LINNAEA. - E un nt Ein Journal für die Botanik in ihrem ganzen Umfange, Sechsundzwanzigster Band. Oder: Beiträge zur Pflanzenkunde. Zehnter Band. »-- Herausgegeben von D. F. L. von Schlechtendal, der Med,, Chir. u. Philos. Dr., ordentl. Prof. an der Universität zu Halle und mehrerer gelehrten Gesellschaften Mitglied. Mit drei Tafeln Abbildungen. nn nn m |——— Halle a.d.S. 1853. gedruckt auf Kosten des Herausgebers, In Commission bei ©. A. Schwetschke und Sohn. (M. Brohn in Braunschweig.) Missoun BOTANIGAR GARDEN KIMBARS / Inhalt, Seite Synopsis Stakhousiacearum elaboravit Th. Schuchardt , . 41 Die Gattung Bouvardia und ihre bis jetzt bekannt gewordenen Arten, alphabetisch geordnet und in nähere Betrachtung ge- zogeh von D. F. L. v. Schlechtendal . . . . 48 Plantae Wagenerianae Columbicae. Continuatio . . . 187 - - - - Continuatio . . . 631 Die Gesneraceen des kön. Herbariums u. der Gärten zu Berlin, nebst Bemerkungen über die Familie im Ganzen, von Dr. Johannes Hanstein. (Taf. 1. u. II.) - . . 145 Stirpium novarum Sylloge. Edidit F. A. Guil. Miquel . . 217 Excerpta observationum de Rafflesia Rochussenü femina editarum cum annotatione epicritica. Auctore F.A,G. Miquel. . 224 Plantae Muellerianae. Gontinuatio. Orchideae , auetore Lindiey . . B B . 235 Junceae, auctore E, Meyer B . . . . , 243 Epacrideae, auctore Sonder 5 . . . . . 246 Atherospermere et Thymeleae, auctore Meisner . . 345 Proteaceae, auctore eodem . - . . . . . 352 Polygoneae, auctore eodem . . . - . 362 Musci frondosi, auct. Car. Mueller et E Hampe . + 489 Algae a, 1852 et 1853, coliectae auct, Sonder . 506 R Mimoseae, additis speciebus novis nonnullis Australasicis Drummondianis aliisgue, auct. E. Bentham 0.608 Die Gattungen Paspalum und Panicum nach Steudet’s Sy plant. Glumac., nebst einem Verzeichnisse der Name der Arten und der Synonyme nach Kunth und Steudel. Von D. F.L. v. Schlechtendal . . re "4 De ramificatione monstrosa in arbore Sumatrann observata, Auctore F.A. @uil. Miquel. C. tab.IH.. . . 285 De Salvize specie Mexicana, disserit D. F. L. "de Schlech- kendal » . » . . . B ... . . IV Seite Ueber die Formen der Blätter u. die Anwendung der naturhisto- rischen Methode auf die Phytographie, von Ludwig von Farkas-Vukotinovic, etc. Vorwort . . B . B . x . 235 Formenlehre der Blätter . . . . . . 297 Monographia gen, Campanula. Specierum ad hoc perti- nentium secundum principia historiae naturalis concin- nata . - . B . . B . . . . 323 Terminologie . . . . . . . . . 336 De plantis variis Mexicanis , disserit D. E. L. de Schlech- tendal . . . . . . 363 Studiorum phytographicorum de Marchia Brandenburgensi speci- men. ÜContinens florae Marchicae c. adjacentibus comparatio- nem. Auctor Dr. Paulns Fr. Aug. Ascherson . 385 Corollarium observationum in plantas hortenses Halae Saxonum a. MDCCCLIV. et jam prius institutarum a Schlechten- dalio . . . . 452 Verzeichniss der Panicum - -Arten bei Kunth und Steudel, nehst einigen Bemerkungen über die Gattnug selbst, von 2. RL. v. Schlechtendal . een on . 529 Ueher die Veränderungen, wöiche die Zusammensetzung und Physiognomie d. Vegetation der iberischen Halbinsel durch den Einflass des Menschen während des Mittelalters und der neuesten Zeit erlitten hat. Antritisvorlesung des aAusserord, Prof. a. d. Univ. zu Leipzig, Dr, ph. Moritz Willkomm 675 Vebersicht untersuchter Pilze, besonders aus der Umgegend von Hoyerswerda, von & T. Preuss . . 705 Miscellanea botanica, auctore D. F.L. de Schlechtendal . 726 Hortorum botanicorum plantae novae et adnotationes in seminum indieibus et adversariis depositae, Hort. Dorpatensis a. 1852 . . . . . . . 735 - Gottingensis et Heidelbergensis ej. anni . . 736 - Vratislaviensis e). anni . B B . . . 740 - Märburgensis a. 1853 . B . B . . . 750 - urbis Andegavensis a. 1854 . B . - . 762 - Eugduno - Batevus ej. anni . . . . . .783 , - Vindobonensis adversaria et. . . 0.0.7964 Die Ericaceen der Thunberg’schen Sammlung, verglichen mit denen des Kön. Herbariums zu Schöneberg bei Berlin von Lonis Rach . .„ . . a / /} Verzeichniss der in den Abhandiungen” vorkommenden vorzüg- lichen Pfanzennamen . . . B . . . . 798 Yo Synopsis Stackhousiacearum elaboravit Th. Schuchardit. Stackhousiaceae Lindt. Stackhousiaceue Lindl. Introd. to the Natural System of Bo- tany. Edit. 2. (1835.) p. 118. — Kuntk, Handbuch der Botanik, 1831. Fam. LXVIL p. 343. — Meissn. Gener. Plant. Vol, 1. p. 336. fam. 200. Vol.}l. p. 248. — Endlicher Gener. Plantar. p. 1106. Ord. 24%. — Enchirid. Bot. p. 585. Stackhouseae Rob. Brown Gen. rem. in Flind. Voy. 2. p. 555. Verm. Schrift. I. 54. — Bartling Ordis. p. 368. — Lind- ley Introd. to ihe Nat. Syst. Edit. 1. p. 110. — Deutsche Ausg. 1833. p. 184. Starchousieae Reichenb: Compend, p. 197. od. Handbuch des natürl. Päanzensyst. 1837. p. 282. — Damort, Analect. p. 21.— Mart. Comp. Regni. p. 55. ord. 265. — Hooker Icon. plant, rar. Vol. II. tab. 269. — Journ. of Bot. I. 258. 11.420. FE lores hermaphroditi, regulares, in spicas terminales dispo- siti, solitarii vel plures, pedunenlati, bracteati, vel bracten majori semper oppasita et bracteolis duabus lateralibus basi Hr Bd. As Het. r vel solum bractea majori, vel bracteolis 5 aegnalibas sufulti. In speeie unica loco bracteolarum sqnamulas dnas invenis, Calyx liber, gamopetalus, limbo profunde quinguepartitus, tu- bus hemisphaeriens vel ventricosus vel urceolatus vel campa- aulatus; laciniae aequales. Tubus c. laciniis plerumque per- sistens. Corolla pseudomonopetala vel rarissime gamopetala. Pe- ala 5, summae calyeis fauri ejusdem Jaciniis alternantia in- serta, basi libera, in unguem longum linearem producta, me- dio in. tubum eylindraceum variae longitudinis connata, limbi apice 5-partiti laeiniae stellatim patentes vel rellexae, ob- tusae vel acuminatae. Corolla recia vel incurva, decidua. Stamina 5, perigyna, laciniis calycis opposita, ejuas summae fauci inserta, petalis alterna, omnia fertilia innequalia, raris- sime aequalis, vel tria longiora et duo breyiora, vel unnm longissimum, par paullo breviss et par multo brevius. Fi- lamenta üliformia, plana, aequalia vel versns hasin sensim dilatata. Antherae filamentis dorso alnatae, ovales vel apire paullo augustiores, biloeulares, loculi introrsum rima longi- indinali dehiscentes, interdum basi paulo divergentes. Pollen siceum extus celluloso-reticulatum globosum, tri- porosum vel oblongum, triplicatum triporosum. Ovarium sessile, liberum, ovale vel subglohosum, basi paullo attenuatum, e carpophyllis tribus vel quinque, rarius duobus formalum. Cocei singuli ante foecnndationem toto la- tere interno columellae centrali persistenti angulatae, basi sensim dilatatae adnati, ovales, laeves vel muricati vel ver- racosi vel corrugato-areolati, cornieulati. Ovula e basi in- terna funieulo brevi, tereti erecta, integumentis duohus ve- stita, anatropa. Styli tot qnot eocei, basi semper in unum eopnsti (rarissime omnino liberi, tune spiraliter sihi imvicem flexi) saepissime stylus simplex, eylindraceus, teres; stigmata tria vel quinque (rarissime dao) acnminata vel obinsiuseula, solum intas vel undigue papillosa, teretia vel semiteretis. Fructus tri- vel pentacoccus. Cocei discreti, omnino a eolumella centrali soluti, apteri vel alati vel costati, inde- hiscentes, monespermi. Alae inaeqnales, membranaceae, radia- tim nervosae, ex coecornm lateribns internis exeuntes, latera- les dorsali semper majores, Semina erecta, funieulo filiformi tereti, obtnse irigona vel tetragona, testa membranacea fragili fusco-brunnea ru- gosa obteeta, albuminosa. Albumen carnosum vei oleosum. Embryo in axi albuminis rectus, fere aequilongus, radi- eula infera, cotyledones brevissimae panllo rotundatae dense accumbentes, carnoso-oleosae, candiculus Aliformis, elonga- tas, eylindracens, — Herbae perennes, interdum suffrutescentes, in Nova Hol- landia et insula Van Diemen indigenae‘, succo aqueo, floribus suaveolentibns, graciles, saepissime glabrae, rarissime pu- bescentes. Folia alierna, sessilia, simplicia, integerrima, spathnlata vel cuneata vel linearia, acnminata vel mncronata. Stipulae minntissimae, membranaceae, deciduae, interdum nullae. — I. Stackhousia Sm. J. E. Smith in Linn. 'Transact. Vol. IV. p. 218. (1798.) — Labillardiere Novae Holland. plantar. specim. Tom. I. tab. 164. p. 77. Sprengel Linnaei System. Vegetab. Vol. V. p. 673. n. 1122. W. J. Hooker Journal of Bot. Vol.I. p. 258. Vol. 1. p- al. Meissner Plantar, vascular. Gener. Tom, I, p. 336. Tom. 1. p: 248. . 1# 4 Endlicher Ennmerat, plantar., quas in Nov. Holl. leg. Huegel, pr. 1% W. 3. Hooker Icones Piantar. rar. Vol, HI. p. 269. J. Lindley Sketch of the Vegetat. of the Swan River Colony. pag. XXXVIN. Endlicher Gener. Plantar. n. 5763. p. 1107. Lindley Botan. Regist. New Series. Vol. IX. p. 1917. A. Richard Voyage de l’Astrolabe. p. 89. t. 33. Bange in Lehmann. Plant. Preiss, Vol, I. p. 180. Schlechtendal Linn. XX. p. 64%, Calyx tubo ventrieoso vel hemisphaerico, vel rampanı- lato vel urceolato, limbo 5 -fido, laciniis ovalis, apice acu- mipatis vel obiusiuscnlis, vel subulatis, corolla pluries bre- vior. Corolla pseudomonopetala, petala 5, summae calyeis fauci cum ejas laciniis alternatim inserta, basi libera, in un- gues Jineares products, medio in tubnm ceylindraceum cou- nata, limbo 5-partito, laeiniae petalorum stellatim patentes, vei reflexae, avatae vel subulatae, apice acuminatae vel ob- tusae. Calycis laciniae, nee non ungues, fubus laciniaeque petalorum longitudine valde variant. Stamina 5, petalis al- terna, cum iis summae calycis fanei inserta, valde inaequalia, vel tria longiora et duo altera alterna hreviora, vel unum longissimum, par paullo, par multo brevins. Filamenta plana, filiformia, aequalia, vel versus basin sensim dilatata. Anthe- rae filamentis dorso adnatae, introrsae, biloculares, ovatae, interdum apice subacuminatae, loculi basi interdum paallo. di- vergentes, rima longitudinali dehiscentes. Pollinis grana sieca ‚subglobosa, paullo oblonga, triporosa, tegmine fenestrato aureo vestita. Ovarium sessile, e eoceis tribus vel quinque formatum, cocei anie pollinis emissionem lateribus inter se ipsos eohaerentes, introrsum tota longitudine columellae cen- 5 trali adnati, ovales vel globosi, basi paullo attenuati, scabri vel corrugato - plicati, uniovalati. Ovula e basi interna funi- eulo tenni ereeta, anafropa, integumentis duobus vestita. Colnmella centralis persistens, post foris marcescentiam indu- rescens, angulata, apice filiformis, versus basin sensim dila- tata. Styli in gemmulis minimis tot quot cocei, in floribus in unum connati, tnm stylas eylindraceus, glaberrimns. Stig- maia tria vel quingue, apice obtusa vel acuminata, teretia 'vel semiteretia, divergentia, solum intus papillosa. Fructns tri- vel pentacoreus, calyce et filamentis persistentibus suf- fultus. Cocei singuli omnino disereti, indehiscentes, a coln- mella centrali omnino soluti, apteri vel rarissime paullo late eostati. Pericarpium coriaceum, muricatum vel verrueis cre- bris plieisqne corrngatis rugosum. Semina in coccis solitaria, panllo eurvata, funienlo filiformi erecta, subtetragona, basi et, apice obtusiuscnla, testa membranacea rugosa fusco-brunnea vestita, albuminosa. Embryo in axi albuminis carnosi reetus, fere aegnilongus, cotyledones brevissimae, rotundatae, den- sissime acenmbentes, eandieulus elongatos, radienla hilum spectans, — Herbae perennes vel suffrutescentes, caulibus simplieibus vel ramosis, semper longitudinaliter profunde sulcato - striatis, plerumgne parte inferiore dense, versus apicem’ vero remote foliatis; foliis sessilibus alternis integerrimis, linearibus spa- thulatis vel rarius euneatis, acuminatis vel mucronnlatis, sti« pulis duabus minutissimis deeiduis suffultis vel estipulatis, gla- berrimis vel, rarissime pnbescentibus, racemis terminalibes laxiuseulis vel deusis, elongatis vel abbreviatis, obtusis vel pyramidalibus, floribus solitariis yel aubglomernlatis, teruis— quaternisve, suaveolentibus, basi uni- vel tri- vel quingue- bracteatis, pedunculis abhreviatissimis crassinsculis, mBi- Borig, — 1. Stackhousia obtusa Lind. Caule subsimpliei, foliato, longitndinaliter profunde sul- cato -striato, tereti; foliis sessilibus spathnlatis, integerrimis, acuminatis; racemis terminalibus obtusis, Jaxinsenlis; foribus solitariis, unihracteatis; bractea canaliculata, latissima, pedi- cellum amplexicauli; pedicello brevissime; tubo calycis cam- panulato, laciniis ovato-acuminatis, arulis; corolla pseudo- monopetala, petalis basi liberis, in ungues lineares breves prodactis, medio in tnbnm eylindraceum comnatis, limbo 5- pariite, Jaciniis ovatis, obtusis; staminibus inaegualibns, uno longissimo, duobus panllo brevioribus, duobus denique multo brevioribus; filamentis planis, antheris ovalibus, bilocularibus, loenlis introrsum rima longitudinali dehiscentibus; ovario tri- cocco, coceis aequalibus, scabris, ragosis, 'unievulatis; stylo brevissimo simpliei; stigmatibus tribus acnminatis. Fructus non suppetunt. $. obtusa Lindley in adnotat, ad tab. 1917. in Botan. Be- gist. New Ser. Vol. 1X. — Hooker Journ. of Bot. II, p. 420. — Schldt. in Linn. XX. p. 620. Radix simplex, tortuosa, lignosa, cortice rugosissime, verrucosissimo, brunneo -nigricante obtecta. Canles plures ex una radice, infima parte suffentescentes, ceterum herbacei, erecti vel adscendentes, laete-virides, simplices vel rarissime ramesi, cum ramis teretes, glaberrimi, longitadinaliter profonde sulcato-striati, 1, — 1’ alte, 1/,— 1 1/4 erassi. Folia sessi- lia, alterna, Innceolato-spathulata, integerrima, apice aen- minata, pallide mucronata, utringue glaberrima, concoloria olivaceo-viridia, irregulariter ragoso - striata, Ya — 13/2 lat, 5—9 Hin, Iong., in parte canlis inferiore congesta, versus api- eem sparsiora et sensim angustiora, Specimina in Herb. Reg. Berol, in Yan Diemensland lecta undigque aequaliter foliata — / ' 7 sunt, Stipulae angusiissimae minulissimae. Racemi termi- nales, obiusi laxiusculi. Flores pedicellati, unibracteati, infe- riores remoti, superiores densi. Pedicelli brevissimi, teretes, glaberrimi, erassiuscali. Bractea axi opposita, basi pedicel- lum amplexans, latissima, ovata, paullo acuminata, glaberri- ma, subcanalieulata, extrorsum epidermide bullata pallida e serie cellulari unica formata vestita, marginihus versus api- cem remote obtuse serrato -dentata, calycis lacinias saperans, 3 long., basi 11, —%" Jat. Calyeis tnbus eampanulatus, flavo-fulvus, scabrinsculus, glaberrimus, 1/3 long,; laciniae ovatae, apice acufae, margine obtnse serrato-dentatae, gla- berrimae, extrorsum scabriusculae, flavescentes, 1—1!/, lin. long. Corolla psendo-monopetala, Intea, petala libera, in un- gues lineares 1 —11/,‘” long. producta, medie in tubum cy- lindracenm 2 — 3” long. connata, limbo 5-partito, laciniae late lineares, supra medium latiores, apice obtusae, ®— 21/ long., faux glaberrima. Stamina valde inrequalia, . longissimum unnm anihera tota tuhum excedens, par majus an- theraram apieihns faucem attingit, par antherae longitudine brevius. Filamenta plana, filiformia, longitudinaliter striata, albissima, glaberrima, Antherae lutene, glaberrimae, ovatae, apice angustiores, biloculares, loculi basi paullo divergentes, Ovarium tricoccum subrotundum, basi paullo attennatnm. Cocei singuli subglobosi, apice paullo compressi, fulvi, mi- nimi, scabri, paullo rugosi, uniovulati. Orulum funienlo brevissimo erectum, Anatropum; stylus simplex, abbreviatus, flavescens, teres, glaberrimus; stigmata tria stylo duplo len- giora, divergentia, teretia, glaberrima, aurea, apice acumi- nata, solum intns papillosa. Specimina in Herb. Reg. Berol. hracien paullo angustiore et longiore nee non stigmatibus obtusiusculis differant; an sum planta nosira plane eadem sint? 8 Van Diemensland in Herb, Reg. Berol, ex Herb. Lindl.; ad South Esk River in Van Diemensland leg. Dr. Sinart et wi- sit sub no. 696. Se. Zutea in Herb. Sond,. In monte Kaiser- stahl in Nov, Holl. austr. eg. Ferd. Müller (Herb. Sonder.). Dr. Behr in Herb. Scehldl., Gunn. sub no. 469. in Herb. Hook, 2. Stachhousia monogyna Labill. Caule ramoso, profunde striato, undique foliate, glaber- rimo, feliis sessilibus, spathulato -lanceolatis vel spathnlate - linearibus, integerrimis, glaberrimis; racemis terminalibus py- ramidalibus, laxinscalis; fleribns solitariis, bractea una ma- jori sqnuamulisgae minimis suffoltis; pedicello brevissime; dubo calycis urceolato, laciniis ovato -Ianceolatis, acnminalis, gla- berrimis; corolia psendo-monopetala, Harescente, petalis basi liberis, medio in tnbum cylidraceum connatis, limbo 5-fido, lacinüs ovalibns, acuminatis; staminibus inaegealibus, tribus longioribns, duobus hrevioribus; ovario tricocco, subretunde, coceis paullo costatis, corrugato-plicatis, oblongis, uniovu- latis, oyulis ereetis, anatropis; stylo brevissimo, stigmatibus tribus divergentibus, apice acntis. Fructus frustra quaesivi. St. monogyna Labill. Nov. Holl. plant. Vol. I. p. 77. tab. 104. — Hook. Journ. of Bot. I. p. 258. Vol, II. P.4%0. — Steudel. Vol. II, p. 630. — Dietrich 1332. n. 1. — Sprengel. Vel. 1. 9.948, Radix simplex, lignosa, parriceps, corlice fuseo - cine- rascente fecta. Caules erecti, 1— 2-pedales, apice interdnm paullo eurvati, ramosi, teretes, pauci ex una radice, 1 — 23/,” in diam, erassi, infima parte soffruteseenles, ceterum herbacei, pallide- virides, longitudinaliter profunde sulcato- striati, Folia sessilia, alterna, iuhima obovato-oblonga, me- dia spathnlato -lanceolata, superiora spathulato -Jinearia, Su- prema linearia, integerrima, apice acaminata, mueronulata, 9 glaberrima, rugoso-striala, \mninervia, utringue concolorie, laete- viridia. Folia inferiora densiora, versus apicem Spar- siora, 1, 1%,” long., 1— 3°” lat. Stipulae angustissimae minutissimae. Spicae terminales, plus minusve congestae py- ramidales. Pedicelli solitarii, brevissimi, teretes, scahrinsculi, glabri. Flores infimi remotiores in axilla folii canlini ipsos sa- perantis, superiores bractea majori sqguamulisqgue duabns mi- nimis deeiduis suffulti. Bractea calycis longitudine vel paullo longior, sessilis, ovato-lanceolata, acuminata, medio Navo- viridis, marginibus albescens, membranacea, glaberrima. Ca- lyeis tubus ureeolatus, 1/, lin. long.‘, glaberrimus, laevis, in Aoribus junioribus gemmisgne laete-viridis, in floribus adel- tioribus subbrunneus, obsolete 10-siriatus, Jaciniae ovato- lanceolatae, acnminatae, acutae, membranaceae, marginihus medio pallidiores, glaberrimae, Inbo duplo longiores. Corolla pseudo - monopetala, flavescens, petala basi libera, in ungues hasi lineares obiusatas prodacta, medio in tubulnm ungnibus multo longiorem connata, Jimbo 5-partito, laciniae ovatac acuminatae, rellexae vel stellatim patentes, tubo dimidio bre- viores, faux glaberrima. Stamina 5, jnaegnalia, 3 longiora petalorum faucem vix excedentia, 2 hreviora vix dimidta tuhuli longitudine. Filamenta plana, albissima, cum calyeis tubo persistentia, glaberrima, filiformia laevissima, versus basin sensim dilatata, fere subulata. Antherae filamentis dorso ad- natae, Inteae, ovatac, basi paullo latiores, biloculares intror- sae, rima longitudinali dehiscentes. Ovarium sessile, snb- rotundum minimum, e coccis tribus formatum. Cocci sub- glohosi, fulvi, glahbri, irregulariter corrugoso-plicati,, uni- ovulati, columellae centrali persistenti ante pollinis emissio- nem adnati, tum liberi, Ovula minima, funieulo tenni erecta, anatropa. Stylus bevissimus, fere nullus, stigmata tria (ra- fissime quatnor teste Billardiero) elongata, divergentia, 10 teretia, apiee obtusinscula, tantnm intns papillosa; sulphurea, Fructus capsula trieoeca, cocci singuli discreti, indehiscen- tes, a eolumella sentrali omnino soluti, dorso subcostati, cor- rugato-plieati, glaberrimi, pericarpium coriaceum, e stra- tis tribus formatam. Semina solitaria, funieulo Aliformi ereeta, paullo curvata, obtuse subquadrangula, testa rugosa fusco-brunnea vestita. Embryo ut in charact. gener. dixi. in insula Van Diemen legerunt Lahillardiere, Dr. Scott, Mr. Lawrence (n. 106. 1831.), Mr. Gnnn :(n. 69, 462.); Schayer n. 64. in Herb. Reg. Berol., Dr. Stuart ja Herb. Sonder. In Anstral. felic. leg. Dr. Müller in Herb. Sonder. Bngle -range, Oct. 1848. et prope urbem Adelaide, 17. 9. 48. 3. Stackhousia pubescens Rich. Caule simplici, tereti, longitudinaliter sulcato -Sstriate, pi- losiusculo; foliis sessilibus, alternis, pilosiuseulis , rugoso - pli- eatis, siriatis, linearibus, acuminatis; racemis terminalibus obtusis, Aoribus solitarüis, tribracteatis, bractea majori oppo- sita calycis larinias superante, bracteolis lateralibus dimidio minoribus; tubo calycis subgloboso, Jaciniis acuminatis, hir- sufiusculis vel eiliatis, corolla psendomonopetala (ut in alüis speciebus) lacinüs petalorum ollongo-lanceolatis acuminatis; staminibns inaequalibus, tribus longioribns, dnobus breviori- bns, filamentis planis, antheris ovalibas, apiee et basi paullo emarginatis; ovario tricoeco, stylo simplici, stigmatibus tri- bus elongatis, apiee acuminatis. Fructus non vidi. St. pubescens A. Rich. in Voyage de l’Astrolahe p. 89. 1. 33. — Stend. II. p. 630. — Bunge in Lehmann Plant. *Preiss, I. p. 180, Radix simplex, ljgnosa, parvieeps, cortice seabriuscule pallido obteeta. Canles erecti, simplicissimi, panci ex una radice, pedales et ultra, teretes, lineam in diametro crassi, wer. 1 longitudinaliter suleato- striati, versns apicem paullo breviores, minns magisve pubescentes. Specimina a cl. Preissio lecta undique pnbe densa, brevi, patente, spec. ab aliis lecta spar- eins pilis albis mollibns vestita sunt. Folia sessilia, alterna, anguste-linearia, integerrima, apice acuminata, mucronulata utringne concoloria, obscure elivaceo-viridia, irregulariter ru- goso-striata, undigne pilis minimis rigidulis patentibus con- spersa, inferiora approximata, versus apicem sparsiora. Dis- positio felioraum spiralis %/, esse mihi videbatur; 10— 1% lin. sunt long., 7, —1%/, lin. lat, Stipulae minutissimae, angustissi- mae. Racemi terminales abbreviati, obtinsinsenli, pollice pa- ram longiores, densifleri, flores infimi panllo remotiores, Pe- dieelli erassissimi, vix 1/4 lin. longi, teretes, hirsutiusculi, solitarii, unifleri, tribracteati. Bractea major opposita, 4 longa, anguste linearis, subulata, acuminata, uninervia, me- dio olivacea, marginibns albescens, membranacea, extrorsum basi et dorso setulis parvis rigidis, marginibus selis paullo longioribus copiose obtecta. Bracteolae laterales 2 long., membranaceae, viridescentes, suhnlatae, acntae, undique dense pilis albis rigidis vestitae. Bracten medium petalorum tubum attingens, bracteolae calycis lacinias adaequantes., Calyecis tnbus subglobosus, !1/,—®/,‘” long., hasi flaro-brunnens, 10- striatus (in specim. Preiss. 'setis albis obteetus), laciniae fla- vescentes, mermbranaceae, subulatae, acnminalae, inbo fere duplo longiores, extrorsum hirsutae, introrsum pilis albis mollioribus (praesertim a spec. Preiss.) vestitae, apice et marginibus ciliatae. Corollo pseudomonopetala, flavescens, pe- tala quingue basi libera, in ungues lineares 2 long. pro- ducta, medio in tubum 4” long. connata, limbo 5- parlito, fance glaberrima, laciniae 2 long., oblongo -lanceolatae, panllo acaminatae, stellatim patentes. Stamina 5, inaequalia, tin longiora fauce panllo breviora, due altera alterae anihe- 2 raram longitudine brevisra, tübo dimidio paulto longiora. Fila- menta filiformia, plana, glaberrima, alba. Antherae dorso. filamentis adnatae, ovatae, dpice et basi paullo emarginatae, Inteae, bilocnlares, late marginatae, connectivum cum margi- nibes albescens, loculi introrsum rima longitndinali dehiscen- tes. Orvarium subglobosum, e coecis iribus formatum, in spec. Preiss, dense pilis albis rigidis patentibus vestitam. Gocei oblongi, fusco-brunnei, profunde corrugato-plicati, basi paullo attenuati, ante foecundationem inter se cohaerentes et introrsum columellae centrali adnati. Stylus simplex, brevis- simus, basi dilatatus, sulphurens, Stigmata tria, flfermia, stylo multo longiora, teretia, apice acuminata, tanfum intus papillosa. Ovula in coceis solitaria, minima, anatropa, funi- cnlo Aliformi brevi instructa, Froetus cum seminibus mihi plane ignotus. 8. Teiococca mihi. Cocei glabri, panllo minus corrugato -plicati. In insul, Van Diemen leg. Richard. In Anstral, merid. oceid, leg. Preiss. Specimina vidi in Herb. Reg. Berol., Leh- mann. et Sonder.; formam . legerent Mr. Molloy ad ripas Vasse-River et Drummund ad Swan-River, qnae specimina in Herb. Reg. Berol. vidi. — 4. Stackhonsia aspericocea Schuchardi. Caule simpliei, vel ramoso, profunde sulcato - striato, glaberrimo; foliis sessilibns, suhspashulato -linearibns, integer- rimis, glaberrimis; floribus selitariis vel binis, tribracteatis, bractea calycem superante, bracteolis plus quam dimidie bre- vieribus, tubo calycis hemisphaerico, laeiniis longe lanceola- tis, subulatis, acuminatis, corolla psendomonopetala, petalis ut in omnibus speciebus, laciniis stellatim patentibus , lanceo- latis, ebtusiuseulis, staminibus inaequalibus, ut in St. obtus« dixi; 13 ovario trieoeco, coceis profunde corrugato-areolatis, nni- oyulatis, stylo breyi, stigmatibus fribus, obtasiusenlis, sub- patentibus, Apice connivenlibus; fructu tricocco, coceis singu- lis plieis verrncisque asperrimis, glabris, monospermis, semi- nibus paullo carvatis. St. aspericocca Schuch, in Herb. Sond. Radix simplex, parviceps, alte descendens, apice ramu- lis horizontalibus vel descendentibus instructa, lignosa, cor- tice fuscescente fragili obteeta. Caules plures ex una radice, solam basi infima suffrutescentes, ceterum herbacei, laete- virides, simplices vel rarins paullo ramosi, longitudinaliter sulcato-siriali, glaherrimi, erecti, 1—% alt, apice interdum paullo curvati, 1/1” erassi. Folia sessilia, alterna, sub- spathulato -lincaria, apiee acaminata, mueronulata, 1 — 2” lat, 5— 8° long., glaberrina, irregulariter rngoso - striata, e. caulibus concoloria, inferiora congesta latiora, superiora sensim augustiora ei breviora, sparsiora Stipnlae anguslis- simae, minntissinae. Racemi terminales, elongati, laxiusenli, maultiflori. Flores solitarii vel rarius bini, tribracteati, infmi in folii canlini axilla dispositi. Bractea major, axi opposita, sessilis, herlacea, medio obscure viridis, apice marginibusgue membranacea, ovato-acuminata, glaberrima, 11/, —%’ long. persistens. Bracteolae 3/,’ long., subulatae, apice acutae, ceterum ut brartea, Pedicelli brevissimi, erassiusculi, 1ere- tes. glaberrimi, viridescenti-Bavi. Calyeis tubns hemisphaeri- ens, 1/g'” long., fulrus, 10-striatus, glaberrimus, lacinise 1” lougae, flavae, suhulatae, apice acutae, c. tubo persi- stentes, glaberrimae. Stamina inaequalia, Jongissimnm unum fancem attingit, 2 par 'paullo brevius, par multo brevius, Filamenta plane, albissima, laevissima, glaberrima, subnlata. Antherae filamentis dorso adnatae, oblongo-ovatae, flavae, Auguste-marginatae, introrsae, bilocnlares, Ingali; zima Ion- 14 gitudinali dehiscentes. Corolla psendomonopetala Sava. Pe- tala hasi libera, in ungnes lineares 1 long. producta, un- gues basi infima macula fulvo-brunnea notati, medio longi- tudinaliter striati, tum in tubum eylindraceum 3” long. con- nati, limbo 5-partito, fauce glaberrima, laciniae stellatim patentes, obtusinsculae, lanceolatae. Ovarium triroccum, sub- globosum , interdum € coccis inaequalibus formatum. Cocei obsenre fulvi, corrugato- plicati, verruchlis nitidulis erehris scaberrimi, uniovulati. Stylus brevissimus, flavus, cylindra- cens, glaberrimus. Stigmata tria, stylo duplo longiora, apice obtasiuscula, sulphurer, teretia, glaberrima, apice conniven- tia. Fructus tricoccus. Cocci singuli a columella centrali persistente angulata basi sensim dilatata plane solati, super- ficie profunde corrugato-areolati, plicis irregularibus rugosis verraculisque nitidulis scaberrimi, olivaceo -virides, ovales, basi paulio attenuati, obsolete trigoni. Pericarpinm erassum, coriaceam, intus glaberrimam, laevissimum, nitens, flavo- viride, Semen solitarium in coceis, funieulo tenui semitereti erectum, ovale, paullo arcuatum, transcissum fere lunalum, testa verrucosa, rTugosa, pallide-brunnea, seabriusenla ve- stitum, albuminosam. Embryo nt in charact. gen. descripsi. In Nova Holland, austr. detexit Ferd. Müller. Specim. vidi in Herb. Sonder. — Mons Gambir. — Barrossa-range. — In insula Van Diemen legit Dr, Stuart, 5. Stackhousia Huegelii Sond. Caule ramoso, cam ramis glaberrimo, longitudinaliter sal- cato, obseure viridi, foliis alternis, sparsissimis, ‚augustissi- mis, linearibus, acaminatis, racemis terminalibus abbreviatis congestis, floribus tribracteatis, brevissime pedicellatis, bra- etea majori subulata, acnta, bracteolis ovalibus acuminatis, tubo calyeis campanulato, glaberrimo, laciniis ovalibus, lounge rn 15 acnminatis, corolla pseudomonopetala, ut in aliis speciebus descripsi, laciniis lanceolato -ovatis, apice obtusiusculis, sta- minibus inaequalibus, tribus longioribus, duobus brevioribus, filamentis planis, autheris ovalibus, basi emarginatis, ovario minimo tricoeco, stylo brevi, stigmatihus tribas, elongatie, obtusiusculis. Fruetus non vidi. St. Huegelii Endl. Emumer. Plant. Huegelian. p. 17. — Stend. 11. 630. Radix cum caulis parte inferiere mihi iguota. Rami obscure virides, teretes, longitudinaliter sulcato - striati, gla- berrimi, 2/4 — 1" crassi. Folia sessilia, alterna, sparsissima, angustissima, linearia, glaberrima, integerrima, scabriuscula, apice aenminata, 3— 6” long, Y/, — Ya’ jat, Stipulas non vid. Bacemi terminales, abbreviati, obiusi, paucifori. Flores tribracteati, infimi remotiores, supremi densiores. Pe- dicelli brevissimi, erassiuseuli, teretes, glaberrimi. Tubns calycis campanulatns !/,”" lin. long. et lat., viridescens, ma- eulis purpureis creherrime notatus, glaberrimus, Taciniae 8/, — 1 long., ovato-acuminatae, glaberrimae, albescentes, car- nosulae, maculis rubris irregularibus copiose notatae. Bractea major 1/3 long. sessilis, crassiuscula, subulata, acuta, vi- ridescens, !glaberrima. Bracteolae ovatae, acuminatae, bra- etea plus quam dimidio breviore, ceterum ut illa. Corolla psendomonopetala, flavesceus, petala basi libera, in ungues lineares angustissimos 11/, — % producta, medio connata in tubum eylindraceum 3 — 4 long., !limbo 5-partito, laci- uiae ovato-lanceolatae, apice.obtusiusculae, 11/,—%” long., faux glaberrima, Stamina inaequalia, tria longiora, antbe- rae longitudine tubo breviora, duo altera alterna multo bre- viora, Filamenta plana, albissima, Sliformia, basi sensim dilatata, Antherae ovales, apice angustiores, Aarae, bilsen- lares, introrsae, locnli basi paullo divergenies. Orariam tri- 16 eogeum, globosum, minimum. Coceci singuli viridi-fulvi, ob- longi, seabrinsenli, glaberrimi, uniovulati, Stylus simplex, viridis, brevissimus eylindraceus., Stignata tria stylo triplo longiora, subulata, apice oblusiuscula, compressa, viridi- iutea. Ovula ut in aliis speciebus. Ad Swan -River detexit Hnegel, specim. fragmentar. vidi in Herb, Lehmann. 6. Stackhousia Muelleri Schuchardt. Caule simpliei vel rarias ramoso, sulcato-siriato, gla- berrimo; foliis sessilibus, spathulato -linearibus, integerrimis, glaberrinis; racemis terminalibus multißioris, Noribus solitarüis, tribracteatis, bractea cum brocteolis latissima, pallide - viridis, albo-marginata, tuho calycis campanulato, laciniis ovato- lanceolatis, ohtusinseulis, glaberrimis, corolla pseudomono- petala, petalis ut in aliis speeiebus, lariniis obtusis, stamini- bus inaequalibus, antheris ovalibus, filamentis planis, hasi dilatatis, avario glohose, coceis subrugosis, stylo brevissimo, stigmatibus tribus obfusis; frucin tricoeco, coceis subglobosis, seminibus solitariis, St. Muelleri Schuch. in Herb. Sonder. Radix simplex, descendens, lignosa, corlice nitidulo le- vissime siriato fusco einerascente obleeta. Caules panei ex una radice, basi suffrutescentes, rubescentes, ceterum herba- cei, virides, simplices vel ramosi, ereeli, vel apice paullo curyati, 1—2-pedal., %/, — 1’ corassi, longitudinaliter sal- eato-striali, glaberrimi. Folia sessilia, alterna, integerrima, spathulato-lanceolata vel spathulato-Iinearia, apice acumi- nata, ulringue concoloria, glaberrima, irregulariter rugoso - siriata, 1 — % lat, 4 — 10” long., inferiora densiora ac paullo latiora, versus apicem distanfiora et sensim angu- stiora, Caulis pars superior fere aphylia. Stipulae minutis- 17 simae, angustissimae, deeiduae. Racemi terninales, multi- Nori, pyramidales vel obtusinsculi, elongati. Flores tribra- eteati, solitarii, infimi remotiores. Pedicelli brevissimi, uni- flori, erassiuseuli, glabri, lavo-virides. Bractea major basi lata sessilis, dorso membrana rugosa bullata vestita, 11, lin. long., basi 3/, lin. late, glaberrima, ovata, paullo acu- minata, viridis, marginibus albesrens, Bratieolae in omnibus partibus dimidio breviores, ceterum ut bracteae. Tuhus ca- Iyeis campanulatus, fulvus, 10-striatas, glaberrimus, }/, Iin. long., laeiniae ovato-lanreolatae, apice ohlusiuseulae, 3/, — 1’ long. marginibus versus apicem dentibus obtusis non- nullis instractae, glaberrimae, flavescentes. Corolla pseudo- monopetala, sulphurea, Petala basi libera, in ungnes linea- res lineam longas produeta, medio in tubum 2 — 3 lin. lon- gum eonnata, limbo 5-partito, laciniae ovato-lanceolatae, ob- tusae, faux glaberrima, Stamina inaequalia, tria longiora fancem vix adaeqnantia, duo breviora, Filamenta plans, al- hissima, glaberrima, laevissima, basi sensim latiora. Anthe- rae ovales, basi emarginatae, biloenlares, loculis introrsu mrima longitudinali dehiscentibus, sulphureae; pallide marginatae, Ovariuı subglobosum, hasi attenuatum, e cocecis tribus for- matum; cocei singuli oblongi, fulvi, paullo corrugato -areo- lati, glaberrimi, uniovulati. Stylas brevissimus, teres, sul- phureus, glaberrimus. Stigmata tria, style triplo longiora, glaberrima, semiteretia; apice acuminata, solum iutus papil- losa. Ovula funieulo brevi filiformi erecta, anatropa. Fraetus trieoeeus, a bracteis, calyce, flamentisque persistentibus suf- fultus, subglobosus. Cocci ovales, dorso subearinati, basi paullo attenuati, virides, monospermi, . Pericarpium subeoria- ceum, subrugoso-plicatum, glaberrimum; intus laevissimom, nitens. Semen solitarinm funieulo filiformi tereti erertam, 20 Bd. 1s Heh, ® 18 eurvatum, lesta seabriusenla, rugosa, fusco -hrunnea obtectum, albuminosum. Embryo ut in aliis speciebus, In Nova Hollandia austr, legit Ferd. Miller in Herb. Reg. Berol. et Sonder,, in ius, Van Diemen, Dr. Stuart, in Herb. Sonder, 7. Stackhousls Gunnlana Scehläl, Caule ramoso, cum ramis elongatis profunde striato, gla- berrimo , foliis sessilibus, linearibus, basi attenuatis, apice submueronulatis, glaberrimis, foribus solitariis unibracteatis, braciea calycem ce. pedicello longitudine aequante viridi, apice valde acuminata, pedicellis erassis, brevissimis, ealyeis tubo hemiphaerico, cum laciniis longe acuminatis glaberrimo, co- rolla pseudomonopetala, basi libera, supra in tabum eylin- drareum connata, lacintis tubi longitudine, acuminatis; stami- nibus inaeqnalibas, tribns longiorihus, duohus brevierihus, faucem non excedentibus, ovario tricoeco, coccis subpyrifor- mibus, ovalibus, corrugato-areolatis, fulvis, stylo eoecorum longitudine, stigmate trilobe. Schldl. in Linn. XX. p. 642. Radix palaris, lignosa, siimplex, band multos eaules gerens. Caules tantum 1—®” erecti, herharei, 1 — 3°” in diam. crassi, hasi subramosi, plerumque simplices c. ramis, profunde sulcato -striati, parte inferiore et medio foliati, cau- les juniores usque ad apicem dense foliati. Folia sessilia, lineari- lanceolata, basi paullo producta, attennata, subspa- thulata, apice mucronalata, integerrima, utringue concoloria, rugoso -striata, oliraceo-viridia, margine et mucrone fla- vescente instrurta, suprema et inima argniformia, 6— 9" long., 1— 21/4 lat, Stipulae minntissimae. Racemi densi- flori, obtusi. Flores nnibracteati, solitarii, Pedicelli crassi, teretes, glaberrimi, 1/4” long., laevissimi. Bractea calyeis BOIER EIERN 19 com pedicello longitudine, viridis, membranacea, intus palli- dior, ovalis, apiee mneronata, paullo ineurvata, glaberrima, 1\/, — 2” long. Tubus calyeis hemisphaericus, brunneo- fulvus, obsolete striatus, limbas cum Jacinüis Jonge acnminatis ınem- branaceis flavescens, tubus cum laciniis undique glaberrimne, faciniae 1— 11/, lin. long., tubus %/, Tin. long., ealyx pers stens. Corolla psendomonopetala, 5 petala basi libera, in un- guem linearem laciniarum ealyeis longitudine producta, medio in tubnım 3-—3%/, lin. long. connata, linbo 5-partito, laci- niae revolutae 1%/,— 2 lin. long., aenminatae; stamina inaeqna- lia, 1ria longiora, fancem adaequantia, duo breviora, dimidio breviora, filamenta plana, albissima, basi paullo dilatata, gla- berrima, persistentia, antherae staminam longiorum flavae, hre- viorum croreae, lanceolatae biloculares deeidnuse. Ovarinm tri- coreum, minimum, pyriforme, cocei singuli orales, basi paullo attennati, corrugato'-areolati, fulvi, columellae centrali adnati, Stylus ovarıi longitudine, lavescens, glaberrimus, stigmata tria, vix styli longitudine, c. stylo concoloria, intus papillosa apice ohtusiuscula.. Cocei singuli a columella rentrali persi- stente liberi, nniovnlati. Ovalum anatropum, erectam, funieulo fere nullo.. Capsulam matur. non vidi. 8 Stackhousia maculata Hook. Foliis oboyatis sessilibus integris ad apicem rotundatis, junioribus acutis, spieis breribus interdam inter folia sessili- bus, floribus medioeribus densis, corollae segmentis obtusis. St. maculata Hook. in Joarn, of Bot. II. p. 421., teste cl. auctore inter Sieberi plantas; in Herbarie Rudolphiano vere, in quo plantae Sieberi sine exceptione exstant, hane Stack- honsiacearum speciem non vidi. Erecta, glabra, e radice ramosa, Radix valid. Rami plurimi, erecti, simplices, striati, 1— 2 ped. longi. Folin 2*+ 20 unmerosa, suberecta, interdum suhimbrieata, ohorata, ses- silia, uninervia, integra, ad apices rotundata, junioribus acu- tis vel apiculatis, marginibus cartilagineis, pallide vireseentia, marulis pallide rubris notata, &/,—1*/, une. longa. Spicae terminales, breves, subaruminatae, interdum inter folia sub- sessiles. Bractene tubum corollae subaequantes, Flores ag- gregati. Barren Island, one of Ihe Hunter’s Islands Mr, Gunn leg. sub no. 895. — Port Jackson Mr. Cunniugham and Mr. Fraser. Species mihi incognita. Descriptio clar. J. D. Hoo- keri ex Journ. of Bot. Il. p. 421. 9. Stackhousia spathulata Sieh. Caule ramosissimo, cum ramis profunde striate, glaber- rimo, undique foliato, foliis sessilibus, oborato -spathulatis, integerrimis, apiee mucroratis, racemis terninalibus, obiusis, foribus solitariis, tribracteolatis, bractca eum hracteolis ovato- lanceolata, acuminata, scabriuscula, pedicellis crassiuseulis abbreviatis, tubo calyeis hemisphaerico, laciniis ovate- arumi- nalis, glaberrimis; corolla pseudomonopetala, petalis nt in aliis speciebus, laciniis ovatis, apice paullo acuminatis; sta- minibus inaegaalibus, tribns longieribus faucem excedentibus, duobus brevioribus, ovario pentacoeco, coceis costatis, uni- evulatis, stylo simplici, brevi, stigmalibus quingue, apice ob- tusiuscnlis; fructu pentacoceo, eoccis late costalis, oblongis, monospermis, seminibus erectis, testa fragili fusco -brunnea vestitis. Einbryo ut in charact. gen. descripsi. St. spathulata Sieb. in Herb. fer. Nov. Holl. ». 246. — Spreng. Vol. IV. Pars Il. p. 124. Vol. V. p. 673. 0.2. — Steudel I. p. 630. Canlis ererius, paullo eurvatıs, ramosissimus, cum ra- mis profunde sulcato-siriatus, glaberrimus, herbaceus, da- 21 veseens, teres, foliatus. Rami subadpressi, alterni , inferiores breviores, versus eanlis apicem sensim langiores, eum vero non superanftes, Folia sessilia, alterna, obovato- spathnlata, integerrima, pallide marginata et mueronulala, utringue con- coloria, viridi-flavescentia, rugoso-striata,' glaberrima, 4— 10° long., 2 — 4 lat. Stipulae minutissimae squamaefor- mes. Racemi terminales, caulini elongati, obtusi Jaxi, ramo- rum racemi congestiores et breviores. Flores tribracteati. Pedicelli hrevissimi, erassi, teretes, glaherrimi. Flores infe- riores in axilla folii caulini dispositi, remotiores. Bracteae 1— 11/2‘ long., cum hracteolis dimidio brevioribus ovato-lan- ceolatar, apice acntae, srabrinsculae, medio viridi- Navae, mar- ginibus membranaceis albescenlibus, subglabrae, dorso sparse albo-punetatae, persistentes. Calyeis tubus kemisphaericus, sca- briuseulus, hine inde setulis minimis adpressis conspersus, flavo-brunneus, 1/,“ long., persistens; lacinine 1, — long., ovato-Ianceolatae, acuminatae, Ravescentes, glaherri- mae. Corolla psendomonopetala, petala hasi lihera, inı - gues lineares Iineam iongas producta, medio in tubum cylin- draceum triplo longiorem connata, Iimbo 5-partito, laciniae bilineares, ovatae, paullo acuminalae, stellatim patentes, mar- ginibus paullo involutae, faux glaberrima. Stamina 5, in- aequalia, 3 longiora, superiore antheraram parte faucem superantia, duo alterna, altera antherae longitudine breviora. Filamenta plana, alba, glaberrima, longitudinaliter striata, versus basin paullo dilatata. Antherae eblongae, sulphureae, apice paullo angustiores, biloeulares, loruli basi paullo diver- gentes, introrsum rima lougitudimali dehiscentes, Ovarium sessile, subrotundum, versus basin paullo-attennatum pentar eoccam. ÜOscei obscure- brunnei, corrngato- plicati, verrnculis albis seabriusenli, uniorulati. Ovala minima, funieulo brevie- simo tereti erecta, anatıopa. Sıylus brevissimus, terca, snl- 22 phnreus, glaberrimus. Stigmala quingne filiformia, stylo du- plo — triplo Jongiora, apice obtusiuscula, semiteretia, solum intns papillosa, favescentia, extrorsum suhbscabriusenla. Fru- eins pentacoceus. Cocei a eolumella centrali persistente fere plane soluti, late ovales, glaberrimi, dorso suhcostati. Peri- earpium coriaceum, fulvo-flarum,. Semina solitaria, minima, faniculo brevissimo erecta, obtuse quadrangula, alhuminosa, testa membranacea pallide-brunnea vestita. Embryo ut in gener. char. deseripsi. In Nor. Holl, leg. Sieber et distribnit in Herb. Flor. Nor. Holl. sub no. 246. Specim. vidi in Herb. Reg. Berol. Lehm. Sond. Rudolphi. 10. Stackhousia nuda Lirdl. Aphylla? ranıis filiformibus apiee racemum panciflorum gerentibus, pedunenlis 3—4nisve, corollae laciniis achmind- tis, staminibus aequalibus, coceis ..... . bracteis obsoletis. St. nuda in Edwards Botanieal Register contin. by John Lindley. New Series. Vol. IV. (Vol. XXIL of the entire work) pl. 1917. Flowers not half the size of the last. Whole plant apparentiy leafess, New-Holland. Species mihi incognita. 11. Stackhousia viminea Smith. Caule simplici, longitudinaliter sulcato -striato, ohscure viridi, parce foliato, foliis alternis, sessilibus, Jinearibus, in- tegerrimis, floribus ternis vel quaternis, peliolatis, bracteis dnabus snfultis, tnbo calycis urceolato, laciniis orato acumi- natis, staminibus inaequalibus, tribus Jongioribus, duobus bre- vioribus, ovario tricocco, sessili, subrotundo, roccis corru- gato - plicatis, brunneis, untovalatis, stylo brevissimo, tereti, eylindraeeo,, glaberrimo, stigmatibus iribus, brevibes, apice obtusis, semiteretibus, Fruetus non vidi, - 23 St. viminea Smith iu Transact. of Ihe Linnean Society. Vol. IV. p. 213. 1798. Tantum caulis pars superior sesquipedalis exstabat. — Caulis obsenre-viridis, suleato-striatus, 1/y — 1/3’ eras- sus, glaberrimus, teres. Folia sparsa, sessilia, alterna, linearia vel spathulato-linearia, integerrima, apice paullo aenminata, glaberrima, utringue concoloria, obscure- viridia, superne irregulariter rugoso - striata, 4— 6° long. Stipulas non vidi. Flores in glomernlos minimos sparsissimos dispo- sit, spiram valde interruptam formantes, terni vel qunaterni. Quisque glomerulus bractea una majori, quisqne fos hracteolis duabns minoribus suffultus est. In quove glomerulo Nlorem unicum longepedicellatum, alios brevipedicellatos observare potes. Braciea major 1 long., basi lata sessilis, ovata, apice paullo acnminata, membranacea, glaberrima, bracteo- lae 1,5 long, ceterum ut bracieae. Pedunenli filiformes, te- retes, 1/1’ long. glaberrimi. Tubus ealycis urceolatus, brunneus, scabriusculus, "/, lin. longus, persistens, laciniae ?/, lin. long., ovatae, apice acuminatae, iubo pallidiores, membranaceae, margine undulatae, hinc inde setis albis mi- nimis adpressis conspersae. Corolla psendomonopetala, pe- tala basi libera, in ungues lineares 1° long. prodacta, me- dio connata in tubum eylindracenm aequilongum, limbo 5- partito,, laciniae lineam lJongae lanceolato-acuminatae, apice auntae, stellatim patentes. Stamina inaequalia 3 long, 2 hreviora. Filamenta plana, glaberrima, albissima, utrinque striata, persistentia, basi paullo dilatata. Antherae oblongae, locali anguste marginati. Ovarium iricocenm, minimum, sub- rotandum. Cocei singuli rugosi, corragato -areolali, brunnei, oblongi, basi paullo attenuati. Stylus brevissimus, simplex teres, cum stigmatibus -tribus brevibus obtusis giaberrimas. Cocei uniovnlati. -Orula ut in omnibusspeciebus dixi. 21 Australasia. — Herb. Willd. no. 6058. 12. Stackhousia dorypetala mihi. Caule simpliei sulcato -striato, tautum parte inferiore fo- liato, foliis suhsessilibus, alternis, integerrimis, spathulatis, basi attenuatis louge productis, apiee mucronulatis, rngoso- striatis, floribus 3—4nis, in glomerulos distantes dispesitis, hracteatis, pedicellatis, pedicellis fliformibus, tubo calyeis hemisphaerice , laciniis ovato-acuminatis, corolla pseudo- monopetala, petalis ut in speciebus praecedeutibus. deseripsi, staminibus inaequalibus, tribus longioribus, duohus brevieribus, ovario pentacorco , coccis singulis scabriuseulis, ovalihus, stylo brevi, stigmatibus quingue, hrevibus, apice acuminalis, ornlis solitarlis in coceis. — Fruetus frustra quaesiri, St. dorypetala Schuch. in Herb. Reg. Berol.‘ Radix simplex, apice paullo ramosa, cum ranmulis de- scendens, lignosa, cortice Juseo-cinereo ohteeia. Caules erecti, simplices, interdum ramosi, plures ex una radice, 1'%—?-pedales, filiformes, apive curvati, basi suffrutescen- tes, ceterum herbacei, longitudinaliter subsuleato-striati, fRavo- virides, glaberrimi, Y, —3/,”' erassi, nonnisi parte inferiore foliati. Folia sessilia, alterna, inaequalia, infima latiora, late spathulata, parte media et basi longe producta, superiora sensim in formam linearem transeuntia, infma 8 — 12’ long., 17, — 3’ lat., suprema 6 — 10% long, %/, — 1 lat., omnia integerrima, apice mueronulata, utringue concoloria, olivaceo- viridia, zugoso -striata, nerro medio prominulo. Stipulae mi- nutissimae, angnstissimae. Racemi laxissimi, flores jernatim vel quaternatim in glomerulos sparsos dispositi; versus apicem paullo densiores. Flores glomerulorum infimorum paullo lon- gius pedieellati. Quisque glomerulus hractea una majori her- 25 bacea, fulva, margine et apice pallidiore suffultus; Hores sin- guli hraeteis duabus oppositis, membranaceis, ovato-lanceola- tis, aeuminatis, eiliatis (solum sub lente eonspiciendis) Navo- virescentibus suffulti. Pedizelli brevissimi, Kliformes, teretes, seabriusenli, olivaceo-hbrumnei. Tubus ealyeis hemisphaeri- eus, 4, —Yy’’ long., glaberrimus, laciniae ovato -acumina- tae, apice acılae, marginihus flavescentes, serrulato - denta- tae, medio brunneae, seahriuseulae, tubo fere duplo longio- res, 1/,—3/,°’ longae. Corolla psendomonopetala, basi libera, in ungnes lineares 1 lin. long. producta, medio in tubum brevissimum cylindracenm connata, limbo 5-partito, Jaciniae subulatae, apice acutae, plauae, flarae, stellatim patentes. Stamina inaegnalia, tria longiora, antherarım apice petalo- rum faucem altingentia, duo alterna, altera parte quadrante breviora. Filamenta plana, filiformia, versus hasia sensim dilatata, glaberrima, albissima. Antherae oblongae, apice panllo acnminatae, sulphureae pallide marginatar, biloeulares, loculi introrsum rima longitudinali dehiscentes. Ovarıum penta- cocenm, glaberrimum, scabriuseulum, basi attenuatum, cocci singuli marginibus intime connati, nniovulati,. Stylus simplex, brevissimus, erassus, teres, olivaceo-viridis. Stigmata 5, stylo paullo longiora, divergentia, olivacean, teretia, apice acuminata, glaberrima. Oyula anatropa, faniculo brevissimo vrerin. Fructus frastra quaesivi. In Nova Hollandia leg. Sieber et distribuit sub nomine St. monogyna no. 245. in Herb. Flor. Nov. Holl, Specim. vidi in Merb, Reg. Berol. Rudolph., Sond., Lehmann. 13. Stackhousia ınuricata Lindl, Foliis linearibus carnosis oblusis, racemis graeilibns aphyllis, peduncelis ternis, corollae laciniis linearibns obinsie, 26 staminibus : » « . . coceis fruneatis muricatis, jnaequalibus, braeteis obsoletis. St. muricata Lindl. in Botan, Regist. pl, 1917. v. ad- notationes. Port Jackson. — Flowers very small. Species mihi incognita, 14. Stackhousia flava Hook. Canle nonnisi basi ramoso, ramis plarimis adscendenti- bus, glaberrimis, longitudinaliter striatis; foliis sessilikus, linearibus vel Iineari-lanceolatis, integerrimis, apice subre- eurvis, racemis parvis terminalibus nudis, floribus subcapita- tis, tri-— quinquebracteatis, bracteis acqualibns, pedicellis brevissimis, glaberrimis; tuho calycis campanulato, cum lari- nis ovalo-acnminalis aequilongis glaberrimo, corolla pseudo- monopetala , petalis ut in omnibus speciebus, Jaciniis Janceo- latis, acuminatis; staminibus inaequalibus, tribus longiorihus, duobus brevioribus, filamentis planis, Aliformibus, antheris ovalibus, bilocularibus, loculis apice et basi paullo divergen- thus, ovario fricocco, coceis singulis ovalibus stylo simpliei, stigmatibus tribus, acuminatis, fructus ignotus. St. flava W. J. Hook. Ic. plant. rar. Vol. IN. tab. 269. — J. D. Hook. in Journ. of Bot. II. p. 421. Radix subsimplex, desrendens; canles mnlii ex nna ra- dice, erecti vel adscendentes, versus apicem paulle curvati, Y,—!y alt., Ya’ erassi, foliati. Folia alterna, sessilia, linearia vel lineari-lanceolata, jnniora et infma paullo latio- ra, integerrima, apice subrecurva, interdam subsecnnda, gla- berrima, 7 — %” long., tenui-cartilaginea, pallide virescen- tia, eaulis parte inferiore congesta, versus apicem sparsiora. Stipulas in icone non vidi. Racemi terminales, oblongi, ob- tusi, densiflori, Fiores subcapitati, capitnla inferiorz paullo 27 remotiora ; flores singuli reflexi, tri- — quinquebracteolati, Braeteolae ovato-lanceolatae, acuminatae. Pedicelli cnm bracteolis aequilongi, versus apicem paullo incrassati, teretes, glaberrimi. Tubus calycis ventricosus, glaberrimus, laciniae aequilongae, ovatae, apice acutae, glahberrimae.. Corolla pseudomonopetala, petala basi lihera, in ungues lineares la- einiis calyeinis duplo longieres producta, medie in tubum cy- lindraceum unguibus fere duplo longiorem connata, limho 5- partito, Jaciniae lanceolato-acuminatae, subreflexae, 2/, tubi longitudine. Stamina 5, inaegnalia, tria longiora fere tota anthera fancem excedentia, duo altera alterna, dimidio breviora. Filamenta plane, glaberrima, antherae ovales, introrsae, bi- loenlares, Ioenli basi et apice paullo divergentes, glaberri- mae. ÖOvarinm tricoceum, subrofundum, cocei singuli glaber- rimi, oblongi, uniovnlati. Stylus simplex, teres, stigmata tria (rarins duo) stylo paullo longiora, compressiuscnla, acı- minata, solum intas papillosa. Fructus ignotus. Woolnorth ad Harrens-River in Australasia detexit Ro- ‚nald Gunn et distribuit sub no. 793. I. Tripterococcuas End. Endlicher Enumerat. plant. Huegel, p. 17. Gener. Plant. no. 5764. p. 1107. Meissner Gener. plant. Vol. I. p. 336. Vol. II. p. 248. Bunge in Lehm, Pl. Preiss. I. p. 181. Stend. IL p. 712. Calyx tubo ventricoso, hemisphaerico vel campanulato, erassiusculo, limbo profunde 5-fido, lacinüis lineari- subulatis, erassiusculis, acuminatis, corolla pseudemonopetala, petala 5, summo calycis fauci cum ejus laciniis alternatim inserta, basi libera, in ungues longissimos curvatos producta, medie con- nata, tubum eylindraceum incurrum elongatum (rarius tabem 28 rectum) formantia, limbo profunde 5-fido, laciniae longissi- mae, lanceolatae, vel lineares, subulatae, stellatim patentes vel reflexae. Stamina 5, ce, petalis alternatim summae calyeis fauei inserta, inaequalia, tria longiora, duo altera alterna breviora. Filamenta filiformia, plana, aequalia vel versus basin sensim dilatata. Antherae filamentis dorso adnatae, ovales, vel apice paullo augustiores, basi interdum erenatae, introrsae, biloeulares, loculi sarpius basi paullo divergentes, rima longitadinali dehisceutes, Pollinis grana sieca oblonga, rima longitudinali instracta, triporosa, extus celluloso -reticu- lata , sulphurea. Oyarium sessile, suborbienlare, basi paullo attenuatum, e coccis trihus formatnm. Cocei singuli oblongi, vel subretundi, in statı juniori marginihns connati, eolumellae censtrali tota longitudine adnati, rugosi vel verracosi, glahri, uniovnlati. Orula funiculo temui fliformi e basi inferiore ereeta, anatropa, integumentis duobus vestita. Columella cen- tralis persistens, post foecnndationem indurescens, angulata, versns basin paullo dilatata, cocei ante pollinis emissionem latere interno in angulis adnati. Stylus simplex, brevis, teres. Stigmata tria, obinsiuseula vel acuminata, apice divergentia, teretia, undique papillosn. Fructus trieoceus, alains. Cocei singuli a columella centrali omnino soluti, ovales, subcom- pressi, paullo rugoso-verrucosi, trialati, indehiscentes, alae laterales coecorum vicinorum dense acenmbentes, plerumgque dorsali multo latiores, ala dorsalis interdum fere nulla, alae laterales saepins hagi attenuatae, Semina in coceis solitaria, obtuse trigona, erecta, panlio curvata, testa rugoso -verru- cosa membranacea rufo-fusca vestita, albuminos.. Embryo ut in Stackhousia, Herbae perennes vel suffrutescentes, caulibus simplicibus vel ramosis, glaberrimis, subtetragonis vel teretibus, longita- dinaliter suleato -striatis, parte inferiore dense foliatis, parte- 29 soprema fere aphyllis; foliis sessilibus, alternis, euneatis, spathulatis mueronulatis, vel linearibus angustissimis, arumi- nalis, integerrimis, basi stipalis angustissimis, minutissimis deeiduis snflultis; pedunculis Ailiformibus, longiorihus ut in Stackhousia, mnilloris, Nloribus selitariis, tribraetealis, sua- veolentibus, in racemos ahhreviatos vel elongatos, laxiuseulos vel densos dispositis. — 1. Tripterococeus spathulatus Ferd. Mill. Canle erecto, vel adscendente, ramoso, cum ramis gla- berrimo, longitndinaliter sulcato-striate, foliis sessilihus, oh- ovato-cuneatis, oblusis, mucronulatis, integerrimis, Noribus brevissime pedicellatis, tribracteolatis, bractea scabra, bra- eteolis membranaeeis, pedicellis hirsutinseulis, tube ealyeis glaberrimo, laciniis acuminatis, corolla psendomonopetala, pe- talis basi liberis in ungues longos lineares productis, medio in tabum eylindraceum reetum connalis, limbo 5-partito, la- einiis elongatis, lanceolatis, apice obtusinsenlis, revolutis, marginibus panllo involutis, staminibus inaequalibus, tribus longioribus, duohus hrevioribus, ovario Irieoeeo, cocris cor- rogato-plieatis, wniorulatis, stylo brevi, stigmatibus tribus, obinsiusculis; fruetu trieoeco, coccis alalis, monospermis, — Tripterococcus spathulatus Ferd. Müll. in Herb. Sond, — Stackhousia spathulata Sieb. ex parte. — St. cuneala Cunningh. Caulis erectug vel adscendens, nec non basi suffrutescens, ceterum herbaceus, ramosıs, cum ramis glaberrimus, deuse foliatus, longitadinaliter sulcato-striains, Mavescenn. Bami eurvati, alterni. Folia sessilia, integerrima, alierna, %/, die- posita, ntringue concoloria, laete viridia, margine flavesceute, neryus primarius snpra apicem in murronem flavum produeies, oberata vel enneata, 8— 14 long, 45 lat., inferiora so obtusata, superiora subaenminata. Stipulae memhranaceae, squamaeformes, hrevissinae. Raremi terminales, longi, densi- Nlori. Flores solitarii, tribracteati. Bractea sessilis, lanceo- lata, acnminata, Bavo-viridis, extrorsum praesertim basi ver- raculis albis scabrinseula, ® — 3’ long., 1/5, — 17 lat. Bra- cteolae membranaceae pallide-virides, lanceolatae, bractea dimidio breviores, glaherrinae. Pedicelli brevissimi, 1,’ long. teretes, Ineves, hirsutiuseuli. Tubus calyeis glaber, brunnens, 10-siriatus, subrugnlosus, g long., persistens, laciniae ovatae acuminatae, glaberrimae, hine inde rugulosae, 17° long. Corolla pseudomanopetala, 5-petala, basi libera, in nngues medio Iongitudinaliter striatos 2 Tin. long. produeta, medio in tubum aequilongum reetum eonnata, limbo 5-partite, lacinine 2 — %!/y long., lanceolatae, apice obtusae, stellatim patentes, demum reflexae. Stamina inaequalia, 3 longiora, antherarum apive faucem vix attingentia, duo altera alterna tertia parte Ireviora. Filamenta plana, hliformia, versus ba- sin sensim dilatata, albissima, glaberrima, persistentia, An- therae ovales, flavae, basi paullo enmarginaiae, biloculares, introrsum rima longitudinali dehiseentes. Ovarium minimum, trieoccum, subrotundum, cocei singuli ovales, fulvo -brunnei, ragosi, uniovulati, Stylus brevissimus, teres, glaberrimus: Stigmata tria, stylo triplo longiora, apiee obtnsinsenla, favo- viridia, undique papillosa, apice divergentia. Ovulum funi- eulo brevi filiformi ereetum, paullo curratum. Fructus tri- eoceus, globosss. Cocei trialati, falvo-hrunnei, a columella eentrali plane soluti, rugosi, cam alis concolores, lavescen- tes. Alae subaequales, radialim nervosae, minus fragiliores ut in T. junceo; laterales 1 lin. latae, hasi atienuatae, su- pra mediam tali modo divisae ut cocci pars superior quingne- alata apparcat, ala dorsalis neo non partem cocei superiorem obtegens. Nervi fulyi a eoccorum lateribus interioribas orien- sı tes, validi, paullo prominuli. Semina obovata, paullo car- vata, obiuse trigona, testa fragili insco-brunnea, rugosa seabriuscula vestita. Embryo ui in T. junceo descripsi. In Nora Hollandia leg. Gunn et Schayer in Herb. Reg. Berol. Cunningb. in Herb. Lehmann. F. Mueller in Herb, Sonder. Speeimina a cl, Gmmn lecta macula sanguinea apice pefa- loram lariviarum notata suut. In speeim, Schayerian. vidi flores cam stigmatibus duohus. 2. Tripterococcus Brunonis Endl, Caule ramoso, ererto, cum ramis obsolete tetragono, longitudinaliter profunde suleato -striato, glaberrimo, foliate, foliis sessilibus, alternis, eparsis, linearibas, integerrimis, ra- cemis terminalibus laxis, floribus solitariis, trihracteatis, bra- eiea eum bracteolis dimidio brevioribus Jineari- suhulata, pe- dicello filfermi, tereti; tubo calyeis ventricoso glaberrimo, la- einiis Jinearibus, acuminatis, corolla pseudomonopetala, peta- lis basi liberis in ungues longissimos (in tubum curvalım co- haerentes) productis, medio in tubum eylindracenm connatis, limbo profunde 5-partito, Jaeiniis linearibus elongatis reflexis, staminibas inaequalibus, tribus longioribus, daobns breviori- bus, orario trieoeco, voceis uniovulatis, stylo brevi, stigma- tibus tribus style triplo Jongioribus, glaberrimis; fructu tri- Cocco, eoceis inaequaliter trialatis, seminibus solitariis. F. Brunonis Endl. Enum. pl. Huegel. p. 17. Radix simplex, Jignosa. Caules plures ex una radice, basi suffrutescentes, erecti, rigidi ®—4 alt., 1— 2” crassi, tantum basi parce ramosi, cum ramis subletrageni, glaher- rimi, longitudinaliter suleato-striati, olivaceo-virides, parte iuferiore et medio dense foliati, versus apicem aphylli. Folia alterna, sessilia, integerrima, angustissima, linearia, npice 32 acnminala, glaberrima, erassiuscula, irregulariter rugoso - striata, 1, 3/3 lat, 8° — 2” long., utringue cum caule ramisque concoloria. Stipulae auguslissimae, iminntissimae. Racemi terminales, laxiusenlae, flores inferiores Jistantiores, versus apicem eongestiores. Pedicelli glaberrimi, lineam longi, filiformes, teretes, rubeseentes, apice paullo incrassati. Braetea major opposita, lineari-subulata, sessilis, 2 — 3” long., apice acuminala, crassinscula, glaherrima, viridescens, bracteolae 1 —1'/,’” long., ceterum ut hractene, angustissi- mae. Calyeis tubus ventricosus, 17 long. glaberrimus, fulvo- brunnens, erassinsculus, laciniae carnosae, pallidiores, linea- res, acuminalar, glaberrimae, 3 long., suhnlatae, Corolla pseudomonopeiala, 5 petala basi libera, in ungues 6 long. in tubum connatum cohaerentes producta, wedio in tubum eylindraceum 2% long. connata, limbo profunde 5-partito, laeiniae lineares, apice ohtnsiusculae, crassiuseulae, 4 — 5” long., reflexae. Stamina 5, inaegnalia, tria longiora corollae tubum snbaeguantia, duo altera alterna antherae longitudine fere breviora. Filamenta filiformia, plana, albissima, versus basin sensim dilatata. Antherae ovales, apice paullo angu- stiores, basi emarginatae, dorso filamentis adnatae, biloenla- res, introrsae, rima longitadinali dehiscentes. Ovarium glo- bosam, fulvum, tricoceum. Cocci singnli ovales, basi atte- auati, leviter corrugati, miornlati. Ovnla funieulo hrevi fili- formi erecta. Stylus simplex, brevis teres cum stigmatibus tribus concolor, flavescens, glaberrimus. Stigmata style tri- plo longiera, apice obtusiusenla, teretia. Fructus tricoeens, alatus, cum siylo persistente 5° longus. Cocci singuli tres lineas lati (nonnulli saepius abortientes), facie complanati, latere interne suleati, trialati, alae inaegnales, laterales dor- sali triplo latiores, ovatae, acutiusculae, basi emarginatae, membranaceae, fragillimae, radiatim nervosae, nervi alis oh- DE 33 scuriores, a coccorum lateribns inlerioribus exeuntes, promi- nuli, Cocei demum & columuna centrali persistente angnlata versus basin sensim dilatata solnti, et aliquamdia ope Ali nervo marginali continui ex eadem pendeli (teste Endl.). Se- men lineari-teres, loculum exacie repiens, testa membhrana- cea, rugosa, pallide-fusca vestitum. Embryo eylindricus, in axi albuminis parce carnosi erecius, radieula infera. — Ad ripas Swan-River deiexit Huegel in Herh. Caesar. Vindob, Ad ripas Vasse-River, in öra meridion. oceident, Austral, leg. Moiloy in Herb. Lindl. et Reg. Berol. 3. Tripterococcus brachystigma mihi, Badice simplici; caulibas ramosis, cum ramis 1eretibns, suleato-striatis, basi erectis, apice curvatis, foliis sessilibus, alternis, sparsis, Iinearibus, angustissimis, crassis, obtu- siuseulis; racemis lerminalibus elongatis, densifloris, Horibus tribracteatis, bracteis enm bracteolis lanceolatis, subulatis, pedicellis crassiuseulis, tubo calycis campanulato, lacinlis kineari-subulatis, corolla pseudomonopeiala, 5 petalis hası liberis, in ungaes angustissimos longos attenuatis, medio in tubum eylindraceum curvainm connatis, limbo profunde 5-Gdo, laeiniis longissimis, linearibus, crassiusculis, staminibus in- aequalibus, tribus longioribus, duobus alteris alternis brevio- rihus, stylo simpliei, stigmatibus duplo longieri, stigmatibus brevibus, apice obtusis; fructu triesece, coccis trialatis, alis lateralibus dorsali multo latioribus, ala dorsali fere ılla, sao loco coccus costatus apparet, seminibus solitarüs. Tripterocoecus brachystigma Schuch. in Herb. Reg. Berol. Radix simplex, fusifonnis, apice paullo ramosa, cum ramulis descendentibus lignosa, multiceps, cortice fusco- einerascente verrucosa tectas, Caules pinrimi ex ana radice; %r Bü, Ss Hien. 3 34 erecli, apiee paullo curvati, ramosi, basi suffrutescentes, ce- terum herbacei, 1—%-pedales, 1, — 3/4 erassi, teretes, longitudinaliter profunde sulcato - striati, undique glaberrimi. Folia linearia, angustissima, sessilia, alterna, erassiuscula, tngoso-siriata, utrinque cum caulibus concoloria, glaherrima, inferiora congestiora, superiora sparsiora, inferiora 8 — 1% long., 4a’ lat, versus apicem sensim breviora, suprema vix 3“ long. et 1/4” Jar. Stipulae minutissimae, deciduae. Ra- cemi terminales, latiusculi, elongaii, densiflori. Flores soli- tarüi, pedicellati, tribracteati. Pedicelli 1/,— 1“ long., tere- tes, crassi, glabri, purpurascentes, striati, Bractea axi op- posita sessilis, erassa, carnosa, integerrima, %®— 3 long., extrorsnm rTugosa, viridescens purpurascente-striata, intror- sum maeulis rubris notata, lanceolata, acuminata. Braeteo- lae undique maculis purpurascentibus nolatae, ceterum ut braeteae, - Calyeis tubus campanulatus, cum laciniis concolor, brunneo-fulvus, glaberrimns, crassiusculus, !/, — 1 long., laeiniae lineari-subulatae, erassae, 2 — 31/,“ long. Corolla pseudomonopetala, petala 5 basi libera, in ungues lougos in tubum eylindracenm curvatos cohaerentes producta, medie in tubum brevissimum cylindraceum connata, limbo 5-partite, laciniae longissimae, subulatae, reflexae, marginibus paullo inrolutae, tubus cum laciniis extrorsum macnlis purpurascen- tibus eontinuis lengitudinaliter striatus. Longitudo petalorum 10 — 11, unguium 3°, tubi eylindracei 1”, laciniaram 5”. Stamina 5, inaequalia, tria longiora faueem non su- perantia, ‘duo altera alterna antherae longitudine breviora. Filamenta alba, filiformia, plane, glaberrima, striata, ' persi- stentia, Antherae ovales, basi obsolete crenatae, apice an- gustiores, latissime pallide marginatae biloeulares, sulphureae loculi rima longitudinali introrsum dehiscentes, Ovarinm trieoceum, sabrotundum, cocei singuli ovales, basi paullo 35 attenuali, glaberrimi, minimi (duplo breviores ut in Tr. simplici). Stylus ovario duplo longior, erassiusenlus, teres, basi paullo dilatatus, cum siigmatibus glaberrimus, concoler, Bavescenti-viridis. Stigmata tria, 1/3 styli longitudinis, eras- siuscula, teretia, apice obtusinscula, undique papillosa. Ovala in evecis solitaria, ex angulo interno funieulo brevissimo Aili- formi ereeia, anatropa. Fruetus iricocens, cocei cum styli parte inferiore persistente favo-fulvi, verrneis iransversalibus rugosi, alati. Alae inaequales, alae laterales 11/, — 2 lin. latae, semilunatae, basi paulle angustatae, coceis pallidiores, membranaceae, fragillimae, radialim nervatae, inter nervos macalis fulvis nofatae. Ala dorsalis fere nulla, suo loco cocei dorso eostali sunt. Semina solitaria in coceis, erecta, testa fulra membranacea rugosa insirueta, 1’ long., 3/4” lat. oh- tuse trigena. . Ad ripas Swan-River leg. Drummond in Herl. Reg. Be- rol., ad ripas Vasse-River Molloy in Herb. Lindl, et Reg, Berol, 4. Tripterococcus simplex Bge. Caule simplieissime, tereti, suleato - striate, foliato; foliis pinearibus, sessilibus, alternis, erassiusculis, ruxoso - striatis, mucronulatis, racemis terminalibus parvis, floribus tribractea- tis, braciea majore peduneulis duplo longiore, hracteolis dua- bus pedicellis fere aequilongis, tube calycis hemisphaerico, laciniis linearibus, corolla pseudomonopetala, petalis 7. jun- cei, staminibns imaequalibus, ovario trieoceo, coceis uni- oyulatis, stylo simpliei, stigmatibus trihus triplo longioribus, Sliformibus, apiee acutis, fruetn Iricocco, coccis late trialatis, ala dorsali Iateralibus paullo angustiore, seminihus solitariis. T. simplex Bunge in Lehm. Pl. Pr. 1. 187. Radix simplex, fusiformis, apice panllo ramosa, enm ramulis descendentibus lignosa, malticeps. Caules plarimi ex 3* 36 una radice, ereeti, apice paullo enrvati, simplieissimi, 1 —%- pedales, %/, — 1” in diametro crassi, teretes, laete - virides, glaberrimi, Jongitudinaliter suleato -striati. Folia sessilia, al- terna, linearia, angustissima, crassinscala, integerrima, mu- eronulata, rugoso-striata, utringue eoncoloria, laete - viridia, inferiora congestiora 8 — 1%” long., superiora sparsiora 2 — 3% jong., canlis pars suprema fere aphylia, Stipulae‘ deeiduse, Racemi terminales, albreviati, pancifiori. Flores solitarü, breviter pedicellati, tribracteati. Pedicelli %, — %ı lin. longi, teretes, crassiusculi, glabri, utrinque longitudinali- ter striali, flavescenti-virides, Bractea axi opposita major, sessilis, cerassa, integerrima, linearis, subulata, apice acnmi- nata, retrorsum rugulosa, rnbescens, margine albescens, 3 —4°" long., hracteolae laterales dimidio breviores, ceteram ut bracteae, Calycis tubus hemisphaeriens, 10-striatus, ear- nosus, rubescens, laciniae concolores, dnplo longiores, cras- sinsenlae, lineari-subulatae, 21/, — 3 long., apice obtu- sinseulae. Corolla pseudomonopetala, petala basi libera, in ungues longos in tubum curvafum cohaerentes producta, me- dio in tubum cylindraceum curvatum connata, limbo profunde 5-partito , laciniae 3— 4°” long. erassinscnlae, lineari -subu- latae, incurvo-patulae, marginibns paullo involutae, apice ob- tusiuseulae, inbus cum Jaciniis extrorsum purpurascens,. Sia- mina inaeqnalia, tria longiora, tubo paullo breviora, duo altera alterna tubo dimidio paullo longiera. Filamenta fili- formia, subulata, alba, plana. Autherae oblongae, apice paullo emarginatae, basi latiores, luteae, biloculares, locali introrsum rima longitudinali dehiscentes. Pollinis grana sieca oblonga, rima longitudinali instracta, triporosa, extus cellu- loso-reiicnlata, sulphurea. Stylus simplex, brevis, teres, glaberrimus. Stigmata tria stylo triplo longiora, Kliformia subulata, apiee acuta, glaberrima, undigue papillosa. Ovarium 87 trieoecum, subrotundum, Cocci eingnli Navo-virides, glabri, uniovulati; paullo rugosi. Ovnla funiculo hrevissimo ex an- gulo interiore erecta, anatropa. Fractus trieoecus, cum styli parte inferiore persistente flavo-fulvus. Cocei singali trialati, a columella centrali indurescente plane soluti, 31/, — 4” long., 1'/,° lat. sine alis. Alae inaequales, alae laterales lineam latae, dorsalis angustior, paullo brevior, tenuissimae, membranaceae, fragillimae, albescenti-fulvae, radiatim ner- vosae, nervi paullo obsenriores, paullo prominuli. Semen in eoceis solitacium, albuminosum, subtrigonum, minimum, 1’ tong., 2% Iat., funieulo filiformi flavescente erertum, testa membranacea flavescente-brannes, ragulosa, glabra vestitum, Embryo axilis, rectns, fere albaminis longitudine, radicnla infera, hilum speetans, cotyledones plano -convexae, minntae, dense acenmbentes, candiculus longissimus, ieres., Albumen albo-viridescens, earnoso - oleosum. In glareosis apertis montium eontinnorum Darlings-range (Perth) 8. VI. 39. leg. Preiss. et distrib. sub no. 1971, Herh. Reg. Berol., Lehm., Sond. et propr. 5. Tripterococeus junceus Bge. Caule ramoso, cum ramis tereti, longitndinaliter profunde suleato-striato, foliis linearihns, sessilibus, alternis, angu- stissimis, sparsissimis, deeiduis, racemis terminalibus, laxis- simis, floribus solitariis, tribracteatis, pedicellis Ailiformibus, bractea majori pedicello duplo longiere, bracteolis bractea dimidio brevioribus, calycis tubo hemisphaerico, laeiniis Iinea- ribus suhulatis, corolla pseudomonopetala , petalis basi liberis, in ungues longissimos angustissimos productis, medio in tabum eyliudraceum inenrram connatis, limbo profunde 5-partito, laeiniis ungnium longitudine, angustissimis, apioe obtusiuscu- his, ovario trieoeeo, stylo simpliei, stigmatibus tribus, obtusis, 38 fracta tricoceo, coceis trialatis, ala dorsali angustissima, se- minibus solitariis. — Tr. junceus Bge. in Lehm. Plant. Preiss. I. 181. Radix simplex, fusiformis, lignosa, multiceps. Caules plures ex una radiee 14/, — 2!/,-pedales, 1 — 2%” erassi erecti, ramosi, cum ramis elongatis, snbadpressis simplieibus teretes, herbacei, laete-virides, longitudinaliter profunde sul- eato-striati. Tolia sessilie, alterna, sparsissima, decidua, linearia, integerrima, Apice acuminala, uiringue cum caulibus concoloria, irregulariter rugoso-striata, inferiora pollicaria, superiora breviora et angustiora. Caulium ramorgmgne pars suprema aphylla. Stipulae deciduae, minntissimae, angu- siissimae. Racemi terminales, laxissimi, paueiflori. Flores solitarik, remoti, paullo minores ut in T. simplici Bge. sed longius pedicellati, tribracteati. Pedicelli teretes, glaberrimi, erassiusculi, virides, apice paullo incrassati, undique longitu- dinaliter rugoso-striati. Bractea opposita suhnlata, acumi- nata crassiuscula, pedicello duplo longior, viridis, macnlis xubris praesertim exirorsum notala, bracteolae pedicellum paullo superanies, ceterum ut bracten. Calyeis tubus hemi- sphaericus, 1/, lin. long, rubescens, extroraum rugosus, car- nosus, laeiniae lineares, sululatae, 11/2 longae, viri- descentes, dorso verrucis rubris macnlatae, carnosae, apice obtusiusculae. Corolla pseudomonopetala, petala 5 hasi libera, in ungues Jongissimos 3 long., in tnbum eylindraceum fco- haerentes producta, medio brevi spatio connata , limbo pro- funde 5-partito, laeiniae 3— 4 long. lineares, apice obtu- siuseulae, caruosulae, marginibus paullo involntae, petala tota longitudine leviter plicata, Stamina inaequalia, 3 lon- giora faucem vix adaequautia, duo altera, alterna multo hre- viora. Filawenta filiformia, subulata, plana, albissima, gla- berrima, persistentia. Antherae ovales, luteae, introrsae, rima tongitudiuali dehiscentes, locnli anguste marginati. Ovarium tricoecum, subglobosum, interdum subpyriforme, fulvo- flavum. Cocei singuli ovales, basi paullo attemuati, paullo rugosi, uniovulati. . Orula ut in 7. simplici Bge. Stylus eimplex, glaberrimus, teres, 2% long. eum stigmatibus con- color, flavo-viridis. Stigmata iria brevia, stylo duple bre- viora, apice acuminata, teretia, undique praesertim intus pa- pillosa. Fruetus trieoceus, enm styli parte persistente 4 — 5 long. Cocei singuli indehiscentes, ovales, trialati, late- ribus compressi, fulvi, interdum abortientes. Alae inaequales, membranaceae, fragillimae, radiatim nervosae, nervi paullo obsenriores, prominnli. Alae laterales dorsali latiores, 11/,' lat., dorsalis lateralibus brevior. Semen in coceis solitarium, obtuse trigonum, testa pallide brunnea rugoso - verrucosa ve- stitum, 1’ long., Yy — Ya’ lat., paullo curvatum. Embryo ut in T, simpl, Bge. In arenosis inter frniices prope Woodmanns point. Perth. 18. XU. 38. leg. Dr. Preiss et distrib. suh no. 1973. — Spe- eimina vidi in Herb. Reg. Berol., Lehm., Sond. et proprio. mm. Plokiostigma mihi, Calyx pentasepalus, sepala nec 'nou ima basi in tubum angustissimum brevissimum connata, lanceolata, acnminata, undique pilosa, marginibus et apice ciliata. Petala quinque, nec non basi quoque paullo connata, ealycis fauci brevissimae cum ejus sepalis alternatim inserta. Stamina quinque, uni- seriatim basi calyeis sepalorum cum petalis alternatim in- serta, imaequalia, tria Jongiora, duo breviora.. Filamente plana, Siliformia, basi paullisper dilatata. Antherae oblongae, basi paullo latiores, filamentis dorso adnatae, conneelivum supra loculos in apicem brevem productam, bileculares, loculi 40 rima longitudinali introrsum dehiscentes., Pollen globosum, grana singula quaterna cohaerentia, ftriporosum, rugulosum, tegmine fenestrato vestitum, sulphureum. Ovarium e coceis discretis formatum. Cocei singuli tantum hasi columellae centralis persisitentis angulatae aflixi, oblongi, hasi attenuati, glaberrimi, corrugato -rugosi, unioyulati, Ovula e basi funi- enlo brevissimo erasso erecta, anatropa, minima, Styli tres, tota longitudine liberi, apice stigmata gerentes, spiraliter sibi invicem contorli, teretes, glaberrimi. Stigmata iria, sim- plicia , undique papillosa, obtusa. Fructus non vidi. Herbae perennes, hasi suffrutescentes in Novae Hollan- diae ora meridionali - occidentali indigenae, caulibus simplieis- simis, densissime foliatis, setosis, folis sessilibns, alternan- tibus, Iinearibus, crassiusculis, stipnlatis, spieis congestis, ter- minalibus, florihus subsessilibus, tribracteatis. j Plokiostigma Schuchardt in Lehm. Herb. norm. Plant. Preiss. 1. Plokiostisma Lehmanni Schuch. Radice simplicissima, fusiformi; eaule simplieissimo, erecto, densissime foliato, longitudinaliter striate, hirsuto, parte in- fima suffrutescenie, eeterum herhaceo, foliis sessilibus, eras- sis, lanceolato-Iinearibus, apice acnminatis, spieis terminali- bus pyramidalibus, densifloris, floribus solitariis, sessilibus, trihractentis, bractea cum bracteolis lanceolata, acuminata, pilosa, marginibus longe ciliata, calyce pentasepalo, sepalis pilis longis, albis obtectis, marginihus ciliatis; petalis lan- ceolatis, nee non basi iufima paullo connatis, staminibus in- aequalibus, tribus longioribus, duobus brevioribus, ovario tri- eoeco, coceis fere omnino diseretis, stylis (tot quot cocei) cum stigmatihus a hasi liberis, spiraliter sihi inricem contor- a tis, stigmatibus apieibus divergentibns, undique papillosis. — Fructus earent, . Pi. Lehmanni Sch. in Lehni. Herb. norm, Plant, Preiss. no. 1364. j Radix simplieissima, ligyosa, fusiformis. Caulis sim- plieissimus, pedalis, vix ultra, basi suffrutescens, ceterum herbacens, longitudinaliter suleato -striatus, viridis, undique setulis albis parvis patentibus vestitns. Folia crassa, sessilia, linearia, wirinque coneoleria, obseure olivaceo -viridia, irre- gulariter rugoso - siriata, integerrima, erassiuscula, margine paullo revoluta, undiqne setulis albis patentibus minimis hir- sutinscula , 3, — 1/2 long., 1 — 11/2” lat., inferiora latiora ac longiora. Racemi terminales, pyramidales, densiflori. Flo- res solitarii, subsessiles, bractea majore axi opposita et bra- eteolis duahns lateralibus suffulti. Bractea petalis sesqui- vel dnplo longior, 3— 4 long., F/, -- Ya’ Tat., Janreolata, acu- minata, utrinque pilis rigidis albis patentibus vestita, mar- ginibus et apice ciliata, bracteolae duplo breviores, ceterum ut braetea. Calyx pentasepalus. Sepala nes uon hasi infima in tubum hemisphaericnm brevissimum comnala, prima fronte fere plane lihera, ovato-lanceolata, paullo acuminata, lineam longa, utringue pilosa, dorso pilis longis albis instracta, mar- ginibus eiliata, dorse rugulosa, Aavescenti- yiridia, marzinibus membranacea, pallidiora, nerrus primarius sub apice in 3— 4 nervos seenndarios divisus, _ Petala nec non hasi paullo eonnata, favescenfia, 1%/, — 2 long., ovato-lanceolata, acuminata, membranacea, laerissina, glaberrima. Stamina 5, inaegualia, tria longiora, 1 — 14/4” long, duo altera, alterna %,— 1’ long. Filamenta plana, basi paullisper di- latata, alba, filiformia, glaberrima. Antherae dorso filamen- tis adnatae, conneelivum supra loculos in apicem obtusiusen- lum produetum, oblongae, biloculares, introrsum rima longi- 42 tudinali dehiscentes. Pollinis grana sicca globosa, subrugn- losa, fenestrata, sulphurea, triporosa. Ovarium e coceis tri- bus fere plane discretis formatum, subrotundum, basi atte- nuatum, cocci singuli nec non basi cum columellae persisten- tis basi cohaerentes, oblongi, fere pyriformes, glaberrimi, leviter subeorragati, uniovulati. Ovula funieulo erasso bre- vissimo erecta. Styli tres, plane liberi, spiraliter sibi in- vicem contorti, teretes, glaberrimi, flavo-virides. Stigmata brevia, simplieia, tot quot siyli, obtusa, undique papillosa. Froetus ignotus. In arenosis conchyliosis humidis vallis prope lacum in- sulae Rottenest leg. Preiss., Aug. 21. 1839. et distribuit sub n0. 1364. Herb. Reg. Berol., Lehm, et propr. Die Gattung Bouvardia und ihre bis jetzt bekannt gewordenen Arten alphabetisch geordnet und . in nähere Betrachtung gezogen von D. F.L. von Schlechtendal. IM dem von Franz Hernandez ursprünglich- in 10 Bänden geschriebenen Rerum medicarum Novae Hispaniae thesaurus, welche Nardus Antonins Recehus in einen Band zu- sammenbrachte und die Gesellschaft der Lyncei endlich in der Mitte des sechszehnten Jahrhunderts zu Rom herausgab, fin- det sich die erste Nachricht und die erste Abbildung einer Bouvardia unter der Benennung Tiacorockitl Jasminiflora (Lib, VII Cap. XX. p. 231). Neben dem Holzschnitte, wel- eher eine ganze Pflanze verkleinert und daneben ein Blatt in natürlicher Grösse darstellt, steht folgender Text: „Tlacoxochitl Anenecuilcensis, qnam alii Tlacoxikuitl vocant, Hoaxtopecenses vero 'Flacopatli, herba est, gnae folia fert saligua, subalbidaque ei e radieibus fbrarum instar, cau- 4 les fulvos, et in summa parte flosenlos ex albo rubescentes longiuseulos et compositos in comam. Nascitur in cealidis planisqne locis, audio a mari australi Anenecuileum, ob re-- medii praestantiam primo fuisse allatam. Calida est et sicea adsiringensque faenltas, atque ideo propinatur his, qui laxi- tudinem patinutar, corrohorare enim eos, ac velnti virilicare praedieatur, quia radicum pulvis vetustis plagis dieitur egre- gie mederi.“ Dahei folgende Erläuterung von den Heraus- gebern: „Badix hujus plantae ut ex Ymagine’conspicere licet pancas habet fihras, caulis aliguantum purpunraseit, folia terna saligna, flores in summo caule ruhri oblongi, nempe figura Gelsemini ete.,, das Uebrige bezieht sich nur auf dies Gelse- minum, welches Fabius Columma beschrieben hat. Fragt man, welche Art dieses Bild vorstellen soll, so ist" diese Frage bei der grossen Verwandischaft der- Arten sehwer mit Sicherheit zu entscheiden.“ Das Blatt hat eine Länge von zwei Zollen und unterhalb seiner Milte eine Breite von 5 Linien (Verhältniss der Breite zur Länge wie 1:5 beinahe), spitzt sich nach oben stark zn nnd verschmälert sich nach unten, wo kaum ein Blattstiel bemerklich ist, viel weniger und kürzer. Ob die Blumen behaart oder kahl sind, ist nirgends angedeutet und nicht zu errathen, aber die Kro- nenröhre ist vielmal länger als der ganze Kelch, dessen kurze Zipfel fast die halbe Länge desselben ausmachen. Jedenfalls wird dieses Citat, welches DeCandolle ohne Bedenken zu B. Jacqwini HBKih. zieht, mit einem Fragezeichen versehen, einst einer der Arten mit rothen Blumen und aufrechtem Wuchs beigegeben werden müssen, mit der es rücksichtlich der Blatiform am genauesten übereinkommt, und der es rück- sichtlich des Vorkommens und der Wirksamkeit entspricht; auch die angeführten aztekischen Namen könnten bei einer solchen Untersuchung, die mnr im Lande selbst anzustellen 45 ist, leiten. Uebrigens ist zu bewundern, dass die schöne Bowv. longiflora dem Hernandez nicht bekannt geworden ist, ein Bild derselben würde sich sogleich erkennen lassen, vergebens habe ich danach das ganze Werk durchsucht. Wie das Meiste in diesem Thesaurus, ward auch diese Bouvardia von den Botanikern lange nicht beachtet, und erst nach fast zweihundert Jahren, wenn man von der ersten Voll- endung des Thesaurus an rechnet, trat eine Bouvarllia, aber als Glied einer andern Gattung, in Europa auf. In die Gärten Europa’s gelangte nämlich in dem Jahre 1794 eine durch die brennend rothe Farhe ihrer reichlich erscheinenden Blüthenbüschel ausgezeichnete Art, welcher ersten sich später andere Arten, zuerst in den Sammlungen getroekneter Pflan- zen, ‚dann auch in den Gärten, aureiheten, so dass gegen- wärtig eine ziemliche Menge von Arten hekannt geworden ist, welche, wie man schon ‚aus der Vergleichung ihrer leider zum Theil sehr ungenügenden Diagnosen und Beschreibungen entnehmen hann, bald höchst nahe verwandt und ähnlich, bald aber auch leicht unterscheidbar sind, Einige Arten dieser Gattung, welche ich durch das freundliche Wohlwollen des Herrn Carl Ehrenberg lebend aus Mexico erhielt und im botanischen Garten zu Halle kuliivirte, sowie eine Anzahl troekner Exemplare, welche ich theils von demselben Freunde, theils von meinem verstorbenen Freunde Dr. Schiede em- pfangen hatte, hatten es mir schon längst zur Pflicht ge- macht, den, wie ich hald einsah, schwierigen Versuch zu wagen, dieselben durch Vergleichnng mit den schon bekann- ten Arten mit Namen zu versehen. Ein Versuch, den ich deshalb schwierig nenne, weil die vorhandenen Diagnosen und Beschreibungen häufig nicht vollkommen ansreichten, indem sie bald nicht vollständig genug die Kenntniss erschöpften, bald ohne genaue Würdigung und Berücksichtigung der schon 46 bekannten Arten als neue aufgestellt waren, und weil Original- Exemplare zu allen diesen Arten gar nicht zu erlangen waren ich habe daher auch von dem früheren Gedanken einer mo- nographischen Bearbeitung der Gattung Bouvardia abstehen müssen, und will nur, nach einigen voranzuschickenden Be- trachtungen über die ganze Gattung, die Arten alphabetisch geordnet aufzählen, bei einer jeden zusammenstellen, was die verschiedenen Autoren über sie aussagen, meine Bemerkun- gen, Bedenken und Erörterungen hinzufügen, sowie ‚die mir genauer bekannt gewordenen mit ausfübrlichen Beschreibungen nach dem mir zu Gebote stehenden Material begleiten. Ohne Zweifel gehören die meisten Bouvardien zu den schönsten strauchigen Zierpflanzen in unseren Gärten, welche wohl eine allgemeinere Verbreitung verdienten, da ihre schöne, grüne, dichte Belaubung, die reichliche Erzeugung zum Theil prächtig gefärbter Blinmen und die meist leichte Cultur- und Vermehrungsweise schr für sie sprechen. Für den Sommer ins freie Land ausgepflanzt, erfreuen sie lange Zeit durch eine Fülle au den Spitzen der Zweige sich entwickelander Blumen, und bedürfen für den Winter eingetopft nur ein kal- tes Gewächshaus. Die Vermehrung geschieht, wie mir Herr Kegel mittheilte, bald leichter, bald schwerer, da die Steck- linge bald leicht, bald schwer anwachsen, die man bei eini- gen vortheilhafter aus den jungen Stengeltheilen, bei anderen aus den Wurzeln nimmt, und weiche gewöhnlich in nicht lan- ger Zeit wieder blühhare Exemplare geben. Ausser den verschiedenen Werken, welche mir zum gröss- ten Theile zugängig gewesen sind, habe ich das Königliche Berliner Herbarium, meine eigene Sammlung und eine Anzahl wildgewachsener mexicanischer getrockneter Formen und dans die Pflanzen des botanischen Gartens benutzen können, 4 Zur nähern Erörternng der Gattungscharactere will ich die von DeCandolle im vierten Bande des Prodromus, so wie die von Endlicher in den Genera aufgestellten zum Grunde legen, um daran meine Bemerkungen anzuknüpfen, und dabei von den Vegetationsorganen zunächst ausgehen. Bouvardia Salisb., DC. prodr. IV. p. 365. Endi, Gen. pl. n. 3265. j Paries vegetativae: Frutices Mexicani. Folia opposita v. verticillata, Stipulae angustae acutae petio- lis utrinque adnatae. HPedunculi terminales triflori v. trichotemi corymbosi. Obwohl die Zahl der angeblichen oder wirklichen Arten sich seit der Herausgahe des Prodromus bedeutend gesteigert hat, so ist Mexico bis in seine nördlichsten Gegenden das Hauptvaterland dieser schönen Pflanzen geblieben, doch kommen auch eia Paar Arten in dem angrenzenden Guatimala vor oder erstrecken sich bis dahin. Alle scheinen nur Gewächse der gemässigten und kalten Region zu sein, weshalb sie wohl alle im Sommer im freien Lande bei uns gezogen werden können, und nur des Winters einige nicht im kalten Hause überwintert werden dürfen. Der Behaarung, einer allen Vegetationstheilen gemein- samen Erscheinung, die bei der grössern Zahl der Arten auf- tritt, geschieht hier, wie gewöhnlich, keine Erwähnung; sie macht jedoch, trotz der Veränderlichkeit in der Menge ihres Auftretens, ein nicht zu vernachlässigendes, oft sehr cha- racteristisches Merkmal aus. Kleine, mehr konische, als eylindrische, spitze Haare, welche nur selten nicht gerade abstehen, bilden den Ueberzug, welcher, nach seiner Verschie- denheit an Länge und Dicke, eine für das Gefühl bald scharf, 48 bald weich erscheinende Oberfläche, und für das Auge eine grauliche, selten ganz weisse Färbung den Theilen verleiht. An dem Blattrande und gegen ihn hin bilden die Haare bald kurze Wimpern, bald, indem sie kurz und steif, stark konisch wer- den und sich dicht neben einander stellen, einen als gezäh- nelt beschriebenen Band, Gegenständige oder zu dreien in einem wahren @nirle ste- hende Blätter sind gewöhnlich, ob auch zu vieren stehende Blät- ter als normale Bildung bei einzelnen Arten auftreten, mag ich nicht behaupten, obwohl DeCandolle und Kunth zwei solche Arten aufgestellt haben , aber als Ausnahme kommt es an üppig gewachsenen Schössen oder Trieben vor; auch zu fünfen in Quir- len stehende Blätter werden erwähnt, doch habe ich sie nicht gesehen. Das aber wurde von mir beobachtet, dass bei denen mit drei Blättern im Wirtel einzelne Aeste zuweilen nur ge- genständige haben, so wie auch bei opponirt-blätirigen zu drei stehende anftreten. Man wird daher bei Beurtheilung einzelner gesammelter Zweige vorsichtig sein müssen. Die grösste Breite der Blattplatte liegi meist in der Gegend der Mitte derselben, seltuer tiefer am Grunde und noch seltner über der Mitte. Eine Umrollung oder Umschlagung des Ran- des findet in verschiedenem Grade oder gar nicht statt. Sie kann im trocknen Zustande grösser erscheinen, als sie im frischen ist, da sie sich, wenn die Exemplare nicht gleich eingelegt werden, etwas zu vermehren pflegt. Ausser dem Mittelnerven, der .sich auf der Unterseite gewöhnlich durch eine Hervorragung kund giebt, kommen nur wenige Haupt- adern vor, die, unter spitzem Winkel abgehend, sich mehr nach der Spitze des Blattes hin verlängern, und nur wenig mit einander anastomosiren; die untersten derselben sind we- gen der häufigen Verschmälernng, weiche das Blatt nach unten’ erleidet, meist unbedeutend und kleiner, Diese Verschmälerung ! 49 macht es auch, dass ein abgesetzter Blatistiel nicht eben vor- kommt, und dass man nicht hestimmt angeben kann, wo die Blattplaite aufhört und der Blattstiel beginnt, Ueber die Stipulae ist in den oben angeführten Kenn- zeichen zu wenig gesagt. Schon Bentham hat es ausge- sprochen, und ich hahe dies hei verschiedenen Arten hestä- tigt gefunden, dass die Stipulae oder vielmehr die Stipular- Fortsätze, d. h. die von dem die Basen der Blätter verbin- denden Stipularrınde ausgehenden Spitzen, nicht sehr con- stant bei den einzelnen Arten gebildet sind, dass dieselben sämlich im jüngern und ältern Stadium ein etwas anderes Aussehen hahen, und ausserdem auch noch in der Form ver- sehieden anftreien können. Wenn auch eipe schmale linea- lische oder pfriemliehe Spitze gewöhnlich in der Mitte zwi- schen je zwei Blättern steht, so ist dieselbe doch häufig noch begleitet von zwei kleinen, ihr zur Seite stehenden, Ähnlichen Spitzchen, oder diese seitlichen Spitzchen geheu noch von dem Seitenrande der Mittelspitze aus, so dass die Stipula da- durch an ihrem uniern, breiten Theile gleichsam etwas fieder- spaliig erscheint, Oder man findet auch wohl zwei lauge, pfriemliche Spitzen dicht bei einander gestellt, indem die klei- nen ganz fehlen. Im jungen Zustande haben diese Süpular- spitzen meist ein drüsiges Köpfchen oder Spitzchen von hel- lerer Farbe, welches aber später nur noch vertrocknet ange- troffen wird, wie denn auch wohl die ganze Stipularspitzen später abfallen und verloren ‚gehn. Wenn auch diese Spitzen auf einem bis zu den Blättern reichenden, verbindenden Strei- fen stehen, so ist derselbe doch oft sehr schmal und unhedeu- 4end, und nur bei einigen, wie bei B. longiflora, verbindet ein hreiterer Streifen, wie eine Art Scheide, die Blätter um den Stengel, fast auf ähnliche Weise wie bei den Nelken. 38: Ba. is nen. 4 80 Der Blüthenstand ist eine trichotem corymböse Cyma in sehr verschiedenem Grade der Entwickelung, meist mit nicht stark verlängerten Achsentheilen, weshalb denn auch die viel- blumigen Blüthenstände nicht weit über die Blätter hervorragen, und um so weniger, wenn die Aeste, an denen sie sich be- finden, aufrecht stehen, was meist bei den rothblühenden Ar- ten der Fall ist, wogegen die gelb, oder gelb und roih blü- henden ihre Aeste mehr aushreiten, so dass sie einen grösse- ren, beinahe fast rechten Winkel mit der Hanptachse bilden, und nun an ihren Spitzen uur drei oder auch mehr Blumen tragen, die dann mehr oder weniger herabhängen, So Iren- nen sich die Arten beinahe habitnell in zwei Gruppen, mit dich- tem buschigem und mit lockerem sparrigem Wuchs. Bei B. longiflora, der einzigen, wie es scheint, weissblühenden Art, stehen die Blüthenstände aufrecht, die Blumen fallen aber durch die bedeutende Länge ihrer Kronenröhren stark in die Augen. Sehr schnell kleiner werdende Blätschen begleiten überall die Verzweigungen der Infloreseenz, bei den wenig- blumigen nur als Bracteen, bei den vielblumigen aber unten grösser, dann schnell kleiner stipularförmig werdend, und las- sen die Inorescenz als aus einer endstäudigen durch einige axillare verstärkten erkennen. Partes fructificationis: ÜCalycis tubus subglo- bosus (cum ovario connatus Endl.), limbus (superus Enil.) 4-partitus, lobis lincari - subulatis, dentibus interdum in- terjectis, . Der Kelch gewinnt ein sehr verschiedenes Ansehen, je nachdem man ihn beim Beginn des Blühens oder bei der Frucht betrachtet. Fast kugelig kann eı im jüngern Zustande nicht genannt werden, sondern eher umgekehrt -kegelförmig, erst später nimmt er eine mehr kugelige Form auch an seinem untern Theile an, aber durch die vier Mittelrippen der Kelch- 51 zipfel, welche au der Kelchröhre äusserlich mehr oder we- niger deutlich hervortreten, erscheint die letztere auch etwas vierkantig. Die vier Kelchzipfel sind meist ziemlich laug und schmal, bald aus breiter Basis sich erhebend, hald fast gleich breit von unten auf, selten nach oben ein wenig spa- telig erweitert, nie aber, wie es scheint, eigentlich pfriemlich, denn diese Form gehört ınehr den zwischenliegenden Stipular- zipfeln an. Die Buchten zwischen den grösseren Zipfeln sind bald breit concav, bald wie gerade abgesinizt, aus ihnen er- heben sich kleinere, oft nur ganz leise angedeutete Zipfel, von denen auch, was man bei der Frucht besonders sehen kann, vier andere schwächere Rippen über die Kelchröhre verlaufen. Diese kleinen Spitzen sind offenbar die Stipular- bildungeun zwischen den Kelchblättern, und auf ihr Fehlen bei einigen Arten kann kein Gewicht gelegt werden, wie dies auch von DeCandolle nicht geschehen ist, Corolla (supera Endl.) infundibuliformis tubulosa elon- gata, extus velutino-papillosa (intus glabra v. barbata Eudl.), fauce nuda, limbo 4-partito patente brevi. Die lange Röhre der Biumenkrone ist eigentlich mehr eylindrisch, verschmälert sich nur an ihrer Basis allmählig, und zeigt höher hinauf, wenigstens über der Mitte bis dicht unter dem Saum, eine kleine Erweiterung, welche die Stelle andeutet, wo die Staubbeutel sich befinden. Da diese Stelle aber bei einer und derselben Art in verschiedener Höhe vor- kommen kam, so ist damit auch eine Veränderlichkeit des äusseren Ansehns der Blumeukrone gegeben, und dieses daher als characteristisches Kennzeichen für die einzelnen Arten nur mit der grössten Vorsicht zu gebrauchen. Bouvardia gleicht in dieser Beziehung anderen Pflanzen ihrer Familie und de- nen auderer Familien mit gamopetaler Corolle, wie den Aspe- rifolien, Primnaceen, Scrofularineeu, Labiaten und wahr- 4* 52 scheinlich auch anderen, bei welchen auch die Erweiterung der Kronenröhre bald höher, bald tiefer liegt, je nachdem die Staubgefässe und der Griffel in verschiedenem Längen- verhältuiss zu einander stehen. Die äussere Behaarung der Corolle darf nicht in den Gattungscharacter mit aufgenom- men werden, da die nicht roth blühenden Arten dieser Be- haarung enthehren, und selbst die rothhlühenden sie nicht im- mer besitzen, daher ist diese Behaarnng auch nicht als Un- terscheidungszeichen für die Hauptabtheilungen innerhalb der Gattung zü gebrauchen. Bei den rothen BInmenkronen ist eine abstehende, dickliche Behaarung sehr gewöhnlich; überall, wo ich sie bei der lebenden Pflanze sah, war sie rotl gefärbt, ver- lor aber durch das Trocknen diese Färbung. Es ist daher sehr wahrscheinlich, dass wo bei den Beschreibuagen nach trocknen Exemplaren von einer weissen Behaarung auf der Oberfläche der Blumenkrone gesprochen wird, dies unrichtig ist. Der nackte Schlund ist ein durchgehendes Merkınal bei dieser Gattung, nur bei der Bouvardia longiflora, von wel- eher ein Gartenexemplar im Bot. Mag. 1.4223 abzebildet ist, heisst es in der Beschreibung daselbst: „corolla hrpocrateri- form, the tuhe long slender, enlarged at the summit and partially closed with foue ohbtuse scales.“ Woher diese vier Sehnppen gekommen sind, wissen wir nach Untersuchung .ge- troekneter Exemplare nicht anders zu erklären, als dass die Zeichnung der Corelle den Verfasser des Textes veranlasst hat, Schuppen zu sehen, wo keine sind. Da auch die An- gabe der Stipnlae eine unrichtige ist, so befürchten wir um so mehr, dass die Zeichnung an allen diesen Irrthümern Schuld sei, und dass bei der Beschreibung die im Herbarinm befindlichen Exemplare, von denen die Rede ist, nieht ange- sehen wurden. Wären übrigens Schuppen vorhanden, so würde bei dem gänzlichen Mangel derselben an allen anderen 53 Arten, welche wir sahen, deren Auftreten bei einer auch sonst noch so ausgezeichneten Art, dieselbe als Repräsentant einer eigenen Gatinng anzusehen sein, wozu wir jetzt, da auch die Frucht nichts Ahweichendes zeigt, keinen Grund haben. Eine Behaarung an der Mündung des Schlundes, welche von Bentham bei B. strigosa angegeben wird, isolirt diese Art um so mehr von den übrigen, als schon die gauze Be- haarung derselben vou der der übrigen Arten abweicht, und vermuthen Jässt, dass man es hier mit einer andern Gattung zu thun habe, Obwohl die Behaarung, welche im Innern, von der Mitte abwärts, in der Kronenröhre sich bald zeigt, bald fehlt, von DeCandolle bei der Bildung vom Gruppen benntzt ist, so erwähnt er sie doch nicht unter den Charaeteren der Gattung. Es fragt sich, da die Anwesenheit dieses Haarkranzes (denn so müssen wir diese Erscheinung bezeichnen), sich vorzüglich bei den Arten zeigt, welche rothe, äusserlich behaarte Biu- men und wirtelförmig gestellte Blätter haben, und hei denen fehlt, welche gegenständige Blätter nnd gelbe oder rothe Co- rolleu besitzen, ob diese Haarhildung mit dazu dienen könne, diese beiden Gruppen anch generisch zu trennen. Diese Frage müssen wir vorläufig verneinen, da uns die Früchte einer Art dieser letzten Ahtheilung zu Gesicht gekommen sind. Der Corollensaum steht nicht immer unter einem rechten Winkel von der Kronenröhre ab, sondern öfter mehr aul- recht, und zeigt. häufig auch bei den roihen Blumen eine Far- benveränderung gegen das Ende der Blüthezeit, so dass die auffallende Veränderung von Gelb in Roth, welche einige Ar- ten auszeichnet, keine für diese Arten isolirte Erscheinung ist. Die Spitze der einzelnen Zipfel ist öfters in eine ganz kleine, weiche, pfriemliche Spitze ausgezogen, welche dann 54 nach innen gebogen zu sein pflegt, und bei einigen Arten deutlicher auftritt; ob sie allen zukomme, mögen wir nicht behanpten. Staminum (4 Endl.) jilamenta (brevissima v. sub- ulla, Endl.) tubo inferne udnata, a medio circiter libera; antherae lineures inclusae. (Stylus füiformis Endl.) Stigma bilamellatum exsertum. Ovarii (inferi, vertice subex- serti Endl.) superior pars nuda. (Ovula in placentis or- bieularibus, dissepimento uirinque insertis plurima am- phitropa, Endl.) Dass die Staubfäden von der Mitie der Röhre an frei würden und die Antheren innerhalb derselben lägen, ist durch- aus nicht allgemeiner Character. Ebenso wenig tritt die Narbe ang der Röhre immer hervor. Es ist in dieser Beziehung nur za sagen, dass die Staubfäden mit ihrem grössern untern Theile mit der Kronenröhre verwachsen sind, und, siets erst über der Mitte derselben frei werdend, in dem obern Raume an irgend einer Stelle bis zur Mündung die länglichen Staub- beutel tragen. Es sind nämlich die Längenverhältnisse der Staubgefässe und Stengel in einem gegenseitig von einander abhängenden Längenverhältniss, so dass, wenn die Staub- beutel tiefer in der Kronenröhre stehen, der Griffel mit der Narbe bis an die Mündung oder über dieselbe hervortriti (vor- waltend weibliche Entwickelung), wenn jene dagegen höher in derselben ihren Platz finden, der Griffel sich mit seiner Narbe unter ihnen endigt (vorwaltend männliche Entwickelung). Das aus der Röhre hervortretende Stigma bildet also keinen Cha- racter dieser Gattung, und wenn DeCandolle bei B. Jac- quini eine var. erogyua, die besonders dadurch sich aus- zeichnet, dass ausser der Narbe auch noch ein Theil des Griffels (denn so muss man doch wohl den Ausdruck „style exserto“ verstehen) hervortritt, erwähnt, so ist dies eine Form, 5 welche bei jeder Art vorkommen kann, und zum Theil auch wirklich vorkommt. Die Narhe ist aus zwei länglichen, anfangs gegen ein- ander liegenden, kürzeren oder längeren, immer schmalen Lamellen gebildet, welche am Rande und auf der Innenfläche die Narbenwärzchen haben, und sich nicht immer von einauder zu euffernen scheinen. Der Griffel ist fadenförmig und stets kahl. Ueber die Beschaffenheit des Frachtknetens wollen wir bei der Frucht sprechen, da er mit deren Eutwickelung seine Form und Beschaffenheit vollständiger ausbildet, und Vieles zeigt, was während des Blühens noch nicht zu sehen ist. Copsula membranacea , globoso-compressa, bilocula- ris superne loculicide dehiscens (apice septifrage- bi- velvis, Endl.), valris semi-septiferis. Placentae orbicu- Tares. Semina in quoque loewlo plurima compressa (pel- tata imbricata, Eudl.), deorsum (ex icon. Salisb.) sew sur- sum (ex icon. Cavan,) imbricata, ala membranacca cincta. (Embryo ..... Endl.) Das obere fach oder erhaben convexe Gewölbe der Frucht liegt nackt zwischen den Kelchzipfelu, von denen zwei an der Furche liegen, welche, tief eingedrückt, die ganze Frucht wie aus zwei flachgedrückten Kugeln zusammengewachsen erscheinen lässt, da sie vom Grunde bis zur Spitze verläuft an welcher eine kleine Erhabenheit, von der bleibenden Griffel- basis herrührend, zuweilen angetroffen wird. Die beiden an- deren Kelchzähne stehen auf dem Rücken der Kugeln, und zwischen diesen letzten Zähnen zeigt sich die @ueerspalte, durch welche sich die Fracht in ihrem grössern Queermesser aber nur auf dem Scheitel öffnet. Das eben geschilderte Stel- lungsverhältniss ist jedoch nicht immer dasselbe, und selbst nicht in einem nnd demselben Blüthenstande. Die Kelchzähne 56 sind nämlich oft von den oben angegebenen Stellen etwas seitwärts geschoben, und zwar kauu dies in dem Grade statt- finden, dass sie in der Mitte zwischen der Furche und dem Rücken der Frucht siehen können. Bei den trocknen Exem- plaren, bei denen ich die Frucht untersuchte, erschien die Kelchröhre an ihrem obern Ende der Frucht nur anliegend, nicht mit ihr verwachsen. Die Stipularzähne des Kelchs ha- ben sich theils erhalten, theils sind sie verschwunden, und fehlten vielleicht von Anbeginn an. Weun sie vorhanden sind, stehen sie nicht immer grade in der Mitte zwischen den gros- sen Kelchzähnen oder Zipfeln, sondern zuweilen dem einen mehr als dem andern genähert, Oeffuct man die Frucht in der Richtung ihrer obern Spalte, so theilt sich durch dieselbe die Scheidewand, welche in der Richtung der äussern Furche, also im kürzeren Queermesser liegt, bis zu einer gewissen Tiefe; unten, nahe dem Grunde dieser Scheidewand, erhebt Sich nun, unten etwas schräg, dann gerade aufsteigend, von jeder Seite ein Saamenträger, der in der trocknen Frucht un- regelmässig runzelig und mit kleinen Vertiefungen versehen ist, auch sich leicht ahlöst und abfällt, und etwa bis zur Höhe der halben Fruchthöhle emporreicht, von allen Seiten mit dem dünnen, flügrlrandigen, mitten angehefteten, sonst freien und schindelig mit ihren concaven Flächen üher einau- der gelegten, schwärzlichen Saamen hedeckt ist. Die Saa- men sind rundlich, messen 1%/, Lin. im Längsmesser, haben einen breit-ovalen Körper, der rundum von einem breiten Flügelrande umgeben ist, in welchem unterhalb der Anhef- tungsstelle zuweilen eine kleine, schiefe Ausrandung ist; die kleine, runde Auheftungsstelle liegt in der Mitte des Saamen- körpers auf der concaven Seite, anf der conrexen liegt der Embryo, dem Längsmesser des Saamens entsprechend, in dem graulichen, etwas hornigen Eyweiss, mit ovalen Kotylen 7 nnd etwas kürzerer Radicula, sich durch seine weissere Farbe auszeichnend. ' Solch’ eine Placenta kann leicht in jüngeren Zuständen bei Untersuchung getrockneter Pflanzen, wie es anch geschehen ist, für einen einzelnen Saamen angesehen werden, da sie frei in die Höhle hineinragt und die Saamen ihr fach angedrückt sind. DeCandolle führt an, dass die Saamen nach der Abbildung von Salishury abwärts-schin- delig, nach der von Cavanilles aufwärts-schindelig gelegt sind; wir haben die Abbildung von Salishury und dessen Werk nicht gesehen, wohl aber das von Cavanilles, des- sen Abbildungen keineswegs zu loben sind, dessen Beschrei- bung von der Frucht und den Saamen seiner deginelia longi- Jlora die Verhältnisse aber so angiebt, wie ich sie auch bei allen Bonvardien, deren Frucht ich wntersuchen konnte, ge- sehen habe. Die Saamen greifen sowohl sursum. als de- orsum über einander, und Endlicher bezeichnet sie ganz gut als „peltata imbrieata.“ Die Frucht ron Deanais, wel- che Gärtner (Fruet, TE. p. 83. t, 195.), abhildet, hat viel Achnlichkeit mit der von Bowvard.a, nur ist der Saamen- träger ganz anders, und die Saamen sind eckig oder wiuke- ig am Rande, nicht gleichmässig rund; die Anheflungsweise, die geringe Dieke und der Flügelrand zeigen sonst viel Veber- einstimmendes. Noch näher steht die Frucht von Nacibea Gärtner’s (l. «. 1. 197., bei DeCandolle eine Abtheilung von Manettia), wegen der frei in das Faeh hineintretenden Piacenta, so wie wegen der Art der Anheftung und der Em- bryolage. Es würde nun noch nothwendig sein, eine Eintheilung der Gattung zu versuchen, was bei der Unsicherheit vieler Arten und bei der grossen Unbekanntschaft mit dem Bau der 58 - Blumen und Früchte derselben seine Schwierigkeiten hat. In- dem wir uns auch hier der Eintheilung DeCandolle’s im Ganzen anschliessen, werden wir nur noch zur besseren Glie- derung weitere Unterabtheilungen machen, um die einander ähnlichen Formen näher zusammenzufassen. %. 1. Eubouvardia. Folia lerna v. guaterna (rarius hine inde opposita) vere vertieillata. Flores in corymbo ter- minali plurifloro erecti, corolla coceinea extus hirta gla- brave tubo intas cingulo villoso. A. Corolla extus hirta. Species: angustifolia, glaherrima, hirtella, hypoleuca, linearis, ?obovata, quaternifolia, scabrida, splendens, ?stri- g0sa, temniflora, ternifolia, tolucana. B. Corolla extus glabra. Species: leiantha, scabra. 8.2. Bouvardiastrum. Yolia opposit2 (rarius hinc inde terna). Flores in corymbo terminali paucifloro sacpe nutantes, corolla lntea vel ex Iuieo et rubro varia, ex- tus intusque glabra ve) extus hirta, A. Corolla extus glabra. Species: bicolor, ?Cavanillesii, chlorantha, ?chrysantha {ex corollae colore), cordifelia, llava, laevis, mollis, quiuqne- Bora, triflora, versicolor, B. Corolla extus hirta v. sericea, Species: discolor, xylosteoides. $.3. Bouvardioides. Folia opposita. Flores in corymbo terminali paucifloro erecti, corolla alba, tabo elongato extns intusque glahbro, Species: longidora. 59 In der Abtheilung $. 2. werden vielleicht noch später wei- tere Unterabtheilungen zu machen sein, ehe jedoch die Frucht nicht überall bekannt geworden ist, lässt sich nur provisorisch eine Anordnung treffen, und die vorstehende möge nur für eine vorläufige, das Auffinden erleichternde angesehen werden, Alphabelisches Verzeichniss der bisher bekannt gewordenen Arten- Namen. angustifolia HBE{h._ bicolor Kze, Cavanillesii DO. = multifora. ehlorantha Bertol.: chrysantha Mart. coccinea Lk. = ternifolia. cordifolia DC. erocata V. Houtte Cat. discolor Hook. et Arn. flava Decne. Jacguinis HRK. == ternifoliu. glaberrima Engelm, hirtella "HBKith. hypoleuca Benth. laevis Mart. et Gal. teiantka Benth. linearis HBKth. tongiflora HBKth. mollis Linden Cat. multifiora Schult, p et fil, mutabilis h. Berol. — versicofor. obovata HBKth. obovata Benth. — seabra. quaternifolia DC. Quinqueflora Dehnh, scabra Hook. et Arn. stabrida Martens et Gal. splendens Grah. strigosa Benth. tenuiflora h. Berol. ternifolia Schldl. = coccinea, Jacguini et triphylia. tolucana Hook. et Arn. triflora HBKih. triphylia Salisb. — ternifolia. versicolor Ker. zylosteoides Hook, et Arn. 60 Bouvardia angustifolia HBKth. Nov, gen. III. 3883. (p. 300. edit. maj.), Kth. Syn. II. p- 40. Aeginetia hyssopifolia Willd. hh. n. 2793. (specim. Humboldt., in schedula „Aegynetia. Mi. del Monte“ e. diagnosi: foliis angusto-lanceolatis corollisqgue scabris, pedunculis ter- minalibns axillaribusgue trißoris.) Kunth’s Beschreibung: Zweige rund, die älteren kahl, die jüngeren kurz-steifhaarig (hirtelli). Die Blätter zu dreien, schr kurz gestielt, lanzeitlich, an der Spitze pfriemlich- verschmälert, am Rande umgehogen, aderig, mit unten vor- tretender Mittelrippe, häntig, oberseits kahl und grün, unter- seits blasser, dünn- und kurz-steifhaarig, 20—22 Lin. lang, 3—3'/, Lin. breit; Nebenblätter dreispaltig, mit linealisch- pfriemlichen Zipfeln; Blumen in fast dreitheiligen Dolden- trauben, 8— 9 Lin. lang. Kelch wie bei B. lincaris, die Zipfel desselben zwei- bis dreimal kürzer als die Biumen- kronenröhre, Blumenkrone, Stauhgefässe und Pistill wie bei B. linearis. Griffel kahl. Frucht nicht gesehen, — Von Humboldt und Bonpland mit B. lincaris in Mexico hei S. Augustin de las Onevas und Moran in einer Höhe von 1100 — 1300 Toisen gesammelt. — Von B. linearis nur durch die Gestalt der Blätter und die Länge des Kelches ver- schieden. Aendert ab mit 5-theiligem Kelche und Kronen saum. An diese von Kunth eninommenen Angaben wollen wir gleich die Bemerkung knüpfen, dass der Fundort „Meran“ eine Bergwerksgrube ist, nahe bei Real del Monte nordöstlich von Mexico belegen, und dass in dieser Gegend C. Ehren“ 6 berg vorzüglich seine Sammlungen gemacht hat, und dass wir sowohl B. Zincaris, als diejenige Art, welche wir nach- folgend als B. angustifolia nach unseren Gartenexemplaren beschreiben wollen, von ihm ans dieser Gegend erhalten haben. Es folge nun die Beschreibung der lebenden Pflanze: Bis fast 4 Fuss hoher, mehrere holzige Stämme neben einander treihender, aufrecht -ästiger, an den meisten Spitzen blühender Sirauch mit glatter, weisslicher Riude. Die Zweige sind rund, aber durch die von den Blätiern herablaufenden Leisten kanlig. Konische, spitze, gerad» - abstehende Haare überziehen die Zweige bis in die Infloreseenz und die Kelche, so wie die Blätter, sind aber an den jüngeren Achsentheilen und besonders auf der untern Blattfläche länger, dünner und weicher, auf der Oberseite der Blätter kürzer, aus breiterer Basis, durch welche Verschiedenheit bewirkt wird, dass die obere Blattäche sich etwas schärflich anfühlen lässt, die un- tere aber sanfter, und eine blassere Farbe hat. Die Blätter stehen zn dreien, sind 1 Zell bis gegen 2 Zoll lang und 2 bis 4 Linien ungefähr in der Mitte breit; sie haben einen sehr kurzen oder fast gar keinen Stiel, sind schmal lanzeitlich, nach vorn länger zugespitzt, am Rande umgehogen;'der Mittel- nerv tritt nnten stark mit bleicher Färbung hervor und ist oben eingedrückt, von ihm gehen anf jeder Seite 2 -- 3 Venen unter spitzem Winkel nach dem Rande hin, anastomosiren aber gar nicht oder nur mit einer feinen Verlängerung, tre- ten unten kaum hervor und sind oben nur schmal eingedrückt. Die Nebenhlätter hestehen nur aus einem pfriemlichen Fort- satz, ‘oder aus dreien, von denen dann der mitilere länger ist, oder aus zwei einander genäherten, grösseren, sie sind ge- wöhnlich an der Spitze röthlich oder gelblich, doch verwelkt später diese Spitze, so dass uoch etwas von der rolhen Fär- 62 bung an der zurückbleibenden Spitze zu schen ist. Der Blüthenstand ist häufig aus einer terminalen Doldentraube, drei ans den nächsten Blattwinkeln sich anschliessenden, zusam- mengesetzt, und bald reich-, bald armblüthig. Au der Basis ihrer kurzen Zweige und der Blumenstiele finden sich auch kleine Blätter mit Stipeln, oder diese letzteren gleichsam allein mit einem rothen Rande und stärkerer Behaarung, indem auch statt der Blätter Stipularbildungen auftreten. Die Blumen- stiele sind länger oder kürzer als die Kelche, welche 2!/, bis 2%/, Lin. lang, ungefähr 1°/, Lin. lange, aus hreiterer Basis linearische, zugespitzte, am äussersten Ende zuweilen rothgefärbte Zipfel haben, in deren zwischenliegenden stum- pfen Buchten eine sehr kleine, pfriemliche, kaum zwischen den Haaren zu unterscheidende Papille sich befindet, Die ganze, blendend scharlachroih gefärbte Blumenkrone misst zwischen 9— 10 Linien, und ist stark roth behaart, die Röhre ist fast eylindrisch, unten verschmälert, die Zipfel des Saumes sind breit-eiförmig, spitz, und ihre Spitze kurz nach innen gebogen. Die länglichen, gelben Antheren errei- cheu mit ihren oberen Spitzen die Buchten zwischen den Kronenzipfelns, Ein Gürtel von dichten Haaren ist etwa 3 Lin. von der Bäsis entfernt. Der weisse Griffel ist mit den heiden schmalen, stumpfen und gelben Narbenlappen 5 Lin. lang. Seizte bis jetzt im Garten keine Frucht an, die überhaupt bei der gewöhnlichen Gartenkultur selten erscheint, weil die Sträucher, wenn sie noch im Blühen sind, wieder ausgehoben werden müssen, um sie vor dem Frost zu schützen. Die oben eitirte Pfanze der Willdenow’schen Samm- Jung scheint uns gewiss hierher zu gehören, sie ist in der Kunth’schen nicht vorhanden. Anch C. Ehrenberg sandte Exemplare von Mineral del Monte in Blume und in Frucht, ebenso scheint ein Blüthenexemplar, gesammelt im September, 63 „in campis inter Tepeyanalco et Pinal hierher zu ge- hören. Bouvardia bicelor Kze, Linn. XX. 24. Diese Art wurde nach Kunze a. a. O. im botanischen Garten zu Leipzig aus mexicanischen Saamen erzogen and blühte zuerst im Juli 1845. Kunze’s Beschreibung: Ein ungefähr 2 Fuss hoher Strauch, mit weisslicher, kahler Rinde, die in der Jugend Aaumig -steifhaarig ist. Die gegenständigen Blätter sind ei- förmig, zugespitzi, am Grunde fast abgestutzt, oben sammet- haarig, unten, besonders an den Adern, grau-steifhaarig und gewimpert; au den Spitzen der Zweige stehen zn dreien ge- stielte, überhängende Blumen, deren Kronenröhre am Grande verschmälert, kahl und neunmal länger als die Kelchzipfel ist, die Randzipfel der Krone sind stumpf, mit einem Spitz- ehen; die Stauhgefässe überragen die Kronenröhre. Kommt mit B. versicolor Ker. (Bot. Reg. t. 245.) überein in dem meist, aber nicht steis, gelben Kronenrande, der aber aussen, nicht innen diese Farbe zeigt. Die B. versicolor unterschei- det sich ferner durch Janzeitliche, am Grunde lang verschmä- lerte Blätter, dreitheilige Doldentrauben und längere Blumen- kronen. Ker gebe zweifelhaft als deren Vaterland das südliche Amerika an. Beide Arten müssen noch lebend mit einander verglichen werden. — Weiter ist nichts über diese Art be- kannt geworden, welche im botanischen Garten zu Halle noch nicht geblüht hat. Bouvardia Cavaniliessii DC. prodr. s. B. multiflora. 61 Bouvardia ehlorantha Beriol. in litt. in R. Sch. Mant. in Vol. 1, syst. veg. p. 116. et fide eorum: Houstonia chlorantha Bertol. elench,*) p. 5. (excl. syn. Jarg.), Txora americana Linn. spec. 160? Irora alba Hort, Ital., Christimia ochroleuca Rafın. Annal. gen. 1820, Aont. p. 226. Diese von Bertoloni aufgestellte Art isi von DeCan- dolle ganz übersehen, dena er hat weder sie selbst, noch eins ihrer Synonyme irgendwo erwähnt. Bertoloni’s Beschreibung: Strauch höher als B. triphylia;, Blätter breiter, freulig-grün, unten blass, ge- genständig, nicht zu dreien wirtelig, lanzettlich und am Grunde mehr verschmälert als wirklich gestielt und dunkel- grün. Blumen doppelt grösser, büschelig-doldentraubig au den Spitzen der Zweige. Kelch perigyn, mit 4 freien, lanzeitlichen, zugespitzien, aufrecht-ahstehenden Ahschnit- ten. Die Röhre der aus Roth ins Gelhliche oder Weiss- liche gefärbten, kahlen Blumenkrone sehr lang, trich- terig, mit 3— 4-spaltigem Sanme, dessen Abschnitte ei- förmig, abstehend-zurücekgehogen, klein und durch eme kur- ze, nach innen gebogene Zuspitzung weich -stachelspitzig sind. Bei den dreispaltigen Corollen sind die 3 Staubgefässe im Schlunde derselben, indem die Staubfäden fast der ganzen Länge nach innen angewachsen sind, und die länglichen, auf- liegenden Antheren hervorragen. Der Griffel ist eingeschlos- sen, kürzer als die Staubgefässe; Narbe 2-spaltig, mit ei- *) Dieser Tauschkatalog lebender Pdanzen des Gartens zu Beloxna erschien 1820; ob iu demmselbeu noch mehr über diese Pflauze steht, wissen wir nicht, da wir das Buch nie sahen. 65 förnigen, ebenen, gerade -aufrechten Abschnitten, — Wächst im wärmeren Amerika. P. Diese von Bertolonmi herrührende Beschreibung ist nicht genügend, um ans derselben mit Sicherheit zu ent- nehmen, dass die Pflauze eine Bouvardia sei. Das Vater- land ist für eine Bouvardia verdächtig, könnte aher wohl zu einer andern Rubiaccu passen, die Länge der Blumen- krone (wie es scheint, auf zwei. Zoll zu veranschlagen) nähert sie der B. longi/lora, für welche auch noch ver- schiedene andere Kennzeichen passen würden, aber die Blumen- farbe scheint eine ganz andere zu sein, Andrerseits könnte man glauben, dass Irora alba der italienischen Gärten die- selbe Pflanze sei, wie die Houstonia alba der belgischen, und dann würde chlorantha zu versicolor gehören, wie nach der Angabe der Blumenfarbe wohl sein könnte, besonders da auck bei versicolor das zuweilen vorkommende Fehlen eines Korollenzipfels angezeigt wird; dagegen spricht die Länge der Blumenkrone, Vorläufig ist B. chlorantha als eine zwei- felhafte Art zu betrachten. Bouvardia chrysantha Mart. Delect. sem. hort. Monar, 1848. p. 4. adnst. Martins Diagn.: Kleinstrauchig, kahl, die jüngeren Zweige undeutlich vierkantig; die Blätter (gegenständig ader zu dreien?) etwas lederig, ‚aderlos, lanzeitllich, spitz; die Nebenblätter pfriemlich zwischen den Blattstielen und kürzer als diese; “Doldentrauben endständig, aufrecht, 7 — 12-bin- mig; die Zähne des Kelches, welcher 6 — mal kürzer als die Blumenkrone ist, lanzeitlich, spitz, der Kelchröhre gleich- lang; die Binmenkrone goldgelb, mit kurzem, 4—5-spalti- gem Saum nnd 4—5-kantiger Röhre, der Griffel die 4—5 eingeschlossenen Antheren fast überragend. In Mexico bei 2r 84. ts Heft. 5 66 Santjaguillo vom Baron Karwinski gefunden. Im Cap- hause. Diese Diagnose, welche das Einzige ist, was wir von dieser Pflanze wissen, giebt weder über die Stellung, noch über das Grössenverhältniss der Blätter in Länge und Breite Auskunft, sagt nicht, ob die Corolle im Innern einen Haar- gürtel besitze oder nicht, enthält aber mehreres Unwesent- liche, wie die Zahlenverschiedenheit der Blüthentheile, wie das Verhältuiss des Griffels (richtiger wohl des Pistills) und der Stanbgefässe. Offenbar gehört diese Art in die zweite Abtheilung der Gattung mit gelben und kahlen Blumen, in welcher sie sich durch die aufrechtstehenden, mehr als drei-, bis fünfblumigen Doldentrauben auszeichnet, Bouvardia coccinen Link s. ternifolia. Bouvardia cordifolia DC, pr. IV. p. 366. n. il. Irora cordifolia Fl. Mex. Ic. ined. DC’s Diagn.: Halbstrauch; die Blätter gegenständig, sehr kurz gestielt, herzförmig, spitz; Doldentranben endstän- dig, sitzend, 6—10blumig, mit einer schmutzig ans dem Gel- ben in Scharlach übergehend gefärbten Blumenkrone von 6 bis 7 Lin. Länge. — Mexico. Diese wenigen Worte müssen zar Erkennung dieser Art genügen, welche der ältere DeCandolle aus den nicht edir- ten Bildern der Flora Mexicana von Mocino und Sesse al- lein kennen lernte. Der sitzende Blüthenstand kommt bei einigen Arten, wenn auch nur als Ausnahme, vor, und jeder Blüthenstand, welcher durch seitliche verstärkt wird, kann leicht dies Ansehen gewinnen. Herzförmige Blätter sind. noch selten bei den Bouvardien. Von den Dimensionen der Blätter, 67 des Kelches im Vergleich zur Corolle, von den Kelch- und Kroneuzipfeln wären noch einige Notizen ans dem Bilde zu entnehmen gewesen, wenn auch nicht über die Genitalien, die innere Beschaffenheit der Kronenröhre und Frucht Auskunft zu erhalten war. DeCandolle stellt diese Art an das Ende der zweiten Abtheilung, mit nicht gebärteter Kronenröhre und gegenständigen Blättern. Bouvardia crocata Van Houtte Cat. 1846. Nar dem Namen nach bekannt, auch das Vaterland nicht bezeichnet. Wahrscheinlich identisch mit einer der Arten der Abtheilung Bouvariastrum. Bouvardia Tdiscolor . Hook. et Arn. Bot. Beech. voy. p. 428. in nota n.3. Hook. u. Arn. Beschr.: Strauch mit holzigen, hin und her gebogenen (tortnosi) Stengeln; die älteren Zweige mit den Narben der abgefallenen Blätter und Nebenblätter ge- zeichnet, die jüngeren sehr filzig, fast wollig. Die Blätter gegenständig, eiföormig, zugespitzt, kurz gestielt, oben rauch- haarig (hirsuta, in der Beschreibung: mässig behaart), nnten weisslich, filzig, bei den jüngeren sehr weiss (in der Be- schreibung: „unten wellig und viel blasser, bei den jüngeren rein weiss“), ®-—3 Zoll lang, fiederaderig. Die Nebenblätter ei-lanzeitförmig, frei (?) abfallend; die Doldentrauben dicht- klumig, kopfig (in der Beschreibung: die Blumen dicht ge- drängt, so dass die Doldentraube wie ein Köpfchen erscheint) gestielt, endständig, mit Deckblättera. Kelchzipfel lanzettlich, verlängert (in der Beschreibung: verlängert, fast blattförmig). Die Binmenkrone ungefähr i Zoll lang, weisslich-Alzig (in der Beschreibang: durch weissen und wolligen Flaum grau- lich). — In der Provinz Oaxaca zwischen Tehuantepec und 5# 68 Voea del Monte von Andrienx (pl. exsiee. Mexie. u. 334.) gesammelt und danach beschrieben. Wir müssen bei dieser Characteristik auf die kleinen Verschiedenheiten, welche in der Diagnose und der Beschrei- bang vorkommen, aufmerksam machen, Es scheint der ganze Artikel nicht mit gehöriger Sorgfalt redigirt. Die dichte Be- haarung und die kopfähnlich gedrängt-stehenden Blumen, dJe- ren Farbe aber nichf angegeben wird, scheinen die Haupt- unterschiede dieser Pflanze zu Lilden, welche den Verfassern nicht ganz sicher zu Bouvardia zu gehören scheint, ohae dass sie etwas Bestimmtes darüber angäben. Ueber die Ge- nitalien und Frucht schweigen sie gänzlich. Wahrscheinlich ist diese Art der zweiten Abtheilung angehörig, wenigstens deuten die gegenständigen Blätter darauf hin. Bouvardia flava Deene. in Vau Hontte Flore des serres I. p. 215. ce. icone, Lindl. Bet. Reg. 1846. Vol. 32. 1.32. (Aus der Gärtaerei von Mr. Glendinning zu Turnham Green.) Decaisne’s Beschreibung: Strauch etwas über 3 F. {1 Meter) hoch, mit aschgraulicher Rinde am alten Holze und krantigen, kahlen, etwas röthlichen, jüngeren Zweigen, die mit bleich- grünen Puukten bestreut sind. Die Blätter ge- gensländig, oval-lanzeitlich, in den knrzen Blatistiel ver- sehmälert, zugespitzt, mit abwärts-gebogener Spitze, fieder- adrig, Nerv und Adern oben eingedrückt, unten vorstehend ond dünn behaart, mit am Rande häufigen Haaren, welche in Wimpern übergehen und auf kleinen Wärzchen sitzen; die Platte häutig, bleich-grün bei im Schatten gewachsenen Exemplaren, bei in der Sonne befindlichen roth gefärbt oder hreit mit Roth iibergossen oder dunkelroth geßeckt. Blatt- stiele oben gerinnelt, unten rundlich, am Grunde schwach 69 verdickt. Die Nebenblätter zwischen den Stengelblätiern mehr oder weniger verwachsen, in 3—4 pfriemliche, ungleiche Zipfel getheilt, von denen der mittlere Jänger ist, die der Jüngeren Blätter verwachsen, eine mehr oder minder lange Röhre bildend,, in vier lanzeitliche Zipfel getheilt, von denen die seitlichen lanzettich -blattartig, die beiden mittleren kür- zer, linealisch-pfriemlich, selten zweigetheilt sind. Der Blüthen- stiel ist in der That achselständig an den höchsten Zweigen, erschien wie endständig aus der Verlängerung der Zweige (in der Diagnose heissen sie endständig), meist 3-blumig, mit fadenförmigen und borstenartigen Deekhlätichen, durch eine schöne gelbe Blume geendet, alle Verzweigungen etwas flaumhaarig. Kelch halbkugelig, mit 4 vortretenden, zu den Zipfeln gehenden Nerven, welche Zipfel Janzetilich - linealisch, mit kurzen, weissen Haaren bestrent, zwischen sich kurze Borsten tragen. Die Blumenkrone ist auf beiden Seiten kahl und gelb, ihre Röhre misst ungefähr 11/, Zoll (4 Centi- meier), der Saum ist in ovale, ausgehreitete Zipfel getheilt. Die länglichen, gelblichen Stanbbentel sind anf der Mitte ihres Rückens befestigt, fast sitzend. Der Griffel ist ganz kahl und überragt die Kronenröhre, er ist in zwei längliche, stigmatöse Zipfel getheilt. Diese Art brachte Ghiesbreght aus Mexico. (Nach Decaisne in V. Hontie.) Wir haben diese Art aus dem botanischen Garten zu Ber- lin erhalten, und geben nur noch eine Beschreibung der Blüthen- theile, da wir zu der oben gegebenen Beschreibung nicht viel hinzufügen könnten, An den Spitzen der Zweige erscheinen leicht herabgeho- gen, oder fast häugend, drei cymös gestellte Blumen, an wel- che sich noch zuweilen 2 einblumige Blüthenstiele aus dem obersten Blätterpaar anschliessen. Bei dem dreiblumigen 70 Blüthenstande ist die mittlere Blume die eigentliche terminale, ihr Stiel hat nie Braeteen, die beiden seitlichen sind fast gleich- lang, und werden von kurzen, pfriemlichen, stipelartigen Theilen gestützt; die beiden accessorischen Blumen haben ent- weder wahre (nackte) Blumenstiele, oder falsche in ihrer Mitte häufig mit 2Bracteen. (Es geht daraus hervor, dass möglicher Weise diese accessorischen Blüthenstiele auch dreiblumig wer- den könuen, und so ein neunblumiger Blüthenstand auftreten würde.) Die Blumenstiele sind so lang wie der Kelch, oder mehr oder weniger länger, und mit ihm von kleinen, weichen, abstehenden Haaren besetzt. Die kurze Kelchröhre ist fast halbkugelig,, die aufrechten Zipfel ihres Saumes sind schmal, spitz, am Bande kurz gewimpert und 3- bis 4-mal länger als ihre Röhre. Zwischen diesen Zipfeln stehen vielmals kleinere, winzige, fast pfriemliche, bald einfache, bald ge-- doppelte, bald ganz fehlende Fortsätze (Stipularbildung "des Kelchs). Die gelbe Blumenkrone hat eine aus schmaler Ba- sis sich allmählig erweiternde Röhre, welche ungefähr 3-mal so lang als der Kelch ist, und, ausser einer leichten Behaa- rung innen am untersten Grande, auf beiden Seiten kaht ist. Die Autheren sind im oberen Theile der Röhre fast sitzend, länglich, fast pfeilförmig, indem ihre beiden graden, untern Zipfel durch eine schmale Buacht getrennt sind, nach oben sich allmählig etwas verjüngen und stumpf endigen, mit ihrer Spitze aber die Basis der Kronenzipfel noch nicht erreichen. Der Griffel ist oben in zwei sigmatöse, keulenförmige Aeste getheilt. j Lindley nennt diese Pflanze „eine kleine Kalthaus- pflanze“, was wir auch bestätigen‘ können, Solche kleine Exemplare blühen schon ganz reichlich fast bei allen Bou- vardien. a Von Schiede ist diese Ari bei San Jose del Oro in der regio frigida im Juni blühend und Frucht tragend gesammelt. Die Behaarung ist zuweilen geringer, als an den Garten- exemplaren, anch variiren die Kelchzipfel in ihrer Länge, so dass sie %, der Blumenkrone erreichen. ‘Die Frucht ist ku- gelig-zweiknöpfg (wie aus 2 Kngeln zusammengesetzt), un- gefähr 21/, Lin. hoch, ‚4 Lin. breit, mit einer ganz- glatten, kahlen, fıst schwach glänzenden Oberfläche (ähnlich wie bei den Blättern), innerhalb des Kelches schwach gewölbt, der Kelchrand sehr schmal vorstehend, seine langen Zipfel ge- wöhnlich an -der Furche und auf dem Rücken tragend. Die Saamen rund, dünn und concavy, mit sehr breitem Flügel- raude. — Das eiuzige Bedenken, welches ich bei der Be- stimmung dieser Exemplare gehabt habe, ist die Bezeichnung Schiede’s: „foribus eoceineis.* Unstreitig sind versicolor und mollis sehr nahe verwandt, aber sie gehören nach ge nauer Ansicht nicht zu unserer Pflanze , die sich entschieden der B. flava anschliesst. Liesse aber das Zusammenanftre- ten der gelben und rothen Farbe an der Blumenkrone einiger Arten vielleicht vermuihen, dass ein solcher Wechsel der Fär- bung bei der ganzen Blumenkrone eintreten könnte, so würde jeve Bezeichnung der Farhe von keinem Gewichte sein. Beuvardia glaberrima Engelm. Sketch of the Bot. of Wislie. exped. 22. adnot. - Engelm. Diagn.: Ganz kahl, mit aufrechtem, run- dem Stengel, zu dreien im Quirl stehenden, karz-gestielten, eiförmig-lanzettlichen, an beiden Enden zugespitzten, offen abstehenden oder herabgebogenen Blättern; mit zusammenge- Setzter, behlätterter Trugdolde, Kelchzipfel doppelt so lang als die Kelchröhre, Blumenkrone 5 — 6mal länger als der Kelch, aussen fast kahl, innen sparsam bebartet. Im nörd- lichen Mexico (bei Cosihnirachi). 72 Diese Diagnose lässt viel zu wünschen übrig, nämlich wir vermissen die Angabe der Länge und Breite der Blätter, der Blumenfarbe, ob die Pflanze ein Strauch oder eine Staude ist, wo der innere Bart der Corolle sich befinde, wie die Nebenbläiter beschaffen sind. ‚Wir sind daher nur im Stande, zu vermuthen, dass diese Art wegen der zu dreien gestellten Blätter in die erste Abtheilung der Gattung gehöre. — Von Asa Gray wird in einer Note in den Plantae Wrightiauae diese B. glaberrima für identisch erklärt mit B. splendens Grah., und dass diese wieder zu der Cavanillesischen Irora coccin:a gehöre, was wir nicht so unbedingt zugeben können. Bouvardia hirtella HBKch. Nova gen. II, p. 354. (p- 300. ed. major.), Kant j Syn. II. p. 41. Kunth’s Beschreibung: Strauch; ältere Zweige rund, kahl, aschgran; die jüngeren mit kurzen, ahstchenden, weichen Haaren, uud kurzen Scheiden, die an der Spitze drei sehr kleine Blättehen iragen. Die Blätter zu dreien, kurz gestielt, lanzettlich, an der Spitze pfriemlich - verschmälert, ganzrandig, am Bande umgebogen, aderig, der Nerv und die mit ihm fast parallelen Adern vorstehend, Fläche häutig, auf hei- den Seiten, aber besonders unten, kurz steifhaarig, 15 — 16 Lin. lang, 3—5!/, L. breit. Nebenblätter kurz steifhaarig, ungetheilt, linealisch - pfriemlich, am Grunde mit den Blattstielen scheidig- verwachsen. Blumen 10 — il Lin. lang, in Doldeutrauben. Kelch 5- his 6-mal kürzer als die Kronenröhre. Antberen wenig voriretend. Der Griffel halb so lang als die Kronen- röhre. Kelch, Blumenkrone, Staubgefässe und Stengel wie bei B. Iinearis. — Bei der Hanptstadt Mexico in einer Höhe von 1163 Toisen von Humboldt und Bonpland im Mai 73 blühend gesammelt. — Steht der Aeginetia multiflora Car. sehr nahe. Ist vielleicht die B. hirtella nebst der B. angusti- folia nur eine Varietät der B, linearis? fragt Kunth am Schlusse der hier wiedergegebenen Beschreibung. Wenn wir eine im botanischen Garten zu Halle culüirvirte Art zu dieser B. kirtella rechnen, so stützen wir uns dahei ‚teils auf die Beschreibung, theils auf ein Origimal-Exemplar im Kunth’schen Herbar, und halten auch diese Art, so gut wie B. angustifolia und B. linearis, für unterschieden, ob- wohl nahestehend. Folgemie Beschreibung haben wir von der Gartenpflauze entworfen. “ Die Pflanze bildet einen 2 Fuss hohen oder etwas höhern Busch, mund jst mehr ein Halbstrauch als ein Strauch, da sie eine grosse Menge Wurzeltriehe, dicht bei einander stehend, bildet, und das daraus entsichende Holz von oben her tiefer abstirbt, als hei den andern heiden verwandten Arten, der B. angustifolia und Zincaris. Auch hier hat der holzige Theil eine graulich- weisse, ziemlich glatte Rinde. Eine äusserst kurze, aber doch gerade abstehende Behaarung überzieht fast gleichmässig die runden Aeste, die Blätter, -die Nebenblätter, die Blumenstiele und Kelche, ist aber an den Aesten etwas kürzer als an den Blättern, auf deren Oberseite sie etwas steifer ist als auf der mntern, welche aber dadurch kaum weicher nnd hlasser wird. Die Blätter stehen zu dreien und vieren, sind kurz gestielt, im Gauzen 20 — 24 Linien lang und in der Mitie der Platte oder etwas unter derselben 4—6 Lisien breit, an kräftigen, sterilen Schössen findet man sie auch bis 34 Lin. lang und 8 Lin. breit (Verhältniss der Breite sur Länge also wie 1: 4 oder 5), lanzettlich, nach oben länger zugespitzt; der Nerv und die 3—4 aus ihm auf jeder Seite entspringenden Hauptadern, welche auf verschiedene Weise verlaufen, verbinden sich selbst gegen den Rand hin 74 unmittelbar oder durch eiuen schwächern Ast, ragen auf der Unterseite hervor, sind oben eingedrückt, Der Blattrand ist kaum umgebogen, und ist mit steifichen Härchen, welche kleine, spitze, dicht gestellte Zähnchen gleichsam bilden, wie gezähnelt und etwas scharf. Die Nebenblätier treten in ver- schiedener Bildung auf, in der Mitte, zwischen je 2 Blättern, steht ein bald längerer, eine Linie langer, bald kürzerer, kaum eine halbe Linie langer, pfriemlicher Fortsatz, der mit län- geren, mehr aufrechten Haaren besetzt ist, und in der Jugend durch eine kleine, durchscheinende, gelbliche Drüsenbildung beschlossen wird, welche, später abtroeknend, als ein gelb- liches Köpfchen erscheint und endlich abfällt; neben diesem mittleren steht ein ähnlicher, aber vielmals kleinerer, zuwei- len kaum bemerklicher, eutweder frei oder dem grösseren ge- nähert. Die endständige Traubendolde ist häufig kurz ge- stielt, ‚und wird daher von den zunächst unter ihr stehenden Blättern, oder auch wohl von den aus deren Achseln hervor- wachsenden Zweigen etwas verdeckt. Die Blumenstiele sind meist etwas länger als der Kelch, der 21/, Lin. im Ganzen lang, eine umgekehri-kegelförmige, etwas eckige, eine Linie lange Röhre hat, und schmale, fast linealische, allmählig sich spitz zuspitzende, mit. grösseren steiflichen Haaren besetzte Zipfel von 11/, Lin. Länge trägt, in deren breiten, sie tren- nenden Buchten in der Mitte zuweilen ein nur halb so langer, pfriemlicher Fortsatz steht (Stipularbildung des Kelchs). Die Blumenkrone ist 12 Lin. lang oder wenig länger, mit fast eylindrischer , von dicklichen, rothen Haaren bedeckter Röhre, mit eiförmigen, spitzen, kaum Al/, Lin. langen Kronen- zipfeln. Die Spitzen der Antheren stehen noch 13/, Lin. un- ter der Schlundmündeng, und ein schwach behaarter Gürtel befindet sich ungefähr 4 Lin. über der Basis der Kronenröhre. Der Stempel erreicht die Länge der ganzen Blumenkrone, der 75 Griffel ist unten weisslich, wird dann röthlieh, und seine bei- den schmal elliptischen, stigmatösen Schenkel sind:roth. Wenn neuerdings Asa Gray in den Plantae Wrightianae v: 80. n.236. auch Bourvardia kirtella HBKth. von Wright gefunden, an den Hügel-Abhängen des Passes an der Limpia im Angust gesammelt, in Nord-Mexico von Wislicenus und Gregg mitgetheilt, und aus der Umgegend der Hauptstadt Mexico von Gregg, so ist dies eine unseres Bedünkens et- was unsichere Bestimmung, denn der Verf. sagt: „Scheint in die faumhaarige Varietät, welche B. Jacguinid genannt wird, überzugehen. Einige "Exemplare der Sammlung von 1851 haben mehr krautige und grade aufrechte Stengel, breitere Blätter, deren obere Wirtel 4—-7 Blätter enthalten, und grös- sere Blumen“, und hierzu in einer Note noch bemerkt: „Bow- vardia glaberrima Eugelm. in Wisl. Neu-Mex. p. 106. ist B. splendens Grah. in Bot. Mag., und daher deutlich auch Houstonia coccinea Andr. Bot. Repos. t. 106. und Zxora coccinea Cav. Icon. 4. t. 305°, so sieht man daraus, dass der Verf. mit den Schwierigkeiten dieser Gattung nicht ver- traut gewesen ist und nur nach dem ersten Aublick geurtheilt hat. Vehrigens wäre es interessant zu wissen, welche Arten so weit nördlich gehen. Bouvardia hypoleuca Benth. pl. Hartweg. 288. n. 1605. Bentham’s Beschreibung: Die Zweige grau-flanmig, die Blätter zu dreien oder vieren, linealisch -lanzetllich, am Rande umgeschlagen, oben grüulich, scharf kurzhaarig, un- ten weiss-filzig; Nebenblätter pfriemlich; Doldentrauben dicht, Blamenkronen steifhaarig. Vielleicht eine Varielät der B. scabrida Mart. et Gal., aber die grössten Blätter sind kanm 3 Lin, breit und fast 3 Zoll lang, gewöhnlich A—® Zoll lang 36 und 1— 2 Lin. breit, durch den weissen Filz der Unterseite ausgezeichnet. Die Scheide der Nehenblätter sehr kurz, sie selbst borstenförmig, häufig einzeln, 1— 3 Lin. lang, Die Kelchzipfel linien -pfriemförmig, länger als in den meisten verwandten Arten, aber ihr Verhältniss zur Länge der Blumen- krone scheint bei den Bouvardien sehr veränderlich zu sein. Die Biumenkrone 9 Lin. lang, scharlachroth, von kurzen, weisslichen Haaren steifhaarig. Die Kapsel eiförmig, von den Seiten etwas zusammengedrückt, auf jeder Seite mit einer Furche, Wächst hei Aguas calientes In Mexico, von Hart- weg gesammelt. (Bentham.) Der Verfasser fühlt selbst die zweifelbafte Stellung, wel- che diese Art einnimmt, die er hauptsächlich durch die unten weissfilzigen Blätter unterscheidet, und zunächst mit B. sca- brida, einer ebenfalls zweifelhaften Art, vergleicht. Das Ver- hältniss der Breite zur Länge der Blätter ist wie 1 : 12, was dem hei B. Zinearis entspricht, das Verhältniss des Kelches zur Blumenkrone hat der Verfasser nicht angegeben, weil er von der Unsicherheit der Längenvergleichnng zwischen Kelchzipfeln und Corolle oder Corellenröhre jsich überzeugt hat. Man entgeht dieser Unsicherheit, wenn man das Mittel zwischen der Lünge des ganzen Kelchs zu der der ganzen Blumenkrone sncht und angiebt. Auch die verschiedene Zahl der Nebenblätterspitzen deutet der Verfasser an. Wenn er weisse Haare an der Corolie angiebt, so ist dies wahrschein- lich nur eine Entfärbnng derselben durch das Trocknen, da die Corollenhaare in der Regel ebenso roih wie die Corolle sind, Von einer ionern Behaarung wird nichts gesagt, sie ist aber wahrscheinlich vorhanden. Die eiförmige Gestalt der Kapsel verdient Beachtung, da andere Arten eine mehr zu- sammengedrückt- kugelige besitzen. Der Fundort „Aguas ealientes“ ist sehr ıngenau, da es in Mexico verschiedene 77 warme Quellen giebt, welche diesen Namen führen. Es ge- hört diese Art offenbar zur Abtheilung: Eubouvardia. Rouvardia Jacguinii HBKih. v. ternifolia. Bouvardia Inevis Mart. et Gal. Bnll. de P’acad. de Bruxelles. Xl. 236. Martens Beschreibung: Kahl, mit kurz (2 Lin. langen) gestielten, eiförmig-zugespitzten (2 Zoll langen und 1 Zoli und darüber breiten) Blättern, welehe unten blasser sind; mit pfriemlichen Nebenblättern, von der Länge der Blait- stiele; Blomenstiele endständig, 3-blumig, gemeinsamer 1! Lin. lang, besondere !/, Lin. lang, schlank, kahl; Kelch kahl, mit linealischen , pfriemlichen Zipfelu, die viermal kür- zer als die Blumenkrone sind, welche scharlachroth, kahl, zolllang ist und eiförmige, stumpfe Zipfel hat; die Staub- gefässe innerhalb des Schlundes sitzend, die Narbe aus zwei Plättchen, in der Kronenröhre eingeschlossen. Wächst bei der Kolonie Zacnapan iu Mexico, von Galeotti gesammelt. Soll der B. triflora DC. (richtiger HBKih.) verwandt sein. Dies ist bestimmt unrichtig, da B. triflora gelbe Blumen hat und keineswegs ein Verhältuiss von Breite zur Länge in den Blät- tern wie 1:2 zeigt, auch ganz andere Stipulae besitzt. Offenbar gehört diese Art nicht zu der Abtheilung Eubouvar- dia, obgleich die Blumen scharlachroth gefärbt sein sollen, was vielleicht nnr aus den trocknen Exemplaren ersehen ist. Ob die Blätter nur opponirt sind, wird nicht gesagt, doch lässt sich dies aus der Vergleichung mit triflora ver- muthen. Auch über das Innere der Blumenkrone wird nichts angegeben. Dass diese Art auch stranchig ist, steht zu ver- mnthen, ebenso, dass ihr die Behaarung nieht gänzlich fehlt, Ob vielleicht B, versecolor? Bouvardia lelantha Bench. Pl. Hartweg. 583. Bentham’s Diaguose: Blätter zu dreien, eiförmig, zugespiizt, am Grunde abgerundet oder fast herzförmig, oben etwas kurzhaarig, unten und die Zweige flaumig - zeitig; Traubendolden fast 3-theilig; Kelchzipfel fünfmal kürzer als die kahle Kronenröhre. Wächst in Guatemala, von Hart- weg gesammelt. (Bentham.) Exemplare, von Warsece- wiez gesammelt, sind im Königl, Herbarium zu Schöneberg aus Guatimala und Costa -rica, Wir fügen zu dieser sehr kurzen Diagnose die Beschrei- bung nach der im Garten kultivirten Pllanze, Strauchig. Blätter zu dreien, breit- eiförmig, zugespitzt, die grössten mit 2/, Zoll langer und 1, Zoll breiter Platte (Verhältniss der Breite zur Länge wie 1 : 12/3), welche auf ihrer grünen Oberseite etwas runzelig und schärllich ist, auf ihrer Unterseite aber weich-Naumig, indem der mit seinen 4— 5 Hauptvenen stark vortretende und oben eingedrückte Nerv stärker behaart ist. Die Binmen stehen in reichhlumi- gen, büschelartig erscheinenden Doldentrauben an den Spitzen des Hauptstengels und der Aeste, sind alle kurz- und fast gleich gestielt, nachdem die Doldentraube sich wiederholt 2- oder 3-spaltig kurz getheilt hat, Die Biumenstiele, welche kürzer als die 3 Lin. langen Kelche sind, sind, wie diese, mit sehr kurzen und kleinen, abstehenden Härchen überstrent, die Kelchzipfel sind ® Lin. lang, schmal, spitz, von etwas längeren Härchen gewimpert, und stumpfe Kanten laufen von ihnen an der Kelchröhre herab. Die Blumenkrone ist 10 Lin, lang, aussen scharlachroth, kahl und glatt, mit einer unten dünneren, ganz allmählig sich erweiternden Röhre und mit einem aus aufrechten, breit-eiförmigen, spitzen und klein 79 weichspitzigen, fast ® Linien langen Zipfeln bestehenden Saum, welcher innen heilroth ist und von vielen kurzen Längsstrichel- ehen etwas bunt erscheint. Die Staubgefässe sind’ im Schlan- de frei, und mit ihren Staubfäden der Röhre lang herab deut- lich angewachsen, und diese ist in der Gegend, wo die Keich- zipfel endigen, mit dichten, weissen Zottenhaaren besetzt. Der rothe Griffel ist nor halb so lang als die Krone, und hat % Narbentneile, welche innen and am Bande mit weisslichem Narbenzellgewebe bedeckt, aussen aber in der Mitte kahl und roth sind. Frucht wurde nicht gebildet. Bouvardia linearis HBKih. Nov. gen. TIL, p.283. (ed. major. p. 299.) Kth. Syn. III, 40, Benth. pl. Hartweg. n. 106, Hook. et Arn. Beech. Voy. 27. ul, Zuerst die Beschreibung Kunth’s, dessen Original- Exemplare wir sowohl aus seiner Sammlung im Königl. Ber- liner Herbar, als auch im Willdeno w’schen Herb. daselbst nu. 2791. unter dem Namen „Aeginetia linifolia: fol. lineari- lanceolatis corollisgue scabris peduncnlis subgeinquelloris ter- minalibns axillaribusque“ von Willdenow bezeichnet fuden, während die von Bonpland geschriebene Etiquette den Na- men: „Aegynetia Cav,“ trägt. Kunth’s Beschreibung: Ein 6 Fuss hoher und noch höherer Strauch, mit runden Aesten, welche jung flaumig - kurzhaarig sind. Die Blätter zu dreien, sehr kurz gestielt, linealisch, an dem obern Ende spitz pfriemlich, ganzrandig, der Rand bis zum Mittelnerven nmgerollt, mit unten vorste- hendem Mittelnerven, häntig, oben grün und durch sehr kleine Haare scharf, unten graulich-kurzhaarig, 12—15 Lin. lang, 1 —1%/, Lin. breit (Verhältnis der Breite zur Länge also wie 1 : 12 oder 10), Die Nebenblätter linealisch- pfriemlich, ) kurzhaarig, zuweilen 2-spaltig. Die Doldentrauben drei- spaltig. Die Blumen 9 — 10 Lin. lang. Die Kelchzipfel linealisch, an der Spitze schinal pfriemlich, etwas kurzhaarig, fünfmal kürzer als die Blumenkrone. Diese 8 Lin. lang, ihre Röhre unterhalb der Mitte, wo die Staubgefässe eingefügt sind, gebartet, die Zipfel 6- bis 7-mal kürzer als die Röhre. Die zweispaltige Narhe hervortretend. — In den gemässigten Gegenden Mexico’s bei San Augustin de las Cuevas, Moran usw, in einer Höhe von 1100 bis 1300 Klaftern, im Mai blühend von Humboldt und Bonpland gesammelt. Hooker und Arnott erhielten ihre Exemplare aus der Gegend zwischen San Blas nnd Tepie, also von der Ostseite Mexieo’s, uud fügen hinzu: wahrscheinlich sei diese Pflanze durch Mexico weit verhreitet, und, wie sie vermuthen, sehr veränderlich, und, wie Kunth schon erwähne, dass seine B. angustifolia und hirtella wohl nicht von dieser linearis verschieden seien, so glauben sie, dass die letztere durch die B, splendens Grah. (Bot. Mag. t. 3781.) in die B. Jac- quini HBKth. übergehe. Der botanische Garten zu Halle erhielt die Pflanze durch den verstorbenen C. Ehrenberg, und wird dessen Exemplar noch kaltivirt. Es ist ein drei Fuss hoher Strauch, welcher unten nur einen sich bald verzweigenden Stamm bildet, ohne besondere Neigung, Wurzelschösse um sich zu erzengen, Seine Zweige haben ein Bestreben, sich ziemlich horizontal anszu- strecken, mögen sie nun Blnmen tragen oder nicht, und dies Bestreben zeigt sich schon an jungen Exemplaren. Die jün- jeren Zweige sind rund, aber durch kleine erhabene Strei- fen, welche von den Zwischenräumen der Blätter bis zum nächsten Blattknoten herablaufen, etwas eckig. Eine sehr kurze, abstehende Behaarung bedeckt die Zweige, Blumen- 81 stiele und Kelche; ist auf der Oberseite aus dieken, vonischen Haaren gebildet, welche diese Seite scharf machen, auf der untern Blattseite aus weicheren, eylindrischen, aber sehr kur- zen Härchen, die nur auf dem breit hervortreienden und blas- seren Nerven etwas länger sind. Die zu dreien siehenden Blätter sind sehr kurz gestielt, Iimealisch, da sie aber am Grunde ein wenig, nach der Spitze hin länger verschmälert sind, gchen sie ins Lanzettliche über, und zeigen nicht selten eine Neigung, sich seitwärts (gleichsam schwach sichelförmig) zu krümmen, ihre Länge beträgt 1%/,— 2 Zoll und eine Linie, ihre Breite 13/,—% Lin., zuweilen auch wohl eiu Geringes mehr (Verhältniss von Breite zur Länge im Allgemeinen wie 1:10 bis 12); sie sind am Rande umgerolli, aber nicht so stark als Kunth dies nach trocknen Exemplaren angiebt, da beim Trocknen, besonders wenn die Exemplare nicht gleich nach dem Abschneiden eingelegt werden, der Rand sich bei allen Arten etwas stärker umzuschlagen pßegt. Aus dem Ner- ven treten auf jeder Seite zwei, zuweilen auch drei Haupt- venen unter einem sehr spitzen Winkel hervor, welche sich dem Bande nähern, ohne jedoch sich dentlich zu verbinden, sie sind unten kaum bemerkbar, oben aber nehst dem Nerven eingesenkt und bei durchfallendem Lichte durchscheinend. Die mit kurzen Härchen besetzien Nebenhlätter bestehen entweder aus einem einzelnen, aus breiterer oder schmalerer Basis hervorgehenden, pfriemlichen, bald längern, hald kürzern Fortsatz, oder aus diesem und kleinen, winzigen, danehen stehenden oder aus dessen Basis selbst hervorgehenden, alle haben eine hlassere oder rothgefärhte Endspitze, welche spä- ter abwelkt. Die Blumen bilden an den Zweigspitzen zwei- mal gabelspaltige (selten dreispaltige) Traubendolden, deren Verzweigung sehr kurz ist, daher sie wie Blüthenbüschel er- scheinen. Die Kelchröhre ist umgekehrt-kegelig-halbkugelig, 26: Bd. 1sHen. 6 82 ungefähr 1 Lin. lang, und trägt einen Sanın von linealischen, spitzen, einnerrigen, 13, Lin. langen Zipfeln, zwischen wel- chen pfriemliche, bald grössere, ungefähr den dritten Theil der Zipfel gleiche, bald sehr kleine, kaum bemerkbare Süi- pnlarfortsätze stehen. Die Blumenkrone ist 8 Lin. lang; die Röhre cylindrisch, kaum nach oben erweitert, aussen mit dieken, scharlackfarbenen Haaren bedeckt, innen mit einem diehtzottigen Haargürtel, der fast 3 Lin. über ihrem Grande beginnt und sich etwas nach unten herabzieht, versehen. Die Krenerzipfel sind breit-oval, spitzlich, mit einem sehr klei- nen, nach innen Sebogenen, weichen Spitzchen endigend. Die Iinealischen Autheren stehen mit ihren Spitzen 1 — 2 Linien von der Mündnug der Röhre oder den Buchten zwischen den Kronenzipfein ab. Der Stempel erreicht mit seinen beiden stigmatösen, dieklichen, mehr oder weniger röthlichen Zipfeln bald die Müudung der Binmenkrone, bald überragt er sie beinahe, Einmal sahen wir eine wohl aus zweien zusammenge- wachsene Blume, mit 7 Kelch- und ebenso vielen Kronen- zipfeln und ehenso vielen Antheren, die 2 Linien tiefer als die Mündung standen, der Fruchtknoten trug aber zwei nicht verwachsene Griffel. Zweige und Kelche, letztere auch an ihren Zipfeln und den Stipnlarfortsätzen, sind zuweilen mehr oder weniger roth zefärbt. Bouvardia longiflora HBKith. Nov. gen. Il. P- 386. (ed, maj. p. 303.) Kıh. Syn. ul. 42? Hb. Willd. n. 2791. et Kth. c. specim. Humboldt! Hook. Bot. Mag. t. 4223. (c. diagnosi), Van Houtte Flose des ser- ser II. 1846. pl. X!, Aeginetia longiflora Cav. Anales de ciencias naturales 3. p. 130. (hide ipsins Car.) Cav. icon. VL p. 51. 4. 572. F.1! 8 Wenn auch einige Fehler in der Beschreibung von Ca- vanilles’ Aeginetia longiflora, wie z.B. die Angabe einer rothen Farbe bei der getrockneten Blume, vorkommen, und seine Abbildung auch gerade nicht vorzüglich ist, so ist doch durch seine Angaben diese schöne Pflanze so genau bezrich- net, dass sie nicht zu verkennen ist. Wenn später, wie wir schon im allgemeinen Theile mittheilten, im Bot. Mag. Schup- pen an der Kronenmündung angegeben wurden, se war dies offenbur eine Täuschung; wenn die Beschreibungen ferner in der Schilderung der Stipulae von einander abweichen, wenn sie endlich aueh in Rücksicht auf die Inforescenz, sowie in Bezug auf die Grössenverhältnisse der Blumenkrone zum Kelch Verschiedenheiten brachten, so dass Ch. Lemaire in Van Houtte’s Flore des serres auf diese Abweichungen anfmerk- sam machte, so deutet dies doch nicht, wir sind davon üher- zeugt, anf speeilische Verschiedenheiten, sondern nur anf eine gewisse Variabilität, die sich überall in der Stipularbildung und in der Grösse der Corolle zeigt, und hiec noch mehr auffallen musste, da die Theile viel grösser und also leichter zu betrachten waren, und darauf, dass die Beschreibung des Bot; rescenz ist überall eine terminale Endhblume, da aber gegen ag. sich zu schr an die Abbildung hielt. Die Inflo- die Spitze eines Haupttriebes oder Stengels schr häufig kleine Seitenäste aus allen Blattwinkeln entstehen, und von diesen jeder eine Blume bringt, so hat es das Ansehen, als ständen mehrere Bliinen in einem trichotomen, behlätterten Blüthen- stande. R Cavanilies hat die Pilanze bei Q@ueretaro und Huano- Juato im October gesammelt, Humboldt und Bonpland fanden sie in der geimässigten Region Mexico’s hei: Santa Anita in einer Höhe von 1170 Klaftern, und.sagen, dass sie bei den Eingebornen „Flor de San Juan“ genannt werde. 6r 8 Hooker erhielt Exemplare aus Guatemala, und kultivirt ward diese Bourardia im Garten des Grafen Derby, in welchen sie von Hzabal gekommen war. Ausserdem besitzen wir diese „kleine strauchartige Pflanze“ von der Cuesta blanea bei Mi- neral del mente durch C. Ehrenberzx in Blüthe und Frucht, und von Dr. Schiede bei Santa Rosa und bei Puerto de Zzmiquilpan in der Regio frigida im Juni blühend gesammelt, mit folgender Notiz: „Bubiacea frutienlosa bipedalis, cor. can- dida, vespere ei noecte odoratissima. Rosa de S. Juan Hispano-Mexicanorum.‘“ Auch Baron Karwiäski hat Exen- plare aus Mexico mitgebracht, wie uns zugekommene Exen- plare zeigen. In ihrer ganzen Erscheinung weicht diese Art so sehr von den übrigen Bouvardien ab, dass man geneigt sein kann, sie generisch zu trennen, während die Frucht keine bemerk- bare Abweichung darbietet. Die Hauptmomente der Verschie- denheit wären: die mit dem Blattstiele länger verbundene, gleichsam etwas bauchige, soweit sie ganz ist, ungefähr 1%/, Lin. lange, auf jeder Mitte mit einer oder einigen Spitzen ansgehende, locker scheidenartige Stipularbildung, durch de- ren bleibende Resie an älteren Theilen die Stelle des Kno- tens immer durch eine Verdickung bezeichnet wird; die ein- blamigen, terminalen Blumenstiele; die weisse und wohl- riechende Corolle mit deren im Verhältniss za den elliptischen, an beiden Euden etwas spitzliehen Kronenzipfeln ungemein langer Röhre, und die spathelig-lanzettlich- linealischen, ihre Röhre vielmal übertreffenden Kelchzipfel, welche auch bei der Frucht noch vertrocknend sich erhalten, und viel länger als der Fruchtkörper sind. Allerdings wohl nicht hinreichend, um, selbst in Verbindung mit dem 1-blumigen Blüthen- stande, bei der sonstigen Ueherrinstimmung eine Trennnng gut zu heissen, Bouvardia mollis Linden’s Catal. 1847. (ex h. Lips.) Manettia myrtifolia Hortorum. Die beiden unter diesen Namen erhaltenen Pflanzen stimm- ten bis auf einen Punkt genau überein, bei mollis nämlich befanden, sich die Antheren in der Mündung der Corollenröhre, das Pistill war aber kürzer; bei der andern standen die An- theren tiefer in der Corollenröhre, aber das Pistill ragte mit seinen zwei schmalen Narbenästen aus derselben her- vor, eine Veränderung der Lage, welche auch bei anderen Bouvardien sowohl von Andern, als von mir gesehen, und von keiner Bedeutung für die Unterscheidung ıst. Ein klei- ner Strauch, von dem man nicht begreift, wie er zu den Na- men: mollis gekommen ist, da er fast ganz kahl ist. Die Blätter gegenständig, kurz gestielt, eiförmig oder breit - ellip- tisch , zugespitzt, oder ei -lanzettlich, dann meist länger zn- gespitzt und spitz, immer am Grunde kurz in den Blattstiel zugespitzt, 13/7, —13/, Zoll lang, 6-— 10 Lin, breit, kleiner nach der Inflorescenz oder auch an der Basis der Zweige. Mittelnerv und gewöhnlich 4 Hauptadern, welche in einem Bogen sich nach oben und der Blattspitze hin biegen, sich aber kaum mit ihren feinen Enden verbinden, nur das oberste Paar bis in die Blattspitze verlaufend, auf der untern, kaum blassern Seite schwach vortretend. Behaarung auf den Blät- tern, ausser den kleinen Härchen, welehe eine ziemlich dichte Einfassung des Randes selbst bilden und auch noch neben ihm vorkommen, fast nicht vorhanden, nur in der Jugend etwas angedeutet, Die Nebenblätter karz, uur am Grande mit dem Blatistiele verbunden, meist mit einem freien convexen Bande, der in der Mitte in eine Spitze ausgeht, oder mehrere kleine Spitzchen trägt, jung wenigstens fein behaart. Die Blumen zu dreien oder fünfen an den Spitzen, oder auch in drei drei- 86 bis vierblamigen Blüthenständen, so dass sie alle drei über dem letzten Blatipaare stehen, und als eine zweimal drei- theilige, sitzende Doldentraube angesehen werden können; die ganze Verzweigung nebst den Kelchen und Biumenkronen kahl, die Blumenstiele meist länger als der 4 Linien lange Kelch, dessen schmale, fast linealische, spitze Zipfel einen Mittelnerven haben und 3 Lin. lang sind. Die Binmenkrone bis 16 Lin. lang, mit eylindrischer, sehr schwach sich von unten nach oben erweiternder Röhre, mit kurzen, 1'/, Lin. langen, hreit-eiförmigen, kurz zugespitzten Zipfeln. Die An- therenspitzen am Schlunde, der Griffel mit seinen beiden elliptischen Narbenästen ungefähr bis zur Hälfte der Röhre reiehend. Frucht nicht gesehen. Mit B. versicolor, flava, laevis, bicolor gewiss nahe verwandt, vielleicht auch mit einer derselben zusammenfallend. Bouvardia multiflora Sehult. p. et fil. Mantissa in Vol. IT. syst. p. 118. Aeginetia multiflora Cav. Anales de ciencias natnra- les 3. p. 131. 1.28. 1.2. (ide Car. et Schult.) Cav. icon. VI. p-52. 1.572. f. 2. (frustulum plantae fractiferum) ! Bouvardia Cavanillesii DC. prodr. IV. p. 366. ». 10!. ? Bouvardia Cavanillesii Lind. Journ. of the borticult. soc. TIL. 246. (ce. icone et Yan Houtte flore d, serr. Y p. 492 — 49h. (c. icone xylogr.)! Wenngleich wir wohl einsehen, dass ein Zweig, welcher nur 3 Blumen an den Spitzen seiner Aestehen trägt, eigentlich dann nur zu dem Namen multiflora Veranlassung gehen könnte, wenn die Pflanze über und über mit solchen Blüthenästchen bedeckt wäre, worüber wir nichts wissen, so können wir doch nicht den zuerst gegebenen Trivial-Namen verwerfen und den von DeCandolle annehmen. Carvanillles hat 8 diese Art sehr unvollkommen gekannt, und nur in trocknen, Frucht tragenden Exemplaren gesehen. Er beschreibt sie fol- gendermassen: Cavanilles’ Beschreibnng: Stengel halbstranchig, 1"/, Fuss hoch, mit gegenständigen Aesten. Blätter gegen- ständig, eiförmig-lanzettlich, mit vorgezogener Zuspitzung, mit einem ästigen Nerven, unten fast zottig, beinahe 8 Lin. lang, 2— 3 Lin. breit; Blaitstiele kurz, am Grunde durch drei zwischen ihnen stehende spitze Stipulae verbunden. Blumen zu Jdreien, auf kurzen’ Blumenstielen. Kapsel queer-eiförmig, wenig grösser als ein Pfefferkorn, durch eine tiefe Furche gleichsam gedoppelt, genabelt, gekrönt mit den vier spitzen, kaum eine Linie langen Kelchzipfeln, an der Spitze durch eine Queerspalte aufspringend, 2-fächrig, Scheidewand ent- gegengesetzt, Saamenträger eiförmig, einzeln in jedem Fache; Saamen schindelig, ganz so wie bei B. longiflora, mit wel- eher sie zusammen wächst und zusammen Frucht trägt. Für die B, longiflora ist als Fundort aber angegeben: Bei @Que- relaro und Huanajnato, und als Zeit (wohl der Fruchtreife) der Monat October.; Diese Pilanze war also Cavanilles und DeCandelle mit der Frucht bekannt. Lindiey hat später eine Abbildung und Bechreibung einer Bowvardia gegeben, welche er für die von Cavanilles hielt. Nach dem, was in der Flore des serres aus dieser Quelle, die ich nicht vergleichen konnte, entnommen ist, erfahren wir, dass die Saaınen dieser Pflanze von Hartweg im Jahre 1846 mit der Bezeichnung: Bouvar- dia flore scarlatino et Iuteo eingesandt waren. In der von der Gartenpflanze gegebenen Besehreibuug werden die Blumen nur scharlachroih genannt. Liudley’s Beschreibung (nach d. Fi. des serres): Strauch von freudigem Grün, mit ovalen, kurz gestielten 58 Blättern, mit Stipeln (jede aus der Vereinigung zweier neben einander liegenden gebildet), in drei Zähne zertheilt; Blumen scharlach, röhrig, kahl, von füst 0m,05 Länge. Die Zipfel des Kronensanms sind sehr spitz, und breiten sich siern- förmig ganz flach aus, wenn die Biume vollständig aufge- blüht ist. Im wilden Zustande bildet die Pflanze einen stei- fen Busch , dessen kurze, seitliche und aufrechte Zweige sich jeder äurch eine 'Trugdolde von etwa 9 Blumen enden, bei der Kulturpflanze ist ibre Tracht fast ebenso zierlich, als die der Fuchsia macrostemma. — Aus dem beigegehenen Holzschnitt scheint sich eine grosse Kahlheit aller Theile, mit Ausnahme des Blattrandes, welcher kurz gewimpert darge- stellt ist, zu ergeben. Die Blätter sind hreit- eiförmig, zu- gespilzt, mit abgeruudeter Basis, etwa 11, Zoll lang und nach unten einen Zoll breit; vier Hauptadern entspringen auf jeder Seite der Mittelrippe. Die Stipularspitzen sind kurz, die mittlere aber viel länger als die beiden seitlichen. Drei dreiblumige Cymae stehen an der Spitze des Astes, die mitt- lere als terminele, die seitlichen als axillare aus dem obersten Blattpaare; an den Verzweigungen siehen sehr kleine, spa- telige Braeteen, zwischen sich die Stpnla. Der Kelch ist ungefähr 4 Linien Jang, die schmalen, fast linenlischen Zipfel messen 3 Lin. Die Biumenkrone ist 14 Lin. ungefähr lang und 2 Lin. messen davon ihre Zipfel *), der Griffel mit seinen beiden stigmaiösen Aesten ragt aus der Mündung, ungefähr so lang als die Kronenzipfel sind, heraus. — Dass dies sehwerlich die Pflanze von Cavanilles sein könne, zeigt eine Vergleichang der beiden Abbildungen, wie es mir scheint, auf den ersten Blick, Viel eher möchte ich diese Lindley- *#} Die Maasangahe, welche wir oben gaben, scheint einen Druck- fehler zu enthalten. 89 sche Pflanze mit 6icolor und versscolor zusammenhalten, de- nen sie unbedingt ähnlich ist. In den plantae Hartwegianae steht p. 68. eine B. Cavanillesii DC. mit einem Fragezeichen, und dabei heisst es, sie sei dem Gartenexemplare der B. versicolor ähnlich, aber die Blätter seien zottiger (wilde Pflanze !Yund die Blumenkrone länger, fast 11/, Z. lang. Auch von dem Bilde der B.tri/lora HBKth.*) sei sie nicht sehr verschieden, nur sei an dieser die Länge der Krone zu 5—6L. Länge auzegeben. Vielleicht wären alle diese Formen nur Varietäten von B. versicoler. — Ohne Vergleichuug von Original - Exemplaren und der ursprünglichen Beschreibung ist hier keine Entscheidung zu ireffen,. und um so weniger, als Kunze’s B. discolor dabei zur Sprache kommen muss. Bouvardia mutabilis h. Berol, ex herbario Regio Berolinensi s. versicolor, RBouvardia ?Tobovata . HBKth. Nov. Gen. HI. p. 385, ed. maj. p. 31, Ep. 3. p.4l, non Benth. pl. Hartweg. n. 99. Kunth’s Beschreibung: Krantig, 1-3 Fuss hoch (das Zeichen eines Strauches ist mit einem Fragezeichen am Ende beigefügt), mehrere Stengel treibend, welche kahl (in der Beschreibung; fast kahl, „glabriuseulis“ in der Diagnose), vierkantig und gestreift sind. Die Blätter za rieren im Quirl, sehr kurz gestielt, umgekehrt-eiförmig-länglich, zugespitzi- weichspitzig, am Grunde verschmälert, netzförmig-geadert, auf beiden Seiten fast kahl, am Rande gezähnelt-scharf, 172 —% Zoll lang. Die Nebenblätter zwischen den Blatt- stielen Ianzettlich- pfriemlich, gezähut. Doldentrauben drei- spaltig. Kelch kahl, mit pfriemlichen Zipfeln. Blumenkrone, *) Trass dies Rild ganz verfehlt zei, wird man hei der Beschreis hang der B. triflera weiter unten Anden, ” Genitalien und Frucht nicht gesehen (daher das Fragezeichen). Zwischen Chapoltepee und Sezeuso in Mexico in einer Höhe von 1200 Toisen im Juni v. Humboldt und Bonpland gesammelt, In dem, was Kunth von dieser Pflanze aussagt, liegt kein Grund, sie nicht für eine Bouvardia zu halten, aber freilich blieb Vieles, und zwar von den Hauptsachen unbekannt. Die Blattform mag diese Art auszeichnen, da die grösste Breite des Blattes jenseit der Mitte nach der Spitze desselben za liegen scheint, während sie gewöhnlich in der Mitte, oder etwas unter derselben, bis zum Grunde zu finden ist, In der Diagnose ist loss das Wort obovatis zur Bezeichnung der Blätter gebraucht, und dies lässt eine ganz andere und viel abweichendere Blattform vermuthen, als die Beschreibung er- giebt. Auf die Vierzahl, sowie auf die krautigen Stengel ist kein grosses Gewicht zu legen, denn jene ist veränderlich und kann nur Eigenthümlichkeit des Exemplars gewesen sein, krautartige Stengel treibt eine grosse Anzahl strauchiger Bou- vardien, wenn sie ing freie Land gepflanzt werden, und diese blühen schon, ehe sie ordentlich verholzen. Es scheint aber in der That auch staudeuartige oder, wie man sie auch nen- nen könnte, halbstrauchige Arten zu geben, Jedenfalls ist B.? obovata eine sehr zweifelhafte Art. “Die B. obovata aber, weiche Bentham in den plant. Hartweg. u. 99. als die Humboldt’sche aufführt, ist nach Hooker, der die Exemplare sah, nichts als seine B. scabra. BHouvardia quaternifelia DC, pr. IV. p. 365. n. 4. DeCandolle’s Diagnose: Die jüngeren Zweige ge- streift-verschmälert (ramulis siriato-angustatis), eiwas fau- mig; die Blätter zu vieren, lanzettlich, zugespitzt, oben fast scharf, unten faumhaarig; die 'Traubendolden dreispaltig; die 9 Kelchzipfel sechsmal kürzer, als die behaarte Kronenröhre, Strauch nm die Stadt Mexico. Carphalea? pubiflora Fl. Mex. icon, ined. Die Blumen scharlachfarbig, 12 — 14 Lin. lang. Ob Varietät von B. Airtellat® DeCandolle, der diese ungenügende Diagnose gab, sah trockne Exemplare aus dem Garten zu Mexico, welche ihm Alaman sandte, Zunächst ist der Ausdruck, welchen wir auch in der lateinischen Texisprache heifügten, ganz unverständlich, wahr- scheinlich soll es statt „angustatis“ „angulatis“ heissen, denn ausgelassen scheint nichts zu sein. Dass hier 4 Blätter im Qnirl stehen, kann hei Beuvardia nichts bedeuten, da jede mit drei Quirlblättern diese Erscheinung zeigen kann. Es bleibt nun noch das Längenverhältniss der Kelchzipfel zur Kronenröhre übrig. Wenn die Blumenkrone 12 — 14 Lin. lang ist, so wird die Röhre etwa nur 9— 12 Linien lang sein, davon ist der 6te Theil 11/,—2Lin., eine Länge, wel- che die Kelchzipfel öfters haben, so wie das ganze Verhält- niss nichts Ausgezeichnetes darbietet. Wir glauben daher an die Selbstständigkeit dieser Art nicht, welche wir aber zu kei- ner andern Ars der Abiheilung Eubouvardia stellen können, da die nöthigen Daten fehlen, und uns weder das Bild, noch ein sicheres Exemplar zu Gesicht kam. Ein Exemplar näm- lich, welches sich im Berliner Herbarium unter dem DeCan- dolie’schen Namen von Herrn Dr. Klotzsch so bezeichaet findet, und im Juli 1841 aus dem botanischen Garten zu Ber- lin eingelegt ist, hat zwar je 4 Blätter im @uirl, welche Jan- zettlich und schärfich oben sind, auch zolllange Blumen hat, aber die ganze Pflanze ist überall mit ziemlich gleichartigen, sehr kurzen, diek- konischen Härchen bedeckt, so dass hierin ein Unterschied liegt, welcher dies Exemplar von der Pflanze, welche Kuuth meint, sicherlich unterscheidet. Die Blätter haben das Verhältniss der Breite zur Länge wie 1 : 5'/g, und 92 die Breite, welche in der Mitte ungeführ am grössten ist, be- trägt 5 Linien. Bouvardia quinqueflora Dehnhardt, Rivista Napolitana I, 3. - Dehnhardt’s Diagnose: Die Zweige rund, kahl. Die Blätter gegenständig, lauzettlich, spitz, fast etwas wellig, fast scharf, unten blasser, nervig, mit knorpeligem, gezäh- neltem Rande. Die endständigen Blumenstiele zu dreien, der mittlere 3-blumig, die seitlichen einblumig; die Blumenkrone safranfarbig, mit bartloser Röhre; die Kapsel 2-fächrig, in jedem Fache ein eiförmiger Saamen. Aus Mexico. Wir kennen diese Art nur aus der von Walpers mit- getheilten Diagnose, müssen aber nach dieser sie von vorn- herein aus der Gaiteng ausschäden, wenn nicht die ein- saamigen Fruchtfächer auf einen Irrthum bei der Untersuchung des Fruchtknotens beruhen (wie dies schon öfter der Fall ge- wesen ist), obwohl man wohl glauben könnte, dass die Bou- vardien in Neapel Sonmerwärme genug erhalten, um ihre Saamen zur Reife zu hriugen. Ist diese Pflanze aber keine Bouvardia, so gehört sie auch nicht zu der ersten Ahtheilnng der Rubiaceen, sondern zur zweiten, ohne dass sich etwas Sicheres über ihre Stellung angeben liesse. Ist es aber eine Bouvardia, so möchte ich sie für B. flava oder eine dieser sehr nahe stehende Art halten. Bestätigt sich die letztere Annahme, so würde die Frage entstehen, welcher Name der ältere ist. Bouvardia scabra Hook. et Arn. Beech. voy. p. 427. n. 2. B. obovata Benth. pl. Hartweg. n. 99. an HBKth.?, Hartw. pl. Mex. n. 99. Hooker’s u. Arnott’s Beschreibung: Strauch mit runden, flaumig-haarigen Acsten, Blätter zu dreien, sehr 93 kmz gestielt, breit- eilörmig, zugespitzt, 2 — 3 Zoll lang, fiederadrig, Banmig-scharf; Nebenblätter eine breite, die Blattstielbasen verbindende Membran,. welche einen graden pfriemlichen oder fast horstenförmigen Zahn trägt, daneben noch eine oder zwei kleinere, fadenartige, welche bald al- fallen. Doldentrauben endständig, dreispaliig, mehrhlumig, an der ersten Theilung mit 3 kleinen, linealisch -lanzettlichen Blätichen unterstützt, sowie mit Nebenhlättern, denen an den Stengeln ähnlich, aher mit weniger starren Zähnen. Kelch- zähue laung-pfriemförmig, hin- und hergebogen. Blnmen- krone scharlachroth?, 12/, Zoll lang, ganz kahl, mit schlan- ker, oben erweiterter Röhre und breitlich- eiförıwigen, abste- henden Zipfel. " Zwischen San Blas und Tepie im östlichen Mexico. Das oben angeführte Citat giebt Hooker als bestimmt zu seiner Pflanze gehörig an, und führt aus, wie die von Kunth beschriebene gleichnamige Pflanze sich von der seinigen unterscheide. Aber auch diese B, scabra ist nur mangelhalt bekannt, denn von der inneren Kronenröhre und den Genitalien wird nichts gesagt, auch ist die Blumenfarbe zweifelhaft, wäre sie scharlachroth und dabei die Corolle kahl, so würde diese Art mit der B. leiantha viel Aehnlich- keit haben. Bouvardis scabrida Mart. et Gal. Bull. d. Pacad. de Bruxelles Xl. 237. Martens’ Beschreibung: Strauch mit randen Zwei- gen, von denen die jüngeren llaumig-steifhaarig sind, Die Blätter zu dreien, fast sitzend, lanzettlich, zugespitzt, am Rande umgebogen, oben und am Rande scharf, etwas kahl, anten dicht faumig-zotiig, graulich, 2 Zoll lang, */s Zoll breit, Die Doldentrauben fast dreispaltig, mit pfriemlichen 9 Deckblättern; der Kelch sechsmal kürzer als die kurzhaarige, zolllanze Blumenkrone. — Wächst anf Kalk- und Porphyr- felsen in Mexico (Yavezia), von Galeotti gesammelt. Ver- wandt der B. tri/lora HBKih. An diese Verwandischaft glauben wir auch hier nicht, ohwohl wir die B. scabrida nie sahen, weil nämlich das Bild der B. triflora ganz und gar verfehlt is. Was wir sonst von der Pflanze erfahren, passt auf mehrere andere, und ist ausserordentlich unvollständig oder ungenau, so dass man nichts mit der Pflanze anzufangen weiss, denn es ist sogar nicht einmal gewiss, ob sie in die erste Abtheilung der Gattung gehört, wiewohl es wahrscheinlich ist, ja sogar sehr wahrscheinlich, dass sie mit einer andern Art zusammenfällt. Stipela, Kelchzähne, Korollensaum, innere Korolleuröhre und Genitalien werden mit Stillschweigen übergangen! Bouvardia splendens Graham in Hock. bot. Mag. t. 3781. Graham’s Beschreibung: Strauch mit langen, schlan- ken, weitschweifigen (diffusen) Zweigen, welche reif eine grane und geborstene Rinde haben, jung aber dreikantig, fast kahl, an der Oberseite gefärbt, an der auteren aber grün sind. Nebenblätter pfriemlich, gelegentlich abgestntzt, verlängert, angedrückt. Blätter zu dreien, selten gegenüber, lanzettlich, - zugespitzt, stark geadert (damit sind wohl nur die Haupt- adern gemeint), auf beiden Flächen scharf, lebhaft grün oben, blass unten. Endständige Doldeniranben mit 3 seitlichen Aesten und einem Hanpistiel, der oft anf dieselbe Weise ein- oder mehrmal getheilt ist. Kelch grün, leicht-scharf, Röhre anhängend, Saum 4 pfriemliche, nach der Spitze auseian- der tretende Zipfel, mit sehr kleinen, zwischengestellten Zähn- chen am Grunde. Blumenkrone von gleichmässiger, sehr leb- 9 hafter Scharlachfarbe, welche eine schwache Lackfärbung bekommt, leicht-scharf; Röhre von gleichem Durchmesser oben und unten, siumpf-vierkantig, beinahe fünfmal länger als der Kelch, innen nahe am Grunde gebartet, die 4 Zipfel des Saumes eiförmig, fast spitz, ausgebreitet. Staubgefässe vier eingeschlossen; Autheren sitzend, mit ihıer Mitte der Krone angeheftet in ungefähr drei Viertheilen ihrer Länge; Pollen gelb. Narbe 2-spaltig, Meischig, drüsig, mit länglichen, schwach an der Spitze ausgebreiteten Theilen. Griffel. in der Mitte fadenförmig, kahl, an der Spitze hervorragend, Frucht- knoten unterständig, 2-fächrig, kurz ellipsoidisch oder um- gekehrt - eiförmig, zusammengedrückt, mit grossem, centralem Saamenträger; Eichen zahlreich, schindelig, rundum geflügelt, eoncaven Schaalen gleichend. — Zwischen dieser Pflanze und der B. triphylla des Botan. Magazine ist eine grosse Aehn- lichkeit, aber die erstere hat einen freieren Wuchs, viel leb- haftere Scharlachfarbe, schmalere, mehr lanzettliche und mehr zugespitzte und schärfere Blätter, längere Nebenhlätter und einen hervortretenden Griffel, so Jass ihre Aufstellung als Art gerechtfertigt erscheint. Wurde ans dem Chiswick- Garien von Mr. James M’ Nab im September 1838 erhalten, ohne dass man wusste, woher sie gekommen, und blühte sehr reich- lich im Gewächshause des Gartens der Caledonischen Garten- bangesellschaft im Juli und August. Durch Stecklinge der Zweige vermehrt sie sich nicht, wohl aber leicht durch kaum einen halben Zoll lange Wurzelstüäcke, welche so gelegt wer- den, dass die Enden an der Oberfläche des Bodens sich be- finden. (Beschr. v. Graham in Bot. Mag.) Die zu dieser Beschreibung gehörige Abbildung hat offen- bar nicht dieselbe Blumenfarbe, welche beschrieben wird. Die grössten abgebildeten Blätter sind beinahe 3 Zoll lang und 8— 10 Lin. breit, nach der Intlorescenz hin werden sie kleiner. 96 Die Blumenkrone ist im Ganzen 11 Lin. lang, die Röhre misst deren 8. Im Bot. Register t. 37. ist angeblich dieselbe Art abge- bildet, aber zu einer Var. spleudens der B. triphylla ge- macht, die hier abgebildie Pflanze stammt, wie jene des Edin- burger Gartens, aus derselben @uelle, nämlich dem Garten der Gartenbaugeselschaft, welchen George Frederick Dickson, Esq., F. H. 5., die Saamen derselben übergab. Die beiden Abbildungen unterscheiden sich so stark von ein- ander, dass mau glanben kann, dass eine Verwechslung vor- gegangen und eine andere Bonvardia als splendens aus- gegeben sei, was um so wahrscheinlicher ist, als bei der einen gesagt wird, man wisse ihren Ursprung nieht, wäh- rend hei der anderu, später erhaltenen dieser Ursprung sicher bekannt war. Durch eine Einwirkung anderer Kultur können diese Formen - und Farbenverschiedenheiten nicht hervorge- rufen sein, wenn man auch zugieht, dass die Farben in bei- den nicht ganz naturgetreu sind, da ces schwer ist, diese Farben der Bouvardien in ihrer ganzen Pracht und in ihren Abstnfungen wiederzugeben. Es ist wohl möglich, dass die Bilder die angustifolia und hirtella oder irgend eine andere beschriebene Art darstellen, ebenso gut aber möglich, dass sie besondere Formen sind. Bouvardia strigosa Benth. pl. Hartweg. 75. n. 530. Bentham’s Beschreibung: Ein 2— 3 Fuss hoher, sehr ästiger Strauch, mit kahlen, runzeligen Aesten. Die Blätter zu dreien, au den Zweigen zu zweien, gegenständig, eilörmig, sehr spitz, 1—% Zoll lang, auf beiden Seiten strie- gelig-scharf, Blumen wenige an den Spitzen der kleinen Zweige, gelrängt-stehend; die Kelchzipfel lanzettlich -linea- 97 isch, blattartig, halb so Janz als die 9 Linien lange, am 'kten Haaren striegelige Kronemröhre, welche im Schlunde flaumig Grunde dünnere, oben hreitere, anssen von angel ist, die Zipfel des Kronensaums umgekehrt-eiförmig, diek- lieh, vier Lin. lang. Die Kapsel fast kugelig. — Bei Sunil in Guatimala von Hartweg gesammelt. Was diese Art, welche bis jetzt nur mit diesen Kenn- zeichen bekanat geworden ist, sehr auszeichnet, ist die Be- haarung am Kronenschlunde, welche bei keiner andern Art vorkommt, und die Gestalt der nach oben breiteren Kronen- zipfel. Die Breite der Blätier ist nicht angegeben, auch nicht ob sie gestielt sind. Der Nebenhlätter geschieht keine Er- wähnung, aach die Art der Blüthenstellung ist sehr vag be- zeichnet. Von den Staubgefässen und dem Pistill ist gar nicht die Rede, und über die Beschaffenheit der innern, Tiefern Korolleuröhre schweigt der Verf. ebenfall.. Da nun auch die Blumenfarbe nicht angedeutet ist, so sind wir ganz zweifel- hafı, wohin wir diese sonst ausgezeichnete Art stellen soll- ten, deren Frucht wohl eine nähere Beschreibung verdient hätte, da man in Frage stellen kann, ob diese B. strigosa wirklich der Gattung augehört, zu welcher sie gestellt ist. — In den Gärten kommt auch eine B. sirigosa vor (s. Bosse vollständ, Handb, d. Binmengärtnerei. 4. p. 87.), deren Vater- land ‘unbekannt ist. Ob sie wirklich die Bentham’sche Art ist, hahen wir noch nieht untersuchen können, da diese Pflanze noch nicht geblüht hat. Bouvardia tenuiflora h. Berol. (viva in bh. Halensi). Beschreibung: Ein kleiner Strauch, durch eine korze, abstehende Behaarang überall bedeckt, und daher etwas schärf- lich. Die Blätter zu dreien, schmal-Janzettlich, an beiden 26r Bd. 1s Den. ® 7 98 Enden aber bedeutender nach oben verschmälert - zugespitzt, am Rande etwas umgeschlagen, 21/, Zoll lang, bis 6 Lin. breit ‚(Verhältniss der Breite zur Länge wie 1:5), aber auch kürzer und schmaler (Verhältniss wie 1:7). Die Neben- blätter ein kleiner Rand, welcher in der Mitte einen oder einige pfriemliche Fortsätze von verschiedener Länge trägt. Die Blumen in endständigen, aufrechten, mehrblumigen Dolden- trauben. Die Kelchröhre kaum etwas länger als eine Linie, die Kelchzipfel 3'/, Lin. lang, ohne Stipularbildung zwischen sich. Die Blumenkrone 9— 10 Lin. lang, scharlachroih, ah- stehend-kurzhaarig, innen mit einem 3 Linien vom Grunde entfernten Haargürtel, welcher an den mit der Blumenkrene verwachseuen Staubfäden sich etwas höher erstreckt, als an den zwischenliegenden Nerven. Wir haben diese Pflanze erst einmal blühen sehen, und nicht gleichzeitig mit den übrigen, so dass eine genaue Vergleichung noch vorbehalten bleibt; doch scheint sie keine eigene Art zu bilden, sondern zu einer der andern rothblüthigen zu gehören. Bouvardia ternifolia Nob. Ixora ternifolia Cav. Icon. IW. p. 3. t. 305. n. 1797. (excl. deser. seminum ex DC.) Ixora americana Jacq. hort. Schoenhr. IH. p. 4. t. 257, ex Willd. Eu. et DC., Wild. hb. n. 2805, ubi in folio primo speeimen sponte enatum, a Neaeo datum, prope Ixmiquilpan leetum, in fol. seeundo! plantae hortensis exem- plar, stylo exserto pilisque corollae Jatis, quocum aliud eonrenit a Berlandiero lectum (no. 435, environs de Mexi- que 31. 7. 1827.). Bouvardia triphylia a. Salisb. Parad, Lond. t. 88. ex DC. pr, Bot. Reg. 1.107. Bot. Mag. t, 1054. 9 Bouvardia Jacquini HBKih. Nov. gen. et sp. Ill. p. 385, Kıh. Syn. 3. p. 41. Bouvardia coccinea Link. Euam. L p. 139, et Hortul. deginetia multiflora Hb. W. n. 2792. (sperimen Hum- boldtiannm eodem nomine signatum, foliis guaternis). Diese nach Sweet seit 1794 in den euglischen Gärten befindliche Zierpflanze muss, wenn die allegirten Citate sämmt- lich zu ihr gehören, welcher Meinung Sweet nicht ist, in- dem er B. triphylia Salisb. von der B. Jacguinit mit den Abbildungen von Jacquin und im Bot. Register scheidet, den ältesten Trivial- Namen behalten, welchen ihr Cavanil- les gab. Link giebt seinen Trivialnamen, weil Linne eine Houstonia coccinea habe, die aber nicht existirt. Vergleicht man die Exemplare aus verschiedenen Gärten, zu verschiede- nen Zeiten gesammelt, so scheint diese Päanze, wahrschein- lich in Folge der verschiedenen Kultur, sehr zu varüiren, so dass sie nicht allein mit zu dreien, sondern auch zu vieren and fünfen stehenden Blättern vorkommt, die auch rücksicht- lich ihrer Grösse sehr bedeutende Verschiedenheiten zeigen, und bald viele, bald fast gar keine Haare tragen, wie schon DeCandolle erwähnt, der ausserdem zwei Varietäten auf- führt, Pf. exogyna, wit länglichen, Janzeitlichen Blättern und hervortretenden Griffeln. ' y- ovata, mit eiförmigen, spitzen Blättern. B. tri- phylia 8. Salisb. parad. t. 88. Wir haben das Citat aus Hernandez, welches De CGandolle hier bei dieser Art anführt, fortgelassen, weil es uns viel zu zweifelhaft erscheint, da überhaupt alle zu dieser Gruppe gehörigen Arten sich schwer unterscheiden lassen, und daher auch schon die Ansicht hervorgernfen haben, dass y* 100 sie nur Varietäten einer Art seien, einer Ansicht, der wir, nach der Ansicht mehrerer Formen im lebenden Zustande, nicht beistimmen können, da sich dieselben nicht allein stets unterscheiden lassen, sondern auch bei der Kultur verschie- den verhalten. Die beiden Schultes haben in der Manlissa zum 3ten Bande ihres Systema vegetat. unter Bouva: dia Lriphylia zwei Vrietäten. a. Noribus coccineis, mit den Citaten von Cavanilles, Salisbury, d, Bot. Reg., d. Bot. Mag., Link’s us. w. ß. Noribus rubro-pallescentibus, mit den Citaten von Ja0- quin, Kunth u.s.w. Diese letztere habe theils scharlach - weissliche, theils aus der Scharlachfarbe ins Purparne über- gehende Blumenfarben, während die eigentliche Hauptform grün - scharlachfarbene habe. Andere Autoren stellen gar keine Varietäten anf. Andere, namentlich die Gartenschriften, wollen noch mehr aufstellen, so hat Bosse (vollst. Handb. d. Blumengärtnerei 1. p. 39. und IV. p.87.) vier Formen! 1. minor, die Blumenkrone 9— 10 Lin. lang (bei der Art 12 Lin.), schr kurz - und dim- Haumig, die Kronenzipfel abstehend, fünfmal kürzer als die Röhre; 2. ovata, Blätter eiförmix, zugespitzt (B. triphylis ß. Salisb.); 3. &zogyna hort. Salm-Dyck, Blätter länglich- lanzettlich, lang zugespitzt, der Griffel hervortretend aus der Röhre; 4, latifolia hort., von kräftigerem Wuchse, mit grös- seren Blättern und Blumen. Wir können jedoch diese Formen nicht als Varietäten unterscheiden, da sie sich an derselben Pflanze zum Theil finden, wenn man die alten Zweige mit ihren Prodncten und die ungen Wurzelschösse vergleicht. Es ist aber anch mög- lich, dass nahe verwandte Arten zusammengefasst werden. 101 Kunth beschreibt die von ihm B. Jacquinii genannte Arı folgendermassen: Blätter länglich, spitz, weich stachelspitzig, am Grunde keilförmig, am Rande nicht nmgebogen, netzaderig, Mittel- ners und Hauptadern unten etwas vorstehend, dünnhänlig, oben fast kahl und grün, unten und am Rande kurz- steif- haarig und blasser, 2—2!/, Zoll lang, 9 Lin. breit (Verhält- niss der Breite zur Länge also ungefähr wie 1 : 3 oder ge- nauer wie 1 : 217, —3/,), Blattstiele 2—3 Lin, lang. Ne- hbenblätter dreispaltig, die Zipfel linealisch, oben verschmälert- pfrienlich. Doldentrauben fast gahelspaltig, Kelch fünfmal kürzer als die Blumenkrone, deren Röhre innen über dem Grunde von weissen Haaren gebartet ist; die Kronenzipfel sechsmal kürzer als die Röhre. Der Griffel doppelt kürzer als die Kronenröhre, — Wächst bei der Stadt Mexico in der Höhe von i168 Toisen, und blüht im Mai, — Cavanilles habe die mit Saamen hedeckte Placenta eines jeden Faches für einen einfachen Sıamen gehalten, fügt Knnth hinzu, (ein Fehler, der, wie es scheint, bei mehreren Autoren vorgekom- nen, und der im jungen Zustande leicht zu begehen ist). Sonst stimmt die Beschreibung der Irora ternifolia bei Cavanilles im Ganzen gut mit der Pilanze, die man in den Gärten so lange als die einzige kultivirte. Er nennt sie einen 1%/, Fuss hohen Halbstrauch mit einfachen Steugeln. Die Blätter stehen zu dreien, sind fast sitzend, lauzettlich, mit einem auf jeder Seite ästigen Nerven, kahl, ganzraudig, auf der Oberseite grün, auf der untern blaugrün. Die Kronen- röhre ist 1 Zoll und darüber lang, schlank, abstehend kurz- kaarig, innen weisslich nnd nahe dem Grunde zotiig. Der Griffel reicht mit der Narbe (auf dem Bilde) bis zur Hälfte der Röhre, Die untersten, grösseren Blättern messen anf 102 dem Bilde, bei 2/, Zoll Länge, 8 Lin. in die Breite (das Verhältniss letzterer zu ersterer ist also: 1 : 33/,). An der B. Jacquinii aus dem Berliner botau. Garten, welche wir frisch untersuchten, fanden sicb Spuren von Haa- ren (gleichsam Rudimente derselben), vorzüglich am Rande der Blaitstiele und der Kelche, auf der oberu Blaititäche an der Mittelrippe und an den Nebenblätiern, beide Blattflächen waren auch im jugendlichen Zusiaude kahl. Die lanzeitlichen Blätter haiten ihre grösste Breite in der Mitte oder etwas unter derselben, sie hetrng 7 Linien, die Länge 24 Linien (Verhältnis wie 1 : 33/5). Die Kelchröhre war 3, Lin. lang und die Kelchzipfel maassen 2 Linien, in den Buchten zwischen denselben waren pfriemförmige, kleine Forisätze, als Rudimente der Stipelu. Die Blumenröhre hatte eine Länge von 9— 10 Linien und der Haargürtel war in einer Höhe von drei Linien vom Grunde. Wie schon DeCandoile an- führt, variirt das gegenseitige Längenverhältniss des Griffels und der Staubgefässe, und dies hat auch einigen Einfluss auf die Gestalt der Korelle. Bei der kultivirten Pflanze unseres Gartens wurden die Blätter bis zu 3 Zoll lang, und erreich- ten eine Breite von einem Zoll (Verhäliniss also 1 : 3). Die Hauptverschiedenheiten im äussern Ansehen der Exemplare, wie man sie in den Sammlungen findet, rühren gewöhnlich davon her, ob sie Zweige des alten überwinterten Holzes sind, oder nen aufgewachsene üppige Triebe, die meist aus der Wurzel kommen, letztere sind reicher an Blumen, die Blamer sind grösser und die Blätter üppiger, dann anch wohl zu mehr als dreien beisammen. Wir fügen noch eine Beschreibung einer Pflanze bei, wel- che ohne Namen im botanischen Garten sich befand, und die wir auch zu dieser Art rechnen, obwohl das Dimensionsver- hältuiss etwas anders ist. 103 Strauch von einem Fuss Höhe, mit aufrechter Verzwei- gung; die Zweige rand, mit Spuren von Kanten; auf ihnen, auf der untern Blattseite, auf Blüthenstielen und Kelchen eine sehr kurze, abstehende, aber gar nicht scharfe Behaarung, am Blatt-, sowie am Kelchrande etwas länger, auf der oberen saitgrünen Blatifläche kürzer, auf der unteren blaugrünlichen weicher, Blätter zu dreien, kurz gestielt, lanzettlich, von der Mitte stärker nach vorn, als nach unten zugespitzt, bald 1%/. Zeil Jang, 4 — 4!/, Lin. hreit, bald fast 2 Zell lang, 6'/,— 7 Lin. breit. (Also Verkältniss von Breite zur Länge wie 1: 41/, oder 4, oder wie 1: 32/, oder 32/,.) Der Mittelnerv unten vortretend, mit 3— 4 von ihm mehr nach unten ausgehenden und mit ihren Spitzen dem Blattrande fol- genden, sich schwach unter einander verbindenden, die Spitze nicht erreichenden Adern, zu denen sich mehr nach vorne hin wohl noch eine gesellt, die aber alle unten mır schwach vortreien,. oben eingedrückt sind. Stipularfortsätze pfriemlich, kurzhaarig, bald nur einer, seltner zwei genäherle, zuweilen noch kleinere nehenstehend, oder aus den grösseren herror- tretend. Die endständige Doldentraube häufig dreimal drei- spaltig, zuerst auch wohl einmal vierspaliig. Kelch umge- kehrt-kegelförmig, halbkugelig, die Kelchzipfel doppelt so lang, 12/, Lin. lang, schmal dreiseitig, spitz, 1-nervig, auf- recht-abstehend, dazwischen winzige oder gar keine Stipular- bildungen. Die 9 Zoll lange Blumenkrone scharlachfarben, aussen mit dieken, abstehenden, gleiehfarhigen Haaren dicht bedeckt; die Röhre cylindrisch, oben sehr wenig weiter; die Randzipfel breit-eirund, spitzlich, mit einer kurzen, nach innen gebogenen Weichstachelspitze. Der breite Haargürtel ionen 31/, Lin. vom Grunde entfernt. Die Spitzen der As- theren sind ungefähr um eine halbe Linie tiefer als die Saun- huchten. Der weissliche Griffel erreicht mit seinen schma- 104 len, rothen Narbenästen beinahe die Länge der Binmenkrone, oder überragt sie. Ausser etwas mehr Behaarung und etwas längeren Blättern, scheint diese Form ganz mit den übrigen übereinzustimmen. Bowvardia Jacguwinii Linn. V. p. 169, in graminesis aprieis pr. Jalapam, von Dr. Schiede gesammelt, ist auch eine solche schmalblättrige Form (exogyna). Sehr gestreckte Internodien und eine wiederholte Theilong der Stengel in 2 oder 3 Zweige, mit ‚dazwischen stehender Inflorescenz, so dass man Blumenknospen und reife Früchte im Verlaufe eines Exemplars findet, zeichnen diese Specimina schr aus. Das grosshlättrigste Exemplar hat 21/, Zoll lange und 7 Lin. breite Blätter, wo sie am entwickeltsten sind, an anderen sind sie 11/, Zoll lang und 4 Lin. breit. In beiden Fällen wer- den sie nach olıen hin kleiner, Die Behaarung ist gering, aber doch stärker als bei den Gartenpflanzen. Die Blumen- krone misst einen Zoll, hat aber auch das schlaukere An- schen wie die ganze Pflanze, Ein. unserm Gartenexeiplar sehr ähnliches sammelte Dr. Schiede bei Jetela Kenotla; grösste Blätter 2 — 2!/, Zoll lang und 8—-10 Lin. breit; Behaarung auf denselben nur an- gedeutet, am Rande deutlich. ‚Bonuvardia Tolucana Hook. et Arn. in Becech, voy. p. 427. in nota n. 1! Hooker’s u. Arnott’s Beschreibung: Halbstrauch, nänlich unten am Stengel holzig, oben krantig, mit aufrech- ten, Jreispaltigen Zweigen, Die Blätter zu dreien stehend, linealisch -lanzettlich, sitzend, kaum 1 Zoll lang, flaumig- scharf. Nebeublätter breit, häutig, fast zwei Borsten tragend; die Blumen 4 Zoll lang, in endständigen, dreispaltigen Tran- bendolden 5 die Kelehzähne kurz; die Blnmenkrone mit einer 105 steifen, weissen Behaarung (pubes Flaum scizen wir nicht, da die Steifheit der Haare diesem Begriff widerspricht), die Kronenzipfel kurz (schr kurz in der Beschreibung), breit- eiförmig, fast aufrecht. In Tolnca, wo die Pfilauze den Na- men „trompetillo® führt, von Andrienx (pl. Mex. exsice. n. 332.) gesammelt. Die weissen Haare der Corolle werden wohl roth gewe- sen sein, wenn diese roth war, was nicht erwähnt ist. Vom Inneru der Biumenkrone und von den Genitalien kein Wort! Man könnte glauben, es sei B. lincaris, so wenig sagt die dürflige Diagnose, so wenig die fast nichts Nenes hinzu- setzende Beschreibung. Wenn eine Pflanze suflruticosa ge- nannt wird, so versteht sich von selbst, dass sie unten hol- zig, oben krautig ist. Nur die in der Beschreibung angege- benen Maasse geben nene Merkmale, aber sehr unvollstän- dige, da die Breite der Blätter nicht angegeben ist, und nur die Länge der xanzen Blumr, und man nicht erfährt, wie sich diese 12 Linien auf Kelchröhre, Kelchzähne, Blumen- röhre und Binmensaum vertheilen. Es ist wirklich ein Un- glück, so armselig ausgestatiete Noritäten in die Welt zu setzen, die so lange ein Stein des Anstosses und des Hinder- nisses sind, bis sich Jemand erbarmi und die Pflanze ordent- lich beschreibt oder abbildet. Bouvardia triflora HBKih. Nov. gen. IH. p. 386. t. 288!, ed. maj: p. 303, Kth. Syn. IH. p. 42. Hb. Kıh.! Cestrum spermacocifolium Hb. Willd. n. 4459!, R. Sch. syst, veget. IV. 808! Dadurch, dass Kunth die Pflanze des Willdeno w’schen Herbars für die seinige erkannt hat, und dieselbe Pfanze sich auch in seinem Herbar fand, hat er es möglich gemacht, die- seibe im lebenden Zustande wieder zu erkennen, was mil seinem durchaus unrichtigen Bilde und der Beschreibung nicht möglich war. Wir geben zuerst diese letztere und dann die von uns nach dem Leben entworfene. Kunth’s Beschreibung: Strauch mit runden, kah- len Aesten. Die Blätter lanzettlich -länglich, verschmälert- spitz, am Grunde abgerundet, schr fein kurzhaarig, 15 — 16 Lin. lang und 5 Lin. oder ein wenig mehr breit. Die Neben- blätter 2-—— 3-theilig, die Zipfel linealisch - pfriemlich. Binmen- stiele endständig, 3—6-blunig, fadenfürmig, etwas kurz- haarig, 3—5 Lin. lang. Die Blumen 9 Lin. lang, aufrecht. Die Kelche 3 — 4-mal kürzer als die Blumenröhre (in der Abbildung behaart). Die Blumenkrone weiss? (weiss in der Abbildung), kahl, getrocknet schwärzlich, mit 5—6 Linien langer Röhre, die Zipfel des Saums viermal kürzer als diese. Die Antheren vortretend. Der Griffel kürzer als die Blamen- röhre. — Bei Puenia de la madre de Dios und bei dem Dorfe Totonilco el grande, in der gemässigten Region Mexico’s in einer Höhe von 9000 Toisen. Blüht im Juni, gesammelt von Humboldt und Bonpland. Wir erhielten diesen Strauch durch unsern verstorbenen Freund Carl Ehrenberg ungefähr aus derselben Gegend, und kultiviren ihn nun seit einer Reihe von Jahren wie die übrigen Bouvardien, indem er alljährlich ausgetopfi und ins freie Land gepflanzt wird, wo er reichlich blüht, aber noch nie Frucht angesetzt hat, obwohl die Kelche zuweilen noch lange au den Zweigen sitzen bleiben. Ein Strauch, jetzt von 4 Fuss Höhe, stark verästelt, mit rundlichen, kahlen Zweigen, nie aus seiner Wurzel spros- send und schwer durch Stecklinge zu vermehren. Die Blätter gegenständig, kurz gestielt, dünn, aus eiförmigem Grunde 107 zugespitzt, spitzlich, der Nerv und die his zu vieren aus ihm unter spitzem Winkel hervorgehenden und später sich etwas nach innen biegenden Hanptadern unten vortretend, oben‘, be- sonders nach dem Blatigrunde hin, eingedräckt; die Ober- seite grün und kahl, die untere bläulich-grün und mit klei- nen Härchen, welche besonders am Grunde ‚der Nerven und der Hauptadern deutlicher sind, überstreut, der Rand leicht herabgebogen und durch schr kleine Härchen gewimpert; die grössten Blätter 11/, Z. lang und 7—8 Lin. unten breit, (Ver- hältniss der Breite zur Länge also wie 1: 35— 2,25). Der Blattstiel eine Linie lang, mit abstehenden Flanmhaaren, diek- lich, oben fast eben, unten convex. Die Stipnla verbindet die untersten Theile der Blatistiele und verbindet sich mit der gegenüberstehenden durch einen schmalen, innerhalb der Blatt- stielbasis verlaufenden Rand; erhebt sich in der Mitte etwa so lang als der Blattstiel mit einem zweispaltigen Fortsatz, neben welchem auf jeder Seite noch ein kleinerer, einfacher steht, alle sind linealisch - pfriemlich oder pfriemlich und sehr zart Aaumhaarig. An den Spitzen der kleineren Seitenzweige stehen gewöhnlich 3-blumige Blüthenstände, aber nie auf- recht, sondern über-, oder geradezu herabhängend, deren Blu- men auf einem sehr knrzeu, ungefähr 1/, Lin. langen, run- den und kahlen Blumenstiel stehen, von denen der mitilere seine Blumen zuerst entwickelt und nackt ist, die seitlichen aber jeder eine sehr kurze, ihn halbumfassende , weissliche Bractee tragen, deren grader Seitenrand mit einigen Zähr- chen und einem oder dem andern verlängerten, pfriemlichen Fortsatz versehen ist. Der Kelch, welcher, wenigstens an sei- nem untern Theile, mit dem Stiele sehr kurz flaumhaarig und am Rande gewimpert ist, hat kaum 2 bis gegen 3 Lin. Länge, und ist bis über die Hälfte in 4, zuweilen auch 5 fast lan- zeitliche, spitzliche Zipfel getheilt, zwischen denen etwas nach 108 Innen andere, dreimal kleinere, schmale, weissliche liegen, die aber auch oft fehlen (Stipularbildung am Kelche). Die grünlich - gelbe Blumenkrone ist ganz kahl, und haucht einen sehr aegenehmen, wenn auch schwachen Geruch aus; sie hat ungefähr 1 Zoll Länge, ihre Röhre, etwa 9 Lin. Jaug, am Grunde schmaler, erweitert sich allmählig, und geht in die 4 hreit-elliptischen, spitzen, ausgebreiteten, 2 Linien langen Randzipfel aus, welche in der Kuospe concav sind und klap- penartig an einander schliessen, innen am Grunde eine leichte Furche haben und oben leicht eingebogen sind. Inner ist die Röhre nach oben kahl, uuter der Mitte befinden sich zer- streute Härchen. Die xelben, auf der Mitte ihres Rückens an dem sehr kurzen, freien Theile des Staubfadens befestig- ten Antheren stehen angedrückt an die spitzen Buchten zwi- schen den Kronenzipfelu, nnd der mit der Röhre verwachsene übrige Theil des Staulfadens läuft an derselben wie ein weis- ser Faden heral, Der fadenförmige, weissliche Griffel ist mit der Narbe ungefähr bis 7 Lin. lang, das 1 Lin. lange Stigma besteht aus zwei schmal-elliptischen, sehr stnmpfen Plättichen, welche innen eben und papillös sind, aussen eine mittlere Längsfurche haben. Ein schmaler, gewimperter Ring umschliesst die Basis des Griffels locker. Der Frachtknoten enthält zwei Fächer, und in jedem derselben einen Saamen- träger mit vielen Eychen. Aus dieser Beschreibung geht hervor, dass die Blumen in dem Bilde zu gross gezeichnet und fälschlich aufrecht ge- stellt, so wie weiss gefärbt dargestellt sind. Ferner ist be- merkenswerth die kleine, die Griffelbasis umgebende Scheide, welche den ächten Bonvardien fehlt, und welche, wenn sie mit einer andern Saamen- und Fruchtbildung, die noch ganz und gar unbekannt ist, vereinigt sein sollte, wohl eine Gat- tungsverschiedenheit andeuten könnte. 109 Dr. Schiede sammelte diesen Strauch bei S. Jose dei Oro, einem nörllich von Zimapan und viel nördlicher von Mexico belegenen Orte, aber auch ohne Früchte, Es zeich- net sich derselbe auch durch das bleichere Grün seiner Blät- ter und die granlich -gelblich- weisse, glatte Rinde aus, Wo die Aeste aus dem alten Holze hervortreten, und dies ge- schieht bald einzeln, bald zu mehreren aus den Blattwinkeln, ist der junge Zweig am Grunde von kurzen, weisslichen, scheidigen Schuppen umgeben, welche später oft nur theil- weise verschwinden und die Knoten etwas verdicken helfen. Der wilde Strauch ist übrigens, wie wir aus einem Exemplar ersehen, zuweilen nur 1 Fuss hoch, und gewährt wahrschein- lich einen noch weniger hübschen Anblick als die Garten- pflanze. Bouvardia versicolor Ker. Bot. Reg. II. 1. 245. (1817.) B. mutabilis Hort. Berol. fide speeim. in Herb, Reg. Berolin. 1848. Ker’s Beschreibung: Ein fa hoiziger, aufrechter, ästiger, kleiner Strauch mit Lhlasser Rinde; die Zweige ge- genständig oder einzeln, die seitlichen aufrecht-ahstehend, rund, kurzwollig (lanuginosi), zuweilen geröthet. Blätter ge- genständig, von einander entfernt und ausgebreitet, fest und härtlich, länglich - oder eiförmig-Ianzettlich, dreimal oder noch mehr so laug als breit (die grösseren fast 2 Zoll lang, also 8 Lin. breit, und das Verhältniss von Breite zur Länge wie 1:3), an der Spitze lang, am Grunde kurz verschmälert, kurzwollig (lanuginosa), oben schärflich. Die Blattstiele durch Stipularbildung verbunden, vielmal kürzer als ihre Platte, hänfig geröthet, Nebenblätter je zwei pfrienlich -angedrückte. Die endständigen Bliithenstiele kaum doppelt so Iang als die 110 Blattstiele, drei- bis vielblnnig und zugleich dreispaltig, mit pfriemlichen oder kleinen Blättern gleichenden Deckblättern; die Biumenstiele kürzer als der Kelch. Die Blumen überhän- gend, gelh-scharlach (sie gehen von tiefem Gelb in ein tie- fes Roth über), wenig über 1 Zoll lang, geruchlos. Kelch kurz, 4-theilig, etwas zeitig, oflenstehend, die Zipfel lan- zeitlich -pfriemlich, durch weite Buchten getremt. Die Bla- menkrone röhrig, kahl, stumpf 4-kantig oder zuweilen, wenn ein Zipfel fehlt, dreikantig, nach unten verschmälert (daher in der Diagnose keuleuförmig-röhrig genannt), innen ganz kahl, der Saum vielmals kürzer als sie, viertheilig, sehr offenstehend, mit eiförmigen, verschmälerten, gleichen, festen und etwas derben, zurückgehogenen Zipfeln. Die vier Stanb- gefässe, wechselnd mit den Kronenzipfeln, so lang als die Röhre, und dieser mit ihren Sıanbfäden ganz angewachsen; die Staubbeutel im Schlunde sitzend, ‚linealisch, braun, an der Mitte des Rückens befestigt, nach innen gekehrt. Frucht- knoten kurz, umgekehrt-eiförmig, 2-fächrig, 2- saamig; der fadenförmige Griffel kürzer als die Röhre (nach dem Bilde ist er halb so lang al® diese), Narben zwei, weiss, linealisch- lappenförmig, aufrecht, fast zusammenliegend. Die Pflanze wurde als Houstonia alba aus Gent erhal- ten, ihr Vaterland ist nubekaunt. Der Verf. ist wegen der Gattung zweifelhaft, da die Zwischenzähne (richtiger Kelch- stipeln) fehlen, der Fruchtknoten nur 2-fächrig nnd 2-saamig scheint und die Blätter nur paarweise stehen. Was diese letzten Zweifel betrifft, so ist nur der wegen der einsaamigen Fruchtknotenfächer von Erheblichkeit, und würde, wenn die Beobachtung richtig wäre, die systematische Stellung der Pflanze ganz verändern. Aber wir glauben, dass hier ein Irrthum vorgefallen sei, und dass die Pflanze zu 111 Bouvardia und zwar in deren zweite Hanptabtheilung ge- höre, offenbar mit /ava sehr nahe verwandt. Von dieser B. versicoler haben wir auch wilde Exem- plare, von Schiede bei San Francisco Tetecala im Januar blühend gesammelt, deren Blätter nur so gross sind wie die kleineren der Garienpflanze. Bouvardia xylosteoides Hook. et Arn. Voy. Beech. p. 428. in nata n. 3. Hookers u. Arnott’s Beschreibung: Ein kleiner und, wie es scheint, niedriger Strauch, vom Ansehen mehre- rer nordamerikanischer Arten der Gattung Xyloszeum. Die Blätter zu dreien, mit ihren kurzen Stielen 9 Linien lang, breit-eiförmig, stumpf, unten faumig-seidig (in der kurzen Beschreibung heissen sie ganz allgemein, weich - Haumig, un- ten silberig); Nebenblätter breit-eiförmig, häutig, faumhaarig, 2% —3 Borsten tragend. Die Blumen fast kopfförmig, zu 3— 6 beisammen sitzend, scheinen ein fast sitzendes Köpfchen zu bilden (doch gewiss an den Spitzen der Zweige). Kelchröhre Alzig, Kelchzähne lang, spathelförmig, blattartig; die Blumen- krone filzig-seidig, mit korzen, eiförmigen Saumzipfeln. — Auf mässig hohen Bergen bei Mitlan in der Provinz Oaxaca von Andrieux gesammelt (pl. Mexie. exsicc. n. 333.). Von dieser Art ist weder dietForm, noch die Farbe, noch die innere Beschaffenheit der Corolle beschrieben, nicht min- der fehlt jede Angabe über die Genitalien. Bier, wo so man- che Verschiedenheiten von den herrschenden Verbältnissen bei den Bouvardieu sich zeigen, wäre es gerade nothwendig ge- wesen, eine genaue Untersuchung über diejenigen Theile an- zustellen , welche uns mit mehr Sicherheit darlegen könnten, ob wir es hier wirklich mit einer Bouvardia zu thun haben, woran man nach den vorliegenden Angaben fast zweifeln könnte. 112 Anhang. Ausser den Exemplaren, welche wir, wie wir glauben, bekannten Arten sicher angereiht haben, bleiben uns noch verschiedene mexieanische Formen ührig, über welche wir zam Theil zweifelhaft sind, zum Theil aber auch unzweifel- haft nene Arten in ihnen erkennen. Wir theilen sie, je nach der Beschaffenheit ihrer Binmenkronen, in solehe, welche be- haarte und ‚dann auch gewiss rothe Corollen hahen, und in solche, denen die Haare daselbst fehlen und deren Farbe nicht bei allen vom Sammler angedeutet ist, * Bouvardiae corolla hirta. Bouvardia (an multiflora, au nova species, lunc mi- crophylla dieenda.) Wir besitzen nur ein einziges, von Dr. Schiede ohne bestimmte Angabe eines Fundortes gesammeltes Exemplar, welches fast ganz verblüht war. Es hat dasselbe kaum eine Höhe von einem Fuss, ist aber in dieser Länge 5- bis 6- mal tri- oder dichotom verästelt, und alle die zahlreichen Endspitzen sind mit Blumen an den Spitzen besetzt, so dass der Name multiflora schr gut passen würde, obwohl die ein- zelnen Blüthenstände nicht viel Blumen haben, Die Veräste- lungen gehen unter spitzem, fast halbrechtem Winkel in die Höhe, sind jung, so wie Blätter, Blattstiele, Biumenstiele, Kelche und Binmenkronen mit kurzen, steiflichen, conischen, gerade-abstehenden Haaren in verschiedenem Maasse bedeckt, später sind die Zweise mit einer schwärzlich - aschgranen Rinde bedeckt und unbehaart, übrigens rund, und nur an den Knoten durch die Ueberbleibsel der Stipeln etwas verdickt. Die Blätter zu dreien, kurz gestielt, ei-lanzettlich zugespitzt, u PN 113 am Grunde stumpf oder etwas zugespizt, am Rande umze- schlagen, der Mittelnerv unten vortretend, Venen nnter spitzem Winkel abgehend, auf jeder Seite ungefähr eine bis zwei wenig vortretend, oben aher mit dem Nerven etwas einge- drückt, Die Blätter scheinen von derber Substanz, da das Licht nicht durekscheiut, die grössten sind 6 Lin. lang und unter der Mitte 2—2'/, Lin. breit, doch sind die obersten und die untersten gewöhnlich kleiner, bald mehr in die eiförnige, hald ınehr in die Jauzetiliche Form übergehend. Stipularfortsätze scheinen nur einzeln zwischen den Blättern zu sein, wie ge- wöhnlich von pfriemlicher Gestali und kürzer als die Blatt- stiele, Die terminalen, wenig-blumigen Blüthenstände wer- den gewöhnlich noch durch drei andere aus den höchsten Blatiwinkeln verstärkt, diese sind nur 1—3-hlumig, bald so hoch wie der terminale, bald länger oder auch kürzer. Ebenso veränderlich ist die Länge der Biumenstiele, bald der der Kelche gleich, bald länger, bald kürzer als diese. Der Kelch ist 11/, Lin. Jang, mit umgekehrt-kegeliger, ?/, Lin. langer Röhre und verlängert -dreieckigen, von einem erhabenen Ner- ven, der an der Röhre herabläuft, durchzogenen Zipfeln. Die Blumenkrone 9 Lin. lang, seharlachroth, mit abstehen- der, rother, kurzer Behaarung ziemlich dicht bedeckt, mit Tast eylindrischer Röhre und eine Linie langen, stumpflichen Randzipfel.. Die Antheren liegen mit ihren Spitzen eine Linie unterhalb der Mündung der Röhre, sind selbst eine Linie lang. Der dicht behaarte Ring hat seine obere Grenze ungefähr 23/, Lin. über dem Grunde der Corolle, ist aber nur etwa 3/, Lin. breit, Der Griffel ragt mit seinen beiden stigmatösen, kurzen Zipfein aus der Mündung hervor bis zur Hälfte der Kronenzipfel, Frucht war nicht vorhanden. Bei B. multiflora sind die Btätter nach der Abbildung nur wenig grösser als hei der vorliegenden Pflanze, aber sie 26r Bd, Is Hein, 8 114 sind nur opponirt angegeben, was an unserm Exemplar uie- mals stattlindet, und Jies hat uns doch und nm so mehr zwei- felhaft gemacht, es geradezu für B. muliiflora zu erklären, als wir die Frucht nicht sahen. Bouvardia (viperalis; von den Eingebornen „Yerba de la Viboru“ genannt, und von Dr. Schiede bei Jenaneingo im Mai mit Blumen und Früchten gesammelt). Von den drei vorliegenden Exemplaren sind zwei, unge- fähr 9 Zoll lange, von unten beblätterte, einfache, an der Spitze Blumen tragende Stengel wahrscheinlich aus der War- zel enisprossen. Das dritte Exemplar dagegen, fast einen Fuss lang, bietet einen holzigen, runden, blattlosen Stamm, dessen oberes Eude au einem Knoten abgebrochen ist, an den drei folgenden, tiefer stehenden Knoten aber kurze (höchstens 4 Zoll lange) Seiteuäste, mit kleinen Blättern geiriehen, hat, welche sich durch Blüthenstände endigen, an denen theils Blumen, theils Früchte sind. . Die Knoten sind an diesem 2 bis 2'/, Zoll von einander entfernt, etwas verdickt von den Resten der abgefallenen Blätter und Stipnlae, welche, ebenso wie die Glieder selbst, von weisslicher Farbe und kahl sind. Auch hier haben die Blätter, wie an den jungen Zweigen, zu dreien gestanden, ohne dass jedoch ans jedem Blattwinket sich ein Zweig entwickelt hat, deren Rudimente man wenig- stens sieht. Es scheint ans diesen verschiedenen Exemplaren hervorzugehen, dass dieser Strauch theils aus altem Holze, welches seine Blätter im Winter verliert, theils aus der Wur- zel neue Blüthenschösse treibt, so wie es die bei uns über- wiuterten Bouvardien zu thum pflegen. Aeusserst kurze, ge- rad abstehende Haare bedecken alle Theile und sind, wie häufig, auf der obern Blattseite kürzer, steifer, sie scharf machend, auf der untern dichter und weicher. Die zu dreien stehenden Bläiter sind aufrecht, breit-lanzeitlich, oder elliptisch- m v 115 lanzettlich, in den kurzen Blatistiel verlaufend, am obern Ende etwas länger zugespitzt, am Rande etwas umgerolit, was nach der Spitze bei den getrockneten stärker der Fall ist, wodurch dieselbe schmaler erscheint; ihre ganze Länge beläuft sich auf 15 — 18 Lin. und ihre grösste Breite, wel- ehe cher unter der Mitte liegt, auf 4—5 Lin., die der Sei- tenzweige sind fast nur halb so lang. ' Die Stipulae bilden eine ganz kurze, den Stengel umgebende Scheide, an wel- cher sich zwischen den Blättern ein unten dreiseitiger und dann langgezogener, pfriemlich auslaufender Fortsatz von ver- schiedener Länge (bis 3 Lin, lang) erhebt, der unten seit- liche, kürzere, pfriemliche Fortsätze hat, und dadurch wie etwas gefiedert erscheint; aber auch auf dem übrigen Stipnlar- rande kommen noch kleine, pfriemliche Fortsätze in verän- derlicher Stellung vor, oder fehlen gänzlich. Ansser der eigentlich terminalen, kurz gestielten Doldentraube treten noch aus den Winkeln eines nächsten oder zweier genäherten Paare kleinerer Blätter Doldentranben hervor, der ersteren bald gleich- lang, bald länger, meist nur dreiblumig, seliner mehr Blumen entwickelnd,, wie dies bei der terminalen gewöhnlick der Fall ist An allen Theilungen sind Spuren von Blättern und Sti- peln. Die letzten Blumenstiele sind gewöhnlich kürzer als der Kelch, welcher uugefihr 3 Linien lang ist nnd dessen schmal-lanzeitliche, fast linealische spitze Zipfel %/, der gan- zen Länge messen, von wenigen steillichen, sich allmählig verlierenden Härchen besetzt sind. In den stumpfen Buchten zwischen den Zipfeln stehen sehr kurze Stipularfortsätze, ge- wöhnlich einzeln. Die ganze Blumenkrone ist 9 — 10 Lin. lang, mit ziemlich cylindrischer, unten schmalerer Röhre und breit-ovalen, wenig spitzlichen, kurzen (etwa 1 Linie lan- gen) Zipfeln, übrigens gewiss scharlachroth und mit kurzen, stampf- conischen, jetzt farblosen Härchen besetzt. Ueber die g® 116 Kronenzipfel ragt der ganz kahle Griffel mit seinen beiden, breit -linealischen, stumpflichen, etwa %/g Lin. langeu Narhen- ästen noch fast 11/, Lim lang hervor. Der Haarring beginnt etwa 4 Lin. oberhalb der Basis der Kronenröhre, ist nicht sehr dichthaarig und geht, allmählig lichter werdend, nach unten hinab. Die Spitzen der Antheren (weiche 1 Lin. unge- fähr lang sind) liegen fast 2 Lin. unterhalb der Basis der Kronenzipfel, und bewirken, dass die Röhre an dieser Stelle etwas aufgetrielen ist und sich oberhalb etwas verengt. Die Frucht ist kugelig- 2-knöpfig, im @uermesser etwas über 3 Lin., im Längsdurchmesser nur 2 Lin messend, bis etwas über die Mitte mit dem Kelch bekleidet, dessen Zipfel dem oben sehr convexen Theil innerhalb derselben ungefähr an Länge gleich kommen, oder wahrscheinlich bei der Beife, die hier noeh nicht eingetreten war, kürzer sind. Wir glauben nicht, dass die hier beschriebene Form eine neue Art bilde, aber wir haben sie gesondert gehalten, weil sie einmal mit einem Namen der Eingebornen bezeichnet war, den wir bei keiner andern antrafen, und dann, weilgeine ganze Anzahl Arten noch so unsicher bekannt ist, dass man über sie nichts sagen kann. Wir hoffen, unsere Exemplare so hezeichnet zu haben, dass es nicht schwer halten wird, sie unterzubringen. Der Name Vipernkraut bezieht sich wohl auf irgend eine heilkräftige Wirkungsart dieser Planze, wena er nicht vielleicht durch die aus der rothen Corolle hervor- ragende zweispaltige Narbe, welche an ein Schlangenmaul mit vorgestreckter Zunge erinnert, entstanden ist. *# Corollis glabris. Bouvardia rosea ı. sp. Bei S. Jose del Oro, reg. frig., im Juni blühend gesam- melt von Dr, Schiede, mit der Note: „Cruseae sp., corolla \r 117 elegans rosea“, dann bei S. Francisco Jetecala in demselhen Menate blühend und endlich in gleichem Zustande an einem dritten Orte, als Bouvardia bezeichnet. Diese Art ist gewiss eine Bouvardia, wie die Unter- suchung der Fruchtknoten lehrte, in denen sich sehon die schalenförmigen Saamenaufänge an den Saamenträgern zeig- ten. Der für die Bouvardien fremdartige krautige Habitus, verbunden mit der Biumenfarbe und den schmalen Blättern, scheinen meinen verstorbenen Frennd zu den Glauben ver- anlasst zu hahen, dass er eine Crusea vor sich habe. Die vorhandenen Exemplare bieten mehrere verschiedene Formen dar, welche sich. vornehmlich durch eine etwas ver- schiedene Blattform und durch grössere oder geringere Eut- wickelung der Stengel unterscheiden. Aus einem in der Erde liegenden Rhizom, dessen letzte Endigungen wir nur sahen, und das im Ganzen dünn, holzig und wegen der kurzen Glie- derung, die noch von den mehr oder weniger deutlich erkenn- baren Resten von scheidigen Schappen besetzt wird, kurz hin- und hergebogen ist, hat da, wo es in die oberirdischen Theile übergeht, häufig eine noch kürzere Gliederung, oder ist auch noch ein wenig dieker, oder sendet einige bei einander ste- hende Aeste aus. Von ihm erhebt sich (zuweilen auch in der Mitte von einem flach horizontal im Boden verlaufenden) ein einzelner, oder einige wenige, meist bis auf die Inflo- rescenz oder ein Paar sterile, seitliche Blattzweige, einfacher Stengel, der offenbar krautartig ist und alljährlich wieder ahstirbt, so dass diese Art eine wahre Staude darstellt, und mit verschiedenen Asperula- und Galium-Arten eine gleiche Entwiekelungsweise zeigt, Durch die, von der Mittelrippe der zu dreien gestellten Blätter herablaufenden, stumpfen und brei- ten, und durch die, von den Blatträndern sich herabziehenden, feineren Leisten sind die Glieder kantig und etwas furchig, 118 vielleicht im trockuen Zustande mehr als im frischen. Be- haarung ist an der ganzen Pflanze gar nicht vorhanden, was bei den Bouvardien sonst kaum noch vorkommt, oder sie tritt an jüngeren Theilen, Stengeln und Blätteru als eine äusserst winzige, kaum mit der Loupe bemerkbare, aber auch gerade abstehende auf. Die Blätter stehen zu dreien, bei sterilen Stengeln und Zweigen meist geuähert, so dass sie oft viel- mal länger als die Internodien sind, bei den hlülhentragenden Stengeln meist entfernt} und sind dann auch gewöhnlich kleiner, ja sehr vielmal kleiner, als die Internodien, beson- ders da an den untern Knoten die Blattbilduug sehr zurück- bleibt, so dass dieselbe 60— 70 mal kürzer als die 4 —5 2, langen Internodien ist. Wie gewöhnlich, sind auch die oberen, der Inflorescenz näher siehenden Blätter kleiner, und da die Stengel üherhaupt nur wenige Glieder haben, und also anr. die mittleren vollkommene Blätter tragen, so erscheinen sie sehr blattarm und zugleich sehr gestreckt, was nur dadurch etwas versteckt wird, wenn seitliche sterile Aeste vorhanden sind, die aber, da sie uur aus den Winkeln ausgebildeter Blätter. hervorkommen, nie häufig sind. Die Inflorescenz be- steht ausser der terminalen noch aus einigen, meist 3, late- ralen, die sämmtlich lang gestielt sind, so dass die seitlichen ungefähr der mittleren gleichkommen oder seliner sie über- ragen, oder die sämmtlich nur anf kiirzeren Aesten stehen und eine mehr dichte, fast gedrängt-blumige Inflorescenz um so mehr bilden, als in allen Fällen die letzten Verzweigungen doch mehr verkürzt sind, und zuweilen so, dass die Blumen einen Büschel oder eine Art Köpfchen beinahe zu bilden scheinen, während ein mehr oder weniger lockerer Corymbns mil opponirter Verzweigung nach den vorliegenden Exemplaren häufiger zu sein scheint, Die Gestalt der Blätter ist im All- gcmeinen linealisch, aber steis mit der Annäherung an die y 119 Janzetiform, da Basis und Spitze und letztere mehr sich ver- schmälern; je länger das Blatt ist, desto mehr tritt die linea- tische Form auf, wie wir z.B. Blätter finden, die bei 2 Zoll Länge noch nieht eine Linie hreit sind; während andere bei 1%/, Zoll Länge 11/, Lin. Breite haben; an sterilen' Trieben und Zweigen finden sich dann Blätter von % Zoll Länge und reichlich 2 Lin. Breite, oder sogar entschieden lanzettliche von 11/, Zoll Länge und 3 Lin. Breite (die grösste Breite immer etwas unter oder ungefähr in der Mitte), endlich sogar, durch Niehtausbildung der Spitzen, sich oben abrundende, ins Elliptische übergehende Formen, die offenbar nur zufällig sind. Nach der Basis der Stengel und Zweige werden die Blätter meist ohne Uebergangsform klein, bilden nur kurze Srheiden mit voriretenden Blatt- und Stipularspitzen. Diese grosse Mannigfaltigkeit der Blätter zeigt, dass man nur im- mer ‘die Blätter bestimmter Entwiekelungsstellen vergleichen und zusammenhalten dürfe, wenn man die Identität vorgeleg- ter Formen untersuchen will. Die Nebenhlätter sind klein, dreieckig, zwischen den Blättern mit ihrer Basis den ganzen Raum ausfüllend, bald nur wie gleichseitige Dreiecke, bald verlängert wie gleichschenklige erscheinend, oben in eine pfriemliche Spitze ausgehend, welche auch in der Jugend an ihrem Ende drüsig, auch sonst am Rande zuweilen mit klei- nen Zähnchen oder Fortsätzen besetzt ist, die aber auch ganz fehlen können. Die Entwickelung der Stipulae scheint mit der der Blätter in Uehereinstimmung zu geschehen, denn wo diese kurz sind, sind es auch jene, und umgekehrt. Da die Blätier sich nach oben wieder verkürzen, so £ritt die Inllo- rescenz ziemlich nackt hervor, nur schmale, linealische und kurze Blätter oder Bracteen, welche endlich den Zweigen, welche sie stützen, gleichlang sind, stehen unter denselben und den Biumenstielen. Der Kelch ist ganz kahl, 2— 2!/, 120 Lin. lang, mit während des Blühens ziemlich umgekehrt - kegelförmiger Röhre; die Zipfel gegen 2/3 .der ganzen Kelch- länge messend , länglich,, mehr ader weniger spitz. Die ‚Bin- menkrone 9— 10 Lin. lang, kahl, die Röhre sich allmählig, aber wenig, nach oben erweiternd, die Zipfel des Saums etwas über 1!/, Lin. lang, elliptisch, spitzlich, Die Spitzen der Staubbeutel in einigen Exemplaren 11/, Lin. unter der Mündung, die ganze innere Röhre 3 Lin. lang vom Grunde behaart, und der Griffel mit seinen beiden dicklichen Narben- ästen so lang als die ganze Blumenkroue, daber, da der Saum derselben offen steht, lang hervorragend, In anderen Exemplaren sind die Zipfel dee Corolle breiter, mehr ey- förmig, die Antheren stehen ihrer ganzen Länge nach aus der Mündung der Röhre, die sich deutlicher von unten nach oben erweitert, und der Griffel erreicht mit der Narbe nur wenig mehr als die halhe Höhe der Röhre. Die Frucht war nur sehr jung vorhauden. Bouvardia (viminalis. Einige wenige Zweige, von Dr- Schiede gesammelt, ohne alle weitere Bezeichnung). Da die Exemplare zwar blühen, aber nur wenige Blätter, zunächst unter den blühenden Endspitzen, haben, so sind wir über die eigentliche Blattform nicht recht im Klaren. Die Blumentarbe scheint nicht die rothe gewesen zu sein, Behaarung fehlt der Biumenkrone ganz. Dünne, schlanke, wenig verzweigte Aeste, zum Theil mit laugen Internodien, zum Theil mit kurzen, mit seltenen, gegenständig oder einzeln hervortretenden Zweigen, welche im jungen Zustande nebst den Blättern von einer ziemlich dichten, aber ganz knrzen und nur auf der untern Blattseite läugern und weichern Behaarung bedeckt sind. Die Blätter stehen zu dreien, sind kurz gestielt, und aus breite- rer, sich ein wenig zuspitzender Basis bald breiter, bald sebmaler lanzettlich, spitz-zugespitzt. Die grössten, welche 1” 121 wir sahen, sind 1 Zoll lang und einen halben Zoll nach un- ten breit, andere unter dem Blüthenstande sind ebenso lang, aber nar 3 Lin. breit, noch andere nur 9 Lin. lang und etwa 4-5 Lin. breit, die Oberfläche ist von sehr kurzen, zer- streut stehenden Härchen schärfiich,, die untere und der Rand sind mit längeren und dichteren Haaren besetzt, und daher erstere etwas weisslich. ‘Der die Blattstiele unten verbindende Stipularrand ist dünnhäutig und trägt eine verschiedene An- zahl pfriemlicher, mit kurzen, steifen Härchen besetzter, kur- zer Fortsätze (welche, wie es in einem Falle schien, von einem grünen @Querstreifen ausgehen, der innerhalb der häu- tigen Stipula von einem Blatte zum andern geht), Die ter- minale Infloreseenz ist gewöhnlich noch durch drei Zweige aus den obersten Blattwinkeln verstärkt, aber fast immer kurzästig, so dass die Blumen fast büschelig corymbös ge- stellt, aber überall unter ihren Verzweigungen mit kleinen Bracteen verschen sind. Der Kelch ist mit kurzer, abstehen- der Behaarung dicht besetzt, ungefähr 2 Lin. lang, die Zipfel schmal-lanzeitlich, fast 2/, dieser Länge messend. Die Blu- menkrone kahl, ungefähr 8 bis gegen 9 Lin. im Ganzen lang, die Röhre sich von unten nach oben allmählig ein we- nig erweiternd und in die breit-ovalen, reichlich 2 Lin. Ian- gen und gegen 1"/, Lin. breiten, spitzlichen und mit einem weichen Stachelspitzchen sich endenden Randzipfel üher- gehend. Die Spitzen der Antheren wenig ınehr als eine halbe Linie unter der Mündung; der Griffel mit den Narben aber hervorragend, doch nicht so lang als der Saum. Die Basis der Kronenröhre ungefähr 14/, Lin. lang behaart. Frucht nicht vorhanden, Bouvardia (myriifolia „Bous. A. Iuteo.“ Schiede). Gesammelt bei der Hacienda de Cocoyotle im September. Wir besitzen nur ein Exemplar, welches nicht mit Blumenkronen 122 versehen ist. Aus einem kurzen, etwas hin- und hergeboge- nen, ein Paar Linien dieken Wurzelstock erheht sich ein einzelner Stengel, welcher sich kaum .einen Zell über der Erde zuerst und dauu noch etwa 2mal in gegenständige Aeste theilt, wobei gewöhnlich die Hauptachse früher oder später abgestorben za sein scheint, und im Ganzen eine Höhe von 8 Zoll erreicht. Die jungen Zweige sind ganz kahl, rund, mit 2 feinen, erhabenen Leisten, welche, ven der Mitte der Stipula abwärts verlaufend, eine kleine, schmale Rinne zwi- schen sich bilden; die Internodien, mit Ausnahme etwa der untersten, kürzer als die daran stehenden Blätter, welche ge- genständig, sehr kurz gestielt, etwas lederarlig, aus stumpfer Basis elliptisch, zugespitzt sind, und nır an dem schwach nach unten gebogenen Raude durch feine, kurze Härchen gewim- pert, sonst aber durchaus kahl erscheinen, sich aber von allen mir zu Gesicht gekommenen Arten durch ihre gelbgrüne Fär- bung im trocknen Zustande unterscheiden. Der Mittelnery ist oben eingedrückt, durch eine kleine Rinne bezeichnet, un- ten tritt er zwar breit, aber wenig erhaben hervor, aus ihm gehen auf jeder Seite 1 oder 2, anf der Unterseite sehr schwach bemerkliche Venen, welche man auch bei durchfal- lendem Lichte nur wenig sieht. Die Grösse der Blätter va- rürt sehr, die kräftigst entwickelten in der Mitte der Zweige haben 1— 1!/, Zoll Länge und unten gewöhnlich 4 Lin. Breite. Kin bleicher Stipularrand verbindet die im Ganzen noch keine Linie langen und mit ihrem freien Theile kaum die Hälfte dieser Länge messenden Blaitstielchen, und erhebt sich zwischen ihnen in einen pfriemlichen Fortsatz, welcher mit seiner breitern Basis etwa 11/, Lin. lang ist, nnd neben sich auf jeder Seite gewöhnlich noch einen kleinern ähnlichen hat. An den Spitzen der Zweige stehen zwischen den letz- ten, nur noch einen halben Zoll langen, lanzettlichen Blättern yr 123 einige weniger kurz gestielte Blumen in einer Art Trauben- dolde. Der Kelch ist ganz kahl, mit halbkugeliger Röhre, die etwa eine halbe Lin. hoch ist und in 4 linealische, spitze Zipfel ausgeht, welehe 3 Lin. und etwas darüber lang sind. Die Binmenkrone ist, nach den Resten zn urtheilen, kahl ge- wesen, aber über ihre sonstige Beschaffenheit können wir nichts sagen, als dass sie im Ganzen nur etwa 10 Lin. lang gewesen ist und eine schlanke, nach oben sich etwas er- weiternde Röhre und einen kurzen Saum gehabt zu haben scheint. Ihre Farbe war scheinbar eine rein gelbe, Bouvardia (Schredeana , „Bouvardiae aftinis fruticulus corolla coce inea. Barranea de Tioselo, Ang., rarius.“ Schiede). Die Specimina, welche wir von dieser Art haben, sind zwar im Blühen, aber mit äusserst wenigen und noch jungen, ge- genständigen, kurzgestielten, spitzen Blättern verschen, so dass sich über diese nichts, Genaueres augeben lässt. Im Ganzen haben sie viel Achulichkeit mit der B. triflora, aber es schien mir bedenklich, sie zu vereinigen, da der Sammler von jener die Blumenfarbe als coceineus augiebt, während er sie bei Zri/lora virescens nennt, überdies haben die Blätter wohl eine mehr ins Rhombische gehende Gestalt und sind spitzer. Die Blätter werden an dem untern Üheile ihrer Stiele durch eine Stipularmembran verbunden, welche fein behaart ist und nach oben sich convex oder flach dreiseitig erhebt, um in einen ziemlich langen, pfriemlichen, fast fadenföormigen Fortsatz auszugehen, der auf jeder Seite noch einen kürzern ähnlichen neben sich hat. Die Blumen stehen, zu dreien ge- wöhnlich, an den Spitzen der Zweige, indem zuweilen noch 2 einzelne, länger gestielte aus den obersten Blatiwinkeln hinzukommen; meist sind die dünnen und kablen Blumenstiele länger, als der im Ganzen 3 Lin. lange, kahle Kelch, Jdes- sen Röhre halbkugelig ist und in lange, schmale und spitze 124 Zipfel von 2 — 24, Lin. Länge ausgeht, zwischen welchen in den ziemlich stampfen Buchten gauz kleine, pfriemliche Stipularfortsätze sich gewöhnlich befinden. Die Korolle ist im Ganzen ungefähr 9 Lin. lang, mit unten zuerst weiterer, dann zusammengezogener, nach oben allmählig sich etwas erweiternder, im Ganzen schlanker Röhre, welche in einen, wie es scheint, aufrecht-abstehenden, aus 4 eyförmig-läng- lichen, spitzlichen Zipfeln bestehenden Saum ausgeht. Wenig nnterhalb der Mündung liegen die Spitzen der Antheren, und mit seinen beiden stumpflichen Narbenästen ragt der fein fa- denförmige, kahle Griffel uoch über den Saum hervor. Im Innern der Blumenröhre befindet sich, besonders da, wo die engere Stelle derselben ist, eine Pubescenz, die sich nach oben und unten verliert, ohne einen deutlich abgesetzten Ring oder Gürtel zu bilden. Schiede nennt die Blumen coceimei, was bei den mei- sten Autoren scharlachroth bedeutet, in welcher Bedeutung dieser Ausdruck auch bei den Beuvardien gewöhnlich ge- brancht wird; von der Scharlachfarbe, welche die Eubouvar- dien hahen, sind die Biumen dieses Stranches aber schwer- lich gewesen, sondern sie scheinen, in Verbindung mit einer dünnen Textur, im Ganzen eine blassrothe Färhung gehabt zu haben, die nach dem Grunde der Röhre hin noch blasser ist, Die Blätter sind fast kahl, nur zuweilen sieht man an den jüngsten auf der Unterseite Spuren einer Behaarung. Aller Wahrscheinlicbkeit nach ist dieser Strauch mit /ava und triflora verwandt, aber, soviel ich vergleichen mag; doch von allen Beschreibungen verschieden. Es bleibt noch eine Pflanze ührig, die ebenfalls zu Bou- vardia gezogen werden könnte, doch ist das Exemplar zu ir 125 wenig vollständig, um davon sprechen zu köunen. Schiede nennt sie Bourardiae affinis, und sammelte sie im Septem- her bei Cnesta grande de Chiconquiaco. Nachtrag Nachdem das Vorstehende schon grösstentheils gedruckt war, erhielt ich durch die grosse Güte meines verehrten Freundes Hrn. Prof. A. Gray die zweite Abtheilung der Plan- tae Wrightianae, in welcher S. 67 noch eine nene Bourar- dia neben zwei bekannten auftritt. Die beiden letzteren sind B. hirtella HBK., von Wright im Wild Rose Pass, an dem Limpio und am Rock Creek im Juni gesammelt, und B.Jac- quini HBK. v. ovata DC. pr.?, am Gebirgsabhange bei Santa Cruz, Senera, im September mit folgender Bemerkung ge- sammelt: „Einen Fuss hoch, Blumen scharlach.“ Die Iden- tität dieser beiden Arten müssen wir dahin gestellt sein lassen. Die neue Art ist Bouvardia ovata Asa Gray in pl. Wrightianae Texano-Neo-Mexic. Part. II. p- 67. Krantartiig? kahl, die Blätter zu vieren und dreien, ey- förmig, an beiden Enden spitz, kaum gestielt, fiedernervig; Stipeln borstlich; Trugdolde vielblumig; Kelchzipfel pfriem- lich, fast doppelt se lang als die Kelehröhre und sechsmal kürzer als die innen etwas haarige Kronenröhre. Bergthal zwischen San Pedro und Santa Cruz, Sonora (1117). Sten- gel einen Fuss hoch und höher, am wntern Theile nicht ge- sehen, aber wahrscheinlich krantig, einfach, nach der Spitze beblättert. Blätter ungefähr so lang als die Zwischenglieder, 17, — 21/, Zoll lang und 1 Zoll and mehr hreit, am Rande 126 und ebenso an den Kelchzipfeln sehr klein kurz gewimpert. Binmenkrone 1 Zoll lang, anscheinend purpurroth, die Zipfel derselben kurz, eyförmig und stumpf. Da von einer Behaarung der Corolle nichts gesagt wird, so scheint diese Art zu den rothhlühenden mit kahler Blumen- krone zu gehören (Eubouvardia B.), welche nur zwei Arten enthalten, von denen die B. scabra mit der vorstehenden Pflanze die grössere Aehnlichkeit hat, doch ist von beiden zu wenig gesagt, um ein bestimmtes Urtheil über sie zu fällen, nnd so reiht sich denn die B. ovata auch wieder den weni- ger bekannten Arten an, wo sie ihren Platz neben jenen bei- den kahlblumigen einnimmt, Plantae Wagenerianae Columbicae, (Continuatie v. Liun. XXV. p. 743 —750,) Monocotyleae, exceptis Orchideis a Dre. Reichen- hach filio definitis, auctore D. F. L. de Schlechtendal. 87. Scleria hirtella Sw. — Perennis 2 — 4’, in savannis lateris meridionalis Sillae de Caracas, alt. 4— 5000, Oct, (a. 388.) 88. Scleria melicoides Schidl. n. sp. — Perenuis 2 — 4° in sayannis lat. merid. Sillae de Caracas, alt. 4—-5000°, Ort. (n. 390.) — Ad sectionem 3. hujus generis (Kth. En. 1. 351.) pertinet, cujus species plures ad Sch, interruptam reducendas esse autumat celeberr. Kunthius. Quam no- vam habemus gracilitate superat $el. hirtellam Sw. qna- cum eodem loco crescit. Canles pluribus foliis ohsessos ha- bet inflorescentia terminatos, quae ex pluribus spienlarum faseieulis ahinvicem iu axi primarie remotis coustat, sub- venientibus axibus serundarüis pancis breribus 1 — 3 cum inferioribus faseieulis, iterum 1 — 3 faseiculos eodem mode remotos ferentibus, An caules solitarii ex rhizemate fors 128 repente proveniant nescimus, sımt vero glabri, triquetri, ad angulos sub infloreseentia seabri, ceternm maxima ex parte vaginis tecti, superiores eorum partes ad inlorescen- tiam pertinentes sensim 1enwiores et landen filiformes fiunt atque ad angulos non solum denticulis eartilagineis sed etiam pilis rigidulis brevioribus et longioribus exasperantur. Folia inäma ut mos est breviora, dein longiora, sed sem- per caule multo hreviora, erecta; vagina satis arcte ad- pressa, {riquetra fere, laevis ad angulos interdum scabrius- enla, faciebus paueisulcatis laevibus, laminae opposita sulco superne paberulo ceterum calvo insignis et apice interdum processum parvum breviter eonvexum puberulum formans (stipula auetor.) saepins vero truneata vel leviter conca- vinscule excisa. Lamina linearis, nervo nedio in angulum vaginae decurrente carinata, hinc supra canaliculata, sen- sim acutata, lineam lata, ad 4 et 6 poll. longa, nervis utrin- qne subguinis tennioribus et validioribus percursa, margine laevi ad apiecem eum carina pilis minutis scabro, Inflo- reseentia spatinm 2—4 pollienm oceupat. Spienlae pluri- Norae glahrae eire. 2 lin. longae, solitariae, geminae, fer- nae, fasciculis 3— 9 lineas inter se distantibns, sessiles hreviterve pedicellatae, ex axilla braeteae brevis basi_dila- talae, quae, apice mox in acumen suhulatum ex nervo abieus medio, subtus earinae in modum ex axeos angulo prominens excurrit. Squamae spienlarnm late ovatae plus minns acuminatae carinatae fuseae, nervo medio pallidiore in acnmen et ultra excurrenie, mucronem aristulamve bre- vem formante, infimae paucae vacnae, nna feminea, dein patens et fructum patefaciens, reliquae 5— 6 mascnlae arctius se amplexantes et stamina gemina filamentis latis ineludentes. Achaenium durum, laeteum, nitidum, laevissi- mum, slobosum, basi in brevissimum stipitem trigonum 129 abieus, apice punetulo orbieulari (ubi stylus_erat) interdum " prominulo notatum, semine Sinapis nigrae paullo minus. 8. Fimbrisiylis hispidula Kih. var. carina ce, squamis ni- gricanti - castaneis nee viridibus s. virideseentibus. — Per- ennis, 2— 4, in savannis lateris merid. Sillae de Cara- cas, alt. 4000, Oct. (n. 389, ex p.) 9%. Isolepis junciformis HBK. — Perennis, 2 — 4, eodem "loro enm praecedente et sab codem numero. 9. Dichromena ciliata Vahl. — Perennis, eodem loco et tempore c. praeced. (n. 386.) j 92. Mitrospora Wageneriana Schläl. — Perennis, %, cum praecedentibns in endem loco colleota. (n. 387.) — Rhi- zoma breve radices satis validas leviter flexnosas edens, unum paucosre canles profert dense foliatos, folis infimis Jam emortinis et fractis et ex parte detritis inferne per 4— 6 pollicare spalium quasi denudatos, dein usque ad Apicem folüs, primum longis, dein sensim deerescentibus teetos, inferne teretes,, superhe per inßorescentias trigonos. Folia vaginis suis se invicem am dense ampleotentia, ut vix videre possis breves esse, glahras, striatas, ad orificiom cum levi euryatura convexa fere truncatas et fuscescentes. Foliorum lamina sensim diminnitur, quam vero et ullimorum totius plantae fastigium licet breviter superat, axillaresque info- rescentiae quum jam in medio caule ineipiunt, foliis immixta apparet inflorescentia. Lamina linearis longissime et temuis- sime demnm ; friqueiro -aeuminala, dorse wmedio carinata, faeie media canalienlata, ceierum planiuscala, glabra, ner- vis tenuioribus et validioribus pluribus percursa, margine serrolato -scabra, ad 10 poll. longa, vix ® lin, lata. Im- Üorescentiae praeter terminalem circ. 10, axillares, spafläm %, pedum cireiter oeenpantes, inferiores magis inter se Wr Bd. 2a Ben, 9 130 remotae, stıperiores magis approximatae, vontiguae, tandem sibi inenmbentes. Folia, e quorum axillis prodennt, sterili- - bus emnino similia, pilis vero inprimis in infero margine eiliata sunt. Inflorescentin quaelibet e spieulis in racemmm simpliciter compositum dispositis formatur. Quaelihet spieula pallida albida anguste acuminata pedicello hrevi insidet, qui bractea e latiore basi setiformi Iaxe pilosa fuleitur in- insque gerit folinm suum primarinm tenue membranaeenm apiee obtuse bißdum, Racemus pollicaris pyramidatus, ramis paucis (eire, 5) spienlas paucas (ad 5 in infimis et unam alteramve solitariam sub terminali) gerentibus, spieulis cum bracteis suis magis minusve patentibus, rhachibus pa- tentim pilosis. Spieula 2 cire. Iineas longa, pedicellus. brevissimus, sursam incrassatus; squamae 2 infimae hre- vieres vacnae, religuae 4—5 hermaphroditae, illarım priwa late elliptica nervo excurreme hreviter aristata, secunda longior magis acnminafa brevius aristata, Tertiles squamae oblongae acuminatac. Pistillum ex ovario constat sub- - rotnndo' compresso, eui insidet styli ceterum Kliformis sim- plicis basis triangularis albida. Stamina duo, dein Jonge exseria, altero post alterum evolnto, antheris linearibus. Achaenium (immainrum modo visum) obovato - subrotundum eompressum, märgine aculum?, äpice siylo coronatum, eoloris fere wmellei, strüs elevatis videtur Jongitudinali- bus et multo tenerioribas copiesioribusque transversis eX- sculptum. Setas non vidi, quas in Mitrospora fugaces dieit generis auector. Cum Schoeno polyphyllo Vahlii, qui ad Rhynchosporas a Kunthio, ad Mitrasporam a Neesi® dncitur, multis convenit, sed nostra ımulto tenerior, minor. 93. Paspalum conjugatum Berg. — Perenue „ repens, Pe dale, in fruticetis pr. Maiqnetia, Dechr. (n, 283.) 44 94. Paspalum campestre Schläl, n. sp. — Perenne, ®— 4, in. savanuis lateris ımerid, Sillae de Caracas, alt. 4 — 5000. Sept. (n. 392.) — Caules 1 —®2 naseuatur qnotannis ex rhizomate at videtnr hrevi, ® — 2!/,-pedales, inferne fo- liorum vaginis dense teeti, foliis eito deerescentibus sum- mnmque internodinm fere tolum nndam eimittentibus. Inter- nodia inferiora brevia, superiora sensim longiora, summum denique ad pedis longitndinem interdum extensum, omnia glahra laevia, nodis inerassatis sed plernmque vagina ab- seonditis. Folia infma florentis plantae plura emarcida sieca et vario modo diffracta, superiorum lamina vaginam eompressam, striatam, plerumgae pilesam (pilis tuberenlo insideatibus), canlem haud ineludentem soperans, compli- eata, basi vagina vix latior et linea fuseeseente ab ea se- juneta, erecia, sensim ei aculissime acuminata, smblus glabra, margine serraturis minutis valde scahra, supra pilis brevibus adspersa basique saepins pilis longioribus non minus tuberenlo insidentihus et paginam superam in- trantibus insirneta, Lignla margo membranaceus brevissi- mus fuscescens integer, Inflorescentia 4 — 6-pollicaris e ‚racemis composita 8 — 10 secnndis, breviter pedunculatis, guorum infimi interdum ad 2%/, poll, longi, superiores breviores. Pedicelli paberuli, pilis paueis longioribus ad basin, Rhachis communis vix scabrinscula, leriter suleata et alterne sulco exarata, partiales supra planinsculae, fle- xnosae, nervo medio Jalo percursae, marginihus leriter in- erassatis, subtus alternatim. exeavatae, spienlis geminis, altera paullo longius pedicellata, in rhachi alternis, late ovalibus, obiusis, exterse planis, interne convexis, gla- dris, Iaevibus; pedieelli suranm curvati, brervissimi,. apiee - anaulo tumidnlo eineti. Gluma spatbacea infera deest, snpe- tior tenuiter membranaesa,; valde.conrexa, laeris, glahra, 9» 132 nervo medio elevato subcarinata, nervoque marginali elevato eineta. Ginma flosc. neutrius plana, nervo medio elevato percursa et margine latius inerassato cineta. Glumae flose. hermaphroditi concavae nitidae fuscae, exterior medie con- vexa, punelis ninutissimis impressis nolata, basin versus ex atro-castanea. 9%. Paspulum, Axonopus Savannarım Schldl. .n. sp. — Perenne, eodem loco et fempore ac praeced. (n. 394.) — Caules solitarii e basi (rhizomate?) tenni vaginis emarcidis at majori pro parte fractis et fissis restita adscendenles, hipedales brevioresve, dimidia parte supera folüis viridibus dense tecti, ita at modo summa sul inflorescentia sita pars dein auda appareat, uhbique laevis ei glahra, modis medie leviter confraetis, interdum pilis erectis adpressis falvis ri- gidulis ohsessis, saepins omnino glabris. Vaginae com- pressae nervosae, lamina breviores, tuberculis 'nune pili- feris nunc nudis, his inter nervos sitis nec inctn perci- piendis instructae; simili indemento in lamina quoque ab- vio, accedentibus aliis pilis majorihus, validiori tuberculo insidentibns in margine vaginae supero et laminae infero, quibus haec regio saepe valde pilosa fit, dum aliis in spe- eiminibus nullus fere ibi 'conspieitnr pilus. Vagina apice contracta margineque ienuiter membrauncen saepinsque ibi- dem colorata in laminam transit 2 —3 poll. Iongam, 2 eirc, lin. latam, sensim acntissime acuminatam, {in sicco saltem) complicatam, nervosam, laevem nee margine ut Fi- detur scabram, Lignlae loco pilorum brevium.densa series. Rhachis communis inflorescentiae brevis . fere teiragneira, . angulis prominentibns, faciebus concavis, glabra, semi- pollicaris. Racemi ex hac nascuntur 5—6, 2 —21/, poll. tongi; rhachis eorum breviter Nexuosa, supra convexiuscula, aerro medio late pallidiere leviter Nexuoso percursa, mar- 183 gine elevato, in altera antica pagina foveis (pro recipien- dis spienlis) et ad basin pilis instracta, spieulas vix supe- rantibus, pallide aureis, sericeo-micantibus et tuberenlo rubescenti insidentibns. Spienlae anguste ellipticae , Ieviter purpurascentes, 3%. Paspalum, Ceresia Wageneriana Schldl. n. sp. — Per- enne, solitarie crescens eodem loco ei tempore ac praeced. (n. 396.) — Canles pauei, ex apice rhizomatis ut videtur repentis, 1'/,— 2-pedales, erecti, stricti, graciles, tere- tes, glabri, sub inflorescentia fanlum pilis paueis adspersi, foliis eito deerescentibns, nunc fere usque ad inflorescen- tiam vestiti, nunc foliis valde diminntis pro magna parte denudati. Nodi hand inerassati, Vaginae lamina breviores, nervogae,, ad margines et in superiore parte pilis longiori- bus tuberculo. insidentibus plus minus obsessae, qui pili et per totam laminam distribati, in margine wajores validiori- busque tuberenlis insidentes exstant, inprimis vero nervos et nervnm primarium paginae externae oceupant; tubercu- ls demum pilis amissis saepius: superstiübus partes sca- hriusculas reddentibus. Lamina pleramque convoluta et subnlato- attennata, inferiorum foliorum ad 6 poll. usque longa, in supremis taudem dimidinm pollicem aequans. In- florescentiae rhachis communis, brevissima, pilis breribus albis erectis dense vestita, basi emittit rhachin specialem abbreviatam sterilem, ad 3 lin. usque longam, simili modo membranaceam, coloratam, ciliolatam ut altera fertilis so- iitaria in samma rhachi posita, enjus dorsi basin rhachin- que communem illa minor sterilis amplectitur. Racemi fer- tilis rhachis 12/, —4 poll. lenga, 4 fere lineas lata, com- plieata, Hinearis, utroque fine breviter angustata, memhra- nacea, nitida, cuprei fere coloris (ex pnrpurascenli et vio- Iascenti varii), margine aune integerrimo, nunc irregulariter 184 obinsissime lobulato, semper minntissime ciliolato; facies '$jus extera punctis numerosis albidis sub lente fortiori tecta apparet. @nae rhachis membranacen spienlas inelndit al- bas, biseriatim et alternatim dispositas ita ut modo pili earum sericeo-candidi extus conspiei possin, Gluma tam unica spathacea, quam floris neutrius Kuie simillima, est albo-hyalina, margine crassinsenlo Intescente undique eincta, pilis candidis sericeis tuberculo insideutibus undigne et lon- gioribus apicem versus ciliata, basi valde sed non longius pilosa, fere obovato-lanceolata acnta, Filos fertilis Jan- ceolatus coriacens albus laevis et glaber, giumis illis ex- terioribus minor, biglumis, gliuma altera convexiuscula, al- tera plana. Antherae breves, in siceis aurantiaeae, slig- mate paullo pallidiores. 97. Paspalum, Ceresia gracilis Schldl. n. sp. — Perenne, solitarie crescens eodem "loco et tempore ac praeced. (2. 397.) — Statura graeili et racemornm specie externa P. heterotrichum Trinii Brasiliense aemulatur, vaginarum et foliorum plerimorum glabritie enm Ceresia eleganti convenit. " Gramen 11/,-pedale. Canles, panci modo ex eodem rhizomate nasei videntur, graciles, teretes, striati, toti fere glabri, Iaeves, ad nodos modice incrassatos pilis\ albis erectis cincti, inferne vaginis plus minus absconditi, mox vero, his brevioribus factis, sensim magis denudati. Vagi- nae lamina sna breviores, giabrae, canlem amplectentes, margine dense ciliolatae, oris angelis obtusis una cum eir- eulo Higulari exinde oriente pilis longioribus albis erectis dense obsessis. Lamina linearis, longe et subnlato - acnmi- nata, in statu sicco praeter hasin convolnte, laevis v. in- terdum ad basin, vel in utragne facie inprimis inferieram foliorum pabe misnta patente vestita, nervo ıhedio paucis- . ww. “ que läteralibus, omnibus subtus prominulis pereursa, maxi- ma usque ad 4 et 5 poll. longa, I—11/, lin, lata, ultimi folii, plerumgue inflorescentiae proximi 1 — 2 poll, longa conyoluto -snbulata. Caulis abhine pubeseit sient rhachis fere Ailiformis, cui insident racemi 2 — 3,-1%, — 2 poll. longi, quorum rhachis dilatata et complanata nervo dorsali erasso lato viridi pereursa est, margines vero membrana- ceos habet ex fuscescenti-Iuteos, nitidos, ufrinque anga- statos, lineares, integerrimos, minutissime ciliolatos, ce- terum glabros. Spiculae hifariam et alternatim dispositae hand omnino oceultantur, Spiculae basi pilis albis obses- sae, gluma spaihacea alba, hyalina, margine densiore 'eineta, similis quidem glumae foris nentrius, sed longior illa et latior,- derso marginegue 'pilis longis (sed longitu- dine inter se inaequalibus) est tecia, haec vero lanceolata glabra in margine superiore tantum dense et brevissime viliata. Yloris hermaphroditi glamae albae lanceolatae gla- berrimae apice sligmala emittentes ipsas iongitndine aequan- tia et in statu sieco plus minus ferrugineae, 98. Panicum bipusiulatum Schldl. n. sp. — Perenue, re- pens, 14/,‘, in fruticetis ad Maiquetia, alt. 1000, Novbr. (n. 58.) — Ex rhizomaie tenui glabro ad nodos radicante horizontali, rami s. caules surgunt pedales circiter, simpli- ces .foliosi, apice infloreseentiam gerentes, teretes, patentim pilosi, pilis tertiam diametri enulis partem aequanlibus albis. Vaginae lamina breviores, inferiornm foliorum dimi- diap laminam nondum aegqnantibus, superiorum sam supe- rantibus, striatis, sparse breviterque praesertim basin ver- sus patentim pilosis, margine oreque dense ciliatis, basi et nodo dense villosis. Lamina basi brevissine in modum petioli lati contracia, ceterum latius angastiusve ovalis, plus minus .elongato- et acnte acuminata, supra imtense 186 viridis et pilis valde dispersis, quam in reliqua planta lon- .- gioribus' instructa, ceterum laevis, subins glauca glabra laevisque, ereberrimis nervis tenuihus, inter quös in uiro- " que latere circ. 3 panlulum validiores animadvertuntur per- eursa, margine tenuissime serrnlato scabra, ınaxima 2 poll. longa, 8 — 10 lin. Tata, superiornm hand multe bre- ‘vior sed angustior. Inforescentia terminalis 2 — 5 poll. longa e ramis solitariis geminisve brevibus seenndis com- ponitur, qui rami- inferne internodiis rachis sunt breviores, superius aequales vel jis longiores, nunquam 9 Finearum longitndinem superantes, plerumgue hrevieres, sed haud multum decrescentes, deplanati sublineares leviter flexnosi, striati, spienlis pedicellatis secundis alternis, ec. pedicello Hinea paullo longioribus. Pedicellus erectns juxta bracteo- lam nascitur solitariam spienlamre abortivam e pluribus” glumis constantem, (quae Aliis in speciebus evoluta spicn- lam exhihet sessilem perfectam cum pedicellata consoeia- tam), quod rudimentum pedicello subaequale vel paullo lon- gius ex una alterave anguste lanceolata acıminata gluma, exteriorigne abbreviata subvenienle componitur. Spieula ex ellipsoideo-acnminata. Glnma spathacea infera ovalis acominata tertiam spieulae partem vix superat, viridis, uninervis, margine infero patentim sparse ciliate, altera spathacea spienlam fere aeynans late ovalis acuminata tenni- ter trinervia, membranacea, dorso convexa, margine ciliata, minnte puberula. Filos neuter biginmis, gluma exterior spathacea interiori simillima, panlalum major et insignis punctis duobns orbieularibus elevatis Intescentibus, singulo juxta nervom medium ad dans tertias altitudinis glumae partes sito, interior tertia parte brevier, angustior, acala, tota hyalina binervis, Fios fertilis bivalvis, pallidus, mi- nor quam gluma floris nentrius interior, dimidia linea pau- Bd" nu 187 Inlum longior, anguste elliptieus, acntus, laevis , nitidulus, semen arete ineludit. Rachis communis enın partialibus pilis plus minus adspersa est, loco insertionis partialium saepius villis albis notato. Sine dabio afline videtur Panico frondescenti 6. F.G. Meyeri in Flora Essequehoensi, quo suh nomine plures species in herbariis reperiuntur ad eandem sectionem per- tinentes, qnod deseripsimus ab omnibus mihi notis reeedit habitu graciliore tenniore, foliis eximie acuminatis, inflo- rescentiae magis elongatae ramis brevioribns, minori spieu- Jarım nnmero donatig et pnnetulis daohus (glandulosis?) in oris mascnli gluma extera. ' 99. Panicum oliganthum Schldl. n. sp. — Perenne in sa- vannis lateris merid. Sillae ‘de Caracas, alt. 4 — 5000, (r- 391.) — Rıhizoma horizontaliter progrediens, brevem parvumque «espitem efformans, novos caules fascieulosve folioram ex praecedentihns emittens, ita nt brevi spatio, anllis interpositis artioulis, altera ex alterius basi exsurgat gemma, jam a basi vaginis teeta, quae primae breves, mox majores et apice foliaceo hrevi instructae, cite in fo- lia transeunt evoluta, quorum vaginae, quac dense. et venui- ter sulealae atque in snleis pilis subadpressis vestitae, mar- “ gine anguste membranaceae et in altero salten orifici an- gulo aurieula ereeta hyalino -alho-membranacea oblonga brevi munitae sunt, totum canulem ad paniculam usque et se invicem ita includent ut nulla canlis pars nec nodi conspiei possint. Lamina vero linearis basi obtusa sensim longeque acnminata 7 -— 8 poll. longa, 3 — 4 lineas inferne lata, rigida, strieta, plerumque eonvoluta, extus ut ragina tenui- ter sulcata et elevato-striata, glahra, intus eodem modo exsculpta et in anleis nec non im margine pilis albis spar- sis notata, callo. parvulo insidentibus. Ligulae loco pilorun 188 series ereetorum dense dispositorum, pilis quoqne copiosio- ribus in utroque infime margine folii oecurrentibus. Caulis cum panienla 2 — 2%/,-pedalis eireiter, quae ipsa primum ramis suis inferioribus a summi folii vagina includitur, dein sese pandit et longitudinem 18 pollicum adipiscitur, ramis ejus inferioribus pede longierihus et vario numero verticillatis, superioribus denique solitariis alternis, emnibus . bis semel ramosis, ramis ramulisque sub angulo semirecto secedentibns, angnlosis, ad angulos pilosis et scabris, valde - elongatis, tennibns et rigidis, saepe Aexuosis, ultimis fere capillaribus magisque flexuosis spiculam znicam apice ge- sentibus; panicula hine oritur ampla, late expansa sed pauciflora. Spienla eirciter trilinearis in ramulo 8. pedun- culo ad minimum semipollicari et apice incrassate ellipsoi- dea, utrinque praesertim apice altenuata. Gluma spath. 'ex- terior e basi amplexante late ovala acuta, extus convexa ‚et sulcata, subseptemnervia, nervo medio apicem versus in- primis obtuse prominente, glabra laevis, duas terlias spieu- lae partes aequans; interior omnium longissima late ovata acutius subenspidato-acnminata, evidentins 7-nervia, Ber- vis omaibus obtuse prominulis et suleis igitur ab invicem. distinetis, ceterum glahra et laevis., Flos neuter biglamis, gluma extera praecedentibus omnino similis, septemnervia gquoque, nervis vero basin versus magis evanidis, magni- tudine medium inter utramgue tenens, interior multo minor angaslier ei brevior, albo-hyalina, binervis, apice hreviter hiida. Flos fertilis solito möre cartilagineo-induratus bi- glumis, eirc. 12/, lin. longus, ginma exteriore ovali,- acu- nseula, in derso valde eonvexo Iaevigata nitidula (coloris pallide straminei), al basin marginis utringue albe - barbata, pilis _brevibus rigidis albis, superioribus erectis adpressis fere, inferioribus in dorsum deflexis. ige 139 Panicnla et spiculis solitariis earumque composilione eum P. cannaefolia BReichenbachii in plantis Weigeltianis Surinamensibus, ‘quod in Trinitatis insula quogque ereseit, omnino convenit sed nt alia taccam jam foliis abunde dif- fert, in hae multo latioribus et brevioribus, basi petioli in modum longe contraetis, in nostro hand petielatis omnino finearibus. 100. Panicum divaricatum L. — Perenne in fruticetis ad Coruenti, alt. 2—3000°, Novbr. (n. 149.) 101. Setaria glauca ‘R. Sch. forma .gracilis Aaccida. — Lo- eis umbrosis ad Maignetia, Dechr. (n. 208.) . - 10%. Oplismenus Humboldtianus Nees Agr. Bras. — Lovis nmbrosis ad Maiquetia, Dechr, (n. 210.) 103. Dactyloctenium mucronatum W. —. Locis umbrosis pr. Maiquetia, Dechr. (n. 209.) = - 104. Andropogon, Trachypogon „ Montufari HBKih.? — Perenne in savannis Jateris merid. Sillac de Caracas, alt. 4000’, Sept. (n. 393.) ö 105. Schizachyrium semiberbe Nees? — Gregarium, per- enne, in savannis lateris merid, - Sillae de Caracas, Sept. (n. 395.) 106. Anatherum Virginicum B. Sch. — Perenne pedale in savanna prope Guareyma, alt. 50007, Oct. (n. 353.) 107. Gallisia umbelluleta Lam. — Perennis semipedalis flore albo, locis humidis ad Cnrucnti, alt, 2000, Jan. (n. 321.) 108. Tradescantia geniculata Jacq. — Repens ad aquas in via anliqua inter Curwenti et Caracas usque ad Venia, alt. 2— 3000‘, Nov. (n. 91.) 109. Tradescantia Cumanensis Kih. — Locns specialis de- est, Specimen ad hans dneo speciem propter folia lou- giera et angustiora; lamina enim majorum 3 — 4 poll. longa, 7—8 lin. lata, in vaginä semipollidari laxä, glabra 140 praeter basin lateris inferioris cum nervo medio puherulam et marginem denticulis acutis albidis dense dispositis sca- bram. — Snb Tr. Cumanensis noming in horto habemus Tr, procumbentem Willdenowii,. quae foliis subtus vio- lascentibus caulibusque violaceis gandet et prope Caracas erescit, accepimus ex horto Berolinensi. Genns novum ex his Kunthii speeiebus anomalis formare licebit,. quod in speciebns a nobis visis habitum praebet Commelinae ali- ö enjus repentis ct flores tribus staminibns perfectis barbatis _ et tribus imperfectis imberbihus insignes, Descantaria a nobis nominatum. Reliquae hujus sectionis formae ulteriori examini subjieiendae sumt. . 110. Sabadilla officinarum Brandt et Ratzeburg. — Ceba- dilla incolarum, planta perennis 3, for. albidis; in savan- wis Cumbre de Caracas, alt. 4000, Aug. (n. 368.) — De synonymia hujus plautae cfr. Linnaea XVIII. p. 444. 111. Heterantkera limosa Vahl. — Peremnis, semipedalis, -flore coernleo; in paludibus ad Cabo blanco, alt. 1000, “Jan. (u. 329.) . 112. Sisyrinchium, an nova species? — ‚Pedale perenne, Horibus Iuteis; in locis sieeis apertis pr. Galipan, alt. 4000°, Ang. (n.344.). — Sisyrinchii speeies male sunt notae at- qne ex diagnosibus, uti in lihris vulgo offenduntnr, hand recognoscendae sunt in statu sieco. @nae snppetunt spe- eimina glabra suut praeter pilos minntos in superiore folio- rum margine atque in spatharım carina marginibusgne ob- vios, lentis ope tantum videndos et tacin percipiendos, Ex radice fihrosa plures oriunter canles, qui anguste alati, hinc compressi, foliosi, semel bis subdichotome ramosi, ra- mis apice ex spathis 2 oblongis acuminatis (gaarım altera - 15 — 16 lin. longa, altera hav @—3 lineis brevior) fores 4— 6 pedicillatos producentibas, Folia ima 4— 5 poll. 141 longa et lineam circiter lata, acnte acuminata; caulina ple- rumque latiora (2 lin. lata), ejusdem fere longitndinis. Pe- dieelli frnctiferi spathas paululum superant. Capsula glo- bosa diametri hilinearis, glabra, laevis, striis 3 elevatis Kliformibns dehiscentiae loeum indieantibus, totidemque sul- eis levibus, quibas dissepimentorum lora recognosenntar; pauca continet semina alra angulato-orbienlaria, tuheren- lata. Florem non vidimus. 113. Cipura Martinicensis HBK. — Locus specialis igxo- tus. Speeimen unicum. 114. Xipkhidium panicnlatum Sw. excl. syn. Aubl. — Per- enne bipedale floribus albis, in fruticetis pr. La Gnayra, "alt. eirca 2000°, Dechr. (n. 298.) 115. Aypoxis (species ex minorum numero, pednncalis Nlo- -ribusgue hirsatis),. — Biennis, 3”, Hore Iuteo; in arenosis sieeis ad Maiquetia, Decbr. (n. 291.) — Folia 3 poll. eire, longa, sparse pilosa; pedunenli eum flore 3/, poll. longi, perigemio eum ovario 3 linens hand metiente. Speeimen unicam mancuım. 116. Heliconia sp. — Planta suffruticosa, 8, Bor. ruhris; locis humidis ad Curuenti, alt. cire. 2000°, Dechr. (n.288.) — Inflorescenliae tantum pars, rhachi fexuosa, spathis alternis, infima fere 8-pollicari et basi 2 poll. lata, com- plicata, superiores sensim deeresennt, dimidio breviores funt et latiores. ‚ 117. Canna. sp. — Frustulum tantum, nullo löco speciali adjecto. (218.) 118. Maranta sp. — Perennis, 3°, in loeis humidis pr. Mai- quetia, Nov. (n. 13.) - - 119. Habenaria triptera Reichl. Al. var. heteroglossa. — “ Perennis, pedalis, for: albidis, ad terram locis humidis umbrosis pr. Curnenii, alt, 230004, Nov. (n. 133.) 142 120. Ponthieva glandulosa R.Br. var. macra. — Perennis pedalis, flor.-albis, eodem loco.et temp. e. praecel. (n, 132.) — Ich vergleiche eine Anzahl Wagener’scher Exemplare, sie zeichnen sich alle durch schmächtigeren Wuchs, Jange Stengel, kleine Blätter aus, Selbst Hartweg’s bei Quito gesammelte Individuen sind kräftiger (1436). Letziere wurden als Ponthieva rostrata. Lindi. $. vacemosa aus- gegeben. In der That liegt mir ein Exemplar vor, wel- ches die Mittellappen der Lippe Iimeal und an der Spitze wenig verdickt zeigt, Ein anderes, ausserdem völlig glei- ches, hat schon breitere Mittellappen. Die Exemplare der Ponthieva rostrata var. spicata sind gradezu gar nicht von P. glandulosa zu unterscheiden. Ich habe zehn Exem- plare von derselben .Stelle auf Cuba (Cahobac) vor zir, und meine, dass eine derartige Reihe sehr geeignet sein muss, Anfschlüsse über die Veränderlichkeit von Organen -zu gewähren. Meine Ansicht wird auch hier bestätigt, und ‚ ich begreife nicht, anf welches andere Merkmal man die Ponthieva rostrata begründen will. 121. Spiranthes picta $. grandiflora Lind. — Pedalis perennis, flor. viridescentibns, in umbrosis ad Maignetia, alt, 1000‘, Decbr. (n. 264.) 122. Microstylis disepala Rehb. fil, — Peremis semipeda- lis, foris colore terreno, pr. Curucuti .ad terram lecis hu- midis umbrosis, alt. 2 — 3000’, Nor. (n. 184.) — Canlis secundarii internodio eylindraceo, pseudobulboso,; pollicari, vaginis membranaceis, oblongo - triangulis vestito; foliis evolutis binis e vaginis linearibus in laminas orbiculares aeutas dilatatis, pedunenlo elongato -(7- pollieari) angnlate, apiee elarato, FACEMOSO, bracteis” lineari - lanceis_brevissi- mis, pedicellis elongatis, Boribus posticis, sepale inferiori (igiter summo!) oblongo, apice bidentato, sepalo superiori 143 ianeeo triangulo obtusiusenlo, tepalis linearibus circinnatis, labello orbieulari basi ohtusissime cordato, margine obso- lelissime nndulato lobulato, basi pro gynostemio recipiende foveato, gynostemio minnto, rostello tridentate. — Die Pflanze, von der Ein einziges Exemplar vorliegt, hat die Statar von Microstylis ophioglossoides und Me.xicana Bot. Beg. 18289. t. 1290, nur ist sie zweiblättrig und die Traube armblüthig. 123. Bletia Wageneri Behb. fl. (af. campanulatae). — Peremnis, 1 — 2-ped. floribus rahris (n. 374.) v. ex viri- descenti-roseis (n. 375.), in sarannis-ad Chacao, alt. 40°, Ang. (n. 374 et 375). — Foliis oblongis acutis, peduneulo valido hrevioribus, peduncalo suhramuloso 8. simpliei, spiea rarifiora, grandiflora, bracteis ovalis selaceo- acuıminalis, ovario perigonio breviore, hand ultra dimidium aequanti- hus, sepalis tepalisqgue paulo latiorihus ohlongis acutis, labello Nabellato, apice trilobo, lohis lateralibus oltuse triangelis, margine antico crispulis, lobo medio paulo pro- ducto,, ohrordato, margine erispulo, lamellis 3 membrana- ceis erenalis conspicuis in parte labelli auteriori apicem . »sque Jobi medii, carinulis in hasi vix prominelis, falcata membranacea in niroque disei latere, columna elevala, alis 'subrhombeis prominnlis.- Die Blüthe der Pflanze, die ich glaube für Bietia cam- panulata Llav. halten zu dürfen, ergiebt folgende Diagnose: Bi. campanulata Llav., sepalis lanceolatis, 'acatis, te- "palis ohovato-lanceolatis, apice obtuso apicnlatis, Jahello flabellato irilobo, lobis lateralibus triangulis, lobo medio kongios prodneto obcordato cum interjecto apicnlo, crispulo, earinulis 5 a basi Jabelli ad medinm usgne, ibi in Jamellas petaloideas, primmm obtusangulas, dein rectas integerrimas usque ante apicem labelli prodnetis, ibi abrupte desinentibus, 144 lamellis lateralibus hrevioribus, venulis disei lobi medii .elevatnlis; gynostemio elavato, haud conspieue alato. Mexico. Leibold! Galeotti! — In Gärten geht auch die Antil- lische B. patula Hook. ats Bi. campanulata. 121. Govenia tingens Endl., Poepp. — Peremis, 1—%, flor, ex Inteo et rubro variis, locis humidis in Silla de Ca- racas, alt. 4000, Aug. (n. 371.) — Ich bestimime die vor- liegenden Exemplare als G. fingens und nicht als 6. Fesciata Lindl., weil die Fruchiknoten.länger sind und der Umriss der Lippe ein gestieltes Dreieck mit. abgerundeten Ecken der Basis bildet. Die G. fasciata Lindl. zeigt viel kürzere Fruchtknoten und hat die Eigenthümlichkeit, dass die am Grunde herzförmige Lippe ein abgerundetes Vier- eck mit Spitzchen bildet. Nichts ist trauriger, als das Pöppig’sche Bila, wenn man erst die Original-Pfilanze zur Hand hat. Dass es falsch gemalt ist, ersieht man doch wenigstens ans dem Texte. Aber — die Analyse!! 1. „Floris dingramma ad demontrandam mutuanı sepalorum positionem.“ Ich sah nichts als einen Fruchtknoten mit falsch gezeichneter Säule, Lippe und drei fadigen Linien; heisst das ein Diagramm ? 2. „Idem apertns.“ Bis auf die falsche Sänlenspitze brauchbar. 3. „Iden, sepalis supremis et labello demtis, sepalis interiorihus ri defe- xis.“ Man erblickt eine rohe Seitenfigur einer ganz andern: Pflanze, wohl der Govenia barbatı. 4, „sepalorum inte- rins m. a.“ Sicht ganz anders aus als gie Tepala bei Fig. % gehört wohl auch noch zu Fig. 3. „Labellum m. a.“ Vorn mit 3 Zähnen und Minelleiste, die je 2, nach vorn divergirende, paare Zweige abglebt. — Alles das ist grund- falsch. — Die Lippe ist vorn spitz und Leisten giebt es nicht. 6. „Anthera m: n. et m. a.“ Zwar falsch, aher rela- tiv zum. Uebrigen immerhin richtig zu nennen. 7. „Pelli- nis massae item.“ Diese armen Körper sind collateral, an- statt inenmbent, und haben eine caudienla bihda, als von einer Bifrenaria! — Das heisst also eine Zeichnung! Und wie drehen sich die Fruchtknoten!! — Govenia barbata Endl., Pöpp. ist, beilänfg bemerkt — Cyrtopera Woodfordü Lind, — Die Gesneraceen des Königlichen Herbariums und der Gärten zu Berlin nehst Beobachtungen über die Familie im Ganzen. Von Dr. Johannes Hanstein. (Hierzu Taf. Lu. IN) Vorbemerkung. D. folgende Bearbeitung der Gesneraceen, welche sich vor- zugsweise auf das im Königl. Herharium, im Königl. hotani- schen Garten, so wie in den anderen Gärten von Berlin vor- handene reiche Material erstrecken, zugleich aber auch ver- suchen soll, über die systematische Gliederung der ganzen Fanilie eine Uebersicht zu geben, ist auf Veranlassung des Herrn Dr. Klotzsch unternommen worden. Die in Gemein- schaft mit ‚demselben gewonnenen systematischen Resultate lege ich hiermit im Besonderen ausgeführt der Oeffentlichkeit vor, indem ich vorweg bemerke, dass das Ganze in drei Abtheilnngen erscheinen wird, deren erste eine allgemeine historisch - systematische Uebersicht enthält, während die zweite 20 Bd. 2sHen. 10 146 die Genera und Species aufzählen, und die dritte einige mor- phologisch- anatomische Beobachtungen hinzufügen wird. Indem die der vorliegenden Abtheilung beigefügten Ta- feln und Uehersichistabellen schon eine genügende Diagnose aller Sippen und Gattungen geben, so ist diese auch für sieh schon vor dem Erscheinen der speriellen Ausführung vorläu- fig zu einem Ganzen abgeschlossen worden. 2 Abschnitt. ” Allgemeine Uebersicht, Die Gesneraceen gehören zu der Reihe von dikotyledo- nischen Pflanzen, welche .eine schiefe verwachsen - blättrige Blumenkrone haben. Ein Fruchiknoten, der nieht durch eine Scheidewand in zwei Fächer getheilt ist, kleine und zahl- reiche Samen, welche einen Eiweisskörper enthalten, zeich- nen sie aus. Aber nur durch scheinbar so geringe Kenn- zeichen von den nahe verwandten Familien der Cyrtandraceen, Bignoniaceen und anderen verschieden, machen sie durch die grosse morphologische Uebereinstimmung, die sich schon dem ersten Anblick leicht kund thut, doch eine gut in sich ab- geschlossene und sehr natürliche Gruppe ans. Die gesnerenartigen Pflanzen sind Lald Stauden, bald Halbsträucher, kaum eine oder die andere Art ist ein wirk- licher Strauch zu nennen. Die Stauden besitzen theils ein ausdauerndes Rhizom in Gestalt einer kopfförmigen Knolle, theils unter der Erde kriechende verzweigie Stämmchen , die, mit fleischigen Schuppenblättern bedeckt, ‚ein kätzchenförmiges Ansehen haben. Die meist krautigen, oft fleischigen, -fäst niemals sehr derbholzigen Stengel liegen gern wurzelnd am - 147 Boden, oder klettern an fenchten Gegenständen, an Bann- stämmen oder zwischen Felsen, sind zum Theil aber auch aufrecht, obwohl seltener vielästig. Bei den Standen sterben sie alljährlich ganz ab, um ans den Knollen oder Kätzchen - Rhizomen wieder aufzuspriessen, hei den Halbsträuchern bleiht ‘mehr oder weniger vom unteren Theile selbst lebendig. Ebenso wie die Blätter, sind’sie sehr oft von haariger, nur zuweilen von glatter und glänzender Oberfläche. Das ganze Laub- und Stengelwerk hat bei den meisten etwas Weich- liches. Die Blätter stehen gegeuständig in gekreuzien Paa- ren, seltener zu dreien im Quirl, noch seltener zu vieren, und haben keine Nebenblätier, Oft sind sie ungleichseitig und die gegenständigen ungleichpaarig. Sie sind stets ein- fach und ganz, doch selten ganzrandig, meist länglich, von starker. Aderung und oft runzelig. Ihre Oberfläche ist hänfig von kleinen Borsten tragenden Wärzchen bedeckt. Die Blumen stehen hald einzeln oder zu einigen in den Achselo, bald sind sie nach der Stengelspitze zu in Trauben, Rispen, falschen oder wahren Döldchen vereinigt. Die Kel- che, aus fünf verwachsenen oder freien Blättchen, deren eines unpaar und rückenständig ist, bestehend, sind schief oder regelmässig, zu sehr mannigfacher Gestalt entwickelt, nicht selten gefärbt und erweitert und oftmals ausdauernd, Die Blumenkrone ist fünfgliedrig, ‘wie der Kelch, mit ihm ab- wechselnd gestellt und daher ®/; lippig, und schreitet durch das verschiedenste gegenseitige Verhältuiss von Röhre, Schlund und Saum, von Ober- nud Unterlippe durch eine lange Formen- reihe vom Radförmigen durch das Trichterförmige bis zum Engröhrigen und zur bauchigen Kruggestalt, sowie vom fast Regelmässigen zur weit klaffenden’ Rachenforn fort, An der Basis ist sie häufig hinten höckerig oder gespornt, in der Mitte oft bauchig und anfgeblasen, vom Saume ragt bald die . 10% 148 Ober- bald die Unterlippe weiter hervor, so dass die Kronen- öffnung dort mehr nach vorn, hier mehr nach oben schaut. Oft von zartester Beschaffenheit, ist die Krone dagegen in auderen Fällen derb, fast feischig und zottig behaart. Die blau-rothe Farbenreihe herrscht in ihr, am häufigsten ist Scharlach- und Purpurroth, weniger häufig veines Blau, noch seltener Weiss; Gelb kommt nur in einzelnen Fällen vor. Die Stanhgefässe sind durch die verschiedene Ausbildung der Rücken- und Bauchseite der Blume didynamisch, indem das oberste oder rückenständige verkimmert, oder es sind durch noch ferneres Fehlschlagen eines der zwei Paare sogar aur zwei von ihnen fruchtbar. Die Staubfäden sind dem Kronengrunde bald mehr, bald weniger, oft mit angeschwollenen Enden angewachsen. Sie drehen sich nach dem Aufblühen gern spiralig zusammen, und zeigen oft sehr eigenthümliche Verschlingungen. Die Anthe- ren sind durch das schwielig verdiekie Connexiv, welches die beiden Fächer oft weit anseinader treibt, und noch ferner dadurch ausgezeichnet, dass sie zur Blüthezeit fast immer, bald paarweis, bald alle zugleich mit den Rändern, den Spitzen oder den ganzen Oberflächen an einander haften. Da- durch bilden sie dann eine prismatische, eine sternförmige oder eine vierseitig-rechteckige Figur. Die Fächer öffnen sieh der Länge nach durch einen Riss. Ein vierter Kreis von Blüthengliedern ist zwischen Staubge- gefässen und Stempeln in Gestalt eines drüsigen Ringes entwickelt, dessen fünf Theile mit den Kelchblättern abwechselnd vor den Kronenblättern stehen, und hier weiter, dort weniger weit unter sieh und mit den anderen Blüthenkreisen verwachsen. Im ersten Falle stellen sie entweder eine ringförmige Haut oder einen soge- nannten Discus, im zweiten fünf einzelne Drüsen dar, die in ur .149 verschiedener Höhe den Fruchtknoten umstellen. Die zwei rückenständigen sind fast immer grösser, nicht selten allein sichtbar, und sehr oft zu einem ungetheilten Drüsenkörper vereinigt, der dann vor dem yerkümmerten Staubgefäss und zwischen den beiden dorsalen Kronenblättern steht. j Der Stempel ist eiufächerig und besteht aus zwei Frucht-. blättern, die ebensoviel wandständige und zwar laterale Pla- eventen bilden, welche stets zu zwei Längslappen auseinander weichen, und auch ausserdem sehr häufig der Länge nach zerschlitzt sind. An ihnen stehen die feinen anatropen Samen, bald über die ganze Oberfläche vertheilt, bald auf gewisse Linien oder Flächen beschränkt an kleinen Stielchen. : Der Keim in diesen ist von einem Eiweisskörper umgeben. Das Oyarinm ist bei der einen Hälfte der Familie mit den änsse- ren Biumenkreisen verwachsen, oft nur wenig, oft aber sehr tief in die Kelehröhre und zwischen den Drüsenkranz einge- senkt, so dass bei einigen Gattungen kaum noch die Spitze, bei einigen gar nichts hervorragt. Bei der anderen Hälfte ist es vollkommen frei. Somit sind die Drüsen, wie die übri- gen Biumenkreise, hald hypo-, bald peri-, bald epigynisch .zu nennen. In der Jugend ‚oft spitz kegelförmig, nähert sich der Fruchtknoten mit der Reife fast gewöhnlich der Kugelgestalt, und wird bei den meisten Gattungen zur Kapsel, bei wenigeren fleischig und beerenarlig. Der Griffel ist lang und stielför- mig, die Narbe spaltet sich entweder in zwei seitliche Lap- pen, oder sie erweitert sich zu einem querstebenden Recht- eck oder zu einer Ellipse, die, durch einen gleichfalls quer- laufenden Schlitz’ geöffnet, das Ansehen eines Mundes hat. Durch Zusammenkrümmen der Lappenränder geht jene in diese Form über. Zuweilen auch ist die Narbe völlig trichterförmig oder fast kopfförmig. 150 In dem weichlich saftigen Gewebe des ganzen Krautes, in der haarigen, oft rauhen Bekleidung, in der Haltung von Stengeln, Blättern und Blumen und in dem Ansehen der letz- teren selbst drückt sich eine gewisse Eigenthümlichkeit aus, die in Worten schwer zu beschreiben ist, aber dem Auge leicht kenntlich wird, so dass man kaum der feineren wis- senschaftlichen Merkmale bedarf, um die Gesneraceen von anderen, im System ihnen nahestehenden Familien zu unter- scheiden. Am nächsten treten sie in systematische Berührung mit -den Cyriandraceen, von denen sie jedoch der eiweiss- haltige Same, uud mit den Bignouiaceen, Serophularineen und Orobanchineen‘, von denen sie das einfächrige Ovarium trennt. Alle bisher gefundenen Gesneraceen stammen aus Mittel- und Südamerika, wo sie ihrer verschiedenen Vegetationsart nach an den mannigfaltigsten Standorten gedeihen, und bis zur Insel Chiloö südwärts reichen, Die ersten drei gesnerenarligen Pfanzengaltungen sind von Plumier beschrieben und abgebildet. Unter seinen „amerikanischen Pflanzen“ stellt er drei Arten mit rachen- formigen Kronen zu einem Genus zusammen, dem er nach dem Züricher Naturforscher Conrad Gesner den Namen Geszera ?) 1),Plumier sagt in seiten „Nova plantarım Americanarum ge- genera,‘‘ Paris 1703: „Gesnera est plantae genus flore monopeialo, personato, au0- imalo; ex calyce autemn surgit pistillum, posticae floris parti ad instar clavi infixum. Calyx Autem ablt deinde iu fructum mem- branaceum, coronatum, in duo loculamenta divisum, seminibus foetum exiguis.‘“ „Columnea est plantae genus flore monopetalo, personato, cu- Jus labium superius nonnihil fornicatum , excavatum, inferius vero tripartitum. Ex calyce autem surgit pistillum, posticae wu un mg PERpFeRER 151 giebt. Es sind die Species, die später als G.humilis, arbo- rescens, tomeniosa aufgeführt werden. Ans einigen auderen errichtet er die Gattungen Besleria und Columnea, die erste nach dem Nüraberger Botaniker Basilins Besler, die zweite nach dem Römer Fabins Columna benannt. Von diesen anfänglichen wenigen Gattungen und Arten, in denen schon die ganze Formenreihe der Familie gleichsam um- schrieben ist, hat sich nun dieselbe durch Auffindung einer sehr grossen Zahl neuer Pflanzen, und zwar besonders in den letzten Jahrzehnden, za heträchtlichem Umfange ent- wickelt. So lange die Zahl der bekannten Arten der Familie über- haupt noch eine geringe war, stellte man natürlich mit Recht alles, was im Bau der Hauptorgane wesentlich übereinstimmte, in eine Gattung zusammen. Erst die Uebersicht über eine grössere Reihe von Gestaltungen setzt überhaupt in den 'Stand, zwischen Dingen, die im Allgemeinen ähnlich sind, treffende Unterschiede zu finden, und wahrzunehmen, welches Organ etwa sehr gleich und übereinstimmend in allen ent- wickelt ist, oder welches in se vielfach und leicht wechseln- der Gestalt anftritt, dass es in vollkommen ähnlichen Arten oder sogar in verschiedenen Individuen derselben Art abwei- chend erscheint, oder welches endlich, in mehrfachen und dentlich unterscheidbaren Formen sich darstellend, für jeden besonderen in der Pflanzengruppe vorkommenden Habitns einen besonderen Ausdruck annimmt. fioris parti ad instar ‚clavi infixum, quod deiade abit in fractum globosum, mollem, seminibusque plenum exiguis et eblongis.‘ „Besleria est plantae genus fore monopetalo ” anomalo, tubu- lato, hilabiato aut personato. Ex cujas calyce surgit pistillem posticae foris parti ad instar elavi infizum, quod deinde abit in tractum mollem, carnoaum, ovatum seminibusgue foetum exiguis,“ 152 . Keinesweges lassen sich ja für das ganze Pflanzenreich allgemein gültige Prineipien aufstellen, nach denen man in allen Grappen die natürlichen Abtheilungen und Unterabthei- lungen erkennen könnte. Nur die unbefangene Beobachtung jeder einzelnen kann das im Einzelnen lehren. So wenig daher auch den ersten, auf Plumier folgenden Beobachtern ein Vorwurf daraus erwächst, dass sie gerade in den Ges- neraceen die natürliche Sonderung noch nicht genügend ge- troffen haben, da iu dieser Familie die eigentlichen Be- fruchtungsorgane, auf die man von anderen Pflanzen her be- sonders zu sehen gewohnt ist, so geringe Unterschiede zei- gen, eben so wenig konnte man später bei umfassenderer Uebersicht an den ersten Abtheilungen halten, wie auch aus den Untersuchungen von Martiusi), Bentham?), De- eaisne2) und Regel?) deutlich hervorgeht. _ Ueberall,' wo schon die allgemeine Tracht die Gesneraceen- Arten deutlich und grell zu Gattungen zusammengestellt hat, slimmen dieselben zuvörderst auch nach der Form der Blüthen- hüllen überein. Bald, und zwar in den meisten Fällen, ist es mehr die Blumenkrone, die besonders eigenthümlich er- scheint, bald mehr der Kelch. In zweiter Linie werden die Gattungen durch ‚die Entwickelung des Drüsenringes charak- terisirt, doch weniger durchgreifend, da doch in einzelnen Fällen in demselben Genus abweichende Drüsenbildung er- scheint, und andererseits ganze Reihen von Gattnngen gleiche 1) Martius, Nova genera III. u. 2. a. 0. 2) Bentham, Plantae Hartwegianae. Lohd. 1839, etc. 3) Decaisne, Revue horticole 8.3, T. 2, Dec. 1848. — Aunales d, sc. nat. Aug. 1846. 4). Regel, Flora 32%. 33, — Mitiheil. d. nat. Ges. in Zürich. 1848. 2. — Bot, Zeit. 1851. — Gartenfiora etc, PERBEEGBN x 153 Drüsen erblicken lassen. Endlich ist freilich auch innerhalb aller deutlich getrennten Gattungen die Narbenbildung die- seibe, so dass auch diese als bestätigendes Merkmal zu be- autzen ist. Da aber die Narbe überhaupt fast nur in zwei wesentlich verschiedenen Gestalten anftritt, nämlich mund- förmig oder zweilappig, und diese Formen oft in sehr nahe verwandten Galtungen neben einander vorkommen, so können wir sie nicht, wie Regel, als ein durchgreifendes Tren- nungsmerkmal betrachten, weil wir sonst habituell Aechnliches scheiden und Verschiedenes zusammenfügen müssten. Viel- mehr halten wir Krone und Kelch, —. nicht zwar für die alleinigen Organe zum Erkennen natürlicher Gattungen, — wohl aber für die wichtigsten und untrüglichsten in dieser Familie. Danach genaner ins Auge gefasst, sind denn auch die drei Plumier’schen Gesneren sehr verschiedene Pflanzen, die wohl nach dem damaligen Standpunkte der Systematik, doch nicht nach dem neueren in einem Genus bei einander stehen können. Aber gerade die grosse Verschiedenheit die- ser ersten Arten machte es um so leichter, zwischen die se weit gesieckten Gattungsgrenzen nun auch ferner eine lange Reihe nicht minder abweichender Formen unter dem Namen Gesnera einzuordnen, den zunächst alles erhielt, was aus dieser Verwandtschaft mit an den Kelch gewachsenem Ova- rium aufgefunden wurde. Linne bringt zu den drei bekannten nur eine neue, &. acaulis Brown, und lässt alle bei einander steben. Jac- quin t) bildet von Gesneren nur die tomentosa ab, und spä- ter erst wird die Gattung von Cavanilles 2) durch 6, ver- 1) Jacquin, Selcet, stirp. Amer. hist. 1763. 2) Cavanilles, Icon. 6. p. 61. t. 584, 585. 154 ticillata und tubiflora, von Kunth !) durch 6, chelonioi- des, elatior, sylvatica, spicata, ulmifolia, hirsuta, hon- densis, mollis, longiflora und elongata, von Ker ?) durch 6. aggregata, bulbosa und prasinata und von Anderen durch manche andere Art vermehrt, Wie nun schon jene drei alten Arten unter sich wenig übereinstimwten, so weichen wiederum diese neuen fast alle von jenen nicht unerheblich ab, während dagegen die Mehr- zahl derselben unter sich so viel Aehnlichkeit zeigt, dass sie &uch nach neueren Begriffen eine gut umschriebene Gattung darstellen. Dies bemerkte zuerst Lindley?), und löste daher die nicht zu haltende Plumier’sche Gattung Gesnera in zwei neue- auf, die er Codonophora und Pentarhaphia nennt. Da aber’ auch hiermit noch nicht genug die unähnlichen Pflan- zen gesondert, noch dadurch die Fesistellnng natürlicher Gat- tungen erreicht war, se nnterwirft Martins?) die bis dahin bekannt gewordenen Arten einer .neuen Revision. Auch er hält, wie schon Lindley, für nöthig, obgleich gegen das Prioritätsrecht, jenen Urspecies den Namen Gesnera ganz zu nehmen und ihn den meisten der neueren Arien aus- schliesslich zu lassen, da diese in grösserer Zahl gut über-' einstimmten und aller Orten, in Gärten und Büchern, schon unter demselben eingebürgert waren, so dass wohl der Ver- such, dieser Mehrheit den gewohnten Namen zu entreissen, 1) Humboldt, Bonpland, Kunth, Nov. gen. et sp, plant. 1817, p. 392 etc. t. 188 etc. ” 2) Ker,, Bot. reg. t. 329. 343. 428, 3) Lindiey, Bot. reg. u, 1110. ” 4) Martins, Nov. gen. IL p. 27 seq. 155 um ihn für die Minderzahl zu erhalten, kaum gelingen konnte, und zwar um so weniger, ‘als ja jene älteren einerseits we- niger verbreitet waren, und andererseits doch von einander usch getrennt werden mussten, dergestalt, dass Plumier’s G. humilis dann fast die einzige Gesnera geblichen sein würde. Somit war zu rechifertigen, dass Martius in die- sem Falle das strenge nomenclatorische Recht ausser Acht liess ünd auf die Zweekmässigkeit Rücksicht nahm, obgleich desshalb keinesweges einem ähnlichen, neuerdings in Betreff einer andern alten Gattung unternommenen Namentausch eine gleiche Berechtigung zugestanden werden kanı. Martins erkannte gleichsam nur einen verjährten Gebranch als zu Beecht bestehend an, und glich überdies die Sache dadurch aus, dass er für einen Theil der alten Arten den Namen Conradia, nach dem Vornamen jeies Gesner gebildet, vor- schlug. Den anderen Theil benannte er, Rhytidophylium. G. humilis und die Swartzischen Speries G. Craniolaria, scabra, ventricosa, exserta, calycina und pumila gehör- ten ihm zu Conradia (Fig. 34.), durch die Kennzeichen einer röhrigen oder glockigen Blamenkrone und eines mangelhaften Discus vereint. Zu Rhytidophylium (Fig. 30.) dagegen zog er 6. tomentosa L., grandis Sw., und als Rh. Bertcroa- num die G. scabra Spreng., welche alle eine hecherförmige Krone und einen feischigen Disens haben. Die Lindley- schen Genera liess Martins nicht gelten, weil Codonophora zu verschiedene Arten umfasse, der Name Pentarkaphia aber üherkaupt nicht bezeichnend sei, Wie die Gesnera- Gattung nach Plumier’s Sinne eigent- lich die ganze jetzige Gesnereen- Tribus umfasste, so war ann durch diese Sonderung der zwei Martius’schen Gattun- gen von denjenigen Arten, die wir nun, ihm folgend, jetzt 156 Gesnera &) nennen, zugleich eine fernere Spaltung der Ges- nereen iu zwei von ihren Subtribus vorbereitet, indem die röhrenblüthigen, mit kegelförmigem, halbfreiem Ovarium ver- sehenen, knolligen Gesnereen den stranchartigen Conradien und Rhytidophylien, deren Fruchtknoten eft ganz im Kelche versteckt ist, gegenübertreteu, " Noch aber blieben unter Conradia nach Martius zu verschiedene Pflanzen vereint, so dass Decaisne?y mit Recht einen Theil derselben für die von Lindley aufgestellte Gattung Pentarhaphia, welche dieser nach dem Typus der Gesnera Graniolaria, der zweiten Art Plumier’s, hegrün- det hatte, wieder in Anspruch nahm, denselben noch eine Anzahl neuerer Arten von den Antillen binzufügte, und alle, als generisch zusammengehörig, durch die Bildung des Kel- ches, welcher 5 — 10 dentliche Rippen und lange, pfriem- liehe Lappen hat, und durch die weit vorragenden Antkeren treffend charakterisirte (Fig. 32. A. B.). Das Genns Gonradia muss somit, nach der Physiognomie von C..kumilis (Fig. 34.), auf solche Arien beschränkt bleiben, die einen kurzzähnigen Kelch, wie Rhytidophyllum, aber eine röhrige, zusammen- gekrümmte Blumenkrone besitzen, Mithin bildet nın jede der drei Urarten die Spitze einer der drei Gattungen Rhytido- phyllum Mart., Corradia Mart. und Pentarhapkia Lindl. Noch eine andere cubensische Art, deren Krone. den Rhyti- dophyllen ähnelt, veranlasste Decaisne, durch den dicken, drüsig -warzigen Kelch mit schmalen Zipfeln, zur Aufstellung der Gattung Duchartrea 8). (Fig. 31.) j 1} Wir schreiben wit Plumier und Martius Gesnera, da zu der Abänderung fu Gesneria kein Grund vorliegt. 2) Decaisne, Monographie du genre Pentarhaphia, Anı. d. sc. nat. 1846. p. 96. pl. 7. . 3) Ebendaselbst pl. 8. vu «u 157 Nahe mit den vorstehenden Gattungen verwandt ist die von Hookerl) abgebildete Gesnera Libanensis Marren, wel- che nichts weniger ist als eine Gesnera. Den Pentarhaphien und Rhytidophiylilen ähnlich, unterscheidet sie sich doch durch den nicht kantigen Kelch nnd die eingeschlossenen Antheren von jener, durch die sehr langröhrige Blumenkrone von dieser, durch den Drüsenring von beiden. Wir reihen sie unter dem Namen Ophianthe an. (Fig. 33.) Als Lindley die Plumier’schen Gesneren in Codono- phora und Pentarhapkia theilte, stellte er in das erste Ge- nus die Species fomentosa Plum. und prasinata Ker. Mit Recht erkannte Martius, dags diese heiden für generisch ‘verschieden zu erachten seien, da die Zomenztosa eimen ganz angewathsenen Fruchtknoten und eine eigenthümliche schief hecherförmige Krone, die prasinala einen nur halb ange- wachsenen Fruchtknoten und eine von unten auf gleichmässig erweiterte Krone und überdies 5 freie Drüsen besitzt. Er errightete also für die G. tomentosa , wie schon hesprochen, die Gattung Rhytidophyllum. Jedoch ebenso wenig, wie diese, konnte jene andere bei den eigentlichen Gesneren blei- ben, von denen sie sich durch die weit offene, fast glöckige Krone so wie durch den sirauchartigen Wuchs schr merk- lich unterscheidet, wodurch sie den Rbytidophylien sehr nahe tritt, DeCandolle benennt sie, als Section der Gat- tung Gesnera, wit dem Namen Prasanthea, unter welchem Namen sie Decaisne 2) generisch trennt, doch scheint es, dass, sobald dieselbe als besondere Gattung angesehen wer- den soll, sie dann vielmehr auf den älteren, von Lindley 1) Hooker, Bot. mag. 4380. 2) Decaisne, in der Revue horticole T, If. S. 3. 1848. p- 467. 158 gegebenen Namen Codonophora Anspruch hat, der von Mar- tins aufgegeben, für sie dennoch mit demselben Recht wie- der aufgenommen werden muss, mit welchem Deeaisne das Genus Pentarhaphia wieder hergestellt hat, Wir nennen diese Pflanze daher wieder Codonophora prasinata Lindl. (Fig. 38.) Eine fernere Species kann ihr bisher nicht zuge- sellt werden. Es mögen hier nun gleich noch drei nenere Gattungen Er- wähnung finden, die den bisher besprochenen sich gut an- schliessen. . Als Solenophora (Fig. 36.) beschreibt Beniham!) eine neue Gatiung mit trichterförmiger Corolle, ganz in den Kelch gewachsenem Oyarium und von strauchartigem Habitus. Durch das erste Kennzeichen und durch eine Dorsaldrüse generisch verschieden, reiht sie sich durch die beiden anderen der Rhy- tidophylien - Verwandtschaft an. Eine andere, von Fenz1®) beschriebene, stranchige Gai- tung, Arctocalyx, durch glockigen, vielnervigen Kelch aus- gezeichnet, hat mit der vorigen die Dorsaldrüse gemeid; und bezengt überhaupt durch das ganz unterständige Orarium und die Gesammitracht, dass sie hierher gehört (Fig. 35.). Eudlich.ist die von Decaisne 2) bekamıt gemachte Gat- tung Capanca (Fig. 29), die durch die eigenthümlich ab- weichende Tracht an die Gattungen Drymonia und Columnea und in der Blüthe an die Heintzia, — alle drei aus der nachher zu besprechenden zweiten Tribüs, — erinnert, den- noch wegen ihres am Grunde mit .dem Kelch verwachsenen Frochtkuotens in die Nähe der bisher erwähnten Genera zu U Bentham, Plant. Hartweg. n. 497. 2) Fenzl, Deukschr. der Kaiser], Oesterr, Akad: 1. 177, 3) Decaisne, Anu. d, sc. nat. 159 ziehen, unter denen sie durch die Blüthe sich den Rhytido- phylien, dnrch die freien 5 Drüsen der Codonophora nähert. Wie in den vorstehenden, so ist auch die Gliederung unter den Gesneren im engeren Sinne, wie sie Martius ge- fasst hat, vorgeschritten. Wenn anch im äusseren Ansehen und in der Biumenbildung: keinesweges durchaus unähnlich, so standen doch in der nun beschränkten Gatiung, nachdem sie durch neuere Entdecknngen noch beträchtlich bereichert war, wieder zahlreiche Arten bei einander, die sich durch + Vebereinstimmnng von Merkmalen im Blüthenbau mit der ge- sammten Tracht sehr naturgemäss in mehrere Gruppen son- dern liessen‘, und solche Souderung noihwendig erheischten.. Zuerst machte Bentham !) auf die Verschiedenheit im Kronensaum aufmerksam, und theilte das Genus darnach in die Sectionen Fsoloma (Fig. 17.) und Corytholoma (Fig. 20.), deren jene die Arten mit fast gleicher, diese diejenigen mit stark rachenförmig zweilippiger Krone umfasst. Damit allein jedoch war der Sache nicht genug gethan, indem sich bei genauerem Vergleich sehr deutliche Unterschiede einer- seits in der Form der Kronenröhre, dem Drüsenringe und der Narbe, andererseits in der Stammbiklung und dem Wuchs hervorthun. Desshaib sucht zuerst Regel?) die Gesnera-Gatiung durch Ausscheidung der Genera Rechsteineria (Fir.19.), die sich durch kleinere Blüthen in langer, gipfelstäudiger Achre und fast sitzende Quirlblätter sehr bestimmt auszeichnel, wie 6. allagophylla Mart., und Naegelia, die, wie 6. zebrina Paxton, eine fast glockige Krone und einen wenig getheilten 1) Bentham, Pl. Hartw. p. 230. %) Begel, in der Flora, 31. (1848.) p. 241. 160 Ring besitzt, zu reinigen. Zugleich giebt er der Ben- tham’schen Section Isoloma, welche ihm noch unbekannt, den Namen Kohleria, den er jedoch, jenem ältern das Vor- recht lassend, später) zurückzieht. Er wendet ihn daun auf eine abweichende Form, welche er von den Iselomaten trennt, von Nenem an. Demnach heissen nach ihm Isoloma (Fig. 14.) die Arten, welche eine oben und unten fast gleiche, gradröhrige Krone mit schmalem, wenig ausgebreitetem Saume haben, wie G. hirsuta H.B. Kth., 6. kondensis Bot Reg., .G. rubricaulis Kih, et Bouche etc.; Kohleria (Fig. 18.) aber. diejenigen, deren Kronenröhre über der Basis geknickt, schie- fer und meist zugleich kürzer erscheint, wie K. ignorata Regel, G. Seemann: Bot. mag., G. Linkiana Hort. Ber. etc. Nun aber ist der Name Zsoloma schon von J. Smith im Jahre 1838 an eine Farrengattung vergeben worden, kann also diesen Gesneraceen mit Recht nicht verbleiben. Sie müssen also abermals anders benannt werden, und wir än- dern daher „‚Isoloma“ in ‚, Brachyloma‘“ um. Decaisne ®) trennt mit eben so gutem Rechte von den übrig bleibenden Gesneren die mit weit klaffendem Rachen, langer, gewölbter Oberlippe und kurzer, fast verstümmelter Unterlippe, und giebt ihnen den Namen Dircaea®) (Fig. 21.), wegen der an einen Fischkopf erinnernden Kronen - Physiogaomie. Nun bleibt also zwischen den eigentlichen Brachylamaten nnd Kohlerien, — wie sie Regel genau abgrenzt, — mit fast völlig regelmässigem Kronensaum einerseits, und den stark rachenblüthigen Dircaeen von Decaisne andererseits, ein Bestand von Arten in der Mitte stehen, deren Blüthe, wenn 1) Regel, in der Bot, Zeit. 1851. p. 893. 2) KK Smith, Genera filicum. 8) Decaisne, Revue horticole, wie ohen. ww ur: 161 auch nicht so gleichsaumig wie bei jenen, so doch auch nur schwach zweilippig, und hei Weitem nicht mit so hochgewölh- ter, helmförmiger Oberlippe versehen ist, wie bei den Dir- eaeen. Diesen Rest nun theilt Decaisne, je nachdem in der Blume nur die zwei Dorsaldrüsen oder alle fünf zur Ent- wiekelung gelangen, ahermals in noch zwei Genera, lässt jenen den alten Namen Gesnera, und wendet anf diese die Bentham’sche Sections - Benennung Corytholoma an, Aher so gut sich dieser letzte von ihm angegebene Un- terschied auch den Worten nach ausuimmt, und so halthar sich eine gleiche Unterscheidungsart auch in anderen Fällen erweist, so lässt doch die unbefangene Anschauung der ha- hituellen Verbältuisse dieser fraglichen Species solehe Spal- tung nieht wohl zu. Denn die Arten, welche Decaisue als eigentliche Gesneren hei einander lässt, sind unter sich in ihren Wuchs viel abweichender, als sie es von den soge- nannten Coryiholomaten sind, und man würde dem Habitus nach viel hesser jene unter einander, als diese generisch von jenen sondern. So sind einige Gesneren, die Verwandten von G. discolor Lindl., von hohem, sirauchartigem Wuchs, init weitschweifigen Blüthenrispen, andere mehr krantig, stau- dig, wie G. cochlearis Hook., G. rutila Lindl. ete.; 6. eu- berosa Hook. entbehrt eines lang entwickelten Stengels ganz, und G. punctata Hort. isi durch kleine Blüthen und Blätter, durch zierlichen Wuchs nnd endlich noch durch zahlreiche Axelknöspchen, die sonst sich bei den Gesneren kaum finden, ansgezeichnet. Auch unter den Decaisne’schen Corytholoma- ten giebt es ähnliche Unterschiede. Man müsste also ent- weder heide Genera noch ferner in eine Zahl von anderen scheiden, um auf Abtheilungen zu kommen, die unter sich gleichwerthig sind, oder man muss Corytholoma bei Gesnera lassen, und das Merkmal der grösseren Zahl entwickelter %r Bd. 26 Heß. 11 162 Drüsen, das, wenn auch senst wohl, doch in diesem Falle ha- bituell nicht gerechtfertigt wird, nur zur Unterscheidung von Seetionen beachten. Es variiren ja auch die Rechtsteinerien mit 2—5 Drüsen, und der Augenschein hat uns gelehrt, wie in der ganzen engeren Verwandtschaft von Gesnera in dem Grade der Drüsenentwickeluug Schwankungen häufig sind, Da sich also unserer Meinung nach jede Spaltung in Ge- nera irgendwie durch die Tracht rechtfertigen ınnss, se füh- ren wir die Ahtheilung Corytholoma Decaisne nur als Section unserer Gattung Gesnera (Fig. 20.) auf, indem wir derselben, nach obiger Andeutung, noch andere Sectionen, die gleich unterschieden sind, an die Seite ordnen, und nicht so weit gehen wellen, auch diese alle als Genera gelten zn lassen. Mit besserem Rechte sind endlich noch zwei Arten, 6. pardina Hook. und G. elongata H.B.Kih., als besondere Gat- tungen, und zwar jene von Decaisne !) als Houttea (Fig. %6.), diese von Regel?) als Moussonia (Fig. 27.) heschrie- ben worden. Die Blüthe der Houttea unterscheidet sich von den ächten Gesneren nicht erheblich, etwa durch den länge- ren, spitzblättrigen, kantigen Kelch, aber ihr Habitus ist ab- weichend, sie ist mehr sirauchig und enthehri der Knellen. Dasselbe ist hei Moussonia der Fall, die überdies noch durch die kurzröhrige, bauchigere Krone kenntlich ist, Die ab- weichende Vegetationsart beider entfernt sie von den Gesneren und nähert sie der Verwandischaft der RhytidophyHien. Ferner bleibt eine in den Gärten als Cheirisauthera atrosanguinea (Fig. 15.) bekannte Art zu erwähnen, die sich, im Habitus den Brachylomaten ähnlich, von ihnen doch 3) Decaisne, Revue hort,, wie oben 23) Regel, Flora, wie oben. er - ir 163 durch die mangelhaft entwickelten Drüsen, und von Naegelia (Fig. 14.), der sie dadnrch nahe kommt, dnrch die abwei- chende Kronenform unterscheidet, und somit in Gesellschafi von einer Reihe sehr ähnlicher Südamerikaner als Genus be- stimmt zu charaklerisiren ist. Anch hat Regel’) nener- dings schon versucht, diese Form als Gattung aufzustellen, dock hat er die treffenden Charaktere nicht genug herausse- funden, sondern, wie auch an anderen Orten, manches \ich- tige hei Seite gelassen und Unwichtiges erwähnt. Er gieht ihr den Naıen Meppielle, und da der oben genannte Garten- name durch keine Autorität gestützt ist, so sind wir genöthigt, diesen anzunehmen, ohwohl er sich durch seinen barharischen Klang uad seine sprachlich nicht zu rechtfertigende Bildung schlecht genug empfiehlt. Eine nenerdings noch von Regel?) unter dem Namen Sciadocalyx Warszewiezii abgehildete Gesneraree, die sich durch schirmartige Ausbreitung des Kelches kenntlich macht, steht der Gattung Brachyloma so nahe, dass sie ihrer Gruppe sich anschliesst. Alle diese aus der Martins’schen Gattung Gesnera her- vorgegangenen Genera ireien nun, im Ganzen betrachtet, mit Ausnahme weniger rein strauchiger Arten, nach der Bildung ihrer Wurzelstöeke sehr deutlich iu zwei Haufen auseinander, deren einer ein knolliges Rhizom besitzt, während der audere zahlreiche, unterirdisch kriechende Stengel von jener oben erwähnten schuppig kätzchenartigen Bildung entwickelt. Diese Theilung verdient um so mehr beachtet zu werden, als sie einerseits von den Abweichungen der Blüthentheile nir- 1) Regel, Gartenflora, 1853. p. 353. 2) Ebendas. 1853, p. 258. t. 61, 11? 164 gends durehkreuzt wird, vielmehr darin ihre Bestätigung finden, andererseits der erwähnte zweite Haufen dadurch in eine viel nähere Verwandtschaft mit den demnächst zu besprechenden Gattungen der Achimeneen tritt, als jener erste, Wir be- traebten daher diese beiden Grappen als besondere natürlich ge- trennte Subtribus, und hezeichnen die Genera: Dircaea Dene., Gesnera Martius nnd Rechsteineria Rgl, als Hugesnrreae (Fig. 19 — 21.), während wir unter der Benennung Brachy- lomutcae (Fig. 14 — 18.) die Gattungen Brachyloma, Koh- leria, Sciadocaly.r, Heppiella und Naegelia Rgl. zusammen- fassen, Diesen staudigen Pflanzen gegenüber sind alle oben aus der Verwandischaft von Rhytidophylium und Pentarhaphia angeführte Gattungen von strauchartigem Wuchs , und haben weder Knollen noch Kätzchen-Rhizome, Folgen wir streng diesem se wichtig erscheinenden hahitnellen Unterschiede, und nehmen auch die ehen erwähnten Geuera Moussonia und Houttea, obschon sie immerhin in den Blüthen den Eu- gesmereen sehr ähnlich sind, ihrer strauchartigen Natur ge- wnäss zu jenen hinüber, so erhalten wir eine dritte natür- tiche Sippe durch die Vereinigung der Gattungen: Rhytido- phylium ud Conradia Mart., Pentarhaphia, Duchartrea und Capanca Desne., Codonophora Lindl., Ophianthe n., Solenophora Benth., Arctocalyx Fnzl, Honuttea Deso. und Moussonia Rgl. (Fig. 26 — 36.) — Bie meisten derselben zeigen dann auch noch ausser der ähnlichen Tracht das ge- meinsame Merkmal des gänzlich in den Kelch gewachsenen Fruchtknotens, wegen dessen sie schon von Walperst) als besondere Trihns hetrachtet werden. t) Walpers, Bepert, Vf, etc, Pa 165 Von allen den bisher besprochenen Gatiungen, die mit langröhriger und schmalsaumiger Corolle versehen, sind die trichterartigen oder schief tellerförmigen Biumenkronen der Sippe der Achimenen deutlich verschieden. Schon von Brown?!) unter besonderem Namen beschrieben, ist die noch jetzt allgemein beliebte Achimenes coccinea die älteste Art dieser Reihe, In seinen „Stirpes novae‘“ abgebildet erhält sie von W’Heritier2) den Namen Cyrilla pulchella, und wird von ihın genauer charakterisirt. Willdenow 2) nennt das Genus ınit wieder anderem Namen Trevirana. Bald un- ter diesem bald unter jenem dieser drei Namen reihten sich überall in den Gärten in nenerer Zeit mehrere Arten in zahl- reichen Varietäten jener ersten an. Für alte, die generisch mit derselben wirklich übereinstimmen, behalten wir mit De Candolle den ältesten Namen Achimenes bei. Viele For- men aber haben, abweichend genug, die Aufstellung neuer Genera veranlasst. Zuerst nennt Bentham %) eine Gattung Diastema (Fig. 12.), welche, zwar an Tracht den Achimenen nicht nnähnlich, doch im Blüthengrunde statt des feinen, häutigen Ringes fünf lauggestreckte,, dentlich gesonderte Drüsen zeigt. Zn seinen Arten D. longiflorum und incisum fügt er mit Recht ei- nige von Pöppig*) beschriebene, ‚welche dieser, die freien Drüsen nicht beachtend, zur Willdenow’schen Trevirana gesellt hatte. Auch Hooker 6) bildet eine Art dazu, D.ochro- leucum, ab. 3) Brown, Jam. p. 278. 1.30. f. 1. 2) L’Heritier, Stirpes novae (Paris 1984.) p. 147. t. 78. 3 Willdenow, Kuum. plant. 638, 4) Bentham, in Bot. of the Voy. of the Sulphur, p. 132. 5) Poeppig et Endlicher, Nov. gen. il. 7.8. t. 207. 6) Hooker, Bot. mag. 4254. 166 Regel trennt ferner von den ächten Achimenen die Ar- ten A. hirsuta DC, und pedunculata Benth., die einen aufgebla- senen Schlund und einen Heischig - schwieligen Drüsenring be- sitzen, und nennt sie Locheria (Fig. 5.). Eine andere in jeder Hinsicht weit abweichende Form mit sehr kleinen, stark zweilippigen Blüthen, deren lange, ‚zierliche Tranben sich weit über die bodenstäudigen, grossen, weissfleckigen Blätter erheben, nennt er Köllikeria 1) (Vig. 2.). Beide Gattungen, besonders die letzte, sind durch die Tracht gut begründet. Mit gleichem Rechte scheidet Decaisne ?) die A. picta unter dem Namen T'ydaca (Fig. 13.) ans. da sie durch 5 Drüsen von Achimenes und Locheria, und durch die viel grössere, schiefere Krone mit weiterer Röhre, wie durch die ganze Tracht von Diastema abweicht, Ferner giebt er der A. multiflora des Bot. Mag. den generischen Namen Mandirola (Fig. 10.) Obwohl diese Pflanze den Locherien in der Blüthenform ähnelt, s» halten wir dennoch auch diese Scheidung in Anschung des fein häu- tigen, sekerbten Drüsenringes und des gesammien Habitus für genügend gerechtfertigt. Später stellt wiederum Regel 3) die Gattung Guthnickia (Fig. 6.) auf, die durch das; allgemeine an Mimulus er- innernde Ansehen der Blumen erheblich mnterschieden, auch der Diaguostik in der mundförmigen Narbe, der langen, vachenförmigen Krone und den aufwärts an die Kronenbasis gewachsenen Staubfäden genügende Kennzeichen bietet. Eine andere, von Warsczewicz gesendele Art, die, an Tracht und Blithe den Diastematen nicht unähnlich, sich deutlich 1) Regel, Flora a. a. O. 2) Decaisne, Revue hort. a. a. 0, 3) Regel, Flora 32, ». 179. u x 167 durch den ungetheilten, mauerarlig hoch anfstrebenden schwie- ligen Ring und die gebogene Kronenröhre charakterisirt, be- nennt er Dicyrta (Fig. 7.). j So bleibt also jetzt nur noch cine wahre Hchimenes, was eine eiwas schief tellerförmige, ziemlich grosse Krone mit meist enger Röhre, cine zweispaltige Narbe und einen zar- ten, häntigen Ring um die Griffelbasis hat (Fig. 4.). Einigen dieser Gatiangen nicht unähnlich ist die im Bot, mag.!) ahgebildeie Glorinia fimbriata, welche durchaus . keine Gloxinia ist, und leichter schon den Garten-Namen einer Achimenes gloxiniflora verdiente, Allein anch von Locheria und Mandirola, denen sie am nächsten steht, ist sie nock verschieden, und‘ zwar von dieser dnreh den schwie- ligen Ring, von jener und überhaupt von allen übrigen durch die ganz eigenthümlich geformte, becherformige und unregel- mässig gefaltete Narbe. Sie muss mithin als Ausdruck einer besonderen Gattung betrachtet werden, für welche der Name Plectopoma (Fig. 9.) vorgeschlagen werden mag. Freilich steht dieser dem allgemeinen Anschen nach eine von Seemann?) beschriebene, Scheeria mexicuna (Fig. 8.) benannte Art sehr nahe, doch können wir sie, der Abbildung®) des Bot. mag. folgend, derselben doch generisch "nieht anschliessen, Ja die mundförmige Narbe und die rück- wärts gekrünmte Krone der Scheeria einer Vereinigung wi- dersprechen. Leider hat uns diese letzte lebendig nicht vor- gelegen, so dass wir fast ansichen, ganz über das Verhält- niss beider Pflanzen abzusprechen, Einstweilen mögen sie als zwei Genera neben einander stehen. . 1) JIW. Hooker, Bot. mag. 1430, 2) Seemann, in Bot. of the Herald, ined. 3) J. W. Hooker, Bot. mag. 4743. 168 Zuletzt noch bringen wir eine von C. Ehrenberg aus Mexico mitgehrachte zierliche Pflanzenart mit verkürztem Sten- gel und langgestielten Glockenblüthen, die einen feinhäutigen Ring, wie die Achimenes, einschliessen, unter dem Nawen Eucodonia (Fig. 3.) in die Nähe der ächten Achimenen. Alle diese an Achimenes. angeschlossenen Pflanzen sind man nicht allein durch die Gestalt der Blumenkrone zusam- mengebracht worden. Vielmehr tragen sie sämmtlich in ihrem zierlichen Wuchs, den schlanken Stengeln, dem weichen Laub- werk, den ausserordentlich zarten, niemals pelzartig behaar- . ten Blüthen den Ausdruck näherer Verwandtschaft an sich, und gesellen sich so zu einer. eigenen Sippe zusammen. Von den Eugesnereen durchaus verschieden, den folgenden in der Blumenkronenform sich nähernd, haben sie alle überdies die Rhizom-Kätzchen mit den Brachylomaten gemein. Wir be- zeichnen ‚diese Subtribus, die nun die Gattungen Achimenes Brown, Tydaea Desne.,. Diastena Benth,, Eucodonia n., Köllikeria Rgl., Locheria Rgl., Guthnickia Rgl., Dieyrta Rgl., Scheeria Seemann, Plectopoma n. und Mandirola Desne, umfasst, mit dem Namen der Achimeneen. (Fig. % bis 13.) . Schon hat Colla}) die Achimeneen als eine besondere _ Tribus der Gesneraceen aufgestellt. Derselbe kennt aber nur sehr wenige Arten davon, und auch diese, wie es scheint, nieht eben sehr genau. Er vertheilt sie in die Gatinngen Achimenes und Trevirana, und bringt, da er hei der Unzu- länglichkeit dessen, was er. selbst gesehen hat, "nicht über-. sehen kann, welche Kennzeichen zu aatürlicher Sonderung 4) 31. Colla, Achimeneac, Gesnoriacearum tribus aova.etc, in den Memorie d, BR, Accad. de sc.. di Torino 8.2. T. 10, 189. y. 203. Dec, 1845. m wo vorzugsweise zu beachten sind, statt Orduung nur nene Ver- wirrung in die Sache, Zu Achimenes, welcher er ein zwei- fächriges Ovarium zuspricht, rechnet er, nach seinen Citaten, ausser A. longiflora noch eine Locheria, eine Tydaea, eine Mandirola u.s. w. Trevirana nennt er. die Achimenes coc- einea und ein Paar andere. Eine Art, A. grandiflora, von der er unter andern meint, dass ihr Kronensaum %/, -Hppig sei, glanlt er generisch als Sulutinen trennen zu müssen, Da sie aber eine ächte und gute Achimenes ist, kaun diese Gattung nicht angenommen werden, und zwar um so weniger, als seine Diagnosen, die sich auf gleichgültige oder sogar wirichtige Merkmale stützen und wichtige übersehen, unhalt- bar sind. Aber ein anderes Genns noch ist nothwendig hierher zu ziehen, welches irrthümlich mit fremden Arten verbunden ist. Zugleich mit Ackimenes stellte nämlich L’Heritier ®) eine andere. Gattıng Gloxinia (Fig. 11.) auf, die durch eine glockenförmig erweiterte Krone von den früher bekannten Gesneraceen abwich, Die ersie Art war G. maculala, wel- cher sich seitdem eine Anzahl fernerer Arten angereiht hat, die ihr jedoch durch nichts, als durch die Blumenkrone ober- flächlich ähnlich sind. Diese neuen sogenannten Gloxinien (Pig. 25.) haben ein knolliges Rhizom und meist stark he- haartes Kraut. Jene ist fast kahl, von schlankerem Wuchs und wit Schuppenkätzchen versehen, eine durchans verschig- dene Pflanze. Dies bemerkend schlug daher Decaisne vor, die neueren Gloxinien als Gattung Ligeria von dem alten Genus des L’Heritier abzusondern. Regel?) fand für besser, lieber den neueren Arten, als der Majorität, den Namen Glorinia 1) D’Heritier, Stirp. uov. p. 149. ®) Regel, Saamenkat. d. Zürich. 6. 1848. — Bot. Zeit, 181. p.894 170 zu lassen, und jene @. muculata Salisia zu nennen. Da aber L’Heritier’s Beschreibung, an die man sich doch zunächst halten muss, nack jener ersten Species allein ge- macht, auf dieselbe viel besser passt, als auf alle. neueren, und da auch überdies die maculata in den Gärten noch ebenso als Gloxinia bekannt ist, wie die übrigen Arten, so liegt hier weder dem Rechte noch der Zweckmässigkeit nach, wie etwa in einem oben besprochenen Falle, ein genügender Grund zu soleher Vertauschung der Namen vor. Wir folgen daher der Ansicht von Deeaisne%)}, indem wir, mit Umgehung der Regel’schen Benennungsweise, die alte G. maculata nebst der nah verwandten, im Bot, mag.?) abgebildeten pallödiflora nach wie vor Gloxinia, die ge- sammte übrige Anzahl der neueren Arten aber Ligeria nen- nen. Zugleich müssen wir dann aber jene ächten Gloxinien (Fig. 11.) in die Sippe der Achimeneen verweisen, denen sie im Habitus des Laubwerks und der schuppigen Rhizome glei- chen, während wir mit den knolligen Ligerien eine neue Subtribus beginnen. j Wir heissen also Ligeria (Fig. 25.) diejenigen Gesne- raceen, welche auf kurzem Stamme langgestielte, grosse Blumen tragen, Jeren Krone aus enger Basis sich schief glockenartig erweitert, welche fünf Drüsen um einen zuge- spitzten Fruchtknoten besitzen. Von ihnen trennen wir mit Nees®), Lindjey und De- vaisne die Arten, die einen ausgeprägt fünfeckigen oder gar fünflügeligen Kelch und eine weniger bauchige, dagegen 4) Decaisne, Revue Hort. a. 2.0, 2) Bot. mag. 4213, 3) Nees, Aun. d. sc, nat. 6. p, 292. iu. .. 11 am Rücken aufgetriebene Krone von meist grünlich bleicher Farbe besitzen, als Gattung Sinningia (Fig. 24.) ab. Mar- tins liess die Sinningien bloss als Section der Gloxinien gel- ten, doch sind sie von den Ligerien ebenso verschieden, wie manche Gattungen sonst, und können, will man folgerecht und gleichmässig verfahren, nicht in Gemeinschaft mit jenen als ein Genus betrachtet werden, In den Typen der Gloxinia tubiflora des Bot. mag.!), deren weisse, tellerförmige Blumen, eine ausnehmend lange Röhre und statt 5 freier Drüsen durch Verwachsung der 2 rückenständigen nur 4 besitzen, und der Gloxinia hirsuta®), ‚die durch eine kürzere, enge Kronenröhre mit fast flachem Sanme kenntlich ist, finden wir zwei neue Gattungen, deren erste Dolichodeira (Fig.22.), wegen der überlangen Blumen- röhre, und deren zweite Stenogastra (Fig. 23.), wegen der bauchlosen Krone, heissen könnte. Dann bilden die Gattungen Ligeria Desne,, Sinningia Nees, Dolichodeira und Stenogastra n., durch ihre grösse- ren Kronen von den Eugesnereen und durch ihre knolligen Rhizome von den Achimencen verschieden, eine hesondere na- türliche Subtribus, die Ligeriene (Fig. 22 — 25.) genannt werden mag. Noch bleibt endlich eine Gattung mit angewachsenem Ovariam übrig, die sich den bisher entwickelten Sippen anf keine Weise anschliessen will, nämlich die Niphaea (Fig.1.), welche Liudley zuerst im Bot. reg.?) abbildet und beschreibt, Sie ist den kleinen Achimeneen- nnd Ligerieen - Gattun- gen in der ’Tracht nicht ganz unähnlich, steht jedoch mit der i) Hooker, Bot. mag. 3971. 2) Bot. reg. 12. 1004. 9) Lindiey, Bot. reg. 1841. 172, — 1848, 8. 112 röhrehlosen, radformigen Krone unter allen Gesneraceen allein da. Als gleichweit von allen andern entfernt, betrachten wir sie als eine besondere Subtribus Niphaeeae. Rogel küsst sich durch die Uebereinstimmung der Narbe und die schein- bare Achulichkeit des perigynischen Ringes bestimmen, diese Gattung neben Moussonia zu stellen, obgleich doch kaum zwei Gesneraceen - Gatiungen in allen anderen 'Theilen un- ähnlicher sein können, als diese, Somit haben sich nun die wenigen ersten Genera zu sehr zahlreichen Gattungen in sechs Sippschaften gegliedert, indem sich aus der alten Gesnera- Gattung des Piumier drei Sub- tribus, die Rhytidophylleen, Eugesnereen und Brachylomateen entwickelt haben; aus der Achimenes Brown’s und der äch- ten Gloxinia des L’Heritier die Sippe der Achimeneen, und aus den unächten Gloxinien die der Ligerieen hervorge- gangen nnd als sechste die Niphaeen hinzugetreten sind. Zu einer andern, nicht minder nmfassenden Gruppe sind die Genera Besleria und Columnea Plum. herangewachsen, welche nun jenen ersten als eine andere Haupt -"Tribus gegen- übertreten. Es ist recht anfiallend, wie ungleich die Formbeständig- keit der einzelnen Blüthen-Organe in diesen beiden Ahthei- lungen der Familie ist. Ein Organ, welches in der einen dem mannigfachsten Wechsel unterworfen ist, zeigt- in der andern kaum irgend einen geringen Unterschied, In den bis- her besprochenen Gattungen, die als Tribus der Gesnereae (Fig. 1— 36.) zusammenzufassen sind, spielt die Verschieden- heit der Drüsenentwiekelung eine bedeutende Rolle, Bei den unn folgenden, welche wie mit Martius als Besterieae (Fig. 37 — 67.) bezeichnen, findet sich‘ mit ausserordentlicher Be- ständigkeit fast ohne Auskahme auf der Dorsalseite des Ringes “ie 178 ein verwachsenes Drüsenpaar entwickelt, während die bauch- ständigen Drüsen unsichtbar bleiben. Umgekehrt treten da- für in dieser zweiten Tribus Unterschiede in der Insertion der Staubgefässe anf, die bald einfach dem Kronengrande angewachsen, hald zu «iner Halbröhre unter einander verbun- den sind, welche hier frei das Ovariam umgieht, dort der Krone selbst anhängt, während die Staubfäden der Gesne- reen fast überall vom untersten Saume der Kronenröhre ent- springen. Auch der Kelch zeigt nur hin und wieder bei den Gesnereen eine, anffallende, besonders eigenthümliche Bil- dung, während gerade er die verschiedenen Gestalten der Beslerieen vorzugsweise charakterisirt. . Dagegen ist die Blumeukrone in der einen, wie in der andern Tribus dem merkwürdigsten Formenwechsel unterwor- fen, und es ist auffallend genug, wie sich dieselben Grund- gestalten der Krone auf beiden Seiten wiederholen, so dass sich dnrch beide Gruppen ein gewisser Parallelismus der Kronenform verfolgen lässt. Allein während bei den Gesne- ‚een die einzelnen, wenn auch ofl kleinen Unterschiede der Krone fast überall deutlich ausgeprägt sind, und ausserdem mit den Verschiedenheiten anderer Blüthentheile sowohl als des ganzen Habitns gruppenweise gut ühereinzustimmen pfle- gen, lässt sieh ein Gleiches bei den Beslerieen weniger he- merken. Vielmehr scheint es dem ersten Anblick, als ob in ‘dieser Tribus, so seltsam und auffallend verschieden auch die Blumenkrone darin vorkommt, dennoch alle diese abwei- chenden Gestalten durch leise Uebergänge von Art zu Art dergestalt mit einander verknüpft wären, dass sich kaum irgendwo eine berechtigte Grenze mit Schärfe ziehen hiesse. Man hat Mühe, durch genanen Vergleich die fange Reihe zn scharf umgrensten und systematisch erkennbaren Gattungen zu zergliedern, und es wird dies um se ecbwener, is auch 174 die habitnelien Unterschiede zwar keinesweges fehlen, aber doch von Gattung zu Gattung sich oft bedentend verwischen. Fast überali haben wir es hier mit kalbstranchigen. Pflanzen zu than, die sehr häufig klettern. Knollen sind bisher nur bei wenigen, kätzchenartige, kriechende Rhizome hei keiner hierher gehörenden Art gefunden. Dazu kommt für die sichtende Systematik noch der grosse Uehelstand, dass die Beslerieen in den Gärten sich lange noch nicht einer solchen Verbreitung erfreuen, als die Gesnereen, Es haben uns daher nur von verhältnissmässig viel wenigeren Arten jener Tribus lebende Pfiauzen zu Gebote gestauden, als von dieser, und die getrockneten lassen, so gut sie er- halten seien, doch oft gar sehr im Stich, wo man von der Gesammtiracht der Pflanze sich ein trenes Bild verschaf- fen will. j Angesichts dieser Schwierigkeiten geben wir daher im Voraus gern zu, dass die Classification der von uns aufge- führten Arten dieser zweiten Tribus im Besonderen noch man- ehe Verhessernng wird erfahren können, wenn man erst eine grössere Menge lebender Beslerieen in den Gärten beohachten wird, obgleich wir andererseits hei dem bedeutenden Material, das uns in getrockneten Exemplaren vorliegt, hoffen können, bei Feststellung der Genera und Vertheilung der Species im Allgemeinen nicht fehlgegriffen zu haben, Die meisten hier und da von einzelnen Autoren anfge- stellten Gattungen erweisen sieh bei näherem Vergleich als haltbar und richtig, aber zugleich sind aller Orten in die früher aufgestellten Gattungen eine Menge Arten eingereiht worden, die, sehr verschieden von ihren älteren Mitarten, die Gattungscharaktere gänzlich verwischten, und in dieser Tribus eine Verwirrung hervorriefen, welche die in der vorigen ent- 115 standene noch bei Weitem -übeririff. Um also nicht höchst abweichende Species in weiten und schlecht - umgrenzten Gat- tangen neben anderen neuerdings schärfer umwzeichueten ste- hen zu lassen, ist man genüthigt, einzelne jener älteren Ge- nera noch ferner au theilen, um so auf Gattungen zu kom- men, die nicht allein unter sich, sondern auch init denen der vorigen Tribus gleichwerthig sind. Wir halten dafür, dass die Physiognomie dieser einzel- neu Gatinngen sehe häufig ausser in der Kronenform, die in der ganzen Familie die erste Rolle spielt, und in einzelnen anderen Theilen, die hier nad dert einen Ausschlag geben, vorzüglich in der oft sonderharen Bildung des Kelches ihren Ausdruck findet, anf den daher besonders zu arhten ist, Wenn nun die Trenäung der einzelnen Gattungen schon schwer ist, so ist es noch mehr die Aufstellung von derglei- chen Subtribus, wie sie sich in der ersten Tribus so leicht und natürlich dem unbefangenen Beobachter fast anfdrängen. Die ganzen Beslerieen aber etwa als nur eine Suhtribus jenen gleich achten zu wollen, ist wiederum nicht thunlieh, weil einerseits sie ja eine den gesammien Gesnereen gleichlau- fende entsprechende Formenreihe darstellen, und andererseits man recht wohl benierkt, wie sich hier wie dort näher ver- wandte Genera um gewisse Hauptiypen gruppiren, weiche au sich verschieden genug sind, nur dass die Grenzen zwischen ihnen bei den Beslerieen durch zu viele Vebergangsformeu we- niger deutlich werden. Indem wir daher, möglichst der Natur folgend, versucht haben, solche Haupt-Physiognomien herauszufinden, und um sie zu ordnen, was zu ihnen gehört, stellen wir dieselben hier als Sabtribus auf, ohne wiederum solche Gliederung als abgeschlossen ansehen an wollen, Anch sie überlassen wir 176 vielmehr ehenso einer auf Beobachtung der Pfanzen in ihrem ganzen Verhalten begründeten fortsehreitenden Entwiekelung. Keinesweges aher wolle man die hervargehohenen künst- lichen Merkmale, die, wie es der terminologische Merhanis- mus eines Sysiems erfordert, Sippen oder Gattungen auf dem Papier sondern, etwa als die Ursachen der Trennung an- sehen. Vielmehr. sind diese erst herausgesucht, nachdem nach Ansehen und Bau das Verwandte zusammengefasst wor- den war. Und nm zum Einzelnen. Plumier führt vier Beslerien-Arten auf, die in der Folge zu drei Galtungen auseinander getreten sind, nämlich B. melittifolia, lutea (a. und f.) und erisfata L. Seine Gattungs-Diagnose ist so weit, dass noch heute fast die ganze Tribus hineinpassen würde. Es konnte mithin in die- ser alien Form die Gattung eben so wenig bestehen hleihen, als seine Gesnera. - Aber obgleich sie Martins mit hestem Rechte theilte, und, da jede der Urarten auf den Namen Bes- Zeria gleichen Anspruch erheben konnte, nach eigenem Be- liehen den Gattungscharakter dergestalt heschränkte und ge nau feststellte, dass nun, neben einer nen von ihm heschriehenen B. umbrosa!), die er wohl besonders als Typus betrachtete, aur noch B. Zutea hineinpasst, so findet man dennoch in Gärten und Werken noch Arten aus den verschiedensten Gat- tungen als Besierien aufgeführt, Eine legitime Besleria (Fig. 61.) darf nach Martins keine Dorsaldrüse, sondern nur einen nackten hypogynischen Ring besitzen,.und muss ausserdem einen ganzrandigen Kelch haben, und wir müssen uns, wollen wir nicht in dieser an sieh schon. schwierigen Tribus in eine endlose generiscke Con- 1) Martius, Nov. gen, IH. p. 40, t. 216 etc, Das 177 fusion gerathen, hei Sichtung der zahlreichen sogenannten Beslerien durchaus an die Bestimmung halten, die Martins zn geben das Prioritätsrecht hatte. Um noch sicherer eine Grenze ziehen zu können, fügen wir noch als Merkmal die kurzröhrige, fast kruzförmige Krone mit nicht zu breitem Saume hinzu, Aus der B. oristata L. dagegen hildet Martius, in- dem er manche neven,. von ihm gefundenen Species hinzu- fügt, die Gattung Alloplectus (Fig. 50. A.B.C.), nach der Eigenthümlichkeit des weiten, gefärkten, lockern. Keiches, Auch bei dieser legen wir auf die röhrenförmige Krone mit schmalem Saume Gewicht. B. melittifolia L., die erste Art von Plumier, unter- scheidet sich durch einen Kelch, der weniger weit und offen als der von Alloplectus, aber dach grösser als der von B. umbrosa ist, von beiden durch den viel breiteren Kronen- saum, und von Besleria Mart. noch durch die Darsaldrüse, die dieser fehlt. Besleria pulchella Don 4) stimmt mit ihr überein, so wie noch manche nenere Species. Beide könuen daher im Martius’sschen Sinne unmöglich noch als Besle- rien betrachtet werden, passen aber auch eben so wenig zu seiner Gattung K'piscia, noch zu sonst einer andern, wenn man auf genaue Diagnosen kommen will. Wir müssen ihnen und ihren Verwandten daher den Nawen Besleria entziehen, und schlagen vor, dieselben als besondere Gattung mit der Benennung Skiophila (Fig, 41.) zu belegen. Die Pflauzes, die Martius als Kpzsche (Fig. 38.) he- schreibt und abbildet, haben wie diese letzten Arten zwar einen sehr weiten Kronensaum, aber ihre Röhre ist schlanker, 1) Bot. mag. 1146. 2r Bd. Zslen. 1% 178 im Kelch gerade aufrecht und leicht gebogen, der Kelch selbst klein und schmalblättrig. Von eigenthümlichem Habi- ins, wie die Martius’sche Abbildung zeigt, bilden’ sie ein gut unterschiedenes Genus, Zu diesen zieht Hooker!) eine Art als E. bicelor, die nicht allein in der Tracht sondern auch in der -Binmen- form und, der erwähnten Abbildung der E. reptans zufolge, auch in der Insertion der Staubfäden von ihnen völlig ab- weicht. Da sie auch.zu keiner andern bisher beschriebenen Gattung passt, sondern durch die doppeli gekrümmte, gegen den Schlund hin stark aufgetriebene Kronenröhre mit flach ausgebreitetem Saume dentlich charakterisirt ist, nennen wir sie Physodeira (Fig. 40.), und lassen sie als solche in der Nähe der immerhin nah verwandten Episcia Mart. stehen, Wir gesellen ihr eine andere Pfanze zu, die im Bot. mag.?) als Hypooyrta gracilis Mart. abgebildet wird, aber hei Vergleichung der Abbildungen unmöglich mit dieser Pflanze zusammenzubringen ist, vielmehr in ihrer Kronenform, der Abbildung nach, die jener PA, bicolor genan wiederholt. Freilich scheint im Bilde der Habitus heider Arten versehie- den zu sein, so dass erst die Beobachtung der lebenden Pflanze, die uns nicht zugänglich war, entscheiden wird, ob beide wirklich zusammenpassen. In diese Reihe muss auch eine andere im Bot. Magazine?) abgebildete Pflanze gebracht werden, die seltsam genug als Achimenes cupreata aufgeführt wird, obgleich sie doch wit der Gattung Achimenes, abgeseheu von einer ganz ober- Nächlichen Kronenähnlichkeit, nicht die geringste Ueberein- 1) Hooker, Bot, Mag. 1848. 4390, 2) Ebendas. 1850, 4531. 3) Ebendas, 1848. 4312. 179 stimmung hat, weder im Habitus, noch im Bau des Einzelnen, wie ja das auch Hooker's gute Ahbildung selbst deutlich .genng zeigt, Der Tracht nach sieht sie der Ep. reptans Mart, sehr nahe, ist aber doch durch die zweimal gekrümmte Kronenröhre, die’ schief eingesetzt ist, nnd durch die nnten zusammengewächsenen Stanhläden verschieden. Wir stellen sie als Cyriodeira (Fig. 39.) neben Episcia Mart, und Phy- sodeira n. Als Drymonia calcarata bildet Martins?) eine Pflanze ‚ab, die durch die weitglockige, fast gloxinienartige Kroue so wie auch durch ihre Tracht überhaupt von den vorigen generisch verschieden ist. ‘Mehrere später entdeckte Arten sind von anderen Autoren diesem Genus beigezählt worden. Unterziehen wir sie alle aber einem genauen Vergleiche, so finden wir in ihnen zwei verschiedene Typen ansgedrückt, Die ächte Drrymonia Mart. (Fig. 46.) hat eine oben und mı- ten hauchig aufgetriehene Kronenröhre, eine zweilappige Narbe und, — was ihr vor Allem eine besondere Physiogno- mie verleiht, — einen weiten Kelch mit 5 grossen, meist sehr breiten, schief herzförmigen, ungleichen Blättern, Dazu “ kommt eine sehr grosse Dorsaldrüse, die von einem deut- lichen Ringe noch gleichsam nmgürtet wird. So ist es ans- ser bei D. calcarata noch hei D. serrulata und spectabilis Mart. — Dagegen besitzt D. punctata Lindl.?) nebst meh- reren ihres Gleichen eine engere, fast eyliudrische Kronen- röhre, eine mundförmige Narbe, schmalere Kelchblätter und einen weniger deutlichen Drüsenring. Das Zusammenbleiben so verschiedener Arten würde eine Abgrenzung der Gatlung gegen ihre Verwandten unmöglich machen, und wir schlagen 1) Martius, Nov. gen. a. a. 0. 2) Linudley, Bot. reg. 1843, Misc. 77. 11 * 10 daber vor, indem wir Drymonia mur die mit jener ältesten Martinssschen Arı übereinstinmenden neunen, nach dem Ausdruck von D. punctata Lind. für die Verwandten der- selben ein anderes Genus, Alsubia (Fig. 46.), auzunehmen, Im Habitus und in der Kronenform ıra Drymonien uud Alsphien ähnlich sind zwei im Botauical Magazinet) abge- bildete, der Bentham’schen Gattung Ceatrosolenia zuge- sehriebene Arten, ©. glabra Benth. (Fig. 43.) und €. pieta Hook. Sie zeichuen sich durch schmale Kelchbläuer, durch unter- halb röhrig verwachsene Staubläden und ferner dadurch aus, dass der so vielen Gattungen eigenen Dorsaldrüse gegenüber soch eine ventrale zum Vorschein kommt. Obwohl "aber Bentham die €. glabra selbst für eine Cenirosolenia er- klärt, so leuchtet doch die generische Zusammengehörigkeit dieser Pflanzen mit der Bentham’schen ©. hirsuia®), wel- che überdies auf ein mangelhaftes Exemplar begründet ist, das der Beschreibung nach im Habitus erheblich abweicht, durchaus nicht ein. Während wir also diese Arten yon Hoo- kur nicht als wirkliche Centrosolenien gelten lassen können, und überhaupt nicht einmal im Stande sind, diesem Genus im Systeme der Beschreibung nach einen Platz anzuweisen, betrachten wir jene neuen Arten für ein Genus für sich, und nennen es iu Bezug auf die grosse Achplichkeit mit der Martius'schep Gattung Drymonia, — im Habilus sowohl wie in der Blamenform, — Paradrymoniu. Im Bot. Mag. finden wir zu der €, glahra und C. piela noch eine €. brastescens?) hinzugefügt, welche jedoch wie- derum weder zu den Hooker'schen nach zu der Bentham- 1) Hooker, Bot. mag. 4552 u. 4611. 2) Bentham, Lond. Journ, of het. V. p. 362. 3) Hooker, Bot. mag. 4675. 181 schen Art passt. Die Abbildung. zeigt ausser einem eigen- thümlichen Habitas einen auffallend abweichenden Kelch, wel- cher & ziemlich gleiche, etwa halbverwachsene Blättchen, und diesen gegenüber ein fünftes dorsales, bis zum Grunde Freies besitzt, das durch einen herabragenden Kronensporn von den anderen weggedrängt wird. Eine einzelne Dorsaldrüse nnd gewaltig grosse Bracteen tragen zar Unterscheidung dieser Pilanze bei, die wir als Genus für sich hetrachten müssen und für welche wir den von Linden %) Anfgestellten Namen Nautilocalysx, — obwohl ihn Hooker nicht mit Unrecht wenig bezeichnend findet, — wieder anfnehmen. Planchon?), der diese PAanze anch zu den Centrosolenien bringt, giebt ihr als Subgenus den Namen Ostrenchlamys. In die Nähe dieser Gattungen gehört auch die von Kar- sten ans Venezuela gesandte und abgebildete Heintzia tigrina (Fig. 4%). Durch die Tracht gut charakterisirt, lässt sie sich doch für den ersten Anblick kanm durch be- stimmte Merkmale von den so nahestehenden Gattungen Skiophila, Alsobia und Atlopletius trennen, zeigt sich aber bei genanerem Vergleich durch die pelzartig behaarte Krone von der ersten, den weiteren glockigen Kelch von der zweiten und den breiten Kronensaum von der letzten ge- sugsam verschieden. Alle diese hisher genaunten Genera gruppiren sich um die Typen von Besleria melittifolia Pl., (Skiophila n.) Episcia reptans und Drymonia calearata Mart., sie durch Vebergänge verknüpfend und umstellen... Eine andere Zahl reiht sich um Alloplectus Mart., und geht in ihren Formen darüber hinaus. N Linden, Catal. 1851. p. 12. 2) Plansäoh, in Flote d. serres VI. live. 11. 182 Die manmnigfaltigen Arten von Alloplectus, deren über- einstimmende Physiognomie besonders durch den eigenthümlichen gefärbten, locker die Krone nmhüllenden, grossen Kelch be- dingt ist, zeigen sich in der Krone selbst ziemlich veränder- lich. Bald ist dieselbe etwas weiter, bald enger, bald fast gerade aufrecht, bald schief, sogar fast ganz wagerecht in den Kelch eingesetzt, mit einem hier mehr, dort nur sehr wenig geöffneten Saume. Aus fast regelmässiger Walzenform wird sie je geneigter, desto bauchiger, und nähert sich zu- letzt der seltsam anfgeblasenen Biumenform der Hypoeyrten (Fig. 59.). Seo verschieden aber auch durch diese Wandel- barkeit der Kronen einzelne Arten, wie A. speciosus und A. dichrous, von einander zu sein scheinen, so will es doch bis jetzt noch nicht gelingen, zwischen den leisen und man- nigfach sich krenzenden Uehergängen eine zu generischer Trennung berechtigende Grenzlinie za ziehen. Wohl jedoch ist eine solche leicht zwischen Alloplectus nnd einer andern Martins’schen Gattung, Hypocyria, die jenem sehr nahe steht, zu finden, da diese siets einen kleinen, ziemlich an- liegenden, völlig oder fast ganzrandigen Kelch ‚haben. Die Hypocyrten besitzen alle deutlich kragförmige ‘Blüthen mit bemerkbarem Bauch. Allein unter ihnen macht sich nech eine generische Scheidung nöthig. Schon Martins vertheilt bei Aufstellung dieses Genns die Arten desselben in zwei Sectionen, nnd nennt die mit übermässig aufgetriebenem Bau- che, deren reiner Ausdruck in seiner H. Rirsuta und ihren Verwandten vorliegt, Oncogastra (Fig. 59.), und Codonanthe (Fig. 60.) dagegen die weniger aufgeblasenen, mehr krug- förmigen Arten. Angesichts der Wichtigkeit, die wir beim Veberschauen der gesammten Formenreihbe überhaupt der Kro- nengestalt beizulegen uns gezwungen sehen, erscheint es nicht thunlich, Pflanzen mit so ausserordentlich auffallender Biummen- .. 188 krone, wie die Oncogasiren, als za derselben Gatiung gehö- rig zu betrachten, wie die Codonanthen, welche den wahren Beslerien fast zum Verwechseln ähnlich, dieselbe Kronenferm, gleichsam in ebenmässiger Entwickelung darstellen, die in den Oncogastren als Zerrbild erscheint, Indem wir also allein diesen letzien, bei welchen der Bauch den Saum an Ausdeh- nung übertrifft, als den wahren Hypoeyrien (Fig. 59.), diese Benennung, die offenbar auf sie dentet, lassen, betrachten wir das Subgenus Codonanthe (Fig. 60.) Mart. als 'gleich- werthige Gattung, kenntlich durch den engeren, vom Saum an Breite übertroffenen Bauch, und stellen sie zwischen Hy- pocyrta und Besleria Mart. In die Nähe der Hypocyrta ist auch die von Bentham!) aufgestellte Gattung Gasteranthus (Fig.58.) zn ziehen, deren Blume. gleichsam eine Hypocyrten -Blüthe mit grösserem, hio- ten herausgestrecktem Sporn ist. Unter dem Namen Aygea (Fig. 62) werden wir eine chilenische Gattung beschreiben, deren Krone, sich oberhalb mehr trichterförmig öffnend, den wahren Beslerien ähnlich ist. Beide Gattungen haben nicht eben sehr charakteristische Biumenformen, jedoch wird ihre generische Trennung durch die Tracht der Pflanzen befür- worte, " Mehrere von Warszewiez in Costa Ricca gesam- melte Beslerien, die von Oersted*) als nene Gattungen be- nannt sind, nähern sich wegen ihrer weiten, mannigfach ge- bildeten Kelche mehr den Allopleeten. Unter ihnen ist zu- nächst Erythranthus (Fig. 51.) dieser Gattung am nächsten verwandt, kenntlich durch den sehr schiefen Kelch und den, wenn auch kurzen, doch deutlich zweilippigen Kronensaum, 3) Bentham, Pi. Hartw. 9.233. 2) Oersted in neinem Herb, 18 Calanthus (Fig. 53.) hat regelmässig schaff gezähnte, lan- etliche Kelchblätter und eine karze, kleine, ziemlich gerad awirechte Krone; Stenantkus (Fig. 54.) längere, pfriemlich gezähnte Kelchblätter und eine Jangröhrige, schiefere, unten gekrütnmte Krone, Eine der letzien Gattung nicht unähnliche ‚andere nennen wir Polythysania (Fig. 55.), weil ihre Kelehblätter, am Rande eingeschnitten, kleine Büschel langer Franzen tragen, die schleierartig die Krone umgeben, welche selbst fast hori- zontal liegt und in einen kurzen, weiten Sporn verlän- gert ist. j Endlich gehören in diese Verwaudtschaft noch eine.Beihe von Pflanzen, die von verschiedenen Autoren als Columneen beschrieben sind. Columnea scandens, die Art, nach wel- cher Plumier diese Gattung zuerst begründet hat, ist eine Pfanze mit Blumen von ausdrucksvoller Eigenthümliehkeit. Die heimförmig anfrechte, schwach zweispaltige, gewölbte Oberlippe, die zwei seitlichen Lappen der. Unterlippe, die hoch hinauf mit jener verwachsen, endlich der lange, schmale, vor- oder herahgestreckte mittlere Zipfel derselben, machen unter allen langrührigen Blüthen die, welche mit der genann- ten Urart verwandt sind, leicht kenntlich, So sind 6. Schic- deana Schldl., kirsuta Sw. und andere, die von verschiede- nen Autoren der Plumier’schen Gattung mit Recht einge- ordnet worden, Diesen sind jedoch von Bentham A) . einige neue Arten beigezählt, unter denen eine, ©. acuminata, sich durch einen ganz kurzen, kaum zweilippigen Kronensaum auszeichnet. Den Unterschied selbst hervorhebend, begründet derselhe mit dieser Art eine Section, die er Ortholoma 1) Bentham, Plant. Hartw. p. 232. n; 1261 eto. Ip} u (Fig. 56.) benennt. Wollen wir diese jedoch, der wir aus vorliegendem Material wiederum einige Arten beifügen kön- nen, als Columnea ansprechen, se würde .diese Gatiung dana durchans alles einheitlichen Ansdrucks entbehren und sich kaum durch künstliche Merkmale festhalten lassen. Die Blume des Ortkoloma ist einer Hypocyrta mindestens ebenso ähn- lich wie einer Columnea, und gleicht vor Allem der Krone des Sienanthus vollkommen. Die wahren Columneen jedoch, die der scandens gleichen, bilden eines der natürlichsten Ge- nera. Demnach ist Ortkoloma nicht allein, wie Bentham schon mit Recht wollte, von Columnea generisch gänzlich zu (rennen, sondern auch von ihrer Seite in die Näke der Hypecyrten zu bringen. . j Eben so wenig wie diese Ortholomata kann die ven Pöppig ’) abgebildte ©. moesta als Columnea gelten. Der schmale, absonderlich geformte Kronensaum, die linearen Kelchblätter und hesonders die 5 breiten Drüsen, die Pöppig darstellt, machen eine solche Vereinigung unmöglich; aber die letzten Kennzeichen lassen auch nicht zu, sie mit dem Ortholoma, wie Bentham’s Ansicht zu sein scheint, zu ver- einen. Wir nennen sie, der Abhildung Folge gebend, Sıy- gnanthe moesta (Fig. 57.), und setzen sie neben Ortho- loma. Noch bildet Hooker?) eine €. aureonitens ab, die ebenfalls mit den ächten Columneen wenig gemein hat. Eine kurze. Krone, deren äusserst schmaler, fünzäbniger Saum kaum geöffnet ist, blickt wenig ans einem pelzartig bebaar- ten Kelch. und ähnlichen Bracteen hervor. Sie wäre noch eher ein Alloplectus oder eine Codonanthe, als eine Columnea, 1) Poeppig et Enulicher, Nov, gen. et sp. Ik. 2) Hooker, Bot. mag, 4294. gehört aber auch zu jenen nicht, unterschieden durch die lan- zeitlichen, langhaarigen, zähnig-eingeschnittenen. Kelchzipfel und die röhrig vereinten Staubgefässe, welches leizte Merk- mal allein an Columnea erinnert. Daher spricht auch schen Lemaire !), indem er die Hooker’sche Abbildung wieder- giebt, die Vermuthung aus, dass diese Pflanze ein eigenes Genus ausmache, und schlägt für dasselbe den Namen Öel- londra vor, indem er von der irrigen Ansicht ausgeht, dass sonst nirgends unter den Gesueraceen röhrig verwachsene Staub- gefässe vorkämen, was ja bei den ächten Columneen überall der Fall ist. Wir behalten also diesen Namen, wenn er auch desshalb nicht recht trifft, dennoch, die Priorität achtend, bei, billigen aber wicht zugleich die mit Unrecht unternom-. mene Veriauschung des Species-Namens von Hooker gegen einen belgischen Gartennamen. Eine zweite, weisshaarige Art, die kürzlich hier 2) zur Blüthe gekommen uns vorliegt, ge- sellen wir ihr als €. picta bei, und stellen das Genus in die Nähe von dlloplectus. Die noch übrigen Columneen (Fig. 66.) haben nun alle jene ausdrucksvolle Rachenform der Blüthe, und sind übder- dies in allen Kennzeichen gut übereinstimmend, wenn wir noch zwei’ ausmehmen, die Bentham 3) als C. campanulata und serigosa beschreibt. Während nämlich die ährigen Arten nur 2 verwachsene Dorsaldrüsen besitzen, erscheinen bei die- sen 5, ihre Binmenröhre ist krummer und bauchig aufgebla- sen, ihr Helm weniger hoch nnd ihre Unterlippe nicht ganz so lang. Diese Unterschiede veranlassen, in ihnen eine’ be- sondere Gattung zu sehen, zn deren Charakter die in der 3) Ch. Lemaire in Flore d. serres 1847, p. 223. 2) im Garten des Fabrikbesitzers Nauen in Berlin. 3) Bentbama. 8,0. De € De ) 187 Flore des serres !) abgebildete Col. aurantiaca Desne. durch- ans zu passen scheint. Aus dieser bildet Planchon das Subgenus Pentadenia, welche Benennung wir als treffenden Gattungsnamen für die genannten Arten adoptiren, indem wir noch. eine ganz neue, P, nerrosa, hinzufügen. So charak- terisirt bleibt diese Gattang jedoch als näher verwandt hei Golumnea selbst siehen. . Von den ächten Golumneen will Colla®?) auch noch die Col. Schiedeana Schldl. trennen, und giebt ihr den Namen Loboptera. Dieselbe entspricht aber in ihrer Blüthen-Phy- siognomie se wie in den. anderen Merkmalen durchaus der Plamier’schen Urart C. scandens, und es scheint fast, dass Golla, wenn er sagt, diese Art sei mit Unrecht zur Gattung Columnea gebracht und sie müsse wegen ihres absonderlichen Blüthenbaues getrennt werden, — der doch gerade der der ächten Columneen ist, — dieses Genus weder aus Bildern noch aus iebenden Pflanzen, sondern nur aus dem Prodromus des De Candolle kennt, und sich also durch den Wort- laut der Diagnose täuschen lässt. Das wird noch dadurch bestätigt, dass er eine zweite wahre Columnea, die C. crassi- Ffolia, nun ebenfalls Loboptera nennen will. Auch dünkt ihn gut, die Species-Namen nach eigenem Belieben umzu- ändern, und die €. Schiedean« nun longe-pedunculata, die crassifolia aber subsessilis zu -Lanfen, Wir müssen diese Namen als unberechtigt, so wie das Genns überhaupt als unbegründet fallen lassen. Wie aber die Columneen fremde Arten abgeben müssen, die in eine andere Verwandischaft zu setzen ‚sind, so muss 1) Planchon in Flore des serres VL p. 45. 2) Colla, Ad Gesneriaceas additiones etc. in .d. Mem. dB Accad, d. sc, di Torino, 8.2. T. 10. 1849. (Novbr. 3846.) p. 217. andererseits eine als Alloplöctus beschriebene, zelbblamige Art, der A. repens I) des Botanical Magazine, in ihre Nähe gezogen werden. Diese Pflanze ist in der Binmenkrone durch- ans kein Alleplectus. Besonders ihr breiter, deutlich zwei- lippiger Kronensaum {rennt sie weit davon, wie auch die dem Bilde nach ringförmig aufgeschwollene Basis der Röhre. Auch der Kelch ist-nicht ganz wie bei Alloplectus, Von generischer Vereinigung derselben mit Columnea hält freilich ebenfalls wieder die nicht völlige Uehereinstimmung der Kro- wenbildung und der weitere, gefächte Kelch ab. So muss sie wohl als Genus für sich angesehen werden, und dem Kronen- saum, dessen seitliche Lappen Aügelartig abstehen, dürfte der Name Pierygoloma (Fig. 64.) entsprechen. Der Blume dieser Pflanze nicht ganz unähnlich, aber doch durch den kleineren Kelch, den Einsatz der Staubfäden verschieden, ist die einer Pflanze aus Chilo&, deren Habitus überdies ein anderer ist. Wir gesellen sie zu den eben be- sprochenen Gattungen unter dem Namen Asteranthera (Fig. 63.), der durch die sternförmig zusammenhängenden Staub- hentel veranlasst ist, ° " Die Gattungen Columnca Plum., Pentadenia Planch., Pterygoloma und Asteranthera n. gehören also einem g&- meinsamen Typns an, welcher in der stark rachenformigen Krone. sich kund thnt, durch die sie von der vorhergehen- den Verwandischaft des Alloplectus und der Hypoeyrta un- terschieden sind, welche einen stets kurzen, meist fast regel- mässigen Kronensaum besitzen. > Somit können wir num die gesammten bisher aufgeführ- ten Beslerieen zu drei Sippschaften vereinigen, wenn wir die 1) Hooker, Bot, mag. 4230. 180 zuerst erwähnten, Eprsoia, Skiophila und Drymonia nebst ihrer Verwandischaft als die eine Sippe der Alloplecten- und Hypocyrien- Gruppe als einer zweiten und den Columasen- artigen als einer dritten gegenüber zusammenzufassen versuchen. Auf die Bildung der reifen Frucht, auf welche End- licher !) zwei Subtribns der Beslerieen gründet, können wir ein solches Gewicht nicht legen, da sie einerseits mit den an- deren Merkmalen zu wenig ühereinkomms, und auch anderer- _ seits uns der Uebergang von der „capsula“ durch eine „eap- sala baecans“ in die „bacca“ doch zu allmählich erscheint, als dass er für sich allein zur Ziehuug einer Grenzlinie. be- sechtigen könnte. Vielmehr dürfte die Kronengestalt und besonders der Kro- nensanım ein pässenderes und genügendes Merkmal hieten, weun wir überschauen, dass bei jenen ersten, die wir kurz mit Drymonieen bezeichnen, die weitere Röhre und der brei- tere Saum bei im Ganzen grösserer Krone vorherrscht, wäh- send die Hypocyrieen engröhrige, krugförmige Blumen mit schmalem Saume haben, die meist kleiner sind. Freilich ist das Weiter und Enger, das Schmaler und Breiter ein un- sicheres Ding, und die Gattungen. Besleria Mart., Ca- lanthus Oerst., ja Alloplectus Mart, selbst treten von einer Seite, so wie Skiophila von der anderen der- gestalt auf die Grenze hin, dass man eine Trennnngslinie kaum zu gewinnen ıneint. Nimmt man aber ein fesies Maass zu Hülfe und rechnet zu den Drymonieen alte Gattungen, de- ren Kronensaum die Weite des Röhrenbauches mindestens zweimal übertrifft, und zu den Hypocyrieen die, bei denen der schmale Saum hinter der doppelten Weite der Böhre zurückbleibt, so gelingt es nicht allein, die Grenze zu zie- 1) Endlicher, Gen. plant. 190 hen, sondern man sieht auch die Gattungen dergestalt hier aus einander nnd dort zusammentreten, wie cs dem Total- ausdrack der Pflanzen im Allgemeineu entspricht, Dann sind Episcia Mart., Cyriodeira n., Physodeiran., Paradrymonia n., Nautilocaly.x Lindl,, Alsobia n., Dry- monia Mart,, Heinizia Kaärsten und Skiophila n. (Fig. 50 bis 62.) die Genera der Drymonieen, die, nnter sich darch Kreuzung der Kennzeichen mannigfach verknüpft, ein Ganzes ausmachen, während zu den Hypocyrteen (Fig. 50 — 6%.) einerseits Alloplectus Mart,, Erythranthus Oerst, Collandra Ch. Lem., Calanthus Oerst., Stenanthus Oerst. und Polythy- sania n. gehören, die durch den grossen und auffallenden Kelch ' wieder einander besonders nahe stehen, andererseits mit enger anschliessendem Kelche die Genera Ortholoma Benth., Stygnanthe n., Gasteranthus Benth., Hypocyrta Mart,, Codonanthe Mart,, Besleria Mart. und Hygea n. — Die vier Gattungen der Columneen (Fig. 63— 66.) sind sehon oben zusammengestellt. j Aber diese drei Sippen lassen doch, wenn wir sie auf diese Weise scharf zu umschreiben suchen, einige Genera ansgeschlossen, die sich in ihre Merkmale nicht fügen wollen. So ist zunächst die sonderbare Gestalt des Nematanthus (Fig. 48), einer von Schrader!) aufgestellten Gattung mit langgezogener Trichterblüthe, deren schmaler Saum, de- ren au der Basis euge Röhre sie bestimmt charakterisiren. - Eine andere Gattung bildet Martius?) als Tapina (Fig. 47.) ab, die eine weitbauchige Röhre mit etwas verengtem Schlunde und gleichfalls kurzen Saumlappen besitatl. Beide Gattungen 1) Schrader in Gött, Anz. 1821. v. 1. p. 719, 2) Martins, Nova gen. a. 2.0. MW 191 haben einen zu weit geöffgeten Schlund und eine zu wenig cylin- drische Röhre, um als Hypocyrteen gelten zu können, aher auch einen Saum, der den Bauch nicht so viel an Breite über- trifft, wie es bei den Drymonieen zu sein pflegt. . Wir be- trachten sie einstweilen als besondere kleine Sippe der Ne- matantheae (Fig. 47—49.), zweigen jedoch als eigene Gat- inag eine von Oersted unter dem Namen N. tetragonus }) abgebildete Pflanze ab, die sich von den ächten Nematanthen durch einen ungetheilten Saum, der vorn in einen zungen- förmigen Zipfel ausgezogen ist, unterscheidet, wesshalb sie Glossoloma (Fig. 49.) heissen kann. Den nach beiden Seiten hin deutenden Merkmalen fol- gend, stellen wir die Nematantheen zwischen Drymonieen und Hypocyrieen in die Mitte, Noch bleibt die Gaitung Sarmienta (Fig. 37.) Ruiz. ei Pay.2), eine kleine Gesneraceen - Form, die nur zwei frucht- hare Stanbgefässe trügt, und desshalb von den übrigen abge- sondert zu werden erheischt. Sie hildet für sich die Sub- iribns der Sarmienteae, und eine neue uns aus dem Hum- boldt’schen Herbarium vorliegende Pflanze, die eine viel län- gere Blumenröhre hat und von anderer Tracht ist, scheint als zweite Gattung hierher zu gehören; doch wagen wir nicht, auf ein nicht ganz vollständiges getrocknetes Exenplar eine Gattung zu begründen. Die Gattung Mitraria (Fig 67.), die Cavanilles®) abbildet, hat einen Kelch, der durch das Herantreten und Verwachsen zweier Bracteen völlig gedoppelt erscheint. Ihr durchaus strauchartiger Wuchs, die kleinen, härteren Blätter 1) Oersted ins. Herb, 2) Ruiz et Pavon, Prodr. &. Per. p. 4. 3) Cavanilies, Icon. 6. p. #7. 1. 57%. m unterscheiden sie anflallend von fast allen Gesnerareen,- an welche ihre Tracht beim oberflächlichen Beschauen kaum er- innert. Dadurch scheint es nöthig, auch sie als besondere Subtribus gelten zu lassen, welehe zu den Beslerieen zu zäb- len ist, da ihr Ovariem nicht, wie von anderen Beobachtern angegeben und abgebildet wird, wirklich wit dem Kelch ein bemerkenswerthes Stück verwachsen ist, sondern uur au sei- ner untersten Basis mit ihm zusammenhängt, und der Kelch seinerseits auch eine eigentliche Röhre nicht bildet, Es ist schon oben gesagt, dass nicht ‚wit solcher Klar- heit und Schärfe, nicht durch so ausdrucksvollen Einklang zwischen Biumengestalt und Total-Physiognomie der Pfanzen ausser Zweifel gesetzt, sich unter den Beslericen natürliche Groppen herausheben, wie die Sippen der Gesnereen. Es ist (auch schon bemerkt, wie in den zwei grossen Gruppen, in die sich die Famile theilt, bei angewachsenem und freiem Ovarium dieselben Blumenformen eigenthümlich sich wieder- holen und gleichsam parallele Entwiekelungsreihen darstellen. Nun zurückblickend, können wir leicht sehen, wie dies nicht dergestalt einfach geschieht, dass sich Sippe für Sippe der Einen /nit einer der Anderen, ihr gleichsam congruent, pa- rallelisiren liesse. Durch schnellere Ucbergänge und hän- figer wechselode Verknüpfung der Verhältnisse in dem Blüthen- küllkreisen stellen sich verschiedenere Formen in näherer Ver- wandischaft bei den Beslericen heraus, als bei den Gesnercen, die in einer Sippe auch meist eine gleichere Blüthen - Physio- gnomie bewahren. Wir meinen nicht, dass wir etwa unler den Beslerieen die extremsten Kronengestalien, eine eng®% schmalsaumige Röhre unmittelbar neben einer Tellerform, auf zwei Pflanzen, die au Laubwerk und Wachs völlige | 193 Ebenbilder wären, "auffinden könnten. Ganz widersprecheude Blüthenformen stehen auch hier nicht auf sonst ganz über- einstimmenden Gewächsen. Nur kann man nieht mit solcher Sicherheit ans Blatt und Stengel den Blamen - Typus errathen; aur spielt oft eine Besleriee durch Formenähnlichkeiten nach zwei, drei Seiten in andere Sippen hinüber; nur finden wir die Abbilder von Gesnereen, die in ihrer Tribus einander entfernter stehen, in näher verwandten Beslerieen wieder. Die eine Hanpigestalt ist die Röhrenform mit kaum offe- nem Sanme, die anf der Gesnereen-Seite in den Subtribus der Engesnereen und Brachylomateen, auf der Seite der Bes- lerieen vorzüglich unter den Hypocyrteen erscheint, langge- zogen und schiefsanmig bei Gesnera dort, bei Stenanthus, Ortholoma und anderen hier; kürzer und gleichsanmiger dort bei Rechsteineria, Brachyloma‘, Kohleria, hier bei Codo- nanthe und Besleria. Mit mannigfacherer Kelchbildung ver- bunden, ist sie unter dem Besierieen in mehreren Gattungen entwickelt, als bei den Anderen. Unter den meist unschein- baren Kelchen der Gesnereen erinnert nur der des Sciado- colyx an Alloplectus. Zum äussersten Extrem der Formenreihe springt die Röhrenblüthe über in der stark rachenförmigen Dircaea, die andererseits in Columnea ihr uicht zu verkennendes Gegen- bild findet, Die Röhre wird weiter und öffnet sich zur bauchigen Glocke in Ligeria und Sinningia, die sich diesseits in Dry- monia, Alsobin, Paradrymonia wiederfindei, und zwar oft dergestalt iren, dass man beim ersten Anblick sich beinahe versucht fühlt, eine Alsobia oder eine ächte Drymonia für eine Ligeria, Paradrymonia für Sinningia anzusehen. Aber augleich mit den Ligerien wiederholt die Drymonien- Sippe %r Bd. 2 Hen. 13 194 anch jene teller- oder trichterförmigen Blüthen der Achime- neen in anderen Gattungen, Eyriodeira sieht bei füchtigem Beschanen einer Achimenes und ihren Verwandten ziewlick ähnlich, so dass man sie bisher sogar dafür gehalten hat. Auch Episcia erinnert an diese. Dieyrta und Diastema fin- den sich in der Skiophila nachgebildet. An ‚die Rhytidophylleen, deren Blüthen verschiedener sind, lassen sich in mauchen Arten in der Beslerieen- Reihe Auklänge finden. Capanea, Rhytidophylium ähneln der Heinizia; Solenophora dem Nematanthus; Houttca, Mous- sonia wiederum, wie die Eugesnereen, denen sie sehr glei- chen, einigermassen dem Ortholoma und der Codonanthe. Die extreme Gestalt der Niphaca, eine Radkrone ohne alle Röhre, hat auf der Beslerien- Seite bisher noch kein Ab- bild gefunden. Ebenso fehlt der übertrieben anfgehlasenes Hypocyrta unter den Gesnereen ein Seitenstück, von denen ibr allenfalls Conradia noch am nächsten kommt, So spielen die Formen wechselnd hinüber und herüber, reihen hier dem oberflächlichsten Anblick mit Leichtigkeit das Verwandte an einander, kreuzen dort wieder, die Ein- fachheit des Merkmals verhindernd, fast willkürlich durch Gleiches und Ungleiches, und lassen doch schliesslich die in- nere eigentliche Verwandischaft meist der Art durchblicken, dass wir meinen, im Allgemeinen dieselbe herausgefunden und der Anordnung der Natar nicht widersprochen zn haben, wenn gleich, wie schon oben zugegeben, die genauere, fort- gesetzte Beobachtung vieles Einzelne noch berichtigen, und die Gliederung schärfer und klarer darstellen muss. Von einem Extrem beginnend, stellen wir die Niphaeen an den Anfang, lassen die Achimeneen und Brachylomateea folgen, so dass die in der Vegetationsart und in der Tracht 195 übereinstimmenden Gattungen beisammen bleiben, gelangen durch die letztgenannten zu den in der Blüthe ähnlichen Eu- gesnereen, reihen an diese die wiederum ähnlich vegetiren- den, durch die Blüthen aber abweichenden Ligerieen, nud schliessen die erste Reihe mit dem strauchigen Rhytidophyl- leen. Unter den Beslerieen stehen die Sarmienteen zuerst, Drymonieen, Nematantheen, Hypocyrteen, Columneen schlies- sen sich in ungefähr ähnlicher Weise wie dort daran, und die sehr entwickelte strauchartige Mitraria macht den Be- schluss, B So ist die Folge, wenn man von dem scheinbar Unrvoll- kommenen, — denn was ist eigentlich unvollkommener? — den Anfang macht: Umgekehrt hätte man mit den letztge- nannten Pflanzen zn beginnen, “Von verschiedenen Autoren sind noch ein Paar Genera aufgeführt, deren hier noch nicht Erwähnung gethan ist, näm- lieh Diplocalyx Presi., Cremosperma und Üentrosolenia Benth,, Hippodamia Desne. und Trichantha Hook. (Fig.68.). Bıre Stellung im System erhellt aus der Beschreibung nicht zur Genüge, und es sind uns keine lebenden Exemplare und auch eine Albildang nur von der letzten zugänglich gewesen. Von den beiden ersten hleibt sogar unsicher, ob sie Gesne- reen oder Beslerieen seien. Hippodamia und Trichantka scheinen sich jenen anzuschliessen, die letzte ist vielleicht eine Rhytidophyliee, was aber aus dem unvollkommenen Bilde nicht zu ersehen ist. Die Entscheidung muss einem Botaniker überlassen bleihen, der die Pflanzen lebend oder in genügen- der Abbildung vor sich hat, — Die Gattungen Kokoschkinia Turez, und Tassacia Benth, sind wohl nicht als legitime Ges- neraceen za betrachten, wenigstens liegt kein Beweis dafür vor, und sie müssen somit hier übergangen werden. 13* 196 In der folgenden Tabelle findet sich nun das bisher Durchgesprochene übersichtlich zusammengestellt. Weil man aus Worten allein, in denen nur flüchtig die nöthigen Merk- male angedeutet werden konnten, unmöglich genaue Vorstel- lungen der einzelnen Gattangstypen gewinnen kann, so ist versucht worden, in einfachen Zeichnungen, die theils nach der Natur entworfen, theils nach anderen zuverlässigen Ahb- bildangen copirt sind, der abstracten Diagnose eine Ergän- zung zu geben, Einzelne bekannte und charakteristische Ar- ten, am liebsten diejenigen, nach denen die Gattungen zuerst aufgestellt, sind denselben als Beispiele beigefügt. Somit haben wir versucht, möglichst deutlich durch Bild und Wort, wie durch Erinnerung an allgemein bekannte Pflanzen, auszudrücken, was wir nach dem jetzigen Stand- punkte der botanischen Systematik in der Familie der Ges- neraceen als Gattungen ansehen, was wir für verwandt oder für verschieden erachten zu müssen glanben. Genaueres wird sich an die demnächst folgende Besprechung der vorliegenden Arten knüpfen. yr m Tabellarische Uebersicht der . Sippen und Gattungen. 198 Geene Conspeetus Orarium calyci adnatum: Tribus 4. f Corolla rotata, — ovarium basi adnatum: Corolla hypocraterimorpha, infandibularis, sub- . Herbae stolonibus ion, campanulata, limbo lato expanse, — ova- so -amentaceis peren vjum saepius totum, rarins basi adnatum: a ’ | Corolla tubulosa vel subeampanulata, limbo L angusto, — ovarium basi adnatum: Corolla anguste tubulosa, limbo plerumgue angusto, — ovarium basi adnatum: rolla campanwata ,. infundihularis, hypoera- \. terimorpha‘, limbo lato patente, — ovarium basi adnatum : Herbae vel suffrntices rhizo-) male tuberoso perennes : 3% Frutices vel suffrutices abg-; Corolla tubulosa, eyathiformis, subeampanu- que rhizomate: | lata, — ovarium pleruimque calyei plane im- mersum: Oyariam liberum: Tribus 2 Autherge 2 fertiles, 3 steriles, — corolla tubulosa: f [ [ Corolla infundibulari -subcampanulata, — | i faux ampla , —- limbus amplitudine ven- | Limbns iwem_plus duplo_superans ; vix Corolla oblique infundibulari-obeonica vel u | ringens veatricosa, — basis angustissima, faux Galyx } vel q __ampla, limbus angustus: Antherae | 310 < brevissime Afertites, J PER! | bilabiatus:: 1sterilis: | Corolla tubuloso - eylindrica vel urceolaia, faux angusta, — limbus tubo angustior vel certe haud duplo latior x ! Limbus exacte et longe hiato-bilabiatus, — corolla tubulosa : 0 Calyx duplex, approximatis hracteolis duabus, — corolla tubulosa: FREE ae nn y. “r race 19 a 6e. tribu.um. Gesnerea Subtribus 1. Niphaeeae: Subtr. 2. Achimeneae: Sauber. e. Genora. Niphaea Lidl. Köllikeria Regel, Eucodonia n., Achimenes Brown, Locheria Regel, Guthnickia Regel, Dicyrta Regel, Scheeria Seemann, Plectopoma n., Mandirola Desne,, Gloxinia Desne,, Diastema Benth., Tydaea Desne. Naegelia Rgl., Heppiella Rgl., Sciadocalyx Rgl., Brachylomateae: |Brachyloma n., Kohleria Rgl. FW. . Rechsteineria Rgl., Gesuera Mart., Dircaea Desne. Subtr. 5, Dolichodeira 2., Stenogastra n,, Sinningia Nees, Li- Ligerieae: |geria Desne. Houttea Desne., Moussonia Rgl., Codonophora Lindl., Subir. 6. Capanea Desne., Rhytidophyllum Mart., Duchartrea Bhylidophylieae: \Desne., Pentarhaphia Desne., Ophienthe n., Conradia [Mart., Arctocalyx Fenzl,, Solenophora Benth. Beslerieae. PR N Sarmienta Ruiz et Pavon. Subtr. 8, Episcie Mart., Cyrtodeira L, Physodeira n., Skio- Drymonieae: phila n., Heintzia Karst., Paradrymonia n., Nauli- " localyx Lind. , Alsobia n,, Drymonia Mart. PR . 'Tapina Mart., Nematanthus Schrad,, Glossoloma n. u [Alloplectus Mart,, Erythranthus Oerst., Collandra Ch. Subtr. 10, Lem., Calanthus Oerst., Stenanthus Oerst., Polythy- Hypocysteae: sanje n., Ortholema Benth., Siygnanibe n., taste- B " tanthus Benth,, Hypocyrta Mart., Codonanthe Mart., __|Besleria Mart,, Hygea n. Subtr. 11. Asteranthera n., Pierygoloma n., Pentadenia Planch., Columneae: __|Columnea_Plum. Sabtr, 12, Mitraria Cavan, itrariene: Conspectus Subtribus U Calyx parvus, — corolla rotata subaequalis, — annulus tenuissimus subnnlius, — stigma capitatam: Subtribus 2% } Annulas int stigma_ stomatomorphum : m Membran Corolla magna, ex basi campanulata, limbo ee nacens: i obliquo patule , — stigma bifidum: \ Corolla magna, vix oblique hypoeraterimor- l phe, — stigma bifldum: Stigma bifidum, — corolla oblique infundi- bularis, calyce multo longior: (Corolla ringens, calyce multo lon- gior, wbo obligue inserto recio Annulus . subeylindrico, stamina tubo parte f | Corolla minima, "fimbo exacte bilubiato, — perigynus Sigma inferiore adnata : ent ) Annulus sub- | giomato- JCorolla parva ealyce vix duplo lon- m integer cal- ‚'gior, limbo brevi sub: li, sta- grandu 3 morphum :8ior, rei subaequali, distinolis:| Joso-inorassa- } P mina ima basi inserla: tus: Corolla ringens ealyce multo longior, [ebliane campannlata, tube ventri- 080 basi saccato, reeurvato: Stigma poterimorphum, varie complicatum, — eorolla subcampanulata, tubo ohlique inserto recto obconico, limbo obliquo denticulato, ealyce multo longior: Annulus ere. | Sigma bilobum, — corolla subeampannlata, natus mem- limbo patente ämbriato, tubo basi anguste : branacens; } Stigma stomatomorphum, — corolla cam- | | panulata, ventre ex ima basi tubi saccato - inflata, !imbo recto vel vix patulo:' _ Corolla in ealyce recta, tubo subeylindrico, — eYa- Glendnlae 5 rium subglobosum, — stigma bilamellatum : ne !Corolia in enlyce obliqua, tubo inflalo, — ovarium ( attenualum , — stigma bifidum : ° PERF em genernum. Niphaee Genus. Nipkaea Lindl. ae. | Species typica. r. u" oblonga Lindl. Bot. reg. 1842. 5. Achimeneae Genera, Köllikeria Rgl. F. 2. Species typicae, K, argyrostigma Rgl., Achimenes argyrostigma Hook. Eucodonia n. F. 3. IE. Ehrenbergii n. in Herb, Ber. Achimemes Brown. 4. Ach, coceinea Pers. Locheria Rgl. L. hirsuta Rgl. Achimenes hirsnta Lindl, Bet, reg. F.5.| mise. 103. t. 55. Guthnickia Rgt. g,|6. mimulitlora Rgl. Flora 32. p. 170. Dicyrta Rgl. ID. Warszewiezü Rgl. Flora 32. p- 179. Achimenes F.7.| urticifolia Hort. Ber. Scheeria Seemann. F. 8, Sch. Mexicana Seem. Bot, mag. 4743. Plectopoma n. FO, Pl. fimbrietum n. Gloxinia fimbriata W. J. Hook. Bot, mag. 4430. Achimenes gloxiniflera Hort. Mandirola Desne. F. 10. I. multiflora Dosne. Rev. hort. 1848, p.468. Achi- menes multiflora Gard. Bot. mag. 3903. Glozinia Desne. F, 14. 6. maculata L’Herit, [G. pallidiflora Hook, Bot. mag. 4213. Diasterna Benth. F. 12. ID. longiflerum Benth. Pl. Hartw. n. 1264. ID. echrolencum Hook. Bot. mag. 4254. Tydaca Desne, F. 183. IT. pieta Desne., Achimenes picta Benth. Bot. mag. 4126. Subtribus % f f Corolla in calyce subrecta, basi subinnequa- is, tubo campanulato-cylindrieo, ventre inflato, limbo brevi subbilabiato (fance sur- sum spectante), — stigma slomatemor- er alyz a. | Pphum, — antherae subinelusae, — annulus Arad t quingque - erenatus: Toroila in calyce subrecta, basi subaequalis, Annulus in- er inbo eylindvico vel subinflato, limbo sub- teger velquin-I bens: aequali, — siigma stomatomorphum, — mains: = gna-orenains antherae subexsertae, — annulus subinieger membranaceus: Calyx horizontaliter patens, corolla in calyce subreeta, basi subobliqua, tubo fere reeto, inflate, fance con- { stricta, limbo subaequali patente, — stigma bifidum, — antberae inelusae, — annulus crenains: Glandulae pleramgue exacte aequali, — stigma bifidum : quingue subaequales : ICorolla in calyce obliqua, basi inaeqnalis, supra basin in- fracta , limbo subebligue, — stigma bifidum : Ik: in calyce reeta, basi aequalis, tubo recte, limbo Subtribus 4 [Earelis ealyce vix duplo longior, — infloreseen- | tia spiciformis, stigma stomatomorphum , glan- | dulae 2 dorsales majores, 3 ventrales minores : | | i ı } Tuberis capuıt depres- | sun, — corella subbi-7 labiata (galea brevi) vel vix obliqua: Tuberis caput protractum, — corolla hiato-ringens (galea elongato- forni- , eata, labio inferiore truncato), — giandulae dorsafes duae connatae, — sigma stomatomorpbum : Corolla calyce multe longior, inflorescentia ra- cemosa, corymbosa, panicnlata, — stigma stomatomorphum, glandulae 2 — 5 conspi- euse: m Mr l ? > vn Brachylomatease. Genera, Speeies typicae. Naegelia Rgl. Heppiella Rgl. F. 15. F. 14, 'N. zebrina Rgl. Gesnera Bot, mag. 3940. zebrina Paxton Bot. reg. 16. IH. atrosanguinea Rgl. Gartenfl. 1853. Cheirisanthera atrosanguinea Hort. t. 70. p. 358. Seiadocalyz Rgl. F.16| 1.68. Brachyloma n. F. 17. B. hirsutum n. Isoloma 'B. Hondense n. Am, 2. p. 385. t. 190, Se. Warszewiezii Rgl, Gartenflora 1853. p. 358. hirsutum Rgl. Gesnera Hondensis H. B. Kih. Gen. Kohleria Rgl. F. 38. 4504. Eugesnereae. K. ignorata Rgi, Gartenflora 1852. I. K. Seemann; n. Gesnera Scemanni W. J. H. Bot. mag. Genera. Species typicae. Rechsteineris TR. allagophylla Rgl. Gesnera allagophylla Mari. Bot. Rgl. F.19.) mag. 1767. Gesnera Mart, F.2%0. Inflorescentia corymboso- pauiculata, — eaulis suffru- ticosus, — glandulae 2. Subg. I. TAamnocaula n. Io. discolor Lindi. Bot, reg. 68. Inf. racemosa, — canlis, 'herbaceus, glandulae 2, Subg. 2. Hugesnera n. - G. maerostachya Lindl. Bot, reg. 1202, 6. cochlearis Hook. Bot. mag. 3787. Infl. subcorymbosa, — rhi-) zoma acaule, — gland. 2. Subg. 3, Cryptocaula_n. [G. tuberosa Mart. Nov. gen. I. 1.212. Bot. mag. 3664. Inf, racemosa, — canlis her-| baceus, — gl. 5, 2 dors, con- nalae vel approximatae. Sbg.4. Corytholoma Bath.) Iofl. racemosa,— caulis her- bacens, gl.5, 2 dors. latio- res, — bolbilli axillares, Subg. b._Microgesnera n. G. sceptram Mart. Nov. gen. TIL. 1. 214. Bot, mag. 3576. G. rupicola Mart. Nov. gen. 11. 1. 218. 6. punctata Hort. G. gracilis Brongt. Direası Desne. ID. Balkone Desne,, Gesnera bulbosa Gawl, Bol, rege t. 343, Bot. mag, Al, 3886. F. 21. Subtribus 5 Glandulae Iatae, 2 dorsales connatae, 3 ventrales liberae, — calyx parvulus subaequalis patens, — Corollse tubus corollae tubus longissimus, — stigma stomato- anguste eylin- morphum: äriens: | Glandulae 5 subulatae distinetae, — calyz parvus ob- Hque subeampanulatus, — corollae tubus brevior, L — stigma peltato - slomatomorphum: [ #andulae 3 subulatae distinetae, — calyx campanu- latıs plerumque 5-alatus, — corollae tubus ventre | dorsoque varie gibbus vel inflatus, — stigma sto- Corollae tabus matomerphum, — caulis suffruticosus: varie inllatus: ) Glandulae 5 subulatae distineiae, — oalyx patulus exalatus, — corollae tubns oblique ventricoso- cam- pammlatus (ex basi angusta sursum paullatim am- pliatus), — stigma stomatomorphum, — canlis her- baceus:; Subtribus 6& Corolla longe tubulose, limbo paten- te, calyx 5-gonus laciuiis longis li- f | nearibus, glandulae dorsales majo- Ovarium-apice | Corolla tubulosa, lim-} res eonnafae: ı 1 iheram ple- | ba brevi: Corolla breviter tubnlosa subinflata, tum, 2a aalı limbo vix patulo, calyeis Iaciniae um, glandulis Übreves, gland. subaequales: Corolla oblique cyathiformis, ealyeis Corolla subcampanu- } laeiniae breves ovatae reflexae: |lata, limbo amplo: } Gorolla campanulata, calycis laci- niae_longe lanceolatae patulae: jEalyeis lacinige ovatae vel oblongae | Carola oblique cya- ! pilosae, stamina corollae alte adnata: Hhiformis » Stamina< Calycis laciniae lineares verrucoso- Oyarium to- aud vel vix exserta: | glandntosae, stamina corollae hası tum calyei inserta: submersum, Corolla tubulosa ver apiee annulo 7 subcampanulata, sta-| Calycis laciniae longae subnlatae: plerumque in- | mina longe exserta: tegro corona- tum: 5 perigynis einctum: Anoulus 5-lobüus dentieulatus, co- zolla longissime tubulosa, leviter curvata, limbo recto ; | Annulus subnullas, corolla breviter decurvata sigmoidea, limbo patente: nn. _ @ecurvata sigmoidea, limbo patente! Ovarium totum ea- [Calyx tbuloso-campanulatus amplus, reticulato - veno- Iyeisubmersum, api- | Bus, 1ö-nexvius, breviter 5-deniatus, corolla infun- ce disco glandulis-) __dibulari-campanulata: gae dorsalibus 2 con- Calyx longe obeonins, amplus, 5-partitus, Iweinlis natis epigynie ob- | longe lancenlatis acuminatis, corolla oblique in- twolum: | Fundibularis: Corolla Lubulosa, sta- [mins inchusa : nn vw Ligerieae Genera. Dolichodeira n. Species typieae, 2 D. tubiflora n. Gloxinia tnbiflora Hook. Bat, mag. 3971. Stenogastra n. F.23. 5. hirsuta n. Gloxinia hirsuta Lodd. Bot. mag. 1004. Sinningia Nees. F. 21. S. velutina Lindi. Bot. reg. 1112. Ligeria Desne. 'L. speciosa Dosne. Gloxinis speciosa Lodd. Bot. cab, F.25.| 1.28. Rhytidophylleae Genera, . Species typicae, Houitea Desne. F. 26. H. pardina Desne.. Gesnera pardina Hook, Bot. mag. 4348. . Moussonia Rgl. M. elongata R. Gesnera elongata H.B.Kıh. 2, p. 318. F. 27.| t. 192. Bot. mag. 3725. Geimmenhore 9g,°- prasinata Lindl,, Gesnera prasinata Ker. DO. Cupunea Dee, IC. grandiflora Desne, Raytidop) u Rh. tomentosum Mart. Duchertrea D ST ID. viridiflora Desne. Aun. d. se. nat, 1846. 1. 8. Pentarkaphia |P. calycosa Desne., Conradia calycosa Hook. icon. 111. 680. Desne. F,32, [P. florida Desne. Ann. d. sc. nat, 1846. 1.7. Opkianthe n. 0. Libanensisn. Gesnera Libanensis Morr. Bot.mag.4380. F. 33. Rüytidophylium floribundum Van Houtte, flore d. serres. ——__ _——— Corradia Marı, Ic. humilis Mart —ni Arctocı “ya Fozl; A insignis Fazl. Denkschr. d. Kain. Oesterr. Akad, 1.177. —____ . _ Solenopkora Beuth, 7, 39,|9 coccinea Beuth, Plaut, Hartw. 497. Subtribus T. Corolla urceolato-tubulosa, supra basin angustata; Subtribus [ Corolla in ealyce fere erecta, oblique hypocra- terimorpha, tubo vix curyalg, — anaulus hypo- gynus et glandula postica, — stigma bilamella- tum, — filamenta basi haud connexa (P): [Coroliae tubus basi postiee gibbus, Calyx - ıbasi sursum, dein deorsum curvatus, Ins, foliblisan- leviter ampliatus, — annulus etglan- guste lanceo- Corolla in dula, — sligma stomatomorphum, — latis :patenti- yce ob- Mlamenta et inter se ei cum corolla vatis: Corollae iubus basi subrectus, tum de- !fractus, dein sursum curyalus atque late inflatus, — annulus et glandala, — Istigma stomatomorphum, — filamenta et cum eorolla et inter so basi cun- Inata Bi je oblique infundibularis, tubo sat amplo, varie cum bus vel recur- |Jiqua, Pa connata: vaio! Calyeis folia subaegualia, eorolla oblique Iypocrateri- morpha 1) vel infundibularis: Calyx amplus, foliolis latiori- hus saepe ova- tis coloratis- gue, rectis, co- basi obliqua vei sabgibba, membranacea, -— glan- dula dorsalis biloba, — stigma stomatomorphum, — fiiamenta etinter se et cum corollae basi connata : Corolla oblique subeampanulata, tubo sat amplo, basi obliqua, subcoriacea velulino -tomentosa, — rollam alte " hr 3 Fr _ glandula dorsalis profunde bifida, — stigma _ Anyolueraniik stomatomorphum, — filamenta et inter se el cum corollae basi connata: [Calyeis foliola linearia, — corollae tubus bası stice sacealus, subrectus, — glandulae 2, dor- salis atque ventralis, — stigma stomatomorphuin, — filamenta bast in tubum longiorem corollae adnexum connata : Calyeis foliola |Oalyeis foliola colorata, ventralia quatuor alte linearia vel |connata, quinium dorsale liberum reiusum, — lanceolata, co- jcorolla in calyce suberecta, basi postice saccato- rolle tubo subcalcarata, — glandula postica, — stigma sie inflato sub- |matomorphum, — filamenta basi et inter se et eampanulata : |cum corolla connata: !Calyeis foliola omnia libera, dorsale minimum, — corollae tnbus subeylindrieus basi poslice sacca- tus, in calyee horizontalis, — glandula postica,. — stigma stomatomorphum, — filamente basi et inter se et cum eorolla connata: Calyeis foliola lata ovata oblique subcordala, corolla ample ven- tricoso - campanulata, basi postice saccala, ventre dorsoque in- fata, — annulus hypogynus postice fissus glandulam dorsalem ( mplectans, — stigma bilobum: foliola inaequalia (dorenle Calyeis longe minimum), corolla snbeempa- mulata vei ample tubulosa 1) In genere Heiatzia tantım subcampanulara- Sarmienteae ’ Genus, | Species iypiea. Sarınienta Ruiz et Pa je. repens R, et Pav. d. Per. 1. p. 8. 1.7. f.b. Drymonieae. Genera, l " Species typieae. Episcia Mart: 3g.|E- reptans Mart. nov. gen. UI. t. 217, Cyrtodeira n. |C, eupreata n., Achimenes eupreats Hook. Bot, mag. F.39.| 4312, Physodeira " 40. Ph, bieolor n., Episeia bicolor Hook. Bot. mag, 4390. Skiopkila n, Sk. melittifolia n., Besleria melittifolia L. Episcia F. s1.| ‚welittifotia DC. "Sk, pulchella n., Besleria pulchella Donn. Bot. Mag. 1146. Heintzia Rast, Hi. ligrina Karst,, Gew. Venez. 34. tab. 11. Paradrymonia n.|P. glabra n,, Centrosolenia glabra Benth. Bot. mag. P. 43.| 4552. Nautilocalyo IN. hastatus Linden. Cat. 1851. p. 12., Centrosolenia Linden. F.44.| braciescens Hook. Bot. mag. 4675. Alsobia n. A. punetata n., Drymonis punetata Lindl. Bot. mag. F. 45.) 4089. ö BEE BE ESEEEEESSEEEEBEENG Drymonia Mart. |D. calcarata Mart. nov. gen, III. 1. 2%. F. 46.|D. serrnlata Mart., D. bicolor Lindl. Bot. reg. 1838. 4. Subtribus 9 Corollae bus ex basi augusta subito in ventrem amplissimum sub- globosum ampliatus, fauce constrieta, Imbo_patulo, — calyeis feliola gvata: Tubus obeonicus , infundibularis, subeampanır latus, limbus recuryus 5-lobus, — calyeis Corollae tubus ex an- | folioia linenria: gusta basi 'paullatim - BEE _— _ - ampliatus, fauce ampla: Tubus oblique clavätus, Iimbus integerrimus, an- tice in linguae formam productus, — calyeis foliola oblonga: Subtribus 10. Calycis foliola f Calyz subaeyqualis vel obliquus, corolla tu- ovata irregula- |bulosa , plus minus cbliqua, limbo sub- riter dentata Jaeguali: ve crenata, rarius integer- rima: !Calyx valde obliquus, corolla tuhulosa, ob- (ique, limbo exacie breviter bilabiato: Calyeis foliola profunde subulato -ineise, ai- Calyz amplus itkdo-villosa, — corolla tubulosa, obliqua, patulus, rarius |Calycis foliola |limbo erecto: . integerrimus,) lanceolata }Calyeis follola regulariter acute dentata, — pleramgque co- |profunde vel \corolla brevier tubulosa, limbo patulo sub- loratas: subulato-den- |gequali: tata vel incisa: Calyeis foliola regnlariter subulato- dentata, I— corolla longior tubulosa, limbo obliquo patulo: Calyeis foliola incisa, laciniis in Ambriarum faseiculos disso- (Iuta, — corolla tubulosa horizontalis, basi dorso saccata, Jimbo subobliquo : [Calyeis foliola janceolata, — corolla basi subaequalis vel gibba, plerumque recurvata, limbo obliquo, glandulae dorsales 2 connatne: Corolla eion- ICalycis foliola longissime linearie, corolla gato - 1ubulosa basi subaequalis subreeta, limbo bilabiato, leviter infata: | glandulae 5 in coronae formamı dilatatae : Cal. foliola oblonga, — corolla basi calca- Calyx angu- rata, obligua, limbo subaequali, glandulae stus, Baepissi- {dorsales (Ü) 2 connatae: me aecum- VCoraiige Te Serie amnio bens B ‚auepius f Aunulus | par Hr r ni B 8 vertan ‚Sende Corallae limbus tabum aequans Corolla bre- | rel paullo superans: [Morarseolaia: Anaulı f Corolla subrecta, urceolata, lim- ar. aula 3 bo besigne subaegnalis: l ne Cor, tubus recurvatus , sarsum | ampliatus, Himbus subringens: .. Nematantheae Genera, Species typieae. Tapina Mar, 47 IT, barbata Mart., nor. gen. IM. 1. 225. 1. Nematanthus N. chloronema Mart,, nov. gen. IN, t. 220. Bot. mag. Schrad. F.48.| 4080. Glossoloma« u. 1G. tetragonum n., Nematanthus tetragonus Verst. im F. 49.) herb. Hypocyrieae. Genera. . Species typieae. A. eireinatus Mart. n. gen. Mil. 1. 228. 2. Altoplectus Marl. A. speciosus Poepp., A. capitatus Hook, Bot. mag. 4452. "JA. couecolor Hook. Bot. mag. 4371. Erythranthus IE, coriaceus Oerst. ii herb. Oerst, F. 51. €. aureo-nitens n., €. pilosa Ch. Lem. Fl. d. serres Collandra Lem. 1847. p. 223, Columnea aureo-nitens Hook. Bot. mag, "IC. pieta n. (ex horto Nanenj), 4294. Colanthus derst [C. multiflorus Oerst, in herh. Stenanthus Ders. 8. heterophylius Öerst. in herb. .. Polythysania 35 P. parviflora n. in herb. Ortholoma Bent. 0. aeuminatam Benth. in pl, Hartw. 1261. Si tugnanthe war. St. mocsta n., Colunmea moesta Poepp. nov. gen, 201. Gasterantkus |G. Quitensis Benth. in pl. Hariw. 1262°, Benth. F: 58.|G. pendulus n. in herb. Ber. _—__ H: 12 ynocyria Ma IH. hirsuta Mart. nov. gen, UI. t. 222. Codonanthe Mart.|C, aggregata Mart. nov. gen. 111, 1, 22], F.60.|C. gracilis Mart. nov. gen. IE. t. 219, Be: steria Met. |B. umbrosa Mart, mov, gen. IIL. 1. 218. ht [7 Yoean. F. 62,H- barbigera n., in herb. Ber. Br Rd. Bellen, 14 20 Subtribuas Al [ Dorsales due in galeam usque ad apieemf cou- natae, tubus dasi jsubgibbus angustus, — stamina basi distinela eum rudimento quinti, antherae stellalim connexae, — glandula dor- salis: Gorollae laciniae laterales - gulene hand adnatae: Dorsales al mediam Inngitudinem in galeam eonnatae, tubus angustus, basi annulatim tumidus, — stamina basi in tubum postice fissum (covollae adhaerentem ?) conuata cum ıudimento quinti, antherae quadratim con- nexac, — glandula dorsalis : mm nn [Yorsates in galeam usque ad Apicem "connatae, tubus subcampanulato- inflatns sigmoideo- eur- vatus, basi gibbus, — stamina in tuben postice fissum eonnata, absque rudimento quinti, antherae quadralim connexae, — glan- dulae 5, dorsales 2 in unam connalae: Corollae laciniae laterales duae dorsalibus Juabus galeam formantibus altius adnatae: Dorsales in geleam longissinam ereetam usque al apicem eonualae, ftubus angusius, basi gibbus, — stamina basi in tubum postice fissum connata, ahsgue rudimento quinti, an- therae quadratim connexae, — glandulae der- sales 2, in una connatae : Subtribus 12 Calyx approximatis bracteolis duabus duplieatus, — corolla ventricoso- tubulosa, — stamina corollae alte adnata, — diseus hypogynus, Frutex mieroplylius ramossimus ; \ 21 Columnenae. Genera, Species typicne. “ Asteranthere ©: ia. Chitnäusis a, in herh. Bor. Pterugolama . P. repens n., Alloplectas repens Hook. Bot. mag. 4250. P. strigosa n., Columnen strigosa Bent, in pl. Hartw, Pentadenia Plan-| 1202. chon, F. 65.P, anrantiaca n., Columnen (Subg. Pentadenia) auran- tiaera Planch. in Fl. d. serres VI. 45. R Adnan Fr Columnea Plum. [C. Schiedeana Schldl. Bet. mag. 4045, FE, 66.|C. scandens L., Plum. Nov. pl. Am. gen. Mitrarieae . Genus. | Species typiea. Mitraria Cav. F. 67 M. coceinea Cav. Ic, 6. p. 67. 1. 579., Bot. mag. 44 2 14° 213 i Verzeichniss der Abbildungen. Tafel I. Gesnereae. Niphacene, Fig. 1. Niphaea rubida Ch. Lem. — N. d. Natur. Achimenene. Fig. %. Köllikeria argyrostigma Rgl. — N. d. N. - 83 Eucodonia Ehrenbergii n. sp. — N. d. N. 4. Achimenes longiflora DC. var. nobilis. — N.d.N. 5. Locheria hirsuta Bel. — N. d. N. - 6. Guthnickia cardinalis n. — N. d. N. 7 » - 79. Dicyrta Warszewieziana Rgl. — N. d. N. - 8, Scheeria Mexicana Seem. — Cop. n. Bot, mag. 4743. - 9. Piectopoma findriatum u. — N.d. N. - 10. Mandirola multiflora Decaisne. — N. d. N. - 11. Gloxinia pallidiflora Hook. — N. d. N. - 12. Diastema maculatum Benih. — Cop. n. Pöpp. u. - Endl,, Nov. gen. 3. t. 207. -- 13. Tydaea picta Desne. — N. d. N. P Brachylomatene. Fig.14, Naegelia zebrina Rgl. — Cop. n. Bot. mag. 3940. - 15. Heppiella: atrosanguinea Rgl. — N. d.N. - 16. Scjadocalyr Warszewiezii Rgl.— Cop. u, Gar- tenfeora 1853, t. 61. - 17. Brachyloma Hondense Hort. Ber. — N. d. N. r - 18. Kohleria Linkiana u, — N. d.N. 2i4 Eugesnereae. Fig. 19. Rechsteineria stricta n. — N. d. N. - %. Gesnera Warszewiczä n. sp. — N.d.N. - 2i. Dircaea magnifica Done. — N. d. N Ligerieac. Fig. 22. Dolichodeira tubiflora Hook. — Cop. n. Bot. mag. 3971. - 23. Stenogastra hirsutaı. — N. d. N. - 241. Sinningia velutina Lind. — N. d. N. - 2%. Ligeria speciosa Desne., var. magnificu, NdN Bhytidophylieae, Fig.%6. Houttea purdina Desme. — N. d. N. - 27. Moussonia elengata Rgl. — Cop. n. Bot. mag. 3725, - 28. Codonophora prasinata Lindi. — N. d,N. - %9. Capanea Humboldtii n.sp. — N. d. N. - 30. Rhytidophylium auricslatum Hook. — Cop. n. Bot, mag. 3562. - 31. Duchartrea viridiflora Desne, — Cop. n. Am. d. ac, nat. 1846, pl. 8. - 3%.A. Pentarhaphia calycosa Desne. — Cop. R. Hook., Icon. 3, 689. - 3%.B. Pentarhapkia florida Desne. — Cop. n, Anl. d. se, nat. 1846. pl. 7. - 33. Ophianthe Libanensisn. N. d.N - 34. Conradia humilis Mart. — Cop. n, Plum., Pl. amer, ic. t. 133. - 35. Arctocalyx Endlicherianus Fenzl. — Cop. n. Fl. d, serres VI. 1,23. - 36. Solenophora coccinea Beuth, — N. d. N. Pape Tafel I. Beslerieae. Sarmienteae. Fig. 37. Sarmienta repens Ruiz et Pav.— Cop. n. Mart,, Nov. gen. 3. 1. 220. 1. %. Drymonieae. Fig. 38. Episcia reptans Mart. — Cop. n. Mart, Nov. gen. 3. (. 217. - 39, Cyrtodeira cupreata a. -- N. 4.N. - 40. Pysodeira bicolor u. — N. d. N. - 41. Skiophila melittifolia n. — N. d. N. - 4%, Heintzia tigrina Karst. — N. d. N. - 43. Paradrymonia glabra n. — Cop. n. Bot. mag. 455%, - 44. Nautilocaly.x hastatus Linden. — Cop. n. Bot. mag. 4675. - 45, Alsobia punctata n. — N. d. N. - 46, Drymonia calcaraıta Mart, — Cop. n. Mart., Nov. gen. . 1.224. Nemstanthene. Fig. 47. Tapina barbata Mart. — Cop. n. Mart., Nov. gen. 3. 1.285. - 48. Nematanthus Guilleminianus H. Ber. — N.d.N. - 49. Glossoloma tetragonum n. sp. — Cop n. Derst., Herb. Hiypocyrteae. Fig. 50.A, 4Alloplectus circinatus Marl.— Cop. ». Mart., Nov, gen. 3. 1. 223. 2. - 50.B. Alloplectus capitatus Hock. — N. d. N. - 30.0, Alleplectus concoler Hook. — N. d.N. - 51. Eryihranikus coriaceus Verst, n. sp. — Cop m. Verst, Herb. 216 Fig. 52. Collandra pieta n.'sp. —.N.d.N, - 53. Calanthus multiflorus Oerst., n. sp. — Cop.n. Oerst., Herb. - 54. Stenanthus heterophylius Oerst., n. ep.— Cop. n, Oerst., Herb. - 55. Polythysania parviflora n. sp — N.d.N. . - 56. Ortholoma Warszewiczii n. sp. — N. 4.N. - 57. Styguanthe moesta u.— Cop. n. Poepp, et Endi., Nor. gen. 3. 201. - 58. Gasteranthus pendulus n. sp. — N. d.N. 59. Hypocyrta hirsuta Mart.— Cop. n, Mart,, Now. gen. 3. 1,222. " - 60. Codonanthe gracilis Mart. — Cop. n. Marl, Nov, gen. 3 t. 219. - 61. Besleria umbrosa Mart, — Cop. n. Mart., Nor. gen. 3. 1. 218. - 6%. Hygea dbarbata n.sp. — N. d. N. Colamnene. Fig,63, Asteranthera Chiloensis n. sp, — N. d. N. - 64. Plerygoloma repens 2. — Üop.n. Bot. mag. 4250. - 65. Pentadenia nervosa n.sp. — N.d.N. - 66. Columnea Schiedeane Schläl. — N. d. N. Mitrariene. Fig. 67. Mitraria coccinea Cav. — N. d. N, u. Cop. n. Bot. mag. 4462. Fig. 68. Tröchantha minor Hook. — Cop. n, Hook., Icon. 3. 1.666. Anm.: Nur wo es nöthig schien, bezeichnen die Buchstaben a. den Kelch, b. die Krone, c. die Staubgefässe, d. den Drüsenring, e. den Fruchtknoten und f. die Narbe. —n BY Stirpium novarum Sylloge. Edidit F. A. Guil. Miquel. Deeas prima Enckena Kih. 1. Enckea subpanduraeformis, foliis supra parlem unam quarlam quintamve obovatam vel subdeltoideam abrupte - uiringue in sinum coaretatis indeque longe lineari - lanceola- is, hasi inaequali obtnsa temuiter quintuplinerriis, in parte lanceolata transverse tenere mullinerviis, sulmembranaceis, glabris, nascentibus tenerrimis quibusdam pilis subtus insper- sis, amentis peduneulo glahro petiolam snperante suffultis, rectiuseulis, densinseule puberis, folio brerioribus, suhdensifloris, braeteis conchaeformibus sursum glabris, ovario ovato gla- bro, stigmatibns 3 breyissimis (albidalis). In Jamaicae insulac umbrosis detexit venerat. Wull- schlägel, S. Fidei Evangelicae Missionarius. Vidi in Herb. Marti. Habitn, ramificatione seil. diebotoma, ramis ramnlisque valde nodosis, nodis perfacile separabilibns, internodiis teani- ter longitrorse striulatis, stipulis parrnlis oppositifoliis cur- 218 valis hie illie persistentibns, amentorumgue ifahrica congene- ribus suis quam simillima species, K. discolori aliisque ex angusta foliatarum phalange proxima, louge a totius ordinis norma diseedere videtur foliis prope basin sinu utrinque sub- panduraeformiter exeisis, fere ad trilobatam formam enitenti- bus, parte seit, infra sinum sublobato -exserta brerem lobı- tum wirinque exhibente, terminalem longissimnm angustatum- qne fulciente. Petioli 1 — % lin., folia 2 — 3 poll. longa, basi 2—6 lin, superne 1%, —-21/, Iin. lata, discolora, supra siccitate subnigreseentia, subtus fusculo - viridela, impunctata, basi leviter inaeqnalia, sarsam afttenuata, marginibus sub- repanda. Jmenta cum peduncalo cireiter 1 1/,-pollicaria, juvenilia densiflora subfaccida, adultiora magis sirieta, recta, ereeto-patula.. Stamina 4 subsessilia, ovario regnlariler eirenmposita, aniheris fusco-Inteis cordatis, loculis con- nectivo nune nigrescente diremlis, in Sruciu vix omnino per- sistenlia. Anslogam simili scil. foliorum forma pandurata imbutam speciem Piperaceam in Parfe Botanica Ttinerarii Anglo- rum Navis „Herald“, a cl. B. Seemann edito, nnper descripsi, Chavica Mig. 2. Chavica Hügeliana, glahra, foliis (superioribus) ın0- dice petiolatis e basi parum inaeqnali evatis breriter oblique acuminatis subroriaceis obsoleie pellueido - prnctatis praeter nervalnın utrinque e basi unnm, tenwifer quintaplinerviüis, viX venosis, amentis masculis, crassiusculis reetiusculis (peduneule petiolum eirciter aequante) folio brevioribus, bracteis pedirel- lato-peltatis orbienlaribus extus glabris, subtus hirtulis. j In Nova Hollandia ad Port Jackson nob, de ' Hügel legit, vidi in Herb. Zuccarinüi. er vr 219 Ramuli jnniores angulati. Petioli 2 — 21/, lin. longi. Folia sup. 2!/,—®2"/, poll. longa, 10— 11 lin. lata; infe- riora desunt, Amenta obtusa £'/, poll. longa. Bracteae margine extenuatae et suberogulae. — Pilea Lind. 3. Pilea tenerrima, suceulenta 1— 2 poll, alta, panei- ramosa, glabra, foliis oppositis in eodem jugo inarqualibus, inferioribus minoribus subrotundatis, superioribus paulo ma- joribus, 14/, lin. eirciter longis obovato- elliptieis obtusis vel magis rotundatis, basi acutiuscnlis, integerrimis, obsolete uni- nerviis, supra versus margines transverse rhaphidose strinla- tis, petiolis laminam aequantibus vel superantibus, Noribus axillaribus glomeratis, densis, subsessilibus, femineis (an omnibus?) sepalo postico eucullato, achaeniis ellipsoideis (u- midalis, Creseit in Antillis insulis minoribus (Hohenacker communicarit). Radis tenera. Caulis ereetus hiliformis subsimplex vel demum ramulosus. Folia hand admodum densa, Ppeiiolis in eodem jngo inaeguilongis sustenta, siccitate pellueida, Taete viridia, Flores smasc. non vidi, feminei plerique steriles. Tabebuia Gom. 4. Tabebula neurophylia, ramulis griseo- pallidis len- tieellosis, petiolis, foliis subtus in nervis nec non inflorescen- tia parce pilosis, foliis breviter petiolatis bifoliolatis, petiolulis petiolum superantibus, foliolis orato - oblongis obtusis vel ob- tnsiusculis, basi rotundatis vel leviter emarginatis submem- branaceis, supra glabris, praeter basin trinervian costulis urinqgue 2 — 3 adscendentibus, prominentihus et retieulatis, tbyreo terminali elongato suhdensiforo, calyec brevi inflato- aemigloboso submembranaceo, obsolete breviter bilabiato vel fere irregulariter dentienlato, corellae tubo inferne angasto brevi sursum infundibuliformi glahro, limbo extus pulveru- iento-tomentello, Jabio infero 3-lobo. In Surinamo legit A. Kappler (n. 1957). Petioli 2-—3 lin., petioluli 3—5 lin. longi, faeile ex- articulati. Foliola cireiter 4 poll, longa. Thyrsus 6-pol- liearis, ramosus. Ealyz 11/, lin. cireiter longns, in alabasiro jam fere patens. Alabastre corollae elliptica inferne gla- bra, superne subito dense leprosnla. Corolla sub anthesi pollicaris, lahie superiore ereeto, inferiore deorsnm vergente, fance obliqua. Hippocratea ]. 5. Hippocratea Kappleriana, folis breviter petiolatis ovato -oblongis breviter acominatis, praeter basin rotundalam late erenato-repandis, subeoriaceis, glahris, costis ntrinque 3-— 4 patule adscendentibus utrinque reticulatis, eymis corym- hosis laxis peduneulatis axillaribus folio brevioribus et ler- minalibus folia depauperata superantibus, sepalis suhratundis majorem partem membranaceis denticnlatis, petalis his multo tongieribus hie illic denticulatis, Frutex scandens albiflorus, in Surinam! vegionibus interioribus ad Jlumen Marowyne cerescens (Kappler n. 1972). Petioli semiteretes antice canalienlati, acute marginati 11/,—3 Min. longi. Folia 6 — 6'/, poll, longa, 223/, — 3 poll. lata, laete viridia, Peduneuli artienlati, articulo ulti- mo (seu pedicello) calycem vix aequante. Petala % lin. quidguam excedentia. Stamina calycem aequant,, Cissus Linn, 6. Ciesus hacıatantha, ramulis glahris, peliolis foliis- que subtus praesertim in nerris tenerrime puberulis,, his lon- -r vr 221 giter petiolatis trifoliolatis, foliolis membranaceo - coriaceis, supra punetulatis, acuminatissimis, remote exserte denticula- tis, sessilibus, medio late elliptieo hasi eunento, lateralibus breviorihus extrorsum valde ditatatis obliqnis, eymis axillari- bus compositis densilloris Jonge pedunculatis, vel terminalikns hrevioribns ob folia depauperata superne etiam defieientia pa- nienlato - confertis thyrsoideis, rabrifloris, ealyee ubtrunrate. Grescit in Surinamo interiorc ad Maipuribi- Kreck (A. Kappler n. 1959). . = Petioli 3 — 31/, poll,, foliola media 5 poll. longa, %:/, lata, Iateralia 3%, longa, % lata, subtus pallidiora, costulis 6-—4 erecto - patulis. - Inflorescentise eum pedun- enlo 4—-5-pollicares. Flores hbreviter pedicellati. Caly.r semiglobosns, superne leriter contractns, obsolete dentienla- tas, ovarium aequans. Siylus hrevis. — 7. Ciesus nilagirica, glabra, ramis petiolisque nigro - verrucosis, foliis pedato - 5-, rare 3-Toliolatis, (seu bigemina- tis cum centrali solitario ant simplieiter ternalis) obovato - ve) elliptico-oblongis obtuse apieulatis vel acnlis, remole ex- serie subglandulose denticalatis, breviter petiolnlatis, ‘pe- duneulis 4 —5- partitis, ramis apice umbellato - Boriferis, 1lo- ribns brevissime pedicellatis, ealyce brevi lato 4-denticulate, petalis ter breviore, staminibus ovarium aequanlibus, style erasso brevi, slignate capitellato umbilicato. Cresc# ad Melur in montibus Nitagiri, m. April. Slorens et baccifera, incolis Narale dicta. (Metz pl. Ni. ed, Hohenacker n. 1473.) Bourena. 8. Rourea surinamensis, foliis alternis vel raro supernt suboppositis unijjago-pinnatis cum impari bis terve'tanjori, foliolis breviter petiolulatis crasse rigide - coriaceis glahris nitidis ovatis vel elliptieis breviter obligue acnminatis, basi rotundads, margiuibus reeurvis, uirinque reticulatis, panicu- lis terminalibus aggregatis a basi floriferis, compositis, pe- dieellis simplieibus vel divisis, calyce campannlate, lohis ovato - aentiusenlis apice villosnlis. Arbor floribus albis in regionibus interioribus Suri- nomi ad flumen Maipuribi, m. Sept. flor. (Kappler n, 1969.) Bamuli infra foliorum insertionem leriter compressi. Petioli rigidi ligaosi 11/,—1 poll, longi, laeres. Petioluli semiteretes transverse rugosi, siccitate nigrescentes, 1 — 1/, in, longi. Foliola 4—3 poll. longa, 21/,—1"/, lata, basi antice subcanalieulata, Paniculae ® — 3 poll. longae. Pedicelli tennes. Calyx lineam excedens, membranaceus. — “ragia Lim. 9. Tragia bicoler, griseo- et eroceo -villosa (pilis stel- Iatis et simplicibus, setisque rigidiorihus), foliis e hasi leviter eordata ovalis snbacuminatis argute serratis, 3- sub-3- nerrüs, supra griseo-villosulis, snbins incanis intermixia pube erocea, spieis folia acqnantibns, bracteis lincaribus, se- palis fem. lanceolatis bienspidibus deuse incano- ef eroceo- villosis alhoqne setosis, capsnlis pulchre eroceis. Crescit ad Arrehatti montium Nilagiri, m. Majo, in- colis Urumulli. (Metz 7. c. n. 155%.) Volubilis, caulibus parce vıllosis. Folia 2-pollicaria. Styli erassi glabri. Eupherbia Lin. 10. Euphorbia alsinoides, radice elongata temuiter subfusiformi, caulibus pluribus deeumbentibus parce ramesis subherbaceis, junioribns, petiolis, foliis subtus et inforescen- &ia villosulis, foliis brevissime petiolatis oppositis inaequilateris rn a 223 lato -elliptieis obtusis, erenalo-serrnlalis, margine interiore versus basin integerrimis, sexnerviis et venulosis, pellncido - punctatis, supra glabris, stipulis parvnlis basi callosis superne eiliato -laceris, cymis umbellatis axillaribus et terminalibus hreviter peduneulatis folio brevioribus dense villosis , capsulis slahreseentibus laevihus. \ Crescit prope Kaity montium Nölagiri,. (Metz 1. c. n, 1557.) Caules fere pedales, internodiis 1—3-polliearibus, Pe- tioli 97, —%, lin. longi. Folia A—6 in. longa, 21,3 lin, Iata subtus pallida.. Stipulae hasi fuscae, incrassatac, Capsulae juniores villosae, maturae fere glahrae. Mense Decembris 1853. Excerpta observationum de Raflesia Rochussenli femina editarum*), cum annotatione epieritica, Auctore F. A.6. Miquel. Duatnor hactenus Rafflesiae species innoinerant, quarum duae: Rufflesia Arnoldi et Rafflesia Patma, aceurate jam notae, dnae aliae vero, Rafflesia Horsfieldii R.Br, (Trans- act, Linn. Societ. Lond. XIX. 242.) ex insnla Java, eı Raffl. Cumingiü ej. 1. ce. (R. manillana Teschem. in Boston Journ. of Nut. Hisior. IV. 63. Tab, 6., Annals and Magaz. of Nar. Histor. X. 381. Tab. VI.) ex insula Samar Philippi- narım nondum ab omni parte illusiralae exstant. His nuper aldita est Rafflesia Rochussenii, ab Horti Buitenzorgensis hortulanis Teysman et Binnendyck in sylvis ad radiees montis Manellawangi in insula Java detecta, (Natuurkundig Tydschrift voor Neerlundsch Indie, Tom. I. p. 48. Tab. I et IL.) De R. Hors/ieldii nil relatum inveni nisi brevissimam Brewnii phrasin: „dioica? stylis indehnite nnmerosis: ten- *) Analect. bot. Ind. IIE nr 225 tralibus confertis (foris diametro semipedali).“ — „Java: Dr. Horsfield, qui alabastra solum defexit et depingi curavit.“* — „Observ. Species dubia a sequente diversa uumero el or- dinatione stylorum (fide iconis ineditae Dr. Horsfield).“ R. Cumingü, a cl. Hugh Cuming detecta, primam & Domino J. E. Teschemacher sub manillanae impro- prio nomine proposita est. Specimen masc. fantım examina- vit, 4. Brown plura et feminea eliam dein examinans, sie eam deseribit: „dioica, autheris 10— 12, stylis antheras nu- mero vix superantibus abbreviatis, exterioribus (saepins 10) simplici serie; interioribus (1—3) invicem subaequi - distanti- bus, annnulo baseos columnae nnico f periantbii tabo inins ra- mentacee (diameiro floris.semipedali).“ — „Deser. Planta dieica R. Arnoldi multoties minor, diameiro floris expansi sexpollicari, eaeterum ante expansionem externe similis ut orum ovo, indusio e cortice Vitis_ aut Cissi formato rugose sed vix reticulato; interne convenit corona fancis indivisa, Anbo intus ramentaceo: differt annulo baseos columnae wnico (exteriore R. Arnoldi defieiente), antheris maris paucioribus (10-— 12), stylis uiriusque sexus vix anlheras numero supe- rantibus, haud coufertis sed subsimplici serie eircnlari pro- prius limbo quam centre dispositis, enm nonnallis (1 — 3) centralibus invicem distinetis et fere aequidistantibus, omnibus abbreriatis erassitie dimidium longitudinis subaegnante, apice pilis brevibus acutis rigidulis barbato; femina absque anthera- rum rudimenlis: ovarli cavitatibus stylos manifeste superen- tibus et tam numerosis iu centro et versus peripheriam ut in R. Arnoldi.“ — De specimine masc. cl. Teschemacher haec adhuc refert: „the interior of these divisions of the pe- riaath is marked by 'tnbereles of varions forms, as in the other species.“ — „The column has a convexe dise, sur- rounded by a raised edge; on the surface of this column are Dr Bd. 2 Het. 35 226 eleven processes differing from each other slighily in size and form, the snummits of which are entire and hispie, the hairs much resembling pistillary projections. One of the pro- cesses is in the centre, the other ten arranged around it at about an equal distance between it and the raised edge.“ — „The authers, which are of the same form, with pores and eells, lihe those of the other species deseribed, are ten in number, and are also snspended from the underside of the upper edge of the column, in open ceavities formed in the lower part or base of it; both edges of the open part of these carities are covered with hairs resemhling ‚those on. the lips of the processes on the disc, and’that part of the tube of the periantk opposite to these openings is sindded with tkiek, capillary hairs, each terminated by what is apparentiy a glandnlar knob, Si cum his comparamus quae de R. Rochussenii mare l. e. in Diario Indico Horti Buitenzorgensis .Hortulani com- municaverant, dubitari fere posset, an haec ab R, Cumingli speeifice sit distineta. Flos expansus statnitur 14”/g cenlim. in diametro, itaqne eieciter sexpollicaris;, perianthit laciniae 6?/, eentim, longae, 8 — 9 latae; faneis diameter 5i/, cen- tin. Columnae centralis pars inter basis annulum et verti- eis discum 2 centim. Discus 7 centim. in diam., supra pro- cessubus styliformibus fere orbalus, unico tantum, Jineam lounge, in centro obvio; aren (plaga) stellato-rubra in medio disco snbalbido eleganter pieta, radiis 5 singulis 2’/, cent. longis; margo disei elevatus, sataratius coloratus. Perian- tbium intus verrzeis capitellatis, 1 — 6 lin, longis, 1 lin: örassis, eylindraceis, inferne longioribus ohtecium. Floris color saturate ruber, verrueulis in superfcie segmentorum perianthii ohviis adhuc saturatioribus, quam eae in R. Patma observatae, multum minoribus. Ex icone ab anctoribus pfo- yr 1% 227 posita stirpem masculinam is obviam fuisse Iuculenter ap- parei. Ovarium steril, _Antherae 15 satis approximatae, fossulis, columnae suleis respondentibus ingue margine pilife- Tis, exceptae. Certiores inter utramgne speciem notae differentiales e stirpibus femineis derivandae. Ex insula Java plura speci- mina viva, Üissi serrulatae Roxb. radicibus insidentia, acce- pimus. Nuperrime emortna jam haec dissecans, ommia fe- minca esse vidi. — Alabastra alia adnodam javenilia erant, alia fere adulta. la e radiece semipollicaris crassitiei eram- pentia, 1—1?/, poll, in diametro, eupulae dimidiam partem adhuc immersa, obovoideo -glebosa, is R, Patmae, infra eommemorandis, simillima, imo externe fere aequalia divenda; Cupula radiei, eni innilitur, multo crassior, quare ab ea ma- gis quam AR. Arnoldi separata, semiglohosa, integra vel margine obsolete trilobulata, externe cortieis fextu mutato, cum slirpe parasitica confluente griseo, verrucose - areolato, haud admodum regnlariter retieulato, obducta et eo prope- modam constans, intus laevis rum bracteis confluens, Bra- etene sen squamae forma, compage et colore ab iis R. Pat- mae hand distinetae, exteriores minutae, seqaentes sensim majores, 14 alabastri in apiee v. c. imbricatae sent, in- ereseente stirpe, a se inricem magis removenlur. — -Ala- bastram provectius eirciter tripollieare in diam., radici haud erassiori quam praecedentia insertum, enpulae pollicari in- nixum; 'sguamae majores, rigidiores, purpurascenti- fuscae, Rervosae, in superficie utragne, prueserlim exteriore, propter eellulas subprominnlas exilissime subareolatae, stomatibus orbatae. Perianthii limbi segmenta aretissime imbricata, “ subcompieta, in secfione fransversa rubra, cito decolorata. Ovarium majoreim partem destrüctum. Tubus perianthit veniricosas ramentis nunc adhuc parris intas obsessns. An- 15* 228 nulus in hasi angusins, Columma centralis 11), — vix 2 lin. alta, 9 lin. erassa, lateribus sulcata, suleis sursum pre- fundioribus, apice expansa in discum 13/, poll. diam,, aub- orbienlarem, supra eouvexinsenlum, ipso centro saltem de- pressum, margine Acutö, extus quasi siriato elevato,. einetum, subtus planiusculum ei acuto haud prominente margine, qui a superiore, planä facie laterali separatur, donatum, 1 lin. cir- eiter erassum, intns carnosum pallidum, extus «oloralum, guod video omnino e cellulis parenchymaticis conflatum , sub- ins numerosis glandulis stipitatis quasi furfuracenm, supra versus eentrum, remolius a margine papillas seu processus styliformes juwveniles obfert, quorum 10 fere in Jineä eir- eulari, 3 in centro dispositi, alii satis mänifesti, alii ande oeulo fere indistineti, omnes !/, lineä subbreviores, apice uudi. Subtus ubi discus cum columma conjungitur, andro= ccum rudimentarium latet, at distinetissimum, eo loce seil. Auplex quasi ımarginulus in disco observatur, sinnosns, snlcis eolumnae respondens, nudo oculo distinctus, at vix elevatıs, sulenlum deplanatnm angustum formans, cui antherae 15 nanae, obovoideae, apice obfuso-impressae, !/z lin. crassat, intus cellulosae, infiguntur, quae singulae columnae sulcorum supremo sinulo - recipiuntur. — In «labastro fere' adulto, 3%/, poll, diem. quidquam excedente, squamae jam remolio- res, unde sex tantum in vertice imbricatae sunt, perianthit tubus intus ramulis seu processubus parvis subeylindrieis apice capitellatis e eontextu celluloso satis firmo constantibus (guorum inferiores longiores, supremi tantum verrucaeformes) obductus. In vertiee tubi foramen rotundum (seu faux), P%- rianthit lacintis superpositis imbricatis, intus tenere papil- losis, ocelusum, margine interiore liberum, unde coronnlam plauam circa faucem in fiore aperto -adesse conjicitar, . Im nulus horizontalis acutiuscalus e columna cepirali quasi eontinuns, prope angulum exteranm ad basin perigonii liber. Discus 2'/, poll. in diam., 2—.3 lin, crassus, supra con- vexo-planus, duplicaio. margine elevata einctus (inferiore seil. supra jam memorate ad superiorem nune valde approxi- 'mato) qnorum exrterior lineam altus, acutus, integerrimus, nudus, interior magis extennatus, extrorsum striulatus, acie suberenulata pilis brevibus rigidulis, is processuum siylifor- mium omnino aequalibus, serialiter ant interrupte fascicula- tim dispositis, instruetus. In disei superficiei area siellata eolorata haud amplins observatur (qualem Teysm. et Bin- nend, in stirpe mare viderant); sed versus centrum plaga angulata laevior cernitur, an e pressione segmentorem limbi? Processus styliformes, prohahiliter nondum prorsus efor- mati,.pauci, nunc 6, alii conico - cylindriei lineam longi apice piliferi, alii verrucaeformes piliferi, alii ad piloram fascien- lum sessilem reducii, panei in centro, reliqni circa hos sub- eireulariter remotius a margine dispositi. . Disei pagina iufe- rior convexa glandujis aureo-fuscis stipitatis densinsenle ob- sita, hine quasi furfuracea, ubi cum columna conjungitur, marginulum striaeformi - elevatum cirenlarem leviter sinuosum oblert, antheras 15 nanas papillaeformes, fere 3 lin. a se- met -invicem disianies, apioe reinso -impresso deorsum spe- . etantes, hand immersas nee suleis recepias nee pilis circum- datas, !/, lin. erassas, ferentem,. Ovarium partiın destru- etum, semisuperum fere, 12/, poll. Jatum, 1 altum, nune exeavalum fere, placentis et ovulis in massam nigram diffor- mem contractis; atiamen aqua madefactae partes discernen- dae. Ovula iis R, Arnoldi simillima. Rafflesia Cumingii et R. Rochussenii jam sic diseri- minandae: RR. Cumingii, dioica, antheris 10 — 12, processubus styliformibus antheras numero vix superantibus abbreriatis: exterioribus (saepius 10) eimpliei serie hand procnl a mar- gine, interioribus (1 — 3) invicem subaequidistantibus, annulo eirea basin columnae unico, perianthii tubo intus ramentaceo, ferina 'absque antherarum rudimentis (diametro floris semi- pedali). RB. Rochussenii, dioica, antheris 15 — 16, processubus styliformibns aniherarum numero paucioribus abbreviatis ver- sus centrum dispositis, disci margine duplicate, annulo circa basin colamnae unico, perianthii tnbo intus ramentaceo, fe- mina antherarum radimentis papillaeformibus (diametro floris semipedali), — Num margo disci duplex in R. Cumingii etiam adsit, non satis lignet, Rafflesia Horsfieldii, seenndam alabasiri iconem. pau- cis tanfum deseripta, diametro foris semipedali dicto, cum duabns praecedentibus congruere videtur, numere et disposi- tione processuum styliformium tamen longe distat. Cum .de ramentoram praesentia etiam nihil relatum sit, de ejus et.R; Fatmae discrimine jadicari non potest. Processuum stylifor- formimn numere ac siin. ambae valde congruere videntur, illamque pro alabasiro R. Patmae quis hahere posset. — Alabastra R. Patmue, in Spiritn Vini servata, dissecni et. processus illos numerosiores, magis inaequales, hand adeo regulariter dispositos video quam in Biumer Flor. Javae Tab. II. delineantur. Magis congruit gura altera Tab III., ubi 28 adsunt; in meis 26-30 offendi. — Rafflcsiam Pat- mam dioicam esse censendam, BR, Brown nuper in Socielale Linnaeana Londinensi exposuit et in meis speciminibus ita esse video. Blumeus olim hermaphroditam eredidit. Quum autem io hac specie, pariter ac in R, Rochussenii et R. Arnoldi, in maribus processus illi styliformes, pro stylis 2a hacteuus habiti, adsint, et in feminis antherae depauperatae, sed ‚genninis simillimae, . stirps itaque fere hermaphrodito - dioica dicit possit, aequus judex errorem Blumei, qui pri- mus accuratiores mirabilis hujus conformationis analyses pro illo tempore laude dignas edidit; in opprobrinm haud vertat. Si attenta mente deseriptionem, a cl. Blume in Flora Javae propositam legas, utrumque' quidem sexum ab eo examinatum fuisse, conspieias, sed sexus diserimen praetervidit. In spe- eiminibus meis video antheras 30, fossulis disco subtus in- seulptis immersas, columnae saleis profundis respondentibus, oveiden-subangulatas, ore circulari jam hiantes, 1 lineä paulo majores, Fossulae singulae process» (vel quasi mem- branä) triangulari separantur, quae in colnmnae salcoram dis- sepimentum allım et eomplanatım (unde columna quasi alato- suleata) transit. Pli rigiduli parvi, -fis processuum stylifer- mium ömnimodo aequales, in dissepimentorum acie et fossu- larum marginibus obvii, Annuli circa eolumnae hasin duo, in fundo foris, exterior Iatior, Ovarium in fl. masc. farctum, sterile. . Quo loco in Rafflesiae Nore siigma quaerendum sit, quo modo foecundatio oblineat, minime adhuc constat. Si disci processus styliformes seylum et pilos in eorum apice obvios stigma vocare velis, tolum discum stigma habere fere oportet, nam processunm illorum textura anatomica a reliqua disci compage nulla ralione differt et ejnsmodi pili iu disci margine et circa fossarum antheriferarum margines et in co- Iumnae lateribus ädsunt et in stirpibus masenlis nunquam de- sunt, imo majori perinde copia quam in feminis offenduntur #), *) Apud R. Br. I. c. p. 225. legitar: Another point, which in my . former paper 1 considered donbtfal, namely the seat or Kmit of the atigmata, is not even now satisfactorily established ; for the 232 Cellulae quibus processns illi conflati sunt, ejnsdem omnino formae et indolis sunt ac illae quibus discus componitur; pa- renchymaticae sunt cellulae hand admodum regulares, arcte junctae „ exteriores paullo firmiores. Texinm ita dietam con- duetorum nullibi reperi. — Pili, recentes examinati, ‚rigiduli, e basi enbinmida angnste coniei, vix acali, reefi vel jeviter euryati, enbpellscidi, alii laeves, alii exius materie quadam, quasi gummi exsiccato, obducli, Cum papillis stigmatieis gane eomparari non possunt — Si pollen respieiamus sim- plex, viscosum, ex antheris delabens et Noris fandum peiens; quomodo ad disei superfliciem pervenire possit, vix etiam in- telligatur, nisi- inseetorum anxilio hac in re .alignid fribuere velis. Praecedentes observationes anno 1851 in Anal, Ind, Parte III. communicavi, adjeeta icone stirpis feminae R. Rochussenii, — Ko fere tempore quo ege in Horto nosiro botanieo Rafßesiam investigaveram, Domini J. E, Teysmann et S. Binnendyck stirpem etiam feminam in insula Java explorävernnt, factasque de illa observationes in diario lau- dato Tom. II. publici juris fecerunt. In disei snperfieie pro- eessus Styliformes nullos, ne rudimentum quidem, se Inve/ nisse, affırmant. Ego autem in omnibns a me examinalis siender processes forming the hispid tips of the supposed styles, which have so much the appearance of the ultimate division® of stigmata, are merely hairs of a very simple structure, and exactly resembling those found in olker paris of the.co- Ian ..... A slight difference, indeed, seems to exist bet- ween the tissue of the apices of the styles and the other parts of their surface, hardiy sufßeient, however, to prove it to be stigma,, though this is 20 doubt the probable.seat of that ‚ot- gan.“ _— en x r speciminibus inveneram, licet parvas et paucas, obiter in- taentis oculos effngientes. — Eo loco ubi in specimine ma- seulino aniheras viderani, inveniebant tredecim corpuscula, quae iis nune glandulae audiunt, vel quae etiam pro stigma- sibus babere vellent. Loquuntur etiaı de fibroso quasi texta qui ex harum glandularum insertone inde introrsum versus ovarinm tendit, cnjus autem Acenralior descriptio deesi. Quid- quid vero sit, facile intelligitur ejus funetionem .neqnaquam inseryire posse ad pollen versus ovula perducendnm. — Sunt . autem, ut supra demonstravi, corpuscula .illa nil nisi flo- ris feminei antherae abortivae, situ, forma, tota siruetura & genuinis doris masculi antheris nulla parte diversae, mine- res saltem ei pellen non formantes, quales in millenis mo- noicis dieieisve plantis novimus, ei quas „nanas“ voeare 80- lent hotanici, et in ipsis A. Arnoldi ei R. Patma_ etiam exsiant. " j De Rafflesia Patma et R. Rochussenii, secundum icones et observationes,, ab Horti Buitenzorgensis peritissimis hortulanis missas et secundam specimina etiam, a cl. Jung- huhn lecta, a. 1858 dissertalionem seripsit gallico’ sermone di. W. H. de Vriese*), in qua auctor verbis quidem, non autem argumentis bolanieis meam de antheris abortivis in Rafdesiis femineis sententiam impugnat. Primum moneam, thesin' ita 'impugnatam, primum a Bob. Brownio, R. Ar- noldi feminam deseribente, propositam fuisse, qni abortivas antheras dicit eäsdem omnino partes quas ege in R. Ro- *) Mömoire sur tes Räfflesias Rochussenii et Patma, d’apr&s les recherches faites aux iles de Java et de Noessa Kambangan et au Jardin de Puniversit& de Leide; dedie & Son Exoellenoe M. 3. J. Rochussen, par W. H. de Vriese. — Arnz. Leide et Düsseldorf. chusseni! tales statueram. „Hae partes nil obferunt (in- quit de Vriese), quod antheris possit comparari, nisi hue referas situm, interna enim fabriea est plane homogenes.“ — Alio loco dieit:. „Antherae verae esse mihi nen videnter. Quod efheio ex speeiminibms masenlinis ejasdem gradus evo- lutionis. Utrum vero sint antherarum, id est sexns masca- ini in foeminis rndimenta, non magis allırmare ausim.“ ... „eontextu plane homogoneo sonstitnla.“ — „La nature des organes, tuberenliformes sons le disque de 1a colonne est in- eonnue. Hl west pas prouve, gqne ces protuberances seient des organes mäles; ni quils-soient analognes au sexe mäle.“ — Bespondeo: organım dieitur ahortivum si ‚ad funetionem primariam explendam haud snffieit. — Stamen ahortivam vo- satur vel nannn, si in anthera pollen non efformatinr. — Or: ganorum abortivorum natura dijudicatnr ex sis, confirmatur formae et fahrieae similitndine, — Haec manifestissime va- lent de antheris nanis in Rafflesiis feminis ab ilastri Brownio et nnper a me detectis, descriptis et delineatis. — Nemo unguam de horum organorum natura -dnbin moril et absgne ulla dubitatione Brownius ea statim antheras nanas declaravit. Stirpem femineam Rafflesiae Arnoldi deseribeus. ea vocat: „radimcenta minuta papillaeformia polline de- stituta äntherarum.‘“ — lis ita adımissis Raffesias physio- logice dioieas esse, Jubenter peritus quisgue concedat, nee contrarium ego anquam statuere volui. Explicare saltem volui quo mode factum sit, ut cl. Blume, qui antheras na- nas R. Patmae femineae, easque magnas, a genninis polli- niferis oris maris hand distinxit, has stirpes hermaphroditas nunenpaverit, Anstelaedami, 1853. pr ar Plantae Muellerianae, Orchidene. Auctore j | . Lindley. Dipodium R. Brown. - 1. D. punetatum R. Br. prodr. p, 331. "Lindl. gen. et spec. Orchid. p. 186. . Macdonaldia Gum. . 1. M. antennifera Lindl. Bot. Reg. App. a. 219. 1.9. . Van Diemensland (Stuart). Sandplaine, Nor, (Dr. Behr). Maeclesfield, in fruticetis collium, Octob. Brighton, Austral. fel., Octob. Pterostylis R Brown. 1. #. grandifiorn R. Br. prodr. .p. 327. Lindl, ‚gen, et spec. Orchid, p. 387. . Lofiy-ranges, et in saxosis muscosis umbrosis mon- . fium Bogle-range, Angast, „Bulbus compresso- globosus.“ ö %. P. squnmata R.Br. prodr. p. 327. Lindl, l © P- 388. Lofty-ranges, perraro. 236 3. P. longifolla R. Br. prodr. p. 327. Lindl, 1. c. p.388, Inter sinnm Rivoli-bai et montem Gambir, Octob, 4. P. vittate Lind, 1. ec. p: 389. P, praecocissima F. Mült, in sched. (ex parte). j ’ Nov. Holland. anstral. 5. P. obtusa RB. Br. prodr. p.327. Lindt. 1. c. p.389. Van Diemensland (Stuart). 6. P. furcata Lindl, I. e. 9.33%. . Van Diemensland (Stnart). 7. P, cucullata R.Br. prodr. p. 3%7. Lind, 1. c. p.390. . Van Diemensland (Stuart). 8 P. mutica R. Br. prodr. p. 388. Lindi. 1. v. p. 390. Van Diemensiand (Stnart).. Inter montem Gambir et si- num. Rivoli-bay, in solo sicco argillaceo. „Labellum taetu lenissimo irritabile puncto nigro termi- natum.“ -- 9», Mitehelttt Lindl. forma major. Port Lincoln. 10. P. curta R.Br. prodr. p. 326. Lindl. |, ce. p. 390. Van Diemensland (Stnart). Barossa-ranges et Bagle - ranges. . Pr. pedunculnta R. Br. prodr.. p. 326. Lindl. Lo P 391. " . Van Diemeustand- -(Stwart). 12. ?. nana R,Br. prodr, p 327. Lindl, 1. e, p. 391. Bugle -ranges. Kyperanthus R. Brown. 1. L. nigricana R. Br. prodr. p- 325. Lindl,. l “BP . 388. Trans 8, Murray. 287 Corysanthes R. Brown. . 1.. C. ungulculata R. Br. prodr. p. 38. Lindl. |, c; p- 394, " . Van Diemensland (Stuart). In graminosis ante montes Barossa-ränge, Sept. Microtis R. Brown. 1. MM. pulchella R. Br. prodr. p.321. Lindi. 1. c. p.395. Van Diemensland (Stuart). In graminosis fertilibus ad Auv. Torrens, Novemb. In locis umhrosis humidis in collibus lapidosis Lofiy-range,. Decemb. Ad flav. Yarra, Anstral, fel., Octob, " . u 2 2. m. rara R.BDr. prodr; p.321. Lindl. I. c. p. 396. M. Frutetorum Schläl. Linn. XX. p. 568. Ad Gawlertown, Novbr. (Dr. Behr.) Cyrtostylis R. Brown. .1. €. reniformis R.Br. prodr. p.322. Lindl. I. ce. p.398. Van Diemensland .(Stuart), Lofty-ranges. . Keptoceras Lind. 1. L. Menziesii Lindl. ), c. p. 416. Caladenia Men- ziesii R. Br. prodr. p. 325. Georgetown, Van Diemensland (Stuart), Nova Holland, austro -oriental, (Dr. F. Müller). \. CaliadeniaRR Brown. 1. €. carnea R, Br. prodr, p. 323. Lindl. ). c. p.. 417. (€. alata F. Müll. iu sched.) . Van Diemensland (Stnart). In planitiebus haud procul ab urbe Adelaide, Novbr. Buglerranges. Barossa-range, ad Tad, moulinm, -Sept. Inter ınoutem Gambir.et sisum Rireli- bay, Sept. In umbrosis montium Lofty-rauge, Novbr. . . „Ovarium puberulum, 'perianthii foliola extus Ravescenti- pallida viridinscala, costa rubro - brunnea, intns. albida, label- lum striis sanguineis et glandnlis pedirellatis Aavis.“ 2%. €. coexulea R.Br. I. c. Lindl. |. ce. Lofiy-ranges, Augnst. Longmeil, Sept. Thirdkreek, August. Macelesheld, Sept. Gawler-town, in pratis, Aug. Encounter-bay', Sept. ' „Perianthinm coeruleum basi pallidius, lahellum pur- pareo - striatum.“ '3. €. mollis Lindl. |, c. p. 419, (C. carnea F. Müll. in sched.) a Van Diemensland (Stuart), Ia graminosis juxta urbem ' Adelaide, Sept. Gvichen-bay, Bethania. 4. C, Nlifera Lindl. I, c. p. 481. Encouuter - hay. 5. €. elavigera A. Cunn, . Lindl. 1. c. p. 422. Van ’Diemenslaud (Stuart). 6. C. dilatata B.Br. I, c. Lind. ]. e. Lofty-range, frequeuter, Anstralia felix. 7. €. Batersonii R. Br. 1. e, Lindl. I. e. Van Diemensland (Stuart). 8. C. spec. nov. Nov. Holl. austr. . Glossodia R. Brown. 1. &. major R, Br. prodr. p. 325. Lind. 1. e. p- 48. Van Diemensland (Stuart). Encounter-bay, Bugle-range. „Flores coerulei, 'extus pallidi vel virescentes. Label- Ium extra medium album barbatum, appendicis apice vitel- hino,® . : Erisehilns R. Brown. 1. E. autumnalis R, Br. prodr, p. 329, Lindl. I. © Pr 487. : Van Diemensland (Stnart). _Sandherg. Nov. Hol austr, (Dr. Behr). Lofty -range. ° „Sapremum petalım et lateralia interna atropurpurea, lateralia externa alba, ‚labelli discus virescens purpureo- panetatus®* (Dr. Behr), . Spiranthes.Rich. 1. 8. australis Lindi. Bot. Reg. 823. Van Diemensland (Stuart). BDiuris Smitb. 1. D. maculata Sm. Exot. Bot, 1.30. Lind, gen, et apec, Orehid. p. 507. \ \ Van Diemensland (Stuart). 2%. D. pardina Lindl. 1. e. Van Diemensland (Stuart). In collihus versus Firstkreek, Angnst, Bugle-range, Sept., Oct. Lofiy-range, Ang. 3. D. palustris Lindl. |. c. Van Diemensland (Stuart), Prope pagum Lrudock -val- ley, in graminosis, verr, 4. DB. lanceolata Lind. ]..c. p. 508. Van Diemensland (Stuart). Ad pers montium Barossa - range, Sept. in montibus Bugle-range, Sept. „Corolla sulphurea extus basi purpnrea vei nigricante, lariniis 2 angustis virescentibus; labellum snperne margine Alro-sanguineo, appentlicibus protractis fimbriatis, fimbriis Alro - sangnineis. — . 5. D. elongata Swartz var. Lindl. 1. c. D. Hlacina F. Müll. mso. . Australia felix. ' D. lilacina Ferd. Muell. scapo bivaginoso 1 — 4-Soro, foliis canalienlato-linearibus scapum dimidiam aequantibus, foliolorum perianthii exferiorum 2 antieis ‚paralielo - dependen- fibus labelkım qeater qningniesve superantibus, perianthii fo- liolis interioribus ohovalis acutis unguienlatis, labello basi intas manifeste bicarinato, lobis ejusdem Iuteralibus rotunda- tis intermedio saltem duplo brevioribns, eolumnae laciniis lan- eeolatis breviter acnminatis apiee denticnlatis antice prepe basin favam crispatis, postice nnidentatis vel integerrimis, antheram aegnantibus. In pratis prope Melbourne rara. Herha semi - — sesquipedalis glahra. Tubera 1’ longa ad medium fere bifda, Folia nitidula carinata strinfa, Scapns teres apice vix angulatas vaginis duabas amplexns vel folio caulino imo trivaginatus. Foliola perigonii exteriora antiea e ruhello vi- ridia canaliculata sensim acntata satis laxa 1}, et alira longa, posticum returdo -ovatum apice acuto recarvulam ad- seendens semipollicare — 8”, latissime et breviter unguieu- latum, excepia basi fuscescente vix virente amoene Hlacinnn aeque ac laminae paris foliolorum interiorum, quae obselelig- sime dehticulutae vel integerrimae -sunt vel basi dente unico Prominente instructae valde reirorsum patent et margine pal- leseente perparum seens ungnem vero saturafe afro-rubrum fere 3% longum conspiene confleciuntur, Labelli Jamina in- termedia horizontalis semiorbieulata, plica acnle supra promi- nenie tota longitudine carinata, saturatius Filaeina quam reli- gune feris parte.s. Unguis labelli euneatus, lamina aequilon- gus; carinis duabue crassis albidis prope carinulam tertiam interstantem Aavis, praelerea rubro - magulatus, margine lila- eino. - Laciniae labelli Iaterales adscendentes oblongo - obovatae obtusissimae lilacinae saturate venosae poslice es prope basin albidae 3° Jongae. Columnae appendices albae basi flarae et hine antice paucis Bexaris crispae. An vera D. elongata Sw., quam recognoscere diagnosis Branoniana hand sufäcit. Anth.: Oct., Nov, 24 6. D, salphurea R. Br. I. ©; Lindl. I. c. D. oculata F. Müll, Ad ripam graminosam Aluv, Yarra, Octob. D. oculata Ferd. Muell. foliis lato-Iinearibus eanalien- latis scapnım 2— 5-, 2 - 6-Nornm bivaginatnm aegnantibus, labelli intus ecarinati loho .intermedio basi glahro, Jateralihus fere semi-orbiculatis eroso -dentieulatis reenrrulis (fere triplo) saltem duplo longiore, feliolis perianthii interieribus lanceo- Iato-ovatis aeutis, foliolis exterioribns antieis erueiatis Jabet- Inın paene Jnple superantibus, colnmnae laciniis falcato-lan- ceolatis acuminatis. anthera panle longioribns integerrimis. Parce ocenrrit in eollibus. graminasis al Yarra Humen. Herba sesqwipedalis pedalis vel humilier. 'Tubera oblonga saepe ultra 1” metientia. Folia hasin versus ad !/,” Iata hinc saepius rubro-maculata sensim apiceienus angustiora,. earinata ner- vis sabtus prowinentibus pereursa. Scapus teres ohsoletis- sime angnlatus. Germen ohlongum basi atlennatumı cireit. ö-lineare leviter eurvalım manifeste suleatnm. Pedieellus in- fimus saepe polliearis nune longier bractea vaginante etjam superatus. Pedicelli reliqui hreviores. Perigoniü foliehı an- tica deflexa eanaliculata aruta, Iineam — 11/, lan, 73-11 langa, apiee Aaya ceteroquin fusca nisi extus virenfia, supe- rum foliolum adscendens 6 — 9” longum ovatum Inteum ba- sin versus maculis 2 magnis atro -fuseis oblique signatum, hine breviter angustatun, Paris foliolorem interiorum lami- nae Iuteae immaculatae demum horizontaliter patentes, ungui- bus atro-fuseis bis plurkesve longiores cireiter semiunciales. Lebelli lobus medius replieatus, si explanater, ovato-rhom- beus, (ia basin).e ınedio cunealam contractus apice emargina- ins Intens maculis fuscis fere zonntis variegatus eirciter 4 longus in speeiminibus giganfeis seilicet major. Lobi Intera- Dir Od. Zuimen, ö . - 16 242 les ereetinscnli fasci marginem versus lufescentes columnae appendiculas flavas raro maenlatas duplo superantes. Anth.: Octob,, Novbr. 7. D. coryınbosa Lindl. ]. ce. forma minor. Encounter-bay. Bivoli-bay. Orthoceras R. Brown. 1. ©. strietum R. Br. prodr. p. 317, Lindl. I. c. p. 512. Sandserub, Janr. (Dr. Behr). Encounter-bay, Port Lincoln. Frasophylium R. ‚Brown. 1. P. nigricaus R. Br. prodr. p. 317? Lindl. |. c. p. 513. Van Diemensland (Stuart). Bugle-range, Novbr. „Flores virides uti labellum, antherae apice fuseae.“ 2%. P. truncatum Lindl. I. c. Van Diemensland (Stuart). 3. P. patens R.Br. 1. c. Lindl. I, « Van Diemensland (Stuart). Mens Gambir. Lofty-rangen. Australia felix, 4. P. australe R.Br. I. c. Lindl. 1. co. Van Diemensland (Stuart). 3 P. fascum R.Br. l. c. Lind. le. Pine forest, Gawlertown, Nov, (Dr. Behr). Boston point (Wilhelmi). Thelymitxa Forst. 1. T. versicoler Lindl. |. c. p. 520. Van Diemensland (Sinart). Bugle ranges. 2. T. aristata Lindl.1. c. p. 581. var. Yan Diemensland (Stuart), Mount Gambir. Bugle-ranges. Riveli-bay. 3. T. canalienlata R, Br. |. c. Lindl. 1. c, 7. Zilacina F. Müll, msc, ka collibus dumosis inter Melbourne et Brighton, rara. 213 „Perigoninm patnlum immacnlatnn cncullum duplo su- perans, cuculli laciniae laterales penicillatae, intermedia tri- fida, hujns lohnli Jaterales apice erosi, medio inlegro denti- eulato dorso cristato longiores. Spiea panciflora, Folinm lineari - canalieulatum scapo brevins.— Foliola perigonii squa- lide violacea exteriora exius nargine pallida dorso ernhescen- tia_ hast virentia.“ F. Müller, Juncesae. Auctore E. Meyer. JSuncus L A, Aphylli, a Triandri, 1.9. eommunis mihi. $. effusus. J. effusus L. BR. subglomeratus. Y+ robustus. J. robustus mihi quondam. Forma mihi anten ignota, flore fruetugue omnino non di- versa a legitimo Junco communi, spatha subpungente, an- thelaeque ramilieatione simillima Jurco maritime. Au hy- hrida stirps? Ad rivulos montium Lofty-ranges, Novbr. (F. Müller). Fiedier's Seetion, Novbr. (Dr. Behr). Van Diemensland (Stnart). BB. y. et forma nova, Van Diemensland (Stnart), 2%. 3. pallidus R. Br. prodr. n. 258. in Tonunda exsiecante, Dechr. (Dr, Behr.) Torrens- river. 16* 24 & Hexandri, 3. 3. vaginatus R. Br. prodr. p. 258. Van Diemensland (Stnart). Ad aquas Tonundae,. Noybr. (Dr. Behr), 4.3. pancifiorus R. Br. prodr, p. 259, Van Diemensland (Stuart). Schlincken’s Thal, in aqua, Noylr, (Dr. Behr). B. Folüs teretibus enodulosis, 5. 3. maritimus Lamarck. R. Br. prodr, p. 259. Ad finm, Torrens, Janr. Dombey-hay. Ad ripam rupe- strem riyuli Crystal brook, Octol. In syriibus inundatis prope St. Kilda. Austr, felix, C. Foliüs teretibus nodulosis. 6. 5. Holoschoenus R. Br. prodr. p. 259? Nisi nova speeies, Ex speciminibus praematuris speeies exacle definiri nequit, sed habitus J. Holoschoenum esse snadet. Australia felix, in inundatis, 7. 3. prismatocarpus R. Br. prodr. p. 259, Vai Diemensland (Stuart). In rivulo Tounada exsiccante, Dec. (Dr. Behr). In stagnulis prope Neishabe, Ortob. et in loeis humidis depressis hand procul a Aumine Onkaparinga, Martio, D. Foliüis eanaliculatis planisve. 8. 5. planifelius R, Br. prodr, p. 259, Yan Diemensland (Stuart). Schlinken’s Schlucht, ad aquas, Jaur. (Dr, Behr), Australia felix (Dr. F. Müller), 9. 3. caespititius mihi in Lehmann, plant. Preissian. ll. p- 46, " In valle juxta montem Lofiy, Dechr. Thirdkreek, Janr. In udis virgultorum ostium fluminis Yarra versus. 10. 3. falcatus mihi in reliq. Haenkean. I. p. 144. J. agrostophylius F. Müll. mser. Van Diemensland (Stuart). Est planta exacte eadem, quam Junci Falcati nomine ex Unalaschka, insula Sitcha et California quondam deseripsi. 11. 3. revolatas R, Br. prodr. p. 259. J. Brownü F. Müll. . Ad rivum Tamar, Van Diemensland (Stuart). Ad ostia Auminis Yarra, Austral. fel. (Dr. F. Müller). Ci. Müller nomen mutandum esse censuit nipete inepinm, quia felia. non revoluta sed convolnta essen. Mihi aptissi- mum videtur. Snut enim folia canaliculata quidem, sed tri- nervig, nervis lateralibus praesertim inferne erassiusculis, quo fit, ut margines inferne hand raro plus minusve retrahantur, et tune propier nervos ipsos inferne prominentes folioräm re- volutoram speciem prae se ferant, 12,8. bufonius L. Schlineken’s Thal, Nov. (Dr, Behr). Van Diemensland (Stuart). Adelaide. Austral. felix. Forma rohustior, Horibns saepe magis coadunatis, in Australasia frequentissima, quam ch R. Brown Junci ple- beji nomine saletavit, desideratnr. Lazulna. 1. L. campestris Desv. £. multiflora. — BP. var. pal- lescens Wahlenberg. Speeimiuula tenuitate Insignia. Adelaide. Encounter-bay, Aug., Sept. ß. in Var Die- mensiand (Sinart). Epacrideae. Auctore Sonder.‘ 8typhelia R. Brown. 1. 8. adscendens R. Br. prodr. p. 537. Van Diemensland (Stuart). _ Astroloma R. Brown. 1. A, humifasum R, Br. prodr. p. 538. Bot. Mag. t. 1439. Styphelia procumbens Sieb. Fl. Nov. Holl, exs. n. 65. Van Diemensland (Stnart). Macelesfield. Lofty-range. Rivoli-bay, nec non in regionibns interioribus. In elivis sic- eis prope Pleuty-creek, Ausir. fel. Flores aestate, 2. A. Baxteri Cunningh. DC. prodr. VII, 2. p. 739. var.? A. halmaturorum F. Müll. mser.! Kangaroo - island. . Fratex ereetus, 5-pedalis. Flores in spec, desunt. 3. A. pallidum R. Br. }. c, Sond. Pl, Preise. I, p. 3. Barossa, Janr. (Dr. Behr). In jngo montis Kaisersiehl, April. Mount Barker, Sept. frnct. Ad vias per valles in vi- einia rivalı Thirdkreek, Janr. In montibus versus lacom Victeriae, April. In monte Torrens, Lofty-range, Marl. Inter Macelesfield et Villunga. Aestate, Stenanthera R. Brown. 1. 8. pinifolla R. Br. 1. c. p. 588. Sieb. Fl. Nov. Hell. exs. n. 70, Van Diemensland ad Aumen Sti. Pauli, rara. (Steazt). Frutex pedalis robustus. 2. 8. eonostephioides Sond. Pl. Preiss. 1. p. 296. in nota. Pentataphrus Behr Schidi. Linz. XX. p. 618. 7 Sandberg, April (Dr. Behr), Gnichen-bay. Enconnter- bay. In arenosis pr. Tonunda, Juli. Lofiy-ranges, Mart., Majo. In mont. graminosis versus Hahndorf, April. In monte Kaiserstuhl, April. In monte Torrens, Mart. (Dr. F. Müller), In serub of Concorara mense Juli, leg. Schulzen. Frutex 1—2- pedalis, strietus. Variat: foliis calyeibus- que puberulis et glabris, Brachyloma Sond, 1. ®. ericoldes Sond. Lobopogon ericotdes Schldl. Linn. XX. p. 620, Murray-serub, Gawler- town, Angust, Differt primo adspectn a B. Preissii Sond. Pl. Preiss. I. p- 305. foliis multo minoribus magis Ianceolatis basique atle- nuatis, et peduncnlis brevioribus. Drupa in B. ericoide calycem aequans, depresso - glo- bosa, in siece pentagena, 5-Iocularis, 5-sperma, putamine osseo solide, Cyathodes R. Brown. 1. ©. glauea R. Br. I. c. p. 539. Labill. Nov. Holl, L pP 57. 1. 81. Van Diemensland (Stuart). %. €. siraminen R, Br. ]. c. p.539. Van Diemensland (Stuart). 3. €. adscendens Hook. fil. Lond, Journ. Böt. Vol, Vi. »- %68. " Van Diemensland (Stuart). 4. €. parvifolia R. Br. 1. c. p. 540. Van Diemensland (Stuart). Eissanthe R. Brown. 1. Ku strigona R. Br. prodr. p. 540. Van Diemenslaud (Stuart). Onkaparinga (Nor. Holl. austr.). R. I. divarlcata Hook. fit. Lout. Jonrn. Vi. p. 269. Van Diemensland (Swuart). 3. E. montana RB. Br. I. ec Van Diemensland (Stuart). 4. I. eillata R. Br. 1. c. p. 541. Van Diemensiand (Stuart). Leucopoegon R.Br. 1. L. australis R. Br. I. c. p, 54. Van Diemensland (Stuart). 2. &. Richei R. Br. |. c. Styphelia Richei Labill. Nov. Hol, 1. p. 44. t. 60. Van Diemensland (Stuart). Guichen-bay, Jul., Angnst. Rivoli-bay. In sinu St. Vincentii, Sept. Port Lincoln. in syrübus prope St. Kilda, Austr. fel., Sept, 3. L. apiculatas R. Br. |. c. p. 542. &. Ramnlis foliisque glabris. Z. concuruus F. Müll, mse. 8. Ramis foliisqne villesis. L. vellifer F. Müll. mse. In arenosis distrietus jaxta sinum Eucounter- bay sitli. Novemb. Spicae terminales et axillares folio breviores, Drupa de- est. An omnino eadem ac Browniana planta ? 4. E. trichocarpus RB. Br. }. c. p. 543; Sty ‚yphelia tri- chocarpa Labill, Nov. Holl. 1. p. 47. t. 66. Van Diemensland (Stuart). 5. L. Mockeri Sond. L. obstwsatws Hook. fl. Lond. Journ. VI. p. 269, . “ Van Diemensland (Staart), ET or 6. L. virgatus R. Br. I. c. p. 543, Styphelia virgeta Labill. Nov. Holt. 1. p. 46. t. 64. 5 * Yorktown, Van Diemensland,. Norvbr, (Stugri), . Berbania et ad Guichen- bay in solo humide „April — Ang. (Onewald). Barossa-range, Dec., Jan. (Dr. Behr). Serub of Conesrara, Nov. Holl. anstro-orient, Jul. (Schnizen). Im montibus prope oppidnlum Macclesfield, April. Ad rivulum Thirdkreek, Aug. In montibus Lofty-range satis vulgaris, Mart., Nov. In pla- nitiebus arenosis ad laeum Vietoriae, April. Montem Gambir versus. Enconnter-hay, Aug. 7. %. collinus Roem. ct Schult, 4. Brownäi DC. ‚prodr. Vi. 2% 1.748. L. collinus R. Br. 1. ec. Van Diemensland '(Stuart). 8. L. cordifolius Lindl, Annal. science. nat. ser. 2. XV. p.62. (EL. rotundifolius in sched.) Gawlertown, Janr., Mart. (Dr. Behr), Boston - Zpoint, Ad 8. Murray in fruticetis prope Wellington, Majo. Frutex hominem altys. Flores albi axillares solitarii vel pedunenlis "billoris insidentes. Drupa ealycem duplo superans globosa magnitudine pisi mediocris coerulea , stylo ylabro atquilango stigmateque dilatato superata. L. rotundifolio R. Br. affnis, 9. L. Stuartii F, Müll. in sched. Pentachondra mu- eronata Hook. fl. Lond. Journ. VI. 270. . Van Piemensiand (Stuart). Drupa 3-—5-loeularis. - 10, L. astrolomioides F. Müll. ramulis glabris, foliis sahsessilibus ovatis acuminato - pungentibus convolntis glabris wargine dentieulatis supra Ineribus subtus striatis pallidiori- bus, Boribus axillaribas subternis, falio gubbrevioribus, bra- cteis- minute apiculatis, ealyeibus Acnminstis, -stylo piloso, drupa oblonga steiata glabra sub- 4 -Toculari.. = :% Feliis imhricatis. - : Br Folis patalin © 2-0 ur Istroloma dasysiylis F. Min, in sched, antea, - In fenticetis montibusque lapidosis prope nrbem Adelaide, Nov. Villunga versus, Febr. Lofiy-range. Marble-range. Encounter-bay. Kangaroo-island, in siceis collinm. Frutex 1 —2-pedalis, erectus, ramosissimus, rigidus, glaber, facie Astrolom. serratifolii Sond. (Stomarrh. ser- ratifolii DO.) Rami cinerascentes onm ramulis vitellinis glabri. Folia ovata vel ovalia, apice in mucronem pungen- tem acuminata, margine denticulato-scabrida, supra concava viridia laevissima, subius convexa glaueescentia, striata, striis divergentibus, 6 lin. Jonga, 2 lin. lata. Floses oderi. Bra- cteae calyce triplo breviores, Calyx glaber, pergamenus, 2 lin. longus, sepalis lanceolatis. Corollae tubus calycem aequans, lobis acuminatis patentibns, barba brevi erecta, apice summo nudis. Stamiea inelusa, Disens hypogynus 5-loba- tus. Ovarium ‘glabrum. Stylus pilosns, stigmate dilatato. Drupa oblonga, 3 lin. longa, 1—% lin. crassa, glabra, niti- dula, striata, apice umbonata plerumque 2- vel 3-locularis. A simili L. conostepkioide'DC. foliis multo majoribns, a EL. rufo Lindl. ramulis glabris et foliis magis acuminatis facile distinguitur, Monotoca R. Brown. 4. Mi. lineata R. Br. 1. c. p. 547. Siyphelia zlauca Labill. Nov. Holl. I. p. 45. t. 61. Van Diemensland (Stnart). 2. M, empetrifelia R, Br. 1. c. Van Diemensland (Stuart). Aeorotriche R. Brown. 1. A. serralata R. Br. |. e. p. 5497, Styphelin serr"- tata Labill, Nov. Holt, I. p. 45. 1,62. . In loeis montanis sterilibus cum Kuoalypta ‚fahrorum Schldl,, August. Disappointment, Austr, fel., 'im locis siccis umbrosis. vr s 2. A. patula R.Br. lc. In syrübus et eollibus ad sinum Hohlfastbay, Augusto (Dr. F. Müller). Boston -point (Wilhelmi). Frutex humilis vel pluripedalis ramis divaricatis cine- rascentibus rimosis glahris, ramulis minutissime velatinis. Folia brevissime petiolata ovato - acuminata vel ovato - lanceo- lata in mucronem pungentem pallidum angustata, glabra, margine integerrima, supra laevissima witida, planiuscula, ‚subtus pallidiora striata, striis lateralibus divergentibus, circ. 6 lin, longa, ®— 2%/, Hin. Iata, viridia demum fulvescentia. Spicae in ramis ramnlisque obviae, axillares, folio breviores, 8--10-forae. Calyx glaber, 1 lin. longas, bracteas 2 sub- carinatas duplo superans. Corolla infundibuliformis calyce duplo longior, limbi lobis patnlis apice penicillato - barbatis. Drupa calycem aequans, turbinata apice truncata, stylo brevi terminata, glabra. 3. A. subcordata DC. |. c. p. 757. A. ovalifolia R, Br. I. c. Hook. bot. mag. t. 3171. Encounter- bay. 4. A. ramillera R. Br. |. c. p. 547. Froebelia fasci- euliflora Regel, Gartenflora 1852. tab. XVII. j In montibus altis sterilius. Lofiy-ranges, praesertim locis umbrosis, August. Fruticulas divaricatus. Flores suaveolentes ante, anthesin rabri, sub florescentia colore Andromedae polifoliae. Calyx ei corollae enim apice roseae, haec medio albida subdiaphana Barba corollae alba. Antherae fulvae. Dropae edules, sa- pore grato, ab incolis „Corinths‘“ vocatae. 5. A. depressa R. Br. |. c. p. 548? Sandsernb prope Tonundam. Kangaroo-island. Flores in speeiminibus desunt. Drupae ex el, Müller rubrae, wänles, -ab incolis „Cranberry* dietae. u BDecasnpora R. Browi. ‘1. BD. thymifelia R. Br. |. c. p: 548. Van Diemenland (Stnart). Pentachondra RA. Browu. 1. P. pumila R. Br. 1.c. p. 519. . Van Diemensland (Stuart). Huio proxima est P. vaecinioides (Leucopogon vacci- nioiddes Sond. in Plant. Preiss. I. p- 325. in adnot.), quae foliis (riplo majoribus oblongis sublns 5—7-lineatis differt. Epaecris Cavan. 1. E. Gunnii Hook. fil. Lond. Journ. VI. p. 272. E. car- diophylla F. Müll, in sched, - Van Diemensland (Stuart). Species E. rivulari Sieb. Fl. exs. Nov. Holl. n. 9. valde affınis, 2. E. impressa Labill. Nov. Holl. 1. p. 43. 1.58. R. Br. l. c. p. 551. 8. Parviflora Lindl. on Van Diewensland (Stuart). Concarara (Schulzen). _ montibus prope pngum- Lobeihal, Majo. Enrounter-bai. Lofty-range, April, In locis sterilibus montanis praeserün inter frutices montis Barkeri, Mart. f}. Van Diemensland (Start)... 3. E. cerachlora Grah, Hook. bot, mag. t. 3248: Van Diemensland (Stuart). ‚In eollibus humilibus dume- sig, rarias in pratis.humidis prope Brighton, Australia felix, Noybr. un . 4. E. Mülleri Sond, ramulis Havaidis glaberrimia, foliis petiolatis vrassinsenlis ovatis ohtasis- subtug -auinerwiis carina- tis glabris, Noribus in axillis foliorum supremorum solitarüs vel ramulos terminantibus snbeonfertis, pedicellis graeilibus folio longioribus multibractestis, braeteis salyeibusgne acutia. In montibus eoeruleis leg. Gower, Frutex ereetinsculns glaberrimus, ramis nigrieantibns, . ramalis subvitellinis. Folia 1?/, lin. longa, lineam lata, hre- viter peliolata, patula, glabra, supra et margine laevia. Flores in apieibus ramnlorum axillares solitarii, vel termina- les aggregali, Pedunculas graeilis, multibracteolatus, bra- eteolis aentis coloratis ralyce conformibus. Calyeis folialr ovata acuta margine vix ciliolata. Corollae tubus ealycem aequans, lobi patentes obtusiusculi. Wilamenta hrevia adnata, antheris ovato-oblongis. Stylus brevissimus. Stigma capl- tatum. . ” _ - Distinguitur ab E. rigida Sieh.! #. exs. Nov. Hol. 1.90; ramis flaceidis giaberrinis, foliis margine non eilielatis 'sen- brinsenlis, pedunenlis plus duplo longioribus, hracteis calyei- husque acntis, 5. E. obtusifolia Smith exot. bot. t. 40. Sirher-f. exs. Nerv. Holl. m. 84. Ad margines paludum inundalos ante Brighton, .Austr. felix, cum Sprengelia incarnata, Oct., Nov. Fratex subsimpiex satis strietus 2— 4° altus, 6. E. lanuginosa Labill, Nor. Holl. I. 42. 1. 57. “ Van Diemensland (Stnart), 7. E. myrtifolia Labill. Nov. Holl. 1. 41. t. 55. Ad sinn ostrearum, Van Diemensland (Stuart). Folia in spec. Stuartianis, quam in Gnnnianis parum lon- giora : sarpeque in nucronem angustata; an forsan nova spe- vies? 8 E. exserta R. Br. |. c. p. 551. Van Diemensland (Stnart). 264 9. E. serpyllifelia R. Br. |. c. Van Diemensland (Stuart). * " Sprengelia Smith. 1. 8. inearnata Sm. R.Br. l.c, p. 555. Sieber. fl. exs. Nov. Holl. n. 9%. - Van Diemensland (Stuart). In loeis udis traeins litoralis Enconnter-bay, Deebr. Carex ereek, Nov. Holl. ausir., Apr, Äd margines paludum prope Brighton, Austr, fel., Ortob. % 8. montana R. Pr. 1. c. Van Diemensland (Stuart). 3. 8. ponceletioides Sond,. caule diffuso , ramnlis ereeiis, foliis hasi encallatis linearibus acumine subulato mneronate patulo, Noribus terminalibns solitariis, calyeibus coloratis, an- theris connatis imberbibns. Ponceletia monticola Cunn. DC. prodr. VII. 2. p. 768? In.montibus coeruleis Nov. Holl. oriental. Frotieulus humilis diffusus semipedalis, ramulis tenuibus glaberrimis nitidulis, demom denudatis subannulatis. Folia saepius disticha, hasi ovata vaginantia, in acumen subalatum angustata margine albida integerrima, glabra, 2% — 3 Iie- konga. Flores ramules terminantes solitarii majuseuli (5 iin longi) fere Ponceletiae sprengelioides. Calyx acuminatus coloratus extus siriatus, bracteis foliaceis basi latiore hyalino- warginatis cinetus. Corolla rosen quinquepartita, lobis lan- ‚ceolatis imberbibus calycem nequantibus. Filamenta hypo- gyna glabra; antherae lineares comnatae glabrae styium gla- bram basi saepe forium eingentes. Squämae hypogynae nnl- lae. Capsula ealyce quadruplo brevior 5-Ioenlaris 5- valris glahra. 255 Cystanthe R. Brown, 1. €. sprengeliolden R. Br. prodr. p, 555. £. foliis hre- vioribus magis ereclis. Van Diemensland (Stuart). Richea R, Brown. 1. R, däracophylia R, Br. |. cv. Van Diemensland, 2% R. scoparia Hock. fil.! Lond. Journ, VI. p. 873. Van Diemensland (Stuart). -Die Gattungen Paspalum und Panicum nach Stendes Synopsis plant. Glumac,, nebst einem Verzeichnisse der Namen der Arten und der Synonyme von Paspalum nach Kunth und Steudel, D. Ieiden Gattungen Paspalum und Panienm scheinen wegen der grossen Zahl der zu ihnen gerechneten Arten, we- ‚gen der Seltenheit von Autor- Exemplaren, so wie von Arten überhanpt in den Herbarien, wegen der maugelhaften Beschrei- bungen älterer Autoren, wegen der geringen Zahl in botani- sehen Gärten kultivirter Formen sehr grosse Schwierigkeiten darzubieten, welche auch durch die neueste Bearbeitung Steu- ders (Synopsis plantarum ginmacearum Fase. 1 et 1.) kei- neswegs beseitigt, ja, man möchte fast behaupten, eher ver- mehrt worden sind, Was die Unterschiede beider genanulen Gattungen" zu- nächst betrifft, so sind dieselben in Stendel’s Werk so We nig bestimmt dargestellt, dass man nicht weiss, ob diese Gat- tungen mehr in Folge eines dunkeln Gefühls, oder nach wirk- lichen Charaeteren aus einander gehalten sind. Es schien zweckmässig, um diese Charaeiere herauszufinden, die Gat- tnngskennzeichen beider übersichtlich zu vereinigen, was wir HT auf die Weise zu erreichen suchten, dass wir den ausführ- licher gehaltenen Gattangscharacter von Paspalum zum Grunde legten, und diejenigen Charactere, welche beiden Generibus gemeinsam zukommen, durch Cursivschrift andenteten, dieje- nigen aber, welche für Panieum allein oder verschieden an- gegeben sind, in Klammern eingeschlossen beifügten. Was also in Folgendem ausserhalb der Klammern steht, gehört Paspalum au, was cursiv gedruckt ist, gilt von Panicum. Spiculae in racemis simplieibus solitarlis v. digitatis vel alternis v. jubato-panieulatis ad axin partialem plerumgne eomplanatam, interdam foliaceam, unilaterales v. regulariter 2-, 3-, 4-seriales, plus minus imbrieatae, sessiles: ]. brevi- pedunculatae clansae hermaphroditae Siflorae [nudae]; lore infero 1- [1 — 2] peleaceo [masculo v.] neutro membru- maceo mutico; supero hipaleaceo hermaphrodito; gluma %, (rarissime accedente inferiore minuta), superior longitudine Moris neutrius [glumae % inaequales membranaccue conca- vae muticae]. ‚Floris hermaphroditi palese [valvulae] 2 coriasene muticae [concavae, rarissimıe*) membrana- ceae], inferior concava superiorem binersiam [pariner- viam] ampleciens. Siamina 3. Ovarium glabrum. Styli 2 terminales [elongeti] liber. Stigmata aspergilliformia [penieilliformia, pilis simplicibus denticulatis]. Squa- muiae %, integrae glabrae, carnosac, truncatae v. dolabri- formes [vel iruncato %— 3-lobue, collaterales).. Cary- opsis oblonga v. orbieularis depressinscula [glabra embrione parallele compressinscula] palcis induralis inelusa [areie ischisa Libero]. — [Inflorescentia: racemus, thyreus juba v. paniculea). *) Wohl Druckfehler für rarissime, %r Bi. 3s Ben. 17 8- Zuvörderst ist die grosse Ungleichheit bei der Behand- Inng auffallend. Bei Paspalum wird die Inforescenz am Ein- gange ausführlicher dargestellt, bei Panicum ist sie ganz kurz am Ende abgefertigt, in beiden Darstelluugsweisen wen- det der Verfasser Termini an, welche in seiner am Anfange des Werkes ‚stehenden Characteristik nicht genannt werden, und welche überbanpt noch wenig Eingang gefunden haben, so dass sie selbst in dem 1839 erschienenen Wörterhuche von Bischoff nicht zu finden sind, obwohl sie von Trinins schon 1824 aufgestellt wurden. Ueberhaupt dürfte wohl die Berechtigung aller dieser Ausdrücke für die Gras -Inforescenz in Zweifel gezogen werden. Eine ausführliche Discussion darüber würde hier zu weit führen, wir bemerken daher bloss, dass bei allen diesen Inforescenzen eine Mittel- oder Haupt- achse vorhanden ist, welche sich bald als eine verkürzte, bald als eine lang ausgedehnte kund giebt, welche bald durch allmählig sich verkürzende Glieder gegliedert ist, bald eine scharfe Gliederung vermissen lässt, Diese Achse trägt Seiten- achsen, welche, abgesehen davon, ol sic aus einer geglie- derten oder nicht gegliederten Hauptachse hervorgehen, ei®- ander sehr genähert stehen können, oder in allmählig gerin- ger werdenden oder unregelmässig grossen Entfernungen über einander stehen, welche ferner entweder einzeln oder zu zweien, dreien oder mehr neben einander ans der Achse her- vortreien. Diese ersten Nebenachsen verhalten sich, einmal oder wiederholt, ebenso wie die Hauptachse, oder anf eine andere Weise, und Letzteres ist in diesen beiden Gatlungen häufig der Fall, namentlich bei Paspalum, während bei Pa- nienn der ganze Inflorescenzenkreis der Gräser beinahe durch- schritten wird. Da nun das Achrehen (spieula, locusta) gleich dem Köpfchen als etwas Ganzes, gleichsam wie eine einzelne Blame, betrachtet wird, so muss angegeben werden, auf 253 N welche Weise diese Aechrchen an den Achsen der verschiede- nen Ordnungen befestigt sind, was denn nicht immer auf die- selbe Weise geschieht, wie bei den durch sehr bestimmte Ter- mini bezeichneten Inflorescenzen anderer Pflanzen, denn wenn 2.B. eine Achse zugleich mit ungestielten und gestielten Achr- chen besetzt ist, was mau gewöhnlich als einen Racemus zu bezeichnen pflegt, so ist dies weder ein Racemus, noch eine Spiea, sondern eine Combination ven beiden. Es bedarf daher die Iuflorescenz der Gräser einer andern Terminologie, wenn man nämlich für gewisse Combinationen besondere Ausdrücke der Kürze wegen einführen will, eder man muss genau an- geben, wie der Blüthenstand zusammengesetzt sei. Ein zweiter Fehler, welcher in obiger Characteristik nicht allein, sondern überhaupt begangen wird, scheint uns die Verwendung desselben Terminus für verschiedene Theile, so "wie verschiedener Termini für denselben Gegenstand. Der Terminus palea wird für dreierlei verschiedene Dinge in der Botanik verwendet, einmal für eine den Haaren verwandte Bildung bei den Farrn, uud hier möge er bestehen bleiben; dann bei den Compositen als Bezeichnung der Bracteolae zwischen den einzelnen Blumen, wo er schon verworfen ist, aber auch oft noch gebraucht wird; drittens bei den Gräsern, um zwei Blattbildungen zu bezeichnen, welche, unter sich verschiedener Natur, zunächst die eigentliche Blume um- schliessen. Hier muss ein anderer Terminus zur Geltung kom- men, und es war Sache des Monographen, hierauf zu gch- ten. In der oben angeführten Characteristik ist bei Panicum der Ausdruck valvulae gebraucht, wo hei Paspalum palene gesetzt wurde, was der Verf. damit entschuldigen wird, dass beide Ausdrücke ja in dem Familiencharacter neben einander als Synonyme stehen. 17* 66 Gehen wir nun anf die Charactere selbst ein, so heissen die Spieulae bei Paspalım „clausae, hermaphroditae biflorae, flore inf, anipaleaceo nentro membranaceo imnfico, superiore hipaleaceo hermaphrodito.“ Was die Ausdrücke elausae und hermaphroditae hier sollen, ist nicht recht einzusehen. Die Spienlae sind- nicht immer elausae, geschlossen, denn sie öf- nen sich bei allen Gräsern zur Zeit des eigentlichen Blühens, nnd zwitterig kann man das Aehrchen doch nicht nenzen, wenn es eine geschlechtslose Blume neben einer zwitieriger enthält. Die geschlechtslose Blume soll nar eine Spelze bei Paspalum hahen, eine oder zwei bei Panienm, in welcher Gattung sich dann auch noch Stauhfäden bei einer Anzahl Arten einfinden. Hier giebt es also keine durchgreifende Verschiedenheit. Eben so wenig kann man nach der vorlie- genden Fassung einen Unterschied aus den Verhältnissen der Glumae oder der scheidenartigen, das Achrehen am Grunde amgehenden Blättchen entnehmen , denn die eine dieser Glu- mae Ist constant vorhanden, die zweite ist bei Paspalam zwar meist nicht (da, komint doch aher vor, nnd bei den Panioum- Arten erscheint sie auch zuweilen nich! Wo int da eine Grenze? — Dass bei den Zwitterblumen die höhere Speise hier binervia, dort parinervia heisst, wird wohl keinen Un- terschied begründen sellen, denn mehr als ein Paar ‚Nerven komnien hier nieht vor. Stigmaia aspergilliformia und peni- eiliformia sind sehr wenig von einander verschieden, and könnten für sieh keine Geltung gewinnen, aber. es ist sogar nieht einmal richtig, dass die Panica nur pinselförmige Nar- ben hätten (man seke nur Taf. X, bei Pal. Beans. und a=- dere Abbildungen). Auch die Squamulae, mögen sie einfach ahgestutzt oder am der Abstutzungsfläche noch mit 2 oder 3 Läppchen versehen sein, sind um so weniger entscheidend für eine Trennung, weil auch bei denen von Paspatum. solche Vorsprünge zu finden sind... Somit bliebe uns nur noch die Caryopsis und bei dieser auch nur die forma depressiuscula (bei Paspalum) und embrioni parallele compressiuseula übrig, da Alles andere, nur in verschiedener Fassung, dasselbe ans- sagt. Bei Paspalum soll also die Fracht etwas ven oben herab niedergedrückt, bei Panicum von den Seiten (auf deren einer der Embryo unten liegt) eiwas zusammengedrückt sein. Das Letztere ist das bei den Gräsern Gewöhnliche und auch, wie es mir scheint, bei Paspalum Vorkommende, nur pflegt die Frucht und das ganze Aehrehen etwas rundlich zn sein, aber das lässt sich doch nicht durch niedergedrückt bezeich- nen, eben so wenig wena die Frucht oben ein wenig zwi- schen den Griffeln wie abgestutzt ist, denn sie ist doch hanptsächlich von ihrer äussern und innern Seite zusammen- gedrückt, und zwar in der Weise, dass die Embryonalseite gerader, die entgegengesetzte mehr oder weniger convex ist. Diese den ächten Paspalum-Arten zustehende Bildung geht bei anderen schon mehr in die bei Panicum gewöhnliche spitzere über,. und somit schwindet auch diese Verschieden- heit unter den Händen in Nichts zusammen, und beide Gat- tungen müssten danach vereinigt werden, Diese Vereinigung wärde die Schwierigkeiten noch vermehren, man würde 1000 Arten. und darüber wieder in kleinere Abtheilungen bringen müssen, die eben so gut als, Gattungen füngiren könnten, hei welchen, so wie es schon bei Panicum geschehen ist und auch ‚ bei Paspalum war, die Inflorescenz mit in den Bereich der Characteristik gezogen würde, so aber, dass die Erscheigun- gen, welche sie bietet, sehr genau und richtig aufgefasst werden müssten. Das Hin- und Herwerfen vieler Arten von “ Paspalum zu Panieum und umgekehrt, die Lostrennung einzelner Gattungen, welche von Anderen nur für Sectionen der beiden grossen gebalten werden, alles dies deutet darauf hin, dass ze bier Prennungen ebenso nothwendig sind, als bei anderen Groppen der Pflanzen- und Thierwelt. Die grösste Schwie- rigkeit bietet die grosse Zahl wenig genau gekannter, schlecht beschriebener, gar nicht abgebildeter Pflanzen, welche als ein Residanm übrig bleiben werden, aber es scheint besser, diese moles iners mit herumzuschleppen, als das Ganze in dieser trostiosen Gestalt zu belassen, Das Namensverzeichniss der Paspala-Arten, welche Kunth and nenerdings; Stewdel aufstellten, haben wir so sorgfäl- tig als möglich ausgezogen und derartig eingerichtet, dass . die beigesetzten Zahlen die Nummer anzeigen, unter welcher die Art beiKnnth und bei Stendel steht (die magere Ziffer bezeichnet Kunth’s En,, die fettere Stendel’s Syn.); dass die Synonyme, welche jeder der beiden Autoren bei der Species anf- stellt, in Parenthese eingeschlossen sind; dass das Vaterland, sobald beide Antoren übereinstimmen, ohne Bezeichnung beige- fügt ist, dass’aber bei einer Abweichung die Angabe eines Jeden hesonders aufgeführt und der Autor dabei angegeben ist, Die Synonyme sind mit in Reihe und Glied gestellt, s0- weit sie nämlich unter den Gatinngsbegriff Paspalum gehen, und dann durch ein Gleichheitszeichen anf die Art zurückge- führt, zu welcher sie nach den Autoren gehören. Eigene Be- merkungen haben wir fast ganz ausgeschlossen, aber die ein- fache Durchsicht des Verzeichnisses wird schon Manches be- merklich machen, was eine Bemerkung oder eine Erinnerung verdient, Index nominum speeierum et synonymorum generis Paspali ex Kunthio et Steudelio excerptorum. abstrusum Trin. 12. Brasil. acuminatum Raddi. 60. 914. Brasil, adelogaeum Stend, 149, Java? Japonia? adpressum Rich. — Panicum paspaloides, affıne Steud. 418. Oaxaca Mex, africanum Poir. 148. 854. Africa. alternans Stend. 243. Lonisiana. altissimum Leconte 118, 846. Carolina bor. amazonicam Trin, ®t. fluv. Amaz. ambigauum DC. — Panicum glabrum. ammodes Trin, 17. 138. Brasil. ancylocarpım Nees. 136. Brasil. angastifolium Leconte, 116. 244. Amer. sept. angnsüifolium Nees = Neesii Steud. annulatum Flügge = Eriochloa? ann. (Kth.) = Helopas.an- nulatus (Steud.). appendienlatum Presl, 166. 856. Panama. arenarium Schrad. 114. 20. Brasil. argyrocondylon Stend. 83. Gniana, aristatum Moench = Beckmannia erucaeformis. arandinaceum Poir. 127. 850. Carolina. aspidiotes Trin, 48, Brasil. ö atrocarpum Stend, 28%. Patria? kb. d’Urrille, attenuatumm Presl.(tenue Willd. hb. nec Gaertn.) 165. 22@b. Peruv., Mr aureum HBK. (Axonopus aurens P.B., Pasp. immersum Nees?) 168, Nov. Granata, Brasilia. = Panicum aureum (Stend.). aurienlatum Presl. 90. 190. Luzonia. azieilium Stend, 59. St. Cathar. Brasil. barbatum Nees. (barbigerum Ktb.) 98. Brasil. barbatutir Behult. (obiusifolinm Raddi, Helopus harbatas Trin.) 83. — Helopns barbatus Trin. (Stend.) ‘barbigerum Kih. (barbatum Schnit.) 34. = Helopus barbatus Trin. (Steud.) " bieorne Kth.? sec. Hassk. pl. Jar. rar. = Panicum timo- rense Kth. (Stend.) bicorne Lam. — Panienm bicorne Kih. bierarulum Salzm. 63. Brasil. bifarium Edgew. (an brevifolium Flügg. y. Milium Sliforme Roxb.?) 289. Ind. or. biglame Steud. (Pasp. stolouiferum h. Gotting.) 110. Patria? bistipulatum Hochst. 178. Surinam. blepharophoram R. Sch. = ciliatum HBK. — 139. Nor. Gra- nat., Brasil. j Bonplandianum Figge. 18. 134. Quito, borbonicum Steud. 168. Patria?, Hb. Paris. Boryanum Presi 82. 189. Lnzonia. Boscianum Flügge 97. 217. Carolina. bractestum Duf. == Michauxiauum Kih. . brevifolium Flügge (excl. syn.) 56, Ind. or., Ins. Maaritii = Panicum parvulam Tri, (Stend.) eaespitosum Flügge (dissecium Sw,) 122; absque jllo synony- mo Steud, 428. S. Domingo, Essequeho, caespitosum Hochst. = humile Steud, vampestre Trin. 70. Brasil, eanalicnlatum Nees 7. 28. Brasil, DEE nr 16 eandidum Kth. (Reimaria eandida- Fligge) 20. absque hoc ‘synonymo Stend. 9310. Quito. canescens Nees 1/3, Brasilia. — Panienm ehrysodartylon Trin. (Steud.) capillare Lam. 62. ®. Amer. calid. earinatum Flügge 5. (stellatum Trin.) 263. Bras, earolinianum Peir, = filiforme Sw, prodr. eartilagineum Presi 91. 291. Ins. Marian., Luzon. castaneum. Remy 194. Bolivia. chepiea Stend. 68. Chile, Ins. J. Fernand, chinense Nees msc: a Panico Sliformi ex Nees mse. distin- guitur. (Stend.) a Eee chrysestachyam. Schrad. 17%. Brasil. = Panitum ehrys. Trio. " (Steud,) ehrysoirichum Presl 167. 2, Luzon. eiliare DC. — Panieum ciliare Retz s, Digitaria anci. eiliatifoliam Mx. — selaceum Mx. eiliatum HBK. (hlepharophorum R, Sch.) 14. = hlepharo- “ phornm R. Sch. 138. ‚eiliatum ‚Lam. — conjugatum Berg. ?eoebinchinense W. (Phlenm coch. Lonr.) 179. (au BRott- boelliae sp.?) 262. Cochinch. Cognatissinnm Stend. 83. Guayaqnil. cognatnm Steud. 172%. Jara. Commersonii Lam, — serobiculatum L. Commersonii Zuecagni = membranacenm Lan. u commutatum Nees (dissectum L.?, Flügge?) 94. (dissectum Trin.) 227. Brasilia, vonpactum Roth. (Panicum imperfectum Roxb. ined.) 1%. absque hoc synon. ap. Stend. 308. Ind. orient. vomplanatuın Nees 59. 88. Brasil. vompressicaule Raddi = paniculatum L. compressum Nees = platychule Poir. compressum Presi (compressum Sw. in hb. Willd. sed vix platycaule Poir.) 231. coneinnum Siend, (Digitaria cone. Schrad.) 23, Patria ?h. Gott. eonferium Leconte 156. 228. Georgia Am. sept. eonjugatum Berg (ciliatum Lam., tenne Gaertn.) 75. (temue Gaertn.) 68. Amer. calidior, Juss. Ind. oceident,, Mexico, Africa aeqnimoct. ex Kth. — Am. austr. ex Stend, eonjugatum Sieh. — Sieberianum Steud. eonsanguinenm Kth. (Digitaria cons. Gandich., Digitaria vil-_ losa Pers.?) 41. (Digitaria cons, Gand.) 224. Inzs. Mo- Inec, et Sandwic. eonspersum Schrad. 162. 198. Brasil. — £. spieulis glabris (latifolinm Spr., platyphylium Schult.). Brasilia Kth. _ haec varietas a Steudelio non additar. convexum Flügge 131. 282. Mexico, (Siendel auctorem ha- bet H.B. Nov. gen. nec Flügge). corcovadense Raddi (an plantagineum Nees? eni subjungitur & Kunthie). — (plantagineum Nees) 284. Brasil. eoromandeliannm Lam, (serobicnlatum L.?) 99. 238, Ind. orient. sorymbosum Ktb. (Panicum- corymbosum Roxb., Axinopus? eorymbosus Schult,) 51. mont. Circar, — ad Panica refer! Steud. (Pan. corymhosum Roxb.) coryphaeam Trin, 124. 128, Brasil. eristatum Trin, 222. Chile., cnbense Spr. 175. Cuba et inss, vieinae (a Stendelio omis- sum). . Cumingii Nees mss. 208. Valparaiso Chile, Cortisianum Steud. 129. Carolina. eurvistachyam Raddi = Panienm decumbens R. Sch. eynosureides Brot, — Spartina strieta Roth. u 2 Daetylon Lam. = Cynodon Dactylon Pers. dasyphyllum Ell. 107. Amer. bor, (Omissnm a Steudelio). debile Mx. — setaeenm Mx. debile Poir, exel. syn. Linn. et Burm, (Panicum debile Desf., Digitaria deb. W., Panicnm filiforme Poir. It.) 38. Barba- ria pr. La Calle in Jitorali — Panicam deb. (Steud.) debile Mühlenb. — longepedunculatum Leconte, decumbens Sw. — Panicnm decenmbens Rz. P, Delochei Steud. 202. Mentevideo. densum Poir. (millegranum Schrad., virgatum £. Linnaeanum Raddi) 149, (vulnerans Salzm., omissis relig. synon.) BES. — Portorico, Brasil, ex Kth. — Ind. occid., Brasil., Surin. . ex Steud. denticnlatum Trin. 147. 182. Amer. aequin. — ß. ciliata Kth. Brasilia. depanperatum Presl 23. 211. Peruv. depressum Steud. (obtusifolium Baddi) 53. Lonisiana, didaetylon Salam. hb, — vaginatum Sw., difforme Leconte 113. 241. Amer. septenir. . Digitaria Poir. — Michauxianum Kih, digitatum Kth. (Milinm digitatum Sw., Axinopus digitatus R. Sch., Digitaria jamaicensis Spr., Agrostis dig, Poir.) 42. (Milium dig. Sw. omissis relig, synon.) 2828. Jamaica. dilatatom Poir. (platense Spr., ovatım Nees) 141. (absgne Mlis synon.) 252. — Bnenos Ayres, Montevideo ex Kih, — Amer. sept. ex Stend. dissectum Kaiph. — Eleusine indica L. . dissectum L, spec. W. (excl. syn.) 93. (omissis synon. prae- ter Lin. et Trin. ic.) 138. Amer. austral. dissectum L. syst. = commutatum Nees. dissectum Sw. = taespilosum Flügge. en dissitidorum Trin. 8. 69. Brasil, distachyum Poit. 58. 8. Dominge: distans Nees 49, Brasil. = Panieum finbriatnm Kıh, (Stend.) distichophylium HBK. (polyphyllum Nees) 6. 74. Nov. Gra- nata ,. Brasil. distichum Barm. (longiflorum Reiz) 80, (absque illo synon. Steud.) 188, — Ind. or., ins. Manritii, Luzon? ex Kth. — Ind. or,, ins. Manr. ex Stend. aistichum Honitt. = Eriochloa villosa Kih. distiehum Leconte — Michauxianum Kih. distichum Sw. —= nolatum Flügge. doliehostachynm Trin. = pellitum Nees. dubinm DC. 109. 239, Patria? Kth. — Amer. sept. (Steud.) effusum Nees mss. #7. Brasil. : ‚elegans Flügge (pubescens hortul., tenellum h. Paris., W.) 138. (tenellum hort.) 123. Patria? elegantulum Prest (tenue W. hb. nes Gaertn.) 164. (absque synon. apnd Steud,) 888. Peru. elongatum Spr. mss. — ferrogineum Trin. eminens Nees 30. 208. Brasil. (aeqnator. Kth.) erianthum Nees 15, 188. Brasil, — Var. an spec. distinela ? ap. Stend, eriophorum Schnlt. = lanatum Spr, (Kth.) — (lanatum Spr.) 252. Bros. austr. Rio grande. encomum Nees, 13. 6%. Brasil. (austr, Kth.) exaltatum Presi 160. Chile (ap. Stendel ömissum). exaratum Presl 198. Chile (ap. Stendel omissm:). exasperatum Nees (Cabrera chryssbtepharis Lag.) 194. Bri- sil. == Panicum chrysoblepharımn Lag. sab Cabrera (Steud.)- exile Rippist (Kippist?) 23%. Sierra Leone. extenuatum Nces Gl. 28. Brasil, N falcatum Nees mss, 816. Brasil, familiare Steud. (an virgati var?) 218. Colnab, fasrienlatum W. Flügge 27. 100. Brasil. fastigiatum Nees 9. 66. Brasil. Fernandezianum Colla 233, Chile. ferrogineam Trin. (quadrifarinm h. Ber., an Lagancae R. Sch. ?, elongatam Spr. mss.) 145. Montevideo (ap. Steud. emis- - sam). Alifolium Nees mss. 85, Brasil. filifolium Raddi errore typogr. pro fissifolium in indiee Kun- thiano, . “ filiforme Jaeq. errore typograph. pro Panienia filiforme Jacä: in indice Kunthiano, filiforme Sw. prodr. (Panieum fil. L., Digitaria fil. Mühlen), Paspalum carolinianum Poir., Milium panicenm Sw., "Sya- therisma villosa Walt., Digitaria villosa Pers., Digitaria pilosa Mx. nee W., Agrostis lenta Aiton) 40. Carolina, Georgia, Mexico, Jamaica, Chima?, Lnzonia? = Panienm fliforme L. ex Stend, relietis synon. plur. Siliforme Sw, Flora nec Flügge — Swartzianum Flügge. filostachyum Rich, (Paspal. n. 365. Sieb. fl. mixta) 54 Ins. Antillae. fimbriatum HBK. 139. 805. Nov. Granata, Bras. firmum Trin, 143. 125. Ins. Maurit. Kth, — Inss. Masca- ren. Stend. fissifolium Raddi 65. 834. Brasil, Raceidum Necs 53. 81, Brasil. Navum Pres! 161. 40. Patria? #exnosnm Klein in hb. W. 92. 328. Luzonia. Noridauum Mx. = macrospermum Flügge ex Kıh. — 146. Florida, Lonisiana, Virginia. Auitans Kik. (Ceresia Auitans Eli, Paspalum mucronatum Mühlenb.) 2. 46. Georgia, Carolina, foliosum Kih. (Digitaria foliosa Lag.) 85. (Michauxiani vard) 58. Havanna. . Forsterianum Flügge (undulatum Spr. nes Poir.) 129. 258. ‚" Nov. Caledon. foveolatum Stend. 76. Guiana (vix P. Metzii Steud. var. exipso.) fragile Stend, 19. Venezuela. . Frankii Steud. (repens Frank.) 45. Neu- Orleans. frumentaceum Roitb, — serobienlatum L. furcatım Flügge 87. 56. Carolina (et Mexico Kth.). fusenm Presi, 43. Luzonia?, Peruvia?, Mexico. — Panicun “ violascens Kth. (Stexd.) Gardnerianum Nees mss. 808, Brasil, geminitloram Steud. 236, Brasil. geniculatum Stend. ©4. Guiana gall. glabrum Poir, 125. (ischnocaulon Trin.) 158. Portorice, S. Thomas, Hispaniola ex Kth. — Amer. austr. ex Stend. globosum Rasp. = Airopsis globosa. gracile Leconte = tenue Kih. gracile Rudge 19, (pyramidale Nees) 173. Guiana (et Bra- silia, Steud.). granulare Trin. 71.'3. Ind. orient. guadalupense Stend. 36. Guadalupa. guttatum Trin. 14. 68. Brasil. Haenkeanum Presi 72. 186. Peruv. hemisphaericum Poir. = panicnlatam L. heterophylium Poir. 1%. sa. S. Domingo. heteropodium Steud, (supinum Sieb, kb. Maier.) 39. Ins. Maurit, - heterotriehum Trin. 220b. Brasil. hirsatum Poir. — setaceum Mx. El hirsntum Reiz. 119. 247. China, hirtigluma Steud. 35. Surinam. hirtam HBK. 28. 1830, Nov. Granat. Humboldtianum Flügge 10. 62. Quito, Mexico. ' humile Stend. (caespitosum Hochst, in pl. Kappl. non Flügge) 131, Surinam. . hyalinnm Nees 67. 89. Brasilia. — c. var. ap. Steud. Jardini Stend. 24. Guinea, " \ immersum Nees — surenm HBK, (Kth.) = Panicum immer- sam Trin,, Steud, . " imperfectum Roxb. = compactum Roth. inaequale Lk. (Digitaria inaegaalis Spr., Lk.) 52. Manilln (a Stendelio omissum). j j inaequivalve Raddi 50. 152. Brasil. incertum R. Sch. (lepiostachyum DC.) 110. 340. Patria? infrmum R, Sch. — setaceum Mx. iridifolium Poepp. 80. Peru. ischnoeaulon Trin. 36. Ind. or. = glabrum Poir. ap. Stend. Kappleri Hochst. 65. Surinam. Kleiuianum Presl 81. (vaginatum Sw. sec. Thiele sed vix) 188. — Ind. or, Kth. — Peru, Ind. or., Stend, koleopodum Steud. 37. Guadalupa. Kora W. = serobieulatum L. lachnenm Nees 148. Brasil. laeve Mx, 88. 144. Georgia. Lagascae BR. Sch. (a. Lagascae R. Sch., pubescens Lag., Meyerianum Spr. — ß. racemis compos. ete,) 163. — (ahs- que syn. praeter primum) 428. — Havana, Montevideo, ex Ktih. — Brasil., Chile ex Stend. anatum HBK. — Milium lanatum R. Sch. lanatum Spr. (eriophorum Schnlt.) 176. Rio grande. —= erio- phorum Schult, ap, Steud. 72 lanceolainm Mik. 154. Brasilia (ap. Stend.. enissum). lancifioram Trin. 164. Brasil, lanıginosum Nees 39. 102. Brasil. lasiogonum Lk. 105. 237. Patria? laticulmum Spr. = plaiycanle Poir. latifolium Leconte 114. 242. Carolina. latifolium Spr. = conspersum Schrad. $. laxiflorum Trin. 95. Brasil. laxum Lam. (an virgatum L. excl. syn. Sloane?) 153. 855. Amer. merid, laxum Rich. = Richardi Stend. Leconteanum Schult. (undulosum Leconte) 115. (undulatum Lee.) 243. Amer. sept. j lentienlare ABK. 151. 195. Nova Andulasia. lentiferum Lam. (an praecox Walt, Mx.?) 133. 148. Caro- Ina ex Kih, Amer. sept. ex Stend, lenfiginosum Presl 135. 304. Mexico. leptostachyum DC. = incertnm R. Sch. . leptostachyum Flügge 37. 200. Venezuela. leucotrichum Steud, 2. Montevideo. ligulare Nees 55. 84. Brasil. lineare Trin. an = Neesii Kıh.? . Tittorale (vaginatum var, 1. Nees) 76. Nova Holl., ins. Mau- ri, = vaginatam Sw. ex Steud, longepedunenlatum Leconte (debile Mühlenb.) 112. 192. Ca rolina bor. kougiflorum Presi zu. Ind. or. = Panicum parvulum Triu, (Steud.) longiflerum Retz = distichum Bar. longifoliam hortul, = serobiculaiım L. longifolinm Boxb. 108. 280. Sumatra? ex Kth. — Ins. Mo- Iner., Java ex Steud. | .. n. 278 longifolium Stend, #®. Cuba. longissimum Hochst, 34, Gundalupa. macrophyllum HBK. 132, 803. Nov. Granata. maeropodium Steud. 38. Guayaquil. macrespermum Flügge (foridanum Mx,) 130, (absque synon.) 192. Carolina, Florida, Georgia (Kth,)— Carolina (Steud.). maenlosum Triu. = notatum Flügge. v. £. malacophyllum Trin, 35. Brasil. mandioccanum rin. (u. mandioce, Trin. mss,, strietum Spr.?) (#. undulatun Poir.) 158. — (absque 'synon. et varr.) 130. Brasil. margiuatum Remy — BRemyi Steud, 'marginatum Trin, 32, 92. Brasil, maritimum Trin. 94, Bahia Brass. manritanieum Nees (an orbienlare Forst?) 136. Ins, Man- rit., Madagascar. melanospermum Poir. 98. 227. Cayenna. membranaceum Lam, (Ceresia elegans Pers., Pasp. Commer- son Zuccagui nee Lam.) I. (Ceresia elegans P. B.) 162. Perur. membranaceum Walt, = Walterianum Schult, metabolon Steud. (Carex longifolia Sieb. Agrosi.) #4. Nov. Holland. Metzii Stend. (scrobieulatum Hochst. in pl. exs. ind.) 28. Mont. Nilagir. Meyerianum Spr. — Lagascae R. Sch. Michbanxianum Kith. (D. Digitaria Poir., bracteatum Duf., ‚distichum Leconte, Milium paspaloides Elliot., Digitaria pasp. Mx., Milium disichum Mühlenb., Panicum digitarioi- des Rasp.) 84. (c. solis syn. Mx, et El.) 57. — Amer. bor., Brasil., ins, Maurit. (Kih.) — Amer, austr., sept. (Stend.), Br Bi. 35 Hett, 18 774 mierostachyum Presl 24. 301, Patria? (Kıh.) Amer. austr.? (Stend.). miliaceum Spr. — milioideum Desv. milioideum Desv. (miliacenm Spr.) 128. (absque synon. Spreng.) 2©51. Portorico. millegranem Schrad. — densum Peir. minizaum Nees 182. Perur. minutißorum Stend. 6. China e. var. ex Japon. minatum Trin. 46. Peruv. molle Poir. 63. 262. lus. St. Thomae Antill. molle Prest = molliromum Kih. wollicomum Ktb, (molle Presl) 46. 281. Luzon, mollipilum Steud. 60. Japon. mononeuron Steud. 106, Oaxaca Mex. montevidense Spr. — undelatum Peir. mueronatum Mühlenb. Cat. — fluitans Kth, macronatum Mühlenb. Deser. (natans Leconte, panieulatom Walt.) 137. Georgia, ad Mississ. — Pasp. Muitans Kih. (Stend.). multicaule Poir. 70. 4. Brasil, multispica Stend. (guineense Steud, mss.) 22. Guinea. — Var, (polystachyam Salzm. hb.) Bahia Bras. natans Leconte = mucronatum Mühlenb. Deser. Neesii Kib. (angustifolium Nees, lineare Trin.) 54. (absqne synon. Trinii) 29. Brasil. nematodes Schult, (an Paspali spec.?, Milium filiforme Boxb., Digitaria Roxburghii Spr.) 177. 858, Ind. orient. notatum Flügse (distichum L.?, Sw.) e, var. ß. (maculosam Trin.) 77. (nullo synon. nullaque var. adject.) 50. — Ins S. Thomae, Brasil., Mexico, Carolina (Kıh.) — Brasil, (Steud.) nutans Lam. = Panienm decumbens R, Sch. w oaxacense Stend, 73, Oaxara Mex, obsenrum Nees 206. Brasil. obtusifoliam Raddi = barbatum Schult. (Kth.) = ?depres- sum Steud. (Stend.) oligostachyum Salzm. hi. 93. Bahia Bras. orbieulare Forst. = serobiculatum L. (Kih.) — (Kora W., P. B. fi. dOw.) 135. Ins. Martann,, Nov. Holl, orbieulatam Poir. = pusillam Vent. erizaeforıne Steud. X62. Montevideo. orthos Schult. = tenue Kth. ovale Nees 86. Brasil. ovatam Nees — dilatatun Poir. oxyanthum Stend. 254, Paraguay. paehyrrhizum Stexd. 10%, Arigua Chile, Valdivia. pallidam HBK. 21. 174. Quito. paniculatum Lam. = quadrifarium Lam. Panieulatum L. (hemisphaericum Poir,, vompressiraule Raddi, strietum Pers.) 134. — (absque synon. praeier Trin. icon.) 38. — America calidior et insulae (Kth.). — Amer. austr. (Steud.) panienlatum Walt. — mneronatum Mühlenh. Papillosum Spr. 69. — (Pasp. horticola Salzm. hb.) 8. Brasilia (Keh.). — Bahia Bras. (Steud.) paradisiacum Stend. 2105. Valparaise Chile. parvilorum Rohde 68. — (vestitum Stend. in hb. Lenorm.) 28. — Portorico, Brasilia (Kth.). — Amer. ausir., Cal- entia (Stend.). patulum Hornem. 136. Patria ? Pertinatum Nees 12%. 29, Brasil, Ppedunculare Presi 14%. 807. Patria? (Ktb.). — Amer. austr.? (Steud,) Peduneulatum Peir, = Panionn deenmbeus R. Sch. 18* 276 pellitum Nees (dolichostachyum Trip. mss.) 31. (absque illo synon., sed Trin. icon.) 207. Brasil. penicillatum Hook. fl. 210. Charles Island. pilosum Lam. 120. 362. — Amer. calidier (Kth.). — patria nulla (Stead.). plastagineum Nees (corcovadense Raddi ? Trin.d) 123, = corcovadense Raddi 194, Brasil, platense Spr. — dilatatum Poir. platycaule Poir. (compressum Nees, platycaule #. Flügge, laticulmum Spr., tristachyum Lam., Milium compressum Sw., Digitaria Domingensis Desv.) 57. — (e. solo syn. P. com- pressum Nees) 87. — Jamaica, Portorico, Hispaniola, Quito, Peruyia, Brasilia et ? Mexico (Kih.), — Amer, austr. (Steud.), platycaule o. Flügge — platyenlmum Pet. Th. platycaule £. Flügge = platycaule Poir. platyeulmum Pet. Thouars (platycaule a. Flügge) 58. (absyae ilto synon.) 208. Ins. Mauriti, platyphyllum Schult. = tonspersum Schrad. ß. plicatnlun Mx. = undulatum Poir. (Kth.). — propria species absque synonymo 153. Amer. sepi. ei austr. plicatum Pers. = undnlatum Poir, pluriracemosum Steud. 160. Inss. Philippin. Peiretii R. Sch. (gracile Poir.) 64. 184. S. Domingo. polydaetylum Steud. (Agrostis polydactyla Salzın, bb.) 88. Bahia Brasil. polyphylium Nees — distichophylinm HBK, polystachyum R. Br. 95. 226. Nor, Holl. polystachyum Salzm. hb. — multispiea Steud, praecox Walt. — ?lentiferum Lam. Preslüi Kth. (pubescens Presi) 44. 290. Peru. er I r am pressum Nees 88, Brasil. puberulum RB. Sch, = pubescens R. Br. . pubescens R. Br. (puberulum R. Sch.) 96. 235, Nor. Holl. pubescens hortul. = elegans Flüge. pubescens Lag. = Lagasrae R. Sech. pnbescens Presi = Preslii Kih, pabescens W. — setaceum Mx. pnbiorum Rupr. spec. indeser. ap. Steud. ad finem. pubifolinm Presl ‚159. 155. Peruvia. pulcheilum HBK. (Reimaria elegans Flügge) 66. (absque illo synon,) 485. Cumana, ripae Orinoei un) — Amer. austr. (Stend.). pulchram W. (Digitaria aurea Spr. excl. syn. Kih. et Lag.) 169. — pulchrum Nees (qui anctor nomen ex hb. Willd. hausit) = Panicam aureum Trin. (Stend.). pumilam Nees (e. var. o. et 8.) 78; (absqne varietatibns) 30. Bahia Brasil. penctatum Flügge = Eriochloa panctata Hamilt. parporaseens EN. (virgatum Walt.) 155. (absque ille synony- mo) 113. Georgia, Carolina (Kth.).— Amer, sept. (Steud,). purpureum Rz. Par. — stoloniferum Bose. pnsillam Vent. (orbienlatnm Poir.) 73. (orbienlare Poir.) 16. Ins. S. Thomae, Portorico, Mexico (Kth.).— Amer. austr. (Stend.). pyramidale Nees 22, Ad fßum. Amazonum = grarile Badge (Stend.). Gniana, Brasil. quadrifariom b, Berol. — ferruginenm Trin. quadrifarinm Lam. (panicolatum Lam. exel. syn. — dilatato affine Kth., virgati var.? Flügge) 144. (absque illis synon.) 276. — Monterideo (Kih.), Brasil. (Steod.). racemosum. Jacg. — stolonifernm Bose. radiatum Trin. cat.dupl, = Panicum holothyraum Trin. (Stend.). 278 ramosissimum Nees 170, Brasilia = Panicum aurenm Trig, (Stend.) .- j reciam Nees 82, Brasil. reduneum Nees mss. 215. Brasil. remolum Remy 196. Bolivia. Remyi Steud. (marginatum Remy) 166, Bolivia. Renggeri Stend. 13. Paraguay. repens Berg. 25. 213. Guiana (Kth.), — Surinam, Guians (Stend.). repens Frank — Frankii Stend. rhizematosum Steud. 10. Guadalupa. Richard; Stend. (laxum Rich. non Lan.) Inss. Antillae. riparium Nees 121. 848. ad Aum, Amazonum (Kih.). — Brasil, (Steud.). radimentosum Steud. ala. Oaxaca Mex. rufum Nees mss. 241. Brasil. rupestre Trin. 45. Cuba. saccharoides Nees — Panicum sacchar. Kih. — (Panicam saechar. Kth.) ®@. Ind. occid. sanguinale «, Lam. — Panienm sangninale L. sanguinale 8. Lam. — Panicam aegypiiacum Retz. sanguinale Schult. = Urochloa panicoides P. B. sanguinolentum Trin. 16. 140, Brasil. scalare Trin. 38. Brasil. seiaphilum Stend. (nmbrosum Salzm. non Trin.) 38. Bahis, Bras. scoparium Flügge 29. 281. Nova Andalus,, prev. Hum. nigri, Peruvia (Kih,). — Amer. austr. (Stend.), . serobieulatum Hochst. — Metzi Steud. serobieulatum Houtt. = serobiculatum L. var. serobieulatum L, (a. serobic, L. Mant., frumentaeeum Rotll., Commersonii Lam. nee Zuccagni, Kora W. sp. pl: — #- Kors en yr 379 W. en., longifolium hortul. — y.. orbienlare Forst, — 6.) 89. — (c. eitatis L. et Trin. ic. (perperam radice repente); coromandelinum L.am.?). — Africa aeq., Ins, Mauriti, Nov. Holl., Austral., Inss. Mariannae et Philipp. (Kth.). — Ind. or., Nov, Holl. (Stead.). serobienlatum Zoll. = Zollingeri Steud, sentatum Nees 140. 251. Brasil. serotinum Flügge (Syntherisma ser. Walt., Digitaria ser. Mx., Digitaria pilosa W. eu. nee Mx.) 45. Carolina = Panicum serotinum Trin, (Steud.). serpens Nees 74. 12. Brasil. serpentinum Hochst, 80. Surinam. vi setaceum Mx. (hirsutum Poir: excl. syu. Betz, pubescens W., supinum Bosc., ciliatifolium Mx., debile Mx., infirmam B. Sch. — #.) 103. — (ciliatifeolium Mx., supinum Bose., pro- tensum Trin.) 225. — Carolina, Hispaniola (Kih.), — Amer. ausir. et sept. (Steud.). siccam Nees 33. 120. Brasil. Sieberianum Steud. (conjugatum Sieb. Agrost.) 34. Nov. Holl. singulare I.k. 104, 359. Brasil, spathaceum Poir. 106. 260. America (St. Thomas) (Kih.). — America (Steud.). squamatum Steud. 72. Guinea. stellatum Flügge (ec. var. 8.) 4. — (var.: enjabense Trin. ie.) 2165. — Nov. Granata, Brasilia (Kth.). Brasil. (Stend.) stoloniferum Bose. (racemosum Jarg., purpureum Rz. Pavon., Milium latifolium Cav.) 26. — (Milinm latifolium Cav., Mai- zilla Schldl.) 209. — Nova Caesarea, Peruvia, Quito (Kth.). — Peru, Chile (Stend.). steietum Brot. — Spartina sirieta Roth. strietum Pers, = paniculatum L. strietum Spr, = mandioecanum Trin. suceinetum Trin. = Eriochloa sneeineta Kth, suffultum Mix. 35. 9%. Brasil. sumatrense Roth, 100, 328. Ind. or. superbum Spr, — Eustachys distichophylla Nees. sapiuum Bose. — setaceum Mx. supinum Hornem, (an dubinm DC.?) 108. 838. Amer. sept. sapinum Sieb. — heteropodium Steud. Swartzianum Flügge (hliforme:-Sw. nee Flügge) 102. 2. Ind, occid, taphrophyllum Steud, (Sieb. A, mixt, 365.) 43, Martinica. tectum Stend. 279. Florida, tenax Trin. 150. Nor. Zeeland. tenellum h. Paris. — elegans Flügge. tenue Gaerin. = conjugatum Berg. teuue Kih. (gracile Leconte, orthos Schnit.) 117. — (e. solo priore synon.) 245. — Pensylv., Nov. Caesar., Georgia (Kih.). — Amer. sept. (Stend.). tenue W: hb. = elegantulum Presi (Kib.) — = attennalum Presl (Stend.). Thouarsiaunm Flügge 48. 44. Madagascar. (err. Iypoßr. Thonansian, ap. Steud.). Thunbergii Kt. (ubi?) (dissectum Thhg. non L.) 268. Japon. tomentosom Poir. 174. 230, Patria? ö trachycoleon Stend. 168, Venezuela. triglame Stend. 158. Oaxaca Mex. tristachyum Lam. = platycaule Peoir, tristachyum Leconte (Digitaria tristachya Schul.) 86. (abe- que ille synon.) 61. Georgia Amer. sept, umbellatum Lam, = Cynodon Dactylon Pers, nmbrosum Salzm. hb. = sciaphilum Steud, umbrosum Trin. 124. Brasil. or IT — E11 undulatum Poir. (plicatulum Mx., plicatum Pers., virgatum Le- conte, montevidense Spr.) 157. Amer. merid. et bor. — si- mn! —= var. 8. P. mandioceani Trin,, Kth. n. 158. undulatum Spr. = Forsterianum Flügge. undulatum Leconte (ap. Steud.) —= Leconteanum Schult. undalosnm Leconte (ap. Kth.) = Leconteanum Schult, Urvillei Stend. an virgati var? 117. Patria? vaginatum El. — Walteriannm Schult. vaginatum Sw. (c. tribus varr.) 79. — (didactylon Salzın. hb, Var. fol. longior.: littorale R. Br., Trin.) 51. — America merid. et bor., Jamaica, Ins. Manritii, Tranguebaria, Nov. Holl., Africa aequin, (Kth,). — Amer. austr., Ind. or., Afr. aeqnin., Nov. Holl, (Stend.). vaginiflorum Steud; 39. Guiana. variegatum Lk. 146. (P. Lagascae R, S. sec, 'Trin. wmspt.) »58. Pairia? velntinum Kth. (an Paspalam?, Milum velntinum DC., Mi- kium filiforme Sesse) 178. Mexico. vestiium Steud. in hb, — parviflorum Rohde. villifolium Stend. 55. Brasil. ? vilosum Thbg. == Eriochloa villosa Kth. virgatım Leconte —= nndalatum Poir. virgatom Lin. 152. 126. — Amer. calidior c. insnlis, Mexico (Kih.). — Amer. anstr., Mexico (Stend.). virgatum Walt, = parpnrascens Ell, virgatum 8. Raddi — densum Poir. Walterianum Schult. (membranaceum Walt, vaginatum EN)®. — (serobienlatum Lin. sec. Hassk.) 120. — Georgia, Ca- rolina, Zellingeri Stend. (scrobienlatam Zolling.) 12%. Java. Nachträgliche Beinerkungen. Aus diesem Verzeichnisse ergiebt sich, wie es nicht an- ders zu erwarten war, dass die Zahl der Arten in den 20 Jah- ren, welche zwischen dem Erscheinen der beiden von mir benutzten Zusammenstellungen liegen, brdeutend angewachsen ist, dass aber der Fortschritt in der speciellen Kenntnis der ‚Arten selbst nicht viel weiter vorrückte, Die Zweifel, wel- che in Kunth’s Arbeit gefunden werden, sind keineswegs ge- löst, die zweifelhaften Arten nieht sicher gestellt, die Syno- nymie nicht immer berichtigt. Im Allgemeinen has Stendel eine weniger grosse Zahl von Synonymen beigefügt als Kunth, ob nur der Kürze wegen oder weil sie ihm nicht hinreichend ‚gesichert erschienen, müssen wir dahin gestelli sein lassen. Einige Arten, welche Kunth anführt, sind, wie es scheint, von Steudel ganz übersehen, denn ich glaube nicht, dass diese fehlenden alle von mir übersehen sind, was ührigens wohl mit einzelnen der Fall sein könnte, da die Grenzen der Gattung Paspalnm bei beiden Autoren nicht ein gleiches Ge- biet umfassen, und daher auch die benachbarten Gattungen dnrchgesehen werden mussten. Eine geringere Anzahl von Synonymen bietet also Steudel’s Werk, in welchem anch die Angabe des Vaterlands noch mehr verallgemeinert zu sein-pegt, statt dass sie hätte etwas genauer berücksichtigt werden sol- len, wie es doch zur richtigen Beurtheilung der geographi- schen Verhältnisse nothwendig gewesen wäre. Zuweilen dif- feriren die Angaben beider Schriftsteller so, -dass man anf die Quellen zurückgehen muss, um zu erfahren, welche An- gaben die richtigen sind. Von keinem beider Autoren ist — u us angegeben, welche Arten er selbst in trocknen oder frischen Exemplaren gesehen hat, oder welche er nnr ans den Büchern keinen lernte, obwohl dies, wie es mir scheinen will, doch von Interesse gewesen wäre, und von um so grösserem, wenn angegeben wäre, wo diese Exemplare sich hefinden, oder von wem sie herrühren oder gesammelt wären, so wie es auch bei den Citaten nützlich gewesen wäre, nach dem Vorgange von DeCandolle's Prodromus, durch ein Ausrufangszeichen zu zeigen, welche derselben vom Verfasser selbst gesehen waren und welche nicht. Vollends fehlen die Angaben über die Standorte, welche diese Gräser lieben, da ınan darüber überhaupt fast gar nichts weiss, and den Sammlern und Rei- senden vielfach der Vorwurf gemacht werden muss, dass sie anf die Boden- und anderen Verhältnisse, unter denen die Pflanzen auftreten, nicht achten, was zu bemerken doch auf Reisen keine zu grossen Schwierigkeiten macht, wenn man sich bestimmter Zeichen für diese Verhältnisse bedient. Auch die Angabe der Dauer dürfte oftmals eine unriehtige sein, da die meisten Arten erst im trocknen Zustande gesehen nnd beschrieben sind, und die Zahl der in Gärten kultivirten eine verschwindend klein» genannt werden kann. Kunth hat bei Paspalum gar keine Einiheiluny versucht, die von Steadel angewandte ist ganz unbequem und unpraktisch, eine bloss künstliche, die man jetzt nicht mehr finden sollte, wo eine natürliche Gruppiruug als das Ziel der systematischen Bota- nik erkannt ist, Nees hatte in dieser Beziehung (in der Agro- stologia Brasiliens) schon einen richtigen Weg eingeschlagen, auf welchem Steudel] hätte weiter gehen können. — Dass wohl noch manche Arten zusammenfallen werden, ist mehr als wahrscheinlich, aber nur mit Hülfe von Originai- Exem- plaren oder Abbildungen und Beschreibungen, welche genügend sind, mit Sicherheit zu erweisen und diese Aufgabe, wie 2» überhanpt eine vollständige gründliche Bearbeitung erst durch Benutzung der grossen Herbarien zu erreichen. Wir werden hoffentlich später ein ähnliches Verzeichnis von Panicam mittheilen können, und gelegentlich weitere Vor- schläge zur Aufstellung natürlicher Gruppen und Gattungen bei diesen Gräsern vorlegen. De ramificatione monstrosa in arbore Sumatrana observata. Auctore F. 4. Guil. Miquel. (Cum tebula IIL.) I ramis arboris sexagintapedalis, probabiliter e Classe Co- iumniferarum®), in distrietu Batta insulae Sumatra erescen- tis, mense Januario singularem detexit indefessus Dr, F. Jung- huhn nafurae formatrieis progeniem, vehementer adeo a frondosae arboris partibus reliquis abhorrescentem, simulque onformatione perguam regulari et omnimodo eonstanti, nee non colore fusco-Autescente oculos allicientem, ut normale quoddam organon sibi obriaın esse fere eredens, forihus for- san accensendnm, carpta ejus specimina herbario suo inse- ruit. Nec perinde miremur, si botanicis, qui omni apparalu *) Stercnliecen, Buettneriacea vel Tillacea! ex habitu, stipulis parvis deciduis, pube stellata. — Folia ovata vel eiliptico - ovata acuminata, sobintegerrima , repandula cum denticulis fere ob30- letis, costulata, 3-4 poll. longa, adulta fere giabra. Gemmas axillares ellipaoidene a dorso leviter compressae, cum radimento alterius gemmae inter petiolum et gemmam normalem. necessario armati , miraculum Sumatranum acenratius exami- naverunt, facum faetum fuisse compertum habeamus. — Ta- bulam antem scripliunenlae meae adjertam, prius inspicere velis, lector benevole, ut consentientem Te haheam, si oculis intuentibus tantummodo judicare concessum foret, eum vix eastigandum esse, qui cum Lichenibus ramosis, cum Ra- malinae seu Everniae specie, hane naturae indicae progeniem comparaverit, vel inanditae cujusdam Loranihaceae novitatem se adspicere erediderit, vel de novo Rhizanthearum genere cogitaverit, aut, si constantem e foliorem axillis ortum ani- madverterit, arboris ipsins organon nuncnpaverit, cum infle- rescentiis ramosis v. c. quarundam Artocarpearum (ex. $r. Dicranostachydis) comparandum, — Qunm primum specimina manı tenerem, inserlionis locum constanfem et formae in omnibns congruentem similitudinem vidissem, de monstro co- gitare vix ausus fai. Ocnlis manibusqgue antem armaliscer- tiora edoctas som. @nae viderim jam enarrare liceat: 1) Occurenng monstri specimina in ramis diversae aelalis, in ipsis ultimis ramulis superne folia adhuc ferentibus, in bi- ennibus triennibusque, semper exacte e gemmae axillaris loco Protrusa. 2) Quae in ramis annnis adsunf, minora et teneriora de- prehendo quam guae in bieunibus et haec iterum minora quam quae in triennibus occurrunt. Aetatis differentiae indubiae exinde facile agaoscuntur, 3) Ubi monstrum exerevit, gemmae nullam vestigium superest. 4) Qua causa gemma (foliifera vel florifera 2) perüt vel ita in monstram exerevit, non constat, Video hie vei illic locum, quo gemmae non efformaturae evannerint, quidquam tumentem,, corlice leviter protruse ac disrupto , ei sectione in- en 28% stituta telam suhjaceniem auctam hovam quasi crealiohem enitentem. Hine aliqua cum veri specic coneiudendum, mon- sira esse ipsarım gemmarum casu destructarum progeniem, gemman ipsam ils autem semper antecedere. Insectorum ictns vel ova nusquam inrenire pofui. 5) Ramnlns annnus infra vel supra monstri inserlionem hand tumet; annosiores autem constanti, quanlum e meis speeiminibus judicare lieitum est, lege inferne praeter nor- mam tumescentes, supra vero contracti apparent. Tumescen- tia hand plane absimilis est illis inmoribas, quae e radieibus intensis Eoranthacearom oriri solent, unice tamen constat aucto ligni caeterognin normalis ineremento; 6) Ramis hand extus saltem adhaerent aut breviori nexa tantum cum is janelae deprehendnntur, sed axium lateraliam more eonnexae suut, Äfibris scil. ligneis nnitis corticisgue in- volucro e ramo conlinuato exteriorem sen dorsalem excrescen- tiarum superliciem obducente. 7) Omnibus his excrescentiis eadem est ramikicalio, color et siruetnra. 8) Quum illae ramorum annosiorum majores, rigidiores, erassiores, magisque lignosae sint qnam juniorum, eas ultra annnae vegetationis terminum existere et inerescere constat. 9) Ipsins arboris partes esse, sed in legitima organorum serie heterogeneas, e praecedenlibus satis liquet. 10) Basis ima omnibus est eylindriea, brevissima, omnine axis wormalis in modum composita, exins saltem dense pile- ram stellaterum diutins persistentinm 1omento fusco-Inteole „obdueta. In innevationibus arboris legitimis simile est indu- mentum, sed laxius ritiusgne decidaum. Pili (üg. E. a.) plane üdem, scil. stellati e 5—6 vel eiiam ®-——8 radiis simplieibus rertis vel leriter curvulis, mon artieulaiis kyalino - diaphanis vacnis vel nncleis pulchre luteis per seriem simplicem dispo- sitis (cellulae flinles veram indistineiae) faretis, Inteo -colo- ratis, inaequilongis, erecto-patulis communi basi distineta vulgo etiam Iuteolo- farcta, ellipsoidea vel brevi-conica zni- ts, — Statim supra brevem illam basin in tres, quataor, quingne, imo fere sex partiliones longitrorse finduntur campa- nae ad direcfionem divergentes singulasque quotam exhibentes basis cylindricae partem, pagina exteriore convexä corlice dense pilifero obductas, interiore superfieie canalieulatim con- cavatä, tela cellulosa albida haud crassa sed satis firma, me- dullae scil. parte superstite, investitas, intus autem fibris ligneis compositas. 10) Singulae partitiones per longiora breviorave inter- valla, eodem modo in duas angustiores dichotome findantur, et repetitur kaec dichotomia ad giintam, sextum septimumve gradum usque, segmentis superioribas continuo angastatis, caeleroguin omnino consimilibus ; ultimaram apices emarginali, dein bifidi alque bipartiti sunt; partitionibus Acerescentibus dichotomiae obfinent, Incrementum longitudinale itaque puncto vegetationis terminali obtecto peragitur, radicum quarundam more etiam iteratim bipartito. 11) Comparatis speciminibus in ramis diversae aetatis obris, ea in junioribus inserta reliquis non valde hreriora invenianfur: inerementum longitndinale itaqgue primo anno ma- jori eum energeia perfci videtur quam sequentibus. Attamen seggentibns etiam annis adhuc eontinnari, majori diebotomiarum zumero in senioribus observato eflicitor. Incrementum traus- versale autem, ut in internodiis dicotyleis feri selet, conli-. auum est stralis extus auelis, quod maxime confirmater CoM- paralis sectionibus transversis partium inferiorum Jiguosaram et superiorum mnulto tenuiorum et adhuc herbacearam; : 13) Specimina janiora qnater vel. quinguies bifarcata, 5 cehlimetra, vetustiora, ad septimum gradum partita, jam 9 centim. alta offendo. 14) In segmentis transversis (fig. E.) et lougitrorsis (Sg. H.) partitionis quarti ordinis in juniore specimine, 46)" eireiter sub mieroscopio anctis, conspieiuntur: a) Pilorum tomentum corticem olducens, pilis stellatis basi Bun CDS EEE communi prominnla insertis (conf. $. 10. p. 287.). b) Cortex e cellulis parvis pachytichis parenchymaticis Iuteo- coloratis parum translucidis compositus, ec) Libri tenue stratum, cellulis elongatis angustis ei quid- quam compressis uni- vel vulgo biseriatis, 2 d) Zovua e cellulis mollissimis pressione sub exsiccatione per- acta nimis difformibus non accurate definiendis conflata, MW angusia, opaca, regionem exhibens cambialem. e) Lignum, in quo vasoram lumina admodum inaegnalia, in universum vero perangusta, et non nisi augmento 500 - diam. fere adhihito, satis perspiene conspiei possunt; sunt vasa satis pachyticha punctata, punctis rotundis vel trans- verse -elliptieis plerumque densis, sed etiam dissitis, per series transversas annulares vel spirales dispositis. Vasa plurima, lieet in universum valde augusta, per intervalla (quoties in singulo vase, non perscrutatus sam) subito dilatantur , ellipsoideam fere expansionem obferunt ibique nequageam punctata sunt, sed in parietibus caeterum sa- ; tis diephanis annnlata vel plane spirifera deprehendun- tar. Nulla antem inveniuntur vasa quae per totam sun decarsum spiralia aut annnlata sint. — Caeterum aliquot fibrae impnnetatae religuis interpositae annt. — Radii me- dnllares haud admodum distineti, nec tamen desunt. F) Ultimum stratum, medullae parte superstite constitutum, eellulas obfert incrassatas parietibus canaliferis indeqne WeRE, 3s He. 19 “. . punetatis; antimae megis complanatae laevem efhciunt strati superkciem, e qua vero hic illie eellulae suhglo- bosae solitariae geminaeve tenerae hyalinne emergunt, eum suhjacentibus non nisi leviter eonnexae, hymenium fungorum basidiosporum e Jongingne im menlem rerocan- tes. — In apicibus partitionnum ullimis sub strato hose mednllari faacicali vasorum separati simplices vel diche- tomi decurrunt, exins (anguam siriae albidae visihiles (ig. D’). 15) Organeram appendicularium nullum vestigium ullibi obrium. 16) Structura ipsorum ramoram arborig omnino analoga ent, lisdem telis conflata. 17) In casn nostra itaque gemmerom axillariam (folü- ferarım vel Roriferarum?) prohabiliter fere desiructarum vel ab initio inde abnormigm, perversa avolutio, qua axis in lom- gitudinem excrescens, longitrorse Üssus, segmentis cgnlinuo hifersatio, elangatag vegetstione terminali inerescens, demlis internodiorum limitibus cum Suppressa omni erganerum appen- dicularium evolution, Bamificationes nen axes completos, end aegmenta longitrarsa saltem efficiunt, formae semicyliu- " Arico-canaliculstae, hinc gortice, illine medulla ohdneta, Cor- tox cam gelate parum mutatur, juvenili pilorgan indwmento persistente; liganm normaliter acerescit et indureseit, — Cum polyeladia vol fageiatione kaec progenies abnormia eomparari non poteat, au PERIPHEREN 291 Tabula adjeeta (HI) monstrat; 4. Ramulum arboris foliifernm, in eujas parte inferiore. B. Juvenilis exerescentia, naturali magn., cum apieibus paullo auclis B‘, B.. C. et D. Excrescentiae provectiores, 2. m., in ramo anno- siore, infra insertionem tumente, C’, C’ apices aucta maga. — D' apex fortins anchus, a facie intema ad fascienlos vasorum monstrandos. E. F, Sectiones iransv. et longitrorsae, $. 10. p. 288*) de- seriptae, cl 6. Segmentum ligni, eum radiis medullgribus parallelum, 400es auchum, j H. Nasa panctata, medio (*) aunuli- vel spirifera, magjs adhue aucta. Parieteg punctadi, infra forum demissi, ad- speotam reticulatum aflerunt (**). *) Sphalmate 10) et 11) in pagina 288 pro 13) et 12) poaita num 19* De Salviae specie Mexicana, disserit D.F.L. de Schlechtendal. Veriis Salviae generis abundat forınis imperium Mexicänum, guarum plures florum splendore et magnitndine ocnlos alli- cientes hortorum nostrorum decas sant, relicto earum haud exiguo numero, quae corollis quidem amoene coloratis ei pictis sed parvis sese praebent. Inter quaa ignebiliores col- locanda erit species, quam benerolentiae elar, Schaffner © regione circa urbem Mexico debeo. In sectionis seplimat Benthamianae paragrapha secunda : Membranaceae , ubi Septein species enumerantur, quaram sex Mexico pafriam ha- bent, sexta vieinam Guatemalam, haec forma loeum eblinel, sed vix novam proclamare audeo, quamvis distingnere possum- Salvine capitatae nomen ei dabimus propter inflorescen- am ex unico dnobusve verticillastris sibi approximatis com- positam, quae capitulum longo peduneulo innixum mentiri videtur. Plants tota 5—6-pollicaris simplicissima (ut videtur an- aua). Radix oblique descendens semipollicem cireiter long% ramis multis longioribus iterumgue ramosis augetur et in CAu- len transit quadrangulum, inter angulos obtusos ex petiolo- rum conjuuotione canaliculo augusto notatum et pilis breribus in canalienlo densioribus hirtellum,. Foliorum paria duo infma desent, tertü, quarti et quinti paris adsunt folia, quae inferne longius inter se distant quam superins et petiolum habent pilis brevibus densius obsessum intermixtis interdam longio- ribus, lamina sua dimidia in inferioribus vix v. paullo, in su- perioribus multo breviorem. Lamina late ovaia vel ovata, acutiuseula vel subaenminata, basi nunc obtusa et subtrun- vata sed in medio leviter in petiolum protracta, praeter basin infegerrimam dentibus fere creuiformibus eineta, membrana- ces, fere concolor, supra pilis brevibus albis quam in caule majoribus et 'crassioribns adspersa, subtus et ad marginem minoribas. Pili ex simplici cellalarum serie compositi. Pe- duncnlus inde ab ultimo folioram pari circiter 11/3 — 2 poll, longes. Verticillastri pluri- et densillori. Folia floralia semi- rotunda medio acuminata acuta, plus minus acutis et pilo ter- minatis dentibus cincta, retieulato- venosa, longioribus pilis guam reliquae partes sed in rete vasculoso imprimis ad- spersa, calycibus paululum breviora. Calyx angustus inferne attennafus, nervosas, nervig aligaot inter se irregulariter ana- stomosantibus, simili modo ut folia floralia pilosus, subbila- biatus, labio supero ex unico dente acuto panlulum latiore constante, infero ex duohus, acutiore et profundiore qaam ab postico inter se sinu distantibus, et nervo medio percursis, dum in postico nervi duo hand salis perspicne dignoscendi sant. Corolla coerulea calyce angustior, ringens bilabiata, labio supero parvo ereeto leiter enenllato, inferiore multo longiore horizontaliter porrecto trilobo, lobis lateralibus bre- vibus rotundatis, medio substipitato subreniformi, bilobo et denticulato. Tubas intes nudus calycem longitudine aequat. Superficies corollae externa pilis minutis glandnliferis hine inde adapersa est. Stamina dno, comnectiris antice deflexis sublinearibas longe connatis, altero apice libero antheriferia. a Stylns apive bißdus, Yamo superlore Iongiore subulato Acuto, inferiore abbreviato Ad apicem panlulum dilatate., Achaenia imimatura oblonga laevia. Qua enm descriptione si Mexicanas comparas species aflınes mox videbis tanta cum lis jüneiam esse nostram affinitate, ut so lummodo »tatura minor et canlis simpliritas et indnmenti ra- tie kam distinguere videantur. Qnae Hifferentiae qunm forsan korti euliura vel in solo fertiliori evanescere possint, hand sufficere videntur pro specifito charactert. S, Ryptoides, eu- jus iconem videre hand tontigit, offert canlem virgalo -rame- sata, 1-—17/, pedalem, folin multo majora, corollam glabram et calycem vix superantem. S. dapleurbidi est ramositas Sin- gelaris ex diagnesi #0la vix rite pereipienda. 3. Zasiote- phala vertiäillasiris albo -Ianatis differre videtur. S, Moci- nor vorollis majoribus, talyeibus eanesreutiban et rAcemi siraplieis vertieillasteis vemetis distat. Reliquae longins rede- dunt. Seipina watura Westriptae planta, fortassis exspectands «t in korto zulenda, mox ostenderent, wirum formam nanam, 6X oami purie simplichorem, alies jam nötae Insum, vel propriam speeiem deolarare dekemus, Ueber die Formen der Blätter und die Anwendung der naturhisterischen Methode auf die Phytographie, von Ludwig von Farkas-Yukotinovie, Mitglied der krostisch- slavonischen Landwirkhschafisgesellschaß® zu Agram und des »oelagisch - botanischen Vereins in Wien. Vorwort D. Hanptzüge zu der gegenwärtigen Abhandlung habe ich in meiner kroatischen Muttersprache entworfen — da aber die Zahl der Botaniker in Urvatien und Siaronien gegen- wärtig noch ziemlich klein ist, so entschloss ich mich, die- selbe in deutscher Sprache dem Urtheile der Botaniker vor- zulegen. Es mag vielleicht gewagt von mir sein, auf dem Felde aufzutreten, auf welchem so viele gelehrte Natur- forscher Grosses leisteten, aber ich hane auf eine freundliche Aufnahme um so mehr, weil ich einzig und allein die Ab- sicht hege, für die Wissenschaft einen vielleicht nicht ganz unnützen Beitrag zu liefern. Eine jede Neuerung, wenn sie nicht ganz sinn- und grundios ist, erzeugt gewöhnlich eine Opposition oder doch Wiederlegungen; sie bat aber schon dadurch theilweise eine Resultat erzielt, wenn sie zu Erläuterungen Anlass ge- geben hat. Wenn dieses auch hier der Fall wäre, so kann es mir nicht anders als angenehm sein, wenn ich die Mei- nung eompeteuter Richter über meine Ansichten vernehmen werde. Einem Jeden ist seine durchdachte und feste Mei- nung theuer, und ich stehe auch nicht so leicht von meinen Grundsätzen ab; wenn man mich aber eines Besseren beleb- ren wird, 30 bin ich bereit, den besseren Ansichten zu hul- digen; vor der Hand aber kann ich mich mit den Grundsätzen der jetzigen Botanik durchaus nicht befrennden. Als ich im Beginn meiner jetzigen Lieblingsstudien, näm- lich der Mineralogie und Geognosie, unter anderen mehreren Werken die herrlichen Grundsätze in der Mohs’schen Mine- ralogie gewahr wurde, da konnte ich mich von denselben nicht mehr trennen; dieser Scharfsinn, diese so richtig anf- gestellten und angewandten Wahrheiten überzeugten mich 80, dass ich nicht im mindesten zweifle, dass diese Grundsätze anf das ganze Natnrreich anzuwenden wären, ja sogar, dm sie als die allein richtigen angewendet werden müssen. Kreutz in Croatien, am 1. März 1854. Ber Verfasser. Formenlehre der Blätter, > $. 1. Jene Linie, welche das Blatt von allen Seiten einschliesst und über welche hinaus die Kontinuität der Blatt- substanz aufhört, bildet: die Gestalt des Blattes. $. 2. Die Beschaffenheit der das Blatt einschliessenden Randlinie kann verschiedenartig sein. Sie ist der Erfahrung nach gleichförmig oder ungleichförmig laufend, durch regel- mässige oder wnregelmässige Einschnitte oder Biegungen he- zeichnet, & 3. Diese Verschiedenheiten der Bandlinie werden auf folgende Hauptkonstruktionen zurückgeführt: Wenn die Randlinie gleichförmig zuläuft, ist sie: ganz- randig, integerrima. Wenn sie regelmässig zugerundete Einschnitte besitzt, ist Sie: gekerbt, crenata, . Varietäten hiervon sind kleingekerbt, minute crenata oder orenslata, und grossgekerbt, grosse erenala.. Wenn die Randlinie regelmässig zugespitzte Einschnitte, die nach Aussen hin Ecken bilden, besitzt, so ist sie: ge- zähnt, dentuta, Varietäten hiervon sind: Aleingezähnt, denticulata; tiefgezähnt oder gesägt, serrata; buchtig gezähut, sinuato- dentata oder runcinaia, Wenn die Randlinie behaart ist, heisst sie gewimpert, ciliata; wenn sie aber mit steifen oder stechenden Spitzen versehen ist, dann wird sie szechend, mucronata oder ac#- leata genannt. 208 Ausser diesen kaun es vielleicht noch einige weniger we- sentliche Verhältnisse der Randlinie geben, welche aus der Erfahrung zu schöpfen und mit einem passenden Worte zu benennen sind; so könnte man auch sagen 2. B, ungleich gezühnt oder gekerbt, inaequaliter dentata und crenata, oder doppelt gezühnt, duplicato-dentata, serrata, crensu- iata u.8. w. $. 4. Die hier angeführten Eigenschaften der Randlinie eines Blattes sind alle, welche ihr zukommen; die anderarti- gen Verhältnisse, welche noch allenfalls an ihr wahrgenom- inen werden können, beziehen sich nicht mehr auf dieselbe, vielmehr sind sie eine Eigenschaft der Blattform selbst, wel- che durch eine solche Beschaffenheit hervorgebracht wird. 8. 5. Die Randlinie ist in Hinsicht der Gestalt des Blat- tes der wesentlichste Theil, weil von ihrer Beschaffenheit le- diglich dieselbe abhängt. Im Laufe der Randlinie giebt es ausserdem noch zwei Hanptpunkte, welche die Basis aller Formenmodifikationen be- dingen; diese sind: der Sirz oder basis und der Gipfel, apex. Der Sitz ist der untere Punkt, an welchen das Blatt an seinen Stiel angeheftet ist, der Gipfel aber der entgegenge- setzte höchste oder weiteste Punkt des Blattes. j Der Sitz kann sein: I) eben oder sleichförmig, basis plana, wie z.B. Salix reticulata, Üotonenster tomentosa, Aronia Ame- lanchier ; "®%) einschiessend (iu den Biattstiel), Infiuens; 2. B. Rosa Pyrenuiva, Cunanbis sativa, Sorbns Aria, Cardamine trifolta, Rhamnus cathartica, Mediengo macwlata, Alnus glutinosa ; 3) eingeschnitten, incisa; 2. B. Urtica dioica, Homo- &yne alpina, Lysimachia Nummularia, Genm ur- banım, U. 8. W.; 4) eingebuchtet, sinuata; 2, B. Asırmm ceuropaenm, Gie- choma hirsutum, Arisiolochia longu, Laserpitium asperum, Senecio alpinus und cordatus Behb., u.s.w.; 5) Gezogen (in den Blatistiel) protracta; 2. B, Hieracium murorum, Cineraria spathulaefolia, Senecio Doria, Bupleurum falcatum, Cardamine trifolia, Arabis Turrita, Heleborus niger. Der Gipfel ist: 1) gerundet, apesr sphuericus und rolundatus; z. B, Lysmachia Nummuluria, Homegyme sylvsstris, Asa- rum europasum, Giechoma hirsium, Artsteleckia longa, Laserpitiem asperum, Stachys alpina, Rom Pyrenaica, us W.; ®) aumpf, obtusus; 2. B. Gotonsaster tomentosa, Ülne- rarta spathulaefolia, Senecio Dorin, Bupleurum fal- cutum, Rhamnns cathartica; 3) scharf, acuius; =. B. Senecio alpinus, Urtioa wrens, Hierasium murorum, Arabis Turrita, Helleborus ni- ger, Rubus discolor, Genm urbanım, Acer mon- spessulanum und platunoides; 4) gespitzt, acuminatus; z.B. Pulmonaria mollis, Parie- taria officinalis, Sagittaria sagittifolia, Crataegus nigra, Cucumis sativus, Bryonia dioica, Delphinium intermedium, Astrantia mujor; 5) eingedrückt, retusus; =» B. Medicago maculata, Buxus sempervirens, Ainus glutinosa, 8. 6. Die Nater hat die Blätter en gesrhaffen, dass beim Anblick eimiger in uns die Vorstelleng von einer beinahe regelmässigen oder symmetrischen, — bei anderen wieder einer aus mehreren einfachen zusammengeseizten Gestalt ent- steht, bei anderen endlich das Dasein einer regelmässigen oder symmetrischen Gestaltung gänzlich vermisst wird. In Folge dieser natürlichen Eigenschaft werden alle Blät- ter in drei Hauptklassen eingetheilt: a) in einfache oder eingestaltige Blätter, folia haplo- morpha; 5) in vielgestaltige, folia polymorpha; c) in ungestaltige, folia amorpha. Folia haplomorpha. 8. 7. Die den Rand des Blattes einfassende Linie kann gleichförmig fortlaufen oder sie kann regelmässige, zugeran- dete oder spitzige Einschnitte derart besitzen, dass man sich über ihre hervorragenden höchsten Endpunkte eine solche zweite ideale Linie denken kann, dass diese der Haupiform, welche sich bei der Anschanung des Blattes ergiebt, voli- kommen entspreche; in welchem Falle die Linie, welche wir uns an den unteren Ecken oder Biegungen der Einschnitte als untere Randlinie vorstellen, mit der oberen idealen Linie eine parallele Stellung einnehmen wird. Die kleinlichen Versrhiedenheiten, welche sich an einer gekerhten oder gezähnten Randlinie bei einem Blatte zeigen, lassen sich durch: die einfache und natürliche Kombination aufheben, dass nämlich die obere ideale Randlinie dieselbe Gestalt bezeichne, welche ‚die untere ideale wiedergiebt, — beide aber der Grundform des Biattes entsprechen. Die Blät- ter von Asarum europaeum, Glechoma hirsutum, Aristo- lochia longa, Laserpitium asperum, Senecio alpinus, Stachys alpina, Rosa pyrenaica, Urtica wrens, Betonice officinalis, Hieracium murorum, Urtica dioica, Cannabis sativa liefern den Beweis dazu. 6.8. Da es aber unbezweifelbar wahr ist, dass es noch viele andere Blätter gebe, welche eine den hier angeführten zwölf Blättertypen gleiche oder ähnliche Konstruktion besitzen, so entsteht hieraus eine grosse Klasse von Blättern, nämlich die der Haplomorphen, in welche alle durch die oben ange- fährten Merkmale characterisirten, uns bekannten Blätter, so wie auch diejenigen, die wir allenfalls erkennen sollten, ge- hören müssen. $. 9. Bei aller Einfachheit der Gestalt oder Haplomorphie der Blätter zeigen diese dennoch eine so bedeutende Verschie- denheit zwischen sich, dass es unmöglich wird, sie als iden- tisch anzunehmen; es ist daher nothwendig, diese Verschieden- heit näher zu beleuchten. $. 10. Es hat jedenfalls seine Schwierigkeit, die For- men der Blätter nach fest bezeichneten Regeln zu ordnen, weil diese nicht jene Regelmässigkeit besitzen, durch welche Sich die Krystallgestalten der Mineralien auszeichnen; es zeigt sich aber dennoch bei vielen Blättern eine entschiedene Tendenz zur Nachahmung gewisser geometrischer Formen und eine Approximation an dieselben; es kömmt daher darauf an, diese Approximation aufausuchen, da, wo sie vorhanden ist, hervorzuheben, und die Begriffe hiervon auf die bezügliche regelmässige Gestalt zu leiten. — Andere Blätter zeigen sich als nachahmende Gestalten von solchen Dingen, über deren Form kein Zweifel entstehen kann, — noch andere Blätter- formen endlich sind so allgemein bekannt oder sie gehören einer ganzen Pflanzenfamilie au, so dass bei ihrer Nennung keine irreführende Vorstellung möglich ist. a Eintbeilung der haplomeorphen Biätter. $. 11. Die haplomorphen Blätter zerfallen in folgende Formen: a) Sphaerisch; sphärisch ist das Blatt, wenn die senk- rechte Linie vom Gipfel bis zum Sitze des Blattes kürzer ist, als die horizontale Linie, welche das Blatt in seiner grössten Breite schneidet; wie es z. B, die Blätter von Caltha palu- stris und Asarum europaeum zeigen; die das Blatt unfas- sende Raudlinie ist stets von den beiden Endpunkten des dia- metralen horizontalen Durchschnittes gegen den Gipfel nach aufwärts und gegen den Sitz des Blattes nach abwärts eine sphärische, die sich jedesmal am Gipfel mit der ihr entgegen- kommenden Linie gleichförmig vereinigt und in sie verläuft; am Sitze des Blattes aber mit runden, mehr oder weniger tiefen, lappenartigen, eingebuchteten Einschnitten endigt, oder endlich ohne jede Veränderung ihrer Lage dem Blattstiele gleichförmig zuläuft; z. B. Caltha palustris, Asarum euro- pacum und Salix reticulata, Lysimachia Nummularia. Bei den ganzrandigen Blättern ist ihre Gestalt voll nnd ganz durch die Einfassungslinie hezeichnet; bei den gekerbten und gezähnten Blättern ist sie nicht vollkommen ausgespro- chen, sie ist bloss durch die Endpunkte der höchsten Ein- schnitte und Einbiegungen, weiche als vereinzelte Punkte der die wahre Gestalt beschreibenden idealen Randlinie zu be- trackten sind, angedentat; diese ideale Linie bezeichnet die wahre einfache Gestalt des Blattes, und weiset ihm zugleich seinen bestimmten Platz zwischen den sphärischen Blättern aus wie z. B, Homogyae alpina und sylvestris, Malva parviflora. Ein Folium sphuericum ist folglich : Folium diametro horizontali lengiore quam verticali, Tinea marginali utringue sphuerica in apicem rotun“ datum confluente, basi sinuata, incisa, vel plana. 2a 303 Die Modifieationen der Randlinie nnd des Sitzes am sphä- rischen Blatte können felgende sein: 1) Folium sphaerieum integerrimum ; Salir retieulata, Asa- rum europaeum, Lysimuchia Nummwlaria. %) Folium sphaerioum erenatum; Glechoma hirsutum und Caltha palustris, 3) Folium sphaerienm dentatum; Pesasites albus, Homo- Syne alpina und sylvestris. 4) Folium sphaericum basi sinnata; Caltha palustris, Asa- rum europaeum, Petasites albus, Malva parviflora. 5) Folium sphaerieum basi plana; Selix reiiaulara, Lysi- machia Nummularia. Man wird also bei einer Pflanzen-Diagnose z.B. sagen können: foliis sphaerieis basi sinuatis, dentatis, — oder fol. sph. basi plana, integerrimis, eiliatis, toımentosis, oder sinuato- dentatis, mueronulatis, u, 8. An der Definition des sphärischen Blattes ist nichts zu ändern, deun wenn man von den Begriffen, die in Folge die- ser Definition vom sphärischen Blatte entstehen, etwas weg- nehmen oder hinzufügen wollte, so würde man das Grund- wesen verändern, wo es dann kein sphärisches Blatt mehr wäre. Die Natur hat dem sphärischen Blatte in seiner Form die Tendenz zur Nachahmung eines Zirkels aufgedrückt, da aber diese Nachahmung nirgends bis zur Vollkommenheit gedichen ist, so muss sie dort ihre Grenze haben, wo sie aufhört ihrem Vorbilde ähnlich zu werden; im vorliegenden Falle hört ein sphärisches Blatt einem Zirkel ähnlich zu sein dann auf, wenn die diametrale vertikale Linie länger ist als die hori- zontale, weil sich dadurch das Blatt verlängert und die An- wähernng an den Zirkel mehr und mehr schwindet. — Die 304 Einbuchtung am Sitze eines sphärischen Blattes macht keinen wesentlichen Unterschied, weil erstens: ein sphärisches Blatt nur ein zirkelähnliches und kein vollkommener Zirkel ist; zweitens: weil die Unterbrechung der Blatisuhstanz am Sitze des Blattes durch Verlängerung einer idealen Linie ersetzt werden kann, was im Falle eines verlängerten Blattes, obne einen Theil der Blattsubstanz selbst ausscheiden zu müssen, durchaus nicht geschehen könnte, und so die Form des Blat- tes gänzlich zerstören würde. b) Oval. Oval ist das Blatt, wenn sein diametraler ver- tikaler Durchschnitt, vom Gipfel bis zum Sitze des Blattes gezogen, länger ist, als die durch die Mitte gedachte diame- trale horizontale Linie, und welches von kurven Randlinien derart eingefasst ist, dass diese am Gipfel zugerundet, stumpf oder eingedrückt, am Sitze des Blattes aber gleichförmig und eben oder in den Stiel einfliessend einlaufen; z, B. Rosa py- renaica, Salix reticulata, Sorbus Adria, LCotoneasier tomentosa, Aronia Amelanchier, Rhumnus cathartica, Buxus sempervirens, Alnus glutinosa, Was in Hinsicht der ganzrandigen, gekerhien und ge zähnten Blätter hei der Beschreibung des sphärischen Blattes angeführt wurde, gilt auch hier ebenso, wie bei allen noch unten anzuführenden Blättern. Ein Foliun ovale ist also ein: Folium diametro verticali longiore, quum horizontal, linea marginali utringue curva in apice rotundato ob- tuso, vel reiuso connexa, basi plana vel in petiolum influente. Die verschiedenen Variationen der Randlinie bleiben die- selben, wie 'soiche beim sphärischen Blatte angegeben wür- den; es ist ein folium ovale erenatum oder dentatnm, apice u Se 305 rotundato oder refuso, — hasi plana oder in peliolum in- Anente, 1. 5. w. Die ovale Form kann nur durch die Verlängerung der vertikalen Durchschnittslinie hervorgebracht werden, wo dann die horizontale stets kürzer bleibt; der Gipfel des Blattes muss stumpf oder zugerundei sein, weil bei einer anderartigen Kon- struktion eine neue Gestalt entsteht, welche die Vorstellung von einer ovalen Form verwischt; der Gipfel kanu jedoch anch eingedrückt sein, weil man sich über diese Lücke eine Linie denken kann, die gewissermassen den Mangel der voll- kommenen Blattausbillung ersetzt und ihn mit der Hauptform in Einklang bringt, Eben so verhält es sich mit dem Sitz des Blattes, der keine andere ansser den oben angeführten zwei Konstruktionen hei einem ovalen Blaite haben kann, weil sonst eine Vermischung der Blattformen erfolgen würde. e) Lanzettlich. Lanzettlich ist das Blatt, wenn seine kurven, rundgebogenen oder wenig geneigten, fast parallelen Randlinien gegen den Gipfel derart lanfen, dass sie dert eine kurze oder verlängerte Spitze bilden, am Sitze des Blattes aber sieh gleichförmig, eben begegnen oder in den Stiel ein- liessen; z. B. Cannabis sativa, Myrlus communis, Mer- curialis ovata, Parictaria officinalis, Sulie Russeliana, Rubus discolor. Bei den lauzettlichen Btätterformen findet eine reihei- weise Abstufung von einem breiten oder oval-Janzeitlichen Blatte bis zu eiuem schmal-lanzeitlichen statt, mm es sind natürlich diese Verhältnisse bei der Blätterheschreibung mit einem charakteristischen Worte zu bezeichnen. — Es ist noch zu bemerken, dass bei den lanzettlichen Blättern, wie auch bei allen anderen, die noch zur Klasse der Haplomorphen ge- hören, das Verhältniss des vertikalen Dianneters zum hori- zantalen stets dasselbe sei, wie hei einem ovalen Blattes; weil Mh I Ben. ” 306 alle diese Blätierformen eine längliche Konsiruktion haben, folglich eine grössere Länge als Breite haben müssen. Folium lanceolatum ist ein: Folium diametro verticali longiore, quam horizontali, linea marginali utringque curva; rotunduto- inclinata, vel puralleliformiter in apicem aculum vel acumina- tum concurrente, busi plana wel in peliolum influente. Die Variationen dieser Blätterformen wird man z. B. fol gendermassen angehen können: Folis ovali-Janceolatis, acuminatis, Integer communis, Parietaria offieinalis. Foliis ovali-lane, acutis, inaequaliter dentalis; Bubus discolor. mis; Myrtus Foliis anguste lanc. integerrimis, aeutis; Sal Russe liana, Fol. anguste lanc. serratis, acuminatis; Cannabis sutiva. Man könnte vielleicht bei der Aufstellung der lanzettlichen Blätter sich veranlasst fühlen, die Bemerkung zu machen; dass die Vorstellung von einer Lanze, nach der man die Blätter henennt, ungewiss und schwankend sei, indem cs 50 verschiedenartig konstruirte Lanzen gäbe, und man nicht wisse, welche Lanzenform für den Botaniker maassgebend sei; — allein man kann darauf enigegnen, dass es sich hier nicht um die Lanzen selbst handle, die noch so verschiedenartig sein mögen, sondern dass man hier bloss von Blüttern rede, die ebenfalls verschiedene Varietäten besitzen, und zwar nur insofern rede, als sie bei aller ihrer Verschiedenheit dennoch in der Haupiform den ebenso verschiedenen Lanzenarten wie- der in ihrer Haupiform entsprechen; und wenn man dann noch alle Blätter, die zu den lanzettartigen gezählt werden, in Praxis wird kennen lernen, so wird man um so weniger darüber in Zweifel gerathen können, weil in der Beschreibung .. 307 des lanzeitlichen Blattes die charakteristischen Kennzeichen genügend angegeben sind. d) Herzförmig. Herzförmig ist das Blatt, wenn sich am Sitze desselben seine kurven Randlinien derart vereini_ gen, dass sie daselbst eine rundliche Einhnehtung bilden, oder in zugerundeten oder gerade eingeschnittenen Iappen einfal- ten, am Gipfel zugerundet oder stwnpf in einander verlaufen, oder aber in einen scharfen "oder lanzgespitzten Winkel en- den; 2. B. Adristolochia Tonga, Laserpitium asperum, Se- necio alpinus, Stachys alpina, Betonica officinalis, Ur- tica dioica, Die Form eines herzförmigen Blattes ist der Grundidee nach ein ovales Blatt, von diesem jedoch wesentlich durch die Gestaltung seiner Basis verschieden, und eben die Gestal- tung der Basis macht diese Art Blätter der allgemein hekann- ten Form, in welcher man gewöhnlich ein Herz bildlich dar- zustellen pflegt, so ähnlich, dass man durchaus keinem schwankenden Begriffe Raum geben kanı, wenn man diesen Blättern den Namen „herzlörmig“ beilegt. Ein Folium cordatum oder cordiforme ist daher: Folium diametro verticali longiore quum horizontali, linea marginali utringue curva in upicem rotundalum, obtusum, acutum vel acuminatum, in busin vero rolun- dato-, vel inciso-lobatam, vel sinualum in/luente. Es findet hier bei manchen Blättern gewissermassen ein Spiel der Natur statt; wir sehen, dass einige Blätter in der Gegend des Gipfels viel breiter sind, als in ihrer Mitte, ge- gen den Sitz zu nach abwärts aber schmäler werden, und am Gipfel selbst eingedrückt oder rundlich eingeschnitten sind; diese Blätter erhalten dadurch die Form eines zu den oben beschriebenen Formen umgekehrt gestellten Herzens; sie sind ihrem Wesen nach nichts anderes, als ein herzföriniges Blast 20 * 308 mit einer verkehrten Stellung, sie können also nicht als eine eigene selbstständige Blätter- Art angenommen werden, son- dern sie bilden eine hlosse Varietät der herzförmigen Blätter, die wir, wie schon bis jetzt üblich, mit der Benennung „ver- kehrt-herzförmig“ benennen wollen; fol. subcordatum Bei- spiele hiervon sind Medicago , Trifolium und Oxalis. e) Spatelförmig. Spatelförmig ist das Blatt, wenn seine kurven oder rundlich gehogenen Randlinien sich in einen zugernndeten, stumpfen, eingedrückten, scharfen oder langgestreckten, spitzigen Gipfel begegnen, am Sitze des Blat- tes aber in den Stiel gezogen sind und an beiden Seiten des- selben nach abwärts laufen; z.B. Hieracium murorum, CH neraria spathuluefoliu, Senecio Doria, Bupleurum fal- catum, Pulmonaria mollis, Arabis Turrita, Helleborus niger. Die 'spatelförwigen Blätter sind ihrer Hanptform nach zwar nichts anderes als ovale oder lJanzetiförmige Blätter, weil sie sich aber durch ihren gezogenen Sitz von den ühri- gen Blättern hinlänglich mnterscheiden, und in der Natar viel- fach vorkommen, so hat man jedenfalls einen Grund, sie in eine eigene Art zusammenzufassen. Ein Foliun spathulatum ist ein: Folium ‚diametro verticali longiore quam horizonlali, linea marginali utrinque curva, vel rotundato-inclinale, apicem rotundalum, obtusum, emarginatum, acutum vel acuminalum formante, basi in petiolum utringue pro- tracla et decurrente. Die Varietäten von dieser Blaitform sind gewöhnlich zu- sammengesetzte Formen, und sie können folgenderweise An- gegeben werden, Folium ovali-spathulatum apice rotandato infegerrimum: Cineraria spathulaefolia, Bupleurum Foliarum. 309 Folium ovali-spathulatum apice obtuso, sinuato - dentien- latum; Senecio Doria, Folium lanceolato -spathulatum apiece acuto sinuato -den- tienlatum; Arabis Turrita. Foltm lanceolato -spathulatnm apice acuminato, integer- rinun; Pulmonaria mollis. Folium lanceolato - spathulatum apiee acuto superne in- aequaliter dentatum; felleborus niger. Bei den ovalen, lanzettförmigen und spatelförmigen Blät- tern ist noch zu bemerken, dass bei einigen an der Basis selhst oder am Blatistiel, knapp unter der Basis, lappenartige, regelmässig gegeuüberstehende, häufig aber auch nngestaltige Anhängsel vorkommen, die an der Gestalt des Blattes ühri- gens durchaus nichts ändern, daher mit derselben auch nicht wesentlich verbunden sind; sie sind jedoch in manchen Fällen charakteristisch, und verdienen bei der Beschreibung ange- führt zu werden; diese Art Basis wird gewöhnlich hasis auri- enlata genannt. Sind diese Lappen etwas tiefer unter dem Blattsitze am Stiel angeheftet, so wird eine derartige Basis eine appendienlata genannt; Beispiele hiervon kommen bei sehr vielen Pflanzen vor; in der Familie der Teiradynamen 1.5 W Die Reihe der haplomerphen Blätter schliesst eine Blätter- Art, welche sich durch eine besondere Einfachheit in ihrer Gestalt auszeichnet nnd einer ganzen Pflanzen-Familie eigen- thünlich ist, obwohl sie bei anderen Pflanzen - Familien ehen- falls vorkommt; diese ist die Blätter-Art der Gräser. Sie haben alle eine schmale, mehr oler weniger verlängerte, lan- zettliche Form, und sind so allgemein bekannt, dass man füglich ihre Definition unterlassen kann. f} Diese Blätterform wird die grasartige, grasför- mige genannt; folia graminca. Zur Bezeichnung der Unter- 310 schiede sind hauptsächlich folgende Benennungen gehraucht worden, die auch fernerhin angewendet werden können. 1) Langgestreckte oder bandförmige, fol. taeniata; z. B. hei Holcus, Bromus, Panicum; auch bei Phragmites, Iris graminea, Crocus iridiflorus, banaticus u. s. W. 2%) Runde, hohle oder cylindrische; teretia, fistulost, eylindricaz z.B. Allium, Juncus u, Ss. w. 3) Linige, linearia;, z.B. hei vielen Caricineen, Festuca glauca, auch bei Gellium und einigen Plantagineen u.Ss WW. 4) Haarförmige, capillaria; 2. B. Aira capillaris; auch bei Myriophyllum, Ranunculus fluitans u. s. w. g) An diese Blätterart schliessen sich zuletzt die nadel- artigen Blättergebille der Taxineen und Strobilaceen u.5.%. an, die ehenfalls unter dem Namen „Nadeln“ allgemein he- kannt sind. Sie werden folia acerosa genanut; sie sind: runde, ieretia, dreikantige, triquetra; z.B, hei Juni- perus macrocarpa, Juniperus communis; rinnenförmige, canaliculata; z.B. Pinus sylvestris; seflochten, textilia, 1. B. Juniperus Sabina; geschuppt, squamosa; z. B, Salicornia, (Obwohl Sa- licornia zu den oben angeführten Familien nicht gezäblt wird, so gehören ihre Blätter dennoch in diese Abthei- kung.) Folia polymorpha, $. 12. Die das Blatt einfassende Randlinie kann gleich- formig oder ungleichförmig mit grösseren Einschnitten oder Biegungen derart fortlaufen, dass ihr Lauf mehrfache, gleich- artige Gestalten heschreiht; in welchem Falle die Linie, wel- che wir uns üher die höchsten Endpunkte dieser Einschnitte oder Biegungen denken, eine ganz Andere Gestalt bezeich- & v sm net, als es die ursprüngliche des Blattes ist; auch kann man an den unteren Endpunkten der oben erwähnten Einschnitte oder Biegungen mit der ohern idealen Linie keine zweite pa- rallel ziehen. 8.13. Aus dem Gesagten wird klar, dass em so kon- formirtes Blatt in keinem Falle die Eigenschalt besitze, eine Einfachheit der Gestalt anfzuweisen, denn die Verschieden- heiten sind in dieser Hinsicht so gross, «dass sie sich durch keine Kombinafion ausgleichen lassen. Ein solches Blatt zer- fällt in mehrere Theile, deren jeder für sich eine eigene, mehr oder weniger vollkommene Gestalt bildet. $. 14. Die polymorphen Blätter charakterisiren sich da- durch, dass die Gestalt des Blattes sowohl im Ganzen, als auch in ibren einzelnen Theilen eine regelmässig oder sich symmetrisch annähernd gebildete Zusammensetzung besitzet, und dass sich dadurch in der Wiederholung der Formen eine ein- heitliche, wohl ausgedrückte Tendenz ausspricht. Beispiele von polymorphen Blättern sind: Aconitum variegatum, Sor- bus torminalis, Acer monspessulanum, Leonurus Cardiacu, Quercus Esculus, Anthriscus, Chaerophyllum, Geum ur- banum, Sagittaria sagittifolia, Ancmone Hepatica, Hu- mulus Lupulus, Acer platanoides, Crataegus nigra, Acer campestre, Cucumis sativus, Bryonia dioica, Delphinium intermedium, Astrantia major. Eintheilung der polymorphen Blätter. $. 18. Die polymorpher Blätter sind sehr zahlreich, sie besitzen meistentheils eine bewundernswerthe Regelmässig- keit, und gehören zu den schönsten, welche die Natur schuf ; und eben darum, weil sie eine so ausgezeichnete Regelmässig- keit oder Symmetrie besitzen, können sie leichter in eine ge- eignete Ordnung gebracht werden. Es sind folgende Arten: 312 a) Dreieckig; dreieckig ist das Blatt, wenn die Rand- linie gleichförmig oder ungleichfürmig derart Jäult, dass sie das Blatt in drei Theile theilt, und an den drei Theilen je drei scharfe oder spitzige Gipfel bildet; die Basis kann ver- schieden sein; 2. B. Leonurus Cardiaca, Sagiltaria sagit- tifolia, Humulus Lupulus. Es ist natürlich zu bemerken, dass es einerlei sei, ob das Blatt ganzrandig gezähnt oder gekerbt sei, denn dies ist, wie schon angedeutet wurde, eine Eigenschaft der Randlinie, die auf die Gestalt selbst keinen Einfluss hat. — Die dreieckigen Blätter charakterisiren sich durch ihre dreifache Theilung und drei spitzigen Gipfel, so dass über sie kaum ein Zweifel wird entstehen können, Ein Folium trigonum ist ein: Folium tripartitum apicibus ucutis vel acuminalis, basi varıa. Varietäten hiervon sind: Folium trigonnm aentum basi longissime angulata, incisa, integerrimum; Sagiiterie sagittifolia. Folium t apice acuminato, dentatum, basi rotundata, Humulus Lupulus; oder hasi plana, Leonurus Cardiaca. Wenn die Dreiecke am Gipfel ungleich sind, so kann man die Bemerkung heiseizen: apieihus inaequalibus; 2. B. Humulus Lupulus; auch ist "zu bemerken, dass bei allen polymorphen Blättern stets so viel Hanptnerven angedentet dastehen, als das Blatt vollkommen ausgebildete Theile oder eine entschiedene Tendenz hierzu besitzt. Auf die fol. trigona (da ich mich uicht entsinne, ein vier- eckiges Blatt geschen zu haben) kommen die b) fünfeckigen Blätter, welche, abwohl sie nicht je- de Fr 2 [; Y Asslo . ’ . smal vollkommen regelmässig von Gestalt sind, dennoch 313 eine symmetrische Bildung haben; die Theilung in fünf Ecken bildende Gestalten ist entweder ziemlich vollständig ausge- sprochen, wie an Kiraibelia vitifolia und Bryonia dioica zu sehen ist; oder sie ist wohl markirt angedeutet, so zwar dass die Spitzen kennbar hervortreten, indem sich die Ecken als Hauptpunkte zu den sein sollenden "Theilen des Blattes herausstellen. Zur sicheren Auffindung der Ecken soll man zu den schärfer oder vollkommner ausgesprochenen, deren man sicherlich zwei finden wird, an der enfgegengesetzien Seite zwei andere Ecken suchen, wo man sie auch, als den ersteren korrespondirend, jedesmal bemerken wird. Das Blatt von Cuouimis ist eins von den minder regehnässig gestalteten; es gieht aber ehen bei Cucumis sativus wieder andere Blät- ter, bei welchen die Regelmässigkeit viel vollkommner her- vortritt. Ein Folium pentagonum ist ein: Folium quinquepartitum, partitionibus plus minus per- fıctis, apices acutos, vel acuminatos formantibus, basi varie consirucie. Bei der Beschreibung der Varietäten wird man sich fol- Sendermassen ausdriicken können: Folium pentagonum perfeete quinguepartitum, inaequaliter serratum v, dentalum, apieibus acutis, basi votundato - incisa, Fol. pentag. perferte yninquepartitum, denticulatum, api- eihns acuminatis, basi sinuala; Begonia diorca. Folium pentag. imperlecle quinqnepartitum, inaequaliter sinualo-dentatun,, apieihns acaminafis, hasi sinuata; Crcumis satlvus, ©) Vieleckig; vieleckig ist das Blatt, wenn es mehr als fünf Ecken bildet und nehsthei tief in die Substanz ein- geschnitten ist, so dass diese scharfen Einschnitte scharfe, 314 aus der Blattsubstanz hervorragende, spitzige Theile bilden; z.B. Sorbus torminalis; auch hei Hibiscus Abelmoschus und andern Pflanzen kommt diese Blattform vor. Es ist gewisser- massen ein gezähntes Blatt, bei dem aber die einzelnen zahu- artigen Einschnitte so gross und von einander so getrennt sind, dass sie für sich selbst eine Gestalt bilden, Ein Folium polygonum ist ein: Folium multipartitum, parliionibus apiee acutis v. ucuminatis‘, basi varia. Den eckigen Blättern sind die gelappten entgegengesetzt. Lappig ist das Blatt, wenn seine "Theile von zugeru- deten oder krummlaufenden Randlinien eingefasst sind, die Gipfel aber stumpf oder rundlich bleiben. d) Dreilappig, wenn es aus drei Lappen besteht; 2. B. Acer monspessulanum, nemone Hepatica, Acer platanoides, Folium trilobum est folium tripartitum, lobis linca marginali curva, v. rolundata inclusis, apicibus oblu- sis v. rotundatis, basi varia; 2. B.: Fol. trilobum apieihms rotundatis, basi cordata; Acer monspessulanum, .Inemone Hepatica, Humulus Lupulus, Acer platanoides, — oder apieihus acutis; Acer monspes sulanum; — apieibus rotundatis hasi infnente; Cardamine trifolia, Fol, trilobum Jobis rotundatis, apieibus acutis, basi si- nuata; Anemone Hepatica. e) Fünflappig, quinguelebum; z.B, Acer campestre. 1) Viellappig, multlohum, hei welchen die Randlinie mehrere Lappen beschreibt, welche eine rundliche Einhiegun£ oder Einbuchtung haben; z. B.: Fol. multlobum, integerrimum, apiee rotundalo, hast plana; Onercus Esculus. 315 Fol. multilobum, dentatum, apice acuto, hasi influente; Crataegus nigra. 5) Geschlitzt; geschlitzt ist das Blatt, wenn seine scharfen Einschnitte das Blatt derart theilen, dass diese bis an die Blattrippe, dessen Sitz oder bis über die Mitte der Blatisuhstanz hinab, von oben oder seitwärts oder beides zu- gleich reichen, in welchem Falle die Randlinie vielfältige, meistens regelmässige oder symmetrische Spitzen bildet, oder aber am Gipfel der Schlitze zugerundet, gezähnt oder ge- kerbt ist; z. B. Aconitum variegatum, Geum urbanum, Xanthium spinosum, Delphinium intermedium, Astrantia major. Die geschlitzien Blätier besitzen sehr schöne Formen, welche zwar selten eine vollkommene Regelmässigkeit, aber um so aichr Symmetrie haben, Felium leeiniatum est: folium parlitum, partitionibus profunde costam usque, basin aut ultra medium fol acule incisis, Iinea marginali multifarie angulosa, laciniis acuminatis angustis, v. latioribus, dentatis, ere- natis;, basi veria; 2. B. Folium laciniatum, profunde incisum, acıminatum, multi farie angulosum, hasi sinnata; Adeonitum variegatum; — basi plana; Delphinium intermedium, Folium laciniatum tripartitum, acuminalum, aculeatum, hasi influente; Xanthium spinosum. Fol. laciniatum, laciniis superne inaequaliter dentatis, basin usqne ineisis, basi influente; Geum urbanum; — oder quinguepartitum, sphaeroideum, inaequaliter dentatum, bast rotundataz; Acer campestre, Astruntia major. h) Gefiederte Blätter sind einfache, reihenweise an ei- nem gemeinsamen Stiel angeheftete Blättchen; sie gehören 316 ihrer Form nach in die Klasse der haplomorphen Blätter; sie werden hier angeführt, weil sie vermöge ihrer Anheftung an einen gemeinsamen Stiel ein zusammengesetztes Blatt bil- den, welches der Vorstellung eines pelymorphen Blattes gleich- kommt. Die Beschreibung der Fermen von den einzelnen Blättehen ist zwischen den haplomorphen Blättern zu finden. Es sind z. B. folia pinnata ovalia; „dstragalus glyey- phyllos, — fol, pinn. lauceofata; Oxytropis wralensis, — fol, pinn. Ianceolata inaegraliter dentala; Anthriscus, Geum urbanum, — fol, gramineo-pinnata v. graw.-bipinmata, Chac- rophyllum, — oder fol. lanceolato - pinnata, grosse dentata, Libanotis montana, — oder fol. pinnatilido - pinnata lanceo- lata, inaequaliter dentata, Chaerophyllum temulum w.s. W. i) Geschlitzt-gefiedert; geschlitzt- geedert ist das Blatt, wenn seine 'Theile Biätter bildende Einschnitie derart erzeugen, dass die längs der Mittelrippe an heiden Seiten laufende Blattsubstanz nnr in einer schmalen Ausdehnung vor- handen ist; die geschlötzt- gefiederten Blätter unterscheiden sich von den gefiederten dadnrch, dass die einzelnen blati- artigen Gebilde nicht mittelst eigener Blatistielchen und nicht an einem gemeinsamen Stiele angeheftet sind, sondern dass sie aus der Blattsubsianz selhst hervorgehen; z.B. Scabiosa arvensis, Chrysanthemum macrophyllum, Achillea tuna- cetifolia, auch Chaerophylium temulum. Ein Folöwm pinnatifidum ist ein: Folium partitum, partitionibus profunde costam ver- sus elongatis, ibique substantia Foliari utrinque con- nexis, busi rolundata v. in/luente, Die oft wiederholten Ausdrücke bei der Bezeichnung der verschiedenen Varietäten bleiben dieselben, FE —n 317 Folia amorpha. 8. 16. Die das Blatt einfassende Randlinie kann gleich- förmig oder ungleichförmig mit grösseren Einschnitten oder Biegungen derart fortlanfen, dass sie das Blatt in gänzlich wnähnliche und gegenseitig unsymmetrische Theile schneidet. $. 17. Einem so konformirten Blatte geht die Regel- mässigkeit der Form im Ganzen und die Gleichheit oder Sym- metrie in seinen Einzelnheiten ab, und da die Vorstellung, welche ein solches Blatt in nns hervorhringt, unfähig ist, dem Begriffe eines einfachen regelmässigen, noch eines zusammen- gesetzten regelmässigen oder symmetrischen Blattes zu ent- sprechen, so geht daraus hervor, dass ein solehes Blatt weder eine regelmässige, noch symmetrische, sondern eine unregel- mässige Gestalt habe, d. I. eine ungestaltige oder amorphe, $. 18. Wir haben die Blätter nach ihren Formen he- trachtel, und in der Regelmässigkeit oder Symmetrie dieser Formen Anhaltpunkte gesucht zu deren Unterscheidung; die amorphen Blätter bieten keine derlei Anhaltpunkte dar, weil Sie regellos, gewisserwassen zufällig und willkürlich in Hin- sicht ihrer Gestaltung entstanden sind, und es fehlt ilmen ge- rade diejenige Eigenschaft, die zu bestimmen wäre, nämlich eine Regelmässigkeit der Gestalt. Alle hierher gehörenden Blätter zeichnen sieh bloss dadurch aus, dass sie ungestaltig und veränderlich sind, und je mehr man sie genauer beob- achtet, um so mehr wird man von ihrer Ungleichheit und Veränderlichkeit überzeugt; selbst au einer und derselheu Pilanze ‚besitzen die Blätter schr hänlig die verschiedensten Modifikationen, z. B. Querous pubescens. $. 19. Alle Blätter von ungestaltigen Formen fallen demnach in eine Klasse der Amerphen derart zusammen, dass hier keine weitere Eintheilung stattfinden kann; denn bei 318 jedem Versuche zu einer weitern Eintheihung stösst man nur stets auf den einen bleibenden Charakter des Amorphismus, während alle anderen Eigenschaften unheständig sind. Da aber die amorphen Blätter bei ihren vielen Variationen natür- licherweise nicht identisch sein können, und man sie dennoch kennen mnss, so ist es nothwendig, zu untersuchen, worin der Grund ihrer Regellosigkeit liege. $. 20. Bei einer genauen Betrachtung der amorphen Blätter wird man gewahr, dass diese Verschiedenheit und Re- gellosigkeit von der Randlinie herkomme, welche, wie 3. gesagt wurde, der Hanptfaktor in der Gestaltbildung ist. %. 21. Nach der Beschaffenheit der Randlinie werden die Varietäten der amorphen Blätter bezeichnet, und zwar: a) ausgeschnitien, excisa: wenn das Blatt in rund- liche, eckige, verschiedenartig gestaltete Lappen ausgeschnit- ten ist; z» Be: Fol. amorphum lobato- exeisum, integerrimum, hasi plant: Quercus pubescens und pedunculata. Fol, amorphum, angulose- exeisum ; v. pinnatilido - exei- sum mueronalum: Cirsium decoloratum und acanle; oder: glabrum, paueidentatum ; Hyoseris foctida. b) Zernagt, erosa vel lacera: wenn das Blatt bald eckige, bald runde, grössere oder kleinere Einschnitte und Biegungen hat; z. B. Zacerum sind gewöhnlich Zernagungen in grösseren Dimensionen, Fol. amorphum erosum apice acuto, basi in petiolum pro“ traeta; Crepis rigida, Fol, amorphum lacerum, apice acuto, basi in petielom protracta; Cichorium Intybus. c) gefingert, digitata: wenn das Blatt in dünne Theile 30 zerschnitten ist, dass dieselben fingerarti empoer- 319 stehen, eder aus einer grösseren Blatisubstanz fingerartig ge- staltete Blätichentheile sieh erheben, oder ahstehen; z, B.: Fol, amorpham, digitatum divarieatum, v. ramosım, v. patens; Peucedanum sibiricum. Fol, amorphum digitatum, feliolis hrevibus, eompressis ete.; Saxifraga cymosa, Fol. amorphum paneidigitatum, simplex, angusium, ha- staeforme; Leontodon hyoseroides, Fol, amorphum digitatum, lobis digitatis sparsis, latis; mueronatum apice rotundato, basi in petiolum protracia, la- tissina; Dipsacus laciniatus. d) Ausgeschweift, repanda: wenn das Blatt einge- hnehtet ist, und diese Einbuchinngen in scharfen oder stum- pfen Ecken endigen; z, B.: Fol. amorphum repandum, apice arufo, basi in petiolum protracia; Crepis biennis. Fol. amorphumn repandum, superne infegerrimum, aentım; ineisione infima semilunata Jongins prostante; hasi rotundata; Crepis lacera. Fol. amorphum, pinnatifido -repandum; apire acuminato, basi in petiolum protracta, anvieulata, Urepis lacera; — oder apice acuto, basi appendiculata, Carduus radiatus. e) Geflügelt, alata: wenn das Blatt an seiner in den Blatistiel verlängerten Substanz grosse Lappen hat, welche sich flügelartig gegenüber stehen oder abwechselnd an den Blaitstiel angeheftet sind; z. B.: Fol, amorphum alatum, alis oppositis, panci- dentatum, apiee oltuso, hasi im petioluin protracta, aurieulata; Lactuca stricta, Fol. amorphum alatum, alis alternis, dentatum, muero- natamı, apice acuto, hasi in petiolum protracta; Cirsium ole- raceum, 320 f) Geschnitten, scissa: wenn das Blatt durch scharfe Einschnitte ungleich getheilt ist; z. B.: Folium amorphum, seissum, parlitionibus lohatis, inte- ecrrimis; hasi rotundala; Aquilegia pyrenaica, Zum Schlusse ist hier noch eine Blattform angeführt, welche, wenn sie vollkommen ausgebildet wäre, in die Klasse der polymorphen Blätter, und zwar zur Art der Fol. irigona gehören müsste; weil aber die Natur hier eine besondere Laune an den Tag legte, und dieses Blatt wie kopflos liess, so kann man es füglich ein Folium amorphum irmneatum nen- nen; es ist das Blatt von Liriodendron tulipiferum $. 22. Die grosse Regellosigkeit der amorphen Blätter bringt es mit sich, dass man viel Zeit und grosse Aufmerk- samkeit anwenden muss, um sie alle kennen zu lernen; €8 bleibt demnach der Erfahrung anheimgestellt, zu erkennen, wie viele Haupfvarietäten es zwischen den amerphen Blättern gebe, an welche sich die ührigen anknüpfen lassen. Uebrigens, wie man sich immer bemüllen solle, man wird die amerphen Blätter nie genau zu kennen und zu ord- nen im Stande sein, weil so wie bis jetzt unzählige Varietä ten existirien, auch in Zukunft stets neue entstehen werden. Um sie in gewisse Abtheilungen zu bringen, haben wir mr eine Hanptnorim zu suchen, von welcher die Natur niemals abgeht; diese Hauptnorm im Allgemeinen ist aber auch der einzige Leitfaden, den wir hei der Charakterisirung der Va- rietäten gebrauchen können. $. 23, Ahgesehen davon, dass, nach der Eintheilung der Blätter in drei Klassen, diese leichter zu überblicken und zu erkennen sind, ist es nicht minder von Wichtigkeit für eine Natargesehichte der Pllauzen, dass man die Klassen der Blät- ter, ihre Arten und Varietäten kenne and die aufgestellte ano | 321 Nomenelatur genan halte; es ist zwar nieht nothwendig, dass man den Namen der ersten und zweiten Blätter-Klasse hei den Beschreibungen der Pflanzen- Arten anführt, weil es sich von selbst ergiebt, dass z. B. ein Folium sphacrieum einge- staltig und ein Folium trilobum mehrgestaltig sei, — aber es ist nothwendir, Charaktere für die Familie und das Genus thue, wo es dann dass man diess bei der Aufstellung der mit einem Worte wird ausgedrückt werden können, welehe Klasse von Blättern bei einer Familie oder Genus verkommt; 2. B.: weun ich für eine Familie die Charaktere aufzustellen habe, so sage ich unter anderen naturhistorischen Eigen- sehaften, welche diese Familie charakterisiren, z. B. folia haplomorpha oder polymorpha; und hiermit hat man hinläng- lich gesagt, weil alle Blätterformen, welche hei den Gattun- gen und Arten dieser Familie vorkommen, einzig und allein in diese Klassen gehören müssen; bei den amorphen Blättern ist aher der Klassenname steis anzuführen, weil er der ein- zige ist, der den Charakter des Blattes ausdrückt, und es gieht für dasselbe keine weitere KEintheilang, folglich auch keinen Namen. $. 21. Wenn eine Blattform seihst oder eine ihrer Va- rietäten so charakteristisch gestaltet ist, oder auch sonst wel- che ausgezeichnele Eigenschaft besitzt, dass sich dadurch eine Pflanze zwischen anderen Arten in der gamzen Gattung wnter- scheidet, so muss man natürlich diese Planze nach dem Blatte oder dessen allfälligem Merkmale benennen; da soll man aber nicht, wie es so häufig der Fall ist, die Benennung des Blat- tes einfach hinstellen uud sagen z. B. Kuphorbia retusa, denn man kann nicht wissen, worauf sich dieses retusa be- zieht; vielmehr es würde besser sein zu sagen: retusifolia; die Nomenklatur soll stets so beschaffen sein, dass sie den Cha- takter der Species treffend ausdrücke; die Namen der Blätier- 2er Bd. 3s Heft »1 322 Arten sind demnach so eingerichtet, dass man sie überall mit dem Worte: folium verbinden nnd auf diese Weise bei den Benennungen der Pflanzen gebrauchen kann; wo diess nicht ganz thunlich oder genug wohlklingend wäre, da ist es ge- rathen, gri iechische Worte zu gebrauchen; so kann man z. B. sagen: sphaerophylium, trigonophyllum , polsgonophylium, grä- kentrophyllum n. s. w.; ferner: ovalifolium, cordifolium, g minifohum, spathulaefolium, trilobifolium, exeisifolium, lareri- folium, alatifoliun u. Ss. w, Man soll sich aber stets enthalten, Benennungen aus latei- nischen und griechischen Worten zusammenzusetzen, und die Benennungen der Species und Ahärten immer so machen, dass sie entweder ganz lateinisch oder ganz griechisch sind. ne 323 Monographia generis Campanula, Speeierum ad hocce pertinentium seeundum prineipia historine naturalis coneinnata, Genus Campanula. Characteres generici. Flores: campunulati, simplices, terminules, axıl- lares, racemosi, puniculati, spicati; corollue integrae, incisae petalis oralibus, lunceolatis. Color: coernleus, lilacinus, ochroleucus, albus. Caulis: simplex, ramosus. Folia: haplomorpha: ovalia, lanceolata, cordata, spathulata, — polymarpha: pentagona, Radix: tenuis, fibrosa; lignosa, ramo.a, napifor- mis, fusiformis, obliqua,, repens. Plantac glaberrimae, hirtae, lanatae, tomentosae, hispidae. Species 1. Campanula grammosepala YVuket. Characteres specifici, Flores campanulati simplices, Jaxe racemoso - panieulati, eoloris coerulei; stylo corollam aequante; excedente, Calya qeinquehdus, sepalis linearibus subulatis. (awles simplices; Plures ex eadem radice, ramosi. Folia radicalia cordata auriculata; lanceolata; spathnlata; longe petiolata; ranlina anguste lanceolata; spathulata; ovalia; graminea ac Linearia, breve petiolata; sessilia; integerrima; crennlata; dentata. — 21° 321 Rudi.e tenuis, repens, fihresa. Floret Majo — Augusto, ’ pP ) 2 Plantae graciles, humiles, prostratae; strietaez glahrae; pnbeseentes hirtae. Locus netalis: in alpinis et subalpinis, in rnpiem Ässuris, in pratis sieeis, Charaeteribas his distineta species aliquas mutno attamen transitu junelas eonlinet varietates, qnas mode sequenti divi- dere juvabit: a) Campanula grammosepala lobophylia Vukat. — (C. rotundifolia L.) Foliis radiealibus cordafis, sphaeroideis, apive oblusis, paneidentieulatis, basi profunde sinunta anrienlata; — demun acutis, eordatis, denfatis. Caule panienlato, floribundo. Lo- ens natalis: in fissuris rapium, in pratis et pasenis alpinis et suhalpinis, in Austria, Styria, Carnielia, Tyroli, Moravia, Croatia in montibus Kalnik, Huc refertur: GC. rotundifolia laneifoliaD. f., C. ren“ Formis Pers, C. velutina DC., €. Hostüi Baumg. Vide Rehb. 299. ei Koch pag. 537. bh) Campanula grammosepala cardiophylla Yukot. (€. pusilla Hänk., 6. macorrhiza Gay, ©. carnica Schiede, €. inifolia W., ©. Scheuchzeri Vill. — Syn. C. cucspitosa Vi, €. linifolia Lam., C. linifolia DC., C, Valdensis All, ©. linifolia Seop., €. rotundifolia gracilis Avd Lall.) Vie Rehb. p. 298. 99. Koch p. 536. 37. 38. Folüs radicalibns eordatis, dentatis, serratis. Loeus nR- talis: in rupium Äissnris, in alpinis et subalpinis pascuis atque pralis siecis, in Austria, Styria, Carinthia, Carniolia, Salis- burgo, *) Campanula grammosepala spathiphylia Yakotı (C. Zoysii Wulf, C. pulla L., C. easspitosa Scop., 6 P#- bescens Schm., €, Baumgartenii Beck, 6. Waldsteiniana u 325 R. S. — Syn. et Variet.: ©. antirrhina Schleich., C, uni- Flora Schalt., €. Bellardi All., C. flexuosa W.K., €. ru- pestris Host.) Vide Rehl. p. 298. 99. Koch 536. 37. Foliis radiealibus spathulatis. Locus natalis: in rupestri- hus alpinm Carinthiae, Styriae, Carnioliae, Austriae, Sa- lisburgi. €. microphylia Kit. mihi ignota ex visu; huie tamen varietati jadiecio meo adnumeranda. d) Campanula grammosepala leptophylla Vukot. (C. ercisa Schleich.) Foliis omnihus gramineis, angustis, Hnearibus. Lorus natalis in rupium fissuris ad moles glaciales in montibus Hel- vetiae anstralis, Vide Rehb. p. 299. Koch p. 536, 2. Campanula pentagonophyila Vukoi. (Wahlenbergia f hederacea Schral.) Characteres sperifici, Flos: campanulatus, color dilute eoeruleus; stylo carol- kam non exeedente. Galyx quinguehdus, sepalis Finearibus. Folia: parvula, pentagona; juniora frigona, aenminata, hası infuente v. ineisa. Caulis: filiformis, prostratus, ramosıs, radieans, peduneulis elongatis. Radix: capillaris. Floret Junio — Auguste. Plaata gracilis, prostrata, glahra. Locus natalis; in turfosis et uliginosis in Germania. Syn.: Camp, hederacca L., Schultesia hederacen Bıh. — Tehb. p. 305. Koch p. 544. 3. Campanula brachysepala Yukot. (C. Morettiana Echt. p. 299. 300.) Characteres specifici, Flos: campanulatus, speriosus, erertus, coerulens; stylo vorolla multo breviore. Calyr quingueidus, sepalis acumi- matis corolia triplo brevioribus; foliis radic. cordalis kouge- 326 petiolatis; cawlinis: ovalibns, supremis lanecolatis, breve- petiolatis, panvidentatis v. serralis. Cawlis: simplex, erectus, iiiformis, uni-— billorus, Radir: Aliformis, filrosa. Floret Jul, August. Planta humilis, gracilis, leta puhescens, ci- Kata. Boens natalis: in rupium lissuris, in Trroli australi, Syn.: €, flliformis Morett., ©. palla Pollin. Sichb, p. & . > li 239. 300. Koch p. 510. 4. € anpanule romulata VYukot. (C. cenisia Al) Characteres speecifi ‚Flos: eampanwlatns, eyanensz stslo corollam arquante. Ealyx quinquehdus, sepalis acuminatis, hispidis. Caulis: te- nnis, humilis, simplex uniflorus. Folia radicalia: spathu- kata apive obtuso, passim ambilicari; rosulata; cawlma: au gustiora, acuta sessilia. BRadic fliformis repens. Floret Julio, Aug. Planta gracilis, humilis totaque hispidula. Loeus watalisı in summis alpium jngis in Helvetia australi et arcı- dentali; in Monte Cenisin Pedemontii et in Sabaudia. — Rehb- Pe 30. Koch p. 541. 4. Campanula graminifelia Wald, Kit. Characteres speeifici. Flores: eampanulati simpliees; capitati, terminales; coe- rulei; Jilaciniz sordidi; stylo eorollam nan arquante; superante. Calyx quinquel, sepalis bası latis, apicem versus attenuatis, corollam parne aequantibus; longe superantibus; viridibus; perpuraseentibus. Cawlis: simplex; ineurvatus; Nexuosus; prostratus; radicem versas in caudivem lignosum inerescens. Folia: graminea, linearia; angnste taentata; nenminata; ob- tusa; plana; eanalienlata. Radix: tennis; fliformis; erası siorz vepens; Iisnosa. Floret a Junio — Aug. Plantae humiles; prosiriae; repentes; hirtae; setoso- eiliatae, Lotus natalis: in alpinis et subalpinis, in pascuis saxosis. I nn a. 327 Varietates, a) C.graminifolia tinearifolia Vukot. (CO. pumilio Portschl., kdrianthus dalmatieus DC.) Sepalis ei hrarteis lineari-nenminatis, feliis tenuissimis, Boribus subsolitariis. — In Dalmatia in monte Biokovo. Syn.: €. silenifolia Host. Pchb, p. 301. Edrianthus dalmaticus DC, b) ©. graminifolia setifolia Vukot. (C. graminifolia L. et W. Kit. Rehb. p. 301.) Foliis gramineis, canalieulatis, setoso-ciliatis, hracteis longissinis, virescentibus. — Ia Croatia ad fumen et Segziam; ad Tergestum, in Vojvodina. Syn: Edrianthus tenuifolius DC. — (. graminifolia Host. Koch p. 543. e) €. graminifolia sordidifolia Vukot. (U. tenuifoliaW. Kit, Edrianthus Kitaibelüi Koch. Rebb. p. 301. Koch p.543. Folüs anguste taeniatis, molliter eihiatis; sepalis latis, hraeteisque longe attennatis, rubescentihus; Noribus sordide Iilaeinis. In Croatia militari, in monte Pliviviea et ad Ter- gestum. 4) EC. graminifolia serpyllifotia Vis. Foliis sramineis, spathularformihus, obtusis, viliatis; hraeteis calyeibusve purpurascentibus. In Dalmatia et ad Ter- gestum. Rehh. p. 299, 6. Campanula sessiliflora Vukot. (C. Raineri Perp.) Ch. sp. Flos: campanulalıs, speriosus, coeruleus, ses- silis; stylo non exserto. Calyx: quinguef, sepalis ovali-acu- minatis, panei-dentatis, Cawlis: simplex, incurvatus, flexuo- sus, wniflorus, raro biflerus. Folia radicalia: spaihulata, Pauci-dentata, apiee rotundata, longe petiolala; cawlina breve petiolata, suprema sessilia in laxam vonam conferta. 328 Radix: comosa. Floret Majo, Junio. Planta huwilis, bi-— tripollicaris, puhescens. Lor. nat.: in rnpestribus ad Corni di Cauzo, ad lacrum Como; in Dalmatia. Rchb. p. 300, Koch p. 540. 7. Campanula cordifolia Yukoi. (C. carpathica L.) Echb. p. 300. Ch. sp. Flos: eampannlatus, speriosus, coeruleus; stylo corollam non excedente. Calyxr: quinquef. sepalis attennatis, acuminatis. Caulis: simplex, Rexnosus, ineurvatus, dichoto- mus, pedunculis longis, filiformibus. Folra: cordata dentata, erenata, inferiora longe, superiora breve petiolain. Radix: obligna, repens, ramosa, fihrosa. Floret Julio. Plant gra- cilis, pedalis et ultra, hirto-eiliata. Lor, nat.: in Carpathis in Hangaria et Transsylvania. Rehb. p. 300. 8 Campanula ramosissima Sihth. Ch. sp. Flos: eampanulatus, eoeruleus; corolla patel- lari; stylo non prostante. Calyr: quinquef, sepalis attenun- ts, Acuminatis, corollım aegqnantibus, serrulatis, striafis. Caulis: diffusns, furratus, pedunealis longis, unifleris. Folia: inferiora spathulata, eaulina amplexivanlia, erenata. Radir mihi ignota. Floret Majo, Janio. Planta humilis, Jaxe hirta, ealyce hispido. Loc. nat.: in Lombardia, ad Verenan. Syn.: C. Lerei Poll, Rehb, p. 301. 9. Campanula suaveolens Willl. ©h. sp. Flores: campanvlati, paniculati, pallide coe- rulei, odorati; stylo eorollam longe exeedente. Calyırı quin- quef. sepalis brevihus, pauei-serratis. Oaulis simplex, SU perne ramosus, sStrielus, suhllexuosus. Kolia: lanceolata, argule serrata, Superiora minora, sparsa, inferiora uhe- rosa, eonferta, sessiiin. Ruder: fusiformis, Flurei Julio, Angustv. Plunta pedalis, bipedalis, glahra. Loc. nat: in ES mein ” 329 Hungaria, Transsylvania, Viennae ad Moshrunn‘, in Silesia, Behemia, Italia ad Roveredo et Novraram. Sym: Adenophora swaveolens Fisch, 4Adenophora communis Fisch., Camp. intermedia Schult., C. Fischeri R. ei 8, €. Zliflora R. ei S., O, swaveolens Schrad., €. liti- Folia Jacg., Adenophora lilifolia DC., C. lilifolia L. — Rehl, p. 304. Koch p. 513. 10. Campanula patula L. Ch. sp. Flores: campanulati, paniculati, coerulei, rarins albi, siylo corollam non superante. Calyz: qniugquef, sepalis linearihus, elougatis, reetis, refexis. Caules: virides, ra- bentes, simplices, plures ex eadeın radice, plerumgue graci- les, superne in ramınlos divisi, patentes, pedunculi tenues, hliformes. Fobia: radicalia copiosa, spathulata, rotundata, obtusa, erenulata. ÜCuwlina: sparsa, lanreolata sessilia. Ra- dix: tenuis fihrosa. Floret Junie — Aug. Pianta yracilis, pedalis, bipelalis, glahra, hirta. Loc. nat.: in ineultis, du- metis, ac pratis siceis omn. prov. Syn. C. decurrens Thore, €. dasycorpa Kit. Rehb. p. 301. Variat: calyee hirsutn €. pafula dasycarpa (hirtosepala) D. t. — Ramis üliforwibus, Aoribns parvalis. 0, patula Slaccida Wallr. C. neglecta R. iS. Koch p. 511. 11. Campanula macrorrhiza Yukot. Ch. sp. Flores: vampanulati, simplices; terminales, axil- lares; spieae - panienlaeformes; vernwi, nutantes; eoerulei; viridi-ochroleuei, alli; corellae petalis glahris, laxe pilosis; apice densius harbatis; stylo corollam aequante; excedente, Calyz: quinquef. sepalis acuminatis, sinuhus anrienlatis, re- Hexis. Caxtes: simplicesz numerosi ex eadem radiee, ramosi, mullilidi. Folie: radicalia spalhulata; caulina: Tineari-Fan- “eolata; augustius spathulata, sessilia, integerrima, undulata, 330 erenulata; inaeqnaliter dentats, Zadi.r: superne squamosa, lignosa, longa, plurimis pedalis, ramosa, Floret Juni — Aug. Plantae humiles, pedales, lanato-villosae, hirtae, hispidae, setoso -ciliatae. Loc. nat.: in alpinis et pratis petrosis. Varietates. a) €. macrorrhiza chymatophylia Yukot. (C. sibirica L.) Folüs rad. spathulatis, obtusis, votundatis, dentieulatis undu- latis; canlinis anguste lanceolatis, sessilibus. Canlibus ple- rumque pluribus, ramosis, panieulatis, floribus longe pedun- eulatis nutantibus. Planta hispidnla. In montibus saxosis Austrixe, Hungariae, Silesiae, Istriae et Tyrolis australis. — Rehh. p. 304. Koch p. 513, b) CO. macrorrhiza polycanlis Vukot. (C. alpina Jacq.) Foliis anguste spathulatis integerrimis; canlibus numerosis; planta humilis, Ianato -villosa, florihus cernuis. In montibus Austriae, Siyriae, Salisburgi, Hungariae et Helvetiae. — Rchb. 9.304. Koch p. 542. c) Campunula macrorrhiza pogonopetala Yukat. (6. barbata L.) Foliis spathulatis integerrimis, foribus nutan- Gbus, petalis apice barbatis. In alpinis et subalpinis Mora- viae, Silesiae et Helvetiae, Behb, p- 304. Koch p. 542. d) Campannla macrorrhiza thyrsoidea L. (C. thyrsoidea L., €. spicata L.). Floribus spieatis, Ihrrsoideis, coloris vi ridi-ochroleucei, calyee sepalis Iatis, attenuatis; folis spathu- latis, plerumque eonfertis; enule erassiere. In alpibus Au- striae, Carnioliae, Carinthiae, Croatiae, Salisburgi, Tyrolis. Rehb. p. 303. Koch p. 541. €. spicata inllorescentiam habet laxiorem, corollas c0e- ruleas v. albas, ©) €. macrorrhiza trianthemos Vukot. (C. divergens W.) Caule simplici, superne in ramos divergente, foliis radiealibus E 2 Zu 331 sputhulatis, rotandatis, inaeqnaliter erenatis, peduneulis axit- haribus tritloris, terminalikus secundis nutantibus. In saxosis in Vojredina, in Dalmatia, Transsylvania, Syn. C spathulata W. K., Ü. pannonica Kit. Rehh. p- 304, €. moltis L Pehb. p. 304. no. 2061. mihi ignota; ex diagnesi coneludere liceret, huie fortasse speciei andnume- randam, 12. Campanula oxyphylla Vukot. Ch. sp. Flores: vampanulati, racemoso -paniculati, eoe- ralei; style corollam excedente. Calyx: quinquefdus, sepa- lis angustis, longis, aculis, glahris; pubescentibus, ciliatis. Caules: simplices; numeresi, adscendentes, jnelinati, pro- strati, striati, graciles. Folia radicalia: cordata, dupli- eato-acute et inaequaliter dentata, numerosa, longe petiolata, altiindinem caulinm subarguantia. Caulina: vonforwia, sed minora, breve petiolata, sparsa, Radix: ramosa, hihrosa. Fleret Majo — Juliem. Plantae graciles, ad summum pe- dales, eaespitosae, foliosae, glabrae puhesceutes. Loc. nat: in saxis, petris, rupium fissuris provineiarum calidiorum. Varietates. a) C. oryphylia leiophylla Vukot. (U. muralis Portsehl.) Foliis pedunenlis atque calveihus glahris. In rupiom Üssuris et Iocis petrosis, in Lombardia, Dalmatia, Croatia ad Kar- Tobago. Sm € Portenschlagiana R. S., C. Jloribunda Vir., €. isophylla Yiv,, C. Elatines L., €. Elatines Sieb. Rehh. p- 300. b) € oxwyphylla lasiopetala Vukot. (C. Gargunica Ten., ©. elatino:des Pollin.) Foliis pedunculis atque foliis pube- seentihus, hirtis; valyce Tanato, eiliato, Ta rnpium fissuris, vum praceedente, in Lombardia, Dalmatia, Croatia. 332 Syu. €. Elatines Ten. Koch. p. 540, Rehb, p. 300. — €. diffusa Vahl. Rehb, p. 300. no. 2089. mihi non est cognita; ereierem horsum speclare. 13. Campanula racemosa Vukot. Ch. sp. Flores: campanulati racemosi; racemoso - pani- eulati; coerulei; violacei; stylo corollam aequante; superante, Calyr: quinquef. sepalis lanreolatis, arnminatis; lineari-elon- gatis. Caulis: simplex, teres, strietus; ilexuosns. Folia: Juferiora cordala; lanceolata; spathulata; petiolata; cawlina: superiora lanceolata; linearin; devresrentia; sessilia, amplexi- eanlia; erenata; serrata. KRadir: obliqua; tenuis; fihrosa, Floret Junio, Inlio. Plantac pedales, hipedales; hirtae, se- tosae, ciliatae; subtus pubescentes. Loc. nat.: in vinels, agris et sylvis montosis. Varietates: a) C. racemosa laziflora Yukot, (C. vapuncnloides L. €. trachelivides M.B., C. erenata Lk.) Foliis inferioribns cordatis, inllorescentia laxe racemosa. — In collibus, sylvis, montosis hine inde in omn. prov. Syn. €. Lychnitis Horn, C, wkrainica Spr,, C. macro- stachya, ©. ukrainica Bess,, (, neglecta Bess. Rehh. p- 302. 3. Koch p. 539. b) C. rucemusa arctiflora Yukot. (€. simplex DC., © bononiensis 1.) Feoliis lanceolatis, inaequaliter dentatis, campanulis minoribus in racemum densiorem confertis. In pralis siecis, collibus aprieis, sylsarım oris et vineis; hint inde in omn. prorv. Syn ©. Thaliana Rehh., C, media Jargq., €. Thaliana Wallr. Rehb, p. 303. Koch p. 538. e) C. racemosa panioulaeformis Yukot, (6. Rapunen- us L., C. rhombordalis L.) Foliis inferioribus spathulatis wi 333 angustioribns, vel latioribus serratis; Mores laxe raremose - panieulati, ealyeis sepalis lineari-subulato elongatis, reetis v. reilexis. Hine inde in omn. prov. d) C. vacemosa grandiflora Vukot. (C. persicifolia L.) Foliis inferioribus spathulatis, superioribus caulinis angustio- ribus, imo linearibus, calyeibus glabris v, hispidis; racemo paneißoro, florihus speciosis, violaceis, In sylvis montosis omn. prov. Syu. C. hispida Lej., €. grandiflora DC., C. decur- vens Mill,, C. pumda Schm., €. Stevenii M.D., C. erio- carpa D. fl. Rehb. p.301. et Addenda p. 858. Koch p.ö4, 14. Campanula umbellulifera Vukot. (€. pyramidalis L.) Ch. sp. Flores: campanulati, racemosi, breve pedun- enlati, in umbellulas laterales bi- — trilloras connexi, coeru- lei; stylo corolla longiore. Calyxr: quingnef, sepalis acumi- natis, corolla multo brevioribus, Cauwlis: simplex radieem versus inerescens, carnosus, striatus. Koliu radicalia: vor- data, nonnulla lanceolata, longe petiolata; cawlina: lanceo- lata hrevins petiolata, suprema sessilia; onmia serrata, in- aeqnaliter erenata, Radix: fusiformis, erassa, übrosa. Flo- ret Julio, Aug. Planta bipedalis ereeta, laele virens, suc- cosa, lartescens; glahra. Loc. nat.: in rupibus, loeis petro- sis et muris; in Carniolia ad Idriam, Littorali Croatico ad Aumen et Carlobago; in Lombardia ei Sabaudia, Syn. C. lactescens foctidior Clus. Rehb. p. 303, Koch p- 540. 15. Campanula cephalaria Vukot. Ch, sp. Flores: eampanulati, in eapitula terminalia et axillarıa congesii; saturate pallide coeralei; style corollam aegnante; excedente, Calyxr: quinquef. sepalis basi latis api- 331 com versus attennatis. Candlis: simplex, ns, Angu- latus, striatns, suhllexnosus; viridis, glauceseens; ruhens, Folia radicalia: laneeolata; spathalata; cordata; longe pe- tiolata; cunlina: lanceolata; cordata hreve petiolata; sessi- a; amplexicaulia; inarqualiter dentata; erenata, Radix: napi- fusiformis; repens; fibrosa. Floret Junio — Auguste. Plantae pedales, bi- — tripedales; hispidae; farinosae; to- mentosae. Loc. nat.: in pratis sieeis, in umbrosis, dumelis algne sylvis. Varietntes. a) €. cephalaria macrophylia Schlosser. (C. cervicarial.) Folüs radiealihus spathulatis, longis, superioribus sessilibns, amplexieaulibus; — hispida ex toto; radice napi- aut fusi- formi. Vere macrophytla vel eliam dongifolia per cd. D. Schlosser vocata Campanula est forma omnibus foliis lon- gissimis, flore axillari eapitate uno alterove*) b) C. cephalaria polyanthemos Vukot. ((. mulıiflora W.K., ©. Iingulata W.K.) Canle ad medietatem usque No- ribus axillaribus referto. In Vojvodina ad Versetzinum, Hun- garia ad Aradinnm, et Croatia ad Crisium. Syn.: C. cerricaria multiflora Rehh., C, macrostachya Willd., C, cervicaria imbricata Koch, Rehh. p. 302. e) €. cephalaria cardiophylla\ukot. (C. aggregataBalb., €. speciosa Hornem.) Foliis cordatis, Horibus pallidias vie- laceis, radice obliqua , fihrosa. In partihus australioeribus; in Croatia, in pratis sieeis et locis sterilibus; folia radicalia sub anthesi plerumque evanescunt, Planta glaucescens v- fa rinosa. Syn.: €. farinosa Andrz., C. salviacfolia Wallr. Rehh. ?- 302. Koch p. 542, *) Observata est foliis tarionum sterilium cordalis , in quod ultra inquirensdum, 335 d) ©. cephalaria ovaliphylla Vukot. (C. glomerata L., ©. elliptica Kit.) Foliis ovalibus. In loeis herbidis, ad oras sylvarım hine inde in omn. prov, Syn: ©. congesta R. et S. Rehb, p. 30%. Koch p. 542. e) C. cephalaria gnaphalophylia Vak. (C. petraeca L.) Foliis spathulatis, dentatis, suhtus tomentosis, In Italia et Helvetia australi. Behb, p. 302. Kach sub nomine C. pe- traue Schm, p. 542. Campunulam foliosam Ten. non possideo, verum hor- sum pertinere conseo, 16. Campanula serratifolia Vukat. Ch. sp. Flores: vampanulati, axillares, terminales; co- rollae magnae dilute Iilacinae, albae, ‚petala ohtusa; acnmi- nata; glahra; hirto eiliata; strlo non exeedente. Calya: quinquef, sepalis aruminats; glahris; eiliatis hispidis. Cau- lis: simplex, strietus; teres; angulatus; saepe «oloratus, striatus. Jolia radicalia: vordata; lanceolata; aruminata; longe petivlata; caulina: breve petiolata; sessilia; omnia acute duplieato serrata. Radir: ramosa, filrosa. Floret Inlio, Aug. Plantae altae, bi- — tripedales; glabrae; hispi- dulae. Loe. nat.: in sylvis montosıs omn. proyv. Varietates, a) C. serratifolia ciliato- sepala Vukot. (C. Trachelium L., ©. urticifolia Schm.) Feliis radicalibus cordatis, canle hispido, sepalis eiliatis. Rehb. p. 303. Koch p. 593. h) C. serratifolia acutipetala Vuk. (C, latifolia Lu Foliis Ianceolatis acuminatis, enule et ealyce glahris, corollis maximis, pefalis acuminatis. Rehb. p. 303. Koch p. 539, Campanula Erinus L. v. Roncela Erinus Dumort., ad genus praesens non speetat; reliquae vero Campanularım spe- eies aut varietates hie non enumerare juxta adhibita prineipia verae historine naturalis facile poterunt sun loco poni et no- mine charasterislico insigniri. Mihi omnes hujus generis plantae constare eo minus possunt, enın in dies novae pro- dncantur et nominum rarielas inerescat. 336 Terminologie Die Bestimmung der Terminologie ist: die Kigenschaf- ten, welche die Naturprodukte in ihrem ursprünglichen Naturzustande besitzen, zu untersuchen. Die Termino- logie erkennt, nntersucht, trennt und verbindet diese Eigen- sehalten, sie handelt nach festgesetzten Grundsätzen, und giebt den Eigenschaften eigene Benennungen. Dirse Benen- nungen sind wissenschaflliche Ausdrücke, aus welchen die so genannte Kunstsprache besteht; diese Ausdrücke dürfen nicht geändert, nicht verwechselt oder willkürlich gedeutet werden, weil sonst die Begriffe ihre bezeichneten Grenzen verlieren und die Wissenschaft dadurch schwankend und un- deutlich wird. — Die Kunsisprache selbst kann verbessert und vermehrt werden in dem Grade, als sich die wissen- schaftlichen Erfahrungen vermehren und die Begriffe er- weitern. Bevor sich die Terminologie in die Untersuchung der naturhistorischen Eigenschaften einlassen kann, muss der Be- griff des Individuums gegeben werden. Das Individuum im Allgemeinen ist jedes einzelne Ding, welches durch alle seine Merkmale hestimmt werden und für sich einen Gegenstand zu wissenschaftlichen Betrachtungen geben kann, Die Wis- senschaft muss das Individuum nach denjenigen Eigenschaften, anf welche sie ihre Untersuchung richtet, näher hestim- wen, und die hieraus entstehenden Begriffe vollkommen ent- wickeln. 337 In der Naturgeschichte ist das Individuum ein einzelnes Wesen oiler ein Naturprodukt, welches durch alle seine na- turhisterischen Eigenschaften bestimmt werden kann, und da- durch fähig wird, für sich allein ein Gegenstand der natur- historischen Betrachtung zu sein; in der Naturgeschichte der Pflanzen also ist es die Pflanze. Der Inbegriff aller naturhistorischen Figenschaften einer Pflanze schliesst zugleich die Gestalt derselben ein; die Pflanze inuss also durch die Gestalt als, ein Ganzes begrenzt und be- stimmt sein, wenn sie als ein Individuum betrachtet sein soll. — Diese Gestalt ist aber bloss die ersprüngliche, das heisst diejenige, welche die Pflanze in und während ihrer Entstehung angmommen hat. Von den naturhistorischen Eigenschaften haben wir zu wiederholtenmalen Erwähnung gemacht, es ist also noihwendig, zu erklären, was eine naturhistorische Eigenschaft sei. Eine naturhistorische Eigenschaft inbesondere in der Bo- tanik ist: jene Eigenschaft, welche an irgend einer Pflanze in ihrem ursprünglichen Zustande erkannt wer- den kann, ohne dass diese Eigenschaft durch die Be- trachtung oder Untersuchung diesen ihren ursprüngli- chen Zustand verlässt, oder cine solche Eigenschaft, die es wenigstens gestaltet, dass sie, wenn sie uuch den ur- sprünglichen Zustand verlassen hat, in denselben zurück- zukchren im Stande ist. — Die Feststellung des Begriffes einer naturhistorischen Eigenschaft ist eins der Grundprinzipien für den ganzen wis- sensehaftlicken Ban einer Naturgeschichte des Pflanzenreiches, weil davon der Standpunkt abhängt, von welchem aus die vegetabilischen Indiridnen betrachtet, benannt und klassibzirt werden sollen. Die DA. Zn Meft, 22 338 Die Naturgeschichte der Pflanzen hat es einzig und allein mit Individuen zu thun, und zwar so, wie sie sich in ihrem ursprünglichen Naturzustande befinden; sie fragt nicht nach der Ursache und der Art ihrer Entstehung, sie untersucht nicht den innern Organismus und dessen Funktionen, denn sie ist anf die Betrachtung der natsrkisterischen Eigenschaft ten beschränkt, welche keine anderen sein können, als die- jenigen, die dem Individuo in seinem ursprünglichen Zustande eigen sind, Weun man daher eine Pflanze bei ihrer Betrachturg der- art behandelt, dass man 2. B. ihren inneren Ban untersucht, die Blüthen, den Blumenhoden, die Stanbgelässe zerlegt oder zerreist, so zieht man solehe Eigenschaften zu Rathe, welche keine naturhistorischen Eigeuschaften sind, weil sie die Pflanze in einen Zustand versetzen, der kein ursprünglicher ist. — Ein solches Verfahren kann zwar auch Gegenstand einer wisseuschaftlichen Untersuchung sein, gehört aber nicht zur Naturgeschichte der Pilanzen, wohl aber zum Studium des Pflanzenorganismus, mit dem sich die Pfianzenanatomie zu beschäftigen hat; eben so verhält es sich mit den Gesetzen des vegetabilischen Lebens, welches die Pfanzenphysiologie betrachtet, u. s. w. Die Naturgeschichte hat sich ausschliesslich an die Grund- sätze der Kinerleiheit, Gleichartigkeit und Achnlichkeit zu halten, und nach den aus diesen Grundsätzen geschöpften Begriffen die Naturprodukte zu erkennen, zu bestimmen und ZU orduen, denn die Naturgeschichte ist die Wissenschofh welche die Naturprodukte anschaulich durstellt, sie ver- gleicht, und nach den vben angedeuteten Grundsätzen be- nennt und ordnet, uhne sie aus ihrem ursprünglichen Zusiande in einen andern zu versetzen. a 339 Die Pilanze oder das vegetaßilische Individuum soll in ihrem vollkommensten Zustande der naturhistorischen Betrach- tung unterzogen werden, tabilisehes Naturprodukt hat im Die Pilauze als ein ve Gegensatze zu den anorzanischen Naturprodukten, die start und ohne alle bewegende, aus sieh selbst hervorzehende Lebensthätigkeit sind, einen gewissen Lebenslauf, und wäh- vend desselben gewisse Entwickelungsperieden; die Pilanzen keinen, entwickeln sieh, wachsen, blühen, tragen Früchte und Saamen, stehen dann still und sterben ab. Es gieht also verschiedene Momente im Lehen einer Pflanze; diese verschiedenen Momente können aber nicht Gegenstand einer naturhistorischen Betrachtung sein, weil die Begriffe, die wir ans derlei Betrachtungen schöpfen würden, nicht beständig, nicht vollkommen wären, da die betrachteten Individuen selhst keine Vollkommenheit hätten. Wir würden z, B. bei einer keimenden Pllanze nichts als zarte Keime, unvollkommene Keimblättehen schen, die in der närhsten Entwickelungsstufe eine andere Farm hehämen; später würden wir einen Sten- gel und einige Blätter erblieken, zuletzt Knospen und endlich Blüthen und Früchte beohachten; md wenn wir diesem Laufe folgen, so beohachten wir den Wachsthum einer Pllanze, und werden uns daun von dem, was die Naturgeschichte sein sell, bedeutend entfernt haben. Also nur dann, wenn die Pliauze ihre höchste Entwiekelungsstufe erreicht hat, und als ein vollkommen ausgehildetes Naturprodukt dasieht, kann sie Gegenstand einer naturkistorischen Betrachtung sein. Dieser Höhcpunkt, dieser vollkommen ausgebildete Zustand ist bei den meisten Pflanzen die Zeit der Biü- the oder der Frucktbildung, oder, wo beide Momente 22 * 340 gleichzeitig eintreten, die Blüthe und Fruchtbildung zu- gleich. Eine Pflanze besitzt so viele naturhistorische Eigenschaf- ten, welehe der naturhistorischen Betrachtung nnterzogen wer- den können und müssen, dass es gar nicht nothwendig ist, bei dee Pilanzenphytographie zu anderweitigen Mitteln zu. greifen, weil dadurch eine Verwirrung hervorgebracht würde, wie sie sich auch wirklich in die Botanik eingesehlichen hat. Die Hanpttheile einer Pflanze und die darauf haftenden naturhistorischen Eigenschaften sind beiläufig folgende: die , Wurzel mit allen ihren Bestandtheilen, der Stengel, die Stiele, Zweige und Aeste, die Blätter, die Kelche, die Blüäthen und ihre Bestandtheile, insofern sie natarhistorische Eigenschaften sind, die Biumenkrone, lie Oberflüche der ganzen Pflanze, die Farbe, der Geruch. Die aus der naturhistorischen Beirachtung geschöpf- ten und mit Worten benannten Begriffe bilden die Ter- minologie. Die Terminelegie in ihren Einzelnheiten durchzaführen, ist nicht der Zweck der gegenwärtigen Schrift; die oben au- geführten Grundsätze sollen bloss eine Aufklärung darüber geben, welches Verfahren bei der Monographie der Campa- nula beobachtet wurde, Diese Monographie, welche nach der naturhistorischen Methode ausgearbeitet ist, hat aur als ein Versuch und zugleich als Beispiel zu dienen, dass diese Methode auch auf ‚das Pflanzenreich wirklich angewendet werden könne, und dass durch sie viel mehr Einfachheit und Klarheit in die Wissenschaft gebracht werde. — Wenn diess gerade hier nicht der Fall sein sollte, so ist die Schuld nicht der Methode, sondern vielmehr einer vielleicht missInngenen Dorchführung zuzuschreiben, nn Pa m m 34 Die naturhistorische Speries besteht aus gleichartigen Individuen, das heisst aus solchen Individuen, bei welchen die Verschiedenheit ihrer naturhistorischen Eigenschaften durch gegenseitige Uebergänge einerseits verbunden, andererseits ürlich müssen die Grenzen der gehoben werden können. Na Vebergänge in dem Pflanzeureiche etwas beengt werden, weil man soust in den Fehler gerathen könnte, zu viele Pflanzen zusammenzuziehen; man soll also nicht die Glieder einer Uebergangsreihe mit den Gliedern einer andern Uebergangs- reihe zu einer Species verbinden, weil die Pfanzenformen als organische Naturprodukte nicht jene geometrisch abgezirkel- ten Gestalten besitzen, die den mineralischen Krystallen eigen sind; folglich bei den Pflanzen derlei Kombinationen nicht an- zuwenden sind, Die durch naturhisterische Aehnlichkeit verbundenen Spe- eies bilden das Genus, und die durch die naturhistorische Achnlichkeit verbundenen Genera bilden die Familie, Wenn man mit Anwendung des Prinzips der naturhisto- rischen Achnlichkeit zu dem Genus Campanula ein zweites sucht, so wird man sich bald überzeugen, dass ein Phyteu- ma und Jasione gar keine Achnlichkeit mit der Campanula hat; und es ist nicht nothwendig, in Einzelnheiten einzugehen, weil man schon bei der ersien Anschauung gewahr werden ınuss, dass diese zwei Genera der Companula ganz unähn- lich sind; die Achnlichkeit selbst lässt sich nach keinen Re- geln beschreiben oder feststellen, sie Kegt in der Natur der Dinge und in unserem Erkenntnissyermögen, wir können die- ses nicht ergründen, wir können uns bloss die Ursachen da- von erklären ; im vorliegenden Falle liegt die Ursache in der Blüthe und ihrer Konformation, die bei Jasione und Phyteu- ma von der der Campanula gauz verschieden ist; die Charak- 342 tere, nach welchen Jussien seine Ordunng oder Familie der Campanulaccen zusammensetzte, sind keine naturhistorischen Charaktere, weil sie sich auf keine naturhistorischen Eigen- schaften beziehen, und so ist auch diese Ordnung keine nutürliche, sondern eine künstlich. ; wie diess hei sehr vie- len anderen Familien der Fall ist. Eine glockentragende Biume, wie es eine Campanula ist, kann keine Achulichkeit ausser mit einer ehenfalls glocken- ig blühenden Pflanze haben; weil dire naturkistorische Achnlichkeit der Lebensbegriff ist von solchen Eigen- schaften, vermöge welcher gewisse Individuen nuch einem gemeinsamen Vorbilde, nach einer Normalidee entstanden zu sein scheinen; dieses Vorbild findet man in allen einzel- nen Individiduen mehr oder weniger ausgesprochen, und fin- det es auch als Juhegriff bei allen zusammen. Wenn man eine Campanula rucemosa arctifolia (C. simplex oder bo- nonänsie) nimmt, und sie uehen eine Digitalis Iutea stellt, 50 wird man sich gewiss überzeugen, dass nebst allen be- dentenden Verschiedenheiten demnoch etwas an diesen Pfan- zen sei, was sie gegenseitig sich näher bringt, als ein Hie- racıum, Ranuncutus, Allium, Dentaria u. s. w.; und in der That zwischen dem Genus Digitalis und dem Genus Campanula besteht eine entfernte Aehnlichkeit, die, wenn sie auch noch so entfernt ist, jedenfalls verwandter genannt werden muss, als diess mit allen auderen Pflanzen der Fall ist; die Ursache davon liegt in dem Umstande, dass die Digitalis ebenfalls eine Glockenhlume ist, und es folgt daraus, dass zwischen diesen zwei Gattungen eine generische Achnlichkeit bestehe, und dass sie zu einer Familie gehö- ren. — Ehen so verhält es sich mit Atropa, Scopolina, Nicandra, Mandragora, Hyoscyamus, Symphytum, Leu 343 cojum, Corvallaria, Muscari und Hyacinihus, — Ks darf gar nicht befremden, dass Lercojum, Convallaria, Muscari und Hyacinthus bier genannt werden, denn es - handelt sich um eine naturhisterische Anschauung der Indi- vidnen und um ihre Eintheilung nach dem Prinzipe der Achnliehkeit; ein Leucojum 2. B. hat gewiss einen besseren Platz in der Familie der Adenophoren (se nennen wir die slockentragenden Pilanzen), als in der Familie der Nareis- seen .... Wie steht z.B, ein Bulbocodium in der Familie der Juncaeeen? — Welch’ ein Unterschied ist nicht zwischen den meisten zur Familie der Urticeen gehörigen Gattungen ? — z. B. Ficus, Morus, Humulus, Cannabis, Geltis, UI- mus und Urtica und Parietaria? ,.. Und dennoch hat man sie künstlich in eine Familie zusammengebracht, wo sich gewiss gegen eine solche unnatürliche Verbindung die natur- historische Anschauung und die daraus gezogenen Begriffe sträuben müssen! — Mit eben demselben Rechte und noch mehr kann man eine Familien -Eintheilung nach den oben angedenteten Grundsätzen bewerkstelligen, weil sie natur- geiren ist, und zugleich, nach strengen Grundsätzen geord- net, allen Anforderungen der Naturgeschichte entspricht. — Was die Aufstellung der gesammten Familie Adeno- phora hetrifit, ob von den oben angeführten Gatımgen alle oder nur einige, ob vielleicht noch audere dazu gehören soll- ten? . . dabei muss man sich nach gar keinen botanischen Büchern, wohl aber einzig und allein nach der Natur rich- ten; die Natur allein wird es zeigen, wohin welche Pflanze nach ihren naturhistorischen Eigenschaften einzureihen sei; bei einem solchen Verfahren können die übrigens in ihrer Art und nach ihren Grundsätzen vortrefllichen botanischen 314 Werke eine sehr gute Aushilfe gewähren, aher an die dort befolgten Grundsätze hat man sich gar nieht zu halten, weil die künstlichen — obwohl natürlich genannten — Systeme DeCandolle’s, Jussiew’s und Reichenbach’s dem reinen naturhistorischen Systeme ganz entgegengesetzt sind. -- — | |——— ge, DS GE Plantae Muellerianae. Atherospermeae. Atherosperma Labill. 1. A. moschatum Lab. Nov. Holl. I. p. 74. 1. 224. Van Diemensland (Stuart). Thymeleae. Auctore Meisner. Pimelea Bks. et Soland. 1. P. (Malistachys) axiflora Ferd. Müller! excepto valyce glaberrima, ramis gracillimis laxe foliosis, feliis oppo- sitis patulis berhaceis sessilibus linearibus (1 — 2 poll, lon- gis, 1 — 2 lin. latis) utringue altenuatis acntis sublus obso- iete venosis, capitulis axillaribus sessilibus exinvolucralis multifloris, calyce sericeo-incano haud articulate (3 lin. Ion- 80), lobis oblongis obtusis tube vix dimidio brevioribus an- theras exsertas superantibus, filamentis stylogue inclusis. — Australia felix, Sept. 1852. — Affinis .P, drupaceae et my- rianthae, sed jam foliorum forma et glabritie distincta, 2. P. (Micranthae) parvifolia Meisn. n. sp., frutien- losa, humilis, ramulis gracilikus corymbosis dichetomisve, 346 juniorihus minute puberulis, foliis oppositis coriaceis sessili- bus ovalihns utringue ohtusis glaberrimis subtus prominule 1-nerviis paneiveniisque, junioribns imbricatis, involarralibus 4 conformibns v. panllo latioribus capitulum (terminale) pauei- forum subsuperantibns, ealyre infundihuliformi (2 lin. longe) haud? artieulato serireo-tomentoso, lohis ovalibus inbum sub- aequalibus, genitalikus inclusis, reeeptaculo hemisphaerico velutino. — Port Lincoln, Janr. 1858.— P. dichotoma Ferl. Müll.! (non Schldl.). — A simillima P. fava R.Br. differt: ramifeatione minus regulari, foliis hand caerulescentihas sub- tus renosis et ealyce fere %/, minore, Cl. Schlechtendal a P. dichotoma sua nostram non distinxisse videtur, quum illi teibuerit folia saepe haud coerulescentia et nonnungquam Ve- nosa, 3. P. (Micranthae) Hewardiana Meisn. in DC. prodr. ined., ereeia, ramosissima, ramulis gracilibus, junioribus pu- bernlis, foliis oppositis sessilibus suhcoriaceis oblango -Tan- ceolatis (3—5 lin. longis, 1—2 lin. latis) acutinsculis mı- tieis glaberrimis ohsolete penniveniis, Horalih4s ronformibus aegnalibus y. majorihus capitulo sessili 6 — 10-Aoro multo longioribus, calyce suhsericeo (1 lin. longo, continue?) lobis ovalibus obtusis tubum aequastibus genitalia exserta parım superantibas, reeeptaenlo hemisphaerico tomentoso. — In N- Hollandin orientali interiore 1835. S T. Mitchel! ß. ?elackantha , folüis oblongo -linearibns ebtusinsen- lis (2— 3 lin. longis, 1 lin. Iatis) aveniis, crassiorihus. — Australia felix. — P, elackantha Ferd, Müll,! mss. — For- san n. Sp., in specim. wmelioribus iterum examinanda. 4. P. (Hicranthae) pygmaen Ferd, Müll. et Stuart! mss., caespiloso - frutieulosa nana dense foliosa glabra, foliis oppositis sessilibus subeoriaceis ovalihus arutiusenlis (2 HM longis, 1—1°/, lin. latis) aveniis subtus 1-nerviis longiuscnle Tee m 312 eiliatis imbricatis demum patulis, Noralibus ronformilns neqna- lihus Aore terminali solitario sahbbreviorihns, ealyce infandi- buliformi (21/, Iin. lougo) lobis ovalibus ohtusis medio dorso apiceqne pilosinseulis taho glabro dimidio breviorihus anthe- ras exsertas superantibus, stylo inelusoe, — Tasmannia (Stuart !), — Species insignis, aff. P. serpyllifoliae, sed fo- liis eiliatis, eapitulo 1-Noro, ealyce majore et fere glahro optime distineta, 5. P. (Imbricatae) viminea Schldl.! in Linnaca XX. p- 583. — Adelaide, Ferd. Müll.! et Dr, Behr. 6. P. (imbricafae) petraea Meisn., n. sp., frutieulasa, corymboso -ramalosa, ramulis conferte foliosis pubescentibus, foliis sparsis subeoriaceis Knearibus aeutinsenlis basi vix an- gustata obtusis (4—8 Hin. lougis, %,— 1 Hu. latis) 1-nerriis aveniis parce albido -pilosis margine dense villosis demum glabreseentibus, Nloralibus conformibus aequalibus capitulo ter- minali subgloboso dense multifloro brevioribus, calyce semi- pollieari, tubo pafenti-villoso, fauce limboque extus pube brevi parca subsericeo glabrescente, lobis lanceolatis obtusis tubo suhtriplo breviorikus genitalia exserla Aegtantibus. — Salt Creek prope Adelaide, Nov., et in mont. petraris prope Cudnaka etc. — „P. octophylla et ejusd. 8. acutifolia“ Ferd. Müll.! sp. unicum in Hh. Sond.— A simillima P. nana Grah. differt pube molliori breviori et subadpressa. valyce in- volueram 1/5 —1/, superante lobisque obtusis. A P, scto- phytla recedit calyco paulle minore, tubo patenti-piloso, limbo glabriusculo etc. — Variat foliis plus minus attenuato- acutis, pubesceutia densiore v. rariore. 7. P. (Heterolaens) petrophila Ferd. Müll.! mss., ra- mulis dichotomo -coryinbosis, junioribus sericeo-puberalis, fo- lüs oppositis sessilibus coridceis oblongis utringue subacatis 348 mntieis glabris (4 — 6 lin. longis, 2 lin. latis) dorso dense prominulo- penninerriis (exsiccalisne coerulescentibus) involn- eralibus paullo latioribus capitulım subsuperantibns utrinque glaberrimis, receptaculo ovato-globoso tomenioso, ealyce se- riceo (31/3 lin. longo) infra articnlationem tumidulo adpresse piloso demam glabrescente, lohis oblongis obtusis stylum ex- sertum parum superantibus, antheris seminclusis. — Flinders Ranges, in montibus altioribus, Cudnaka, Mount Remarkable, Octol. — Afl, P, ligustrinae et nervosae, — ah utraqne distineta involucro intus haud pubescente, a posteriore insuper foliis latioribus, distinctins venosis, ramulis pubescentibus ete. 8. P. (Heierolanena) strieta Meisn., n. sp., ramulis erectis strictis gracilibus glabris, foliis oppositis sessilibus erectis herbaceis lanceolatis subacuminato-acntinseulis planis glaberrimis (8— 12 lin. longis, 4—% lin. latis) ohsolete 1- nerviis aveniis, involneralibus 4 Inte ovatis acuminato - acnlis capitulo demum 2/, brevioribns extus glabris obsolete venosis intus sericeis, margine angustissime diaphano - scariosis, ea- iyce dense sericeo (6 — 7 lin. longo), tubi basi persistente longius ereoto-pilosa, lobis oblongis obtusis iubo graciii sub- triplo brevioribus genitalia exseria "parum snperantibus. — Lofty Range, Adelaide, Julio. — P. angustöfolia F. Müll.! mss. (non R. Br.). — Accedit ad P. Preissii ei flavam, sel plaribus notis distineta. 9. P. (Heterolsenn) nutans Meisn., n. sp., ramulis gracilibus fastigiatis glabris, foliis oppositis subsessilibus her- baceis (6—9 lin. longis, 2/,—1/, lin, latis) linearibus ob- tusinsenlis basi aftenuatis 1-nerviis (passim obsoletissime venosis) glabris, involueralibus 4 late ovatis breve acumins- tis 1-nerviis aveniis (basi v. eliam margine sanguineis) «a- pitulum inclinatum aequantibus utrinque glaberrimis, recepta- -n-- cz eulo subgloboso velntino, ealyee graeili parce subsericeo (3— 6 lin. longo), basi persistente longins hirsnto -pilosa demum glabrescente, lohis IJanceolatis obiusinsenlis inbo qnadraplo brevioribns stylo superatis, antheris semiexsertis. — Tas- mania, circa George Town, Gunn n. 623! Stuart! — P, linifolia Ferd. Müll.! Guun! (non Smith). — Simillima qui- dem P. linifoliac, sed Neribms minoribus parre pubescenti- bus, stylo exserto et capitalis nutantibus faeile dignoscenda. 10. P. (Heterolaena) elata Ferd. Müll.! mss., ramis virgatis graeilibus glahris, foliis oppositis subcoriaceis lan- ceolatis attenuato -aentis basi obtusa sabito in peliolum hre- vissimum eontractis planis glaberrimis 1-nerrüs subaveniis (9— 18 lin. longis, 2—4 lin. latis) involncralibus 4 ovatis avenüis (6 —7 lin. Jongis, 5— 6 lin. latis, purpurasrentibus) eapitulum aequantibus utrinque glaberrimis, calyece infundihn- liformi sericeo- puberulo (6 lin. longo), basi persistente lon- gies pilosa, lobis oblongis obtusiusculis genitalia exserta di- midiumgque tebum subaequantihns. — Rivoli Bai, lat. 37° 30%, long. 140%. — Foliis ad P. kgustrinam, eapitulis ad P, nutantem accedit, ab uirague tamen facile distingaenda. (Yidi sp. unicam in Hb, Sond.) 11. P. (Heterolsena) glauca R. Br. — Van Die- mensland, sand hills, norih west coast, a very unusual situation (Stuart), Fiedler's Sertion, Dec. (Dr. Behr). Inter pagum Hindmarsh et locum maritimum North-arm, April (Wilhehni), Reedy-ereek, April (Dr. Hillebrand), Ad An- men Gawler, Janr. (Büttner). In litore arenoso sinus marit, Holdfasthay, d. 10. Febr, ;In via ad lacum Vietoriae secun- dum riralım, d. 28. April. In monte Torrens hand rara, Martio, Ad fl. Light-rirer, Decemb. Monnt Gambir. Gnichen- bai, Third creek, Fehr, (Dr. F. Müll.) 350 12. P. (Heterolaena) zlauca ;z. ? subenervia nob, foliis (marginibus invalutis) supra coneavis, derso convexis, nerro obseleto, receptaculo longe harbato. — Forsan n.- sp. Sperim, dellorata. — Port Lincoln. ,,P. glauca‘“ Ferd, Müller - 18. P. fava R.Br. /. diesmifelia Meisn, in Schild. Bot. Zeitg. 1848. p. 396. — P. flava F. Müll. Tasmannia bor, (Stuart). P. dichetoma Schldl, Behr! ex Austr. merid. Murray serub. (nee speeim. ex Port Lincoln). 14. P. hamitis R.Br. Ferd. Müll,! — Gnichen-bai, in syrtibus, Fehr., Mart. In nemorosis versus pag. Lindoe val- iey, Sept. (Dr. F. Müller). Van Diemensland (Stuart). 15. P. humilis f. myrtifolia Meisn. — P. myrtifolia Schldl. Ferd. Müll.! — Gawlertewn, Tonunda, in baeis sa- bulosis et elevatioribus, Nov. (Dr. Behr), Bugle- range et ad Melbourne (Dr. Müller). 16. P. eetophylla R.Br, — ,„P. Behrit Schldl.“ Ferd. Müll! Port Lincoln (Wilhelmi). Serub of Concorara et iu Nov. Holland. austr. passim, 17. P. microcephala R.Br. $. elongata Meisn., ramı- lis graeilibus (pedalibus) laxis, foliis elongato- Iinearihus (u8- que ad 15 lin. longis, 1—1'/, lin. Iatis) receptaenlo sub- glohoso - orato tomentoso, fraetn demum glahro, — Ad Mur- ray River, ad rupes versus Morunde, April (Dr. Behr) et ad Flinders Range, Oet. 1851. — „P. distinctissima“ Y.Müll! Aschenfeldtia pimeleoides Kerd. Müll.! ss. 18. P. serpyllifolia R. Br. (et Ferd. Müller!). Golf St. Vincent, Sept. Riveli-bai. Port Linroln. 19. P. (Micranthae) simplex Ferd. Müll.! ss. , caule herbaceo simpliei filiformi erecto (spithamaeo) apice panei- ramoso parce pilosiuscule, inferne glabro, foliis sparsis N ng — söl linearibus obtusinsenlis planis glabris subenervüis (3 — 5 lin. longis, %/, — 1 lin, latis, junioribus parce adpresso - pilosis) involneralibus conformihus, eapitulis terminalibus paueifleris folia paullo superantibus, calyce parvulo (artieulato?) fauce angustata, lobis sericeis ovato- oblongis dimidiem tubum sub- aeguantibus, genialibus inclasis. — Regiones interiores Au- straline merid., ad Caduaka etc. — Proxime accedit ad PR propinguam A,Cunn. 20. P. (Epallage) mierantha F. Müll! mss., frutieo- losa, humilis, coryınboso-ramesa, foliis opposilis sparsisque sessilibus herbaceis oblongo -lanceolatis obiusis (nnguieulari- bus) planis $-nerviis utringue ramnlisgne dense cano-puhe- seentibus (junioribus subsericeis) Roralihus ovatis, capitulis terminalibus et in summis axillis sessilibus, ealyeibus reetis involnero 1% longioribus dense sericeo-incanis, 1ubo artieu- lato tumidulo, lobis exiguis, genitalibus inelusis, — Ultra Saltereek, Nov. (Dr. Behr), Circa Enfield, Austral. anr, Jaur. (Dr, F. Müller), — Afl. P. propinguae A.Cunn, 21. P. (Epallage) gracklis R.Br. Ferd. Müll.! — Au- stralia felix. 22. P. (Epallage) gracilis £. sericen Meisn., ramnlis ealyeibnsque dense serieeis. — „P. grarilis“ Ferd. Mill. (ex parte). In pratis ad Darbent-ereek, Ort, 1852. 23. P. (Epallage) Mülleri Meisn., n. sp., frnticosa, ra- mosa, foliis eppositis subcoriaceis sessilihus ohovatis et oh- longo-lanceolatis ohinsis basi atienuatis planis obselete 1- nerviis aveniis adpresse cano-pilosis supra mox glabris, in- volneralibus eonformibus capitalo (terminali) parum brevieri- bus, ealyce reeto (Bavo) tabo Angusto minute serieeo- puhe- rulo, lohis aequalibus glabriuscalis tubo vix dimidio hreviori- bus oblongis obtusis, genitalibus inelnsis, -_ Holdfast - bai (F. 352 Mäll.) inter Gawlertown et I,yndech-Valley, Novemb. (Behr!) — „P. gracilis“ Ferd. Müll. (ex parte). 24. P. (Micranthae) paueiflora R.Br. Stuart (e Tas- mannia, — ex parte, alteruın specim. ad P. gracilem spectat). 25. P. (Imbricatae) phylicoides Meisn. in Pl. Preiss. 2. p.2771. — „P. curviflora“ Ferd. Müll.! Guschen-bay, Rivoli-hay, et ad ll. Oukaparinga, in mentihus, Dec. 26. P. sericea R. Br. Van Diemensland (Stuart). 27. P. incana R. Br. Van Diemensland (Stuart), 28. P. nivea R. Br. Van Diemensland (Stuart). 29. P. drupacea Lab. Nov. Holl. I. p. 10. 1.7. Van Diemensland (Stuart). 30. P, ligustrina Lah, Nov. Holl, 1. p. 9. 1.3. “ Van Diemensland (Stuart). 31. P. cernua R. Br. Van Diemensland (Sinart). Proteacenae. Auctore "Meisner. Banksia L. 1. B. ornata Ferd. Müll., n. sp., ramnlis eano -tomento- sis, foliis cuneato -oblongis trmncatis dense spinescenfi-serfa- tis (sinubus rotundatis) supra lacvibus aveniis glabris nitidis subtns costato-venosis punctato - tomentosis (lacunis minutis tomentosis, nervo venisque glabris) spicis cylindricis, squamis ovalis acuminatis patulis dense rufo-barbatis, calyeibus polli- a — 353 earibus, unguibus filiformibus laciniisque lanceolatis suhulato- aenminatis patulo - villosis, stylo ealycem superante tenui gla- berrimo, stigmate vix inerassato eylindraceo brevi sulcato hasi obsolete noduloso. — Versus Villuugam et in frulicetis montium Marble-ranges, Fehr. — Species insignis, af. B. mediae et B. Baweri, ab illa praecipue calyce longiore et siigmate haud capitato, ab hae calyeis aristis styloque multo brevioribus ete. bene ıistinela. 2. B. prienophylia Ferd,. Müll. (sperim. steril.) est reri- similiter B. littoralis R. Br., stirps junior, ramulis patenti- pilosis, — absqne flore haud certe dignoscenda. Australia felix. 3.3, australis R.Br. B. integrifolia Schldl. Van Diemensland (Stuart). In montosis pr. Beihaniam, Jan. (Dr. Behr). — Prope rivalum Tonunda alibigne commu- nis, Jan. florens, Marhle-range. Persoonia Sm. 4. P. juniperina Lahill. glabrescens et pubescens. Van Diemensland (Stuart). Ad Brighton. Ab hac non differt „„P. swrrecta“ F. Müll. Lofty-rauges, Drecemb. 5. P. pubes F. Müll. (speeimen unieum Tasmunicum sine N. nee fr.) est verisim. P. Juniperinae forna densius pu- bestens. Conospermum Sm. 6. €, patens Schldl. Pine forest inter Gawlertown et Lyndoc-valley, Nov. (Dr. Behr). Villanga, Febr. Fift- ereek, Marble- range, Adenanthos Lahill. 7. A. terminalis R. Br. forma glabrescens. Villauga. Encounter-bay versus, August, Ad pedes montium Marble - ranges, 20r Bd. 35 Heft. 23 354 8. A. terminalis var, plumesa Meisn. in DC. prodr. ined. var. pwbescens F. Müll, Eueounter-hay. Kangaroo - island. Isopogeon R.Br. 9. I. horridus F. Müll. est I. ceratophylius R. Br. et Meisn. ibid. In ınontibus Lofty-range, Mart. Third- creek. 6&revillea R.Br. 10. &. tenuifolia R. Br. Van Diemensland (Stuart). Gunn. n. 534. 11. &. australis R.Br. var. £. Hook. Sil. Van Diemensland (Stuart). 12. @, australis var. z. planifolia Hook. fi. Barossa - range. 13. & lIsvandulacea Schlul. certe! u. angustifolie Meisn. Forsan n. sp. Reedy-creek, trans 9. Murray. Fieller’s Section, Sand- plaine ad Tonunda (Dr. Behr). Macclesfield, ad montes, Sept. Lightriver. Versus Bethaniam. In montosis ad rivulum Salt- ereek, Jul, ß- Ianceolata Meisn. Ad pedes montinm Barossa-range, Sept. Hake’s place, Sept. Hope-valley, Aug. In vieinia montis Murrhead In campis sterilibns, Octob. Lobethal,, Jun, y. latifolia Meisn, Lofty-ranges. Ad pagum Kensington, Febr, 14. &. Latrobei Meisn, (Australia felix) ei G. larandı- tacea forma angustifolia Ferd, Müll. Ora austral. 15. &. alpestris Meisn, in Hook. Journ, 1852. p. 197. — G. Dallachiana F. Müll! Austr. felix, Sept. 16. &. Hlicifolia R. Br. Ferd. Müll. Certe! G, Behrii Schlal, Variat: «. attenuata et 8, dilatata Meisn. Gawlertown, Nov. (Dr.Behr). In arenosis ad fl. Murray (parte inferiore) , Octob. Boston point. Port Lincoln. Serub near Brighton. Kangaroo- island. 17. 6. repens Ferd. Müll., ramis elongatis subsimplieibus procumbentibus foliisque mox glahralis, his oblongo- sulha- statis sinnato-dentatis nervosis venosisque basi enneato -inte- gris, dentibus spinescenti- mucronatis, racemis secundi- et multitloris axillaribus terminalibusque folio breyioribus sericeo- vanescenlibns, bracteis fugacihns, calyeibus pedicello longio- rihns stylo glahro bis terve superauis, germine breviter stipi- tato sericeo, sligmate ohlique laterali ovrato umbonato, In collibus hamilihus glareoso -argillaceis ad Watis-river (3. Dallachi); similibus locis ad Loddan Aumen. Fruiex speeiosus supra humum longe lateque repit, Ra- mi elongati, tenues, im juveninte parum angulati, pilis canis fuseeseentihus subsericeo - strigulosi aeque ae foliorum juveni- lium paginae praesertim infera. Rami demnm teretes et gla- bri. Folia tenui-coriacea, ohlonga, vel, si basis dilatater, hastato-oblonga, margine undulata, praeier basin cumealo- triangularem in petiolum brevem desinentem, integerrimam, grosse sinuato-dentata; sinubus dentem minntnm proferenti- bus, dentibus omnibus spinescenti -meerenatis. Longitnio fo- liorum inter 2 — 4" variat, immo major est iu state valde provecto; latitudo rarius pollicem excedit et sensim apicem versus deereseit; superficies aliquanto splendens, facies in- fera pallidior nitoris expers. Nervus medius erassus infra prominens; venae priinariae palenies cum venulis anastono- santibus folia reddnnt retienlata. Racemi 11/,—2-uneiales reenryali; pedunculi 4 — 1” longi, enm pedicellis cire, 2° 23* 336 longis reelinatis divarieatisve rhachi nee non calyeihus sericeo- eanis netnte panlo calvescentes. Calyx 4—5” longus initio reenrvatns pistillo duplo interdem 1riplo longiore smperatur. Braeteolae eirc, 1’ longae ovato-lanceolatae, nervo promi- nulo exeurrente longe acutatae ceteroquin fugacissimae. Ca- Iyeis tubus satis inflatus, Germen enm stipite 1’ paulo hre- viore albido-subsericenm, Stylus punicens subglaber adseen- dens, stigma gerens in apice lateraliter situm, 1/, longum glabrum concavum ovale centre umbonatum. Glandula hypo- gyna antiea anrienlaris parva glabra. Folliculas deest. Characteribus maxime G. dlierfoliae BR. Br. slmilis, praeterea eum 6. longifolia R. Br. aliquot signis specifieis con- vesire videtur (F. Müller). 18. &. (Conogyne) triternatn R. Br. Nov, Holl. interior. (Unieum, sine nom.) 19. &. (Plagiopoda) rigidissima Ferd. Müll.!, n. SPs ramis nigricantibus, junioribus einereo-tomentellis, foliis sub- sessilibus rigidissimis ultra ınedinm 3-purtitis glabris mar- gine arcie revolutis supra convexis cnerviis suhlus bisuleis, laciniis divaricatis Jinearibus mueronato-pungentibus, inter- media paullo longiore, racemis axillaribus brevibus folium superantibus , pedicellis calyce duplo brevioribus cum co mi- aute subsericeo-pnbernlis, calyce demum subreeto intus gla- berrimo, tubo hasi attenuato ovarii stipiti longinsenle adnato apice angustato limbi lacıı is multo longiore, pistille glaber- rimo calycem demum dimidio superaute, stigmate semi-Iaterali orbienlari convexo, glandnla calycis fundo adnata obsöleta. Pine forest, Gawlertows, Novemb. (Dr. Behr). Species distinetissima, foliis quodammodo accedens ad G Hügelii, armigeram cıe., caeterum vero longe diserepans. 20. &. anpera R,Br. Ferd, Mäll.! — Port Lincoln. Vera planta Brownii! Ab hac, wi reete obseryat el, Ferd. Müller, --— nr 357 speeifice distinela est G. aspera ß,. Zinearis Meisn. in Pi. Preiss, 1. p. 537, quae nunc G. Meisneriana F. Müll. 21. 6. (Piychocarpa) chrysophaeca Ferd, Müller, ra- malis gracilibus fomentosis, foliis eoriaceis subsessilibus orali- oblongis (nneialibns) acntinseulis submuticig margine recurvis supra nitidis Inevibus ohsolefe venosis glabris, subtus veln- tino-tomentosis, racemis terminalibus subsessilibus umbelli- formibas recurvis basilloris dense ferrugineo -lanatis, pedi- eellis fore quadruplo brevioribus, calyve seminneiali infato ineurvo basi gibbo pistillo sessili villosoe demum }/, superato, stigmate laterali late obovato convexo glabro, folliculo ..... In Anstralia felici. Admodum similis G. floribundae R. Br., sed pluribus nolis distinctissima. 22. &. (Kissostylis) ramulosa Ferd.Müll., feliis rigidis patulis recurrisve lineari- subulatis mueronatis lacvibus sapra eonvexis enerviis subtus margine arcte revoluto unisuleis, ju- nioribus faseiculatis ramulisque cano-pnbescentibus, racemis axillaribus folium subaequantihus paucifioris patulis basi panci- foliis, pedicellis flore multo brevioribus rhachique subsericeo- incanis, calycis limho glohoso dense sericeo-cano in fubam glabrescentem arcte incurvo, ovario subsessili serieeo, stylo ealycem duplo superante glahro, stigmate terminali oblique trun- eato sabrotundo. Eneounter-bay (Stuart). Aff. G. nutanti Meisn. in Hook. Lond. Journ, 1852. p. 187. %. &. (Lissostylis) seabreila Meisn. ]. c.? Australia felix (specim. unicum, juvenile). »0. pubescens“ F, Müller. Afl. G. ericifoliae R. Br. 4..©. (Lissostylis) Stuartii Meisn., n. sp. ined., rA- mulis gracillimis terelibus subsericeo - tomentellis, folüis her- 358 baceis linearibus pungenti- mueronatis margine leviter reenrris subtus sericeis, racemis axillarilus folio brevierilas umbelli- formibus basi pancifoliis, pedicellis ealycibusque acqunilongis serieeis, pistillo „laberrimo calycem demum din dio superante, ovario stipite sno longiore, stigmate terminali obliquo ovali umbonato. — Tasmannia, Stuart. G. amplifica Ferd. Müller! A simillima G. /öneari distingeitur ramulis haud angu- latis, folioram margine leviter recnrvo nee refracto, Aoribus paullo minorilus, etc. 25. @. (Lissostylis) mierantha Meis., ». sp. ined., ra- mulis gracilibus teretibus adpresse pilosinsenlis, foliis subu- lato -Jinearibus mueronato-acutatis glahris margine arcte re- vohrto obiuso seahriusenlis subtus hisuleis, racemis lermina- libas umbelliformibus hrevissime pedunculatis, pedicellis flori- busque suhaequilongis sericeis, calyce parrnlo intus glaberri- mo demum recio, pistillo sessili glabro ealycem suhaequante sesqnilineari, stigmate terminali obliquo orbientari, follieulo.... Australia felix. „0. tenuifolia?“ F. Müller (non R.Br.). Proxima G. parviflorae R.Br., sed pluribus notis, Pi- stillo sessili, ramnlis pubescentibus, foliis etc. distineta. Haken Schrad, 26. MI. purpuren Hook.! in Mitchell Exped. trop. Austr. 1818. p. 338. Grevillea (Seiadanthus) trisecta F. Mill.! Exacte con- venit cum pl. Mitchell, n. 3991! Locus natalis incertas, 27. MH. patula? v. microcarpa? R.Br. — Sp unienm Rorif. sine fr., haud certe determinandum, Zur 39. 28. H. pugionifoermis Cav. £. R. Br. „A. parilis Ku. et Salish.“ F. Müll. (Steril,) Van Diemenstaud (Stuart). 29. „H. fiexilis R.Br.“ Ferd, Müll. (Sperim. unie. Nor. sine fr.) Forsan n. sp. ex rperim, suppelente non d4ufe dignoscenda. 3%. H. rostrata F. Müll, n. sp., ramulis gracilibus tere- tibus apice einereo -tomeutellis, foliis patulis elongato - Ailifor- mibus mucronato-acutatis teretibus exsuleis Inevibus glabris, faseieulis axillaribus sessilibus sericeis, pedicellis ealyce sub- hrevioribns, pistillo sessili glabro calycem demnm hreviter superante, stigmate terminali conico-eapitato, capsula ovali- oblonga falcata compressa eralcarata rugosa rostro adscen- dente lato commpresso acnminata, seminis ala falcato - ohlonga nıcleo duplo Jongiore et secus marginem ejus Superiorem an- gustissime decurrente. Lofty -rauge, Adelaide, Af, H. leucopterae ei obliguae, sed capsula non gih- bosa etc. distineta. Inter Gawlertown et Lyndocvalley, Sept. In region. ste- ril, inter frotices versns Macclesheld, In eampis versus Ha- ke’s place, Sept. Lofty- et Bugle-ranges, Serub of Con- corara, Guichen-bay. 31. II. semiplana Ferd. Müll, n. sp., glaberrima, ramı- lis graeilibus dense foliosis, foliis uncialibus Aliformibns mu- eronatis Iaevibus basi allenuatis, aliis teretibus basi supra 1- suleis, alis (praeeipue adultis) compressis anguste linearibus eneryiis dorso convexis supra subplanis, foribus ..».», eapsula sessili folia subaeguante ovata acutinscnla erostri eralcarata, basi incrassata verracosa, apice compressa Jaeri- gata, seminis ala oyata nucleo paullo majore ei segus rjus marginem ad hasin usyue anguste decurrente. 360 Brighton, Australia felix , Octob. Ab affınibus HA. nodosa et Nlexili differt foliis ex parte egregie (neu „parum“) compressis, capselae seminisqne for- ma, et a priore praeterea glabritie. 32. HM. strieta F. Mäll., n. sp., glahra, ramulis gracilibus teretibus (einereis) foliis sesqui - uncialibus teretibns rectis acntato-mucronatis exsuleis laevibus basi attenuatis, Nori- bus... .., capsula (solitaria) peinneulata folio duplo bre- viore ovata laeri apice leviter bifariam eompressa truncata et breviter bicorni, seminis ala ovata nucleo obliquo duple majore. North West Band, Murray - river. Non satis nota, eapsulae forma ad H. Preissii accedens, sed foliis ete. diversa. 33. H. rugosa R. Br. Procul dubio vera planta Brownii. in fruticetis steril. Bugle-range, Sept. Ad viam inter urbem Adelaide et monteın Lofty passim, Dee. In arenesis depressis inter frutices hand prorul a lacu Vietoriae, April. In fruticetis ad fl. Murray haud louge a Wellington, Mai. Port Lincoln, 34. MH. carinata F.Müll,, n. sp., ramulis gracilibns apice subgericeo-puberulis, foliis rigidis linearibus mueronatis wirin- que atteunalis subincrassato-marginatis laevibas glabris, nervo sabtns fortiter prominente supra obsoleto, involueri evati sqna- mis subrotundis glabris, fasciculis axillaribus sessilibus, ca- Iyce parvo pistilloque aequilongo glabris, stigmate terminali disciformi conico -mucronato, capsula ovata aruminata ecal- carata laevi, seminis nucleo alam ovatam subaequante urin- que anguste alato, Lofty-range, Adelaide, Octob. Brighton, Austr. Seh, Octob, ar 361 Similliima H. corymbosae, sed rami mox glabri, folia minns erassa, nunquam spalhnlata, involuernm glahrnn etc, Formae a. et £. satis diserepant, sed ab ipso inventore ad eandem stirpem pertinere traduntur, a, planifolia Meisn., foliis elongato-linearibus planis (8—5 poll. fongis, 21/, — 5 lin. Iatis) margine vix ineras- sato, (Flor. glahri, caps. ignota.) ß. trigonophylla Meisn., foliis angnste linearibus (1, —21/, poll. longis, 1—1°/, lin. latis) planis v. saepius ca- sinato-trignetris margine inerassatis. 35. H. microcarpa R. Br. Van Diemensiand (Stuart). Orites R.Br. 36. ©. revolata R. Br. Van Diemensland (Stuart). 37. ©. acicularis R.Br. Van Dienensland (Steart). Telopea R.Br. 38. T, truncata RB. Br. Van Diemensland (Stnart). Lomatia R.Br. 39. %. tinctoria R. Br. Van Diemensland (Sinart). Bellendenin R.Br. 40, 3. montana R.Br. Vau Diemensland (Stuart). — 362 Polygoneae. Auctore Meisner. Mühlenbeckin Meisn. 1. M. flerulenta Meisn., n. sp., fruticulosn ramosissima glaberrima, ramis divaricatis sulcato-striatis, ochreis deri- duis, foliis lanceolatis obinsis attennato - subsessilibus enerviis deciduis, racemis terminalibus lateralibusque interruptis (foliis dilapsis paniculas breves simnlantibus) bracteis fulvo-hyaliuis ovalis acutis plurifloris pedicellos bracteolatos subaeqnantibus, calyce 5-partite patente, staminihus 8 exsertis, pistilli rudi- mento nullo ? — Fem, ignota. Dombey-bay. Polygonum junceum Ferd. Müll.! (non Cunningh.). 2. M. parvifolia Meisn. in DC. prodr. XIV. ined,, fruti- cosa humilis ereeta glaberrima, ramulis tenuihus (hand voln- bilibus) ochreis angustis internodio brevioribus petiolum aequan- Gbus diu persistentibus, foliis suheoriaceis orbicularibus ora- libusve obtusissimis (hand cordatis) integerrimis subaveniis (8—5 lin, lengis, petiole 1 — 2 lin. longo) Hloribus in sum- mis axillis ®—3 fascieulatis, pedicellis ochrea sublongioribus. Circa Port Jackson (A. Cuuningh.!), in Tasmannia (Gunu ) ibid, (Stuart f). Polygonum depressum A. Cunn.! mss.— P. (Mühlenb.) microphyllum Ferd. Müll. mss.! — M. axillaris Hook. 51.7, cujus diagnosis tamen nonnihil recedit. — Variat: & caespitosa F. Müll., statura 1 — 2-pollicari dense ramosA, et ß. expansa F. Müll. caulibus subspithamaeis laxe ramosis diffusis. oa ur 3. Mi. adpressa Meisn. a. rotundifolia Neisn. — Port Lineoln vi Tasınannia (forma major). Adelaide et Encounter-bay (F. Müll.) (for- ma minor). $. hastifolia Meisu. (M. hastifolia Ferd. Müller!), Murray-river, Wellington (F. Müll.) et Tasmannia (Stuart!) Rumex L. 4. ®. Brownii Campd. Touunda et Adelaide (F. Müller!), Port Lincoln (Wil- helmi), Schinken’s Schlucht (Dr. Behr), Yan Diemensland (Stuart). 5. M. Acetosella L. In planitie prope Adelaide, rara, 6. DB. crispus L. Adelaide. Introdnetus. Emex Neck. 7. E. australis Steinh. In arenosis sinus Holdfastbay, Mart. Polygonum L. 8 P. (Persicaria) lapathifolium L. Nor. Holl. austr. 9. P. minus Hude. Van Diemensland (Sinart). Ad fl. Gawler et Murray (Dr. Behr). In sabnloso-glareosis ad fl. Torrens, Janr., et ad rivula juxta montem Lofty, Dechr. 10. P. prostratum R. Dr. Van Diemensland (Stuart). Ad Murray-river, Febr. 11. P. (Avicularla) aviculare L. In loris eultis, Fiedler’s Sertion, Janr. (Dr. Behr), Ad A. Torrens, Janr, Bugle -range, April. 364 1%. P. (Avicularia) Cunninghami Meisn. in DC. prodr. XIV. ined, (P. junceum A. Cunn.! Ferd. Müller ex parte, non Ledeb.) In inundatis exsiecantibus subsalsis sinum Holdfasibay versus, Deebr. Ad fl. Murray prope ment. Beevor, Febr. In arenosis depressis lacum Alexandrinae versus, April. In arvis ad Capunda-mine, April (Dr. Müller). Salt-ereek (Dr. Behr). 13, P. (Tiniaria) Convolvulus L. Van Diemensland (Stuart). w- Ne plantis variis Mexicanis, disserit D.F.L, de Schlechtiendal. Filices Triehomanes olivaceum Kze, mss. Kloizsch in Linn. XX. 9.437. Specivs haee ut videtur indeseripta pancis tan- tum verbis a Klotzschia a Tr. pyridifero distinguitur, quo- eum et nos ipsi, dubitaules quidem, ante plnres annos (v, Linn. V. p. 618. n. 805. Tr. pyridiferum L.?) commisenimus, sed anne, hand omnis dubii expertes, distingnimns, In Hookeri speeiebus Alicum haud reperimus. Specimina Moritziana ad Meridam Columbiae Ieeta plurima cum Schiedeanis elim et Schaffnerianis Mexivanis nuper receptis comparavimns uullague obstante graviori nota eonjungimus. Caulis repit, sed haud longe se extendit, ramosus est et pilis aterrimis densis in ba- sin petiolorum plus minns alte adscendentibus tegitur. Folia fere 4-pollicaria, petiolo pollicari, laminae bipinnatifidae pin- nulis nune semel fareatis, lariniis Iinearibus obtasis et fere semper emarginatis, innequilongis, nuno bis furcatis, laciniis tanc angnstioribns, quod in speciminibus Mexicanis saepius aceidit, Involnera fere libera ex interiore latere pinnarum 366 plerumque orientia, anguste campaniformia, hasi acuta in ve- nam (ranseuntia, limbo orbieulari brevi patulo semper lihero nongnam ut in Tr. py.ridato cum angusta Jaminae parte juxla receptacnlum adscendente juneta, inferiore involueri parte nune brevi tantum spatio, nune nullo modo laminae angusto mar- gine fulta. Bereptaeulum crassinsculum plerumque fraetum longe exsertum, pars enim prominens involuero duplo lon- gior*). Color totius plantae obscure viridis v. olivaceo -viri- dis, qui multo pallidior in Tr, pyxidifero exsiccato vero, quod ex insula Trinitatis elar. Cruegeri donmm accepinus, qui adseripsit „color in viva planta aeruginosus.‘ Varius si va- rio exsircandi mode produceretur in eadem specie color, ul jam e paucis quae possidemns exemplis videtur, involuera si longius et brevins in eadem specie e lamina emergere Pos sint, si reeeptaculorum longitude variahilis esset, Tr. oliva- ceum cum supra cilato synonymo ad Tr. pyridiferum re- ducendum fore hand denegarem. Triehomanes sinuosum Rich., Hook. sp. fl, 1. p. 120. 23. Julio wense prope Huatusco ei Mirador in regione calida Mexicani imperii leg. elar. Schaffner solummodo in Filieibus arboreis obvium. . Forma elongata, foliis 6 pollices longis, 7— 10 lin. Ia- tis, lamina usque ad basin petioli hine hrevissime nadi de- eurrente#*) Pili di- et trichotomi rufeseentes cellnlo-i snb- sessiles per marginem ct venas sparsi, densins in canle re- *) In vero Tr. pyzidifero nunquam recoptacula longissima vidimıs qalia celeb. Greville (Hook. et Grev. Icon. Kit, t, 206.) de pingit, ’»*) Deto pollices longam et novem lineas latam, Iamina hand us“ gue ad basin decurrente ex Trinitatis insula ad arborum truncos lectam habenns, m 367 pante dispositi sunt. Involuera in apieibus lohorum Iateralium gemina solitariave, harc in apice venae medianae venulas la- terales emittentis sed apice simplieis, illa in utroque apive venae apice bhifidae, erterum lateralibus venulis instructae. Peruviana et Guadalıpensia eompararimus specimina. Trichomanes Krausii Hook. et Grer. Icon. &l. t. 149, Hook. fil. sp. 1. p. 120. m. 21. Ad Huatosco in regione calida regni Mexicani leg. clar. Schaffner. Speeiminum comparalio cum iconibus Tr. ÄKrausii et quereifolii dubinm me religuit, utrum illi an huie adnumera- rem, sed inspectis iis ab amicissimo nostro Kunzeo mihi quon- dam traditis ex insula Guadalnpa ortis alüsque ex insula Tri- nitatis enm definitione b. Kunzii aeceptis (nhi in truncis emor- tuis arborum ereseit) dubia solvebaniur et Tr. Krausii ad- dere plaeuit. Variabileın autem stirpem esse jam ex paueis quas comparare Hienit exemplaribus elucet, Caulis repit et denso lomento nigricaute tegitur, quod in petiolum plerumgne hrevissimnn et in basin nervi plus minus alte adscendit, dum reliqnae partes, exceplis pauris pilis siellatis nigrieantibus sessilibus in pinnarum margine obvüs, glabrae reperiunter. Folia plantae Mexicanae 1—1!/,° longa sunt et 4—10 lin. Iata, fere usque ad eostam pinnatiida, laeiniae patulae sinu- bus angustis segregatae plerumgne oblusae interdum et acı- tiuseulae , plerumque grosse quasi et irregulariter serratae, serraturis obtusis nuno magis prominentibus nunc fere obso- letis. Receptacula summitatem folii versus nascuntur ex sua- mis lateralibus laciniis supremaque terminali, nune libera prostant nune cx dimidia parte immersa sunf, in altero tan- tum Jatere diachymalis margine cineta, graciliora quam in Guadalupensibus et labiis amplioribus semirotundis terminala, Beceptacula ubi prominent multo hreriora sunt quam in 368 quercifolio cui longissima nec plana defieientian ut in icone pinguntur, sed in Gundalnpensibus endem mode hie fracta , illie praesentia. Trichomanes apodum Hook. ei Grer. ie. t. 117, Hook. sp. fi. 1. p. 117. n. 12. In terra calida Mexici pr. Huatusco leg. W. Schaffner. Caulis per pedis spatium repit in corlice , ramosque pro- fert laterales breviores, tomento denso nigro v. atrofuseo sient petioli brevissimi obductus. Folia semipollicaria ei breviora, bene in icone Greyilleana depieta. Pili plerumqne geminatim eonjuneti in aliis speeiminibus rari adsunt in aliis desunt. In- volnerum in apiee nervi et venarnm primi ordinis solitarium, anne totum emersum, nune ad medium usque cum Taminn con- juncetam, Jabiis orihieii semirotundis, margine extimo „Tusco tinetis, quod ex nelate provectiore dependere videtur, quum rahra dieantur in descriplione iconi adjecta et receptaculum quum jam fractum sit in pluribus. Ex insula Barbados ad kunc usque diem tantum not2 nunc in Adjacente continente reperia est species praeltervisu facilis. Trichomanes Schaffneri Schldl.; caulis repens tomen- tosus; folia petiolata ovalia s. elongato-elliptica, basi plus eins acula, margine repanda v. suhlobulata, nervo medio usque ad apicem proenrrente, venis lateralibus simplieibus furcatisve, pilis parcis geminis solitariisre nigricantibus marginalibus, in- voluerum laminae apiei immersum, labiis depresso - convexis patulis libere prominentibus; receptaculum (hand exsertum ?). Hanc quogqee prope Haatasco in regione calida Mexici eitum legit elar. W. Schafiner, cnjus nomine ernarimus Minima inter generis species Tr. pusillö aemula, maxi- mum enim quod vidimus folium 4 lin. c. petiolo perbrevi lon- gam et 1'/, lin. Iatum, alia minora ei minima ita nt videre men ide emeTTEEEETeR meer nenne mer m nn possis fere orbieularia diametri haud 1'/, lin. attingentis; canlem fere 2% pollices longum repentem et ramosım depre- hendimus. Venae ex nerro demissae acnto sub angule ad- scendunt semel hisve furcatae. Beceptaculum si folii parvita- {um respieis sat magnum, ex toto fere campanulatıın basi acnla nervo insidens. Color et textura ut in reliquis speeie- bus parvifoliis. Obs. De Tr. tröchoideo Sw. jam ex regno Mexicano noto supplendam videtur: involnera semper nasei in inieriore pionaram primariaram latere nune solitaria, nune plara, seg- menta folii lineari-capillaria hand esse sed angustissime linearia. Hymenophyliam hirsutam Sw., Hook. sp. fil. p. 88, a5. E regione calida Mexici_prope Hnatuseo leg. cl. Schaffner, Speeimina minera Adhue illis a Grevilleo depictis (le. fl. 1. 84.) attamen fructifera. Pili stellati in icone fere sessiles in speeiminihns pleramque ovidenter stipitati, Folia pinnati- fida, basi magis arntata, qualia in superioribus ieonis fignris depieta sunt. Hlymenophylium polyanthos Sw.: Hook. sp. Al. I. p: 106. n. 62. cum Swartziana planta jungit MH. Jalapense elim a Chamissone mecum propositum, Involnerornm Aguram differentem video in specimine Columbiae atque insnlae Tri- nitatis, ubi labia late ovata acuminata, in jalapensi, ubi Inte ovalia obtusa, dum in nuper a cl. Schaffnero acceptis fere ro- tnada apparent. Sin igitur formae iNlae australiores veram Swärtzianam praebent plantam, differentem erederem, nt jam prins diximus, a Mexicana stirpe. Ober, Hym. ciliatum Swarts a eeleb. Hookero jam # Menioanis terris viaum est, nos quogue ex endem Fegione actepimus. Wr Bi. de Het. Li Phanerogamae. Mirabilis inter Hydrocotyles species a Richardio olim de- pieta est A. Zineata Mx. (Monogr. d, g. Hydrocot. f. 38.), quae serins ‚Orantziae sub nomine a Nutlallio inter genera Umbellatarım recepta, a Candollio in Prodromo Hydroentylis postposita est; qui aucior simnl dubium movit de hujus ge- neris affinitate et loco inter Umbellatas.. Hanc primam de- textam secunda secnta est ad Buenos Ayres a Tiweedieo lecta, quam Hookerus pater cum Arnottio sub nomine Ur. attenua- tae brevissimis verbis proposuerat (v. Hook. Bot. Mise. II. (nee II. ut false notavit Walpersins) p. 346. n. 554.) Distin- guitur foliis elongatis attenuatis peduneulo triplo longioribus additurgue; absque dubio Crantziam esse, eadem enim peculiari folioraim structura gaudere, qua Cr. linearis Americae septentrio- nalis, sed eximie diversam esse foliis multo longioribus atte- naatis. @nibns ex verbis dnbinm remanet, enjusnam longitu- dinis esse tam folia qnam pedanculi. Mensuram si fecissent ei adjeeissent anctores illi, utilins fuisset quam anglico idio- mate diagnosin repetere. Nova enim, ut videlur, hujus generis species, benevole a clar. Schaffnero ex Mexicano imperio nobiscum communicata, simili modo ut Bonariensis foliis apice attenuatis instrueta, his solnmmodo foliis pe- danenio (plus triplo) multoties longieribus distinguenda vide- tur, quae nota diagnostien aliis forsan auctorihns hand tanti esse videlur, ut ad condendam speciem sufficiat. Snpervenit patria utriusque speciei longe abinricem distans, in planla aquatica hand tanti quam in terrestribns ponderis. Crantzia Schaffneriana, feliis eylindricis apice bre- viter angustatis aentinseulis pedunenlo hreyissimo mullotie« longioribns; sn u. subterrestris foliis angnste eylindrieis ad 2 poll. longis, %, lin. erassis; P. aquatica foliis late cylindrieis ad 6 poll, longis, 1—® lin, erassis, In laeu (laguna) ad urbem Mexico detexit c). Schaffner, formam «. in ripae locis humidis rariorem repert, formam 8. in aqua natantem (uti videtur locis profundins aqua tectis radicantem) et semper sterilem. Plauta glaherrima rbizomate repente, ex nodis folia fasciculata et pedunculos floriferos edente, Forma «. Rhizoma albidam, 4 pell, et ultra longum, breviter articnlatum, articulis pollice brevioribus, ad nodos radienlaram albidarım fascieules inprimis ex latere infero in terram emittens, hand dnbie ramosum, sursum fascienlos fo- liorum 3— 4 proferens, hine inde una alterave terminali in- florescentia inter ipsa (oppositifolia?) proveniente anclos. Se- mel inflorescentiae pedunculum lateraliter juxta foliorum faseien- lam orientem videham. Folia erlindracea (in sicco ommino linea- ria apparent), apice hreviter atiennata et obtusinseula, hasi hreviter vaginantia ct hinc dilatata, vaginae marginibus mem- branareis albidis, obtuso angulo apice finitis, intns septis transversis pluribus, 8— 11 nnmeravimus, vario modo inter se distanfibus notata, guae septa exsiceatione folii extns pro- minent, in viva planta forsan haud conspicna, tacin tamen percipienda sunt. ° Pedunculi breves primum ereeti, dein ut videnfur defexi s. deorsum et saepe vario modo curvati nt fructus maturos terrae inserant. Pedunculi nmnbellae sim- plieis, pancos fleres (3 — 6) proferentis, 2 — 3 lin. longi, dein sub grossificatione duplo longiores; involuerum e folielis paucis late ovatis margine alho-hyalinis, mox saltem sub in- vipiente grossifientione deciduis, Flores parvi alhi primem hreviter pedicellati. Fruetus pedirello gnam pedaxcalus multo LZy 372 breriore insidentes, depresso -subglobesi, a Jateribus compres- siusenli , stylis brevibus primum ex stylopodio depresso erectis dein divaricatis eoronati, nndigue obtuse costati, calycis mar- gine exiguo superue eirca discum eineti, jugis primarils dor- salibns tribus convexis, medio vix majore, duobus reliquis iatioribus märgiuantihms spongiosis et suleo leri longitadinali fere in duo minora partitis, valleenlis augustis univittatis (vittis in sect, transv. punrtiformibus intense fnscis) ; commissurae viltis 2 basi apiceque convergentibus medium spatinm ineludentihus dum margo latior alhida a jugis lateralibus marginantikns formatır. Seetio transversalis hujus fructus multo magis convenit eum illa Amminearem, qnam cum ea Hydrocotyles; Kochii fig. 54. Cioutae virosae respondet sectioni iransversali Crantziae praeter juga marginantia in hac multo magis pro- silientia. Recte igitar eenset Candollins pater removendam esse (rantxiem ab Hydrocotyleis. Forma f. rhizoma possider ultra lineam crassum, aArti- sulis pollicaribus, ad nodos cirenmeirea radienlarum eorona einetis, unicum folium basi vaginatım elongatum (6 poll. lon- gum et 1%/, lin. crassum vidinus) gerentibus, enjus sepia simili modo distribnta, interdum 1?/, poll, inter se distant. Echites (?) bignoniaeflera n. sp. - Novum potins genus sistere videtur haec strps, quam Echitidis speciem, eujus generis in secundae sectionis Ortho- eaulon paragr. altera collocanda erit, Specimen hahemus uni- enm a clar, Schaffnero leetum, neo fructiferum. Frutex (vix seandens) glaher, ramis junioribus viridesren- thus (teretibus?), articulatis, ad nodos phyliulis deelivi- promi- nentibus ei margine einetis nelatis, nodis ipsis vix erassioribus, 373 tenticellis erebris late ovalibus albidis irregulariter dispersis, Internodia brevia et longitudine valde inaequalia, Folia bre- viter petiolata, petiolo 3 —4 lin, metiente basi dilatato , sub- Ws coyvexo, supra plano et angusiissime memhranaceo-mar- ginate; lamins late lanceolate - elliptiea, uteinque sed ad basin magis acutata ei fere acnminata, & pollicibus paullo longior majerique latitudine 13/, poll. metiente supra medium sita; utraque facies viridis et glabra, infera vero pallidior. Ner- vs venaegque primarine cire. 10 — 12 (quibus pancae minus eonspieuae in apice accedunt) ex eo prodeuntes patulae utrin- que prominulae (in siceo) ei pallidiores, venis areuatim in waärgige pracnrreutibus nee invicem conspiene nexis, venulae paueae hinc rete late areolatum formantes. Petiolorum oppo- sitorum bascos margine eomueetuntur dilatata, qui cum co eieatricem folii delapsi cingente junetus est, intus muni- tur serie densa processuum minutorum subulaterum, is veterio- ribns pernlis magis conspienorum. Folii margo extimus angu- stissimus lutescens semipellueidus., Inflorescentia ex duohus ramulis in apiee rami inter ramos % sibi oppositos produeitur, inferne simplieibus ei foliis nonnullis jam deeiduis instructis, apice breviter bifidis bifleris, fore altero prias fRorente nt videtur terminal, altero laterali serius; bracieis oppositis (jam deeiduis) ad hasin partitionis et nna alterave alterna mox de- cldua late ovato -triangnla, in medio crassior obscurins lincta, in lateribus magis membranaces et semipellueida pedun- eulo iuserta, quarum altior sita sub calyce saepius po- sita est, Calyx e sepalis 5, tam forma quam longitndine inaequa- kibus, 6 — 7 lin, longis, glabris nitidulis, exterieribus ovalis acufis hracteae similibus sed majoribus, interioribus tribus magis in formam late-spathulasam vergeptibus, ormnibus in- tus ad basin Minen glandularum subulatarum (demtiformium 574 quasi) dense dispositarum iustructis, nun alterave ad margi- nem sepalorum interdam altius posita. Corollae tubus basi angustus, dein longius ampliatus et simul leviter infundibula- ris et nsque ad limbnm ultra pollicem latum bipollicaris. Sta- mina in angusta inferna, tubi parte fere semipollicari; anthe- zae %:/, lin. longae, basi acutissime hifidae, angulo inter orures affıxae, apice acntissimae. Striae 5 dense villosae an- iherarum cireiter longitudine et cam iis alternae sunt, tota reli- qua corolla glabra, Laciniae dextrorsum versae et tortae, basi angustiores, apice dilafatae obtusae. Serius simili mode ac folia hracteaeque sepala juxta glandnlarum seriem rumpunt ei decidunt, prins, dejeeta corella, extus flectuntur. In flore de- florato evaria vides duo brevia basi conjuneta, apice abinvi- cem patula, late ovata brevi-acnminata (styli basi ut videtur superatite, qui ipse longitudine cire. staminum stigmale sab- eapitato subbilobo terminatur), quae basi calyeis obeonica intus glandulis eineta at vix proprio neetario annulari einguntur, Sagina procumbens L. Prope Huatusco. Junio flor., leg. W. Schaffner. — Exacte eadem ae nosira germanica, de qua haud semper dici potest petala dimidio ‘calyei aeqna- Iia esse, Drymaria cordata HBK. var. pilosa: caules et folia patentim pilosa et ciliata, pedunculi calycesque breviter glan- duloso-pnbeacentes. Ad nullam melius quam ad cordatam du- cere possum. Planta 6-pollicaris a basi multicaulis. Sericographis Mehintli Moc, et Sess. sn) Justieia in Fl, mex, ie, ined, Nomen ineditun nosiro prius in publicum prolato praeferebatur a Neesio. Descriptionem forum ad- dimus: Corollae tuhus 10 fin. longus, ex basi angusta leviter DE 375 infetus, intus eingulo lato dense fere sericeo -villoso paulu- lum supra basin nudam ornatus; limbo bilabiato 4 lin. longo, labio supero integro aculiuseulo, infero breviter obluse tri- lobo, interins ex medio ejus nervo pinnatim-ramoso subreti- culato. ° Stamina longitudine lahii snperioris, fance lihera äbsque rudimento alterins paris, Autherae suboblique corda- tae, apieibus hasalibus et terminali acutis, loculis connectivo inferne latiore diseretis et leyiter divergentibus, altero paulu- um altiore. Stylus longitudine staminum, apice stigmatifero primun deorsum curvato, dein erecto, stigmate sublanceo- Into subpatente nee erecto. Capsula junior ohlonga acuta. Bignonia ($. 4. Conjugatac) acutistipula n. sp. — Seandens, fruticosa glaberrima; folia petiolata bifoliolata, eirrhosa, foliela petielnlata, late elliptiea basi obtusa v. sub- cordata saepius Jeviter obligua, apice plus minus acuminala, eirrkus terminalis triidus nunc evolutus nune suppressüs, dein (an semper?) deficiens; pseudo-stipulae late lanceolatae suba- “Iato - acuminatae ; flores nonnulli pedunculati in ramule laterali . hrevissimo paucifolio, pedunenlis simplieibus ramosisre 1 —3- floris, calyx membranacens amplns, inaequaliter 5-denfatus; eorolla bipollicaris, capsula subpedalis septem lin, lata, apice acntinscula, Rami lignosi teretes, superfieie tenuiter et longitudinaliter reticulato -rimosa, ex pallida epidermide et dilute einnamomeo peridermate cum lenticellis orbienlaribus elevatis pallide einna- Momeis constante; ramorum herbaceorum superficie longitudi- naliter suleata, angnlis 2 a basi foliornm decnrrentibus obtnse prominulis. Petioli foli adulti pollieares, petioluli 5 Im. longi teretiusculi, cirrhus medins terminalis, uune processus tenuis suhulati in modum excurrens, unne abhreviatus et Iri- fidus vix petiolulis longier, nunc perfecte evolutus trißdus, ra- mis apieem versus panlulum latioribus, apice ipso acuto cur- vulo. Lamina 2!/, eire. pollices longa, 14 — 18 lin. medio lata, Asyminetrica, dimidio exteriore paululum latiore et basi aliquantulum prodneto. Nervus venaeque primarige utrinque et gubtus magis prominulae, superlieies lucidula, facies in- fera paullo pallidior. Foha et omnes partes rami nascenlis 'exsiccata fere nigra sunt; sub terminali innovatione latergles oriuntur ramuli, inflorescentiam producentes, abbreviati pauti- foliati vel steriles foliosi, folis perfectis veterioribys nune praesentibus nunc jam delapsis. Stipnlae sie dictae, sibi oppositae reperiuntur in axilla foliorum nee ad petioli latera et certissime »il sent nisi foliorum ramnli futuri par priwum imperfeeium, sunt enim elliptieae acuminatae, acumine subu- }ato plerumgue hamatiım eurvato (an cierhus?), eire. 18/4 ln. latae. Ramuli florentes compositi sunt ex axi hrevi, in quo folia duo opposita tresque pedunculi trifidi trifleri, Noribus omnibns vero hand semper evolutis, accedente interdum folio. uno alterove. Bracteae angustae, ut videtur eito deeiduae, pe-# dunculos fuleiunt. Calyx 5 lin altus, late campanulatus, multo Iatior corolla, tenuiter membranaceus, apice obliquus, dente scilicet postieo altiore reliquis et latiore, reliquis tribus saepius quodammodo irregularibus, Corolla ex toto bipolli- earis, tnbo basi angusto dein dilatato, hac dilatata parte dein fare eylindracea ei in Jimbum semipollivarem margine tenuiter et dense ciliolatum iterum dilateta. Stamina fange breviora, stylus eire. 14/, poll, longus, stigmate e lamellis 2 laneeo- latis aeutis terminatus. Capsnlae unicam valvulam vidimss, quae 11 poll, longa, 6—7 lin. lata, plana, media linea ale vata vergus basin crassiore notala erat, basi oblusa, apiee sensim allenuala in Apieem obtusum, toin haud sirieia sed 3 leviter bine inde curvala, extus nigra fere, imtus Juscescens. Semina non vidimus, Ardisia revoluta HBKth. Nos ipsi de planta olim.» Schiedeo unostro aecepta forigera dubii haesitavimus utrum eadem sit ac Kunthii fructigera. Dubium ab Alph. De Can- dolle haud solutum ad nos redit; iterum enim floriferum spe- eimen habemus, quod eum prius accepto haud omnino conve- nit, quamvis simillimum, Folia et corolla pmnetata sunt, fe- res 3 lin. longi, petala dein defexa, stamina erecta, fila- menta, si a basi usque ad inserfionem antherae longitudinem metiris, antheris sunt aequilonga vel aliquaninlum breviora (in prins accepta autem filamenta sunt brevissima in authera bi- limeas magisque apice altenuata sed hoc ex statu evolutionis pendere posset, specimina enim prins accepta hine inde flores primos aperiunt, nuper commissum flores pancos sub anthesi habet, plures defloratos, antherae loculis rimula terminali oblique extus versa porifermi apertis. Fructus junior globosus apieula- tas. — Rhachis c. raıis compressa forsan serius magis an- ghlata evadit, ramuli antem inprimis compressi in siceis apparent. Wigandia macrophylia Schldl. Cham. in Linn. Vi, p- 382. Clar. Cheisy hane nostram speciem varietatem f. Wig. Kunthii, qnae ipsa est W. urens Kunthiana, dieit, sed sphalmate infeliei quum in diagnesi numerus omissus sit, haee intelligi nequit. In speeimine nuper a Schaffnero accepto omuir ut olim deseripsimus reperimus, quare speeiem nostram resütnere neo varietatis loce recognoscere studemns. Nivenn mollegue tomeninm, quod fariem aversam follorum petiolos jugiores, inflorescantiae ramos, alabastra juniora denge. ah- dueit, serius tandem in nervo venisque primariis in peliolis 378 etc, deteritur, in petiolo ei canle longioribus et rigidioribus pilis angetur, una cum foliis maximis pedalibus, dentibus acutis, ealyeis laciniis Aliformibus fere hane illico distinguunt at jam prius diximus. Clar. Choisy nostram plantam haud vidisse videtnr. Anctoris cel. F. Liebmannii benevolentia Jissertationem ejus accepimus: Mexicos Halvgraes bearbeidede efter Forgaengernes og egne Materialier eie., quae seorsim im- pressa Hafniae a. 1850 in Incem prodit, et sollertissimam Cyperoidearum tam Mexicanarım ab ipso ynam Nicaraguen- sinm et Costaricensium nec non antillanarum quarandam a elar. Oerstedio congestarum disgnisitionem praebet, in qua id solummode monendum erit, el. Junghuhnium omnium Cyperoi- dearum olim a me cum Chamissone in Linnaea ex col- lectione Schiedeana enumeratarum dietum esse auctorem, qui modo Cyperi genus, ut in admotatione ad pag. 23. expressis verbis notatum est, tunc temporis tractavit. Paucas quas hoc anno a clar. Schaffnero accepimus Cyperoideas hac disserta- tione duce adnectimus Mexicanas. Carex Mexicana Presl, Liebm. p, 83. n. 18. Dichromena radicans Ch, Schldl., nes Jungh., Liebw. p-58. n. 1. Ex autopsia speeiminum Vahlii Dichr. puberae el. Liebmannius hane speciem distinctam censet, sed Vahlii nomen triviale restituendum erat pro illo a Neesio dato M. Humboldiiana. Mitrospera polyphyila Vahl (Rhynchospora) Liehm. p. 65, Rhynckospora adulta Schlal. bot. Zig. ad Vahlianam plautam pertinet nt c comparatione speciminis nostri & cel. Liebmannio erutum est, dr o isolepis Humboldtii R. Sch., Kth. En. Il. p. 203. 2.50. Hojus speciei specimina Humhboldtiana vidimus et Trinitensia majora. Tota planta tenerior quam Sc. subsquarrosus Müh- leubergii eujus spieae intensiore colore fusco gaudent et squa- marum apicibus haud ita protraclis nec tam extus fiexis ac in hac. Specimina Mexicana achaenia habent valde pallida ita ut pallide fusca haud nominare possis. Is. caespitula Liebm., quam benevole nobiscum communicavit auctor ab utra- que optime differt. Heleocharis trancata Schldl. bot. Zig., Limnochloa truncata Liebm. p.56. n. 3. Kyllingia caerpitosa Nees Fl. Bras. Liebm. p. 45. n.1. Magnitudine valde variam habemus, bipollicarem, 6 —8- pol- licarem et sesquipedalem, aucta longitudine caulium fertilium amplitado capitulorum haud angetur. Cyperi species plures cum Marisco tantopere conveniunt ut forum spiculam componentium neglecto numero confundere potes, quod Junghuhuio aceidit mihique speeimina ab eo mam in speciem eongesta haud acenrate inspicienti. Gel, Liebmannius, cui specimina a Junghuhnio definita tradidi, per- spexit sub Gypero ejus thyrsifloro alterum sperimen Cype- rum esse, alterum Mariscum, illique datum nomen servavit, hnie vero Marisch longiradiati Liebn. . ec. p- 44. n. 10. nomen indidit. Sed aliam possidemus stirpem, quam nec huie nec alii decem Liebmannianarum subjungere possumns quare de- seriptionen addimus. Mariscus Schaffnerianus n. sp. Specimina fere an- uuae stirpis videntur sed perennem ct caespifose crescentem vensenus. Caulis 3/, ped. altus, simplieissimns, ima basi vix leviter inerassatus et radienlis pluribus flexuosis terrae In- fixus, inferne foliorum vaginis_obductus, Superne liber trigonus igevis. Felia 4—5 laminigera, accedentihns paueis vaginis, eaule nune breviora nune Jongiora, cum vagina truncata, ple- rumque purpurascenti, glabra laevique laminaque multo bre- viore; linearia, sensim attennata, margine infero laevi, supero eum superlieie et quo alfins en magis scabra, Lrinervia, nervo medio subtus prominnto leviter carinata. Involueri 5-phylli folia valde inaequalia, maximum 3— 4-pollicare ceterum far liis similia. Ochreae irmneatae bidentatae. Umhella 5+ra- diata, radiis inaequalibus ex majore parte spieigeris ita ul paucae tantum spiearum compositarum breviter pedunculatae pollicem iongae, reliquae sessiles et breviores sini, Spienlae horizontaliter patentes vel leviter deorsum versae, rhachidi angnlatae laevi parvis intervallis adnatae, numeroe variae, nune viginti vix plures, nuno ad novem interdum reductae, ob- longae subeylindricae acutae, sub anthesi 3 lin. cire, longar, bractea suffultae quae in inferioribus multo longior ex latiore hasi in apivem filiformem excurrit, in snperieribus hrevior ovate-oblonga acnta obinsave, margine albide hyalino. Bqus- mae qualuer, inferior c. braetea alterna, ovata obtusa Bi- nervis margine hyalina, reliquae tres ex basi latiore oblon- gae obtusinseulae dorso convexae, 1*/, lin. longae, mulli- nerven, nervo modio validiere viridi, lateralibns tenerioribus ferengineo -fuscis, duse Inferiores genitalia foventes, ultima vaeıa. Stamina 3, filamentis valde elongatis. Ovarium tri- geonum obtnsiuseulum imuerennlatum, pallidum, alis albido- membranaceis convexiuscnlis rhachidis amplexum, sqwama sua brevius, Stylns filiformis in ramos tres stigimatesos bennes Aliformes partitns. Numero radiorum et magnitudine totins plantae copvenire videtur cum cel. Liebmannii Marisco ambiguo, sed plaribus aliis .notis fam diversus, ut canjunctionem disauaderei. A M, ir® ie pallente Liehm. longias distat numero radiorum et invalueri foliornm ei spienlarum, Habemus praeterea speeimen unienm nee omni mode sä- is eompletum Marisei tam Marisco Mutisii HBK,, quam M. tribrachiato Liehm, (I. e. p. 42, a Mag. Oersted. pr. Agua- eale in Costa riea Jecto) simile, quod deseribere sed denomi- nare non Audemus. Rhizoma videtnr repens, radiculae erassiuscnlae ex hasi eanlis panlulum inerassata et ex rhizomatis, ut videtur, apice hrevi curvatura se erigente exennt. Canlis bipedalis, in in- feriore parte vaginis tecius dein mudas trigonus laevis glaber- qne, Vaginae exterae hrunneseentes aphyllae, superiores sen- sim longius laminigerae cum processn oppositifolio (convexo ?). Lamina foliorum 3 lin. lata (lougitndinem ejus meliri negni- mas, quam apiees desins) margine et pagina supera sursum senbris, praeter neryum medium suhtus prominentem, ulrinque weryi Ires quntnorve in superficie prominuli. Umbella 6- radiäta radiis inaequilongis, spieis compositis hasi ramosis v. neu ramosis, peduneulatis v. sessilibus, elongatis 5D -- 60 spienlas patentes vel leriter rellexas ferentibns; inrolserita e foliis cire. 5 valde inaegnalibus, maximum externum 94/, poll. altum, 3 lin. latum, longe aenminatum valde scahrum, sequeis ex parts ruptum, tertiam vix radium longierem superans qui 3%, poll, longus, pedanculari parte bipollicari, das sequen- tes radii hoc paullo minores, panllo brevius peduneulali et ut ille basi splene ramulis panois 3, %, 3 defexo-patentibus et safaleiente involncello paucifolio delexo instructi, foliis he- jus involngelli fere aristaeformibns scabris. Duo reliqui radii simpliei spiea et hrevioribus peduneulis instrueti sunt; termi- nalis vero spiea basi ramosa sessilis centrum occnpat. Spienlar 1%,—% lin. ongae, hrarten e hasi Iatiore longins brevinsve subulata, altins e sola basi latiore constante suffnliae. Squa- mae praeter primariam brevem ovatam obiusam vacuam tres lineas longae, */, lin. latae, late ovatae obtusiusculae ven-' tricoso-compressae (navienlares) nervo medio viridi, lateribus latis diinte fuscescentibus plarinerviis, denique gaarta angusta sterilis. Stamina tria. Ovarism ellipsoideo -trigonum, utrin- que acntinsculum pallidum, stylo in tres ramos stigmatosos partito. Rhachis alis albido -membranaceis. Tertia adest species quae al Cyperum strigosum quodam- modo accedit, de qua vero verha facere non audemus, speei- men enim ex prato messo desumtnm videtur, Fors serius meliora omnium karnın specierum exemplarie offeret colleetor. Monstera deliciosa Lieh. in pagina nona disseriationie „Om Mexicos Aroideer“ (8vo. p. 15.) nescio qno anno seri- ptae, !hoe nomen gerit planta, quae variis nominibus ornata in hortis nostris occurrit. Primum sub uomine Phi/odendrum pertueum Kih. et Bouche a. 1848 in indice seminum horti botanici Berolinensis apparuit, deinde a C. Kochio Bet. Zig- 185%, p. 277. Monstera Lennea insoliio more nominaba- tur, Sed tertium addendum cerlissimum syhonymon nomen A viro elar. Dre. Gutierrez datum : Tornelia fragrans Gut. ii honorem viri excell. Tornelia (minisiro de la guerra y di- rector del celehre volegio de Minerali) Mexicani. De ust spadicis, jam a cel. Liebm nnio I. c. commemorato, haec no- bis seripsit elar. Schaflneras: „Diese Pflanze wächst wild im Staate von Veracruz®), und wird deren Erucht als Lecker- *) Liehmannius dicit eam ereacere in cordillera oceidental civ. Onjacn eodem tractu quo Ckeirostemon platanoides repenitur. alt, 5— 7000 pedum. bissen mit 3— 4 -— 6 Realen (ein Real gleich 16 Kreuzer) bezahlt, man hat sich aber sehr inAcht zu nehmen, sie nicht ngewaschen zu essen, denn der Blüthenstanl bringt eine Halsentzündung hervor, wie mir dies selbst begegnet ist; im Vergleich ınit einer piia, Ananas, und einer Anone wird sie piäanona genannt.“ Planta in caldariis nostris insigni modo eregeens, praesertim si parieli humenti adposita longissimas validissimasque radieulas per parietem demittit, pulcherrima et maxima folia eleganter pertusa®) in valide petiole sca- hrido expandit, Inter Paspala olim in Linnaea definita (VL p. 31 eı 3%.) male pro P, Jurcato habuimus, quod P. obtusifolium Raddi fuit, nee non P. plicatulo Mx. snbjunximus et P, den- tiowlatem Tein. (Act. Petrop. 1834. Tom. Il. p. 156, Icon, X. 123.) ut nos docuit ipse agrostologus amicus, Nonnulla supersunt praeter P. paniculatum L., nova: Pasp. kividum Tein. mes. scilicet, P. senescens ejusd. ei P. abbreriatum ejnsd. Hie prioris adjangimus deseriptionem. Paspalum lividun Trin, mess. Pereune. Ex radice fibris pluribus eomposita plures oriuntur canles, rarius toti ereoti, plerumque adscendentes vel kongins horizontaliter procurren- tes, apice adscendentes forigeri v. ramos steriles foliiferos edentes, 8— 12 poll, longi, glahri, nodis nnne coloratis nune decoloribus, inferne bhreviter artienlati et foliis dense tecti, ultra sopremnm folium tandem nudi. Vaginae infimae artien- fis plerumgne longiores, lamina breviores, superae denigae lamina sua multo, tandem multoties longiores, compressae ea- — *) Foramina extima serius transeunt in sinus marginales, angu- tus enim margo eas extus cingens finditur, ut in allis quoque plantis At, ubi partes in junlori stata cohaerenter in neriore ah- invicem segregantur. rinatae, margine membranaceae, glabrae, v. rarius pilis pau- eis adspersae. Lamina linearis longe aouminata, paululnm eemplicata et nervo prominente carinata, nunc in straqne nune: in sopera tantum facie pilosa nuno fere ginbra, margine in- primis apicem versus serraturis Minutis scabro, longitadinis ad summum 1%/, pollicaris pleramgue wminoris et latitudinis lineae. Ligula brevis membranacea obtusa subvenientibas pilis paucis in eadem regione inprimis ad Inter. Spieae 8 —5 alternae erectae rhachi appressae secundae 6 — 15 lin. lou- gae. Spiculae coloris ex lutescenti, viridescenti, violascehli, purpnrascenti vario hinc lividi, geminatim hrevissime pedicel- latae, dense quadriseriales, Jineam longae 2/, lin. latae, late ovales, acutinseulae glabrae, glumis omnibus aequilongis el ejusdera fere formae, involnerali trinervik tonvexä membraus- cea, nervis Iateralibus suhmarginalibns, ginma foris netitries plane medio tenuiter ittinerrin, ginmis flor, fract, coriäceis stramineis Ineidulis tminntissime punetulatis. Rhachidis pla- nae margo hune Klaber nunc uno Alterove rar pilo olitario instractns est. Ad Hacienda de la Lagnna, Jul, leg. Dr. Schiede er ad balnea prope Reglam ©. Ehrenherg. — Studiorum phytographieerum de Marchia Brandenburgensi speeimen. Continens florae Marchicae cum adjacentibus comparationem. Auctore Dr. Paulus Fr. Aug. Ascherson. Praelatio Sumile maleriam vesttis, qui seribiti>, aeyuam viribus, — Horat, epist. ad Pisours 38. Dissertationis scribendae argumentum utrum ex seientia aut arte medica au ex scientiae naturalis aliyua diseiplina pete- rem, diu mecum deliberavi. Perdifüicile enim illud mihi vi- debatur, quum quadriennüi hrevi spatio non mihi contigis- set ut novi quidguam et memoria digni obseryarem: ma- teriam ergo ex ea scientia, quae jam antiquitus „amabilis‘“ titolo ornabatur, desumere malui quam artis meilicae gravita- tem „culpa deterere ingeni.“ @uum enim jam diu praecipue patcit soli phytographiae operam dedissem et, quaenamı ejus PArs maxime sit idonea, qnae dissertationis inauguralis an- gusto spatio traetaretur, animo penderem, dubitanti quasi di- Yinitas occarrit commentatio ab amic. 6. Ritschl in gymna- si Frideriei Gailelmi Posnaniensis programmate anno 1851 edita qua phytographus ille doctissimus et sagacissimns stirpes Br Bd, Is Non. 2 quae circa Germaniae et Sarmatiae confinia, ergo in provin- eia Posnaniensi, Polonia, Silesia, Marchia, Borussia habi- tant Aceuratissime enumeravit earumque quas Cl. Grisehach vegetationis lineas appellarit describere inchoavil, Facturus enim none operae pretinin mihi videbar si opnseulo meo pro- vineias, qnaram vegetationem Viri Doctiss. Grisehach (Göt- Unger Studien 1847) et Ritschl perserutati sun, quasi con- jungerem; quod si impetrassem tofa Germania horealis phyio- geapho quasi certum horizontem pracheret. Sed quum ad rem accessissem paullo post intellexi non esse id opns unilus semestris horarım suhsieivarım. @unm enim regionnm, qua- rum plantas inguisiturus eram partem valde exignam oculis meis inspexissem, agri Berlinensis seilicet partem eirea ur- hem ipsam sitam et pauca Marchiae loca, Hereyniam silvam vero semel fanlım in extrema pneritia, Pomeramiam, Saxo- niam hodierno peregrinandi more pervolaverim magis quam. peragraverim, Silesiam tandem et provinciam Posnaniensem nunquam pedibus tetigerim, florae satis parvam parlem ipse vidi. Itaque floras et plantarım eatalogos recentiores fere omnes, qui de vegionibus illis exstant pervolyi et singula- rum stirpiom 1. n. exeerpsi. Sed tantıım aberat ut hac re quasi certum operis fundamentum jecisse mihi viderer, ub quantis erroribus planfaram propagationis seientia adhuc labe- rei inter hoc opus demum intelligerem. Quis enim negat in- ter opera praeclara, et summo ingenii acumine ei summo veri studio elaborata, ex quibns inprimis Cl. Wimmer flora Si- lesiae, Cl. Gareke fora Halensis, Cl. &. F. W. Meyer flora Hanoverana exeursoria, Cl, Ritsch] fl, Posnaniensis afferri debent, nonnulla quogne exstare minus accurate Con seripta ab auetoribus, qui veri minus quam miri curiosi multa falsa traditione recepta perperam propagaverint, Fieri ergo n0u potnit qnin in segnentibus pagellis rebus certis alignid in- 387 certi vel prorsus falsi immisceretur, quo ad quaestiones per- fieiendas phytographicas uti nen licet. Nonnuili botanici qui- bus gratias habeo qnuam maximas de earum regienum, qua- ram catalogi eausis supra dietis idem habent minorem, vege- latione certiora meceum communicavere: quos ut insignem erga me favorem conlinnent intime ex auimo oro et spero fore nt alii quoque in seientiae eommodum idem faciant. norum ante oenlos hoc opellum perveniet cos maxime obtestor ut perinde ac ii mihi fareant. Omnes antem Jectores benero- los oro ut de erroribus humanae imbeeillitatis memores leni- ter jndieent eosque ant publice aut privatim corrigendos mihi demonstrent. Mox enim si vires snfüciant guaestiones de Ger- manine septenir. -orient. vegetationis lineis suscepturns ero. Intro .duetio. Germanialseptentr, or. cujus vegetalionem pagellis inse- ynentibus enumerare conatus sum componitur planitiei Germa- aieae parte multo majore et margine Germaniae mediae ela- Goris, qui ad juga montium quae dienatur Enropae diagona- lia pertinet. Nenini antem dubium esse potest quin in spatio tam vasto planlae satis multae propagatienis fnibus conswin- gantur; regionum septentr. - ver. praeeipne ei mer. -or. florae is diserepaut: attamen diserimina ad loras natnrales eir- enmseribendas non suffeinnt et gravissimae exceptiones hane separationem vetant. Lasatia e. 5. nonnullas alit stirpes praeter hane regionem Il. sepientr.-oce, pernliares alias ab I. n. illis löngeo intervallo separalis alias quasi angusta fuseia cm jis con- janctas: inter has Genista anglica et Erica Tetralix, quae in Siesiam usque propagatur, inter illas Myriea Gale afferatur. Rectius florae planitiei et montana distingui possunt: hujus B*, ylantas aliquot proprias in columna (30.) 27. ennmeravi: at earım fines difheillime erunt eireumseribendi. Itaqne ut quam- vis imperfeete tamen aliquantulo plantarum propagatio per- spieiatur 6 regiones fere aequalis spatii ad fines politicos quos nonnullis loeis panlinium mutandos putavi, definivi. 1) M. (Marehia.) Cireumserihitur Albi Aunine a pago Elster supra Wittenberg urbem sito usque ad Lenzen, finihus politieis provinciae Brandenburgensis usque ad Oder Auvium pr. pa- gum Tschicherzig, Auvio illo usque ad canalem Frideriei Guilelmi, hoc canale, Spree iluvio usque ad eivitatem Lucb- ben, Berste rivulo usque ad oppidum Golssen, tandem linea reeta abhine ad Elster pagum. 2) S. S. (Saxonia superior.) Circumser. Sala Anvio inde ab ostio usque ad Auvinm Weisse Elster, hoc usque ad fon- tem, radieibus montium wmetalliferoram (Erzgebirge) et Lusaticorum Bohemiam versus i. e. linea comjnngente oppida Schoenberg, Bleystadt, Schlackenwerth, Kommo- tau, Teischen, Kamnitz, Reichenberg usque ad montem Tafelfichte, #uvio Qneis usqne ad ostium, fluvio Bober abhine usque ad ostium, M. fnibus supra deseriplis us- que ad Salae ostium, 3) 8. 1. (Saxoniae inferior.) Circumser. Sala Huvie ab ostio Salzke Auvii usque ad Albim, fumine hoc usque ad op“ pidam Artlenburg, linea alhine eonjungente civitates Lue- neburg, Celle, Haunover, Gronau, Osterode, Nordhau- sen, Sangerhausen, Eisleben usque ad lacum salsum, hoc lacu, Salzke fuvio. 4) B. (vegio Baltica). Pomerania et magui ducatus Merklen- hurgenses adjecta regui Hanoverani exigua parte eis Al- bim sita et territorio Luebeckensi eis Trave Huvium sit. 5) P. Provincia Posnaniensis cum Borussiae particula, quae aqnas in Oder Auvinm effundit i. e. eirculis Deuisch- Cronensi et Flatowiensi. 6) S. Silesia exelusis Lusaliae superioris parte ad hanc pro- vineiam pertinente et monte Babia Gora Galliciae, ad- jeeta provineiae Brandenburgensis particnla inter Suvios Bober et Oder sita. Species fere omnes seenndnm amic. Dr. Gareke „Flora von Nord- und Mitteldeutschland.“ 3. Aufl. Berlin 1854. de- terminaviz paucas tantum formas ab eo aliis speciebus con- Jjunetas quasi proprias species conservavi, qnod etsi characte- ribus constantibns distingui vix possunt, tnmen fere semper diversa terrarum spatia incolunt, e, g. Gentianam germani- cum, Scabiosam ochrolcucam, Unicam tantum Seselö sibiricum Gareke serundum CI, Wallr. cum $. Libanotide Koch conjunzi: Cl. Garcke nunc idem censet eique senten- tiae nemo certe qui S. sibiriei qned dieitur satis integra exemplaria viderit, contra dicet „qnamvis — jactes et genus et nomen inulile,‘“ (Horat, carm. 1, 14.) Plantas, quarum ], on. ab anctoribus salis accnrate indi- eantur, in verhorum contextn altuli:. eas contra quae in uni- versum fantum afferuntur efsi minime vnlgares in annotatione hotari, a qua ratione semel tantum ant bis consulio discessi. Libri aliaque snbaidia, quibus usus sam: M. Dietrich, Flora Marchica. Berl. 1844. Auctor maxima cum benignitate plantas Marchieas rariores Herb. sno asserra- tas adspieiendas mihi permisit. Schramm, Beiträge zur Flora der Mark Brandenborg. Oesterreich. hot. Wochenblatt. 1852. Auctor sagarissimus in Germania boreali primus indieat Spargunium affine ei genuinam Spergulam jentandram L. Cl. Ruthe de plantis nonnullis Hora sua indicalis notitiam optatissimam mihi dedit: item de alüis nonnullis quas filius ejus pr. Baerwalde invenerat, inter qnas Campanula lati- Folia, certiorem me fecit. Inter eos, qui liberalissime quae in id. M. observaverant, mecum commaunicavere inprimis afferendi sunt: A. Hertzsch, llorae indagator sagacissimus, regionem dirca Friesack diligentissime perserutatus est; tum Nendamm ha- bitans, illius regionis plantarım, quas aut ipse legit, aut a Rothe aliisque accepit, copiosam notitiam eollegit. Tan- dem herbosam eirca Angermnende regionem, ubi nune de- git, quam at cum co peragrarem nuper mihi contigit, per- quisivit: observationes catalogo locupletissimo vonseriptas mihi misi. Non paucas species in M. primnm enm de- texisse ut antea jam in S. et B. infra videbimus. CL J. N. Buek, botanicorum Marchicorum Nestor dignissi- mus plantas, quas pr. Franeof. nuper observarit, inter seribendum mecnm communicavit. Fr. Reinhardt, primam ad Wittbrietzen pr. Beelitz deinde pr. Oranienburg, tum circa Schermeisel, prope Freienwalde denique ubi nnne habitat plantas collegit. Veronicam mon- tanam ei Chaerophylium hirsutum primus detexit. Bo- tanicns ille doetus et forae patriae amantissimus antea jam sabsidio in commentatione „de Marchiae plantis extraneae originis‘ tributo me ohligavit. Fr. Seehans, nunc in urbe Stettin degens regionem eirca Lu- now, nbi educabatar, diligentissime perguisivit item regionem circa Schwedt visitarit. Florae M. Crepidem foetidum, Juncum atratum, Chrysanthemum corymbosum addidit. Gaehde, pr. Oranienburg antea, tum pr. Alt-Landsherg, bi nune degit florae operam dedi. Alyssum minimum Pri- mus et usque ad hoc tempus solus observarit, ‚9 Notitiam porro de #ora Rathenowiensi ab amie.Paal- zow accepi, item nonnullas plantas Havelbergenses a Vogt eolleetas, qui Siaymbrium Lorselii et Galium COruciatam primus detexit. Weiland notitiam dedit de floris eirea Pots- dam et Crossen. Alios suo quemqne loco laudavi. Nonnnllas plantas quoqne nondum pudliei juris factas ex Herb. reg. eognovi, imprimis Tillacam muscosam. De fl. Albis ripae dextrae consultaviCl. Schkuhr bot.Handhuch, Ci, Reichen- bach Fi, Saxouiecam (qui plantas quoque circa Belzig et Jueterbogk a Cl. Rlıh. lertas primus pahliei juris fecit). Schwahe Fleram Anhaltinnm. Scholler Fl, Barbiensem. Schatz Fi. v. Halberstadt. DA Reichenbach, Flora Saxonica. 2. Aufl. Dresden u. Leipz. 1844. Rehb. Rabenhorst, Klora Lusatica. Leipz. 1839. 1840, Rlh. Garcke, Flora von Halle. Balle 1848. Schwabe, Florn Anhaltina. Berol. 1838. 39. Scholler, Flora Barbiensis. Lipsiae 1775. Supplem. Barbii 1787. . Fl, saltıum qui 8. S. mer. cingent partis Bohemicao mu- tuatus sum ex: Ortmann, Flora von Carlsbad. W,Wink- ler, zur Pflanzengeographie des nördl. Böhmens. Oesterreich. bot. Wochenbl. 1853. Karl, Nordböhmen und seine Flora. Oesterreich. bot, Wochenbl, 1852. Hace commentatio A. re- gionis eirca Fugaa, pagum in Bohemiae angnlo extremo se- pteutr. versus situm iractat, illa 8. Teplitziensem. De fora Goerlitziensi nonmulla mecum tommunicavere commilitiones Jochmann et Koehler. s.1. 6. F.W. Meyer, Flora Hanoveraua excursoria. Goett. 1849. ln. nonnulla ex ejnsdem anct. Chloride Hanoverana excerpsi, Schatz, Flora v. Halberstadt. Halberst. 1854. Hampe, prodromus ßorae Hercynicae. Linnaea 1837. Des- sen Jahresbericht über die Fl. Hercyn. Linnaea 1838 — 43. Wallroth, oxdätov zu des Hrn. Hampe prodromus etr. Linnaea 1840. Wallr, Scholler, Schwabe, Garcke, lihri supra laudati ex parte Euc pertinent. Bertram, Beitrag zur Flora von Magdeburg im Jahresbe- richt des naturwissenschaftl. Vereins zu Halle. 1851. Auctor de nonnullis plantas notittam accaratiorem mihi dedit, Robolsky, Flora von Nenhaldensleben. 2. Aufl. (annus edit. 2. non ind. 1. 1843.) Ry. De flora Braunschweigiensi eura magistri dileetissimi A. Braun notitias locnpletissimas aecepi a Cl. Prof. Blasio; De plan- tis A. Magdeburgensis multa mecam commanicavit amic, F. Hartmann. B. Schmidt, Fiora von Pommern uw. Rügen. 2 Auf. Durch- ges. von Dr. Baumgardt. Stettin 1848. Amic. Hertzsch et Seehans gqnae pr. Stetlin et Swiuemnende detexerunt liberalissime mecum commmnnicaverunt: ille quoque adnota- tionem erilicam de plantis a Bostkovio et Schmidt indica- tig eo graviorem.quod Herb. Rostkoviani partem ut ad- spiceret ei contigit, mihi dedi. Nonnulla etiam a Cl. Ritschl accepi. Langmaan, Flora der Grossherzogthümer Mecklenburg- Neustrelitz 1841. Haecker, Lübeckische Flora. Lübeck 1844. Boll, Archiv für Freunde der Naterwissenschaft in Mecklen- burg. 1. bis 5. Heft. Amie, Dr. Griewank, nonnullam notitiam mihi et Doctori Gar- ecke dedit ab eoque multas rariores plantas hnjas terrae accepi. 398 Pr. Ritschl, Flora des Grossherzogthums Posen, Berlin 1850. Amic, anctor quae ex hoc anno observarit et litteris com- misit Jiheralissime mecnwm commenicarit: item plantarumı hajus provineiae rariorum fere omnium speeimen accepi. R. Pauca quae de fl. circulorum Denisch-Cronensis et Flatowien- sis usque ad hoc tempus constant ex Ol. de Klinggraeff, Nachtrag zur Flora von Preussen. Marienwerder 1854. ex- cerpsi, S Wimmer, Flora von Schlesien. Breslau, Ratibor u. Piess. 1840. — Dessen Ergänzungsband. Bresl. 1845. Verhandlungen der schles. Gesellschaft für vaterländische Culiar. 1845 — 1853. Denkschrift hei der 50jähr. Juhelfeier der sehles. Gesellsch, etc. Breslau 1853. In universum multum debeo dilectissimis magistris Cl. Prof. A, Braun ei Dr. Caspary, amie. Dr. Garcke, qui libros fere omnes supra Iaudatos mihi praestitit et multis praeterea, aliis rebus me adjuvif, amic. Dr. Bolle, Baner, Winkler qui insigni eomitate multa ex herbariis, quae aut ipsi detexerunt aut ab aliis aeceperunt, mecum communica- vere. Omnihus his viris de me et opeilo meo optime meritis gratias 280 yuam maximas ac semper hahebo. 394 Verborum abbreviatorum explicatio, aut, altingit. B. regio Baltica vide supra, det. detexit. f. fines, fl. flora. Herb. Herbarium, Herb. reg. Herbarium regium Berolinense, ind. indieatur, ln. locus natalis. M. Marchia vid. supra, Meckl. magni ducatus Meck- lenburgenses. mer. meridionalis. oce. occidentalis. or. orientalig. p- paene. P. magnus ducatus Posnaniensis, pl. 1. pluribus locis. Pom. Pomerania. pr. prope, q» Sp. quasi sponlanca, R. Ritschl. Rbh. Rabenhorst. Rchb, Reichenbach. Ry. Roholsky. $S. Silesia. septentr. septentrienalis. 8. I, Saxonia inferior v. supr. SS, Saxonia snperior v.supr. t. teste, Tr. Trzemeszuensi. v. vix Wallr. Wallroth, Signa quibus usus sum. !! significat me plantam loco ind, invenisse. Io. >» - = + me speeimen siccatum hoc loco Feetum vidisst. plantam hybridam. plantam quasi spontancam factam u 395 da 1. mM 538 SL B. P. 3 eroscunt: 1. Thalictrum aquilegifolium L. 2. minus L. 3. Hexuo- sem Bernh, 4. Havam L. 5. Anemone Hepatiea L. 6. ver- nalis L.* 7. pratensisL. 8. nemorosaL. 9. ranımenloides L. 10, Adonis aestivalis L. 11. Myosuras minimus 1. 12. Ranunenlus aquatilis L, 13. divaricatns Schrank. 14, Aaitans Lak. 15. Flammula I. 16. Lingua L. 17. Fiearia L. 18. auricomas L, 19. acer L. 20. lannginosus L. 21, polyan- themos L. 22. repens I. 23. bulbosns L. 24. philonotis Ehrh. 825. arvensis L. 26. seeleratus L. 27. Caltha palu- steis L. 28. Trollins enropaens I. 29. Nigella arvensis I. 30. Aquilegia vulgaris L. 31. Delphinium Consnlida L. 32. Actaea spicata”L. 33. N\rmphaca alba L. 34. Nuphar In- teum Sm. 35. Paparer Argemone L. 36. Rhoeas L. 37. dabium L. 38. Chelidoniom majus L. 39, Corydalis cara Schw, et K. 40. intermedia Mer. 44. Famaria ofhieinalis L. 42. Vaillantii Loist.* 43. Nastertinm ofleinale R. Br. 44. amphibium R.Be. 44a. >< anceps Rehb.* 45. silvestre R. Br. 46. palustre DC. 47. Barbaren vulgaris R.Br. 48. strieta Andrzj. 49, ’Lurritis glabra L. 50. Arahis hirsuta Scop. Si. arenosa Scop.* 52, Curdamine silvatica Lk.” 53. hir- suta L. 54, pratensis L. 55. amara L. 56. Dentaria bul- hifera L.* 57. Sisymbrinm offcinale Seop. 58. Sophia L. 59. Alliaria Seop. 60. Thalianum Gaud, 61, Erysimum chei- ranthoides 1, 61a. + Brassica Rapa L. 6%. Sinapis ar- vensis L, 62a. + alba L. 63. Alyasım calyeinum L. 64. Farsetia incana R. Br. 65. Draba verna L. 65n. + Cock- 396 learia Armoracia L. 66. Camelina sativa Crantz. 663. + dentata Pers. 67. Thlaspi arvense L.* 68. Teesdalea nedicanlis R. Br. 69. Lepidium campestre R. Br. 70. rude- rale L. 71. Capsella bursa pastoris Mnch. 72. Coronopns Ruellii All. 73. Neslea panieulata Desv. 74. Raphanistrum Lampsana Gaertn. 75. Helianthemum vulgare Gaertn. 76. Viola palustris L. 77. hirta L. 78. odorata L. 79. arena- ria DC. 80. silvestris Lmk. 81. canina L. 82. reeta Garcke. 83. mirabilis L._ 84. trieoler L._ 85. Reseda Luteola L. 86. Drosera rotundifoliaL. 87. anglira Huds. 88. Parnassia pa- Iustris L, 89. Polygala vnlgaris L. 90. comosa Schkuhr. 91. amara L.* 92. Gypsophila fastigiata L. 983. muralis L. 94. Dianthus prolifer L._ 95. Armeria L.* 96. Carthusia- norom L. 97. deltoides L. 98. superbus L. 99. Saponaria offieinalis L. 100, Cucnbalus baceifer L.* 101. Silene Oti- tes Sm. 102. inflata Sm. 103. nutans L. 104. noctilora L. 105. Viscaria volgaris Rochling. 106. Agrostemma fios enenli Den. 107. Lychnis alba Mill. 108. rabra P.M.E. 109. Gi- ihago segetum Desf. 110. Sagina procumhens L. 111. n0- dosa Bartl. 112. Spergula arvensis L. 113, Morisonüi Bo- rean, 114. Spergularia ruhra Presi. 115. Alsine visoosa Schreb,. 116. Moehringia trinervia Clairv. 117. Arenaria ser- pyilifolia L. 118. Holosteum umbellatum L, 119. Stellaria nemorum L,. 1%0. media Vill. 121. Holosten L. 122. glanca Wither. 123. graminea L. 124. uliginosa Murr. 125. erassi- folia Ehrh. 126. Malachium aquatienm Fr. 127. Cerastium brachypetalum Desp.* 128. semidecandrum L. 129. triviale Lk. 130. arvense L.* 131. Elatine Alsinastrum L.* 132. Linum catharticum L. 133. Radiola linoides Gmel. 134. Malva Aleea L. 135. silvestris L._ 136, ueglecta Wallr. 137. ro- tundifolia L. (Fr.) 138, Titia ulmifolia Scop. 139. Hyperi- cum perforatum L, 140. quadrangulum L. f.11. teirapterum Fr. 3% 142. humifasum L. 143. montannm L. 144. Acer Pseudo- platanus L.* 145. platanoidesL. 146. campestre L. 147. Ge- ranium pratense L, 148. palustre I. 149. sanguinenm L. 150, pusillum L. 151. dissectum L. 152. eolumbinum 1. 153. molle L. 154. Robertianum 1. 155. Erodium eieuta- rium L’Her. 156. Impatiens noli fangere L. 157. Oxalis Ace- tosella L. 1572. + stricta L. 158. Enonymus europaea L. 159. Rhamuus catharlica L. 160. Frangula L. 161. Saro- thamnus scoparius Koch. 162. Genista tinetorin L, 163, ger- manica L. 164. Ononis spinosa L. 165. repens L. 166. An- thyllis Vulneraria L. 1662. + Medicago sativaLl. 166 b. >< media Pers. 167. faleata L. 168. Inpulina L. 169, mi- nima Lmk. 170. Melilotus dentata Pers, 171. maerorrhiza Pers. 172. offieiualis Desr, 173. alba Desr. 174. Trifolium pratense L. 175. alpestre L. 176. arvense L. 177. medium L.* 178. rubens L. 179. fragiferum L. 180. montanum L. 181. repeus L. 182. hybridum I. 183. agrarium L. 184. procumbens L. 185. fliforme L. 186. Lotus cornieulatus I. 187. uliginosus Schkuhr, 188. Tetragonolobus siliquosus Roth. * 189. Astragalus Cicer L. 190. glyeyphylios L. 191. Coro- nilla varia L. 192, Ornithapus perpasillas I. 193. Vieia dumetorum L. 194. Cracca L. 195. tenuitolia Ruth. 196. tillosa Roth.* 197. sepium L, 197a, +sativa L. 198. an- gustifolia Roth, 199. lathyroides L. 200. Ervum silvatieum Peterm, 201. cassubicum Peterm,. 202. hirsutum L. 208, te- traspermum L. 204. Lathyrus tuberosus L. 205. pratensis L. 206. silvester L. 207. paluster L. 208. vernus Bernh. 209. niger Wimm, 210, moutauus Bernh.* 211. Prunns spinosa L. 212, Padus L. 213. Spiraea Ulmaria L. 214. Filipeu- dula L. 215. Geum urbanum L. 215a. >< intermedium auch,* 246. rivale L. 217. Rubus fruticosus L. 218. cae- sius L, 219. saxatilis L. 220, Idaens L. 221. Fragaria vesca L. 398 222. elatior Ehrh. 223. collina Ehrh. 224. Comarım palu- stre L, %25. Potentilla supina L. 226. norvegiea L.* 227. rupestris L. 228. Anserina L. 229. argentea L. 230. reptans L. 251. proeumbens Sibth. 232. Tormentilla Sibih. 233. verna L. 234. einerea Chaix. 235. opaca 1. 236. alba L. 237. Agrimonia Eupatoria L. 238. Rosa canina L. 239. ru- higinosa L. 240. tomentosa Sm. 241. Alchemilla valgaris L. 242. arvensis Scop. 243. Sanguisorba elfieinalis 1. 244. Po- terium Sangnisorba L.* 245. Crataegus oxyaranlba L. 246, monogyna deg. 247. Pirus communis L. 248. Mal L.* 249. Sorbus auenparia L. 250. Epilobium angusufoliun Lu 2öl. hirsutum 1. (ex parte). 252, parvillernm Schreb. 253. montanum I. 254. voseum Schreh. 255. adaatum Griseh.? 256, palusive 1. 256. + Venothera biennis ih. 257. Cir- enen Intetinna 4. 258. intermedia Ehrh.* 259. alpina 1. %0. Trapa natans 4. 261. Myriophyliam vertieiliatum 1. 262. spieatun L. 263. Hippuris vulgaris I. 264. Gallitriche vernalis Kuetz. 265. Ceratophyliam demersun L. 266. LY- Ihrum Salicarin L. 267. Peplis Portula L. 268. Bryonia alba L. 269. Corrigiola Kitoralis L.* 270. Herniaria glahrr L. 271. WMecebrum verteillatum 1.7 272. Selerauthus an- nuus L. 273. perennis L. 274. Sedum maximum Sutt. 275. acre L._ ®76. belaniense Loisl. 277. reßexum I. 278. Sem- pervivunı soboliferum Sims, *- 279, Ribes Grossularia L. 280. nigram L. 281. rubrum L. 282%. Saxifraga tridaetylites L. 283. granulata L. 284. Chrysosplenium alternifolium L. 285. Hydrocatyle vulgaris L. 286. Sanicula europaea L. 287. Ci- enta virosa L. 288, Falcaria Rivini Host, 289, Aegopodium Podagraria,L. 290. Carum Carsi L. 291. Pimpinella magna L- 292. SaxifragaL. 293. nigra Willd. 294, Berula angustifolia Koch, 295, Sium latifolium L. 296. Venanthe Aistulosa L 297. Phellandrium Lank. 298. Acıhusa Cynapium I. 299. Seseli annunm L. 300, Lihanotis Koch.* 801. Cnidium venosum Koch. 30%. Selinum Carvifolia L._ 303. Angelica silvestris L. 304. Peucedanum Cervaria Lapeyr, 305. Oreoselinum Much, 306. 'Thysselinum palustre Hofin. 307. Pastinaca sativa L. 308. Heracleum Sphondylinm L. 309. Laserpieinm latifolium L* 310. prutenicum L, 311. Daueus Carota L.* 312. To- rilis Anthriscus Gmel. 313, Scandix peeten Veneris L. 314, Anthriseus silvesiris Hofm, 314a. + Cerefolium Hoftm. 315. vulgaris Pers.* 316. Chaerophyllum temulum L. 317. bulbosum L. 318. Conium maculatum L. 319. Hedera Helix l.. 320. Coruus sanguinea L. 321. Visenm album L.* 322. Adoxa Mosehatellina L. 323. Sambucns nigra L. 324. Vi- huraum Opulus L. 325. Lonicera Äylosteum L. 326. Linnaea horealis Gren. 327. Asperula tinetoria L. 328. odorata L. 329. Galtium Aparine L._ 330, uliginosum L. 331. palustre L. 332. boreale E. 333, verumL. 334. Mollugo L, 335. sül- vatieum L. 336. Valeriaua ofhieinalis L. 337. dioien L. 338. Valerianella olitoria Much. 339. dentata Poll. 340. Anrivala DC. 341. Dipsaens silvester Mill. 342. Kuantia arvensis Coul- ter. 343. Suceisa prafensis Much. 344. Scahiosa Columba- ria &, 345. suaveolens Desf. 346. Enpatoriom cannabiuam L. 347. 'Tussilago Farfara L. 348. Petasites offeinalis Much. 349. Linosyris vnlgaris Cass. 350. Aster Amellus L. 351. Bel- lis pereqis L. 35a. + Erigeron canadensis I... 35%. acer L. 353. Solidago virga aureaL. 354. Inula salicinaL, ' 355. Britannien L. 356. Pulicaria vulgaris Gaertn. 357. Bi- dens tripartitg L. 358. cernua L. 359. Filago arvensis Fr. 360. minima Fr. 361. Gnaphalium silvaticum L. 362. nli- ginosum L. 363. luteo-album L. 364. dioienm L. 365. Hr- lichrysum arenarium DC, 3652. + Artemisia Absinthium L. 366. campestris L. 367. vulgaris L, 3868. Tanacetum val- gareL. 369, Achillen Ptarmiea L, 370, Millefolinm L. 371. 400 . Anthemis iinetoria IL, 372. arvensis L. 373, Cotnla L. 374. Mutriearia Chamomilla I... 375. Chrysanthemnm Leucanthe- mun L. 375a. + Parthenium 1.* 376. inodorum L. 377. Senerio palnster DC. 378. sulgaris 1. 3798. viscosus L. 380. silvatiens L. 381. erneifolius 1.* 382, Jacohaea L. 383. saracenieus L. 334. palndosus L. 385. Cirsium Janceo- Iatum Seop. 386. palustre Scop. 387. acaule All. 388. ole- raceum Scop. 389. arvense Scop. 390. Carduus aranthoides 1L.* 391. erispus 1.% 392. nutans L. 393. Onopordon Acan- thiem L. 394. Lappa majar Gaertu. 395. minor DC. 396. tomentosa Lmk. 397. Carlina vulgaris L, 398. Serratula Uin- etoria L. 399. Centaurea Jacea L. 400. Cyanıs L. 401. Sea- biosa L. 402. maculosa Lmk. 403. Lampsana communis L. 404. Arnoseris minima R. Meyer, 405. Ciehorinin Intybus L. 406. Leontodon auetumnalis I. 407. hastilis L. 408. Pieris hieraeioides L._ 409. Tragopogon major Jeg. 410. pratensis L.* 411. Scorzonera humilis L, 412, purpurea L.* 413. Hypochaeris glabra L. 414. radicata L. 415. Achyrophorus maculatus Scop. 416. Taraxacnın ofieinale Weh. 417. Chon- drilla junceaL. 418. Lactuca Scariola L, 419. muralis Less. 420. Sonchus oleracensL. 421. asper Vill. 422. arvensis L. 423. Crepis praemorsa Tausch. 424. hiennis L. 425. terlo- rum L. 426. virens Yill. 427. paludosa Mnch. 428. Hie- vaeium Pilosella L. 4282. >< difurcum M. B.* 429, Auri- cula L. 430, praealtum Vi. 431. Rothianum Wallr. 492. collinum Gochn. 433. murorum L. 434, vulgatum Fr, 43. boreale Fr. 436. rigidum Hartm. 437. umbellatum L. 438. Xanthium strumarium L. 439. Jasione montana L. 440. Pby- teuma spiecatum L. 441. Campanula rotundifolia L. 44%. bo- noniensis L. 443, rapunculoides 444. Trachelium L. 445. Pa tula L. 446. Rapuneulus L.* 447. persicifolia L. 448, Cer- viecaria L. 449. glomerata L. 450, Vaceinium Myrtillus L. 401 451. vlizinosum L.* 45%, vitis Idaca L. 453. Oxycocecos L. 454. Arctostaphylos uva ursi Spreng. 455. Andromeda poli- folia L.® 456. Calluna vulgaris Salisb. 457. Ledum palustre 1. 458. Pirola rotundifolia L. 439. chlorantha Sw. 460. mi- vor L. 461. secnunda L. 46%. nnifora L. 463. umbellata L. 464. Monotropa Hypopitys L. 465. Fraxinus excelsior L. 466. Cynanchnm Vinceioxicum R. Br. 467. Vinca minor L. 468. Menyanthes trifoliata L. 469. Gentiana eruriata L.#F 470. Preumonanthe L. 471. Amarella L. 472. Erythraea Cen- tanrium Pers. 473. pulehella Fr. 474. Convolvulus sepium L. 475. arvensis L. 476. Cusenta europaca L. 477. Epiikymam L# 477a. + Epilinum Weihe. 478. Asperngo proenmbens L. 479. Echinospermum Lappula Lehm. 480. Cynoglossum offeinale L. 481. Auchusa offieinalis L._ 482, arvensis M.B. 483. Synphytum offieinale L. 484. Echinm velgare L. 485. Pulmonaria offieinalis L.* 486. angnstifelia L. 487. Litho- spermum ofücinale L. 488. arvense L. 489. Myosotis paln- stris Wither, 490. caespitosa Schultz, 491. strieta Lk. 492. versieolor Sm. 493, hispida Schld). pat. 494. intermedia Lk. 495. sparsillora Mik. 496. Solanum nigrum L. 497, humile Bernh. 498. Dulcamara L. 499. Hyoseyamus niger L. 499. + Dutura Strammonium L. 500. Verbasrum Schraderi G, Meyer, 501. thapsiforme Schrad. 502. phlomoides L. 503. Lyehnitis L, 504. »igrum L. 505. Serophularia nodesa L. 506. Ehrharti Stev. 507. Gratiola offeinalis L. 508. Digi- talis ambigua Murr. 509, Antirrhinum Orontinm L, 510. Li- naria Eiatine Mill, 511. minor Mill. 512. arvensis Desf.* 513. vulgaris Mill. 514. Veroniea sentellata L. 515. Ana- gallis L. 516. BeccabungaL. 517. Chamaedrys L. 518. of- feinalis L,® 549. Intifolia 1.° 520. longifolia L. 521. spi- entalL, 322, serpyläifolia L. 528, arvensis L.# 524. vernaL. 525. triphyllos L. 586. agrestisL. 587. polita Fr. 528. Bux- Tr Bd. 45 Iien. 26 402 banniı Ten.* 529. hederifolia L. 530. Limosella aquatica L. 531. Lathraea squamarian L. 532. Melampyrum eristatum L.* 533. arvense L. 534. nemorosum L. 535. pratense L, 536. Pedicularis silvatica L._ 537. palustris L. 538. Aleetorolo- phus minor Wimmm, et Grab. 539. major Rehb, 540. Enphra- sia offeinalis L. 541. Odontites L. 542. Mentha silvesteis L. 543. aquativa L. 544. arvensis L. 545. Lycopus enropacus L.* 546. Salvia pratensis L. 547. Origanum vulgare L. 548. Thymus Serpyllum L. 3549. Calamintha Acinos Claier. 550. Clinopodium vulgare L. 551. Nepeta Cataria L. 552 Gle- ehoma hederacea L. 553. Laminm amplexicaule L, 554. pur- poreum L. 555. maculatum L. 556. album L. 587. Gale- obdolon Jutenm Huds. 558. Galeopsis Ladanum L. 559. Te- trabit L. 560. bifida de Boenn,* 561. versicoler Curt. 562%. pubescens Bess. 3563. Stachys germanica L. 564 silvatica L. 565, palustris L. 566. arvensis L. 567. annua L. 568. rectal. 569, Betonica ofleinalis -L, 570, Marrubium vulgare L. 571. Ballota nigra L. 572. Leonurus Cardiara L. 573. Chaiturus Marrubiastrum Rehb, 574. Scutellaria galerieulata 1. 575. hastifelia L._ 576. Prunella vulgaris L. 577. srandifora Jeq. 578. Ajuga genevensis L. 579. replans L. 580. Teucrium Scordiam L.* 381. Verhena offieinalis L. 582. Piugnicula vnlgaris L. 583, Utrieularia vulgaris L, 584. minor L. 58% Trientalis europaea L. 586. Lysimachia thyrsillora L. 887. vulgaris L. 588, Nummnlaria L, 589. Anagallis phornicea Lok,* 590. Centuneulus wivimus L. 591. Primula ofheina- lis Jeg. 592. Hottonia palustris L.* 583, Glaux maritima L.* 594. Statice Armeria L. 595, Plautago major L. 596. me- dia L. 597. lanceolata L. 598, arenaria W.K, 599. Ama- rantus Blitum L. 600. Polyenemam arvense L.* 601. Che- nopodium hybridnum L. 602. urbieum L. 603. murale L.* 604. album L. 605. fieifolium Sm.* 606. glancum L. 60. SPERREN . 403 polyspermum L. 608. Vulvaria L. 609. Blitum bonus Henri- eus C, A. Meyer. 610, rubrum Rebb. 6100. + Atriplex horiense L. 611. nitens Rehent. 612. patulam L. 613. ha- statum L. 614. rosemn L.* 615. Rumex maritimus L. 616. eonglomeratus Murr. 617. sauguineus L. 618. obtusifolius L. 619. erispus L. 620. Hydrolapathum Huds. 621. Acetosa L. 622. Aretosella L. 623. Polygenum Bistorta l. 624. amphi- binm L. 625. lapathifolium L. 626. Persicaria L. 627. Hy- dropiper L, 628. minus Huds, 629. avicnlare L, 630, Con- volvulus L, 631. dumetorum L. 632. Thesium intermedium Schrad, 633. ehracteatum Hayne. 633a. + Aristolochia Cle- matitis L. 634. Euphorbia helioscopia L. 635. palustris L. 636. Cyparissias L. 637. Esula L. 638. Peplus L. 639. exi- gua L.® 639a. + Zathyris L. 640. Mercurialis perennis L. 641. anıma L.* 642. Urtiea urens L. 643. dieica L. _ 6435. + Conzabis sativa L. 644. Humulus Lupulus L. 645. Ul- irus campestris L. 646. effusa Willd. 647. Fagus silvatica L. 648, Quereus Robur L. 649. sessiliflora Sn. 650. Co- rylus Avellana L. 651. Carpinus Beiulus L. 652. Salix pen- tandra L. 6522. >< onspidata Schultz. 653. fragilis L, 654. alba L, 655. amyglalina L. 656. purpurea L. 657. viminalis L, 658. cinerca L# 659. Caprea L* 660. aurita L. 6605. > umbigua Ehrh. 661. repens L. 661a.+ Po- Pulus alba L. 6611. >< canescens Sm, 661c. + nigra L. 662. tremula L. 663. Bet .la alba L. 664. pnbescens Ehrh, 665. Alnus ineana DC. 666. glutinosa Gaertn. 667. Juui- Pperus communis L. 668. Pinus silvestris L. 669. Stratiotes aloides L. 670, Hydrocharis morsus ranae L, 671. Alisına Plantage L. 672. Sagittaria sagitifolia L. 673. Butomus nmbellatus L.. 674. Scheuchzeria palusiris L.* 675. Tri- glochin maritimum L. 676, palusire L. 677. Potamogeton natans L. 678. rufeszens Schrad, 679, gramineus L. 680. 26* 404 Incens L.* 681. perfoliatus L. 682%. eompressus L. (Fr.) 683. obtusifolins M. et K. 634. pusillus L. 685. peetinatus L. 686. Najas major Rath.* 687. Jemna trisulen L. 688. po- iyrrhiza L, 689. minor 1. 690, gibba L. 691. Typha laii- folia L. 692. angustifolia L. 693. Sparganium ramosım Huds, 694. simplex Huds. 695. minimum Fr. 696. Calla palustris L. 697. Arorus Calamus L. 698. Orchis purpurea Hands. 699. tridentata Scop. 700. coriophora L.* 70f. Morie L. 70%. marulata L. 708. Iatifolia L. 704. incarnata L.* 705. Gymna- denia conopsea R. Br. 706. Platanthera hifalia Rehb. 707. montana Rehb. &l.* 708. Herminium Monerchis R. Br. 709. Cephalanthera grandiflora Bab. 710. rubra Rich, 711. Epi- pactis Helleborine Crtz. 712. palustris Criz. 713. Listera ovataR.Br. 714. Neottia nidus avis Rich, 715. Corallerrhiza innata RB. Br. 716. Liparis Loeselü Rich. 717. Cypripelium Calceolus L. 718. Iris Pseudacorus L. 719. sibirien L. 720, " Asparagns offieinalis L. 721. Paris qnadrifolia L._ 722. Con- vallaria Polygonatum L. 723. multilora L. 724. majalis L« 725. Smilarina bifolia Desf. 726. Lilium Martagon L. 727. Anthericum ramosum L. 728. Ornithogalum umbellatım L. 728a. + nutans L. 729. Gagea pratensis Schult. 730. ar- vensis Schult.” 731. minima Schult. 732. lutea Schult. 733. Alliom ursinum L. 734. acutangulum Schrad, 735. fallax Schult, 736. vineale L._ 737. Scorodoprasum L. 733. ole- rucenm L. 738. Juneus conglomeratus L. 740. efusus L- 741. glaueus Ehrh. 742, artienlatus I. 743. alpinıs Vill, 744, sopinus Much. 745. sqnarrosus L,* 746. compressus Jeg. 747. bufonins L. 748. Luzula pilosa Wild. 749. eam- pestris DC. 750, multiflora Lej. 751. Cyperns fareseens L. 752. fusens L. 753. Heleocharis palustris R. Br. 754. uni- glumis Lk. 755. acieularis R. Br. 756. Seirpus panciflorus Lightf. 757. setacens 1... 758. larnstris L._ 759. Tahernae- ll | m m m 405 montani Gmel, 760. maritiaus L. 761. silvaticus L, 762. eompressns Pers, 763. Eriophorum vaginatum L. 764. lati- folium Hoppe. 765. polystachyum L, spec. 766. gracile Koch, 767. Carex dioieca L. 768. disiicha Huds, 769, arenaria Li 770. vulpiva 1. 771. murieata L.* 772. teretinscula Good- 773. paniculata L. 774. paradoxa Willd, 775. Schreberi Schrank. 776. remota L. 777. stellulata Good. 778, Jeporina L. 779. elongata L.* 780. caneseens L. 781. sirieta Good. 782. vul- garis Fr. 783, acata L. 784. limosa L.* 785. pilulifera L. 786. montana I. 787. ericeiorum Poll. 788. praecox Jeq. 789. digitata L, 790. panicea L. 791. glanea Scop. 792. pallescens L. 793. flava L. 794. Ocderi Ehrh. 795. distans L. 796. Hornschurhiana Hoppe.* 797, silvatica Huds, 798, Psen- deeyperns L. 799. ampullacea Good. 800. vesicaria L. 801. paludosa Good. 802. riparia Curt. 803. fliformis L. 804, hirta L. 805. Panienm sanguinale L. 806. filiforme Garcke, 807. crus gallı L. 808. Setaria vertieillata PB. 809. viri- dis P.B. 810. glauca P.B.* 811. Phalaris arundinacea L, " 812. Anihoxanthum odoratum L. 813. Alopecnrus pratensis L. 814. genieulatus L. 815. fulvus Sm. 816. Phleum Boehmeri Wib. 817. Phleum pratense L. 818. Leersia oryzoides Sw. 819. Agrostis vulgaris Wither. 820. alba L. 821. eanina L. 822. Apera spica venti P. B.* 823. Calamagrostis lanceo- lata Roth, 824, epigeios Roth. 825. arundinacea Roth. 826. Milium effusum L. 827. Phragmites rommnnis Trin. 828, Koeleria eristata Pers. 829. glauca DC.* 830 Aira caespi- tosa 1.* 831. Corynephorus canescens P. B. 832. Holcus lanatus L. 833. mollis L. 834. Arrhenatherum elatius M. et K, 834a. + Arena strigosa Schreb.* 834b. + fatwal. 835, pubescens L. 8836, pratensis L.* 837. flavescens L.* 838. carzophyliea Web. 839. praecox P. B. 840. Triodia deeumbens P.B, 841. Melica uniflora Retz.* 848. nutans L. 406 843. Briza media L. 814. Poa annua L. 845. nemoralis L. 846. serotina Ehrh. 847. trivialis L. 848. prateusis L. 849. eompressa L. 850. Glyveria altissima Garcke, 851. Nuitans R.Br. 852. distans Wahlenb. 853. aquativa Presi. 854. Mo- linia coerulea Mnch. 855. Dartylis gloınerata L. 856. Cyao- surus eristatus L. 857. Festuca ovina L. 858. duriuseula L. syst. 859. rubra L. 860. giganten Vill. 861. arundina- eea Schreh. 862. elatior L. 863, Brachrpodium silraticom R. etSch. 864. pinnatum P. B, 865. Bromuns secalinus L. 866. racemosus L.* 867. mollis L. 868. arvensis L. 869 asper Murr. 870. inermis Leyss. 871. sterilis L. 872. tecto- rum L. 873. Triticum repeus L. 874. caninum Schreb. 875. Elymus arenarius L. 876. Hordenm murinum L. 877. Lo- lium perenne L. 878. temulentum L._ 878a. + Zinicola Son- der. 879. Nardus strieta L. 880. Equisetum arvense L.* 881. silvaticum L. 882. palustre L. 883, limesum L. 884. ‚ biemale L. 885. Botrychinm Lunaria Sw. 886. Ophioglos- ‚sam vulgatum L. 887. Polypodium vulgare L. 888. Drro- pieris L.* 889. Polystichum filix mas Roth,* 890. Asple- wium Triehomanes L, 891. filix femina Bernh. 89%, Pteris aquilina L. @) 2% In8S ST DB PS: 893. Geranium silvatienm L. 894. Rubns thyrsoideus Wimm.* 895. Sorlus torminalis Crtz.* 896. Ribes alpinum L. 897. Daphne Mezereum L. 898, Epipactis atrornbens Schuttz.* 899. Seirpus radicans Schkuhr.* 900. Carex cyperoides L.* 8) 3. mM M.SLB P. S. 901. Archangelica offieinalis Hofın.* 902. Inula Hele- »ium L.* 9022. > Salix Smithiana Willd.* 9083. Alo- peruras agrestis L.* G) 41 M.SS. BP, S.: 904. Anemone patens L.* 905. Diauthus arenarius L. 407 906. Silene gallien L. 907. chloranıha Ehrh. 908. Cerastinm siutinosum Fr.* 909, Astragalus arenarius L. 910. Sedum villosum L.* 911. Sweertin perennis L.* 912. Orobanche ramosı L.* 913. Utricularia intermedia Hayne,* 914. Salıx rosmarinifolia L.* 915. Juneus atratus Krock,* 916. Hiero- ehloa odorata Wahlenh.* 917. Calamagrostis neglecta Tl. Weut. 6) 5. IM. SS. 8S1.P 8: 918. Thalietrum angustifolium Jeq.* 919. Barbaren ar- enata Rehb. 920. Lythrum Hyssopifolia L. 920a. + Por- tulaca oleracca L.* 921. Silaus pratensis Bess, 921 a.>< Ga- lium ochrolencum Wolf. 922. Inula hirta L.* 923. Trago- pogon orientalis L. 924. Hieracium eymosum L.# 925. Pi- rola media Sw.* 926. Amarantus retroflexus L. 927. Asarım enropaeum L.* 927 a. >< Salir undulata Ehrk. 9275. >< ru- bra Huds. 928. Orchis ustulata L.* 920. Carex tomen- tosa 1.# (6) 6 un M. 88. SL B. S.: 930. Anemone silvestris L.* 931. Cardamine impatiens L. 932. Erysinmm hieracifolium L,* 933. Saponaria Vaccaria L. 934. Sagina apetala L. 935. Cerastium glomeratum Thuill. 936. Elatine Hydropiper L. 837. Tilia platyphylios Seop. 938. Hypericun hirsutum L. 939. Genista pilosa L. 940, Er- vom pisiforme Peterm. 941. Prunus avium L.* 942. Rubus corylifolius Sın.* 943. Epilobium ohbscurum Schreb. 914. Ce- ratophylinm suhmersum L. 945. Montia minor Gmel. 946. Chrysosplenium oppositifolinm L.* 947, Bupleurum tenuissi- mum L. 948, rotundifolium L. 949. Caucalis dancoides L. 350. Sambucus Ehulus L.* 951. Lonirera Perielymenum L.# 952. Sherardia arvensis L. 953. Asperula eynanrhira L. 954. Galium rotundifolium L.* 955. saxatile L. 956. silvestre Poll. 957. Dipsacus pilosus L. 957. + Galinsogeq parviflora 408 Car.* 958. Filago germanica L.* 859. Chrysanthemum eo- rymbosnm L.* 960. Arniern montana L. 960. + Echinops sphaerocephalus L. 961. Campanula latifolia L.* 662. Erica Tetralix L. 963. Gentiana campestris L, 964. Myosetis sil- vatica Hofm. 965. Solanum miniatum Beruh. 865a. + Sero- phularia vernalis L. 966. Veronica montana L.* 967. Oro- banche Galii Duby.* 968. rubens Wallr.* 969. coerulea Vill. 970. Mentha Pulegium L. 971. Lysiwachia nemerum L* 972. Anagallis eoerulea Schreb. 973. Primula elatior Jeq. 974. Plantage maritima L. 975. Chenopodium opulifoliun Schrad. 976. Rumex aquatieus L.* 977. Polyganum mite Schrank. 978, Parietaria ereeta M. et K. 979. Potamogeton acutifolios Lk. 980. Zannichellia palustris L.* 981. Arom maenlatum L. 982. Orchis mascula L. 983. laxillera Lmk.* 984. Epipogen aphylius Sw. 985. Cephalanthera Xiphophyl- lum Rchb. fl. 986. Spiranthes auctumnalis Rich.* 987, Al- liom Schoenoprasum L.* 988. Juncus Aliformis L. 989. ca- pitatus Weigel,* 990. silvatiens Reich. 994. obtusilorus Ehrh. 932. Tenageia Ehrh, 993. Luzula angustifolia Garcke.* 99. Rhynchospora alba Vahl.* 995. Heleocharis ovata R.Br. 996. Seirpus caespitosus L.* 997. Carex pulicaris L. 938. bri- zoides L. 998a. >< fulva Good, 999. Aira fexnosa L.* 3000. Poa Imlbosa L. 1001. Festuca silvatica Yill.* 1002. Bromss eommutatus Schrad. 1003, erectus Huds, 1004. Equi- seium pratense Ehrh. 4005. Lycopodinm Selago L. 1006. au- notinum I. 1007, inundatum L. 1008. clavatum L. 1009. Cha- maecyparissus A. Br.* 1010. complanatum L.* 1011. Os- munda rezalis L. 1012, Polypodium Phegopteris L. 1013. Polystichum Thelypteris Roth. 1014. Oreopteris DC. 1095. eristatum Roth. 1016. spinulosun DC. 1017, Cystopteris fra- gilis Bernh. 1018, Asplevium Ruta muraria L. 1019. Blech- num Spieant Roth, ger 409 7) 7. u M. 88. 851 BP: . 1020. Anemone Pulsatilla L.* 1020a. + Berberis vul- garis L. 1021. Sisymbrinm Loeselii L.* 1022. Spergularia marina Garcke. 1023. Althaca oflcinalis L.* 1023. + Pi- sum arvense 1.* 1024. Callitriche stagnalis Scop, 1025 platycarpa Kuetz. 1026. Seneeio aqualicus Huds. 1027. Xan- ihium riparium Lasch.* 1028. Salicornia herbarea L.* 1029. Cladium Mariseus R Br.* 1030. Seirpas rufus Schrad,* 1031. Ammophila arenaria Lk.* (8) a Sl. B PS et (9) InS.S. B P. 5. vacat, (10) & m SS. SL P. S.: 1032. Lavatera thuringiaca L.* 1033. Potentilla recia L.* 1034. Astrantia major L. 1034a. + Myrrhis odorata Scop. 1035. Petasites albus Gaertn.* 1036. Carlina acanlis L. 1037. Crepis suceisaefolia Tausch. 1038. Gentiana germa- nica Willd.* 1039. Carex caespitosa L. (Fr.)* a)9. mMSS SL B 8: 1040. Trifolium striatum L. 1041. spadicenm L. 1041... + Sedum album L.* 1042. Imperatoria Ostruthiam L. 1033, Asperula arvensis L.* 1044. Valerianella carinata Loisl. # 1045. Seneeio Fuchsii Gmel.* 1046. Empetrum nigrum L. 1047. Taxus baccata L.* 1048, Listera cordata R.Br. 1049, Convallaria vertieillata L.*. 1050. Rihynchospora fusca R. et Sch.“ 1051. Carex polyrrhiza Wallr.* 1052. Calamagrostis Halleriana DC. 1053. Poa sudetira Haenke. 1054. Elymus europaeus L. 1055. Equisetum Telmateia Ehrh.* (12) In S.S. SI B. P. vacat. (13.) 1. In M.B. P. S. 1056. Potentilla collina Wib.* 1057. Saxifraga Hirculus 1.* 1058, Eryngium planum L.* 1059, Campanula sibirica L,* 410 (4) 1. MT M.S8Sı P 8: 1059&. >< Hieracinm auriculaeforme Fr 10596. >< Salix long'folia Host. (acuminala Koch non Sm.*) (15) 12%. In M. SI DB. 8: 1060. Astragalus hypoglottis L. 1061. Limnanthemem aymphoides Lk.* (16) 13. m M. St B. P.: 1062. Adonis vernalis L.* 1063. Potamogeton Auitans Roth. 1064. Muscari botryoides Mill.* (17) 14. mM SS. PS. 1065. Arabis Gerardi Bess. 1066. Charrophyllum aro- maticnm L. 1067. Euphorhia lueida W. K.* 1068. Salix Bi- gricans Fr.* 1069. Gladiolus palnster Gand.* 1070. imhri- eatus L. 1071. Toßeldia calyeulata Wahlenh. di8) 15. IM. SS. B S.: 1072. Elatine triaudra Schk. 1073. Ruhus glandulosus Beil. (Bellardi W. et N.#) 1074. Potamogeton trichoides Chan. et Schldi.* 1075. Najas minor All.* 1076. Goodyera repens R.Br. 1077. Carex Davalliana Sm. 1078. Salvinia nalans Hoffm.* 1079. Botrychium Matricariae Spreng. (rutaefolium A. Br.*) (19.) 16. In M. S.S. B. P. - 1080. Alisına parnassifolium L.* (20.) 17. n M. S.S. S.h S.: 1081. Clematis reeta L. 1082. Erysimum orientale R.Br- 1083. Alyssum montanım L, 1084. Biscutella laerigata 1.’ 1085. Dianthus eaesins Sm. 1086. Moenchia ererta Fi. Welt.“ 1087. Eiatine hexandra DC.* 1087... + Spiraen sulicifolit 1. 1088, Buplenrum falcatum L. 1089, Galiwın Cruciata Scop-* 10894. Aster saliguus Will.“ 1090. Innla Conysa DC- 1091. Hierarium stoloniflorum W. K.* 1092. Phyteuma orbi- rn nn au eulace L.* 1093. Nonnea pulla DC.* 1094. Verbascum phoe- nieenm L.* 1095. Biattaria L.* 1095a. + Linaria Cym- balaria Mill.* 1096. Melittis Melissophylinm L.* 1097. The- sium alpinum L.* 1098. Euphorbia platyphylios L. 1099. dut- eis Jeq. 10992 >< Salix hippophaefolia Thuill. 1100. Or- chis sambueina L, 1101, Colchieum auetumnale L.* 1102. Ca- rex Buxbaumi Wahlenb. 1108. maxima Scop,* 1104. Me- liva eiliata L. 1105. Festuca Myuros Ehrhb, 1106. Aspidium lobatum Sw.* 1107. Asplenium Adiantum uigrum L. (21.) 18. m m. S.S. 8.1. P.: 11074. + Stenactis annua Cnss, (22) 19. n Mm. S.S. S.U B: 1107h. + Diplotawis tenuifolia DC. 1108. Drosera in- termedia Hayne.* 1109. Hypericnm pulchrum L.* 1110. Ulex europaeus L. 1111. Genista anglica L.* 1112. Oxyiropis pilosa DC. 1113. Agrimonia odorata Mill.* 1113a. + Oeno- thera muricata 1.* 1114. Bryonia dioiea Jeqg. 1115. Eryn- Sium campestre 1.* 1116. Apium graveolens L.* 1117. Pen- eedanum offieinale L.* 1118. Petasites tomentosus DC. 1119. Aster Tripolium L. 1120. Pulicaria dysenterica Gaertn. 1121. Chrysanthenum segetum L.* 1122. Jurinea eyanoides Rchb.* 1123. Thrineia hirta Roth, 1124. Sonchus paluster L. 1125. Crepis foetida L.* 1126. Eryihraea linariifolia Pers. 1127. Solanum villosum Lmk. 1128. Veroniea prostrata L.* 1129. praecox Al. 1130. opaea Fr. 1131. Orobanche arenaria Borkh.* 1132. Enphrasia Intea L. 1133. Ajuga pyramida- lis L.* 1134. Teuerium Scorodonia 1.# 1135. Samolus Va- lerandi L. 1136. Litorella lacustris L. 1137. Salsola Kali L. 1138. Rumex paluster Sm. 1138a. >< pratensis M. cı K. 1138b.+-Polygonum tataricum L. 1139,Alismanatans L. 1140. Potamogeton nitens Wel.* 1141. praclongus Wulf, 1142. Ma- 412 laxis paludosa Sw. 1143. Anthericum Liliago L. 1144. Ga- gea spathacea Schult.* 1145. Schoenus nigrieans L. 1146. Carex supina Wahlenb. 1147. Stipa pennata L.* 1148, ca- pillata L.* 1149. Festuca loliacea anct.* 1150, Pitalaria globulifera L.* (23.) 20. InB. P, S.: 1151. Microstylis monophylios Lindl, (24) 21. In SI. P. S.: 1152. Thalictrum simplex L* 1152a. >< Hieracium acutifolium Vill. 1152 b. >< Sloribundum Winm, ei Gr.* 1153. Orobanche rapum Genistae Thuill, 25.;22 TnSLB 8: 1151. Potentilla Fragariastrum Ehrh. * (286.) 25. mn SL B P.: 1155. Spergularia media Garcke.* 27,2% mSS P. 8: 1156. Ononis arvensis L. syst.* 1157. Androsace sepien- trionalis L. (28). InSS B 8: 1158. Aconitum NapellusL. 1159. Viola uliginosa Schrad.* 1160. Trifolium ochroleucum L. 1161. Rubus villicaulis Koebler, (89) 26. 5 SS. B. P. 11612. + Diplotaris muralis DC.* 1162, Callitriche hamnlata Kuctz,* 116®a. + Tragopogon porrifolius L* 1163. Schoenus ferrugineus L.* 1164. Carex axillaris Good.* (30.) 27. m SS 81 S. 1165. Ranunculus aconitifolius L. 1166. illyrieus L. 1167. nemorosns DC.* 1168. Hellehorus viridis L* 1169. Aconi- tum Stoerkeanum Rehb, 1170. variegatnm L. 1171. Ly- coetonum L. 1171a. + Fumaria capreolata L. 1172. Ara- — un 413 his Halleri L® 1173. Lunaria rediviva L. 1174. Thlasp; perfoliatom I. 1175. Lepidium Draha L. 1176. Reseda In- tea L.* 1177. Onohrychis satira Lmk.#* 1178. Spiraea Aran- ens L# 1179. Rosa alpina L. 1180. Cotoneaster vulgaris Lindl. 1481. Sorbus Aria Crtz.* 1182, Epilohinm nutans Schmidt. 1183. Montia rivularis Gmel. 1183a. + Polycarpon tetraphyliumL. fl. 1184. Saxifraga eaespitosa L. 1185. Bu- pleuram longifolium L. 1186. Meum aıkamantieum Jeq. 1187. ChaerophylInm hirsutum L.* 1188. Sambuens racemosa L.* 1189, Senerio nemorensis L. 1190. Centanrea phrygiaL. 1191. Mulgedium alpinum Cass. 1192. Hieracium pallidum Bivon. 1193. Echinospermum deflexum Lehm. 1194. Ompha- indes scorpioides Lehm. 1195. Atropa Belladonna L.* 1196, Linaria spuria Mill.* 1197. Melampyrum silvaticum L.* 1198. Alectorolophus hirsutus All, 1199. alpiuus Garcke, 1200. Stachys alpina L. 1201. Teuerium Botrys L. 1202. The- sim monlanım Ehrh. 1203. praiense Ehrh. 1204. Salix phylicifolia L.* 1205. Betula nana L.* 1206. Pinus Abies L* 1207. Gymnadenia albida Rich.* 1208. Platanthera vi- ridis Lindl, 1208. Iris bohemica Schmidt. 1210. Leucoium ver- num L.* 1211. Tulipa silvestris L* 1211a. + Sclla amoc- na L. 1212. Muscari comosum Mill. 1213. racemosum Mill, 1214. Luzula silvatica Gaud.* 1215. Carex panillora Lightf. 12158. + Eragrostis poaeoides P. B. 1216. Lycopodium alpinum L. 1217. Selaginella spinulosa A. Br. 1218. Poly- Podium Robertianum Hoffm. 1219. alpestre Hoppe. 1220. Asplenium viride Huds, 1221. Breynii Retz.* 1222. septen- trionale Sw. 1223, Strutbiopteris germanica Willd, GL) In SS. ST P. vacat. (3%) 28, m SS. St B.: 1223a. + Erodium moschatum L’Her.* 1223b. + Oxa- lis corniculata 1.* 1224. Ruhus affınis W. et N. 122. 414 Sprengelii W. et N.* 1226. Sedum purpurascens Koch.* 1227. Galium parisiense L. 1227a. + Biitum virgatum L. 1228, Obione pedimeulata Moq.-Tand. 1229. Myriea Gale L. 1230. Orchis fasca Jeq. 1231. Ophrys museifera Huds, 1232, Jun- eus Gerardi Loisl.* 1233. Calamagrostis varia Lk. 1234. Hordeum secalinum Schreh. (33.)%9. m M.P. S.: 1235. Glyceria plirata Fr.* (34) 0. m M.B. S.: 1236. Cuseuta monogyna Vahl, 1236a. + Veronica pe- regrina L.* 1237. Allinın carinatım L.* 12383. Carex chor- dorrhiza Ehrh. 1239. Botrychium rutaceum Sw. (matricarine- folium A. Br.) * (3.) In M.B. P. vacat. (36) 3. In M. 8.1. S.: 1240. Corydalis solida Sm.* 1241. Anacamptis pyrami- dalis Rich.* 37.) In M. S.I. P. vaecat. (38.) 32. In M. SL B.: 1242. Ranunculus hederarens L, 1243, Callitriehe au- etumnalis L.* 1244. Heloseiadium repens Koch.* 1245. Nex Aquifolium L. 1246. Atriplex Calotheea Fr.* 12462.>< Salix mollissima Ehrh,* 1278. Seirpus supinns L.* 1272, Carex ligerica Gay.* 1273, humilis Leyss.* 1274. Festuca sciuroides Roth.* (43.) 27. In P, 8.: 1275. Banuneulus eassubieus L.* 1276. Dentaria glan- dulosa W.K.* 1277. Cytisus capitatus Jeq.* 1278. Adeno- phora lilifolia Ledeb. 12735 a,>< De- niana Sm.* 1281. Hierochloa australis R. et Sch. (44.) 38. In B. 8: 1282. Nuphar pumilum Sm. 1283. Ruhus RadulaW. eıN.* 1254. Chamaemorus L.* 1284a. >< Mentha nepetoides Lej. 1285. Salix aeutifolia Willd,* 1286. daphnoides Vill.* 1287. Nareissus Pseudonareissus L.* 1283. Eriopherum alpinum L.* 1289. mierostachya Ehrh. * (45.) 39. Ina B.. P.: 1290. Centauren austriaca Willd. 1290a.>< Lamium in- termedium Fr, * ne 416 (46) 40. In SI 8: 1291. Anemone alpına L. 1292. Alsine verna Bartl, 1293. Lathyrus heterophyiins L.* 1294. Aster alpinns L. 1295. Cirsium eriophorum Seop.* 1296. Hierarium auran- tiaeumL. 1297. alpınum L, 1298. Gentiana ciliata L.* 129. Ajuga Chamaepitys Schreb. 1300. Rumex arifolins All. 1301. Enphorbin amygadaloides L. 1302. Salıx hastata L. 1303. Carex rigida Good. 1304. sparsifera Stendel. 1305. Poa al- pina L. 1306. Woodsia hyperborea Koch.* (47.) In S.I. P. vacat, 48.) 41. In Sl. Bı: 1307. Heloseiadium inundatum Koch, 1303. Artemisia maritima L. 1309, Seneeio campester DC. 1309a. + Hel- minthia echioides Gaerin.* 1310. Lohelia Dortmanna L. 1311. Cicendia filiformis Rehb, 1312. Polemonium coerulenm L. 13123. >< Lamium incisum Willd.* 1313. Galeopsis ochro- leuca Link.* 1314. Utrivularia neglevta Lehm. 1315. Plan- tago Coronepus L. 1316. Chenopodina- maritima Moq -Tand. 13168. >< Rumex maximus Schreb. 1317. Alisma ranun- euleides L. 1318. Ruppia rostellata Koch. 1319. Fritillaria Meleagris L. 1320. Seirpus parrulus R. et Sch. 1321. Carex strigosa Huds.* 1322. Calamagrostis litorea DC. (49.) 42. In SS, 8.: ' 1323. Nastartinm austriaenm Criz, 1324. Dentaria en- neaphylies L. 1325. Viola hißora L. 1326. Stellaria Frie- seana Ser.* 1327. Geraninm phaeum L.* 1328. pyrenai- cum L.* 1329. Rubus Schleicheri W. eeN.* 4330 bhirtus W. K.(W. eıN.*) 18331. Potentilla canescens Bess.* 1332. Ros% gallica L. 1333, Epilobium trigonum Schrk. 1334. origani- tolium Lmk. 1335. Lonicera nigra L. 1336. Homogyse al- pina Cass. 1337. Gnaphalium norvegieum Gunn. 1338. Se- 1; nerio crispatus DC. 1339. Cirsium canım M. B. 1340, he- terophylium All. 1341. rivulare Lk.* 1342, Carduus Perso- mata Jeg. 1343. Prenanthes purpurea L.* 1344. Gentiana aselepiadea L.* 1345. Cerinthe minor L.* 13452. + Ar- tirrhinum majus L.* 1346. Salvia vertieillata L.* 1347. Parietaria ramillora Much. 1348. Pinus Mughus Scop. 1349. Pieea L.* 1350. Orchis pallens L._ 1351. Galanthus niva- lis L’* 1352. Streptopus amplexifolius DC, 1353, Scilla bi- folia L.* 1354. Veratrum album L. 1355. Aspidium ango- lare Kit,* (50.) 43. In 8.8. P. 1355a: + Iberis amara L. (51) 44. mS.S. B.: 1355 b. + Fumaria densi/loraDC. 1356. Rubus discolor W.etN#* 13562. + Falerianella coronata DE, 1356. + Rudbeckia laciniata L. 1357. Zannichellia pedicellata Fr. 1358. Leucoium aestivum L. (52) #5. In SS. SL: 1359. Fumarta Wirtgeni Koch. 13592. + Cheiranıhus Cheiri L. 1360. Arabis sagittata DC.* 1361. Sisymbrium austriacum Jeq. 1362, Erysimum crepidifolium Rehb,* 1363. Draba muralis L. 1364. Spergularia segetalis Fenzl. 1365. Alsine tenuifolia Whlbg. 1366. Geranium lucidum L. 1367. Dictamnus albus L.* 1367a. + Medicago denticulata Willd. 1368. Astragalus exscapus L.* 1368a. + Ervum monan- thos L.* 1369. Prunus insititia L.* 1369a + Cerasus L. 13690. + Rosa pimpinellifolia DC. 1369 e. +turbinata Ait, 1370. Mespilus germanien L.* 1371. Dantia palustris Karsch.* 1372. Seseli Hippomaratbrum L.* 1378. Turgenia latifolia Uofiw. 1374. Cornus masL. 1375. Asperula galioides M.B. 1376. Inula germanica L.* 1377, Artemisia pontica L.* Zür Bd. 4s IleR. 27 418 1378. Achillen nohilis L.* 1379, Cirsium hulbosum DC. 1380, Centanrea Caleitrapa L.* 1381. Podospermum lacinia- {nm DC.* 1382, Lactuca zaligna L. 1388. strieta W. K. 1384. perennis L. 1385. Phyteuma nigrum Schmidt. 1386. Speenlaria Speeulum Alph. DC.* 1387. Ligustrum vulgareL.* 4388, Lithospermam purpureo-coeruleum L.* 1389. Physa- lis Alkekengi L.* 1390. Digitalis purpurea L. 1391. Vero- mica spuria L. 1392. Euphrasia serotina Lmk, 1393. Sal- via silvestris L.* 1394. Teucrium Chamaedrys L. 1395. Ro- mex domesticus Hartm, 1396, Euphorbia -Gerardiana Jrq. 1397. Potamogeton plantagineus du Croz,. 1398, densus L.F . 1399. Liltum bulbiferam L. 1400. Andropogon Ischaemum L. 1401. Poa dura Scop.* 140%. Grammites Ceterack Sw.* (53.) 46. mM. S.: 1402a. + Geranium sibiricum L. 1403, Asperula Apa- rine Schott, * 1404, Senecio barbareaefolius Krork.* 14044. + Xanthium spinosum L.* 1404b. >< Vaccinium inter- nnedium Rutke, 1405. Gentiana verna L, 1406. Orobanche pallidiflora Wimm. et Grab.* 14062.>< Equisetum inunda- tum Lasch, (54.) 47. an M.P.: 1406b. + Erucastrum Pollichii Sch, et Sp.* 1407. Silere tatarien Pers. 1408. Spergula pentandra L.* 1409. Potamozeton mucronatns Schrad.* 65.) 45. m M.B.:. 1410. Barbaren praerox R,Br® 14102. + Eisholzia eristata Wild> 14100. >< Stachys ambigua Sm.* 1411 Primula farinosa L. 1412, Betula humilis Schrk. 1413. Na- jas Alexilis Rostk, et Schm.* 1414. Giadielus communis L- 1415. Phleun arenarium L. 1416, Festnea borealis M. et E. (86.) 49. In M. S.L: 14162. + Fmpatiens parviflera DC.* 1417. Hierachım 419 vamosım W, K.* 1418. Gagen saxatilis Koch.* 1418a. >< Juncus diffusus. Hoppe.# (57.) 50. In M. S.S.: 1419. Nastartium pyrenaienm R.Br.* 1420, Thlaspi al- pestre L.* 1421. Helianthemum guttatum Mill.* 1422. Bul- fiarda aqnatica DC.* 1422a. + Aster parviflorus Nees.* 14122b. + Rumex scutatus L. 658.) 51. In 8. sola:- 1423. Anemone nareissißora IL, 1424. Isopyrum tha- lietroides L.* - 1425. Delphinium elatum L.* 14286. Nym- phaca semiaperta Klinger. 1427. Arabis alpina L.% 1488. Cardamine resedifolia L. 1429. trifolia L. 1430. Erysimun repandum L.* 1431. Viola Iutea Sm. 1432. Aldrovanda ve- sieulosa Luk. 1433. Sagina saxatilis Wimm. 1434. subn- lata Torrey et Gray. 1435. Moehringia muscosa L, 1436. Stellaria viscida M. B. 1437. Euonymus verrucosa Scop.# 1438. Cytisns ratisbonensis Schäeß, 1439. Galega ofhrinalis L.* 1440. Hedysarım obseurum L. 1441. Lathyras hirsatus L. 1441a.>< sudeticum Stern. 1484. prenanthoides Vill. 1485. eydoniaefolium Yill. 1486. earpatieum Bess.* 1487. Campanula barbata L. 1488. Gentiana punetata L, 1489. Serophularia Scopolii Hoppe. 1490. Veronica bellidioides L. 1491. alpina L. 1492. Lindernia pyxidaria L.* 1493. Oro- banche pruinosa Lapeyr. 1494. Tozzia alpinn L. 1495. Pe- dicularis sudetica Willd, 1496. Bartschia alpina L. 1497. Sal- via glutinosa L.* 1498. Nepeta nnda L.* 1499. Androsare öbtusifolia All. 1500. Primula minima L.* 1501. Plantage montana Lmk. 1502. Rumex alpinns L. 1503. Enphorbia strieta L. 1504. procera M.B. 1504a, >< Salix patula Ser. 1504 b. >< Seringeana Gaud, 1505. incana L. 1506. sile- siaca Willd.* 1507, myrülloides L. 1507 a. >< /inmarchica Fr 1508. Lapponem L. 1509. herbacen L. 1509. >< 4l- nus pubescons Tansch.* 1510. Junsperns rana Wild. 1511. Lemna arrhiza L. 1512. Crocus vernus All. 1513. Iris Fie- heri Seid}. 1514. graninen L. 1515. Gagea hohemiea Schult. * 1516. Allinm Vietorialis L, 1517. Junens triidus L. 1518- Lozula spieata DC. 1319, Seirpus Micheliauns L* 15%. Carex rupestris AN, 1524. helvola Biytt. 1582. atrafa L. 1523. irrigua Sm. 1524. pilosa Seop.® 1525. capillaris L. 15252. >< erolura Härim. 1526 Phleum alpinum L.* 1587. Agrosiis alpina Seop. 1528. rn- pestris Al. 1529, Avena planienlmis Schrad. 1530. Poa laxa 421 Isenke,* 1531. enesia Sm. 1532. Festnca varin Harake. 1533. Eyuisetum trachyodon A. Br. 1534. Aspidinm Lonchitis Sw. 1535. Cystopteris montana Lk.* 1536, Allosorus crispus Bernh, (59.) 52. In P. sola: 1536. + Silene conica L.* 1537. Senecio rernalis W.K,* (60.) 53, In B. sola: 1538. Ranunculus marinus(Fr.) Harım.* 15382.+ Erantkis hiemalis Salisb. 1539. Cochlearia offieinalis L. 1540. an- glica L. 1541. danica L. 1542. Lepidium latifolium L. * 15422. + Coronopus didymus Sm. 1543. Bunias orientalis L#* 1544. Cakile maritima Scop. 1545. Crambe maritime L. 1546. Sitene viscosa Pers. 1547. Sagina strieta Fr, 1548. Hanckenya pepleides Ehrh. 1549. Pisum maritimum 1.: 1550. Rubas horridus Harım. 1551. thyrsißorus W. et N.* 1558. rudis W. ei N, 15522. + Rosa lucida Ehrh. 1553. Eryn- gium maritimum L. 1554. Oenanthe Lachenalii Gmel, 1555. Cornus sueciea L, 1556. Hierarium virescens Sond.* 1557. Linaria odora Chav. 1558. Pedienlaris sceptrum Carolinum L. 1559. Euphrasia verna Bell.* 1560. Primula acanlis Jeq. 1561. Statice maritima Mill.* 1562. Limonium L. 1563. Obione portulacoides Mog.- Tand. 1564. Atiplex litorale L. 1565. Hippophaö rhamnoides L. 1566. Hydrilla dentata Cas- pary. 1567. Ruppia maritima L.* 1568. Zannichellia poly- earpa Nolte.* 1569. Zostera marina L.9 1570. Ophrys api- fera Huds.* 1571. Allium sunveolens Jeg, 1572. Juneus ma- sitimug Lmk. 1573. baltieus Willd. 1574. Scirpns Rothü Hoppe.* 1575. Carex loliacea L. 1576. extensa Guoi.* 1577. Ammophila baltica Lk. 15772. + Poa procumbens Curt. 1578. Glycerin maritima M. eı K. 15780. + Gaudinia FragilisP, B. 1579, Triticum juncenm L. 1579 1.>< Potentilla splen- dens Ramond.® 1606. Rosa einnamomen L.® 1607. arvensis Huds, 1608. Seorbus domestica L. 1609, Myriophyllum alterei- Rorum DC.* 1610. Siler trilobum Scop, 1611. Viburamm Lantana L.* 1612. Artemisia rupestris L. 1613. laciniata Wild. 1614. Cotula coronopifolia L.# 1615, Senecio spathu- laefolius DC.* . 1616, Scorzonera hispanica L. 1617. Hiera- cum. enesium Fr. 1618, Retzü Fr. 1619. Cynoglossum mon- tauuım Lk. 1620. Orobanche loricata Rehb. 1621. Pieridis F. W, Schultz. 1122, minor Su. 1622a. + Marrubium pannonicum Rehh. 1622b. -H creticum Mill... 1623. Pru- nella alba Pall, 1624. Teuerium montanum L.# 1625. Sta- five Halleri Garcke, 16%5a. + Urtica pilulifera L.* 1626. Potamogeton spathulatus Schrad, 1627. Himantoglossun hir- einum Spreng.® 1628. Epipactis mierophylia Ehrh. 1629. Al- lium sphaeroecphalum L.* 1630. Nartheeium ossifragum Huds.* 423 1631. Iieleocharis multieanlis Koch. 1632. Seirpus Auitans L.* 1633. Carex heleonastes Ehrh. 1634. ornithopoda Willd.* 1635. Phleum asperum Vill. 1636. Sesleria coerulea Ard. 1637. Avena tenuis Much.“ 1637a. + Eragrostis megu- stachya Lk. 1638. Bromus brachystachys Horsung. 1639. Eguisetum variegatum Schleich.” 1640. Seolopendrium ofhei- narum Sw.# (62.) 55. In S.S. sola: 16102. + Corydalis lutca DC.® 1641. Nasturtinm ar- moracoides Tausch.* 1642, Sisymbrium strirtissimum L.* 1643. Alyssum saxatile L. 1644. Isatis tineteria L.* 1645. Viola collina Bess.* 1646. Polygala Chamacbuxus L.# 1617. Dianthus Seguierüi Vill. 1648. Silene nemoralis W.K.* 1649. Linum tenuifolium L.* 1650. Geranium bohemienm L, 1650a. + Rhus Torxicodendron L.* 1651. Cytisus sagittalis Koch. 1652. Trifolium parviflerum Ehrh,* 1653. elegans Sari. 1653a. + Ervum gracile DC. 1654. Lathyrus Aphara L. 1655. Prunus Chamaecerasus Jeg.* 1656. Ruhus vestitus W. et N.® 1657. silvatieus W. et N. 1658. fusco - ater W. et N.* 16588. >< Potentilla mixta Nolte. 1659. Rosa pomilera Hermann.* 1660. Epilohium lanceolatum Seb. et Maur. 1661. Kaanutia silvatica Duby.* 1662. Anthemis austriaca Jeq. 1663. Laetuca viminea C.H. Schultz. 1664. Erica carnea L,* 1665. Gentiana obiusifolia Willd. 1666. Linaria genistifolia Mill. * 1667. Dracocephalum Ruyschiana L. 1667a. + Hyssopus officinalis L* 1668, Seutellaria minor L. 1669. Potamo- geton oblongns Viv.* 1670, Gymnadenia odoratissima Rich.# 16702, + Iris pumila L. 1674. Juncus tenuis Willd. 1672. Seirpus Duvalüi Hoppe.# 1673, Carex obtusata Liljebl. 1673 a. + Arena hybrida Peterm. 1674. Eragrostis pilosa P. B.® 1675. Bromus serotinus Beneken. 1676. Hymenophylium tun- " bridgense Sw. “ m, 424 (63.) 56. lu M. sola: 16762. + Sisymbrium Irio L.* 1677. pannonicum Jeq. 16770. + Alyssum minimum Willd.* 1678. Viola suavis M.B. 1679. Anthrisrus nemorosa M. B. 1679a. + Matri- caria discoidea DC.* 1680. Orohanche Epithymum DC. 1681. Burkiana Koch. 1682, Potamageton rutilus Wolfg.* 1688, marinus L.* 1684. Sparganium affine Schnizl.* 1685. Ophrys fueilora Rehb. 1686. Allium rotundım 1.% 1687. Cynodon Daetylon Pers, Adnotalim 6. S.L. Praefer notissimum 1. 'n. ad f. ipsos situm pr. Trebel ereseit quoque pr. Calvoerde t. CH. Blasio; ind. pr. Neuhaldensleben. Ry. 42. M. pr. Brandenburg t, Schramm. pr. Belzig t. Cl. Rlh. apud Beht, 44a. Hoc nomine conjun- gunter varise Nastartii formae hybridae inter amphibium, sil- vestre, pahtstre; eerte duo: N. amphibium — silvestre I n. certas: M. pr. Berlin ante portam Unterbaum! det. Cl. A. Brann eujns insigni erga me humanitati speeimen debeo, et N. silvestre - palustre, (Sisymbrium anceps Wahlenb.) B. Ro- stock. P. pr. Posen! det. Cl. R. 51. S.1. £. v. att. pr. Barby. 52. M. forma typiea: Finkenkrug inter Spandan et Nauen ! Herb. reg. de hujus stirpis intra A. M. variationibus alio Joco forsan uberins disseram. 56. P, ad Luhostron pr. Labiszyn in tireulo Szubiniensi Cyjariae 1. CHR, 67. Thlaspi alliaceum L. S.1. Here, mer. t. Ch. Wallr. ubi? 91. Polygala depressa Wender, S.S, £, p. alt, pr. Weida, 8.12 Cl Meyer Km. non affert S, ind. Iserwiese, 95, P, pr. Schwerin t. Cl. B. 10. P. pr. Posen plura I, n. det. CH R. ereseit quoqne aliıi in provineia. 127. P. pr. Deutsch-Crone 1, Ch Klinggracf: 425 130. Cerastinm alpinum L. extra f. S. in monte Bahia Gora. 131. P. pr. Schwerin 1. CL. BR. 144. P. pr. Posen pl. I. det. Cl, Ritschl indigenam. 177. Trifolium expansum W. K. S.I. Here. mer.-oce. t. Cl, Wallr. ubi? 188. P. pr. Posen p. I. &. 2. Minikowo! det. Ch. R. 196. S.L f. v. att. pr. Hitzacker, ad Griehen p. Tangermuende. 210. P. in silvis pr. Schoen- lauke det. Ch. BR. 215a. M. forma utragne, G. urbanum- sivale (Willdenowii Burk) 1. n. notis, et G. rivale- urbanım (imtermedium Ehrh.) pr. Alt- Landsberg! det. Gaehde, P. for- ma ulraque pr. Posen! det. C. BR. 226. S.L. 1. n. a cl.Meyer commemoratus ad fl. B. perlinet. Wipperteich pr. Vorsfelde in dncatu Braunschweigensi t. CI, Blasio. 244. Poterium po- Iygamım W.K. 8.1. Herc. mer. &, Cl. Wallr. ubi? 258. Py- rus Pollveria L. unicam exemplar S. I. Herc. mer, okservarit Cl. Wallr. ubi? Aınelanchier vulgaris Mach. S.I. f. mer. p. art. 4. CI. Wallr. ubi? 255. P. pr. Posen pl. 1. det. Cl. R. Deutseh-Crone. 258. P. pr. Schocken t. CR. 269, P. pr. Posen ad fluvinm Wartam! det. CR. %71. P. pr. Broniszo- wice in circulo Pleszewiensi‘t. Cl. R. 278. M. Burgwald pr. Reppen! Buek. certe indigena, quum in omnibus proviueiis eircum nostram ereseat. P. pr. Posen pl. 1. det. Cl. R. item indigenam. Sempervrivum hirtum L. S.S. f. p. att, pr. Schla- ckenwertli Bohemiae. Culta in oppido Lauban in muris t. Cl. Rbh. apud Rehb. S. montanım L. extra 8. f. in Bahia Gora. 300. M. Himmelstsedt pr. Landsberz ti. Rebentisch. P. pr. Schocken! det. Jensen pr. Posen! pl. I, det. Cl. R. Variat secnndum Cl. Wallr. (Linnaea 1840, p. 563.): «. decnssata (Libanotis montana Koch.), £. simplex (L. sibirica Koch.). Hanc formam $. vidi: B. Streckelsberg in insnla Usedom! leg. amic. Dr. Belle, et ex f. P. ubi «. nondum reperta est. 309. M. pr. Baruth 1. Cl. Rehb. 311, Orlaya grandißora Hoffn. S.1, £. p. att. pr. Nordhausen t. Cl, Wallr. 815. P. Be en 426 pr, Posen det. Ci, RB. 321. Loranthus europaens Jeq. procul accedit ad £. $. S. in imis montiom metallifererum radiei- bus ad Kosten pr. Teplitz! det. M. Winkler. 3758. 8. -for- san indigena pr. Charlottenbrunn? 381. P. pr. Posen ad Minikowo! det. Ch R. 390. Cardaus pyenocephalus Jeq. ad- vena olim B, pr. Swinemuende et a me frustra quaesita et teste amir. Hertzsch recentiore tempore jam non invenia est. 391. P. pr. Posen pl 3. det. Cl. R. 410, Tragopogon Hor- cosns W. K, B.pr. Ostswine recentiori tempore frustra quaeri- tur, 4. Herizsch. 412. S.S. f. v. att. Mittelholz pr. Halle. 4%25a. Copiosis observationihus a Cl, Ritschl institutis mibi persuasum est exstare in Hieracio genere inprinis Piloselloi- deis multas formas hybridas. Sed quum illa res etsi perspi- eua & paucis adhuc agnoscatur praeterea CL Grisehach mo- nographiam secutus sub nomine Hieracii auriculaeformis Fr. hybridas inter H. Pilosellam et Aurieulam, H, Lifurci M. B. hybridas inter H. Pilosellam et eymosum vel Rothianum, H. acutifolit Vill. hybridas inter H. Pilosellam et pracaltum attuli. H. bifureum vidi M. pr. Driesen:. det. Cl. Lasch. (H. cymo- sum-Pilosella et Rothianum-Pilosella.) S.I. pr. Magdeburg in muris!! (nnieum quod inveni speeimen in „Zeitschrift für die gesammten Naturwissenschaften, * 1853, p. 228. falso H. praealtum-Pilosella appellari. CI, Ritschl in eo H. Roihia- nam- Pilosella agnovit. P. H. eymosum Pilosella pr. Posen pl. le. g. Annaberg! H. Rotihianum-Pilosella Bollechowo! Ol. R. det, 446. P. pr. Posen pl. I. det. Cl, R. 451. P. intra f. provineiae pr. Schoenlanke det. CL R, 455. Andromeda ca- Iycnlata L. non jam pr. Greifswald invenitur: f, B. vix indi- gena. 469. P. pr. Trzemeszno leg. Cl, R, 477. P. pr. Po- sen pl. 1 det. CI. RB. 485. Pulmonaria saccharata A, B. (Schrei p-Garz! R, Hertzsch, Koernicke) nihil aliud est nisi P. offieinalis feliis maeulatis; eadem forma erescit M, ad Lunow pr. Oderberg N | m 427 512. Linaria striata DC. 8.1. Here. mer. q. sp. t. Cl, Wallr, ubi? 518. Veronien aphylla L. extra f. S, in Babia Gora. 519. V. austriaca L, v. dentata Schmidt ind. S. S. pr. Drehkan, Gassen. S. pr. Troppau t. Cl. Koch rerte eadem planta quam Cl. Wimmer sub nomine V. prostratae dubitans affert. 523, acinifolia L. S.I. Here, wer.-or. olim t. Cl. Wallr. 528. S,L. pr. Braunschweig. ı. Cl. Blasio. 532. P. pr. Schwerin 4 CHR. 545. Lycopus exaltatus L. Sl. 5.8. £. p. att. pr. Bodenhach Bohemiae det. M. Winkler. M. an S.S.? pr. Wit- tenberg det. Ci. Schkuhr. an postea visa? 560. P. pr. Posen et Hammer in cireulo Czarnikowiensi det. Cl. R.; an for- ma praecedentis? 580, Teucrium scordioides Schreb. S,I. Here, mer. t. Cl. Wallr. ubi? 589. Anagallis tenella L. S.S. pr. Geithayn olim reperta?? 592. Soldanella alpina L. extra f. 8. in Babia Gora. Hanc insignem stirpem S.S. Weische Kamm pr. Weissbach se invenisse commilito quidam mihi per- Suaserat: speeinine viso Prenanthes purpurea L. agnita est, 593. P. Sionawy inter Exin et Szubin Cujaviae Ch. R. Glo- bularia vulgaris L. S.1. f. p. att, pr. Bennstedi pr. Halle pr. Sandersieben et Bernburg Schwabe. Ci. Hampe cam iu- ter plautas Hercynivas affert; ubi? 600. Polyenemum majus A, Br. 8,1, pr. Westerhausen et Osterwierk t. Cl. Meyer, Hampe et Schatz de ea tacent: hie I, n. indieatis P. arvense affer. Kochia Seopnia Schrad. ad f. S.S. pr. Bodenbach advena in aggere viae ferratae S.1l. olim ad lacum salsum. Echinopsilon hirsutum Moq.-Tand. B. olim pr. Warnemuende; in insula Usedom Pomeraniae? 603. P. pr. Pleschen et Schwe- rin t. Cl. R. 605. P. pr. Posen unico loco detexit det. Cl. R. 614, Atriplex laciniatum L, S.I. Ad lacum salsum nun- guam denvo juventa, pr. Salzdahlum olim t. Cl. Blasio. B. pr. Warnemunde post Detharding 2 nemine reperta. Pome- rauine .dabia civis. 639, Euphorbia falcate L. M. inter Thyrow 428 et Trebbin leg. Ch. Fr. Otto anne 1813 proelii apıd Gr. Bee- ren commissi tempore stipendia meritus. Ex hoc tempore hoc loco neque qnaesita neqne reperta est; donee ergo vera in- digena probetur omittenda, S.S. ind. pr. Neuhaldensleben. Ry. 641. P. pr. Posen denuo copiosam invenit Cl. R. 658. Salix holosericea Will. M. pr. Berlin ad Treptow pauca enlta individua. B.Meckl. pr. Krickow indigena? P. culta. 659. 8. grandifolia Ser. ind. S. S. pr. Dippoldiswalde, Tharandt, Freiberg. 674. S.I. pr. Braunschweig am tanben See t. Cl. Blasio £. mer. p. att. t, Cl. Wallr, ubi? 680. Potamogeton decipiens Nolte. B, £. p. att. in lacu Schallsee. 686. P. Hacc stirps, pr. Meseritz ereseit t. Cl. R. non Najas minor in proviu- ein adhue iuvenienda; N. major praeterea in lacı Goplo et pr. Posen ad Strzeszyno, 700. P. Pom. pr. Schoenwerder I. Cl. Rostkovius 1836 t. am. Hertzsch. 704. Orchis Traun- steineri Sant. certe hujus speciei forma ereseit M. pr. Neu- dawm! Rothe (Herb. Hertzsch) et B, pr. Noerenherg! ubi in planitie baltica primas det. amic. Hertzsch. Exemplaria cum Tiroliensibus congruunt t. Cl, A. Braun. 707. M. Lindholz pr. Paulinenau! Ritierz det. Hertzsch, 745. P. ad Minikowe pr. Posen det. C.R. pr, Schwerin. 77k. Carex divnlsa Good. 8.8. Cl, Rehb. olim det. pr. Leipzig: post eum repertn esse noR videtor. B, ind, Meckl, ubi? 779. P. pr. Posen pl 1. det. Cl. R.; Schocken. 784. Carex laxa Wahlenb. B. ind. Greifs- wald. 796. C. binersis Sm. S.I. Here, t. Cl. Walls. ubi? 810. Setaria italica P. B, S,I. Herc. mer. quasi civis facta t. Cl. Wallr. abi? 822, Apera interrapta P. B. 8.1. Herr. mer. t. Cl. Wallr, ubi? 829. P, pr. Posen certns I. m. Vor dem Eichwald. t. Cl. R. 830. Aira Wiheliana Sond. B. in litore Meckl. t. Cl. Roeper, uhi? 834. Avena breris Roth. D. ind. Meckl. ubi? 834). D. pr. Posen inter Kuhndorf et Jersye det. Ch R. 836, Avcna versivoler Vill. ind, B. Schrei, 429 Pomellen?? 837. P. pr. Deutsch-Crone. 84. P. in silra Boguniewiensi det. Ch B. 866. P. pr. Posen pl. 1. det. Cl. R. 880— 887. P. Circa Posen eresennt f. CH R. 888. P. in silva Boguniewiensi det. Cl. R. 889 — 892. Circa Posen erescunt 1. Ch R. 894. M. pr. Nendamm t. Hertzsch; speei- men nondam vidi. 895. M. ind. pr. Leitzkau t. Scholler et Schwabe. 898. P. pr. Obreycko t. Cl. R. 899. L. n. origi- nalis hujus plantae est M pr. Wittenberg ad Albim sub Pic- Strilz; nesrio an recentiori fempore r-perta sit. 900 M. ad Albim pr. Wittenberg post Cl, Schkubr a nemine ut vidrtur reperta; ind. pr. Friedrikenberg Schwabe. 3.1. Schapenbruch- teich pr. Brownschweig t. Cl. Blasio. 901. S.S. f. p. atl. Isergebirge. Multis locis Lusatiae eulta et q. sp. an nullibi indigena? 902. An nullibi in S.S, indigena? pl. 1. Lusatiae t. Cl, Rbh. q. sp. 902a. M. pr. Berlin. pl. L.!! eulta, pr. Frankfurt, Buck t. Ch Wimmer. 803. S.S. duhia eivis pr. Leipzig? 904. 905. S.I. ind. pr. Neuhaldensleben. Ry. 908. Hane plantam in S.I. inveniri Cl. Meyer negat. Here. mer, t. Cl. Wallr. abi? 910. Sedum annunn L. SS. f. p. att. ad Mittelgrund pr, Tetschen Bohemiae t. M. Winkler. 911. P., pr. Posen pl. 1. det. Cl. R. 912. P. pr. Schwerin 1, Ch R. 913. S.1. Here. mer.-oec. t. Ch. Wallr. ubi? 914. S.1. ind, pr. Neuhaldensieben. Ry. 915. M. Trossin pr. Baerwalde! det. Schande (Herb. Dietrich), Luedersdorf pr. Angermuende det. Seehans, pr. Magdeburg inter urhem et Friedrich- Wil- heimshrureke t. Schatz. 916. P. pr. Posen det. Ch R. 8.1, ind. ad f. pr. Barby. 918. B. ind, pr. Stolp, 920a. P. pr. Posen 4. Cl. R. Nekla in eircalo Szrodensi. 922. B. dubia eivis guum ab amic. Hertzsch mihi imissmm specimen erh, Rostkoviani! sit Inula Britannica L. 921. — Hieracium eollinnm apud Dietr. Vidi ex 8. M.: Frankfurt! Buck. Drie- sen! Lasch. 925. B. Meckl. pr. Liepen t. Cl. Bricke non 450 jam invenienda, 927. B. f p. ati.pr. Lanenburg. 928. P. pr. Posen pl. 1. e. g. pr. Minikowo! det. Cl. R. 929. B. dubia wivis; ia Herh. Röstkoviane sub nomine hujus speciei asser- vanter ©. praecox et C. palsrrhiza Wallr. v. iufra. P. pr. Po- sen pl. L! det. Cl, R. 950. P. ind. pr. Meseritz. Cl. R. spe- eimen nondum’ vidit, 932: 941. P. ind, in #, Tr. MP. - ind. pr. Krotoschin. 940. M. Specke pr. Wittenberg 1. Cl. Schkuhr. 950. P. ind. in fl. Tr, 951. P. ind. pr. Schocken; Cl R. specimen nondum vidit. 954. M. ind. pr. Brueck a Cl. Ruthe, pr. Nedlitz a Scholler et Schwabe sub aomine Aspe- rulae laevigatae L.; pr. Wittenberg ad Koepuick t, Cl}. Schkuhr. . Schlesche Forst; Brandsheide pr. Belzig t. Cl. Rehb. 97a. S, Breslau eirca hortem hotaniemm q. sp. 1. Winkler. 958. P. planta pr. Meseritz lecta erat Filago minima Fr.; ind. in fl. T. 959. M. pr. Schwedt det, Seehaus. Apollensberg pr Wittenberg t. Cl. Schkuhr. B, pr. Garz det. Sechaus. 961. M. Hanc stirpem pr. Baerwalde erescere Cl. Ruthe certio- rem me fecit. f. mer. forsan att. pr. Golssen (. Cl. Rbh. 966. M. pr. Schermeisel! det. amie, Reinhardt. 967. P. ind, in 8. Tr. 968. P. ind. pr. Meseritz sed Cl. R, speeimen nondum vidit, 971— 973. 976. 980. 983. 986. P. ind. in fi. Tr. 987. M. in ripa Albis dextra pr. Wittenberg! Liebe, Magdeburg!!! Havelberg! Lehmann, Herb, reg. 989. 990. P. ind, in fl. Tr. 993. Luzula spadieea DC. extra f. S. in Babin Gora. 994. P. ind. in d. Tr, 986. M. pr. Belzig, Barıth 1. Cl. Rlh- Ragoesen t. Schwabe, 999, P. ind, in f, Tr. 1001. M. Zotzeu pr. Friesack! det. amie. Hertzsch. 1009. M. pr. Potsdam! pr. Neudanm! ia M, primus iuvenit Herizsch, S.S. Dresdner Heide! RBehb, fi. (Herb, Belle). Hohnstein! (Herb. Garcke.) Schneeberg! (a Ci, Buek accepi), 1010. M. vidi: Oranien- burg! Gaehde. Rathenow! Paalzow. Nendamm! Rothe (Herb. Hertzsch). 8.8. Hohnstein! (Herb. Garcke). Fugan! Lorinser 451 (Herb. Bolle). 1020, S. dubia eivis pr. Birnhaeumel, Teschen. 1021. M. Magdeburg hei der Citadelle!! Havelberg! Vogt, | Ritter. 1022. P. Sionawy t. Ch R. 1023. P. pr. Inowraclaw, Kruszrie t, Cl. R. Althaca hirsuta L. S.1. Benzingerode pr. Wernigerode q. sp. 1023a. — 1025. An vere defiriunt in A, 8.? 1027. M. Ad Quvium Oder: pr. Frankfurt! Buck. Wrie- tzen! Schaede. (Herb, Bauer.) Freienwalde!! Oderberg!! La- now!! pr. Neudamm t. Bertzsch, pr. Baerwalde t. Ruthe fl. pr. Driesen det. Lasch. (}. u. originalis), ad'Albim pr. Wit- tenberg! Liebe. Wittenberge! Arndt; pr. Berlin pl. 11! S.S. pr. Dresden! (Herb. Bauer.) extra f. pr. Leitmeritz . Bohe- miae!! S.L pr. Magdeburg ad pagum Salbke det, CH, & Braun et Grisebach. B. Mescherin pr. Garz det, Jaenicke 1 Hertzsch, P. pr. Posen pl. I, et pr. Samter det. Cl..R. 1028. Stonawy! CI-R. communicarit mecum. 1029. P. pr. Posen bei der Ziegelfllöche t. Cl. R. 1030. P. Stonawy t. Cl. R. 1031. P. pr. Hammer in circulo Czarnikowiensi det. Ch. Bus Schwerin. 1032. 5,8. f. v. alt. ad Gutenberg pr. Halle, p. alt, pr. Eisenberg. P. pr. Lubostron 1. Cl. R. 1033. M.? pr. Landsberg t. Rebentisch. eonf. comment. meam in „Zeitschrift für die gesammten Naturwissenschaften.“ 1854. p. 444. s1 pr. Wolfenbuettel indigena t. Cl. Blasio. B. pr. Ludwigs lust! Arndt ad aggerem viae ferratae legit. An prope alionbi indigena? PB, pr. Trzemeszuo leg. Cl. R. Potentilla pilosa Willd, ind. a Cl. Hampe. S.I. Blechhuette pr. Quedlinburg, quam Schatz silentio praetermisit. 1035. P. pr. Trzemeszno. Cl. R. vidit specimen a Pampuch collectum,. 1038. B. ind. pl. & 0. Pom, : 1039. P. pr. Posen! multis locis det. CR. 1041 a. S.S. f. p. ati. certe indigena pr. Teischen!! Tollen- stein! non dubito quin itidem in earım regionum quae monli- bus saxosis gaudent, (5,8. SI. 5.) aliqua parte sit in- digen, ut verisimillime Botzenberg pr. Fogan, Karl. 432 1043. P. ind. in . Tr. 1044. M.? pr. Beriin in horto bo- tanico frequens t. Cl. Bauer et Dietrich aliunde non vidi, S. in aere Kynast! det. Jaenicke. (Herb. Winkler.) 1045. B. £. v. att. pr. Boitzenburg. 1047. Hano arborem P. pr. Baleze- wo in eirculo Szubiniensi erescere Cl. R. ab architerto quo- dam andivit: specimen nondum vidit. 1049. P. ind. in A. Tr. 1050. M. dubia eiris; Cl. Ruthe eam non vidit; pr. Zerbst, Hundeluft t. Schwabe; ad f. pr. Trebatsch t. Cl. Rbh. 1051. B. Schrei pr. Garz! Carex tomentosa Rostk.! in schedula speciminis qnod amic. Hertzsch mihi misit. 1055. M. ind, pr. Zerbst. Schwabe. 1056. S.I. Here, mer. 4 Cl. Wallr. ubi? B. pr. Noerenberg! det. Hertzsch. 1057. S.I.? forsan pr. Zorge Here.? 1058. B. in insula Wollin contra Swinemuende t. Seehans. Hertzsch. 1059. B. Pom, pr. Tantow t. Hertzsch. 1059=. M. pr. Driesen! det. Cl. Lasch. P. pr. Posen! det. Ch. R. 10596. P. pr. Posen ad Kohylepole! Hammer det, CR. 1061. SL Lv. att. ad Crüden pr. Wittenberge! Arndt, Dannenberg, Hitzacker, Artlenburg. 1062. P. pr. Me- seritz £. CR. 1064. 5.8. f. p. alt, pr. Eisenberg. S.1. pr Ballenstedt, Neindorf t. Schatz q. sp. sed verisimilius aeque ac alibi indigena. P. pr. Posen det, Ch. R. 1067. S.S. ß, v.. alt. pr. Neuzelle. 1068. M. pr. Berlin pl. 1. e. g. pt Wil- mersdorfti P. pr. Posen et Hammer! det. Ch. R. 1069. T. pr. Posen det. CI. R. 1073. M. Kornhorst pr. Friesack! Ritter. (Herb. Hertzsch.) S.I. ind. a CI. Meyer ubi? 1074. 8.5. pr. Pirua! det. Huebner, (Herb. Bauer.) pr. Dresden! Rchb, il. (Berb. Bolle,) B. Meckl, ind. inter Weisdin et Nen- strelitz. Pom. pr. Stettin: Malzmühle, Frauendorf t. amie. Hertzsch.. S. Grüneiche pr. Breslau! Winkler. 1075. S.3. f, v. att. in lacu Schwielochsee, P. vide 686. 1078. DB. pt- Stettin t, Hertzseh. pr. Putbus t. Cl, R. 1079. M. pr Orauienburg! (Herb, Gaehde); forma typica a defuneto ds Dr. Homann quondam leeta; pr, Nendamm! Rothe (Herb. Hertzsch) forma pumila = Botryehinm Kannenbergii Klinsm. 1080. P. pr. Schwerin 1. Cl. R. 1084. M. Kluskrug pr. Magdeburg t. Schatz. pr, Barby denno invenit CI. Grise- bach pr. Zerhst t., Schwabe. 1086. M. praeter I. n. pre Gross-Behnitz uhi planta denuo reperta non videtur: Nonnendorf pr. Jüterhogk et Hagelsberger Birken pr. Belzig t. Cl Rbk. apud Rehb. pr. Zerbst ı, Schwahe, 1087. S.1, Wipperteich pr. Vorsfelde t. Cl. Blasio, 10872. M. Grune- wald pr, Berlin!!! pr. Prenzlau t. Gerhardt 1089, M. juxta Al- him tantum: pr. Wittenberg! pl. 1. Liebe; pr. Mägdcharg!! pr. Haveiberg! Vogt. 1089a. P. ind. in fl. Tr. 1091. M. pr. Frankfurt! Buek, — Hieracium bifurenm apıd Dietrich. Planta - pr. Alt-Landsberg crescens quam accepi e manı inventoris, Gaehde, non est forma. typica. B. ind. pr. Lutheraw in do- minio Luebz; si errore Ivpographieo tantum, de qua re vix dubito, apud Langmann ei Boll H. stoloniferum legitur. 1092. M. Niehelborst pr. Treuenbrietzen! det. Panckert. 1093. B. ind. Meckl. pr. Dargnn certe non indigena. 1094. M, pr. Gommern t. Schatz. Tochheim pr. Barby, Scholler; t. Sehatz denun inventa; ad Mahlsdorf pr. Golssen f. att. t. Cl. Rbh. — Schoeneberg pr. Berlin et pr. Potsdam q. sp. 1095. Ver- hascum orientale M. B. ind. B. Pom. pr. Loese, Swinemnen- de?? 1095a. M. Wittenherg! Liebe, conf. eomment. meam l.e.p. 452. 1096. P. ind. in fl. Tr. 1097. M. pr. Friesack! pl.l. det. Hertzsch. Rathenow! Schramm. Genthin! Schiede. Herb. reg. 1101. P. ind in A. Tr. Wollstein? 1103. M. pr. Berlin et Frank- furt tempore vrecentiore non jam leeta videtur. Brandsheide pr. Belzig t. Cl. Rlh. apıd Rehb. 1106. M. pr. Pritzhagen 1. Cl, Kunze. In Herb. Dietrich vidi speeimen quod aecepit pr. Pritzhagen lectum. Et ipse pro Aspid. angulari Kit. (Bran- ai Spenn,) agnovi et C}, A. Brann enndem edidit sententiam. Bd. As Men, 28 434 Utraque sitne species Marchica neene annis inseguentibus in- dagandam. 1108. S. dubia eivis pr. Bunzlan, Iserwiese. 1109. M. £. v. att. ad Schoenwalde pr. Luebben t. Cl. Rbh. 1111. 1112. S. dubiae eives pr. Troppau. 1113. M. Finkenkrug!! det. Cl. Koernickr. 4113a. Non invenitur nisi eirca Albis alveum: ergo M. S.l. B, tangit tantum, M. ad Herrakrug pr. Magdeburg t. Schatz. 1115. P. pr. Posen olim; nune non jam inventa, S, dubia civis pr. Breslau semel. Teschen, 1116. Sazlbronn pr, Trenenbrieizen! Reinhardt ad Tremsdorf pr. Saarmund 1. Ch. Ruthe. 1117. M. £ v. alt. Magdeburg t. Schatz et Havelberg! Krause (Herb. Dietrich). B. f v. ati, pr. Boitzenharg. Peucedanum Chabraei Behb, 1. Ch Dietrich in Marchia non crescit. 1121. P. ind, in A. Tr; forsan ad Kleka pr. Neustadt (ad Wartam). Cl. R, nondum vidit, 8. pauca exemplaria interdum pr. Brestan lecta. 1122. M. Tochheim et Goednitz pr. Barby t. Scholler; i. Schatz denuo inventa. 1125. M. pr. Frankfurt! Buck; semel tan- ‚inım leeta; pr. Lunow det, Seehaus, ‚nune jam eradivala yi- detur; pr, Zehden t, Schaede. B. pr. Tantow dei, Seehans. 1128. S, dubia eivis pr. Troppau, 1131. M. pr. Frankfurt! det, Buek. pr. Brandenburg! et Baumgartenbrucck! 1, Schramm. 1133, 3.3. in montium metalliferorum parte Bohemica ut vie detur mon rara, ©. g. pr. Schlackenwerth, pr. Kommotan 1. Knaf. pr. Eichwald amie, Dr. Bolle legit. 1134. S. dubia eivis pr. Schoenau. 1140, S.1. pr. Celle! Herb. Winkl.; ind. pr. Neuhaldensleben. Ry. 1144. M. Brandsheide 1. Ci, Rbh- apud Rehb, 1147. 8,8, f. v. alt, pr. Dessan, Plesern, Gem 1148. S.S. f. v. att. ad Trotha ‘pr. Halle. '1149. M. pr. Frie- sack det. Herizsch. P. Cl. Ritschl mecum commanieasit F- elatieris L. formas depauperatas pr. Posen leetas quas PP hac F, loliacen anet. habet: quod nolim nune jam contendere. A150, B. pr. Malchin t. Dr. Griewank. 1152. P. pr. Miles“ ‚4835 law u Cl. R. 11525. P, pr. Sirzeszyno-Mnehle! det. Ch. R. 1154. 8.5. f, p. att, ad Meilitz pr. Weida, pr. Gera. B, f. vo at pr. Dassow. 1155. P. Stonawy t. C. R. 1156. M. specimen genuinum nondam vidi. B. ind. Meckl, Brusdorfer Holz: praeterea Ononidis species indehnita (hireina an anti- quoram apud Langmann?) in Albis aggeribus. 1159. P. ind, in fl. Tr. Viola epipsila Ledeb. an eadem quae V, palustri- "uliginosa Wimm. quae ereseit S, ad Winow pr, Oppeln. 1161 a. pr. Posen in vallo! R. 1162, M. speeimen nondum vidi. ST. Herc. t. Cl, Wallr. ubi? 1162a. In his provinciis ut videtur permauens; pauca exemplaria interdum 4. sp. lecta M. $.L Here. t. Cl. Wallr. ubi? S, 1168. M..pr. Prenzlau seeundum CH. Schrader fl. Germanicam; ex hoc tempore quan- {nm scio non reperfa; pr. Zerbst t, Schwabe. 1164. S.I. f. p- att. pr. Wuhlenburg. P. Splawie pr. Posen! det. CL BR, 1167. B. ind. Meckl. ubi? P. Annaberg hacc stirps non erescit sed varietas R. polyanthemi t. CI. R. 1168. M. ad Tor- now pr. Neustadt- Eberswalde, ad Molchow pr. Neu-Ruppin, Jehserigerhuetien pr. Belzig t. Cl. Rbh. apud Rehl. q. sp. B. pr. Luehsee. Helleborus niger L. S. dubia eivis im Gesenke? 1172. P. forsan in provincia sed de I. n. nihil constat. 1176, DB. Verisimillime advena tantum. P. q. sp. nunc nondum de- nuo reperta. 1177. Culta ct eopiose g. sp. M.B. P. 1178. S.L pr. Hessen in ducatu Braunschweigiensi t. Cl. Biasio. P. pr. Krotoschin vix indigena. 1181. P. Niwka pr. Mosehin ; an indigena? 1187. M. ind. ab amic. Reinhardi pr. Scher- meisel sed sperimen nondum vidi, 1188. P. pr. Kretoschin Yix indigena. 1195. M. pl. 1. vegionis Priegnitz! (Herb. Dietrich) Schwedt. v. indigena. B, Pom. Julow pr. Stettin plantata quondam non jam invenitnr 1. Ol. R. Meckl. pl..l. an indigena? P. ind. pr, Pudewitz sed ©), R. nondum vidit, 1196. 5.8. £. v. atı. ad Klein-Doelzig pr. Leipzig. 1197. + N. ind, a Ci. Ruthe et Schaede im Blumenthal pr, Strausberg. P. ind, in. Tr. 1204. M. pr. Berlin ad Treptow?! plantata ($. laurina Sm.) pr. Frankfurt an indigena? B. pr. Swinemuende, in insula Rugia indigena? 1205. P. ind. in fl. Tr. 1206. B. Meckl. hine inde, 1. Cl. Boll eulta. Pinus Larix L. S. pr. Jägerndorf, Herlitz, Freudenthal ei. forsan indigena? alibi hine inde plantata. 1207. 1209. M. ind. pr, Belzig 1. Cl. Roh. apnd Rehb, Nigritella angastifolia Rich, S. duhia ei- vis in montibus Czantory et Praszywa pr. 'Teschen. 1210. M. ind. pr. Burghagen an indigena? B. pr. Dassow 4. Sp 1211. M. pr. Frankfurt, Brandenburg! B. pr. Rostock, Dassow, P, pr. Krotoschin q. sp. 1214. B. ind, pr. Schlawe, Cöslin, Poll- now, Greifswald. 1221. 1222. P, ind. Bresewitz pr, Nen-Branden- burg. 1223a. SI. Wolfenbüttel t. Cl. Blasio. 1225. M. ind. pr. Friesack ab amie, Hertzsch; speeimen nondum vidi. 1226. Sedum Fabaria Koch extra f. S, in Babia Gora. 5. Cepaca L. olim S.1. ad lacum salsum ?_ 1227a. P. ind. in 0. Tr. 8. pauca exemplaria inferdum pr. Breslan leeta (Holzhof! Winkler). Blitum eapitatum L._ SS. q. sp. Cl, Behb. ubi? 1932. 5.8. 1. v. att. ad Dieskau pr. Halle. 1235. M. pr. Frankfurt det. Cl. Buek. 1. Cl, Dr. Gareke, 12362. M. pr- Potsdam in seminario reg.! (Landes- Baumschule) q. SP: Ra- dicke. B. Stettin in horto pharmacopolae 'auliei q. Sp 1 amic. Hertzsch. 1237. SS. f. p. ati. pr. Schlackenwerth. 1239. B. pr. Warnemnende t. Dr, Griewank; Nehmitz pr- Stettin! det. Hertzsch. 1240. M. pr. Berlin im Thiergarten! olim (Herb, Dietrich), nunc eradicata; item pr. Prenzlau 2 eultura destitute in hortis! tantum colitur (speeimen debeo Gerhardt, Viro de M. septentr. d. optime merito). Est Fu- maria Halleri Willd, prodr. fl. berol, no. 704. „distinctissima bracteis ineisie,“ In herbario ejus pluribns hujus speciei exem- pläribus unieum Coryd. intermediae Mer. immixtum speeimen ceri® 437 casu eo pervenit. B. ind, Hiddensee ete. specimine non viso afferre non audeo, quam saepius cum Cor. pumila Hosi. commutata sit; vid. 1261. 1241. B. ind. Meckl. ubi? P, ind. pr. Me- seritz, Cl. R. specimen nondum vidit. 1242. M. pr. Magde- burg ad Randau t. Bertram; in rivo Berste t. Cl, Rbh. 1243, M. pr. Potsdam! pl. 1. det. Def. Oenicke, 3.8. ind. pr. Lu- ckau, Chemnitz; Fngau, Karl, 1244. S.S. ind. pr. Dessau ad Schierau , Schwabe; f. forsan att. pr. Golssen t. Cl. Rbh. 1246. S.S. ind. in Lusatia t. Cl. Rbh.? 1246a. M. pr. Drie- sen det. Cl. Lasch t. Cl. Wimmer. 1249. P. ind. in A. Tr. 1250. M. pr. Magdeburg ad Friedrichstadt 2 locis satis co- piose!! 1251. M. ad Bellevue ‘pr. Berlin!! S.T. ind, a Cl. Meyer ubi? P. ind. pr. Krotoschin. 1252. M. pr. Spandau det, Cl. Sonder. 1254. Haec stirps P. pr. Krotoschin nor ereseit sed 8. orientale L. pr. hoc oppidam pl. 1. q. op. t. Ch. R. 1255. M. pr. Frankfurt! Buek. recentiore tempore jam non lecta videlur item $.l. Ochsenberg pr. Stassfart. 1256. P. ind. pr. Fraustadt; Cl. R. specimen nondem vidit. 1257. S.1. Herc. mer. olim t. Cl. Wallr. ubi? P, pr. Posen! pl 1. det. Cl. R. 1257. M. pr. Berlin ad Bellevue!! det. amie. Dr. Bolle. S.S. ad f. pr. Teischen! det. M. Winkler. P. pr. Posen ad Schilling det. Cl. R. 1258. B. pr. Ludwigs- Inst det. Schreiber 1. Ch. Gareke; pr. Noerenberg! det. Hertzsch. 1258a. S. I, ind. a Cl. Meyer nbi? 18260. B.? pr. Malchin valde dubia, 1261. M. pr. Frankfort ad Unterkrug!! det. Cl. Buek, Cor, solida apud Dietrich. 8.8. f. v. att, ad Seeben pr. Halle, 1264. M. pr. Frankfurt! det, C). Buek. 1266. M. pr. Berlin in colle Kreuzberg!! ;det. €. Bauer; ind. jam a Rebentisch in 9. Berlinensi ubi? 8.8. £& r. att. pr. Halle. S.I. pr. Rolisdorf, Steigerthal, 1267. M. pr. Frankfurt ! de- nso invenit Cl, Buek. 8. pr. Johannesbad recentiore tem- pore non lecta, 1267. M. pr. Frankfart! det. Cl. Buek, 438 1269. S. dubia civis pr, Teschen. 1270. M. pr. Wittenberg! Liebe. 1270a. P. eulta. 1271. B. ind. ad fossam Randow. 1272. = Carex psendo-arenaria Rehb. M, pr. Berlin pl. I. e&. g. Fuchsherge!! beim zoolog. Garten!! Cl. A. Braun pri- mus reete dignovit: cum exemplarihus Audegavensibus! (Herb. A. Bräun) nostratia plane congrunnt; pr. Driesen! det. Lasch, accepi a Cl. Buck sub nomine Car. Schreberi-arenariae; = C. schoenoides Lasch. »on Wost. C. schoenoides Bebent. an eadem planta? S.L pr. Hannover t. Cl. Lang, ad Albis ri- pam t. Cl. Grisebach (meenm communieayit Cl, Braun), 1273. S. valde dubia civis Iserwiese? 1274. M, ad Schoeneberg pr. Berlin! Rach. (Herb. Bolle) det, Cl. Bauer, B. ind. pr. Doberan. 1275, P. ad Splawie pr. Posen dei. Cl. B. pr. Nekla in eireulo Szrodensi! R. 1276. P. Ch. B, sperimen vidit quod inter Mielzyn ei Powida se collegisse Pampuch dieit; = D. enneaphylios fi. Tr. 1277. P. in provineia certe inventa 4. CL R. 1280. P. pr. Posen pl. he. 8: Syikowe! det. Cl. R. 12802. S.I. Here. mer. t. Cl. Wallr. ubi? P. pr. Posen pl. le. g. Goleein! der. CI. R, 1283, 8.S. ind. m» Fugau, Karl, SI. ind. a Ci. Meyer ubi? 1284. B. in tur- fosis pr. Swinemnende! det, amie, Dr. Bolle. 1285. M. pr. Berlin pauene arbores plantatae: item P. pr. Posen. 1286. P, inter Hammer et Czarnikow det. Cl. R.; an indigena? & 1285. v. diversa. 1287. B. in insula Rugia 1. Cl RB. pr. Stolp- muende etc. t. Schramm indigena. 1288. 8. 1. Brocken 1811 1. Cl. Wallr. ex hot tempore non reperta videtur. 1289, S. 8. ind, in Lusatia pr. Gahro, Kasch SL £ p- alt. pr, Munster. 1290a, S.T. ind, pr. Hitzacker, quem I. n. Cl.Meyer in Chlor. han. affert in fl. exe, silentio praetermisil. Here, mer. t. Cl Walle. ubi? P. in urbe Posen! det. Cl. R, 1293. M. ind. pr» Perleberg? $, Geiersberg! Wichura (Herb, Winkler), Hertzsch; et alibi, = Lathyrus latifolins Wimm. quod CI. Wimmer ipse 488 dieit. 1295. S.S. f. p. att. pr. Schlackenweriht! 1298. 8.8. 1. p. att, pr, Eisenberg, Schlackenwerth! Bodenbach. 1306. S.S. 6. p. att. in monte Tollenstein. 1309a. In $, T. ei B, persistere dieiturz alibi cum segete introdueta e. g. M. pr. Wernenchen! Gaehde, at nimis fugax hospes. 1812 a. 8. S, pr. Dresden t. CR, hortorum aufuga? an alienbi in hac provincia indi- gena? 1313. S.S. pr. Weissagk et Gr. Luebbenan Cl. Rbh. interdum pauca exemplaria legit; an prope alienhi indigena? ind. pr. Fugan, Karl. 1321. B. in silva pr. Doberan! Hem- pel; det. Cl. Roeper. 1326.7B. f. p. att. pr. Crummesse pr. Lncheek. 1327. S.1. Blankenburg q. sp. Elm t. Cl. Blasio an indigena? B, pr. Lndwigsinst! Arndt g. sp. 1328. M. Charlottenhurg!! Senzke pr. Friesack! Ritter. Frankfurt! Buek. q. sp. 8.1. Blankenburg, Wernigerode, Ballenstaedt, Hitzacker q. sp. B. Frauendorf pr. Stettin q. sp. ? P. ind. in R. Tr; in SS. et S. vera indigena? 1329. Rubus apieula- tus W. et N. 8.8. ind. pr. Georgswalde, Karl. 8.2 an R. Schleicheri v. ariculatus Wimn. pr. Oppeln, Zohbten. 1330. P. ind. pr. Krotoschin (Rubus hybridus Vill, haec species an RB. Bellardi W. et N.?). 1331, S.T. f. mer. p. att. 1. Cl. Wallr. ubi? 1341. P. ind. in fl. Tr. 1343. S.1. Cl. Wallr. in Here. or. olim invenitz nunc eradicata; nbi? 1344. S.S. f. v. att. Tafelfichte, 1345. P. pr. Meseritz q. sp. 1345a. S.I. Herr. 1. Cl. Hampe et Meyer ubi? P. ind, in A. Tr. 1346. Cum segefe alinnde introdneta: M. Barsikow pr. Neustadt ad Dosse! (Herb. Gaehde) pr. Berlin pl. 1. semel tantum reperta, SI. pr. Magdeburg, Halberstadi, Braunschweig, Hildesheim, Ban- nover hine inde persistens. B, Stoewen pr. Steitin t. Hertzsch. P. Annaberg an indigena? ind. in fl. Tr. 1349. Culta S.1. Here. P. pr. Kobylegora in circulo Schildbergensi v. indi- gena. 1351. M. ind, pr. Burghagen, Beelitz an indigena? S.S. pr. Goerlitz! t. Koehler inventore indigena pr« Fugau, 4 Karl; f. p. att, ad Gessmesgruen pr. Schlackenwertb. SH. ind, pr. Salzwedel, Klinke, Deetzer Warte, Tangermuende an spontanea? q. sp. pr. Hildesheim ! Schlauter, Hannover, Braunschweig. B. pr. New-Brandenburg q. sp. P. ind. in R. Tr, pr. Bromberg? 1353. 8.1. £. p. att. pr. Bleichersde, Greseit quogne 1. Cl. Dietrich M. an 8.8.2? pr. Wittenberg % m acenratum indagare nen pofui. 1855. vide. 1106. 1356. S.I, ind. a Cl. Meyer ubi? 1360. Arahis sagittata fl. pos. est forma Ar. Gerardi 1, CL. R. 136%. S.8. S. v. alt, pr. Rothenburg, Coennern! Trebnitz. 1367. S.8. f. v. at. Mil- telholz pr. Halle, Warta pr. Schlackenwerih‘, Ronstock pr. Bodenbach. B. Julow pr. Stettin plantata olim non jam invenitur t. am. Hertzsch. 1368. 8.5. f. v. att, pr. Wettin, Alsieben. 13682. Culta et panca exemplaria hine inde q. SP- inventa M. P. 1. Cl. R. 1369. M. ind. pr. Brandenburg !. Schramm an indigena? 1370.M. pl.1. q.sp. 1371. M. f. for- san att. ad Hartınannsdorf pr. Luebben. 1372. S.S. pr. Luckau! Lessing Herb. reg. 1. n, accuratius adhne indagandıs; ind. Pr- Reibersdorf. 1376. 8.8. f. v. alt, Roeglitz pr. Leipzig; p- all. pr. Eisenberg. 1377. M. pr. Oderberg!! q. sp. S. ad Strau- pitz pr. Hirschberg! vix indigena, 1398. 8,8. f v. att. ad Gutenberg pr. Halle. 1379. B, Pom. Hof, Cammin? S. Ba- berhaeuser? 1380. B. pr. Swinemuende! Schramm; cerie al- vena: auno t. am. Herizsch non jam invenitur. P. pr. Posen non jam reperta t. OL R. 1381. M. ind. pr. Belzig t. Cl. Rbh- apnd Rehb. pr. Spandan v. indigena semel tantum lecta. $. 8- Lv. at, pr. Weitin; Bodenbach t. Winkler. Gassen? °- dubia eivis. Groeditzberg, Hartmannsdorf pr. Bauzlau? 1386. M. ind, pr, Belzig t. Cl, Rbh, apud Rehb, pr. Berlin ad Britz, Charlottenburg! Reinhardt v. indigena, S, dubia eivis pr. Bres- au, Pitschen? Specularia hybrida Alph. DC. SH Herc. oe. rara t. Cl. Wallr, ubi? 8. dnbia civis pr. Schweidsitz. a1 1387. M. B. P. S. frequens culta et hine inde q. sp. 1388, SS. £, v. att. Mittelholz pr. Halle, p. att. pr. Eisenberg. 1389. M. pr. Poisdam, Nanen, Neustadt- Eberswalde, Frankfurt! 4 sp B. pr. Rostock, Sternberg q. sp. 1393. Cum segete interdum aliunde importata: M, pr. Barsikow! ad Tempelhof pr. Berlin, Mehrow pr. Alt-Landsberg! Gachde. B. Stoewen pr. Stettin ı. Hertzsch. 1398, B, ind. Pom. pr. Golinow, Varehmin, Wundichow. Meckl, ubi? 1401. M. ind. pr. Wal- ternienburg, Scholler. 1402. 8.8. pr. Halle in saxis ad Gie- bichenstein unicum exemplar 4. Cl. Garcke; nune jam eradi- eata. 1403. M. pr. Frankfurt! ‘det. Cl. Buck. P. ind, in fl. Tr. 1404. S.1. ind, pr. Hanuorer, Elze, Ockerthal a Ci. Meyer an eadem planta? B. ind. Pom. 'ad Mescherin pr. Garz t. Herizsch. Meckl. pr. Mirow. P. Sen. erraticus R. posn- est forma 8, aquatiei Huds. t. Cl. R. 1404a. M. pr. Frank- furt! det, Cl. Buck; pr, Nendamm t. Hertzsch; pr. Branden- burg! Schramm. 8.8. f. p. att. pr. Bodenbach ı, Winkler pr. Reichenberg! 1406. S.1.? forsan pr. Ilfeld t. Cl. Grisebach. 1406b. M. pr. Frankfurt! det. Cl. Buck. Berlin im Lustgar- ten!! ex anno 1844 Winkler quotannis ibi pauca exemplaria observavit. S.T. f. p. att. ad Koelme pr. Halle. Herc. or. t. ©. Wallr. ubi? 1408. M. pr. Brandenburg! det. Schramm, P. pr. Radzim det. Cl. R. 1409. M. pr. Berlin 'Tegler-See! Tasdorf! det. Cl. Bauer pr. Rudow! det, A. Grunow (Herb. Bolle, Bauer) in Anvio Spree bei den Zelten! Kunth. Herb. reg. dignovit Cl. Koernicke; pr. Werder! Schramm. P. pr. Posen det. Cl. R. 1410. 8.8. ind. pr. Fugau, Karl. B. I. n. vertus: pr. Dassow, t. Dr. Griewank. 1410a. M. pr. Neu- damm t. Hertzsch; Cunersdorf ! Schaede; Wichmannsdorf t. Gerhardt 4 sp. 1410b. M. pr. Frankfurt recentiore tem- pore ut videtur non reperta. S. I. Herc. mer. t, Cl. Waller abi? 1413. Hanc rarissimam plantulam antea jam a Cl. 442 Mund pr. Angermuende lertam (conf. Cl. de Schlechtendal annot, de Najade majore Linnaea 1834) denno invenit Hertzsch in lacu Paarstein copiose! 14162. M. pr. Ber- lin!! et Frankfurt! Bnek gq. sp.; jam per decennium sed non adnodum copiose invenienda, 1417, M. t. Cl. Grisebach 1. nm. nondam compertum habeo. 1418. M. pr. Potsdam ad Neue Palais in glareosis! Winkler det. Oenieke, pr. Magde- burg in collihus ad Kocnigsborn unieum exemplar olim lectum t. Dr, Fischer, 1418a. M. pr, Driesen! det. Cl. Lasch. (Herb, Dietr.) 1419. Amic. F. Hartmann in Germania boreali_pri- mus det. M. pr. Magdeburg ad viam Berlin ducentem inter Friedrichstadt et Friedrich - Wilhelmsbrücke.. Post aliquot aunos hoc loco uon jam inveniebatur: juxta Friedrichstadt anno 1851 Bertram legit. 8.8. inter Acken et Loederitz Cl. Grisebach ceopiose invenit unde exemplaria Magdeburgensia Albis inundationihus tantım fransportata videntur. S.1. Here. - mer. -or. t. Cl. Wallr. ubi? 1420. M. pr. Barıy a Cl. Grise- bach denuo inventa; Specke pr. Wittenberg t. Ch Schkuhr (sub nomine T. montani L.). 8. dnbia eivis pr. Troppau. 1421. M. praeter nobilem illum !, n. pr. Teuchel! ubi vanda- liea exstirpatione paene eradicata videtur: pr. Luckenwalde ad pagum Felgentren! det. Ritter pr. Mittenwalde leciam acce- pit quondam Schoen t, Cl, Ruthe. In collibus pr. Krausnick 1. Cl. Rbh, 1422. Tillaca mascosa L, M. Kesselgrund ad Nie- dergoersdorf pr. Jneterbogk! Lantzsch, Herb. reg. donec denuo inveniatur nondum afferenda. 1422a. M, pr. Berlin Thiergar- ten!! wnico loco copiose. In comment, mea 1. c. p. 448. falso ‚A. leueanthemum Desf. appellavi qui erescebat olim ad Sariam Spree pr. Moabit! Winkler, nune pauca exemplaria juxta A. parviflorum inveniuntur, S,$. ad f, pr. Tetschen! det. M. Wink- ler. 1424. P. ind. in A, Tr. 1425, S.1. in monte Herzberg pr. Meld q. sp. t. Cl, Wallr. 1487. 8. Herc. mer. -0% 443 t. Ch. Wall, abi? 1430. S.S. pr. Dresden advena olim 1. C}. Rehh., ex Bohemia transporlata. S.1. Here. mer.-or. t. Ch, Wallr. ubi? 1437. 1438, P. ind. in fl. Tr. 1439. M. S.S. B. hine inde q. sp. Sl, er P. non ind, sed cerie non defi- ei. 1445. Potentilla salisburgensis Haenke, extra f. S. in Babia Gora. 1448. S.S.? an Epilobinm alpimmm apıd Rehh. ex parte? indicamım pr. Karlsfeld, Fichtelberg, Gottesgab, Plat- ten, Johann Georgenstadt eiqne E. nutans quasi formam vul- gatiorem subjungit; qnod Ortmann ind, pr. Gottesgab,. 1451. $.S. Lusatiae dubia eivis pr. Priebus, Hoernitz, Gassen? 1454. B. ind. Pom. pr. Stolp, Weitenhagen, Schoenwalde; P. Hellefeld pr. Krotoschin; in utraque provinria vix indi- gena, 1466. S.l. fi. p. alt, pr. Frankenhausen. 1475. SS, f, pr. att, pr. 'Tetschen ad Pfaffendorf! det. M. Winkler. 1476. S.S. ind. pr. Georgswalde, Karl. 1477. S.L. ind. pr. Ballen- staedi, Falkenstein, Schwabe affertur quoque a Cl. Hampe inter plantas Hercynicas: a Cl. Meyer ct Schatz silentio praetermissa. P. pr. Posen: Annaberg 1845. CL! R. panca exemplaria legit postea discipulus quidam inter Rosen- et Wolfsmnehle; an indigena? 1479. Crepis rhocadifolia M. B. 85.5. £. p. alt. ad Tobkowitz ad Ronstock pr. Tetschen! det. M. Winkler. 1483. S.S. valde dubia eivis, Geisingherg? 1486. H. Iycopifolium Froehl. B. olim pr. Stettin nune non jam invenitur. 1492. M. ad ripam Albis pr. Wittenberg t. Ci. Schkuhr sed postea ut videtur a nemine reperta. 1497. M. in nemore ad Wagenitz pr. Friesack q. sp. P. pr. Kro- toschin q. sp Salvia officinalis L. S. I. Here. mer. q. Sp. t. Cl. Wallr. ubi? 1498. S.1, pr. Wernigerode ad Benzin- gerode q. sp. olim t. Schatz. 1500. Primula Aurieula L. 8. Schneegrube olim lecta, recentiori tempore non reperia. 1506. = $. sphacelata Sm. t. Cl. Wimmer, quam S.1. Here. erescere conjectatnr. Cl. Meyer S. sphacelatam Sm. 8. gran- 444 difoliae Ser. homonymon subjungit: an S. Caprea c. montana ejus. S.E pr. Wernigerode enm S. silesiaca congruat? 15092. Planta a Cl. A. Braun, M. Jungfernheide pr. Berlin! lecta est t. eodem Alnus antumnalis Hartig., ibi eopiose plantata. Alni pubescentis panca exemplaria pr. Schoenhansen culta inveniri inter Aln, glutinosam et incanam, magister dileclissimas cer- tiorem me feeit. 1515. 8.8. ind. pr. Dohna sed posten nun- quam reperia. 1519. M. ad Albim pr. Wittenberg a Cı. Schkuhr lecta recentiori tempore nondum reperta, 1524. 5.1 Sf. p. att, pr. Cattlenburg inter Foerste et Dorste, ubi recen- tieri tempore nondum leeta. 1526. Chamagrostis minima Borkb. 8,5. ind. pr. Oranienbaum, Schwabe. 1530, B. int. Pom.?? 1535. Cystopteris alpina Lk, 3. valde dabia eivis pr. Gerlachsdorf, Lampersdorf. 1536 a. Hinc inde pauca exem- plaria segete aliena importantur e. g. M. ad Rixderf! pr. Berlin, Kranss 1853, Mueller 1854. 1537. B, pr. Wolgast 1854 unicam exemplar vidit Marsson S. multis locis reperta pr. Rosenberg, Troppau, Ober-Glogau, Oppeln, Gleiwilz, sed nallibi permanens. 1538. B. pr. Wolgast! in aqua subsalsa det, Bauer eujus egregiae erga me hnmanitati speeimen debeo. 1542. S. pr. Ollmachaun in muris q. !sp. 1548. P. ind. pr. Bromberg. Cl. R. nondum vidit speeimen. 1551. Bubus ne morosus Hayne (R. caesins b. nemorosns Meyer) a Cl. Meyer ind. S.1. nbi? 1556. B. pr. Noerenberg! det. am. Hertasch ad & pr. Ratzeburg det. Cl. Sonder. 1559. B, pr. Welgast! del. Marsson (Herb. Bauer); Greifswald! Bauer. 1561. B. in insula Rugia pr. Wittower Fachre! det, amic. Dr. Bolle 1846 Meckl- ind.? an Statice Armeria B. pubescens Detharding? 1567. M. ind, pr. Nen-Ruppin, 1568. B, pr. Swinemuende! det Hertzsch. 1569. Zostera nana Roth. B, ind. pr. Warnemuende. 1570. S.I. ap. att. f. pr. Foerste, B. Stnbnitz in insula Ru- gia! det. Krause, (Herh, Dietrich.) 1574. B. pr. Swinemuende! 445 det, Hertzsch et Hess. f. p. att. pr. Lauenburg 1. Ci. Grise- hach. 1576, S. valde dubia eivis pr. Troppau. 1580, Tri- lieum rigidum Schrad. ind. B. pr. Weitenhagen, Colberg. T, pungens Pers. ind. B. pr. Colberg. 'T. glancum Desf. ind. 5.1 juxta Ineum salsum inter Sechurg et Erdeborn t. Cl, Wallr. sched. erit. postea non reperta, ut videtnr. B. Pom. pr. Gotzlow, Swinemuende, Weitenhagen. Meckl. t. Cl, Roe- per nbi? 1581. M. pr. Potsdam q. sp. in horto regio Sans- sonci! Radieke. 1588. P. pr. Krotoschin q. sp. 1585. S.1. in lacu salso pr. Roeblingen! det. Ci. A. Braun 1853, qui solita erga me benignilate speeimen mecum communicavit; 1. Cl. Fries a Ranunculo marino specie diversa. 1586, S.I. in fossis ad Seeburg juxta lacam salsum! det, Cl. A. Braun 1853; t. Cl. Fries = R, Dronetii F. W. Sehultz. 159%, 8. $, ad Albim supra Pillnitz pr. Soehrigen seinel observarit hea- tus Saxoniae Rex: certe Albis inundationibus ex Bohemin allutum: item Erysimum canescens Roth, contra Soebrigen pr. Zschieren, quod in Bohemia quantum scio nondum oh- seryatum est. 1593. In provineiis ceteris q. Sp. non rara, S. non ind. sed vix deficit, In S.I. vera indigenn? 1593a. Erueastram inennum Koch. 8.1. Herc. mer, 1. CH Wallr. hine inde q. sp. ubi? (Pr. Sondershausen inven. awie. Th. Irmisch), 1594. M, an 8, 5,? pr. Wittenberg t. Ch Koch quo auetore? S,L Wipperteich pr. Vorsfelde t. Cl, Blasio. 1595. S.S. ind. pr, Muldenstein, Loebejuen, Schwabe. 1598. S.L. ‚pr. Sandersleben Cl. Hornung invenit 1. Cl. Garcke. Alte Stolberg pr. Stemmpeda t, Cl. Grisebach., H, oelandicum Wahlenb. S.I. £. p. alt. ad Koelme pr. Halle; a Cı. Hampe inter plantas Hercynicas affertur; ubi? 1600. M. in pinetis ad Senzke pr, Friesack q. sp. copiose £. Herizsch. B. Neme- rower Holz pr. Neu-Brandenburg q. sp. 1601. In provin- eis ceteris hinc inde g. sp. Ss non ind, 160% S.1. pr. Hil- 446 desheim! Schlauterz; t. Cl. Meyer nune eradieata f. p. alt. ad Bennstedt pr. Halle. 1604. Coronilla vaginalis Lmk. 8.1, Here. mer, unico loro 1. Ch. Wallr, ubi? 1605. M. ind. pr. Sperenberg; Cl. Ruthe sperimen non vilit. 1605a. Praeter nohilen illum 1. nn. pr, Steigerthal: Lechelnbolz pr. Braun- schweigt. Ch. Blasio. 1606. In regionibus eeteris hine inde q. sp P. pr. Posen t. Ch. R. 1609. 3.1. Wipperteich t. ce Blasio; f. p. att. pr. Hermannsburg, 1611,58. f. p. at pr Eisenberg. 1614. 5.1. pr. Lueneburg! Herb. Arndt. 1615. 5.8. £ p. att. pr. Eisenberg. 1624. $. dubia eivis pr. Trop- pa. 16252. S.$. pr. Luckau an nune quoque? ad Pillnitz et Brockwitz pr. Dresden semel reperta. B. Garz in eoeme- terio nane non jam insenienda ft, Hertzsch. 1627. 5. ind. Polkwitzer Haide. 1629, M. ad Rummelsburg pr. Berlin! Lessing Herl. reg. posten non reperta; an indigena ? 1630. B. Meckl. in turfosis inv. Cl. Nolte ubi? 1632. B. ind. Merkl, ad Krebsfoerde pr. Schwerin an reeentiore (enpore teperta? 1634. 8.8. f. p. ati, pr. Schlackenwerth. Carex nitida Host. S.1. Here. mer. 4 Ch Walln nbi? 1637. 8.8.6 att. pr, Himwelstein, Warta, Schlackenwerth, Osseg pr. Teplitz- B. ind. pr. Doberan, Schwerin. 1639. Mind, Rhiuluch. 1640.8.8-? ad Rothenburg pr. Coennern 1. Cl. Sprengel. CL Garcke non reperit f. p. at, pr. Waldeck in Hl. Jenensi. 16402. Cory- dalis elavienlata DC. ST, L p. at. Radhruch in regione Lucneburgiensi 1. CI. Grisebach, 1641. S.J. Here. mer. & Cl. Wallr ubi? 1642, M, pr. Berlin in nemore ad Schoen- hansen! Filly det, Cl. Bauer; v. indigena. 1644. S. pr. Bres“ lau q. sp. semel leeta. 1645. ST. Here, mer. 1. Ch. Wahr. ubi? (pr, Sondershausen! det. amie, Irmisch). 1646. SS. pr. Plauen Voigtlandiae inter Krieschwitz et Voigtsgruen! det, H. de Chanisso (il, et Freytag. 1648. B. ind. Pom. Schwe- how pr. Pyritz, S. ind, pr. Troppan. 1649. S. 9. Pr 447 Weittin det. Cl, Garcke. S.I. Here. t, Cl. Hampe et Blasio ni? 16508. $.S. pr. Cotbus in suburbio y. sp. 1. Jaenicke, 1652. S.I. pr. Barby t. Cl. Meyer qno anetore? 1655. S.L. in & or. t. Cl, Wallr, ubi? 1656. M, accepi speeimen ab Hertzsch pr. Friesack lectum quod cum exemplari R. vestiti Weiheano! (Herb. reg.) et BR, hirsuti Wirtgeniano! (Herb. Winkler) satis bene congruit: viva accuratins ohservanda plante. 8, Lt. Cl. Meyer ubi? 1658. Buhus infestns W. et N. ind. 8.8, pr. Fugan, Karl, 1659. M. pr. Friesack in eoemeterio q. sp.! Ritter. 8.1. t. CL Meyer q, sp. ubi? P. pr, Posen: Ludwigshoche, Radojewo q. sp. t. Ci. R. 1661. M. ind. pr. Jeriisch, Zahna t. Cl. Schkuhr. Baruth t. Metsch; specimen nondum vidi. 1664. S. dubia civis pr. Einsiedel. Azalea procumbens L. ind. S. Hockschar. 1666. S.I, Herc. septentr.-or. t. Cl. Wallr. ubi? 16672. S.& Here. mer. q. sp. t. Cl. Wallr, ubi? 1669. S.S. Egel- see pr. Pirna! dei. Huebner. (Herb. Bauer.) 8.1. f. p. att. pr. Hermanasburg. B. Pom. ind. ubi? 1670. B. ind. pr. Stolp . ad Zirchow. 1672, 3.1. fi. p. att. Lanenbruch pr. Luene- burg. 1674. 3.1. Westerhausen pr. Halberstadt 1. Schatz y. sp. 1676a. M. pr. Berlin 3 locis!! conf. comment. mean l.c. p. 439. 1677a. pr. M. pr. Alt-Landsberg! ante ali- quot annos Gachde unico loco eopiose invenit hanc raram plantalam quae sitne vera indigena an casu importala accn- ratius obseryandam, quum inventor eam per plures annos hec quacsiverit nec repererit. 1679a. M. pr. Berlin in pago Schoenebergt! ex anno 185% copiosissime observatur. Con- fer. CL A. Braun comment. Berliner botan. Zeitung 1852. pr. Frankfurt! Buek. 1682. M. pr. Berlin ad Tempelhof! det. Cl. Bauer 1832, Conf. Cl. Sonder fl. hamb. Creseit quo- que & Ch. Behb. B. Meckl, ubi? 1683, — P. üliformis Pers, M. Witweu-See ad Baerenbusch pr. Rheinsberg! 448 det. A. Grunow 1849. (Herb. Bolle, Bauer.) Ex lacu Bötzsee! inter Alt-Landsberg et Strausberg Gaehlde in- signem formam meenm communicavit, cujus characteres alii suut Potamog. pectinati, alji marini: forte eandem ylan- tam uam Ci. Koch, S. 8. pr. Leipzig ad Stoetieritz eol- leetam possedit. Harum sperierum »tri rectins subjungatur aceuratior observatio docebit. 8,1. f. p. ati, pr. Brackede. (aquam dulcem, ut videtur, solam incolit). B. Meckl. ind, in Iacu Tollense pr. Rehse. 1684. M. pr. Berlin Cl, Buck olim invenit i. Cl, Garcke; denne nondum reperla; planta quam Schramm pr. Brandenburg! invenit est Sp. simplieis forma; ereseit quoque 1. CH, Rehb. 8.1.2 Mannsfeld, sed}. m. areu- ratius eomperium non habeo; a Sparganio natanli L. Sp. al- fine t, Cl, Fries diversum, 1686. B. ind, pr. Stettin, an rerentiore teınpore observata? Addenda Postquam hasce pagellas prelo traditi, nonnulle planta- rum minus volgatarum I. n. mihi innotnere, quae hoc lFoco suhjungi forsan Ieetoribus non displieebit. Praeter viros snpra laudatos ex hoc tempore praecipue me adjuverunt: M. Winkler, mune Giesmannsdorf pr, Neisse degens, eura fratris mihi amieissimi 1, n. plantarım in Bohemis sepientr. a se inventarum accuratius mihi descripsit. Ritter, usque ad hanc diem Friesack habitans anter jam malia speciosissima plantarum exemplaria, qnas ipse auf Hertzsch detexit, mecum eommunicavit: nme Trifolio ochro- leuco ejus industria reperto gandeo. Gerhardt, Prenzlau habitans regionis illius vegetationen indagavit observationesque suas meenm eommunicare in- ehoarit, 449 Schramm, forae Pomeranieae olim diligentissimas eultor plantas herhario suo asservatas, quum nuper eum in urbe Brandenburg, ubi nune degit, adirem, liheralissime mernm communicavit, Begionem eirca hane nrbem sitam diligen- tissime perguisivit: jam denun Thalictrum simplexr et Rumicem maximum et Inulam germanicam addidit. Praeterea quae Schaede in „Oesterreich. bot. Wochenhlan“ de Aora eirca Oder Huvinm disseruit, perlegi. Multas ra- riores plantas invenit in hac regione, cujus alteram par- tem celeberrimi olim botaniei de Schlechtendal, de Chamisso, alii peragraverant, altern prorsus ignola erat. Nuperrime ab eo multas plantas rariores ibi calleetas arcepi. Thalictrum simplex L. (115%) M. Bredewer Forst pr. Nanen! det. Schramm; erge ante 1059. inseratur. T. ungustifolfum Jeg. (918.) B. Stargard! Schramm. Py- ritz! (Herb. Schramm). — T. galioides A. pom.; ergo post 3 ins. Arabis brussicaeformis Wallr. (1589.) 8.8. f. p. att, ad Kosten pr. Teplitz t. M. Winkler. Polygala depressa Wender. S.S. in furfosis pr. Zinnwald! des.! M. Winkler, S. Hirschkamm pr. Freiwaldau! Wichura 1851. (Herb. A. Winkler); ergo post 1325 ins Dianthus caesius Sm. (1085) B. Pom. Eichberge! Rost- . kovius; accepi ab amic. Herizsch. Est D. plumarius Rostk. et Schm.; t. Schmidt denuo non repertus. Agrostemma Üoronaria L. Ad f. S.S. pr. Bodenbach in Japieidinis t. M. Winkler q. sp. Alsine tenuifolia Wahlenb. (1365.) S. Riemberg pr. Bres- lan! Krause. (Herb. A. Winkler); ergo post 1176 ins. Rhus Toxicodendron L. (1650 2.) M. in nemor« ad Cımers dorf pr. Wrietzen t. Schaede q. sp.; erge post 1421 ins. 26 84. As het. 29 450 Trifolium ochroleuenm 1. (A160.) M. ad Stechow inter Rathenow et Friesark! det, Ritter; ergo post 1072 ins. Orobus albus L. fil. 8.8. f. p. att. pr. Tetschen t. Malinsky. (Oesterr. hot. Wochenblatt 1854.) Rubus tomentosws Borkh. 8.8. f. p. atı. Sperlingstein pr. Tetschen! M. Winkler. (Herb. A. Winkler). Epilobium tetragonum L. (E. Lamyi Schultz Bip.) M.Bran- denburg! Schramm. Driesen! Lasch (Rehh. il. germ. exsice. Herb, Schramm); ergo post 1678 ins. E. adnatum Griseb. (255.) ex A. M. vidi: Brandenburg! Schraum; Bueders- dorfer Kalkbrueche !! Driesen! Lasch. (E. tetragonum Behh. A. germ. exaice. Herb, reg.) Seseli glaucum Rostk, et Schm. ex regione circa Stettin! (Herh. reg.) non est plauta Jacguini sed forma $. anni L. (299.) quod secundam sententiam a Cl, Sprengel editam Rost- kovius ipse contendit in schedula exemplaris in Herb. reg: asservali, Myrrhis odorata Seop. (1034a.) S.S. in montis Tafellichte radieibns (ad f. S.) t. amic. Hertzsch indigena; ergo post 1660 ins, Dipsacus laciniatus L. (1469.) 8.8. f. p. att ad Pfafendorf pr. Tetschen t. M. Winkler. Inula germanica L. (1376.) M. Ad lacum pr. Glindow ab urhe Potsdam Ocridentem versus! det, Schramm; ergo po#t 1268 ins. Senecio barbarenefolius Krock. (1404.) B. pr. Goltnon! Schramm; ergo ante 1236 ins, Gentanrea austriaca Willd. (1290,) S. pr. Altwasser! Schramm; ergo ante 1151 ins, " Campanulam sibiricam L. (1059.) nune ipse vidi ex 8. B. Pom. Cunowsche Ziegelei pr. Stargard! Schramm. 45l Euphrusia serotina Lmk. (1392.) expungatar: planta in Ger- mania boreali erescens (etinm M. pr. Brandenburg! Schramm) certe nihil est nisi forina anetumnalis E. Odontitis L. (541.) et diversa a planta australi. eujus exemplaria vidi Tiro- lensia! Veronensia! Dalmatien! quace ipsa ab E. Odontite sperie vix differt. Rumexr marimus Schreh. (13162.) M. ad Rathenow versus Hohennanen! det, Schramm; ergo post 1246 ins. Urtica pilulifera 1. (16%5a.) B. in oppido Garz! Schramm. Creseit non in coemeterio (nosiro sermone Kirchhof) sed rirca erclesiam (nostro sermone Kirchplatz); forsan nune quogne invenitur, Potamogeton marinus L. (1683.) B. Pom. in lacu pr. Bi- now! Hertzsch, Schramm; ergo post 141% ins, Carex Michelii Hosı. 8.8. 1. p. att. pr. Tetschen t. Ma- linsky. (Oesterr. hot. Worbenblatt 1854). Avena versicolor A. sedin. (Schrei pr. Garz! Schramm) non est planta Villarsüi sed A. pubescens L. (835.) Eguisetum paleaceum Schleich. (1533. — E. trachyodon A, Br. E. Mackaii Newm.) M. ad ripam arenosam Havel Auvii pr. Potsdam! det. A. Winkler, et pr. Brandenburg! Schramm; exemplaria plane eongrunnt cum Silesieis, qnae vidi: Mir- kauer Wald pr. Hundsfeld! Hertzsch; ergo post 1406. ins. Isoßtes lacustris L. B. Pom. Krehssee pr. Heringsdorf! Mars- son (Herb. Baner); ergo post 1582 ins. E22 Corollarium observationum in plantas hortenses Halae Saxonım AnRO MDECCLIV et jam prius eultas institutarum a Schlechtendalio. In semionm per annum MDCCCLIV in horto nestro hotanieo Halensi collectorum indice nuper edita plures fam navas quAm dubias nune panlulum adumbrandas nunr aceuratius degeriben- das enumeravimus plantas, de quibus fusius loqui indieis 70- Iumen emendationibus nonnullis jam repletum me impedirit, quae at hoc loco subjnugam atqne cum aliis botanieis com“ Municem studeo. Plura reposui denno ohservanda, accuratius investiganda, serins tractanda. Multae famen indiei illi in- sertae sunt sürpes, aliis ab hortis hotanieis nee non ab kor- talanis varlis acceptae, haud emnis dubii experles, quaS euris posterieribus relingao, omues enim jam nune traciare es eri- tico oculo perlnstrare nee temporis angustiae, net subsidia literaris permittunt. Nosas nec solummodo habitn suo ®% eellentes forumque pulchritudine ocnlos allicientes plantas iu hortos hotanicos introducere semper mihi cnrae eordiqne fuit ut jam nimis divulgatorum omnibusqne in hortis sese repelen“ — 453 tinm vegetabilium numerus formis novis nondum visis aliquid inerementi capiat. Ordinem in indice propositum sequor, non- unllasque praeterea addo stirpes in horto oultas, quarum exi- gua seminum topia pro sementi propria vix sufheit. Con- suelo favore haec conamina accipiatis. Sexto ante Calendas Fehr. a. MDCCCLY. Monocotyleae Commelineae. Commelinarum tubera fascieulata in speciebus nostris kortensibus admodum diversa ad species distinguendas in auxi- kam sunt vocanda. Species omnes sub div in hume arearum nullo modo diligentias tractatarım cultae uberrime fRoruerant ehararteresqu © 85005 Servareranl, Comm. elandestinn, Tubera cylindracea apice leviter angustata dein per spatium pollicare brevinsve ad ®% lin. erassa, dein sensim in radienlam longissimam tenuem exeur- rentia, Coler ut in radice Brassicae Rapae var. marchicae. Tuberum nomerus in singulis plantis varins, Comm, intermedia. Tubera iis praecedentis speciei simillima ejusdemque magnitudinis, color vero aliquantulum Bigricans. Comm, coelestis. Tubera eopiosa, 3 lin. crassa, 3— 4 poll. longa, cylindracea, utringue sed apice paullo longiws attenuata, Color sordide fuscescens. Comm. strieta, Quam hoc sub nomine ad hanc usque diem colnimus speeiem veram (. strictam auctorum non efe- dimes, sed proh dolor desnnt nobis opera ad rem diluridan- dan necessaria, 454 Tubera 4—7 poll. louga, apice longissime atlenwata, dein leviter inerassata et ad 2 hin. erassa, hine longissime elongato -clavata videntur. Color dilute fusens. Comm. pallida W. Fructw indehiscente et seminum diversa fabrier hacc species propriam sectionem vel forsan meliüs novi geueris typum praebere videter, eui nomen Alhy- rocarpus damus, Ad Arlisinm, Polliam, Jamprocarpım non solum fructu semper clauso accedit, sed etiam colore ejus primam viridi, dein eoeruleseente plumbeo. Willdenowii icon in Hori. Berol. 1. 87. nostram plantam satis bene re- praesentat, sed Kuuthii diagnosis hand omnino quadrat. Spevies enim ponitur in primae sectionis «ohorte seeunda in qua pednneuli in qualibes spatha suhsolitarii, altero sterili, stipitiformi, in nostra aufem stirpe hie alter sterilis non ad- est alterque flores duos tantum oflert, nec ad quatser usque. Stamina generis esse notat Kunthins, sed in nostra quin- que tantum aAdesse videntur quorum tria fertilia, dno anore Commelinarum vorpore anthereideo terminantar, Virum [A rubens Redoute Läl. t. 367 synonymon sit neseimus. Ex ne- mine Arlisia Norida in horto Berolinensi olim (a. 1837) ut ex Kunthie discimus dato coneludere Jirerei hane nostram esse plantam, cujus Jdescriptionem aceuraliorem serius da- bimns. Bichorisandra marginata Schill. D. vvalifolia h. Jen. nec Presl in Rel. Haenk. I, p- 140 Jdeseripta, ex hahitu ad genus relata, e specimine ner flores nec fruetus praehente, omnibns partibus multo ıminore et temwiore, et omniun PAr- tium ratione diverse. D. thyrsiflara, eujus iconem in Bol. Mag. depositam videre lieuit, nee Mikanii originarinm, for- sau illo loco repetitam, quum hujns aurtoris deseriptio jam 3 7. depromta sit, foliorum differt .dimensione 10 p. long?: ®% p. Inta, nee 12 — 13 p. longa, 4 lin. lata ; intlorescentia " \ 455 Iatiore ampliore, floribus atroviolaceis quidem sed minus olau- sis; staminibus duobns Jateralibus porreetis, reliquis, nee simnibns eonniventibus; differt forsitan et defeetn punetorum et lineolarum albarım in eaule vazinisque, et puhe versus marginem superficiei foliorum hnlla, quum de hisee notis nihil in deseriptione ®). thyrsifoliae dieatur. Ut melins compa- rari possit planta nostra descriptionem addere plaret. Caulis forifer quotannis ex rhizomate oritur tripedalis, hasi Jin. 9 erassus, teres, excepta inflorescentia terminali simpfex, vaginis eire. 14 tertus, guarum inferiores aphyliae, dein Jamina brevi, mox aucta ei ad summum 13 poll. longa et in medio 4 p. lata insirnetae sunt; foliis superiorihus magis inter se approximatis, internodiis brevioribus. AInternodia vi- ridia, Imeolis albis longitudinalibns interdum seriatim conflnen- tibus dense pieia ad basin (intra vaginam) purpureo -violaren nee lineolis pieta, maxima 3 — 4 poll. longa, pilis hrevibus patentibus, satis aequaliter dispersis puberula. Vaginae arcte adpressae, eire. 1!/, p. longae hrevioresgue, trmncatae, gla- brae, vel nonnisi in parte Taminae oppesifa pilis minutis pa- tentibas puberulae, siriis lungituinalibus viridibus percursae, gearam interstitia punctis macalisque albis, striarım mode dense conjunetis saepeque confluentibns «leganter sunt pieta. Vaginae margo fere glaber, purpnraseens ei extimns simul fere emarcidns. Lamina elliptteo-eblonga, achte Acuminata, basi longius attennata, parte infima, Y, p. lata lateque ea- nalievlata haud petioliformi, utriuque est fere glabra, supra viridis, subtus punctis' minutissimis albidis (stomatibus) ad- spersa, glauerscens praeter nervnm medium sublus prominen- tem nonnullosqgue tenniores utringue perenrrentes, qui nervi Omnes venis frequentissimis obliquie (sola pnbesventia viden- dis) eonjungunter. Puhrs minnta, vix tactı pereipienda et veulo armato tantum videnda superioris pazinne regionm 456 " marginalem oecupat, margine ipso angustissime albe-mem- branaceo, actedente interdum striola purpurascente interua, Foliorum superiorum lamina eito derreseit, brevior fit et an- gustior; ejusınodi folia minora duo adsunt, alterum fere 6- pollieare, pollirem latum, vagina donatum, alterum evagina- tum, a basi 3 lin. Jata acute acaminatum, bracteis infimis inforeseentiae ramos fuleieutibus simillimam, quas inferas aline sequuntur sensim minores, Inflorescentia 5 poll. longa, six Auobus pollicihus latior, ramis primarlis vix semipollicaribus, Nores pauros breiter pedieellatos bracteis lJatiuseulis stipatos ferentibus. Tota ramilicatio puheseit et ex purpnreo Fat vio- lacea. Calycis sepala (ria erassiusenla, valde convexa et apice fere encullata, intus alla, exins violascentia, superum paullo majus, 5 lin. Jongum. Petala pulchre et Intense vio- lacea, sepalis alterna ilsque longiora, Aapive obtusate extus flexa, ungue augustato pallidiore. Staminn 6, dupliei serie disposita medium spatium oceupant, Alamenta omnium brevis- sima, latiuseula albida; quae stamina basi corollae inserta sunt panlulum majora et brevioribus fllamentis insident. Au- therae omminm aequales, sulphurvae, ex latiore ohtusa et ex- eisa basi sensim angustatae, interne sulco medio latiore ei profundiore et in uiraque ejusdem lateris parte iterum sulce instructa, quo loculamento duo lateralia ab invicem segregan- tur, quae hie non confuant. Pistilli modo rudimentum par- vum aderat, qno evenit, ut fructus nullus appareret sınnesque fores a pedicellis violaceis dejicerentur. Pichorisandra picta Hortal. et Hook. Bot. Mag- Specimen in horto nostro florens altitudinis vix semi- pedalis duos caules (vel potius ramos taleae) praebuit, alteram florentew, alteram sterilem; in utrinsque basi vagina aderat, apire acata ex Purpurascenti- fusta, marcescens, eirc. da P longa; ex ea in caule forifero exsurgebat internodium 1'a m ng 457 pollicibus paulo brevius, ommine viride, in caule sterili fere 2%'/g pollices longum viride, purpureo eolore affısum et lineo- lis numerosis albis angustis utringue acutis, paululum elevatis (euticellis?) longitwdinaliter pietum, vagina seennda seque- batur ex viridi et purpureo variegata, arcte ampleeteus, obli- que Irmneata, loco kaminae in acnmen abiens, margine te- nwiter ciliata atque in latere laminae opposito tenniter pube- rula, cujus pubis vestigia ei in subjacente artienlo conspicere potes. In eanle Sorente proximum folinm laminam praebuit in vagina, in cujas basi ramus prodiit ex vazinae apertura Superne acuta (adspectum caulis oflerente), eujus margines laterales extus Bexi angusie emarridi erant, Ramus hie in- ferne duas vaginas hahuit ahsque Iamina, quibus perfecta fo- tin succedehant, vagina inferior hrevior panluluım ad sinistrum latus linene medianae folii materni posita erat. Foliorum per- fectorum vaginae hrevissimis pilis adspersae sont, in margine evidenstins viliatae, ubi in Jaminam transeant in partem petio- klarem mox se expandentem contractar ; lamisa utringue gla- hra, late elliptica aeumimata, eire. 4%, poll. longa, 21/, p- medio lata, supra obseure, suhtus glauco-viridis, celore pur- Pureo mediam haud ecenpanfe nanc magis striarum sub fer- ma, munc fere totam paginam olducente, in jnnioribus foliis in utraque pagina conspiruo, in adultis supra in fuscum , de- mum in obscure viridem colorem vergente, in pagina infera vero semper insigni. Juflorescentia panieula brevis breviter- que pedunenlata, vix bipollicaris, ramis horizontaliter paten- tibus e eymis parvis, infmis (rißoris et in altero latere tan- tun (ut in Commelinis) evolutis, componitur, quae quo simplicio- res eyinulae finnt eo magis racemi fariem inforescentine praebent. Bracteae vaginantes, longe acuminatae, cilialae, mox marcescen- fies (hine fuseae) et dejeeiae bases ramornm qui cum rhachi Pubescant, sußulciung, Calyx viridis 3/, pollicaris , sepalis 458 tribus oblongis exius ronvexis apiee panlulum enenllatis, Pe- tala 9 eire, lin. fonga, merio 4 lin, lata, basi angustata, apice obtusa, margine tenniter nndulata, lilacina, colore hoe sopra basin, qmae albido - virescens ut sepalorum interna pa- gina, quasi irmnento. Stamina 6 ererta; Älamenta eylindrica alba inferne reeta, dein a medio eirciter Jeviter extas enr- vata; antherae e basi lata truncata (angulo niroque basalı leviter protracto) sensim angustiora, fere 3 lin. longa, in- ferne eire. usque ad medium pallide hutea, dein eoeruleo - Klaeina. Pistillum in medio reetum, staminibus aequilongum, ovarinm ovalum trigono-pyramidale viride in stylum snperne pallide lilacinum excurrens, qui stigmate trnnento vix 3-Iohe terminatur. Frucius non habuimus, Dich, leucuphthalmos Hook. Bot. Mag. t. 4733. huie D. pictae maximopere aflinis, inlorescentin radicali nee ter- minali illico distiuguenda est. Gramineae. Bigitaria Pacendo-Burva Ners? Polymorphae ni videinr et latius per Indiam »rientalem divulgatac speriei, varia synonyma ampleetenti interea addere placet gramen ex semine enatum, quod ex montibus Nilagirieis epit hortus Balensis botanicus Deseriptionem Roxbnrghii de Pantco suo Fineari hujus speciei syuonymo pluribus notis reredentem legimus et miramur, Neesium in diagnesi racemerum mMi- norem numerum (2— 4 ner 2— 6) indicasse et Chinae into- lam, cası tantuın in hortum hotanicum Calcuttensem intro- duetam. Gluma involueraus extera „very ıninnte“ dieitnr A Roxburghio, „brevissima retusa amplertens demum era- wida“ a Neesio, at in nestro gramine nullum ejus radimeu- tum adest, nisi margo exiguns in pedicello sursum erassiori remmnens postyuam spienla dejerta est. „Spieulis selitarlis » [n- nn imbrieatis“ in diagnosi Neesiana legimas, „the Howers pedi- telled les regularly paired“ dieit Roxburghius, quae omnia et de nostro dieere potes, cui et glumar, involucralis altera cum gluma Hloris nentrius, inter se et cum fertili aequar les, eui spienlae minntiores quam in aflinibus. (Pan. dactylo, eillari , filiformi et aegyptiaco ex Roxb.) Quihus praemissis nune addinus deseriptionem plantae nostrae sub diu cum aliis Digitariis rultae. Gramen 12—15 poll. altım, ex ima hasi ramosım, ra- mos quojne ex foliorum caulis primarii vaginis edens, laeve et glahrum praeter pilos paucos patentes ad basin vaginarım (nee in nedis ipsis omnino glabris) et in_ntroque summe va- ginae margine usque ad laminae basin, praeter pilos in inflo- rescentia obvios, omnibus his pilis nune obviis nunc raris, nune dekicientibus. Caules teres Iaevis interdum ut vaginae foliaque ex violaceo-purpurascens. Foliorum eveolutorum la- mina vagina sua longior, 4 — 5 longa, 2 — 3° basi lata (summorum vero multo brevior), linearis longe aruminata, basi aliquantulum rotundata, utringue et margine laeris, nervo medio snbins prominulo subrarinata, supra plano - canalieu- lata, nervis multis, inter quos utrinque 4 eirc. validiores oc- eurrunt, percursa, utraque in pagina aequali mode intense viridis. Ligula margo lineam eireiter altus, truncatus vel convexiusculus. Inforescentia e raremis 6 — 7 irregulariter racemose dispositis composila vario mode sihi approximatis, infimis (interdum geminis inaequalibus) usque ad 23/, poll, longis, superioribus paullo hrevioribus linearibus; rhackis eommunis brevis angulata laevis, interdum paululam Hexuose. Rhachides racemorum lineares planae, apicem versus leviter Bexuosae, margine pilis minutis ereetis scabrae , uerro medie tsto pallido Prominente pertursae, margine ufroqne viridi, extimo albido. Spieulae alterune per duas series dense poni- 460 tae, altera subsessili brevinsre pedieellata altera longins, vix Jineam longae, late lanceolatae. Gluma involueralis extera nulla, interna et gluma foris nenfrius unica cum glumis Boris fertilis latitudine et longitadine fere nequales, membranaceae albidae, nervis 5 viridibus percursae, margine ciliatae, ner- vis nune fere nudis, aune breviter pubescentibus, nune den- sioribus villis (in statu sieeo maturo magis conspieuis) ob- sessis. Quae indumenti diversitas in ano eodemque rareme inforeseentiae ohvia; seriori aurtumno observatae spiculae glabriores videbantur, quam aestate collectae, quod casu for- sitan. Glumae Horis fertilis Ineves testaceo-nigrirantes, in statn matnro Jongitudinaliter siriatae. Stigmata purpurer ex apice emergunt. Antherae breves. Panicum (Echinochloa) hispidulum Retz. Gramen cujus semina ex montibus Nilagirieis aeceperat hortus Hatensis tam cum diagnosi Neesiana (in Fl. Afr. austr. ‚user. 1. p. 47.), quam cum specimine Dregeano in Africa australi collecio bene eonvenit, Heet spienlae dieantur sub- sessiles, quas in specimine pedieellatas ohservas; nec in eulte sperimine me tangit aristaram defectus, quae in afini Ech. erus galli in mucrones longitudinis variabilis mutantur, ut euivis antamnales campos lustranti notissimam est. Ipsa cel. Retzii descriptio, qnam justo breviorem et imcompletam de- elarare hand piget, nulo modo recedit. Roxburghii Panicum cuspidatum non minus eadem esse videtur species, quod ex deseriptione habitum optime de- lineante coneludimus, id vero mirum videtur, celeberrimum aucterem Panicum suum cuspidatum distinxiese ab P. hr spidulo Retzüi aliaque in sertione collocasse, illud enim Jocum tenet in seclione spieae alternae, in uno tantum latere seeundae tribuunter, hoc vere in en seclione positum est, eu - m 461 ubi spicae alternae quidem sed undigne versae sunt. Rox- burghius P. hispidulum suum P. frumentaceo tanta allı- nitate junetam deelarat, ut status ejus spontaneus esse pos- set, quod de nostro vix dieeremus. De nomine dato igitur aliquantulnm incerti et dubii sumus, synonyma quoque addere certa non valemus ‚ quare melius duximus accnratam deseriptio- nem graminis addere, quod intimo naturali nexn cum alüs jnnetum generi Kchinochloue inserendum est, cui et P. co- tonum, Crus, galli frumentaceum aliaque injungenda sunt, En deseriptione plantae nostrae. Grameun a basi ramosum, hine multicanle, canlihus ex omni fere axilla ramos edentibns, qui predenntes folium suum defleetunt et ab eo amplectuntur, saepius inflorescentia demum ut caules terminantur. Totum glabrum praeter vaginas pri- marias pilis patentihus obsessas in canlibus hrevissimis suh- terelibns, Vaginae compressae, dorso carinatar, tenuissime Striatae, margine angnstissimo albo memhranareo, Lamina vagina longior, 6 — 8-polliearis, 3— 4 lin, Iata, linearis, longe aeuminata, laevis glahraque, margine seabro, angustis- sime albo-cartilagineo, minntissime serrulate. Loco ligülae macula albida. Inflorescentia eujus pedanenias ex ultimo folio exsertus, glaher, Jaevis, inde ab inimo ramo usque ad apicem eire, 4 poll, Ilona. Rami hreves patentes vel ereeto - paten- tes, deorsum secundi, inferiores eire. semipollicares, ab invi- cem remoti, superiores seusim breviores magisque approxi- mati, (audem miunti, subroutigui. Rhachis communis anga- losa fere glabra, partiales Aexuosi angusti hirtelli, basi pilis aliquot stipati. Spienlae geminae ternae pedicellatae vel snb- sessiles, pedicello (delapsa spicnla) patella orbieulari minuta terminate, Spiculae facile, virides adhac, deciduuns, linea Paulutum longiores, late ovoideae, acuminatae, hirtellae. Glu- ma extima late ovata, acuminula, interdum submucronata, 462 dimidiam adjacentem sterilem aequnns, (rinervia, hirtella, in- terior superior late ovata acuminata et mucronala, valde con- vexa, 5-nervin, nervis 2 accessariis imperfeetis in superiore tantum parte inter medium nervam huieque proximos remo- tiores conspinis, hirtella et in margine superiore pilis non- anllis rigidalis et validioribus, brevibus quidem ciliata. Flos sterilis biglnmis, gluma extera similis majeri involnerali sed plana, veterum codem wmodo uervis percursa et hirtella. Fles fertilis Inte ovoidens, acuminatus, biglumis, laevis, uitens, ponetulis numerossimis pallidis in superkcie ex viridescente - grisea pietus, Ö-nervius, nervis 3 mediis sili approximatis, duobus reliquis marginem versus sitis. Interdam fores duo fertiles occurrant in spicula, Nlore sterili une quogque biglami sed valde convexo totaque spicula bine quasi inflata. Stigmata violaces. Caryopsis subrotunda laevissinia hyalina , in Iatere dorsali convexior quam in ventrali ad cujns basin adest fo- veola dum in dorsali area embryonalis magna opaca ultra dimidiam caryopsidis longitudinen ocenpans, Echinochloa frumenfacen huic speeiei valde afinis, sed altior uee tam a hasi ramesa, raremis erassioribus, valde sursum curvatis, fractn glumis ineluso Intescente nee eine- rasceute satis diversa videter. Addimus quae notarimns de planta eulta. Gramen pluripedale, a hasi ereetum strietum, ramosull qiden sed haud a basi, omnine glabrum praeter infimas va ginas primarias pilis patentibus tectas. Foliorum tota facies ac in Ech. hispidulu, at at tota planta validior est et folia longiora et Jatiora sunt, ad 15 usgue poll. longa ei 9 lin. lata, alia angnstiora quidem 5 lin. lata, endem autern Tongitudine gandentia, superflicies eorum pilis minutissimis antrorsum ver“ sis scahrinscula, pagina aversa glabra, margo evidentins et 468 densius serralato -ciliolatus. Ligula nulla. . Panicula vix 5 poll. longa, ramis infinis al 9 lin. longis, magis inter se re- molis, superioribus sensim deerescentihus ınox sihi approxi- matis, aliis psendoverticillatis, aliis demum solitariis, omnibus ad hasin pilis aliquot stipatis, anzustis leviter Hexuosis hir- tellis erecio -patulis, dein magis sese erigentibus et sursum eurvatis, spieulis deorsum versis (ramis hine sernndiforis) quadrifariam dispositis densis. Spiculae matnrae haud sua sponte decidunt sed vi avellendae sunt, brevissime pedicella- tae v. subsessiles, hirtellae. Gluma invol. extera amplectens subrotundo - ovata acutinscula breviter mucronata 3-nervis; altera dorem fertilem subaegnans 5-nervis, nervis viridibns sub apice mucroniformi inter se connexis. Flos sterilis biglumis, gluma extera praeredenti et nervis similis sed evidentius ma- eronata, interna brevior pellncida binervia. Flos fertilis late ovalis, zInma externa valde convexa subcarinata et mucronu- Iata, interna plana, ufraque tennissime longitadinaliter striata,- matura coloris straminei, punctulis numerosissimis minntis- simis viridihns plus minus opacata et lueidula. Setaria daryura h. Hal. Quo si utimar Willdenowiano nomine quondam in herbario dato, Neesium sequimur in Fl, Afr. austr. illustr. P- 56, eujus specimina Africana inter plantas Dregeanas eomparare lienit, nee ipsing Willdenowii plantam nee P. Seniculatum Lamarckii v. potins Poiretii in Eneyclopaedia methodica olim primum ex insulis Antillanis deseriptam, quae hnie dasyuro ab alüs subjungitur, dnm ab aliis melius ad Setariam Tejucensem relucenda videtur, qnod speciminum autopsia extricatu erit facile. Nostra planta ex montibus Ni- lagiricis originem ducens cum abyssinica quoque affinitatem maguam habuit planta, qnam Steudelins nune P, chry- santhum nominat, sed modus sylvationm Lam. = Oplismenus s, R. Sch. 4. — var. (Pan. eompos. Trin. Te, Oplism,. afrieanns P.B.), var. (Pan. comp, Trin. var., Oplism. ohanensis Nees.) 208. Inss. So- ciet., Manil,, Sandvie,, Afr, anstr., Brasil. ? Syzigachne Stend. — Berkmannia erueneformis Host ex Stend. taitense Stend. Gl, add. 3BOb. (p. 418.) Ins. Taiti. taurinum Steud. 4935. Tanria, tejncense Nees — Setaria tejacensis Kih. 9, — (P. genicnla- tum Poir,? see. Nees). 183. Brasil, Sumatra. tenaeissimum Nees = Setaria ten. Schrd, 16. tenax Rich. = Setaria maerostachya HBK. 28. tenellum h. Paris. W, — Paspalum elegans Flügg. 138. tenellum Lam, (imbelle Spr.) 239. Sierra Leone, — 508. (absque synon.) Ind, oce., Afr. aequin. tenellum Boxb, — Roxhurghii Spr, 350, BES EREE » Teneriffae R.Br. (Saccharum T. L., Agrostis plumosa Ten., Tricholaena mierantha Schrad., Panieum villosum Presl.) 150. Teneriffa, Sieilin, Calabria. — 728, (absque synon.) Ins. Canar., Ital. inf, Afr. sept., Arabia, Teneriffae var. minor Hochst. = suffrutescens Steud, 743. tenerrimum Kth. (Trichachne tenuis Nees). 338. Brasil. — errore 4ypogr: tennerrimum Kth. 809. (Triehachne tennis Nees). Brasil, (leueophaei var. ex Trin.) tenerum Beyr. (Trin. Act. Petr.) 338. Georgia, Amer. tenne Mühlenb. = macram Kih. 369, tenne Boxb. 355. Mont. Circar. — 885, Ind. or. tenuicalmum Meyer. (agrostidiforme Raddi). 132. Jamaica, Esse- quebo, Brasilia. — 394 tenuillorum R.Br. 70. Nerv. Hell. — 83. tenvillorum Schrk, — Vilfa minutiflora Trin, 73. tenwissimum Mart, mss., Schrk. = Sporohelus minntiflerus Lk. 29. tennissimum W. (in Kunthii indive eum p. 219, enumeratar, quo Joco autem hoc nomen non reperimus. In Stendelii nomenclatore adest P. tenuissimum Vest, quod ad Polypo- gonem monspel. ducitur, sed in Kuntkii opere hand citatar). ternatum Hochst. (Cynodon ternatus Rich.) 3%. Abyssin. tetrastachyum Forsk. — Oplismenus colonus HBK. 23. Thouarsianum Nees. 361. Patria? . Thrasya Trin. (’Thrasya paspaloides HBK.) 258. Panama, Orinoco, thrasyoides 'Trin, = Thrasya hirsuta Nees. 2, — (Thrasya hirsuta Nees). 261. Brasil. Tjieoyaense Stend. 232. Java in sylv. pr. Tjokaya. timorense Kih. (Digitaria propingua Gaudich,) 52. Timor. — (Dig. prop. Gaudich., Paspal. bieorne Kib.?) 7®. ins. Timor. 598 tomentosum Roxb. — Setaria? tomentosa Kih, 52, — 250. ind. or. tonsum Nees sub Tricholaena. 238. Afr. austr, torridum Gaudich. (Neurachne t. Gaudich.) 265. Inss. Sand- vicens. — 9232. (absque syn.) trachypus Trin. 412. Nepal. trachyspermum Nees (hirtum hl. W.). 218, Bras, prov. Para. — 287. Brasil, trachystachyum Nees. 153. Brasil. — 288. tremulum Spr, (Pan. n, 39. Mühlenb. deser.) 363. Nova Üae- sarea. — 9737. Am. sept. triearinatum Reth. sab Isachne. 770. Ind. or. trichanthum Nees, Presl (trichoides HBK.) sub trichoide Sw. 251. — 709. (trichodes HB.) Mexico. triebanthum Rich. = Hochstetteri. 703. trichoelades Rehb. — stoloniferem Poir. 9. major Trin. MR. trichocondylon Steud. 492. Guadaloupe. trichodes HBK. —= triebanthum Nees. 709. trichoides Sw. (capillaceum Lam., bresifolium L., filamento- sum Pers.) 251. Brasil, ripae Anm. Maglalen., Jamaica, Mexico. — (an = breyifolium L.?) 618. trichelaeneides Steud. 418.- Montevideo. trichophorum Schrd. (Setaria Schraderi Kıh., Pau. pilesum d. Nees.) 137. Brasil. trichopiptum Steud. 644. (difusum Salz.) Bahia, Senegam- bia, Gundaloupe. trichopodum Rich. — Helopus triehopus Hochst. (riforum Edgew. 538. in saxos. pr. Banda, Ind. or. irigonnm Retz (patens Burm.) 277. Ind. or. — 232. trigonum Wight == sparsicomum Nees. 30. trinerve Trin. 173, Brasil, — 685. 208 Trieii Kıh. (rigidifolium Trin.) 88. Brasil. — 628. teistachyoides Trio. 698. Sierra Leone. tritieum hb. W. = Pariana angustifelia Spr. 8. triticojdes Poir. — Pennisetum Richardi Kih. 4. truncatum Nees. 24. Brasil. — 674. ( Otachyrium truncatum Nees mss.) truncatum Trin. ie. = paspaloides Pers, 333. Irypheron Schult. — Roxburghi Spr. 350. inberenlatum Presl. 308. Luzonia. — 379. (altissimum Meyer ex Trin.) — cefr. et limnaeum Steud. 474. tuberculißorum Steud. 316. Japon. ‚Aumescens Trin. 699. Brasil. turgidum Forsk. 149. Aegypt., Arabia. — 679. Aeg,, Arab, Abyss, turgidum Hochst. — Naubicum Steud. 680. ulignosum Roth. — inundatum Kih. 86. uliginosum Roxb. (Roxburgbianum Schult.) 353. India orient. — 823, umbellatum Trin. 642. (repens Nees, serpens Kth.) Ind. or., Ins. Mauritit. (hb. Sieber.) umbraticola Kih, (Digitaria umbrosa Lk.) 45. Brasil. — 18. umbrosum Leconte — ramulosum Mx, 200. umbrosum Reiz. (Digitaria umbrosa Pers., Pan. prosiratum Ö. Lam., procumbens y. umbros. Nees, grossarium Kön., bar- batım Lam., Setaria harbata et subcordata Kth., Panic. aub- cordatum Roth.) 99. Ind. orient., Ins. Mauritii, Ina. Lu- zonia. umbrosum Salzm. = stoloniferum Poir. 386, nneinulatum R.Br. 326. Nov. Holl. uncinatum Raddi — Echinolaena? polystachya HBK. — 339. {P. heterantham Lk., Echinolaesa Trinii Zell, et Mor,) Amer. austr., Brasil, Java. undatum Steud. (Oplism. Jacquiuii Sieber hb., Andrapogen und. Jacy.?, Pollinia Jaeg. Spr.?) 207. Ins. Maarit. nndulatifolium Arduin. = Opliswenus nnd. R.Sch 1. — 200. Eur. anstr., Caucas, ungsiculatın Trin. (unquieul, ap. Stendel ex errore Iypogr., denstun Thbg,) 304. Pr. b. sp. unisetum Trin. (Urochloa un. Presi.) 123. Mexiro. Urvilleanum Kih. 159. Chile. — 238. utrienlatum Stend. (Setaria vaginsta Spr.) ©48. Rio grande. vacillans Steud. 500. Ins. Philipp. vaginaellorum Steud, 356. Gaiana. vaginatum Nces et var. 8. 300. Brasil.'merid, = marranthum Trin. 637. velutinosum Nees. 293. Brasil, Mexivo. velutinum Meyer. (Meyen in ind.) = Oplismenus vel. Schult, 6. — 94. Cajenne. velutinum Nees. (Petiverii 8. Trin.) 116, Brasil. Ventenatü Kih. sub Setaria, (Cenchrus parviflerns Poir., Pen- nisetum domingense Spr.?) 2827. Portorieo, Dominge? — memeratur ad Pennisetum Domingense Spr. 20. ventrieosum Lam. 276. India. — 231. verrucosum Mühlenb, = ramulosum Mx. 200. — 660, Amer. Sept. verteillatum L. 213. Eur., As., Afr., Au. — Setaria v. P. B. 21. vertieilletum Rott. = Setaria Rottleri Spr. 2%, — Pan. Rott- leri Spr. sub Setaria. 217. vestitun Nees mss, — eoceospermum Stend. 338. vestitum Kth. (Trichachne velntina Nees.) 359. Brasil austr. — 810, vilfoides Trin. (Hymenachne Auviatilis Nees). 90. Brasil, Guiana. = Hymenachne fuviatilis Nees. 1. villiferum Nees, 83. Mexico, villosum Lan. an = voccospermum (Stewd.) 3858. villosum R.Br. =: Brownii B.Sch. 63. vimineum Schrad. 376. Brasil. — 564, Bahia. vielaccum Klein. 846. (Aira violacea W. hb.) Ind. or. violacenm Lam. = Pennisetum viol, 7. violascens Kth. (Digitaria viol. Lk.) 56. Brasil. — Pasp. fusenm Presl., Digit. viol. Lk.) 58. Brasil. virescens Poir. 62. — 303. Patria? virgatum L. 168. Amer, sept, — 521. virgatum Miühlenb, = coloratnm L. 190. viride L, == Setaria viridis P.B, 12. — (Set, vir, P.B., var. P. muticum h. Lips.) 188. Eur., As, Amer, viridescens Steud. 200. China bor. viridilorum Nees. 330. Patria? — 558. (aturense H.B. var. ?) Amer, ausir. viscidum EN, 219. Amer. sept. — 613. viviparum Nees. SA$. Guiuea. velpinum W. = Pennisetum venchreides Rich. 12. rulpisetum Lam. 284. Domingo. = Setaria v. R.Sch. 27. Walkeri Arn. sub Isachne. 804. Ind. or., Ceylon. Wallichianum Wight. Ars, 45. Penins., Ind. or. Walteri Mühlen, — Oplismenus? W. Kth. 52. = varolinia- num Spr, 164, Walteri Poir. (latifolium Walt. Mx. nec L.) 287. Virginia, Carolina. — 610. (absque syn.) Am. sept. — Peir. var. = scoparinm Mx. 728, Walteri Pursh = Oplismenus muricatus Kth. 37. Wightii Nees 320. Afr. austr., Abyss. Willdenowii Stend. 248. (Setar. Juxurians W. hb. Spr.) Ind. or. 602 Xalapeuse HBK. 226. Mexico. — 637. xanthophysam Gray. 602. xanthorrhizum Steud. 325. Java? Japonia. Zelayense HBK. sub Oplismeno. 137, Mexico. Zeyheri Nees. 89. Africa austr. zizanioides HBK. 295. ripae fl. Magdalenne, Brasilia, Ja- -mica. Nees. — 50%. Jamaica, Guwana. Zollingeri Steud, 797. Java. zonale Guss, — Oplismenus Crus galli Kth. 30, Plantae Muellerianae. Mimoseae (additis speriebus novis nonnullis Australasicis Drummondianis aliisque) auctore E. RBentham. Aecacia. Seriesi. Phylilodinene. $.1. Aphyllae. 1. Aeneia spinescens, Benth. in Lond, Journ. Bot. v. 1. P- 323. — Frutex strietus 1—2-pedalis, capitulis inodoris. — Sandserob prope Tonunda ei Onkaparinga. (A, rigidissima F. Muell, ss.) 5% Alatae. 2. Acacia Muelleri, sp. n., glaherrima, ramulis trian- Eulato- subalatis » Phyliodiis ovatis subcordatisre uninerriis Mulieis crassis rigidis marginatis brevier deeurrentibus, ea- Iyce trancato eorollae dimidium superante. — „Arbuscula 4— 3-pedalis, (runeo ulnari ererto phacophloea, coma intricata.“ Teta glaberrima est, glaucescens v. purpnrascens. Stipulae obsoletae, Phyllodia ex scheda Munelleriana interdum corduta, 604 3 poll. Tata, iu speeimine suppetenie omnia ovata, suhundu- lata. 1% poll. longa, vix pollicem Iata, uninervia, pen- nivenia, glandula marginali prope hasin impressa. Peduncali solitarii, monocephali, demum pollicares, erassiuseuli. Capi- taluns fere 4 lin. dinmeire, zslobosum, dense multillorum. Braeteolae tenuiter sabnlatae, apice in laminam parvam pel- tatam expausae. Calyx crassinseulus, brevissime sinualu - dentatus, 3/, lin. longus. Cerolla dimidio Jongior, petalis leviter cohaerentibus, Ovariem in Noribus a me examinalis semper oblique clavatum vidi, an ietu inseeti eujusdam defor- matıım ? Inter montes Dalton ei Greenly (A. megaphyfla F. Müll. mss, nomen vix adoptandum, adsunt enim species plurimae phyliodiis pluries majoribus), Species inter Alatas et Uni- nervias Intifolias ambigit,, ad priores retuli ob phyllodia sein- per, etsi breviter, decnrrentia. E Drummondianis aovam possidemus speciem a Seeman- nio perperam ad A. bossiaeoidem relatam et sub hoc nomine depietam ab ea tamen diagaosi sequenti distinguendam. 4A. glaucoptera, sp. »., glaberrima, ‚glauca, stipulis vix j spineseentibus, phyliodiis falcato - oblangis late deeurrentihus inter se distinetis marginatis subuncinato- acuminatis eglandu- losis, sepalis distinetis spathnlatis dimidio corollae paullo brerioribus. — Ab A. armata differt glancedine, phyllodiis vigidioribus, venulis inconspicuis, calyce ete.; al A. bessine- oide A. Cunn. facillime distiseta phyllodiis non eonfuentibus et peduneulis at in 4. alata canli ipsi insidentibus. A. platyptera Lindl. recte a Meisnero ad varietatem A. alatae reducitur. 4. extensa Lindl., a qua distingnere nequeo A. Era mincam Lehm,, rite ad Alatas a Meisnero transfertur. vw. $.3 Armatae. 3. Acacia armata Br, — Benih. in Lond. Journ. Bot. v.1.p.327. — Var. angustifolia glabra v. ramulis leviter pubescentibus. — In Australia felici, Sept. 1852 in tergis montis Remarkable et in insula Kangaroo (F. Müll.). Ejusdem var, undigue molliter tomentoso - pubescens sti- pulis minoribus, In vallibus montium Barossa range, pagum Bethania versus Sept. 1851 (4. vepris F. Müll. mss.). Ad Armatas veferendae species novae sex Drummen- dianae ex Anstralia meridionali - oeeidentali, A, ataxiphylia, Iweviter pubescens v. glahrata, stipulis parvis selaceo - pungenlihus, zamulis angulatis, phyllodiis lineari - sobulatis Aexnosis rigidis apice uncinatis et mueronato- pungentibus unineryiis, pedunculis monocephalis phylodio anullo brevioribus. — Suffentex videtur deenmbens, pedalis, a hasi ramosus, ramulis insiguiter angulatis. Phyllodia 11/, — 2- polliearia, nune fere tetragona, ‚nune leviter complanata et marginata. Pedunculi semipollicares puheruli. Capitula U — 30-Nora. Bracieolae late ovatae v. spathulatae. Calyx ad medium 5-fidus lobis acutis. Corolla calyce suhtriplo Ian- gior. — (Drammond, coll. IV. n. 6.) A. campylophylla, glabra, ramulıs angulatis, stipnlis hrevibus setaeco - spinescentibus patnlis, phyllodiis auhteretibns recuryis rigidis pungenlibus siriate - plurinervüs , legumine lineari stipitato, — Phyllodia crebra, iis A, colletioidis ei A. striatulae subsimilia, omnia valde recurva, 7 — 9 iin longa, uringne costis 2 —3 eleratis siriata. Pedunenli de- Norati phyliodiis subaequilongi. Flores non vidi, sed, ex receptaculo, capitula globosa multilorn, Legumini janiora tautum adsent. (Drummond. n. 134.) A. scabra, scabro-hispidula, stipulis brevibus spinescen- tibus, phyllodiis obligue lineari-ohlongis sub apier obtnso 006 oblique mueronulatis mutieisre uninervils, pedunenlis monoce- phalis phyllodia subaequantibus, sepalis spathulatis demum liberis. — Species A. asperae affınis sed stipulae evidentins spinescontes Armatarum. Bamuli apiee saepe spinescentes. Phyllodia subsemipolliearia v. paullo longiora, 1—2 lin. lata, erassinsenla, hasi valde obligua et apice fere semper inenrva. Stipulae parrae patentes, nonnunguam desunt, Flores in ea- pitulo ultra 20. Calyx tenuiter membranaeeus, apiee obtuse lobatns et eiliolatus, mox in sepala 5 solvitur.. Pedunculus fenetifer hispidus, legumen junins lineare glahrum. (Drum- mond. n. 162.) A. erioclada, lana laxa plus minus vestita, ramulis divarieatis spinescentihus, stipulis minwtis subspineseentihus, phyllodiis ablongis subineurvis mueronato -pungentibus erassis rigilis uninerviis marginatis, pedunculis brevibns monocepha- lis, enpitnlis multioris, sepalis apathulatis demum liberis. — Afünis hine A. auronitenti hine A. wlicinae alisque wui- nerviis spinescenti-ramosissimis, Phyllodia 3 — 4 lin. longa, 1—1/, lin. Iata, mucrone reeto, Peduneuli 2— 3 lin. longi. Capitula parva glahbra. Brarteolae spathulatae acuminatae ui sepala corollae dimidium aequantes, (Drammond, coll, I. 2.7.) 4. crispula, patentim pilesa v. glabrata, stipulis sela- ceis subspinescentibus, phyliodiis parvis falcato - oblangis sub- mutieis nninerviis margine incrassalo undulato - erispato eglan- duloso, pedunenlis monocephalis, capitulis parvis hirsutis ca- Iyce 5-labo. — Fruticulus deeumbens? ramosissinus. Ba- muli leviter angolati, juniores nti phyliodia et pedunculi pilis albis patentihus hispidi v. eilinti demam glabrati. Phyllodia 4—6 lin. longa, 1—1?/glin. Inta, basi aentata, erassinseula, costa fere centrali, venis inconspienis. Peduneali tenues Pi- losi, phyliodia subaequantes, Flores in eapitnlo 10-20, u in 4. Shuttleworthi pilis rigidulis villosi. Bracteolae lan- eeolato -spathnlatae acnminatae, Calyx campannlatas, lobis triangularibus eiliatis corollac dimidium aeguantibas. (Drum- mond, n. 78.) A. pilosa, humilis, longe patentim pilosa, stipulis sefa- eeis subspinescentibus, phyllodiis ohlique ohovatis acnlis mu eronwlatisve uninerviis undalatis eglandulosis, prdunculis mo- nocephalis, capitnlis parvis 12 — %0-foris hispidulis, calyre 5-Iobo. — Suffrutex v. frutieulus deenmbens, ramosns. Ra- muli angnlato-striaüi. Pili longi albi. Sıipulae 1— 2 lin. longae. Phyllodia ?/,—1 poll. longa, 4 — 6 lin. lata, hasi longe angustata, margine leviter inerassata, insigniter nudu- lata, cosin fere eentrali, venis tennihns. Pedanculi tenurs, phyllodium subaeqnantes. Capitula majora quam in A. cri- spula, multo (amen minora quam in A. oborata, vui hare species pilis neglectis snbsimilis est. Brarteolae Ianceolatae et subspathulatae acnminatae, Calyeis lobi aenti, eiliati, co- rollae dimidium superantes. (Drummond. 1815. Suppl. n. 35. et coll. V. n. 12.) &.4. Triangulares, 4. Acacia sublanata Benth. in Lond. Jonrn. Bot. v. 1. P- 333? — Eilders range et Crystal Brook. (A. pravifolia F. Müll, iss.) Specimina parva subdefloraia a Bauerianis specihice non differre videntur. 5. Acncia obliqua A. Cunn. — Benth. 1. e. p- 334. — A. rotundifolia Hook. Bot. Mag. 1, 4041. — A. cyelo- phylla Schläl. Lim. v. 20. p. 663. — Bugle Range. Nor. Hol, Austr. (n. 3, F.M.) Ovens River. (A. rectiformis in sched, F. M. sed non A. Cunn.) In Tasmannia, Stuart, (4. adiantophylia F. Mueh.) A. bidentata (enjus varietales plures insignes inter Drummondianas occurrunt), A. sublanata ei A. obliqua, omnes valde variabiles, eisi e speriminibus plerisque diversis- simae videntur, tamen adhuc leguminibns ignotis vix limitihns eerlis definiendae sunt. - 6. Acaeia vomeriformis A. Cunn. — Benth, in Lond. Journ. Bot. v. 1. p. 332%. — Legumen snbsessile, lineare, gla- branı, inter semina constrielum. —— Lofty vange prope „third Waterfall.“ (Ad. aeutissima F. Müll, ei 4. Gunniü F. Müll. non Benth.) 7. Acneia Gunnii Beuth. 1. c, p. 33%, var. angustifolia, phyllodüs faleatis ohliqne tineari - Ianceolatis, 3 —5 lin. Ion- gis. — Tasmannia, Stnart, (Na. 6.) Speries nova hujus paragraphi hine A, Hügelii, hiue 4. decipienti afüinis est; A. dilatata, molliter pubescens, stipulis selaceo -spi- neseentihus, phyliodiis Inte euneato- Iriangularihus erassis 2 — 3-nerviis venosis, eosta majori margini approximain in spinulam excurrente, angulo superiore ohlnsissimo wndnlato saepins eglandwoso, pedunenlis phyllodio brevioribus, capitu- lis sub-20-foris, ealyce arute 5-lobo, — Ab 4. Hügelü differt phyliodiorum forma et costa anbmarginali, ab A. de- eipiente pube et angulo superiore undulato rarissime glan- dulifero, Phyllodia rigide coriacen 6—8 lin. longa, et apicr etiam 6—8 lin, lata. Peduncali villosi. Bracteolae lanceo- latae, setaceo-acuminatae corollis yix hreviores. Calyx 00- rollae dimidium aequans. (Australia anstro-oceidentalis, Drum- mond.) Specimen unienm in herb. Hookeriano a F. Mueller com- municatum sub nomine A, pravissimae in monle Aberdeen lectum, qnoad phyliodia 4, sublanatae afline est, ned pe- duncali adhnc nondum evoluti racemoso-polycephali videntur, Species raeterum e specimibus melioribus recognoscenda, %5 Pungentes, 8. Acacia lanigera A. Cunn. — Benth, in Lond, Journ. Bot. v. 1. p. 335. — In Nova Hollandia austr., Morunde ver- sus. (A. Qswaldii F. Müll.) — Speeimen floribus fruetn- qne carens huc pertinere videtnr. 9. Acacia colletioides Benth. I. c. p. 336. — In inte- rioribus Novae Hollandiae, Mount Remarkable versus, Oet. 1850. — In Lofty range cum fructn, Oct., Nor. Frutex plu- ripedalis, ereeius, pallide virens nitidalus, (Specimen Borens No. 1.) 10. Acacia Stuartiana F. Müll., glabra, diffusa, phyl- lodiis breviter linearibus sublanreolatisve rigidis pungenti - mucronatis uninervüs basi angustatis, pedunculis solitariis eapitulo multiloro brevioribus, bracteolis peltatis sepalisque spathulasis Jiberis corollae dimidium aequantibus, legumiue lato-lineari marginato. — 4. siculaeformis 9.2 bossiaeoides Bench, in Lond, Journ. Bot. v. 1. p. 337. — Fratieulns in tocis humidis alpinis prostratus crescens, quoad phyliolia et dores A, siculaeformi simillimus, sed pedunculi semper bre- vissimi, dum in A. söoulaeformi 4— 6 lin. longi sunt. Prae- terea haec species erectior videtur, ereseit in eollibus siccis, et legumen verosimiliter diversum erit. In alpibus Australiae australioris altitudine 5000’ ad amnes (F, Mäll.), et in Tasmannia (Stuart, Gunn. ete.). li. Acacia diffasa Lind. — Benth. 1. c. p. 337. — In Tasmannia vulgatissima. (N. 1%. et Stuart.) iR, Acnein cuspidatn A. Cunn. — Benth. 1. c. p. 337. — Forest Creek, Australia felix. (F. Müll.) %r Bi. Sa Het, 38 610 Ejusdem var. longifolia, phyllodiis 2—23/, poll, longis. — Merriman’s Creek. (F. Müll.) 13. Acacia Brownei Stend., — Benth. |. ce. p. 338. — In Nova Hollandia australi. ((F. Müll. n. %.) Broken River, Vietoria, sine flore nec fructn, ei Goulburn Ranges cum fractu in eadem charta separate. (A. tenzifolia F. Müll.) — Neo differre videtur A. tetragonophylia F. Müll. e Cudnaka sine fl. nec fr, 14. Acaecia juniperina Willd. — Benth. 1. c. p. 339. — in Tasmannia. (Stuart.) Wilson’s promontory, Victoria. (F. Müll.) 15. Acacia rupicola F, Müll., slabra, stipulis obsoletis, phyllodiis sparsis hreviter lanceolato-linearibus falcatis mu- eronato -pungentibus hasi dilatatis uninerviis, pedicellis phyl- lodinm subaequantibus , capitulis multiloris, bracteolis parvis, ealyeibus rorolla dimidio hrevioribus. — Aflınis d. juni- Perinae, sed phyllodiis 1 lin. latis basi minime angustatis faeile distinguenda. Summitates leviter glutinosae. Phyllodia patentia, semipollienrian, glahra et nitidula, margine superiore bası 1 — 2-glanduloso, Capitula parva. Bracieolae lineari- spathulatae, hrevissime acuminatae. Sepala in calycem 4— 5-lobum connata, apice spathulata et ciliolata. Petala tenuia. Orarium glabrum. Marble Ranges. (F. Müll.) Planta Drummondiana sub nomine A. retrorsae a Meis- nero nuperrime edita (Bot. Zeit, 1855. p. 10.) mihi vix dif- ferre videlur ab #4. sphacelata Benth. — Primo intuita qui- dem a speciminibus coll. prioris bene distinguitur , sed speci- mina alia in herb. Hook. a Drummondio sub n. 293. commt- nicata intermedia sunt. Maculae fnscae bracteolarum et sepa- lorum miniwe constantes sunt et nomen meum vix Aptum, nec melius Meisnerianum, Species Drummondiana infra sub nomine A. cedrosdes inter Pungentes capitatas et Brunioideas ambigit. 16. Acacia ovoidea Benth. |. c. p. 339. — Frutex bi- pedalis, in via ad Guichen-Bay prope Biseuit Sernb et in montibns Grampians (F. Müll.). In Tasmania (Stuart), Ejusdem var. tenuifolia. Yarra, Melbourne, Sept. 185%. (4. verticillata var. cephalantha F. Müll.) 17. Acacia rhigiophylla F. Müll., ramnlis snhteretibns giutinoso - pubescentibus stipulis minntis snbspinescentibus, phyllodiis lineari -lanceolatis basi latiusrula sessilibus sparsis rigidis acnminato-pungentibus elevato-2 —3 -nerriis gla- briusenlis, epieis brevibus snbsessilibns 6— 10-Aoris, glahris, dentibus calyeinis acute triangularibus, — Habitus, phyliodia et stipulae varietatum hbrevifoliarım A. Oxycedri. Spicae et capitula pauciflora fere A. arillaris, ab A. Oxycedre äiffert insuper calycibus distinete gamosepalis dentibus ad me- dium non attingentibus. Bracteolae minutissimae, In arenoso - argillosis partis anterioris Murray-Serub, Mo- tandam versus. (F. Müll.) 18. Acacia Oxycedrus Sieb. — Beath. I. c. pe 340. — Port Philip et montem Gambir versus. ({F. Müll.) 19, Acacia verticillata Wild. — Benth. 1. e. p= 340, In Tasmannia (Stuart). In Australia felici et in monte Re- warkable (4. petrophila F. Müll.) ad A. Yarra in Victoria, F, Müll. Ejusdem var. latifolia. — 4A. ruscifolia A. Cunn. — A. moesta Lindl. Bot. Reg. 1846. ı. 67. Wilson’s promontory. {F. Mäll,) 20. Acacia Riceana Hensi. — Benth. 1. ec. p. 340. — In Tasmannia (Stuart u. 11). U. Acaeia axilisrie Beuth. |. c. p. 341, var. macro- 39* 612 phylla F. Mäll,, phyllodis 1%/, — 2-pollicaribus. In Tas- mannia (Stuart). A. cochlocarpa Meisn. ei A. aciphylia Benth. infra de- seriptae inter pungentes ei julifloras ambiguae, melius ad has referendae. 8.6. Calamiformes. 22. Acacia chordophylia F. Müll, glabra, ramulis suh- angnlatis, phyllodiis ereeto -subinenrvis suhnlatis tereti -sub- compressis tennissime siriato-multinervüs mutieis v. subunei- nato-mueronatis, peduneulis solitariis geminisve capitulo sub- brevioribus, sepalis ad medinm connatis lohis subspathnlatis. — Valde affınis A. leptonenrae speciei oceidentali. Phylio- dia eadem. Sepala ad medium in cupulam comata, in A. leptoneura angusta fere a basi lihera. Legumen anguste lineare falcato-contortum, marginatum, in A. leptoneura ignotum. — Forte serius cum A. Zeptoneura jungenda. Ad fum. Murray (F. Müll), ad Aum. Lochlan, (A. Cun- ningham, specimen a me olim confusnm cum A. rögente Cunk., haec vero nil nisi forma A. elongatae est.) Ejusdem var, phyllodiis erassioribus subdilatatis, ad Dom- bey-Bay. (A. neurophytia F. Müll.) 23. Acacla calamifolia Sw. — Benth. in Lond. Journ. Bot. v. 1. P. 34%. — Ad Ponendi et in Murray-Serub (F- Müll). — Ad hane referenda videtur etiam 4. pulverulenta Cuon. Beuth. 1. c. 24. Acacia nematophylia F. Müll, glaberrima, phyllo- dis patentibus breviter subulatis v. superne dilatatis nneinato- mucronatis obseure uninerviis, pednnenlis solitariis capitulo multifore paullo longioribus, calyee breviter dentato., — Ab A. calumifolia differt inprimis phyllodiis plerumgue police brerioribus, rarius paullo longioribus. Ramuli angulati. Sti- 618 polae ineonspienae. Pedunenli circa 3 lin. longi. Capitnla parva, floribus fere 40. Bracteolae anguste-spathulatae, levi- ter eiliolatae. Calyx corollae dimidiem superaus, membrana- eeus, lobis 5 hrevibns latis eiliolatis. Legumen lineare in- eurro-vireinnatum, 11/2 — % lin. latum, junius marginatum, maturum inter senina contractum, valvnlis Jaevibus. Semina ohlonga , strophiolo majusculo. Boston Point Novae Hollandiae australioris (F. Müll.). Ejusdem var. ramulis minus angulatis, phyllodiisqne gum- mi resinoso scatentibus legit F. Müll, in Murray-Serub. (A. Wilhelmsiana F. Müll.) Ad A. ericaefoliam Benth. duceres A. Hookeri Meisn. Pl. Preiss. Haee species quam inter Brunioideas eolloeari forte ‚melius ducente Meisnero sub Culamiformibus militat. Ad Calamifurmes etiam pertinent A. scirpifoli« Meisn, in Bot. Zeitg. 1855. p. 10 et sequentes novae: A, uncinella, glahra, ramnlis teretibns, phyliodiis pa- tentibus hreviter subulatis apiee uneinato -mucronatis basi attennatis nninerviis v. siceitate obseure trinerviis, pedunenlis eapitulo multilloro vix lougioribus, sepalis angnste spathulatis liberis. — Gemmae et pedunculi interdum leriter canescentes, caeterum fruticulus glaberrimus est. Phyllodia pleraque pol- licaria fere F. nematophyliae vel interdum obseure irinervia et tune üis F. scirpifoliae afliniora, sed semper multo bre- viora, eosta indistineta, el ab omnibus Calamiformibus dif- ferunt basi in petiolum contraeta. Capitula et flores fere F. scirpifoliae. Pedunculi 2 --3 lin. longi. Flores in ca- pitulo nlira 20. Bracteolae stipitatae concavo - cochleatae v. sübpeltatae calyce longiores. Sepala angnsta eorollae dimi- dium superantia. (In Australia austro - oceidentali , Roe). A. gonophylla, glaberrina, ramnlis,angulatis, phyllodiis linearibus inenrvis aeute tetragonis crassis Mucron® brevissimo 614 seeio, peduneulis phyliodio multo brevioribus, capitnlis 1° — 20-Noris, sepalis spathulatis demum liberis, — Affınis hine A. sulcatae, hine Calamiformibus uninerviis. Ramuli diva- zieati v. decumbentes. Stipulae parvae caducae. Phyliodia dissita, 1—11/,-pollicaria, erassiora et rigidiora quam in affınibus, basi leviter altenunia, costa utringue marginibusque valde prominentibus. Pednneuli saepius gemini 2 — 4 lin. longi. Capitula quam in aflinibus paullo majora etsi flores panciores. Calyx tenuissime membranaceus, sepalis in alaba- stro cohaerentibns mox liberis apice spaihulatis et iminutis- sime ciliolatis corollae dimidium aequantibus. Bracteolae spa- thulatae. (Inter Swan River et Cape Riche, Drummond. eoll. Yı n. 4.) A. Bynoeana, vamulis pubeseentibus, phyliediis breviter subulatis lineari - teretibus subeompressisve suleato - trinerviis aneinato-mucronatis, pedunenlis capitulo parvo snb -20-Horo kengioribns, calyce angnste 5-Ioho, petalis angustis. — Fru- tiealus dense foliatas. Stipnlae lanceolatae v. setaceae, lineam fere longae, eaducae. Phyliodia pleraque fere pollicaria, con- spiene trinervia, mucrone recurvo tenui. Pedunenli hispiduli 3— 4 lin. longi. Capitula 11/, lin. diametro, Bracteolae kineares, acnminatae, hispidulae. Petala distineta, lineari- subulata, oalycem breriter superantia. Ovarium glabrum. (In Australia tropica® Bynoe in herb. Hooker.} &7. Brunioideae. 25. Acaeia conferta A. Cunn, -- Benth, in Lond. Journ. Bot. v1. p. 344. — Species quoad phyliodia inter Bruniei- deas sparsifolias ei Uninerres angustifolins ambigit. Legu- men lineare inter semina non eontraetum, 2 poll. longnn, 2 lin, Iatum, submembranaceum, — Domhey. Bay. (4. imbri- cata F. Müll.) — 615 Species sequens, Brunioideis verticillatis arete affinis, inter eas collocanda, etsi phyllodiorum indole quoque cum Pun- gentibus vonvenit: A. cedroides, ramis villosulis, stipulis setaceis, phylio- diis vertieillatis fineari- subtetragenis rigidis mucronato - paa- gentibus, capitulis breviter peduneulatis sub -20-floris, calyce eampanulato lobato corolla subtriplo breviore. — Frutex ra- mulos Pini Cedri v. P. Deodarae simulans, Bamuli saepe oppositi v. suhyvertieillati, teretes, striati. Stipulae fuseae Jineam Jongae. Phyllodia per 8 — 10 regulariter verticillata, 6— 9 lin, longe, uninervia, costa utringue prominente snl- eato-tetragona, glabra. Pedunenli 2—4 lin. longi, Capi- tola cirea 2 lin, diametro, Receptaculum inter flores hreviter et dense albo- eiliatum. Bracteolae ohlonge-spathulatae acn- finseulae concavae ciliolatae. Calyx fuscescens lobis ebinsis eiliolatis. Corolla glabra alabastro obtuso. Legnmen vidi unierm, a sperimine nnico separatum, Hneare glabrum 15 kin. lougum, 2 lin. Jatum, 4-spermum, valynlis duris reenrvis dorso eonvexis immarginatis. (Inter Swan River et King George’s Sound, Drummend. coll. IV. n. 4.) Ad Brunioideas sparsifolins referenda est. 4A. brachypkylia, lanato -pubescens v. demum glabrata, phyliediis sparsis numerosis parvis lineari-teretibus ineurvis ohtusis v. acutinseulis striato - plurinerriis, peduneulis phylio- dio subbreviorihus, capitulis parvis, sepalis anguste spathula- tis, legumine anguste linear. — Ramuli teretes nunc lana laxa vestiti nunc tomento brevissimo incani, Stipulae parrae eadncae. Phyliodia 2 — 4 Hin. longa, basi attenuata, nune utringue snleato-trinervia, nmune rarins 1 — 2-nervia, laxe villosula v. saepius glabra. Nilores qnos emareidos tautum vidi is A. ericifoliae subsimiles sunt. Cnpitnla (ex cicatri- eibus) parva pauciflora. Legumina Hexuosa, 1 —2 poll. longa, 616 vix 1%/, lin. lata tenniter marginata, juniora pHlosula, demum glabrata. (In Australia ausiro - oceidenlali, Dramnond. 37.) &8. Uninerviae. 26. Acacin argyrophylia Hook. Bot. Maz. t. 4384. — A. bombycina Benth. in Lindl. ei Paxt. Fl. Gard. v. 2. p- 404. ie. xyl. 186. — In locis arenosis ad 9. Murray legit Stuart, (4. argyrophylia eı 4. glaucophyliae specimen alteram F. Müll.) 2%7. Acacia dictyocarpa, sp. n., glabra v. pubescens, junior glancescens, ramis subteretibus, phyllodiis oblique ob- ovato-oblongis ohtusis v. vix muerouulalis tenuiter marginalis uninerviis basi angustatis infra medium plerumque glanduli- feris, pedanculis solitariis v. brevissime racemosis phyllodia non superantibus, sepalis late spathulatis demum subliberis, legumine lineari retieulato -venoso. — Phyllodia iis A. dra- chybotryae et A. buxifoliae subsimilia, inflorescentia et Rores diversi, Bamuli nune glaberrimi, nung pilis brevibus mollibus pubescentes. Phyliodia 6 — 9 lin. v. raro pollicem louga, 3—4 lin. lata maerone brevissimo obliquo v. saepius obsoleto. Pedunenli 4-5 lin. longi. Capitula parva Noribus fere 20 glahris. Bracteolae peltatae. Sepala diu cohaeren- tia, demum saepe soluta, semper multo latiora quam in A. argyrophylia. Corolla calyce duplo longier. Legumen glau- cam et glabrum v. pubescens, breviter stipitatum, 1—2 poll. longum, 3 —3%/, lin. latum, undulatum warginatum, In Murray- Sernb et Mallee - Serub. (A. glaucophylia F. Müll, non Steud. Pl, Abyss.) %8. Acacia olenefolin Cunn. — Benth. in Lend. Journ. Bot. v. 1. p. 348. — Ad Broughton et Rocky river. (A. Watt- siana F. Müll.) —ar 7 Par en Pe 8 or ®%9. Acacia_myrtifolia Willd. — Benth. 1. e. p. 349. — In monte Torrens Novae Hollandiae anstralioris. (F. Müll.) 30. Acacla sunveolens Willd. — Benth. 1. c. p. 350,— Corner Julet. (F. Müll.) 3]. Acacia iteaphylia F. Müll, glabra, ramulis trigue- iris, gemmis sqnamatis, phyllodiis Jonge linearibus acuminatis mueronatis subfalcatis uninerviis tenuibus prope basin minnte glanduliferis, racemis brevibus oligocephalis, legumine longe lineari marginato glauco. — Bamnli nt in A. suaveolente triquetri, et gemmae pariter squamatae sed phyliodia multo tenuiora, vix marginata, omnino iconem Billardierianam Mi- mosae suae salignae referentia (quae differt imprimis ramu- lis teretibus et legumine latiore).. Legumen ab illo A. suu- veolentis diversissimum, breviter stipitatum est, 3 — 4 poll. longum, 4 lin. latum, inter semina eontractum, glaucedine eopiosa. Flores non vidi. Ad Arkaba in Nova Hollandia australiore. (F. Müll.) 32. Acacia pycenantha Beuth. in Lond. Journ. Bot. v.1. p.351. — 4. petiolaris Lehm. Sem. Hort. Hamb. — In Australia felici, ad Kaiserstuhl, et Guichen-Bay. (F. Müll.) Ejusdem specimen phyllodiis brevibus latis obtusissimis. (4. melano.xylon F. Mäll. non Br.) Ejnsdem varietas angustifolia. Ad Worran, in Marble- Range et (specimen nondnm florens valde dubinm) ad Dom- bey-Bay. 4A. falcinella Meisn. in Bat. Zeitg. 1855. p. 11. circa Victoria a Latrobeo lecta, mihi ignota, ex charactere Meis- neriano valde affınis erit A. pyonanthae nisi eadem, 33. Acaeia penninervis Sieb, — Benth. 1, c. p. 353? Speeimen mancnm e Goulburn. (4A. pyenantha var. binervis F. Müll, sed mihi A, penninervi affınius videtar.) 6 A. microbotrya Beuth. ex Australia meridionali - ocei- dentali, species est valde variabilis quoad consistentiam phyl- lodiorum et glandulas, nec distinguere possum „A. myriobo- tryam, subfalcatam ei daphnifoliam Meisn. Ovarium sew- per plus minus pnbescens vidi etiam in speciminibus Drum- mondianis coll. Vi. n. 2. caeterum enın deseriptione Meisneriana A. daphnifoliae ad amussim eonvenientibus, Sepala semper primum coalita, demum saepissime solruntur, variant angu- stiora jam ante anthesin fere libera, vel latiora et diutius eohaerentia, 34. Acacia retinodes Schild). Linn. XX. p. 664. — Ad ft. Yarra, in Bacchus Marsh, ad fd, Torrens, (F. Müll.) 35. Acacia sallcina Lind. — Benth, in Lond. Journ. Bot. v. 1. p. 353. „Arbor plerumque 15 — 20, interdum 30 — 40‘, rare 50° alta. Rami Salicis Babylonicae instar pen- auli. Trunens 1, — 1}/y erassus. Cortex fere Caswarinae quadrivalvis.“ Legumen erassum earnoso-sublignosum fere A. variantis Benth. sed multo angustius. Caeterum hae duae species inter se valde affınes sunt. — Ad ripas nee non in locis humidis frequens, ad Enfield, Crystal Brook, Rocky river, Rocky Creek, Mount Remarkable, Broughton Murray river eie. (A. salicina Lind, A. crassophylia F. Müll. et A. sulixtristis F. Müll.) 36. Acacia hakeoides A. Cunu. — Benth. |. c. p. 354. — Ad Murray river. (F. Müll.) 37. Acncila obtusata Sieb, — Benth. I. ce. p. 354? — Speeimina fructifera in Flinder’s Range lecta hc pertinere videntur. (A. notabilis F. Müll.) 38. Acncla rubidn A. Conn. — Benth. 1. c. p. 355. — Ad Delatiti in Victeria. (A. semipinnaie F. Müll.) 39. Acacia amoena Wendl. — Benth. I. c. p. 356. — Snowy river. (P. Müll.) —— Eve “9 40. Acacia crassinseula Sieb. — Benth. 1. c. p. 356. — var? angustifolia, — Ad Snowy river, specimen sine Bore. E Speeimina oceidentalia a Meisnero ad A. erassiusculam relata, potins ad A. subeoeruleam Lindl. pertinent. Sgqua- mae in hac specie cadueissimae sunt, et forte interdum omnino desunt, ei species melius juxta A. salicinam v. A. cras- siusculam, quam prope A. suaveolentem collocanda. Species novae Drummondianae hino 4. suaveolenti hine Ad. crassiusculae afünes, sed floribas faciles distinetu, sunt duae sequentes: 4. hemiteles, gliahra, vamnlis angulatis aneipitibnsve, phyliodiis lanceolatis linearibusve snbineurvis erassinsculis marginatis uninerviis subaveniis, racemis phyllodio multo bre- vioribus pleiocephalis, capitulis multifloris, sepalis bracteisque tenuissimis v. nullis, — Speeies ab A. suaveolente differt phyllodiis brevioribus, capitnlis minoribus multifloris et sepalis tennissime filiformibus v. saepins omnino nmullis, ab A. api- euluta Meisn., cujus flores ignoti sunt, phyliodiis angustis longieribusgue. Frutex videtur junior glaucescens. Phyllodia plerague ® poll. longa, 3— 5 Iin. lata apice obtusa v. bre- viter recurvo-mucronata. Racemi 2—3-cephali. Peduncali graeiles glabri 2 — 3 lin. longi. Capitnla parva foribus ul- tra 20. Petala membranacea. (Australia austro - oveidentalis, Brummond. coll. IV. n. 47.) A. leptopetala, glabra, ramulis subangnlatis, phyllodis tauceolatis subincurvis mucronulatis crassinsculis uninerviis infra medium saepius glanduliferis, capitulis irregulariter ra- ermosis solitariisve parvis multifloris, peduncnlis gracilibus sepalis petalisque anguste spathulatis. -- Quoad.. phyliodia A Ugustrinae afinis sed inflorescentia et flores diverai. Frutex junior glancescens. Phyliodia 1 — 11/, poll, longa, 620 %® — 3 lin. lata, consistentia A. crassiusculae, rosta tenui, venis vix conspieuis, Capitula nune in racemos axillares phyl- lodia aegnantes, nune in racemos terminales foliatos dispe- sita, v. rarins ad basin innovationum solitaria, axillaria. Pe- dicelli 2 — 3 lin. longi. Flores in capitulo ultra 20. Bra- eteolae peltatae. Petala fere spathulata ungue angusto -Jamina laneeolata sepalis paullo longiore. Legumen nen vidi, (Austra- Ya austro - oceidentalis, Drummond. coll. V.? n. 52.) 41. Acacia linifolia Willd. — Benth. in Lond. Journ. Bot. v. 1. p. 357. — Buffalo Range. (A. 'rövwlaris F. Müll.) 42. Acacia prominens Cunn. — Benth. I. c. p. 358, var. latifolia, phyliodiis oblongis, — ad fium. Darling et in regionibus interioribus versus oceidentem. (A. cephalabotrya F. Müll.) 43. Acacia decora Reichb. — Benth. I. e. p. 358. var.? pinescens. (A. sentis F. Müll.) „Arbuseula plerumqne 10— 12-pedalis, ramosissima, gummifera, ramis divaricatis Spi- nescentibus, cum faliis glaueis nec ullo modo rubellis. Trun- eas nigreseens.“ Specimina nullo charactere certo distinguere possum a varietatibus nomnullis A. decorae. — In planitie- bus sterilibns inter montes Flinders range et sinum Spenceri Novembri florens et in „Serah“ ad confluentem flum, Darling. (F. Müll.) 44. Acacia buxifolia Cunı. — Benth. |. c. p. 358? — Speeimina sine florihus nec fructu ad Aum. Murray. „Frulex 4— 5° ramesissimus“ et ad A. Ovens. (A. microcarpa et 4. alampra F. Müll.) 4. ulicina Meisn., ab auctore inter Pungentes enume- rala, reotins ob phyllodia mutiea ad Uninervias referenda ei juxta 4. erinaceum collocanda cam sequente nova enm illis convenienle ramnlis spinescenti- ramosissimis phyllodiis tamen ww. obtusis v. innocue mucronulatis, nee ut ind. coslata, auro- nitente, congesia eie. pangentibus: A. spinosissima, glahra, ramulis striatis &binescenti = ramosissimis, phyliodiis pacvis falcato - linearibus oblique mu- eronulatis mutieisve obsenre uninerviis, capitulis minimis 6— 10-foris, calyce minime truncato -subdentate. — Afünis A. erinaceae et A. ulicinae, sed ramuli multo tenniores intri- cato-ramesissimi omnes spinesceutes. Phylloda 2 — 3 lin. longa, Y, — 3%, lin. lata. Capitala quam in illis multo mi- nora, peduncnlo gracili ® — 3 lin. longo. Brarteolae incon- spieuae. Calyx membranacens late campanulatus corolla 3 — 4-plo brevior. Legamen longinscnle stipitatum lineare Nexuosum marginatum laeve 1'/, v. vix 2 lin. laitum. (In Australia austro - oceidentali, Drummond. coll. V.? n. 51.) Ab his magis discrepans et A. lineatae aflinior est: 4. nodiflora, glabriuscula, ramis teretibus, phyllodiis breyibas tinearibus subfaleatis mutieis v. obligue mneronulatis uninerviis cum peduneulis ad nodes fascieulatis, capitulis par- vis multifloris, sepalis anguste spathulatis corollae dimidium aequantibus, — Ramuli virgati, rigidi, parce ramosi, apice interdum subspinescenti, juniores pilis sparsis puberuli, mox glabrati. Phyllodia ad nodos vetustos faseienlata 3 — 6 lin. longa, a v. rarius 1 lin, lata. Pedunenli graciles phyllodia snbaequantes, Capitula 2 lin. diametro, floribus ulira 20 par- vis, Braeteolae spathulatae ciliolatae. Sepala iis tenuiora. Corolla glabra, (In Australia austro - oceidentali, Drummond. eoll. IV. n. 8) 45. Acacia acinacen Lindi, -— Benth. in Lond. Journ. Bot. v. 1. P- 359. — 4. Latrobei Meisn. Pi. Preis, v. 1. P- 10. in aduot, — In Australia feliei ad fum. Yarra et prope Victoria, (F. Mill.) 622 A. dasyphylia Cunn. Benth. I. e. p. 359. ad 4. di- neatam Cann. Benth. |. ec. redueitur, species hine A. wei- nuccae hinv A. asperae aflinis. 46. Acacia nspera Lind, — Beuth. I. c. p. 360. — Ad Forest Creek. (F. Müll.) Hujus varietas angustifolia est A. erythrocephala Cunn. — Benth. 1. e, p. 36%. — Species in- ter Uninervias et Armatas ambigit. 47. Acacia montana Benth. 1. c. p. 360. — A, clavata Schlel. Linn. XX. p. 662. In collibus ad Anmen Hill. (4. dursariacca F. Müll.) et forte ad Avon ei Avoca ex speci- mine manco deformato. (F. Müll. in herh. Hocker.) Inter species subbinervias sequentes novae sunt: A. dura, glaberrima, ramulis angulatis mox_ teretibus, phyllodiis lineari-clavatis erassis rigidis mutieis v. vix wu- eronulatis elevato-1 — 2-nerviis versus medium saepe glan- duliferis et genienlatis, pedunenlis breribus, eapitnlis minimis 6—10-foris, sepalis spathulatis eorollae dimidiam aegquanti- bus, — Frutienlus ramis daris ereetis? Stipnlae obsoletae v. decilnae. Phyliodia majora pollicaria v. paullo majora, smpfa medium 1—11/, lin. lata, a medio ad basin attenuala, crasse- eoriacea et nitidala, costis valde prominentibus, altera fer mediana , altera margini superiori approximata v. cum eu CbD- finente, Glandula impressa ad flexuram parum conspieua. Phyllodia ramealia saepe multo minora sant fere recta et eglandulosa. Pedunculi eire. 2 lin. longi. Capitula vix 11/a lin. diametro. Bracteolae spathulatae. Sepala tenuia, foram interiorum saepe tennissima. {In Australia austro - oreidentali, Drummond.) 4. lorophylia, glabra, subresinosa, phyllodiis numero- sis parvis breriter oblongis v. falcato-ovatis valde obliquis wmatieis binerviis, pedunculis phyllodia subaequantibus, capi- talis multifloris, calyce turbinato corellae dimidiom superante legumine piloso. — Fratienlus ramesissimns dense fohatus ex omni parte gummi resinosum scatens sed caelerum glaber. Stipnlae obsoleiae. Phyliodia ®—3 lin. longa, 1—1}/, lin. lata, inenrro -ereeta et apice suhrecurva, crassinscula, praeter eostam mediam alteramque margini approximataıı nune eva- nidam avenia. Flores in capitulo ultra 20. Bracteolae spa- thulatae, stipitatae. Legamen junius lineare, falcatum, pilis albis vesiitnm et resinosum, (Inter Swan River et Cape Riche, Drummond. coll, V. n. 14.) 48. Acaein exsudans Lind. — Benth. in Lond. Journ. Bot, v. 1. p. 361. — Bacchus Marsh. (F. Müll.) — 4. po- rophylla F. Müll, ex Australia fel., speeimen sine flore nee frueta videtur eadem species. 49. Acacia verniciflua A. Cunn. — Benth. |. c. p. 361. Ad flum. Torrens et ad Ponindi in Nova Hollandia australi. (F. Müll.) In ‘Wasmannia, Stuart (n. 9.) Ejusdem var.? drevifolia. Australia felix. (A. exsu- dans F. Müll. non Lindl.) 4. Meisneri Lehm. var. angustifolia Meisn. Pl. Preiss, est A. triquetra Benth. 1. c. p.358. — 4. Meisner: lati- Folie mihi iguota est. A. ligustrina Meisn. est species bona A. triquetrae affinis. 50. Acacia leprosa Sieb. — Benth. |. ec. p. 361. — Ad Arkaba et in Australia felic. (4. Tergufenii et A. deeli- nata F. Müll.) Ejusdem var. tenuifolia. — Trans fium. Goulburn. (F. Müll.) 31. Acacia stricta Willd. — Benth. |. c. p. 362. — In Tasmannia, Stuart (u. 7). — Hujus varietatem phyliodiis fere 6 lin, latis legit Robertson in Victoria. 624 %9 Brachyboiryae. 52%, Acacia elongata Sieb. — Beuth, I. c. p. 363, Ad Wangeru. (A. neurophylla F. Müll.) Hunic affinis est planta Drummondia (coll. I. n. 139) a Meisnero ad A. Benthamii forte non immerito relnta, eisi differt phyliodiis longioribus mutieis v. ınueronulo obliquo api- eulatis; et forma altera occurrit (coll. IH. n. 128.) phyllodüs plerisgue brevioribus obtnsis fere A. sclerophyllae; dum A. Benthamii vera cum A. cochleari convenit phyllodüs bre- vibns rigidis reetis mucrone recto pungente, nec ab hac spe- eie differt nisi nervis paucioribus minus distinetis. Omnes ad- hue inter se conveninnt inforescentia et doribus, nee legumi- nihus ignotis aliter distinguendae sunt, Species nova hie collocanda, quead phyllodia A. acumi- nalam quodammodo referens, sed inflorescentia foribusque distinctissima, est: A. heteroneura, glabra, ramulis angulatis, phyllodüs anguste Jinearibus mutiris v. obligue mucronatis rigidis multi- nerriis costa media elevata, peduncnlis subgeminis capitulo parvo 12—20-foro sublongioribus, calyce brevi memhrana- ceo A—5-dentato. — Ramuli juniores elevato -trigoni v. aD- eipites, demum teretes. Phyllodia 1/,-—-3 poll. longa, 1— 2 lin. lata, basi longe angustata, costa valde prominente, nervis lateralibus tenuioribus utrinque 3 — 5 parallelis. Pe- dunculi tenues ®—- 3 lin. longi. Bracteolae hreves, ovatae, eiliolatae, Calyx eorolla 3— 4-plo hrevior, campanulatus, hyalino-membranaceus, lobis brevibus latis vix ac ne vix ei- liolatis, (Australia austro-oceidentalis, Drummond. coll, I. n. 138.) 53. Acacia sclerophylia Lind. — Benth. 1. ec. p. 364. — in pinetis ad Gawler. (F. Müll.) 025 54. Acacia farinosa Lindl. — Benth. I. c. p. 365. — Donmbey-bay. (4A. hebetifolia F. Müll. speeimen sine flore nee fruetu.) A. iriophylla Benth. 1. c. p. 364, species haud infre- quens in Liverpool plains, ad Hunter's river eie. eresrens, variat phyliodiis 1 ad 14/, poll, longis, 2 ad 4 lin. lalis, eglaudulosis v. versus medinm glanduliferis, et tota planta praeier viscositatem glabra v. pubescente. Ad hanc speciem ducendae sunt A. venulosa var. ß. lanata Benth. I. c. p. 367, et planta Mitchelliana qnam olim ad 4. multinerviam DC. retuli. 4. multinervia vera uli A. eglandulosa DC. vero- similiter inter Pungentes juxta A. cochlearem collocandae. A. venulosa vera est species distineta A. eyclopz aflinier. A. ixiophyllae valde affues et forte ejusdem varietates sunt formae duae inter Drammondianas, altera (coll. I. n. 129) glabriuscula angnstifolia leguminibus junioribus anguste longe- que linearibus viscosissimis pilisqgue paucis longis hispidis; _altera (eoll. IV. n. 13) pubescens, phyliodiis majeribus, legu- mine Ireviore et latiore, pariter undulato et viscoso sed undi- que villoso, In omnibus uti in A. driophylia vera, sepala anguste spathulata, Species novae sunt: 4. setulifera, glabra, pusilla, ramulis striatis, phylio- dis parvis oblique ovatis nndnlatis apice setiferis tenuissime maltinerviis, capitulis solitariis glohosis multioris breviter Peduneulatis, bracteolis acuminatis corollam aequantihus, sepa- his late spathulatis din cohaerentibus. — Fratienlas humifusas videnr 4. translucenti et A. Wickhami affnis. Stipnlae Parvae lanceolatae caducae. Phyliodia eirca 2 lin. longa, 1%, iin. lata, apice seta obligna rigida macronata. Pedun- ai rigidui 1 —1 Y, lin, lougi. Flores in eapitnlo 12 — 20 dense conferti. Bracteolae longinsenle setaceo - arnminatae. VrBi, 55 Hei. 40 Petnla erassa calyce vix duplo longiora. (Ad eram horeali- oceidentalem Australiae legit Bynoe.) A. leptospermoides, glabra, ramulis teretibus, phyllodiis parvis oblongo-cuneatis obtusissimis erassis enervils v. tensis- sime plurinerviis, eapitulis solitariis multifloris breviter pedun- eulatis, sepalis anzuste spathnlatis Jiberis. — Frutienlus ra- mosissimus habimm Leptospermis plurimis similis. Phyllodia 3—6 lin. longa, 1—% Jin, lata, apice rotundata, rarius ob- solete mneronulata, basi angustata eglandulosa et pallida ut in A. omalophylla affnibusque, venis saepius prope basin tantum eonspienis. Pedicelli circa 2 lin. longi, glabri, ru- bentes. Capisula 2 lin. diameiro, aurea, foribus ultra 20. Bracteolae anguste spathulatae. Corolla glabra. (In Australia austro -oceidentali, Drummond. coll. IV. n. 11.) A. lineolata, junior sericeo-pubescens, mox glabrats, phyliodüs anguste linearibus mueronatis erassinseulis tenuissi- me multinervüis, pedunculis subgeminis recnrvis capitulo glo- boso multiforo brevioribus, sepalis anguste spathulatis, — Afünis A. Teptoneurae inter Calamiformes, sed phyllodia eonstanter compressa ei peduncnli breviores, Ab A. micro- neura afinibusque Julöfloris differt capitulis striete globosis peduncnlatis. Phyliodia crebra erecta rigida 1 —11/g lin. lata muerone apicis recio v. recurvo innoeuo v. subpungente, ner- vis parallelis interdam oculo nudo vix perspienis utringue nlira 10, quorum 3 saepius evidentiores, Peduneuli 1—% Ha. longi saepissime recarvi et torli, ita ut capitula primo intnitu sessilia videantur. Bracteolae sepalis subsimiles. (In Australia austro - oeeidentali, Drummond, coll. IV. a. 12 et 13.) 55. Acacla omalophylia Cunn. — Benth. in Lond. Journ Bot. v. 1. p. 365, peduncnlis brevissimis. -- In Malle serab, „Myall“ nativorum, (F. Müll.) 56. Acneia cyelepla Conan. — Benth, I. ce. p. 367. — In Nova Hollandia australi, (F, Müll, n. 5.) . 37. Acacia melanoxylon R.Br.— Benth, 1. c. p. 367. — In montibus Barker Ranges. in vieinia Auminis Yarra ver- sas urbem Melbourne, ad Macclesäeld, et ad Guichen-Bay (F. Müll.). Ia Tasmannia (Stuart n. 8). 58. Acacia implexa Benth. 1. c. p.368. — In Bacchus Marsb. (A. brevipes F. Müll, non Cunn.) $.10. Juliflorae. 59. Acacia aneura F. Müll., ramulis teretiasculis glabris, phyllodiis subulatis teretihus v. compressinscalis submatieis enerriis y. tenuissime multinerviis canescentibns, spicis ob- longis brevissime, pedunculatis, legumine oblougo -lineari plano sahreticulato. — Aflinis 4. ephedroidi. FPhyliedia multo breviora, raro bipelliearia, apice obtnsa et mutica y. muerone brevissimo obliquo apiculata nec uneinata. Nervi nonnisi oculo armato apparent. Flores non vidi. Spieae novellae adhuc minutae dense imbricatae sunt; fructiferae pedanenlo insident % lin. longo, rhachis ipsa semipollicaris. Legumina nondem matara 1—11/, poll. longa, 3—4 lin. lata, pallide virentia, Angustissime marginata, basi in stipitem 2 — 3 lin. longum Attennata. Ad Cudnaka in Australia meridionali. (F. Müll.) 4A. leptoneurae var. f. pungens Meien, Pl. Preiss. v.1. pP. 12. (si rite huc duco specimen Drummond. coll. IV. n. 14.) mihi videtur species propria inter Pungentes, Calamiformes et Julifloras ambigens, his tamen adjangenda ob affinitatem arctam cam A. flifolia, ephedroide et microneura, ei ver- bis seguentibus dignoscenda: . A. aciphylla, glabra, phyilodiis elongato -subnlatis ri- Eidis teretiius mucrone brevi pungentibus tenuissime multi 40 * 628 nerviis, spieis sessilibus breviter oblongis sabglobosisve. — Phyliodia 2 — 4 poll, longa is A. leptoneurae quoad vena- tionem simillima sed rigidiora et pungentia. Inflorescentia et Bores A. filifoliae, a qua differt phyliediis hrevioribus cras- siorihns, venis multo nmerosioribus tenuioribusqune. A. cochliocarpa Meisn. in Bot. Zeitg. 1855. p. 10, spe- eies legumine eochleato contorto insignis, inter Julifloras col- loeanda est juxta 4. oncinophyllam, Specimina fiorifera Drommondiana (cofl. IV. n. 16), quae huc pertinere videntur ab A. oncinophylla differunt inprimis phyllodis 2 — 3-plo latioribus, 60. Acacia linearis Sims. — Benth. in Lond. Journ. Bot. v.1. p.371. — In monie Disappoiniment Australiae felieis. " (4A. linearifolia F. Müll.) 61. Acacia mucrenata Willd. — Benth. I. c. p. 37% — In Tasmannia (Sınart n. 10). Ejusdem var. Zongifolia. — A. dissitiflora Benth. 1. €. p:371. — In Tasmannia (Smart, A. nacrophylia F. Miüll.). A. dependens Cunn. Benth. 1. ce, p. 372. etiam ad va- rielates A. mucronatac pertinet, 62. Acacia Sephorae Br. — Benth. ]; c. p. 37%. Ad Guichen-Bay , in monte Aberdeen et ad Aum. Gonlbourn. (A. Sophorae, A. phlebophyila F. Müll. et 4. pycranthae var. F. Mült,) 63. Acacia Iongifolta Willd. — Benth. |. «. p. 378. — In Australia fel. (F. Müll) eı in Tasmannia (a. 4). Series I. Botrycephalae, 64. Acncta discolor Willd, — Benth. I. c. p. 384. — In Nova Wallia Australi (F. Müll.). Ejusdem var. glabra. — 4, maritima Benth.1, c. p.384 Ad Sum. Latrobe (F. Müll.) et in Tasmaunia (Steart). u 62 >65. Aecncia decurrens Willd. var. ramnlis petiolisgne canescentibus nec aliter diversa. — Add. Murray. (4. pawei- Juga F. Müll.) 66. Acacia mollissima Wild, — Benih. 1. e, p. 385, In monte Gambier. (A. dealbata F. Müll. non Link.) 67. Acacia denibata Link. — Beuth. 1. e. p. 385. — In Tasmannia (Stuart). A. schinoides Benth. 1. c. p. 383. ad 4. pruinosom Coon. reducenda est ei A, chrysobotrya Meisn, ad A. spe- ctabilem. Species nova est: 4A. Bidwilli, inermis, glaberrima, pinnis 15-— 2O-inzie, glandula oblonga, foliolis 15 — 25 -jugis winimis oblongis ri- gidis, capitulis breviter racemosis?, legumine longe Iateque lineari- coriaceo venoso, — Aflınis A. cardiophyliae sed gla- berrima foliolis angustioribus. Petiolus ecommunis 2— 3- pol- licaris. Glandala sub pinnis infimis rarius deest. Pinuae 6 —8 lin. longae. Foliola 1 Jin. longa, rigida, obtusa, uni- nervia. Flores non vid. Legumen 4 —5 poll. longum, 6 fin. latım, obtusum basi Jonge angustatum snbplasum, val- valis longitadinaliter relienlato-venosis. Ad Wide-Bay Ausira- line boreali-orientalis (Bidwill). Series IL Pulchellae. 68. Acacla Mitchell Benth. 'in Lond. Journ. Bot. v. 1. p- 387. — Ad fi. Ovens Vietoriae (F. Müll.). Acaciae Pulchellae in Australian anstro - oreidentali wnlgares magnopere variant, A. biglandvlosa Meisn. ad A. pentadeniam redncenda est, 4. Endlicheri nal A. sirlgo- sam. A. denudata Lehm., fagonioides Benth., Jasiocarpa Benth., hispidissima DC. et forte etiam 4. Cyenorum Benth,, omnes nt jam suspicatas est cl. Meisner videntur merae varie- tstes 4. pulchellae B.Br, Species Acaciae Australasicas, anno 184% (in Hook. Lond. Journ. of Bot. 1. p.318— 389), 928 recensui, ex his 16 de- lendae, sed novae tot addiiae sunt, ut species Australasicas anne 975 noverim. Plantae Wagenerianae Columbicae, (Contin. v. Linn. XXV. p. 743. et XXVL p. 127.) Dieotyleae, austore D. F.L. de Schlechtendal. 185. Aristolochia Wageneriana n. sp. —- Frutex scandens 0 -ped. foribus Iuteseentibus in frutieetis ad Maiquetia us- que ad alt. 1000°, Dechr. (216.) — Species singularis du- plici mode fiores proferens, alios ex trunco orios, alios in ramis foriferie fructus perheientes. Flores trunei siecos habuimus, cetera, fruetum seilicet et folla ex icone collecto- ris cognoseere lienit. Sine dubio „A. marimae L. affınis, eujns iconem a Jacquinio datam (Amer. t. 146.) si comparo enm icone ad vivam stirpem delineata, plora reperio, qui- bus distinguatur necesse. A. marimae folia sunt longias acaminate, basi non vordata, venae alio mode inter se junetae, inforescentiae axillares 2--3-Rorae, flores ma- jores coloris atropurpurei cum tabo Jongiore et Iabio an- gustiore, Inforescentia ex trunce, qui tortice tegitur irre- sulari modo subalato -suberoso, dependet pedalis, ima basi 632 vix per pollieis spatium integra, dein oeties ad decies di- chotome et interdum trichoteme partita, ubique pilie parvis fuscescentibus magis minusve tecta; rami leviter Bexuosi, angulati, ad dichotomias bracteis oppositis suffulti, quae bracteae 2—3 lin, longae, basi Iatiore sessiles, apice plus minus acutatae, curvulae, intus concavae, eodem modo ut religuae, partes pubescunt. Pedunculi sensim sensimgne dilatati in ovariom angustum et eodem mode puhbescens transeunt. Perigonium nervis pluribus extns elevatis pube- ralis a basi nsqne ad Jabii apicem notatur; basis ejns clausa, oblique obovoiden, 9 — 11 Ein. alta in partem iubulosam brevem, 2 — 3 lin. longam transit, quae sese in labium unienm expandit, late ovatum, acntum, infus glabrum et laeve, extus nervis prominentibus parcius dichotomis et ve- nis aliquot transversalibus conjuuctis, apice.se connectenfi- bus, pubescentibus nolatum et in reliqua facie pilis rario- ribus obsitam, pollicem longum, 10 lin. Jatum, Perigonü ‘basis dependet, pars tobnlosa sarsum curvatur et obliquo ore aperta est, 126. Peperomia blanda HBKih. — Planta perennis pedalis, locis humidis ad Curucnti, alt, 2— 3000°, Nov. (128.) 187. Artanthe Wydieriana Mig. — Suffrutex 10°, loeis hu- midis ad Maiquetin usque ad 1000, Novhr. (19) — Cel Miquelio haec species ex insulis Antillanis tantum innotnit. 128. Artanthe tuberculata Mig. — Frutex 5— 8, ad ripas loeisque humidis pr. Maiquetia, Nov, et Dec. (61 et 237.) 129. Celtis micrantha Sw, — Arbor %, for. albidis; locis siceis ad Maignetia, Nor. (2. 16.) 130. Broussonetia tinctoria HBK. — Frutex 15, in frati- ceis ad Maiquetia, Dehr. (n. 214.) 131. Boehmeria ramiflora Ing. — Frutex 6 — 8, in fru- m. .. Geetis lateris merid. Cumbre de Caracas, alt, A500. Ang. (n. 373.) 132. Urtica repens Sw. — Perennis 6°, in sylris kumidis “ pr. Galipan, alt, 4-- 5000. Sept. (n. 459.) 133. Dorstenia Contrajerva L.. — Perennis, pedalis; in - :rupestribos ad-Maiqnetia, Nov. (n. 160.) 134. Euphorbia pilulifera L. — Aunur, repens, %; locis Sieeis pr. Maignetia, alt. eirca 1000, Nov. (n. 45.) .135. Kupkorbia hypericifolia L. — Annna, repens, %; “.loeis siceis pr. -Maiquetia, alt. eirca 1000, Nor. (n. 43,) -136. Croton ovalifolius West. — Suffrutex pedalis, for, - albiez in fruticetis ad Maiquetia, alt. e.:1000°. Inn. (n. 310.) 137. Croton sanguifluus HBK. — . Arbor 15°, for. albidis; . ad ripas pr. Maiquetia, alt. ce. 1000, Debr. (n.. 299.) 138. Croton fragilis HBK.? — Frutex 5 — 6°, for: odera- tis; in collibus ad Maiquetia, alt. c. 1000°, Nov. (n.25.) — Pili stellati radiattm patentes albi omnes partes frutieis ob- tegunt, longiores densissimi ramorum apices juniores cum infloresceniia et pagina aversa foliorum candicantes red- dunt, breviores snperficiei vere folierum viridi ‚nequaliter adspersi colorem hujus vix mutant. Folia petiolata, petio- lus ad summum pollicaris, supra ennaliculatus, subtus con- vexus, eodem. modo ut ramus dense breviterque albido- tomentosus. Lamina elliptica v. oblongo-elliptica, basi ob- tusiuscnla, apice sensim acuminata, integerrima, nervo ve- nisgue primariis utrinqgue suhdenis, oblique adscendentibus, versus marginem sursum arenalis, subtns prominentibas, ve- ‚ aulis eonneetentibus vix in conspeetum venientibus, venis primariis 5 ex basi eum nervo prodenntibus, duabus srilicet Kajoribns, duabos exierioribus brevieribas; hine lamina sab- quinquenervia apparet. Tomentam prias densius albidam reddit paginam inferam, dein vero in-adultiore folio canescen- r tem, Longitudo laminae ad 4 usque pollices sese extendit, latitudo in medio saepins sesquipollicaris nunquam duos pol- lices superat. Racemus terminalis dam florere incipit bi- et tripollicaris, inter folia sibi magis approximata fere sessilis vel breriter peduneulatus, inferne foeminens, superiore' majore parte mascnlus, axillis proximis pleramque folia minuta ra- wulorom indicia emittenlibns. Flores foeminei in azxillis bracteolarum minntarum sessiles v. breviter pedicellati solita- ri. Perigonium simplex, ad basin nsque 5-Adum, phyllis triangnlari-ovatis acatis extus tomentosis intus mudis, colo- ratis?; anunlus glandnlosus obtusas cingit ovarii dense to- mentosi depresso-subglobosi basin imam. Styli tres brevi spatio simplices, tune longissime bifidi, pilis nonnullis stel- latis adspersi. Fructum non vidimus. Flores mascali in ala- -. basiro parri globosi hrevissime pedicellati, pedicello fere nndo. Perigenium iis duplex, exterum calyeinum ut in foe- . mineo flore, internum corollinum, ex petalis quingue enm -. sepalis alternantibus multo angaustioribus sed ejusdem fere longitudinis, glabris, Stamina plurima in receptacnle piloso, antheris angnste ovalibus, loculis basi apiceqne eonnirenti- bus, medio conneelivo sejunctis. Pistilli rodimentum nn vidians. Absque dabio stamina sab anthesi longiera Sunt ei perigoniales superant partes. — Mucronata Ur. fragt tis folia nominantur, mucronulam minutem, ex pilis- apice cendensatis ertam in mostro quoque ohservare Poles. Ce- tera diagnoseos conveniunt, 139. Croton argyrophylius HBK.— Frutex 8‘, flor. Intescen- tibus; in fraticetis pr. Maiquetia, alt, e. 1000, Jan. (m. 311.) 140. Creionanthus padifolius Klotzach in sched. ad pl. Kar- sten. — Fratex 5 - 6, in eollibus ad Maigwetia, alt. eire. 3000‘, Novb-. (n. 74.) wi 141. 4delia Bernardia L. — Fratex 3°, flor. albis; in fru- ticetis ad Curucnti, alt, 3-— 5000‘. Jan. (n. 301.) 142, Ditaxis lancifolia Schldl. n. sp. — Frutex 3°, for. albis; in frnticetis ad Curucuti, alt. 2000°, Jan. (n. 320.) — Argithamniae et Ditaxidis genera inter se sunt habitn valde - proxims, nec species salis nofae. Argiihamniae unica ex- . stat species. A. candicans a Swartzio in insulis Antillanis detecta, mihi obvia inter plantas a Car. Ehrenhergio in St. Thomae insnla lectas, atque a Poeppigio sub Tragiae uren- is nomine vemdita est in Cabae sylvis maritimis ad Matanza lecta. Hinic-folia sunt mostris in speciminibns ad summum 16 lin; longa et dimidinm pollicem ultra medinm lata, valde auiem variabilia, mucronulo exigno praeprimis e pilis con- late terminata, nune lanceolata atringue et inprimis apice acuta, nune fere obovato-elliptica basi angustata, hrevis- sime petiolata, juniora utrinque ei infra multo magis pilis sericantibus adpressis leviter obducta, serius glabrescen- tia, saepe colore rabro-vinoso affnsa (quo colore et capsu- larım exterior pars eoloratar), nervo venisgne primariis atrinque duabus tribusve snpra pAule magis quam- infra conspienis pallidioribus percursa, quarum infimae ex ima basi jaxta nervum orientes sibi saepins oppositae erectiores lengiores folium trinervium saepius reddunt; denticali pins ‘minus obsoleti interdum omuino deficientes in margine re- Periantur. Ditaxidis prima species a Vahlio nomen accepit uf ex Inssieno discimus. Plantam deseripsimus (Linn, ‚VI. pP. 761), quam kanc eredimus ex insula Sti. Thomae. Aliam Konthins in plantis Hamboldtianis detexit et dieicam no- minavit, terliam Jussieuus in Euphorbiacearum monographia ‚indient Antilanam, guae ut videter nnngeam descripia est, Novam nune proponimus qnamris de genere paululum dubi- tare liceat, Hnio Celnmhicae speciei folia majera 33/,— 43/, poll. longa, 14—% lin. in medio Iata, ntringne acu- minata, basi autem longins in petiolum brevissimum atle- nuata, margine serratnris crebris depressis et glanduloso apieulo terminatis eincio, nervo venisqne primariis uiringne 4-— 5 subtus prominulis, snpra leviter impressis pallidiori- bus percursa, quarum -infimae nunc oppositae nune 'alter- nae, supra basin laminae procedunt guare folium fere tri- B plinervium videtor, enjus vero imae basi duae multo debi- liores venulae juxta marginem procarrentes insident, quae deinceps cum venula laterali primae paris copneciuntur. Utragae faries glabra Incidula et solummodo in prima ju- ventute cum ramulis junieribus pilis adpressis mox dejectis adspersa. Color rubro-vinosus saepiıs paginam :aversam tingit. In axillis nascuntur.inforescentiae brevissimis..pilis adpressis subsericene praeter fores masculos unum.alterom- ve florum foeminenm longius pedicellatum emittentes; : quo- - ram pedicellns 3—4 lin. longus pilis adpressis ‚vestitas.esi. Fios masculus in axilla squamae hyalinae, in alabastri utrin- “que acnti dense adpresso - pilosi statu sessilis, conslans © sepalis 5 acutis lanceolatis, et totidem petalis minoribus et utj videntur rubris, continet duplicem staminum orbem e% media colamna cni insidet (rndimentum pistilli ut censet Jus- sienus) in -nostra brevissime .pilosula natum, . anikerae - rubrae late ovales, apice panlulum, basi profundius emar- ginatae, dnplici ordine digestae in alabasiro ineluduntur. Pedicellus Noris foem. qui prope basin eingitar squamis 2 sibi suboppositis latiuscnlis, saperne sub perianthio sensim ‚Jevi- ter inerassatur, Perigoniam duplex. Sepala 5 ex. latiore basi aente acnminata, eirc. 31/, lin. longa, exins adpresso pilosa. Petala 5 anguste euneato- spathulata,- enm sepalis alteraa, iig vero breviora et multo angnstiora. Pissillam basi einctum glandalis. 5 sepalis oppositis ohiwsis magal- Pin tadine vel potius latitudine- haud inter se ‚aegnalibns luteis, serins si angetur ovarium hoc annnli 'ad instar fere cingen- tibus et colore rubro vinoso finctis. Ovarium depresso - glo- besum, dense pilosum et rubro-vinoso colore tincium, stylo brevi erasso in ramos tres hbreves, breviter biidos et apice inerassatos partito. Fructus non vidimus. Adn. Ditaxis chiropetala Bertero, planta ut videlur vix frutieosa sed herbacea, in sylvis umbrosis collinm @Quil- lotae, Chile, Oet. 1829 lecta, vertissime non hujus generis, sed proprium aistit, Chiropetalum nominandum, inflorescen- tia elongnta’axillari racemosa ex maltis' floribns masculis composita, quibus panei ad hasin nee semper consociari videntur flores foeminei, Petalorum forma singularis, lamina ‚ehim in & lacinias fissa, guarım extimae deorsum curvatae, reliquae mediae erectae sunt. Mihi est Chiropetalum Ber- terianum, 143, Acalypha vestita Benth.? — Frutex 10-15; in fru- ticetis pr. Maiguelia, alt. cire. 1000, Nov. (n. 206.) — Multis qaamvis eonveniunt 'notis Benthamiana Guayaquilen- sis et nostra Columbica, tamen dubia nonnull& sappridiere nequeo, guare melius duximus signnm dabitationis et diffe- ' rentias addere,. * Ramuli tereies subpedales, ques vidimus nunguam erassitutiden pennae anserinae sed vix gallinaceae minoris habent, lineae anius diametrum vel unins et dimi- diae possident, dilute füsei et villis brevibus patentibus teeti sant, subjacentibus punclis numerosis. Folia late ovata, basi obtusa vel ad petioli insertionem leviter cordato-excisa in acumen elongatum et attenuatum exeurrunt. Totus margo erenis angustis prominentibus dense est cinetns, praeler Bervam uiringue duae venae primariae a basi exennt, qua- Fam extimae in foliis latioribus minore extus concomitantur. Utraque facies pube brevi molli adspersa est, gaae in nerro venisque nec non in pallidiore pagina infera densior, in wargiue vix longior est, utragae facies insuper si cam for- tiori sub lente adspieis verrucnlis minntis dense: tecia vi- detnr, quod forsan ex statu exsiccalo. penderet, petioli vero longinseuli praeter pnbem cinerascentem et pilos Jongiores patentes ferunt, qui et costam mediam et laminae margi- nem basalem intrant. Lamina ad 33/, poll, longa, versus basin 13/, ad 2 poll. et ultra lata, petiolus ad 21/, poll. usque longus, Spieae axillares solitariae petiolo folüi sui plerumgne breviores, inferius in ramis ex axillis ramulorum proveniunt, qui foliis suis breviores folia minora fernnt et inforescentins axillares. Componitur haee inflorescentia e fo- ribus nonnullis foemineis invelneratis, nunc in axilla con- glomeratis, nune in axi infero inflorescentiae varie dispesi- tis et spica gracili fleorum masenlorum vario modo im rachi conglomeratorum, parvo spatio ande a foemineis sejuncta, Involnera infandibularia, plurinervia, margine repando- vel depresso - crenulata longius pilosa ceterum pmbencentia. Fructus parvi pabescentes; semina Y, lin. eirc. longa late ovalia tenuissime rugulosa, nitidula, coloris dilute Bavescenti- brunnei, 144. Acalypha alopecuroidea Jaeg. — Annas, 11/5‘, locis wabrosis pr. Maiquetia, alt. cire. 1000, Dechr, (n. 845.) 145. Jatropha Manihot L. — Perenmnis, 3— 5°, for. rubel- : His; enlta sub nomine Yaca inco). pr. Curucuti. Jan, (n.3%2.) 146. Anguria umbrosa HBKih, — Perennis scandens, 5— 10, floribus aurantiacis in frnticetis ad Maiquetia, alt. oire. 1000‘, Dechr. (281.) 147. Anguria Wageneriana Schläl. — Fruticosa seandens, 20‘, Norib. aurantiacis in fruticetis pr. Curucnli, all °- 3000‘. (208.) 148. Elaterium trilobatum Schläl. — Perennis, scandens, Mor. albe, 15‘, locis humidis pr. Maiguetia, alt. eirc. 1000. Dechr, (236.) — Plante in omnibus fere partibns pilos fert perbreves tenues basi minnto bulbillo insidenies erecto- ya- tulos albos, qni in pagina foliorum aversa pallidiore den- sinus dispositi pubescentem eam reddunt, in supera Intense viridi yalde dispersi, in adultiore caule tandem evanescnnt. - Qui caulis multi-sulcatas et ohtuse angulatus, angulis sei- licet 5 magis prominentibus obtusis. Folia petiolata, pe- tiolus dimidia lamina (seil. a basi sinus naque ad apicem sumta) brevier, basi latior. Lamina tennis, membranacea fere in. statu sicco, transverse dilaiata, pedats - trilohata, baseos sinu latiusenlo et in medio triangnlari-cuneate, ner- vis lateralibus trianguli lateres formantibus, lobis ad sinum basalibus rotundatis et simml interdum subangulatis,, lobis - teibas anterioribng dilatato - ovatis curvilineo-snbaentis, si- nubas interjectis brevibus obtusinsculis, margine repamdo vel depresse subsinuato, vel subangulato, denticulis minutis subulatis inter se remotis eineto. Nervi pedati, tribus vali- dieribus lobos anteriores ingredientibns, duchas ‚minpribns © lateralibus inde a sinn orientihus semel bisre furcatim . Partitis et angulos loborum basalium nunc evidentiores nunc obsoletos petentibus, Longitude laminae 3%/, poll. in majo- ribus foliis, lobi basales ad pellicem usque porreeti, dia- meter totius laminae transversalis supra sinum 3*?/,-polli- . earis, et latit, lobi med 22,,-pollicaris. Cirrbi solitarii longe bifidi. Inflorescentia : racemi breviter pedunculati (ped. 3 — 6 lin. long.) iu ramuli lateralis parvi minoribas foliis instructi axillis, Boribus versus apieem fere subcerymbosis, pedicellis eire. 1 —1!/, lin. longis. Calyx longe tubulosus, basi truncatus apicem versus sensim ampliatus 4 cire. lineas longus apice dentibas minutis acutis terminatus. Petala 5 610 e basi lata, qnacum margini calyeis et dentibus ejus alter- wa insident, longe et anguste altenuata, calycis tnbum lon- gitodine fere aequantia, prius erecia dein patentia. Sta- mina trin monadelpha, autherarum in corpus cylindraceum eonjnnetarnm et lineis sursum et deorsnm curvafis dehiscen- tibus sese manifestantium apieibus fancem atlingnut. Ova- rinm in fundo parvum, delapso flore in apice pedicelli resi- duum. Florem foemineum in paucis speeiminibns haud vi- -dimns, nec frucium, attamen de genere haud anxii. Adn. Maxime vituperandns M. J. Roemer, qui Bat. carthagenense Horibus maseulis paniculatis distingnit ab re- liquis Aoribus umbellatis, qnamvis et speciei auetor Jac- quinius (eujus iconem falso sub nninero 254 pro 154 eitat) in descriptione dieit „pedunculi maseulorum commanes sunt “2... racemosi v. subnmbellati®. neo aliis verbis Kunthiss, enjus deseriptionem trausseribit, se exprimit, Descriptiones Kanthii et Jacquinii si comparas, differentias plures ani- madyertes quae snadere possent species commixtas esse, aliam esse Jacquinii, aliam Kunthii; illa habet peduncnlum unim cum Boribns mascnlis foliorum longitudine et alterum brevem e. Rore foemineo, haec 2 — 4 ommes breves, quorum unus mascnlus; in illa perigonium (calyx et corolla seit.) hypo- eräteriforme album, laciniis longitndine tnbi, in hac infen- dibulare flavum, laciniis tuho dimidio brevioribus; fracius illios magnitudine ovi, magnitudine olivae in hac; semina li angulato-ovata plana, hnic compresso - plana basi 3- dentata. 149. Bryonia convolvulifolia Schldl. — Suffrutieosa, scan- dens, for. Inteis, eirc. 10%, in fruticetis ad Maiquetis, all. eire, 1000, Novbr. (23.) — Caules debiles, angulosi, an- gulis prominentibns viridioribus, inferne saepius Jaeves et glabri, vel ut in apice pilis minntis erecto-patalis sca- — eh “ briusculi. Folia petiolata, petiolo dimidiam laminam (a ba- sali sinn usque ad apicem 11/, poll. circ. longam) eirei- ter aeguante, supra profunde canalieulato, toto pilis parvis albis erassinsenlis eurvnlis patentibus suhrellexisve obsesso. Lamina profunde cordata, sins angusto obtuso rotundate, ovata acuminata, lobis basalibus rotundato-obtusatis, interdum enm obsoleto angulo, apice obtusinscula, margine plus mi- mus conspiene repando vel levissime sinuato minute denti- enlato, facie utrague scahra punciulis elevatis albidis pilo minnto serius saepe decidao terminatis, margine cnm regione suhmarginali pilis paululum longioribus munito, exsiccata discolora, facie enim snpera afro-viridi, inferiore ex iu- tescenti laete viridi. Sinus basalis 6 lin. lougus, ad exitum 4 eire, lineas latus, laminae diametro transverso ad basin si- ans ad summum 18 —%6 lin. metiente. Cirrhi tennes gla- bri simplices. Flores monoici, masenli in gracilis et hir- telli pedunculi apice breyiter subcorymbose racemosi, foe- minei solitarii hreviter pedunculati ex endem axilla cum masculis vel absque illis oeeurrentes, in baccam pisi majo- ris magnitudine et forma glahram exeresceutes. Floris masc. tubus calycinus anguste eampanulatns viridis, apicem versus minute et sparse hirtellus, dentibus 5 minntis arntis in margine; corolla brevis obtuse 5-loba; stamina inlas tria. Semina obovata, eompressa, altero apice angustata et obinsiuscula, altero obtusa et acntiuscula, laevia, Iu- tencentia. | 150. Begonia Ottonis Walp. — Perennis bipedalis fore albo, locis humidis ad Curuenti, alt. eire, 2 — 3000°, Nevbr. (126.) " 151. Besonia eiliata HBKih.? — Perennis pedalis fore albo ad ripas pr. Maiguetia, alt. 1000, Norbr. (65.) 8 Si Genen. a 642 152. Begonia ulmifolia Hamh. W. — Perennis tripedalis ore alho, Jocis humentihus ad fur. Rio de Maiquetia, alt. eirca 1000°, Novbr. (56.) 153, Passiflora (Dysosmia) foetida L. — Frutex 15%, Hore albo, ad ripas Auvii pr. Maiquetia, alt, c. 1000° (241.), ibidemgue in fruticetis 10- pedalis. Deebr, (282.) 154. Passiflora foetida L.? var. angustifolia v. nova spe- eies. — Frutex scandens 5-— 10° floribus albidis in areno- sis ad Cabo blanco, alt, c. 10600, Novbr. (142.) 155. Pussiflora pulchella HBKıh, — Frutex scandens, for. albis, 20, in fruticetis ad Curuenti, alt. 2000.‘ Jan. (306.) 156. Passi/lora laurifolia L. — Frutex scandens 20 -peda- lis for. lilac. in hortis ad Maignetia, alt. e. 1000, Jan. _ 888.) 157. Passiflora indecora HBKıh. — Frutex scandens 15- pedalis, Aoribus fuscescentibus in fruticetis ad Guajaca- ” rumbo, alt. 2000, Jan. (326.) . 158. Passiflora serrulata Jarg. — Frutex scandens 5— 10’ in fruticetis pr. Maiquetia, alt. eirc. 1000%, Nor. (83.). et 15°, Aoribus albis in frnticetis ad Guajacarumbe, alt. 2000‘, Derhr. (262.) 159. Passi/lora (Decaloba) holosericea L. — Frutex scan- dens 15— 20°, for. albidis v. albis in fruticetis ad Mai- quetia, alt. 1000, Dechr. (201. 212.) - 160. Passiflora (Cieca) suberosa L.— Frutex scandens 10, flor. vireseentibus, in fruticetis ad Maiquetia, alt, ad 1000, Novbr. (40.) 161. Passiflora (Decaloba ex DT.) rotundifoliaL. — Frutex seandens 20°, foribus albieantibus, in fruticetis ad Curu- euti, alt. 23000‘, Dechr. (189.) . 16%. Nectandra (Pomatia) discolor Nees.— Arbor frutexve + %0-ped,, floribus albis odoratis in locis apertis septentrio- “nem versus 'a Gahipan, alt. 4000 ped., Aug. {378.) 163, Coccoloba uvöfera L.-- Arbor 10-ped, in maria litore, Norbr. (72.) : . 164. Polygonum acuminatum HBKth. — Herha perennis tripedalis, flor. albis, ad aquas pr. Palmar, alt. c. 3000, Jan. (348.) 165. Obione cristata Mog. Tand. — Fruticosa pedalis in litore ad Cabo blanco, Nov. (69.) 166. Lindenbergia segwierioides Klotzsch.— Frutex 8-ped. in fruticetis ad Guajacarımbo, alt. c. 2000°, Dechr. (270.) 167. Petiveria alliacea L. — Planta perennis 3— 4 ped., Bor. albis in fruticetis ad Auvium Rio de la Gnayra, alt, e. - 1000°, Norvhr. (152.) 168. Rivina humilis L. — Suffruiex bipedalis A. albis, Iocis umbrosis ad Maiquetia, alt. ce. 1000, Dechr, (244.) 169; Phytolacca octandra L. — Planta annna bipedalis Bo- ribus albis in fruticelis ad Caracati, alt. ® — 3000 ped., Dechr. (188.) 170. Alternanthera, spinosa BR. Sch. — Suffrutex pedalis, Rerihus albis in litore ad Cabo blanco, Novbr. (148) 178. Iresine elongata HBKth. — Plauta biennis, 5-ped. 8. albis, in fruficetis ad Maiqnetia, usque ad alt. 000°, Nevbr. (24.) 172. Iresine elongata HBKıh. femina? — Planta biennis, gnadriped. flor. albis, locis sicris pr. Maiquetia, alt. c. 1000‘, Novbr. —— Forsitan propria species. 173. Iresine sp. — Suffrutex 3-ped., flor. albis, in fruticetis inter Cumbre de Caracas et Curucnti, alt, oc. 3 — 4000, Dechr. (184.) Specimen unicum, 174. Cryptocarpus panioulatus HBKth. — Suffrutex 4, ‘ foribns viridibus, in loeis bumidis pr. Maiqnetia, alt, ©. 4° 644 » 1000, Dechr. (289.) — Non dubitamns 'qnin planta Co- Iumbiea eadem sit ae Havannensis a cl. Kunthio e sprei- mine manco et depauperato depieta. Planta nostra multe robustior amplior; folia maxima ce. petiolo 1%/, p. longo lamivam praebent 5 pollices interdum superantem et 4 Pr inferne latam, basi runealo-protraetam, ceterum leviter snbeordato-exeisam; qnae vero folia inferiora (speeiminum 142 —% ped. altoram) eito decrescunt. Panieula anıpla, patens, ramis ex omnibus axillis prodenntibus patulis, apice iterum breviter ramosis; floribus in summitate ramnloram quasi glomeratis, revera in racemos breves conferlifloros terminales ita dispositis ut maxima ramorum et ramulorum pars, exceptis ultimis partitionibns, nuda conspiei possit. Omnes inflorescentiae partes pilis minutis glanduliferis teetae suni jisque crassioribus patentibus et apice hamatim in- eurris perigonium, minutis vero et crassinsculis aequaliter . dispersis pagina utraque foliornm, exinde scabra facta. Fra- ‚etus lentienlari- compressus niger. An planta Mexicana eadem sit quaerendum. 175. O.rybaphyus violaceus Loefül. sub Allionia? — Planta annua bipedalis, Rore roseo, pr. Palmar, alt, 3000‘, Junio ; in declivibus siccis montium pr. S. Matteo, alt. 2500‘, Jon. — Mirum videtur in Candollii prodromo Oxr. nyctagineum, hoc ipso (nee non Allioniae nyclagineae) sul nomine plu- ribus in hortis occurrentem et facili negatio eolendum, iuter dubias species positum esse, nec ab O. violacco verisimiliter haud distinguendaw. Id solum cerium videtur, Nyciagineas maltis premi dubiis, cultura specierum solvendis, quum Spe- eimina sicen characteres haud farile snppetant, Nostrae deseriptionem addimus. — Plantam annuam esse asserit eollector, sed ex unica basi plantae suppetente simik mode perennem erederemus ac Or. nyclagineum primo ANNO vel Kram Hrn saltem altero fores praehentem. Pubes minnta patens e pilis eurvulis secretoriis, glandula seilicet minnta termina- tis, caulis teretis superne potins ohtuse angulati snperieres partes ramosgue tegit, in inferiorihus dein rarescens. Pe- tioli dimidia lamina breviores eodem modo puheruli. La- mina e dilatata leviterque cordata vel subtruncata basi ovate- acnminala, acumine plus minus protracto et acntato, La- minae foliorum majorum basis triangu}i in mednm protraeta, ubi e petiolo oritur, niringue vena unica e nerro oriente finitur, sed in altero latere laminae inter hane et nervam altera supervenit e nervo, intermedia inter hunc et mar- ginalem, qno facto leviter obligunm fit folinm. Superhcies laevis et glabra est, pagina aversa pilis minntis conieis adpressis nec tactn pereipiendis adspergitur, margo pilis minntis sursum hamato -eurvatis breviter ciliatns. BRamiß- eatio dichotoma, ubigqne foliis mineribns snffulta, ramulis tandem involacris florigeris primum magis confertis et sab- vonglomeratis terminatis. Involnecrum in lacinias 5 Inte triangulares acatas partitum, dein exerescens, venosum, mA» jüs (4 Iin. altum) undigue inprimis vero basi ei in margine pilis longioribus artienlatis acutis reetis obsitam , biflorum, Nore tertio forsan abortivo, Fructus (haud plane matnras) involuero brevior, subelarato-eylindracens, longitndinaliter eostatus, dense pilis albis patentibus hirtellus, — Ad Or. Slabrifolium accedit, qui vero involnero uniforo distat, an potins O. riolaceus e regione Caracasana a Vargasio cum Candollio eommnnieatus ejusve varietas 8. parviflora, quam iä Columbia Moritz collegit, sed nullins diagnosis satis re- spondet plantae nostrar. 176. Boerhaavia erecta L. — Planta aunua 3-ped. pr. Mai- quetin, ad alt. 1000, Novbr. (48.) 177. Boerhaavia hirsuta W. — Planta anna v. perennis expansa inter lapides floribas purpureis, pr. Maignetia, ad .. 1000 ped. altit., Decbr. (213.) 178. Cryphicacanthus Barbadensis Nees. — Planta anna pedalis for. lilacinis, in locis siceis pr. Maiquetia, alt. c. . 3000°, Novbr. (42.) 179.. Arrhotoxylum fulgidum Mart. — Planta perennis 2} .%, Bore coceineo, locis umbrosis ad Maiquetia, alt. eire. 1000°, Dechr. (2. 217.) . 180. Thyrsacanthus nitidus Nees. — Planta perennis 5‘, flore coreinee, locis umbrosis pr. Maiquetia, alt. e. 1000, Dercbr. (223.) 181. Rhytiglossa speciosa Nees, — Suffratex 5‘, Nore ra- -bro, in fruticetis ad Maignetia , alt. ec. 1000°, Norbr. (10.) 182. Rhytiglossa secunda Nees. — Planta perennis, 3, ‚flore earneo, in fraticetis ad Maiquetia, alt. c. 1000, Novbr. (159.) 183. Blechum Brownei Juss. — Suffrutex 3°, fiore coeru- leo, locis umbrosis ad Cabo blanco, Dechr. (250.) 184. Acanthacea (speeimen nimis manenm), — Suffrutex pedalis fore roseo, in arenosis ad Maiquetia, alt. c. 1000, Norbr, (68.) 185. Verbena littoralis HBKth. $. leptostachya Schauer. — Herba perennis 3—5’, Hore lilaeino ad ripas rivali pr. Mai- quetia, alt. ce, 1000, Decbr. (242.) 186. Bouchea Ehrenbergii Cham. — Planta annun %, flore violaceo, loris siccis ad Maiquetia, alt. c. 1000, Nov. (44.) 187. Stachytarpheta mutabilis Vahl. — Planta suffruticosa 3— 4, fore rubro, ad Auv. Rio de Maigaetia, alt. c. 1000, locisque apertis in Cumbre de Caracas, alt. c. 4000, ‚Debr- (5. 234. 254.) 188. Lippia asperifolia Rich. (Lantana larandulacea W. D) ‚ —.Suffrutex 5°, .cor. alba, in collibus ad Cabo blaue, ud 1 alt. c. 1000‘, Novbr. (70.) Braciene 4-fariam dispositae ex late ovala basi acuminatae, apice subcomplicatae, to- tum vorollae tubum haud acquantes, partem saltem ejus indatam supra medium sitam, stamina 4 minuta ineluden- tem. Corolla praeler partem calyce inelnsam altenuata, extus pubescens. Calyx dimidium tubum corollae aequans, dentibus conniventibus acutis. 189. Dipterocalyx scaberrimus Schldl. — Frutieulus 8—- 10%, corollis albis, in locis siccis ad Chacaito, alt. c. 4000‘, Novbr. (426.) — Dipterocalyeis genns elim a Chamissone eonstitutum, a beato Schanero cum Lippia conjunctum , {} nostra senlentia restitnendum. Capitulorum diameter eire, 3-linearis. Bracteae plurifariam imbricatae, obovato-ro- tandatae obtusissimae, apice pilis albis hispidae. Calyx linea paullulum altior, eompressus, hino bicarinatus, mar- “ gine carinali dentibus duohus plus tertia parte calycis Ion- gis ei compressis (marginis compressi prolongationes sisiunt) pilisque longis allis obsessis instrueto. Corollae linea pau- Jalum brevioris tubo sensim ampliato, dentes calyeis aequante, "Kimbo extus hirto. Fractus niger, laeris, glaher, in duas "partes facile secedens, compressus, late ovoidens, lateribus eonrexis, snlco longitudinali notatis, margine ohtuso, api- enlo minuto terminatns, qui e stylo brevissimo apire eras- siuseulo et leviter bilebo oritur. Tota religaa planta asper- rima; folia petielo subpollicari insidentia,. ovata elongato- acuminata, margine dense erenulato-serrata, basi Acu- . Kioscula, supra dense rngosa, subtus melliora, refe lot pro- - zmiaule pilis hirto, qui in. snperkeie- rariores inprimis in nervo medie observantur. Capitaln verliciliatim dieposita „in pedicellis. ‚bracteis parris Angnstis suffultis panienlam %atis amplam termisalem, axillaribus .similibus inforescen- Ge anelam constiigänt, .- Bub 490. Lantana armuta Schauer, — Frutex 6° Sore lateritio, in fratieetis ad Maignetia, alt. e. 1000, Debr. (171.) 191. Lantana Camara L. — Frutex 5—6', flore coccineo- aurantiaco, in fruticetis ad Maignetia, alt. circ. 1000, Norbr. (80.) : 19%. Lantana lilacina Dest. — Fiutex 4-pedalis, cor. ro- sen, locis siecis ad Curuenti, alt. 2000, Jan. (318.) ' 193. Lantana trifolia L. — Fintex 4—5’, flore violaceo, loeis apertis pr. Maiquetia, alt. c. 1000, Novbr. (7.) 194. Lantana canescens HBKih. — Frutex 5°, flore albe, in fruticetis ad Maiquetia, alt, c. 1000’, Novbr. (38.) 195. Petrea arborea HBKth. — Frutex 20’, scandens Sore eoeruleo, in frutieetis pr. La Gnayra, alt. e. 2000, "Dehr. (233.) 196. Hyptis canescens HBKih. — Planta perenuis v. suf- fruticosa tripedalis, flore eoeruleo, in lapidosis pr. Curu- enti, alt. 2 — 3000°, Navbr. (95.) et ad montes inter Cu- menli et Cnnbre de Caracas, alt, 3 — 4000°, Jan. (166.) 197. Hyptis umbrosa Salzm. — Planta annna 2? — 3, flore rubeolo, in fruticetis pr. Maiquetia, alt. c. 1000%, Nov. (73.) 198. Hyptis polyantha Peit. — Planta peremis 3 — 5%, 'eor, lilacina, ad ripas rivohi ‘pr. Maiqnetia, alt. e. 1000°, Decbr. (243.) Nostra praeter pilos nndigne tegitur glan- dalis minutis pedicellatis, 199. Sulvia angulara Benth. — Planta perennis tripedalis, eorollis albis, im fruticetis ad Curuenti, altit. 2 — 3000; Debr. (199.) Coluimas hane plautam et deseripsimus in Lin- naea. Floret hieme in caldario. 300. Salvia preudococcinea Jay, — Planta porennis 9, eor. scarlstina, ad montes imier Cumbre de Caracas et Cn- racali, alt. e. 3— 4000°, Debr. (163.) . 801. Leonotis nepetacfolia R.Br. — Planta perennis 3%, Aere aurantiaco, locis siecis pr. Maignetin, alt. ec. 1000, Debr. (238.) 902. Angelonia salicariaefolia HBK.— Planta perennis bi- pedalis, flore coeruleo in prafis humidis pr. Chacao, alt. 4000, Sept. (438.) " 203. Leucorarpus alatus D. Don. — Absqee loco speciali. (sub no. 137.) 204. Capraria biflora L. — Ahsqne loco speciali et sine naumero. 205. Scoparia dulcis L. — Frutex biped. flore albo, in se- pibus ad Curucnti, alt. 2-- 3000, Debr. (204.) 206. Budileia verbascifolia HBKth. — Frutex 8°‘, foribus albis; in frnticetis ad Guajacaramlo, alt, 2000, Dechr. (266) %7. Buchnera elongata Sw. — Herba perennis 1 —%, flore Iilacino, in savannis lateris meridienalis Sillae de Ca- racas, alt. 4—3000°, Sept. (400.) 208. Gesnera mollis HBKıh. — Planta perennis 21/,' Bore Iateritio ad ripam rivuli Rio de Maiquetia, altit. 1000, Nov. (51.) 209. Gesnera Coracasana Otto et Dietr. Gartenz. — Ad Cu- racnti, alt. 2 — 3000°. 10. Gesnera Caracasana Yur.? — Planta perennis biped. flore anrantiaco, inter Iapides inter Curaeuti et Venta in via aufiqua versus Caracas, alt. 2—- 3000‘, Nov. (86.) 211. Achimenes argyrostigma Hook. — Plauta 1/,‘, flore albo et rubro, in savannis ad Caracas, Aug., altit. 300%. (372.) 218. Solanum nodiflorum Jacg., Bernk, üb. d. Begriff der Pflanzenart. 8. 64: — Planta annua 3° ad ripam pr. Mai- qnetia usque ad altii. 1000, Nov. (5%) 650 213. Solanum undem Dun., DC. pr. KUN 3. p. 144., Linn. XIX. p. 279. 0.18, — Frutex 3° Sore albo, in fraticetis ad Curacati, alt. 2—-3000%, Debr. (193.) — Solani gene- ris monographus de pilis in axillis venarum, de quibus jam hes ante quingue aunos in Linnaea locuti sumus, qnos in specimine Sieberiano Martinicensi, ab ipso ad varietatem ß. bujus S. audi relato, videre potuisset, wil dicit; in alüis speciebus ut in S. Caavurana Vell., per Brasiliam lenge dispersa, haram barbarım axillarinm mentio facta est, Spe- eimina suppetentia Roribns juvenilibns tantum instracta sunt. 214. Solanum verbascifolium” L. — Frutex 8° dor. albis, in fruticetis al Guajacarumbo. alt. e. 2000”, Debr. (276.) Mö. Solanum scabrum Vahl. — Frutex scandens 10, for. albis, in feuticetis ad Curueuti, alt. 2000%, Jan. (324.) Speeimina haud satis completa, hine fersan alia species quae ex copia similium haud reperienda, . 216. Solanum. — Erutex seandens 10°, for. albis eodem loco et tempore nt aniecedens. (323.) Unicam modo spe- eimen, quod cum nulla specie quadrat. Aculei lati com- pressi Iriangulares acuti recti vel potins sursum curyuli Ineidi, apice obscuriores in eaule sparsi, nee in alüis par- tibus speriminis nostri obvii. Tomentum stellatum aureo- lutescens, stellis sessilibus breviter radiatis dispersis in snper- fieie viridi, snbtns longias radiatis superficiem obtegentibus, similibus et petiolos, peduneulos, calyces, corollas, ramos vestientibns. Folia integerrima elliptica v. ovato - elliplica utringue breviter acuminata, venis ex nerso medio utringue eire. 6. Flores in faseieulo oppositifolio defexi. 27. Acnistus ramiflorus Miers. — Arbor 15 Nor. albis, in fruticetis inter -Cninbre de Caracas et Curucati, alt, 8— 4000’, Debr. (17Q,) —...Ia Hook; Lond.: Jonra. 4. p- 43% .. DC. prodr. XI. 1. p. 499. Ex diagnosi planta columbica non differre videtnr liret folia ei sint minora, de qnibus non dieitur utrum glabra sint nec ne, Insula Sti., Vincentü in qua illa crescit hand ita longe abest ab littore caraca- . sano, trihus circiter gradibus distat. Internodia brevia et Norum faseieuli Approximati in aliis adsant speciminibus in aliis desnnt, Stamiaum varia exserlio pendere posset a va- rio anthesis stain et varıa eorum relatione ad pistillum, quod in vivis observandum. Felia nosirae supra viridia pilis erispulis leviter adspersa (evelnta forsan glabra), sub- ins e glaneo-viridia ci pilis erispnlis copiosioribus at nen minus sparsis sunt tecta. Petiolorum longitudo - variabilis sie ut forma foliorum semper in petiolum attennatorum, Pe- duneuli numerosi glabri. Calyx hemisphaerico - campannla- ins, margine obtuse 5-lobus et undulatus, malte latior quam “ eorolla infandibuliformis, extus glabra praeter Jariniarım apices exins et marginem dense puberulos. Antherarım apices panlalum superant corollae laeinias, quibus reflexis stamina libera prosiant. Stylus staminibus longior Apice, in stigma obtase hilobum dilatatus, Speriem vix agnoscere possum. US. Physalis sp. -—— Sufiratex? 3°, flore Iuteo, in freuticelis ad Cumbre de Caracas, alt. ce. 2009, Debr. (174) — Speciem nnicum incompletnm. 219. Heliophilum Indicum DC. — Planta perennis v. suf- fruticosa, 3, floribus violaceis in frutieeiis ad Guajaca- rumbo, alt. c. 2600°, Debr. (273.) 220. Tournefortia volubilis L. — Plants bieunis volubilis, fl. violaceo, in frntieetis ad Hittus. Novbr. (79.) 281. Heliotrapium Curassaricum L. — Plania biennis, pe- dais, Bore violaceo in littore maris. Novbr. (77.) 52 a8. Heliophytum parviflorum DC. — Suffrutex 3, Bor. albis, in littore maris ad Cabo blanco, Novbr. (100.) 223. Varronia calyptratu DC. — Frutex 10 — 15‘, cor. albis, in fenticetis ad Maiquetin, Debr. (232.) 224. Cordia speciosa W. — Frutex 6 — &, for. albis odo- “ratis, in eellibus ad Cabo blanco, Novhr. (71.) 385. Cordia bullata L. — Frutex 10', cor. albis, ad ripam riruli Rio de Maiquetia, Dehr. (248.) 226. Cordia eylindrostuchya R.Sch. — Frutex 4%, for. albo, in fruticetis ad Maiquetia, Novhr, (11.) 287. Convolvulus nodiflorus Desr. -— Plauta ad 5’ scan- dens, llore albo in fruticetis ad Maiquetia, eire. usque ad alt. 1000°, Norbr. (31.) ®8B. Ipomoea Pes caprae Sw. — Suffruticosn seandens et repens, flore roseo in littere maris ad Cabo blanco, Novbr. (146.) — Colnimus hanc plantam speeiosam in horto, fonge “ Integue repentem, sed flores nnllos producentem. 229. Ipomoca ferruginea R.Sch. — Frutex scandens ad 5 alt. A, eoerul. in fruticetis ad Maiqnetia et ad Cabo blanco, Norhr. (36.) %30. Ipomoca nuricata Cav. — Plauta perennis pedalis flore roseo in savannis pr. Guareyma, aliit, 5000, Jun. (233.) 31, Batatas acelosaefolia Choisy. — Planta perennis Cor. alba paueas poll. longa in arena maritima ad Cabo blanco, Jan, (435.) 232. Batatas pentaphylia Choisy. — Planta perennis aka ad 30 ped. super frutiees scandens Nore albo, pr. Maique- tia, Debr. (230.) %33. Batatas quinguefolia Cheis. — Suffruticosa seandens ®&, Dore albo, in fruticetis pr. Maiquetia, Jan, (339.) — Est forma folielis subintegerrimis. nn m m ne an. 234. Convolvndus? sp. — Fruticosa seandens 10 A. albo in fruticetis ad Curnenti, Nov. (124.) 235. Convolvulus? sp. — Suffruticosa seandens flore rubre, 10— 15%, in fruticetis ad Curnenti, Debr. (233.) — Urrins- que specimina singula manca. 236. Evolvulus cardiophylius n. sp. — Planta pedalis re- pens, flore coeruleo pr. Maiquetia usgue ad alt, 1000, Novbr. (26.) — Specimina pauca pedem nondam longa, ahsque radice nec ex ullo loco radienlas agentia, quare de indole repente dubia. Canles simplicissimi cum omnibus re- liquis partibns pilis fulro-aureis obiecti, teretes, per in- tervalla foliis tecti, in quorum axillis llores brevissime pe- dieellati subsolitarii, qui in siatn sicco foliis sese compli- cantibus absconditi videntur. Folia brevissime petiolata cordaio-ovata plus minus acutata et acuta, lobis basalihus rotundatis petiolo lougioribus, subias pilosiora, nervo cum venis primariis prominulis notata, 1—1'/, p. longa, 8 lin. eirciter inferne lata, superiora minora, densins disposita, intervallis inter folia semper ipsis brevioribus. Filares 5 lin. fere longi, braetcolis paucis hirsutis angastis acutis stipati; calyx 3 lin. Jongus hirsutus, persistena, aepalis an- gustis e basi paulo latiore Aliformi angustatis ciliatis. Co- rolla e iubo brevi dimidium calycem aegnante sensim in- fundibuliformis, ad plicas pilosa, ceteram glabra. Stamina . eorolla breviora, antheris elongatis basi sagitialis, ejecto polline spiraliter tortis. Capsula glabra calyce brevior oroidea acntiuseula. — Ad Kr. capensem aliguo mode accedit qui vero crassior rigidior, foliis densius dispositis, brevioribns, basi ovatis, calyeo breviore, sepalis latioribus io differ. E. Frankenioides similis quoque, sed folia huie non cordata, minora, magis in rotundatam vergentia formam, calycesque minores. 658 2337. Evolvulus albiflorus a. sp. — Saflraticosus pedalis, fAore albo, in fruticetis ad Curucuti, alt. 200%, Jaw. (385.) — Seetiones in Candollii predromo a cel, Choisy in hoc genere adhibitae haud optimae, pedanenlos enim folio lon- giores et breviores in eodem ramo cauleve reperire potes. Inter illas species quibus pedunculi foliis subaequales cam E. arg;raeo quodammodo convenit, sed inter illas pedun- eulis folio Jongiorihus pluribus affnis videtur, habitu cum E. linifolio Linnaei convenit, quocum forsitan communi- cavisset cel, Choisy, qui ad hanc Linnaeanam speciem po- - nit Loefflingii plantam „Convolvalo adfinis, etc. It. p. 315. - de qua Linnaei discipulus (Cumanae d. 21. Aprilis m. a. 1754 collecta) dieit: „fHores in spiea oblonga, tomentosa“, ete., „foribus sessilibus ex axillis bracteolaram“, quod cum verhis diagnosticis in Prodromo „pedunculis Kliformibus aubbilloris, inferioribus ramosis minime quadrat. Nobis sup- “petunt canles ramosi ultra pedem longi, cum omai religua ‚parte pilis adpressis albieantibus vestiti, Jicet superhcies folioram (in siceo nigrieans, in vivo certe viridis) wminore copia eorum induta sit. Mami virgati foliosi, fere toti ex axillis foriferi. Folia sensim apiees versns decrescentiß, patentin, brevissime petiolata (petiolo im maximis lines breviore), elongato-lanceolata, apiee qnam basi paullo acu- tiora, submueronata, maxima pollicem longa, 3 lin. lata> plurima 9 lin. longa, ® lin. lata, snbtus pilis adpressis al- bida, immo juniora sericea, nervo venisque primarlis densiori tomento {in adultioribus saltem) magis conspienis -et paule- Ium prominulis , supra leviter adpresso-pilosa, junieri stalM eanescentia. Peduncali reetius ramali Koriferi dieendi Sli- “ formes (in statu forere incipiente habemns speeiminn), fo " lio breviores, folium aequantes et snperantes, apice bracteis ex forum numero variabili variabilibns, 1— 11/5 lin. longis; de. E20 Enz a 655 linearibus aruminatis instrueti, quae nunc fere vertieillatae, wune geminae alternae pedicellos 1-3 fulcinnt ipsis pawulio vel triplo longiores, nnilloros, longitadine inter se nequa- quam aeguales. Calyx 11, — 13/, lin. altus, sepalis e latiore hasi elongato-aenminatis acutissimis. Corolla ca- Iyce hand duplo Iongior, extns pilosa ad plieas. Capsula subglobosa acatinseula laevis ealyce minor, 2383. Wisandia Caracasana HBK, — Suffruticosa 5 — 10°, “ fore eoerulescente, loeis siceis pr. Maiquetia, alt, e. 1000, Debr. (226.) 239. Bignonia verrucifera u. sp. — Fiutex scandens alta, fore pnrpureo, in fruticetis ad Curucaii, alt. eire; 1500’, Jan. (307.) — Caules lignosi teretes glabri, lenti- eellis crebris parvis ovalibus, apertis einnamomeis exaspe- rati. Folia unijjaga cum eierho simpliei (aderat in virrho ramulus tenuis laferalis) peiiolata, petiolo pollicari wel paullo breviore glabro et Ienticellis adsperso, petiolulis di- midium pollicem vix longis, supra eanalienlatis, Feliola subeoriacea, late vel ovato elliptica, hasi obtusa v. levis- sime cordata, apice acntiuscula (?, ommnia snppetontia Iacsa erant), magnitudine varia, lamina nunc 4 p, konga et 21, p. lata, uune 6 poll, longa et fere 4 p. lata, suhtrinervia, venis scilicet 2 primariis parvo spatio inter se remolis, e Rervo excurrentibus et paulle rectins quam- religuae sur- gentibus quibuscum per ramos anastomosanies connecinntar. Superficies glabra laevis nitidula, inferior pallidior opaca, Nero venisgue primariis ei secundariis prominentibas per- earsa, in quibus religuias pubis minutae, forsan in statu juvenili freqnentioris auimadvertere interdum licet. Panicu- lae racemive axillares folio breviores, rhachi, s. ramalo fo- "rifero, 1°/, - 5 poll. longa, lenticellis instructa foliisque Oppositis, quam' religua multoties minoribus, quoram infi- 656 mum par interdum nullos llores ex axilla sun prodit, quod in superioribus fit, abi ramuli 3— 1-Aori occurrunt, qui eum ealycibus pube minuta vestinntur. Calyces brevissime pedicellati, 3 lin. alti campanulati, margine dentes breves anguste triangulares subnlato -acutatos et sinubus latis le- vissime concavis sejunelos gerente, extus irregulariter tn- berculoso -verrucosi. Corolla 1*/g-pollicaris, glabra, tube primum angusto eylindraceo (hac parte vix 2 lin. longa) mox dilatato et elongato .campanulato iu limbum (subirre- gulariter 5-lobum ?) exeunte. — Species si perlustramus illa in regione collectas ad B. glabratam Kunthii accedere videtur. 240. Bignonia? rugosa n. sp. — Frutex scandens, 10° alt., flore Iuteo, in fraticetis ad Chacao, alt. 4000, Sept. (437.) — Pili albi sorsum curvuli rigiduli caules augulatos, pe- . liolos cum eirrho simpliei, foliorum paginam inferam ad rete vasculosum et marginem, peduncnlos et calyces investiunt, aliquantulum longitudine et eopia in hisce parlibus variaa- tes, in superhicie foliorum adultorum rari nanc adsunt nune plane desun. Adwixta videtur in eaulibus pubes miautis- sima glandulosa. Folia unijuga cum cirrho simpliei. Pe- tioli ad %, p. longi, petiolulis plus dimidio brevioribus. Foliola latiuseule ovata, basi obtusissima, breviter sed acate acuminata (®— 3 poll. longa, 1*/, usque ad 2 fere poll. lata), utringne rugosa, superficies nitida venis venulisque -profunde impressis, opposita pagina pallidior et nitoris eX- pers, rete vasculoso, inprimis autem nerro cum venis IA- jeribus prominente. Ubique ad basin foliorum stipularum ad instar foliola dno brevissime petiolata subrotanda obtus# petiolo breviora. Flores in superioribus summisve axillis axillares, hine quoque quasi terminales, solitarii gemini terni, si plures e peduneulo ahbreviato originem ducunt pedunenli breves 2— 3 Iin, longi. Calyx 3 lin, eirc. altus 651 enpularis truncatus, dentieulis maxime obsoletis. Corollae glabrae 21/, p. longae tnbas inferne angnstns et calyce eni inpositus dimidio fere angustior, per dimidii pollieis spatinm hoc modo procedit, dein dilatatur et ampliatur et in limbum expanditur quadrilohum, lobo uno emargmato suh- bilabiatum. Stam. 4 didynama absque rudimento quinti: flamentis omnino glahris, hasi reete adseendentibus, dein leviter intus, cito fune magisqne extus enrvatis, Arcuatim denique cum antberis conniventibus, quarum loculamenta an- gusta, apiei filamenti solnmmodo affixa, ceterum libera, hine perpendiculariter in corolla posita, sibi invicem per paria opposita sunt. Stylus limbam corollae attingens, apice sensim dilatatus, apice corn ‚bns duobus brevihns erecto- inenrvis terminatur. Capsnla junior ovalis valde compressa utringne acata et hasi longius angustata quasi pedicellata in ealyce persistente, 241. Amphilophium paniculatum HBK. — Frutex soan- dens, 20°, flore ex luteo, albo et violaceo picto, in sepihus ad Chacao, alt. 3000°, Sept. (441.) 242. Amphilophium paniculatum HBK. var. — Fratex scan- dens 15%, Aore rubro, in feuticetis ad Curaenti, alt, cire, 2000°, Jan. (327.) — In hac forma pnbes e pilis faseieu- katis sordide Aavescentibns folam paginam inferam foliorum oeenpat, dum per saperiorem puncta ninnta (resinosa?) Iuteseentia sunt dispersa. 1lla pnbes sordide Intescens per petiolos et caules undique dense distributa est sed brevior adhae evadit ita ut fere pulverulenta sit Tota planta exsiecata hinc sordide flavescit. In illis vero speeiminihus quae Amph. paniculatum verum saltem Kunthii habemus "raque pagina punetis illis sed inferior densissimis tecta est, in nervos vero paginae inferioris intrat pnhes petiolo- rum angnlos ocenpans, e longioribns pilis patentibus sur- Wr Ba, ds Hen. 42 658 sum 'curvulis rufescentibus constans, qui pili et per caulis augulos distributi sunt, faeiebus interjectis puncta illa mi- nuta offerentibus ; planta sicca in pagina aversa ex albido glau- cescens. Quae vero prius e terris Mexicanis A. panicu- dat; sub nomine distribuimus intermediam quasi formam sistunt in enjas folielis pagina aversa densissime punctis et pilis brevibus apice faseienlatis sordide favescentibus valde dispersis est tecta, anguli vero petiolorum et caulium den- sioribus pilis vestiuntur, faciesque interjectae nune punclu- losae nune pubescentes; simili mode ac prima in sieeis Navescit. Hine ex indumento tres formae distinguendae sunt, inter quas panzculatum Linnaei quaerendum erit. Sub- veniunt diserimina in foliolorum forma et magaitudine et si collectorum verbis fides habenda est, colores florum diversi. Jaequinius corollam purpuream dieit et limbum ealycis al- bum, Kunthins vero torollam roseam et Plumieras viola- ceam quibuscum notis comparare velis, quae supra col- lectoris nostri auctoritate dieta sunt. 243, Tecoma stans Juss. — Frutex 5— 10%, Nore luteo, iu fruticetis ad Maiquetia, ad altit. 1000 usque, Novbr. (4.) 244. Rauwolfia tomentosa Jaey, — Frutex 4‘, Nore albo ad ripas pr. Maiquelia, Nov. (66.) — R. canescentis 10- men huic frutiei, consueto botanicorum more, primum ad- jungens dubiis nonnullis premebar. Sloanei icones ma- lae et descriptio incompleta, sed corollam purpurascen- tem (purplish) indieat, in »ostra planta ex collectore atque e specimine vivo hortensi albam. ER, hirsutae Jarg. Syn0- nyınon jam Alph. DeCandolle in Prodromo, nec minus wihi ipsi attente desceriptionem auctoris perlegenti incerium, TA mos enim subhirsutos mominat, folia cum petielis hirsula, valycis foliola lanceolata, corollae lacinias subquadratas emar- givatas, Pili patentes rigiduli sed nullo mode pungentes 2 6 hirsntiem eficimt, in nostra autem planta pili patentes qui- dem, sed densi, brevissimi, molles et in sieco flaveseentes ramos juniores, foliorum inferam paginam (superfeie eorum brevioribus dein ex parte evanescentibus pilis induta) inflo- rescentiae ramos et calycis partem occupant, ita ut has partes potius velutinas quam hirsntas dieerem, plantamque nostram ad R. tomentosam ducerem, enjus iconem nondum videre licuit, Nec obstaret me semper hanc vidisse ner unquam aliam revera hirsutam, quam Jacquinius in campis siceioribus et in fruticetis aprieis Caribaearum et vicinae terrae vulgarem quasi indicat, AR. tomentosam vero in Carthagenae rupesiribus vel in ipsis moeniis lapideis et portis urbis copiosam. Jam anno 1819 ex horte Gottin- gensi florentem accepimus sie dielam R. canescentem Ilo- rentem, et omnino eandem ex campis sylvisque insulae Cu- bae, atque ex Sti. Dominiei insula ad porlum prineipis eollertam , nune quoque in horto nosiro hotanico viram de- gentem habemus, in quibus omnibus speeiminibus flores 2 lin, longi, calycis laciniae obtusae; corolla extus, excepto smperiore {ubo minute puheralo laciniarumgue obinsaram margine ciliato, glahra, et stigma crassnm eyindracenm in apice trancatum et fossula media bilobum, basi“membra- aula deflexa cinetum. %45. Rauwolfia sp. — Frutex 5— 7, flore luteo in fruticetis ad Rio de la Guayra, alt. eire. 1000, Nov. — Speeimina perti- nent forsan ad eam Rauwolfiem, quam prius dubins quidem pro nitida Jacquini hahuimus (Linn. VI. p. 390. e Mexico, ibid, p. 733, ex ins. Sti. Thomae) nunc autem e variis An- tillarum insulis serius visam pro R. Zamarckii Aiph. DC. prodr. VII. p. 337. n. 5. eı A. psychotrioidem ab hac di- versam deeclaramns. Verae, uni speramus, R. nitidae de- seriptionen subjangimus: [U 3 660 R. nitida L., Jacq. Frutex dichotome ramosus, rami hornotini virides, an- terioris anni fusei et Jenticellis satis crehris ovalibus eras- sinsenlis media rimula fissis albidis notati,, seguentinm an- norum cortice ochraceo tecti, in gno lenticelli minus con- spieni, omnes cum foliis et inflorescentiae partibus glabri. Folia saepissime quaternn, duobus majoribus oppositis, dno_ busque multoties minoribus saepius et forma magis obovala insignibus, illis vero late lanceolatis v. late elliptieis utrin- qne acuminatis, petiolo brevi, interdam fere usque ad iu- sertionem lamina deenrrente concomitato, suhcoriaceis, srpra lucidis viridibus, subtas (in sieco Iutescentibus) pallidieribus opacis, nervo medio snbtus prominuio et pallidiore pereur- sis, venis crebris ab eo orientibns marginemgne petentibus et prope enm arenatim, ceteram retienlatim inter se con- nexis. Maxima guae hahemus folia cum petiolo 4 fere pollices ionga et 16 Jin. lata, pleraque minora, minima in vertieillo subflorali, 2 tandem lineas longa. Petiolorum basis ima cum interstitio inter petiolos, interdum et axilla ipsa verruculis paueis e eylindrico-conieis pallidioribne ob- sessae sun, quales et in aliis paueis speciebus invenies. Inflorescentia eymasa terminalis axillarisgne foliis proximis semper mulio brevior, bis terve trichotome v. dichotome divisa, hracteis minutis acutis ramos fulcientibus. Calyx intus eglandnlosus, extus minntissimis glandulis albis pedi- eellatis adspersus, paullo ultra medium in lacinias 5, lati- tadine panlulum inaequales, late ovatas, arutas obtnsasve, interdam imo emarginatas, margine tennissime et brevissime eiliolatas partitns, ®/, lin. altns Jaxe eingens tnbi corollae ieviter dilatati, medio eontracti et sub limbo iterum am- pliati, ® lin. longi basin,. Laciniae limbi dextrorsum con- tortae, dilatato- ovatae, aculinsenine, in parte, quae in mr. 661 alabasiro libera est, glahrae, in tecta vero pube minuta in sieco Bavescente) ohduelae. Tubus exius glaber, intus ad faucem pilorum brevium densorum luteorum cingule or- natus, ad medium usque aut paullo ultra pilis Iuteis rever- sis sparsis hirsufus, infimus mudus. Stamina 5 in parte tubi dilatata; filamenta brevissima fere subulata; antherae vordatae acnminatac. Üvarinm suh anthesi calyci aegui- longum, utrogue latere sulco longitndinali notatum , neclario enpuliformi dimidio breviore integerrimo einetum. Stylus simplex snperne sensim erassior cum stgmate sub inser- tione antherarum desinens. Stigma stylo crassius, eylin- dricum, apice subtruncatum et obtuse hiloham (inferne mar- gine papilloso einetum?), Fructus non aderant. 246. Haemadictyon exsertum Alph. DC. — Frutex volubilis 10‘, Aore kuteo, in frenticetis ad Maiquetia, alt. ce. 1000, Novbr. — Suppetentia speeimina an revera ad Caracasa- nam illam pertineant haud extra omne dubinm, Pubes bre- vis in partibus fere omnibns junioribus, dein evanescens. Folia ce. petiolo eirc. 4-lIineari 3—44/, p. longa, 18— 21 tin. kata, tenuia, intense viridia in supera, pallide viridia in infera, et leyiter nitentia in ntraqgue pagina. Calyx e sepalis 5 fere 2/, Iin. longis, lanceolatis acuminatis bre- vissime et remote eiliatis, intus glandula triangulari - ovata, sepali hasi aequilata, laevissima, %a lin. longa, opposita munitis. Corollae fere pollicaris tubus 7 lin. longus, cylin- driens, medio leviter ventricosus dein snbito dilatatus, Qua in dilatata supera parte corollae parietem eingit margo an- gustus orbieularis glandulosus, sub quo eriguutur laminae 5 elopgatae, sursum panllulum angnstatae , obtusiusculae (apice ineurvae?) limbo breviores ejusque lacıziis acntatis alternae, 2,, lin. longae, vix ®/, lin. basi latae, Ab in- sertione eujuslibet laminae decurrunt lineae dune elevatae 662 pilorum deorsum versorum sensimque longierum usque ad inserlionem filamentorum, quae in inferiore dilatata tubi parte nascentia in medio convergunt anlherasque gerunt longe acnteqne sagittatas, conienm corpus constituentes, quod faueis eingulum glandulosum aliquantalum superat et sigma capitatum apice bilebum inelndit, Stylus oritur inter qua- tnor lobulos obtuses ovariorum duorum, qnae nmectario an- aulari parietiformi, wmargine fevissime nndnlato, ipsa fere aegquante einguntur. Fructas non aderat. 247. Echites tomentosa Yahl. — Frutex volubilis 7°, flore inteo, in fruticetis ad Curacuti, alt. 2—3000°, Dehr. (186.) — Praeter specimen Salzmanniannm et Surinamense vidi- mus, quod omni modo cum planta nositra convenit, lieet fo- lia in planta fractifera magis adulta utringue sunt rugosa et supra minus hirsmta. Fructns 7—9 poll. longi, utrin- que attenuati, torulosi, hrunnei, nitiduli et fere glahri. Semina 1, p. longa, coma pilorum fere pollicarium ru- » fescente coromata. Plantae Salzmannianae fructus sont 4-pollicares, hirsuti, basi non attenwati, quare propriam sistere speriem posset. 248. Echites microcalyx Alphı. DC. — Frutex volubilis 8, Aore Inteo in fraticetis ad Cumbre de Caracas, all. 3— 4000°, Debr. (181,) — Nervus medius in superfhieie rimu- lam efäcit pilis et hine inde 'glandula parva (nigricante in sieco) munitam. Calycis laciniae 5 ex ovata basi angnste ei elongato- acuminatae, in margine teuniore ciliolatae, in- tus sqnamula media subtriangulari obtusa multo minori mu- nitae, Corolla 1'/, p. longa, extus pilis albis patentibus adspersa, tubi infera eylindrien pars 7 lin. longa, dein di- latatur et iterum eylindriee per 4 lin. fere spatinm proce- dit in limbum expansnm. Siamina sab llius dilatatae par- “ur Ba tis basi inserfa, antheris vix 28/, lin. longis, basi obtnse et brevissime bilobis, s. potins emarginatis; solito more eonice conniventibus et apice apiculatis. Tota insertionis regio pilis hrevibus reversis albis, sursnm densioribns, de- orsum sensim magis dispersis tandem deficientibns est teota. Oraria usque ad eorum superam angusiatam partem necia- rio glanduloso crassiusculo 5-crenato einguniur, Stylus sim- plex tennis, sub stigmate leviter dilatatus, quod 5-angulare, angulis dupliei memhrana marginatis, quae memhranae deor- sum in candam elongatam propendentem conjunctae, superne in quovis Intere arcnatim se invicem jungentes, stigmatis la- tera 5 excavafa repraesentant, An recte visım? Fructus 7--8 poll. longi, graeiles per intervalla toralosi, atro- fosci nitiduli, glabri, uttingue attenwati. Semina lin. 4 lon- ga, dense pnbernla, coma pilornm tenninm rufescentium fere 9 lin. longorum superata. 250. Echites (8.3. DC. prodr.) chlorantka n. sp. — Fru- tex voluhilis 10°, (Noris tubo rubescente, limbo viridescente ex icone) in fruticetis prope Maiquetia, alt. ce. 1000, Nov. (156.) — Ounm pancas inter species ad paragrapham ter- tiam Eebitis 'generis in Candollii prodromo una reperiatur, eujus in calyeis lobis intus adposita sit nnica glandula, hane simili struetura praeditam iis adjungere licebit. Canles te- retes tuberculis parvis prominnlis scabrinsenli et juuierihas pilis minutis patentibus hirtelli. Petieli 6 — 9 lin. longi, sulco angusto eujus margines quasi incrassali snnt in su- pera pagina notanlur, sub lamina glandulae dnae in hoc mergine occurrant sibi oppositae snbnlato - conicae apieibus conniventes et paullo altius in margine sulei, neryum me- dinm indieante, alteram glandularum paullo minorum par. Lamina late oralis hasi obrusa, apiee breviter acuminata, majorum 4 poll, longa, 24, p. lafa est, sed et dimidio 664 minor sieut uiringne acntiusenla oceurrit, veterum consisien- liae papyracear, nervo medio supra eanalienlato subtus pro- minente , venis primarlis 7—9 utrinque cX eo procarrenti- bus sursum curratis et arcuatim se conneetentihns venulas- que edentibus prope marginem ilerum areuafiın connexas; faeies utrague glahra, fere concolor, margo minntissime re- volutus,. Inflorescentia axillaris breviter pedunculata, ped. 1-—3 lin. longo erasse, bi- vel fripartito multifloro, rmi paucas lineas longi et densissime fecli Aoribus pluribus ex axilla bracteae late ovatac acutae glahrae provenientibus et pedicello ad 4 lin. longo (in siceis speeiminibus spiraliter torlo) glahre suffultis. Calyx 3 lin. longus, basi conieus ad 2/, in lacinias 5 ovali- ellipticas obtusiusculas quincun- einli modo sese tegentes, ejliolalas partitus, intus squamis 3 enm laciniis snbalternis, latis, apice emarginatis vel fis- sis ei apieibus suis Inciniaram hasin attingentihus auckus. Corollae tabus eylindrieus eire. 8 In. tongus, inferne pau- Inlum dilatatus dein contracins iterumgue subito dilatatus atque ex hae dilatata parte anguste campannlata in limbi larinias horizontales suhbreflexasve e lata hasi aemninalas et hac dilatata tabi parte breviores sese pandens, glabra. Stamina in hasi hujns dilatatae partis orientia 5, flamentis hrevissimis Jatiusculis, intus dense pilosis; antherae oblen- gae, Apice allenuatae, basi obtuse bilobae, in conum con- niventes. Glandulae 5 ovaria eingentes obtnsae eague lon- gindine aequantes, Sigma inerassalo -eylindrieum, hasi margine lihero propendente einefum, apice in lacinias % triangulares attenuatum. Follienli 8- pollivares feretes 2 lin. crassi utringue altenuati, tenuissime striati, glabri lae- ves. Semina !/,-pollicaria ulrinque attennata, leuuissime puberula, coma pilorum tenwium sericeorum rufescentium ad 40 In. longorum superata (nondum plane matura). Color 5 corollae ex jcone ab anctore pictn inferne albidus dein in roseum colorem abiens, qui sub supera dilatatione intensior evadit, hac ipsa dilatatione expallescente et in viridem co- lorem sranseunte, qui color Jimbi quoque laciniarım mediam et basalem partem occupat et in Iutenm colorem marginis transit. Observationes de nonnullis Echitidis speciebus Antil- Janis: Echites Berteriüi Alph. DC. pr. VOL p. 447. Vidi a beato Car. Ehrenbergio in insnla S. Domingo in viei- nitate portus. prineipis prope La Conpe pagum cire. 1500’ sn- pra mare situm colleetam, addo segnentia: Cal. 2'/, lin. long., laciniis elongate - triangularibus acu- minatis, glandulis minntis subulatis Inteis apice rubesrenti - fusceseentibns geminis, aliis liberis aliis connatis, cum calyeis laciniis subalternis. Glandula ovarium eingens conoidea trum- eata, linecam fere alta. Cor. 11/5 poll. alta, tubo infmo an- gustiore 4 lin. longe, dein dilatato et aequilate ad Tinbum usque procedente. Stamina sub dilatata parte inserla, Bla- mentis brevibns Inteis, interne basin versns pilis albis reflexis instructa, jisdem pilis totam insertionis regionem lato vingulo vestientibns. Antherae sagittalae, lobis basalibus acutis, le- viter brevitergee intus curvalis, pollen non gerentibus. Sty- lus simplex glutinosus v. varicosıs videtur sub stigmate, quod erassum quinguangnlare, subius menbranam tenuem habet, ad angulos deorsum acutissime acuminatam 5-lobam, fobis apice fere filiformibns. Echites umbellata Jaeq. DO. }. c. — Ex insula S. Do- mingo misit ©, Ehrenberg. „Flores albi.* Echites angustifolia Poir. DO. 1. e. p. 449. Orienten versus ab portu prineipis in insula S. Domingo ad hortum 066 Balbianii spontaneam leg. C. Ehrenberg, — Ramuli foliis angustis obfüusis brevissime petiolatis, margine revolufls et nervo pallidiore subtus prominente percarsis, oppositis et sa- tis approximatis obsessi folia pinuata fere simnlantur. Flores solitarii geminive in pedicellis quam petioli paullo longieri- bas similigne modo ut hi puberulis, E. Zinearifoliam Desv. huie adjungerem, nulla enim nota recedit. Echites repens Jacg. DC. I. ce. „Flores rosri v. albi.“ In S. Domingo insula coll. ©. Ehrenberg, Echites suberecta Jacg. DC. ), c. p. 453. Ad hanc spe- viem spectare videntur specimina ex insula Cuba accepta et a C. Ehrenhergio in S. Domingo insula lecta. Folioram his variabilis forma. Corolla plus minus pilis longis albis ve- stıta, tubi parte angusta calycem aeqnante, In speeimine autem, ex ins. Si. Thomae ab Ehrenbergio lecto, calyx in- ferne longius pilosus tnbum corollae laciniis suis glabratis longe superat, corolla sparsis tantum et brevioribus pilis in- stracta, Forsitan alia species est, cam Ech. barbata Desv. hand convenit, Echites Ehrenbergü Schldl. (bifleora C. Ehrenberg in sched.). In 8, Domingo insula ad mare arbores ohducens, Noribus ruhentibus, — Forma maltis 'affınis sed ut videlur nondum in publienm prolata, glaberrima, foliis petiolatis el- Biptieis v. oblongo - elliptieis utringue obtnsis Vv. aeutinsenbs, basi quoque saepins brevissime aAttenuntis, Apice semper acu- mine brevissimo quasi mucronatis, subtas pallidioribus et nervo elevato notatis, oblique venosis, et reticulato fexuose venulo- sis, reie toto nee prominente nec impresso. Pedunenli azil- lares folio breviores apice biflori, pedicellis unam pau- casve linens longis, basi bracteis oppositis squamiformibns acaminatis semiamplexicauli basi sessilibus amplexis. Calyeis sepala 3 cire. lineas longa, elliptica obtnea cum acuminulo N — mr u Zen 2 -_—_ an. 667 patela, nee tnbo corollae angnsto, quo plus duplo hreviora adpressa, intus glandulis 5 sat magnis snbtriangnlari - ovalibus instructa, dein sub fruetn pro majori parte rumpentia, glan- dulas vero relingaentia. Corolla inferne per spatium semi- pollicare angnste tnbulosa, dein sensim in partem campanı- lato-infandibularem usqne ad apices laeiniarum aentas ses- qnipollice panlulum longiorem dilatatur, laciniis basi obtuse utringne dilatatis et in aeumen salis acutnm trianguli fere in modum exenrrentibus. Folia 2—3 poll. longa, 9 —15 lin. lata, petiolo inter 4-— 10 Iin. vario. Corolla 26 — 28 lin. longa. Folliculi juniores lineares, snrsum aliguantulum atte- auati, primum certo mucronulaü. 21. Metastelma mucronatum Desue. — Suffrutex volubilis 3— 4, flore albo in fruticetis ad Curucnti, alt, 2-— 3000’, Debr. (191.) 252. Metastelma suaveolens n. sp. — Planta fruticosa sran- dens sexpedalis floribus alhis suaveolentibus in fruticetis ad Gmareyma, alt. 3000 ped., Jun. forens, — Rami lignosi teretes, ad nodes sibi plerumgue adproximatos ex folio- ram delapsorum cieatrieibus elevatis semirotundis media area vix elevatiore notatıs eraseiores et nodulosi, praeteriti anni einerei, glahrati, hornotini bifariam puberuli, pili enim bre- vissimi deorsum cnuryuli ferroginosi Jatera artienloruu de- currant inter foliorum petiolos ineipientes, similis pubes petiolos oceupat pedunenlos ei pedicellos enm calyce, pan- lnlum magis dispersa per nervnm in utraque pagina repe- ritur et valde dispersa raraque in superfcie foliorum. Fo- lia opposita breviter petiolata, petiolus cireiter bilinearis et angnsto canalienlo percursus, ubi in laminam intrat papil- lae dnae conicae glandnlosae albidae., Lamina anguste ovata longe sensim acuminata, hasi obtusissima, apice subulato -mucronata, margine feviter rellexo, 2? —%21/g poll. longa, 6-—8 lin. in inferiore parte lala, siera coloris ex rubro-fusei, subtus dilutioris. Flores in umbellis parvis bre- visgime pedicellatis ramornm elongstorum apices occupantibns, quae inferius ex axillis foliorum provenientes, his superius mox diminutis et in bracieas parvas acutas adpressas pu- bescentes mutatis denndatam inflorescentiam folia longe su- perantem alterne umbelliferam componunt. Pedicelli 14/, eire, lin. longi ex axilla hracteae minutae ovalac acutae ferrugineo-pubescentis proveniunt. Sepala ovalia acutiuscula, petalis dimidio breviora, medio extus hirtella. Petala ova- Nia wtringue acntiusenla sepalis gynostemioque duplo lon- giora, crassiuscula, extus glabra, intus praeter marginem extimum partemque inferam sub medio sitam pilis brevissi- mis erassis albis dense teguntur. Coronae stamineae fo- liela in gynostemii longioris sinubus sita, ex oyato alte- mata apice obtusiuscula. Stigma convexiusculum, stigwa- tis corpusculis linearibus ereelis prominentibus. Florere in- cipiebat hie frntex, qui sieens tam colore sno quam foto habitu a vulgatioribus hujus generis speciebus recedit, qui- bascum forsitan conjung; negnit si floris structura fructus- que cognita erit, 253. Sarcostemma Cumanense HBKih. — Frutex velubilis 10%, Hore albo in saxosis prope Maiquetia, alt. c. 1000 Norbr. (161.) 254. Asclepias Curassavica L. — Planta perennis 3°, locis aperlis prope Maiquetia, alt. c. 1000‘, Novbr. (81.) 255. Gonolobus rostratus R.Br.— Frutex volubilis 20%, Nore viridi, in frutieetis prope Maigqnetia, alt. c. 1000, Debr. (286.) — Haesitavi utrum huic primum a Vahlio sub Cy- naucho deseriptae et in iconibus tabula VII. depistae (icon® pleramgne non citata) speciei addicerem, an sequenti pro- dromi speciei, G. Martinicensi Desne. (DC. pr. VII. p. 595. n. 30.) et, ut vereor, characterihns haud omni modo sufficientibus distinetae. Variabilis enim, ut ex aliis jam speeiehus hujns familiae eultis expertus sum, non solum figura foliorem sed et sinus hasalis altitndo, quod in hae quogne specie ohservarimus. Icon Vahlii plantam reprae- sentat foliis angustioribns et sina minus profunde insiructis, snperioribns forsan, qualia et nos ad amnssim congruentia habemus, sed alia guogne a baseos sinn 4 poll. longa, 3/g poll. lata, lohis basalibus fere pollicaribaus; ceterum ala- bastri forma, forum magnitudo et partinm singnlaram "di- mensiones omni modo conveniunt. Emendandam igitar in diagnosi quod de foliis dietum est, quo farto nullum super- erit diserimen inter utramgque speciem, video enim in nostris speeiminibus corollae lacinias semper ad altermi"tatns interio- vis paginae pilis papillaeformibus nonnullis ad hasin- in- strnetas uti im Marfinicensi poscitur nec in alterias de- seriplione eommemoratur. Ex collectoris icone discimas ea- Iycem pallidiori, corellam vero intensiori viridi eolore (in Siecatis exemplis in rubro-fuscum vergente) aniheras c. co- rona lateritio eolore, germen vero Iuteo tinctum esse fru- etamgne maximum ovoideum ut videtur laevem diametri lon- gitdinalis 8 poll. et transversalis 4/, poll, esse, deeur- rentibusque alig irregulariter undato-crispatis, latitadine varüis, ad 12—15 Hin. usyue latis ornari; semina tandem 4 lin. longa ex ovata basi in rostrum breve satis repentine Attemata pilornm coma aequilonga terminata esse. 256. Rühesia purpurea n. sp. — Frutex volubilie 10--30°, fore purpureo, in gepibns prope Maiquetin, ce. 1000, Nor. — Plautam hanc a elar. Karstenio Dre. nori generis no- mine donatam esse, docnit sehedula, sed nec nomen nes 60 deseriplionem ullam hujus plantae explorare potuimus, quare ex siceis speciminibus alque ex icone describimus. Glahra; eaulibus teretibus (ex icone rubro-punctatis), junioribus sese evolventibus pube winuta sordide Aavescente dein plane evanida tectis, adultioribus papulas late ovales irregulariter dispositas, majores minoresque mixtas, interdum in maculas . vonfluentes medio convexas, vel umbonatas, medio umbone quasi perlusas, albidas, nunc densas, nnnc sparsas feren- tibus. Folia opposita breviter petiolata, magna, late ova- lia v. ex obovato-ovalia, breviter et acate acuminata, basi breviter et angusta sinu subeordata, interdum obliqua, latere altero basin versus attenuato, margine interdum leviter re- panda, lobis hasalibus oblusissimis, discolora, subtus enim glauca, neryo venisgue primarlis utrinque cireiter sex, MAr- ginem versus dichotome divisis arcnatim se couneotentibus vennlasque ilerum arcualim se jungentes edentibus colore suo (in sicco fuscescente) insignibus, nervo solo sublus Ad basin prominente, supra ibidem impresso et canaliculate, margiuibus canalieuli pone insertionem petioli pollicem et ultra longi corporihus pluribus conicis glandularibus dense sibi approximatis obsesso, Maxima folia 7 poll. longa & petioli insertione, lobis 1/, polliceem abhine longis, latiln- dine 4—41/, poll. in medio praebentia, sed multo minora adsunt 4-pollicaria 2°/, p. lata, sinu basalı vix ullo. Pe tioli latiore basi inerassata affıxi sunt in qua tubercula parva subeylindrica, coniea, vel abbreviata rotundata con- spieiuntur vario modo disposita et in parte interna baseos "pleramque paulio majora et acutiora. Exsieratione folia faeile decidunt et persistentes petiolorum bases nodos cras- siores reddunt et linea elevala inter se junguntur. Inflo- rescentia axillaris, brevi (3 lin. circ. longo) peduneule in- sidens, eubumbellata, ex incrassato enim apice pedancali 62 ut videlur partiti nasenntur flores numerosi pedicelati ex axilla braciearum nonnnllarım, una eum pedicellis 3 lin. longis pubesceutium, ita ut tota inflorescentia &— 9 Jineaa, longitndine non superet. Calyx ad basin 5-partitus, par- titionibas rotundato- ovalis obtusinsculis, marginem versus sensim tenuioribus memhranaceis, ciliatis, glandulis 5 mi- nutis papillaeformibus intus ad basin interjeetis. Corollae tnbus campanulato-cylindracens, calycem aeqnans, limbi laciniae ovato-ellipticae, patentes, dense eiliatae, extus in medio glandulis minutis adspersae, intus glabrae purpureae. Coronae stamineae processus 5-elongate-triangulares ob- tusiusenlae, longitudine stamina, appendice rotundata .‚hya- lina albida terminata aequantes. Massae pollinis angustae oblongae ohtusae erectae hasiixae. Stigma pentagono-py- ramidatum, apice conicnm (in sicco rugulosum) albidum, Fruetus maguus laevis, 54/, poll. longus, medio fer "1. latus, uirinque augustior, apice acutus hinc angulatus. %7. Badula (IV. Acephala) Mameicillo n. sp. — Arbor W-pedalis floribus albidis, in sylvis ad Galipan, alt, 4000 ped., Aug. flor. — De genere paululam dubins sum ei de speeie. De genere guum neo fractum viderim nec ovula in eyario, de specie quam forsan jam inter Ardisias exsiare posset, 4. enim canaliculata Loddigesii, cujus iconem videre nen licuit nostrae valde similis et patria cogveniret. Habitu ad B. Barthesiam accedit, sed multis differt notis. Ramorum adultiorum teretium coriex longitudinaliter rugo- sus, quod ex statu Sieco pendere videtur, lenticellis hine inde erebris orbienlaribus obtusis tegitur, quae in junieri- bus glandularum conrexaruin zitidularum nigricanlium spe- eiem prachent et petiolos intrant, yai breves sunt, in dorso couvexi, facie plani, margine angusto reflexo eincti, deei- dentes cicatricem fere triangnlarem augulis obtusissimis 672 reiquunt. Lamina elliptica basi in petiolum longins atte- muata, apice plus minus acnia v. brevissime et ohtuse acu- ür -- minata, integerrima, coriacea, opaca, subtus paululum pal- Kdior, nervo medio subtus prominente, snpra leiter im- presso perenrsa, venis erebris debilibus, marginem versus enrvatis et invicem anastomosantibus. Superficies lenis ope inspeeta subtilissime reticnlato-punetata apparet (an exsiccationig causa?), aversa pagina minntissimis et ere- berrimis punetulis dilute fuseis teeta, punetis nullis pellu- eidis apparentibas, substantia enim njmis coriacea est. Pa- nienla terminalis breviter pyramidata foliis mnlto brevior, ramis folio valde diminute in bracteam transennte aaepins deridue suffaltis patentibus, ramulis spieatis, basi pleram- que nandis, floribns in hracteae subellipticae acntae hasi an- gustatae concayae patentis persistentis? axilla sessilibus. Yer= hraeteae una cum calyce et corolla punctis eleratis ahscuris glandularibus, in vivo certissime rubris irregulari- ter adspersae sunt, in tenuiore margine antem nen ebryiae. In alabastro ealycem vidimns in 5 lacinias ellipticas obin- sas, apieibus suis aliguantufum dextrorsum contortas. Lo- rollae laeiniae totidem calyce minores et tenuiores nestiva- tione quincuneiali; stamina 5 his minora, antheris ohlongis basi suheordatis, apice attenuatis, callo s. glandula parva terminatis. Ovarinm semiglobosum stylo brevi eum stig- mate simplici (erminali. ’"Tota planta glaberrima, exsicenia nigricans. Folia maxima 6 — 74, poll. longa e, petiolo 8 lin. longe, 21/,-—3 p, medio Iata. Infloreseentia bi-— tripollicaris. Flores parri. 38. Cybianthus parvifolius n. sp. — Arbuseula octopedalis Noribns virideseentibus, prope Galipan septentrionem versus in sylvis, Sept. flor., alt. 4-— 5000 ped. — Foliis ad sum- mm %'/, p. cum petiele cire, 5 lin. longo melientibus ei pollicem latis plerumque vero brevioribus et angustioribus, racemis compositis folio brevioribus vel ipsum aegwantibus jam distinguitur a ceteris deseriptis. Rami vetustiores cor- tice ex nigricante et einerascente vario, longitudinaliter ri- mo80 et cicatricihus foliorun primum subsemirotundis pro- minulis teeti, ramulis adscendenti-patentibus, junioribas an- gulatis et tenuissime at dense ferrugineo-lepidotis dein gla- brescentibus. Folia petiolata, petiole subtns convexo, su- pra marginibus erectis canalieulato. Lamina elliptica in- terdam obovato-elliptica, basi in petiolum aftennaia, apice nune brevins nunc evidentias, nune sensim, nunc abrapte acuminata, acumine obtnso, rarins obtusa et acnta, in sieco valde discolor, coriacea, punetis pellneidis non conspi- enis. Nervus subtus prominet, venae tenues vero eum ve- uulis eleganter dense retieulatis subtus levissime prominulae. Superficies utraque glabra, puneta minufissima fortiori lente tantam conspiena subtus videbis. Marge basin versus re- Aexus, extimus pellneidus. Inforescentiae graciles ex sn- periorum foliorum axillis egrediuntur pedunculati, saepius vero una alterave vel plures soperiores cicatricem folii 8, braeteae fulcientis tantum possident. Pedunculus communis inferne per 7-9 linearum spafium ramis aullis instructus c. rhachi primaria et ramulis ejus brevibus patentibus ra- cemose 5—3-Noris, ultimis unifloris, pube brevissima cras- siuscala ferruginea patente tegitur. Calyeis laciniae qua- tuor obovatae obtusae brevissime mueronulatae valde con- eavae, punctis pluribas fere croceis mediis signantur, dum margo latiuseule pellucidus est. Corollae laciniae dilatato - ovatae obtusissimae, cire. 3/, lin. longae, intus praeter mar- ginem latinsculum dilntiorem pilis adpressis instructae et punctis pluribus rotundis eroceis. Stamina corolla multo breviora, versns basin mediae laciniae filamento brevissime Wr Ba, 65 Het, 43 674 latiusenlo et inferne latiore inserta sunt; anthera late ovala obtusa, loeulis basi diseretis et rima longitudinali ex apiee sensim dehiscentibus. Aliis in foribus nullum pistillum ad- esse videtur, dum in aliis ex latiore basi hreviter conicam reperitur stylo brerissimo vix ullo terminatum et stigmate terminali dilatato. Fructus non vidimus, 259. Bumelia lycioides HBK. — Frutex 8-pedalis, Aoribus albis, in frulicetis ad Maiquetia, alt. eire. 1600 ped., Jan. m. for. 260. Gauliheria cordifolia HBK. — Frutex ® — 4-ped., Noribus rubris, in fruticetis Sillae de Caracas, alt. 7000 — 8000‘, Aug. flor, 2361. Gaultheria odorata Humb. — Frutex 2--3-ped., Na- ribus luteseenti-roseis, ad margines fruticetorum prope Ga- lipan, alt. 4—5000 ped., Aug. fere deflorata, Alia vidit eollector specimina corollis magis glohosis Iutescentibns, alia longiorihus albis, formis intermediis eonnexa nullasque praeterea differentias pracheniia, nec mihi speeiminum eopiam 'perlnstranti praeier styli variam longitudinem in fruetn juniore, qui ex varia staminum longitudine pendere posset, ulla diversitas apparnit, 262. Gaultheria rigida HBK.? — Frutex 6-ped., flor. ru- bris, in declivibus sylvatieis ad Galipan sepfentrionem ver- sus, alt. 4— 5000, Sept, — G. odoratae valde aflnis, folia vero basi haud cordata sed ohtusa, totaque magis ova- lia, marginis dentibus setula longiori magis conspiena ter- minatis, pili glandulosi in inflorescentia rari breviores, €0- rolla excepia pilis paucis raris glabra; ab G. rigida re cedit ramis glabris, foliis hand leviter cordatis nee glabris sed ut in G. odorata suhtus pilis minutis fuseis ex latiore basi conica orientibns instruclis. Forsan nova species. 263. Befaria ledifolia HBK. -—- Frutex semipedalis fore rabro, in fraticetis Sillae de Caracas, alt. 7 — 8000’ ped.; Aug. dor. 1 Ueber die Veränderungen, welche die Zusammen- setzung und Physiognomie der Vegetation der iberischen Halbinsel durch den Einfluss des Men- schen während des Mittelalters und der neueren Zeit erlitten hat. Antrittsvorlesung des ausserordentlichen Professors an der Universität zu Leipzig Dr. ph. Moritz Willkomm, gehalten am 25. April 1855 in der akademischen Aula. Unter den zahlreichen Aufgaben, welche derjenige Theil der botanischen Wissenschaft zu erfüllen bat, dem ich vorzugs- weise mein Streben gewidmet habe, nämlich die Pflanzen- Seographie, hat keine bisher so wenig Beachtung gefunden, wie die Nachweisung der Veränderungen, welche die Vegeta- tion unseres Planeten hinsichtlich ihrer Znsammensetzung und Physioguomie seit dem Beginne der gegenwärtigen geologi- „schen Periode bis auf unsere Tage erlitten hat und noch fort- während erleidet, oder mit anderen Worten: die Geschichte der Vegetation der Jetztweit, Denn his jetzt haben erst . r 676 einige Forscher der neuesten Zeit es der Mühe werih gehal- ten, die nns umgebende Pflanzenwelt unter diesem Gesichts- punkte zu betrachten, und ihre Untersuchungen beziehen sich natürlich blos anf einzelne Localitäten und Länder von be- schräukter Ausdehnung. Ven jenen Forschern verdienen he- sonders genannt zu werden: Fraas, ehemals Professor an der Universität zu Athen, welcher in seiner bekannter, 1847 erschienenen Schrift: '„Klima und Pfanzenwelt in der Zeit“ die Veränderungen nachzuweisen sucht, welche sowohl das Klima, als die Vegetation Griechenlands seit dem Beginne der historischen Zeit erlitten hat; ferner Prof. Hoffmann in Giessen, der in einer 185% unter dem Titel „Pflanzen- verbreitung und Pflanzenwanderung“ herausgegebenen Schrift ein ziemlich anschauliches Bild von den Veränderungen ent- wirft, welche in der Vegetation Nassan’s und des Rheinge- bietes in Folge der Wanderung verschiedener Pflanzen vor- gegangen sind; endlich Prof, Godron zu Nancy, welcher in seiner 1853 herausgekommenen „Florula juvenalis“ sick ans- führlich über die Veränderungen ausspricht, welche die Ve- getation Frankreichs in Folge der theils dnrch physikalische Agentien, theils durch den Einfluss der Thiere und des Men- schen bewirkten Einwanderung fremder Pflanzen erfahren hat. Dankenswerthe Beiträge finden sich auch in den Schriften von A. v. Humboldt, Ritter, Link, Schouw, Meyen, R. Brown, Ermann, Lyell, St Hilaire, Unger, Grisebach u. a,, ja selbst Linne hat bereits einige auf die Zeitgeschichte der Pflanzen bezügliche Notizen gegeben?). 1) Vgl. auch Zeyss, Versuch einer Geschichte der Pfanzen- wanderung. 1. Stück. Im Osterprogramm 1855 des Realgymua- siums zu Gotha. Eine auf sehr sorgfältige Studien berukende . Arbeit, welche wichtige Beiträge zur Zeitgeschiohte der Pflan- zen zu liefern verspricht. - 07 Die bisherigen Untersuchungen beziehen sich, wie aus dem so eben Gesagten erhellt, vorzugsweise auf Europa. Und dennoch ist es nicht möglich, eine Geschichte der Ve- getation Europa’s seit dem Beginne der gegenwärtigen geolo- gischen Periode oder auch nur während der historischen Zeit zu geben, da mit Ausnahme der vorhin genannten Länder noch kein Theil nuseres Continents ähnlichen Untersuchungen unterworfen worden ist. Erst dann, wenn alle Florengebiete Europa’s hinsichtlich der Veränderungen, welche ihre gegen- wärtige Vegetation erlitten hat, gründlich untersucht sein wer- den, dürfte es möglich sein, an eine Geschichte der jetzi- gen Vegetation Kuropa’s zu denken. Eben deshalb ist es sehr wünschenswerth, dass recht viele Beiträge geliefert wer- den mögen, um nach und nach dieses grosse Werk zu Stande zu bringen. Einen solchen Beitrag, wenn auch nur einen sehr unbedeutenden, zu geben, möge auch mir in dieser öf- fentlichen Vorlesung gestattet sein, welche die Uebernahme des mir von einer hohen Staatsregierung huldvoll übertrage- nen Lehramts an hiesiger Universität von mir fordert. Und zwar erlaube ich mir, die Aufmerksamkeit der hochgeehrten Anwesenden auf kurze Zeit nach jenem fernen Westen Euro- pa’s hinzulenken, Jen zu wiederholten Malen und Jahre laug su durchforschen mir vergönnt war, nämlich nach der pyre- wäischen Halbinsel. Denn wenn irgend ein Land Enropa’s sich zu historischen Untersuchungen über seine gegenwärtige Vegetation, wie zu pflansengeographischen Forschungen über- haupt eignet, so ist es jenes. Die Beschränktheit der air gestatteten Zeit erlaubt mir leider nicht, mich irgend in spe- eielle Untersuchungen einzulassen, oder auch zur alle Agen- tien einigermassen genügend zu beleuchten, welche umwan- deind und verändernd auf die Vegetation Spaniens und Por- tugale seit dem Beginne der gegenwärtigen geologischen 678 Periode eingewirkt haben mögen, Solche Untersuchungen würden auch meine bis jetzt gemachten Studien und das mir gegenwärtig zu Gebote stehende Material noch keineswegs erlauben. Ich will mich daher in dieser Vorlesung blos darauf beschränken, in flüchtigen Umrissen eine Skizze von den Veränderungen zu entwerfen, welche die Zusammensetzung und die Physiognomie der Vegetation Spaniens und Por- tugals durch den Einfluss des Menschen erlitten har’, und zwar blos während des Mittelalters und der neueren Zeit. Die neueren Untersuchungen der Vegetation Spaniens nnd Portugals haben ergeben, dass dieselhe zum grossen Theil ans einem bunten Gemenge von Pflauzen der verschiedensten Länder und Zonen besteht. Gleichwie die spanische Nation der Hauptsache nach ein Mischlingsvolk ist, hervorgegangen aus der theilweisen Verschmelzung der zahlreichen Völker- schaften, welche während des Alterthums und des Mittelalters abwechselnd im Besitz der iberischen Halbinsel waren, ebenso ist auch die Vegetation dieses Landes aus der Vermengung einer ursprünglich vorhandenen oder einheimischen Flora wit zahlreichen eingewanderten Fremelingen entstanden, und trägt deshalb hier und da einen wahrhaft abenteuerlichen Charak- ter. Denn ausser einer grossen Anzahl von der Halbinsel eigenthümlichen oder endemischen Pflanzen und einer noch grösseren Menge von Pflanzen, welche der gesammten Me- diterranregion oder dem grossen Becken des mittelländischen Meeres gemeinschaftlich angehören, finden sich in der spon- tanen Vegetation Spaniens nnd Portugals höchst zahlreiche Repräsentanten der Floren von Nord- und Mitteleuropa, von Nordafrika und des Orients, In geringerer Zahl sind Pflan- zen beigemengt, deren eigentliche Heimath Grossbritannien, 679 die Azoren #) und canarischen Inseln 2), Aegypten 3), Ara- bien®), Persien und die Umgebungen des Kaukasus und des Kaspisees®) sind. Ja selbst die fernen Steppen Centralasiens®), die wunderreiche Pfianzenwelt Südafrika’s, die Urwälder Nord- amerika’s und die sonnendurchglühten Tropengegenden der alten und neuen Welt haben einzelne und zum Theil höchst 1) 2.B. Myrica Faya Ait,, wächst an Bächen der Serra de Mon- chique in Algarve in Menge. 2) 2. B. Aizoon canariense L., in der „Marisma‘* bei Sevilla; Notoceras canariensis B.Br., im südöstlichen Litorale an ein- zelnen Stellen häufig; Zygophylium album L., im Ehbrodelta; Davallia canariensis Sm., wächst in grösster Menge auf Bäu- men, namentlich Korkeichen, in den herrlichen Laubwäldern au der Mcerenge von Gibraltar, findet sich auch in Portugal und dem südlichen Galicien. 3) Z. B. Colocasia antiguorum Schott, an schattigen, kräuter- reichen Stellen in warmen Gebirgsthälern bei Malaga und bei Monchique in Algarve; Malva negyptia L., auf dürrem Thon- und Mergelhoden im Litorale von Murcia und bei Madrid; Astragalus cruciatus Lk., am Kap St, Vincent, in Murcia und Ostgranada; Microrrkynchus nudicaulis Less., in Murcia und 'Ostgranada ; Halostachys perfoliata Mog., im Litorale von Nie- derandalusien ; Carozylon erticulatumMog., in den Steppen von Südvalencia, Murcia, Granada und Jaen häufig, u. a. m. 4) Z.B. Prenanthes spinosa Forsk., an einzelnen Stellen im süd- östlichen Litorale; Anabasis articulata Moq., amCabo de Gata; Lobularia libyca Webb, am Cabo de Gata und hei Puerto de St. Maria; Amberboa Lippii DC., bei Almeria, u. a. m. 5) Z.B. Eurotia ceratoides U. A. Mey., in den Steppen von Gna- dix an einzelnen Stellen häufig; Echinospermum patulum Lehm., auf Aeckern bei Murcia in Ostgranada, u. 4. ID. 6) Z. B. Kalidium foliatum Mog., welches am südöstlichen Lito- rale von Granada vorkommen soll. auffallende Beiträge zu dieser seltsamen Vegetation geliefert?). Dass diese fremdartigen Beimengungen »icht ursprünglich in der Vegetation der iberischen Halbinsel vorhanden gewesen sein können, sondern auf die eine oder die andere Art dahin gebracht worden sein müssen, bedarf keiner Erwähnung. Je- doch ist hierbei zu bemerken, dass nieht alle jene Beimen- gungen wirklich fremdartige genannt werden können. Dies gilt ganz besonders von den nord- und mitteleuropäischen Pflanzen, welche vorzugsweise den Norden der Halbinsel be- wohnen, indem dort die klimatischen Verhältnisse denjenigen von Mittel- und Nord-Europa so ausserordentlich ähnlich sind, dass die Vegetation nolhwendig nicht nur denselben Cha- rakter besitzen, sondern zum grossen Theil auch aus den- selben Pflanzenarten bestehen muss, wie in Mittel- nnd Nord- Europa. In der That bietet die Vegetation Cantabriens, Asturiens und des nördlichen Galiciens, im Grossen und Gan- zen betrachtet, nur geringe Abweichungen von der Vegetation des mittleren und südlichen Deutschlands dar, weshalb mei- ner Ansicht nach jene Provinzen Spaniens in pflanzengeogra- phischer Hinsicht wicht zu Süd-, sondern zu Mittel- Europa gerechnet werden müssen, Aber auch die nordafrikanischen Pflanzen, welche im Süden der Halbinsel in so grosser Menge auftreten, sind schwerlich alle aus Afrika herübergekommen, obwohl die geringe Breite des mittelländischen Meeres zwischen Spanien und Afrika die Annahme, dass die Saamen jener Pflanzen durch den Wind nach Spanien herübergebracht wor- den wären, durchaus nicht unzulässig erscheinen lässt. Aber viele der sogenannten nordafrikanischen Pflanzen des südlichen Spaniens treten daselbst in ebenso grosser Menge auf, wie in dem gegenüberliegenden Litorale Afrika’s, so dass es bei #) 8, weiter unten, os denselben rein unmöglich ist, zu entscheiden, ob Nordafrika oder Südspanien ihre eigentliche Heimath sei. Ja an den bei- den Ufern der Meerenge von Gibraltar ist die Vegetation fast ganz aus denselben Pflanzen zusammengesetzt, und die weni- gen Forschungen , welche in Marocco hisher zu machen mög- lich gewesen ist, haben bereits ergeben, dass die nordafrika- nische Vegetation bis an den Atlas den südspanischen Cha- rakter wenig verändert. Nun ist ja durch geologische Uater- suchungen längst erwiesen, dass die Strasse von Gibraltar nicht ursprünglich vorhanden war, sondern dass sie das Pro- duet einer Erdrevolution ist, welche die Zersprengung des Isthmns bewirkte, der einst die Halbinsel mit Afrika verband, denn sowohl die Gesteine, als die Schichtung derselben sind an beiden Ufern der Meeresge vollkommen identisch Das dieses grossartige Naturereigniss erst in der gegenwärtigen geologischen Periode, freilich lange vor der historischen Zeif, stattgefunden habe, dafür scheint mir ausser andern auch die hellenische Mythe zu sprechen, nach welcher Herkules die beiden Continente aus einander riss, um sich den Weg nach dem Lande der Hesperiden zu bahnen und jenen die goldenen Aepfel zu rauben. Hat aber jenes Naturereigniss erst in der gegenwärtigen Periode stattgefunden, dann erklärt sich die Uebereinstimmung zwischen der Vegetation Nordafrika’s und derjenigen des südlichen Spaniens von selbst. Anders verhält es sich mit den nordafrikanischen und südspanischen Pflanzen, welche im Centrum der Halbinsel, 2 B. um Madrid, Aranjuez, Toledo, in der ganzen Mancha und selbst noch in Altcastilien um Valladolid »), gefunden wer- 4) Dergleichen Pflanzen sind 2. B. Ciypeola eriscarpa Cav., in Ostgranada nud hei Aranjuez; Althaea longiflora Boiss. Beut., in Algerien (wahrscheinlich auch in Granada) und bei Aranjuez; den, und deren Auftreten daselbst um so auffallender ist, als dieselben sich in den zwischen dem Centrum und dem Süden der Halbinsel gelegenen Länderstrecken nicht vorfinden, selbst da nicht, wo die entsprechenden klimatischen und Bodenver- hältnisse vorhanden sind. Das sporadische Vorkommen die- ser Pflanzen im Centrum Spaniens ist eine zu auffallende Er- 'scheinung,, als dass man dabei nicht sofort an eine mecha- nische Einschleppung denken sollte. Eine solche hat auch unläugbar stattgefunden und findet noch gegenwärtig alljähr- lich statt, nämlich durch die regelmässig wiederkehrenden Wanderungen der Merinoschafe. Ich darf wohl als be- kannt voraussetzen, dass die einst so berühmten Merino’s nie- mals in Ställe kommen, sondern fortwährend unter freiem Hinmel sind, indem sie von einem Weideplatze nach dem au- dern ziehen, weshalb sie auch in Spanien „ovejas trashuman- tes“, d.h. Wanderschafe, im Gegensatze zu den „ovejas do- mesticas“ oder Hansschafen, genannt werden. Den Früh- ling bringen diese Schafe in den Ebenen ihrer Heimath zu, welche Leon, Altcastilien, Navarra, Südaragenien und Nie- derandalusien ist, den Sommer anf den kräuterreichen Matten der Hochgebirge der cantabrischen und iberischen Kette, des kastilianischen Scheidegebirges, auf den über 4000‘ em- porragenden Platean’s von Soria und Molina de Aragen am Ostrande des centralspanischen Tafellandes, in dem weitrer- Maiva aegyptia L. (s. oben), bei Madrid; Malcolmia africana A. Br., in Nordafrika, Murcia und Granada einheimisch, bei Ciempozuelos, Tarrancon und Valladolid; Cephaluria syriaca Schr., im Orient, Südspanien und bei Madrid unter der Saat; Unopordon nervosum Boiss., in Granada und im ganzen Cen- traum Neucastiliens; Lyeium afrum L., in Nordafrika und bei Aranjuez; Carozylon articulatum Moqu., in Maurcis und Gra- nada und bei Aranjuez, u, 3. w. u. "zweigten Gebirgslande der Serrania de Cuenca, auf den Wei- den der Sierra Morena und auf den Platean’s und in den Ge- birgen der Terrasse von Granada. Im Herbst treten die Hir- ten, ein ächtes Nomadenvolk, die Wanderung nach den Win- terquartieren an, welche für die Schafheerden des nördlichen Spaniens, Navarra’s und Aragoniens die weiten, entvölkerien, aber kräuterreichen Ebenen des südlichen oder niederen Esire- madura’s, für die Heerden Andalusiens die Ebenen des unteren Guadalquivirbassins sind. Im ersten Frühlinge kehren alle Merino’s aus den Winterquartieren in ihre Heimath zurück, Da die Merino’s dann mit ungemein langer Wolle begabt sind, indem die Wollschur stets im Mai vorgenommen wird, so ist es ganz natürlich, dass in der Wolle dieser Thiere die Früchte und Samen vieler Pflanzen derjenigen Gegenden, durch wel- che die Heerden ziehen, hängen bleiben und anf diese Weise über weite Länderstrecken forigeführt und verstreut werden müssen. Dies wird namentlich mit solchen Früchten und Sa- men der Fall sein, welche mit Stachein, Widerhaken, mit Haarbüscheln und Federkronen versehen sind, wie die Früchte der meisten Compositen und Dipsaceen, die Früchte vieler Doldengewächse und Salsolaceen, die Samen von Tamarir, Salix, Epilobium u. a, Ich selbst habe mehr als einmal Gelegenheit gehabt, mich zu überzeugen, welche Menge von Früchten, Samen und Pflanzentheilen aller Art die Merino’s mit sich herumschleppen. Dass dergleichen’ Samen und Früchte nur an solchen Stellen zn keimen vermögen, wo sie einen ihnen zusagenden Boden und ein entsprechendes Klima £nden, und nicht etwa überall, wo sie von den Schafen verstreut werden, versteht sich von selbst, Eine genauere Untersuchung der Vertheilungsweise jener südspanischen, „nordafrikanischen und anderen fremden Pfanzen im Centrum der Halbinsel wird jedenfalls ergeben, dass eine grosse Menge jener Pflanzen durch die Merino’s dahin gebracht worden ist. Diese Unter- suchung dürfte sehr leicht sein, da die Wanderungen der Me- rino’s seit Jahrhunderten auf denselben Wegen geschehen und auch ihre Weideplätze immer dieselben bleiben, indem Beides durch uralte Gesetze, den sogenannten Codigo de Ja mesta, bestimmt und geregelt is, Wenn man bedenkt, dass zur Bläthezeit der spanischen Schafzucht, d. h. in der zweiten Hälfte des 16, Jahrhunderts, die Zahl der Merino’s auf 30 Millionen Stück veranschlagt wurde, dass dieselbe noch im J. 1851, laut offiziellen Berichten, 7 Millionen betrug, und dass eine jede „eabana“ oder Weideheerde aus 10,000 Stück besteht, so wird man leicht begreifen, dass durch solche un- gehenre Massen langhaarigen Wollviehs zahllese Samenkörner und Früchte mit forigenommen werden müssen. Dass die rohe Schafwolle ein Hauptvehikel der Pflanzenwanderung ist, dafür liefert die oben erwähnte Schrift von Godron, die „Flornla juvenalis“, den schlagendsten Beweis, indem daselbst wicht weniger als 387 fremde Pflanzenarten aufgeführt wer- den, welche mit der theils aus Spanien, theils ans Algerien, theils aus dem Orient, theils aus Amerika alljährlich im Port juvenal bei Montpellier eingeführten und dort gewaschenen rohen Schafwolie nach Frankreich verschleppt worden sind, und welche sich in den für die Entwickelang südlicher Pflan- zen ungemein günstig gelegenen Umgebungen jenes kleinen Hafens angesiedelt und zum Theil eingebürgert haben. Die Samen vieler südspanischen Pflanzen dürften auch durch Vö- gel nach dem Centrum der Halbinset gebracht worden sein). PD Auf diese Weise dürfte z. B. Isoetes Hystrix Dur. aus dem Süden der Halbinsel, wo diese merkwürdige Lycopodiacee an vielen Stellen gefunden worden ist, nach Centraispanien, wo sie Joh. Lange im J. 1852 auf Wiesen bei Gugdarrama ont- Woher aber kommen die zahlreichen Pflanzen des Orients, welche sich in der Vegetation Südspaniens finden, sowie die südwest - asiatischen, arabischen und ägyptischen Gewächse, die namentlich in den Steppen von Murcia und Ostgranada und dort zum Theil massenhaft gefanden werden? — Anzu- nehmen, dass die Samen oder Früchte dieser Pflanzen durch den Wind nach Spanien gebracht worden seien, ist unzuläs- sig, da einestheils die Entfernungen zu bedentend sind, an- derntheils die meisten jener Pflanzen in den zwischen Spanien und ihrer Heimath liegenden Ländera nicht gefenden werden. Das Vorkommen mancher orientalischen und innerasiatischen Pflanze, z. B. persischer und kaukasischer Alpenpfanzen auf den Hochgebirgen von Granada), ist in der That räthselhaft, deckte, gekommen sein. Der Entdecker dieser Art, Durieu, erzählt nämlich, dass die knollenartigen Sporenkapseln dieser Pflauze in Algerien von manchen Vögeln hegierig gefressen wärden. Vgl. Cosson, Notes sur pl. erit. p. 71. Auch die Beeren von Lycium afrum mögen zuerst Vögel nach Neucasti- lien gebracht haben. 1) Dahin gehören unter andern Erigeron frigidum Boiss,, welche in der Schneeregion der Sierra Nevada und (nach Kotschy) in den Gehirgen des alidwestlichen Persiens in entsprechenden Höhen wächst; Geum heterocarpum Boiss., in der Alpenregion der granadinischen und kfeinasiatischen Gebirge; Callipeltis Cu- eullaria DC., in der Berg- uud subalpinen Region Kleinasiens, Syriens , Persiens und Arabiens einheimisch, neuerdings in den entsprechenden Regionen von Granade und Murcia an vielen Punkten auf Fingsand (auch unter der Saat!) gefunden; Scu- tellaria orientalis L., in der Alpenregion von Kleinasien, Sy- rien, Persien, Indien und Sibirien einheimisch, und auch auf den Mochgebirgen von Ostgranada (Sierra de Gador, Ia Sagra); Hohenakeria bupieurifolia F. et M., in der Bergregion von Cacausien, Algerien und Osigranada; Saponaria giutinosaM.B., 686 und gehört zu den auffallendsten pflanzengeographischen Er- scheinungen. Sehr viele orientalische Pflanzen dagegen dürf- ten durch die Araber nach Spanien gekommen sein. Dies scheint mir z. B, bei den aus dem Orient stammenden Un- kräutern, welche gegenwärtig im südlichen Spanien nnd Por- tügal unter der Saat gefunden werden‘), ausser allem Zwei- fel, denn es ist historisch nachgewiesen, dass mehrere der sehr zahlreichen Weizeusorten, welche in der südlichen Hälfte der Halbinsel angehant werden, zuerst dureh die Araber da- hin gebracht worden sind, und tausend Beobachtungen haben gelehrt, dass mit dem Getreide fremder Länder auch die Un- kräuter derselben nach anderen Ländern verpflanzt werden ?). Die Eroberung der Halbinsel durch die Araber zu An- fange des 8. Jahrhunderts muss daher als ein Hauptmoment in der Geschichte der Vegetation dieses Landes betrachtet werden. Sie verdient dies um so mehr, als während der arabischen Herrschaft nicht allein die Zusammensetzung der im Kaukasus und Orient einheimisch, neuerdings auf der Sierra de Baza in Ostgranada gefunden, u. 8. w. 1) 2. B. Conringia orientalis Andr,, Lepidium sativum L., Ge- ridells Nigelastrum L., Scandix pinnatifida Vent., Cepkalaria syriaca Schr., Echinospermum patulum Lehm., Lyecopsis orien- talis L.,.u. 3, w. 2) Vgl. Godron, Fiorula juvenalis. Introduction, sowie Zeyss 2.2. O. Finleitung. Auf diese Weise können selbst Berg - und Alpenpfanzen (z. B. die oben genannte Callipeltis Cucullarie) aus dem Orient nach Südspanien gekommen sein. Am süd- abhange der Sierra Nevada z, 8. wird noch jetzt Roggen in Höhen von 7000‘ und darüber gebaut, und die Weizenkultar geht auf beiden Seiten jenes Gebirges bis nahe an 6000. Zur Zeit der Meuren dürfte diese Bergkultur viel weiter in Granada verbreitet gewesen sein, als gegenwärtig. un... 687 spontanen Vegetation durch Einschleppung von Pflanzen des Orients vielfach abgeändert, sondern auch Kultargewächse nach Spanien gebracht und daselbst acclimatisirt wurden, welche den Charakter der Landschaft in hohem Grade umgestalteten. Dahin gehören z. B. das Zuckerrohr und die Baumwolle, welche zur Zeit der Mauren in ganz Südspanien sehr häufig angebaut wurden, und noch jetzt um Motril und anderwärts im Litorale von Granada in ziemlich grossem Massstabe kul- tivirt werden, vor allen aber die Dattelpalme. Von der Einfüh- rung dieses stolzen Gewächses, welches gegenwärtig eine der Hanptzierden der südspanischen Landschaften bildet, und dort hin und wieder halb verwildert angetroffen wird, weiss ınan sogar das Jahr. Der gelehrte spanische Historiker Conde, oder richtiger der arabische Geschichtsschreiber Abu Me- ruan-Ben-Hayan, dessen Geschichtswerk über die Dy- nastie der Ommayaden Conde nach seinem eigenen Zeug- nisse in seiner trefflichen „Geschichte der arabischen Herr- schaft in Spanien“ bei der Schilderung jener Periode zu Grunde gelegt hat, erzählt nämlich Folgendes!): „Im J. 139 der Hedschra (756 nach Christo) befahl der Emir Abderrhaman-Ben-Moawia die Rusaa — einen Bezirk des damaligen Cordora — anzubauen und legte da- selbst einen sehr schönen Garten an. Er erbaute in dem- selben einen Thurm, der ihn ganz beherrschte und wunder- bar schöne Aussichten hatte, und in diesen Garten pflanzte er eine Palme, welche damals die einzige war, und von ihr stammen alle anderen ab, die es jetzt in Spanien giebt. Man erzählt, dass von dem Thurme aus der Emir Abderrhaman jene Palme zu betrachten pflegte, welche seine Schwermuth 1) Historia de la dominacion de los Arabes en Eapasa. Segunda parte, Cap, IX. 688 eher vermehrte, als milderte, wegen der Erinnerungen au seine Heimath (Damascns), die sie erweckte, und bei einer solchen Gelegenheit mag er seine berühmten Verse '„an die Palme“ gedichtet haben, die jetzt (nämlich zur Zeit des ara- bischen Geschichtsschreibers) in aller Munde sind‘). 1) Dier liehliche Gedicht, welches Conde in spanischer Veher- setzung mittheilt, und das als eines der ältesten Denkmäler ara- bischer Poesie in Spanien eine literarhistorische Wichtigkeit hat, wöge hier in deutscher Uehersetzung einen Platz finden. Es lautet: „Du desgleichen, stolze Palme Bist in diesem Land ein Fremdling, Deine schönen Ziweige küssen Jetzt Algarbiens süsse Lüfte. Wohl stehst Du auf reichem Boden Und zum Himmel strebt Deine Krone, Bitt’re Thränen würd’st Du weinen, Könntest Du wie ich empfinden. Du fühlst nicht des Schicksals Wechsel, Den mein Unstern mir bereitet, Ich vergeh’ in Schmerz und Jammer, Fast erstickt von Thränenfluthen, Ach, mit meinen Thränen netzt’ ich Einst des Euphrats Uferpalmen, Doch die Palmen und der KEuphrat, Sie vergassen meiner Qualen, Als des Schicksals harte Schläge Und der Abassiden Tücke Meines Herzens süsse Pfänder Ewig mich zu meiden zwangen. Dich , Du Glückliche, erinnert Nichts an meine liebe Heimath, Doch ick Artter, ich vermag nicht Meinen Thränen zu gebieten.‘ Pre FE “= Mir ist in der’That nicht bekannt, dass die alten Schrift- steller Palmen in Spanien erwähnten. Plinius wenigstens, welcher der Dattelpalme grosse Aufmerksamkeit geschenkt hat, und unter andern auch die Palmen Italiens schildert mit der Bemerkung, dass sie dort keine essharen Früchte her- vorbrächten, sagt kein Wort her das Vorkommen der Dattel- palme in Spanien, obwohl er die Naturerzeugnisse dieses Lau- des, z. B. die essbaren Eicheln, ziemlich ausführlich be- schreibt. Anch würden die arabischen Geschichtsschreiber bei der ausserordeatlichen Verehrung, welche die Araber der Dattelpalme zollen, gewiss der Palmen Spaniens schon vor Abderrhamans Zeit gedacht haben, hätten die Araber diesen Baum bei ihrer Ankunft in Spanien bereits vorgefunden, So bezeichnet also die Regierung jenes grossen Fürsten, wie sie in der Cnlturgeschichte als der Anfang der glänzenden, für Wissenschaft und Kunst so ausserordentlich thätigen Ommay- adendynastie Epoche macht, auch in der Geschichte der Ve- getation Spaniens und Portugals einen wichtigen Abschnitt. Die stolze Palme Abderrhamans, die in den maurischen und spanischen Dichtungen des Mittelalters oft erwähnt wird, ist längst dahin, aber uoch jetzt legen Tausende und aber Tan- sende ihrer Enkel ein stummes Zengniss ab von den Segnnn- gen, welehe jener weise nnd gerechte Fürst des Orients dem unglücklichen, dnrch bintige Bürgerkriege zerrissenen Spanien brachte! — Es sei mir hier vergönnt, einige Worte über die Verbrei- inng der Dattelpalme auf der Halbinsel einzuschalten. Im Andalusien, von wo dem arabischen Schrifisteller zufolge die Verbreitang ausgegangen ist, findet sich diese Palme im Ganzen ziemlich selten, am hänägsten noch um Sevilla und an deu Gestaden der Bai von Cadiz, wie überhaupt in Niederanda- Insieu, In Hochandalusien (Granada nnd Jnen) ist nie, mit Wr Bd. 65 Ken, 44 690 Ausnahme des südöstlichen Theiles (der Gegend von Almeria, wo sie inMenge und truppweise erscheint), selten, und steigt nicht leicht über 1000 Fuss über den Spiegel des Meeres empor. Doch stehen in der Stadt Granada noch einige Pal- men, in 2000 Fnss abs. Höhe. Ungleich häufiger erscheint die Dattelpalme in Murcia und Valencia, besonders im süd- lichsten Theile der zuletzt genannten Provinz. Hier giebt es keinen Kloster-, ja fast keinen Banergarten, der nicht mit Palmen geschmückt wäre; ja die Stadt Elche liegt in einem förmlichen, allerdings angepflanzten Palmenwalde von nahe an 70000 Stämmen. Kleinere Palmenwäldchen finden sich in grosser Anzahl in den Umgebungen der reizend an beiden Ufern des Segura gelegenen, ächt manrischen Stadt Orihaela. Nerdwärts geht die Palme in Andalusien, Murcia und Valen- eis nicht weiter als bis an den Fuss der Gebirge, welche den Süd- und Südostabhang des centralen Tafellandes be- deeken, im östlichen Litorale bis in die Gegend von Tarra- gona. Wie weit sie im westlichen Litorale nach Norden hin- aufsteigt, ist mir nicht genau bekannt; doch scheint sie nicht über Lissabon hinauszugehen, Jenseits dieser Grenzen kommt die Datielpalme nicht vor, mit Ausnahme zweier Stellen. Bei dem Fiecken Oropesa nämlich, auf der Grenze zwischen Nencastilien und Estremadura, steht in einem Klostergarten eine ungemein schöne und grosse Palme —- mitten anf dem eentralen Tafellande, in einer absointen Höhe von 1800 Fuss. and in Oviedo bemerkie Durieu mit nicht geringem Er- staunen mehrere hohe Palmen in einem Garten, Diese‘ Facta beweisen, dass die Acelimatisation dieses nützlichen Baumes anch im Innern und im Norden der Halbinsel möglich wäre. Durch die Araber ist wahrscheinlich auch der Johannisbrod- baum (Geratonia Siligua L.), der jetzt im Süden der Halb- insel, besonders in Valencia und Algarve im” grössten Manss- un An 69 stabe gebaut wird, und in den Gebirgen dieser Provinzen völlig verwildert vorkommt (namentlich in Algarve, wo die Vorherge der Serra oder des algarbischen Scheidege- birges zum Theil fast ganz von verwilderten Johannisbrod- bänmen bedeckt sind), zuerst nach Spanien aus dem Orient gebracht worden, wie schon sein arabischer Name „algar- robo“, den er in Spanien und Portugal führt, andeutet. Die- ser schönbelaahte Baum ist gegenwärtig eine charakteristische Pflanzenform der valencianischen and algarvischen Landschaf- ten, und von wesenilichem Einfluss auf deren Physiognomie. Ein-zweites historisches Ereigniss, welches in der Ge- schichte der Vegetation Spaniens und Portugals Epoche ge- macht hat, ist die Entdeckung des Vorgebirges der guten Hoffnung und die in Folge davon eingetretene Colonisation Südafrika’s durch die Portugiesen, Holländer und Engländer. Seit der Zeit des Infanten Heinrich des Seefahrers war Por- tngal die erste Seemacht des damaligen Europa. Die kühnen Entdeekungsreisen der portugiesischen Seehelden erwarben diesem kleinen Lande die ausgebreitetsten Handelsverbindon- gen und reiche Kolonieen in den fernsten Gegenden der da- mals bekannten Welt. Von allen Seiten strömten die wun- derbaren Naturerzeugnisse der nenentdeckten Länder nach dem Mutterlande, darunter auch viele Pflanzen, Samen und Früchte. So konnte es nicht fehlen, dass nachdem Bartolomeo Diaz im J. 1486 die Südspitze Afrika’s erreicht und 11 Jahre spä- ter der grosse Vasco de Gama den Weg um dieselbe her- rum nach Ostindien gefunden hatte und in Folge davon das Kap die Station der Ostindienfahrer geworden war, — dass dann auch Pflanzen Südafrika’s nach Spanien und Portugal gelan- gen mussten. Hier fanden dieselben im südlichen Litorale der Halbinsel ein dem Kaplande so entsprechendes Klima, dass mehrere derselben sich schnell acclimatisirten und nach und 44* 692 nach förmlich einbürgerten. Ich habe an einem andern Orte!) nachgewiesen, dass die Temperaturverhältaisse Gi- braliars und Malaga’s mit denen der Kapstadt fast völlig übereinstimmen. Was Wunder daher, dass Kappflanzen sich im südlichen Litorale der Halbinsel angesiedelt haben? So findet sich die schöne Oxalis cernua Thbg. auf fettem Bo- dem in den Umgebungen von Sevilla, Huelva und Ayamonte an der Mündung des Guadiana sehr häufig, und vereinzelt kommt sie auch an den Ufern der Bai von Cadiz und um Gibraltar vor. Eine andere eingebürgerte Kappflauze ist Arctotis acaulis L., welche in den sandigen Niederungen bei Setnval an der Westküste von Portugal grosse Flächen be- deckt. Längs des Litorale von Granada sieht man in den Dörfern sehr häufig üppige Büschel cap’scher Mesembrian- thema von den Dächeru und von alten Mauern herabhäugen, und auf dem Isthmus von Cadiz bildet das prachtvolle Pelar- gonium zonale W. einen Haupibestandtheil fast aller Hecken. Ausserdem verdankt dem Kap das südliche Spanien zwei Praehtpflanzen, welche einzelnen Steilen der Südost- und Südküste eine eigenthümliche Physiognomie verleihen. Es sind dies zwei Arten der schönen Gattung Aloe, nämlich A. perfoliata L, uud A. arborescens Mill. Erstere, eine stammlose Art mit hellroihen Blüthenähren, welche im Mai und Juni blüht, findet sich meist vereinzelt längst des sül- östlichen Litorale, ven Valencia au; nur in der fast ganz afrikanischen Gegend von Alicante soll sie frappweise vor- kommen. Die zweite, ungleich schönere Art, deren blaugrüne Blätterbüschel sich auf gekrümmten, armsdicken Stämmchen 1— 4° hoch über den Boden erheben, und deren prachtvoll scharlachrothe Blumen in dichten, 1-- % langen Achren bei- *) Die Strand- und Steppengebiete der iherischen Halbinsel. 5. 16. mm en sammenstehen, bildet gegenwärtig die grösste Zierde des Fel- sens von Gibraltar, indem sie dort in Tausenden von Exem- plaren aus den Felsspalten des West- und Südabbanges her- vorwächst, und auch die Geröllehaufen, ja selbst die Böschun- gen der Festungswälle gruppenweise bedeckt. Wahrschein- lich ist dieses stolze Gewächs zuerst durch die Engländer uach Gibraltar gebracht worden, denn man findet es auch in den öffentlichen Parkanlagen und in den Gärten der englischen Kaufleute nnd Offiziere angepflanzt. Sei dem, wie ihm wolle, so viel steht feat; dass ‘seit der Acclimatisation dieser Pllanze der Gihraltarfelsen eine ganz andere botanische und land- sehaftliche Physioguomie erhalten hat. Wie gauz anders mag jener merkwürdige Berg zu der Zeit ausgesehen haben, als Tarik seine begeisterten Kriegerschaaren daselbst landete! Dieser eigenthümliche, dem Kap erborgte Schmuck des Gi- braltarfelsens macht einen um so gewaltigeren Eindruck, als die Blüthezeit jener Alo& mitten in den Winter, nämlich in den December und Januar fäll, An einem schönen Winterabende, wenn die untergehende Sonne die eisigen Zinnen des duflig- blanen Atlas mit purpurnem Schein übergiesst, wenn die brenuendroihen Blüthenähren der Aloö, wo sie von dem far- bigen Strahl der Sonne getroffen werden, wie glühende Fackeln an dem grauen Felszacken des phantastisch geform- ten Berges leuchten, und hier und da ein gläubiger Moslem, das Angesicht gen Mekka gewendet, betend auf den Knieen liegt, da glaubt man sich, umgeben von den fremdartigen Pflanzengestalten der Agave und der-Opuutia, fern von den Gestaden Europa’s, in einer andern südlicheren Zone! — Während die Entdeckung und Colonisation Südafrika’s die Vegetation der iberischen Halbinsel nur an einzelnen Punkten der Süd- und Südostküste zu verändern vermochte, hat ein anderes, fast gleichzeitig erfolgendes, aber viel grossartige- 694 res Ereignis gänzlich umgestaltend in die hotanische und landschaftliche Physiognomie nicht allein der Halbinsel, son- dern der gesammten Mediterranregion eingegriffen. Es war dies die Entdeckung von Amerika. Denn in Folge davon gelangte nicht nur eine Menge von krautarligen Pflanzen aus Nord- und Südamerika nach Spanien, sondern auch zwei auf- fallend gestaltete Culturgewächse von ächi tropischer Ferm, nämlich die grosse Alod, Adgave americana L., und die indianische Feige, Opuntia vulgaris Mill. Erstere, von den Spaniern und Portugiesen „Pöta“ genannt, eine Pracht- pflauze des tropischen Nordamerika, wurde wahrscheinlich bald nach der Eroberung Mejico's durch spanische Schiffer nach Spanien gebracht (1561 war sie bereits in Italien ein- geführt1)), und die zweite, deren eigentliche Heimath das ‘Plateau von Mejico zu sein scheint®), mag ungefähr um die- 4 Vgl. v. Martius, Beitrag zur Natur- und Literärgeschichte der Agaveen. München 1855. 2) Manche Botaniker sind der Meinung gewesen, dass die Opuntia ursprünglich in Afrika, wo sie allerdings in ausserordentlich grosser Menge und vollkommen wild gefunden wird, einheimisch und durch die Mauren nach Spanien gebracht worden sei, von wo aus sie sich dann nack Amerika verbreitet habe. Dieser Aunahme steht einestheils das pflauzengeographische Factum entgegen, dass alle übrigen Cacteen nur in Amerika vorkommen, und man bis jetzt ausser der Opuntia noch keine Cactee in scheinbar wildem Zustande in der alten Welt, wo diese Fami- lie durch die cactusartigen, dem tropischen Afrika und den ca- narischen Inseln eigehthümlichen Euphorbien repräsentirt wird, gefunden hat, die Familie der Cacteen also ein unbestrittenes Besitzthum der neuen Welt zu sein scheint. Anderntheils wächst die Opuntia in Mejico und anderwärts in Amerika in mindestens ebenso grosser , wenn nicht iu grösserer Menge, als in Nord- afrika, Ferner wurde, wie es scheint, schon zur Zeit der Er- orberung Mejico’s daselbst der Nopal- oder Cochenlllecactus selbe Zeit nach Spanien gekommen sein. Diese beiden Pflan- zen bilden im südlichen und sitdöstlichen Theile der Halbinsel {Opuntia coccionellifera Mill.), eine der gewöhnlichen indiani- schen Feige sehr verwandte Art, angebaut, denn die mejicani- schen Häuptlinge trugen mit Cochenilleroth gefärhte Mäntel, Auch würden die arabischen Schriftsteller, welche der Natur und den Natorerzeugnissen fremder Länder eine viel grössere Aufmerksamkeit geschenkt haben, als die Schriftsteller irgend einer andern Nation des Mittelalters und des Alterthums, eine so auffällige Pfanzenform, wie die Opuntia, sicher beschrieben haben, wäre sie zur Zeit der Eroberung Nordafrika’s durch die Araber hereits daselhst gewesen, und endlich spricht der ame- - rikanische Name „Tuna“, unter welchem sie zuerst von den spanischen Schriftstellern des 17. Jahrhunderts. in Spanien er- wähnt wird, für ikre amerikanische Abstammung, Gegenwärtig nennt man die Opuntis in Spanien „Higuera chumba“, d. h. .... falsche oder Bastardfeige. Möglich, dass vor dieser eine an- dere in Peru einheimische Art, die Opuntis Tuna Mill, nach Spanien gebracht worden ist, detn diese, welche sich von der gewöhnlichen Opuntia durch ihre sehr langen Stacheln und durch ihre ungeniessbaren, mit einem hlutrothen Safte erfüllten Früchte unterscheidet, findet sich auch hier und da in Opuntiafecken des südlichen Spaniens, besonders aber in Algarve, wo sie sehr häufig ist und noch jetzt „Tuna“* genannt wird, Ebendaselhst benutzt man zu den Hecken auch eine andere Att(?) von Agave, welche sich von der gewöhnlichen 4. americana durch viel dün- nere und gelblichgrün gefärbte Blätter unterscheidet. Nach Afrika wurde dieOpuntie jedenfalls darch die Büchtigen Mauren gebracht, denn es ist bekannt, dass dieselben, als sie aus Spa- nien vertrieben wurden, ausser ihren beweglichen Gütern auch zahlreiche Culturgewächse mitnahmen, nach der den Arabern an- gebarnen Gewohnheit, die Erzeugnisse ibrer Heimath_nach den Gegenden, wo sie sich niederlassen, zu verpflanzen. Bier in Ostafrika, wo das Klima dem ihrer Heimath noch viel mehr ent- sprach, als in Spanien, musste die Opuntia nothwendig sich viel nicht unr fast alle Herken, indem man sie vorzugsweise zur Einfriedigung der Felder benutzt, sondern sind daselbst voll- kommen verwildert. So bedeckt die Opuntia die dürren Fel- senhügel um Almeria fast gänzlich, und um Granada und Meo- tril sieht man im Agust fast alle Hügel mit Gruppen hoch- aufstrebender Blüthenkandelaber der riesigen Agave geziert. Wo diese beiden Gewächse, welche sich von Spanien aus über Nordafrika, Sardinien, Corsiva, Sicilien, Unteritalien und Grie- chenland bis nach Palästina und Syrien verbreitet, und die Iandschaftliche Physiognomie der warmen Region aller dieser Länder gänzlich umgestaltet haben, zur Einfriedigung von Zurkerrohr-, Baumwollen- und Batatenfelder dienen, und neben mit Cassien, Erythrinen und Mimosen geschmückten und von Dattelpalmen, Bananen nnd Bambusrohr überragten Gär- rascher einbürgeru und schneller verbreiten , wie im Süden der Halbiusel. Jedenfalls wurde sie von hier aus durch die all- jährlich statthabenden Pilgerfahrten nach Mekka allmählig bis nach Aegypten, Syrien und Palästina verbreitet, wo sie noch jetzt ziemlich spärlich vorzukommen scheint, während sie durch den Handel der Spanier nach Corsika, Sardinien, Sicilien, Ia- iien und Griechenland verbreitet wurde. Vgl. die Untersachun- sen von Steinheil über die Heimatk der Opuntia , in Bois- sier’s Voyage botanique dans le midi de l’Espagne. Narration de voyäge, p.25. Ausser den beiden Opuntien dürften im Süden der Halbinsel hier und da auch andere Cacteen verwildert sein. So fand ich eine alte Mauer bei Faro in Algarve mit einem förmlichen Teppich von Cereus Rageltifornis Mil. bekleidet. in Gärten bei Malaga habe ich wiederholt einen säulenförmige Cereus angepflanzt gesehen, dessen schlauke Stämme ein gros- ses Stück über die Gartenmauer emporragten. Jedenfalls sind die klimatischen Verhältnisse im ‚südlichen Litorale von Granada zer Coltur der Cacteen im freien Lande ausserordentlitk ge- eignet. on ten wachsen, wie es in der reizenden Vega von Motril, an der Südküste von Granada, der Fall ist, da besitzt die Land- schaft einen halb tropischen Charakter. Ob der in ganz Süd- spanien, wie überhaupt im südlichsten Europa verwilderte, meist strauchartig aufiretende, in den Hecken um Malaga je- doch als stattlicher Baum erscheinende Ricinus communis L., der Wunderbaum unserer Gärten, aus dem tropischen Amerika oder sehen früher aus dem tropischen Asien nach Europa ge- kommen sei, lässt sich bei der Ungewissheit über die eigent- liche Heimath dieser schönen Pilanze nicht entscheiden. „Durch den in Folge der Entdeckung Amerika’s entstandenen Welt- handel der Spanier kam allmählig eine Menge von Pflanzen aus Nord- und Südamerika, sowie aus beiden Indien nach Spanien, und viele derselben haben sich im Laufe der Zeit vollständig daselbst eingebürgert. So wächst in den Thälern .der Westpyrenäen nnd des nordwestlichen Galiciens die nard- amerikanische Phytolacca decandra L. in klafterhohen Bü- schen, in den Strassen fast aller Scestädte des Südens wu- ebert die südamerikauische Sesebiera pinnatifida DO. zwi- schen den Steinen, in den Hecken daselbst trifft man häufig baumartige Sträucher des schönen Solanum bonariense L. aus Boenos-Ayres, um 8. Sebastian kommt Fleusine indica L. aus Ostindien auf Schutt in Menge vor!), in den 'Thälern des westlichen Galiciens ist Paspalum vaginatum Sw., ein Gras aus dem tropischen Amerika, vollkommen einheimisch #eworden2), an mehreren Stellen des Litorale von Granada and Mureia bildet die gelbblühende AloE barbadensis Mill. 3) Nach dem dänischen Botaniker Job. Lange. Vgl. dessen »Nogle Exempler paa Plauters Acclimatisation.‘‘ Kjöbenhavn 1864, ®) Nach Lange a, 2. O. (A. vulgaris DC.) aus Ostindien grosse, rundliche Flecke, ‚und bei Malaga fand ich einst in der Nähe von Fischerhütien eine grosse Strecke der sandigen Strandniedernng mit -üppi- ‚gen Büschen der pernanischen Tagetes glandulifera Schrk. ‚bedeckt. . Einzelne Panzer nordamerikanischen Ursprangs ba- ben sich von Spanien’ans üler ganz Europa verbreitet. Da- hin. gehört z. B. Erigeron canadensis L., welche auch bei uns auf Mauern und, an felasigen Orten in Menge wächstl). 1) Andere in Spanien und Portugal eingebürgerte Pflanzen Ame- rika’s und Ostindiens sind folgende: Potentilla pensylvanica L. aus Nordamerika, auf der Sierra Segura; Oenothera rosea L. aus Mejico, auf behuschten Hügeln bei Barcelona; Ozalis viola- tea L. aus Nordamerika, jetzt ein lästiges Unkraut in den Um- gebungen von Santauder (daher Auch „Yerba mala‘“ genannt; vgl, Lange a. 2.0.); Cyperus zegetus W., aus dem tropischen Amerika, zwischen Bilbao und Portugalete verwildert (nach Lange); Cardiospermum Halicacabum L, in West- und Ost- indien einheimisch, jetzt auf behäutem Boden bei Malaga hier -und da; Lippia nodiflora Rich, ebendaher, jetzt in der Maris- ma bei Sevilla und an den Ufern der Alhufera ‚bei Valencia in Menge wachsend; Cynomorium coccineum L., auf Mauritias und in beiden Indien zu Hause, jetzt ia Murcia an einzelnen Stellen . ziemlich häufig, und sporadisch noch in Catalonien,; Alternau- thera achyrantha BR. Br., aus dem tropischen Südamerika und aus Westindien, wuchert jetzt zwischen den Steinen in den Gassen von Puerto de Santa Maria md Cadiz; Chenopodiun ambrosioides L. aus Südamerika, in allen. Küstengegenden der Halbinsel gemein; Roubieos multifida Moqu. ans Südamerika, in Madrid in der Nachbarschaft des botanischen Gartens verwil- dert; Dafura Tatula L. aus Südamerika, auf Schutt im Süden der Halbinsel nicht selten, u. a. Aus Ostiudien haben sich un- ter andern eingebürgert: Datura ferosL., in Murcia auf Schutt hier und da; Coix Lacryma L., auf bebautem Boden in der Ge- gend von Malaga. Aus Japan: Cucumis Colocyathis L., bei u) Das letzte historische Ereigniss, dessen Folgen den Ve- getationscharakter, wie die landschaftliche Physiognomie wei- ter Läuderstrecken der Halbinsel gänzlich umgestaltet haben, war die Vertreibung der Mauren. Als Philipp Ill. am 4. August und am 23. December 1609 die Deerete unterzeich- nete, welche die unglücklichen Alıkömmlinge der Araber auf immer vom spanischen Boden verdrängten und Spanien fast einer Million fleissiger und friedlicher Menschen heraubte, da mochte er wohl nicht ahnen, dass er mit einem Federstriche viele der blühendsten Gegenden seines Reiches auf ewige Zei- Almeria und am Cahbo de Gate. Aus dem tropischen Afrika: : Böerhaavia plumbaginea Cav., bei Mureia und Orihuela, u.s.w. Der gewöhnliche Schmuck der Gärten im Süden der Halbinsel ist fast gauz den Tropeugegenden, besonders dem tropischen Amerika entlehut. Er pflegt nämlich aus folgenden Gewächsen, von denen manche schon hier und da halbverwildert vorkommen, zu bestehen: Yucca gloriosaL., Antholyza aethoipicaL,, Cassia tomentosa L., Datura arborea L., Buddleia globosa Lam., ver- ‚schiedene strauchige Arten von Cestrum, Nicotiana glaucaL., Sola- num bonariense L., ErythrinaCoraliodendronL., PhaseolusCara- calla L., Mimosa Farnesiana L., Aloysia citriodora Ort,, Biynonia Catalpa L. und radicans L., Heliotropium peruvianum L., u.8. Zu den gewöhnlichsten Promenadenbäumen gehören im südlich- sten Spanien: Melia Azedarach L. aus dem tropischen Asien und Phytolacca dioica L. aus Südamerika. Auch den zierlichen Schi- nus mölle L. aus Brasilien und Peru findet man daselbst, und schon in Valencia in den Gärten und Promenaden ziemlich häu- fig und bisweilen als stattlichen Baum. Eine Anona des tro- Pischen Amerika (nach Boissier A. Cherimolia Mill, wie ich glaube A. fripetata Ait.), von den Spaniern „Chirimoyo“‘ ge- naunt, findet man gegenwärtig um Malaga, Velez-Malaga, Mo- tril und an anderen Punkten der Südküste wegen ihrer herrlichen Früchte, die. dort vollkommen reifen, häufig angepfianzt. Die- selbe bildet um Malaga hereits ganz stattliche Bäume. 700 ten der Verödung anheimgebe. Denn als ob der Fluch jenes gemisshandelten Volkes auf den Fluren ihrer Väter ruhte, will in vielen von Mauren einst bewohnten Gegenden keine Cultur mehr gedeihen, und missfarbene Steppenpfanzen, Dor- nen und Disteln bedecken den harten, von der Sonnengluth ausgebrannten Boden, welcher einst reiche Ernten von Ge- treide, Oecl-, Garten- und Bauwfrüchten aller Art erzeugte. Ein grosser Theil der Steppengebiete Spaniens, die ich an einem andern Orte ausführlich geschildert habe!), verdankt seine Entstehung sicher den ebeuso unmenschlichen, als un- politischen Massregeln Philipps III. und seines Vorgängers. Denn schon unter Philipps II. eisernem Scepter mussien ja Hunderttausende von Mauren und Juden ihrem Vaterlande den Rücken kehren, und wie viele Tausende mögen in den Käm- . pfen während der grossen Rebellion der Moriscos, die Don Inan de Austria zuletzt im Blute dieses dem Untergange ge- weihten Volkes erstickte, und später in den Kerkern, anf den Galeeren, auf den. Blutgerüsten und auf den Scheiterhaufen der Inquisition umgekommen sein! Es ist historisch erwie- sen, dass die weiten Ebenen Niederandalusiens noch zu An- fange des i6. Jahrhunderts mit blühenden Dörfern bedeckt waren, und dass ‘allein das kleine Königreich Granada trotz seiner bimmelanstrebenden Gebirge und trotz dem, dass ein zehujähriger, blutiger Krieg so eben erst vorüber war, gegen 3 Millionen Einwohner besass. Jetzt übersteigt die Seelen- zahl von ganz Andalusien, einer Landschaft von 1200 geogr. Quadratmeilen, kaum drittekalb Millionen, und von 14 Dör- fern, welche damals in den Ehenen zwischen Serilla nnd Cor- dova existirten, ist durchschnittlich bloss noch ein einziges 1) Vgl. meine Straud- und Steppengebiete der iberischen Halbinsel. Leipzig 1832, 01 vorhanden. In jenen Ebenen kann man jetzt oft halbe Tage lang reisen, ohne ein einziges Haus, geschweige denn eine Ortschaft anznireffen oder nur zu sehen; Hunderte von Qna- dratmeilen cnlturfähigen, zur Maunrenzeit mit Weizenfeidern, Banmwollenplantagen, Maulheerpfanzungen und Olivenhainen bedeckten Bodens liegen völlig wüst, sind mit Zwergpalmen - und Genistengestrüpp, mit dürren Grasbüscheln und aroma- tischen Labiatenhalbsträuchern bestreut, und vermögen blos noch den umherwandernden Schafherden Nahrung zu spenden. Doch würde hier die Menge der von der granadinischen Ter- rasse herabströmenden Gewässer und die Nähe des wasser- reichen Gnadalquivir einen Wiederanbau des Bodens erlau- ben, wenn Menschen dazu vorhanden wären. Anders verhält es sich in den Ebenen von Jaön, Ostgranada, Murcia, Süd- valeneia, Niederaragonien und Nencastilien, wo der Thon- und Mergelboden vorherrscht, Dort kaun nur eine unausge- setzte künstliche Bewässerung nnd sorgsame Düngung reich- lichen Ertrag erzielen, und da Beides in den Gegenden, wo einst die Mauren wohnten, seit deren Vertreibung aufgehört hat, so haben sich jene Gegenden grösstentheils in mnwirth- bare Steppen verwandelt, die keine Macht der Erde jemals wieder der Cultur zurückgeben kann. Blos wegen des nütz- lichen Espartograses, der Mucrochloa tenacissima Kth,, welches auf solchem Boden in ungehenerster Menge zu wach- sen pflegt, haben diese künstlick hervorgebrachten Wüste- neien eine national-ökonomische Bedentung ; aber der Esparte ist, trotz dem, dass er dem spanischen Handel alljährlich an- sehnliche Sumien einträgt, ein schlechter Ersatz für Weizen, Maulbeerbäume nnd Oliven! Von diesen Espartosteppen. welche ein so eigenthümliches Moment in der Physiognomie der südspanischen Landschaften sind, müssen die Salzsteppen, 702 wie sich dergleichen in denselben Ländern und selbst noch in Alteastilien in der Nähe von Valladolid finden, wohl unter- schieden werden. Diese Sieppen, deren Untergrund bald aus Schichten der Triasperiede, bald aus salzhaltigen Tertiär- und Diluvialsedimenten besteht, sind unbedingt ursprüngliche, und niemals der Cultur unterworfen gewesen. Der Vertrei- bang der Mauren verdankt Niederandalusien wahrscheinlich auch seine Haine von wilden oder verwilderten Oelbänmen, die kaum anders, als ans Vernachlässigung ehemaliger Oliven- pflanzungen entstanden sein können. Sie Anden sich verzüglich in den Umgebungen von Sevilla, ja zwischen dieser Stadt und Uirera zieht sich längs des linken Guadalquirirufers ein ziemlich dichter Wald gegen drei Stunden weit hin, welcher grösstentheils aus verwilderten Oelbäumen, ausserdem ans Pinien, aus Immer- grüneichen'mit essbaren Früchten und aus Korkeichen besteht !). 1) Diese Wälder verwilderter Oelbäume dürfen nicht mit den Ol- venwäldern, welche sich längs des südlichen Fusses der Sierra Morena, von Andujar an bis gegen Cordova hin, ausbreiten und die Vorberge jeties Gebirges zum Theil bedecken, verwechselt werden. Diese Wälder, die einen Flächenraum von nahe an 40 Quadratmeilen einnehmen und ihr Maximum in der Gegend des romantisch an den Siromschnellen des Guadalquivir gelege- nen Montoro erreichen, sind angepflanzt, bestehen aus zahmen Oelbäumen und liefern alljährlich enorme Mengen von Oliven and Oel. In denselben finden sich auch zahlreiche Exemplare, ja ganze kleine Gehölze der Immergrüneiche mit essbaren Früchten (Quercus Baliota Desf.), weiche auch angepflanzt sein dürften, da dieser Baum auch anderwürts in Spanien caltivirt wird. Es fragt sich übrigens, ob der verwilderte oder wilde Oelbaum (Olea europaea L. a. Oleaster DC.), welcher in aflen Mediterranländern in der Region der Oliven vorkommt, immer das Resultat der Verwilderung des zahmen Oelbaums, von dem 708 Es liesse sich noch Vieles über die gewaltigen Veränderungen sa- gen, welche die Vegetation Spaniens in Folge der Vertreibnng der Manren erlitten hat; allein die mir gestattete Zeit ist vor- über, und so bemerke ich blos noch zum Schlusse dieser Vor- lesıng, dass noch in der neuesten Zeit im südlichen Spanien ähnliche Umgestaltungen, wie die oben geschilderte Erzeugung künstlicher Steppen, zum grossen. Nachtheile des Landes und er sich vorzüglich durch die kleinen, kugelrunden, wenig öl- reichen Früchte unterscheidet, oder nicht vielmehr die Stamm- pfanze des zahmen Oelbaums, der Oelbaum daher in der ge- sammten Mediterranregion vom Anfange an einheimisch gewesen ist, Für letztere Aunahme scheint mir die Art und Weise des Vorkommens des wilden Oelhaums als waldbildender Baum an manchen Stellen des südlichen Spaniens zu sprechen. Der wilde Oelbaum bildet nämlich nicht allein in den Ehenen von Sevilla, wo er sicher aus der Verwilderung ursprünglich zahmer Oel- bäume entstanden ist, Geliölze und Wälder, sondern auch hier und da in den Gebirgen, z. B. in der Serrania de Ronda. Am häufigsten tritt er aber in den wilden, bis gegen 4000’ aufstei- genden Sandsteingebirgen an der Meerenge von Gibraltar zwi- schen Algeciras und Alcalä de los Gäzules anf, wo er von 2000° an einen Hauptbestandtheil der unbeschreiblich prachtvollen Laub- waldung bildet, welche jenes Gebirge in grösster Dichtigkeit bedeckt, und vorzüglich aus Quercus Suder L. und Quereus lu- sitanica Lam. var. baelica Webb besteht. Die ausserordent- liche Wildheit jenes Gebirges macht es undenkbar, dass dort jemals irgend eine Caltur stattgefunden habe. Woher also kommen da die massenhaft auftretenden wilden Oelbäume, wel- che sich im oberen Theile des Gebirges finden? Denn im un- teren Theile hesteht die Waldung lediglich aus Korkeichen. Dieses Factum scheint mir sehr dafür zu sprechen, dass der Oelbaum vom Anfange an in Spanien einheimisch gewe- sen ist. 704 der Bewohner bewirkt worden sind und noch gegenwärtig bewirkt werden, nämlich durch die unverständige uud plan- lose, in Folge des nnglaublichen Minenschwindels hervorge- rafene Entwaldung der an nad für sich wasserarmen Ge- birge. u Uebersicht untersuchter Pilze, besonders aus der Umgegend von Hoyerswerda, Von G. T. Preuss. (Fortsetzung v, Linn. XXIV. p.99— 153. u. XXV. p. 71-80.) B: dieser dritten Fortsetzung meiner untersuchten Pilze hie- siger Gegend hat es sich nöthig gemacht, eine neue Familie unter dem Namen Hormocoscacene aufzustellen, indem die darunter aufgenommenen Pilze sich unter keine andere der bestehenden bringen liessen. Wegen der einen Gatinng Hor- mococcus war ich dieses anfangs nicht Willens, und stellte diese einstweilen unter die Melanconiaceen; da sich jedoch noch eine zweite Gallnng mit geketteten Sporen in dem Pe- ritheeiam anfgefunden hat, so glaube ich, ist es natürlicher und anch gerechtfertigt, dass die schon bekannt gewordenen Arten von Hormococcus mit Sirococous zusammen in eine Familie gebracht werden, indem bei gründlichen Untersuchun- gen der Gehäusepilze sich wahrscheinlich noch mehr der- artige finden können. 2: BA. Ge Het, 4 706 FUNGI. I. Coniomycetes Nees. Fam. I. Caeomacese. j Coniothecium Cord. 263. Coniothecium albaeinctum. Acervulis punetiformibus, minutis, atris, 'suberumpenti- bus; sporis augnlato-glohosis, irregnlariter globatis; episporio atro; endosporio (?) suballo; nucleo saturate- fusco, sub- impellucido. Habitat in corlice Mali, Fam. IL Phragmidiaceae Cord. Fusoma Corda. 264. Fusomn inaequale. Acervulis latissimis, albo-cinereis; sporis fusiformibos, diverse - septatis, albis. In foliis vivis Leontodontis Tarazxact, Phragmidium Corö. Hypostroma nullum. Sporae parasitautes, libere erolu- tae, multi-septatae, stipitatae; septis firmis transversis; cel- iulis nncleo ceraceo cavo repletis; stipite longe, heteroge- neo, ad basin bulboso (?) continuo. 265. Phragsmidium graminun, Caespitulis minutis; sporis maguis, ex longis sex seu septem cellulis, fuseis, glabris; episporio simpliei, nnde; mu- eleo placentiformi; apienlo conico, albo; stipite longo, albo, iafra dichotome - diviso, solato, In epidermide graminum, Fam. IV. Toralacene Corda. Torula Persoon. %66. Torula multiformis. Acervulis minutis, gregariis, candidis, farinesis; floceis adscendentibus, eonfertis, subramosis; sparis elongato- eylio- drieis, sebapienlatis, varie longis, pellueidis, albis, Habitat in foliis Hemerocallidis coeruleae semipatridis, 267. Torula hypoxylaecola. Caespitibus eflusis indeterminatis, albis, farinaceis; floceis sen basidiis ereetis, longis, parallelis, simplicibus, filiformi- bus; eatenis erectis, subramosis, longis; sporis oblongis, uiringae rotundatis. " In Sphaeria Hypoxylo. $peira Corda. Flocei e sporis simplieibus, catenisve connati, in lami- uam soleae ferrese similem (?) dein secedentes. Stroma aullum (?). %68. Speira cohaeren». Acervulis nigris confuentibus; stromatis sirato inferiori; floceis fascieulatim apice eohaerentibns, uigris; Sporis con- catenatis quadrangularibus, pellucidis, saepe guttnlis oleosis repletis, Habitat in lignis putridis arborum frondosaram. Ki. Hyphomycetes Nees. Fam. XHI, Polyactidese Corda. Tolypomyria Preuss. 269. Tolypomyria alba. Caespitulis effusis albis; Norcis ramosis dexnosis intri- eatis, albis, pellneidis; globulis aporarum breviter pedicella- tie; sporis suhglobosis, wminatis, albis, pellueidis. Ad dolii mellarii commissaras stillieidio irroratas expansa. 45 * 708 Fam, XIV. Arthrobotrydeae Corda. Arthrobotrys Corda, 270, Arthrobotrys longispora. Caespitibus eflusis, albis; floccis hypophasmate repente soffultis, septatis, hyalinis, suberectis, subramosis, supra ver- tieillato - verrucosis; sporis uniseptatis, oblongis, basi hilo apieuliformi verracis instructis; episporio pellncido albo;- nu- eleo granulato, Habitat in ramis arberum frondosarum dejectis. Fam. XY. Stilbini Corda. Oedocephalum Preuss. 271. Bedocephalum dichotomum. Aceryulis late expausis, sublanuginosis, albis; fioceis septatis repetito-dichotome -ramosis, apice capituliformibus et sporis ex capitulis exenntibus; sporis ovoideis, albis; epi- sporio glabro, basi hilo instructo, hyalino. Habitat in ramis dejectis Betulae albae. Fam. XVL Aspergillini Corda. Penicillium Link, 272. Penieillium ovoideum, Caespitibns diffusis indeterminatis, albis; hyphopodio stra- toso,, albo; Aoecis erectis, albis, simplicibus, septatis, supra ramosis, ramulis verticillato -capituliformibns; capitulo Noceis elongatis ornato; sporis ovoideis, albis; episporio glabre 5 nucleo firmo, In ichthyocolla humida. Fam. XVII. Dendriphiaceae Corda. Dendriphium Wollroth. 273. Dendriphium irregulatum. Caespitibus effusis, atro-fuseis; floceis erectis, fuscis; 3 ramis fuseis, irregulariter divergentibus; sporis oblongis tri- septalis, eatenatis, laevibns, dilute fuscis, Habitat in caulibus Campanulae mediae, III. Myelomycetes Corda. Fam, XXl. Physarei Fries. ‚Acgerita Persoon. Peridinm membranaceum vel foccosum, tenuissimum fa- tiscens, basi inerassalum et stroma spurium vel nullum refe- rens. Pulpa sporarum pnlrerulenta, floeeis intertextis nallis; sporis simplicibas, 274. Aegerita fragilie. Adnata, rotundo-differmis, alba; peridio erassiusculo, fragillimo, intns eoncolori; sporis globosis, albis. "Habitat in folis Pini aylvestris dejectis. Licea Schrader, Peridiam tenne, membranaceum, laeve, irregulariter de- hiscens. Sporidia coacervata, laxa, nullis floceis intertexta, extus granuloso -furfuracea, 275. Licea brunnea. Gregaria conferta; peridiis papyraceis ochraceo -brun- neis, rotnndis, snbdepressis, irregulariter rumpentibhns, su- perne evanidis (suheirenmseissis); sporis globosis, ninutis, ochraceis, conglohatis; sine floceis. Ad truncos pineos semiputridos in consortio et praecipue in thallo Cenomyces (Seidenberg). 276. Licen incarnata. Gregaria eonferta; peridiis carneis , glabris, rotundatis, subdepressis; sporis concoloribus, rotundis, pellucidis. (Fun- gus minut.) Ad remanentia Tincturae Rhei aquosae. 110 Fam. XLII, Sphaeronemene Corda. Phoma Fries. 277. Phoma rhodosperma. Peritheeiis tenuibus lentiformibus, papillatis, epidermidi insertis; nucleo pnlposo, roseo; sporis oblongo - eylindricis, utrinque rotundalis albis. Ad caules herbarum. 278. Phoma microsperma. Peritheciis tennibus lentiformibns, pertusis, epidermidi in- sertis; »nucleo pulposo; sporis minufissimis, rotundatis, albis. Ad caules herbarum. 279. Phoma umbonata. . Peritkeciis subeonieis, papillatis, atris; znueleo pulposo albo; sporis ovatis albis, in medio unam gattulam oleosam minorem continentibns, sen nacleum. Ad ligna exsiccata. 230. Phoms melsena. Nigra maculaeformis, teota; peritheciis tennibus subseria- tie, astomis; aucleo albo mucoso, humido expalso ; sporis oblongis albis. In caulibus exsiccatis. 281. Fhoma Junei. Tecta, dein rimosa seriato-erumpens, subrotunda tuber- enlosa, perithecüs seriatis, nigro -furclis, stromati nigricansi prime immersis; sporis fusiformibns, utringue subacntis cum guttalis oleosis. In eulınis exsiccatis Junci conglomerati. 282. Phoma Epilobii, , Macula subrotundo-differmi, ambiente laevigata, uni- formi, picea, cellulosa, albo-fareta, apice saepe depressa; sporis subfusiformibus, plus minus apice rotundatis, albis, gut- tulis oleosis repletis, n1 In eaule Epilobii angustifolii. 2383. Phoma fusca. Snpera; peritheeiis tennibus lentiformihus, pertusis, Iuteo- fuseis; nucleo pulpose, albo; sporis oblongis, medio uni- striatis, alhis, Ad caules herbarnm dejectos. Sphinctrina Fries, Perithecium integrum,, primo elausum, dein ore orbien- lari apertum, intus fovens sporidia (globosa?) in disco co- acervata. 284. Sphinctrina bacnlospora. Peritheciis sparsis, primum globoso - depressis, applana- tis nigris; disco primum tfaciturno, tunc hiante, sapra sub- collapse, pallido, in maculis subluteis insidentibus; sporis Kliformibus, rectis, albis, cum guitulis oleosis. In foliis Saponariae, 285. Sphinctrina Pini. Peritheeiis sparsis erumpentibus, primo subglobosis, basi applanatis, astomis; disco tum hiante, supra collapsis, intus subearnosis; nucleo subgelatinoso - albo ; sporis ovatis oblon- gisve albis; episporio hyalino. In foliis Pini sylvestris. Sphaeronema Fries. 286. Sphaeronema sphaericum. Gregarium; peritheciis subglobosis, atris, ligne subinsi- dentibus; ostiolis minutis subacutis; globulo sen cirrho minuto fusco ; aporis oblongis, utringne obtusis, subalbis. Habitat in liguo zudo subputrido betulino. %87. Sphaeronema onsnis, . Peritheciis globoso-conieis, subeorneis, atris; nucleo 12 fuseo-gelatinoso; sporis ovatis fuseis, in medio nam gultu- lam oleosam minorem continentibus, In ossihus subpntrescentibus. Hypoplasta Preuss. Perithecinum dimidiatum, snperum duplex, extra carbona- ceum atrum, intns snbearnosum album (venis atris parallelis penetratum) sporas exsudatas gignens; nneleo sporarum ge- latinosum; sporae simplices, dein liberae, 288. Hypopiasta Hysteriaeforme. Superficialiter ndnatum; peritheciis oblongis longitudina- Hiter et irregulariter plieatis, atris, elausis, siue basi; basi- diis et ascis mnllis, in carne peritheeii radiis atris e periphe- ria abenntibus ; nucleo sporaram mucoso albo; sporis fusi- formibus utrinque rotundatis, subeurvatis, albis, numerosis, continuis, Habitat in Jigno arbornm frondosarım (in dejecta fibula lignea, Wäschklammer.) Fam. XLIV. Sphaeriacei Fries, Sphaeria Dill, 289, Sphaeria plana. Spare, peritheciis umbilicato-depressis, atris; ostielis madis, punetiformihus, intus fuseis; aseis claratis, qualuor sporas foventibns; sporis oblongis, fuseis; paraphysibns anllis. In ligno vetuste, 290. Sphaerin castriformia (versatilis Fr.). In Iineis erampens; stromate conico - obtuso, basi latissi- mo, erustaceo -dilatato, simplex vel confluens; subicalam la- üssime effusum, atrum, intus einereo-fuscum; disco depresso et margine acuto eincto; peritheciis snbglobosis, anbaggre- galin; ostiolis distantibus, exsertis, spinulosis, scabris; aseis 13 elavatis ; sporis octo, fasiformibus, bi.- vel tricellulatis, \albis. In ramis exsiccatis frondosis, 291. Sphaeria atrosplendens. Gregaria, minuta, erumpens; peritheciis subglobosis, Iae- vibus,, atris, nitidis, snubmieroscopieis, basi applanatis; ostiolo nudo; ascis ovatis, basi fngatis; sporis albis eontinuis, ovatis. Ad caules herbaram. 292. Sphaerla osculanda, Conversa, in serie erumpens, primo innata; peritheciis airis, subglobosis, laevibus, epapillatis, snbplanis, mox ostio- lis magnis; nacleo griseo; aseis clavalis, octosporis; sporis fusiformibus, subquadricoilis, fuseis. Habitat in stipitibus Rubi. 293. Sphaeria trechiformis (obtusatae Fr.). Gregaria atra; peritheciis primo snlglohosis, obsolete - papillatis, tum supra collabescentibus, concavis, trochiformi- bns, albo-farctis; ascis eylindrieis, octosporis; paraphysibus fureatis mixtis; sporis globosis, albis, naclenm ineludentibus. Ad canles herbarum majorum. 294. Sphaeria plicata. Erampens, peritheciis hemisphaerico - conicis, et circulari- plicatis, tum depressis aris, papillatis, intus pallidis; ascis eylindrieis, octosporis; paraphysibus nullis; sporis sabeblon- gis, cellulatis fuscis. Ad caules herbarum dejeotos. 295. Sphaeria impressa. Sparsa; peritheciis erumpentibus, snbglobosis tum im- Pressis, papillatis, atris, intas pallidis; aseis oblongo - cylin- drieis, paraphysibus mixtis; sporis oblongis, tricoilis, Tuteo- füscis, (Sphaeriae complanatae analoga peritheeia.) T14 Ad siliquas Cheiranthi annui, 296. Sphaerla eanulata (obtecta Fr.). Sparsa; perilheciis immereis, glehosis; gstiolis super- fieialibus, cylindrieis, supra calvis, ad basin hyphis longis vestitis, ligna penetrantibus, atris intus albis; ascis eylindri- eis, octosporis; sporis ovatis, albis, nuclenm continentibns, in ligne vetusto, 297. Sphaeria lanuginosa. Sparsa; peritheciis corneis ovatis, ville mucido albido teelis, apice nudis, atris; papilla obsoleta; intus fuseis; aseis eylindrieis, octosporis, paraphysibus mixtis; sporis navicnlari- coffeseformibus, ovalis, amoene fuscis. Ad truncos Brassicae. 298. Sphacria salebrosa. Peritheciis eorneis, crassis, gregariis, emergentibus, ni- gris, laevibus, globosis difformibusve, demum evacuatis, per- sistentibus; ostiolis punctiformibus, intus albidis; ascis longis fasiformibus, paraphysibus mixtis; sporis fnsiformibus, apice rotundatis, triseptalis, telracoilis. Habitar in truneis Brassicae crispae subsolutis. 299. Sphaeria Cepae. Peritheciis tectis; urceolato - globosis, atris; ostiolo pro- minnlo, crasso, suaberennlato-hiante; intas fusco; aseis Cy- lindrico -clavalis, oclosporis; sporis obovatis, cellulatis, fuseis. In foliis Allii Gepae, 300. Sphaeria convexa (obtectae Fr.). Gregaria, epidermida tecta; perithechis glohoso-depres- sis, eonvexis, atris, intus albis; collo prominulo erass0; aseis clavatis, oetosporis; sporis suhfusiformibus, bicoilis, al- bis; paraphysibus nullis (peritheciis. ad basin saepe con- earis). Ad ramulos Salicis. 715 301. Sphaeria cicatrisate, Caespitosa; peritheciis subglobosis, laevibus, medio sul- eatis, atris; ostiolo obsoleto; intus einereis; ascis clavatis, oetosporis; sporis oblongis, triseptatis, albis; paraphysibus anllis. In ramulis exsiccatis Fraxini pendulae. 302. Sphaeria badia, Sparsa, dein libera; peritheciis subglobosis Iaevibus, di- lute-badiis; ostiolo eylindrico-Iruncato; aseis eylindrieis, octo- sporis; sporis ovatis, unisepsatis, subbicoilis, füscis. Ad ramos Populi. Dirimosperma Preuss. Perithecium plus minusve membranacenm, apice papil- latum; nucleus gelatinosus; ascis sen cellulis ovatis unisporis, dein difinentibus, primum sporas in basidiis sufultoriis ge- 'rentibus; sporae simplices continuae. 303. Dirimesperma seutatum, Peritheciis lentiformibus, innatis, temnibus, papillatis; basidiis continuis; sporis ovalis, intense - fuscis. Babitat in cortice Populi. Fam. XLiVa. Hormococcaceae Prenss. Perithecia ‚libera vel immersa, simplicia dein apice aperta. Nuelens gelatinosns, basidiophorus. Basidia filiformia. Spe- rae simplices concatenatae. Hormococcus Preuss. 304. Hormococeus conicus. Peritheriis subeonieis, atris, corneis, papillatis; uncleo albo; basidiis vel Hoceis longis, in speras obovatas continuas secedentibus, albis. Ad ligna putrescentia- 716 305. Hormocoecus papillatus. Peritheciis ovalis corneis, afris, snbeylindrico - papillatis ; nucleo roseo, gelatinoso; floceis sporarum repetito - ramosis ; sporis eylindrieis, albis, enm plurimis gnttulis oleosis. Habitat in eaulibns herbarum majorum. Buc: Hormococeus Populi, Rosae et heterosporus. Sirococcus Prenss. Perithecium cornee- meınbranaceum, immersum vel super- ficiale, nucleus gelatinosus primum, dein siecans; basidia diverse-sporidifera, ramosa; sporae non filiformes, sed geni- eulatae eoncatenatae; paraphysibus nullis. 306. Sirocoecus strobilinue. Peritheciis subdifformibus, rotundatis, gregariis, simpli- eibus vel eonfuentibus, erumpentibus, atro -nitentibus; nucleo albo; basidiis furcatis, filiformi-elavatis, albis; sporis fusi- formibus, utrinque obtusis, albis, concatenatis. Ad conos dejectos Pini Abietis. Fam. XLV. Melanconiaceae Corda. Sphaerocista Preuss. 307. Sphaerocista alba. Cortiei insidens; peritheeiis coriaceo-corneis, subglebo- sis, pertusis, enm ville substrigoso subiculari obducto, "corli- cem penetrante; uneleo albissimo; basidiis longis, furcatis; sporis oblongo-cylindrieis, utringue obtusis, albis, In cortice Fraxini pendulae. 308, Sphaerocista myelocola, Peritheciis tenuibns subglososis, minutis, conferlis, sub- papillatis, fuseis, in myelostromate elongato conceptis; nucleo albo, mucoso ; basidiis fliformibus; sporis füsiformibus, sub- eurvalis, albis; episporio nullo, cirrhis albis. 217 In cortice Cir! Aurantii exsiccato in hibernaculis. 309. Sphaerocista ımierosperma, Peritheciis arachnoideis, albis, supra ealvis, atris, coni- eis papillatis, obtusis, corneis; basidiis ramosis, longissimis, filiformihus, eonlinuis, allis; sporis minutis, oyatis, albis; episporio nulle. Ad ramos decorticatos, 310. Sphaerocista oculata. Pustulis gregariis minulis, rotundatis; peritheeiis globo- sis, corneis, ad basin hyphis vestitis ligna penetrantibas; ostiolo acuto perforante; basidiis tenuibus, abbreviatis; sporis subfusiformibus, utringne rotundatis, bignttatis, gultulis oleo repletis, hyalinis albis. In cortice Sedi kybridi. 311. Sphaeroecista lentiformis. Peritheciis tenuibus, biconvexis, minutis, subeonfertis, papillatis nallis, sub myelostromate elongatis conceptis, tum ostiolis perforatis; nucjeo albo, mneoso; basidiis filiformibns ; sporis fusiformibus, obtusis, varie magnis, albis, guttulis oleosis plurimis repletis, Hahitat in lignis exsiccatis. Melanconium Link. 312. Melanconium Hederse. Sparsum; peritheeiis cun epidermide innata prominulis, eonvexis, tenaibus, nigris; ostiolo pertuso; pulpa sporarum atra; basidiis fliformibus; sporis ovatis, atro-fuseis; epispo- rio glabro; in nneleo guttula magna. In ramulis Hederae. Gerulajacta Preuss. Peritherium superficialiter immersum, membranaceum, dein perforatum; basidia filiformia vel rlavata, continna; Tı8 sporae acrogenae continnae; sporae cum basidiis dein in sub- eirrhum erumpentes. 313. Gerulajacta radiata. Peritheciis hemisphaerieis, socialibus, atris, membrana- ceis; nucleo albo, mucoso; basidiis concentrieis, longis, fli- formibns, albis; sporis ovatis, minntis, albis. Habitat in folüis Saporariae. 314. derulajaecta strobilina. Peritheciis membranaceis, erumpentihus, globosis, atris, dein pertusis; nueleo albo; hasidiis elavaeformihns; sporis ovatis albis, Ad conos dejectos Pini. 315. Gerulajacta Daphnea. Peritheciis membranaceis, hemisphaerieis, atris; nucleo subalbo; basidiis longis, clavaeformibus, albis; sporis oblon- gis, sabfuseis, interdum cum gutinlis oleosis, In foliis Daphnes. 316. Gerulajacta striaeformis, Peritheciis membranaceis, hemisphaerieis, atris; nurleo albo; basidiis elavatis, alhis, enrvatis; sporis oblongis, albis. in pedunculis Sambuci. 317. Gerulajacta Syringae. Peritheciis cortiei innatis, corneis, suhpapillatis, alris; nucleo albo; basidiis filiformibus, cnrvatis albis; sporis cla- vato-obovatis, albis. In ramulis Syringae chinensis in hortis. Filaspora Preuss. Peritheeium immersum vel rarius superfiriale dein supra rimaeforme vel perfusum apertum, subienlum plarimam late el longissime effusum; nucleo .‚sporidifero foetum dein erumpente ; 719 basidia (?) brevissima vel nulla; sporae continuae filiformes; epispoxio nullo. 318. Filaspora umbonata. Peritheciis parvis, atris, basi applanatis, insertis sub epidermide; ostiolo dein erumpente pertuso, illo psendostro- mate ambiente effuso; basidiis brevissimis ; sporis fAlifermibus, albis, Aexuosis. In ramis Spartii scoparii languidi. 319. Filaspora applanata. Peritheeiis globoso-depressis, subtectis; ostiolo minute, punctiformi, perforato, parvo, atro; maculae elongatae, de- terminatae, nigrae insidentibus cum floccis pertextis; sporis liformibus, allis eum multis guttalis oleosis. Ad caules herbarum. 320. Filaspora Hysterioides. In ligno superne, stroma sine subicalo, atrum, late tectum, interne cavernulis, peritheeinm ineompletum infra obducens tu- mescens et rima dehiscens; nucleis gelatinosis fusco -roseis erumpentibus, globosis; sporis longissimis, filiformibus. Habitat in ligno Salicis (in eirculo doliari). 321. Filaspora peritheciaeformis. Stromate villoso-furfuraceo, eonferto, conico -acuto, tum eirenmseripto, aperto; basi latissime crustaceo - efluso et infra basin linea lignum penetrante circumscripto; peritheciis sin- gulis ve] plurimis irregulariter eireinnato insertis; pnlpa spora- ram albo-rosea; hasidia brevissima; sporis flexuosis £lifor- mibus, alhis. Snb epidermide ramorum Cytisi Laburni. Cryptosporium Kunze, 2m, Cryptosporium Aegopedil. Maeulae crustaceae sparse insidens; peritheciis innatis, dein erumpentibus, atris; basidiis conieis, hypostrowati cellu- 720 loso insidentibus; sporis longissimis, elavato - iliformibus, albis; episporio glabro; nneleo tarbido. Ad folia degopodii. Nemaspora Persoon. 323. Nemaspora alba. Peritheciis diformibas, membranaco - tennibus, apice pa- pillatis, pertusis, in cortice immersis; nucleo caudido; hasi- diis brevibus; sporis ovatis, enm guttulis oleosis. Habitat in ramis ersiccatis Corydi. 324. Nemaspora furca. Perithecio membranaceo, glohoso, in cortice insculpto; ostiolo minuto erumpente; nucleo fusco; basidiis Kliformibus; sporis oblongis, magnis, subfuscis; episporio glabro; nucleo turbido. Habitat in ramis exsiccatis Rosae. 325. Nemaspora dura. Peritheeio corneo, atro, depresso, rugose, pulvinato, eortiei insenlpto; nucleo gelatinose, albo; basidiis comics; sporis ovatis, albis, maguis; episporio glabre ; nucleo turbido. Habitat in ramis Ribis. 326. Nemaspora papillata. Perithecio corneo, atro, depresso, in cortice insidente et Papilla crassa erampente; nucleo albo, gelatinoso; basidiis fusiformibus, eum paraphysibus longis mixtis; sporis oblongis, eylindrieis, magnis, albis; episporio glabro; nucleo turbido. Habitat in cortice Ahamni. 327. Nemaspora fasisperma. Perithecio incompleto, pulvinato, cortiei insidens; &J- pothecio basidiifero; basidiis filiformibus; sporis fusiformibas, utringne acutis, curvatis, albis, nucleo guttulas oleosas conti- nente, eirrho plano, amoene ochraceo. In cortice Alni, 721 323. Nemaspora ovata. Stromate parlito, atro, corneo, irregulariter conieo; pa- pillis atris; peritheciis labyrinthiformibus, eonfluentibus, al- bis; pulpa alba; basidiis filiformibus; poris ovatis, subapien- latis, hyalinis albis. In cortice Beizlae. 329. Nemaspora conica. Emersa, conceptaculo proprio vonico -difformi, cornea, subferrnginea; cellulis eireinantibus, ovatis, ferrugineis, in eoncepiaculis ineisis; disco papilliformi perforante; basidiis brevibus, filiformihus ; sporis fasiformibus, utringue ohtusatis, enrvatis; episporio enm aueleo confuso, albo. In trabe quercina. 330. Nemaspora leucostroma. Pustulis minntis, gregariis, erampentibus; ostiolo perfo- rante, nigrescente ; siromate sulgloboso, subalho; peritheriis üumerosis, oblougis et polymorphis lobatis , atris, eireinanti- bus; nucleo bulboso, atro; eirrhis filiformibns, coceineis; ba- sidis Äliformibus longis; sporis fusiformibus, wiringne rotun- datis, eurvatis minutis albis, In cortiee Alni. Callosisperma Preuss, Perithecium earbonaceum vel membranaceum, simplex vel eompositnm, papillato =stomatosum; nuelens primum gelatino- . 805; basidia filiformia; sporis coloratis, simplicibas ; episporio corneo, glabro , cum nueleo. 331. Callesisperina ovata. Gregaria, superfieialis; peritheeiis corneis, ovalis, PR- pillatis, nigris; uncleo gelalinoso, atro; hasidiis Ailiformibus; SPporis ovatis, atris; episporio glabro, atro-corneo, nucleo repleto, Ad ligna Juglandis Regiae. Br Bd. 6; Het. 46 722 332. Callosisperma fusiformis, Invata, erumpens, epidermide profrusa, sparsa; peri- theelis lentiformihas, earneis; wneleo primo albo, fnm atro; basidis brevihus, filiformibus; sporis ohlongo - fusiformibus, eoloratis; episporio glabro; nneleo curvato. In ramulis Pruni Armeniacae, 333. Callosisperma oblonga. Gregaria erumpens; peritheciis glohosis, subcompositis, fusco-atris; papille umbilieato-applanato, pertnso, fusto; nucleo atro; bhasidiis fliformibus; sporis oblongis, faseis; episporio »lahro, Alro-fusco; nucleo eurvato, fusco, non fir- mo ei guttulis oleosis repleto. Ad ramos exsiccatos Alni glutinosae. 334. Callosisperma stroma. Transversim erumpens, elliptica, planiuseula, atra; stro- mate fuseo, in corlice rostellato distante laevi; rostre superne subinerassato; peritheciis stromati insertis, suhrompositis; nacleis atris, mucosis, tum in eirchis erampentibus, basidiis filiformibus; sporis ovatis, fascis; episporio corneo, atro- fuseo; nucleo confirmo, fusco, curvato et guttula oleosa repleto. In ramis exsicealis Alm glutinosae, Gyratylium Prenss. Peritheeium dimidiatun, membranacenm planum tam aper- tum; bypothecium s. stroma in eirculo -plicaeforme ; nucleus primum gelatinosus; hasidia continue, stipitiformia, aggregala, hypotheeio plicaeforıni inmata; sporis terminalibus, solitariis aecrogenis simplieibus nucleatis. 335. Syratylinn atrum. Sub epidermide innatum, planum, latum, atram tum sporidiis erumpentibus, muco involulis; sporis ovatis, nume- 723 rosissimis, semipellueidis, satarate-fnscis; nucleo firmo et guttulis oleosis repleto. Al ramnlos Corni sanguineae. Stegonosporium Corda, 336. Stegonosporium Platani. Gregarium; peritheciis eortiei immersis, tectis, atris; ba- sidis liformibus, albis; sporis subpyriformibus, fuseis; au- eleo quater in ana serie posito. In ramorum Platani cortice. Fam. XLVl. Sporoeadeae Corda. Sporocadus Corda. 337. Sporocadus subglebata. Peritheciis ovatis corneis, inm papillatis, cortiei prime in- sertis (eujus epidermis tollitur) ; pulpa fasca ; basidits üliformibns; sporis oblongis, inaegualibus, suhbicoilis, fuscis; rpisporio in- tense-fusco; uneleo dilute - fusco eum gutinlis oleosis, Habitat in cortice arborum frondosarum. Fam. XLVIl Hysteriacene Corde. Hysterographium Corda. Perithecium sessile, simplex, eornenm, durum, rima lon- gitudinali dehiscens, Nucleus carnosus. Asei tubnlosi, para- Physibus conglutinatis immersi; sporis compositis, septatis, heterogeneis. Stroma nullum, 338. Hysterographium Fraxini. Erumpens; peritheciis elliptieis, dnrum, atrum, lahlis ob- tusis, impressis dehiscens; uucleo griseo; aseis oylindrieis, Paraphysihus intermixtis; sporis octo oblongis, cellulosis, füscescentibus. Ad ramos exsiccatos Frazini. 46* 721 Phacidium Fries. Peritheeinm sessile, snbeorneum, simplex primo clansum, dein dehiseens a eentro versus ambitum in lacinias plures. Neeleus disciformis, ceracens. Asci ereeti elayati vel tubu- losi, paraphysibus continuis immixtis. Sporae simpliees; epi- sporio tenni; nueleo firmo, 339. Phacidium umbonatum. Peritheciis scatiformibus, corneis, primo clausis papilla- is, atris; nneleis disciformibus; aseis ereetis, paraphysibus wixtis; sporis baculiformibus, septatis, albis, Habitat in cortice Pini. 340. Phacidium peltiferme. Gregarium punctiforme; peritheeiis depresso -orbienlatis, peltiformibus, atris; ascis elavatis enm paraphysibus miztis; sporis baeuliformibns albis, cum guttulis oleosis, In foliis dejectis quereinis. YV. Hiymenomycetes Nees. Fam, LI. Pezizene Fries et Corda, Cenangium Fries. 341. Cenangium lignicolum, Gregarium, nudum, subrornenm, nigrum; eupulis prime suhglobosis, couniventibus dein planis; stipite erasso, bre- vissime, dein atro; ascis eylindrieis, oetosporis, paraphy- sibus nixtis; sporis ovatis, nigrig. Ad truncos arborum frondosarum. Fam. LVI, Tuaberculariaceae Corda. Gliostroma Corda, Stroma pulvinatum gelatinoso - ibrosum,, hymenio undi- que tectum. Basidia spuria foceiformia. Sporae aerogenae copiosissimae, glohosae. 725 342, @liostroma heterosporum. Acersulis hemisphaerieis minntis, primo mucosis, albis; sporis minoribus, eatenatis, rotundatis, intus guttulis repletis, Habitat in mica panis albis. Fam. LIX. Msarieae Corda. Isaria Persoon. 343. Isaria cinnabarina. Cespitosa, tres vel qnatuor lineas alta, carneo-cimmaba- rina; stipites et clavnlae indistinetae sed repeiito-ramesae, un- digne aegnali colore, locrosae pulverulentae et crassae; spo- ris ovatis corneo -rinnabarinis. In pnpa S..hingis Ligustri versante in vitro sacharine tecto. (Seidenberg.) Fam. LX. Ciavariacene Corda. Typhula Fries. Fungns suhbbyssinus, stipite filiformi faceido, clavula disereta terminatus. Hymeninm tenue, ceracenm, basidiis fur- eatis; sterigmatibus longis subulatis; sporis pleurotropis, eontinnis, 341. Typhula glandulosa. Pallida; clavula glahbra tnrgida; stipite pubeseente, pilis moniliformihus glandulosis , longe- eylindrico, subaequali, su- pra clavula subeylindriea ornato; basidiis furcatis; sporis ovatis, Ad terram humosam in horlis umbrosis, Miscellanea botanica auetore D.F.L.deSchlechtendal. Seanto plantarım tam viventinm, quam exsiecatarım obser- vatori, qni variis ex terris vegelabilia accipit, variisque ex hortis tam publieis qnam privalis stirpes convorat, plura sem- der oeenrrunt, quae notatu digna videnur qnamvis nee omni- bus numeris absolvi, nec repetito examini suhjiei vel cultara iterum probari, nee denique pro futnre labore servari possunt. Qnae imperfeeta et aliquo modo dubia interdum colligere et sub Miscellaneorum botanicorum titnlo in pnblienm proferre stndemus, nt non solam nominihus hotanicis ex nostro horto botanico tam vivo, gqnam sieco egredientibns firmamenti quid et ralionem afferamns, sed etiam alios ut incitemns nt imper- fecta perficiant, ineerta certiora reddant, nebnlas dispellant. Collertionum ah indefesso Hohenacker multos per annos jam diligentissime paratarım et rara constantia nndique col- latarım familias paucas inspirienti mihi et definienti nonnul- lae subvenerunt stirpes, quibns nomina quidem infigere simul antem de iis fusius loqui necesse erat. @naram ex numero hie fascienlum primem trado. at.. 727 Palmae. Calamus Metzianus n. sp. e prov, Canara Ind. or. leg. rev. Metz. ded. Hohenacker. Descriptio: Folium pinuatum, pinnis oppositis brevi aequali spatio secus rhachin trigonam collocatis, qnae pube brevitomento- sula ex cinerascenti et fuseo mixta, in primis ad angulos et sub pinnis, subtus vero acnleis deorsnm versis subaequali spatio inter et distantibus ex dilatata et compressiuscnla basi eonico - subulatis straminei coloris insirneta est. Pinnae lineares sen- sim et longe subnlato -acnminatae, pedem fere longae, 4—5 lin. latae, trinerviae, nervo marginatae, ci marginali aculei subulati erecti frequentiores et sarsum longieres, medio antem subtus prominulo utringne multe rariores et inprimis apicem versas insident, reliqua pagina nuda glabrave, infera pauln- hum pallidiore. Inflorescentine fragmenta sistunt rkachin, quae, ubi vaginis aphyllis teeta est, teres apparet sed bi nuda est, altero latere convexa, altero coneavinscula; ex qua alterni prodennt rami paullo supra apicem vaginae et deorsum cur- vati, 2 — 21/, p. cire. longi dense floriferi. Vagina sensim ex rhachi exiens, pollicaris eirc., mox paululum dilatatur, tunc eylindrica usque ad apicem oblique truncatum atgne in altero latere in apiculum protraeta (Inminae vestigium); rhachin vero arete ineludet tota elausa et nt rhachis folii pubescens. Rami floriferi plerumgue simplices, interdum ramulis brevibus Iateralibus basin versus instructi; rhackis Hexuosa braeteis al- ternis oblique infundibularibms truncatis exius in acumen aen- tum prodnets tecta, eiliolatis ei pnbe minnta sqnamalaeformi fuscescente adspersis, unaquagne Horem oblique prodens ses- silem, compositum ex calyce orato-tubuloso brevi in 3 lacinias Iatas hreves ohtnsinsculas dilutius marginatas et eadem pube ae bracten donatas haud usque ad mediam partito, atque ex 728 vorolla e basi anguste sabinfundibulari ovoiden ad medium us- qne in 3 lacinias ellipticas acntiusculas pube illa squamulosa adspersas partita. Stamina 6, alterna petalis opposita lon- giora et inferne cum corolla connata, antheris linearibus Iu- teis. Keminei floris calyx certe non diversus, corolla forsau basi non angustata, utrumgne perigonium sub fructu persistens. Fruetus straminei coloris ellipsoideus, 6 lin. longus, 5 Jin. la- ins, apieulatus, squamarnm seriebus 18 orthostichis cataphra- etus, squamis medio suleulo notatis, extimo margine faterali albidis et in summo apice fuscescentibns, Rubiacenae. Cinchona Lechleriana n. sp. (an forsan Ü. purpureae Rz, Par. var.?). C. foliis late ovatis s. rolandato-ovatis obtusis, basi hrevissime in petielum acntatis, supra glabris, suhtus breviter pubescentibus; panienla trichotoma, calyeis dentibus late triangularihus aeulis, corollae extus dense pu- bescentis laeiniis margine longe pilosis, antheris ex fauce paululum apieibus suis emergentibns, stylo brevi dimidinm tu- inm aeqnante; capsula lanreolara (4 — 6 lin. longa) leviter eostata, seminum ala utrinque attenuata v. altere apice bi- fida, margine dentato- &mbrinta. In montosis deelivitatis orientalis Andinm Peruvianorum pr. San Gavaı. Julio leg. Lechler. Magna affnitate haec forma conjungitur enm €. par- purea, quam eadem ex regione accepimus, ia ut forma ejus haberi posset, diversa: eapsulis fere dimidio brevioribus et stylo breviore stigmatis apieihus ereetis in alabastro aulhera- vum basin, sed in aperie Bore nec hanc attiugentibus. Ra- mans paniculiger teiragonus, faciebus bisulcis primum breviler pnberulis et minutissime glandulosis; pubes e pilis brevissimis attamen longitudine diversis, curvulis et leviter Havescentibus, EEE 729 qeibss intermixtae glandulae minutissimae globosae subsessiles albae. Folia panca quae vidimus sub ramis primariis pani- eulae orta petiolum habent eirc. 4—5 lin. longum, Inminam praebent in maximo folio infimo 41/, poll. longam et 3 poll, 8 lin. sub medio latam, basi levissime paululum protractam apice obtusam, supra glabram, suhtus cum petiolo nervo me- dio ei venis primariis utrinqgue subdenis subtus prominentibus pube densa molli, e pilis hrevibus leviter flavescentibus for- mata tectam. Panicnla trichotoma ramis non minns trichoto- mis ex superioribns axillis orientibus augetur, superne nuda est, squamis fulcientibas ramo adpressis perparvis hand con- spienis. Ramuli sequentes nanc oppositi nanc altersi tandem triflori. Calyx pube densa brevi teetus, brevis subcampanu- tatus, 1#/, lin. longus, limbo ereeto in 5 dentes late trian- gulares acutos breves coloratos (colore sno saltem ab tnbo ei eorolla in statu sieco distinctos) partito. Corolla fere & Jin. longa, tnbus paullo ultra 4 lineas metiens, cylindraceus, Ia- einiis limbi tertiam partem longitadinis totins corollae haben- tibus oblongis acntis primum valvatim connexis, demum ex- tus curvatis, in tofo margine pilis longis, in sieco Inteis, ei- Hatis, ceterum cum tubo intus glabris, facie corollae exiera dense pnbescente in alabastro fere suhsericen. Stamina 5, filamenta cum basi tubi per lineae spatium connexa, dein libera antheramgne dorso aflıxam, paullo ultra sesquilineam lonzam, linearem apice suo ex fance emittentia. Stylus hrevis lineam longus, stigmatihns duobus erassioribns ejnsdem eirci- ter longitudinis. Discus anuularis leviter angulatos, in super- ficie gibberosus et pilis paueis perparvis erectis eirca stylum instructes quem eingit. Capsula 4— 5 lin. longa, hand 2lin lata dum elausa, dein basi in valvas suas soluta latior eva- dit, basi acutinseula est, apicem versus altenuate, sed calycis Iimbo plus minns integro et apice frartus latiore obtuse Änitur. TR Semiva eireiter 13/, lin. longa, !/, lin. lata, ala tennis et margine dentato-fimbriata, ntringne arute producta, interdum bifida, saepius irregulariter disrupta. Styli brevitas et staminum usque ad faucem evolutio dis- erimen forsan haud smppeditant, aliis enim in Rubiaceis mu- tuam genitalium deminntionem et elongationem ut in aliis ga- mosepalis familiis jam lienit observare. Capsulae forma mi- nor tunc fere sola superesset, Cascarüla ($. 1. Pseudoguiaa) Gavanensis n. sp. (an C. oblongifolia Rz. Par. quae C. magnifolia Wedd.?). C. foliis retundato- ovalibus, nune ntringue obiusis aunc leviter acutiuseulis, supra glabris nitidulis, subtns puhe tenui sub- molli ad basin venarum primariaram densiori teclis, petiolis 3/g laminae aeqnantilus cum maxima nervi medii parte sub- tus glahris; stipulis . . . .; paniculae trichotomae ramis (prae- sertim ultimis) tenniter puberalis, 1nbo calyeis ex attenuata basi subelavato, dense pubescente, limbi campannlati 5-den- tati dentibus late triangularibus acutis; eerollae tnbo anguste infundibulari cam limbi laeiniis laneeolatis, tubum aequantibus intus apice (ofo et margine utroque papillosis, exins dense puhescente; antheris paullo supra hasin sitis, linearibus, stigmate ex fauce emergente; capsula . . . » In montosis lateris orientalis Andium Pervanarnm pr. San Gavan. Julio leg. Lechler comm. Hobenacker. Ab C. oblongifolia Rz, Pav. si fides descriptionibus et iconibus est differre videtwr, corollae Jaciniis per totum api- eem et in margine infero papillosis (nec in solo margine PA- pillosis), antheris profundius in tube insertis, stigmate hine exserto. An Insus, certe nofalu dignus! In flore nondum aperto stylum brevissimum reperimus et stamina paulle altius posita, quod forsan inärmitatem speeiei nostrae docet. 731 Rami erassi cortice cinereo teeti, lenticellis crebris lan- eeolatis dilnte fuscescentibns media rima dein hiantibns ob- siti, eicatrieibus foliorum elliptieis magnis 4 lin. longis, pau- lulum prominentibus einnamomeis signati, gni fasciculis ligni sub forma anguste hippocrepiea (formae peripheriae respon- dentis) eirca medinm paululum eoncavum dispositi sunt. Fo- lia subeoriacea petiolata, petiolas bipollicaris eire., rotundatns, supra anguste canalicnlatus, canaliculo basin versas oblite- rato. Pubes paginam inferam tegens brevissima ferrnginea, ad basin venarum et in earam axilla densior, Laminae maxi- mae 0 pollices et ultra longae, 81/, p. in medio lalae, venis majoribus utringne eirciter duodenis paientibas marginem ver- sus adscendentibus et invicem arcuato -conjunelis. Margo le- viter revolutus. Coler viridis, nervo, petiolo et venis forsan rubentibus, in sieco saltem ex parte nigricanlibus, colere rn- bro hine inde et paginae affuso. Stipularum vestigia tantum videre Hieuit, margo seilicet laceratus persistens, cicatricem relinquit annuli io modum ramum ambientem. Paniculae tri- ehotomae ex summis axillis ramule nno alterove auriae; rami obtuse quadrangulares pube tenuissima Inscesrente infe- rius, in opposito latere superins undique tecti. Bracteae late ovatae arntae brevissimae, inferiores enm lamina minuta in- struetae et stipnlari memlrana medio protracta connatae sant, Calycis tubus dense et brevissime pnbesrens, limbo latiore multo glabriore, Corollae extus breviter pnbescentis tubns 4 lin, longıs, laeiniis limbi 3%/, lin. longis intus in tote apice (hine quasi inerassato) et in tote margine reliqno papillosis, quibns marginibus sibi incumbunt laciniae in alahastro. An- therae 2t/, Jin. longae, filamenta %/, fin. longa, lihera eva- dunt panllo supra basin corollae (I/y lin. distant) et ad ter- liam eire. partem dorsi antherae inserta sunt. Stylus eylin- dracens glaber stigmatibns 2 crassinsenlis acutis extus sulco 732 longitudinali notatis, 1'/, Ain. longis, apieibus suis ex fauce emergentibus terminatur Annulus late et depresse 4- erenatus styli basin eingit, Fructus non habuimus. Menispermacene. Novam uovi generis speriem proponentes, utrum Meni- spermaceis an Sabiaceis nuper a erleberrimo Blumeo se- gregatis adjiciamus dubii sumus. @uinario nnmero ealyeis corollae staminum ab illis differt et ad has adpropinguat, a quibus pistillis trihns liberis nee axis proressa unitis recedit et ad Menispermeas transit, _Imperfeeta quae coram habeo speeimina certiorrem me fecerunt plantam esse ab omnihus quas attingere et comparare lieuit diversam nee ulli generi, nisi amplius exiendatur esse adseribendam. Coceuli glau- cescentis Blumei diagnosis brevissima qnidem in neosiram quadrat stirpem, licet Coccnlus sit, qnod denegarem, illius quoque patria, Javae insula, longe distat a provincia Canara ia ora oceidentali peninsulae Indicae. . Quinio. Sepala 5 aestivatione quineuneiali deeidua, Petala 5 is minora et opposita, margine medio inins fexo. Siamina 5 pe- talis opposita eaque superantia et cum ils deridua (am per- fecta, antheris terminalibus adnatis, loculis hasi diseretis?). Pistilla tria libera uniovulata, stylo brevi, stigmate dilatato termioali. Fractus.... . . (baccatus?, monospermns). Qninio cocculoides, — In prorincia Canara orae oeci- dentalis peninsulae Indiae anterioris leg. rer. Metz comma- nicarit clar. Hohenacker. Ramum foliifernm et intlorescentias habemus pfures at videntur integras srorsim decerptas. Omnes partes glaberri- mae, RBamns folia ferens teres videtur longitndinaliter striatus es sulontns (an exsiccatione?) niger ut omnes petioli pedun- 733 eulique. Folia alterna longe petiolata, petioli enim laminn eireiter duplo Jongiores (nsque ad 4 poll. longos hahemus), tenues, basi leviter dilatati et fere artienlatim cum ramo con- juneti, facie canaliculati ceterum sulenti, fere palacei, sinus margine minime adhuc prominente, cum nervis 5 folinın per- enrreutibus quasi articnlati, Nervorum hasis infima ad pe- tioli insertionem verruculis nonnullis pallidioribus convexis glandularibns?) notatur, una cum his 5 et marginalis, revera laminae marginuem eingens, exit. Nervi unam alterımre ra- mum superias edunt, frequentibus vero venulis transversis eonnectuntar, quae iterum inter se reticalatim connexae sant, Lamina ex rotundata levissime cordata basi late rotundato - ovata, diametro longitndinali bipollicari, transversali eire. 21/,- pollieari, summo apice leviter reinso et mucrenulo subulato munito, Facies aversa glauca, reie vasenlosım non promi- nens, marge integerrimus sed male ut videtur exsiccatus eris- pulus factus est. Inflorescentia *) panicnla 5 — 1% poll. et paulo ultra longa, eomposita ex rhachi media ut videtur te- rei et ramis ex illa sensim orientibus, qui dnobus polliribus semper minores ex bracrteolae late ovatae acntae brevis mox deciduae axilla orti, vario spatio inter se remoti, sub angulo semirecto vel semirecto majore procedentes, majore ex parte nndi, apice nune nmbellam **) unam gerunf, unne pancos *) Unde nascitur nescimus, basis vero ejus docere videtur origi- nem duxisse ex veteriori rame, utrum vero ex axillis viventium vel jam dejectorum foliorum provenerit, utrum erccta an pendula v. defleza sit nos fugit. **) Umbellam adpello at non semper est umbella; aliis enim in ramis plures pedicelli ejusdem fere longitudinis simplices ex eo- dem puncto proveniunt, in aliis pedicelli, eodem positi modo, haud simplices sed iterum ramulo unißoro instracti biflori sunt, in 734 ramos versus apieem, vel ex ipso apice ortos pauci- vel plurißoros habent, peduneulis uni» et bifloris fore plerumque longioribus, apice crassioribus. Ramnli-et pedunculi ex axil- lis bracteolarum angustarum acutarım sub angulo recto pa- tentinm minutarım procedunt, Sepala 5, obovata, concava obtusa, glabra, 2 lin. eire. longa, lineolis puuctisque nigri- eantibus in medio densiorikus versus marginem pellueidum brevioribus magisque sparsis pieta. Petala totidem deeidua rhomboideo-spathnlata, basi angusiata, sepalis breviora et angusliora, angulis lateralibus lobulos rotundatos inflexos for- mantibus, Stamina mediis petalis opposita iisque longiora et eum is decidna, filifermia, apice antheram adnatam minu- tam, loculis 2 basi diseretis apiee conniventibus gerentia. Qnae stamina utrum fertilia sint necne in duhio relinguo. Pistilla tria libera, sigmoidea, ovaria compressa, dorso An- gusto convexa, basi attennata, extus minulissime tuberculata, apice in stylum perbrevem extus curvatam iransenntia, stig- mate terminali crassiuseuto diletato. Semen unienm ejusdem, quantum videre licuit, formae et positionis ac im Menisper- maceis. allis pedicellus unus alterve uniflorus v. biflorus sub terminali ia umbella locum tenet, in aliis ramus pluriflorus v. umbella „sessilis in latere superiori occurrit. Hortorum botanicorum plantae novae et adnota- tiones in seminum indieibus et adversarlis dispositae, Annus MDCCCLIL Limaeae in volumine vigesimo quinto ex indieibus ah hortis botanieis a. MDCCCLI editis omnia ea enm aliis botanicis eommnnieavimus quae in hisce fugacibus foliis notala reperi- Mus, gquae ex inseguenfe anno nunc supersunt excerpsimus, relietis plurimis illis notis jam in diario gallice: Annales des seiences naturelles 3ieme serie Vol. XIX impressis, ubi reperis h. Berolinensem p. 375, Generensem p. 367, Genuensem Pı 369, Hamburgensem p. 359, Hauniensem p. 366, Heidel- bergensem p-356, Monacensem p. 365, Neapolitanum, aunum 1853 in fronte gerentem, p.355, Taurinensem p. 368. 1. Seleeins sem, h, Dorpat. e coll, anni 1852. Podotheca angustifolia Less. Hnjus synonymon est Lophoclinium Manglesii Endi. perperam ad Eupatoriaceas relatum, an etiam Podosperma angustifolia Lab.? Pflanta ante 20 cireiter annos sub hoc nomine in horios introducta est Podocheca gnaphalioides Hook. = Lophoclinium ci- 7136 trinum End. — L. album Eundl. genere differre videtur. Ci. Steetz in Podotheea genns Eudlicherianum non recogno- vit, quare Lophoclinia in colleetione Preissiana desiderari enunciavit. (Pi. Preiss. I. p. 490.) 2. Index seminum horti Academi Gottingensis 1852. Madaria variegata Bartl. herbacea, caule erecto ra- moso, foliis triangulari-ovatis grosse dentatis, in petiolum supra basin saepe auriculatam angustatis, supra scabris, sub- tus alho-lanato -tomentosis, venis glabratis, ramis bracteatis mono - --- oligocephalis; achaeniis disch ad angnlos pnhescenti- scabris, Hab. in Brasilia australi. -- Hahitus Senecionis erratici fere. Folia subtas ad venas denudatas elegantissime albo-viridique variegata. Capitula magnitudine Sencc. aqua- tici Lägulae steriles. Achaenia marginalia panca calva gla- bra reliquis longiora et tenwiora. 3, Delectus seıninum in horio bot. Heidelbergensi col- lectorum anno 1852, i. Anchusopsis Bisch. Calyx 5-partitus, ereetus, fru- etifer patens. Corolla infundibuliformis: tuhns elongatus, rectus; faux fornieibus longe exserlis retasis augustata; Tim- bas 5-fidus, erecto-patulus, lobis ovatis obtusis. Stamina eorollae fanci inter fornices afüixa, exserta. Nuculae 4 de- pressae, introrsum sub apice ad styli basin breviter adnatae, murienlato- asperae, extrorsum in disco aculeolis raris glo- chidiatis aspersae, margine cartilngineo profunde inciso- den- tato einetar, dentibus uniserialikas glochidialis erectis demam inflexis, A. longiflora (Cynoglossum iongiflorum Benth. in Royle ill. 9.305. Omphaledes longiflora A, DC. predr. X- 787 p- 158), species unica hacnsque nota, e prineipiis ad genera stabilienda nunc admissis negue Omphalodis neque Cynoglossi geweri adsocianda est. Differt enim ab Omphalode fornicibus magnis fancem non elaudentibus, staminibus fanei affıxis ex- sertis et nucularum margine cartilagineo profunde dentato; a Cynoglosse, genere quoad corollae et nneularum fahricam proximo, margine nucnlarun elevato, simplici serie dentate, denique inflexo recedit. Mattia tandem, genus non minus affne, diflert muculis latere intrerso styli basi longe adnatis, ala meinbranacea patenie neo inflexa cinetis. 2. Chloris eucullata Bisch., radice fibrosa, eulmo ereeto simplici , foliis planis obtasiuseulis mucronatis cilietis utringue et margine scabris supra pilosulis, vaginis compresso - carina- tis glabris, spiris 6— 10 fasciculatis ereeto-patentibus, spi- eulis bifloris, floribus breviter aristatis, valvis gInmae ohlonge- obovatis mucronatis dorso seabris, floris hermaphroditi palea inferiore obovata ventricosa margine dersogne sericeo- ciliata ve) puberula, Aore sterili unipaleato, palea late obovata in- Aata horizontaliter traneata. — Hab. in Mexico horeali. Se- mina in provincia Tamanlipas prope Matamoros lecta absqne nomine misit Dr. G. Engelmann 1849. In horte flaret Ju- lie et Augusto, Culmus 6—9- polliearis. Folia angusta, Jineam eireiter lata. Spicae 10— 18 lineas longae. Spiculae pallidae, pur- Pureo- variegatae; nervus glumarum dorsalis ef nervus mar- ginalis paleae inferioris Noris hermaphroditi viridis; palea su- verior ejusdem floris oblongo - obovata, apice emarginata; pa- lea doris sterilis pedicellati sub apice truncato märginem ver- sus siriis binis obliquis viridibus saepius pieta, Arista utriusque floris palea semper brevier, in spicnlis superioribus quandoque brevissima, We Bi, 8s Heft, 4 738 3. Pinardiae species quatuor enumeratae notis inflorescentiae frnetuumque essentialibns ita conveniunt, ut ex mea sententia uni- cum genus naturale constitunnt a Chrysanthemi (et Pyrethri aut.) genere optime distinetum. Omnes fructibus marginalibus tri- quetris et trialatis, alis apice in processum dentiformem lon- giorem brevioremye produclis, et fructibus disci lateraliter plus minusve tretragono - compressis, angulo interiore latiuseule alato, dJorsali argute carinato v. anguste alato, gaudent. Margo in fructuum vertice vel brerior obtusiusculus (P. co- ronariae) aut argulus (P. Rorburghii) vel in coronulam subdentieulatam (fructnum disci P. anisocephalae ei P. ca- rinalac) dilatatus notam distinetivam praebere nequit. Itaque character generieus, ut in omnes species guadret, sequenti modo mutandus erit: Pinardia Cass. emend. Capitulam, flores, involuerum et anthoclininm ut in Chrysanthemo Liun. Fructus marginales trignetri, (rialati, ala interiore laliore, omnibns in dentem subulatum v. obtusum prodactis; fructus disei lateraliter sub- tetrageno -compressi, angulo interiore alato, dorsali argnte earinato v. anguste alate, angulis lateralibus nerviformibus obsoletisre. Pappus brevissimus coroniformis v. ejus leco margo subdentieulatus. Huc referendae sunt Chrysantkemi DC. (prodr. VI. p.64, 65) sect. I. Glebionis (excl. Chrys. segetum L.), sect. II Pinardia, et sect. III. Ismelia. Forsan quoque sect. W. Ismelioides et sect. Vi. Magarsa illis adjungendae erunt. 4. Sagina setigera Bisch., foliis lineari -snbulatis setula konginscula terminatis margine caule pedunenlisgue glabris floribus pentameris, pedunculis capillaceis defloratis cernuis, fruetiferis erectis, sepalis lanceolato - oblongis apice concaris, binis exterioribas mueronatie, mnerone incurvo, calyce petalis 739 breviore capsulam subaequante. — Patria ignota. Semina e horto Gotfingensi nomine S. saxatilis a. 1849 et 1851 acee- pimns. $. saratilis Wimm. foliis breviter mueronulatis, pedun- enlis rigidis plus duplo erassioribus, sepalis latieribus muticis, eapsula subduplo hrevioribus et calyce petalis longiore differt. — S, subulata Wimm. magis afinis partibus omnibus her- baceis pilosiusculis ei praesertim sepalis latioribus,, obtusiori- bus, duas tertias capsulae vix aeguantibus distingnitar. — S. pilifera Fenzl foliis fascieulatis dimidio pleramgne minoribus, petalis et capsula snbdaplo calyce longioribus diserepat. 5. Ulex strietus hort,, vaule erecto e radice solitario, in- ferne breviter ramoso, foliis foralibus pedanenlo brevioribus, vexillo subrotundo hasi hastato- cordato, tnbo stamineo valde compresso ovato suleato transverse ruguloso margine supe- ziore (ventrali) late earinato, stylo superne arcn levi adscen- dente, leguminibus calycem excedentibus subventrieoso - tur- gidis, seminibns late oyatis (fuseis s, fusco-nigris), carun- cola profunde emarginata (latere adspecta) dimidiam seminis basin ocenpante, — Patria ignota. Fioret mense Majo ıd Juliom usque. Habitn non modo sed aliis quoque notis conspieue distin- thus apparet ab Ulice europaeo Linn. qui sie definiri potest: caule erecto a basi ramoso, ob ramos elongalos virgultiformi, foliis foralibus pedicellum snbaequantibus, vexillo late ovali in unguem brevem sensim atteuuato, Inbo stamineo compresso oblonge Iaeri, margine superiore (venfrali) angustissime cari- nato, stylo apice uncinatim inenrvo, leguminibus compresso- targidis calyce sublongioribus, seminibus ovalibus (sordide viridibus v. fasco-olivaceis), carunenla profunde emarginata (Iatere visa) iotam fere seminnm basin occupante. 7% 740 4. Deleetus seminum in horte bot. Vratislaviensi col- leetorum A, 1852, Enumeratio llieum, quae in hortis Germaniae et Belgii coluntar, * Folia dentato- spinosa. 1. Hex Aquifolinm L., 1. fol. ovatis utringue attennatis nitidis sinnatis undulatis dentato-spinosis, peduncnlis axillaribus brevibus multifloris, Noribus subumbellatis, Linn. spec. plant, edit, 2. p. 181; Ait. hort. Kew. 2, edit. I. p. 277. In Europae umbrosis. Variat cultura eximie: caules erecti, quandoque pendali (I. pendula Hort.); baccae rubrae hine inde favae (I.chry- socarpa Wender,?), albae vel etiam nigrae; foliorum color laete viridis fit obscurior (var. nigrescentes Hort,) et etiam trausit in colorem ochroleucum (quem false dieunt argenteum) vel Inteum vel in margine (inde var. argenteo- ei aureo- marginutae) vel in medio serundam nervum medium (huc var, argenteo- et aureo-pictae vel maculatae, bi- vel tricolores); foliorum formae tandem innumerae, quas in cer- tum quendam ordinem redigere 'nune conaturi simus. Folia enim sinnata spinosa modo solito majora, laliora et rigidiora ve] angustiora, funt sinuosissima involuta et revoluta vel de- mum eiiam plaua, integra spinosa vel excellunt maxima spi- narum copia, quae aberrationes fere omnes at rarissime in ano eodemgue individuo inveniuntur. T Folia undulata sinuata dentato - spinosa. a. vulgaris fol. ovalis acutis utringue nitidis sinnatis andulatis dentato - spinosis Ait, I. c.; Bor. Danie. f. 508; Guim- pel tab. 5; Hayne Arzneipfl. 8. t. 25; Loudon Eneyelop, P 157. 1, 215. 141 llex canadensis Herb. Kunthiani, Forma vulgeris inprimis frutieum sponte crescentium. ß. macrophylia fol. solito majoribus acutis erassiorihns minus sinuatis. I. Aguifolium macropkylia Ht. Booth. (nec I. macrophylia Blume quae est I. Jatifolia Thunb.) y. Shepherdii, fol. ovatis subacuminatis planiusculis. I. Shepherdii Ht. Booth. (Forma intermedia inter praeceden- tem et sequentem.) 6. latifolia fol. latinseulis ovatis acutis subsinuatis. I. Aquifolium latifolia Ht. Booth. s. maderensis fol. ovatis acutinsculis sinnatis. I. ma- derensis Hort. (Verschafl. et Boolh.) nee J. maderensis Willd, enum. suppl. 8. ex Liuk., quae ad J. balearicam per- tinet. Variat insnper etiam ramis junioribus magis brunneis I. maderensis nigrescens Hi. Booth. G. elegans fol. ovato-lanceolatis subattenuatis pla- alusenlis, J. elegans Hort. (Bollwill,) n. datispina fol. subdeformibus sinuosissimis spinosis, spinis marginalibus basi dilatatissimis quasi oppositis horizon- taliter patentibus I. Aquifolium latispina Hi. (Booth. et Hontt.), I. _Aquifolium recuruum london Encyclop. p. 158. Fig. 219. 9. monstrosa fol. fere I. Aquifolii a. vulgaris, sed spinis marginalibus non horizontaliter patentilus sed erectis aliisque defexis alternantibus. Z. Aquifolium monstrosa Ht. (Boeth.) u. ferox fol. eoriaceis erassioribus non solum margine sed etiam in folii pagina superiori inprimis apicem versus spinis magis minusve rectis obsitis, inde fexuosis revolntis invalutis- que, 7. Aguifolium 6. ferox Ait. Loudon Eneyelop. p. 159. Fig. 221. Aquifolium echinata foli supercie Cornut, Ca- 72 nad. 180. Secundum Millerum ex Canada, ubi spontanea, in Europam translata est. Variat fol, argenteo- et aureo-mar- ginatis et maculatis. (Ht. Booth. et Houtt.) x. calamistrata fol. ovatis dentato - spinosis sinnosissimis eontorto-involatis I. Aquifolium calamistrata Hort. (Booth. et Houtt.) Variat fol. aureo- et argenteo-maenlatis et fri- coleribus. 4. revoluta fol. ovatis dentato-spinosis sSinuosissimis eontorto-revolutis. (Booth.) I. Aquifolium contorta Hi, Houtt. Variat insuper uti praecedens forma. 1. carnola fol. ovato-Ianceolatis aentis dentato - spino- sis vel subintegerrimis obtasis. Z. Aquifolium carnola Ht. Booth. ». crassifolia fol. Nineari-lanceolatis repandeo - sinnatis dentalis spinosis carneso-coriaceis (ita ut vix flecti possint). I. Aquifolium crassifolium Loud. Eueylop. p. 159. Fig. 222. Dlex crassifolia Ht. Booth., Houtt., Weiter. et alior. nec 7. crassifolia Hook. icon. pl. t. 149. Tr Folia dentato-spinosa planiuscula vel plana (nec un- dulata). &. canadensis fol. ovalibus minoribus dentatis spinosis planis. Ber canadensis Ht. Booth. et Houtt.) neo I. cana- densis Mich,, quae est Nemopanthes canadensis DC.; 1. canadensis Herb. Kunth. pertinet ad I. Aquifolum o. vlg. Ad hans formam referenda 7. Aquifolium altaclarense Üt. fol. latis tennioribus es planis London Eneyelop. p. 158. Va- viat fol. argenieo- et aureo-marginalis et macnlatis. 0. nigricans fol, ovatis planis dentato-spinosis ramis folierumgue petiolis magis brumnei coloris quam in religeis. X. Ayuifolium nigricans Hi. Hontt. 743 ®. platyphylia fol, oblongis planis dentato - spinosis 7. platyphylla Hit. Booth nec 7. platyphylla Webb et Berthel,, quae est 7. Perado. g. Thunbergiana fol. lanceolatis dentato-spinosis pla- uis, Ex horto Booth. eo. ciliata fol. oblongo -lanceolatis dentato -spinosis pla- nis, spinis subelongatis fere patentibus (nee recurvis). Lou- don Eneyelop. 158. Fig. 218. J. ciliata major et minor (fol. solito - angustioribus) Hi. Booth.; J. ciliaris Ht. Houtt.; Z. serrata Booth.; Z. recurva Link. enum. pl. Hi. Berol. I. p. 147; L Aquifolium 8. Aiton 1. c. 3, 486; T. Aguifelium v. serratum DC. Prodr. 2 p. 14; I. Aquifolium serrati- Folium Loudon Eneyelop. p. 158. Fig. 220. z. angustifolia fol. lanceolato -linearibus dentato - spi- nosis planis. J. Aquifolium angustifolia Hi. Baoth, nec 1. angustifolia Willd. ». myrtifolia fol. uti in praecedente sed multo angu- stioribus I. myrtifolia üt. Boeckmann nec I. myrlifolia Lam. ex insnlis Caribaeis, quae secund. Link. (ej. enum. 1. p- 148.) in Horto Berolinensi colitur. trr Folia integra vel integerrima plana. Diex Aquifolium }. senescens fol. mutieis Roemer et Schult, ayst. veget. 3. p. 486; an etiam I, senescens Bit. Wei- terens. 9. keterophylia fol. superioribus exacte lanceolatis pla- nis snbintegerrimis, inferioribus oblongis undulatis irregulari- ter sinuato - spinoso-dentatis. J. Aquifolinm heterophylla Hi. Booth.; I. Aguifolium ß. heterophylla Ait. I. c., Roe- mer et Schult. 1. e. (Forma spectatu dignissima.) x. laurifolia fol. fere omuibus lanceolatis planis obtn- Sinscnlis integerrimis vix une alterove dente vel spina mar- 744 ginali notatis (iis Lauri nobilis siwillimis). I. Juurifolia Ht. Boeckmanu, nee 7. Zaurifolia Nutt., quae est var. I. Dahoon; I. Aquifolium laurifolium Joulon Encyelop. p- 158. Fig. 217. y. integrifolia fol. ovatis integerrimis acutiusenlis pla- nis vel sinnatis dentato-spinosis, Ex horto Rinz. Francof. Cum bac varietate eonveniunt J. arborescens, I. excorticata Hi. Bollwill. et Rinz. et Z. Aquifolium marginatum Loud. Eneyelop. p. 158. Fig. 216. o. rotundifolia fol. ovatis obtusioribus planis integer- rimis. J. rotundifolia Ht. Houtt. va. pol;morpha fol. ovatis vel Janceolatis undulatis sinnatis vel repando-sinuate-involutis et revolutis vel planis dentato-spinosis vel integerrimis viridibas vel argenteo- et aureo- marginatis et maculatis in una endemgne stirpe, Ex horto Boeckmanniano, Nota: Omnes qui Palaeophytologiam inquirant, haec fere incredibilis varietas foliorum unius stirpis, quam incerta sit, si singula folia spectentur, -adhne nostra fossilinm plan- tarım definitio, optime docebit. 2. Niex balearica Desf. 1. fol. ovatis acutis subnitidis erassinsenlis planis vel (in planta aduldiori) subconearis integerrimis aut dentato -spinosis, nmbellis axillaribus paucifloris ahbreviatis Dest. arb. 2. p.262; BC. Prodr. 2. p. 14; London Eneyelop, p. 161. Fig. 283; I. Aquifolium ö. Lam. diet. 3, p. 145. 1; I. maderensis Willd. enum. suppl. 3. ex Link. enum, pl. hort, Berol, 1. p. 147. et Herbar. Kunthiani, . B. cordata fol. exacte ovatis snbintegerrimis rarius hino inde dentato-spinosis. J, cordata et I. Minorca Hit. Booth. Iu insulis Balearieis et in Madeira, 735 Speeies distineta, fol, crassis coriaceis ovatis et inprimis adultioribus concaris subintegerrimis, ramulis solito erassiori- bus laete virentibus a variet. Hlicis Aquifolii w. integri- Foliae, qua cum sola confundi possit, differt. 3. Diex opaca Ait. 1. c. p. 157. DC. Prodr. 2. p. 14 eic. Loudon Enoycl. p. 161. Fig. 224. In humidis a Pensylvania ad Carolinam. (Nomen ol folia omni nilore carentia aptis- simum.) 4. Dex ovata Hort. 1. fol. ovatis planis glabris lucidis dentato- spinosis acu- tis basi iruncatis utrinque lacidis, Habitat —? Ex horto Verschaffelt. Fol. basi trancatis inprimis a variefatihus Theis Aqui- folii, quibus folia plana et wirinque attennata sunt, discedit, 5. Hex leptocantha Lindl, L. fol, ovali- oblongis acuminatis aequaliter dentaio -spi- nosis, dentibus gracilibus Lindl, in Paxt. Flow. Gard, July 185%. p. 78. In China boreali (Fortune), 6. Hex Betschleriane nobis, I. fol. oblonge-ovalibus aenminatis basi trunoatis utrin- que Incidis undulatis dentato-spinesis, dentibns erectis et de- Aexis alternantibus. Sub nomine ]. mericane ex horte Ver- schaffelt, et sub nemine Z. gigant. ex horto Bollwill. acce- pimus. Nondnm floruit sed habitns, foliorum forma et in üis nervorum distributio Wlieis. In honorem viri elariss,, qui exi- miam in Germania certe unicam hanc llicum collectionem con- gessit, hane speciem pulchram nominavimus, Cum hac spe- eie Hex grandis Hort. Herruhusian. convenire videtur. 7. Dex magellanier Lond.. I. fol. oblongis elongatia repaude-undulatis sinuatis den- dato -spinosis wiringne attenuatis glabris, Horibus umbellatis, 746 breviter pedicellatis, umbellis 3— 4-floris. Loudon Eneyclop. p- 161. Fig. 225. ß. denticulata Hort. fol. magis applanatis vix sinuatis. Utraque ex Horte Houtteano. 8. Dex cornuta Lindl. 1. fol. ovato-oblengis hasi ohtusis apice truncafis in planta vegetiori grosse repando -sinnatis dentato-spinosis in adulta tricornibns ntrinque glabris lueidis, umbellis axillaribus sessilibus, baccis quadripyrenis Lind]. in Paxt. Flow. Gard. Il. Mai 1850. p. 43; Houtte Fi. des Serres 'T. VII. Janv. 1852. p- 216; Walp. Annal. Bot. syst. II. p. 265. In China boreali (Fortune). Ex horto Hontt, Species distineta: Folia illis Dilivariae ilieifoliae Pers. quoad formam nee quoad nervo- rum distributionem simillima. 9. Hlex dipyrena Wall. 1. fol. lanceolatis acuminatis laevibus utringue opacis un- dulatis dentato-spinosis, floribus axillaribus sessilibus fasci- eulatis, haccis dipyrenis, Wallich, in Roxb, Fi. Indie. 4. p. 473. DC. Prodr. 2. p. 15. #. Cunninghami n. fol. oblongo - Janceolatis acuminatis laevibus utrioque oparis undalatis dentato-spinosis. Her Cunninghami Ht. Booth. In Nepalia et ad limites Tarlariae chinensis 8. ex horto Boothiano solummode foliis oblongo- lanceolatis differt, 10. Tiex Cassine Ait. 1. c. London Encyclop. p. 168. fig. 227. I. caroliniana Mill. Diet,3, Nez castaneaefolia Hortor. (Ht. Booth.) In paludosis umbrosis Carolinae et Flo- ridae. Folia bi- vel triennia inprimis plantae adultae ovali- oblonga serrato- subspinosa iis Fage Castaneae quodammodo similia, juniora lanceolata vix nitra medium serrata. 11. Hex brexiaefolta Hi. Hontt, fol. exaete lanceolatis Atringue attennatis glabris planis serrato - spinulosis (nerris 747 rabris), Similis quidem praecedenti sed fortasse propria spe- eies. Nondum floruit. Patria mihi ignota. #% Folia dentata serratave vel integerrima. 12. Tlex Perado Ait. 1. c., DC. Prodr. 2. p. 14; London Eneyclop. p. 163. fig, 226; Her platyphylia Webb. eiBerthel. Phytogr. Canar. 135 et 68. ex Lindl, in Paxt. Flow. Gard. 185%. p. 56. f. 257, in Madeira, 13, Elex microcarpa Lind). 1. ovalibus integerrimis utringne acutis glabris, umbellis pedunenlatis petiolo brevioribas, fructibns tetrapyrenis, Lindl. in Paxt, Flow. Gard. I. 43. f. 28; Houtte Fi, des Serres T. VIE. Janv, 1852. p. 216; Walp. Annal. Bot. syst. II. p.268. In China boreali (Fortune). Ex horto Verschaffelt, 14. Hlex Bahoon Walt. carol. 241; DC, Prodr. 2. p. 14; Loud, Eucyelop. p. 162. fig. 230. ß. laurifolia Nutt. in Silliman amerc. Journ. 5. 1822, P-%89. London }. c. fig.231. Hex phillyreaefolia Hi. Boll- will, In paludosis a Carolina ad Fioridam. #. In Florida orientali. 15. Hlex angustifolia Willd. enum. 1. p. 172. DC. Prod. 2. p. 145 I. myrtifolia Loddig. ex Loudon Encyclop. p. 162. fig. 228; I. rosmarinifolia Lam. ill. I. p, 356. (Hi. Booth.) ß. ligustrifolia Pureh. 1. p. 1U.; I. ligustrifolia Hort, (Hk. Booth.) Certe distincta species. Quid est 7. Zigustrina - All, (T. angustifolia Mühlenb.)? In paludibus a Virginia ad Georgiam. 16. Hex vomitoria Ait. I, c. p. 278; DC. prodr. 2. p. 14; London Eneyclop. p. 162. fig. 229. In maritimis Carolinae et Floridae. (Hi. Booth. et Hontt.) 748 17. Hlex paragnariensis St. Hilaire Mem. mus. 8. p- 351. I. glaberrima : fol. cumeato-lanceolatis ovatisre obtu- siusculis, obtuse inaequaliter serratis, inferne integerrimis, racemis axillaribns panienlatis, pedicellis subumbellatis Lamb. Pine t. 2; Hook. Lond. Journ. of Botany I. 33; DO. prodr.?. p. 15. Walpers Repert. 1. p. 540. &. fol. latieribus fere obovatis Hook. 1. c. t. 1. £. fol. minoribus snperne minns latioribus, subtus saepe nigro - punetatis. y. fol. serratis longieribus angustioribus, sensim acumi- natis fere oblongo-oblanceolatis, subtus nitidis copiose nigro- punctatis Hk. I. e, t.3, Ilex paraguariensis St. Hilaire DC. prodr. 2. p. 15. In Paraguay. Colimus var. y. ex horto Houtt. qnae exacte cum hac diagnosi convenit. Exper. Sauer hortulanus horti medici Acad. Berol. aliam plantam sub nomine Ilicis paraguariensis me- cum eommunicavit quae rix cum nostra tonfandi potest et fol. obovatis remote crenato-dentatis subglancescentibus subtus pallide virentibus epunetatis abunde differt. Fortasse I. cu- neifolia Hook. Icon pl. t. 294. ex diagnosi, cum icon ad comparandum mihi non praesto est. 18. Ilex salieifelia Jacq. fol. elongatis lanceolatis utrin- que aenminatis coriaceis glabris medie Jenticulatis, cymis axillaribus petiolo longiorihns. Jacq. Collect. 5. p. 36. t. 2 "f.2. Burglaria lucida Wendl. ex Stendel. Nomenclat. In insula St. Mauritü. In hortis vidi sub nominihus Burglaria Incida ei Ru- beatia angustifolia. 19. Hex eymosa Blume Bydragen 1 1149. Walp. Reperk 1. p- 540. 1. fol. oblongis obtuse acuminatis integerrimis glabris, 749 eymis dichotomis axillaribus, post casum foliorum panien- latis, In Java. Ex horto Hontteane. Folia infima in nostra remote den- tato-serrata superiora integra. 20. Ilex Reevesiana Kummer Berl. Allg, Gartenzeitg. von Otto a. Dietrich No. 11. 1851. p- 85. 1. fol. elliptieis acutis undulatis (saturate viridibus punetulatis). In China (vix introdncta in hort, Germaniae; nondum vidi). 21. Hex Tarajo hort. Angl. L fol. coriaceis inclinatis oblongo - lanceolatis niringue opaeis glabris aitennatis acutis a basi jam remote argnte ser- ratis, serraturis binis, una altera minori. Piantam habita fere Pruni Laurocerasi sul hoe nomine ex horto Bollwill. accepimus sed nescimns patriam et auto- rem, cui nomen suum debet, 2. Llex latifelia Thunb. 1, fol. coriaceis ovato- oblongis utringue acnminatis serra- is supra nitidis margine revolutis pedicellis supraaxillaribus aggregatis petioli longitudine Thunb, fl. Japon. 79. Creseit in Japonia. Planta nostra ex horto Bollw. exacte iconi Lindleyanae (Paxion Flow. Gard, March. 185%, fig. 240.) respondet, quae ex Lindl, cum I. latifolia Fuccarini et Siebold et I. macro- phylla Blume convenit. Nota 1. Species vel varietates Ilicis, quae sequanlur, uondam vidi: Der rubricaulis, australis, magnifica, no- dilis Hu, Wetter; T. furcata Lindl. et I.repens hort. Angl. Nota 2. lex excelsa vel crocea hortor., quam acce- pimus ex hort, Hontt. Booth. et Verschaffelt.) est Croco.rylor excelsum Eckl; et Zeyh. 750 Nota 3. Omnes hie enumeratae var. et spec., except. I. Reevesiana, leptocantha in horto Betschleriano et in horto botanico nostro coluntur. A plurimis ramnli ad mutnam com- mutationem transmitti possunt. HB. R. Goeppert, Annas MDCCELHI, Adnotationes ad seminum indices anno 1853 collectorum reperies in Ann. d. sc, nat. ser. IV. Vol, I, plures: h. Beroli- nensis pag- 333; h. Genevensis in eadem pagina; h. Hambur- gensis p. 323; h. Hauniensis p. 339; h. Neapolitani auno 1854 insigniti p. 328. Unins tantum horti haud memorati indieem notamns. 5. Deleetus seminum horli bot, Marburgensis, quae ex eolleetione anni 1853 mutuae communieationi ofleruntur, Aconitum ochroleuenm Willd. horti quidem nostri, anten dnas conjunxit e triba Lycoetonoideorum formas speeie diversas, secundum auctores celeberrimos qui eas et nune con- Jangunt, nempe: 4A. album * nec Mönch. et itaque nee Ait., si ejusdem A. album re vera idem sit cum Moenchiano, cujus vero synonymon: A. orientale falsum est: etenim 4. album Much. jdem, quod A, Zeucanthemum nuneuparimus, e tribe Cam- maroideorum guidem, sed longe ab A. variegato diversum. A. album Ait. dncitur in DC, prodr. I. p. 58. ad A. ochro- lencum Wild. non solum, sed olim etiam ad_4. album Mach. (syst. 1. p. 377.) A. album nosirum distinguimus: stamini- bus a basi ad medium usque fere alatis biuristatis Pr bescentibus, calcare subspirali. Flores albi. me: 751 A. ochroleucum * staminibus glabris, non ulatis, calcare rectiusculo. Flores ochroleuci. Aconitum orien- tale Mill. aegue ad hoc atqne ad illnd et ad ntrnmgne dacitur. Aeseulus (Pavia) discolor Pursh. var. (?) rubella * üffert a normali speeie foliis suhtus glahris, versus costam tantum interrupte et in axillis lannginoso -barbatis, stamini- bns exsertis pubescentibus. In siceis foliis venae aurantiace- eoloratae. Seminihus — et quidem majore et regulari forma ac colore — abundat quolannis arbor statnrae A, Jlavae Ait, Aesculus (Pavia) versicolor * (et Spach’?). Proxima priori differt ab ea aeque et ab A. Pavia L,, quae nunquam apud nos fructifera, statura temera omnibusgue partibus mi- nor; foliis majorilus opacis, acute et erebrius dentatis, flori- bas majoribus, magis variegato-coloratis, ralyeibus rubenti- bus pilosis, pilis longioribas glanduliferis, staminibus petalis brevioribus, seminibus (quibus quogue quotannis abundat) di- midio minoribus et nigriecantibus, Erysimum patisiiiquosum * (E, patulum salutarem, nisi jam alia species Ih. g. hoc sub titulo existeret); diserepat vero nostrum ab hoc, mihi solummodo ex charact. notum, uli ab omnibus reliquis propinguis inprimis pedunculis ac siliquis exacte horizentaliter (angulo recto) patelis, foliis inferioribas oblongis grosse -dentatis, superioribus Janceolatis acuminatis, obsolete dentatis. Caulis 4—5-pedalis, ramosissimns. Flo- res saturate Hari. Sponte in hort. Epomoen Purg», Haud inepte videtur synonymiam ejus hine inde iterum iteramqne depravatam emendare, gaum Te vera hoc modo illa sese habet: Convolvulus (Ipomoea) Purga Wndr. ec. defivit. ei de- seript. in Pharm. Centralbl, 1830. I. p. 456 etc. Convolvulus Jalapa (non Purga) Schiede in literis c. exempl. orig. sice, et 4aberib. viracihus. 752 Convolvulus Purga Wadr. Hayne A. Gew. vol. X. 1.33.34. Ipomoea Purga W. Nees v. Esenbeck Düss. Samulg. 4. A. Pf. Suppl. IIT. tab. 13. Ipomoea Schiedeana Zuee. (non Hamilton) in Flora od. Regensb. bot. Ztg. 1831. p. 801. Hue false etiam adducitar. Ipomoea Jalapa Nuttall, quae nil aliud est quam Z. Ja- lapa Pursh., et itaque: Batatas Jalapa Chois. i. e. Con- volvulus Jalupa Linn, cujus icon v. Düss. Samml. d. A. Pfl. 1.197 et 198. Annus MDCCCLIV, Ex hoc anno in Ann. d, sc, nat. Serie IV. Vol, II. notas habes ex b. Generensi p. 380; ex h. Hamburgensi p. 375; ex 5, Hanniensi p. 370; ex h. Neapolitano anni 1855 signnm ferente p. 377; ex h. Taurinensi p, 377. Inter relignos hor- tum Berelinensern negleximus, qui serins edidit fasciculum 19 paginarum bipartitaram sub titulo: „Appendix generum et spe- eierum novarım et minns eoguifarım, quae in horto regio botanico Berolinensi eoluntur 1854. 4.“ in quo alias habes stir- pes a Klotzschio, alias a CE. Kochio, alias a Kochie eum Boucheo, alias a Kochio c. Augustino, alias a Kochio cum Sellone, alios a Koernickeo (herbario re- gio adsceripto) alias a Casparyo, alias denigne a Bran- nie descriptas illustratasve, ita ut viribus unitis octo virorum hoc divitiaram botanicaram Berolinensium pnblieum testime- »inm praesentatum sit. Religua haec: 6. Graines recoltees au jardin botanique de la ville d’An- gers, en 1854, Antirrhinum Barrelieri Bor. (A. majus saxatile an- gustissimis foliis, flore purpurascente minori. Barr. Plant. rar. 753 p- 21. icon 637.) Canle ereeto ramosissino, ramis gracilibus eylindrieis glahris, fol, kineari-elongatis utringue altennatis subeanalieulatis; inforeseentia pilis hyalinis glanudulosis con- spersa; segmentis calyeinis ovalis subacntis, Klamentis stami- num suhrompressis, pilis paucis glandulosis styloque adsper- sis; eapsulä ovoideä glandulosä, seminibus nigrescentihus teiragonis asperis foveolatisque. Hab. in Hispania prope Tortosan uhi car. Viet. La Revelliere Iegit mihique humanissime largitus est speeimina, e seminihus guoruudam plantam in horto edurari laeteque per omnem aestatem flo- rentem vidi. Accedit ad Ant. siculum Uer,, sed differt foliis angustiorihus magis aftenualis, corollis dilute rubris (nec ochreleueis), lobis minoribus et magis erectis, capsulis mino- ribus ei minus ventricosis. Ab 4A. hispanico Chav. multum differt glabritie et aliis notis. 7. Plantae novae, rTarae, ninus cognilae, quae anno 1854 coluntur in horto academico Lugduno-Batavo, Aralia japonica Thunb. Fruticosa, inermis, ramis erassis, petiolis basi late vagi- nantibus, folis e basi cordata soborbienlaribus, palmato - septemlobis, vel rarius quingue-lohis, 7 — 9-nerviis, lobis oblongis, aentis sursum serratis, sinubns rotundalis, coria- veis, firmis, glabris, vel novellis tomentosis ; panicnla termi- nali composita, umbellis peduncnlatis globosis, multifloris, ovariis turbinatis, stylis quinque diseretis, stigmatibus sub- emarginatis. A. japonica Thbz. Fl. jap. p. 198. Kaempf. Am. ex, fasc. V. p. 790. Sieb. et Zuccar, Familiae Fl. jap. p- 93. Auctores haec diagnosi specifiene addunt: 48 26r Bd. 6s Heft. 751 Rami erassitie digiti. Folia approximata; pelioli basi longe vaginantes , teretes, 3— 8° longi, erassi; lamina e basi leviter cordata suborbieularis, plerumque ad medium us- que septem-loba, novem-nersia, lobis oblongis, acutis, basi integerrimis, sursum serratis, peuninerväs, utringue glabra, wovella tomentosa, coriaren, 6—-8” longa, inter lobos late- rales 7— 10 lata. Panieula terminalis, erecta, glabra 14, —2-pedalis, ramosa, primmm bracteis deeiduis obtecia, de- mum nuda, glabra; umbeilse in peduneulis 1 — 1 %/, Jongis, patentibus, globosae, 40—50-lorae, pedicellis pubescentibus, terminales praecociores; ealyeis limbus truneatus, petala ob- longa, reilexa, discus earnosıs, In specimine Horti nostri haee lieet notare : Canlis est frutieosus, teres, late cicatrisatus, hie illie gemmis propullulantibus, plerumgne tamen ahorlivis, obsessus. Foliorum vaginae crassar, Iataeque. Folia novella ex gemma terminali exorta dense albo-tomentosa. Petioli teretes, 0,25 — 0,30, glabri, fere omnes cum foliis horizontales. Folia (qualia in phrasi diagnostien), basi cordata, inte- gerrima, omnia 7-loba et hinc etiam 7-nervia; lobi oblongi, sinubus rotundatis distineli, ad dimidiam longitndinem usque cum sinubus ipsis integerrimi, et ultra hane leviter serrati, serraturis parvis remotiusculis, acuti, vel leviter aruminati. Folia maxima in diametro latissima 0,3% acgqnant, in longi- tuline vero (sine petiolo) 0,18. In dorso sunt pallide-viridia, in superfeie vero obscure-viridia, nervis pallide- vicentibos, ibi exstantihus, venis venulisque iimpressis, Hab. Japoniam, Aralia mitsde Sieb, Suffruticosa, inermis; petiolis basi late vaginantibus, fo- lia aequantibus vel superantibus; foliis e basi euneata ri, 755 - quinquelobis, tri- — qningnenerviis, lobis irregularikms, inte- gerrimis, medio longissime, lateralibus minoribus, omnibas aeutis, sinubns rotwndafis, eoriaceis, glahris, superne ohscure viridibus nitidisgne, in dorso pallide virentihns. Petioli 0,83 longi. Folia 0,12 louga, 0,12 lata. In hortum nostrum e Japonia Teysmanni cura introda- clam plantam nondum vidimus florentem; historiam, ejnsdem hrevi sumus illastraturi. Hoya R.Br. H. Motoskei Teysn. et Binnend, Volabilis, radicans, ramulis teretibus, puherulis; foliis carnosis, ovato-rotundatis, acutis, basi leviter cordatis, mar- ginibus reflexis, supra glabris, suhtus pubescentibus, longe petiolatis; pedicellis glabris; corollae Iaciniis triangularibus, acutis, reflexis, extrorsum glahris, intus papillosis; coronae stamineae foliolis trapeziformibus; stigmate apiculato. H. Motoskei 'Teysm, et Binnend, in Nieuwe plantsoorten in's Lands Plantentuin te Buitenzorg (Nieuw Tydschr. voor Nederl. Indie, 185%.), de Vriese in Flore des jardins etc. 1854. Japonia. Billbergia Thunb. B. chloro-cyanea de Vriese. Foliis elongatis, canaliculatis, margine minute ac remote- aenleatis, immo mucronulatis; seape erecio, racemoso, lae- vissime roseo; braeieis pulcherrime incarnatis, lanceolatis, apice angustalo -acımminatis; Nores juniores superantibus, ad- ultos snbaequantibus; floribus binis in peduuenlo commmni complanato, quorum alter sessilis, rectus, alter pedicello ovariom fores sessiles aequanti insidens, et incuryns; calyx eorolla dimidio brevior, viridis, laciniis apiee eoeruleis; co- j 48 & 756 rollae viridis lariniis apiee eyaneis, revolutis; staminibus eX- sertis; stylo stanıina longe superante; stigmate trildo. Brasilia? B. Glymiana de Vriese. Foliis lato-Iinearibus ranalieulatis, aculis, apice rellexis, remote nigro -spinosis, scapım fere arqnantibus; pedunculo longe et late bracteato; bracteis pulchre -roseis; racemo multi- floro nutante; Noribus sessilibus, elongatis; sepalis fere ein- nabarinis, oblongis, acutis, mueronulatis; petalorum (sepala 2— 3 superantium) ungwibus viridibus, laminis demmn revo- lutis, eyaneis, tandem violaceis; stigmate spirali. (Jaarb. der Kon. Ned, Maatsch. van Tninb. 1853. p. 37.) Omnino Jiversa species a B. Moreliuna (vera!). Ad. Brongu. Cfr. Lemaire, Le jardin flenriste, pl. 271. 3 vol. 12 livr. Aug, 1852; nimirnm diflert: foliis non Jigulatis, non albo-fasciatis, bracteis non lepidotis, floribus non fasrien- latis, Diversa etiam a B. iridifolia Nees et Mart. (Nov. act. phys. med. Ac. Caes. Leop. Car. nat. Car. XI. p. 16. Conf. Bot. Reg. 1063.) Habet sepala Iuteo-viridia, apice coe- rulea! Olserratio. B. Morelianam icone illustravit Lemaire I. c« 1. 138. Lindl. in Paxt. Flow. Gard. IH. 77, Dixi in honorem expertissimi cultoris Uhrajectini C. Glym- B. Rohaniana de Vriese. Foliis steietis, rigidis, obseure - viridibus, albo - farinoso- tatoque vitlatis, margine nigro-aculeatis; scapo racemoso, pulchre carneo; hracteis ohlongo- vel ovato-lanceolatis, sub- sruminatis, pulcherrime roseis, pellucidisque; calyeibns r0- seis, adpressis; corollis in anthesi contortis, coernleo-ruhris, petalis in fore aperdo basi pulchre sangnineis, laminä pul- 757 chre eyaueis, revolutis. Pistillo elavato, apiee valde tumido, spirali, pulchre coernlescente, stylo riridi. Dico plantam pulcherrimam Serenissimo Prineipi Camillo de Rohan, botanices et horticulturae eximio fantori. Bromelia L. Bromelia Commelina de Vriese. (Char. diagn. ancto et emend.) Folis longissimis; inferieribns patentissimis; superiorihus ereeto -patentibus, recnrris, hasi dilafata, rosea, canalieulata, siriata, supra laele viridihus, nitidis, infra pallide glaucescen- tihus, apice mucronulatis, margine antrersum et reirorsum remote - uneinato-aculeata, aculeis basi flavescentibus, apice badüs; foliis interiorihus religuis triplo breviorihus, hasi Ta- tiore ventricosa adpressä, lamina reliqgna angustata, lanceo- lato-acuminata, supra coceinea, inferne incarnata; racemo ereeto, siricte, elongato, 2-pedali, eomposito; rhache ramı- lis, pedieellisque dense ex albo farinosis, tomentosis, hracteis membranaceis, e flavescenti-albis, pulverulentis, inferioribus e basi latiore aculeatä, eiliatä subito et longe-aculeatis, mu- eronatis, reliquis linguacformibas integris; Noribus 1 —5-nis; corollis lilaeinis, stigmatibus iriidis, subpetaloideis; capsulis oblongo-ovatis, carnosis, obsenre friganis, calyeis induviis eoronatis, pulchre aurantiis; seminibus paueis, rotundato -de- pressis, horizontalibus. (Olim a me deseripta in Cat. Sem. Hort Amst. 1843.) Patria: America ralidior. Obs. Omuino diversa est a B. sceptro Feuzl. et Behr. Macrochordion de Vriese. Char. Gen. Perigonii hexameri faciniae exieriores ca- Iyeinae suhaenquales, glahrae, convexae, subearnosae, apiee coriaecae; interiores petaloidene exterioribus multo longiores, 758 angustiores, apice ereetae, interne squama latiore multisetosa instruetae; stamina sex, tria cum petalis alterna, epigyna, libera, sorsum conniventia, Glamentis filiformibus elongatis, antherisque incumbentibus, bilocularibus, basißxis instrneta; tria petalis adnata, e medioque selarum exorla, lis aceumben- tia et üilamentis destituta, antheris imperfeete hilocularibas, erectis. Ovarium triloeulare, loculis inneqnalibus, foliis car- pellaribus basi tumida jam in statü immaturo sexedentibus. Orula indefinita, e loculis a longissimo funienlo umbilicali pen- dnla. Stylus hrevissimus; stigmata tria, brevissima, petaloi- dea, acnta. "Capsula abortu unilocularis. Semina plurima elliptico-ovoidea, rhaphe fere eireulari instructa. Spermo- dermis exterior cornen, fusen; embryo parvus in allumine magno, farinoso. — Sunt herbae Americanae tropiear, terres- tres, scapigerae, spadicillorae; spathis roloratis, roseis, vel fuseis; foliis lato-ligulatis, liuearibus, spinosis. M. tinctoriam de Vriese. Foliis elongatis, linearibus, lato-canalieulatis, apice re- volutis, margine dentalis, dentbus nigris, acute pungentibus; bracteis (spathis) acutis, dentatis; spie& spadieiformi, Nloribus spiraliter dispositis, rachi carnosae lanuginosae alte immersis; petalis saepe vix emergentibus, atris, vix in apice inflorescen- tiae flavis, Billbergia tinctoria Mart, in Roem. et Schult, Syst. veg: VIEL. 2. 1256. Schalt. fl. in Mart. FI. bras. ined. Bromelia tinctoria Mart. Reis. Brasil. Il. 554. et in Buchn. Repert. Brom. melanantha Bot. Reg. 1. 756. Billb. tinctoria Mart. Cf. Morren in Annales de la soriete roy. d’agrienlt, et de bo- tan. de Gand, no. 2, 1847. p. 55. (Marattiacene.) Angiopteris Hoff. A. Dregcann de Yriese, Fronde bipinnata, pinnis oblongis, fere glaherrimis, pin- nulis_petiolatis, linearibus, ant lineari-oblongis, erenulatis, in acnmine acute-serralis, basi inaequaliter - cordatis, suhtus ad costam minntissime pilosiuseulis, pilis raris, elongatis, cadı- eis; venis creherrimis, ienuihus, valde approximatis, fureatis et simplieibus, luei si ohvertnntnr fuseis, pellueidis, reeurren- tibus tennissimis, valde pellucidis, longissimis, ad costam us- que produetis, soris iuframarginalibus, obliqnis; sporanglis sub-9-nis, SL. javanica Presi Suppl. tent, pterid. p. 20. — de Vriese epim. 1. c. 1851. -- A. eveota Drege llor. ind. or. exs. no. 25. (cut plures suhsunt speries), Monographie des Marattiardes par W.H. de Vriese et P, Harting. Leide et Dusseldorf 1853. p. 17. Tab. IH IV. fig. 8. Hab. insulam Javam, in borto culta. A. hypoleuca de Vriese, Caudiee ....., freude bipinata, hypoleuca; rhachi pri- maria hie illie Januginora; pinnis ohlongo -Janreolatis; nodose petiolatis; pinmulis fere subsessilihus; lanceolatis, oblongis, falcatis, inaeguilateris, basi sursum angustiore, obliqua, de- orsum longius protracta, subrotundata ; apice angustato ob- longe acuminato, arumine incurvo; margine acute serratis, venis fureatis vel simpfieibus, obliqnis; rhachibus inter pinnu- las marginatis, subalulafis, soris ....? A. hypoleuca de Vriese epim. 1. c. 1850. Habitat ius. Javam, in horio eulta. Monogr, des Maratliacees p. 21. Java. 760 A. Presliana de Vriese. Candice subglobose, fronde bipinnata; rhachi primarin superne nigro -lannginosa , pinnulisque subpilosis; piunis ob- longo-lanceolatis, nodoso -petiolatis, lanceolatis, suhfaleatis, hie illie Jaciniatis, reetis vel eurvis, inaegquilateris, basi sur- sum enneata, oblique obscissa, deoısim Jongius pratracta, to- tundata, apice acutis vel et longe acuminatis, basi et medio obtuse dentatis; venis furcatis vel simplieibus, obliqnis; rha-. ehibus inter pinnulas extremas submarginatis, inter reliquas linea prominente instrnetis. Soros nondum vidi. In horto Lugduno -Batave enlta, e Java allata. Per plu- res annos colui plantam et in hune nsqne diem immalnlam vidi, 4. Presliana de Vriese in epim, I. c. 1850. Monogr. des Marattiacdes p, 20. Java. A. Teysmanniana de Vriese. Caudice globoso; fronde hipinnata; rhachi primaria et secundaria longissime rufo-lanuginosa, pinnulisque wirinque subsquamnloso - setaceis; pinnis oblongeo - lanceolatis, nodoso- peliolatis; pinnulis petiolatis, Janceolatis, oblongis, subrepan- dulis, reetis vel curris, inaequilateris, hası sursum laliore obligua, votnndata, lerissime suhrordata vel suhexeisa, de- orsum paule longius profraeta, angustinre, rofnndata, apiee acntis, basi et medio obtase erenulato-serrulatis, ultra me- dium et prope apieem acute serralis, venis furcalis, raro sim- plieibus, obliquis, venulis reenrrentibus, pellucidis; rhachibus inter pinnulas extremas marginatis, inter reliquas linea pro- minente instructis; soris approximatis vel intervallo distinetis, a masgine remotis, sporangiis 9—10— 13, extimis obova- Us, obtusis, medüs fere quadratis; apex pinnularum nudas. nn m | | 761 A. Teysmanniana de Vrivse epim. 1849. 1851. Kunze, ind, fil. in hort. Eur, eult, 1850. 116. insula Java. Culta in horto Lugd. Bat. Monogr. des Marattiaedes p. 24. Tab. EL Gymnotheca Presl. &. Loddigosiana de Vriese. Fronde bipinnata vel apice sacpe tripinnata, earnasula, planulis rhachis secundariae alatae petiolatis oblongis, apice attennalis, acnlis, acuminalisve, basi inaegqnali, inferiore lon- giore rotundata, superiore hreviore rofundata wel trnneato- deeursiya, margine acute denlata, sursum vero serrata, costa pilosinseula, hac uti et venis simplieibus, 1 — 2 furcatisve, pellueidis; pinnulis rhachis tertiariae alatae petiolaris, ovatis, obtuse serratis, acntis, arumimatis, basi inferiore rotundata, superiore cnneata; venis simplicihus vel furcatis; synanglis ovatis ntroqne latere eoncavis, lobis demum patentibus, 8- eapsularibas, haud indusiatis, basi lineola parnın prominula instruetis, receptaculo lineari profunde immersis, fere margi- nalibus. 6. Loddigesiana de Vriese in Horto Acad, Lngd. Bat. — Hane plantam anno 1850 accepi sub nomine Marattige elegantis a Viro expertissimo Loddiges, qui cam ex Ame- riea acceplam per plıres annos coluerat. Monogr. des Marattiacdes p. 11. Brasilia? Ficus L. F. subpanduraefermis de Vriese, Arhorea, cortice ramaso ; follis petiolatis (petiolis tereti- bus, fuseis, qnasi cortieosis, 0,06 — 0,08 longis), elongatis, basi snbeordatis, angustatis, inde versus mediam usqne par- tem dilatatis, ideoque fere suhpanduraeformihns, nervo medio erasso, favescente, ad apicem acuminalum usque percursis; 762 eostis eoneolorihus, prope marginem arcuatin confluentibus; stipunlis magnis, basi latis, apicem versus anguslis, acutis, acuminatis, obscure - fuseis, fere persistentibus. Insnla Borneo. Ab Hugh Low Jun. in Europam intro- dncta, Fiens pulcherrima. Folia fere 0,45 longa, ad partem angustiorem 0,04 lata, ultra medium vero fere 0,08 in trans- versa diametro aequantia. Stipulae 0,06 longae, ad hasin 0,03 Tatae. Doornia de Vriese, (Pandanus L. et auet. Athrodactylis Forst. ' Keura Forsk.) Char. gen. Flores dioiei; masr.....?; fem. spadix com- positus, thyrsoidens; spadieibus complanatis; ovaria in quo- que spadice plurima, in phalanges connala, 3— 4 — 5na; ovula in singulo ovario solitaria, e hasi placentae parietalis adscendentia, anatropa,; stigmala sessilia, depressa, versus unum latus directa, et poro ad basin laterali instrueta; dru- pae fibrosae vel ligueae, in singulo phalange 3 — 5, inter- posita materie fihrosa tenarissima conjunetae et in unam cot- pus connatae, vertice planae; hae drupae farinnt conos plus minus regulares, rhachi commauni sive pedunculis oblique ad- scendentibus insertos; coni autem ipsi apice Jatiores sunt, ple- ramqne hexagoni, a parte inferiore, qua vicinis adhaerent, sunt angustiores et fere turbinati; semina non aderant (quippe plauta dieica). Est habitus Pandanorum, nempe caudex arboreus, siri- eins; folia trifariam sunt disposita, imhrieata, e hasi latissi- ma subamplexicauli elongato-Iineari-lanceolata, Spadix est terminalis; spadices parliales sunt spathis elongato - lincaribus involucrati. 763 D. reflexa de Vriese, Foliis longissimis, refexis, lineari-lanceolatlis, e basi Iatiore inermi demum costa marginibusque spinosis, spinis e basi albida, tandem angustatis, acıtis Thyrso terminali, erecto-triangulari; peduneulis oblique adseendentihus, com- planatis, spadieihus 12 compressis, atro-viridihns, apiee co- norum Jatioribus, ibique fuseo maculatis, ad planorum angu- los lineatis. D. veflexa de Vriese in Flore des Jardins da Royaume des Pays-Bas, 1854. p. 59. de Vr. in Hooker’s Journal of Botany, 1854. p. 257. Floruit flore foemineo anno 1852—53 in horto. Ieoni-' bus haee magnilica planta illustrabitur in Novis Generihus Pan- danearum a nobis propediem evulgandis. Dicavi hanc eximiam stirpem piae memoriae viri genere et indole vere nobilis, Henrivi Jacobi Baronis van Doorn van West-Kapellen, Arademiae, dum in vivis erat, Curatoris et disciplinae botanicae fantoris. Rykia de Vriese. (Pandanus etc. Auctt.) Char. Gen. Flores dieiei. Mase, spadix composilus, dependens, hracteatus; stamina fascieularia in stipite com- muni, compresso, 9— 11 -— 13, fere biseria]lia; antherae ereetae, lineares, nltra connertiri Joculos productae, acami- natac, dorso alnatae; loculi antherarum paralleli; pollen glo- bosum. Fem. spadix simplex, ovalus, erertus, stipitatus; ovaria simplieia, unilocularia ; ovulum unienm, e placentae basi parietali adscendens; drupa angulata, lhresa, elongata, in medio continens putamen ligneum, uniloculare, sursum in Processum polyedrum terminatum, et apice bieernulo, corau- bus wucronatis instructum, semen nnieom. Sed hujus fantımm Fudimenia vidi, 764 BR. furcata de Vriese, Char, speeiei hue referendae, ab aucloribus sunt expositi. Ad bos igitar hie loei liceat referre, Habitus qui praecedentis generis. R. furcata de Vriese in Flore des Jarlins du Royaume des Pays-Bas, de Vr. in Hooker’s Journ. of Bot. p. 257. Pandanus furcatus Roxb. Fl. ind. IN. 744. Miqnel, Analerta Botanica Indiea, Pandanene, Pand. horridus Reinw. Mss. teste Hasskarl, aliisque ? Kaida Tjerria, Riheede, Hort. Malab. Il. tab, 8.? Tjangkouang Malaice. Dicavi viro illnstrissimo J. C. Rijk, dum in viris erat, rei naralis Praefeeio primario, diseiplinarum physicarum et malhematicarum studiosissimo. 8. In commordun hortorum: Adversaria botanica sive sürpium aestate 1851 in horto botanico Vindobonensi examini subjeetarum determinatio critica. Ad Aristelochiam finbriatam Chamiss. (Lisn. 1832. p- 210. 1.6. £.2,) ut mern synonyma sunt revocanda: 4. er liota Hook. Bot, Mag. t. 3756. (a. 1840) et 4. Bonplan- diana Ten, in Rendiconto Arad. Neapol. 1. p. 345* (n.1842) et indice sem. h. Neapol. 1843. p. 12. Cephalaria neglecta Verlet in ind, sem. h. Gratianop- 1852. p. 10. — Species ulterins obseryanda. Denuo enlta praecoeiore florendi tempore, foliis angustioribns partim inte- gerrimis, partim parce dentatis et capitulis minus multiforis magis quam reliquis charaeteribus ab auctore allatis a ©. s9- riacae varietate pedunculata diflerre videtur, Hace altima prodit € seminibus varietatis alterius (sessililorae — ob ea - 765 pitula in ramorem dichotomia sessilia squarrosissimae et ha- bits inde diversissimae) (ransitusque omnis generis in eodem individuo manifestissimos saepe ostendit. Corispermum Marschallianum Steyr. — Speeiem ad- modum esse variahilen, lusnsque utraruınque varietatum (in Ledehonrüi f}. rossica a me propositarım) quoquo anne sati anno in unam nune in alteram incenstantissime reenrrere, enltura Jonga nuuc edortus sum, qua de causa adversaria men - ex annis praeterlapsis seımper retractata et castigata hahrs. Middendorfine genus a Peplide miuime diversum exi- stimo, Peplidemque Portulam in viviniis nostris copiesissi- me occurentem pro varia loei indole alteroe anno erectam pu- sillam vix pollicarem, altero pedalem prostratam ramosissi- man tam apeialam quam maeropetalam variare centies vidi. Nicotiana ulophylia Dunal in DC. prodr. XII. 1. p. 560. — Hujus synonyma verta sunt: N. micrantha Desf. Catal. h. Paris. p. 436. (inique Haworthio anctore in Sweet, Stendel et DC. prodr. XIII. 1. p. 572.) fide speciminnm in h. Vindohonensi e seminibus ab auetore prideım communicatis eul- torum, aliorumque hortorum; porro: Nie. spec. coll. pl. chil, Cumming. n. 612 mus, Vindob. et Poeppig. coll. n. 65. Cl. Sendtner stirpem nostram Cumiugianam, cum Poep- Pigiana et culta nostra omni ex parte quadraniem, in sche- dula adjeeta pro N. andicola HBKth. deelaravit, Poeppigia- nam cum N. mierantha h. Berol. ut synonyma huc simul veferens, Repugnant tamen verba deseriptionis Kunthianae, quae forum magnitudinem N. rusticae et capsulae molem fru- etus Prunus spinosae pro sun N. andicola expetunt, dum nostra corollam parvam cum tube vix linea latiore et capsu- lam diametro transverso vix bilinearem offerunt. Correspon- dentibus simul reliquis characteribus stirpis nostrae ad amus- 166 sim cam Dunalianis N. wlophyliae, eam pro tempore a N, andicola distinetam erederem. Nomen Desfontainü, licet priseius, enm omni phrasi apnd auetorem careat, novissimo postponendum esse arbitror. . Steviam lanceolatam Lagasc. et ivaefoliam Willd. nil nisi meros unius ejusdemque speciri esse Insus indumento et llornm colore inconstantissimos nunc penitus convietus sum. Nomen Willdenovianum, ut priscius, itagque servandum alte- rumque in alversariis prioribus nosiris erat expungendum. — Praeier icones optimas Insunm eardinalium St. iraefoliae in Reichenh. ican. exot. t. 185 et 187 alia (ab auctorihus peni- tus negleeta) prostat in Jacqu. Fragmentis p. 80. 1.128. 1. 2, summitatem stirpis Noridae exhibens. nF. Die Ericaceen der Thunberg'schen Sammlung, verglichen mit denen des Königlichen Herbarinns zu Schöneberg bei Berlin von Louis Rach. Nachdem die Grundlinien für eine naturgemässe Eintheilung der Ericaceen durch präcise Feststellung der Gattungen nad Arten dieser höchst interessanten Familie von Klotzsch in diesem Journale vorgezeichnet waren, Regel in den Verhand- kungen des Gartenhan- Vereins in den Königlich Prenssischen Staaten eine sehr vollständige Zusammenstellung der sämmt- lichen in Kultur befindlichen Repräsentanten dieser Gruppe, unter Hinzufügung sehr brauchbarer Diagnosen, zu einem Ab- gerundeten gebracht hatte, und George Bentham, durch ein sehr reiches Material unterstützt, die reiche Sammlung des Berliner Herbars, welche von Klotzsch mit den Belä- gen von Wendland und Bartliug bereits sorgfältig ver- glichen war, die Originalien des Linne’schen Herbars und der wichtigen Sammlung von Salisbury mit kritischer Genauigkeit benutzte, und durch cine sehr Beissige Bearbeitung der in 768 England aufgespeicherten Vorräthe zu einer Monographie ge- staltete, welche in DeCandolle’s Prodromus niedergelegt, zu den gelungensten Arbeiten gehört, welche die systematische Botanik zieren, bliehen nur die durch allzu kurze Diagnosen charakterisirten Thunberg’schen Arten zum Theil zwei- felhafı, Diese Lücke zu ergänzen, bin ich, nach den mir zu Ge- bote sichenden geringen Kräften, eifrig hemüht gewesen. Elias Fries, der mit Recht hochgefeierte schwedische Bo- taniker, unter dessen Oberaußsicht gegenwärtig das Thun- 'berg’sche Herbarium in Upsala sich be&udet, hatte die Freundlichkeit, den betreffenden Theil der Thunberg’schen Sammlung an Herru Dr. Klotzsch zu senden, der mich mit der Ausführaug der Untersuchung und Vergleichung dieser überaus wichtigen Sammlang beanftragte nnd mich in zwei- felhaften Fällen seines bewährten Rathes wit grosser Zuvor- kommenheit theilhaftig werden liess. Iım Nachfolgenden gebe ich die Resultate meiner Unter- suchungen, zur besseren Üebersicht in der von Bentham beobachteten Reihenfolge. 769 ERICACEAE Klotzsch. in de Schlechtendal Linnaca vol. XXIV, pP 11. Ericacene Lindl. Nat. syst. ed, U. p. 220. Tribus IL. Ericeae David et George Don, General syst. IH. p. 843, George Benth. in DC. Prodr. VII. p. 612. $.1. Euericeae Benth. 1. e. L Callana Salisb. Trans. soe. linn. Lond. v. Vi p- 317. Beuth. 1. c. p. 612, 1. €. vulgaris Salisb. I. e. — Erica vulgaris Linn, Sp. pl. 501. Thunb, Diss. p. 45. E. vulgaris o., 8. ety. Thunb. herb. E. virescens 'Thunb. Diss. p. 37. et herh. K. veridi- purpurea? Thunb. herb. ol. IL Erica Lin. Gen. pl. 192. — Benth. 1, e. p. 613, Subgenus I. Ectasis Benth. I. c. p. 614, Seet. I. Callicodon Benth. I, c. 1. E. carnea Linn, Spec, pl. 504. — Benth. I. e. (excl var. #.) E. herbacea Linn. Spec. pl. 501. Thuub, Diss, p. 30. Thumb. herb, ex parte. K. purpurascens Thunb. Diss. P- 30. et herb. non Linn. E. vagans? Tihunb. herb. 1b. E. mediterranca Linn. Sper. pl. 229. -- Thunb, Diss. P- 29. ei herb. E. herbacea Thunh. herb, ex parte. E. carnea ß. occidentalis Benth. |. e. Seet. I. Desmia Don. — Benth. 1. co. p. 615. 4b.? E. cadıca Thunb. Fi. cap. p. 356. Glaberrima, de- eumbens; ramis tennibus flexnosis; foliis anguste linearihus planis integerrimis acntinsenlis; sterigmatibus crassis semi- teretibus longitndine internodiorum; Horihus (teste Thumb.) eadaeis; corellis eylindrieis; antheris muticis. 2r Bd. 66 Het, 4 TO In summo monte Tafelberg in lateribus praeruptis (Thunb.). E. caduca Thunh. herb. Benth, 1, c. p. 692. Rami adscendentes. Folia terna, rarius quaterna, pa- tentia, hine inde recurva, margine pellueida, suleata, 3—4 lin. longa,, internodiis plerumgne longiora. Petioli longiuseuli, appressi, basi inerassati. Flores albidi. — Simillima E. polifoliae, differt tamen internediis hrevioribns et foliorum forma (v. sp. sine flor. in herb. Thunb.) 7. E. petiolata Thunb. Diss. p. 15. t. 6. et herh. Seet. il. Polydesmia Benth. 1. c. p. 615. 13, E. turmalis Benth, i. ec. p. 616. (excl. syn.) non Salisb. Ad Prom, bonae spei (Masson). E. spec. Thunb. herh, (v. specimen mancum in berb. Thunb.) Sect. V. Eriodesmia Don. — Beuth. 1. c. p. 617. 18. E. bruniades Linn. Spec. pl. 504. — E, capitata Thb. Diss, p. 17. ex parte non Linn. E. capitata $. brunia- des Thunb. herb. E. bruniades ß. lanata Benth. 1. c. (exdl. syn. Kl.) 18b. E. velleriflora Salisb. I. ce. p. 333. — E. capitata Tbunb. Diss, ex parte non Linn. E. capitata 0. brunia- des Thunh, herb. E. bruniades u, squarrosa Benth. |. e- Sec. VI. -Amphoden Salisb. — Benth. I. c. p.618. 20. E. spumosa Linn. Spec. pl. 508. — Thunb. Diss. p. 17. ex parte E. spumosa ß. scariosa 'Thunb. herb. ®1. E. sexfaria Dryand, in Bauer Ic. pl. Kew. 1 11.— E. spwmosa Thunb. Diss. p. 17. ex parte, E. spumosa & Thunb. herb. an. m Sect. VI Geissostegia Benth. |. c. p. 618. excl, n. 22. 32. E. tiaraeflora Andr. Heath. t. 196. — KE. imbricata Thunb, Diss. p. 16. ex parte non Linn. E. imbricata s. Thunb, herb. 34. E. imbricata Linn. Spee. pl. 503. — Thunb, Diss. p. 16. ex parte, Benth. 1. c. p. 620. ex parte (exel. syn. plur.). Andr. Heath. 1.119. E. imbricata $. herb. 'Thunb. a. elongata m. Sepalis plerumque minus coloratis, co- rolla vix vel 1/, brevioribus; bracteis sepalis corollisque longius eiliatis; antheris elongatis lineari-lanceolatis basi et apice acutis vel acutiuseulis. E. imbricata Thunb. Diss. p. 16. ex parte. E. im- dricata y. Thunb. herb. E. trifaria Kl. in herb, reg. Berol. 3%. E. accommodata Kl. in herb. reg. Berol. — &. imbri- cata Thunb. Diss. p. 16. ex parte, E. imbricata «. Thunb, herb, 38. E. penicilliflora Salish. I. e. p. 348. — E. penicilli- Fformis Salisb. in herb. Thunb. E. polymorpha «. peni- eüliflora ın. in herb. Thunh. Sect, VII. Gigandra Salisb. — Benth. 1. c. p. 621. 41. E. Sebana Dryand. iu Bauer Ic. hort. Kew. t. 10. — Benth. l.e. E. Petiveri Linn. Diss. et Maut. Willd. Spee.?. P- 304. non’ ej. herb, E. Petiveri a. Thunb. Diss. pi. et herb, E. Sebana longiflora Kl. in herb. reg. Berol. E. polymorpha ö. Sebana m. in herb. Thunb. u. breuiflora Kl. in herb. reg. Berol. — E. socciflora Salisb, 1. c. p. 347. Benth. I. c. E. spec. Thunb. herb. E. Polymorpka y. soceiflora m. in herh. 'Thuub. 4% 772 .. 42. E. follicularis Salisb. 1. ec. p. 348. (exelus. var. 8.) — Salish. in herb. Thunlı. E. Petiver: 9. Thunb. Diss. p. 21. et herb. E. Petiveri Benth. |. e. p. 621. non Linn. neo Willd. nec Wendl. E, Petiveri a. baculiflora et E. Se- bana y. vestiflua Kl. in herb. reg. Berol. Sect. IX. Pelostoma Salisb. — Benth. I. c. p. 622. 45. E. Plukenetii Linn, Sper. pl. 504. y. Eckloniana Kl. in herb, reg. Berol. — E. peni- eillata Andr. ex parte Benth, I, c. ex parte. E. scariosa Thanb. Fl. cap. p. 360. et herb. ex parte non alior. ö. brachysepala Bartl. in Lim. VI. p. 680. — E Plukenetii Thunb. Diss, p. 21. et herb. &. Drögeana Kl. in herb. reg. Berol. — E, penicl- lata Andr. ex parte. Benth. |. c. ex parte. E. scariosa Thunb, I. c. ex parte, Sec. X. Didymantkera Benth. 1. c. p. 622. 48. E. pälifera Thumb. Fl. cap, p. 350. non Kl. — E. pi- Fera Benth. 1. c, p. 69%. Thumb. herb. K, Banksii Willd. Spee. 2. p. 395, et auct, Subgenus 1. Syringodea Benth. |. c. p. 623. Sect. X. Eurylepis Benth. 1. c. 50. E. Halicacaba Linn. Spec. pl. 507. — Thunb, Diss. P- 838. et herb, 52. E. Monsoniana Linn. fil. Suppl. p. 223. a. inclusa Kl. in Linn. IX, p. 701.— E. Monsoniana Thunb. Diss. p. 34. et herh, Seet. XIL Gallibotrys Salish. — Benth. 1. c. p. 624. 53. E. mammosa Linn. Maut. p. 234. non Thunb. — E. abietina 'Thunb. Diss. p. 68. K. abietina «. et 9. Thunb. herb. 773 55. E. gilva Wendl, Eric, fasc. 13.— E. spec. Thunb, herb, a. media m. Bracieis lineari -lanceolatis, Ad Prem, bonae spei (Massen). E. spec. Thunb. herh, ß.? angustala m. Bracteis remotis lineari-lanceola- tis; sepalis ovato-lanceolatis longe acuminatis; pedicellis tenuissime puberulis. In eolonia Capensi (Thunb.). E. spec. Thunb. herb. 87. E. spicata 'Thunt. Diss. p. 43, t. 4. et herl. Sect. XII Plewrocallis Salisb. — Benth. 1. c. p. 625. 60. E. Leeana Dryand. in Bauer Ic. hort. Kew. 1, 24. &. pulchella Beuth. |. c. p. 626. Corollis, hracteis se- palisque hirsuto- viscosissimis; corollis elavato - subcampa- aulatis 6 lin. longis sub fauce 3 lin. latis, Ad Prom. bonae spei (Thunb.). E. puichella Thunb. Diss. p. 92. E. pulchella u. Thunb herh. n. longifolia m. Foliis 8 -- 9 linearibus; corollis 8 lin. longis hirsuto- viscosissimis. Ad Prom. bonae spei (Thuub.). E. spec. Thuub. herb. 62. E, vestita Thunb, Diss. p. 22. ei herb, 65. E, exsurgens Andr. Heath. 1. 20. — E. pharctraefor- mis Salisb. 1. c. p. 361. et in herb. Thunb. 66. E. coccinea Berg. Pl. cap. 92. (excl. syn. Linn.) — E. coccinea 'Thunb. Diss. p. 23. E. coceinea $. et E. spec. Thunb. herb, B. echäiflora Benth. I. « p- 627. — E. cechiijlora Kl. in Linn. iX. p. 648. E. coceinea Kl. iu Linn. XI. 2.500. 774 E. cephalotes Thunb. Diss. p. 21. et herb. Benth. 1. ©. p- 664. z. breviflora m. Verticillis longissimis; corollis gla- briusculis abbrevintis 3 lin. longis ealyce glabro param lon- gioribus; ovario minnte-pubernlo. (An spec. propria? an hybrida?) Ad Prom, benae spei (Thnnb.). E. spec. Thunb. herb. 67. E. purpurea Andr, Heath, 1.81. — E. coccinea o. Thunb. herb. 68. E. pinea Thunb. Diss. p. 23. non Wendl. — E. pinea Thunb. herb, E, aurea Andr. Heath. t. 158 et 204. Benth. l. c. p. 628, 69. E. grandiflora Linn. fl. Suppl. p- 223. — Thunb. Diss. p-28. E. grandiflora «. Thunb. herb. o. monstrosa m. Corollis subduplo latioribus, wirin- que atienuatis, hasin versus transverse plientis et igitur staminibus longissime exsertis (v. specimen exenltum hort. Kew. in herb. Thunb.). E. grandiflora 8. Thunb. herb. 70. E. Hibbertiana Andr, Heath. t, 118, — E, spec. Thunb. herb, Seet, XIV. Evanthe Salisb, — Benth. I. c. p. 688. ' 74. E. oruenta Soland. in Ait, Hort, Kew. ed. 1. v.%. p. 16. — E. melliflua Salisb. 1. ce. p. 354. Thnnb. herb. 75. E. discolor Andr. Heath. t. 160.— E. spee. Thunb. herb. &. E. abietina Linn. Diss. et Spee. pl. 506. non alior. — E. Patersonii 'Thunb. Fl. cap. p. 366, E. Patersonia Andr, Heath. t. 181 et 228. Thunb. herb. E. spissifolia Salisb. 1. o. p. 355. et in herb.- Thunb, 15 85. E. versicolor Andr. Heath. t. 47. @% subnuda Benth. 1. c. p. 631. — E, versicolor Wendl. Erie, fase. 11. Thunb, herb. y. costata Benth. I. e. — E. versicolor 6. Salish. 1, e. p. 354. E. spec. Thun. herb. 88. E. pellucida Andr, Heath. t. 183. y. exsudans Benth. I, e. p. 63%. — E. glandulosa Thunb. Diss. p. 25. et herb, 93. E. conspicua Soland. in Ait. Hort. Kew. ed, 1. v.%& p. 22. ß. splendens Kl. in Linn. IX. p. 671. — E. conspi- eua Thunb. Fl. cap. p. 353. et herb. y: lTanata Kl... c. — E. longiflora Salisb. 1. c. p. 359. et in herb. Thunb. 94. E, flammea Andr. Heath. 1.23. — E. curviflora Thunb. Diss. p. 24. non alior. E. curviflora 3, Thunb. herb. 95. E. ignescens Andr, Heath. t. 27. — Benth. 1. c. p. 632. (excl. syn. Thunb.) E. curviflera u. 'Thunb, herb. %. E. ourviflora Liun. Diss, n. 41. cum fig. fer. — E. ewrviflora Linn. Spec. pl. edit. 1— XII. ex parte. Kl. in Linn. IX, p. 665. Benth. 1. c. p. 633. nec 'Thunb. nee Salisb. E. fastuosa Salish. I. ec. p- 359. E. simplici- Alora Willd. Spee. pl. 2. p. 402. et herb. n. 7501. (In herb. Thunb. deest). 97. E. buccinaeformis Salisb. 1. c. p. 359. — E. tubiflera Tännb. Diss, n. 31. nec Linn. nee Willd. £. tubiflera et E, spec. Thnab. herb. 88. E. sulphuren Andr. Heath. t. 241. — E. spec. Thunb. herb. 99. E. tubiflora Willd. Spee. pl. 2. p. 403. — Benth. 1. c. pP: 634. et auct. recent. non Linv. E. spec. Thunb. herb, 776 100. E. perspicua Wendl. Eric. fasc. 1. — Beuth. I. e. (exel. E. Linnaea Andı.) E. perspicua u. minor Kl, in Linn. IX. p. 674. E. Tituiflora Salisb. 1. ec. p. 356. Thunb, herb. 100b. E. Linnaea Audr, Heath. t. 75. — E. transparens Thunb, Fl. cap. p. 354. et herb. non Andr. E. hiemalis Hort. Angl. Regel. Verh. d. Gartenb. in Preuss. v. 16. p. 244. E. Syndriana Hort, In montibus Drakensteen et Hottentosts-Holland. ("Thunb.) 104. TE. dubia m. — E. cylindrica Wendl. Eric. fase. 11. nee Thunb, nec Andr. (In herb, Thunb. deest.) Seet. XVL Octopera Benth. 1. c. p. 635. 107. E. concinna Soland. in Ait. Hort. Kew. ed. 1. 2 p. 23. — E. verticillata Berg. Pl, cap. p. 99. Thunb. Fl, cap. p. 366. Salish. ia herb. Thunb. E. paludosa Salish. l. e. 2.356. E. verticillata ot E. spec, Thunb. herb, Seet. XVIL Dasyanthes Beuth. 1. ec. p. 636. 108. E. blanda Audr. Heath. t. 107. non Salisb,— E. mam- mosa Thunb. Diss, p. 42, et herb. nen Linn. 111. E. cerinthoides Linn. Spec. pl. 505. — E. cerinthoi- ‘des @. Thunh. Diss. P-%6. E. cerinthoides «a. et E. sper. Thunb. herb, 112. E. Sparmanni Linn. Act. Holm. 1772. p. 24. .& — Thunl. Diss, p. 26. et herb. 113. E. elongata Lodd. Bot. cab. 1.738. — Benth. I. & P. 637. (excl. syu. E, transparens Thunb.) E, cerinthoides y. Thunb. Diss. p. 26. et herb, 114. E. erubescens Andr. Heath, 1. 113. — E. cerinthoides ß. 'Thunb. Diss. p. 26. et herh. 17 Seet. XVIll. Bactridium Salisb. — Benth. 1. c. p. 687. 115. E. fascicularis Linn. fil. Suppl. p. 219. — E. octo- phylia Thunb. Diss. p. 44. 1.3. et herb. 117. E. Massoni Linn. fil. Suppl. p. 221. — Thunb, Diss, pP 87. 1.3. et herb, - Subgenus ill. Stellauthe Benth. 1. c. p. 640. Sect. XIX. Mura Salisb. — Benth. lc. 119. E. glutinosa Berg. Pl. cap. p. 98. nonAndr, — Thunb, Diss, p. 3% et herh. Sect.XX. Ceramus Salisb. — Benth. 1. e. p. 641. 121. E. inflata Thunb, Diss. p. 41. et herb. 122. E. incarnata Thunb. Diss. p. 50. et herb. non Andr. 125. E. ventricosa Thunb. Diss. p. 27. t. 1. et herb. Sect. XXL. Euryloma Don. — Beuth. I. v. p. 624. 127. E. curvifolia Salisb. 1. ce. p. 380. — E. spec. Thunb. herh. 129, E. Zeyheri A. Spreug. Tent. suppl. p. 1%. — E. spec. Thunb. herb. 133. E. retorta Linn. fil. Suppl. p. 20. — Thunb, Diss, p. 58. et herh. In montibus Hottentotts- Holland (Thunb.). 137. E. Shannoniana Andr. Heath. t. 239. — E. spec. Thunb. herb. Seet. XXI. Callista Don. — Benth. 1. ec. p. 645. 141. E. cylindrica Thunb. Diss. p. 24. nes Wendl, nec Andr. — Thunb. herb. E. tenuiflora Andr. Heath. t. 146. Benth. he. E. tenuiflora a. flara Kl. ip Linn. XI, p. 520. 143. E, fastigiata Linn. Mant. p. 66. non Audr. a, procera Kl, in Linn. XU, p. 520. — E. fustigiata 778 Thunb. Diss, p. 27. ex parte. Benth. 1. c. p. 646. E. fa- stigiata 8. Thunb. herb, y. ciliata m. Depressa (4 poll.); ramis adscendenti- bus; sepalis bracteisque longe ciliatis; corollis paullo bre- vioribus. Ad Prom. bonae spei (Thunb.). E. fastigiata 'Thunb, Diss. p. 27. ex parte. E. fasti- giata o. Thunb. herb, 149. E. praestans Andr. Heath. t, 232, y. raubra Kl. in Linn. XIL p. 5%4. — E. fastigiata Thunb. Diss. p. %7. ex parte, E. fastigiata y. Thunb, herb. 151. E. denticulata Linn, Mant. p. 189. — E. dentata’Thunb. Diss. p. 28. et herb. 152. E. Muscari Andr. Heath. 1.130. — E. fragrans Sa- lisb. 3. e. p. 383. et in herb. Thunb, non Andr. Sect, XXIV. Cyarholoma Beuth. ]. c. p. 648. 154. E. Thunbergii Linn. fil. Suppl. p. 220. — Thunb. Diss. p- 14. ei herb. Sec, XXV, Platyspora Salisb. — Benth. 1. c. p. 689. 156. E. albens Linn. Mant. p. 231. — Thunb, herb. ex parte non Thunb. Prodr. cap. p. 70. Benth. 1. e. (excl. syn. E. «lbida Thanb.) E. lutea albens Thunb. herb. ex parte. 157. E. tetragona 'Thunb. Diss. p. 14. t. 4, et herb. Sect. XXVL Lamprotis Don. — Benth. 1. e. p. 650. 161. E. comose Linn. Mant. p. 234. &. rubra Ki. in Linn. XI. p. 53%.— E. comosa Thanb. Fl. cap. p. 355. et herb. 165. E. tenuifolia Linn. Spec. pl.507. — Thund. Diss. p- 13, et herb. 779 166. E. Iutea Linn. Mant, p. 234. a. Zutea Benth. 1. c. p. 651. — E. Iutea 'Thunb, Diss, p- 33. ex parte. E. lutea aurea Thunb, herb, #. albiflora Benth. 1. ce. — E. lutea Thunb. 1. ce. ex parte. E. albens et Intea albens 'Thun),. herb. ex parte. 168. E. taxifolia Dryand. in Baner Ic, hort. Kew. t. 19. — E. taxifolia et corifolia £, 'Thunb. herb. E. juniperi- Folia Salisb. in herb. Thunb. 171. E. Bracteata Thunb. Diss. p. 13. et herb. — Benth. I, e. p. 652. (excel. syn. E. hyssopifolia Salisb, ei Lampro- tis hyssopifolia G. Don.). 171b. E. hyssopifolia Salish: 1. c. p. 387. In campo’sabuloso infra Tafelberg vel Steenberg (Thunb.) Falsbaai (Robertson). E. corifolia Thunb. Diss. p. 46. ex parte. E. cori- Folia 8. Thunb. herb. 172. E. corifolia Linn. Spee. pl. 507. ao. stricta Kl, in Linn. XI. p. 537. — E, corifolia Thunb. Diss, p. 46. ex parte. E. corifolia a. et y. Thunb. herb. 173. E. polygalaeflora Kl. in Linn. XIL p.535.— E. cori- folia Tihunb. Diss. p. 46. ex parte. E. corifoli« 6. Thb. herb, . 174. E. patula Kl. in Linn. Xli. p. 538. — E. calycanthoi- des KL 1, e. p. 539. E. nudicaulis Kl. in pl. Ecklon. E. corifolia Thunb, Diss. p. 46. ex parte. E. corifolia e. Thunb. herb. 197. E. artieularis Linn, Mant. p. 65. non Thunb. — E. Snaphalodes Thunb. Diss. p. 45. et herb. nec Linn. nee Benth. 70 Suhgenus IV. Euerica Beuth. 1. c. p. 654. Sect, XXViL Eurystegia Beuth. I ce. 183. E. glauca Andr, Heath. 1.25. — E. elegans Kl, in pl. Dreg. non Andr, E. vaccinüflora Salisb. in herb. Thunb, 184. E. andromedasflora Aundr. Heath. t, 151. — E. Äolo- sericea Salisb. 1. c. p, 352. Thunb. herb. Seet. XXVIIL Trigemma Salisb. — Benth. 1. c. p. 655. 191. E. triflera Linn. Spec. pl.508. — Thunb. Diss. p. 47. 1. 5. et herb. 194. E. baccans Liun. Mant. p. 233. — Thumb. Diss. p. 52. et herb. 196. E. chlamydiflora Salisb. |. ec. p 338. — Benth. Ic. pP: 656. (excl. syn. E. plumigera Bartl,) E. spec. 'Thunk. herb. 197. E. gnaphalodes Wendl, Erie. fasc, 19. nec Linn. nee Thunb. — Benth. 1, c. p. 656. (In herb. Thunb. deest.) 198. E. brevifolia Salish. 1. c. p. 338. — E. spec, Thunb. herb. 19. E. selaginifolia Salisb. I. c. p. 338. — E, spec. Thunh. herb. Sect. XXX. Pseuderemia Benth. 1. c. p. 658. 203. E. cernua Linn. &l. Suppl. p. 222%. — Thunl, Diss. p. 52. et herb. Sect. KXXI. Packysa Don. — Beuth, I. c. p. 658. 207. E. ramentacea Linn. Maut, p. 232. — Thunlı. Diss. p- dl. EZ. ramentacea «. et 8. Thunb, kerb. 208. E. mucosa Linn. Mant. p. 232. y. erenata Benth. 1. e. p. 659. — E. mucosa Thunb. Diss. p.46. E. mucosa et E. spec. Thunb. herb. 211. E. formosa Thunb. Diss. 49. t. 3. et herb. non Audr. -_. 81 214. E. physodes Linn. Spec. pl. 506. — Thunb. Diss, p, 52, et herb. 221. E. obligua Thun. Diss. p.44. .1. — E. obliqua a. et #. Thunb, herb. Sect. XXX. Anaclasis Benth. ]. e. p. 661. 225. E. Bergiuna Linn. Mant. p. 235. — Thunb, Diss. p- 48. et herb. 226. E. /lorida Thunb. Diss. p. 40. et herb, non Adr. — E. JSlorida var. grandiflora Kl. in herb. reg. Berol. ' Seet. XAXI Hermes Benth. I. c. p. 662. 228. E. regerminans Linn. Mant. p. 232, non Andr. — Thunh. Diss. p. 35. et herb. 229. E. pulchella Hontt. Nat. hist. 4. p. 504. 1.23. f1. a. rubra Kl. in herb. reg. Berou — E. artieularis Thun. Diss. p. 37. et herb. won Lk. 233. E. empetroides Andr. Heath. t, 19. — E. spec. Thunb, herb. 234. E. empetrifolia Linn. Spec. pl. 507. -— Thunb. Diss. B- 43. et herh. 238. E. decora Andr. Heath. t. 159. — E. viscaria Thunb, Diss. p. 29, ex parte. E. viscariu y. et E. spec. Thunb, herb. E. viscaria a. Thunb, herb, ex parte. E. viscaria var. scabra Kl, ol. in. herb. reg. Berol, 239. E. viscaria Linn. Mant. p. 231. — E. viscaria Thunb. Diss, p. ®9. ex parte. E. viscaria «. Thunb, herb, ex parte, 242. E. parilis Salisb. I. ec, p. 371. #. flava Beuth. I. c. p. 664. — E. viscaria Thanb, Diss. p. 29, ex parte. E. viscaria ß. Thunb. herk. E, ineurva Thunb. Fi. cap. p. 359. et herb. non Audr. Benth. le. p. 688. : 782 Seet. XXXIV. Loromeria Salisb. — Benth. I. c. p. 565. 245. E. ciliuris Linn. Spec. pl. 503. — E. eiliaris Thunb. Diss. p. 19, ex parte. E. ciliaris $, Thunb. herb. Sect, XXXV. Emerocallis Salish. — Benth. 1. e. p- 665. 246. E. Tetralix Linn, Spee. pl. 50%. — Thunb. Diss. p- 4. E. Tetralix ao. et %. Thunb. herb. 248, E. einerea Linn, Spec. pl. 501. — Thunb, Dise. p. Si. E. cinerea a. 8. et y. Thunb. herb. 249. E. strictu Andr. Heath. 1. 92. — E. terminalis Salisb. in herb. Thuub. E. strigosa? Thunb, herb, %50. E. australis Linn. Maut. p. 231. — Thunb. Diss. p.51. E. uustralis et E. spec. Thunb. herb, Sect. XXXVI. Pyronium Salisb. — Benth. I. c. p. 666. %51. E. umbellata Linn. Spec. pl.501.— Thunb. Diss. p- 14. E. spec. et E. umbellata u. et 8. Thunb. herb. Sdot. XXXVIL. Gypsocallis Salisb. — Benth. 1. c. p.667. 258. E. multiflora Linn. Spec. pl. 503. — Thunb. herb. ex parte. E. vagans Thunb. Diss. p. 31. non Linn. %59. E. vagans Linn. Mant. p. 230, — Benth. I. e. p. 667. ex parte (excl. syn. E. manipuliflora Salisb., E, verti- cillata Forsk. et Gypsocallis manipuiiflora G. Don.) E- multiflora Thuub. diss. p. 29. Thunb. herb. ex parte. 262. E. capillaris Bartl. in Linn. Vli. p. 647.— Beuth. I. e- (excl, syn. E. scariosa 'Thunb.) (In herb. Thunb. deest.) %3. E. nudiflora Linn. Mani. p. 229. — Thunb, Fi. cap- pP. 347. E. nudiflora a. et 9, Thunb, herb. E. pusilla 'Thunb. Fl. cap. p. 347. (excl. syu.). E. pusilla a. eety- Thunb. herb. 264. E. racemosa Thunb, diss. p. 31. t. 5. et herb. 783 Seet. XXXYIIL. Geramia Don. — Benth. I. c. p. 668. excl. n. 278. 266. E. hirsuta Kl. in herb. reg. Berol. — E. planifolia Thunb. diss. p. 38. ex parte, E. planifolia ,. Thunb. herb. 271. E. thymifolia Andr, Heath. 1,195, — E. planifolia a. Thuab. herb. ex parte. 272. E. planifolia Linn. Spec. pl. 508. — Thunb. diss, p. 38. ex parte. E. planifolia a, Thunb. herb. ex parte. a. ?robusta m. Ramis, ramulis foliisqgue erassiorikus; floribus antherisque majoribns; antheris mutieis, Ad Prom. bonae spei (Thunb.). w E. ciliaris Thunb. diss. p. 19. ex parte. E. ciliaris o. Thunb. herb. x An spec. propria? 273. E. oxycoccifolia Salisb. 1. c. p. 324. — E. planifolia Thunb. diss. p. 38. ex parte, . E, planifolia 9. Thunb. her, Seet. XXXIX. Ephebus Salisb. — Benth. 1. «. p. 670. 282. E. marifolia Soland. in Ait. Hort, Kew. ed. 1. v.%. p. 15. — Thunb. Fl. cap. p. 363. et herb. 283. E. urceolaris Berg. Pl. cap. p. 10%. — Thunk. dies. p-36. E. spec. et E. wrceolaris a. 8. et y. Thunb. herb. 286. E. hirta Thunb. diss. p. 36. t.2. et herb. 294. E. cratervaeflora Salisb. 1. v. p. 37%. — E. pubescens völlosa Thunb. diss. p. 39. t. 4. et herb. 297. E. pullida Salisb. I. c. p. 326. — E. pubescens pilosa Thanb. diss, p. 39, et herb. 304. E. hirtiflera Curt. Bot. mag. t. 481. — E. pubescens hispida Thunb. dies, p- 39, et herb, 784 @. minor Benth. 1. c. p. 674. — E. spec. Thunb. herb, E. grisea Kl. ol. in herb. reg. Berol. 305. E. mollis Andr. Heath. t. 272, — E. spec. Thunb, herb. 306. E. erigua Salish. |. c. p. 373. — E. pubescens parvi- Flora Thunb. diss. p. 39. ei herb. E. erigua var. an- gusta Kl. in herb, reg. Berol. Sect. XL. Orophanes Salisb. — Benth. 1. c. p. 675. 314. E. peduncularis Benth. 1. ce. p. 676. non Salisb, (exel. syn. E. rubens Thunb.) (In herb. Thunb. deest.) 314b. E. rubens Thunb. diss. p. 49. non alior. — E. rubens @. et f. Thunb. herb. E. peduncularis Salish. I. c. p.329. non Benth. " 315. E. verecunda Salisb. I. c. p. 379. — Salisb. in herb. Thunb. 316. E. lateralis Willd. Spee. pl. 2. p. 380, — E. lateralis 8. hörizontalis Kl. in herb. reg. Berol. E. guttagflora Salisb. 1. c. p. 374. et in herb. Thunb. 317. E. pendula Lodd. Bot Cab. t. 902. non Wendi. — E. rubens Andr, Heath. t. 43. non Thunb,. Bentb, 1. c. p. 676. (in herb. Thnnb, deest.) j 321. E. margaritacea Soland. in Ait, Hort. Kew. ed. 1. v.?. p- 20. — Thunb, Fl. cap. p.371. E. margaritacen et E. spee. Thunb. herb. 324. E. gracilis Salisb. |. e, p. 375. — Salisb, in herb. Thunb. 330. E. strigosa Soland. in Ait. Hort. Kew. ed. 1. 1. % p-17. — E. arboreu Thunb. diss. p. 40. non alior. Thunb. herb, ex parte. E. caffra Thunb. herb. 332. E. persoluta Linn. Mant. p. 230. 4. hispidula Benth. 1. c. p. 679. — E. persoluta y. 785 caffra Kl. in herb, reg. Berol, ex parte. E. sirigosa Wendı. Eric. fasc. 2. Thunb, herb, A. laevis Benth. 1, c. ex parte (exel. syn. Salisb.). — E. persoluta ,. caffra Kl. 1. c. ex parte, E. persoluta Thunb, diss. p. 39. ex parte. E. spec. et E. persoluta n.1et 8 Thunb. herb. E. strieta Salish. in herb. Thunb, 332b. E. oyathiformis Salisb. 1. c. p. 376. — E. persoluta Thunh. diss. p.39. ex parte. BE. persoluta u. 5. Thunh. herb, E. persoluta ß. Iaevis Benth. ]. c, (excl. syn. plur.). 335, E. pelviformis Salisb. I. c. p.376. — Benth. 1. oc. p 679. (excl. syn. E. virescens Thunb.). E. persoluta “Chonb. diss, p.39. ex parte. E. spec. et E. persoluta n, 2.8. et 6. Thunb. herb, Seet. XLI. Leptodendron Benth. 1. c. p. 679. 340. E. depressa Linn. Mant. p. 230. non Andr. — Thunb. diss. p. 33. 1. 6, et herb. . 343. E. pilulifera Linn. Spec. pl. 507. — Thunh. diss, p. 40. et herh. 348. E. Passerinae Liun. fil. Suppl. p. 221. — Thanb, diss. p: 18. et herb. 349. E. campanulata Andr. Heath. t, 55. — E. campanu- Zaris Salisb. 1. c. p. 330. et in herb. Thunb. Seet. XLII. Helophanes Salisb, — Benth. I. c. p. 68%. 358. E. pyramidalis Soland. in Bauer. Ic. hort. Kew. t. 27. — Salisb. in herb. Thunb. Sect. XLIH. Lopkandra Don. — Benth. 1. e. p. 188. excel. n. 363. 361. E. cwbica Linn. Mant. p. 233. — Salisb. in herb. Thunl. E. spec. et E, melanthera? Thunh. herh. 362. E. scriphäifolia Salish. 1. c. p. 331. — E. cubica'Thunb. diss, p. 31. et herh. 50* 786 Set. XLIV. Melastemon Salisb. — Benth. 1. c. p. 683. 366. F. moschata Andr. Heath. 1.226. — E. melanthera ß. Thund. herh. ex parte, E. anthina Spr. Syst. 2. p. 196. 367. E. cristueflora Salish. 1. c. p. 33%. — E. melauthera Thunb. diss. p. 16. E. melanihera «. Thunb. berb. E. melanthera 8. Thunb. herb. ex parte. 369. E. lavandulaefolia Salish, ]. c. p. 33%. — EZ. spet. Thunb, herb, Seet. XLY. Eurysiomm Benth. I. c. p. 685. 384. E. vespertina Linn. fil. Suppl. p. 221. — £. calycina Thunb. diss. p. 47. et herb, nee Linn, nec alior, 387. nigrita Linn. Maut. p. 15. 8. Niveni Benth, 1. c. p. 687. — E. spec. Thunb. herb. y. suberistata Benth. |. ce. — E. nigrita Thunb. diss. p. 35. et herb. E. nigrita «. foliis squarrosis Kl. in herb. reg. Berol. ex parte, , 6, Iyrigera Benth. 1. c. — E. spec. Thunb. herh. Sect, XLVI. Polycodon Benth. 1, c. p. 687. 391. E. bicolor Thunb, diss. p. 36. et her). 397. E. staminea Andr. Heath. t, 193, — E. leucanthera Thunb, diss. p. 17. et herb. non Linn. fil. j Seet, XLVIL Eiytrostegia Benth. 1. c. p. 689. 400%. E. lepidota m. Bamis ramulisque pilis brevibus cras- sis slandulosis plumosis densissime obsitis; foliis appressis imbricatis anguste lineari- trigonis glabris lepidotis nitidis integerrimis junioribus ciliolatis; pedicellis brevissimis; sta- minibus subinelnsis; stylo subexserto; stigmate eyatbiformi- peltato, . Ad Prom. bonae spei (Thunb.). 787 E. imbricata Thunb. diss, p. 16. ex parte, E. imbri- cata 6. Thunb, herb. Frutex ultra pedalis, robustus, erectus. Rami adscen- dentes arrecti ramulique numerosi patentes pilis sordide- Havidis tecti. Petioli hreves, brevissime holosericei. Folia arrecta, subineurva, supra concavo-plana, dorso tenuissi- me sulcato-carinata, obtusa, (siccitate) plumbeo - olivacea, 2 lin. longa. Pedieelli albido-holosericei. Bracteae gla- brae, oblongae, obtuse-carinatae, apice sulcato - carinatae, obtusissimae, eiliatae, sepalis subduplo breviores. Sepala glabra, ovata, obtusa, apice subulato-carinata, margine mem- branacea pellucida, eiliata, corolla parum breviora. Co- rolla glahra, wurceolato - eylindriea, vix lin, longa, */, Im. tata, Iimbi laeiniae ovatae, involutae, obiusissimae, co- rolla %/, breviores. Filamenta angusta, Anutherae oblon- gae, utringne ohtusissimae, basi saccafae, brevissime hir- tae, brunneae, foraminibus dimidio brevioribus quam lo- euli liheri. Ovarium glahrum. Stylus erassus. Stigma quadratum. Similis E. fleruosae et lascivae, sed indumente, folüis, antheris et aliis notis distinctissima. Sect. XLVIL Arsace Salisb. — Benth. ]. c. p. 689. 402. E. polyirichifolia Salisb. 1. ce. p. 329. — E. spec. et E. tenuis 'Thunb. herb. E. arborea Thunb. herb. ex parte, non diss. E. arborea $. Thunb. herh. ol. E. scoparia Thunb. herb. ex parte non diss. 403. E. arborea Linn. Spee. pl. 502%. — E. arborea Thunb. herb. ex parte non diss. E. scoparie Thunb. diss. p. 48. E. spec, et E. scoparia a. et y. Thunb. herb. E. perso- iuta? n.7. Thunb. herb. 788 508. E. paniculata Linu. Spec. pl. 508. non Thunb. — E. milleflora Berg P). cap. p. 96. Thunb, herb. E. persoluia n. 4. Thunb. herb. ol. 410. E. kispidula Linn. fl. Suppl. p. 222. — Benth. I e p. 691. (exel. syn. E. serrata Thunh.). u. serpyllifolia Benth. 1. ec. — E. hispida 'Thunb. diss. p. 19. E. hispida o. et $. 'Thunb. herb, E. virgata Thonb. Fl. cap. p. 349. E. virgata a. f. ety. Thunb. iss. p. 19. et herh. d. micrantha Benth. 1. c. (excl. syn. Kl.). — E. sper. Thunh. herb. Sect. XLIX. Chlorocodon Benth. 1. c. p. 69%. 445. E. scoparia Linu. Spec. pl. 504. ex parte non Thunh. — E. scoparia? Thanb. herb. E. furcata a. et $. Thunb diss. p. 15. et herb. Z. multiflora 8. patula Thunh. herh. BEI. Philippia Kl. in Lim. IX. p. 554 — Benth. I e. p- 695. ex parte. 1. P. Chamissonis Kl. I. c. p. 356. — Erica virgata Ö. 'Thunb. diss, p. 19. et herh. ol. E. absinthoides Thunb. Fl. capensis y. 340. E. absinthoides a. et $. Thunb. herb 2. P. abietina Kl. 1, e. p. 359. -—- Ericae spec. Thunb. herh, IV. Bineria Lin. Gen. pl. 56. — Benth. 1. c. p. 697. 1. B. purpurea Linn. fl. Suppl. p. 122. — Erica purpu- rea Thnnb. Fl. cap. p. 356, (excl. syn. et diagnosi Lin- naei), E. purpurea «. et 8. 'Thunb, herb, ° 2. B. ericoides Linn. Spee. pl. 16%. — Erica Blacria Thunb. Fl. cap. p. 358. E. Biaeria ei E, spec. ’Thunb. herb. on $.1. Salaxideae Benth. 1. c. p. 699, V. Euremia D. Don Gen. syst. 3, p. 828. — Benth. le. excl, sect. Poderemia. 1. E. Totta D. Don 1. e. (excl. syn. Salisb.), — Erica Totta Thunb. diss. p. 18. ex parte. Erica Totta a. ex parte et 8. Thunb, herb. 2. E. Bartlingiana Kl. in Linn. XH. p. 218. — Erica Totta Thunb. diss. p. 18. ex parte. Erica Totta a. Thunb, herb. ex parte. VE 6risebachia Kl. in Lim. XI. p. 285. — Benth. 1. c. p. 700. excl. sect. Finckea. 1. 6. Thunbergii wm. Bamosissima; foliis crassis ellipticis ternis appressis imbricatis, junioribas cam ramulis bracteis- que subarachnoideo-tomentosis; calycibus 4-partitis, laci- nis Jineari-lanceolatis, apiee barbatis obtusis, eiliis hispido- plumosis; corollis subelavato - tnbulosis; antheris longiuscule aristatis. In regionibus Borkland (Thunb.). G. eiliaris Benth. |. ec. p. 701? non Kl. Erica plumosa Thunb. Fl. cap. p. 364. et herh. Rami ramulique fexuosi, arreeto -patentes. Petioli bre- vissimi. Sterigmata vaginata, semiterelia, longitudine in- ternodiorum. Folia obtuse- trigona, supra concavo -plana, dorso sulcata, obtusa, vix lin. longa, demum glabrata, ni- tida, Corollae holosericeae, 14/, lin, longae, limbi laciniae semirotundae, obtusissimae, crenatae, Antherae parvae, inehusae, basi saccatae, brevissime hirtae, bronneae, loculis usque ad basin fere liberis, elliptieis, obiusissimis. Hora- mina brevia. Ovarium apice pabescens. Stylus tenuissimus longe exsertus. Stigma capitatum. A simillima G. Dregeana differt: antheris arislatis, ca- Iyeibus angastioribus. 2. 6. hispida Kl. \. c. 9. 226.— Ericae spec. Thunb, herb, Vo Comsacephalus Kl. in Linn. X. p. 224. — Acrostemon Benth. 1. ec. p. 70%. ex parte. 1. €. incurvus Kl. I. ec. — Acrostemon incurvus Benth.1. c, Erica hirsuta 'Thunb. Fl. cap. p. 358. ex parte, Erica hirsuta 8. 'Thunb, herb. voE. Acrostemon Ki. in Linn. X. p. 227. — Benth, 1, 0. p. 708, ex parte. 1.A. glandulosus m. Diffusus; ramis ramulisque pilis glan- dulosis tomentosia; foliis ternis subappressis linearibus com- pfessis remote serrnlatis, niringue convexis, dorso suleafis, junioribus, bracteis sepalisque pilis glandulosis tuberculoso- hispidis, demum glabratis nitidis; bracteis tribus; calyeibus 4-partitis; antheris longis linearibns, foraminibus locnlis 8/, breviorihus. Ad Prom. bonae spei (T’hunb.). Erica hirsuta Thunb, Fl, cap. p. 358. ex parte. E. hirsuta a. Thunb. herb, Folia 1—2 lin. Corolla 11/4 — 2 lin. longa (v. speci- men mancum), IX. Thoracosperma Kl. in Lin. IX. p. 350. — Simocheilus sect.. Thamnus Benth. |. c. p. 703. 1. T. paniculatum Kl. \. e. et in herb. Wendl, nee in Lim. X. p. 229. nec in herb. reg. Berol, — E. paniculata Thunb. Fl, cap. p. 360, et herb. TOT: X Octogonia Kl. in Linn. XIL p. 233, — Simocheilus sect. Ortogonia Benth. 1. c. p. 704. 1. 0. glabella Kl]. ec. a. Thunbergiana Kl. 1. c. — Erica glabella Thunb. Fl. cap. p. 364. et herb. Erica fasciculata Thunb. Fl. vap. p. 357. et herb, Blaeria capitata Thund, herb. Simo- cheilus zlabellus Benth. 1. ec. y. mutica m. Calycibus hirsutis, demum glahratis; autheris muticis. Ad Prom. bonae spei (Thunb.) Erica scabra Thunb. Fi. cap. p. 357. et herh. ' XI. Pachycalyx Ki. in Linn. XI. p. 230. — Simo- cheilus sect. Pachycalyx Benth. I. c. p. 705. 1. P. glaber Kl. 1. c. p. 231. — P. glaber ei inauqualis Kl. 1. c, Simocheilus glaber Benth. 1. c. Erica glabra Thunb. Fi. cap. p. 346. et herb. xXoE. Sympiezisa Lichtenst. Kl. in Linn. VIIL p.655. — Benth. 1. c. p. 705. 1, $. capitellata Lichtenst, Kl. 1. ce. — Erica articulata Thunb. Fi. cap. p. 357. (excl. syn.) Thunb, herb, %. S. brachyphylla Benth. ]. c. p. 706. — Erica capitella Thanb. herh. XIEL Syndesmanthus Kl. in Lim. XI. p. 240. — Benth. 1. c. p. 706. excl. sect. Maorolinum. 1. $. articulatus Kl. 1. e. p. 241. — Benth. 1. c. (exel. syn, Erica articulata Thunb.). (In herb, Thunb. deest). 2. S, scaber Kl. I. c. p. 240. — Benth. 1. c. (exel. syn, Erica scabra Thunb.). (In herb. Thunb. deest.) 3. S, fascieulatus Ki. I. e.— Benth. I. c. p. 707. (excl, syn. Erica fascieulata Thunb.). (In herb, Thunb. deest.) 792 XIV. Omphalocaryon Kl, in Linn. XH. p. 243. — Scyphogyne sect. Omphalocaryon Benth, 1. c. p. 708. 1. 0. muscosum Kl. I. c. — Erica albens 'Thunb. Prodr, cap, nee herb. nec Linn. Zrica albida Thunh. Fl. cap. p-347. Erica albida o. et y. Thunb. herb. Scyphogyne inconspioua Ad. Brongn. voy. de la coquille t. 54. Beuth. I. c. XV, Lagenocarpus Kl. in Lim, XIl. p. 214. — Benth. }. c. p. 710. 1. L. imbricatus Kl. 1. c. — Erica serrata 'Thunb. Fl. cap. p. 346. et herb, XVL Salaxis Salisb. |. c. p.317. — Benth. I, e. p. 710. ex parte, 1. $. axillaris Salisb. ex G. Don, Gen. syst. 3. p. 351. — Erica azrillaris Thunb. diss. p. 16. et herb. Register der in den Abhandlungen vorkommenden Pflanzen-Namen. Acacia acinacea 621. aciphylia 627. acutissima 609. adiantophylia 607. alampra 620. amoena 618. aneura 627. argyrophylia 616. armata 608. aspera 622. ataxiphylia 605. axillaris v. macro- phylia 61t. Benthamii 624. hidentata 608. Bidwillii, biglandu- losa 629. bombycina 616. brachypbylia 615. hrevipes 627. Brownei 610. bursariacea 622, buxifolia 620. Bynoeana 614. calamifolia 612. campylophylia 605. cedroides 611.5. cephalo- botrya 620. chordophylia 612, chrysohotrys 629. clavata 622. vochlioearpos 628. colletioides 609. conferta 614, crassinscula 619. crassophylia 618. crispula 606. cuspidata 609, cyclo- phyHa 607. cyclolepis 627. Cycnorum 629. daphnifolia 618, da- syphylia 622. dealbata 629. declinata 623. decora v. spinescens * 620. decurrens, denudata 629. dependens 628. dietyocarpa 616. difusa 609. dilatata 608. discolor, dissitilora 628. dura 622. elougata 612.24, Endlicheri 629, ericaefolia 613. erioclada 606. eryihrocephala 622, exsudans 623. extensa 604. fagonivides 629, falcinella 617. farinosa 625. glaucophylia 616, glaucoptera 604, gonophylia 614. graminea 604. Gunnii 608. hakeoides 618. hebetifolia 623. hemiteles 619. heteroneura 624. hispidissima 629. Hookeri 613, imbricata 614. implexa 627. iteophylla 617. ixio- phylia 625. juniperina 610. lanigera 609. lasiocarpa 629. La- trobei 621. jeprosa 623. leptoneura v. pungens 627. leptosper- moides 626. leptopetala 619. ligustrina 623. linearifolia, linea- ris 628. lineata 622. lineolata 626. linifolia 620. longifolia 628, koxophylia 622. macrophylia, maritima 628. megaphyiis 604, Meisneri v. angustifolia et v. latifolia 623, melanoxylon 617. 27. microbotrys 618, microcarpa 620, Mitchellii 629. moesta 611. mollissima 629. montana 622. mucronata 628. Mülleri 603. mucronata v. longifolia 628, myriobotrya 618. myrtifolia 617, nematophylia 612. neurophylia 612. 24. nodiflora 621. notabi- Hs 618, obliqua 607. 8. obtusata 618. oleaefolia 616. 794 Acacia omalophylia 626. Oswaldii 609. ovoidea, Oxycedrus 611. paucijuga 629. penninervis 617. pentadenia 629. petiolaris 617. petrophita 611. phlebophyla 628. pilosa 607, platyptera 604. porophylla 623. pravifolia 607. pravissima 608. prominens 620. pruinosa 629. pulchella 630. pulverulenta 612. pycnantha 617, v. 628. v. biuervis 617. restiformis 607. retinodes 618. re- trorsa 610. Riceana, rhigiophylla 6tl. ringens 612. rigidissima 603. rotundifolia 607. rivularis 620. ruhida 618. rupicola 610. ruscifolia 611. salicina, salixtristis 618. acahra 605. schinoides 629. scirpifolia 613. sclerophylia 624, semipinnata 618. sentis 620, setulifera 625. siculaeformis 609. Sophorae 628. specta- hilis 629. sphacelata 610 spinescens 603. spinosissima 621. stricta 623. strigosa 629. Stuartiana 609. suaveolens 617. sub- falcata 618. sublanata 607. 8. tenuifolia 610, Tergufenii 623. tetragonophylla 610. triquetra 623. ulicina 620. uncinella 613. venulosa v. lanata 625. vepris 605. verniciflua 623. verticil- lata et v. cephalantlıa 61?, vomeriformis 608, Wattsiana 616. Wilhelmsiana 613. Acalypha alopecuroidea 638. vestita 637. Acanthacea 646. Acanthopleura involucrata 485. Achimenes 165. argyrostigma 649. Achyrauthes rubro- fusca 466. Acnistus ramillorus 650. Aconitum album, leucanthum 750. ochroleucnm 750. 1. orientale 750. Acrostemon glandulosus, incurvus 790, Acrotriche depressa, ovalifolia, patula, ramiflora 251. serrulata 250. suhcordata 251. Adelia Bernardia 635. Adenanthos terminalis 353. 4. Aegerita fragilis 709. Aeginetia longiflgra 82. multifora 86, 99. Aesculus discolor,, versicolor 751. Alloplectus 177. Alousoa caulialata 480. Alsobia 180. Alternanthera spinosa 643. Amansia prolifera 523, Ambiyolepis setigera 470. Amphilophium paniculatum et var. 657. Ampbiroa elegans 521. Anacalypta caespitulosa 491. Anatherum virginicum 139. Anchusa undulata 467, Anchusopsis 736. longiflora 736, Andropogon Montufari 139, Angelonia salicariaefolia 649, Angiopteris Dregeana, evecta, hypoleuca, javauica 759. Loddige- siana 761. Presliana, Teysmanniana 760. Anguria umhrosa , Wageneriana 638, Antirrhinam Barrelieri 752, Aralig japonica 753. mitsde 754. Ardisia revoluta 377, Arrhotozylon fulgidum 646, 79 Arctocalyx 158. Aristolochia Bonplandiana , ciliata, fimbriate 764. maxima, Wage- neriaua 631. Artanthe tuherculata, Wydleriana 632. Arthohotrys longispora 708, Aschenfeldtia pimeleoides 350, Asclepias curassavica 660. Asteranthera 188. Asteroloma Baxteri 246. dasystylis 249, halmaturorum, hnmifasum, pallidum 246. Astomum Krausianuın 4189. Atherospermum moschatum 345. Avena pubescens, versicolor 451. Badula Mameicillo 671. Ballia Branonis 513. Banksia australis 353. ornata 352, prionophylia 353, Barbula australasica, hreviseta 492, calycina 491. crassinervia 492. fleximarginata, panduraefolia, pseudopilifera 492. subtorquata, torquata 492. Bartramia affınis, strictifolia 497. Batatas acetosaefolia 652. Jalapa 752. pentaplylia, quinquefolia 652. Befaria ledifolia 674. Begonia ciliata, Ottonis 641. ulmifolia 642, Bellendenia montana 361. Besleria 151. 76. Bignonia acutistipula 375. ?rugosa 656. verrucifera 655. Billbergia chloro-cyanea 755. Glymiana , iridifolia, Moreliana. Ro- haniana 756. tinctoria 758. Blaeria capitata 791. ericoides, purpurea 738. Biechum Brownei 646. Bletia campanulata, Wageneri 143. Boerhaavia erecta , hirsuta 615. Boehmeria ramillora 632. Bolivaria pinnatifida 474. Bonnemaisonia elegans 523. Bostrychia australasica 527. Bouchea Ehreubergii 646. Bonvardia 47. angustifolia 60, bicolor 63. Cavanillesii 63.86. chlo- rantha 64. chrysantha 65. coccinea 66. 99. cordifolia 66, cro- cata, discolor 67. flava 68. glaberrima 71. hirtella 72. hypo- leuca 75. Jacquinii 77. 99, Iaevis 77. ieiantha 78. linearis 79. longidora 82. microphylia 112, mollis 85. multiflora 86. 112, mutahilis 89, 109. myrtifolia 121. obovata 89. 92. ovata 125. quaternifolia 90. quinqueflora 92. rosea 116, scabra 92. sca- brida 93. Schiedeana 123. spiendens 94. strigosa 96. tenui- flora 97, ternifolia 98, Tolucana 104. trifore 105. triplylla 96. versicolor 109. viminalis 120. viperalis 114. xylosteoides 111. Brachyciadia australis 514. Brachyloma 160. ericoides 247. Bromelia Commelini 757. melanantha , tinctoria 758. Broussonetia tinctoria 632. Bryonia convolvulifolia 640. Bryopsis plumosa 507. 71% Bryum argenteum 494. campylothecium. ereherrimum , erythrocar- poides, leptothecium 495. pachytheca, Preissianum 494, pyro- thecinm 495. sericeum , subaeneum 494. Buchnera elongata 649. Buddleia verbascifolia 649. Bumelia Iycioides 674. Bupleurum glaucum, semicompositum 486. Burglaria lucida 748, Cachrys involucrata 483. . Caladenia caerules 238. carnea 237. clavigera, dilatata, Alifera, mollis, Patersonii, sp. nova 238. Calamus Metzianus 727. Calanthus 184. Callisia umbellulata 139. Callithamnion Griffithsioides, Hauovioides, Mülleri, scoparium 512. Callosisperma 721, fusiformis, oblonga, ovata, stroma 722. Calluua vulgaris 769. Campanula brachysepala 325, cephalaria 333, cordifolia 398, gra- minifolia 326. grammosepala 323. macrorrhiza 329. oxyphylia 331. patula 329. pentagonophylia 325. racemosa 332, ramo- sissima, rosulata 326. serratıfolia 335. sessililora 327, sua- veolens 328. umbellulifera 333, Canna sp. 141. Capanea 158, Capraria biflora 649, Carex mexicana 378. Carphalea ?pubitlora 9, Cascarilla Gavanensis 730. Catharinea Mülleri 501. Caulerpa cactoides, ohtusa, sedoiden, Selago, simpliciuscula, Son- deri, superba 587. Celtis mierantha 632. Cenangium lignicotum 724. Centrosolenia 180, Cephalaria neglecta 764. Ceramium rubrum #. 514. Ceratodon purpurens 496. Cestrum spermacocaefolium 105. Champia tasmanica 518, Chavica Hügeliana 218. Cheirisanthera 162. Chiropetalom Berterianum 637. Chloris encullata 737. Christinia ochroleuca 64. Chylocladia affınis 523, Chytrophora filiformis, inermis 510. Cinchona Lechleriana 728. Cipura Martinicensis 141. Cissus haematantha 2%. nilagirica 221, Coccoloba uvifera 643. Codium Bursa, tomentosum 506, Codonanthe 182. Codonophora 154. 797 Collandra 186. Colamnea 151. 84. Comacephalus incurvus 790, Commelina clandestina, coelestis, intermedis 453, pallida 454, stri- eta 453. Conferva Darwinii 506. Coniothecium albo- cinctum 706. Conospermum pateus 353. Conradia 155. Convolvulus Jalapa 751. 2, nodiflorus 652. Purge 751. 2. sp. duae 653. Coralliva crispata 522. Cuvieri 521. v. crispata 522, v. denudata 521. pilifera, rosea 521. Corallopsis australasica 522. Cordig bullata, cylindrostachys, speciosa 652. Corispermum Marschallianum 765. Corysanthes unguicalata 297. Corytholoma 159. Craniolaria 156, Crantzia Schaffueriana 390. Crocoxylon excelsum 749. Croton argyrophylius 634. fragilis?, ovalifolius, sanguiflaus 633, Crotonanthus padifolius 634, Cryphiacanthus barbadensis 646. Cryptocarpus paniculatus 643. Cryptomeria undulata 516. Cryptosporium Aegopodi 719. Cyathodes adscendens , glauca, parvifolia , straminea 237. Cyathophorum pennatum 505. Cybianthus parvifolius 672. Cynoglossum longiflorum 736. Cyperus thyrsiflorus 379. Cyrilla 165. Cyrtanthe sprengelioides 255. Cyrtodeira 179. Cyrtopera Woodfordii 144. Cyrtostylis reniformis 237. . Cystophora cephalornithos 5li. faccida, Greyillei, panicnlata, retro- fiexa, Sonderi, tomentosa, verruculosa dit, Cystophyltum faceidum 511, Bactyloctenium mucronatum 139. Dasya decipiens 526. Mülleri 525. Dawsonia superba 500. Decaspora thymifolia 232. Delesserig Leprieurii 522. Deliseg elegans 523, Dendriphium irregulatum 708, - Dianthus cnesius , plumarius 449. Diastema 165. . . Dichorisandra leucophthalmos 458. marginata, ovalifolia 454. pieta ‚#56. thyrsilora 454. 5. . Dichromena ciliata 129. Humboldtiana, pubera, radicans 378. Dicnemon obsoletinerve 496. j Dieranum dicarpam, introflexum , pudicum 497. Dictymenia Harveyana, prolifera 823. Wr Ba. 65 HeN. 51 798 Dictyopteris fimbriata 519. Dictyota linearis 510, Dictyurus australasicus 527. Dieyrta 167. Digitaria Pseudo -Durva 458. Dipodium punetatum 235. Dipterocalyx scaberrimus 647. Dircaea 160. Dirimosperma 715. seutatum 7b. Dissoden euspidatus, plagiopus 491. Ditaxis chiropetala 637. lancifolia 635. Diaris corymbosa 242. elongata 239. 40. lanceolata, lilacina, ma- eulata 239, oculata 241. palustris, pardina 239, sulphurea 241. Dolichodeira 171. Doornia 762. refiexa 763. Dorstenia Contrayerva 633. Drymaria cordata 874. Drymonia 158. 79. Duchartrea 156. Wchinochloa frumentacea 462. Echites angustifolia, Berterii 665. bignoniaedera 972. billora 666. chlorantha 663. Ehrenbergii 666, microcalyx 662. repens, sub- erecta 666. tomentosa 662. umbellata 665. Klaterium carthagenense 640. trilobatum 639. Emex australis 363. Encalypta Tasmanica 491. Enckea subpanduraeformis 217. Enteromorpha clathrata , compressa 506. Entosthoden clavaeformis, Taylori 490. Epacris cardiophylia, ceraeflora 252, exserta 253. Guunii, impresme 252. lanuginosa 253. Mülleri 252. myrtifolia, obtusifolia 283. serpyllifolia 234. Epilobium adnatum, Lamyi, tetragonum 450. Episcia 177, Epymenia Wilsonis 516. Equisetum Mackaii, paleaceum, trachyodon 451. Erica abietina 772, 4. 88. ahsinthioides 788. accommodata 771, albens 778. 9. 92. albida 778. 92. andromedaeilora 780. anthiug 786. arhorea 784. 7. articularis 779. 31. articulata 791. zurea 774. australis 782. axillaris 792. baccans 780, Banksii 773. Ber- giana 781. bicolor 786, Biaeria 788. blanda 777. bracteata 779. brevifolia 780. bruniades 770. buccinaeformis 775. caduca 769.70. caffra 784. 5. calycanthoides 779. calycina 786, campanularis, campanulata 785. capillaris 782. capitata 770. capitella 791. carnea 769. cephalotes 774. cerinthoides 776, cernug 780. chla- mydifora 780. ciliaris 782, 3. cinerea 782. cristgeilora 786. eoceinea 773. 4. comosa 778. concinna 776. conspicua 775. corifolie 779, crataevaellora 783. cruenta 774. cubica 785. curvißora 775. curvifolia 777. eyathiformis 785, cylindrica 776.7. decora 781. dentata, denticulata 778, discolor 774. dubia 776. echiilora 773. elegans 780. elongata 776. empetrifolia, empe- troides 781. erubescens 776. exigua 784. exsurgens 773. fasci- cularis 777. fasciculata 791. 2. fastigiata 777. 8. fastuosä, Aammea 775. Gorida 781, follieularis 772. formosa 780, Erica fragrans 778. furcata 788, gilva 773, glabella, glabra 791. glandulosa 775. zlauca 780. glutinosa 777. gnaphalodes 779. 80. gracilis 784. grandiflora 774. grisea, guttaeflora 784. Halica- caba 773, herbaceae 769. Hibbertiana 774. hiemalis 775. hir- suta 783, 90. hirta, hirtillora 783. hispida 788.8, hispidula 788. holosericea 780. hyssopifolia 779, ignescens 775. imbricata 771. 87. incarnata 777. incurva 781. inflata 777. juniperifolia 778. lateralis 784. tavandulaefolia 786. Leeana 773. lepidota, lencanthera 786, Linnaeana, lituiflora 776. longiflora 775. lutea 778. 9. mammosa 772. 6. manipulifiora 782. margaritacea 784. marifolia 783. Massoni 777. mediterranea 769. melanthera 786. meltifina 773. milteflora 788. mollis 784. Monsoniana 772, mo- schata 786. mucosa 780. multilora 782. 8, Muscari 778. ni- grita 786. mudicaulis 779. nudilora 782, obliqua 781,.° octo- phylia 777. oxycoccifolia, pallida 783. paludosa 776. panicu- culata 788. 90. parilis 781. Passerinae 785. Patersonia, Pater- sonii 774, patula 779. peduncularis 784. pellucida 775. pelvi- formis 785, pendula 784. penicillata 772. penicillißora, peni- cilliformis 771. persoluta 784. 5. 7. 8, perspicua 776. petiolata 770. Petiveri 771. 2. pharetraeformis 773. physodes 781. pili- fera 772. pilulifera 785. pinea 774. planifolia 783. plumigera 780. plumosa 789. Pluckenetii 772. polygalaeflora 779. poly- morpha 771. polytrichifolia 787. praestans 777. pubescens 783.4. pulchella 773. 81. purpurascens 769. purpurea 774. 88. pusilla 782. pyramidalis 785. racemosa 782. ramentäcea 780, reger- aminans 781. retorta 777. rubens 784. scabra 791, scariosa 772. 82. scoparia 787. 8, selaginifolia 780. seriphiifolia 785. serrata 788. 92. sexfaria 770, Shannoniana 777. simplicifora 775. soceitora 771. Sparmanni 776. spicata 773. spissifolia 774. spumosa 770, staminea 786. stricta 782. 5. strigosa 782. 4. 5. sulphurea 775. Syndriana 776. tenuiflora 777, tenuifolia 798. 9. teuuis 787, terminalis 782. tetragona 778. Tetralix 781. Thun- bergii 778. thymifolia 783. tiaraeflora 771. totta 789. trans- parens 776. trifaria 771. trifiora 780. tubillora 775. umbellata 782. urceolaris 783. vaccinilora 780. vagans 769. 82. velleri- flora 770. ventricosa 777. verecunda 784. versicolor 775. ver- ticiliata 776. 82. vespertina 786. vestita 773. virescens 769. virgata 788. viridi- purpurea 769, viscaria 781. vulgaris 769. Zeyheri 777. Eriochilus autumnalis 238. Erysimum patisiliquosum , patulum 751. Erythranthus 183. Erythroclonium angustum 522. Eucodonia 168. Enphorbia aisinoides 222, hypericifolia, pilulifera 633. Euphrasia Odontites, serotinz 451, Evremia Bartlingiana, totta 789. Evolvulns albitlorus 654. cardiophylius 653. Ficus subpanduraeformis 761. Filaspora 719. applanata, hys v main 719. imbristylis hispidula 129. in Fissidens basitaris 501. pungens 502. semilimhatus 501. Froebelia fasciculihora 251. terioides, peritheciaeformis, umbo- Fucus axillaris 512. Banksii 5ll. botryoides 523. Cabrerae 510, cactoides 507. cephalornithos 511. comosus 512. „sonfervoides 522. cornens 520. faccidus 512. Forsteri 523. inermis, in- terruptus 510. Labillardieri 522. lucidus 520. obtusatus 522. obtusus 523. paniculatas 511. paradozus 512. platylobius Bil. radiciformis 510, retroflexus 511. sedoides, Selago, simpli- eiusculus 507. torulosus, verruculosus 511. \ Funaria glabra, sphaerocarpa, suhnuda, Tasmanica 490. Fusoma inaequale 706. Giasteranthus 183. Gaultheria cordifolia, odorata, rigida 674, Gelidium corneum , glandulaefolium, Incidum 520. . Gernjalecta 717. Daphnea, radiata, striaeformis, strobilina, Syrin- ae 718, Gesmern 150. caracasana et var,, mollis 649. Gesneraceae pag. 145 — 216, Gigartina microcarpa 517. 6liostroma 724, heterosporum 725. Glossodia major 238, 6loxinia 169. Gonolobus Martinicensis 669. rostratus 668. Govenia barbata, fasciata, tingens 144. Gracilaria confervoides 522, Grateloupia Gibbesii, Sigartinoides 517. Grevillea alpestris 354. amplifica 358. aspera 356.7. australis 354. Behrii 355. chrysophaea 357. Dallachianz 384. ilicifolia 358. Latrobei, lavandulacea 354. Meisneriana 357. micrantha 358. pubescens, ranmılosa 357. repens 355. rigidissima 356. sca- breila, Stuartii 357. tenuifolia 354.8. irisecta 358, triternata 356. Griffthsia corallina 314. Grimmia calloea 498. crispatula 499, cygnicolla, leiocarpa, leuco- phaea v. subrotunda, pygmaea 498, Grisehachia eilieris 789. Dregeana, hispida 7%. Thunbergii 789. Guembelia obinsata 497. Guthnickia 166. 6ymnostomum inflexum 491. Gyretylium 722. atıım 722. Wabenariz triptera 141. Haemadietyon exsertum 661. Hakea carinata 360, Aexilis 389. microcarpa 361. patula 358. pu- gioniformis 359, purpurea 358, rostrata 359. ragosa 360. semi- plana 359. stricta 360, Haloplegma Preissii 514. Hebeclinium macrophylium 470. Heintzia 158, 81. Heleocharis truncata 379, Heliconia sp, 141. Heliophilum indicum 651. Heliophytum parviflorum 652. Heliopsis canescens , Iaevis 471. Heliotropium curassavicum 631, Beppiella 163, Heteranthera limoaa 140, 01 Hippocratea Kappleriana 220. Hookeria hepaticaefolla 503. Hormococcus conicus 715. papillatus 716. Hormosira Banksii 511. Houstonia coccinea 75. Houttea 162. Hoya Motoskei 755. Hygea 183. Hymenophylium ciliatum , hirsutum, Jalapense,, polyanthon 369. Hypocyrta 178. 82, Hypoplasta hysteriaeforıne 712. Hypopterygium coneinnam, Novae-Seelandiae 505. Hypoxis sp. 141. Hypnen cystoclonioides, musciformis 519. Hypnum aciculare 509. amoenum crinitum 504. defexum 503. ex- tenuatum , glaucescens, hastatum 504. homomallım 503. Moss- mannianum, Mülleri 504. spininervium 503, subclavatum 504. Hyptis canescens , polyantha, umbrosa 648, Hysterographium 723. Fraxini 723. Jania rosea 521. suhulata f. 522. tenuissima 521. Jatropha Manihot 638. llex angustifolia 743. 7. Aquifolium 740. arborescens 744, australis 749, halearica 741. 4. BRetschleriana 745. brexiaefolia 746. ca- nadensis 742. caroliniane, Cassine, castaneaefolia 746. chry- socarpa 740. ciliaris, eiliata 743, cordata 744. cornuta 746. erassifolia 742. crocea 749, cuneifolia 748. Cunninghami 746. eymosa 748. Dahoon 747. dipyrena 746. elegans 741. exceisa 749. excorticata 744. furcata 749, giganten, grandis 745, Ilati- folia 749, laurifolia 744. leptacantha 745. ligustrifolia, ligu- strina 747. macrophylla 749. maderensis 741. 4. magellanica 745. magnifica 749. mexicana 745. microcarpa 747. Minorca 744. myrtifolia 743, 7. nobilis 749, opaca, ovata 745. paragua- riensis 748. pendula 740. Perado, phillyreaefolia 747. platy- phylia 743. 7. recurva 743. Reevesiana 749. rosmarinifolia 747. rotundifolia 744. rubricaulis 749. salicifolia 748. senescens 743. Shepherdii 741. Tarajo 749. vomitoria 747. ipomoer ferruginea 652. Jalapa 762. muricata, pea caprae 652, Purga 751. Schiedeana 452, iresine elongata, spec. 643, Iris trillora 465. Isaria einnabarina 725. lsolepis Humboldtü 379. juneiformis 129. lsoloma 189. Isopogon ceratophylioides , horridus 354, Juncus Brownit, bufonius 245. cespitosus 244. communis 243. ifal- catus 245. ’Holoschoenns , maritimas 244. pallidus 243. pauci- Aorus, planifolius, :prismatocarpas 244. revolutus 245. vagi- natus 244. , Ixora alba 64. americana 64. 98. coccinea 75. cordifolia 66. terni- folia 98, Koellikeria 166. Kobleria 160, Kyllingia caespitosa 379, PS Hagenocarpus imhricatus 792. . Laulana armata, Camera, canescens 618, lavandulacea 646. Hila- cina, trifolia 648. Laurencia botryoides, Forsteri, obtusa 523. Lenormandia Mülleri 523. Leonotis nepetaefolia 649. kLeptostomon fiexipile 501. Leucobryon brachyphylium 459. Leucocarpus alatus 649. . Leacopogen apiculatus 248, astrolonioides 249, australis 248. col- Hinus 249. concurvus 248. cordifolius 249. Hookeri, obtusatus, Richei 248. rotundifolius, Stwartii 249. trichocarpus, villifer, virgatus 248. Ligeria 169. Limuochloa truncata 379. Lindenbergia seguieroides 643. Lippia asperifolia 646. Licea brunnea, incarnata 70%. \ Lissanthe ciliata, divaricata , montana 248. strigosa 247, Lobopogon ericoides 247. Loboptera 187. Locheria 166. Lomatia tinctoria 361. Lomentaria affinis 523. Lopbocliniuu Mauglesii 735. Ludwigia parvilora 479. Luzula campestris 245. Eyperanthus nigricans 236, Miacdonaldia antennifera 235. Macrochordium 757. tincterium 758. Macrorrhyuchus aurantiacus 412. chilensis, plerucarpus 473. Maeromitrium Eucalyptorum 500. suhimuoronifolium 499, Madaria variegata 736. Maudirola 166. Marauta spec, 141. Mariseus longiradiatus 379. Mutisii 381. Schaffnerianus 379. tri- brachiatus 381. Metastelma mucronatum , suaveolens 667. Melobesia Patena 521, Melanthalia Billardieri 522. Melanconium Hederae 717. Microstylis disepala 142, Microtis pulchella, rara 237, Middendorfia 765. Mitraria 191. Miteospora polyphylia 378. Wageneriaua 129, Mnium Mossmannianum , Paramattense 501. Monstera deliciosa, Lennea 382. Monotoca empetrifolia, lineata 250, Moussonia 162. Mühlenbeckia adpressa 363, axillaris, Aorulenta 362. hastifola 363. parvifolia 362, Naegelia 169. Nautilocalyx 181, Neckera emersa , favo-limbata 502. Neectandra diseolor 642. Nemaspora alba 720. conica 721. dura, fusca, fusisperma 720. leucostroma, ovata 721, papillata 720. Nemeatanthus 190. Nemopanthes canadensis 742, Neurothalia Mertensii 511. Nicotiana andicola, mierantha , ulophylia 765, Niphaea 171, Nitophylium monanthos 522. Nizymenia 520. australis 521. Nonnes flavescens 468, lutea 470, setosa 468. Obione cristata 643. Octogorin giabella 791. Oedecephalum dichotomum 708, Omphalocaryon muscosum 792. Oraphalodes longiflora 736. Oncogastra 182. Opbhiantha 157. Oplismenus Humboldtianus 139. Orites acicularis, revoluta 361. Orthoceras strictum 242, Ortholoma 184. Orthotrichum Tasmanicum 499. Ostreochlamys 181. Oxybaphus violaceus 544. Pachycalyx glaber, inaequalis 791. Pandanus furcatus, horridus 764. Panicum (specierum omnium et synonymoram nomins ap. Stendei. et Kunth, alphabetico ordine digesta pag. 544 — 502.) — bipustula- tum 135, cuspidatum 460. divaricatum 139. genicalatum 463. hispidulam 460, lineare 458. oligenthum 137, Paradrymonia 180. Paspalum (specierum omnium et synonymorum nomina ap. Konth. et Steudel. alphabetico ordine disposita pag. 263 — 284.) — abbre- viatum 383. campestre 131. conjugatum 130. gracile 134. livi- dum 383, Savannarum 132. senescens 389. Wagenerlanum 133, Passifßora foetida et var. augustifolia, holosericea, indecora, lauri- fotia, rotundifolia, serrulata, suherosa 642, Penicillium ovoideum 708. Pentachondra mucronata 249. pumila 252. Pentadenia 187. Pentarhaphia 154. Pentataphrus Behrii 246. Peperomia blauda 632. Persoonia juniperina, puhes , surrecta 353. Petiverie altiacea 699. Petrea voluhllis 648. Phacidium, peltiforme, umbonatam 781. Phascum cylindricam 489, Phaselecarpas Labilardieri 592. ” 504 Philippia abietina, Chamissonis 788. Philodeudron pertusum 382. - Phoma Epilobii 710. fusca 711. Junci, melaena, microsperma, rhodo- sperma, umbonata 710. Phragmidium, graminum 706. Phycoseris Ulva 506, Phyilospora comosa 512. Physalis sp. 651. Physcomitrium integrifolium 490. Physodeira 178. Phytolzcca octandra 643. Pilea tenerrima 219. Pilotrichum microoyatheum 502. Pimelea angustifolia 348. axifora 345. Behrii 350. cernua 352. curvi- flora 352. dichotoma 316. 50. distinctissima 350, drupacea 352. elachnantha 346. elata 349. flava 350, glauca ‚349. 50. graci- lis 351. 2, Hewardiana 346, humilis 380. incana, ligustrina 352. linifolia 349, micranthe 351. microcephala 350. Muelleri 351. myrtifolia 350. nivea 352. nutans 348. octophylia 347.50. parvifolia 345. parviflora 352. petraea, petrophila 847. phyli- coides 352. pygmaea 346. sericea 352. serpyliifolia, simplex 350. stricta 348. viminea 347. Pinardia 738. anisocephala, earinata, coronaria, Roxburghil 738. Plectopoma 167, Plectranthus spec. 477. Plocamium augustum 518. costatum 519. Plokiostigma 39. Lehmanni 40, Podosperma album 736, angustifolium, citrinum 735. Podotheca angustifolia, guaphalioides 735. Pollexfenia pedicellata #. 523. Polygonum acuminatum 643. aviculare 363. Convolvalus, Cuuning- hami 364. junceum 362. 4. lapathifolium, minus, prostratum 363. Polysiphonia amoena 525. caespitula, Hookeri, hystrix, mollis 524. Patersonis 525. versicotor 524. Polythysania 184. Polytrichum Australasicam 509. commune, juniperinum 301. Polyzonia incisa 527, Ponceletia monticola 254. Ponthieva glandulosa 142, Porphyra vulgaris 506. Pottia infiexs 491. Pouzolzia rhexioides 488. Prasanthea 157. Prasophylium australe, fascum , nigricans, patens, truncatum 242. Prionitis microcarpa 58. Pterocladia Iucida 5%, Pterostylis cucullata, curta, furcata 236. grandifora 233. longi- folia, Mitchellii, mutica, nana, obtusa, peiuncnlata, praeco- eissima 236. squamata 235. vittata 236. Pterygoloma 188, Ptilota coralloides,, forınosissima 514. Quinio 732. cocculoides 732. Racopilum convolutum 805. Raffesia Horsfieldii, Rochussenii etc. 224 seqg. Rauwolfia hirsuta 658. Lamarckii 659. nitida 659. 60. psychotrioi- des, spec. 659, tomentosa 658, Rechsteineria 156- Rhodomela periclados 523, Rhynchospora adulta 378. Rhytiglossa secunda ‚"speciosa 646, Ahytidophylium 155. Richea dracophylia, scoparia 255. Rivina humilis 643, Rourea surinamensis 221. ’ \ Rubentia angustifolia 748, Ruehssia purpurea 669. Rumex Acetosella, Brownii, crispus 363. Rykia 763. furcata 764. Sabadilla officinarum 140, Sagina procumbens 374. saxatilis 739. setigera 738, suhbulata 799. Salaxis axillaris 792, Salisia 170, Salvia angulata 648. capitata 392%. pseudococcinea 648. Salutiaea 169, Sarcostemma cumanense 668. Sargassum flaccidum 511, paradoxum, varians 512, Sarmienta 191, Scheeria 167. Schizachyrium semiberbe 139. Sciadocalyx 163. Scleria hirtella, interrupta, melicoides 127. Scoparia dulcis 649. Scutellaria violacea 479. Scyphogyne inconspicua 792. Seirococcus axillaris 512, Sericographis Mohintli 374. Seseli annuum, glaucum 450. Setaria dasyura 463. glauca 139, Tejucensis 463. Simocheilus giabellus, glaber 791. Sinningia 171. Sirococcus strobilinus 716, Sisyrinchium spec. nov.? 140. Skiophila 177. . Solanım Berierii 481. Karstenii 483. Nilagiricum 484. nodiflorume 649. nudum, verbascifolium , spec. 650. Solenophora 158. 07 Speira cohaerens 707. Sphacelaria hordeacen, Mülleri 507. panicnlata 808. , , Sphaeria atrosplendens 713. badia 718. canulata 714. oastrifonmis 712. Cepae 714. cicatrisata 715. conveza 714. u sale- kanuginosa 714. oscnlanda 713. plana 712. plicata 713. brosa 714. trochiformis 713. 6 Sphaerocista alba 716. lentiformis, microsperma 717. myelocola 716. ocnlata 717. - 52 &r Bü. Ge kan, Sphaeronema ossis, sphacricum 71. Sphagnam cymbifolioides 489, Sphinctrina basiluspora, Pini 7At. Spiranthes australia 239. pieta 142. Spongoclonium vonspiceuum 515. Sporocadus subglobata 723. Sporochnus Bollei, radiciformis 510, . i Sprengelia incarnata, ımontana, poucelctieides 251. Spyridia filamentosa var.? 518, Stachytarpheta mutabilis 646. , ‚ Stackhousia 3. aspericocca 12. dorypetala 24. Hava 26. Gunniaua 18. Hügelii 14. maculata 19. Mülleri 16. muricata 25. monogyna 8. nuda 22. obtusa 6. pubescens 10. spathulata 20. 9. vimi- nea 22. Stegonosporium Pilatani 723. Stenanthera conostephioides,, pinifolia 246. Stenanthus 184, Stenogastra 171. Stevia ivaefolia, lanceolata 766. Stygnanthe 185, Il Styanelia adscendens 246. glauca 250. procumbens 246. Hichei 248. serrulata 250. trichosperma, virgata 248. Syndesmanthus articulatus, fasciculatus, scaber 791. Sympiezia brachyphylia, capitellata 791. Tabebuia neurophylla 219. Tapina 190. ” Tecoma stans 658. Telopea truncata 361. Tetrapterum australe 489, Thalictrom angustifolium, simplex 449, > Thamnocarpus Laurencia 514. Thamnophora angusta 518. costata 519. Thelymitra aristata, canaliculata , lilacina, versicolor 242. Thoracosperma paniculatum 790. Thyrsacanthus nitidus 646. Thysanocladia laxa 522. Tolypomyria alba 707. Tornelia fragrans 382, Torula hypoleuca, multiformis 707. Tournefortia voluhilis 651. Tradescantia Cumanensis, geniculata 139, Tragia biehlor 222, Trevirana 165. j b Trichomanes apodum 368, Kraussii 367. olivaceum 365. Schaffueri . sinuosum 365. trichoides 369, Tripterococens 27. brachystigma 33. Brunonis 31. junceus 3. simplex 35. spathulatus 29, Tydaea- 166. Typhula glandulosa 725. Ulex strictus 739. Ulva Lactuca 506. Urtica repens 633, „ Varronia calyptrata 652. Verbena Tittoralis 8. leptostachya 646, Viola epipsila 487. Wigandia caracasana 655, Kunthii, wacrophylia. urens 377. Weisia nndiflora 496. Xiphidium paniculaium 141. Zonaria interrupta 510. Zygodon Brownii, Drummondii 499. Gebanae ehmrischte nehe Daabireaasıcı 10 Marie N Ba RS S BI N N N S N Linnaea ATT