SACRA NATA LIT IA PRINCIPIS AUGUSTISSIMI ET POTENTISSIMI LEOPOLDI MAGNI BADARUM DUCIS, DUCIS ZARINGLE rbl. RECTORIS ACADEMIAE ALBERTO-LlJDOTICIAir^ MAGNIFICENTISSIMI IN ANTE DIEM IV CALENDAS SEPTEMBRES PIE ET SOLLEMNITER CELEBRANDA INDICIT Dr. FRIO». SIGISM. LEUCHART H. T. PRORECTOR. INSUNT DE ZOOPHYTIS CORALLIIS ET SPECIATIM DE GENERE FUNGIA OBSERVATIONES ZOOLOGICiE. FRIB JJRGI BRIS1GA VOR UM TYPIS ACADEMICIS FRATRUM GROOS. MDCCCXLI, OBSERVATIONES ZOOLOGICAS DE ZOOPHYTIS CORALLIIS, SPECIATXM DE GENERE FUNGIA ET DESCRIPTIONEM NONNULLARUM HUJUS GENERIS SPECIERUM NOVARUM VEL NONDUM ACCURATIUS COGNITARUM EDIDIT FRIO. SSGISM. LEIICHART Medicinae et Chirurgiae Doctor, Professor Medicinae, Physiologiae Anatomesque comparativae publicus ordinarius, Instituti Zootomico-physiologici Director, Academiae caesareae Leopoldino - Carolinae Natura? Curiosorum, Academiae regiae Medicorum Parisinae, Societatis caesareae naturae Curiosorum Mosquen- sis. Societatis imperialis Medicorum Vindobonensis, Societatis ad Philosophiam experimentalem promo- vendam Roterodamensis , Societatis medico - physicae Florentinae, Societatis Musei historiae naturalis Argentoratensis, Societatis naturae Scrutatorum Helvetorum, Societatis naturae Curiosorum et Medicorum Heidelbergensis et multarum aliarum Societatum literariarum Sodalis. H. T. PRORECTOR. CUM TABULIS IV AERE INCISIS. FRIB URGI BRISIGA VOR UM TYPIS ACADEMICIS FRATRUM GROOS. HDCCCXil. Adsurgite hodierno die festo et fortunato, qualescunque estis ! Adsurgite omnium Ordinum Collegae praecordiis summa pietate et observantia imbutis! Adsurgite grato et dedito animo Academiae Alberto-Ludovicianae Cives et Commilitones, quot- quot adestis! Dies natalis sollemnis Serenissimi Principis LEOPOLDI, Magni Ducis Badarum Clementissimi? Rectoris Universitatis nostrae Magnificentis- simi, Patris patriae Benignissimi, hodie redux, ab omnibus bonis nostrae terrae civibus pectore laetitiae pleno maximaque voluptate ubique celebratur. Quis est nostrum, qui talis diei sit immemor! Quis est nostrum tam rudis et [inho- nestus, quin, gaudio et hilaritate atque piis precibus im- pletus, vota pro Optimo Principe ad Deos verti ab omni- bus patriae nostrae incolis desideret! Templorum nostrorum portae sunt apertae. Introite, Col- legae et Cives academici omnes ! Preces fundite et vota facite pro Principe summe Colendo, et, ut vitam quam maxime longam et felicissimam cujuscunque sollicitudinis expertem 6 Deus optimus maximus Patri patriae tribuat, precibus vacate! — -Utinam Principem Serenissimum, Rectorem Alber- tinae Magnificentissimum summum Numen et civitati uni- versae et Academiae nostrae diu adhuc salvum et incolumem servet ! Servet quoque salvam et incolumem in longinqua tem- pora Clementissimi Principis Conjugem Augustis- simam SOPHIAM, omnium Matronarum eximium De- cus, et totam Illustrissimae Zaringorura Gentis excelsam Stirpem! Te autem caram Academiae nostrae juventutem imprimis adhortamur , ut tot tantorumque beneficiorum a Summo Principe Tibi, sicut universae nostrae Academiae et toti pa- triae oblatorum , reminiscaris , et hunc sollemnem fet festum diem pia grataque mente colas. Non ad Vos solummodo, Ci- ves academici, qui in posterum publicis reipublicae nostrae muneribus obedienter functuri estis, sed etiam ad Vos, exte- rarum civitatum Filios, verba facimus, ut beneficiorum illo- rum memores, quibus etiam summa liberalitate, ut literis in hac Universitate operam navare possitis, concessum est, ae- quo animo et omni in Principem nostrum Clementissi- mum observantia, ad hunc diem festum dignissime celebran- dum, parati sitis. Annales Universitatis has anni proxime praeteriti res no- tatu dignas perhibent. Fasces academicas Dr. Adamus Fritz, ICtorum ordini addictus, Dri. Friderico Sigismundo Leuckart, ordini Medico- rum adscripto, tradidit Decani munus facultatis theologorum 1 pei 7 suscepit Dr. Aloysius Vogel, juridicae Dr. Henricus Amman, medicae Dr. Ignazius Schworer, philosophorum Dr. Josephus Wetzer. — Dr. Adalbertus Meier, qui jam per aliquot annos in facultate theologica literas divinas profitetur , vocationem universitatis Tubingensis honorificam recusavit et a Prin- cipe Benignissimo professor illius facultatis ordinarius nominatus est. Officium prosectoris in theatro anthropoto- mico Dr. Med. Ludovicus Kobelt, quo munere ante eum Dr, Alexander Ecker, nunc in universitate Ruperto-Carolina pro- sector, functus erat, accepit. Medicinae Dri. Josepho Brotz licentia privatim scientias medicas docendi data est. Vitam cum morte commutabant viri celeberrimi et doc- tissimi, quorum decessum lugemus, Carolus a Rotteck, facul- tatis juridicae, Fridolinus Leopoldus Spenner, medicae, et Phi- lippus Reidel, philosophicae, professores publici ordinarii. Numerum studiosorum nostrorum diminutum esse, album academicum indicat, idque per varios casus esse provocatum, neminem rerum nostrarum peritum fugit. Sed alias quoque Germaniae academias non ab eodem quo antea studiosorum nu- mero frequentari constat. Apud nos autem singularis quoque res impedimento est, quo minus facultatem philosophiam non tot adolescentes academici, quot ante plures annos literis phi“ losophis in Universitate nostra operam dabant, celebrent. Uti antea, ita etiam anno praeterito multa beneficia in Academiam nostram a Benevolentissimo Principe summa liberalitate collata sunt. Plurium professorum salaria sunt aucta. Collectionibus institutisque academicis et prcecipue 8 Bibliothecae augendis numi extraordinarii benevolenter con- cessi sunt. Tali modo respublica nostra literaria incolumis servatur et summa Augustissimi Principis cura ampli- ficatur. Summo gaudio animum nostrum ea de causa quoque af- fici posse merito arbitramur, quod nobis persuasum est, Uni- versitatem nostram , quae imprimis nostrae patriae filiis literas summa liberalitate atque cura et tradidit et tradet, etiam in posterum incolumem esse futuram. Hanc nostram sententiam fore ratam, testimonio nobis sunt non solum sacra Academiae nostrae privilegia et jura sed etiam Principis nostri bene- volentia atque justitia. VIVAT LEOPOIiDlIS! CAPUT PHIMUM. DE CORALLIIS s. CURALIIS IN GENERE. Etsi jam priores accuratiores naturae scrutatores, e. g. cel. Ron- delet, nonnulla ab iis cognita Corallia inter Animalia Zoophyta nu- meraverunt J)j etsi post Rondeletium nominatim diligentiss. Conr. Gesner* 2) non solum Pennas marinas (Pennatulas), sed etiam Escha- ram (Reteporam) et Spongias (de harum animalitate quidem dubius) animalibus illis adscripsit, deinde autem ipsa animalia Gorgoniae cujusdam (Gorgoniae verrucosae) cognovit3), egreg. Ferra n te Im- O Cel. Rondelet nominatim (Universae Aquatilium historiae pars altera. Lugduni. 1555. Fol. p. 133) huc, Escharae nomine, Reteporam cellulosam refert et bonam ejus iconem exhibet. Hoc autem non silentio praeterire possum, non so- lum Rondeletium (loc. laud.) sed etiam longo tempore ante eum Aristote- lem (Historia Animal. Lib. I. cap. 1. Lib. V. cap. 14. et al.), Pet. Bellon (De Aquatilibus etc. Paris. 1553. 8. p. 435) et alios veteres naturae scru- tatores Spongias animalibus adnumerasse. Aristoteles e. g. dicit, Spongias sensibilitatem quandam, quod et Aelianus, Plutarchus aliique crede- bant, habere videri, et Bello nius eas Zoophyta ancipitis naturae exanguia, quae ab animalibus et plantis differant, appellat. 2) Historia Animalium. Lib. IY de Aquatilibus. Tiguri. 1558. fol. p. 438, p. 818, p. 1066, sqq. 3) C. Gesneri de Rerum fossilium, lapidum et gemmarum maxime, figuris et si- militudinibus Liber. Tiguri. 1565.8. Etsi Gesnerus in hoc libro Corallia plan- tas marinas habet, tamen de Gorgoniae specie quadem sequentia p. 136 dicit; „Crusta aspectu aspera est, ut Piceae rami, cui folia deciderunt, relictis vestigiis. Yestigia haec in priori specie prominent modice ab omni ramulorum parte, rotunda cum puncto cavo ceu centro, acetabulis minimis similia; in est au- tem singulis minimum quid ruffum, ceu vermiculus multipes . 10 perato4 5) tamen Corallia, de natura eorum quidem in dubiis haesitans et ea, partim quidem, animalia esse suspicans, inter vegetabilia marina posuit. Plures alii autem , quin etiam veteres naturae observatores, Corallia regno minerali adsignabant et concretiones lapidosas casu vel lusu quodam naturae diversissimas formas sumentes, habebant. Multi autem naturae scrutatores usque ad initium saeculi praeteriti Corallia plantas esse censebant; inter veteres e. g. Theophrastus, Dioscorides, Plinius, Ovidius, inter recentiores e. g. Caesa!- pin, Bauhin, Clusius, Bay, alii. Imprimis autem cel. Tourne- fort s), multis disquisitionibus, quae illorum naturam spectabant, nisus, in operibus suis botanicis in plantas ea descripsit. Coaetaneus cel. Tournefort, illustriss. Comes Marsilli primus, initio sae- culi praeteriti, Coralliorum nonnullorum animalia accuratius observa- vit, omnia quae descripsit, eorum in locis propriisque indagavit sedibus et diligenter ipse mare mediterraneum perscrutatus est; icones eo- rum dedit, et mobilitatem eorum et contractilitatem cognovit, opinione communi autem nequaquam relicta, Corallia s. Polyparia plantas esse dixit, polypos autem ea inhabitantes veros flores habebat6}. Naturae ob- 4) Imperato in opere suo: Dell’ Historia naturale. Napoli. 1590. 4. Corallina expressione „Yegetabili marmi" significat Cp- 713) et alio loco CP- 117) haec de iis profert : Delie dette consistenze lapidee altre sono riconosciute semplicemente solto spezie di piante lapidee , come li Coralli sono , ' e le specie de Pori : altre degeneranti al geno di animali, come le Madripore, de quali altre sono di primo nascimento , altre dira- mano, e pigliano assiduamente aggiunta, indurandosi la parte antica in ma- nifesta consistenza corallina, e conoreandosi le nouove, aggiunte in consistenza mista di Poro , e di sordidezza carnosa , ma Ia Tubulara ultimamenta detta (Tubulara purpurea — Tubipora musica), e semplice-concettacolo di concreazione animali". 5) .Institutiones rei herbari®. III. Yol. Paris. 1700. 4. 6) Brieve ristretto dei saggio fisico intorno alia storia di mare. Yenezia. 171 i. 4. Ejusdemque: Histoire physique de la mer. Amsterdam. 1725. fol. Conf.e.g. Tab. XXXYIII— XL. Marsilli in hoc opere secundo (p. 52) haec habet: La durete des plantes pierreuses, qui montre une nature toute differente de celle des autres plantes de la mer, ou de la terre, a fait douter jusqu’a present, si ce servator et medicus francogallicus Peys sonnel7), vir egregius, pri- mus fuit, qui anno 1725 fabricam et naturam Coralliorum animalem evidentissime , uti omnibus notum , demonstravit. Sed, quod haud raro in novis detectionibus accidere solet, ut verum non agnoscere- tur, eodem modo etiam res per aliquod tempus in priori statu ma- nebat et Corallia in vegetabilium regno ponebantur. Excell. Reau- mur initio observationes Peyssonellianas incredibiles esse arbitrabatur; postea autem, disquisitionibus egregiis a cel. Trembley in Poly- pis aquae dulcis, praesertim in Hydris et Plu matella cristata, insti- tutis, eidem illae observationes fere neglectae iterum in men- tem revocatae sunt, idque factum est, postquam non solum de polyporum aquae dulcis (quibus nomen Polyporum (Polypes) pri- mus dedit), sed etiam de Coralliorum animali natura sibi persua- sit; eo magis, quod etiam anno 1742 observationes cel. Peys- sonnel disquisitionibus accuratis summi naturae scrutatoris Pernh. de Jussieu, in oris Normandiae institutis, et indagationibus doctissim. Guettard, in littoribus Pictoniae (Poitou) in Coral- liis factis, optime confirmatae erant9). Celeberr. Itali Yitaliano Do- nati quoque investigationes egregiae, in mari adriatico factae, naturam Coralliorum animalem extra omnem posuerunt dubitatio- n’etoit point un simple amas de sues de Tartre, qui se petrifioit, dans le fond de la mer, et y prenoit des figures diverses selon le hazard. Je fus moi-meme dans ce doute, me fondant sur quelques observations que j’avois faites, etc. T) Philosophic. Transact. Vol. 47. Lond. 1753. 4. p. 445. Conf. Flourens,~Ana- lyse d’un ourage manuscrit intitule: Traite du Corail, contenant les nou- velles decouvertes qu’on a faites sur le corail, les pores, les madrepores, escharas etc., par le sieur de Peyssonnel. Annal. des Scienc. natur. Tom. IX. Zoologie. Paris. .1838. 8. p. 343, sqq. 8) Memoires pour servir a l’hist. d’un genre de Polype d’eau douce, etc. Leide. 1744. 4. 9) Cf. Reaumur, Memoires pour servir a 1’hist. des Insectes. Tom. VI. Paris 1742. 4. Preface. p. 51 — 81. Yid. quoque Jussieu, in Mem. de 1’Acad. des Sc. de Paris. Par. 1742. 4. nem 10). Ita tandem hae res singulares, praesertim in maribus di- versissimis inventae, recte Zoologiae vindicatae sunt. Qui flores Coralliorum antea crediti erant, pro animalibus Polypis, polyparia (Po- lypiers) autem pro horum animalium habitaculis et panctis quasi fixis, ex ipsis his animalibus ortis, etiamque natura et structura animali praeditis, declarata sunt. Etsi eodem tempore adhuc non- nulli adversarii huic sententiae contradicere ausi erant, horum qui- dem objectiones minoris tamen momenti erant et celebratissimi viri John Eliis11), Linne, Baster 12), Pallas13) primi et principes nominandi sunt, qui nunc horum animalium Zoophytorum species accuratius perscrutabantur atque inter animalia et in ordinem quendam et, ut fieri potuit , aptum , redigere conabantur. In editione Lin- neani Systematis naturae decima, anno 1158, primum Corallia regno animali ab immortali viro adscripta sunt. Ex hoc tempore in futu- rum sine ulla contradictione Corallia, quae antea partim regno mi- nerali, partim regno vegetabili adjuncta fuerant, regno animali adtri- buta sunt et illustris celeberrimorum naturae scrutatorum series, quorum nomina et scripta omnibus nota sunt, usque ad nostram ae- tatem de historia Zoophytorum naturali optime merita, laudanda est. Praetermissis jam nominatis scrutatoribus hic enumeranda sunt no- mina et scripta clarissimorum virorum Cavolini, Spall a n zani, Olivi, Solande r, Es per, Lamarck, Cuvier, Schvveigger, Lamouroux, Savigny, Lesueur, Lesson, Quoyet Gai- mard, Rapp, Blainville, Grant, Ehrenberg, Lister, Sars, Milne Edvvards, Far re, aliorum. — Miro modo, et ut saepius fieri solet, usque ad nostra tempora plures praecipue maris creaturae, prius quoque in plantas marinas re- 10) Delia storia naturale marina dell’ Adriatico. Yenez. 1750. 4. n) An essay towards a natural history of the Corallines. Lond. 1754. 4. De hoc egregio libro translationem in linguam gallicam possideo: A la Haye 1756. 4. editam. 12) Elenchus Zoophytorum. Hagae Comit. 1766. 8. 13) Opuscula subseciva, etc. Lib. II. Harlem. 1760. 4. 13 latae, cum Coralliis ad animalia translatae et in Coralliis numeratae sunt, quarum locus in systemate naturae valde ambiguus est, etsi a nostris etiam hominibus naturae curiosis plerumque inter Zoophyta positae sunt, quae autem sine dubio vegetabilibus adscribendae sunt. Hice.g., ni fallor, referenda sunt: Corallineorum familia, Nulliporae, Spongiae, Gen. Acetabuli, al. Jam cel. Cavolini 14) Corallinea veras plantas esse declaravit et excell. Schweigger 153 eandem sententiam non solutn de Genere Corallinae, Liagorae, Glaxaurae etc. sed etiam de Millepora coriacea et Alcyonio Bursa, observationibus ab ipso de eorum natura institutis, prodidit De Genere Acetabuli (s. Acetabulariae) in dubiis haesit nec distinctis verbis de hoc genere marino sententiam profert, etsi jam antea cel. Bertoloni16) hoc genus, cui nomen Oliviae indit, inter plantas refert. Et Ego, accu- ratis non solum de Spongiis sed etiam de Genere Acetabuli (et de nonnullis aliis corporibus marinis ambiguis ad Gen. Alcyoniorum huc- usque adpositis) indagationibus in mari mediterraneo jam anno 1821 institutis, omnia haec corpora plantas esse inveni, idque in scripto quodam declaravi 173 et alio loco IS) opinatus sum, Spongias fortasse proprium regnum inter vegetabilia et animalia efficere posse. Etiam cel. Rafeneau Delille19), Professor Monspessulanus, Gen. Ace- tabuli plantis vindicavit. Nuperrime cel. Philippi 2.°) Nulliporis, 143 Abhandlungen liber Pflanzenthiere des Mittelmeers. A. d. Ital. v. W. Spren- gel. Niirnb. 1813. 4. p. 121. 153 Beobachtungen auf naturhistorischen Reisen. Berlin. 1819. 4. p. 41, sqq., et: Handbuch der Naturgeschichte der skelettlosen ungegliederten Thiere. Leipz. 1820. 8. p. 385. 163 Amoenitates italicae, sistens opuscula ad rem herbariam et ad Zoologiam Italiae spectantia. Bonon. 1819. 4. p. 274: I7J Yersuch einer naturgemassen Eintheilung der Helminthen nebst dem Entwurfe einer Yerwandtschafts- und Stufenfolge der Thiere. Heidelb. 1827. 8. p. 43. 183 Allgemeine Einleitung in die Naturgeschichte. Stuttgart. 1832. 8. p. 43. 193 Bulletin des Scienc. natur. Octobr. 1826. p. 211. 203 Wiegmann’s Archiv fur Naturgeschichte. Jahrg. III. Hft. 5. Berlin. 1837. 8. p. 387, sqq. 14 quae antea a nonnullis pro corporibus inorganicis habitae sunt, natu- ram vegetabilem inesse demonstravit, et eas Algas calcinatas esse declaravit. — Etsi Spongiae a plurimis et clarissimis naturae scru- tatoribus animalibus et Zoophytorum classi adscriplae sunt 21), tamen alii adhuc sunt, qui earum naturam animalem negent et plantas esse censeant. Cei. Anglus Gray 22) hanc proximam sequitur sententiam. Egregiae et omnibus notae observationes alius celeb. Angli Grant23) de Spongiarum structura et functionibus, nullo modo hanc opinionem refutant , quum neque animalcula Spongiis propria , neque ullum sensibilitatis earum vestigium cognoscere potuerit. Sollertiss. de Blain vili e24) nomine „Amorphozoaires“ Spongias, quae ejus opi- nione singularem tribum efficiunt , a Zoophytis proprie sic dictis (Actinozoaires, B1 ain v.) distinxit. Cei. Li n ck 25) secundum observatio- nes suas autem Spongias non solum, sed etiam Genus Acetabuli, Alcyonium Bursam aliasque nonnullas species maris ambiguas in regnum vegetabile recensebat, quae et nostro tempore oculatissimus E hren- berg26) plantas esse simpliciter professus est, quum diceret: Die Spongien zeigen ganz offenbar eine Pfianzenstructur und haben keine Spur einer Thierstructur, weder mir, noch irgend einem andern genauen Beobachter gezeigt. Eben so verhalt es sich mit den Thethyen. Quam plurimis uti verbis cogerer, si diversas sententias de for- matione Coralliorum s. Polypariorum et eorum relationes ad animal- 213 Nuperrimo tempore, adhuc diligentiss. Dujardin, spongias animalia esse con- tendebat in: Annal. des Scienc. natur. Tom. X. ZooJogie. Paris. i838. p. 5,sqq. 223 Zoological Journal. Marz. 1824. Froriep’s Notiz. Juni. 1824. nr. 147. 233 Edinbourgh pliilos. Journ. 1826. Annal. des Scienc. natur. Tom. XI. Par. 1827. p. 150, sqq. 243 Dictionnaire des Scienc. naturell. Tom. 60. Par. 1830. 8. Artic. Zoophytes. p.491. 253 Ueber die Pflanzenthiere iiberhaupt und die dazu gerechneten Gewachse be- sonders; in: Abhandlungen der Konigl. Akad. der Wissensch. zu Berlin. Jahr 1830. Berlin. 1832. 4. p. 109, sqq. 263 Die Corallenthiere des rothen Meers, physiologisch untersucht und syslema- tisch verzeichnet. Berlin. 1834. 4. p. 7. 15 cula iisdem propria profere vellem , quam ob rem hac de re e. g. clarissimor. virorum Pallas27), Schweigger 28) et Milne Ed- wards 29) literas laudo. Imprimis quoque memoratu dignae sunt investigationes et adnotationes huc pertinentes oculatiss. Ehren- berg30), nostro tempore viris eruditis communicatae, quae omnibus naturae scrutatoribus nequaquam ignotae sint oportet. Neque autem negandum esse censeo, multas adhuc res nobis deesse, ut accuratiorem cognitionem de incremento et formatione Coralliorum nanciscamur. Haec vero diligentioribus disquisitionibus explorata sunt, Polyparia cum eorum animalculis unum tantum organismum compositum et quasi microcosmum plerumque formare, polyparia quoque naturam habere ani- malem, animalia polypariorum autem partem animatam et polyparia ab animalibus producta eorumque punctum fixum, partem magis exanI-4 mera s. mortuam totius organsimi et in multis quidem Zoophytis quasi eorum sceleton repraesentare. Ocul. Ehrenberg 31) dissertis ver- bis ita loquitur : „Der Corallenbau ist ein Familienkorper, ein leben- der Stammbaum, dessen einzelne auf den Ur-Ahnen fort end fort entwickelte Thiere in sich abgeschlossen und der vollen Selbststan- digkeit fahig sind , ohne sie selbst herbeifiihren zu konnen, — Der Corallenbau ist genetisch deutlich nur ein Product der Selbstthei- lung oder Knospen- und Stolonenbildung der einzelnen Corallen- thiere“. — Sicut prius, ad Mollusca testacea describenda et in syste- mate zoologico distribuenda, imprimis cochlearum s. testarum rationem habebant naturae cultores , rarissime autem animalia harum incolae, maxima ex parte incognita, respiciebantur, simili modo ad no stram usque fere aetatem in classificatione Zoophytorum Corallio- 2T) Elench. Zoophytor. p. 18, sqq. 293 Beobachtungen u.-s. w. p. 7, sqq. — Handbuch u. s. w. p. 341, sqq. 29J Observations sur la nature et le mode de croissance des Polypiers. Annal. des Scienc. natur. Tom. X. Zoologie. 1838. p. 321, sqq. Die Corallenthiere, etc. p. 19, sqq. 31) L. 1. p. 27. 16 rum, iisdem rationibus commoti, praecipue Polyparia (Corallenstocke) respiciebant, neque vero illorum incolas iis proprios, minus cognitos. Novissimis primum temporibus etiam Polypariorum animalia accura- tius cognita sunt, et naturae scrutatores celeberrimi Cuvier 32), Schweigger, Rapp33), Blain ville 34), Ehrenberg, Millne Edwards 3S), alii, Zoophytorum genera in ordinem magis naturalem redigebant et, quantum fieri potuit, animalia Coralliorum eorumque or- ganisationem diversam ad hunc finem diligentius animadvertebant. Haec methodus sine dubio certissima autem et naturae aptissima est, ut illorum distributio naturae magis conveniens firmetur, in qua quidem etiam Polypariorum natura et habitus non omnino negligendi sunt In Polypariis multae enim conspiciuntur diversitates, tam quod ad eorum habitum, quam quod ad eorum structuram et formationem pertinet. Formae diversitates hic praetermittam. Illorum autem structura est aut gelatinosa vel membranosa (in gen. Crista- tellae, Plumatellae e. g.), aut magis carnosa (v.g. in gen. Ammotheae, Xeniae, Lobulariae, imo in Pennatulariorum s.Halopteridum generibus, in quorum tamen stipite jam pedunculus calcareus (s. ossiculum) inclusus est, aut cornea (in gen. Sertulariae, Gorgoniae e. g.J, aut cartilaginea atque alternatim calcarea (in gen. Isidis), aut pro r sus calca re a (in gen. Tubiporae, Reteporae, Milleporae, Corallii, in Madreporinis, al.) et tunc vel tubulosa, reticulata, cellulosa et po- rosa vel plane lapidea. — — Quemadmodum distributionem animalium omnino naturae scrutatores maximi et gravissimi momenti esse, recte censent, id quoque eodem modo in distributione etiam Coralliorum valet. Quod ad 32) Regne animal. Edit. II. Tom. III. Par. 1830. 8. p. 289, sqq.- 33) Ueber die Polypen im Allgemeinen und die Actinien insbesondere. Weimar. 1829. 4. 34) Dictionnaire des Sc. natur. Tom. 60. et ejusdem Actiniologie. 35) LTnstitut. Tom. Y. 1837. fol. nr. 212. p. 178. F IT distributionem Coralliorum physicam attinet, notandum est, omnia huc pertinentia animalia aquas, imprimis autem maria terrae diversa inhabitare, dum paucissimae tantum eorum species in aquis dulcibus versantur, v. g. generis Cristatellae, Alcyonellae et Flumatellae spe- cies. In diversissimis autem marium profunditatibus degunt. Maximas vero marium profunditates et altum mare plerumque non incolere videntur, imprimis ad oras versantur atque in marium saxis vivunt. Adeo Pennatulariorum s. Halopteridum species, quae in mari nulli rei affixae sunt et in fundo maris vivunt, nunquam, ut credam, in magnis profunditatibus reperiuntur, quia piscatores potissimum cum Ostreis, Cephalopodibus, Pleuronectis, e profunditatibus mediocribus, quod saepissime in mari mediterraneo vidi, eas capiunt. Maxima Coralliorum copia propinquius ad maris superficiem quam ad maris profunditatem vivere solet, praecipue autem in vadis et in regioni- bus marinis saxosis, in quibus rupibus adhaeret. Plura Corallia quoque in regione Algarum Fucorumque vitam degunt. In mari rubro Coralliorum scamna (Korallenbanke) , teste Ehrenbergio, inpriinis in littorum vicinitate inveniuntur. Non solum autem saxis et lapidibus Corallia, sed etiam multis aliis rebus affixa sunt. Multa Conchyliis ipsisque Crustaceis (praecipue in nonnullis speciebus Crus- taceorum brachyurorum , in Majis e. g. , talia animalia ipse reperi), etc. insident. Diversae species et in aliis rebus, quae fortuito in mare injiciuntur, v. g. in lagenis, cet. sedentes, observantur. Quod ad distributionem Coralliorum geographicam pertinet, in ea quoque communis distributionis lex adhiberi potest, numerum earum specierum et generum a septentrionibus ad meridiem augeri, et in re- gionibus calidioribus et magis australibus maximum non solum ge- nerum et specierum sed etiam individuorum numerum inveniri. Tantum Familiae Sertularinorum et Cellarinorum, etsi per omnia maria distributae sunt, ex hac lege exceptae esse videntur. Cei. OttoFabri- cius in Fauna groenlandica 36) 80.— 40 species verorum Coralliorum 36j Hafniae et Lips. 1780. 8. p. 427, sqq. 3 18 enumeravit, quas egreg.O. F. Mu 11 er in Prodromo Zoologiaedanicae37) paucis tantum speciebus auxit. Me operibus anglicis recentioribus, imprimis cel. Flemming British Animals et cel. G. Johnston Hi- story of British Zoophytes (Edinburgh. 1838), ut cognoscam, quot ta- lium animalium quae huc pertinent, in oris anglicis inveniantur, enumerentur et jam descripta sint, uti non posse, vehementer doleo. Egreg. Eliis38) autem 50 — 60 Coralliorum species, in littoribus britannicis et hibernicis inventas , jam descripsit. Id Coralliorum ge- nus, cujus plurimae species in maribus magis septentrionalibus repe- riuntur, est Gen. Sertulariarum Linn„, et Fabricius earum 9, Linne39) autem 17 species enumeravit, dum Eliis circa 28 Sertu- lariarum et circiter 14 Cellulariarum species^ quae postremae a cel. Linne generi Sertulariarum addicuntur, descripsit. Cel. Olivi40) circiter 40 Coralliorum species in mari adriatico degere nobis in- dicavit, quarum 16 species Sertulariarum cognoscuntur, et cel. a Martens 41) inter 40 et 50 Coralliorum species nominavit, qua- rum 11 proprie sic dictae Sertulariariae sunt et 6 Cellulariae , quae posteriores a cel. Olivi, duce Linneo, Sertulariis adscriptae sunt. Praeterea Martens adhuc inter alias Gorgoniae speciem (G* mol- lis , Pali.) et Isidem nobilem dinumerat, quarum haec in littore dalmatico inveniri dicitur. Quanquam mare mediterraneum jam sae- pissime a naturae scrutatoribus exploratum est, tamen Zoologis, quae et quot Corallia in eo vivant, nondum satis notum est, et tan- tum singulae partes europaei , praesertim francogallici et italici lit- toris illius maris amoeni quodammodo accuratius cognitae sunt. Ego ipse prope portum et oppidum Cette, quum ibi commorabar, circa 20 Coralliorum species, reperi. Cel. Marcel de Serres42) tantum 3T) Havn. 1776. 8. p. 251, sqq. 38) In libr. cit. 39) Fauna suecica. Edit, altera. Stockholmiae. 1761. 8. p. 536, sqq. 40) Zoologia adriatica. Bassano. 1792. 4..p. 207, sqq. 41) Reise nach Yenedig. Theil 2. Ulm. 1824. 8. p. 227, sqq. 42) Essai pour servir a 1’histoire des Animaux du Midi de la France. Paris. 1822. 4. p. 81. 19 80 et plures Coralliorum genuinas species, quae in oris Francogal- liae meridionalis vivant, nominat. Illustriss. Comes de V 1 1 le- ne u v e 43) circa 40 species numerat, quarum nonnullas tamen in mari mediterraneo vivere dubitare possumus,, ut Tubiporam musicam, Fungiam agarici forni ein et Agariciam cucullatam. Praeterea nonnul- lorum generum, v. g. Sertulariae, Escharae etc. tantum paucarum spe- cierum mentionem facit, dum addit, eorum plures species adhuc in eodem mari inveniri. Risso44) vero, cujus auctoritate, nec in de- scribendis nec in constituendis animalium speciebus , omnino uti posse videmur, circiter J20 vivas Coralliorum species maris me- diterranei, prope 'Nizzam repertas, descripsit. Cei. Bertoloni 45) circiter 20 species in portu Lunae (Spezzia) reperit et cel. Cavo- lini 4-6) in sinu neapolitano 24 species, quarum adeo 15 Sertulariae generis species sunt, descripsit. Diligentiss. Del 1 e Chiaje47) circiter 50 horum animalium species, quarum 1? generis Sertulariae sunt, in mari neapolitano repertas descripsit. In mari mortuo, propter magnam salis copiam, vix animalia vivere posse constat, nequaquam vero, quan- tum scio, Corallia in eo inveniuntur. Etiam in mari caspio, teste cel. Eich wa 1 dio 4S), qui clarissimum virum Pallas auctorem sequitur. Corallia non reperi contendit, quamquam cel, Pallas 493, ut video, 43) Statistique du deparlement- des Bouches-du-Rhone. Tom. I. Marseille. 1821. 4. p. 852. 443 Histoire natur, des principales produclions de 1’Europe meridionale et parti— culierement de celles des environs de Nice et des Alpes maritimes. Tom. Y. Par. 1826. 8. p. 507, sqq. 453 Amoenitates italicae , sistens opuscula ad rem herbariam et Zoologiam Italiae spectantia. Bononiae. 1819. 4. p. 246, sqq. 4fi3 Abhandlungen uber Pllanzentliiere des Mittelmeers. Aus dem Ital. ubersetzt v. W. Sprengel. Niirnberg 1813. 4. 4T3 Memoire sulla storia e notomia degli animali senza vertebre dei regno di Napoli. Tom. I — IY. Napoli. 1823—1829. 4. 483 Bemerkungen iiber das kaspische Meer. In: Wiegmann’s Archiv fiir Natur- gesehichte. Jahrg. IV. Heft 2. Berlin. 1838. 8. p. 109. 493 Reise durch verschiedene Provinzen des russischen Reiches. Theil 1. Peters- burg. 1771. 4. p. 479. 20 Tubulariam hujus maris incolam (Tub. caspia, P.), descripsit. In mari nigro vero diversas Coralliorum species vivere dicuntur. Ut clariss. Forskal 50) circiter 20 — 30 Coralliorum species in mari rubro viventes descripsit, egreg.Savigny 51) autem circiter 20 et plures eo- rum species depingendas curavit, ita oculatiss. Ehrenberg recentiori tempore majorem talium animalium copiam illius maris colligebat et circa 90 species animalium huc pertinentium (adjectis Actininis et Zoanthinis autem 110 species) accuratius inquisitas memoriae prodidit 52). Maximus specierum huc pertinentium et in mari rubro viventium numerus est Familiae Zoophytorum lamellosorum s. Ma- dreporinorum, quae a cel. Ehrenberg in quatuor Familias Ma- dreporinorum , Dadalinorum, Oculinorum et Funginorum distributa est. Memoratu dignum est , in hoc mari Familias Sertularinorum, Gorgoninorum et Pennatulariorum omnino , exceptis paucis tantum fortasse speciebus, vivere non videri. De distributione geographica Coralliorum eorum marium, quae oras Africae, Asiae, Americae et insulas Australiae cingunt, pauca tantum certe dici possunt, quod disquisitiones in haec animalia factae nequaquam adhuc perfectae et relationes de speciebus ex his maribus collectis saepissime quam maxime incertae sunt. Novissimis temporibus praeter alios praeser- tim peregrinatores clarissimi Lesson, Quoy et Gaimard de multis his animalibus certiores nos fecerunt. Accuratissime littora Oceani indici, i^ustraliae, Insularum Maluinarum et Insularum An- tiliarum (posteriores praesertim a cel. Lesieur etCarolo Ehren- berg) pervestigatae sunt. — Novam editionem clariss. Lamarck Historiae naturalis animalium vertebrarum expertium, a cel. Milne Edwards et Beshayes curatam, consului 53), ut ex ea aliquot 50) Descriptiones Animalium etc., quae in itinere orientali observavit P. Forskal. Havn. 1775. 4. p. 128, sqq. 51) Description de 1’Egypte. Fol. Planches. Zoophytes. 52) Hoc loco notandum est, clariss. virum Ehrenberg nullas species divisionis ab eo factae et Bryozoa nominatae, quo e. g. Familiae Halcyonelleorum. Cor- nularinorum* Escharinorum, Celleporinorum pertinent, nominasse. 53) Histore naturelle des Animaux sans Yertebres. Tom. II. Par. 1836. 8. 21 animadversiones generales de distributione Coralliorum geogra- phica haurirem. In hoc opere quidem imperfecte tantum notae eo- rum species enumeratae, etiam loca ubi viverent saepe indili- gentius indicata sunt; attamen in eodem plurimae species dili- gentiori cura exhibitae sunt, quam in ullo alio libro. Ex hoc opere plus quam 000 species Coralliorum vivorum cognoscimus 54), quorum plus quam 100 species, quarum patria vel ignota vel non satis ex- plorata est, communicatae sunt. Idem hoc opus in universum haec nobis tradit. Specierum hucusque notarum Familiae Sertularinorum (G. Sertularia, Campanularia , Plumaria, Antennularia , Laomedea, Serialaria, rei.) et Cellarinorum , tali modo distributae sunt, ut in maribus europaeis, in Zonis igitur temperatis et magis septentriona- libus, plurimae repertae sint, paucissimae autem in maribus africa- nis. Plures species etiam in maribus Australiae , pauciores autem in maribus Asiae et Indiae atque Americae occurrant. — E Familiis Ceileporinoruin et Escharinorum (Polypiers a reseau, Lam., Cera- tophyta foliacea, Schw.) maxima copia specierum notarum in mari- bus europaeis et deinde in maribus Australiae invenitur. Earundem familiarum plures species in maribus americanis viventes cel. Quoy et Gaimard praesentim ad Insulas Maluinas invenerunt et cel. Savigny plures earum species in mari rubro degentes delinea- vit 55)* Praeterea in aliis Africae et Asiae maribus paucae tan- tum earum species ad nostram usque aetatem animadversae sunt. — Milleporarum species et in maribus europaeis et in extraneis, ut in mari rubro, in oceano indico et americano observatae sunt, dum 54) Si iisdem adnumeramus Familias Actininorum et Zoanlhinorum summa nota- rum specierum plus quam 700 conficitur. 55) Quum maria europaea diligentiori cura pervestigata sint , inde patet , plurimas species earum familiarum quae supra nominatae sunt, in ipsis maribus inven- tas esse. Multa probabilitate autem credere possumus, satis magnum nume- rum hucusque incognitarum specierum earundem familiarum, in aliis maribus, quae non eadem diligentia perlustrata sunt, reperiri posse. Tubiporamm species in meridionalibus tantum , ut in mari rubro, indico et Australiae vivere videntur, — Numerus specierum Madre- porinorum in maribus europaeis tantum parvus est, econtra maxima earum copia autem in mari rubro, in oceano indico, in maribus Afri- cae et Australiae conspicitur. — Familiarum Gorgoninorum (et ge- neris Antipathes) atque Isideorum plurimae species in maribus indicis et americanis (praesertim in mari antillico), paucissimae autem in maribus africanis et australicis repertae sunt. Mirum est, ut mare rub- rum species Gornoninorum vix habere videatur. — Genus Corallium tan- tum in mari mediterraneo vivere videtur, dum species generis Meli- taeae et Isidis extra Europam degere videntur. — Familiae Xeninorum et Halcyoninorum plurimas species in maribus extraneis exhibent, et maxima harum pars hucusque in mari rubro, minor earum copia autem in maribus indicis, americanis et australicis observata est. — Tantum diversae species generis Lobulariae in maribus europaeis, plurimae autem Fam. Pennatulariorum s. Halopteridum species in iisdem maribus, praesertim in mari mediterraneo, et tantum paucae species eorum in maribus indicis et americanis, vivunt, dum nulla hujus familiae species in mari australi et rubro inventa atque cog- nita est. Si Umbellaria gronlandica huc referri potest, haec species iis paucis adnumeranda est, quae in extremis septentrionum partibus inveniantur 56). 56) Quod attinet at Actinina et Zoanthina, quorum illa circiter 100, haec vero pau- cas tantum species, circa 16, numerant, ex geographica eorum distributione patet, in maribus meridionalibus et Zonae temperatae majorem eorum numerum esse. Fabricius in Fauna gronlandica 4 Actiniarum species descripsit, Linne autem in Fauna suecica 3, 0. F. Mulier in Prodromo Zoologiae danicae etinZoologia danica 11 Actiniarum, et 2 Lucernariarum species exhibent. In diversis maris mediterranei regionibus a cel. Mare el de Serres7, a Comite de Yilleneuve 6, a cel. Risso 13',. a cel. Delie Chiaje 9 repertae species versari perhi- bentur. Cel. Gravenhorst in mari adriatico 6 species observavit, quibus doctiss. Grube f Actinien , Echinodermen und Wurmer des Adriatischen und Miltelmeeres. Konigsberg. 1840. 4. p. 3, sqq.) postea adhuc tres novas species Sine dubio paucae tantum Coralliorum europaeorum species etiam in maribus extraneis occurrunt; attamen plures species maris rubri eaedem species esse videntur, quae etiam in mari indico et australi reperiuntur. Hoc loco pauca tantum ea de re dico, numerum non solum specie- rum Coralliorum a septentrione ad meridiem versus crescere, sed etiam copiam et cumulum individuorum singularum specierum in maribus meridionalibus magis augeri; et praesertim id de iis Coraliorum spe- ciebus contendi potest, quae ingentia illa loca corallifera (Korallen- riffe) maris rubri et maxima atque nautis formidolosissima saxa coral- lina maris Australiae efficiunt, quae tanquam sylvae altiores marium montes et rupes submarinas tegunt. Viri eruditi, qui priori tem- pore maria illa pernavigabant, hanc opinionem sequebantur, majores insulas et plures maris Australiae Cycladas ex his coralliis ortas et natas esse. Clariss. J. R. For st er 57), et post eum praesertim cel Feron 5S) et Cha misso 59) hanc sententiam demonstrare cona- bantur: recentioribus vero temporibus cel. Quoy et Gaimard 60) addidit, et oculatiss. Ehrenberg 20 et plures species in mari rubro invenit. Secundum novam operis Lamarckiani editionem de animalibus invertebratis maxima cognitarum specierum copia in maribus europaeis, tum in mari rubro et Australiae reperta est. Etiam in maribus Americam cingentibus plures species inventae sunt; paucae tantum hucusque in maribus africanis et indicis. Major Zoanthinorum notorum numeTus in mari rubro, et aliquot aliae species in mari mediterraneo et circa Americam occurrunt. Animal, quod Zoanthae Ellisii nomine Delie Ghiaje (L. I. Tom. III. p. 98, sqq.)in mari neapolitano repertum descripsit, omnino diversum est a Zoantho CEllisiO priorum auctorum. 3T) Bemerkungen auf seiner Reise um die Welt. Uebers. und mit Anmerk. von G. Forster. Berlin. 1781}. 8. p. 127. 583 Voyage de decouvertes aux Terres australes. Seconde edit., revue, corrigee et augmentee par L. de Freycinet. Tom. IY. Par. 1824. 8. p. 228, sqq. \ 59> 0. v. Kotzebue, Entdeckungsreise in der Siidsee und nach der Beringsstrasse etc. Bd. III. Weimar. 1821. 4. p. 187. 60) L. de Freycinet, Yoyage autour du Monde, enterpris par ordre duRoi pen- 24 atque ocul. Ehrenberg61) re vera ostendebant, illam eorum sen- tentiam esse falsam. Attamen minores insulas ope illorum animalium, ut cel. Quoy et Gaimard etiam referunt, interdum formatas esse vix dubitare possumus. Memoratu dignum est, saxa corallifera maris rubri, ut Ehrenberg refert, semper plana ut tabulas (tafelformig), saepe taeniaeformia vel in modum serierum locata, parallela prope littora extendi; eadem vero in mari Australiae aut magis infundi» buliformia aut crateriformia esse contenditur. — Singularis vita in omnibus his locis coralliferis animadvertitur, dum quasi parvus ani- malium marinorum mundus, tanquam Fauna eorum, domicilium in iis posuit. Pisces minores, Crustacea, Vermes, Mollusca et Zoophyta variarum formarum illas mirabiles marium sylvas frequentant. Perscrutatio Coralliorum autem non solum Zoologis , sed etiam Geologis magni momenti est. Multae eorum species, inter quas saepe tales sunt, quales peculiaria genera constituunt, tanquam reli- quiae antediluvianae reperiuntur. Eaedem in diversis terrae stratis, saepe bene adhuc conservatae occurrunt, et multum ad talia terrae strata formanda interdum contulerunt. Zoologus his reliquiis fossi- libus systema multis speciebus et generibus amplificat, Geologus autem iis praesertim utitur, ut et diversa montium strata, et diver- sam eorum aetatem accuratius definiat. Species et genera eorum in terrae stratis et vetustae et recentioris originis, saepe ingenti copia, inveniuntur, ita ut similia saxis coralligeris in iis inclusa sint. Saepe tamen etiam singula occurrunt. Saepissime in prioribus et recentio- ribus saxorum stratis, quae ex calce constant, reperiuntur, inde ab iis quae Uebergangskalk dicuntur usque in cretam, interdum etiam in stratis supra cretam calcareis, quae ad ea quarti ordinis , Tertiare Gebirgs- Lager dicta, pertinent. Quin etiam species quaedam stratorum ex dant les annees 1817 — 20. Zoologie, par Quoy et Gaimard. Par. 1824. 4. p. 658, sqq. 61) Ueber die Natur und Bildung der Coralleninseln und Corallenbanke im rolhen Meere. Berlin. 1834. 4. 25 calce formatorum , quia magna Coralliorum et praesertim Madre- porinoriim copia in iis reperitur, calx corallina s. calx Madreporarum (Corallen- sive Madreporen-Kalk) appellata est. Species Generum Tubiporae, Celleporae, Flustrae, Escharae, Reteporae, Gorgoniae, Isidis, Milleporae rei., praesertim autem multae Madreporinorum species e generibus Madreporae, Oculinae, Pocilloporae , Astraeae, Maeandrinae, Monticulariae, Explanariae, Pavoniae, Caryophylliae, Fungiae, etc. non solum in statu vivo sed etiam in statu fossili de- tectae sunt. Praeter has plura adhuc genera singularia, quae diver- sis Coralliorum familiis adscribuntur, maxima ex parte fossilia tan- tum observata funt, v. g. Gen. Cateniporae, Favositae, Ovulitae Lunulitae, Syringoporae, Calamoporae, Auloporae, Defranciae, Mont- livaltiae, Cyclolithae, Turbinaliae, Stomatoporae, al. Ex aliquot eo- rum generibus, quae praesertim fossilia tantum existunt, singulae species in maribus imprimis meridionalibus adhuc vivae inveniuntur. Ita cel.Quoy et Gaimard vivam Gen. Turbinaliae speciem ad Novam Zeelandiam collegerunt. Gen. Strombodes, cujus una species a cel. Ehrenberg in mari rubro detecta est, simillimum est speciebus illis fossilibus, quae Gen. Cyathophylli efficiunt. — E genere Orbito- litae unica tantum species in maribus europaeis reperta est. 4 CAPUT SECUAmm, DE MADREPORINIS. Summus Linnc primus fuit, qui (in editione Systematis natu- rae decima) Genus Madreporae1) constituit, huc priorum aucto- rum Poros, Fungos marinos et Corallia pleraque retulit, Vermibus Lithophytis addidit 2), cum generibus Tubiporae et Milleporae in hunc Vermium ordinem redegit ej usque generis characteres dedit sequentes: „Madrepora: Animal Medusa (Eliis cor. T. 32. F. A. Donati Adriat. T. 6. f. F.) Corallium cavitatibus lamelloso-stellatis“. In edi- tione decima tertia Gmeliniana, in qua jam 113 species tam viventes quam fossiles enumerantur, hoc genus Vermibus Zoophytis additur. Diverso Madreporarum habitu jam Linne hujus generis species in nonnullas subdivisiones, in simplices nempe, compositas et aggregatas distinxit. Post illustr. Linne naturae scrutatores hoc genus in scrip- tis adoptabant. — Excellent. Pallas Madreporas subdivisit in simpli- ces, concatenatas (/3. conglomeratas), aggregatas, dichotomas, vegetantes et anomalas, quae omnes autem divisiones in eo, ut cel. Pallas 3) dicit, conveniunt, „quod Carallii solidioris extremitatibus vel super-" ficiei insculptas gerant cavernulas concavas, infundibuliformes, tu- *) Hoc nomine, italice Madripora, primus utitur cel. Imperato (in 1. 1. p. 717) ad Coralliorum speciem quandam significandam, dum primus Linneus idem nomen generi cuidam Zoophytorum distincto tribuit. 2) In hac systematis naturae editione summ. Linne Vermes Lithophyta et Ver- mes Zoophyta in duos separavit ordines. 3) L. 1. p. 279. 27 buliformes; intus vel striis porcatas vel lamellosas, imo lamellis pro- ductioribus saepe multiloculares; in quibus organa Zoophyti mollia, polypi, seu flosculi animales (quocunque nomine uti velis) resident. Hae cotulae s. cavernulae in genere stellae Madreporarum voci- tantur et magnitudine, numero, positione, figura et structura infinite variant“. — Celebratiss. Lamarck Madreporas primus singularem Polyporum familiam (nomine Polypiers lamelliferes) esse dixit et in plura separavit Genera, quae dein cel. Cuvier, La- treille 4), Lamouroux 5), Schweigger, Oken6), Blainville et alii nostrae aetatis naturae cultores, saepe vel his vel illis mutationi bus factis, adoptabant. — Schweigger eandem familiam Lithophyta lamellosa nominavit. — Lamouroux autem propriam sectionem e familia horum Lithophytorum lamellosorum formavit, quam in non- nullos ordines ab eo propositos distinxit. — Imprimis cel. Blain- ville, exceptis generibus hujus familiae Lamarckianis , plura nova distinxit genera. — Novissimo tempore prae ceteris oculatiss. Ehrenberg7) novam et peculiarem Zoophytorum lamellosorum divisionem publici juris fecit et multas eorum familias et genera nova proposuit. Madreporina priorum auctorum ab excell. Ehren- berg, qui praecipue illorum animalium formas diversas, quantum fieri potuit, respexit , distincta sunt in nonnullas familias, quae Cir- culo primo Anthozois (Blumenthiere) , Ehrenb., et partim or- dini hujus circuli primo, Zoocoralliis (Thiercorallen), Eh. , partim ordini secundo, Phytocoralliis (Pflanzencorallen), Eh. , adjiciun- tur. In primo ordine Familiam Fungina dictam, in secundo au- tem vidimus inter tribum Phytocoralliorum Polyactiniorum fami- lias Ocellinorum et Daedalinorum, inter tribum autem Phytocorallia 4) Familles nattirelTes du regne animal. Paris. 1825. 8. p. 54 4. 5) Exposition methodique des genres de 1’ordre des Polypiers, etc. Paris. 1821. 4. p. 48, sqq, Lamouroux Zoophyta lamellosa in quatuor ordines divisit. 6 ) Zoologie. Abtheil. I. Jena. 1815. 8. p. 65, sqq. r) Die Corallenthiere , u. s. w. Dodecactinia a cel. Ehrenb. nominatam Madreporinorum (proprie sic dictorum) familiam locatam esse invenimus. Hoc loco necessa- rium esse non putOj de hac Ehrenbergiana Zoophy torum lamelloso- rum divisione uberius disputare; sed haec tantum dico, illustrissimum hujus divisionis auctorem sine ullo dubio primum fuisse, qui horum Coralliorum animalium naturam et indolem atque habitum accuratis- sime ex omnibus prioribus naturae scrutatoribus perscrutatus sit, et naturae magis convenientem eorum et meliorem distributionem nobis proposuerit. — Cel. Milne Edwards8) Polyporum ordo, Polypes parenchymateux ab eo dictus, Anthozoa Ehrenbergiana complectit et in familia ab hoc cel. viro Zoanthaires nominata, Actinina, Zoanthina et Zoophytorum lamellosorum genera comprehensa sunt. Animalia Madreporarum (sensu Linneano) a paucis observato- ribus et maxima ex parte obiter tantum disquisita sunt. Fere omnes autem in eo conveniunt, haec animalia inprimis Actiniis similia esse. Jam Peyssonel Madreporae animal Urticam marinam (Acti- niam) appellavit; Donati 9) animal Madreporae rameae descripsit. Forskal10) Animal Madreporae daedaleae vidit et Priapum (Acti- niam) esse declaravit. Etiam cel. Cavolini ”) Madreporae caly- cularis, L., animalia disquisivit et cum Actiniis ea convenire invenit. Ejusdem speciei animalia postea quoque egreg. Rapp 12) et Delie Chiaje 13) reperiebant et descripserunt, similitudinemque inter haec animalia et inter Actinias agnoverunt. Et Yincent Rosa 14) Lesueur15), Leach16), De la Beche17), Ch amisso et Eysen- 8) LTnstitut, in loc. laud. 9) L. V p. 53. Tab. 6. 103 L. 1. p. 133. L. 1. p. 21. 12) L. 1. p. 38. 133 L. 1. Tom. II. 1825. p. 238. 14) Cf. Schweigger, Beobaclitungen etc. p. 21. 15) De plusieurs Animaux appartenant aux Polypiers lamelliferes. In: Memoires du Museum d’Hist. natur. Tom. XY. Par. 1819. 4. p. 271, sqq. Tab. 15—17. 29 hardt 18), Quoy et Gaimard 19), Eschscholz 20), Graven- horst21), Ehrenberg, alii, Coralliorum lamellosorum incolas vi- derunt et descripserunt. Ex omnibus autem eorum observationibus patet, horum Coralliorum animalia, etsi forma et habitu plus minusve diversa sint, magnam tamen affinitatem cum Actiniis et cum Cavoliniis hfhbere et in distributione naturali animalium in unum eundemque ordinem cum his Zoophytis referenda esse. Quod de Coralliorum distributione geographica jam antea dixi, eorum species enim a maribus septentrionalibus incipere et ad maria meridionalia atque australia procedere atque semper numero augeri, in his autem maribus maximam eorum copiam reperiri, hoc etiam et imprimis de distributione Zoophytorum lamellosorum s. Madreporinorum valere, liquet. Otto Fabricius in Fauna gron- landica tres Madreporarum species descripsit, Madreporam verruca- riam, L. (quae species, ni fallor, Orbulites marginalis Lamarckii, est), Madrep. damicornem (?) etMadrep. parasiticam (?).0. F. Mulier in Zoologiae danicae Prodromo sex species generis Madreporae enu- meravit, Madreporam nempe interstinctam, M. damicornem (?), M. muricatam (?), M. proliferam, M. virgineam et M. rameam (?). Linne in Fauna suecica et in dissertatione de Coralliis Balticis 22) plures hujus generis species indicat, quae autem, excepta forsitan Madr. ra- mea (in oceano norvegico, teste Linneo, habitante), ad species fossiles J6) Zoological Miscellany. Yol. I. Lond. 1814. 8. p. 133. Tab. 59. 17) Zoologic. Journ. Yol. III. Jan. 1827. Apri. 1828. Cf. Froriep’s Notiz. Tom. 27. nr. 11. 1830. p. 161, sqq. Cum fig. 18) De Animalibus quibusdam e classe Yermium Linneano. In: Nov. act. Acad. Leopold. Carol. Natur. Curios. Tom. X. Bonn. 1821. 4. p. 370. Tab. XXXIII. Fig. 1. B. 19) In: Freycinet, Yoyage autour du Monde. Zoologie; et in: Dumont d’Ur- v i 11 e Yoyage de Decouvertes de 1’Astrolabe. Zoologie. Tom. IY. 20) In: Oken’s Isis. 1825. Hft. 6. p. 745, sqq. Tab. V. Fig. 18. 19. 21) Tergestina. Breslau. 1831. 8. p. 147, sqq. 22) Vid. in Amoenitat. academic. Yol. I. Edit. Schreberi. Erlang. 1787. 8. p. 87, sqq. 30 reducendae sunt, de quibus autem cel. Linne dicit: „Antiquae Sueeiae et maris Baltici incolas fuisse dubium esse nequit44. In littoribus anglicis speciem Caryophylliae Cyatho affinem De la Beche repe- rit. Oculina (Madrep.) prolifera etiam ab Ehrenbergio in sinu Christianensi Norvegiae e fundo maris extracta est. Marcel de Serres octo Generis Madreporae, L., species in mari mediterraneo Galliam meridionalem alluente occurrentes indicit; haec sunt: Madr. Porpita(?), M. Patella (?), M. Cyathus, M. Anthophyllum (?), M. Ana- nas (?), M. arenosa, M. calycularis et M. caespitosa. Villeneuve huc tredecim Zoophytorum lamellosorum species ejusdem maris enu- meravit : Caryophylliam Cyathum, caespitosam, rameam et flexuosam(?), Fungiam agariciformem (??), Agariciam cucullatam (?), Maeandrinam areoiatam et crispam (?), Astraeam Ananam (?), porcatam (?) et fa- veolatam (fossilem) (?), Oculinam virgineam et proliferam. Risso, vir incertae fidei, has decem in mediterraneo prope Nizzam viventes repertas species Zoophytorum lamellosorum breviter descripsit: Ca- ryophylliam europaeam R., Car. pygmaeam, R., C. Cyathum, C. fas- ciculatam, C. calycularem, C. caespitosam, C. rameam, Astraeam mediterraneam et Oculinam virgineam, quibus plures species fossiles adhuc addidit. Generis Astraeae speciem Milne Edxvards prae- sertim in rupibus marinis prope Algeriam observavit. Bertoloni Madreporam caespitosam et Madr. rameam in ejusdem maris portu Lunae observavit, idemque indicat, Madreporam Cyathum Ligustici maris vada prope Genuam inhabitare. Cavolini autem unam tan- tum in sinu neapolitano inventam Madreporam , M. nempe calycu- larem descripsit, quum altera species quam generis Madreporae esse indicat, re vera Madrepora non est, sed ad Genus, quod Cavolinia dicitur, pertinet. Sine dubio in mari mediteraneo, Africam alluente, aliae adhuc sed minus notae horum Zoophytorum species occurrunt. — Cel. G. Olivi e mari adriatico tres Madreporarum species descripsit^ Madrep. verrucariam, L. (de qua specie vid. antea), M. turbinatam, (M. Cyathum, L. ) et M, fascicularem, (M. caespitosam, L.), quibus G. de Martens quartam adhuc hujus maris ejusdem generis spe- 31 ciem addidit, M. rameam nempe, quam cel. Donati jam in adria- tico invenerat. Mare adriaticum prope Tergestum pervestigans cel. Gravenhorst duarum generis Caryophylliae specierum mentionem fecit, nempe Caryophylliae flexuosae, Lam. , et Car. brevis, quae posterior species primum ab eo descripta est. In secunda editione operis Lamarckiani de Historia animalium vertebrarum expertium, septem tantum in maribus europaeis repertae species e Familia Po- lyporum lamellosorum memorantur: Caryophyllia Cyathus, C. calycu- laris, C. caespitosa, C. ramea, Oculina prolifera, Oc. virginea et Fungia patellaris. Hae duae species ultimo loco nominatae etiam in mari- bus indicis occurunt. — Cel. Lesueur, plures Antillorum minorum insulas, e. g. Barbados, Guadaloupe, Martinique, al., perlustrans, haud exiguam copiam Zoophytorum lamellosorum in mari illas insulas al- luenti viventium, reperit, et quidem e generibus Caryophylliae, Aga- riciae, Maeandrinae, Astraeae, Porites, Madreporae, Oculinae, in universum septemdecim species descripsit. In mari rubro oculatiss. Ehrenberg 52 horum Zoophytorum species reperit et descripsit, generum Fungiae (1), Haliglossae (I), Stephanocorae (1) , Oculinae (1) , Explanariae (3), Strombodes (1), Anthophylli (1), Caryophylliae (2) , Faviae (4), Astraeae (8), Maeandrae (2), Manicinae (2), Pavo- niae (1), Heteroporae (7), Madreporae (It). Ex his observationi- bus clar. Ehrenberg edocemur, hoc mare praesertim plures species generum Heteroporae, Astraeae et Madreporae complecti. Mare medi- terraneum etnorvegicum generis Caryophylliae, Oculinae et, ut videtur, Astraeae tantum species habent, quae genera etiam in mari rubro, ita ta- men, ut eorum species diversae sint, reperiuntur. Species fere omnes ge- nerum Stylinae, Sarcinulae, Pavoniae, Explanariae, Agariciae, Astraeae, Maeandrinae, Echinoporae, Poritae, Pocilloporae , Madreporae, Se- riatoporae etc. solummodo in maribus calidoribus americanis, indicis, in mari rubro et australi reperiuntur. Multa autem, quae ad distri- butionem geographicam horum Zoophytorum generum pertinent, ad- huc dubia et incerta sunt. In universum species generum Caryo- phylliae et Oculinae propemodum in omnibus terrae maribus occurunt. 82 Neque vero negari posse arbitror, plures easdemque horum generum spe- cies et in mari rubro et in oceano indico et in ipso mari australi degere. In secunda editione operis Lamarckiani Histoire natur, des anim* sans Vertebres circiter 130 — 140 species Zoophytorum lamellosorum enumerantur, et maxima eorum copia in mari rubro, in maribus in- dicis, americanis et Australiae detecta est. Tertia autem circiter pars horum Zoophytorum hucusque cognitorum in mari rubro reperta est. — Hanc observationem in fine hujus capitis omittere non possum, singularem saepe similitudinem , si Madreporina cum Spongiis com- parare velis, inter harum et illorum formas observari, etsi haec cor- pora structura , formatione et vitae genere , sine dubio magnopere inter se differant. Tali modo v. g. Spongia arborescens, Sp. muricata, Sp. oculata, S. clavata, al., Madreporis, Oculinis et Caryophylliis, Spongia pluriloba, S. nervosa, S. lactuca, al., Favoniis, Spongia infundibuli- formis, S. scyphiformis, al., Explanariis, Spongia pulvinata, S. commu- nis, al., Astraeis, Spongia Clathrus, al. , Poritis, et sic porro, plus minusve, quoad formam, similes esse videntur. — CAPUT TERTIUM. DE GENERE FUNGI A E CPILZ-CORA.LLE). Species hujus Generis, jam Linneo notas, inter Madreporae generis subdivisionem primam „Stella unica communi simplici46 cum aliis nullo modo iis cognatis speciebus ipse ille vir doctus posuit Primus cel. Lamarck fuit, qui Fungiarum genus a Madreporarum genere, cujus species secundum eundem propriam Familiam consti- tuunt et in plura genera divisae sunt, separaverit Generi Fungiae sequentes characteres tribuit s Polyparium lapideum, liberum, simplex, orbiculatum vel oblon- gum, superne conyexum et lamellosum, cum lacuna centrali oblonga, inferne concavum et scabrum. — Stella unica lamellosa, subprolifera, supernam superficiem occupans: lamellis dentatis aut latero (latera- liter, lateralement) asperis. Clariss. Lamarck jam suspicavit, unum tantum animal super ficiem polypariorum hujus generis colere, quam sententiam recen tiores naturae scrutatores, v, g. Quoy et Gaimard, Ehrenberg, confirmabant ExcelL Cuvier, qui cel. Lamarck sequutus est, de hoc ge- nere dicit: „Quand il n’ y a qu’une seule etoile circulaire, ou en ligne alongee, a lames tres nombreuses, ce sont les Fongies, Lam. Leur animal represente vraiment une seule actinie a tentacules grands et nombreux , et dont la bouche repond h la partie enfoncee ou aboutissent toutes les lames46. Characteres generi Fungiae a cel. Schweigger dati sunt: „Cellula solitaria calcarea libera sessilis, (non affixa>e lamellis den- ticulatis constructa, subtus tuberculata46. 5 Cei. Lamouroux characteres gen. Fungiae a Lamarckio da- tos repetiit. Dumeril, Goldfuss, Oken, Latreille, Blainville et multi alii naturae cultores recentiores Lamarckium secuti sunt et gen. Fungiae adoptabant. Secundum cel. de Blainville in classe Zoanthaires (Zoantha- ria), in Familia Madrepores (Madreporae) gen. Fungiae habet, quae familia ad Actininorum familiam prope accedit. Characteres ab eo Fungiis sequentes tribuuntur: „Animal gelatineux ou membraneux, le plus souvent simple, deprime, orbiculaire ou ovale, ayant une bouche superieure transverse au milieu d’un large disque; couvert d’un grand nombre de cirrhes tentaculiformes fort gros, et solidifie dans son interieur par un polypi er calcaire, solide, simple, rare- ment complexe , ayant en dessus une etoile formee par un grand nombre de lamelles radiaires herissees, et en dessous de simples rayons rugueux“. Oculatiss. Ehrenberg in distributione Zoophytorum lamello- sorum gen. Fungiae a ceterorum Madreporinorum generibus plane separavit, e Fungiis et nonnullis aliis Coralliorum generibus pro- priam Familiam formavit , quae cum Actininorum et Zoanthinorum familiis Circulo Polyporum primo, Anthozoa dicto, ordini hujus circuli primo Zoocorallia1 2) nominato, et Tribui primae, cui no- men Zoocorallia Polyactinia dedit, adjunxit. Sequuntur hujus ordinis familiae tali modo: 1) Fam. Actinina; 2) Fam. Zoan- thina; 3) Fam. Fungina. — Animalia Fungiae (agarici formis) primi sed imperfecte tantum 1) Characteres Anthozoorum: Ore ventriculoque distinctis, tubo cibario anoque discreto nullis, corpore intus radiatim lamelloso. (Tibratio nulla, gemmae et spontanea divisio frequentissimae). 2) Characteres Zpocoralliorum: Corpore aut omnino molli, aut Cephalopodum more intus lapidem generante (secernente non excernente} hinc saepe omnino libera et, praeter formam, animalium characteres omnes perfectius servantia, — 85 observaverunt cel. Rumph et post eum cel. Forskal, recentioribus autem temporibus hujus generis animalia cel. Quoy et Gaimard, Eschscholtz, atque ocul. Ehrenberg disquisiverunt. Rum- phius3) tantum indicat, hoc Corallium massa vesiculosa, mucosa et viva obductum esse et F o r s k a 1 4) talem massam polyparium includentem depingendam curavit, nil aliter addens, nisi Madreporam fungitem membrana vesiculifera obtectam esse. Quoy et Gaimard 5) autem primi accuratius Fungiae agariciformis animal descripserunt — Dans ce genre, iidera dicunt, on sera toujours oblige de prendre dans les formes di verses des polypiers, les caracteres specifiques, car les animaux ont tant de similitude entre eux, quii est difficile, pour ne pas dire impossible, d’y trouver des dilferences d’organisa- tion. Si l’on excepte la couleur extremement tranchee de celui que nous avons fait dessiner, et qui est fort rare, tous les autres se ressemblent, c’est~a-dire que l’ouverture elliptique placee au centre, qui est la bouche du polype, est verdatre, et que toute sa large surface en rosette minee, plissee, accommodee enfin aux nom- breux sillons pierreux qu’elle-meme secrete, est blanchatre. Dans toutes les fongies, quelques formes qu’elles nous aient paru prendre, soit qu’elles fussent alongees, libres, fixees, ou bien genees dans leur developpement, ces couleurs varient peu. Ce n’est qu’a Guam que nous fumes surpris de 1’eclat de la fongie rouge, dont nous ne 33 Herbarium amboinense. Pars VI. Amstelaed. 1750. fol. p. 247. Hic dicitur: Sub aqua hi Fungi obducti sunt crasso visco instar Papedae vel amyli, quo- rumque plicae elevatiores gerunt oras instar denticulati limbi acicularum, quo feminae utuntur, hi insuper obsessi sunt innumeris oblongis vesiculis ex eadem Papeda formatis, in quibus aliquid vivum seu insectum observatur, si adeurate sub aqua examinentur, quam primum vero extra aquam protrahuntur, hic mu- cus et vesiculae inter plicas latent, et deliquescunt instar placentae marinae, teterrimum causantes foetorem , antequam per pluvias abluantur. 4) Jcones rerum naturalium, quas in itinere orientali depingi curavit P. Forskal. Ed. C. Niebuhr. Havniae. 1776. 4. p. 14. Tab. XLII. 5) Voyage auiour du Monde etc. p. 641. troimiraes que trois individus parmi une foule de i espece aga» riciforme. Le polype dmne fongie doit etre considere comme un animal ebarnu, membraneux» apiati, affectant le plus souvent une dlsposi- tion arrondie, ayant a son centre une ouyerture alongee, plus epais dans cette partie qu’a sa eirconference. Quoique ce soit lui qui forme le polypier sur lequel il n est simplement que superpose, cependant, pour s’en faire une bonne idee, ce sont les lamelles de cette masse pierreuse qu’U faut etudier, On ne peut pas dire que la fongie ait des tentacules ; c’est un large polype offrant une metra brane minee, plissee en rayons, legerement frangee sur son lymbe, ayant la faculte de secreter par sa face inferieure une matiere cal~ caire qui traduit toutes les formes naturelles de Fanimal et celles memes qu’jl peut prendre accidentellemenf Ainsi, par exemple, en examinant les divers polypiers de fongie, on voit qu^rdlnaire- ment il y a de grandes lamelles qui du centre vont a la rircora ference; que d’autres ne prennent naissance qu’a la moitie, et qu^nfiu il s’en trouve de bifurquees, comme sil avoit plu a Fanimal d’aug~ menter ses replis, Toutes ces clqisons sont triangulaires, beaucoup plus epaisses a leur base quau sommet, oii la portion cbarnue qui recouvre cette partie est tellement amincie, que lorsque le polype est blanc, eile semble n’en etre pas revetue, Majs elle est tres- distincte sur les especes colorees, Sur les cotes, les James sont cora vertes de petites asperites mamelonnees qui, s’enfonqant. dans les i*eplis de Fanimal, font qu’il est tellement adherant au polypier, quii est impossible de Fen detacher autrement qu’en lambeaux, II en est de merae pour le centre, qui, plus consistant, ressemble as- sez a la chair des actinies, Cette diffieulte de Fisoler, merae en brisant la substance pierreuse , nous a empecbes de distinguer les organes de la digestion et ceux de la reproduetion, Dans Fetat nature! , la bouche plissee du polype s’erige davantage, sans cepen- dant s’elever au-dessus du siilon transversa! qui la contient. Elie s’enfonce au moindre eontact, ainsi que toutes les parties les plus — 31 — saillantesc Ii semble alors qu’il n’y ait plus danimal. Dans son accroissement, a mesure qull eleve ses cloisons, il les agglutine et les bouche par la base. Cette augmentation en epaisseur est tres- limitee; il en est de meme de celle en largeur, qui ne depasse guere six ou sept pouces de diametre. Lorsqu’on le sort de Feau, il laisse ecouler une albumine limpide et ne tarde pas a perir. Le plus ordinairement les gemmules des fongies se developpent sur le sable sansy adherer: alors ell es sont planes, ouibien bombees endessus, concaves en-dessous. Quelquefois elles adherent a d’autres madrepores par un pedicule plus ou moins alonge. Oeci paroit plutot tenir a des causes locales qu’a des differences d’especes. Il est rare qu’il y ait plusieurs individus reunis dans les fongies orbiculaires. Il n’en est pas de meme dans celles qui prennent un tres-grand developpement en longueur, comme dans 1’espece connue sous le nom de limace, par exemple, oii il arrive assez souvent que plusieurs polypes travaillent adosses ; ce qu’on distingue tres- bien sur le polypier par le nombre de sillons ou se trouve toujours le centre de chaque individu. Dans notre espece rouge, comme dans toutes les autres, Fani- mal tapisse chacune de ses lames, et sur le sommet des plus grandes la teinte passe au jaune» La seule -difference de forme qu’il nous ait presentee d’avec ceux qui n'etoient pas aussi vivement colores, sont des languettes d un rouge plus fonce, comme triangulaires, pla- cees en rayonnant a quelque distance de la circonference. Lors- qu on touchoit ces appendices, iis s afFaissoient brusquement. Sont-ce de vrais tentacules? nous ne le croyons pas, parce qu’ils sont sus- ceptibles de varier en nombre. Nous ne connoissons que Forskal qui ait donne , planche 42, une bonne figure du polype d’un fongie, sans dire 'de quelle couleur il etoit. Les nombreux mamelons dont il est recouvert correspon- dent a ceux qui sont representes ici, excepte que leur forme est arrondie, au lieu d’etre triangulaire- Les animaux des fongies, des caryophyllies , des oculines, des 33 astrees, de certaines meandrines et de quelques autres encore, doi- vent etre consideres comme ayant entre eux les plus grands rap- ports d’organisation, et tous voisins des actinies, dont plusieurs ont la forme et la consistance. Les fongies vivent ordinairement separees ; mais nous venons de voir qu’on en trouve de reunies , et dont les animaux se touchent. En s’elevant peu a peu , ou en descendant, comme on voudra, on arrive par les oculines et certaines caryo- phyllies a etoiles excessivement raprochees, jusqu’aux meandrines, qui ne presentent plus qu’une masse continue, et pour ainsi dire confluente, de polypes. — In secundo eorum per maria australia iti- nere 6) duas adhuc novas Fungiarum species detexerunt, quas etiam cum earum animalibus descripserunt. Etiam cel. Eschscholtz7) Fungiarum animalia vidit et disquisiyit, haec tantum autem de eorum structura habet: Die Gattung Fungia (bei denen die Thiermasse den ganzen Corallenstock umgiebt) ist das Vorbild einer andern Reihe von Blattercorallen. Der Corallenstock der Fungia agariciformis (welche nebstFung. scutaria, Lam. und einer drittenneuen Art in Otaheiti hauflg ist) hat an der obern blattrigen Flache bekannt- lich in der Mitte eine kurze Spalte; in diese hat sich der einzige Magen der Thiermasse eingesenkt, und ist der Digestionshohle der Astraen, bis auf eine weit grofsere Anzahl von kurzen Fleischfaden an dem Hautrande, ahnlich gebaut. Die hohen Kanten, welche strah- lenformig von der mittlern Zelle auslaufen, reichen nicht alie bis zur -Mitte, sondern es befinden sich zwischen den langeren immer andere kiirzere, welche letztere sich beim Anwachsen des Corallen- stocks zwischen den andern angesetzt haben. An dem nach der mittlern Zelle hin gewandten Ende einer jeden Kante befindet sich ein dicker, bauchiger, fleischiger Fortsatz, der an der Spitze keine grofse OefFnung hat. Diese Fortsatze sind daher mit den Fleisch- 6) Voyage de Decouvertes de 1’Astrolabe etc. Tom. IV. p. 180 et p. 182. 7) Oken’s Isis, 1. 1. p. 746. Tab. V. Fig. 19. 39 faden der aufsern Hohle bei Astraea gleichbedeutend. — Die eigent- Jichen Fungien, selbst wenn sie so elliptisch werden, wie F. scuta- ria, haben doch nur einen Magen, dagegen Fungia limacina und Talpa, Lam. (Herpolitha, Eschsch.) me lirer e Magen in der grofsen Langsspalte und auch einzelne Magen zerstreut an den Seiten zwischen den Blattern besitzen. — Eben so wie bei Fun- gia ist die Digestionshohle von den Athmungsorganen (?) getrennt in den Gattungen Pavonia, Monticularia, etc. Cei. Ehrenberg in mari rubro etiam Fungiam agariciformem reperit et icones anatomenque hujus animalis Berolinum retulit; ac- curatiorem ejusdem autem descriptionem ab hoc viro eruditissimo adhuc, quantum scio, exspectant naturae studiosi. — Opinio vulgaris ea erat, species generis Fungiae semper liberas, non affixas, esse; cel. Sam. Stutchbury8) autem juniora Fungiae agariciformis in insula Otahiti observavit individua, rupibus vel Co- ralliis mortuis insidentia , dum quidem majora individua semper li- bera esse reperit. Juniorqjs Fungiae ad certam usque aetatem pe- dunculo affixae esse et in eo crescere videntur; dein, si pollicem circiter in diametro longae sunt, ab hoc pedunculo sejunguntur. In hoc loco, quo pedunculus a Polypario separatur, apertura rotunda restat, quae sensim materie calcarea impletur. In statu affixo Ca- ryophylliis similes et prorsus a partibus mollibus circumvolutae sunt. Unum Fungiae agariciformis junioris exemplar e mari rubro et a celeb. Ruppell mihi donatum possideo, in cujus basis medio perspicue adhuc locus videri potest, ubi polyparium a pedunculo sejunctum est (Yid. Tab. IV. Fig. 3.), in aliis autem majoribus hujus fungiae exemplaribus, quae ante oculos sunt, nullum fere vestigium video, quo pedunculus ille affixus 8) InTransact. of Ilie Linnean society. Yol. XYI. p. 493. C. icon. Cf. Froriep’s Notiz. Yol. 27. nr. 7. 1830. p. 106 et Miiller’s Archiv f. Physiologie. 1834. Hft. 1. Berlin. 8. p. 77. Figurae a cel. Stutchbury datae in: Le Regne animal, par G. Cuvier. Zoophytes. Livrais. 5. Paris. 1837. 8. Tab. 82. Fig. 3. repetitae sunt. fuerit, sicut in omnibus aliis aliarum ejusdem generis specierum exemplaribus, quae disquisivi. An haec ceL Stutchbury observa» tio in omnes generis Fungiae species extendi possit et valeat, non certe dicendum, tamen quidem suspicandum est 9). Si distributionem Fungiarum geographicam respiciamus, de ea notantum est, hujus Coralliorum generis Lamarckiani species tantum in maribus meridionalibus, in mari rubro nempe, in oceano indico et in mari Australiae repertas esse; nonnullas autem ejusdem gene» ris species etiam in mari mediterraneo vivere, dubito. Plures hujus generis tamen species fossiles in diversis terrae stratis e calce formatis, praecipue autem in vetustioribus et in creta, etiam in variis Europae regionibus detectae et descriptae sunt. Huc pertinent e. g. Fungia (s. Fungites) semilunata, Lam. F. (Cycloli- thes) polymorpha, Goldf., F. coronula Goldf., F. laevis, Goldf., F. (Cyclolithes) numismalis, Goldf., (Madrepora Porpita, Lin.), F. rugosa, Schl., F. rimosa, Hising., F. complanata, Def. , F. heteroclita, Def., F. orbulites, Lamogr., F. cancellata, Goldf., F. elegans, Bronn, F. lenticularis, Riss. , F. agaricoides, Riss. , F. Japheti, Michelotti, et aliae species, quae e. g. celeb. Gold- fuss ad genus Fungiae refert, quae partim autem a cel. Schwei- ger, Blainville, Lamarck, al., generi Cyclolithae adnumerantur. Non negandum esse censeo, genera Cyclolithae et Fungiae maximam inter se habere similitudinem, ita ut, ni fallor, duce Goldfussio, conjungenda sint. Lineas enim circulares concentricas etiam in basi Fungiae agariciformis e. g. animadverti possunt 10). 9) Jam egreg. Pallas notat: „Pedunculi junioribus planiusculis speciminibus mi- nimum vestigium quandoque observatur, in centro inferioris lateris; provec- tioribus omnino abest". 10) De Fungis fossilibus vid. v. g. Lamarck, Hist. nat. des anim, sans Vertebres, Edit. II. Tom. II. p. 367. p. 371. — Goldfuss, Petrefacta musei universitatis reg. Borussicae rhenanae Bonnensis etc. Tom. I. Diisseldorf. 1826 — 4833. fol. p. 47, sqq. Tab. XIV. — v. Schlotheim, Petrefactenkunde etc. Gotha. 1820. 8. p. 349 et. 350. — Defrance, in: Dictionn. des Scienc. natur. Tom. XVIL 41 Gen. Fungiae, Lam., re vera affine est aliis Madreporinis, e. g. Caryophylliis et Cyathinis. Species generis ab Ehrenbergio Monomyces dicti, cui Fungiam quoque patellarem, Lam., addidit, fortasse nil nisi Fungiae adhuc basi affixae sunt. Etiam genera fossilia Cyclolithae et Turbinaliae magnam similitudinem cum Fungiis ostendunt, idemque observatur in genere novo Lithactiniae (L. Novae Hiberniae) cei Lesson (Iliustrations de Zoologie. Pl. 6), quod, teste cel. Mi In e Edvvardsio, medium quasi inter Cyclolithas et Fungias tenere videtur. Gen. Polyphylliae, Quoy et Gaimard (Voyage de 1’Astrelabe. T. IV. p. 185. Pl. XX. F. 8 — 10), quoque Fungiis affine est, sed animalia horum generum perspicue inter se discrepant. Fungiae, Lam., simplices et solitariae Cyathinae et Caryo- phylliae sunt, solutae et in statu evoluto liberae. Propter simpli- citatem illarum polyparii lapidei massa et lamellarum superne po- sitarum copia magis aucta et extensa apparet. Lamellarum numerus incremento polyparii s. corallii sensim crescit. Hae lamellae centrum versus orbiculatum, ovale vel elongatum, cavum, quo organa di- gestionis demissa et inclusa sunt, tendunt. Minores autem lamellae, inter majores positae, hoc centrum minime adtingunt. Animal uni- cum tantum Fungiae polyparium, testam quasi internam repraesen- tans, format idque involvit. Animalia hujus generis Actiniae sunt vel actiniaefonnia, ore magno, transversali in media superficie. Ac- tiniae sunt Fungiae sine polypario; Fungiae igitur Actiniae cum polypario, et quidem vel orbiculato, suborbiculato, ovato, vel oblongo. Par. 1820. p. 217. — Blainville, ibid. Tom. LX. p. 301 u. 303. — Risso, in lib. cit. p. 358. — Lamouroux, Exposition, etc. p. 86. Tab. 83; Fig. 1 — 3. — IL Brpnn, System der urweltlichen Pflanzenthiere. Heidelberg. 1825. Fol. p. 18. Tab. V. Bronn^Ergebnisse meiner naturhistor.-oconom. Rei- sen. Thl. 2. Heidelb. 1832. 8. p. 641. — Holi, Handbuch der Petrefactenkunde. Dresden. 1831. 8. p. 417. — J. Miclielotti, Specimen Zoophytologiae dilu- vianae. Aug. Taurmor. 8. p. 88, sqq. — Hisinger, Esquisse d’un tableau des Petrifications de la Suede. Nouy. edit. Stockholm, 1831. 8.; cet. 6 42 In systemate animalium naturali autem haec Zoopbyta cognata prope se disponenda sunt, simili circiter modo, ut Limaces et Helices in- ter Gasteropoda, ut Sepiae et Octopodes atque Eledonae inter Ce- phalopoda. Actiniae inter parietem tegumentorum externorum in- ternum atque ventriculum multas laminas membranaceas habent, quae fortasse jam lamellis illis calcareis in superficie polyparii Fun- giarum respondent. Basis (s. pagina inferior, planum inferius) scabra, granulata vel muricata polypariorum in nonnullis quidem horum Zoo- phytorum speciebus, ut mihi videtur, tunc primum magis magisque concava evadit, postquam juniores a pedunculo sejunctae apparent. — Uti jam scimus , occulatiss. Ehrenberg inter Zoocoralli a Polyactinia “) Familiam Funginorum posuit, quacum con- junxit genera Trochopsis (spec. fossiles), Turbinaliae, Cyc- lolithae, P olyphylliae, Haliglossae et Fungiae. Ejusdem Familiae characteres dedit sequentes : Fungina: Corpore libero, intus lapidem generante, solitario aut gemmiparo, nunquam sponte dividuo. Secundum nostrum propositum in hac commentatione tantum de speciebus generum Fungiae et Herpolithae, Eschsch., s. Ha- liglossae, Ehrenb., speciatira agamus. Gen. Fungia, Lam. , Ehrenb. (Pilz-Stern). Characteres ab Ehrenbergio propositi: Solitaria (monostoma), dorso plano aut concavo, ovipara, rarius gemmipara, nunquam sto- lonifera (hinc disciformis, aut hemisphaerica, aut conica). — Animal (monogastricum) ventriculo simplici, secundum Esch- sch o 1 1 z. Sp. 1. Fungia aga ricifor mis, Lam. (Typus). Tab. IV. Fig. 1— 4. u) Hujus Tribus characteres sunt: Corporis radiis internis externisque ultra 12. (Ovipara aut etiam gemmipara et saepe sponte dividua. Gemmae rarissime deciduae). 43 Pol y parium: Suborbiculare vel orbiculare, stella plana vel plus minusve convexa, centri cavo oblongo; lamellis subtilius serra- tis, rectis* inaequalibus, majoribus radiorum longitudine, lateribus asperis ; subtus planum vel plus minusque concavum , lamellis den- ticulatis, dentibus inaequalibus. Animal: Colore variat, vel aeruginoso-fuscum , vel rubrum et luteo-striatum, ore viridi, vel rubro-limbato vel nigro-radiato; ten- taculis brevibus. Habitaculum: Mare rubrum, oceanus indicus et mare Au- straliae. Synonyma: Fungus lapideus vel saxeus, priorum auctorum; Madrepora Fungites, Lin., Pali., Forsk., Esp., alior.; Fungia rubra, Quoy et Gaimard. — German. Blatterschvvammige Stern- coralle, Seepilz, Schvvammcorallc, gemeine Pilzcoralle. Gall. Cham- pignon de mer. Lin ne: Systema nat. ed. X. sp. 20. Madr. simplex acaulis convexa, lamellis simplicibus. Pallas: Elench. Zoophyt. p. 281. nr. 165. Madr. simplex acau- lis, stella convexa lamellosa, lamellis inaequalibus crenatis. Lin ne: Syst. nat. Ed. XIII. Gmeliniana. p. 3757. nr. 4. M. acaulis orbiculata, stella convexa: lamellis simplicibus longitudinali- bus, subtus concava. Lamarck: Hist. nat. des anim. sans Verteb. Ed. II. Tom. II. p. 372. nr. 5. Fungia orbicularis, subtus scabra; stella convexa; lamellis inaequalibus, denticulatis, majoribus radiorum longitudine. Ehrenberg: Corallenthiere. p. 48. nr. 1. F. semipedalis, or- bicularis, subtus scabra, stella convexa, lamellis inaequalibus, majo- ribus radiantibus. Alia de hac specie scripta priora laudata vid. in his modo indicatis operibus. Icones meliores vid. e. g. in : Seba, Thesaurus rer. natural. Tom. III. Amstelaed. 1761. Fol. Tab. CXI. Fig. 1. 2. Tab. XCII. Fig. 30. (Fig. 28?) — Forskal, Icones etc. Tab. XLIL? — Eliis et Solander, natur, hist. of Zoophytes, etc. Lond. 1786. 4. Tab. 28. F. 5. 6. — Esper, Die Pflanzenthiere. Tom. I. Nurnb. 1791. 4. Madrepora. Tab. I et II. — Lamouroux, Exposition , etc. Tab. 28. Fig. 5. 6. — Quoy et Gaimard , Voyage autour du Monde (parFrey cinet). Zoologie. Planches. Tab. 96. Fig.let2. — Esch- scholtz, in Oken Isis. 1825. Tab. V. Fig. 19. — Stutchbury, in 1. p. 39 cit. Multa hujus speciei in diversis Museis specimina vidi et quinque exemplaria forma et magnitudine varia ante oculos habeo. Multae etiam varietates, tam quod ad formam polyparii, quam quod ad lamellarum atque cavi centralis structuram, sicut quoque quod ad lamellarum numerum et ad foecunditatem attinet, in singulis exemplaribus oc- currunt. Oculat. Ehrenberg plures talium varietatum jamjam in- dicavit. Rarissimam hujus Fungiae varietatem vel potius monstrosi- tatem in quatuor nempe lacinias subacutas effictum specimen, ita ut stellam cruciformem, quatuor radiorum exprimat, clariss. Pallas vidit. Cum hac monstrositate Madrepora (Fungia) trilinguis maxime convenit, quam cel. Boddaert pro singulari specie descripsit et depingendam curavit 12). Forma Fungiae agariciformis non semper suborbicularis et plane orbicularis est, sed plus minusve in utrumque latus dilatata. Vidi exemplaria supra et infra fere plana, alia supra convexa, infra con- cava, et interdum quidem tali modo, ut polyparium formae Campa- nae vel pileo (hemisphaerico-conicae) simile sit. In uno ejusdem formae specimine infra adhuc in centro vestigium pedunculi obser- vavi.. Minimum, quod ante oculos est, exemplar, in diametro maximo (transversae cavi centralis dilatationi respondente) 3 poli. 5 lin. , in diametro minori 3 poli. 2 lin., aliud majus in diametro max. 6 poli. 3 lin., in diametro minori 6 poli., tertium fere planum specimen in Lyst der Plant-Dieren , etc., in het Latyn beschreeven door P. S. Pallas. Yertaald, en met Aanmerkingen en Afbeeldingen voorzien door P. Boddaert. Utrecht. 4768. 8. p. 613. Tab. 14. 45 diam. max. 6% poli., in diam. min. 5 poli. 3 lin. habent. Maximi, quod vidi , exemplaris diametrus 8 poli. fuit. Specimen cam- panulaeforme cujus maxim. diametrus 4% poli., circa 3 poli, altum est. — Lamellarum numerus in singulis speciminibus ex mag- nitudine diversa magnopere variat, ita tamen, ut in majoribus tam majorum quam minorum lamellarum copia copiam speciminum minorum superet. Maximae et magis elatae lamellae usque ad centrum cavum plerumque radiant, ubi truncatae liniunt, minores autem idem non plane adtingunt. Inter maximas lamellas (s. primi ordinis) aliae (s. secundi ordinis) sunt, quae marginem versus eadem altitudine sunt, qua illae, centrum versus radiantes autem humilores exeunt. In minimo, cujus iconem dedi, exemplari ]3), inter has et illas lamellas minores et humiliores (minus , vel potius nondum satis evolutae) lamellae reperiuntur, ita ut inter duas lamellas, quas jam descripsi, majores (vel primi et secundi ordinis), una lamella minor et humi- lior (vel tertii ordinis) intersit (vid. Fig. 2.). Eandem et in aliis speciminibus ipsisque majoribus lamellarum stellae distributionem observavi. In uno majori autem, quod disquisivi, exemplari tres et plures lamellas inaequales, minoret et humiliores inter eas primi et secundi ordinis positas vidi. Omnes lamellae vero serratae sunt, subtilius tamen minores , quam majores. Lamellarum latera aspera sunt , in nonnullis autem speciminibus multo minus quam in aliis. Basin versus haec lamellarum latera autem utrinque serie longitu- dinali tuberculorum obtecta, quibus saepe singulae lamellae inter se magis connexae sunt. In duobus speciminibus plures lamellas ma- jores modo inonstroso et semper tantum marginem neque vero cen- trum versus concretas, inter quas aliae lamellae majores et minores 13) In hoc specimine, ubi lamellae centrum versus humiliores exeunt, crassiores fiunt et quasi crispatae. Hic quoque lamellae minores utrinque saepius cum illis conjunguntur. Credam, eas lamellas secundi ordinis humiliores centrum versus exuntes, sensim crescere et partim quidem eandem altitudinem quam lamellae primi ordinis adtingeref quum aliae minores novae et neonatae inter eas crescant. 46 quasi inclusae videbantur, observavi. Lamellarum cursus solito more rectus a margine centrum versus procedit; interdum autem lamellae ma- gis undatim vel, teste Ehrenbergio, monstruose inflexae, tendunt. — Centri cavum maxima ex parte oblongum reperitur, in duobus autem speciminibus (vid. Fig. 1.) subrotundum vidi. Cei. Ehrenberg hoc centrum (os) adhuc excentricum , dilatatum et monstruose dila- ceratum atque multiplicatum observavit. — In inferiori polyparii parte denticulata, dentes magnitudine inaequali cursum lamellarum sequuntur (vid. Fig. 4.). Majora specimina hos dentes majores et crassiores et magis inaequales ostendunt, quam minora, et in illis majores dentes asperos iterumque denticulatos, praesertim in uno exemplari , inveni. In hac parte , in qua semper plures lineae circulares concentricae distinctae sunt, interdum etiam proles (gemma) affixa, vel una tantum stella, ut in specimine ipse vidi, vel non- nullae, semper lamellis magis inter se distantibus, occurrunt11). — Color polyparii albidus vel albus est. Sp. 2. ? F. cy dolites (Fongie cyclolite), Lam. Polyparium: Orbiculare, subellipticum , subtus concavum, tenuissime radiatum; stella convexa, centri cavo oblongo; lamellis inaequalibus, crenulatis, ad latera asperis. Animal: ignotum. Hab itaculum: Mare Australiae, in quo hanc speciem cel. Peron et Lesueur collegerunt. Lamarck, in 1. 1. p. 371. Blain ville, Diction. des Sc. natur. T. XVII. p. 216. Ejusdem, Manuel d Actinolog. p. 337. Tab. 51. Fig. 2. Species minuta, elegans, Fungiae agariciformis similis. An pullus? Sp. 3. F. actiniformis (Fongie Actinie), Quoy et Gaim. Polyparium: Orbiculare, convexum in medio, elevatum, sub- tus planiusculum, regulariter striatum, lamellis subaequalibus, lobatis. 14) Vid. e. g. icones ab Esper in Tab. II. t. I. (Madrepora echinata) et a La- mouroux, Tab. 28. F. I. datas. 47 Animal: Lutescens, viridi-radiatum ; tentaculis longis, confluen- tibus, cylindricis, fuscis, apice subluteis. Hab ita culum: Mare Australiae ; prope insulam Cocos et in portu Novae Irlandiae Carteret reperta, Quoy et Gaimard, Voyage de 1’Astrolabe. Tom. IV. Zoophy- tes. p. 180. Tab. 14. F. 1. 2. Lamarck, in 1. 1. p. 374. De hac specie audaces illi peregrinatores sequentia adhuc di- cunt: Diametre de 4“, epaisseur de 1“. Elie est bien arrondie, epaisse , plane en dessous , sans concavite , assez bombee en dessus, en s’elevant progressivement des bords vers le centre. Ses lamelles sont minces, profondes, inegales; les plus grandes a peu pres de meme niveau , femportent par le nombre sur les plus petites, avec lesquelles elles alternent cependant quelquefois. Toutes sont fine- menfc grenees sur les cotes, profondement et largement festonnees; plusieurs de ces decoupures sont accouplees. — La surface inferieure presente aussi des lamelles tres regulieres, serrees, finement denti- culees, peu profondes; de sorte qu’en presentant cette Fongie sur cet aspect, on pourroit croire que c’en est une autre d’une espece differente. Sp. 4. F. crassitentaculata (Fongie a gros tentacules), Q« et G. Polyparium: Orbiculare, planulatum, subtus tenuiter striatum; lamellis profundis, inaequalibus, valde lobatis. Animal: Lutescens, radiatum; tentaculis numerosis, conicis, crassis, apice luteo-virescentibus. Habitaculum: Mare Australiae, prope insulam Vanikoro. Quoy et Gaimard, in 1. 1. p. 182. Tab. 14. F. 3. 4. Lamarck, in 1. 1. p. 374. Le Regne animal, par G. Cuvier. Zoophytes. Livrais. 5. Tab. 35. Fig. I. De hac Fungia haec cel. Quoy et Gaimard adhuc notant: 48 Espece de moyenne grandeur, orbiculaire ou Jegerement ovalaire, aplatie en dessus et en dessous , presentant dans le premier sens, de grandes et de petites lamelles assez irreguliereinent reparties entre-elles. Les grandes seules atteignent jusq’au centre ; toutes sont largement festonnees comme dans 1’espece precedente. Ces den- ticules sont dautant plus larges quils avoisinent le milieu de 1’etoile. La surface inferieure est assez regulierement striee, avec une ru- gosite au centre, qui pourroit faire croire, que le Zoo- phyte auroit ete fixe par un pedicule; ce dont nous ne nous souvenons pas, lorsque nous le recueillimes vivant. Diametre 2 y2“* — Sp. 5. F. dentigera, nov. sp.; Tab. III. Fig. 1 et 2. Polyparium: Ovatum vel oblongo-ovatum, supra convexum, infra concavum; centri cavo angusto, obliquo; lamellis inaequalibus, leniter flexuosis, subtilissime serratis, ad latera asperis, plurimis lamellis (exceptis omnibus ad cavum centri radiantibus) in line partis altioris dente crassiore et prominente instructis. Animal: ignotum. II a b ita culum: Mare rubrum. Hanc speciem celeberr. per Africam peregrinator lluppell reperit, plura specimina in museo Francofurtensi deposuit et mecum unum exemplar benevole communicavit. Quum nullibi hujus Fungiae vel descriptionem convenientem vel iconem reperire potui, pro nova specie a me habita est, ab omnibus hucusque mihi notis speciebus omnino diversa. — Major speciminis, quod possideo, diametrus est 3% poli., minor autem 2 poli. 8 lin. Majora nonnulla specimina mu- seum Franeofurtense servat. — Hanc speciem semper supra convexam et infra concavam, forma ovata vel magis oblongo - ovata , vidi. — Stella lamellis inaequalibus constructa est. Lamellae longissimae a margine ad centri cavum usque semper eadem altitudine radiant et hic truncatae finiunt. Inter has lamellae breviores et quidem bre- vissimae observantur, quarum pars, a margine polyparii incipiens, ea- dem priorum altitudine spatium quoddam centrum versus tendit, 49 altera pars autem humilior evadit, et tali modo vel centri ca- rum adtingit, ut in longioribus his lamellis vidi, vel ad hoc ca- vum non pervenit, ut in brevioribus et brevissimis lamellis observari potest. In partis altioris harum breviorum lamellarum line plurimae earum parum crassiores fiunt et, dentis obtusi instar hic prominen- tes, lamellarum altitudinem solitam superant. Quaeque lamella sub- tilissime serrata et utrinque aspera est; longiores et longissimae la- mellae leniter flexuosae, brevissimae autem rectae sunt. Centri cavum angustum, oblongum et obliquum apparet. — Pagina inferior concava denticulata est, dentibus exiguis obtusis, lamellarum cursum sequentibus. Etiam in hac specie infra annuli concentrici nonnulli observantur. — Color polyparii albidus. Sp. 6. F. pectinata, Ehrb. Poly parium: (Semipedale) elliptico-oblongum, utrinque pla- num, oris medii (centri cavi) rima longissima, ad utrumque finem usque producta; lamellis dorsoque rudius dentatis, illis radiantibus. Ehrenb. Animal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus? — Hospitatur in museo re- gio Berolinensi. Cit.: Seba, Thesaur. III. Tab. CXH. F. 29. Ehrenb., Corallenthiere. p. 50. nr. 2. Ex parte Fungia scutaria, Lamarckii, hujus speciei adnu- meranda est. Cf. Hist. nat. des Anim. s. Vertebr. Tom. II. p. 372. nr. 6. Sp. 7. ? F. scutaria, Lam. (Fongie bouclier); emendatis sy- nonymis, secund. Ehrenberg 14). u) Lamarck Fungiae scutariae sequentes dedit characteres: Oblongo - ellip- tica, utrinque planulata; lamellis inaequalibus, undulatis, subintegris; majori- bus radiorum longitudine. Haec species, ut Lamarck adnotat, transitum quasi facit ad Fungiam limacinam, Lam. T 50 Poly parium: (Semipedale), oblongo-ellipticum, dilatatum, utrin- que complanatum; lamellis inaequalibus, undulatis, subintegris, ma- joribus, radiorum longitudine. Ehrenb. Animal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus? — Hospitatur in museo re- gio Berolinensi. Ehrenb. in 1. 1. Sebae icon dubia est. — Dimidia longitudine latior, lamellae subtiliores et angustiores, quam in praecedentibus (in F. agariciformi et pectinata). An Fungia scutaria, Lam. ex parte quidem huic speciei ad- numeranda sit? 15). Sp. 8.? F. compressa, Lam. (Fongie comprimee.) Polyparium: Cuneatum, compressum, laeve, inferne papillo- sum; stella elongata, angusta, sulco divisa; lamellis inaequalibus. Lam. Animal: ignotum. Ha bita culum: Oceanus indicus. Lamouroux, in Encyclop. method. Zoophytes. p. 418. Blainville, Dict. des Sc. nat. T. 17. p.216. — Fongie cunei- forme, comprimee sur les cotes, lisse, papilleuse inferieurement; lames inegales, dentelees, echinulees sur les faces, et formant une etoile alongee, etroite, partagee par un sillon. Hauteur, 29 millim. Blainville, Manuel d’Actin. p. 337. Tab. 67. F. 4. Haec species, testante Lamarckio, Fungiae semilunatae, Lam., speciei fossilis , similis est. De his tribus ultimis speciebus nil certi dicere possum. Ni fallor autem, Fungia pectinata et F. scutaria verae Fungiae sunt, et earum 153 Eschscholz, in Oken Isis. 1825. p. 746. Fungiae scutariae, Lam., quam prope insulam Otaheiti cum Fungia agariciformi et cum alia nova specie re- perit, unum tantum ventriculum tribuit. 51 forma transitum quasi ad gen. Haliglossae, Ehrenb. formant. Fun- giae compressae iconem a Lamarckio ditatam et in cel. B 1 a i n v i 1 1 e Actiniologia contentam, non comparare possum, attamen credam, hanc speciem, de qua cel. Ehrenberg nullam mentionem facit, po- tius generi sequenti adjungendam esse. — Cel. Lamarck in opere saepius jam laudato (p. 3?2.) adhuc aliam hujus generis speciem, Fungiam patellarem nempe (Ma- dreporam Patellam, Soland. et Eli., et priorum auctorum) 16) com- memorat, quam Ehrenberg ab hoc genere sejunxit et cum non- nullis aliis Madreporinis in novum genus, Monomyces ab eo dictum, conciliavit, ex sua opinione Fungiam patellarem et alias hujus generis species (quasi Fungias et Caryophyllias solitarias fixasque) constan- ter fixas declarans 17). Quum mediocres tantum a cel. Soland er et Eliis, Lamouroux, Esper et Blainville datas imagines comparare mihi licet, nil certi de hac specie, an sit ab hoc genere separanda, nec ne, contendere volo. Genus: Herpetolithas ; Herpolitha 1S), Eschsch. Synon. Fungia, Lam., Haliglossa 19), (H e m p r. etEhrb. — Gerra. Zungen-Stern. Quod ad me attinet, semper jus illius naturae scrutatoris respi- cio, qui primus his vel illis animalibus, aliisque corporibus natura- 16) Char. F. patellaris specif.: Polyparium: Orbiculare, subtus muticum, radia- tim striatum; stella planulata; lamellis inaequalibus, latere muricatis. Lam. Animal: ignotum. Habitaculum: Mare indicum et mediterraneum (??). Lamarck adhuc de hac specie, interdum pediculum subtus habere brevem, notat. 17) Corallenthiere. p. 77. 18) Nomen hoc sine dubio compositum est a verbis graecis eQTttj, serpo, et fod-dg s. Ud-og, lapis. Rectius igitur nomen „Herpetolithas“ quam „Herpolitha“ esse debet. 19J Composita a verbis cllg, mare, et yfoooocc, lingua. libus nomen imposuit. Amicus mihi Eschscholtz, celeberrimus peregrinator atque naturae scrutator, et jam dudum inter mortuos, primus fuit, qui a genere Fungiae Fungiam limacinam et Fung. Talpam separavit novumque genus, nomine Herpolitha, ex iis constituit. Fungia Talpa postea in novum Genus Pol yphy Iliae celeb. virorum Quoy et Gaimard translata est, ita ut Fungia li- macina quasi typus illius generis Herpetolithae dici possit, cui, sub nomine generico Haligl ossae, oculat. Ehrenberg alias adhuc species adjunxit, sine dubio eorum, quae Eschscholtz in cel. Okenii Iside proposuerat, scientia carens. Aestimatissimus Ehren- berg igitur ignoscat, me nomine priori ab Eschscholtzio dato et a me emendato, uti, — Char. gener. Socialis (polystoma), pallio dilatato, stolonifera, prolificationis directione duplici, recte opposita (hinc forma oblonga linguam referens = Manicinae liberae). Ehrenb. Animal (polygastricum) ventriculis pluribus, secundum obser- vationem cel. Eschscholtz20). Sp. 1. H. Ehrenbergii, Leuck. Tab. II. Polyparium: Oblongum, in medio parum angustius, convexum, lamellis inaequalibus, utrinque asperis , dentatis ; dentibus erectis magnis, integris, apicibus obtusis denticulatis; cavo medio elongato, ad utrumque fere finem producto, diviso; subtus vel planum vel plus mirius ve concavum, echinatum. Animal: ignotum. ^ Habitaculum: Mare rubrum et Australiae. Seba sine dubio hujus speciei iconem dedit mediocrem in The- saur. Tom. III. Tab. CXI. Fig. 4. Madrepora echinata, Pali. Elench. p. 284. M. simplex acaulis, subtus muricata, supra lamellis dentatis scaberrimis. Haliglossa echinata, H e m p. et E h r e nb. Corallenthiere. p. 50. nr. 1. aoJ An in omnibus hujus generis speciebus, nec ne3 nescio. 53 Novempollicaris, oblonga, convexa, subtus concava et echinata, me- dia leviter constricta, lamellis inaequalibus, ruditer dentato-spinosis, nonullis radiantibus, stellarum serie utrinque subaequali (protosto- raate medio). Fungia echinata (Fongie herissee); Le Regne animal, par G. Cuvier. Zoophytes. Livrais. 5. Tab. 82. F. 2. Icon elegans quidem, mediocris autem. In Linnei Systematis naturae editione decima tertia haec spe- cies pro varietate Fungiae agariciforinis habita est. — Madrepora echinata, Esperi, nullo modo ad hanc speciem, sed ad Fungiam agariciformera referenda est. — Haec nostra speeies a celeb. viris Ehrenberg et Riippell in mari rubro reperiebatur. Plura specimina in Museo Francofur- tensi vidi. Unum exemplar benevolentiae Riippellii debeo. Cei. Quoy et Gaimard21) eandem speciem in vicinitate insulae Novae Guineae colligebant. Animal a nullo horum naturae scrutatorum, quantum scio, observatum est. — Maximum, quod in museo Fran- cofurtensi disquisivi , individuum 10 poli, longum est. Specimen, quod ipse possideo, longitudinem 6 poli, habet, et minima ejusdem diametrus est 2 poli. 4 — 5 lin. — Acel. Ehrenberg duae hujus speciei elegantis facileque distin- guendae notatae sunt varietates, nempe 1) polystoma, osculis 6, et 2) platys torna, osculis 3, singulorum lamellis 41. — Specimen, quod disquisivi, in pagina superiori parum tantum convexum apparet, paulo convexius in medio quam in utroque line. Medium cavum elongatum et ad utrumque fere finem pro- ductum, in tria quasi cava separatum est, in centrale nempe et in duo lateralia. Centrale cavum autem lamellis duabus, quarum una in utroque latere est, et quarum margines interni se contingunt, a cavis lateralibus sejungitur. Cavum illud oblongum et parum 21) Regne animal, in i. 1. Hic adhuc dicitur: M. Ehrenberg le range dans le genre Hali glossa, comprenant les Fongies aggregees. 54 latius quam lateralia, in meo exemplari V/2 poli, longum est. — Lamellae, exceptis iis, quae in medio stellae cavum versus pergunt, et iis quoque, omnium brevissimis, quae finium amborum medium tenent, arcuatae a margine ad stellae medium exeunt. A medio utri- usque finis margine longior et recta lamella, quae sensim sensimque humilior fit, in cavo laterali cavum medium versus pergit. Ma- ximae et longissimae lamellae ad hoc cavum ab utroque stellae margine anteriori et posteriori perveniunt, et hic, uti omnes aliae lamellae majores truncatae , dente majori parumque altiori finiunt. Inter duas majores lamellas (s. primi ordinis), quae in eadem fere altitudine cava mediana elongata attingunt, semper alia lamella est (s. secundi ordinis), quae eadem, qua illae majores, altitudine a stel- lae marginibus incipit, talique modo spatium vel longius vel brevius emetiens, medium versus tendit tunc autem humilior evadit, et ita ad cava mediana pervenit. In utraque singularum lamellarum se- cundi ordinis parte humilior lamella (s. tertii ordinis) observatur, quae non prorsus cava mediana ad tingit. Omnes lamellae denticu- latae sunt et dentes illarum primi et secundi ordinis satis magni et erecti surgunt , apice magis rotundato , muricato. In humi- lioribus lamellis dentes illi minores sunt. Omnium lamellarum latera aspera apparent. — Pagina inferior speciminis, quod ante oculos habeo, plana et, in medio tantum parumper concava, ubique echi- nata s. aculeata est. Aculei , marginem versus majores , lamella- rum cursum sequuntur, in medio autem concaviusculo minores et magis dispersi apparent. Horum aculeorum apices obtusiusculi den- tibus pluribus exiguis terminantur. Nonnullae lineae concentricae in hac pagina conspiciuntur. — Color polyparii albido-fuscescens est. Sp. 2. R Appelli i, nov. sp., Tab. I. Polyparium: Oblongum, in medio vix angustius, supra con- vexum, subtus concavum; lamellis inaequalibus, utrinque asperis, denticulatis; dentibus erectis, inaequalibus, saepius laceratis, apicibus magis truncatis, spinosis; cavo medio elongato, angusto ad utrumque fere marginem producto, indiviso ; pagina inferiori echinata. Animal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus? Unum hujus speciei, ut credo, novae, exemplar mecum com- municavit cel. Riippell, qui idem autem non ipse reperit. Hoc specimen longum est 4% poli., et in diametro minori 2 poli. 2 — 3 lin. habet. Primo adspectu forma hujus polyparii magnam simili- tudinem habet cum icone pessima, quam cel. Blainville in Dic- tion. des Scienc. nat. Planches. Yers et Zoophytes. (Polypaires. Madrepores) Tab. 82. F. 3. sub nomine Fungiae limacinae dedit. Cum priori specie haec nostra quoque nova in multis convenit. Forma eadem est, sed haec nova species brevior apparet, supra convexior et in medio polyparii non eodem modo angusta: in uno fine quoque paululum latior est, quam in altero. Sulcus medius longitudinalis et elongatus in uno tenore a cavo medio ad finium margines versus protrahitur, ita ut sulcus ille unum tantum et con- tinuum cavum efficiat, neque vero nonnulla cava, quae, ut in spe- cie superiori, lamellis quibusdam ab utroque latere se contingenti- bus, sejuncta sunt. — Lamellarum forma et cursus et diversa altitudo eodem fere modo, ut in specie superiori se habent In utroque latere autem lamellarum illarum, quas tertii ordinis in superiori specie designavi , in H. Ruppellii saepius aliae his hu- miliores, breviores atque minus evolutae adhuc et quasi quarti ordinis apparent. Dentes lamellarum minus regulares sunt quam in H. Ehrenbergii , etiam non tam elati et apice magis truncati, saepissime quasi laceri, tenuiores, et apicem versus muricati; dentes lamellarum tertii ordinis tenuiores sunt illis, saepius inter se con- juncti et quasi reticulati. — Etiam pagina inferior, magis tamen concava, in ceteris, v. g. quod ad aculeorum habitum attinet, omnino cum eadem pagina in specie superiori descripta convenit. — Color polyparii albus. — Ex omnibus his observationibus patet, hanc nostram speciem maxime similem esse priori speciei: dubius tamen sura, utrum ad hoc genus, an ad superius pertineat. 56 Sp. 3. H. limacina. Poly parium: Oblongum, supra convexum, infra concavum; sulco superficiei medio elongato, e cavis pluribus concatenatis compo- sito; lamellis inaequalibus, leniter flexuosis, ad latera asperis, majoribus interruptis , subtiliter denticulatis , interioribus et cava media attin- gentibus truncatis; pagina inferiori muricata. Animal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus. Synonyma: Madrepora Pileus (ex parte), Lin. et priorum auctorum. Madr. Pileus, Soland. et Eliis. Madrep. Lima, Esp. Pungia limacina, Lam., Lamour.. Fung. Limax, Oken. Maliglossa limacina, Ehrenb. — Germ. Schnecken-Coralle, Schnecken- Stern. Gall. Limace de mer, Fongie limace. Soland. et Eliis, in 1. 1. p. 159. nr. 31. Madr. oblonga, con- vexa; centris omnibus dorsalibus concatenatis; lamellis majoribus abruptis , minoribus continuis subanastomosantibus. Lamarck, Anim. sans Verteb. Tom. II. p 313. nr. 7. Fung. oblonga, convexa, subtus concava et echinata ; stella elongata ; lamel- lis inaequalibus. Lamouroux, Exposition etc. p. 52. F. oblongae, convexe superieurement , concave et echinulee inferieurement; une seule etoile alongee comme un sillon presque longitudinal , composee de lames transversales, presque pinnees, courtes, inegales, un peu ar- rondies. Ehrenberg: Corallenthiere. p. 51. nr. 2. Hal. novempollicaris, 3 poli, lata, subtus concava, echinata, parum convexa, lamellis inter- ruptis, raro pollice longiores, nec radiantes, subtilissime denticulatis. Var. a. aequalis oblonga. Var. /3. rhomboides. Icones meliores vid. e. g. : in Sol an der et Eliis 1. 1. Tab. 41. — Esper, in 1. 1. Madrep. Tab. 63. — Lamouroux, in 1. 1. Tab. 45. — 5T - Specimen unicum tantum ante oculos habeo, quod in diametro maxima 9 poli, fere longum , in diametro min. 2% poli, latum est. Non omnino rectum est, sed paulisper flexuosum, oblongum, su- pra convexum 22), infra concavum apparet. — Lamellarum positio et cursus ab omnium aliarum Funginorum specierum huc usque a me descriptarum positione et cursu discrepant, quum majores hujus speciei lamellae interruptae conspiciuntur, non integrae cavum et sulcum medium versus tendentes. Tali modo hae lamellae multo breviores quam in aliis speciebus descriptis fiunt. Tres quasi la- mellarum series, in meo quidem specimine, in utroque latere distin- gui possunt; una nempe externa , a marginibus incipiens , secunda media et tertia , quarum lamellae tantum eadem altitudine cava media adtingunt. Harum serierum lamellae diversam longitudinem habent, et in earum positione et cursu certam ordinem ut videtur, non stricte tenentes , juxta sepositae sunt. Omnes hae lamellae, maxima ex parte leniter flexuosae, subtiliter denticulatae et ad la- tera asperae apparent. Lamellae externae et mediae seriei saepius humiliores evadentes sulcum versus longitndinalem tendunt. Hae au- tem humiliores lamellarum partes saepe divisae vel potius dichotomae exeuntes, majores lamellae seriei mediae et internae includunt. Eandem tuberculorum seriem longitudinalem in utroque lamellarum latere basin versus, saepissime lamellas proxime jacentes connectentes , et in hac et in superiori specie, ut in Fungia agariciformi (vid. p. 45), vidi 23j; fortasse autem eodem modo res in omnibus aliis amborum generum speciebus sic se habet. Sulcus medius longitudinalis, ad finum amborum margines usque protensus, e pluribus cavis (tredecim in spe- cimine, quod ante oculos est) diversae magnitudinis constat, quae cava lamellarum plurium internarum marginibus truncatis, ab utroque latere magis prominentibus et approximatis, formantur. — * Pagina inferior 22) Cei. Ehr enberg notat, hanc speciem planiorem esse, quam H. echinatae speciem. Mea harum specierum exemplaria autem contrarium mihi prohant. 28) linne, hanc proximam speciem describens, de hac re tali modo se exprimit; ,, lamellae basin versus isthmis connexae'1. 8 58 concava, muricata s. aculeata, aculeis obtusis, apice spinulosis, marginem versus cursum lamellarum sequentibus, medium versus et in medio ubique sparsis, obtecta est. — Color polyparii albus. — Varietatem, vel potius monstrositatem hujus speciei in museo Argentoratensi curvatam vidi, ita ut uterque finis magis approximatus sit, quo po- lyparium quasi circuli fere dimidium formet. — Cei. Lamarck primus fuit, qui Madreporam Pileum priorum auctorum in tres distinxit species generis Fungiae peculiares, quibus nomina imposuit Fung. limacinae, Fung. Pilei et Fung. Talpae. Fungiam limacinam, L a m., recentioribus temporibus autem oculat. Ehrenberg denuo in quatuor species separavit, in Fungiam nempe limacinam, quam modo descripsi, et in tres sequentes. Sp. 4. ? H. s te liaris. Polyparium: (Novempollicare) oblongum, radiatum, stellatum, oris rima valde angusta; osculis planis; lamellis interruptis, nec aperte fasciculatis. Ehrb. Animal : ignotum. Habitacul um: Oceanus indicus? Madrepora Pileus, var. Esper. Tab. 73. Fungia limacina, Lamarck in 1. 1. Haliglossa stellaris, Ehrenb. p. 51. nr. 5. Hanc speciem, quam Ehrenberg in museo Berolinensi vidit, proximam esse addit H. limacinae , sed laminas habere angustiores, ora angustiora et protostoma medium obliquum. Sp. 5. ? H. interrupta. Polyparium: (Subpedale; 10") oblongum, convexum, subtus concavum et echinatum ; stellarum serie inaequali; lamellis inaequalibus, fasciculatim interruptis, ore primario ( protostomate), laterali (nec me- dio). Ehrb. Animal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus? Seba, Thesaur. Tom. III. Tab. CXI. F. 5. — 59 [2 Madrepora Pileus, Lin. et Pali. Fung. limacina, Lam. Fung. Pileus, var. oblonga, Lara.? Haligl. interrupta, Ehrenb. p. 51. nr. 3. Ehrenberg hanc speciem in museo Berolinensi observavit. — Varietatem adhuc indicat subpileatara , subcompressam et in pilei formam obliquam elatam, protostomate supero. Sp. 6. ? H. foliosa. Polyparium: (Pedale) maximum, oblongum, convexum, sub- tus concavum et echinatum; stellarum serie subaequali utrinque, protostomate medio. Ehrb. A nimal: ignotum. Habitaculum: Oceanus indicus? Seba, Tom. III. Tab. CXI. F. 3. Madrep. Pileus, Linn. et Pali. Fung. limacina, Lam.' Haligl. foliosa, Ehrenb. p. 51. nr. 4. Ab Ehrenbergio in museo Berolinensi observata. De his tribus superioribus speciebus Ehrenbergianis nil certi profere possum, et oculatissimus vir, cujus descriptionibus tantum hic usus sum, ipse has species ab eo propositas defendat. Fungia Pileus, Lamarckii 24), sub nomine Mitrae polo- nicae in Rumphii Herbar. Amboin. T. VI. p. 248. Tab. 88. F. 3. breviter descripta et pessime delineata, sine dubio nil aliud est, quam Fungia agaricifo rmis (de qua vid. p. 44.) forma hemi- sphaerico-conica 25). 24) Character hujus speciei suspectae a Lamarckio datus: F. hemisphaerico- conica, subtus concava; lamellis dorsalibus proliferis, rima subnulla. a5) Specimen, quod Esper (Pflanzenth. T. I. Tab. Y.) sub nomine Madreporae Pilei depingendam curavit, nil aliud est, ut credo, nisi Explanariae species. — Genus Polyphylliae, Quoy et Gaim, , cui adnumeranda est Pungia Talpa 3 Lam., magnam quidem similitudinem habet cum genere Herpetolithae, sed tam polyparii structura, quam animalium idem formantium habitus, satis diversa sunt, ita ut ambo genera recte separentur. Conf. de Polyphylliis: Seba e Thesaur. T. III. p. 205. Tab. CXI. P. 6. et Tab. CXII. F. 31 (Polyph. Talpa), — Quoy et Gaimard. Yoyage de FAstrolabe. T. IY. p. 185. Tab. 20. F. 8 — 10. (Polyph. pelvis). — Blainville, Dictionn. des Sc. natur. Tom. 60. p. 305. — Ehrenberg, Corallenth, p. 52. — Lamarck, Anim. sans Ver- teb, T, II. p, STB, — ADDITAMMTA In Tabula tertia et quarta, huic commentationi adjunctis, tan= tum loci adhuc restabat, ut icones meliores, quam quae mihi notae sunt, Coralliorum nonnullorum addere possem. Simul haec Corallia cum iis supra descriptorum generum comparari possunt. — Iconem dedi in Tab. III. Fig. 3 et 4. Manicinae areolatae, Ehrenb. (Madrep. areolata, Lin., Pali, et prior, auct.; Maeandrina areolata, L ani.); de qua specie conf.: Seba, Thes. T. III. Tab. CXII. F. 23 — 27. — Esper, Pfianzentb. T. I. p. 84. Tab. V. — La- mouroux (Solander et Eliis), Exposit. p. 55. Tab. 47. F. 4. 5. Lesueur, in Mem. du Museum. Tom. V. p. 283. (Animal hujus speciei descripsit).— Lamarck, in 1. 1. p. 388. — Ehren- berg, in 1. 1. p. 103, et ah In Tab. IV. Fig. 5 — -7. Cyathinam Cyathum, Ehrenb. (Madrep. Cyathus, Sol. et Eliis; Madrep. Anthophyllum Esp.; Ca= ryophyllia Cyathus, Lam., Cuv., Lamour., ah), depingendam curavi. Hanc speciem in mari mediterraneo prope Cette reperi , nunquam autem ejus animalia observare potui. De hac specie eleganti compa- randi sunt: Esper, in 1. 1. p. 143. Tab. 24. — Lamouroux (So- la nd. et Eliis), in 1. h p. 48. Tab. 28. F. 7*). — Leach, Zoolo- gic. Miscell. T. I. p. 133. Tab. 59. — Lamarck, in 1. 1. p. 346.— Ehrenberg, in 1. 1. p. 76. *) Icones, quas Esper, Solander et Eliis (et Lamouroux) dederunt, non omnino cum iis a me datis iconibus conveniunt.— An species diversae? — In Cyathinae Cyathi a me disquisitis speciminibus, compressis, semper inter duas lamellas majores quatuor minores observavi; tres nempe exteriores atque mar- ginales, et unam internam, tenuiorem, mediam. Omnes lamellae ad latera as- perae sunt. EXPMCATIO JlBOMtllf Tali* I. Fig. 1. Herpetolithas Ruppellii (magnit. natural.). „ 2. Lamellae quaedam (magnit. auct.) „ 3. Pars paginae inferioris. Tai». O. Fig. 1. Herpetolithas Ehrenbergii (magnit. natur.). „ 2. Lamellae quaedam (magnit. auct.). „ 3. Pars paginae inferioris. Tai». HI. Fig. 1. Fungia dentigera (magn. natur.). „ 2. Lamellae quaedam (magnit. auct.). „ 3. Manicina areolata, Ehrb. (magn. natur.). „ 4. Pars hujus speciei (magn. auct.). Tai». IV. Fig. 1. Fungia agariciformis (magn. natur.). „ 2. Lamellae quaedam (magnit. auct.). „ 3. Pagina inferior. „ 4. Paginae inferioris lamellae quaedam. „ 5. Cyathina Cyathus, Ehrb., a latere visa. „ 6. Idem specimen, a pagina superiori. „ 1. Haec pagina duplo aucta. Mensura, qua in descriptionibus usus sum, pes parisinus est. CORRIGENDA' Pag. 12. in not. pon. 13 loco 12 et 12 loc. 13. „ 16. lin. 20. pon. post «inclusas est“ ). „ 18. „ 17. pon. Sertulariae 1. Sertulariariae. „ 22. „ 9. pon. Gorgoninorum 1. Gornoninorum. „ „ in not. lin. 1. pon. ad 1. at. „ 30. lin. 7. p. hae 1. haec. „ 33. „ 11. p. latere 1. latero. „ 40. in not. 10. p, Fungiis 1. Fungis. „ 44. lin. 26. p. maxima 1. maximo. „ 54. „ 28. p. Sp. 2. H. Ruppellii. „ 59. in not. 25. p. depingendum 1, depingendam. Tfiifo i. ' Tat IV. * $