr. ed. 13, eur.* Don (1845.) p. 387. Hane 
Clusii plantam seorsim recepit G. Bauhinus Pin. p. 218. n. 11., no- 
mine Hyss. angustif. spicat., quod idem est quam rem exponere, sed 
ab ea judicanda se abstinere. Mox idem G. Bauhinus, in eadem pagina, 
sub Satureja spicata n. 3., confudit duarum stirpium synonyma, revera 
valde affinium, M. graecae, et julianae, quod patet praesertim ex ob- 
servatione ibidem adposita « Duplex est: quae in monte S. Julian, 
foliis est angustissimis: quae vero Romae, et Neapoli in tectis, et pare 
tibus provenit, foliis est latioribus »; idem effatus est in editione Mat- 
thioli, mox eitanda. A renatis litteris, forte speciem primus detexit 
Matthioli, si pro tuta habere possumus prolationem a Bertoloni relatam, 


105 


de Sassifraga vera di Dioscoride, Matth. ed. Valgr. 1585. T. 2. p. 1028.; 
vel antea etiam Compend. s.c. (1571.), et postea p. 1028. in ed, Ven. 
Aberti e Niccolin. T. 2. (1604.). 

Saxifraga 1. vera Dioscoridis Matth., ex edit. G. Bauhini (1598.) 
p. 693., minus eum mea planta aecomodata visa est; desumpta e Mat- 
| thioli citata, quidquam temperata ad M. Julianam fere aequo juri trahi 
posse mihi videbatur, ut adhue manifestius ‘fit de altera a Camerario 
exhibita, Epit. p. T16., quamvis eam duriorem declaraverit G. Bauh. 
le. p. 695. Vide Gussone, Sie. Synops. Add. Em. p. 839., citavisse 
ad M. graecam, T'ragorig. alter. Lob. le. t. 493. f. 2. (sive Obs. p. 263. 
f. 2), cum 7ragorig. Dodon. Pempt. p. 286. f. 1., hasce figuras me- 
diocres dictitando, Neque hae duae figurae una citari possunt, nec ulla 
earum ad nostram speciem pertinet. Lobeliana diceretur desumpta e 
planta cum Teucrio Maro affini; Dodonaeana speciei nostrae propinquior, 
ad Sat. montanam pertinet. Clinopodium creticum Prosp. Alpin., De 
Plnts. exotes. ps. 264-5., hue a Linnaeo, aliisque citatum, vix placet: 
caeterum e planta culta eum delineavit Prosp. Alpinus, unde forte 
exiit planta facie a spontanea valde absimilis: et hane recepit Ber- 
toloni, eam luxuriantem declarans. Clinop. min. exot, ete. Pluk, Phyt. 
t. 84. f. 8., a Linnaeo cum superiori citatum, eui revera simile, vi- 
detur junior planta, festinanter delineata; citat ad eam Plukenet 
Bobart etiam (pone Prosp. Alpinum) hortulanum Oxoniensem, qui 
forte stirpem coluit, unde vetustas plantae penes Horticultores Bri- 
tannos magis longaeva sese ostenderet. Non parum abluderet etiam Ri- 
vini figura, Satur. perennis Monpt. irreg. t. 44. f. exter., si ad. nostram 
speciem, neque ad Sat. montanam firmabitur. Esse antiquorum Cunilam, 
et Columellae (nostratis Cunilae, quam Saturejam rustici vocant Lib. 9. 
c. 4.) sustinuit Brocchi, De’ Colli Iblei in Sicil., Bibl. Ital. T. 26. (1822.) 
p. 62., vocabulo hodie apud Italos corrupto Santoreggia. Videas etiam, 
si libet, quae de nostra stirpe dixit Moretti, Giorn. Istit. Lombard. 
T. 9. (1844.) p. 80., et quae sub TAymbra ego dixi, Fl. Virg. p. 110. 
Unusquisque Botanicus criticus laudabit eum, qui nomen Cunilae ab 
Americano genere eripiet, et Mappiam Hrt. Heistett. cum Adanson 
restituet, 


Satureja Columella, L. 


Satureja hortensis (Colum., Seribon. Larg.) Pen. Lob. Advers., G. 
Bauh. Pin., L. Sp. 
94. Koch p. 642. n. 1., Bert. 6. p. 53. 


Colum. R. rust. 1. 9. c. 4,, Serib. Larg. Compos. medic. ; 

n. 7., DC. Dub, p. 371. n. 5., Wilk. e] n. 2264, Avé Lall. in Suppl. ad Ind. a mp petto 
(1846.) p. 62, La-Peyr. Herb.; Hyssopus agrestis Brunf., ex G. Bauh. Pin. p. 218. -A Do m E seyn 
H. hortensis Brunf. Lamk. Ill. t. 504. f, 2.. Reichnb. Icon. C. 28. t. 1272. f. 2., Sturm È "M: tth 976 s 

. Voz. p. 235, t. 290.; Plenck Ic. pl. médie, T. 5. p. 76. t. 486. Matth. compend. p. va codes ai 
Trag. St. h, p, 45., Fuchs. Hist. st. p. 304., Lob. Obs. p. 252. f. i. Icon, t. 436. f. 3. (mter. e, 
Pempt. p. 289., Camer. Epit. p. 487., Egenolph. Herbr. imag. ert. 37. b f. exter., rsten. ; 
ert. 260. D., Lonicer. Nat, h. crt. 120. B., Cord. Hist. pl. crt. 145 b, 146 a f. 2. 


C) Flor. Jul. Octobr. Fruct, in Autumn. Rara, et suspecta. 

Habui e Pyr. septr. med. Tostat à Deville. Vidi in Cantabria ad 
Ban Sebastian, ad Azcoitia; dein vidi semel ad Toulouse; secus Ga- 
rumnam, ut etiam ad Fontpedrouse, et ad Villefranche. Sed semper 
timui me videre stirpem ex hortis aufugam. 


406 
Si e vi stimulante, et aphrodisiaca a Satyris ita denominata este 
(cf. Emil. Maer. de Herbr. virtutbs.), cur Satyrejam potius non serip- 
serunt? Aliis dieitur Satureja a saturando, in cibis ceu medicamentum 
adhibita. Respuo etymologiam. nominis a sapore, quasi Saporeja, quam 
protulit Boehmer, Lexic. r. hrb. p. 179. Nec cum Theis, Gloss. bot. 
p. 418., contenderem vocem Arabam Saatar (pluribus impositam plantis 
Labiatis) potissimum hoece significare genus, etymonque ei dedisse, 
Reapse ego Satyrejam scribere maluissem , sed vocem a Columella 
profectam, generatim ita conscriptam, et receptam, nullimodo mu- 
tandam duxi. 

Laudavit Moretti ad Micromeriam graecam Sax. Dioscor. Matth. l.c., 
vel edit. 1583. p. 325., quam ego ad S. hortensem facile confirmo; ei 
primi adduxerunt Pen. Lob. l.c. p. 182. Haee est Sat. hortensis Pen. 
Lob. Advrs, ut dixi; et Lob. Icon.; non vero Lob. Obs., ubi, typo- 
graphi menda, nomina plantarum eadem pagina extantium commutata 
sunt: ita ut denominatio SS. hortensis ceciderit in S. montanam. Non 
fugit hoc G. Bauhino. 


Satureja montana (Virgilii?) G. Bauh. Pin. p. 218. n. 2. (sed turbid.), 
Grisley Virid. Lusit, L., Auctor. 


Thymbra Virg. G. 4. v. 31.? cf. Fl. Virg. p. 111. Bert. 6. p. 54. n. 3. (excl. S. pygmaea); Avé 
Lall. in Suppl. ad Ind. 11. h. Petrpl. (1846.) p. 62., Benth. Lab. p. 353. n. 3., DC. Dub. p. 371. n. 6., 
Willk. Lang. n. 2261. S. mont., et S. variegata Host, Koch p. 642. ns. 2, 3. La-Peyr. Herb. ; S. grandi- 
flora Pourr. Herb. Matrit.; S. hyssopifolia Bert. Ann. Sc. Nat., ipso fat.e in Flora; S. viviradix Ovid. 
Montalb. Hrt. botanogr. Ind. p. 80., Thymbra agrestis Gesn. Hrt. Germ.? (sub Satureja) Flor. Graec. 
Sibthrp. C. 6. p. 35. t. 543?, Schk. Handb. t. 156., Savi Mat. med. p. 21. t. 6., Scop. Fl. Carn. ed. 
2l Rh. TOB: t. 30. vix bona., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 64., Reichnb. Icon. C. 98. t. 1273. Matth. p. 960. ?, 
Camer. [M p. 717., Andrea Lagun. in Dioser. (1566.) 1. 3. c. 41., Ovid. Montlb. Icon. 1. p. 200., 
et 2. p. 83., cred. Lob. enl: 232. f. 2., Icon. t. 426. f. 1., Dod. Pempt. p. 286. f. 1. min. felicit., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 898. f. 2., Gesn. Op. bot. ed. a Schm. tab. aen. 11. f. 91? 


h Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. orient. locis 
calidior., etiam editis. 

Legi in Pyr. Arag. (Sobrarbe) ad l'Ainsa, die 6. Aug. 1845. In- 
cipit in Valle de Roncal Pyr. Navarr. infra. Vidi ad Casarillas supra 
Bagnères de Luchon; non vidi intra ad St. Gaudins, ad Toulouse. Ex 
Ste Marie vallis Campan habui a Deville. 

Stirps aromatica, praestans in opsoniis, odore pollens suavissimo, 
virore parum laeto gaudens, quantum odoris suavitate praecellit, cae- 
spitem densum passim efformans, folia quidquam replicata gerens, flores 
albentes, non e luteo, sed e roseo. Generis characteres inexacte expo- 
suisse Linnaeum novit Savi, Fl. Pis. 9. p. 39. nota, staminum direc- 
tione praecipue spectata; sed nee ipse exactus fuit ea approximata in 
hac specie praedicans: reapse pro aetate variant, primo approximata 
se conspicientia; mox invicem recedentia, ; 

.. Sat. grandiflora Pourr. Herbr., spectanda corollis magnis, violaceis, . 
mihi tantummodo varietas videbatur S. montanae L., quod et de 8. va- 
lentina Pourr. ferme dicerem, quae tamen videre est num spectet ad 
S. cuneifoliam Tenor., sive obovatam Lagasc., cui ex Boissier, Voy. botq. 
Espgn. p. 495., pertinet Sat. Valentina Tournef. Herb. Duarum spe- 
cierum confusio sub S. montana videtur perspecta a Willich , Obs. 
1762. p. 60-2, Lapsu temporis, non duas tantum, sed plures distinctae 
fuerunt stirpes, ceu totidem species, quae dein in unam convenerunt. 


Cf. Bernhardi Sem. Hrt. Erf. 1833. in Linnaea 10. 1836. Littbl. p. T5. 


401 


Bertol. lc., Visian. Dalmat. 2. n. 946., et Ort. bot. Padov. 1842. p. 
146. n, 64., Tenr. Syll. p. 278. n. 4. Benth. Lab. Le et in DC. Pr. 
P. 12. p. 209-10. n..3. 

Sat. montana Fl. Gr. statim cum typo speciei conjungi nequit, et 
vix hujus loci eam faciet, qui speciei varietatibus non assueverit, Ab- 
solutum de ea judicium nec ego dare audeo. Figura Dodonaei s.c. reapse 
minus felix dicenda, sed ego iis assentiri nequeo, qui eam ad Thymum 
Mastichinam L. adduxerunt, ut maluit Courtois, ex Herb. Dilligemensi, 
in Dod. Pempt. Comment. 2., et cum eo quidam. Loca quaedam a 
G. Bauhino relata (Thymbra Dod., etc.) suspecta mihi sunt, num 
potius. Thymbrae spicatae! : 

Distinetionem a Bertoloni jam evulgatam (S. hyssopifoliae) Ann. 
Se. Natur. Bologn. 1830. p. 407., cum Bentham rejiciendam esse, clare 
et aperte demonstravit, sustinuitque Viviani, Letter. al Bertol., in period. 
eui titulus, Memoriale della Medicina contempor. (Venz. Merlo, Genn. 1841.); 
addens quoque semper hujus speciei lusum habendam 5. variegatam Host, 
A. 2. p. 134. 

Ram ego considero quam diffusa, accepta, et usitata sit haec stirps, 
vix credere possum ipsam neglectam fuisse ab antiquis, adeo ut ejus 
historia recens haberi debeat. Suspicione non careo penes veteres quos- 
dam latuisse sub nominibus modo Saturejae, tum Hyssopi, tune Nepetae 
montanae (Apic.), similibusque denominationibus, Quin? Opinor hanc 
esse Thymbram Virgilii (non vero Dioscoridis, quae S. Thymbra L.) 


Sub-Trib. 2 HYSSOPEAE Endl. 


Hyssopus Medicorum; L. partim, Bentham. Quot de ZHyssopo 
Bibliae, et Patrum diversae interpretationes! Qua obscura nube tegitur 
illius historia! | 

Bertoloni A., Miscell. bot. 20. (1858.), sermocinatus est de Esob sive 
Hyssopo Seripturae Sacrae, inconsultis doctissimis, et eruditissimis viris, 
Claudio Salmasio, et Olao Celsio, qui hoe idem argumentum pertrac- 
tarunt. Oh quam impudenter egit! Hyssopus in Biblia memoratus, fra- 
grantissima generatim planta, tune humillima (Reg. 3. e. 4. v. 33.), 
pro qua Pottia truncata Brch., et Schimp. (Gymnostomum, Bryum antea) 
cum Hasselquistio habita est: alias elata, in cujus ramo superposita est 
spongia aceto imbuta, quam milites Christo crucifisso praebuerunt 
(Evangel. secund. Johann. e. 19. v. 29.; cf. et Exod. c. 12. v. 225 
Levit. e. 14. v. 4., et 6.). In tanta sententiarum varietate pro postremo 
hoe interpretando Hebraeorum sob, ea quae mihi magis arridet, illa 
est quae subsistit in Rosmarino officinali! Ast prudenter Abenezra Arab. 
fatetur, se quamnam esse plantam Hyssopum ignorare; rectius vero 
dixisset plantas; nam firmiter credo, non unicam tantum speciem in 
Sacris Libris designari sub nomine Zsob, vel Hyssop Hebraeorum et 
Patrum, Jufa, etc. Arabum. 

Scientiam ingressi, relictis E 
seoridis l. 3. c. 27., qui diversissime int 
Inter plantas Labiatas, extra etiam; nam, 18 re 
isl faradt qui dyw viderit in Gratiola officinali, et haec magna 
fuit saltatio. Pro certo non est tuta eorum sententia, qui, cum Trago, 
Hyssopum officinalem exhibuerunt; et miror Sprengel, qui in doctissimo 


mysteriis, nobis se officit Hyssopus Dio- 
T erpretatus est: cireumeundo 
ut nobis relatum est a Mat- 


408 
suo Commentario in Dioscoridem (T. 2. p. 507.) sistit im Origanum 
Smyrneum L. (Majoranam Onitim Benth.), genus Hyssopum Dioscoridi 
indixisse; in suo Gener. pl. n. 2331. Ego /yssopum Arethaei, et Mesuei 
recipio. Nomen caeterum a medicis, ab officinis, et vulgo receptum, a 
renatis litteris hic loci confirmatum, corrigere nefas foret. 


Hyssopus vulgaris (Arethaei? Mesuei) Gesn. Hrt. Germ., Dod., Clus. 


Areth. Cur. Diect. 1. c. 13.; Mes. c. 17., ex Hall.; nego, et recipio Simplic. c. 18.; video in 
c. 17, Thyin. capitat. H. officinalis L., Koch p. 645., Bert. 6. p. 63., Gaud. 4. n. 1302., De Notrs, 
Reprt. FI. Ligust. n. 1421., Benth. Lab. p. 356., «t 1n DC. Pr. P. 12. p. 251., DC. Dub. p. 363., Willk. 
Lang. n. 2283. La-Peyr. Herb.; H. offlcin., et H. aristatus Godr. Gr. Fr.; H. sativa Cord., H. pu- 
bescens Timb.? Jacq. A. 3. p. 30. t. 254., Bull. Herb. Fr. t. 322., Fl. Bat. v. 4. t. 298., Berger. 
Phytonom. 2. p. 87. tab.; Turp. Fl. med. T. 4. t. 198., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 171., 
Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 318. t. 113., Savi Mat. med. p. 22. t. 15., Plenck Ic. pl. med. T. 5. 
p. 64. t. 465.. Sturm Heft. 3., Reichnh. Icon, C. 28. t. 1259., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 79., Lamk. Ill. 
t. 502. f. 1. Matth. p. 695,, Camer. Epit. p. 463. Fuchs. Hist. st. p. 841., Cord. Hist. pl. ert. 107 
b f. 2.. Trag. St. h. p. 47., Egenolph. Herb. imag. crt. 40. vers. fig. exter., Dorsten. Bot. crt. 154. 
C., Lob. Obs. p. 237. f. 1., Icon. t. 433. f. 2. Dod. Pempt. p. 287. f. 1., forte etiam f. 2., Dalech. 
Hist. pl. Lugd. p. 933. f. 1. 


9) Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Bertrem, die 22. Jul. 1843. in valle 
de Louron, ad Adervieille, die 21. Aug. 1852. Habui e St. Beat (ubi 
videram) a Marchant fil; ex Cazarillas, olim neglectum, a Timbal, 
ex St. Bertrand (ibid. quoq. visum) a Munby; ex T'revillac inter Font- 
pedrouse, et Mont Louis a Massot. Communis est in Valle Barousse ex 
Deville, a quo habeo ex Antigones, ex Mont Sacon; rarior in Pyr. orient.: 
observavi ad Organia, Busagoda. 

Folia anguste lanceolata, integerrima, punctata; flores amoene cae- 
rulei, stamina superne divergentia, antherae compressae. Tota planta 
tenuissime pubescens, corollis pro illorum majori parte exteriori non 
exceptis, vixque staminum filamenta glabra: pistilli, vero prorsus glabri 
sunt. In varietate b eanescente DC. Fr. 5. p. 396., et cum Duby Lc. 
pubescentia forte eadem, sed productior, et evidentior, nam dari 
plantam omnino glabram vix credo, quamvis eam talem praedicaverit 
Bentham etiam. | 

Odor aromaticus, camphoricus; sapor idem, quasi pungens, amaricans. 

Observat Cavanilles, et recte, ut plures figurae e plantis cultis de- 
sumptae demonstrant: « En la planta silvestre. siempre son las hojas 
lineares, en la coltivada hortense son lanceolado-lineares , y mucho mas 
largas ». Deseripe. de las Plantas, etc. T. 1. n. 172. Obs. Mendosae 
sunt notae genericae apud DC. Duby de calyce sub-striato, qui evi- 
denter striatus est, de corollae labio superiore breviter emarginato, quod 
bifidum reperitur. Insuper lobus intermediüs labii inferioris corollae, 
quem erenulatum dicunt, mox in phrasi specifica ipsi bilobum, et in- 
tegerrimum dieere, eontra veritatem, nam reapse lobus iste crenulatus 
est. Neque flores verticillati sunt, sed e pseudo verticillis racemosi, aC 
secundi; verbum, insuper, floribus ramosis absurdum corrigere non stu- 
duerunt (Add. corrig.)), utpote qui lapsis similibus, et improprietatibus 
adsueti fuerunt! cf. et DC. Synops. p. 221. Num H. aristatus Godron, 
e Pyren. orient. seeus le Tet sub la Cassagne a Reboud collectus, evul- 
gatus a Godron, Mém. Soc. Nancy, 1. Apr. 1850., item Fl. Fr. 2. p. 
659., foret nee ne bona species asserere non audebam. Mox novi meram 
esse H. officinalis varietatem, in qua forte ex calidiori expositione soli, 
plantae partes omnes generatim gracilescunt, parenchyma diminuitur, 
vasa lymphatiea protrahuntur, ita ut in organorum extremitate quid- 


409 


quam elongentur, unde bracteae, et calycis dentes aristati fiant, et folia 
etiam aliquando, ut Labiatis plurimis interdum accidit. Dentium caly- 
cinorum productionem variam in hac specie occurrere comprobavit Le- 
debour, ita ut varietas speciei vulgaris ei sese. proderit H. angusti- 
folius M. a Bieb., cum suis synonymis (H. orientali Hoffm., caucasico 
Spreng.); cf. Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 357. 

Quod dixit Godron Fr. de differentia nervorum calycinorum in al- 
terutra planta, deque foliis vix glandulosis, neque punctatis in suo H. 
aristato, hoc falsum esse, mihi demonstravit specimen suae stirpis a 
Massot acceptum. Eadem planta reperta est in valle de Luz a Gallis 
peregrinatoribus botanicis, anno 2868. (cf. Bull. Soe. bota. Fr. p. XOIV.): 
reperietur alibi, ut puto, locis siccioribus, et calidioribus, ubi varietates 
alias hujuscemodi botanicorum vanitati inservierunt. 


Trib. 5° MELISSINEAE Benth. 
Melissa Brunf., Benth. 


SECTIO 1.* CALAMINTHA Morxcr. 
Melissa Nepeta (Dioscor, Nicandr., Plin., Apic.) L. Sp. 


Diosc. l. 3. c. 37., Nicand. Alex. v. 57.; Nepeta montana Apic. Eus Condim. 1. 10. c. 8., ex 
Dierb. Fl. Apic. n. 64., Benth. Lab. p. 387. n. 5., De Notars. Repert. Fl. Ligust. n. 1499. ; Calamintha 
Nepeta Savi FI. Pis., Clairvill. Manip., Link Hoffm. Port. Koch p. 644. n. 5,, Gaud. 4. n. 1353., 
Moris Sard. 3. n. 967., Benth. Lab. in DC. Pr. P. 12, p. 127. n. 8., Willk. Lang. n. 2269. Thymus 
Nepeta Sm. Br., Bert. 6, p. 220. n. 12., DC. Duby p. 373. n. 12. M. Calamintha La-Peyr. Herb. ; 
Acinos Calamintha d Noul. Fl. (18 i7.), Calam. Nepeta Noulet Fl. (1861.): Mel. Nepeta, et M. cretica 
Berger? C, montana Dod.; Cal. dilatata Schrad. ex Ledb, Ross. Faucibarba parviflora Dulc., Engl. 
Bot. v. 20. n. 1414,, Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 79., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1977. f. 2.; Moggr. 
Fl. Menton. t. 62. f.a C, D. Berger. Phytonom. 2. p. 199. tab.; Zannich. Vnz. p. 46. t. 187., Rivin. 
Monpt. irreg. t. 47. f. 1, et f. 2.; Matth. p. 716., Camer. Epit. p. 481., Bocc. Mus. t. 38. sat, et t. 
40. t. extr. ben., Dod. Pempt. p. 98. f. 1., Lob. Obs. p. 274. f. 2., Icon. t. 513. f. 1., ead. cum Dod.; 
et Lob. Obs. p. 275. f. 2., Icon. t. 514. £ 4. 

9| Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Octobr. 

Legi in Pyr. septr. med. sub Pech David ad Toulouse, die 10. Sept. 
1852. Varietatem legi ad Gerona Pyr. Catal, die 20. Sept. 1953., 
eamdemque observavi frequentem ad Spinelvas, San Ilari, St.a Coloma, 
quae loca junguntur cum Monseny. Typum accepi a Deville ex St. Savin. 

Latifoliam, parvifoliam, paucifloram , multifloram, floribus exiguis, 
vsque mediocris magnitudinis observavi ad Rosas; floribus exiguissimis 
vidi ad Figueras; caule admodum villoso ad Culera, quod in planta, 
quae microphylla quoque erat, sane spectandum fuit. Varietatem mi- 
crantham extra Pyrenaeos, observavi quidem ad Fiesole agri Floren- 
tini, die 21. Aug. 1859.: eamdem animadvertebat in Sicilia, et in in- 
sula Zschia Gussone. "uer M 

Ast varietatem hujus speciei legi ad Gerona, quae mihi 7 eba ^ 
propinquior potius M. nepetoidi Jordan, Pl. nouv. rar. crit. Fragm. 4. 
(1846.) p. 16. t. 2. f. B 1-15., et parum etiam diversa a M. Pe 
dente ipsius Jordan, Ibid. p. 8. t. 1. f. B. 1-15., quam coge a 
Calm. menthaefoliam Host Austr. 2, p. 129. adducit "gent " 1 . ^ 

64., et cui citat Engl. Bot. v. 24. n. 1676., in qua a: qui smen 
densiores apparent flores, magis dentata folia, rigidior ha D A: 
habes plantam apud Reichnb. Lc. p. 44. t. 1277. f. 1. Idem Godron 


M. nepetoidem Jordan ceu bonam speciem considerare l.c. p. 665. 


410 


Verum enimvero, quae habet Jordan, Fragm. cit., de dietis istis 
Calaminthis suis, insuper et de C. officinali, et Nepeta potius quam ad 
specifieam quatuor plantarum separationem ducere, videntur mihi illo- 
lorum opinioni favere, qui alteram stirpem alterius varietatem esse exi- 
stimant, cui sententiae me animum non adeo adversum proferre fateor: 
ef. ad hoc et Reichnb. Le. p. 44-5. 

Extra Pyrenaeos in agro Ferrariensi, secus flumen Po, incidi in 
hujus speciei individuis floribus praeditis magnis; stirpem albifloram 
etiam offendi al Ponte di Lago scuro (ubi nec pons, nec lacus adsunt, nee 
minor quam alibi dies), die 10. Oct. 1849. Sed M. grandiflora Bergeret, 
Phytonomat. 2. p. 203. cum tab., magis M. menthaefoliae affinem ego ju- 
dicavi, quam M. grandiflorae. Iconem, vero, Bergeret quam supra citavi 
eam plantae formam refert in qua habentur folia subintegra, flores 
minores, superficies magis canescens. Respuenda Kikx sententia (Bruxell. 
p. 214. n. 458.) de adponendo Dodonaei loco s.c. p. 98. f. 2. ad 
Mentham arvensem. Et ego Matthioli, et Dodonaei prolationes cum Ber- 
toloni composui, de rationibus ab eo datis satisfactus, quamvis reapse 
Dodonaeus imitaverit, nec susceperit, illas Matthioli figuras: cf. Bert. 
Le. p. 225. Inspecto iterum Camerario, quem tune ad manus non ha- 
bebat Bertoloni, magis adhuc fidenter acceptam retineo sententiam. 
Addidi Lobelii identicam (Plantinianam) figuram, et insuper hujus al- 
teram, quam potiorem adhue judicavi. 

Planta evulsa suavem odorem in gravem cito vertit. 


Melissa Calamintha (Apicii) L. Sp. 


Calam. Apic. Ops. Condim, 1. 3, c. 4., ex Dietr. Fl. Apic. p. 47. n. 65. Benth. Lab. p. 338. n. 6. 
Calamintha officinalis Moench, Koch p. 644. n. 4., Gaud. 4. n. 1352. C. offic., menthaefol. (Host), 
et baetica? (Boiss. Reuctr.), Willk. Lang. ns. 2270-1., n. 2272,? Thymus Calamintha Scop. Carn., 
Bert. 6. p. 223. n. 14., DC. Dub. p. 374. n. 13. M. Nepeta La-Peyr. Herb., Acinos Calamintha a Noul. 
FI. (1837.), Calm. adscendens Jord, Noul. Fl. (1861.); M. rotunnifolia Soland. apud Lowe Mader., ex 
Webb, Berth. Phyt. Canar.; M. calaminthoides Reichnb., ex Seub. Azor.; C. vulgaris Ray Syn.; 
Faucibarba umbrosa, et F. officinalis Dulc, Engl. Bot. v. 24. n. 1676., Bull. Herb. t. 251., Dietr, Fl. 
Boruss. v. 4. n. 275., Berger. Phytonom. 2. p. 201. tab. Plenck Ic. pl. medic. T. 6. p. 7. t. 501., 
Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 63., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1276. f. 2., et t. 1277. f. 1., et t. 1978. f. 2. Blachw. 
Herb. t. 166., Rivin. Monpt. irreg. t. 46. f. 2.. Matth. p. 717., Camer. Epit. p. 482., Cord. Stirp. h. 
l. 5. apud Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, P. 1. p. 13., et ibid., Gesn. tab. lign. 22, f. 191. f., Dod. 
Pempt. p. 98. f. 2., Lob. Obs. p. 275. f. 4., Icon. t. 513. f. 2. ead., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 228., 
Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 413. t. 21. f. 5. n. 3., Fuchs. Hist. st. p. 434. ex Spreng. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept, Non est vulgatissima: vivit in Pyr. 
praesert, sept. 
; Legi in Pyr. Cantabr. sub Cestona ad Iraeta, die 25. Aug. 1857., 
in Pyr, Atax. inter Campagnan, et Fontan, die 12. Aug. 1843. Habui 
a Deville exCap-vern, et ex St. Savin. 

Observavi ad Lizarza, ad Baigorry, ad Bagnères de Luchon, ete. 

Vidi ad Martres Pyr. septr. med. varietatem (forte M. menthaefolia 
Host), quae quasi intermedium statum sistebat inter M. Calam., et 
M. Nepetam. Attamen in ea anulum unionis inter hasce species videre 
nolui, ut, forte in individuis hujuscemodi, vidit olim Noulet, Fl. bass. 
sous Pyr. p. 520. n. 2. Stirpem in statu M. menthaefoliae habeo a De 
ville ex St. Savin. In suspicionem veni, M. creticam Asso Arag. Mant. 
p. 172. n. 1111. ad Huesca indicatam huic potius varietati adscriben- 
dam esse, 

Recepit Bentham, in DC. Pr. P. 12. p. 228. n. 10. ceu speciem 
Melissam , seu Calamintham sylvaticam Bromfield, Engl. Bot. Suppl. 
v. 4. n. 2891., quae huie M. Calam. affinior est, referens plantam 


411 


foliis magnis dentatis, floribus majoribus insignitam. Num M. Calam. 
tantummodo pro varietate habenda sit, uti suspicati sunt Bertol. l.c. 
Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 259. n. 1.5 vel admiserunt Godr. Gr. Fr. 
2. p. 663. (quorum C. menthaefolia p. 664. strictius plantae nostrae 
alligatur), ego ferme crederem. Optime deseripta (praeter radicem) a 
Bertoloni, sub s.c. Thym. Calm., dicitur a Bromfield, Fl. Vect. p. 381. n. 3. 

Seminum characteres, quos inverso modo adumbrarunt Koch et DC. 
eum.Duby (in quibus fere nullam ego percepi differentiam), inspexit 
quidem Lagr. Foss. Tarn. Garonn. p. 292. ns. 2, 3.; cum eo iterum 
ad examen revocata; vidi in M. Nepeta sub-globosa, glabra, non 
prorsus laevigata, in M. Calamintha sub-globosa, punetis depressis 
aspera. Interim. video Bentham hujuscemodi notam reliquisse. Corollae 
generatim duplo-majores in M. Calam. prae Nepeta; hoe non animad- 
vertit Lagr. Fossat. Sed in M. Calamintha etiam corollae non parum 
variant magnitudine, quae interdum valde diminutae etiam conspi- 
ciuntur, ut majuseulae occurrunt in M. Nepeta. Perpuleras et magnas 
in M. Calam. observavi in Valle d'Aspe ad Asasp, ad San Christeau. 


SECTIO 2. ACINELLA N. (Acinos Moench). 


Melissa arvensis (Stephan. Car.) Nob. 


Poulliot Sauvag. C. Steph. de re hrt. (edit. Gryph. 1536. p. 53.)? ex Gesn. Hrt. Germ. crt. 964. 
vers. M. Acinos Benth. Lab. p. 389. n. 8. Calamintha Acinos Clairvill. apud Gaud, 4. n. 1349., Koch 
p. 643. n. 1., Moris Sard. 3. n. 969., Willk. Lang. n. 2274., Jeanbr., Timb. le Llaur. p. 219. Thymus 
Acinos L. Bert. 6. p. 212. n. 7., DC, Dub. p. 373. n. 9. Th. Acin. La-Peyr. Herb., Acinos thymoides 
Pourr. Herb. Matr.. Moench. Meth., Dietr. Borus., Ac. graveolens Friv. Hrb. Rum., ex Griseb.; 
Calamenthum montanum Kyber. in Trag?; an Hyssopus montana Trag. Stirp. h. p. 47. n. 2. (sin. 
NH Clinopodium vulgare Clus.; Faucibarba Acinos Dulc: Engl. Bot. v. 6. n. 411., Curt. Fl. Lond. 
ed. Gray. V. 1. t. 78., Bull. Herb. Fr. t. 318., Dietr. Fl. Bor. v. 3. n. 213., Schrank FI. Monac, t. 241., 
Flor. Dan. t. 1822. (p. err. 1823.) villosior; Fl. Bat. v. 9. t, 698., Sturm Heft 70., Reichnb. Icon. 
C. 28. t. 1274. f. 2, 3, 4., Schk. Handb. t. 164. Rivin. Mnpt. irreg. t. 43. f. 2.; Dod. St. h. Comm. 
(1553.) p. 273., Hist. pl. (gall.) p. 169. f. 3., Coron. p. 298., Pempt. p. 280.. Clus. Rar. pi. h. L 3. 
p. 354. f. 1., Lob. Obs. p. 270. f. 2., Icon. t. 506. f. 1., Machw. Herb. t. 167., Fuchs. Hist. st. p. 896. 
(nlt.), Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 11. f. 91., Lonicr. Nat. h. ert. 117. D.? Trag. Hist. 
St. p. 37., Matth. p. 815. vix. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 259. fig., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 
fi. p. 404. t. 18. f. 1. 

©, vel © Host; © Plurs. 9} etiam Kirschl. Flor. Jul. Aug. Fruct. 
Aug. Sept. : : 

Legi in Pyr. Arag, ad Torla, die 9. Aug. 1850. Habui a Deville 
ex Escues (Azun). Varietatem legi in Pyr. Catal. a la Conca de Tremp 
supra Isona die 26. Jun. 1860. 

Variat in Pyrenaeis quoque corollis minoribus, ealyces parum ex- 
cedentibus. Insuper, hane stirpem ludentem non solum habitu, statura, 
foliorum magnitudine deprehendi; sed et foliis deltoideis, obovatisve, 
latissimis, sub-quadratis, per marginem integris, vel sub-integris, co- 
rollis minutis, ramorum apice obtuso, viventem ad radices montis Cady 
Pyr. Catal. domi 

Lusum alterum offendi supra Sarrià, ad Gerona, sat notabilem llis. 
bitu elongato, verticillis per longam seriem dispositis, foliis - nu ex 
vel parvis praeditis, tum faciem Salviae verbenaefoliae quodamm x 
suseipientem. Legi denique ad /sona formam hujuscemodi, quae mihi 

| i ; -aveolenti (M. a Bieb.) Bentham, quae 
proxima sese officit Melissae graveolenti (M. P^ ii tub 
tamen species, floribus subsessilibus, eorumque dentibus ineurvis tubum 
aequantibus, solemniter diversa videtur. Qui characteres, De a 
appareant in Willkommi diagnosi de sua Calamintha graveo z fs 
2275., dubitare possum, num forma quaedam speciei nostrae ei tue 


412 


fecerit, Ast cur resiliam? Vereor ne Calam. rotundifolia Willk. apud 
Lose., Pard., vel eum Lang, Pr. n. 2276. quoque, sit lusus alter ejus- 
dem semper M. arvensis, cujus polymorphiam non semel perspeximus. 

Cum planta supra Isona lecta, (cui similem esse reor C. patavinam 
au Pech de Bugarach a Timbal mihi per litteras nuntiatam), quadraret 
Thymus patavinus Jacq. Obs. P. 4. p. 7. t. 87. , nisi figura corollas 
majores exhibens hane objiceret differentiam. Ex quo faetum est, ut 
quidam (spectata etiam Bocconi prolatione a Jacquin addueta) Jac- 
quini locum ad M. montanam converterent, ne dicam alios fuisse, qui 
adhue de legittima specie agi, ast perperam, crediderint. Nonne potius 
indueeretur alterum conjunetionis judicium cum insequente specie? 

Hyssopum montan. Kyberi, in Tragum parum fidenter retuli, e manca 
descriptione, et illustratione, minori certe jure ad Thymbram verticil- 
latam, seu spicatam, retulit G. Bauh. Pin. p. 218. b, n. 12. 

Forte hujus loci est quoque Pulegium montanum Ruel., De Nat. 
Stirp. 1. 3. e. 101. p. 801. lin. 2. Plures hujus speciei synonyma cre- 
diderunt Acinos Dioscor. l. 3. e. 43., quod sane disputari potest; 
Sibthorp. Gr. Pr. n. 1399. dubitanter (ablato dubio Billerbeck et Fraas) 
ad hane reportavit speciem, cui firmiter eripit Sprengel. Aliis, Lobelio 
in capite, nee meliore eerte ratione, Acinos iste est M. Clinopodium 
Clusio; si recte video (Rar. pl. h. 1. 3. p. 354), ea fuit planta, quae 
hodie M. cretica nuncupatur. Columna (Phytob. ed. Jan. Plane. p. 18. 
t. 7. ed. Neapl. p. 23, 25. fig.) se implicavit in eam stirpem, quae 
designatur nomine Ocimi Monachorum, sive O. sancti Benth. Lab. p. 11. 
Huic accessit Sprengel, Comm. in Dioser. T. 2. p. 514-5., dum (spec- 
tato, quamvis fere inani Plinio, Nat. h. l. 2. s.c. 52., et c. 101 ) unam 
aut alteram speciem Ocimi proposuit; vel pilosum Willd. En. (quibus- 
dam O. Basilici varietatem); aut O. suave Willd. (O. zeylanicum Desf.), 
eui patria Madagascaria est, ex Forbes! Satis dictum est, ut perci- 
piatur, cur ego denominationem a G. Bauhino suggestam, a Lamarck 
Fr. susceptam, praetulerim. 


Melissa montana (Clusii) Nob. 


Clus. Pann. A. p. 622. M. alpina Benth. Lab. p. 390. n. 11., De Notrs. Reprt. Fl. Ligust. n. 1431. 
Calamintha alpina Lamk. Fr., Koch p. 643. n. ?., Gaud. 4. n. 1350., Willk. Lang. n. 2277., Jeanbr., 
Timb. le Llaur. p. 219. Thymus alpinus'L. Sp., Bert. 6. p. 215. n. 9., DC. Dub. p. 373. n. 8. Th. Acinos 
b Bory Chaub. Morée n. 786.. Pelop. n. 944. (ut jam Ola Fragm. 1830. p. 3.). Th. alpin. La-Peyr. 
Herb., et Clinopodium vulgare La-Peyr. Herb., partim.; Cal. granatensis Bois., R., C. nebrodensis 
Kern., Strob.; Acinos montana Pourr. Herbr. Matr.; Clinopodium austriacum Clus., Faucibarba alpina 
Dulc., Jacq. A. 1. p. 59. t. 93., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1975. f. 1., Bot. Mag. v. 47. t. 2152. Clus. 
Pann. A. p. 622-3. fig., et p. 624.; Rar. pl. Hist. l. 3. p. 353., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. 260. f. 1. 


9,? Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. In edit. inque marit. Pyr. Cant. 

Legi in Pyr. Cantabr. marit. (Biscaya) sub Bilbao ad Lucherna, 
die 3. Jun. 1853., in Pyr. or. ad Mont-Louis, die 8. Jul. 1836. Huic 
speciei refero specimina sine nomine reperta apud Deville, ex Mont- 
Sacon, ex Oncide, et supra Tarbes lecta. 

Notam certam et absolutam, qua M. montana ab arvensi separetur 
non pereipio. Dieunt (Gaudin, Bentham, Koch, Bertoloni, Willkomm, 
Godet, Grenier) radicem annuam esse in M. arvensi, perennem in M. 
montana, quod ego eum eis asserere non auderem. Radix interdum 
multiceps in M. arvensi quoque observatur: caules erectos aliquoties 
in M. montana vidi, et tales observavit etiam Lange in forma hujus 
speciei, quae forte non est omnino identica cum iis a me Visis, 


413 


eui retulerunt, cum Willkomm, 7hym., sive Meliss. patavinam | Plur. 
Auctor. Sed videtur a M. arvensi distincta praecipue calycis dentibus 
erecto-patulis, neque approximatis, faucem ferme claudentibus. Radix 
saepius multiceps in M. montana, simplex in M. arvensi praedi- 
eatur; ast omnino simplex in ista non est, in qua et multiplex, et 
repens a me saepe reperiebatur. Restaret ergo prima illa nota, quae 
multis placuit, ut generatim adest altera de corollarum magnitudine 
majore in M. montana. Sed si, ut suspicor, calycis dentes patuli re- 
periuntur, senio laxati in M. arvensi quoque, tune infida remanet dif- 
ferentia ila (inter hasce plantas non raro simul provenientes) de 
majore corollae evolutione in M. montana. Et tune mirari nequit, si 
quidam de eorum legittimitate dubitarunt, vel si negarunt alii. Et 
reapse quis, cum ordinis indoles perspecta sit, hoc ipso genere spectato, 
tanti faeiet proportionem corollae eum calyce ad species firmandas? 
Porro magnitudinem corollae variantem in M. montana vidimus in 
ipsis Pyrenaeis pluries: ef. Baill. Timb. Ere. Cagir. p. 23. n. 2. Ob- 
servabat Willkomm: « Variat pro loci natura foliis angustioribus, vel 
latioribus, subserratis vel integris, floribus majoribus vel minoribus, cau- 
libus, calycibusque viridibus vel purpurascentibus; sed caules semper pu- 
bescentes vel villosi, folia, etiam floralia, semper viridia, corolla semper 
calyce plus duplo-longiore, purpureo-caerulea ». Sert. Fl. Hisp. p. 122. 
n. 810. Bene Bertoloni, It. 6. p. 218., dicere herbam in loeis pin- 
guibus inodoram, sed male inter notas specificas habere villosam: nam 
eadem causa, quae plantam ferme inodoram reddit, seilicet dissolutio 
humorum e majore nutrimenti copia, in locis pinguibus, et humidulis, 
eam persaepe minus prae M. arvensi villosam, et pubescentem efficit, 
ita ut locis illis sub-opacis, et pinguibus occurrat sature viridis, sub- 
nitida, inodora. In regione occidentali Pyrenaeorum plures alpestres 
plantae ad mare descendunt: cf. quae dico sub Cochlearia officinali 
p. 1953. Item de hae specie observabat Gay (Iter Dur. Astur. apud 
Brongn. Guill. Ann. Sc. Nat. Ser. 2. T. 6. (1836) p. 120), eui in 
eadem regione species notatu dignae fuerunt, Melissa montana et 
Dortiguea alpestris, in Asturia inferiore vulgatissimae , non, ut apud 
nos, mere alpinae; quamvis illud non ut apud nos male sonet penes Bota- 
nicum Parisiis degentem, ab Alpibus remotissimum, et Dortiguea al- 
pestris e longo tempore notum sit non esse stricte alpinam stirpem. 
Notandum est, quod M. montana in superstantibus montibus Canta- 
brieis desideratur. Caeterum vidi sub Bilbao pallidiorem, statura pe- 
dalem, et corollis magnitudine quidquam variantibus. Sed quamvis 
folia sint in hae parce colorata, attamen, cum plafita Le. lecta, trei 
dem eredo M. purpurascentem Benth. Lab. p. 391. n. 13., vel Calam. 
purpurascentem Ejusd. in DC. Pr. P. 12. p. 231. n. 24. (ex Th. zin 
rascente Poir. Dict. T. T. p. 654. a. ult.), suspecta Bentham etiam s Sh 
qui, Le. p. 232., eam verisimiliter M. montanae varietatem dpi SÉ 
Non ita opinatur Boissier, utpote qui, Voy. botq. Esp. p. 491. 5 Willk. 
ad M. graveolentem eam amandandam censet. , suffragantibus | d : 

Lang. quorum, vero, planta nobis varietas potius M. — vi ated 
Datur opportunitas aliquid proferendi de Calam. gr — sei allo 
Pug. Willk. Lang. n. 2278., antea M alpina Boiss. Voy. Esp; modo 
M. arvensi magis affini declarata a Willkomm. Planta ista c cento 
ribus Reuterianis fuleita (vel arte composita), quaedam a M. arvenst, 


414 


alia a M. montana mutuata, desumpta mihi videtur ab utriusque speciei 
speciminibus, utrobidem a typo abludentibus, offerentibus unam ex hisce 
formis, quae intermediae vocantur. 

Sed redeundo ad plantae stationem aliquando humillimam, ad mare 
etiam, memorare adhuc placet, M. montanam repertam a me in agro 
patrio ad Bagnacavallo, itemve ad Fusignano, in ripa Senii; ad Ma- 
cerata a Narducci, ete., quae loca, etiamsi ex Apenninis descensam 
stirpem denuntiant, attamen a veris Alpibus prorsus fugiunt. Pervidit 
hoc Crantz, qui rectissime observabat, speciem montanam dictam a 
G. Bauhino, a Tournefort, a Boccone (addamus et a Pourret) sed 
« nullus alpinam dixit ». Stirp. A. fasc. 4. p. 278. n. 3. 

Majorem eum Calamintha cognationem, quam cum Serpyllo, per- 
ceperat Gerard quoque, ut patuit mihi pervolventi illius Fl. Gallo- 
Prov. ed. 2. MN. 

Amiei Monspelienses me certiorem fecerunt, Gouan aliquoties com- 
mutavisse plantas in Herbariis ab eo venundatis. Existimarunt Angli 
hominem Cunilam thymoidem L. vidisse in Micromeria filiformi (Ait.) 
Benth. Eamdem Linnaei speciem, illam referre Th. Serpylli varie- 
tatem, quae Th. Chamaedri Fries respondet, potius dijudicatum est ab 
aliis; peculiarem prae se fecerat Judicium Pourret, utpote qui, in suo 
Herbario Matriti asservato C. thymoidem L. varietatem declaravit 
M. montanae. 


SECTIO 3. CLINOPODIUM L. 
Melissa Clinopodium (Dioscorid., Plinii?) Benth, Lab. 


Dioscor. l. 3. e. 99., Plin. Nat. h. l. 24. c. 15., vel 87. Benth. Lab. p. 392. n. 19. Clino odium 
vulgare Matth., Koch p. 044., Bert. 6, p. 192,, Gaud. 4. n. 1344., DC. Dub. p. 374. Calamintha Cli- 
nopodium Benth. Lab. in DC. Pr. P. 12. p. 233. Willk. Lang. n. 2279., Moris Sard. 3. n. 968. 
Cl. vulg. La-Peyr. Herb., partim; et Prunella grandiflora La-Pevr. Herb., quoad specimen; C. vil- 
losum De Noé Lab, Alger., Tunet. in Bull. Soc. botq. Fr. 2, p. 580.? C. Matthioli Clusii M. vulgaris 
Trevisan.; Faucibarba Clinopodium Dulc. Engl. Bot. v. 20, n. 1401., Flor. Dan. t. 939., Sv. Bot. v. 
7. t. 441., Hayn. Term. bot. t. 31. f. 5., Schk. Handb. 2. t. 163., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 124., Sabb. 
Hrt. Rom, 3. 1. 65., Fl. Batav. v, 11. t. 807., Schrnk. Fl. Mon. t. 195., Reichnb. Icon. C. 98. t. 1974. 
f. 1., Plenck Ie. pl, med. T. 5, p. 82. t. 498., Rivin. Mnpt. irreg. t. 43. f. 1.; Matth. p. 814., Camer. 
Epit. r 563., Trag. St. b. p. 36. f. inter., Clus. Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 354, f. 2., Lobel. Obs. p. 269. 
f. 2., Icon. t. 504. f. 2., Lonier. Nat. h, ert. 118. A. f. 1. Zannich. Vnz. p. 70. t. 176. 


9) Flor. /Estat. Fruct. Sept. Octobr. : 
Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 5. Aug. 1850. Habui Tarbes a Deville. 


SECTIO 4. MELIPHYLLUM Bentn. 


Melissa officinalis (Theocrit., Virgil., Nicandr. , Dioscor.; Hort. 
Eystett., L. 


Theocr. Id. 4. v. 25., 5. v. 130.. Virg. G. 4. v. 63., Niend. Ther. v. 677., Dioser. 2. e. 554., et 
ve O74: Koch p. 645., Bert. 6.-p. 229., Gaud. 4. n. 1354. Benth. Lab. p. 309. n..90., Moris Sard. 3. 
n. 970., DC. Dub. p. 374. n. 1., Willk. Lang. n. 2281. La-Peyr. Herb.; M. hortensis Grisley Virid. 
zsit, (ed. Vand. n. 1013.), M. vulgaris Park Theatr, Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 63. t. 579., Bull. 
P]. Par. T. 4. t. 352, Duchsn. Pi. ut. vén. Atl. t. 58., W., W.. F. N ab Esenb. Pl. offic. 3, tae 
91, 92, Turp. FI. med. T. 5. t. 230., W., W., F., N. ab Esenb. Pl olc. t 490. Woody. Hook. Med. 
bot, V. 2. p. 334. t. 119., Sabb. Hrt Rom. 3. t. 61., Berger. Phytonom, 2. p. 197., Savi Mat. med. 
p 21. t. 30., Lamk, Ill t. 512., f. 1.. Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 83. t. 500.., Schnk Handb, t. 165. 
(cal.); Rivin. apt irreg. t. 45.; Matth. p, 826., Camer. Epit. p. 574. , Fuchs. Hist. st. p. 499., Brunf. 
Herb. 3. p. 61., Lob. Obs. p. £77. 1. 1., Icon, t.514. f. 9. Herbar. Mogunt. (1481.) c. 84. licit); Dondi 
anii Meri €. 84. Dod. Pempt. p. 91., Egenolph. Herb. imag. crt. 36., a fig. med., Lonicer. 
z . b. cert. . . 


% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In montan. . Pyr. occid. med. 

Legi in Pyr. Cantabr., ad San Jean pied de port, die 21. Jul. 1841. 
Observavi ad St. Pée inter et Fransac, ad St. Girons, ad Martres, ad 
Toulouse, ad Pamiers, ad Pamplona, in Sobrarbe, etc. 


è 415 


Planta obvia, praesertim per Pyrenaeos Cantabros, gravem spirat 
odorem, statura humilis est, ramis floriferis dives, floribusque aliquando 
roseis decoratur. Glabrior est prae M. cordifolia Pers., sive altissima 
FI. Gr., neque folia cordata gerit. Petioli canaliculati sunt; ealyx, et 
tubus corollae incurvi, non recti; corolla pubescens, et intus in disco 
labii inferioris pilosa, pilis sub fauce per tubum intus cireum descen- 
dentibus. Galea emarginata, neque bifida, ut de graeca stirpe jactatum 
est. Ita ut ego adhue dubius haeream, num stirpium unione rectam, 
et sustinendam, cum aliis plurimis, confirmem. Stat Savi observatio: 
« Spontanea è pelosa, coltivata diventa quasi glabra ». Fl. Pis. 9. p. 64. 
Ego vero in opinionem inducor, M. cordifoliam esse statum plantae 
sylvestrem; M. officinalem lusum e cultura mutatum, e quo huc et illuc 
migravit planta. Individua examinata ubi pro certo spontanea planta 
degebat, locis calidioribus oborta, aecedebant M. cordifoliae, vel hir- 
sutae Balbis; quae ad pagos, locisque minus propitiis mihi obvenerunt 
statum communiorem M. officinalis proferebant, et novi ibidem stirpem 
facile in usum medicum aut oeconomieum coli. Quidquid sit, si plantae 
separandae erunt, eas bonis characteribus distinetas tradere oportet, 
melius quam non fecit Gussone Pl. vase. Inarim p. 261. n. 2. 

Apiastrum Plinii exelusi; confusione non caret; sed, quale exhi- 
betur, mihi potius est. GZnanthe apiifolia, ut jam dixi Fl. Virgil. p. 62. 


Melissa grandiflora (Caesalpin.) L. Sp. 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 126. n. 326.. De Plnts. l. 11. c. 62.; p. 472. Pen. Lob. Advrs. 
p. 249. lin. 7. sin. fig. Quer FI. Espan. T. 3. p. 363. n. 2., Benth. Lab. p. 394, n. 24. Calamintha 
grandiflora Moench. Meth., Koch p. 643. n. 3., Gaud. 4. n. 4351., Willk. Lang. n. 2273. Thymus 
grandiflorus Scop. Carn., Bert. 6. p. 226: n. 15., DC. Dub. p. 374. n. 14. La-Peyr. Herb.; Calamentum 
montanum Caesalp.; Faucibarba grandiflora Dulc. Schk. Handb. 2. t. 165., Reichnb. Icon. C. 28. 
t. 1276. f. 1.. Rivin. Monpt. irreg. t. 46. f. 1.; Gen. Fl. Germ. t. 365. Lob. Obs, p. 274. f. 1.. Icon. 
t. 512. f. 2., G. Bauh. in Matth. Comm. ed. p: 529. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 229. fig. dubia! 
Garid. Aix p. 73. t. 111. 


9; Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. In Pyr. septr. aurig., et Atax.; 
inque orient. utriusque lateris, sed semper rara, occurrens alpestris 
haee planta. i 

Legi in Pyr. Atax. sub le Mont Llaurenti, die 31. Jul. 1839. Ob- 
servavi in m.° Peguera, supra Berga, et secus le Tet supra Mont-Louis. 

Affinitas potior, characteribus spectatis, cum Sect. 1.* Calamintha; 
facies plantae videtur expostulare propinquiorem locum cum M. offi- 
cinali, a qua, ne sectione quidem, separare placuit. Corollarum striae 
duae convergentes, pilosae conspiciuntur in interiori parte tubi, ad ejus 
partem inferiorem. Et corollae roseae sunt; intus praesertim inter pilos, 
aurantiaco colore pictae, ibidemve albido-flavae. Stamina albentia, Re- 
perta est species micropetala, parviflora, in montibus Kabyliae ire 
talis (Calam. atlantica Coss. olim.); cf. Bull. Soc. botq. Fr. T. 9. 
(1862.) p. 176. I» 

Late viget in monte Llaurenti ubi colligitur, et eireumvenditur 
ad potiones theiformes , sudorificas efficiendas , quas nina d 
petunt peregrini, qui ad balnea de Ax ibidem proxima sese conferunt. 
Reapse odor herbae citratus , gratissimus, et vis stimulans ei — 
debet aeque ac in M. officinali. Quidam medici eam laudarunt a 
menses muliebres ciendos: cf. Bert. p. 228. Pro suecedaneo M. h 
cinalis haberi potest. Caesalpinus, et fratres Campi (Spicilg. Botn. c. 5. 
P- 20.) in ea viderunt Calamintham 1.m. Dioscoridis. 


416 
Trib. 6* SCUTELLARINEAE. 


Prunella Fuchs., Trag., L. 
Prunella vulgaris (Ruellii) Trag. L. Sp. 


Symphyt. minim. Ruell. Nat. Stirp. 1, 3. c. 81. p. 775. liu. 38., sentent, mea. P. vulgaris, grandi- 
flora, et laciniata Auctor. Koch ps. 659-60. ns. 1, 2, 3., Bert. 6. ps. 250-4. ns. 1, 2, 3., Gaud. 4, ns, 
1?62-3-4. Brunella vulgaris, laciniata, grandiflora DC. Dub. p. 376. ns. f, 2, 3. B. grandifi., vulgar. . 
alba Willk. Lang. ns. 2403-4-5. P. vulgr.. et laciniat. Moris Sard. 2. ns. 991-2, P, vulgr., et grandifi. 
Zetterst, Pl. vasc. Pyr. principls. n. 1038-9. P. vulg., grandfl, lacin. La-Peyr. Herb., excepto de 

randifl, specimine: P. Tournefortii, et P. alpina Timb.; P. surrecta Dumt.; P. alba Pall. ex Ledeb. 
Balh pyrenaica Philippe Pyr. Schk. Handb. 2. t. 168. Jacq. A. 4. p. 40. t. 377., Schrank FI, 
Monac. t. 185., Fl. Batav. v. 1. t. 77., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 741., et n. 125. (grandfl.); Libosch. 
et Trin. St. Petersb. Mose. c. p. 36..t. 12... Lamk. Ill. t. 516. Schrank Fl. Monac. t. 186. (grandf.); 
Jacq. A. 4. p. 41. t. 378. (lacin.); Wight. Ic. pl. Ind, or. T. 4. t. 1448., Rivin. Mnp. irreg, t. 29-30., 
Sturm Heft 5. Wight Ill. Ind, bot. t. 176. fl. anal. Engl. Bot. v. 14. n. 961., Curt, Fl. Lond, ed. Grav. 
V. 3. t. 87., Curt. Bot. mag. t. 337., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 34-2-3., Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 79. 
t. 492. Reichnb. Pl. cr. €. 3. p. 38. t. 238. f. 393, (lacin); item t. 239. f. 394. (vulgr.), et G; 6. p. 91. 
t. 588. f. 807. (longifol.) ben.; Item Icon. C. 28. t. 1223. f. 2, 3, 4. 5., Fl. Dan. t. 910., et t. 1993. 
(grandfl); Matth. p. 963., Clus. Pann. A. p. 606-7-8-9., et Rar. pl. Hist. 2. 1. 4. p 43. f. 3., Lob. Obs. 
p. 251. f. 2, 3., Icon. t, 474. f. 2., et 1. 475, f. 1., Dod. Pempt. p. 136. f. 1., et f. 2. (lacin.); Trag. 
St. h. p. 310. Fuchs. Hist. st. p. 621., Camer. Epit. p. 703., Barrel. Ic. t. 562., J. Bauh. Hist. pl. 3. 
1. 30. p. 428-9., Vaill. Bot. Paris. p. 22. t. 5. f. 1. (lacin.), Till. Cat. Hrt. Pis. t. 17. f. 2, 3., Zannich. 
Vnz. p. 40. t. 242., et t. 136. (lacin.) ; 


9, Flor. Jun. Sept. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 5. Aug. 1850.; in Pyr. or. ad 
Mont Louis, die 8. Jul. 1836. Puleram varietatum seriem habui a De- 
ville; ex Cap-vern, ex viciniis de Tarbes; ex Barèges, ex le Coteau de 
Bordères, ex le Vernet (Pyr. or.); et iterum ex Cap-vern; unde laci- 
niatam quoque. 

Hujus speciei plures formae, generatim ceu totidem peculiares 
species receptae, mihi unius, ejusdemve typi varietates sunt (cf. Sched. 
er, n. 57.), quarum historiam, et demonstrationem agrediar. 

Primi qui P. grandifloram ceu peculiarem speciem salutarunt fuere 
Tragus, Clusius (Pann. A.), et Camerarius. Mox P. laciniatam uti 
propriam speciem distinxerunt primi Caesalpinus, Clusius (Pann. A.) 
Dodonaeus. Neotericorum vero, qui hasce sententias, vel P. grandi- 
. floram praecipue ceu speciem distinctam extollerent, fuere Haller, Willich, 
atque Jacquin., quibus mox accesserunt Leysser Fl. Hal., Pollich Fl. 
Palat., Krocker FI. Siles., Roth Tentam. FI. Germ., Gilib. Exerc. Phy- 
tolog., Schkuhr Bot. Handb., Marschall a Bieberst. Fl. Taur. Caucas. 
Gmelin. Fl. Bad. Als., Heller Wirceburg., Wimmer cum Graboswki FI. 
Siles., et Wimm. Schles., Gaudin FI. Helv., Baumgarten Fl. Transylv., 
Bluff, et Finger Compend., Grisebach Rum. Bith., Host Fl. Austr., Spenn. 
Fl. Friburg., Sadler FI. Pesth., et vulgus Botanicorum. Praecipuas di- 
stinetionis notas ab auctoribus traditas singillatim examini subjiciam. 

De statura minore in P. grandiflora, cum Krocker, Roth, Gilibert, 
Hagenbaeh, non est quo moveamur, quia unicuique nostrum observatio 
docuit contrarium persaepe dici posse, nec defuerunt qui hoc dixerint, 
uti Gaudin. A 

Quod dixit Timbal Bull. Soc. botq. Fr. T. 13. (1866.) de different! 
vegetatione P. alpinae suae, et Tournefortii, ceu vanum, vel uti com- 
positum artificium considero, viso in P. Tournefortii rhizomate ali- 
quando brevissimo. 

Caulem simplicem occurrere in P. grandiflora (et ita visum Chie 
Pann. A), in P. vulgari ramosum, ita ut sic declaratum poneren 
inter characteres distinctionis Haller, Willich, Roth, Hagenbach, Guepil — 


417 


(Main. Loir.), Delastre (Vienn.) carpere supervacaneum est, quum 
passim hujus sententiae futilitas pateat, si inter nemora hae notae per- 
pendantur. Sicque futile prorsus fuit penes Krocker dicere angulos 
caulis magis obtusos in P. grandiflora, sive cylindraceos in hae eum 
Lejeun. Fl. Spa 2. p. 35. n. 3.; vel hoc ipsum, contrario, dictitare de 
P. vulgari ab Holandr. Fl. Mosell. ed. 2. n. 564. 

Folia obtusiuseula in P. vulgari, acutiuscula, vel etiam acuminata 
(Gilibert) in P. grandiflera, ad hoc ovata, serrata, hirsuta in prima; 
cordata, snb-integra, glabriuscula, et tenera in secunda, adeo inexacte 
enunciatum est, ut qui sequuti sunt Botanici, jam e longo tempore 
reliquerint: quin mihi eonstat, quidquid aut Willich, aut Krocker, 
aut Haller, nec non et Leysser, Pollich, Roth, Gilibert, Heller, 
Link eum Hoffmansegg, Schultes, Host, Spenner, Bertoloni dixerint 
de foliis, ex istis stirpes nullimode distingui posse, si aut in illorum 
basi auriculata aut non, apice, margine, longitudine, latitudine, colore, 
indumento, parenchimate intueantur. Item in bracteis nulla extat dif- 
ferentia, quamvis non desint, quin in illis se invenisse praedicent, ut 
Willich, Duby, Boreau, Baumgarten, Host, Holandre. 

Quid dicendum de Succow, Fl. Mannh. 2. p. 18., qui folia in P. 
grandiflora vix dentata voluit, ut mox ea interdum variantia laciniata 
fateretur! 7 ; 

In calyce adesse praecipuam differentiam existimarunt; sed labium 
superius valde truncatum, accedente calyci P. vulgaris, observabam 
in nonnullis individuis P. grandiflorae, in quibus certe non apparebat 
manifeste, aut profunde trilobum, ut significant Haller, Willich, Jacquin, 
et qui eos sequuti sunt. In labio inferiore calycis, vero, nullam per- 
cepi differentiam, quidquid dixerint Gaudin, Koch, Delastre, Godet, 
Fuss, Bluff, Fing. Ex adverso calycis labium superius in P. vulgari, 
simile P, grandiflorae, dentibus, scilicet, aristato-acuminatis, observabat 
in Insulis Azoricis Seubert, p. 37. n. 253. Quod si reapse in calyce 
aliqua saepe manet differentia, quum haee laevis, parva, inconstans 
sit, minime valet ad plantarum separationem corroborandam. Et Link, 
Hoffm. dixerunt: « Character (de calyce) minus valet pro distinguendis 
speciebus, quam foliorum incisio, et hirsuties » FI, Port. sub p. 154.: 
Bentham, quidem, ita effatus est: « Calycis dentes......... in eadem specie 
saepe variabiles » Lab. p. 418.: addito: « Nec formae ab Hamilton de- 
scriptae, et delineatae ullo- modo constantes videntur » in DC. Pr. P. 12. 
p. 410. n. 3. Quod mihi consentaneum eum Organographiae legibus 
videtur, de specie, in qua tam lata ludendi indoles inest in foliis, ne 
dieam etiam pone observationem faetam in eodem Ordine de Ballota 
nigra, cujus calycis dentes admodum variabiles esse mihi E a 
pertum est: ad rem Spenner Fl. Frib. Add. emend. p. 1070-1., Godet 
Fl. Jur. p. 560., Bluff, et Fingerh Compnd. Fl. Germ. ed. 2. p. 315. n. 2. 
Galeam medio flexam pro P. grandiflora distinguendam reperio apud de 
Fr. Dub. Gall, Lorey et Duret Côte d'Or., Guepin Main. Sef, 
stiboud. Belgig., Spenn., Brébisson; et corollam tumidam (laxiorem C wy 
sub labio inferiore in P. grandiflora dicunt Aug. St. Hilair. ag E 
Loiret p. 23. n. 31., Lestiboud. Botanogr. Belgiq. 2. p. Heo: "S 
Fl. Lyonn. i. p. 154. n. 8., Holandr. Mosell. ed. 2. p. 565. Sed quoc 
valde conspieuum fit luxuriante corolla, conspicitur quamvis minus evi- 
denter in illa diminuta. Angustae dieuntur corollae in P. vulgari, a 


21 


418 


Bertoloni It., Visian. Dalm., quod nihil valet de corollis quaqua versus 
magnitudine valde ludentibus. De corolla addidit Kunth (Fl. Berol. 2, 
p. 100.) corollae laciniam intermediam labii inferioris margine lacinu- 
latam in P. vulgari; argute dentieulatam in P. grandiflora, quod dif- 
ferentiae gradus est, minime absolutus, et adeo varius, ut Host, Fl, 
A. 2. p. 179. n. 3., eum in P. vulgari descripserit simpliciter lacinia 
intermedia dentata. Neque me praeterit corolae galeam carina pilis 
articulatis ciliatam in P. grandiflora praedicari a Wahlenb., Carp. 
n. 604. (qui in FI. Sv. ed. 2. n. 676. unicum recognovit typum), a 
Wimmer, et Graboswski, a Panzer, Obs. bot. p. 30., a Grenier Jur. 
p. 633., a Bess. Galic. 2. n. 737., undique, glabram in P. vulgari describi. 

Gibbositas illa in filamentis ad latus antherarum producta in dentem 
spiniformem in P. vulgari, brevis et obtusa in P. grandiflora etiam si 
maneret in certis limitibus, vix mihi sufficeret ad stirpes dirimendas; 
ast quum viderim ferme abortivam in P. vulgari, mediocriter pro- 
duetam in P. grandiflora, satis superque compertum habui, istum quoque 
characterem fortuitum , nec constantem esse: neque repugnat, quod 
eum majore corollae evolutione pars aliqua floris contractior maneat, 
ut eum corollis minoribus luxuries partium affinium reperiatur, maxime 
dum agitur de staminibus in ipsis corollis insertis! Sunt quidem et 
inter plantas exempla de aliquo organo, alterius impensa evolutiore faeto: 
cf. Lehmann Primul. p. 88.; Cassini (H.) observationes de acheniis 
Hypochaeridis radicatae, Dict. Sc. Nat. T. 33. (1824.) p. 301.; St. Hilair. 
Aug. Obs. genr. Cuphea p. 4., et Fl. Brasil. p. 167., de Melochia la- 
nata, ubi observationes ad rem indigitantur de Primula veris Matth., 
deque Pulmonaria angustifolia Tabern., cf. et DC. Physiol. vég T. 2. 
p. 772., considera quasdam alias Primulas, Boragineas varias; Narcissos 
plures, Hydrangeas, Opulum etc. 

In Trichostemmate (Labiata) corollae modicae sunt, stamina longis- 
sime exserta, interdum monadelpha (T. lanceolatum): in Æsculo Pavia 
(P. rubra) deficit unum petalum, ibidemve evolutiora prae aliis conspi- 
ciuntur stamina quaedam; quae omnia longissima fiunt in Æ. parvi- 
flora Walt. (macrostachya Michx.), specie micropetala (prae aliis, non 
vero parviflora). Flores exteriores radiantes cymarum Tini Opuli, et 
plurium Hydrangearum carent staminibus, et sterilescunt. Duplicatur 
calyx in Campanula persicifolia cum absorptione corollae, cf. Link Phil. 
Bot. ed. 2. T. 2. p. 150. Perigonium generatim breve est in Alliis 
staminibus alterne trifidis praeditis: item petala parva generaliter 
ferunt Crambes. 

Reperta est a Duhamel (in Normannia) Orchis mascula L. (vernalis 
Salisb.) ovariis duplo-longioribus, prae ordinario statu, in floribus de 
caeteris eorum partibus atrophis: ef. Bull. Soc. L. Norm. V. 9. (1863-5.) 
ps. 389-90. In Sanguinaria (vel Digitaria) debili N. inferior gluma de- 
ficit, superior elongatur, aliarum congenerum respectu. : 

. Et videas Reichenbachios C. 28. p. 13. qui hujuscemodi character | 
vim aliquam inesse negarunt. Attamen rem tango, explicare non audeo; eo 
magis quia non fuit in varietate P. vulgaris ad. parvifloram accedente, 
in qua gibbositas ista sese evolutiorem visenda appareret!. Examr 
nanda iterum est P. vulgaris eximie parviflora! Gibbositatem, de qua 
loquimur, sub praeflorationis tempore, corolla adhue clausa, meon 
spicuam deprehendit Crantz, Austr. fasc. 4, p. 280. Praeterlapsa est 


419 


Rebentisch nota, Neomarch. p. 66., de antheris sessilibus in apice fila- 
mentorum longiorum de P. grandiflora. Semina ovato-trigona, et bre- 
viora, prae P. vulgari in grandiflora declaravit Gaudin; eaque ovoideo- 
globulosa in hac, oblonga in vulgari describit Lagr. Foss. Tarn. Gar. 
. 903-4. 

2 Ego vero semina prorsus eadem in utraque stirpe conspexi, tan- 
tummodo quidquam tumidiora in P. vulgari grandiflora, generatim vidi, 
quod ita quidem se habere compertum habuerunt Reichenbachii. Sed 
observatum quidem est, quod Gypsophila muralis serotina, petala 
majora portendens, semina quoque majora fert: cf, Reiehnb. Icon. 
C. 16. p. 40. 

Nec alia nota, de qua nihil clari dixerunt, obseure tantummodo a 
quibusdam indigitata (primo jam Clusio Pann. A.), de racemo brevi, 
laxo, depresso, crasso in P. grandiflora, elongato, denso, obtuso, te- 
nuiore in P. vulgari melius valet, quum etiam modificatio ista, si saepe 
occurrit, constans et firma non reperiatur, ita ut ferme in modum 
contrarium rem viderit Gaudin. Item spica hispida dieta tantummodo 
de forma quae P. grandiflora, quasi ejus specialis nota, nullam me- 
retur attentionem , contra Schultes (Estr. Flor. 1794. p. 62. n. 2. 
Neque minime quidem valet, ceu distinetio specifica, character pro- 
jeetus a Balb. Fi. Lyonn. 1. p. 548. n. 3. de floribus minus nume- 
rosis in P. grandiflora, quum spicae ditissimae in hac, pauperrimae 
in P. vulgari huc et illuc reperiantur. 

Folia a spica remota, in P. grandiflora, ei subjecta in P. vulgari, 
dixit Gilibert FI. Lith. inchoat. p. 90., vel Exercit. phytolog. p. 100. 
n. 34., eique sero echum fecerunt Godron Lorraine (1843.) 2. p. 211-2., 
ed. 2. T. 2. p. 144., Bluff, et Fing. Compend. Fl. Germ. ed. 2. T. 1. 
P. 2. p. 342. n. 3., Cosson Germ. Paris., Delastre Vienn., Schwabe 
Anhaltin.,\ Gren. Jur. p. 632-3.; Bréb. Normnd., mirum sane, quia idem 
Jaequin de P. grandiflora monuerat « spica modo pedunculata, modo 
etiam sessilis » Fl. À. 4. p. 40.; et hoc in utraque varietate absolute 
sustineri non posse, perceperat Lamarck quidem, Dict. 1. p. 473. n. 1. 
Ego etiam quamvis rariter, vidi folia a spica remota in forma, quae 
P. vulgaris Auctor., eaque spicae approximata minus rariter, in statu 
P. grandiflorae Auctor. n 

Hisce expositis et consideratis, supervacaneum puto dicere de nul- 
litate charaeteris e magnitudine corollae desumpti, eujus inconstantia, 
primo statim intuitu, ubi istae formae vivunt, unicuique manifeste 
illico patet, sicut illa de coloris gradatione plus minus vivida, nimium 
a quibusdam (Clusio, Lagreze Fossat, Sadler), considerata: vel altera 
de praecocitate majore P. vulgaris; aut de florum odore plus vel minus 
Perspicuo in una, aut in altera forma, deque eorum numero diverso, 
quae res, nec ceu notae, neque ceu characteres sunt hodie a gravio- 
ribus consideratae. Item nota illa de labio inferiore corollae bipectinato- 
ciliato in P. laciniata, breviter ciliato in P. vulgari excogitata a Visiani, 
refutata, rejecta, et quasi irrisa fuit a diligentissims observatoribus 
Reichenbachiis. à : i 

Spretum aeque est pretium de radice, vel rhizomate, breviore da 
repente in P. grandiflora, deque caule subnudo, adscendente, nec A 
cumbente, et firmiore in hac: ut artificiosum, et contra veritatem es 
dicere de P. vulgari radicem repentem, eamdemque rhizoma nuncu- 


420 


pare in P. grandiflora cum Wimmer et Graboswski, et loqui de hir- 
sutie majore in hae prae vulgari; quae hirsuties minor declarata est | 
in P. grandiflora a Baumgarten, major si ad genitalia nos vergamus, 
sed inepte, a Bertoloni. Nec ego aut cum Persoon (Synps. 2. p. 137. 
n. 3) et Brébisson novi P. grandifloram caleareum solum praecipue 
inhabitare, vel cum St. Amans, Loiseleur, DC. Duby, Koch, Delastre, 
Fuss, loca sieciora incolere; eo quod in marginibus sylvarum, ad fossas, 
in paseuis umbrosis, humidis interdum viventem reperierim. Eamdem 
fecerat observationem Noulet, Flor. bass. sous Pyr. p. 524. in agro 
Tolosano, ubi facile mihi fuit sententiam prosternere. Generatim P. vul- 
garis grandiflora occurrit in montanis, aut inde descendit; typus ubique 
vivit, tam in humilioribus locis, quam in montanis, eum varietate 
grandiflora mixtim proveniens; minus frequens vero factus in locis 
editoribus, quantum rarior occurrit in demissis varietas grandiflora, 
ibidem rediens ad typum. Pr. laciniata Auctor (non Linnaei a), quae 
ferme eadem ae grandiflora antiquitate gaudet, nil mirum, si uti species 
distineta adhue enumeratur; sed non meliore ratione ipsam quoque a 
P. vulgari distingui persuasum habeo. Folia pinnatifida adsunt interdum 
etiam in supra citatis formis, dum egomet folia tantum dentata in hac 
conspexi. In bracteis nulla revera extat differentia. Spica, in ea ple- 
rumque longior, non est ponderosa nota, ut existimata fuit a Baum- 
garten; globulosa visa a Grenier. Calyx tum truncatus, more P. vul- 
garis, in labio superiore; tune tridentatus ut in ejus varietate grandi- 
flora; frequentius forte hujus postremae formae. Fortasse cum hac mea 
observatione consonat ea quae faeta est a Lagr. Foss., Tarn. Garm. 
p. 304., de sua varietate P. vulgaris, quam habuit pro P. alba Pallas, 
ut habent Grenier Jur. p. 632., Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 393., Bréb. 
Normnd., Godet Fl. Jur., Fuss. Trans. Filamentorum appendices saepius 
acutae, color florum communiter lutescens; sed etiam purpurascens in 
hae forma, ut in aliis albicans observatur: monet nos Courtois, florem 
luteum observatum fuisse in P. grandiflora a Wijnhouts, cujus specimen 
ille vidit in Herbario Dillyemensi; ef. Court. in Dodon. Pempt. Comm. 
2. Uti, e contrario, flores purpureos in P. laciniata se animadvertisse 
dicit, in agro Monspeliensi, ‘Clus. Pann. A. p. 609.; in ambitu Viennae 
(Galliae) Delastre p. 316. n. 2. b; in agro Paris. Vaillant (Bot. p. 22. 
n. 5.); in Helvetia ex Staehelin, Hornung, Suter, cf. Gaud. n. 1364.: 
in agro Bononiensi nos cum Bertoloni. 

Caeterum P. laciniatam Germanor, cum P. vulgari unire minus 
dubitaverunt auctores a Leyssero, qui dixit: « Varietas P. vulgaris 
potiori jure quam grandiflorae » , Fl. Hal. ed. 2. n. 605., et Leersio, qui 
vulgaris varietatem statuit, Flor. Herborn. n. 470., ad Reichenbach, 
Koch, et Bentham, qui quamquam grandifloram in speciem suscepissent, 
attamen hancine (P. intermediam Link, pinnatifidam Pers., laciniatam 
Gaudin, non L. a!) ceu varietatem P. vulgaris, ne minimo quidem 
dubio adposito, constituerunt: cf. ad rem etiam Gmel. Fl. Bad. Als. 
T. 2. p. 664. Obs. 2. Nec ultra enumerandus est Gerard (Lud.) inter 
eos, qui P. laciniatum a vulgari separarunt, Fl. Gall. Prov. p. 260. n. 2., 
utpote qui, in MN. pro secunda ejus editione praestrueto, sub illa sub- 
junxit: « Est profecto antecedentis (vulgaris) soboles a sicciori solo orto >, 
quamvis nimium restrietam de siccitate soli tantum causam indigitaverit, 
quam eam ab ipsius soli natura, eta climate quoque ego repeterem. 


421 

Si, uti quidam autumant, cf. Gmelin Bad. Als. T. 2. p. 268. Obs., 
cultura non immutantur, quid hoc mihi refert, si in ipsa natura eas 
mutatas reperii ? Quomodo pericula instituerunt? Quo solo? Qua expo- 
sitione? Non eas conjunxit Dum. Cors., eultor eximius? Bot. cult. 3. 
p. 93. n. 1. Qua expositione? Caeterum hujuscemodi experimenta saepe 
mihi vana, et infida apparuerunt; sufficiat considerare, quantae sint plan- 
tarum varietates in hominum usum cultae, quae constantes in quovis 
solo perdurant! ne dicam de illis, quae in quibusdam regionibus vel 
loeis pertinaciter manent, aut redeunt ad unam vel ad alteram varie- 
tatem! Speciei ludibundam naturam quam plures botanici agnoverunt, 
praecipue vero illam sequi, adnotare, cogare in libris tentarunt Haller 
Helv., Gilibert Fl. Lith. inch., Willdenow Spec. pl. DC. FI. Fr. 

Maxima pars scriptorum diviserunt hujuscemodi stirpes ex aliorum 
auetoritate, aut exemplo permoti, sub specie cognitionis, veluti si rem 
indagaverint ipsi, ut continuo fit. Ego vero rejicere eas minime dubito, 
ridens de illis, qui adhue species, et varietates distinguunt, quomodo 
agi video a Godr. Gr. Fr. 2. ps. 703-4., Godr. Lorr. ed. 2, T. 2. ps. 
143-5. Pr. laciniata a L. Sp. (cum P. alba Pallas?) fugit ab hac per- 
secutione, quia peculiaris, et probe distincta species videtur. Cf. de 
ea Crépin etiam, in Bull. Acad. R. Belgiq. T. 7. Ser. 2. (1859.) p. 105., 
Bung. Lab. Pers. n. 150. i 

Ex hisce omnibus concludam, natura et observatione docentibus, 
auctoritate quacunque longe praestantissimis, omnes critice supra expo- 
sitas stirpes ab uno tantummodo typo provenire, ideoque simul com- 
pingendas esse. Unde mihi optima visa semper est Scopoli sententia, 
qui primus exclamavit: « Brunellae Halleri, Hist. pl. Helv. n. 278, 279., 
nunc denuo consideratae non videntur species distinctae ». Fl. Carn. ed. 2. 
n. 715., uti serius magis praecise Spenner: « Vi characteribus con- 
stantibus distinguendae ». Fl. Frib. 3. p. 1070. De hisce dubius quoque 
haesit Van Geuns, PI. Belg. Spicileg. (1788.) p. 73., et incertus Jacquin 
etiam, qui scripsit: « Illi qui omnes tres Prunellas (vulgarem, grandi- 
floram, laciniatam) in unam speciem conjiciunt , adeo quod. objici sibi 
possint, vim habere videntur. Liceat tamen semper varietates insigmores 
distinctis nominibus tradere ». Fl. A. 4. p. 48. Villar, quamquam se- 
paratim, ceu species, praebuerit, attamen denuo exclamavit « Mais 
le plus sur seroit de les réunir en une » (omnes tres), Fl. Dauph. 2. 
p. 397. Idem Villar observat: « Il me paroit qu'un terrain plus sec 
rend les feuilles plus ou moins découpées, plus velues, et souvent la f leur 
blanche » Ibid. p. 397. Reapse moins illud detineri debuisset! Et Retzius: 
« Saepe grandifloram, et parvifloram ex una eademque radice vidi, nec 
credo laciniatam essentialiter differre ». Fl. Scand. ed. 2. n. 743. cumn. 
Cl. Fries et Brobeng (Hallnd. n. 572.) P. grandifloram vulgaris varie- 
tatem existimarunt, a natura soli (ealearei) productam. Ast in Europa non 
solum, quin et in America septentrionali etiam valde variabilem speciem 
fieri percipitur ex Hookeri verbis: « An extremely variable de sg 
size, and hairness, and in the breadth of its leaves. » FI. E 
(1840.) p. 114., confirmata ceu synonymon P. pensylvanica s ral 
P. vulgarem jam relatam a Nutt. Gen. N. Amer. 2, p. 31. Sch echtendal, 
et De Chamisso adduxerunt ad P. vulgarem P. pensylvanicam quidem, 
Willd. En. hrt. Ber. (quae grandis, et latifolia peculiarem aie ga; id 
faciem), et P. aeguinoctialem Kunth, cum Humb. et Bonpl; ae £. 


422 


mariquitensem Willd. Herb, n. 1111! addentes hane observationem: 
« Species in novo Orbi, sicut apud nos ludens formis (Cf, Linnaea V, 
5. p. 101. 

Accessit Bentham, qui, in Labiatr. Monogr., revera incertum, at- 
tamen contrarium non edidit judicium, ita effatus: « P. grandiflora 
vix nisi florum magnitudine a P. vulgari differt, et forsan ejus mera 
varietas ». l.c. p. 417. n. 2., itemve in DC. Pr. P. 12. p. 410. n. 2, 
ef. et Ledeb. Fl. Ross. 3. p. 392. 

Interim, quid dicendum de plagiosippo (cf. Benth. Lab. p. 490.!) 
Brunellarum Monographo Hamilton, qui penes Seringe, Bullet. Botq. 
Juin 1830. n. 42., plantas de qua agimus non tantum specie separavit, 
sed sectione etiam disjunxit! Hamilton sectiones conficere e forma lo- 
borum lateralium calycis de labio superiori, pro divisione specierum 
ampliavit pondus characterum ex ipso calyce desumptorum, addendo 
insuper ceu characterem glabritiem, aut hirsutiem labii superioris co- 
rolae, cui quum attendissem non melioris momenti reperii. Admittit 
ille ceu speciem propriam, sectione etiam a P. vulgari distinctam, P. 
parvifloram Poiret, cujus archetypum vidi in hujus Herbario, olim To- 
losae (Gallor. penes Moquin; hane ego, libentissime, cum aliis, primo 
jam Desfontaines Fl. Atl. 2. p. 71., pro varietate P. vulgaris recipimus; 
nihil computatis verbis a Boenninghausen factis (Prodr. Fl. Monaster., 
Westph. 1824. p. 182. n. 757.), ut falsissimam hane sustineret speciem. 
Ita totum Hamiltoni aedifieium ruere, nam, caesa P. parviflora, fin- 
duntur seetiones, et omnia in ruinam vertuntur. Reapse illud opus cito 
oblitum fuit, potius spretum ab exortu dicerem, a Botanicis, ut erat 
expectandum. 

P. intermedia Roth, cum parviflora aeque cadit. P. ovatam Hrt. Paris., 
Poiret. Herbar., ad vulgarem reducendam existimavi, illico visam in 
citato Herbario apud Moquin: (1838.); et P. intermedia Link, apud 
Brot. Fl. Lusit. (non Reichnb. Pl. er. C. 3. t. 205. quae forte Cleonia 
lusitanica); et P. hastaefolia Brot. Lusit. p. 180-1. ns. 2, 3., neque 
non P. laciniata Link Hoffm. Fl. Port. T. 1. p. 154., videntur sistere. 
lusus semper unius ejusdem typi. Brunella sinuata, Cheval Fl. envir. 
Paris, 1821., p. 458. n. 3. affinis grandiflorae dicta, superstructa in 
differentiis laevissimis petitis a foliis, minime dubito quin, cum aliis, 
ad eamdem P. vulgarem fuerit revocanda. Reapse a nullo eam consi- 
derari video. Item P. longifolia Pers. (?), Mérat, Fl. Par. ed. 4. T. 2. 
p. 276. n. 3., (foliis integerrimis!) affinis et illa grandiflorae, oblita 
quoque est ab ipsis Floristis Gallis, adeo tenuem sibi vindicavit at- 
tentionem. P. minima Bonjean, visa in:Herb, Ital. centr., absque ullo 
dubio, inter lusus P. vulgaris inseribenda est. Brunella algeriensis 
De Noè, Lab. Alger.-Tun., insignis dieta extensione (allongement) partium, 
foliorum scilicet, calyeum, et corollarum, meriearpioruur quoque (ef. 
Bull. Soc. botg. Fr. T. 2. (1855.) p. 582.), interim mihi demonstrat 
desiderium auctoris eam nobilitandi, justum, an injustum, judicent, qui 
stirpem viderint, verisimiliter in loco umbroso ortam! 


Prunella angustifolia (Cherler) J. Bauh. Hist. pl. 


Cherler apud J. Bauh. l. c. 3. 1. 31. p. 430. cum fig. P. hyssopifolia. L. Sp., Bert. 6. p. 256. n. 4. 
bet hyssopifolia G, Bauh. Pin. p. E n. 3. (cf. decript. ia Phyto in. p. 503. n. 2.); DC. Dori 
p. 376. n. 4, Willk. Lang. n. 2406. Br. montan. concis. fol., Grisl. Virid. Lusit. ex ed. Vande 


423 


p. 17. n. 225. Reichnb. Pl. cr. C. 3. t. 343. f. 398., Icon. C. 98, 1993. f. 4., Mut. Fr. 3, p. 54, n. 
Uu». £ 386. Moris. Hist. pl. Oxon. 2. Sect. 11. p. 364. n. 7. t. 5. f. 6. A. T. Chaubr. Selagraph. 
p. 474. f. 2 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. Per region. mediterr. cum 
Olea, solo praesert. calcar. 

Legi in Py. Navarr. ad Pamplona l.d. las Caserias de Ulzà, die28, Jun. 
1844. Observavi ad Monreal, et Idozin Pyr. Navarr.; ad Murillo Gallego, 
in Peña Barri supra Salvatierra, ad Llano, ad Jaca, ete. Pyr. Arag. 

Caules saepius adscendentes, neque erecti, ut generatim eos dicunt; 
unus aut plures ex eodem caespite, plerumque ad angulos pilis rigidis 
scabri. Folia sessilia, aut in petiolum angustata, lineari-lanceolata, vel 
lanceolata, obtusiuscula, superiora cordata acuminata, elongata; omnia 
scabra, nervo aspera, per marginem ciliata. Bracteae sub-reniformes 
cum apiculo, ciliatae, generatim, sed superiores elliptico-rotundatae 
potius. Rachis valde angulosa, et ad angulos pubescens. Calyeis labium 
superius tridentatum, dentibus lato-ovatis, mueronatis, inferioris labii 
dentes lanceolati, omnes exquisite ciliati. Corollae violaceae, variant albae, 
ut vidi ad Pamplona, magnitudine P. vulgaris communis; galea in crista 
ciliata, et ciliatae ac denticulatae etiam occurrunt saepius laciniae labii 
inferioris corollae, Stamina cuncta apice dente spiniformi arcuato instructa. 

Statura palmaris, pedalis, flores in pseudo-spicam elongatam digesti; 
tota planta plus minus pubescens, et hirsuta, praesertim in foliorum 
nervo. De foliis basi angustatis, ad petioli tenuitatem redactis, vix op- 
portunum est declarare petiolum nullum, ut generatim dicunt, non 
tamen omnes, Mutel, Willkomm. 

Allioni Flor. Pedem. n. 126. suspicatus est hane esse varietatem 
P. vulgaris, et talem mox sustinuit Auctar. p. 3. Contrariam sententiam 
prosequutus est Willdenow, qui Hort. Berol. in fol. (1806.), sub P. sua 
pensylvanica n. 9., diversis simul comparatis Prunellis, hujus legitti- 
mitatem sustinuit: et Bentham , Lab. p. 417. n. 1., vel in DC. Pr. 
P. 12. p. 409. n. 1., expresse dicit: Species a P. vulgari certe distincta. 
Nec de illius legittimitate plures dubitamus. pat 

Specimen e Gallia Narbonensi, ubi egomet stipem vidi, ut et in 
agro Monspeliensi, ad Joh. Bauhinum attulit Cherler. — 

Disputatum est de Brunella (nec Prunella) cum antiquis restituenda, 
dum reapse antiqui etiam plures, Tragus, Fuchsius, Anguillara, Cae- 
salpinus, Clusius, Camerarius, Pancovius, et Zornius, Johannes Bau- 
hinus, Chabraeus, aliique Prunellam scripserunt, pauci Brunfels, Do- 
donaeus, Bauhinus G. Brunellam, quibus revera suffragarunt magni 
illi Tournefort, Haller, Jussieu, et revera, Brunella dicta videtur e ger- 
manica voce Braunheil, Brunellen, unde quorumdam non contemnenda 
praelatio. 


Cassida Column., Tornef., Dillen., Haller., Ludwg. Scopoli, 
Moench. Meth.: Scutellaria Cortus., J. Bauh. ? ge 
Plura in hoc genere notatu dignissima, quippe quae ab aliis en 
non parum abludentia, animadvertit Treviranus, FL hrt. V ratisl. p. 24. 
Cassidam Columnae Tournefort, Hallerique in Scutellariam, vel Pluke- 
netio indulgens, sive ne Tournefortium nimium sectari videretur, wee 
tavit Linnaeus, rationibus quas euriosus perleget, et irridebit, consulendo 
Hort. Cliffort. p. 317. (ne nimia eum aliis receptis nominibus conso- 


nantia, Cuscuta etc. tyrones confunderet!.) Restituo ego, cum Adanson, 


424 


Scopoli, Gilibert, Ludwig, Moench, et Boehmer, Cassidae aptissimum 
nomen, quia nostris adhue temporibus cum Columna Eephr. p. 181, 
et bene quidem, calyx fructum gerens militum cassidae, neque scutellae 
comparatur. Relatum in satyra Imbertiana (p. 164.) generis etymolo- 
giam Casque en colonne explicavisse Imbert. 

Nomen Scutellariae processit a Cortuso ad Cherlerum, ab hoe ad 
J. Bauhinum, Hist. pl. 3. P. 2. 1. 28. p. 291-2. fig.* de Cass. peregrina 
Nob., Scut. peregr. Auctor. Sed ne credatis iis qui cum Willdenow Sp. 
pl. vobis citant Scutellariam Tournf. Cor., Cassidam T. Inst; hoe po- 
stremo nomine semper usus est Tournefort. 


SECTIO 1.* LUPULINARIA Hauirr, 
Cassida alpina (Burser) Moench. Meth. Suppl. p. 144. 


Burser apud G. Bauh. Pr. p. 116. Teucr. Scutellaria alpina L. Sp., Koch p. 659. n. 1., Bert 6. 
p. 240. n. 1., Gaud. 4. n. 1359., Benth. Lab. p. 425. n. 5., et in DC. Pr. P. 12. p. 412. n. 1, DC. Dub. 
T 376. n. 1., Willk. Lang. n. 2397. S. alpin. La-Peyr. Herb; S. lupulina L., ex Benth., confirm. Boiss. 
'oy. botq. Esp. n. 1332., S. altaica Spreng., et S. viscida Spr. fiL, ex Ledeb. Ross. Roem, Fl. Eur. 
fasc. 11. n. 6., Waldst. Kit. pl. rar. Hung. 2. p. 146. t. 137., All. Fl. Ped. n. 142, t. 26. f. 3., Bot. 
Reg. v. 17. t. 1460., Bot. Reg. v. 18. t. 1493. Lupul. Sweet Brit. Fl. Gard. t. 90., Reichnb. Icon, C. 23. 
t. 1258. f. 1., Verl, Plants. alps. p. 57. nigr. 

9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior., praesert. meridional. 

Legi ad summit. Vallis d Eynes Pyr. or., die 27. Aug. 1836.: habui 
a Deville ex Gèdre, et ex Pique Espielounsère (Azun). 

Observavi circa Sallen, supra Castanesa ad Basibé, ad Bucaruelo, 
et alibi supra Torla, ad Bielsa in editiori parte Vallis Andorra, in 
m.* Llaurenti, et de Caranza: ex le Pic de Ger (Ossau) demonstravit 
Gaston Sacaze. 

Quae reperitur figura in opere Sert. Botan. (Bruwell. 1832.) tam 
mala, et dubia est ut ab ea citanda fugerim. Nec Gmelini prolationem 
(Sc., Sibir. 3. p. 229. n. 52. t. 48.) cum Bentham pro typo, cum 
Bunge apud Ledeb. Alt. 2. p. 394. n. 3. et Ross. 3. p. 394. n. 1, 
pro var. lupul. ausus sum recipere. 


SECTIO 2.* GALERICULARIA Hamit. A. 


DC. Pr. P. 12. p. 495. n. 59., Moris Sard. 3. n. 990., DC, Dub. p. 376. n. 4., Willk. Lang. n. 2399. La- 
Peyr. Herb. ; S. hybrida Strail?, ex Crép. Belg.; Sc. cordifolia Fosch., ex Regl., C. major Gilib. Exerc. 


v. 7. n. 437., Bull. Herb. Fr. t, 275., e pl. cult.! FI. Bat. v. 9. t. 136., Fl. Boruss, v. 2. n. 126., 

Labr. Heg. lc. Helv. fasc. 9. t. 3., Roem. Fl. Eur. fasc. 11. n. 4., Schk. Handb. t. 2. t. 167., Reichnb. 

Icon. C. 28. 1256. f. 2., Rivin. Mnpt. irreg. t. 77., Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 77. t. 488., Lob. Obs. 
. 186. f. 3., Icon. t. 344. f. 2., Dod. Pempt. p. 93. f. 2., J. Bauh. Hist, pl. 3. P. 2. l. 30. p. 495-6. 
lech. Hist. pl. Lugd. p. 1060, f. 3., Moris Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 416. t. 20. f. n. 6. infr. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

. Legi in Pyr. septr. med. ( Lavedan) contra Argelles de Bigorre 1.4. Boo, 
die 12. Jun. 1862.: habui ex Labarthea a Deville, ex Narbonne a Delort. 
Mihi praecipue obvia in Pyr. Catal. eam vivere testatur Palau y Verder 
Part. pract. Bot. Linn. T. 4. (1786.) p. 689. n. 6. Videas calycis Op- 
Umam descriptionem apud Cassini, Opusc. Phytol. T. 2. p. 312-3. 

Cassida minor (Gerard. I.) Gilibert. (I. Em.). 
J. Gerard. Emac. p. 581. Gilib. — n (1792.) p. 101, n. 37., et Pl. Lith. ill. n. mM. 
1 dp. : 


apud Uster Delect. Opuscul. bot. V. 1. (1793 Sc la imi 659. n. 4« 
1 SRG utellaria minor L. Sp., Koch p. 
Bert. 6. p. 244, n. 4., Benth. Lab. p. 439. n. 45., et in DC. Pr. P. 12. p. 426, a 65., DC. Dub. p. 376. 


425 


irt: Engl. Bot. v. 8. n. 524, Curt: Ki. Lond. ed. Grav. V à ogg Gi Lit, ill n, DL, ot Exere, 

jetr. Fl. Bor. v. 4. n. 231., Reichnb. Icon. C. 98. t. 1256, f. 3., Lindern Hrt. Alsat. p. 946... V 
Fi, Bat. v. 9 n. 652., Petiv. Herb. Brit. t. 34. f. 4,, Moris. Hist. pl. Oxon, 3. S. 11. p. 416, t, 90. 
f, ante ult. n. 8. 

9 Flor. Jul. Sept. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad St. Jean de Luz ld. Burdingaceta, die 
1. Aug. 1841., in Pyr. septr. aurig. supra Ascou, contra la forge die 
29. Jul. 1840. Habui ex Cap-vern. a Deville, et loco absolute non in- 
dieato, item e Pyr. septr. med. forte a Corbin. 

Folia saepius basi eordata, rariter hastata. Flores pallide rosei, potius 
quam violacei, eum Koch, Kirschleger, Fuss., aut purpurascentes cum Ra 
Angl. Tourn. Par. Inst , et Lind. Alsat, All. Ped., Pollin. Verr., pn | 
Gall. (qui in Diet. Sc. Nat. eos bleues ou viollettes declarat accedente Godet 
Jur.). Labium inferius superne albicans, maculis sanguineis insignitum. 

Sc. pusillam Michx., Hoch. Ex Fl. 2. n. 106., distinctam consti- 
tuere speciem minime credo. 


- 


Trib. 7^ CATARIEAE Nob. (Nepeteae Benth.) 


Cataria Tournef., Boerhaave, Ludwig, Moench, Math. Nepeta 
L., Auctor, 

Nepeta synonymon esse Menthae declaratur in Dioscoridis Notis (ed. 
Saracen. p. 454.) Nepeta vero Plinii Nat. h. l. 19. e. 17. vel 47. Me- 
lissa Nepeta existimatur. Quapropter erronee hocce nomine usus est 
Linnaeus pro genere, de quo agimus, cum Tournef. Inst, r. hrb. p. 
202., Boerh. Lugd. Bat. p. 174., Hall. Helv. p. 108., Ludw. Def. genr. 
pl. n. 285., Adans. Fam. pl. 2. p. 192., et 534., Gilib. Exerc. phyt. 
p. 89. nomen Catariae restituo, quod nomen reapse praeferendum esse 
duxit Jussieu (A. L.) Dict. Sc. Nat. Paris. T. 34. (1825.) p. 402. lin. 
3. seq. Miramur Nepetam L. et Auctor., Celsi, et Plin, dixisse Spreng. 
Gen. pl. n. 2337, 


— tomentosa (Ruellii, Trag.) Gilibert Exere. phytolog. (1792.) 
p. 89. n. 12. 


Ruell. De Nat. Stirp. 1. 3. c. 30. p. 676. lin. 41., Trag. St. h. p. 145. Nepeta Cataria L. Sp., 
Koch p. 646. n. i., Bert. 6. p. 65. n. 1., Ghud. 4. n. 1303., DC, Dub. p. 369. n. i., Willk. Lang. a 26. 
Benth. Lab. p. 477. n. 29. N. Catr. La-Peyr. Herb., et N. graveolens La-Peyr. Herb., È . bot 
N. violacea Herb. La-Peyr. N. vulgaris Trag., N. macrura Spr., Benth., ex Ledb. Ross. 60 440 : 
Tus, 197.. Fl. Dan. t. 580., Schrank FI. Monac. t. 310., FL Bat. v. 4. t. 249.. Sv. Bot. v. 6. n. 410., 
Turp. Fl. med. T. 9. t. 105.; Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 76. t. 485., Bull. Herb. ne E riis oem 3 
Ill. t. 502. f. 1., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1942., Dietr. FI. Bor, v. 10. n. 695., cn Epit. 484.. 
t. 80., Rivin, Mnp. irr. t, 52, vix.; Matth. p. 719., Trag. St. h. p. 15. f. 1., 51 Te F Sg 
Tabern. Krtb. p. 732. f. 1., Icon. t. 348, f. 1., Lob. Obs. p. 276. f. i., Icon. t. 511. f. 1., = 
Nat. h. ert, 112. A. f. 1. vidtr., Dod. Pempt. p. 99. f. 1. 
9j Flor. Jul. Aug. Fruct. Sept. 3 die 27. Jul 
Legi in Pyr. septr. med. valle d'Aure ad Tramesaig H i D. 
1851.: in valle de: Aran ed Artis, die 29. Aug. 1861. Ha t pius 
ville e Vielle d' Aure, ubi ipsemet videram; ex Thues, ET EA Her 
Facilius obvia per Pyr. septr. med. ubi descendit ad ng etia È 
memini me vidisse ad Sallen, ad Viescas ad Campo, ad San 
uara Pyr. Arag. i 
ag. i i ub- 
Planta mollissima, statura, interdum, quasi MEIN, anges a 
Pyramidali. Folia adulte reflexa: odor citratus in foetidum vergens. 


dicem aliquando observavi repentem. 


226 


Cataria tenuifolia Clusii ! 


Clus. Rar. pl. h, 2. 1. 4. p. 33. sin. fig. Nepeta Nepetella L. Sp., Koch p. 646. n. 2., Bert, 6, 
p. 69. n. 3., Benth. Lob. p. 477. n. 30., et in DC. Pr. P. 12. p. 383. n. 59., De Notrs. Reprt, FI, 
Ligust. n. 1439., Ass. Syn. Arag. n. 513., DC. Dub. p. 369. n. 2. N. lanceolata Lamk., Gaud. 4. n. 1304. 
N. Nepet., et N. aragonensis Lamk., Willk. Lang. ns. 2316-7. (excl. N. agresti Loisl.). N. Neptll. 
La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr.; N. graveolens var. La-Peyr. Hrb.; N. Nepetella, aragonensis, et Mol- 
davica Pourr. Hrb. Matr.; N. lanceolata, et N. Nepetella Godr. Gr. Fr. All. Pedem. n. 134. EE 
f. 1. vix., Reichnb. Pl, cr. C. 6. t. 586. f. 805., fol. latior.; et C. 3. t. 261, f. 423. laxior.; Icon. C, 9$, 
t 1243. f. 1. Barrel, Ic. t. 736. (p. err. 738.) (arag.), Bocc. Mus. piant. p. 46. t. 36. ead. 


9, Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyren. med. praesert. me- 
ridion. locis subalpinis, et montanis, solum praedilig. calcar. 

Legi in Pyr. Navarr. valle de Roncal ad Urrangui in alveo flum. 
Esca, die 27. Jul. 1841.; in Pyr. septr. sub Aragnouet, in alveo flum. 
Neste, die 10. Aug. 1852. Habui a Deville e Gèdre. Observavi a la 
Peña d'Escaure supra Isaba; secus flum. Gallego, ad Sallen, ad el Pueyo, 
supra Panticosa; ad Torla, ad Bielsa, in m.* Turbon, alibique, ad Gèdre 
etiam unde a Deville detin. 

Stirps saepe ramosissima, saepiusque caespitosa, statura pedalis- 
sesquipedalis, corollis praedita majusculis, ex carneo albis (neque ex- 
quisite albis cum Allioni dicendis), interdum, non tamen semper, punctis 
rubris notatis, patentibus, laetis. Herba incana, vel pallida virens, glan- 
dulosa, plerumque valde fragrans; odore acutissimo, gravi, ita ut potius. 
ingratus eveniat: sapor herbae sub-amarus. Caespitosa planta plures 
offert caules steriles; folia basi integra, rotundata, et sub-cordata, re- 
liquo margine profunde dentato-crenata, inferiora longius petiolata, su- 
periora brevissimo suffulta petiolo, quidquam rugosa. Flores racemosi, 
e cymulis simpliciusculis, oppositis. Bracteolae in pedunculis copiosae; 
oppositae, lineari-aeuminatae, integrae. Calycis tubus cylindraceus, basi 
quidquam inflatus, sub ovarii fructificatione adhuc evidentius, superne 
peut incurvus (unde Villarii, Dauph. 2. p. 367., sub-arcuatos ca- 
yces laudavit Gerard, Gallo-Prov. ed. 2. ms.), insuper profunde striatus, 
de striis viridibus in fundo albo, ore obliquo, dentibus subaequalibus, 
erectis; sunt praeterea calyces prae oomnibus plantae partibus, longe 
pubescentes. Corolla alba, ex laevissimo roseo colore, punctis rubellis 
vix aliquot ad faucem notata, insuper pubescens, et ad basim laciniae 
intermediae labii inferioris intus barbata, et ita extus in superiore labio; 
ejus tubus arcuatus, compressiusculus, sursum dilatatus in faucem per- 
pendicularem; galea planiuscula, lobis tamen extus concaviusculis, linea 
mediana saliente sejunetis; labium inferius cum laciniis lateralibus se- 
micircularibus deflexis, lacinia media rotundata, valde concava per mar- 
ginem crenata, erecta. Stamina juniora approximata, parallela, adulta 
extrorsum reflexa: antherarum saeculi (Scrota) pulcre atro-purpurei, 
filamenta glabriuscula, pistilli prorsus glabri. Nuces totae tuberculato- 
scabrae; cur eas apice glabras dixit Koch? 

Calyx cylindricus, inter notas genericas male declaratur a DC, 
Duby, a Noulet, a Lorey et Duret, nam tubulosus, incurvus, striatus, 
sulcatus est in pluribus hujus generis speciebus: sicque male faux a 
DC., Duby nuda declarata fuit, quae reapse ad dentes, interne etiam, 
pilos multos gerit. Neque eum Koch corollae labium superius planum 
dicerem, quia illius binae laciniae marginibus elevatae concaviusculum 
spatium efficiunt: insuper rectum minime est , quia et corollae tubus, 
superne ad labium, incurvationem tubi quidquam sequitur. Cymas m 


spicas digestas, ex Hallero, et Gerard, male descripserunt Allioni, Vabl, 


427 


DC. Duby. Et ramos simplicissimos, contra veritatem dixit Vahl, nam 
saepe e foliorum axillis aliquot exeunt rami oppositi, quia aut breves 
remanent, aut elongantur, et floriferi fiunt. DC. Fr. 3. p. 527. n. 2523., 
describere herbam ramosissimam , foliis tune glabris, calycibus cylin- 
dricis, quae omnia quam false dicta fuerint mecum dijudicabunt ii, 
qui hane stirpem bene cognoscunt. 

Ego non percipio, quo charactere tuto ab hac nostra separari possit 
N. longicaulis Dufour, Diagn. Obs. pl. Esp. in Bull. Soc. botq. Fr. T. 1. 
(1860.) p. 429. Videtur in ea inflorescentia tantummodo strietior. 

Quoad JV. lanceolata Lamk. Dict. T. 1. p. 710. n. 2., eam ad 
nostram speciem adduci video, sed non escluso Dodonaei loco, Catr. 
folr. longior. Pempt. p. 99. f. 2., cujus figura cum. planta mea minime 
aecomodatur, nec placet Belgis. Neque figurae Barrel. Ic. t. 735., vel 
Bocce. Muss. t. 61., reapse eadem, optimae dici possunt. Suasit tamen 
» primam Villar locus natalis (Mont Ventoux) in Obs. p. 31. n. 293. a 
Jussieu ex Barrelieri citatus; uti nobis Italis pro Bocconiano suadent 
loca a Boccone indicata ps. 46, 75., quae sunt Alpes et Appenninus 
Italiae, in quibus aliena species, cum bac figura melius accomodata, 
non fuit reperta. Attamen figuram istam Barrelieri a nostra stirpe 
excludi voluit Gerard in Fl. Gall. Prov ed. 2. MN. neque eam re- 
cepit Bertoloni, quamvis prae altera supra citata praestantior videatur. 
Catr. tenuif. Clus. l.c. a Vahl (Nepetam tenuifoliam Symb. 1. p. 41.) 
relatam libenter recipio. ; 

Speciei specimina a Vahl accepit Lamarck, quae in Aragonia lecta 
fuerant. Neque ullus hodie contendat, cum Willkomm, Bot. Zeitg. 1857. 
n. 13. col. 215., vel Prodr. Hisp. l.c., de unione N. aragonensis Lamk. 
. Dict., eum sua N. lanceolata FI. Fr., et Dict. l.c. p. 710. n. 2., quam 
unionem acceperunt Benth. Lab. l.c., et in DC. Pr., Koch Syn. ed. 1., 
et 2, Asserere possum esse aliquid falsi in Willkomm affirmationibus! 
eum cf. etiam in Bull. Soc. botq. Fr. T. 4. (1857.) p. 531-2. 

Causam dubii de Linnaeano loco apud Bentham (Lab., et in DC. 
Pr) vix percipitur; verum est quod Linnaeus dieit racemulos quinque- 
floros, folia angustissima sinuato-dentata, calyces nudos, quae omnia 
minus bene cadunt in nostram plantam; sed mihi rationem sufficientem 
non suppeditant, ut Linnaeanam stirpem a nostra diversam credam, 
eo quod non video quae species melius ei substitui prae nostra possit. 
Et Halleri locus (Helv. n. 247.) dubius fuit Villar (Dauph. 2. p. 366.) 
et revera rationem dubitandi praebet, quum dicat Haller suam plantam 
quadripedalem, ac ultra, foliis peracutis praeditam, floribusve violaceis. 
Sed agitur de specie variabili, si late eam in Naturam observamus, 
in Pyrenaeis revera formae, quae N. aragonensis Lamk., potius circum- 
scripta, dum alpinam cum N. lanceolata melius accomodari puto. 


Cataria tuberosa (Barrel.) Poir. Dict. Sc. Nat. T. 7. (1817.) p. 260. n. 6. 


in DC. Pr. P. 12. 
Barrel. Ic. t. 1131. Nepeta tuberosa L. Sp., Benth. Lab. p. 472. n. 15., et in 
P. 975. n. 93. Bert. 6. p. 95. n. 6,5 Willk. Lang. n. 2310.? Jacq. Obs, bot. 3. p. 21. be 
cred. Sabb. Hrt. Rom. 3. t. $1. Reichnb. Pl. er. C. 5. p. 23. t. 440. f. 631. (ei reticul.) me: 
lentia, potius quam altera (t. 439. f. 630.) citata a Benth., 
f. infer. (e Barrel.). : 


illk. Bert. Bocce. Mus. piant. p. 44. t. 36. 


9| Flor. Jul. Fruct. Oct. In Pyr. Arag. humilior. rara. 
Legi inter Sasal et Savinianigo, die 21. Jul, 1853. 


428 


Pedalis, sesquipedalis planta, mollis, viscosa, odora, floribus brac- 
teisque roseis praedita. Linnaeus ex Sp. pl. p. 798. n. 10., hane pos- 
sedit speciem , cujus varietatem b procumbentem (nescio quo funda- 
mento) distinxit, sub ea adducendo Barrelieri, et Boccone figuras (reapse 
eamdem tantummodo inversam), erectam, nec procumbentem exprimentes 
stirpem. Synonymon G. Bauh. Pin. p. 227. n. 7., a Linnaeo sub suo 
typo relatum. mihi expungendum -videtur, utpote quod innititur Clu- 
siano Menthastro tuberosa radice, Rar. pl. h. 2. 1.-4. p. 33. f. exter., 
quae icon (computatis etiam Clusii observationibus) refert plantam a 
mea diversam. Barrelieri icon altera (t. 602.) addueta a Gussone (Sic. 
Syn. 2. p. 64. n. 5), et a Bertoloni quoque, alieni mihi videtur loci, 
nee recipienda. Figura Flor. Atlant. Desfontaines, t. 124. illico, mox 
inspectio N. reticulatae in Herbar. Mus. Paris. me prohibuerunt ne 
meam plantam pro hae haberem. Planta vero hujus nominis apud Rei- 
chenbach melius speciminibus meis accomodatur. Nep. tuberosa Desf. 
Atl. aliena ab istis dicitur species, conversa in N. acerosam a Webb. 
It. Hisp. p. 20., mox pro N. Apulei recognita, denique N. roseae Salzm. 
respondens, nobis erit Catr. rosea (Bocc.) N., et certe agitur de stirpe 
a nostra distinctissima. 


Cataria latifolia (Barrelieri? La-Peyrouse) Nob. 


La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. Suppl. p. 80., ut cf. quae infra refero., Barr. Obs. n. 289., Icon. 
T. 601. ? Nepeta latifolia DC., Benth. Lab. p. 485. n. 54., et in DC. Pr. P. 12. p. 386. n. 70., Loisel, 
Gall. ed. 2. T. 2. p. 9. n. 7., DC. Dub. p. 369. n. 6., Willk. Lang. n. 2321. N. lauf. La-Peyr. Herb., 
et N. grandiflora Dese. Hist. abr. pl. Pyr.; N. violacea Asso, Cav. Prael. n. 7. 68., La-Peyr. Ibid., 
Colmeir. Cat. pl. Catal.; non La-Peyr. Hrb. s. l. 


9) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editis Pyr. orient. 

Legi ad Mont Louis, die 25. Jul. 1837., ad Camprodon, die 24. 
Jul. 1846. Observavi ad Eynes, in Valle de Llo, ad Tosas, Pardinas, 
Setcasas, Ribas, supra Berga et Corbera ad la Fuente de Tagast; ad 
Tragarà vidit Vayreda. 

Planta bi-tripedalis, pubescenti-glandulosa, viscosa, odore campho- 
rato praedita, praesertim in inflorescentiae partibus. Caulis adscendens, 
faciebus sulcatis. Folia inferiora brevissime petiolata, superiora sessilia, 
omnia reticulata. Flores in unaquaque foliorum oppositorum axilla cy- 
moso-paniculati (ex dichotomia) stricti: bracteolae setaceae, et ut calyces 
pilosae glandulosae: corolla rubro-violacea, ad caeruleum etiam vergens, 
tubo, et fauce villosis, et tubo sub-arcuato; limbo extus magis pube- 
scente, glanduloso et eglanduloso, labio superiore bifido, laciniis revolutis; 
copiosiores sunt glandulae in pubescentia calycis; et calycis dentes, cum 
suprema bracteolarum parte sunt rubro colorata. Stilos constanter vio- 
laceos video, staminum filamenta magis pallidiora sese offerunt. Perpe- 
ram Loiseleur inter generis characteres voluit stamina approrimata, 
quae in hac specie aliquantulum divergunt. Corolla generatim est cae- 
ruleo-violacea; sed vidi ad Pardinas Pyr. Catal. individua flores albentes 
proferentia. 

Haee pulera species vivit in montanis, ad margines sylvarum, 
agrorum, et pratorum, basi saepe inter herbas aut frutices abscondita, 
superne emergens fastuosa flores copiosissimos paniculatim dispositos, 
fragrantes, exhibens. In Pyrenaeis, quantum mihi constat, Aude, Tet, 
vel in Catalaunia Segre non superat, 


429 


Dicit La-Peyr, Hist. etc. c. Suppl. p. 80., se primum reperiisse hane 
speciem à la Llagone prope Mont-Louis (ubi ipsemet vidi) die 16. Sept. 
1784., comite D”e, Barrera, et nomine N. grandiflorae communicavisse 
Acad. Scient. Tolos. die 17 Mart. 1785. Relietis vanis disputationibus 
a DC., et La-Peyrouse editis, ego ceu instauratorem speciei retineo 
La-Peyrouse, sed nomen a DC. prius editum suscipere malo, etiam quia 
mihi aptius visum est. Procul dubio ante hos speciem vidit, et ad 
manus habuit Asso ( Arag. Syn. p. 13. n. 512.), sed pro peculiari specie 
non agnovit. Forte aliquis sustineret ad eam Catr, hispn. Beton. fol., 
angustior. Tourn. Elém. botq. p. 171.; sed quum iste Cl. Auctor ei retu- 
lerit talem J. Bauhini locum non descriptioni, nec observationibus, 
minime figura huie speciei respondentem , eum ego recipere nequeo, 
et tanquam inutilem declamationem illius prolationem considero penes 
eos qui invocant. i 

Deficiente icone certa sat bonam plantae ideam suscipies inspi- 
ciendo Gesneri figuram (Op. bot. ed. a Schmid. tab. lign. 12.) 102., 
quae forte ad N. nudam trahenda erit, C. nuda (Gesneri N.). 

Barrelieri figura ambigit ‘inter hane speciem, et Catariam lati- 
foliam, ambas hispanicas stirpes, postrema diffusiore, Icone ista pro N. 
nuda utuntur Botanici, a qua removenda est ex Trevirano, Obs, bot. 
pl Germ. p. 10., qui eam ad C. latifoliam laudat. 


Chamaeciema, Cord. Vaill., Hall., Boerhaav., Ludwig, Moench 
Meth. p. 393. Glechoma L. Gen., Clemula, Fl. Dalek. Blechon, vel Gle- 
chon Theophrasti, et Dioscoridis Menthae species putatur (inter Pu- 
legii synon.). Arbitrio Linnaeus nomen inde confecit pro hac Chamae- 
clemate, quae jam sat tolerabile nomen habebat: cf. Hort. Cliffort. 
p. 307. Hine mihi potius erit Chamaeclemae nomen a Cordo con- 
fectum, susceptum a Boerhaave, Haller, Vaillant, aliisque, quod par- 
vam vitieulam significat. Fatendum tamen est istud nomen poeticum 
potius quam metaphoricum esse de specie, quae caeterum non majore 
aequitate, vel affinitate, ab antiquis, Hedera terrestris nuncupata fuit, 
et inde ab Heisten Hederula dieta. Notandum sane est, quod planta 
nomine Chamaeclematis figurata o Cordo Hist. pl. ert. 160. vers. f. 2. 
pertinet ad Genistam tinctoriam ; nec percipitur nisi typographi incuria, 
quomodo ita denominata exierit Papilionacea ista. Eadem figura repe- 
ritur apud Trag. St. h. p. 604 sub nomine Ferulae!, qui Chamaecla- 
matis hederaceae figuram p. 799. sat bonam habet sub nomine Cha- 
maecissi, vel Hederae terrestris. Capitulum de hac, sive de sua Cama- 
clamate apud Cordum habes le. ert. 161. a sin. fig. 


Chamaeclema hederacea ( Theophrast., Dioscorid.) Moench Meth. 


p. 393. 
: ; 4 Sp. Koch p. 646. 
Theophr. Hist. pl. l. 3. c. 18., Dioser. 1. 4. c. 124. Glechoma hederacea L. Sp., Koch 
n. 1., Bait 6. p. 106. Gaud. 4, n. 1320., Guss, Sic. Syn. 2. p. 71., ist ug a "S "ES n : 
3: 293. Nepeta Glechoma Benth. Lab. p. 485. n. 52., et in DC. Pr. P. 12. p. 39t. n 01. Mori Sare: 
3. n. 976. Ol heder. La-Peyr. Herb.; G. acutiloba Neum., ex Neilr.; rs Con FI. Lond. ed. 
G. longicaulis Dule.; G. repens Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 12. n. P t np. St. Bot: 
Gravi Y. 3.3, 77., Bull. Herb. Fr. t. 241., Schrank Fl. Monac. t. 297., Flor. po S dar: fien. 
Icon M, 189. Schk. Handb. 2. t. 159., Berger. Phytonom. 2. p. 61. tav. Sturm Heft Ep Cir. Ue 
Icon. Helv. fasc. 22, t. 4, Dietr. Fl. Bor. v. 2. 117., FL Bat. v. 9. t. 375. n i 9 "Waldst. 
ka T. d. p. 32. t. 21., Plenck le. pl. med. T. 5. p. 64. t. 464, Sav. Mat. med. p. 10. t. ME 
Kit. PI. rar. Hung. 2. p. 124. t. 119. (hirs.); W., W., F., N. ab Esenb. PI. o e 0a CAMP ES. 
med. T. 4. t, 219, Woody, Hook. Med, bot. V. 2. p. 316. t. tit., Reichnb, Icon. C. 28. t. 


430 


2, 3., Rivin. Monpt. irr. t. 67.; Matth. p. 626., Camer. Epit. p. 400-1., Zannich. Vnz. p. 195, t. 253., 
Vaill. Bot. Paris. p. 33. t. 6. f. 4, 5, 6. Trag. St, h. p. 799., Fuchs. Hist. st. p. 876., Lob. Obs. p. 336. 
f. 2., Icon. t. 613. f, 2., J. Bauh. Hist. pl. 2. Appnd. p. 855. v. 839. (sic.) f. infr. Dod. Pempt. p. 394., 
Brunf. Herbr. 1. p. 167., Lonicr. Nat. h. crt. 205. D. Cub. Hrt. Sanits. ed, Germ. (1485.) crt. 164, 
9, Flor. Apr. Jun., Fruct. Jun. Jul. Non adeo facile per Pyrenaeos 
reperietur. Legi in Pyr. septr. med. ad Magnae, die 3. Apr. 1853. 
Habui Tarbes a Deville, ex St. Laurent de Cerda a Massot. Observavi 
in Pyr. Cantabr. ad Caenobiun de Lojola prope Azcoitia, item ad 
Martres, ad Toulouse, ad S. Gaudin, Labarthe, et in Valle d' Aure, 
Variat admodum habitu, magnitudine, hirsutie, corollisque non parum 
diminutis; quod praesertim animadverti in agro patrio, ad Bagnaca- 
vallo. Et stamina aliquando abortiunt. 


Dracocephalum Morison (1669), L. 


Dracocephalum austriacum ( Clusii ) L. Sp. 


Clus. Pann. A. p. 621. 22. fig. et. p. 623., Rar. pl. h. 2. I. 6. p. 185. f. 1. Koch. p. 647. n. 3., 
Bert. 6. p. 232. n. 1., Gaud. 4. n. 1357., Benth. Lab. p. 500. n. 15., et in DC. Pr. P. 12. p. 403. n. 
27., DC. Dub. p. 374. n. 1., La-Peyr. Herb. Ruyschia Heister, ex. Fabr. En. pl. Hrt. Helmst. ed. 2. 
p. 102. Jacq. Ic. rar. t. 112., Reichenb. Icon. C. 98. t. 1240. f. 3. 


9, Flor. Jun. Jul, Fruct. Sept. In Pyr. or. septr. (Conflent) edit. 
rarissime. Habui ex la Font de Comps de Herbario Coder, ab ejus filio. 

Adnotaverat Coder in Scheda Hebarii: Cette plante dans mon jar- 
din fleurit à la fin de Mai, jusque au 20 Juin: à Comps elle fleurit 
du 1. Juillet au 90, » 

Locum ei fuisse natalem, strictim, ad latus de la Coba del Fag, 
accepi a D. Jonquet botanophilo, domo Corneilla sub le Vernet. 


Dracocephalum Ruyschiana ( Rivini ) L. Sp. 


Rivin. Monpt. irreg. t. 74. Koch. p. 647. n. 2., Bert. 6. p. 223. n. 2., Gaud, 4. n. 1358., Benth. 
Lab. p. 500. n. 24. et in DC. Pr. P. 12. p. 402. n. 26. DC. Dub. p. 374. n. 2., Godr. Gr. Fr. 2. p. 
677. D. spicatum Dulc., D. argunense Fisch., Benth.. ex Ledb. FI. Ross. Flor. Dan. t. 121. Zanon. 
h. pl. ex o ne p. 193. 1. 146. , Munting. Phytogr. f. 132., Moris. Hist. pl. Oxon, 3. S. 11. p. 


364. t. 5. f. 

% Flor. Jun. Aug.; Fruct. Aug. Sept. In valle de Luttours Pyr. 
septr. med., prope Cauterets. Le Prevost 1847. dabat Devilleo, in 
eujus collectione reperii. Iste in loco frustra quaesiverat. Le Prevost 
cum amicula Ricard peregrinanti, fidem praestitit Gay (cf. Bull. Soc- 
bot. Fr. T. 1. (1860.) p. 440.). Fateor me parum persuasum esse de 
indigenato in Pyrenaeis utrorumque horum Dracocephalorum! Proclives 
sunt Galli aux mystifications ! 


Trib. 8. BETONICEAE Nob. (Stachydeae Benth.). 


. Üenonea Nob. Melissophyllum synonymon est Melissae penes an- 
tiquos, qui generis nostri notitiam non reliquerunt, cui nomen illud 
primus imposuit Fuchbius, ex falsa veterum interpretatione. Melittis 
genus dietum est a Linnaeo, qui Plinianam vocem declarat ( Hort. 
Cliffort. p-309.), synonymon Melissae apud illum, quamvis Melissophyllum 
et Melithaenam , nec Melittidem habuerit Plinius (Not. h: l. 21. c. 
20., vel 86. ), in correctiori bus exemplaribus. Reapse Melithaena, ut 
Apiastrum, nomina a Graecis desumpta, synonyma sunt Melissae offi- 


131 


cinalis, nec nisi pro arbitrio ad aliam speciem translata. Et si apud 
Plinium Melittis legitur, tune, non de planta, sed de gemma agitur! 
(ef. Plin. Le. l. 37. e, 73.). Quoad citata plantae nomina hoc erit 
attendendum , ipsa non significare Folium Melissa, ut quis crederet, 
sed Folium mellis, Apium escam, et similia. Plantam elegantem, in 
sylvis, et dumetis degentem, virtutum non expertem, consecrare libuit 
moerenti (Enoni, Nymphae Trojanae, amore Paridis apud veteres per- 
celebri, quam sie effatam canit Ovidius: 


« Quaeeunque herba potens ad opem, radixque medendi 
Utilis in toto nascitur orbe mea est » — Heroid. b. v. 47.8, 


Oenonea Melissaefolia ( Fuchs.) Nob. 


Fuchs. Hist. st. p. 498. Melittis Melissophyllum L. Sp., Koch. p. 648., Bert. 6. p. 637., Gaud, 
4. n. 1356., Benth. Lab. p. 503., et in DC. Pr. P. 12. p. 432., DC. Dub. p. 374. win. Lang. n. 
2395. La-Peyr. Herb. ; Melissa Fuchsii Lobel., Camer., Hall. En., et Gotting. Jacq. A. 1. p. 18. t. 28., 
Schk. Handb. 2. t. 166., Reichnb. Pl. cr. 1. 3. t. 241. f. 396., et t. 242. p. 397. grandifi.; et Icon. C. 
28. t. 1202. ; Engl. Bot. c. 9. n. 577., et Ibid. n. 636., Curt. Fl. Lond. ed: Grav. V. 2. t. 85., Schrank. 
Flor. Monac. t. 203., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 62, Plenck, Ic. pl. med. T. 5. p. 82. t. 499., Mill. Linn. 
Syst. illustr. A. 14. Ord. 1. cum, tabs., Dietr. Fl. Bor. c. 12. n. 826., Rivin. Monpt. irreg. t. 21.; 
Fuchs. Icon. ( ed. 1545 ) 8. 283., s St. h. p. 12., vidt. Fuchs imit., Camer. Hort. p. 99. t. 30., 
Clus. Pann. A. p. 590-1 fig. et. p. 913., Rar. pl. h, 2. 1. 4. p. 37. f.a 1., 2. (postr. potior. ); Dod. 
St. h. Comm. (1553) p. 89., Hist. pl. ( gall.) p. 182. f. 2., Dalech. h. pl. rt $; P 1336. f. 1. 
Koenig. Diss. de Lam. Plin. ( 1742 ) cum fig. Lob. Obs. p. 277. p. 2., Icon. t. 515. f. 1., J. Bauh. 
Hist. pl. 3. 1. 28. p. 233. fig.ae. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In sylvaticis et dumosis per re- 
gion. mediterr. praesert. Legi ad Ceret (Roussillon) die 1. Jun. 1843. 

Corolla ex albo ad rubrum intensitate coloris varians. Dicerem 
potius anteras in X disposita, quam in crucem T, uti ajunt. In Pyr. 
Navarr. , a las dos Hermanas obvia mihi fuit varietas corollis prorsus albis. 

Ex figuris Schk. Handb. t. 166., Clus. Hist. f. 2. citatis, prima a 
Reichnb., secunda ab ipso Smith ad M. grandifloram allata, dice- 
retur nostra planta ad hanc potius stirpem spectare, nisi hodie satis 
superque comprobatum, notumque esset, de varietatibus unius ejus- 
demve stirpis duas species, perperam, confecisse Smith: cf. de hac re 
praecipue Gmel. Bad. Als. T. 2. p. 656., Gaud. l.c. p. 95. Obs., 
Wimm. Grab. Siles. P. 2. p. 169. n. 845., Hook. Brit. Fl. ed. 1. ». 
281., Wither. Arng. Br. pl. ed. 7. 3. p. 123-4. et cum Arnott ed. 
8. p. 338., Benth. ls. cs.: Boreau Fl. centr. Fr. (1840) n. 943., cum 
quibus meae quidem conveniunt observationes, Insuper, Borrer apud 
Hooker observante, specimen unicum hujus speciei repertum in Herb. 
Linn. pertinet ad eam formam, quae Melitt. grandiflora Sm. respondet, 
quae ne ad varietatem quidem sistendam satis prae se fert, sententia 
Hooker et Arnott: nihilosecius ceu species propria adhuc servata a Fuss. 


Sub-Trib. 2* LAMIEAE Endl. 


Lamium Plin. i 
SECTIO t. LAMIOPSIS Duxonr. 


i 6 

Lob. Icon. t. 463. f. 2., Cruydb. p. 546. in Ic. c. Koch. p. 648. n. 2., Bert ; 
Gand. 4. n. 1355., Moris, Sard. 3. n. 984., Benth. Lab. p. 54i. n. 9., DC. rie Be ie 
Lang. n. 2325. La-Peyr. Herb. Engl. Bot. v. 11. n. 770, Curt. Fl. Lond. ed. Grav, p: 5 1 493. 
Dan. t. 752., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 104., Berger Phytonom. p. 163. tav., E^. Sal. V. ^ ; 


432 


Labr. Heg. Ic. Helv. fasc, 19. t. 4., Schk. Handb. t. 159., Reichnb. Pl. cr. C. 3. t. 294, f. 373. et 
C. 8. t. 708. f. 950., et C. 3. t. 224, f. 372. et C. 8. t. 722. f. 964. id., et Icon. C. 28. t. 1204. f, 9. 
Rivin. Mnpt, irreg. t. 63.; Tabern. Ic. t. 714. f. 2. Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1253. f. 2. Moris. Hist, 
pl. Oxon. 3. S. hà p. 386. t. 41. f. 2. n. 12. 

@ Flor. Mart. Maj., iterumve ineunte Autumn. Fruct. stat, 
Autumno. 
^. Legi in Pyr. Arag. ad San Victorian, die 5. Sept. 1850. Habui 
ex Tarbes a Deville. Occurrit huc et illuc corolla alba, eaque diminuta, 
sub-abortiva. 


Lamium incisum (Dalechampii) Willd, Sp. 


Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1253. f. 3. Sm, Engl, Fl. 3. p. 93, n. 5. Hook. Brit. Fl. ed. 1. p. 
276. n. 4, , Koch p. 649. n. 4. , Willk. Lang. 2326. L. dissectum. Wither., Reichnb. Fl. Germ. excursr. 
n. 2190. L. hybridum DC. Dub. p. 366. n. 6., partim. (et sic. Pesn. Cat. en. Loid. Loir. infer.). 
La-Peyr. Herb. s. l., L. purpureum var. ex Carion. Saon. Loir., ut olim ( b) Sm, Brit. Engl. Bot. v. 
27. n. 2933., Reichnb. Pl. er. C. 3. t. 223. f. 370, 371., Icon. C. 28. t. 1904. f. 4., Fl. Dan. t. 9358,, 
Fl. Bat. v. 6. t. 415., Mut. Fl. Fr. 3, p. 25. n. 8. t. 49, f. 364. Pluk. Phyt. t. 41 f. 3., Petiv. Hrbr. 
Br. t. 83. f. 3. 


(2 Flor. Vere, et per /Estat., Fruct. ZEstat. Autumn. Per region. 
oceanic., humilior. praesertim. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad St. Jean pied de Port, die 19. Jul. 1841. 
Habui ex Tarbes a Deville, Toulouse a Noulet. Observavi ad Valcarlos, 
ad Roncesvalles, inter Limoux, et Calabre, ad St. Benoit, ad Gerona; 
ad le Vernet Pyr. or., observabat Aug. De St. Hilair. 

Forte intensius viridis prae affini L. purpureo L. Faux, et tubus 
corollae intus glaber. L. incisum Benth., Lab. p. 512. n. 12., silentio 
pressi, quia in meo non reperio corollae tubum basi intus piloso annu- 
latum. Suspicatur Koch hune Bentham locum adducendum, forte ad 
L. purpureum hb decipiens. Sonder. Item L. hybridum Gaud. Helv. 4. 
p. 50. n. 1324., praeterea, quia characteres, eb descriptio non con- 
veniunt cum meo. 

Viso L. hybrido in Reichenb. Pl. exsicc. dubitare nequivi, quaedam 
sub hoc nomine circumvehi specimina, quae a nostra stirpe fugiunt. 
Quidam hujuscemodi plantas hybridas existimarunt, ZL. purpureo-am- 


plexicaule Meyer Hanov., et L. amplexicaulepurpureum Mey. Fl. 
Hanv. p: 432. 


Labium rubrum (Brunfels) Gerard, Ray Syn., Blackw. 


Brunf. Herbr. 1. p. 155. B. (sin. fig.) Plin. Nat. h. 1, 21. c. 15. vel 55.7, item 1. 92. c. 14. vel 
16.! L. purpureum L. Sp., Koch p. 649. n. 5., Bert. 6, p. 121. n. 9., Gaud. 4. n. 1323., Benth. Lab. 
p. 512. n. 14., et in DC. Pr. P, 12. p. 508. n. 21., DC. Dub. p. 366. n. 4., Willk. Lang. n. 2327. L. 
purpur. La-Peyr. Herb.; L. foetidum Gater. Montaub. Gilib. Exerc. phyt.; L. Plinii Pona Bald. pe 
Bot. v. 11. n. 769., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 79., Fl. Dan. t. 523., Fl. Batav, v. 4. n. 2v, 
Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 1. p. 14. t. 9., Berger. Phvtonom. p. 119. tab., Reichnb. Icon. C. 98. 
t. 1204. f. 3., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 103. Rivin. Monpt. irreg. t. 62. f.ae extrs.; Dod. Pempt. p. 153. 
f. 2., Tabern. Krtb. p. 924. f. 4., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1248. f. 1, Blackw. Herb. t. 152. f. 1., 
Lob. Obs. p. 280, f. i., Icon. t. 520. f. 1., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 385. t. 9. f. 1. n. 9. 


(*) Flor. et fruct. ferme per totum annum. : 

Legi in Pyr. septr. med. ad Toulouse, die 1. Apr. 1853. Habui ex 
Tarbes a Deville. 

Caules assurgentes, neque decumbentes, ut dicunt DC., Duby. 
Occurrit raro corollis albis; iisdemve quidquam diminutis; tubus corollae 
intus versus basim pilosus; foetet uti Ballota. 


SECTIO 28 LAMIOTYPUS Duxonr. 


Lamium maculatum (Dioscorid., Plinii) Auctor. Lamium mesoleucon 
Nob. ex Plinio! 


Dioscor. l. 3. c. 103., Plin. Nat. h. l, 27. c. 11. vel 77. Koch p. 649. n. 6., Bert, 6. p. 113 n. 4., 
Gaud. 4. n. 1321. DC. Dub. p. 366. n. 3., Willk. Lang. n. 2328., Withr. Arrang. Br. pl. ed. 7. 3. p. 
709-11., Benth. Lab. in DC. Pr. P. 12. p. 510. n. 28. L. vulgatum Benth. Lab. p. 514. n. 15. wai 
var. b). L. grandiflorum Pourr, Chl. Narb. n. 665. (?), La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyren. p. 333. n. 2. 
La-Peyr. Herb. s.l., et L. grandifl. La-Peyr. Herb., et L. stoloniferum La-Peyr. Hérbr., excl. var.e; 
L. Plinii Matth. (qui nec primus, nec sub hoc nomine habuit!); L. hirsutum Pois. Meus., ex Godr. 
Engl. Bot. v. 36. n. 2550., Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 46. t. 556.; Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. 
T. 5. I 14. t. 110. Flor. Dan. t. 1649., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 116.. Fl. Bat. v. 9. t. 699., Labr. Heg. 
lc. Helv. fasc. 17. t. 6., Tenor. Fl. Nap. 2. p. 19. t. 153. f. 1. rugos.; Till. Hrt. Pis. p. 93. t. 35. 
f. 1.; Reichnb. Pl. cr. C. 3. t. 215. f. 362., et t. 216. f. 363. (laevig.); et t. 217. f. 364., Icon. C. 28. 
t. 1205. f. 2., Matth. p. 1129., Camer. Epit. p. 865., Brunf, Herbr. i. p. 152., Column. Ecphr. p. 190, 
192. f. 1., Pluk. Phytogr. t. 198. f. 1. 


9 Flor. Apr. Maj. Jun., et per ZEstat. Fruct. Æstat., et Autumn. 
ineunte, 

Legi in Pyr. septr. med. ad Magret prope Orthez, die 28. Maj. 
1879.; in Pyr. or. septr. ad Prades de Borghes, die 27. Jul. 1837.; 
e m.° Tauch (Corbar.) obtinui a Gautier. 

Generatim, sed non semper, gregarium crescit. Porro stoloniferum 
est. Flores, pro certo, magnitudine variantes, plerumque in extrema 
eaulium parte siti, verticillastris rarius per plures foliorum axillis pro- 
deuntibus. Corollae tubus incurvatus; galea denticulata, et hirsuta est; 
labium inferius in superiore sua parte fert dentes laterales, unum utrinque, 
setaceos, reflexos; et labii ipsius pars pendula pulcre pieta est, maculis 
rubris in fundo albo. Calycis dens medius superior prae caeteris major. 
Antherae obscure fuscae, dorso barbatae; caeterum genitalia glabra. 
Flores ad duodecim usque numeravi in quovis verticillastro. Perperam 
Savi, Etr. 2. n. 495., dicere calyces aristatos. Neque corollae constanter 
purpureae sunt, ut eas dicit Hook, Br. Fl. ed. 1. p. 276. n. 2., minus 
adhue semper albae, ut indicat Naccari, Fl. Ven. 3. n. 528. (p. 114. 
lin. 2). Sunt reapse flores, vel corollae purpureo-rubentes, descendentes 
ad roseum, ad album etiam (L. niveum Sehrad.), ut aliquando vidi 
vel in Etruria aut ad Bagnacavallo. Apex foliorum quidem plus minus 
acutus reperitur. Caeterum haec est species admodum variabilis, de 
qua cf. Vill. Dauph. 2. p. 383. Obs. ad n. 1. : 

Amicus Xatart, domo Prats de Mollo, observabat hyeme, et primo 
vere conspieuum macula albicante in foliis, quae demum evanescit. 
Hancine observationem, olim a Villar in Alpibus Delpbinensibus factam, 
vel a Savi, Flor. Pis. 2. p. 50., (macchia che nell invecchiare sparisce) 
in Pyrenaeis egomet confirmavi. Transiens e pago Bruges, die 27. Apr. 
1841., dum illuc paullulum commorarer, curiositatis gratia ecclaesiam 
adivi, ibidemve circa eam, in frigidiori parte, vidi L. maculatum junius, 
sine floribus, foliis maculam medianam longitudinaliter gerentibus (me- 
soleucis, ex Plinio) et in calidiori latere evolutiorem stirpem, florentem, 
offerentem nullas maculas. Dubitavi num hae maculae in foliis pen- 
derent a defectu cromulae in planta juniore, vigorem omnem non adhuc 
adepta; sed stirpem dein, proximo, die 28. Apr. 1841., reper died 
ujuscemodi maculis in individuis loco pingui, ad Oloron luxuriantibus 
factis, et vigoratis. Postremo plantam late vigentem , atque segreta 
foliisque adhue maculatis offendi ad St. Jean de Luz die 18. Maj. 180, 
et alibi etiam, in Pyrenaeis, et extra. Sed generatim verum est, qu 


28 


434 


planta junior, virginea, maculata est, adulta, et impudica immaculata 
evenit. Et hoc idem viderunt alii, ut supra dixi; latius, aut clare de- 
clararunt quidam, Wimm. Grab. FI. Siles. P. 2. p. 195. n. 867., Hus- 
senot, Chard. Nancy (1835.) p. 53., Hartmann FI. Dan. Lc., Godr, 
FI. Lorr. ed. 2. T. 2. p. 128. 

Similem observationem de L. bifido Cyrill. fecit Visiani, quem con- 
feras, Dalmat. 2. n. 987. Male versavit Timbal Pourretianam diagnosim 
(Reliq. Pourr. p. 132.) vertens brevioribus illud in longioribus: addam 
me L. longiflorum Tenor. e Pyrenaeorum regione non agnovisse, nec in 
Timbal, et Gautier assertionem me impellere posse, dum iste L. gran- 
diflorum Pourr. in Micheliano-Tenoreana specie videt: cf. Timb. Excurs. 
St. Paul, Casas de Pena (1872.?) p. 16., et Deux Excurs. Corbîèr, in 
Mém. Acad. Toul. S. 7. T. T. p. 468. 


Lamium album (Brunfels) Tabernaem. Icon., Gerard. J. Em., Ray „L. 


Brunf. Herb. "p 153. Koch p. 649. n. 7., Bert. 6. p. 116. n. 5., Gaud. 4. n. 1322., Benth. Lab. 
in DC. Pr. P. 12. p. 510, n. 25., DC. Dub. p. 366. n. 2., Willk. Lang. n. 2329., Benth. in DC. Pr. 
P. 12. p. 510. n. 25. La-Peyr. Herb , L. laevigatum Colmeir. Cat. pl Catal, L. vulgatum b Benth.. 
Lab; L. Fuchsii Dalech. vix.! Engl. Bot. v. 11. n. 768., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 9. t. 78., Reichnb. 
Icon. C. 28. t. 1205. f. 1., Sv. Bot. v. 1. n. 95., Lamk. Ill. t. 506.; Flor. Dan. t. 594., Bull. Herb. 
Fr. t. 213., Fl. Bat. v. 5. t. 389., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 5. p. 15. t. 111., Le Maout, Deesn. 
Botnq. 1868. p. 203. Berger. Phytonom. p. 161. tab., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 109,, Plenck Ic. pl. med. 
T. 5. p. 76. t. 484., Sturm Heft., 8. Tabern. Krtb. p. 923. f. 1.; Icon. t. 536, f. 2., Gerard. Herb. 
h 702, f. 1. Trag. St. h. p. 4. f. 2, Lob. Obs. p. 280. f. 2., Icon. t. 520. f, 2., Dod, Pempt. p. 153. 
- 1., Fuchs. Hist. st. p. 469., ram. extern., sed vix, Icon. (ed. 1545.) t. 266. ic. ead. invers, f. extr.; 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1946., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 323. f. 1. ead., imit. 


9 Flor. Maj-Jul. Fruet. Jul. Aug. In montanis. 

Legi in Pyr. orient Valle d'Eynes, die 8. Aug. 1836. Habui a De- 
ville ex Barèges, et ex Chateau de Bramesaque. 

Quum dixerit Fuchsius Lamia foribus albis, luteis, purpureis solo 
florum colore diseriminari, et ego viderim exemplaria inluminata de 
ejus Historia stirpium talem hirco-cervum offerentia , in quo reapse 
ramus exterior flores albos, medius eos rubros , internus luteos offe- 
rebat, tune illum caute citavi, despexissem etiam, nisi ab eo fidenter 
suum L. Puchsii suscepisset Dalechampius, quem a quibusdam citari 
video, quamvis istius figura nimium stricte fuerit a Fuchsiana desumpta, 
ut Inti cum Dalechampii illa est bene recepta altera a J. Bauhino 
imitata ! 


SECTIO 2. GALEOBDOLON Hups. 


Lamium flexuosum Tenore! 


sone Pl: Nap. 2. p. 19. Bert. 6. p. 190. n. 1., Benth. Lab. p. 178. n. 18.. et in DC. Pr. P. 18. 
P 511. n. 33., Godr. dr. Fr. 2. p. 62b. Willk. Pies 9330. È stoloniferum var. La-Peyr. Hole 
n 


album Desf. Atl. Colm. C È : i : b. Pl. cr. €. 8. t. 100. 
LB. Loin, C. 25. t. 1900. "irum Catal.; Ten. Nap. 2. n. 383. t. 52., Reichen 


, % Plor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. In Pyr. orient. calidior., Oleam 
aliquando superans, | e 
Legi ad Perpignan l.d. la Pepinidre, die 14. Maj. 1842.: ad Bagnouls 
sur mer, die 16. Maj. 1837.; sub Prats de Mollo l.d. la Ballianosa die 90. 
Jun. 1840. Observavi in Monseny, ad Arbucias, ad Gerona sub le Perthus. 
Confusum diu apud Gallos cum Z. albo, et cum maculato eB 
a quibus distinetissimum. | 
. Gregarium crescit, et repit; nonnihil foetet. Caules pedales, s: 
quipedales, constanter flexuosi. Dum, locis fertilioribus, evolutior p us 
fit, folia profert modice rugosa, quae cospicue rugosa sunt in individ : 
Pauperioribus. Flores albi, sed tamen visui proximiores der 


435 


L. maculati, quam L. albi: item odore, primis magis appropinquant. 
Corollae galea integra, externe villosa, labium inferius in parte supe- 
riore et anteriore in denticulos productum; caeterum lacinia media obo- 
vata, integra, alba, quibusdam minutis punctis pieta; laciniae laterales 
labii inferioris triangulares, revolutae. Faux corollae ita dilatata ut, 
demtis illius labiis, hypocrateriformis dici posset corolla; excepto quod 
tubus non sit rectus, et adsit infra gibbositates. Ad exortum staminum 
inspieitur anulus barbatus, qui anulus est superne interruptus, ibidemve 
transit stilus; eaeterum eorolla intus glabra, galea excepta, quae intus 
etiam, cum tota corolla extus, ubi a calyce non tegitur, pilosa est. Fi- 
lamenta parce piloso-glandulosa, antherae glabrae, luteae, suturis ni- 
gricantibus. 

Haec species, quae solemnis regionis mediterraneae Oleiferae re- 
putatur, adscendit ad Prats de Mollo non tantum super Oleam, quin 
etiam super Vitim viniferam, mixtim reperienda cum speciebus plu- 
rimis, quae, partim regionum calidiorum, partim regionis montanae 
Pyrenaeorum, vel septentrionalis Europae solemnes sunt. Inter primas 
recenseo, Aristolochiam polyrrhizam, Verbascum bicolorem, Lavandulam 
Stoechadem, Lactucam tenerrimam , Silenem inapertam, Linum strictum, 
Linum glandulosum, Rutam angustifoliam (vel tenuifoliam Tab.), An- 
dropogonem distachyum, Andropogonem hirtum, Cheilanthem odoram, quae 
specierum meridionalium praestantior pars, desideratur per Occitaniam. 
Ceu montanas, et septentrionales Pyrenaeorum stirpes considero Pru- 
nellam vulgarem grandifloram, Cynoglossum officinale, Hieracium cerin- 
thoidem, Centauream pectinatam, Santolinam pectinatam, Anthemidem au- 
striacam, Lathyrum cirrhosum, Sedum annuum, Dianthum variabilem, 
Clematidem erectam. Nunc difficile est intelligere, et explicare, quomodo 
nonnullae stirpes agri Ruscinonensis conscendant ad citatos terminos, 
potius quam sese extendant ad orientem, in agris Narbonensi, Biter- 
rensi, Monspeliensi, quum in istis potius climatis aequatio, cum locis 
sibi potioribus inveniatur, quam extra Oleam, et Vineam, loco supra 
memorato. Solo soli influxu, vel ab ejus natura chemica tantum, hoc 
derivari posse credere nequeo. Alia 
. Haec specierum farrago ad duas regiones ferme pertinentium, et 
simul crescentium, aliam gignit considerationem , quae adversatur 
theoriae de distributione specierum per zonas ab Humboldt, et ab as- 
seclis receptae, quoad Botanieam Pyrenaeam susceptae potissimum à 
Massot, a Gaston Sacaze, a Des Moulins, quamvis potius hodie, et 
merito, praeteritis. Theorias hujuscemodi, quas utpote escis ques 
contrarias respuo, sustineri video, generatim, ab iis, qui parum " 
naturam investigarunt, et quibus novitas, curiositas, raritas magis quam 
veritas cariores sunt. Eadem confusio specierum plurium romouum, se 
dietarum, me non solum in loco citato affecerat, quin alibi cua das 
Pyrenaeos eam consideravi praesertim vero, et solemniter ad I - 
supra Bagnères de Luchon; ad Quillan Pyr. Atax., huc et illue p 
Pyrenaeos meridionales Navarrenses, Aragonenses. 


Lamium luteum (Egenolphi) Pena, Lobel. Adversr., Tabern., Ger., 


ay., Rivin., Dule 

? s * Vi da e 2331., 
Egenolph. Herbr. imag. crt. 6. b. fig. 1. L. Galeobdolon Grantz Austr; Willk. [Mr Gag. d: 
Benth. Lab. p. 516. n. 19. Galeobiolon luteum Huds. Angl., Koch Herb., et Lamium Orvala La-Peyr. 
n. 1330., DC. Dub. p. 364. Leonurus Galeobdolon Scop. La-Peyr. Herb. , 


436 


Herb. Engl. Bot. v. 11. n. 787., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 82., Drev., et Hayn. Ch. pl. Eur. 
T. 1. p. 30. t. 20., Fl. Dan. t. 1272., Schrank Fl. Monac. t. 234., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 115., Schk. 
Handb. 2. t. 157. fl. fr. Fl. Bat. v. 10. t. 558., Reichnb. Icon. C. 98. t. 1206. f. 3. Rivin. Monpt. irreg, 
t. 20. f. 2.; Trag. St. h. p. 4. f. 1., Lob. Icon. t, 521, f. 1., Dod. Pempt. p. 153. f. 3., Tabern. Krtb. 
2. p. 923. f. 2., Icon. t. 537. f. 1. Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 385. n. 5. t. 11. f. 4. n. 5, Dorsten. 
Botan. ert. 303. D.? Lonicr. Nat h. crt. 109. C. ead., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 328, £1; 


9, Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Burguette sub Roncesvalles, die 15, Jul. 
1844. Habui ex St. Sauveur a Deville. 

Anulus pilorum in interiori parte tubi corollini ita dispositus ^7. 

Varietatem foliis maculatis, ef. Rupp., Bergen, Link, Roth, in Py- 
renaeis non offendi. 

"Nomen Galeobdolon, synonymon Galeopsidis (cf. Plinium) improprie 
in hane speciem translatum fuit a Dillen dum in peculiare genus eam 
evexit: mirum; nam hujuscemodi Linnaei errores ipse atro lapillo no- 
tavit Dillenius. 


Leonuros Breynius (1678.), L. 


Leonuros Cardiaca (Galeni Brunf.) L. Sp. 


Cardiaca Galeni, ex Scop. Ann. bot. 4. 2. p. 72.; Brunf. l. infr. c. Koch p. 658., Bert. sa 182. 
n. 1., Gaud. 4. n. 1342, Benth. Lab. p. 518. n. 3., DC. Dub. p. 364. n. 2., Wilk. Lang. n. 2333. Car- 
diaca trilobata Lam. Gilib. Exerc. phytol. p. 95. n. 95.; L. villosus Desf. est var. ex Ledb Ross. La- 
Peyr. Herb. Agripalma Ruell. de Nat. Stirp. l. 3, c. 119. p. 829. lin. 8.; L. trilobatus Dulc.; Card. 
vulgaris Vigna in Theophr. p. 67., Ludw, Genr. p. 105. lin. 14., Moench. Meth. p. 401. Engl. Bot. 
v. 4. n. 286., Flor. Dan. t. 727., et t. 1756., Bull. Herb. Fr. t. 278., Sv. Bot. v. 3. t. 195., Fl. Bat. 
v. 4. t. 263., Dietr. Fl. Bor, v. 3. n. 201., Plenk Ic. pl. med. T. 5. p. 63. t. 463., Sturm Heft 9., 
Schub. Ic. 1853, t. 31. f. 6. Reichnb. Icon. C. 28. t. 1233. f. 2., et t. 1232. f. 9. fl. anal., Sabb. Hrt. 
Rom. 3. t. 42., Riv. Mnpt. irr. t. 20, f. 1.; Matth, p. 1128., Camer. Epit. p. 864., Brunf. Herbr. 1. 
bie Fuchs. Hist. st. p. 395. Zannich. Vnz. p. 49. t. 109., Lob. Obs. p. 278. f. 1., Icon. t, 516, f. 1., 

. Pempt. p. 94., Dalech. Hist. E Lugd. 2. p. 1249., Egenolph. Herbr. imag. crt. 11. f. 1., Dorsten. 
.Bot. ert. 65. A. ben., Lonicr. Nat. h. crt. 110. B. f. extr. mediocr. Krtb. ex Uffenb. 1688. p. 399. f. 
infer., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 978. n. 18. t. 9. f, 2. 


% Flor. Jul. Ang. Fruet. Aug. Sept. In Pyr. med. orient. rariter. 

Legi in Pyr. or. ad Mont Louis, die 10. Aug. 1837. Ex Pyr. septr. 
med., forte a Corbin lectum, habui a Deville. Observavi in Valle de 
Aran ad Vielle, a Las Bordes. 


Tetraith Dillen. Gen., pone Catal. pl. Giss. (1719.) p. 103. t. 3., et 
t. 4. f. E:, Moench Meth. p. 394. Galeopsis Auctor. Galeopsidem, faciem 
felis, vel si mavis Mustelae vulgaris, quis in hoe genere videret? Hoc 
etymologia proclamat! Quid Galeopsis Dioser.l. 4. c. 93.?, Galeopsis, 
sive Galeobdolon Plin. Nat. h. 1. 27. c. 9. vel. 57. Plures pro eo susci- 
pere, eum Brunfels, Lamium purpureum, seu rubrum Ger., quam inter- 
pretationem laudant Schrank, Prim. Fl. Salisb. p. 132. Obs., et Billerb., 
FI. Class. p. 152.; alii Lamium album; quidam Galeopsidem Tetraith exhi- 
bueruut. Jussieu (A. L.), Dict. Se. Nat. T. 25. (Paris 1822.) p. 90-1. 
Galeopsidem Dioscoridis Lam. laevigatum esse mavult, quod in L. ma- 
culatum cadit. Clusius eum vidit in Stachyde sylvatica (Rar. pl. h. 2. 
l. 4. p. 35.); Fuchsius et Dodonaeus Dioscoridis stirpem in Scrofu- 
lariam nodosam sisterunt, quod minus horret, qui et nominis etymo- 
logiam, et Anazarbei descriptionem considerabit. Galeopsis penes An- 
guillara (Sempl. Par. 14. p. 278.) alia fuit planta, quam definire ne- 
quivit Spreng. Hist. r. herb. p. 179., sed quam dein, Comm. in Dioser. 
2. p. 616., videtur recte eum intellexisse. Monente Columna, Ecphr. 
p. 193., in vetustissimo codice, Herbario Dioscorideo , extante tune 
temporis in Bibliotheca S. Johannis Carbonariae Neapoli, pro Galeo- 


437 


pside pingitur Scrofularia vernalis. Mentha Pulegium etiam habita fuit 
pro Galeopside Dioscoridis, testibus Ruellio, Saraceno, et J. Bauhino. 
Caesalpinus pro ea intelligebat Scrofulariam peregrinam, cui sententiae, 
pro illa Anguillarae demum recognita a Sprengel, iste subscripsit, cum 
eo Fraas Fl. Class. p. 182., et ego cum eis, Fallaciter ergo Sprengel 
Gen. pl. n. 2334. Galeopsidem Linnaeanam Dioscoridis proclamare. 
Rejecta itaque interpretatione de planta ad hoc genus spectante, nomen 
Galeopsidis, quod a quibusdam Galephos, quasi Mustelae oculum ferme 
dieitur, omnino inepte, necessitatem agnovimus illud ex hoc loco re- 
spuere. Suscepimus Tetraith Dillenii, Moench, (et Gilibert), quod la- 
tine in Tetraithum vertere, cum Link Hoffm. Port., non necessarium 
esse duximus. 

Fatendum est hoc esse nomen disputandum; proveniens e graeca 
voce, quae corollam quadripartitam sonat, mendosum potius pro hu- 
juscemodi plantis, neque, ut percipio, adhibitum ab antiquis ad speciem 
hujus generis designandam. Tetraith herbariorum, Pen. Lobel. Advers. 
p. 224., Sideritidi, seu Fracastoriae scordioidi N. respondere existimatur, 
quamvis minus apte adhue ejus corolla quadripartita, vel quadrifida ' 
diei queat. Tetraith Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1119. f. 1., pertinet ad 
Stachydem erectam; caeterum nomen hoece, dum tantummodo speci- 
ficam erat, censura et critica notarunt, porro minus feliciter, Wimm. 


Grab. Fl. Siles. P. 2. p. 193. n. 865. 
Tetraith vulgare (Tragi Cordi Valer.) Nob. 


Beton. campestr. Trag. st. h. p. 198, s. ic., ex Kirschl. Heraclea Cord. h. pl. crt. 110. a.: Ga- 
leopsis Esdunum. L. Sp., Koch p. abo. n. 4., Bert. 6. p. 125, n, 4., Gaud. 4. n 1396., Benth. Lab.. 
523. n. 2., DC. Dub. p. 365. n. 3., Jungst. Fl. Westf. n. 808. G. Ladan., et G. intermedia (Vill.). 
Willk. Lang. ns. 2334., et 2336. cum Ger Gr. Fr.). Gal. Ladn. La-Peyr. Hrb.; G. angustifolia Ehrh., 
Guss., Godr. Gr. Fr.; G. Filholiana Timb. Lagr. (1854.), G. arvatica Jord. apnd Bill. Arch. FI. Fr. Allmgn. 
p. 130.; G. grandiflora Dietr. Berol, ex ipso Fl. Bor., G. nepethaefolia Timb., G. carpetana Willk.? 
G. Laramberguei Martr., ex Crép. Belg. G. elegans Bor.; Ladanum purpureum Gilib. Exerc. phyt. 
Engl. Bot. v. 13. n. 884., Reichnb. Pl. cr. C. 4. p. 40. t. 47. f. 99., Icon. C. 28. t. 1229. f. 1. angust, 
et t. 1228. f. 2. canesc.; et f. 3. latif., Schrank Fl. Monac. t. 167., Schk. Handb. 2. t. 160. latif.. 
Lamk. Ill. t. 506. f. 2., Flor. Dan. t. 1757. latifl.; Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 74. (ram. parvifi. ver. 
Rivin. Mnpt. irreg. t. 24. f. 1. Vill. Dauph. 2. p. 387. n. 2. t. 9. intrmed. Dalech. Hist. pl. Lugd. 1. 
P d J. Bauh. Hist. pl. 3. Append. p. 855. de. super, in aliis exempls, p. 839., Petiv. Hrbr. Br. 
. 33. f. 11. 


Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. : 

ni in Pyr. A med. ad jer die 16. Jul. 1838.; in Vallo 
Aran ad Vielle, die 98. Aug. 1861., in Pyr. Navarr. sub Pamplona 
Ld. Sifur major, die 9. Jul. 1850.; in m.* Cambresdazes die 23. Jul. 
1836. Habui a Timbal e Port de la Glère, et de Venasques sub forma, 
ut ille vocat Filhol; ex Le Louragues ab eodem (form. arvat.), quam 
habeo item ab eo ex Toulouse. Obtinui insuper e Lac de Valserre, 
Capsir Pyr, or., a Gautier sub nomine G. nepetaefoliae , formam lati- 
foliam. Accepi a Deville differentes formas, e Cap-vern, ex denen ex 
Eaux Bonnes, ex Boutren, inier quas specimen e m.* Gourey a Dupuy 
valde proximum varietati nanae e Cambresdazes. È É 

Variabilissima species optime phantasiae inventorum inserviens, jam 
ab iisdem late explorata, forte non adhue ad satietatem id : 

Pubescunt corollae in dorso, et in galea. Valvulis duobus dehiscun 
antherae in hoc genere; video in hae specie valvulas per us uda 
(ad suturam) pilosas, quod spectatu pulcherrimum. Semina sunt n ^ e 
punctata. Dicam de varietatibus notabilioribus. Varietatem respondentem 


G. intermediae Vill. Dauph. p. 387. t. 9. (reapse t. 10), vidi supra 


438 


Artigues, inque Monseny, habuique ex Arrens a Deville; eamdem obser- 
vabat ad le Vernet, Pyr. or., du coté de St. Vincent. Aug. De St. Hilair., 
mense Jul. 1847. 

G. nepetaefolia Tim., apud Billot (1866.) p. 19. eae proxima est, 
quam legi ad Tuset, sistitque statu, qui cum illo Œ. intermediae Vill. 
comprehendi potest, cui aecedunt individua ex Valle de Aran a me 
lecta. Stirpem variantem latifoliam angustifoliam , calyce plus minus 
hirsuto, cano, et pubescenti-glanduloso, floribus raris vel densis, co- 
rolis majoribus minoribusve, tubo elongato, aut brevi, iisdemque di- 
versimode coloratis cum aliis quoque differentiis, undique sumptis, per- 
belle deseriptam habes a Wimm. Grab. Siles. P. 2. p. 190-1. n. 362, 

Varietatem angustifoliam (Ehrh.) vidi pluribus locis, habeoque ei 
accedentem, ex Valle de Aran; pulcherrimam ex Sifur major; insuper 
ex Cap-vern a Deville. 

Huie varietati accedit altera, quae G. arvatica Jord. 

Et proxima quidem est ea forma, quam protectori Filhol dicavit Timbal 
Lagrave, mox recognita pro eadem planta ac G. glaucescens Reuter. 

Formis istis, postremae adhue magis, accedit, ni fallor, G. Carpe- 
tana Willk. Sert., et cum Lang. n. 2335. 

Lusum floribus flavo-albentibus frequentem reperii circa el Mon- 
seny, ubi observavi stirpem plurimis modis ludentem caule simpliciusculo, 
foliis angustis, iisdemve latis, et cum foliis hujuscemodi tum proximam 
G. pyrenaeae, ita ut haec ceu species distineta dubia eveniret; eo magis 
quia in G. intermedia Vill. (Reichnb. Pl. er. C. 1. t. 47. f. 99.) ha- 
beamus gradum intermedium deducentem ad typum. Ad hune lusum 
pertinere puto G. ochroleucam Costa List. ete., non Lamark, et forte 
etiam Laudanum luteum Gilib. Exerc. Phyt. p. 94. n. 21. 

In Pyr. septr. med. occurrit facile calyce pilis glanduliferis obtecto. 

Varietatem sub-pollicarem, parvifloram, glandulosam legi in m. 
Cambresdazes; quae varietas perperam, a Godr. cum Gr. Fr. 2. p. 686. 
lin. 8., existimatur T. pyrenaeum. 

Verbascum sylvestre Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 151., Hist. pl. 
(gall.) p. 91. f. 3. (Dalech. h. pl. Lugd. 2. p. 1301. f 2), ab illo Pem- 
ptadum longe diversum est, et a nullo perpensum fuisse video. G. 
Bauhinus omisit in Pinace: in Animadversionibus in Hist. pl. Lugd. 
(1601.) p. 65., dixit unum et idem esse cum Phlomide Clusii, quae 
species diversissima est. Plantam a Dodonaeo prius editam, nomine 
Verbasci sylvestris, hancine T. vulgare referre existimo. 

Nomen specificum Ladani pessimum , ultra. modum incongruum. 
Reapse Dalechampius habuit hane speciem pro Ladano, quod in sege- 
tibus nascitur, Plin. Nat. h. 1. 26. c. 8., vel 11., sed haec Plinio La- 
dani species in arvis proveniens dum obscura admodum manet, ne- 
cessitatem non adimit considerandi potissimum Ladanum Dioscor. l. i. 
e, 128., Plin. l.c. 1.12. c, 17. vel 37. ete., quod e Cisto cretico exuitur: et 
Dillen (contra Rivinum) improprium nomen demittendum esse censebat. 


Tetraith pyrenaeum (Bartling.) Nob. 


Galeopsis pyrenaica Bartling In. sem. hrt. bot Goetting. (1848.) p. 4., et in Ann. Sc. Nat. Par. 
Ser. 3. T, 11. (1849.) p. 254., Godr. Gren. Fr. 2. p. 685. vm Si ir e Col de Nuria), Willk. Lang. 
n. 2338. G. grandiflora L-Peyr. Herb. s.l. Reichab, Icon. C. 28° t. 1230. f. 3. 


© Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct, In Pyr. orient., praesertim 
maritimis. 


139 


Legi ad la Selva, die 1. Oct. 1853., ad Rosas diebus 21. Aug. 
1860., et 22. Aag. 1846. Observavi ad Port Vendres, et ad Bagnouls 
sur mer, ubi percepit Bartling; et insuper ad Cervera, ad C. i 
Villaluiga, Llansà, Culera. Dicit Martrins se stirpem observavisse in 
m.* la Soulane ad Mosset, Pyr. or., dicunt Freyn, et Gautier ab eis 
visam in Valle Caranzà. In locis tam editis ego non percepi. 

Folia sunt valde nervosa, dentata, mollissima: tubus corollae longus, 
et corollae elongatae saepius occurrunt in hoc genere, unde miror 
notam de corollae tubo brevi receptam fuisse a DC. Duby l.c. p. 365. 
cum DC. Fr. 3. p. 542., quos, pessimo consilio imitati sunt Lestiboud, 
Botanogr. Belg. p. 159., Noulet, Fl. bass. sous Pyr. p. 509., Lor. Dur. 
Fl. Cót-d'Or. T. 2. p. 692., ete. In hae pyrenaea stirpe corollae lon- 
gitudine variantes reperiuntur. Tubus est pallidus, limbus purpureus, 
area pallida, purpureo-striata, galea crenata, et tota corolla venosa 
est, extus pubescens, intus, cum genitalibus, glabra. Antherarum val- 
vulae, ut in 7. vulgari per marginem dense pilosae. Video, generatim, 
extremos flores capitulum effieientes. Semina minute punctata percepi, 
quod num penderet a morboso illorum statu dubitavi, inspiciendo ma- 
eularum deformitatem, earumve distributionis etiam irregularitatem ; 
caeterum forma seminum similis cum illa quorundam Polygonorum, 
et Cyperacearum fructuum, in quibus stigmata duo habentur, uno 
latere angulatorum, altero convexorum. ij 

Ad Rosas, la Selva, Cervera, Port-Vendres, sub autumni tempore, 
speciem semper eamdem observavi, in forma sua constantem; attamen, 
praeter foliorum latitudinem qui character debilis admodum est, nullam 
ponderosam notam vidi, qua firmiter ceu species a vulgari diversa 
sustineri possit; quae postrema stirps locis supra memoratis non ap- 
paret, proveniens vero in Pyr. Catal. ad Senet, cum varietate quadam 
accedente ad T. pyrenaeum, cui omnino simile, ni forent habitus ra- 
mosior, corollaeque minores. E Prodr. Fl. Hisp. prolatione excludenda, 
forte, erit var. b nana, vulgaris potius lusus. 


Tetraith longiflorum (Tabernaem., Merretti) Moench Meth. p. 395. 


Tabern. Krtb. p. 999. f. 2. Capnab. spur. fl. alb. magn. stamnbs. luts. Merr, Pin. Rer. Natur. 
Britann. (1666.) p. To Galeopsis Gebo Lamk., Koch p. 651. n. 2., Benth. Lab. fo git, 
Gaud. 4. n. 1327., DC. Dub. p. 365. n. 2. G. dubia Leers, Godr. Gren, Fr. 2. gr DE ^ g 
n. 2337. G. grandiflora La-Peyr. Herb. s.l. Ladanum luteum Gilib. Exerc. phyt.? iw x "rt u^ 
Engl. Bot. v. 33. n. 2353., Reichnb. Icon. t. cr. C. 4. p. 40. t. 46, f. 98., Icon. C. 98. t. yon cuoi 
Fr. 3. p. 28. n. 2. t. 50. f. 369. Dietr. Fl. Bor. 3. n. 153. Rivin. Monpt. irreg. t. 24. f. 2. Tab. è 
t. 542, f. 4. Petiv. Hrbr. Br. t. 33. f. 10. 


© Flor. Jul. Aug. Fruet. Oct. In Pyr. med. — — i 

Dubia specimina (juniora) ex Héas (ubi speciem indicat Du zd n. 
1366.) accepi a Deville. Potius sub aliorum fide excipio, quam de illius 
existentia in Pyrenaeis persuasus. Nulla meretur fides seal iv 
qui, Hist. abr. pl. Pyr. p. 334. n. 2., stirpem enumeravit, se "i m 
observatione, quae in T. vulgare potius cadit; in Herbario ejus stat s.l. 
Et nescio quae fides habenda sit quoque Mutel, qui floribus ari ng 
Speciem vidisse asserit, et qui nomen ochroleucae specificum rejcien 
um sustinet. 


i : :) Gili log. (1192. 
Tetraith purpurascens (Plateari, Tragi) Gilib. Exerc. phytolog. ( ) 
P. 94. n. 22 
; : : i i . Sp. Koch 
eue di ex Spreng. Trag. St. h. p ro pf oe ona toa et j; DC. 
: T M. | +0. p. o N, és ,4A.n. LH Cn) d pt a a Y iv. : x iù rt. 
Dub. p. ‘365. ter Wi Arr " 1330. G. Tetr. La-Peyr. Herb., G. bifida Bonningh., ex Lej., Cou 


440 


confirmntbs., Benth. Lab. Ledb. Ross. Schultz F. Archiv., Neilr. Croat., qui et acuminatam Reichnb. 
confirmav. G. praecox Jord., ex Gren. Jur., G. urticaefolia Ortm., ex Ledeb. Ross. var.: item G. Rei- 
chenbachi Reutr., riparia Grandg. Engl. Bot. v. 3. n. 207., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 5, t. 44, Fl. 
Dan, t. 1271., Sturm Heft 62., et 64.; Reichnb. Pl. cr. C. 9. p. 28. t. 877., f. 1174., et 1175. typs., et 
C. 1. p. 40. t. 48. f. 100., et t. 49. f. 101. pubesc.; Icon. C. 98. t. 1231, f. 1., et t. 1930. £ 4. ifid., 
et t. 1229., f. 3. Reichnb. Reut., ego cred., Flor. Batav. v. 5. t. 332., Dietr. Fl. Bor. v. 3. n, 154. 
Rivin. Monpt. irreg. t. 31. Lob. Icon. t. 527. f. 2.? cum ramulo; Ger. Emac. p. 709. f, 2, ead, Dalech. 
Hist. pl. Lugd. p. 497. f. 3. 


(+) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, sylva vulgo Turieto, die 5. Aug. 
1850. Habui ex Tarbes a Deville. 

Valvulae antherarum in hae specie etiam per marginem pilosae 
sunt. Occurrit, per Pyrenaeos Cantabros praesertim , varietas flore 
parvo, albo. 

G. sulphurea Jord., Godr. Gr. Fr. 2. p. 686., huc reducenda vi- 
detur: de G. praecoci Ejusd. cf. Billot Ann. (1855.) p. 21. G. inter- 
media Pourr. Herb. Matr. asserv. species est huic potius, quam uni- 
cuique aliae affinior. Locus unde provenerit non indicatur. 

Dodonaei figuram Pempt. p. 153. f. 4., a pluribus citatam, laudatam 
a Lejeune facile omisi, fidens potius Courtois, qui eam Tetr., sive 
G. speciosae Miller existimavit; sed ista quoque (cum G. acuminata 
Reichnb.) in nostrae speciei varietates cadit, ex Benth. in DC. Pr. 


Stachys Dioscoridis, vix: L. Reapse nomen istud a neotericis 
impositum est generi, in quo nulla species spicatos flores gerit. Dubium 
est, num St. palaestina L. tegat Stachydem Dioscor. 1. 3. c. 110., ut 
judicatum est a Sibthorp, Graec. Pr. n. 1363. Stachys Plinii, Nat. h. 
l. 24. c. 15. vel 86., ita adumbratur, ut recte inter Plinii errores eam 
habuisse videantur Herm. Barbarus in Plin. Castigat. (ed. Basil. 1534. 
ps. 312-3.), Leonicenus in Plinium (edit. Basil. 1532. crt. 2. a in fine 
paginae; ed. Ferrar. Bonacioli per Maciochium, 1509., ert. 5. a lin. 
14. seq.); J. Bauhin. Hist. pl. 3. 1. 28, p. 319.; quem errorem durus 
non percepit Aquaeus Bituricensis, vir Equestris (in Plin. Commentar., 
Parisiis 1530. ert. 310.), sed subtiliter perspexit, damnavitque Sprengel, 
Comm. in Dioscor. T. 2. p. 542, Quid dices de nomine Eustachyde 
ab hoc ad quasdam Veronicas, ab alio ad nonnullas Chlorides dato? 

Masculini generis vult St. Lager: ego supersedeo; caveas a Plinio, 
qui vocem herbam praemitterat. 


SECTIO 1.* ERIOSTACHYS Bentu. 
Stachys Fuchsii! Dodon., Pempt., J. Bauhin., Grisley, Ger. I., Ray. 


Fuchs. Hist. Stirp. p. 766. St. germanica L. Sp. (ex Gesn. Hrt. append. crt. 206. a), Koch p. 652. 
n. 1.; Bert. 6. p. 148. n. 4., Gaud. 4. n. 1337., Moris Bard. 3 n. 977., Benth. Lab. p. 536. u. 14. (expurg.); 
DC. Dub. p. 368. n. 10., Willk. Lang: n. 2340. La-Peyr. Herb. sub Linnaeano nomine; S. sericea 
Griseb. (var.) ipso fat. Rum. Bith., addita et St, bithynica Boiss., Add.a St. lusitanica Brot., oblita a 
Benth., et a Steud., S. montana Rivin.; S. cretica Boiss. Esp., ex Willk.; S. tomentosa Gater., Dule. 
Jacq, A. 4. p. 10. t. 319., Flor. Dan. t. 684. vix. Schrank FI. Monac. t. 308., Hoffm. Fl. Germ. 1791. 
t- 10 Engl. Bot. v. 12. n. 829., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 344. vix., Brot. Phytogr. Lusit, sel. 9. p. 78. 
t, 109., Link Hoffm, Fl. Port. T. 1. p. 105. t. 7., Ten. Nap. 2. n. 390. t. 53., Rivin. Mnpt. irreg. t. 27. 
f. 1., Reichnb. PI. er. C. 10. t. 950, f. 1280., et C. 4. t. 35. f. 507. bienn., Icon. C. 98. t. 1210. f. 1, 2. 
Matth. p. 830, dubia, Camer. Epit. p. 578., Trag. St. h. p. 9. f. 1., Fuchs. Icon. (1545.) t. 444., Lonicr. 
Nat. h. ert. 110. A. Dod. St, h. Comm. (1553.) p. 88., Hist. pl. (gall.) p. 181., credo, quamvis flores, 
puto per err., luteos dicat. Dod. Pempt. p. 90. f. 3. (flor. purpur. dic.); Lob. Obs. p. 235. f. 4., Icon. 
t. 530. f. 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 98, p. 319-20. mal., Barr. Ic. t. e eti. . nec placent., 
Bauh, Hist. pl. 3. 1, 28. p. 219-20. Moris. Hist, pl. Oxon. 3, S. 11. p. 381. t. 10. f. 4. n. 1. 


© Flor. Jun. Jul. Fruet. stat. sera. 


441 


Legi in Pyr. septr. med. supra Montespà ad Puentis, die 24, Jul. 1843, 
Observavi ad Toulouse, ad Puyver, in m.* Turbon, ete. 

Si tubus corollae relinquatur iu statu naturali, tune inspicitur intus 
anulus interruptus in spatium cordiforme: quadrangulare sub disten- 
sione tubi ferme ut in Stachyde alpina. Bentham, Lab. Monogr. p. 537., 
describit « tubum corollae intus oblique anulatum ». ` 

Stach. lusitanicae suae, quam prius, Fl. Lusit., rectius pro St. ger- 
manica habuerat, Brotero retulit, cum dubio, S. intermediam Willd., 
reapse Aitoni, quam varietatem St. alpinae declaravit Bentham Lab., 
confirmavitque in DC. Pr., contra sententiam quidem Poiret, Dict. 7. 
p. 369. n. 12., qui S. lanatae Jacq. varietatem crediderat. 

. Quoad genus Eriostomon ipse Link fatetur « genus expungendum, 
quippe quod malum » Symb. ad Fl. Graec. in Linnaea T. 9. (1834.) p. 575. 

Dodonaei locum pari modo dijudicavit Courtois, dubio tamen ad- 
dito, num referendus ad S. alpinam. Obscurus de ea G. Bauh. Pin. 
p. 236. n. 1.; sed nobiscum est J. Bauhinus l.c. Fuerunt qui Stachydem 
nostram hahuerint pro Stachyde Dioseoridis; ita ut Fée, in Plin. ed. 
Panek. T. 15. p. 212-3., nomen Staeh. Dioscoridis Lobelii praeferendum 
esse duxerit, eo quod agitur de specie orientali, et meridionali, potius 
quam septentrionali. Sed stabat praestantius nomen Dodonaei, quo 
absque errore denominatur planta, honorato illius auctore germanico. 

Loquutus de Scordiotide Plinii cecidit in contradictionem Desfontaines, 
utpote qui in Plinii editione Lemaire, Nat. h. l. 24. e. 86., dixerit, 
hujus Scordiotidem respondere Stachydi Dioscoridis, quae ei S. germa- 
nica. Mox de Scordotine, sive Scordione Plinii agens (perperam prius 
aliter scriptum) laudavit Sprengelii sententiam (quam rectius Honorii 
Bellii litter. 5. ad Clusium p. 312., vel Alpini Prosp. Exoticor. p. 284., 
dixisset) qui pro Nepeta sive Cataria Scordotide sese pronunciavit cf. 
Plin..Le. 1:20, c. 21. 


Stachys phlomoides (Barrel. Willd. En. hrt. Berol. Suppl. (1813., 
op. posth.) p. 41. 


St. nigra Barr. Ic. t. 998. f. incompl., fl. fr. carens; S. heraclea All., Bert. 6. p. 152. n. 6. 
Guss. Sic, Ss. T,2 m T. 4D Notis; Reprt. Fl. Lig. n. 1456., Benth. Lab. p. .n. 7, et in 
DC. Pr. n. 6, (excl. Gdi., et fort. var, b); DC. Dub. p. 367. n, 8., Willk. m de 2342, S. barbata 
La-Peyr. Herb., et Hist. abr. pl. Pyr. (1813), etjam autopsia loci; S. cretica Risso Fl. Nice; y È 
graeca Ejusd, t. 11., et S. heraclea Ejusd.? S. valentina Willk. in litter. ad Costa ; hujusque = 
etc. p. 250. S. valentina Lagasc. All. Ped. n. 112. t. 84. f. 1. mala, undique inspecta, et vix € 
nenda: Reichnb. Icon. C. 98. t. 1909. f. 1., Dumenjou Herboris. Montgn. noir. (1847.) p. 88. t. 3. (in- 
numer.) medioc. 


9| Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. Per region. mediterr. in montan: 
praecipue; sed etiam in Pyr. Cantabr. merid. ad Azcoitia, et ad Vergara. 

Legi in Pyr. Navarr. supra Pamplona ad Tuleta, die 21. Jun. d'a 
in Pyr. or. septr. ad la Serella de la Manera, die 2. Jul. 1840. Ob- 
servavi ad Azcoitia, et ad Vergara; inter Ansò et Hecho; in sylva Si- 
birana supra Luesia, eundo ad Petilla;.ad. Orgagiia, Camprodon, Cre- 
scenturri, Collsacabre, Bafiolas, Berga, alibique. 

Planta admodum hirsuta, odoris sat gravis, sed non ingrati. Cau 7 
ex eadem radice saepe plures, florigeri adscendentes. Folia ovato-o 
longa, insidentia in petiolis canaliculatis; superiora gradatim minore, 
reviori petiolo praedita, minus crenata, adeo ut SPE De ni 
ovato-cordata, acuminata, subintegra. Vertieillastri 10-12-Hlori. alye 
dentes rigidi, sed non pungentes. Corollae extus, in galea A Me 
sertim, hirsutissimae, coloris autem rubidi eum maculis albidis; qua 


442 


corollae cito emarcidae colorem ferrugineum suscipiunt; anulus pilorum 
intus sub labio inferiore aream quadratam angulis obtusis efformat, in 
regione huie opposita, sub galea, triangulum obtusum. Nuces, imma- 
turae, nitidae. 

Sideritis heraclea Column. Ecphr. p. 129. deser, p. 131. f. 1. (nec 
fig in p. 135., ut scribit Bertoloni It. 6. p. 151. n. 5.), relata jam- 
dudum fuit ad hane speciem, sed neoterici, ducibus Reichenbach, FI. 
Germ. excurs. (1839,) p. 320. n. 2177., Gussone, Sic. Syn. 2. (1843.) 
p. 77. n. 3., non hujus esse speciei, sed ad S. salviaefoliam Ten. spec- 
tare docuerunt. Item ego sentio de Sid. heraclea Cortus., cf. Math. 
Epist. med. l. 5., ed Lugd. 1564. p. 634. Recipio, cum Bertoloni, 
Barrelieri locum, sed icon admodum imperfecta est, nec ulla nota aut 
observatione confirmatur a Jussieu, p. 26. n. 246. 

Hane speciem Allioni probe descripsit, l.c. ab anno 1785., sed eam 
paullulum turbavit in Auctario (1789.) p. 3. n. 112. Multos annos post 
(1813.) supervenit La-Peyrouse, qui l.c. p. 336. n.'6., eam ceu omnino 
novam descripsit, nullo synonymo ei relato; et quamquam ipse (Suppl. 
1818. p. 83.) mox dixerit de S. heraclea All. « J'ai moi-méme reconnu 
leurs rapports intimes », attamen hoc in fide auctoris, si qua alia erit 
relinquendum, nam nullibi de hac affinitate loquutus fuerat ante DC., 
qui speciei historiam enucleavit, Fl. Fr. 5. (1815.) p. 401. n. 2572.*, 
revera minus eorrectam, quoad synonymiam, referens Columnae locum, 
nec admodum exactam porrigens descriptionem dicendo radicem prin- 
cipem cylindricam (!), et caulem floriferum unicum. Refert DC., etiam 
St. intermediam Tenore, Fl. Nap. Pr. p. XXXVI. praeterlapsam a 
Bertoloni, et a Gussone, quam nullus adhuc plena rei cognitione hue 
confirmavit. Sed revertendo ad La-Peyrouse, hoc juvat observare; ipsum 
Hist. abr., loquutum fuisse de affinitate suae plantae cum St. hirta 
« Voisine du S. hirta »: cur gnarus homo de affinitate speciei loquutus, 
eam pro remotiori, nec pro affiniori stirpe declaravit? Evidenter quia 
haneine, quidquid dixerit Suppl. ignoravit. Ego vero Stachydi alpinae, 
salviaefoliae , germanicae potius quam hirtae affiniorem dicere malim. 
Hujus S. hirtae specimen desideratur in Herb. La-Peyr.; invenitur in 
Pyrenaeorum extremis regionibus maritimis, deque ea egit La-Peyr.; 
Hist. abr. pl. Pyr. p. 236. n. 7., ex Loiseleur (Bayonne). Reperio 
apud Bentham Lab., ut etiam apud Spreng. Syst. Veg. 2.p. 736. 
n. 40., Reichb. Lc. p. 5. n. 4. (non a Griseb, Rum. Bith.), relatas 
ad nostram speciem, ceu synoyma, aut varietate S. obliquam Waldst. 
Kit. pl. rar. Hung. T. 2. p. 142. t. 133. (cum n. 134. in tab.), et S. 
orientalem Vahl Symb., Fl. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 48. t. 560. Reapse 
figurae istae, sat similes inter sese sunt, ut videantur ab eodem typo 
erutae, sed a nostra specie illas recedere diceres, ut primo oculorum 
ictu apparet, floribus ochroleucis; caeterae differentiae ex attenta spe- 
ciminum eis adpositorum comparatione patefient. 

Specimen S. valentinae nomine, a Costa dono datum D.° Grau, 
vidi Berga, die 19. Maj. 1861. in hujus Herbario (T. 4. n. 75.); hoe 
potius monstrosum speciei statum refert caule elongato, subnudo, foliis 
inferioribus minimis, : 

Contendunt Bory Chaubard Morée n. 767., Pélop. n. 921., S. he- 
racleam Allioni ipsissimam esse St. creticam L. Sp. p. 812. Ast quoad 
illorum plantam, in qua flores ad viginti pro quovis verticillastro nu- 


merantur, calyces longe spinosi, corollarum galea apice biloba patenti 
reflexa, bracteae inferiores anguste lanceolatae, calyceque dimidio bre- 
viores dieuntur, ipsam ad nostram pertinere speciem credere nequeo; 
forte spectat ad S. salviaefoliam Tenor. Nap., quam inter eorum pro- 
lationes reperio. Et si Linnaeus Sp. pl. dixit caules pungentes, et folia 
floralia lanceolata , serrato-undulata, citavitque Walth. Hort. p. 108. 
t. 19., quae icon, si nitida esset litem solveret, sed minus felix et quid- 
quam obscura magnam tantummodo differentiae probabilitatem ostendit. 

S. autem acutifolia Bory Chaub. Morée n. 768. forte illorum S. 
creticae lusus est, et semper a nostra S. phlomoide distincta. Deceptus 
Bentham synonymo Eriostomonis lusitanici Fl. Port. t. T., a Bory et 
Chaubard adducto ad illorum S. acutifoliam, hane (reapse dubitanter) 
ad S. Fuchsii retulit in DC. Pr. P. 12. p. 464. n. 10.; et eo magis 
inlusus fuit Bentham, ex quo citati auctores, Flor. Pélopon. p. 37. n. 
922., S. lusitanicam habuerunt cum Fl. Port. citato synonymo, dere- 
lieta omnino eorum S. acutifolia. 

Specificam Aeracleae denominationem sumebat Allioni a Columna, 
eujus Sideritidem heracleam ad suam speciem false vel absque consi- 
deratione ingerebat. Subvenit cito illa Heraclea Crataevae, sive Side- 
ritis tertia Dioscoridis, l 4. e. 35., quae a nostra specie certissime 
fugit, etiam quia ista heracleotica non est. Antiquius erga plantae nomen 
sancire pessimum fuisset consilium: non unica tantum ratione impulsus 
me ad Willdenow converti. 


Stachys alpina (Thalii) Rupp. Jen. ed. Haller. p. 227. 


Marrub. montn. 1. Thal. Sylv. Harc. p. 76. lin. 18. Koch p. 652, n. 3., Bert. 6. p. 146. n. 3., 
Gaud. 4, n. 1335. (cxcl. prolat. Hrt. Rom.); Gmel. Bad. Als. T. 2. p. 627. n. 805., Benth. Lab. p. 537. 
n. 15., DC. Dub. p. 368. n. 9., Willk. Lang. n. 2243. St. rosea Hohen., ut videt. Ledb. Ross. La-Peyr. 
Herb., et Flor. Pyr. p. 14. t. 8., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1209. 62: 


9| Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In sylvaticis, saepius editis, 
solo calcareo. 

Legi in Pyr. septr. auriger. sub Massat ad Abière, die 26. Jul. 1843.: 
in Pyr. orient. supra Mont-Louis, au Bac de Bolchera, die 8. Aug. 1831. 
Habui a Deville ex le Pas de Roland. Observavi ad Irun, im m° Haya; 
inter Hernani, et San Sebastian; ad Tolosa (Cantabr.); circa Bagnères 
de Luchon, in Vallibus de Aran, et d'Aure, ad Salau, etc. 

Corolla obseure rubra, galea fornicata, neque plana (DC., Duby, 
Mérat), sed quod illi ostenderunt, ut puto errore typographico, coro 
labio superiore plano, in inferiorem non correcto; alter, Fl. Paris. ed. 
4. p. 269. n. 6., manifesto errore, oblita rei observatione, reportavit: 
faux pingitur maculis albis, rubrisve. Forma anuli in tubo corollae, 
intus, non est regularis; in parte sua inferiore prosequitur agg la- 
ciniam intermediam corollae, et efformat spatium subcordatum , um 
remanet in suo naturali statu; spatium quadrangulare efficitur tubo co- 
rollae secto et applanato. Stamina oriuntur supra anulum. tous 

S. alpina Bull. Fl. Paris. T. 4. t. 342., aut male figurata es fe 
alienam fingit speciem, Suspicor hujus nostrae speciei esse p- wey) 
alpin., urticaefol., hirsut., flore variegato, Ponteder. Anthol. l. 3. c. x 
p. 257., et p. 256. descript., quam Bertoloni Ital. praetervidisse percipio. 


444 


SECTIO 2.* STACHYOTYPUS Bxrxrn. 


Stachys sylvatica (Codex Florent. Rer. medicar.?, Tragi) Rivin. 
Monpt. irreg., Buxb., Hall. 


Cod. cit. Biblioth. Laurent. Plut. 73. n. 16., Trag. St, h. p. 5. Koch p. 653. n. 4.. Bert, 6. p. 142, 
n. 1., Gaud. 4. n, 1334., Benth. Lab. p. 541. n. 29., DC. Dub. p. 368, n. 11., Willk. Lang. n. 2345. 
La-Peyr. Herb.; S. ambigua Sm. Engl. Bot., ex Hook. Bor. Amer. p. 116. n. 2. an recte? contirmat 
Babington.; sed non amplius confirmat Hooker cum Arnott, Br. Fl. ed. 8. p. 334. Engl. Bot. v. 6. n. 
416., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 88., Hayn. Term. bot. t. 19. f. 4., Flor. Dan. t. 1102., FI. 
Bat. v. 4. t. 302., Schrank FI. Monac. t. 89., Sv. Bot. v. 9. n. 548., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 38., Dietr. 
Fl. Bor. v. 2. n. 123.. Labr. Heg. Icon. Helv. fasc. 15 t. 6., Reichnb. Icon. C. 98. t. 49141. f. 2, eb 
t. 1932. f. 1., Jacq. Ic. rar. 1. t. 108., canar. ben., Rivin. Mnpt. irreg. t. 26. f. extr. Clus. Bar. pl. 
Hist. 2. 1. 4. p. 36. f. i., Dalech. Hist. pl. Le vi 2. p. 1244. f. 2. sat, Tabern. Krtb. p. 921. f, p 
Lonicr. Nat. r ert. 112, B., Krtb. ex Uffenb. 1688. p. 263. f. 4. Icon. t. 536. f. 1. 

9, Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Catal. ad Camprodon, die 21. Jul. 1846. 

Corolla anterius sub-saccata. Anulus pilorum in parte interiore tubi 
ferme regularis, scilicet parum flexus in eadem linea. Staminum origo 
supra anulum. Odor-herbae, et florum adhuc magis, aliquid Melissini 
habet, nec mihi displicet: digitis etiam confricata planta (24. Maj. 
1871. ad Bagnacavallo, 21. Maj. 1813. ad Ancona ete.) grate olet 

M od Hara , i ; PN IE pe. 
etiam circumstantium consensu; foetidum dixerunt antiqui plures Clusius, 
Thalius, G., et J. Bauhini, Rayus, Morison, Tournefort. Foetentem re- 
petit etiam Bertoloni: Lamiaceum eum dicit Gaudin, imitans ab Haller, 
Helv. n. 276., qui dixerat « Foetido Lamii odore est »; et sic Vill. 

? . . LI , . 
Dauph. 2. p. 319. Odorem singularem foetidum dixerat Pollich, Palat. 
2. n. 563., et Gmelin, Fl. Bad. Als. 2. n. 893. observat: « Planta 
graveolens, foetida, quam a frumentaceis Curculiones , a pecoribus Hip- 
poboscas arcere tradit. Ehrhart Oekon. Pflanzen-Gesch. 3. p. 166. « Herb 
with a strong disagreable smell. » Sm. Engl. Fl. 3. p. 99. n. 1., nee 
dissimiliter Bréb. Fl. Norm. ed. 4. p. 244. « Tota planta odorem in- 


Stachys aquatica (Caesalpini) Tabernem., Volekam. 


,,j,Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 118. n. 301., De Pints. l. 11. cap. 34. p. 451. Stachys palustris 
Rivin., L., Koch p. 653. n. 6., Bert, 6. p. 144. n. 2., Gaud. 4. n. 1336., Benth. Lab. p. 542. n. 30., 
DC. Dub. p. 368, n. 12., Willk. Lang. n. 2346., As, Gray Man. Un. St. ed. 5. p. 358. n. 2., Maxim. 
Pl. As, or. ng p. 43., et. ps. 44-5. S. pal. La-Peyr. Hrb., S. aspera Michx., S. glabra Riddel, et 
S. cordata Rid el, cum S. Nutalli Shuttlew., vars. ex Asa Gray Man., S. palustris Gesneri, Camer. 
Hrt., S, baikalensis Fisch. Engl. Bot. v. 24. n. 1675., Curt, FL Lond. ed. Grav. V. 2. t. 84., Fl. Dan. 


445 


Da (6,2. ai., Dietro Fl. Bor. v. on. 192.. Siara HM DT RIO NOIE RC LR ET 
Rer Er. LI, Dalech. Hist, pl. Lagd. 8. p. 1907, £ iala Di CON E EET ET 
9| Flor. Jul. Sept. Fruct. Aug. Octobr. 
Legi in Pyr. Cantabr. sub Azpeitia, secus flum. Uriola, die 22. 
Aug. 1857, in Pyr. Catal. ad Camprodon, die 24. Jul. 1846. 

Corolla sub-saecata: anulus pilorum intus, in tubo, ut in S. sylva- 
tica, sed quidquam magis sinuatus. Semina ovoidea. Odor herbae potius 
ingratus (et fuit Detonica foetida Gesn. Coll); neque flores grate olent. 

Non video quo melius quam huie speciei adduceretur Calamintha 
aquatica Camer. Epit. p. 483. Istum in Hort. Med. p. 164. lin. 9. lo 
quutum fuisse volunt de hae S. aquatica, sed quum ibidem ille dicat, 
ipsam variare flore luteo, tunc eum rem potius commentitiam tracta- 
visse ratus sum; quia si maculae luteae interdum conspiciuntur in co- 
rolae fauce, ipsam tamen corollam prorsus luteam neminem vidisse au- 
divi: albentem vero non inficiabimur. 

Quae stirps ad Toulouse provenit huic proxima, foliis fere omnibus 
petiolatis, habita est a Timbal (Act. Congr. Scient. de Franc. 19. 1852. 
p. 218), nee non a Noulet (Fl. anal. Toul. 1861. p. 131.) pro S. am- 
bigua Smith, cui num revera respondeat dubius haereo. Caeterum planta 
dubia, quam plures ad S. palustrem; Hooker, cum Arnott, et Babington 
ad S. sylvaticam referendam censent, ut supra retuli. Revera Smith 
planta non bene firmata est, nam proportio corollae cum calyce ad- 
modum in Labiatis ludere unicuique hodie compertum habet. Forte 
haec planta non est semper eadem, si revera, uti quidam suspicantur, 
hybrida est ex S. sylvatica, et palustri; cf. et Bentham in DC. Pr. 
P. 12. p. 470. n. 34. Eam S. palustri-sylvaticam (cum dubio) nuneu- 
pavit Schiede. De Plnts. hybrid. p. 42. n. 9; contrario, S. sylvatico- 
palustrem W. Meyer Fl, Hanv. p. 427.; videas etiam Sonder, Hamburg 
p. 332; et cf. Nolte, Fries, Koch, Jungst, Brébisson, Crépin; Schultz F. 
etiam, qui plantam hybridam in S. ambigua Sm. videre recusant. Obser- 
vationes et figuras de ea habes apud Sm. Engl. Bot. v. 80. t. 2089., 
Flor. Dan. t. 1877., Reichnb. Pl. er. C. 3. t. 222. f. 369., Icon. C. 28. 
p. T. t. 1215., Sturm Heft 84. St. ambigua a me lecta, die 30. Jul. 
1862. ad St. Girons, accedit S. palustri (cujus anulum in tubo corollae 
inferiori fert), sed cum ea conjungere nollem, adeo facie recedit. Bene 
representatam video in Flor. Dan. t. 1877., in Engl. Bot. l.c. (si ex- 
cipias folia ima latiora), et in Reichnb. Pl. er. C. 3. t. 222. (infl. tant. 
longr.). Eam esse prolem hybridam mihi non constitit; msi ed pen 
censere velimus stirpes, quae e diversis parentibus exortae, ferti TM 
beneficio nactae, perdurant, seseque diffundunt: cf. Linn. Amoen. . 
6. p. 296. Suspicio etc. 

cud ceu simplicem synonymon plant 
acta observatione, quod nimium est. : "aen 

Tanta generis Stachydis affinitas est cum Betonica, am — ife 
characteres inter utramque distinctionis, facies S. I] 
ita cum Betonica officinali, vel purpurea pete ca ? P bent 
erectae cum  Betonica flava cognatio (succedente Stdertt ag re 
hasce plantas sub uno comprehendere genere, relicto incerto x em n 
nomine, ultra evecto illo Betonicae. Pili, qui mm speciem anui, 1 Boia 
rupte, ad basim staminum sunt colleeti in Stachyde aquatica, 1 


” 
”" 


am adduxerunt, nulla de ea 


446 


nica purpurea sparsim per interiorem tubi partem distributi inspiciuntur, 
Contendit Gay genus Bettonicam sustinendum, contra Bentham, Lab. 
p. 525., qui eum rejiciendum putavit, eo quod differentia extat vegeta- 
tionis insignis, quum axis caulinus primarius nunquam elongatur in 
Bettonica , contractus remanens in formam rosulae; sintque rami axil- 
lares rosulae, qui, in hoc genere, evolutionem sumant, atque elongantur, 
caules floriferi evenientes; cf. Bull. Soc. botg. Fr. T. 2. (1855.) p. 586. 
Et genus iterum recipiebat Bentham in DC. Pr. P. 12. p. 459., eo 
quod Botanieorum consensum non obtinuerat. Difficile semper fuit ea 
evertere, quae per longum aevum invaluerunt, Tormentilla, Bettonica, 
Ligustrum, Sinapis, Alliaria. 

Revera parum abfuit quin ego Bettonicam et Stachydem una com- 
prehenderim, divisas in sectiones, quarum princeps fuisset Eu-Betonica, 
alteram effecissem e Bet. flava, de qua cf. Visian. Dalm. 2. p. 205. 
sub n. 969., cui caeterum sententiae super expositae favet, absurdus 
tamen in hoc, ut Bettonicam antiquorum sub Stachyde militare voluerit, 
nomenque Betonicae retinuerit pro modo citata B. flava, Dalm. 2. p. 


218. n. 1003. 


- Stachys arvensis (Gesner) L. Sp. 

Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 12, f. 101. videtr., G. Bauh. Pr. p. 111. (Sid. 2. sin. fig.). 
Koch p. 653. n. 7. ; Bert. 6. p. 197. n. 10., Gaud. 4. n. 1340., Moris Sard. 3. n. 979., Benth. Lab. p. 
550. n, 55., DC. Dub. p. 367. n. 2. Willk. Lang. n. 1348. La-Peyr. Herb.; Glechoma arvensis Gerard 
Gallo-Prov. ed. 2. MN. Marrubiastrum vulgare Tournf. Trixago punctata Gilib. Exerc. P t. Engl. 
Bot. v. 17. n. 1454., Curt. Fl. Lond. V. 1. t. 77., Flor. Dan. t. 587., Bull. FI. Par. T. 4. t. 344., Sv. Bot. 
v. 10. n. 674., Reichnb. Pl. er. C. 10. t. 967. f. 1298., Icon. C. 28. t. 1212. f. 1. Dietr, Fl. Bor. v. 8. n. 
510., Fl. Batav. v. 7. t. 508. 

() Flor. Jun. Sept. Fruct. Aug. Sept. Minus frequens per regio- 
nem oceanicam. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Urdos de Baigorry, die 24. Jul. 1841; 
habui a Deville ex agris de Thebe, au pied du Ger de Troubat. Vidi 
ad Algortha, Bilbao, Durango, Azpeitia; vidique ad Salau Pyr. septr. 
aurig.; rarissime ad Toulouse; frequenter per region. mediterr. 

Suspicatus sum, ne ad hane speciem retulenda fuerit la Crapodine 
indeterminée (Sideritis) St. Amans Bouquet. Pyren. p. 232. n. 139., 
quam indicat: * Plateaux inferieurs, lieux arides , cum hac observa- 
tione “ Je prendrais volontiers ce Sideritis pour le Scordioides, s'il n'y avait 
les fleurs rouges , Ibid. Res certe obscura et dubia haec est, eo magis 
quum videam S. arvensem in Fl. Agen. p. 240. n. 7. Habet quoque 
idem St. Amans, supra n. 138. Sideritidem montanam ex iisdem locis 
mihi aeque dubia, quia stirpem hane revera repertam fuisse in Pyre- 
naeis me latet. 


SECTIO 3.* OLISIA (spec. Dumort.) BENTH. 
Stachys annua (Ghinus ad Matthioli) L. Sp. 


Matth. Comm. in Dioscr. ed. Valgr. 1565. p. 1003. Sider. 2.a Koch p. 653. n. 8., Bert. 6. p. 159. 

n. 11., Gaud. 4. n. 1339.?, DC. Dub. p. 367. 2. Willk. Lang. n. 2319. La-Peyr. Herb.; Tetraith 

annua Gerard Gallo-Prov. ed. 2, MN.; Sideritis trinervia Gilib. Exerc. phyt. Jacq. A. 4. p- 31. t. 360., 

vix ead. videtr., Engl. Bot. Suppl. v. 1. n. 9669. ead. ac Jacq. pl.. Reichnb. Icon. C. 28. t, 1212. f. 2. 

vix., Dietr. Fl. Bor. v. 11. n. 781., Rivn Mnpt. irreg. t. 69. vix. Tabern. Krtb. p. 929. f. 1., e 

z 541. f. 2., Lob. Icon. t. 598. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 497. f. 2., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. 
+ 11. p. 389. t. 12. f. 8. n. 14., Cienfueg Hist. pl. mns, Madrid T. 3. (1627.) p. 249. 


© Flor. ZEstat. Fruct. Aug. Oct. Per reg. mediterr. calidior. ; in 
oceanica rarior. 


447 


Legi in Pyr. Navarr. ad Monreal, prope Idozin, ubi enatus est ille 
Espoz y Mina Gallorum terror. Observavi sub Ustou ad dirutum ca- 
stellum vulgo Avogarda; ad Toulouse, ad Olot, alibique. 

Statura sub-pedalis: herba pallida, odor gravis. Tubus corollae non 
brevis, neque absolute, nec proportione acta cum calyce, quapropter 
perperam talis declaratur a DC. Fr. 3. p. 547., iterumve cum Dub 
inter generis notas, et ab ejus sectatoribus Lorey, Dur. Fl. Cót d'Or. 
p. 697., Lestiboud. Botanogr. Belg. p. 161., Lloyd, Loir. infer. p. 354., 
Mut. Fr. 3. p. 32. 

Corolla tota albescens, labio inferiore sulphureo, in medio punctis 
rubris picto; corolla tota extus pubescens; ver marginem undulato- 
crispa; anulus pilorum intus semicircularis descendendo versus labium 
inferius. Nuces sub-triangulari-compressae, nigrescentes, rugosae, ni- 
tidulae. Planta pubescens; folia floralia abmucronata. Multa sane re- 
prehendenda sunt apud DC. Duby l.c., sive quoad improprietatem 
dictionis, futilitatem , falsitatem etiam. Sed mea planta revera cum 
Linnaeana identica? De hoc semper dubitavi, et parum abfuit quin 
pro peculiari specie proponerem, ex quo vidi apud Benth., Lab. p. 554. 
n. 66. dictum de S. annua “ anulus internus omnino nullus: achenia 
laevia , quas aliter se haberi in mea stirpe clare percepi. Nee Gaudini 
descriptio ad specimina mea satisfecit, 

In figura Flor. Dan. t. 2541. video plantam adscendentem, plu- 
rimis ditatam ramis, folis praeditam basi angustis, floralibus integris, 
calycibus non aristatis, labio superiore corollae sub-fulvescente. Jac- 
quini figura, cui similis est altera ex Engl. Bot., Suppl., offert plantam 
foliis ad tertiam ferme partem integris, dentibus longioribus praeditis, 
nec tam frequentibus crenis, superioribus fere omnino integris; ad hoc 
et planta glabrior apparet, et ejus habitus laxior. Haee respondet 
plantae a me alibi visae, vel lectae (Bononiae in moeniis 1827.) a qua 
quidquam differre videtur stirps per Pyrenaeos meridionales obser- 
vata, cum qua reapse quadrat Morison icon; sed miratus sum, ipsum 
(p. 389. n. 14.) illam dixisse viventem in agris septentrionalibus Angliae, 
et dein videre stirpem tantummodo novissime receptam in Flora an- 
gliea (l.c. 1830.) non absque suspicione apud Hooker ipsam, exoticae 
originis, in Angliam recentem inlatam fuisse: ubi habebatur pro specie 
germanica, et gallica, in hortis ingressa apud Britannos anno 1713., 
ex Ait. hrt. Rew. ed. 2. T. 3. p. 401., et ex Don 's Hrt. Cantabr. ed. 
13. p. 386., qui rei notitiam susceperunt, forte, ex Philosoph. transact, 
n. 337. p. 196. n. 64. 


Stachys maritima (Donati) L. Mant. dvi dits 
Be pai, se'epy, (1601) p Modes Rana, GE wii ang n. 23t; LacPoyr, Herb. et 5; hirta 
La Pepe, feb, boscone Terr ts. Hit, Vinden, kd: fue i js U Ab £6. 
Zannich. Vnz. p. 247. t. 19. Bocc. Mus. Pint. p. 164. t. 127. 

9| Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. in litore orient., rara. 


Legi in Pyr. Catal. prope San Feliu de Guixols, die 13. Jun. 1860. 


Habui a Massot ex Canet 
3 A à bet 
: dici : dieunt, sed hoc non semper ha 
Folia superiora integerrima plures di : 843. Anulus in inte- 


locum ex observatis ad Argelles, die 8. Sept. 1 : 
riori parte tubi corollini ad superiorem tubi partem est interruptus. 
Flores admodum fragrantes sunt. 


SECTIO 4.a CHAMAESIDERITIS Rzrcuxz. 
Stachys erecta (Tragi) Poll. Ver. 


Trag. apud Brunf. Herbar. 3. p. 180.; Herb. I Ruell. De Nat. st. l. 3. c. 112. St. recta 
L. Mant., Koch p. 654. n. 10., Bert. 6. p. 163. n. 14., Gaud. 4. n. 1338., Benth. Lab. p. 556. n. 72., 
Willk. Lang. n. 2352. S. Sideritis Vill. Dauph., DC. Dub. p. 367. n. 5. La-Peyr. Herb., St. ramosis- 
sima Roch., et Heuff. Banat. ex Fisch., Meyr., Neilr.; Sidr. maculata Gilib. Exerc. phyt. Sideritis 
. hirsuta Bonam. Nann., ut Gouan Fl. Monspel.; Jacq. A. 4, È 31. t. 359., Schrank Fl. Monac, t. 346., 

Dietr. Fl. Bor. v. 11. n. 782.? Hayn. Arz. Gew. 4. t. 12., Schk. Handb, 2. t. 161., Reichnb. Icon. C. 
98. t. 1214. f. 1., Rivin. Monpt. irreg. t. 70. Zannich. Vnz. p. 247. t. 200., W., W., F. N. ab Esenb. 
PI. offic. 3. t. 40. Pen. Lob. Advers. p. 223-4., Icon. t. 523. f. 1., Clus. Rar. pl. Hist. 2. 1. 4. p. 39. 
f. infr., Camer. Epit. p. 747., ut ego opinor; Fuchs. Hist. st. p. 769., Dod. St. h. Comm. (1553.) p 165. 
(fig.a alibi non visa). 

Ə, Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. septr. aurig. ad Salau, die 23. Jul. 1862.; in Pyr. 
Arag. ad San Cosme de Guara, die 14. Jun. 1850. Habui ex Eaux 
Bonnes a De Girard; ex Nestier a Deville. 

Anulus intus in corollae tubo accedit, potius formae anuli S. alpinae, 
ita ut efficiat triangulum in statu suo naturali; semicirculum, si tubus 


apertus distenditur. 


.Stachys hirta (Clusii) L. Sp. 

Clus, Hisp. p. 391-2. Desf. Atl. 2. p. 20., Bert. 6. p. 156. n. 9., Moris Sard. 3. n. 980., Benth. 
Lab. p. 553. n. 65., Guss. Sic. Syn. 2. p. 78. n. 6., Loisel. Fl. Gall. ed. 1. P. 2. p. 356. n. 8., et ed. 
2. T. 2. p. 15. n. 9., DC. Dub. p. 367. n. 6.. Willk. Lang. n. 2350. Ocimastrum valentinum Glus. All. 
Pedem. n. 113. t. 2. f. 3. (mal. cal:); Reichnb. Icon. Bot. exot. 1. p. 28., et p. 68. t. 40., Icon. C. 28. 
t. 1213. f. 1. De Noè apud Bory, Dur. Exped. Sc. Alger. t. 65. (var. parvifl) cred. Clus. Hisp. l.c., 
et Rar. T Hist. 2. 1. 4. p. 42., Lob. Obs. p. 279. f. 2., Icon. t. 519. f. i., Dalech. Hist. pl. Lugd. 
p. 684. f. 2. 

(2? Flor. Maj. Jul. Fruet. per stat. In maritim., aut saltem iis 
proximis, utrobidem. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad San Sebastian, diebus 23. Maj. 1844., 
et 22. Jun. 1857.: in Pyr. Catal. ad Massanet de la Selva, unde mare 
ferme inspiei potes, die 7. Jul. 1851., ibidemve proxime observavi ad 
San Feliu de Guixols, ad Palamos. Ex Bayonne primus novit Loiseleur; 
ex el Passaje, ego. E viciniis de Bayonne dono accepi a Dr. Blanchet. 

Caulis quadrangularis, scaber, pubescens, saepe ramosissimus, ramis 
erectis, adscendentibus, et prostratis. Folia cordato-ovata, erenata, ru- 
gulosa, insidentia in petiolis canaliculatis. Calyx turbinato-campanulatus, 
angulatus, dentibus sub-spinosis, mollibus. Corollae labium superius for- 
nicatum, bifidum, ut in Sideritide (Sider. Ocimastrum Gouan Hrt. Monsp.), 
et in lacinias duas divaricatas productum: labium inferius trilobum, 
lobis lateralibus obsoletis, anterius denticulatis, in illorum parte media 
revolutis, labio medio magno, emarginato, neque crenulato; tota corolla 
extus,.sed etiam intus, hinc inde pubescens, labio superiore pallido 
(albido), inferiore sulphureo, ad faucem punctis notato rubris. Anulus 
pilorum in tubo corollae intus, interruptus. Stamina extra tubum evi 
deater exporrecta, duo minora, deflorata utrinque reflexa ; filamenta 
rubra, pubescentia. Pistillus pallidus, glaber, stigmate bifido, aperto, 
lobis vix inaequalibus. Semina immatura, laevia. Herba pallida; hir- 
suties ejus rigidula; odor sub-foetens, e glandulis hinc inde per plantam 
conspersis. ( 

. Nonnulli perennem plantam declarant, sed mihi, cum quibusdam 
alis, annua videtur species. Clusius de radice dixit: “ An perennis, 
aut annua, nihil pronunciare possum. , Annuam dixit Tournefort, et 
est Galeops. annua hispan. rotundifol. lust. r. hrb. p. 186.; et annuam 


449 


declarant Desf. Atl., Benth. Lab., Bert. Ital., Moris Sard., Guss. Sic 
Et talem se exvelavit in Horto Paris, ex Desfontaines, in Horto Gis. 
tabrigiensi, ex Don. 

Non omnino mihi satisfaciunt descriptiones legendae penes L. Sp. 
Desf. Atl, All. Ped., Dub. Gall., significantes plantam prostratam, pro- 
cumbentem, aut diffusam , quasi habitu similem Sideritidi romanae 
quod aliter certe se habuit in individuis a me visis, caulem sata 
adscendentem et erectum offerentibus, quemadmodum Bertoloni, Gus- 
sone, Moris aliique eos describunt: erectum caulem vidisse quidem 
Clusium testatur icon ab eo tradita, a Lobelio suscepta. Loiseleur, qui 
in eadem occidentali regione videbat dicit: “ Variat caule erecto et caule 
prostrato ,; item Sebast., et Mauri observant: “ Caulem adscendentem 
esse vel erectum , Rom. Pr. n. 663.; et sic demum plures, ut dixi, 
quibus addas etiam Benth. Lab., et in DC. Pr. P. 12. p. 481. n. 89. 
Linnaeus, insuper, flores absque involucro descripsit: quo sensu? ille 
idem, qui Stach. alpinam, Fuchsii, et creticam, verticillis (sic) involu- 
eratis descripsit! Petit Gussone Lc. p. 79. “ An ob bracteolas saepe obli- 
teratas (Linn. Sp. pl. p. 813.) flores absque involucro describit? Berto- 
loni le. p. 157. putat dictum a Linnaeo de bracteolis exiguis, setaceis, 
caducis. Ego credo inconsiderate loquutum fuisse Linnaeum. Clusii icon 
folia floralia, quidquam minora, prae speciminibus nostris, repraesentat; 
adstant tamen, et Linnaeus Clusium citavit! 


Bettonica Oribas. (Medic. Collect. 1. 11.), Tournef. De magna 
Bettonicae cum Stachyde affinitate dixit olim Ludwig, Definit. Gener. 
(1747.) p. 59. ced 

Vettonicam antiquorum , eum Gallis, Betonicam scripsit Oribasius; 
quidam putant rectius restituendam Vettonicam, a Vettonis Hispaniae po- 
pulo; sed tune surgit Plinii auctoritas despieienda, quia plures persuasi 
sumus, ipsum (Nat. h. l. 25.c. 8., vel 46.) e duobus Dioscoridis plantis 
(Cestro, sive psychotrophone; Britannica, seu Bettonica) unum compe- 
gisse monstrum sub sua Vettonica. Ast suscipiamus nomen a Medicis, 
cum vulgo, receptum, declaratione acta, nomen generis principem fuisse 
Cestrum Dioscoridis! Non ignorato, imo fatentibus, librum percelebrem 
de specie prototypa, Antonio Musae (false descriptum), Vettonicae no- 
mine fuisse inscriptum: verum quum Bettonicam hispano more (ubi 
pluries nomina propria incipientia cum V, in B conversa audivimus) 
recipimus tune Bettonicam, neque Betonicam scribendam esse duximus, 
eum Hoffm. G. De medicam. offic. (edit. 1738. p. 146.) I. 2. c. 91. 

Bettonica purpurea (Dioscorid.) G. Bauh. Basil. p. 6T. Pin., Tournef. 
Elém. botq., et Inst. r. hrb. 

i ; Comm. in Dioscor., 
sh e Sf rupe Gre. Nr ibi oil EE 
n. d.. Bert. 6. p. 135., n. 1., Gaud. 4, n. 1331., Gmel. Bad. Alsat. T. 2. n. 995, DC. Dub. i 
Willk. Lang. n. 2358., Benth. in DC. Pr. P. 12. p. 460. n. 4. Stachys Betonica — : am = 
n. 3. B. offic. La-Peyr. Herb., et B. stricta Ait. La-Peyr. Herb.; item Renth. Cat.; B. pey 


i s 2. p. 
Timb.; B, vulgaris Zannich. Op. posth. bot.; B. usualis Ovid. Monna. na ta i 
115.; St. officinalis Trevisan. Engl. Bot. v. 10. n. 1142., Curt. FL Lond. ed. "A. Schk. Handb 2. 
Dan. t. 726., Sv. Bot, v. 4, t. 284.. Bull. Herb, Fr. t. 41., Schra $1 bes, EE: 
t. 160., Fl. Bat. v. 4i. t. 828.. Dietr, FI. Bor, v. 14. n. 783., Sabb. Hrt, Rom. E t. 1917., 
Reichnb. PI. er. C. 8. t, 710. f. 952. et t, 712. f, 954., et t. 711. f. 993. [varte i POS p 75. t 483., 
Savi Mat, med. p. 23. t. 15., Turp. FI. med. T. 2. t. 69., Plenck lc. ph. mee pr: niet Heb. f. 
Woodv, Hook. Med. bot. V. 2. p. 354. t. 128., Tournf. Inst. r. hrb. ee ni i 198. Zanbich. 
i4 88., Matth. p. 944., Camer. Epit. p. 681., Fuchs. Hist. st. p. 390.. Tra L4 $0. vers; Lob. Obs. 
nz. p. 37, t. 240., Rivin. Mupt. irreg. ti 23. f. 1., Lenorm. Cod. Paris. fol. . 


29 


450 


p. 286. f. 4. Icon. t. 532, f, 2., Clus. Rar. pl. Hist. 2. 1. 4. p. 39. f. 1. Dod. St. Hist. Comm. (1553.) 
p. 348., Hist. pl. (gall.) p. 205., Pempt. p. 40. f. 1., Dorsten. Bot. crt. 38. C., Lonicer. Nat. h. crt. 
138. B., Cord. Hist. pl. crt. 164. b., et 165. a f. 1., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 365. t. 5. f, 1. 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. 

Legi in Pyr. or. valle de Caroll inter Portà, et Portè, die 23. Jul. 
1851.; ad Mont-Louis, die 21. Jul. 1857. Habui a Deville ex valle 
Barousse ad Aréign. 

Ludentem floribus albis offendi ad St. Girons. 

Betonica Hrt. Sanit. (edit. Venet. 1511.) Cap. 6. 4. mihi potius 
B. luteae faciem offert. B. algeriensis De Noè, foliis latioribus, caly- 
cibus minoribus, corollis majoribus, de stirpe admodum quaquaversus 
ludente, mirabor si pro bona specie denique admittetur: cf. illius auc- 
torem in Bull. Soc. botg. Fr. T. 2. (1855.) p. 582. 

Individua a me observata ad Olon, Pyr. septr. med., ut specimina 
lecta ad Portè, Pyr. or. ac ea a Deville accepta, referunt, ut puto, 
B. Monnieri Gouan Ill. p. 36., B. hirsutam Leys., Reichnb., B. psilo- 
stachydem Jord., Fourn., Timb., et similia sunt B. incanae Aiton., ex 
Hort. Bot. Bonon. 1827-8., quae a Bentham, Lab. p. 532. n. 2. (B. 
densiflora), vel in DC. Pr. P. 12. p. 460. n. 3., relata sunt (non visa 
quamvis Gouani planta) ad B. hirsutam L. Ego hujuscemodi stirpem 
firmiter habeo pro varietate B. purpureae, et puto B. hirsutam ex istius- 
modi lusu in Pyrenaeis indicatam, non ultra recipiendam esse. Ipse DC., 
pone Gouani tantummodo auctoritatem, speciem in Pyrenaeis indicavit, 
ut fecerunt La-Peyrouse (qui in Herb. s.l. veram habuit), Godr. cum 
Gren. Fr. 2. p. 694, Bonum virum Dulae (Hauts Pyr. n. 1313.) re- 
linquamus. Meam sententiam favet Gmelin, Bad. Als. T. 2. p. 623., 
qui eamdem stirpem in Pyrenaeis observavit. : 

Amicus Deville f.r. insudavit ut stirpem a B. purpurea distinctam 
demonstraret; eam ad B. hirsutam primo adduci posse opinabatur; sed 
attentius inspectam percepit ab hac specie praecipue differre, pube-ca- 
nescente, nec flavicante, pilis per folia, et undique rarioribus, foliorum 
crenis acutiusculis, nec obtusis, calycibus venosis tantum, non vero re- 
tieulato-venosis! Nihilosecius, in extincti amici obsequium, utque hujus 
insignis varietatis, a quibusdam pro peculiari specie (B. recurvata Jord., 
Fourn., Timb.) habitae, notitia extensior fiat, juvat huc reportare ejus 
descriptionem, qualem, e vivis plantis, eam confecit Deville. * T'ge 
couverte de poils blancs, réfléchis. Feuilles oblongues, en coeur à la base 
fortement crenelées à crénelures terminées par une pointe assez aique pour 
qu'il soit impossible de dire d'elle avec Haller (Helv. n. 265.) rotunde, 
avec Loiseleur (Gall. ed. 2. T. 2. p. 17. n. 5.) obtuse crenatis. Les ra- 
dicales pétiolées, et cilifes, ainsi que les pétioles, couvertes, ça, et là de 
longs poils épars. Les caulinaires à paires assez rapprochées; les infé- 
rieures petiolées, et ciliées comme les radicales , parsemées comme elles 
aussi de poils épars; les inférieures à pétioles diminuant de plus en plus 
jusqu'aux. florales, qui sont sessiles, velues, ou hérissées. Fleurs en épis 
ovales, bractées lanceolées, acuminées, longuement ciliées. Calice simplement 
veiné, méme dans le sec, à tube glabre, sauf au sommet où il est cilié 
et velu, surtout à l'origine de dents: celles ci portent en outre sur le dos, 
dans presque toute leur longueur, de longs poils, qui les font paraître cr- 
liées. Corolle velue, extérieurement. Obs. Plante essentiellement différente, 
à en juger par la description, du B. hirsuta L. , Deville. Nomen m 
capite susceptum fuit Bettoniea Monnieri Gouan Ill. p. 36. 


451 
Bettonica lutea (Dalech.? Tabern.) Mill. Dict. n. 7., Lamk. Fr. 2. p. 446. 


Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1357-8., Tabern. Krtb.. et Icon. infra citand. B, Al 
Koch p. 655. n. 3., Bert. 6. p. 139. n. 3.. Gaud. 4. n. 1333 + DC. Dub. p. 365, n. 4." Wik. Lobo 
n. 9355. Host Fl. A. 2. p. 165. n. 3. Benth. in DC. Pr. P. 12, p. 459. n. L Stachys Alopecuros Benth, 
Lab. p. 531. n. 1. B. Alop. La-Peyr, Herb.; B. Alopec., et B. Jacquini Godr. cum Gr. Fr.; quis ne- 
garet? p : i bb ga e PI. cr. C. 8. t. 709. f, 951., Icon. C. 298. t, 1216. P. 2.. et 
t. 1932. f. i. flos. Scop. Carn. ed. 2. p. 413. n. 711. t. 28, vix. Barrel. Ic. t, 339., Boccon. . Pia 
p. 82. t. 72., Tabern. Krtb. 2. p. 931. f. 2., Icon. t. 543, f, 9. gnsqueniues e 


9j Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In Pyr. med. edit. 

Legi in Pyr. septr. summa Valle de Lys, die 10. Jul. 1838. Habui 
a Deville ex, Oncide, Observavi ad Barèges ad Cauterets, in editiori 
Valle d'Aure, ad le Port de Salau; ad Torla, ad Bielsa, vivit in Vi- 
gnemale; ex le Pic de Ger, et ex m.* Gourcy demonstravit Gaston Sacaze. 

Vidi stamina superiora dimidium labium non solum pertingentia, 
sed aliquantulum superare, quapropter Kochiana phrasis, imitata a Godr. 
Gr. Fr. 2. p. 694., et a Fuss. Trans. n. 2351., quidquam emendanda 
erit. Item Koch (et cum eo Fuss) non adeo correete dicere corollam 
glabram, et mox labia extus villosa; corollae tubus extus, et corollae 
labia intus glabra sunt, sed labia extus, et corollae tubus intus, gene- 
ratim, villoso-barbata, quod pluribus adfugisse reor. Item barbatula 
conspiciuntur staminum filamenta, praesertim ad illorum inferiorem, et 
interiorem partem. Pistillus glaberrimus est, et ita se habet in B. pur- 
purea. Nec eos laudare possum, qui eum Koch anulum abesse in hoc 
genere autumant, nam inter tot hasce barbulas, irregularis si vis, sed 
tamen percipitur anulus, Infima pars tubi corollini intus quoque glabra 
est in B. lutea, quod vix absolute dicendum erit de B. purpurea, in 
qua tubus corollae intus generatim minorem offert barbulam, sed ferme 
ad suam usque basim aliquot raros pilos gerit. i 

* Corollae labium superius bifidum, ut in Sideritide , Gerard F l. 
Gall. Prov. ed. 2. MN. (fuitque Sider. alopecuros Scop. Carn.) obser- 
vatione jam acta a Jacquin, En. St. Vindob. p. 251. n. 49. Quis primus 
speciei auctor? Difficile dictu; nam videntur plures veterum prolationes 
denunciantes Betonicam Fl. alb. perperam ad hane speciem adductae, 
in qua flores lutei, vel ochroleuci habentur, Respuo Bet. candidam Trag. 
St. h. p. 197. n. 2., sin. fig., et ita Vettonicam albam Cord. Hist. pLl. 2. c. 
159. ert. 165. vers., et sic Bet. albo flore Clus. Rar. pl. h. 2. 1. 4. p. 38-9., 
quamvis de postrema hac non adeo certus sim, num revera a nostra specie 
differat: sed descriptio Clusiana non sufficit, icon desideratur; sunt vero 
loca indicata montes Neuberg, Etscher, abundantior supra Zechof, ultra 
Gramingam, quorum exploratus certitudinem ret dabit lis qui speciem 
illie provenientem examinabunt. Interim memineris Clusii «ange i TT 
citari a Jacquin, et ab Host. Bet. fl. alb. J. Bauh. Hist. pl. 3. ü i 
p. 302., hasce Cordi, et Clusii plantas, praesertim, suscipiens, senten Team 
meam de varietate flore albo Bet. purpureae firmare videtur; y5 s" d 
sensit Ray Syll. p. 76. Alopecurus montana Dalech. Hist. zs ead. 
p. 1357-8. fig., sive Betonicaefolio alopecuros quorundam J. e span 
p. 302. hue quoque affertur, sed ex figura, ut ex nm Da- 
adeo sumus certiores facti de hac unione. Suscepit J. Bauhinus à: en 
lechamp cujus figuram, et descriptionem imitavit, à quibus, rut 
Moris. Hist. pl. Oxon. 3. p. 366. n. 13. Reapse regio carte = Prodi 
orminum minus album Betonicae facie, descriptum ^t » E ca ian 
P. 114. n. 3, ex Burser, qui in montibus Lara rdt, Lamarck, 


legit, mihi ad hanc speciem, cum Linnaeo, Scopolio, 


452 


et Willdenow, non ita placet ut tute recipiendum esse duxerim; laudo 
potius Bertoloni, qui hane prolationem cavit. Sed recipiendum duco Hor- 
minum alpinum luteum, Betonicae spica: an Betonicae species? Ray Hist, 
pl. 1. L 11. p. 547. n. 23. Iste nullum auctorem citavit veluti si no- 
vissimam speciem describeret; reapse planta à la Grande Chartreuse 
reperta est. Etiam in monte Baldo indicata fuit; sed ibidem inventam 
fuisse a Pona non liquet; nam de illius Bet. alpin. alb. flor. diversum 
judicium ab illo dato de Cordi, et Clusii plantis pronuntiare nequi- 
verim. Attamen compertum est B. luteam in m.* Baldo detectam fuisse 
a neotericis, et Bet. Montis Baldi flor. alb. Ovid. Montalb. Hrt. Bo- 
tanogr. Ind. p. 19., Iconogr. 3. p. 188., ut et Bet. albam Tabern. ad 
hane de qua agimus speciem, fidenter sistimus. 


Sub-Trib. 3* MARRUBIEAE Endl. 


Fracastora Nob. Sideritis L. Inextricabiles mihi esse plantas 
hujus nominis penes Dioscoridem (l. 4. cpts. 33, 34, 35.) fateri cogor. 
Earum primam $Stachydem quamdam neotericorum referre dicerem, 
quamvis neque pro aliqua nostrum Sideritide repugnare videatur. Con- 
tendit Matthioli ipsam sistere Lycopum europaeum, qui tamen saxosa 
loca fugit! Stachydem erectam voluerunt Ruellius, Fuchsius, potiori, 
forte, judicio. Sibthorp et Smith, Gr. Pr. n. 1332., Sideritidem Diosco- 
, ridis, cum dubio, ad Sid. romanam citarunt; neque dubitarunt Adanson, 
Famill. Pl. 2. p. 605., Sprengel, Gen. pl. n. 2316., genus hocce nu- 
periorum Dioscoridis conclamare sustinuerunt; Clusius Sid. hirsutam, 
de qua mox; Columna, Eephr. p. 130. seq. Stachydem salviaefoliam 
Ten. Sideritis 2. Dioscor., ex Anguillara, Sempl. p. 257., vel prius 
adhue ex Guilandini Theon, apud Graecos ea dicitur planta, fide Her- 
modoro Listarco, quae Italis Pimpinella vocatur, scilicet Sanguisorba 
minor. Quae quum sit minus oppugnata planta inter Dioscoridis Side- 
ritides, potiori ratione hoe sibi nomen tulisset. Accessit Fraas, Fl. Class. 
p. 78., hie loci Poterium polyamum W. Kit. supponens. 

De tribus Sideritidis speciebus disceptavit Ruellius (Hist. St. LA 
e. 112. p. 188-9.) Graecos , Pliniumque interpretare studens. Prima 
ejus species est Stachys erecta; secunda a G. Bauhino pro Osmunda 
regali interpretatur; e Plinio (Nat. h. l. 25. c. 5. vel 19.) evidenter 
imitata, pro Sanguisorba majore cum hujus interpretibus a quibus- 
dam declararetur; tertia a Ruellio Crapodina dicta, pro Sanguisorba 
minore explicatur. 

Postrema autem Sideritis Anguillarae, et Dodonaeo fuit Geranium 
Robertianum; Columnae Sanicula officinarum; Sibthorpio, dubitanter, 
vel Scrofularia Ruta canina , aut Serof. lucida (Gr. Pr. ns. 1454-5.). 
Mihi haec tertia Sideritis , quae Heraclea Cratevae quoque est, prae 
omnibus obscurior mansit. Sed hoe mihi liquido patet, nomen a Dio- 
scoride adhibitum ad designandas diversorum generum plantas, pro 
nulla specie tute recognitum (Plinio consulto omisso), accipi nequi ab 
us, qui rationem facti reddere cupiunt, quique castigatam nominum 
collationem requirunt. Rejicio aeque Heisteriana nomina, eo quod re- 
cepta Sideritide, Naviculariam et Mappiam summo cum artificio m- 
struxerit: cf. Fabric. En. pl Hrt. Helmst. ed. 2. p. 91., et p. 98. ac. 
p. 106. Item dico de Moench, qui Sideritidem, Hesiodam, et Burgsdor- 


453 


fiam, et Marrubiastrum sustinuit, Meth. p. 390-1-2. Revivisco honorem 
tributum doctissimo Fracastorio Veronensi ab Adanson, Fam. PI, 2. 
p. 505., dum Stachydem palestinam (Barrel., Boce.) L. immaturo con- 
silio a Stachyde divellerat: et jamp ercipitis quam incorrectus fuit Steudel. 


SECTIO 1.* EUFRACASTORA (Benta.) Nos. 


Fracastora scordioides (Penae, Lobelii) Nob. 


Pen. Lob. Advrs. p. 224-5. Sideritis scordioides L. Sp., Willk. Lang. n. 2381., Timb. Sider. Franc. 
ps. 15. 16. (dempt. Barr. Ic.e et La-Peyr. prolat.) Sid. scord. La-Peyr. Herb.; S. fruticulosa Pourr. 
Chl. Narb., et Herb. Paris, asserv.; S. Cavanillesii Lagasc., var. ex Willk.; et ex hoc S. suffruticosa 
Pourr. in Herb. Salvador. Cavan. Ic. Descr. 4. p. 2. n. 331. t. 303. cred. Lob. Ic. t. 525. f. 1., Clus. 
Hisp. p. 239-40., Rar. pl. h. l. 3. p. 355. f. 2., Dod. Pempt. p. 286. f. 2., Clus.a, item Dalech. Hist. 
pl. Lugd. p. 890. fig., et p. 1122. f. 2. ex Pen. Lob. 


% Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. Arag., Catal, Atax., 
locis humilior., calidior. 

Legi in Pyr. Arag. ad Huesca, prope dirutum caenobium de Loreto, 
die 11. Jun, 1850,; in Pyr. Catal, die 20. Jun. 1861., inter Pons, et 
Villanova. Observavi ad Ayerbe, Leucate, Narbonne, in montib. Corbar., 
ad Villeneuve, etc. 

Verticillastra in hac specie semper proximiora, totaque flavicantia 
prae Fr. hirsuta N., quae ea distantia fert, et pallidiora. Calyeis dentes 
magis acuminati, angustiores, et evidentius reflexi. Labium superius 
eorollae plus minus profunde emarginatum in utraque specie variat: 
in F. scordioide corollae flavae sunt, labio superiore pallidiore, albicante; 
sed albo ut in F. hirsuta, ego nunquam vidi. í ; O 

Sid. scordioidem Koch (p. 656. n. 1.) silentio pressi; cu! speciei 
revera pertineat, asserere non auderem: Godr. eum Gr. Fr. 2. p. 699. 
ad F. alpestrem retulit, et item fecit Willkomm (sub var.* d Lc.) 

Visis archetypis sive Cavanilles, sive Lagascae, agnoveram non agi 
de specie distincta, nec de varietate F. hirsutae, ut existimavit Bentham 
Lab. in DC. Pr., sed de lusu F. scordioidis, ut recte statuit Will- 
komm, contrario Timbal, qui Le. ps. 17., et 19. contendit S. Cava- 
nillesii Lagase, legittimam, hispanicam, nec gallicam speciem esse. 

Fracastora hirsuta (Clusii) Nob. ; 

. 86. n. 4., Benth. Lab. 


Clus. Hisp. p. 389.-90. Sid. Heraclea. Sideritis hirsuta L. Sp. Bert. 6. p 5 
p. 580, n. mcum DG. Pr. P. 12. p. 444. n. 31., Loisel. Gall. ed. 2. T. 2. p. T re d. 
D. 2380., Boiss. Voy. botq. Espagn. n. 1351. S. hirsuta, et S. tomentosa "i Cat., ex autops. 
16. 17, 18. S. hirs. La-Peyr. Herb., partim; S. hirsuta Pourr. Herb. Matr.; Benth. tat. 


; ne vent! M . n. 1080., et 
loci; S. scordioides var, lanata, et latifolia Benth. Ibid.; S. tomentosa Pourr. eda Recalls Timb. 


Herb. Matr. asserv.; S. hispanica Mill. Dict. S. chamaedrifolia Cav. var. Apes MA ER icon. 


apud Gautier., var. Cavan. lc, Descr. 4, p. 1. n. 330. t. 302., et n. 329. t. È LA 
C. 28. t. 1225. f. 1., Meerburgh PI. rar. Asd.) in fol. n. XXVI. cum tab.a; Mn. Dn B. EN * 939. 
È 40. f. 4., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1119. f. 2. Clus. inversa., Barr. Ic. t. . Lob. Obs. 

- 2. Icon. t. 523. f, 2, 


bit Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. Per region. mediterr. locis humil. 
calidior. saepe frequentissima. i : i 
. Legi in bur. Naviri. supra Pamplona ad Villaba, die 8. M ar 
n Pyr. Catal. ad Æl Seo de Urgel, die 3. Jul. 1846.; ML d 
ad Quillan, die 14. Jul. 1840., unde etiam à Timbal Wege ; bui 
Laval, die 16. Jun. 1843., ad las Palmas, die 14. Jun. 1840. a ui 
a Timb. ex la Sidrière de Fitou; a Durieu lectam inter "Dali , + 
Zubiri (Pyr. Navarr.); specimina senio confecta Teo 8 evt b d i 
Viescas Pyr. Arag. in Herbar. Pyren. admittere nolui. E pa pio 
ad Rennes in m.* Alaric, in montibus Corbariensibus, ad Ochagavia, 


ad Narbonne, ad Sijean. 


454 


Affinitas cum F, scordioide multa, cui maxime accedebant quaedam 
individua ad Biterras (extra Pyrenaeos) observata, forte hy bridae plantae. 
F. hirsuta vulgaris per Pyrenaeos meridionales humiliores a Pamplona 
ad mare occurrit, dum F. scordioides admodum rara obvenit. Verti- 
cillastra globosa, remota, floribus stipata, quod Clusius, pro tempore, 
bene expressit hisce verbis: * Caules... quorum summitates per inter- 
valla verticillati orbes coronant , ls. cts. Notandum quoque erit, quod, 
aeque ac in nonnullis Salviis, racemus variat apice obtuso, acuto, acu- 
minato etiam. 

Corollae tubus incurvus, qua parte a calyce tegitur albus, contra 
calycis dentes flavovirens, labio superiore albo, inferiore sulphureo, et 
corolla qua parte a calyce tegitur glabra est, in parte libera pubescens, 
praesertim vero exterius, inque superiore labio. Varietatem angusti- 
foliam, in qua tomentum sub-adpressum, flores majores calycesque minus 
villosi erant, intermediam ferme plantam inter typum, et illam F, scor- 
dioidis varietatem in quam cadit S. Cavanillesii Lag. (cui respondet 
varietas d Prodr. s.c.) observavit Willkomm interLiadena et Fiermas, ubi 
ipsemet vidi, cf. Willk. Sert. Fl. Hisp. p. 126. n. 828., et locum s.c. 
Ludit caeterum plus minus haec planta viridis, ©. littoralis Timb., aut 
incanescens; praecipuam tunc habet similitudinem cum Sid. scordioide 
var. vestita Boiss. EL; S. glaciali Boiss. dein, quae tantummodo folia 
angustiora habet, corollasque majores, proxima modo citatae plantae a 
Willkomm adnotatae. Reapse fas est declarare magnam inesse variandi 
indolem in speciebus hujusce sectionis, unde minus obstupesco si quidam 
auctores descenderunt, sive ad distinctionem in plures species, vel in 
varietates, de quibus mox ipsi dubitarunt. Denique, in tanta varie- 
tatum copia, facile mihi fuit percipere plantam diffusam, et strictam, 
glabrescentem, tomentosam, lanatam, et sub-pulverulentam, herba pal- 
lide virente, aut incanescente, caulibus elongatis, aut abbreviatis, ver- 
ticillastris remotis, iisque approximatis (raro omnino), folis dentatis, 
incisis, apice admodum dilatatis, aut per totum tractum angustatis, flora- 
libus ampliatis, magisque armatis, semper ad eamdem pertinere speciem. 
Sider. hirsuta, et S. tomentosa Pourret eamdem plantam revocant, ut 
me certiorem fecit earum inspectio in illius Herbario Matrit. asserv. 
Reperiuntur ibidem specimina, quae demonstrant quanta fuerit haesi- 
tatio penes Pourret, num sub uno, vel sub altero traheret nomine. Vidi 
ab eo allatum sub sua Sid. tomentosa hoc Tournetortii synonymon Sider. 
hisp. eren. procumb. fl. alb. maj. Tournf. Inst. r. hrb. p. 192. : 

In citata Meerburgi icone pinguntur folia nimium viridia, et laete 
viridia ea descripsit Cavanilles lc. n. 330., dum specimina nostra ge- 
neratim superficiem canescentem ostendunt: insuper, citata Cavanilles fi- 
gura folia etiam prae nostris latiora, et valde minus dentata, dentibus 
etiam minus profundis exprimit; videntur quoque bracteae ampliores, 
ast variabilia esse hujus speciei folia novit quoque Cavanilles. 

S. chamaedrifolia, quam, duce Boissier, huc libenter retuli, refert 
plantae statum graciliorem, in sterilibus siccioribusque provenientem; 
in ea saepius bracteae subrotundae, et folia minora, calycisque dentes 
breviores, quos aliquando ad sex vidit Cavanilles. Lamarck, Diet. 2. 
p. 169. n. 13., et Cavanilles, l.c. n. 330., huic speciei referunt Sider. 
4. Clusii; sed ego, cum Linnaeo aliisque, 3. Clusii potius recipere 
malo. Herba judaica Dod. Pempt. p. 93. f. 1., a Courtois sine 1n 
terpretatione relicta est. Lejeune eam retulit ad Sid. Airsutam, quo 


n 455 


modo jam fecerat G. Bauh. Pin. p. 233. a n. 2. confirmaruntque 
D'Avoine, et Morren. Sed quae fides de hac re habenda erat, eximio 
caeterum, G. Bauhino, qui eodem loco sub n. 6. identican Clusii 
figuram, Rar. pl. Hist. 2. 1. 4. p. 41. f. 1, ceu peculiarem speciem 
separavit! Jussieu (A. L.), Dict. Sc. Nat. T. 21. (1821.) p. 30., Do- 
donaei locum pro Stachyde bufonia Thuill. (St. erecta Auctor.) laudavit. 
Sed video Lumnitz., Fl. Poson. p. 239. n. 563., locum Clusii praeter- 
visum a Jacquin, Pann. A. p. 600-1. fig. (Sidr. pann. 3.), sive Rar. 
pl. Hist. 2. 1. 4. p. 41. f. 1. (S. pann. 6.) retulisse ad Sideritidem, sive 
Fracastoram montanam, potiore procul dubio sententia, ab Host quoque 
A. 2. p 158. n. 1. laudata. Excludenda ergo est Dodonaei prolatio 
a F. hirsuta apud G. Bauhinum le. n. 2., et sub Fr. montana (Clus.) 
Nob. duo retulenda sunt G. Bauhini loca (6,7.), quod a Morison (Hal- 
lucinats. etc.) non fuit animadversum. Male percipitur cur Bentham 
Lab. Monogr. citaverit tantum duas a me relatas sui Catalogi varietates, 
silens de S. hirsuta sua, quam tantummodo ad Æl Seo de Urgel indi- 
cavit Ibid. p. 121., unde ego specimina educere malui. Planta ibidem 
communis non differt ab ea, quam intelligebat sub duobus praecitatis 
varietatibus: puduit forte hominem, dein in Lab. Mon. se confiteri 
ejusdem stirpis aestimatorem differentem , in eodem opere, in eadem 
pagina, divisae, ut ego asserere minime dubito, in varietates duas, ha- 
bitaeque pro diversis speciebus. Notabile sane est F. scordioidem non 
reperiri in Italia, et admodum raram se officere per Hispaniae tractum 
pyrenaeum, dum F, Airsuta vulgaris per Pyrenaeos meridionales et orien- 
tales, reperitur tantum in Comitatu Nicaeensi, neque alibi per Italiam, 
Fracastorarum geographicam distributionem non tetigit DC. Alph. 


Fracastora aculeata (Pourret in Herbario Bolos.!) N. 


-Sideritis scordioides a grandiflora Benth. Lab. p. 578. n. 19. (excl. syn. Cavan.), et Benth. in DC. 

Pr. P. 12. p. 443, n. 27. Sid. spinosa Willk. Lang. n. 2382. S. ruscinonensis Timb. Sider. Franc. p. 11. 

Sid. crenata La-Peyr. Herb.? salt. ex parte, et 5. hirsuta Herb. La-Peyr. partim: S. tomentosa Pourr. 

* Herbario Bolos!, et S. hyssopifolia Pourr. Herb. Matr. asserv. S. spinosa Benth. Cat. p. 121., non 
amarck.?, è 


9) Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. orient. humil. eum Olea. 

Legi ad Bellegarde, die 20. Maj. 1843.; ad Bagnouls sur mer, unde 
habui etiam a Massot die 6. Jun. 1837., et die 9. Sept. 1845.; ad 
Gerona, diebus 25-26. Jun. 1860. Observavi ad Olot! unde forte 
primus Pourretio demonstravit Bolos! ad Castello de la montana, à 
Consolation supra Collioure. j 

Valde intricata, vel male intellecta species, ut patet ex ejus tao: 
nymia. S. crenata La-Peyr. Herb. mihi videbatur potius hujus loci, se do 
cc abr. pl. Pyr. p. 331. n. 6., inque Suppl. p. 81-2., loquitur de 

ac planta, uti de alpina specie. : 

Vidi donatam RIDE fi Jambon (domo Mont-Louis) a Cabau Eq. 
ex agro Ruscinonensi nomine Sid. botryoidis, quod nomen non pe 
ritur in Spreng. Syst., in Steud. Nomencl, in Benth. Lab., in . ina 
Eq.! in Godr. Gr. Fr., in Timb. Sider. Frane. Anne haec " plan » 
quae indigitatur a Gay, Coron, Endr. Pyr. p. 16., sub du io nose 
S. Cavanillesii Lagase.? Est aliquid in ea vere peculiare; "m Poen 
lutea, neque labio superiore albicante: imo, stria utrinque satura 


notato; et herba viridior, grandior, ap pes ps ape im 
io : i aculei, faciem eti i : 
Jores, calyx majusculus, undique à Ill t. 505. f. 1. (Sid. hyssop- 


puleram conciliant. Figura Lamarckii 


456 


folia) ei admodum appropinquat, saltem ad quasdam ejus formas; nam 
ut recte animadvertit Willkomm, ipsa quoque polymorpha, vel saltem 
quidquam variabilis species est. Ejus varietatem existimo S. Endressi 
Willk. (Bot. Zeitng. 1859.) Bull. Soc. botg. Fr. T. 6. (1859.) p. 426., 
et p. 427., de qua (ei Pyr. septr. tantum indigena) non amplius lo- 
quutus est in Pr. Fl. Hisp., et video ipsam praetervisam fuisse a Timbal. 


Fracastora alpestris (Gesneri?, Lobel.) N. 

Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 10. f. 84.? Pen. Lob. Advrs. p. 925. f. infer., vix. Side- 
ritis hyssopifolia L. Sp. Gaud. 4. n. 1307., DC, Dub. p. 368. n. 4., Willk. Lang. n. 2378., excl. forte 
var. b elongata. S. hyssopifol. Timb. Sidr. Franc. p. 10. (demiss. Clus.), et S. pyrenaica Poiret, p. 11., 
cum S. Gouani Timb. Ibid. p. 13. lin. 5. seq.; et forte etiam S. Peyrei Timb. ibid. p. 14. ? S. corba- 
riensis Timb. Gaut. pl. exsicc. S. hyssop. La-Peyr. Herb., partim. S. alpina Pourr. Chi. Narb., n. 1081., et 
Herb. Matr. asserv.; item S. alpina Chaix Herb. ex Timb.; S. incana Gouan Ill. p. 36. (autops. loci), 
S. hyssopifolia, et S. pyrenaica Dufour Bouq.?, excl. S. crenata La-Peyr., saltem quod huj. Herbr. 
S. scordioides Richrd. Spruce in Lond. Journ. of Bot. 5. p. 540.; S. montana Pen. Lob. Lamk. Ill. 
t. 505. f. 1. vix, Reichnb. Icon C. 28. t. 1225. f.ae 2, 3, 4. (nom.e scords.) videtr. Lob. Ic. t. 525, f 2., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1122. f. 3, J. Bauh. Hist. pl. 3. 1, 30. p. 427. f. 3., Barrel. Ic. t. 174. 

% Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. In alpestribus, ad montana 
descendens. 

Legi in Pyr. or. sept. ad Puy Valador, ad fontem de las Corbas, die 
3. Aug. 1837., in summit. mnts. Cambresdazes, die 24. Aug. 1836.; ad 
Bourgmadame (Cerdaña), die 11. Aug. 1837. Habui ex le Pic de Gard 
a Duchartre: ex la Péne d’Arue, (Azun), ex Valle d’Estaubé, ex les 
Eaux Bonnes, ex Traemouse a Deville; ex Melabre Corbar. a Timb. 

Observavi in monte superstante Arechabaleta (Cantabr.); in valle 
Lienz, ad Torla, Bielsa, Castanesa, ad el Col de Fablo inter Jesero, et 
Linas; in m.* Alaño supra Ustou, et prope Salau; in m.* Esquierry, 
au Pic de Gard à Caranzà ete. ex le Pic de Ger mihi demonstravit 
Gaston Sacaze, etc. 

Caespitosa planta, rosulam saepe magnam efficiens, caulibus basi 
duris, intricatis, densis, apicibus floriferis adscendentibus. Calyces non 
sunt nudi (Sider. Sect. 3. DC., Dub.), sed extus toti, et intus ad 
faucem pubescentes, quam tamen faucem pubescentia haec non claudit; 
calycis dentes ludere quatuor, sex, et septem observavi ad Castanesa 
Pyr. Arag; sequuntur calycis dentes indolem foliorum, et bractearum, 
quae integra, et dentata reperies, sicque interduum illi subdividuntar. 
Corolla, basi excepta, extus pubescens, intus vero pubescit labium in- 
ferius ad faucem, et ad staminum insertionem ; caeterum corolla pal 
lida flava, labio superiore plus minus emarginato, labiis omnibus pa- 
tentissimis. Staminum filamenta puberula, antheris brunneo-nigricantibus. 
Pistillus glaber, stigmate bilabiato, ejus lobis integris, obtusis, inae- 
qualibus. Rachis prae omnibus plantae partibus cano-pubescens, per 
caulem, porro, pubescentia major conspicitur ubi descendunt, vel ubi 
respondent latera foliorum, scilicet sub horum dorso rarior. Odor plantae 
aromatieus; gratus, insignior in extremitatibus floriferis. Pro Stachyde 
erecta sumunt, venduntque Herbolarii Catalaunici e Setcasas. 

Vidi varietatem valde notabilem (ut ea est, quam ex summitate 
vallis Estaubé habui a Deville), in qua folia angustissima, linearia; 
haec nisi identica est cum S. scordioide b Boissier, Webb., S. glaciali 
Boiss. antea, Willk. Lang. n. 2379., ei saltem satis accedere debet. 
Admodum variare solet Fp, alpestris, sed praecipue foliorum latitudine, 
eorumque margine plus minus dentato; quod G. Bauhino (cf. Pin. 
p. 233. n. 8.) quidem innotuit. 


451 


Ad nostram speciem sine ambage refero: « Sider, humil. Pyren. 
hyssopifol. procumb. "Tournf. Schol, bot. ed. a Sherard. p. 62., Sidr. 
pyren. hyssopifol., minim. procumb. Tournef. Inst. r. hrb. p. 192., S. 
Peyrei Timb. Le. p. 14. videtur mihi ea nostrae speciei forma, quam ex 
le Pic de Gard cum amicis communicavit Duchartre sub nomine Sidr. 
crenatae, altius hoc sustineo judicium de S. corbariensi. 

S. Guilloni Timb. accedit varietas illa elongata, angustifolia, longe 
spicata, ad Bourgmadame lecta. 

Sidr. 1. Clus. Rar. pl. Hist. 2. l. 4. p. 41. f. exter., generatim pro 
hac specie recepta, mihi non placuit unquam, quamvis ipse Clusius dicat 
« ea aliquid affine habere mihi videtur cum S. montana Lobelii » p. 42. Est 
subsequenti propior. Deserui Bentham, de illius sententiis, quoad hasce 
species, non satisfactus. F. alpestris mihi subalpina est planta, habitu 
procumbente, herba viridiori floribusve in racemum brevem, densum, 
obtusum dispositis, illico a Fr. scordioide distinguenda. Caeteroquin 
species variabilis, vario modo ab auctoribus definita, cujus icones a 
me visae, nec ex asse cum speciminibus meis convenientes, neque 
inter sese plane similes visae sunt. 


Fracastora linearifolia (Barrelieri) Nob. 


Barrel. Icon. t. 329. credo; et t. 172. cit. a Lamk., Sideritis linearifolia Lamk. Dict. 2. p. 168, 
n. 9. S. pungens Benth. Lab. p. 579., et 741. n. 21., et in DC. Pr. P. 12. p. 443. n. 29.; Willk. Lang. 
n. 2390. S. linearif. Pourr. Herb. Matrit.; S. linearifol. Pourr., Cavanill., Rodrig, ex Herbariis Matrit. 
S. hyssopifolia var., ex la font de Comps La-Peyr. Herb.? Stachys M Spreng. Syst.; 
Broter. Phytogr. Lusit. sel. T. 2. p. 95. t. 115., Link Hoffin. Fl. Port. T. 1. p. 100. n. 3. t. 6. vix. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. Sera ZEstat. In Pyr. orient. locis montan., 
solo calcar. 

Legi in Pyr. Catal. supra Orgañia ad l'Frmita de Sta Fé, die 
27. Jun. 1846., in valle Segre ad el Martinet, die 16. Jul. 1846. Species 
in Pyrenaeis gallicis inquirenda. à 

Dubius haesi num haberem potius pro insigni varietate Fr. alpestris, 
mitiori loco oborta, luxuriante produetiore laxiore. 

Vidi caespites ramis multis onustos, eosque basi adscendentes, de- 
sinere in ramos erectos, pedales et amplius. Color herbae virens, sed 
aliquantulum cinerascens. Folia digitis confrieata odorem sub-foetidum 
spirant, scilicet non sine aliqua, quasi abdita, fragrantia. Bracteae et 
flores grandiusculi, pulere flavescentes, plantam spectatu pulcherrimam 
reddunt. Folia, ut in aliis speciebus hujus sectionis, variant latitudine, 
dentium copia, aliquando integra. Magis mihi placet primus Barrelieri 
locus, Obs. p. 27. n. 258., quam alter a Lamarck relatus: videtur 
prima Barrelieri forma, foliis integris tantummodo ab hoc visa ambas 
supra citatas icones copulat Willkomm, quas sistere unius specie va- 
rietates credidit Lagasc. Gen. Sp. p. 18. n. 233. di 

Affinis est Sid. subspinosae Cavan. le. Deser. T. 3. p. 5. n. n . 
t. 209., quam, ex ipsis Cavanilles archetypis, vidi in Herb. Hrt. Bot. 
Matrit, In hac folia altius dentata, et manifestius spinosa. Bentham 
(Lab, p. 578. n. 19.a) conjunxit cum sua S. spinosa Cat. sub S. scor- 
dioide L., sed ego habeo potius inter stirpes ab eo obseuratas, pm 
illustratas. Reapse varietatem hujus nostrae Fr. aculeatae (9) fer i : 
konm; minime distinxit Sprengel. Sid. linearifolia Boiss. dig sp. 
n. 1350. relata est sub S. angustifolia Lamk. Dict. 2. p. 168., quae 
nullibi existit! a Willk. Lang. n. 2386. Lamarckianum gar 
verterat Benth. Lab. p. 580., ac p. 741. n. 26., et in DC. Pr. £. 17. 


458 


p. 444. n. 32. Fecerunt Lagascae denominationem, dum iste Persoon 
citat, qui Lamarck evocat. Mihi talia consideranti penes Bentham, ac 
suamet de Lycopo eraltato La-Peyrouse observatione neglecta, et pro- 
lationem Salviae praecocis Savi aliorum nutu citatam , ut Lamarckii 
tabulam 502. IM., sub Jacquini Fl. Austr. citatam ad Hyssopum offici- 
cinalem, palam fit (et item sentiebat Dunal), Benthami opera praeci- 
pitanter acta fuisse, oblitis necessariis auctorum consultationibus, re- 
rumque praecisione neglecta. 

Synonymon Tournefortii dubie relatam a Lamarck: « An Sider. 
hispan. frutesc. sive lignosa »., Inst. r. hrb. p. 192.? in aliud sibi certius 
mutavit Boissier, ex ipsius Tournefortii Herbario inspectione; hoc est 
« Sid. hispan. bituminos. angustif. crenat. » Ibid. Nec de uno neque 
de altero sat ego persuasus sum. Sid. incanam Cavan. Ic. Deser. 2. 
p. 69. n. 204. t. 186. relatam a Bentham ad suam Sid. angustifoliam 
praeteriit Boissier, et revera agitur de planta cum mea non confun- 
denda, de qua ef. Willkomm, cum Lang. Pr. n. 2389. 

Sideritis angustifolia Lagasc. Gen. Sp. pl. p. 18. n. 231., colligata 
eum S. linearifolia a Benth. l.c. p. 580. alter fuit hujus auctoris error: 
repudjata ex anteriore S. angustifolia Lamk. Dict. 2. p. 168., deliratio 
Willkommi est, quia nulla extat S. angustifolia Lamk. quidquid Ben- 
tham, et Willkomm, et Steudel dictitaverint, Delenda itaque erit S. 
Lagascana Willk. n. 2387., et sub Fr. angustifolia N. adducenda, forte 
cum ipsius Willkomm S. Funkiana, quae sequitur l.c. n. 2388., pro- 
babiliter Lagascanae speciei tantummodo varietas. Quae sors statuenda 
fuerit S. angustifoliae Willk. (evanescente Lamarck prolatione), sub 
qua ille retulit, ut supra diximus, S. linearifoliam Boissier, studio istius 
iterum atque iterum commendamus: si species distincta, ageretur de 
Tournefortii Fracastorea. Ejus descriptio sat bene cadit in Frac. al- 
pestris varietatem ad Bourgmadame lectam!. 


SECTIO 2.* HESIODIA Bextra. 
Fracastora spathulata (Caesalpin.) Nob. 


Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 195, n. 323., De Plants. l. 11. c. 35. p. 452. Sideritis romana 

L. Sp.. Koch p. 656. n. 3., Bert. 6. p. 84. n. 3., Moris Sard. 3. n. 989., Benth. Lab. p. 582. n. 35., 

Dc. PEE 368. n. 1., Willk. Lang. n. 2393. Sid. rom. La-Peyr. Herbr. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. 

+ 43. t. 552., Cavan. Ic. Descr. 2. p. 69. n. 205. t. 187., Sabb. Hrt. Rom. T. 3. t. 48. luxur., Reichnb. 

con. C. 28. t. 1226. f. 1. Column. Phytob. ed. Neapol. p. 31. p. 33. fig.a, ed. Flor. p. 25. t. 9., Zannich. 

Vnz. p. 179. t, 39. f, 2., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. lo. . 498, f. 4., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. 
p. 388. t. 12. f. 10. n. 5', utque puto p. 377. t. 10. f. 2. n. 11. 


Ç) Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. or. Atax. cum Olea. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Ceret, et ad Bellegarde, diebus 18., 
et 20. Maj. 1843. Observavi ad la Nouvelle, in Lampurdan, in valle 
de Aro ad San Feliu de Guixols, etc. 

Locum Columnae citari non video a Sebastiani, et Mauri, a Ber- 
toloni, a Gussone, a Moris. Primus de eo judicium dedit Jan. Planeius 
(Johann. Blanci) Adnotat. Lc. p. 28.; hujus sententiam suscepit Will. 
Dauph. 2. p. 312. n. 1. 


Marrubium Colum., L. 
Marrubium vulgare (Hippocr., Theophr., Nicandr., Dioscor.) Trag. p. 9. 


Hippocr. Ule. 878., Theophr. l. 6. c. 2., Nicand. Ther. v. 550.? Alexiph. v. 47., Dioscor. l. 3. 
c. 109. Serap. c. 198., Plin, Nat. h. 1. 90, c. 22., vel 89., Colum. les, vars. Koch p. 657. n. 3. ec 
6. p. 179. n. 3., Gaud, 4. n. 1342., Moris Sard, 3. n. 987., Benth. Lab. p. 591. n. 17., DG. Dub. 


459 


. 364. n. 1., Willk. Lang. n. 2358., Kanitz in Reliq. Kit. It. 11-6, n. 86. La-Pey : 

Fabern., J. Bauh., Ray; M. candidum Trag. p. 8. Engl. Bot. v. 6. n. 416., Bull. [^ i arr 
Flor. Dan. t. 1036., FI. Bat. v. 9. t. 657., Reichnb. Icon. C. 28, t. 4924. f, d., Savi Mat, med. p. 23. 
t. 33.. W., W., FE., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 174., et t. 174. bis, forma mihi ignota, forte species propria, 
Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 77. t. 487., Dietr. Fl. Bor. v. 3. n. 202., Woody. Hook. Med. bot. v. 9. 
p. 332. t. 118., Sabb. Hort. Rom. 3. t. 59. vix; Coss, Germ, Par. p. 333. n. 4. t. 2, f. B. Turp. FI 
med. T. 4. t. 226., Rivin. Mnpt. irreg. t. 66. f. 1., Zannich. Vnz. p. 180, t. 198., Lamk. IIl. t. 508. 
f. i., Tenor. Fl. Nap. 5. n. 2182. t. 154. (apul.). Matth. p. 828., Camer. Epit. p. 573., Fuchs, Hist. 
st. p. 590. mal. Trag. St. h. p. 8. f. 2. item Brunf. Herbr. p. 159., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 316. 
f. 1., Dod. Pempt. p. 87. f. 2., Clus. Rar. pl. h. 2, l. 4. p. 34. f. 2., Lob. Obs. p. 978. f. 4., Icon. 
t. 518. f. 1., Plant. coroll. convers.; Cod. Paris. ex Lenorm. fol. 53. vers. Mendosae sunt antiquorum 
figurae!, Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 376. t. 9. f. 8. n. 4., Lonicr. Nat. h. ert. 110. B.f. intr. 


9) Flor. ZEstat. Fruet. Aug. Oct. 


Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 5. Aug. 1850. Habui a Deville 
ex Valle de Davantaygue. 


Marrubium odoratissimum Pourret! Herbr. Matr. asserv. 

M. peregrinum Asso Synops. Arag. n. 534.1. 

9 Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. In Pyr. Arag. humilior. 

Legi al Corall de Llomero Alborè, die 24, Jun. 1850.; sub el Castillo 
de Artasona , die 14. Jun. 1858. Observavi ad Casas de Esper sub 
Murillo Gallego; primo, inter Ayerbe, et Placencia, partido de Huesca. 

Inferior plantae pars candicans, tomento spisso et mollissimo. Rami 
pedales, sesquipedales, saepe caespitem elegantem efformant; verticil- 
lastri densi, flores rubelli, corollae faux, praesertim in superiore labio, 
rubro-maculata. Tota planta mollis, attrectata suavem emittit odorem; 
naribus simpliciter approximata tam altum nomen non sustinet. Affi- 
nitas speciei magna cum M. vulgari, a quo verticillastris densioribus, 
calycibus quinquedentatis, villosissimis, colore florum rubello, illico et 
praecipue distinguitur. 

Cum M. supino L., Willk. Lang. n. 2370. comparandum — 

Refero. ex Pourret: « M. calycibus unibracteatis, dentibus quinque 
setaceis villosis, foliis obovatis, rugosis, snperne mollibus, inferne tomen- 
tosis, caulinis longe petiolatis, floralibus sub-sessilibus, fere in petiolum 
attenuatis. Marrub. orientale foliis subrotundis flore purpureo », Tournef. 
Coroll. p. 12. Sie Pourret in scheda Herbar. s.c.; mox in altera scheda 
« Flores amoene purpurei variegati odorem suavissimum. Vanillae spirant. 
Calyces quinque, non vero decem dentati » Pourret. In alia quoque — 
scribebat Pourret: « Marrub. hispanic. folio rotundiore flore purpureo »* 
Cujus auctoris, nec ille dieit, neque ego percipio; quum non apud 
Barrelieri, nec apud Tournefort, et Boerhaave, vel apud ci 
Brunyer, Jonequet, neque in schola botanica reperienm. Locus in hae 
postrema Pourret scheda notatur « Inter vineas wn regione Aragoniae 
Majo florebat » Cum aliis speciminibus, ejusdem semper speciei, uw 
Pourret, in alia scheda: « Marrub. album hispanic. majus » Barre i Á 
t. 686.: hoe ad M. supinum adducitur; pro nostro mihi potius d um 
videtur. Locus iste Barrelieri reperitur apud Willd. Sp. pl. Didyn. 
p. 110-11. n. 5. relatus ad M. candidissimum L., a quo “cena 
fugit. Desrousseaux eum firmavit ad suum M. setaceum, apud Lamk. 
Diet. 3. p. 717. (p. err. 771.) n. 8. ex Hispania, quod dubitavit, "3, 
responderet M. supino L., istud tamen supra habuerat di "3 ng; 
eum altero Barrelieri loco, aegre a primo citato cc UR 2 nana is 
seric. parv., et rotund. folio, Barr. Ie. t. 685.; ambo ad M. A seat 
a Willkomm cum Lange allatis!. Sed quomodo supinam mune " 
posset nostram speciem? verbum illud exprimit characterem, qui ~ 
excludit. 


460 


M. odoratissimum Pourret, duce Steudel Nomenel. bot. ed. 1. (re- 
petito errore in edit. 2.) ad M. candidissimum adductum fuit a Benth. 
Lab. p. 590. n. 12., et in DC. Pr. P. 12. p. 451. n. 19., et hunc ceu 
errorem considero, a quo prudenter se abstineri debuisset Bentham, 
spectata laevitate sententiarum undiquesecus captatarum a Steudel. 

Synonymon Tournefortii, a Pourret in sua prima scheda relatum, 
mihi prorsus obscurum est: inquirant ii quibus pretiosa Aucher Eloy 
collectio, cum Boissier Pl. orients. ad manus sunt! 


Marrubium Alysson (Galeni) L. Sp. 


Galen., vel Antonini loci cujusdam apud Galen. De Antidot. 2. p. 168. It. De Simpl. med, 1, 6. 
Bert. 6. p. 176. n. 1., Moris Sard, 3. n. 983.; Roth. Observ. Bot. in Roem. Archiv. bot. 1, (1796.) 
. 34. n. 5., Benth. Lab. p. 537. n. 4., Willk. Lang. n. 9371. Alyssum Galeni Clus.! Dodon ! Hort. 
Aa 3. t. 91, 52., Rivin. Monpt. irreg. t. 65. Clus. Hisp. p. 386-7. fig., et p. 389., Rar. pl. Hist. 2. 
l. 4. p. 35., Dod. Pempt. p. 88., Lob. Obs. p. 283. f. 1., Icon. t. 524. f. 1., Panc. Hrbr. ed. Zornn 
t. 738., Tabern. Krtb. p. 928, f. 1., Icon. t. 540. f. 2., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 377. t. 10. 
f. n. 12., Durant. Herb., ed. Rom, p. 16., ed. Vnz. 1667. p. 16. 


% Flor. Maj. Jun. Fruet. Jun. Jul. In Pyr. Arag. humilior. calidior. 

Legi sub Huesca ad nemus de Prebedo. Observavi ad A/cajia, ad 
Balaquer. 

Planta humilis, spithamalis, vix interdum pedalis, rigida, odoris 
fere nullius, saporis amaruli. Caulis basi ramosus, ramis adscenden- 
tibus, simplieibus; tomentum in tota planta copiosum, in caule copiosius. 
Folia cordato-flabellata, dentato-incisa, valide venoso-reticulata, floralia 
caulinis conformia; bracteae in pedicellis nullae. Calycis dentes rigidi 
pungentes, eaeterum latiusculi, patentes, sed non revoluti, facie sub- 
canalieulati, dorso carinati; striae in calyce decem, validiores inter has 
sunt quae apicibus dentium respondent. Corolla rubella, unde male 
aliquis pone generis characteres posuit et corollas albas. Corollae un- 
dique, ad faucem, et in lobis extus, pubescentes, intus magis amoene 
coloratae; vidi generatim marginem, in interiori parte labiorum, albidum, 
ea cireum ambientem. Semina matura nigricantia, lucida, nitida. « Primo 
intuitu Marrubium esse censebam » Clusius! Hist, p. 388. 

Male Bertoloni descripsit corollas albas, qui caeterum (absque ob- 
servatione) M. purpureum etc. Morison, huic speciei retulit. 


Sub-Trib. 4^ BALLOTEAE Endl. 
Ballota Dioscor., Linn. 
Ballota foetida (Theophr., Dioscor., Plin.) Lamk. Fr. 2. p. 381. 


Theophr. Hist. pl. 1. 6. c. 1, 2., Dioscor. 1. 3. c. 107., Plin. Nat, h. 1. 27. c. 8., vel 30. Gaud. 4. 
n. 1341., Moris Sard. 3. n. 985. B. nigra L. Sp. ed. 1., Koch p. 657., Bert. 6. p. 170. n. 1., DC. Dub. 
p. 365., Willk. Lang. n. 2359., Benth. Lab. p. 597. n. 13. (excl. B. nigr. Reichnb.), Jungst Fl. Westf. 
n. 815. B. nigr. La-Peyr. Herb. Ball. Dioscoridis Hort. Rom., B. vulgaris Brot. B. urticaefolia Ortm., 
ex Ledb. Ross. Marrubium nigrum Castor, ex Plin. Nat. h. l. 20, c. 22, vel 89.; M. vulgare Clus. 
Engl. Bot. v. 1. n. 46., Flor, Bat. v. 3. t. 234., Bull. Herb. Fr. t. 397., Schrnk. Fl. Monac, t. 16t., 
Dietr. Fl. Bor, v. 2. n. 123, (vulg.) cred.; et v. 4. n. 230., Sv. Bot. v. 6. n. 389., Schk. Handb. 2. 
t. 161., Brot. Phytogr. Lusit. sel. T. 2. (1827.) p. 83. t. 111. f. 1 Sab. Hrt. Rom. 3. t. 35., et t. 36. 
fl. albo; Flor. Dan. t. 673. et t. 1702. ruder. cred.; Reichnb. Pl. cr. €. 8. t. 775. f. 1041.; et t. 776. 
f. 1042. borl. et t. 774. f. 1040. urticaef. Icon. C. 98, t. 1918., Link Hoffm, Fl. Port. 2. p. — t. 119. 
Zannich. Vnz. p. 34. t. 182. Matth. p. 825., Camer. Epit. p. 572., Fuchs. Hist, st. p. 154. Hrt. Sanit. 


l. h. 2.1 4. p. 34. f. 1, Dod, Pempt. p. 87. f. 1., et p. 90. f, Ll, et Lob. Obs. p. 279. f. tn et 
con. 518. £. 2, vad. J. Bub. Hist pl 3.1. & fL, Moris. Misi p É 
t. 9. f. n. 14. (3.). 


9, Flor. /Estat. Fruct. Sept. Oct. 
Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die T. Aug. 1850. Corollis prorsus 
albis observavi ad Toulouse, ad Ustou. 


461 


Attamen hoc minus frequens est casus; sed quum Ruellius textum 
Dioseoridis vertat: « Candidi flores universi verticillato ambitu. caulem 
coronant ». (L. 3. c. 98. penes eum), dum reapse Dioscorides nil simile 
de floribus, quoad colorem, dixerit, tune evenit, ut quidam, spectata 
Ruellii versione, de identitate plantae dubitaverint, quan vis a generali 
Botanicorum consensu unus tantum discesserit Sibthorp eum interpre- 
tatione Lamii striati Fl. Gr. Pr. n. 1348., in cujus verba juravit Bil- 
lerbeck Fl. Class. p. 152. 

A renatis litteris vero, videntur mihi quidam, Lobelius, Dodonaeus, 
eamdem speciem duplieatam eos exhibuisse, desumentes figuras ex dif- 
ferentibus speciei formis, et varietatibus. Certum est quidem aristas 
dentium calycinorum quoad illorum longitudinem, admodum in eodem 
variare; variat scilicet ipsorum calycinorum dentium longitudo, vel 
cum tubo proportione acta. 

Hue Salvia sylvestris monspeliensis Gesn. Hrt. Germ. ert. 278. a, 
ex Broussonet, sed mihi aliter videtur, quin in illa Gesneri specie 
video Phlomidem Clusii, 

Haee certe non est planta elegans, sed meis quidem oculis elegans 
non ita apparet Roylea elegans Wallich, Plant. Asiat. rars. V. 1. (1830.) 
p. 57. t. 74., quae illico affinitatem suam ostendit (Ballota cinerea Don 
Nepal. Pr.) cum vulgatissima per antiquum orbem planta, Ballote Dioscor. 


Phlomis Dioscor., vix, L. 

Phlomis Graecorum, sive Herba Lucernalis Latinorum, plerumque 
species Verbascorum significabat. Anne interdum etiam Primulae speciem? 
Sed quum Phlomis agria Dioscor. l. 4. c. 102. habeatur a multis, et 
a Sibthorp etiam Gr. Pr. n. 1377., pro Phl. fruticosa, non abnuente 
Sprengel (Comm. 2. p. 620.), et cum eo Billerbeck, et Fraas, tune 
nomen hocce genericum non ausus sum respuere, quamvis aliae Phlo- 
mides Dioscoridis, Verbasei potius species denotent. 


Phlomis Clusii! Nob. 


Clus. Hisp. p. 378. Ph. Lychnitis Clus., Grisl., L., DC. Dub. p. 364. n. 2., Willk. Lang. n ' 
Benth. Lab, "i 633. n. 1., Ph Lys La-Peyr. Herb., et Ph. fruticosa La-Peyr. Herb. gr nd ar 
C. 28, t. 1999. f, 2, Bot. Mag. v. 95. t. 999., Clus. Hisp. p. 378-80., Rar. pl. Hist 2 iof P err 
infer., Dod. Pempt. p. 146. f. 1., Lob. Obs. p. 201. f. 4., Icon. t. 558. f. 1., Pen. Lob. Advers. p. %41., 
Icon. t, 558. f. 2., Barrel. Icon. t. 1321. 


h Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Aug. Per region. mediterr. cum 
Olea, locis calidiorbs., solo calear. Ls bead 
Legi in Pyr. Arag. ad Huesca, die 6. Jun. 1850.; — egi = 
Agoiz die 16. Jul. ejusd. anni. Observavi ad Pamplona, ad Graus, - 
caet] ad Cardona, in Rousillon, ad Villeneuve, et «dicum mont. 
orbariensibus. . T : 
Folia, in viva planta etiam, sub-plieata, floralia quasi ın — 
composita, omnia evidenter venosa. Bracteae lineares ] à Do 
in pedicellis lateralibus, nullae in pedicello intermedio: vertici sA s a 
sexflora. Corolla extus pubescens, galea quidquam adhuc hr ad 
rola a lateribus compressa est; galea superne plano-canaliculata 


: ; i : igens; labrum in- 
faucem in lateribus productiones duas sub-conicas ex porrigens: 


l : tera pro- 
ferius "i è bus ad faucem auctum, ad la 
lateribus sub-dependentibu onum iliaka, at 


duetionibus duobus acuminatis. Staminum fi! i si 
therae sub anthesi luteae, ejecto polline badiae; appendice 


462 


duae, nec quatuor, videntur pertinere ad stamina breviora. Pistilli 
glabri. Semina glabra, levia, brunnea. Flores parum gratum spirant 
odorem, folia autem gratiosum, quamvis laevissimum; odor magis con- 
spieuus exsilit e bracteis, et e calyce. 

Galea, in duobus hujus generis speciebus Pyrenaeis, compressa est, 
superne sulco exarata, angulis duobus lateralibus salientibus, qui anguli 
emarginati sunt in utraque specie; acutius in Ph. Herba venti, in qua, 
insuper, et suleus in excavationem desinit, dum obtuse rotundatus est 
in Ph. Clusii, in qua et denticuli angulorum lateralium galeae obtusi 
sunt. Apud Bentham Lab. hujuscemodi observatio desideratur. 

Speciei denominationem mutavi, quia de Lychnitide Dioscoridis, sub 
qua caderet Thryallis Theophrasti, huc adducta, persuasus non sum. 


Phlomis Herba venti (Gesneri) L. Sp. 


Gesn. Hrt. Germ. crt. 261. b. Bert. 6. p. 188. n. 4., Benth. Lab. p. 630. n. 25., DC. Duby. p. 
364. n. 3., Willk, Lang. n. 2363. La-Peyr. Herb. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 52. t. 565. (nec cum 
Bertol. p. 51. t, 564.), Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 17., Bot. Mag. v. 51. t. 2449. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. 
tab. aen. 10. f. 83. Lob. Obs. p. 286. f. 3., Icon. t. 532. f. i., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1120. f. 2. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. Per region. mediterr. cum Olea, 
quam interd. superat. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) ad Bages, die 13. Jun. 1843. Obser- 
vavi ad Pamplona, Jaca, Sobas, Jebra, San Victorian, Conca de Tremp, 
Solsona, Cardona, Berga, Basagoda. 

Flores suavem, laevem quamvis, Vanillae spirant odorem. Varie- 
tatem flore albo percepi ad Pamplona, die 6. Jul. 1850. 

Cum hac in Linnaeano Herbario, monente Bentham, latet altera 
species huie affinis, quae Ph. pungens (Gmel.) Willd. Sp. n. 11. Bess., 
Ledb. Fl. Ross. 3. p. 436. n. 3., Bung. Lab. Pers. n. 228. Attamen 
prolationem L. Sp. pl., nec ille, nec ego dubitamus ad hane speciem 
omnino afferre, dempta, forte, tantummodo patria Persia, quam e Ph. 
Herba venti excluderem et pungenti tantummodo relinquerem. Haneine 
speciem lubricam declaravit Smith, Fl. Gr. c. p. 52.; distinctionis dif- 
ficilem eam varietatem Ph. Herbae venti existimarunt Bory, Chaub. 
Morée n. T74., Pélop. n. 932., sieque Boiss. Voy. bot. Esp. n. 1361.; 
vixque varietatem reputarunt Chr. Steven, Bull. Soc. I. Natur. Moscou 
(1857.) n. 2. p. 365. n. 1170., et simul conjunxit Spach Suit. Buff. 
T. 9. p. 213., sicque Gruner En. Cather. Taur. n. 358.; denique Ph. 
pungens est Ph. Herba venti Pallas Itin. ed. min. 3. p. 242., non 
Bunge Reliq. Lehm., quae eo fatente peculiarem sistit speciem. 


Trib. 9; TEUCRIEAE (Benth.) Nob. 


Teucrium Dioscor. Linn. 

« In naturali genere mirum quot species in eadem regione aut odorum 
suavitate, aut fragrantia, aut jucunditate discrepent, ut in Iva halitus 
moschatus, in Maro aromaticus, in Massiliensi fragrans, et in Polio, ac 
proesertim luteo, leniter aromaticus, indesinenter spiret » Gerard FI. Gall. 
Prov. ed. 2. mnser. Parum absolute dietum, sed referre placuit. 


SECTIO 1.* TEUCRIS Gine. apud BentH Lab. 


Teucrium boeticum Clusii! Hisp. p. 228., ete., Sabbat., Clemente, 


T. fruticans Schreb. Unilab. (Lips. 1774.) p. 26. n. 9., Benth. Lab. p. 665. n. 4., et in DC. Pr. 
P. 19. p. 575. n. 4., Desf. Atl. 2. p. 3., Sm. Gr. Pr. n. 1991... Lamk. Dict. 2. p. 691. n. 1., T 
Hoffm. Fl. Port. p. 82. n. 3.. DC. Dub. p. 362. n. 3., Willk. Lang. n. 2416., Guss. Sic. Synps, 9. p- 
57. n. 4. T. Frut., et T. latifolium cnm Linnaeo, Bert. 6. ps. 18, 20., ns. 3, 4. T. frut. Pia 
Herb.; T. tomentosum Moench. Flor. Graec, Sibthrp. C. 6. p. 23. t. 527., Muller Sp. pl. Dec. 1. (Berol. 
1757.) tab. 10., Bot. Mag. v. 7. t. 245., Dill. Hrt. Etth. 2. p. 379. t. 284, fae T6578. varts, ejusd. 
spec. Sab. Hrt. Rom. 3. t. 96. (integrif.); Clas. Hisp. p. 228-30., Rar. pl. Hist. l. 3. p. 348. f. 2., 
Tabern. Ic. t. 381. f. 1., Barrel, Ic. t. 512., Dalech, Hist. pl. Lugd. 2. p. 1166, f. 2., J. Bauh. Hist. 
pl. 3. 1. 28. p. 29. f. 2., Dub; Arbr. Arb. 2. t. 89. f. extr. dubia. 


h Flor. Maj. Jun. Fruet. Jul Aug. In Pyr. orient. maritim. rar. 

Legi al Cap Cerbera, die 26. Maj. 1837. Habui ex Bagnouls sur 
mer a Massot. 

Quo tempore evulgata fuit species (anno 1576.) optime tune deno- 
minata est; hinc nomen Clusii sanctissime restituendum esse duxi, nec 
unum aut alterum Linnaeanum sumendum, Schreber, Lamarck, Rei- 
chard, Willdenow citant Th. boetic. flav. caerul. Rivin. Mon. (Willd. 
Mont.) t. 18., fallaei prolatione: certe in exemplaribus Rivinianis de 
Plantis. florib. irregulrbs. a me visis, nullam inspexi figuram de hac 
specie, nec eam reperiri credo in alio, nisi forte, quis manu propria 
addiderit, ut factum fuisse video de una aut altera specie in exem- 
plari, quod olim Hallero pertinuit, postea Comiti Castiglioni Mediola- 
nensi, nune mihi! Quantum scio, neque in Banksiano exemplari hu- 
juscemodi addita est figura; et hoc sufficiat. 


SECTIO 2.* SCORODONIA Apans. 


Teucrium Scorodonia (Trag.) L. Sp. 


Trag. Stirp. h. p. 45. f. 2. Koch p. 662. n. 4., Bert. 6. p. 22. n. 7., Gand. 4. n. 1298., Benth. 
Lab. p. 676. n, LAM Ai m DO, PrP; 12° p. 584. n. 45., Medic, Obs. bot. in Mém. Acad. MEE 
(1775.) p. 206., DC. Dub. p. 362. n. 1., Willk. Lang. n. 9417. La-Peyr. Herb., et Veronica "— 
La-Peyr. Herb.; T. salviaetolium Salisb. Pr., Monochilon cordifolins Dule: Engl. Bot. v. 22. n. ? 
Curt. Fl. Lond, ed. Grav. V. 2. t. 76., Fl. Dan. t. 485. vix, Bull. Hrb. Fr. t. 301., soe rr Ta 
t. 57., Drev, et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 3. p. 5. t. 54., Dietr. FI. Bor. v. 4. n. 229., P pre 
C. 28. t. 1237. f. 2., Sabb. Hrt. Rom. 3. t. 92., Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 71. t, 475., Cori. Dei 
pl. crt. 91. a f. 2., Gesn. On. bot ed. a Schmied. tab. aen. 10. f. 85., et tab. x dene E 
Stirp. h. Comm. (1553.) p. 288., Hist. pl. (gall.) p. 178. f. 1., Pempt. p. ?91.. Lobel. Obs. p. eg 
Icon. t. 497. f. 2.. Lonicr, Nat. h. crt. 112. B., J. Bauh. Hist. pl. 3, l. 28. p. 293-44. cum figrs., . 


Hist. pl. Oxon. 3. S. VI. p. 423. t. 20. f. ult. n. 15. 


Flor. Jul. Sept. Fruct. Səpt. Oct. 
Legi in Pyr. Catal. ad Camprodon 3058 21. Jul. 1846. Il 
Hooker, Brit. Fl. ed. 1. p. 272., dum genus rosi aur nt 
tubum calyce breviorem, quod evidenter aliter se habet " T 
glica quoque) specie. Nec Bentham Lab. de generis notis agens Will- 
debnisset corollae tubum brevem, quod inepte imitarunt — i : 
komm, Philippe, Spach, Gussone, Noulet, Godet, Brebisson, Le ne " 
Parum contentus de hae simplici brevitate Mutel (Fr. 3. p. ) va 
rolae tubum non brevem tantum, sed brevissimum declaravit, natura 
solemniter oppugnante. : 
Addacitar hic Scordotin alterius generis Plin. Nat. " accro 
vel 27., quod sub mea fide non suscipiam, SENE la cui 
ffinis species est 7. pseudo-Scorodoma (Cap.) DIE vase Tnar. 
ceu synonymon adjungendum erit T. siculum Guss. Fl. = srt 
ex Ischia a Cesati dono acceptum. Revera nomen IS x Sed 
maledietum a Linnaeo, quem cf. in Cr. Bot. p. 31. $ 220. etc. 
nec siculum ilud hodie extollendum est. 


464 
SECTIO 3.* SCORDIUM Tourxer. 


Teucrium chamaedryoides (Fuchsii) Nob. ex G. Bauh. Basil. p. 42, 
et Pin. 

Fuchs. hist. st. p. 870., Icon. ed. 1545, t. 502. Teucrium BotrysL. Sp., Koch p. 662. n. 1., Bert. 
6. p. 17. n. 2, Gaud. n. 1297., Schreb. Unilab. p. 32. n. 20., Benth. Lab. p. 679. n. 46., DC. Dub. 
p. 362. n. 5., Willk. Lang. n. 2493. T. Botr. La-Peyr. Herb.; Scorodonia Botrys N. C. Sering. in 
Ann. Soc. Linn. Lyon. 1836. p. n. 49. Botrys Chamaedryoides G. Bauh.; Monochilon bipinna- 
tifilus Dulce. Schrank. Fl. Monac. t. 226., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 353., fals. nom. in tab. T. Maris, 
Reichnb. Icon. C. 28. t. 1939. f. 1., Mill. Icon. t. 264. f. 1., Hoffm. Fl. Germ. (1791.) t. 9. Sabb. Hrt. 
Rom. 3. t. 91., Rivin. Mnpt. irreg. t. 14. f.ae extr.s Matth. p. 819., Camer. Epit. p. 568., Trag. St. 
h. p. 79. Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1163. f, 1., Lonicr. Nat. h. crt. 62. C.? Dod. Hist, pl. (gall.) 
p. 19., f. 2., Pempt. p. 46. f. 2., Dod. Purg. p. 431., Lob. Obs. p. 209. f. 2., Icon, t. 385. f. 2. 

9) Flor. Jun. Sept. Fruct. Jul. Oct. In montanis praesertim me- 
diterr. solo potiss. calcar. 

Legi in Pyr. Arag. ad Benavarre, die 31. Jul. 1845.; in Pyr. or. 
ad Thues du Conflent, die 27. Jul. 1837., ad Mont Louis, die 7. Jul. 
1836. Habui a Deville lectum inter Vielle d Aure, et Bazus. Obser- 
servavi ad Toulouse, supra Luchon ad Casarillas, ad Puyver ad Mane, 
Barzà, Sarrià, Pomarede prope Ustou, ad Pamplona, in Sobrarbe a 
l'Ainsa, ad Toledo, ad las Villas del Turbon, in Conca de Tremp. 

Teucr. collinum nuncupaverat Salisb. Pr. p. 75. n. 4., qui mox 
nomen ambiguum in ventricosum mutavit, manu propria, in exemplari 
dono dato ad Broussonet, nunc extante in Bibliotheca Schol. Med. 
Monspel. (in 8.» D, c, n. 225.; dum ego consului 1837.). Forte aliquis 
me laudavisset, si hoc postremum nomen Bauhiniano praetulissem. 


Teucrium Scordium (Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Dioscr. l. 3, c. 115., Plin. Nat. h. 1. 25. c. 6. vel 27. Hippocr., ex Spreng., Galen. de Antidot. 
6. c. 12. Bert. p. 26. n. 9. Moris Sard. 4, n. 1001., Gaud. 4, n. 1299., D.C. Dub. p. 362. n. 9. T. Scord., 
et T. scordioides Schreb. Unilab., Koch p. 662. ns. 3, 4., Benth. Lab. p. 679. ns. 44. 45., et in DC. 
Pr. ns. 53, 54. Willk. Lang. ns. 2424. 2425. La-Peyr. Herb., T. abyssinicum Hochstett. Pl. Abvssin. 
Schimper; ex Richrd. A. Tentam. Fl. Abyss.; T. arenarium Gmel. It., ex Benth., et ex Kunth FI. 
Fl. Berol, T. corbariense Pourr.; Scordium alliaceum Gilib. Esere. phyt. Monochilon palustre Dulc. 
Engl. Bot. v. 12. n. 828., Flor. Dan. t. 593., Sv. Bot. v. 4. n. 255., Bull. Herb. Fr. t. 205., Dietr. 
Fl. Bor. v. 2. n. 76., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1939. f. 2, 3., Brot. Phytgr. Lusit. sel. 2. p. 73. t. 107., 
Link Hoffm. Fl. Port. p. 80. n. 1. t. 1., Plenck Ic. pl. med. T. 5. p. 72. t. 476., Turp. Fl. Med. T. 6. 
t. 320., Savi Mat. med. p. 16. t. 4., W., W., F., N. ab Esenb. PI. offic. t. 169, (stat. glabrior); Gmel. 
It. 1. p. 149. t. 26. f. 2., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 327. t. 116., Zannich. Vnz. p. 240. t. 140. 
pa Rivin. Monpt. irr. t. 11. lux., Matt, p. 842., Camer. Epit. p. 588., Trag. St. h. p. 884., Fuchs. 

ist. st. p 776., Lonier. Nat. h. crt. 196. C. Dod. Pempt. p. 128. f. 2., Lob. Obs. p. 261. f. 3.. Icon. 
t. 497. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 292. f. 2., Moris, Hist. pl. Oxon. 3. S ^1. p. 423, t. 22. f. n. 14. 


9| Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 21. Aug. 1844.; in Pyr. 
Arag. propa Huesca ad Chimillas, die 3. Oct. 1850. Habui a Deville 
e Pyr. septr. med. (Barousse); et ex St. Laurent de las Salancas Pyr. 
or., a Massot. 

Planta pallida, sub-cinerea, aromatica, digitis pressa odorem ingratum, 

gravem emittens. Caulis repens cum propaginibus multis, pedalis, ses- 
quipedalis, adscendens, vel erectus. Verticillastra 4-6-flora ; peduneuli 
longitudine calycis, vix breviores. Corollae limbus roseus, cum maculis 
saturatioribus. Antherae fulvae. Sum plane persuasus relinquendam 
esse distinctionem duarum specierum a Schreber iterum praedicatam, 
oblatam jam a Camerario, a G. Bauhino, a Tournefort. 
. A renatis litteris litteris loquutus est de Scordio Manardus Ferra- 
riensis, Epistol. medie. 1, 5. Ep. 3., 1. 6. Ep. 3. et, ut puto, Car. 
Stephan. De Re hortens. Libell, ex edit. Seb. Gryphii 1536. p. 815 
ed. Lugdn. Vincent. 1536. p. 80.; ed. Paris. Rob. Steph. 1545. p. 98; 
Postremis diebus, etc. Supervenerunt Rondelet, Pellicier. 


465 
SECTIO 4. CHAMAEDRYS Dii. 


Teucrium Chamaedrys (Theoph., Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Theophr. Hist. pl. 1.9. c. 10., Dioscor, 1.3. c, 102. Plin. Nat. h. 1. 24. c. 15. vel 80. Koch 2 
Bert. 6. p. 29. n. 11., Gaud. 4. n. 1300., Moris Sard, 3, n. 1000., Medic. Obs. bot. in Món. AAS Masa 
V. 3. (1775.) p. 213., et p. 214., Benth. Lab. p. 680. n. 48.,. DC. Dub. p. 362. n. 7., Willk. Lang. n. 
2497, La-Peyr. Herb.; T. canum Fisch. et Mey. Ind. Sem., Hrt. Petrop. 183540., vel Fisch. et Ledeb, 


Fl. Ross. ex Steven Chr.; T. pseudochamaedrys Wender., ex Ledb. Ross., Monochilon 

Engl. Bot. v. 10. n. 680., Schrank Fl. Monae. t. 174., Reichnb. Icon, C, 98. t. 19339. f. A Ric. Nap. 
irr. t. 10. f. extr. Plenck Ic. pl. medic. T. 5. p. 73. t. 477., Duchsn. Pl. ut. vén. Atl. t. 59., Savi Mat, 
med. p. 16. t. 8., Turp. Fl. med. T. 4. t. 183., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. officin. t. 168., Sabb. 
Hrt. Rom. T 3. t. 88. Dietr, Fl. Bor. v. 3. n. 155. (fol. ovats, brevs. lats.); Woodv. Hook. Med. bot. 
V. 2, p. 258. t. 130., Zannich. Vnz, p. 58. t. 97., Tournf. Inst. r. hrbr. t. 97. Matth. p. 818., Camer. 
Epit. p. 567., Fuchs. Hist. st. p. 869., Trag. St. M 204., God. Paris, ex Lenorm. fol. 40. vers. (Hrb. 
Cham. foem.); Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 139., Hist. pl. (gall.) p. 85., Pempt. p. 43. f. 1, 2., Lob. 
Obs. p. 260. f. 1., Icon. t. 491. f. 1.; J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 288., Lonicr. (Nat. h. ert. 62, vers. 
f. intr.), Clus. Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 351. f. 1., Cord. Hist. pl. crt. 125, b, 126. a. f. 1. 


9j Flor. Jul. Sept. Fruct. Aug. Oct. 

Legi in Pyr. Arag. ad Broto, die 7. Aug. 1850. Habui ex Mont 
Sacon a Deville. 

Varietatem floribus prorsus albis observavi sub Hwesca in nemore 
de Pebredo. i 

Sunt T'eucrii species, quae stamina potius approximata gerant, sci- 
licet per paria paullulum divergentia, saepius vero inter se intricata, 
adnexa, aut approximata, ut 7' Chamaedrys, T. Scorodonia. 


Teucrium majus (Caesalpini) Castelli Hrt. Messan. p. 23. 


Caesalp. Hrb. Tornab. 1563. fol. 130. n. 349., De Plants. l. 11. c. 41. p. 455. T. flavum L. Sp., 
Koch p. 662. n. 6., Bert. 6. p. 31. n. 12., Moris Sard. 3. n. 999., Benth. in DC. Pr. P. 12, p. 588. n. 60. 
Benth. Lab. p. 681. n. 52., Medic. Obs. bot. in Mém. Acad. Mannh. V. 3, (1775.) p. 209., et p. 214. 
DC, Dub. p. 362. n. 8., Willk. Lang. n. 2429. T. flav. La-Peyr. Herbr.; T. latifoliun J. Ger.; T, vul- 
gare Grisl. Lus. (ed. Vand. n. 1373.). Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 27. t. 533., Sabb. Hrt. Rom. 3. 
t. 37., et t. 89., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1236. f. 2., Rivin. Monpt. irreg. t. 10. f. inter. Camer. Epit, 
pi 566. mihi videt. Lob. Icon. t. 490. f. 1., Dod. Pempt. p. 44., Clus. Rar. pl. Hist. L 3. p. 248. f, 1., 

oris. Hist, pl. Oxon. 3. p. 421. S. 11. t. 22. f. 1. 


h Flor. Jun. Jul. Fruet. Sept. In Pyr. Atax. cum Olea. Ad Per- 
pignan, et ad Querigut, ubi indicat La-Peyrouse, ego non vidi. Vivit 
probabiliter, in montbs. les Albères; ad Querigut certe non! i 

Habui ex la Clape a Delort. Ego vidi in montibus Corbariensibus 
ad San Victor; dicerem etiam in Pyr. Arag. a la Sierra de Guara, sed fi- 
derem plantis floribus, fructibusque destitutis. Smith FI. Gr. iconem Clusii 
pravam dieit, neque abnuerim. Sed cur non dixit Plantinianam? ide 
Fuchsii, Hist. st. p. 829. (a G. Bauh. Pin. p. 241. w evocata), allata ab 
eo, a me relicta, facie potius Melissae Calaminthae, num alienae nom 
foret, ille dubitavit. Reapse in florescentia, bracteisque erronea est, e 
dubia fuit Sprengelio quoque. Suscepi itaque Plantinianam figuram, 
relatam a Dodonaeo quoque, cujus vero descriptionem non deni 
in qua dicuntur flores sub-purpurei: profecto aut alienam re eae 
habuit speciem Dodonaeus, aut nostram male descripsit. ré Pete 
locum, dubitanter, ad T. lucidum amandavit Courtois. Flores admodum 
Dodonaei non video alium descripsisse. 


SECTIO 5.» POLIUM TounxEr., BENTH. ` 


Teucrium pyrenaeum (Barrelieri) L. Sp. 


54.,1 

Barrel. Ic. t. 1095., Obs. p. 37. n. 346. Benth. Lab. p. 684. n, 54., | Matrit., et T. rep- 

DC. Dnb. p. 363; n. 10., Wiik Lang. n. 2437. La-Peyr. Herb.; T. Le eon Polium glechomae- 
folta Pourr. Chl. Narb. n. 1146., acin, Herb. suo Matrit A Chambode pren. repens flor. glomer. alb. 
folium, et P. glechomaefol. è reptans Pourr. Herb. Matr.; Cbam Mus. Piant. t. 62. f. 3., ex Barrel. 


fol. rotundior, Schol. bot. p. 91. Monochilon reptans Dulc. Boccon. 


oisel. Gall. ed. 2. T. 2. p. 7. n. 11., 


30 


466 
9, Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In montan. ad humilior. 


descend.; in Cantabr. ad mare usque. 

Legi in Cantabr. inter Ernani, et San Sebastian, die 31. Maj. 1841: 
supra Luchon ad Casarillas, die 4. Jul. 1838., in Pyr. aurig. m.* de 
Sizet l.d. Marmale, die 28. Aug. 1840.; in Pyr. or. ad la Sedella de 
la Manera, unde habui quoque a Xatart, die 2. Jul. 1840.: in Pyr. Arag. 
edit. ad Hecho, die 10. Jul. 1858. Observavi pluribus locis, quorum 
aliqua memorabo, videlicet ad Oloron, secus amnem; secus Garumnam 
contra Boustens ad Castellum de Rochefort, uti ad Castellum de Mon- 
toussé, au Pic de Gard, et in m.e Cagire, prope St. Beat: au Pech de 
Bugaracht,;ubi Magnol etiam viderat (Nov. Char. pl. p. 104.). 

Laciniae fissae labii superioris, inferioribus impositae, interdum 
rubro-coloratae, alias decoloratae, praesertim in Pyren. oriental., ubi 
tota planta minus hirsuta occurrit; foliisque minoribus praedita, sto- 
lonibus insuper evidentioribus praestans, diversam quodammodo offerens 
faciem. Status hujuscemodi habitus fuit a Pourret pro distincta specie, 
nomine T. reptantis Chl. Narb. l.c. Sed ipse Pourret, in Herbar. suo 
Matrit., hancine inscripsit notam de hoc suo T. reptante « Melius ob- 
servatum videtur sola T. pyrenaici varietas floribus albis » Pourr. Herb. 

Suspectum mihi est T. granatense Boiss. Reut. Pug. p. 99. —— 

Video Cavanilles, sed non laudo,  Praelects., aut Descripe. de las 
Pints. T. 1. p. 80. n. 195., retulisse ad hane speciem (cum L. Sp. 
pl. 2. p. 792. n. 26.) ceu synonymon Pol. saxat. purpur. chamaedryoid. 
ampl. coma » Barrel. Obs. p. 36. n. 345. Icon. 1086., quod ipse Ca- 
vanilles, Icon. Descr. 2. 1793. p. 19. n. 131., ad suum T. saxatile 
(quod durifolium Schreb.) merito laudaverat. Caeterum ista Darrelieri 
figura ad T. pyrenacum non placuerat ne quidem Lamarck; ut videre 
est Dict. 2. p. 699. 33. De 7. saratili Lamk. Ibid. n. 32. judicium 
dare non audeo, sed neque ab aliis datum fuisse percipio: loca fert, 
quae inter se abhorrent; videlicet Barrel. Icon. a nobis quoque pro 
T. pyrenaeo receptam. Species certe pyrenaeae proxima. 


Teucrium flavicans (Clusii) Lamk. Dict. 


Pol. 3. Clus. Hisp. p. 241., sin. fig. Loisel. Fl. Gall. ed. 2. T. 2. p. 7. n. 16. DC. Dub. DE 
n. 14. T. aureum Schreb. Unilab., Godr. cum Gr. Fr., Cavan. Ic. Descr., Bert. 6. p. 39. n. 15. ill. 
Lang. n. 2446, T. Polium a flavescens Benth. Lab. p. 685. n. 58. T. aur. La-Peyr. Herb., Cavanill. 
Herb. Polium buxifolium, et P. aureum, et P. officinale Pourr. Herb. Matr. asserv., antea T. luteum 
Pourr. It.? Cavan. l.c. 2. p. 16. n. 127. t. 117. Clus. Rar. pl. Hist. 1.3. p. 361. f. 2., Lob. Obs. p. 257. f. 
2., Icon. t. 487. f. 1., Dod. Pempt. p. 283. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. p. 929. f. 2., Moris. Hist. pl. 
Oxon. 3. p. 455. S. 11. t. 2. f. 1., Barr. Ic. t. 1082., et t. 1089. 


ħ Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul Aug. In Pyr. med. orient, Atax. 
montib., ad rupes calcareas. 

Legi in Pyr. septr. auriger. supra Caussa ad les Gutines, die 28. 
Aug. 1840. in Pyr. orient. ad Casas de Pena, et ad Villefranche, diebus 
17. Jul. 1840., et 4. Sept. 1836. Habui a Deville ex Gerde. Obser- 
vavi ad St. Beat; supra Siail in m.* Cimadal. ad Orgafiia; in montibus 
Corbariensibus abunde; ad St. Ant. de Galamus, alibiq. in Roussillon. 

Flores semper capitati, flavicantes: bracteae lineari-spathulatae. 
Corollae juniores sulphureae, seniores fulvae sicque calyces, ac bracteae 
cum superioribus foliis, unde extrema plantae pars amoena, et spe 
etanda movit illud Dalechampii « florum corymbi spectatu jucundi ij 
Stamina divaricata haec species gerit. Loca montana, praesertim Tu- 
pestria, calcarea, calidioraque inhabitat, comitantibus saepe speciebus 


467 


meridionalibus. Pluries in eam offendi, et aliquando copiosam depre- 
hendi, vidique semper eamdem legittimam, neque transientem in 7, 
Polium, aut cum eo mixtam, a quo absque ulla haesitatione separo, 
pessimam Benthami sententiam declarans. 

Huie speciei addueerem Polium hispan. maj. supin., flor. flavesc. 
Tournef. Elém. botq. p. 175., sive Pol. hispan. supin. flor. flavesc. 
Tournef. Inst. r. hrb. p. 207.; non vero Teucrium frutescent. Stae- 
chadis arabicae folio, et facie, Tournef. Coroll. p. 14., quod est syno- 
nymon a Pourret in Herbar. Matrit, allatum ad suum Polium buzi- 
folium Pourr., ut et ad P. officinale Pourr., quae tamen hujus T. fla- 
vicantis sunt; dum postremus "'ournefortii locus pro T. brevifolio Schreb. 
denique recognitus fuit; quamvis putata Prosperi Alpini, et Ponae 
loca a Tournefortio relata, sint forte inter hoc Teucrium et T. creticum 
dispertienda. Monet nos Lange T. buxifolium verum latere in Herb. 
Pourr. Matriti asservatum nomine Polii chamaedryoidis Pourr., quod 
ego adnotare cautus non fui, tum cum de illac specie mentionem fa- 
cere non putaveram. 


Teucrium flavescens (Barrelieri) Schreb. Unilab. 


Barrel. Icon. t. 1073. (fig. incompl.) Obs. p. 33. n. 321. Schreb. Unilab. p. 44. n. 44.. Willd. 
Sp. Didyn. p. 35. n. 49., Guss. Sic. Syn. 2. p. 60. n. 11. (excl. Lob.). T. Polium b Bert. 6. p. 37. n. 
td. T. aragonense Losc. y Pard. pl. Àrag. p. 85. cum nota, Willk. Lang. n. 2448. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruct. in ser. Æstat. In Pyren. merid. Arag., 
Catal, cum Olea, saepius. i 

Legi in Pyr. Catal, com Arag. finitimis, al Puente de Montañana 
die 13. Jun. 1846. Observavi in Pyr. Arag. ad Torva, Benavarre, 
Huesca; in Pyr. Catal. ad Sopeira, Aren, Pons, Solsona, Cardona, Tremp, 
Figols, Orgañia. i 

Intermedia species inter 7. Polium (cum quo plures conjungunt) 
et T. flavicantem, cui retulit Benth. Cat. p. 124., qui Lab. Gen. Sp. 
p. 686. et in DC. Pr. n. 79, sub 7. Polio cum capitato conjunxit. A 
T. Polio distinguitur habitu minore, magis procumbente, aut diffuso, 
foliis angustioribus, quidquam minus canescentibus (praesertim — sì 
spectes bracteas) et forte minus revolutis; capitulis magis pei T "T 
circumscriptis, nec tam depressis, et subeorymbosis; e rs I ed 
viridibus; corollis generatim majoribus, glabrioribus, pistiiis mm 
eum staminibus exporrectis, staminum filamentis glabrioribus, pa ps 
rubellis, mox brunneis. Calyx in 7. flavescente magis elongatus, tu 

: ns longe acutiores, ac 

bulosus, nec campanulatus dicendus, dentes gere Los ratis 
patentiores; et quum in eo pubescentia sit pareior, sro vr anl a 
qui viridi-favescens, in capitulis floriferis illico mani — E dunt 
ostendens, ad alia discrimina aestimanda arcessit. Odor grad r 
tulorum praecipue, quasi terebinthinus, gratus tamen ni ts inet 
tiosior prae illo 7. Polii. Habitu quidquam T. TUM. p Co 
Characterem de calycis dentibus reticulatis, — L p pape locis 
gonensis, ego confirmare nequiverim. Vivit in mon sms nu um 
potius apricis, ad fluviorum ripas, interdum et a RI M Idi 
Olea proximum , saepe Polio proximius, 1n Ti tel. Cosson, et Ger- 
Adhibuerunt auctores quidam (Koch, Delastre, Mu dies ; rozimatis: 
main, Godet), ceu notam genericam illam de stam: "i ere 
sed quüm viderim in Teucriis flavicante, flavescente, 3 


468 


montano stamina denique divergentia, tune eam illico relinquendam 
censeo, ex actis observationibus; num ad Sectionem Poliorum fuerit 
apte releganda, hoc erit ulterius inquirendum. 

Quidam sub 7. Polio diversas species comprehendunt, quas sepa- 
randas esse censebat Cavanilles, qui, illis in loco natali observatis, 
ita effatus: « Linnaeus Teucrii species........... plures in unam conjungere 
Polii nomine » Icon. Descr. 2. p. 16. Nomen T. lavandulati Pourr. pro- 
xime cum hoe 7. flavescente citatum a Bentham , relatum a Steudel 
ad T. capitatum in Herbario Pourret Matriti asservato frustra quae- 
sivi, nec reperitur in Elencho Plantr. Hrt. Reg. bot. Matriti edito a 
Pourret anno 1796., quam opellam (rarissimam) dono habui ab egregio 
D. Joaquin Lacambra Pharmacopola ad Graus Pyr. Arag.die 31. 
Jul. 1845. 


Teucrium Polium (Hippocr., Theophr., Dioscor., Galen.) Lamk. Diet. 
2. p. 699. n. 35. : 


Hippocr. ex Spreng.; Theophr. Hist. pl. l. 1. e. 16., Dioscor. l. 3. c. 114. Koch p. 663. n. 7. a, g, 
Bert. 6. p. 36. n. 14. a., Willk. Lang. n. 2447. (excl. g purpur.?). T. Pol. DC. Dub. (partim), et T. 
pseudo hyssopus DC. Dub. p. 363. ns. 12, 15. La-Peyr. Herb., et T. capitatum La-Peyr. Herb., T. gna- 
phalodes Chaub. apud St. Am. Agen.; Monochilon tomentosus Dulc. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 29. 
t. 535., Reichnb. Icon. C. 28. t, 1938. f. 4, 5, 7., Sabb. Hrt. Rom. V. 3. t. 93., Plenk. Ic. pl. med. T. 5. 
p. 74. t. 440.. et t. 441. vidt., Savi Mat. med. p. 16. t. 5., Hayn. Arzn. Gew. 8. t. 5. Gesn. Op. bot. 
ed. a Schmied. tab. lign. 12. f. 107., Matth. p. 840., Camer. Epit. p. 586., Column. Ecph. p. 67., Dod. 
St. h. Comm. (1553.) p. 267., Hist. pl. (gall.) p. 164., Tabern. Krtb. p. 750. f. i., Icon. t. 364. f. 1., 
vix, J. Bauh. Hist. pl. 3. I. 28. p. 299. (P. monsp). et p. 300. (P. venet.); Zannich. Vnz. p. 213. t. 35. 
ben.; et t, 37. mal. Barrel. Ic. t. 1074, 1047, 1075, 1079. 

ħ Flor. Jun. Aug. Fruet. Aug. Sept. Per region. mediterr. locis 
humilior. cum Olea, quam interdum superat: in regione oceanica ra- 
rissime obvium: praediligit solum calcareum. 

Legi in Pyr. Arag. ad l’Ainsa (Sobrarbe), die 3. Jul. 1845. Incipit 
jam supra Pamplona. Observavi supra Toulouse; ad Montaigut (non 
proeul St. Girons); itemque ad Auterive, et Venerque Pyr. septr. med. 

Specimina ad /'Ainsa lecta gerunt flores dense congestos, corollas 
parvas, et calycis dentes non adeo manifeste acutos; stamina exporrecta. 

Teucrium Polium valde ludibunda species pro certo est: occurrit 
floribus capitatis, iisdemve corymbosis, foliis latitudine variis, eorumque 
margine plus minus revoluto, tomento incano, aut griseo; statura, copia et 
diffusione ramorum, denique habitu, et facie varium; praestantem co- 
rollis roseis vidit Heldreich, 'Cephal. 

Laudavissem Linnaeum, nisi ille rem nimis ampliavisset (Hort. 
Cliffrt. p. 302), nam res continendae sunt in limite naturae, neque a 
libita nostra cohibendae. Dixit Linnaeus le. « Varietates hujus infi- 
nitae »; sed aeque dici potest de Auctoribus: 4 Confusiones apud eos 
plures, et repetitae de T. Polio! , 

Desfontaines Fl. Atl. 2. p. 7. habuit pro Linnaeano T. Polio T. 
flavicans Lamk. Illius 7. capitatum, Ibid., mihi videtur respondere 
T. Polio Nonnullorum, et formae a me ad /Ainsa lectae. T. Polium 
Fl. Gr. tum e descriptione quam e figura, hujus mei judico. Sed no- 
luissem videre a Smith adduci duo G. Bauhini, et Tournefortii $y- 
nonyma, pertinentia ad T. flavicans. Quidquid sit, Polium Dioscoridis 
hujus speciei judicatum a Ruellio, a Matthioli, a Gesner, a Caesalpino, ab 
Anguillara, a Clusio, a Dodonaeo, a Donati, a Durante, a neotericis con- 
firmatum, nos tranquillos reddit, quoad susceptum specificum nomen. 


` 469 

Polium montanum « in Narbonensi provincia frequens » Ruell. De 
Nat. Stirp. l. 3. c. 60. p. 737. lin. 3., et hoe verissimum est: sed ex 
hoe Galliae Narbonensis, et ex Veneto duas non debuissent distinguere 
species fratres Bauhini, qui primi speciem in duas dilacerarunt, ut dein 
contraria mente, prodirent homines, qui cum Bentham plures sane dii 
stinetas species in unam confunderent. Mollitiem Bauhinorum ampliavit 
supra modum Tournefort: Linnaeanam duritiem exageravit Bentham. 
Opportunus foret labor hujus sectionis Monographiam reficere, additis 
praecipue Orientis et Hispaniae speciebus! 


Teucrium capitatum (Clusii) L. Sp. 


Clus. Hisp. 242-3. Bert. 6. p. 40. n. 16., et V. 40. p. 503., Moris Sard. 3. n. 996., DC. Dub. p. 
363. n. 13., Willk. Lang. n. 2450. Polium purpureum Pourr, Herb. Matr. asserv. Flor, Graec. Sibthrp. 
C. 6. p. 30. t. 536., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1238. f. 6., Cavan. Ic. Descr. V. 2. p 17. n. 199, t. 119.1; 
Clus. Rar. pl. Hist. l. 3. p. 362., Lob. Obs. p. 257. f. 3., Icon. t. 487, f. 2., Tabern. Krtb. p. 749. 
f. 2., Icon. t. 363. f. 2., Dalech. Hist. pl. Lugd.! p. 929. f. infer., Barrel.Icon. t. 1080, 1081., ex Willk., vix. 


fi Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Arag. humilior. 

Legi sub Huesca ad Caenobium de Loreto, die 11. Jul. 1850, Ob- 
servavi ad los Coralles prope Ayerbe, et sub el Castillo dè Artasona. 

Stamina post anthesim divergentia; filamenta basi barbata, spira- 
liter torta. Corollae roseae, aut rubrae, cum striis in fauce saturatio- 
ribus, et ita colorata sunt stamina, et pistilli stigma eum stilo; ova- 
rium est viride, glabrum; sed in stili parte inferiore conspiciuntur pili, 
ut in staminum filamentis. Odor plantae suavis est, sed parum intensus. 
Habitus plantae ab illo Polii, et flavescentis distinctus, quum sit hu- 
milis, prostratus, diffusus. Praecocius mihi etiam apparuit prae 7. Polio, 
quod fructificans inveni tum eum istud florere incipiebat. Contrariam 
observationem fert tamen Asso, Synops. Arag. n. 508., ubi de T. ca- 
pitato scribit: « A praecedente (T. Polio) etiam distinguitur quod serius 
floreat ». Item Boissier ad Granada, Reuter ad Madrid sustinent se 
vidisse T. capitatum florere sex hebdomadas, aut duos menses serius 
prae T. Polio; cf. Boiss. Voy. bot, Esp. Add. corrig. p. 148. Ego com- 
parationem institui cum plantis in eodem loco crescentibus! mo 

T. capitatum Cavan, l.c., cum meo ex Cavanillesii Herbario etiam, 
adeo parum convenit, ut illud potius pro * rietate habuerim. 
Simile cum meo vidi ex Herbario Lagasca . Matrit., 
sub T' capitati nomine, ab ipso Lagasca 
Villadangos. 
à Pol. repens ac Pol. tertium Dod. de ET d 
esumitur a Polio 4.» Clusii s.c., quod mihi vi sal 
tatum pertinere, Eum pro T. gnaphalode Vahl, et L'Herit. pris un 
tatus est Sprengel, Hist, r. hrb. p. 396., nec obstetit Courtois, & e n 
hune D'Avoine, et Morren. Sed ego ad hane meam visi desta 
non dubito, relicto ad 7. gnaphalodem Vahl. serpe - ‘686 d) 
species est, nec T. Polii varietas, ut eam vult Benth. Lab. p, 650, 


8. 
tantummodo Barrel. Ic. Pl. rar. p. 35. n. 338. t. 1083 
De D. Majorana Pers., huic maxime affine, dixit Willk. PI. Balear. 


(1876.) n. 389. : 
Teucrium montanum (Dioscorid.?) Schreb. Unilab. (1714.) p. 50. n. m 


, 6, p. 34. n. 13., Moris 
Chamaepith. 2.a Dioscor. |. 3. c. 165., ex Spreng. Koch p. 663. M rr : i 
Sard, E È das si Sp, $ P 50m de fe n. Qro erue pe Fog Sole 
E. panonia kera. de e e siae Ro NG „ Flor, Graec. rp. C. 6. 
T. Pancani Kern., ho = Neilr, Hung. Slav. Jacq. A. 5. p. 3. t 417., Flor. 


410 


p. 28. t. 534., Reichnb. Icon. C. 28, t. 1238. f. 1, 2, 3., Plenk Ic. pl. medic. T. 5. p. 74. t. 478., Zannich. 
Vnz. p. 244, t. 150. f. 1., Rivin. Monpt. irreg. t. 15. f. infer. ; Matth. p. 841., Camer. Epit. p. 587., 
Cord. Hist. pl. crt. 124. b, 125. a fig., Codex Paris. ex Lenorm. fol. 40., vers. (Herb, Chamaep. masc.) 
Tabern. Krtb. p. 790. f. 4., Icon. t. 365. f. 2. vix., item Tabern. Krtb. p. 750. f. 3. Icon. t. 15s. id 
item Krtb. p. 750. f. 2., Icon. t. 364. f. 2. (supin ex Gmel.); Lob. Obs. p. 257. f. 1., Icon, t. 486, f. 13 
item Obs. p. 258. f. 1., Icon t. 488. f. 1., Clus. Pann. A. p. 629.. et Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 363. f. 2, 
3., Dod. Pempt. p. 283. f. 2. 


9 Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyren. med. aurig. ubi- 
cumque rarum. 

Habui a Deville (e postremis ab eo lectis plantis!) ex Valle Ossau 
ad Arudy. Observavi ad Bosost, Vicdesoss, ad Ussat, ad Tarascon: vidit 
Pourret ad Salvanaire, au Llaurent Timb. 

Sehreberi, nee L., dixi, quia ille primus duplicatam a veteribus, 
et sui aevi Botanicis speciem, sub uno comprehendit typo. 


Bugula Haller, Ludwig.; Ajuga Lobel., L., nomen corruptam 
ab Abigo, abigere, (foetum); Abiga proprius dicenda; sed erat medici- 
nalis planta, fortassis ab hisce diversa. Hine Bugulam et ego recipio 
cum Dodonaeo, Pena, Lobelio, Clusio, Morison, Rivino, Tournefort, 
Hoerhaave, Haller, Seguier, Gerard, Boehmer, Ludwig, Adanson, Al- 
lioni, Scopoli, Miller, Gilibert, Jussieu, Ventenat. Ajuga scriptum est 
ex Scribonio Largo, vel ejus antigraphariis. 


SECTIO 1.* EUBUGULA Tovnxzr. 


Bugula reptans (Brunfels) Scop. Carn. ed. 2. n. 716., Gilib. Exerc. 
phyt. p. 102. n. 39. 


Host.; Bug. glabra Gerard Gallo-Prov. (excl. Dod. ^. A. genevensis Colmeir. Catal.? Symphytum 


., Rivin. Mnpt. irreg. t. 76. f. 1.. Tenor. FI. ap. 5. p. 2. t. 239. f. 1. (densifl.); 
Icon. C. 23. 1234. f. 3.; Fuchs. Hist. st. p. 391 , et Icon. 

St. h. Comm. (1553.) p. 166., Hist. pl. (gall.) p. 101. 

È E crt, 10. f, 1., Lonicer. Nat. h. crt. 145. D., J. 
ist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 391. t. 5. f. 11. n. 1., 


et. per ZEstat. in Octobr. 

abr. ad Baigorry die 19. Jun. 1841., in Pyr. 
n erona, die 13. Maj. 1851. Habui ex Tarbes a Deville. 
Tota glabra dicitur a Savi, Etr. 2. n. 481., planta quae saepius 
tegitur lanugine quadam, conspicienda praesertim in caule, bracteis, 
et calyce; quin etiam corolla, non adhuc omnino evoluta, conspicitur 
ea quoque induta aliqua lanugine, quae non dissipatur in illa, Haec 
fuit causa, qua antiquius Gerardi nomen Scopoliano non praeposui. 
Variat interdum ftoribus roseis, et etiam albis; huic referas Prunellam 
candidam Trag. st. hist. p. 311. n. 7. Planta in solo sicco enata sim- 
plicior, vixque stolonifera oecurrit, A. alpina Vill. 

Notabilem speciei lusum legi in Cantabria caule toto diffuso, pro- 
strato, elongato, cum ramis longe foliiferis; ex extremorum foliorum 
axillis exoriebantur flores pauci, vix verticillastrum efformantes. Si ceu. 
novam speciem, quadam arte declaravissem, longo forte temporis spatio 
Botanicos perturbavissem, a quo agendo semper refugi. 


471 


Bugula montana (Dodonaei) Rivin, Mnpt. irreg, 


Dod. Pempt. p. 135. f. 2. Ajuga pyramidalis L., Koch p. 661. 
4. n. 1292., Benth. Lab. p. 693. n. 4., et in DC. Pr, P. 42, p. 596. n. 4., DC. Dub 


Br. Bot. ed. 5. p. 264. n. 2., Willk., Lang. n. 9409. A. eneveasis quid $ 
n. 2., Gaud, n. 1294., Benth. n. 5., Dub. n. 7. A. prr La-Peyr. Ii em? Koch n.2,, Bert, 6. p. 6. 


dempto specimine; et A. genevensis La-Peyr. Herb.; A. ramidalis, : à 

Mn. 4 B. nana Gilib. Exerc. phyt. Schk. Handb. 2. 0155, Engl. "Bot. visa eno. IE 
v. 4. n. 225., Flor. Dan. t. 1703. (genev.), Flor. Dan. t. 185., Bull, Herb. Fr. 1 Ms Dia av. Du. 
Ich n. B» et Y. 6. n. 405. Berger Phytonom. 9 p 199, Wah TAM Sug ine MOT fasc. 90. 
t. 1. Reichnb. Icon. C. 28. t. 1934. f. 2; ben., et f. 1. (genev.) cred., Plenck Icon. Pl. medic. T. 5. 
p. 75. t. 482, Rivin. l.c. t. 76. f 2. (genev.); J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 30. p. 432. f. 1, 2, Tabernaem 
Krtb. p. 945. f. 2., Icon. t. 555. f. 1, G. Bauh. Pr. p. 490. £ 1, mal t : 


% Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In editioribus rariss. ad ima 
loca descendens (Portet Timb.). 

Legi supra Mont Louis, et in valle d Eynes Pyr. or., diebus 14, 
Jal., et 18. Aug. 1836. Habui a Deville ex Lientz, et ex valle Barousse. 

De varietatibus et polymorphia hujus speciei ef, Drees F., G. in 
Linnaea T. 3. (1828.) p. 78-83., sub Aj. genevensi. 

Attentius erit examinandum, num Bug. montana constanter stolo- 
nibus careat. In B. alpina (hujus varietas) caulem sarmentaceum re- 
pentem novit Fries, Summ. Veget. Scandin. P. 1. p. 198.; sed sto- 
lones subterraneos radiciformes non memoravit. Observationem Lagrez. 
Fossat., expositum in Flor. Tar. Garonn (1877.) p. 305-6., de existentia 
stolonum subterraneorum in Bugula genevensi confirmavit Schultz F., 
Act. Soc. Linn. Bord. 1855. p. 402. cf. et Bull. Soc. bot. Fr. T. 2 
(1855.) p. 790., mox (1857.) etiam Kirschleger Fl. Als. 2. Add. Rect, 
p. 477. n. 623., et iterum Fl. Vog. Rhén. p. 413. 

Gravissimum certe fuit penes ipsos Gallos, Cosson Germ. Fl. Paris, 
ed. 2. p. 415. n. 2., Godr. cum Gren. Fr. 2. p. 707., Gren. Jur. p. 
635., Brébiss. Normnd. ed. 4. p. 248., eos absolute negare, Los 

Bug. genevensis separationem a B. montana, seu pyramidali Mill. 
quam laudavit Retz, Observ. fase. 2. p. 19., sustinueruntque Roth 
Germ. 1. p. 251., 2. p. 17, 18., Villar, 77. Dauph. 2. p. 349-50. Obs., 
Gaudin Le, Maximowiez Pl. Asiat. 1878-83., oppugnarunt Schreber, 
Unilab. p. 24. n. 3., Desvaux Obs., Angers (1818.) n. 255., Balbis, 
Fl. Lyonn. p. 576. n. 2., 1. 1827., Drees l.s.c., Smith, Engl. Fl. 3. 
(1829.) p. 67., Lorey et Duret, Fil. Côte d'Or T. 2. (1831.) p. 684., 
Noulet, Fl. bass. sous Pyr. (1837.) p. 498. n. 3., ut jam senserunt viri 
clarissimi Haller, Gerard, Allioni, Lamark. = : 

Duby (a quo vix recesserunt Graham et Hegetschw. Edimb. d 
losoph. Journ. Oct. 1832. p. 4) rem nimis ampliavit quando, ad Hal- 
lerum reversus, dubitavit an B. pyramidalis seu montana, foret ne epa 
B. repenti distincta? et reapse hancine sententiam amplexati sunt — 
FI. Hal. ed. 2. S. 1. (1832.) p. 259. n. 695., Schwabe, Flor. vage 
1. (1838.) p. 246., persuasi forte a Sternberg, Act. Soc. Ratisb. 2. 
p. 115-90. i i DAL 

Speciem Dodonaei dixi, sed suspicor primo ene e 
Stephan. De Re hort. (ed. Gryph. 1536. p. 48.) nomine Consolidae minoris 

Ad Bug. genevensem citat Vill. Dauph. 2. p. 349. n. "n pie 
Gaudin (mutato Fuchs. opere) Fuchs. leon. 69. Ego nullum nues 
locum pro hac specie detegere potui: consulta etiam à coni se 
nica! Superiorem ipsum dedisse speciem, nec aliam, plures no : 


412 
SECTIO 2. CHAMAEPITYS Tounxkr. 


Bugula Chamaepitys (Dioscor, Nicandr.) Scop. Carn. ed. 2. n. 718. 


Dioscr. l. 3. c. 165-6., (Cham. 1.a), Nicand. Alex. v. 65. Ajuga Chamaepitys Schreb. Unilab., Koch 
. 661. n. 4, Bert. 6. p. 11. n. 6., Gaud, 4. n. 1296., Moris Sard. 3. n. 994., Benth. Lab. p. 699. n. 25., 
bc. Dub. p. 361. n. 1.. Willk, Lang. n. 2413. Aj. Cham. La-Peyr. Herb., Teucrium arvense Salisb. 
Pr. Engi. Bot. v. 2. n. 77., Flor. Dan. t. 773., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1935. f. 2 vix., Labr. Heg. 
Icon. Helv. fasc. 27. t 5., Savi Mat. med. p. 16. t. 2., Plenck Ic. pl. medic. T. 5. p. 70. t. 473., 
Rivin. Monpt. irreg. t. 14. f. 1., Dietr. Fl. Bor. v. 4. n. 232. Sabb. Hort. Rom. 3. t. 97. Zannich. 
Vnz. p. 60, t, 251.; Matth. p. 940., Camer. Epit. p. 679.. Trag. St. h. p. 80., Cord. Hist. pl. ert. 109. 
a f. 2. (habit. alien., sed vidtr.). Dal ch. Hist. pl. Lugd. 2. p. p. 1161. f. 2., Dod. Purg. p. 429., Pempt. 
. 46., f. 1., et Dod, St. h. Comm. (1553.) p. 30., Hist. pl. (gall.) p. 22. f. 1., Lob. Obs. p. 207. f. 2., 
Nn t. 382. f. 2., Codex l'aris. ex Lenorm. fol. 42. vers., Lonicr. Nat. h. crt. 159. B. Fuchs. Hist. 
st. p. 886. mal., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 28. p. 295. f. 1. 


(9) Flor. ZEstat. in Autumn init. Fruet, sera /Estat. in Autumn. 

Legi in Pyr. Arag. ad Huesca, die 4. Oct. 1850. 

Qui attente examinaverit corollam hujus speciei non parum ostu- 
pescet inter Unilabiatas locatam fuisse. Caeterum harum plantarum co- 
rollam unilabiatam dictam, comparative cum aliis, non laevem absur- 
ditatem considero, ut aliis quoque viris visum est, qui hujuscemodi 
significationem relinquendam esse reete censerunt. 


Bugula moschata (Dioscorid.) Nob. 


Dioscor. l. 3. c. 162-6. (Cham. 3.a) Sed et Anthyll. alter. Dioscor. 1. 3. c. 143., Plin. Nat. h. 1. 
21. c. 29, v. 103., et 1. 24. c. 6. vel 20. Ajuga Iva Schreb. Unilab., Bert. 6. p. 14. n. 7., Moris Sard. 
3. n. 995., Benth. Lab. p. 698, n. 22., DC. Dub. p. 361. n. 3., Willk. Lang. n. 2412, A. Iv. La-Peyr. 
Herb.; A. Iv., et A. pseudoiva DC., Beuth. Cat. p. 58. Flor. Graec. Sibthrp. C. 6. p. 22. t. 525. (fl. 
lut.]}; Cavan. le. Descr. 2. p. 18. n. 130. t. 120., Brot. Phyt. Lusit. sel. T. 2. p. 75. t. 108., Reichnb. 
leon. C. 28. t. 1235. f. 3, 4., Sabb. Hort. Rom. 3. t. 98.., Clus. Hisp. p. 484-2., Rar. pl. Hist. 2. l. 6. 
E 186. f. 1., Pen. Lob. Advrs. p. 164., Obs. p. 208. f. 2., Icon. t. 384. f. 1. (Advr.), f. 2. (Obs., Clus.) 

od. Pempt. p. 47. fig. supr. J. Bauh. Hist, pl. 3. 1. 28. p. 296. 


(9 Flor. Vere, ad Autum. Fruct. ZEst., Autumn. In Pyr. orient. 
humilior. ealidior., eum Olea. 

Legi ad Bages, die 13. Jun. 1843.; ad Estagel, die 14. Jun. 1841. 
ad Cadaques, die 5. Sept. 1846. Observavi ad Bagnolas (ubi Pharma- 
copola José Montada demonstravit prodigium de fructu absque flore!), 
ad Gerona; sub Llansà ubi flores corollatos, roseos gerebat, sicque ad 
la Nouvelle. 

Planta saepius apetala, tum odorata, tune prorsus inodora, neque 
ex hae nota ullus sumendus fuisset character, ut fecit DC. Fr. Suppl. 
p. 395. n. 2496.* In Africa septentrionali reperit Munby, ibidemve 
moschum graviter redolentem saepe expertus est: sed ille, Flor. Alger. 
p. DT. flores olere dicit; Desfontaines vero, Fl. Atl. 2. p. 3. « Tota 
planta moschum redolere » rectius autumat, Causam defectae evolu- 
tionis corollae diverso modo explicare conati sunt Moquin, Montferrer, 
Vayreda; iste me magis suadet; eum cf. Apunt, Fl. Catal. p. 132. 
Non mihi placent Bentham verba, Lab. p. 699: « in floribus verna- 
libus, etiam si fertilibus, corolla plerumque abortiva est. » Quid signi- 
ficant ea verba etiam si fertilibus? Sunt ne flores ii, in quibus organa 
genitalia desiderantur? Lector ea obliteret. 

A. Pseudo-Iva Robill., Cast. apud DC. Dub. Gall. p. 361. n. 2., videtur 
eadem planta corollis minoribus, luteis; haec est quae pingitur in Flora 
Graeea, in Africa etiam facile obvia ex Munby. Plantam flore albo, 
eamdemve flore luteo indieat Tournet. Inst. r. hrb. p. 208.; et Smith 
dieit variare floribus albis. Hoe ego non animadverti, nec refert Ben- 


418 


tham. Pourret, in Herbario suo Matr. asser., varietates floribus rubris, 
et luteis una comprehendit sub Teuerio Iva. Porro A. pseudo-Iva de- 
serta a DC. in Syn., dubia species Duby, et Loisel. Gall. ed. 2. T. 2, 
p. 5. n. 5., compressa a Mut. Fr. 8. p. 95. n. 2. hodie a nullo am- 
plius sustinetur. 

Pauca semper exempla plantarum florem rubrum in luteum ver- 
tentium, sunt tamen aliqua, ex. gr. commemorabo: Primulam Auri- 
culam, Viciam sativam, Chabraeam vulgarem, Githaginem segetum, 
Adonidem flammeum, et Ad. aestivalem, Orchidem sambucinam, Iri- 
dem pumilam. 

Ast nulla forte planta adeo variabiles colores offert ac Ouroupana 
guianensis Aubl. Guian. Fr. p.117, et 170.; quae Rubiacea, teste 
ipso Aublet, eos spectandos praebet luteos, albos, virides, rubros, rufos, 
fulvos, et nigricantes. In ordine Cruciferarum adeo notabilis est Chei- 
ranthus mutabilis L'Herit.; in Malvaceis, ille bene notus Hibiscus mu- 
tabilis; in Melastomaceis, Lasiandra versicolor Naud., et Clidemia mu- 
tabilis DC.: Hortensias, Dahliasque, Gladiolum versicolorem, Iridem ver- 
sicolorem, unusquisque nostrum consideravit, facilius adhuc Violam tri- 
colorem, Pulmonariam angustifoliam, Myosotidem versicolorem, Symphytum 
majus, pauci vero illam Rheriam mutabilem Aug. de St. Hilair., Me- 
lastomaceam Brasiliensem , praebentem flores coloris differentis, prout 
diversa est ipsorum florum aetas qua progrediente mutantur. Ita ut 
in eodem individuo miraberis variatissimos flores, jucundo sane 
spectaculo, pari ac illud Francisceae mutabilis (Scrofularinea), et Fr. 
latifoliae, de prima mihi referente Bertoloni J.; secunda a me visa 
Florentiae, die 22. Maj. 1874. , flores violaceos, et albos in eodem 
individuo gerente. Sunt etiam Ranunculorum species (asiaticus, Po- 
lygala Chamaeburus) luteum colorem in rubrum, vel in phoeniceum 
vertentes. 


Labiatae repudiatae. 


Salvia Horminum (Theophr., Dioscor.) L. En Roussillon La-Peyr. Hist. 
abr. pl. Pyr. p. 13. n. 2., sed false; et Florae Gallicae aperte recu- 
sarunt Godr. cum Gren. Fr. 2. p. 715. 

Salvia Ethiopis (Dioscor.) L. Culta in nonnulis Hispaniae hortis ad 
Vieille vallis Aran inlata fuit, ubi una et altera vice fortuito prosilit, 
et hoc suffecit La-Peyrouse, ut ex simili ad Perpignan successu, eam 
m Roussillon, et ad Vieille indicaret, le. p. 15. n. 10. Asseruit mihi 
serne, se per Pyrenaeos spontaneam nunquam vidisse, obviam ei ad 
Asterri de Aneu (Noguera P. aillaresa), sed manifeste ex horto profugam. 
Novi ab amico Dunal ipsam in Cebennis vivere, quod confirmavit Godr. 
cum Gr. Fr. 2. p. 671. Ast ex utroque Pyrenaeorum latere tutiores 
Florarum scriptores in Pyrenaeis non indicarunt, oblito bono illo Philippe. 

. Salvia pyrenaica L. Sp., quae denique pro S. virgata Jacq., Murr. 
Ait. recognita est. Linnaeus illam statuit fidens Hermanno: « Hormi- 
num Pyrenaicum glutinosum Anguriae folio Domini Fagon, Schol. bot. 
P aris », Parad. Batav. p. 187. eum icone, et ex Pyrenaeis montibus aece- 
pisse eam F agon, ipse testatar Hermann p. 188. La-Peyrouse l.s.c. p. 14. 
n. 6. admisit eam sub eadem fide, et specimina se vidisse dicit in Herbariis 

‘ournefort, et Vaillant, ubi de loco unde illa proveniebat nulla erat 


414 


mentio. Ipse La.Peyrouse, insana prorsus audacia, posuit in suo Her- . 
bario Pyrenaeorum folium speciei tantummodo, loco indicato Carca- 
nieres? ubi ego stirpem frustra perquisivi, neque ibidem eam vidit 
Noudin, mensem integrum illic commoratus. DC., Fr. Suppl., p. 394. 
n. 2481. a, descripsit e specimine Herbarii Jussieu, ut prius fecerat 
Vahl, En. pl. p. 263. n. 98.; sed quod dubium ipse DC. in Syn. (1806.) 
p. 218. n. 2481.* non emisit, illud jecit in Fl. Fr. Suppl. haesitavitque 
de illius existentia in Pyrenaeis, quum nullus neotericorum stirpem 
in Pyrenaeos invenisset. Audax Colmeiro, Catal. pl. Catal. p. 122. 
indicat « En Olot y otras partes de los Pirineos. » Antea Bentham 
Cat. p. 117. eum dubio enunciaverat ceu repertam in Pyr. orient. a 
Bolos, penes quem ego frustra perscrutatus sum, nec vidi circa Olot, 
neque per Pyrenaeos, non de hae specie in hisce montibus ullus mihi 
dare notitiam potuit. Massot interrogavi: habeo litteras ab eo datas, 
26. Dec. 1853., in quibus relatae sunt notae de hac putata specie, 
inter La-Peyrouse et Xatart, quibus palam fit jS. pratensem e Cam- 
prodon et Ripoll pro S. pyrenaea olim fucum fecisse La-Peyrouse. In 
historia S. virgatae haec nobis reliquit Jaequin. « Sub titulo Salviae 
pyrenaicae semina hujus plantae accepi. Non potui ad ullam Linnaeanam 
speciem reducere » Hort. Vindob. 1. p. 14. Et Herbarium Tournefortii 
demonstravit S. virgatam Cf. Benth. Lab. p. 719. n. 63., et in DC. Pr. 
P. 12. p. 290. n. 106., qui S. virgatam Jacq. in litter., Murr., Ait. 
ceu stirpem italicam tantummodo agnoscit, cui S. pyrenaicae L. inter 
tot synonyma refert. Denique speciem e Flor. Gall. excludere Godr. 
Gren. Fr. 2. p. 715., de qua vacillans, absque sufficienti notione lo- 
quutus est Willk. cum Lang. V. 2. p. 427. Ego mecum reputo Fa- 
gonium inter traetandas plantas, vel semina Hort. Botan. Paris. stirpem 
italicam delabente vestigio, pyrenaeam sibi finxisse; unde Hermanni 
error exortus est in nostrum aevum continuatus, nec omnino, vel penes 
omnes collapsus. 

Haec scripseram: supervenit Timbal, qui observationibus, quibus 
fidendum est edoctus, hane stirpem ibridam declarat e S. chirella, et 
S. pratensi, eamque Gallitrichum Hermanni dicit: eum cf. in Mém. 
Acad. Toulous. Ser. 6. T. 4. (1810?) ps. 230. et 244. 

Salvia verticillata (Clus.) L. Unicus! La-Peyr., Hist. abr. pl. Pyr. 
p. 14. n. 7., in Pyrenaeis ad Collioure, et ad Port-Vendres eam indi- 
care, ubi non ego, nec alius quisquam speciem hanc invenit, aut in 
Pyrenaeis praecise repertam scivit. : 

Thymus Mastichina (Dodon.) L. Dans le Pays Basque, ex Tour- 
nefort, La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 340. n. '., et cum eo Mutel 
Fr. 3. p. 16. n. 7.; sed dein nullus amplius, ne in Flor. Gallica quidem, 
recepit. De specie Hispano Lusitanica, Atlantica, hoe pronunciavit ju- 
dicium Willkomm, cum Lang. Pr. n. 2236.; « Hab. per omnem Hispa- 
niam, Cantabria, et Catalaunia exceptis ». Et ita nos quidem credimus. 

Melissa microphylla (Loisel.) sive Thymus corsicus Loisel. Gall. ed. 
2. T. 2. p. 24. n. 8. t. 9. Pyrenaea quoque dicitur a Loiseleur. Ast 
usque adhue Corsicana tantummodo Species existimatur. : 
; Cataria nuda (Clus.) Moench , Sive Nepeta nuda L. in Pyrenaeis 
viveret ex Herbario DC., teste Bentham in DC. Pr. P. 12. p. 387. 
n. (2. et eadem auctoritate fulti eam ferunt Godr. cum Gren. Fr. 2. 
p. 676. Candolleana scripta non denunciant speciem a DC. in Pyre- 


475 


naeis leetam; nescimus unde, et a quo missa ad eum fuerit, et fuit 
ante Franqueville mentula teterrima belli caussa. Ab hae receptione 
abhorreo donee res melius quam ex Herbariorum commercio demon- 
strata sit. 

Lamium Orvala (Clusii) L. Plurimis in locis Pyrenaeorum, semper 
false, hane indicat La-Peyr. Hist. abr. Pyr. p. 233. n. 1. itemve Pourret 
It. Reapse nullus, praeter Mut. Fr. 3. p. 24. n. 1. illis fidem prae- 
stitit; prudenter Godr. Gr. Fr. 2. p. 715. speciem in Flor. Gall. non 
admiserunt. Lam. Orvala La-Peyr. Herb. ad L. luteum retuli ; dubio 
extante, e malo specimine, de var. g Herb., operis l.c. b, quam Clos, 
Lam. maculati potius declaravit. Sed dum rem iterum revisendi gratia, 
apud Clos, adivi, die 20. Nov. 1857., specimina ista non amplius reperii! 

Teucrium resupinatum Desfontaines! Atlantica species, a quodam 
Corbariensis quoque declarata, negante DC. eum Dub. Gall. 2. p. 1005., 
qui cognoverunt exortum errorem e falso specimine in Herbr. L' Hé- 
ritier extante, unde expulsa absoluta e Flora Gallica data quoque est 
a Godr. cum Gr. Fr. 2. p. 716. 


Ord. 36. BORAGINEAE Juss. 


Cf. Marts. Flor. Brasil. 2. p. 138. Obs. 


Trib. 1° ANCHUSEAE Endl. 


Non placuit denominatio Asperifoliarum (cum Martio), quia ha- 
bentur in hoe Ordine species glabrae, glaueae, molles, uti Heliotropium 
curassavicum, Cynoglossum cheirifolium, Rindera tetraspis, Batschia cane- 
scens, Pulmonaria virginica, Coldenia procumbens, Buglossum tinctorium; 
Cerinthe glabra; quae species, absente fruetificatione, nullus pro hujusce 
ordinis. plantis susciperet. Neque philosophieum visum est ordinem 
plantarum designare e nota a secundario organo desumpta, eo magis dum 
ista non constans, non absolute peculiaris est; nam multae sunt plantae 
alienorum Ordinum ( Cyrtandracearum, Compositarum, Campanulacearum, 
Rubiacearum, Morearum, etc.) foliis praeditae asperis, asperioribusque 
etiam prae illis, quibus talis indita fuit denominatio. Cf. etiam obser- 
vationes Schrank, in Nov. Act. Phys. med. Acad. Caesar. Leopold. Carol. 
Nat. Curiosor. T. 9. (Erlangae 1818.) p. 94. 


Cerinthe Virgil.??, Lin. De Virgiliana, deque Pliniana Cerinthe 
iximus Auctores in Fl. Virg. ; sunt qui perseverent (Adanson, Desfon- 
taines, Sprengel) in judicandis horum Patrum plantis, Plinii praecipue, 
ejusdem ac Neotericorum generis, et Gesner (Epist. ad Johann. Bauhin., 
Tiguri 24. Oct. 1561.) Italos praesertim laudabat in Plinianae Cerinthes 
Interpretatione (C. asperam praecipue sustinentes), monens vero, Ce- 
rinthus Theophrasti inter Liliaceas esse quaerendus. Supersedi, nec 
nomen mutavi. 


Cerinthe glabra (Tabernemont.) Mill. Dict. uude 

Tabern. Krtb. p. 805 Würschleg. Als. p. 598. Gaud. 4. n. 392., et 4. Append. p. 939., 
LC. Prodr. P, 40. p 3, n. i ne Rio oE; ‘rmend. Add. p. 1031., Gren. Jur. p. 590. C. alpina 
ttaib., Koch p, 577, n. 3., Bert. 3. Spec. add, p. 612. n. 10., Roem. Schult, Syst. Veget. 4. p. 9. 


` 


416 


n. 5., ibidemq. p. 711., Godr. Gren. Fr. 2. p. 509. C, svecica Mertens Venedig, Bertol, 2, p. 394, n. 4., 
in Obs. sub C. maculata p. 322. n. 3.). C. minor, et C. aspera, et C. major La-Peyr. Herb.; C. quin- 
quemaculata Wahlenb. Fl. Carp., ex Griseb., et Schenk It. Hung. n. 167. (ablata a C. maculata M. 
a Bieb., cui retulerant Reichnb., DC. et Ledeb.) restituta Koch sententia. Mill. Icon. t. 91. vix., Sturm 
Heft. 68., Reichnb. Pl. cr. C. 5. p. 40. t. 466. f. 658., Icon. C. 28. t. 1295. f. 4. 

Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. in Pyren. mediis, praesert. septen- 
trionalibus editior. 

Legi in Pyr. septr. med. au Pic de Gard, contra Arghenos, unde 
frastulum de Herbar. Parentau mihi largiebatur egregius Montané. 
Habui ex le Pic de Lleris a Philippe, et a Deville; ex Mijanes ab 
Authier. Deville observabat etiam al Campanau d'Oncide (Barousse), 
Timbal in m.* Cagire, et ante eum Parentau. 

Perennis certe est planta, mecum asserente etiam Parentau, qui 
eam per longam annorum seriem coluit, observavitque in suo horti- 
ticulo ad St. Beat. Dubia tune evenit denominatio C. glabrae Mill., 
qui plantam annuam declaravit: neque Milleri figura mihi placuit, non 
solum quia undique imperfecta, sed nec facie bene meae plantae re- 
spondens. Relata insuper ei est a Miller C. flor. e rubr. purpur. G. Bauh. 
Pin. p. 258., quam, spectato Clusii loco a G. Bauhino relato, C. re- 
tortae potius facimus! Sunt qui eam velint C. majoris, cui speciei re- 
lata jam fuit a Desrouss. apud Lamk. Dict., a Willd. Sp. pl, a DC. 
Fr., cui a L., a Roem. Schult. Syst. veget., denique a Koch. 

C. major Schk. Handb. p. 102. n. 322, tab. 30., a Gaudin dubi- 
tanter relata, mihi non recipienda videtur, eamque libentius ad C. ma- 
jorem relinquerem. Agitur de planta annua, in qua flores, ut ipse fa- 
tetur Gaudin, (addam spectata filamentorum cum antheris proportio) 
nos ducunt potius ad C. majorem, apud quosdam, et Gaudin etiam, C. 
asperam. 

Cerinthe, etc. Moris. Hist. pl. Oxon 3. S. 11. p. 446. n. 7. t. 29. f. ult. 
n. T., a Roemer, et Schultes huc, cum dubitationis signo, allata est. Reapse 
frustulum e superiore plantae parte ibi delineatum non repugnat cum 
nostra stirpe, quae perennis est, nec annua, ut illi declararunt: ast 
quum agatur de stirpe e Virginia educta, locus ille tute accipi nequit, 
imo relinquendus est. 


Onosma Neotericor. Quamnam plantam hoe nomine indicare vo- 
luerit Dioscorides, l. 3. e. I31., et pone eum, ferme, Plinius, Nat. h. 
l. 27. e. 12., vel 86., prudentiores viri, nunquam declarare audebunt. 
Commentatorum plures adposuerunt nomen istud ad speciem Ordinis 
Boraginearum satis diffusam per Europam orientalem, et australem 
etiam, quae est On. echioides Neotericorum. Quae interpretatio recepta 
a Desfontaines, rejecta, merito, fuit a Sprengel, Comm. in Dioscor. T. 2. 
p. 556., qui Anchusam undulatam potius, aut Lithospermum repentem 
sustulisset; sed hoe non impedit, quin Sprengel Gen. pl. n. 616. genus 
Onosma Dioscoridis indixerit. Miror hanc dubiam denominationem sa- 
gacitatem Adanson, Scopolique effugisse: nec percipio quomodo illa 
eadem mihi silentium imponat. 


Onosma angustifolium (Columnae) Lehm. Asperif. P. 2. p. 361 n. 261. 


Column. Ecphr. l. infr. cit.o O. echioides Quorund.. Willk. Lang. 2. n. 2490. O. cinereum Sieb. 
ex Lehm., Roem. Schult. Syst. Veget. V, 4. p. 749. n. 13. O. echioides La-Peyr. Herb. Anch, echioid. 
lut. Cerinth. flor. mont. Column. Ecphr. p. 182. descr., et p. 183. fig. exter. Sabb. Hort. Rom. * 
t, 32., Zannich. Vnz. p. 255. (excl. Syns.) t. 231. vix. G. Bauh. in Matth. Commnt. ed. e p. 704. vidtr., 
Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1002, f, 1. ead., Lagun. in Dioscr. p. 301. f. 1., sed exortae e Matth. 
p. 994. vix., hujus loci videntur. Zwing. Theatr. TA p. 899. f. 2, cf. 


477 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. merid. med. orient,, 
eum Olea, quam raro excedit. 

Legi in Pyr. Arag. contra San Juan de la Peña ad pedem montis 
Stae Leucadiae, die 29. Maj 1850., ad Fiscal, die 22, Jun. 1845.; in 
Pyr. Catal. Conca de Tremp ad Siaîl, die 28. Jun. 1861.: ex viciniis 
de St. Aniol habui a Bolos. Vidi penes Viollet ex Venasques lectum 
a Lezat. Ego observavi ad Voltajia, ad l' Ainsa, supra Campo ad Lliert, 
pone el Turbon; sub San Esteban vallis Isavena, ad Castello de la 
montaña Pyr. Catal, et ad St. Ant. de Galamus. 

Radix fusca, nigricans, exploranda foret pro tinetorio usu, ut Ono- 
chites tinctoria N., Arnebia tinctoria Forsk., aliaeque in hoe Ordine 
species, im eodem genere etiam O. tinctorium M. a Bieb., etc. 

Folia, ni forent setae, nitida, Flores ochroleuci, copiosi, magni, con- 
gesti, nutantes puleram efficiunt plantam, caeteroquin parum insignem. 
Corollae dentes acuti, sed exquisite revoluti, acumen idcirco occultant. 
Antherae vix laeves sunt, scilicet, non serrulatae ; sed per marginem 
obseure denticulato-scabrae, filamentorum portione libera longiores, Pe- 
dunculi, acta florum foecundatione rigidi eveniunt, et eriguntur, inde ra- 
cemi fructigeri laxiores fiunt. — 

Citatum Columnae locum cum nullo alio confusum a G. Bauh. 
Pin. p. 255. n. 3., cum mea planta quadrantem, ad On. montanum re- 
tulit Smith, Graec. Prodr. n. 422., cujus tamen characteres speciei 
meae non conveniunt. Hane Columnae figuram (cujus moncam imita- 
tionem reperimus apud Moris. Hist. pl. Oxon, 3. S. 11. t. 27, f. ante 
ul. eum n. 2.) suscepit etiam Bertoloni, It. 2. p. 321., cum harum 
plurimis de suo O. montano sub quo plures compegisse diversas species 
Bertoloni facile est percipere. Susceperunt quidem Moretti, Bibl. Ital. 
T. 28. (1822.) p. 340., et Gussone Sic. Synops. p. 226. n. 1. de illorum 
0. montano, cujus planta cum nostra admodum propinqua est, ast setis co- 
piosioribus (basi stellatis) praedita. Istud locum Columna sibi vindicat, et, 
ut videtur, jure merito. Etiam DC. Pr. P. 10. p. 58. n. 7. refert. O. 
montanum Sibth., et Sm. cum eadem Columnae prolatione, et cum O. 
cinereo Sieb. ex Apulia, cui relatus fuerat Columnae locus, ut videre 
est apud Roemer et Schultes, Le. superaddita quoque Sabbati figura, 
Hrt. Rom. 2. t. 32., quae reapse a nostra planta parum diversa est, 
offerens stirpem qualem cultura paululum mutatam sese exhibituram 
fore facile credas: elatior est, laxior, et tenerior apparet, sed faciem 
cum mea convenientem ostendit , quam idcirco pro O. montano non- 
nullorum habendam esse censeo, ad se trahens O. stellulatum Waldst 
Rit, et Reichnb. Icon. C. 28. t. 1312.; fortassis etiam O. Chaubardi 
Mut. Fr. 9. p. 426. Ast Columnae allegatio relata ad O. echioidem, ut 
fecerunt plures, ex. gr., Desf, Fl. Ail. p. 161., Savi Bot. Etr. v. 3. 
n. 986., Seb. Maur. Rom.Pr. n. 232. , qui forte omnes O. montanum 
Prae se tenebant : magnum , pro certo, errorem constituit ; nam 0. 
echioides Nuperiorum (derelicto Linnaeo, et forte adhue melius mutato 
nomme tot ambagibus cireumvento) diversissima species est, septen- 
trionalis potius planta, eujus figurae, ne Sehkuhriana quidem oblita, 
Handb. t, 31, , vel Weber Alp. Pflanz. 3. t. 297., defectu specimi- 
num, consulendae erunt, ad hane sibi firmandam sententiam. Plures, 


Pro certo, et valde distinctae species deambularunt sub O. echioides 
nomine, 


418 


Onosma echioides (Pen. Lob. Advrs.) L. Pyrenaeorum orientalium 
spontaneum dicitur a La-Peyrouse, a Bentham, a Mutel, a Philippe; 
sed perperam, nam species ibidem proveniens est O. angustifolium. 

O. echioidi L. adducitur a DC., Pr. P. 10. p. 61. n. 22., cum nota 
filii Ibid. p. 62. 1., O. Gmelini Ledeb. fuleitum Onosmate Gmel. Sibir. 
4. p. 16. n. 18. t. 40., ut videre est in Flor. Atl. p. 184. n. 3: ast 
quis non commovebitur inspiciendo in pagina anteriore ejusdem Florae 
Alt. n. 2., eamdem Gmelini prolationem relatam ad O. simplicissimum 
Liun.? Postremo emendavit Ledebour, Fl. Ross. 3. p. 126. n. 7. Gme- 
lini eitatum primae speciei plane et omnino firmando. 


Onosma elegans Nob.! : 

Anch. lut. Dalech. Hist. pl. Lugd. 9. p. 1102, f. 2.. quoad faciem. 

9) Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In Pyr. Arag. Catal. montan. 
edit., solo calcar. 

Detexi et legi in Pyr. Aragon. a la Peña Montajiesa, die 15. Jul. 
1845., iterumve collegi flor., vel fructifie. , diebus 25. Aug. 1845., et 
30. Jul. 1853., ac 6. Sept. 1850. Dein in in m.* Turbon, die 16. Jul. 
1861. Habui e Pyr. Catal. de los Rasos de Peguera a Grau. 

Puleram et elegantem plantam summo cum gaudio in loco natali 
admiratus sum, mox conturbatus. a difficultate eam bene denominandi. 

Generatim humilior est prae O. angustifolio, sed robustior, validio- 
reque radice pollens; folia latiora, lanceolata gerit; inflorescentiam elon- 
gatam, nec contractam; corollas breviores, et latiores; antheras serru- 
latas; semina deltoideo-aeuta , matura livida, nitidissima , lucida. Nec 
tubereula, nee stellas in ea percipio: quae in O. angustifolia conspicua 
sunt. Loca tam edita eolit, ut species alpestris merito dicatur. Materies 
colorata adeo in radice abundat, ut ab O. arenario semper remotus appa- 
reat, quum in hoc materiem istam parvissimam, aut nullam declaraverint 
Auctores Operis Pl. rar. Hungar. T. 3. p. 309. Habitu, et facie proprius 
accederet mea species O. stellulatae Walldst. Kit. Pl. rar. Hung., T. 2. 
p. 189. t. 173. sed istius characteribus non respondet. 

Figura Plantiniana, Anchusa ete., Clus. Pann. A. p. 678., sive 
Clus. Rar. pl. h. 2. l. 5. p. 165., vel Dod. Pempt. ed. 1. p. 619., 
aut ed. 2. p. 630.; imitata a J. Bauhino , Hist. pl. 3. 1. 32. p. 582, 
ac ex hoc a Chabraeo, Seiagraph. p. 516. f. 4., nee non a Moris. Hist. 
pl. Oxon. 3. S. 11. t. 21. £. l., ad O. echioidem (chaos) a quibusdam 
allata fuit; aliis O. montanum est; ea cum mea planta quadrat, ut 
parum ab eo recedit A. lutea Pen. Lob. Advers. p. 248., Icon. t. 578. 
f. 1., generatim neglecta: aut ego immerito stirpem sejungo, aut nimium 
diu confusio de istis perduravit. i 

O. elegans C. Koch cadit in O. sericeum, fide Ledb. Fl. Ross. 3. p. 128. 


: Echium L. Numen Heracleense, ex Spreng. Gen. pl. n. 617. 
Echios Plinii, Nat. h. l. 25. c. 9., vel 58., difficillimae interpretationis est. 


Echium vulgare (Brunfels) Clus. Rar. pl. h., G. Bauh. Pin., Ray, 
Tournef., Seguier, L. 


Brunf. Herb. 1. p. 111. Koch p. 577. n. 1., Bert. 2 347. n. 5., Gaud. 2, n. 394., DC. Dub. p. 
Fes n. 1., Willk. Lang. 2. n. 2458. La-Peyr. Herb. s.l., è E. italicum La-Peyr. Herb., et E. grandi 
ibus La-Peyr. Herb.? E. Wierzbickii Hbr. 1., ex DC, et Crépin, duceSieber.; E. tuberculatum Gilib. 

xerc. phyt. Engl. Bot. v. 3. n. 181. Flor. Dan. t. 445,, Flor. Bat, v. 3. t. 192., Dietr. Fl. Bor. Y. 2 


419 


n. 141. et v. 29, n. 2081, ex Hook., et Arn. Schrank Fl, Monac, t. 209., Sv. Bot, v. 4. n. 274., Schk, 
Handb, t. 32., Reichnb. Icon. C. 23. t. 1998. f. 2., et f. 3., Plenck. Ic. pl. med. T. 2, p. 36. t, 136., 
Sabb. Hort. Rom. 2. t. 96. Sturm. Heft. 18., Lamk. Ill. t. 94. f. 1., Zannich. Vnz. p. 91. t. 198., 
Rivin. Monpt. irreg. t. 7. f. 1., Matth. p. 996., an et p. 892.? Camer. Epit. p. 737., Dod. St. h. Comm. 
(1503.) p. 9., Hist. pl. (gall.) p. 7., Pempt. p. 631. f. 4., Clus. Rar. pl. h. 2. 1, 5, p. 163, (p. err. 143.) 
f, 3. (intr.); Lob. Obs. p. 312. f. 2., Icon. t. 579. f. 9., Moris. Hist. pl. Oxon. 3, S. 41. p. 440, t. 27. 
fam. 1. bis. Codex Paris. ex Lenormt. fol, 27. rect. Egenolph. Herbr. imag. crt. 7. a fig. exter. 


€) Flor. Maj. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Arag. ad Torla, die 3. Aug. 1850.; in Pyr. Atax. 
ad Narbonne die 25. Maj. 1839. Habui a Deville ex Lameac?, et ex 
Mont Sacon. 

Ech. pyrenaicum Pourr., caule simplici, nano, Chl Narb. n. 318. 
ita definitum semper obscurum manebit; forte illud ab Ech. vulgari 
desumpsit Pourret, quod in alpestribus sic ludere solet, nec aliud, locis 
ab eo indieatis, Bugarach, Llaurenti, me. vidisse meminit: item pulerum 
Deville specimen e Mont-Sacon, erectum, strictius, parviflorum respon- 
dere puto Ech. pyrenaico Miégev., in Bull. Soc. bot. Fr. T. 19. (1865.) 
p. 342. n. 5. Multum abest quin accedamus Timbal, qui £. megalanthos 
La-Peyr. restituendum duxit cum Pourr. synonymo. Vidi lusum caule 
fasciato in Pyr. Cantabr., primo ad Huarte prope St. Jean Pied de 
Port, anno 1842., dein ad Zubiri, die 19. Jul. 1844. Reperitur figuratum 
a Sabbati in Hort. Rom. 2. t. 97. 

Bonis argumentis me arcuit Sprengel, quin pro Echio Dioscoridis, 
I. 4. e. 27., Plin. Nat. h. l. 25. c. 9. vel 58., hane haberem speciem, 
ut multis placuit: sed minime ille suasit, quando ad E. rubrum Jaeq. 
se convertit: species septentrionalis, quae in Graecia desideratur. Expe- 
ctamus potiorem de Zchio Anazarbei interpretationem, quae in nullam 
speciem Pyrenaeam verisimiliter cadet. 


Echium latifolium (Caesalpini) Grisley Virid. Lusit. (ed. Ver. p. 34.). 


, Caesalp. Herb. Tornab. (1563.) fol. 53. n.126., De Plnts. 1. 11. c. 8. p. 435. (Anch. maj.). E. plan- 
fagineum L. Mant. alter., Bert. 2. p. 244. n. 3., Moris Sard. 3. n. 862., Cham. et Schlecht. in Linnaea 
V. 4. (1899.) p. 451., DC. Dub. p. 332. n. 3, Willk. Lang. 2. n. 2465. E. violaceum La-Peyr. Herb. 
E. hispanicum Asso Arag. Mant.?, E. tuberculatum Link, Hoffm. Port.? E. maj. lusitan., Wijnhoults 
in Herbr. Dilligem. (1633.) ex Court. 2, in Dod. Pempt., E. orientale H, B. (man, alien.) Herb. Linn., 
ex Moris., E emiten Poir. Moris l.c. t. 97. flor., et caul. segm. ; De St. Hilaire. Pl. us, Brasil. 
n. 25. (nec 35. Decaisn.) cum descr. tab. Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 67. t. 179., Jacq. Hrt. Vindob. 
P. 17. t, 45., Barrel. Ic. t. 1026.. et t. 577. cred., Bocc. Mus. t. 78. f. supr,, ead. invers. 


© Flor. Maj. Jun. Fruct. prima stat. In Pyr. Atax., agg 
Legi in Pyr. or. ad Bagnouls sur mer diebus 16., et 26. Maj. 1837. 
Observavi ad F igueras, ad Culera. i i i 
Planta mitis, quae ferme mollis dici posset. Folia ima penninervia; 
racteae cordato-acuminatae , corollae grandiusculae, tubo calyce lon- 
giore, in anthesi, aut sub ea rubrae, demum caeruleae effectae ; en 
currunt raro albae; male certo de generis characteris agens Decaisne 
torollam. caéruleam declaravit, apud Webb, et Berthel, Phytogr. Canar. 
T.9. P. 2. p. 42. Genitalia, pistillus praesertim, hispida, pili filamen- 
torum longiores, ut rariores prae illis stilorum; stamina surrecta, neque 
corollae applicita vidi; antherae primum fulvescentes, mox facie cine- 
raceae, dorso sub-violaceae, earum hiatus hispidi; stigma profunde bi- 
dum. Caulis variat simplex, erectus, vel basi ramosus, ramis adscen- 
dentibus, pedalis, bipedalis; item corollae interdum minores, et antherae 
minus exporrectae, l i 
vlatifolium non vivit spontaneum extra regionem mediterraneam 
(saltem in Gallia); quod si agnovisset Decaisne, eum, ex infida Noulet 
Quetoritae, ad Toulouse non indicavisset ; ut perperam ad Zersey (In- 


480 


sulam Caesaream) Angliae hancine speciem ipse indicavit ex Hooker, 
Brit. Flor. ed. 3. p. 98. (Lycopsis Ray Syn. ed. 3. p. 227.), ubi locus 
ille e Ray usurpatus est; nescius Decaisne hancine speciem in Ec. 
violaceum correctam fuisse ab eodem Hooker, in Engl. Bot. Suppl., 
ut nos corrigimus Noulet, in errorem perseverantem, Fl. Anal. Toulouse 
1861. p. 110. 

E. hispanicum Asso Arag. Syn. p. 162. n. 1068., cum Barrel. Icon. 
t. 577. ad Huesca indicatur, ubi ego revera stirpem huie respondentem 
non animadverti; sed mihi non repugnat hujus esse loci, quamvis folia 
angustiora ostendat citata Barrelieri figura. Nulla de illa Barrelieri 
planta nobis translata est observatio p. 16. n. 148.; sed stat altera, 
Obs. p. 16. n. 145. sub prima citata icone, ubi dicitur * Pro diversa 
soli natura folia magnitudine variant ut plurimum duas uncias lata, ete. , 
Secundam Barrelieri figuram non ausi sunt citare Itali mei, nec eam 
declarare studuerunt quamvis Boceon. Mus. Piant. p, 84. ceu siculam 
plantam proferat. 


Echium violaceum (Rayi) L. Mant. 1. p. 42. n. 9. (excls. syns.). 


An Lycopsis? Ray Syn. ed. 2. p. 119. (repuls. syns.) ed. 3. p. 227. (excls. syns.). Koch p. 578. 
n. 5., Baumgrt. Trans p. 131. n. 260., DC. Dub. p. 332. n. 4. E. creticum Loisel Fl. Gall. ed. LE 
150. n. 6., Naud. pl. exsicc., Timb. Albrs. or. E. plantagineum Noulet Fl. Bass. sous Pyren. p: 429. 
n. 3., et Fl, anal. Toul., et Herb., ex specimine, ete. E. vulgare b Bert. 2. p. 348. n. 5. E. pustula- 
ium Godr. Gr. Fr. 2. p. 522.? (excl. syns.) et ex hisce Willk. Lang. 2. n. 2459. E. plantagineum Bory 
Bory, Chaub. Morée n. 264.? Engl. Bot. Suppl. v. 3. n. 2798., Reichnb. Icon. C. 23. t. 1300. f. 2. cred.; 
et f. 1. (plantg.) videt.r, Schub. Ic. 1853. t. 10. f. 1. 


€» Flor. Maj. et per stat. Fruct. ZEstat. in Octobr. In calidior. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Toulouse die 10. Sept. 1852.; indidem 
et a Noulet habui: ut a Deville e Mauleon (Barousse). Misit Naudin 
lectum prope Cerbera Pyr. or. Vidi ad Luz. 

_Respuo unionem E. latifolii cum hoc propositam a Bentham, Cat. 
1826 p. 76. et a Cambessèdes, En. pl Balear. (1827.) n. 384., 
Iterum praedicatam a Bory Chaub. Pélop. (1838.) n. 319.; vel alteram 
cum Æ. vulgari, dubiam Smith Engl. Flor.; Willkomm; ac Bertol. It. 
Mutel Fr., receptam; et eum Desfont. Atl; Lehm. Asper. Reichnb. 
Excur., Bluff, et Fing. Compnd.; Koch, Hook. et Arn,, ceu legittimam 
speciem agnosco. 

E. grandiflorum Desf. Atl. 166. t, 46. (nec p. 168. t. 45. cum DC. 
Pr.) revera videtur hujus speciei varietas, corollis quidquam majuseulis, 
sive longioribus. Stamina non exserta dicit Desfontaines, quae forte 
in corolla evolutiore, ejusdem quamvis longitudinis, latescunt; nec mi- 
randum foret si luxuriante corolla quidquam contractiora manerent 
stamina. 

Consulto me abstinui a Clus. Pann. A. p. 682., p. 681. fig., Rar. 
pl. hist. 2. 1. 5. p. 164. f. 2. (Ech. rubro flore), et a G. Bauh. Pin. 
p. 254. b, n. 6., quamvis hae prolatione, pro nostra specie, usi fuerint 
L. Mant. c., Reichardt Syst. pl. p. 403., n. 8., Willd. Sp. pl. Pent. 
p. 788. n. 22., neque iste eam revocaverit En. Hrt. Berol. p. 187. 
n. T. Persuasum enim habeo, eum Poiret Dict. T. 8. p. 668, n. 18., 
Marsch. a Bieb. Taur. Caucas. n. 338., Baumgrt. Trans. p. 190. n. 
257., Lehm. Asper. p. 439., DO. Pr. P. 10. p. 20. n. 32., Host Fl. 
Austr. p. 241., Clusii, et inde G. Bauhini locum, de quo sub E. vio- 
laceo dubitavit Villar, Dauph. 2. p. 449. n. 3., esse E. rubri (Clusit) 


481 


Jaequin! Opinionem Villar eitavi, sed fateor, me suspicione non ca- 
rere, sub suo Æ. violaceo, pyramidatum reapse cl. virum habuisse! Con- 
tendit Godron, cum Gren. Fr. 2. p. 524-5., E. violaceum L. in E. 
rubrum Jacq. esse invertendum; usque adhue neminem ille suasit. 


Echium pyramidatum (Ruellii?, Lobelii?) DC. Alph. in Patr. Prodr. 
BO p. 28. n. 48. — 


Herba hircina Ruell. Nat. Stirp. l. 3. c. 89. p. 785. lin 32. seq.? Lobel. infr. cit. E. pyramidale 
La-Peyr. H. abr. pl. Pyr. p. 90. n. 3., et Herb. E. pyrenaicum Desf. Atl. 1. p.164., DC. Dub. p. 332. 
n, 5. E. italicum 5 L. Mant. alter. p. 334. E. italicum L. ex Moris Sard. 3. n. 865., Willk. Lang. 2. 
n. 2462. (excl. E. altiss. Jacq.) E. paniculatum Lagase. Gen. Sp. pl.? E. asperrimum Lamk. Dict. 
p, dempto E. italico L.?; E. albereanum Naud. apud. Deb. hoc Fl. Pyr. or. Lob. Obs. p. 312. 
f. 1.; Icon. t. 579. f. 1., Dod. Pempt. ed. 1. p. 620. f. 2., ed. 2. p. 631. f. 2. Plantin., dubia, Camer, Epit. 
p. 738., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1..32. p. 588. f. 4.a (excl. ramul. florif. seors. delin.) 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. Per region. mediterran. in ca- 
lidior. soloq. calcar. praesert. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 23. Jun. 1844. Lectum 
sub el Tourmalet habeo a Deville, ex Collioure a Naudin, absq. nom. 
specifico. 

Istud reapse asperrimum est, et habitu prorsus pyramidato, sed 
non altissimo, quin saepe statura humile ita ut in uno folio sisterent 
ejus plura individua. Alienus habitus, diversa facies est E. altissimo 
Jacq. Racemi hispidissimi. Corolla pilosa, stamina glabra, medietatem 
corollae ferme superant, stilus pilosissimus in ejus parte inclusa, su- 
perne glabrescens, cum stigmate bifido. Color florum sub-carneus. Hi- 
spiditas canescens in fundo pallido, qui color est plantae. 

Vidi ad Salelles, agri Narbonensis, die 15. Jun. 1839., plantam 
similem Æ. altissimo Jacquin; in ea nullae aderant pustulae, et herba 
attactu mollis. Fugit mihi haee species? vix credo; nee Floristae Galli 
speciem offerunt ab E. pyramidato sejunctam. E. pyramidatum facilis 
inventus est per Roussillon, ad Perpignan etiam, ad Sijean, ete. — 

E. pyramidatum distinetam speciem existimo, neque iis assentior, 
(Poiret, Dict. 8. p. 668. n. 20., Cambessedes, En. Balear. n. 383., Ber- 
toloni, It. 2. p. 343. n. 2., Boissier, Voy. bot. Esp. n. 1170., Mut. Fr. 2. 
p. 306. n. 2), qui ceu synonymon Æ. italici considerarunt, cum Æ. al- 
tissimo Jacq.; vel iis qui, ad Linnaeum revertendo, ejus varietatem de- 
clararunt, ut Loisel. Gall. 2. p. 150. n. 2., Bory Chaub. Morée n. 265. 

Male caeterum DC. Fr., et cum eo Duby Gall, aliique dixerunt 

: pyrenaicum L. Mant., ubi haec planta habita, et descripta est ceu 
varietas Æ. italici b, p. 334. Retulit ei Linnaeus ceu synonymon « Æ. 
pyrenaicum vulgo »; Desfontaines antiquam denominationem, in ipsis 

naei libris abditam, restituere cupiens, adstante quamvis Lamar- 
ckiano nomine asperrimi, pyrenaicum illud protulit in medio sine ulla 
necessitate, Errori Candolleano ansam dedit Willdenow, qui, Spec. pl. 
P entandr. p. 181., efficiens de nostra specie varietatem suam g E. ita- 
lici ad eam citavit E. pyrenaicum L. Mant., quod ita denominatum 
tantummodo in Linnaeano Herbario extare videtur. Æ. pyrenaicum L. 
Mant, P. 334. (corrupte) citavit Murray Syst. Veget. ed. n. (1784.) 
P. 190. n.9. ad Æ. laevigatum L., quod vivit in Cap. Bon. Spei, et est 
Suffruticosum, ac diversissimum. Movit eum Richard, qui, Syst. pl. 1. 

19. p. 402. n. 5., ceu varietatem b. E. laevigati citavit Echium py- 
renaicum vulgo L. Mant. Hosce imitatus est ineptus ille Palau y Ver- 
dera, Part, pract. bot. Linn. T. 2. (1785.) p. 86. n. 5., et similiter 


91 


482 


Vitm. Summ. pl. p. 398. n. 9. E. italicum Asso Arag. Syn. p. 21. 
n. 160. mihi est E. pyramidati synonymon, cum Æ. flore albo, et carneo 
Grisley, Virid. Lusit. p. 34., ab ipso Asso addueto. 

E. paniculatum Lagase. Gen. Sp. pl. p. 10. n. 136., cujus arche- 
typum ex Hispali vidi in Herb. Hrt. bot. Matrit., mihi videtur eadem 
species; revera corollas vix calyce longiores ostendit; sed eas, cum 
Lagasca, calyce breviores ego non dicerem. Ast ludibunda nota haec 
est, in quam ego non insiderem ad speciem sistendam. Ipsum £. La- 
gascae, compilatorum more, dixerunt Roem. Schult. Syst. Veg. 4. p. 27. 
n. 59. Prudentius DC. inter species non satis notas recenset, Prodr. 
P. 10. p. 25., itemve, nihilo addito, Willk. Lang. n. 2469. Nomen 
La-Peyrouse pyramidale, vix latinum, in pyramidatum correctius ver- 
tebat DC. Alph. le. Alterum La-Peyrouse synonymon ab eo, ut a 
Bentham, Loiseleur, Mutel, allatam , E. luteum ex La-Peyrouse Her- 
bario rejicio, et Lagreze Fossat, Tarn. Garonn. p. 250., ut et Godr. cum 
Gr. Fr. 2. p. 521., arguo, qui Candolleos sequuti illud reportarunt. 
Interim, si Æ. italicum L. Sp., et Mant. pro eadem specie habuerunt, 
eur Linnaeanum nomen, ut Loiseleur, Mutel, Bertoloni fecerant, non 
receperunt, novumque sine necessitate confecerunt Candollei? 

Surgit quaestio de primo speciei auctore. Non fugit a nostra stirpe 
Ruellii descriptio, sed, verisimiliter e planta Parisiensi desumpta, non 
sinit hie locari. Suam plantam anglicam dixit Lobelius, etiam cum Pena 
Adversar. p. 249., et credo tune revera anglicam stirpem prae oeulis 
eos habuisse, unde potius ad E. violaceum foret gressus, ut Smith pu- 
tavit; non, certe, ad E. plantagineum, cujus voluisset Bertoloni, Ital. 
2. p. 350-1., errore, cum quibusdam aliis communi, existimans 
hancine speciem Anglieam quoque. Sed figura a Lobelio oblata, ex 
officina Plantiniana, a Dodonaeo quoque suscepta, quamvis folia nimium 
manifeste venosa offerat, attamen potius E. pyramidati videtur. Acce- 
dimus Courtois, qui loeum Dodonaei pro E. altissimo potius interpre- 
tatur. Ast, admissa distinctione duarum dictarum specierum, illico per- 
spicitur Plantinianam illam figuram cum Æ. pyramidato potius qua- 
drare, a quo non respuunt parvae notae ad eam adjunetae a Dodonaeo. 
Rejeetis iis, inexorabilis lector confugiat ad Camerarium, et post eum 
ad J. Bauhinum , qui ex agro Monspeliensi novit speciem, ubi nos 
quoque eam (ut ad Narbonne) abunde offendimus, et est Lycopsis mon- 
| speliaca, floribus dilute purpureis, et albis, Morison Hrt. Reg. Mes. (1669.) 
p. 284. lin. 9. seq., sive Ech. maj. et asperius, flor. dilut. purpur. Magn. 
Bot. Monsp. p. 88. 


„Pulmonaria Clus., Tournef. Hujus generis plantae ab Herbo- 
lariis antiquis, eum nonnullis auctoribus, Pulmonariae nuncupabantur, 
sed et Lichenis species eodem salutabatur nomine. Primus Botanicorum, 
qui Pulmonariae nomine usus est ad hujus generis nostri stirpes de- 
signandas fuit Clusius, quem ego libentissime ceu generis auctorem sa- 
luto, eo magis quia ipse plures generis species perbelle percepit, 
illustravitque 


Pulmonaria officinalis (Hildegardis? Matth.) L. Syst. Veget. ed. 13. 


Matth. Comm., ed. Valer. 1548. p. 539. lin. 4, seq. Desideratur in ed, 1.a 1544.! Lungwurtz Hild. 
2. 80., ex Spr. h, r. hrb. p. 227. Bert, 2. p. 309. n. 1. Gaud. 9. n. 396, De Notrs, Reprt. Kl Ligust 
n. 1288., DC. Dub. p. 333. n. 4. (excl. var. b), Boreau FI. centr. Fr. (1840.) n. 894. P. offic., et F- 
saccharata Auctor., Koch. p. 578. ns. 4, 9., Willk. .Lang. 2. ns. 2492., 2494. La-Peyr. Herb., et Gy- 


483 


ME M Dob. doo. P. ralerum 2. Banh: hae pio P. ree SOON PCR AER 
P. pauciflora Gilib. Exerc. phyt.; P. latifolia Ernodt. Virid. Vars., ex Ledb. Ross., P. obscura Du Mort.? 
Flor. Dan. t. 482., et t. 483., Sv. Bot. v. 2. n. 135., Schrank FI. Monac. t. 125., Schk. Handb. t. 30 
Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 1. p. 21. t, 14., Flor, Batav. v. 9. t. 645. Dietr, Fl. Bor. v. 4. n. 245. 

W., F., N. ab Esenb, Pl. offic. t. 187. (exhib. fol. cord., et non); Sabb. Hrt. Rom. 9. t. 26. (acced. 
form. sacchar.); Engl. Bot. v. 2. n. 118. (cum Anglis, sed dimiss. foliis imis). Reichnb. Icon. C. 98, 
t. 1917. f. 2., Pl. cr. C. 6. t. 508. f. 699., et. 505. f. 698. sacchar. non respuenda; Plenck Ic. Pl. med, 
T. 4. p. 43. t. 73., Woody. Hook. Med. bot. V. 2. p. 302. t. 104, Berger. Phytonom. p. 15. cum tab., 
Mut. Fr. 2. p. 311. n. 1. t. 37. f. 292. (nec t. 38. f. 392. ut ipse cit. Mut.); Le Maout Decsn. Botnq. 
1868. p. 177. Matth. p. 1040., Camer. Epit. p. 784., Cord. Hist. pl. crt. 131. a, Plukn. Phytogr. t. 227. 
f. 4., Munt. Ph. f. 232., Lob. Obs. p. 317. f. 1., Icon. t. 586. f. 1., Dod. Pempt. p. 135., Clus. Rar. 
pl. h. 2. 1. 5. p. 169. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 595., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 444. 
t. 29, fae 8, 9. 

9 Flor. Vere; Fruct. Maj. Jun. 

Legi in Pyr. septr. med. humil ad Pech David, retro Puvurville, 
die 24, Maj. 1841. Habui a Deville ex Lientz, Capvern, Balabay ad 
Guillan, Visker. 7 

Distinguitur illico a P. angustifolia seq. racemo laxifloro, floribus 
majoribus, dilutius coloratis. Propius inspecta ostendit pilos in caule 
glanduliferos, folia tantisper latiora, caulina evidentius, longiusque per 
eaulem deeurrentia, anulum barbatum. in corollae fauce paucioribus 
pilis formatum. Revera in corolla inspiciuntur prominentiae, quae squa- 
mas mentiuntur, super quas pili nascuntur, unde anulus reapse inter- 
ruptus adparet; caeteroquin tubus interne glaber. Foliis maximis 
ferme Bardanae aemulis, immaculatis, offendi supra St. Girons in 
m. Buchat. 

Eadem planta a me lecta, denuo observata ad Pech David, mense 
Oct. 1852., ostendidit saepe folia magna, albo-maculata, maculis plus 
minus latis, et confluentibus. Folia, hie loci, basi eordata non offendi, 
ut non vidit Noulet, qui malo ductus consilio, duas optimas species 
hie obvias in unam comprehendit speciem, F7. bass. sous-Pyr. p. 431., 
qui mox, innovationum sectator factus, dispertivit nominibus P. affinis 
et tuberosae, Fl. anal. Toul. ps. 110-1. Num folia cordata oriantur 
solo minus pingui, nee tam umbroso loco, et humidulo, hoe est, quod 
observationibus iteratis definite statuendum restat: cf. St. Amans FT. 
Agen. p. 81. n. 1., Bert. It. 2. p. 811. Errant, etc., Bor. Lc., Lagr., Foss. 
Tarn. Garonn. p. 257. Obs., ex quo praesertim pereipies raro obve- 
nire plantam foliis imis cordatis; attamen hujuscemodi folia interdum 
oceurrere hoe certum est. ; * 

Planta ad le Vernet Pyr. orient. (Conflent) spontanea pro P. sac- 
charata habebatur ab Aug. De St. Hilaire, ut percepi e parva. nota mihi 
benevole tradita de plantis ibidem degentibus; huie formae respondent 
specimina Devilleana in nemore Balabay et ad Visker lecta. 

Recte effatos existimo Balbis, Gaudin, Bertoloni, Lagrez-Fossat, 

e Notaris, Boreau, P. saccharatam cum officinali jungendam esse opi- 
nantes. Item non respuendam eorum sententiam puto (Bertoloni, Haller 
et ferme Gaudin Append.), qui P. mollem cum angustifolia conjunxe- 
runt, plurimis neotericorum synonymis suo loco relatis. Ita de vulga- 
tioribus Pulmonariis cum Hallero, et Linnaeo (G. Bauhino optimo duce, 

in. p. 259-60.) duae tantum superessent species, sejuncta cum non- 
nullis scientiae patruis, et cum ipso G. Bauhino (Le. n. 3.) P. azurea 
Clus. Pann. A. p. 673-45.) Besser Primit. FI. Galie. n. 205., quae 
P. Clusii! Baumgart. Transylv. n. 243., Bessera azurea Schult. Obs. 
P. 27. Hane tamen Wimm. Grab. Flor. Siles. (1827.) p. 165. n. 256., 
Sprengel, FI. Hal. ed. 2. (1832.) n. 238., Meyer G. Fr., Chl. Hanover. 


484 


(1836.) p. 371. n. 2. et Flor. p. 3T1. n. 2., Boreau Fl. Centr. Fr. (1840.) 
p. 311. b, Coss. Germ. Fl. Par. p. 268., varietatem foliis angustio- 
ribus P. angustifoliae proclamarunt. 

Monente Liebmann (Flor. Dan. ad t. 2344.) figura Flor. Dan. t. 
483. refert eamdem P. officinalem foliis imis orbatam. Ex adverso prae- 
terire voluissem prolationem P. offic. Engl. Bot. v. 2. n. 118., quia 
folia ima alienae speciei sunt, fortassis sequentis P. angustifoliae. 

Consiligo Columellae (1. 6. c. 15, 14.; 1 7. e. 5., 10), vel Plinii 
(Nat. h. 1. 25. c. 48., l. 26. c. 21.), a quibusdam, videlicet a Matthioli, 
Adonides vernalis existimatur; a Val. Cordo, Hist. pl. ert. 92. c. 18., 
Helleborus foetidus; ut a Ruellio, Nat. Stirp. l. 2. c. 134. p. 593.; a 
a Turnero, et G. Bauhino H. viridis; a Dodon. Pempt. p. 262. Ve- 
ratrus albus. Sprengel Hist. r. hrb. p. 201.; et pone eum Desfon- 
taines in Plinium, edit. Lemair. V. 7. P. 2. p. 6983., istam fuisse P. 
officinalem opinati sunt. Hane speciem P. Plinii nuncupavit Cordus, 
ac sic sui temporis Italis appellari testatus est C. Gesner Hrt, Germ. 
ert. 274. vers.; et ambo se ad Plinium referunt, cujus Pulmonaria 
mihi prorsus ignota est, nec eam extare credo; imo quum Consiliginem 
Plinii, nee aliam plantam, judicari viderim a Sprengel pro ipsius Plinii 
Pulmonaria, mens mea non capit qua ratione genus Pulmonaria Plinii 
duxerit Professor Halensis, Gen pl. n. 613. Clusius noster, Pann. A. 
p. 674., inter Pulmonarias, infausto spectaculo, nobis obtulit Stictam 
pulmonaceam Àch., quam prudenter dereliquit, dum genus pertractavit in 
Rar. pl. Histor. 

Wimmer, mutata sententia, Fl. von Schles. 1857. p. 312., P. azu- 
ream. Bess. ceu ipsissimam Linnaei angustifoliam (confirmante Neilreich 
Croat.) considerat, et P. angustifoliam Auctor., mollem Wulfeni ceu 
hybridam hane inter et officinalem dijudicat. Rationes ab eo datas non 
intelligo. Reapse duarum specierum synonyma in unam compegit spe- 
ciem Linnaeus, Sp. pl p. 194. n. Î. Sed ad ibridas saepe defuere 
parentes! 


Pulmonaria angustifolia (Tragi) Tabernaem., Parkins., L. Sp. 


: Consol. maj. sylv. Trag. St. h. p. 239. n. 3. Bert. 2. p. 211. n. 2., Gaud. 9. n. 397., et Append. 
in Vol. 6. p. 342., DC. Dub. p. 333. n. 2., Bromf. Fl. Vect. p. 392. (excl. a var. b prolat. Clus.a et 
Besser.a), Fox Strangw. apud Irvin Phytolog. 1. (1855-6.) ps. 381-2. P. angustif.. et P. mollis Auctr. 
Koch p. 579. ns. 4, 3. P. tuberosa Schnk., et P. angustifolia Willk. Lang. 2. n. 2493., 2495. La-Peyr. 
Herb. et Anchusa officinalis La-Peyr. in Herb. Marchant, ex Timb., et Loret; P. officinalis var. 
angust. Noul. Fl., P. tuberosa Schrank., Noul. Fl. anal.; P. variabilis Godr. Lor.; P. rubra Schott, 
ex Neilr. P. longifolia Bast.. Du Mort. P. ovalis Bast., Du Mrt., P. vulgaris Mer. Du Mrt. P. 
styriaca Kemr. Engl. Bot. v. 23. n. 1628., Flor. Dan. t. 2344., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 315. fol. an- 
gustiss., Duchsn. Pl. ut. vén. Atl. t. 63., Reichnb. Plant. cr. C. 6. t. 502, f. 695., et t. 503. f. 696. 
Reichnb. Icon. C. 98. t. 1318. f. 1., 2., e. t. 1319.; Mut. Fr. t. 38, f.ae 293-4-5. vidtr., Turp. Fl. med. 
T. 5. t. 286. (n.e officinl.), et Turp. in Dict. Se. Nat. Dicot. Atl. t. 45., Bergr. Phytnm. p. 17. tab., 
Bull. Fl. Paris. 2, Bot. Mag. n. 2422., Gilib. Exerc. phyt. p. 37. n. 54., cum icon. reapse dub., forte 
azur. Clus. Pan. A. p. 676-7., Rar. pl. Hist. 9. 1. 5. p. 170. f. 1, Tabern. Krtb. p. 948. f. 4. Icon. t. 
958..f. 2. Lobel. Icon. t. 586. f. 2., Boce. Mus. Piant. p. 110. t. 86., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. 
p. 444. t. 29. f. 6. n. 10. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 596. 


9, Flor. Vere. Fruct. Maj. Jun. i 

Legi in Pyr. Cantabr. in m.° la Rhune supra Ascain, die 15. Maj. 
1841.; in Pyr. septr. med. secus Ze Touch ad Toulouse, die 22. Mart. 
1841. Habui a Deville ex Aureillan, et ex Visker. Observavi ad Du- 
rango, ad Azcoitia, 

Individua ad Azcoitia observata, die 24. Maj. 1853., ostenderunt 
tubum corollae intus infra faucem aeque glaberrimum, neque pilosum; 
ut Inter notas specificas P, angustifoliae fert Koch, utque inter secun- 


485 


darias posuit DC. Pr. P. 10. p. 93., cf. n. 4., ubi legitur: « Faux co- 
rollae intus infra circulum barbatum pilosa » et cf. etiam W. D. P. 
Koch in Taschenb. d. d. a. Schw. FI. p. 364. Ad specimina de Visker ad- 
notabat Deville ^ le tube est glabre au dessous du cercle de poils ,. 
Caeterum vidi foliorum basim per caulem plus minus decurrentem, 
hine notam distinctionis absolutam non praebet ista foliorum decursio 
plus minus manifesta. Item folia latitudine variant, elliptico-lanceolata, 
lanceolata, et ovato-lanceolata. Variabilis quoque est aliquantulum co- 
rollae magnitudo. 

Ad specimina secus le Touch lecta haee adnotavi: folia obscurissime 
decurrentia, superiora manifeste cordiformia, caetera utrinque angustata 
et generatim parum lata, cum maculis plus minus manifestis: flores 
hermaphroditos: calycem corollae tubo longiorem: corollam primo vio- 
laceam, mox azuream, ut e longinquo Lithospermum repens sese of- 
ferre credideris; et corollae faucem pilosam, sed tubum intus et extus 
glabrum; asperitatem plantae manifestam, Haec est planta quae strictius 
responderet P. tuberosae Schrank. Altera, Cantabrica, P. angustifoliae 
L. Sv., Schrank, in quam caderet P. azurea Bess., Koch, et DC. Hane 
speciem peculiarem esse denegarunt, quamvis aliquid peculiaris in 
ea, visa in loco natali etiam, nobis patuerit: sed non tanti fecimus. 
Subveniunt qui species omnes in unam comprehendunt, Mérat Par., 
Delastr. Vienn., Lestibud. Belgiq. 

Prolationes Clusii apud Bertoloni male susceptae fuerunt, eo quod 
veras relinquerat, et adduxit eas, quae ad P. azuream pertinent, cum 
P. angustifolia Sv. Bot. v. T. t. 544. Pulm. mit. Fragar. odor. Boccon. 
Mus. rar. pl. p. 148. t. 105. relata a Linnaeo ad P. hirtam Sp. pl. 
2. p. 1668., quae species (a botanicis praetervisa) e figura inspicienda 
in Linn. Amoen. Acad. T. 7. t. 6., diceretur eadem cum Hyoscyamo 
physaloide L., a quo tamen Boccone prolatio resecta est a Reichard 
Syst. pl. p. 501. n. 7., a Lamk. Dict. 3. p 329. n. 7., a Willd. Sp. 
pl. Pentdr. p. 1012. n. T., quamvis isti sub Zyosc. physaloide susce- 
perint descriptionem Pulm. hirtae, ipso Linnaeo duce, Syst. Veget. ed. 
13. (1714.) p. 184. n. 115., quem citare omiserunt, illa relicta, quam 
de H. physaloide dedit Linnaeus Hort. Upsal. p. 44. n. 2. Reapse recte 
egerunt; nam Boccone plantam revera sistere Pulmonariae speciem ego 
quam libentissime credo, et forte ipsam P. angustifoliam Linn., quain 
per Apenninum Italiae videre compertum habemus. Non video Italos 
meos de Bocconiano loeo verbum fecisse. 


Lithospermum Dioscor, Tournef. 


SECTIO 1.* LITHODORA GriseB. 


Lithospermum oleaefolium (Xatart) La-Peyr. Herb. 


La-Peyr. Hist. abr. pl. . Suppl. (1818.) p. 28., Roem. Schult. Syst.*Veget. V. 4. p. 48. n. 22., 
DC. Dub. p. 333, n. Bi e Lang V 4 2495. Lithodora oleaefolia Griseb. Rum. Bith. 2. p. 85., in 
not. ad gen. Lithsprm. Vayred. Apunts, Fl. Catal. p. 116. t. 4. 


h Flor. Maj. Fruct. Jun. In Pyr. Catal. humil. rariss. ; 

Legi in Pyr. Catal cum Gallia finitimis ad Sant Aniol de Uigo 
fructifice. die 19. Jun. 1851. Habueram ex St. Aniol ld. als tois a 
detectore Xatart! a Massot; al Toy de las Valls inter Monas y Talaxà 
detexit, misitque mihi Vayreda, 


486 
Putat Decaisne (apud Jaequmnt. Pl. rar. Ind. or. 1834-44. p. 122, 


Obs.) de Lithospermis oleifolio, rosmarinifolio, graminifolio, et fruticoso 
effici posse genus peculiare, eo quod corollae faux quacunque appen- 
dice careat, et stigma sit, plus aut minus, emarginatum. Acutiori ar- 
tificio genus suum Lithodorae statuit Grisebach (ann. 1844.). 

Reperii in Herbario Coder. specimina Xatartiana, novique, jam ante 
La-Peyrouse, speciem ab hoc novo salutatam fuisse nomine Lith. to- 
mentosi. Egerit ne proprio Marte, vel aliorum consilio, in tanta Her- 
barii, librorumve penuria, hoc non satis liquet. Quocunque modo ipse 
primus speciei detector, et auctor oeulis meis fulget. Coder, in pl. 
exsiec. ad Dufour speciem dixit L. Sancti Anioli, triviali Coderi modo, 


Lithospermum caeruleum (Gesner.) Pellicier, Lobel. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 21. f. 182. Lith. fruticosum L., Loisel. Gall. ed, 9. p. 148. 
n. 3., DC. Dub. p. 332. n. 1., Bert. 2. p. 277. (in Obs. ad L. rosmarinifol. Ten.); Godr. Gr. Fr. 2, p. 
917., Lang. 2. n. 2496. L. frut. La-Peyr. Herb., L prostratum Willk. Sert. Fl. Hisp. (e loco Navarr.); 
Lithodora fruticosa Griseb. Rum. Bith. 2. p. 85. lin. 15. L. caerul. D. Pelisseri, Lobel. Illustr. p. 107., 
ubi (procul dubio p. err.) corolla pentapet. describitur. L. collinum Salisb. Pr. Brot. Phyt. Lusit. 
sel. T. 2. p. 171. t. 155., Reichnb. Icon. C. 98. t. 1315. f. 1., Garid. Aix p. 68. t. 15.; Pen. Lob. Ad- 
vers. p. 248. f. 3., Lob, Icon. t. 578. f. infer. pess., J. Bauh. Hist. pl. 9. 1. 43. p. 25. f. 2., Barr. 
Ic. t. 1168. : 


ħ Flor. Mart. Jun. Fruct. per /Estat. Per region. mediterr. cum 
Olea, quam parum superat; frequentius obvium per Pyr. Aragon.; at- 
tamen vidi ad Gargalla, Solsona, Cardona, etc. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona prope Ardanaz, die 26. Jun. 
1844.; in Pyr. merid. Arag. ad Ayerbe, die 11. Jnn. 1858. Obtinui a 
Gautier e Pyr. Atax. sub m.e Alaric, aux Garigues de Mou. 

Praediligit solum calcareum, et loca ealidiora, sed Oleam aliquando 
excedit, frigoris, ut videtur, sat patiens. Planta sibimet relicta erecta, 
aut erectiuscula viget; secta, vel partim depasta aut quidquam mo- 
lestiae passa, undique mox se vergit. Flores primo statim vere exeunt, 
foliis non adhue bene evolutis, suntque, generatim, per caulem sparsi, 
aut in racemum elongatum dispersi: vidi tamen ad Voltaña, et a V Ainsa 
(Sobrarbe) lusum floribus capitato-congestis (more L. rosmarinifolüi), 
in quo et folia longiora, latioraque erant prae illis communium indi- 
viduorum (die 27. Jun. 1845.) unde in individuis istis oriebatur quae- 
dam peculiaris facies, quae se ferme ceu specifica admirari praebebat; 
et singularis fuit varietas ad Ayerbe lecta, caule prostrato, diffuso, 
foliisque majoribus, in quo lusu corollae lobos sex etiam pereepi. Cae- 
terum corollae quidquam magnitudine variant; eorum tubus vix gibbosus, 
impressus, aut plicatus (Endl. Gen. pl. p. 648.), nullimodo vero barbatus, 
angulatus, non extus, nec intus. Stilus corollae tubum superat, expor- 
rectus, stigma bifidum, ovarium quadrilobum (vera Lithodorea). Semina 
plerumque bina matura dicit Loiseleur; ego generatim nucem unicam 
in calyce deprehendi, et hane obliquam, ovatam, sub-acutam, facie 
laevi, qua parte vero (interna) stilo respondet linea prominenti per totam 
longitudinem suam exarata. Carpela quinque in hoc genere extare 
perperam dietum est a Godron. 

La-Peyr. Herb., et Mist. abr. pl. Pyr. p. 86. n. 5., certe per er- 
rorem patriam Bayonne huic speciei fecit. Reperiri in Italia ad Finale 
Liguriae occiduae testis est Smith, qui stirpem paulo antea viderat ad 
Montpellier, et, pro certo, identicam: cf. Sketch of a tour on the Con- 
tinent, ed. 2. V. 1. (1807.) p. 236. Hoc videtur latuisse Bertoloni, De 


487 


Notaris, et Italis meis, ne dicam et exteris quidem, ut contigit DC, 
Pr. P. 10. p. 80. n. 1., Boiss. Voy. botg. Esp. n. 1178., insuper (ut 
facile excogitari poterat), Lecoq. Geogr botg. T. p. 455., DO. Alph. 
Geogr. botq. 

L. fruticosum Brot. Phytogr. sistit formam in mitioribus locis de- 
gentem, magis elegantem, floribusque ditiorem. Sed quum sat pateat 
L. caeruleum, et L. prostratum aeque in Lusitania provenire, incertum 
tune evenit euinam ex illis pertineant sequentia Grisley, et Tourne- 
forti synonyma a Pourret ad suum L. Chamaecistum allata in scheda 
Herbarii sui Matriti asservati: haec sunt, Buglossum lusitanicum flore vi- 
vacissimo caeruleo, Grisl. Virid. Lusit., et Bugloss. fruticos. lusitan. Litho- 
spermi folio, Tournf. (Elém. botg. p. 110.), Inst. hrb. p. 134. Primum, 
Grisleyanum in edit. Veron. (1749.) non video, nisi fuerit Bugl. minim. 
flor. caerul. pulcherrimo non descriptum, p. 24. Ego vero, Tournefor- 
tianum ad Lith. caeruleum, Grisleyanum ad L. prostratum potius af- 
ferrem. Et reperio apud Asso, Syn. Arag. n. 153., relatum ad L. cae- 
ruleum sequentem Grisley locum, Anchus frutesc. tenuifol. flor. caerul. vi- 
vaciss., Virid. Lusit. p. 18., quod opinionem a me supra emissam roborat. 

Figura Flor. Port. 1. p. 170. t. 21. est forte L. caerulei, sed de- 
scriptio potius Z. prostrati mihi videtur, quapropter Boissier non laudo, 
qui, nulla addita observatione, locum istum integrum retulit ad suum 
L. prostratum, Voy. botq. Esp. n. 1119. 

L. fruticosum, Brot., sequentis speciei vult Willkomm, quod ei non 
concedimus. 

Lith. fruticosum Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 52. t. 161. non est 
hujus loci; eum eum L. rosmarinifolio Tenor. Fl. Nap. identicum exi- 
stimavit Bertol. Ann. Stor. Natur. Bologn. T. 4. 1830. p. 242., et Flor. 
Ital. 2. p. 277. n. 5., quod plane confirmavit Gussone, Sie Syn. p. 216. 
n. 1. Huic speciei, neque L. caeruleo, cum Spreng. in Dioscor. Comment. 
2. p. 585., retulenda erit Anchusa, 3. Dioscor. l. 4. c. 49. 


Lithospermum prostratum (Grisley?) Loisel. Fl. Gall. ed. 1. p. 105. 


Bugl. marin. flor. caernl. pulcherr. non descript. Grisley Virid. Lusit.. ed. Vandll. p. 17. n, 232.1 
Roem, Schult. Syst. Veg. T. d ges 48. n. 90., ord. Syst. Veget. p. 543. n. 2. (emend. citat. ne 
Peyr. in Loisel.) DC. Dub. p. 332. n. 2., Willk. Lang. 2. n. 2497. L. diffusum Lagasc. Gen. Sp. E 
k 10. n. 134, confirm. Herb. hrt. bot. Matrit. La-Peyr. Herb.; L. Chamaecistus (sic) Pourr. e : 

attr, asserv., et in Hrb. Bolos e Gallacia; L. purpuro-caeruleum Thor. Land.; L. ericetorum Saizm. 
pl. exsice., L. fruticosum Link. Voy. Portug. (ed. gall.) p. 90. e loco Bayonne. Lithodora prostrata 
Griseb. Rum. Bith, 2. p. 85. lin. 11. [.oisel. Gall i 9. p. 148. n. 5. t. 4. mediocr. 


= 9, Flor. Vere, et ZEstat. Fruct. Jul. in Octobr. In Cantabr., hu- 
mili praesertim, — 

Legi ad San Jean de Luz, die 6. Maj. 1841.; inter Ernani et San 
Sebastian, die 31. Maj. 1841. Habui ex Bayonne a Grenier, et a Darracq. 
Observavi ad Hendaye, Durango, ad Orobio, vidique supra Aspeitia 
ad Eloziaga, loco edito, quatuor leucas a mari distante, item ad sum- 
Mitatem montis Ascarate, inter Azcoitia, et Elgoibar, itemve 1n supe- 
more parte montis Arleor contra Ernani. 

Corollae primum roseae, mox caeruleae, tubo tamen roseo manente, 
scilicet limbo tantummodo caerulescente; nervisque extus rubentibus: 
corollae caeruleae in vivo, constanter roseae fiunt sub exsiccatione, 
ut videtur, ex chemico labore; vix dantur corollae roseae sub senec- 
tute; ergo si quis dixerit corollas caeruleas, aut roseas male se oiam 

cerem; ut minus bene dixit Loiseleur corollam caeruleo-purpuream, 


488 


imitatus a Godron eum Gren. Fr. 2. p. 518., qui flores declaravit 
d'un bleu pourpre, Recte Mut. Fr. 2. p. 309. n. 4., descripsit flores 
passant du pourpre au bleu. Pili breves, simplices, viridantes, sub-ri- 
gidi. Et corollae tubus intus valde pilosus est, praecipue vero ad faucem, 
plieas tamen non video, neque tubum extus foveolis impressum, Sta- 
mina aequalia dixerunt DC., Duby.; ego vidi, generatim, stamina inae- 
qualia, duobus saepe brevioribus ; stilus longus, stigma  bilobum. 

Vidi ad Zorroza, sub Bilbao, corollis albentibus, maculis (si vis) 
quinque caeruleis ad illorum faucem ubi junctiones petalorum respondent. 

Loiseleuri figuram mediocrem dicere cogor, quia, quamvis faciem 
plantae bene referat, attamen non satis exactam de corolla pereipio, 
quam fingit tubo nimis elongato, nimiumque basi angustam; calycis 
lacinias quoque extra modum latas, et breves offert, et fructus, forte, 
grandiores, caulem adeo flexuosum, pilosque per herbam rariores, ni- 
miumque rudes porrigens. 

Lith. calabrum Tenor. (Lithodora Calabra Griseb.) Flor. Napol. 3. 
p. 177. t. 212. f. 1. affine est prostrato nostro, sed procul dubio di- 
stinetum, alienaeque regionis. 


SECTIO 2.a MARGAROSPERMUM Rxicnxs. 


Lithospermum repens (Gesner) Clusii. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 10. f. 86. Ruellii? vide infra. L, purpuro-caeruleum L., 
Koch. p. 580. n. 2., Bert, 82, p. 273. n. 2., Gaud. 2. n. 400., DC. Dub. p. 333. n. 5., Willk. Lang. 2. 
n. 2499. Lith. purpr. caerul. La-Peyr. Herb. Myosotis fruticosa Haenk. Act. Soc. Sc. Bohem. (1786.) 
p. 46.? ex Schmdt. Fl. Bohem. Engl Bot v. 2. n. 117., Curt. FI. Lond. ed. Gravi V. 4. t, 95. 

acq. A. 1. p. 11. t. 14., Roem. FI. Eurp. fase. 8. n. 1., Sabb. Hort. Rom. 2. t. 28., Reichnb. Icon. 

C. 28. t. 1313. f. 2, Clus, Pann. A. p. 684. fig., et p. 686. diagn., Rar. pl. hist. 2. 1. 5. p. 103, f. 2, 
Dod. Hist. pl. (gall.) p. 204. f. 1., Pempt. p. 83. f. 1., Lob. Obs. p. 245. f. 1., Icon. t. 458. f, 1., Moris. 
Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 447. t. 31. f. 2., Pluk. Phytgr. t. 76. f. 2. 


% Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul Per region. mediterr. cum 
Olea, etiam super eam. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 7. Maj. 1845.; nuces legi in Pyr. 
Catal. ad el puente de Montafiana ; die 13. Jun. 1846. Observavi in 
Pyr. Navarr. ad Pamplona, ad Lumbier; in Arag. ad Salvatierra; in 
Pyr. Atax. ad Axat., solo se delectans calcareo. Ad Toulouse (Noulet) 
me vidisse non memini, qui perpulerum vidi ad St. Martory. 

. Optime definitum a Koch. Caules steriles repentes, simplices sunt, 
interdum. valde elongati, et e rupibus longe descendentes, sive propen- 
dentes reperiuntur. i 

Forte hane speciem potissimum observabant DC. >, Duby, dum de 
generis characteribus agentes dixerunt stigma bifidum; habetur revera 
stigma crassum, capitatum, desinente in protuberantias duas, speeiem 
furcae efficientes, Quoad longitudinem, stilus hujus speciei, ut ille L. 
caerulei, plures eongeneres superat. 

Haec mihi videbatur planta descripta a Ruellio sub nomine Myo- 
sotidis alterae, Hist. 1. 9. c. 114. p. 574. lin. 11. cf. etiam Car. Steph. 
Praed. Coll. (1554.) p. 643. Nec deest species nostra circa Lutetiam. 
Suscepta a quibusdam pro Myosotide Theophrasti, Dioscoridis, Nicandri, 
Galeni mihi adhue magis dubia est; neque opinioni Sprengelii (Comm. 
in Dioser. 2. p. 956.) de huc referenda Onosmate Dioscoridis me ac- 
comodare possum. 


489 


Lithospermum Gastoni! (Gaston Sacaze) Benth. in Herbar, inventoris. 


DC. Pr. P. 10. p. 83. n. 51., Godr. cum Gren. Fr. 2. p. 519. L. purpuro-caeruleum Dufour 
Bouquet, ipso fatent., imo man. propr. corrig. in exempl. dono mihi dato. 


Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. occident. eum mediis 
finitimis, edit., solo calcar., sat cireumscripte proveniens. 

Habui ex Pic de Ger-Gourzy ab ipso Gaston Saeaze, qui dedit 
quoque ex Col de Tortes. In monte el Pic d'Áthas vidit Jordan, Obs. 
pl. cr. nouv. fragm. 3. p. 238. Au Pic d' Anie, Col de Marmousets Duf. 

Facies L. repentis, a quo pauci characteres id distinguunt. Sta- 
tura cedit, sed rigidior est; folia ima minora, superiora majora, ea 
Gentianae asclepiadeae interdum fere aemulantia, racemus contractior, 
pedicelli longiores, corollae tabus brevior, stamina profundius inserta, 
nuculae longiores, acutae, punctato-excavatae, lutescentes. 


SECTIO 3.» EULITHOSPERMUM (Link) N. 


Lithospermum officinale (Dioscorid.) L. Sp. 


Diosc. l. 3. c. 148. Koch p. 579. n. 1., Bert. 2. p. 271. n. 1., Gaud. 2. n. 398., Moris Sard. 3. n. 
894, DC. Dub. p. 233. n. 6., Willk. Lang. 2. n. 2500. La-Peyr. Herb.; L. latifolium Muhl., Torrey, ex 
Hook. Bor. Amer.; L. minus Gamer., L. arvense Tabern., L. majus Gilib, Exerc. Di: Engl. Bot.v. 2. 
n. 434., Flor. Dan. t.1084., Schk. Handb. t. 29. (viridior); Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 327. t. 67. f. 8. supr. 
Sv. Bot. v. 3. n. 177., Hayn. Term. bot. t. 91. f. 3. mediocr., Reichnb. lcon. C, 95. t. 1919 T. 3, 
Sturm. Heft. 5., Plenk Ic. pl. med. T. 1. p. 44. t. 75., W., W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 186., 
Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 29. mal., Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 303. t. 105., Fl. Batv. v. 12. t. 1003. 
Zannich. Vnz. p. 169. t. 82.; Matth. p. 918. vix., Camer. E ("a 659., Fuchs. st. p. 489., Trag. St. 
h. p. 536., Dod. Pempt. p. 83. f. 2., Tabern. Krtb. 2. p. 1234. f. 2. Icon. t. 890. f. i., Cord. Hist. pl. 
ert. 93. b, 94. a f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 590. f. 2. 


9 Flor. Maj. Jul. Fruct. Jul. Aug. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 7. Jun. 1845.; habui ex Mauleon 
(Barousse) a Deville. 
Varietatem foliis angustis vidi ex Garayoa Vallis de Aezcoa penes op- 
timum Uriarte. ni è 

Recipio Dioscoridis locum, Plinianum respuo quia suspicio subvenit, 
num ilius Lithospermum, Nat. h. l. 27. c. 11., vel 74, referat potius 
Coicem Lacrymam L., sive Lithagrostidem Lacrymam Jobi Gaertn. Fr. 
Sem., Lithospermum majus Trag. St. h. p. 916. sin. icon., Lacrymariam 
Heist., ex Fabric. En. pl. hrt. Helmst. ed. 2. p. 316-1. Mautatum fuit 
ab Heister, et a Gaertner nomen Cois, quia apud Plinium , Nat. h. 
l. 13. e. 9., vel 4., Palmae coicae fructus designatus videtur species 
Palmae nisi potius Cycadeae! 


SECTIO 4. RHYTISPERMUM Lixx. 
Lithospermum apulum (Columnae) Vahl. Symb. 


Column, Ecphr. . A., Bert, 2. p. 281. n. 9., Moris Sard. 3. n. 855., DC. 
Dub. p. 333, n, 8, Wl. Lang. 9. naso, La-Peyr. Herb, et Anchusa tinctoria? d s 
Rhytispermum apulum Link Handb. Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 49. t. 158., Reich. 1008: S 11. 
» 1313. f. 3. Pluken, Phytogr. t. 6. f. 5. vix., Barrel. Icon. t. 1254., Moris. Hist. p. tH 
P. 447, t 98. f. n. 8. 


©) Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. In calidior. region. mediterraneis 
cum Olea. 


Legi in Pyr. or. (Rossillon) ad Maurillas, die 20. Maj. 1843. Ob- 
servavi ad Lumbier, ad Liadena, ad Jaca, 


490 


Corolla extus et intus pilosa, ad faucem densius barbata. Stamina 
e fundo corollae prodeuntia, brevia. Stylus brevis, per lineam longus, 
stigmate praeditus capitato bilobo. Nuces acutae, tuberculato-rugosae, 


Lithospermum sylvestre Tragi!, Grisl. Virid. Lusit., ed. Vand. n, 899. 


Trag. Stirp. h. p. 534. L. arvense L.? Koch p. 580, n. 3., Bert. 2. p. 278. n. 6, Gaud. 2. n. 399., Moris 
Sard.3.n. 856.. Wilson apud Hook. Bot. Miscell. 2. (1831.) p. 142. n. 56., DC. Dub. p. 333. n. 7., Willk. 
Lang. 2. n. 2502. L. arv. La-Peyr. Herb., L. Rochelii Frivald. in Regensb. Flor. 1835. ex Griseb. Rum. 
Bith. L. minus Gilib. Exerc. phyt., Rhytispermum arvense Link, Handb, Flor. Dan. t. 456, dub. , Sv. Bot, 
v. 6, n. 386., Schrank Fl. Monac. t. 307. Fl. Bat. v. 9. t. 681., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 316., Reichnb. 
Icon. C. 28. t. 1314. f. 5, 6., Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 327. t. 67. f. 8. infer. Engl. Bot. v. 2. n. 123. 
maj., et maj. fl. Rivin. Monpt. irreg. t. 9. major; Lobel. Icon. t. 459. f. 1., Tabern. Krtb. 2. p. 1233. 
f. 2., Icon. t. 849. f. 2.. Column. Ecphr. p. 184-5. fig. Camer. Epit. p. 660.. Moris. Hist, pl. Oxon. 3. 
S. 11. p. 447. t. 28. f. n. 7.. Gesn. Op. bot. ed. a Schm. tab. lign. 10. t. 86. ex Spr., ego nego: an 
potius t. 21. f. 187. n. 2.? 


©) Flor. Apr. Jul. Fruct. Jun. Aug. ; 

Legi in Pyr. Arag. a la Peña Montajiesa, die 15. Jul. 1845., in 
Pyr. Atax. sub Frassinet, die 24. Maj. 1839. Eumdem observavi ad 
Bilbao, ad Toulouse, St. Beat, habuique a Deville ex Barbazan dessus. 

Stilus brevis, vix dimidium corollae tubum attingens: stigma ejus- 
dem strueturae ac in L. caeruleo, (bifidum): nuculas maturas 2, 3, 4. 
fert haec species, maturant ergo saepe omnes, exemplo in hoc Ordine 
minus frequente, 

Legi a la Peña Montajiesa varietatem floribus caeruleis, qua nota 
tantum a vulgata per agros et ad pagos planta distinguitur. Eamdem 
vidi ex Cadillargue agri Monspeliensis (regionis montanae) in Herbario 
Dunal. In monte San Juan de la Peña Pyr. Arag. vidi variantem 
floribus caeruleis et albis, quidquam etiam habitu, notisque minoris 
ponderis, ita ut ne minime quidem dubitaverim me vidisse semper 
lusus unius, ejusdemque speciei: eamdemque varietatem floribus cae- 
ruleis vidi ex valle d'Ossau in Herbario Gaston Sacaze. Et Kunth, 
FI. Berol (1813.) p. 53. n. 1. ut ed. 2. T. 2. p. 44., scribit: « Variat 
corolla violacea »; Marsch. a Bieb. Taur. Cauc. n. 310. distinguit va- 
rietatem b floribus caeruleis; et sic DC. Fr. 3. n. 2113., sed floribus 
purpurascentibus; quos citant Roem. et Schult. Syst. Veg. 4. p. 43. 
n. 5. (b, g,); Willdenow quidem tradiderat se vidisse varietatem flore 
caeruleo Sp. pl. Pentr. p. 751. n. 2.; Boreau Fl. centr. Fr. p. 309. 
n. 891. observat flores saepius albicantes, variare roseos, aut caeruleos; 
Koch Syn. ed. 1.et 2. adnotare “ Flores albi, variant raro caerulei , 
Floribusque caeruleis speciem variantem viderunt Wimm. Grab. Fl. 
Siles. 1. n. 249., Gaud. l.c., Godet FI. Jur. p. 477., Irmisch apud Reichnb., 
Coss. Germ. Fl. Par. p. 267. n. 1. 

Cheval Flor. Paris, 9. p. 489. n. 2., et Jordan apud F. Schultz 
Archiv. Fl. Fr. Allmgn p. 344-6. risum movent distinguentes lusum 
hujuscemodi nominibus L. medii Chev., L. permixti Jord.; quod si 
huie pedunenlum brevem et incrassatum assignat Jordan, hoe potius 
cum Carion, Catal. pl. Saon. Loir. (1859.) p. 72., ceu morbosum 
statum, vel monstrum considerare licebit, ex quo iste in eodem indi- 
dividuo flores cum pedicellis normalibus, et alteratis viderit. Item cae- 
rulei pinguntur flores apud CEder Flor. Dan. t 450., quae figura dubia 
existimari posset pro stirpe per Galliam, et per Pyrenaeos obvia, ex 
quo profert ramos contractos, folia majora, peduneulos fructiferos 
semper graciles, polletque habitu robustiore, hirsutie majore et pingitur 
coloris intense viridis: hinc mihi olim dubium, forte inane, superve- 


491 


nerat, num planta occidentalis Gallo-Pyrenaea foret a septentrionali 
specie distincta , propinquior L. incrassato (Cupan.) Guss., Sic Syn. 
V. 1. p. 217. n. T., eujus figuram dederunt Visian. Dalmat. (2. n. 
1061.) t. 23. f. 2., et Reichnb. Icon. C. 28, t. 1314. f. 2, 3. Vereor 
ne L. Gasparrini Heldr., apud Guss. Ibid. n. 6. sit simplex lusus 
L. incrassati! 


Onochiles Graecor., ex Dioscor. Alkanna est nomen Arabum 
pertinens ad Lawsoniam inermem L., non ad Ligustrum vulgare cum qui- 
busdam, nec ad Cornum sanguineum cum aliis; neque ego didici hoc 
nomen datum unquam fuisse Lithospermo tinctorio L.: quapropter minus 
aberravisset DC. si pro suo genere nomen Campylocarii servavisset, 
potius quam male consita eruditione errorem quaerere. 

Melius porro mihi visum est, alterum a Dioscoride nobis translatum 
synoymon restituere. 


Onochiles tinctoria (Theophr.?, Dioscor., Plin.) Nob. 


Theophr, Hist. pl. l. 7. c. 9. Diosc. l. 4. c. 24., Plin. Nat. h.1. 28. c. 21., vel 25. Alkanna tinctoria 
Tausch. Flora (1824.) DC. Alph. in patr. Prodr, P. 10. p. 99. n. 10. Moris Sard. 3. n. 858., Willk. Lang. 
2. n. 3488. Lithospermum tinctorium L. Sp. ed. 1. Bert. 2. p. 282. n. 10., DC. Dub. p. 333. n. 4., 
Gusss, Sic Syn. p. 218. n. 6. Anchusa La-Peyr. Herb., absque nomine specifico, ni foret ea planta 
Lem Hist. abr. pl. Pyr. habet nomine A. undulatae (p. 86. n. 3.); L. Lehmanni Tineo, ex Polonio 

bserv. Erb. Gasparr. Anchusa monspeliensium J. Bauh. Hist. pl.; A. tinctoria Plenck., A. bracteata 
Viv. Lib. Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 56. t. 166., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1316. f. 1., Andrew Bot. 
Reposit. v. 9. t. 576., Plenck Icon. pl. med, T. 4. p. 47. t. 80., vix bona, cultura adeo mutat., Viv. 
Pl. Egypt. Dec. 4. p. 18. n. 21. t. 2. f. 11. a-d fl. fr., Viv. Libyc. Specim. p. 10. t. 4. f.2, 3.; Pen. 
Lob. Liveri. p. 248. f. 2., Lob. Icon. t. 578. fig. supr. inter., Camer. Epit. p. 735., J. Bauh, Hist. pl. 
3, 1. 33. p. 584. f. 1. 


9 Flor. Apr. Maj. Fruet. Jun. In Pyren. orient.; vix Aragon., 
solo calcar. 

Legi in Pyr. Catal. ad Mont Ferrer contra Arfà (vallis Segre), die 
6. Jul. 1846. 

Observavi ad Aren, ad Regleille, ad Figueras, ad Escala. 

Caules in apricis prorsus diffusi, et ad terram strati, in umbrosis 
sub-adscendentes. Corollae structuram , forte e siccis plantis, parum 
exacte plures auctores deseripserunt, et ii praesertim, qui cum Des- 
fontaines, Aiton et Smith Anchusam, Neotericorum lege, fecerunt. Vidi 
ego corollae faueem aut nudam, aut raro brevissimis, et raris barbulis 
praeditam, nee Anchusarum, vel Buglossorum modo illis stipatam et 
clausam. Squamulae, quas descripsit Smith eum antheris alternantes, 
non sunt organa propria, sed plicae ipsius tubi corollini; tubum istum 
semper vidi corrugatum, et veluti foveolis impressum in parte externa, 
eo modo ut protuberantias ederet in parte interna, quae regularitate 
quadam donantur in superiori parte tubi corollini, eo modo, ut illusi 
ceu organa peculiaria eas descripserint auctores; sed secta, aut aperta 
corolla, et in formam membranae expansa, plicae, sacculi, putatae 
squamae minuuntur, et evaneseunt si corollae omnino extendantur. Sit 
hoe pace etiam Linkii, qui, Symb. ad Flor. Graec. in Linnaea V. 9. 
(1834.) p. 578., Sibthorpii Floram Graecam de putatis squamis lau- 
davit, et qui alibi (Handb, z. Erkenn. d. Gewächse 1. p. 518), eis praecipue 
innixus, videtur genus peculiare (Baphorrizam) confecisse. Calyx interne 
levis potius est, neque, pro certo, supra descripta corollae structura 
ab eo pendet, nam si haec floris involuera examinentur aut sub ae- 
stivatione, aut flore perfecte evoluto, invicem dependentia non repe- 
rentur. Stilus brevis, vix ad medietatem tubi corollini pertingit. Nu- 
culae tuberculatae, tuberculis ferme in seriem dispositis, 


492 


Lithospermum tinctorium L. Sp. ed. 1. 132. n. 5. expresse exclu- 
ditur a Smith, Fl. Gr., sed cur? demas prolationem G. Bauhini, et 
habes plantam nostram. Merito illud recepit DC. Pr., excludens Sp. 
pl. ed. 2. p. 192. n. 7., Anchusam tinctoriam, ubi quae suppositae ad- 
duntur notae ad alienam nos ducunt speciem Alk. controversam non 
bene percipiendam cum hac nostra commixtam, de qua Cf. DC. fil. 
in patr. Pr. P. 10. p. 103. n. 22., non oblito Moris, qui Linnaei plan- 
tam ad Cynoglossum cheirifolium trahit. 

Haec nostra est certe Anchusa minor Pen. Lob. Advers. nov. p. 
248.: ex deseriptione, inauper, reperta stirpe in Peloponneso, inque in- 
sula Cypro, de loco Dioscoridis certi sumus facti. Anch. 3.8 Dodon. 
Pempt. p. 629. f. 2., ut jam Stirp. hist. Comm. (1553.) p. 7., Hist. 
pl (gall) p. 5. f. 2., hue cum dubio a Courtois allata fuit, eamque 
ego invitus receperam; mox attentius considerata illam agnovi similem 
Fuchsianae figurae, Hist. st. p. 342., sive Icon, (in 12.» 1545.) t. 152., 
quae ex G. Bauh. Pin. p. 356. b n. 5., in Anchusam, seu Buglossum an- 
gustifolium cadit; et revera hujuscemodi figura non repugnat cum al- 
tera ejusdem aevi reperienda in Lobel. Obs. p. 310. f. 2., quae pro 
Buglosso angustifolio recipitur. Video Gaudin, Helv. 2. p. 46. n. 408., 
citavisse ad Buglossum angustifolium (Tragi) Moench. Fuchs. Hist. st. 
p. 343., nec 342.: sed ille Gaudin, Le. p. 45. n. 407. ad Buglossum 
officinale N.; sive ad Anch. officinalem ex Smith citavit Fuchs. Icon. 
t. 150., quae eadem est figura cum ea Hist. stirp. p. 343., et cum 
Dod. Pempt. p. 628. f. 1. ad A. officinalem nempe retulenda. 


Onochiles ventricosa (Buxbaumii) Nob. 


.. Buxb. Cent. 2. p. 21. t. 13. f. 9. ex Griseb., cred. Nonea ventricosa Griseb. Spicel. Fl. Rum. 
Bith. bor n. 26., DC. Pr. P. 10. p. 33. n. 20, N. alba DC. Dub. p. 333. n. 2,, Godr. Gr. Fr. 2. p. 
545., Willk. Lang. 2. n. 2476. Lycopsis Sibthorpiana Lehm. Asper., Roem. Sch. Syst. Vegt. V. 4. 
Add. Em. p. 770. n. 21. Alkanna alba Boiss., Voy. botq. Esp. n, 1182.; N. Sibthorpiana G. Don Syst. 
Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 58. t. 168.1, Reichnb. Icon. C. 28. t. 4301. f. 2. 


O Flor. Mart. Jun. Fruct. April. Jul. In Pyr. Arag., oriental. 
cum Olea, locisq. calidior. 

Legi in Pyr. Arag. ad Benavarre, die 20. Maj. 1846.; in Pyr. 
Catal. ad Barbastro, die 30. Mart. 1851.; eamdem observavi ad An- 
dani, et ad Balaguer. Habui ex Perpignan a Massot. Vidi quoque ad 
Alfaraz de Noguera, ad Pedra tajada, ad Estall. 

Planta annua, caulis ramosus, diffusus, vix rami floriferi adscen- 
dentes, aut inter herbas, et segetes, quod raro evenit, erecti, longiores 
rami pedales, generatim palmares, minores etiam obveniunt, Folia in- 
feriora sub-spathulata, caulina cordato-lanceolata , floralia quidquam 
magis acuta, omnia bullata et modice aspera. Calyx basi, praesertim 
nuculis maturantibus, inflatus, magis, sensimque pallescens. Corolla in- 
fundibuliformis, tubo tamen brevi , alba, ad faucem extus virescens, 
intus barbata, infra faucem stamina gerens, quorum antherae, saturate 
violaeeae, sustentantur in illorum parte media a filamentis, quorum 
pars libera admodum brevis est. Nuces sulcatae dicuntur a DC., Duby, 
quod in vivo, saltem, non oceurrit; eae carinatae describuntur a Gri- 
sebach, Godron, Boissier. Nuces cerebrum ferme referentes venosae 
sunt, sed suleis depressis carent; maturae nigrescunt; hilus in illis ex- 
cavatus gerit cireum circa oram aliquot raros pilos sparsos. Videbis 
saepe in hac specie racemos geminatos. Alph. DC. in nota (l.c.) de- 


493 


scribit squamellas in tubo corollae superne positas, et cum staminibus 
alternas; item eas recenset Grisebach, le. p. 94.: has ego non per- 
cepi, sed si extant, probabiliter eodem modo confeetae erunt, ut pu- 
tata organa specialia, de quibus in superiore specie diximus. Video 
DC. patrem de generis characteribus pertraetantem, l.c. p. 27., faucem 
corollae esquamatam declaravisse, quod interdum se aliter habere in hac 
specie visum est filio ejus Alph., ex illius nota ibid. p. 27. n. 3. Godron, 
cum Gr. Fr 2. p. 515. inter generis characteres squamulas indicat, 
sed in descriptione speciei eas non amplius commemorat. Idem DC. 
Alph. suspicatur agi de planta perenni, quam Smith, Grisebach, Godron, 
et ego aliter judicamus. ; 

Anch. lutea b Visiani, ex Dalmatia, apud Bert. It. 2. p. 294. est 
eadem On. ventricosa, quae idcirco adjungenda erit stirpibus in Flora 
Dalmatica emicantibus. 

Nunc agam de varietate, quae mihi dubia sese obtulit num Non. 
violacea DC., Dub. Gall. p. 333. n. 1., Lycopsis vesicaria L., La-Peyr. 
Hist. abr. ete. p. 89. n. 2., cui tamen neque respondet character de 
foliis integerrimis apud DC. Pr. P. 10. p. 31. n. 14., neque Buglos- 
sum 2. Moris. Hist. pl. Oxon. 3. p. 439. S. 11. t. 26. f. 10. a DC., 
Duby citatum. Eam legi ad Barbastro, abeunte Martio 1851. Planta 
diffusa, prostrata, vix ramis centralibus aliquot erectis, aliis sub-adscen- 
dentibus. Folia integerrima diei nequeunt, quia dentes, quamvis obscuri, 
in ea adpareant; floralia breviora sunt, et proportione acta latiora. 
Corollae pallide violaceae , quarum lobi dentieulati sunt. Squamulae 
interstamineae, e lamina corollae ab externo intus porrecta, ad corollae 
faucem perveniunt, erubescentes et hirtae sunt, pilis albidis, unde faux 
corollae ferme tota clausa evenit. Nuces item venosae, quasi uti Ce- 
rebrum notatae, sed hac differentia, ut salientes, nec perfossae sint notae 
in earum superficie conspiciendae. Duas tantum nuces, frequentius, 
maturare conspexi. Tanta ei habitus, et faciei similitudo cum altera, 
ut specie sejungere nolim: alter audebit? Dieam iis, qui s.c. Morison 
prolatione utuntur; ipsum in deseriptione dixisse flores (corollas) qua- 
dripartitas, quas reapse in ieone quinquelobas delineavit. 


Onochiles lutea (Requien) Nob. 


ins epo, s ot Eth (en, Lamb D ore ot s P wit Tang. 2 m. s00 
po lutea M. a Bieb., Bert. 2. p. 292. n. 6. — syns. rele.) | Aboeperiu ce Ee Un 

. ex DC. Dub.; Alk. lutea Moris En. pl nov. crit. Hrt. Taurin. 1849.; 
ed. a filio, P. 10. (8. Apr. 1846.) s.c. Reichnb. Icon. C. 98. € 1309. f. X. 

© Flor. Maj. Jun. Fruct. Auct. In Pyr. orient. rara. 

Habeo a Gautier ex la Fontaine de Salces; alii viderunt ad Bagnouls 
sur mer, nec non ad Cadaques. Ee RE 

Relatum nobis est repertam speciem Le. a Xatart, quod iste mecum 
confirmare non dubitavit, sed vir alioquin liberalis, ne specimen quidem 
unicum mihi demonstravit. Mutel indicat in Roussillon, et ad Prats 
de Mollo ex Petit, quam auctoritatem non acceperunt Godr. cum Gren. 
Fr. Etiam Costa, Fl. Catal. p. 175. vix persuasus erat de speciei exi- 
stentia in Pyrenaeis; quam parum abfuit quin ego in mea Flora re- 
pudiaverim. Refero ex Moris: « Corolla fauce pervia, tubo plicis squa- 
mulaeformibus, etsi fere obsoletis, versus ejusdem medietatem staminibus 
alternantibus praedita, potissimumque nuculis gibbo-incurvatis ovatove 


494 


reniformibus, interno circa basim latere in collum circello plano termi- 
natum abeuntibus congruit cum Alkanna Tausch. , l.e., et cf. Amm. 
Sc. Nat. Paris. Ser. 3. T. 5. (1846.) p. 364. 


Buglossites N., Ljcopsis L. et Auctr. Vox ista oculum Lupi 
significat. Quis, nisi praeconcepta mente, tale nomen pro hac specie 
admitteret? Insuper Lycapsis, vel, ut alii scribunt Lycopsis Dioscoridis 
l. 4. e. 26., aut Plin. Nat. h. 1l. 27. c. 73., majore probabilitate pro 
E. italico, altissimo Jacquin sumitur. Quapropter genus hocce nomen 
novum postulat, quod ego, ex ejus potiore affinitate Buglossitem ap- 
pellare malui: et agam quum videam non receptam ceu peculiare genus 
Boraginem laxifloram (Labillard.?) Desf., cui nomen illud donavit Moris: 
cf. DC- Alph. in patr. Pr. P. 10. p. 587., Hook. Benth. Gen. pl. 


Buglossites arvensis (Fuchsii) N. 


. Fuchs. Hist, Stirp. p 268-9. Lycopsis arvensis L. Sp., Koch p. 574. n. 1., Bert. 2. p.99. Bedi 
Gand, 2. n. 406., DC. Dub. p. 334. Willk, Lang. 2. n. 2486. Lyc. arv. La Peyr. Herb., et Anchusa 
angustifolia La-Peyr. Herb., et A. vesicaria La-Peyr. Herb., s. 1. Anch. Lycopsis Ovid. Montalb., 
L. orientalis Steph. Mosq., L. undulata Gilib. Exerc. phyt., ex Ledb. Ross.; À. undulata Timb. Albrs. 
or.! Engl. Bot. v. 14. n. 938., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 42., Schk. Handb. t. 31., Flor. 
Dan. t. 435., Schrank Flor. Monac. t. 148., Flor. Bat. v. 2. t. 92., Dietr. Fl. Boruss. v. 3. n. 200. , 
Reichnb. Icon. C. 28. t. 1310. f. 1. Fuchs. Icon. (1545.) t. 151., Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 8., Hist. 
y (gall.) p. 6., Pempt. p. 628. f. 2., Trag. St. h. p. 234., imit. a Cord., Cord. Hist. pl. crt. 93. b. 
. $, Camer. Epit. p. 916.? coroll. tub. rect.! Ovid. Montalb. Hrt. botanogr. 3. p. 6. sat., J. Bauh. Hist. 
pl. 3. 1. 33. p. 581., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 41. p. 499. t. 26. f.- n. 8. 

© Flor. per stat. Fruct. mox in Autumn. Legi in Pyr. Arag. 
ad Jaca, die T. Jun. 1845.; ad Luesia, die 4. Jul. 1850., in Pyr. Catal. 
ad Camprodon die 21. Jul. 1846. Habui a Deville ex Caubarole (Azun), 
et ex Arreau. 

Corolla prius rubra, mox caerulea; ejus tubus mihi videbatur varius, 
plus minus inflexo-curvatus, hine mihi magis placeret Buglossitidem 
istam ceu Buglossi sectionem, quam ceu peculiare genus. Interim 
videas Bertoloni quantum ab hoc genere distraxit! 

Haec species aliquantulum variabilem se offert. Specimina ad Cam- 
prodon lecta humilia, robustiora, e basi ramosa, folia latiora gerentia, 
floresque magis approximatos, herbam minus obscuram (in viva planta 

LI . . . . ? . . S 
viridiorem) propinquiora sunt stirpi per Europam borealem degenti. Ge- 
neratim, quae planta obvia venit per Galliam meridionalem, et per 
Pyrenaeos parum quadrat cum figuris Flor. Dan. c., Schk. Handb. 
c., Lamk. JU. t. 92., in quibus fingitur planta laxior, seilicet 
minus foliosa, foliis latioribus ; lisve integris, nec undulatis praedita; 
ad hoc floribus parcius donata est. Juniorem plantam ad Luesia obser- 
vatam, peculiarem quasi speciem mentientem , sic adnotavi: Annua, 
vix aspera, humilis (palmaris) saporis dulcis, odoris familiae. Est 
msuper caulis adscendens ; folia luride virentia; flores caerulei ut in 
Myosotidibus passim occurrunt; corollae tubus modice incurvus, sed 
basi geniculatus , neque in media sua parte curvatus; squamulae in 
fauce ovatae, pilosae, eam claudunt, stamina brevia, ad corollae fle- 
xionem pertingentia; stigma bilobum, papillosum. 

Cynoglossum Trag. St. h. p. 229-30. mihi videbatur eadem species; 
figurat sub Bugloss., sylv. tert. cam Cyn. Dod. Hist. pl. (gall) p. 8., 
G. Bauh. Pin. p. 256. b n. 4. ; quod cui speciei neotericorum spectet 
non ausus sum declarare; cum eo plane jungendum videtur Cynoglos- 
sum Lonicer. Nat. h. crt. 143. A f 1., inter. 


495 


Agitur de specie valde proxima Buglosso Anchusae officinali, et A. 
Barrelieri etiam, et cum Lycopside neotericorum vere propinqua, quum 
sub ea ipse G. Bauhinus una deorsum altera posita observet: “ prae- 
dieto simile, sed non idem , Pin. l.c. Si recte video agitur de planta 
perenni. 


Buglossum Dioscor., Tournef., Ludwig., Adans., Gaertn., 
Lamk. Fr., Gilib. 

Anchusae Dioscoridis tres; primam cum Sibthorp. Gr. Pr. n. 438., 
pro Echio cretico habemus, secundam eum pluribus pro Onochile tin- 
ctoria; tertiam pro Lithospermo rosmarinifolio Ten. Nulla certe cadit in 
Anchusam. Neotericorum, quae insuper insignem proprietatem tinetoriam 
non possident. Nihil facio si nomen Buglossi vel consimile deinceps 

susceptum est ad genus piscium designandum: hoe discutiendum re- 

linquo Ichthyologis. Reapse sub Buglossî nomine late comprehende- 
bantur, cum Buglosso Dioscoridis, Neotericorum Anchusas etiam a 
Tournefort, et ab aliis quos in capite citavi. Quum plura antiquorum 
genera, aut si mavis species, comprehendebantur a reformatoribus, su- 
sceptum est in capite nomen quod solemnius videbatur, quod evi- 
dentius descriptum est, quod magis in usum, secundum auctoris libi- 
dinem, Sed disjunetis hujuscemodi plantis in genera plura, totum opus 
non est confectum ex characteribus aut arte, aut scienter elaboratis: 
in nominibus eligendis, ac statuendis incumbendum est quidem, recto 
tramite procedendo. Et semper grave peccatum erit ea conturbare, 
quae a Patribus declarata sunt, vel condere nomen novum absque 
necessitate, 


Buglossum vulgare (Dioscor., Nicand., Plin.) Matth. Comm. in Dioscor. 


Dioscor. l. 4. c. 126., Nicand. Ther: v. 838., Plin. Nat. h. l. 95. c. 8. vel 40. Anchusa italica 
Retz. Obs., Koch p. 574. n. 3., Bert. 2. p. 289. n. 3., Gaud. 2. n. 409., Moris Sard. 3. n. 871., DC. Dub. 
E 334. n. 1., Willk. Lang. 2. n. 2485, A. ital. La-Peyr. s. l., B. italicum Trag., B. angustifolium Lob., 

. paniculatum Tausch., A. officinalis Asso Arag., Savi; Targ. Ant. Chianc.o, A. Alcibiadion Dod., 
Buglossa longifolia Cord. Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 53. t. 163., Reichnb. Pl. er. C. 10. t. 
f. 1229. (azur.), et C. 8, t. 795. f. 967., Icon C. 98. t. 1307. f. 2., Trattin, Archiv. fase. 3. p. 105. 
n. 120., Sert. Bot. (Bruxell. 1831.) V. 3. cred., Schrank Fl. Monac. t. 10. ,- Brot. Phytogr. Lusit. sel. 
T. 2. p. 173. t. 156., Curt. Bot. Mag. v. t. 2197., Savi Mat. med. p. 37. t. 2., Trew. Decad. 2. p. 
14. t. 13. Matth. p. 1487., Camer. Epit. p. 915., Fuchs. Hist. st. p. 343., Cord. Hist, crt. 135. a, ex 
Trag.; Lonicer. Krtb. ex Uffenb. 1688, p. 325. f. 1. vidt. Trag. St. h. p. 231., 2., Codex Paris. ex 
Lenormt. fol. 54. vers? Lobel. Obs. P. Jio. f. 1., Icon. t. 576. f. i. Dod. Pempt. p. 629. f. 1. vix. 

© Flor. Maj. Jul. Fruct. per Æstat. Per region. mediterr. fre- 

quentius obvia. i 

Legi in Pyr. or. sept. (Roussillon) ad Ceret, die 18. Maj. 1843. 
Habui ex Lourdes, forte a Corbin lectam, a Deville. Observavi ad Zarauz, 

ad Toulouse. 

Kelaart Calp., qui notabiliora ibidem edita a Boissier decerpsit; 

. . 1 . ; . 

Munby Alger., qui amicorum confabulationes absque examine ieri 
Specie gravitatis Anchusam officinalem Desf. Fl. Atl. 1. hic loci Es u- 
xerunt, nescientes boni homines hoc jam factum fuisse ab m und 
fontaines in Emend. alter., susceptum ab iis qui hujus merito ser ee 
nmi Botanici opera pertractare sciunt, et candide — i "e 
em subdole Desfontaines citaverit DC. in Pr. P. 10. p. : d ur 
m. 17. Eadem observatio cadit in Cynoglossum officinale Desf. Atl., 
3 Kelaart, ut a Munby, ad C. pictum Ait. relatum, quod — eos ent 

, : mvi 
oco adstrietum habuerant Boiss. Voy. bot. Esp., et DC. Alph. (quamv 


iste dubitanter) in Patr. Prodr. (1846.). 


496 


Myosotis Dioscorid., Linn. Si quis perlegerit Dioscoridis, et 
Plinii descriptionem de Myosotide, (l. 2. c. 214., Plin. Nat. h. 1. 27. 
c. 12., vel 80), prius Cerastii speciem communem recenseri credet; 
sed dum ad postrema Dioscoridis, et Plinii verba pertinget legens flores 
ut Anagallidis caeruleos descriptos, radicem digiti crassitudine indicatam, 
profecto genus illud relinquet, et ad Myosotides Neotericorum se con- 
vertet; dubius tantum, num M. palustris, num M. sylvatica (nam annuae 
vel biennes species a Dioscoridis descriptione aufugiunt) penes oculos 
Anazarbei, vel illius imitatoris fuerit. Frequentior in Graecia videtur 
M. palustris. Et Sprengel (Comm. in Diosc. 2. p. 488.) harum primam 
suscepit speciem; flocci faciens Sibthorpii sententiam, qui Lithospermum 
repens Clus. (Gr. Pr. n. 400.) pro Myosotide Diosc. interpretatus est. 


Myosotis palustris (Dioscorid.? Brunfels) Wither. Arrang. Br. PI. 


Dioscor. l. 2. c. 214.? Brunf, Herb. p. 176. Koch p. 580. n. 4., Bert. 2. p. 256. n. 1., Gaud. 2, 

n. 410.. Wilson apud Hook. Bot. Misc, 2, (1831.) p. 141. n. 5., Michal. Jur. p. 234. Obs. lin. 9., repet.v 
Gren. Jur. p. 536., Benth. Cat. p. 106.; Willk. Lang. 2. n. 2504. M. perennis Moench. Hass., DC. Dub. 
È 339. n. 5. (partim). M, palustris a Coss. Germ. Par. v. 206. n. 4. M. perenn. La-Peyr. Herb., partim: 
. laxa Lehm., est var. ex As. Gray Man.; M. repens Don, M. nemorosa Bess., ex DC. et ex Gren. 
Jur.; M. coronaria Du Mort. Bouq.? Echium palustre Cord., Scorpioides glaber Gilib. Exerc. phyt. 
Engl. Bot. v. 28. n. 1972. f. 1., Curt. Flor. Lond, ed. Grav. V. 3. t. 41. Schk. Handb. t 29., Flor. 
Dan. t. 1988., Sv. Bot. v. 1. n. 72., Flor. Batav. v. 3. n. 246., Schrnk. Fl. Monac. t. 100., Sturm. 
Heft. 42., et 5., Coss. Germ. l.c. t. 15, f. 1, 2., Reichnb. Icon C. 98. t. 1390. Gesn. Op. bot. ed. a 
Schmied, tab. lign. 21. f. 187. b (sic credo); et P. 2. fasc. 9. p. 23. t. 22. f. 77. ben. Lobel. Icon. t. 
462. f. 1., Zanon. Histor. ed. Mont. p. 199. t. 151., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 451. t. 31. f. 4, 


9| Flor. Maj. Jul. Fruct. per stat. 

Legi in Pyr. Cantabr. m.* Aradoi, supra Ispur, die 16. Jun. 1841,; 
in Pyr. or. Capsir, au Bois de la Matte, die 30. Jul. 1836. Habui ex 
Louey, et ex Arreau a Deville; ex Prats de Mollo a Massot. 

Genus non adhue optime illustratum ; in quo nimiam subtilitatem 
intulerunt Germani, nimiam indulgentiam Angli, nimiam severitatem 
Bertoloni, et Lestiboudois a Linnaeo extra modum compressum quere- 
batur Schrank, Prim. FI. Salisb. (1792.) p. 59. Stili longitudo in di- 
versis speciebus contemplanda erit. 

Vidi, in M. palustri, corollae limbum patentem, et planum, quamvis 
hora matutina, et nubilo caelo observaverim. In Cantabria variare vidi 
corollis plus, aut minus grandiusculis. Corollae, interdum, primo roseae, 
mox bene evolutae cyanene, 

De Myosotidibus, ut de Primulis attente observandum est, num 
character desumptus e positione limbi sit revera firmus , semperque 
idem, nocte, et interdiu, sub puro caelo, aut nubibus coperto, aere 
tranquillo, aut supervenientibus imbribus; ne tribuatur plantis, quod 
a fortuitis caussis penderet. 

Dicit Bertoloni (lc. p. 268.) calycem hiantem in quacunque specie 
maturo fructu, quod a veritate recedit. Hiat reapse in M. palustri, 
caespitosa, sicula, et hispida; sed plus minus adpressi sunt calycini 
dentes, aut ipse clauditur calyx in Myosotidibus sylvatica, alpestri, in- 
termedia, stricta, versicolore, aliisque, ita ut nota haec bonum et usi- 
tatum praebeat characterem specierum limitatione. 

Auricula muris Dod. Hist. pl. (gall.) p. 41. f. 1. (Dalech. Hist. pl. 
Lugd. 2. p. 1317. £f. 2.) suspecta fuit G. Bauhino (Pin. p. 954. n. 5.) 
num AM. palustris. Sed planta habitu sub-caepitoso, facie Alsinaceae, 
floribus (dietis) caeruleis nobis admodum obscura manet. Num vero 
Dalechamp, dum similes Dodonaei, et Matthioli figuras imitare studuit, 


497 


alteram in alteram converterit, ego vehementer dubito, ita ut eum s.c. 
Dodonaei loco f. 1., vix 2. Dalechamp evocaverim, qui Dodonaei al- 
teram non reddidit. M. palustrem habuit prius (1776.) Pollich h. pl. 
Palat. p. 11. lin. 17. sed non sustinuit (p. 178.). 


Myosotis sicula Gussone!. 


Guss. Pr. Fl. Sic. 1. p. 207. M. micr. Guss. Sic. Syn. p. 214. n. 6., Tenor. Guss. Mem. Peregr. 
1834-8. (Napol. 1842.) p. 26. n. 147., Guép. Fl. Main. Loir. ed. 3. Suppl. 1850. p. 15., Moris Sard. 3. 
n. 849., Willk. Lang. 2. n. 2507. M. micrantha Guss. Pr., Bert. 2. p. 260. n. 3. M. caespitosa Benth. 
Cat. p. 105. M. palustris Pourr. Herb. Matrit., partim. Reichnb. Icon. C. 98. t. 1391. f, 9. 


©? €? Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. orient., inque 
Cantabr. humilior. calidior. 

Legi ad Camprodon Pyr. Catal, die 22. Jul. 1846. Observavi ad 
San Sebastian, ad Hendaye, ad Guetary; ad Olot, in Monseny, ad Portà, 
ad Gerona, ad Castelló de Ampurias. 

-Planta pallide virens, caespitosa proveniens, caulibus praedita re- 
pentibus, densis, obliquis; dicunt annuam, et hoe asseverat Gussone, 
sed de hoc mihi non parvum remanet dubium: suspicor potius, plantam 
perennem e primo anno florere. Folia lineari lanceolata: saepe pedun- 
culi inferiores oppositifolii, aut a folio divergentes. Corollam concaviu- 
sculam, ut in M. intermedia Link, observabam prius ad Monspelium, 
anno 1836., ad Biterras, 1840, extra Pyrenaeos, mox ad Castello de 
Ampurias, ubi et corolla pulere caerulescente se offerebat, dum stirps, 
plurimis in locis observata, aut, lecta ad Camprodon, praestabat corolla 
alba, et limbo plano. Nuces nitidae, laeves. Affinitas cum M. caespi- 
tosa magna, cum qua comparant Gussone, Godron, Bertoloni. Aliter 
visum est Delile, qui suspicatus est eam esse varietatem M. palustris, 
ut olim Moris. Forte illius est varietas M. stolonifera Gay in Ann. Se. 
Nat. Par. T. 6. (1836.) p. 351. lin. 4. ante ult., sine characteribus 
data, Vallis Naviegi Asturiae e Durieu, a DC. in Prodr. P. 10. p. 106. 
n. 3. adducta ad M. caespitosae variet. g M. siculam, nec caespitosam 
in eadem regione ego reperii, et ex occidentali Gallia novi. 

M. micrantha Bivona huie speciei retulenda est?, aut M. caespitosae, - 
ut contendunt Fisch., Mey., Trautv. Ind. 8. sem. hrt. Petropol. 1837. 
p. 40.? Ego facile credam eam esse ipsissimam hane M. siculam, quae 
a Pallasiana micrantha, stricta Link longe distat. 


Myosotis intermedia (Tragi?, Dodon, Gesner.) Link Em. 


Auric, muris 3.a Trag. St. h. p. 278.? Dod, Stirp. h. Comm. (1553.) p. 72., Gesn. Op. bot. ed. a 
Schmied. P, 2. fasc. 2, Ha io 24i. 78., Koch p. 581. n. 5., Moris Sard. 3. n. 853., Benth. Gak p 
106., Godr., Gr, Fr. 2, p. 532., Willk. Lang. 2. n. 2514. M. arvensis Hoffm., et Auctor., ag È 
FI. ed. 1. p. 85. n. $' Wilson apud Hook. Bot. Misc. 2. (1831.) p. 141. n. 54., Gaud. 2. p "H E 
2. p. 261. n. 4., partim. M. annua DC. Dub. p. 335. n, 3., salt. partim. M. annua var. La-Pe hi vi E 
M. nemorosa Martr. Don. Fl. du Tarn.? Scorpioides hirsutus Gilib. Exerc. phyt. (part.) Reic pa tura 
Gi 58, 1,1393. f. d., Engl. Bot. Suppl. v. 1. n. 2629., Engl. Bot. v. 36. n. 258. f. b.t, Drev. et Hayn. 
Ch. pl. Eur. T. 3, p. 1. t. 5i., Coss. Germ. Fl. Par. p. 266. n. 3. t. 15. f. 8, 9., Sturm es e 
Schrank Flor. Monac. t. 200., Flor. Batav. v. 5. t. 397., Bull. Herb. Fr. t. 355., Tabern. ved M s 
f 1., Icon. t, 197. f. 2., Dod. Pempt. p. 72., quottd icon.; Lob. Obs. p. 245. f. 4., Icon. t. 461. die 
Hist. pl. Oxon, 3, S. 14. p. 450. t. 31. f. 1. bis. J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 389. f. 2. vidtr. 


oris. 


©) Flor. Maj. Jul. Fruct. per ZEstat. : 

Legi in Pri aurig. ad p? die 18. Jul. 1840. Habui a Deville 
ex Tarbes et ex Oursbelille, ex Prats de Mollo ad Pareilla a Xatart, 
et a Massot. 


32 


498 


' Corollae limbus concavus, tubi longitudine, calyx, decedente corolla, 
et quidem de fructu, clausus. Nuces laeves. Noluissem legere Wilson 
dubitantem, num antherae triangulares? 

Retuli Dodonaei figuram, Pempt. p. 72.; sed vereor non unicam 
tantum speeiem in deseriptione ipsum comprehendisse. D'Avoine et 
Morren ita eam interpretantur ut accedant M. palustri. Ipse Linnaeus 
in Fl Lapp. ed 1. p. 47. et in Fl. Dalech. p. 9. hane, et M. palustrem 
specie sejunxerat. Sunt qui putent hujus esse loci Myosota Plinii s.e., 
quae interpretatio amplecti nequit. Dioscoridis imitatorem Plinium cum 
eo ad M. palustrem citare tandem aliquando supervacaneum duximus. 


Myosotis sylvatica (Dodonaei, et Gesneri) Hoffm. Deutschl, Fl, ed. 
1791. p. 61. n. 3. 


Dodon. infr. cit. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied, tab. lign. 21. f. 187. b (ita credo); Koch p. 581. . 
n. 3., Hook. Brit. Fl. ed. 1. p. 84. n. 4.; et cum Arn. ed. 8. p. 292. n. 5. Gaud, 2. n. 413,, Benth. 
Cat. p. 106.. Godr. Gr. Fr. 2. p. 533., Willk.'Lang. 2. n. 2515. (excl. var. b). M. perennis DC. Dub. 
>. 335. n. 5., partim. M. palustris La-Peyr. Herb., et M. perennis Herb, La-Peyr. partim et M. annua 
A-Peyr. Herb., partim; M. palustris Bull.? M. lithospermifolia Hohenack. ex Ledeb. Ross. Engl. 
Bot. Suppl. v. 1. n. 2630., Flor. Bat. v. 11. t. 856., Bull. Fl. Paris, 2., Flor. Dan. t. 582. f. sinistr. 
Reichub. Icon. C. 28. t. 1322. f. 1, 2., Dillen. in Rav. Syn. ed. 3. p. 229. t. 9. i. 2., Sturm Heft 42, 
Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 71., Barrel. Icon. t. 404. 


69? 94? Flor. Maj. Jul. Fruet. per stat. 

Legi in Pyr. orient. ad Prats de Mollo, die 22. Jul. 1841., ibi- 
demve habui a Xatart, et a Massot. Habui insuper a Deville ex Bor- 
dères, et ex Barreilles, : 

Calyx ad fructum strictus, dentibus tamen patulis. Corollae limbus 
planus, etiam sub horis matutinis. « Stylus in planta Europaea calyce 
brevior, in Capensi calycem aequans nobis videbatur fallax certe character ». 
Chamisso in Linnaea T. 4. (1829.) p. 445. Agebatur revera de eadem 
semper specie? | 

Cum nostra hae ego comprehendere nollem M. alpestrem Schmidt, 
Lehm., sive pyrenaeam, uti quidam maluerunt, inter quos novissime 
Cosson Germ. in Obs. pl. er. Paris. (1840.) p. 33., Godron Lorraine 
(1845.) p. 29., (non sic Fl. Fr. cum Grenier, nec in Fl. Lorr. ed. 2.) 
C. Koch in Linnaea T. 17. (1843.) p. 302., Wimm. Schles. (1857.) p. 
: 916., Ledeb. FI. Ross. 3. p. 145. n. 6. (b). 

Haneine, M. sylvaticam potius cum M. intermedia consociarem, nam 
si exceperis corollas majores, et planas, nullam aliam distinetionis 
notam percipies; eas sub eodem comprehendere typo non haesitavit 
Bertoloni, 2. p. 261. n. 4.: cum M. palustri una comprehendebat Wulfen. 
Roem. Schult., Syst. Veget. T. 4. p. 102. n. 2., Nolte, Novit. Flor. 
Holsat, p. 23. n. 89., Noulet. Fl. bass. sous Pyr. p. 436. n. 4., ete. 
recepere nomen M. sylvaticae ut Ehrhartianum, quod nomen ex Ehrhart 
Herbario citarunt Hoffmann, et Lehmann. Interim pro Ehrhartiana pro- 
latione haee ceu exactissima habeatur. Myosotis scorpioides sylvatica 
Ehrh. Beitr. p. 153. lin. 27., et Beitr. 4. p. 176. Dec. 4. tin. 13., 
et Herbr. 31. | 


Myosotis pyrenaea (Barrel) Vaill Herb., Pourr. Chl. Narb. n. 788., 
et Herb. Matr, et apud Bolos, 


. Barrel. Icon. t. 404, Pourr. in Mém. Acad. Toulouse T. 3. (1788.) p. 323. ; Ramnd. Pic du Midi 
n. 5° \Viltk. Lang. 2. n. 9516. M. alpestris Schmidt Hohem. C. 3. p. 26. n. 225., Bert. 2. p. 258 
p," jPartim. ex Herbarii inspect); Gaud. Helv. v. 2, n. 412., Benth. Cat. p. 108., Hook. et Arn. 
Br. Fl. ed. 8. p. 292. n. 4. M. perennis DC. Dub. p. 335. n. 5. partim. M. sylvatica b Koch p. 581. 


499 


n. 3., DC. Pr. P. 10. p. 108. n. 12. M. alpestris, et M. pyrenaica Godr. Gren. Fr. 2. p. 533. M. py- 
renaica Vaill. Herb., ex La-Peyr., H. abr. Pl. Pyr. 85. n. 3., M. alpina La-Peyr. Hist abe. d n. 
Pourr. It., Dufour Bouquet? M. perennis Herb. La-Peyr. partim, M. montana Chaix Herb. ex Timb., 
M. nana Miegew? M. alpestris et M. nana Dulc. Zanon. Histr. ed. Mnt. p. 201. t. 152. Engl. Bot. v. 
36. n. 2559., Curt. Fl. Lond, ed. Grav. V. 5. t. 10., Sturm Heft. 42,, Reichab. Icon. C. 98. t. 1394, f. 1. 


Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. orient. editior. 

Legi in Pyr. arag. supra Bielsa ad rupes de Montinier, die 5. Aug. 
1853.; in Pyr. Catal, al Col de Nuria, die 14. Aug. 1836. Habui a 
Deville ex le Pic de Gabizos, ex Areign, Leuron, Lientz, Pic du Midi: 
legebat etiam ad Pandeillas, et in m.e Sacon unde posui in meum Herbar. 
gener. Habuique insuper de Pyr. orient. editior. ex las Cinglas del 
Coms a Xatart, ex Costabona a Massot. Observavi circa Barèges sub 
le Vignemale, ad Bucaruelo, ad Torla, in m.* Llaurenti, m.* Canigou; 
vidi ex le Pic de Ger apud Gast. Sacaze. Plures cum superiori sylvat. 
jungendam esse censent: obstiti jam in Dunalia p. 91. 

Planta Aragon. ex Montinier (ut illae a Xatart ex la C'inglas del 
Coms, vel a Deville ex le Pic de Gabizos, aut ex Areign) ea est quae 
potissimum respondet M. pyrenaeae Pourr. Chl. Narb., ex Godron Fr. 
quam iste a M. alpestri specifice distinctam vult non considerans ille, 
Pourret Pyrenaeos orientales tantum, et sat circumscripte quidem pe- 
ragrasse; unde conjicitur, quod etiam si hujuscemodi distinctio valeret, 
nomen M. pyrenaeae ad stirpem locorum Pourretianorum sisti deberet. 
Revera agitur de inconsiderata distinctione, et forma illa hue et illuc 
reperitur. 

M. pyrenaeae suae retulit Godron M. alpinam La-Peyr. Hist. abr. 
pl. Pyr. p. 85., et Fl. Pyr. t. 64., quarum prima, si distinctio ab eo 
exposita valeret, ambas species comprehenderet; altera vero (Flor. Pyr. 
t. 64.) lucem nunquam vidit. 

Characteres sejunctionis ad putatas species distinguendas a Godron 
dati, mihi irriti visi sunt, quum insideant in proportione pedunculi cum 
calyce majore aut minore; de calyce cum fructu hiatu, quod non credo 
observatum fuisse in iisdem circumstantiis, vel fructuum aetate; de 
fructu ecarinato, aut vix in altera facie carinato, forte non semper 
maturo observato. Quoad vitam biennem, aut perennem, puto hujusce- 
modi stirpes aeque perennes esse. Denique recte sejungi M. pyrenaeam 
ab alpestri non credidit Zetterstedt, PI. vasc. Pyr. princip. n. 909., 
nec credit Grenier Jur. p. 536., neque ego admittere possum. Corollae 
limbum planum, sature caeruleum, generatim, vidi. 

Suscepi Pourretii nomen, auctoritate Vaillant fuleitum , sed fateor 
ipsum multis mendis peccare. In primis defectu characterum, descrip- 
tionis, et loci: secundo, nomen ab origine malum, quia cur pyrenaeam 
dixit speciem, quam Helveticam quoque esse putaverat ex Halleri allato 
synonymo? Et iste Halleri locus, n. 591., qui rem componeret, si 
exactus fuisset, perspicue examinatus duas diversas species compre- 
hendit, ex Gaudin, nulla ad nostram speciem pertinente, M. scilicet 
palustrem , et sylvaticam , quae sunt a, et b apud Haller Helv. l.c. 
Dubium remanet apud Helvetos, num Haller nostram speciem noverit. 

Duas Monti in Zanoni prolationes retulit Bertoloni ad hane speciem; 

harum primam ego potius ad M. palustrem evocavi. 


Myosotis hispida (Caesalpini) Schlechtend. Mag. Natur. Berl. 


oli is Sard. 3. 
_Heliotrop. min. alter. Caesalp. De Plnts. l. 11. c. 12. p. 439. Koch p. 182. n. 2., Moris 
n. 852., Noul” Add. coer- arr sous Pyr. p. 95., Willk. Lang. 2. n. 2511. n ean eerie 
Ehrh.) Deutschl. Fl. ed. 1701. p. 61. n. 4, Hook. Brit, Fl. ed, 1. p. 85. n. 6., Benth. 3e 


3 


500 


Gaud. 2. n. 415. M. vulgaris Noul. Fl. bass. sous Pyr. p. 435. n. 2. salt. partim. M. intermedia b hi- 
spida Lagr. Foss. Tarn. Garnn.»p. 259. n. 1. Engl. Bot. v. 36. n. 2558., et Suppl. v. 1. n. 2629. sub 
folio Reichmb. Icon. C. 28. t. 1323. f. 2, 3., Sturm Heft 42. (collin.) Bull. Hrb, Fr. t. 355. f. a., Coss, 
Germ. Fl. Paris p. 266 n. 2. t. 15. f.ae 5, 6, 7.; J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 589. f. exter., Chabr. 
Sciagr. p. 517. f. 6. 

(+) Flor. Apr. Jul. Fruct. per stat. 

Legi in: Pyr. Cantabr. ad Baigorry, die 19. Jun. 1841.; ad Irei, 
die 5. Aug. ejusd. anni; habui ex Gèdre, lectam à Bordères, ut ex 
viciniis de Tarbes, ab ipso Deville. Ex Pyr. or. de Prats de Mollo dabat 
Massot; ad le Vernet observabat Aug. De St. Hilaire. 

Corollae limbus concaviusculus, tum roseus, tunc caeruleus. Calyx 
sub fructus maturatione constringitur. Magnam Nouleti eonfusionem de 
hisee speciebus animadverteram in Flor. du bass. sous Pyren. intendens, 
illamque dein confirmavi inspectione illius Herbarii apud auctorem 
factam, antequam sua illa Addit. Corr. ederet, vel Fl. analytg. Toulouse, 
in qua non omnia castigate egit, tunc nimium ampliator, ut olim nimis 
contraetus fuerat. Confusio illa, caeterum, illico dignoscitur e prola- 
tione Flor. Dan. t. 583. allata ad suam M. vulgarem, quum in hac 
tabula habeantur figurae M. versicoloris, et M. sylvaticae, quarum nulla 
reducenda fuisset ad suam M. vulgarem. Puduit Noulet veritatem, seu 
errorem confiteri, et in Add corr. p. 24-5. rem ita composuit, ut quos 
egerat errores, majore qua potuit arte, occultarentur. 

M. hispida Hornem. Flor. Dan. t. 2984. mihi peculiaris species 
videbatur. , 


Myosotis stricta (Link, et Schrader) Link apud R. Schult, Syst. 
Veget. 4. (1819.) p. 104. n. 10. 


M. arenaria Schrad. apud Schultz (K., Fr.) Fl. Stargard. Suppl. (1819.) p. 12. n. 14. Koch p. 582. 
n. &, Godr., Gren. Fr. 2. p. 5380., Mut, Fr. 2. y. 318. n. da Willk, Lang. 2. n. 2508. M. micrantha 
Pall M. hispida Koch C., ex Ledb. Ross. Flor. Batav. v. 6. t. 448., Flor. Dan. t. 9285. f. integr. 
Sturm Heft 42. t. 14, 15. (ex Reichnb. M. arvens.). Reichnb. Icon. C. 28. t. 1324. f. 2. 


(2 Flor. Apr. Maj. Fruet. Maj. Jun. Per region. oceanic. in 
mitioribus. 

Legebat Deville ad Cordiac vallis d'Aure, die 4. Maj. 1859. ali- 
bique; forte ad Tarbes, ubi species communis est, teste Dulac (n. 1445.). 
Reperta dieitur ad Toulouse ubi me fugit; itemve in agro Ruscino- 
nensi ad Cerbère et ad Argelès a Timbal: in Monseny inveniri asserit 
Vayreda. 

Huic speciei affinis dieitur M. multiflora Mér. Rev. FI. Par. (1843.) 
p. 204., Pérard in Bull. Soc. botg. Fr. T. 17. (1870.) p. 141., ceu 
ignota repudiata a Godr. cum Gren. Fr. 2. (P. 2. 1852.) p. 540; 
dubia Crépin Man. Fl. Belg. p. 146. 


Myosotis versicolor (Burser) Lehm. Asperif. 


Burs. apud G. Bauh. Prodr. p. 119. n. 2, Alsin. m osot, antomeleos Rich. Bellev. Ic. ined. t. 1. 

ex Sm. Koch p. 582. n. 7.. Bert. wy 264. n. 5., Gel A 416., Benth. Cat, p. 106., Moris Sard, 3. 
n. 851. Sm. Enel. Flor. p. 254. n. 7., Hook. Br. FI. ed. 1. p. 86. n. 7. et cum Arn. ed. 8. p. 293. 
n. 8. M. lutea Pers. Syn. p. 156. n. 3. DC. Dub. p. 335. n. 2. M. versic. et M. lutea Willk, Lang. 2. 
n. 2512, 2513. M. vulgaris b. Noul, Flor., M. scorpioides Bull, Fl. Paris.? M. Balbisiana Jordan, et 
M. fallacina Ejusd. Cavan. Ic. Descr. T. 4. p. 50 n. 75. t. 69. f. 1. Flor. Batav. v. 8. t. 631., Coss. 
etu Fl. Par. p. 267. n. 5. t. 15. fa 11, 19., Bull. FI, Paris T. 2., Engl. Bot. v. 7. n. 480. f. 1., 
or. Dan. t. 583. f. dextr. t. 2285 fig. exter. (ram. tant.); Reichnb, Icon. C. 28. t. 1395. f. 1, 2, 3.» 


et 36. n. 2558. ced. calc. Ri i iji 295, T. n. 15. 
GE SNR em M a de Belleval Figur. pl. ex Gilibert Demonstr. botnq. 1. p 


(*) Flor. Apr. Maj. Fruct. Maj. Jun. Frequentius obvia per region. 
mediterran. 


501 


Legi in Pyr. or. (Roussillon) prope Ceret al Puig d' Entreillas, die 
18. Maj. 1843. Habui a Deville s.l., sed speciem ad Vie communem 
dieit Dulac (n. 1446.). Ad Toulouse abundat, sed vidi etiam ad Yrun, 
ad Orio, ad Azcoitia, alibique per Cantabriam. 

Corollae limbus planiuseulus, primo sulphureus, mox caeruleus, et 
violaceus, phaenomeno in Regno vegetabili sat raro: cf. St. Hilair. 
Morpholog. Veget. p. 407. lin. 14., et videas ea quae exposuimus sub 
Bugula moschata p. 412. Nuculae ovatae, marginatae , compressae, 
nitidae. Crescit in glareosis humidulis, et facile ab affinibus speciebus 
distinguitur statura majore, pedunculis brevissimis, corollis minimis. 
Dixi versicolorem Lehmanni, Asperifoliarum Monographi percelebris. 
M. versicolorem Ehrh. ferunt Reuter, Babington, Bertoloni: M. versicol. 
Roth, dicunt Roem. et Schult. Syst. Veget. T. 4. p. 105. n. 12., et 
cum eis Gaudin, Bentham, Mutel, Brébisson, Sed Koch le. ex Meyer 
asserit: e Myosotidem versicolorem, neque Ehrhart, neque Rothius habent » . 
ex Mey. Chl. Hanov. p. 271. Et quoad Ehrharti, exelusio haec videtur 
comprobata etiam ab Hooker, Brit. Fl. p. 86., qui speeimina sub no- 
mine M. versicoloris Ehrh. non vidit in Herbario Smith, nec, ut ap- 
paret, alibi. Smith citat M. scorpioidem collinam Ehrh. Herbr. D1., 
Beitr. v. 5. 177. Video auctores quosdam Bluff et Fing. Compend. Fl. 
Germ. ed. 2. p. 368. n. 7. Godr. cum Gr. Fr. 2. p. 581., et Lorr., 
eitare M. versicolorem Pers.; male, nam Persoon hane speciem, cum 
aliis, comprehendebat sub sua solvenda M. arvensi (g), et, quod pejus 
adhuc est, duplicabat sab M. lutea Syn. p. 156. n. 2, 3. Inter eos 
qui peccarunt speciem dicendo Persooni liceat citare Koch, Wimmer, 
Noulet, Grenier (Jura) Godet, Fuss, Reuter. 

Nonne primus denominator nitidus Reichenbach apud Sturm.? Sed 
ille Flor. Germ. excurs. n. 2333. clamata ad Roth! Nihilosecius Rei- 
chenbachium denominatorem conclamant Hooker, et Arnott. Non mihi 
tanti sunt momenti characteres quibus M. Lebelii Godr. Gr. Fr., 2. 
p. 550., a versicolore sejungitur. 


Symphytum Dioscor., Linn. 


Symphytum majus (Dioscorid. , Scrib. Larg.) Matth., Dod., Cord., 
Caesalp. (Herb.), Camer. 


Dioscor. 1. 4. c. 10., Scribon. Larg. cap. 21. S. officinale L.; Koch p. 575. n. 1., Bert, 2. p. 314. 
n. i, Gaud. 2. n. 402., Pohl FI. Baila Pp- Hei. n. 283., Moris Sard. 3. n. 868., DC. Dub. p. 334. n. 1., 
Willk. Lang. 2. n. 2477. S. officin. La Peyr. Herbr. s.l., S. tanaicense Stev., var. ex Lindem., S. magnum 
nell, Fuchs.; Engl. Bot. v. 12. n. 817., Curt. Flor. Lond. ed. Grav. V. 2. t. 21., Sv. Bot. v. 6. n. 
418. fl. purpr., Turp. Fl. med. T. 3. t. 130., Flor. Dan. t. 664., et t. 1569. fl. ros.; Bull. Fl. Paris. 
T. 4. fl. rubr.; Plenck Ic. pl. med, T. 1. p. 44. t. 76. fl. violac.; Sturm Heft 17. fl. purpr.; Sabb. 
Hrt. Rom. 2, t, 30., Dietr. Fl. Boruss. v. 2. n. 93. fl. ros.; Schrank Fl. Monac, t. 93. fl. purpr.; Drev. 
et Hayn. Ch. pl. Eur, T. 2, p. 8. t. 30., W., W., F.. N. ab Esenb. PI. offic. t. 185. fl. rubr., Reichnb, 
Icon. C. 28; t. 4303. f. 1., Spach Suit. Buff. Atl. t: 74. il. ros,, Gaertn. Fr. Sem. pl. p. 325. t, 67. f. 5., 
Woodv. Hook, Med, Bot. V. 9. p. 307. t. 408., Schk. Handb. t. 30. fl. violac. Le Maout, Decsn. Botnq. 
1868. p. 178. Matth. p. 961., Camer. Epit. p. 700., Brunf. Herbr. 1. p. 75. Cord. Hist. pl. crt. 167. ri 
Trag. St, h. , 239-40., Fuchs. Hist. Stirp. p. 695., Dod. St. h. Comm. Mur p. 182., Hist. pl. (gall.) 
p 110. f.2., Pempt. p. 134. f. 1., Lob. Obs. p. 315. f. 1., Icon. t. 583. f. 2. Cub. Hrt. Sanits. ed, Germ, 
ta cap. 95., ed. Magunt. 1491. c. 132., Codex Paris. ex Lenorm. fol. 60. b. J. Bauh. Hist. pl. 3. 
* 33. p. 593, fig., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 444. t. 99. f. 1. 


% Flor. Maj. Aug. Fruct. 
. Legi in Pyt iias. med. humilior. ad Blagnac, die 19. Sept. 1852.; 
în Pyr. Arag` humilior, ad Huesca, die 22. Jun. 1850. P 
Occurrit generatim floribus luteolis, aut albis, floribus rubris mihi 
obvium in Pyrenaeis ad St. Beat, ad Blagnac, In agro Lucensi ad 
Massaciuccoli, 


502 


Quamquam adeo variet haec species quoad florum colorem, attamen 
vix:eredo dari corollas rubellas apicibus flavieantibus, ut eas pinxit 
Turpin l.s.c., vel variegatas occùrrere in eodem pede, quomodo eas 
descripserunt Chaum. et Chamber., Poiret l.c. 

Primus, forte, Ruellius florum colorem vwariabilem, saltem in Gallia, 
observavit: eum refero, quia ejus verba veritatis imaginem exprimunt 
« In Gallia frequentius flore sub-rubro, vel leniter purpurascente, aut 
candido, quam luteo Symphitum conspicitur: quamvis et melino nonnun- 
quam inveniatur ». Nat. Stirp. l. 3. c. 81. p. 775. lin. 34. seq. Quae 
florum variatio item in Italia a Matthiolo observata est; in Germania 
a Trago, a Fuchsio, quem de hac praecipue re disserentem conferas 
le. p. 694., in Belgio a Dodonaeo. 

Stili longitudo varia; in eodem individuo dantur flores stigmate 
exserto, eoque incluso; hine S. bohemicum Schmidt. Fl. Bohem. C. 3. 
p. 13. n. 212., ceu speciem sustineri nequit, vel, melius dieam, merito 
rejectum fuisse. Variabilis etiam est calyx: qui tum valde adpressus 
reperitur, tunc laxus. Ineidimus etiam in humiliorem plantam ramis 
patentibus, foliisque latioribus praedi:am ; sed neque S. patens Sibth. 
Flor. Oxon. n. 220., meliore omine ab officinali separatum fuit. Varia 
est quidem hirsuties , major, aut minor; et racemi sunt recurvi, aut 
nutantes, pro illorum aetate diversa. Variare stilum rectum, et geni- 
culatum (Mut. Fr. 2. p. 318. n. 1.) ego non animadverti; qui eum 
rectum, et subincurvum tantum aliquando offendebam. 


Sympliytum minus (Brunfels) Ruell De Natur. Stirp. l. 3. e. 81. 
p. (65. lin. 38, 


Brunf. Herb. 4. p. 76, S. tuberosum Clus. Pann. A., Koch p. 576. n. 3., Bert. 2. p. 316. n. 2. 
(a); Gaud. 2. n. 403., DC. Dub. p. 334. n. 4., Willk. Lang. 2. n. 2478. S. tuber. La-Peyr. Herb., S. 
bulbosum, et S. Zeyheri Schimp.; S. angustifolium Kern. est var.?, ex Neilr. S. punctatum Gaud., S. 
filipendulum Bischotf.; S. macrolepis Gay; Consolida minor Brunf., R. Steph. Jacq. Obs. 3. p. 12. t. 
63., et Fl. A. > 14. t. 225., Engl. Bot. v. 21. n. 1502., Schrank Fl. Monac. t. 73., Reichnb. PI. cr. 
6.3. t. 990. f. 367. bulbos.; Icon. C. 28. t. 1304., Dietr. Flor. Bor. v. 10. n. 675., Sabb. Hort. Rom. 
2. t. 31., Schimp. Beschr. S. Zeyheri (1835.) p. 30. t. 3. ben., et t. 4. f. A.-F. vars. grandifl. parvifi 
cred.; Ulus. Pann. A. p. 671-2. üg., Rar. pl. Hist. 2. 1. 5. p. 166. f. 1, 2. Camer. Epit. p. 701., Dod. 
Pempt. p. 134. f. 2., Zannich. Vnz. p. 254. t. 218., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33, p. 594. fig., Moris, Hist. 
pl. Oxon. 3. S. 11. p. 444. t. 29, f 3. 


9, Flor. Apr. Maj. Fruct. Jun. Frequentius per mediterr., quam per 
oceanic, regionem. ; 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, diebus 6. Maj., et 7. Jun. 1845. Habui 
a Deville ex Biarritz, et ex Bareilles. Observavi ad Bilbao, ad Ver- 
gara; ad Barèges, ad Toulouse, ad Seix; ad Biguezal, ad Jebra. 

Corollarum dentibus recurvatis praecipue differt a S. mediterraneo 
Koch (Syn. ed. 2. p. 575.), si revera haec bona species est. Lusus 
corolla diminuta pro peculiari specie venditatus est. Jacquini figura 
placet, quamvis hoe peccet, quod stilos inclusos referat, non exsertos. 
S. tuberosum Clus. Pann. A. huc ceu varietatem fero, nec credo ipsum 
sistere S. cordatum Waldst. Kit. PI. rar. Hungr, sive 9. pannonicum 
Pers. Syn.; Clusius a typo separavit. Rar. pl. Histr., itemve G. Bauh. 
Pin. p. 209. b ns. 2, 3., exaltatum a Gmelin, Bad. Als., sub nomine 
S. Clusii, quod sub S. bulboso rejicitur. 


Borago Braunschweig (1500.) ex Spreng. Gen. pl n. 625., 
L., Auctor, 


503 
Borago officinalis (Marcelli Burdingal., Matthaei Sylvatici) L. Sp. 


Burdunculum Marcell. Burdig. c. 5.; Matth. Sylv. Pandect. crt. 42,, c., Avicennae? Koch p. 573., 
Bert., 2. p. 330. n. 1., Gaud. 2, n. 405., Moris Sard. 3. n. 869., DC. Dub. p, 335. n. i., Willk. Lang. 
2, n. 2479. B. hortensis Ger., Herb. p. 653. Ray. Svn.; B. aspera Gilib. | has phyt. Schk, Handb, 
t. 31., Engl. Bot. v. 1. n. 36., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1302. f. 3. Dietr. Fl. Boruss, v. 2. n. 94., Flor. 
Batav. v. 12, t. 889., Plenk. Ic. pl. med. T. 1. p. 45. t. 77., Woodv. Hook. Med. bot. V. 9. p. 31t, 
t. 110., Turp. Fl. med, T. 2. t. 76. Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 20. fl. caer. t. 2i. fi. pallids,, Sturm Hett 
8. Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p. 177. Dod. St. h. Comm. (1553.) p. 11.. Hst, pl. (gall.) p. 9., 
Pempt. p. 627. f. 1., Fuchs. Hist. st. p. 142., Trag. St. h. p. 237., Cord. Hist. st. pl. ert. 109 b., Matth. 

. 1186., Camer, Epit. p. 914., Brunf. Herb. 1. p. 113. Cuba Hrt. Sants. ed. Germ. 1485. c. 58., Le 
Grand Herb. etc. de Raz. Avic. etc. Paris 1520., vel prope Jean Petit, crt. 17. a f. 2. Lob. Obs. P. 
309. f. 2., Icon. t. 575. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 574, 


(*) Flor. Maj. Aug. Fruct. per /Estat. 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca. die 3. Maj. 1845. Habui a Deville 
ex Mauléon (Barousse). 

Foliorum nervi et venae prominentes, margo erispus. Puneti rubri 
per caulem copiosissimi, praesertim in superiore parte, inque pedunculis, 
et calycis laciniis ita dilatati, ut postremae hae partes interdum intense 
rubrae appareant. Vidimus quoque ludentem corollis roseis, et albis. 

Advena forte species ex Oriente orta. 

Gangeret de Lagrange verbum Borago derivare facit ex arabica 
voce Bou (pater) et Raschh (sudor) Pater sudoris. Accipiebamus no- 
minis etymologiam (vid. Dod. Pempt. l.c, et Ray Hist. 1. p. 492), e 
Cor-ago, Corago, Borago; caeterum cf. Puel Cat. pl. Lot p. 55, n. 296. 
Obs. nec oblito Spreng. in Dioscr. Comm. T. 2. p. 629-30. (a Do- 
donaeo desum.) 

Quidam in hae specie potius quam in Zuglosso vulgari Matth. ( An- 
chusa italica Retz.) vident Buglossum Dioscor. l. 4. c. 126., Galen. 
Facult. Simplic. medie. 6. (p. 164), Apul. e. 41. 


Trib, 2* CYNOGLOSSEAE Endl. 


Omphalodes Tournef., masculini generis, cum St. Lager facio. 


Omphalodes vernus (Lobelii) Moench. Meth., Lehm. Asperif. 


Lobel. Obs, et Icon. infr. cit. Koch p. 572. n. 1. Picotia verna Roem. Schult, Syst, Veget. T. 4. 


85. n. 5,, et p. 765., Bert. 2. p. 307. Cynoglossum omphalodes L., DC. Dub. p. 336. n. 6. TU 


con. C. 28. t, 1336. f. 2., Bull. Herb. Fr. t. 309., Drev. et Hayn. Ch. pl. Eur. T. 3. p. 

Loisel. Herb. ven. Amat. t. 4., Mill. Icon. 4. 190. f. 2., Curt, Bot. Mag. t. 7., Sturm Hot Dice 
1. Carn. ed. 2, n. 190. t. 3., Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p. 178., Moggr. Fl. Menton. z I I 
P. 311., Icon. t. 577. f. 1., Dod, Pempt. p. 627., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 597. f, 2. Moris, Hi» 
Pl. Oxon. 3, S, 41. p. 437. t. 26. f. 3. Knorr Delic. Horts. 2. t C. 7. 


. % Flor. Apr. Maj. Fruct, Jul. Aug. In Pyr. septr. ied, rara; e* 
VIX Spontanea igorre a Phi 
. Habui ex la fontaine de la Roquette ad Bagnères de Bigorre cirie 
lippe, qui F7. Pyren. T. 2. p. 76. ibidem magna copia occurrere dicit, 
sed fatetur ex hortis aufugam: nec ego aliunde e Pyrenaeis novi, ma 
per Hispaniam spontaneam vidit Willkomm. Buglossum in Dioscoridis 
Codice Arabice inseripto, extante in Bibliotheea Instit. ME sans 
art. or, Asseman. n. 4. (Mezzofanti n. 541.) forte ann e ; ime s 
gura, offert plantam, quae hujus Omphalodes vernae faciem donat, p 


qua tamen proponere non auderem. 


Cynoglossum Dioscor., Tournef., L. 


504 


Cynoglossum vulgare (Dioscorid.) Matth. Comm. 


Dioscor. l. 4. c. 127. C. officinale l.. Sp., Koch p. 572. n. 1., Bert. 2. p. 297. n. 1. a, item Moris 
Sard. 3, n. 846.; Gaud. 2. n. 420.. DC. Dub. p. 336. n. 1., Willk. Lang. 2. n. 2526. C. offic. La-Peyr. 
Herb.; et C. montanum La-Peyr. Herb. partim., C. apenninum Poarr. in Herb. Peig?, Barcinon. as- 
servat.; C. otficinarum Lonicer., C. foetens Gilib. Exerc. phyt.; C. divaricatum Steph. apud Lehm., 
DC. Pr. ex Ledb. Ross. Engl. v. 13. n. 921.. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 20., Flor. Dan. t. 
1147., Schrank Fl. Monac. t. 23., Flor. Batav, v. 1. t. 34., Dietr. Flor. Bor. v. 4. n. 256., Schk. Handb. 
t. 30., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1330., Plenck Icon. pl. med. T. 1 p. 46. t. 78., Lamk. Ill. t. 92. f. 4. 
Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 36.? trahit ad seq. Bert. Woodv. Hook. Med..bot, V.2. p. 309. t. 109., W., W., 
F. N. ab Esenb. Pl. off. 3. t.ae 34, 35., Zannich. Vnz. p. 78. t. 219. vix; Matth. p. 1190., Camer. Epit. 
p. 917., Brunf. Herb. 1. p. 175., Dod. Pempt. p. 54, f.ae suprs., Lob. Obs. p. 313. f.ae suprs. , Icon. 
t. 580., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 448. t. 30. f. 1, 2. 


t» Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. 

Legi in Pyr. orient. ad Mont Louis, die 1. Jul. 1836. Habui a De- 
ville e Barousse cirea les Bains Boubée: lectum in ripis Garumnae prope 
Toulouse a Timbal. Vidi ad Fiscal. 

Haec est unica Cynoglossi species a me visa ad Mont Louis, circa 
quam urbem C. apenninwm, ex "Tournefort, uti ajunt, indicarunt La- 
Peyrouse, Loiseleur, Mutel. Specimen, sub quocunque nomine, deest in 
Herbario La-Peyrouse; desideratur quidem in Loiseleuri Herbario, penes 
Requien a me explorato; in Herb. Pourret reperii stirpem, quam pro 
C. vulgari potius habui, Denique C. apenninum speciem pyrenaeam mi- 
nime credo; nec ceu gallieam agnoverunt Godron eum Grenier Fr. 
Saepe ego inquirens per Pyrenaeos plantas iis in locis ubi Tournefort 
eas indicaverat, infauste laboravi, tempus, et patientiam contrivi. 

Brunfelsii figuram C. picti potius voluisset Moretti: ego, eum Kirsch- 
leger, hue libentius adduxi. Admiranda, sed non imitanda est fides 
(caeca) eorum, qui Cynoglossum Plinii quoque, Nat. h. 1. 25. c. 8., vel 
41., ad illud Dioscoridis adjungunt. Non viderunt boni viri, Desfon- 
taines etiam (in Plin. ed. Lemair. V. 7. P. 2. p. 576.), agi de planta 
« topiariis operibus gratissima » quae se nec explicari, neque divinari 
sinit, Inaniter J. Bauh. Hist, 3. 1. 33. p. 601. illud pro Asperugine vul- 
gari interpretandum sinit, 


Cynoglossum sylvaticum (Caesalpini) Thal. Sylv. Harcyn. (1588.) 
p. 31., Henk. in Jacq. Coll. 2. p. T7. n. 33. 


: Caesalp. De Pints. 1. 11. c. 13. p. 440. lin. 3. C. montanum Lamk. Fr. 2. p. 277. (excl. C. apen- 
nino L.), Dict. 2. p. 237. n. 2. Koch. p. 572. n. 3., Gaud. 2. n. 421., DC. Alph. in Patr. Prodr. P. 10. 
p. 147. n. 5., Willk. Lang. 2. n. 2527., Crép. Pl. rar. cr. Belg. fasc. 2. p. 51. C. officinale b Bert. p. 298. 
n. 1. partim; Moris Sard. 3. n. 846. C. pellucidum La-Peyr. Herb. C. germanicum Jacq. Obs. 2. (1767.) 
k 31., C. sempervirens G. Bauh.? Prodr. P. 119. Engl. Bot. v. 23. n. 1642., Sv. Bot. v. 5. n. 302., 

eichnb. Icon, C. 28. t. 1333. f. 1., Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 38., Colum. Ecphr. p. 176. p. 175., fig., 
quamvis Morisio relinquenda videatur, Park. Theatr. p.912: 14-5 


©, % Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Sept. In Pyr. med. or. rarum. 

Legi in Pyr. septr. med. Valle d'Aspe editiore, contra Paglietta, 
nemore de las Coronas, die 16. Aug. 1858. Habui ex Barèges a Deville. 

Rara species in Pyrenaeis observata, à la Hourquette de Arreau a 
Benth., Cat. p. 74.; ad Belloc Pyr. or., ex eodem; ad CastaRiesa ex 
Godron, ubi ego non animadverti: in Monseny , ex Costa Lista, etc. 
quem nisi perterriti citamus; ad Mongarry a Timbal, et a me visa; 
au Llaurenti item. 

De hujus speciei vita ultra biennali cf. Sim J. Phytologist (1860.) 
p. 238. seq. Reapse perennem esse plantam nonnulli jam dixerant. 
Ego nunquam biennem ipsam occurrere vix concederem, et, ut puto, 
speciei vita variat biennalis, perennis, perinde ut declaratur a Lehm. 


Asperif, p. 159. 


505 


< 


Cynoglossum elongatum Hornem. Hrt. Hafn. 


Hornm. |. c. P. 2. (1815.) Add. p. 956. n. 15. C. Dioscoridis Lehm, Asperifl, p. 
pend. ad Catal. Stirp. hrt. bot. Taur. 1813. p. 30. not. 1., Roem. Sch. Syst. gi Pp. ow 

et p. 758., Pollin. FI. Ver. Append. in T. 3. p. 778, Godr. Gren. Fr. 9, p. 587. Willk. Tang. 2. a. 
2523. C. officinale var. sylvaticum La-Peyr. Herb.; C. Xatarti Gay Pl. exsicc. ex collect Endress., 
C. sylvaticum Gmel. Bad. Als. n. 276.? Lorey et Duret Fl. Cóte d'Or V. 2. p. 099. 4. & Reichenb. 
feon. C. 98. t. 1339. f. 2. ; 


C) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. Per Pyren. mediterr., locis 
mitioribus, solo calcareo” 

Legi inter Arles, et Prats de Mollo, die 30 Jun. 1840.; ad Reynes 
(Roussillon,) die 26. Maj. 1843.: habui a Xatart e Mon errer, au 
torrent de Maurès. Observavi ad Pamplona, secus flum. Gallego ad el 
Pueyo, ad Jaca, Sallen, Jebra, Fiscal, Murillo Gallego, Montmesa, San 
Cosme de Guara, m.e Turbon, Siail, Cardona, Mouseny; vidique supra 
Prugnamas Pyr. Atax., inque montibus Corbariensibus. 

Radix biennis, ex Lehmann, et ego confirmavi; obliqua, saepe ra- 
mosa, alias fusiformis. Caulis pedalis, sesquipedalis, undique pilosus, 
et rigidiusculus, superne ramosus, ramis patentibus, valdeque apertis. 
Folia inferiora obovata, in petiolum longe attenuata, caetera sensim 
magis ampliata, ovato-oblonga, superiora cordato-lanceolata, amplexi- 


caulia, tota pubescenti-scabrida, excepta parte inferiore de superiore. 
pagina, ubi nitida, et glabra conspiciuntur, quod per brevissimum ` 


tantum tractum contingit; caeterum folia omnia acuta, obscure venosa, 
obscurissime undulata, et trinervia, longitudine a 3-2-pollicem, quae 
breviora superiora sunt. Bracteae nullae. Flores longe racemosi, secundi, 
pedicellis maturascente fructu elongatis. Corolla ealyce duplo, aut triplo 
ferme major, tum rosea, tunc caerulea, semper venosa, fornice satura- 
tiore, squamis ciliatis. Stamina brevissima, squamas corollinas vix per- 
tingentia; antherae olivaceae. Nuces aculeis glochidatis spissis obsitae. 
Herba non foetens, ut in congeneribus aliquibus occurrit, Pubescentia 
fit pilis undique versis, patulis, si demas eam pedunculorum, atque 
pedieellorum, in quibus adpressa jacet. Planta elegans, gracilis, deli- 
catior prae affinibus picto, syvatico, vulgari inter quos affinitas ei potior 
est eum C. picto (non cum C. sylvatico), cui interdum adeo appropinquat, 
ut de legittimitate sua dubium ingeneret; et hujus speciei graciliorem 
esse statum suspicabatur Boreau, Fl. centr. Fr. (1840.) p. 316. Obs. 
À C. vulgari distinctum semper manebit. Habetur pro C. Dioscoridis 
Vill, eui quidam afferunt C. sylvaticum Haenk., sive montanum Lamk., 
sed hoe gerit folia sub-glabra, superne, praesertim, nitida, intermedia 
basi angustata, sub spathulata. DA 
Cynoglossum Dioscoridis ad C. vulgare pertinere existimatur, et 

certe ad speciem, de qua agimus nullum Dioscoridis locum adduces: 
ergo nomen specificum Villari falsam offerens ideam postposui: falsa 
praeterea sunt ab ipso Villar adducta synonoyma; de quibus super- 
vacaneum est dicere; obscura, intricata, ambigua, respue, et progre- 
dere, Rejeci itaque nomen C. remoti Moench Meth. p. 419., quia ceu 
Synonymon fert C. appenninum L. m P 

Adduxi inter synonyma C. sylvaticum Gmel. , sive qua ejus de- 
scriptio cum plarita quadrat, seu quia ipse dicit se illud vidisse ^ 
Jrenaeos versus. Compertum habemus Gmelin Pyrenaeos orientales 
tantummodo peragrasse, ubi C. sylvaticum semel tantum visum fuisse 
Iceres, dum nostrum hue et illuc reperitur. 


Li 


506 


In suspicionem veni C. nebrodense Guss. Pr., et Sic. Syn. p. 999, 
n. 1, eumdem hoc esse ac C. elongatum. Quod si confirmabitur, tum primus 
speciei Auctor sese ostendit (Gussone opera) Cupan. Hrt. Cath. p. 64. 
lin. 14. Miror haec omnia ad C. officinale projecta fuisse a Bertoloni. 


Cynoglossum pictum (Caesalpin.) Ait. hrt. Kew. 


Caesalp. Herb. Tornab. 1563. fol. 50, n. 121., De Pints, I. 11. c. 13. p. 439. Koch p. 972, n. 2., 
Bert. 1. p. Boo. n. 2., Moris Sard. 3. n. 847. DC. Dub. p. 336. n. 3. Willk. Lang. 2. n. 9594. La-Peyr, 
Herb.; C, montanum Pourr. Herb. Matrit.; C, otficinale Asso Arag.. Pourr. in Herb. Peig, C, apen- 
ninum Pourr, It. Broter, Phytogr. f.usit. sel. 2. p. 179. .t. 159., Hoffm. et Link Flor. Port. 1. p. 189. 
t. 24 (figrs. 3-6. exceptis); Reichnb. Icon. C. 28. t. 1331., Turp. Fl. med. T. 3. t. 146. (off,) Clus, Rar. 
pl; Hist. 2; L 5. p, 162. f. 2. 


(3 Flor. Maj. Jul. Fruet. Jul. Sept. Vulgatius per region. medit., 

Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 8. Jun. 1850.; fructus legi in Pyr. 
Atax. supra jas Salinas de Grimau die 21. Sept. 1860. Habui a De- 
ville ex Valle de Lavedan. 

Observavi ad Yrun, ad San Sebastian, ad Tolosa Cantabror.; ad 
St. Béat, ad Toulouse, ete. Corollis albis, nullis apparentibus venis, 
forte etiam quidquam prae vulgaribus minoribus, observavi in Pyr. 
Navarr. ad Lumbier, et ad Liadena. Hoc idem demonstrarunt Corsi- 
cana specimina ab amico Romagnoli largita. 


Cynoglossum cheirifolium (Clusii) L. Sp. 


Clus. infr. cit. An Almaru Gesneri? cf. Op. bot. ed. a Schmid. tab, aen. 15. f. 134. Bert. 2. p. 302. 
n. 4, Moris Sard. 3. n. 845., DC. Dub. p. 336. n. 4. ; Willk. Lang. 2. n. 2520. La-Peyr. Herbr. An- 
chusa tinetoria L. Sp., et Herb. (ex agr. Monspel.) cf. Moris l.c. p. 111. C. clavatum Viv. Reichnb. 
PI. er. C. 8, t. 781. f. 1050., 1051., Icon. C. 28. t. 1332. f. 3., Vivian. Libye. Specim. p. 11. t. 5. f. 2., 
et ex Moris, et Cosson Herbar. quidem confirm. Cins. Rar. pl. Hist. 2. 1. 5. p. 162. f. t., Column. 
Ecphr. p. 171-2-3. (fig. in p. 171.); J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 33. p. 600. f. 3., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. 
S. 11. p. 449. n. 6. t. 30. f. 8. n. 6., Cynogl. 2.a diferenc. Cienfueg. Hist. pl. MN. (1627.) T. 3. p. 374. 
T. 7. ic. 496., ex Asso Arag. n. 156. 


C) Flor. Apr. Jun. Fruct. Maj. Jul. Per region. mediterr. cum 
Olea, vix ultra, solo calcareo. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 8. Jun. 1844. Copiosum 
in Roussillon, et aux Corbières. 

Herba mollis, incano-tomentosa , vel sub-cinerea. Folia quidquam 
undulata, revoluta, et contorta. Corollae pro tertia illorum parte tantum 
ealyces excedentes, phoeniceae, obscure striatae, squamulis, cum sta- 
minibus alternantibus, atrofuscis, praesertim ad illorum apicem prae- 
ditae; caeterum pubescentibus , emarginatis, corollae lobos non attin- 
gentibus; et hae squamulae evidenter sunt sacculi , ab externa in in- 
teriorem corollae partem porrigentes , suntque conniventes, sed non 
adeo ut hiatus prorsus claudatur. Stamina brevia inclusa, seilicet co- 
rollae faucem vix attingentia, Stigma capitatum, obtuse emarginatum, 
sub quo habemus stilum superne marcescentem, inferne persistentem. 
Nuces in medio depressae disco, sive depressione sub-cordiformi, unde 
margo crassiuseulus prominulus exoritur; undique, sed magis adhuc 
per marginem echinatae, subulis apice glochidiatis. Mihi visum est ju- 
niores nuces aliquas (praesertim vero ea quae-inter tot superne stabat) 
erubescere, usque adhue prorsus maturae nuces omnes factae in pri- 
stinum colorem ovarii juvenilis, viridem, revertantur. Ad Pamplona 
vidi nueulas interdum erubescentes, maturas, in colorem pallide stra- 
mineum eonversas, Placeret mihi adhuc magis (prae citata J. Bauh. 
icone) Cynogl. vulgr. min. candic. J. Bauh. lc. p. 599. cum ic.. 


507 


Asperugo Plivii?, Tournef, Asperuginem Plinii, Nat. h. 1. 26. 
c. 10. vel 65. sequentem significare speciem plures crediderunt, inter 
quos Sprengel, et cum eo Desfontaines. Obstat Fée, in Plinium, ed. 
Panck. T. 15. p. 163., persuasus agi potius de Rubiacea stirpe. Et 
revera, Plinius Asperuginem comparat eum Lappagine, vel Mollugine 
sua, quae, forte, Rubia peregrina. Sed adeo facie abhorret ab hae 
Asperugo? 


Asperugo vulgaris (Plinii?, Gesner) Ray. Syn., Zannich. Vnz. 


Plin. l.s.c.? Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. aen. 16. f. 142. A. procumbens L, Sp. Koch 
p. 971., Bert. 2. p. 333., Moris Sard. 3. n. 844., Gaud. 2. n. 422., DC. Dub. p. 335., Willk. Lang. 2. 


Ç) Flor. Maj. Jun. Fruct. Jun. Jul. 
Legi in Pyr. Arag. ad Jaca, die 7. Jun. 1845. Habui a Deville 


ex Gèdre, et ex Lannemezan. 


Echinospermum (Manetti) Swartz. Guettarda Manetti Viridar. 
Florentin. (1751.) p. 36. n. 418. Lappula Moench Meth. (1794.) Usui 
parcens Koch antiquiorem Lappulam non praeposuit. Sie ego de Guet- 
tardia agam, nomenque antiquius ab Italo evectum non restituam. Quod 
libentius adhue concedam, eo quod, aliud genus, Ordinis Rubiacearum, 
ex Ventenat, nomen Guettardiae tulit, receptum a DC. Pr. P. 4. p. 455., 
ab Endl Gen. pl. n. 3192. 


Echinospermum vulgare (Plinii) Swartz, Schrad. Comm. Gotting. 


Cynogl. alter. Plin. Nat. h. l 25. c. 8. vel 41., Columnae recta sententia. E. Lappula Lehm, 
Asper., Koch p. 571. n, 1., Gaud. 2. n. 448., Willk. Lang. n. 2518. Myosotis Lappula L, Sp., Bert. 2. 
p. 268. n. 8., bc. Dub. p. 325. n. 1. Cyaoglossum Clusii Loisel. in Dict. Sc. Nat. T. 12. (Par. 1818.) 
D. 364., Gall. ed. 2. p. 155. n. 7. M. Lapp. La-Peyr. Herb.; Cynogl. linifolium Gater. Herb.; Lappula 
echinata Gilib. Exerc. phyt.; E. squamosum Reichnb. ex Ledb. Ross. est var., sicq. E. consaguineum 
Fisch., ex Regel., E. anisacanthum Lunz. Ledb., ex Trautv. Reichnb. Icon. C. 98, t. 1399. f. 9, Flor. 
Dan. t. 692., Lamk. Ill. t. 91.. Sw., Schr. Lc. T. 4. p. 195. f. 7., Sturin Heft 43., Gaertn. Fr. Sem. 
p: p. 328. t. 68. f. i., Dietr. FI. Bor. v. 4. n. 267.; Fl. Bat. v. 13. t. 1103. Pen. Lob. Advers. p. 250., 
con. t. 581. f. 4., Clus. Rar. pl. Hist, 2. l. 5. p. 163. f. 3, (siv. infer.), Column. Ecphr. y 180., p. 
179. fig. Lonier. Nat. h. crt. 137. D., Trag. St. s p. 196., edit. germ. a Sebiz 1580. crt. 71. a Gesn. 
Op. bot. ed, a Schm. tab. lign. 18. f. 159. ; 


C) Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. med. orient., solo calcareo. 
Legi in Pyr. septr. med. Bagiry, die 22. Jul. 1843.; in Pyr. aurig. 
prope Caussa ad les Gutines, die 28. Aug. 1840. Habui a Deville ex 
Bertren. Observavi ad Toulouse; frequentius vero in Pyr. merid. ad 
nin Sireza, Tiermas, Panticosa, Ainsa, alibique in Sobrarbe, Jebra, 
terry. 

e plantae murinus. Corolae extus impressae, unde emergunt 
intus, ad faucem, inter stamina, protuberantiae squamiformes, quae 
sunt lutei coloris, rubro-punetatae, pulerae. Hae squamae, perperam, 
ceu organa peculiaria adhue describuntur a quibusdam, ut a Bertoloni, 
à Godron, a Grenier, a Delastre, a Godet, a Moris, a Crépin. Guet- 
tardiam Florentini Manetti praetervidit Bertoloni; primus forte, eam 
citavit Caesar-augustanus Asso, Syn. Arag. 148. 


508 
Echinospermum deflexum (Wahlnb.) Lehm. Asper. 


Wahlnb. Act. Stock. 1810. p. 113. t. 4. Koch p. 571. n. 2. (excl. 2,da Lehm. prolat.); Gaud. 2, n, 

419, Ledb. Ross. 3. p. 154. n. 1. Ecbin. diem Willk. Vayred. Nuev. Apunts. Fl. Catal. (1882) 

. 47. t. 4. f.ae 1-4. Myosotis deflexa Wahlnb. l.c., et Fl. Lapp. n. 100., ac Fl. Svec. n: 225., Bert. 

. p. 270, n. 9. Echn. th mifolinm DC. Alph. Pr. (excl. E. compresso Turcz.) ex Ledbr. var. Flor. 
Dan. t. 1568., Sturm Heft 13., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1329. f. 1. 


T Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. or. 
abeo a Vayreda ex la Font Canaleta ad Sitjar (Cerdaña). 


Heliotropium Theophr., Dioscor., partim (non Vegetii), Tour- 
nefort, L. Cf. Spenner, Puterlich, et Endlicher, apud Nees ab Esenb. 
Gen. pl. Fl. Germ. T. 3. n. 58. 


SECTIO 1.» EUHELIOTROPIUM Nos. 


Heliotropium curassavicum (Breynii, Kiggelaer) Herm. in calee Schol. 
Bot. Parad. Batav. Pr. p. 340. lin. 12. 


Breyn. Prodr. 1689. 2. p. 55., ed. 2. 1739. p. 70.; Kiggel. Hort. Beaumont Hag. Comit. 1690. p. 

94, DC. Pr. P. 9. p. 538. n. 23., Hasskarl Retz. ed. 1855. p. 63. n. 43., Roem. Schult, Syst. Veget. 

V. 4. p. 32. et p. 728. n. 16., Godr. Gren. Fr. 2. p. 540. Lamk. Ill. t. 91. f. 2,, Gaertn. Fr, Sem. pl. 

. 329, t. 68. f. 2. Herm. Parad, p. 183. cum tab., Burm. FI, Ind. p. 41, t. 16. f. 2. dub., Sloane Jam. 

E: 1. p. 213. n. 2. t. 132, f. 3., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 11. p. 452. n. 12. t. 31. fig. ult. Pluk. 
Phytogr. t. 36. f. 3. 


© Don; ©? DC. As. Gray. Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. 
In maritim. Pyr. Atax., ex America cicurfacta. 

Legi ad la Nouvelle die 18. Sept. 1860. Observavi ad Leucate: ad 
Narbonne vidit Delort; à la Sidri;re de Fitou, Gautier. 

Limbus corollae albus, sed tubus ejus virescens; quapropter non 
placet Godron corollam albam dictitans, Absente flore et fruetu, quanto 
pronius esset suscipere hane speciem pro Crassulacea, vel Portulacea, 
vel Raynaudetia! 3 

Ineaute Morison Plukenetium redarguit de eo quod Phytogr. lc. 
plantam monospermam dixerit, quum ipse Plukenet Almag. p. 182. 
lin. 12. observaverit, in sui ipsius emendationem, “ Est vere tetrasperma ,. 

Dubius mihi est Burmanni locus, demonstrans plantam laxiorem, 
graciliorem, floribus praeditam exiguis, vitaque donatam. perenni, nam 
rami lignosi dicuntur. Totecy Xochiuh Hernand. Mexic. p. 432. f. 2. 
hujus loci sunt qui velint, nec abnuerim. 


Heliotropium Dioscoridis (Diosc.) Tournef. Inst. 


Diósc. 1. 4. c. 190. H.'europaeum L. Sp., Koch p. 574., Bert. 9. p. 251. n. i., et 10. p. 474., 
Moris Sard. 3. n. 843., Gaud. 2 5. 399.- (excl. var. b); DC. Dub. p. 339. n. 2. Willk. Lang. 2. n. 2536. S d 
H. eurp. La-Peyr. Herb.; H. tenuiflorum Guss. Inarim., et H. macrocarpum Guss. Ibid., forte Lo ami 

H. intermedium et H. subcanescens Andrz., cum H. Steveniano Andrz., et H. parvifloro Stev. ex Bess. 

retr.e Ledb. Ross. Jacq. A. 3. p. 4. t. 207., Schk. Handb. t. 29., Plenck Ic. pl. med. T. 1. p. 43. t. 

74., Lamk. Ill. t. 91. f. 1., Spenn. apud Nees ab Jun. Gen. pl. fasc. 17, t. 1., Reichnb. Icon. C. 28. 

t. 1294. f. 2., Berger. Phytonom. 9. p. 15. tab.; Guss. Pl. vasc. Inarm. p. 213-4. ns. 1, 2, 4 t 7. 

f. 1, a-f. tenuifl.; f. i-k europ. f. 2. g-h macrocrp. Sabb. Hrt. Rom. 2. t. 33., Mut. Fr. t. 37. f. 290. 

fruct. Matth. p. 1300., Camer. Epit. p. 1000., Dod. Pempt. p. 70. f. supr., Clus. Rar. pl. Hist. 2. 1.4. 

p. 46, f. infer., Cord. V. Stirp. h. L. 5. apud. Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P. 10., reapse fig. non vidi. 


(+) Flor. Jul. Sept. Fruct. Sept. Octobr. Frequentius occurrens per 
region, mediterr. 

Legi in Pyr. Catal. humil. ad Castello de Ampurias, die 1. Sept. 
1846. Vidi ad Noè, ad Toulouse. ; 

Antiquiorem H. majoris denominationem, cum Ruellio, Matthioli, 
Caesalpino, aliisque non praetuli, quia plures genus Chrozophoram una 
comprehendebant, et inde species tam dissitas comparabant, quod, nostris 
diebus maxime vitiosum eveniret. ; 


509 


Minus bene DC. Prodr. P. 9. p. 534. n. 9. nuculas pubescentes e 
tribuit in diagnosi. Eumdem errorem protulerat Delile, Centur. pl. Africe 
recueill. per Caillaud (Paris 1826.) p. 69. n. 55., ubi de H. pallente 
loquutus, et cum H. europaeo comparato, dicit « H, europaeum differt 
omnibus partibus minoribus, et fructu pubescente ». Item peccaverat La- 
marck, Dict. T. 3. p. 93. n. 4, a quo, ut puto, desumens Noulet, Fl 
bass. sous Pyren. p. 427., nuculas pubescentes tribuit stirpi ad Tou- 
louse obviae, quam, si inspexisset, eam nuculis semper glabris prae- 
ditam reperiisset. Imitaverunt hunc errorem Godron cum Grenier Fr., 
et Jur., Philippe Pyr., Mut. Fr. Ledb. Ross. 

Revera quum sive ad Villaller Pyr. Catal, vel subtus ad Aren, 
Pyr. Arag. hancine speciem observavissem, 26. Aug. 1853., vel Æstat. 
1861., reperit nuculas brevi pubescentia indutas, sed generatim, ego 
nuculas glabras inspexi, quapropter eos lando qui hancine notam, prae- 
cipue inter diagnosticas, non admiserunt. Nee mens mea capit quomodo 
nuculas hirsutas describere potuit Tenore, Fl. Napol. p. 43. n. 88., eo magis 
quia minutissimus quidem Gussone, in eadem regione, notam istam 
labidam declaraverit. Ast aliter sensit Decaisne, ut liquet per ea, 
quae retulit apud Webb et Berthel. Phytogr. Canar. V. 3. (1836.) p. 41. 
« Nuculis primo pilis brevissimis viridibus dense vestitis, dein glabratis, ru- 
gulosis ». Quod idem est ae dicere nuculas juniores pubescentes, adultas 
glabras, quam affermationem ego respuo, nam iteratis observationibus 
abunde mihi eompertum est, fortuitam rem esse istam nucularum pu-, 
bescentiam, aut hirsutiem , a me saepe quaesitam, sed rarissime in- 
ventam. Imo ad Rosas vidi, interdum, nuculas inferiores pubescentes, 
medias (in spica) ferme glabras, superiores glabras; vidi etiam, raro, 
per totam spicam hirsutas; quomodo, quum hie agatur de inflorescentia 
centripeta, sententia a Decaisne data manifeste collabitur, Nuculae 
basim versus tantummodo hispidulae visae sunt Bunge, quem cf Bull. 
Soc. I. Mose. T. 42. (1870.) p. 293. Dioscoridis locum fidens et ego 
retuli, adeo ut denominationem Tournefortianam praetulerim. Plinium 
vero nolui, quamvis sint, qui ejus loca plura afferant, videlicet, Nat. 
h. 1 19. c. 6., et 1. 22. e. 9., et 1. 21. c. 17., et c. 22; sed Leoni- 
cenus credidit Heliotropium cum Cichorio usque confudisse Plinium, 
nee ego a Leoniceni sententia abhorreo, neque Plinii defensio a Col- 
linutio suscepta me quidem suasit. 


SECTIO 2.* PIPTOCLAINA Dox. 
Heliotropium supinum (Ruellii) Clus. Hisp. 


b i 842., 
Ruell. De Nat. Stirp. cap. ult. p. 884. Jin. 6. Bert. 2. p. 254. n. 3., Moris Sard. 3. n. 
DC. Dub. p. 332. n. ^R illl. D 2. n. 2537. Hel. Abc gini Benth., ex Wight, i rea 
Retz, H. monspeliense Richer de Bellev. Piptoclaina supina G. Don, Gen. Syst. Gard. x Pi a 
Graec, Sibthtp. C, 2. p. 48. t. 157. ; Gouan FI. Monspel. p. 77. n. 1. t. d., Wight. Ic. pl. Hin '(t718.) 
t. 1387, Reichnb. Icon. C. 28., t. 1994. f. 1., Tournef. Voy. Lev. p. 222. cum tab., ed. en ipic 
3 85. eum tab.a bene (et haec est edit. a Lehm. citat.); Burm. Fl. Ind. p. 40. t. M" CALI 

etz.) cred. Mut, Fr. t. 37. f. 291. fruct.; Clus. Hisp. p. 293-4., Rar. pl. Hist. 2. (l. Bellev. Pigura. 

d. Pempt p. 70., Pen. Lob. Adversr. p. 101., et Lob. Icon. t. 261, f. 1., Rich. de Bellev. Figurs. 
pl. ex Gilib. Demonstr. botq. p. 9. n. 18. cum tab. opt. 


| © Flor. Aug. Oct. Fruct. Sept. Nov. Per region. mediterr. in ca- 
idior, humil. raro. È 

Legi in Pyr. Arag. sub Huesca ad Loreto die 27. Sept. 1850. Ob- 
servavi in nemore de Pebredo; ad Leucate. Vivere ad St. Cruz testatur 
Asso Enum. n. 29.; vivit ad Elne ex Loisel.; ad Perpignan, ex DC. 


510 : 


Planta prostrata, provenit in locis hyeme inundatis, floret a fine 
JEstatis in Autumni initium, viva pallide virens, sub exsiccatione magis 
albescit. Tota planta minor est prae H. Dioscoridis, et minores quidem 
sunt flores. Calyx quinque-dentatus fructum stricte ambit, et demum 
cum eo cadit. Nueula pyriformi-compressa, uno latere plano, altero 
fere convexo, marginata insuper est. “ Achenia bina unica vice inveni 
intra calycem ,. Visiani Flor. Dalm. 2. p. 239. n. 1048., qui speciem 
attente observavit, et recte exposuit. Mihi genus peculiare ex hac specie 
non placet, quia plantas facie similes aegre separo; generis characteres 
potius erunt reformandi. Ego operam dedi, ut ultima esset species in 
Ordine; tam singularis mihi visa est illius structura. 

Coldenia dichotoma Lehm., sive Tiquila dichotoma Pers. Syn., aut 
Lithospermum dichotomum Ruiz, et Pavon, Flor, Peruv. Chil. T. 2. p. 5. 
n. 6. t. 111., a me visa in Herbar. Hort. bot. Matrit. notandam osten- 
didit similitudinem cum Z. supino. 


Boragineae repudiatae. 


Cerinthe aspera (Clusii) Roth. Ad Narbonne reperta dicitur a Godr. 
Gren. Fr. 2. p. 508., cujus territorium omne non degit in limite py- 
renaeo, inter quem speciem repertam fuisse me latet, ut Pyrenaeos 
prope non innotuit Willk., et Lang.; ex Ciurano (Ampurdan) misit de- 
Spicatus Vayreda. Puto speciem ceu adventitiam in Pyrenaeis ali- 
quando apparuisse. 

Echium Fontanesii! DC. Pr. P. 10. p. 24. n. 50., quod E. flavum 
Desf. Atl, et, per error. Ech. luteum La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 91. 
n. 4, ae Suppl. p. 29., indicatur a La-Peyrouse in nonnullis locis Pyr. 
orient., in quibus uno aut altero nos, et amici nostri peragravimus, 
nullo unquam de hae stirpe vestigio reperto. La-Peyrouse in litteris 
ad Xatart datis (Jun., et Aug. 1812.) fatetur semper se plantae locum 
ignorare, addens claris verbis, « Je m'en suis tiré en Gascon » ex lit- 
teris mihi a Massot datis, die 26. Dec. 1853. Hine suspicio mea haec 
est: La-Peyrouse frustulum speciei ex Africa septentrionali a Desfon- 
taines acceptum in Herbario suo Pyrenaeo, cum tot aliis falsitatibus 
intulisse. DC. suspicatus est E. luteum La-Peyr. pertinere ad E. py- 
ramidatum (pyrenaicum Fr. Suppl. p. 418), quam sententiam ausus 
est confirmare in Prodr. c. p. 28. n. 48.: eamque acceperunt Willk. 
Lang. s.c. ex Loisel. Gall. ed. 9. p. 150. n. 2., Mut. Fr. 2. p. 306. 
n. 2., Godr. cum Gren, Fr. 2. p. 521., hi forte provocati a Benth. 
Cat. p. 16., ultra adhue excitati a Lehmann, qui, Asper. p. 442. n. 
327., asserit vidisse se E. luteum La-Peyrouse, diversum a Desfon- 
taines planta, varietatem tantummodo E. italici , et reapse ex eo va- 
rietatem b hujus speciei constituit. Sed non dicit Lehmann a quo ipse 
specimen aeceperit, aut ubi illud viderit. Inaniter: nam contra Bentham, 
aliorumque sententiam, asserere ego possum, vidisse me in Herbario 
La-Peyrouse frustula tria E. lutei revera pertinentia ad £. flavum 
Desf. Atl. 1. p. 165. t. 45, 

Echium creticum (Clusii) L. Ad Perpignan indicatum est a Tour- 
nefort, ad Mont de Nyera La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 91. n. 6., 
quod si suffecit Mutel, Fr, 2. p- 308. n. 6., mihi repugnat: etiam Godr. 
Gr. Fr. 2. p. 523. loca ista praeterierunt, ut praeterierant DC. Duby 


, 511 


sub £. australi Lamk. p. 332. n. 2. (synon.); non sic Loisel. Gall. ed. 
2. p. 150. n. 6., qui e mente sua, mutato loco Perpignan in Elne, fal- 
lacem La-Peyrouse auctoritatem citavit. Patuit mihi, quosdam fuisse, 
qui sub hoc nomine Echium violaceum praestiterunt. 

Onochiles pulla (Clus.) N. Nonea pulla DC. Ad Pena eam degere vitam 
indixit Pourret, quod La-Peyrouse, Mutel, Fr. 2. p. 311. n. 8. (non 
aliorum) fidem obtinuit. 

Anchusa sempervirens L., sive Caryolopha sempervirens Fisch., et 
Trautv. Eam Pyr. Catal. indigenam dixerunt Quer FL Esp. T. 3. p. 
310., Palau y Verd. Part. pract. Bot. Linn. T. 9. p. 58. n. 7., quos 
sequitur Colmeir. Cat. pl. Catal. p. 111. Stirps in Hispania perrara, 
quam ex Galloecia tantummodo vidi in Herb. Hrt. bot. Matrit. 


Ord. 37. CONVOLVULACEAE Juss. 


Sub-Ord. CON VOL VULEA E. 


Cressa L; nescio ex quo Cressam, non Cressiam scripsit L.; ego 
intelligo mulierem eretensem ab Ovidio memoratam. 


Cressa humifusa (Dioscor., Plinii) Lamk. Fr. 2. p. 268. 


Dioser. 1. 3. c. 143., Plin. Nat. h. 1. 21. c. 29., vel 103. Cr. cretica L., Ber. 3. p. 61. Moris Sard. 
3. n. 839., DC. Dub. p. 331., Willk. Lang. 2. n. 2538. C. villosa Hoffm. Link., FI. Port., ex Webb. 
Berthel. Phytogr. Canar. Herniaria lenticulata L. Herb., ex Vahl., Frankenia mollis M. a Bieb., R, 
Sch. DC. Pr. ex Ledb. Fl. Ross., Cr. microphylla St. Lager. Flor. Graec. Sibthrp. C.3. p. 91. t. 256, 
Reichnb. Icon. C. 28. t. 1335. f. 1., Lamk. Ill. t. 183.; Pluken. Phytogr. t. 43. f. 6., Alpin. P. Exoticor, 
p. 156-7., deser. mal., icon. mediocr. : 


91, (2? Flor. Jul. Fruet. Sept. Reperitur circa Narbonne, ex DC. 
Pr. n. 2158. 

Perennem esse plantam vult Balansa, Bull. Soc. botg. Fr. TT. 4. 
(1857.) p. 153. Ad C. creticam citatur Chamaepitys incana exiguo folio 
G. Bauh. Pin. p. 249. n. 1. Irraunt in eam figurae Fuchs. Hist. Stirp. 
p. 855., Icon. (ed. 1545.) p. 510., Matth. p. 941., Compend. p. 612., 
Dod. Purg. p. 430, Pempt. p. 46. f. 3., Lob. Obs. p. 208. f. 1., Icon. 
t. 983. (uniea in medio tabulae), Dalech. Hist pl. Lugd. p. 1160. f. 1., 
quibus accedit etiam Chamaepithys Lonicer. Nat. h. ert. 159. A., quae 
figurae a quibusdam ad hane Convolvulaceam laudantur. Obscura mihi 
icon in qua habitus a Convolvulacea alienus repraesentatur, foliaque 
opposita. Pertimuit locum Dodonaei declarare Courtois, neque ego a 
plurium sententia seducor, et prolationes istas hic, ad modum obser- 
vationis, refero, ut videatur qualis ei potior fuerit locus ? 


Convolvulus Plin. L. 


Convolvulus maritimus (Dioscorid.) Lamk. Fr. E 
Dioscor. 1. 2. c. 148. C. Soldanella L. S ., Koch p. 569. n. 2., Bert. 2. p. 451. n. 16. Moris S 
3. n. 834., DC. Dub. p. 399) Ag Bromf. FI. Vect. p. dis. n. 3. Calystegia Soldanella R. ex T 
Lang. 2. n. 2555, C. Sold. La-Peyr. Herb. C. asarifolius Salisb. Pr.; C. reniformis Banks. , Pu T 
Calystegia reniformis R. Br., ex Hook, fil. New. Zeel. Engl. Bot. v. 5. n. 314., Flor. ps. t Ae m 
Reichnb. Icon. C, 28. t. 4341. f. 2., Sabb. Hrt. Rom. 1. t. 2., Plenck Ie. pl. med. T.i. p. 55, b. 93, 
Zannich. Vnz. p. 71. t. 6. Matth. p. 469., Camer. Epit. p. 253., Cord. Hist. pl. crt. 205. b., i n : pe 
- 395., Lob. Obs. p. 329. f. 2., Icon, t. 602. f. 2., Donat. Sempl. p. 82., Tabern. ne y A E 
alech. Hist. pl. Lugd. p. 526. fig., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 15. p. 166. f. 2., Moris. Hist. pl. eA 
B4 pagus fn,2 


% Flor. /Estat. Fruct. sera Æstat. in Autumn. In litoribus, utrius- 
que maris. 


512 ` 


Legi in litore Catal. prope Rosas ad Caneillas, die 4. Jun. 1851.; 
habui ex Bayonne a Darracq. Observavi ad St. Jean de Luz, Hen- 
daye, Fontarabia, San Sebastiano, Orio, Algortha contra Portugnlette. 

Perperam flores Albi dicuntur a Koch, jam ab edit. 1. Syn. p. 
494. n. 2. 

Stigmatum descriptionem erroneam apud Smith, l.c., ex Engl FI. 
p. 286. merito criticavit Bromfield, 

Reapse est plurium antiquorum Soldanella, et vulgo apud Italos 
meos; sed nomen receptum pro Primulaceo genere (cum Clus. Pann. 
Austr., Pen. Lob. Advers., vix, Camer. Epit.) hic loci repetitum mihi 
male sonat, quia nomine eodem, ad res diversas significandas aegre 
utor. Caeterum novum conficere non oportuit. 


Convolvulus major (Theophr., Dioscor., Plin.) Gesn. Hrt. Germ. Pen. 
Lobel., Caesalp., J. Bauh., Ray, Gilib. 


Theophr. Hist. pl. l. 1. c. 2., Caus. 1. 2. c. 24., Dios. l. 4. c. 143., Plin. Nat. h. 1, 24. c. 5. vel 
11. C. sepium L. Sp., Koch p. 568. n. 1., Bert. 2. p. 436. n. 2., Gaud. 2. n. 485., Moris Sard. 3. n. 
832., DC. Dub. p. 330. n. 2. Calystegia sepium R. Brown, Nov. Holl. Van Diem. Prodr, p. 483. n. 1., 


Willk. Lang. 2. n. 2554, C. sep. La-Peyr. Herb.; C. tuguriorum Forst. Pr., ex Spr. Syst., Raoul, et 
Less, Rich. Fl. Nouv. Zéland., C. repens L. confirm. ab Hook., As. Gray, et Bromf.; C, laetus Salisb., 
C. sagittatus Dule. (non Thunb.), Volubilis major Trag.; Cal. Catesbyana Pursh (ex Conv. Spr.), ex 
As. Gray. Engl. Bot. v. 5. n. 313., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 1. t. 26., Flor. Dan. t. 458., Sv. Bot. 
v. 8. n. 514., Sturm Heft 7., Flor. Batav. v. 3. t. 202., Schranck Fl. Monac. t. 103., Schk. Handb. 
t. 38., Lamk. Ill, t. 104. f. 1., Dietr. Fl. Boruss. v. 2, n. 83., Reichnb. Icon. C. 28, t. 1340, et t. 1341. 
ns. 1-6. anal. fr. sem.; Ten. Napol. p. 62. t. 213. f 2., Plenck Ic. pl. med. T. 1. p. 53. t. 91. Moggr. 
Flor. Menton. t. 81. f. A., Le Maout, Deesn. Vw aryl p. 170. Matth. p. 1212., Gion: Epit. p. 932., 
Dod. Purg. È 210., Pempt. p. 392., Lob. Obs. p. 340. f. i., I., Icon. t. 619. f. 1., Brunf. Herbr. 3. p. 
90., Fuchs. Hist. st. p. 720., Trag. St. hisp. 865., Tabern. Krtb. 2. p. 1203. f. 1., Icon. t. 875. f. 2., 
Cod. Paris. ex Lenormd. fol. 63. vers.. Lonicer, Nat. h. crt. 207. A. (f. sopr.), J. Bauh. Hist. pl. 2. 
1. 15. p. 154., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 1. p. 12. t. 3. f. n. 6. 

9, Flor. Jun. Sept. Fruet. Sept. Oct. 

Legi in Pyr. Atax. ad Salelles, die 15. Jun. 1839.; in Pyr. Arag. 
ad Luesia, die 3. Jul. 1850.; ad Huesca, die 1. Oct. 1850. In plagis 
septentrionalibus raro fructificat: vid. Sm. Engl Fl. p. 286. n. 2, 
Wahlnb. Fl. Sv. n. 940. 

Individua ad Huesca observata ostenderunt peduneulos quadrangu- 
lares, bracteas duas oppositas, cordiformes, corollas prorsus albas. 
Variant braeteae in hac specie; eas vidi extrorsum convexas, et mutuo 
se amplexantes, aut altera alteram, quod frequentius intervenit; et vidi 
planas, ae extrorsum concavas, scilicet marginibus omnino liberis, et 
haec omnia in eodem loco (ad Salelles), ne dicam in eodem individuo. 
Observavi insuper hasce bracteas obtusas, aeutas, mucronulatas, Variat 
quoque magnitudo corolae, quam quinquefidam etiam, hue et illuc 
reperies in Pyrenaeis, ut alibi; ad Bagnacavallo talem vidi. Varie- 
tatem corolla rosea praeditam, in qua generatim pedunculi compressi, 
inferne obscure, superne evidenter tetragoni, aut tetragono-compressi, 
observavi pluribus Pyrenaeorum locis, videlicet in Pyr. Cantabr. ad 
Irun, Tolosa, Lesso ; in Aragonia ad Luesia (ubi specimina legi), in 
agro Narbon. ad Salelles (unde quoque specimina eduxi), in Pyr. 

» Egs B 
sept. med. Valle d’Aure; quem lusum saepe vidi eum communi statu. 
Bracteae totae virides, aut per marginem rubellae occurrunt, vel eum 
corollis rubellis, vel cum albis. Viridulum colorem in eis corollae par- 
tibus observavi, quae respondent lateribus petalorum, si corollam mente 
solutam, et mox conglutinatam concipias. Similes variationes de ma- 
gnitudine corollae, deque ejus colore saturatiore, rarius vero de illius 
solutione in petalos, aeque observavi in C. minore; quod ego sponte, 


à 513 

e natura, evenire, neque e ventorum spiramento effici puto, vel imbrium 
violentia, quomodo existimavit Schlechtend. Corollar. obs. etc. in. Linnaea 
V. 25. (1852.) p. 201. not. Referam et hanc Ruiz et Pavon Obs. 
“ Folia sagittata, sed plerumque  sagittato-hastata, Pedunculi solitarii, 
aliquando gemini, uniflori. , Fl. Per. Chil. T. 2. p. 10, n. 3. 

Suspieatur Philippi (Pl. nov. Chil. C. 4. n. 330., in Linnaea V. 29., 
1857., p. 15.) Calystegiam sepium Gay Cl. (Chil. 4. p, 442.) forte ad 
suam C. roseam Ph. pertinere; sed suspicari potest, istam suam C. roseam 
merum esse lusum speciei vulgaris: cf. etiam ea quae esposuit Mog- 


gridge de C. sylvatico W. Kit., Fl. Ment. 


Convolvulus minor (Dioscorid.) Gesn. Hrt. Germ., Caesalp., Clus., Gilib. 


Diosc. l. 4. c. 39. C. arvensis L. Sp., Koch p. 569. n. 3., Bert. 2. p. 434. n. 1., Gaud, 2. n. 486., 
Moris Sard. 3. n. 833., DC. Dub. p. 330, n. 8., Willk. Lang. 2. n. 2552., Ledb. Fl. Ross. 3. p. 91. 
n. 12., Bromf. Fl. Vect. p. 312. n. 1. C. arv. La-Peyr. Herb.; C. sagittifolius Friv. Herb. Rum. ex 
Griseb.; Volubilis minor Trag. Engl. Bot. v. 5. n. 312., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3. t. 46., Bull. 
Herb. Fr. t. 269., Schrank Flor. Monac. t. 27., Sv. Bot. v. 5. n. 341., Fl. Bat. v. 1. t. 13., Dietr. FI, 
Bor. v. 3. n. 156., Fl. Dan. t. 459., Drev. et Hayn Ch. pl. Eur. T. 1. p. 37. t. 24., Hayn. Term. bot. 
t. 19. f. 1., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1337. f. 3. (exter.), Plenck lc. pl. medic. T. 2. p. 8. t. 104., Roques 
Phytogr. med. 2. p. 1. t. 50., Turp. Fl. med. T. 7. t. 49., et Id. Iconogr. vég. t. 49., Libosch. Trin. 
p. 47. t. 16. Matth. p. 1011., Camer. Epit. p. 753., Fuchs. Hist. st. h. p. %8., Trag. St. h. y 806. , 
Cod, Par. ex Lenorm. fol. 63. a Dod. Stirp. h. Comm. (1553.) p. 380., Hist. pl. (gall.) p. 266. f. 2. Purg. 
p.213. Pempt. p. 393. Lob. Obs. p. 340. f. 2., Icon. t. 619. f. 3., Clus. Rar. pl. Hist. 2. 1. 4. p. 50. f. 
supr., Egenolph. Herbr. imag. crt. 35. b. f. infr. extr. (bracts. a fl. remts.); Lonicer, Nat. h. crt. 207. 
f. infer. Dorsten Bot. crt. . B. ead., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 15. p. 157., Moris, Hist. pl. Oxon. 2. 
B.E p. 13. 4. 3. f. 9. 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Jul. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 10. Jul. 1850. Habui ex 
Tarbes a Deville. 

Non vidimus capsulam pentagonam, nec maturam calycem aequan- 
tem tantum, neque semper bilocularem , ut eam describit Bertoloni; 
minimeque globoso-triquetra dicenda est cum Gussone, Sic. Syn. p. 241. 
n. 3., quae male quidem univalvis declaratur a Dreves et Hayne. 

Varietatem folis angustissimis, sublinearibus, auriculatis (Boccon. 
Mus. Piant. p. 44. t. 33. f. 1. Pluk., Phytogr. t. 24. f. 3.) in Pyrenaeis 
saepe offendi: incidit in eam C. Cherleri Agardh, Roem. Sch. Syst. 
Vegt. V. 4. p. 261. n. 19. Lusum, seu morbosum statum caule fa- 
sciato ad Pamplona legi. Alterum, corollis sub-pentapetalis pariter ad 
Villaba prope Pamplona animadverti, itemve, extra Pyrenaeos, ad Ba- 
gnacavallo. Hunc lusum jam observarunt alii; de eo loquutus est Smith 
in Engl. Bot. De La Font., in Ann. Se. Nat. Por. Ser. 2. T€. 
(1838.) p. 380. et latius Sehleiden. E primis forte observavit Rand, cf. 
Ray Syn. ed. 3. p. 276. n. 4. A me observatum quidem in aliis ejus- 
dem generis speciebus, scilicet, ut dixi, in C. majore, insuper m C. ma- 
ritimo, in C. lineato in C. terminali. : iu 

Et hic est normalis quarumdam specierum status, corollis semiquin- 
quefidis donatarum, ut C. pentapetaloidis, C. spinosi: suntque Cucurbitaceae 
quaedam corollis basi vix conglutinatis, solemnior in Ordine Momordica 
senegalensi pentapetala. Quod, plurimis aliis exemplis de plantis Or- 
dinum diversorum collectis, theoriae eorum opportune inservit, qui co- 
rollas monopetalas, e pluribus, in origine sejunetis, petalis, mox con- 
glutinatis, veluti sympetalas, gamopetalas, considerant. Inter tot exempla 
sequentia commemorabo ab alio forte non animadversa. Franciscus Alea, 
Horti bot, Matrit. addictus, mihi demonstrabat Cobaeam scandentem et 
Nicotianam glaucam flores pentapetalos gerentes , ibi ubi luxuries ve- 


getationis magna facta erat. In memoria revocabo quaedam exempla 


33 


514 


corollae sympetalae in plures petalos dispertitae in Anagallide arvensi, 
Antirrhino vulgari, Digitali lutea, Solano tuberoso, Phlox amoena, Phlox 
clarkioide (sive dialypetala Kirschl.) Menyanthe palustri; Azalea nudiflora, 
Campanula Medium, C. rotundifolia (unde surrexit Depierrea Cujusd.), 
Rhodora canadensi, etc. 

Hujuscemodi ductus observationibus ac studiis Borkhausen, Tentam. 
dispos. FI. Germ. (1809.) p. 86. n. 393., sequentem edidit notam: 
Corolla Convolvuli pentapetala videtur, petala autem conglutinata sunt, 
ut in Vinca » Borkh. l.c. 

Ast legem hane pro absoluta, et generali minime sumi posse, tum 
Duchartre, cum Gasparrinii studia, et observationes demonstrant. Cf. 
Dueh. Ann. Sc. Nat. annis 1844-45., Gasparr. in opella Orig. cal. po- 
lisep., coroll. polipet., 1865. 

C. minor colligitur a mulierculis per Pyrenaeos Aragonenses, Ca- 
talaunos, et aurigeros, ad Roda, Aren, Conca de Tremp, Ustou, alibique, 
ad nutriendos sues, quae eo libentius prae aliis herbis vescuntur: hoc 
ego refero fide eorum, qui rem tractare consueverunt, extra Pyrenaeos 
etiam, et per Italiam, quod aliquis non crederet fidens fallaci Gallizioli 
sententiae, Elem. Bot. agr. 2. n. 231. 


Convolvulus althaeoides (Gesner) L., Desf. Atl. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 9, f, 74.? Bert. 2, p. 439. n. 4., et p. 774., Moris Sard. 
3. n. 834., Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 409. n. 94., Loisel. Gall. ed. 2. p. 165. n. 4., DC. Dub. p. 330. 
n. 9. (excl. Barr. syn.), Willk. Lang. 2. n. 2553. (it. Barr. expuncto). La-Peyr, Herb.; C. italicus Guss. 
Sic. C. alceaefolius Lamk., Bory Chaub. Pélop. n. 341.; C. aegyptius Vesling. in Prosp. Alp. Agypt. 
+ 73-4. cum fig.a Conv, etc. Gresalvi Stor. Natur, Corsic. (1774.) p. H1.? Flor. Graec. Sibthr. C. 2. 
+ 48. t. 194., Tenor. Nap. p. 60. n. 5. t. 15., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1339. f. 1., 2., Moggr. Fl. Menton. 
30., Lindl. Bot. A V. 33. (1847.) n. 12. (ital.); Bot. Mag. t. 943., et t. 359,, Trattin. Thes. bot. 
57, 58., Planchom Fl, Serr. Jards. Eur. T. 10. (1854-5.) p. 137. n. 1021. cum tab. (nom.e argyr.): 
Pereboom Mat. veg. Dec. 1. t. 5. i. 6.; Clus. Hisp. p. 383-4., Rar. pl. Hist. 2. l. 4. p. 49. f. infer., 
Lob. Obs. p. 343. f. 1., Icon. t. 623. f. 2.; Tabern. Ic. t. 819. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 2. 1. 15. p. 159., 
Zanon. Istor. bot. p. 102. t. 40., ed. Mont. p. 80. t. 54., Barr. Ic. t. 312., Moris. Hist. pl. Oxon. 2. 
S. 1. p. 13. t. 3. f. ult. n. 10. 

% Flor. Maj. Jun. Fruet. delab. Jun., Jul. Aug. In Pyr. orient. 
humilior., calidioribus. 

Legi in Pyr. Atax. ad St. Lucie, die 93. Maj. 1839.; in Pyr. or. 
ad Port Vendres, die 20. Maj. 1837.; semina legi ad Fosas, die 21. 
Aug. 1860. Occurrit ad la Nouvelle. i 

Bracteae duae in pedunculo florali, sive unieum florem, sive duos 
sustmente, Bracteae hae lineares, interdum iterum apparent in altera 
bifurcatione, aut subdivisione pedunculi, etiam cum flore unico. Accidit 
quoque, ut calycis lacinia altera formam bracteae ostendat. Haec ob- 
servavi ad le Pertus Pyr. or., die 20. Maj. 1843. Pedunculus articu- 
latus maturo fructu secernitur. Semina sub-triangularia, irregulariter 
rugosa, granulata, fusca, 

Choisy, et Planchon ab hac specie non distinguunt C. tenuissimum 
Fl. Graec., et Flor. Ital., ut distinguebat Linnaeus, Sp. pl p. 222. 
Quidquid fuerit, haec forma in Pyrenaeis desideratur. Sed fateor, Barr. 

e. $312, huie speciei a quibusdam relatam, me ferme invite a C. al- 
thaeoide separavisse, C. tenuissimus dubia species fuit Visianio, Dalm. 
Specim. p. 54. 


Convolvulus terminalis (Cortusi et Guiland.) Salisb. Prodr. p. 125. n. 26. 


M Dro speciei auctoribus dicam infra. C. Cantabrica L. Sp., Koch p. 569. n. 5., Bert. 2. p. 


«mau 


447, n. 12, Moris Sard. 3. n. 838., Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 402. n. 15., Loisel. Gall. ed. 2. p. 165. 
n. 8., DC. Dub. p. 330. n. 4., Willk. Lang. 2, n. 2541. C. Cantbr. La-Peyr. Herb., C. Linariaefolio 


G. Bauh. Pin. p. 295, n. 10., C. doryenioides De Ntrs., ut ipse veritus est. Jacq. A. p. 53. t. 296., 


515 
Reichnb. Icon. C. 28, t. 1335, f 1.; Clus. Hisp. p. 383., et p. 385-6., et Rar. pl. Hist, 2, ]. 4, p. 49. 


f. 1.. Lobel. Obs. p. 342. f. 1., Icon. t. 622. f. i. Gesn. Op. bot. ed. i i 
(nec C. lineat. ut Ds ip a Spreng.). 3 P. bot. ed. a Schmied, tab, lign. 9. f, 73. 


9 Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. Per region, mediterr. cum Olea, 
quam non raro excedit. 

Legi in Pyr. Navarr. supra Pamplona, inter Villaba et Huarte, 
die 12. Jun. 1844., in Pyr. or. ad Ceret (Roussillon) die 18. Maj. 1843.: 
semina legi ad Gerona, die 26. Jul. 1860, Observavi ad Jaca, Savi- 
nianigo, Jebra, Olot, super Oleam. 

Rhizoma validum, lignosum; caulis aereus unus, plures, interdum 
omnino prostrati, et diffusi, alias adscendentes, et etiam, raro, erecti, 
Pedunculi saepius triflori, ad pedicellos, vel ubi ramosi fiunt pedun- 
culi, bracteis fulciti, iterumve etiam ad flores laterales, Corollae ad an- 
gula saturatiores, ibidemve pubescentes: ad Zumbier obvia mihi fuit 
varietas corollis. prorsus albis. Pili quibus planta obtegitur, tum ad- 
pressi, tune patentes. Adeo statura, et copia ramorum variat, ut ex- 
trema faciem diversam ostendant, 

Corollis aliquot discissis, sive pentapetalis vidi ad Castelló de Am- 
purias, die 28. Aug. 1860., iterumve in m.* San Bartolomé ad Solsona, 
vere 1861., ubi vix ad ungues coalita inspiciebantur petala, ita ut flores 
Helianthemi vulgaris rose? simularent. Corolla aeque ac in illis nonnul- 
larum stirpium polypetalorum intervenit, supervenientibus imbribus 
constringebatur, ut florem clauderet, quomodo in eodem loco fieri vidi 
de Linis suffruticoso, et glanduloso, de Helianthemis quibusdam, ex ob- 
servatis ad Tremp, ete. C. terminalis frequens est circa Pamplona, non 
tamen adeo ut Aphyllanthes monspeliensis, quae postrema planta, quum 
plane respondeat Plinianae deseriptioni, bine pro istius Cantabrica (Nat. 
h. 1. 25. c. 8., vel 47.) ego recognosco. Perperam ergo, quidam hune 
Plinii locum ad nostrum Convolvulum citaverunt; ex. gr., Asso Syn. 
Arag. p. 24. n. 175. TRE 

Specificam sed fallacem, ab Auctoribus susceptam denominationem 
respui. Ipse Linnaeus eamdem speciem duplicavit nomine C. terrestris, 
Sp. pl. p. 224., quod nomen varietatem, quoad characteres, exprimens, 
ubi non agatur de specie amphibia, non parum absurdum, ego deserui. 
Nec illud placuit C. subdsericei Schrenk Songar., quia in luxuriantibus 
individuis nil amplius sericei planta ostendat, Suscepi illud Salisbury, 
ne novum conficerem, sed reapse parum satisfactus; quia si flores ad 
peduneulorum extremitatem coacervantur, pedunculi qui eos ferunt ex 
foliorum axillis prodeunt, et bracteati sunt. Species sub eodem tempore 
à pluribus observata, nempe a Gesnero, Clusio, Pena, Lobelio, Castor 
Durante, Dalechampio, Tabernaemontano. Fuit etiam Cortuso et Gui- 
landino nota, qui, fide G. Bauh. Pin. p. 295. b n. 10., Helxinem stantem 
eam nuneupaverat G. Bauhinus, deceptus forte à mala Lobelii obser- 
vatione, p. 342., recepta etiam a Dalechamp. Hist. pl. Lugd. 2. p. 
1426., non distinxit a C. terminali C, lineatum, bene figuratum et de- 
scriptum a Pena, Lobelio, Adversr. p. 214. Uti, pontrano errore, oam- 
dem speciem duplieavit Daleehamp , le. p. 1425., figura propria, et 
p- 1426., figura Clusii; cf. etiam G. Bauhini Animadvers. in Histor. 
gener. pl. Lugdun. (Francoforti 1601.) p. 73. 


Convolvulus lineatus (Pena et Lobel.) L. Sp. pr 


i Eh sas 7 si | 
. Pen. Lob. Adversr. p. 274. Videtur fuisse nota species Rauwolf. Hodoep. ds 3 ol 
sice. 50, ex Gronov. Bert! 9. p. 444. n, 8., Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 403. n. 24., Gren. Godr. Fr. 2. 


516 


. 502., DC. Dub. p. 330: n. 5., Willk. Lang. 2. n. 2545., Bong., Mey. Suppl. Fl. Alt. (1840.) n. 186, 
E holosericeus M. a Bieb, ex specim.e Hohenack. et C. Besseri Spreng., ex specim.e Mus. Petrop., 
teste Griseb. Rum. Bith.; hunc var. confirm. Herder; primum ceu speciem sustinet Ledeb. Ross. Rei- 
chenb. Icon. C. 28. t. 1335. f. 4. Lob. Icon. t. 622. f. inter.; Barrel. Ic. t. 311., et t. 1132,, Triumf. 
Obs. p. 9t. 


9) Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. Per region. mediterr., solo 
calcar. potius, cum Olea, vel paulo supra. 

Legi in Pyr. Arag. sub l’Ainsa ad Mediano, die 19. Jul. 1845.: 
ad Huesca, die 22. Jun. 1850.; in Pyr. Atax. ad Narbonne, die 25. 
Maj. 1839. Observavi ad Pamplona, ad Jaca, ad Pons, et ibidem pro- 
xime ad Villanova; ad Manresa, vidique copiosum ad Sijean. 

Stirps argentea, e natura tomenti quo induitur; in luxuriantibus in- 
dividuis tomentum dissipatur, et herba virescit. Statura ejus pollicaris, 
bipollicaris, et palmaris; planta interdum simplex, alias ramosissima, 
et densa. Folia spathulata, oblonga. Flores modo solitarii, alias plures 
in ramorum apicibus. Corollae pallide rubellae, extus ad angulos vil- 
losae, Pistillus ad stili medietatem villosus, ovario sericeo, stilo superne 
eum stigmate glabris. Stamina prorsus glabra. Legi ad Huesca lusum 
corollis quinquepartitis. 

C. lineatus Bess., M. a Bieberst. cui Tabern. Art. 2. p. 1269. f. 1., 
Icon. 1878. f. 2. fugit ab hac specie, et propriam costituit C. Besseri 
Spreng. Nobis C. Tabernaemontani. 

Audivi olim amicum Dunal (Maj. 1836.) loquentem ad discipulos 
de formis intermediariis, quibus haec species transiret in C. terminalem; 
sed ego illius luxuriantia specimina quoque ab hae specie semper fa- 
eile distinxi. Loiseleur, Gall. ed. 2. p. 166., supervacuam distinxit 
stirpem, zntermediam n. 10., quam inter lineatum, n. 9., et Cneorum 
n. ll. (sive C. argenteum (Dioscr.) Desr.) collocavit, reapse C. lineati 
statum. C. lineatus Flor. Graec. Sibthrp. C. 2. p. 81. t. 199. recedit 
a nostro, tum descriptione, tum figura, accedens potius C. argenteo 
Pourr. Attamen ad C. lineatum retulerunt Bertoloni l.c., Gussone Sic. 
Syn. p. 246. n. 14., Viviani Libyc. Specim. p. 12., Choisy in DC. Pr. 
s.c., Griseb. Rum. Bith. V. 2. p. 75. n. 9., sed ego ab utraque specie 
eum distinctum reputo, ita ut forte restituendus sit C. holosericeus M. 
a Bieb., eujus specimina graeca vidi in Herb. Ital. centr. et cui inter 
synonyma, subversa sententia, adducendus foret C. lineatus Grisebach. 
Auetores Florae Romanae recentiores mihi noti, non receperunt hane 
speciem, ex agro Romano, Civitavecchia (Centumcellas), descriptam, et 
delineatam a 'l'riumfetti Obs. p. 91., et a Barrel. Ic. Obs. p. 4. n. 3l. 
cum una e tabulis s.c. Enumeravit eam Sabb. Synps. plntr. Romanr. 
(1754.) p. 12. lin. 33: ad Civitavecchia non percepit Dr. Rolli qui 
stirpem raram observavit in m.* Circeo tantum (ex hujus litteris datis 
20. Jun. 1875.) 


Convolvulus argenteus (Micò) Pourr. Chlor. Narb. n. 375. 


Micó apud Dalech. Hist, pl. Lugd. 1. p. 816-7. C. saxatilis Vahl Symb. 3. p, 33. (reject. 1.0 Bocc. 
loco); Loisel. Gall. ed. 2, p. 166. n. 195 bé. Dub. p. 330. n. 3. C. pee inet sr. d Lamk, Dict. 
3. p. 951. n. 47, Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 401. n. 10., Willk. Lang. 2. n. 2543. C. arg. Pourr, Herb. 
Matrit. asserv., et C. capitatus (^ avan.) Pourr. Herb. Bolos., et suo Matrit., nec non Salvad. Barcin. 
hic ex Costa. Cavan. Ic. Descr. 2. p. 72. n. 207. t. 189., Reichnb. Icon. C. 28. t. 1336. f. 2. Barrel. 
Icon. t. 470. mediocr., Bocc. Mus. piant. p. 79. t. 70. ex Barrel. cujus cf. Obs. p. 4. n. 32., J. Bauh. 
Hist, pl. 2. 1. 20. p. 803. f. 1. 


9j, fere h Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. In Pyr. Atax., orient., 


locis humilior., calidior. rar. 


517 


Legi in Pyr. orient. (Roussillon) ad Casas, vel ad la Virgen de 
Pena (unde habui quoque a Bernard), die 17. Jun. 1840. Semina legi 
in Pyr. Atax. supra les Salinas de Grimau, monticulo vulgo la Cuma 
de Ghet, die 21. Sept. 1860.; ex la Sidrière de Fitou ad Leucate ac- 
cepi a Gautier. Observavi etiam in m.° la Clape. Species habitu fa- 
‘cieque quidquam variabilis. 

Pourret in scheda Herbarii sui, Matriti asservati, dieit nomen mu- 
tandum in C. capitatum Pourr. Cavan.; sed rationes, neque ipse dedit, 
nee ego, in ore suo, facile divinarem. Mihi videtur haee species olim 
confusa cum C. Cneoro L. a Palau y Verder. Part. pract. Bot. Linn. 
T. 2. 1785. p. 111. n. 49., quod locorum autopsia in Hispania indi- 
eatorum (Monserrat, Sierra Morena, Mancha), partim ex Barrelieri notis, 
partim, quoad Monserrat, e meis ipsis observationibus, confirmatur. 
Caeterum et Linnaeum duas bene distinetas species confudisse sub suo 
C. Cneoro, Sp. pl. p. 224. n. 30. mihi facile persuadeo, cum Desrousseaux, 
et Willdenow ; hane scilicet, et C. Dorycnium (Dioscor. N., sive C. 
Cneorum Auctor. 


Sub-Ord. 2. CUSCUTE AE Bartling, Lindley. 


Ceu peculiaris Ordo a quibusdam consideratur: ef. Pfeiffer (Bot. 
Zeitg. 1845. p. 673., et 1846. p. 17.), Annal. Sc. Nat. Par. Ser. 3. 
T. 5. (1846.) p. 83-9., ex Buchinger: vid. etiam Le Maout Decaisn. 
Botanique (1868.) p. 171. 


Cuscuta Dorsten., Trag., Tournef£; Engelm. Cusc. 1859. Dehi- 
scentiam capsulae animadvertebat Trew Symb. phyt. p. 88. 

Crediderunt Botanici, fere omnes, ad hoc genus pertinere Cadytam 
Theophr. De Caus. l. 2. e. 23., Plin. Nat. h. l. 16. c. 44., vel 92.; 
sed pro hac planta rectius Cassytham (Rumphii) filiformem L., Ordinis 
Laurinearum interpretatus est Sprengel. Hist. r. hrb. p. 90., et cum 
eo Desfontaines, in Plin. edit. Lemaire V. 5. p. 639. Neque est quod 
opponatur huic interpretationi: nam si Theophrastus, et Plinius com- 
munem stirpem significare voluissent, ei patriam Syriam tantum non 
assignavissent. Orobanche vero Theoprasti, Hist. pl. l. 8. c. 8., De Caus. 
l 5. e. 22., ed. Schneid. e. 15., Cuscutae Neotericorum respondere 
videtur, ut plurimis, et etiam Fromont visum est, in infelici caeterum 
sua de Orobanche Dioscoridis nota (Cherbourg 1807.), ubi inter tot 
tricas ausus est sustinere (p. 16.) Orobanchem non esse genus plan- 
tarum parasiticum. Viderunt quidam Theoprasti Orobanchem in Lathyro 
segetum: ii obliviscendi sunt. 


Cuscuta major (Ruellii) G. Bauh. Basil., Pin., Zannich Vnz., DC. Fr. 


Ruell. Nat. Strp. 1. 2. c. 131. p. 589, lin. 26. Choisy De Convolvul. Dissert. 3, p. 7. n. 2. et in 
DC. Pr. P. 9. p. 453. ba ni Soy. Willem. Cuscut. Nancy in Mém.. Soc. Linn. Paris. T. 4. LO p. 
280. n. 1., DC. Dub. p. 331. n. 1. Cusc. europaea Sm. Br.? Berl. $p 67. n. 1., Gaud, 1. n. 369., Koc 
p. 569. n. 1., Engelm. p. 18. n. 7., Willk. Lang. 2. n. 2558., Bromf. Ped 
garis Pers., C. tubulosa Presl., C. Epithymum Thuill., C. epicnidea Bernh. , d a dei cui 
monogyna Schmidt, C. Ligustri Miei. C. tetrasperma Jan., C. hyalina ona . segetum "6. 
Viciae Schultz, C. Epitriphyllum Bernh., C. Schkuhriana Pfeiff., C. brachystyh CR adi o 
pillaris Edgew. synon., vel variets. sunt ex Engelmann. Engl. Bot. v. 6. n. 378., "ip = r e 

Grav. V. 4. t. 34., Flor. Dan. t. 199., Fl. Batv. v. 11. t. 816., Gaertn. Fr. Sem. pl. E ri m 
f. 6. Coss, Germ. Fl. Paris. p. 961. n. 3. t. 14. f. C., Sturm Heft 10., Reichnb. Pl. cr Gui eie 
f. 690., Icon. C. 98, t. 1349. t. 4., Mut. Fr. 2, p. 302. t. 36, f. 282., Babingt. T MEA eet Pn 
P. 2, p. 215., et f, 1. (coroll. apert.); Plenck Ie. pl. med. T. i. p. di. t. 70., Cath, Anat, compr. Veg. 


518 
Dicotyl. p. 7-0. t. 2. anat. pl. Mati. pe 1279., Camer. Epit. p. 984., Fuchs. Hist. Strp. p. 348., Trag. 
1302. 


St. h. p 810., Tabern. Krtb. 2. p. . icon. t. 901., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2, p. 1683. fig. obscur,, 
Park, Theatr. p. 10. f. 2. 


©, sed 9 etiam Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. Non est com. stirps. 

Legi in Pyr. septr. aurig. ad le Plà, die 31. Jul. 1845. Habui ex 
Arrens a Deville. Observavi inter Guetary et St. Jean de Luz, in valle 
d'Aure, ad Toulouse, ad Ustou. 

Vidi stamina ad stigmatum ora applicita, et vicissim: pistillus basi 
divaricatus: squamae minimae, vix apparentes, tubo corollae adpressae, 
sub staminibus positae, neque cum istis alternantes. 

Persoon, Desvaux, Withering, Besser, Soyer-Willemet, Smith, 

Hooker, Bertoloni, Baumgarten, Sonder, Noulet, Lestiboudois, aliique 
negant praesentiam squamarum hypostaminearum; forte quia in ex- 
siccatis plantis tantummodo inquisitas eas videre non potuerunt. Mallem 
hoe eredere, quam stirpem ab eis bene observatam eorumque speciem 
a nostra diversam, Bertoloni ultra adhue processit, ntpote qui asseruit 
C. europaeam Sturm, Rohling cum Mertens, et Koch, Reichenbach, 
spectare ad lusum C. minoris. Sed si nulla alia ratio penes eum fuit, 
quam praesentia illarum squamarum ab istis (Sturm excepto) indicatarum 
aut descriptarum, tunc illius sententia excidit fallaci innixa ratione. Hie 
opportuna eadit Babington observatio: « In the figure of C. europaea 
at t. 378. (of Engl. Bot.) and also in that given by Hooker in Fl. Lond. 
N. S. t. 67T., the scales are omitted, although they are always present in 
that species, and indeed it is probable that they exist in every species of 
the genus. In C. europaea they form an internal membranous transparent 
whorl, closely adpressed to the tube of the corolla; each being connected 
with its neighbour below, and terminating above in two long acute tran- 
sparent points » C. Babingt. Engl. Bot. Suppl. v. 3. n. 2850. Hasce 
squamas bene perceperunt R. Brown, Nov. Holl. ete. Pr. p. 491., 
Gaudin, Bluff et Fingerhut, Mertens et Koch, Ramond, Mutel, Cosson, 
Germain, Boreau, Godet, Callay, Delastre, Merat, Spach, Bromfield, 
cf. Babingt. Trans. lc. p. 213. et Man. Br. Bot. Nihilominus reperta 
dicitur Cuscuta, majori affinis squamis hypostamineis orbata, quam 
Pfeiffer C. Schkuhriana nuncupavit a Schkuhr, qui reapse Cuscutam 
quoad stamina, male delineavit in suo egregio opere Botan. Handb. 
t. 21., nomine C. europaeae. 
- Cum hae Sehkuhrii. figura altera jungitur Flor. Dan. (t. 199.) quae 
item squamas non offert sub sua putata specie a Pfeiffer, et cujus 
est synonymon QC. Epitriphyllwn Bernh. Sed haec omnia flocci facienda 
esse comprobavit Engelmann, sustinens nullam dari Cuscutam squamis 
hypostamineis orbatam; cf. et Reichenbach Icon. C. 28. p. 86., et 
videas, declaratum a Kirschleger, C. Schkuhrianae nomine a Wirigen, 
cum eo communicatam squamas, adhue solemniores prae vulgatiori 
forma, ei obtulisse, FI. Als. p. 527. sub C. Viciae Schultz. In indi- 
viduis Pyrenaeis a me observatis squamas palmatas vidi, quales eas 
exhibent Reichenbach, Mutel In stirpe anglica eas bifidas describit, 
et figurat Babington; varias, bifidas, quadrifidas, multifidas vidit Kirsch- 
leger in duobus formis a se observatis, et varias delineavit Germain, 
variasque describit Dorner in Linnaea V. 35. (1861-8.) ps. 141-8. 

Gemmis saepe sese propagare, et inde perennem esse plantam co- 
gnoverunt Benvenuti, et Decaisne; iste sententiam suam mecum, de 
re rogatus, naviter sustinuit, Parisiis, die 3. April 1862, 


519 


Choisy le. parasiticam dicit in fruticetis; nos abunde eam vidimus 
parasiticam non tantum in fruticibus, ut in Humulo volubili, Ulice au- 
tumnali, Rubo vulgari, Pruno spinosa, Clematide Vitalba, sed in herbis 
etiam, scilicet in Urtica majore, in Lapatho scutato, in Mentha rotun- 
difolia et sylvestri, Salvia glutinosa; Artemisia vulgari et A. tenui- 
folia, Achillea Millefolio, Galio Aparine et villoso, Sambuco Ebulo, La- 
cellia cuneata, (Laserpitio gallico) Bellia aurea, (Chaerophyllo aureo), 
Vicia Cracca, Helleboro foetido, et alii observarunt vastatricem in campis 
Cannabi, Trifoliis, Viciisque, satis. Observata quoque est in Corylo 
Avellana ad Ustou a me; in Ligustro vulgari a Beurling, infra citando; 
in Hyperico calycino ad Bujukdere a Berggren, ex Griseb. Rum. Bith. 
2. p. 76. n. 10.: in Solano Dulcamara in ipsis Pyrenaeis a Deville, 
Iterum in Herbis, scilicet in Carduis quibusdam, ex Deville Cat. Mss.; 
in Cirsio arvensi a Bromf., Vect. p. 517. n. 1.; in Cephalaria leucantha, 
ex Visian. Dalmat. et in Galio albo a Vaill, Par.; Galio luteo, inque 
Trifolio medio a Beurling Scand. p. 34. n. 84.; in Angelica a Drejer 
Fl. exers. Hafn. p. 62. n. 177.; in Bryonia alba Dod., a Gilib. Exerc. 
phytolog. p. 31. n. 45., in Vicia sativa, Ervo tetraspermo, et aliquot 
Cruciferis ex Chatin Le. aliisque. Quae faeta, pro majori parte, inno- 
tuerant G. Bauhino, ut ille declaravit loco infra citando. In T'thymalo 
hirsuto vidit Lindemann. Addam insuper late observatum plantae pa- 
rasitismum a Kops in quibusdam Salicibus, (quod aliis quidem com- 
pertum fut, Bluff et Fingerhut, Delastre, Godet) in Lamio albo, Ar- 
temisia vulgari, Tanaceto vulgari, Vicia Faba, et in Rosa canina. In 
Tithymalo palustri, Polygono Persicaria, Solano Dulcamara vidit Spreng., 
Hal. ed. 2. n. 328., ef, etiam ed. 1. n. 281., ubi et Genista tinctoria 
eam alens indicatur. Degentem in quibusdam Salicibus, Carduaceis, et 
Cunnigunda vulgari deprehendit Spenn. Frib. 2. p. 437. n. 1. Depen- 
dentem e racemo Uvae suspexit eam Brébisson, Flor. Norm. ed. 4. p. 204. 
De C. Viciae, forma C. majoris dixit Callay ap. Bill. Annot (1855.) p. 146. 

Cuscutas variare prohut diversas quas afficiunt plantas credidit 
Vaucher G., Orobanche, in Mém. Mus. Hist. Nat. T. 10. (1825. Paris) 
p. 271., et item jam crediderat Guettard, de omnibus tune notis Cu- 
scutis (majore, minore, et monogyna), ut videre est in Mem. Acad. Sc. 
Paris., 1144., p. 171-8., vel in opere Obs. Plnts. 1747. p. 192. Nos 
autem, qui in plurimis speciebus constantiam formae, et charaeterum 
animadvertimus visis parasiticis super plantas ad Ordines differentes 
pertinentes, huic sententiae obsistimus. ; 

Cum DC., Duby, Soyer-Willemet, Delastre, Choisy, Cosson, et 
Germain, Reuter, paucisque aliis, nomen C. majoris G. Bauhini Pin. 
p. 219. n. 3., praetuli Bauhini saltem tempore, aliis speciebus majo- 
ribus adhue ignotis, major erat inter congeneres species. Nomen spe- 
cificum Linnaeanum ewropaeae, nihil valet, quia. ille duas, saltem, di- 
stinctas species in unam confundit. Illud vulgaris Pers. Syn. minus 
aptum est, quum C. minor longe magis communis, et diffusa sit prae 
C. majore. Nec felicius est aliud a Moench, Meth. p. 461., extortum 
C. tetrandrae, quia agitur de specie, in Europa orientali, et meridio- 
nali potissimum, fere semper pentandra: sed haec hactenus. 

Figura Plantiniana, quae inspieitur sub nomine Epithymbrae apud 
Lob. Obs, p. 233. f. 1., Cassithae Plinii in Lob. Icon. t. 421. f. 2., vel 
Cassuthae in Dod, Pempt. p. 554., inter utramque speciem, majorem et 


520 
Epithymum ambigit, neque descriptio a Dodonaeo data strictiorem per- 
mittit sententiam; adeo ut Courtois in suspicionem venerit, comprehendi 
a Dodonaeo etiam C. Epilinum Weihe; et hoc idem senserunt D'Avoine, 
et Morren. i 


Cuscuta corymbosa Ruiz, et Pavon. 


Ruiz, Pav. Fl. Per. Chil. p. 69., Gren. Godr. Fr. 2. p. 505., Kirschleg. Alsat. p. 528. n. 5. C. ra- 
cemosa Mart. It, Brasil. 1. p. 286., Engelm. l.c. p. 91. n. 55. Engelmannia suaveolens Pfeiff, Cuse. 1845, in 
Ann, Sc. Nat. Par. Ser. 3. T. 5, p. 87. C. suaveolens Sering., Pfeitferia suaveolens Buching., C. Has- 
siana Pfeiff, C. minuta Mart., C. chilensis Berter , C. diaphana Wend., C. Papayanensis Poepp., C. 
citricola Schlechtend., Engelmannia migrans Pfeiff. sunt syn., vel varts. ex Engelm. addr. C. auran- 
tiaca Requien. pl. Cors. Turp. in Dict. Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 49. (paras. dict. super Medic. sativ.), 
Ruiz, et Pav. l.c. t. 105. Reichnb. Icon. C. 28, t. 1344 f. 3 


(+) Flor. Jul. Aug. Fruet. Sept. Oct. In Pyr. septr. med. Atax. 
rara (ad mea tempora). 
Ex agro Narbonensi habui a Delort. 


Cuscuta Epithymum (Theophr., Dioscor., Plin. Murr. 


Orobanche Theophr. Hist. pl. 1, 8. c. 8., De Caus. 1. 5. c. 22., ex ed. Schneid. c. 15. Epith. Dioscor. 
l. 4. c. 176. Plin. Nat. h. 1. 20. c. 8. v. 35. Koch p. 569. n. 2., Bert. 3. p. 69. n. 2., Gand. 1. n. 370., 
Wilson apud Hook, Bot. Misc. 2. (1831.) p. 407. n. 8., Engelm. l.c. p. 11. n. 2., Gren. Jur. E 528. 
Willk. Lang. 2. n. 2556. (excl. var. d). C. Epithym. et C. Trifolii Bab; Bromf. Fl. Vect. p. 318. ns. 
2., et -- 3.1 C. minor Tournf. Inst, r. hrb. Append. p. 652., Hall. in Rupp. Jen. (1745.) p. 27. (non dico 
Cupani); Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 453. n. 5., et Dissert. 3. (1841.) n. 5., DC. Dub. p. 331. n. 2. La- 
Peyr. Herb.; et C. europaea La-Peyr. Herb.? Wulf. Hrbr. ex Fenzl, et Graf.; C. acutiflora Rota, C. 
Trifolii Babingt., C: macranthera Heldr., Sart,, Boiss. ut C. Calliopes Heldr., Sart., Boiss., C. xari- 
thonema Hrt, Paris., C. alba Presl. Ten., (sed hanc ego ger C. subulata Ten., C, Gussoni Gasparr. 
C. planiflora Koch, Des Moul., C. Kotschyi Des Moul. (non C. Kotschyana Boiss.), C. microcephala 
Welwitsch , ee postrema forma, forte, ea est, quae a veteribus pro C. Epithymo, seu minore, 
praestantius habita fuit, Caeterum hae omnes varietates habendae ex Engelm. C. Malleri Strail ex 
Crép. Belg. Engl. Bot. v. 1. n. 55., Sv. Bot. v. 5. n. 352., FI, Batav. v. 8. t. 583., Chat. Anat. compr. 
Vég. Dict, p. 3-7. t. 4., et Suppl. v. 4. n. 9898. Trifol.; Reichnb. Pl. er. C. 5. t. 499. f. 692., Icon. 
C. 28. t. 1343. f. 3., Fl. Dan. t. 427., vix bon., Plenck Ic. pl. med. T. 4. p. 41. t. 71., Turp. Dict. 
Sc. Nat. Atl, Dicot. t. 49., Mut. Fr. 2. p. 303. n. 2. t. 36. f. 283, fl. cum anal., Le Maout, Decsn. 
Botnq. 1868. p. 162., Turp. Fl. med. T. 3. t. 144., Babingt. Trans. Linn. Soc. V. 18. P. 2. p. 215. f. 9. 
(coroll. apert.); Coss. Germ. Par. p. 261. t. 14. f, A., Matth. p. 1277., Camer. Epit. p. 983., Tabern. 
Krtb. 2. p. 743. f.a et Icon. t. 357. f. 1., Dalech. Hist. pl. Lugd. 2. p. 1682. f. 1., Part: "Theatr. n. 10, E. 4 

© Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. humil. supra Sanguessa ad Jessa, die 9. Aug. 
1844. Habui a Deville ex Arrens, Tarbes, Cap-vern, et ex le Pic du Midi. 

Corollae lobi tum erecti, tane patentes. Calycis et corollae lobi 
ovati; squamae hy postamineae fimbriatae, vel palmato-sectae, conniventes, 
tubum eorollae occludunt invieem convergendo. Flores ex roseo albi, 
genitalibus atropurpureis. Cur stigmata ovata (quae oblonga, acuta sunt) 
dixerunt DC. Duby in diagnosi, Gaudin in descriptione? Pejus adhue 
Koch stigmata filiformia declaravit. De unienda QC. arabica Fresen. 
Mus. Senck. cum ©. Epithymo, cf. Decaisn. Florul, in Ann. Sc. Nat. 
Paris. T. 2. (1834.) p. 257. n. 137., et p. 289. 

C. minor b Trifoli Choisy in peculiarem speciem evecta, C. Tri- 
folii nomine, a Babington paullulum perduravit, nam judicio peritiorum 
rediit unde processerat. Eamdem tulit sententiam C. Kotschyi Des Moul., 
quam inanibus characteribus ab Zpithymo separatam agnoveram, sed 
quam partium spirita comprobavit Loret, Gíanes, in Bull. Soc. botq. 
Fr. T. 6. (1859.) p. 405., novitatum amore ductus, dein Timbal. 

Incaute Bertoloni eadem Engl. Bot. prolatione usus est pro duabus 
speciebus, majore, et Epithymo. Et parum exacte quidam ad hane 
speciem citant C. Epithymum Sm. Br., alii L. Sp. 

Neque attentius DỌ., aut qui eum sequuti sunt, citant C. minorem 


G. Bauh. Pin., qui redigit Epithymum, sive Cuscutam minorem, l.c. p. 219. 


521 


usd Caeterum denominationem C. Epithymi praetuli, ut in honore ser- 
varetur Dioscoridis nomen, ne dicam et Arabum, ut et Matthioli, Ca- 
merarii, Tabernaemontani, Lobelii, Caesalpini, Columnae, aliorumque. 
Inter neotericos primus, qui speciem restituit fuit Loefling, It. Hispan. 
ed. Stockolm 1758. p. 74.; cf. etiam Anal. Cienc. Natur. Madrid. T. 5. 
(n. 13.) p. 102-3., ex versione Asso. Vivit parasitica super frutices, 
et herbas Ordinum differentium. Timbal-Lagrave suspicabatur (1852.) 
stirpem in Thymo Serpyllo non provenire, cui rei quum rursus inten- 
dissem (in Valle d’Aure Pyr. septr. medior.) reapse parasiticam illam 
deprehendi in hac specie ad ejus flores praesertim applicitam (mense 
Aug. 1852.); et hoc idem confirmavi sub Bilbao ad Algortha die 8. 
Aug. 1857., mox a la Conca de Tremp, alibique per Pyr. Arag. Catal., 
vere 1861., ut videram jam ab anno 1828., mense Jun., in agro Bo- 
noniensi Italiae. Item observatum est ad Gèdre a Bordère, ad Tou- 
louse a Noulet. Aliae Labiatae super quàs speciem nostram vitam de- 
gere vidi sunt sequentes: Thymus vulgaris ad Loarre, Linas, Ayerbe, 
Solsona; Lavandula Stoechas, Lav. latifolia, et Lav. angustifolia ad 
Cadaques; Satureja montana, et Teucrium Chamaedrys (in quò pluries 
inventavi) ad Castanesa; Melissa arvensis ad Ancizan (die 7. Aug. 1852.); 
Stachys erecta ad Rocafort Garumnae; Salvia oficinalis, ad la Canal 
de Verdun, in qua specie observata quidem fuerat a Bory De St. Vinent. 
Florul. Sierr. Nevad. n. 125., ut in Salvia Hispanorum a Willk. Sert. 
Fl. Hisp. 106. n. 695 
In quibusdam Labiatis observaverat etiam Haller, Helv. n. 654.: 
in Rosmarino communi ex Chiva Hispanorum vidit Kunze, Chlor. Hisp. 
p. 71. n. 97., forte Willkomm ; in Mentha rotundifolia Des Moulins 
Dordogn.; in Hyssopo officinali ad St. Béat, in Fracastoria montana, 
item circa Luchon, et circa Venasques; in Teucrio pyrenaeo, ad Gédre 
Bordère; in T'hymo numidico ad Bona Africae septr. Mutel: in Satu- 
reja capitata, et in T'hymo aciculari Siciliae, Gussone: in illa etiam 
in Hispania Boissier. Vidit Zetterstedt, Pl. vase. Pyr. principls. n. 891. 
in aliis quoque Zabiatis, in quibus me eam animadvertisse non bene 
recordor, scilicet in Origano vulgari circa Luchon, et circa Venasques. 
Et quoad illius parasitismum in Zabiatis liceat adnotare, stirpem 
in Satureja montana, videri nobis Epithymbrum Pauli ZEgin., Graecor. 
Cordi; in Teucrio Polio, Epipolium G. Bauh. Pin. p. 221. n. 3., b, lin. 
.: in variis Teucri speciebus animadvertit Lindemann, Fl. Elisab. 
n. 222, 2. i 
Extra Labiatas, plantas Cuscutam nostram alentes sequentes novi. 
Alectorolophos (in parvifloro degentem habeo a Deville), Callunam vul- 
garem, Campanulam rotundifoliam, Scabiosam Columbariam, Galium Bau- 
hini, et luteum, Asperulam cynanchicam, Peucedanum Oreoselinum (quod 
in Herbario praestat); Medicam sativam, et M. lupulinam, Genistas 
sagittatam, pilosam, et Scorpium, Sanguisorbas officinalem, et minorem, 
Helianthemum vulgare quae in Valle d'Aure praecipue observavi tum 
cum sententia Timbali permotus in speciei indolem attentius intendi. 
Dein ad Rocafort Garumnae vidi in Euphrasia officinali; in Pyr. Arag. 
ad Castanesa reperii parasiticam in TitÀymalo Cyparissio, in Carlina 
Cynara, vel pyrenaea St. Am., in Ononide antiquorum, in Mullaghera 
communi; ad Jaca observavi (iterum in Lavandula angustifolia) , in 
Sassonia tuberosa, in Pimpinella Saxifraga, vel minore Fuchs.; et eadem 


522 


videbatur semper C. Epithymum, quam ad Ayerbe deprehendi in Pas- 
serina elliptica, et ad la Llansada de Ischias in Passerina nivali in qua 
ad les Eaux Bonnes percepit Deville; ad Torla in Genista Scorpio iterum 
(ut etiam ad Jaca) inque Genista korrida, et hanc etiam a la Llan- 
sada de Ischias: circa Loarre conspexi quoque in Phlomide Clusii, ite- 
rumve in Galio luteo, Genista Scorpio, Medica sativa, Miediega suffruti- 
cosa. In Pyr. Cantabr. ad Bidart, et ad Azcarate vidi eam invadere 
Ulicem autumnalem, ut sibi proxime ad Tarbes vidit Deville. In Pyr., 
Catal. aggredientem novi Lithospermum caeruleum ad Pons; Kochiam 
prostratam, et Andryalam lyratam, ad El Seo de Urgel: Sarothamnum sco- 
parium ad Camprodon et alibi: (item Bertol. Miscell. 16., et Coss. Germ. 
Paris.) ut hue et illuc G/obulariam saratilem Salisb. adoriri deprehendi, 
Ad Cadaques iterum saevam conspexi in Miediega suffruticosa, cum 
qua proxime vivebat Kubus vulgaris Gesner, in quem etiam sese je- 
cerat, sed super quem minus prosperam vitam degebat, minusque late 
se extendebat. 

Vidi denique ad San Vinctorian in Santolina incana, et in Ono- 
brychide supina; mox in Ononide antiquorum , inque On. angustissima 
sub el Puent a Suert ad dirutum coenobium de Labaix; ad Llabat in 
Genista tinctoria; in Helianthemo Fumana a la Conca de Tremp. Et con- 
Jicio, ex Deville notis, perfidam stirpem ipsum reperiisse in quibus- 
dam ricis; in Trifolio pratensi, inque Hyperico nummulariaefolio, ac 
in Iberidis specie. 

Demum reperimus indicatam a Zetterstedt l.s.c. etiam in Jasmino 
fruticante, in Galiis erecto, et sylvestri, in Astragalo monspessulano, in 
Arenariis grandiflora, et ciliata, hane a la Pejia blanca, caeteras species 
ibidem proxime: in Artemisia tenuifolia ad Toulouse vidimus ego et Noulet. 

Alias observationes referam latam plantae eupiditatem detegentes. 
Viderunt, grassantem T'thymalum diffusum Lamk., Visiani in Dalmatia 
n. 1033.5; Eryngia, rigidum praesertim in Hispania Bory St. Vinet. s.c. 
ns. 42., et 54.; Eryngium vulgare aux Landes ex Lloyd Loir. infer. 
p. 300.; Phrynem Sophiam N., Reyger Fl. Gedans. (1764.) p. 60.; 
Centaureas varias, Onobrychidem sativam, Linum catharticum, Delastre 
Vienn. p. 291. n. 2. Artemisiam Dioscoridis, Decaisne, teste Mutel; 
Genistam tinctoriam, plerique; et Linophyllum humifusum Chatin l.c., 
Godron Lorr. ed. 2. T. 2. p. 30.; Genistam sagittalem, et Alectorolophos 
ut ego percepi, Soy. Wil. Obs. pl. Fr. p. 99. n. 2.5 Vulnerariam ru- 
sticam, Molkenb. et Kerb, Leid. p. 183. n. 319.; Rapunculum orbicu- 
larem, Trem., Savat. Pl. Charent. p. 148.; Scabiosam succisam Mutel. 
Late Ericas invadere viderunt Haller, Plenck, Krocker, Boissier, De- 
ville, Grenier, Lestiboudois. Alsineaceas Bertoloni, Zelianthema Savi 
Fl. Pis. p. 190., Boiss. Voy. botq. Esp. n. 1162., De Notrs. Ligust. 
n. 1263. In Cephalariam leucantham parasiticam dari ostendidit mihi 
specimen a Baille& ex Conques (Aude); si bene memini vidi supra Mi- 
crolonchum Clusii a la Conca de Tremp; evenit tunc ni fallor, ea Epistoebe, 
de qua antiquorum quidam sermonem habuerunt. Referamus tandem 
observatam in Cisto salvifolio, inque Acarna gummifera in Sicilia a 
Gussone: in Spartio junceo ad Fiesole agri Florentini a me ipso, die 
21. Aug. 1859. In Pedicularide comosa in Transsilvania a Baumgarten 
p. 100. n. 203., in Plantaginibus agri Veneti a Naccar. T. 1. p. 122.: 
in Artemisia vulgari ad Bagnacavallo ut alibi, ipsemet deprehendi. In 


523 


Solidagine Virga aurea Spenn: Fl. Frib. 2. p. 535. n. 2. Parasiticam 
in Mercuriali ambigua, in Calendula maderensi, in Cheirantho arbuscula 
inque Hyperico glanduloso vidit eam Lowe Man. Fl. Madr. 92. p. 66. 

Sed ne hoc satis; nam ferunt eam vastatricem quoque Monocotyle- 
donearum, Graminumve praecipue, Choisy, Convolvulac. Dissert. 3. p. 114. 
n. 5., Leers Flor. Herbor. n. 123. Delastre Vienn. p. 291. n. 2., Gren., 
Jur. p. 523., Guss. Pl. vasc. Inarim. p. 212. qui, mirum sane de mo- 
nachali stirpe exclamavit: 4 sed non satis frequens , quasi latius dif- 
fusam hane pestem exoptaret. Sed ego in Graminibus, inque Cype- 
raceisipsam prosperam degere vitam, ut crediderunt Michalet, Grenier, 
vix eredam; nam videri mihi videor hujuseemodi stirpes in corticibus 
plantarum potissimum inhaerescere. Attamen non erit obliviscendum, 
Santalaceas quidem (cf. p. 122.) parasiticas repertas fuisse super quas- 
dam horum Ordinum species. 


Cuscuta alba (Cupani?) Presl. Delic. Prag. (1822.) p. 87. n. 106. 


C. major Cup.? Hrt. Cath. p. 24., ex Guss. Sicil. Syn. p. 290. n. 1. Bert. 3. p. 70. n. 3., Gren. 
Godr. Fr. 2. p. 505. Succuta alha Des Maul. Cusc.; C. Epithymi var., ex Engelm. n. 2. var. a (p. 462.), 
cum b? Ibid. Reichnb. Icon. C. 28. t. 1343. f. 9. 


C) Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. Per region. mediterr., vix extra, 
locis calidioribus. 

Legi in Pyr. Catal. ad Solsona, die 15. Jun. 1861., in Pyr. septr. 
auriger. ad Lordat, die 21, Jul. 1840. Observavi ad Abeilla, ad Pons; 
ad Mollight indicat Martrin Herboris, 

Praecocior est, et albida pro C. Epithymo. Corolae dentes parum 
profundi, tubus prae corollae limbo longior, comparatione aeta cum 
C. Epithymo. Vidi eam generatim pentandram; squamae hypostamineae 
non videbantur mihi adeo convergentes ut in affini sua specie; stigmata 
tenuia, sed ea filiformia vix dicerem: attamen quum capitata dicantur 
a Presl, a Gussone, et a Bertoloni, tune de identitate stirpis meae cum 
sicula adeo certus esse nequeo. Eamdem observationem de planta gal- 
liea feeit Grenier: ambo peritiorum sententiam expectamus. 

Stirpem parasiticam reperii supra Teucrium Chamaedrym et Galium 
erectum, praecipue; vidi etiam degentem super Jasminum fruticantem, 
et Fracastoriam hirsutam, utque' etiam visum est (planta adhuc sterilis 
erat) supra Achilleam nobilem. Super Genistam sagittatam a se obser- 
vatam dicit Martr. Don. Herboris. Midi Fr. p. 19. Alii alias citant plantas, 
inter Thymum Serpyllum, et Sarothamnum vulgarem. 
. Quidquam dubia sunt specimina e Lordat, quae olim sub C. Epi- 
thymo comprehenderam. In hisce animadverti ealycem corollam subae- 
quantem divisionibus adeo parum profundis. ut pentaphyllum diei ne- 
queat; tubum corollae campanulatum , limbum ferme bis superantem; 
stilum et stigmata prae ovario longiora; squamas breves, laceras, sub- 
ineurvas, scilicet parce inter se convergentes: caules in hae parum ra- 
mosos. Deprehendi viventem in Alsinaceis, ubi stirps sese spectanda, 
quadam faciei singularitate praebebat, suis illis lorum glomeraminibus 
perfecte sphaericis, densissimis, albis. 


Cuscuta Epilinum (Serapion, Platear., Manard., Jacob de Manliis, 
Brunfels.) Weihe, 


5 i i 'eihe Arch. 

Jacob. de Manl., apud Brunf. T. 2. p. 285. De Serap., Platear., Manard. videas infra. Wei h 
Apoth. (1824.), et apud Boenningh. Pr. Fl. Mon, Westph. (1824.) p. 75.. Koch p. 970, e 4., “i $ 
Sp. add. p. 635, n. 7., Moris Sard. 3. n. 841., Engelm, l.c. p. 20, n. 10., Willk, Lang. 2. n. AR 
densiflora Soy. Willem (sic denomin, ab anno 1822 ; deseript. sive characteribus fulcita oper. seq.) 


524 


Mém. Soc. Linn. Paris. T. 4. UP 281. n. 2., Obs. pl. Frane. (1828.) p. 99. n. 3., Noul. Add, 
corr. Fl. bass. sous Pyr. (1846.) p. 24. C. vulgaris Presl. Cech, ex Kunth Berol. ed. 2., C. major 
Koch, et Ziz. Catal. ex Engelm., qui addidit C. aggregatam Roxb.? Epilinella cuscutoides Pfeiff, Cu- 
scut. 1845. n. 4., in Ann. Sc. Nat. Par. S. 3. T. 5. p. 86.; C. Podagra Lini Platear. Engl. Bot. Suppl. 
v. 8. n. 2850., Reichnb. Pl. cr. C. 5. t. 500. f. 693., Icon. C. 28. t. 1342. f. 3., Fl. Dan. t. 19. 87., 
Coss, Germ. Fl. Par. p. 261. n. 2. t. 14. f. B., Chat. Anat. compr. Vég. Dicot. p. 10-11. t. 3., Fl. Bat. 
v. 8. t. 582., Babingt. Trans. Linn. Soc. V. 18. P. 4. p. 563-4., et p. 565. f. 1., coroll. apert,, Hayn. 
Term. bot. tituli prim. (cum "Willd. 1799.) f. 3., Mut. Fr 9. p. 303. n. 4. t. 37. f. 285. 


9), © Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul, Aug. ineunte. 

Legi in Pyr. Arag. ad Hecho, die 8. Jul. 1858.; ad Luesia, die 
3. Jul. 1850: lectam ad Tarbes habui a Deville. Observavi ad Guchan 
in Valle d'Aure, ad Toulouse. 

Jaules simpliciusculi: squamae hypostamineae erectae, latiusculae, la- 
cinulatae. Haud bene aliquos, Koch, Rota, Bluff et Fingerh. dicere caulem 
simplicissimum, nam ramos duos ad florum nodos ipse vidi; et parce 
ramosum caulem viderunt alii, Grenier, Noulet, Coss. Germain, quod 
expresse testatur ab Areschoug, Pl. cotyled. Fl. Gothoburg. (1836.) 
p. 21. sub n. 92., qui caulem ramosum reperiit. Caeterum characterem 
illum deseruit Choisy in DC. Pr. P. 9. p. 452. n., 1. Perperam Mérat, 
Par. ed. 4. p. 201. n. 3., stamina fere nuda basi descripsit: male Rota 
declaravit squamas integras; pejus Loiseleur eas prorsus deficere as- 
seruit, Gall. ed. 2. p. 182. n. 3. 

Lina opprimit: plerumque vivit in Lino usitatissimo; sed alias quoque 
congeneres aggreditur species, reperta a Moris in Lino angustifolio. 

Cuscuta admodum observationibus indigitata a Krocker, Siles. p. 
261. Nota, forte hanc eamdem respicit stirpem. 

Credam hane speeiem habuisse prae oculis Jacobum De Manliis 
Alexandrinum, dum in opusculo, de Difficiliorum herbarum explanatione 
scripsit: “ Cuscuta est podagra Lini, eo quod Linum necat , cf. Brunfels, 
Herbr. T. 2. p. 285. Mox reperitur in T. 3. p. 19. Herbarii Brunfels. 
(opus posthumum editum a Schotto) “ Cuscuta ea, quae alio nomine 
Podagra Lini, quod circumvolvendo se quasi strangulare videtur, Diosco- 
rides Androsaces. , Relinquamus Androsacem Dioscoridis, quae pro 
certo ab hisce plantis abhorret. Post Manlium s.c. reperio Dorstenium 
Botanic. 1540. crt. 100. B-C., qui, quamvis in data adumbratione plures 
confuderit species, attamen in capite de hac C. Epilino potissimum 
ipsum loquutum fuisse patet, ut ad hane certo certius referenda est 
ab eo data figura Egenolphiana, repetita etiam a Lonicer. Nat. h. 
ert. 208. B., ut in Dioscoride Rivii, Cord., et Gesner. (1549.) sub 
Orobanche, l. 2. c. 136. ert. 160. A. 

Hane eamdem stirpem evidenter intellexit Car. Stephanus, Nomin. 
Arbor., frut., herbr. etc. (Lutetiae 1547., ed. 3. p. 21., et p. 34.) sub 
Epithymo; neque ipsam praeterfugisse Ruellio, Trago, Gesnero, Ta- 
bernaemontano, Bauhino G. aliisque sat liquet. Non video de eadem hac 
specie loquutum fuisse Mesue, sed Manardum tantum eam commemora- 
visse in suis Commentariis ad librum illius auctoris De Simplicibus, sub 
Epithymo c. 16., ed. Junt, 1558. crt. 55. vers., ed. 1581. crt. 45. rect., 
ed. Valgris. 1562. ert. 59. vers. Sed percipio eam reapse significavisse 
Serapionem in libro De Simplicibus c. 38. Cuscuta, ex edit. Jun. 1550. 
ert, 128. vers.; ut evidentissime Platearius etiam eam meminit in Trac- 
tatu De Simplicibus medic. edit. Lugd. 1525. ert. 230., loquutus de 
Cuscuta Podagra Lini ille, qui, ert. 235. vers., Epithymum super 
Thymum nascentem distinguebat. Videas, num aliquid extet apud Ari- 
stotelem in Libris de Plantis, 0° 


525 
Convolvulacea repudiata. 


Convolvulus siculus (Boccone) L. Indieatur a La-Peyrouse, Hist. 
abr. pl. Pyr. p. 101. n. 6. in littore Ruscinonensi, et ex "hoe a 
Mutel, et a Philippe; sagaciter repudiatus a Grenier cum Godr. 
Fr. 2. p. 503. Degebat in Herbario La-Peyrouse s.l. forte ex Horto 
proveniens. Per totum litus Pyrenaeorum mediterraneum, a me, in- 
cassum quaesitus, denique repudiatus est. 


Ord. 38. POLEMONIACEAE Lindl. 


Polemonium Dioscor., Tournef. Variae fuerunt auctorum sen- 
tentiae de Polemonio Dioscoridis, l. 4. c. 8., quarum nulla mihi plane 
satisfacit. Viderunt eum C. Gesnerus in Jasmino fruticante; Dodonaeus 
in Silene inflata; Amatus Lusitanus in Galega officinali; Columna in 
Rescda Phyteumate. Quidam in Salviae specie, pratensi forte; (Rob. Steph.) 
Proposuissem Resedam luteam, sed sustinere non auderem. Satisfactus 
de Tournefortio, qui genus nostrum ita denominavit (sed cur potius ad 
Hallerum non se convertit Sprengel, quum ille, Helv. p. 296., huc 
traxerit Dioscoridis locum , imitante Ventenat, Tableau Reg. Veg. 2. 
p. 401), in hane sistit plantam Prof. Halensis, a quo non sine deter- 
minata ratione ego desciscere possem. De generis definitione cf. etiam Don . 
Polemoniac. p. b. 


Polemonium caeruleum (Dioscor., Plin.) L. Sp. 


Diosc. 1. 4. e. 8., Plin. Nat. h. 1, 95. c. 6., vel 28. Koch p. 568., Bert. 2. p. 457., Gaud, 2. n. 487., 
DC. Dub. p. 329. La-Peyr. Herb.; P. humile Willd. Herb., P. Kichardsoni Grah., P. speciosum, Fischr. 
Mss, in Herb. Hook., P. villosum (ex Don), P. lanatum Fisch. in Herb. Hook., P. pulchellum m 
in Hrb. Hook., P. moschatum Wormsk. in Herb. Hook., P. pulcherrimum Hook., P. acutiflornm Willd. 
Sp. ex Hook. Fl. Bor. Amer. Engl. Bot. v. 1. t. 14., Lindl, Bot. Reg. t. 1304., et t. 1303., pM 
t. 2800., et t. 9979., Sv. Brit. Flow. Gardn. t. 266., Lamk. Ill. t. 106. f. 1.. Flor. Dan. t. aei Di 
Handb. 1. t. 38., Turp. in Dict, Sc. Nat. Atl. Dicot. t. 51., Sabb. Hort. Rom. 2. t, 52., Duc - i 
ut. ven. AU. t. 63.. Gaertn, Fr. Sem. pl. p. 299, t. 62. f. 10., Reicbnb. Icon. C. 23. t. 1334. s 
Heft 27.. Tournf, Inst. rei hrb., t. 61. f. supr., Le Maout, Decsn. sera È 1868. ps. 172-3. Lo i; 4t 
P 412. f. 1., Icon. t. 716. f. i.. Dod, Pempt. p. 392. f. 1., Tabern. Krtb. p. 460, f. 1., Icon. t. i 
A 


, J; Bauh. Hist. pl. 3. 1. 27. p. 212. f. 2 

9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In Pyr. septr. med. rara. 

Habui ex rupibus de l’Arène ad St. Beat a Parentau qui me n 
tiorem fecit eum vivere quoque in m.* Pie de Gard, et aw Castellet 
d’ Arlos, in quibus loeis ego non vidi; attamen fidendum est optimo 
Parentau, eo magis quia au Pic de Gard a se quoque inventum mecum 
testabatur Lezat. 


Ord. 39. GESNERACEAE Endl. 


Ramondiaceae Godron cum Gren. Fr. 2. p. 506., Le Maoît, 


Deesn. Botang. p. 116. 


Ramondia Richrd. Lud. Cl. 
Ramondia pyrenaea (Mycó) Richrd. in Pers. Syn. p. 216. 


i d flores mala). DC. Dub. 

Auricula ursi Myconi, me Hist. ae Lugd. LP. Si boraginoides La-Perr. Herb. Lie È ta 

339 i . v . C . : š i$ Fo) - 
Birioen de HM pil Pit. 115., et Chaixiam Myconi Ibid. Suppl. p 


526 


renaica Dule. Poir. Hist, pl. Eur. t. 70., et Dict. Ill. gener. T. 2. p. 165, n. 421. t. 917 mediocr., 
Sert. Botan. 1. (Bruxell.), innumer.; toment. et color. non bene expressis. Duchsn. Pl. ut. vén, Atl. 
t. 82., Ehret, Trew, Haid. Pl. Sel. p. 26. t. 51., Loisel. Herb. Amat. Ser. 2. t. 3. (e cult.); Mill. Icon. 
t. 277., Le Mah. Decsn. s.c. opt. Verl. Plnts. alpns. p. 226. Munting. Phytogr. curios. (ed. 1713.) p. 
23. f. 113., Robin Jard. Henr. 4. t. 59. f. med. 


9| Flor. Jun. Jul. Fruct. Jul. Aug. Non vidi in Pyrenaeis Cantabr. 

Legi in Pyr. septr. med. ad le Lac d'Oo, die 5. Jul. 1838.; ad 
Esquierry die 21. Jul. 1838.; in Pyr. orient. ad Prats de Mollo, unde 
habueram a Massot, die 22. Jun. 1840. Habui insuper a Deville ex 
le Chateau de Bramesaque (Barousse), a Bordére ex Gédre. Observavi 
circa les Eaux Bonnes à la gorge de Luz, et au Cirque de Gavarnie, 
in Valle d'Aure, et circa Luchon; in m.* Canzias, al Portillo de Fenés, 
prope Fiscal, a la Peña Montajiesa, in m.° Turbon ad Viescas, ad Be- 
navarre, in m.° Pondis, ibidemve secus el Llobregat supra Berga; circa 
Olot, etc. Reperta quoque est in m.° Llaurenti. 

Vitam degit ad rupes umbrosas, sub-humidas, solo schistoso, cal- 
careo, granitico, quas pulere exornat, ut in locis magis editis Primula 
latifolia, utque in Baleanis meridionalibus Haberlea rhodopensis Friv., 
ejusdem, ut videtur, ac Ramondia Ordinis, nec non Conandron Ramon- 
dioides, montium Lapponiae excelsiorum ornamentum. 

Relata olim ad Scrofularineas ibidem species invenerat facie ei si- 
miles, videlicet Zovellaniam scapifloram Ruiz et Pavon, Fl. Per. Chil. 
T. 1. p. 13. n. 1. t. 18. f. b. (nec f. 6., ut fert Benth. in DC. Pr.), 
sive Calceolariam scapifloram Benth. l.c. P, 10. p. 206. n. 12.; et Calceolr. 
plantagineam Sm. Pl. Icon. ined. fasc. 1. p. 2. t. 2. 

Multam affinitatem prae se ferre cum Dodecantheone Media decla- 
ravit Trew, in Ehr., Fr. Haid. l.c. Decur. 2. p. 2., quae tamen affi- 
nitas habitus potius, quam characterum est. Lindleyo apparuit facie 
similis. Nymphaeae oblongae Lindl., Bot. Reg. V. 28. (1842.) n. 5., quod 
mihi aliter. videbatur. Multam ego generis affinitatem percipio cum Di- 
dymocarpo, Streptocarpo , Baca (hygrometrica), quae Cyrtandraceae 
sunt; locumque inter eas potius laudavit Martius, Nov. gen. sp. pl. 
Brasil. 3. (1829.) p. 72. in Obs. 2. de Gesnerearum familia disserens: 
profecto artificiosos nimium fuisse judico Godron cum Grenier Fr., de 
hoe unico genere peculiarem Ordinem efficientes. Rem tam perviderat 
Ramond, qui ab anno 1804., nostra planta considerata, ita effatus 
fuerat: « Cette belle et rare plante, qui n'appartient ni au genre ou Linné 
l'a placé, ni peut étre même à aucune famille de plantes actuellement 
constituées, et qui portant un air étranger au milieu de nos végétaux 
d'Europe se distingue entre eux comme l'aleyon parmi nos oiseaux indi- 
gènes ». De la vegét. sur les montagnes in Ann. du Mus. d'Hist. Nat. 
T. 4. (Par. 1804.) p. 402. In sequente anno (1805.) exiit genus Ra- 
mondia, et Oh Felix Ramond! Quam dignam coronam tuos obtinuerunt 
labores! Subinde Jussieu (A. L.) genus laupabat (anno 1810.), locumque 
in Vegetabilium seriei ei adsignabat prope Besleriam ; primus inde a 
Solanaceis, quibus afferebatur, excludens: cf. Mém. l.c. T. 15. p. 336-T. 
Porro, mihi haee laudanda videtur sententia, quae de A«amondiaceis, 
non minus quam de Cyrtandraceis, Gesneracearum tribum effici innuit. 

La-Peyrouse genus dicare Mycò maluisset, qui primus plantam 
inter botanicos, noscitavit. Nomen Hispano-Catalaunicum aliquantulum 
commutarunt Botanici cum Dalechamp, qui Mycon, neque Mycò enun- 
ciavit, unde evenit, ut in Botanieorum libris, quae Mycoa esse debebat, 


527 
aut Mycoi dici debuisset stirpem, in Myconiam, aut Myconis, aut My 
coni verteretur, pari modo quo Cavanilles, littera n sine necessitate 
introducta, Assoniam loco Assoae facere maluit de arbusculis Borbonieis 
ordinis Buttneriacearum. 

Persuasum habeo vidisse hanc plantam Clusium: dubium nobis non 
reliquisset vir ille immortalis, si eam florentem, vel fructificantem vi- 
disset: cf. illius Appendic. alter. Auctr. in opere Eroticor. (1605.) p. 27. 
(innumer.) lin. 9. seqs. Caeterum hoc idem censebat G. Bauhinus, quem 
conferas Pin. p. 243. n. IX. : 

Nescirem, an fidentes clamore vulgi, aut veterum nomenclaturae 
innixi, indocti quidam, Hispani praesertim (Quer, Palau y Verdera, 
Colmeiro), Primulam Auriculam in Pyrenaeis indicarunt, dum vulgo 
in Pyrenaeis, praecipue Catalaunicis, haec habetur Ramondia pro Pri- 
mula Auricula apud floristas, ut Auriculam Ursi eam dixerunt primi 
Dalechamp, J. Bauhinus, Parkinson. 


Ord. 40. GENTIANACEAE. 


Sub-Ord, 1 GENTIANEAE VERAE Endl. 
Gentiana Dioscor., Lebert, Gent. Helvet. p. 14. 


SECTIO 1.8 ASTERIAS RexEALM. 


Gentiana major (Dioscorid., Plin., Rhaze) Matth. Comm. 


Dioscor. 1. 3. c. 3., Plin, Nat. h. 1. 25, c. 7. vel. 34., Rbaz. ad Mansor. 1. 3. c. 30. G. lutea L. 
Koch p. 559. n. 1., Bert. 3. p. 75. n. 1., Gaud, 2. n. 597., Lebert p. 38. n. 13. Moris, Sard. 3. n. 829., 
DC. Dub. p. 326. n. 1., Willk. Lang. 2. n. 2899. G. lut. La-Peyr. Hrb.; G. asterias Renealm. ; u 

vretum luteum Dulc. Reichnb. Icon. C. 27. t. 1059., Lamk. Ill. t. 109. f. 1., Mill, Icon, t. "R e 
"enck Ic. pl. med, T. 2. p. dI, t. 156., W., W., F. N. ab Esemb. PI. offic. t. 199., Woody, , Hoo : 
Med, bot. V, 2. p. 273. t. 95., el V. 5. p. 148., Turp. Fl. med. T. 4. t. 181., et in Dict. Sc. Nat. Atl. 
Dicot, t. 55., Sabb. Hrt. Rom, 1. t. 13., Roques Phyt. med. 2. p. 35, t. 53., Matth. p. "e canne: 
Epit. p. 415., Fuchs. Hist. st. p. 200., Renealm Spec. h. pl. p. 64., 63. fig.a, Dod. Purg. m et PE 
>. 342. Lob. Obs. p. 165. f. 2., Icon. t. 308. f. 2., Clus. Rar. pl. h. 1. 3. p. 311, Barrel. Mt rem 
best. Gazoph. t. 2., Cord. Hist. pl. crt. 132. a f. 2., Cord. Paris. ex Lenomt. fol. 34. vers., Herbar. 
Mogunt, 1481. c. 68., Dond. Herbar. Vicent. 1491. c. 68. 


9) Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In editis. ; 
ist in Pyr. or. ad Mont Louis, die T. Jul. 1836. Habui a Deville 


ex Pic Fachon. Vidi a la Peña d'Uruel quoque , quae mediae excel- 
sitatis est, 


SECTIO 2. COELANTHA F'ROELICH. 
Gentiana biloba (Burser.? G. Bauh.) DC. Fr. (1805.) 


G. Bauh. Pin. p. 187. sub n. 1. obt. G. Burseri La-Peyr. Hist. m pi pubes. petet S 
et Suppl. p. 4t., Lohi. Gall. ed. 2. p. 178. n. 2., Benth. Cat. p. St., Zetters s Mg Pyr pelne Y 
876., Gren. Godr. Fr. 2. p. 489., Willk. Lang. 2. n. 9808. G. Burs., dade q ots ordi ua 
ns. D, 4. G. Burs. et a. punctata La-Peyr, Herb., G. wu sE a 2 y : P P h 
punctatum Dule. DC. Ic. pl. Gall. rar. t. 15., Reichnb. Icon. C. 27. t. È 


9 Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. T : 

cai ^ Pri. septr. aurig. sub la Dent d'Orlu, die 29, Jul. Meg 
in Pyr. or. au Bois de la Matte prope Formigueras, die E D Dia 
et au pla des avallanches ad Mont Lowis, die 10. Aug. ; 


528 


vavi supra Cauterets, ad Basibé, in Valle d'Aure, in mè Cagire; supra 
Setcasas, a Caranza, ex m.* Gourzy, et in Valle de Llo; ex le Pic 
d Anouillasse demonstrabat Gaston-Sacaze. 

DC., Physiolog. végét. 2. p. 110., dubitavit, quo fundamento nescio, 
G. Burseri hybridam esse plantam e G. lutea, et aliqua specie huic 
proxima. Hoc mihi videtur audacter projectum. Flores sub-sessiles, su- 
perior interdum, ex caulis productione, pedunculatus; corollae sulphureae, 
intus pulcre punctatae, saltem in speciei typo, qui frequentior est: 
nimium prompte ergo 'Bertoloni dicere corollas impunetatas, ex uno 
tantummodo a se viso specimine, Fl. Ital. 5. p. 80. Calyx spathaceus, 
qua nota cito distinguitur a G. punctata; neque erat cur de distinctione 
anxium sese ostenderet Bentham l.c. Corollae laciniae majores (nam 
extant laciniae intermediae brevissimae, sinus apud DC. Duby, integrae, 
et dentatae) tubo dimidio breviores; hac nota, et colore florum con- 
" Stanter sulphureo a G. purpurea distincta. Antherae coalitae, quae li- 
berae sunt in G. lutea, et hybrida Schleich. (Thomasii Hal. fil. ex 
Gaud. 2. n. 598.) Plicae triangulares oblongae e latere laciniarum 
corollae descendunt. 

Magna est, ut videtur, affinitas cum G. macrophylla Bert. It. 5. 
p. 79. n. 5., et ita, ut eamdem esse speciem ego inducar. Grisebach, 
in DC. Pr. P. 9. p. 116. n. 146., hanc retulit ad G. Burseri b (quae 
G. puctata Vill). Incautus, caeterum, Bertoloni in suscipiendo nomine 
G. macrophyllae, non animadvertens, fuisse jam G. macrophyllam Pallas!, 
Ledebour, Froelich Gent. p. 31. n. T., optima species, Sibirico-Altaiea. 
Burseri locum de hae specie non cognosco. Qui primus eam indigitavit 
mihi sese objicit G. Bauhinus, forte e speciminibus a Burser acceptis 
Intulit ille in Pinace, p. 187. n. 1. sub G. majore, cum sequente nota, 
in speciem observationis redacta: “ Reperitur quoque floribus flavis, 
imo et albis (sed hoc nimium est) punctis carentibus (quod admodum 
rarum diximus; nisi referatur ad eam plantam, forte hybridam, de 
qua mox dicamus) Campanulaef forma in Pyrenaeis. Nihil ad rem in- 
venimus apud J. Bauhinum Hist. pl. 3. 1. 31. p. 520-1. Legit, et at- 
tulit Burser? Perierunt illius exemplaria in fatali incendio Upsaliensi, 
anni 1702.? Pro certo eam non fert Martin Rol. cum Linnaeo de 
Plants. Martin Burserianis, Amoen. Acad. V. 1. Neque unde securi- 
tatem tantam hauserit La-Peyrouse iste nobis dixit. Caeterum, fateri 
oportet, bilobae nomen insidere characteri ineonstanti: Burseri illud a 
nullo tute comprobatum fuisse. 

Occurrit in Pyrenaeis altera planta, quae G. Burseri b Benth. Cat. 
p. 81.: hane legi au Bois de la Matte Pyr. or., die 30. Jul. 1836., ipso 
quo Bentham loco, vidique secus torrentem d'Artigues Pyr. auriger., 
die 19. Aug. 1843., iterumve, in eadem regione, sub la Maura, die 
21. Aug. 1843.; dein in valle d'Aure, aestate 1852. Haec planta di- 
ceretur hybrida inter G. luteam, et G. bilobam, primae tamen, nec se- 
cundae, uti maluit Bentham , multo magis accedens. Recta est hujus 
observatio, quod, ubi reperitur, proximae vivunt citatae species, neque 
sola unquam inventa est. Ei admodum accedere arbitror G. hybridam 
Schleicher, cui, matre G. purpurea, patre G. lutea, dispari matre, ali- 
quid peculiare inest: in primis illi flores purpurei, qui in nostra lutei 
sunt; conveniunt tamen in hoc, quod ferant ambae lacinias corollinas - 
obtusiuseulas. Ibridae pyrenaeae satis appropinquare videbatur G. Bur- 


529 
seri var. Villari, Griseb., Reiehnb. Icon. C. 27. t. 1055, f. 2. Pvrenaeo 
insunt flores subsessiles in verticillastris dispositos terminali : caulis 
continuatione manifeste pedunculato. Corollarum laciniae quidquam 
angustiores sunt prae illis G. luteae, profundius sectae et pallidiores 
quidem. Antherae liberae. Eamdem ibridam observavit Planchon con- 
siderata reversione ad parentes, quam pendere existimant a vi asui 
dationis, et inde a modo agendi organorum genitalium; eum conferas 
Bull. Soc. botq. Fr. T. 11. (1864.) Sess. extraord. Toulouse, p. XIVIII 

Capsulae ovato-acuminatae, compressae, eaedem sunt in tribus stir- 
pibus. Statura praestat G. lutea, hae minor est G. luteo-biloba, con- 
tractior adhue G. biloba, quae quum ferat verticillastra magis appro- 
ximata, ita habitum robustiorem assumit, Nec in G. lutea, neque in 
G. luteo-biloba vidi unquam corollas punctatas, aut aliusmodi macu- 
latas, quae semper unicolores reperiuntur. In foliis differentiam non 
percepi; item dicerem de statione, de tempore florendi, deque radicis 
validitate. Lacinias corollarum in omnibus hisce variare a quinque, 
sex, septemve, percepi, prima vice, ad Mijanes, die 23. Aug. 1842. 


SECTIO 3.* PNEUMONANTHE Buxs. 


Gentiana Pneumonanthe (Gesneri) L. Sp. 


Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P. 2. fasc. 2. p. 50. t. 98. f. 9i., et t. 20. f, 90., Trag. St. h. p. 
175. n. 3. sin. fig. , a Gesnr. Koch p. 561. n. 10., Bert. 3. p. 84. n, 8., Gaud. 2. n. 604. , Lebert 
P: 34. n. 40., DC. Dub. p. 326. n. 8., Willk. Lang. 2. n. 2895. La-Peyr. Herb.; G. cyanea Renealm.; 
exipyretum Pneumonanthe Dulc.; Pneum. angustifolia Gilib. Exerc. phyt. (excl. prò certo icon.). 
Engl. Bot. v. 1. n 20., Flor. Bat. v. 5. t. 347., Dietr. Fl. Bor. v. 2. n. 73., Drev. et Hayn. Ch. E 
Eur. T. 4. p. 5. t. 79., Flor. Dan. t. 269., Reichnb. Icon. C. 97. t. 1051. f. 2., Lamk. Ill, t. 109. La 
Sims Bot. Mag. t. 1101., Plenck Ic. pl. med. T. 2. p. 54. t. 160., Sturm Heft 30, Matth. p. 646., 
Camer. Epit. p. 418., Renealm. Spec. h. pl. p. 68. f. 4. (intr.); J. Bauh. Hist. pl 3. L 81. p. D24. 
f. supr., Dod. Stirp. h. Comm. (1593.) p. 212., Hist. pl. (gall.) p. 128., Pempt. p. 168. f. 2., Clus. Rar. 
jl. Hist. l. 3. p. ala. f. 9., Lob. Obs. p. 166. f. 2., Icon. t. 309. f. 2., Cord. Hist. pl. crt. 162. b. fig.a, 
arr. Ic. t. 192, f. 1., Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 12. p. 483. t. 5. f. 12. à 


9j Flor. Jul. Oct. Fruet. per Autumn. 

Legi in Pyr. Cantabr. inter Urugne, et Socoi, die 9. Sept. 1841; 
supra ZLecumberry, die 19. Aug. 1841. 

Habui ex vieiniis de Lourdes a Deville; itemve ad Foix a D'Auriol. 
Observavi ad Tarbes, ad Lannemezan: copiosam in Ericetis Cantabriae, 
nec raram ad Toulouse, ad Roncesvalles, etc. Rei notitia carens seripsit 
Willkomm: « In Pyren. sec. Colmeiro, sed recentiori tempore non 
observata ». : 

Antherae primum coalitae, mox, ovario in fructum transeunte, in- 
vicem sejunetae. Stigmata quoque primum coalita , dein revulsa, li- 
neari-elongata, revoluta, progenituram quaerentia. : i 

Veritus sum ne Cordus, in descriptione, duas confuderit species, 
hane, et ciliatam: caeterum icon est bona, et ad Gesnerum pertinet. 
Violam Dodonaei, Gentianam Matth., ad hoc genus confirmari debere 
Gesnerus autumat in Adnot. ad Cordum, alibique. Eis. 

G. linearifoliam nuncupavit Lamarck, Fr. 2. p. 298., non linari- 
foliam, ut scripsit Griseb. Gent. p. 282. n. 95. i 

Antiquius pe cognomentum non suscepi, ne quorundam ve- 
terum solemne nomen, ad sectionem puneupandam etiam adhibitum, 


Peneumonanthe dilaberetur. 


94 


530 
SECTIO 4.8 CROSSOCEPHALUM Frorticn. 


Gentiana ciliata (Gesner) L. Sp. (excl. patr. Canada, eujus species 
est G., crinita) Froel. Gent. 

Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P. 1. tab. lign. 9. f. 81. (non 50, Let et P. 2. p. 47. n. 88. tab. 
pict. 23. Koch p. 566, n. 30,, Bert. 3. p. 100. n. 17., et Ibid. p. 605., Gaud. 2. n. 610., Lebert. p. 33. 
n. 9., Griseb. in DC. Pr. P. 9. p. 101. n. 75. DC. Dub. p. 327. n. 19., Willk. Lang. 2. n. 288. La-Peyr. 
Herb.; Lexipyretum ciliatum Dulc. Jacq. A. 2. p. 8. t. 113., Schrank Fl. Monac. t. 189, Reichnb. Icon. 
C. 97. t. 1001. f. i., Sturm Heft 23. Dietr.- Fl. Bor. v. 10. n. 649.. Column. Ecphr. p. 222., et T 921. 

T 


f. 1., Chemnit. Brunsv. p. 23. Append. fig. ult., Barrel. Ic. t. 97, f. 1., ex Column. et t. 121. Moris. 
Hist. pl. Oxon. 3. S. 12. p. 482. t. 5. f. n. 10. 


9) Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. In Pyr. med, edit. 

Legi in Pyr. Arag. ad Bucaruelo, die 23. Sept. 1845. Habui a De- 
ville ex Prade St. Jean ad Gavarnie, et ex Angous. Observavi ad 
Torla, supra Bielsa, in m.* Canzias supra Fiscal, supra Venasques, 
supra Berga: ex les Eaux Bonnes mihi demonstravit Arrondeau; Gaston 
Sacaze ex le Gourzy; Marcoth ex les Eaux Chaudes. 

Radix valde fibrosa, fibris. crassiusculis intricatis. Annuam faciunt 
Savi, Koch, Bertoloni, Villar, Godet, Fuss. Biennem sustinet Schmidt 
Fl. Bohem. C. 2. p. 24., periculis eultura peractis; sententiam etiam 
Pallasi, sed ab aliena specie (barbata) depromtam, confirmans. Ast pe- 
rennis planta generatim, cum Krocker Siles. n. 392., declaratur, in 
quam sententiam conveniunt Gaudin, Grisebach, Grenier, Godron ex 
Warion, Gmelin (C. Chr.), Allioni, Ledebour. Flos non est sessilis, ut 
describitur a Jacquin ; neque st'rps obvenit semper in apricis, ut ille 
dieit, et multo minus in pratis siccioribus, ubi indicatur a Wahlnb. 
Carp. n. 250., a Grisebach in DC. Pr., aut in collibus siccis quemad- 
modum scriptum reliquit Scopoli Carn. ed. 2. n. 287., sive in terra 
sicca, cum Pollich, Palat. n. 260. 

Ego in Pyrenaeis vidi aut ad rivulos, aut in nemoribus umbrosis, 
humidulis. 

Variat statura bipollicari, palmari, et ultra; caule saepius unifloro, 
rarius quinque, septemfloro; eoque solitario, erecto, aut caulibus plu- 
ribus adscendentibus; corollae laciniae nunc ciliis multis, et longis prae- 
ditae, tunc parcis et brevibus; flores generatim caerulei occurrunt ra- 
rissime albi; stamina sunt basi pilosa in illa filamentorum parte ap- 
planata, qua eorollae tubo neetuntur. 


SECTIO 5.* ERICALA RexEAIM. 
Gentiana grandiflora (Areth., Cod. Kentm.) Lamk. Fr. 2. p. 296., 
vel melius Pers. Syn., et Lebert Gent. Hlv. p. 19. n. 1. 


.  Areth. crt. 234. b, (od. Kentmann. crt. 126. b, 127. a fig. (mal.), Trag. Stirp. h. p. 175. n. 4. 
sin. fig. G. acaulis L. Spe Bert. 3. p. 80; n. 9., et p. 602., et V. 10. p. 478., De Notrs. Reprt. FI. 
all. ed. et È 179. n. 10., Sering. Fl, Jardns. 2. p. 451. n. 6., Gren. Godr. 


9) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editis. 


531 


Legi in Pyr. orient. ad la Llagone, die 25. Jun, 1831.; ad Fontromeau, 
die 12. Jul. 1839.; in Valle d'Eynes, diebus 17. Jun., et 7. Jul. 1837. 
Habui a Deville ex summitate du Port d'Arrens, ex le Port de la Pez, 
ex Mont Sacon, et ex le Bois de Lespordera agnovit ille formam, quae 
G. alpina Auctor., oceurrere in m.* Neouvieille (Ramd.), inque Vignemale. 

Gentianas acaulem , et alpinam Auctor. in Pyrenaeis provenientes 
ab uno tantum parente profectas fuisse eredo. Citatae Gesneri figurae 
sub n. 86. optime referunt differentes status, vel formas hujus speciei, 
ut Jacquini figuras praebere ejusdem speciei status, luxuriantem, et 
intermedium, facile percipitur. Adeo variabilem novi hanc stirpem, ut 
nec G. excisam Presl ceu speciem habere possim, in quam caeterum 
cadit ipsa G. alpina Vill, eujus figuram quum primo intuebar, potius 
speciei notae minus exactam, quam peculiaris speciei eam judicavi; et 
revera, si calycis dentes basi angustiores profert (quales G. excisae 
tribuuntur) hi dentes conspieiuntur corollae adpressi, neque patentes, 
quales in G. excisa proclamant. Et haec eadem Villari figura exhibet 
lacinias corollinas inaequales, scilicet obtusas, aut plus minus acutas, 
ita ut faciliter tibi persuadeas agi revera de mala, nimiumque conside- 
rata figura (vitio eheu nimium optimo Villar frequenti). G. angustifoliam 
Vill. quidem non sistere peculiarem speciem novit jam Schmidt, FI. 
Bohem. C. 2. p. 17. n. 116. Caeterum Froelich in sua de Gentiana 
opella, G. acaulem, dicamus grandifloram, polymorpham esse speciem 
novit, sed vir cautus noluit de G. alpina absolutum pronunciare ju- 
dicium, deficiente, ut videtur, specimine authentico, et considerata ob- 
scura Villar figura; sed generis expers Monographus, ceu alterius va- 
rietatem, neque hane sejunetam detinuit, Le. p. DT. n. 22., nec aliter 
fecit Gerard, Gallo-Prov. ed. 1., et ed. 2. MN. Denique haec omnia 
sub eodem typo addueuntur a Grisebach, Gent. p. 295. n. 111., et in 
DC. Pr. P. 9. (1845.) p. 115. n. 144., quomodo jam G. acaulem L. 
alpinam Vill, ejusdemque angustifoliam in unam compegerant speciem 
Pers. Syn. p. 285. n. 28., Smith Engl. Flor. V. 2. p. 28. n. 2., Link 
Handb. p. 423., Lebert l.s.c. 4 Et indi 

Sejungit Godet Jur. p. 459., sed candide fatetur vidisse se indi- 
vidua intermedia. 

G. sabauda Boiss.; Reuter mscr., apud Reichnb. Icon. C. 27. p. 101. 
t. 1200. f. 3., absque ulla diffieultate e specierum m oP aim 
facile ipsa suam promit originem. Auctores illi gloriae sibi peer 
distinguere, et describere plantas, minutissimo artificio SRO: as; k 
Boissier contendit, G. alpinam ab acauli sejungi debere E A ig. 
Esp. n. 1149. Video artem et subtilitatem 1n ns, quae ec OR me 
Perrier, et Songeon, Inde. pl. now, rar. critiq. Savoie etc. (t ambéry 

i G. Kochianam Illis (quae G. excisa Koch), 
1855.) ps. 27-44. sejungentes Gr. Aoc i Hs De rer d 
G. alpinam Vill., G. Clusii (sive G. 5. swe Gentiane n ata 
Clus. h. p. 314., quae G. angustifolia Reichnb. «pina = uo 
stifoliam Vill. Ipsi vero auetores disceptarunt de c Ms nd 
lute constantibus, sed mox de individuis intermediis, arre ser iren 
individuis ambiguis inter G. Kochianam, et Clusii, p. i emerunt 
: PIG a 
eis fuerunt num ibridae? Denique d b n s eMe) at 
ad hilaritatem excitandam. Et ista ges is Te z 6s Pe peri. 
aliae multae, a Scientiae fastuosis reformatori” Un duit Fat 
absurditatis exemplum, quoad plantarum denomina i 


532 


nesque eum sua quoque Cuscuta acauli, quae magna organographiae 
botanicae inscitia definitur floribus sessilibus! (Annals of Nature 1820. 
p. 13. n. 98) Non novi, inter tot a nostris ejectas stupiditates, 
magis ridieulam sententiam, quae similem tantum habet Plinii illam 
dicentis « Rosa nascitur spina verius, quam frutice » Nat. h. |. 21. 


c. 4. vel 10. 
Gentiana verna (Val. Cordi) L. Sp. 


Cord. Obs. sylv. (1544.) crt. 221. b, Hippion sin. fig. Bert. 3. p. 88. n. 10., Gaud. 2. n. 607., 
Lebert p. 21. n. 2., DC. Dub. p. 327. n. 11. G. vern.. et G. pumila Jacq., Willk. Lang. 2. ns. 2890-91. 
La-Peyr. Herb., et G. utriculosa La-Peyr. Herb., et G. bavarica La-Peyr. in Herb. March., ex Timb., 
et Lor., item forte Pourr. It.; G. Amarella Berger. Bass. Pyr.? G. pumila Willk. Sert. Fl. Hisp. (ex 
la Pena d'Uruel), Lexipyretum vernum Dulc.; G. angulosa M. a Bieb., ex Wahlb. Carp., confirm. a 
Ledb. Ross. Roem. Flor. Eur. fasc. 6. n. 6., Haenke in Jacq. Collect. 2. p. 88. t. 17, f. 3.; Jacq. Obs. 
bot. 3. p. 19. t. 71., et 2. p. 29. t. 49. pum. ; Schrank Fl. Monac. t. 56., Loisel. Herb. gen. Amat. 
V. 2., Engl. Bot. v. 7. n. 493., Curt. Bot. Magz. t. 491., Bot. Cab. t. 62., Sturm Heft 40, 41, 45. 54., 
Hacquet Pl. alp. Carn. p. 9. t. 2. f. 3., Dietr. Fl. Bor. v. 8. t. 505., Schmidt in Roem. Arch. 1. P. 1. 
(1798.) p. 16. n. 5. t. 4. f. 9., et p. 16. n. 8. f. 8., et p. 5. n. 5. f. 11. lus. coroll. sexf., Reichnb. PI. 
cr. C. 2. t. 129. f. 249., et C. 9. t. 826. f. 1115., et €. 2. t. 129. f 2467. (angul.); et C. 9. t. 827. f. 
1116-18. (angls.), et Icon. C. 2. t. 1048. f. 4, 5., Verl. Pints. alpns. p. 242. f. 2. Gesn. Op. bot. ed. a 
Schmied, P. 2, fasc. 2. HK 41. t. 22. f. 83. A., B., Clus. Pann. A. p. 287-8., Hispan. È 353-5. ead., et 
Rar. pl. Hist. 1. 3. p. 3415., Lob. Obs. p. 167. f. 1., Icon. t. 3t0. f. med. ead. Clus., J. Bauh. Hist, pl. 3. 
}. 34. p. 527. f. 3., Barrel. Icon. t. 109., Renealm. Specim. p. 75. t. 68. fig. supr. med. i 


Y Flor. Apr. ab. in Jul. Fruct. per ZEstat. Ex alpestribus ad 
pedem mont. interdum descendit. 

Legi in Pyr. septr. med. ad Bagneres de Luchon, die 2. Aug. 1838., 
in m.° d'Arlos au Casteillet, die 19. Jul. 1843.; in Pyr. or. Valle d’Eynes 
die 10. Jul. 1839., in m.e Cambresdazes, 11. Jul. 1836. Habui a De- 
ville ex Clarabide, ex le Pic du midi d' Arrens, ex Orignac, ex St. Sauveur. 

Mirum in modum ludibunda species. Rectissime de ea dixit Roemer: 
« Planta ex solo natali, florendi tempore, aliisque caussis maxime pro- 
teiformis » Et mihi quoque compertum est G. vernam statura, et pro- 
portione partium, foliorum latitudine, illorumve acumine, margineque 
scabriusculo, calyce plus minus ventricoso, angulisve plus minus salien- 
tibus, vel ejus nervis in alas abeuntibus, aut non, tubo corollae oblongo, 
aut brevi, limbo integerrimo, serrato, etc. plurimum ludere, unde auc- 
torum varietates, aut falsae species emanarunt. 

De distinctione a G. bavarica L., de qua dubitarunt quidam, ne- 
gavit Pallas, (hae sibi reapse ignota), cf. praesertim Gaud. Helv. n. 
609., Froel. Gent. p. 11., Bertoloni It. 3. p. 92., Griseb. Gent. p. 264. n. 68. 

G. aestiva R. Sch. admodum agitata, denuo a Neilreich (Croat. 
1868.) varietas declaratur G. vernae, quomodo Wahlenberg, Gaudin, 
Bertoloni, Facchini placuerat. Koch omisi, quia nimium distinctionibus 
non sustinendis de hac specie pepercit. cf. illius Syn. ed. 2. ps. 563-4. 
ns. 16-20, 

Violae Calatianae Plinii, Nat. h. 1. 21. c. 6., vel 14., habitae sunt 
a Sprengel (Antiquit. botan. specim. 1. p. 11.) pro G. verna. Videre 
mihi videor ipsum hane sententiam a Gesnero sumpsisse, quum Hrt. 
Germ, ert. 251. iste hanes peciem tulerit sub Calathinis Violis, nomine 
Calathianae vernae. Hae Calathianae Violae maximum sui dubium re- 
linquunt. Referendae ne ad Zepaticam nobilem? 


Gentiana minima (Gesneri) Pena, Lobel., Vill. Dauph. 


Gesn. infr. citat.; locus ad G. Amarellam evocatus fuit a Spreng. Pen. Lob. Advrsr. p i 
G. nivalis e Koch. bx n. 27., Bert. 3. p. 92. p. 12., Gaud. 2. n. 612., Lebert p. 26. n. 5., 
DC. Dub. p, 327. n. 15., Willk. Lang. 2. n. 2889. (corr. Barr, prolat.). La-Peyr. Herb.; G. bavarica 


533 


Berger Bass. Pyr.; G. fugax Clus,; G. brevifolia G. B i 

d ra) Bark, . Bauh,, i 
n. Ss Ten yeei nose bas TE vr 13. n. 806... iu. y a min MN. 
DEL . Herb. genr, Amat. V, 3, t. 150., Reichnb. Icon. . & 1049. f. tur eft 99. 
Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. tab. lign. 22. f. 193. k.? pnt ar wow $ Mi a RT 


Icon. t. 310. f. 3., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. : 5 
Hist. 1. 3. p. 316 f. 1. ist. pl. 3. 1. 31. p. 527. f. extr. Clus. Pann. A. p. 290-1.. et Rar. pl. 


(*) Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. In editior. 

Legi in Pyr. sept. med. m.* Esquierry, die 11. Aug. 1838.; et sub 
le Port de Venasques, die 9. Aug. 1838.: in Pyr. or. Valle d' Eynes 
die 10. Jul. 1839. Habui ex le Pic de Bergon, a De Girard qui vidit 
etiam au Pic de Ger, et au Col'de Lourdes; a Deville ex Neouvieille 
cirea le Lac d'Oncet, l'Estiba de Luz, le Pic d'Ayré, denique ex le Pic 
du midi d'Arrens. Ego observavi plurimis locis, inter quae ex Hispanis 
memorabo montes supra Sefcasas, de quibus dubitat Willkomm: e Gal- 
licis Querigut, et Caranzà. : 


SECTIO 6.* CHONDROPHYLLUM Boxa. 
Gentiana pyrenaea L. Mant, 1. p. 55. n, 29. 


Loisel. Gall. ed. 2, p. 180. n. 14., Froel. Gent. p. 63. n. 24., Griseb. Gent. p. 967. n. Ti., et i 
DC. Pr. P. 9. p. 186. n. b, DC. Dub. p. ser. n. 13., Willk. Lang. 2. n. 2802. Len * Rb: Le 
pyretum pyrenaicum Dulc. Gouan Ill. p. 7. t. 2. f. 2., Waldst. Kit. pl. rar. H . 9. p. 229. t. 207. 
Keichnb. icon. C, 97. t. 1050. £ 3, | yendo shi ors 


9, Flor. Jun. Jul. Fruct. Aug. In editior. Pyr. aurigr., oriental. 

Legi in Pyr. septr. auriger. sub le Port de Pailleres, die 21. Jun. 
1839.; in Valle de Caroll ad le Port de Puig Morain, die 9. Aug. 
1839.; ad Mont Louis, die 7. Jul. 1836. Observavi ad Querigut, ad 
Artunan, et in Pyr. Catal. supra Setcasas; ut et al Lac de Nohédas. 
Martrin vidit supra Urbarya au Col dal Tour. 

Limbüs corollinus variat integer, et plus minus, ac regulariter cre- 
nato-dentatus. Capsula longe pedicellata, clavata, superne quasi rotun- 
dato-elliptica, breviter rostrata, rostro acutiusculo, dehiscentia valvarum 
superne patentissima. Hi fructus vix paucis Botanicis noti, ita descri- 
buntar a Grisebach: * Capsula elliptica in stipitem stilumque distincte 
attenuata ,. ef. et Guillemin ad Walker Arnott, apud Férussac, Bull. 
Se. Natur, T. 22. (1830.) p. 83., quem capsularum valvas dehiscendo 
refleras dixisse, exaggerationis auctorem arguo. 

Num G. pyrenaea M. a Bieb. Taur. Caucas. l. n. 497. sit cum 
hae Pyrenaeorum identica vix credere queo, adversante praecipue 
hujus auctoris descriptione de flore. “ Flores ramulo cui insident lon- 
giores sub-campanulati. , M. a B. Nullus tamen, usque adhuc, stirpes 
separavit: cf, etiam Ledeb. FI. Ross. 3. p. 61. n. 23. Caeterum Lin- 
naeana species a plurimis pro Imperii Rossici indigena recognita, Bunge, 
Meyer C. A., Becker, Radde, Trautvetter, Seidlitz. G. altaica (Laxm.) 
Pall. Ross. T. 1. P. 2. p. 109. t. 97. f. 1. (Griseb. Gent. p. 268. n. 
12.) affert stirpem habitu, foliis, floribus, fructibus a pyrenaea distinc- 
tissimam; qua de re, unionem plantarum olim a Pallas sublatam omni 
fundamento carebat. Idem Pallas simile judicium protulit de G. pu- 
mila; sed haec quoque, quam judico e figuris Jaequini, ex gr., Obs. 
2. t. 49., Fl. Austr. 4. t. 302., aliena prorsus species est, relata a 
nostrum plurimis ad G. vernam L, È A * 

Speciei detector primus nos fugit: planta in Tournefort Topographia 
non apparet, nee ullus Gallorum hujus puleherrimae stirpis detectum 
sibi, aut suis vindicavit: Distinxit et denominavit Linnaeus Mant. 1. 


534 


(1161.) p. 55. n. 29., nulla prorsus de illius historia nobis transmissa 
notitias Herbaria Monspeliensia mihi nihil doeuerunt nihilque ea, quae 
aut Parisiis, aut Matriti consului. 


SECTIO 7.» ERITHALIA Buse. 


Gentiana Cruciata (Brunfels) Gesn. Hrt. Germ., Clns. Pann. A, 
G. Bauh. Pin. p. 188. n. 1,, etc. 


Brunf. Herbr. 2. p. 52, Koch p. 561. n. 8., Bert. 3. p. 82, n. 7., et. 5. p. 615., Gand. 2. n, 602., 
Lebert p. 37. n 12., Orteg. in Qner. Fl. Esp.5. p. 157., DC. Dub, p. 226. n. 6., Willk. Lang. 2. Lang. 
2. n. 2897, La-Peyr. Herb., et G. asclepiadea Hrb. La-Peyr.. partim; G. minor Tabern. et J. Bauh. 
Font.-Boll., G, tetrarhiza Renealm., Cruciata verticillata Gilib. Exerc. phyt. Jaeq, A. 4. p. 37. t. 372., 
Schrank Fl. Monac. t. 153., Spach Suit. Buff. Atl. t. 145,, Reichnb. Icon. C. 27. t. 1052. f, 2., Fl. 
Bat. v. 14. t. 1136. Matth. p. 645., Camer. Epit. p. 417,, Fuchs. Hist, st. p. 420., Trag. St. h. p. 253-4., 
Renealm, Spec. h. pl. p. 74, 73. fig. Tabern. Krtb. 2. p. 1104. f. 4., Icon. t. 727. f. 2., Dod. Purg. 
p. 71., Pempt. p. 343, Clus. Pana. A. p. 282-3. fig., et p. 284., Rar, pl. Hist, 1. 3. p. 313. f. 1., Lob. 
Obs. p. 166. f. 1., Icon. t. 309. f. 1. Plant., Gesn. Op. bot. ed. a Schmied. P, 2. fase. 2. p. 48. t. 23. 
f. 89., Lonicer. Nat. h. crt. 148. C. 


9 Flor. Jul, Aug. Fruct. Sept. In montan. praesert. meridion. ad 
nemora, locisque herbidis. 

Legi in Pyr. Navarr. supra Isaba l.d. Bellabasre sub le Port d' Anseau, 
die 28. Jul. 1841. Habui ex Pyr. sept. e Gavarnie a Deville; ex les 
Bains de la Preste a Massot. 

Radix longa, perpendiculariter in solum descendens, simplex, aut 
irregulariter divisa, unde noscitur quam inepte speciei nomen G. te- 
trarhizae fecerit Renealmius. Surgunt caules plures, adscendentes, foliis 
decussatis praediti, cum rosula foliorum intermedia. Flores potius di- 
cendi in verticillastris oppositi, quam verticillati, verticillastris, prae- 
sertim duobus aut tribus superioribus, approximatis, superaddito ter- 
minali flore, unde flores in extremitate caulis capitellati apparent. 
Occurrunt tamen individua in quibus flores tantummodo axillares ha- 
beantur. Calyx membranaceus, quadridentatus, dentibus inaequalibus, 
duobus oppositis valde majoribus. Corolla tubulosa, inflata, sub-clavata, 
extus luride violacea, intus, in limbo, pulere azurea, quadrifida, inter- 
mixtis laciniis parvis, subdenticulatis, unde fiunt plicae triangulum 
elongatum efficientes. Folia ludunt tri-quinquen ervia. Variat raro ca- 
lyce quinquedentato, eum corolla quinqueloba, et staminibus quinque: 
« Flos primus plerumque quinquefidus » Borkaus (Gotth.) Fascie. plantr. 
FI. Lipp. (1775.) p. 11. Et Jaequin observabat: « Quandoque toto flori 
in divisione una quinta pars additur » A. p. 38. Mutatis verbis: « Flores 
interdum. aliqui quinquefidi * Froel. Gent. p. 31. Obs. Et hoc novit 
Hallerus quidem, Helv. n. 643. 

Eodem modo variat etiam Æ. macrophylla Pallas, Fl. Ross. T. 1. 
P. 2. p. 103. t. 96., quae species huie Cruciatae admodum affinis est: 
donee in G. Douglasiana Bongard , insulae Sitcha Amer. boreal, cum 
hisce propinqua, iste sit solitus easus. 

Scripsi Cruciatam substantivum, neque cruciatam adjectivum, quo- 
modo eum Clusio, G. Bauhino, Linnaeo, praesertim, fecerunt auctores 
multi; primi plantae denominatores, Fuchsius, Tragus, Gesnerus, Lo- 
nicerus, Anguillara, aliique stirpem absolute Cruciatam (e foliis decus- 
satis) substantivo nomine appellarunt; eis obsequi placuit. 

Clusiana prolatio reperitur fallax, 213., quoad paginarum numerum 
apud Host Fl. Austr. p. 334. n. 5.; sed bene explanata, et correcta le- 
gitur apud eumdem sub G. ciliata p. 340, n. 22., ubi eam repetere 
magnus fuit certe error, aut inconsiderantia. 


535 
SECTIO 8.* ENDOTRICHE Faoxzricn. 


Gentiana pascuorum (Gesneri) Nob. 

Gesn. Op. bot. ed. a Schmi 2 
PInts. C. 3. $9. P: 3H (Gent, ongeng.) 6. campestris Lo Koch p. 384, m % è LM t x ci 10. 
ler aiiis Sese er uir ery frenis Tae peye, fob. oli Gama Por 

: ea ns ose. . aly En. pl. è .5 Lexipyret campestre Dulc., 
edes see DI, d v ES i At FA V iine s E o, Dio a 

(*) Flor. Jun. Jul. Fruet. Aug. Sept. In pascuis montan., etiam edit. 

Legi in Pyr. auriger. sub la Maura, die 8. Aug. 1843.: in Valle 
d'Eynes Pyr. or. die 22, Jul. 1837. Habui a Deville lectam in pratis 
de Hormigué, ex le Pic du midi d'Arrens, ex pratis de la Geladuée 
Mont-Sacon, et ex Pic d'Ayrée: ex le Pont d'Espagne posui in Her- 
barium Generale. 

Vidi interdum corollis albidis, Reperii semper in pratis, et pascuis, 
nunquam in campis, ubi tantummodo fortuitu casu aliquando eam re- 
reperire potuerunt. 

Palau y Verdera Linnaeum imitatus (Sp. pl. p. 234. n. 23.) scripsit: 
“ Esmuy parecida à la precedente, y casi variedad , o especie hibrida , 
Part. pract. bot, Linn. T. 2. (1785.) p. 632. n. 36. Sed quae obser- 
vatio prodierat de G. campestri L. Amarellam sequuta, novis interjectis 
speciebus, cecidit in G. scilloidem L. fil. Suppl, quae in citato Palau 
y Verdera opere campestrem praecedit, et quae cum illa nullam habet 
similitudinem, hodie, cum dubio, relatam ad Zrythraeam diffusum Woods. 

Gentiana tenella (Haller) Rottboell, Act. Hafn. 


Hall. Emend, 6. (Act. Helv. 6.) p. 16. n. 60. cum descr., Hist. n, 652. (invent. ann. 1764.), No- 
mencl. p. 60. Koch p. 565. n. 28., Griseb. Gent. p. 248. n. 52., et in DC. Pr, P. 9. p. 98, n. 61., Willk. 
Lang. 9. n. 2885., Ledb. FL Ross. 3. p. 56. n. 11,, Towns. in Schrad. Journ. bot. p. 1. p. 369. G. gla- 
cialis Thom. (Abr.) apud Vill. Dauph. 2. p. 532. lin. 26., Bert. Sp 95. n. 14., Gaud, 2. n. 616. (excl, 
var.) Lebert p. 27. n. 6., DC. Dub. p. 327. n. 18., Bung. apud Ledeb. Atl. T. 1. p. 288. n. 16, G. nana 
(All.) La-Peyr. Herb., nec Wulf., G. minima Chaix Herb., ex Timb.; Lexipyretum tenellum Dulc. 
Rottb. Act Hafn. T. 10. (1770.) p. 456. t. 2. f. 6., Flor. Dan. t. 318., Sturm Heft. 54., Vahl. Act. Soc. 
Hist. Nat. Hafn. 2. p. 2. t. 21., Roem. Arch. 1, P. 1. (1796.) p. 21. n. 17. t. 3. f. 5., Reichnb. Icon. 
C. 97. t. 4045. f. 3. vix., Gmel. Sibir. 4, p. 406. n. 74. t. 51. f. B. elatior, et ramosior., Bung. in Mem. 
Soc. Nat. Mose. T. 7. p. 251. t. 10. f. 2., Towns. in Hungr. t. 14. 

© Flor. Jul. Fruct. Aug. in Pyr. med., orient. editissim., rarissima, 

Legi in Pyr. or. Valle d'Eynes, die 27. Aug. 1886. Vidi in m.° 
Peña blanca; observavi in Valle de Llo; ex le Port Malidau mihi de- 


monstrata est ab Arondeau. 
Sweertia L. vix, Borkaus., Gaertn. 
Sweertia perennis (Gesner.) L. Sp. . 


i . ed. a Schmied. P. 1. p. 129. tab. color. accessor. f. t. opt., et tab. lign. 9. f. 79., 
a S E E . (1563.) fol. 180, n. 499., De Plnts. 1. 6. e. 79, 
Bert 3, p. 72. n. 1., Gaud. 2. n. 595., Griseb. 
La-Peyr. Herb.; Sw. caerulea Royl., 
is Dulc. Engl. Hot. v, 21. n. 1441., Jacq. A. 3. 


sla rtn. Fr. Sem. pl. 2. p. t 
UN EE Uo MEM. Mis Hist. 1. 3. p 316. f. 2., Barr. Ic. t. 91., er sub hujus, vel Juss. 
fo LP 


Ops. p2- ne de Biuh, Hist, pl. 3, 1. 3t. p. 519. figa 
9, Flor. Jul. Aug. Fruet. Aug. Sept. In montan. edit., locis turfosis. 
Legi in Pyr. sept. med. sub le Port de la Picade, die 13. Aug. 

1838. Habui a Deville ex le Lac de Gaule. i 
Schkuhrii figura indicat plantam quidquam a nostra abludentem; in 

en folia, et petalorum laciniae breviora, latioraque, inflorescentia sub- 


corymbosa. 


536 


Cicendiola Nob. Cicendia unum e synonymis Gentianae fuit, 
ef. Notas in Dioscor, ex edit. Sarac. p. 451. Cur eam adhibuit Adanson, 
(Fam. pl. p. 503.), alioquin adeo severus? Nee nomen Exacum tole- 
randum, qnia istud synonymon est Libadii, de quo mox. Ego sat bene 
faetum putavi nomen Cicendiae receptum in diminutivum convertere. 


SECTIO 1.* MICROCALA Ex». 
Cicendiola filiformis (Morison) Nob. 


Moris. Hrt. Blesens. 4669. p. 248. C. Int. minm. Cicendia filiformis Delarbr. Auvergn., Boreau Fl. 
centr. Fr. T. 2. (1840.) p. 306. n. 883., Koch p. 566., Moris Sard, 3. n. 827., Griseb. Gent. p. 156. 
n. 1.. Willk. Lang. 2. n. 2903, Exacum filiforme Willd. Sp., Bert. 2. p. 150. n. 1., Wilson apud Hook. 
Journ. of Botan. 1. (1834.) p. 314. n. 7., Loisel. Gall, ed. 2. p. 97. n. 1., DC. Dub. p. 328. n. 3. Mi- 
crocala filiformis Link, Griseb. in DC. Pr. P. 9. p. 62. n. 1. Centaurium filiforme Pourr. Herb. Matrit. 
Engl. Bot. v. 4, n. 205. Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 18., Flor. Dan. t. 324., Dietr. Fl. Bor. 
v. 4. n. 233., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1045. f. 1., Flor. Batav. v. 9. t. 686., Vaill. Bot. Paris. p. 32. 
n.4. 1. 0 6.3. 


© Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Sept. Per region. oceanic. inferior. 
praesertim. i 

Legi in Pyr. Cantabr. marit. ad Bidart, die 27. Maj. 1841.; sub 
m.* Aradoi, die 16. Jun. 1841.:in Pyr. med. non procul a Lanemezan 
ad pontem del Rio Peyrouse, die 16. Oet. 1841. Habui a Deville ex 
Senac, et ut credo (ex istius mnscr.) e Vic lectam a Corbin. 


SECTIO 2.* HIPPOCENTAURIUM Ex». 
Cicendiola Vaillantii! Nob. 


Vaill. Bot. Paris. p. 32. n. 6. (sin. descr.) t. 6. f. 2. Desideratur in Bot. Paris. ed. in 16.0 1723. 
Cicendía pusilla, et C. Candollei Griseb. Gent. ps. 157-8. ns. 3, 4. C. pusilla Moris Sard. 3. n. 826., 
Willk. Lang. 2. n. 2904. Exacum pusillum DC., Boreau Fl, centr. Fr. T. 2. (1840.) p. 306. n. 882. Ex. 
Candollei Bast., Bert. 2. p. 151. n. 2. E. pusill. et E. Candollei DC. Dub. p. 328, ns. 1, 2. E. Vail- 
lantii, et E. Candollei Loisel. Gall. ed. 2. p. 97. ns. 2, 3. Chironia Vaillantii Schmidt Bohem, C, 2. 
p. 34. n. 132., spectata Vaillantii prolatione. DC. Ic. pl. Gall. rar. p. 16, t. 16. 


© Flor. Aug. Sept. Fruet. Oct. In Cantabria facilius obvenit, 

Legi in Pyr. Cantabr. sub m.* Aradoi prope Jspur, die 27. Jul. 
1841.; secus iter de Lecumberry e St. Jean le vieux, die 23. Aug. 1841.; 
prope Ascain ad fontem Lehorbieghe, die 7. Sept. 1841. 

Planta trichotome ramosa. Flores generatim clausi, sed sub hora 
meridiana, sole detecto, eorum nonnullos egomet apertos vidi, lobis co- 
rollae patentiusculis. Corollae generatim flavae, rarius in Cantabria ad 
roseum vergentes observatae, et corollae faux est nuda: stilus indivisus, 
stigma capitatum, sub-bilobum. 

Primo sub intuitu C. Candollei dubitavi, num revera peculiarem 
ista constitueret speciem? Specimina ad Gramont, agri Monspeliensis, . 
observata (e quibus, ex ipsius Candollei voee, Monspelii, die 25. Sept. 
1836., compertum habui speciem distinetam fuisse quod tamen nec 
Bastard, neque ipsius Candollei seripta declarant) mihi videbantur in- 
termedia inter duas illas falso sejunctas stirpes, donee observationes 
a me per Cantabriam factae satis superque demonstrarunt futilitatem 
distinctionis Bastardianae. Iam stirpem sub diversa se praebere facie 
perviderat St. Amans, Fl. Agen. p. 64. n. 2.; legittimitatem distin- 
ctionis in duas species dubiam habuerat Bertoloni, It. 2. p. 151., 
quam separationem prorsus rejecierunt Fl. Noulet, Fl. bass, sous Pyr, 


531 


p. 422-3. n. 2., Guépin, Main. Loir. ed. 2. p. 162. n. 43., Lloyd. 
Loir. infer. p. 169., Delastre , Vienn. p. 288-9., Gren. Godr. Fr. 
2. p. 487., Godet Jur. p. 462., Moris lc., Boreau KE t; ex 
Guépini admonitione, Mut. Fr. 4. p. 198-9. Serres, qui amieorum (tunc 
temporis Toulouse praesertim cum Noulet devietus) demonstrationes 
(Eheu! non demonstrationes tantum) arripere mos habuit, haec retulit 
sub C. Candollei * Feuillage glauque, sépales droits, fleur rose étant fraiche, 
devient jaune par la dissécation. N'est sans doute ; Quune variété de 
l Exacum (Cicendiolae) pusillum ». Flor. Toulouse 1836. p. 59. 

Observo: Sehmidt in Flora Bohemica s.c. speciem deseripsit sub no- 
mine Chironiae Voillantii, cujus speeificam denominationem aptissimam 
religiose servavi. Nescio qua negligentia DO. , Franc. 3. n. 2185., imi- 
tatus a Roem. Schult. Syst. Veget. V. 3. p. 157. n. 6., eitaverit Chir, 
Vaill. Sch. Bohem. paginam (non numerum) 132, Sed pejus adhue 
actum est a Noulet, l.c., (quamvis inter La-Peyrouse libros omnes facile 
ad manus habeant in Toulouse Schmidtii opus) citato Eraco Vaillantii 
Schmidt Bohem. 1. p. 432., quod nec de nomine, neque de pagina, 
extitit unquam. Et male quidem illud Schmidtii citatum synonymon 
fuere qui traherent ad Libadion variabile (varietatem pulchellam, vel 
inapertam), ex. gr., Willd. Sp. pl. Pent. p. 1069. n. 10., Steud. Nomenc. 
bot. ed. 2. p. 596. (ille qui ed. 1.8 recte eum posuerat) Griseb. Gent. 
p. 151. n. 1., et in DC. Pr. c. p. 57. n. 1., Koch p. 567. n. 3., Ledeb. 
Fl. Ross. 3. p. 51. n. 3. Fatendum vero est litigiosum evenire Schmidtii 
synonymon penitus consideratum. Quod auctores, generatim, divulgarunt 
de corollae limbo semper in anthesi connivente, profecto non est exactum: 
Schmidt l.c. haneine observationem hisce verbis declaravit: « In Cen- 
tauriis limbus corollarum post deflorescentiam plerumque clauditur, sed 
in hac specie (C. Vaillantii) nunquam expanditur , tantum tempore flo- 
rescentiae non tam arcte laciniae contractae sunt ». Forte plantam ae- 
stivam, et urbi proximam, vel tantummodo mane observarunt, aut ex- 
siccatam acceperunt, vel eam corolla patentiusenla lectam , mox in 
libro, aut in vasculo constricto flore reperierunt. De re minime per- 
suasi attentius eam indagaverunt St. Amans, et Delile primi; iste mecum 
aperire (jam ab anno 1837.) se denique reperiisse stirpem corollis 
apertis sub hora meridiana, quod et mihi videre dein contigit in Can- 
tabria, aestate 1841., quodque patuit etiam Boreau l.c., Moris Le., 
Vauch. Hist. phys. pl. Eur. 3, (1841.) p. 412. car 

Item unusquisque facile comprobavit, quam false Libadion poly- 
morphum pulchellum inaperti nomine salutatum fuerit a quibusdam. 

Neque ego credam de Crybe rosea Lindley (Ordinis. Orchidearum 
patria Mexico) secure exclamare ipsum potuisse “ This plant ere 
markable for newer expanding its singular club-shaped flowers, whic 

; . n. 1872. Indubium est Lindley illam 

always remain closed „ Bot. Reg. n. nc m 
in horto tantummodo observavisse: neque dicit, si in eo horto frue- 
tificavit: quod nisi evenerit, satius mihi fuisset hujuscemodi observa- 
tionem praetermittere, quia agebatur de planta, quae omnem sui eyo- 
lutionem non peregerat, vel quae florum functiones omnes non exegerat, 
inani foecundatione, si ulla, fructuum maturatione nulla. Quapropter 
planta in solo natali, sub quavis hora, et coeli PSR erit exa- 
minanda, antequam Lindley effatum inter absolutas observationes 


recensatur. 


538 


Neque magis accuratam putem Leysseri affirmationem, de Portulaca 
oleracea scribentis “ Corollam sub nostro coelo vix explicat, florens et 
fructificans clauso calyce , Fl. Hal. n. 451.3 quamvis hane roborare 
videatur altera Scholleri, qui ad eamdem speciem adnotat “ Corollam 
explicat circa meridiem, hora 11, 12, caeterum flores clausi, qui et in 
planta decerpta (si tunc aperti) mox clauduntur „ Flor. Barbiens. p. 
112. n. 310.; additum dein in ejusdem operis supplemento (posthumo), 
1181. p. 312., relatum de Leersia oryzoide, ex Schrebero “ Flores e 
vagina egredientes plerumque abortiunt, et tantum in vagina remanentes 
semina proferunt. n De Violis sylvatica (ut credo) et montana con- 
tendit Roth, se referens ad ape alos. ^ Fructificatio in calyce jam clauso... 
peragitur , Tent. Fl. Germ, 2. p. 210. quam observationem nullum 
eomprobavisse memini. Linnaeanam observationem de Subularia aqua- 
tica prius editam a Linnaeo, Fl. Svec. 1737. n. 253. pluribus verbis 
explanavit Lightfoot: « It is very remarkable, that this diminutive plant 
flowers under the water; whereas most other aquatic vegetables emerge 
from that element at the time of flowering. This power of emergence seems 
however the less necessary in this plant, as the petals are scarcely ever 
seen to expand, but connive together, so as most probably to defend the im- 
pregnating Pollen from the injuries of the water , Fl. Scot. p. 337.; 
ut de eadem Subularia sic Smith: « Dr. Hooker confirms our account 
of the flowers being always, several feet under water, where he observed 
them to be constantly expanded, so that the impregnation actually takes 
place in that element. » Engl. Fl. 3. p. 157. cf. Hook. Fl. Lond. ed. 
Grav. V. 4; et hoc idem confirmarunt Reboud, et Guinaud apud Bill., 
et Schultz Archiv. p. 158. Et extant observationes Ramondi, Bastardi 
(ef. Bull. Sc. physiqs. Orleans T. 4. (1912.) p. 164.), Mirbeli, et DC. 
de Ranunculo aquatili sub aqua florente, deque Lobeliis, Lamio am- 
plexicauli, corolla parviflora, et clausa praedito, Leersia oryzoide (Oryza 
clandestina A. Br.) foecundationem corolla clausa perficientibus; item 
de Bergeretia uliginosa, atque de Echinodoro natante, ex St. Hilaire (Aug.), 
et Chautant florentibus, et fructificantibus sub aqua, corolla, ut vi- 
detur, intercipiente aeris portiunculam: itemve de floribus lateralibus /m- 
patientis noli tangere ad marcescentiam staminum et corollarum clausis, 
attamen foecundis. Addamus etiam Vandeliam sessifloram Benth., Scro- 
fularineam, in qua describuntur flores fertiles clausi, steriles aperti; 
cf. Bot. Zeitg. (1867.) n. 9. p. 65. Ast notabilior adhue mihi sese of- 
fieit Tonina fluviatilis Aubl., Guin. Fr. 2. p. 857. t. 330. in fundo 
aquarum ad quatuor pedes, et ultra submersa, florens et frueti- 
cans floribus monoicis, qui tamen in eodem capitulo masculi foemi- 
neique habentur. 

Quod inter floris involucra clausi in quibusdam plantis evenit, idem 
aceidit in Zosteris, quorum flores submersi in vaginis per margines con- 
tiguis occultantur. 

Haee omnia ceu vera recepta oportet credere fieri aeris evolutione 
ex ipso corollae parenehimate , nam credi nequit, in vacuo, aut sine 
aeris portiuncula foecundationem peragi, ut nec de Anandria Siegesb., 
DC., Leibnitiis Cassini, effici posse admisit Tursen apud Linnaeum. 
Amoen. Acad. 1. p. 253.: cf. etiam Cassini Dict. Sc. Nat. T. 25. Par. 
1822.) p. 423. seq. Nec aliter demonstravit Perrier De la Barthie ob- 
servatione a se feliciter acta, qui aeris portiunculam percepit in floribus 


539 


submersis sui Ranunculi luteoli, (forte R. Drouetii F. Schultz Bull. Soc. 
botg. Fr. (T. 13. p. LVIID, ut ipse testatur Bull. Soc. botq. Fr. T. 14, 
(1867.) p. 99. Caeterum dari foecundationem ante anthesim longe fre- 
quentius ac suspieatum est, observationibus ad rem institutis, decla- 


ravit Fermond , Compt. rend. Acad. Sc. T. 47. (1858.) p. 855-8. 


Libadion Nob. ex Plinio. Erythraea idem est ac si rubrum di- 
ceres, Genus, de quo agimus, comprehendit species floribus albis, luteis 
etiam praeditis. Et quum sint genera, in quibus species omnes flores 
rubros portendant, neque simile nomen tulerint, hine denominatio ista 
adhue magis dissentanea evenit, Nomen non confeci novum; quam fi- 
dentissime, praetuli Plinianum illud, quoad jam antehac recipiendum 
fuisset, considerata C. Gesneri optima sententia: “ Antiqua nomina 
nolim irrita fleri , G. in litteris ad Aretium datis. 4. Febr. 1565. 
Tiguri (vid. Epist. med., ex edit. Frosch 1577. crt. 120. b). 


SECTIO 1.* XANTHEA RricnuxB. 


Libadion maritimum (Columnae) Nob. 


Column. Ecphr. P. alt. p. 77-8. fig. Erythraea maritima Pers. Syn., Bert. 2. p. 646. n. 2., Koch 
p. 567. n. 4.. Moris Sard. 3 n. 825. (excl. G. occident.); Willk. Lang. 2. n. 2905. Chironia maritima 
Schousb. Marok. p. 99., DC. Dub. p. 328. n. 5. Ch. marit. Willd. La-Peyr. Herb.; Gentiana, et Cen- 
taurium maritimum Pourr. Herb. Matrit. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 34. t. 937. robustr., Cavan. 
Ic. Descr. 3. p. 49. n. 323. t. 296. f. 1., Reichnb. Icon. €. 97. t. 1061. f. 6. Barrel. Ic. t. 468,, et. 
t. 467.; Bocc. Mus. Pnt. p. 83. t. 76. f. infr., ex Barrel. inversa. Moris. Hist. pl. Oxon. 2. S. 5. 
p. 50.14.20. f. 2. n. 3 


( Flor. Maj. Jun. Fruct Jun. In Pyrenaeor. extremis, non procul 
mare, locis calidioribus. 

Legi in Pyr. orient. humilior. ad Gerona, die 30. Maj. 1851. Habui 
e Port Vendres a Naudin. 

Planta generatim palmaris, occurrit quoque pedalis: anguli in caule 
sunt valde manifesti, acuti. Folia vix patentia, cauli quasi approxi- 
mata; inferiora minora, superiora sensim elongata conspiciuntur. Flores 
pulere sulphurei, fere inodori. Vidi corollae lobos uno aut altero dente 
praeditos, et hi lobi sunt plus minus acuti aut obtusi. Modificationes 
de longitudine dentium calyeinalium, easque quas modo citavi de co- 
rollarum lobis, late observavi in individuis Lucensibus, Corsicanis, 
Sardois, Siculis, Algeriensibus quoque. n 

Pertinetne ad nostram hane speciem Seguieri eadem humilior, flo- 
ribus paucioribus, et foliis ad basim non ita dilatatis, Manet. Virid. 
Florent. 1751. p. 83. n. 982.? Illius 1.* Seguieria Ibid. n. 981. evi- 
denter est Chlora connata Desv. De patria revera siluit Manetti; CAlora 
sessilifolia desideratur in Italia: agnovit eam aliunde? i uu 

Gentiana maritima Cavan. a quibusdam exclusa, cum aliis plurimis 
mihi varietas est Lib. maritimi. Folia non sunt semper uninervia; ea 
vidi trinervia in speciminibus hispalensibus; et variae se praebuerunt 
corollae quoad illorum magnitudinem etiam, nec non laciniarum lati- 
tudinem, ut de aliis variandi modis in eis, inque ealyce memoratis si- 
leam; in ipsis archetypis Cavanillesii, a me observatis in Herb. hort. 


Botan. Matrits. 

Si quis perlegerit Bert 
amotionem synonymorum, | 
eas prorsus futiles reperiet; quas manes esse novi 


2, p. 1089. | 


oloni observationes, quibus ille exeusare vult 
et prolationum Willdenowi, et Cavanillesii, 
t etiam Visiani, Dalm. 


540 


Hancine speciem semper Zrythraeam, tam in Amoen. Ital., quam 
in Fl. Ital. fecit Bertoloni, unde miramur Koch l.c. citavisse (per err.) 
Chironiam luteam, et Ch. maritimam Bert. Am., et Flor. 


SECTIO 2.8 ERYTHRAEA Reskarm. (1611.), REICANB. 
Libadion variabile (Theophr., Dioscor., Plin.) Nob. | 


Theophr. Hist. pl. 1. 9. c. 9., Dioscor. l. 3. c. 7., Plin. Nat. h, 1, 25. c. 6., vel 3L., et 1. 26. c. 5, 
vel 15. Erythraea Centaurium Bert. 2. p. 642. n. 4., Moris Sard. 3. n. 823., De Notrs. Repert. FI. 
Ligust. n. 1247., E. Cent., et E. pulchella Auctor., Koch p. 966. 7. ns. 1, 3.; Gaud. 2. ns. 483, 484. 
E. pulch., E. latifolia, E. chloodes, E. linarifolia, E. gypsicola Boiss. R., E. Barrelieri Duf., et E. 
Centaur., Willk. Lang. 2. ns. 2907-13. Chironia Centaurium D'', Dub. p. 328, n. 3. Ch, Centr., et Ch. 
Gerardi Schmidt. Fl, Bohem. C. 2, p. 32,-3. ns. 130-1. (ubi sub n. 130, notanda protulit, sane pro tem- 
pore, laudandus). Ch. Centr., et Ch. pulchella La-Peyr. Herb., Centaurium exaltatum P., et C. ramo- 
sissimum, et C. parviflorum, et C. linariaefolium Pourr, Herb. Matr.; Er. diffusa Costa Pl. exsicc.e 
Cardon (form. angusti) Er. sanguinea Mabill. Corsic.? E. corymbosa Dulc., an et Willd.? E. Meyeri 
Bung., ex Ledb. Ross. Centaurium umbellatum Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot, v. 6. n. 417., Curt. 
Fl, Lond. ed, Grav. V. 4. t. 33. Engl. Bot. v. 7. n, 498. (pulch.), Sturm Heft 12., Sv. Bot. v. 4. 
n. 219., et v. 9. n. 2579. f. 2, 3., Flor. Dan. t. 617., et t, 1637. nan., Savi Mat. med. p. 13. t. 7., Fl. 
Batav. v. 4. t. 276., et Fl. Bat, v. 7. t. 538. pl. pusill. quoq. et v. 7. t. 501., Plenck Ic. pl. med. T. 
2, p. 53, t, 157., Schrank Fl, Monac. t. 5., Waldst. Kit. pl. rar. Hung. T. 3. p. 305. t. 273., Bull. Hrb. 
Fr. t. 253. nan., Berger. Phytonom. p. 37. cum tab., Hoffm. Link. Fl. Port. p. 354. t. 67. et p. 349. 
i. 65. maj. Sw. Act. Holm. T. 1783. p. 85. t. 3. f. 8, 9., Reichnb. Icon. C. t. 1061. f. 1. et 5., et 
Pl. cr. C. 4. p, 63. t. 388. f. 572. maj. Dietr. Fl. Bor. v. 3. ns. 160., et 167., W., W., F. N. ab Esenb. 
Pl. offic. t. 203., Woodv, Hook. Med. Bot. V. 2. p. 275. t. 96.. Sabb. Hrt. Rom. t. 99., Vaill. Bot. 
Paris, p. 32. n. 3. t. 6. f. 1., Zannich. Vnz. p. 55. t. 249., Le Maout Decsn. Botnq. 1868. p. 168. Matth. 
p. 655., Camer. Epit. p. 426., Fuchs. Hist. st. p. 387., Trag. St. h. p. 140.. Brunf. Hrb. 3. p. 125., Lob. 
Obs. p. 218. f. 2., Icon. t. 401. f. 1. Dod, Pempt. p. 336., Egenolph. Hrbr. imag. crt. 34. b f. extr., 
Dorst. Bot. crt. 72. A. Lonic. Nat. h. ert. 86. B., Cod. Paris. ex Lenormt. fol. 45. vers. Renealm. 
Spec. h. pl. p. 77, 76. f. 1., Barr. Ic. t, 423, 424., J. Bauh. Hist. pl. 3. 1. 29. p, 353. f. 2, 


©? € Flor. Jul. Aug. Fruct. a med. Æstat. in Sept. 

Legi in Pyr. Cantabr. ad Biarritz, die 18. Sept. 1841. ; in Pyr. 
Navarr. valle de Roncal ad Isaba, die 28. Jul. 1844.; in Pyr. Arag. 
a la Carbonera sub Murillo Gallego, die 27. Jun. 1850.; in Pyr. Catal. 
ad Rosas, diebus 5., et 12. Jun. 1851. Habui a Deville e litore Ba- 
yonensi, ex Cap-vern, ex la Barousse, ex viciniis de Bar?ges, et ex Tarbes. 

Caulis tetragonus, faciebus inaequalibus, angulis sub-alatis, quatuor 
vel sex, aliis e nervo medio foliorum quasi descendentibus. Folia tri- 
quinque-nervia. Flores corymbosi, fastigiati, saepius congesti, alias laxi. 
Corollae laciniae ovales, cito clauduntur, planta in loco obscuro tran- 
sata, aut si evulsa admodum manibus traetatur. Stirps maxime ludi- 
bunda, sed non undique, nam loca offenduntur, in quibus unieam tan- 
tum ejus formam reperias; ut observavi in montibus Cantabricis, ubi 
forma, quae G. Centaurium Auctor. frequentissima occurrit, rarissime 
ibidem ad humiliora .deseendens. Contrario, alia loca tantas offerunt 
hujus speciei varietates, vel formas, ut plures te videre distinctas species 
credas, quomodo ego mecum, inaniter, ludentem stirpem vidi ad Pam- 
plona, ad Lumbier, ad Sanguessa , etc. In Cantabria, inque Navarra 
praecipue, agnovi L. pulchellum quoque ceu speciem non ultra admit- 
tendam esse, deinceps stirpis cognitione illue, et alibi ampliata, plures 
alias perperam distractas plantas iterum congerandas esse percepi, No- 
tabilem adnotavi varietatem, in qua flores in panieulam densam con- 
gregati inspiciebantur; alteram foliis valde angustis praeditam obser- 
vavi ad Guetary, et ad St. Jean de Luz (die 20. Sept. 1841.) ; hane 
videram extra Pyrenaeos etiam ad Biterras, eamque referre puto ad G. 
linariaefoliam Auctor., p. 566. n. 2., Dietr. Fl. Bor. 3. n. 162., Reichnb. 
Pl er. C. 1. p. 12. t. 88. f. 185., sive G. littoralem Fries, Hartm. 
Flor. Dan. t. 1814., et forte etiam Chironiam uliginosam Waldst, Kit. 


541 
PI. rar. Hungr. 3. p. 287. t. 259. Huic varietati admodum accedit 
planta lecta a la Carbonera, in qua et corollae habentur albae. Cae- 
terum floribus albis occurrunt hue et illuc differentes hujus speciei - 
formae ad A/gortha, ad Gerona, inter quas censenda procul dubio est - 
G. pyrenaica Pers. Syn. p. 283. n. 8. Plantam pusillam, facie Cicen- 
diolae, parvifloram, floribus albis, offendi ad Sarrià in Mantagut, die 
28. Jun. 1860., Pyr. Catal. 

Dicam potissimum de varietate pygmaea ad Biarritz lecta. Planta est 
pusilla, statura sub-pollicari, habitu erassiusculo , floribus fulgentibus, 
plerumque solitariis, vivens iis in locis, in quibus marinae aquae in- 
terdum perveniunt. In hac forma etiam vidi corollae lobos patentissimos 
sub horis meridianis, ac tutum constringi evulsa planta, et in capsula 
seposita. Haec varietas sub exsiccatione mutavit corollas rubras in luteas: 
cito veritus sum ne quis eam sumpserit pro peculiari specie, et forte illa 
est, quam DC. descripsit nomine Chironiae occidentalis, receptam cum 
Duby l.c. n. 4., perperam relatam ab aliis, ut a Mutel, Fr. 2. p. 298. 
n. 6., a Gren. Godr. Fr. 2. p. 486., ad Libadion maritimum, unde 
patria Gallia occidentalis huie postremae speciei nimis late tributa 
est. Certo certius ad hane stirpem, de qua ago pertinet Ch. occidentalis 
Darraeq, Notice. Fl. envir. Bayonne, ue Morel Vue historiqs. descript. 
ed. 2, (1846.) p. 477. n. 409., qui observationem meam, de mutato 
forum colore sub exsiccatione, confirmavit. Huic eidem plantae re- 
spondet, ut puto, Gentiana maritima Thor. Chlor. Land. p. 94., nec 
non Erythraea conferta Pers. Syn. p. 283. n. 3., sive Gentiana chloodes 
Brot. Fl. Lusit. 1. p. 276. n. 5., quam nomine Erythraeae chloodes di- 
stingui curarunt Gr, Godr. Le. p. 484. Cui varietati nostrae Ne 
etiam appropinquat ZLibadion, sive Ch. pulchella, Engl. Bot. v. Teti so $ 
s.c., ad quam Smith retulit Vaill. Bot. Paris. t. 6. f. 1., quamvis d ; È 
stirpem non parum absimilem ostendat. Denique ab ea vix E à 
caespitosa Link. Hoffm. FI. Port. 1. p. 852. t. 66. f. infr. eS. 2: 3 " 

Plantae ab Anglis evulgatae nominibus Er. littoralis, pulche peste 
latifoliae mihi videntur totidem formae aut varietates unius ejusdem 
speciei, cum Zib. variabili facile componendae ; cf. ls.c., et insupe 


Engl. Bot. v. 33. n. 2305., et Suppl. v. 2. AI 
sum, non tantum Gr. latifoliam Sm., uu ret d Biarritz, sed 


Narbonne, et ad Bayonne indicatam, ai Godr. Ibid. p. 485., consti- 


etiam Er. tenuifoliam, et diffusam G ; 
tuere tot Bemet eodem typo exor tos. Nullus y^ yes un Ky: 
ab hae sententia detineat. Æ. Boissieri Willk. (F. I Algarb. lectar. 


sed etiam Hoffm., Link Port.) En. pl. nov. rar. m tisp. ^9 È 
n. 140. rsen. 7 25. 1663. p. 48), in qua corolla pae 
xuriat, mihi peculiaris species non videtur ; Men z er sdb 4i t 
ut ad Vich provenire compertum habui. Haec p 2 „mbosa Willd. 
riabile, ut Chlora grandiflora Viv. ad connatam. pai iiA 
e Barbaria omittitur a Grisebach Gen. Sp. Gent., nec 1n pe cf. Roem. 
Munby Catal. pl. Alger. Characteres dati laxissimi sunt: ci. 


Schult. Syst, Vegtb. V. 4. p. 787. n. P bi fiducia supererit 


; Ila ti 
P FI. Ross. 3. p. 51. n. 4., nu — 
de sel ema i ^e Fisch. Er. emarginata Walldst. Kit. accedi 


badi saluto | idem intrat; 
varietati, quao E. pulchella, inque Li PERSEA ropi aai emargi- 
nam, Neilreich observante, corollarum laciniae Variat s, 


542 


natae, crenulatae; istum cf. Hungar. Slavon. p. 85. E. Muhlenbergii Gris., 
sive Exacum pulchellum Pursh, pertinet ad formam quae E. ramosis- 
sima Pers. teste Asa Gray Man. bot. North Amer. ed. 2. p. 344. n. 2., 
et seqs. edits. Er. capitata Willd. Herb.. sunt specimina a pecude de- 
morsa, et inde deformia, teste Kunth Fl. Berol. ed. 2. p. 18. 

Centaur. min. purpur. patulum (valgo Cachen) Feuillé Hist. pl. medic. 
Amer, merid. Per., Chil. in Feuill. Journal, ete. T. 2. (1714.) p. 747. 
t. 25., hodie Æ. chilensis Pers., Griseb. Gent, p. 138. n. 2., multam 
gerit, quoad faciem, similitudinem cum Europaea nostra, praesertim 
cum varietate pulchella , vel ramosissima Pers., cum qua communes 
quoque habet vires medicas, apud Chilenses inter pharmaca suscepta, 
quomodo nos speciei typo praesertim utimur. Ita ut fidenter utendum 
sit de herbis istis amaris, et tonicis, quarum praestantiam duorum mun- 
dorum experientia comprobavit, larga temporum serie, cf. Feuill. l.c. 
p. 748., et Ruiz Sobre la Chanchalagua in Dissertaciones ete., Madrid 
1796. p. 45-56., Molina Sagg. Stor. Nat. Chil. ed. 2. (1810.) p. 
115. 24.9. 

E primis qui L. pulchellum (cum Vaillant) ceu speciem non rece- 
perunt, mihi est Guettard, Obs. PI. 2 (1747.) p. 304. Nota. Sed quum, 
errore typographico, n. 4., loco 5., irrepserit, tunc apparet ipsum 
haneine plantam eum Chlora connata confudisse quod eredi nequit. 

Illi quibus jocosa placent in Scientiis etiam, adeant Des Moulins 
in opella Erythr. Cyclam. Gironde (Bordeaux 1851.) ps. 3-30. ubi longo 
sermone ad futiles conclusiones devenit ridiculus scriptor. Item impro- 
bandum eorum est artificium, Persoon, Roemer, et Schultes, qui adeo 
fallaei negotio sectiones generis composuerunt, ut affinia removerentur, 
dissimilia copularentur. 


Libadion spiciferum (G. Bauhin). Nob. 


G. Bauh. Pr. p. 130, Erythraea spicata Pers. Syn., Koch Syn. p. 567. n. 5. Bert., 2. p. 648. n. 3., 
Moris Sard. 3. n. 824., Willk. Lang. 2. n. 2906. Chironia spicata Willd. Sp., DC. Dub. p. 328. n. 2. 
E. Pickeringii Oakes, ex Asa Gray Man. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 32. t. 238., Link. Hoffm. Fl. 
Port. p. 356. t. 68. vix, nisi e Inxur.e specimine Reichnb. Icon. C. 27. t. 1061. f. 4., Zannich. Vnz. 
s 56. t. 3. Barrel. Icon. t. 1242. ex Corvino, vix. G. Bauh. in Matth. Comm, edit, p. 488. f. 2., Moris. 

ist. pl. Oxon. 2. S. 5. p. 566. t. 26. f. 4. n. 7. (p. err. 6.). 


C) Flor. Jul. Aug. Fruct. Aug. Sept. Per reg. mediterr. eum Olea, 
quam non raro superat. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Senguessa sub Rocafuerte, die 8. Aug. 
1844., ubi solus subsalsus. Observavi supra Huesca, inter Castejon de 
Arbaniès, et Vandalies; ad Rosas. 

Caulis hexangularis potius, angulis duobus minoribus, e nervo medio 
foliorum descendente productis. Rami dichotomo-paniculati, floribus de- 
nique in spicas graciles, elongatas dispositis; sessilibus, alternis, ad ra- 
chidem strietis, secundis, bracteolatis. Folia sub-quinquenervia, nervo 
dorsali medio inferne manifestiore, lateralibus vero superne magis quam 
inferne evidentioribus, quum in pagina inferiore suleulos potius quam 
lineolas salientes ostendant; et folia inferne magis approximata con- 
spiciuntur, ibidemve minora, ovata, et latiora prae illis L. variabilis 
var. pulchella, cum qua ad Sanguessa simul proveniebat. Calycini 
dentes valde inaequales; corollae lobi ovales, latiores prae illis L. va- 
riabilis varietate citata. Stilus revera declinatus, stigma profunde bi- 
lobum, lobis, superne visis, reniformibus. Tabernaemontani prolatio apud 
Griseb. Gent. p. 147. n. 14. fallax pro certo est. 


543 
Chlora Renealm. 1611., L. 


Chlora connata (Gesner) Desv. Obs. pl. Angrs. n. 269. 


Gesn. Hrt. Germ. ert. 271. b. Perfol. Achill. Ch. perfoliata L. Syst., Bert. 4, p. 300 

n. 877. De Notrs. Repert. Fl. Ligust. n. 1288., Moris Bard. 3, n. 898.. DC. Dub. p. ahi Wink 
Lang. 2. n. 2900., Bromf. Fl. Vect. p. 308. Ch. perfol., et Ch. serotina Koch p. 538. ns. i 2. Ch. 
perfl. La-Peyr. Herb., Gmel. Bad, Als.; Erythraea pyrenaica Herb. Targ. pl. gracilior; Ch. intermedia 
Ten., et Ch. serotina Koch, Guss. pl. Vasc. Inarim ; Ch. citrina Boiss. Reut. Pug.? Engl. Bot. v. 1 
n. 60., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 4. t. 50., Schk. Handb, t. 106., Lamk. Ill. t 996. f. i.. Reichnb; 
Pl. cr. C. 3. t. 206. f. 349. et t. 208. f. 351. Serot., et t. 207. f. 350. acum., Icon. C. 97. t. 1060 f. 1., 
et 2., Sabb. Hrt. Rom. 1. t. 100., Fl. Bat. v. 13. t. 1088. Zannich. Vnz, p. 56. t. 20. f. 4.; Gesn. Op. 
bot. ed. a Schmied, P. 2. fasc. 2. t. 30. f. 93., Camer, Epit. p. 427., Renealm. Spec. h. pl. p. 8., et 
p. 76. f. 2., Pen. Lob. Advr. p. 173., Icon, t. 401. t. 3., Lob. Obs. p. 219., Icon. t. 401. f. med., Clus. 
Hisp. p. 355-6., Rar. pl. Hist. 2. 1. 6. p. 180., Barrel. Icon. t. 515-6., Moris. Hist. pl. Oxon. 2, S, 5. 
p. 565. t. 26. f. 1., J. Bauh. Hist. pl. 3. ]. 29. p. 355. 


. (2 Flor. Jun. Aug. Fruct. Aug. Sept. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Pamplona, die 25. Jun. 1844. Habui a 
Deville ex Tarbes, ex Mont Sacon, ex Castelvieillh. 

Neque ego, cum Grisebach, Bertoloni, Moris, De Notaris, charac- 
teres firmos percipio ad plures sejungendas species, ut facere delectavit 
Roch, Ziz, Reichenbach. 

Gussone quidem in putatas species ealycis laciniis carinatis, basi in- 
vicem remotis, aut approximatis, et connexis, violenter ipsam separa- 
visse apparet, Inarim. p. 209. Varietas quae Chl. serotina Mert., et 
Koch primo distincta videtur a Tabernaemontano, quod dico fidens fi- 
gurae inspieiendae in Artb. p. 1166. f. 3. (C. min. lent.), quae fig. in 
Icon. desideratur. Ch. grandiflora Viv. Cors., mihi semper suspecta, 
pro varietate Ch. connatae habita jam a Desfontaines, hie firmata est 
a Griseb. Gent. p. 117., a Gren. Godr. Fr. 2, p. 487., a Moris l.c. 
Caeterum folia superiora per totam illorum latitudinem simul connata, 
sed inferiora habent basim rotundatam, qua invicem nectuntur, et sic, 
gradatim, descenditur ad ima folia, quae sunt distineta, scilicet basi 
soluta, vel in petiolum breviter attenuata, quasi cuneata. Corollae 
lacinias variare retusas, obtusas, et acutas satis compertum habui. 
Lusum caule fasciato ad Pamplona vidi. Denominationem connatae prae- 
fero, quia revera spectata a Botanici folia connata inter se sunt, neque 
agitur de unico folio perfoliato. : 

Huic speciei nomen italicum Cora infilata fecit Tenore, quem pu- 
dibundus imitare fugit Bertoloni; et reapse nec exaeta, nec pudica exivit 
illa Tenore denominatio, quae italice admodum lubrice sonat. 


Chlora sessilifolia (Camerar.? Manetti) Pourr. El. pl. Hrt. R. Matrit. 
(1796.) p. 9., Desv. Mém. 


De putatis auctoribus, Camerario, et Manetti, dicam infra. DC. Dub. p. m n. T Rue gem 
liata L. Suppl. Willd. Sp., Griseb. Gent. p. 117. n. 9., et in DC. Pr. P. 9. p. 69. n. pi hi t 
9. n. 9901. Ch. dubia Poir, Dict. Suppl. T. 2. (1809.) p. 235. n. 6. Pourr. Herb. Mat; 4 qwe a 
Salzm. exsicc. Ch. affinis Willk. Bot. Zeitg. 1847. Desv. Mém. Soc. Physiq. am. RUN. E RT 
 Lamk. Ill. t. 296. f. 2., Gaertn. Fr. Sem.. pl. p. 110. t. 198. f. 7. fr. sèm., Reichnb. Pl. cr. C. 5. t. 


209 f. 352. ; 
© Flor. Jun. Jul. Fruet. Jul. Aug. In Pyr. Aragon., et oriental. 
humilior. o ; 
Legi in Pyr. Arag. ad Benavarre, l.d. Imagination, die 31, Jul. = 
Observavi in. Sobrarbe ad l'Ainsa, ld. las Cien Fuentes. Vidi in Pyr. 
or., sed loca adnotare oblitus sum. 


à im ice r ;. bi-triflorus, aut rarissime 
ulis sub-simplex, vel apice ramosus , : MANU 
Dea, gaw > malis, raro ultra. Folia ses- 


i mputata, spitha 
quinqueflorus, tota planta co 
silia, vix connata, ovato-lanceolata, acuta, erecta, cauli ferme adpressa, 


. . + er a o1 Q - 
ima in hae, ut in superiore specie, magis soluta. Flores in longis pe 


544 


dunculis insidentes. Calyx sex, septemfidus, laciniis lanceolatis, acu- 
minatis, longitudine ferme corollae. Corolla parva, laciniis obtusiusculis; 
calyeem parumper superantibus. Stamina corollae lacinias non aequantia, 
ad ealycis limitem vix pertingentia. Stilus superne bifidus, stigma unum- 
quodque bilobum. Capsula elliptica: semina minima, rugosa fusco-nigra. 
Synonymon Poireti non excitavit dubium, quamquam illius descriptio 
sit manca, et quamvis dixerit suam plantam affinem Ch. dodecandrae L., 
quae hodie Sabbatia Chloroides Pursh, etiamsi viderim Reichenbach sub 
Ch. lanceolata Koch, Ziz, Salzm. En. 1818. PI. er. l.c. ab hac unione 
abhorrere. Minus mihi placuit Ch. émperfoliata Salzm. fasc. 3. Pl. Hisp. 
Tingit, Reichnb. item Pl. cr. C. 5. p. T. t. 412. f. 598., quae meis 
oculis fert plantam habitu Gentianae pascuorum N. 

Num de hac specie loquutus fuerit Camerarius, Epit. p. 427., sin. 
fig., ubi Centaur. lut. alter. memorat, angustiora, nec perfoliata gerens 
folia; num de Libadione maritimo dixerit, assequi difficile erit. Item ego 
ambigo inter hasce duas Gentianaceas quoad Manetti Seguieriam al- 
teram, ut dixi ad p. 638. 

Relatum est a Grisebach speciem repertam fuisse ad Bayonne ab 
Endress, quod mihi adeo repugnat, ut in suspicionem venerim Bayonne 
loco Narbonne relatum ne fuerit? Certe per Cantabriam, locis adhuc 
magis propitiis, Orio, Zarauz, Bilbao, ego Ch. sessilifoliam non percepi! 


Sub-Ord. 2. MENYANTHEAE Gris. Endl. 
Menyanthos Theophr.?, Dalech. 1586. Tournef. 


Menyanthos palustre (Theophr.?, Plinii, V. Cordi) Dalech. ex Theophr., 
Pilleter. Plant. Lyon. p, 264. 


Theoph. Hist. pl. 4. c. 11.? Plin. Nat. h. 1. 21. c. 9. vel 30.? Cord. infr. citr. M, trifoliata L. 
Sp., Koch p. 558., Bert. 2. p. 410., Gaud. 2, n. 436., Griseb. Gent. p. 340., DC. Dub. p. 325., Willk. 
à 2. n. 2883. M. trifl. La-Peyr. Herb. Limonium pratense Trag.; Visumarum Marcelli Burdigal. 
Eugl. Bot. v. 7. n. 495., Curt. Fl. Lond. ed. Grav.V. 1. t. 22,. Flor. Dan. t. 541,, Fl. Batav. t. 2. 
Bull. Herb. Fr. t. 131., Schrank Fl. Monac. t. 309., Schk. Handb. t. 35., Roques Phyt. med, 2. p. 54. 
t. 54., Dietr. Fl. Bor. v. 5. n. 404., Sv. Bot. v. 1. n. 22., Lamk, Ill. t. 100. f. 1., Gaertn. Fr. Sem. 
pl. 3. p. 112. t. 198. f. 9., Reichnb. Icon. C. 27. t. 1043., Bigel. Amer. med. bot. V. 9. P, 4. t. 46., 
Woodv. Hook. Med. bot. V. 2. p. 277. t. 97., Plenck lcon. pl. med. T.1. p. 51. t. 87., Turp. Fl. med. 
T. 4. t. 232, W. W., F., N. ab Esenb. Pl. offic. t. 204., Savi Mat. Med. p- 14. t. 47., Sabb. Hri: 
Rom. 1. t. 88. Sturm Heft 8, Hayn. Arzn. 3. t. 14., Tournf. Inst. t. 15. fl. fr., Dalech. Hist. pl. Lugd. 
p, 1020. f.a suprs., Lob. Obs. p. 496. f. 2., Icon. 2. t. 33. f. 2., Dod. Pempt. p. 580., Cord. Hist. pl. 
crt. 96., a-b fig.a, Moris. Hist. pl. Oxon. 3. S. 15. p. 604. t. 2., f. 5. innumer. ` 


9, Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. 

Legi in Pyr. Aurigr. sub la Maura, die 8. Aug. 1843, habui a 
Deville ex Cap vern. 

Ovarium anulo ciliato viridi obvallatum; placenta e centro surgens 
libera, in duos ramos divisa, ad valvulas applicita. Corollam penta- 
hexapetalam vidit Fries, Nov. Fl. Sv. ed. 2. n. 78.: hune lusum non 
citavit monographus. Patrum auetoritas dubia manet. 


Gentianaceae repudiatae. 


Gentiana punctata (Camer. Gesn.) L. Nec Linnaeus, non Froelich, 
neque Lamarck, aut Willdenow, Pyrenaeorum indigenam eam dixerunt. 
Credidit DC. Fr. 3. n. 2765. Ramondio fidens, qui procul dubio, G. 
bilobam punctatam esse putavit. La-Peyr. Hist. abr. pl. Pyr. p. 133. 
n. 4. dubius extitit, num planta a se visa et collecta responderet reapse 


545 
Linnaeanae, ac Jacquinianae speciei; et revera illius specimina non 


sunt diversa ab illis suae G. Burseri, Praeterierunt, et recte, patriam 
Pyrenaeos Gren. Godr. Fr. 2. p. 490.; non sic Mut. Fr. 9. p. 291 
n. 5., inani La-Peyrouse auctoritati se fidens. es 

Gentiana purpurea (Gesneri) L. Crediderunt eam pyrenaeam Lin- 
naeus, Loiseleur, Froelich, et Persoon, sed perperam. E Flora Gallica 
quidem ejiciunt Gr. Godr. Fr. 2. p. 498., neque amplius de patria 
Pyrenaeis pro hae specie est mentio apud Griseb. Gent. 

Gentiana Asclepiadis folio (Gesn.) G. Bauh. Pin. Ad Jaca eam vi- 
vere dixit Asso, Mant. Praef. p. 4.; in Pyrenaeis quidem indicari dicit 
La-Peyr., Hist. abr. pl. Pyr. p. 134. n. 6., a Gouan, sed iste, Hort. 
Monspel. p. 128. n. 2., in Cebennis indicavisse video. Grenier, cum 
Godr. Fr. 2. p. 491., de illa scribere: “ Paraît manquer dans les Py- 
rénées; , et sic ego quidem credo, itemve Timbal, cum Jeanbr. 7e 
Llaur. p. 354. 

Gentiana utriculosa (Columnae) L. In Pyrenaeis eam voluit Loiseleur 
Gall. ed. 2. (non 1.5) p. 180., n. 15., sic et Mut. Fr. 2. p. 295. n. 16., 
ut puto fallaci La-Peyrouse auctoritate freti, cujus planta recte ad 
G. vernam adduxerat jam, ante me, Benth. Cat. p. 81., confirma- 
runtque alii. 

Gentiana bavarica (Gesneri) Hanc in Pyrenaeis vivere, post Pourret 
testatur Gmelin, Bad. Alsat T. 4. p. 191-3., a quo ego descisco, per- 
suasus enim sum, G. vernae lusum, nisi potius G. pyrenaeam ei fucum 
fecisse, Et reapse speciem in Pyrenaeis non indicarunt nequidem fa- 
ciles Loiseleur, et Mutel, nec cautiores Duby eum DC., Grenier cum 


Godron Fr, 


Ordo 41. CARISSEAE R. Br. 
(Apoccyneae Nob.) 


Vinca Plin., L. 


Vinca minor (Dioscorid.) L. Sp. 
9.. Bert. 2. p. 747. n. 1., Gaud. 2. n. 568., DC. 


ioscr. l. 4. c. 7, Clemat. 4.a Koch p. 557. n. 2., : 
Dub. parc n. 2, Willk. Lang, 2. n. 2915., Bromf. Fl. Vect. p. 306. La-Peyr. Herb.; Pervinca pro- 
cumbens Gilib. Exerc. phyt. Engl. Bot. v. 13. n. 917. Curt. Flor. Lond. V. 3. t. 48., Flor. Dan. t. 
1813., Schrank Fl. Monac. t. 191., Fl. Batav. v. 6. t. 479., Schk. Handb. t. 51. . Libosch., et Trin. 
p. 44. t. 15., Laterr. FI, Bord. ed. 2. p. 164. t. 12., Berger. Phytonom. 2. p. 177. eum tab., Mab 
Ill t. 172. f. 2., Plenck Ic. pl. med, T. 2. p. 13. t. 113., Turp. Flor. med. T. 5. t. 269., vr pi E 
Icon. C. 97. t. 1062. f. 1, 2., Sabb, Hrt. Rom. 1. t. 95.; Matth. p. 956., Camer. Epit. p. 694., — s 
Arb. 9. t, 23. a Matth., Fuchs. Hist. st. p. 360. Trag. St. h. p. 3%., Brunf. Herbr. ibt 2 " 
Purg. p. 246., Pempt. p. 405. (p. err. 406.) f. infer.. Lob. Obs. p. 360. f. 1., Icon. t. CORE = 
Op. bot. ed, a Schmied. tab. aen. 9. f. 78.. Egenolph. Herbr. ne. ert, 7. b. fig. h. Dorato: T 
crt. 298., D., Lonier. Nat. h. crt. 169., B., Dioscor. ex edit. Riv., ord., Gesn. (1549.) p. "ur . ead. 
Fgenolph. cum Lonieer. ex Uffenb. 1688. p. 379. f. infe., J. Bauh. Hist. pl. 2. L 15. p. 131. fig. 


Flor. Apr. Maj. Fruet. Jul. : 
Legi in Pyr. in med. snpra Toulouse, secus le Touch, ad St. 


Martin, die 10. Apr. 1853. Observavi ad Belaire prope Oloron, ad 
Li ad Sei, ad San Girons Pyr. sept.; in Valle de Roncal, 
et ad S.ta Liestra Pyr. merid. , 

Raro semina perficit: in Anglia, cf. Sm. Engl. FI. 2. p. 940. Pa- 
risiis, cf. Tournef. Hist. pl. Par. p. 218.: Senis, cf. Bartal. pi 9. 


546 


Antiquorum plures, Apulejus, Plinius (de Clemat. aegypt.), Galenus, 
obscuri, et incerti sunt. Ast Hermolaum Barbarum, nomine Pervincae 
hane intellexisse speciem facile credam; eum conferas, non in Corol- 


lariis, sed apud Brunf. l. e. p. 119. 
Vinca major (Dioscorid, Plin.) L. Sp. 


Diosc. 1. 4. c. 7. Clemt. alter., Plin. Nat. 1. 24. c. 15. vel 90.?, et 1. 11. c. 21. vel 39. Koch. p. 
557. n. 1., Gaud. 2, n. 569., DC. Dub. p. 324. n. 1., Bromf. Fl. Vect. p. 305. V. maj., et V. acutiflora 
Bert. 2. p. 749. n. 2. et p. 791. n. 3., et V. 5. p. 614., Tenor. Syll. Suppl. 5. (1842.) p. 10, 
De Notrs. Reptr. Fl. Lig. ns. 1234-5. V. media L.? et V. major Willk. Lane. 2. ns. 2916-7. V. 
acutiflora Moris Sard. 3. n. 819. V. difformis Pourr. Chl. Narb. n. 1217. , in Mém. Acad. Roy. Tou- 
louse T. 3. (1788.) p. 333. V. media Audib. in DC. Cat. hrt. Monspel. p, 71. (sine descr.), Delile in 
Spreng. Syst. Veget. Cur. poster. p. 65., Cambessed. Balear. n. 369., DC. Alph. in patr. Pr. P. 8. p. 
?89. n. 9. La-Peyr. Herbr.; Myrsine maggiore Bert. Manip. Vinca Etruscorum, ex Marcell. Virg. in 
Dioser, Engl. Bot. v. 8. n. 514., Curt. Fl. Lond. ed. Grav. V. 3, t. 47., Berger. Phytonomat. 2. p. 59., 
Nouv, Duham. T. 1. p. 44. t. 14., Plenck, Ic. pl. med. T. 2. p. 13. t. 114., Bert. Manip. 2. piant. Ligur, 
in Mem. Soc. Ital. di Modena T. 25. P. 2. (1855.) p. 122. n. 1. cum fig. (tab. 1.3) ; Sabb. Hrt. Rom. 
1. t. 94., Lamk. Ill. t. 172. f. 1. fl. fr., Reichnb. Icon. C. 27. t, 1063. f. 3. Tournf. Inst. r. hrb. t. 45., 
Garid. Aix p. 358. t. 81.; Lobel. Obs. p. 360. f. 2., Icon. t. 636. f. 1., Dod, Pempt. p. 405. n. 2. p. 
406. f. 1., Clus. Rar. pl. Hist. 1. 1. p. 121. f. 2. Cuba Hrt. Sanits., ed. Germ. 1485., c. 80., J. Bauh. 
Hist, pl.2.1. 15. p. 1222,  - : 

% Flor. Mart. Maj., Jun. etiam. Fruct. Aug. Per region. mediterr. 
cum Olea, quam aliquando excedit. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Liadena, die 17. Maj. 1845.; habui a 
Deville, ex le Parc de la vieille dame (ad Biarritz); et ex Tarbes, ubi 
ille vere indigenam esse stirpem (facile tamen reperiendam) non pu- 
tabat; ex Port Vendres habui a Xatart. Observavi ad St. Beat, ad 
Oloron, sed forte hie ex hortis demigratam; in Pyr. or. vidi ad Zlansà, 
ad Amelie les bains, ete. 

Caules, inferne praesertim, pilosi, juniora folia mollia, adulta co- 
riacea; floret planta adhue tenera, ultra excrescens adhue magis flo- 
rida. Individua nonnulla, observata ad Arles Pyr. oriental, tetramera - 
sese offerebant, calyce quadrifido, corolla quadriloba, staminibus prae- 
dita quatuor tantum. Varietatem flore albo observatam jam scimus a 
Wijnhouts (anno 1633.) visam a Courtois in Herbr. Dilligemensi ad 
Bruxelles: ego eam offendebam per agrum Ruscinonensem. Ad finem 
petioli, aut ad folii basim, conspicuae sunt glandulae duae, una utrin- 
que, interdum vix percipiendae, sed raro deficientes; eas etiam in stirpe 
helvetica, Parisiensi, ins. Wight, adesse testes sunt Gaudin, Cosson, 
Germain, Bromfield. Sunt ne verae glandulae? apparent sub forma sac- 
eulorum, suntque ovoideae, et transparentes. Caeterum in hisce plantis, 
aeque ac in aliis vegetabilibus plurimis, difficile admodum est deter- 
minare ubi petiolus desinit, vel folium incipit. Calyx ad laciniarum 
exortum tumidulus. Flores in viva planta pallidi sub exsiccatione magis 
colorati eveniunt, et tune manifeste caerulei se spectandi praebent. 
| Pistilli deseriptionem primus forte (cf. Mill. Dict. ed. 7.) aggressus est 
Fabrieius, En. pl. Hrt. Helmst. ed. 2. (1763.) p. 252. Observator, cae- 
terum diligentissimus, stilum in duos orbiculos terminatum dixit, quum 
reapse sint ferme anuli duo membranacei in diseum dilatatum abeuntes; 
anulus inferior reapse aurantiaei coloris est; superior junior virescit, 
sed adultus pallidus, et mox flavicans fit: puto anulos istos, qui serius 
ita coaleseunt ut unicum tantum corpus disciforme, sub-calyptriforme 
efficiant, sub eorum exordio distinctos sese praebere observatori acu- 
tissimo, Stilus in juventute virescit; adultior factus albicat. Pistilli 
structura sibi potissimum vindicavit attentionem Savi, Fl. Pis. p. 258., 
serius Bromf. Fl. Vect. p. 306. Laudari potest Schkuhri citata fi- 


547 
gura, sed non ejus de hac pistilli structura explicatio, dum seribit: 


« adesse stigmata duo alterum alteri impositum » cf. Enchir. bot. p. 160 
vel Bot. Handb. T. 1. p. 161-2. Vere perfectos fructus hijus saipa 
non adhue datum est nancisci. Legi mostrum de duobus foliis simul 
connatis ad apicem rami ef. ad hoe Moquin Tératolog. p. 248., ubi 
exemplum de hoe Carissearum Ordine non apparet. i 
Vivit in calidioribus plagis Italiae, Galliae, Hispaniae, inque Africa 
septentrionali, varietas quaedam hujus speciei, quam peculiarem exi- 
stimarunt Micheli, Pourret, Audibert, De Candollei (pater et filius), 
Delile, Link, et Hoffmansegg, Cambessedes, Bertoloni, Tenorė, De No- 
taris, Boissier, Grenier, Moris. Hanc ego observavi in Pyr. or. supra 
Collioure amoenissimo illo loco la Consolation (mense Maj. 1837.), dein 
prope Arles, ad Balnea die 5. Jun. 1843.; et ea est, quam legi ad Lia- 
dena. Prope Vernet, Pyr. or. eam observabat Aug. De St. Hilaire, ad 
Narbonne Delort, in montibus Corbariensibus Pourret, ego, Timbal; 
in maritimis Pyr. or. Penchinat, ego, aliique. Locis calidioribus pro- 
veniens praecocior generatim est, sed raro fructificat, Delile etiam teste, 
qui eam ad Monspelium facile prosequutus est: sed nil mirum, nam 
primo statim veris afflatu florida, intempestivo mox percussa frigore, 
dilabitur ovarium, neque satis ei vigoris remanet ad semina perficienda, 
quomodo illis intervenit plantis, quae absque interruptione vegetatio- 
nem, vitaeque stadia continuare possunt, nullis vicissitudinibus per- 
turbatae. Caeterum egomet tempestate propitia stirpem fructibus onu- 
stam reperii ad Monspelium, die 18. Febr. 1840. Ipsam quoque cul- 
turae impatientem dictitabat Delile; sed quibus circumstantiis, num e 
solo, aut e modo translationis, vel qua anni tempestate, ipse non evolvebat. 
Supersunt in Vinca difformi, aut media, ceu distinctionis notae folia, 
calycis laciniae non ciliatae, et corollini limbi angustiores. Quas ego 
quum viderim gradatim mutatas, tunc ceu notas tutas ad species di- 
scriminandas recipere nequeo, eo magis quia habitus et facies plantae 
prorsus nullam indicant differentiam. Pollen a Delile observatum idem 
repertum est ac illud V. minoris, et probabiliter ejusdem identitatis 
est eum eo V. majoris. Planta Sardoa a Moris descripta haberi potest 
pro intermedia forma inter typum et Michelii, ac Pourreti stirpem. 
Specimina ex Algeria allata demonstrarunt, eam ibidem sat frequentem 
provenire, nulla tamen Desfontaines commotione. Dunal, qui plantam 
familiarem sibi habuit, eam semper parvi fecit, neque illam notabilio- 
rem existimavisse Aug. de St. Hilaire memoriae tradidi. Lusum istum 
observatum fuisse a Koch diceres, quum iste seriptum reliquerit: Folia 
margine plerumque ciliata Syn. l.c. Idem Koch sub V. minore Facchini 
corripit, qui ei miserat lusum V. minoris pro V. acutiflora Bert., dubio 
expresso, num haec potius varietas foret V. majoris. : i 
Descriptiones de V. difformi, sive media, aut acutiflora inter Link, 
Hoffmansegg, Porl. p. 316. t. 70., et Bertoloni prorsus inter se non con- 
veniunt: et Bertoloni, It. 5. p. 614., Manip. 2. l.c. negat stirpes posse 
simul consociari; sed parum validis argumentis rem tractat, utpote qui 
differentias proportionum tantum, nec ullam absolutam proferat. Reapse, 
citata Fl. Port. figura, ut ea quae reperitur apud Reichnbach. Icon. 
C. 27. t. 1063. f. 2., differentias quasdam cum nostra stirpe ostendunt, 
ut revera de plantarum identitate dubitari possit. Caeterum. V. acuti- 
floram Bert. It. eamdem esse ac V. mediam Fl. Port. dixit Tenore, 


548 


die 27. Sept. 1841.; cf. Att. 3. Riun. Scienz. Ital. Firenze 1841, p. 
523., quod jam declaratum fuisse a Boissier, Voy. bot. Esp. p. 409. 
n. 1131., recordavit Moris l.c., ipso tamen tunc temporis dubitante 
Moris, num revera recte statutum fuerit, repugnante Bertoloni It. V. 5., 
eui postremo suffragatur Moris Sard. Et hane sententiam ego quoque 
ceu dubiam projeci anno 1842., Sched. meis criticis n. 24., ubi primus 
antiquius Pourreti nomen Botanicorum oculis subjeci. Vinca media ex 
Boissier Voy. botg. Esp. n. 1181., distinguitur a V. majore foliis an- 
gustioribus, basi nunquam cordatis, margine cartilagineo praeditis, flo- 
ribus minoribus, calycis laciniis brevioribus, corollae segmentis non 
truneato-obtusis, sed oblique acuminatis. V. mediam tantum ex Hi- 
spania novit Boissier. Fatetur vero De Notaris non semper in V. acu- 
tiflora lobos corollinos ovato-acutos objici, cum saepe saepius, V. ma- 
joris ad instar oblique truncati reperiantur. Repert, lc. p. 278. 

Clematidem aegyptiam Plinii cum dubio retuli, quum in ZEgypto 
provenire V. majorem, aut V. minorem, Botanici hodierni non dicant. 
Vincam, vero, Pervincam Plinii (1. 22. c. 11. vel 39.) vulgo notam in 
Italia hoe nomine, V. majorem intelligi, libenter reeipimus, respuentes 
ineptam Fée interpretatione de Rusco racemoso. 


Ord. 42. ASCLEPIADE RAE R. Br, 


Vincetoxicum Mireps., Matth., Moench. 


Vincetoxicum nigrum (Camerar.) Moench Meth. Suppl. p. 313. 

Camer. Epit. p. 560, Willk. Lang. 2. n. 2923. Cynanchum nigrum Pers. Syn., Bert. 3. p. 13., 
n. 3., DC. Dub. p. 324. n. 3. Asclepias nigra L. La-Peyr. Herbr. Jacq. Miscell. A. 1. p. 19. t. 1. f. 6., 
Reichnb. Icon. C. 27. t. 1069. f. 1. Colum. Phytob. ed, Neap. p. 110-11. fig., ed. Flor. p. 90, t. 25, 
Tabern. Krtb. 2, p. 1106., Icón. t. 730. f. 1. 

J Flor. Maj. Jun. Fruct. Jul. Aug. Per region. mediterr. in ca- 
lidior. Arag., Catal, orient. Atax. 

Legi in Pyr. or. (Roussillon) prope Ceret ad superiorem ripam Riu 
Cerda, die 18. Maj. 1843. Observavi in Sobrarbe, ad Voltasia, ad l' Ainsa, 
ad Pons, ad Isona, ad Gerona, in sylva de Canet prope San Feliu de 
Guixols. Vivit ad Arat, ex Loret. 

Barba ad foliorum basim conspicitur in hae, ut in sequente specie. 
Florem V. nigri perbelle descripsit Fabricius, En. pl. hrt. Helmst. ed. 
2. p. 254. lin. 7. seq.; cf. et Savi Fl. Pis. 1. p. 262-3. Ibridam stirpem 
existimavit Linnaeus, ex Cynancho, seu Sarmasikia acuta, et Vincetorico 
vulgari; illius ridendas observationes habes Amoen. Acad. T. 3. p. 38. 

Vix ac ne vix fidendum puto iis, qui huic speciei afferre maluerunt 
Vincet. spec. alter. Dod. Purg. p. 250., Pempt. edit. 1., sine fig., p. 
402., ed. 2. p. 407. Planta procerior prae V. vulgari dicta mihi potius 
hujus apparet varietas ea, quam JV. medium Decaisne. 


Vincetoxicum vulgare (Dioscor.?, Plin.?) Desv. Obs. Ang. (1818.) p. 193. 


,. _ Dioscor. 1. 3. c. 95.1, Plin. Nat. h. 1. 27. c. 5. vel 18.1 Mirepsicus Nicol. Antidt. c. 89. V. offi- 
cinale Moench, Moris Sard. 3. n. 821., Gren. Jur. P. 510., Willk. Lang. 2. n. 2922. Cynanchum Vin- 
cetoxicum Pers. Syn., Bert. 3. p. 10. n. 2., Gaud. 2. n. 570., DC. Dub. p. 324. n. 2. Asclepias Vincet. 
La Peyr. Herb. ; A. dubia Berger. Bass. Pyren., Cyn. medium R. Br., V. medium Decaisn. in bc. Pr.P.8 
p. es. 4. gpa: azpia Bartl. ex Neilr, Croat.; V. fuscatum Link. apud Spreng. Syst. Veg, 1. p. 852. 
n. 14., et Handb. p. 438. n. 4.; V. pvrenaicum Timb., cum V. racemoso Timb. puberulo imb. et V. 
ruscinonensi Timb., et V. petrophilo Jord., et Fourr., cum V, luteolo et alpicolo Jord, et Fourr.; V. Hu- 


549 


teri Vis. Dalm. Suppl.? Sv. Bot. v. 4. n. 949., Bull. Hrb F 

] : . Bot. v. 4, n. 249., È «LAc ; CF 
Monac. t. 930., Heft 9., Jacq. Miscell. A. 1. p. 17. t. 1. f. 5 fl. ud e Dan 4: Ha. "a Ea 
Schk. Handb. t 55., Mill. Icon. t. 53. f. 2., Duchan. Pl. ut. vén, Atl, t, 68» Br. Phosb, Raub Li. 
vén. germ, p. 89. t. ?1.. Plenck Ic. pl. med. T, 2, p. 90. t. 154., Roques Phytogr. med 2. 7». t 58., 


WOPNCENU CRINE Tnt Bi olle, a ife EE 
Fuchs, Hist, st. po 128, rag: St de pe fos Curd, lia piedi Malt. P- S00., Camér Epit. p B90, 
p. 407., Brunf. Herbr. 9. p. 40, n wt 36.) et RO D Utt od. Purg. p. 251., Pempt. 

9, Flor. Jun. Aug. Fruet. Aug. Sept. 

.. Legi speciei typum in Pyr. Arag. ad Torla, die 5. Aug. 1850., et 
in Pyr. or. Catal. ad San Feliu de Guixols, die 6. Jun. 1860. Varie- 
tatem floribus fuscis legi in Pyr, Cantabr. edit. ad scaturigines fluminis 
La Nive ld. Pagazorvos, die 1. Jul. 1841.; et iterum inter Haosta, et 
Lacarre, die 8. Aug. 1841. Eamdem varietatem observavi in m.° Peña 
Darry supra Salvatierra Pyr. Arag., mihique ex Garayoa, Vallis Aezcoa, 
demonstravit Uriarte. Lusum, qui V. laxum observarunt ad le Port de 
Venasques, cf. Timb. Bull. Soc. botg. Fr. T. 11. Citat Dulac St. Lézer 
ex Deville (n. 1455.) cujus loci specimina non retinui. 

Differentes speciei formas habui a Deville ex Bramesasque, ex Estrem 
de Sales, ex nemore de Balaouay, ex Cap-vern, ex Sort (Barousse). 

Folia erupta Jac non emittunt (ut in plurimis Asclepiadeis evenit); 
hoe ego confirmavi in omnibus plantae aetatibus: hinc erravit Targioni 
O. dum scripsit: * Zrovasi nei boschi questa pianta lattifera „ Istit. 
bot. T. 2. n. 308. 

Dubius est Dioseoridis, et inde Plinii loeus, eo quod radix in nostra 
stirpe foetens potius quam odorata sit. 

Diffieultatem novit, sed non eripuit Fraas proponens suam illam 
mystieam Asclepiadem Dioscoridis Fl. Class. p. 159., Plinii quoque sy- 
nonymo allato. Non nomine, sed re solvenda foret lis. Recte huc ci- 
tatur a Ledebour, Ross. 3. p. 46. n. 3. Asclepias alba Gilib. Exerc. 
phyt. p. 62.; eujus ieon in meo exemplari desideratur. 

Varietas in Cantabria facile obvia (ad Lano, Ernani, Tolosa, etc.) 
respondet Cynancho laxo Bartl., ex quo coronae lobi juncti inspiciuntur 
membrana lata, pellucida, quam in Vincetorico, et contiguo deficere 
dieit Koch (G. F.), Pollichia (1854). Quod et credidisse ewm, vel spe- 
rasse aliis persuaderi posse, quis non miretur? (ex Plin. l. 31.) Sed oh 
quam futilis est nota ista. Planta ad San Feliu de Guixols collecta hac 
carebat membrana dum eam legi, quam postea, per aliquot horas clausa 
in eapsula ferrea, ostendebat. Re prope inspecta percepi, non agi de 
membrana ulla, sed de humoris secretione facili, vel difficili, condensata, 
aut evaporata, prout conditio plantae extrinseca mutabatur, attactu 
quidem, si adesset, cito disparitura. Nulla unquam res jocosior ceu 
seria jactata est. EDO MS Kad. à 

Pluries in Cantabria septentrionali obvia mihi fuit stirps floribus 
praedita fuscis, quam fere semper solitariam reperii, eireumstantibus 
individuis multis V. vulgaris. Nullo alio charactere ab hoc distinctam, 
eam statura plerumque minorem, habeo pro lusu speciei vulgaris. Meam 
sententiam, jam ab anno 1842. editam (in meis schedulis criticis), su- 
scepit Visiani Dalmat. 3. (1852.) p. 2. n. 1102., plantam de qua MEO 
distinguens ceu varietatem b fuscatam V. officinalis. ag a b l 
quidem esse arbitror Asclepiadem nigram Marsch. a Bie = aur. cpm 
8. p. 173. n. 445., iis consideratis, quae de sua planta eff T 7 z at 
jam seripseram, quando, recepto Ledebouri Flor. Ross. vidi, V. nigrum 


550 


eum Marschalliana prolatione ab eo enumerari, supposita hac nota: 
“ Planta Rossiae mediae, et australis potius forsan ad subsequentem (V. 
medium Decsn.) amandandam „ lc. 3. p. 45. n. 1.5 et videas etiam 
quae repetivit ibidem sub n. 2. Denique sunt mihi indubitanter unius 
ejusdemque loci Vincet. officinale, medium, et nigrum Ledeb. Fl. Ross. 

Contrariam a nostra sententiam tenet Decaisne, in DO, Pr. Le, - 
qui specie recepta, illius synonyma ampliavit referens veterum, Tour- 
nefortii, et Vaillantii synonyma, cum prolationibus neotericorum, sci- 
licet Willdenowi, Link, R. Brown, addito etiam V. luteo Link, Hoffm. 

Harum distinetionum fautor Koch quidem fuit, eumque conferas Syn. 
ed. 2. ps. 555-6. ns. 2, 3, 4., sed quum et ipse parum satisfactus vi- 
deatur de suscepta sententia, ego ilium cum suis dubitationibus relin- 
quere malim, potius quam Cynancha sua Vincetoricum larum et con- 
tiguum ultra trutinari. 

De V. Huteri cf. Vis. Dalm. Suppl. p. 99. t. 7. f. 1. De synonymis 


Timbal, et Jordan, relinquo discussionem, 


Sarmasikia Nob. Cynanchum R. Br. Nomen Dioscoridis prae- 
cipuum Apocynum (l. 4. c. 81.) quod spectat ad Asclepiadeam Marsde- 
niam erectam R. Br. prosilivit in Apocynum venetum (Lobel.) L., igno- 
tam patribus speciem. lllius synonymon praecipuum Cynanchum, ex 
Dioscoride (l.c.), conversum fuit ad stirpes, quarum notitia penes Dio- 
scoridem desideratur. Apocynum significat canis exitium, Cynanchum quod 
canem suffocat; quae nomina ab hodierno Apocyno, aeque ac a neote- 
ricorum Cynancho fugiunt, utpote quae impropria ac ingiusta sunt. De 
Marsdenia erecta canibus suffecta experimenta fecit Cattonum Princeps 
Wilhelmus, anno 1580, referente Car. Clusio (Rar. pl. Histor. ultima 
libri primi pagina). 

Ego a Graecorum nuperiorum nomine genus nostrum Sarmasikiam 
nuncupavi. Genus Apocynum Tournef., vel Neotericorum, spectato prae- 
sertim Apocyno veneto, antiquiore generis specie, dicant primi Itali mei, 
si eis libet, Riniam, in honorem Benedicti Rinio, Philosophi, atque Me- 
diei Veneti, qui, ineunte saeculo XV, auxiliante Andrea Armadio pietore 
celeberrimo, Herbarium splendidum componendum curavit, in quo prae- 
stantiores plantae ad medicinam opportunae depictae fuerunt. Riniam 
venetam vim purgantem possidere testatus est Donati (Sempl. p. 40.); 
sed revera ad hune usum valde praestantiores plantae, per Italiam 
quoque, circumferuntur. 


Sarmasikia Gesneri! Nob. 


Gesn. Hrt. Germ. crt. 279. b, lin. 27. Cynanchum monspeliacum L. Sp., DC. Dub. p: 323, n. 4. 
C. acutum b Gren. cum Godr. Fr. Willk. Lang. 2. n. 2921. C. monspeliaca Le Maout Decsn. Flor. 
Graec. Sibthrp. C. 3. p. 46. t. 251.. Cavan. Ic. Descr. 1. p. 44. n. 66. t. 60., Jacq. Collect. 4. p. 106., 
Ic. pl. rar. 3. t. 340.; Pen. Lob. m 273., Icon. t. 620. f. 2., Clus. Hisp. p. 225-6-7., Rar. pl. 
Hist. 1. 1. p. 126. t. 1., Camer. Epit. p. 972. 


9, Flor. Jun. Jul. Fruet. Sept. In Pyr. Atax. orient. non proeul 
mare rara. 


Legi in Pyr. or. ad pagum St.ae Mariae, die 6. Jun. 1842.; ob- 
servavi ad Narbonne, unde etiam specimen obtinui a Delort. 


Sarmasikia Dodonaei! Nob. 


Dod. Purg. (1574.) p. 253. Cynanchum acutum L. Sp. pl. p. 310. n. 1., Bert, 3. p. 9. n. 1., Koch 
p. 995. n. 1.. C. acutum a Gren, Godr. Fr.2. p. 479., Willk. Lang. 2. n. 2921. C. monspeliacum 5 Lamk. 
Dict. C. longifolium Mart. confirm. a Ledb. Ross. Flor. Graec. Sibthrp. C. 3. p. 45. t. 250., Lamk. 


551 


Ill. t. 177. f. 2., Jacq. Miscell. 4. p. 16. t. 4. f. 4. fl. Reichnb. Icon. C. 97, t. 1070. f. 1, 2., Gaertn 
Fr. Sem. pl. 2. p. 171. t. 117. f, 3., Schk. Handb. t, 54., Dod, Pempt. p. 408. f. 4., Lob. Obs ; 
Icon. t. 621., Clus. Kar. pl. Hist 1. 1. p. 125. f. infr. vii MUN 


% Flor. Aug. Sept. Fruct. Sept. Oct. Per region. mediterr. locis 
calidior.,, Oleam non excedens. 

Legi in Pyr. Navarr. ad Liadena, sub Lumbier secus flumen Irati, 
die 10. Aug. 1844.; in Pyr. or. ad Castello de Ampurias, die 1. Sept. 
1846. Observavi ad Huesca, ad Pons, Solsona, Sumaneja supra Mansesa. 

Planta glauca, lactescens, ramosissima, saepius in arenosis, apricis 
degens, ibidemve circum se ipsam volubilis, ad terram stratam; ubi 
herbae, aut suffrutices adsint, circum ea convolvitur. Caules ex eadem 
radiee plures, herbacei, teretes, superne puberuli. Folia ovato-hastata, 
auriculis rotundatis, sino profundo interjecto, caeterum acuta, venosa, 
petiolis suffulta puberulis. Flores cymosi, albi, foetidi, insidentes in pe- 
dunculis pubescentibus, Calycis, et corollae lobi acuti. Corona staminea 
vigintiloba, lobis decem brevibus, obtusis, crenulatis; decem per paria 
oppositis, longioribus, acutiusculis, eorumque exterioribus corolla parum 
brevioribus, interioribus magis. Stigmatis glandulae nigrae, diseum al- 
bidum. Massa pollinea viridis, item, et magis adhue, ovarium. Videtur 
mihi pubescentia caulis, pedunculorum, et calycis quidem, aetate fere 
omnino evanida. 

Scammonea monspeliensium longifolia, Munting Phytogr. p. 29. fol. 
DOT. (sic) fig. 141., quam citat Asso, Arag. Syn. n. 214., adeo fugit 
ab hac specie, ut eam potius Periplocae graecae dixerim. Item planta 
sub nomine Periplocae Cynanch. etc, cum synonymis Cyn. acuti L. ex- 
posita ab Ehret, Trew., etc. Plant. Select. p. 44. t. 82., ad Sarma- 
sikiam Dodonaei quoque eitatam figuram ab Aiton, Hort. Kew. ed. 2. 
p. 77. n. 1, et ex eo a Schultes Syst. Veg. V. 6. p. 96. n. 1., ad 
eamdem Periplocam graecam adducenda videtur. Cyn. acutum Schk., 
Handb. 1. p. 166. (nec 66.) n. 534. t. 54., relatum ab eodem Schult. 
Ibid., et a Decaisne in DC. Pr. P. 8. p. 547. (ab hoc ad suum typum, 
qui speciei nostrae respondet) ita desumptum est, ut nec habitum, nec 
faciem plantae referat, floribusque nimium coloratis, a culta planta, 
ut puto, desumptum, a nostra stirpe quidquam abludit. 

Contra Lamarck, R. Brown, Decaisne, Boissier (Voy. dotg. Esp. n. 
1134.), Grenier, Visiani (Dalm. Suppl), eorum sententiae faveo, qui 
relatas Sarmasikias ceu duas distinctas species considerant. Caeterum 
Cymanchum seu Sarmasikiam Dodonaei cum S. Gesneri primus conjunxit 
Lamarck, Dict. T. 2. (1190.) p. 235. n. 8. Dicit stirpes in iisdem vi- 
vere locis, quod verum non est. Provenit in Hispania abunde Sarm. 
Dodonaei, neque Gesneri illuc adhuc ego offendi: vivit in Italia, inque 
Dalmatia et in Rossia, ubi S. Gesneri desideratur; haec mihi sive ad 
Monspelium, sive ad Narbonne obvia, nunquam cum S. generc ies 
consortium reperta est, quum haec postrema species n Flora Gallica 
reapse non emicet! Ambae species, locis diversis im Graecia vivunt, 
quae a Sibthorpio vivae observatae, eo favente, peo 
penicillo illustratae sunt. De Plantis Siculis cf. Guss. Sie. Syn. p. 


281, ns, 1, 2. 


Milano — EDIZIONI HOEPLI 


Anno V (1892-94). Fascicolo I, 1895, in 4-, pag. 1-40 


| E epu «so 
Contiene : Prrorta R., Sulla i i 
> presenza di serbatoi mucipari id Curculigo 
recurvata (Herb). - Brizi U., Reliquie Notarisiane. I Muschi. - Re L., Sulla 
LI K 


presenza di Sferiti nell’ Agave mexicana (Lamk.) 


Anno V (189294). Fascicolo II, 1893, in-4, pag. 41-88, con 3 tar...  6— 


Contiene: CeruLLI-IRELLI G., Contribuzione allo studio della struttura 
della radice delle Monocotiledoni. - Piccowe A., Alghe della Cirenaica. 
- BrizrU., Appunti di teratologia briologica. - Krvou Q., Sulla struttura e lo 
sviluppo del fusto e delle foglie della Dahlia imperialis. - Porra R., 
tribuzioni alla conoscenza della flora dell’Africa Orientale, 1. - Basi 
Briofite scioane raccolte dal dott. V. Ragazzi nell’anno 1885. - PrgorrA R., 
Intorno ai serbatoi mucipari delle Hypoxis. - Acqua C., La formazioni 
della parete cellulare nei peli aerei della Lavatera cretica. 


Anno V (1892-94). Fascicolo III, 1894, in-4, pag. 89-186, e tav. iv-x . 10.— 


Contiene: A. TerRraccrano, Florula di Anfilah, Contribuzione alla cono- 
scenza della Flora dell’Africa Orientale, 11), - R. PrRorra, Sulla sviluppo del 
Cladosporium herbarum. — O. Krucon, Ricerche anatomiche ed istogeniche 
sulla Phytolaeeia dioiea, - L. Re. Anatomia comparata della foglia nelle 
i Amarillidacee. - G. BresapoLa, Funghi dello Scioa e della Colonia Eritrea 
(Contribuzione alla conoscenza della Flora dell’Africa Orientale, Ser 
C. AvertA, Sui cistoliti delle foglie di alcuni Coccinia. 


Anno VI (1895-96), Fascicoli I, 1895 pag. 1-66 e rv tav., ind. . . . 


Contiene: Acqua CO. Sulla formazione dei granuli di amido. - Prrorra R 
Sulla germinazione e sulla struttura della piantina della Keteleria Fortu 
(Murr.) Corr. - Caiovenpa E, Sopra alcune piante nuove per la Flora 
mana. - Averta, Materiali per la Flora dello Scioa. (Contribuzioni 
conoscenza della Flora dell’Africa Orientale, 1v). ; 


Anno VI. (1896-97) Fascicolo II. 1896, pag. 67-180 tav. v-xxr in 4. . — 20 


Contiene: Contribuzioni alla conoscenza della Flora dell’ Africa-Orient: 
V. Lixpav, G. Acanthaceae somalenses. - VI. HexwiNos P., Fungi somale 
- VII. Gi; E, Capparidaceae somalenses. - VIII. Gu E., Thymelaeaceae 
lenses - Krucu O., Le Conifere della Flora italiana. Studio di ana 
sistematica. - Contribuzione alla conoscenza della Flora dell’Africa Orien 
- IX. Porra R., Prima aggiunta alla Florula dello Scioa e dell’ Ha 
- X. Cniovenpa E. Graminacee dell Harrar e dei Somali. - XI. Bxesapora 
Alcuni fungi della Somalia e della Colonia Eritrea. E 


Anno VI. (1896-97) Fascicoli III, 1897. in-4 pag. 181-369. tav. xxm-xxx. 35. 


Contiene : Contribuzione alla conoscenza della Fra dell’Africa Orientale 
XII - F. Pax, Euphorbiaceae somalenses a DD. L. Ropeccur-BRICCHETTI 
Dr. D. Riva in Somalia lectae pag. 181. - XIII. Ign. Ursan, Turneraceae 
eomalenses, a DD. Ronzconr-BniccugrTI ete. lectae. - Knvcn D., L'epidermid 
mueilagginosa nelle foglie delle Dicetiledoni. Rieerehe anatomiche e bio 
logiche. - Brizi Uso, Contribuzione allo studio morfologico, biologieo e 


sistematieo delle Muscinee. 


Käski dal prof. 0. Penzig. 1893, in.8 gn di pag. 
susci y 


n mondo vegetale descritto e illustrato con prefazione del i R PRG £ 
aa 150 con 600 figure in 124 tavole a colori - solidamente legato. 15.—. 


T a s mangerecci e funghi velenosi di pagine XIV-190 con-43 
È, cia eromolitografiche e 11 incisioni (Manuali Hoepli) 


PRI italicae rariores vel novae descriptionibus iconibusque illustratae. 
1840-43, 3 fase., con 28 tav. e 3 tav. in fac-simile, in fol. ET. .-. o 
— Illustrazione di alcune piante raccolte da Strobel nelle Ande Chilene attra- 
| verso la Pampa del Sud. 1871, in-4, pag. 22, con 3 tav. . . . . 750 
Piante della Majella, del Mons delle loro Leni nell'Abruzzo Cite- 
riore. 1872, pag. 90 sehe i ; a a. BO 

} 1874, pag. 6, con E 

— Alla gior di sei illustri. naturalisti oahi della S cietà Halo 

| delle scienze detta dei XL. 1879, in-4, De DJ 102.5. ba 

Cirillo, Tenore Gasparini, De Notaris, Panceri, Parlatore. 

Mycetum in itinere Borneensi lect. a Beccari enumeratio. — 1879, pag. 
128, con 4 tav. in parte color. . . . Eo n PR E PA 1.50 
— - Saggio di una bibliografia. algologica itliide. 1882, s TI, in-4. 6.— 


| ooker b. 


— Botanica. Traduzione del prof. N. Pedicino. 4a ediz. 1862, di pag. VIII- 
134. eon 68 ineisioni. (Manuali Hoepli)