[a ELE xUcNx CAM, aes SNO NS V^ n NN UNA, RPSEEASS Fert Is n 2 us. SNR Wieder DC * E &— pm. E BIBLIOTHECA BOTANICA Original-Abhandlungen aus dem Gesamtgebiete der Botanik. Herausgegeben vorn Geh. Rat Prof. Dr. Chr. Luerssen Danzig. Heft 72. Wilhelm Olbers Focke: Species Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Pars I et II Iconibus LXXXVII illustratae. LIBRARY NEW YORK BOTANICAL GARDEN S tintteaet9rt s. E. Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung Nágele & Dr. Sproesser. l2 £ ibl ML UL LIE | S Original-Abhandlungen Herausgegeben . CEDE Sed von Prof. Dr. Chr. Luerssen "elo 2S es J Kónigsberg i. Pr. -. Wilhelm Olbers Focke: | pce Duperui - Pars I. 3 LIII illustrata. , | | i tgart. 1910. 1 he Verlagsbuehhandlung Nàgele & Dr. Sproesser. ] o x P '*- *asl EEY Pu - : "S d Jj noe xcd j J. Herausgegeben . von M M , 3 m E 72. Wilhelm Olbers Focke: : buds I. ó duds LIII illustrata. : S tutt gart. 1910. reiz erbartscehe Verl agsbucehhan dlung : Nàgele & Dr. Sproesser. 3 ES m E ] | I ' | à D d " » H M ! " D E - Ms. y i BM — Lj w^ 4* M3 LT hd i - e ^. E * MEE. BM stor! MCREN. 3 des MEET TR H LETTERE Piu nsa CEChiteu wi SLT PME 5] wm A142 Trudi za n " 4 e^^ - « LI " Rh) " zn * uL X * par atero BIBLIOTHECA BOTANICA Original-Abhandlungen aus dem Gesamtgebiete der Botanik. Herausgegeben von Prot. Dr. Chr» buerssen Kónigsberg i. Pr. Heft. 72: Wilhelm Olbers Focke: Species Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Pars I. Iconibus LIII illustrata. Stuttgart. 1910. E. Sehweizerbartsche Verlagsbuchhandlung Nàgele & Dr. Sproesser. 5pecies Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Autore Wilhelm Olbers Focke. Pars I. - Ieonibus LIII illustrata. Stuttgart. 1910. E. Sehweizerbartsche Verlagsbuchhandlung Nügele & Dr. Sproesser. LIBRARY NEW YORK SOTANICAL G ^ &DEN — Alle Rechte vorbehalten. :—- Satz und Druck der Chr. Belser'sehen Buehdruekerei in Stuttgart. Vorwort. Die letzte wirkliche monographische Bearbeitung der Gattung Aubus ist im. Jahre 1820 erschienen. Sie findet sich in Kurt Sprengel's (nach dem Titel angeblich unter Mitwirkung von A. P. De Candolle) Grundzügen der wissenschaftlichen Pflanzenkunde. Allerdings ist auch in Trattinniek's Rosacearum Monographia III (1823) die Gattung tubus abgehandelt, doch ist diese Arbeit, in der sich einzelne brauch- bare Beschreibungen finden, zu verworren, um ernstliche Beachtung zu verdienen. Seringe in DC. Prodr. II (1824) und G. Don in seiner wesentlich gártnerischen Gen. Hist. Dichlamydeous Plants vol. II (1832) haben unter wenigen ganz allgemeinen Abteilungen die vorhandenen Beschreibungen teils vollstándig, teils gekürzt wiederholt. Spáter ist die Systematik der Gattung nur bruchstückweise in Landesfloren und in zahlreichen zerstreuten Aufsátzen behandelt worden. Da bei dieser Sachlage eine neue Monographie der Gattung eine Lücke ausfüllen würde, bedarf wohl keiner weiteren Begründung. Seit Jahrzehnten habe ich Material dafür gesammelt, aber die Arbeit machte keine wesentlichen Fortschritte, weil jede Erweiterung und Vertiefung der Kenntnisse durch zahlreiche neue Entdeckungen aufgewogen wurde, so dab mein Entwurf immer gleich unvollstándig blieb. Die seit Linné's Zeiten eingebürgerte Sitte, dab die Unterschiede der neu beschriebenen von den bekannten Arten auseinandergesetzt werden muten, kam bei der Hast der neuen Veróffentlichungen aufer Gebrauch. Mit vielen Beschreibungen war daher wenig anzufangen, die Literatur zersplitterte sich immer mehr; Herbarexemplare waren meist schwer zugànglich; meine Manuskriptnamen mufiten mit Rücksicht auf die neu veróffentlichten Benennungen stets geándert werden. Nachdem ich so die Überzeugung gewonnen hatte, daB ich meine Arbeit niemals würde abschlieBen kónnen, wenn ich Vollstándigkeit erreichen wollte, habe ich auf Herausgabe einer wirklichen Monographie verzichtet. Ich kann nur eine grundlegende Darstellung geben, die zwar nicht vollstándig ist, aber eine Menge unbekannten oder schwer zugáünglichen Materials gesammelt enthált. Die jetzt erscheinende Abteilung wird vielleicht schon am Schlusse der ganzen Arbeit durch einen Nachtrag ergánzt werden kónnen. Übrigens ist Vollstándigkeit ein recht vergánglicher Vorzug, zumal da jede zusammenfassende Darstellung an sieh schon eine Anregung zur Vermehrung des Gebotenen zu geben pflegt. Der Verzicht auf den Charakter einer Monographie bringt eine Reihe von andern Vereinfachungen mit sich. Insbesondere sehe ich von dem gelehrten Ballast der Zitate ab. MiBbráuchlich werden jetzt vielfach zahlreiche Buchstellen zusammengetragen, in denen ein bestimmter Name vorkommt. Einen Sinn haben Zitate aber nur dann, wenn man weiB, daB der zitierte Autor den Namen in der nàmlichen Bedeutung gebraucht hat, wie der zitierende Verfasser selbst es tut. In vielen Fállen ist nun aber von einer solehen Übereinstimmung gar keine Rede; insbesondere bei /tubus werden die Namen oft in sehr ver- schiedenem Sinne gebraucht. Zitate, die nieht einer Scheingelehrsamkeit dienen, sondern sachlichen Wert haben sollen, müssen auf ihre wirkliche Bedeutung geprüft worden sein. Bibliotheca botanica. Heft 72. 1 In den Angaben über Verbreitung und órtliches Vorkommen der Arten schien mir Kürze statthaft zu sein. Der zufállige erste Fundort gewinnt erst Bedeutung, wenn man sich mit den órtlichen Abánderungen bescháftigen kann. Meine Beschreibungen sollen in erster Linie der systematischen Arbeit in den Herbarien dienen. Die eingefügten Abbildungen von Herbarexemplaren werden, wie ich glaube, diese Arbeit in zahlreichen Fáüllen sehr erleichtern. Wenn einerseits gegen solche Darstellungen gegründete àsthetische Bedenken erhoben werden kónnen, so móchte ich doch andererseits auf die vollstándige Ausschaltung alles subjektiven Schematisierens erheblichen. Wert, legen. Einleitung. Nachdem ich mich seit meinen Schuljahren mit den Brombeeren bescháftigt habe, móchte ich zum Schlusse meines Lebens die gewonnenen Kenntnisse über die Gattung Rubus kurz zusammenfassen, wenlgstens auf systematischem Gebiete. Ohne die dadurch gebotene Grundlage ist eine Verstándigung über andere Gesichtspunkte unmüglich. Als ich um 1855 nach Gewáchsen suchte, deren Einteilung in ,,Arten' besonders groBe Schwierig- keiten macht, glaubte ich in den einheimischen Brombeeren eine für meine Zwecke vorzüglich geeignete Pflanzengruppe zu finden. Ich vermutete, dab in derartigen Formenkreisen der Entwicklungsweg, der schlieBlich zur Ausprágung der wohlumgrenzten Spezies führt, noch nicht abgeschlossen sel, so da) man alle Stufen des Werdeganges, von der Abànderung bis zur Unterart und Art, nebeneinander beobachten kónne. Im Sommer 1857 stellte ich von Wien aus die ersten zusammenhàngenden und planmáfigen Untersuchungen in dieser Richtung an; es gelang mir, eine Anzahl von gut kenntlichen Formen zu unterscheiden, die in der Tat einen verschiedenen Grad von Selbstándigkeit zu besitzen schienen. Wàhrend des folgenden Jahr- zehnts habe ich diese Studien in der Umgegend von Bremen fortgesetzt, wenn auch manche Sommer ver- gingen, in denen es mir nicht móglich war, botanische Beobachtungen anzustellen. Im Jahre 1868 veróffent- lichte ich dann in den Abh. Nat. Ver. Bremen I, p. 261 ff. meine erste Bearbeitung einheimischer Brom- beeren, in der ich Stammarten und abgeleitete Arten zu unterscheiden suchte. Auf Grund ihrer Eigen- schaften, insbesondere der Beschaffenheit des Blütenstaubes, hielt ich es für wahrscheinlich, dab die ab- geleiteten Arten sich im Laufe der Generationen aus Kreuzungsformen entwickelt haben (a. a. O. S. 323, 524). An diesen Ansichten nahmen nicht nur die Anhánger der Lehre von der Artbestándigkeit AnstoD, sondern auch viele Darwinianer, weil sie die neuen Arten nur aus Differenzierung und Spaltung der alten Stammtypen entstehen lassen wollten. Als vóllig laienhaft betrachtete man die Annahme von Bastarden, aus denen Arten hervorgehen kónnen, bis einige Jahre spáter Ant. Kerner, von ganz anderen Erfahrungen ausgehend, die nàmliche Ansicht vertrat. Die Bedenken, welchen meine Vorstellungen über die Brombeeren begegneten, veranlaDten mich, meine Studien nach verschiedenen Richtungen zu erweitern. Durch Aussaaten wurde die Samenbestándig- keit der Arten geprüft; die einheimischen Brombeeren wurden in verschiedenen Gegenden lebend unter- sucht; ich bemühte mich, die auslándischen AHubi wenigstens in Herbarien kennen zu lernen, und ich bescháftigte mich eingehend mit dem Artbegriff und mit den Kreuzungen.) Ich untersuchte ferner mehr oder minder eingehend Gruppen unsicher umgrenzter Arten in andern Gattungen, namentlich bei Ztosa, Potentilla und Agrimonia, aber auch solche aus fernstehenden Familien. Die Verháltnisse bei Centaurea, Tararacum, Galeopsis, Galium, Viola, Callitriche und Sphagnum erregten meine Aufmerksamkeit und führten !) Literarische Zeugnisse dieser Arbeiten sind: Batographische Abhandlungen in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV, p. 139—204 (1874); Über die Begriffe Species und Varietas im Pflanzenreiche in Jen. Zeitschr. f. Naturw. IX (1875); Syn- opsis Ruborum Germaniae (1877); Die Pflanzenmischlinge (1881). BEN zum Teil auch zu Kulturversuchen; spáter konnte ich Euphrasia, Melampiyrum, und die Gentianen der Endo- tricha-Gruppe nicht unbeachtet lassen. Es kam mir darauf an, meine bei /?ubus gewonnenen Erfahrungen durch Beobachtungen in andern Pflanzengruppen zu kontrollieren. Das Ergebnis bestand darin, daf eine groDe Mannigfaltigkeit in der Art und Weise, wie die Pflanzen abándern kónnen, gegeben ist, da aber unter den zahllosen móglichen Abweichungen vom Typus nur einzelne vorhanden zu sein pflegen, welehe unter irgend welchen Verháltnissen sich der Stammfíorm unbedingt überlegen zeigen. In der Physik und Chemie sind wir gewohnt, die Eigenschaften einer Substanz als Funktionen ihres molekularen Aufbaus aufzufassen; sie sind niemals Summen oder Mittelwerte aus den Eigenschaften der Bestandteile. In entsprechender Weise sind auch die àuDeren wahrnehmbaren Eigenschaften der Pflanzen, mit EinschluD ihres anatomischen Baus, abhüngig von: der Zusammensetzung des Zellinhalts. Die spezifischen Serum- reaktionen geben den ersten unmittelbaren Nachweis für die tatsáchliche wesentliche Verschiedeunheit des Plasmas der einzelnen Arten. Es ist notwendig, an diese Tatsachen zu erinnern, um der einseitigen Überschátzung der üuDeren Kennzeichen vorzubeugen. Alle Ànderungen in den Lebensbedingungen, welehen eine Pflanze unterworfen ist, müssen entweder zu entsprechenden ÀÁnderungen in ihrem inneren Haushalt oder zum Untergang führen. An die inneren Ànderungen schlieen sich dann die wahrnehmbaren üuferen an. Der Werdegang der neuen Arten, die Umprágung entstandener Abánderungen zu verháltnismáfig bestándigen Rassen und Arten erfolgt nicht nach einer bestimmten Schablone. Wir sehen bei tubus wie bei andern Gewáchsen, zahlreiche Beispiele von vikariierenden Arten, die bei getrennter geographischer Verbreitung eine mehr oder minder ausgesprochene spezifische Verschiedenheit neben einer weitgehenden Übereinstimmung in allen wesentlichen und allgemeinen Eigenschaften besitzen. Eine gemeinsame Ab- stammung dieser einander hóchst áhnlichen Arten erscheint bei unbefangener Betrachtung als selbstver- stándlich. — Andererseits begegnen wir in der Gattung Aubus auch Fàllen eines geháuften Vorkommens von áuDerst áhnlichen Arten oder besser Kleinarten. Die europáischen Brombeeren bieten ein ausgezeich- netes Beispiel dieser Art des Auftretens, welches sich nur durch einen gemeinsamen Ursprung erkláren làft. Da die Kleinartenschwàrme sich stets um Hauptarten von weiterer Verbreitung scharen, so daf) nur einzelne von ihnen über deren Heimatsbezirke hinausgehen, so darf man wohl in diesem Verhalten eine Bestátigung der schon aus andern Gründen wahrsceheinlichen Mitwirkung von Kreuzungen bei der Entstehung der gesellig auftretenden Arten erblicken. Die beiden Beispiele einer Artenbildung durch Isolierung und durch Hàufung infolge von Kreuzung erschópfen die Móglichkeiten durchaus nicht. Es gibt eine ganze Reihe von Vorgüngen, die zu einer Arten- spaltung und hóchst wahrscheinlich auch zur Artenneubildung führen kónnen. Es ist jedoch notwendig, ausdrücklich darauf hinzuweisen, dab die vóllig ausgeprágten und gut angepaften Arten einen sehr hohen Grad von Bestándigkeit besitzen, trotz allen Schwankens in nebensáchlichen Merkmalen. Diese ausgeprügten Arten zeigen in der Tat alle Eigenschaften, die man in der vordarwinistischen Zeit den ,Spezies* zuschrieb, wobei man allerdings die willkürliche Voraussetzung machte, daB jede einzelne Pflanze zu irgend einer solehen bestándigen Spezies gehüren müsse. Die Tatsachen der Verbreitung machen es ferner wahr- scheinlich, dal die ausgeprügten Arten im allgemeinen ein recht hohes Alter besitzen müssen, welches meist in die Tertiürzeit zurückreichen dürfte. Man wird sich vorstellen kóunen, daf bei ihnen die ganze Organisation, die Assimilationsvorgánge, die Plasmabildung, die Verteilung der fertigen Baustoffe, die Wachstumsverháltnisse, die physiologisehen und biologischen Beziehungen in zweckmüliger Weise eng aneinander angepaDt sind. Bei den hier in ihren Grundzügen kurz angedeuteten Anschauungen ergibt sich von selbst, daf) die systematische Darstellung. der tubi zwar eine móglichst natürliche Anordnung anstreben mu, dal) aber in der Umgrenzung der Arten und Artengruppen vielfach nur die Rücksicht auf' Übersichtlichkeit leitend sein kann. Die gut ausgeprügten Arten machen keine Schwierigkeiten, wohl aber die sich an sie anschlieBen- den, meist geographisch gesonderten Abzweigungen und namentlich die unsicher umgrenzten Arten- schwárme und formenreichen Gesamtarten.. Bei den auereuropàischen, oft nur aus unvollstándigem Herbar- material bekannten Formen kann selbstverstándlich die Charakteristik und namentlich die Einordnung nur eine vorlàufige sein; es fehlen vielfach die Anhaltspunkte zur Beurteilung der wirklichen verwandt- schaftlichen Beziehungen. Die Gattung tubus, in weitestem Sinne genommen, zeigt mannigfaltige Ahnlichkeiten mit andern Rosaceen, ist aber von allen gut abgegrenzt. Saftreiche, eflbare Karpelle besitzt nur noch Kerria. Im Blütenbau und in der Fruchtbildung kommen bei Ztubus, wie bei Geum, Potentilla, Rosa und anderen Gat- lungen, mancherlei Verschiedenheiten vor, welche man recht gut zur Kennzeichnung besonderer Gat- lungen verwenden kónnte. Schon Linné warnte nachdrücklich vor der mifbráuchlichen Benutzung einzelner Merkmale zur Aufstellung künstlicher, nicht natürlich begründeter Gattungen. Bei Rubus sind namentlieh die. Entwiekelung des Kelchbechers, die Zahl der Karpelle, ihre Verbindung untereinander und mit dem Fruchttráger, ihre Ausbildung zu trockenen oder saftigen Früchtchen diejenigen Eigen- schaften, welehe man für wichtig genug halten kónnte, um sie zur Aufstellung neuer Gattungen zu be- nutzen. -Durch Aussonderung der Arten mit wenigen oder mit trockenen Früchten erhált man indessen Gruppen, deren Widernatürlichkeit auf den ersten Blick zweifellos hervortritt, wührend die andern ge- nannten Eigenschaften eher einen systematischen Wert besitzen kónnten, aber noch nicht genügend unter- sucht worden sind. Wirklich nahe Beziehungen verknüpfen die beiden Gattungen Zubus und Rosa. Beide besitzen obstartige Früchte, aber bei Ztosa sind die Kelehbecher, bei Rubus die Karpelle safthaltig. In einer üáhnlichen Beziehung stehen die Pomoideen und die Prunoideen zu einander. Man kann sich vorstellen, daf es in der Erdgeschichte ein Zeitalter gab, in welehem der Besitz obstartiger Früchte ein ausschlaggebender Vorteil für die Pflanzen war. Im Mesokarp der Karpelle und in dem durch Stauchung entstandenen Fruchtbecher waren lockere Gewebe vorhanden, die sich zur Ansammlung von Saft eigneten. Die Pomoideen und Prunoideen stehen den Spiraeoideen, insbesondere den JVeillieen, noch so nahe, daB der phylogenetische Zusammenhang augenscheinlich ist. Schon Linné fate die drei Unterfamilien zu einer einzigen Familie zusammen. Die Zusammengehórigkeit von Hubus und Hosa ist ebenso bestimmt ausgesprochen, aber es gibt keine lebende Gattung mehr, welche als Ausgangspunkt ihrer Entwickelung betrachtet werden kónnte. Es sind zwar mancherlei Ahnliehkeiten mit Waldsteinia, Geum und Dryas vorhanden, aber doch offenbar keine engere Verwandtschaft. Gemeinsame Eigenschaften bei einer groBen Zahl von Aubus- und Rosa-Arten sind: 1. Die Stengel sind háufig Langtriebe, die aus dem oberirdischen oder unterirdischen Stammgrunde entspringen und sich entweder bogig abwárts neigen oder an Haltpunkten aufwárts streben. 2. Der Besitz von Hakenstacheln, die zum Klettern dienen. 3. Hàufiges Vorkommen von Borsten und Stieldrüsen. 4. Háufige Verschiedenheit der deckenden àuferen 21/, Kelchblütter von den inneren. Man darf wohl annehmen, daf) die Kelehblátter der Hosaceen ursprünglich laubig waren, wie noch jetzt bei Neeiusia und Fhodotypus. Die àuBeren Sepalen behielten diese alte Bildung lànger als die inneren, gliederten sich aber vielfach in laubblattühnliche und nebenblattartige Bestandteile. Bei osa microphylla làbt sich leicht erkennen, wie aus solchen zusammengesetzten Kelchblüttern entweder ein einfacher Aufen- keleh oder geteilte und anhángselige àuBere Kelehblátter hervorgehen kónnen. Die einzelnen Blüttchen des Aufenkelehs gehóren als Nebenblütter zu den áuferen 2!/, Sepalen. Bei Rhodotypus sieht man zuweilen auch an einem oder dem andern inneren Kelchblatte ein solehes Nebenkelchblatt auftreten. Nicht nur bei Hosen, sondern auch bei einzelnen Ftubus-Arten finden sich langbehaarte Griffel, welche an die federigen, bei der Fruchireife zum Fliegen bestimmten Griffel von Dryas, Sieversia (Geum) usw. erinnern. Es liegt die Vermutung nahe, daf) die entfernten Vorfahren von Ztosa und Rubus in offenem Lande gelebt und sich durch federige Früchte verbreitet haben. Sowie sie zwischen Buschwerk gerieten, verlor der Wind seine Bedeutung als Verbreitungsmittel, aufstrebender Wuchs unter Anpassung an Tiere bot die einzige Móglichkeit, sich unter den veránderten Verhàltnissen zu erhalten. Die wirksamsten Hilfsmittel zur Gewinnung des Lichtes sind für die ubi und Rosen krumme Kletter- Stacheln, die sich bei den andern Rosaceen-Gattungen nicht finden. Es làDt sich daher über ihre Ent- wiekelung nichts Sicheres aussagen; für die kletternden Pflanzen sind sie von der gróften Wichtigkeit, bei den aufrechten Arten von /tosa und Rubus haben sie sich vielfaeh in gerade Wehrstacheln umgebildet, zx d. -— bei den niedrigen, nicht kletternden Formen sind sie verkümmert oder verschwunden. Die náhere Ver- gleichung ergibt, daB die kleinen Stacheln, wie sie sich bei H. saxatilis, HR. geoides usw. finden, rück- gebildet sind, wührend es wohl denkbar ist, daB einmal krumme Stacheln aus geraden und dal) diese aus Borsten hervorgegangen sind. Ziemlieh háufig sind bei Ftubus und. Rosa die igelstacheligen Kelehbecher, die sich in mehr oder weniger ühnlicher Welse auch bei andern Hosaceen finden. Ihre Bewehrung ist aus Stieldrüsen und Borsten entstanden; sie dient als Schutz für die unreifen Früchte. Die igelfrüchtigen Ztubi gehóren den Gegenden mit trockenem Spàátsommer an. Wenn man ZAosa und Rubus von nahe verwandten Vorfahren ableitet, so besteht doch zwischen den beiden Gattungen ein bemerkenswerter Unterschied. Hosa ist ein einheitlicher Typus, so daf) die Zurückführung des gesamten Formenkreises auf eine einzige Urform keine Schwierigkeiten hat. Für Fubus dagegen erscheint die Annahme eines polyphyletisehen Ursprunges viel glaublicher. | Wenn:in einem bestimmten Zeitalter einmal eine Neigung bestand, die Karpelle bei Aosaceen saftig werden zu lassen, so wird eine solehe Umbildung nieht nur bei einer, sondern bei mehreren Arten erfolgt sein. Es mag daher Schon von Anfang an verschiedene Archirubi gegeben haben, die einerseits zu verschiedenen trocken- Irüchtigen Vorfahren in naher Beziehung standen, andererseits jedoch unter àhnlichen àuBeren Verhàlt- nissen einen àhnlichen. Entwickelungsgang durchgemacht haben. Nicht recht vereinbar mit diesen Vorstellungen über den Ursprung der Aubi ist die Tatsache, daf) einige ostasiatische Arten eine auffallende habituelle Ahnlichkeit mit den Gattungen Stephanandra, Neillia und Kerria besitzen. Es fehlt indessen an Anhaltspunkten, durch welche die Annahme eines unmittelbaren verwandtscehaftlichen Zusammenhanges gestützt werden kónnte. Andrerseits schlieBen sich jedoch, wie bereits erwühnt, die Pomoideen und Prunoideen an die Neillieen und. Kerríia an. Kerria stimmt in der Keimung mit Kirsehen und Ápfeln überein. Bemerkenswert ist der Unterschied, daB die Pomoideen und Prunoideen im allgemeinen Báume oder vóllig verholzte Stráucher sind, wáhrend die meisten Atubi und Rosen noch Übergánge zwischen Stauden und Stráuchern darstellen, so daB) verháltnismáfig wenige Arten (Rubus pirifolius, R. feror, R. arbor, Rosa microphylla usw.) echte Holzgewáchse sind. Bemerkenswerte Anpassungen, welehen man bei Hubus begegnet, sind insbesondere: 1. kriechende Wurzeln, welche die Nahrungsstoffe in der Laubdecke der Waldungen ausnutzen; 2. unbenetzbare Blátter und Tráufelspitzen, welche der Beschwerung des Laubes durch Regen- wasser entgegenwirken, so daB die kletternden Pflanzen nicht durch die Last nach unten gerissen werden kónnen, wo sie durch Überwucherung unterdrückt werden würden; 3. nickende und hàngende Blüten, deren Pollen gegen Regenwasser geschützt ist; 4. Blüten mil einer dureh Staubfüden, oft auch dureh Kronblátter und Kelchblátter eng ein- geschlossenen Honigscheibe, so daB nur die Narben aus der Blüte hervorragen und von jedem anfliegenden Insekt berührt werden müssen, bevor dessen Rüssel in den Grund der Blüte eindringen kann; 9. Zweiháusigkeit, Unwirksamkeit des eigenen Blütenstaubes und sonstige Vorkehrungen zur Ver- hütung von Fruchtansatz infolge von Selbstbestáubung. Die Mehrzahl der tubi làBt sich ungezwungen in drei groBee Untergattungen und deren Abzweigungen einordnen. Jede dieser Untergattungen besitzt ihre eigentümliche Verbreitung. Malachobatus ist im süd- óstlichen Asien heimisch; vereinzelte Arten dringen bis Mitteljapan, zu den Fidschi-Inseln, dem wármeren Australkontinent und Madagaskar vor. Eine Abzweigung, Orobatus, hat sich in den Anden, im tropischen westlichen Südamerika, reich entwickelt; eine andere kleine Abteilung, Chamaebatus, sendet einzelne Ver- itreter in das westliche Nord- und Mittel-Amerika. In der kühleren gemáfigten Zone und in allen den allantischen Ozean umgebenden Làndern fehlt nicht nur Malachobatus vollstándig, sondern auch dessen | Seitenzweige. — Der Mittelpunkt der Verbreitung von Zdaeobatus liegt etwas nórdlicher, in China, Japan | und dem óstlichen Himalaya, doch finden sich auch Vertreter auf den südasiatischen Inseln, sowie in Ost- | und Südafrika. Eine einzige Art, 7^. idaeus, ist subarktisch und zirkumpolar, ein in mehrere verwandte | Arten gegliederter Formenkreis ist durch Nord- und Mittelamerika bis zum Nordwesten von Südamerika | zerstreut. Die den /daeobatus verwandten Cylactis sind im. wesentlichen zirkumpolar. | Die Untergattung Eubatus ist in Südamerika am reichhaltigsten entwickelt; es liegt die Vermut ung nahe, dal) sie dahin einst aus einer tertiáren Antarktis gelangt sein kónnte. Ein einzelner Zweig von Eubatus, die Moriferen, ist nach Europa gelangt und hat sich hier in eine unzühlige Menge von Kleinarten gespalten. Bis auf ganz vereinzelte Vertreter fehlen die Eubatus-Arten in allen den pacifischen und den indischen Ozean umgebenden Làndern, sowie in ganz Asien und Afrika, mit Ausnahme der Europa benachbarten Teile. Diese verschiedene geographische Verbreitung. der Untergattungen spricht für ihre natürliche Begründung und ihre wirkliche phylogenetische Trennung. Klimatische Gründe hindern gewiB viele Arten nicht, in andern Làndern als in ihrer Heimat zu leben. Zwei Arten, Fi. rosaefolius und R. rusticanus, sind durch den menschlichen Verkehr vielfach weithin verschleppt worden, und zwar meistens unabsichtlich. Die Hollànder haben die in ihrem Lande háufigste Art, £z. plicatus, nach dem viel wüàrmeren und lrockeneren Südafrika gebracht, wo sie vortrefflich gediehen zu sein scheint. Was die systematische Darstellung der Gattung betrifft, so dürfte es kaum erforderlich sein, an dieser Stelle in Einzelheiten einzugehen. Bei den auslündischen. Arten ist man im wesentlichen von dem Material abhángig, welehes man in die Hànde bekommt. Sobald dies Material vollstándiger und reichhaltiger wird, kann es nicht ausbleiben, daB) man die Darstellung in wesentlichen Punkten ándern muf. Im all- gemeinen habe ich mich an das zur Zeit übliche Verfahren der Artbeschreibung tunlichst angeschlossen. Anders verhált es sich allerdings mit den europálschen ZEubatus-Formen. Was die ,hubologen** als ,Arten' beschreiben, gehórt offenbar einer ganz anderen systematischen Rangstufe an, als die ,Arten^ im sonst gebráuchlichen Sinne. Es ist wissenschaftlich nicht nur unzweckmáàfig, sondern tatsáchlich falsch, diese verschiedenen Stufen der Artentwicklung als gleichwertig zu behandeln. Freilich lassen sich die . Kleinarten andererseits nicht in das hergebrachte systematische Schema hineinzwángen. Es wird indessen richtiger sein, die Behandlung der Kleinarten an anderer Stelle, nàmlich gelegentlich der Darstellung der europáischen Zubatus-Arten zu erórtern. Artbeschreibungen, die auf Grund von getrocknetem Material entworfen werden, müssen bel Rubus, wie bei andern Gewüchsen, notwendig mehr oder minder unvollstándig sein. Tatsáchlich sind sie aber in vielen Fállen weit mangelhafter als sie sein kónnten. Ich habe den Eindruck gewonnen, daf das Über- gewicht, welches die philologisch-formalistische Richtung in der Systematik gewonnen hat, eine wesentliche Mitschuld an der Leichtfertigkeit uWd Oberflüchlichkeit der ersten Beschreibungen trágt. Da ein authen- tüsches Belegexemplar, ein neuer Name und irgend eine Beschreibung genügen, um sich die Prioritàt in der Nomenklatur zu sichern, da ferner tórichte und meisterhafte Beschreibungen für die Feststellung der Prioritát als vollstándig gleichwertig gelten, so gehórt recht wenig Sachkunde dazu, um neue gültige Be- nennungen zu schaffen. Bei vielen Veróffentlichungen gewinnt man den Eindruck, da dieselben gar nicht auf wissenschaftliche Arbeit, sondern nur auf das Erjagen von Prioritàten abzielen. Leicht festzustellende wesentliche Eigenschaften werden verschwiegen, gleichgültige sorgfültig verzeichnet. Ich weif wohl, daB auch in früherer Zeit vielfach leichtfertige Artbeschreibungen geliefert wurden; schon 1816 klagte Nestler über ,,Botanici, gloria magis novorum inventorum abrepti, quam sincero scientiae amore ducti (Monogr. Potent. I, p. 1). Die Neuzeit hat nun aber die Vollwertigkeit der nichtsnutzigen und gehaltlosen Beschreibungen geradezu anerkannt; nur die Jahreszahl gilt. Einigermafen erschwert würden die flüchtigen Neubeschreibungen durch die Bestimmung werden, daf. die Aufstellung einer neuen Spezies nur dann als begründet anerkannt werden darf, wenn ihre Ver- sehiedenheit von allen bereits beschriebenen Arten ausdrücklich nachgewiesen wurde. Zu Linné's Zeiten und noch lange nachher galt das als selbstverstándlich. Bevor ich jetzt die systematische Darstellung folgen lasse, móchte ich noch mit bestem Danke her- vorheben, dafi meine Studien von vielen verschiedenen Seiten wohlwollende Unterstützung gefunden haben. Einen ansehnlichen Teil des von mir benutzten Materials lernte ich durch das Kónigl. Botan. Museum zu Dahlem-Berlin kennen, dessen Leitern ich zu besonderem Danke verpflichtet bin. Von hohem Werte war mir die Beihilfe der beiden groDen niederlàndischen Herbarien zu Leiden und zu Buitenzorg auf Java. EM n Den Herren Dr. Goethart in Leiden und Dr. S. M. Koorders in Buitenzorg bin ich ganz besonders für die Fórderung meiner Bestrebungen verpflichtet. Die auslándischen Rubi des Hb. DeCandolle über- sandte mir freundlichst Herr Casimir De Candolle in Genf zur Durchsicht. Für kleinere Sendungen bin ich den Vorstánden der Herbarien zu Hongkong, Manila, Peradenya und Kew verpflichtet. In Kopenhagen konnte ich insbesondere mittelamerikanische Arten prüfen. Wenn ich mich nicht noch an andere Anstalten gewendet habe, so ist, daran vorzüglich die Furcht vor Zusendung von europáischem Material schuld. Die Bescháftigung mit planlos und verstándnislos gesammelten europáischen Brombeer- zweigen halte ich für unnütze Zeitvergeudung. Gelegentlich der Darstellung der Eubatus-Gruppe werde ich der Fórderung meiner Studien durch europüische Mitarbeiter gedenken. Praefatio. Huborum omnium cognitorum conspectus systematieus adhue desideratur. Monographiam comple- tam igitur botanicis praebere olim mihi proposui. Multa de hoc genere conseripsi, alia vero, quae vix negli- genda sunt, non perfeci. Sed quia ars longa, vita vero brevis est, opus finire monet senectus. Si vita viresque permitterunt, spero fore ut nonnulla, quae nunc omissa sunt, addere possim. Hunc conspectum usui artis herbariae systematicae adaptavi. Bibliotheca botanica. Heft 72. 2 x - T : Rubus. Tournef. 385. L. Gen. pl. I, p. 864 et edit. sequent. omnes. Includuntur: Dalibarda L.(prius) et autor. nonnull, Comaropsis autor. ex pte., Cylactis Rafin., Rubacer Rydb., Oreobatus Rydb. Plantae Hosacearum ordinis, sempervirentes vel frondifluae; plurimae frutescentes, sarmentosae, eandentes, aculeatae, interdum trunco lignoso (unica species arborea describitur); aliae erectae, dumosae et haud raro inermes; aliae suffruticosae vel herbaceae, saepe prostratae. Folia alterna, petiolata, stipulata, aut simplicia et saepe palmato-lobata, aut vario modo pinnato- vel palmato-composita. Stipulae liberse vel petioli fundo adnatae. Flores interdum subsolitarii, saepius in inflorescentias densas vel effusas multi- floras dispositi. Flores bisexuales, rarius dioico-unisexuales; sepala et petala 5, rarius 6—8. Calyx e cupulá et sepalis eam coronantibus compositus; eupula interdum brevis, plana et rotata, saepius hypocrateriformis vel pelviformis, in multis speciebus campanulata vel turbinata, externe interdum echinato-aciculata. Sepala uniserlata, haud raro inaequalia, externis duobus et. dimidio stipularum more incisis vel fimbriatis, saepis- sime subaequalia, aestivatione valvari. Petala cum sepalis alternantia cupulae margini inserta, decidua vel rarius marcescentia, saepe conspicua, in nonnullis speciebus vero minuta vel nulla. Stamina numerosa, eupulae margini inserta, disco a carpellis discreta, in alabastris incurva, in anthesi erecta vel divaricata. Carpella in carpophoro saepe spongioso, e fundo cupulae emergente inserta, interdum quinque vel pauca, vulgo numerosa (interdum ad 1000), a latere compressa, dorso areuata, in plurimis speciebus in drupeolas succosas inter se cohaerentes abeuntia; stylus in margine interno terminalis, stigmate subclavato vel bifido vel parum conspicuo coronatus. Ovula duo, quorum unum abortivum. Rubi regiones montanas et silvaticas totius fere globi habitabilis incolunt; intra tropicos pauci, in plagis temperatis vero multi in planities et usque ad littora maris descendunt. Terras aridas non intrant. Subgenera. A. Caules floriferi annui, e rhizomate vel e radice repente orti. ZUM et LU Y.Le scr E CMT. Chamaemorus. ENEE c purodij 4 I EI DAC ANES MR LS SUM Cylactis. Confer seriem ,,Pacifici* e subgenere Malachobato. E Menem B. Peduneuli vel rami floriferi e caulibus vetustis. I. Frutieulosi; caules solo adpressi. a) Inermes. pedumeült'ezcanle^repente 22 9999 C020: NEC MM M Dalibarda. b) Aculeolati. Süpufac hberdg c. vec RET NL MM M CC Chamaebatus. Süpulnepetiolo*adnatae| "ee c M CM E Comaropsis. II. Fruticosi; caules scandentes vel arcuato-prostrati. a) Stipulae latae, liberae vel subliberae. 1. Stipulae persistentes. Eglandulosi vel glanduliferi; setae flexiles nullae . . . . . orn r Orobatus. Setae Mlexiles cpeDhade |. We too mo x79 RR Stm. e e ec SS Iris LIE d BDOT RA STET 2. Stipulae fugaces. Scandentes vel repentes; ecupula semper fere campanulata . . . . «sss e Malachobatus. Y b) Stipulae lineares vel filiformes, petiolo adnatae. 1. Inermes, erecti. nolispalmato-lobalgce t. vu m E DL E C c a Anoplobatus. 2. Aculeati. x) Fructus e drupeolis compositi, cavi, a carpophoro sieco vel deliquescente secedentes. Eruticessvulgoverecti vel'ascendentes! - - —- descuento certae Idaeobatus. 8) Drupeolae segregatim vel eum carpophoro conjunctae secedentes; Íructus igitur non cavi. Inflorescentia e ramulis virgatis composita; frutices scandentes, sempervirentes. . . . Lampobatus. Inflorescentia vario modo pannieulata vel subracemosa . . . . . . «s s s s. Eubatus. Subgenera multo magis naturalia sunt, quam ex hoe conspectu suspicari potest. Includunt formas uno alterove signo aberrantes vel sectiones diversas inter se conjungentes. Clavis artificialis talibus speciebus vagantibus, saepe imperfecte cognitis turbatur. Necessitudine naturali Chamaebatus, Orobatus et. Dalibardastrum cum | Malachobato, Cylactis et. Anoplobatus cum. Idaeobato conjunguntur, Lampobatus Eubato arcte affinis est. Paucis speciebus Dalibardae et Comaropsis exceptis, tria igitur subgenera col- lectiva omnem formarum abundantiam et varietatem amplectuntur. Subgen. IL. Chamaemorus. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 145 (1874). Planta inermis, dioica. Caules annui, erecti; folia subreniformia, lobata; stipulae latae, foliaceae; flores terminales unisexuales. Drupeolae complures, cohaerentes. Species unica, ab omnibus aliis segregata. 1. R. Chamaemorus L. Spec. pl. ed. 1. 494 (ed. 3, I, p. 708). 1753. DC. Prodr. IT, p. 565. Herbaceus, dioieus; rhizoma ramos subterraneos repentes, decorticantes, ad internodia radicantes et propaguliferos emittens; caules e rhizomate orti, annui, simplices, erecti, pubescentes, parce glanduliferi, inferne squamosi, superne folia 1—4, saepissime 2, ferentes, robustiores flore unico terminati. Folia longe petiolata, reniformia, 5——7-lobata, crenato-serrata, plicata, pubescentia. Stipulae. folii infimi liberae. eaulinae, oblongae, obtusae, illae foliorum superiorum brevissimae vel abortivae. Flores solitarii, pedun- culati, conspicui, abortu incompleto staminum vel pistillorum. unisexuales. Cupula brevis, vix concava; sepala oblonga, obtusa vel mucronata, fructum laxe amplectentia. Petala magna, obovata, saepe emarginata, alba. Stamina in floribus femineis antheras non gerentia. Carpella fere 20; styli filiformes longi, in floribus masculis breves. Fructus e drupeolis compluribus majuseulis aurantiacis, demum subfuscis compositi, sapidi. Putamen magnum, laeve. Flores haud raro tetrameri. Fructus saepe sub nive per hiemem conservantur. Auf sumpfigem, moorigem Boden. Circumpolarpflanze. Im nórdlichen, besonders im subarktischen Europa, Asien und Amerika ver- breitet; in Europa südwáürts in den Ebenen bis zum 54? zerstreut, im Rüesengebirge bis fast zum 509; im nordóstlichen Amerika (Neu-England) bis zu 459. Auch im nórdlichen Japan. Subgen. II. Dalibarda. Michx., Stephan., Sering. et alior. ex pte. Focke in Abh. Nat. Ver. 3remen, IV, p. 145, incl. Coptidopsis Focke l. c. Calyx fere rotatus, eupula brevis plana; stamina in anthesi divaricata: carpella pauca (saepissime 5) vel complura (ad 20), discreta, matura aut sicca, aut suecosa.- — Herbae perennes, reptantes, humiles (calyce H. Fockeani excepto) inermes, non seloso-glandulosae ; stipulae liberae, persistentes, in plurimis speciebus latae. Species paucae, inter se parum affines, sed omnes humiles, herbaceae, reptantes, inermes. Eliminandae sunt. ex hoc subgenere species diversae, quae ab autoribus nonnullis eum eo conjunctae sunt, e. g. F. geoides, calycinus, pirifolius etc. — Dalibardas generice ab aliis Rubis separare vix suadendum est, quia limites inter sectiones et subgenera vacillant. Conspectus specierum. I. Dentes in margine foliorum vel foliolorum superficiales. 1. Folia simplieia. Folia integra; stipulae angustae; canpella c miatura/sieca- 99-997 "v RNDualibarda: Folia triloba; stipulae latae; caupellaematurassucculentame 25 9 2-9 7 2 7 OR ZCRIASIDGOUELS 2. Folia composita. Flores in ramulis brevibus, folia 1—3 gerentibus terminales. Folia ternata; foliola lateralia subrotunda; canpellasad 20e MIT METICIBCUTLUSS Folia plurima pedato-quinata; foliola lateralia oblonga; carpella fere 5 . . . . . . AR. pedatus. II. Folia et foliola inaequaliter profunde incisa. EEcUbsvafo-oblonsza Wlavd-* - vos due e eoo lolE OPER Ganniunus R. Gunnianus et. R. Dalibarda veverà duo subgenera propria constituunt, sed praeferendum videtur, species singulas ab omnibus aliis longe segregatas in conspectu systematico conjungere. 2. R. Dalibarda L. Spec. pl. ed. 3, I, p. 708 (1764). Smith Plant. Ic. ined. I, t. 20. — Dalibarda repens L. Spec. pl. ed. 1, I, p. 491. — D. eiolaeoides Michx. Fl. Bor. Americ. I, po9 tab Herbaceus, reptans, inermis, eglandulosus, habitu Violae odoratae. Caules tenues, repentes, ad internodia radicantes, villosae. Folia longe petiolata, cordata, ambitu rotundato-ovata, obtusa, inaequaliter crenata, utrinque pubescentia; petioli pilis longis reclinatis villosi. Stipulae liberae, parvae, angustae, se- taceae vel oblongae, fissae. Flores et perfecti steriles et cleistogami fructiferi, pedunculati ex axillis radicatis foliorum anni praeteriti orti. Pedunculi florum chasmogamorum elongati, interdum bracteam cum flore cleistogamo gerentes, laxe villosi. Cupula parva; sepala oblonga apice triloba vel lanceolata. Petala oblonga, obtusa, sepalis paullo longiora, alba. Stamina numerosa, in flore undique patentia et erecto- r- I Eoo Fig. 1. R. Dalibarda L. patentia; filamentis filiformibus, longis, antheris globosis. Carpella pauca, saepissime 5, tomentosa; styli filamentis multo breviora. Flores cleistogami, ex axillis vetustis vel e pedunculis florum chasmoga- morum, brevius quam illi pedunculati, apetali, fertiles. Stipulis parvis angustis, floribus fertilibus — sieut in Violá — cleistogamis et achaeniis siccis ab omnibus Rubis affinibus diversus est. Linnaeus dubitavit, anne R. Dalibarda cum R. Chamaemoro, quoad genus, conjungendus et ab aliis Hubis distinguendus sit. Autores alii Waldsteinias in Dalibardae genus posuerunt. Linnaeus jam flores diversos in eádem plantá occurrere suspicatus est. A an re E E z * : E , : Auf humusreichem Waldboden in Kanada und den nordóstlichen Unionstaaten bis Minnesota, . Michigan und Ohio. 3. R. lasiococcus Asa Gray Proc. Amer. Acad. XVII, p. 163 (1882). Caules tenues, reptantes, elongati, teretes, pubescentes, radicantes. Folia latiora quam longa, e basi cordatà triloba, margine serrato-dentata, supra strigulosa, subtus in nervis pilosa; lobus terminalis ED Fig. 2. R. lasiococcus A. Gray. fundum versus angustatus, angulato-suborbicularis, obtusus vel aeutiuseulus. Stipulae ellipticae, sub- scariosae, obtusae. — Rami floriferi ascendentes, folia 1—3 et flores 1—2, interdum quoque, folii supremi loco, stipulas duas bracteales gerentes; folia et stipulae sicut in caule. Flores illis Fragariae vel Potentillae albae similes. Sepala ovata, basin versus angustata, saepe acuminata, externe virentia, interne albido- pubescentia; petala sepalis paullo longiora, elliptica, alba; stamina in margine disci inserta, numerosa, i. use petalis breviora. Carpella 5, immatura dense albo-tomentosa, matura apice et dorso pubescentia; styli filiformes, glabri, in fruetu maturo decidui. Fructus e drupeolis paucis, discretis, pallide virentibus vel lutescentibus compositi; putamen laeve. An liehteren Stellen auf humusreichem Waldboden, wie A. pedatus und zuweilen mit demselben gesellig. In den Gebirgen des kühleren westlichen Nordamerika, insbesondere in Brit. Columbia, im Cascaden-Gebirge in Washington; Oregon. 4. R. pedatus Smith Pl. Icon. ined. III, t. 63 (1791). Hooker Fl. Bor. Amerie. I, p. 181; Torr. et Gray Fl. N. America I, p. 452. — Dalibarda pedata Steph. Mem. soc. Mosc. p. 92. — Comaropsis pedata IDC-Prodr2dll, dps 555: Herbaceus, inermis, glabriusculus. Caules tenues, reptantes, radicantes, glabri, ad 40 cm longi. Folia longe (4—6 em) petiolata, pedato-quinata vel ternata, foliolis lateralibus saepe bilobis; petioli sparsim pilosi vel laxe villosi; foliola breviter petiolulata, obovata vel rhombea, tenuia, diam. fere 2,5: 2,0 em, inaequa- liter inciso-serrata, glabriuscula vel subtus parce pilosa. Stipulae liberae, ovatae vel late ellipticae, obtusae, parce pilosae, mox sceariosae, persistentes. Rami florigeri brevissimi, erecti, slipulas scariosas et folia 1—3 gerentes, pedunculo longo, filiformi, inferne bibracteato terminati. Flores solitarii, diam. fere 2 em; cupula brevissima; sepala foliacea, lanceolata, glabra vel parce ciliato-pilosa, in flore fructuque reflexa, saepissime externa vel omnia inciso-dentata. Petala obovato-oblonga, sepalis aequilonga, alba. Stamina numerosa, filamenta longa, filiformia, antherae globosae. Carpella pauca (1—6), oblonga, glabra; drupeolae maturae majusculae, rubrae, sapidissimae. Im tiefen, humosen Boden der Nadelwaldungen im nordwestlichen Amerika, oft an modernden Baumstümpfen. lm Felsengebirge und Cascadengebirge; háufig in den Uferlandschaften des Columbia- Flusses. Vom nórdlichen Californien durch Idaho und Oregon bis Sitka. Ferner in Japan, nach Léveillé. 5. R. Fockeanus S. Kurz in Journ. Asiat. Soc. Beng. IIl, p. 206 (1875). Hook. Fl. Brit. Ind. II, p. 334. — R. radicans Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen V, p. 407 (1877). — Excel. R. radicans Cav. Longe reptans, inermis, eglandulosus; caules tenues, prostrati, ad internodia radicantes, puberul. Folia petiolata (petiolis ad 3 em longis), ternata; foliola parva, breviter (0,5 em) petiolulata, obtusa, dentata, supra striguloso-pilosa, opaca, subtus in nervis hirta, terminale vix longius petiolulatum, late obovatum, utrinque fere 6-costulatum, fere 2,5 cm longum, lateralia ambitu oblique subrotunda. Petiolus dense hirtus. Stipulae liberae (caulinae), ellipticae, obtusiusculae, mox seariosae, interdum mucronatae vel dente uno alterove instructae. Ramuli floriferi breves, simplices, erecti, uniflori, vulgo 1—2 folia gerentes. Calyx externe parce setulosus vel inermis; sepala lanceolata, integerrima, in fructu patentia. Fructus globosi, e drupeolis ca. 20 hemisphaericis rubris compositi. Carpella ad marginem ventralem pilosula. Putamen rugulosum, saltem in statu sieco (sec. Hook. glabrum). In Gebirgswáldern Centralchinas (Prov. Hupeh, A. Henry 6893) und des óstlichen Himalaya, hier in 3000—4000 m Hóhe. E 6. R. Gunnianus Hook. Icon. Pl. HIT, tab. 291 (1840). Fl. Tasm. I, 112; Benth. et Muell. FI. Austr. II, 430. Humilis, inermis. Caules tenues, sublignosi, repentes, ramosi, vulgo maximàá ex parte subterranel; ramuli brevissimi, simplices, erecti, foliiferi. Folia partim simplicia, lobata, plurima vero ternata; petioli glandulis subsessilibus pilisque sparsis instructi, anguste alati (an stipulis omnino adnatis?); foliola sub- coriacea, glabra, inciso-duplicato-serrata vel crenata, saepe inciso-lobata, terminale vulgo petiolulatum, rhombeum vel obovatum, lateralia multo minora. Flores in ramulis brevibus bracteatis inconspicue glandulosis terminales, solitarii, diam. 1,0—1,5 em; bracteae sat magnae, ovatae, squamosae. Sepala puberula, in flore et fructu patentia; petaia obovato- oblonga vel spatulata, sepalis longiora, flava; stamina fere 20, filamenta brevia, inferne dilatata ; carpella 5, magna, glabra; styli germinibus multo breviores, stigmate dilatato coronati. Fructus illis 7. saxatilis similes, majusculi, succosi, coccinei, sapore baecas Vaccinmii orycocci aemulantes. Putamen rugosum. Omnium Ruborum minimus. Affinitas dubia. Zi. arctico, nieali et geoidi comparari potest, sed vix aretá necessitudine cum aliá specie conjunctus videtur. Verosimile subgenus proprium constituit. 'Tasmanien. Auf humusreichem Waldboden, besonders im modernden Holze alter Baumstümpfe Subgen. IIl. Chamaebatus. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 145, 156 (1874). Cupula pelviformis; calyces fructus usque ad maturitatem involucrantes, dense echinato-aculeolati carpella pauca vel complura, in drupeolas abeuntia. Caules subherbacei, humiles, reptantes; folia cordato- subrotunda, interdum nonnulla lobata vel fissa, subtus setoso-aculeolata; stipulae liberae vel subliberae, persistentes, ambitu ovatae; flores solitarii, rarius duo vel tres, terminales. Rubi habitu 7. Dalibardae similes, sed aculeati et stipulis, drupeolis, floribus. omnibus chasmo- gamis, calycibus echinatis ete. diversi. A Malachobati speciebus subherbaceis staturà tenerá et stipulis persistentibus discrepant. Conspectus specierum. I. Stipulae integrae (non fissae). 1. Stipulae integerrimae vel dente uno alterove praeditae. Folia singula interdum irregulariter lobata; stamina et carpella numerosa . . . . . A. pumilus. Folia multa lobata, raro singula ternata; stamina fere 15; carpella pauca. . . . RH. nivalis. 2. Stipulae serratae vel incisae. Ecpulavextennaedmetso-serrata, foliadeas. c: 217209 4 MESURE Col uo cv s x URS ealycinas; BorusebuecoldtadmupteBra v enoree eMe rel LUI MU INEEPT ATIS LL TH svo HRI peetunaris: II. Stipulae bipinnatifidae, lacinulis lineari-lanceolatis. Eeuala d peetinato-iBelsa. foliacea . e 20. m 2 o eR WR rum ses EH pectunellus. 7. R. nivalis Dougl. in Hooker Fl. Bor.-Amer. I, p. 181 (1840). Caules longi, simplices, repentes, teretes, puberuli, aculeis sparsis faleatis vel uncinatis instructi. Folia simplicia, raro singula ternata; petioli laminá paullo breviores, pilosi, aculeis augustis hamato-recurvis armati; stipulae petioli basi insertae, ovatae vel ovato-lanceolatae, acutae, saepe margine uno alterove dente praeditae. Folia late cordato-ovata vel ambitu cordato-subrotunda, saepissime obsolete vel manifeste iriloba, interdum in uno latere usque ad costam fissa, raro utrinque profunde incisa, ita ut folium ternatum evadat; lobus terminalis obtusus vel acutiusculus, cum lateralibus inaequaliter inciso-mucronato-crenatus vel apicem versus crenato-serratus; paginae inferioris nervi secundarii cum costá prominuli, parce pilosi, hamato-aculeati; ceterum foliorum lamina glabra. Ramuli floriferi axillares, petiolo breviores, bracteis vel stipulis oppositis compluribus (infimi interdum quoque folio singulo parvo) instructi, pubescentes, aculeati, flore unico terminati, saepe quoque lateralem ferentes. Flores majusculi; sepala inaequalia, Tere ovato-lanceolata, acuminata, externa latiora, saepe foliacea, paucidentata, omnia interne villosula, sub anthesi laxe reflexa. Cupula pelviformis, breviter turbinata, setoso-echinata. Petala sepalis longiora, Bibliotheca botanica, Heit 72. y AT ue angusta, lineari-lanceolata, utrinque attenuata. Stamina haud numerosa (fere 10—152), erecto-patentia; carpella pauca (52), dense tomentosa; styli staminibus fere aequilongi, filiformes. Drupeolae majusculae, putamine sicco, foveolato. In den Gebirgen des westlichen Nordamerika. Fig. 3. AR. nivalis Dougl. 8. R. pumilus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 155 (1874). — R. nicali; O. Kuntze ex pte. j Caules tenues, repentes, hine inde ad internodia radicantes, villoso-hirti, aculeolati, vetusti sub- gnosi, decorticantes; rami floriferi e caulibus orti, breves, erecti, villosi, aculeati, folia 1—23 gerentes; aculei -E Rd me in caulibus petiolisque 4enues, faleati. Folia cordato-subrotunda vel reniformia, obtusissima, ca. 3 cm longa, 4 cm lata, interdum obsolete lobata, crenato-dentata, supra pilosa, demum glabrescentia, subtus praecipue in nervis villosa. Stipulae liberae, ovatae v. ovato-lanceolatae, acutae v. acuminatae, inte- gerrimae vel interdum uno alterove dente munitae. Flores terminales, solitarii vel duo, majusculi (diam. ca. 2,5 em), pedunculis fere 2—23 cm longis, villosis aculeatis; calyx dense setoso-aculeatus, sepalis lanceolatis, integris vel hine inde dentatis, hirsutis, utrinque viridibus. Petala late elliptica, sepalis longiora, alba; stamina numerosa; carpella numerosa. Indigenis audit: ,frutilla", i. e. fragaria. In Bergwáldern Mexicos. 9. R. calycinus Wallich in Don Prodr. Fl. Nepal. p. 235 (1825). — Dalibarda calycina. Seringe in- DG. Prodr. M, p. 568. Caules steriles herbacei, glabriusculi, aculeati vel subinermes, repentes, ad internodia radicantes. Aculei tenues, graciles, in caule et petiolis faleati, in nervis foliorum et in calyce recti, subulati. Folia longe (5—8 cm) petiolata, cordata, ambitu suborbicularia, paullo latiora quam longa, obtusa, diam. fere 4—5 em, obsolete repando-lobulata, interdum triloba, crenato-dentata, utrinque pilosa et viridia, subtus in nervis setoso-aculeata. Stipulae liberae, ovatae, serratae, 1,0—1,2 em longae, infimae interdum integerrimae, supremae incisae. Ramuli floriferi e caulibus orti, erecti, vulgo folia tria gerentes, cum petiolis laxe villosi, aculeati. Flores solitarii vel duo terminales, majusculi, diam. 3—4 em; calyx magnus; cupula dense setoso-- aculeata; sepala foliacea, ovata, in dorso setoso-aculeata, post anthesin fructum amplectentia, externa ebhcs M At me do 4:5 Fig. 5. R. ealyeinus Wall. AA "m lata, obtusa, inciso-serrata, interna acuta, integra vel incisa. Petala conspicua, obovata vel elliptica, unguieulata, alba, sepalis breviora. Stamina erecta, filamentis filiformibus. Carpella sat numerosa, putamen rugulosum. [] In Donii descriptione petala aurea dicuntur, sed reverá alba sunt, , - 9p x Var. suffruticosus: Caules frutescentes lignosi; putamen vix rugulosum. Folia coriacea videntur. In insula Java leg. Zollinger (exs. 2964). Im Himalaya, insbesondere in Nepal, Sikkim, Khasia, in Hóhen von 2000—23000 m.- Die Varietát auf Java. Ta Fig. 6. R. peetinellus Maxmw. "P 10. R, pectinaris n. sp. Exs. Wilson 4864. HR. calycino similis, differt vero: stipulis profundius pectinato-incisis, lacinulis lanceolatis; sepalis integris, lanceolatis, intus albido-tomentosis, in flore reflexis. Setae in caule tenuissimae, flexiles, minime aculeis similes, in calyce rigidae, subulatae, pungentes. — Planta parum nota a AH. calycino specie diversa videtur. Gentralchina: Szechuan. | | * 44. R. pectinellus Maximowiez in Bull. acad. St. Petersb. VIII, p. 374 (1871). | Herbaceus; caules tenues, repentes, ad internodia radicantes, villosi, aculeolis gracilibus tenuibus | leviter recurvis armati; rami floriferi e caulibus orti, erecti, inferne squamulis scariosis integris vel trifidis | instructi, eum petiolis villosi aculeolatique. Folia longe petiolata, cordato-suborbicularia, paullo longiora quam lata, integra vel obsolete lobulata, obtusa, diam. fere 4—5 em, argute crenato-dentata, utrinque pilosa, subtus in nervis setoso-aculeata. Stipulae liberae, profunde bipinnatifidae, lacinulis lineari- lanceolatis. | Flores terminales solitarii, (raro 2—23), diam. fere 2 em; pedunculi cum cupulá dense setoso- culeata; | sepala inaequalia, foliacea, pectinato-incisa; petala anguste ovata, subito unguiculata, sepalis breviora, alba; stamina erecta, glabra; carpella sat numerosa, sed, ut videtur, saepe multa abortiva. Fructus rubri. | — Fl. in Japonia exeunte junio. — Icon p. 22. R. calicino similis, differt vero stipulis profunde pinnatifidis, floribus minoribus, foliis minus latis ete. | In humusreichen Gebirgswüldern Japans und der Philippinen; hier nur in hóheren Lagen. Subgen. IV. Comaropsis. (Genus: Rich. in Nestl. Potent. p. 16). Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 145. Caules prostrati, radicantes, cum petiolis aculeolati. Folia oblongo-rotundata, simplicia vel foliolis lateralibus ternata. Stipulae angustae, petiolo adnatae. Flores solitarii; drupeolae complures. Foliis A. Dalibardam, stipulis et. fructibus subgenus /daeobati revocat. Species duae arcte affines, Americam australem extratropicam incolentes. Conspectus specierum. Sepalajserraíu. dee 00 eo ox foro LX CUM TLUSUERISUS GT CURED E CIERRE SUTIGUEROESS Sepala infcgerrumas voL s0 decwe 9 9 po ve BN Vete SNE OI un INNAM UL ETC 12. R. radicans Cavan. Icon. et descr. V, p. 7, tab. 413 (1799). Reiche Fl. Chil. III 398. — Comaropsis radicans Ser. in DC. Prodr. II, p. 555; FR. geoides aut. mult. — Excl. R. radicans Focke prius (1877). Suffruticulosus. Caules prostrati, reptantes, radicantes, demum sublignosi, decorticantes, hornotini herbacei, foliiferi, parce aculeolati; rami ex axillis foliorum anni praecedentis, erecti, breves, apice foliosi, partim steriles, partim flore terminati. Folia ternata; stipulae inferne petiolis adnatae; petioli tomentoso- villosuli; foliola rugulosa, subtus in nervis prominulis villoso-hirta, margine duplicato-inciso-crenata; terminale majus, 1—2 cm longum, e basi subtruneatá rotundato-oblongum, obtusum. Flores pedunculati mediocres. Sepala lanceolata, irregulariter serrata, demum reflexa; petala sepalis fere aequilonga, rosea. Fructus e carpellis numerosis glabris compositi, ovoidei, fere 1 cm longi, flavo-virentes, dulces, aromatici. Indig. ,,Miüe Mife*. In humosem Waldboden im südl. Chile (Valdivia, Chilo&). 15. R. geoides Sm. Icon. ined. I, p. 19; t. 19 (1789). Reiche Fl. III 399. — Dalibarda geoides Pers. ench. IT, p. 53; DC. Prodr. II, p. 568. 2: Praecedenti simillimus, sed saepe paullo robustior, glabrior et interdum crebrius aculeolatus.. Petioli pubescentes. Folia multa simplicia, fere 3 cm longa, subcoriacea, cordata, rotundato-oblonga, glabriuscula vel subtus puberula; foliola terminalia in foliis ternatis similia, lateralia brevissime petiolulata, parvula, profunde incisa. Sepala ovato-lanceolata, margine integra, patentia. Fructus subglobosi, diam. 15—18 mm, e carpellis vix cohaerentibus, 5 mm longis compositi, roseo-coccinel, sapidi, aciduli. Pilorum copia variabilis. Indig.: ,,Frutilla^, i. e. fragaria. Speciel praecedenti simillimus et per centennium fere cum illà commutatus, nuper a Reiche distinctus est. Zu beiden Seiten der Magelhaens-StraDe; Falkland-Ins. Subgen. V. Cylactis. (Genus Rafin. in Sillim. Journ. 1819, I, p. 377) Focke Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 142, 146. (1874). Herbacei, rarius suffruticosi; caules annui, e rhizomate vel e radicibus repentibus, inermes vel aculeolati. Stipulae latae vel lineares, liberae vel imo petiolo adnatae. Cupula pelviformis vel turbinata; ;putamen laeve vel rugosulum. In speciebus typicis, 7t. americano, saxatili, arctico et affinibus scilicet, stamina erecta et filamenta complanata sunt. Hujus subgeneris species sub coelo hiberno frigido ex /daeobati formis progenitae esse videntur. HR. arcticus R. spectabilem revocat, R. saxatilis R. modicum. R. Pyi et R. minusculum, species e descriptione solum mihi notas, ad calcem subgeneris pono. Vera ;harum plantarum necessitudo dubia videtur. Rubum imperfecte notum, ad interim tibetani nomine distinctum, &. ranthocarpo adsociavi. | ; s | Dispositio specierum. | A. Folia simplicia, lobata. ili -roso-acnleolatussMeaulesvaseendentes - 9 2 29 cmseehumulfolnus: A . H MESTEOUSAECdULESRCReCUPA 9 e e S c E WS SEU Ss uu s 2 9 SAU SLCLLOLUS: B. Folia composita. I. Folia ternata vel quinata. . B . * * . | a) Foliolum terminale lateralibus parum longius. Inermes vel setoso-aciculati. | 1. Foliola longiora quam lata, acuta. Caules Srenlesemonm flaeellares;Smermis «2.9 2 poeni eim cue Ies ES odia GECLUBUS: Blaules steriles flagellares, fertiles erectà . . . . . s... Rubi saxaliles. | 2. Foliola suborbicularia, obtusa. EXCUSA EIAS bos scele orco MCN c ADR LOZ CGU b) Folia interdum pinnato-quinata; foliolum terminale angustum, lateralibus mulo longius. Planta aculeata «.. . «4 ooo m o rr o E. zanthocarpus. |. HI. Folia pinnato-septenata. BE NCencoloraMe e m PN o use e mou cornmir khen ESI URGE E KLARILUTRUSCU LUS- — s dísesne- o acd T T TEPORE D PLEX y Series naturales. !Arctici: Inermes; radices repentes propaguliferae; flagella nulla. 'Saxatiles: Inermes vel setoso-aculeolati; radices non propaguliferae: caules steriles flagellares, fertiles erecti; folia ternata vel pedato-quinata. Humulifolii: ^Aciculati; folia simplicia, lobata. Xanthocarpi: Aculeati; radices repentes propaguliferae: flagella nulla; folia ternata vel pinnato-quinata, Series: Arctici. 14. R. arcticus L. Spec. pl. 708 (1753). L. Fl. lapp. t. 5. Herbaceus; radices sublignosi longe repentes, propaguliferi. Caules debiles, simplices vel ramosi, erecti vel adscendentes, teretiuseuli, inferne squamigeri, foliosi, cum petiolis et pedunculis parce pilosi, fertiles uniflori vel praeter florem terminalem unum alterumve axillarem, rarius ramos foliosos floriferos gerentes. Stipulae caulinae ovatae vel oblongae, obtusae. Folia sat longe petiolata, ternata; foliola tenuia, interdum inciso-triloba vel lateralia biloba, grosse et saepe duplicato-serrata, serraturis vulgo subcrenatis obtusiuseulis mueronulatis, supra glabriuscula, subtus parce pilosa vel puberula, terminale breviter petiolulatum, nune ex ovato, nune ex obovato rhombeum, saepe subeuneatum, lateralia brevissime petio- lulata, valde obliqua. Flores mediocriter pedunculati, spectabiles, saepe hexameri vel polymeri, bisexuales vel abortu incomplete unisexuales, utroque sexu in plantas diversas segregato. Cupula turbinata, sepala 5—10, in flore et in fructu maturo reflexa, nune ovato-iriangularia, nune angusta, lanceolata, petalis fere aequilonga; petala saepissime obovata, interdum antice emarginata, rarius oblonga vel spatulata, pulchre purpurea. Stamina erecta; filamenta dilatata, linearia, apice subulata, incurva et cum antheris pistillos tegentia; carpella ca. 20, glabra, vel dorso parce pilosa, in floribus masculis pauciora, in orbem disposita et stylis omnibus approximatis, fasciculatis insignes. Fructus e drupeolis inter se et cum gynophoro cohaerentibus! compositi, si bene evoluti, illis F. idaei silvestris parum minores, maturi atropurpurel, sapidi, suaveolentes. Fl. majo. Planta admodum variabilis, sed varietates pubescentiá, serraturá foliorum vel sepalorum et peta- lorum figurá diversae saepe promiscue crescere solent. Memorabiles videntur: Lusus albiflorus (in Sibirià baikalensi pr.. Moly sec. Turczaninow ). Var. subquinquelobus Ser. in DC. Prodr. II, p. 565. Foliola lateralia biloba. — Ural. Var. kamtschaticus. Robustus, magis pilosus seu subvillosus, petalis latis. — Petropawlowsk (Chamisso in Linn. II, p. 8). Var. (Subspecies?) fragarioides. . H. fragarioides Bertol. in Mem. Bonon. XII, p. 236 (1861). Flores nutantes; petala lanceolata, acuminata, sepalis breviora; folia interdum subquinata. Sikkim, ca. 3000—3500 m (Bertoloni) Verosimile non diversae sunt formae e montibus Altaicis, cf. var.: subquinquelobum. Plantae montium Asiae centralis admodum variabiles evadunt; nonnulla specimina a borealibus| non distinguenda sunt, alia diserepant. Subspecies vel species affines diversae occurrere videntur. Cireumpolarpflanze. Im subarktisehen Europa, Asien und Amerika verbreitet; in Europa süd-| würts vom finniscehen Meerbusen selten und sehr zerstreut, in Nordamerika in Canada und Brit. Columbien; in den centralasiatischen Gebirgen bis zum Himalaya ( H. fragarioides). Forma hybrida: R. arcticus x saxatilis. Conf. H. saxatilem. Subspe».: R. acaulis Michx. Fl. bor. Am. I, p. 298 (1803). R. pistillatus Sm. Exot. bot. II, p. 53, t. 86 (1805). RH. articus B. Torr. et Gray Fl. N. Amer. I, p. 451. E. arcticus &. grandiflorus Ledeb. Fl: Ross. IT, p. 70. Pusillus; caules uniflori, folia 1—23 gerentes; flores majores quam in A. arctico ei, ut videtur, uni- sexuales (an semper?); petala magna, oblonga. Videtur subspecies vel, si mavis, species affinis distincta, quae in Americá solum occurrit. Si status nanus rigore climatico productus esset, in Asià et Europá vix omnino deesse posset. Auf Sumpfboden im subarktischen Canada. 15. R. stellatus Sm. Pl. Icon. ined. III, p. 64. (1791). Folia petiolata, lata, cordata, triloba vel tripartita, grosse inaequaliter serrata, subtus pubescentia. Caules simplices, uniflori, subvillosi. Stipulae magnae. Flos terminalis breviter pedunculatus, major quam in A. arctico et acauli, saepissime octomerus vel septemmerus; sepala magna, angusta, lanceolata vel linearia; petala magna, oblonga, purpurea. Pro formá gamophyllà (monophyllà) A. arctici haberi posset, sed praeter folia aliis quoque notis a hujus speciei varietatibus diversus videtur. In der Gegend der Beringsstrabe im nordwestlichen Alaska (Foggy Harbour, leg. Menzies) und auf der Insel Unalaska (Chamisso) gesammelt. Serles: Saxatiles. Conspectus specierum. A. Foliola longiora quam lata, acuta. (Saxatiles veri.) Caules fertiles erecti, a flagellis prostratis sterilibus discreti. I. Flores solitarii, distantes vel lateralis supremus terminali approximatus. a) Inermes. Folia plurima ternata R. americanus. Folia plurima pedato-quinata . H. japonicus. ID hweesSEUOSUSeCDIDSUSNGQUIeS SELOSIQ TCR OREL EROEIEDSESS II. Flores in apice caulis, saepe quoque in axillis, fasciculati v. subumbellati. a) Stipulae in caule fertile ovatae vel ovato oblongae. Flores terminales complures. H. sazxatilis. Flores terminales pauci R. transmontanus. ieSomlaeshnearilaueeolatae . sU 9m o s S473 23b 09 M MEUS SEHLDIGAE B. Foliola suborbicularia, obtusa. Nx o xillares singuli, velbpaugt. «cese steel eoo mum Ros ete s S e die Clarkevs 16. R. americanus (Pers.) Britton Mem. Torr. Club V, p. 185 (1894). A. sazatilis var. americanus Pers. Syn. II, p. 52. FH. mucronatus Ser. in DC. Prodr. II, p. 565. Fl. aegopodioides Ser. loco eodem. H. tri- florus Richards. in Frankl. 1. voy., ed. 2 Append., p. 19. Cylactis montana Rafin. in Sillim. Journ. 1819, Ep 377; Ser- 1n DC. Prodr. lI, p. 568. Habitu Hubo saratili similis, sed inermis. Caules steriles flagellares, non omnino annui, sed infima pars biennis, altero anno ramos floriferos emittens, a caulibus fertilibus e rhizomate ortis non diversos. Folia illis H. saxatilis similia, sed saepius subquinata, foliola vulgo paullo angustiora, acutiora, vix unquam marginibus sese tegentia. Flores in unoquoque caule vel ramo 1—4, raro complures, dissiti vel supremi duo approximati, longe pedunculati; Bibliotheca botanica, Heit 72, : t RN : : 2 777717777 ?Puetus lr ls IS V 212—3) peduneuli saepe glanduloso-setosl, majores quam 1n R. saxatili. Fructus e drupeolis paucis vel 12—20 compositi, atropurpurei. Carpella pro more generis magna; putamen siecum* rugosulum. 4:5 Fig. 4. R. amerieanus Britton. In Waldungen des kühleren Nordamerika von Neufundland bis Manitoba, südwárts bis Newjersey | und Jowa verbreitet. | 17. R. japonicus (Maximow. var.) Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 192, 198 (1874). HR. caesius 'Thbg. Fl. Jap. 216 ex Maximow. A. triflorus Richards. 9 japonicus Maxmw. Bull. ac. St. Petersb. | VIII, p. 375 (1871). Excl. A. japonicus L. fil. Mant. 245 — Kerria Japonica DC. Ft. americano arcte affinis, sed folia plurima pedato-quinata; carpella sat numerosa (10—20), minora quam in H. americano; putamen laeve, exsiceatum quoque non rugosulum. — Caules vulgo paree glanduliferi | et interdum (? ut videtur) aculeolis singulis instructi. In Bergwáldern Japans. 18. R. defensus n. sp. Exs. Faurie 5902. '"'uriones annui, flagellares, graciles, teretes, cum caulibus fertilibus petiolisque setis tenuibus, rigidis, inaequalibus, partim glanduloso-capitatis obsiti. Stipulae anguste lineari-lanceolatae, liberae vel subliberae. Folia longe petiolata, ternata vel pedato-quinata:; foliola breviter — terminale saepe longius — petiolulata, obovato-rhombea, basin versus subeuneaia, praecipue in parte anteriore inaequaliter grosse serrata, supra strigoso-pilosa, subtus in nervis pubescentia et in costá parce setigera. Gemmae axillares magnae. Caulis fertilis e rhizomate ortus, simplex, erectus, foliiferus, pubescens, in specimine suppetente biflorus; flores sat magni mediocriter pedicellati, nutantes. Cupula pelviformis, setoso-echinata; sepala triangularia, externa partim caudato-appendiculata. b2 In der Mitte des Waldes Ganzu in Japan (ges. 12. Aug. 1890). 19. R. saxatilis L. Spec. pl. ed. 1, p 494 (1753). Spec. pl. ed. 3, p. 708; Ser. in DC. Prodr. II, p. 564. Herbaceus; caules annuli, e caudice subterraneo enati, steriles et fertiles diversi; steriles elongati prostrati, tenues, teretes, pilosi, interdum laxe villosi, sparsim vel erebre aculeolati, autumnali tempore ramulos multos filiformes, demum radieantes emittentes; fertiles erecti, ca. 10—25 em alti, simplices, pilosi, interdum subvillosi, aculeolati, in nonnullis varietatibus glanduliferi, fere 3—10 flores terminales el praeterea saepe nonnullos axillares ferentes. Stipulae liberae, e caule vel e petioli parte infimá vaginante ortae, raro in foliis supremis petiolo paullo altius adnatae, in caulibus floriferis ovatae vel ellipticae, in flagellis angustiores, lanceolatae vel lineari-oblongae. Folia petiolata, ternata, rarissime foliolis lateralibus usque ad costam bilobis, quinata. Foliola tenuia, antice grosse et saepe duplicato-serrata, interdum incisa vel crenato-serrata, utrinque fere 5-nervia, supra strigoso-pilosa, subtus in nervis parce pilosa vel densius puberula, terminale breviter petiolulatum, rhombeum, interdum ovato- vel oblongo-rhombeum, saepe lateralia marginibus tegens; lateralia subsessilia, obliqua, saepe biloba. Flores parvi, breviter vel longius peduneulati, saepe nonnulli in ramulis 1—23-floris axillares, reliqui (fere 3—10) ad apicem caulis congesti, faseiculati vel subumbellati. Pedunculi laxe villosi, paree vel crebre setoso-aculeolati, rarius inermes. Cupula turbinata vel in fructu pelviformis; sepala ovato-lanceolata, in flore recurva; petala parva, spatulata, alba, erecta; filamenta dilatata, erecta, apice subulata, incurva, stylos tegentia; carpella saepissime 5—6. Fructus e drupeolis magnis, segregatis, coccineis compositi. Putamen oblongum, in statu recente laeve, siccum foveolatum. Fl. in Europà medià majo, in montibus et 1n terris subareticis junio. In montibus Altaieis, in Armeniá et, in Indià boreali-occidentali formae robustae glanduliferae occur- runt, quae, si melius cognitae erunt, forte varietatum vel subspecierum titulo distingui possunt. Durch fast ganz Europa, mit Ausnahme des àuBersten Südens, verbreitet, Jedoch in den wármeren Gegenden mehr und mehr ausschlieBlich Gebirgspflanze. Fehlt in manchen Gegenden, liebt durch- leuchteten, nicht zu kalkarmen Boden. Auf der Balkan-Halbinsel bis zum thessalischen Olymp. Durch Nordasien ostwürts bis zum Baikalsee und Altai; in den Hochgebirgen Armeniens, Nordpersiens und Nordwest-Indiens (Kaschmuir). R. pseudo-saratilis Léveillé, insulam Quelpart incolens, e descriptione a /t. saxatili nimis di- versus videiur, ita ut melius ad /daeobatum removeri possit. R.arcticus x saxatilis; A. castoreus Laestad. in Nov. act. Upsal. XI, p. 246, 295; Fries Nov. fl. Suec. Mant. alt. 37. R. saxatili caulibus floriferis similis, sed eflagellaris et floribus multo majoribus differt; petala obovata rosea; aeuleoli rari vel nulli. Stamina erecto-patentia. Fructus saepe perfecti. Zerstreut an FluB- und Bachufern zwischen den Stammarten im nórdlichen Schweden und Finnland. Oecurrunt formae A. saratili similiores, flagelliferi, aculeolati, quae e 7t. x castoreo et Fi. saxatili progenitae esse videntur. R. caesius x saxatilis (/H. Areschougii Blytt) cf. Ft... caesum. 20. R. transmontanus Focke in sched. HH. hesperius Piper Erythea V 103 (1898). Excl. R. hesperius Rogers (1896). Herbaceus, ex affinitate R.. sazatilis, inermis vel subinermis, setis glanduliferis interdum in aeuleolos setiformes abeuntibus instructus. Indumentum brevius et minus villosulum quam in Z. sazatili. 2t ERU S R. americano. Folia illis . americani similia; foliola supra parce pilosa, subtus puberula. Setulae glan- | duligerae in surculis, petiolis, parte superiore caulis floriferi et. praecipue in pedunculis obviae. Flores terminales, pauci, approximati, minores quam in Z^. americano; cupula pelviformis; filamenta com- | planata, erecta; fructus rubri. N. W. Amerika. Ostl. Washington u. a. am Ufer des Columbia River bei Revelstoke. 21. R. simplex Focke in Hook. Icon. pl. X, tab. 1948 (1890). Caules steriles ignoti, fertiles e radice repente, lignosá erecti, 0,25—0,50 m alti, simplices, puberuli, sparsim aculeolati. Folia ternata; stipulae ad basin petioli insertae, lineari-lanceolatae; petioli longi, puberuli, eum costá foliolorum aculeolati. Foliola inaequaliter, sed non profunde mucronato-serrata, utrinque lere 8-nervia, supra striguloso-pilosa, subtus in nervis solum puberula, viridia; terminale ovatum vel ovato-lanceolatum, in foliis superioribus acuminatum, 5—10 em longum, lateralia similia, breviter petiolulata. Flos terminalis paucis ex axillà folii supremi ortis concomitatus; alii bini vel terni, rarius singuli distantes in axillis foliorum 2—3 sequentium, omnes breviter pedicellati, aperti diam. fere 2 cm; cupula hypocrateri- formis; sepala triangularia, subulato-acuminata, tomentoso-marginata, parce setoso-aculeolata; petala, ut videtur, sepalis vix longiora; stamina numerosa, erecta, filamentis dilatatis; carpella numerosa, parva, | post anthesin a sepalislaxeinvoluerata; styli inferne pilosi; fructus maturi rubri, edules; putamen rugosulum. Suspicor in hae descriptione duas subspecies confusas esse, sed specimina quae vidi distinctionem certam non admittunt. Diversae videntur: forma 1: deseriptoris — foliola ovata, costulis utrinque fere 8 notata. » 2: depiectus — ioliola ovato-lanceolata, penninervia, costulis utrinque fere 12. Flores | majores ? Central-China: in den Provinzen Hupeh und Szechuan (f. depictus). 22. R. Clarkei Hook. f. Fl. Brit, Ind. II, p. 337. (1878). Rami tenues, graciles, pubescentes, parce glanduliferi, aculeis acicularibus tenuibus armati. Folia lernata; petioli sicut caules pubescentes, aculeati; stipulae oblongae, obtusae vel acutae, interdum serratae, pubescentes, persistentes; foliola suborbicularia, obtusa, ad basin rotundata vel subcuneata, grosse duplicato- crenata, subtus pubescentia; terminale longe, lateralia breviter petiolulata. Bracteae oblongae, acutae, virides. Flores in axillis foliorum inferiorum singuli, superiorum pauci, omnes nutantes, diam. 1 em; cupula dense hirta, sepala lanceolata. Fructus e carpellis paucis glabris compositi. An caules annui? Species parum nota; affinitas igitur dubia. Sonamung in Kaschmir, in fast 3000 m Hóhe. Series: Humulifolii. 23. R. humulifolius C. A. Meyer Beitr. Pflanzk. Russ. R. V, p. 57 (1848). Radix (v. rhizoma?) ,,filiformis lignosa repens'* dicitur. Caulium basis saepe biennis v. perennis, lignosa; caules steriles non describuntur, in herbariis juveniles solum vidi. Caules fertiles e rhizomate vel e parte infimá lignosá caulium vetustorum orti, herbacei, simplices, erecti vel ascendentes, 10—20 (raro 20) em longi, hine inde aculeato-setosi, setis patentibus rectis, glabri vel puberuli, 1—2-flori. Petioli longi, supra suleati, basi vaginantes, setigeri, pubescentes vel glabri; stipulae petiolo sat alte insertae, filiformes, in foliis superioribus minutae vel abortivae. Foliorum lamina saepe latior quam longa, sinu nune alo aperto, nunc angusto profundo, cordata, trifida vel, lobis lateralibus fissis. quinqueloba, grosse et saepe inelso- TUE ASUSVITTG : Dy iU ETETYANETCTAD zz T vais; a & 1 saepe Ine1so-duplicato-serrata, supra strigoso-pilosa, glabrescens, subtus in nervis setosa et pubescens: — X lobus terminalis saepe ambitu fere ovatus, acutus. Folia fere 8em longa, 10cm lata. solus aut uno vel duobus lateralibus comitatus; omnes peduneulati, nutantes. Calyx subcampanulatus; sepala lanceolata, eaudato-acuminata, externe puberula, erecto-patentia. Petala longa, lanceolata, acuminata, alba, fugacia. Stamina sepalis multo breviora, conniventia; filamenta externa dilatata, reliqua filiformia. Carpella 5, distantia, glabra; styli elongati. Drupeolae maturae saepissime solitariae, magnae, succosae, rubrae, acidae; putamen 5—6 mm longum, 3 mm latum, siccum reticulato-rugosum, areolis saepe subsexangularibus. Flos terminalis aut In feuchtem, humosem Boden der Nadelwaldungen, besonders an Waldbáüchen im óstlichen Rufland (Wiatka, Wologda), im Ural, sowie zerstreut in Sibirien und im Amurlande, namentlich am unteren Amur und an der Küste. Series: Xanthocarpi. 24. R. xanthocarpus Bureau et Franchet in L. Moret Journ. Botan. V, p. 46. (1891). E. Regel Gartenfl. XXXXI (1892) p. 108. Caules annui herbacei, e rhizomate repente orti, ascendentes, 20—50, rarius ad 80 em longi, incon- -spicue puberuli, glabrescentes, aculeolis paucis instructi vel subinermes, autumno ramosi, non radicantes. Folia ternata, rarius pinnato-quinata; stipulae petiolares, lineari-lanceolatae; petioli pubescentes, cum costà medià aculeis sat validis compressis, leviter falcatis vel rectiusculis armati ; foliola glabriuscula, saturate viridia, in parte inferiore lobulato-incisa, inaequaliter serrata, terminale oblongo-lanceolatum acutum, 6—10 em longum, 2—3 em latum; lateralia petiolulata, multo minora. Flores singuli vel duo in caule et ramis terminales, vulgo hexameri, sat spectabiles, diam. fere 2,5 cm; calyx externe dense echinato-setosus; petala angusta, spatulato-oblonga, unguiculata, alba, in medià anthesi patentia; stamina in complures series disposita, in flore juvenili conniventia, sub anthesi erecta; filamenta dilatata, apice subulata; pollinis granula perfecta, aequalia, saepe nonnulla conglomerata. Carpella numerosa, glabra, sed stylorum fundo hispido. Fructus e drupeolis multis, aurantiaco-luteis compositi, edules, A. idaei more a carpophoro conico sieco secedentes. Colitur in hortis botanicis Europaeis et praeterea fructuum causa in Lithuaniá. In Central-China in Szechuan, an der Grenze von Yünnan (leg. H. d'Orleans et Bonvalot); im nw. China in der Provinz Kansu (Potanin). Hoc loco verosimile inserendus est: H. spinipes Hemsley in Journ. Linn. Soc. Bot. XXIX 306, quem e descriptione a 7t. zanthocarpo distinguere nequeo. — China: Szechuan. 25. R. tibetanus n. sp. Exs.: Soulié 762. Caules steriles repentes, teretes, pilosi, verosimile annui. Caules fertiles, quos vidi, e rhizomate ort ascendentes, tomentoso-puberuli; aculei longi, aciculati, recti, in caulis parte inferiore sparsi, in superiore, petiolis, nervis paginae inferioris foliorum et calycibus crebri. Folia plurima quinato-pinnata ; stipulae petiolares, lineari-lanceolatae vel superiores lanceolatae, hinc inde dentatae; foliola inaequaliter et interdum sublobato-serrata, parce pilosa, subtus pallidiora et aciculata, terminale multo majus, rhombeo- oblongum vel oblongo-lanceolatum, lateralia brevissime petiolulata. Flores in apice caulis pauci (fere 3—4) congesti, terminalis brevissime, laterales mediocriter pedicellati; calyx tomentellus, echinatus. Planta dubia A. xanthocarpo verosimile affinis est. In Osttibet bei Ta-tsien-lou. (Soulié.) 7 26. R. minusculus Léveillé et Vaniot, Bullet. soc. agrie. Sarthe LX, p. 65 (1905). Herbaceus. Differt a Ft. pedato: ,,caule non radicante, foliis fasciculatis, pinnatis: foliolis 7, lanceolatis, sessilibus, — 9 — ineiso-dentatis, illa sed minutissima Sorbi referentibus, sepalis hirsutis nec ut 1n R. pedato venosis". (Ex deser. autor.) Nippon: prope Nara, 16. mai 1899, no 3187 (Faure). m 27. R. Pyi Léveillé in Fedde Repert. VI, z- ABI (CIG0/9) e Hane plantam ,,e grege H. sazatilis" autor 6s subtus niveis et 7 foliolatis** distinxit. E descrip- Lione affinitas dubia videtur. ; Descriptio autoris: ,, Humilis? aculeatus, aculeis recurvis; caules glabri; folia 7-foliolata, ramis 8—12 em longis longiora, dindWac elongata, aculeata, parce villosa; foliola sessilia, impari breviter petiolato, ovata, pulehre et. argute dentata, supra glabra, laete viridia, subtus incano-tomentosa; flores corymbosi (corymbis 2—12-floris), parvi; calyx tomentoso-niveus intus et extus; sepala acuminata, petalis rotundatis longiora; stamina curta, sis breviora, glabra; styli glabri." Yünnan. Tàler von Tchong-Chan:; gesammelt von Ducloux. Subgen. Vl. Orobatus. Focke in Engler Nat. Pflanzenf. IIT, 3, p. 31 (1888). Quoad verbum ,,Orobatus'*, utraque forma ,,oreo'* et ,,oro** in vocabulis compositis elassicis occurrit. | Excl. genus Oreobatus Rydbg. Frutices sarmentosi, aculeati, reptantes vel scandentes, rarius, ut videtur, dumosi. Folia simplicia. vel ternata (in A. Mandonii nonnulla quinata). Stipulae latae, foliaceae, saepe dentatae, parti infimae petiolorum adnatae et in caulem decurrentes vel omnino liberae (caulinae), sero (saepissime post folia) deci- duae. Flores solitarii vel pauci, vel in inflorescentias laxas interruptas dispositi, mediocres vel ampli; cupula pelviformis, saepe setoso-aculeolata; sepala inaequalia, externa saepe apice fissa; petala semper lere rosea vel purpurea; fructus sat magni, sed vix sapidi, interdum exsueci, interne cavi et a gynophoro verosimile vulgo deliquescente secedentes, e carpellis cohaerentibus numerosis, saepissime albo-villosis compositi. An vero talis fructuum fabrica in omnibus speciebus eadem sit, dubium est. Species unica Philippinensis est, aliae omnes Austro-americanae, Andium iropicarum incolae, e regione montana (1200—5800 m) usque ad alpinam ascendentes. Una earum isthmum transgreditur et in montibus Costaricae indigena est, nulla, quoad hodie notum est, territorium Chilense intrat. Gonspectus specierum. A. Folia simplicia. I. Stipulae petiolis aequilongae vel longiores: (CwlewevolwilukeyyG)S elPGl-(NOIBIENESRl 6 eo o o 9 8 5 & e o - €55»-92595»s5ss55szs 4 llamas. II. Stipulae petiolis foliorum adultorum multo breviores. a) Flores solitarii vel pauci distantes. 1. Folia subtus glabriuscula. Folia coriacea ssperfelaliter' serfata- . 7-1 7 9 299829 9-14 MERCTTTREEHRCUUBOULUREEASS Folia membranacea, inaequaliter et subinciso-serrata . . . . . . . . . . . . . . RR. glabratus, simplicifoltus. Folia molliter pilosa, subtus tomentosa. Folia oblonga, saepe prope basin triloba . . . . ............. 7. . R. acanthophyllosi b) Flores subecorymboso-congesti. Folia e basi rotundatà oblonga, subtus nervis parum prominulis reticulata . . . . 4. acanthophyllos. Ep cucordato-ovatas subtus-cancellata. — 6 22 uoesmo see vos e v vw R: betonicifolius. B. Folia ternata (in A. Mandonii nonnulla quinata). I. Flores solitarii vel pauci. x) Fohola acuminata vel caudato-acuminata. Foliola mucronato-dentieulata, praeter costam glabra . . . . .......... R. Copelandi. B) Foliola acuta vel obtusiuscula. Bola ineiso-serrata; pedunculi mediocres. . . .. . 1... s.c... R. glabratus. Folia suberenato-serrata; peduneuli longissimi . . . ... . ........... R. roseus. II. Flores complures, subpanniculati. a) Petioli petiolulis terminalibus breviores. Ep axclcopybOSH c mE LS vus qUMAT wu» oy eR lox cO Sue x SN EH ndicolo: b) Petioli petiolulis longiores. 1. Flores pauci, distantes. Conf. Hi. Copelandi eX FR. roseum. 2. Flores corymbosi vel pannieulati. «) Foliola glaberrima. Foliola breviter petiolulata, coriacea; pedunculi breves . . . . . . . . s... R. compactus. B) Foliola villosa vel tomentosa. .. $ Foliola villosa. * Foliola non tomentosa. lgpitola subtus im nervis patenter hirsuta . . . 4:2. Uoc ss DUM UR. Eechleri. ** Foliola subtus tomentoso-villosa. Foliola utrinque molliter pilosa; inflorescentia brevis; fructus magni, elongati . . . 4. macrocarpus. Foliola supra vulgo adpresse pilosa; inflorescentia angusta, interrupta; fructus magni, GWORIBI s s c.c NN CQEEQ DRQRLNRIEE IEEE LEE SEM s qorleUrcyom: $$ Foliola subtus pubescentia vel tomentosa. Bioliola ovato-oblonga, basin versus rotundata . . . . 4 sos s KR. Mandoni. IHoliola lanceolata, basin versus subeuneata . . . . . . c. cssc... AR. Weberbaueri. 28. R. loxensis Benth. Plant. Hartweg. p. 128 no. 730 (1844). Caules reptantes, radicantes; rami floriferi breves, ascendentes, villosi, rufo-setosi glandulosique, sparsim aeuleati. Folia e basi subeordatà oblonga, interdum ad basin lobata vel foliolis lateralibus in- Structa, acuta v. obtusiuscula, crenato-dentata, supra bullato-rugosa, hirta, glabrescentia, subtus nervis venisque prominulis areolato-cancellata, interdum in nervis aculeata, molliter pilosa. Stipulae ovatae, acutae, petiolo fere aequilongae, integerrimae vel parce dentatae. Inflorescentia terminalis pauciflora; flores sat magni, breviter pedunculati; calyx vulgo externe puberulus, echinatus, petala sepalis ovatis paullo longiora. Ecuador, Columbien. Gebirge bei Loxa (Hartweg); Paramo de Pasca, Estado Cundinamarca 3700 bis 3800 m (A. Stübel 138). 29. R. coriaceus Poir. Encycl. méth. Bot. VI, p. 237 (1804). Caules tenues, longi, flagellares, prostrati, aeuleis minutis recurvis glandulisque stipitatis sparsis instructi, inferne stipulas, superne folia stipulata ferentes, demum radicantes. Folia petiolata, (petiolis 392 — 1—2 em longis), coriacea, oblongo-lanceolata, 3—5 em longa, utrinque fere 8—10-costulata, inaequaliter serrata, nervis subtus puberulis exceptis glabra. Stipulae oblique ovatae vel ovato-lanceolatae, nune parce serratae, nune integerrimae, dimidiae fere petioli longitudinis. Rami floriferi erecti, foliosi, parce aculeolati, glandulosi et puberuli. Folia ovato-oblonga, breviora | quam in caule primario; petioli stipulis vix longiores. Flores terminales, diam. fere 2 em. Pedunculi | sepalis breviores, dense setoso-aculeati; calyx externe inconspieue puberulus, hine inde setoso-aculeatus, sepalis lanceolatis, in flore erecto-patentibus. Petala sepalis lere aequilonga purpurea. — [/ 1:1 Fig. 8. R. coriaeeus Poir. € In Hóhen von 3000—3500 m durch die Anden von Columbien, Ecuador und Peru verbreitet; zuerst! von Dombey in Peru gesammelt. Spàáter z. B. am Vulcan de Chilos in Columbien (Weberbauer), in den óstlichen Anden von Eeuador (Mor. Wagner); bei Palea, Dep. Junin in Peru (Weberbauer). 30. R. acanthophyllos Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 161 (1874). Exs.: Weberbauer 3208, 4424, 4943. Frutex ad 0,5 m altus. Caules longi, flagellares, prostrati, parce aculeolati. Rami floriferi elon- gali, simplices vel ramosi, tomentoso-hirti, aculeolis inaequalibus rectis vel reclinatis exasperati aut aculeis longioribus subulatis armati. Petioli fere 3 em longi. Folia e basi rotundatà oblonga vel oblongo-| lanceolata, acuta vel obtusiuscula, diam. 6—9:3—4 em, saepe obsolete vel manifeste iriloba (interdum 2-foliolata), lobo terminal elongato, lateralibus brevibus, inaequaliter, sed non profunde serrata, supra obscura, pilosa, juvenilia tomentella, subtus cano-tomentosa, saepe in nervis aculeata, interdum quoque in paginá superiore. Petioli tomentosi, aeuleati, juniores bracteis saepe breviores, adulti duplo vel triplo longiores. Stipulae latae, dentatae. Flores pauci vel complures, diam. fere 2 em, versus apicem ramorum approximati; bracteae numerosae, ovatae; pedunculi breves vel longiores, villosi, glandulosi, densius vel parce aculeolati. Calyx exierne tomentosus vel tomentoso-puberulus, subinermis, sepalis ovatis, post anthesin erectis; petala elliptica, sepalis longiora, purpurea; stamina glabra; carpella fere 30—40, villosa; styli glabri. — Fl. julio. In den Anden in Hóhen von 3300—4000 m. In Columbien oder dem westlichen Venezuela (Funcke et Schlim); in Peru mehrfach (Weberbauer), so bei Monzon, Dep. Huanuco, prov. Huamalies, bei Chachapoyas Dep. Amazonas; auf steinigem Graslande oberhalb Tambo Yanamanche in 4000 m Hóhe. 31. R. betonicifolius Focke in Hb. Berolin. Exs.: Bang no. 2235; Weberbauer 670 etc. Frutex scandens, ad 3 m altus; rami elongati, simplices, villoso hirti, inferne sparsim, superne crebre aculeolati. Petioli 3—4 em longi. Folia coriacea, cordata-ovata, interdum triloba, diam. fere 10: 7 em, acuta, inaequaliter grosse crenato-dentata, apicem versus serrata, supra bullato-rugosa, pilosa, subtus nervis venisque prominulis foveolato-cancellata, in nervis hirsuta. Siipulae late semiovatae, margine externo serratae, petiolis multo breviores. Flores et in axillis foliorum superiorum et terminales subcorymbosi, mediocres, sat breviter pe- dicellati. Bracteae ovatae, interdum glanduloso-serrulatae. Pedunculi hirsuüi, interdum parce glandulosi, dense aculeati. Calyx sub tomento laxo virens, setoso-aeuleatus vel inermis, sepalis triangulari-ovatis. Petala sepalis longiora, purpurea. Filamenta filiformia glabra. Styli filiformes. Peru. Bei Sandia im Bambusgebüsch (Weberbauer); in Bolivien mehrfach gesammelt. 32. R. Copelandi Merrill in Philipp. Journ. sc. Suppl. I, p. 194 (1906). Elmer, Leafl. Phil. Bot. II, p. 457. Caules ascendentes, 1,0—1,8 m alti, teretes, glabri, cum petiolis setis glanduliferis aculeisque graci- libus recurvis obsiti. Folia ternata; petioli fere 3 em longi; stipulae foliaceae, ovato-lanceolatae vel oblongo- ovatae, acuminatae, glandulosae, fere 1 cm longae; foliola firma, ovata vel elliptico-ovata, caudato-acumi- nata, inaequaliter mucronato-denticulata, diam. 4—7: 2—4 em, utrinque fere 10-costulata, costàá medià puberulà excepiá, glabra. Pedicelli foliorum lateralium fere 0,1— 0,2, terminalis 1,5 em longi. Flores axillares vel solitarii vel rarius gemini vel terni in axillis superioribus, diam. lere 2,5—3,0 em; pedicelli vix 1 em longi, glabri, setoso-glandulosi aculeatique. Bracteae stipulis similes. Calyx cinerascenti- puberulus, parce aciculatus et setoso-glandulosus; sepala ovato-lanceolata, viridia, tomentoso-marginata ; petala elliptica, alba, diam. ca. 12: 8 mm. Stamina et carpella numerosa, glabra. Carpophorum glabrum. Fructus ovoidei, ca. 1,5 em longi, e drupeolis parvis numerosis rubris compositi; styli decidui. Philippinen. Im Buschwerk am Rande moosiger Waldungen der Provinz Benguei auf Luzon in ca. 2000 m Hóhe. 33. R. glabratus H. B. K. Nov. gen. et spec. pl. VI, p. 221, tab. DLVIII (1825). Exs.: Sodiro Ecuad. 405. Caules suffruticosi, ascendentes vel decumbentes, 0,5—0,8 m longi; ramuli floriferi breves, glabri, aculeis gracilibus inaequalibus rectis et faleatis armati. Petioli fere 2—3 em longi, puberuli, recurvo-aculeati. Folia longe petiolata, interdum simplicia, saepissime ternata; foliola brevissime, terminale paullo longius (ad 0,3 cm) petiolulata, oblonga vel ovato-oblonga, diam. fere 5: 2—3 em, acuta, basi rotundata, inaequaliter grosse serrata, supra glabra, subtus pallida. in nervis prominentibus puberula. Stipulae ovatae, acutae, integerrimae vel hine inde dentatae, margine interiore petiolo adnatae. Flores solitarii, rarius pauci, terminales, diam. fere 2,5 em; pedunculi breviores vel longiores, se- toso-aculeolati glandulosique. Calyx sericeo-pubescens, cupulà pelviformi, sepalis ovatis, mucronatis. Petala suborbicularia, sepalis longiora, rosea. Stamina uniseriata, glabra. Carpella ea. 80, gynophoro conico inserta, villosa. Fructus rubri. — Fl. decemb. Bibliotheca botaniea. Heft 72. x Var. foliis plerisque simplicibus subcordatis, in monte Pichincha et Poluguillo (H. heterophyllus Sodiro). Ecuador, Columbien, Costariea. In Hóhen von ca. 3000 m; z. B. am Chimborazo (Mor. Wagner) Jameson, Sodiro); los Pastos (Humb. et Bonpl.). In Costarica: Sitio Exemplare von dort habe ich nicht gesehen. und Pichincha (Bentham, Hartweg, Birris in 2800 m (Pittier no. 167). e 4 Fig. 9. R. roseus Poir. 34. R. roseus Poir. Encycl. méth. Bot. VI, p. 245 (1804). du osus ad 3 m alte scandens. Rami robusti, in formáà typicà glabri, aculeati. Petioli 3—5 em ongi, pubescentes, recurvo-aculeati; folia terna up implicia ; foli iam | 5 9-8 : a ternata, : "ema s "la; :6 1 1 ati; ata, suprema simplicia; foliola diam. fere 9:6 cm, inaequaliter suberenato-serrata, supra in formá typicá glabra, subtus in nervis parce puberula, terminale sat breviter (2 em) petiolulatum, ellipticum, acutum, lateralia parum minora, breviter petiolulata, oblique elliptica. Stipulae latae, amplexicaules, foliaceae, dentatae vel incisae. Flores ampli, diam. fere 3—4 cm, longe (4—38 em) pedunculati, ex axillis foliorum superiorum orti; unieus, rarius pauci, terminales. Pedunculi glabri vel pubescentes, erebre aculeati, saepe bracteis ovatis 3:5 Fig. 10. R. andieola Focke. muniti. Calyx amplus, externe glabriuseulus vel puberulus, saepe setoso-aculeatus, sepalis ovatis, acumi- natis, exterioribus saepe apice fissis. Petala subrotunda, unguieulata, majuscula, sed sepalis manifeste breviora, rosea. Carpella numerosissima, glabra vel villosa. Fructus magni (3—4 em), purpurei, a carpo- phoro secedentes. — 36 — Var. rosaeflorus Hook. Icon. pl. I, tab. 46 (18537). Rami, petioli, peduneuli pubescenti-hirsuti, foliola saepe supra pubescentia, subtus in nervis hirsuta; calyees adpresse-pilosi, carpella glabriuseula vel dense villosa. Pedunculi saepe glanduligeri. : m. M ^ : E T Verbreitet in den Anden von Ecuador, Peru und Bolivien in Hóhen von 1300—3000 m. 35. R. andicola Focke in Hb. Berol. Exs.: Sodiro Ecuad. 405; Weberbauer 2281, 4748. Caules repentes; rami elongati, pilosi, aculeis brevibus compressis recurvis armati. Folia supremis exceptis, ternata; petioli communes brevissimi vel breves, 1—2 cm longi; foliola petiolulata, subcoriacea, elliptica, acuta, diam. fere 10:6 em, serrata, supra pilosa, subtus in nervis adpresse pubescentia. Petioluli foliolorum. terminalium 2—4 em longi, saepe triplo vel quadruplo longiores quam petioli communes. Stipulae petiolo saepe aequilongae vel longiores, ovatae, dentatae. Inflorescentia laxe panniculata, e cymulis vel corymbis axillaribus composita; pedunculi mediocres, villosi, aculeati; flores mediocres; calyx sericeo-canescens, ad basin saepe villosus, sepalis lanceolatis saepe caudato-mucronatis; petala elliptica, sepalis multo longiora, purpurea; stamina in anthesi stylis fere aequi- longa, glabra; carpella densissime sericeo-villosa, stylis glabris. — Icon p. 35. Ecuador, Peru. In Wáldern und Gebüschen der Gebirge, etwa in 1500—2700 m Hóhe. Am Chim- borazo (Sodiro); in Peru bei Huacapistana, Dep. Junin und bei Moyabambo, Dep. Loreto (Weberbauer). 36. R. compactus Benth. Pl. Hartweg. p. 129 no. 731 (1844). Rami cum petiolis glabri et aculeis compressis reclinatis vel faleatis insiructi. Folia ternata, foliola breviter petiolulata, coriacea, elliptica, plicato-rugosa, inaequaliter serrata, glabra, utrinque fere 6—8- costulata, costulis subtus prominentibus. Stipulae ovato-reniformes, acutae, hinc inde dentatae. Flores versus apicem ramorum corymboso-aggregati, breviter pedicellati, sat magni. Calyces cum pedunculis paree puberuli, sepalis ovatis, anguste marginatis, interne tomentosis. Carpella villosa exsucca. In den Anden von Ecuador in Hóhen von etwa 3000 m, insbesondere bei Saraguro (Hartweg) und Loxa (Warscewicz) gesammelt. 37. R. Lechleri Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 161 (1874). Exs.: Lechler 1997; Mandon 660; Weberbauer 4375, 4967. Caules prostrati, elongati, inferne lignosi et ad internodia radicantes; rami juniores villosi, aculeis brevibus recurvis sat copiosis instructi. Folia, supremis simplicibus exceptis, ternata; petiolus communis 2—3 em longus, in foliis inferioribus duplo vel triplo stipulis longior. Foliola breviter (terminale 1—2 em) petiolulata, coriacea, elliptica, acuta vel obtusiuscula, diam. fere 8:5 cm, serrata, supra bullato-rugosa, parce pilosa v. glabra, subtus in nervis patenter hirsuta. Stipulae ovatae, dentatae. Inflorescentiae pannieulatae vel subracemosae ramuli uniflori vel subeymoso-pauciflori. Pedunculi hirsuti, breviter parce et minute vel crebrius et manifeste glandulosi, saepissime dense aculeati; bracteae ovatae, dentatae. Flores mediocres, diam. fere 2 cm; calyces externe tomentelli vel cinereo-tomentosi, ad basin villosi, sepalis triangularibus vel ovatis, mucronatis; petala sepalis fere aequilonga, purpurea. Fructus sai magni, ovati, e carpellis numerosis dense villosis compositi. An steinigen und buschigen Hàngen der Anden von Peru und Bolivien, in Hóhen von 2400—3200 m; s0 bei Yanamanche zwischen Cuzco und Santa Anna (Weberbauer), bei Agapata (Lechler); bei Molino- pampa óstl. von Chacapoyas; in Bolivien bei Ancouma unweit Sorata, Prov. Larecuja (Mandon). 9I 38. R. macrocarpus Benth. Plant. Hartweg., p.:129, no. 734 * (1844). Rami cum petiolis tomentoso-villosi, glandulosi, recurvo-aculeati. Folia ternata vel nonnulla simplicia foliolis similia, saepe lobata. Foliola petiolulata, erassa, ovata vel late elliptiea, aeuta, serrata, in utráque paginà molliter et subvelutino-pilosa. Stipulae latae, subeordatae, villosae. Inflorescentiae brevis subpanniculatae ramuli axillares unillori vel pauciflori. Pedunculi medioeres ealycesque tomentoso-villosi, glandulosi aculeatique. Flores sat magni; sepala iriangularia, acuminata; petala sepalis vix aequilonga, purpurea. Styli longi, glabri. Carpella numerosa, dense villosa. Fructus magni, elongati. In herbaris reperiuntur formae inter A. nubigenum et macrocarpum. ambiguae. In den Anden von Ecuador in Hóhen 2500—3500 m. Bergkette bei Loxa (Hartweg); am Abhange | des Chimborazo. 39. R. nubigenus H. B. K. Nov. gen. et spec. pl. VI, p. 220 (1823). Exs.: Mandon 659. Rami elongati, obtusanguli, laxe vel densius villosi, glandulis breviter sipitatis raris vel crebris et aculeis compressis recurvis sat crebris instructi. Petioli 3—4 cm longi, densius pilosi et aculeis uncinatis instructi. Folia, supremis exceptis, ternata; foliola omnia, terminale paullo longius (fere 1 em), petiolulata, oblonga vel ovato-oblonga vel elliptica, diam. 6—7: 3—4 cm, acuta, basi vulgo rotundata, subaequaliter erebre erenato-serrata, utrinque 8—10-costulata, supra opaca, adpresse pilosa vel tomentella, subtus | velutino-mollia, canescentia. Stipulae bracteaeque late reniformi-ovatae, margine interno ad basin petioli adnatae. Inflorescentiae angustae, pannieulatae, interruptae, saepissime ad apicem foliosae ramuli axillares, fasciculato- vel racemoso-pauciflori; peduneuli dense villosi, glandulosi et aculeati. Flores sat magni vel | mediocres (diam. 2—3 em); calyx dense-tomentosus vel parce pubescens, saepe ad basin aculeolatus, sepalis ovatis. Petala suborbieularia, sepalis fere aequilonga, purpurea. Carpela numerosa, villosa. Fructus ovoidel, magni. Indumentum villosum in hae planta valde variabile est, foliola latiora vel angustiora, flores majores vel minores evadunt. In den Anden von Ecuador bis Bolivien, in Hóhen von gegen 3000 m; so um Quito: Paramo de Pintas (Humb. et Bonpl.); am Pichincha (Hartweg); in Bolivien um Sorata, Prov. Larecaja (Mandon). Subsp. Ruizii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 162 (1874). Tota fere planta velutino-tomentosa; foliola brevissime petiolulata, anguste elliptica, serrata (non crenato-serrata), subtus albido-tomentosa. Bei Pillao (Ruiz). 40. R. Mandonii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 162 (1874). Exs.: Mandon, Pl. And. Boliv. no. 659 ex parte. Rami floriferi angulati, pubescentes, aculeis subaequalibus brevibus faleatis instructi. Folia ternata vel pedato-quinata, suprema simplicia; petioli pubescentes, aculeis uncinatis armati; stipulae petiolorum fundo insertae, magnae, semi-ovato-lanceolatae vel oblique lanceolatae, basin versus angustatae, pube- scentes, integerrimae; foliola membranacea, acuta, inaequaliter minute et argute serrata, utrinque 10—14- nervia, supra opaca, demum glabrescentia, subtus densius pubescentia, pallide viridia; terminale ovato- oblongum vel ovato-triangulare, diam. fere 6—8: 2— d GE Ramuli floriferi et. axillares pauciflori, et nonnulli terminales uniflori rarius. pauciflori, aculeati, pilosi, bracteis sat magnis, interdum quoque foliolo simplici uno alterove instructi; bracteae lanceolatae saepe parce dentato-ineisae; peduneuli sepalis longiores, aculeati glandulosique. Flores magni; cupula - 38 — externe sericea, interdum hine inde aculeolata; sepala lanceolato-triangularia, 1,5-—2,0 em longa, intus tomentosa. Carpella sericea. ; | Ei Stipulis angustioribus et foliis partim. quinatis ab aliis Orobati speciebus differt. Specimina inter R. nubigenum. collecta sunt. Origo hybrida suspicari posset, si Zt. floribundus vel species similis in eodem: | loco occurreret. Bolivien. Waldplütze bei Sorata in der Provinz Larecaja, in 3000—3400 m Hóhe. 3:5 Fig. 11. R. Weberbaueri Focke. 41. R. Weberbaueri Focke in Hb. Berol. 0c Exs.: Weberbauer Peru no. 3362. Frutex ad 1 m altus. Ràmi et petioli tomento brevi canescentes, glandulis subsessilibus vel breviter stipitatis et aculeis parvis compressis faleatis instructi. Folia suprema partim breviter, alia longe petiolata, lernata; foliola crassa, diam fere 5 —8: 2,0—2,5 em, utrinque 8—410-costulata, subaequaliter serrulata, supra opaca, dense pilosa, subtus tomento brevi densissimo albo obducti, costulis prominulis ascendentibus lineata, terminale sat longe petiolulatum, lanceolatum, acutum, basin versus subcuneato-angustatum, lateralia breviter petiolulata, obliqua. Stipulae lanceolatae vel ovato-lanceolatae, saepe dentatae. Inflorescentia decomposita, interrupta, e ramulis axillaribus flores subfascieulatos vel corymbosos ferentes et e corymbo brevi terminali composita. Bracteae lanceolatae; pedunculi tomentoso-hirti, aculeolis compressis armati; flores mediocres, diam. fere 2 em; calyx cinereo-tomentosus, inermis, sepalis lanceolatis; petala oblonga, sepalis longiora; stamina petalis breviora. Fructus elongati, e carpellis 30—40 densissime tomentoso-villosis, diutine styliferis compositi. Peru. Im Gestrüpp auf Bergen bei Monzon (Dep. Huanuco, Prov. Huamalice), in einer Hóhe von 3200—3300 m (Weberbauer). Subgen. VII. Dalibardastrum. Rubi fruticosi vel suffruticosi, setis flexilibus simplicibus vel glanduliferis instructi. Folia simplicia vel ternata; stipulae latae, liberae, persistentes vel deciduae; bracteae persistentes; calyces echinato-setosi vel in. R. tricolore molliter setosi. Species paucae, inter se dissimiles, aberrantes, sed omnes inter subgenera Chamaebatus, Orobatus et Malachobatus ambiguae. Cum Chamaebato conveniunt calycibus echinatis et stipulis latis, liberis, sed 'Staturà, foliis, setis flexilibus et glanduliferis nimis diversae sunt. Verosimile inter alia subgenera distri- 'buendae sunt. G'omnsplectus specierum. I. Folia ternata. "Caules et petioli setis longis flexilibus vestiti; stipulae dentatae . . . . "m HETWLOTS- Caules et petioli glanduliferi, non setosi: stipulae palmato-pectinatae, A cibiolis -Nsori l'aneoolodi M raodo eR M Ec pas Rl pter ee a e ET TAMPTTOORCRU. II. Folia simplicia. Dumosus; folia cordata, quinqueloba; stipulae fimbriato-pinnatifidae, deciduae . . . H. Treutlert. Folia non lobata, margine vix repando-sinuata. Stipulae laciniato-ineisae persistentes; planuamdengtssimuemulo-setosd: «..- Maec so: ES To ice eee mats bs TELEDLDA 49. R. nutans Wallich (Cat. no. 738) ex Edgeworth in Transact. Linn. Soc. XX, p. 45 (1851). J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II, 334. A. barbatus Edgeworth 1. Suffruticosus, inermis, villoso-setosus. Caules repentes, dense setosi, vetusti lignosi. Rami florigeri ex axillis caulium vetustorum, erecti, simplices, eum pedunculo petiolisque laxe villosi et setis flexilibus longis vestiti. Folia longe petiolata, ternata; foliola breviter petiolulata, lobulato-incisa, argute serrata, "utrinque in nervis pilosa, terminale obovatum vel rhombeum, obtusiusculum, in parte anteriore lobulatum, lateralia obliqua. Stipulae liberae, ovatae vel ellipticae, acutae, apicem versus dentatae vel supremae neisae, mox sceariosae. Flos terminalis vel solitarius vel floribus paucis (1—3) longe pedunculatis ex axillis foliorum vel 'bractearum ortis consociatus; peduneuli vulgo bibracteati. Calyx externe dense setoso-echinatus, sepalis |'Ovatis acuminatis v. externis foliaceis incisis. Petala obovata, alba, sepalis longiora. Carpella nume- 'rosa, glabra; styli filiformes, in fructu persistentes. Fructus globosi, laete atropurpurei. sapidissimi. Im Himalaya in Kumaon und Nepal in 1500—2500 m Hóhe. 43. R. Hookeri Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 198 (1874). J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II, | p. 334. | Caules repentes v. ascendentes teretes, laxe villosi, sparsim. vel dense stipitato-glandulosi, aculeis sparsis parvis sed validis armati, apice radicantes. Rami florigeri ex axillis caulium anni praeteriti, ascen- dentes, cum petiolis et peduneulis villoso-hirti, dense glandulosi, parce aculeati vel subinermes. Folia sat longe petiolata, ternata; foliola petiolulata, membranacea, lobulato-incisa, inaequaliter mucronato- crenata vel serrata, uirinque in nervis pilosa, subtus saepe brunnea et in costá glandulosa, terminale longius petiolulatum, late rhombeum, acuminatum, in parte superiore lobulatum, lateralia breviter petiolata, obliqua, margine externo lobulata. Bracteae liberae, persistentes, latae, profunde palmato-pectinatae, lacinulis lineari-lanceolatis porrectis. Flores peduneulati, magni; unus terminalis solitarius vel paucis axillaribus consociatus. Calyx externe hirtus et praecipue in cupulà campanulatá dense setoso-echinatus, sepalis erecto-paten- tibus, triangulari-lanceolatis, longe caudato-acuminatis, intus tomentellis, externis saepe dentatis et iricuspidatis. Petala lata, suborbicularia, sepalis breviora, decidua. Stamina numerosa, filamentis fili- formibus, antheris oblongis. Carpella numerosissima, capitulum discoideo-convexum efformantia; ger- mina dense hirsuta, styli filiformes, elongati. Fructus magni, maturi exsucci. Petioli 4—6, petioluli folioli terminalis 1—2, pedunculi 3—4 em longi; foliolum terminale 6—10 cm longum, 5—7 cm latum ; diam. florum (sine sepalorum caudis) 4—5 cm. Fl. Majo et Junio. Im Himalaya in Sikkim in 2000—2500 m Hóhe. 4^4. R. Treutleri Hook. f. Flor. Brit. Ind. II, p. 331 (1878). P. rosulans O. Kuntze. Exs.: Hook. et Thoms. Hb. Ind. no. 24. Fruticosus, erectus, dumosus; rami villosi, sparsim vel dense setosi, glanduloso-setosi aculeatique, | aculeis inaequalibus, majoribus faleatis. Folia longe vel brevius petiolata, membranacea, basi late cor- data, ambitu suborbicularia (suprema ovata), quinqueloba (suprema triloba) lobulataque, inaequaliter crenato-dentata, supra puberula, subtus in nervis villosa, juniora saepe appresse albido-tomentosa. Stipulae magnae, ambitu subrotundae, fimbriato-pinnatifidae, deciduae, superiores bracteis similes. | Flores terminales glomerati et praeterea nonnulli in axillis foliorum supremorum. Bracteae persi- stentes, inferiores foliaceae, pectinatae, laciniis porrectis lineari-lanceolatis, supremae angustae, incisae. Pedicelli breves villosi; calyces villosi, paree vel densius setoso-echinati, sepalis externis profunde incisis vel dissectis. Petala suborbicularia, sepalis breviora, alba vel rosea. Stamina numerosa, filamentis dilatatis. Carpella numerosa, stylis elongatis filiformibus. Im Himalaya in 2000—3000 m Hóhe. 45. R. tricolor ad int. Exs.: Wilson 3471. Confer: R. amphidasys. Planta tricolor: foliorum pagina superior viridis, inferior alba, rami, petioli etc. setoso rufi. — Sine dubio affinis est A. amphidasy, cujus rami floriferi mihi non noti sunt, sed differt stipulis persistentibus. Dalibardastris igitur. R. tricolorem adjungo, donec e meliore harum plantarum cognitione vera necessitudo cognita erit. | Ramus floriferus cum petiolis inermis, densissime setis flexilibus rufis fere 3 mm longis vestitus. Stipulae semi-ovatae, laciniato-incisae, lacinulis lanceolatis porrectis, fere 1,2 cm longae, 0,8 latae. Foha rami intermedia cordato-ovata, diam. fere 7:5 cm, inferiora eordato-suborbieularia, suprema cordato- oblonga, omnia breviter acuminata, inaequaliter argute denticulata, utrinque 5—6-costulata, supra glabra, sparsim setigera, subtus tomento adpresso alba et in nervis omnibus copiose rufo-setosa. Inflorescentiae brevis pedunculi ealycesque dense rufo-setosi; peduneuli et axillares et in apice aggregati, breves; sepala lanceolata, mucronata, interne albido-tomentosa; petala sat magna videntur. China. Szechuan. Subgen. VIII. Malachobatus. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 187 (1874). Rubi fruticosi, rarius suffruticosi vel herbacei, sarmentosi, reptantes vel scandentes, saepissime aculeati, aculeis mediocribus vel parvis, e basi latá recurvis. Rami steriles vulgo flagellares, floriferi e caulibus et ramis vetustis, rarius e rhizomate orti, erecti vel adscendentes vel in speciebus alte scandentibus penduli. Indumentum ramorum, calycum et paginae inferioris foliorum saepe tomentosum. Folia saepis- sime perennia, interdum palmato- vel pedato-composita, in speciebus plurimis simplicia, integra vel lobata. Stipulae liberae, caulinae, cum bracteis deciduae, saepe in lacinulas angustas dissectae. Inflorescentia interdum pauciflora, saepissime composita et vario modo panniculata. Flores mediocres vel parvi; cupula campanulata vel pelviformis, rarius hypocrateriformis; sepala inaequalia, externa duo et dimidium saepe dentata vel appendieulata, omnia post anthesin erecta, fructum immaturum involucrantia vel fundum ejus amplectentia. Stamina erecta. Carpella pauca vel saepius numerosa, matura in drupeolas carnosas abeuntia et vulgo in acinum a carpophoro sieco secedentem coalita. Hujus subgeneris species plurimae regiones tropicas et subtropicas Asiae incolunt; illae quae plagam temperatam intrant, suffruticosae vel herbaceae, parvae, inermes vel subinermes sunt et rigore hiemis in formam hodiernam redactae esse videntur. Qonspectus sectionum. A. Inflorescentia terminalis simplex, racemosa; peduneuli solitarii (non fasciculati), braeteà singulà suffulti. Sect. Sozostyli: carpella semilunaria, stylo persistente, filiformi coronata, segregatim (an in omnibus speciebus?) a gynophoro secedentia. B. Inflorescentia vario modo panniculata vel flores fascieulati, rarius singuli, axillares. Carpella echaerentia, matura (an in omnibus speciebus?) in acinum a carpophoro secedentem coalita, stylo saepissime ante maturitatem deciduo. I. Folia vel (in foliis compositis) foliola penninervia, eostulis (nervis secundariis) numerosis, approximatis, parallelis. Sect. Lineati: foliolum terminale vix longius petiolulatum quam lateralia. II. Folia vel foliola areolato- vel reticulato-venosa, costulis rete percurrentibus distantibus, vulgo arcuatis. a) Folia ternata vel quinata. Sect. Cochinchinenses. b) Folia simplicia. 1: Inflorescentiae thyrso angusto vel anthuro terminatae ramuli inferiores virgati. Sect. Elongati: inflorescentiae vulgo multiflorae: 2. Inflorescentiae panniculatae ramuli inferiores panniculati vel flores axillares. a) Cupula hypocrateriformis; petioli breves. Sect. Pirifolii: inflorescentiae densae; flores singuli parum conspieul; petioli breves. Petioli longi: conf. R. diffissum inter Seriem. Rugosorum et FR. ampelinum inter Acuminatos. 8) Cupula campanulata vel pelviformis; petioli 2—3 em longi vel longiores. Sect. Acuminati: folia integra vel parum lobata, saepissime longe acuminata, subtus viridia. Inflore- scentiae laxae. Sect. Moluccani: folia saepissime lobata, malvacea. Bibliotheca botanica. Heit 72, & Sect. Sozostyli. Frutices vulgo sarmentosl, scandentes; una autem species arborea. Flores racemos, spectabiles. Carpella vix cohaerentia, apice incurva, stylo longe persistente. Anne melius subgenus proprium? Conspectus specierum. | A. Folia simplicia, non lobata. | I. Inflorescentia eglandulosa. a) Stamina glabra. Folia lanceolata, subtus albido-tomentosà . .. . . . lees e e s KH. preptanthus. b) Stamina pilosa. Folia oblonga vel elliptica, acuminata, subtus glabriuscula, viridia, planta reptans . HR. malifolius. Eoliasdimorpha; planta arborea - ie] 2079 1o LS TAI Lost KHOE IL. Inflorescentia copiose glanduligera. Rami floriferi parce aculeati; folia subtus viridia |... . ss sese e s FH. Swinhoei. B. Folia lobata vel palmato-composita. I. Stipulae braeteaeque integerrimae vel dentatae. a) Foha lobata. Folia e basi latà ambitu ovata, 5-loba, suprema triloba, lobis latis. . . . . . . . RF. sozostylus. Folia e basi angustà profunde 3-loba vel 5-loba, lobis angustis, lanceolatis . . . . 4H. Henryt. b) Folia. palmato-ternata vel quinata. Bloliolasanpgusta, lanceolata - - 9 8 49 e USERS S SISTI NEN S CUR LE NUOI DHSEURUE II. Süpulae bracteaeque pinnato-lIimbriatae. Folia ternata quinataque, foliolo terminali lateralibus multo majore . . . . . . . AR. Playfairianus. 46. R. preptanthus n. sp. Exs.: Henry Chin. 9598 A. Scandens, validus. Rami floriferi elongati, simplices, tomentosi, subinermes. Petioli breves (vix 2 em longi), tomentelli, parce aculeolati, plurimi inermes. Folia e basi rotundatà vel subtruncatà lan- ceolata, utrinque fere 8-costulata, grosse remoteque serrata et inter serraturas serrulata, diam. 12:5 em, supra glabra, subtus appresse albido-tomentosa. Stipulae bracteaeque lanceolatae v. lineari-lanceolatae, mox scariosae, deciduae. Flores spectabiles in racemum terminalem 3—410 florum dispositi; peduneulus infimus interdum ex axillà folii supremi ortus, biflorus. Rhachis cum pedunculis tomentoso-villosa. Calyx sericeo-tomen- losus, eupulà pelviformi, sepalis triangulari-ovatis, mueronatis, in flore reflexis. Petala obovata (?), ex- lerne puberula, alba (sec. Henry), fugacia. Stamina numerosa, erecta, glabra, filamentis complanatis, inferne dilatatis. Habitus H. malifolii, a quo vero foliis facile distinguitur. Yünnan. In Bergwaldungen in 2000 m Hóhe (Henry). ^7. R. malifolius Focke in Hook. Icon. Plant. X, t. 1947 (1890). Caules lignosl, prostrati v. scandentes, aculeis brevibus recurvis sparsis armati. Rami hornotini et steriles et Horiferi, simplices, pubescentes, inermes. Folia coriacea, breviter petiolata, elliptica vel oblongo- elliptica, interdum angusta, acuminata, sat remote et saepe mucronato-serrata vel serrulata, supra glabra, subtus in nervis puberula, viridia, costulis utrinque ea. 10 instructa. Stipulae lineari-lanceolatae, caducae. Flores spectabiles, pauci in racemum terminalem dispositi; bracteae lineari-lanceolatae, pedunculis breviores. Sepala ovata, mucronato-tomentosa; petalalata, suborbicularia; filamenta subulata, puberula, antheris hirsutis; carpella cum stylis elongatis, apice clavatis glabra, carpophoro hirsutissimo inserta. Drupeolae lere semiorbieulares, apice incurvae, parum rugosae. Styli longe persistentes videntur. Folia fere Mali spectabilis, sed interdum longiora et angustiora. Habitu a 7t. arbore omnino differre videtur; in sehedulis ab Anderson-Henry scriptis annotatur: ,trailing on ground". Gentral-China. Chienshih (Henry). Szechuan (Wilson). i 48. R. arbor Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. Fr. LI, p. 206, tab. III, (1904). ,Ramis fureatis, glabris, alterni-coloratis, nune fusco-purpureis, nune albidis; aculeis recurvis, minimis et distantibus; ramuseulis basi vaginato-ciliatis; stipulis elongatis angustis et deciduis; petiolis sparse aculeatis, 1 em longis pubescentibus; foliis, in summitate tantum nota, simplieibus subcoriaceis oblongo-ovalibus discoloribus, biformibus, aliis supra glabris purpurascentibus, subtus adpresse incano- lomentosis, vix dentatis; aliis autem supra glabris purpurascentibus subtus tantum pallidioribus, inaequa- liter dentatis et proeminenter nervatis; universis subtus reticulatis; acuminatis et ad basim cuneato-atte- nuatis; inflorescentia splelformi; bracteis filiformibus, elongatis, ciliatis; calycibus et pedunculis luteo- Lomentosis et villosis; petalis albis, extrinsecus villosis, latis et ad apicem dilatatis, undulatis; lilamentis purpureis dilatatis; antheris villosis; stylis glabris stamina vix superantibus." Uniea generis Rubi (ex autoribus) species arborea. Multa in descriptione cum 7i. malifolio con- veniunt, sed habitus arboreus valde differt. Central-China. Kouy-Tehéou: Pinfa, Strabe nach Sino-Tchang. 49. R. Swinhoei Hance in Ann. sec. natur. 5. sér. V Advers. p. 12 (1866). A. hupehensis Oliver in Hook. Icon. pl. 1816. Frutex sempervirens, alte scandens; rami florentes ex axillis foliorum. persistentium simplices, vix pilosi, parce aculeolati, inferne foliosi, superne florigeri. Aculei sparsi, parvi, uncinati. Folia breviter petiolata, e basi rotundatá v. emarginatà oblonga v. ovato-oblonga v. oblongo-lanceolata, acuminata, inaequaliter serrata, in caulibus sterilibus subtus griseo-tomentosa, in ramis fertilibus praeter nervos pubescentes utrinque glabriuscula et viridia; stipulae oblongae v. lanceolatae, seariosae, caducae. Inflorescentia termi- nalis ca. 6—10-flora, racemosa, pedunculo infimo saepe axillari, reliquis bracteatis. Pedunculi graciles sepalis triplo v. quadruplo longiores, cum rhachide glandulosi. Dracteae ambitu obovatae v. oblongae obtusae, inciso-dentatae. Flores mediocres, cupula hypocrateriformis, externe tomento appresso albida et rufo-villoso-glandulosa. Petala stylis sepalisque multo breviora, filamentis subulatis. Pistilla glabra, stylis filiformibus elongatis, apice clavatis, subpersistentibus. Torus densissime pilosus. Fructus primo rubri, maturi atropurpurel, austerl, minime edules, carpellis, ut videtur, vix cohaerentibus semilunaribus. Formosa. Central-China: Hupeh. R. nesiotes n. sp. (inermis; setae glandulaeque stipitatae nullae) ex insulis Liukiu Sozostylis alfinis videtur et habitu ^. Swinhoei appropinquat. Nihilominus usque ad meliorem plantae cognitionem praeferendum. videtur, eam. 7. Grayano (Corchorifolii) associare, quocum defectu aculeorum et figurà foliorum convenit. 50. R. Henryi Hemsley et O. Kuntze Journ. Linn. Soc. (Bot.) XXIII, p. 231 (1887). Supra arbores fruticesque 20 pedes altas scandens; caule primario debili glabrescente. Folia sub- coriacea, profunde tripartita vel quinquepartita, laciniis in tridentis formam porrectis, lanceolatis acuminatis, 4- remote serrulata, supra glabra, opaca, subtus appresse tomentosa; lobi ires porrecti subaequales, in foliis 5-lobis exteriores minores. Stipulae lanceolatae, interdum apice denticulatae; petioli juniores tomentosi, Flores sat magni, peduneulati, infimus interdum axillaris, reliqui bracteis lanceolatis interdum dentatis v. apice fissis scariosis suffulti: calyces externe tomentoso-hirsuti, setoso-glandulos!; cupula pelvi- formis; sepala ovato-triangularia, caudato-mucronata, in flore reflexa, interne hirta; petala ovalia, mucro- e 3:5 Fig. 12. R. Henryi Hemsl. et Kntz. nata, sepalis fere aequilonga, caduca, purpurea; stamina erecta, filamentis pilosis, antheris barbatis. Carpella cum stylis in flore stamina vix superantibus hirsuta. Inflorescentiae setis glandulosis a speciebus affinibus differre videtur, sed dubitandum, an hoe signum constans sit. GCentral-China. 51. R. bambusarum Focke in Hook. Icon. pl. X, t. 1952 annot. p. 2 (1891). Rami lignosi, aculeis parvis recurvis muniti. Folia digitato-ternata, rarius quinata; foliola brevissime petiolulata, subaequalia, anguste lanceolata, utrinque attenuata, subremote argute serrata. Inflorescentia floresque ut in R. Henryi, sed setulae glanduligerae desunt. Styli post anthesin elongati. R. Henryi simillimus, a quo foliis usque ad petiolum partitis distinguitur, ita ut differentia inter has species fere eadem esse videatur ac inter Alchimillam conjunctam et A. alpinam. Setae glanduligerae in HR. Henryi vix constantes inveniunter. Central-China: In den Gebirgen von Hupeh anscheinend verbreitet, besonders in Bambuswáldern. 52. R. Playfairianus (nomen mutat.) Hemsley in sched. ex pte. .R. Playfairii. Hemsl. in Journ. Linn. Soc. Bot. XXIII, p. 235 ex pte. (Planta typica A. cochinchinensis est.) (1887.) Rami eum petiolis costáque foliolorum tomentelli et aculeis minutis recurvis seabridi. Petioli canaliculati: stipulae fimbriato-pinnatae, deciduae, lacinulis filiformibus. Folia ternata v. palmato-quinata; foliola omnia (terminale paullo longius) petiolulata; in foliis ternatis intermedium multo majus, e basi rotundatà oblongo-lanceolatum, acutum, lateralia interdum profunde biloba; in quinatis tria intermedia subaequalia, angustiora, lanceolata, utrinque attenuata: in quinatis quoque foliola externa interdum biloba evadunt, ita ut folia palmato-septenata exspectari possint. Foliola omnia subeoriacea, subremote obiter vel paullo profundius serrata, supra glabra, subtus tomento appresso ilavescente v. albido obducta, venis parum. elevatis. Rami florentes ex axillis foliorum. persistentium v. delapsorum, ad basin squamis perulae palma- tifidis involuti, bracteas inferiores pinnatifidas, interdum quoque folium vulgo subquinatum gerentes, racemo pauci (3—8)-floro (interdum flore unico) terminati. Bracteae palmatilidae. Calyx externe dense tomentoso-hirsutus, eglandulosus, cupulà pelviformi, sepalis ovato-lanceolatis, in flore et fructu reflexis. Petala ovaha, acuta. Filamenta et germina interdum pilos singulos gerentia, praeterea eum antheris glabra. Torus dense hirsutus. Pistilla numerosa (ca. 60); carpella incurva, stylo subpersistente coronata et, ut videtur, segregatim secedentia. Folüs, stipulis bracteisque a AH. sozostylo et H. Henryi optime distinctus, inflorescentià, floribus aliisque notis eum illis convenit. A A. cochinchinensi (Rt. Playfairii descript. primae) inflorescentià flori- busque longe distat. Central-China. Um Iehang in Hupeh. 53. R. sozostylus Focke in Hook. Icon. 1952 annot., p. 2 (1891). Rami teretes, hinc inde tomenti vestigiis vestiti, aculeis minutis scabriusculi, Rami floriferi ad basin integumento squamoso (perula) involucrati, ex axillis foliorum persistentium vel. delapsorum, simplices, folia pauca gerentes v. aphylli, tomentosi, in parte foliiferà vix aculeati, inflorescentià racemosà aphyllá terminati. Folia longe (9—10 em) petiolata, membranacea, e basi latá emarginatáà vel subeordatà ambitu ovata, quinqueloba (suprema triloba), lobo intermedio producto, lere 6 cm longo, acutissimo, margine acute serrata, supra glabra, subtus tomento appresso flavescenti-albida. Stipulae lanceolatae, deciduae. Inflorescentia ca. 8—12-flora, rhachis cum pedunculis dense tomentosa, aculeolis crebris instructa. Bracteae lanceolatae, scariosae. Cupula hypocrateriformis, cum sepalis triangulari-lanceolatis mucronatis in fructu. patulis externe tomento denso, sericeo, flavescente vestita. Sepala interne hirta, basin versus glabrescentia. Stamina numerosa; lilamenta subulata, eum antheris pilosa, verosimile purpurea. Carpo- phorum hirsutum. Carpella numerosa, stylis elongatis, tota longitudine pilosis, persistentibus coronata, matura non cohaerentia et, ut videtur, segregatim secedentia. Central-China: Szechuan. : . . Sect. Lineati. Folia v. foliorum palmatorum foliola penninervia, costulis numerosis approximatis, rectis v. leviter arcuatis, parallelis, intermediis longioribus, infimis brevissimis. Conspectus specierum. A. Folia simplicia. Folia breviter petiolata; sepala externe glabriuscula . . . . . . . . . . « Fe calophyllus. -— À3 2 B. Folia palmato-ternata v. quinata. I. Planta eglandulosa. : Thyrsuli axillares et terminales; sepala externe albo-sericea . . . . . . . . . . . F. lineatus. II. Plantae glanduliferae. Inllorescentia patula, setis longis glanduliferis rufescens; bracteae laneeolatae . . . H. Andersoni. Rami breviter glandulosi; bracteae ovatae . . ..« . . 8 4 9-0 ms Io RENE UPILEHAUHES: Fig. 13. R. ealophyllus Clarke. 54. R. calophyllus C. B. Clarke Journ. Linn. Soc. XXV, 19, t. 7 (1889). Rami lanuginoso-to icd ia H peti 1 ici g omentell, inermes. Folia breviter petiolata, simplicia, lanceolata, utrinque EN attenuata, caudato-acuminata, utrinque fere 25—230-costulata, aequaliter argute mueronato-serrata, supra juniora pilosa, glabrescentia, subtus sericeo-micantia, flavescenti-albida. Stipulae iineari-lanceolatae petiolo longiores, glabriusculae, deciduae. Flores in axillis foliorum pauci, glomerati, breviter pedicellati. Bracteae lineari-lanceolatae. Calyx inferne tomentoso-pilosus, sepalis ovato-lanceolatis, externe glabriusculis, interne tomentellis. Filamenta compressa, glabra. Folia foliohs H. lineati et R. Andersoni similima. Rami florentes superne steriles. Himalaya: Naga Hills, 3000 m leg. C. B. Clarke 25. Oct. 1885. 2 iig. 14... R. lineatus Reinw. 55. R. lineatus Heinwardt in Blume Bijdr. 1108 (1826); Miquel, Fl. Ind. Bat. I, p. 378. HR. pulcherrimus Hook. Icon. pl. VIII 729 (1848), Miquel Fl. Ind. Bat. I, p. 278. Fruiicosus, 1—2 m altus, ramosissimus. Rami teretes, subinermes, tomento appresso pilisque sericeis immixiis incani, vetusti glabrescentes; folia longe petiolata, palmato-quinata v. ternata; petioli teretiuseuli, tomentelli, saepe aculeo uno alterove paárvo incurvo muniti. Foliola vix petiolulata, lanceo- lata, e mediáà parte latissimá basin et apicem versus attenuata, acuminata, argutissime serrata, utrinque fere 30—40-eostulata, supra juniora pilosa, postea glabrescentia, laete viridia, subtus in eostulis, saepe quoque in interstitiis appresse albido-sericea, micantia, raro glabriuscula, virentia. Stipulae magnae, lanceo- latae, acuminatae, interdum dente uno alterove dotatae, externe sericeae, interne glabrae, fuscae, mox Scariosae, deciduae. Flores inferiores in axillis foliorum subfasciculati v. in thyrsulos subeymosos dispositi, inter quos haud raro ramuli longiores apice subcorymbosi inveniuntur. Flores supremi in thyrsulis similibus appro- EN T ximatis, ex axillis bractearum ortis panniculam terminalem formantes. Bracteae ovato-lanceolatae, glabrius- culae, stipulis similes, interdum ceterum dentatae. Flores pedicellati, vulgo diam. fere 1,5 em; calyx sericeo- tomentosus, fere 1 em longus, sepalis ovato-triangularibus, acuminatis, interne tomentellis, exterioribus interdum dentatis; petala elliptica v. obovata, inter se distantia, sepalis multo breviora, alba; stamina in flore erecta, conniventia; carpella sat numerosa, stylis inferne hirsutis, post anthesin elongatis. Fructus hemisphaeriei, pallide lateritii, suecosi, sapidi. [ndumentum paginae inferioris foliorum pulchrum sericeum saepe in costulis solum observatur, rarius omnino deest. R. pulcherrimum Miquelius a A. lineato distinxit, sed notae, quibus hae plantae differre dicuntur, levissimae et omnino variabiles sunt. Planta Himalayae vix differre videtur, sed in speciminibus, quae vidi, foliola angusta et omnes florum fasciculi axillares erant, nulli terminales. Stipulae in ramis sterilibus 3 em longae. Varietatem distinguo: Var. diengensis: flores frutusque majores. Diam. flor. 2, 5, longit. calycis 1,5 cm. Vidi in hb. Bogor., Leodiens. et Berol. Java: auf dem Vulkan Di-eng; auf dem Malabar (2200 m) leg. Wichura. Auch auf Borneo. Formae intermediae inter plantas vulgares et hanc varietatem grandifloram hine inde occurrere videntur. Vidi in hb. Bogor. specimen sterile in insulà Java lectum, in quo costulae (utrinque fere 15—20) magis distantes sunt, quam in typico A. lineato. Pili in paginà inferiore breves, non sericei. An H. alpestris X lineatus ?? Bergwaldungen in Malaeca, auf Sumatra, Java und Borneo (Kuebalu Pakepeka — ? — in ca. 3000 m Hóhe von Haviland gesammelt). lm Himalaya; doch sind die Angaben wegen Verwechselung mit R. phengodes unsicher; jedenfalls in Sikkim. 56. R. Andersoni Hook. i. Fl. Brit. Ind. II, p. 333 (1878). Excel. R. Andersoni Lefvr. Bull. soc. bot. Fr. XXIV, p. 218 (1877). Rami tomentelli, vulgo minute aculeolati setosique (inermes sec. J. D. Hooker), juniores antenniferi. Folia ternaia, rarius quinata; foliola elliptica, mucronato-acuminata, argute et profundius quam in H.lineato serrata, subtus cano-sericea, micantia. Rami, petioh juniores et oinnes inflorescentiae partes iomentosae et longis setis glanduliferis antenrisque (setis flexilibus) vestitae. Inflorescentia terminalis effuse pannieulata. Bracteae lanceolatae, glabriuseulae, apice solum glanduloso-ciliatae. Sepala lanceo- lata, longe acuminata. Petala acuta esse videntur. Foliola latiora quam in R. lineato. R. Andersoni Lefvre. forma Europaea ignota est, jam a Boulay in Rouy Fl. de Fr. omnino neglecta. | Im Himalaya: Sikkim. 57. R. phengodes n. sp. Rami tomentelli, aculeolati, juniores cum petiolis tomentoso-hirti, glandulis breviter stipitatis vix conspicuis aculeolisque muniti. Folia plerumque ternata, foliolis breviter petiolulatis ellipticis, subaequaliter argute serratis, subtus sericeis, fulvo-micantibus. Flores in glomerulis vel thyrsulis brevibus axillaribus, ' majores quam in RH. lineato typico, breviter pedicellati. Bracteae magnae, ovatae, glabriusculae. Calyces sericeo-tomentosi, non glandulosi, sepalis ovato-triangularibus, muceronatis. Styli inferne hirsuti. Inflore- scentias terminales non vidi. Folia illis R. Andersoni simillima, sed minus longe et abrupte acuminata; multo latiora sunt quam ' in RH. lineato; serraturae minus argutae et profundiores. Indumentum paginae inferioris foliolorum non albido-, sed fulvo-micans est. Bracteae latiores et minus acuminatae quam in A. Andersoni et HR. lineato; glandulae longe stipitatae omnino desunt. Hookerus hane plantam Zt. lineati varietatem latifoliam esse credidit, quam opinionem priori tempore probabilem esse putavi; nunc vero non dubito, quin Atubo Andersoni magis affinis sit. Observatio plantarum vivarum spontanearum docebit, an fortc A. Andersoni et RH. phengodes varietates ejusdem speciei sint; specimina exsiccata distinctionem suadent. Nomen .phengodes" nitorem paginae inferioris foliorum indicat. Im óstlichen Himalaya: Sikkim. Sect. Coehinehinenses. Species unica, floribus R. Rugosis, tolus RH. Playfairiano similis. 58. R. cochinchinensis Tratt. Rosae. monogr. IHI, p. 97 (1823). Focke in Abh. Nat. Ver. IV, p. 198 (1874). R. fruticosus Lour. Cochinch. ed. Willd. I, p. 398. A. Playfairii Hemsl. in Journ. Linn. Soc. Bot. XXIII, p. 235 (1887); conf. R. Playfairianum p. 45. Frutex vagans; rami fertiles mediocres vel elongati, cum petiolis fulvo-tomentosi, demum arachnoideo- tomentelli, aculeis parvis recurvis instructi. Folia pedato-quinata, superiora ternata; foliola omnia brevissime petiolulata, oblonga vel lanceolata, basin et apicem versus attenuata, acuta, subaequaliter mucronulato- serrata, utrinque fere 8-nervia, supra praeter nervos puberulos glabra, subtus appresse gilvo-tomentosa. Stipulae liberae, in lacinulas paucas lineares dissectae, caducae. Inflorescentiae terminalis brevis ramuli inferiores axillares, reliqui bracteis ambitu ovatis palmati- fidis suffulti, flores fasciculatos vel subracemosos ferentes. Flores parvi; calyx campanulatus, cum pedi- cellis sat brevibus fulvo-tomentosis inermis, sepalis ovatis, suberectis, externis saepe aplce fissis. Petala subrotunda, sepalis breviora, alba. Stamina in flore inclusa, sepalis stylisque multo breviora; antherae barbatae. Carpella 30—40, glabra; styli longi, e flore inter sepala per breve tempus erecto-patentia, vulgo conniventia, emergentes. Fructus globosi, nigri, sapidissimi (Henry). Foliis compositis a Moluccanis veris dilfert, cum quibus stipulis, inflorescentià et floribus convenit. Folia illis A. alpestris et R. Playfairiani similia, sed inflorescentia omnino diversa. Im tropischen (Kwangtung, Hainan) und subtropischen óstlichen China, sowie in den Provinzen Tonkin und Cochinehina. Sect. Elongati. Rubi vulgo scandentes; foliorum figura inter orbicularem et cordato-ovatam vel lanceolatam varians. Inflorescentiae elongatae thyrso angusto terminatae; ramuli inferiores virgati. Flores parvuli. Stipulae bracteaeque saepe fissae. Folia subtus areolata. Conspectus specierum. A. Inflorescentiae pyramidalis ramuli patentes, apicem. versus sensim deerescentes. I. Folia ambitu suborbicularia. Rami pedunculique albo-tomentosi ; faliaslobulataSrbcede DETUR NT ers T o ronsn ERAS tephrodes. Rami peduneulique puberuli, glabrescentes; folia obsolete repando-sinuata R. chroosepalus. Bibliotheca botanica. Heft 72. II. Folia oblonga vel lanceolata. a) Inflorescentiae ramuli infimi longiores. 1. Petala nulla. Calyces externe albo-sericel . 2. Petala parva. Calyces externe virentes; sepala aristata . Sepala acuta, interna margine scariosa b) Inflorescentiae ramuli infimi sequentibus non longiores. Stipulae bracteaeque fimbriato-fissae Stipulae bracteaeque subulatae Species parum notae, forte H. ichangensi alfines | B. Inflorescentiae elongatae ramuli inferiores irregulariter dispositi, erecto- patentes vel in pannieulis pendulis arcuato-decurvi. I. Flores parvi; folia glabra, nervis excurrentibus remote serrulata II. Flores mediocres; folia parce vel dense pilosa, toto margine crenato-dentata vel serrata. a) Folia subtus non tomentosa. 1. Petala nulla. Folia breviter petiolata, ovato-oblonga . 2. Petala adsunt. Bracteae lineari-fimbriatae; ramuli pilosi . Bracteae denticulatae; ramuli tomentoso-hirsuti b) Folia subtus cano- vel albido-tomentosa. 1. Bracteae subintegrae. Foha late cordato-ovata, repando-denticulata Folia e basi cordato-emarginatá ovata . Bracteae fimbriatae vel in lacinulas lineares fissae. a) Folia cordato-hastata vel cordato-oblonga, subtus appresse tomentosa. Folia utrinque fere 6—7-costulata . Folia utrinque fere 10—15-costulata . 8) Folia elliptica vel ovata, subtus molliter tomentosa. Rami erebre aculeati; bracteae inferiores apice fissae Rami parce aculeati; bracteae inferiores pinnato-fimbriatae Species, quarum affinitas omnino dubia est, sed forte Elongatis adjungendae: Inflorescentia pyramidalis; folia ovata, subcordata, discolora. Flores in racemos laxissimos dispositi; omnes eorum partes recurvae; TOM ovata, cordata, discolora R. tephrodes Hance Journ. bot. XII, p. 260 (1874). et. assamensis. Dielsianus. Gentilianus. Parkert. Pirifolios. ichangensis. minimiflorus. Papyrus. ickangensis. benguetensis, Pirifolios. . sundaicus. Cumingi. . Blumert. luzoniensis. . elongatus. Insignis. Beccarit. zambalensis. . mouiousensis. refractus. E minoribus hujus subgeneris, verosimile suffruticosus. Rami teretiusculi cum petiolis pedunculisque tomento albido denso appresso obducti, setulis glanduligeris crebris aculeisque parvis recurvis raris muniti. Folia sat breviter (1,5—2 cm) petiolata, e basi palmato-quinquenerviá eordatá suborbicularia, fere 5—6 cm E. es longa et lata, 5—7-lobulata, lobo terminali brevi acuto, margine inaequaliter denticulata, supra sparsim pilosa, subtus dense albo-tomentosa, prominule reticulata. Costulae e costá mediá ortae utrinque 2. Stipulae parvae, fimbriato-fissae, caducae. Hee 3:5 Fig. 15. R. ehroosepalus Focke. Inflorescentiae laxae multiflorae thyrso angusto terminatae ramuli elongati, patuli, tomentoso-hirsuti glandulosique, thyrsigeri. Bracteae ambitu ovatae, pinnato-fimbriatae, deciduae. Flores parvuli, mediocriter pedicellati; calyx externe albo-tomentosus, hirsutus glandulosusque. Fructus majusculi, nigri. China. Bei Kiukiang in der Provinz Kiangsi (gesammelt durch O. von Móllendorft). : ( n. T 60. R. chroosepalus Focke in Hook. le. pl. X 1952. — (1891). Rami juniores puberuli, mox glabrescentes, aculeis brevibus e basi compressá recurvis armati. Folia longe (5 em) petiolata e basi cordatà suborbieularia, breviter cuspidato-acuminata, obsolete repando- ge (! c eM ZR Fig. 16. R. assamensis Focke. sinuata, inaequaliter argute dentata, ca. 7-——9 cm longa et lata, glabra, subtus appresse albo-tomentosa el in nervis parce hirta. Praeter basin palminerviam eostulae e costà media ortae utrinque 4—5. Stipulae caducae. Inflorescentiae saepe omnino extraaxillaris, 8S—10 cm longae ramuli tomentelli, subinermes, inferiores elongati, patentes, virgati, eymulas v. flores singulos gerentes, sequentes breves thyrsigeri; superior pars inflorescentiae in anthurum coaretata. Braeteae angustiae, inelsae v. inciso-dentatae. Flores breviter pedicellati, parvuli. Calyees externe cano-tomentoso-sericel, sepala ovata, acuminata, interne glabra, badia v. atropurpurea, albo-marginata. Petala nulla. Fructus nigri e drupeolis ca. 12 compositi. Floribus et inflorescentià At. assamensi proximus, sed folia diversissima sunt, ilis Tiliae albae eomparanda. Conf. Icon. p. 51. In der Provinz Hupeh in Central-China. 61. R. assamensis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, p. 197 (1374). Hook. Fl. Brit. Ind. I, ne) [45] t2 oo Frutex scandens; rami ramulique cum pedunculis petiolisque molliter cinereo-tomentosi, aculeis parvis recurvis, nune raris, nune crebris armati. Folia brevissime (0,5—1,0 em) petiolata, anguste elliptica, oblonga v. ovato-oblonga, acuminata, ad basin rotundata, inaequaliter mueronato-serrulata, diam. 10: 5—6 em, utrinque 5—6-costulata, supra strigoso-pilosa, juniora subsericea, subtus molliter cinereo- tomentosa, inferiora interdum sinuato- v. inciso-lobulata. Stipulae deciduae, petiolo longiores, profunde palmifidae, laciniis lineari-lanceolatis v. linearibus. Inflorescentiae amplae compositae, superne angustae thyrsoideae rami elongati, patuli, thyrsoidei v. potius floribus in anthuri modum dispositis instructi, ramis infimis saepe axillaribus. Bracteae vario modo palmifidae, externe hirsutae, interne glabriuseulae, supremae lanceolatae, profunde incisae. Flores mediocriter pedicellati, parvuli. Calyx externe cano- v. subsericeo-tomentosus; sepala ovata, mucronata, interne glabra, badia, albo-marginata. Petala nulla. Stamina st ylis fere aequilonga, filamentis filiformibus. Carpophorum hirsutum, carpella 10—15, apice pilosa. Drupeolae vix cohaerentes videntur. Gebirgswülder in Assam (Khasia, Shillong, Manipur) und Yünnan. HR. assamensis subspecies videntur: R. sepalanthus Focke in Diels Fl. Centralehin. 391 (1901). Differt a R. assamensi foliis e basi truncatà vel emarginatá oblongis, subtus inter nervos lutescenti- hirtos albo-tomentosis, carpellis ca. 12. In Waldungen. Nan-chuan, Kung-chia-ping. R. Faberi in sched. haud satis mihi notus est. Differt a A. sepalantho setis glandulileris in inllorescentià sparsis; folia subtus nervis obseuris in laminà albà notata. Szechuan. Auf dem Berge Omei von Faber gesammelt. 62. R. Gentilianus Léveillé et Vaniot in Bullet. acad. géogr. bot. XI, p. 99, tab. 3 (1902). Caules elati, parce aciculati; partes juniores floccoso-pulverulentae; folia e basi subcordatà oblonga vel oblongo-lanceolata, inaequaliter sinuato- grosse dentata, supra glabra, subtus appresse tomentosa. Inflorescentiae pyramidalis ramuli infimi elongati, multiflori, ascendentes; bracteae profunde laciniatae; . flores parvuli; sepala scarioso-marginata, externa apice fissa, in flore reflexa (e diagnosi latinà post anthesin reflexa); petala sepalis breviora, alba; stamina stylis glabris fere aequilonga. (Ex deser. autorum.) Central-China: Bachufer, Steinfelder. Umgegend von Tsin-gay und von Kong-yang. iz. 63. R. Dielsianus Focke in Hb. Berol. Henry Exs. Chin. 10 201. Frutex scandens robustus; rami elongati, simplices, cum petiolis parce aculeolati, glabriusculi, lenticellis punctati. Folia sat breviter (2—3 em) petiolata, e basi cordatá lanceolata vel oblongo-lanceolata, Et. 3 acuminata, basin versus interdum repando-sublobulata, utrinque fere 7—S-nervia, dentato-serrulata et. praeterea saepe remote- vel inciso-dentata, supra praeler nervos glabra, diam. 10—12: 5—6 cm, subtus praeter costas appresse tomentosa. Stipulae petiolo alte adnatae, breves, lineares, caducae. UE Fig. 17, R. Dielsianus Focke. fere 12—18 em longa; ramuli erecto-patentes, subinermes, tomentoso-hirti, inferiores elongati vel breves, pauci- vel pluri-flori, infimi (1—3) axillares, ad basin vulgo floribus fascieulatis eoncomitati. Bracteae lanceolatae vel lineari-lanceolatae, integerrimae vel dentatae, deciduae. Flores parvuli, sat longe (1—2 cm) | | | * * * * * * * » | Inflorescentia terminalis, composita, laxa, apicem versus angustata, subpyramidalis vel thyrsoidea, pedicellati, saepe terni in ramulo laterali brevissimo. Calyx externe virens, laxe tomentellus, cupulà pelvi- : | lormi, sepalis ovato-triangularibus, longe et saepe aristato-mucronatis, post anthesin erectis, in fructu patentibus, externis fissis. Petala parva, sepalis breviora, erecta, rubeola dicuntur (Henry). Carpella ea. 90, glabra; styli elongati apice clavati. e ng Fig. 18. R. iehangensis Hemsl. et Kntz. A. R. Gentiliano differt foliis angustioribus, longius acuminatis, serrulatis, sepalis longe mucronatis, . 5 , o o petalis rubeolis, stylis elongatis etc. In Gebirgswaldungen (2400 m) der Provinz Yünnan (Henry). 64. R. ichangensis Hemsley et Kuntze in Journ. Linn. Soc. Bot. XXIII, p. 231 (1887). — H. eugenius Focke ap. Diels (Fl. Centr. China) in Engl. Bot. Jahrb. XXIX, p. 393 (1901). Frutex alte scandens vel prostratus, glabritie inter species affines insignis; rami steriles elongati; flagellares, glabriusculi, juniores glandulis breviter stipitatis rigidis multis aculeolisque recurvis raris instructi, adulti glandulis detritis scabriusculi. Folia medioeriter (2—29 cem) petiolata, corlacea, cordato-sagittata, lanceolata, aeuminata, margine, praesertim basin versus, sinuato-lobulata, remote muecronato-serrata, diam. 10—12: 3—5 em, utrinque praeter nervos hirtos glaberrima. Stipulae subulatae. integrae, caducae. Inflorescentiae laxae amplae superne virgatae rami inferiores patentes, elongati, fere 8—10 cm longi, virgati, sequentes breviores, thyrsoidei, omnes eum rhachide et calyce pilosuli, glandulis breviter stipitatis muniti. Bracteae anguste lineari-lanceolatae, integrae, glanduloso-ciliatae. Flores secus ramos anthu- rumque terminalem in axillis bractearum subglomerati, supremis singulis, breviter pedicellati, parvi; calyces virentes, pilis rigidis obsiti; sepalis ovatis albo-marginatis, integerrimis; petala oblonga, sepalis fere aequi- longa, purpurea; stamina haud numerosa; carpophorum hispidum; carpella ca. 12, glabra, stylis base versus incrassatis; drupeolae maturae rubrae. | Species stipulis braeteisque subulatis integris ab omnibus affinibus distincta, inflorescentià HR. assamensi, chroosepalo, tephrodi admodum similis. Foliorum lobi basales angulati esse solent; pili in totá plantá parum. conspicui; in pedicellis et in calyce pilis brevibus confertis nonnulli rigidi longiores im- mixti sunt. Central-China. Hupeh (A. Henry). Hoe loco sequantur descripliones specierum duarum nuper detectarum, quas /1. ichangensi affines esse suspicor. Autor de necessitudine tacet. 65. R. minimiflorus Léveillé in Fedde Repert. IV, p. 332 (1907). Descriptio autoris: ,, Ramis glabris sinuatis, muricatis, aculeatis; aculeis remotis et recurvis; folia simplicia, late cordata, petiolata, glabra, acuminata, dupliciter dentata; supra atro-viridia, subtus palli- diora; petiolis ei, nervis aculeatis; inflorescentia in paniculam flexuosam et compositam disposita; flores minuti, sepala parce glandulosa, acuminata, e quibus duo vel tria margine hyalina petalis aequantia; petala alba, nervata, ad apicem erosa; staminum eorollam aequantium antherae purpureae; styli stamina fere aequantes."' Gentral-China. Kouy-Tehéou: Berge bei Pin-fa, ges. v. J. Cavalerie. | 66. R. Papyrus Léveillé in Fedde Repert. IV, p. 332 (1907). | Descriptio autoris: ,,Ramis glabris, muricatis parce aculeatis; aculei minuti, paulo recurvi; folia simplicia, lanceolato-triangularia, cordata, rubro-maculata, glaberrima, coriacea et levissima, ita ut in els seribi possit (unde nomen), sinuata, remotissime repando-dentata, petiolata; petioli glandulosi; inflore- scentia racemosa, elongata; peduneuli et sepala setoso-hispida; sepalis acuminatis corollam. aequantibus; petala acuminata, angusta; stamina eorollam aequantia; styli staminibus multo breviores; fructus siccus; akeniis rubescentibus, magnis; stylo persistente. Central-China: Kouy-Tchéou, Berge bei Pin-Fa, ges. von J. Cavalerie. 67. R. sundaicus Blume Bijdr. 1111 (1826). Excl. R. sundaicus plurim. autor. et collector. Caules flagellares, scandentes, ad 10 m longi; rami juniores pilosi, glabrescentes, aculeis brevibus recurvis crebris armati, saepe passim setas flexiles tenues glanduliferas gerentes. Folia mediocriter (4—5 em) petiolata, coriacea, late cordato-ovata, acuta vel breviter acuminata, praeter fundum pedatinervium utrin- que 4—6-costulata, obsolete lobulata vel integra, inaequaliter erenato-dentata, diam. fere 15: 10—11 em (in ramis florentibus vulgo minora), interdum angustiora, utrinque, nervis pilosis exceptis, glabra, subtus prominule venosa et adulta saepe fusca. Stipularum caducarum lamina linearis, fimbriato-pinnatifida. tami fertiles elongati, juniores arachnoidei, adulti glabri, pruinosi, nune parce et minute, nune crebrius aculeolati, inferne interdum sparsim setigeri. Inflorescentia terminalis angusta, simplex vel inferne ramosa, in thyrsum vel anthurum e fasciculis paucifloris dissitis compositum, vulgo nutantem vel pendulum; | — b7 -- D a smirevsvaio n6 1 ^"naXviorae ^ 1 : : ; ad 30 cm longum abiens; ramuli breviores, ceterum similes, virgati. Bracteae oblongae apice palmatifidae - iQ 0p 1e 1 2QT3—1:« - D y . pP T / [1 s ; 5 i72 lacinulis porrectis, lineari-lanceolatis. Flores breviter vel mediocriter pedicellati parvuli Calyx cam : : — LI -4 d | 2 € — atus, eilvo- vel einereo-t SUsNESenalrseehrnmo TE: : : SP MEEMAE panulatus, gilvo- vel einereo-tomentosus, sepalis triangulari-lanceolatis, externis parce incisis. Petala 3:5 Fig. 19. R. sundaieus Blume von Tidore. late obovata, sepalis breviora. Styli staminibus aequilongi. Filamenta eompressa; antherae glabrae. Fruetus hemisphaerici, e carpellis dense hirsutis 30—40 compositi. Varietates distinguere non suadendum est, quia specimina exsiecata nimis incompleta sunt. Glabritie et stipulis A. pirifolio similis, qui vero carpellis paucis et inflorescentià usque ad apicem Bibliotheca botanica, Heft 72. $ Altera ex parte Z^. elongatum aemulatur. Colleetores plantam nunc ad ramulosá facile distinguitur. incluso A. rotundifolio) collocaverunt. unam nune ad alteram harum specierum ( 3:5 0 H Fig. 20. R. sundaieus Blume von Java. | Gebirgswalder der Sunda-Inseln und Molukken. Durch Reinwardt auf dem Gipfel des Tidore (Molukken) entdeckt und zwar in einer Form mit kurzen Blütenstànden. Auf Java in verschiedenen Formen gesammelt, z. B. auf den Bergen Gedeh, Wajang, Papendejang, Malawar, Garoét ete. — 08. R. Cumingii O. Kuntze (non species, sed ,, Versiforma* sine diagn. latiná) Method. Rub. 76 (1879). Ramus cum petiolis tomentoso-hirsutus, aculeolis inaequalibus recurvis munitus. Folia breviter (2 cm) petiolata, e basi truncatà vel subcordatà ovata, obtusiuscula, diam. ca. 8: 5 em, utrinque fere 5—6- eostulata, eroso-crenulata, supra striguloso-pilosa, subtus in nervis hirta, viridia. | Inflorescentiae thyrso angusto terminatae rami inferiores pauci elongati, fulvo-tomentosi, aculeolati, sicut thyrsus terminalis ramulos breves cymoso-thyrsoideos gerentes. Bracteae ovatae v. ovato-lanceolatae, n7 "2 m uv els E] 8:5 Fig. 215. R. Cumingii Kuntze. integrae v. parce dentatae. Flores breviter pedicellati. Calyx campanulatus, fulvo-tomentoso-hirsutus, sepalis ovato-triangularibus, externis saepe apice dentatis. Petala sepalis multo breviora. Philippinen. Auf Luzon von Cuming gesammelt. 69. R. luzoniensis Merrill in Philipp. Journ. se. Suppl. I, p. 195 (1906). Elmer, Leafl. Phil. Bot. II, p. 452 (1908). Ad altitudinem 5—6 m scandens. Rami cum petiolis 1—2 em longis, inflorescentiá et foliorum paginà inferiore pallide ferrugineo-tomentosi. Aculei in ramis et petiolis sparsi, parvi, paullulum recurvi, 60 — Folia coriacea, ovata vel elliptico-ovata, diam. 5—10: 4—7 em, integra, fundo truncata vel emarginata, apice acuta vel obtusiuscula, serrulata, supra praecipue in nervis parce pilosa, glabrescentia, subtus pállida, dense tomentosa. Stipulae integrae. Inflorescentiae panniculatae laxae elongatae ramuli inferiores distantes. Bracteae ovato-lanceolatae. Flores breviter pedicellati, diam. fere 1,6 cm. Sepala ovata vel oblongo-ovata, acuta. Petala oblongo- obovata, obtusa, sepalis fere aequilonga, alba. Carpella parce pilosa vel glabra. Habitus omnino A. elongati; differt fohis non cordatis. Philippinen. Im Bezirk Lepanto auf Luzon, in moosigem Walde in reichlich 2000 m Hóhe. 70. R. elongatus Smith Plant. leon. hact. ined. HIT, t. 62. (1791). t. Lobbianus Hook. Ie. pl. 741, 742 Frutex inter arbores alte scandens vel ramis longis dumeta obducens; caules ad 12 m longi. Rami Leretes, cum petiolis tomentoso-puberuli, aculeis brevibus curvatis saepe ereberrimis armati, vetusti glabrius- culi, pruinosi. Folia mediocriter (in foliis ramorum fertilium ca. 2, sterilium ca. 5 em) petiolata, cordato- ovata vel eordato-oblonga, breviter acuminata, margine integra v. sinuato-lobulata, rarius (praesertim in foliis ramorum inferioribus) manifeste lobulata, inaequaliter erenato-dentieulata, praeter basin pedati- nerviam utrinque 6—7-eostulata, diam. ea. 10—15: 5—9 em, supra glabriuscula, lucida, subtus appresse tomentoso-incana vel albida; lobi incisuram eordatam formantes saepe angulati. Stipulae pinnato-fim- briatae, hirtae (non tomentosae), lamináà lanceolatà, fimbriis lineari-lanceolatis, caducae. Inflorescentiae longae, saepe nutantis v. pendulae, thyrso angusto (anthuro) terminatae ramuli infimi axillares, reliqui bracteis suffulti, erecto-patentes, subvirgati, thyrsigeri vel subracemosi; bracteae stipulis similes, deciduae; flores parvuli, breviter pedicellati, subfascieulati v. singuli; calyces campanulati, inermes, externe tomentoso-hirsuti, sepalis integris acutis vel obtusiuseulis, interne tomentellis, fuscis. Petala sepalis longiora, emarginata, alba, caduca; filamenta complanata, brevia; styli filiformes. Fructus hemisphaerici, e 30 fere drupeolis glabris compositi, moris Ruborum europaeorum similes, sed minores, maturi atrosanguinei; putamen lunatum. Variat folis brevioribus obtusiuseulis vel longioribus subhastatis, sinu cordiformi profundo vel obsoleto, margine integro vel lobulato, aliisque notis. In 7t. Lobbiano folia manifeste lobata sunt. Miquelii var. eztensiflora nil nisi planta luxurians esse videtur. Varietates potius quam subspecies esse videntur: Var. Tidorensis: inflorescentiae ramuli breviores quam in typo, numerosi, subaequales. In summo monte '"Tidore. Var. Forbesii: folia cordato-hastata, marginibus lateralibus rectiusculis; inflorescentiae ramuli breves, inferiores petiolos vix superantes; flores fructusque minores quam in typo. — Sumatra: Lumpong. An lichteren Stellen und im Gebüsch der Bergwaldungen. Malaeca, Sumatra, Java. Die var. Tidorensis aut dem Gipfel des Tidore; daher Formen der Art auch wohl auf Borneo und Celebes zu erwarten. 71. R. Blumei n. sp. 7t. discolor Blume (non Wh. et Nees) in sched. Differt a FH. elongato: Foliis magnis, late cordato-ovatis breviter mueronatis obsolete repando- denticulatis, praeter basin pedatinerviam circa 5-costulatis, diam. fere 15—18: 12—15 em; floribus versus apices ramulorum glomeratis, bracteis ovatis obtusis integris v. obsolete dentatis. —Petioli 6—8 cm longi. Vidi ramos paucos in hb. Lugd.-Bat. asservatos. Bracteae ab illis £. elongati diversissimae; stipulae imn speciminibus desiderantur. Folia multo majora quam in R. elongato, vix denticulata. Sumatra (von Korthals gesammelt). E ipic 72. R. insignis Hook. f. Flor. Brit. Ind. I1, p. 329 (1878). Rami tomento detersibili obdueti, aculeis brevibus recurvis crebris v. sparsis armati. Folia cordato- hastata v. cordato-oblonga, breviter acuminata, saepe basin versus lobulata, inaequaliter inciso-dentata, 1:2 Fig. 22. R. elongatus Sm. praeter basin palminerviam utrinque fere 10—15-costulata, supra glabriuscula, subtus lutescenti-tomentosa, in costá aculeata. Stipulae pinnatifidae, caducae. Inflorescentiae amplae laxae rami tomentosi, inferne simplices, supra medium ramulosi, laxiflori. Braeteae pinnatifidae, interne glabriuseulae. Flores longe pedicellati, majores quam in RH. elongato. Sepala lanceolata, externe tomentosa; petala obovata, sepalis aequilonga; carpella numerosa glabra. o Mee Folia ramorum sterilium ad 18 cm longa, 12 em lata, ramorum florentium fere 12 cm longa, 7 cm lata. Petioli in his 3 em, in illis 5—96 cm. Var. ochraceus. Rami c. pagináà foliorum inferiore densius ochraceo-tomentosi; flores vix pedicellati, in apice ramulorum conferti. (Griffith). Khasia in 600—900 m Hóhe. (Hook. f. et Thoms., Clarke), Akha Hills, Assam (Badul Khan). Die Varietát in Bhotan. 73. R. Beccarii n. sp. Exs.: Beccari Piant. Sum. no. 175. Ramus vetustus lignosus, aculeis brevibus e basi latá recurvis copiosis instructus. Rami juniores cum petiolis et. inflorescentiae ramulis tomento denso velutino vestiti, aculeolis brevibus glandulisque breviter stipitatis sparsis, sub tomento occultis instructi. Folia sat breviter (ca. 2 cm) petiolata, coriacea, elliptica, ad insertionem petioli subceordata, apice acuta vel obtusiuscula, utrinque fere 7—8-costulata, diam. fere 10: 7 em, cerenato-dentata, supra dense pilosa, glabrescentia, subtus molliter cinereo-tomentosa, demum virentia. Petioli in incisurá folii angustà parum conspicuá inserti. Stipulae parvae, in lacinulas paucas lineares fissae, caducae. Inflorescentiae terminalis ad basin solum foliiferae ramuli inferiores ascendentes, florum glomerulos dissitos gerentes. Bracteae apice 3—7-fidae. Calyx dense cinereo-tomentosus. R. sundaico et R.. Blumei similis, differt vero ab utroque foliis ellipticis et tomento denso velutino. In Bergwaldungen der Insel Sumatra durch Beccari im Juni und Juli 1878 gesammelt: Auf dem Berge Singalan in den Padangschen Bovenlanden. - 7^. R. zambalensis Elmer Leafl. Phil. Bot. II, p. 451 (1908). Rami et petioli dense tomentosi, aculeis parvis recurvis sparsis instructi. Folia breviter (ca. 1 cm) petiolata, e basi cordatà elliptica, rarius ovata, obtusa, serrato-dentata, supra strigoso-pilosa, glabrescentia, subtus subvelutino-albido-tomentosa, venis primariis prominulis areolata. Stipulae oblongae, profunde limbriato-ineisae, diam. fere 1,0—0,5 cm, externe pubescentes. Inflorescentia juvenilis imperfecta solum visa; flores glomerati; alabastra diam. fere 0,8: 0,6 cm bracteis vel squamis ovatis inciso-dentatis vel denticulatis, fere 1 cm longis involuerata. Petala coerulea (2?) dicuntur. Philippinen. In der Provinz Zambale auf Luzon aut dem Berge Tapulao von Curran und Merrill gesammelt. 75. R. refractus Léveillé in Fedde Repert. IV, p. 333 (1907). Descriptio autoris: ,,Caules parce aculeati, pubescentes; aculeis parvis et recurvis; rami et ramuli parce aculeati; folia simplicia, malvacea, ovata, cordata, acuminata, sinuata et dupliciter dentata, dentibus rectis, supra pallide viridia, subtus incana; flores refracti 6—12 in racemos laxissimos dispositi; pedunculi tomentoso-hispidi, aculeolati; sepala inermia, acuminata, margine hyalina, incano-cinerea, revoluta, intus colorata, petala recurva, alba, obtusa, sepalis breviora; stamina recurva, glabra; styli numerosi staminibus longiores et recurvi." — Affinitas? Central-China. Kouy-Tchéou: Chong Jeoumay, ges. v. Jos. Esquirol. 76. R. mouyousensis Léveillé in Fedde Rep. IV, p. 333 (1907). Descriptio autoris: ,, Rami parce armati; folia simplicia, ovata acuminata, denticulata, subcordata, supra. atro-viridia, subtus tomentoso-argentea, brunneo-nervata, petiolo parce aculeato; inflorescentia — (63 — pyramidalis et multiflora; pedunculi hirto-tomentosi; sepala tomentoso-argentea, valde acuminata, intus colorata; petala staminibus curtis et stylis raris multo longiora; akeniis nigrescentibus, ad apicem acutis." Central-China: Kouy-Tchéou: Mou-you-Se, gesammelt von Jul. Cavalerie. Sect. Pirifolii. Inflorescentia fundo solum f[oliifera; flores in ramulis vulgo brevibus panniculati vel fasciculati. Cupula hypocrateriformis; carpella 5—10. — Folia breviter petiolata, non palmatinervia. Stipularum laciniae lineares. A. Inflorescentia (an tota planta?) inermis; flores sat magni, petala conspicua. Boliorum pagina Anfera molliter. pilosa... 5. 4... 00.93. sov; vc cvs R. Simonsii. B. Inflorescentia aculeolata; flores parvuli; petala exigua vel nulla. I. Folia utrinque fere 10—12-nervia. Stipulae petiolo longiores; inflorescentia ampla, laxa . . . . . . . . . .. ... H. Hamiltoni. Stipulae petiolum vix superantes, caducae; inflorescentia densa . . . . . . . . . AR. hezagynus. II. Folia utrinque fere 5—6-nervia. a) Inflorescentia eglandulosa. llurlonescentiadensasspanniculatsqy-2995]0999. 9:9: 9: 5: 9:15: 0:055 5:25 29:2 02929: 9 29-259 9 25 E ECBDLGUIOLCUS- |etalaEnullg eges re cce ue s M vemos imas eUsee Sq ssste rere ES Deng uetensis- b) Inflorescentia glandulifera. Fola integra; inflorescentiae ramuli elongati . ... . 5... 4. ss e .- R. grewiaefolius. Folia.sinuato-lobulata; inflorescentiae ramuli breves . . . . . . .. ..... . AR. Parkeri. 71. R. Simonsii n. spec. Ramus velutino-tomentosus, inermis (an semper?). Folia breviter (1,5—2 cm) petiolata, ampla, eliiptico-oblonga, breviter acuminata, diam. fere 15: 6—7 em, fundo truncata v. emarginata, margine interdum paullulum repando-sinuata, dentieulata, supra in nervis tomentoso-puberula, subtus molliter pilosa. Stipulae? caducae. Inflorescentiae terminalis compositae aphyllae ramuli inferiores inferne simplices, superiores brevissimi Flores in ramulis et in rhachide glomerati, breviter pedicellati, sat magni. Calyx lutescenti-tomentosus, ultra medium fissus, sepalis ovato-lanceolatis, externe tomentoso-hirsutis, interne tomentosis, in [lore reflexis. Petala sat magna, obovata, sepalis fere aequilonga, verosimile purpurea. Stamina in flore erecta, filamentis compressis, basin versus hirsutis, apice subulatis, verosimile purpureis. Carpella ca. 10, styli filiformes stamina superantes. Von Simons auf den Dokrai hills in Assam gesammelt. 78. R. Hamiltoni Hook. f. in Fl. Brit. Ind. II, p. 328 (1878). R. hexagyno simillimus, differt vero petiolis pedunculisque brevioribus, stipulis et bracteis majoribus, foliis plerumque longioribus. Stipulae petiolo duplo vel triplo longiores et, ut videtur, minus caducae quam in R. hexagyno, fimbriato-pinnatifidae; folia anguste oblonga v. oblongo-lanceolata, acuminata, utrinque fere 12-nervia. - 04 — Inflorescentiae ramuli tomentelli, parce vel erebre aculeolati, racemoso-corymbosi; bracteae conspicuae, fimbriato-pinnatifidae; peduneuli saepe breves; sepala puberula, exteriora apice ineciso-dentata. In Assam durch Simons gesammelt. R. hexagynus hoxb. Fl. Ind. II, p. 516 (1832). J. D. Hooker, Fl. Brit. Ind. II, p. 327 (1878). Frutex robustus, trunco lignoso, ramis numerosis longissimis scandentibus, junioribus saepe de- curvis et interdum apiee radicantibus. Rami tomentosi, aculeati; folia breviter petiolata, oblongo- v. anguste elliptica, rarius ovato- vel subeordato-oblonga, vix acuminata, serrulata, utrinque fere 10-costulata, viridia et in nervis tomentosa, subtus pallidiora; serraturae uirinque 50—60; stipulae lineari-pinnatifidae. Inflorescentia terminalis composita, multillora; rhachis cum ramulis tomentosa, parce aculeolata ; ramuli patentes, multiflori. Bracteae lineari-pinnatifidae, breves. Flores parvi; sepala ovata, integra, mueronata, utrinque tomentosa; petala lineari-oblonga, sepalis paullo breviora, alba. Pistilla saepissime 6, stylis elongatis. Fructus e paucis drupeolis discretis sueculentis rubris compositi. R. pirifolio simillimus, differt ramulis magis tomentosis foliisque vulgo angustioribus, praecipue vero serraturis erebris brevibus, costulis numerosis. Sepala omnia integra, mucronata; petala paullo majora quam in Z. pirifolio. luflorescentiae ramuli saepe elongati et subvirgati. Óstlicher Himalaya. 80. R. pirifolius Sm. Plant. Icon. ined. III, t. 61 (1791). H. rotundifolius Reinw. in Miquel FI. Ind. Bat. I, p. 284 (1855). R:-sumatranus-Miq.—Ft-—Hnd- Bat. pneu JE p-307. R. breeipetalus Elmer Leaf., Phil. Bot. II, p. 450 (1908). Dalibarda latifolia Blume. A / Frutieosus, scandens; rami teretes, pubescentes, aculeis parvis faleatis sparsis vel crebris armati. Folia breviter (1 em) petiolata, ovata vel oblonga, diam. fere 9: 4, interdum vero 15: 8 em, subcoriacea, areuato-costulata, costulis (nervis lateralibus) utrinque fere 5— 6, breviter acuminata vel cuspidata (juvenilia interdum caudata), simpliciter serrata, dentibus saepissime incumbentibus, in utráque paginá viridia, in nervis hirta, glabrescentia. Serraturae utrinque saepissime 15—20. Stipulae parce pinnatifidae, caducae; laeinulae lineares. Inflorescentiae terminalis, in parte medià et superiore aphyllae, densae multiflorae haud raro ad 25 em longae ramuli infimi saepe ascendentes, reliqui patentes, pubescentes, parce aculeolati, inferne sparsiflori, floribus confertis subcorymbosis terminati; bracteae fimbriato-pinnatifidae, deciduae; pedicelli sepalis fere duplo longiores, cum calyce inconspicue tomentelli, virentes vel subcani; flores parvuli, singuli inconspicul; sepala ovato-triangularia, in anthesi reflexa, interne cinereo-tomentosa, externa apice dentato fissa; petala parva, sepalis breviora, oblonga, alba; stamina erecta; carpellorum numerus 3—$8, saepissime 5 vel 3—5 (ex Miquel); styli elongati; carpophorum hirsutum. Drupeolae pro more generis sat magnae, pilosae; putamen costulatum, sed non lacunoso- vel reticulat o-rugosum. Subspecies vel varietates constantes vix distingui possunt, quamvis specimina haud raro foliorum figurá, florum magnitudine aliisque signis inter se diserepent. Plantae exsiccatae saepe dissimiles sunt, sed nullum specimen varietatum, quod in herbariis asservatur, exacte cum alio convenit. Distingui possunt: Var. latifolius (autor. in sched.). u Folia majora quam in plantà typicá, ovato-lanceolata vel elliptica, saepe lata, vulgo crebrius serrata quam in formáà vulgari. Folia interdum obliqua. | In herbariis haud raro sub nominibus ZH. rotundifolius et Dalibarda latifolia occurrit. —.R. breei- petalus Elmer hane varietatem sistere videtur. Aus verschiedenen Gegenden Javas und Sumatras gesehen; Elmer's Art stammt von Negros. Var. multiserratus. Folia oblonga, dentato-serrata, serraturis in utroque margine fere 30—40. — Von Java gesehen. 3:5 Fig. 23. R. pirifolius Sm. Var. rotundifolius Reinw. l. c. (Spec.). Dalibarda latifolia Blume. Folia e basi subcordatà ovata vel late elliptica, acuta, apicem versus grosse serrata, serraturis crebris; flores majores quam in plantá typicá, interdum hexameri, carpella 5—10 hirsuta includentes. Signa huie plantae peculiaria sat gravia esse videntur, sed nunquam alia specimina reperta sunt, quae exacte eandem formam sistent. In varietatibus antecedentibus unum alterumve signum similitu- dinem quandam indicare videtur, sed nunquam adhue eadem planta ac illa Reinwardtii visa est. — Auf .dem Berge Sombang auf Java. Bibliotheca botanica. Heft 72, 9 —.06 — Var. floccosus. Rami floecoso-tomentosi; calyces cum pedunculis dense cinereo-tomentosi. Inflorescentia densa, flores sat magni. Besuhi auf. Java, von Koorders gesammelt. ved Fig. 24. R.MParkeri- Hance. Auf den gróDeren Sunda-Inseln anscheinend verbreitet, insbesondere auf Sumatra und Java. Von; Borneo mir noch nicht bekannt, wohl aber von Celebes. In der Philippinen-Gruppe bisher nur auf Negros durch Elmer aufgefunden. 81. R. benguetensis Elmer Leafl. Phil. Bot. I, p. 296 (1908). Ibid. II, p. 449 (1908). Rami pubescentes, aculeati, passim glandulis stipitatis instructi; folia coriacea, rigida, ovato- oblonga, diam. 10: 5 em vel minores, emarginata vel subcordata, acuta velobsolete acuminata, serrulata, utrinque 5—7-costulata, nervis hirüis exceptis glabra. Petioli ad 2 em longi: stipulae lanceolatae, externe pilosae, 1 cm longae, marginibus incurvis. Inflorescentiae panniculatae ramuli divaricati, pubescentes, aculeati; bracteae dense gilvo-tomen- tosae; flores vulgo terni glomerati; calycis tomentosi, 1,2 em longi sepala parum inaequalia, argute acuminata; petala nulla; stamina numerosa; carpella pauca, glabra, pilis lutescentibus carpophori circumdata; fructus nitidi, nigrescentes. Nomen vernaculum: Kobat (ex Elmer). Planta haud satis cognita. Dubitari potest, anne Jt. elongato magis affinis sit, quam R. pirifolio. Philippinen. Auf Kalkstein in der Kiefernzone bei Baguio, Prov. Benguet auf Luzon. 82. R. grewiaefolius S. H. Koorders in sched. herb. Bogor. (nomen sine descript.). Ramus cum petiolis molliter tomentosus setuloso-glandulosusque. Folia breviter (1,5—2,0 em) petiolata, ampla, e basi emarginatà oblonga, diam. fere 15:7 cm, brevissime acuminata, utrinque fere 5—6-costulata, inaequaliter dentato-serrata, in utráque paginá viridia et in nervis venisque pilosa. Stipulae capillaceo-fissae. Adest inflorescentiae ramulus elongatus subvirgatus, in quo flores in anthuri modum dispositi. Pedicelli tomentos!, glandulosi. Bracteae pinnatifidae. Flores illis Fi. pirifolii similes; calyx tomentellus, glandulosus, sepalis lanceolatis caudato-acuminatis albo-marginatis. Costularum foli numerus sicut in A. pirifolia, dentatio iMlae ZH. Aexagyni similior. In der Provinz Minahassa (Menado) auf Celebes von Koorders gesammelt. 83. R. Parkeri Hance Journ. bot. 1882, p. 260 (1882). Rami molliter cinereo-tomentosi, aculeis faleatis sparsis armati. Folia breviter petiolata, membrana- cea, e basi cordatà lanceolata, acuta, sinuato-lobulata (interdum sub-lyrata), margine crenato-dentata, supra hirta, subtus molliter cinereo-tomentosa. Stipulae bracteaeque profunde, interdum usque ad basin, fimbriato-fissae, fimbriis filiformibus, paucis (3—95) v. multis. Inflorescentiae compositae sat densae thyrsoideae v. superne racemosae ramuli inferiores (uno alterove interdum axillari) reliquis vix longiores, vulgo pauciflori; rhachis cum ramis, pedunculis calycibusque tomentoso-hirsuta, aculeolis subulatis sparsis setisque flexilibus longis glanduligeris rufis ornata. Sepala omnia integra, lanceolata, acuminata. glanduloso-fimbriata, interne puberula, brunnea. Petala deesse videntur. Stamina sepalis breviora, filamentis filiformibus. Carpophorum hirsutum; carpella fere 7—10; drupeolae nigrae, vix cohaerentes. Im mittleren und südóstlichen China (Kiangsi, Hupeh). Sect. Acuminati. Plurimi validi et alte scandentes, alii reptantes. Folia concolora, integra vel breviter (in 7t. ampelino et Lambertino manifestius) lobata, saepe longe acuminata. Conspectus specierum. A. Folia angusta, oblonga vel lanceolata. I. Inflorescentia ad basin solum folüfera. a) Foliorum basis rotundata. Petioli 1—2 em longi, flores sat longe pediceliati . Petioli brevissimi, flores subsessiles H. acuminatus. R. Griffithü. os b) Foliorum basis truncata vel subcordata. Folia oblonga, acuta vel breviter acuminata R. laxus. II. Inflorescentiae elongatae ramuli plurimi axillares, distantes. Rami et petioli inermes HR. distentus. B. Folia e basi latá cordato-ovata. I. Rami ramulique glabriusculi vel breviter tomentelli. Folia late cordato-ovata, obsolete lobulata . Folia elongato-cordato-ovata, plurima triloba . R. ampelinus. HR. Lambertianus. II. Rami ramulique tomentoso-villosi. StipilagelaeimatosigCISRG | UM. a p La MK ro coded irt Mr due R. ferox. 84. R. acuminatus Sm.in Rees Cyclop. 32 n.43 (1819). betulinus D. Don Prodr. fl. Nepal. p.233 (1825). Scandens, ramis inconspicue stellulato-puberulis, hinc inde aculeolatis. Folia saepissime ovato- oblonga, longe et caudato-acuminata, simpliciter et subaequaliter argute serrulata, utrinque praeter nervos puberulos glabra. Forma foliorum admodum variabilis inter ovatam, oblongam et lanceolatam ambigit. Petioli 1—2 em longi, aculeolis recurvis armati. Stipulae lineares, saepe dentatae, deciduae. Inflorescentia e pedunculis fascieulatis v. fasciculato-racemosis, axillis foliorum supremorum prae- cipue vero bracetearum insertis composita, saepe apice subracemosa; bracteae in lacinulas paucas lineares lissae, caducae; flores parvuli, sat longe pedunculati; calyx cum petiolis minute verrucosus, glaber; sepala ovata, suberecta, externe glabra, viridia, interne tomentoso-marginata; petala oblonga, reticulato-venosa, saepe emarginata v. dentata, ciliata, sepalis aequilonga, alba. Carpophorum hirsutum; carpella haud numerosa. Fructus sat magni, rubri; drupeolae majusculae, glabrae. Verbreitet im. Himalaya. 85. R. Griffithii Hook. f. in Fl. Brit. Ind. II, p. 327 (1878). R. acuminato simillimus; differt vero petiolis brevissimis, inflorescentiae ramulis elongatis, floribus subsessilibus et calyce pubescente. Autor unicum specimen examinavit. An den Hàngen des óstlhichen Himalaya, wahrscheinlich in Sikkim gesammelt (Herb. Griffith). 86. R. laxus n. sp. Exs.: Henry Chin. 11 030. Ramus elongatus, gracilis, remote foliferus, subinermis, cum petiolis pedunculisque tomentello- hirtus; petioli 3—4 em longi, parece aculeolati. Folia e basi cordatà anguste oblonga, acuta vel breviter acuminata, utrinque fere 7-costulata, diam. 8—10: 4—5 cm, integra vel margine obiter sinuata, serrato- dentata, supra parce, subtus densius pilosa, utrinque viridia. Stipulae . . . deciduae. Inflorescentiae elongatae (20 cm et magis) terminalis laxae, apicem versus subracemosae rhachis llexuosa; rami adscendentes vel potius penduli (2), saepe ad basin floribus paucis subfasciculatis concomitati, apice racemoso-pauciflori, infimi axillares. Flores mediocriter pedicellati, sat parvi (diam. fere 1 em); calyx campanulatus, tomentoso-hirtus, virens; sepala ovata, externa margine serrulata, interna integerrima, breviter mucronata. Petala elliptica, alba (Henry), sepalis paullo longiora videntur. In Bergwaldungen (1400 m) der Provinz Yünnan. 87. R. distentus n. sp. Exs.: Henry Chin. 11 639. Inter arbores alte scandens (Henry); videtur inermis (?). Ramus floriferus elongatus, laxe villosus el pilis brevibus rigidulis instructus, inermis. Folia breviter petiolata, e basi rotundatá vel emarginatà — 69 — oblonga, breviter acuminata, utrinque fere 8-costulata, mueronato-serrata, diam. 12:5—6 em, supra in costá villosa, subtus praeter nervos hirtos glabra, fusco-virentia. Petioli 1,0—1,5 cm longi, inermes, superne suleati. Stipulae profunde palmatifido-fimbriatae, deciduae; lamina parva. m. "a AE [3 [2n Fig. 25. R. distentus Focke. Inflorescentia elongata, e ramulis brevibus distantibus, plurimis axillaribus et paucis panniculam terminalem brevem efficientibus composita. Ramouli inferi et superiores fere aequilongi, breves (2—5 cm longi), 3—5-flori, saepe pedicellis 1—23 ex eádem axillà ortis concomitati. Rhachis pedunculique tomentelli ; bracteae in lacinulas paucas lineares fissae. Flores sat longe pedicellati, diam. 1,0—1,2 em; ealyx breviter campanulatus, externe tomentellus, sepalis lanceolatis longe mucronatis, in flore reflexis, post anthesin erectis, interne albo-tomentosis. Petala — 40 — elliptica, unguiculata, eroso-dentata, mucronata, alba (Henry). Stamina erecta, filamentis complanalis, a, ung ata; Y apiee subulatis inferne dilatatis pilosis. Carpella fere 20, glabra. Yünnan. Bergwaldungen in 1400 m Hóhe (Henry). 88. R. Lambertianus Ser. in DC. Prodr. Hl, p. 567 (1825). A. ochlanthus Hance in Journ. bot. 1882, p. 260. Rami areuato-prostrati, juniores cum petiolis tomentelli, aculeis parvis recurvis sparsis instructi. Folia mediocriter (4—6 em) petiolata, elongato-cordato-ovata, (in forma vulgari: longe) acuminata, sinuato. lobulata, vel saepe lobulis lateralibus brevibus acutis triloba, 8—12 cm longa, erenato-dentata, supra parce pilosa, glabrescentia, subtus pallidiora, in nervis venisque pilosa. Stipulae fimbriato-fissae, lacinulis fili- lormibus paucis. Inflorescentia e ramulis axillaribus subracemoso-thyrsifloris et e pannieulá terminali apicem versus | decrescente composita, floribus ramulorum subfasciculatis v. supremis singulis. Bracteae stipulis similes, | limbriato-fissae. Flores parvuli; calyx campanulatus, externe tomentellus, saepe glanduloso-punctatus, | hirtus v. ad basin laxe hirsutus, sepalis ovatis mucronatis viridibus cano-marginatis; petala parva, obovata, late unguieulata, sepala vix superantia. Fructus maturi rubri, e carpellis 15— 20 glabris v. pilosis compositi. Oecurrunt formae glandulis stipitatis tenuibus in calyce et inflorescentià instructae. | Subspecies (varietates?) distinguo duas: Subsp. hakonensis Franch. et Rochebr. Enum. pl. Jap. HI, p. 333. Glabrior; folia minus acuminata et vulgo paullo latiora quam in typo. Fructus lutei. | Japan. Subsp. xanthoneurus Focke in (Diels Fl. Centralch.) Engler Bot. Jahrb. X XIX, p. 392 (1901). Distinguitur bracteis parvis tricuspidatis, quasi tonsis. Flores paullo minores esse videntur, quam in typo. Glabritie 7. Aakonensi similis, nervi in paginá inferiore foliorum manifeste lutescentes. In | specimine primo, quod examinavi, folia angustiora erant, quam in H. Lambertiano iypico et praeterea juniora subtus tomentella. Postea vidi plantas, quarum folia ab illis variet. hakonensis non certe distinguenda erant. Im südlichen China von Hupeh bis an die Küste; ferner auf Formosa und im südlichen Japan; hier die Subspec. Aakonensis. Ad FR. Lambertianum adjungo plantam imperfecte notam: 89. R. pycnanthus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen HI, p. 196 (1874). Ramulus foliiferus tenuis, appresse tomentosus, aculeis sparsis parvis armatus; stipulae in lacinias paueas filiformes partitae; petiolus vix dimidiae folii longitudinis, tenuissime tomentosus, parce aculeatus; folia cordato-ovata, sublobata, acuminata, argute inaequaliter et inciso-serrata, supra parce pilosa, in nervis tomentoso-pubescentia, subtus praecipue in nervis velutino-hirta. Inflorescentia terminalis, brevis, effusa, multiflora, pedunculis subfascieulatis, sub tomento virentibus, inermibus, sepalis aequilongis; bracteae parvae palmatifidae; flores parvi; ealyces infra medium partiti, virides stellulato-pubescentes, sepalis triangularibus, lomentoso-marginatis, in flore suberectis; petala calyces vix superantia, purpurea (??): carpella glabra. Deser. ex specimine in Hb. Havniensi asservato. An forma parva /t. Lambertiani? Habitus omnino diversus. Inflorescentia densa, effusa, multiflora et sepala triangularia plantam ab illà specie separare videntur. Longit. petioli 1,5, folior. 3—4 cm, latit. folior. 2,5—3 em. Longit. inflorescentiae 6, peduncul. 0,6, calycis 0,6. bractear. 0.4 em. China. — Náhere Angaben fehlen; eingesandt durch Duns. -— M m 90. R. ferox Wall. (in sched.) Catal. 724. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen HI. p. 196 (1874). R. assamensis (cit. Focke) O. Kuntze in sched. et in Methodik ex pte. (cum 7. panniculato mixtus). Frutex scandens; trunci validi (diam. 1 em), lignosi, teretiusculi; rami teretes, cum petiolis 4—6 em longis tomentoso-hirti, minute aeuleolaii. Folia e basi cordatá ovata vel ovato-lanceolata, acuminata, sinuato-lobulata, saepe subtriloba, diam. 12: 7—8 cm vel in ramis sterilibus 18: 10 em, argute denteta, utrinque pilosa et viridia vel juniora subtus albida et sericea. Stipulae lanceolatae vel ovato-lanceolatae, irregulariter profunde laciniato-bincisae vel inciso-dentatae. * Inflorescentia terminalis laxa, e ramulis paucifloris, partim axillaribus, floribusque et. fasciculatis et singulis composita. Ramuli dense velutino-tomentosi, subinermes. Bracteae pinnato-fimbriatae, virides. Flores mediocres, longe pedieellati. Calyx externe tomentoso-hirsutus, albo-virens v. lutescens, sepalis lanceolatis, externis pinnato-appendiculatis. Petala sepalis fere aequilonga. Carpella haud numerosa, pro more generis sat magna. Magis pilosus et tomentosus quam 7. Lambertianus; folia similia, stipulae vero valde diversae; flores majores. An den Südhángen des Himalaya. Sikkim, anscheinend weiter verbreitet. — 91. R. ampelinus Focke (Diels Fl. Centr. China) in Engl. Bot. Jahrb. XXIX, p. 596 (1901). Gracilis, glabrescens. Caules prostrati, repentes, ca. 1 m longi, glabriusculi, aculeis parvis recurvis instructi; folia longe (3—5 em) petiolata, e basi cordatà late ovata, diam. 5—7: 4—6 em, acuminata, obsolete lobata, inaequaliter serrata, in utráque paginà laete viridia; stipulae ?, deciduae. Inflorescentiae terminalis laxae ramuli inferiores axillares, pauciflori, supremi (ca. 1,5 em longi) unillori, subeorymbosi; braeteae parvae, limbriato-dissectae; cupula brevis, plana; sepala triangulari- lanceolata, ca. 0,8—1,0 em longa, longe acuminata, glabriuseula vel in margine solum puberula, in flore eum petalis suberecta. Folia illis Vitis cordifoliae simiha. Central-China. | Nan-chuan in Szechuan, an. Berghàngen. Sect. Molueccani. Plurimi fruticosi, aculeati, seandentes vel repentes; pauci boreales suffruticosi vel herbacei, vix aculeolati; indumentum omnium partium saepe molle, velutinum vel tomentosum, rarius pagina inferior foliorum solum appresse tomentosa. Folia vulgo malvacea, lobata; stipulae deciduae, in omnibus fere fissae. Series (Subsectiones) Moluccanorum. /- A. Caules fruticosi. I. Flores in ramis folosis recentibus. a) Ramuli inflorescentiae dilatatae inaequales, pannieulati. Ser. Panniculati. F^ b) Ramuli inflorescentiae angustae coaretatae breves, fere aequilongi. 7 1. Rami petiolique non setosi, eglandulosi vel parce glanduliferi. a) Stipulae bracteaeque capillaceo-multifidae. gn (D - Alceaefolii. 8) Stipulae braeteaeque limbriato-fissae, laciniis lineari lanceolatis, vel subintegrae. Folia acuminata, aeuta vel apice areuato-rotundata, sed antice non lobulata. Ser. Rugosi. $8 Folia antice late truncata vel ambitu rotundata, lobulata. Ser. Pacati. 2. Rami dense rufo setosi vel glandulosi. Ser. Rufi. II. Flores in axillis foliorum vetustorum in fasciculis vel ramulis brevibus aphyllis congesti. Ser. Sozophylli. B. Caules herbaeei vel suffruticosi. Ser. Pacifici. Series: Panniculati. Scandentes; folia ovata vel suborbieularia, parum lobata, subtus reticulata; inflorescentiae panni- culatae ramuli inferiores longiores quam reliqui. Conspectus specierum. A. Inflorescentia ampla, elongata. I. Foha discolora, subtus tomentosa. a) Aculeati; aciculi nulli. 1. Folia profunde cordata. Folia eordato-ovata; bractearum lacinulae lanceolatae . . . . . . . . . . . . . . R. panniculatus. Folia cordato-suborbieularia, braetearum lacinulae lineares . . . . . . . . . . . . KR. tiliaceus. 2. Folia late subcordata. Folia ovata, subtus fenruüginea'-.. e. NAE S4 Vo LUE vu 8 222 1 S NOUIS CRUSOPUIES b) Aculeati et aciculati. Folia malvacea,- discolonas. «s eel OLESEIJ SL. Muss roo SUM S REELCR PLUS lI. Folia in utráque paginà pilosa et virentia; inflorescentia aculeata et glandulosa. betroligbreves-Miolagnouslobulais E EO OTT ECT C T DUBIE B. Inflorescentia densa, patula, brevis. Folia in ramo florente complura . . . 2o 5 3 009 20518 915499 8090 & Ta m cas ds. QUPFIPHOU ADU Folium in ramo florente sub inflorescentiá unicum . . . . .... 2... ... R. singulifolius. 92. R. panniculatus Smith in Rees Cyclop. 32 n. 41. (1819). J. D. Hooker Fl. Brit. Ind. II, p. 329! HR. assamensis (cit. Focke) Kuntze, maxim. ex pte. (cum Zt. feroce) Rami tomento lanuginoso albido derasili obducti, sparsim aculeolati. Folia mediocriter (3—4 em) petiolata, cordato-ovata, superiora cordato-oblonga, diam. 10—15: 7—9 cm, aeuminata, subintegra v. lobulata, dentato-serrata, utrinque, praeter costulas e petioli insertione ortas, 4—6-costulata, supra striguloso-pilosa, subtus albo- v. cano-tomentosa, inermia. Stipulae incisae, deciduae. Inflorescentiae amplae, laxae, apicem versus sensim decrescentis rami inferiores patentes, inferne ramulosi, superne racemosi, infimi saepe axillares. Bracteae lanceolatae, inlegrae v. dentatae v. incisae, | interne glabrae. Flores mediocres, majores quam in H. insigni et R. elongato, longe pedicellati. Calyx m—— 3 Ó eum pedunculis saepe minute aculeolatis albo-tomentosus et breviter hirsutus, sepalis ovato-lanceolatis, eaudato-mucronatis; petala parva obovata. Fructus nigri. An den Südhángen des Himalaya in 1500— 2500 m Hóhe. E. E: Fig. 26. R. ehrysophyllus Reinw. e [21 93. R. tiliaceus Sm. in Rees Cyclop. 32 (1819). A. panniculatus autor. ex pte. Folia cordato-suborbieularia, integra v. obsolete lobulata, folis Tiliae albae admodum similia, juniora interdum paullo angustiora, cordato-ovata. Inflorescentia brevior et saepissime magis conierta quam in A. panniculato. Bracteae pinnatifidae, lacinulis linearibus. Sepala ovato-lanceolata, mueronata. Bibliotheca botanica, Heft 72, jn R. panniculato simillimus, sed foliis latioribus, bracteis sepalisque satis differre videtur. A scriptoribus recentioribus non distinguitur et in herbariis specimina dubia occurrunt. Bracteae caducae in herbariis raro inveniuntur; dubium igitur est, num constanter diversae. Foliorum figura valde distineta est. Im Himalava, in 1500—2000 m Hóhe. Insbesondere in Nepal und Kumaon. 94. R. chrysophyllus Reinwardt in Miquel Fl. Ind. Bat. I, p. 580 (1855). Rami juniores, pedunculi petiolique (ad 5 em longi) dense tomentosi, demum glabrescentes, aculeolis brevibus recurvis raris v. sparsis, in parte inferiore caulium crebrioribus instructi. Folia saepe magna, e basi latà leviter cordatáà vel emarginatá ambitu ovata, diam. fere 15: 12 em, angulato-lobulata, saepe subtriloba, praeter basin palmato- vel pedato- 5-nerviam, utrinque 4—5-costulata, erenato-dentata, supra bullato-rugosa, praeter nervos hirsutos glabra (juvenilia siriguloso-pilosa, glabrescentia), subtus lacunoso- retieulata et. tomento denso ochraceo vel fulvo obducta. Stipulae latae, profunde pinnato- et palmato- multifidae, laminà brevi, lacinulis inaequalibus, lineari-lanceolatis vel linearibus. Inflorescentiae saepe amplae multiflorae rami inferiores nonnulli axillares, distantes, thyrsigeri, reliqui pannieulam densam v. effusam formantes, apicem versus ramulosi, subcorymbosi, cum pedicellis calycibusque inermes, fulvo-tomentosi et hirsuti.. Bracteae latae, concavae, externe villosae, nune profunde, nune breviter palmato-dissectae, nune subintegrae. Flores mediocres; calyx campanulatus, fere 0,6 —0,8 (interdum 1,0) em longus, sepalis triangularibus, externis ineiso-dentatis. Petala suborbicularia, sepalis breviora, alba, caduea. Stamina stylis fere aequilonga. Fructus hemisphaerici, punicel et saporis grati esse dicuntur. Species optime distineta haud. multum variabilis videtur. Folia nunquam profunde cordata sunt, sinus igitur latus et parum concavus est. Lobuli folii interdum obsoleti et parum conspicui sunt; saepius margo folii costulis in dentes majores vel lobulos intrantibus lobulato-sinvatus est. Lobi primarii magis distineti esse solent. "lTomentum ramulorum et paginae inferioris foliorum interdum griseum vel pallide lutescens est, interdum. vero rubiginosum vel subfuseum, saepissime color pulehre fulvus vel ochraceus oecurrit. Inveniuntur folia magna, ad 25 em longa, 19 em lata. — leon cf. pag. 73. Costae e basi folii palmato-quinquenervii ortae infimae areuato-ascendentes, ita ut angulus inter ilas et costam mediam recto minor evadat. Sunda-Inseln. Auf Java verbreitet. Sumatra: Toba, Si Borong borong (Ouwehand). Von Luzon [Hb. Manila] habe ieh einen Zweig gesehen, der anscheinend zu einer wenig abweichenden Form gehórt. 95. R. ampliflorus Léveillé et Vaniot, Bull. soc. bot. Fr. LI, p. 207 (1904). Descriptio autorum: ,|Tota planta incano-albida:; caule robusto et heteracantho; aciculi multi et aculei multo pauciores, crassi, recurvi; folia, saltem. suprema, alterna, simplicia, malviformia, obscure 9-lobata, supra, praesertim ad nervos, pubescentia, intense viridia, tenuiter dentata, dentibus spinigeris, et ciliata; infra incano-tomentosa, conspicue nervata et reticulata, petiolis aculeatis, 2 em longis. Inflores- centia maxime ampla in multos ramos decompositos divisa, ramis inferioribus 15 em circiter longis; singulis floribus pedunculatis bracteatisque; calyx incano-tomentosus, sepalis ereetis in spinam rufam desinentibus et stamina aequantibus; petalis albis; staminibus curtis et glabris, stylos superantibus." Central-China. Kouy-Tehéou: Tsin-gai, Tchao-se. Gesammelt von J. Cavalerie. 96. R. Mearnsii Elmer Leafl. Phil. Bot. I, p. 448 (1908). (Diagn. latina vacat.) Ramuli teretes, dense olivaceo-tomentosi, glandulis stipitatis rubris aspersi, aculeis parvis instructi. Folia cordato-ovata, apice obtusiuscula, diam. 8: 6 em, in utráque paginà pubescentia, praecipue seeus nervos; petioli pubescentes, glandulosi, aculeati, 1—2 cm longi; stipulae oblongae, fere 1 cm longae, dentatae vel pectinato-fimbriatae. Inflorescentiae panniculatae elongatae subpendulae rami ramulique cum calyce olivaceo-tomentosi, aculeati glandulosique; calyx profunde fissus, cupula pelvifermis, sepalis NS villoso-tomentosis fere 1 cm longis, externis apice incisis; petala non visa, verosimile nulla; stamina numerosa, uniseriata, stylis fere aequilonga; gynophorum ciliato-pubescens. (Ex Elmer). Philippinen. In der Provinz Benguet auf Luzon bei Pauai. (aU PU 2. M et. EN NM t Lm, J "s "S *. 3:9 Fig. 27. R. viburnifolius Focke. -L- 97. R. viburnifolius Focke in Hb. Berol. Exs.: Henry Chin. no. 11 714. Scandens, robustus; rami vetusti lignosi, aculeati, tomentosi, decorticantes; florentes foliosi. Folia sat breviter (2—3 em) petiolata, e basi latà, truncatà vel subeordatá ovata, obsolete repando-lobulata vel remote grosse dentata vel obiter triloba, breviter vel longius acuminata, utrinque fere 5-costulata, diam. UU es lere 10: 7 vel 7: 5 em, mucronulato-dentata, supra pilosa. glabrescentia, subtus appresse cinereo-tomentosa. Stipulae parvae, lanceolatae, fissae, hirsutae, deciduae. b Fig. 28. R. singulifolius Focke. Inflorescentia terminalis, brevis, panniculata, patula, multiflora; ramuli infimi axillares, ultra medium partiti, erecto-patentes, tomentoso-hirsuti. Bracteae inferiores fimbriato-fissae, superiores lineari- lanceolatae, trifidae. Flores parvuli, diam. ca. 0,8 em; calyx campanulatus, tomentoso-hirsutus, sepalis ovato-lanceolatis, mucronatis. Petala parva, spatulata. fugacia, alba (Henry). Stamina sepalis breviora. Yünnan. In Bergwáldern in ca. 1200 m Hóhe (Henry). E. 99. R. singulifolius Focke in Hb. Berol. Exs.: Henry Chin. 10 926. Frutex validus scandens; ramus vetustus glabratus, inermis, apicem versus folia anni praeteriti, inferne ramulos floriferos ex axillis cicatrieum vel foliorum vetustorum ortos gerens. Folia sat longe petio- lata, ambitu suborbicularia vel late ovata, cordata, diam. 10: 9, in ramis floriferis 6: 5 em, superficialiter lobata lobulataque, acuta, inaequaliter crenato-dentata, supra glabra, subtus reticulata, cano-tomentosa. Petioli fere 6 em longi, rimoso-sulcati, aculeolis raris instructi. Stipulae inaequaliter profunde incisae. Rami floriferi breves, usque ad inflorescentiam 2—4 em longi, e perulà axillari orti, inferne squamis scariosis instructi, apice folium unicum et inflorescentiam densam pannieulatam ferentes. Folium florale longe petiolatum, subcordatum, fere semiorbiculare vel subrotundum, lobulatum. Panniculae vulgo petiolo brevioris ramuli cum pedicellis breves, patuli, tomentoso-hirsuti. Bracteae profunde incisae. Flores mediocriter pedicellati, sat parvi. Calyx fere 0,6 em longus, campanulatus, sepalis lanceolatis, erecto- patentibus. Petala parva, rosea (Henry). Stamina et carpella glabra. Fructus hemisphaerici, e carpellis ca. 20 compositi, nigri (Henry). Planta subinermis. Yünnan. In Felsenspalten in 1800 m Hóhe von Henry gesammelt, Series : Alceaefolii. Folia lobata, ambitu suborb)cularia vel late cordato-ovata; stipulae braeteaeque capillaceo-multi- fidae; lamina brevis vel anguste linearis. Conspectus specierum. A. Folia lobata lobulataque. I. Lobi lobulique acuti; folia adulta supra glabra vel parce pilosa. a) Aculei validi. Stipulae bracteaeque glandulosae; sepala mulifida . . . . . . . . . . . . . . . RR. roridus. Stipulae bracteaeque vulgo eglandulosae; inflorescentia e :hyrsulis lateralibus et paunieul&sermunali compositae 2. 2 - 02 21 0925 com tei alceaefoluas: b) Aculei parvi. Flores in axillis foliorum et bractearum subglomerati . . . . . . . . . . . . - . RF. gileus. II. Lobi lobulique rotundati; folia adulta supra dense pilosa. Foliorum lobul conspicui; thyrsus angustus foliferus . . . . . "X rdMzro no wiicurae: Foliorum lobi vix lobulati; inflorescentiae pars superlor brevis, EET muU tvmbniienas: B. Folia non lobulata; lobi integri vel costulis excurrentibus grosse dentati. I. Venarum rete non prominulum. BitorulobisobéusuusCuli $$ 9-09 0 o9 moo Rom omo mo o8 9o iSo Susp iso fümbritferus; II. Foliorum venae subtus prominulae. Foliorum lobi 3—5, breves; lacinulae stipularum et bractearum lineares . . . . . &. fuleus. Foliorum lobi 5—7—9, profundi, saepe sublobulati; lacinulae stipularum et bractearum lineari-lanceolatae (cf. Rugosus) . . . 4 or e e e s FR. maleaceus. 99. R. roridus Lindl. Bot. Reg. t. 1607 (1819). Walpers Repert. bot. syst. IF, p. 22. Species parum nota, cujus specimen examinare mihi non licuit. Autoris deseriptio igitur hoc loco sequatur: ,, Ramis teretibus villosis aculeatis; foliis cordatis lobatis, argute duplicato-serratis, subtus tomen- mur uu. LR iosis; racemis inferioribus axillaribus erectis, petiolo brev jioribus; stipulis bracteisque postear E partitis glandulosis; sepalis multifidis, petalis rotundatis subaequalibus." Madagascar. ———————— Fig. 29. R. alceaefolius Poir. 100. R. alceaefolius Poir. Encycl. méth. Bot. VI, p. 247 (1804). Miquel Fl. Ind. Bat. I. 379. Rami robusti, patenter tomentoso-hirsuti, aculeis sat crebris rectiusculis v. reclinatis armati, interdum quoque parce stipitato-glandulosi. Petioli tomentosi, aculeis faleatis instructi. Folia ramorum fertilium fere 10—16 em longa et lata (costa media fere 2 cm brevior) ambitu suborbicularia, profunde cordata, lobata lobulataque, inaequaliter argute dentato-serrata, supra pustulato-rugulosa, juniora pilosa, subtus Io. molliter hirsuta et praeterea cinereo- v. lutescenti-tomentosa; lobi acuti v. obtusiusculi, angulati. In caulibus sterilibus folia 30 em longa et lata (costa 22 em) occurrunt. Stipulae capillaceo-multifidae, laminá angustissimá, lacinulis filiformibus pinnatifidis ciliatis. Inflorescentiae rami inferiores distantes, axillares, dense hirsuti, sparsim aculeali, superiores appro- ximati; flores in racemulos dispositi v. fasciculati, saepe glomerati, sat magni (diam. fere 2 em). Bracteae magnae, pinnato-fimbriatae, laminá angustá lineari-lanceolatá. Pedicelli breves, hirsuti. Calyx cam- panulatus, externe fulvo- vel einereo-hirsutissimus, sepalis late ovatis, externis apice appendiculato-fimbriatis, internis mucronatis. Petala unguiculata, suborbicularia, alba. Antherae villosae. Styli stamina superantes, Hiliformes. Fructus hemisphaericus, ruber (,,coccineus'* Miquel). Aculei robustiores, folia majora, bracteae minus fugaces quam in plurimis Malachobatorum speciebus. Species constans et optime distineta. Notae singulae variant, habitus vero semper idem videtur. — Incisura cordata foliorum aperta vel angusta, interdum lobis adjacentibus obtecta est. Glandulae stipitatae sparsae in ramulis inflorescentiae haud raro inveniuntur. Distingui potest: Var. emigratus ad int. Folia, praecipue in pagináà inferiore, parcius pilosa, sed densius albido-tomentosa sunt quam in typo; braetearum lamina paullulum capillaceo-dilatata. In Waldungen und zwischen Buschwerk auf Java und Sumatra verbreitet; auch in Tenasserim, daher vielleicht in weiterem Umkreise vorkommend. Die var. emigratus, von der ich nur einen mangel- haften Zweig sah, auf Formosa. (- — 101. R. gilvus n. sp. Exs.: A. Henry 8645. Rami e. petiolis tomentoso-hirsuti, aculeis faleatis parvis sparsis instruct. Folia coriacea, e basi latà cordatà quinqueloba, fere 9 em longa et lata, juniora supra pilosa, adulta bullato-rugosa, nervis hirtis exceptis glabra, subtus molliter lutescenti-tomentosa; lobi angulati, acuti, sinuato-dentati v. lobulati, inter dentes majores denticulati; terminalis fere 4-—5 em longus et latus. Stipulae profunde pinnatifidae, lacinulis linearibus. Inflorescentia subthyrsoidea, e glomerulis florum axillaribus distantibus et versus rami apicem confertis composita. Bracteae pinnato- et palmato-fimbriatae, laminà angustá, lacinulis filiformibus, longis, saepe pinnatifidis. Flores brevissime pedicellati, diam. 1,5—-1.8 em, illis H. alceaefolii similes. Calyx dense fulvo-hirsutus, sepalis ovatis, externis fimbriato-fissis. Petala suborbicularia unguieulata. Antherae villosae. Styli stamina superantes, sepalis fere aequilongi. R. alceaefolio proximus et quasi intermedius videtur inter hane speciem et RH. reflerum, in quo lobi foliorum terminales elongati stipulaeque diversae sunt. Auf der Insel Hainan gesammelt von And. Henry. E 102. R. Wichurae n. sp. Rami robusti, dense villoso-tomentosi, aculeis parvis faleatis instructi. Folia sat breviter (2—4 cm) petiolata, ambitu suborbicularia, quinqueloba lobulataque, 9—10 em longa et lata, dentata denticulata- que, supra densissime pilosa, sericeo-micantia, subtus molliter tomentosa-villosa, incana, nervis lutes- centibus; lobi lobulique obtusati, terminalis 3—4 cm longus, 4—5 em latus. Stipulae profunde pinnatifido- dissectae. Flores in axillis foliorum subglomerati, distantes et praeterea thyrsum brevem terminalem formantes, breviter pedicellati, sat magni. Bracteae magnae, profunde pinnatifidae; lamina oblonga, lacinulis lineari- EN" Dye lanceolatis. Calyces fulvo-hirsuti, sepalis late triangularibus, mucronatis. Petala fugacia; styli stamina paullulum superantes; antherae villosae. Fig. 30. R. malvaceus Focke. Habitu H. maleaceo simillimus, foliorum figurá inter hunc et A. rugosum ambigit, indumento ab utroque diversus est. Java. Dureh Wichura auf dem Lembang gesammelt. 103. R. fimbriiferus n. sp. Aculei ramorum florentium et petiolorum inaequales, plurimi graciles, debiles, reclinati. Folia ambitu cordato-ovata, sinuato-quinqueloba, lobis obtusiusculis repando-lobulatis, mueronato-dentata, basin ASIE — el apicem versus serrata, supra dense strigoso-pilosa, subtus in nervis lutescenti-hirsuta, in laminá tenuiter reticulata et tomento appresso incana. Folia fere 8—10 cm longa, 6—8 em lata; pili paginae superioris in insertione incrassati, vel, si mavis, tuberculo insidentes. Süpulae bracteaeque pinnatifidae, lacinulis filiformibus. Flores illis F. alceaefolii similes; sepala exlerna apice in lacinulas porrectas fissa. Inflorescentiae pars extraaxillaris brevis. Cetera sicut in R. alceaefolio. Im südlichen China (gesammelt von W. River). Aus dem Hb. Hongkong. /* | gecu - | Zz qu e Lex dn /- 104. R. fulvus n. sp. Rami juniores petiolique tomento denso fulvo obducti, aculeolati. Folia ambitu late cordato- ovata, quinqueloba, fere diam. 12:10 cem, inaequaliter crenato - denticulata, juniora supra pilosa, glabrescentia, subtus fulvo-tomentosa; lobi haud profundi, terminalis ad basin fere 5 em latus et paullo longior, triangularis (non angulatus), acuminatus, margine repando-sinuatus v. in foliis magnis interdum sublobulatus. Stipulae profunde fimbriato-multifidae, hirsutae, laminá angustá, lacinulis linearibus. Inflorescentiae dense panniculatae brevis ramuli breves, flores fasciculatos v. subglomeratos gerentes, infimi axillares; omnes cum pedicellis fulvo-villoso-tomentosi, inermes. Braeteae profunde pinnato-fimbriatae, lamináà angustà, lineari. Flores breviter pedicellati, parvuli, diam. fere 1 em. Calyces fulvo-hirsuti, sepala subsericea, ovata, externa inciso-dentata. Petala sat parva sepalis breviora videntur. Stamina brevia, antherae glabrae. Fructus hemisphaerici (atropurpuret v. nigri, ut videtur); carpophorum omnino hirsutum. Stipulis braeteisque Zt. alceaefolio similis, a quo vero differt: foliis, floribus, aculeis multo minoribus, tomento fulvo, lobo foliorum terminali acuminato, vulgo non lobulato ete. Foliorum figurà A. glomerato accedit. Im südliehen Indien. In den Neilgherry-Gebirgen der Provinz Madras. s E 105. R. malvaceus n. sp. Rami c. petiolis dense velutino-tomentosi, aculeis brevibus rectiusculis v. leviter incurvis instructi. Folia e basi cordatà profunde palmato-5—7-loba, non vel obsolete lobulata, ca. 10 em longa et lata, supra bullato-rugulosa, pilosa, adulta glabriuseula, subtus lacunoso-retieulata, molliter fulvo-tomentosa; lobi acuti, subsinuati, inaequaliter dentati; terminalis fere 5 em longus et latus. Stipulae pinnato-dissectae, laminá lineari-lanceolatá, lacinulis lineari-lanceolatis v. linearibus, saepe fissis. Inflorescentiae angustae elongatae interruptae ramuli breves, inermes, flores subglomeratos gerentes, infimi axillares, distantes. Bracteae e basi angustá dilatatae (quasi unguiculatae), palmato-dissectae, multifidae, interne badiae, lacinulis lineari-lanceolatis. Flores breviter pedicellati, diam. 1,0—1,5 em; calyx eampanulatus, fulvo-sericeo-hirsutus, sepalis externis inciso-dentatis. Antherae villosae. A. R. alceaefolio, cum quo commutatus est, differt: foliis profundius lobatis, non lobulatis, bracteis versus medium valde dilatatis, floribus minoribus, tomento fulvo ete. Stipularum et bractearum lacinulis ad F'ugosorum seriem accedens, sed habitu F. alceaefolio similior. Java. Auf dem Salak durch Ploem gesammelt. Ehemals im Botanischen Garten zu Buitenzorg kultiviert. Series: Rugosi. Frutices scandentes, saepissime indumento molli tomentoso vel velutino obdueti. Folia saepe cordata, ambitu suborbieularia vel ovata, vulgo lobata, aeuta vel acuminata, rarius rotundata. Flores in thyrsulis vel glomerulis lateralibus brevibus, saepe quoque in thyrso terminali. Conspectus specierum. T- A. Cupula parva, plana. Petioli fere costae mediae aequilongi; sepala anguste lanceolata; petala persistentia R. diffissus. Bibliotheca botaniea. Heft 72. - T DAS *y-— B. Cupula campanulata vel pelviformis I. Inflorescentia elongata. X a) Folia ambitu suborbicularia. |. Folioram sinus eordatus apertus, marginibus divergentibus. 4) Foliorum lobi integri, interdum nervis exeurrentibus hinc inde grosse dentati. & Foliorum lobi acuti. * Folia subeordata; pedunculi longi. Toamugtonrentosoz ipu eLol an Ongtd6U05299 0929 59:295: 95:595: 55:25:25: 5:95:29 29 29 2 05:295 . AR. hainanensis. Rami floccoso-tomentosi; folia subtus lacunoso-creticulata . . . . . . . . - . . . AH. micropetalus. ** Folia profunde cordata; pedunculi breves. 1 Folia triloba. ILobus.ferminalis-vix longior quam. latuss 5.45460. os eedem credite EH Hood. 1t Folia 5 —7-loba. Folia subtus canescentia; lobus terminalis fere ovatus. . . . . . . s s s s s FR. maleaceus. (cf. p. 81.) Folia subtus ferruginea; lobus terminalis fere oblongo-lanceolatus . . . . . . . . AR. reflexus. Porra imperfecte nota, inermis (« - - coc ioc EMT Sq IRE $8 Foliorum lobi rotundati. Till, Jugpeefeeims. well lmeydoy GUAE moe s 5 mom 0 c 9 $9 v Box 26s x Sn e HL ERLEBT FinuteoSUs-ESCOI dens NN M NN TIENS m MU Uoc 8) Foliorum lobi lobulati. $ Lobus terminalis lateralibus multo major. * Folia acute lobata et lobulata. Rami lanuginoso-tomentosi; folia subcordata; stipulae profunde dissectae . . . . . A. Gardnerianus hami breviter tomentoso-hirti; folia cordata; stipulae lacerato-ineisae . . . . . . . A. reticulatus. ** Foliorum lobi rotundati. Folia ambitu eordato-orbieularia, subtus cano-tomentosa; stipulae pinnato-ineisae . . Zt. rugosus. $8 Lobus terminalis lateralibus parum major. Inoy uieloloes syudtuo Hell 2 e. - 9 9 9 9 9 935925»9252525235ss.sse. A Il. 2. Foliorum sinus cordatus angustus vel tectus, marginibus petiolo parallelis vel convergentibus. L:obi. foliorum 1n ramis fertilibus rotundati. 0 - — E D 2 x EE EERRIRODCCHIDIS: Lobi foliorum: 1n ramis. fertilibus acuti- - CT MTNDSEE b) Folia ambitu ovata vel lanceolata; costa media longior quam folii latitudo. 1. Rami robusti, folia magna, subcordata. x) Inflorescentia fundo dilatata; ramuli inaequales. Pola /subtusstenueneocztomertosa . —. A CERNERET TES chrysophyllus. (cf- p 745) 8) Inflorescentiae coarctatae ramuli fere aequilongi. Folia acute lobulata subtus ochracea Eme ec EL Td manes. Folia sinuato-lobata subtus albo-tomentosa . . . . . .. . ......... . R. Fairholmianus. 2. Rami tenues, vulgo virgati; folia profunde cordata. «) Folia ramorum florentium apicem versus rotundata, saepe breviter mueronata. $ Foliorum sinus cordatus apertus. Folia lobata, lobis areuato-rotundatis Folia late cordato-ovata, margine sinuata $8 Foliorum incisura cordata lobis lateralibus infimis tecta. Folia late ovata, vix lobulata 8) Folia ramorum florentium acuta vel lanceolato-aeuminata. $ Stipulae subintegrae vef dentatae. Folia apicem versus subtriangularia 88 Stipulae profunde pectinato-pinnatilidae. * Carpella fere 20—30. Sepala externa ad basin lacinulis linearibus longis instructa Sepala externa integra vel apice denticulato-fissa . . . ** Carpella ad 100. Folia cordato-lanceolata, sinuato-lobulata —-H. Flores in apice ramorum subeapitati, praeterea interdum pauci in axillis foliorum supremorum. — Species minute aculeolatae, grandiflorae. Folia triloba, lobis saepe lobulatis; flores erecti Folia inciso-multilobulata; flores nutantes R. R. R. H. Rh R. glomeratus. Hallieri. peltineretus. indiscissus. Vidalt. Hasskarlit. Koordersit. . Rolfei. clinocephalus. Clavis nimis artifieialis est; species igitur secundum ordinem inagis naturalem sequantur. — 106. R. diffissus n. sp. Habitu A. reticulato similis, sed folia utrinque viridia, sicut in /?. feroce. Rami hornotini petiolique patenter villosi, aculeis brevibus sat validis instructi. Petioli costae mediae fere aequilongi; stipulae majus- culae, irregulariter pectinato-fissae, demum seariosae; folia e basi subeordatà ambitu late ovata, triloba vel loborum lobulis 5—7-loba, acuta, utrinque praeter costam lobi lateralis fere tricostulata, inaequaliter mucronato-crenata, in utráque paginá viridia et, praecipue in nervis, pilosa; incisurae cordatae late apertae margines angulo obtuso divergentes. Flores solitarii vel fasciculati, diam. fere 3em; bracteae laciniato-incisae; calyx profunde diffissus; eupula parva, plana; sepala longa, anguste lanceolata, albida, integra vel externa apice inciso-denticulata; petala elliptica, unguiculata, sepalis paullo breviora, usque ad fructuum maturitatem et longius persistentia ; filamenta filiformia; carpophorum eonicum, breviter pubescens et annulo densissime villoso cinctum. Species imperfecte nota, sed bene distincta videtur. An den Südhàngen des Himalaya, etwa in Hóhen um 1500 m. In Sikkim von C. B. Clarke und Andern gesammelt. - 107. R. hainanensis n. sp. Exs.: Henry Chin. 8581. Rami et petioli tomentoso-hirti, parce aculeolati; folia membranacea, non rugulosa, 3—5-loba; lobi divaricati, margine costulis excurrentibus incisi et. praeterea serrato dentati, terminalis paullo longior quam latus. Inflorescentiae sat laxae ramuli inferiores distantes axillares thyrsuligerl, superiores apicem versus flores subglomeratos ferentes. Bracteae fere obovatae, margine profunde pectinato-fimbriatae. ^uf der Insel Hainan. — Icon p. 84. 108. R. micropetalus Gardn. Caleutta Journ. Nat. Hist. VIII, p. 7 (1847). Exs.: Thwaites, Pl. zeylan. no. 1536. — Excl. R. microp. Boulay (1869). Rami tomento lanuginoso v. floceoso albo derasili aculeisque parvis recurvis instructi. Folia e basi 2:8 Fig. 34. R. hainanensis Focke. paullulum cordatá triloba vel 5-loba, diam. 8—9: 7—8 em, sinuato-dentata et denticulata, supra pilosa, glabrescentia, subtus gilvo-tomentosa ; lobi aeuti, intermedius elongatus, subtriangularis. Stipulae fimbriato- dissectae. Inflorescentiae terminalis laxae brevis ramuli uni- vel pauciflori, dense tomentoso-hirti, infimi axillares. Bracteae pinnatifidae, lamina angusta. Flores mediocres; calyces tomentosi in cupula hirsuti, sepalis mueronatis, externis appendiculato-dentatis. Petala parva oblonga v. spatulata, longe persistentia. Ceylon. 1n einer Hóhe von 1600 m auf dem Berge Rambodde durch Thwaites gesammelt. 85 q( 109. R. reflexus Ker in Bot. Reg. 461 (1819). Ser. in DC. Prodr. II, p. 566. Bentham, Fl. Hongk. p. 104. Curtis Bot. Magaz. 7700. Caules flagellares, repentes v. scandentes, cum ramis saepe pendulis petiolisque dense molliter fulvo- tomentosi et sparsim minute aeculeolati. Folia cordata, 3—5-loba, diam. in ramis sterilibus fere 12:12, 4. A 3:5 Fig. 32. R. mieropetalus Gardn. in fertilibus 9:9 em, argute denticulata, supra glabra, subtus prominule reticulata, fulvo-tomentosa, nervis "innamomeis; lobi angusti, integri v. margine repanduli, raro in foliis singulis inciso-sublobulati, lobo termi- nali elongato, oblongo vel ovato-lanceolato vel lanceolato, aeuto, basin versus paullulum angustato, diam. fere 8:4 cm. Stipulae latae, irregulariter palmato-dissectae, lacinulis lineari-lanceolatis. Flores et glomerati axillares et in ramis ex axillis foliorum vetustorum ortis axillares et in panniculam ilerminalem dispositi, diam. fere 1 cm. Pedicelli brevissimi. Bracteae palmato-multifidae. Calyx can panulatus, dense hirsutus et fulvo-tomentosus, sepalis in flore patulis, ovatis, mueronatis. Petala parva Fig. 33. R. reflexus Ker. sepalis aequilonga, alba. Stamina brevia; antherae glabrae vel parce pilosae. Stigma clavatum; Fructus globosus, maturus atropurpureus. Hüufig auf der Insel Hongkong: die weitere Verbreitung ist zweifelhaft. In europáischen Gürtem ihrer dekorativen Belaubung wegen zuweilen kultiviert. (Kalthaus.) - ey C 110. R. Esquirolii Léveillé in Fedde Repert. IV, p. 333 (1907). Descriptio autoris: ,,Planta inermis tota velutina et rufo-tomentosa, e sectione A. reflex cui proxima ; loliis simplicibus, 5-lobatis, acuminatis, ad basin cordatis, lobis acutis, perpulehre nervatis, supra flaves- Fig. 34. R. moluceanus L. e Rumphii Hb. Amb. (c. foliis R. parvifolii Rumph.) centibus, subtus albido-flavis, dentes appressos, duplices et pilosos gerentibus; stipulae triangulares et aultifido-laciniatae.' E loco natali verosimile est, hane plantam a A. reflero diversam esse, descriptione vero vix certe distingui potest, nisi constanter inermis est. Gentral-China. Kouy-Techéou; Ping-fa, Niang-Ouang. dn 111. R. moluccanus L. Spec. pl. ed. 5, F, p. 707 (1765). Rumphius Hb. Amboinense V (liber VIL), p. 88, tab. 47, f. 2 (1747). Excl.: AH. moluccanus autor. plurim. E descriptione Rumphii de hae planta illud comperire possumus: Fig. 35. R. angulosus Focke. Vepres sarmentosus, intricatus, ramosissimus, ramis arcuato-prostratis canescentibus petiolisque dense recurvo-aculeatis. Folia caulium hornotinorum iriloba, acuta, 15—18 cm (6—7 pollices) longa 18—21 em (7—8 ata, dentata, supra glabra, subtus icanti i : f (7—8 poll.) lata, dentata, supra glabra, subtus rugosa, albicantia vel gilva. Ramorum fertilium folia multo minora et quinqueloba sunt, lobis obtusiusculis vel rotundatis. Fructus hemisphaeriei, rubri s - * B B E 1 à edules, sed, ut videtur, parum sapidi. — Icon p. 87. [ G9. — Frequentissime occurrere dicitur in Amboinensium insulis et quidem in locis soli expositis, in campis 1 B B SD E ad ripas fluminum ete. Collectores botanici plantam vulgarem et aegre tractabilem neglexerunt. Foliis puo Fig. 36. R. Fairholmianus Gardn. latis hie A. moluccanus verus a. R. Hasskarlii formisque similibus distinguendus est. Folia R. angulost acutiloba sunt. Verosimile cum uná alteráve harum plantarum congruit. | Indigenis audit Kuru Keku vel Gongong. | Nach Rumphius sehr verbreitet auf der Inselgruppe von Amboina, und zwar an sonnigen Stellen, | auf Feldern, am Saume von Sagopflanzungen und an Wasserlàufen. Die weitere Verbreitung ist vóllig unsicher, weil die Art zu ungenügend bekannt ist. Anscheinend gehóren hieher Exemplare von Voün i Bur Neuguinea (leg. Tejsmann) und vielleicht auch von Luzon. | Bibliotheca botanica. Heft 72, 12 2 NO). meet R. angulosus Focke in Hb. Berol. An A. moluccanus verus? — Excl. Rami eum petiolis ea. 4 em longis gilvo-tomentoso-hirsuti, aculeis parvis recurvis armati. Folia: ambitu late ovata v. subrotunda, diam. ca. 11: 9 cm, cordata, acuta, 3—5-loba, lobis angulato- -lobulatis, acutis, ad basin palmato-quinquenervia, argute mucronato-dentata, supra bullato-rugulosa, nervis exceptis. glabra, subtus reticulata, fulvo-tomentosa, in nervis aculeolata; incisura cordata ad basin folii saepissime. lobis adjacentibus tecta. Stipulae inferne pinnatifidae, apice palmato-fimbriatae, laminá angustá, lacinulis. linearibus, infimis lineari-lanceolatis patentibus. Inflorescentiae sat longae ramuli omnes breves patentes, inferiores axillares distantes, superiores subaequilongi, approximati, floribus conglomeratis. Bracteae oblongae, profunde palmatifidae, externe hirsutae. Flores mediocres, breviter pedicellati; calyx cum pedunculis inermis, dense fulvo-sericeo- tomentosus, sepalis triangulari-lanceolatis interne tomentosis, exiernis inciso-dentatis. Petala ovata eroso-dentata, erecta, sepalis fere aequilonga; styli stamina longe superantes. 3 Distinguitur a H. rugoso foliorum lobis acutis, infimis incisuram cordatam tegentibus, stipulis brae- teisque profundius incisis, floribus minoribus, stylis longioribus, indumento magis hirsuto et colorato ete. Dubito an sit Rumphii FH. moluccanus grandifolius; specimina in vicinitate insulae Amboina lecta nondum vidi. E | Verbreitet auf Malacca, in der Umgegend von Singapore und in den Straits Settlements; ferner auf. den Andamanen, auf Sumatra und Bangka. Anscheinend auch auf Luzon. 113. R. Fairholmianus Gardner in Calcutta Journ. Nat. Hist. VIII, p. 5 (1847). Exs.: Thwaites Pl. zeyl. (Cat. 134). | Rami petiolique floccoso-tomentosi, aculeis parvis crebris reclinatis v. faleatis instructi. Folia coriacea, ambitu cordato-ovata, acuta, repando- vel saepius sinuato-lobata lobulataque (in ramis brevibus. parvis triloba), obsolete cerenulata, praeter basin palmato-quinquenerviam utrinque 4-costulata, supra rugulosa, pilosa, nervis exceptis, glabrescentia; lobi laterales vulgo non profundi, obtusiuseuli. Stipulae villosae, profunde pinnatifidae, lacinulis linearibus. — ] Inflorescentiae terminalis confertae, inferne vix foliosae rami breves, ascendentes, tomentoso- villosi, subracemosi; bracteae palmaio-multifidae. Flores mediocres; calyx externe albidus, tomentoso-villosus; petala alba; stamina brevia; fructus hemisphaerici, rubri. Im Berglande Ceylons in Hóhen von 1500—1800 m (z. B. Bopatalawe, Pedrotallagalla). 114. R. glomeratus Blume Bijdr. 1111 (1826). Miquel, Fl. Ind. Bat. I, p. 381 (1855). Rami graciles et tenues, juniores cum petiolis dense tomentoso-hirti, aculeis faleatis parvis sparsis instructi. Petioli fere 4—6 em longi; folia ambitu late cordato-ovata, obsolete vel manifeste quinqueloba, diam fere 10: 8 cm, saepe minora, utrinque praeter basin 3—4-costulata, margine denticulata, supra strigu- | loso-pilosa, subtus in nervis venisque hirta, juniora canescentia, adulta virentia. Lobi plerumque arcuato- rotundaüi, obtusiuseuli, terminalis breviter mucronatus vel acuminatus, interdum, praecipue in foliis ramorum sterilium, elongatus. Stipulae profunde pinnatifidae. Flores mediocres; nonnulli interdum in axillis foliorum ramorum flagelliformium, alii fasciculati, axillares et terminales, alii inflorescentiam brevem angustam thyrsoideam vel subracemosam formantes. Bracteae stipulis similes, pinnatifidae. Pedicelli in flore breves, post anthesin saepe calyce longiores. Calyx campanulatus, tomentoso-hirsutus. sepalis ovato-triangularibus mucronatis ca. 1 em longis, ex- lernis pinnato-appendiculatis incisisque. Petala obovata sepalis fere aequilonga esse videntur. Stamina erecta; styli exserti. Fructus hemisphaerici. Pilos subglandulosos (Miquel) non vidi. Java: Gedeh (Blume et alii) Panperango (Moritz), Tjibodas? (Hallier f.), Preanger (Koorders). Occurrunt plantae, quarum folia cum illis £t. glomerati bene congruunt, quae vero aliis notis diversae esse videntur. Inter illas memorabiles videntur: 91 E Var. albulus. Folia discolora, sublobata, supra, nervis exceptis, glabra; incisura cordata angusta; aculei minuti in ramo et petiolis; inflorescentia aphylla, brevis; sepala externa appendiculata et styli exserti sicut in typo. Amboina, gesammelt von Boerlage; eine von Koorders in der Minahassa (Celebes) aufgefundene Form stimmt gut überein. Y 3:5 Fig. 37. R. glomeratus Blume var. griseolus. NN 2. Var. pileanus. Foliis latis rotundo-ovatis supra pilosis differt specimen ex hb. Manilensi. Sepala vix appendieulata sunt, inflorescentia foliosa. Pilea, prov. Rizal auf Luzon. 3. Var. griseolus. Folia discolora, 5—7loba, supra strigoso-pilosa; aeulei breves, sed sat robusti; inflorescentia foliosa; sepala vix appendiculata. In verschiedenen Formen auf Bergen Javas gesammelt. 09 R. glabriusculus Hasskarl Catal. pl. hort. Bogor. 267. Tijdscehr. voor natuurl. Geschied. X, 1, p. 143. Flora (B. Z.) p. 586 (1844). Descriptus seeundum plantam sterilem horti Bogoriensis; vidi specimen in herb. Leodiensi. Caulis tomentellus, parce aculeolatus; folia A. ferocis foliis similia, sed longius petiolata, omnia | triloba et uirinque parce pilosa. Stipulae lanceolatae, pinnato-dissectae. Vidi quoque e Java ramum juvenilem sterilem (leg. Hallier f.) e caule lignoso ortum, A. glabrtusculo similem, sed foliis magis pilosis distinctum. Plantam tam imperfecte notam negligendam esse putavi. 115. R. Gardnerianus O. Kuntze Meth. Rub. 42 ex pte. (1879). R. macrocarpus Gardner Calcutta. Journ. Nat. Hist. VIII, p. 7 (1847). Thwaites Ceylon En. 100. .H. rugosus Fl. Ceyl. Excl: H. macrocarpus Benth. Pl. Hartw. 129 (1844). Rami robusti, lanuginoso-tomentosi, cum petiolis sparsim vel crebre aculeati, aculeis parvis incurvis saepe minutis. Folia e basi leviter cordatá late ovaia vel suborbieularia, acuta v. acuminata, 5—7—9- lobulata vel triloba, lobis lobulatis, crenato-dentata, supra rugulosa, glabra, subtus tomentoso-lanuginosa, incana vel lutescentia. Stipulae profunde dissectae, laciniis lineari-laneeolatis porrectis, majoribus saepe | palmatifidis. Flores in axillis foliorum supremorum singuli vel in thyrsulis subracemosis paucifloris, superiores subfasciculati vel subeymosi singulique, thyrsum terminalem angustum formantes. Rhachis cum pedicellis. calycibusque tomentoso-villosa. Bracteae inferiores stipulis similes, vario modo dissectae, superiores e basi angustiore dilatatae, apicem versus incisae vel dentatae. Flores majusculi; calyx campanulatus. sepalis ovato-lanceolatis, mucronatis, fere 1,5 cm longis, externe tomentoso-sericeis, externis dentatis. Petala obovata vel oblonga, sepalis fere aequilonga, conspicua. Antherae glabrae; styli stamina superantes. Fruetus hemisphaerici majuseuli (diam. ca. 1,5 cm), carpellis majoribus quam in speciebus affinibus. Carpophorum conicum hirsutum. Folia illis H. chrysophylli similia, flores multo majores, inflorescentia angusta. Ad R. reticulatum. propius aecedere videtur. In Bergwáldern auf Ceylon und Java. Nowara Ellia auf Ceylon, 1800 m (Thwaites). Aus Java von verschiedenen Bergen, z. B. vom Tangkuban Prahu (Wichura), Paweroea (Koorders), Tengger-Gebirge (Koorders); eine kleinblátterige Form vom Gipfel des Malabar (Wichura). 116. R. reticulatus J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II, p. 331 (quoad specim. Sikkim. et Kumaon) (1878). Rami cum petiolis breviter tomentoso-hirti, aculeolis reclinatis instructi. Folia longe petiolata, sat magna, ad basin sinu saepe parum profundo cordata, triloba vel 5—7-lobulata, inaequaliter dentata, supra pilosa, subtus eximie lacunoso-retieulata, dense pubescentia; lobi acuti v. acuminati, angulato- lobulati. Stipulae bracteaeque magnae, latae, lacerato-incisae v. dissectae. Flores sat magni, subfasciculati, inferiores distantes, in axillis foliorum et bractearum approximati mierdum singuli. Calyx campanulatus cum pedicellis lutescenti-hirsutus, sepalis ovatis, mucronatis, subsericeis, externis profunde incisis. Fructus maximi (sec. Hooker). An den Abhángen des Himalaya in der mittleren Region zwischen 2000 und 3000 m. Sikkim. Kumaon. 117. R. rugosus Sm. in Rees Cyclop. 30 n. 34. (1819). R. Hamiltonianus Ser.in DC. Prodr. II, p.567. (1824). Excl. R. rugosus (cit. Sm.) Ser. in DC. Prodr. HI Ep567 , Rami elongati, scandentes v. reptantes, cum petiolis fere 3—5 em longis floccoso-tomentosi, aculeis sparsis faleatis armati. Folia ambitu cordato-orbicularia, quinqueloba, lobis saepe lobulatis obtusiusculis, an lora 7 MZ. ge € : A z . B : diam. fere 7—14: 6—412. ad basin palmato-quinquenervia, crenato-dentata, supra bullato-rugulosa, obscura, nervis exceptis glabriuscula, subtus reticulata, molliter cano-tomentosa, in nervis aculeolata; incisura cordata ad folii basin aperta. Stipulae oblongae, pinnato-incisae, laminá lanceolatà, lacinulis lineari- lanceolatis, porrectis. 4:9 Fig. 38. R. reticulatus J. D. Hook. Flores in racemulis brevibus axillaribus distantibus et versus apicem panniculato-approximatis conferti, breviter pedicellati, majusculi. Bracteae oblongae v. obovatae, nunc Jacerato-dentatae vel ineisae, nunc subintegrae, externe hirsutae, interne glabrae, badiae. Florum diam. fere 1,5 em. Calyx campanulatus eum pedicellis gilvo-tomentoso-hirsutus, sepalis ovato-lanceolatis, interne tomentellis, externis pinnatifidis v. incisis. Petala erecta, ovata, obtusa, eroso-denticulata, alba, sepalis paullulum. breviora. Stamina erecta stylis fere aequilonga. Fruetus hemisphaerici, rubri. —— 94 Species a Smithio optime deseripta sed difficillime ab alfinibus distinguenda. Limites inter hane et alias species similes incertae sunt. In den Tálern des óstlichen und mittleren Himalaya (Nepal, óstl. Bengalen, Khasia ete.) in 500 bis 1500 m Meereshóhe. Subspecies: (vel var.?) Thwaitesii n. subsp. Rami densius tomentosi quam in planta typica; foliorum lobi lobulique acuti... Stipulae bracteaeque sicut in typo. Videtur species diversa, sed specimina exsiccata, quae in herbariis vidi, non docent, num characteres constantes sint. Ceylon, im. Berglande (500—1500 m). 118. R. Hillii F. Muell. in Transact. Phil. Inst. Victoria IHE, p. 67 (1858) Fragm. phytogr. Austral. Top Rami alte scandentes, cum petiolis tomentosi et aculeis brevibus recurvis armati Folia membrana- cea, cordata, e basi latà triloba, inaequaliter argute dentata, supra parce pilosa, glabrescentia, subtus cinereo- vel gilvo-tomentosa; lobus terminalis acutus, vulgo lobulatus v. angulato-incisus, saepissime paullo longior quam latus. Stipulae pinnato-fimbriatae; bracteae profunde fimbriato-incisae. Flores et in axillis foliorum superiorum glomerali et in pannieculam brevem terminalem dispositi, breviter pedicellati, mediocres; calyx sericeo-tomentosus, sepalis ovato-lanceolatis. Petala sepalis fere aequilonga, alba v. rubra. Fructus hemisphaerici, coccinel. Folia fere 5—9 cm longa, 4—8 em lata; costa media 4—8 cm, petiolus 2—4 cem. Florum diam. | em vel paullo magis. Im ósthehen subiropischen Austrahen, vom Genoa River (in 37'/? s. B.) bis zum Wendekreis des Steinbocks (Ferd. Mueller). 119. R. Hallieri n. sp. Rami c. petiolis ca. 4 em longis tomentoso-hirsuti, aculeis crebris parvis recurvis instrueti. Folia late cordato-ovata v. cordato-suborbieularia, brevissime acuminata, obsolete sinuata vel subintegra, diam. 8—10: 6—8 em, praeter basin pedato-quinquenerviam utrinque ca. 3—4-costulata, erenato dentata, supra striguloso-pilosa, subtus reticulata, lutescenti-tomentosa. Stipulae profunde incisae v. pinnatifidae, externe hirsutae, interne glabrae. Inflorescentiae mediocris ramuli breves, fulvo-hirsuti, aeuleolati, floribus subfascieulatis.- Bracteae profunde incisae. Calyx campanulatus, hirsutus, sepalis ovatis; petala et stamina sepalis breviora, styli aequilongi. Specimina vidi in hb. Bogoriensi. Collegit plantam Dr. Hans Hallier. Borneo. Zwischen Sanygouw und Semedoem (Hallier f. no. 750); Smitow (leg. Jaheri). 120. R. peltinervius n. sp. Rami graciles, minute aculeolati, tomentelli, juniores tomentosi. Folia latissime ovata vel subrotunda, breviter mucronata, integra v. sinuato-dentata, rarius obsolete lobulata, argute crenato-dentieulata, supra pilosa, glabrescentia v. omnino glabra, subtus tomento appresso albida, nervis ochraceis; incisura cordata lobis adjacentibus sese tegentibus petioli insertionem cingentibus quasi clausa, ita ut folium peltati aspectum praebeat; nervi infimi foliorum recurvi. Stipulae pinnato-incisae, laminà lanceolatá, lacinulis lineari- lanceolatis. Florum thyrsuli et in axillis foliorum superiorum et inflorescentiam terminalem panniculatam for- mantes. Ramuli et pedicelli cano-tomentoso-hirti, inermes. Bracteae obovatae, patmatifidae. Flores parvi, calyces tomentoso-hirti, sepalis ovatis mucronatis, externis hinc inde appendieulatis. P sepalis fere aequilonga. Fructus hemisphaeriei. Ramis tenuibus et floribus parvis A. sundaico accedit. etala ovata 3:5 Fig. 39. R. peltinervius Focke. In speciminibus cultis folia 10cm longa, 8 em lata sunt; costa media 8 em longa; in spontaneis folia lere 6 et 5 em, petioli 2—4 cm metiuntur. Nervi e petiolo orti sicut in foliis peltatis dispositi: infimi reeurvi angulum majorem quam reetum cum costa media formantes. Colitur in horto Bogoriensi (Buitenzorg); vidi quoque in Hb. Berol. specimen e Java (leg. Nagel) allatum, quod spontaneum esse videtur; locus natalis non indicatur. Java. Anscheinend übereinstimmend auf Borneo auf dem Berge Lempoi. PEN E 121. R. indiscissus n. sp. hRami sparsim aeuleolati eum petiolis erebrius aculeolatis ca. 5 em longis tenuiter arachnoideo- Lomentosi, juniores tomentoso-hirti. Folia profunde cordata, ambitu ovata, sat longe acuminata, obiter Fig. 40. . R. Vidali Focke. vel manifeste lobata, diam. ca. 10: 8 em, serrato-denticulata et nervis excurrentibus hine inde inciso- vol lobulato-dentata, supra glabra, subtus tomento adpresso incana vel lutescentia; lobus terminalis sub- triangularis. Stipulae ovato-oblongae scariosae, minute lacerato-dentatae, deciduae. Inflorescentiae laxae terminalis ramuli inferiores axillares, floribus subfasciculatis. Rhachis eum pedunculis sat longis tomentoso-villosa, aculeolis glandulisque stipitatis instructa. B racteae lanceolatae, subintegrae vel dentatae. Og s | | Flores mediocres, diam. fere 1,5 cm; calyx externe albido-tomentosus, hirsutus, sepalis ovato- lanceolatis. Petala obovata vel oblonga, sepalis breviora, apice eroso-dentieulata, saepe post anthesin ] iT - M — - [T [21 Fig. 41. R. Hasskarlii Miq. persistentia. Stamina glabra. Carpella in carpophoro hirsuto glabra. Styli filiformes, in carpellis 'Ssemilunaribus subpersistentes. A R. Hasskarlii differt foliis floribusque majoribus, stipulis bracteisque subintegris, ,indiscissis,'* pedunculis glandulosis. Java. Auf dem Gedeh (Sapün); ohne nàáhere Ortsangabe (Hillebrand). Bibliotheca botanica, Heft 72. 2 — e 122. R. Vidali n. sp. R. glomeratus (cit. Blume) Vidal y Soler in Phanerog. Cuming. Philipp. 171 (1885). Exs.: Cuming exs. 750, interdum nomin. A. sundaici vel HR. Hasskarlii distrib. Rami cum petiolis, calycibus et foliorum paginà inferiore dense gilvo- vel ferrugineo-tomentosi; aculei minuti, breves, compressi, recurvi, in ramis et petiolis sparsi, in inflorescentià vix obvii. Folia sat profunde cordata, late ovato-lanceolata, acuta, raro breviter acuminata, diam. fere 6—10: 4—6 cm, integra vel in parte inferiore utrinque lobulo obsoleto instructa, a fundo usque ad apicem subaequaliter mucronato- serrata, supra opaca, tomentella, subtus gilvo-tomentosa. Petioli 2—5 em longi. Stipulae bracteaeque tomentosae, profunde pinnatifidae, lacinulis linearibus. Inflorescentiae elongatae laxae ramuli inferiores axillares distantes, superiores sensim approximati, subracemoso- vel subeorymboso-pauciflori, infimi saepe multiflori. Flores mediocres; cupula campanulata, externe sericeo-tomentosa; sepala externa a fundo pinnatifida, lacinulis longis linearibus; petala sepalig breviora; styli stamina superantes, e flore non emergentes; putamen semilunare, sublaeve. — Icon p. 96. Philippinen. In der Provinz Tayabas auf Luzon (Cuming). 1253. R. Hasskarlii Miq. Fl. Ind. Bat. 381 (1855). An R. moluccanus L.? Rami tenues, graciles, cum petiolis arachnoideo-tomentosi, demum glabrescentes, aculeolis paucis recurvis instructi. Folia ramorum sterilium cordato-ovata vel e basi cordatá ovato-lanceolata, sinuato- lobulata, saepe subtriloba, lobis lateralibus brevibus, haud raro in ramis debilibus integra, in caulibus sterilibus et in inferiore ramorum parte vulgo latiora et manifestius triloba; incisura cordata marginibus divergentibus aperta. Folia omnia acuta vel acuminata, utrinque praeter basin fere 4-costulata, mucronato- dentata, supra, nervis hirtis exceptis, glabra, subtus tomento tenui appresso albida vel oehraceo-fulva, diam. fere 6—8: 4—6 cm. Stipulae profunde pinnatifidae, laminá lanceolatà, lacinulis linearibus divaricatis. Inflorescentia e ramulis axillaribus subfasciculato-racemosis et panniculá laxá terminali composita, in ramis parvis racemoso-pauciflora. Rhachis cum pedunculis vulgo subfasciculatis calycibusque tomentoso- hirta, inermis. Bracteae e basi angustá dilatatae, peetinato-pinnatifidae, laeinulis porreetis, externe hirsutae, supremae incisae, interdum subintegrae. Flores parvuli, in anthesi sat longe pedicellati; cupula campanu- lata, sepalis ovatis mucronatis, externis apice irregulariter dentatis velincisis. Petala sepalis paullo longiora, saepe in fructu immaturo persistentia. Styli filiformes, longe exserti. Fructus e drupeolis ca. 25—30. compositi. — Icon p. 97. Species variabilis et in herbariis haud certe a speciebus affinibus separanda. Foliorum figura plantam et a t. moluccano et a R. glomerato distinguere videtur. Subspecies tres ad hane speciem aggregavi, sed numerum augere non difficile esset. — Specimina bona et completa, praecipue vero observationes in plantis vivis desiderantur. Sunda-Inseln. Sumatra, Java, Borneo, Celebes, Timor. Philippinen: Mindanao. Subspecies R. Hasskarlii distinguo tres: Subspec. padangensis. Exs.: Beccari, Piant. Sumatr. 136. Folia cordato-ovata, medium versus utrinque lobo brevi laterali instructa, latiora et breviora quam in typo, diam. fere 6—8:6,5 cm. Inflorescentia terminalis pannieulata, omnino aphylla vel inferne ramulo axillari distante aucta. Bracteae latae, concavae, margine incisae. Sepala externa subintegra. Styli staminibus fere aequilongi, sepalis breviores. Habitus omnino R. Hasskarlii, sed foliis latioribus et stylis brevioribus distinctus videtur. »umaira: auf dem Berge Singalan in den Padangschen Hochlanden, gesammelt von Beeccari. Subspec. Edelingii. Folia e basi cordatà ovato-lanceolata vel cordato-ovata, integra vel obsolete lobulata. Inflores- centiae elongatae augustae aphyllae ramuli breves, pauciflori, inferiores remoti; antherae barbatae; stvli non exserti; staminibus aequilongi. : Cetera ut in 7t. Hasskarlii, sed planta imperfecte nota est. Java: Bedara-Hina (? ob richtig gelesen ?), in 30 m Meereshóhe (leg. Edeling). "^ hd SEU) Fig. 42. R. Hasskarlii, subsp. dendrocharis Focke. Subspec. dendrocharis. ^ 7. moluccanus autor. mult. An species distincta? Frutex usque ad 4 m altitudinem scandens; rami tomentoso-hirti, aculeolis minutis saepe crebris instructi. Folia e basi cordatá ambitu ovato-lanceolata vel ovata, acuminata, subtriloba et praeterea inciso-lobulata, erenato-dentata. Stipulae lanceolatae, lacinulis erecto-patentibus. Inflorescentiae vulgo nutantes vel pendulae, inferne foliosae, spectabiles; bracteae obovatae, apice pectinato-incisae. Styli longe exserti. AR. Hasskarlii simillimus, sed flores minores et, ut videtur, habitus diversus. — 100 — Flores magnum silvarum decus (Schumann et Lauterb. Fl. D. Schutzgeb. Südsee, p. 340). Wald- und Buschgegenden in Kaiser-Wilhelms-Land auf Neuguinea sowie auf den benachbarten. Inselgruppen z. B. auf Ualan (Carolinen), im Bismarck-Archipel und auf den Viti-Inseln. — Mindanao. selg A Bie Fig. 43. R. Rolfei Vidal y Soler. 124. R. Koordersii n. sp. R. Hasskarlii similis, differt vero fructibus multo majoribus globosis, e drupeolis arcte conglomeratis ca. 100 compositis. Folia angustiora sunt quam in omnibus, quas vidi, formis t. Hasskarlii ; longitudo petioli ca. 5, folii 18—20 em, latit. ad 6 em. Diam. fructuum immat. 4 lobulata; tomentum in pagina inferiore appressum, lutescens. minuti sunt. 2cem. Folia eordato-lanceolata, sinuato- Stipulae lanceolatae, pinnatifidae; aculei potest. — 101 — Specimen vidi unicum siccum, quod vero fructibus foliisque ab omnibus affinibus facile distingui Auf Celebes in der Provinz Minahassa (Menado) durch Koorders in 600 m. Hóhe gesammelt. ED Fig. 44. R. clinocephalus Focke. 125. R. Rolfei Vidal y Soler in Phanerog. Cuming. Philipp. p. 171 (1885). Elmer in Leafl. Phil. Bot. II, p. 454. Exs.: Cuming 808; Fl. Forest. Filip. 294. Caules steriles in dumetis scandentes vel decumbentes, floriferi ascendentes, cum petiolis ca. 2—4 em longis fulvo-villoso-tomentosi, minute aculeolati vel saepe omnino inermes. Folia e basi cordatà triloba vel lobis lateralibus minoribus quinqueloba, sinuato-lobulata, diam. ca. 8 cm, crenato-dentata, supra i I] — 4 — | bullato-rugosa, glabra, subtus lacunoso-reticulata, ochraceo-tomentosa; lobi terminales 3—4 cm tosgb | " infimi multo minores. Stipulae bracteaeque ovato-lanceolatae, inciso-dentatae, dentibus porrectis. | Inflorescentiae rami axillares subracemosi, pars terminalis brevis. Flores singuli vel 2—3 congesti, | | magni, breviter pedicellati; calyces fulvo-hirsuti sepalis ovato-lanceolatis longe acuminatis, ad 2 cm longis; Styli apice subclavati, stamina superantes. Fructus elongato-globosi, rubri. — | petala alba, fugacia. Species insignis. — Icon p. 100. Philippinen. Auf dem Gipfel (1800 m) des Berges Banahao in der Provinz Tayabas auf Luzon; auf dem Haleon auf Mindoro; auf dem Canlaon-Vulean auf Negros. 126. R. clinocephalus Focke in Hb. Berol. Exs.: Henry Chin. 10 259. Rami vetusti lignosi, robusti, aculeis validis brevibus sat crebris armati. Rami floriferi ex axillis foliorum anni pracedentis, breves, in speciminibus suppetentibus folia pauca et flores 1—4 gerentes, cum. petiolis dense velutino-tomentosi, minute aculeolati. Folia sat longe petiolata, cordata, ambitu sub- orbicularia vel latiora quam longa (diam. fere 8—10 em), obtusa, inciso-multilobulata, praeter basin palmato- | quinquenerviam utrinque 2—3-costulata, inaequaliter dentata, supra rugulosa et hirta, subtus reticulata, | molliter cano- vel lutescenti-tomentosa; lobus terminalis brevis, antice vulgo sinuato-trilobulatus. Stipulae? | Flores ex axillis loliorum supremorum et bractearum, ampli, nutantes; pedunculi tomentosi, inermes, braeteas magnas gerentes, quarum suprema calyci approximata. Bracteae ad 1,5 em latae, concavae, ambitu fere orbiculares, externe villosae, pectinato-incisae, lacinulis lineari-lanceolatis, porrectis. Calyx campanulatus, 2,0 —2,5 em longus, externe dense tomentoso-sericeus, sepalis lanceolatis, | mucronatis vel exterioribus apice fissis. Petala sepalis breviora, in flore marcescentia, alba (Henry). Stamina numerosa, filamentis filiformibus, laxe villosis; antherae longe barbatae. Carpella numerosissima, glabra, externa stipitata. Fructus rubri (Henry). R. multibracteato similis et. forte ad Pacatorum seriem amovendus. Altera ex parte plantam eum - R. Holfei comparare volui et ad interim utramque speciem ad Ztugosos collocavi. Folia omnino fere illa . multibracteati sunt, praeter indumentum paginae inferioris; inflorescentia | satis diversa videtur. Bracteae profundius fissae, sepala evidenter diversa sunt. De aliarum notarum constantia dubitari potest. — Icon p. 101. Yünnan. Series: Pacati. | Inermes vel aeuleolati; folia suborbieularie. lobata lobulataque. Stipulae fissae. A. Lobus terminalis foliorum lobulato-truncatus; lobulus terminalis lateralibus vix major. Folia subtus cinereo-tomentosa; inflorescentia brevis, conferta . . . . . . . . . . AR. pacatus. Folia subtus appresse tomentella; infloreseentia folia superans, elongata, gracilis £. clemens. B. Lobus terminalis non truncatus, lobvulus terminalis lateralibus multo major. I. Flores nutantes. BracteaespeeUnauohbniat26 9-9 - 9-7 T A 10-70-9090 22:99 2 ABE LUEGLUTLOCOD ILES II. Flores subereeti. cf. Rugosos. a) Bracteae inciso-dentatae. | multibracteatus. | Caealerü. Flores in ramulis dense pannieulati; sepala mediocria Sepala longa, florem involucrantia mm — 103 — b. Bracteae pectinato-incisae. Folia subtus breviter tomentosa . . . . .. . ... : LL TODELEISIS: Folia subtus tomentoso-villosa; flores subracemosl. . . . . . . . . .... . . A&. mallodes. 3/5 Fig. 45. R. mallodes Focke. - 127. R. multibracteatus Léveillé et Vaniot, Bull. acad. géogr. bot. p. 99 tab. 5. (1902). Exs. Bodinier 494. Rami robusti, dense tomentosi, aculeolis acieularibus instructi; folia longe petiolata, magna, profunde cordata, palmato-7—9-loba, dentata, dentibus junioribus floeceosis, supra viridia, sericea, subtus albo- tomentosa, nervis rufo-hispidis notata. Stipulae ex descriptione angustiae, laciniatae; inflorescentia ex descr. e panniculis oppositifoliis, ex icone vero e ramulis glomerato-pannieulatis axillaribus composita; bracteae oblongae, externe tomentosae, apice dentato-incisae. Flores longe pedicellati, majuseuli; calyx ES em (OY e exierne velutino-sericeus, sepalis acuminatis; petala alba, sepalis fere aequilonga; carpella numerosa, glabra, stylis exsertis; drupeolae parvae, glabrae; putamen reniforme, rugosum. Gentral-China. Kouy-Tchéou: Umgebungen von Mon-yoa-se. R. omeiensis holle. Planta haud satis cognita. Folorum [figura eadem est ae in ZA. multibracteato, sed indumentum albo-tomentosum et hirsutum in plantis in Briiannia cultis omnino deest. Stipulae et bracteae pro- fundius incisae sunt. R. mallodes n. sp. Exs. Wilson 3479. Alia forma FH. multibracteato affinis. Rami, petioli, nervi, paginae foliorum inferioris, pedunculi calycesque dense velutino-villosi. Foha illis H. multibracteati sirnilia, juniora subtus dense albido-sericea, adulta molliter tomentosa; aculei angusii, reclinali. Stipulae bracteaeque pectinato-fissae. Flores in specimine suppetente racemosi, pedunculi calyci fere aequilongi. Carpella glabra; putamen elongatum, | triplo fere longius quam latum. — Icon p. 103. Szechuan. 128. R. Cavalerii Léveillé et Vaniot, Bull. soe. bot. Fr. LI, 207. (1904). Diagnosis autorum: ,;Caule inermi, flexuoso, dense pubescente; folia alterna, simplicia, petiolata, cordata, 5—7 lobata, lobis sublobatis dentatis; supra glabra, viridia et rugosa ; infra infinite et pulchre reticulata, incana; petiolis 2—4 cm longis et spisse pubescentibus; inflorescentiis multis, tum axillaribus, tum terminali spicatis; floribus subsessilibus bracteatis; calyx sepalis longis totum florem includentibus et clavatis; petalis albo- roseis; stamina calyce multo breviora, glabra et stylos glabros aequantia.'* Central-China: Kouy-Tchéou, Bachufer bei Pin-fa. 129. R. pacatus Focke in (Diels Fl. Centraleh.) Engler Bot. Jahrb. XXIX p.395. (1901). Exs. Bock et Rosth. 804. Rami e caule lignoso orti cum petiolis suleatis cinereo-tomentosi, inermes. Folia e basi cordatá ambitu suborbicularia, 3—5-loba et inciso-sublobulata, 8—12. em longa et lata, crenato-dentata, supra inconspicue puberula, subtus laeunoso-reticulata, cinereo-tomentosa; lobi obtusi v. obtusiusculi, terminalis 5—0 cm longus et latus, truncato-angulatus, antice irregulariter inciso-lobulatus, lobulo intermedio vulgo majore, apicem efficiente. Stipulae ovato-lanceolatae, fimbriato-pinnatifidae, caducae. Inflorescentiae terminalis brevis confertae ramuli breves, pauciflori, cinereo-tomentosi, infimi axil- lares. Bracteae dissectae. Flores diam. fere 0,8 cm, sat breviter petiolati; calyx externe cinereo-tomentosus, sepalis triangulari-lanceolatis, mueronatis, externis apice incisis; petala obovata, sepalis fere aequilonga; stamina erecta, antheris glabris, stylis fere aequilonga. Floret septb. Central-China. In der Provinz Szechuan. Wen chuan: Niang tzu ling, Chung-tan-pu. Var. alypus Focke l. c. Inflorescentiae foliosae laxae ramuli cymulas laterales gerentes. Flores paullo minores petala parva. Nan ch'uan: Huang pé t'ang. -[- 130. R. clemens Focke in Hb. Berol. Exs. Henry Chin. 10 197. Frutieosus, scandens, eglandulosus et, ut videtur, inermis, ramis vetustis robustis lignosis. Ramus floriferus elongatus, strictus, foliosus, cum petiolis ca. 5 em longis cano-tomentosus. Folia fere 9 em longa, . 10 em lata, profunde cordata, 3—5-loba lobulataque, praeter basin palmatonerviam utrinque 2-costulata, 3:5 Fig. 46. R. clemens Focke. inaequaliter denticulata, supra opaca, brevissime puberula, subtus reticulata, appresse cano-tomentella; lobus terminalis brevis, obtusissimus, truncato-quinquelobulatus; costae mediae longitudo fere 7 cm. .Süpulae . . . deciduae. Inflorescentiae compositae terminalis strictae ramuli erecto-patentes, infimi axillares, distantes; llores ineunte anthesi subglomerati. Bracteae profunde incisae vel lissae. Flores parvuli; ealyx externe eano-tomentosus, cupulá pelviformi, sepalis triangularibus. Petala elliptica, sepalis fere aequilonga, rosea (sec. Henry). Stamina erecta, filamentis inferne dilatatis. Yünnan. Bergwálder im 2200 m Hóhe. Bibliotheca botanica. Heft 72. m 106 Series: Rufi. Plantae a Panniculatis et Rugosis setarum flexilium aut glandularum stipitatarum coplá diversae. Conspectus specierum. A. Caules, petioli, pedunculi rufo-setosi. I. Fruiicosi; caules perennes. a) Foliorum lobus ierminalis non longior quam latus. Stipulae bracteaeque profunde laciniato-dissectae . . . . . . s ss... FR. Monguilloni. Stipulae bracteaeque profunde fimbriato-dissectae .. . . . . . 2 2s. s s s F. birmanicus. b) Foliorum lobus terminalis (vel folium) multo longior quam latus. Bolium'subpauduriforme . . 912 2.70.2 20r cce E D E D TUI STI TOIRE Bolium. profunde lobatum 2.25. E cos Wa ues cu LTEM DL M UE DSS II. Herbacei; eaules annui. Folia cordato-ovata, sinuato-lobata vel subintegra; süpulae deciduae — . . . . . . AK. amphidasys. Süpulae.persistenteS — . o . 9 2 o. 9x7: hec ERU C ENS OUO NK RICO DEM B. Caules, petioli, pedunculi rufo-glandulosi. I. Folia profunde cordata. a) Inflorescentia angusta, subracemosa. Bola dquinquelobà 3 eeu C mc cc VEI Fohacobscuretrüobata . . — . U.2e21 5 sog due M OLD MU FONTIGUICOT TEL e TM b) Inflorescentia apicem versus decrescens. Folia sat profunde lobata; inflorescentiae elongatae ramuli inferiores erecto-patentes 7. eiscidus. II. Folia sinu areuato subcordata. Parce aciculato-aculeatus; folia obsolete lobata . . . . . . . . . . . . . . . . . AK. lanatus. Grebre aeuleatus; fola integra 4 Cos C UC. NUR E CLE NETTO cf. pag. 74. Species nondum visa: A. polytrichus Franchet, cf. Addenda. 1531. R. Monguilloni Léveillé et Vaniot in Bull. Acad. géogr. bot. p. 101. (1902.) Rami, petioli, nervi paginae inferioris foliorum et pedunculi aculeis recurvis sat robustis copiosis armati et rufo-setosi. Folia palmato-quinquelobata, ,,vitiformia^, cordata, obscure dentata, margine ciliata, supra viridia, villosa, subtus conspicue reticulaia, ,rufe tomentosa*. Süpulae magnae, multi- laciniatae. Flores in racemos axillares et terminales dispositi; bracteae profunde laciniatae, longe denseque villosae. Sepala externe longe pilosa, flavescentia; petala sepalis fere aequilonga, angusta, abrupte ungui- culaia; stamina et carpella numerosa; styli glabri stamina fere aequantes. Verosimile aH. birmanico diversus, quod vero e descriptionibus inter se comparatis non satis elucet. GCeniral-China. An der Strafe von Houang-Kien; Touchan, Ou-pao. 132. R. birmanicus Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 331. (1878.) Rami petiolique setis flexilibus densis aculeisque uncinatis crebris instructi. Folia subcoriacea; quinqueloba, crenata, supra rugosa, subtus tomento appresso albida, in nervis setosa et aculeata; lobi wiangulares. Stipulae bracteaeque magnae, ambitu subrotundae, profunde fimbriato-dissectae. Inflores- fadi — 107 — centia elongata thyrsoidea. Petala unguiculata, sepalis integris aequilonga. Stamina numerosa. Carpella numerosa, glabra, stylis elongatis filiformibus. Birma. 4 JASOG Wh Sub Fig. 47. R. rufus Focke. (- — 133. R. hastifolius Léveillé et. Vaniot, Bull. Soc. bot. Fr. LI 207. (1904.) Diagnosis autorum: ,Caule rufo, villoso, acieulis minutissimis munito; [olia alterna, simplicia, subpanduriformia, cordata, acuminata, flexuose erosa, superne glabra et intense viridia, inferne rufo- tomentosa, petiolo 3 em longo, fulvo, tomentoso, non aciculato, stipulis setacels; inflorescentia multibracteosa J — 108 — et rufa, 3—4-flora, sepalis tomentosis et albidis, acuminatis et reflexis; petalis albis; staminibus rubescen- tibus (2); filamentis glabris, antheris pogonatis; styli staminibus breviores.'' Gentral-China. Kouy-Tchéou: Pin-fa. Strafe nach Tou-chan, gesamm. v. J. Cavalerie. 134. R. rufus Focke in Hb. Berolin. Exs. Henry Chin. 13 076. Frutex luxurians; rami petiolique aculeati, setis flexilibus patentibus rubiginosis dense vestiti; aculei in ramis e basi latá lanceolati reclinati vel faleati, in petiolis uncinati. Folia longe (7—9 cm) petiolata, diam. fere 14:17 em, sinu aperto cordata, quinquepartita, lobis vel laciniis lanceolatis acutis (terminali fere 8 em longo, 4 lato), inaequaliter argute serrato-dentata, supra pilosa, praeter costas impressas hirsutas glabrescentia, subtus appresse tomentosa et in nervis hirsuta, fulvo-micantia. Stipulae bracteaeque profunde fissae, lacinulis lineari-lanceolatis. Florum glomeruli inferiores axillares distantes, superiores conferti, panniculam densam thyrsoideam terminalem formantes. Rhachis densissime rufo-villosa; calyces pilis longis fulvo-micantes, sepalis lanceo- latis, exterioribus fissis; diam. florum ca. 1,0—1,2 cm. Petala unguiculata, suborbieularia, alba (Henry), sepalis, ut videtur, breviora. Yünnan. In Bergwáüldern in etwa 1800 m Hohe (Henry). 135. R. amphidasys Focke in (Diels Fl. Centr. China) Engler Bot. Jahrb. XXIX p. 396. (1901.) Exs. Bock et Rosth. no. 269. Caules fertiles et steriles flagellares e rhizomate orti, eum petiolis 2—4 cm longis pedunculisque tomentosi et densissime rubiginoso-setoso -villosi, inermes. Folia e basi profunde-cordatá late ovata, sinuato- lobulata vel subintegra, crenato-dentata, diam. 5—9: 4—7 em, supra sericeo-tomentella, hine inde setigera, subtus molliter pilosa et in nervis setosa. Stipulae fimbriato-pinnatifidae, deciduae. Inflorescentia interrupta, e thyrsulis axillaribus paucifloris petiolo longioribus composita. Bracteae limbriato-ineisae. Sepala lanceolata, mueronata, rufo-setosa, externa apice incisa; petala erecta; stamina stylis breviora. Fruct. augusto. Confer R. tricolorem qui arcte affinis videtur. In Waldungen Centralehinas: Nan-chuan, Feng-tsao-ping. 136. R. viscidus Focke in Hb. Berol. Exs. Henry Chin. no. 9143, 9143 A. Scandens, robustus, folis, ut videtur, hieme deciduis. Rami vetusti lignosi, validi, scabriusculi. Rami floriferi elongati, foliosi, pilis brevibus, glandulis stipitatis inaequalibus crebris aculeisque falcatis vel uncinatis sparsis instructi. Folia longe (5 em) petiolata, profunde cordata, saepe latiora quam longa, diam. fere 6—8 cm, praeter basin pedato-5-nerviam utrinque fere 4-costulata, argute mueronato-dentata, in utráque paginà laete viridia et in nervis pilosa, subtus in costá parce aculeata. Folia ramorum inferiora et suprema vulgo cordato-ovata, obsolete lobulata, intermedia triloba, lobis acuminatis lobulatis, terminali angulato-triangulari. Stipulae bracteaeque profunde fimbriato-fissae, glandulosae, deciduae. Inflorescentiae terminalis elongatae, apicem versus decrescentis rami inferiores axillares, erecto- patentes, superiores breves, pauciflori, supremi uniflori. Rhachis cum pedunculis calyceque pilosa, setulis ellipsoideo-glanduliferis densis rufescens. Florum diam. fere 1,2—1,5 em. Sepala ovato-lanceolata vel lanceolata, acuta, post anthesin erecta; petala elliptica, sepalis vix aequilonga, alba (sec. Henry). Stamina petalis breviora. Carpella glabra, haud numerosa. Fructus lutei, acidi (sec. Henry), putamen lunato- semiorbieulare, rugosulum. Yünnan. In Gebirgswaldern in Hóhen von etwa 2300 m. — 109 — chos Focke in Hb. Berol. n. no. 9175. s; rami puberuli, glandulis sessilibus scabriusculi, villis longis densis patentibus is reclinatis instructi. Folia longe (6—7 em) petiolata, ambitu suborbicularia, diam. si) 3:5 Fig. 48. R. viseidus Focke. 10—12 em, sinu angusto cordata sat profunde quinqueloba argute serrata, supra striguloso-pilosa, subtus molliter villosa vel subsericea; lobus terminalis ovatus, diam. 5:4 cm, acuminatus. Stipulae pinnato- pectinatae, caducae. Flores inferiores singuli vel gemini axillares , superiores inflorescentiam brevem ter- minalem subracemosam formantes. Bracteae apicem versus pectinato-fissae. Flores breviter pedicellati, — 108 — et rufa, 3—4-flora, sepalis tomentosis et albidis, acuminatis et reflexis; petalis albis tibus (2); filamentis glabris, antheris pogonatis; styli staminibus breviores." Central-China. Kouy-Tchéou: Pin-fa. Strafe nach Tou-chan, gesamm. v. 134. R. rufus Focke in Hb. Berolin. Exs. Henry Chin. 13 076. Frutex luxurians; rami petiolique aculeati, setis flexilibus patentibus rubigino in ramis e basi latá lanceolati reclinati vel faleati, in petiolis uncinati. Folia lon diam. fere 14:17 em, sinu aperto cordata, quinquepartita, lobis vel laciniis lanceolati 8 em longo, 4 lato), inaequaliter argute serrato-dentata, supra pilosa, praeter cos glabrescentia, subtus appresse tomentosa et in nervis hirsuta, fulvo-micantia. Stipula fissae, lacinulis lineari-lanceolatis. Florum glomeruli inferiores axillares distantes, superiores conferti, pannicula terminalem formantes. Rhachis densissime rufo-villosa; calyces pilis longis fulvo-m latis, exterioribus fissis; diam. florum ca. 1,0—1,2 em. Petala unguieulata, suborb sepalis, ut videtur, breviora. Yünnan. In Bergwüldern in etwa 1800 m Hóhe (Henry). 135. R. amphidasys Focke in (Diels Fl. Centr. China) Engler Bot. Jahrb. XXIX p. 396. (1901.) Exs. Bock et Rosth. no. 269. Caules fertiles et steriles flagellares e rhizomate orti, cum petiolis 2—4 cm longis pedunculisque tomentosi et densissime rubiginoso-setoso -villosi, inermes. Folia e basi profunde-cordatá late ovata, sinuato- lobulata vel subintegra, crenato-dentata, diam. 5—9: 4—7 em, supra sericeo-tomentella, hinc inde setigera, subtus molliter pilosa et in nervis setosa. Stipulae fimbriato-pinnatifidae, deciduae. Inflorescentia interrupta, e thyrsulis axillaribus paucifloris petiolo longioribus composita. Bracteae fimbriato-ineisae. Sepala lanceolata, mucronata, rufo-setosa, externa apice incisa; petala erecta; stamina stylis breviora. Fruct. augusto. Confer F. tricolorem. qui arcte affinis videtur. | In Waldungen Centralcehinas: Nan-chuan, Feng-tsao-ping. 136. R. viscidus Focke in Hb. Berol. Exs. Henry Chin. no. 9143, 9143 A. Seandens, robustus, foliis, ut videtur, hieme deciduis. Rami vetusti lignosi, validi, seabriusculi. Rami floriferi elongati, foliosi, pilis brevibus, glandulis stipitatis inaequalibus erebris aculeisque faleatis vel uncinatis sparsis instructi. Folia longe (5 cm) petiolata, profunde cordata, saepe latiora quam longa, diam. fere 6—8 em, praeter basin pedato-5-nerviam utrinque fere 4-costulata, argute mucronato-dentata, in utráque paginá laete viridia et in nervis pilosa, subtus in eostá parce aculeata. Folia ramorum inferiora et suprema vulgo cordato-ovata, obsolete lobulata, intermedia triloba, lobis acuminatis lobulatis, terminali angulato-triangulari. Stipulae bracteaeque profunde fimbriato-fissae, glandulosae, deciduae. Inflorescentiae terminalis elongatae, apicem versus decrescentis rami inferiores axillares, erecto- patentes, superiores breves, pauciflori, supremi uniflori. Rhachis cum pedunculis calyceque pilosa, setulis ellipsoideo-glanduliferis densis rufescens. Florum diam. fere 1,2—1,5 cm. Sepala ovato-lanceolata vel lanceolata, acuta, post anthesin erecta; petala elliptica, sepalis vix aequilonga, alba (sec. Henry). Stamina petalis breviora. Carpella glabra, haud numerosa. Fructus lutei, acidi (sec. Henry), putamen lunato- semiorbieulare, rugosulum. Yünnan. In Gebirgswáldern in Hóhen von etwa 2300 m. — 109 — —P 137. R. lasiotrichos Focke in Hb. Berol. Exs. Henry Chin. no. 9175. Frutex seandens; rami puberuli, glandulis sessilibus seabriuseuli, villis longis densis patentibus aeuleisque sparsis parvis reclinatis instructi. Folia longe (6—7 em) petiolata, ambitu suborbicularia, diam. r-——— - T 3:5 Fig. 48. R. viseidus Focke. 10—12 cm, sinu angusto cordata sat profunde quinqueloba argute serrata, supra striguloso-pilosa, subtus molliter villosa vel subsericea; lobus terminalis ovatus, diam. 5:4 cm, acuminatus. Stipulae pinnato- pectinatae, caducae. Flores inferiores singuli vel gemini axillares, superiores inflorescentiam brevem ter- minalem subracemosam formantes. Bracteae apicem versus pectinato-fissae. Flores breviter pedicellati, zs cag 1,5 em longi, saepe nutantes; calyx campanulatus, dense villosus, sepalis erectis, exterioribus fimbriato- lissis. Petala sepalis breviora. Fructus rubri (ex Henry). Folia praeter insertionem petioli foliis 7t. peltati similia. Yünnan. In Gebirgswaldern in etwa 2000 m Hóhe (Anderson Henry). 138. R. paykouangensis Léveillé in Fedde Repert. IV 333. — (1907.) Diagnosis autoris: ,, Rami flexuosi, muricati; folia simplicia, utrinque viridia, obscure trilobata, cordata, oblongo-acuminata, irregulariter et minute dentata, dentibus arrectis; inflorescentia flexuosa, rufo-glandulosa et pilosa, racemosa ; flores mediocres, albi; sepala tomentosa, erecta, acuminata, glandulosa ; petala sepalis breviora; stamina et styli petalis breviora." Central-China. Kouy-Tchéou: Pay Kouang, gesamm. v. Jos. Esquirol. . 139. R. lanatus Wall. Cat. 746. Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 33) (1878.) Rami lanuginoso-tomentosi, parce aciculato-aculeati, juniores setulis flexilibus glanduligeris instructi. Folia leviter emarginato-cordata, ambitu suborbicularia, acuta, obsolete lobata, serrato-dentata, supra pilosa vel glabriuseula, subtus molliter albo-tomentosa; lobi acuti vel aeuminati, vix lobulati. Stipulae ovato-lanceolatae, profunde dentatae vel pinnaüifidae. Inflorescentiae panniculatae ramuh villosi, glandu- loso-setosi. Bracteae pinnatifidae, lacinulis linearibus; flores in axillis foliorum superiorum fasciculati, ierminales subglomerati. Calyces externe hirsuii glandulosique. Petala parva, anguste oblonga. Fructus hemisphaerici. Carpella numerosa, glabra. Himalaya. In dem mittleren Gürtel von 1500—2500 m, im Westen und in der Mitte, insbesondere in Sikkim, Nepal, Kumaon (nach Hooker). Series: Sozophylli. Paucas species inter se parum affines in hanc seriem collocavi, quia flores earum laterales ex axillis foliorum vetustorum gignuntur, vulgo in fasciculos vel racemulos aphyllos dispositi. Singularum specierum vera necessitudo incerta est. Conspectus specierum. A. Folia lata, lo5ata. Folia ambitu suborbiecularia, angulato-lobulata . . . . ........... . R. Sieboldii. Bolajtrioba c E mec MU n EE xo B. Folia ovata vel ovato-lanceolata. Fola integra vel obsolete sinuata 0... 2 0 202 2 2. 25s s m RU laszelifopus 140. R. Sieboldii Blume Bijdr. 1110. (1820.) Miquel Prolus. Fl. Japon. p. 35. Maximowiez in Bullet. acad. sc. St. Petersb. VIII po Fruticosus; rami robusti, reptantes, tomentoso-villosi, aculeis inaequalibus brevibus rectis fuscis copiosis saepe creberrimis armaii. Petioli villosi, setoso-aculeati, suleati, 3—7 em longi. Folia coriacea, ambitu suborbicularia, cordata, angulato-lobulata, sinuato-dentata, obtusiuscula, ca. 12—18 em longa et lata (costa fere 10—15 em), praeier basin palmato-quinquenerviam utrinque eostulas duas gerentes, supra juniora pilosa, adulta glabresceniia, in costá costulisque saepissime aculeolis subulatis instructa, subtus lacunoso-reticulato, molliter tomentoso-pubescentia, vulgo lutescenti-albida, in costá costulisque aculeata Stipulae ambitu ovatae, pinnatifidae, lacinulis lineari-lanceolatis. 111 Flores pauci subfasciculati v. subglomerati in axillis foliorum. persistentium. anni praecedentis, brevissime pedicellati, bracteis imbricatis involucrati, diam. fere 2,5—3 em; bracteae magnae, late ovatae, lacerato-ineisae, externe tomentosae. Calyces griseo-tomentosi vel lutescentes, subsericei, sepalis ovatis; petala obovata v. suborbicularia, breviter unguiculata, sepalis longiora; stamina numerosa, erecta. Fructus dulces, sapidi. Foliorum figura saepe FH. alceaefolium revocat. — Icones p. 114, 115. 1:1 Fig, 49. R. Sieboldii Blume: folia juvenilia. Japan. An waldigen Berg- und Hügelhàngen, z. B. auf Nippon am Berge Kifune; auf Kiusiu am Fue des Zidsi-yama bei Nagasaki, ferner weiter südwüris im Gotto-Archipel sowie auf den Inseln U-sima und Yakuno-sima. 1 141. R. flagelliflorus Focke in (Diels Fl. Centr.-China) Engler Botan. Jahrb. XXIX p. 393... (1901.) Exs.: Henry Chin. no. 5416. Caules ramique flagelliformes scandentes, ascendentes v. repentes, apice radicantes, appresse floccoso- tomentelli, glabrescentes, parce et minute recurvo-aculeolati. Folia e basi profunde cordatà ovaia vel ovato-lanceolata, acuta, integra v. obsolete sinuata, vix lobulata, praeter basin pedato-7-nerviam uirinque 3—A-costulata, erenato-serrulata, supra parce pilosa, glabrescentia, subtus tomento appresso et in nervis floecoso pallide lutescentia. Stipulae pinnatifidae, deciduae. Inflorescentiae breves, racemoso- vel corym- boso-fascieulatae v. glomeratae, e perulis axillaribus foliorum anni praeteriti. Bracteae profunde vel apice solum laciniato-fissae. Calyx cum pedicellis tomentoso-hirsutus, sepalis ovatis interne glabris anguste albo- marginaiis atropurpureis in flore reflexis. Petala obovata v. suborbicularia, erecta, alba, fugacia. Stamina erecta, filamentis compressis parce pilosis vel glabris. Styli filiformes, staminibus fere aequilongl, parce pilosi. Carpophorum ad basin hirsutissimum ; fructus hemisphaeriei, ut videtur, atropurpurei. Folia illis P. elongati et HR. Hasskarlii similia. Flor. Martio. Central-China Szechuan: Wo-shan (Henry 5416), Hupeh. 142. R. Elmeri n. Sp. HR. rugosus (cit. Smith) Elmer Leafl. Phil. Bot. II 455. Fruticosus, divaricato-ramosus, ca. 1 m altus; rami vetusti lignosi, teretiusculi, repentes, hornotini dense lutescenti-villoso-tomentosi, aculeolati. Petioli 1—3 cm longi; folia coriacea, ambitu ovato-suborbi- Fig. 50. R. Sieboldii Blume: ramus retestus florigerus. l F » , N J T 1T "o - » » * A^ " cularia, fere 4—6 em longa et inter apices loborum lateralium aeque lata, e basi profunde cordatà triloba t lobis vulgo lobulatis haud raro subquinqueloba, inaequaliter dentata, supra rugulosa, parce pilosa, subtus lacunoso-reticulata, subvelutino-tomentosa, vetusta ochracea: lobi acuti. Stipulae oblongae, 1 cm longae, Irreeula: r laciniato-dentatae vel ineisae. Inflorescentiae in ramulis aphyllis, raro uno alterove folio parvulo praeditis, ex axillis foliorum vetustorum, fere 4—6 cm longae, racemoso-glomeratae; interdum flores singuli vel pauci ex axillis vetustis. racteae pectinato-fissae. Flores campanulati, fere 1,5 em longi; calyx externe tomentoso-sericeo-villosus ; 4:5 Fig. 51. R. flagelliflorus Focke. sepala externa saepe irregulariter incisa; petala late obovata, 0,8 cm longa, alba, fugacia. Fructus hemi- sphaerici, lutei, adstringentes. i Philippinen. In hóheren Lagen im Graslande auf Luzon gesammelt, so im. Data-Gebirge, Distrikt Lepanto und bei Paual in der Prov. Benguet. Series: Pacifici. Suffruticosi vel herbacei, minute aculeolati vel inermes; folia lata, saepe suborbieularia, super- ficialiter, rarius manifeste lobulata. Calyx campanulatus. In horum. Auborum specie optime notà, H. Buergeri scil., rami fertiles vel e caule anni praeteriti, vel ex ejus apice radieato vel e rhizomate oriuntur. Aliarum specierum. propagatio semper eadem esse potest, sed de hae re nihil certi innotuit. Bibliotheca botanica, Heft 72, 15 —— Conspectus specierum. A. Caules et petioli dense rufo-setosi. Conf. Seriem Rufi in pag. 108 QU NUR NIE R. amphidasys. et formae affines. B. Caules et petioli setarum expertes. I. Stipulae magnae (2,0—2,5 cm), involucrantes, apicem versus lacerato-incisae. Inermis; flores et axillares et terminales, vulgo bini vel terni .. . . . . . . . . A. irenaeus. Parceaculeolatus; flores axillares et terminales, complures . . . . . . . . . . . & Jamint. II. Stipulae, quoad cognitae, mediocres, pinnatifidae vel pectinatae; lacinulae lineares vel lineari-lanceolatae. a) Folia ambitu suborbicularia, obtusiuscula. Caules floriferi erecti vel ascendentes : . - 20e e 9 mous cR. UEBER: Caules floriferi repentes, flagellares . ... . - 2 s 1s o roe os tory s ale Bodintez- b. Folia acuta vel acuminata. Inermis; folia subtus lacunoso-reticulata . . . . . . . . eT NEN ER BELU DOCUILCISS Aculeolatus; folia subtus inconspicue reticulata . . . . . . . . .. -... . . . AR. innoxius. 143. R. irenaeus Focke in (Diels Fl. Centr.China) Engler Bot. Jahrb. XXIX p. 394. (1901.) Caules florentes e rhizomate lignoso orti simplices, recti, tomentoso-puberuli, inermes, folia fere 2—5 et flores 5—8 gerentes. Folia longe (5b—7 em) petiolata, subcoriacea, ambitu subrotunda, diam. fere 7—12 em obiter vel profunde cordata, obtusa, breviter mueronulata, ad basin palmato-quinquenervia et praeterea utrinque bicostulaia, margine repandula vel obsolete lobulata, denticulata, supra glabriuscula, subtus inter nervos prominulos iomentoso-albida; stipulae 2,5 cm longae, apicem versus dilatatae et lacerato- incisae, mox scariosae, deciduae. Flores majusculi, diam. fere 1,5 em, singuli vel bini in axillis foliorum superiorum et praeterea nonnulli in apice caulis. Bracteae anguste obovatae, apice ineisae. Calyx eum pedicellis tomentoso-villosus, sepalis ovatis, caudato-mucronatis, sericeis, interne coloratis, tomentellis, in fructu maturo reflexis; petala subrotunda, unguiculata, alba, sepala superantia; stamina sepalis paullo breviora, antheris hirsutis; fructus lutei (sec. Henry). An semper omnino inermis? Fl. augusto. In Central-China. Hupeh-Patung (Henry). Nan chuan: Pao mu wan (Bock et Rosthorn no. 496). 144. R. Jamini Léveillé et Vaniot in Bull. Acad. géogr. bot. XI p. 102 tab. 7. (1902.) Exs. Bodinier. 2368. Habitus H. irenaet, sed flores multo magis numerosi. Caules floriferi pubescentes, parce et minute aculeolati; fola longe petiolata, cordato-suborbieularia, obiter subquinqueloba, denticulata, dentibus comoso-pilosis, supra glabra, subtus albido-tomentosa et in nervis hirsuta. Stipulae magnae, oblongae, apicem versus laciniatae. Flores cymoso-fasciculati, axillares et terminales ; sepala acuminata, apice ciliata, externe tomentosa; petala lata, cordata, sepalis longiora, lutea, ad basin maculata; stamina numerosa, villosa, stylis breviora; carpella sat numerosa, glabrescentia. Descr. ex autorib. — Flores lutei in Rubo insueti sunt. O. Kuntze quondam talem colorem in hoc genere nunquam occurrere asseruit. — Differentiae a FH. irenaeo levis momenti esse videntur. Central-China. Gehólz von Kien-liu-chan bei Kouy-yang. 145. R. Buergeri Miq. Prolus. Fl. Japon. p. 36 (1867). Frutescens, pauciramosus; caules steriles repentes, debiles, autumno radicantes, cum petiolis parce vel erebrius aculeolati, molliter tomentoso-hirti; rami florentes vel e rhizomate vel e parte inferiore caulium anni praeteriti vel ex eorum apicibus radicatis orti. Petioli 3—8 cm longi; folia late eordato-ovata vel subrotunda, nunc integra, obtuse angulata, nune sinuato-lobulata, rarius 3—5 loba, obtusiusceula v. acuta "5 : 3 * * . * ^ 1j ki: diam. 8:6—8 cm, praeter basin palmato-quinquenerviam utrinque 2—3-costulata, inaequaliter argute , - 5 V————— 2:5 Fig. 52. R. irenaeus Focke. dentata, dentibus apice comoso-pilosis, supra pilosa, glabrescentia, subtus reticulata, hirta, griseo-pubes- centia, interdum in nervis parce aculeolata. Stipulae pinnatifidae, lacinulis linearibus. Flores in racemulis vel cymulis brevibus axillaribus et praeterea saepe versus apicem eaulis in glomerulis approximatis pannieulam. terminalem formantibus. Bracteae fimbriato-pinnatifidae. Pedicelli nunc breves, nune mediocres, tomentoso-hirti. Calyx griseo-tomentosus, sepalis ovato-lanceolatis, externis saepe zog e appendieulatis, interne badiis cinereo-marginatis. Petala obovata, alba, vix sepalis aequilonga; diam. | floris ca. 1 em. Styli elongati. Fructus hemisphaerici, nigri. — Floret septb. In Japan verbreitet. Anderson Henrys no. 7159 von Hupeh (Centralchina) scheint nieht verschieden. vd Fig. 53. R. Buergeri Miq. 146. R. Bodinieri Léveillé et Vaniot Bull. Acad. géogr. bot. XI p. 97, tab. 1. (1902.) Pe Cau les Tloriferi flagellares; e deseriptione et icone non elucet, an sint caules hornotini, quod verosimile videtur, quia squamae flores involucrantes desiderantur. Aculeoli rari, in petiolis vulgo unicus. Folia subtus reticulata, ,,sublanato-ecandida^. Cetera omnino sicut in RA. DBuergeri. Gentral-China: Kouy-tchéou, im. Graslande. T 147. R. pacificus Hance in Journ. bot. XII p. 259. (1874.) Rami florentes e caule lignoso, cum petiolis pubescentes. Folia coriacea cordata, acuminata, repan- ; dula vel obsolete lobulata, irregulariter serrata (sec. Hance) supra glaberrima, subopaca, subtus lacunoso- reticulata, tomento sericeo gilvo-cinerascenti denso obtecta, nervis rufescentibus. Stipulae, saltem in formá Ningpoénsl, pectinato-incisae. Flores (an semper?) bini; calyx externe cinereo-tomentosus, sepalis oblongis intus glaberrimis, peractá anthesi arcte reflexis. Fructus lutei. Fl. julio. Im ósilichen China. Kiukiang, prov. Kiangsi. Forma A. pacifico affinis esi: Var. (?) ningpoensis Focke in sched. ad interim. Hane plantam Hancee /i. pacifico suo adnumerasse dicitur. Ex descriptione vero distinguitur: floribus majusculis, in apice caulis compluribus; sepalis mueronato-acuminatis, externis interdum apice incisis. Ningpo, gesamm. von Faber. d 148. R. innoxius Focke in (Diels Fl. Centr.-China) in Engler Bot. Jahrb. XXIX. p. 395. (1901). Caules steriles repentes, ad 1 m longi, florentes simplices e rhizomate (an semper?) orti tomentoso- puberuli, minute et inconspicue aculeolati. Folia longe (5—8 em) petiolata, sat magna, ambitu subrotunda diam. 6—16 cm, e basi latà 3—5-loba, serrata, palmato-quinquenervia, supra glabra, subtus lutescenti- tomentosa; lobi acuti v. intermedius aeuminatus. Inflorescentia brevis, terminalis, racemoso-pauciflora; pedicelli cum calyce gilvo-tomentoso-villosi, sepalis ovatis mucronatis; petala parva; styli stamina superantes. In Waldungen in Central-China: Nan ch'uan, Téng-ts'ao p'ing. An Pacificis affinis? : R. formosanus Maximow. Bull. acad. St. Petersb. VIII p. 577. (1871). Exsiec. Oldham no. 93. Caule inermi; folia ienuiora quam in H. rugoso, vix scabra; bracteae obiter, nee profunde den- tatae. — Formosa. Descriptio nimis imperfecta est, specimen non vidi. Nomina mutanda. R. eiburnifolii e R. tibetani nominibus a. cl. Franchet aliae species salutatae sunt, quam a me in hoc Prodromo. Propono igitur illorum loco nomina R. evadens (— viburnifolius p. 75, Fig. 27) et R. sitiens (— tibetanus p. 29). Addenda. Ad pag. 24. R. allophyllus Hemsley in Journ. Linn. Soc. XXIX p. 304 (1892). It. arctico alfinis, differt, vero foliis multis rotundato-cordatis, obiter vel distincte trilobis, quae. promiscue inter alia trifoliolata occurrunt. Calyces externe setosi. China: auf dem Omei in Szechuan. Ad pag. 34. R. santarosensis O. Kunize Revis. gen. III, II. p. 80 (1898). Differt a H. roseo, cui affinis est, floribus multo minoribus et stipulis bracteisque inciso-dentaiis. Petioli ei peduneuli longi. Planta tenera glabriuscula. Praeterea autor speciem disiinguere vult non- nullhs noiis (pili, glandulae ete.), quae in A. roseo valde variabiles sunt. Ad pag. 37. Dubia planta videtur A. Holtenii Kuntze Revis. gen. HIT, IT, 78 (1898), qui descriptione a /?. macro- | carpo disüngul non potest. Autor ipse speciem suam cum A. macrocarpo Focke congruere suspicatur, sed Benthamii typum diversum esse censet. Tale discrimen vero omnino fictitium est. Spoecimina Hartwegiana sub no. 731 * distributa anno 1844 a Bentham et anno 1874 a me sub eodem nomine H. macrocarpi Benth. descripta sunt. Praeterea ego ramos ab aliis peregrinatoribus lectos vidi. Ad pag. 45. R. Fargesii Franchet in Morot Journ. bot. VIII 267 (1894). Caulis inermis; petioli 3—5 em longi; petala alba. Descriptio in Bull. acad. géogr. bot. 1909 p. 17 in omnibus fere aliis notis cum illà 7 sozostyli convenit. Szechuan. Ad pag. 106. R. polytrichus Franchet Pl. Delav. p. 203 (1890). Excl. R. polytrichus Progel (1882). Dense setosus; aculei uncinati nulli. Rami floriferi erecti, breviter et parce lanuginosi, setulis elongatis hispidi. Stipulae lanceolatae vel ovaio-lanceolatae; argute et profunde dentatae. Folia ovato- cordata, obscure et acute 5-lobata, illis R. panniculati similia, subtus albida. Inflorescentia terminalis brevis, setulosa; petala alba, sepalis lanceolatis irieuspidatis breviora. Yünnan. R. Chaffanjoni Léveillé ei Vanioi Bull. acad. géogr. botan. p. 98 (1899). l'ota planta, sicut in H. polytricho, rufo-setosa. Folia sinuato-lobata, in utráque paginá viridia; süpulae laciniatae. Inflorescentia laxa, diffusa; sepala post anthesin reflexa. Centralehina: Kouy Tchéou. Binamaebaituss ees lli amiaemorus- «eem rus ONDRRSRHS ooscSOSO]ODBOROS Expedata Sem. .ceenecemee EE 3dicansySen see eee BUDUdopstsm ce eere gündüb. ceosscodg0USODU HUE E— montana Raf. :........ese Bruibanda 155. Ecalycina: Ser: mne E— geoides Pers: ............. E— latifollaa Blume ..........- — pedata Steph. ............ - 3D Ibo oaeSndOSUE BO — violaeoides Mchx. ......... EXSEBlongatiss. o eee mee ESI ine3tl- ree eser emes — WMie)hereeuni eaacoog anoo ESDEifollilt- 9e nehvxrs — (Sloyaositili ooodgauoo DONO Rubus acanthophyllus Focke.. Exacaulis S Melixe- 1-27 — acuminatus Sm. .......... — aegopodioides Ser. ........ — (glomeratus) albulus ...... — alceaefolius Poir. ......... — allophyllus Hemsl. ........ — alpestris X lineatus........ — (pacatus) alypus .......... — americanus Britton........ — (saxatilis) americanus...... — ampelinus Focke ......... — amphidasys Focke ........ — ampliflorus Lév. Van. ..... — Andersoni Hook f......... — andicola Focke ........... — angulosus Focke .......... — angulosus Gremli ......... EUATDOPUPCVASVA ciere ders ENanceticusr Tu oer eterne E— areticus ^X saxatilis....... E— assamensis Focke ......... Pag. 17 12 78 118 108 Index. Pag Rubus bambusarum Focke ... 44 barbatus Edgw. .......... 39 IbeccangBoCko 62 benguetensis Elmer ...... 66 betonicifolius Focke ....... 33 birmanicus Hook. fF. ...... 106 BlumeicBEoecke 3-21: 60 iBodinicri lev V 116 brevipetalus Elmer ....... 64 iBDuengenus MI q 114 caesiusm libe de mer 26 calophyllus Clarke ........ 46 calycinus s Wall 95 19 castoreus Laestad. ........ 277 Gavaleriue Dev Vs 104 Chaffanjoni Lév. V. ...... 118 (Glamaeemonuss 98 9- --- 12 chroosepalus Focke........ 52 chrysophyllus Reinw. ..... 1^ clemensgBocice ge. 105 clinocephalus Focke ....... 102 cochinchinensis Tratt. ..... 49 compactus Benth. ........ 36 Copelandi Merrill ......... 33 (uxore vetet. Ille onooossosoc 21 Cumingii O. Kuntze....... 58 DDatibardagit ee 13 defensus Focke ........... 26 (Hasskarlii) dendrocharis... 99 Dielsianus Focke.......... 53 (lineatus) diengensis ...... A8 diffissus Focke.........-.. 83 distentus Focke .......... 68 (Hasskarlii) Edelingii ..... 99 Elmeri. Bocke- —.- 22-45 112 SIODESUSES DIN ds 60 (alceaefolius) emigratus .... 79 Bsquirolii Lév. ......-. s 87 eugenius Focke ..........- 55 evadens Focke .......... 117 (assamensis) Faberi ....... 53 Fairholmianus Gardn. ..... 90 Fargesii Franchet ........ 118 fied Wellleo oe oscoracssecc ri fimbriiferus Focke ........ 80 flagelliflorus Focke ....... 111 (pirifolius) floccosus ....... 66 Pag. iubus Fockeanus S. Kurz.... 16 formosanus Maximw. ..... 117 fragarioides Bertol. ....... 24 fruticosus (L.) Lour. ...... 49 fulvusgHocKeM E. 81 Gardnerianus O. Kuntze .. 92 Gentilianus Lév. V........ 53 geoldesa Sm 22 pilvusglockc NM EE 19 glabratusmHBR CE 33 glabriusculus Hassk........ 92 glomeratus Blume......... 90 glomeratus Vidal.......... 98 grewiaefolius Koorders..... 67 Ginrtbrt TD ELOO ED ees 68 (glomeratus) griseolus ..... 91 Gunnianus Hook. ......... 16 hainanensis Focke......... 83 (Lambertianus) hakonensis — 70 ETallieriSBoOGke ces 94 Hamiltonianus Ser......... 92 Hasskarlii Miq. ........--- 98 hastifolmseihcy V 107 Henryi Hemsl. et Kuntze . 43 hesperius Piper ..........- 2n hesperius Rogers ........- 27 hexagynus Roxb. ......... 64 jabitu ID5 Till. osascooscoc 94 Holtenii O. Kuntze ....... 118 Hookeri Focke.........--.- 39 humulifolius C. A. Mey.... 28 ichangensis Hemsl. et Kuntze 55 indiscissus Focke.......... 95 innoxius Focke .........-- 117 insignis Hook. f. ........- 61 irenaeus BOCKeU esie 114 Tamuinisove Vue. 114 japonieus Focke ........-.- 26 (triflorus) japonieus ......- 26 Koordersii Focke ........- 100 Lambertianus Ser. ......-.. 10 IS natus Wall-E 110 lasiococcus Asa Gray ....- 15 lasiotrichos Focke .......- 109 JaxussHOGKOR EE EE 68 Lechleri Focke.........--- 36 lineatus Reinw. ...--:5-:-.- AT s repo m Pag Pag. Pag Rubus Lobbianus Hook....... 60 Rubus paykouangensis Lév.... 110 Rubus santarosensis O. Kntze.. 11 ESNXIOXensss Bentli-c «5. rens 31 — pectinaris Focke..-----2-.- 21 — saxatüls DL RORIS 2 — R. luzoniensis Merr. ...... 59 — pectinellus Maxmw. ....... 22 — sepalanthus Focke ........ 5: — macrocarpus Benth. ...... 37 — pu UHdSUb ooooccsassaosoc 16 — Sieboldii Blume ........... 116 — macrocarpus Gardn. ...... 92 — peltinervius Focke ........ 94 — Simonsii Focke ........... 6 — malifolius Focke........... 42 — phengodes Focke.......... 48 — simplex Focke ......-..-.- 28 ——malliodesBOCke - 7-9 104 — (glomeratus) pileanus ...... 91 —- singulifolius Focke ........ "ü — malvaceus. Focke.......... 81 —— Spinitoliusq 22-00 64 — sitiens Focke ........-».. 11 — Mandonii Focke .......... 37 — QUEE, SS oocsscosccos 25 — sozostylus Focke .......... 4 — Mearnsii Elmer .........-- 1^ — Playfairianus Focke ....... 45 — spinipes Hemsl. ........... 2 — micropetalus Gardn. ....... 84 — Playfairii Hemsley ...... 45,49 —^ stellaitus: SSmo: 2 — minimiflorus Lév. ........ 56 — polytrichus Franchet ...... 118 — sumatranus Miq. .......... 6 — Áminusculus (6v: 2e 29 — polytrichus Progel ........ 118 — sundaicus Blume .......... 5 — oÁnmoluccanus T2. 9 etes 88 — preptanthus Focke........ 42 — sundaicus Cuming......... 98 — Monguilloni Lév. V........ 106 — pulcherrimus Hook. ....... AT — Swinhoei Hance .......... 4 — mouyousensis Lév. ....... 62 pumilussockeP 18 — tephrodes Hance ......... 5 — muceronatus Ser. .......... 25 — pyenanthus Focke ........ 70 — (rugosus) Thwaitesii ....... 9 — multibracteatus Lév. V. ... 103 ——JBnt iU. onasosscosapccoooo 30 — tibetanus Focke ...... 29, 11 — (pirifolius) multiserratus ... 65 — radicans Cav. ............. 22 — tiliaceus Sm. ............. "ü — mesiotes Focke ........... 43 — radicans Poceke ........... 16 — transmontanus Focke...... 2 — (pacificus) ningpoensis .... 117 -— meflexuss ense ise stes 85 — '"Treutleri Hook. f... 22. 40 — nivalis Dougl. ............ 17 -— Sretractussi5G ven 62 — "iricolorsBoeke e 4Q — nubigenus H. B. K........ 31 — reticulatus Hook. f. ....... 92 — triflorus Richards ....... 25, 28 — nutans Wall... 39 — Inkolbis Will oooossccosnoc 101 — viburnifolius Focke.... 75, 117 — ochlanthus Hance ........ 10 —— netiis Hbri 5onaooocobac qd '— Nüdal JBockeg vs ec ET 3 — omeiensis Rolfe .......... 104 — rosaeflorus Hook. ......... 36 — viscidus. Focke ............ 108 — pacatus Focke ........... 104 — JdroSeus SEO EE 34 — Weberbaueri Focke........ 3 — pacificus Hance ........... 117 — rosulans Kuntze .......... 40 — Wichurae Focke .......... 19 — (Hasskarlii) padangensis .. 96 — rotundifolius Reinw..... 64, 65 — xanthocarpus Bur.et Franch. 28 — panniculatus Sm. ......... 72 — rufus Focke ............s. 108 — (Lambertianus) xanthoneurus 70 —JPapyrusyTiéy: - «meters 56 SSXXEIUPOSUSN SD NR 92 — zambalensis Elmer ........ 62 — Parkeri Hance ........... 67 — IRuiziisBocke? cerei. 31 ij Bibliotheca Botanica c der bisher erschienenen Hefte. E ermchungan über die Gerbstoff- und Libo ay! -Behülter . der Fumariaceen. Mit i i aseum Iybriden dus gine nens. Bastarde a Verbascum pyramidatum. Mit z Tafeln. : T» 5 n EAM der Xnollen. - — Mit 5 Tateln und 5 Figuren im. "Text. Preis. Mk. 8 f iekelung der Blüte und Frueht. von. Sparganium. Tourn. und TypuE Tourn. Mit zen aus "der Alboursketté. Mit 9- Tafeln. Preis: Mk. 8—. vada redii n AR ch, Untersuchungen. über Bau. and pud der Hirsehtrüffel, , Blaphomyees EE IA Preis Mk» o MI Mn — Nach des. Norassors Tode herausgegeben. von Dr. E. Dennert. wi Sb Mit 7 Tafeln. JPróia Mk. "aiia GR E ERU T MESE ji Moosflora von Neu-Guinea. Mit 8 Tafeln. Preise Mk. 18,— ^. der Fucaceen. Mit. 45 Tafeln. Preis Mk. 32.—. ; . » und. Anatomie. der Dioscoreaceen.. Mit. 5 Tafeln. Preis Mk. 10.— l— Dbér di HC iios udis Gosoiesle lento d Farne, mit | besonderer? Berück- del* Russow's. Fit 3 farbigen Tafeln. Preis Mk. 6. — ^. tter, ) Agente der. PPRUE Orobanche. Mit. 4 Verpideu a Tafeln. und. Jes Mit 11 Tafeln. Preis Mk. 94.—. omie und rr ce d Sphacelariaeeen. Mit13 Tafeln. Preis Mk. 94. — ££ Morphologie und Anatomie von Gunnera manicata Linden. Mit 9 Tafeln. : xtbuche. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. &.—. acus Xn t Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 24.—. Mies. er en Aufban des: Palmiet-Schilfes aus dem Kaplande. (Prionium serratum Drége.) e zur Kenntnis des Flora West- wid Ostpreussens. I.-1H. ME 23 Tafeln. Preis ng "über Hydrastís (anadensis. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 8.—. jsungswe ise der sekundáren ZeIUHum M an der Bamen bei ihrer Keimung. Mit ob, ergleiche de Anatomie des Holzes der Magnoliaceen. "Mit 4 Tafel. Preis Mk. 12.—. d kt trdu es und fliessendes Wasser auf die Gestaltung des Llattes? Einige biologische | Beobachti ngen. Mit 3 Tafeln. Preis Mk. 10.—. ei erverlauf m Wundholz. Eine anatomisehe Untersuehung. Mit 2 Tafeln, Preis Mk. 8.—. RU dl über -Ascochyt a Pisi bei parade und-saprophyter Ernáhrung. Mit 1 Tafel. Preis . Ó (1. 5. Schlickum, A., Morphologischer und anatomischer Vergleich der Kotyledonen und ersten Laubblütter dir 37. Zander, R, Die Milehsafthaare der Ciehoriaceen, ,Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 12.—. P 38. Gruber, F.. Über Aufbau und Entwiekelung einiger Füeaceen. Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 94, — — — . Grüss, J., Über Lósung und Bildung der aus Hemicellulose bestétfénden Zellwánde und ihre Beziehung zu . Wahl, Dr. C. von, Vergleichende Untersuchungen über den anatomischen Bau der. eflügelten Früchte. . Heydrich, F., Neue Kalkalgen von Deutsch-Neu-Guinea (Kaiser-Wilhelms:Land). Mit 1 Tafel. rere ,Vanhóffen, Dr. E, Botanische Ergebnisse der von der Gesellschaft für Erdkunde zu. Romy esi 9* — — B.: rhon deem. aus dem Ulmanaks- und Ritenbenks-Distrikt. Bearbeitet von Dr.J. Abromeit 3. Richter, Dr. A., Über die Blattstruktur der Gattung Cecropia, insbesondere einiger bisher wnbekannter . Geheeb, A., Weitere Beitráge zur Moosflora von Neu-Guinea. "Mit 21 Tafeln. 1898. Preis Mk.- 42—. 5. Darbishire, O. V., Monographia Roccelleorum. Ein Beitrag zur Fleehtensystematik. Mit 29. Figuren im ;. Minden, M. von, Beitrüge zur anatomischen und physiologischen Kenntnis Wasser-secernierender. . Knoch, E., Untersuchungen Biber die Morphologie, Biologie und Physiologie der Blüte von . Fisch, E., Beitrüge zur Blütenbiologie. Mit 6 Tafeln. 1899. Preis Mk. 16.—. . Heydrich, F., Über die weiblichen Conceptakeln von Sporolithon. Mit 2 Tafeln. 1899. Preis M. | 6- . Hàmmerle, J., Zur Organisation von Acer Pseudoplatanus. Mit 1 Tafel. 1900. Preis Mk. 16.— — 51. Siim-Jensen, J., Beitráge zur botanisehen und pharmacognostischen Kenntnis von Hyoseyamus niger 52. Uexküll-Gyllenband, M. von, Phylogenie der Blütenform und der Gesclilechier veste ung bei im 53. Correns, C., Bastarde zwischen Maisrassen, mit besonderer Berücksichtigung der Xenien. Mit 2 farbigen * ^4. Richter, Dr. A., Physiologiseh-anatomisehe Untersuchungen über Luftwurzeln, mit besonderer - . Stenzel, Dr. K. G. W, Abweichende Blüten heimischer Orchideen mit einem Rückblick auf die. der . / » Areschoug, Prof. Dr. F. W. C, "Huterspaht den über den Blattbau der Mangrove-Pflanzen. Mic m . Heydrich, F., Das Tetrasporangium der Florideen, ein Vorlüufer der sexuellen Fortpflanzung. Miti 58. Günthart, Dr. Aj Beitrag zur Blütenbiologie der Cruciferen, Crassulaceen und der Gattung Saxitraga Mit . Freidenfelt, T.,, Der anatomische Bau der Wurzel in seinem Zusammenhange mit dn "Wa ^. Rumpf, Dr. G., Rhizodermis, Hypodermis und Endodermis der Farnwurzel. Mit.4 Ee ps . Lang, W., Zur Blüten-Entwiekelung der Labiaten, Verbenaceen und Plantaginaceen. Mit 5 Tafeln. - y 6.. Mager, H., Beitráge znr Anatomie der physiologischen Scheiden der Pteridophyten. -Mit. iam. | . Mathiesen, Frz. Beitrüge zur Kenntnis der Podostemaceen. Mit 9 Tafeln. Preis Mk. 18.—. Uo : . Heinzerling, O., Der Bau der Diatomeenzelle mit besonderer Berücksichtigung der ergastischen Ne u '». Bitter, Gg, Die Gattung Acaena. vorstudien zu einer Monographie. Mit 30 Lichtdruektafeln und über ' M a . es. * WA WX. Bibliotheca Botanica Verzeichnis der bisher erschienenen Hefte (Fortsetzung) j d Mk. 834. pflanzen der Monokotylen. Mit 5 Tafeln. Preis . Grob, A., Beitrüge zur Anatomie der Epidermis der Gramineenblátter. Mit 10 Tafeln. Preis Mk. Ld Mit 1 "Tafel. Preis Mk. 7.—. n1 Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 16.—. eu ausgesandten asl euin nach Dr. Vanhóffens Sammlungen bearbeitet. Tafel. Preis Mk. 12.- i Mit 4 Tafeln und 1 Textfigur. 1899. Preis Mk. 18.—. Báume des tropischen Amerika. Mit 5 Doppel- und 3 einfachen Tafeln.. Preis . 24.—. 30 Tafeln. 1898. "Preis Mk. 60.—. 7 Tafeln. 1899. Preis Mk 24.— 6 Tafeln. 1899. Preis Mk. 17.—. 6 Tafeln. 1901. Preis Mk. 18.—. 2 Tafeln. 1901. Preis Mk. 18.—. 1901, Preis Mk. 24.—. der Wurzelhaube. Mit 12 Tafeln. 1901. Preis Mk. 30.—. 6 Tafeln. 1909. Preis Mk. 28.-- Preis Mk. 24.— Preis Mk. 6.— 1902. Preis Mk. "oR.—. . Kroemer, Dr. H., Hypodermis und Endodermis der Angiospermenwurzel. Mit 6 Tafeln. 1908 Preis ? | . Urspriing, Dr. ÁS Die physikalischen Eigenschaften der Laubblütter. Gekrónte Preissehrift. iov Texte und 9 Tafeln. 1903. Preis Mk. 98.—. (Studien über die Wurzeln krautiger Pflanzen II) Mit 5 Tafeln und 7 Texttiguren. . Lohaus, Dr. K,, Der anatomische Bau der Laubblàtter der Festucaceen und dessen Bedeutung dii Mit 16 Tafeln. "Preis Mk. 30.—. ; —ec . Domin, K, Monographie der Gattung Koeleria. Mit 22 Tafeln und 3 Karten. Preis Mk. 96.— . Pascher, A; Studien über die Sehwármer einiger SüBwasseralgen. Mit 8 Tafeln. Preis"Mk. 24.— Beziehung des Baues zur Systemstik. Mit 3 Tafeln. Preis Mk. 24.—. illustrationen. (Im Druck.) y * Wolf, Th., Monographie der Gattung Potentülla. Mit 2 Karten und 90 Tafeln. Preis Mk, 120.—. BST LA - ———— —— dp — a 9— — — —— ——— BIBLIOTHECA BOTANICA (e£ VIL 7 Original-Abhandlungen aus dem Gesamtgebiete der Botanik Herausgegeben € nd von Geheimrat Prof. Dr. Chr. Luerssen Danzig-Langfuhr Heft 72! Wilhelm Olbers Focke: Species Ruborum Monographiae generis Rubi Prodromus SCOMUMTCMPENUY SOSRPCESPCTRTR TNIUETIPese PEE CCP TERRE LIN - 4 VLA Te 7 PT xd . e. 2 M T Re x | Pars II b oW Iconibus XXXIV illustrata D Stuttgart 1911 E. Sehweizerbart'sche Verlagsbuehhandlung Náügele & Dr, Sproesser uf o5pecies Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Autore Wilhelm Olbers Focke. Pars II Iconibus XXXIV illustrata. Stuttsartigb9bb E. Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung Nágele & Dr. Sproesser. " Alle Rechte vorbehalten. c SS PEL Druck von Car! & August Ulshófer, Stuttgart. Vorwort zur ll. Abteilung. Indem ich die zweite Abteilung meiner Species Ruborum der Óffentlichkeit übergebe, beziehe ich mich auf Vorwort und Einleitung zu der ersten Abteilung dieser Arbeit im gleichen Hefte dieser Zeit- schrift. Insbesondere móchte ich nochmals betonen, daf) ich nicht in der Lage bin, eine vollstándige Mono- graphie der Gattung zu bieten, vielmehr kann ich nur eine vorláàufige Systematik auf Grund der mir bekannten Arten und der mir zugànglichen Hilfsmittel liefern. Schon im Vorworte zur ersten Abteilung habe ich die Hoffnung ausgesprochen, dass es mir vielleicht móglich sein würde, spáter in einem Nach- trage manche Lücken meiner Arbeit auszufüllen. In der in Vorbereitung begriffenen dritten Abteilung wird es zunüchst meine Aufgabe sein, in die Species Ruborum die Untergattung Eubatus einzufügen. Zu dieser Gruppe gehóren die europáischen Brombeeren, welche von den Botanikern als herrenloses Gebiet angesehen werden, auf dem Lokalfloristen, auch ohne irgend welche Vorkenntnisse, ergiebige Artenjagden veranstalten kónnen. Zu der jetzt vorliegenden zweiten Abteilung habe ich nur wenige Bemerkungen zu machen. Für einen Überblick über die gesamte Gattung scheint mir zunáchst die Kenntnis der ausgeprágten Art- typen wichtig zu sein. Die weitere Gliederung dieser Hauptarten in Unterarten und Varietáten làft sich zurzeit in den meisten Füllen nur mit Zurückhaltung und grosser Vorsicht durchführen. An den Abünderungen, welche in die Herbarien gelangen, kann man gewóhnlich nicht erkennen, ob es sich um einigermafen bestündige oder um standórtlich bedingte oder um individuelle Formen handelt. Merkmale wie Blattbreite, Bezahnung, BlütengróBe usw. sind bei Rubus innerhalb gewisser Grenzen sehr veründerlich, namentlich aber sind die Trichome (Stacheln, Borsten, Drüsen, Haare) in Hàufigkeit und Grófle oft sehr unbestándig. Ich habe daher im allgemeinen keine Varietüten auf Grund vereinzelter zufüllig in die Herbarien gelangter Zweige unterschieden. In der Natur pflegen sich die Pflanzen ganz anders zu verhalten als in den getrockneten Sammlungen. In bezug auf die Berücksichtigung früher beschriebener Formen habe ich noch einen Umstand zu erwáhnen. Es ist in neuester Zeit mehrfach üblich geworden, verschiedene ,Versiformen" aus O. Kuntze's ,,Methodik der Speciesbeschreibung und Rubus* (1879) in die Systematik aufzunehmen und die dort benutzten Namen als gültige Speziesbenennungen zu behandeln. Die in manchen Fállen durch verschiedene Stellen jenes Buches zerstreuten Angaben über die Merkmale der ,Bamiformen" und ,Versiformen** (Species will Kuntze in dem erwáhnten Buche nicht gelten lassen) entsprechen durchaus nicht den Anforderungen, welche man an Beschreibungen für neu zu begründende Arten stellt. Kuntze's Werk ist ein von spekulativen Gesichtspunkten aus zu seiner Zeit berechtigter, aber doch ein übereilter und mit unzureichenden Kenntnissen unternommener Versuch, der botanischen Systematik auf Grund der damaligen entwickelungsgeschichtlichen Ansichten eine durchaus neue Gestalt zu geben. Das vóllige Fehlschlagen dieses Versuchs hat Kuntze indirekt dadurch anerkannt, daf) er in keiner seiner spüteren Schriften wieder auf seine Ramiformen und Versiformen zurückgekommen ist. Es fehlen in der Tat alle Voraussetzungen, welche es rechtfertigen kónnten, jenes auf den Umsturz der Linnéschen Systematik hinzielende Werk als Fundort für die Aufstellung von Artnamen zu benutzen. Bibliotheca botanica. Heft 72, 16 Die zu den Namen gehórigen Pflanzen sind jedenfalls meistens unbekannt und würden erst noch auf- gesucht werden müssen. Man male sich ferner die Verwirrung aus, die entstehen müfite, wenn andere Leute ühnliche flüchtige, zersplitterte und verworrene Beschreibungen in die Pflanzenkunde einführen wollten. Kuntze's Methodik ist eine spekulative Schrift, in der sich ohne Zweifel manche zwar nicht neue, aber immerhin beachtenswerte Ansichten finden; sie ist jedoch für die herrschende und zur- zeit noch unentbehrliche Systematik vóllig unbrauchbar. Ich kann daher die in der ,, Methodik" ent- haltenen Versiformnamen nicht als berechtigte Speziesnamen anerkennen. Nur die für bestimmte Exsiccatennummern sewáhlten Benennungen mag man vielleicht trotz ungenügender Beschreibungen gelten lassen. Meinen in der Einleitung zur ersten Abteilung auf S. 7 und 8 ausgesprochenen Dank für freundliche Beihilfe móchte ich an dieser Stelle ausdrücklich wiederholen. Ich muf) aber hinzufügen, da ich Herrn Professor Léveillé in Le Mans für seine in liebenswürdigster Weise gewáhrte Unterstützung meiner Studien ganz besonders verpflichtet bin. Herrn Dr. E. Bonnet in Paris spreche ich für gefállige Vergleichung einiger Photographien mit Franchet'schen Originalexemplaren meinen verbindlichsten Dank aus. Von grossem Werte waren mir endlich Wilson'sche in Innerchina gesammelte Rubi, die ich der Güte des Arnold Arboretum verdanke. Species Ruborum. De subgeneribus cf partem I p. 11 et 12 in Biblioth, botan. fascic. 72. Continuatio. Subg. IX. Anoplobatus in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV, p. 143, 146 (1874). Rubacer et Oreobatus Ry dberg Bull. Torr. Bot. Club 1903 p. 274. Frutices erecti, inermes; folia lata, lobata; stipulae petiolo adnatae; flores magni, plani, sepalis petalisque patentibus. Carpophorum siccum. — Corchorifoliis e subgenere /dacobati proximi. Conspectus specierum. A. Lobi foliorum triangulares, fundo latissimi. I. Folia ampla; pedunculi et calyces glanduliferi; fructus hemisphaerici. Inflorescentia subcorymboso-multiflora, petala roseo-purpurea . . . . . . . . . A. odoratus. Ilimiüloneseeniampaueimlorasspetalasalbacqe hU KG. II. Folia mediocria; planta eglandulosa, fructus 9lobosi. ISolramanibitugcordatossuborbieularid$ 9-293997 97 79 29 29 2 7 2222 92 29 OUR UelLe LOS TIS: «loliagambitucondato-OYabd$- 99-99 99 2 ^ 1-7 99-2599 7 22 2 292 29 2 29 A nELOD US B. Lobi foliorum ovati vel oblongo-lanceolati. Foliorum lobi intermedii oblongo-lanceolati; flores ramorum complures . . . . . 4. frifidus. «lEolyorumlobioNVatimdoresssolitari99929 99 - - 7-17 2 9979-9 92 9 MOUCEnIDISOLCUSS 149. R odoratus L. Spec. pl. ed. I 494 (1753); ed. III p. 707. Torrey et Gray Fl. N. America I, 450. Rubacer odoratum Rydberg Bull. Torr. Bot. Club 1903 p. 274. Fruticosus, erectus, inermis. Caules perennes; vetusti lignosi, decorticantes; hornotini cum ramis petiolis pedunculisque laxe villosi et dense setis glanduliferis flexilibus vestiti. Folia longe petiolata, ampla, lata, cordata, 3—5 loba, lobis saepe obiter lobulatis, inaequaliter mucronato-serrata, in utráque paginà viridia et pilosa; lobi breviter vel longe acuminati; stipulae breviter adnatae, lanceolatae, demum scariosae et deciduae. Inflorescentia saepissime ampla, multiflora, subcorymbosa, pulcherrima; pedun- culorum et calycum setae glanduliferae longiores, viscidae. Flores magni, conspicui; sepala ovata, vel oblonga, mucronata vel caudata; petala suborbicularia, magna, sepalis longiora, roseo-purpurea; stamina valde numerosa, petalis pluries breviora; carpella numerosa, tomentosa; fructus hemisphaerici, lati, a carpophoro sicco plano-convexo secendentes, e drupeolis parvis tomentellis rubris sapidis laxe cohaerentibus compositi. 2 ND T Fructus in hortis rari, verosimile ejusdem fruticis polline difficile progignuntur, sed ex illis, qui interdum occurrunt, plantae edycari possunt. Im óstlichen Nordamerika zwischen Felsen und in Bergwáldern, insbesondere in Canada, nord- würts bis zum Saskatschewan und in den Aleghanies, südwárts bis Georgien. In Mitteleuropa háufig als Zierstrauch gepflanzt, selten halb verwildert. Forma hybrida: R. idaeus » odoratus. R. nobilis Regel Gartenfl. VI, 86 (1857). Caules erecti, inermes, tomentoso-puberuli; folia ternata; foliola oblonga, subtus tomentoso- 'anescentia. Inflorescentia multiflora, subcorymbosa; pedunculi tomentelli, glanduliferi; flores illis R. odorali similes, sed multo minores; petala purpurea. Sterilis. E fructibus &. odorati hortulanum E. de Vos hanc plantam educavisse dicitur. — Haro colitur. Hybridarum plantarum exemplum praeclarum. 150. R, nutkanus Mocino pl. Nutk. ic. ex. DC. Prodr. II 566. (1825.) Torrey et Gray Fl. N. America I 450. R. Roezli Regel Schr. Petersb. Bot. Gart. IV 285. (1875.) R. odorato similis; radices multo longius quam in hac specie repentes, turiones a plantà maternà remotos emittentes. Caules vulgo debiliores, vetusti lignosi, decorticantes. Indumentum glanduloso- villosum vulgo brevius quam in Zi. odorato, sed praeterea partes superiores saepe laxe villosi. Inflores- centia pauciflora (saepissime e floribus 3—5 composita); setae glanduliferae nunc flexiles, longae, gluti- nosae, nunc brevissimae, ita ut glandulae subsessiles evadant. Flores ampli, diam. fere 6 —8 cm. Sepala mucronata, saepe caudata, externe pubescentia et glandulosa, saepe quoque villosa, in fructu maturo patentia. Petala magna, late elliptica, sepalis longiora; stamina episepala longiora. Fructus hemi- sphaerici, succosi, aciduli, rubri, e carpellis numerosis parvis tomentellis compositi. In plantis cultis fructus perfecti minus rari quam in A. odorato. Pollinis granula conformia, perfecta. Planta variabilis; altitudo 0,9—2,5 m; varietates indumento et florum magnitudine diversae certis limitibus haud distinctae esse videntur. Var. (an subspecies)? velutinus. R. velutinus Hook. et Arn. Bot. Beech. Voy. 140 (spec.). (1841.) Rubacer velutinum Heller Muhlenb. I 100. Folia subtus velutino-tomentosa, minora et crassiora quam in R. nutkano typico. Var. parviflorus Nutt. Gener. 309 (1848). R. nutkanus fj Nuttallii Torr. et Gray Fl. N. Am. I, 450 (1838). Flores minores quam in typo; petala sepalis breviora. Var. seopulorum Greene. Glabrior quam RF. nutkanus typicus; glandulae subsessiles. H. nulkani typici et vulgati flores omnium fere Ruborum maximi sunt. Parviflori nomen ad hanc plantam adhibitum certissime falsum et ineptum est. Nuttall flores varietatis cum illis R. odorati comparavit. Lángs der nordamerikanischen Westküste über 20 Breitengrade von Nutka bis San Francisco, sowie von da ostwárts bis in die Felsengebirge verbreitet, ferner wieder am Westufer des Oberen Sees. Var. velulinus: an der Südgrenze des Vorkommens im Küstenstriche um San Francisco. Var. parviflorus: am Oberen See und zerstreut im Felsengebirge. Var. scopulorum: Felsengebirge im südlichen Colorado. ze c 151. R. delieiosus Torr. in Ann. Lyc. Nat. Hist. N. York II 196 (1828). Torr. et Gray Fl. N. Am. I. 450; Curtis Bot. Magaz. 6062. R. neo-mexicanus A. Gray Pl. Wright. "Tex. II 55 (1853). R. odoratus var. deliciosus IKuntze Revis. gen. I 223. Oreobatus deliciosus Iydberg Bull. Torr. Bot. Club 1903 p. 274. 3:5 Fig.54. R.delieiosus Torr. Frutex dumosus; radices repentes propaguliferae nullae. Caules erecti vel exteriores ascendentes; vetusti ramosi, lignosi, decorticantes, juniores cum ramis molliter pubescentes; setae et glandulae nullae. Stipulae petiolorum basi insertae. Folia cordata, ambitu fere triangulari-orbicularia, obiter vel saepius manifeste triloba, interdum quinqueloba, lobis saepe sublobatis acutis, inaequaliter et partim inciso- serrata, supra et subtus villoso-pubescentia, demum glabrescentia; lamina undulata, fere 3-6 cm, —eB. raro ad 8 em lata. Rami fertiles uniflori vel subcorymboso-pauci-(2 —7-) flori; flores ampli, diam. fere 6—7 cm; sepala ovata, acuminata vel mucronata, haud raro foliaceo-appendiculata, in flore reflexa, | post anthesin fructum amplectentia; petala elliptico-orbicularia, alba; stamina numerosa; carpophorum | parvum, breve; styli sat breves, pilosi, apice clavati; fructus subglobosi, e carpellis majusculis glabris compositi, atropurpurei ursis potius quam hominibus grati. 152. R. trilobus Moc. et Sesse Mexic. icon. ined. ex Seringe in DC. Prodr. II 566 (1825). In Schluchten des Felsengebirges von Neumexico bis Colorado. ius : 3 Dr ETE | Liebmann in Vidensk. Meddel. Naturh. Foren Kjóbenh. IV. 152. | Frutex erectus, 1,0—1,5 m altus; rami vetusti lignosi glabri, juniores pubescentes, interdum - superne cum petiolis villosi. Stipulae subliberae, vix petiolo adnatae. Folia cordato-ovata, acuta, triloba, rarius obsolete quinqueloba, inaequaliter serrata, plana, supra dense pubescentia, subtus in nervis. molliter villosa; lobi laterales patentes, terminali multo breviores. Hamuli fertiles breves, saepissime uniflori, raro praeter terminalem unum alterumve florem lateralem axillarem gerentes. Florum diam, fere 5—8cm. Sepala late ovato-lanceolata, mucronata vel foliaceo-appendiculata, externe cano-sericea, interne purpurascentia; petala late obovata, ad 3 cm longa, alba; fructus sicut in FK. delicioso. | Foliorum lobus terminalis in hac specie longior est quam in R. delicioso, a quo illa aliis notis. vix certe distinguenda est. Habitus ab illo Ft. deliciosi differt; internodia in ramis longiora sunt, folia igitur longius distant. In den Gebirgen des südlichen Mexico und in Guatemala, in 2000—2800 m Hóhe. 153. R. ribisoideus Matsumura Bot. Mag. Tokvo XV 159. (1901). Léveillé in Bull. acad. géogr. bot. XVIII. 127. ,Caulis ramulique tomentosi inermes. Folia simplicia, longe petiolata, ambitu ovalia, basi cordata 3-5-loba, supra praeter nervos glabra subtus ad venas tomentosa, lobis mediis majoribus ovatis acutis. vel acuminatis, margine dentate-serratis; stipulae lineari-oblongae petioli tomentosi basi adnatae. Ramuli floriferi elongati; flores magni solitarii extraaxillares; pedunculi filiformes villosi cernui. Calyx 2 cm in diametro, subtomentosus, lobi oblongi obtusi vel cuspidati interdum apiculis foliaceis, margine: tomentosi. Flores 4 cm in diametro; petala ovalia 13 mm lata. Stamina glabra; antherae ellipticae; styli glabri. Foliorum lamina maxima supp. 8 cm longa, 7 cm lata; petioli 315 cm longi. A R. trifido Thunbg. caule pubescenti, ramis eglandulosis, floribus solitariis; a R. corchorifolio L. f. caule inermi, foliis rotundioribus, ramis floriferis elongatis, floribus duplo triplove majoribus differt.*' .Hab. in Japonia temperata; prov. Izu, ins. Hachi-joo (Okubo) loco non indicato (S. Saida). Aprili." Japan. 154. R. trifidus Thunbg. Fl. Jap. 217 (1784). R. hydrastifolius A. Gray, Perry Exp. 311 (ex Maximow.). | R. aceroides Miq. Prolus. Fl. Jap. 36 (1867). | An R. pubinervis Blume Bijdr. 1110 (ex Miquel)? Caules erecti, ramosi, teretes, glabri; an biennes? Stipulae petiolares, lanceolatae. Folia ampian diam. fere 15—20 cm (in ramis minora), ambitu cordato-suborbicularia, sat profunde (ultra medium). 5-7-loba, grosse duplicato-serrata, supra et subtus in nervis tomentoso-puberula; lobi inferne angustati, | oblongo-lanceolati, utrinque fere 8-10-costulati, intermedii porrecti. Rami floriferi ex axillis foliorum. anni praeteriti, folia pauca triloba et superne bracteas ovato-lanceolatas margine villosas gerentes, | apice uniflori vel pauciflori. Petioli sat breves, pilosi, saepe glanduliferi et cano-villosi. Flores conspicui; | | : calyces sericeo-tomentosi vel cano-villosi; sepala ovato-triangularia, mucronata. Petala magna, alba. Stamina numerosa, filamenta linearia. Fructus rubri, edules, grati. — Folia subpersistentia. Var. fomentosus Makino: Humilis, tomentosus. E e 4:5 Fig. 55. R.trilobus Moc. et Sesse. Trifidi nomen parum idoneum est, sed Maximowicz nostram plantam revera speciem a Thun- bergio descriptam esse asserit. — Folia illa Fa/siae japonicae revocant. Japan. Auf Nippon und Shikoku. Die var. tomentosus scheint eine Küstenform zu sein. — 128 — | Subgen. X. Idaeobatus. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV, p. 143, 147 (1874). Rubi fruticosi (unicus RA. lulescens herbaceus videtur); caules saepissime biennes, erecti, apice nutantes vel arcuato-decurvi, in speciebus numerosis vero scandentes vel prostrati; omnes fere aculeati, multi setosi vel glandulosi. Folia in nonnullis simplicia, lobata, in plurimis ternata vel 2-5-jugo- pinnata, in paucis quinato-digitata sunt. Stipulae petiolo adnatae, lineares (in R. lasiostylo ianceolatae vel ovata-lanceolatae), persistentes. Flores 'arii; sepala subaequalia. Fructus e carpellis multis, maturis inter se cohaerentibus, succulentis compositi, a gvnophoro conico sicco vel deliquescente secedentes et ideo intus cavi. In paucis speciebus carpella exsucea sunt. | Plurimae species regiones montanas et collinas Asiae orientalis subtropicae et temperatae incolunt, - praecipue in Himalayá, in Chináà et Japoniá copiose occurrunt; minor specierum numerus in montes et insulas Asiae tropicae evagatur. Africae partes australes et montes tropicae species diversas nutriunt, in Americá paucae indigenae sunt. E speciebus Asialicis una Europam, alia Australiam continentalem | intrat. Conspectus sectionum. | A. Folia simplicia. I. Folia membranacea. Sect. Peltati : Carpella minuta, centena. Fructus maximi, cylindrici. Folia peltata. Sect. Corehorifolii: Carpella 8—50. Fructus ovoidei vel subglobosi. II. Folia coriacea. Cf. sect.: Leueanthi. | B. Folia composita. | I. Foliolum terminale vix petiolulatum. Sect. Alpestres: Folia ternata vel pedato-quinata. | II. Foliolum terminale manifeste petiolulatum. | a. Flores dissiti, solitarii vel pauci distantes, rarius multi panniculas laxas efformantes. l. Folia ternata. | Sect. Speetabiles : Folia membranacea, vulgo ternata. Sect. Leueanthi : Folia coriacea, nitida, ternata vel simplicia. Frutices intricati. 2. Folia pinnata, in ramis floriferis interdum ternata. Sect. Rosaefolii: Carpella centena in carpophoro stipitato fructum ovoideum efformantes. Flores solitarii, rarius numerosi, laxe panniculati. | Sect. Pungentes: Carpella fere 10 —60 in carpophoro sessili; si numerus eorum major, fructus compositi semiglobosi sunt. Inflorescentiae fere 1— 6-florae. b. Inflorescentiae densae vel e floribus approximatis, saepe glomeratis vel fasciculatis compositi | Sect. Afro— montani : Foliola magna, subtus molliter pilosa, saepe praeterea albo-tomentosa. Inflores- centiae breves, saepe pauciflorae; flores magni (diam. 3—5 cm). Sect. Idaeanthi: Foliola parva vel mediocria, subtus pubescentia vel saepius appresse albo-tomentosa; flores parvuli vel vix mediocres (diam. 0,5—2 cm). Appendix ad Idaeobatum. Sect. Dimorphophylli : Fruticosi, humiles; folia simplicia et ternata mixta. Fructus ignoti. — Omnino dubium videtur, an ZJdaeobalo vel Eubalo affines sint. z I — 1239 — Sect, Peltati. Fructus cylindrico-elongati; carpella numerosissima. Folia lata, lobata, peltata. Species unica: A. pellatus. ——155. R. peltatus Maxmw. Bull. acad. St. Petersb. VIII p. 384, (1871). Fruticosus, erectus, 1 m altus. Hami vetusti robusti, teretes, olabri, aculeis inaequalibus recti- usculis crebris vel raris instructi. Petioli glabri, recurvo-aculeati, in paginà foliorum inferiore haud procul a basi inserti, ita ut folia peltata evadant. Folia e basi truncatà vel subcordatà ambitu suborbicularia, 3—51oba, inaequaliter mucronato-dentata, saepe sublobulata, utrinque viridia et ad nervos pilosa, supra glabrescentia; lobi tres majores triangulares, acuminati, laterales divaricato-patentes. Stipulae mem- branaceae, mox scariosae, lanceolatae, integrae, interdum ciliatae, petiolo insertae, sed saepe usque ad ramum decurrentes. Flores terminales, mediocriter pedunculati, magni. Calyx glaber, sepalis ovatis acuminatis, ex- ternis saepe lacerato-dentatis. Petala orbicularia, sepala longe superantia, alba. Carpella numerosissima, dense sericeo-tomentosa. Fructus elongati, maximi, edules. Foliis peltatis ab omnibus aliis Rubis diversus. Foliorum forma Rubum nutkanum et Sparrman- niam africanam revocat. Bergwülder. Japan: im mittleren Teile von Nippon (Tschonosky); auf dem Gipfel des Tsurugi auf Shikok. China: in Hupeh (A. Henry 5855). Sect. Corchorifolii. Fruticosi, caulibus vulgo biennibus et erectis, rarius procumbentibus. Folia simplicia, saepe lobata. Stipulae integrae, petiolo adnatae vel in ramis fertilibus nullae. Flores mediocres vel conspicui, in singulis speciebus admodum diversi et illis F&. spectabilis, R. idaei vel Fi. sazalilis similes. Sepala externa non fissa. Carpophorum siccum. Carpella fere 10—60. Stipulis petiolo adnatis a Malachobali speciebus glabriusculis distincti. Chinae et Japoniae incolae. (omisiple'e-tours- spec erum. A. Rami fertiles breves, folium unicum gerentes, flore unico terminati. Folia multa hastato-triloba; flos terminalis sessilis. . . . . . . . . . . . . . AR. olophorus. (Folia lanceolata, integra; flos terminalis pedunculatus. . . . . . e FR kerriifolius cf. R. corchorifolium.) B. Rami fertiles folia complura gerentes. I. Plantae aculeatae. a) Carpellorum capitulum in centro floris conspicuum. 1. Rami fertiles flore unico terminali, praeterea saepe flores paucos axillares gerentes. o) Folia fundo palmato-trinervia. $ Folia integra vel inferne lobulos laterales gerentia. Frondifluus; folia membranacea, duplicato-serrata . . . . . . «s s s s s e e R5 corchorifolius. Sempervirens; folia vetusta coriacea, simpliciter serrulata . . . . . . «s - R. involucratus. $8 Foliorum pars media et anterior lobulata. «IloresemaenienUutantess- 9: 9:999 92 : 9 Sow E COEICAD LS Re R. Fauriei. B) Folia palmato-quinquenervia. $ Carpella numerosa; stipulae lineares vel in foliissuperioribusnullae. * Folia grosse et vulgo inciso-serrata. Bibliotheca botanica. Heft 72. 17 — 130 — Bloresenutantes- "xo MA Luge mo ccc ENSRCEISO turSNCR Lco TRETEN RR BBE USED LL EDTTTEISS ** Folia inaequaliter, sed non profunde serrata. Caules teretiusculi HR. ribifolius. Caules ,tetragoni' . A. ouensanensis. cf. R. crataegifolium. $8 Carpella 10—15; stipulae variabiles. Caules elati; folia cordato-quinquefida . . . . . "MN cR Jes quamsie. cf. R. palmatum. 2. Rami fertiles inflorescentià bracteis instructà terminati. ( Crataegifolii). o) Hami fertiles inermes vel parce aculeolati. Lobi foliorum inciso-dissecti . . . . Dar TANE SEA sg cords JPlartlo-aIear. Izobictoliorum inaequaliter. sinuato-dentati ——- — — UTE anmpelopmuliuss 3) Rami fertiles aculeati. & Folia trilobata. Folia 10—15 cm longa; sepala maxima, subulato-aristata . . . . . . . . . . .R. Makinoensis. Boliau3—4 cmolonceassepala'aeuta; aculeivrobustiz- 0-25 2 E OU EUBITOEDSISE 88 Folia quinqueloba. EloresEmecdi0Gnes-asepalagacuminata me" c nenalaegurolbuss b) Carpella in flore inclusa. ( /ncisi). 1. Folia ramorum fertilium incisa, non lobata. Folia ramorum fertilium flore unico terminatorum cordato-ovata . . . . . . R. incisus. Folia ramorum fertilium cordato-oblonga; rami apice pauciflori, saepe triflori HR. trianthus. 2. Folia ramorum fertilium triloba. Hami 1 —4-flori, saepissime triflori; flores mediocres . . . . s DUO SR Koechneunuss II. Plantae inermes. 3) Folia grosse serrata, sed non lobata. Flores subsolitarii R. Grayanus. Flores in racemis aphyllis . HR. nesiotes. b) Folia profunde lobata. H. trifidus, R. ribisoideus cf. sect. Anoplobatus. 156. R. otophorus Franchet Pl. Delav. 205 (1890). Aculeis parvis e basi dilatata nunc aduncis nunc fere rectis armatus; caulis cylindricus, tenuissime pubescens, pruinosus, decumbens; stipulae cito deciduae (nullam vidi); folia breviter petiolata secus nervos pubescentia, simplicia; limbus e basi cordata ovatus vel ovato-oblongus, sensim inaequilateralis, lenuiter duplicato-serratus, nunc obscure trilobus, vel saepius hastato-trilobus, lobis lateralibus 3 —4- plo minoribus, ovatis, divaricatis, auriculiformibus; ramuli florentes pubescentes, uniflori ultra florem sessilem non producti; sepala breviter tomentosa, ovata acula, sub fructu reflexa; petala ....; ovaria numerosa parva, sericea, dense conico-capitata. Descr. ex Franchet. Petiolus 1 —2 cm, limbus 3—5 cm longus, 2—4 cm latus: ramuli floriferi 1 —3 em, folium unicum gerentes. Im nórdlichen Yün-nan, in Wáldern bei Tchen-fong-schan (Delavay no. 2270). 157. R, eorcehorifolius L. fil. Suppl. pl. syst. veget. p. 263 (1781). R. villosus Thbg. Fl. Japon. p. 218 (1784). R. altlhaeoides Hance Ann. sc. nat. 4. sér. XV p. 222 (1861) e descriptione non diversus videtur. R Kerriifolius Lévl. et Van. Bull. acad. géogr. bot. XI p. 100 (1902). Caules (.,turiones" in speciebus Europaeis vocali) solitarii vel ex eodem rhizomate pauci, erecti, ramosi, breviter tomentoso-pubescentes, aculeis inaequalibus lanceolatis rectis vel falcatis armati. Petioli mediocres, sulcati, pubescentes, aculeis recurvis instructi. In omnibus partibus junioribus 9lan- dulae subsessiles tomento immixtae sunt. Folia decidua vel (in regionibus meridionalibus) subpersistentia, membranacea, saepissime lanceolata et in parte inferiore utrinque lobis lateralibus brevibus obtusis vel acutis aucta, haud raro manifeste triloba, lobo terminali longe producto, margine repando-sinuata et minute serrata, in utráque paginà in nervis pubescentia, subtus (in formáà typicà) cano-tomentosa vel (in var. Oliveri) pallidiora, glabra. Rami fertiles breves vel brevissimi, cum petiolis villosi aculeatique, in formà ty picà foliis paucis elt flore unico terminali, rarius altero axillari instructa. Folia e basi rotundatà vel obiter cordatá ovato-lanceolata, interdum anguste ovata, vulgo non lobata, ceterum illis ramorum sterilium similia. Stipulae alte adnatae saepe deesse videntur. Flores vulgo cum foliis coaetanei, breviter vel mediocriter pedunculati, cupulà pelviformi, sepalis ovatis vel triangularibus mucronatis; petala oblonga, sepalis vulgo paullulum longiora, alba. Stamina erecta. Carpella numerosa, glabra vel breviter villosa, in fructu patentia; fructus mediocres, globosi, laete rubri, glabri vel pubescentes, sapidi; putamen semiorbiculare, foveolato-exsculptum. Distinguntur formae (subspecies?) duae: a) typieus : lota planta tomentoso-canescens, folia, praecipue subtus, cano-cinerascentia. Admodum variabilis; occurrunt interdum formae floribus axillaribus 1 —3 instructae. B) Oliveri (R. Oliveri Miq. Prolus. Fl. Jap. p. 35 — 1867): glabriusculus, virens; folia praeter nervos glabra; carpella tomentoso-pubescentia. Lobi laterales foliorum saepe sat longi et acuti. y) neillioides : folia ramorum fertilium profundius et argutius duplicato-serrata, quam in typo, interdum subtriloba, in utráque paginá densius pilosa; rami juniores, petioli, pedunculi calyces- que setis elanduliferis instructi; flores minores quam in typo, petala vix sepalis aequilonga. An species distincta ? China; in der Prov. Tschekiang. 8) glaber (R. corchorifolius var. glaber Matsumura, Tokyo Bot. Magaz. XV p. 157): ,,caule tereti glabro, aculeis recurvatis, foliis ovato-acuminatis basi subcordatis vel Lruncatis, subtrilobatis utrinque glabrescentibus praeter subtus nervos medios et petiolos aculeatos; alabastris scariosis; floribus solitariis vel binis." Japan. Bergwàülder; China, Japan. In verschiedenen, nur zum 'Teil hier charakterisierten Formen sehr weit verbreitet, aber anscheinend nicht überall. Von der Insel Jeso durch Japan und Südkorea bis Szechuan und Yünnan an vielen Orten beobachtet. Die kahle var. Oliveri scheint im allgemeinen eine südliche Form zu sein; sie ist zuerst bei Nangasaki gefunden. A R. corchorifolio distinguere nequeo: R. Vanioti Léveillé in Fedde Repert. V. p. 280 (1908). Descriptio autoris: ,hami aculeati; folia simplicia, carpinifolia, nervo medio subtus pubescente et parce aculeolato. glabrescentia; flores solitarii subsessiles vel etiam sessiles; sepala viridia, utrinque villosa, acuminata: achaenia alveolata, villosa. Korea. Bei Hong-No auf der Insel Quelpaert, in Hecken, Juni 1907 von Urb. Faurie (no. 1577) gesammelt. 158. R. involucratus n. sp. Frutex erectus, ramis tenuibus, 1 m altus. Rami vetusti teretiusculi, glabri, badii, aculeis inaequa- libus sat robustis rectis v. incurvis armati. Petioli sat breves, 1,5 —2,0 cm longi, puberuli, aculeolis paucis recurvis stipulisque parvis alte (ca. 0,5 —0,8 cm a ramo) insertis instructi, infra stipulas sulcati, in parte superiore (laminam versus) plani. Folia vetusta coriacea, e basi subcordatà ambitu ovata, triloba, argute et fere incumbenti-serrulata, glabra; lobo terminali multo majore triangulari-ovato acuminato, lateralibus parvis acutis. Folia novella, quae suppetunt, valde juvenilia, non lobata, subtus in nervis villosa. Flores perulae squamis involucrati, uno alterove folio juvenili concomitati, pauci in axillis foliorum delapsorum, breviter pedunculati. Calyx hirsutus, sepalis ovatis vel ovato-oblongis mucronatis; petala sepalis vix aequilonga videntur, caduca; stamina erecta, filamentis complanatis apice subulatis. Species nondum satis cognita, videtur affinis A. corchorifolio, a quo vero facile distinguenda foliis serrulatis glabris et floribus parum e perulà emergentibus. Yiinnan. In einer Hóhe von 1800 m im Südwesten in der Gegend von Mampan am Roten Flusse (Red river), gesammelt durch A. Henry. Chin. 10 358. 159. R. Fauriei Léveillé et Vnt. in Bull. soc. d'agric. sc. et arts de la Sarthe LX p. 60 (1905). Ramus vetustus teres, aculeis sparsis brevibus armatus, Rami floriferi brevissimi, folium unicum magnum et praeterea saepe aliud minus ferentes, flore magno breviter pedunculato terminati. Petioli 5—96 em longi, dimidiae fere laminae longitudinis, tenues, sulcati, parce pilosi, aculeis parvis uncinatis instructi; stipulae in folio majore nullae. Folia e basi subcordatà vel truncatà ovata, acuminata, pro- funde vel obiter lobulata, inaequaliter grosse et inciso-serrata, in utráque paginà praeter nervos puberulos inermes glabra, diam. fere 12 : 8 cm. Flores magni; pedunculi pubescentes, fere 1 cm longi, sepalis oblongo-lanceolatis utrinque puberulis, virentibus breviores. Petala? — Stamina erecta, filamentis complanatis. Carpella foveolato-exsculpta, glabra, 2 mm longa, haud numerosa videntur. Quum pauca modo specimina comparare mihi licuit, dubito, an omnes notae in descriptione indicatae constantes sint. A RH. palmalo foliis multo majoribus minus lobatis floribusque amplis distinguendus. Foliis H. Grayano similis videtur, qui vero inermis et praeterea sepalis ovatis cuspidatis intus tomentosis diversus est. Floret majo. Japan. Bei Tottori 30. Juli verblüht gesammelt (Faurie 3172, 7179). 160. R. palmatus Thbg. Fl. Japon p. 217 (1784); Icon. pl. Japon., Decas 4 tab. 6 (optimel). Miquel Prolus. Fl. Japon, p.35; Maximow. Bull. acad. St. Petersb. VIII p. 384. R. coptophyllus A. Gray inSDerrysssExps311 R. microphyllus L. f. Suppl. syst. veget. p. 263 (1781) est status vernalis primis foliis novellis parvis praeditus. E descriptione planta evoluta cognosci non potest. Radix ramos subterraneos repentes hinc inde propaguliferos emittens. Caules robusti, biennes, obsolete obtusanguli, glabri, epruinosi, virides, inferne erecti, 1,0—1,5 m alti, aculeolati, superne nutantes vel arcuati, aculeis rectiusculis sat crebris armati, ramosi, ramis patentibus subdistichis saepe iterum ramosis. Occurrunt caules debiliores simplices. Folia in caulium parte superiore et in ramis subdisticha. Petioli saepissime fere 1 —3 cm longi, sed variabiles et haud raro multo longiores, supra sulcati, pubes- aculeis uncinalis armati; stipulae parvae, lineares, petiolo insertae, in cataphyllis majores, 'anceolatae. Folia e basi latà cordatà palmato-3—5-loba, lobis acutis, vulgo lobulatis vel incisis, inae- — 138 — qualiter grosse serratis, terminali saepissime ovato-lanceolato; costa subtus aculeata, nervi in utráque paginà puberuli, demum glabrescentes. 7:10 Fig. 56. R. palmatus Thbg. Rami floriferi e perulà axillari foliorum ramealium anni praeteriti orti, breves vel brevissimi, folia fere 2—5 ferentes, pubescentes, flore nutante solitario, rarius duobus, terminati. Folia illis caulium sterilium similia, sed longius petiolata; infima parva, reliqua quoque saepissime minora et lobis an- gustioribus diversa, vulgo exstipulata. Pedunculus petiolo folii supremi aequilongus, pubescens, inermis SA f vel aculeo unico uncinato instructus. Florum nutantium diameter ca. 2,5 —3,0 em. Calyx parce pilosus, cupulá brevi pelviformi, sepalis lanceolatis acutis utrinque pubescentibus et virentibus in flore et fructu patentibus vel laxe reflexis. Petala sepalis longiora, anguste elliptiea, in unguem attenuata, alba. Stamina recta, sepalis breviora, stylos superantia, ante et post anthesin conniventia, filamentis dilatatis albis apice subulatis, antheris sulfureis. Pollinis granula omnia perfecta et conformia. Carpella sat numerosa, glabra. Fructus succosi, lutei, sapidi, mole illorum ubi idaei culti, a carpophoro conico sicco secedentes. Flores polline ejusdem fruticis impraegnati steriles esse solent. Pollinis £t. spectabilis ope fructus perfectos multos effeci. Semper sibi constans" secundum Maximowicz, sed in herbariis praeter plantam typicam multae varietates verosimile non constantes reperiuntur. Folia nunc majora, nunc minora, nunc superficialiter, nunc profunde incisa, haud raro dissecta, interdum in ramis florentibus stipulis longis filiformibus munita. Hhami floriferi breves vel longiores, foliis distantibus vel ad basin fasciculato-approximatis instructi. Varietates adhuc descriptae amplius investigandae sunt. In Japan weit verbreitet. In China in der Provinz Tsche-kiang; wird ferner vom koreanischen Archipel angegeben. Planta dubia ex affinitate A. palmati est: R. Tanakae (cit. O. IKuntze) Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. Sarthe LX. p. 60 (1905). Bull. acad. géogr. bot. XVIII 126. Diagnosis latina vacat. Botanicis Japonicis planta ignota est; cf. Matsumura in Tokyo Bot. Mag. NVI p. 1 Quoad plantam Kuntzei, in ejus opere Methodik etc. p. 89, 94, 95, 97 de eà agitur. In p. 94 descriptio brevissima (teutonica) formae Ramiformae tubi versislipulati O. Kuntze nomine FH. Tanakae salutatae datur: Ramuli fertiles uniflori; folia profunde 5-fida, longe petiolata. Cetera desiderantur, Ex p. 97 R. Tanakae forma R. palmali est. — Tali modo ,,Species ex sensu bolanices systemalicae constitui non possunt; autores igitur speciei Léveillé et Vaniot sunt, quamvis nomen jam a Kuntzeo inventum sit. Autores plantam hoc modo (gallice) describunt: Differt a .H. corchorifolio folis quinquefidis et floribus majoribus. Caules elati, teretiusculi, aculeis. aequalibus sparsis instructi. Stipulae variabiles, nunc integrae, nunc laciniatae, deciduae, interdum nullae. Folia cordata, quinquefida, glabra et petiolo breviora. Rami floriferi subuniflori. Petala fere 1,5 em longa, 0,5 lata, sepalis longiora sunt. Carpella 10— 15. Japan (Fundorle werden nicht angegeben). 161. R.ribifolius. Sieb. et Zucc. Abh. math. phys. Kl. Bair. Akad. IV, 2 p. 126 (1844). Excl. R. ribifolius autor. alior. omnium. Rami steriles teretiusculi, cum petiolis tomentoso-hirti, aculeis majoribus et minoribus sat brevi- bus reclis armati. Rami floriferi breves, cum petiolis pedunculisque dense pubescentes, glandulis breviter slipitatis parvis paucis et aculeolis raris instructi. Folia ramorum sterilium breviter, fertilium longius (ca. 5 em) petiolata, illa e basi profunde cordatáà ambitu ovata, haec latiora, saepe suborbicularia, ad 5 em longa et lata; omnia sat profunde triloba vel obsolete quinqueloba, inaequaliter serrata, utrinque in E is puberula, subtus vulgo pallida; lobus terminalis ad basin vix angustalus, in ramorum sterilium foliis o ato-lanceolatus, in illis fertilium ovatus, acutus vel breviter acuminatus; lobi laterales minores aculi. Stipulae lineari-lanceolatae. Flos terminalis solitarius vel altero axillari distante concomilatus, 135 spectabilis, diam. fere 3 cm; pedunculus fere 1,0—1,5 cm longus, sepalis brevior vel parum longior. Cupula brevis, hypocrateriformis; sepala oblongo-lanceolata, utrinque, praecipue in margine, pubescentia. Petala sepalis longiora, ovata. Quaeri potest, anne sit H. spectabilis verni varietas gamophylla. Japan (Siebold, Blume). Neuerdings gesammelte Exemplare habe ich nicht gesehen. 162. R. Pseudo-acer Makino in Tokyo Bot. Mag. VI. 53 (1892). Caules erecti vel ascendentes, glabri, subinermes sed interdum aculeis raris patentibus rectiusculis instructi, superne flexuosi et ramosi. Petioli teretiusculi, 1,7 —7,0 em longi, interdum parce aculeolati, supra basin stipulis subulato-lanceolatis glabris instructi. Folia membranacea, ambitu ovato-orbicularia, diam. 2,5—11,0 em, supra in nervis puberula, subtus glabriuscula, profunde palmato-5 —9-fida, lobis porrectis inciso-lobulatis dentatisque; incisurae angustae. Flores in cymulis terminalibus et saepe quoque axillaribus; rhachis bracteata; pedicelli laterales erecto-patentes. Florum diam. fere 15 mm; calyx breviter turbinato-campanulatus, sepalis in flore erecto-patentibus, post anthesin recurvis, apice interdum breviter trifidis. Petala parva, rotundata, alba. Stamina numerosa, erecta, inaequalia. —Carpella sgynophoro globoso inserta, numerosa, parva. Fructus ovoideo-globosi, ad 1 cm longi, succulenti; putamen 2 mm longum. Japan, in Bergwáldern, selten. Prov. Tosa: auf dem Berge Tebako; Prov. Jyo: auf dem Berge Ishidzuchi. Auf der Insel Shikoku auf dem Berge Tsurugizan (Faurie). 163. R. Makinoensis Léveillé et Vaniot Bullet. soc. d'agric. sc. et arts Sarthe LX 60 (1905). Descriptio autorum ; ,Lobustus; caulis striatus, aculeatus; aculeis rectis; rami angulati, grisei; folia magna, cordata, profunde trilobata, sinubus angustis, nervis aculeatis exceptis glabra, bidentata, dentibus argutis el approximatis; petiolis aculeis curvis munitis; inflorescentia corymbosa; floribus magnis, sepalis maximis subulato-aristatis extus sordide villosis, intus tomentosis; staminibus et stylis quam sepala mullo brevi- oribus. Folia magna, flores multo majores quam in Zt. crataegifolio; diam. ca. 3 cem; bracteae partim oblongae, apice fissae. Auf Nippon in den Umgebungen von Kobe durch Faurie (5369) im Juli 1903 gesammelt. R. ampelophyllus Léveillé in Fedde HRepert. V p. 279 (1908). Descr. autoris: Rami flexuosi, 2— 4-lineati, fere inermes; folia maxima (12—15; 8—10 em), illa Vilis viniferae LEI referentia, 3—5-loba, lobis acutis inaequaliter sinuato-dentatis, supra viridia, parce et passim hispida, subtus pallidiora, ad nervos puberula, petiolata, petiolo aculeolato; flores in cymas paucitloras dis- positi, interdum in axillis solitarii; pedicelli pubescentes; sepala extus atro-viridia glabra, intus tomentosa acuminata; petala unguiculata, obovata, obtusa, striata, ad basim et ad nervum primarium pubes- centia; stamina petalis multo breviora; styli staminibus breviores." ,.Affinis R. Tanakae, sed ab illo petiolis limbo brevioribus certe diversus." A. R. Makinoensi aegre distinguendus videtur, sed forte plantae vivae melius dignoscendae erunt. Auf der Insel Quelpaert (Korea) durch Urb. Faurie gesammelt. 164. R. Itoensis Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. Sarthe LX. p. 62 (1905). Descriptio autorum: — 136 — .Robustus et dense aculeatus; folia parva, 3-lobata, dentata, glabra et utrinque viridia, petiolis et nervis aculeolatis; pedunculis plurifloris et quam petioli brevioribus; floribus magnis; sepalis intus et ad margines tomentosis; stamina stylos superantia; carpellis glabris et numerosis. uo Fig. 57. R.Ktoensis Lév. Vnt. nis A. Grossulariae et R. inciso; differt a primo pedunculis plurifloris et floribus magnis quibus aeque a secundo distinguitur." Folia R. Koehneanum revocant, flores vero omnino illis R. crataegifolii similes, pistillorum capitulum in flore apertum, non inclusum, carpella numerosa. Aculei sat copiosi et robusti. Japan. Auf Kiusiu bei Takeo von U. Faurie (no. 5365) am 23. April 1903 gesammelt. 165. R. erataegifolius Bunge, Mém. acad. St. Petersb. II p. 98 (1835). Maximowicz in Bull. acad. sc. St. Petersb. VIII 383. R. Wrightii Asa Gray Bot. Jap. p. 387. Miquel, Prolus. Fl. Jap. 35. R. pseudo-americanus O. Kuntze Meth., cf. Register. Radix ramos subterraneos repentes hinc inde turioniferos emittens. Caules (turiones) partim dumosi, complures, alii dissiti singuli, omnes biennes, primo anno steriles, robusti, erecti, apice nutantes, inferne simplices, superne ramosi, 1 —2 m alti, angulati, aculeati, pubescentes, atropurpurei; vetusti badii. Petioli pubescentes, aculeis crebris uncinatis et supra basin stipulis lineari-lanceolatis instructi. Folia profunde cordata, palmatonervia, lata, quinqueloba, inaequaliter grosse serrata, utrinque viridia, pilosa et in nervis villosa; lobi acuti, rarius obtusiusculi vel acuminati, terminalis vulgo ad basin coarcta- tus, ovatus, rarius ovato-lanceolatus, interdum inciso-lobulatus. Rami fertiles e caulibus vetustis vel eorum ramis orti, pubescentes, aculeati. Folia illis caulium sterilium similia, sed saepe, lobis infimis obsoletis, triloba. Flores mediocres, diam. ca. 2 cm, terminales, pauci vel complures, fasciculato-vel capitato-agglomerati, rarius racemosi, leviter nutantes, supremi saepe breviter, inferiores longius pedi- cellati, infimi haud raro dissiti, axillares. Bracteae lanceolatae. Calyx externe glabriusculus vel pubescens, cupulà pelviformi, sepalis ovato-triangularibus vel ovatis acuminatis cano-marginatis intus tomentosis in fructu patentibus demum reflexis. Petala elliptica, unguiculata, alba, sepalis vix longiora, in flore aperto patentia. Stamina in unam fere seriem disposita, in flore juvenili erecta, post anthesin reflexa; filamenta compressa, alba; antherae episepalae laterales praecoces. Pollinis granula omnia conformia, parva. Carpella numerosa, glabra. Fructus hemisphaerici, maturi a carpophoro sicco secedentes, atrosanguinei, nitidi, edules; drupeolae imbricatae; singulae acutae, stylo exsicecato coronatae, apicem versus saturate coloratae; putamen parvum, semiorbiculare. — In Europá centrali cultus frigora melius fert quam plurimae species Asiae orientalis; floret exeunte majo; fructus maturescunt julio, paullo post ilos R. idaei. Planta per vastum territorium sparsa admodum variabilis est; occurrunt folia profundius lobata, lobis latioribus vel angustioribus, inflorescentiae pauciflorae etc.; pilorum et tomenti copia variat. Distinguuntur formae complures, inter quas memorabiles: Var. suberataegifolius Lév. et Van. Bull. soc. d'agric. LX p. 61 (1905); species propria: Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 127 (1909). Ex autoribus differt a R. crataegifolio typico calyce non velutino, imo etiam extus glabro, margine tantum anguste tomentoso; foliis minoribus, breviter 3—5-lobatis. — Calycis pubescentia in FR. crataegi- [olio variabilis est, sed foliis parvis varietatis aspectus mutatur. Var. morifolius Sieb. ex Franchet et Savatier Enum. pl. Japon. I p. 125 (1775). Species dicitur. Differt a R. crataegifolio iypico aculeis crebrioribus et robustioribus, foliis brevius petiolatis, subtus tomentoso-pubescentibus, pedicellis brevibus. — Caules teretes, stipulae lineares dicuntur. — Forma Japoniae meridionalis. Nordchina, Japan. Weit verbreitete Art; die var. morifolius auf Kiusiu und dem südlichen Nippon. Planta affinis: R. ouensanensis Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. LX p. 62 (1905). Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 67. Bibliotheca botanica. Heft 72. 18 — 188 — Diagnosis autorum: ,Caule tetragono; floribus magnis; achaeniis punctato-reticulatis, recurvis; stylo persistente el achaenium aequante.' R. inciso affinis, sed grandiflorus. Differt a £t. cralaegifolio floribus magnis et sepalis non albo- marginatis. (Ex autoribus). In Bull. acad. géogr. £t. crataegifolio affinis dicitur. — In specimine autorum a me examinato sepala albo-marginata sunt, carpellorum capitulum non inclusum, styli staminibus fere aequilongi. A. R. cralaegifolio plantam distinguere non possum. Korea: auf dem Hügel Ouen-san, von U. Faurie (no. 83) im Juli 1901 gesammelt. - —€— —i 1:1 Fig. 58. R.ineisus Thbg. (Specim. typ.). 166. R. ineisus Thbg. Fl. Japon. 217 (1784). Maximowicz in Bullet. acad. St. Petersb. VIII. p. 381. R. Grossularia Lév. et Van. Bull. soc. d'agric. Sarthe LX p. 61(1905). Excl. R. incisus A. Gray, Miquel Léveillé et alior. f iar «e Frutex humilis, diversifolius, glaber, pruinosus, saepe intricatus; caules tennes, erecti vel ascen- dentes, ramosi, pruinoso-albidi, aculeis mediocribus rectis vel incurvis armati. Petioli ad 4 cm longi, graciles, aculeis recurvis instructi; stipulae petiolares, parvae, filiformes. Folia e basi latá leviter cordatà r- E m 4:5 Fig. 59. R.trianthus Focke. profunde triloba, diam. 3—5: 3—4 cm, lobo terminali ad basin angustato ovato vel obovato acurninato, lateralibus paullo minoribus obliquis brevissime acuminatis; ceterum folia inaequaliter, sed vix unquam inciso-serrata, utrinque glabra, discolora, supra opace viridia, subtus pruinoso- (non tomentoso-) albida vel pallida. Rami hornotini caulium vetustorum steriles nunc brevissimi, foliis fasciculatis instructi, 140 — nunc longiores, folia dissita partim illis caulium recentium similia gerentes. Rami fertiles ex axillis foliorum anni praeteriti, breves vel brevissimi; folia longe petiolata, inferiora cordato-subrotunda, obtusa, superiora cordato-ovata, acuta vel interdum breviter acuminata, omnia vel integra, vel obso- lete lobulata, utrinque fere 5 —6-nervia, ad 2 cm longa, inaequaliter serrata, glabra et saepe discolora. Flores terminales solitarii, erecti, mediocres; pedunculi graciles, saepe aculeati, 1 —3cm longi, petiolis vulgo breviores, sepalis multo longiores. Floris diam. fere 1 cm. Calyx glaber, cupulà turbinato-campanulatà, sepalis e basi triangulari in mucronem lineari-lanceolatum sub anthesi recurvum coarctatis tomentoso- marginatis. Petala spatulato-oblonga, basin versusangustata, sepalislongiora, alba, in flore juvenili erecta, deinde patentia. Stamina sub anthesi erecta, conniventia, stylis fere triplo longiora, filamentis com- planatis, apice subulatis. Pollinis granula omnia conformia. Carpella ca. 12— 15, glaberrima, in calyce inclusa. eynophoro plano parce pilosuloinserta; styli breves, inclusi; drupeolae maturae sec. Maximowicz lere 3—5, sed saepe numerus major (5 —12) videtur; putamen fere semiorbiculare, apicem versus paullu- lum angustatum, leviter curvatum, rugosum, sed non profunde exsculptum. — Planta in Europa culta fl. majo; fructus in eà nondum vidi. Flores illis &. saxalilis similes, sed majores. Iconem plantae Thunbergianae ex hb. Upsaliensi benevole misit Professor Juel. Japan. Auf Nippon. Andere Angaben sind unsicher, da Verwechselungen mit áhnlichen Arten vorliegen kónnen. Aus China noch nicht nachgewiesen; die Angaben beziehen sich wohl auf R. (rianthus. 167. R. trianthus n. sp. Habitus, aculei, elabrities sicut in. Fi. iriciso; statura interdum eadem, saepius robustior. Folia caulium hornotinorum triloba, lobo terminali majore ovato-lanceolato, illa ramorum fertilium sat breviter (1,0—1,5 cm) petiolata, oblongo-lanceolata, utrinque fere 8—12-nervia, inaequaliter grosse et inciso-serrata, interdum subtriloba, subtus pallidiora vel albida, diam. fere 6—8: 3—4 cm. Stipulae longae, filiformes. Rami inflorescentià vulgo triflorà terminati, floribus axillaribus nullis; pedunculi graciles, in flore 1—2, in fructu 2—3 cm longi, petiolis sepalisque plerumque longiores. Flores sicut in R. inciso, sed sepala vulgo brevius acuminata. Carpella 10—20, semiorbicularia, foveolato-rugosula, stylo brevi coronata. Fructus rubri. Zentral-China: Hupeh, A. Henry Chin. 6045. Wilson. 168. R. Koehneanus n. sp. R. incisus (cit. Thunbg.) Lév. et Van. Bull. soc. d'grie.. Sarthe LX p. 61. Rami vetusti badii, parce et minute aculeati. Rami florentes breves, glabriusculi; petioli sat longi, graciles, parce recurvo-aculeati; stipulae lineares vel lineari-lanceolatae; folia e basi truncatá vel subcordatà ovata vel saepius triloba, lobo terminali ovato vel ovato-lanceolato, acuto vel acuminato, lateralibus brevibus, inaequaliter, sed vulgo non profunde, serrata, glabra, subtus pallidiora sed non albida. Flores pauci (1— 4), saepissime 3, terminales, longe pedunculati, mediocres. Cupula breviter campanulata, sepala e basi latá brevi in mucronem longum lineari-lanceolatum attenuata, margine Lomentoso-villosa. Carpella, ut videtur, 5—10. Diifert a HR. inciso aculeis multo minoribus, foliis ramorum florentium majoribus profundius lobatis, lobis acutis, floribus in apice ramorum compluribus, vulgo tribus. Planta mihi a cl. E. Koehne ex horto Spaeth Berolinensi communicata est. Postea vidi in herbariis specimina Faurieana, quae inter se et a plantà cultà paullulum diversa sunt, sed varietates distinguere ad cognitionem speciei vivae meliorem reservandum erit. — Cum R. inciso et triantho gregem natu- ralem constituit. Japan. Nippon, von verschiedenen Stellen (Faurie 5370, 6081, 13 353); Shikok, auf dem Gipfel TES ES VSETTO BEVIESS IGYSYSES) SETS En S. . X - - des iseniusa (Caurie 56588). Die Exemplare weichen etwas in der Stellung der Blátter und der Breite der Lappen voneinander ab. — 141 — 169. R. nesiotes Spec. Rub. I in Bibl. bot. 72 p. 43 (1910). Inermis; setis glandulisque stipitatis nullis: Ramus vetustus tenuis, lignosus. Rami fertiles simplices, elongati, teretes, foliosi, inflorescentià racemosá aphyllà terminati, tomento tenuissimo ox NUS [s [1 Fig. 60. R. Koehneanus Focke. canescentes. Folia inferiora e basi emarginatà elliptico-oblonga, superiora e basi truncatà vel rotundatà ovato-lanceolata, acuminata, diam. fere 11: 5 cm; omnia inaequaliter grosse dentata et inter dentes majores dentato-serrata, in utráque paginà praeter nervos puberulos glabra; costulae utrinque fere 9, rectiusculae, ascendentes (angulus superior inter costam et costulas vulgo minor quam 45^). Petioli zm UD cano-tomentosi, 2—3 cm longi. Stipulae non visae; e cicatricibus parti infimae vaginanti petiolorum | inserlae, fugaces. Inflorescentia terminalis, omnino extraaxillaris, in ramis duobus suppetentibus | racemoso-5- et 9-flora, sat laxa. Rhachis cum pedunculis 3—4 cm longis appresse tomentosa; bracteae fugaces. Flores majusculi; calycis expansi diam. fere 3 cm. Sepala ovato-triangularia, externe et interne appresse cano-tomentosa, post anthesin fructus fundum amplectentia, externa apice fissa. Petala?; filamenta anguste subulata, inferne complanata; carpella numerosa, glabra; styli fragiles videntur. Fructus rubentes. De hujus speciei affinitate verá haud ante meliorem cognitionem judicandum erit. Stipulae bracteaeque fugaces et praecipue inflorescentia eam cum Sozostylis (R. refracio et Fi. Swinhoei) con- jungere videntur. Locus natalis, figura foliorum et absentia aculeorum comparationem cum £F. Grayano admonent. Liu-Kiu (Lutschu) Inseln. Auf der Etikette wird angegeben: .,Ura, Kunichanmagiri, Okinawa. e in der bergigen Gegend im Gebüsche. 170. R. Grayanus Maxmw. Bull. acad. St. Petersb. VIII p. 382 (1871). Procumbens vel adscendens (ad 0,5 —1,0 m altus), inermis, subglaber. Ramorum fertilium folia exstipulata, ovata, acuminata, basi truncata vel subcordata, 9rosse inaequaliter serrata, subtus pallida et ad nervos parce molliter pilosa; pedunculi terminales, solitarii, in ramulis lateralibus brevibus 1 —2- Toliatis, graciles, parce puberuli, petiolis breviores. Flores nutantes; fructus erecti; calyx externe glabrius- culus, sepalis ovatis longe cuspidatis interne tomentosis patentibus; stamina sepalis aequilonga; fructus e carpellis numerosis succulentis acidulis pallide aurantiacis edulibus compositi; putamen favoso-ex- sculptum, 2 mm longum. Carpophorum glabrum. Fructus jam exeunte aprili lecti. Lutschu-Gruppe: auf den Inseln Katona-sima und Yakuno-sima durch Wright gesammelt. Sect. Spectabiles. Fruticosi, dumosi; rami superne inermes. Folia plurima ternata. Flores in ramulis brevibus solitarii vel pauci nutantes, spectabiles. Stamina erecta. Conspectus specierum. A. Folia ramorum fertilium ternata. Petioli parce puberuli, in ramis superioribus inermes. . . . . . . . . . . . R. spectabilis. Petioli tomentoso-puberuli, setoso-aculeati . . . . . . .. .. ....... R. hauaiensis. B. Folia ramorum fertilium simplicia, lobata. Caules procumbentes; sepala laciniato-dentata |. . . . . . . ........ R. Macraei. 171. R. spectabilis Pursh Fl. N. Amer. I 348. (1814). Frutex dumosus, erectus, 1 —2 m altus. Caules perennes, teretiusculi, inferne aculeis copiosis inaequalibus subulatis v. brevibus conicis muniti, superne cum ramulis petiolisque inermes, glabri. Folia ternata, interdum infima caulium juvenilium pinnato-quinata, petioli parce puberuli, in foliis caulium juvenilium et in ramis infimis setoso-aculeati; stipulae petiolares, filiformes; foliola membranacea, inaequaliter inciso-serrata, glabriuscula, subtus in nervis parce pilosa; terminale petiolulatum, rhombeo- atum. ae ud " ES EIER ONE : 3 EN : ovatum, acuminatum; lateralia vix petiolulata, obliqua, saepe inciso-biloba. Flores praecoces, vuleo in ramulis brevibus solitarii, rarius uno alterove laterali axillari concomitati, ampli, spectabiles, nutantes:; pedunculi calycesque pubescentes; cupula plana, inermis; sepala ovato-lanceolata vel triangularia, —— diis post anthesin erecta, fructui applicata, in maturitate omnino reflexa; petala sepalis duplo longiora, ob- longa, acuta, amoene purpurea; stamina inaequalia, stylos paullulum superantia, erecta, conniventia, lilamentis complanatis linearibus; carpella sat numerosa, glabra; styli persistentes. Fructus majusculi, pallide vel pulchre lutei vel miniati vel coccinei, disco eximie aurantiaco circumdati, succosi, edules. In planta germinante cotyledones non ciliati, axis hypocotylea villosula, eglandulosa. Flores praeter petalorum colorem illis R. palmali simillimi, sed majores. Floret vere. Im kühleren gemássigten Nordwestamerika. In Europa hie und da halb verwildert. Subsp. vernus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen V p. 407 (1877). Caules inermes dicuntur (Léveillé Bull. acad. géogr. bot. XX 132); petioli breves, cum pedunculis tomentoso-pubescentes; foliola latiora quam in RF. spectabili, duplicato-serrata, sed non incisa; terminale e basi truncatà vel subcordatà ovatum, lateralia manifeste petiolulata. Fructus exsucci dicuntur. Japan. Auf Nippon. Forma hybrida: R. idaeus x spectabilis (Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XII 96). Parce aculeolatus; folia ternata; foliola in turionibus subtus cano-tomentella; rami fertiles pauciflori; flores illis R. idaei multo majores; petala in flore erecto-patentia, anguste oblonga, sepalis longiora, rosea. Habitus R. idaei. E fructibus HR. spectabilis in Britannia (Plymouth) educatus. 172. R. hawaiensis A. Gray, Un. st. expl. 504 t. 56. (1858). HR. speclabili arcte affinis. Petioli pedunculique tomentoso-puberuli, praeterea petioli setoso- aculeati, cupula quoque saepe setosa; foliola pinnatifido-incisa, subtus pubescentia, lateralia manifeste petiolulata. Petala sepalis vix longiora; carpella parce glandulifera, glabrescentia. Pilorum et aculeorum copia valde variabilis videtur, ita ut varietates elabratae et inermes descrip- lae sint. Notae igitur hanc plantam a R. spectabili distinguentes incertae videntur. Sandwich-Inseln. Hawaii; die kahlere Varietát auch auf Bergen der Insel Kauai. 173. R. Maeraei Asa Gray, Un. st. expl. exp. 505 tab. 57. (1858). 'Tomentoso-pubescens; caules procumbentes, setoso-aculeolati; stipulae subulatae; folia caulina ternata, ramulorum floriferorum trilobata; foliola subcoriacea, incisa vel duplicato-mucronato-serrata, supra glabrata, subtus molliter canescenti-tomentosa; terminale vulgo petiolulatum. Hamuli unillori. Calyx inermis; sepala oblonga, laciniato-dentata; petala obovata, saepe emarginata, sepalis fere aequilonga, pallida; carpella apice hirsuta, eglandulosa. De affinitate dubito. Usque ad meliorem hujus speciei cognitionem ad calcem £. spectabilis colloco, sed descriptio nune FR. nivalem, nunc R. geoidem revocat. Sandwich-Inseln: Hawaii, Mouna Kea. Sect. Alpestres. Folia digitato-ternata vel quinata, foliolis omnibus breviter petiolulatis vel subsessilibus. Stipulae petiolorum basi insertae, filiformes vel in lacinulas filiformes fissae. Species parce pilosae vel glabriusculae, foliola subtus viridia. Conspectus specierum. A. Flores vel florum fasciculi dissiti, plurimi axillares. 144 — Flores in racemulis vel fasciculis terminales et axillares. Foliolum terminale e basi cuneatà lanceolatum . . . . . . - LX Le JA dA II. Flores solitarii vel superiores interdum magis approximati, inflorescentiam laxam efformantes. ay Incumis; tloresenutantes. 0 02 - (net eC MEME R. Lowii. b) Aculeati; flores erecti. Folia plurima pedato-quinata; calyx laevis . . . joqua- cogens De mPMPNRMETUNITDE SITES. Folia ternata; calyx setosus . . . . . . - - TUE UT spanagonuss B. Flores pauci terminales. Florum diameter 4—5 em . . . : TN ofieiat. JT RMITdgCImuS. Elorum diameter |—2'em. - 0 RS NE d esae vies 174. R. Thomsonii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV. p. 198 (1874). J.D. Hook. Fl. Brit. Ind.lI p. 332. Rami graciles, teretiusculi, cum petiolis puberuli, demum glabrescentes, aculeis parvis uncinatis | raris instructi. Folia mediocriter (3—4 cm) petiolata, digitato-Lernata, superiora interdum simplicia, | triloba; stipulae petiolares filiformes; foliola omnia subsessilia, subtus parce pilosa, terminale majus, diam. ca. 8—10: 3—5 cm, e basi subcuneatà lanceolatum, acuminatum, crenato-serratum, dentibus | mucronatis, utrinque fere 10-costulatum, in costá aculeatum, lateralia multo minora, oblique elliptica. Flores subfasciculati, terminales vel in racemulis petiolo brevioribus axillares, longius vel breviter! (saepissime fere 2 cm) pedicellati. Pedunculi puberuli, saepe parce aculeolati; bracteae numerosae, lineares vel inferiores in lacinulas lineares fissae. Calyx puberulus, cupulà pelviformi, sepalis ovato-tri- | angularibus acuminatis tomentoso-marginatis; petala oblonga, vix sepalis aequilonga, alba. Stamina: post anthesin conniventia. Carpella haud numerosa, dense tomentosa. Sikkim: in Hóhenlagen von 2000— 3000 m. 175. R. Lowii Stapf in Hook. Icon. pl. 2289 (1893). Inermis, eglandulosus; rami teretes, nigrescentes, juniores tomentelli, postea glabrescentes.| Folia ternata, ramorum infima et suprema interdum simplicia; petioli tomentelli; stipulae ad petiolorum; basin adnatae, lanceolatae, integerrimae vel rarius uno alterove dente instructae; foliola duplicato- serrata, utrinque fere 8-nervia, subtus parce sericeo-pilosa, terminale breviter petiolulatum, cuneato-| obovatum, acutum vel acuminatum, fere 5—7 cm longum, lateralia brevissime petiolulata, oblique ovato-elliptica. Flores praeter terminalem axillares, solitarii, versus apicem ramorum approximati, sat magni, nutantes; pedunculi ca. 3 cm longi, inferne bracteis lanceolatis instructi, parce pilosi; cupula pelviformis,;| externe parce pilosa; sepala ovata, acuminata, in flore arcuato-patentia; petala sepalis breviora, sub-. orbicularia, rosea; stamina subuniseriata; carpophorum dense hirsutum; carpella ca. 20, glabra, stylo persistente coronata. Borneo: auf dem Kinabalu in 2600—6300 m Hóhe durch Low und Haviland gesammelt. 176. R. alpestris Blume Bijdr. 1103 (1826). Miquel Fl. Ind. Batav. I 378. Rami teretiusculi, cum petiolis olabri, aculeis falcatis vel rectiusculis et setulis flexilibus glandu- iferis instructi. E olia petiolata, pedato-quinata, suprema ternata vel simplicia; foliola brevissime (ex- terna vix) petiolulata, anguste rhombeo-elliptica, a medio basin et apicem versus angustata, acuminata; utrinque iere 15—20-costulata, inaequaliter duplicato-serrata, juniora praecipue in nervis supra et subtus puberula, adulta, costà exceptà, glabra. Stipulae ad petioli basin insertae, lineares vel in lacinulas lineares fissae. Flores vel terminales et in axillis foliorum supremorum sparsi vel inflorescentiam laxam pannicu- lato-paucifloram efformantes. PBracteae trifidae, rarius multifidae vel simplices, lacinulis lineari-lan- ceolatis. Pedicelli glabri, saepissime 9landuliferi. Flores mediocres; calyx externe viridis, parce pube- rulus, cupulà pelviformi, sepalis ovatis caudato-acuminatis cano-marginatis interne tomentellis, ex- terioribus apice fimbriato-fissis. Petala sepalis breviora, suborbicularia, unguiculata, alba. Gyno- phorum hirsutum. 2:6 Fig. 61. R.alpestris Blume. Variat setis glanduliferis nullis vel brevibus crebris. Folia illis R. lineali similia, sed inflorescentia, stipulae bracteaeque £t. alpestrem a Malachobato removent. Java: in Bergwaldungen. Ob auch im Himalaya? Die dort gesammelten Exemplare verdienen eine abermalige Prüfung. 177. R. pentagonus Wall. (in sched. herb. 1824). Nomen in herbariis usitatum, sed vix publici juris factum. R. alpestris J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II p. 332. R. alpestri similis, sed folia majora et grosse serrata; calyces setosi. Bibliotheca botanica. Heft 72. 19 — dde. e Rami juniores parce pilosi, saepe glanduligeri, aculeis falcatis instructi. Folia ternata; foliola sessilia, lanceolata, basin et apicem versus attenuata, utrinque fere 10-12-costulata, acuminata, minus argule sed profundius serrata quam in R. alpestri, subtus fusco-virentia, parce pilosa. Calyx externe selosus, sepalis ovato-triaangularibus, caudato-mucronatis. Himalaya: Nepal; nach Hooker von Garwhal bis Sikkim. 178. R. tridaetylus n. sp. Alte scandens; rami tenues, cum petiolis sulcatis puberuli, aculeolis glandulisque stipitatis raris instructi. Folia ternata; foliola omnia sessilia, tenuia, grosse duplicato-serrata, utrinque fere 10-costu- lata, subtus praecipue in nervis hirta, terminale e basi subcuneatá lanceolatum, acuminatum, lateralia minora et breviora, oblique semiovata. Stipulae imo petiolo adnatae, filiformes. Flores 1 —2 terminales, sat magni, mediocriter pedunculati; calyx externe puberulus, parce selulosus vel laevis, sepalis lanceolatis mucronatis in fructu patentibus, externis apice fissis; diam. calycis fructiferi ca. 4—5 cm. Stamina uniseriata, glabra. Fructus hemisphaericus, e carpellis 10— 12 majusculis carnosis roseis compositus. Putamen ad 0,1 cm longum. Planta verosimile jam ab aliis botanicis observata, sed descriptionem invenire non potui. In Gebirgswáldern. Mittlerer Himalaya (Sikkim) bis Yünnan (Anderson Henry Chin. 10 233) in 2500 m Hóhe. VA Ure i2 AA 179. R. modestus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen XIV p. 296 (1897), non RHipart (1880). — Nomen hHiparlii hodie obsoletum est, ita ut variatio nominis mei non necessaria videtur. Rh. modicus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XVI 297 (1899). Caules vetusti debiles, sublignosi, teretes, inermes (an semper?). Rami florentes ex axillis foliorum delapsorum anni praecedentis, foliosi. Folia dissita, petiolata, digitato-lernata; petioli aculeolis minutis incurvis raris instructi; foliola sessilia, rhombeo-oblonga vel rhombeo-lanceolata, grosse et subduplicato- serrata, in utráque paginà viridia, subtus in nervis pilosa vel glabra. Stipulae minutae, filiformes. Flores pauci terminales, pedunculis ca. 2 cm longis cum cupulà glanduloso-setosis; sepala lance- olata, petala angusta. R. tridaclylo similis, sed hujus flores multo minores. Innerchina. Szechuan (Pratt, A. Henry). Leucanthi. Fruticosi, aculeati; folia simplicia vel saepius ternata, coriacea, 9laberrima, lucida; flores dissiti. Rubi imperfecte cogniti, quorum vera necessitudo dubia est. C om'spectus-specierum. A. Folia simplicia. Folia denticulis paucis minutissimis exceptis integerrima, breviter petiolata; sümulaesuullaec(9) $7. . 2 2 2-95 P NURSE UO DEM jambosoides. Folia serrata. Flores pedunculati; sepala glabriuscula; carpella glabra . . . . KR. leucanthus - v. paradoaxus. B. Folia ternata. Calyx inermis; sepala breviter mücrpnata -— WO WT PNE NMEEN R. leucanthus. Calyx aculeolatus et parce setosus; sepala longe aristata . i. Sm OT SRURUNEDIEJapagt: T UNES — 80. R. jambosoides Hance Ann. sc. nat. 4. sér. XV p. 222 (1861). Glaberrimus, habitu myrtaceo, ramis subteretibus striatulis aculeis recurvis armatis, foliis coriaceis petiolo brevi supra sulcato lanceolatis basi leviter cordatis apice acuminatis margine, denticulis 7:10 Fig. 62. R. Delavayi Franch. (Duclouxii Lév. typ.). paucis minutissimis exceptis, integerrimis repandulis supra laete viridibus lucidis subtus costa parce aculeata pallidioribus subopacis, stipulis nullis, floribus axillaribus breve pedunculatis, bracteis inte- gerrimis, sepalis triangulari-lanceolatis acuminatis subtiliter sericeis, petalis oblongis, obtusis, albidis, — 148 — plus minus rubro-tinctis calyce longioribus, filamentis purpureo-rubris, fructu? Folia, incl. petiolo 4—5 lin. longo, 4—5 poll. longo, 1 poll. lata. Sepala 4 lin. longa. — Descriptio autoris. China: in der Provinz Fokien gesammelt (leg. De Grijs). 181. R. leueanthus Hance Pl. nov. Austr. Chin. diagn. ined. p. 11 in Walp. Ann. bot. syst. II p. 468 (1852). Benth. Fl. Hongk. p. 105. R. glaberrimus Champ. in Hook. Kew gard. misc. IV p. 80 (1852). Frulicosus, sarmentosus; rami teretiusculi, cum petiolis glabri et aculeis recurvis cinnamomeis armati; folia ternata, suprema interdum simplicia et approximata, ita ut fere opposita videantur; sti- pulae petiolares, lineares, deciduae; foliola coriacea, elliptica, acuminata, utrinque fere 6—8-nervia, simpliciter grosse et remote serrata, glaberrima; terminale longius petiolulatum. Flores pauci terminales, alii in ramulis 1 —3-floris axillaribus, mediocriter pedicellati, sat magni; bracteaesaepefissae, lacinulissubulatis; calyx pelviformis, glabriusculus, sepalis ovatis obtusis breviter mucronalis tomentoso-marginatis post' anthesin fructum involucrantibus; petala oblonga, sepalis paullo longiora alba; stamina numerosa; carpella sat numerosa cum carpophoro hemisphaerico glabra; fructus globosii; putamen rugosum. Forma smplicifolia est KH. paradoxus S. Moore in Journ. bot. VII (new. ser.) p. 132 (1878). Im südóstlichen China, in der Provinz Kwangtung und auf der Insel Hongkong im Gebüsch an Bàchen und Flüssen. 182. R. Delavayi Franchet Pl. Delav. 205 (1890). R. Duclouxii Léveillé in Fedde HRepert. VI p. 111 (1908). Frutex erectus, intricatus, humilis. fere 15 —50 cm altus; caules glabri, inferne parce aculeati, rami aculeis e basi dilatatà rectis vel recurvis armati. Folia ternata (vel interdum singula subquinata); petioli aculeis minutis aduncis armati, 3—4 cm longi; stipulae setaceae; foliola coriacea, glabra, lucida, e basi angustà lanceolata, acuminata, argute repando-dentata, diam. fere 4—6: 1,0— 1,5 cm, lateralia brevissime petiolulata. Flores solitarii, rarius bini, in axillis foliorum ternatorum et supremorum simplicium; pedunculi fere 1 —2 cm longi, cum calycibus pubescentes et copiose setoso-aculeolati; sepala lanceolata, in mucronem longum vel appendicem foliaceam excurrentia; petala obovata, alba, sepalis breviora; filamenta, brevia, complanata, pubescentia; styli staminibus breviores, glabri. — Icon sec. specimen typicum R. Duclouzii. Yünnan: auf Bergen (Kalkboden) an verschiedenen Stellen durch Delavay und Ducloux ge- sammelt. Sect: Rosaefolii. Praeter unicam speciem herbaceam perennem frutices ascendentes vel scandentes vel repentes, aculeati; folia pinnata et ternata; stipulae angustae, petiolares. Flores terminales, saepe quoque axillares, rarius in panniculas divaricatas laxas digesti; stamina numerosa, in anthesi erecto-patentia; carpella parva, numerosissima; fructus compositi, maturi cavi, gynophoro emolliente vel, superficie exceplá deliquescente. Incolunt Asiam orientalem tropicam et subtropicam inclusis insulis Sundaicis; unica species a Capite bonae spei usque in Australiam distributa. Conspectus specierum. qal 5 irm: har (a . '"QraeeaY:1 "ac 1 " TCI - Y " 1 3. Foliola firma, chartacea (subcoriacea); inflorescentia bracteis instructa, laxe pauciflora vel panni- culato-multiflora, effusa. e eeldgr us I. Folia plurima ternata. Foliola ovato-lanceolata, longe acuminata |. . . . . .. ..... ..... &R.acuminalissimus. II. Folia plurima pinnato-quinata septenatave. a) Caules perennes. Euirmiaslauceolata; acumunata «5*5. 7. vol ss Sos nU SU ERRIEERPUHacuolms ulpa oulescces ct "C" --——----—occcc ddeliurotom cl. porro FR. Merrillii sub B. b) Caules annui. I&oliolagtanceolatassacuminatasetloresv amplis 209-92 99 9:90 E AERULLEGEDTOSLIS: B. Foliola membranacea; bracteae nullae vel interdum singulae; flores praeter terminalem axillares, vulgo dissiti. I. Rami floriferi elongati, foliis distantibus. a) Folia ramorum fertilium plurima pinnato-quinata septenatave. 1. Setae tenues flexiles (,,antennae") nullae, flores subsolitarii. a. Caules petioli pedunculique eglandulosi vel parce glandulosi. Flores in ramo primario terminales et axillares; foliola utrinque fere 8—10-nervia Ft. rosaefolius. (c. R. marmoralo). Flores in ramulis lateralibus foliiferis; foliola utrinque fere 5—8-nervia . . . R.lagallus. B. Caules petioli pedunculique dense glanduliferi. Rami indumento denso tomentoso-villosulo glandulosoque obducti . . . . . Z.sumatranus. (cf. R. rosaefolium.) Rami glabri setis glanduliferis copiosis aculeolisque inaequalibus instructi . . RH. Merrillii. 2. Rami petiolique setis tenuibus flexilibus copiosis vestiti; ramuli pauciflori. Gynophorum breviter stipitatum; sepala in flore reflexa. Bilorestinsramulis subcymosl 5. - nee ru ET RIS SUP esee dii aspen- b) Folia ramorum fertilium fere omnia ternata (in R.eustephano inter- dum complura quinata). ]. Flores mediocres; fructus exsucci. Frutex intricato-ramosus R. laiwanianus. 2. Flores spectabiles, fructus succosi. a. Foliola pubescentia. $ Parce glanduliferus; foliola oblongo-lanceolata vel oblongo-ovata — R. Thunbergii. $8 Eolandulosi; foliola ovata. (Carpella hirta; petala sepalis fere aequilonga . . . . . - - scc R. Argyi.) (Carpella glabra; petala sepalis longiora R. talaikiensis.) B. Foliola elabriuscula. Folia ramorum fertilium nonnulla quinata R. euslephanus. 183. R. acuminatissimus Hasskarl Catalog. hort. Bog. 266 1180 et Adnot. 1183 (1844). Flora (B. Z.) 1844 II p. 585; Tijdschr. v, natuurl. Geschied. X, I, 143; Walpers, Repert. bot. syst. V 649. Miquel Fl. Ind. Batav. I 37 Tc x d uos R. podocarpus O. Kuntze Revis. gen. I p. 225 (1891) ex descript. — Kuntzei R. acuminalissimus, cui folia quinata et septenata tribuuntur, evidenter A. fraxinifolius erat. Frutex sarmentosus, scandens, aculeatus, fere omnino glaber; rami superne subangulati, aculeis sparsis validis e basi dilatatà recurvis vel rectiusculis armati. Folia pinnato-ternata, quinatis paucis haud raro intermixtis, suprema simplicia; petioli, rhachis petiolulique aculeis uncinatis armati; foliola subconcolora, argute serrata, subtus in nervis aculeata, juniora supra strigulosa-pilosa, mox glabra, terminale longe petiolulatum, ovato-lanceolatum, longe acuminatum, utrinque fere 9—14-nervium, lateralia similia, sed paullo minora, obliqua, breviter petiolulata. Stipulae e petioli basi ortae lineares vel lineari-lanceolatae. Flores subcorymbosi, sparsi, praeter terminalem versus apicem ramorum in ramulis axillaribus ] —3-floris, sat magni, pedunculis glabris aculeatis; bracteae parvae lanceolatae; calyces externe virentes, cupulà pelviformi, sepalis ovatis, acuminatis, interne cano-tomentellis, post anthesin patentibus. Fructus globosi, e carpellis parvis, valde numerosis compositi; carpophorum magnum, breviter stipitatum loveolatum, glabrum. Java: in den Gebirgen. 184. R. fraxinifolius Poir. Encycl. méth. Bot. VI 242 (1804). Ser. in DC. Prodr. IL 556; Miquel igll; Tümgls 1859s 1L y) Radix ramos sub humo repentes propaguliferos emittens (sicut in A. idaco), caules fruticosi, vetusti lignosi, ramosi, parce aculeati, ad 1,5 m alti; rami flagellares, subangulati, virentes seu fusci, glabri, aculeis sparsis leviter curvatis vel rectiusculis armati. Folia cum petiolis 20 —50 cm longa, 5—9- nata, saepissime septenata, ramorum fertilium suprema pauca ternata v. simplicia; rhachis sulcata, glabra aculeis sparsis rectiusculis instructa; foliola lanceolata, vel oblongo-lanceolata, rarius ovato- lanceolata, acuminata, utrinque fere 10— 15-nervia, argute serrata, supra glabra, subtus in nervis pilo- sula, viridia vel glaucescentia, terminale 8—10 cm longum, 3—4 cm latum, lateralia breviter petiolulata. Stipulae e petioli basi ortae, lineares. Rami floriferi novelli saepe sub panniculà ex axillà folii extremi, plurimi vero e ramis sterilibus oriuntur. Inflorescentia terminalis panniculata, laxa, effusa, inferne foliifera, vulgo multiflora, saepe sub- | corymbosa. Bracteae nunc lanceolatae, saepe dentatae vel incisae, nunc oblongae, in lacinulas tres vel complures angustas subulatas fissae. Pedunculi longi, filiformes, glabri, inermes v. aculeati, haud raro setas glanduliferas sparsas gerentes. Flores sat magni (diam. 2—35 cm); sepala ovata, aristato- acuminata, externe, margine puberulo excepto, glabra, interne tomentosa, post anthesin laxe reflexa; petala elliptica, sepalis fere aequilonga, alba, fugacia; stamina discum cingentia filamentis linearibus; carpophorum elongatum, conicum, glabrum in frcutu maturo intus cavum, substipitatum; fructus magni (fragis hortensibus magnis similes), ca. 2 cm longi, obtuse conici, e carpellis numerosissimis (500 — 1000), glabris compositi, maturi pulchre punicei, saporis aquosi. Bergwálder der Sunda-Inseln, besonders auf Java und Sumatra; weiter ostwáürts tritt die Subspec. celebicus mehr und mehr an die Stelle der Hauptart. Bei trocknen Zweigen ist aber die Zugehórigkeit zu einer oder der andern Form nicht selten zweifelhaft. Die Gesamtart ist bis Neuguinea verbreitet. — In Brasilien eingeführt (leg. Wallis). Subspec. eelebieus Blume Bijdragen 1107 (1828). HR. Moluccus parvifolius Rumphius Hb. Amboin. V p. 83 t. 47 fig. 1 (haud bene). R. parvifolius L. Amoen, acad. IV, 129 (1754); Spec. plant. ed. 3 p. 707, quoad descriptionem tabulamque Rumphii laudatam et nomen ex ejus opere receptum. Flores fructusque multo minores quam in typo; foliola saepe breviora, lanceolata, interdum ovata. Inflorescentia vulgo eximie multiflora. 15b] — Hujus subspeciei varietas videtur: Var. Haightii Elmer Leafl. Philipp. Bot. II 461 (1908). Differt foliolis parvis glanduliferis et ramulis crebre recurvo-aculeatis. — Luzon. In Rumphii descriptione latinà A. parvifolii folia ternata esse dicuntur, in icone quoque ternata delineata sunt, unico quinato immixto. Hoc erroneum esse, e descriptione Batavá adjectà elucet, secundum quam folia septenata esse solent. Inflorescentia in icone illa FH. fraxinifolii (non .R. acurni- nalissimi) est. 2:5 Fig. 63. R.fraxinifolius Poir. subsp. celebicus Blume. Linnaei R. parvifolius nihil aliud est quam R. Moluccus parvifolius humphii. Huic speciei igitur Linnaei nomen primo loco tribuendum est, ita ut i. fravinifolius celebicus nomine R. parvifolii salutandus sit. R. fraxinifolius iypicus vocari deberet R. parvifolius subsp. fraxinifolius. — Postea vero Linnaeus Rubum e Chiná allatum false determinavit, quum eum a £t. parvifolio vero in Moluccis crescente non diversum esse putavit. Ramum Chinensem in Spec. plant. descripsit. Non mihi necesse videtur, quin nos alii botanici falsam Linnaei determinationem recipiamus. Ex meá sententià ft. parvifolii nomen tali confusione incertum redditum et omnino delendum est. «t R. fraxinifolius subsp. celebicus ist heimisch auf Celebes, den Molukken, Formosa, den Philippine und Neuguinea. 185. R.alnifoliolatus Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. France LIII (4. sér. VI) 549 (1906). Descriptio autorum: ,R. fraxinifolio fructibus tantum proximus, sed valde discrepans; foliolis folia Alni referentibus, dentatis nec incisis, aculeis erectis caule tetragono, sulcato et flexuoso. Formose: lieux pierreux à IKKushaku 8 juin 1903 n. 132 (Urb. Faurie).* Alnorum similitudinem in hac plantáà animadvertere non potui. Ex meà sententià foliola approxi mata, oblonga, dentata, acuta vel obtusiuscula sunt. Fructus R. fraxinifolii celebici. Zwischen Steinen bei I&ushaku auf Formosa. 3:5 Fig 64. R.illecebrosus Focke. 186. R. illeeebrosus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen, XVI 278 (1899). Forma ,jalpina" R. rosifolii coronarii Maximow. Bull. ac. St. Petersb. VIII, 5 p. 388. H. sorbifolius hortor., nec. Maximow. Herbaceus; radix repens propagulifera; caules erecti v. ascendentes, annui, angulati, glabri, aculeati: folia enun: "ele : : : S c d z ^ aculeaü; folia quinato- vel septenato-pinnata (suprema ternata et simplicia), rhachi sulcatá, aculeatá; — 153 foliola oblongo-lanceolata, duplicato-serrata, praeter nervos hirtos glabriuscula. Stipulae bracteaeque lineari-lanceolatae. Flores in caule ramisque terminales et in axillis foliorum superiorum, spectabiles, majores quam in R. frazxinifolio; pedunculi filiformes, aculeati, glabri; sepala concava, lata, caudato- mucronata, post anthesin patentia, interdum parce setoso-aculeata; petala obovato-orbicularia, ungui- culata; stamina in flore erecto-patentia, externa divaricata; filamenta linearia; pollinis granula parva, conformia; carpophorum glabrum; carpella numerosissima (ad 1000), parva glabra; styli staminibus longiores, virentes, stigmatibus rubicundis; fructus e carpellis cum carpophori interne emollientis super- ficie siccà coalitis compositi, magnitudine (3 em longi, 2 cm lati) et colore fraga hortensia maxima aemu- lantes, sed insipidi. Differt a R. fraxinifolio caulibus annuis, petiolis pedunculisque crebrius aculeatis, inflorescentiis vulgo paucifloris foliosis, bracteis rarioribus lineari-lanceolatis integris, floribus majoribus, sed minus numerosis. Specimina exsiccata saepe difficillime distinguenda sunt. Colitur sub dio in hortis Americae borealis et Europae. Floret a junio usque ad frigora autumnalia. In den Gebirgen Japans, insbesondere am Fudzi-yama, aber auch weiter verbreitet. L^ 187. R. Merrillii n. sp. Caulis superne ramosus, cum ramis petiolis pedunculisque glaber, sed glandulis breviter et longe stipitatis aculeisque inaequalibus copiosis instructus. Aculei majores e basi latissimà subito angustati, recurvi, faleati vel uncinati. Folia pinnato-quinata et septenata; stipulae lineares; foliola subcoriacea, lanceolata (5 : 2 em), in acumen angustum excurrentia, penninervia, nervis (costulis) utrinque (praeter acumen) fere 12 (10— 15), argutissime mucronato-serrata, dentibus parum inaequalibus haud profundis, glabriuscula, subtus costulis prominulis et venis impressis signata, nervis intermediis nullis; foliola juniora glanduloso-viscida. Flores remoti, in ramis foliiferis ramulosis interdum sympodia aemulantibus terminales; ramuli iterum folia pauca gerentes et flore terminali. Sepala caudato-mucronata, externe tomentoso-marginata, in flore patentia, post anthesin fructus fundum laxe amplectentia. Floribus fructibusque £A. rosaefolio et. FR. aspero. simillimus. : Habitus R. rosaefolii, sed glabrior et foliis subcoriaceis, non profunde inciso-serratis facile distingu- endus. 4A R. frazinifolii formis floribus solitariis inter folia sparsis differt. i. asper setis flexilibus longis (antennis) insignis est. Aculei inaequales, copiosi, partim uncinati Ft. Merrilli peculiares sunt. i Luzon: Pajai in der Provinz Benguet, in fast 2000 m (7000) Meereshóhe (Elmer D. Merrill). 188. R. rosaefolius Sm. Plant. Icon. hact. ined. III, 60 (1791). R. Commersonii Poir. Encycl. meth. Bot. VI. 240 (1804). R. jamaicensis Blanco Fl. Filip. ed. 1 p. 427 (1837). R. cominlanus Blanco Fl. Filip. ed. 2 p. 298 (ex Elmer). ? R. chinensis Ser. DC. Prodr. II 557 (1825)? Fruticosus, erectus, sed surculos repenles e caudice emittens; caules (turiones) in regionibus tropicis ad 2,0—2,5 m alti, in temperatis humiliores, erecti vel subscandentes; in medià et superiore parte ramosi; rami erecto-patentes, subangulati, laxe villosi, interdum glanduliferi, aculeis sparsis recurvis armati. Folia turionum saepissime quinato- et septenato-pinnata (raro foliola novem vel undecim occurrunt), ramorum plurima quinata, suprema ternata vel simplicia. Petioli cum rhachi sulcati, villosi, recurvo-aculeati; stipulae petiolorum basi insertae, lineares; foliola membranacea, tenuia, ovato- vel oblongo-lanceolata, acuta vel acuminata, vulgo 5—7 cm longa. 2—4 cm lata, utrinque fere 8— IO0-nervia, grosse duplicato-serrata, interdum incisa, supra et subtus hirta vel villosula, pallide viridia, glandulis sessilibus raris vel crebris punctata; infima petiolulata. Stipulae, lineares, ad petiolorum basin insertae. Rami fertiles e caulibus vetustis orti, fundo saepe squamis vel perulà instructi. (Perula ex indu- mento persistente subscarioso-squamoso, quod gemmas quiescentes involucrat, oritur. Inter tropicos Bibliotheca botanica. Heft 72. 20 — 154 — multae sunt regiones, in quibus plantarum vegetatio nullo anni tempore interrupta est, ita ut gemmae quiescentes non occurrant. In R.rosaefolii ramorum fertilium fundo nunc cataphylla squamosa nulla, nunc pauca reperiuntur, interdum quoque complura perulam aemulantia. Haud verosimile igitur est, e praesentià vel absentià perulae notas specificas extrahi posse). 9939 Fig.65. R.rosaefolius Sm. Flores in ramis foliiferis terminales et praeterea versus eorum apicem singuli axillares, distantes, non bracteati. Pedunculi mediocres (saepe fere 2—3 cm), laxe vel densius villosi, saepissime minute aculeolat i, haud raro parce glanduliferi. Flores mediocres (diam. 2—3 em) vel sat magni (4 cm), protero- Synt. Calyx externe hirtus vel laxe tomentoso-villosus, sepalis lanceolatis vel ovato SHE CRINE. caudato- acuminatis, in flore patentibus, post anthesin fructus fundum amplectentibus. Petala suborbicularia vel obovata, unguiculata, alba, primo erecta, deinde patula. Stamina numerosa, interna breviora, fila- mentis complanatis. Gynophorum clavatum, breviter stipitatum, sub fundo laxe villosum, versus maturitatem emolliens, mox cavum, ita ut superficies solum ovariis adhaereat. Carpella numerosissima, in capitulum elongato-ovatum, stamina superans aggregata. Fructus sat magni (fere 2 cm), coccinei, insipidi, interne cavi, e drupeolis centenis parvis (1 mm) basi cohaerentibus compositi. Variat glanduliferus vel eglandulosus, ramis foliisque manifeste villosis vel elabriusculis, foliolis latioribus (ovatis) vel angustioribus (anguste lanceolatis), petalis sepala fere aequantibus vel multo minoribus. — Pollinis cellulae parvae, conformes. Descriptio Smithii prima secundum plantas e Moluccis in insulam ,Mauritius* introductas data est. Vix diversa videtur var. Capensis, cujus flores parvi et fructus parum carnosi vel omnino ex- succi sunt. Rami florifleri saepe ex axillà folii supremi ramulum novellum emittunt, ita ut inflores- centiae sympodiales evadant. Enumeratur var. frilobus Ser. in DC. Prodr. II 556, foliis superioribus trilobis magnis glabris insignis. Forma monstrosa hortensis, floribus plenis vel semiplenis amplis ornata R. rosaefolius coronarius Sims Bot. Mag. t. 1783 vel Fi. coronarius Sweet Hort. Brit. p. 144 (1827) est. Flores sub culturá saepe maximi, diam. ca. 5 cm. In insulis Philippinis occurrunt formae ambiguae inter Fi. rosaefolium et R. tagallum intermediae vel vacillantes. An plantarum hybridarum proles? In Gebirsswáldern der tropischen und subtropischen Làánder und Inseln, von Südafrika und Madagascar bis Nordostaustralien und Südjapan verbreitet, vorzüglich auf den Sunda-Inseln und Philippinen, besonders háufig anscheinend auf Celebes. Auf Neuguinea verbreitet, ferner in Ostaustra- lien südwárts bis zu den ,,Broadribb and Snowy Hivers* in Victoria (F. Muell.. Im Himalaya und wahrscheinlich auch im südlichen China, doch bleibt es unsicher, ob die gesammelten Exemplare von wirklich wildwachsenden oder von verwilderten Pflanzen herzuleiten sind. Gartenflüchtlinge, wahr- scheinlich ursprünglich von halbgefüllten kultivierten Stócken abstammend, aber jetzt meistens einfach- blühend, finden sich in wármeren Lándern sehr hàufig, namentlich auf den Antillen, in Brasilien und Chile. Auch von den Kappflanzen wird das ursprüngliche Heimatsrecht angezweifelt. Subspec. Maximowiezii. R. rosifolius var. coronarius Maxim. Bull. ac. St. Petersb. VIII 388, saltem ex. pte. (excl. formá alpiná&). : Caules (turiones) debiles, saepe procumbentes; rami fertiles fundo peruláà cireumdati; foliola lanceolata, acuminata, inaequaliter serrata; flores majores quam in typo; petala magna orbicularia; fructus succulenti, lutei. Accepi a Maximowiczio specimen hujus plantae, in quo vero foliola plurima ovato-lanceolata sunt. Folia ramorum fertilium brevium quinata et septenata; stipulae lineari-lanceolatae; sepala caudato-mucronata, in fructu mox reflexa. Nervi laterales foliolorum utrinque 8— 10. — Carpellis multo minoribus et calycibus inermibus a R. pungenlis formis distinguitur (Maxim). Im südlichen Japan: bei Nagasaki. Die Übereinstimmung der von andern Standorten stammen- den Exemplare, die Maximowicz hieher stellte, erscheint nicht zweifellos. Subspec. sumatranus Miq. Fl. Ind. bat. App. I p. 307. — Spec. (1861). Glandulis stipitatis confertis in ramis, petiolis, pedunculis calycibusque insignis. Pedunculi versus apicem ramorum approximati, inflorescentiam compositam efformantes. Im óstlichen Sumatra, auch in Hecken des Kulturlandes, soll durch Malacca und Birma bis zum Himalaya verbreitet sein, wo wenigstens in Sikkim sehr áhnliche Formen vorkommen. — Sb DN — Dubito num a R. rosaefolio separari possit: R. marmoratus Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. etc. Sarthe LX p. 64 (1905). Descriptio autorum: "M [2 Fig. 66. R.tagallus Cham Schldl. Caulis marmoratus, paucissime aculeatus, flexuosus: folia glabra; foliola 5, profunde dentata; | floribus minutissimis; sepalis aristatis et albo-tomentosis. | Affinis R. rosifolio perulis ad basim cujusque inflorescentiae dispositis sed bene distinctus et caule inarmoreo et floribus minimis subfasciculatis. — 157 La petitesse des fleurs sépare cette espéce du stirpe rosifolius auquel elle se rattache par son port et la découpure de ses folioles. Nippon: Jizogatake juillet 1903 no. 5373 (Faurie).* d 189. R. tagallus Cham et. Schldl. in Linn. (B. Z.) II, 9 (1827.) Maximowicz in Bull. acad. St. Petersb. VIII 389. Elmer in Leafl. Phil. Bot. II 461. Humilis (0,2 —0,6 m); caules a basi ramosi, cum ramis teretes, tomentosi, aculeis recurvis sparsis instructi. Folia pinnato-quinata vel septenata, superiora ternata; petioli cum rhachi pubescentes, parce hamoso-aculeati; stipulae profunde insertae, filiformes; foliola tenuia, utrinque fere 5 —8-nervia, inciso-duplicato-serrata, dentibus mucronatis, in utráque paginá pilosa et viridia, subtus pallidiora; terminale ovatum, breviter acuminatum, basi rotundatum vel subcuneatum, fere 2—4 cm longum, lateralia paullo minora, obliqua, infima breviter petiolulata. Rami floriferi e caulis ramis orti, ramulis axillaribus lateralibus foliosis, apice unifloris vel pauci- floris instructi. Flores parvuli; sepala lanceolata, fere 1,2 cm longa, externe virentia, hirsuta, interne canescentia; petala oblonga vel obovata, fere 0,8 cm longa, alba. Fructus e carpellis numerosis parvis compositi, ovoidei, rubri. R. rosaefolio similis, sed in omnibus partibus minor; specimina exsiccata manca et imperfecta interdum aegre distinguenda sunt. Caules jam in infimá parte ramosi £t. lagallo peculiares esse videntur. Quoad formas dubias fortasse hybridas cf. A. rosaefolium. p Philippinen. Verbreitet auf trocknem Boden; zuerst auf Luzon in der Provinz Cavite gesammelt. 190. R. taiwanianus Matsumura in Matsumura et Hayota Enum. pl. Formos. 123 t. 13. Exs. Faurie Pl. Formos. 135. Frutex intricato-ramosus, scandens. Caules tenues, teretes, villosi, aculeis tenuibus gracilibus inferne parum dilatatis leviter falcatis instructi. Folia pinnato-ternata; petiolorum villosorum aculei falcati vel uncinati, singuli vel pauci in costà medià; stipulae filiformes, subliberae; foliola ovata, in parte anteriore duplicato-inciso-serrata, supra inconspicue tomentella, opaca, subtus villosula: lateralia breviter petiolulata. In axillis foliorum saepe folia proleptica breviter petiolata, elliptica, incisa occurrunt. Flores solitarii in ramulis brevibus et in axillis foliorum superiorum, diam. 1 cm et paullo majores; pedun- culi sat breves; cupula brevis, plana; sepala lanceolata, externe cano-villosa, interne tomentosa; petala sepalis paullo longiora, elliptica, longe unguiculata; stamina numerosa, in anthesi patentia; carpella numerosa, parva, exsucca. Planta imperfecte nota, FH. fagallo affinis videtur. Formosa: Okaseki, in Wáldern (leg. Faurie). 191. R. asper Wallich ex Don Prodr. Fl. Nep. 234 (1825). R. sorbifolius Maxmw. Bullet. acad. St. Petersb. VIII 390 (1871). R. rosaefolius var. J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II p. 341. R. myriadenus Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. France LI 207 (1904). Turiones (trunci recentes) robusti, erecti, simplices, 1,5—2 m alti, rufo- hispidi, altero anno ramosi, sicut rami, petioli pedunculique pilosi et ,, antennis", i. e. setis tenuibus longis flexilibus rufis glanduliferis densissime obducti aculeisque compressis recurvis (in petiolis uncinatis) armati; setae ad 0,3—0,5 em longae. Rami fertiles elongati, ramulosi; ramuli foliosi, saepissime subcymoso-tritlori, pedunculis divaricatis. Folia quinato- et septenato-pinnata; foliola breviter petiolulata, lanceolata, acumi- nata, inaequaliter argute serrata, supra puberula, subtus viridia, in nervis hirta vel villosula, parce setulosa. Stipulae parvae, lineares. Inflorescentia laxe et interrupte panniculata, e ramulis foliosis composita. Flores mediocres, sat longe pedunculati; sepala lanceolata, acuminata, glanduloso-setosa, in flore patentia, post anthesin DS. c reflexa, pedunculo adjacentia; petala spatulato-oblonga, sepalis paullo breviora, alba; stamina posi anthesin reflexa; carpellorum capitulum breviter stipitatum, oblongum: gynophorum conicum, puberu- lum, stipite villoso; carpella numerosissima, parva, glabra; styli breves. Fructus oblongus, fere exsuccus. 4:5 Fig. 67. R.asper Wall. (sorbifolius Maximow. typ.). Var. (subspec.?) myriadenus Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. France LI 207, spec. (1904). Differt ramulis floriferis versus apicem rami fertilis approximatis, inflorescentiam corymboso- panniculatam terminalem efficientibus. —Distinguitur subvarietas grandifoliolatus Léveillé in. Fedde Repert. IV p. 334 (1907) foliolis magnis (5—7; 2—4 cm), grosse dupliciter serratis. 159 — Var. pekanius n. var. Setae flexiles tenuissimae; foliola latiora, ovata vel ovato-lanceolata. R. sorbifolium Maxmw. a H. aspero Himalayae distinguere non possum. Himalaya: von Nepal an weiter ostwürts; in Yünnan und im südlichen Japan (Kiusiu); die var. myriadenus bei Kouy-Tchéou; die var. pekanius auf Formosa. eum Fig. 68. R. Thunbergii S. et Zucc. 192. Rubus Thunbergii Sieb. et Zucc. Abh. math. phys. Kl. Akad. München IV 246 (1844). Caules biennes, primo anno (turiones) adscendentes, teretes, simplices, tomentoso-hirti, saepe glanduloso-setosi, parce aculeati, ad 0,5 vel 0,8 m alti, altero anno lignosi, ramos floriferos breves tomen- toso-hirtos parce aculeatos emittentes. Folia turionum saepissime pinnato-quinata, ramorum fertilium ternata, suprema simplicia. Petioli cum rhachi tomentosi, aculeolati, saepe olandulosi; foliola ovato-vel oblongo-lanceolata, acuta vel brevissime acuminata, utrinque fere 12-nervia, inaequaliter serrata, concolora, supra pilosa, subtus in nervis molliter hirta; terminale vulgo lateralibus multo majus. Stipulae — de lineari-lanceolatae vel lineares. Flores terminales solitarii vel paucis (1—3) axillaribus concomitati, longe pedunculati, diam. 5 cm vel majores, spectabiles. Pedunculi ebracteati, tomentelli, elanduliferi; calvx externe tomentellus, sepalis lanceolatis caudato-acuminatis; petala elliptica, unguiculata, alba; stamina numerosa, in anthesi erecto-patentia, pistillorum capitulo globoso aequilonga. Gynophorum clavatum, stipitatum, stipite dense sericeo-villoso. Carpella numerosissima; fructus globosi, rubri. Florum magnitudo variabilis. Sequantur descriptiones duarum plantarum nuper distinctarum, quamvis eas a formis R. Thun- bergii separare nequeo. Var. R. Argyi Lévl. in Fedde Repert. IV p. 334 (1907). Descriptio autoris: Humilis, eglandulosus, rosiformis. Rami graciles parce aculeati; flores axillares et solitarii; folia composita trifoliolata sparse pubescentia griseo-viridia, foliola (impari majore) irregulariter et dupliciter dentata, ovata, parum acuminata ad basim plerumque truncata, interdum attenuata, impari excepto subsessilia; sepala cinerea, valde acuminata, petalis subaequantia; petala alba rotundata ad apicem truncata vel obtuse emarginata; stamina inaequalia, petalis dimidio breviora; filamentis roseis; antheris purpureis; carpellis hirtis, stigmatibus albido-roseis quam stamina brevioribus; fructu globoso sicco; akoeniis alveolatis.** China. Gebirge in Kiangsu: Tschu-schan, Zue Se, Long-Kiang-Fu. Var. R. talaikiensis Lévl. in Fedde Repert. IV p. 334 (1907). Descriptio autoris: ,Eglandulosus; cinereus. Rami parce aculeati; folia composita, trifoliolata, pubescenti-sericea, foliola parva, ovata, dupliciter dentata, ciliata nervato-plicata, ad basim plus minusye rotundata, ad apicem nunc acuminata, nunc perfecte obtusa, petiolata, impari majore et magis petiolato; sepala caudato-acuminata, cinerea; petala alba, emarginata, late ovata, unguiculata, sepalis longiora: stamina inaequalia, petalis dimidio breviora sed stylis longiora; carpellis glabris. Kiang-Sou: Souo-Sé; Talai-Kiao: Tse-Sen (d'Argy). m Valde affinis praecedenti cujus forsan varietas. R. Thunbergii ist in typischer Gestalt durch das mittlere und südliche Japan verbreitet. Auf dem Festlande in verschiedenartigen etwas abweichenden Formen von Korea bis Fokien und west- würts bis Hupeh beobachtet. 193. R. eustephanos Focke ex Diels in Engler Bot. Jahrb. XXXVI, 5 p. 54 (1905). Dubito an species distincta vel FR. Thunbergii subspecies sit. Multo glabrior quam R. Thunbergii et omnino eglandulosus; caules procumbentes, rami florentes breves; aculei petiolorum validi, uncinati, stipulae paullo latiores quam in RR. Thunbergii, lanceolatae vel lineari-lanceolatae. Folia ramorum florentium haud raro bijuga, interdum trijuga; foliola lanceolata. A R. Thunbergii genuino admodum diversus est, sed formis intermediis cum illo conjunctus videtur. China: Hupeh (A. Henry 5237 A et B). Sect. Pungentes. Fruticosi, raro herbacei; caules aut humiles, prostrati, aut ascendentes, erecti vel apice decurvi; folia caulium sterilium ternata vel saepins 2—5-jugo-pinnata. Flores solitarii vel in inflorescentias laxas paucifloras digesti, saepe conspicui. Carpella vulgo paullo majora, sed minus numerosa quam in plurimis Hosaefoliis. Carpophorum, quoad cognitum, siccum. — Sectio artificialis, quarum species complures Rosaefoliis evidenter affines sunt. (Comsesius Sae A. Flores solitarii terminales et axillares; bracteae nullae. I. Folia in rhachi aculeos aciculares foliolis parum breviores ad 1 cm longos ferentes. Folia quinata et septenata, subtus viridia II. Foliorum aculei foliolis multo breviores. a) Folia ramorum fertilium plurima 2—5-jugo-pinnata. 1. Caules florentes annui, e rhizomate orti. Folia plurima 4-juga 2. Rami floriferi e caulibus biennibus orti, R. Ferdinandi. R. lutescens. a) Styli glabri vel parce pilosi; fructus non indumento villoso obducti. $ Foliola sparsim pilosa. Parce aculeolatus; petala suborbicularia, imbricata Vulgo crebre aculeolatus; petala oblonga, distantia $8 Foliola in utráque paginà pilis longis mollibus vestita. Humilis, dense aculeatus B) Styli hirsuti; fructus immaturi lanà alba obducti; cf. sub B II b. Foliola subtus viridia; sepala in fructu reflexa Foliola subtus albicantia; sepala fructui applicata . b) Folia ramorum fertilium ternata vel simplicia. Eglandulosus; aculei robusti; multa folia ramorum fertilium simplicia . Glandulosus; folia ternata : : B. Inflorescentiae terminales laxae, 2—95 —8-florae. (I. Dense glanduloso-setosus et aciculatus. Flores nutantes cf. Ser. Niveorum sub II. Setae glandulaeque nullae vel sparsae. a) Styli glabri. Caules erecti, apice decurvo, albo-pruinosi b) Styli villosi; fructus lanáà obducti. 1. Stipulae ovato-lanceolatae vel lanceolatae; bracteae persistentes. Flores nutantes; petala staminibus incumbentia. 2. Stipulae lineares; bracteae deciduae. Rami fertiles 1—2-flori; pedunculi setis glanduliferis tenuibus instructi Rami fertiles vulgo triflori, eglandulosi . Conspectus specierum alter. Series Eu-pungentes: fructus glabri vel pilosi. Series Ulocarpi: fructus immaturi lanà densáà albà obducu. Series Eu-pungentes. A. Caules fertiles annui. Folia plurima 4-juga B. Rami fertiles e caulibus biennibus orti. I. Aculei subulati longissimi. Aculei in rhachi foliorum foliolis fere aequilongi Bibliotheca botanica. Heft 72. R. amabilis. R. pungens. R. horridulus. R. pileatus. R. eucalyptus. R. macilentus. R. sikkimensis. R. irritans Idaeaniho.) R. biflorus. R. lasiostylus. R. eucalyptus. R. trullissatus. R. lutescens. R. Ferdinandi. -eslipa « — II. Aculei compressi, illi foliorum foliolis multo breviores. a) Flores praeter terminalem in axillis foliorum. R. amabilis, pungens, horridulus, macilentus cf. conspectum primum. b) Flores praeter terminalem bracteis suffulti. R. biflorus. Series Ulocarpi. A. Stipulae bracteaeque ovatae vel ovato-lanceolatae. Betalasstamimibussincumbenuag99 9 7-2 9 7 929 7 7 7 7 "OT NA lasiostylus. B. Stipulae lineares vel lineari-lanceolatae. ey Ime EXPO wine A 2 5 2 s 8o 9 3 9-:5uzcssssx. JR pileatus. b) Foliola subtus albicantia. R. eucalyptus, R. trullissatus, cf. conspectum primum. 194. R. Ferdinandi. R. Ferdinandi Muelleri Focke in Abh. Natw. Ver. Bremen XIII, 165 (1895). Tenuis, ramosus; rami vetusti lignosi, verosimile procumbentes, juniores puberuli sparsim subu- lato-aculeati; foliorum pinnatorum rhachis aculeis crebris tenuibus acicularibus ad 1 em longis armata; folia quinata et septenata, foliola parva, distantia, rhombeo-elliptica, ca. 1,0—1,2 cm longa, acuta, inciso-serrata, supra glabriuscula, in nervis pilosa, subtus praecipue in nervis pubescentia, pallide viridia; stipulae filiformes. Flores singuli in ramis foliiferis terminales et axillares; calyx externe tomentoso-puberulus, saepe aculeis longis inter sepala lanceolata fundum fructus amplectentia insertis armatus; petala, ut videtur, sepalis longiora, verosimile alba; carpella numerosa glabra, fructum oblongum, (immaturum ca. 0,8 cem longum) efformantia; gynophorum villosulum. — Aculei illis Xanthii spinosi similes. Species imperfecte cognita, sed ab omnibus hucusque descriptis distincta aculeis foliorum longisimis. Habitus plantam subalpinam indicat. Ferdinando Muellero, phytographo Australiensi, qui primus plantam examinavit, haec species dedicata est. Britisch Neuguinea. Im hóheren Gebirgslande durch Sir William Mac Gregor gesammelt. 195. R. Iutescens Franchet Pl. Delav. 206 (1890). Humilis; caules erecti, e rhizomate vel e parte infimáà caulium siccorum anni praecedentis orti, simplices vel subsimplices, lomentoso-pubescentes vel subvelutini, aculeati, aculeis inaequalibus declinatis rectis vel leviter falcatis apicem versus crebrioribus parvis vel mediocribus ad 3 mm longis. Folia fere 5, omnia pinnata, —5-juga, (plurima 4-juga), interdum sub flore terminali singula quinata vel ternala; rhachis villoso-pubescens, aculeolata, saepe sparsim glandulifera; stipulae petiolorum fundo adnatae, in foliis inferioribus lanceolatae, in superioribus lineares; petiolorum pars inferior aphylla fere 2—3 cm longa; foliola in utráque paginá viridia, margine inter nervos singulos incisa et inter dentes majores tali modo effectos argute dentata, supra puberula, subtus praesertim ad nervos villosa, terminale rhombeum vel ambitu ovatum, saepe trilobum, acutum, ca. 3—6 cm longum, 2,5 —5 cm latum, lateralia B B B . "en - vix petiolata, ad basin rotundata, oblique ovata vel oblonga, acuta, utrinque fere 5 —6-nervia, infima saepe suborbicularia, obtusiuscula. Flores solitarii, nunc singulus terminalis, nunc praeterea 1—2 axillarc s, nutantes, diam. fere 3 cm; pedunculi Lomentoso-villosi, parce vel dense aculeolati, saepe indulis stipitatis intermixtis; sepala ovato-triangularia vel lanceolata, aristato-mucronata, externe puberula, interne tomentella, in flore patentia; petala obovata, sepalis breviora, ex autore lutescentia; ] — 163 — stamina numerosa, carpellorum capitulum cingentia, stylis breviora, filamentis glabris inferne sensim dilatatis; ovaria villosa. Fructus? : Hochgebirgspflanze. Zwischen Steinen in Hóhen von 3—4000 m in Yünnan (Maeul-schan oberhalb Gnon-kay, gesammelt von Delavay) und W. Szechuan (Wilson). i Fig. 69. R.lutescens Franch. Jas 196. R. amabilis Focke in Engler Bot. Jahrb. XXXVLI5Spa52501905): Rami vetusti lignosi subteretes, decorticantes, superne inermes; rami florentes breves, simplices, uniflori (an semper ?), puberuli, parce subulato-aculeolati ; folia prope basin approximata, subfasciculata, florem. vix superantia, supremum longius distans, intermedia 7—9-foliolata; petiolus cum rhachi sulcatus, parce subulato-aculeolatus; foliola ovata v. ovato-lanceolata, acuta v. acuminata, grosse inae- qualiter serrata, subtus in nervis pubescentia; stipulae parvae, lineares. deli coc Flores terminales singuli, ante anthesin, ut videtur, nutantes, speciosi, diam. ca. 4 cm, longe pedunculati, pedunculis sericeo-pilosis parce aculeolatis; sepalalateovata, imbricata, mucronato-cuspidata v. subulato-acuminata, inermia, in flore et fructu maturo patentia; petala suborbicularia, sepalis longiora, (— E N Fig. 70. R. amabilis Focke, S NIE E (CÓ - ; | EE |, marginibus sese tegentia; stamina numerosa, stylos superantia; antherae breviter pilosae; carpella numerosa, puberula. Fructus magni, succulenti, rubri. DONA ED MEUSE à : ua MS E M ] Pes a R. Thunbergii et R. eustephano, quibus habitu simillimus, foliis irijugis v. quadrijugis, - pungente Toribus majoribus, sepalis petalisque latis, antheris et carpellis pilosis. Petala omnino — 165 patentia marginibus sese tegunt. Specimina suppetentia incompleta sunt, sed species verosimile aliis quoque notis distinguenda erit. China, Szechuan: Huan tou shan (Gr. 7470). Wilson 1907-09 no. 830. 197. Rubus pungens Cambess. in Jacquem. Voyage IV 48 t. 59 (1843). Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 341. Caules biennes, procumbentes, teretiusculi, olabrati, aculeis crebris vel raris e basi latiore com- pressá subulatis instructi, vetusti lignosi. Rami floriferi ex axillis foliorum delapsorum anni praeteriti, breves, glabri vel laxe pilosi, ad basin squamas brunneas et folia pauca subfasciculata, superne folia majora et longius petiolata 1 —3 gerentes. Folia saepissime quinato-pinnata, interdum vero e foliolis 7 —9 (11?) composita, rhachi cum petiolo sulcatá glabriusculà vel villosulà recurvo-aculeatá; foliola infima reliquis minora, petiolulata, ovata, superiora ovato-lanceolata, acuta, duplicato- et saepe inciso- serrata, supra parce pilosa, subtus in nervis pubescentia, utrinque laete viridia. Stipulae parvae, filiformes. Flores terminales, solitarii vel axillaribus paucis concomitati, longe pedunculati, ebracteati, sat magni, saepissime nutantes. Pedunculi graciles, hirti, aculeati. Calyces praecipue in cupulà pelviformi nunc dense, nunc parce setoso-aculeati (raro laeves), virides, tomentelli, sepalis inaequalibus. cano- marginatis ovato-lanceolatis vel ovatis, breviter vel longe acuminatis post anthesin fructum involucranti- bus. Petala oblonga vel subrotunda, alba. Stamina numerosa, erecta, filamentis inferne complanatis glabris. Gynophorum conicum, breviter hirsutum, non stipitatum; carpella glabra vel apicem versus hirta, stylis longis glabris vel inferne laxe pilosis, longe persistentibus. Fructus globosi, sat magni, e carpellis mediocribus sat numerosis (interdum numerosissimis) compositi. Putamen 2—3 mm longum. Species vastum territorium incolens et in diversis regionibus varians. Valde dubium videtur, num e ramis exsiecatis herbariorum subspecies naturales distingui possint. Petalorum magnitudo et setarum calycinarum copia verosimile non constantes sunt. Plantae vivae examinandae et comparandae erunt. Ad interim separari possunt: a) typicus (Jacquemonti). Caules dense aculeati, calyces setosi, petala oblonga, sepalis breviora. B) Oldhami Miq. Prolus, Fl. Japon. p. 34 (1867). Caules parce aculeati, calyces densesetosi, petala oblonga, sepalis longiora; carpella haud numerosa. y) indefensus Focke in Engler Bot. Jahrb. XXXIV, 5 p. 53 (1905). Parce aculeatus, calyces inermes vel parce setosi, petala sepalis fere aequilonga, subrotunda, carpella numerosa, saepe apice pilosa. Im subtropischen Asien von Kaschmir bis Japan. Die typische Pflanze in Kaschmir in etwa 2500 m H.; sodann wenig abweichende Formen (auch indefensus) in Zentralchina. Die var. Oldhami in Ostchina und Japan. Annotatio. R.ikenoensis Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. France LIII (4. sér. VI) p. 549 (1906) ab autoribus tali modo describitur: Affinis R. pungenti, a quo differt foliis palmatis, lobis apice caudatis, dentibus valde acuminatis." Nippon: foréts de Norikusa, 2000 m. — Faurie 6687. Nomine R. defensi haec species descripta est Spec. Rubor. fasc. I p. 26. Ex meà sententià a R. pungente omnino diversus. 198. R. horridulus Hook f. Fl. Brit. Ind. II 341 (1878), non P. J. Mueller in Boulay Ronces Vosg. n. 94 p. 112 (1868). Planta humilis, parvula; rami longi, arcuato-procumbentes, teretes, glabri, aculeis parum com- pressis vulgo rectis armati. Folia quinato- vel septenalo-pinnata, longe petiolata; pelioli parce pilosi, — 166 — aculeis crebris uncinatis instructi; foliola parva (1—2 cm longa), acuta v. acuminata, inciso-serrata, utrinque pilis longis mollibus vestita. Pedunculi solitarii, uniflori, aculeis uncinatis armati. Flores sat parvi; cupula hemisphaerica, dense setoso-echinata, sepalis magnis ovato lanceolatis longe acuminatis utrinque pubescentibus fructum immaturum involucrantibus. Petala parva, purpurea; stamina numerosa. Carpella pilis longis strictis albis hirsuta. Fructus parvi, e 6—12 drupeolis pubescentibus compositi; putamen reniforme. R. pungenli habitu similis, sed omnes plantae partes multo minores sunt. — Carpella a Hookero numerosa dicuntur, sed multa (an casu?) abortiva fuisse, e paucis drupeolis fructuum colligi potest. Nomen Muelleri me judice negligendum est. Im Himalaya: Panga in Bhotan, in 2200 m Hóhe (ges. von Griffith). 199. R. sikkimensis Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 336 (1878). Fruticosus humilis, trunco valido, aculeis longis rectis et pilis glanduliferis instructus. Folia ternata; petioli graciles, pubescentes, 4—10 cm longi; foliola ovata, acuminata, lobulata et grosse crenata, supra glandulosa, subtus glabriuscula, ca. 4—7 cm longa; terminale ad basin rotundatum vel subcordatum, lateralia brevissime petiolulata, minora et angustiora. Stipulae lineares, fere 1 cm longae. Pedunculi axillares, 1 —2 flori, 2—4 cm longi, cum calyce glanduloso-hispidi, sepalis pubescentibus, caudato-mucronatis. Florum diam. ca. 3 cm. Petala purpurea. Carpella numerosa glabra. Im Himalaya. Sikkim. 200. R. macilentus Cambess. in Jacquem. "Voyage IV 49 t. 60 (1844). Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 336. Excl. R. macilentus Genev. (1872) et alior. Caules biennes; turiones validi, angulati, glabri, aculeis robustis lanceolatis vel subulatis instructi, autumnali tempore procumbentes, diffuse ramosi. Folia turionum ternata, longe petiolata, petiolo glabro aculeis falcatis armato; foliola inaequaliter serrata, utrinque viridia, subtus in nervis aculeata, juniora puberula; terminale longe petiolatum, e basi subcordatà lanceolatum, acuminatum, lateralia vix petiolata, minora et breviora, obliqua, acuta. Stipulae basi petioli adnatae, late lineares vel lineari- lanceolatae, deciduae. Rami floriferi breves. Folia multo minora quam in turione, et ternata et praecipue in ramis parvis simplicia. Stipulae parvae. Flores mediocres, 1 —3, terminales, saepissime solitarii. Pedunculi sat breves, pubescentes. Calyx externe sericeus, sepalis triangularibus, nunc breviter, nunc caudato- mucronatis, interne tomentosis, fructum amplectentibus. Petala late obovata, unguiculata, sepalis paullo longiora, alba. Filamenta inferne complanata, glabra. Gynophorum conicum, hirsutum; fructus globosi, e 20—30 carpellis luteis vel rubris (ex Hooker) glabris compositi. Slipulis deciduis inter Idaeobatos excellit. Im westlichen und mittleren Himalaya, vom Indus bis Sikkim und Bhotan, in 1200 —2700 m Hóhe. 3 2D we... [515 201. R. biflorus Buch. (Hamilton) ex. Sm. in Rees Cyclop. 32 (1819)3— — Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 338. R. leucodermis hort. Caules (turiones) biennes, robusti, arcuati, ramosi, teretes, glabri, albo-pruinosi, aculeis saepe crebris validis rectiusculis lanceolatis armati; folia longe petiolata, ternata vel quinato-pinnata, autumno decidua; petioli supra sulcati, pruinosi, recurvo-aculeati; stipulae lineares; foliola utrinque fere 8-costu- lata, inaequaliter grosse et duplicato-serrata, supra strigoso-pilosa, subtus niveo-tomentosa, inermia, inter costulas obsolete reticulata, terminale ovato-lanceolatum vel ovatum, acuminatum, in foliis ternatis saepe irilobum, lateralia sessilia, oblique elliptica, saepe breviter acuminata. Rami fertiles vulgo breves, interdum complures ex eàdem perulá, pauciflori, aculeis curvatis instructi; folia plurima ternata, foliola saepe, praecipue apicem versus, profundius incisa. Flores sat longe pedunculati, interdum unus alterve axillaris, distans, plurimi (1 —7, saepissime 2—3) versus apicem ramorum subfasciculati vel subracemosi, nutantes; pedunculi inermes vel parce aculeolati, pubescentes vel glabri; calyx pelviformis, pubescens, rarius glabriusculus, sepalis late ovatis mucronatis interdum caudatis in flore erecto-patentibus post anthesin fructum usque ad maturitatem involucranti- bus; petala lata, subrotunda, alba; stamina recta, stylis paullo breviora; carpella sat numerosa, tomentosa; fructus aurei, edules. Biflori nomen non in omnibus regionibus idoneum; saepe plurimae inflorescentiae quinque- florae sunt. Folia illis R. idaei admodum similia, flores vero dissiti et multo majores. Calyx externe paullulum rubens, quo colore flores cernui magis conspicui redduntur. Quid sit ,,R. biflorus Buchenau' in Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 55 nescio. Folia in caule sterili simplicia, pinnatisecto-quinqueloba describuntur. Im Himalaya von Sirmore (westl. von Kumaon) bis Sikkim und Bhotan, in Hóhen um 2500 m; im südwestlichen China bis Hupeh und Szechuan. 202. R. pileatus Focke in Hook. Icon. pl. 1952 p. 3. (1891). Caules lignosi, scandentes, teretiusculi, glabri, aculeis sparsis brevibus e basi compressà latà apice falcatis instructi; rami fertiles ex axillis foliorum anni praecedentis, brevissimi, ad basin squamosi, folia pauca et flores 2—4 gerentes. Folia ramorum quinato-pinnata, magna; petioli longi, cum rhachi supra sulcati, pilosiusculi, aculeis parvis paucis instructi; foliola argute duplicato serrata, costulis sub- parallelis utrinque 10— 12 instructa, supra glabra, subtus in nervis pilosa, laete viridia, terminale obova- tum vel ellipticum, acuminatum, basin versus subcuneatum, lateralia parum minora, brevissime petiolu- lata. Stipulae e petioli basi ortae, lineari-lanceolatae, mox scariosae. Flores pauci, bracteis angustis suffulti; pedunculi glabri, parce aculeolati, post anthesin deflexi. Calyx externe puberulus; cupula hypocrateriformis, sepala ovato-triangularia, mucronala, interiora saepius lanceolata, omnia glabrius- cula vel appresse tomentella, interne albo-tomentosa, in fructu patentia vel laxe reflexa. Filamenta subulata, glabra. Carpella cum stylorum parte inferiore lanà densà albá obducta. Carpophorum siccum, convexum, stipite crasso paullulum elevatum. Fructus immaturi indumento e laná albà stylorumque fasciculo composito involuti, quod in maturitate pilei in modum sublevatur, fructum rubrum gratum edulem relinquens. Flores in ramis solitarii multo majores esse solent, quam illi, qui in ramis plurifloris gignuntur. Zentralehina. Hupeh (A. Henry 6849); Szechuan: Omei (Faber; Wilson 3478). - 203. R.lasiostylus Focke in Hook. Ic. pl. 1951 (1891). Caules biennes, erecti, demum arcuati, validi, ramosi, teretes, albo-pruinosi, glabri, aculeis setoso- subulatis gracilibus pungentibus copiosis saepe densissime confertis instructi. Folia ternato- et saepius quinato-pinnata; petioli cum rhachi et costà foliorum setoso-aculeati, glabri vel pubescentes; foliola grosse et inaequaliter duplicato-serrata, apicem versus saepe incisa, interdum triloba, supra glabriuscula, subtus tomento adpresso albida, terminale multo majus, e basi rotundatà vel subcordatà late rhombeum, acuminatum, utrinque fere 6-costulatum, saepe lobulatum v. trilobatum, lateralia breviter petiolulata, oblique ovata, acuta. Stipulae latae, oblique lanceolatae, mox scariosae; in foliis quinatis interdum in petiolo stipulae accessoriae non oppositae, 1 —3 cm a stipulis veris distantes occurrunt. Rami floriferi ex axillis foliorum delapsorum anni praeteriti, inferiores saepe folia quinata gerentes, superiores breves, ad basin squamis involucrati, patenter hirsuti vel glabriusculi, aculeolis inaequalibus subulatis crebris exasperati, foliis ternatis fere 2—5 instructi, inflorescentiáà brevi bracteosá aphyllà laxá pauciflorá (fl. 1—5) terminati; bracteae magnae, ovatae vel ovato-lanceolatae, rubentes, demum — 168 — subscariosae. Pedunculi longi, patenter hirsuti, dense vel parce aculeolati, ante et post anthesin deflexi. Flores sat magni, nutantes; omnes, praeter terminalem, bracteis suffulti. Calyx glabriusculus vel tomen- | tellus, carnosus, rubens, cupuláà pelviformi interdum setosá, sepalis ovato-lanceolatis longe cuspidatis [ Fig. 71. R. lasiostylus Focke. vel acuminatis, in flore arcuato-erectis, post anthesin fructum laxe amplectentibus. Petala unguiculata erecta, antheras obtegentia et stylorum fasciculo adpressa, suborbicularia, sepalis multo breviora, pur- purea; stamina conferta, erecta, filamentis inferne dilatatis albis; pollinis granula omnia conformia. Carpella numerosa fusiformia; ovaria lanà densá vestita; styli, apice interdum excepto, hirsuti, rosei, — 169 stigmatibus albis. Fructus hemisphaerici, e carpellis numerosis arcte cohaerentibus compositi, cavi, extus sub indumento arachnoideo dilute rosei, intus lutei et succosi, dulces, demum amarelli, a car- pophoro subcylindrico obtuso secedentes. Zentralchina: Hupeh. t- 204. R. euealyptus Focke in Hb. Berol. Caules et rami vetusti lignosi, spadicei, aculeis sparsis compressis e basi latà subulatis saepe sursum incurvatis instructi. Rami hornotini floriferi breves, folia pauca gerentes, puberuli, aculeis deorsum curvatis setulisque glanduliferis armati. Folia longe petiolata, quinato- vel ternato-pinnata, in ramis supremis interdum nonnulla simplicia, lobata; petioli cum rhachi sulcati glanduloso-setosi et aculeis sparsis uncinatis instructi; foliola inaequaliter grosse vel inciso-serrata, utrinque fere 6 —7-nervia, supra glabra, obscure viridia, subtus tomento tenuissimo albida, terminale rhombeo-ovatum vel rhombeo- lanceolatum, acutum vel acuminatum. Stipulae angustae, scbulatae. Flores terminales, solitarii vel paucis (1 —2) axillaribus concomitati, longe pedunculati, suberecti vel nutantes. Pedunculi aculeolati, setoso-glandulosi, post anthesin reflexi. Calyx externe cano-tomentellus, cupulà dense setosà, sepalis ovatis caudato-mucronatis fructui applicatis demum patulis. Petala spatulata, in flore erecto-patentia, sepalis breviora; stamina glabra. Carpella numerosa, conferta, inferne pilis crispis vestita; styli pilis strictis erecto-patentibus densissimis involucrati. Fructus immaturi subglobosi, dense lanato-hirsuti, stylis pilos superantibus hispiduli. In Zentral-China: S. O. Patung (And. Henry Chin. 5427, 5872); W. Hupeh (E. H. Wilson 950). E 205. R. trullissatus n. sp. R. eucalypto similis sed eglandulosus et rami triflori. Caulis vetustus sat robustus, aculeis validis curvatis instructus. Rami fertiles (in specimine suppetente) breves, usque ad florem terminalem fere 4—5 cm longi, sparsim aculeati, eglandulosi, folia fere tria gerentes et floribus tribus terminati. Folia longe petiolata, ternata; aculei petiolorum uncinati; stipulae parvae, lineares; foliola ovato-lanceolata, dentibus incumbentibus simpliciter serrata, supra glabra, subtus appresse tomentosa, quasi incretata vel trullissata. Flores approximati, pedicellis fere 1—2 cm longis. Sepala post anthesin laxe reflexa. Fructus globosi, lanati, minores quam in Zt. eucalyplo. . Planta amplius investiganda. China: W. Hupeh, in 1200 m Hóhe ges. v. E. H. Wilson. Sect. Afro-montani. Rubi sat robusti, vulgo arcuati vel scandentes, grandifolii, saepe glandulosi et dense pilosi. Folia ternata et pinnato-quinata; flores vel pauci terminales vel complures panniculati, conspicui; calyx non usque ad basin partitus, cupula igitur pelviformis, sepala vulgo ovata. Species montes Africae orientalis tropicae incolentes, in aliis terris nondum repertae. ft. Schim- peri n. form. inflorescentià brevi, floribus magnis, aculeis subulatis etc. quandam similitudinem cum Afromontanis prae se fert, sed cupulae brevis causa ad interim sub R. Pelitiano describendus erit. E totà formarum serie adhuc descriptae sunt duae solum species: Aculei subulati; foliola subtus viridia, lateralia sessilia; pedicelli glanduliferi . H. Volkensit. Aculei ramorum numerosi, recurvi; foliola subtus cinereo- vel albo-tomentosa, É z : . E us TERT US lateralia petiolulata; pedicelli eglandulosi . ; . AR.runssorensis. Bibliotheca botanica, Heft 72, 22 -— CN Conspectus specierum nonnullis indescriptis inclusis. A. Rami fertiles inflorescentià panniculatà terminati. I. Foliola pilosa, subtus viridia. Foliolum terminale e basi ovatá lanceolatum; rami glanduliferi; cupula inermis — R. Volkensii. Foliolum terminale cordato-ovatum, acuminatum ; rami copiose glandulosi; cupula echinata . e er DAS AREE : »- 5 it . AR.mauensis. II. Foliola subtus dense albo- vel cano-tomentosa. Inflorescentia panniculata, laxa : . &R.runssorensis. Inflorescentia brevis, conferta . . . ; BI TOSNTNtmuensiss B. Rami fertiles floribus 1—3 terminat. Ramuli et petioli glandulis brevibus instructi; flores magni nutantes . HR. Erlangeri. 206. R. Volkensii Engl. in Bot. Jahrb. XIX Beibl. n. 47 S. 50 (1894). Frutex 2 m altus, pauciramosus; caulis villosus, eglandulosus; rami setis glanduliferis purpureis crebris et aculeis subuliformibus sparsis obsiti. Folia plurima quinato-pinnata, ad 30 cm longa; petioli slandulosi, stipulis lanceolatis ad 2 cm longis, 5 mm latis, pilosis; foliola e basi ovatà lanceolata, fere 8—10 cm longa, 4 cm lata, longissime acuminata, argute serrata, serraturis apiculatis, pilosa, sublus inter nervos laterales numerosos reticulata, viridia; foliolum terminale lateralibus sessilibus paulo majus. Inflorescentiae terminalis brevis panniculatae rami ad 5 cmlongi, cum pedicellis dense glanduliferi, | inferiores vulgo 2—3-flori; bracteae lanceolatae. Flores magni, diam. fere 5 em; sepala ovato-lanceolata, longe aristato-acuminata, ad 2 cm longa; petala ovata, sepalis fere aequilonga, ex flavo-viridescentia;| stamina numerosa, carpellorum capitulum cingentia, stylis breviora. Carpella numerosa, carpellis| dense villosis, stylis filiformibus; fructus ochracei, edules; drupeolae majusculae, ad 5 mm longae, 4 mm. latae et 2 mm crassae, ,,exocarpio in alam angustam verticalem dilatato*. Stirps pulcherrima (Engler). Im tropischen Ostafrika. Am Kilimandscharo um 3000 m hàufig. 207. R. runssorensis Engl. Pflanzw. Ostafr., Teil C p. 190 (1895). Caules steriles nondum collecti sunt; ramuli novelli dense cinereo-tomentosi, adulti purpurascentes, aculeis recurvis numerosis instructi. Folia ramorum fertilium plurima ternata, nonnulla pinnato-quinata; rhachis aculeata; foliola pinnato-nervia, grosse duplicato-serrata, supra glabra, subtus dense cinereo- vel albo-tomentosa; terminale longe petiolulatum, ovato-acuminatum, lateralia breviter petiolulata, | oblonga, acuta. Inflorescentia terminalis panniculata, laxa, pedicellis cinereo-tomentosis; sepala e basi ovatà lanceolata, longe acuminata, dense cinereo-tomentosa; petala obovata, sepalis longiora, pallide rosea; drupeolae compressae, succosae, putamine foveolato. Florum diameter 3 cm vel major. Species pulchra. Am Runssori im aequatorialen Ostafrika im Walde und auf Moorboden, in 3000 bis 3800 m Hóhe (ges. v. Stuhlmann). Species novae Englerianae ab autore describendae. 208. R. mauensis Engler in sched. ft. Volkensii affinis, sed copiosius slandulosus. Folia ternata; foliola subtus molliter pilosa, termin: 'ordat va ac ina j : ; i 1 terminale cordato-ovatum, acuminatum. Cupula magna, in fructu subglobosa, echinata. 1 In - iceohaor ( b lre 1 1433 1 A im iropischen Ostafrika im Massaihochlande in 3—4000 m Hóhe. 209. R. kiwuensis Engl. in sched. Turiones glabri, aculeis mediocribus sparsis rectiusculis instructi. Folia ternata et pinnato- quinata; foliola coriacea, subaequaliter grosse serrata, subtus tomento denso incana, Inflorescentia brevis, conferta; flores magni; sepala externe cano-tomentosa. 'Tropisches Ostafrika: Kiwu. 2]0. R. Erlangeri Engl. in sched. Ramuli et petioli dense breviter glandulosi. Folia subtus dense albo-tomentosa. Flores in ramis terminales, 1—3, magni, cernui. 'Tropisches Ostafrika: Schoa und Galla-Hochland. Sect. Idaeanthi. Frutices erecti vel sarmentosi, aculeati v. aciculati, saepe setosi et glandulosi. Caules saepissime biennes, secundo anno ramos fertiles emittentes. Folia ternata vel 2—35-jugo- (raro 4-jugo-) pinnata; foliola vulgo sat parva. Flores illos R. idaei magnitudine vix superantes. Series (subsectiones Idaea nthorum. A. Calyx profunde fissus, cupula igitur brevissima, plana. Ser. Afroidaei. Africae et Arabiae incolae. B. Cupula hypocrateriformis vel pelviformis. I. Foliola pinnaufida. Ser. Pinnalifidi. II. Foliola serrata. a) Petala incumbentia (staminibus adpressa). Ser. Nivei. b) Petala erecta vel patentia. 1. Inflorescentia panniculata, elongata, fundo solum foliifera. Ser. T'hyrsidaei. 2. Inflorescentia extraaxillaris brevis, saepe ramis axillaribus distantibus aucta. a) Dense setosi, glandulis stipitatis aciculisque nullis. Ser. Elliplici. B) Setae nullae aut glandulis aut aciculis mixtae. $ Inflorescentia brevis, laxe racemosa vel corymbosa. Ser. Occidenlales. Folia non pinnata, interdum digitata. Setae glandulaeque nullae. — Species americanae. : $8 Inflorescentia sat densa vel e ramis lateralibus composita. Ser. Eu-idaei. Folia non digitata, saepe pinnata. o 172 Series: Afro-idaei. Fruticosi, aculeati, nonnulli glandulosi. Caules vel eorum rami vulgo sarmentosi, prostrati vel scandentes; folia pinnata vel ternata. Inflorescentiae terminales, panniculatae, superne aphyllae et [olia superantes, laxae vel densae, saepe multiflorae. Flores sat parvi, parum conspicui; calyx profunde fissus, cupula igitur brevis, plana vel hypocrateriformis, sepalis saepissime lanceolatis. Petala interdum desunt; fructus in nonnullis exsucci vel parum succosi. Africam tropicam et australem nec non Arabiam meridionalem incolunt, praecipue per regiones montanes dispersae. Conspectus specierum. A. Foliola coriacea, supra nitida, subtus conspicue reticulata. I. Folia ramorum fertilium omnia. ternata. Foliola simpliciter argute-dentata, subtus parce pubescentia . . . . . . . . &R.dictyophyllus. Foliola duplicato-serrata, subtus molliter pilosa . . . . M hi nensrss II. Folia ramorum fertilium plurima pinnato-quinata. Hami-adulti eum petiolis foliolisque glabri . .«. ..-.;. - . .. S m T RECUELIGOEILSIS: Hami ramulique indumento denso piloso obducti; foliola praecipue in paginà inferiore pubescentia; sepala post anthesin arrecta —. . . . . . OU nUngagensis- B. Foliola membranacea, opaca, subtus saepe conspicue penninervia. I. Foliola subtus albo-tomentosa vel cano-velutina. a) Folia ramorum fertilium, infimis interdum quinatis exceptis, omnia ternata. Foliola subtus appresse albo-tomentosa, inflorescentia densa, multiflora . . . R.rigidus. Foliola subtus tenuiter albo-tomentosa; inflorescentia corymboso-pauciflora (angsemper2)uiaxo AES dnos e me e ae Ne 9 oss I xp ect ER ERRE NB REER ILE ERO IIS b) Folia ramorum fertilium plurima quinato- vel septenato-pinnata. I. Eglandulosi; foliola supra tomentella. Aculer- parvi reclimati; foliola fere 3—4 em longi - . --— - — . 9. 999 9 RS apetalus. Aculei robusti, falcati; foliola fere 8 cm longa . . . . .. DT S SH ISTOTL 2. Copiose glanduliferus; foliola supra glabrata. Carpella nitida, glabra, petala obovata — . . Ce v.g ta: . . .&K. arabicus. II. Foliola adulta subtus viridia vel virentia. a) Folia quinato- et septenato-pinnata; sepala lanceolata. Foliola subtus in nervis pilosa; fructus flavescentes; petala alba . . . . A£R.pinnatus. Foliola subtus brevissime et molliter tomentosa; fructus atrocoerulei; petala rosea . s» e QUIE iu. UM . .R. Stuhlmannii. b) Folia ternata; sepala elliptica vel ovata. Foliola subtus pubescentia; fructus edules . . AR. Pelitianus. 211. R. dietyophyllus Oliver in Transact. Linn. Soc., Bot. 2 ser. IV p. 332 (1887). Caules tenuiter tomentelli, slabrescentes, aculeis sparsis recurvis armati; folia ternata, supremis simp'iciDus; petioli fere 4—5 cm longi, tenuiter pubescentes, aculeati; foliola coriacea, utrinque 8—12- 173 nervia, ovata vel oblonga, acuta vel subcaudato-acuminata, simpliciter argute dentata, supra sparse pilosula, subtus conspicue reticulata, parce pubescentia, diam. fere 8—9: 4-6 cm; foliola lateralia breviter petiolulata. Inflorescentia sat ampla, panniculata, inferne foliifera, ca. 20—40 cm longa, ramis erecto-patentibus, panniculatis, supremiscorymbosis; rhachiscum ramulis cano-tomentosa, falcato- aculeata; bracteae lineari-lanceolatae; flores parvuli, diam. vix 2 cm; sepala ovato-lanceolata, utrinque Lomentosa, mucrone glabro instructa, post anthesin reflexa. Petala rotundata, sepalis paullo longiora. Fructus e carpellis succulentis pilosis fere 20 compositi. R. myriantho similis, differt vero inflorescentiá et foliolorum serraturis. Var. (?) adenocomus. Rami pedunculique copiose glandulosi, glandulis aequalibus; foliola brevius petiolulata, quam in plantà typicá, oblonga (fere 10: 6 cm), subtus indumento tenuissimo tomentello pallida. — Anne species distincta ? In Gebirgen des tropischen Ostafrika, insbesondere am Kilimandscharo. 2]2. R. ulugurensis Engler Bot. Jahrb. XXVI 374 (1898). Diagnosis autoris: ,Bamulis atque petiolis cum basi aculeorum novellis dense, adultis sparse pilosis; foliis longe petiolatis, trifoliolatis, subtus densius, supra sparse molliter pilosis; foliolis majusculis, lateralibus breviter petiolulatis quam terminale paullo minoribus, late ovatis, basi obtusis vel emarginatis, apice subacutis, margine duplicato-serratis, nervis lateralibus I utrinque ca. 10 breviter arcuatis atque nervis II inter illos obliquis cum venis dense reticulatis subtus valde prominentibus, supra profunde insculptis; panicula lerminali folia longitudine superante, multiflora, dense cinereo-pilosa, bracteis lineari-lanceolatis vel linearibus; pedicellis aculeolatis longiusculis; sepalis ovatis acuminatis cinereo-tomentosis reflexis; petalis oblongis quam sepala 115 plo longioribus; staminibus quam sepala paullo brevioribus; carpellis oblongis in stylum aequilongum attenuatis glabris." Frutex 2—5 m altus; petala rosea. Var. (?) adenophloeus, Inflorescentiae elongatae rhachis ramulique dense glandulosi; rami saepe subracemosi ramulos unifloros vel cymoso-paucifloros gerentes. Habitus R. Sleudneri revocat. Deutsch Ostafrika. Bergwald bei Lukwangula in West-Uluguru, in 2000 m Hóhe. 213. R. kingaensis Engler Jahrb. XXX p. 313 (1902). Caules annui ad 10 m longi, alte scandentes; rami novelli breviter et dense pilosi, adulti cum petiolis glabri, purpurei, aculeis compressis apice leviter recurvis numerosis armati. Folia pinanato- quinata; foliola coriacea vel subcoriacea, glabra, apiculato-serrata, subtus nervis prominentibus venisque transversis reticulata; terminale ovato-oblongum, diam. 7 —8: 3,0—3,5 cm, lateralia breviter petiolulata, oblongo-lanceolata, diam. ca. 5: 2 em. Inflorescentia panniculata, pyramidalis, ramis mediis et superiori- bus abbreviatis; bracteae inferiores trifoliolatae vel ovato-oblongae, superiores lineari-lanceolatae; pedicelli tenues, densiuscule aculeolati, flore longiores. Flores parvuli; sepala externe dense cinereo- pilosa, lanceolata, fere 6 mm longa, 2 mm lata, in acumen purpureum exeuntia, petalis obovato-spatulatis albis paullo breviora; carpella leviter curvata, compressa, minute cinereo-pilosa, immatura purpurea. (Descr. secund. autorem). Indigenis audit: mtoni. Intermedius fere inter R. diclyophyllum et R. pinnatum sed glabrior et inflorescentia angustior. Deutsch-Ostafrika. In Schluchten der Yamiri-Berge des Kingagebirges, in 1700 m Hóhe. 174 R. Goetzenii Engler Pflanzenw. Ost-Afrika; A 134 (1895). Species distincta, sed, ut videtur, haud satis cognita et igitur adhuc non certis characteribus ab aliis Afroidaeis separanda. 214. R. rungwensis Engler in Bot. Jahrb. XXX p. 314 (1902). Rami dependentes, 1 —2 m longi, cum petiolis et inflorescentiae ramulis indumento denso cinereo- piloso obducti, aculeis parvis recurvis armati. Folia plurima pinnato-quinata (ca. 15 cm longa), suprema ternata vel simplicia; foliola subcoriacea, serrata vel duplicato-serrata, serraturis protensis, in utráque paginà sparse pilosa, subtus magis pubescentia, nervis venisque prominulis notata, terminale ovatum, lateralia breviter (3—5 mm) petiolulata, ovata vel oblonga, diam. fere 5: 3 cm. Inflorescentiae pannicu- latae fere 15 cm longae rami inferiores 5 —6 cmlongi, 5 —7-flori, superiores breviores, pauciflori; pedicelli sepalis paullo longiora; bracteae lineares; flores diam. vix 2 cm; sepala oevato-lanceolata, acuminata, externe cinereo-Lomentosa, petalis oblongis pallide roseis fere aequilonga, post anthesin fructus fundum amplectentia; carpella parva, cinereo-tomentosa, stylis glabris. (Descript. secundum autorem.) Sepalis post anthesin arrectis et foliolis multo minoribus a R. ulugurensi simili distinguitur. Habitus fere R. pinnali. Deutsch-Ostafrika. Am Rungwe Stock (im S.W. des Schutzgebietes) in der Bambuszone, um 2500 m. 215. R.rigidus Sm. in Rees Cycl. 30 (Amer. ed. 32) no. 5. (1819). Harv. et Sonder Fl. Capens. II, 287 R. chrysocarpus Mundt in Linn. II, 17 (1827). R. Mundiii Cham. et Schldl. in Linnaea II, 18 (1827). Caules prostrati, ramis ascendentibus. Folia turionum saepe digitato-pinnato-septenata. Rami floriferi angulati, cano-tomentosi, aculeis parvis vel mediocribus sat validis instructi. Folia plurima lernata, inferiora saepe pinnato-quinata; petioli tomentosi, aculeati; stipulae lineares, tomentellae; foliola subcoriacea, inaequaliter serrata, supra glabra vel puberula, subtus albo-tomentosa, prominule reticulata; terminale rhombeo-oblongum, rarius cordato-ovatum, acutum, lateralia nune manifeste, nunc brevissime petiolulata, similia. Inflorescentia terminalis multiflora, densa, saepe ramulis smibue axillaribus aucta; ramuli erecLo-patentes, cum pedicellis dense tomentosi, interdum glandulis subsessilibus instructi, aculeati; bracteae lineari-lanceolatae, tomentosae. Flores paullo majores quam in R. pinnalo; sepala ovata vel ovato-lanceolata, erecto-patentia vel erecta, externe albo-tomentosa; petala obovata, sepalis vulgo breviora, pallide rosea, ut videtur fugacia; carpella olabra; fructus lutei. Planta variabilis, species verosimile e subspeciebus compluribus composita. Distinguitur var. Mundtii (Cham. et Schldl.), foliolis supra pilosulis, sepalis ovatis et defectu glandularum subsessilium a var. chrysocarpo (Mundt) diversa. In hac foliola supra glabra, sepala ovato-lanceolata esse dicuntur, praeterea inflorescentia minute glandulifera. Notae vix constantes videntur. Var. Buchanani Focke in sched. differt ramis parce pubescentibus v. glabriusculis; var. huillensis Welwitsch in sched. fructibus alropurpureis. Plantae vivae accuratius observandae sunt. Kapkolonie; zerstreut in den Berglàndern weiter nórdlich; die var. Auillensis im Distrikt Huilla in Benguela in 1800 m Hóhe (von Welwitsch gesamm.), die var. Buchanani im Nyassaland. Formam verosimile hybridam vide sub R. pinnato. 216. R. paueiflorus Baker in Journ. Linn. Soc. XX 136 (1883). R. parciflorus Focke in sched. Excl. R. pauciflorus Wallich in sched., Lindl. Bot. Reg. 854. — Hoc nomen vix omnino obsoletum est, 1ta ut levis mutatio nominis a me proposita forte praeferenda erit. Excl. porro A. pauciflorus Willd. hb., Halacsy Oe. B. Z. 1891. Folia ternata, suprema simplicia; foliola supra glabra, subtus tenuiter albo-Ltomentosa, terminale ovatum, fere 3 cm longum. Inflorescentia corymboso-pauciflora; flores longe pedicellati: sepala fere 0,8 cm longa, petala paullo longiora, oblongo-spatulata; carpella elabra. — [ e Fig. 72. R. apetalus Poir. Ex descriptione R. apelalo similis, qui vero foliis quinatis septenatisve, inflorescentià multitlorà et petalis abortivis distinguitur. Specimina exsiccata, quae vidi, non exacte inter se et cum descriptione congruebant, sed vix specie diversa esse videbantur. Planta descripta verosimile forma parva est. Zentral-Madagascar. 176 217. R. apetalus Poir. Encycl. méth. Bot. VI, 242 (1804). R. borbonicus Pers. Synops. pl. IL, 51 (1807). R. exsuccus Steud. (in Pl. Schimp. Abyss. sect. II 867), A. Richard Tent. Fl. Abyss. I p. 256 (1847). Rami floriferi cum petiolis dense cano- vel gilvo-tomentosi, aculeis parvis reclinatis instructi. Folia septenalo- vel quinato-pinnata, suprema ternata, raro simplicia, in inflorescentià in bracteas abeuntia; stipulae anguste lineares; foliola oblongo- vel ovato-lanceolata, inaequaliter argute serrata, utrinque fere l0-costulata, supra dense canescenti-Lomentosa, subtus prominule penninervia, albo- vel albido- tomentosa, terminale vix majus quam reliqua, fere 3—4 cm longum. Inflorescentia terminalis saepe ampla, densa, e ramulis subracemosis vel corymbosis multifloris composita, apicem versus decrescens. Ramuli pedunculique dense flavescenti-tomentosi, subinermes vel aculeolati; flores sat parvi; calyx externe cano-tomentosus, profunde partitus; cupula parva plana; sepala lanceolata, fere 0,8 cm longa, fructum amplectentia; petala in floribus plurimis nulla, in aliis pauca minuta; carpella sat numerosa, laxe vel densius villosa, interdum subglabra. Indumentum pilosum et tomentosum variabile, praecipue in foliolorum facie et in carpellis, quae in plantà abyssinicà (RR. exsucco) glabra dicuntur. R. Quarlinianus A. Rich. Tent. Fl. Abyss. 257 (1847), in Abyssiniae provincià Schire lectus, formam minorem £R. apelali sistere videtur. Zerstreut in. Gebirgen des tropischen Ostafrika und auf den benachbarten Inseln im Indischen Ozean. Madagascar; Mascarenen; Abessinien; Tschiradsura-Gebirge in Mozambique (Kirk). 218. R. Ecklonii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV, 174, 176 (1874). Turiones, rami petiolique tomentoso-villosi, aculeis falcatis robustis muniti. Folia turionum pinnato-quinata et septenata, illa ramorum quinata. suprema ternata; foliola omnia (lateralia breviter) petiolulata, magna (diam. 8,0 : 3,5 cm), oblongo-elliptica, utrinque 10— 12-costulata, irregulariter inciso- dentata, supra tomentoso-puberula, subtus tomentoso-hirta, subvelutina et canescentia, demum virentia, Stipulae filiformes. Inflorescentia in ramis terminalis, conferta, floribus paucis vel sat numerosis. | Bracteae lineari-lanceolatae; calyx usque ad basin fere partitus; sepala externe virentia, lanceolata vel mucronata, post anthesin fructui applicata, demum patentia. Carpella complura, rugosa, apice pilosa. In buschigen Gebirgsklüften des óstlichen Südafrika, insbesondere bei Nieuwepost am Ixatrivier und auf dem Spitzkop unweit Leidenburs sesammelt. 219. R. arabieus Schwnf. in Bull. Herb. Boiss. IV aap. II p. 204 (1896). Diagnosis autoris: ,;Ramis teretibus semper tomentosis glandulisque valide stipitatis ad summitates saepe crebriori- bus irregulariter conspersis, aculeis mediocribus numerosis retrorsum subrectis vel leviter recurvis; foliolis saepe trijugis, plerumque 3—5, subconcoloribus supra glabratis subtus tomentosis v. pubes- centibus ovato-oblongis acutis rarius ovatis saepe breviter cuspidatis duplice serratis, stipulis petioli aculeati basin subsessilibus lineari-lanceolatis; glandulis inter tomentum rhachidis nerviumque paginae inferioris saepe numerosis; sepalis lanceolatis acutis saepe cuspidatis ad fructum maturum reflexis, cum pedicellis tomentosis plerumque glandulis longe stipitatis purpureis instructis saepe numerosissimis; petalis albis obovatis apice subemarginatis calycem plerumque subaeqantibus; carpellis maturis pulposis aterrimis nitidisque glaberrimis.*: Foliolorum diam. 4: 6 vel 5:9; aculei 0,4—0,6 cm longi, sepala 0,8— 1,2, petala 0,8 cm longa: m diam. fere 1 cm. lerrassengemáuer in der Kaffeeregion, in 900—2200 m Hóhe. 220. R. pinnatus Willd. Spec. pl. IT, 1081 (1799). Aiton Hort. Kew. ed. 2, III, 270; Cham. et Schldl. in Linn. II, 19; Harv. et Sond. Fl. Cap. II, 287. R. Pappei Eckl. et Zeyh. Enum, pl. Afric. austr. no. 1706, p. 263. R. subulatus Welwitsch exs. Rami teretiusculi, in dumetis adscendentes, tenuiter cano-tomentosi, demum glabrescentes, aculeis sparsis mediocribus recurvis saepe uncinatis instructi. Folia pinnato-quinata et septenata, raro novenata, suprema ternata; petioli tenuiter tomentoso-villosi, recurvo- (saepe uncinato-) aculeati; stipulae lineares; foliola inaequaliter duplicato-serrata, supra glabriuscula, subtus pallidiora, in nervis parce pilosula vel tomentella; terminale ovatum vel ovato-lanceolatum, lateralia petiolulata, oblonga, acuta. Inflorescentia terminalis, multiflora, in ramis brevibus angusta, subracemosa, in validioribus e ramulis multifloris composita, interdum ampla, pedunculis saepe fasciculatis. Bracteae lineari-lanceo- latae, externe tomentosae. hamuli pedicellique cano-tomentosi, aculeolati. Flores parvuli; sepala lanceolata, saepe caudato-acuminata, externe tomentosa, in flore erecto-patentia, post anthesin fructus fundum amplectentia; petala sepalis breviora, obovata, alba; carpella villosa vel glabra; fructus e drupeolis paucis vel sat numerosis compositi, vulgo flavi et parum succosi. Im Gebüsch der Berggegenden des südlichen und tropischen Afrika zerstreut, aber weit ver- breitet; auch auf den atlantischen Inseln. In der Kapkolonie nicht selten, u. a. auf dem Tafelberge. In den Tropen meist in grósseren Hóhen. Angola (Welw. 1280); Kamerun-Pik; Sào Thomé, oberh. 950 m (mis. Henriques). St. Helena; Ascension auf dem Greenmount in 600 m Hóhe (Gazellen Exp.). Formae verosimile hybridae sunt: R. pinnatus x plicatus. Folia rami floriferi ternata; foliola magna, subrotunda, subtus pallidiora, pilosa; aculei validi, uncinati; flores illis R. pinnali similes. — IKapkolonie. R.pinnatus :- rigidus. Folia rami floriferi plurima pinnato-quinata, foliola oblonga, subtus cano-tomentosa; aculei majores quam in R. rigido. Petala majora esse videntur quam in utráque specie. — IKapkolonie (Pappe 1833). 221. R. StuhImannii Engler Bot. Jahrb. XXIV 374 (1898). Frutex 1 —2m altus. ,,Ramulis adultis glabris purpurascentibus aculeis retrorsis instructis, novellis et foliorum petiolis aculeolatis breviter tomentosis; stipulis lineari-lanceolatis acutis; foliis impari- pinnatis trijugis, superioribus 2— 1-jugis; foliolis breviter petiolatis, subtus brevissime et molliter pilosis, oblongis, acuminatis, acute duplicato-serratis, penninerviis, inter nervos pli 'atis; pannieulis axillaribus et terminalibus quam folia paulo brevioribus cum bracteis lineari-lanceolatis cinereo-Lomentosis, aculeatis; sepalis lanceolatis acuminatis dense cinereo-tomentosis; drupis succosis atrocoeruleis acidis; endocarpio compresso foveolato.* Diagnosis autoris. Foliola 4—5 cm longa, 2,0—3,5 em lata; inflorescentiae 5—6 cm longae; sepala 5 mm longa, fundo 2 mm lata. Fructus ab illis R. pinnali omnino diversi. Flores rosei. Deutsch-Ostafrika. In Uluguru an zwei voneinander entfernten Orten (Lunangalela, Vitsonha) von Stuhlmann gesammelt. 222. R. Petitianus A. Rich. Tent. fl. Abyss. 256 (1847). Engler in Abh. Preuss. Akad.-Phys. 1891 p. 234. Rami teretes, cum petiolis virenti-tomentosi et recurvo-aculeati. Folia ternata; stipulae lanceo- latae, acutissimae; foliolorum figura varia, saepe elliptica vel suborbicularis; ceterum foliola obtusa Bibliotheca botaniea. Heft 72. 23 178 vel acuminata, inciso-serrata, supra pilosula, subtus pubescentia, viridia; terminale paullo majus, interdum sublobulatum, lateralia vix petiolulata. Flores (ex descr. originali) subcorymbosi, in specimini- bus exsiceatis vero saepe thyrsoideo-panniculati; sepala elliptica, cuspidata. Petala ab autore non descripta sunt, in speciminibus nonnullis vero sepalis aequilongi vel longiores; fructus edules. ,,Kochecilla** indisenorum. Quae in herbariis sub nomine R. Pelitiani asservantur, inter se valde discrepant. Distinguo: var. (?) aphanes: folia nonnulla quinata; inflorescentia angusta, foliosa; flores parvi; stamina brevia, petala? In loco Lanka Berr Abyssiniae Schimper hanc forman (fortasse monstrosam ?) legit. Porro ad interim hoc loco commemoro: var. vel spec. divers. Sehimperi : rami fertiles tomentoso-pubescentes, aculeolis inaequalibus tenuibus rectiusculis armati; folia ternata, petiolis supra sulcatis; inflorescentia brevis panniculata, conferta; flores majores quam in aliis Afro- idaeis, diam. 3 cm et quod excedit; sepala ovata, longe vel breviter (in eodem flore) mucronato-aristata, utrinque cano-tomentosa; petala lata, subrotunda, sepalis longiora. In calyce interdum glandulae sltipitatae vel aculeoli inveniuntur. Schimper exs. 733. Vix dubitare possum, quin haec planta speciem sistat bene distinctam. E speciminibus herbariorum vero limites certi trahi non possunt, donec collectores majorem copiam idoneorum ramorum et turionum attulerint. Abessinien: in Gebüsch und an Bachufern, in Hóhen von 1900—3000 m. An verschiedenen Orten des Landes gesammelt. Series Pinnatifidi. Rami fertiles foliosi, apice flores fere 5—12 capitato-racemosos ferentes. Flores mediocres. Foliola pinnatifida, subtus albo-tomentosa. Conspectus specierum. Ramorum fertilium aculei recurvi . ; . . AR. Ludwigii. Ramorum fertilium aculei tenues, subulati, recti . MY T notubelams: 225. R. Ludwigii Eckl. et Zeyh. Enum. pl. Afric. austr. no. 1710 p. 263 (1835). Harv. et Sond. Fl. Capens. II, 287. R. rhodacantha E. Mey. in Drége, zwei Pfl. Dokum. I, 217 (1843). J^. 1 Ta F3 " X c 3 T ^ P - 3 " " 1 ami vetusti prostrati, repentes, teretes, glabri, interdum pruinosi, fusco-purpurascentes, aculeis validis faleatis vel uncinatis crebris vel sparsis instructi. Rami floriferi adscendentes, breves, recurvo- aculeati, pubescentes, saepe caesio-pruinosi; folia pinnato-quinata et septenata; petioli cum rhachi supra vix suleati, puberuli, aculeati; stipulae ad petiolorum basin insertae, lineares vel lineari-lanceolatae; foliola pinnato-incisa, segmentis acutis, supra glabra, subtus niveo-tomentosa, costis saepe inermibus; terminale ambitu rhombeum vel ovatum, pinnatifido-incisum, saepe trilobum, lateralia sessilia, ambitu oblonga vel elliptica, segmentis integris. Flores et axillares, et versus apicem congesti, bracteis parvis tomentosis suffulti; pedunculi 'eves vel mediocres, tomentelli, aculeolati vel inermes. Calyces sericeo-tomentosi, sepalis mucronato- acuminatis, in flore erecto-patentibus vel suberectis; petala suborbicularia, sepalis breviora, rosea; Íructus dense tomentosi. An steinigen Berglehnen an den Stormbergen zwischen den Flüssen Wittekey und Zwartekey im óstlichen Teile der Kapkolonie. 224. R.thibetanus Franchet Nouv. Arch. Mus. Paris ser. 2, VIII 221 (18806). R. Veitchii Rolfe in I&ew Bullet. 1909 p. 258. 3:5 Fig. 73. R. Ludwigii Eckl. Zeyh. Rami vetusti graciles, glabri, purpureo-pruinosi, hinc inde vel copiose aculeis subulatis rectis vel vix arcuatis instructi. Rami fertiles villoso-pubescentes, cum petiolis aculeos tenues subulatos rectos gerentes, foliosi. Folia bijugo- vel trijugo-, rarius plurijugo-pinnata; petiolorum pars infra foliola infima sita brevis; stipulae filiformes; foliola supra sericea, subtus albo- (vel in cultis cano-) tomentosa, terminale ambitu lanceolatum, basin versus pinnatifidum, apicem versus profunde inciso-serratum, lateralia minora, sessilia, e fundo cuneato oblonga, inciso-serrata. Inflorescentia terminalis brevis racemoso- vel corymboso-subcapitata, fere 3—8-flora, raro flos singulus distans axillaris; rhachis cum 180 : ; f : 3 EM pedunculis villosa; bracteae lineares vel anguste lineari-lanceolatae; flores diam. fere 1.0 CIS Fas externe villosa cano-virentia, concava, mucronata, in flore patentia, in fructu semimaturo re Pus Petala rosea vel purpurea. Stamina stylis longiora. Ovaria villosa numerosa. Fructus longius pedunculati Tw t €um Fig. 74. R. thibetanus Franch. quam flores, globosi, diam., (ex Wilson). In Francheti descriptione petala alba dicuntur, fructus pisi minoris vix mole. Sed speciminibus authenticis Francheti cum R. Veilchii icone comparatis, A. Edm. Bonnet plantas omnino congruere ut videtur, fere 1 cm, nigri, purpureo-pruinosi (ex Rolfe) vel rubri, exsucci lasien. bei Moupine im Gebüsch (ex Franchet); W. Szechuan (Wilson). —m ry Series Nivei. Frutices sarmentosi, scandentes vel arcuato-prostrati; folia ternata vel pinnata; foliola semper fere subtus albida, saepissime niveo-tomentosa. Flores sat parvi; petala staminibus incumbentia, vulgo rosea. (0 Qm S petitus Sj GC) Ghi A. Folia ramorum fertilium (supremis paucis simplicibus vel ternatis exceptis) quinato- vel septenato- pinnata. I. Inflorescentia elongata, inferne interrupta. a) Inflorescentiae pars extraaxillaris elongata. Foliola subtus incana; flores corymboso-panniculati SU . Cockburnianus. b) Inflorescentiae pars extraaxillaris abbreviata. 1. Folia multa septenata; inflorescentia eglandulosa. Foliola concolora; flores terminales vulgo pauci; calyces externe virides . . . f inopertus. Foliola saepissime subtus albo-tomentosa; flores extraaxillares multi, corym- boso-panniculati; calyces externe cano-tomentosi . . . . remUneuse 2. Folia plurima quinata; inflorescentia glandulifera. Foliola discolora . . a . R.racemosus. II. Inflorescentia brevis, subcorvymbosa. Folia plurima septenata .. . . . R.micranthus. Folia ramorum fertilium plurima quinata . R. coreanus. B. Folia ramorum fertilium ternata, interdum singulo quinato immixto. I. Glandulae stipitatae setaeque flexiles nullae. a) Foliolum terminale latum, incisum vel lobatum. 1. Inflorescentia ramorum caulis intermediorum et superiorum corym- boso-abbreviata. Foliolum terminale trilobum . . R.opulifolius. Foliolum terminale in parte anteriore incisum R. triphyllus. 2. Inflorescentia extraaxillaris subracemosa. Foliorum inferiorum foliola grosse serrata . . cR ateladapgs: b) Foliolum terminale suborbiculare, ovatum vel ovato-lanceolatum, saepe profunde, sed non inciso-serratum. 1. Folium supremum sub inflorescentià situm reliquis majus. Inflorescentia brevis, apice racemosa . R. Kinashit. Inflorescentia pauciflora laxa Me R. pedunculosus. (cf. gracilis). 2. Folia ramorum fertilium suprema non majora. a) Inflorescentia laxa. " ) SER Foliola grosse serrata, subtus alba vel cana R. gracilis. — 182 — B, Inflorescentia conferta. Foliola obovata, acuta vel ovata, acuminata ; Mer . . . AR. foliolosus. Foliola suborbicularia vel elliptica, cuspidata . TE. . AR. Hoffmeisterianus. II. Inflorescentia vel tota planta dense glanduloso-setosa. a) Praeter inflorescentiam reliqua planta eglandulosa vel parce glandulifera. Calyces echinati FR. adenochlamys. b) Tota planta setosa et glandulosa. Foliolum terminale latissime ovatum . . . TE 11s . . RR. phoenicolasius. Foliolum terminale ovato-lanceolatum R. irritans. 225. R. Cockburnianus Hemsl. Journ. Linn. Soc. XXIX 505 (1892). .. idaeo aífinis caulibus pruinosis, foliolis angustioribus, floribus rubris longe angusteque corymboso-paniculatis. Caules pluripedales, aculeis brevissimis rectis paucissimis exceptis laevissimi, recti, teretes, solidi. Folia pinnata, breviter petiolata, usque ad 9 poll. longa, rhachide gracili nuda vel internodiis 1 —2- aculeatis; foliola saepissime 7 (foliorum supremorum 3), terminali excepto subsessilia, papyracea, lanceo- lata, vel ovato-lanceolata, 2—5 poll. longa, acute acuminata, basi rotundata (terminali saepius cordato- trilobato, lobis lateralibus parvis) argute serrulata, supra glabra, subtus incana. Paniculae terminales, ad 8 poll. longae (etiam adsunt corymbi parvi pedunculati in axillis foliorum superiorum) perglabrae, pedicellis gracilibus circiter semipollicaribus, florum superiorum fasciculatis. Flores 7—8 lin. diametro; calyx subcoriaceus, extus glaber, intus dense breviterque albo-tomentosus, lobis e basi lata ovata subulato- acuminatis petala excedentibus; petala suborbicularia, brevissime unguiculata intus parce hirsutula, circiter 2 lin. longa, margine crispulata; discus latus glaber; carpella juvenilia tantum visa, numero- sissima. Fructus ignotus. An ad Thyrsidaeos removendus? Nulla vero hujus seriei species Fi. idaco affinis dici potest. Spe- cimen nondum vidi. Im westlichen Zentralchina (Pratt 97). 226. R.inopertus Focke ex Diels in Engl. Bot. Jahrb. XXIX p. 400 (1901) Subsp. R. nivei. Frutex scandens; caules validi, teretiusculi, foliis 3—4-jugis instructa; foliola ovata, vel ovato- lanceolata, vulgo longe acuminata, subtus viridia, nunc glabra, nunc pilis stellulatis inconspicuis obducta. Flores in axillis foliorum et in ramorum apice fasciculati vel glomerati, breviter vel brevissime pedicellati; ealyces glabriusculi, externe virides, sepalis marginatis. Carpella parce puberula. H. niveo et R. folioloso affinis, differt vero ab hoc foliis quinatis septenatis novenatisque, ab illo foliolis subtus virentibus et ab utroque floribus breviter pedicellatis. Im südlichen und südwestlichen (Zentral-)China. Szechuan (And. Henry 7356, 8772), Hupeh, Yünnan in 2000 m Hóhe (Henry 10 624). 227. R. niveus Thunbg. Dissert. de Rubo p. 9 fig. 3 (1813), nec Wall. 2 R. lasiocarpus Sm. in Rees Cyclop.32 n.6 (1819). J. D. Hooker Flor. Brit. Ind. II 339 max.ex pte. R. mysorensis Heyne in Roth Nov. plant. spec. Ind. p. 235 (1821). R. distans D. Don Prod. fl. Nep. p. 256 (1825) — R. pinnatus Don p. 234. Frutex erectus v. arcuato-erectus, ramosus, nunc dense, nunc parce aculeatus, 0,5 —2,0 m altus. hgnosi, teretiusculi, aculeis validis lanceolatis rectis vel reclinatis armati, juniores tomentoso- uberuli, mox glabrescentes, postea saepe albo-pruinosi et saepe sub pruiná nitidi. Folia 2.—4-jugo (raro ata, foliolis igitur 5—11, saepissime septenis, suprema interdum simplicia ternatave; petioli cum rhachi obiter sulcati, tomentelli, aculeis recurvis armati; stipulae lineari-lanceolatae, saepe mu- cronatae, interdum apice dilatatae. Foliola supra pilis strigosis stellulatisque puberula, opace viridia, subtus (in formá typicáà) tomento denso appresso albida, saepissime candida, utrinque distincte 6 —8- costulata, lateralia vix petiolulata. Foliolorum figura variabilis et aegre describenda esl; saepissime oblonga vel rhombeo-oblonga vel ovato-oblonga dici potest; occurrunt vero foliola ovato-lanceolata vel anguste oblonga, rarius ovata. Serraturae sat grossae, subduplicatae, saepe argutae, raro profundius incisae sunt. Inflorescentia e racemulis vel cymulis axillaribus, inferioribus saepe distantibus, et panniculà terminali brevi confertà corymbosá composita; bracteae lineari-lanceolatae, ramuli pedicellique cano- tomentosi vel villosi; flores parvi v. mediocres, saepe conglomerati; calyces externe albido-tomentosi, sepalis triangulari-lanceolatis post anthesin fructum amplectentibus; petala subrotunda, unguiculata, sepalis breviora, rosea vel purpurea. Stamina erecta, filamentis purpureis inferne dilatatis. Carpella sat numerosa, albo-tomentosa, stylis glabris purpureis stamina superantibus; carpophorum pubescens; fructus globosi vel subglobosi, albidi, postea roseo-onychini, maturi nigri, glabrescentes, aciduli, edules. Haud libenter nomen R./asiocarpi adsuetum dereliqui, sed non video rationes, quae secundum leges nomenclaturae hodiernas nomen antiquius Thunbergianum negligere permittant. Praeter R. micranthum, quem, Donio duce, a FR. niveo separavi, duas distinguo subspecies, quae regiones aequatoriales incolunt. Praeterea complures varietates plantae Indicae a Hookero describuntur: Var. furfuraeeus (Wall): robustus; foliola angusta, supra opaca; inflorescentia panniculata, ramulosa. Var. pauciflorus (Wall.): robustus, praeter foliolorum paginam inferiorem glaber et nitens; flores corymbosi, parvi. — Ad R. micranthum accedit, sed robustior. Citatur HR. pauciflorus Wall. Cat. 727; Lindl. Bot. Reg. t. 854. — Excl. R. pauciflorus Baker. Var. serieeus (Hook. f.): foliola in utráque pagináà pulchre sericea; sepala lanceolata. — Kist- war in Kaschmir. Var. membranaceus (Hook. f.): foliola membranacea, supra glabra, subtus paullulum pubescentia; inflorescentia corymbosa, terminalis. — Sikkim. Var. rhodophyllos (— rosaefolius J. D. Hook): ramulis inflorescentiae et sepalorum marginibus exceptis omnino glaber; foliola parva, flores parvi, axillares; sepala aristata. — Sikkim, 3000 m. Sine dubio facile esset, varietatum numerum augere. Verbreitung der Hauptart (R. niveus typicus): Làngs der Südabhánge des Himalaya, meist in Hóhen von 1500—3000 m, nach Hooker von Murree und Kaschmir bis Sikkim verbreitet. Ferner in Birma und in den Gebirgen der Westküste Südindiens, sowie auf Ceylon. Subspecies: Subsp. leueoearpus Arn. in Nov. act. Leop.-Car. XVIII 334 (1856). R. lasiocarpus var. subglaber (Thwaites Enum.) J. D. Hook. FI. Brit. Ind. II 335. Foliola ovata, acuminata, serrulata, subtus viridia et in nervis pubescentia; calyces albo-tomentosi. Planta robusta. Flores fructusque majores quam in R.niveo typico. Verbreitung: Ceylon. ^» Subsp. Horstieldii Miq. Fl. Ind. Bat. I p. 375 tab. VII (1855). R. pruinosus Zollinger in Flora (B. Z.) 1847 p. 665, nec Arrhen (1839). Foliola oblonga, acuta, vel ovato-lanceolata; inflorescentiae rhachis cum petiolis, pedunculis calycibusque tomentoso-villosa; pannicula terminalis inferne folifera, sed vix interrupta, ramulis lateralibus parum distantibus. — 184 — A compluribus formis R. nivei Himalayae non certe distinguendus. Var. asperatus: rami, petioli pedunculique glandulis stipitatis brevibus obducti et hinc inde asperuli. — Java. Var. timorensis: foliola oblongo-ovata, subtus cano-villosa. — Timor. In plantàá in monte Javanico Nyadasari in alt. 2200 m lectá stipulae latiores, inciso-lacerato- serratae sunt. Forma potius monstrosa quam varietas esse videtur. Die Subsp. Horsfieldii ist. verbreitet auf den Gebirgen der Sunda-Inseln und Philippinen, vor- züglich in Hóhen von 2000 m und darüber. 228. R. racemosus Roxb. Fl. Ind. II p. 519 (1832), sec. Hooker Fl. Brit. Ind. II 340 (1878). R. nilagiricus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen V p. 406 (1877). Rami juniores, petioli, pedunculi calycesque patenter pilosi, glandulis stipitatis sat longis copiosis vel sparsis, rarius nullis, interdum quoque aculeolis instructi. Folia plurima bijuga, trijugis et versus apicem ramorum unijugis singulis intermixtis; foliola minute vel saltem haud profunde inaequaliter serrata, supra puberula vel glabrescentia, subtus albo-tomentosa, terminale ovatum acutum v. vix acuminatum. Flores multo majores quam in RF. niveo; petala sepalis paullo longiora. R. niveo arcte affinis, sed glandulis stipitatis, foliolis minus numerosis latis et minute dentatis floribusque majoribus satis differt. Formam eglandulosam e Ceylania solum hucusque vidi. In den Gebirgsgegenden Südindiens, insbesondere in den Neilgherries; von Ceylon sah ich nur die drüsenlose Form. — Eingeschleppt auf Jamaica, wo er verwildert unter Cinchona vorkommt ges. v. Harris, Hb. Krug u. Urban). 229. R. mieranthus D. Don Prodr. Fl. Nepal. p. 235 (1825). R. lasiocarpus var. micranthus J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II p. 339. R. Pyi Léveillé in Fedde Repert. VI p. 111 (1908); Focke Spec. Rub. fasc. 1 p. 30. Caules erecti, ramosi, 1,5 m alti, aculeis subulatis apice inflexis armati; ramuli juniores nitidi, apice rore glaucescentes; folia ramorum fertilium plurima, supremis inclusis, septenata; foliola vulgo oblongo-lanceolata, supra glabriuscula, subtus appresse tomentosa vel glaucescentia. Flores in apice ramorum corymbosi vel subumbellati vel glomerati, pauci in axillà folii supremi, laterales distantes nulli; pedunculi nunc longi, graciles, nunc breves; flores parvi. Vix naturale videtur, hanc plantam nimis diversam cum R. niveo conjungere, sed multae exstant lormae inter utramque speciem vacillantes. Varietates e ramis exsiccatis constructae omnino artificiales esse videntur. f. Pyi, quem autor gregi R. saxalilis adnumeravit, secundum specimen unicum visum ne varietatis titulo quidem a R. micrantho distingui potest. Im westlichen und mittleren Himalaya; Simla bis Nepal. Yünnan (Ducloux ex Léveillé). 2530. R. eoreanus Miq. Prolus. Fl. Japon. p. 34 (1867). Frutex validus, 2 m altus, trunco erecto, ramis arcuato-decurvis; foliis septanato-pinnatis. E Sami vetusli teretes, glabri, nitidi, fusci, aculeis sat longis rectis lanceolatis armati; fertiles mediocres, cum petiolis pedunculisque puberuli, sparsim recurvo-aculeati. Stipulae lineares. Folia quimato-pinnata, septenatis haud raro intermixtis, longe petiolata; foliola utrinque 5—6-costulata, uera pugnis subtus inermia, appresse albido-tomentosa vel indumento tenuissimo, e pilis stellulatis contexto palli pallida, demum virescentia; terminale rhombeum vel late ovatum, interdum trilobum, acutum, : parie anteriore inaequaliter inciso-serratum, lateralia subsessilia, oblique elliptica, acuta, subae- — 185 — qualiter serrata. Flores parvuli vel mediocres, apice ramorum in inflorescentiam subcorymbosam petiolo supremo breviorem congesti et praeterea saepe nonnulli distantes, axillares; pedunculi sat longi, inermes, pubescentes; calyces externe virentes, sepalis albo marginatis ovato-lanceolatis acuminatis mE 4:5 Fig. 75. R. mieranthus D. Don. interne tomentosis in flore patentibus; petala elliptica, sepalis fere aequilonga, rosea; stamina erecta, filamentis inferne haud dilatatis. Carpella haud numerosa, styli glabri. Fructus rubri, lutei vel nigri, edules (Henry teste Hemsley). Bibliotheca botanica. Heft 72. 21 E dms In Korea und auf den zugehórigen Inseln; China: in den Provinzen Kiangsi und Hupeh (A. Henry 5802) gesammelt. In Japan nur verwildert und neuerdings selten beobachtet. Forma hybrida: R. eoreanus x triphyllus. R. Hirascanus Makino in Tokyo Bot. Mag. XVI p. 444 (1902). Fructus e drupeolis paucis vel compluribus compositi, rubri, postea nigrescentes; carpella ovato- globosa, succulenta, puberula, diam. 4 mm. Frutex validus, quem e A. coreano introducto et A. triphyllo indigeno enatum esse autor suspi- catur. E descriptione haec opinio verosimilis est. Notae mixtae vel intermediae. Japan: auf den Ruinen des Schlosses Hikone, Prov. Omi. Rubo coreano adjungo diagnoses duarum specierum nuper desciptarum, quae mihi nimis affines videntur. Certum judicium vero usque ad meliorem harum plantarum cognitionem procrastinan- dum erit. R. quelpaertensis Léveillé in Fedde HRepert. V p. 280 (1908). Descriptio autoris: ,obustus, aculeatus; rami rotundi, rubri; folia petiolata, pinnata, 5 foliolata; foliola (impari petiolato) subsessilia, cuneata basi excepta, profunde et argute dentata, nervis proeminenter utrinque appressis exceptis glabra; inflorescentia corymbifera; pedunculi divaricati, pubescentes, nec non parce glandulosi; sepala patentia, pubescentia, margine albido-tomentosa, intus tomentosa, ad apicem glabra; staminum filamenta glabra, filiformia ad basim dilatata; styli glabri, stigmate integro; fructibus demum nigris pubescentibus. Corea: in dumosis Quelpaert. Tarde flores et fructus emittit. Junio 1907 no. 1584; jul. 1907 no. 1585 (Urb. Faurie)." Turiones teretiusculi, aculeis sparsis robustis compressis armati. Folia turionum et nonnulla ramorum fertilium quinata. Petioli parce faleato-aculeati. Sepala in fructu immaturo reflexa. Carpella pubescentia. R. pseudo-saxatilis Léveillé in Fedde: Repert. V 280 (1908). Exs. Faurie 1587. Descriplio autoris: ,,Flexuosus; folia longe petiolata, 3—5-pinnata, foliola ovata petiolata, impari majore longius petiolato, ad basim subcordata, ciliata, dentibus grossis et mucronatis; subtus pallidiora; inflorescentia brevissima, pilis longis et albidis conspersa; flores parvi et cymosi; sepala ulrinque dense hispida, margine albida, acuminata; petala orbicularia, abrupte ad basim contracta, | sepalis breviora; stamina petalis breviora; styli staminibus longiores petala aequantes.* Vix Fe saxatili arcte affinis. Folia quinato-pinnata occurrere videntur; petala orbicularia, styli | longi et rami florentes e caule anni praeteriti orti plantam a AR. saxalili removent. Aculei in ramo fertili sparsi, sat validi, rectiusculi, in petiolis sparsi, faleati. Folia plurima rami fertilis quinata. Auf der Insel Quelpart im Süden von Korea. H. preudo-saxalilis var. Kouytehensis Léveillé l. c. ,Folia ad basim cuneata: sepala angustiora, nec albo-marginata; flores roseo-rubri*. Zentral-China. Kouy-Tchéou: Pin-fa, von J. Cavalerie gesammelt. | 231. R. opulifolius Bertoloni (Misc. bot. XXII) Memor. Bonon. XXII p. 236 tab. 4 (1861). J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II p. 340. Dr. 1 d 3 TO 1 Tu 1 D J 1c M 1c 1 1 1 1 1 1 r 3 ham: vetusti Leretiusculi, aculeis rectis lanceolatis armati. Rami fertiles cum petiolis molliter villoso-tomentosi, sparsi aculeolati *oli: 'Thnàla, supr jl Ici i 1 ; l -*omentost sparsim aculeolati. Folia ternata, suprema simplicia, triloba vel integra; foliola ————————————————— — 187 - inaequaliter. crenato-serrata, supra pilosa, subtus albo-tomentosa, terminale longius petiolulatum, acutum vel obtusiusculum, latum, vulgo trilobum, lateralia breviter peliolulata, obliqua vel biloba; stipulae lineares. Flores in racemum brevem terminalem dispositi, mediocres, sat breviter pedicellati; bracteae lanceolatae, inferiores trifidae; pedunculi cum calyce tomentoso-villosi, breviter setoso-glandu- losi et setoso-aculeati; sepala ovato-lanceolata, acuminata, albo-tomentosa, post anthesin erecta; carpo- phorum densissime villosum; carpella cum stylorum parte inferiore parce pilosa. Himalaya. In Khasia in 1500 m Hóhe. 232. R. triphyllus Thunbg. Fl. Japon. p. 215 (1784). Focke in Engler Bot. Jahrb. XXIX. p. 5397. R. parviflorus L. Spec. pl. ed. 2 p. 707 (176 Amoen, ac. IV. p. 129. (1755). RH. macropodus Ser. in DC. Prodr. II p. 557. R. Thunbergii Blume Bijdr. 1109. R. Zahlbrucknerianus Endl. Atact. t. 35, sine descr. € 2) ex pte., quoad descr. plant. Chinens.; non hadix non turionifera. Caules steriles (turiones) arcuato-procumbentes, teretes, cum petiolis pubescentes, superne breviter villosi, aculeis parvis vel mediocribus, rectiusculis vel falcatis instructi. Stipulae filiformes. Folia ternata, quinatis nonnullis saepe intermixtis; foliola supra strigoso-pilosa, subtus albo-tomentosa; terminale longe petiolulatum, latum, saepissime late rhombeum, obtusiusculum, interdum obovatum, minus frequenter ovatum, acutum, semper in parte anteriore incisum, saepe sublobatum, inaequaliter dentatum, lateralia vix petiolulata, oblique elliptica, grosse et inciso-dentata. Rami fertiles saepe elongati, pubescentes, parce aculeolati. Folia ternata, illis caulium sterilium similia. Flores axillares, versus apicem ramorum dispositi, saepe approximati, breviter racemosi vel corymbosi, parvuli; calyx externe virens; sepala lanceolata, in flore patentia, deinde arcuato-reflexa, postea arrecta, fructum immaturum involucrantia; petala cum staminibus in flore stylis appressa, ellip- lica, unguem et apicem versus angustata, rosea vel purpurea. Stamina post anthesin erecta, carpellorum capitulum cingentia; filamenta alba. Carpella numerosa pubescentia. Fructus hemisphaerici, maturi rubri, a gynophoro sicco aurantiaco secedentes, edules. Occurrunt caules hornotini primo anno floriferi, inflorescentià elongatà e ramulis et pedunculis distantibus composità terminati. Similes sunt rami ex infimáà caulium parte orti. De nomine R. parvifolii L. conf. p. 31. Species variabilis, praecipue quoad magnitudinem omnium partium et copiam aculeorum. Folia cum petiolis vulgo ca. 10— 12, foliola 4—5 cm longa, interdum majora. Occurrunt vero specimina, quorum folia vix 5, foliola vix 2 cm longa sunt. Forma monstrosa est: Var. gamophyllus: foliis simplicibus e basi leviter cordatáà subhastato-trilobis. — Australia. Var. (Subspec.?) purpureus Bunge Mém. acad. St. Petersb. II p. 98 (1835). Robustior quam planta typica; omnes partes, inclusis floribus fructibusque, majores. Forma borealis est, frigoris magis patiens. Subspec. (?) adenoehlamys Focke ex Diels in Engl. Bot. Jahrb. XXXVI Beibl. p. 55 (1905) inter Niveos glanduliferos sub speciei propriae titulo describenda erit. Var. leiotriphyllus. Primo aspectu magis diversae videntur formae subtropicae, quae caulibus glabrioribus, aculeis copiosis, foliis quinatis crebris et foliolis parvis gaudent. Sed omnes hae differentiae valde variabiles videntur, et formae intermediae dubiae frequentius occurrunt quam distinctae. Ad hanc formarum seriem pertinere videtur A. macropodus Ser., qui vero formas Australiae typicas includit. — 188 — Im südlichen Japan, besonders auf Kiusiu; Neusüdwales. Verbreitung des R. triphyllus: Von Schensi an durch das ganze óstliche China bis Kwangtung verbreitet; ebenso in Japan. Kommt dann wieder, mit Überspringung der Tropen, in Neusüdwales vor. Im südlichen China zusammen mit Aosa microcarpa zur Einhegung der Felder benutzt. Die var. purpureus gehórt dem nórdlichen China und Japan (Kansu bis Schantung; Jeso an, die var. leiotriphyllus den südlichen Gegenden an sonnigen trockenen Stellen. Formae hybridae &. triphylli. R.coreanus x triphyllus cf. R. coreanum in p. 66. R.idaeus x triphyllus cf. R. Sweginzowianum. R. triphyllo affinis est: R. Sweginzowianus Sivers in litt. Caules juveniles suberecti vel ascendentes, adulti arcuato-procumbentes, aculeis copiosis subulatis rectiusculis instructi; folia in turionibus validis omnes fere pinnato-quinata, singulis digitato-pinnato- septenatis intermixtis; foliola longiora et angustiora quam in £t. triphyllo, rhombea vel ovata, inaequa- liter grosse serrata, sed non incisa, illis F. idaei similia. Inflorescentia breviter panniculata vel sub- corymbosa. Petala rosea. Pollinis cellulae multae difformes vel abortivae. Fructus in horto plurimi imperfecti. Cetera fere sicut in R. (riphyllo. Hiemes Livoniae sub dio fert. Accepi plantam verosimile e Kansu (China borealis) introductam a domino Max von Sivers, qui hunc Rubum in horto (Roemershof Livoniae) suo cultum nomine praefecti Livoniae, scientiae amabilis fautoris, salutavit. Kultiviert zu Roemershof in Livland, stammt nach der Vermutung des Herrn v. Sivers aus Kansu in China. Scheint ein spontaner Bastard zu sein, der entweder wildwachsend gefunden und nach Russland eingeführt, oder auch in Gárten entstanden sein kann. R. Taqueli Léveillé in sched. nondum descriptus et porro examinandus est. Distinguitur a F. itriphylli var. purpureo aculeis copiosis validis in caule falcatis, in pedunculis calycibusque rectis subu- latis vel acicularibus. — Insel Quelpaert. 253. R. Kinashii Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. etc. Sarthe LX p. 65 (1905). Descriptio autorum: Ramis, facie superiore foliorum et fructibus rubris; caulis armatus, aculeis rectis; foliola 3 biden- tata subtus tomentosa, breviter acuminata; flores corymbosi (3—5); sepala utrinque villosa; achaenia impresso-punctata sat numerosa. Espéce à fruit sec voisine de la var. Japonicus du Rubus occidenlalis, mais distincte par son aspect rougeátre et par ses sépales entiérement verts. Nippon: Asamayama; juill. 1904 no 6072 (Faurie). Folia ramorum fertilium ternata, sat longe petiolata, inaequaliter grosse et subineiso-serrata, sed non lobata; foliola lateralia petiolulata. Aculei parvi, in ramis petiolisque sparsi, rectiusculi. In- florescentia panniculata, fere 12-flora, brevis, petiolo folii ad ejus fundum dispositi vix longior, ramulo infimo axillari trifloro, supremis unifloris. Fructus e drupeolis parvis numerosis compositi; sepala in immaturis reflexa. — Descr. secundum specimen, quod autorum benevolentiáà videre mihi licuit. Describitur in Bullet. acad. géogr. bot. XVIII p. 80 var. coreensis Lévl., quam ad AR. adeno- chlamydem pono. Quaerit autor: ,,an species propria ?** 254. R. teledapos Focke in Engler Bot. Jahrb. XXIX 398 (1901). 34 ^ ^f11]3 r Ramorum fertilium elongatorum aculeis sparsis validis incurvis armatorum folia ternata et pinnato-subquinata; foliola supra opaca, juniora dense pubescentia, glabrescentia, subtus albo-tomen- 1 . tosa; terminale ovatum vel ovato-lanceolatum, acuminatum, in parte anteriore grosse et inciso-serratum, i99 -— saepe subtrilobatum, lateralia vix petiolulata, oblique ovato-lanceolata, acuta, grosse serrata. Inflores- centia multo magis elongata quam in R. triphyllo, e ramis axillaribus distantibus cymoso-paucifloris —— M À— ÁÓ—ÀÀÀMÓÀÀÀ— M —— € 8:5 Fig. 76. R. Kinashii Lév. Vnt. et e racemo terminali aphyllo, petiolo supremo longiore composita. Flores illis H. triphylli omnino similes videntur. Foliolis grosse et inciso-serratis cum A. triphyllo convenit, differt vero foliolis angustioribus ovatis acuminalisque et inflorescentià magis elongatà. In Innerchina. Szechuan, gesammelt von Hhosthorn. 190 — 235. R. gracilis Roxb. Hort. Beng. 39 (1814), Fl. Ind. II 519 (1833), teste J. D. Hook. in Fl. Brit. Ind. II 335 (1879), DC. Prodr. II 557 (1825). R. pedunculosus D. Don Prodr. Fl. Nepal. p. 254 (1825) ex J. D. Hook. l. c. R. niveus Wall. mss. ex G. Don Dichlam, pl. II p. 530 (1832); J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II 335. R. euleucus Focke in Engler Bot. Jahrb. XXIX 397 (1901). Caules steriles (turiones) juveniles erecti, deinde arcuati vel sarmentosi, teretes, dense pubescentes, parce et minute, raro crebrius aculeati; rami vetusti lignosi, brunnei, decorticantes; folia ternata, quinato- pinnatis nonnullis intermixtis, decidua; petioli sulcati, pubescentes vel tomentelli, aculeis sparsis falcatis instructi; stipulae longae, lineares; foliola inaequaliter grosse et duplicato-serrata, utrinque fere 10- nervia, supra strigoso-pilosa, postea glabrescentia et paullulum nitentia, subtus albo-tomentosa vel indumento stellulato-piloso tenuissimo canescentia, in costá parce aculeata; terminale suborbiculare vel ovatum vel ovato-lanceolatum, longe acuminatum, lateralia minora, subsessilia, oblique ovato-lanceolata. Rami fertiles breves vel mediocres, tomentosi, apicem versus crebrius aculeati; folia illis caulium sterilium similia; stipulae vulgo latiores, lineari-lanceolatae. Inflorescentia terminalis foliifera, pauciflora, apice nutans; bracteae lineari-lanceolatae. Flores breviter vel mediocriter pedicellati, illis FR. idaei et alterá ex parte R. nivei Thbg. similes, sed majores; calyx externe tomentoso-canescens, sepalis lanceolatis vel ovato-lanceolatis saepe longe mucronatis; petala sepalis breviora, obovata, rosea; stamina numerosa; carpella tomentosa. — Haec descriptio e forma Himalayae vulgari sumpta est. Videtur species collectiva, sed specimina herbariorum distinctionem formarum exactam non permittunt. In Hookeri Flora Indica 8 varietates enumerantur, inter quas var. hgpargyrus (R. hypargyrus Edgew. in Transact. Linn. soc. XX 45), RH. niveum appropinquat. In. var. concolore foliola valde variabilia, sed subtus glabriuscula sunt; var. Falconeri Hook. f. similis est et quasi intermedia inter R. gracilem et R. caesium. — Plantae vivae accuratius examinandae sunt. Forma, quae a scriptoribus et collectoribus Indiae saepissime nomine RF. nivei Wall., i.e. R. gracilis nostri, salutatur, optime cum descriptione A. pedunculosi Don convenit. Haec planta tali fere modo distinguenda est: Caules (turiones) tomentoso-pubescentes, parce et minute aculeolati; petiolorum et costarum mediarum aculei vulgo sat robusti et copiosi, falcati; foliola in turionibus et ramis fertilibus longis sae- pissime ovato-lanceolata, subtus cano tomentosa; folium supremum ramorum saepe reliquis majus. Inflorescentia terminalis fasciculato- vel racemoso-pauciflora, floribus longe pedicellatis; calycis expansi diam. fere 2,5 cm; petala sepalis multo breviora. Flores multo majorés quam in R. idaeo. Haec planta verosimile a ,,Niveis" separanda est, quibus aliae formae cum eá conjunctae certe adnumerandae sunt. Im Himalaya, in Hóhen von 1500—3200 m, von Kaschmir bis Bhotan (J. D. Hook.). Die àhn- lichen zu. FH. gracilis gerechneten Formen besitzen eine weitere Verbreitung. Die Beschreibung des FR. gracilis in DC. Prodr. gibt an, die Stacheln seien zahlreich und zurückgebogen. Die in verschiedenen Gegenden des westlichen und mittleren China gesammelten, mehr oder minder ühnlichen Formen lassen sich vorláufig noch nicht bestimmt abgrenzen und müssen daher zunüchst — allerdings unter Vorbehalt — zu R. gracilis gestellL werden. Es ist zwecklos, zur Unterscheidung der Formen Kennzeichen hervorzu- suchen, deren Unbestándigkeit und Unzuverlüssigkeit von vornherein wahrscheinlich ist. 236. R. Hoffmeisterianus Kth. et Bouché Index sem. host. Berol. 1847 coll. p. 14 (1848). P Differt a R. gracili foliolis omnibus (in caule et ramis) suborbicularibus vel late ellipticis, supra pilosis opacis, et floribus subcapitato-racemosis. A R. folioloso turionibus juvenilibus erectis nutanti- bus demum arcuatis et praecipue foliolorum figurá distinguitur. Himalaya. 20511971] 237. R. foliolosus D. Don Prodr. Fl. Nepal. p. 256 (1825). R. microphyllus l. c. p. 234 (non L. fil). R. foliol, J. D. Hook. Fl. Brit. Ind. II p. 2940. R. parvi- folius Sm. in Rees Cyclop. XXX (no 21). RH. Donianus Spreng. Syst. V 602. HR. Roylei Klotzsch in Prinz Waldem. p. 154 tab. 6 (1862). Caules procumbentes, aculeis recurvis muniti. Folia pinnato-quinata vel ternata, minora quam vulgo in R. triphyllo; foliola terminalia cuneato-rhombea vel obovata, saepissime acuta, inaequaliter serrata, interdum subtriloba. Rami fertiles breves, apice racemoso-pauci- (saepe 3—4-) flori, saepe ramulos axillares ferentes, floribus aggregatis, breviter pedicellatis; petala parva, purpurea. Carpella cum stylorum parte inferiore pilosa. Rubo triphyllo similis et ab eo notis singulis non certe distinguendus. Omnis planta minor, folia saepius quinata, foliola minora et angustiora, parcius et minus profunde incisa et manifeste serrata (nec dentata), pedunculi multo breviores sunt. Occurrunt £t. triphylli specimina nunc uno, nunc altero signo ad fi. foliolosum vergentia, sed characteribus omnibus conjunctis species saepissime bene distin- guendae sunt. Specimina dubia quae vidi valde incompleta erant. Verosimile species collectiva. Im westlichen Himalaya, anscheinend verbreitet. Hieher gehóripe Formen auch in Yünnan (A. Henry, Chin. 9499, 10533), in 1500 m Hóhe. —t 238. R. adenochlamys n. sp. (var. 1905). R. triphyllus var. adenochlamys Focke in Engler Botan. Jahrb. XXXVI H. 5, Beibl. no. 89 p. 55 (1905). Rh. Kinashii Lévl. et Van. var. coreensis Lévl. in Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 80 (1909). Distinguitur a FH. /riphyllo calyce pedunculisque rufo-stipitato- vlandulosis. Planta imperfecte cognita est, sed specimina exsiccala e regionibus Chinae borealis et. Coreae allata inter se satis congruere et speciem propriam indicare videntur. China: Shensi (leg. Giraldi); Corea. EF 239. R. phoenieolasius Maxmw. Bull. acad. St. Petersb. VIII p. 293 (1871). Radix non propagulifera; caules robusti, biennes, arcuati, teretes, dense villosi et setoso-glandu- osi, rufi, aculeis subulato-lanceolatis crebris armati, autumnali tempore ramosi, apicibus saepe radi- cantibus. Setae glanduliferae in caulibus, ramis, petiolis, foliorum costà, pedunculis calycibusque con- fertae, inaequales, atropurpureae. Folia ternata, inferiora interdum pinnato-quinata; stipulae filiformes; foliola inaequaliter grosse mucronato-serrata, utrinque fere 6— 7-nervia, supra praecipue in nervis parce pilosa, subtus appresse niveo-tomentosa; terminale petiolulatum, e basi subcordatà latissime ovatum, rarius late rhombeum, acuminatum, a medio ad apicem inciso-serratum, haud raro trilobum, lateralia vix petiolulata, oblique ovata vel elliptica, acuta vel breviter acuminata. Rami fertiles saepe longi; folia illis caulium sterilium similia. Flores versus apicem ramorum conferti, inferiores in ramulis 1 — paucifloris, partim axillaribus, superiores in racemum brevem dis- positi, externe rufo-setosi; bracteae inferiores trifidae, superiores lanceolatae; sepala lanceolata, longissime acuminata, in flore per breve tempus patentia, postea conniventia, fructum usque ad maturi- latem arcte involucrantia. Petala erecta vel potius versus stylos conniventia, stamina tegentia, obovato- spatulata, parva, purpurea; stamina erecta, ovaria obtegentia; carpella sat numerosa, glabra; styli staminibus paullo longiores, stigmatibus inter antheras petalaque emergentibus. Fructus globoso- hemisphaerici, aperto calyce conspicui, disco aurantiaco cincti, e carpellis nitidis atrosanguineis com- positi, a carpophoro conico luteo secedentes, edules. — 192 In Gebirgswüldern und' Gebüschen, von Japan ( Yeso, nórdl Nippon) durch Nordchina bis Szechuan verbreitet. In Mitteleuropa kultiviert, aber in Deutschland frostempfindlich. Forma hybrida est: R.idaeus x phoenicolasius hybr. hort. R. phoenicolasius x idaeus J. H. Wilson in Report. Internat. Conf. on Genetics (1906) p. 209. R. Pazii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XIX p. 204 (1908). Hic Rubus hybridus hinc inde in hortis Europaeis ortus, habitu et indumento glanduloso-purpura- scente R. phoenicolasio similis est, differt vero foliis multis pinnato-quinatis, foliolis angustioribus, minus profunde serratis, carpellis tomentellis sat raro maturantibus. Pollinis cellulae, perpaucis exceptis, abortivae. Petala filamentaque e basi roseà albida. Foliola vulgo acuta, sed in singulis foliis inter alia mixtis, obtusa. A hortulanis interdum cum A. phoenicolasio vero commutatur. 240. R. irritans n. sp. R. purpureus (cit. Bunge) J. D. Hooker in Fl. Brit. Ind. II 338; Duthie exs. Turiones prostrati teretes, dense setosi: setae longiores rigidae, aciculares, breviores glanduliferae; aculei parvi, aciculis similes. Rami floriferi erecti, fere 15 —20 cm longi, cum petiolis pedunculisque laxe pilosi, setis acicularibus et glandulis stipitatis sat crebris muniti. Folia ternata; rarius nonnullis pinnato-quinatis mixta; stipulae anguste lineares; foliola tenuia, inaequaliter grosse serrata, subtus Lomento tenuissimo albida; terminale e basi truncatà oblongum vel oblongo-lanceolatum. Inflorescentia laxa, racemoso-pauciflora, floribus inferioribus axillaribus, superioribus bracteis suffultis. Flores nu- tantes, mediocriter pedicellati. Calyx externe echinato-setosus; sepala inaequaliter anguste caudata, fructum involucrantia. Petala late elliptica, sepalis breviora. Carpella gynophoro sicco pubescenti inserta, tomentosa. In climate arido tibetano setis subulatis duris densius aculeatus evadit. Hooker hane speciem FR. colchico Hb. Steven similem esse censet. Quid sit hic R. colchicus, nescio, sed e loco natali colligi potest, eum a FR. caucasico meo vix diversum esse. FR. purpureus verus R. triphylli subspecies borealis robustior est. In Kaschmir, in etwa 2500—2800 m Hóhe; nach Aitchison hier háufig in Wasserleitungen. In Kleintibet in hóheren Lagen, bis gegen 4000 m. — Afghanistan: im Keromantale in 2500 —3000 m Hóhe (Aitchison Afg. 200). Series Thyrsidaei. Plurimi sarmentosi, scandentes; a Nipeis et Eu-ideis distinguuntur inflorescentiis extraaxillaribus multifloris elongatis. Conspectus specierum. A. Folia plurima pinnato-quinata et septenata. Foliola subtus albo-tomentosa; sepala tomentosa R. flosculosus. Foliola subtus cinereo-tomentella sepala apice pubescentia Confer porro R. Cockburnianum in p. 62. R. Giraldianus. B. Folia ramorum fertilium ternata, pinnato-quinatis nonnullis saepe intermixtis. I. Foliola subtus albo-tomentosa. Eglandulosus; folia ramorum fertilium ternata; inflorescentia elongata, conferta R. Kuntzeanus. ctandulosus; folia ramorum fertilium multa pinnato-quinata ; inflorescentia laxe panniculata R. innominatus. — 1983 — II. Foliola subtus viridia vel sub indumento villoso virentia. a) Inflorescentiae ramuli inferiores et intermedii subracemosi vel virgati. Foliola subtus breviter tomentosa; inflorescentiae terminalis ramuli virsati, axillares foliis aequilongi . . . . . : "net suu wow uw ats GUIAS: Foliola glabra; inflorescentiae ramuli breves, axillares folio multo breviores 7. erythrolasius. b) Inflorescentiae ramuli inferiores subecymoso-pauciflori. Inflorescentia angusta, sat densa, glandulifera; foliola subtus pilis villosis mollia —&. sagatus. Inflorescentia laxe panniculata, apicem versus decrescens, rubro-glandulosa; foliola in utráque paginà pilosa et viridia . . . . . AR. chiliadenus. R. flosculosus Focke. t$ e Hr] -1 -1 -(— 241. R.floseulosus Focke in Hook. Icon. pl. X annot. ad tab. 1952 p. 3 (1891). Rami vetusti lignosi, teretes, glabri, badii, aculeis validis lanceolatis sparsis muniti. Rami fertiles ex axillis foliorum delapsorum anni praeteriti, foliosi, cum petiolis inconspicue pilosi, atropur- purei vel fusci, sparse aculeati. Folia pinnata, bijuga vel trijuga; foliola distantia, angusta, supra parce albo-tomentosa, terminale majus, anguste rhombeo-lanceolatum, pilosa, glabrescentia, subtus dense lateralia subsessilia, oblique lanceolata, subaequa- acuminatum, in parte anteriore duplicato-serratum, Bibliotheca botanica. Heft 72. 20 — 1904 — liler serrata. Stipulae parvae, filiformes. Inflorescentia terminalis elongata, angusta, superne racemosa, aphylla, inferne saepe ramulis axillaribus paucifloris aucta. Hhachis cum pedicellis tomentoso-hirta; bracteae lineari-lanceolatae, villosac. Flores parvi, mediocriter pedicellati; calyces cano-tomentosi, sepalis ovatis externe albis mucronatis in fructu patentibus. Petala unguiculata, sepalis paullulum longiora, purpurea. Stamina numerosa, stylis glabris fere aequilonga. Ovaria pubescentia. Fructus globosi, mole pisi magni vel fragae silvestris parvae, sub maturitate rubri, demum nigri. Zentralehina. Hupeh (Exs. A. Henry 5853, 6495, 7321); W. Szechuan (Wilson 1264). DS Fig. 78. R. Giraldianus Focke. 242. R. Giraldianus Focke ex Diels in Engler Bot. Jahrb. XXIX p. 401 (1901). Ramus Leretiusculus, glaber, aculeis paucis sat validis uncinatis armatus; folia pleraque septe- e: o-pmnata, cum petiolis fere 12—15 cm longa, rhachi sulcatá glabrá parce aculeatà; foliola inaequa- Iler grosse serrata, supra olabra. s : 'esse ciner 1 E : e serrata, supra glabra, subtus appresse cinereo-tomentosa, terminale ovato-lanceolatum vel 1 jombeum, ullra medium incisum vel lobulatum, diam. 5—6 : 2—3 cm, lateralia sessilia, oblongo- lanceolata; stipulae petiolares, filiformes. Inflorescentiae terminalis compositae, fere 10—12 cm longae ramuli glabri, inermes, inferiores axillares, reliqui bracteis suffulti, supremi uniflori; bracteae parvae, lineari-lanceolatae. Flores parvi, sed paullo majores quam illi A. flosculosi. Cupula parva, tomentella, sepala oblonga, acuta, apice puberula; petala parva, purpurea; fila- menta compressa; carpella pilosa; fructus maturi nigri. R. Cockburnianus Hemsl. ex descriptione £t. Giraldiano similis esse videtur et prope eum forte melius inserendus erit, quam inter Nipeos. Folhila serrulata R. Cockburniani et grosse serrata Jt. Giral- di«ni optimum discrimen praebere videntur. Innerchina. Shensi: Tue lian pin (Giraldi 1070); Szechuan (Wilson). E 243. R. Kuntzeanus Hemsl. in Journ. Linn. Soc. XXIII p. 232 (1887). R. xanthacantha Léveillé in Fedde Repert. IV. p. 333 (1907); Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 99. R. innominatus hortor. I:urop. Frutex vagans vel scandens; caules hornotini juveniles erecti v. ascendentes, ramosi, dense tomentoso-pubescentes, aculeis raris parvis instructi; ramorum vetustorum aculei validi, breves, e basi latà lanceolati vel recurvi. Folia caulium ternata et pinnato-quinata. Rami fertiles teretes, cum petiolis teretibus breviter cinereo-tomentosi, aculeis sparsis, parvis, e basi latà recurvis instructi. Folia trifolio- lata; foliola membranacea, ovata, acuminata, ad basin rotundata vel interdum subcordata, subaequaliter grosse vel mediocriter serrata, utrinque fere 6-nervia, supra parce pilosa, elabrescentia, subtus tomento brevi denso albida; nervis lutescentibus; terminale longe petiolulatum, lateralia multo minora, brevissime petiolulata. Stipulae lineares, imo petiolo adnatae. Inflorescentiae elongatae angustae superne racemosae ramuli infimi interdum axillares, racemosi, reliqui bracteis lineari-lanceolatis suffulti, pauciflori vel superiores uniflori; rhachis pedunculique tomen- Losi, inermes; bracteae lanceolatae. Flores parvi, breviter pedicellati; calyx dense tomentosus, sepalis ovalis, breviter mucronatis, interne hirtis; petala longe unguiculata, suborbicularia, purpurea, sepalis paullo longiora. Stamina numerosa; carpophorum breviter hirsutum. Styli inferne parce pilosi. Fructus globosi, rubri, edules (sec. A. Henry). Zentralchina. Hupeh: Nant'o im Bezirk Patung; um Ichang (A. Henry 6096). Szechuan. 28 244. R. innominatus S. Moore Journ. bot. IV p. 226 (1875). Excl. R. innominalus hort. mult. Rami et petioli cum rhachi appresse cano-tomentelli, sparsim glandulosi aculeisque rectiusculis armati. Folia pinnato-quinata (raro septenata), suprema ternata; stipulae parvae, filiformes; foliola grosse et inaequaliter subcrenato-mucronato-serrata, supra strigoso-pilosa, subtus appresse cinereo- vel albo-tomentosa; terminale ovatum vel ovato-lanceolatum, acuminatum, lateralia subsessilia, oblique oblonga vel ovato-lanceolata. Inflorescentiae thyrsoideae inferne [foliosae ramuli breves, ascendentes, tomentosi, glandulis breviter stipitatis crebris instructi, inermes v. aculeis raris armati, racemoso-pauciflori, superiores uniflori bracteae parvae; flores mediocres v. parvuli, breviter pedicellati; calyx externe tomentosus, dense glandulosus, sepalis ovatis cano-marginalis post anthesin fructum amplectentibus; petala subro- tunda, unguiculata, sepalis breviora, rosea; stamina erecta, stylis fere aequilonga; carpella glabra; fructus hemisphaerici. Videtur planta variabilis. R. innominalum verum cultum nondum vidi. Im mittleren und südlichen China. Kiukiang (S. Moore); wird angegeben aus Szechuan: Nan chuan (Bock et Rosthorn 404) und Yünnan: Mongtse (A. Henry 10 922). — 196 — 245. R. aralioides Hance Journ. bot. XXII p. 41. (1884). hami teretes, flexuosi, cum petiolis breviter tomentosi, glandulis stipitatis sparsis aculeisque brevibus rectiusculis vel e basi lata recurvis instructi. Folia ternata; stipulae setaceae, hirsutae; foliola mollia, ovata, acuminata, crebre cuspidato-serrata, supra pilosula, subtus pallidiora, breviter Ltomentosa et in nervis glandulosa, terminale basi cordatum, lateralia brevissime petiolulata, basi rotundata. Fig. 79. R.erythrolasius Focke. Inflorescentia e ramulis axillaribus subracemosis et e panniculá terminali virgato-ramosá densi- florá composita. Ramuli, pedunculi calycesque dense stipitato-elandulosi. Flores sicut in R. innominato. Carpella numerosissima, glabra. — Descr. ex autore. Specimen non vidi. China. An Gebirgsbáchen in Kwangtung. -— eg -p 246. R. erythrolasius Focke in Hb. Berol. Frutex scandens. Hami petiolique breviter pubescentes, selis longis patentibus rufis crebris vestiti, sparsim aculeati. Setae ad basin incrassatae, longiores tenues, breviores apice glanduloso- capitatae. Aculei e basi latá graciles, in petiolis falcati. Folia ternata; peliolulusfolioli terminalis in foliis inferioribus petiolo communi fere aequilongus, in superioribus longior. Foliola subcoriacea, inaequaliter minute serrato-dentata, utrinque glabra, terminale majus, ovatum vel elliplicum, acuminatum, basi rotundatum, lateralia breviter petiolulata, oblique ovata. Stipulae filiformes. Inflorescentia e panniculà 2:5 Fig. 80. R.sagatus Focke. brevi pauciflorá et thyrsulis distantibus axillaribus basin folioli terminalis non attingenlibus composita. Setae in pedunculis tomentosis breviores quam in ramo, in calyce parce ocurrunt. Flores aggregati, breviter pedicellati, vix mediocres; calyx externe cano-tomentosus, sepalis ovatis mucronatis; petala, ut videtur, late elliptica, sepalis longiora, alba. Stamina numerosa, filamentis inferne dilatatis; carpella in gynophoro breviter hirsuto numerosa, glabra vel parce pilosa. Multa cum R.aralioidis descriptione conveniunt, sed foliola glabra, inflorescentia terminalis brevis, ramuli axillares foliis multo breviores etc. non solum formam depauperatam, sed speciem diversam indicare videntur. Yünnan:-Jeng-shen-lin, 2000 m (A. Henry Chin. 10 583 A.). oS 247. R. sagatus n. sp. Caules hornotini (Luriones) desiderantur. Ramus vetustus lignosus, aculeatus, dense pubescens. Rami fertiles elongati, cum petiolis laxe villosi, glandulas stipitatas aculeosque partim robustos gerentes; folia eorum ternata; foliola membranacea, inaequaliter et in parte anteriore grosse serrata, utrinque fere 6-costulata, supra strigoso-pilosa, pilulis stellulatis minutis intermixtis, subtus pilis copiosis micantibus mollia et cano-virentia; terminale mediocriter, petiolulatum, e basi emarginatà ovatum vel subrotundum, acuminatum ; lateralia brevissime peliolulata oblique ovata, breviter acuminata. Inflorescentia inferne foliis 1 —2 instructa, sat densa et angusta, elongata, ramulis inferioribus brevibus cymoso-paucifloris, superioribus unifloris; bracteae lineari-lanceolatae, villosae; rhachis cum pedunculis dense villosa glandulosaque, inermis vel subinermis. Flores breviter pedunculati, diam. ca. 2 cm. Calyx externe dense villosus glandulosusque, sepalis ovatis longe mucronatis in flore et fructu patentibus. Petala sepalis breviora, rosea, fugacia; styli inferne pilosi. Fructus e carpellis numerosis pilosis compositi, globosi, rubri, a carpophoro conico laxe piloso secedentes. Habitus et indumentum A. vestitum E:uropaeum revocant, ita ut nomen simile proponere ausus sim. Zentralehina. W. Hupeh (Wilson 1907 —09, no. 81). 248. R. chiliadenus Focke in Hook. Ic. pl. X, aunot. ad t. 1952 p. 4 (1891). Rami pedunculi petiolique cum rhachi laxe pubescentes, glandulis stipitatis confertis atropurpurei, parce, vel in petiolis crebrius, aculeati. Folia pinnato-ternata quinataque; stipulae parvae filiformes; foliolum terminale ovatum, ovato-lanceolatum vel ellipticum, lateralia subsessilia, anguste elliptica vel lanceolata, longe acuminata, inaequaliter serrata, utrinque fere 6-nervia, supra et subtus pilosa et viridia. Inflorescentiae apicem versus decrescentis superne aphyvllae ramuli inferiores axillares, subcy- moso-parliti, superiores breves pauciflori. Bracteae lineares, glandulosae, inferiores trifidae. Flores mediocres, sat longe pedicellati. Calyces externe glandulosi, sepalis lanceolatis acuminatis post anthesin erectis, interne tomentosa. Petala orbicularia, unguiculata, alba. Stamina stylis vix aequilonga, sub anthesi erecto-patentia. Fructus? Habitus Rubi hirli Europaei, a quo specimina exsiccata foliis ternatis solum praedita primo aspectu interdum vix distinguenda sunt. Folia pinnata vero FH. chiliadenum manifeste separant; saepe quoque in hoc inflorescentia longior et magis pyramidalis est. Zentralehina: Hupeh, in verschiedenen Gegenden gesammelt (Exs. Henry 6009, Wilson). Series Elliptici, Frutices validi, caules longi, folia trifoliolata. Tota planta eglandulosa, sed setis flexilibus longis rubris vestita. Flores et in ramulis brevibus axillaribus et in panniculam terminalem aggregati. Species unica typica, a quá vero subspecies vel species arcte affines nonnullae segregandae viden- tur. Ex aliis Fübis forte Ft. aralioides et. R. erylhrolasius R. elliplico proximi sunt. Plantae vero haud salis cognitae sunt, ut de earum necessitudine naturali judicari possit. Conspectus specierum. Foliola lateralia terminali non multo minora . . . NELOSET CEDAR xhexelluptieus. Foliola lateralia terminali duplo vel triplo minora . . . . . . . . . . . &R.pinfaensis. 249. R. elliptieus Sm. in Rees Cyclop. XXX no. 16 (1819); Hooker FI. Ind. II p. 236. R. Gowreephul Roxb. Fl. Ind. II 517 (1832). P) t. flaous Ham. in Don Prodr. FI. Nep. 234 (1832). M ) t. sessilifolius Miquel in sched. - — 199 —- Frutex erectus, 1 —2 m altus, in dumetis saepe multo elatior et scandens. Rami validi, teretes, cum petiolis pedunculisque sparsim aculeati et setis longis flexilibus patentibus rufis copiosis saepe densissimis obducti. Aculei in ramis recti vel paullulum incurvi, in petiolis faleati. Folia pinnato-ternata; foliola elliptica vel obovata, apice saepe obtusa, rotundata vel emarginata et breviter mucronata, penninervia, utrinque fere 8— 10-costulata, margine inaequaliter sed non profunde serrata vel dentato- serrata, supra glabra vel glabrescentia, subtus albo- vel cano-tomentosa; terminale paullo majus, longe, lateralia brevissime petiolulata. Stipulae parvae lineares. E gemmis axillaribus foliorum recentium vulgo folia 2 parva suborbicularia vel elliptica praemature evoluta (proleptica). Rami fertiles sterilibus similes; inflorescentia vulgo e ramulis axillaribus distantibus et nonnullis terminalibus confertis composita, sed admodum variabilis, interdum omnino axillaris, interdum pars magna terminalis, manifeste panniculata. Flores mediocres, diam. 1,5 —2,0 cm, fasciculati vel saepius glomerati; pedunculi cum cupulà cinereo tomentosi, vulgo setosi; sepala ovata, acuta vel breviter mucro- nata, externe canescentia, in flore fructuque erecto-patentia. Petala sepalis vix longiora, alba. Fructus hemisphaerici, a gynophoro sicco secedentes, lutei, e carpellis parvis numerosis breviter stipitatis, apice pubescentibus compositi. — Flores et fructus praecoces. Species per regiones montanas vasti territorii divulgata optime ab affinibus discreta videtur, sed varietatibus et subspeciebus aspectu admodum divergentibus ludit. Var. Walliehianus Wight et Arn. Prodr. 298 (spec.) RH. hirlus Boxb. Fl. Ind. 1II 518, Foliola subtus viridia. Var. obeordatus n. v. foliola in ramis fertilibus quoque obcordato-obovata; setae minus copiosae quam in plantà tvpicá, in pedunculis calycibusque nullae. Var. depilis n. v. (var. denudata Hook. f. Fl. Ind. I1 518). Setae flexiles in ramo nullae, in petiolis rarae, tomentum paginae inferioris foliolorum tenuissimum; inflorescentia laxior quam àn planta typica. 7 Var. insulanus n. v. Foliola subrotunda; inflorescentia terminalis aphylla, conferta, subthrysoidea. Im tropischen und subtropischen Himalaya von Kaschmir bis Yünnan und Birma verbreitet, vorzüglich in Hóhen von 1000— 2000 m; ferner in Dekan in den westlichen Ghats, im Innern von Ceylon und auf Luzon; hier die var. insulanus. Die andern Varietüten zerstreul im Himalaya; var. obcordatus anscheinend besonders in Assam und Yünnan. — Verwilderl auf Jamaica; verbreitet sich dort. Paullo magis alienae a typo videntur duae subspecies occidentales: Subspecies faseieulatus Duthie (spec.) Ann. Bot. Gard. Calcutta LX. 39. Excl. R. fasciculatus P. J. Muell (1858). Foliola breviter cuspidata, subtus albida vel virentia, terminale anguste ellipticum (12: 7 cm). Flores breviter pedicellati, elomerati. Petala sepalis longiora. Jehri Garhwal im N.W. Himalaya, ca. 1800 m. Subspec. aehenigera Duthie (spec.) Journ. bot. NXI. (1885). Foliola utrinque viridia et glabra, terminale late ellipticum (10: 8 cm) acuminatum, lateralia multo minora. Flores in axillis foliorum glomerati, breviter pedicellati; calyces vix setosi, fructus hemisphaerici, carpella exsucca. — R.pinfaénsi similis. Bamon Valley im. N.W. Himalaya in 1800 m Hóhe. 4- 250. R. pinfaénsis Léveillé et Vaniot in Bull. soc. d'agric. etc. Sarthe p. 5 (1904). Descr. autorum: ,, Caule suffruticoso tetragono, sulcato, densissime et longissime aciculato, flexuoso; foliis 3 folio- latis; foliolis petiolulatis, subtus villosis, nervoso-reticulatis, orbiculatis, supremo triplo ampliore, — 200 — longius petiolulato, abrupte acuminato; petiolis spisse aciculatis; inflorescentia axillari; floribus parvis ad axillas foliorum glomeratis; calice acuminato, tomentoso, marginibus albescentibus; petalis [- ED Fig. 8l. R. pinfaénsis Lév. Van. albis, sepala superantibus; staminibus glabris, medio villosis; filamentis luteis et antheris purpureis stylos superantibus. Kouy-Tchéou: Pin-fa, route de Tou-chan 19. mars 1903 no. 902 (J. Cavalerie).'* FE li - 2 2 5 B B 2 E: em . B . B Li - Sie: oliola lateralia multo minora quam terminale plantam distinguunt. Flores in glomerulis parvis axuiiariDus. Innerchina. — QN — Series Occidentales. Frutices suberecti vel arcuati, pruinosi, aculeis compressis (non subulatis) instructi, setis glandu- lisque stipitatis nullis. Folia ternata, interdum digitato- (vel pedato-) quinata, nunquam pinnata. In- florescentia terminalis brevis, racemosa vel corymbosa. Flores illis R. idaei similes. Americae borealis et centralis incolae, in montibus quoque civitatum Nova Granada et Ecuador indigenae sunt, sed aequatorem vix transgrediuntur. Conspectus specierum. A. Foliola inaequaliter grosse et inciso-serrata. Inflorescentia sat densa, subcorymbosa . . . . . . . . .. S Me . . .R. occidentalis. B. Foliola superficialiter serrata vel serrulata. Foliola ovato-oblonga, supra puberula . . . .R. eriocarpus. Foliola lanceolata, supra glabra . . : "A mms . . .R. glaucus. 251. R. oecidentalis L. Spec. I 493 (1753). Spec.ed.3 I p. 706. Torr. et Gray Pl. N. Amer. I 453. Fruticosus, eglandulosus, caulibus biennibus. Hadix non propagulifera. "Turiones in plantis vigorosis erecto-arcuati, apice deflexi, in debilibus vel sub umbrà crescentibus prostrati, omnes teretes, glabri, aculeis compressis falcatis armati, pruinosi, hieme sub pruinà rubentes; rami autumno saepe apice radicantes. Folia ternata, rarius nonnulla palmato-quinata; petioli teretiusculi, aculeolati, pruinosi, supra sileati; stipulae imo petiolo adnatae, filiformes. —Foliola inaequaliter inciso-serrata, supra puberula, glabrescentia, subtus appresse albo-tomentosa, terminale e basi rotundatà vel rarius emarginatà ovatum, acuminatum, lateralia breviter vel brevissime petiolulata, saepe biloba, interdum partita, ita ut folium palmato-quinatum evadat. Rami florentes simplices, inflorescentià brevi sat densá subcorymbosà terminati, praeterea saepe pedunculos vel ramulos paucifloros in axillis foliorum supremorum gerentes. Pedunculi crebre et saepe dense aculeati, aculeis rectiusculis vel leviter falcatis. Flores sat parvi, illis . idaei similes. Sepala lanceolata, externe pubescentia, post anthesin reflexa, mox patentia; petala parva, spatulata, erecta, cum filamentis alba. Carpella tomentosa; fructus globosi, atrosanguinei v. nigri, pruinosi et pilosi. Var. vel subsp. mexieanus. Flores pauci, sed majores quam in typo, terminales cernui; sepala ovato-triangularia, mucronata; carpella villoso-tomentosa. — Foliolis grosse serratis primo aspectu a R. eriocarpo distinguitur. Im Hochlande von Mexico und Guatemala. Var. vel subspec.: leueodermis. (R. leucodermis Dougl. in Torr. et Gray, Fl. N. Amer. I 454 (1840). Vulgo robustior quam typus; caules hieme albido-virentes; aculei validi; folia saepius quam in typo palmato- vel pedato-quinata; fructus majores. — Planta culta praecocior quam AR. occidentalis typicus. — Oregon. Videtur bene distinctus, sed in Americae borealis civitatibus pacificis formae occurrunt omnino dubiae, partim et a R. occidentali typico et a leucodermi aberrantes, ita ut rami exsiceati distinctiones certas non permittant. R. occidentalis ist weit verbreitet durch das gemássigtle Nordamerika (Canada und Verein. Staaten), wird aber nach Süden zu mehr Bergpflanze und erscheint in etwas abgeánderter Gestalt Bibliotheca botaniea, Heft 72, 26 202 - (var. mexicanus) in den Gebirgs- und Hochlanden Mexicos und Zentralamerikas. Scheint in den paci- fischen Staaten formenreicher und veründerlicher zu sein als im Osten; vgl.auch die subsp. leucodermis. Formae hybridae R. occidentalis : R.idaeus x occidentalis. R. negleclus Peck Rep. Reg. Newyork st. Univ. XXII 53. Excl. R. neglectus P. J. Muell. ex. Wirtg.; R. negl. Rostock in Isis. Formae variae inter parentes ambigentes occurrunt. E Zt. occidentali polline R. idaei. im- praegnato educavi plantam intermediam non propaguliferam, caule subulato-aculeato. Folia partim pinnato-quinata et pinnato-palmato-septenata. Fructus partim abortivi, partim perfecti, atrosan- guinei. — Formae similes, quarum nonnullae omnino fertiles sunt, a hortulanis coluntur. — Plantae spontaneae a R. idaeo sirigoso derivatae in Americá boreali hinc inde sat frequenter occurere viden- tur; discernuntur aculeis angustis subulatis, foliis singulis pinnatis et fructuum colore. Rami ex- siccali saepe non certe determinandi sunt. R. illecebrosus «^ x oceidentalis. ? R. occidentalis x rosaefolius J. H. Wilson in Report Intern. Conf. 1906 on Genetics p. 206 —208. Turionibus partim biennibus insignis, foliis H. illecebroso, floribus R. occidentali similior, flores steriles raros profert. 252. R. eriocarpus Liebm. Mex. og. Zentr. Amer. Rubi in Vidensk. Medd. Kjoeb. IV p. 162 (1852). Turiones graciles, flagellares, subangulati, glabriusculi vel parce pilosi, subpruinosi, aculeis paucis parvis recurvis armati. Folia ternata; foliola irregulariter serrulata, supra puberula, subtus albo- tomentosa, utrinque fere 8—10 nervis lateralibus instructa; terminale e basi cordatà vel emarginatà ovato-oblongum, acuminatum. Flores vel subsolitarii, terminales vel saepius in inflorescentiam corym- boso- vel racemoso-paucifloram dispositi, interdum quoque nonnulli axillares. Pedunculi parce aculeati; sepala ovato-lanceolata, externe albo-tomentosa vel canescentia, in fructu laxe reflexa vel patentia; petala parva, obovato-cuneata, alba; stamina sub anthesi erecto-patentia; carpella dense albo-villosa; fructus oblongi vel globosi, sub tomento rubentes. Saepe cum £R. occidenlali subsp. mexicano commutatus, stationes igitur partim dubiae. In Mexico und Guatemala anscheinend ziemlich verbreitet: Costarica: Cerro de Buena Vista, 3000 m; Muerte, 3100 m (Pittier). 253. R. glaueus Benth. Pl. Hartweg. p. 173 no. 973 (1846). Rami florentes elongati, glabri, glauco-pruinosi, aculeis falcatis sparsis instructi. Folia ternata; foliola lanceolata vel ovato-lanceolata, sensim longe acuminata, irregulariter argute, sed non profunde mucronato-serrata, supra glabra, subtus albo-tomentosa. Inflorescentia terminalis brevis, racemosa, Horibus nonnullis axillaribus distantibus aucta. Pedunculi longi, divaricati, sparsim vel copiose aculeati. Flores majores quam in R. idaeo; sepala ovato-triangularia, caudato-mucronata, externe glabriuscula; petala ovata, conspicua, alba. Carpella tomentella. Fructus majores quam in R. idaeo, atro-rubentes, sapidi. — Colitur sec. Hartweg fructuum causa in civitate Ecuador sub nomine ,,Mora de Castillo*. Costarica, Neugranada, Ecuador. Zuerst von Hartweg am Pichincha gefunden. In den Heimat- gegenden der Früchte wegen gebaut. Series Eu-idaei. Frutices erecti vel sarmentosi, saepe dense aciculati et glandulosi. Inflorescentiae terminales reves, sed saepe thyrsulis vel racemulis lateralibus distantibus auctae. Flores parvuli, singuli parum conspicui. Folia ternata, saepe quoque pinnato-quinata, — AUS) (CTOEISIDEel eR RUTSRSSIDIe cure meum A. Folia ramorum fertilium omnia pinnata. Rami pauciflori, superne glanduliferi . . : ; . AR. idaeopsis. B. Folia ramorum fertilium ternata, raro uno alterove pinnato immixto. I. Inflorescentiae rami axillares pauci vel nulli, setae glandulaeque nullae. 3) Inflorescentiae rami superiores approximati, uniflori. 1l. Rami pubescentes; carpella albo-tomentosa. Fructus immaturi parvi, vix diam. 0,5 em . . . . . AR. piluliferus. Fructuum immaturorum diam. majus quam 0,5 em. . . . .R. lachnocarpus. 2. Rami glabriusculi; carpella parce pilosa. Folia caulium sterilium quinato-pinnata . net os ata Vas QUEE b) Inflorescentiae pars extraaxillaris panniculata, dilatata, ramulis plurimis trifloris. Folia omnia ternata . . . . ius AER . . AR. mesogaeus. II. Inflorescentia e ramis racemosis axillaribus et racemo terminali composita. Aciculi et setae saltem in plantis juvenilibus obvil. a) Foliola subtus viridia. Inflorescentia laxa, effusa . . T : xe Nt. . AR. kanaygamensis. b) Foliola subtus albo-tomentosa (rarissime in var. viridia). Foliola suborbicularia . ; m NSchzostmus: Foliola ovata vel oblonga . SNLeUdacus. — 254. R. idaeopsis Focke mss. ? R.chinensis Franchet Pl. Delav. 297 (1890), non Ser. in DC. Prodr. II 557 (1825). R. idaeo similis, sed nil nisi rami fructiferi suppetunt (in R. chinensi Franch. rami vetusti laeves, aculeis parvis armati). Aculei in ramis fertilibus peliolisque dense tomentosis sparsi, robustiores quam in Zt. idaeo. Folia quinato-pinnata (ternata et simplicia nulla), foliolum terminale interdum latum, lobatum, ita ut in turionibus folia septenata saepius occurrere verosimile sit. Foliola sat grosse simpliciter serrata, supra densius pilosa quam in R. idaeo, subtus albo-tomentosa. Flores pauci in racemum terminalem dispositi. Rami partes superiores cum pedunculis calyceque glandulis stipitatis crebris tomentum parum superantibus instructi. Sepala in fructu patentia. Fructus globosi, rubri; carpella sub apice laxe villosa. Carpophorum villosum stipitatum. R. chinensis Ser. nomen ab autoribus ad R. rosaefolium citatur, quod verosimile erroneum est. Obsoletum censeri adhuc non potest. Im óstlichen Himalaya; in Yünnan, und zwar in Wáldern bei Mong-tse in 1500—1600 m Hoóhe (A. Henry, Chin. 10 922). Franchets R. chinensis stammt ebenfalls aus Yünnan, ist aber in einer Hóhe von 4000 m auf dem Berge Tsang-schan bei Tali gesammelt. "T 255. R.piluliferus Focke in Engler Botan. Jahrb. XXXVI Beibl. 82 p. 55 (1905). Rami vetusti lignosi, teretiusculi, superne inermes; rami fertiles breves, folia 2—4 (saepissime 3) gerentes, parce aculeolati, multiflori; folia pinnato-quinata vel ternata; stipulae ad petioli basin insertae, lineares; petiolus cum rhachi puberulus, parce aculeolatus; foliola rhombeo-ovata, grosse serrata, supra parce pilosa, subtus albo-tomentosa. Inflorescentiae ramulus infimus vulgo triflorus, e— MEO OH. e distans, alii corymboso-approximati; sepala triangularia, utrinque tomentosa, in fructu immaturo laxe reflexa; fructus immaturi parvuli (diam. 4—5 mm), globosi, e carpellis 20 —30 albo-tomentosis compositi; slyli glabri, subpersistentes. Species valde imperfecte nota, quae vero fructibus immaturis parvis calyce non involucratis ab affinibus distinguitur. Nordchina. In Schensi, am Kin-qua-schen, südlich vom See Kin-tauen. (Giraldi.) 256. R.laehnoearpus Focke ex Diels in Engl. Bot. Jahrb. XXXVI Beibl. 82 p. 56 (1905). Rami fertiles pubescentes, parce aculeati; folia ternata; stipulae ad petioli basin insertae, parvae, lineares; foliola a medio usque ad apicem inaequaliter grosse mucronato-serrata, supra stellulato-puberula, subtus albo-tomentosa; terminale ovatum vel ellipticum, breviter acuminatum. Inflorescentia e ramulis unifloris vel paucifloris versus apicem rami confertis et uno alterove axillari distante composita; flores mediocres; sepala cum pedicellis brevibus cinereo-tomentosa, in fructu immaturo erecto-patula; fructus hemisphaerici, e carpellis ca. 20 albo-tomentosis, 3 mm longis compositi. Species imperfecte nota, RH.idaeo et R.gracili affinis videtur. In Nordchina. Ngo-shan in Shensi (Giraldi.). 257. R. eous nov. nomen. R. occidentalis Léveillé Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 133, nec L. Descr. Léveilléi : ,Glabriusculus, caulibus teretibus pruinosis, aculeis recurvis, foliis ramorum sterilium pinnatis, fertilium trifoliolatis. foliolis ovatis inciso-serratis subtus niveo-tomentosis, stipulis angustissimis selaceis, pedunculis umbellatis aculeatis, laciniis calycinis lanceolato-linearibus tomentosis apice subunguiculatis, petalis obovato-cuneatis bilobis patentibus calyce brevioribus, carpellis numerosis exsiceatione lacunoso- rugosis glabriusculis. Fructus ruber acidus forma Fi. idaei. Nippon: monts Towada, monts Yamagata (Faurie 4362, 13 273), 20 jut 1889, 25 juin 1891. Var. japonicus Mivabe. — Carpelles poilus an sommet.* Rubo mesogaeo habitu similis, differt vero caulibus glabriusculis pruinosis, foliis caulium sterilium partim pinnatis et floribus inflorescentiae parum numerosis. A R. occidentali omnino diversus est. Nippon, in Gebirgswüldern. 258. R. mesogaeus Focke in Engler Bot. Jahrb. XXIX 399 (1901). Caules (turiones) biennes, elongati (4—5 m longi), scandentes, teretiusculi, densissime tomentoso- pubescentes, minute aculeati vel aciculati, foliis ternatis instructi; rami fertiles breves, angulati, folia 3—9 gerentes, cum petiolis pedunculisque patenter tomentoso-villosi, aculeolis rectiusculis vel falcatis sparsis, in pedunculis raris armati. Stipulae lineares. Folia caulium et ramorum fertilium longe petiolata, ternata ; foliola inaequaliter grosse serrata, utrinque fere 5 —6-nervia, nervis infimis approximatis, supra appresse pilosa, demum glabrescentia, subtus tomentoso-albida vel incana, nervis lutescentibus; termi- nale e basi rotundatà vel interdum subcordatàá late rhombeum vel ellipticum, acuminatum, ultra medium lobulato-incisum; lateralia brevissime petiolulata, oblique elliptica, margine inferiore saepe lobulata. Folium supremum sub inílorescentiae parte extraaxillari reliquis non minus; ramuli inflorescentiae inferiores distantes, axillares, racemosi, petiolo breviores, saepe ex omnibus rami axillis enati, interdum vero nulli. Superior inflorescentiae pars aphylla, multiflora, brevis, patula, interdum subcapitata, ramulis divaricatis patentibus saepissime trifloris. Bracteae lineares vel lineari-lanceolatae. Flores parvi, mediocriter pedicellati; calyx externe canescens, sepalis lanceolatis albo-marginatis, in flore —20599 9 patentibus, post anthesin laxe reflexis; petala obovata, unguiculata, alba vel rosea, demum patentia; stamina in flore erecto-patentia, post anthesin patula (non conniventia), filamentis inferne vix dilatatis: carpophorum tomentosum; carpella ca. 30, ovariis pilosis, stylis glabris; fructus parvi, globosi, non tomentosi. Var. oxyeomus Focke l. c. Rami, petioli pedunculique aculeis acicularibus setisque glanduliferis instructi. In Zentralchina, insbesondere im westlichen Hupeh und in Szechuan. 1:2 Fig. 82. R. mesogaeus Focke. 259. R. kanayamensis Léveillé et Vaniot in Bull. soc. bot. France LIII (4. sér. VI) p. 549 (1906). Descriptio autorum: ,Affinis R. pungenti Camb., a quo differt floribus 2—53 aggregatis, foliis dentatis, non incisis et pedicellis elandulosis. Japon: Yezo, foréts de Kanayama, juillet 1905 no. 6688 (Urbain Faurie)" Caules (turiones) inferne dense setoso-aculeati, altero anno aculeolato-scabridi; rami recentes et petioli puberuli, aciculis inaequalibus crebris vel sparsis instructi; petioli supra sulcati; folia ramorum fertilium ternata; foliola grosse inaequaliter serrato-dentata, in utráque paginà viridia et parce pilosa; terminale ovatum vel suborbiculari-ovatum, breviter acuminatum, lateralia subsessilia. Inflorescentia lerminalis in ramis validis foliosa, laxe panniculata, in minoribus subcorymbosa, saepe pauciflora. — 206 — Pedunculi graciles, crebre aciculati et glanduloso-setosi; flores illis Fi. idaei simillimi; sepala lanceolata vel lineari-lanceolata, externe dense pilosa et glanduloso-setosa; petala elliptico- Sign ue filamenta inferne dilatata; carpella dorso dense pilosa, in parte ventrali glabra. [2 ex Fig. 88. R.schizostylus Lév. Revocat R. id. subsp. strigosum, cui habitu, floribus, aciculis glandulisque peduneulorum similis. Differt praecipue inflorescentià effusá et foliolis subtus viridibus, latioribus. Japan: auf Jeso (Faurie 6688); zu demselben Formenkreise scheint auch Faurie 3194 zu gehóren. — Up MT 260. R.scehizostylus Léveillé in Fedde Repert. V p.280 (1908). Descriptio autoris: ,5Rami rubescentes, glabri, aculeati; folia 3-foliolata; foliola orbicularia, impari majore et remoto; paria subsessilia, supra glabra, subtus cinerea et in nervis tantum et margine hirta, pilis appressis albis; flores in racemos foliatos refractos vel divaricatos dispositi; pedunculi bracteati, foliorum petiolis longiores, aculeati; sepala parce aculeolata, pubescentia et acuminata, intus tomentosa in acumen nigrum et glabrum producta; stamina brevia; styli liberi, glabri, staminibus duplo longiores, stigmate bifido. Corea: Quelpaert, julio 1907 no. 1590 (U. Faurie).* 261. R. idaeus L. Spec. pl. ed. 1 p. 492 (1753), ed. 3, I 706. — Wh. et Nees Rub. Germ. p. 107 tab. 47. Rh. idaeus omnium fere autorum. inclusis varietatibus vel subspeciebus multis, quae a nonnullis autoribus sub nominibus specificis propriis segregatae sunt. Species collectiva est, cujus subspecies et varietates in multis regionibus constantes esse videntur, sed in aliis in formas intermedias et dubias abeunt. Praecipue aciculorum copia, sed aliae quoque notae in hujus speciei subspeciebus valde variabiles sunt, ita ut descriptio formae typicae Europaeae melius conspectui subspecierum antecedat. R.idaeus L. subsp. vulgatus Arrhen. Rub. Suec. Monogr. p. 12 (1839). Plantarum germinantium caules erecti, simplices, cum petiolis crebre aciculati; folia prima (fere quinque) simplicia, sequentia ternata, foliolis subtus albidis. Plantarum adultarum radix ramos longe repentes, hinc inde turioniferos emittens. Caules (turiones) biennes, erecti, simplices vel superne parce ramosi, vulgo fere 1,0—1,5 m alti, apice nutantes, teretes, pruinosi; illi, qui adventitii e radicibus repentibus oriuntur, dense aciculati, illi, qui e caudicibus vetustis enali sunt, saepissime fundo dense aciculati vel aculeolati, in mediá parte laeves, inermes vel subinermes, apice vero autumnali tempore parce vel crebre aculeolato-scabri. Folia plurima autumno mox decidua, vulgo ternata et pinnato- quinata, in caulibus validis saepe nonnulla digitato-pinnato-septenata, rarius singula digitato-quinata occurrunt; in nonnullis fruticibus pinnato-septenata quoque reperiuntur. Petioli glabri vel pubescentes, supra inconspicue sulcati, fundo stipulis parvis linearibus instructi. Foliola membranacea, inaequaliter argute serrata, supra pilis simplicibus et parvis stellulatis immixtis pubescentia, subtus cano- vel saepius albo-tomentosa; terminale longe petiolulatum, ovatum, vel cordato-ovatum, interdum ovato-lanceo- latum, acutum vel acuminatum; lateralia subsessilia, oblique elliptica. Rami fertiles e caule anni praecedentis, raro ex annotino enati, superiores et intermedii breves, infimi interdum elongati; folia illis turionum similia, suprema vero simplicia; aculeoli in ramis, pedunculis et petiolis vulgo sparsi vel rari. Inflorescentia e racemo saepe paucifloro terminali et pedunculis vel racemulis distantibus axillaribus paucis composita, saepissime sat laxa; flores parum conspicui, vulgo nutantes. Calyces externe pubescentes, sepalis lanceolatis, post anthesin patulis, in fructu maturo laxe reflexis; petala spatulata, sepalis breviora, recta vel potius, quum flores nutent, stylis parallela et fere aequilonga, demum patentia, alba; stamina fere uniseriata, recta, i. e. stylis parallela, ita ut disci pars inter stamina et carpella videri possit; filamenta alba; styli tenues, lineares, albi; carpella stellulato- tomentosa; fructus maturi e drupeolis multis puberulis, rubris (raro flavis), cohaerentibus compositi, a gynophoro conico sicco facile secedentes, sapidissimi. In ramis e caulium parte infimà enatis inflorescentia decomposita, foliosa, laxa esse solet, pedun- culis elongatis. Interdum caules annui exeunte aestate floriferi et fructiferi occurrunt, in quibus ramuli axillares vario modo partiti flores progignunt. Tales plantae nomine var. semperflorenlis in hortis coluntur. Glandulae stipitatae in omnibus R. idaei vulgati formis omnino deesse videntur, aciculorum, acu- leorum et pilorum copia vero valde variabilis est. Occurrunt plantae, in quibus aculei pedunculorum sat robusti et frequentes sunt. Inflorescentiae haud raro in uno eodemque frutice valde diversae evadunt, — 208 — E varietatibus, quae distingui possunt, praeter subspeciem mariiimus, maxime memorabiles videntur: a) R. id. var. angustifolius Schmidely Bull. soc. bot. Genéve 1888 p. 48. Formae laxae montanae; foliola lanceolata vel ovato-lanceolata, vulgo grosse vel inciso-serrata. In Europae (incluso Caucaso) silvis montanis humidis, praecipue ad rivulos et in altit. 800— 1200 m. 3) R. id. var. denudatus Schimp. et Spenn. Fl. Frib. p. 743 (1829); Aschers. et Graebn. Synops. VI p. 446. R. id. var. viridis Doell Rhein. Fl. p. 766 (1845). Glabriusculus; foliola subtus viridia. In silvis humosis udis Europae centralis passim et raro occurrit. y) H. id. var. purpureus. Frons obscure purpurascens, sicut in Fagi silvalicae var. purpureá. Semel tantum vidi in silva Germaniae borealis (Lüneburger Heide). Formae porro monstrosae duae insignes non negligi possunt. 1. R. id. forma monstr. phyllanthus Lange Haandb. Dansk. Fl. 4. Udg. p. 768 (1888); HR. id. sirobilaceus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen XIII p. 478 (1893). Inflorescentia ramosissima et florum loco e strobilis squamosis viridibus composita. Flores nulli. Forma rara; frutices dispersi in Europà hinc inde occurrunt. 2. R. id. forma monstr. obtusifolius Willd. Berl. Baumz. 2. Aufl. 409 (1811). R.id.anomalus Arrhen. Rub. Suec. Mon. 14 (1839). .R. Leesii Babgt. in Steele Handb. 60 (1847). Folia ramorum et nonnulla (interdum omnia) turionum simplicia, reniformia, saepe lobata, grosse dentata; alia ternata, foliolis imbricatis obovatis vel suborbicularibus, terminali vix petiolulato. Carpella plurima apice aperta et ideo sterilia. — Specimina auth. in Hb. Berol.; deest in Hb. Willd. E drupeolis fertilibus raris educavi plantas ejusdem formae florentes, sed pumilas et tenerrimas, ita ut mox perierunt. Plantae spontaneae humiles, quas e pineti solo arenoso sterili in hortum transposui, habitum el staturam nanam non mutaverunt. Aliae plantae spontaneae e solo fertili sumptae in horto eximie vigebant. Hortulanus Culverwell RH. idaeum obtusifolium ope Fragariae pollinis e R. idaeo procreatum esse asseruit. O. Kuntze in Revis. gen. III, 2 p. S0 meam £. oblusifolii interpretationem ,,classicum errorem" esse proclamavit; RR. obtusifolium synonymon £t. sancti esse decrevit. Conf. Willdenow l. c., ubi autor Tt. oblusifolium foliorum figurà solum a R.idaeo distinxit; insuper allegavit, R. obtusifolium a R. sanclo (i. e. R. analolico Focke ex Hb. Willd.) diversissimum esse. Vidi R. oblusifolii specimina authentica. R. id. oblusifolius ist sehr zerstreut, aber an vielen Stellen Mitteleuropas gefunden worden, sowohl in Waldungen als in Hecken, zuweilen selbst in Gárten. Soll auch in Nordamerika vorkommen. 3. R. id. forma monstr. sterilis C. Koehler in Focke Syn. Rub. Germ. p. 99. Folia omnia fere ternata, foliolum terminale suborbiculare vel late ellipticum, manifeste petiolu- latum. Flores steriles. Forma intermedia R. id. oblusifolium cum speciei formis vulgaribus conjungens. Rarior est quam &R. id. obtusifolius. Verbreitung: HR. idaeus vulgatus ist die europáische Form der Gesamtart. Fehlt in Europa nur im áussersten Norden und Süden; am Mittelmeer Bergpflanze. Praeter Ft. idaeum vulgatum aliae subspecies minus exacte vel e paucis tantum locis cognitae sunt. Conspectus subspecierum HR.idaei. A. Turiones plantarum vetustarum in medià et superiore parte laeves (non aciculati). Disci pars inter stamina et carpella visibilis. Inflorescentia terminalis racemosa; petala spatulata . . . s c tatindpulgatuss Inflorescentia abbreviato-racemosa:; 3 " ; [ j 1 centia abbreviato-racemosa; petala obovato-oblonga. . Iu: . . AR. id. nipponicus. — 209 — B. Turiones omnes densissime, rarius sparsim setoso-aciculati. I. Pedunculi aculeolati, non aciculati. Stamina conniventia, discum obtegentia. Bxeieulimmaequalesspallidume AT P. . . K. id. maritimus. Aciculi subulato-setosi, breves, atropurpurel . . A^ E S- . AR. id. melanotrachys. II. Pedunculi aciculati et saepe glanduliferi. a) Aciculi in ramis fertilibus et in petiolis sparsi. Aciculi inflorescentiae saepe tenues, setosi; glandulae stipitatae vulgo non crebrae — HR. id. sirigosus. b) Aciculi in caulibus, ramis, pedunculis, calycibus petiolisque creberrimi, glandulis stipitatis intermixtis. Folia partim pinnata; aciculi vulgo atropurpurei; fructus succosus . . RR. id. melanolasius. Folia omnia ternata; aciculi pallidi; fructusexsuccus. . . . "oer. . . A.R. id. sachalinensis. R. id. subsp. vulgatus, cf. descr. supra datam. R. id. subsp. nipponieus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XIII, p. 471, 473 (1896). Hujus formae ramos fertiles paucos exsiccatos solum vidi; planta igitur parum cognita est. H. id. vulgato robustior esse videtur; aciculi et glandulae stipitatae in ramis fertilibus desunt; flores sat numerosi, inflorescentia abbreviato-racemosa vel subcorymbosa; sepala post anthesin reflexa, petala obovato-oblonga; carpella parce pubescentia. Im mittleren Japan: Nippon. Sehr áhnliche Formen sah ich auch aus dem westlichen China, vgl. R. aurantiacus p. 91. R. id. subsp. maritimus Arrhen. Rub. Suec. Monogr. p. 15 (1859). Aciculi inaequales, saepe cum setis flexilibus mixti, in omnibus turionibus creberrimi, in ramis fertilibus desunt; calyces interdum echinato-setosi. Stamina in flore conniventia; discus igitur non visibilis. — Formis intermediis cum £. id. vulgalo conjunctus. An der schwedischen und ostdeutschen Ostseeküste. R. id. subsp. melanotraehys Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XIII p. 472, 473 (1896). Glandulae stipitatae nullae. Turiones et rami densissime subulato-aciculati, aciculis multo brevioribus quam in RR. id. imnelanolasio, cui ceterum simillimus. Im nordwestlichen Nordamerika. R. id. subsp. strigosus Mchx. (spec.) Fl. Bot. Amer. I p. 297 (1803). R. strigosus autor. mult. Turiones dense, rami, pedunculi petiolique frequenter vel sparsim setoso-aciculati et saepe glandu- liferi. Calyces vulgo dense aciculati. Sepala post anthesin patentia. Fructus aciduli, minus sapidi quam in R. id. vulgato. Forma insignis est var. borealis Spach in sched., in qua aculei parvi rari, aciculi nulli (vel raris- simi?) et foliola adulta subtus virentia observantur. Planta imperfecte cognita, sed illis notis a F. id. sirigoso recedens. Confer R.Yabei. R. id. strigosus ist die Himbeerform des óstlichen Nordamerika. R. id. subsp. melanolasius Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XIII p. 469—473 (1896). 'Turiones fere 1,0— 1,5 m alti, glabri vel puberuli, cum ramis, petiolis, costis foliolorum, pedunculis calycibusque dense atropurpureo-aciculati, glandulis stipitatis intermixtis. Foliorum rhachis a foliolis infimis usque ad terminale brevior quam in A. id. vulgato, quod discrimen vero vix exacte definiri potest. Foliola supra, pilis stellulatis paucis exceptis, glabra vel glabriuscula, paullulum nitentia, laete virentia. Stamina stylis applicata, discus igitur in flore non visibilis. Sepala post anthesin suberecta, fructui adjacentia. Fructus acidi. — In formà Japonicá petala pallide rosea sunt. R. id. melanolasius ist die Himbeerform des westlichen Nordamerika. Aus dem nórdlichen Japan sah ich Zweige, welche getrocknet nicht davon zu unterscheiden sind. 2 Bibliotheca botaniea. Heft 72. 3r — 210 — R. id. melanolasius cum. R. id. vulgato et R. id. nipponico comparatus certe speciem diversam sistere videtur. Sed aliae subspecies et varietates intercedunt. AR. strigosus, melanotrachys et maritimus omnes limites perturbant. R. id. subsp. saehalinensis Léveillé (spec.) in Fedde Repert. VI 332 (1909). R. id. var. aculealissimus C. A. Mey. in sched. Caules ca. 30—40 cm alti; folia ternata; inflorescentiae pauciflorae; stamina brevia. Aciculi pallidi. — Cetera fere ut in A. id. melanolasio. Haud mihi verosimile est, hanc forman specie a f. idaeo separari posse, sed plantae vivae in Asià boreali-orientali accuratius observandae sunt. Sequatur descriptio autoris (Léveillé l. c.): Planta 30—40 em circiter alta; tota aciculis permultis glandulis immixtis in caulibus densissime vestita; rhizomate crasso, obliquo, nodoso, pluricespitoso; folia composita 3-foliolata; foliola heteromor- pha, nunc parva, nunc sat magna, tum supra rufescentia subtusque nivea, tum supra atro-viridia, subtus griseo-tomentosa, tum dentibus appressis, argutis et regularibus, tum dentibus remotis profundis et irregularibus munita, nunc ovato-cordata, nunc oblongo-attenuata vel lanceolata nunc acuminata, nunc subobtusa; lateralia asymmetrica sessilia vel brevissime petiolata, terminale petiolatum; flores in cymas paucifloras dispositi; pedunculi et pedicelli aculeolato-glandulosi; sepala aciculata glandulosa velutina, albescentia, sublinearia, acuminatissima; petala obtusa sepalis breviora; stamina brevia; styli liberi purpurei staminibus longiores; akoenia candido-velutina. Affinis HR. Kinashii, a quo differt aciculis caulinis numerosissimis et akoeniis sericeo-tomentosis., Japon: Insula Sagalien: in silvis Korsakof, 51 jul. —30 septb. 1908 no. 565, 566; in herbidis Vladi- mirof. jul. 1908 no.597; in montibus Takinosawa, 24 jul. 1908, no. 567; no. 598 pro parte (Urb. Faurie)."* Sachalin; ganz áhnliche Formen im Ostlichen Sibirien. Ad calcem hujus descriptionis subspecierum Ftubi idaei nonnullas species nuper distinctas commemoro, quas a formis enumeratis parum diversas esse suspicor. Plantae vivae vero ulterius exami- nandae sunt. R. Matsumuranus Léveillé et Vaniot in Bullet. acad. géogr. bot. XVIII p. 135 (1909). Planta acieulis. numerosissimis notata; caulis parce glandulosus nec rubiginosus; foliola 3 denticulata, subaequalia, obovata; inflorescentia paniculata; sepala glanduloso-aculeata, viridia subaristata; styli staminibus superati, carpella tomentosa. Yezo: foréts de Ochiai, septb. 1904; no. 6071 (Faurie).:: Ex meáà sententià a f. id. melanolasio non nisi colore glandularum et setarum diversus est. R. Yabei Léveillé et Vaniot in Bullet. acad. géogr. bot. XVIII p. 133 (1909). Descriptio autorum: Caulis armatus, angulatus, aculeis parvis et recurvis; foliolis 3 profunde bidentatis, subtus cinereis; floribus corvmbosis, corymbis 4—5-floris; pedicellis elongatis; sepalis aristatis viridibus et margine intusque tomentosis; carpellis tomentosis. Distinct du caesius par ses sépales verts, bordés par un tomentum blanc et ses inflorescences pauciflores divariquées. Nippon: Jizogatake, juillet 1903 no 5374 (Faurie).* Ex autoribus. specimen, quod videre mihi licuit, a R. idaeo vulgato separare nequeo A R. id. melanolasio et ) - : . » ls . R. Malsumurano omnino differt, nec cum R. id. nipponico exacte congruit. R. diamantinus Léveillé in Fedde, Repert. V p. 279 (1908). Descriptio autoris: Hi "des Aon * . - : . ; B " : z . Humilis 30—35 cm altus; rami dense aculeolati: folia 3-foliolata, foliola terminali majore excepto s "Ss 1 i: S T eer E : A is 3 . . . » . epto sessilia supra viridia et villosa, subtus incano-tomentosa, nervis aculeolatis rubris, grosse et —oyr, e inaequaliter dentata, margine ciliata; petiolis glandulosis et dense aculeolatis, 1 —2 cm longis; pedunculis longe et spisse aculeolatis et glandulosis; glandulis longe pedicellatis; flores 1—5 dispositi; sepalis viri- dibus et pubescentibus abunde aculeolatis, in acumen longum et glandulosum productis; petala obovata, obtusa, striata, calice breviora; stamina curta; styli in unum tomentosum staminibus duplo longius coaliti; stigmate tomentoso capitato; 3— 4-emarginato. Corea: in petrosis montis des diamants, 1000 m, rare; 24. junio 1906 no. 301. Planta omnino insignis ad R. coreanum et pungentem calice aculeolato se referens, ft. parvifolio foliis subtus tomentosis affinis et R. phoenicolasium glandulis et aciculis in memoriam revocans." Habitus omnino plantae rupestris. Folia, aciculi et glandulae sicut in FR. id. melanolasio, a quo vero primo aspectu differt foliolorum paginà superiore opacà, Lomentellà. Flores pro more t. idaei majusculi. Styli, quos vidi, omnes liberi et in flore juvenili staminibus vix aequilongi erant. — Flores in ramis terminales, subglomerati, 3—6. Specimen examinavi ab autore benevole missum, sed non omnia inadsueta, quae in descriptione adnotata sunt, observare potui. Potius R. idaei subspecies distincta videtur, quam species genuina. Verbreitung der Gesamtart R.idaeus. Bewohnt lichte Laub- und Nadelwaldungen, in denen die kriechenden Wurzeln die oberfláchliche Laubdecke ausnutzen. Geht in den kühleren Gegenden auch auf humosen Boden des offenen oder halb offenen Landes über. R. idaeus ist eine Circumpolarpflanze, welche die kühlere gemássigte Zone Europas, Asiens und Nordamerikas bewohnt, in den Gebirgen auch in wàrmere Gegenden vordringt. Die oben geschilderten geographisch gesonderten Unterarten hàngen noch zu eng miteinander zusammen, um als selbstándige Arten betrachtet werden zu kónnen. Formae hybridae RH. idaei: R.idaeus x ursinus (verosimile ex t ursino :). Logan-berry hortulan. Rami fertiles purpurascenti-subulato-aculeolati, foliis ternatis, saepe quoque nonnullis pinnato- quinatis instructi. Flores pauci, terminales, approximati, breviter pedicellati. Flores multo majores quam in A. idaeo. Stamina erecta, stylis breviora; pollinis granula plurima perfecta. Carpella dense pilosa; styli in flore rubri. Fructus magni, oblongi, obscure purpurascentes, difficile cum carpophoro a toro secedentes, e carpellis numerosis succosis puberulis carpophoro arcte adhaerentibus compositi. Drupeolae facile germinant. Gartenpflanze amerikanischer Herkunft. Observatae sunt formae hybridae e i. idaeo et aliis speciebus progenitae, quae suo loco sub altero parente descriptae vel describendae sunt. Confer R. odoratum, spectabilem, occidentalem, triphillum, caesium et nonnullos Eubatos Europaeos. Rubi idaei subspeciebus et hybridis ad interim adjungo descriptiones duarum formarum (sub- specierum? specierum alfinium?), quarum ramos paucos exsiccatos solum vidi. R. aurantiaeus n. form. (?) R. idaeo vulgato simillimus, differt vero foliolis lateralibus petiolulatis et fructibus aurantiacis. zglandulosus; petioli pedunculique aculeis acicularibus inaequalibus muniti; foliolum terminale sub- cordato-ovatum, petioluli foliolorum lateralium 3—4 mm longi. — W. Szechuan (leg. Wilson). R. viearius n. form. (?) R. idaeo melanolasio similis. Glandulae in ramis, pedunculis ete. copiosae, breves, indumento piloso vix longiores; aciculi inaequales, recti, partim longi, sat frequentes. Carpella glabriuscula. Fructus laete rubri. — W. Szechuan (leg. Wilson). 212. — Appendix ad Idaeobati subgenus: Dimorphophylli. Species duae rarissimae (hucusque semel solum lectae) et valde imperfecte cognitae. Rubi humiles, aculeati ( ?), foliis et simplicibus et ternatis in eodem caule mixtis. Affinitas omnino dubia. — Caules heterophylli occurrunt in R. geoide, nivali, Macraei et allophyllo, speciebus inter se et a FR. nano et R. debili valde discrepantibus. An /daeanthis vel Eubalo affines? 262. Rubus nanus S. Watson in Proceed. Americ. Acad. of arts and sciences XXVI p. 162 (1891). Descriptio latina vacat. Caules breves, 3—7 cm alti, e caudice lignoso orti, erecti, aculeis brevibus recurvis numerosis armati, apice fere triflori. Stipulae angustae, acuminatae, integrae vel sparsim dentatae; petioli breves, pubescentes, aculeati; folia plurima simplicia, e basi subcordatà rotundata, inaequaliter et subinciso- serrata, saepe subtriloba, nonnulla ternata, supra parce villosa, subtus in nervis aculeata; calyx parvus, ad 1 em latus, in cupulà aculeatus; carpella gynophoro humili inserta, sat numerosa, glabra; stylis brevibus. E specimine unico descriptus. Ex Watson. Foliorum descriptio R. geoidem revocat, qui vero ceteris characteribus omnino diversus est. Auf der Insel Ascension im südl. Atlantischen Ozean nahe dem Eingange eines Tunnels der Strasse ..Elliotts Pass" gesammelt, und zwar in etwa 700—800 m Meereshóhe. 263. R. debilis Ball in Journ. of bot. XI p. 332 (1873). Excl.: H. debilis Boulay Ronc. Vosg. 79, notes p. 98 (1868); R. debilis G. Beck, Fl. Nied. Oest. II, l p.742 (1892); Babington etc. Prostratus, ramosissimus, ramis debilibus; folia ovalia, crenata, utrinque viridia, integra vel basi lobata vel ternata, foliolis lateralibus petiolulatis, lobo terminali multo minoribus; stipulae fili- formes; flores in speciminibus nostris emarcidi; achaenia (nfertilia) immatura? Focke| omnia sicca, apice acuta, stylo caduco. — De aculeis nihil dicitur. S Marocco. Am Fusse des Grossen Atlas im Tale Ourika in ca. 1100 m Hóhe. Subg. XI. Lampobatus. Focke in Engler Nat. Pflanzenf. III, 3 p.31 (1888) incl. Micranthobatus Fritsch, Sitzungsber. Akad. Wien XCV 1 Abt. 25 (1887). Frutices scandentes, aculeati, sempervirentes, vulgo glabriusculi; folia, unicá specie depauperatà (R. parvo) exceptà, ternata vel quinato-digitata, raro pinnata; foliola coriacea, saepissime nitida, glabra vel glabriuscula. Inflorescentiae amplae, e ramulis patentibus elongatis saepe virgatis compositae; flores parvuli. Carpella in nonnullis speciebus pauca, matura segregatim secedentia, in aliis complura vel multa, cohaerentia. — Stipulae adnatae vel liberae, interdum deciduae. Species inter tropicos dispersae, inflorescentià effusá et foliis coriaceis a plurimis aliis Rubis ub Eu puocdemi »j Rülocaeni superstites esse videntur. Inter Eubalos nonnullae formae (e. g. t. Bollei, t. chagalensis, R. dictyophyllus) olim e speciebus Lampobato affinibus progenitae esse videntur. Distributio chorographica hodierna Lampobati subgenus ab Eubato separare suadet. Area geographica: Himalaya, Celebes, Mindanao, Nova Guinea, Australia, Nova Zelandia, Mexico, Jamaica, Madagascar. Conspectus specierum. A. Flores bisexuales. Folal: an: » 1o ^011 1 1 I. Foliola plana, non conspicue reticulata, nervis subtus parum prominulis. - a) Folia ternata; foliola utrinque 8— 10-nervia. Foliola remote serrulata; drupeolae fere 6—8 . . . LN S hStucens: b) Folia ternata vel digitato-quinata; foliola penninervia, nervis utrinque 10 vel crebrioribus. 1. Drupeolae paucae, fere 3—8. Caules ramique inermes; petioli dense aculeolati . X scanders. Caules ramique aculeis recurvis armati . . . . . ! cago iss 2. Drupeolae numerosae. Foliola breviter acuminata, glabra . . . . . . TM : t. alpinus. Foliola subcaudato-acuminata, subtus puberula . . e . . .R. Schiedeanus. II. Foliola reticulata, nervis subtus prominulis. Folia ternata; foliola utrinque 7 —10-costulata . : : . . R. myrianthus. B. Flores vulgo unisexuales, dioici (Micranthobatus). I. Folia simplicia. Humilis; flores feminei solitarii bel pauci . N en: T Eh EDOLDus- II. Folia ternata vel digitato-quinata. a) Rami, petioli pedunculique glabri vel pubescentes; foliola simpliciter serrata. hami sparsim aculeati; fructus maturi flavescentes . x08 oe WA Guns Rami ramulique dense aculeati; fructus atropurpurei . m . . JR. Moorei. b) Rami, petioli pedunculique tomentoso-villosi. Foliola inaequaliter mucronato-serrata . . . : S'ec5s MC tuU PI iclinis: 264. R. lueens Focke Abh. Nat. Ver. Bremen IV 199 (1874). J. D. Hooker Fl. Brit. Ind. II 458. R. laevigatus Wall. Cat. 1280 ex Hooker. Frutex validus, alte scandens. "Truncus cum ramis vetustis lignosus, obtusangulus, glaber, aculeis brevibus recurvis exasperatus; rami recentes acutanguli, sulcati, olabri vel glabrescentes, aculeis e basi valde dilatatà recurvis ad angulos dispositis armati. Folia longe petiolata, ternata; petioli petiolulique inconspicue tomentelli, slabrescentes, aculeis parvis uncinatis paucis vel cre- bris instructi; stipulae petiolares, lineares vel subsetaceae, parvae, deciduae; foliola coriacea, subaequaliter et sat remote serrulata, supra glabra, nitentia, subtus fusca et, nervis prominulis pubes- centibus exceptis, glabra; terminale longius petiolulatum, ovatum, rarius late ellipticum vel ovato- lanceolatum, breviter acuminatum, utrinque fere8 —10-costulatum, 12—18 cm longum; lateralia breviter petiolulata, obliqua. Inflorescentiae compositae saepe pendulae ramuli inferiores axillares, distantes, panniculati, sequentes patentes, virgati, supremi brevissimi, omnes cum pedunculis inconspicue tomentelli sparsim aculeolati vel subinermes; bracteae parvae, lanceolatae; flores parvi, breviter vel longius pedicellati; calyces cinereo-tomentosi, pilosi; sepala oblonga, in fructu erecta; petala sepalis fere aequi- longa, obovata, alba vel rosea; stamina 20—30. in seriem unicam disposita; carpella ca. 6 —12, hirsuta. Fructus e fere 6 —8 drupeolis succosis dulcibus compositi; putamen lunatum, rugosum. Im Waldgebiet der südlichen Vorberge des óstlichen Himalaya, in Hóhen um 1000 m; im óstlichen Bengalen, in Assam, Khasia. Auf Celebes in der Minahassa eine Form mit etwas gróBerer Blüte (gesamm. von Koorders) Der vorlàufig als Subspecies behandelte H. Clementis von Mindanao ist wohl kaum erheblich verschieden. Subsp. R. Clementis Merrill in Philipp. Journ. sc. 3 sect. C., p. 139 (1908). Elmer Leafl. Phil. Bot. II p. 458. Petioli 5—7, petioluli foliolorum terminalium 2—3, lateralium 0,5 cm longi; foliolorum diam. 10—11:5,5—06,0 cm, foliola basin versus integerrima, in parte medià remote, apicem versus crebre st dd cns mucronalo-serrata, utrinque fere 7—8-costulata. Inflorescentiae elongatae ramuli superiores sensim [: Ee dtd, Dra 4 3 ; breviores. " Bracteae ovato-lanceolatae, acuminatae, parvae. Flores albidi, parvuli, sed paullo majores [7] o Fig.84. R.fagifolius Cham. Schldl. quam in R. lucente Himalayae. Carpella 9labra. Philippinen; im mittleren Teile von Mindanao. Sepala ovata, fere 0,5 em longa; petala late obovata, paullo longiora. 265. R. fagifolius Cham. et Schldl. in Linn. V, 578. (1830.) Liebmann in Mex. et Centr. Am. Rubi in Vidensk. Meddel. Naturh. Foren. Ijóbenh. IV, 153. Caules longissimi, alte scandentes, angulati, sulcati, tenuiter puberuli, aculeis compressis recurvis puberulis armati. Folia digitato- vel pedato-quinata, persistentia; petioli petiolulique puberuli, copiose recurvo-aculcati; stipulae petiolares, parvae, subulatae, pubescentes, deciduae; foliola coriacea, elliptica, breviter acuminata, penninervia, utrinque fere 12 — 15-costulata, argute serrata, illa ramorum floriferorum serrulata, omnia supra nitida, glabra, subtus opaca, in nervis puberula. Rami floriferi et e ramis sterili- bus et ex axillis inferioribus ramorum fructiferorum orli, pubescentes, cum petiolis parce aculeati; folia ternata digitato-quinataque, illis caulium sterilium similia. Inflorescentiae terminalis amplae pendulae vix foliosae ramuli erecto-patentes, elongali, virgati, saepe subracemosi, bracteas, ramulos breves secundarios pedunculosque singulos gerentes, sericeo-albo-tomentosi, inermes; bracteae ovatae vel ovato-lanceolatae, concavae, tomentosae; flores parvi, breviter pedicellati; sepala ovata, externe sericeo-albicantia, demum reflexa; petala alba; carpella pilosa. Fructus parvi, magnitudine illis Jtibis rubri similes, e drupeolis paucis ovatis majusculis rubris segreeatim deciduis compositi. Floret januario, verosimile quoque in aliis anni temporibus. An Waldrándern und in Gebüschen làngs der Wasserláufe im óstlichen tropischen Mexico. Wald- region. 266. R. seandens Liebm. Mex. og. Centr. Am. Rubi in Vidensk. Meddel. Naturh. Foren. Kjóben- havn IV p. 154 (1852). Frutex sempervirens; caules in dumetis ad 6 m altitudinem scandentes, obtuse pentagoni, fusco- villosi, inermes; folia quinata vel rarius ternata; petioli petiolulique fusco-villosi, glandulis stipitatis brevibus et aculeolis copiosis instructi; stipulae petiolo vix adnatae, lineares, deciduae; foliola coriacea, longe petiolulata, argute denticulata, subtus fuscescentia, densius pubescentia, terminale late ovatum, acuminatum. Rami floriferi saepe penduli, aut e caule sterili aut ex axillis foliorum in ramis fructiferis orti; inflorescentiae amplae, ramosae, bracteatae, cum ramis et pedicellis dense cano-tomentosae, inermes; bracteae ovatae, concavae, tomentosae; flores parvuli vel mediocres, breviter pedicellati; sepala ovata, concava, cano-tomentosa, demum reflexa; petala obovata, sepalis vix longiora, alba vel rosea; carpella villosa. Fructus e 6 —8 drupeolis majusculis rubris v. atropurpureis compositi, illis H. idaei paullo minores. Flores fructusque profert per totum annum. In Eichenwaldungen des óstlichen Mexico in etwa 1000 m Hóhe. 267. R. alpinus Macfadyen Fl. Jamaica II p. 7 (1837). Grisebach FI. Brit. Westind. Isl. 232. Caules scandentes, slabriusculi, aculeis recurvis armati. Folia ternata; petioli longi, aculeati; foliola elliptica, breviter acuminata, penninervia, nervis ütrinque fere 12, inaequaliter crebre dentato- serrata, concolora, glabra. Inflorescentiae amplae ramuli tomentosi, patentes; inferiores subvirgati, in statu fructifero panniculali, pedicellis longis, saepe fasciculatis; flores parvi; sepala cano-pubes- centia, post anthesin fructus fundum amplectentia; carpella 20—30. Fructus globoso-ovati, fere 1 em longi, atropurpurei. — Anne R. jamaicensi magis affinis quam RR. Schiedeano ? Auf Jamaica in den Wàldern der Blue mountains oberhalb der Hóhenlinie von 900 m. 268. R. Sehiedeanus Steud. Nomencl. ed. 2, II, 479. (1841). R. dumetorum Schldl.in Linn. XIII, 267 (1859). Excl. R. dumetorum Wh. (1824). Caules subteretes, puberuli, aculeis parvis recurvis armati. Folia digitato-quinata vel ternata; petioli petiolulique tomentoso-puberuli, aculeis recurvis pubescentibus instructi; stipulae lineares, demum deciduae; foliola coriacea, persistentia, oblongo-elliptica, ca. 10 cm longa, 4—5 cm lata, caudato- acuminata, penninervia, utrinque fere 12—15-costulata, simpliciter remote et argute serrulata, supra glabriuscula, nitida, subtus tomentoso- puberula. Inflorescentiae in ramis floriferis terminales vel ex — 1025 axillis foliorum inferiorum ortae, inermes, eglandulosae; ramuli cum rhachi tomentosi, bracteati, in- feriores elongati, virgati, patentes, superiores breviores, omnes subracemosi, flores singulos vel interdum fasciculatos gerentes; bracteae oblongo-ovatae, concavae, tomentosae; flores mediocres, multo majores. quam in R. fagifolio, ca. 2 cm. diam. metientes; sepala ovata, cano-tomentosa, in flore et fructu patentia vel laxe reflexa; petala obovato-cuneata, sepalis multo longiora, alba; stamina longa, stylos longe superantia; carpella numerosa, glabra. Fructus cylindrico-elongati, mole illorum Ftubi idaei, e drupeolis multis parvis ovatis compositi. Fl. vere et verosimile per magnam anni partem. In Waldungen und Gebüschen des würmeren Waldgürtels im tropischen Mexico. 269. R. myrianthus Baker in Journ. Linn. Soc. XX, 136 (1883), nec Freyn in Verh. Zool. Bot. Gesellsch. Wien 1881 p. 572. R. malagassus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen VIII p. 473 (1883). hami lignosi, teretiusculi, superne obsolete angulati, aculeati, juniores inconspicue stellulato- pubescentes. Aculei subaequales, compressi, duri, breves, e basi valde dilatatà uncinati, in ramis et petiolis crebri, in foliorum costáà et. in inflorescentià rariores. Folia ternata, suprema simplicia; petioli stellulato-puberuli, supra sulcati; stipulae petiolares, lineari-lanceolatae; foliola petiolulata, coriacea, mucronato-serrata, utrinque fere 7 —10-nervia, juvenilia supra parce stellulato-puberula, adulta glabra, nervis impressis reticulata, subtus nervis prominulis puberulis areolata, terminale obovatum vel ellipti- cum, breviter acuminatum vel acutum, basin versus interdum subcuneatum; lateralia minora, sat longe petiolulata, obliqua. Inflorescentiae et terminales, amplae, multiflorae, et laterales, laxiores et modestiores e ramulis divaricatis subracemoso-virgatis vel vario modo partitis compositae; rhachis aculeata et cum ramulis pedicellisque pube stellulatá adpressá canescens; bracteae lanceolatae. Flores pro more generis parvi, diam. fere 1,5 cm; eupula sat plana, sepala ovata, obtusiuscula vel brevissime mucronata, externe et interne cano-tomentosa, in flore et post anthesin laxe reflexa; petala oblonga, sepalis longiora, rubicunda; stamina stylis fere aequilonga; pollinis granula conformia. Carpella fere 25, glabra vel in dorso pilis paucis strietis instructa; carpophorum hirsutum. Fructus rubri. R. diclyophyllo (cf. p. 172) evidenter affinis. H. myrianthi nomen paullo prius publici juris factum est quam illud Fi. malagassi, sed si nomina pseudospecierum Europaearum valida esse censentur, recipiendum non erit, quia R. myrianthus Freynii jam prius descriptus est. Malagassi nomen a nomine vernaculo insulae ,,Malagasch** derivatum est. In Walddichtungen und Vorhólzern. Andrangoloaka im óstlichen Teile der Provinz Imerina auf Madagaskar; scheint auf der Insel weiter verbreitet zu sein. 270. R. parvus J. Buchan. Trans. u. Proc. N. Zeal. Inst. VI, 243 (1873). suffrutex humilis, prostratus, dioicus. Caules ramique teretiusculi, tenues, glabri, inermes, radicantes. Folia simplicia, sat breviter petiolata, e basi truncatàá lineari-lanceolata, fere 4—6 cm longa, ad I em lata, sat profunde serrata et in angulis inter dentes barbatula, ceterum praeter costam subtus puberulam et aculeos paucos aciculares gerentem glabra. Flores masculi in ramis foliiferis in. inflores- centiam terminalem laxam subcorymbosam dispositi, feminei terminales solitarii vel uno alterove llore juniore axillari concomitati; pedunculi longiusculi, puberuli; bracteae lineares. Sepala lanceolata, saepe caudato-acuminata, externe et interne pubescentia, post anthesin reflexa. Petala sepalis breviora. alba. Stamina sat brevia. Carpella valde numerosa ; styli longi, persistentes. Fructus magni, conico- oblongi, succosi, sapidissimi, avium cibus. Differt ab aliis Lampobati speciebus foliis simplicibus. Alterà ex parle ft. australi omnino similis est, ita ut de arctá necessitudine dubitari non potest. südinsel Neu-Seeland, am Paddock Lake an der Westküste zuerst gesammelt. Anscheinend wenig verbreitet 21 -1 | i 271. R. australis G. Forster Florul. ins. austr. Prodr. p. 40 (1786). J. D. Hooker, Handb. N. Zeal. Fl. I 53 t. 14. Excl. FR. australis Kern. 4:5 Fig.85. R. myrianthus Bak. Frutex diffusus, alte scandens; rami tenues, puberuli, sparsim recurvo-aculeati, superiores deflexi vel penduli. Folia ternata, saepe pinnato- vel digitato-quinatis intermixtis; petioli petiolulique vulgo puberuli; crebre vel parce recurvo-aculeati; stipulae caulinae, lineares vel lineari-lanceolatae, deciduae; 28 Bibliotheca botanica. Heft 72. — 3 foliola omnia petiolulata, coriacea, simpliciter et saepe remote, sed sat profunde serrata, supra glabra. el puberula vel tomentosa; eorum figura valde variabilis, nunc late vel glabrescentia, sub!us glabra v Inflorescentiae ex axillis foliorum delapsorum ortae, ovata, nunc oblonga vel oblongo-lanceolata. 3:5 Fig. 86. R.australis Forst. vcr TP RE AM : essiles, aphyllae; masculae multiflorae, diffusae, divaricatae, e ramulis racemoso-panniculatis vel racemoso-virgatis api jer "iori i 1 1 ici i 1080 D apicem versus brevioribus compositae; femineae simpliciores, vulgo subracemosae. Mlorescentiae rami ramuli Lome - "uli, infer i icelli ina! nulque tomentoso-puberuli, inferne vulgo inermes, pedicelli vero uncinato- y — aculeati. Flores parvi, aperti cum petalis diam. 1,0—1,5 cm metientes. Sepala fere elliptica, obtusa, cano-pubescentia; petala oblonga, sepalis multo longiora, alba vel rosea, Stamina numerosa. Fructus e drupeolis numerosis stylorum basi coronatis succosis, maturis flavescentibus compositi, austeri. 4:5 Fig. 87. R.australis Forst. Planta mire variabilis, ita ut, speciminibus paucis diversis comparatis, nemo de differentià speci- ficà formarum dubitare possit. Varietatum limites vero vacillant; multae plantae foliorum figurà ad unam, indumento ad alteram subspeciem accedunt. Distinguuntur: — Gore 1. Folia ternata vel digitato- vel pinnato-quinata ; foliola subcordato-ovata. a. glaber J. D. Hook 1. c. (It. auslralis typ.) Foliola glabra. B. sehmidelioides A. Cunn. (spec.) Ann. nat. hist. ser. 1, III (II?) 245. (1839). Foliola subtus pubescentia vel tomentosa. 9. Folia ternata vel digitato-quinata; foliola oblonga vel elliptico- vel lineari-lanceolata. y. eissoides A. Cunn. (spec.) Ann. nat. hist. ser. 1, III (I1?) 245 (1839). Foliola glaberrima; petioli petiolulique vulgo crebre aculeati. Hujus varietatis forma monstrosa est: f. squarrosus Fritsch (spec.) Oest. Bot. Z. XXXVI p. 250 (1886). Foliolorum lamina minima, ita ut folia petiolata e tribus costis aculeatis a petiolulis non separatis apice paullulum folioso-dilatatis composita sint. Ramorum folia infima simplicia vel ternata interdum Jaminam paullo majorem gerunt. Flores nondum observati. — Colitur in frigidariis Europae mediae; in plagis meridionalibus sub divo. In horto Neapolitano optime viget, sed semper sterilis est. Hamuli et petioli virides plantam alunt. [. pauperatus Cockayne. Flores nulli vel rari; caules inermes. Folia pinnata et digitata in varietatibus ejusdem speciei raro occurrunt, in ft. idaeo vero in uno eodemque caule. Neuseeland: verbreitet in Wüldern und Bergschluchten, südwárts bis Otago. Über die Herkunft der Form squarrosus, die eine nur einmal aufgetretene (gleichsam schlitzbláttrige) Monstrositàt zu sein scheint, ist nichts bekannt. Species diversa dicitur: R. subpauperatus Cockayne Report Bot. Survey Stewart Isl. in N. Zeal. Dep. of Lands. C. 12 p. 42 (1909). Descr. autoris: .,Frutex scandens ramis gracilibus aculeis rubris aculeatis, foliis ternatis foliolis lineari-lanceolatis petiolis gracilibus aculeatis, paniculis parvis 5 em longis floribus dioicis sepalis ovalis pilosis. South Island: common throughout Stewart Island.** Praeter R. geoidem hubi species (vel forma) maxime australis. In apricis, Cockayne teste, flores profert. 72. R. Moorei F. Muell. Phil. Inst. Vict. II, 67 (1857). Fragm. IV 29; Benth. et Muell. FI. Austr. II 431. R. australi affinis, sed major; dioicus vel polygamus. Rami glabri vel tomentelli, aculeis crebris parvis recurvis armati. Folia digitato-quinata; petioli petiolulique crebre uncinato-aculeati, glabri vel tomentelli; foliola longe petiolulata, coriacea, nunc glabra et e basi rotundatà saepe emarginatà oblongo- lanceolata, acuminata, simpliciter argute mucronato-serrata (lerminale fere 8—10 cm longum), nunc latiora et brevius acuminata, subtus tomentosa. Inflorescentiae ex axillis foliorum persistentium vel delapsorum ortae, racemosae vel racemoso-panniculatae rami pedunculique tomentoso-puberuli, dense uncinato-aculeati. Flores plurimi unisexuales, illis R. australis similes, sed paullo majores; cupula dense, sepala parce aculeata. Fructus atropurpurei, insipidi. Neusüdwales; südwárts bis Illawara. 273. R. dielinis F. Muell. Trans. Soc. Victor. I, 2 p. 5 (1889). rutex scandens, dioicus vel polysamus. Rami dense fusco-tomentosi, aculeolis numerosis instructi. Folia lot rnata: :tioli ti i : fulv : 3 i i i: foli i go ternata; petioli petiolulique fulvo-tomentoso-villosi, aculeati; foliola coriacea, ovata vel late elliptica, nervis et venis excurrentibus inaequaliter argute mucronato-serrata, supra nervis impressis rugosula, pubescentia, subtus reticulato-areolata, tomentoso-mollia. Inflorescentiae axillares, racemoso- panniculatae; ramuli densissime fulvo-tomentoso-villosi, aculeati, pedicelli setulas flexiles slanduliferas sparsas gerentes; sepala oblonga, concava, cano-tomentosa; petala sepalis breviora; filamenta dilatata, pubescentia; carpella fere 20. Britisch-Neuguinea. In den hóheren Gebirgen, zunáchst auf Mount Knutsford und Mt. Mus- grave gefunden. Addenda. Ad. p. 140. 168. Rubus Koehneanus, cf. RH. A. Holfe in Bot. Mag. tab. 8246 (1909). Fructus aurantiaci. Ad. p. 184. R. eoreanus var. Nakaianus Lévl. in Fedde Hepert. VIII p. 358. Confer descriptionem l. c. — Secundum autorem a KK. coreano typico ,,Nlloribus rubris minutis, eL pedicellis hirsutis statim dignoscendus**. Korea: Quelpaert, in silvis Hallaisan, jun. 1909 (Taquet, 2834, 2835, 2845). Index zu Pars ll. Anoplobatus . 123 | Rubus Delavayi Franchet .. . 148 | Rubus illecebrosus»« occidentalis 202 Idaeobatus L5 o 2 cu essei JNOn 3 ov 2 325 | -—c2ekw Jb5yS a 4a 6 c o c o XA lLzwieQoj»ENHPE) o e e 2 i9 5 5 uA (idaeus) denudatus . . . . 208 | — incisus Thunbg. . . . . . . 138 Micranthobatus . 212 | — (ellipticus) f. denudata . . . 199 — (pungens) indefensus .. . . 165 Oreobatus deliciosus Rydb. 25a —«elupticus)sdepilise- ee 1992 E quuomiabussHhorton MM MM Rubacer odoratum Rydb.. . . 1:723 | — diamantinus Lév. . . . . . 210 | — innominatus Moore . . . . 195 E velutnumwvbleller v 9 - 224 |-—— diclinisP E» Muell? 5-220 —À üünopertus s Bocke m E EOD Rubi Afromontani . . . . . . I69| — dictyophylls Oliver. . . . 172 | — (ellipticus),insulanus . . . . 199 — JMirsib4sS n o s o0 2 s s s dg | iren ID IDYss| 5 5 2 5o e mb. e GWRRWOHGXUSONNEG) SiSSdUS o 2 o 2 "22 — (Gowns . 5. 2 s o 5» e iX] e lD!wreumS Sm 5 5 s s s s HOW | ——Bf7sWS SWaspb 2 3 2 cs M92 EEIDImozphlopbyliqe 9 9 9 9952528 MiDuclouxim s EE SEE MItoensSMIP NV LM dacauthume e 19 9 9 2 - 45/23 9 EcllontiBockc uM a zo Mjamaicensisi anc oM MIC EIFE 9 19 99-9 9 5 OIA0Nnellipsicusqsou m 29 9 :951994 E—SjamhbosordesgElancc M M NEEUEY, L-peltatig cx 2QA E MCOUSSn-sp-- -. . .. 204| — kanayamensis Lév. Van. . . 2095 bunscutcs m c cro TE I MCTIOGAEDUS Liebm. . . . . . 202 | — kerriifolius Lév. Van. . . . I3I — INGEEGNSN 5 o 5 5 s o s « je | —— Ilse umb 2 2 3 s o s yu — |Kinashii Lév. Van. . . . . 188 — Spectabiles . . . . A28 E—XervithrolashsWumsp09 5999-99: 999 59/728 ikingaensis Engl. 1 7S Rubus aceroides Miq- —. - - - —726.| — -eucalyptus Focke - - . --- 169. — "kiwuensis Engls c IE —achenigera Duthie . - - - . x99 | — euleucus Bocke . . . . . . 188 — Koehneanus Focke . . r4o, 22I — aculeatissimus C. A. Mey. . 210 | — eustephanus Focke . . . . 160 | — /(pseudosaxatilis) kouytchensis 186 — acuminatisimus Hassk. . . 149 | — exsuccus Steud. . . . . 176 |— Kuntzeanus Hemsley . . - 195 — adenochlamys Focke .. . . ror | — fagifolius Cham. Schld. . . 214 | — lachnocarpus Focke . i 204: — (dictyoph.) adenocarpus . . 173 | — (gracilis) Falconeri . . . . ri9go| — laevigatus Wall. . . Sal 213 — (ulugur.) adenophloeus . . . 173 | — fasciculatus Duthie . . . . 199 ! — lasiocarpus Sm. . a, 182 — alnifoliolatus Lév. Van. . . 152 | — Fauriei Lév. Van. . . . . . 1:32 | —jlasiostylus Focke Moo» 167 —Calpestus?Blumer. . - 144. | — Berdinandi FEocke |: - 2 162.| — "I:eesii -Babgto- Cus d ee cei EalpumussMacradyenge na flavusmsblam: 25-929 9 9-1 9 2 1992 EM teuphyllus)letobni hyllus . . 187 — althaeoides Hance. . . . . r3r| — flosculosus Focke . . . . . 193 | — leucanthus Blah y ud amabilissBockem 650 —toholosuseD Don 9 939 9 299199] 9 1060 45D SN ND mun c. Wie — ampelophyllus Iva trasxinbtolusmE ol 99-9 9 9 150 — ]leucodermis Dougl. AR MEL 201 — (idaeus) angustifolius . . . 208 | — (niveus) furfuraceus . . . . 183 | — leucodermis hortor. pd 1 166 — (daeus) anomalus . . . . . 208 | — (triphyllus) ramophyllus . . 220 | — Lowii Stapf . . MM y I44 NapstalusSbor oS GialdianussHockc! 9 99-9 1949] M IDCEnsEBOSISS NE : DAR 213 — (Petit.) aphanes. . . . . .. 178 | — (australis) glaber . . . . . 220 | — lutescens Eranchet - . . 2-162 - arabicus SIS E. i$ o BYE S 176 — (corchorifolius) glaber . . . —r3r | — Maeraei AsajGr. 7-99 140 — aralioides Hance . . . . . 196 | — glaberrimus Champion . . . 148 | — macropodus Ser. . . . . . 187 — éwWa IBS 5s s 2 505 s 3 OS c-r IBSdS. 2 2 a s ose 95 | —— AWteyksbseIssS ILS Vaya I — 3 Wall ee L5 ——Goetzenn Engl: - 7A ——malagassus Focke Me zio à (Horsfieldii) asperatus - . . 204, — Gowreephul Roxb. . . . . 198 | — (idaeus) maritimus . . . . 209 Ra n Sc 2r —snraciliseROxb-27-29- 5539-29: 9 29599 5 miazmonabtusmib eV VID ELS D. — biflorus Bhch: (Hamdlt) u- 166 - C oM und: RUE Sus eS COSA GEOHE on. Wümgeviezül . ze -— ISex|suewE JEENS. 2 5 5 s 3 qe | —— esesesias) Haightii 3951 ane ie — RP. Pocken 29 M 259 — borealis Spach .. . . . . . 209 | — hawaiensis A. Gr. . . CS i o indarokc o REN EXEC bicus Bl R 2 t one cM TA 20 e (1idaeus) melanotrachys "0200 lel ume. .. .. . I50| — Hirascanus Makino . ; 186 | — (niveus) membranac 18 — chiliac Focke i a Eu RI. Booker S EiCHSE OX NE NEC PAK I99 | — Merrillü n.sp. . . p e: 153 "s BOUM PE e. IS TAS e — HOPES ECCIRUS Kth. et | — mesogaeus Bockca m UO UM cibi e Mui SCR T3 onché . . . . . . . . 188]| — (occident.) mexicanus . . . 20I M Ed AUS undt. . . . r74| — horridulus Hook. f. . . ... 165 | — micranthus D. Don . . . . 184 ERE e : o5 2 220. — Horsfieldii Miq. . 5»... 183 — micerophyllus D. Don. . . 9r XN Leoni c "o s m 5. EAS) | e desabeeysinuielbiuy VAS (Ges o o 9 5 UMS rem assert Ins IgG) lLos d 132 - Cockburnianus Hemsl. . . . 182 | — hypargyrus Edgew 8S8 | Da pui. oe rer o0 32 comintanus Blanco . . . . r53|- MASS EN MIN Se dee mo NE — Gommersoni Poir. . . . . E — dac I dd. eR I V3 Bod PORC MET rr V. coptophyllusA* Cr. . .. . 2| — idecus vo uo CEDE 207 | — moluceanus parvifolius Rumph. 150 edet I NE armen pgecidentalis suc o2 d IMoorelEP uel »Q EY PIG AP. 4 Pes io aeus ps odoratus 2 0p. o. — morifolius Sieb. . . P TERT A coreanus »« triphyllus. A. 86 — EE d P IO RICOIASIUS S are MERC buio. Cunegn. Schldl. SURE coronarius Sweet . . . I55 | -— idacne d INSECTS JR Mcd Cra n zuycceg lue Lév.Van. . . . 158 crataegifolius Bunge . . . : 137 : EUR is TéveV ior deer [cunc en E en EIS pell ee Pr m 5e Mn Cue Lév. Van. .. . . 165 |— mysorensis Heyne . - — - - T82 EI ecebrosus Focke. . . . . 152 | — (coreanus) Nakaianus | . -« 4 22E Rubus nanus S. Watson Emesiectuspl2ecku M — (corchorif.) neillioides . — mneomexicanus Asa Gr.. — nesiotes Focke — mnilagiricus Focke — (idaeus) nipponicus — mniveus Thunbg. — niveus Wall. — nobilis Regel — nutkanus Mog. — nmnutkanus Nuttalli — (ellipticus) obcordatus — Obtusifolius Willd. — occidentalis L. — occidentalis Lév. — odoratus L. — Oldhami Miq. — Oliveri Miq. . — opulifolius Bertol. — otophorus Franchet : — ouensanensis Lév. Van. — (mesogaeus) oxycomus . — palmatus Thunbg. — Pappei Eckl. Zeyh. — parciflorus Focke — (odoratus) parviflorus — parvifolius L. . — parvus Buch. . — pauciflorus Baker — pauciflorus Wall. — (australis) pauperatus — Paxii Focke : — pedunculosus D. Don — (asper) pekanius — peltatus Maxmw. — pentagonus Wall. — phoenicolasius Maxmw. — (idaeus) phyllanthus . — pileatus Focke — piluliferus Focke 150, | Rubus pinfaensis Lév. Van. | — 293 — — pinnatus Willd. pinnatus »« plicatus . *innatus »« rigidus podocarpus O. Kuntze pruinosus Zoll. pseudo-acer Makn. pseudo-americanus O. Kntze pseudo-saxatilis Lév. pubinervis Blume pungens Cambess. . purpureus Bunge purpureus Hook. f. (idaeus) purpureus Pyi Lév. : Quartinianus A. Rich. quelpaertensis Lév. racemosus Roxb. . . rhodacantha E. Mey.. (niveus) rhodophyllos ribifolius S. et Z. ribisoideus Matsumura . rigidus Sm. . Roezli Regel rosaefolius Sm. rosifolius coronarius Roylei Klotzsch . rungwensis Engl. runssorensis Engl. . sachalinensis Lév sagatus n.sp.. scandens Liebm. Schiedeanus Steud. (Petitianus) Schimperi schizostylus Lév. schmidelioides A. Cunn. scopulorum Greene (niveus) sericeus sessilifolius Miq. . . sikkimensis Hook. f. . sorbifolius hort. . 1507 | Rubus sorbifolius Maxmw. spectabilis Pursh squarrosus Fritsch (1idaeus) sterilis strigosus Mchx. Stuhlmannii Engl. subcrataegifolius Lév. (niveus) subglaber . subpauperatus Cockayne . sumatranus Miq. Sweginzowianus Sivers . tagallus Cham. Schldl. taiwanianus Matsumura talaikiensis Lév. Tanakae Lév. Van. teledapos Focke thibetanus Franchet . 'TThomsonii Focke Thunbergii Blume . Thunbergii S. et Z. (Horsfieldii) timorensis (trifidus) tomentosus trianthus n. sp. tridactylus n. sp trifidus Thunbg. - trilobus Moc. et Sesse triphyllus Thunbg. trullissatus n. sp. ulugurensis Engl. Vanioti Lév. velutinus Hook. et. vernus Focke vicarius n. form. villosus Thbg. Volkensii Engl. (idaeus) vulgatus Wallichianus Wight Arn. Wrightii A. Gray xanthacantha Lév. Yabei Lév. Van. Arn. Zahlbrucknerianus Endl. ; Van. . | Bibliotheca Botanica - - Verzeichnis der bisher erschienenen Hefte eic ende A atomie der submersen Gewiáchse. Mit 10 Tafeln. Preis Mk. 32.— - i» Bota sel EU über die Gerbstoff- und Anthocyan-Behülter der Fermácdunben. Mit -Hybriden und einige neue Bastarde des Verbaseum pyramidatum. Mit? Tafeln. | Bildung der Knollen. — Mit 5 Tafeln und 5 Figuren im Text. Preis Mk. 8.—, r di Ent vickelung der Blüte und Frucht von Sparganium Tourn. und Typha Tourn. Mit -aus der Albourskette.- Mit 9 Tafeln. Preis Mk. 8.—. I DNA über Bau und Lebensgeschiehte der Hirschtrüffel, Elaphomyees. 'reis s speciosum. — - Nach des Verfassers Tode herausgegeben von Dr. E. Dennert. Mit aDicaulis. Quis Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 20.—. Beitr e zur Moosflora. von Neu-Guinea. Mit 8 Tafeln. Preis Mk. 10—. d M An nux Studien über. die Knospensehuppen. von Cüuderéd: ud dicotylen Holz- dete VON dndidwn. sklerotischen Gewebeelemente: der Farne, mit besonderer Berüek-. ]* Russow's. .Mit 3 far bigen Tafeln. Preis Mk. 6.—. ünther Ritter, Monographie der Gattung Orobanche. Mit 4 farbigen Tafeln und £ odi I ntwickel ng der Blüte und des Blütenstandes bei einigen Arten der Gruppe Ambrosieae und I Ei - Mit 7 Tafeln. "Preis Mk. 10.—. v ( ungen beim SebpeetelockoHen (Galanthus niveis) und Samenformen bei der Eiche : l'afeln. Preis Mk. 29.—. ^ Vegetation im Malayischen Archipel. Mit 11 Tafeln. Preis Mk. 24.— a leichenden Anatomie und Morphologie der Sphacelariaceen. Mit 13 Tafeln. Preis Mk. 924. — . E r Kenntnis der Morphologie und Anatomie von Gunnera manicata Linden. Mit 9 Tafeln. dex nknollen der Rotbuche. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 8.—. on, Beitrag zur Flora Albaniens. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 24.—. Über den Aufbau des Palmiet-Schilfes aus dem Kaplande. (Prionium serratum Drége.) 22 afeln. Preis Mk. 18.—. AI E zur Kenntnis der Flora West- und Ostpreussens. I-III. Mit 23 Tafeln. Preis ung über Hydrastis canadensis. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 8.—. lósungsweise der sekundáren Zellmembranen der Samen bei ihrer Keimung. Mit erglei ende Anatomie des Holzes der Magnoliaceen. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 12.—. rkt tràufelndes und fliessendes Wasser auf die Gestaltung des Blattes? Einige biologische Beo achtungen. Mit 3 Tafeln. Preis Mk. 10.—. erlauf im Wundholz. Eine anatomische Untersuchung. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 8.—. u en über Ascochyta Pisi bei parasitischer und saprophyter Ernáührung. Mit 1 Tafel, Preis Jhologisdher und anatomischer Vergleich der Kotyledonen und ersten Laubblütter der Keim- tylen. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 24.—. ;ur Anatomie der Epidermis der Gramineenblütter. Mit 10 Tafeln. Preis Mk. 46.—. thaare der Ciehoriaceen. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 12.—. au und Entwiekelung einiger Fucaceen. Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 24.— und d Bildung der aus Hemicellulose bestehenden Zellwànde und ihre Beziehung zur Gummosis. IP Cds Apip am on 4c zo LANENS BIBLIOTHECA BOTANICA, Original-Abhandlungen aus dem Gesamtgebiete der Botanik. Herausgegeben von Prof. Dr. Chr. Luerssen Danzig-Zoppot. Heft 83. Wilhelm Olbers Focke: Species Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Pars Ill. Iconibus LXVII illustrata. Stuttgart. 1914. E Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung Nágele & Dr. Sproesser. Species Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Autore Wilhelm Olbers Focke. Pars III (opus finiens). Iconibus LXVII illustrata. Stuttgart. 1914. E. Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung Nügele & Dr. Sproesser. Alle Rechte, auch das der Übersetzung, vorbehalten. Druck von Carl & August Ulshüfer in Stuttgart. |. Vorwort. Indem ich meine Arbeit über die , Species Ruborum" jetzt abschliesse, darf ich wohl auf das Vorwort in Bibl. bot. Heft 72 S. 1 verweisen. Ich bin nunmehr in der Lage, einen von vornherein in Aus- sicht senommenen Nachtrag zu den beiden ersten Abteilungen meiner Schrift zu liefern, da mir deren Veróffentlichung ein ansehnliches neues Material an getrockneten Pflanzen und Druckschriften zugàng- lich gemacht hat. Die reichste Ausbeute an neuen Formen hat Ostasien gespendet, da sich der wunder- bare, mehr und mehr bekannt gewordene Artenreichtum von Yünnan und Kweitschau auch in der Gat- tung Rubus offenbart. Bei dieser Gelegenheit bemerke ich, dass ich die chinesischen geographischen Namen in der nàmlichen europáischen Schreibweise wiedergegeben habe, in der sie mir überliefert sind, so dass sich z. B. das Wort ,,shan" (Bergkette) auch in den Formen ,,chan" (franz.) und ,,schan** (deutsch) findet. Die Untergattung Eubalus konnte, soweit es sich um amerikanische Arten handelt, in áhnlicher Weise bearbeitet werden, wie die übrigen Rubi. Dagegen wird eine wissenschaftliche Darstellung der europáischen Eubali erst dann móglich werden, wenn man sich entschlossen haben wird, einen ganzen Wust sacrosancter Artnamen mit allem Zubehór der wohlverdienten Vergessenheit zu übergeben. Man darf nicht glauben, dass die Tátigkeit der,.Rubologen", welche sich mit der Brombeerbeschreiberei be- scháftigen, als eine Vorarbeit für eine künftige wissenschaftliche Gliederung des Stoffes dienen kónne. Ein Rubologe wird niemals einsehen, dass bemerkenswerte Eigenschaften, wie rote Griffel, behaarte Antheren und krumme Stacheln, sich eben so wenig zur sicheren Erkennung von Rubus- Arten eignen, wie etwa rotes Haar, eine dunkle Iris und eine krumme Nase zur Unterscheidung von Menschenrassen. Das künstliche Fachwerk der schematischen Systematik mit der ganzen zugehórigen Nomenclatur ist ein unentbehrliches Hilfsmittel zur Verstándigung, aber es beruht auf der falschen Voraussetzung der Art- bestándigkeit. Nur durch eine umsichtige und ausgleichende Anwendung der Benennungs- und Beschrei- bungsregeln làsst sich einigermassen verhüten, dass die Pedanterie der Buchstabengelehrten alle Versuche einer treuen Schilderung der frei gestaltenden organischen Natur in widerliche Zerrbilder umwandelt. Als Vorbedingung für alle weitere Fortschritte ist die Erlósung der systematischen Forschung von der erdrückenden Last einiger tausend unnützer und schádlicher Artnamen zu betrachten. Gegen- wártig ist jene Buchstabengelehrsamkeit, die auf der Wissenschaft schmarotzt, noch zu máchtig, als dass ein solcher Versuch gelingen kónnte. Aber vielleicht würde man doch begreifen, dass die tatsáchlichen Verschiedenheiten zwischen engeren Formenkreisen, Rassen oder Unterarten nicht durch Beschreiben einzelner individueller Vertreter ermittelt und festgestellt werden kónnen. Wenn jemand je einen Russen, Franzosen, Juden usw. schildert, so vermag er dadurch noch keinen Begriff von den verschiedenen Nationalitàten zu geben, weil individuelle und HRassenmerkmale in jedem Kinzelwesen unentwirrbar gemischt sind. Nicht anders verhált es sich mit Beschreibungen europáischer Brombeeren, die nach einigen getrockneten Zweigen oder nach einzelnen Stráuchern oder Gebüschen entworfen sind. Ich werde bei jeder Gelegenheit auf die Ausmerzung soleher Brombeerennamen hinwirken, die nur auf Individualbeschreibungen begründet sind. Erst bei sehr betrüchtlichen Verschiedenheiten genügen Individuen, um die Artmerkmale vorlàufis klar zu stellen; solehe Verschiedenheiten sind aber bei den noch unbekannten europüischen Rubusformen nicht vorhanden. Ein gemeinschüdlicher Unfug in der Systematik sind auch die unnützen und oft wahrheits- widrigen Wortklaubereien, die mit ihren Jahreszahlen, willkürlichen Deutungen dunkler und tórichter Namen, angeblichen Prioritàten usw. den wirklichen Sachverhalt zu entstellen und unrichtige oder unwichtige Dinge zu Hauptsachen zu stempeln suchen. Der Naturforscher sollte den blanken Ehrenschild Bibliotheca botanica. Heft 83. : (226) 2 der Wissenschaft, der bestimmt ist, die Strahlen der ewigen Wahrheit aufzufangen, nicht durch albernen srammatisch-philologsischen Irimskrams bekritzeln lassen. . Er | Ich slaubte, diesen Ansichten schon in dem Vorworte Ausdruck verleihen zu müssen, weil die o : l . » TRSERE T v : . uo . z von unfühisen und unberufenen Bearbeitern hervorgerufene Verwirrung die wissenschaftliche Arbeit E . * 4 Pe - S EE ^ làhmt. Schürfer habe ich mich schon 1877 in Syn. Rub. Germ. $. 58 ausgesprochen. Einzig und allein "oOrTrcape 1 4rlrzo 1c AT QVvc is Jorha iss r das Rubologentum hat es verursacht, dass die Erkenntnis der systematischen Verháltnisse unter den europüischen Brombeeren noch so lückenhaft geblieben ist. | eigenen Untersuchungen führen zu der Auffassung, dass der ganze Formenreichtum der 2 t m m -t . * B europüischen Eubali sich auf etwa 12—15 Grundtypen zurückführen lüsst, die zum Teil in mehrere engere Parallelarten aufgelóst sind. Von den Mittelformen und Zwischenformen zeigen manche eine 2 E : - " . srosse Bestündigkeit und Verbreitung. In der systematischen Darstellung hat diese Auffassung noch nicht x pa j d S - . . 3: a ' : durchseführt werden kónnen, weil die Lücken in der Kenntnis der Mittelelieder noch zu gross sind. g : M Es liest keineswegs immer an den Verfassern, sondern oft genug auch an den sachlichen Schwierig- keiten, wenn man aus den Beschreibungen nicht ermitteln kann, was ein Autor vor sich gehabt hat, einerlei; ob er neue oder àültere Namen anwendet. In vielen Fállen kónnen getrocknete Exemplare auf die richtige Spur führen; liegen solche nicht vor, so ist jede Bescháftigung mit einer neuen Brombeer- schrift vollstándis zwecklos, falls man nicht bereits die Ansichten und die Nomenclatur des Verfassers kennt. Ich habe daher darauf verzichtet, neuere Arbeiten für meine Species Ruborum zu benutzen, weil ich nicht erfahren konnte, was die Autoren unter den von ihnen angewendeten oder neu erfundenen Meine Namen verstanden haben. Schliesslich habe ich noch die angenehme Pflicht zu erfüllen, den Botanikern, welche mich in meinen Bestrebungen unterstützt haben, meinen aufrichtigsten Dank auszusprechen. Den in Bibl. bot. 72 S. 8 und S. 122 erwühnten Namen darf ich noch einige andere hinzufügen. Ausser Herrn Professor Léveillé in Le Mans, dessen ich bereits früher gedacht habe, verdanke ich namentlich den Botanikern des Arnold Arboretums, ferner Herrn Dr. P. A. Ry dberg in Newyork, den Herrn E. D. Merrill und A. D. E. EI mer in Manila sowie Herrn Professor L. Diels in Marburg wertvolle Zusendungen. Herr Dr. Baenitz in Breslau sandte mir interessante südamerikanische Arten. Meiner ersten Mit- arbeiter auf dem Felde der europáischen Brombeersvstematik habe ich Synops. Rubor. Germ. S. 7 —9 gedacht. Spáter erfreute ich mich des nahen brieflichen Verkehrs mit Armand Clavaud in Bordeaux, dessen früher Tod manche schónen Plàne für gemeinsame Arbeiten zerstórte. Um so frucht- barer wurde dann meine Verbindung mit Rev. W. Moyle Rogers in Bournemouth. Sein freundliches Entgegenkommen und persónliche Besuche bei ihm machten es uns móglich, die Grundzüge für eine übereinstimmende Nomenclatur der wichtigsten englischen und deutschen Rubi festzustellen. Durch ihn trat ich auch in Beziehungen zu seinen Freunden Archer Briggs, Revs. E. S. Marshall, Augustin Ley, HR. P. Murray, E. F. und W. R. Linton, sowie manchen anderen (vgl. Rogers Handb. Brit. Rubi p. VIII, IX). Unter der grossen Zahl der übrigen englischen und franzósichen Botaniker, die mich freundlichst unterstützt haben, kann ich nur wenige Namen nennen: John E. Griffith in Bangor, Abbé N. Boulay in Lille Dr. Bouly de Lesdain in Dünkirchen, G. Bouvet in Angers, Prof. A. Gentilin Le Mans, Prof. H. Sudre in Toulouse. Herrn G. Sampaio in Porto verdanke ich nordportugiesische, Herrn A. Gravet belgische Brombeeren. Es ist mir nicht móglich, der zahlreichen Botaniker und Sammler aus Deutschland und den Nachbarlàndern (Schweiz, Ósterreich-Ungarn, Dàne- mark, Schweden) zu gedenken, mit denen ich im Laufe von mehr als 30 Jahren in fórdernden Brombeer- Verkehr getreten bin. In neuerer Zeit habe ich namentlich durch Herrn H. Hof mann in Grossen- hain wertvolle Beitráge erhalten; unmittelbar für das vorliegende Werk bestimmte Mitteilungen erhielt ich durch Herrn Professor Fritsch in Graz und Herrn Dr. G. Bitter in Bremen. Allen genannten und ungenannten Mitarbeitern meinen verbindlichsten Dank! Über die Grundsátze, nach denen ich bei der Bearbeitung der europüischen Eubali verfahren bin, linden sich auf den folgenden Bláttern genauere Angaben. Il. Bemerkungen über die europáischen Eubatus-Arten. Die Ansichten über die zweckmiüssigste systematische Darstellung der Eubaltus-Arten sind noch so wenig geklárt, dass es notwendig erscheint, die Gesichtspunkte hervorzuheben, welche für eine zukünftige Systematik massgebend sein müssen. Das Ziel, eine gróssere Annüherung an die Wahrheit, als die heute massgebenden Nomenclaturregeln gestatten, zu ermóglichen, ist erst zu erreichen, wenn man sich. vollstándig in natürliche Anschauungen über das Wesen der Artunterschiede eingelebt hat. Eine zusammenhángende Bearbeitung des gesamten Stoffes würde den Raum eines besonderen Werkes in Anspruch nehmen. Es mógen daher hier nur einige sehr locker untereinander verbundene Aufsütze folgen, welche die für das Verstándnis der vorliegenden Aufgabe wichtigsten Fragen erórtern. 1. Aufgaben der heutigen Brombeersystematik. Es ist nicht móglich, für die Darstellung der europáischen Eubali das námliche Verfahren einzu- halten, welches bei den übrigen Gliedern der Gattung Rubus befolgt worden ist. Schon Góthe wusste, dass man mit den polymorphen Pflanzengruppen bei allzu gründlicher Behandlung niemals fertig wird. Besonders verhüngnisvoll für jeden Versuch, einen Überblick zu gewinnen, ist aber der Übereifer solcher Mitarbeiter, die von einer wissenschaftlichen Auffassung ihrer Aufgabe sar keine Ahnung haben. Man hat mir empfohlen, die hunderte und tausende von angeblichen Brombeerarten und stórenden Namen durch ein summarisches Verfahren auszuschalten und unscháüdlich zu machen. Man würde aber durch ein solehes Unterfangen nicht allein eine ganze Meute von beleidigten Kitelkeiten entfesseln, sondern auch jene scharfsinnigen Kenner in Bewegung setzen, die, im Vollgefühle ihrer geistigen Überlegenheit und auf Grund irgend welcher vermeintlich untrüglichen Merkmale, neue und überraschende ,,scharfe* Grenzen mitten durch das Gewimmel der ,,geüchteten Formen ziehen würden. Damit wáre natürlich nichts gewonnen. Als ich vor die Wahl zwischen einer ausführlichen und einer knappen Darstellung der europáischen Eubali gestellt wurde, versuchte ich mich in verschiedenen Entwürfen, bis das Erscheinen des grossen Werkes: ,,Sudre, Rubi Europaei** mir einen abweichenden Weg anwies. Der Rest der mir vielleicht noch vergónnten nutzbaren Lebenszeit genügt keinenfalls, um Sudre's und meine Beobachtungen überall Unsere meisten Erfahrungen sind in verschiedenen Landstrichen miteinander in Einklang zu bringen. Andererseits besteht in manchen Be- gesammelt, wodurch eine Vergleichung sehr schwierig wird. ziehungen eine recht befriedigende Übereinstimmung. Es scheint mir daher geboten, nur die Behandlung der Haupttypen nach meinen eigenen Ansichten folgerichtig durchzuführen, mich aber beim Eingehen in die Einzelheiten und bei Würdigung der Lokalformen von Zweckmüssigkeitsgründen leiten zu lassen. Ich beabsichtige daher, ausgeprágte Mittelformen ausführlicher zu besprechen, wenn sie in mein eigenes Beobachtungsgebiet fallen, dagegen auf Sudre zu verweisen, wenn ihre Verbreitung in dessen Bereiche liegt. Die Darstellung aller mir nicht genau lebend bekannten Kleinarten überlasse ich Sudre oder andern. Im óstlichen Nordamerika gibt es zwischen dem Rubus procumbens und den Subereclis poly- morphe Mittelglieder, die sich den europáischen Zwischenformen entsprechend zu verhallen scheinen. Da sich aber die Ansichten der amerikanischen Botaniker über diese Arten und Formen noch wenig geklürt haben, halte ich es für richtig, zur Zeit nicht nàáher auf sie einzugehen. d (238) 2. Arten und Kleinarten. Aus der Gattung Rubus sind mehrere hundert aussereuropüische Arten beschrieben worden, von denen viele untereinander ausserordentlich verschieden sind. Kónnte man die Übergangsglieder ver- schwinden lassen, so würde man eine ganze Reihe natürlicher, schon durch die Tracht ausgezeichneter und zum Teil artenreicher Gattungen an die Stelle der jetzigen Sammelgattung Rubus treten sehen. Nun reihen sich aber den Hunderten von aussereuropüischen Rubusarten einige tausend europáischer an, die so nahe untereinander verwandt sind, dass man sie bis weit über die Mitte des 19. Jahrhunderts hinaus háufig in zwei Arten zusammenfasste. Wenn dies auch naturwidrig war, so würde die Formen- mannigfaltigkeit, die wir jetzt zu übersehen vermógen, doch nur genügen, um etwa einige Dutzend deutlich verschiedener Arten zu begründen, d.h. soleher Arten, die den üblichen aussereuropáischen annühernd entsprechen würden. Offenbar handelt es sich bei der gewóhnlichen Behandlung der euro- püischen und der auslüándischen Rubi um vóllig verschiedene Artbegriffe. Wenn die in der allgemeinen Systematik üblichen Species oder Arten diesen Namen behalten sollen, so dürfen die engen Formenkreise der ,,Rubologen'* (wie sie sich selbst nennen), nicht dieselbe Bezeichnung führen. Die systematische Nomenclatur, die durch ihr Fachwerk überall künstliche Grenzen zieht, verführt dazu, an das tatsách- liche Vorhandensein solcher Grenzen in der Natur zu glauben. Es geschieht dies um so leichter dann, wenn ein enger Gesichtskreis und ein beschránktes Beobachtungsgebiet vielfach Scheidelinien erkennen lassen, die vielleicht eine órtliche Bedeutung haben, die sich aber beim Überblick über weitere Gebiete vollstándig verwischen. Noch jetzt gilt die Bemerkung von Asa Gray: ,,People generally suppose that species, and even genera, are like coins from the mint or banknotes from the printing-press, each with its fixed mark and signature, which he that runs may read or the practised eye infallibly determine. But, in fact, species are judgments — judgments of variable value, and often very fallible judgments." (Journ. of Science 1882.) Vor dem in diesen Worten gerügten Fehler der Merkmal-Systematik und vor der Aufstellung von Merkmal-Arten schützt nur eine umfassende wissenschaftliche Bildung, verbunden mit weitreichenden und gediegenen allgemeinen Kenntnissen so wie einer gereiften Erfahrung auf dem besonderen For- schungsgebiete. Nur solche persónlichen Eigenschaften befühigen zu einem sicheren Urteile, wie es zur Begründung einer neuen Species notwendig ist. Und trotzdem sind nach Asa Gray und nach allgemeiner Erfahrung solche Urteile oft recht trügerisch. Fragt man sich nun, ob die, Rubologen", von welchen uns die tausende europáischer Brombeerarten bescheert worden sind, jene allgemeine und zugleich jene fachmánnische Bildung besitzen, die zu einem begründeten ,,Urteil'" erforderlich ist, so wird man schwerlich den Mut haben, mit Ja zu antworten. Die meisten dieser Brombeergelehrten sind kreuzbrave Leute und verfügen nicht nur über die gewóhn- lichen Schulkenntnisse, sondern verstehen sich auch auf die botanischen Namen vieler oder fast aller Gefásspflanzen einer Lokalflora. Sie halten das für gründliche Gelehrsamkeit, aber von wissenschaft- licher Botanik oder gar von allgemeiner Wissenschaft haben sie keine Ahnung. Esist ihnen auch gar nicht begreiflich zu machen, was das ist. Bei der Besprechung der Entwicklung der Brombeerkunde wird es notwendig sein, noch einmal auf die ,,Rubologen' zurückzukommen. Bei den europáischen Brombeeren handelt es sich nun aber nicht allein um die von Asa Gray hervorgehobene Überschützung der vermeintlichen Artmerkmale und die Befühigung zu einem Urteil über den Artwert der Formenkreise. Es tritt eine besondere Schwierigkeit hinzu, námlich die Poly- morphie, d. h. die Vielgestaltigkeit innerhalb eines engen morphologischen Hahmens. Es handelt sich in solchen Fállen oft um zwei oder mehrere deutlich verschiedene Species und um eine grosse Zahl von Mittelgliedern, die sich keiner der ausgeprügten Arten ohne Willkür als Varietàten oder Subspecies angliedern lassen. Mit diesen polymorphen Formenkreisen hat sich, wie schon erwüáhnt, auch Góthe bescháftigt und hat dieselben viel unbefangener beurteilt als die im Banne des Speciesdogmas stehenden ehi ten getan haben. Er sagt: ,,Dagegen gibt es charakterlose Geschlechter, denen man vielleicht pecres zuschreiben darf, da sie sich in grenzenlose Varietàten verlieren. Behandelt man diese (229) Q1 mit wissenschaftlichem Ernst, so wird man nie fertig, ja man verwirrt sich vielmehr an ihnen, da sie jeder Bestimmung, jedem Gesetz, entschlüpfen" (Nachgel. Werke X, 73 in Ausg. Cotta 1833, L., p. 73). Diese Veránderlichkeit und Unbestándigkeit hat zur Folge, dass die Formenkreise vielfach nur durch minutióse und individuell schwankende Merkmale künstlich unterschieden werden kónnen, also, um an Asa Gray anzuknüpfen, etwa so wie echte und falsche Banknoten. Die einzelnen Stráucher pflegen sich auf vegetativem Wege ziemlich weit zu verbreiten und tàuschen dem ,Rubologen'* eine strenge specifische Bestándigkeit vor, wenn er auf weiten Strecken eines Bachtales oder eines Waldes Hunderte und Tausende von Einzelstráuchern in gleichmássiger Gestalt auftreten sieht. Dass alle diese vielen Stráucher ursprünglich aus einem einzigen Samen hervorgegangen sind, daher biologisch nur einem einzigen Stocke entsprechen, wird ein ,JRubologe" schwerlich begreifen. Von jedem einzigen solchen Gesamtstocke oder auch von einem einzigen Einzelbusche kónnen im Laufe weniger Jahre durch fleissige Sammler unzáhlige Zweige oder ,,authentische Exemplare" in die Sammlungen gelangen, so dass der Beschauer den Eindruck erhált, es handle sich um eine verbreitete Art. Je sorgfáltiger ein Sammler ist, um so mehr wird er bemüht sein, móglichst nur Material von der Originalpflanze des Beschreibers zu liefern, ein Verfahren, welches jede Móglichkeit eines Urteils über den Artwert der betreffenden Form aus- schliesst. Bei den Hosen, die nicht so weit wuchern, wie die Brombeeren, nannte Crépin die vollstándige Verwechslung der Begriffe Species und Individuum ,,Buissonomanie*: (Bullet. Soc. royale bot. Belg. XXV 1886). Bei diesem Anlasse rügte er ernstlich die gedankenlose Überschátzung der minutiósen Merkmale, indem er sagte: ,,la pubescence et la glandulosité par exemple, auxquelles nous accordons une si grande importance en Europe, n'ont, en général, aucune valeur au point de vue des distinctions spécifiques." Diesen allgemeinen Bemerkungen móchte ich noch ein Wort über die getrockneten Zweige, die Herbarexemplare, hinzufügen. So wertvoll und unentbehrlich auch die botanischen Sammlungen für die Unterscheidung und Vergleichung der Pflanzenarten sind, so hat ihre Brauchbarkeit für diese Zwecke doch ihre bestimmten Grenzen. Um auf die eingangs angeführten Worte von Asa Gray zurückzukommen, so sind die einzelnen Stócke einer Pflanzenart nicht so vollstándig gleichfórmig wie gleichwertige Münzen und Banknoten. Ein Urteil über die specifische Zusammengehórigkeit trockner Zweige lásst sich hóchstens mit Hilfe eines sehr reichhaltigen und aus verschiedenen Gegenden stammenden Materials fállen. Schon die Beurteilung der Zweige eines einzigen Stockes führt leicht zu Irrtümern. Jeder wirkliche Brombeer- kenner kann aus den Zweigen jedes grossen Brombeerbusches Material zurechtschneiden, aus welchem sich durch geschickte Auswahl mehrere scheinbar ausgezeichnete ,,rubologische" Arten zusammenstellen lassen. Kurz, mag man den Spross, mag man den Stock als Individuum auffassen, mag man ferner den Gliedern eines Formenkreises ein grósseres oder ein geringeres Mass von Veránderlichkeit zugestehen, um sie unter den Begriff einer Art oder Unterart zusammenzuordnen — stets wird man, wenn man sein Urteil ausschliesslich nach Herbarzweigen von Rubus bilden soll, entweder nach Willkür verfahren, oder vóllig ratlos dastehen. Nur wer, wie es viele Rubologen tun, sich an ein einzelnes ,,Exemplar" hált, wird ohne jede Mühe zur .,Pforte der Gewissheit" eingehen. Man gewinnt dann zwar zuverlássige Namen für einzelne abgeschnittene Zweige, aber nicht für einen ganzen Brombeerstrauch und noch weniger für einen natürlichen Formenkreis, den man allenfalls als Unterart auffassen kónnte, von Arten in gewóhnlichem Sinne gar nicht zu reden. Meine Bemerkung: ,,Alle Versuche, die Arten nach Herbariumsvorráten zu umgrenzen, sind als vóllig hoffnungslos zu bezeichnen," Synops. Rub. Germ. p. 7 (1877), ist durch die weitere Erfahrung voll bestátigt worden. 3. Leitende Grundsátze für die Darstellung und Benennung der europáischen Brombeeren. Jeder Versuch einer natürlichen Anordnung der europüischen Brombeeren begegnet der Schwierig- keit, dass die überaus zahlreichen Mittelglieder eine doppelte Verwandtschaft besitzen. Sie zeigen nahe Beziehungen zu jeder der beiden Stammarten, von denen sie ihren Ursprung ableiten, sind aber ausser- dem in vielen Fàüllen einer dritten Hauptart, die als vóllig selbstándig erscheint, auffallend àhnlich. Wenn daher ein Mittelglied von verschiedenen Bearbeitern der Rubi in ganz verschiedene Gruppen ge- 3 (230) stellt wird, so braucht keineswegs ein Irrtum oder Fehler auf einer oder der andern Seite vorzuliegen, sondern jeder kann Recht haben, wenn ihm die eine oder die andere Ahnlichkeit als wichtiger erscheint. Dies tatsáchliche Verhalten der Mittelglieder macht für sie eine objektiv richtige Einordnung in das System unmóglich. Man wird immer wieder darauf hingewiesen, dass die Brombeeren sich nicht in das übliche systematische Schema hineinzwángen lassen; es würde naturwidrig sein, wenn man die engsten Formenkreise, die man neuerdings vielfach mit dem voóllig verfehlten Ausdruck ,Elementararten" be- zeichnet, zu Rassen oder Unterarten und diese schliesslich zu Hauptarten zusammenfassen wollte. Systeme gibt es in der Natur nicht; sie sind alle Kunstprodukte und stellen Fachwerke dar, die dem menschlichen Verstande die Übersicht über die tatsáchlich vorhandenen Organismen erleichtern sollen. Will man in den polymorphen Artengruppen einigermassen natürliche Einteilungen vornehmen, so bleibt nichts übrig, als die Hauptarten herauszuheben und dann um dieselben den ganzen Schwarm der verwandten Neben- arten, Mittelarten und Kleinarten zu sammeln. In der folgenden Bearbeitung habe ich diese Auffassung zwar vielfach zum Ausdruck gebracht, habe sie aber wegen der Lückenhaftigkeit unserer Kenntnisse noch nicht vollstándig durchgeführt. IKompromisse und eklektische Verfahrungsweisen sind für die praktische Systematik vorlàufig nütz- licher, als doktrináàre Einseitigkeit. In der Auswahl der Formenkreise, die ich als vollwertige Arten auffasse, habe ich mich von Er- wügungen leiten lassen, die sich besonders auf Bestándigkeit der Eigenschaften, Abgrenzbarkeit und Verbreitung erstreckten. Da es alle Zwischenstufen des Artwertes gibt, muss die Entscheidung in den Einzelfállen notwendig willkürlich ausfallen. Die Annahme von Halbarten (Prospecies), die nicht etwa Unterarten, sondern meistens vóllig selbstándige und in Einzelheiten eigenartig ausgeprágte Mittelglieder sind, lásst die künstliche Scheidelinie zwischen Arten und Kleinarten weniger scharf erscheinen. Bis soweit kann man allenfalls auch die engeren Formenkreise, die man unter dem Namen Rubus [rulicosus zusammenzufassen pfleste, als Arten in dem üblichen Sinne auffassen. Nun aber folgen die IXleinarten, die espéces affines, wie man sie bei Draba, Scleranthus, Capsella, Alchemilla usw. unter- schieden hat. Sie sind tatsáchlich vorhanden, aber sie gleichen etwa den samenbestándigen Kultur- pllanzen. Die zahlreichen Kleinarten aus der Verwandtschaft des R. hirlus z. B. lassen sich ohne Zweifel viel schwieriger erkennen und auseinander halten als die verschiedenen Kohlsorten. Die Kleinarten gehóren nicht in die allgemeine botanische Systematik hinein, aber man kann sie in den Lokalfloren beobachten und wie die Gartenpflanzen benennen. Damit ist nun das Gebiet der Nomenclatur berührt: für die Wissenschaft handelt es sich dabei um ein Verstándigungsmittel, für den ordnenden Systematiker um ein notwendiges Übel, für die grosse Masse der beschreibenden Rubologen um eine Herzenssache. P. J. Müller veróffentlichte vielfach zuerst seine Namen und erst spáter, oder auch gar nicht, die Beschreibungen dazu. Nicht jeder Rubologe fand einen gefálligen Redakteur, der die Namen allein und ohne den Ballast der langweiligen Be- schreibungen abdruckte. Man sieht wohl ziemlich allgemein die Notwendigkeit ein, die Zahl der angeblichen europàischen Rubi, mit denen man in der Systematik zu rechnen hat, wesentlich zu beschrünken. 3000 Namen mógen vorhanden sein, aber 300 dürften den Ansprüchen der meisten namenfreudigen Floristen genügen. Wissenschaftlich. geschulte Botaniker werden sich auch mit einer geringeren Zahl begnügen. Um nun aber eine Auslese zu treffen, muss man sich zunüchst die Begründung der neuen Arten ansehen. Einige sind nach sorgfáltigen Beobachtungen zahlreicher Stráucher wührend mehrerer Jahre und an verschiedenen Orten aufgestellt, andere beruhen nur auf einer schablonenmássigen Beschreibung getrockneter Zweige. In einigen Fállen sind die neubeschriebenen Arten sorgfültigs mit bekannten Typen verglichen, meistens aber überlassen die scharfsichtigen Entdecker diese grobe Arbeit den Monographen. Oft werden zwar Y ersuche mit Vergleichungen gemacht, aber die Vergleichsarten sind entweder von dem nàmlichen Autor auigestellt oder sie sind grundfalsch bestimmt. Endlich sind viele Beschreibungen so mangelhaft, dass sie auf eine sehr geringe Bekanntschaft des Autors mit den bezüglichen Pflanzen schliessen lassen, so dass er, der selbst nicht weiss, was er beschreibt, ausserstande ist, andere zu belehren. (231) " Bei der geschilderten Sachlage ist es geboten, die sorgfálligen und sachkundigen Artbeschrei- bungen aus der grossen Masse der oberflüchlichen und leichtfertigen Speciesfabrikate hervorzuheben. Beispielsweise sei hier nur auf Weihe's gründliche Untersuchungen in den Rubi Germanici und andrer- seils auf seine spáteren kurzen, nach trocknen Zweigen angefertigten, von Lejeune und Wimmer ver- óffentlichten Diagnosen verwiesen. Sie haben nicht das allergeringste zur Fórderung der Artenkunde beigetragen, würden vielmehr nur die Verwirrung gefórdert haben, wenn sie nicht von den Veróffent- lichern selbst schleunigst wieder eingezogen würen. Freilich hat dies nicht davor geschützt, dass die modernen Namenánderer den Schund wieder ans Licht gezerrt und teils wegen seines Alters, teils wegen seiner Nichtsnutzigkeit gefeiert haben. Das Schlechte oder, wenn man es lieber hórt, das Unzu- lüngliche ist auszumerzen, um nicht als dauerndes Hemmnis für eine gesunde Entwicklung zu dienen. Unsere Aufgabe ist es, lebende Organismen nach ihrer natürlichen Zusammengehórigkeit und Verwandt- schaft unter sogenannte Arten einzuordnen und von andern Arten zu sondern. Trockne Proben sind für solehe Zwecke nur dann geeignet, wenn die Ahnlichkeit zwischen den Formenkreisen nicht zu 9rOSS ist. Bei den europáischen Brombeeren sind sie nicht für die erste Unterscheidung, sondern hóchstens für die Wiedererkennung wohlbekannter Formenkreise brauchbar, aber immer nur mit grosser Vorsicht. Man kann wohl auf beachtenswerte trockne Zweige europáischer Rubi aufmerksam machen, aber neue Arten auf sie zu begründen, ist Schwindel. Ausser der Untersuchung lebender Arten muss auch eine differen- tielle Diagnose, die sie von früher beschriebenen Species und zwar von den wirklich nüchstverwandten unterscheidet, als unerlüsslich gelten. Ferner sind vereinzelte Stócke und Gebüsche, die man unter einer grenzlos hybridisierenden und mutierenden Artengruppe auffindet, keine neuen Arten. Aus diesen Gründen halte ich es für geboten, alle nach trocknem Material oder nach vereinzelten Büschen be- schriebenen, so wie alle nicht mit brauchbaren differentiellen Diagnosen (in irgend einer Form) ver- sehenen Brombeernamen als Nomina nuda zu behandeln. Die Kleinarten endlich sind überhaupt keine Arten, keine , Species", in dem ursprünglichen Sinne des Wortes. Dass sie mit Arten verwechselt wurden, rührt nur von dem blinden Fanatismus der Anhánger der Artbestándigkeitslehre her. Sie setzten fest: Arten bleiben trotz schwankender Ab- ánderungen in Kleinigkeiten bestándig; ihre Merkmale sind erblich. Varietüten sind unbestündis. Nun fand man, dass die Kleinarten und ihre Eigenschaften bestándig sind. Da verkündeten Jordan und seine Anhànger: die Kleinarten sind die wirklichen, unwandelbaren, ursprünglich erschaffenen Arten; was man bisher so nannte, sind Artengruppen. Der von der Kirche gemassregelte Linné pflegte sich sehr vorsichtig zu áussern, aber er sagte bestimmt, dass er enger verwandte Formenkreise eben so wenig als getrennte Arten unterscheide, wie den Neger und den Europàer. Damit ist Linnés Artbegriff charakteri- siert; es ist eben so unrichtig, die sogenannten Kleinarten für Arten in dem ursprünglichen Sinne auszu- geben, wie es unrichtig sein würde, politische Gemeinden Provinzen zu nennen. I Kleinarten sind keine Arten, ihre Namen sind keine Artnamen, sie entsprechen Gürtnernamen wie Apollo, Frau v. X., Ruhm von Y. usw. Diese Namen gehóren nicht in die Artenverzeichnisse der allgemeinen Systematik hinein, vielmehr mógen sie in den Lokalfloren die nàámlichen Dienste tun wie die Gártnernamen in den Gemüse-, Obst- und Blumenpflanzungen. Es ist Zeit, auch in der sprachlichen Form der Benennungen dieser Erkenntnis Ausdruck zu geben. Wenn Botaniker erst einmal ernstlich Kulturgewáüchse studieren wollten, würden sie sich schnell in diese Anschauungen hineinleben. Wer seine Mitmenschen mit seinen Erfahrungen bekannt machen will, muss sich auch ihrer Sprache und Redeweise anbequemen: obgleich er weiss, dass Sprache und Redeweise ein mànnliches, weibliches und sáchliches Geschlecht unterscheiden, muss er die Weiber sáchlieh und die Sachen weiblich behandeln. Es ist daher selbstverstándlich, dass ich mich in der áusseren Form der Darstellung im grossen und ganzen an das als recht verbesserungsbedürftig erkannte Herkommen PED Ce andrer- seis aber die Tatsachen, welche eine freiere und wahrere Gestaltung der Systematik verlangen, nicht verschweige. Eine Umgestaltung des ganzen systematischen Formalismus ist zwar notwendig, aber sie erfordert Zeit, weil man sich zunáchst in die neuen Anschauungen wirklich einleben muss und weil jede Übertreibung auch die tatsüchlichen Errungenschaften der Artenkenntnis ernstlich gefáhrden würde. 8 (232) Zunüchst gilt es, gegenüber der philologischen Wort- und Namenklauberei die wirklichen Tat- sachen und die treue naturgeschichtliche Beobachtung zur Geltung zu bringen. Buchstabe und Wort sind unentbehrlich zur Verstündigung über das, was man gesehen hat, aber sie sind nur Mittel zum Zweck, zur Erkenntnis der Wahrheit. 4. Polymorphe Artengruppen. Jede Pflanzenart stellt eine besondere Lósung der biologischen Aufgabe dar, aus gegebenen Baustoffen und gegebenen Mengen von Licht und Wárme einen stoffspeichernden, lebensfáhigen und fort- pllanzungsfáhigen Organismus entstehen zu lassen. Der Begriff des Organismus setzt ein Ineinander- greifen verschiedener Reihen von Vorgángen voraus, die fast alle recht verwickelter Natur sind; es sind Vorgünge, die wir als Ernührung, Resorption, Assimilation, Atmung, chemische Umsetzung, Wachstum, Fortpflanzung usw. unterscheiden kónnen, die aber zueinander in den mannigfaltigsten Wechselbe- ziehungen stehen. Die meisten dieser Vorgàánge entziehen sich einer unmittelbaren Wahrnehmung, so dass sie sich nur durch künstliche Mittel (z. B. Versuchsanordnungen, Instrumente, Reagentien) beobachten lassen. Jede Anderung in den inneren Vorgángen führt schliesslich zu áusserlich wahrnehm- baren Veründerungen der Gestalt, der Fárbungen, des Wachstums usw., Wáren wir mit geeigneten Sinnesorganen begabt, um die chemische und physikalische Arbeit im Innern der Pflanzen unmittelbar beobachten zu kónnen, so würden wir den Eintritt von Ánderungen in der Gestalt und den àusseren Merkmalen wahrscheinlich schon in vorhergehenden Generationen voraussehen kónnen. Diese Andeutungen haben den Zweck, eindringlich vor einer Überschützung des Wertes der üusseren Merkmale zu warnen. Die Eigenschaften einer Pflanze sind keine selbstándigen ,,Elemente", sondern sie sind das Endergebnis des Zusammenwirkens zahlreicher verschlungener Lebensvorgánge. Es ist notwendig, sich dieser grundsátzlichen Anschauungen bewusst zu werden, um bei Betrachtung der kaleidoskopischen Einzelheiten nicht die festen Richtlinien und Stützpunkte für deren Beurteilung zu verlieren. Was wir tatsáchlich an den Pflanzen sehen und was uns auch die Merkmale für die Art- unterscheidung liefert, ist nichts als das áussere Kleid; die wahren Ursachen der Speziesbildung liegen in Lebensvorgángen, die wir nicht unmittelbar beobachten kónnen. Die heutigen Arten sind Ent- wicklungsstufen im Lebenslaufe des Typus. Beim ersten Überblick über die Vegetation eines Landes erkennt man fast nur deutlich geschiedene Arten, so dass man die anscheinend so seltenen Unsicherheiten in der Umgrenzung als Ausnahmefálle betrachten zu kónnen glaubt. Man meint, solche Regelwidrigkeiten würden sich durch ein genaueres Studium leicht aufkláren lassen, aber bei sorgfáltiger Untersuchung pflegen die Schwierigkeiten nicht zu verschwinden, sondern zu wachsen. Schon Linné wusste nicht, was er mit den vielen ,,konstanten Varietüten", wie er die Mittelformen nannte, anfangen sollte. Nun, zunüchst ignorierte er sie. Dass es manche Pflanzen gibt, die überhaupt nicht in den Rahmen von Arten und Varietáten hineinpassen, hat, wie erwühnt, auch Goethe anzudeuten gewagt; seit Darwin ist man theoretisch eher geneigt, an zahl- reiche abweichende Seitenglieder zu glauben, aber da die Übersichtlichkeit ein festes systematisches Schema verlangt, zieht man bisher selten die notwendigen Konsequenzen. Die Nomenclatur mit allen ihren Gesetzen und Regeln hàlt noch fest an dem überlieferten Formalismus, als ob es keine Mittelglieder und keine polymorphen Gruppen gebe. Künstliche Grenzen zwischen Arten, Unterarten und Varietüten, sowie schliesslich die festgestellren Namen müssen den Eindruck erwecken, als ob entsprechende Dinge tatsáchlich in der Natur vorhanden seien. Die Systematik verhált sich zur Natur wie ein Aktenbündel zur Wirklichkeit Man muss die Fesseln der Schulgelehrsamkeit abstreifen, wenn man sich eine Vorstellung von dem Wesen der ,, Arten" machen will. Man muss sich bewusst sein, dass zu einem wirklich wissenschaft- lichen Verstándnisse nicht die Kenntnis der im gegenwáürtigen Zeitalter auf der Erde lebenden Wesen genügt, sondern dass dazu auch eine Vertrautheit mit ihrem Werdegange, ihrer Entwicklungsgeschichte wahrend früherer Zeitalter notwendig sein würde. (233) ü Die Polymorphie gewisser Formenkreise ist keine so seltene Erscheinung wie man gewóhnlicl annimmt. Sie beschránkt sich in Europa keineswegs auf Hieracium, Rosa und Rubus. Man denke an formenreiche Arten wie Agrostis alba, Festuca ovina, F.rubra, Atriplex hastatum, Salix repens, S.triandra usw., sodann an Hauptarten mit schürfer umgrenzten Seitenüsten (Unterarten), wie Erophila (Draba) verna, Capsella bursa pastoris, Scleranthus annuus, Belula alba, manche Galien und Cenlaureen, die mediterranen Spergularien, die orientalischen Eichen usw. Deutlichere Arten finden sich bei Melam- pyrum, Euphrasia, Thymus, den Gentianen der Amarella-Gruppe, den Carex der Caespitosa-Reihe und in zahlreichen anderen Fállen. Der Artwert der Formen, d. h. die Verschiedenheit zwischen je zwei eng verwandten Gliedern einer Gruppe, kann jeden Betrag zwischen O und Species-Hóhe erreichen. Alle diese Tatsachen lassen sich nur dann unter einen einzigen Gesichtspunkt zusammenfassen, wenn man die Polymorphie als eine Entwicklungsstufe in dem sich über geologische Epochen erstreckenden Lebens- laufe der botanischen Species betrachtet. Gleich wie kein Kind vollstándig seinen Eltern gleicht, so stellt auch keine einzelne Pflanze eine genaue Wiederholung ihrer Vorfahren dar, wenn auch die Unterschiede für unser Wahrnehmungsvermógen meistens unmerkbar werden. Unter Umstünden werden aber die Abweichungen betráüchtlicher, so dass allmáhlich oder ,sprungweise" deutliche Varietàten entstehen. Bildlich gesprochen kann der àáusserlich wahrnehmbare Entwicklungsgang der Varietüten sich sleich- sam auf einer Rampe oder auf einer Treppe, also stufenweise, vollziehen, aber das Endergebnis bleibt in beiden Fállen dasselbe. Die eigentlichen Ursachen der sichtbaren Umánderung liegen oft weit zurück. Auslündische Pflanzen bleiben bei Samenanzucht in europáischen Gárten zunàáchst unveràándert, aber nach làngerer Zeit, etwa nach Jahrzehnten oder noch viel spáter, bemerken die Gártner zwischen manchen Arten eine ,,Varietàt", und dann pflegen bald an den verschiedensten Orten àáhnliche oder auch verschiedene ,Varietüten'* aufzutreten. Offenbar háufen sich nach und nach die Einflüsse der veründerten Umgebung auf den Stoffwechsel; die unvermittelte Wirkung kann man der plótzlichen Farbenünderung bei langsamem Zusatz von Alkali zu einer sauren Phenolphthaleinlósung oder von Silbernitrat zu einer Mischung von Chlornatrium und Natriumchromat vergleichen; die Ursache hat schon lange eingewirkt, bevor sich plótzlieh der Erfolg zeigt. Die ausserordentliche Mehrzahl der ent- stehenden Varietüten (mit Einschluss der Mutationen) ist minder lebensfühig als die Stammform, so dass die Neuheiten, etwa abgesehen von künstlicher Pflege, nach einer oder wenigen Generationen erlóschen. Aber schliesslich. finden sich zwischen Tausenden von Abàánderungen einzelne, die unter besonderen Verháültnissen den Stammformen überlegen sind, so dass sie dieselben an bestimmten Orten oder all- gemein verdrángen und ersetzen. Aus einer Stammform kann dann eine besser ausgerüstete Nachfolgerin entstehen oder es kónnen daraus mehrere abweichenden Verháltnissen angepasste Parallelarten hervor- gehen. Die Zahl der Móglichkeiten ist nun sehr gross, die Schicksale der neuen Hassen und Arten sind ungemein mannigfaltig. Schliesslich bleiben dann die durch gróssere Lücken getrennten, durch scharfe Merkmale kenntlichen ,,guten** Arten der Systematiker übrig. Je mehr sie spezialisiert und besonderen Verháltnissen angepasst sind, um so weniger sind sie veründerlich; es gilt dann die Regel: Sint ut sunt, aut non sint. Bei einem Wechsel in den Lebensbedingungen gehen sie zu Grunde. Etwas weniger .gute* Arten lassen unter solehen Umstünden, namentlich wenn die Konstanz mittels Krenzungen durchbrochen wird, wieder Varietüten, Mutationen und Hassen entstehen — wenn das Alte stürzt, erblüht neues Leben aus den Ruinen, d.h. aus der abermaligen Polymorphie. In den ausgesprochensten Füllen von Polymorphie spielen, so weit bekannt, stets I&reuzungen eine Rolle. Nicht nur in den Gárten oder bei Rosa und Polenlilla, sondern auch in manchen andern Gruppen, z. B. auch bei Callitriche und. Sphagnum, habe ich sanz analoge Verhàltnisse angetrollen, wie bei Rubus. Verkümmerung eines Teils der Pollenkórner (oder Sporen) ist eine regelmássige, Ver- minderung der Samenzahl eine háufige Erscheinung bei den Hybriden. Es würde zu weit führen, aul diese Verháltnisse hier náher einzugehen. Die Kreuzungen liefern die formenreichen Hybriden, aus denen Rassen hervorgehen, welche nahezu bestündig sind, aber doch háufig ,,Mutationen" (abgespaltene Seiten- zweige der aus Hybriden entstandenen Mischrassen) bilden. Nicht nur bei Versuchen der Botaniker, sondern in viel gróüsserem Massstabe in den Kulturen der Gártner und Pflanzenzüchter, ist die Entstehung 9 Bibliotheca botanica. Heft 83, 10 (234) zahlreicher neuer, untereinander verwandter Arten und Kleinarten zu beobachten. Die Polymorphie bei vielen von ior Gàürlnern gekreuzten Gattungen oder Artengruppen verhált sich ganz wie die Poly- morphie der Brombeeren. Man braucht sich nur Rosa, Fuchsia, Rhododendron, Erica, Begonia, Viola Iricolor und viele andere Gartenpflanzen anzusehen, um sich zu überzeugen, dass die durch Kreuzung und Mutation entstandenen eng verwandten Kleinarten einzelner Formenkreise in grosser Mannigfaltig- keit auftreten. Die Kleinarten der Brombeeren entsprechen durchaus denen der Gartengewáchse. Nicht immer ist der Formenreichtum an den gleichen Standorten so gross wie bei den Brombeeren. Ver- kümmerte Pollenzellen finden wir u. a. auch bei den Oenotheren der Gruppe der Oe. biennis zugleich mit einer ausserordentlichen Mannigfaltigkeit áhnlicher Kleinarten. Die einzelnen Oenothera-Kleinarten finden sich aber hàufig standórtlich getrennt, so dass jede von ihnen auf weiten Strecken allein vorkommt. Man hat sich oft vorgestellt, dass aus vielen Kreuzungen eine regellose Formenmannigfaltigkeit hervorgehen müsse, wáhrend in den polvmorphen Artengruppen tatsáchlich die grosse Mehrzahl der vorhandenen Einzelwesen sich in gutumgrenzte natürliche engere Arten und Kleinarten oliedert. Dies Verhalten entspricht jedoch durchaus den Erfahrungen, die man an fruchtbaren Hybriden gemacht hat, wenn sie durch eine Reihe von Generationen fortgezüchtet werden. Durch I&reuzungen gewinnen die allzu gleichfórmig gewordenen Arten Biegsamkeit und Anpassungsfáühigkeit zurück. Im Entwicklungssange der alternden Arten bewirkt die Variation durch verànderte Lebens- bedingungen langsam, die Kreuzung dagegen verháltnismássig schnell die Heranbildung von Abánde- rungen und Kleinarten, die zum Teil verschiedenen standórtlichen und klimatischen Verháltnissen angepasst sind. Die lebenskráftigsten neuen Typen, die aus dem Übergangsstadium der Polymorphie hervorgegangen sind, werden zu Stammfíormen der Arten eines neuen Zeitalters, in welchem sie die untergehenden alten Arten ersetzen. 9. Herkunit und verwandtschaftliche Beziehungen der europáischen Rubi. Die europüischen Eubatus-Arten bewohnen ein geographisch streng abgegrenztes Gebiet. Im Norden und Westen liegen das Eismeer und der atlantische Ozean, im Süden und Osten schliesst ein breiter Wüsten- und Steppengürtel, der sich von der marokkanischen Küste durch die Sahara, Arabien, Persien, Turkestan, Hochasien und die Gobi bis nach Sibirien erstreckt, das Eubalus-Reich sowohl von dem tropischen Afrika als von dem südlichen und óstlichen Asien ab. Nur ganz vereinzelte Fülle eines Überspringens dieser Grenzen durch Eindringen in Abessinien und Nordwest-Indien sind bekannt; Rubus caesius durchquert das südliche Sibirien. Die scharfe Abgrenzung tritt als besonders auffüllig durch einen Vergleich mit Südasien hervor. Die reiche fubusflora des malayischen Archipels ist. mit derjenigen, welche die Südhánge Hochasiens, namentlich des Himalaya, bewohnt, aufs engste verknüpft, wührend das nur für subarktische Arten passierbare Sibirien die einzige Verbindungsstrasse zwischen Ostasien und Europa bildet. Verwandtschaftliche Beziehungen haben die europáischen Eubali nur mit amerikanischen Arten. Aufs engste schliessen sich die europüischen Suberecli den amerikanischen an; die Trennung der beiden Teihen muss erst in geologisch spáüter Zeit erfolot sein und kann wohl nur durch Vor dringen circeumpolarer Gletscher nach beiden Kontinenten erklàrt werden. In einem weit früheren Zeitalter, vielleicht im miocánen, müssen die übrigen Eubali in Europa eingewandert sein, vermutlich mit vielen andern uns Jetzt als amerikanisch erscheinenden Gliedern der Miocánflora. Ihre jetzigen Verwandten leben in der gemássigten Region der tropisch-amerikanischen Hochgebirge. Diese Tatsachen lassen vermuten, dass Europa etwa zu Anfang des Pliocüns eine Anzahl von nahe untereinander verwandten Rubusformen beherbergte, und zwar von solchen, die dem R.floribundus, chagalensis, adenotrichos, Sellowii usw. ühnlich waren. Mit der gegen Ende des Pliocünzeitalters eintretenden Abkühlung zogen sich die alt- europáischen Eubati nach Westen und Süden zurück, die ursprünglich cireumpolaren Suberecli drangen von Norden 2m nach und mischten sich vielfach mit den Nachzüglern ihrer Vorgünger, mit denen sie widerstandsfáhigere Kreuzungsformen bildeten. Auch die alteinheimischen Arten mussten sich vielfach (235) 11 durch Umgestaltungen den veránderten Verháltnissen anpassen. Spáter liess der Rückzug der Gletscher viel Land frei werden; es fanden grosse Verschiebungen der Verbreitungsbezirke statt, wührend welcher solche Pflanzen, die am meisten Kálte ertrugen oder die sich an geschützten Zufluchtsstütten inmitten der rauhen Umgebung behauptet hatten, bei der Wiederbesiedelung des neugewonnenen Bodens in Vor- teil waren. Ahnliche Vorgánge vollzogen sich wührend der spüteren Eiszeiten. Ein mehrmaliger, nach geologischem Masse rascher Klimawechsel, eine rasche Neubildung und ein hàáufiger Untergang von Rassen und Arten, verháltnismássig schnelle Wanderungen mit grossen Ánderungen in der Vergesell- schaftung der Arten charkterisierten den ganzen Zeitabschnitt. Die Bedeutung der Kreuzungen für die Entstehung der Polymorphie bei Eubalus làsst sich aus der ungewóhnlich grossen Zahl der Mittelformen erkennen, die ausnahmslos eine betrüchtliche Menge tauber Blütenstaubzellen besitzen. Allerdings ist der Blütenstaub auch bei manchen Arten missgebildet, die heutzutage nicht mehr als intermediár erscheinen. Vermutlich sind aber auch diese Arten einmal in der Vorzeit gekreuzt worden. Gelegentliches Variieren einzelner Organe kommt bei den Mittelformen háufig mit bestimmter Annáherung an eine oder die andere Stammart vor. Bei allen Versuchen zu einer über- sichtlichen Anordnung der Eubati muss man sich ihres Ursprungs und der dadurch bedingten Wandel- barkeit und Veránderlichkeit der jugendlichen, noch in der Entwicklung begriffenen Arten bewusst bleiben. Eine systematische Gliederung sowie Bestimungstabellen für die Gesamtheit der europüischen Eubali sind unmóglich, weil die Mittelformen alle Abgrenzungen verwischen. Jedes Merkmal würde nüchstverwandte Formen künstlich trennen und würde oft seenug die Varietüten der nümlichen Art oder Rasse auseinander reissen, wáührend ganz verschiedene Arten durch zufüllige Übereinstimmungen zusammengeordnet werden müssten. Es bleibt daher nichts übrig, als die unwichtigen Formen und seltenen Abweichungen vom Typus wegzulassen oder sie willkürlich einzuschieben, wenn man einen Überblick über die Hauptarten in ihrer gewóhnlichen Erscheinungsweise mit Hilfe von. Beschreibungen gewinnen will. Wenn man indessen bei den Benutzern einer zur Orientierung bestimmten Darstellung Brombeerkenntnisse erwarten darf, welche über das Gebiet einer Landesflora hinausreichen, so scheint es mir zweckmássig, Andeutungen über die geschichtliche Entwickelung der Arten für die Charakteristik zu benutzen. Sie ermóglichen für den Sachkundigen eine viel sicherere Bestimmung als die Merkmal- tabellen. Allerdings stehen wir noch bei den ersten Anfángen einer historischen und phylogenetischen Beurteilung der Formenkreise. Aber einmal muss denn doch an die Lósung dieser Aufgabe herange- treten werden. Es handelt sich bei der Deutung der verwandtschaftlichen Beziehungen der Arten vor- lüufig um Erklárungsversuche, um Arbeitshypothesen, die nur den Zweck haben, Ausgangspunkle für fernere Forschungen zu bilden, die also einfach eine Annáherung an die Wahrheit erstreben. Bemerkenswert ist zunüchst die Ahnlichkeit des kanarischen A. Bollei, einer vermutlich kaum veründerten Tertiürart, mit dem formenreichen kontinentalen A. rhamnifolius. Nicht ganz so nahe steht der maderensische R.grandifolius dem kleineren R.Lejeunei, der in vielen Eigenschaften an ihn erinnert. Der R.canariensis ist vielleicht nicht mehr auf dem europáischen Festlande vertreten; móglicherweise kónnten Beziehungen zu R.Queslierii bestehen. Bei náherer Bekanntschaft mit dem azorischen R. Hochstellerorum kónnen sich vielleicht ebenfalls Anknüpfungen an eine europáische Art auffinden lassen. Neben die Typen, die sich auf den atlantischen Inseln erhalten haben, lásst sich die kleine Gruppe des R.egregius stellen, dessen hóchstentwickelte Form, R. Coulinhi, an den südwesteuropüischen Küsten wüchst. 'Traubige oder straussige Verüstelung trennt die Egregii und Glandulosi von den andern, mehr das kontinentale und mediterrane Europa bewohnenden Arten mit cymóser Verástelung des Blüten- standes. Dem Süden, insbesondere dem Mittelmeergebiele, gehóren vier Arten mit normalem, gleich- kórnigem Blütenstaub an: R. incanescens, R. ulmifolius, R. tomentosus und. R. caucasicus. Sie variieren nur in müssigem Umfange, scheinen ziemlich unveründerl der Tertiárzeit zu entstammen und dürften die Eiszeiten in geschützten Winkeln Südeuropas, in Nordafrika und dem Orient überstanden haben. — Dem westlichen Mitteleuropa gehóren die beiden Typen ft.gratus und f. peslilus an; enger begrenzt ist die Verbreitung des R. Arrhenii, der in seinen. Eigenschaften ziemlich isoliert isl, einen an normalen Kórnern sehr reichen Blütenstaub besitzt und in einigen Einzelheiten an mexikanische Arten erinnert. 12 (236) Die Stellung von R. clethrophilus (Liberlianus) erfordert noch weitere Untersuchungen. Die Arten der Radula-Reihe, von R.Genevierii bis R.foliosus reichend, zeigen untereinander nicht eben viel Über- einstimmung, so dass die Beurteilung ihrer Verwandtschaft zweifelhaft bleibt, da mehrere Deutungen denkbar erscheinen. Den einzigen vorwiegend montanen Typus unter den Eubali bilden die Glandu- losen, die keine Cymen im Blütenstande besitzen. Sie scheinen die Eiszeiten teils im Schutze der Pyre- naeen, Leils im Kaukasus und in Armenien überlebt zu haben; die Formen scheinen sich nach der Eiszeit, in den Gebirgen, zum Teil auch im Hügellande und in den nórdlicheren Ebenen IEzuropas, ausgebreitet zu haben. Ursprünglich nordische Typen sind RH. sulcatus und plicatlus mit amerikanischen und R. caesius mit nordasiatischen Verwandtschaften. Is sind. demnach etwa 15 zum "Teil jetzt in mehrere Arten gespaltene Haupttypen vorhanden, auf welche sich die ganze übrige Fülle von Formen zurückführen lásst. Allerdings gibt es darunter einige Arten, welche eine gewisse specifische Selbstándigkeit besitzen, so dass sie sich weder einem der Haupttypen als besonders ausgeprügte Glieder anpassen, noch zwischen zwei bekannten Typen deutlich inlermediár sind. Dahin gehóren R. carpinifolius, R. vulgaris, FR. mucronatus, R. Sprengelii, HR. rosaceus, vielleicht sind auch R.bifrons und R.latifolius dahin zu rechnen. Unter den intermediüren Formen- kreisen. scheinen. nilidus, R. lhyrsoideus, R. macrophyllus, R. macrostemon, .R. villicaulis, R. Que- slierii u. a. zu den ausgeprügtesten (und vielleicht áltesten) zu gehóren. Abgesehen von den makaronesischen Species habe ich Vertreter der genannten Haupttypen und auch die meisten wichtigeren Einzelarten lebend nicht nur gesehen, sondern auch untersuchen kónnen. "Trotzdem fehlt für viele weiteren Formenkreise noch die genügende Kenntnis aller einzelnen Eigenschaften, welche für eine Beurteilung der Beziehungen der Arten zueinander erforderlich sein würde. Die Syste- malik würde sich nach Ausfüllung dieser Lücken wahrscheinlich an den kleinen Kreis von Hauptarten anlehnen kónnen. Die Zwischenarten und Abkómmlinge von Hybriden sind es, welche nach den Er- fahrungen der Gáürtner zahlreiche ,,sprungweise" auftretende Abánderungen, sogenannte ,,Mutationen**, entstehen lassen. Die Mutationen sind von vornherein durch mehrere minutióse Merkmale verhiltnis- mássig scharf getrennt, erscheinen daher den auf Rubus eingelernten Lokalfloristen als gut kenntliche Arten". Aber in jeder Gegend, oft in jedem Tale, fallen die Mutationen verschieden aus; man kann nun nach Belieben die àáhnlichsten Formen zusammenziehen oder wieder trennen — der Stoff zur Beschreiberei und Namenerfindung ist unerschópflich. 6. Rubus-Beschreibungen und Nomenclatur. Linné unterschied mit Bestimmtheit nur zwei europáische Brombeeren (schwarzfrüchtige Eubali), erwühnte jedoch beilàufig noch zwei andere Namen ohne Diagnose. Im Laufe der folgenden Jahrzehnte wurde nach und nach eine Anzahl neuer Arten benannt, von denen jedoch zunáchst keine einzige all- gemein anerkannt wurde. Bis ins lezte Viertel des 19. Jahrhunderts hinein liess ein Teil der Floristen nur die beiden Linnéischen Arten als berechtigt gelten. Es war indessen schon lange vorher auf Will- denow's Anregung ein ernster Versuch gemacht worden, Klarheit in das Formengewirr, welches ,, Ft. [rulicosus" genannt wurde, hineinzubringen. Weihe unternahm es, mit Beihilfe des Fachgelehrten Nees von Esenbeck, in dem 1822—1827 erschienenen Werke Rubi Germanici die ihm bekannten deut- schen ftbi genau und mit sorgfáltigen Vergleichungen und Bestimmungstabellen zu schildern, unter Beifügung von Tafeln mit lebensgrossen Abbildungen; ferner bemühte er sich, die IE:rkennung seiner Arten durch Verteilung zahlreicher getrockneter Zweige zu erleichtern. Weihe selbst, der an der mittleren Weser lebte, sowie sein schlesischer Mitarbeiter Kóhler, übersahen aber nur verháltnismüssig kleine Gebiete Deutschlands, sodass das gross angelegte Werk im Grunde eine Lokalflora blieb. In andern Gegenden fand man wesentlich andere Formen, von denen einige durch Weihe skizzenhaft und in vóllig ungenügender Weise beschrieben wurden. Es gelang, wenigstens in Deutschland, nicht, auf Grund von Weihe's Darstellung weiter zu forschen; er fand keine Nachfolger und schon nach 10 Jahren wusste kaum jemand in Deutschland mehr über die Brombeeren als zu Anfang des 19. Jahrhunderts bekannt (237) 13 war. Etwas mehr von den Weihe'schen Anregungen blieb in England haften, wo die Kenntnis der Arten, namentlich durch Babington, langsame Fortschritte machte. Ahnlich wirkte in Schweden Arrhenius. Hie und da bescháftigte sich noch jemand mit lokalen Brombeerstudien, aber niemand wagte es, den in grossem Style unternommenen und trotzdem scheinbar vóllig misselückten W eihe'schen Versuch zu wiederholen. Um 1855 begann Philipp Jacob Müller in Weissenburg i. Els. seine Rubusstudien. 1858 beschrieb er die in den Umgebungen seines Wohnortes gefundenen Arten; 1859 folgte dann ein Verzeichnis von 259 gallogermanischen ,,Arten", von denen die meisten nur nach getrockneten Exemplaren mit neuen Namen und Beschreibungen versehen waren. Diese Schrift ist ein Schandfleck der botanischen Literatur: ohne jede Rücksicht auf die Arbeiten seiner Vorgánger, ohne jede Vergleichung mit den von ihm selbst und den von andern unterschiedenen Arten, ohne Bestimmungstabellen und irgend welche sonstigen Übersichten reiht sich eine Beschreibung getrockneter Zweige an die andere, einzig und allein ein- geteilt in 6 Gruppen. Binnen weniger Jahre hatte Müller etwa 10 mal mehr neue Rubus-Arten be- schrieben als Weihe zur Zeit der Herausgabe der Rubi Germanici nach làngerem eingehendem Studium. Bei weiteren Vergleichen machen die Müller'schen Leistungen neben den durch Abbildungen und zahl- reiche Exsiccaten erlàáuterten Weihe'schen Arbeiten einen durchaus stümperhaften Eindruck. In seiner Weissenburger Rubusflora hatte Müller noch einige Weihe'sche Namen benutzt, erklárte aber bald darauf, dass er die meisten der betreffenden Arten ,,umgetauft'* habe. Übrigens sah Müller bald selbst ein, dass sein bei den gallogermanischen Arten befolpetes Verfahren ungenügend sei, denn in seiner nüchsten Schrift, in der er die gelegentlich eines dreitàgigen Vogesen-Ausfluges entdeckten Arten (ca. 30) beschrieb, lieferte er genaue Bestimmungstabellen und Merkmalübersichten, die formell durchaus genügen, wenn man auch über die Bedeutung der einzelnen Kennzeichen verschiedener Meinung sein kann. Das Gebiet, auf welches sich die Müller'schen Kenntnisse erstrecken, ist kaum grósser als das, welches Weihe übersah. Müller begründete die Schule der ,,Rubologen** und fand bald einzelne Nachfolger; in Deutsch- land nahm Wirtgen manches von ihm auf, in Frankreich liess sich Boulay zunáchst ganz von ihm leiten. Sodann aber schloss sich eine Gruppe franzósischer Floristen an Genevier an, der seinen Essai sur les Rubus du bassin de la Loire in erster Auflage 1869 veróffentlichte. Er beschrieb darin 203 Arten, z. T. unter Benennungen, die von P. J. Müller oder auch von Weihe und andern herstammten. Es hat sich allmáhlich herausgestellt, dass fast alle diese Benennungen, namentlich auch die Müller'schen, von ihm falsch angewendet sind. Einen ausserordentlichen Wert legte er auf die Fárbungen der Blütenteile. So viel mir bekannt, wurde die Müllersche Bearbeitung der gallosermanischen Rubi anfangs vorwiegend als eine Karrikatur wissenschaftlicher Systematik aufgefasst; erst spüter begann man, sie hie und da ernst zu nehmen. Die beginnenden Rubologen entdeckten, dass man nach Müllers Anleitung auch ohne jede Kenntnis der Rubi ein grosser Brombeergelehrter werden kann. Man sammelt recht viele Brombeerzweige ein, legt sie einem ,,Kenner" zur Bestimmung vor und beschreibt dann die von dem- selben unbenannt gelassenen Zweige nach dem üblichen Schema als neue Arten. Dann braucht man nur noch einen Redakteur, der die Arbeit abdruckt; man legt vielleicht noch, Sicherheits halber, ein Beleg- exemplar ins Herbar, aber eine Kenntnis der lebenden Pflanzen ist überflüssig und alles Sonstige betrachtet man als tórichte Pedanterie. — Es soll keineswegs behauptet werden, dass sümtliche Brom- beerartenmacher vollstándig unwissend waren, aber die gewóhnliche Annahme, dass ein Rubologe die von ihm beschriebenen Arten selbst gekannt habe, ist durchaus willkürlich und erweist sich oft genug als unzutreffend. Ich habe manche bescheidene Brombeerfreunde gesehen, welche mit den in ihrer Heimatgegend' wachsenden Formen vorzüglich vertraut waren, aber ich habe auch gefunden, dass die wirkliche Sachkenntnis und die Leistungen in Erfindung neuer Namen einander umgekehrt proporzional zu sein pflegen. Man darf auch nicht vergessen, dass es in jedem Falle zweifelhaft bleibt, was ein Rubo- loge unter den von ihm benutzten Namen früherer Autoren verstanden hat. Mit Recht gilt die Systematik der europüischen Rubi als ungewóhnlich schwierig, so dass ihre Bearbeitung eigentlich geschulten und erfahrenen Fachleuten vorbehalten bleiben müsste. Statt dessen ist sie, wie dargelegt wurde, ein Tummelplatz für Anfánger und Liebhaber, die oft nur wenige elementare 14 (238) Kenntnisse besitzen, geworden.*) Was Ascherson und Grábner (Syn. mitteleur. Fl. II, 2 p. IV) mit Bezug auf Carex sagen, gilt in verstárktem Masse von Rubus; sie sprechen von ,I&ennern", die im Be- wussisein ihrer Kenninisse ,zahlreiche Gutachten, Bestimmungen und Ansichten direkt oder indirekt in die Literatur gebracht haben, ohne indessen die für die Beurteilung kritischer und polymorpher Gruppen erforderliche botanische Schulung, die nótipgsten allgemein systematischen und pflanzen- seographischen Kenntnisse zu besitzen." Bei Rubus kommt nun noch der ungewóhnlich enge Gesichts- kreis der Bearbeiter hinzu, der sich meist nur auf kleine Gebiete, selten eine ganze Provinz, erstreckt, namentlich aber die zügellose Artmacherei, die kleinliche Auffassung **) der Tatsachen und die aus- schliessliche Würdigung der Leistungen nach der Jahreszahl. Wie die Rubus-Arten untereinander in hohem Masse ungleichwertig sind, so sind es auch die Beschreibungen und die übrigen Hilfsmittel zur Wiedererkennung einer beobachteten Art. Es gibt wohl nur wenige Beispiele für die Móglichkeit einer richtigen Bestimmung eines Abus durch einfache Be- nutzung einer Schablonen-Beschreibung, vielleicht mit Ausnahme der charakteristischen Hauptarten. Abbildungen, die immer nur einen individuellen Zweig darstellen kónnen, erweisen sich bei der allzu- grossen Ahnlichkeit der Arten als ein Hilfsmittel von geringer Zuverlüssigkeit. Einen ganz übertriebenen Wert legt man auf Exsiccaten, auf Herbarexemplare. Wer die lebenden Pflanzen genau kennt, hat grosse Aussicht, auch trockne Zweige richtig zu bestimmen. Dagegen werden Rubuszweige aus Lándern, deren lebende Rubusflora man nicht selbst untersucht hat, auch von den ersten Autoritáten fast ausnahmslos falsch beurteilt. Bei weitem das sicherste Mittel zur Erkennung genügend beschriebener Arten ist das Aufsuchen der lebenden Pflanzen an bekannten Standorten. Es sei hier nur an das Schicksal der Rubi Germanici erinnert, von deren Arten nach mehr als 3 Jahrzehnten Wirtgen einzelne nach Exsiccaten richtig deutete, wàhrend die Mehrzahl erst nach Besuch der Standorte wiedererkannt werden konnte. Die Schwierigkeit, trockene Exemplare richtig zu deuten, móchte ich nur durch ein einziges Beispiel erlàáutern. Rubus Sprengelii ist sicher eine der best charakterisierten Arten, Babington und Boulay waren sicher Kenner ersten Ranges. Nun ist durch Babington £. Borreri als eine Form des R. Sprengelii behandelt, zu welcher auch R. Sprengelii von Lange, Reichenbach und Billot (sàmtlich mit!) ge- stellt werden, wáhrend die andere Form durch den Weihe'schen R. Sprengelii und R. Arrhenii Lange! gebildet wird. Die Wirtgen'schen Exemplare! werden teils der einen, teils der andern Form zugerech- net. Ist ein grósserer Wirrwarr denkbar? Dagegen hat Boulay unter Nr. 364 der Exs. Associat. Rubol. als R. Sprengelii den R. Queslierii verteilt. Wenn so zuverlüssige Rubuskenner, wie Babington und Boulay waren, bei einer so gut be- kannten Art, wie RA. Sprengelii, sich so gründlich, wie hier angeführt, irren konnten, mag man sich vorstellen, wie die entschuldbaren und die groben Irrtümer anderer aussehen mógen. Nomina sunt odiosa. Zweck dieser Bemerkungen war nur eine recht eindringliche Warnung vor den Deutungen von Exsiccaten, für die oft geradezu Beweiskraft beansprucht wird. Rubus-Beschreibungen haben einen ausserordentlich verschiedenen Wert; manche beruhen auf sorgfáltigen, durch mehrere Sommer hindurch und an vielen verschiedenen Orten angestellten Be- obachtungen lebender Pflanzen, manche stützen sich auf ein trockenes Exemplar, das in einer halben Stunde genau beschrieben. und dann als Originalbeles ins Herbar gelegt wird. In diesem letzten Falle ist Irrtum ausgeschlossen, wührend bei der Beurteilung der wilden Pflanzen zahllose Fehler vorkommen kónnen. Der Exemplarbeschreiber ist daher immer im Vorteil, zumal da über die Gültigkeit der Namen schliesslich nur die Jahreszahl entscheidet. Jeder verschollene Name, nach dem noch nie jemand einen *) Anmerkung 1. Zur Kennzeichnung ihres Standpunktes móchte ich nur anführen, dass man manchmal bei der ersten Bekanntschaft von solehen Brombeergelehrten gefragt wird, ,nach welcher Flora bestimmen Sie Ihre Pflanzen ?" oder man hórt vielleicht: ,ich móchte mein Wissen noch mehr vertiefen; halten Sie für meine Studien Morphologie oder Biologie für nützlieher?" Ein erfahrener Brombeer-Mann, der weit über 100 neue Arten beschrieben hat, belehrte mich einmal: ,Wildwachsende Pflanzenbastarde gibt es nicht, denn ich habe mich durch langjüihrige Forschungen überzeugt, dass nicht einmal das Linnéische Trifolium hybridum ein wirklicher Bastard ist." S) Anmerkung 2. Bemerkenswert ist, dass die Rubusschriften katholischer und protestantischer Geistlichen durch- schnittlich viel verstándiger sind, als die der Apotheker und Volksschullehrer. (239) 15 Rubus kennen gelernt hat, hofft auf eine Auferstehung, denn wenn einmal ein Formenkreis neu um- grenzt und vielen bekannt geworden ist, kann vielleicht jemand entdecken, dass der vergessene Name dazu gehórt hat; derselbe hat dann die Prioritàt und damit wird solch ein flüchtig beschriebener ver- schollener Name glorreich ,,serettet". Schon 1877 habe ich mich (Synops. Rub. Germ. p. 58, 59) über den ,Augiasstall der Rubus- Nomenclatur" ausgesprochen und seitdem hat bei einer mittleren Jahresproduktion von 50—100 neuen Arten der wüste Haufen noch gewaltie zugenommon. Ebenso ratlos wie damals stehe ich vor der Hercules- Aufgabe. Ein Blick in die Zukunft eróffnet aber noch viel weitere Aussichten. Die meisten ,,Rubologen* halten es für , wissenschaftlich" geboten, den bináren und Tripelbastarden ,einfache* Speciesnamen zugeben. Nun mag es etwa 300 im wesentlichen samenbestándige europáische Rubusformen (sog. Arten) geben; ich glaube, es sind mehr. Beiihrer nahen Verwandtschaft kónnen sich mutmasslich diese ,, Arten* alle gelegentlich einmal untereinander kreuzen. Macht 45 000 Bastarde, von denen 5 000 unfruchtbar sein mógen; in diesem Falle sind 12 Millionen Tripelbastarde zu erwarten. Die hybriden Verbindungen liefern. aber zahlreiche ungleiche Formen und Mutationen. Um die Namen (ohne Beschreibungen) der Hybriden nebst Angabe der Stammeltern aufzuzáhlen, werden, abgesehen von den Varietüten, minde- stens 100 starke Druckbánde erforderlich sein. Alle diese Hybriden werden von den Rubologen als Arten benannt. Mag man nun von diesen Schátzungen noch so viele Abstriche machen, so bleiben doch gewiss einige Prozent bestehen und selbst !5 Prozent würde auch den Fanatikern der Artmacherei schon zu viel sein. Man sollte meinen, dass ein Quousque tandem sie zur Besinnung bringen würde, wenn nicht die Eitelkeit ausschlaggebend wáre. Auf die Rubologen-Species, die wohl am besten als Mutationen der Hauptarten und namentlich ihrer Hybriden aufzufassen sind, lassen sich die Regeln der botanischen Nomenclatur nicht unmiltel- bar anwenden. Es sollte der Aufstellung eines vollwertigen Namens für eine europáische Brombeerart stets eine genaue Untersuchung einer Anzahl lebender Stráucher der betreffenden Form vorausgehen. Auf einen individuellen Stock oder auf abgeschnittene frische oder getrocknete Zweige soll kein Art- name begründet werden. Der Beschreibung sollen stets sorgfáltige Vergleichungen mit den bereits früher bekannt gewordenen ühnlichen oder verwandten Arten beigefügt werden. Als Zeitpunkt für die Begründung einer neuen Art gilt nicht das Datum der Veróffentlichung des Namens, sondern die Zeit der Erfüllung der obigen Bedingungen (Untersuchung lebender Pflanzen von verschiedenen Standorten und Drucklegung einer genügenden Beschreibung nebst umsichtiger Vergleichung der Unterscheidungsmerkmale). Ein Artname, der nur mit einer den obigen Forderungen nicht entsprechenden Beschreibung versehen ist, kann einen sachgemiss begründeten Artnamen niemals (der Prioritàt wegen) verdrángen. Die mangelhaft begründeten Namen kónnen in der Lokalfloristik und reinen Kleinartensystematik vorláufig verwendet werden. Sollte man sich entschliessen, die Regeln der botanischen Nomenclatur für die polymorphen Formenkreise diesen Anschauungen gemíáüss umzugestalten, so würde man wenigstens einen Teil der Eitelkeits- und Unwissenheits-Species (richtiger: Specimina) unschádlich machen kónnen. Der zurück- bleibende Ballast würde allerdings noch recht gross sein, aber er würde doch vielleicht nicht so hemmend auf die wissenschaftlich systematische Arbeit einwirken. Das náchste Ziel müsste dann die Verweisung der ,,Rubologie* in die Lokalfloristik sein. Aus praktischen Gründen habe ich in der Darstellung der Eubati aus den vorstehend entwickelten Ansichten nur in sehr vorsichtiger Weise die notwendigen Folgerungen gezogen. Aber die leitenden Gesichtspunkte der Wissenschaft dürfen nicht preisgegeben werden. Die zielbewusste Forschung muss sich notwendig auf die geschichtliche, d. h. die phylogenetische Entwicklung richten, aber erst dann, wenn man in der Lage sein wird, methodische Experimente anzustellen, wird es móglich werden, die Arbeitshypothesen, die den Weg weisen sollen, zu prüfen, zu stützen und fruchtbar zu machen. Ill. Enumeratio specierum in Part. 1 et II hujus operis descriptarum cum additamentis. Spec. Rub. I: POM Il. Subg. Chamaemorus. 1(1p.12. XR. Chamaemorus L. Il. Subg. Dalibarda. 2(2p.13). R. Dalibarda L. 3(3 p.15) — lasiococcus A. Gr. 4(4 p.16). — pedatus Sm. 5 (5 p.16). — Fockeanus S. Kurz. R. loropetalus Franchet in Pl. Delav. p. 203 (1889) differt petalis e basi longe cuneatà lineari oblongis et sepalis caudato — acuminatis. An species vel subspecies R. Fockeani orientalis? Petalis deficientibus specimina sicca distingui non possunt, ita ut melius videatur, plantas usque ad cognitionem magis exactam non specie separare. R. loropelalus crescit in silvis acerosis prov. Yünnan. 6 (6 p.16). R.Gunnianus Hook. Ill. Subg. Chamaebatus. 7 (7 p.17). &R. nivalis Dougl. 8(8 p.18). — pumilus Focke. 9(09 p.19) . — calycinus Wall. 10 (10 p. 21) — peclinaris Focke. 11 (11 p.22). — peclinellus Maxmw. IV. Subg. Comaropsis. 12 (12 p. 22). R. radicans Cav. 13 (13 p. 22) — geoides Sm. Petala albo-virentia, deinde alba, ad 7 mm longa, caduca; florum diam. fere 1,5 em; stamina in flore erecta. Flores a muscis visitantur. (Skottsberg, Schwed. Südpol. Exp. 1901—093, IV, 2 p. 40.) V. Subg. Oylactis. 14 (14 p. 24). R. arcticus L. 15. R. Franehetianus Lévl. Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 71 (1909). R. fragarioidis 3ertol. var. adenophora Pl. Delav. .Hami floriferi et pedunculi pilis glandulosis dense vestiti; foliola obovata vel oblonga, inciso-dentata, obtusa, lateralibus terminali vix brevioribus, ad basin usque in lobum duplo minorem solutis." Diagn.autoris. — Yünnan. (241) 16-(-— 17 (15 18 (16 19 (17 20 (18 (19 (20 (21 22 (23 6 (24 NBN» Lb OU CO PD 2o P8) . 25). . 25). . 26). . 26). R. allophyllus Hemsl. — slellatus Sm. — americanus (Pers.) Britton. — japonicus (Maxmw.). — defensus Focke. De R. ikenoénsi Lév. et Vnt. ab autoribus ad R. pungentem posito cf. Spec. Rub. IEp-l65» 3:5 Fig. 1 (88). R. minusculus Lévl. et Vut. R. saxalilis L. — transmontanus Focke. — simplex Focke. — Clarkei Hook f. — humulifolius €. A. Mey. — aanthocarpus Bur.et Franch. — Yünnan; et var. siliens Focke Spec. Rubor. I p. 117, R. libelanus Focke l.c. p. 29, nec R. lhibelanus Franchet. Differt a R. xantho- carpo typico foliis plurimis pinnato-quinatis, floribus in apice caulis fere 3—4. Varietas potius quam distincta species videtur. Bibliotheca botaniea Heft 83. ? 18 (242) 97 (26 p.29). R.minusculus Lévl. et Vnt. Cf. Fig. 88. Vidi specimen siccum parvulum, quod a Cylaciis subgenere diversum esse censeo. An species minuta ex affinitate R. rosaefolii? Planta valde imperfecte cognita. — (97 p.30) R.Pyi Lévéillé. Ad R. micranthum D. Don removendus; cf. Spec. Rub. I p, 184. VI. Subg. Orobatus. Corrigenda in contextu in p. 30. Lin. 2 loco ,Stipulae latae" lege: ,,Stipulae saepissime latae", Lin. 10 loco ,,1200—3800 m" lege: ,,1200— 4000 m." In Conspectum specierum novae species quinque tali fere modo inserendae sunt: A. Folia simplicia. Aa. Stipulae angustae, lineari-lanceolatae. Potiglitbrevesite- ores i uL A us utu letus esee T DELI B NEED TRO MRULEICIS ES Ab. Stipulae latae, fere ovatae. I. Stipulae petiolis aequilongae etc. Sequuntur species RH. loxensis, coriaceus et glabratus simplicifolius. 2. Folia molliter pilosa, subtus tomentosa. 2a. Aculei parvi, recurvi. 2b. Aculei aciculati, rectiusculi. Flores solitarii (an semper?) R. Rusbyi. BDensesslandulosus —9 6l lc R. Jelskii. Eglandulosus (vel parce glanduliferus) . R. acanthoph yllos. Sequuntur species R. betonicifolius, Copelandi. 8) Foliola acuta vel obtusiuscula. pa) Foliola inciso-serrata. Pedunculitmediocresj-4- 5-2 ccr cc gab natus: 8b) Foliola subcrenato- vel dentato-serrata. REloressmacHi 4 me Lor coded see Lt. eus heres rv Ir re. DEIN SOT ICE RR TD DERE ELOSCUS: R Flores mediocres . sanlarosensis. Sequuntur species RH. andicola, compactus, Lechleri, macrocarpus, nubigenus. $8 Foliola subtus pubescentia vel tomentosa. 88a Folia ternata; stipulae latae. Foliola ovato-oblonga, basin versus rotundata . . . . «. . . . . .. .. kR.ostrinus. Foliola lanceolata; basin versus subeuneata. . - - 5 9 29 9 Ra Webenbauens 88b Folia partim pedato-quinata, stipulae ovato-lanceolatae. SEVA IST EE ar Planta robusta |... .- 213994 «00:090 735 4T ERSSMMPUM I Mandontt (243) 19 28. R. extensus Fritsch in Diss. Cl. math.-physic. Acad. Cracov. vol. XXIX p.220. (1894). Caulis teretiusculus, tenuis, flagellaris, fere 2 m longus, apice radicans, tomento subtili fulvo tectus, setis glanduliferis brevissimis (raro longioribus) sparsis aculeisque parvis recurvis munitus. Folia simplicia, breviter petiolata. Stipulae subpersistentes, patentes, inaequales, pleraeque lineari- lanceolatae (nonnullae latiores), margine remote minuteque glandulose-denticulato vel subintegro. Petioli ut caules vestiti. Lamina foliorum ovato-elliptica, acuminata, subcoriacea (adulta rugulosa nervis valde prominentibus), margine inaequaliter serrulata, supra adpresse striguloso-pilosa, subtus pubescens. — Flores fructusque desiderantur. Internodia usque ad 100 mm longa, petioli 7 — 10 mm, lamina 35—65 mm longa, 15—35 mm lata; stipulae 5—8 mm longae, minus quam 1 mm latae. — Descr. ex autore. Peru: Chonta Cruz (Tambillo), ges. von Jelski. Forma major: differt caule crassiore fere eglanduloso, foliis majoribus (vix acuminatis) supra subnitidis, subtus ferrugineis. Petioli usque ad 18 mm longi, lamina maxima 75 mm longa, 45 mm lata. Peru: Cutervo, ges. von Jelski. 9 (28 p.31). R.loxensis Benth. 30 (29 p. 31). R. coriaceus Poir. 31. R. Rusbyi Britton Bull. Torrcey Bot. Club XVII p. 10 (1890). Adscendens, tomentosus; folia integra, petiolata, diam. 4 : 2 em, serrata, utrinque tomentosa; stipulae ovatae; ramuli petiolique minute recurvo-aculeati. Flores solitarii, diam. 2 cm; sepala ovata, acuta, 8 mm longa, dense tomentosa. Ex autore R.loxensi proximus; descriptio R. acanthophyllum revocat. Bolivien: bei Unduavi in 3000 m Hóhe. Rusby exs. 2 508. 32. R. Jelskii Fritsch in Dissert. Cl. math.-phys. Acad. Cracov. vol. XXIX p. 220. (1894). Turiones adulti graciles, teretiusculi, repentes (nodi saepe radicantes), ramosi, glabrescentes. Rami floriferi dense patenter pilosi, aculeis setisque glanduliferis muniti, apice triflori. Aculei inaequales, subulati, recti, rarius leviter incurvi, numerosi. Setae glanduliferae inaequales, numerosae, quarum multae pilos superantes. Stipulae persistentes, ovato-lanceolatae, pleraeque serratae, dense pilosae, parce setis glanduliferis ciliatae. Foliorum simplicium petiolus ut caulis pilosus armatusque, lamina oblongo-ovata vel triloba, lobis lateralibus brevibus obtusis, inaequaliter crenato-serrata, supra molliter tomentosa. Nervi primarii et secundarii aculeis parvis rectis subulatis armati. Flores magni, pedun- culis et sepalis canescenti-tomentosis glandulisque stipitatis munitis, petalis latis rubris. Foliorum petiolus 10—20 mm, lamina 32— 75 mm longa (lobata usque ad 55 mm), 22—35 mm lata. Stipulae 8—10 mm longae, 4—5 mm latae. Sepala 8 mm, petala 11 mm longa. — Floret majo. — Descr. ex autore. Peru: Cutervo, ges. von Jelski. 39 (30 p.32). R.acanthophyllos Focke. R. Stuebelii Hieron. Engl. Jahrb. XXI p. 311 (1896): Rubo acanthophyllo similis, sed caules, petioli, pedunculi calycesque sparsim glandulas stipitatas (pilos glanduliferos') gerentes. Sepala integra (non denticulata). An species distincta? In ft. acan- lhophyllo quoque interdum glandulae in pedunculis observatae sunt. 34 (31 p. 33). . R. betonicifolius Focke. 35 (32 p.33). — Copelandi Merrill. 36 (33 p.33). — glabratus H. B. K. 37 (34 p. 34). . — roseus Poir. 20 (244) 38. (conf. p. 118.) R.santarosensis Kuntze Revis. gen. III II p. 80 (1898). Caules eglandulosi prostrati graciles herbacei — 1 m longi obtusanguli glabri aculeis parvis remotis latis recurvo-arcuatis. — Stipulae rhombeae plurinerviae herbaceae glabriusculae inciso-denta- EE Fig. 2 (89). R. conchyliatus Focke. e 1 longae / cm latae. Folia ternata slabriuscula viridia pubinervia. Foliola membranacea r S [23 2r 1 innate cerr- » 1 - : - EE ta acuta duplicate serrato-dentata. 8 cm longa, 4 cm lata. Petiolus — 5 cm longus; DIEPUUHE Lerales — ómm longi; petiolulus terminalis 2—3 cm lonoi (sic). Flores parvi lonsi pedunculati :— 0 laxe aniculati terminales vel nonnulli axilares. Bracteae stipulis conformes. Pedunculi (945) 91 (-- pedicelli) 2—4 cm longi aculeis paucis inaequalibus, strigoso-puberuli. Calix inermis haud setosus, haud aculeatus haud glandulosus canescens segmentis ovatis subulato-acuminatis integerrimis sub fructu reflexis. Petala rubra late ovata calyce minora. Stamina erecta multa uniseriata. Fructus globosus drupeolis -4- 50 rubris apice villosis. Bolivia: Santa Hosa 5000 m. Ex autore. 39 (35 p.956). R.andicola Focke. 40 (36 p.36). | — compactus Benth. 41 (37 p. 36). — Lechleri Focke. Bolivien: Bei Unduavi (Nordyungas). Buchtien Exs. 2860. R. Lechleri affinis, sed verosimile specie diversus videtur: R. eonehyliatus n. spec. vel subspec. Conf. Fig. 89. Stipulae fere suborbiculares (nec ovatae). Foliola triplo longiora quam lata, utrinque fere 10-costu- lata; inflorescentia terminalis, brevis, subcorymbosa; flores conspicui. Cetera fere sicut in... Lechleri ; petala purpurea. — Bolivia, 3 400 m. Gebüsch des Rio Saujana, gesammelt von Th. Herzog, no. 2206 a. 42 (38 p.957). R.macrocarpus Benth. 43 (39 p. 37). — nubigenus H. B. K. 44. R. ostrinus Focke n. sp. Buchtien, Exs. Boliv. Nr. 2857. Suffruticosus. Caules e caudice complures, tenues, sarmentosi, hornotini, alii steriles, demum ramosi, alii fertiles, inflorescentià terminati, omnes teretes, tomentoso-puberuli, parce recurvo-aculeati; glandulae subsessiles in caulibus, petiolis foliisque copiose obviae. Folia ternata; stipulae oblique ovatae, acutae, irregulariter dentatae, ca. 8 mm longae, 5 mm latae; petioli 1 —53 cem, saepissime 2 cm longi, puberuli, parce aculeati, supra rimosi; petioluli terminales ca. 1 em longi; foliola coriacea, ovato-oblonga vel elliptica, acuta, grosse serrata, utrinque 5 —6-nervia, in utráque paginà praecipue in nervis puberula, subtus pallidiora; foliolum terminale fere 4 cm longum, 2,0—2,5 cm latum. — Ramos fertiles laterales e caulibus enatos nondum vidi; inflorescentia in apice caulis brevis, pauciflora; pedunculi hirsuti et parce aculeati, hinc inde setoso-glanduliferi. Florum diam. fere 2 cm; sepala triangularia, externe hirsuta, cano-marginata, in fructu immaturo erecto-patentia; petala suborbicularia, purpurea (,,ostrina ); stamina fere uniseriata, filamentis purpureis; carpella densissime villosa, stylis atropurpureis. Dolivien: Bei Unduavi in Nord- Yungas in 3 300 m Meereshóhe von Buchtien gesammelt. — [51i (41 p.38). R. Weberbaueri Focke. Bei Unduavi (Nord- Yungas). Buchtien no. 2858. 46 (40 p. 37). . R. Mandonii Focke. VII. Subg. Dalibardastrum. 47 (42 p. 39). R. nutans Wall. 48 (49 p.39). — Hookeri Focke. 19 (44 p. 40). |. — Treulleri Hook f. 50 (p. 118). R. polytriehus Franchet Pl. Delav. p. 203 (1890). Kew Bullet. (1910) p. 48. Nomen primum, si Progelii RF. polylrichus negligi potest. h.tricolor Focke Spec. Rubor. I no. 45. p. 40. Excl. R. polylrichus Progel in Ber. Bot. Ver. Landsh. VIII (1882), et A. IKerner ex Borbás Termész. Kózl XXIV p. 105 (1890). Humilis; caulibus vetustis prostratis, inermis, sed in ramis, pedunculis, calycibus, petiolis el foliorum nervis densissime fulvo-setosus, setis ad 2 mm longis. Caules recentes teretes, autumno radi- 22 (246) cantes. Rami fertiles erecti, (praeter setas) glabriusculi vel lanuginoso-puberuli. Folia mediocriter (4 cm) petiolata, cordato-ovata, fere 10 cm longa, 6 —7 cm lata, irregulariter et saepe obsolete lobulata, acuta vel interdum breviter acuminata, dentato-serrata, supra setuligera, obscure viridia, subtus appresse albo-tomentosa, nervis fulvo-setosis signata. Stipulae magnae, ad 2 cm longae, longe persi- stentes, lanceolatae vel ovato-lanceolatae, sparsim profunde serrato-ciliatae. Flores singuli vel pauci in axillis foliorum et sub flore terminali aggregati; petioli plurimi breves; flores mediocres; cupula setosa; sepala lanceolata, caudata, albido-tomentosa, post anthesin fructum amplectentia, externa saepe tricu- spidata; petala suborbicularia, alba, ad 1 cm longa; fructus hemisphaerici, rubri, e carpellis multis compositi; putamen fere semiorbiculare. In Wáldern und unter Ahododendron-Gebüsch der Gebirge des südwestlichen China. Oberhalb Tali in West- Yünnan (leg. Delavay, Forrest) in 2 500—5000 m; im westlichen Szechuan: Wa-shan (leg. Wilson) in 18 00—2 100 m. VIII. Subg. Malachobatus. Sect. Sozostyli. In Conspectu specierum (p. 42) inserendum est post A: Aa. Inflorescentia aphylla cum perulà ex axillà folii anni praecedentis. l'edunculicsaepe^bracteati ^ 252 9 2 W 5 VEDI EN OON EDU ELUCngcis Ab. Inflorescentia in ramis foliiferis terminalis. Sub: l- R. bambusarum a. R. Henryi specie non differt. Dignoscitur planta: Folia profunde vel usque ad petiolum fissa; foliola vel lobi 3—5, lanceolata R. Henryi. Folia ambitu fere ovata, usque ad medium fere lobata, lobis triangularibus. R. sozostylus. 31 (75 p.62). R.refractus Lévl. Conf. Fig. 90. Rami fertiles aphylli, racemigeri, laxiflori. 32 (46 p.42). R. preplanthus Focke. 93 (47 p. 72). — malifolius Focke. 94 (48 p. 43). | — Arbor Lévl. Sempervirens; folia ,biformia" descriptionis sunt inferiora anni praecedentis et superiora hornotina. 99 (49 p. 45). R. Swinhoei Hance. Deleatur synonymon R.hupehensis et locus natalis: ,,Zentralchina. Hupeh." 36. HR. hupehensis Oliver in Hook. Jcon. XIX. t. 1868 (1889). Focke in Sargent Pl. Wilson. I p. 49. Frutex prostratus, ramis gracilibus teretibus parce lanatis deinde glabris aculeis paucis brevibus recurvis, foliis simplicibus petiolatis oblongo-lanceolatis acuminatis basi rotundatis inaequaliter serratis serrulatisve supra costa puberula excepta glabrata, subtus cano-tomentellis, inflorescentia terminalis breviter racemiformis pauci-(saepius 3—7) flora tomentella setuloso-glandulosa parce aculeolata, pedi- cellis divaricatis flore longioribus, calyce 5 fido basi intruso dense cano-tomentoso atque setuloso, petalis O vel parvis obovato-ellipticis unguiculatis caducis, carpellis fructiferis immaturis glabris obscure blique rugulosis. — Ex autore. liorum figura paullulum variabilis; occurrunt folia latiora, e basi emarginatà ovato-oblonga; meunmenium paginae inferae puberulum densius aut parcum. Glandulae inflorescentiae nunc breves, nspieuae (241) 23 Autumno frondifluus; sepala in fructu reflexa. Styli longi. Putamen fere hemisphaericum, sed fundo dilatatum, apice incurvum. Zentralchina: Prov. Hupeh E 3:8 Fig. 3 (90). R. refractus Lévl. In Chinà centrali occurrere videntursubspecies vel species affines complures, quarum limites adhue, dubii sunt. Specimina hodie in herbariis asservata distinctionem certarum subspecierum non permittunt. 57 (50 p. 43). | R. Henryi Hemsl. et Kuntze (incl. R. bambusarum Focke). In R. bambusarum folia composita vidi in uno eodemque ramo cum lobatis R. Henryi. 24 (248) 58 (52 p.45). R. Playfairianus (Focke) Hemsley 59 (53 p.45). — sozoslylus Focke. Appendix ad AR. Sozostylos. 60. R. adenanthus Finet et Franch. in Bull, soc. bot. Fr. t. 46 p. 208 (1899). Léveillé Bull. acad. géogr. bot. XVIII p. 47 no. 48. Excl. R. adenanthus Boulay et Gillot Assoc. Rubol. no. 429. Decumbens; rami adulti fusci, glabri, cylindriei, parce aculeati, aculeis e basi latà brevibus; ramuli floriferi 10—15 cm longi, basi perulati, perulis lanceolatis pilis rufis adpressis dense vestitis, superne non foliati; stipulae lanceolatae breves, rufo-pilosae, apice trifidae; folia simplicia, breviter (0,5 —1,0 cm) petiolata, infima (juvenilia) subtus rufo-pilosa, e basi rotundatà ovata, breviter dentata, acuta vel acuminata; inflorescentia ramulum terminans; bracteae stipulis simillimae; pedunculi race- mosi, omnes simplices, solitarii, patentes vel incurvi, 15—25 mm longi, glandulis capitatis sessilibus conspersi; alabastra sphaerica, dense albo-pannosa, glandulis nigris stipitatis inter pannum exsertis, sepalis ovatis mucronatis demum patentibus; petala rotundata calyce paulo longiora; stamina numerosa, exterioribus inferne ad medium coalitis. — Ex aut. An den Ufern des Min-Flusses bei Kuatun. Hanc speciem botanici aut R. corchorifolio aut. R. hupehensi affinem esse censuerunt, sed pili colorati in perulá, in stipulis et in paginà inferáà foliorum juvenilium plantam ab utroque distinguunt. Praeterea stamina exteriora ,jinferne ad medium coalita signum praebent omnino insuetum. Sect. Lineati. 61 (54 p. 46). . R. calophyllos Clarke. 62 (55 p.47). — lineatus Reinw. Auch auf Lombok und Sumbawa (kl. Sunda-Jns.). f. angustifolia Hook, f. in Fl. Brit. II p. 335 (1879). Cont. fig. 91. Foliola fere 12 em longa, 5 em lata, subtus albo-sericea. — Himalaya, W. Yünnan. 63 (56 p. 48. R. Andersoni Hook. f. 64 (57 p. 48. — phengodes Focke. Sect. Cochinchinenses. 65 (58 p. 49. R. cochinchinensis 'Tratt. Sect. Elongati. In Conspectu specierum loco FR assamensis pone: .Folia breviter (0,5—1,0 cm) petiolata, oblonga . .. OL NISsanmenshis: Folia longe (ca. 4 cm) petiolata, e basi cordatà oblongo- iaceo TX neehuscoznubensess Am tegdelendusgest: hee P apuynus- Gt E . . RR. ichangensi. Ultima Conspectus species ad Sozostylos seerentl E (R. E adde in eodem loco: Inflorescentia glandulosa, apice corymbosa; folia cordato-ovata . . . . . . R. Feddei. 66 (59 p. 50). R. tephrodes Hance. 67 (60 p. 52). — chroosepalus Focke. 68 (61 p.53). | — assamensis Focke. 69. R. fusco-rubens Focke in Sargent Pl. Wilson. I p.50. (1911). Affinis R. assamensi Focke, sed foliis longius petiolatis cordatis facillime. distinguendus. Rami et petioli tomentoso-pubescentes, aculeis falcatis mediocribus et parvis instructi. Petioli fere 4 cm I4] (249) 5 longi; folia e basi latà cordatà ovato-lanceolata, diam. 10: 5 cm, acuminata, fundo palmato-quinquenervia, praeterea utrinque fere 4—5-costulata, margine repando-sinuata, serrulata, supra in nervis solum pilosa, subtus cano-tomentosa. Stipulae fugaces. Inflorescentia extraaxillaris sicut in R. assamensi et R. 1:2 Fig. 4 (91). R.lineatus Reinw. f. angustifolius Hook. f. chroosepalo; bracteae in lacinulas lineares fissae; pedicelli et. calyces glanduliferi; sepala interne gla- briuscula, cum disco fusco-rubentia; carpophorum fundo pilorum strictorum densissimorum cingulo circerumdatum. Fructus nigri. Fl. majo. Bibliotheca botanica, Heft 83, 26 (250) China. Im westlichen Hupeh bei Changyang Hsien, in 900 —1200 m Hóhe, Wilson (1907) no. 3025. R. fusco-rubens cum R. chroosepalo, assamensi, Genliliano et Dielsiano seriem naturalem constituit, inflorescentiis pyramidalibus multifloris, floribus parvis externe albo-tomentosis, interne fusco-pur- pureis insignem. Color disci et sepalorum in flore aperto sicut in floribus Calgcanthi floridi. Ab his Rubis Chroosepalis FH. mougousensis non multum abhorrere videtur. Fig. 5 (92). R. Gentilianus Lévl. ) R.Genlilianus Lévl. Conf. Fig. 92. j)) — Dielsianus Focke. ) — ichangensis Hemsl. Syn.(66 p.56): R. Papyrus Léwv!. PEN n2 Qt — — n2 -1 73 (65 p.56). . R. minimiflorus Lévl. Affinitas dubia, cf. no. 97. 74 (67 p.56). | — sundaicus Blume. 75 (68 p.58). — Cumingii O. IKuntze. 76 (69 p.59). | — luzoniensis Merrill. 77 (70 p.60). | — elongatus Sm. 78 (71 p. 60). — Blumei Focke. 79 (72 p. 61). — insignis Hook f. 80 (73 p.62). | — Beccarii Focke. 81 (74 p.62). | — zambalensis Elmer. 82 (75 p.62). — mouyousensis Lévl. Inflorescentia sicut in A. chroosepalo, sed flores singuli majores. 83. Rubus Feddei Lévl. et Vnt. in Fedde Repert. VIII p. 549 (1910). Rami grisei, pilosi, ad apicem glandulosi, laxe aculeati, aculeis recurvis; petioli hirti; folia cordata ovata supremo excepto vix trilobata, non lobata, irregulariter ciliato-dentata. supra intense viridia, 9labra, subtus cinereo-tomentosa, reticulata; inflorescentia dense glandulosa corymbosa, terminalis, folium supremum superans; pedicelli divaricati, recte patentes, hispidi; flores albi; sepala brunnea, extus glandulosa et villosa, intus glabrescentia; in acumen glandulosum saepius producta; stamina filamentis filiformibus flavidis, flexuosa et sepalis subaequalia; receptaculum longe barbatum, styli curti; fructus sicci; ovaria elongata ad apicem paulo falcata, akoenia glabra, pauca, conferta, flavido- purpurea, subtrigona et impressa. Descr. ex autor. Differt à. R. mougousensi inflorescentià confertissime glandulosà; a R. refracto bracteis nullis, stipulis setaceis inconspicuis; insuper fructibus siccis elongatis valde insignis. Sect. Pyrifolii. 84 (77 p. 68). . R. Simonsii Focke. 85 (78 p. 63). | — Hamilloni Hook, f. 86 (79 p.64). | — herxagynus Hoxb. 87 (80 p. 612.. . — pyrifolius Sm. Auch auf Lombok und Flores (leg. Elbert). 88 (81 p. 66). | — benguelensis Elmer. 89 (85 p.67). | — grewiaefolius IXoorders. 90 (89 p.67). | — Parkeri Hance. Distinguuntur var. longiselosus et breviselosus Focke in Sargent Pl. Wilson. I. 39s 80) Sect. Actuiminati. In Conspectu specierum inserendum post A.I a): 1 Stipulae bracteaeque persistentes. Stipulae petiolum, bracteae pedunculos aequantes . . . . . . . . . . . R.viburnifolius Franch. 2 Stipulae bracteaeque caducae.' 91. R. viburnifolius Franchet Bull. Muséum Paris I p. 63 (1895). .Glabrescens, subinermis, aculeis minimis recurvis; ramuli perulati, perulis persistentibus; folia breviter petiolata, coriacea, e basi rotundatà lanceolata, acuminata, denticulata, mox etiam subtus olabra; stipulae membranaceae, fulvae, lineari-lanceolatae, petiolum aequantes; flores ramulos foliatos 28 (252) Lerminantes, laxe et simpliciter racemosi; pedunculi tomentelli, bracteas stipulis conformes aequantes; sepala tomentella mox reflexa; petala parva, alba; receptaculum longe pilosum; achaenia plurima, glabra." Habitus R. acuminali, folia vero coriacea, minus longe acuminata; stipulae bracteaeque mem- branaceae, multo majores quam in A. acuminalo, persistentes; calyx albo-tomentosus. Yünnan: in Wáldern um Tchen-fóng-chan, gesammelt von Delavay. 92 (84 p. 68). . R. acuminatus Sm. 93 (8b p.68). — Griffitlhii Hook f. In herbariis asservantur complures Rubi ex affinitate R. acuminati, quorum limites vero e speciminibus singulis vel paucis haud satis certe circumscribuntur. 94 (86 p. 68). R.laxus Focke. 95 (87 p.68). — distentus Focke. 96 (88 p.70). | — Lamberlianus Ser. 97 (89 p. 70). — pygcnanthus Focke. Anne R.minimifloro Léveillé (no. 73) valde affinis? 98 (90 p.71). R.ferox Wall. 99 (91 p. 71) — ampelinus Focke. Annotatio postera. — Acuminatis descriptionem speciei nuper (aug. 1912) detectae adjungo: R. philippinensis Focke in Elmer, Leafl. Phil. Bot. Vp. 1617 (maj. 1913). Ab omnibus aliis Acuminatorum speciebus inflorescentiá dilatatáà subcorymbosá differt, sed foliis, stipulis, floribus fructibusque iis similis. — Suppetit ramus fertilis. Brevissime pubens; aculei pauci, breves, recurvi. Ramus usque ad inflorescentiam simplex. Folia breviter (ca. 1 cm) petiolata, oblonga, acuminata, basin versus angustata, utrinque fere 8 —10- costulata, margine serrata, supra et subtus viridia. Stipulae bracteaeque in lacinulas paucas filiformes fissae. — Inflorescentiae terminalis dilatatae ramuli inferiores axillares, panniculati, patentes, superiores conferti, subeorymbosi. Sepala externe cano-virentia, lanceolata, ca. 8 mm longa, sub anthesi reflexa, mox erecta; carpella pauca, pro more generis magna, ca. 4 mm longa; parum succosa videntur, exsiceata aibida sunt. Petala? Philippinen. Cabadbaran (Mt. Urganeta), Prov. Agusan auf Mindanao. — Hb. Manila no. 17606. — Mis. A. D. E. Elmer. Sect. Moltuccani. Series: Pannieulati. 100 (92 p. 72). R. panniculatus Sm. 101 (93 p. 73). — liliaceus Sm. 102 (94 p. 74). — chrysophyllus Reinw. Auf der Insel Lombok (leg. Elbert). 103 (95 p. 74). — ampliflorus Lévl. Vnt. Cont. E1993? 104 (96 p. 74). .— Mearnsii Elmer. 105 (p. 117). — evadens Focke. Synonymon: (97 p.75). .— riburnifolius Focke (non Franchet). 106 (98 p.77). — singulifolius Focke. Series Alceaefolii. In Conspectu specierura post R. fimbriiferum fere inserendus est R. pinnalisepalus in Spec. Rub. lasc. I omissus. Porro ad interim ad calcem seriei sequatur R. Monquilloni. (253) 29 107 (99 p. 77). R. roridus Lindl. 108 (100 p. 78). — alceaefolius Poir. 109 (101 p. 79). — gilvus Focke. 110 (102 p. 79). — Wichurae Focke. 111 (105 p.80). — fimbriiferus Focke. In p.81 in ultimá lineà sub R.fimbriifero lege: ,,am W. River" (loco: von W. River). a2 Fig. 6 (93). R. ampliflorus Lévl. 112. R. pinnatisepalus Hemsley Journ. Linn. Soc. XXIX p. 305 (1892). R.alceaefolio proximus, a quo differt foliorum lobis rotundatis, calycis lobis elongatis, alte pinnati- sectis. 30 (254 Rami teretes, graciliusculi, minute setuloso-aculeati, simul albido-tomentosi. Folia simplicia, petiolata, papyracea, cordato-orbicularia, 3—4 poll. diametro, breviter 5-lobata, minute creberrimeque denticulata, supra glabrescentia, rugulosa, subtus incana, venis primariis paucisetosis; petiolus teres 1 —2 poll. longus, stipulae flabellato-pectinatae, circiter 9 lin. longae. Flores pauci in axillis foliorum fasciculati, brevissime pedicellai, circiter sesquipoll. diametro, bracteis stipulis similibus arcte suffulti; calyx intus extusque tomentosus, extus simul pilis paucis longis, albis capitato-glandulosis instructus, lobis quam petala saltem duplo longioribus plus minusve pinnatisectis (segmentis angustissimis) vel eorum 1—2 interdum integris; petala obovato-rotundata, breviter unguiculata, circiter 3 lin. longa, ima basi tantum puberula, venosa; carpella numerosissima, parce pilosula. Fructus non visus. Szeehuan: auf dem Omei in ca. 3000 m Hóhe. E. Faber 505. — Ex aut. 113 (104 p. 81) R. fulpus Focke. 114 (105 p. 81). — malrvaceus Focke. 115 (131 p. 106). — Monguilloni Lévl. et Vnt. In Spec. Rub. I p. 106 errore ad Rufos remotus. Arcte affinis est. R. alceacfolio. Sepala acuta, externa pinnato-fimbriata, lacinulis linearibus. Series Rugosi. Hujus seriei stirpes polymorphae (praecipue R.rugosus et R. moluccanus cum R. Hasskarlii et glomerato) vivae et in locis natalibus examinandae sunt. E speciminibus exsiccatis limites naturales inter subspecies et formas cognosci non possunt. Vidi in herbariis ramos multos, quorum determinatio accurata adhuc fieri non potest. Addo speciebus descriptis unam solum ,.formam"' recenter observatam R. glomeralo affinem. 116 (106 p. 83). R. diffissus Focke. 117 (107 p. 83). — hainanensis Focke. 118 (108 p. 84). — micropelalus Gardn. 119 (109 p. 85). — reflexus Ker. R. Esquirolii (110 p.87). cujus rami fertiles adhuc incogniti sunt, melius ad interim Rufis adsociatur. 120 (111 p. 88). R. moluccanus L. 121 (112 p. 90). — angulosus Focke. 122 (113 p. 90). — Fairholmianus Gardner. 123 (114 p. 90). — glomeratus Blume. 124. R. philyrinus Focke. — Conf. Fig. 94. Folia tiliacea vel elongato-tiliacea, cordato-suborbicularia, breviter acuminata, non lobata, inter- dum obsolete repando-sinuata. Cetera R. glomerati. Auf der Insel Wetar (Sunda-Archipel) ges. von Elbert Nr. 4639. 125 (115 p.92). R.Gardnerianus O. Kuntze. 126 (116 p.92). — reticulatus J. D. Hook. 127 (117 p.92). — rugosus Sm. 128 (118 p. 94). — Hillii F. Muell. 129 (119 p. 94). — RHallieri Focke. 130 (120 p.94). — pellinervius Focke. 131 (121 p. 96). — indiscissus Focke. 132 (122 p.98). — Vidali Focke. 153 (123 p. 98). — Hasskarlii Miq. 134 (124 p. 100). — Koordersii Focke. 135 (125 p.101). — Rolfei Vidal y Soler. (255) 31 156 (126 p. 102). — clinocephalus Focke. R. andropogon Lévl. secundum specimen ab autore benevole missum a RF. clinoce phalo non differre videtur. 1:2 Fig. 7 (94). R. philyrinus Focke. Series Paeati. (GO inge Geb S SIpGGu gae ws A. Inflorescentia elongata, pyramidalis, maxima ex parte aphylla. Inennmus-simpulaegdeciduaca ecce xc R. selchuenensis. Aculei breves sparsi; stipulae longe persistentes . . . . . . . . . . . . . R.Schindleri. 32 (256) B. Inflorescentia brevis, obtusa, saepe apice corymbosa. I. Flores nutantes, bracteae fimbriato-pectinatae. Lobi foliorum rotundati, breviter mucronati . . . . . . . . .. ..... &R.acuarius. Lobi fohorum acuti 4^4 7909 o 9 og eT US Edo he SOBRE CN roh DOCP DS conf. Rugosos. II. Flores patentes vel erecti. a. Inermes; foliorum lobus terminalis truncato-lobulatus. Inflorescentia "densa; terminalis; "aphylla ccc cT hpacmuse Inilorescentiasintermuphas ioliosa 9 c ce uc eh patenter. b. Parce aculeolati; foliorum lobus terminalis infra apicem lobulatus. 1. Inflorescentia composita. Blorumwediam 20 554Cm9. 2-0 0965 0 9 TTC EORR QU-ICDUR IURE LP Ema OT Doy Gles 9-9) d 5 s 8 2o» 6 e sS o' à o a à d e a m e 8 e & eec Ris HIOUIIRCIEH GER: 2. Inflorescentia simplex subracemosa. Stipulae fere usque ad medium, bracteae profundius fissae; calyces inermes — R. mallodes. Stipulae laciniatae; bracteae breves; calyces aculeolati . . . . . . . . . . AR. Labbei. 137. R. setehuenensis Bureau et Franchet in Moret Journ. bot V p. 46 (1891). Bullet. acad. Geogr. Bot. XVIII p. 61 no. 70. Verosimile non specie diversi sunt: HR. omeiensis Bolfe in I&ew Bullet. 1909 p. 259. R. clemens Focke in Sargent Plant. Wilson. I p. 51. Parum diversus videtur: R. clemens Focke Spec. Rub. I no. 130 p. 105 typicus e Yünnan. Differt hic lobo foliorum terminali evidenter truncato-lobulato. 138. R. Sehindleri Focke in Engler Botan. Jahrb. 46 Beibl. f. 1911 p. 60 Annot. (1912). Schindler Exs. 367a. Conf. Fig. 95. Rami floriferi teretes, tomento denso albo appresso obducti et glandulis brevissime stipitatis nigris conspersi, aculeolis validis brevibus apice recurvis sat copiosis instructi. Folia simplicia; stipulae liberae, in lacinulas lineares fissae, longe persistentes; petioli albo-tomentosi, inermes vel aculeolis paucis reclinatis instructi, supra sulcati, fere 2—3 cm longi. Folia basi cordata, subquinqueloba, ab insertione petioli usque ad apicem ca. 6—7 cm longa et inter apices loborum lateralium superiorum 7—8 cm lata, margine crenato-dentata, supra pubescentia, (juniora tomentella), opaca, subtus dense albo-tomentosa, inermia; lobus terminalis major, subquadraticus, marginibus lateralibus costae mediae parallelis, antice truncato-lobulatus; lobi laterales, praeter serraturam subintegri vel obsolete lobulati. sub inflorescentià terminali (saepe?) rami singuli folia floresque gerentes, laterales, serotini cignuntur. Inflorescentia terminalis ampla, pyramidalis, panniculata, patula, fundo foliifera, apicem versus mox decrescens, ramulis inferioribus panniculatis patentibus, supremis brevibus pancifloris. Ramuli pedunculique albo-villoso-tomentosi, vix aculeati, olandulis subsessilibus sub indumento occultis conspersi. Bracteae subpersistentes, pinnato-incisae, lacinulis linearibus. Flores breviter vel mediocriter pedicellati; expansi diam. fere 1,5 em. Calyx albo-tomentosus, sepalis triangularibus integris in flore patentibus postea fructum amplectentibus; petala suborbicularia, sepalis breviora, caduca; stamina 'recta; styh filiformes, exserti. "onorum figura ft. pacatum et R. Cavaleriei, inflorescentia pyramidalis R. panniculatum revocat. China: I «oh: T 1 M Yn CT - 3 rt . s. . Ama: Luschan (Kuling Gebirge) in der Prov. Kianszi. Hoóhe 400 m (leg. Schindler). 159. R. aeuarius n. sp. Caules fertiles tomentoso-villosi, eglandulosi, aculeolis tenuibus acicularibus praecipue infra petiolos copiosis instructi. Folia simplicia; petioli 9—5 cm longi, dense villosi, aculeolis tenuibus rectius- culis et recurvis muniti; stipulae fimbriato-dissectae, fere 1,5 cm longae, persistentes; lamina lata, ambitu cordato-subrotunda vel reniformis, superficialiter lobata, inaequaliter mucronato-crenata, 1:2 Fig. 8 (95). R. Schindleri Focke. supra pilosa, obscura, subtus molliter cano-tomentosa; lobi foliorum anteriores tres magis distincti quam reliqui, rotundati, breviter mucronati, inter se subaequales. — Flores in specimine suppetente supra axillam folii supremi magni, subglomerati, nutantes; bracteae pectinato-dissectae; pedicelli breves, cum calycibus inermibus tomentoso-villosi. Sepala anguste lanceolata, fere 1 em longa, apice incurva, fructum immaturum involucrantia. Bibliotheca botanica, lleft 83. S 34 (258) Lobi terminalis margo arcuatus (non inferne costae mediae parallelus); praeterea aculeolis acicu- laribus et stipulis magnis dissectis a plurimis affinibus differt. Yünnan: Felsen von Ma-Kong, in 3000 m Hóhe (leg. R. P. Maire). 140 (129 p. 104). R. pacatus Focke. 141 (128 p. 104). — Cavaleriei Lévl. et Vnt. (1905). R. pacalus var. alypus Focke in Engler Bot. Jahrb. XXIX p.395 (1901) verosimile non differt. (Spec. Rubor. I p. 104.) Carpophorum siccum tomentosum a fructu delapso relictum fere 3 mm longum, obtusum. 142. R. major Focke in Notes HR. Bot. Gard. Edinb. No. XXIII p. 72 (Decb. 1911). Exs. G. Forrest no. 916. R. mullibraclealo similis, sed multo major. Frutex elatus, ad 3—5 m alt. subscandens. Rami fertiles teretiusculi, cum petiolis dense villoso- Lomentosi et hinc inde recurvo-aculeolati; stipulae magnae, latae, irregulariter incisae. Petioli fere 6 cm longi; folia ambitu subrotunda, diam. fere 12 em, profunde cordato-incisa, fundo palmato-7-nervia, toto margine fere 15-lobulata, lobis acutis, inaequaliter argute dentata, supra pustulato-rugosa, subtus nervis prominulis reticulata, molliter cano-villosa. Inflorescentia e floribus paucis magnis axillis foliorum et bractearum insertis composita; pedunculi tomentosi, fere 3 cm longi. Flores expansi fere diam. 5 cm; calvx externe cano-tomentosus, sepalis ovato-oblongis inaequaliter appendiculato-mucronatis, post anthesin patentibus. Petala, ut videtur, elliptica, sepalis paullo breviora, post anthesin marcescentia, sordide albida; filamenta complanata, pilosa; stvli filiformes, stamina superantes. (Gynophorum post Iructum carptum elongato-conicum (ca. 1 cm longum), glabriusculum, stipite crasso villoso discum oelabrum versus plano elevatum. Im westlichen Yünnan in schattigen Wàldern des Mekong-Tales. Hóhe 2000—2500 m. — Ge- sammelt von Forrest. 143 (127 p. 103). R. mullibracleatus Lévl. et Vnt. 144. Rubus Labbei Lévl. et Vnt. in Fedde Hepert. VIII p. 549. (1910.) Descriptio autorum: Planta villosa; rami et petioli aculeis parvis remotis et uncinatis muniti; folia lobata, lobis 5 irregulariter dentatis supra villosa, subtus flavescenti-tomentosa, conspicue cordata, lobo terminali paulo majore, acuminato; bracteae, stipulae laciniatae, multifidae sed breves et paucae; inflorescentia ramealis sed terminalis, pauciflora, simplex ; flores albi; calyce villoso, laxe aculeato, intus albido-tomen- loso, sepalis acuminatis; petala sepalis longiora; stamina stylis breviora; styli calyce breviores. Differt a. .R. Cavaleriei calyce aculeato et a. HR. catgcacantho, cui proximus, floribus majoribus, paucioribus, petalis sepala excedentibus, et praesertim stipulis et bracteis curtis et paucis. — IKouy-Tchéou: La Fou, aoüt 1909 (Jul. Cavalerie 3575). De R. calycacantho Léveillé dubito: plantam usque ad meliorem cognitionem omitto. 145 (127 p. 104). R. mallodes Focke Spec. Rub. p. 104 fig. 45. (Novb. 1911). Series Rufi. E speciebus in hanc seriem positis R. Monquilloni ad Alceaefolios, R. hastifolius ad Sozophyllos amovendae sunt, Nomen RH. amphidasys cedat priori R. Chaffanjoni. 146 (132 p. 106). R.birmanicus Hook. f. 147 (134 p. 108). R.rufus Focke. 148 (p. 118). t. Chaffanjoni Lévl. et Vnt. a phidasys Focke (no. 135 p. 108). i» o I mo (959) 35 149 (1936 p. 108). R.viscidus Focke. 150 (137 p. 109). R.lasiotrichus Focke. 151 (138 p. 110). R. paykouangensis Lévl. 152 (139 p. 110). R.lanatus Wall. Appendix ad Rufos. 1593 (110 p. 87). . R. Esquirolii Lévl. Stipulae magnae, fimbriato-multifidae, longe persistentes. Rami fertiles in- cogniti. Affinitas omnino dubia. Series Sozophylli. Post R.flagelliflorum insere R. hastifolium. 154 (140 p. 110). R. Sieboldii Blume. 155 (142 p. 112). R. Elmeri Focke. 156 (141 p. 111). R./lagelliflorus Focke. Stipulae pinnatifidae; caules tomentelli. 157 (133 p.107). R.hastifolius Lévl. et. Vnt. Stipulae setaceae; caules villosi. Inflorescentiae breves ex axillis foliorum vetu- storum coriaceorum. Series Paeifiei. Specimen R. Blinii benevole ab autore missum subinerme est et e perulá basin caulis involu- crante radices emittit. Folia pauca magna apicem caulis versus approximata plantam £t. pacifico (nec R. Monguilloni) associare videntur. Flores supremi (terminalis et axillaris) gemini ad basin petioli; folia magna. Distinguitur a R. pacifico calyce patenter villoso et stylis exsertis. R.hypopilys folis latis et lobo terminali fere semiorbiculari insignis est. 158 (1453 p. 114). R. irenaeus Focke. (144 p. 114). R. Jamini Lévl. non specie diversus. Folia obsolete quinqueloba; caules parce et inconspicue aculeolata; flores in axillis foliorum 1—3. R. Jamini specimina paullo robustiora quam prima R. irenaei a me visa sunt. 159 (145 p. 114). R. Buergeri Miq. 160 (146 p. 116). R. Bodinieri Leévl. et Vnt. 161. R. hypopitys Focke in Notes HR. Bot. Gard. Edinb. XXIII p. 72. (Decb. 1911) tab. TESTE Humilis et, teste collectore, semi-procumbens. Radix lignosa caudice incrassato coronata. Caulis fertilis e caudice enatus, simplex, erectus, cum petiolis canescenti-tomentosus et aculeolis minutis in- structus. Stipulae liberae, profunde fissae. Folia sat longe (ca. 4 cm.) petiolata, malvacea, sinu lato aperto cordata, vix longiora quam lata, triloba vel incisuráà superficiali loborum lateralium subquinque- loba, lobis non lobulatis obtusis crenato-dentatis; terminalis fere semiorbicularis, supra parce, subtus densius pilosus. Flores in specimine suppetente duo aproximati, terminales, majusculi (diam. fere 5 em.); sepala externa apicem versus irregulariter incisa; styli filiformes, stamina superantes. Gynophorum globosum, hirsutum, post fructum maturum carptum stipite longo piloso elevatum, persistens. Im westlichen Yünnan: Nadelwálder, an feuehtcn, schattigen Stellen. Westabhang des Mekong- Tales in 25" 15^ N. B. Hóhe ca. 2400 m. Gesammelt von G. Forrest. 162 (147 p. 117). R. pacificus Hance. et var. ningpoénsis Focke. — Kiangsi. 163 (148 p. 117). — innoxius Focke. 36 (260) 164. R. Blinii Léveillé in Bullet. acad. géogr. bot. XVIII 112. (1909.) Descriptio autoris: Affinis R. Monquilloni Lévl. et Vant. a quo tamen bene distinguitur inflorescentiis brevibus sessilibus et axillaribus; foliis turionum nunc obscure subtrilobis, nunc perfecte et anguste trilobis, lobis divaricatis; foliis ramorum fertilium nunc perfecte rotundatis, nunc subtrilobis, nunc quinquelobis; sepalis simpliciter acuminatis, nec productis, bractea florem fulcrante saepe unica, quo magis folia sunt lobata, eo minus sunt serrulata, eo magis autem cordata.' Calyx externe patenter villosus; styli filiformes, longe exserti; fructus hemisphaerici, rubri. Kouy-Tchéou: Waldungen bei Pin-fa, gesammelt von Jules Cavalerie. IX. Subg. Anoplobatus. 165 (149 p. 123). R. odoratus L. 166 (150 p. 124). — nutkanus Moc. 167 (151 p. 125). — deliciosus Torr. 168 (152 p. 126). — tírilobus Mog. et Sesse. 169 (153 p. 126). — ribisoideus Matsumura. 170 (154 p.126). — lrifidus Thunb. X. Subg. Idaeobatus. Sect. Peltati. 171 (155 p.129). R. pellatus Maximw. Sect. Corchoritolii. 172 (156 p. 130). R.otophorus Franchet. 173 (157 p.131). — corchorifolius L. f. 174 (158 p. 132). — involucratus Focke. 175 (159 p. 132). — Fauriei Lévl. Vnt. 176 (160 p. 132). — palmaltus Thunbg. 177 (161 p. 134). — ribifolius Sieb. et Zucc. 178 (162 p. 135). — Pseudo-acer Makino. 179 (163 p.135). — Makinoensis Lévl. Vnt. — ampelophyllus Lévl. 180 (164 p.135). — iloénsis Lévl. Vnt. 181 (165 p. 137). — cralaegifolius Bunge. 182 (166 p. 138). — incisus Thbg. 183 (167 p. 140). — 1rianthus Focke. 154 (168 p.140). — XKoehneanus Focke. Confer Spec. Rub. I p. 221. 185 (169 p. 141). — nesiotes Focke. 186 (170 p. 142). — Grayanus Maxmw. Sect. Spectabiles. . spectabilis Pursh. — hawaiensis Asa Gray. h I (961) 37 189. R. Hillebrandii Lévl.in Fedde Repert. X p. 120 (1912). Descriptio autoris: : ami glabri, teretes, parce et minute aculeolati; folia composita, trifoliolata, petiolata; petiolo pubescente, parce aculeato, foliola ovata, 6—9 : 53—8 cm, profunde inciso-lobata, lobulis et incisuris aristato-dentatis; supra viridia glabra subtus flavida, in nervis tantum pubescentia, lateralia minora sessilia; stipulae lineares; flores axillares, solitarii, longe (4—7 cm) pedunculati, pedunculo aculeato; calyx hirtellus, sepalis erectis in acumen longum productis, trinerviis, akoenia brunnea sicca rugosa stylo elongatissimo persistente coronata.* — An a R. hawaiensi diversus ? Hawai: Glenwood, majo 1909; Maui: Haleakala, aug. 1909. (U. Faurie 802, 806). 190. Rubus Damieni Lévl.in Fedde Repert. X p. 121 (1912). Exs. Faurie 805. Descriptio autoris: .Inermis. Ramus vix angulatus; ramuli ad basim perulati, bracteis numerosis imbricatis, extus albo-sericeis, intus rubris muniti; inflorescentiae 5—6-florae corymbosae, axillares, foliosae; folia tri- foliolata; foliola ovata, frequenter et eminenter nervata, nervis parallelis, ovata, ad basin rotundata, inciso-lobulata, lobulis dupliciter et tenuiter dentatis, dentibus arguto-callosis; stipulis setaceo-linearibus villosis, pedunculis elongatis, pubescentibus, ad basin bracteis suffultis; bracteae inaequales interdum trifidae; calyx utrinque tomentellus; sepala late ovata, acuminata intus purpurascentia striata; stamina stylis breviora; drupeolae rubescentes et cylindricae; akoenia flavida stylo elongatissimo laterali et persistente coronata." An indigenus ? Sandwich-Inseln. Molokai: Kamolo, 100 m. ,,P. Damieno leprosorum apostolo dicatum." 190 (173 p.143). R. Macraei Asa Gray. 191. R. mauieola. Nomen propono loco: R. Koehnei Lévl.in Fedde Repert. X p. 121 (1912). Quoad hoc nomen, confer HR. Koehneanum (1909) Spec. Rub. I p. 140, 221. IE:xs. U. Faurie 801. Descriptio autoris: .Hhami validissime costato-sulcati, rubri, parce et remote aculeati; folia parva, rubro-viridia, supra vix hirtella subtus flavido-tomentella, nunc simplicia, ad basin truncata acute dentata, palma- tinervia nunc composita foliolis penninerviis; calyx utrinque tomentosus, sepalis lanceolatis, brevibus, reflexis; drupeolae succulentae; akoenia flavida reticulato-alveolata ; inflorescentia folioso-paniculata, racemis axillaribus elongatis composita." Sandwich-Inseln. Maui: Olinda, 1200 m. Hujus plantae affinitas mihi omnino dubia videtur; ad interim eam aliisinsularum Sandwicensium speciebus adjungo. Hucusque collectores hunc Rubum non legerunt; quaerendum igitur, anne sit intro- ductus. Sect. Alpestres. 192 (174 p. 144). R. Thomsonii Focke. 193 (175 p.144). — Lowii Stapf. 194 (176 p. 144). — alpesiris Blume. 195 (177 p.145). — pentagonus Wall. 196 (178 p. 146). — /ridactylus Focke. 197 (179 p. 146). — modestus Focke. Sect. Leucanthi. 198 (180 p. 147). R. jambosoides Hance. 199 (181 p. 148). — leucanthus Hance. 200 (182 p. 148). — Delavayi Franchet. ES (262) Sect. Rosaeliolii. 201 (183 p. 149). R. acuminalissimus Hassk. 202 (184 p.150). — Íraxinifolius Poir. 203 (185 p.152). — alnifoliolatus Lévl. Vnt. 4:5 Fig. 9 (96). R.rosaefolius Sm. flus. personatus Focke. 204 (186 p. 152). — illecebrosus Focke. (187 p.153). — Merrillii Focke 206 (188 p 153). — rosaefolius Sm. (263) 39 Varietatem, cujus folia omnia ternata et quinata (non septenata) sunt, ex insulá Sumbawa (Sunda) attulit Elbert. Formam teratologicam, quae , lusus personalus'"* appellari potest, R. idaeo oblusi- foli» analogam e Java misit Koorders. suborbicularia, incisa. Folia partim ternata, partim simplicia, Cf. R. Iriphyllum et R. leucanthum. ) 3:15 Fig. 10 (97). R. eustephanus Focke. 207 (189 p. 157). R.tagallus Cham. et Schld. — De R. apoensi Elmer (1913) cf. Addenda (ad finem). 208 (190 p. 157). 209 (191 p. 157). 210 (192 p. 159). 211 (193 p. 160). — l(aiwanianus Matsumura. — asper Wall. Thunbergii Sieb. et Zucc. | — eustephanus Focke. t0 (264) R.stephanandria Léveillé in Fedde Repert. VII p. 358 (1910). Planta humilis 30—40 cm circiter alta; rami pubescentes aculeati; aculei graciles, reflexi; folia rosiformia, 3-foliolata; foliola parva pubescentia, ovata petiolata dupliciter dentata; flores solitarii, pedunculis tomentosis; sepala tomentosa, acuminata patentia vel reflexa; petala alba late ovata rotun- data sepalis longiora; stamina in coronam perfectam et reflexam ad basim sepalorum disposita, spatio inter stamina et discum nudo interjecto; disco pilis numerosis ad basim carpellorum munito; carpellis siccis impressis n caput perfecte globosum dispositis et brunneis; styli persistentes brunnel et graciles. Species insignis disposilione staminum et carpellorum, quae inter se mirabiliter separantur. Corea: Quelpaért, in silvis Hallaisan, 500 m et in sepibus Hongno, rara, majo 1909 (Taquet 2829, 9850)." — Planta mihi non nota, fortasse RH. eustephani forma. Sect. Pungentes. In Conspectu specierum inserendae sunt tres species novae sub A II b fere tali modo: b. Folia ramorum fertilium ternata vel simplicia. ] Caules eglandulosi; rami fertiles breves. Egliola 'subtuscyinidis; calyx Unecmis v 59. 99 1 9 0:8: 9 9 DRE TENOR LL CBDULGOHEDUS: Foliola subtus cano-tomentosa; calyx echinatus - . : - 2 s ss RR. alexetertus. 2 Caules glandulosi. Foliola ovata, 4—7 cm longa, subtus glabriuscula; pedunculi axillares . . . R.sikkimensis. Foliola suborbicularia, ca. 2 cm longa et lata, subtus villosa, cano-virentia; flores pauci, terminales SEE Mere RE oM lee esatta cob sees e ASI: AcRveucalypto tolus. quadrijugissditfent.- 2 "c c TESTS QYLOTVOUHTULS: 212 (194 p. 162). R. Ferdinandi Focke. 213 (195 p.162). — lultescens Franchet. 214 (196 p. 163). — amabilis Focke. 215 (197 p.165). — pungens Cambess. Subspec. oreilhales n. forma. Planta parvula; folia 3 —8, foliola lateralia 1,5 —2,0 cm longa. Caules, rami, petioli pedunculique aculeis faleatis et glandulis slipitatis sat copiosis instructi. Pedunculi 2,0—2.5 cm longi. Yünnan: Felsige Berge bei Tong-tchouan, 2700 m. Leg. Maire. 216 (198 p. 165). R. horridulus Hook. f. 217 (200 p. 166). .R. macilentus Cambess. 218. R. alexeterius Focke in Notes R. Bot. Garden, Edinb. no. XXIII (Decb. 1911), tab. LXVII Forrest Exs. no. 2452. Frutex 1 —2 m altus, ramis arcuatis. Rami vetusti teretes, glabri, aculeis validis e basi latà anguste lanceolatis deflexis armati. Rami fertiles breves, usque ad pedunculum terminalem fere 3 cm longi, villosi, aculeis subulatis vel aciculis armati, folia 2—4 ferentes. Folia ternata, supremum saepe simplex et profunde trifidum; petioli villosi, parce aculeati: stipulae breves, subulatae; foliola parva, grosse et in parte anteriore inciso-serrata, supra pilosa, subtus cano-tomentosa; terminale breviter (0,5 — 1,0 em) petiolulatum, rhombeum, acutum, diam. fere 4—5: 2,0—3,5; lateralia sessilia, oblique ob- longa. Flores 1—4, praeter terminalem singuli axillares; pedunculi stricti, villosi, crebre aciculati, j em longi; calyx vulgo clausus, elongatus, ad 2 em longus; cupula pelviformis, praecipue fundo nsis aciculata; sepala inaequalia, subfoliacea, lanceolata, parce acieulata, apicem versus laevia, -hesi, ut videtur, per breve tempus patentia, mox conniventia et fructum immaturum arcte volu iucrantia. Petala lata, ut videtur subrotunda, alba, sepalis breviora. (265) 41 Fructus (teste Forrest) magni, lutei, edules. N.W. Yünnan. Nadelwaldungen an schattigen steinigen Stellen. Ostseite der Lichiang-Kette in 27?» 20'. Hóhe ca. 3000 m, Sammler Forrest. 219 (199 p. 162). R.sikkimensis Hook. f. 220. R.stans Focke in Notes R. Bot. Garden Edinb. no. XXIII (Decb. 1911), tab. LXVIII. Forrest Exs. no. 2 286. EI e Fig. 11 (98). R. alexeterius Focke. Caules (turiones) vetusti erecti, ca. 1 m alti, copiose pilosi glandulosique, aculeis validis lanceo- latis patentibus, interdum nonnullis sursum inclinatis armati. Rami fertiles erecto-patentes, fundo squamosi, breves, fere 5 em longi, dense villosi glandulosique, folia conferta ferentes. Folia breviter (0,5—1,5 em) petiolata, ternata; petioli petiolulique villosi, glandulosi, aculeati; stipulae lineares; foliola lata, suborbicularia, grosse crenato-dentata, elanduloso-ciliata, supra dense pilosa, subtus nervis prominentibus rugosula, villosa, glandulosa, virentia; terminale breviter (0.5 em), lateralia vix petiolu- lata. Flores pauci, terminales, breviter pedicellati et praeterea saepe unicus distans axillaris, omnes nutantes, expansi diam. fere 2em; calyx villosus, glandulosus, inermis, cupula pelviformis, sepalis lance- Bibliotheca botanica, Heft 83. o T (266) olatis fusco-purpurascentibus, post anthesin patentibus; petala, ut videtur, late elliptica, purpurea; stamina uniseriata, erecta, post anthesin conniventia, filamentis inferne complanatis. N.W. Yünnan. In offenen steinigen Lagen unter Buschwerk. Ostseite der Lichiang-Kette in 27? 10^. Hóhe ca. 2 500—3000 m. 221 (201 p.166). &R. biflorus Buchan. Occurrunt interdum in inflorescentià glandulae stipitatae nonnullae. 2:3 Fig. 12 (99). R. Bonatianus Focke. 2 p. 167). R. pileatus Focke. Yünnan (leg. Maire). (205 p. 167). R.lasiostylus Focke. in plantulà juvenili folia subrosulata, caule primario humili. (967) 43 224. R. Bonatianus n.sp. Conf. fig. 99. Exs. Maire, ser. B. 3 585. Caules vetusti teretes, glabri, pruinosi, aculeis subaequalibus sparsis e basi latá lanceolatis instructi. Rami fertiles breves, 1,0—1,5 cm longi, e perulà magná vix emergentes, in specim. suppe- tente uniflori, folia 3 gerentes. Folia pinnata, e foliolis 9 vel rarius 7 composita; stipulae anguste lineares, ad basin petioli laxe villosi parce aculeati insertae; foliola profunde serrata, supra tomentella, viridia, subtus dense albo-tomentosa, terminale rhombeum vel ovatum, lateralia oblonga, acuta, fere 2 em longa. Pedunculi 1 —2 cm longi, aculeati. Flores solitarii, conspicui. Calyx externe canescens, sepalis albo- marginatis ovato-lanceolatis aristato-mucronatis post anthesin patentibus. Petala obovata (?), sepalis fere aequilonga (1,5 cm), alba. Stamina stylis longiora; filamenta filiformia, in mediá fere antherarum parte inserta. ^Ovaria dense tomentoso-hirsuta; styli filiformes, glabri, apice clavati. — Glandulae stipitatae nullae. Differt a R. eucalypto foliis quadrijugis, ramis eglandulosis. Yünnan: Pe-long-tsin, 3200 m. Leg. Maire. 5 (204 p.169). — eucalyptus Focke. 6 (205 p. 169). — trullissatus Focke. Sect. Afromontani. 227 (206 p.170). R. Volkensii Engl. 228 (207 p.170). — runssorensis Engl. 229 (208 p.170). — mauensis Engl. 230 (209 p.171). — kKiwuensis Engl. 231 (210 p. 171). — Erlangeri Engl. Sect. Idaeanthi. Series Afroidaei. 232 (211 p.172). R. dictyophyllus Oliver. 2339 (212 p.173). — ulugurensis Engl. 254 (219 p.173). — kingaénsis Engl. 235 (214 p. 174). — rungwensis Engl. 236 (215 p.174). — rigidus Sm. 237 (216 p. 174). — pauciflorus Baker. 238 (217 p.176). — apetalus Poir. 239 (218 p.176). — Ecklonii Focke. 240 (219 p. 176). — arabicus Schwnt. 241 (220 p. 177). — pinnatus Willd. 242 (221 p.177). — Stuhlmannii Engl. 243 (222 p.177). — Petitianus A. Rich. Series: Pinnatifidi. 244 (223 p.178). R. Ludwigii Eckl. et Zeyh. 245 (224 p.179). — thibetanus Franchet. Series Nivei. 246 (225 p.182). R. Cockburnianus Hemsl. 247 (226 p.182). — inopertus Focke. 248 (227 p.182). — niveus Thunbg. 249 (228 p.184). — racemosus Roxb. 44 (268) 250 (229 p. 184). micranthus D. Don. 251 (230 p. 184). coreanus Miq. Caules (turiones) robusti, erecti, 2 m alti, aculeis validis ad 1,5 cm longis armati, ramis arcuato-decurvis. Varietas nuper distincta est: Var. Nakaianus Léveillé nov. var. in Fedde Repert. VIII p. 538; Spec. Rubor. I p. 221. Descriptio autoris: ami robusti, teretes, pruinosi; aculei robusti, recti; folia magnitudine valde diversa, pinnata, 3—5 foliolata; foliola, terminali subrhomboideo excepto brevissime petiolulata, grosse, profunde dentata, dentibus mucronato-dentatis, nervis praesertim subtus villosis; flores minuti in corymbos ramulos terminantes et plurifloros dis- positi; sepala brunnea, acuminata, intus velutino-tomentosa, albida; petala unguicu- lata, rubra, limbo deltoideo-orbiculato, eleganter denticulata, sepalis paulo breviora, ad basim pallidiora, nervata; filamenta florida; antherae atropurpureae; styli intense violacei; stigmata albido flavida; styli valde flexuosi petalis et staminibus longiora. Affinis R. coreano, a quo floribus rubris minutis et pedicellis hirsutis statim digenoscendus. Korea: Quelpaert, in silvis Hallaisan, jun. 1909 (Jaquet 2834, 2835, 2845). 252 (231 p. 186). R.opulifolius Bertol. Species (?) affinis nuper descripta sed vix satis cognita est: R. hoatiensis Lévl. in Fedde Hepert. XI p. 32 (1912). Descr. autoris: ,, Hami rubescentes, aculeati, glabri; aculeis conformibus, falcatis; folia trifoliolata supra triste atro-viridia, subtus pallidiora, glabra vel griseo-villosa; inflorescentia fastigiata, aculeata; calyx aculeatus, lobis reflexis, in acumen desinentibus, intus tomentellis; styli liberi glabri, staminibus paulo longiores; carpellis villosis."' Corea: Quelpaert,. Hoatien (Taquet 5567). 252 (232 p.187). R.iriphyllus Thunbg. In formis var. leiotriphyllus similibus haud raro calyces echinato-setosi occurrunt. Subspec. hereophilus n. form. Exs. Maire 6415, B. 3727. Caules vetusti pilosi, aculeis sat robustis sparsis armati. Rami fertiles breves (2—6—11 em in specim. suppet.), cum petiolis pedunculisque tomentoso-villosi, aculeis parvis faleatis muniti. Folia inferiora saepe pinnato-quinata, reliqua ternata; stipulae lineares; foliola parva, inaequaliter serrata vel subcerenata, supra densius vel parcius pilosa, viridia, subtus albo-tomentosa; terminale majus, 2—4 cm longum, rhombeum vel ovatum, saepe trilobum vel apicem versus incisum. Flores apicem ramorum versus subcorymbosi vel racemoso-pauciflori. Calyx externe sericeo-albo- Lomentosus, inermis, sepalis lanceolatis, post anthesin erectis, ca. 1 cm longis. Petala rosea v. albida; styli stamina superantes; fructus nigri. Foliola minus incisa quam in formis vulgaribus R. triphylli; calyces albosericei, llores albidi et fructus nigri subspeciem distinguunt. Yünnan: Tong-tchouan, 2 500 m. Háàufig in Hecken zwischen dem bebauten Lande. Gesammelt von Maire. 254 (233 p.188). R. Kinashii Lévl. Vnt. 254 p.188). — teledapos Focke. 296 (235 p.190). — gracilis Roxb. )E7 (99& n 1« uade e : -0/ (Zob p.190). — EHoffmeisterianus Kth. et Bouché. —. [o] [sp] eo — H- Qt 258 (237 p.191). R. foliolosus D. Don. 259 (238 p. 191). — adenochlamys Focke. 260 (239 p.191). — phoenicolasius Maxmw. 261 (240 p.192). — irrilans Focke. Appendix ad seriem Niveorum. Nivei seriem naturalem constituunt, si H. Cockburnianus et HR. gracilis excluduntur. Praeterea duae species nuper detectae et nondum satis cognitae notis singulis inter Pungentes, Niveos et Euidaeos ambiguae et fortasse H. gracili proximae sunt. Ad interim FK. Niveos sequantur. 262. R. stimulans Focke in Notes R. Bot. Garden Edinburgh no. XXIII (Decb. 1911); tab. LXV. Forrest Exs. no. 4398. Frutex 1 —2 m altus. Duo rami florentes suppetunt; unusquisque folia perfecta 4, imperfectum unum et flores 5 fert. Aculei compressi nulli, aciculi setacei longi cum glandulis stipitatis brevibus copiosi in ramo, petiolis, pedunculis calycibusque. Rami subangulati, 20—25 cm longi, cum petiolis pedunculisque pubescentes; folia pinnato-quinata, cum petiolis fere 8—12 cm longa; petioli supra late sulcati; stipulae lineares vel lineari-lanceolatae; foliola tenuia, approximata, inaequaliter subinciso- argute serrata, supra breviter pilosa, subtus appresse cano-tomentosa et in nervis aciculata; terminale e basi saepe truncatà vel emarginatà ovatum, acuminatum, lateralia sessilia, oblique ovata, acuta. Flores 2—3 in apice rami conferti, alii magis distantes, axillares, sat breviter pedunculati, nutantes, expansi diam. fere 3 cm (praeter sepalorum aristas); calyces in statu juvenili fere campanulati; cupula pelviformis, sepala ovato-lanceolata, mucronata vel aristata, externe cano-tomentella et aciculata. Petala obovata, sepalis (aristà exceptà) fere aequilonga, alba. Stamina fere uniseriata, filamentis inferne paullulum compressis. Carpella numerosa, glabra, stylis filiformibus. W. Yünnan. Im Gestrüpp an derOstseite der Tali-Kette. Im 25" 40' Breite und 2—3000 m Hóhe. 263. R. trijugus Focke in Notes HR. Bot. Garden Edinb. no. XXIII (Decb. 1911), tab. LXVI. Forrest exs. 2303. Rami vetusti teretes, glabri, inermes, nitentes, spadicei. Rami floriferi usque ad apicem foliosi, floribus paucis terminati, puberuli, aculeis parvis sparsis muniti, 10—12 cm longi; folia plurima septe- nato-pinnata, cum petiolo 12—18 cm longa; petioli pubescentes, aculeis falcatis armati, supra sulcati; stipulae subulatae, breves; foliola membranacea, inaequaliter grosse serrata et subincisa, supra strigoso- pilosa, subtus cano-tomentosa; terminale paullo majus, ovatum, acuminatum; lateralia subsessilia, oblique ovata, acuta. Flores 3—4 zd insertionem folii supremi aproximati, expansi diam. fere 2 cm, unicus interdum in axillà folii penultimi. Pedunculi plurimi fere 1 cm longi, pubescentes, inermes, calyx externe cano-virescens, inermis, cupulà pelviformi, sepalis triangulari-lanceolatis, in flore patentibus; petala elliptica, unguiculata, suberecta, sepalis paullo breviora, alba. N.W. Yünnan. Grasige Lichtungen an der Ostseite der Lichiang-Kette. In 27* 10 N. B. und ca. 3000 m Hóhe. Series Thyrsidaei. Pag. 192 in lineà 7 sub Thyrsidaeis numerus 62 in 182 mutandus est. 264 (241 p.193). R.flosculosus Focke. Subsp. Mairei n. forma. Flores albi, majores quam in plantá typica. Diam. florum semi-apertorum in R. Mairei 6 —7 mm, in typo 3—4 mm, calycum expansorum post anthesin ca. 12, in typo 6 mm. — In plantis fructiferis calyces multo majores sunt. Yünnan: Berge jenseits Tong-tchouan, 2 600 m. Gesammelt von Maire. 265 (242 p.194). R.Giraldianus Focke. 16 (210) 266 (243 p. 195). R. Kuntzeanus Hemsl. 267 (244 p.195). — innominatus S. Moore. Kiangsi. 268 (245 p. 196). aralioides Hance. 269 (246 p.197). — erythrolasius Focke. 270 — adenophorus HRolfein Kew Bullet. Misc. Inform. 1910 p. 382 idem ac: HR.sagatus Focke Spec. Rubor. I p. 198 (No. 247 p. 198 ed. novb. 1911). 271 (248 p. 198). R.chiliadenus Focke. Sisb Fig. 13 (100). R. ellipticus Sm. var. obcordatus Focke. Series Elliptiei. 4/2 (249 p. 198). R.ellipticus Sm. — Confer Fig. 100, v. fasc. I. p. 199. p.199). — pinfaénsis Lévl. Vnt. (271) 4T Series Oceidentales. 274 (251 p. 201). R.occidentalis L. Adde p. 202 lin. 5 post 53: ,,(1869)**. 275 (252 p.202). — eriocarpus Liebm. 276 (253 p.202). — glaucus Benth. Series Euidaei. R. subornatus nuper descriptus in Conspectu specierum cum £R. eoo comparandus est. Aculei parvi, subulati; flores illis R. idaei non majores . . . . . . . . . . R.eous. Aculei e basi latà lanceolati; flores illis R. idaei multo majores . . . . . . . R.subornatus. 277 (254 p.203). R. idaeopsis Focke. 278 (255 p.203). — piluliferus Focke. 279 (256 p.204). — lachnocarpus Focke. 280 (257 p.204). — eous Focke. Hujus plantae formam in Europà cultam describam. Verosimile notae complures in patrià variabiles sunt. R. eous Focke (R. occidentalis Léveillé, verosimile ex determinatione Otto Kuntzei). Descriptio plantae cultae: Radices non propaguliferae. Turiones simplices vel parce ramigeri, erecti, apice nutantes, ca. 1 m alti, teretes, tomentelli et subpruinosi, aculeis parvis copiosis inaequalibus subulatis et setaceis muniti. Folia eorum plurima pinnato-quinata, apicem versus ternatis intermixta. Foliola sat grosse sed non inciso- inaequaliter serrato-dentata, supra strigoso-pilosa, subtus albo-tomentosa; terminale ovatum vel oblongo-ovatum, acuminatum, diam. fere 9:6 vel 12:9 cm, Stipulae filiformes. Rami fertiles sat breves, foliis plurimis ternatis, supremis simplicibus; foliola grosse et inciso- serrata, saepe obtusa. Inflorescentia e ramulis inferioribus axillaribus racemoso-paucifloris et superi- oribus plerumque unifloris composita. Bracteae parvae; pedunculi longi, tomentelli, glanduliferi. Flores illis Ft. idaei similes, inferiores cernui; sepala lanceolata; petala spatulata vel oblonga, parva, sepalis breviora, rosea; stamina uniseriata, erecta, stylis paullo breviora. — Fructus perfectos in horto non profert. Habitus R. idaei. 281. R. subornatus Focke in Notes R. Bot. Garden Edinb. no. XXIII (Decb. 1911), tab. LXIX. Frutex ramis arcuatis, 1 —2 m altus. Turiones hornotini? — HRami vetusti teretes, glabri, hinc inde aculeis e basi latà lanceolatis instructi. Rami fertiles praeter flores magnos illis R. idaei admodum similes, teretes, inferne parce, superne densius pilosi, aculeis faleatis armati. Folia ternata, apicem versus in bracteas abeuntia; petioli laxe villosi, aculeis uncinatis armati, stipulae anguste lineares; foliola membranacea, utrinque fere 6—9-nervia, supra puberula, glabrescentia, subtus appresse albo- tomentosa, terminale e basi saepe cordatà late vel anguste ovatum, grosse inciso-serratum, lateralia sub- sessilia, oblonga, grosse serrata. Flores in ramis longis 6 —10, in brevibus 1 —3, nutantes, expansi diam. 2,5 —3,0 em, praeter terminalem in axillis bractearum vel saepius foliorum superiorum solitarii vel bini, interdum in ramulis bifloris; pedunculi 1 —3 cm longi, parce vel crebre aculeati; calyx externe cano- tomentellus, cupula plana, sepala triangulari-lanceolata, mucronata vel aristata, post anthesin patentia; petala obovata, sepalis praeter mucronem fere aequilonga, roseo-purpurea, stamina fere uniseriata, post anthesin patentia, filamentis longis, glabris; carpellorum capitulum fundo nudum; carpella parce vel dense pilis strictis vestita; styli longi, filiformes. var. /ypica: glandulosa vel in petiolis, pedunculis bracteisque sparsim glandulifera. Exs. Forrest no. 4402, 2302 (parce glandulosus): var. melanadenus: rami floriferi breves pauciflori, praecipue in partibus superioribus (petiolis, pedunculis, calycibus) copiose nigro-glandulosi. Exs. Forrest no. 2124. N.W. Yünnan: Ostseite der Tali- und der Lichiang-Kette in ca. 3000 m Hóhe, teils im Schatten, teils in Lichtungen in 25^ 40'—27*? 12^ N. B. Sammler Forrest. 48 282 (258 p.204). R.mesogaeus Focke. 283 (259 p. 205). kanagyamensis Lévl. Vnt. 284 (260 p.207). — schizos!ylus Lévl. 285 (261 p. 207). idaeus L. 286 (262 p.212). — nanus S. Watson. 287 (263 p.212). — debilis Ball. R. Ballii vocari potest, si rubologi Boulayi R.debilem veram speciem esse censent. Xl. Subg. Lampobatus. 288 (264 p.213). R.lucens Focke. 289 (265 p.214). — fagifolius Cham. et Schldl. 290 (266 p.215). — scandens Liebm. 291 (267 p. 215). — alpinus Macfadyen. 292 (268 p.215). — Schiedeanus Steud. 293 (269 p.216). — murianthus Baker. 294 (270 p. 216). — parvus J. Buchan. 295 (271 p. 217). — australis Forst. 296 (272 p.218). — .Moorei F. Muell. Var. Leiehhardtianus Domin in Fedde Hep. XII p. 133. Differt a typo foliis subtus pubescentibus et opacis. Neusüdwales: Creek Brush to Archers Station, leg. Leichhardt. 297 (273 p.218). AR. diclinis F. Muell. Annotatio ad p. 30 (254). Deseriptionem nuper publicatam Botanicis propono; 1160. Rubus Darrisii Lévl. n. sp. in Fedde, Repert. XII p. 188 ,E grege A. a/cezfolii. Parce armata: aculeis recurvis: folia R. szngulzfolii, subtus tamen viridibus, nervis albido-hirtis: alte cordatis; flores A. alceifolii; inflorescentia. rami floriferi axillaris, rameilorum autem terminalis, — Kouy Tchéou: (Jos. Esquirol, 920).^ Deser. autoris. XII. Subg. Eubatus. Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV 148 (1874). Fruticosi; caules angulati vel rarius teretes, erecti vel sarmentosi, scandentes vel procumbentes, aculeati, vulgo biennes. Folia (nomophylla) ternata vel pedato- vel digitato-quinata (foliolo terminali interdum ternato, ita ut folium septenatum evadat), in unico H. ursino interdum pinnato-quinata vel simplicia. Stipulae petiolorum fundo adnatae (in R. adenomallo liberae esse videntur). Flores, R. ursino excepto, bisexuales, in ramis fertilibus raro solitarii, vulgo in inflorescentias racemosas vel panniculatas saepe multifloras congesti. Cupula pelviformis. Petala alba vel rosea, nunquam abortiva. Carpella matura in paucis speciebus (R. brasiliensi et affinibus) sicca et verosimile segregatim decidua, in omnibus aliis pulposa et cum gynophoro emolliente conjuncta a toro secedentia. Fructus drupacei, maturi nigri vel atropurpurei, raro rubri vel virides (nunquam lutei). Eubati Americam fere à quinquagesimo circulo (gradu) boreali usque ad tricesimum australem incolunt, regiones silvaticas et montanas praeferentes. In Europae plagis temperatis mirà formarum varietate luxuriant; paucae species oceani Atlantici insulas, Africam borealem, Asiam minorem et territoria adjacentia intrant. In ceteris hemisphaerae antiquae partibus omnino fere desiderantur; iustraliam insulasque oceani Pacifici fugitant. Conspeetus seetionum. A. Foliola penninervia, costulis approximatis utrinque 10— 25, saepissime 12— 15 signata, serru- lata vel superficialiter serrata. (273) 49 I. Inflorescentia usque ad apicem foliifera, interrupta; flores, praeter terminales, distantes, nunc in ramulis brevibus paucifloris. nunc solitarii axillares. Sect. Dissitiflori: Foliola lanceolata, eximie penninervia. II. Inflorescentia panniculata vel racemosa. Sect. Xeroearpi: Molliter tomentosi, saepe glandulosi. Carpella matura (achaenia) sicca. Sect. Floribundi : Carpella matura (drupeolae) pulposa. B. Foliolorum costulae magis distantes, 6—10, raro —12, saepissime fere 8 (nervis seeundariis parvis in apice sitis exclusis). I. Flores dioico-unisexuales; folia nonnulla pinnato-quinata vel simplicia. Sect. Ursini: Sarmentosi, frondiflui. II. Flores bisexuales; folia ternata vel digitato-(pedato-)quinata, interdum foliolo terminali partito septenata. Sect. Duri: Frutescentes; folia eximie coriacea, dura, supra glabra. Sect. Moriferi: Erecti vel arcuati vel procumbentes. Folia membranacea vel subcoriacea, plerumque autumno vel hieme decidua. Sect. Dissititlori. Inflorescentia decomposita, foliosa; flores in axillis foliorum distantes, solitarii vel pauci in race- mulis brevibus. Foliola penninervia. Species duae, inter se dissimiles et ab omnibus aliis Rubis hucusque cognitis segregatae. Conspectus specierum. Flores quasi rotati, conspicui; sepala petalaque in anthesi patentia; foliola chartacea — R. Buchtieni. Flores campanulati, nutantes; foliola coriacea, glaberrima . . . . . . . . . . R. megalococcus. 298. Rubus Buchtieni Focke in Fedde HRepert. IX p. 237. (1911). Buchtien Boliv. exs. no. 641, 2850. Frutex ad 3 m altus; rami elongati, acutanguli, breviter puberuli, aculeis compressis recurvis paucis vel sparsis instructi. Folia plurima ternata, inferiora saepe digitato-quinata, suprema simplicia, foliolis similia; petioli petiolulique puberuli et aculeis e basi latà uncinatis nonnullis armati; stipulae lineares, imo petiolo adnatae vel subliberae; foliola chartacea, e basi emarginatà lanceolata, acuta vel acuminata, utrinque fere 15 —20-costulata, 10— 13cm longa, 3,0—3,5cm lata, subaequaliter serrulata, supra praeter nervos glabrescentia, subtus viridia, parce pubescentia et glandulis sessilibus conspersa, lateralium petioluli 1,0 —1,5 em longi; foliola infima in foliis quinatis multo minores. Flores plurimi in ramulis distantibus brevibus bracteatis paucifloris inermibus axillares; ramuli supremi saepe approximati et inflorescentiam terminalem brevem aphyllam formantes. Pedunculi puberuli, parce aculeati, saepe setulas glanduliferas sparsas gerentes; flos terminalis interdum parce setoso-aculeolatus. Florum diam. fere 3em; sepala mucronato-lanceolata, externe viridia, pubescentia, in flore cum petalis patentia, post anthesin erecta; petala subrotundo-obovata, unguiculata, sepalis vix longiora, purpurea; stamina numerosa, sepalis br.viora, stylis longiora; pollinis cellulae omnes perfectae, conformes; carpophorum breviter pilosum, in maturitate deciduum. Carpella pauca magna, exsiccata ca.8 mm longa, 5 mm lata, ul videtur, segregatim secedentia. Drupeolae majores quam in ulla alia hujus generis specie. Bolivien. In Wàldern bei Unduavi, Nord- Yungas, in 3 200 m Hóhe; gesammelt von O. Buchtien; bei Incacorral, in 3000 m Hóhe gesammelt von Herzog. R. Buchtieni affinis forma est: R.aenigmatieus (nov.forma verosimile hybrida), qui e 4. Briareo et. R. Buchlieni originem ducere videtur. Bibliotheca botanica. Heft 83. ! 50 (274) Inflorescentia terminalis panniculata, elongata, superne fere aphylla; folia rami florentis plurima quinata; foliola utrinque 12—15-costulata. Flores multo minores quam in R. Buchlieni. — Sterilis videtur. | Bolivia: Unduavi, 3300 m (mis. Buchtien). 3:4 Fig. 14 (101). R. Buchtieni Focke. 299. R. megaloeoeeus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV 175. (1874). (275) 5] longa, 2—5 cm lata, subcaudato-acuminata, inaequaliter argute serrata vel serrulata, supra (nervo medio excepto) glaberrima, nitida, subtus nervis prominulis puberulis costulata. Inflorescentia foliosa, interrupta, e ramulis axillaribus distantibus aphyllis racemoso-paucifloris et nonnullis superioribus fundo bracteatis approximatis similibus composita. Bracteae parvae, lanceolatae; pedunculi puberuli, glandulis subsessilibus, interdum quoque paucis breviter stipitatis obsiti, copiose vel parce aculeati. Flores sat magni, nutantes; sepala triangulari-lanceolata, pedicellis fere aequilonga, externe puberula, interne tomentosa, in flore campanulato patentia, in fructu fundum amplectentia; petala sepalis longiora, rosea; stamina stylos superantia; carpella sat numerosa, glabra. Drupeolae magnae (fere 8 mm longae), segregatae, sensim secedentes. Species ab omnibus aliis hucusque cognitis longe diversa est. In buschigen Grassteppen der hóheren Berggegenden Südperus und Boliviens in etwa 3000 bis 3600 m Hohe. Sect. Xerocarpi. Fructus maturi non pulposi. E speciebus hujus sectionis R. brasiliensis et R. adenomallus inter se valde diversae esse videntur, sed mediante A. organensi cum formis similibus naturali necessitudine conjunguntur. Specimina vero exsiccata, quae adhuc in herbariis asservantur, incompleta sunt et judicium de specierum limitibus non permittunt. O. Kuntze Revis. gen. III, 2 p. 78 fructus maturos horum Ruborum pulposos et coloratos esse asseruit. Botanici in Brasilià viventes in ZR. brasiliensi tales fructus succosos non viderunt. Conspectus specierum. A. Glandulae stipitatae sparsae, non confertae vel omnino nullae. Glandulae nullae vel sparsae; tomentum molle, velutinum . . . . . . . . . AR. brasiliensis. Glandulae crebrae; tomentum ramorum et foliorum brevius quam in F. brasiliensi |. R. organensis. B. Glandulae stipitatae densissime stipatae. Inflorescentia elongata, panniculata; stipulae liberae. . . . . . . . . . . . R.adenomallus. 300. R. brasiliensis Martius in Cat. hort. Monac. 1829, 173. Flora bras. fasc. 42 p. 62 t. XXI. R. bogotlensis H. B. I. var. brasiliensis O. Kuntze HRevis. gen. III, 2 p. 78. Robustus; molliter velutino-tomentosus. Rami subangulati, cum petiolis et pedunculis dense tomentosi et crebre recurvo-aculeolati. Folia ternata; stipulae lineares, petioli fundo adnatae; foliola crassa, subcoriacea, petiolulata, e basi cordatà ovato-oblonga, acuta, utrinque fere 10-costulata, mucro- nato-denticulata, supra tomenioso-puberula, subtus tomento velutino canescente mollia, juvenilia albida. Inflorescentia terminalis brevis, nunc angusta, subracemosa, nunc panniculata et corymboso- abbreviata; occurrunt vero inflorescentiae laterales parce foliiferae, panniculatae, multiflorae. Bracteae lanceolatae. Flores parvuli, in inflorescentiis terminalibus breviter pedicellati; sepala oblonga, acuta, exterue velutina, interne sericea, post authesin laxe reflexa vel patula; petala angusta, spatulata, sepalis vix longiora, alba. Fructus sicci, ex achaeniis viridibus parvis compositi. Im südlichen tropischen und subtropischen Brasilien in den Staaten Rio de Janeiro und Sào Paulo, wahrscheinlich auch südlicher. 301. R. organensis Gardner in Hook. Lond. Journ. Bot. II, 342 (1843). R. brasiliensis var. 8 organensis Mart. Fl. Bras. fasc. 42 p. 62. Tomentum ramorum et foliorum minus densum et molle quam in R. brasiliensi; foliola ovata, cordata, majora et latiora quam in illo, supra et subtus pubescenti-tomentosa et viridia. Inflorescentiae ramuli setoso-glanduligeri. Fructus flavescentes. Petala pallide rosea. Fl. martio. Species vel varietas imperfecte cognita. Occurrere videntur formae similes, sed inter se non exacte congruentes, omnes vero minus dense villosae et copiosius glandulosae quam KR. brasiliensis. Incolunt Brasiliam occidentalem et terras adjacentes. Heimat des typischen R.organensis: In der Serra dos Orgáos in Brasilien. 302. R. adenomallus n. sp. R. fuliginosus Sodiro exs. (nomen vix aptum, quia fuligo aterrima est). Rami angulati, inconspicue tomentoso-pubescentes, glandulis breviter et brevissime stipitatis confertis densissime vestiti, aculeis parvulis vel mediocribus ad angulos dispositis falcatis armati. Folia ramorum ternata; stipulae liberae, filiformes; petioli longi, densissime glandulosi, aculeis validis falcatis crebris instructi; foliola e basi emarginatà oblongo-lanceolata, utrinque fere 12— 15-costu- lata, serrulata, supra appresse tomentoso-pubescentia, subtus molliter villoso-tomentosa vel (in var.) in nervis glandulosa et villosa. Inflorescentiae elongatae spectabilis strictae praeter fundum aphyllae inermis vel subinermis ramuli infimi ascendentes, intermedii patentes, pauciflori, pedunculis approximatis vel subfasciculatis, supremi saepe uniflori, omnes fructiferi cum pedicellis elongati, densissime glandulosi. Bracteae inferiores trifidae, superiores lineari-lanceolatae. Flores mediocres vel majusculi; cupula saepe cum pedicellis dense glandulosa; sepala triangulari-ovata, externe appresse tomentosa, glandulis subsessilibus (non, sicut in cupulà, stipitatis) punctata; petala late obovata sepalis longiora. Fructus magni, e carpellis fere 20—50 pro more generis magnis divaricatis compositi; carpella pilosa, demum glabrescentia, ad 5 mm longa, matura non pulposa, verosimile segregatim secedentia. Foliola plantae Boliviensis a Mandonio lectae in paginà inferiore multo parcius pilosa sunt, quam illa speciminum ex Ecuador allatorum. — Hae si stirpis typum sistere censentur, planta Boliviensis varietatis titulo discerni potest: var. larecajanus: foliola in nervis prominulis glandulosa et villosa. R. adenomallus habitu R. adenotrichum et .R. bogolensem revocat, a quibus vero fructibus siccis discrepat. Stipulae liberae plantam ab omnibus stirpibus affinibus distinguere videntur. Bei Novo in Ecuador. Sodiro exs. 408. Die kahlere var. larecajanus: in der bolivianischen Provinz Larecaja bei Sorata in 2 700—3000 m Hóhe (in Gebüschen an Báchen bei Condurpata; zwischen Laripata und dem kleinen Berge Pancuasi) Mandon 657, 658. Sectio Floribundi. E hujus sectionis speciebus R.. urlicaefolius, R. boliviensis, R. jamaicensis et R. ferrugineus gregem naturalem constituunt, sed haud satis distincte ab omnibus aliis segregari possunt. Conspectus specieru m. A. Ramuli petiolique eglandulosi vel sparsim solum glanduliferi. (Setae flexiles eglandulosae in nonnullis speciebus copiosae.) I. Glabriusculi vel inconspicue puberuli; pedunculi cum calycibus tomento appresso canescentes. Folia caulium sterilium quinata; foliolorum costulae utrinque fere 10—12 . R. imperialis. Folia caulium sterilium ternata; foliolorum costulae utrinque fere 20—25 . . R. Briareus. Inflorescentia angusta. Calyces sericeo-tomentosi. . . . . . . . . . . ... R. gugyanensis. II. Ramuli pedunculique vulgo tomentoso-villosi vel tomentosi; foliola, praecipue in pagináà inferiore, saepe dense pilosa. a) Flores parvuli; costulae foliolorum saepissime utrinque 15. Inflorescentia densa, fundo solum foliifera, apicem versus decrescens (pyramidalis). 1. Foliola firma, serrulata, subtus cinereo-tomentosa. ruio-setosus R. urticaefolius. R. boliviensis. nuliae (211) 53 Foliola tenuia, serrata. «Exntossetosus:esepalavlanceolata, "^ ote us atesuhetuta ot eu Ets ELEUUTEIHS- Setacenullde-Esepalawovabq eq m er s cS Suum x IT E e m EESTGITQUCESLS: b) Flores magnitudine illos Eubatorum Europaeorum fere aequantia (diam. fere 2 cm, interdum 3 cm); costulae foliolorum utrinque fere 12. Inflorescentia eglandulosa. 4) Inflorescentia angusta, apicem versus non decrescens, saepe racemosa. 8 Rami fertiles tomentelli, non villosi. Iolramplünimosquinatage qu 2 esce e AS SEI. $8 Rami fertiles dense villoso-tomentoesi. IB plurima ternata. Inflorescentia fundosolum foliifera; aculei mediocres; foliolasuprastrigoso-pilosa — R. Sellowii. Inflorescentia foliosa; aculei minuti; foliola supra molliter tomentosa . . . . &R.peruvianus. B) Inflorescentia composita, apicem versus decrescens. 8 Rami pilis incanis villosi. 1 Ramuli inflorescentiae inferiores erecto-patentes. Robustus: inflorescentiae pars extraaxillaris sat dense panniculata . . . . . &R.floribundus. 1f Inflorescentiae pyramidalis apicem versus mox decrescentis ramuli inferio- res patentes, subvirgati. Holiolassubbus appressevtomentella v - 9: 9 9 9: sse dchtügalensu: Foliola subtus velutino-tomentosa . . . M nu pac M STO PEOILS: 88 Dense rufo- silssu: Eoliaemagnas in^ turionibus | quiuaba v 229 ses n se seemshepenphyromallos:. 2. Inflorescentia setis glanduliferis raris vel sat copiosis sed sparsis (non confertis) instructa. a) Foliola membranacea, supra opaca, tomentoso-puberula. Inflorescentiae ramuli supremi breves uniflori; glandulae rarae, vix conspicue stipitatae; fructus LIRE DE e VIS numerosis (80— 100) compositi . . .. .. . . AR. maerogongylus. Inflorescentiae ramuli sipuedi getemiiets EE vix deed lores; foimadulae sat longe stipitatae; fructus globoso-ovati, e carpellis fere 30 compositi £t. poliophyllus. B) Foliola coriacea v. subcoriacea, glabriuscula v. tenuiter pilosa. $ Foliola grosse serrata, subtus parce pilosa. Glandulae? R. superbus. $8 Foliola saepissime serrulata, subtus dense pilosa. Carpella fere 8—10; inflorescentiae ramuli sparsim glanduliferi . . . . . . R.coriifolius. Carpella fere 10—15; inflorescentiae ramuli dense glandulosi. . . . . . . kRH.coslaricanus. B. Ramuli petiolique dense stipitato-glandulosi. I. Rami fertiles inferne sparsim glandulosi. Inflorescentiae elongatae ramuli inconspicue pilosi, dense glandulosi . . . . RR. Uhdeanus. II. Caules, rami petiolique dense glandulosi. a) Folia plurima quinata; foliola subtus cano-tomentosa. Inflorescentia patula, saepe subcory mbosa; carpella matura 10—15. . . . . &R.costaricanus. Inflorescentia elongata, pyramidalis; carpella numerosa, parva t. irasuensis. —- b) Folia rami fertilis plurima ternata. 1. Inflorescentia terminalis brevis, subracemosa . . . . R. miser 2. Inflorescentia terminalis elongata panniculata, inferne inerruptsn P (2918) Folia rami inferiora vulgo quinata; inflorescentiae inferne solum foliosae ramuli vulgo petiolo longiores . . . 20502 A adenoiriehos: Folia ternata; inflorescentiae ultra Eu SolipsaE semi vulgo petiolo PFOVIOLGS kun cc noc€s YOR OQ A96 M 3-0 OE C TCR A RERO FC DOgore DE. 303. R. imperialis Cham. et Schldl.in Linnaea II p.13. (1827.) Martius Fl. Bras. fasc. 42 p. 64 tab. XXII. Turiones robusti, in dumetis scandentes, angulati, inconspicue puberuli vel glabri, aculeis robustis compressis faleatis armati. Folia longe petiolata, quinata; petioli parce puberuli, recurvo-aculeati, supra sulcati; stipulae e petioli basi ortae, filiformes; foliola inaequaliter argute sed non profunde mu- cronato-serrata, utrinque fere 10—12 nervia, supra glabra, nitentia, subtus in ner vis pilosula, terminale oblongo-ellipticum, diam.fere 8—10: 4—5 cm, infima minora, manifeste (ad 0,5 cm) petiolulata. Rami floriferi elongati, angulati, tomentoso-puberuli, glabrescentes, cum petiolis recurvo- -aculeati; folia ternata quinataque, illis turionum similia. Inflorescentia terminalis variabilis, nunc conferta, nunc laxa, interdum effusa, vulgo e ramulis brevibus paucifloris erecto-patentibus composita; rhachis cum ramulis tomentosa, aculeata; flores diam. ca. 2 cm; sepala ovato-triangularia, albo-tomentosa, in flore et fructu laxe reflexa vel patula; petala obovato-spatulata, sepalis paullo longiora. Im südlichen Brasilien: von Minas Geraes bis Rio Grande do Sul in den Gebirgen der Küsten- staaten. Angeblich auch in Uruguay; sonstige Angaben sind unrichtig und beruhen auf Verwechselung mit R. boliviensis. 304. R. guyanensis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p. 160. (1874.) R. Schomburgkii Klotzsch in R. Schomburgk Vers. Fauna u. Flora v. Brit. Guinea p. 1102 (sine descr.). 'Turiones ignoti. — Rami floriferi angulati, inconspicue appresse pilosi, aculeis sparsis e basi latà faleatis armati. Folia ternata; petioli 2—3 cm longi, supra anguste sulcati, pilosi, uncinato-aculeati; stipulae petiolares, lineares; foliola subaequalia, lateralia breviter petiolulata, membranacea, anguste elliptica vel oblonga, acuminata, inaequaliter argute serrulata, utrinque circiter 15-costulata, diam. 6—8:3 cm, supra glabra, subtus pallidiora et in nervis puberula. Ramuli floriferi inferiores axillares, distantes, foliis breviores, superiores bracteis lanceolatis suffulti, magis approximati, breves, uni-vel pauciflori, inflorescentiam terminalem mediocrem angustam efformantes. Flores sat parvi; calyces cum pedunculis 2—3 cm longis inermes, externe sericeo-tomentosi; petala obovata, sepalis acuminatis longiora, carpella glabra. — Flor. novb. et decbr. Brit. Guiana. An der Basis der senkrechten Felsenwand des Roraima (R. Schomburgk no. 1883); 1900 m. Angaben über das Vorkommen dieser Art im nordwestlichen Südamerika bedürfen der Bestátigung. Subspec. (var.?) vuleanieolus Donnell Smith in Bot. Gaz. XXIII 243. Pittier Prim. fl. Costar. II 87. Folia pleraque quinata; pedunculi parce aculeati. Petala orbicularia, rosea. Carpella numerosa parva. Specimina non vidi. Costarica: Rancho del Achiote am S.W.Abhange des Vulcans Poás. 2200 m (Pitt. no 806, Tond. no. 10 907); Waldrand am Rancho Flores, Gebirgsstock Barba (Tond. no 2120) nach Pittier. 305. R. Briareus Focke in Fedde Repert. IX p.235. (1911.) Exs.: Buchtien Boliv. 640. Frutex ad 3 m altus, in silvis scandens. Rami steriles angulati, superne sulcati, parce et breviter binermes, cum ramulis petiolis pedunculisque pube intricatà adpressá tomentelli vel ernata; petioli fere 8—10 cm longi, aculeis robustis uncinatis copiosis instructi; stipulae io adnatae, lineari-lanceolatae vel lineares; foliola oblongo-lanceolata, acuminata, ca. 10 nga, 4—6 cm lata, fundo leviter emarginata vel rotundata, utrinque, acumine excepto, fere (279) Qt Qt 20—25-costulata, argute serrulata, supra inconspicue (juniora sericeo-) pilosa, opaca, subtus densius (juniora cano-) pubescentia, in costà crebre recurvo-aculeata, adulta virentia; lateralia terminali vix minora, sat longe (0,5 —1,0 cm) petiolulata. 3:6 Fig.15 (102). R.chagalensis Hieron. Rami floriferi longi, angulati, appresse tomentosi, parce aculeati; folia illis ramorum sterilium similia. Inflorescentia ampla, laxa, effusa, e panniculà terminali eL ramulis lateralibus axillaribus distantibus panniculatis aphyllis serotinis composita; ramuli tomentosi, sparsim aculeati; bracteae lanceolatae, tomentellae. Flores sat longe pedicellati, mediocres (diam. ca. 2 cm); sepala tomentosa, triangulari-lanceolata, post anthesin patentia; petala obovata, sepalis longiora; stamina stylos fere B6 (2380) aequantia; carpella villosa, styli apice clavati. Fructus ovoidei vel subglobosi, majusculi (diam. fere 2 cm), e carpellis numerosis pilosis succosis (atropurpureis?) compositi et, ut e cicatricibus videndum, cum carpophoro emolliente secedentes. Briarei nomen propono, quia petioli hamigeri quasi brachia esse videnter, quorum ope hic Rubus plantis stabilibus adhaeret. R. imperiali affinis videtur, sed foliis omnibus ternatis et foliolis multicostulatis facile distinguitur.— Inflorescentiae ramuli superiores fructus maturos ferunt, quum inferiorum axillarium flores vix aperi- untur. — De R. aenigmatico verosimile hybrido cf. p. 49. Bolivien. In Wiáldern: Unduavi, Nord- Yungas, in 3200 m Hóhe (Buchtien). R. Briareo arcte affinis, sed, ut videtur, specie diversus est: R. Herzogii n. subspec. (?). Folia ternata, rarius subquinata; foliola ovato-oblonga, utrinque fere 20-costulata, subtus albo- tomentosa. Rami fertiles breves, inflorescentià mediocri ambitu ovatà terminati; sepala fructui juvenili applicata, a maturo reflexa; fructus minores quam in RF. Briareo, e carpellis 50—80 glabris compositi. — Specimina pauca solum vidi. Bolivia. Alt. 2000—2 500 m. (Buchtien, Herzog 1663.) 306. R. ehagalensis Hieron. in Bot. Jahrb. XX Beibl. 49 p.28. (1895.) Conf. fig. 102. R. Hieronymi Focke in Hb. Berol. Rami floriferi elongati, angulati, cum petiolis adpresse tomentelli, subinermes; petioli uncinato- aculeati; stipulae lineari-lanceolatae; foliola membranacea, argute duplicato-serrulata, utrinque fere 12—15-costulata, nervis saepe bifurcis, infimis approximatis, supra puberula, subtus adpresse albido- tomentella; terminale cordato-ovatum, acuminatum; lateralia mediocriter petiolulata, obliqua, terminali similia. Inflorescentiae compositae amplae fere omnino inermis apicem versus decrescentis ramuli infimi axillares, subvirgati, cum intermediis patentes, a mediá parte usque ad apicem subracemosi, multiflori, cinereo-tomentosi, parce aculeolati vel inermes; supremi breves, pauciflori vel uniflori. Bracteae lanceo- latae. Flores sat breviter pedunculati, diam. 1,5—2,0 cm; calyx subsericeo-tomentellus, sepalis ovatis in flore patulis; petala elliptica, sepalis longiora, lilacino-rosea; stamina erecta petalis multo breviora. Ecuador: Bei Chagal im Staate Cuenca in 2 000—2 600 m Hóhe. — Lehmann 4 969. 307. R. urtieaefolius Poir. Enc. méth. Bot. VI. 246. (1804.) DC. Prodr. II, 563. Cham. et Schldl.in Linn. II, 12. Martius Fl. bras. fasc. 42. p. 61. R. trichomallus Schldl.in Linn. XIII, 268 (1839). Rh. Hassleri vide infra. Frutex elegans, sarmentosus. Rami steriles teretiusculi, floriferi angulati, omnes puberuli, cum petiolis et pedunculis dense patenter rufo-setosi, aculeis validis uncinatis armati. Folia ternata, interdum quoque palmato-quinata; petioli crebrius quam rami hamoso-aculeati; stipulae filiformes, puberulae; foliola costularum mucronibus et dentibus interjectis serrulata, utrinque fere 15-costulata, supra molliter pubescentia, subtus subsericeo-albido-tomentosa, terminale e basi subcordatà ovato- oblongum vel ellipticum, breviter acuminatum. Inflorescentiae amplae densae ramuli inferiores axillares, saepe panniculato-multiflori, reliqui bracteis lanceolatis suffulti, omnes erecto-patentes, densiflori. Flores parvi, breviter pedicellati; sepala acuta, albo-tomentoso-villosa, vix setigera, in fructu patentia; petala obovata sepalis vix longiora, alba vel roseola; carpella glabra. Fructus globosi, parvi, e carpellis numerosis compositi, atrosanguinei vel rubri vel nigri, edules. Species per vastum territorium dispersa parum variabilis videtur. In Brasilià fructus nigri dicuntur, in Peruvià et A mericá centrali rubri. Distinguitur ft. Hassleri, id est planta Brasiliensis, a typo Peruviano, signis nonnullis minime gravibus. R. uri icaefolius typicus: Inflorescentiae rubiginosae aculei sparsi et minuti, deflexi, non uncimati; sepala acuta. Petioli robustiores quam in R. Hassleri; foliolorum serratura minus acuta. (281) E R. Hassleri Chodat in Bull. Herb. Boiss. VII, app. I p. 66 (1899): Inflorescentiae aculei copiosi, sat robusti, uncinati, basi dilatati, sepala mucronata. Quantum ego vidi, formae talibus signis diversae et in Peruviáà et in Brasiliá occurrunt. ,,Amora preta^ in Brasilià. 2:5 Fig. 16 (103). R. boliviensis Focke. Durch das südliche Mexico, Zentralamerika, die pacifischen Staaten des aequatorialen Amerika, Bolivien, Paraguay und das tropische Südbrasilieu (Minas Geraes, Rio de Janeiro, Sáo Paulo) verbreitet ; im Westen meist in 1000—2000 m, in Brasilien in geringeren Hóhen. Bibliotheca botanica, Heft 83. (282) 308. R. boliviensis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV p. 158 (1874). Conf. fig. 103. Exs.: R. bogolensis Pl. Santa Marta 1339. R. imperialis autor. nonnull. n Fig. 17 (104). R. ferrugineus. Fruticosus, ad 2 m altus, ramis arcuato-decurvis. Turiones crassi, angulati, pubescentes, aculeis validis ad angulos dispositis armati. Folia quinata ternatave, longe petiolulata; petioli petiolulique tomen- Loso-puberulli, recurvo-aculeati; stipulae ad petiolorum basin insertae, parvae, lineares; petioluli folioli terminalis ad 6 cm, infimorum 1 cm longi. Foliola membranacea, demum subcoriacea, utrinque fere (283) 59 20-costulata, nervis infimis approximatis, inaequaliter crebre et argute serrulata, supra opaca, pube brevi pilosa, subtus sericeo- vel subvelutino-tomentosa, albida vel canescentia, terminale e basi sub- cordatà ovato-oblongum, acuminatum. — Rami floriferi tomento cinereo obducti, aculeis sparsis e basi latà recurvis armati. Folia ternata, interdum quinatis singulis immixtis, illis ramorum sterilium similia. Inflorescentia terminalis composita, ad basin saepe ramis axillaribus longis dense panniculato- multifloris lateralibus aucta, praeter illos vulgo aphylla, densa, elongata, apicem versus decrescens; rami cum rhachi strictà appresse tomentosi, aculeati, ceterum erecto-patentes, subglomerato-multi- flori; bracteae parvae, ovato-lanceolatae vel ovatae. Flores breviter (fructus paullo longius) pedicellati, parvi; sepala ovata, tomentosa, in flore et fructu patentia; petala obovata vel suborbicularia, sepalis longiora, alba vel rosea, fugacia; stamina in flore suberecta, stylis breviora; fructus e carpellis numerosis (80—100) parvis glabris compositi, diam. ca. 1 cm. Floret in Peruviá aprili et majo, in Bolivià julio et augusto. R. urticaefolio simillimus, sed setarum omnino expers. — Mare Caraibicum et oceanum Atlanticum non appropinquat. In den Gebirgen des westlichen tropischen Südamerika, vorzüglich in Hóhen von 1 500—2 100 m; von Santa Marta in Columbien durch Peru und Bolivien bis ins nórdliche Argentinien verbreitet. 309. R. ferrugineus Wikstróm in K. Vetensk. Akad. Handl. 1827, p. 68. Conf. fig. 104. Excl. R. ferrugineus (cit. Wikstr.) Griseb. Catal. pl. Cubens. Rami subangulati, crebre fusco-setosi, aculeis sparsis recurvis vel deflexis basi compressis in- structi. Folia longe petiolata, ternata; petioli subcanaliculati, aculeati, crebre setosi, villosi; stipulae lanceolatae, acuminatae; foliola elliptica, acuminata, argute serrata, utrinque fere 15 —20-costulata, supra glabrata, subtus reticulato-venosa, pubescentia, ferrugineo-tomentosa vel saepius pallide cano- virentia. Inflorescentiae erectae oblongae multiflorae ramuli suberecti, setosi, villosi; bracteae lanceo- latae vel lineares, acuminatae, externe villosae. Flores parum conspicui. Calyx villosus, sepalis lanceo- latis acuminatis brevioribus quam petala. Plantam foliis subtus ferrugineis insignem, qualem Wikstróm descripsit, nuper nemo colligisse videtur. — Fl.a martio ad majum. Westindien. Auf Guadeloupe in 500—600 m Hóhe in Waldungen verbreitet. 310. R. jamaieensis Sw. Observ. p. 205. (1791). Sloane Jam. 2 p. 109 t.213 fig. 1. — Poiret, Encycl. méth. Bot. VI p. 244. — Griseb. Fl. Brit. Westind. Isl. p. 251. Rami floriferi elongati, inconspicue puberuli, aculeis falcatis sat validis raris vel crebris instructi. Folia ternata; petioli fere 6—7 cm longi, obiter sulcati, cum petiolulis pubescentes et aculeis falcatis sat crebris armati, foliolis breviores; stipulae parvae, lineares; foliola magna (diam. fere 15 : 6 —7 cm), membranacea, sat profunde inaequaliter serrata, dentibus saepe patule mucronatis, utrinque fere 15-costulata, supra parce pilosa et praeter costam glabrescentia, subtus appresse cinereo-Ltomentosa; terminale elliptico-oblongum, acuminatum, sat breviter (2,0 —2,5 cm) petiolulatum; petiolulus brevior quam dimidia folioli latitudo; lateralia breviter (0,5 cm) petiolulata, terminali similia. Inflorescentia terminalis, panniculata, saepe ampla, inferne ramulis axillaribus distantibus multifloris aucta. Ramuli et pedicelli tomentoso-hirti, aculeolati; bracteae parvae, lanceolatae, tomentosae. Flores parvuli, calyx cinereo-to mentosus, sepalis ovatis in flore reflexis post anthesin patulis; petala obovata, sepala vix super- antia, fructus parvi, e carpellis parvis glabris sat numerosis compositi; carpophorum conicum, hirsutum. Jamaica. 311. R. Sehottii (Pohl in sched.) Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p. 157. (1874). Turiones validi, angulati, tenuiter tomentelli, glabrescentes, aculeis inaequalibus compressis, aliis lanceolatis rectis, aliis minoribus falcatis armati. Folia quinata (vel ternata?); foliola non imbricata, supra opaca, subtus parce, in nervis densius pilosa, viridia. Rami fertiles cum pedunculis petiolisque 60 (284) tomentelli, non villosi, aculeis inaequalibus instructi. Inflorescentiae terminalis mediocris vel sat brevis inferne foliosae ramuli erecto-patentes, 1 —5-flori. Sepala tomentosa, post anthesin laxe reflexa; petala parva oblonga. Drupeolae 10— 15, majusculae; carpella apice barbata vel glabra. Ambigit inter R. imperialem et R. Sellowii, sed flores fructusque majores sunt quam in utráque specie. — Specimina pauca, quae vidi, non exacte congruunt, sed notae diversae variabiles videntur. — Hae plantae in terrá natali accuratius examinandae sunt. Brasilien. Die typische Form im Wiener Herbar als No. 8885 des Hb. Brasil. Distinguitur: var. Pohlianus Focke l. c. p. 158. .R. macrophyllus Pohl in sched. (non Wh. et Nees). Omnes partes magis tomentosae; foliola subtus molliter pilosa; petioli glanduliferi; pedunculi Lomentoso-villosi. Brasilien. Cap. Goyas in Matto grosso. Leg. Pohl (Nr. 1095 Hb. Vindob.). 312. R. Sellowii Cham. et Schldl. in Linn. II p. 15. (1827). Martius Fl. Bras. fasc. 42. Rami elongati recti cum petiolis tomentoso-villosi et aculeis mediocribus subaequalibus falcatis copiosis vel sparsis armati. Folia plurima ternata, inferiora interdum subquinata; stipulae lineares parvae; foliola saepe imbricata, subcoriacea, minute mucronato-serrata, supra strigoso-pilosa, glabres- centia, opaca, subtus molliter villosula; terminale saepissime ellipticum, breviter acuminatum, utrinque fere 8—10-nervium, lateralia brevissime petiolulata. — Inflorescentiae terminalis aphyllae saepe elongatae rhachis cum ramulis brevibus patentibus 1—3-floris dense villosi et aculeis confertis rectiusculis vel faleatis exasperati. Pedicelli breves; flores parvuli; sepala externe cano-tomentosa, in flore et fructu patentia; petala elliptica; stamina stylis breviora, antheris subrotundis; fructus e carpellis numerosis parvis compositi. In den Küstenprovinzen von Südbrasilien. 319. R. peruvianus Fritsch Diss. Class. math.-phys. acad. Cracov, vol. XXIX p. 220. (1894). Rami fertiles obtusanguli, dense fulvo-villoso-tomentosi, aculeis sparsis minutissimis armati. Folia ternata, supra obscura, densissime molliter tomentosa, subtus fulva, dense breviter pilosa. Petiolus nervique primarii aculeis reclinatis parvulis muniti. Stipulae lineares, basi petioli adnatae. —Foliola ovato-elliptica, basi rotundata vel minutissime cordata, breviter acuminata, serraturà minutà sub- aequali, nervis, secundariis 8—12. Inflorescentia terminalis angusta, elongata, foliosa (foliis ternatis), ramulis subracemosis inermibus dense villosis. Sepala obscura, pilosa, post anthesin laxe reflexa. Petala oblonga. Germina parce pilosa. Fructus (immaturi) carpellis haud numerosis. Foliorum inferiorum petiolus communis 40—50 mm, petiolulus medius 10— 15, petioluli laterales 1—2, stipulae 8—10 mm longae (vix 1 mm latae); foliolum terminale 50—60 mm longum, 20—35 mm latum, lateralia paullo minora. Pannicula 13 cm longa, sepala 5 mm longa petalis paullo breviora. (Descript. ex autore.) Tropische Anden. Peru. 314. R. floribundus H. B. K. Nov. gen. et spec. VI p.219, tab. DLVII. (1823). FR. robustus C. B. Presl. Epimel, bot. p. 196. (1849) Ramum unicum authenticum Pragae asser- vatum a AR.floribundo distinguere non possum. Fruticosus, robustus, arcuato-ramosus, habitu R.rusiicanum vel R. hedycarpum aemulatur. Caules recentes ? — Rami fertiles subangulati, molliter villoso-tomentosi, canescentes, aculeis Sparsis vel cerebrioribus validis recurvis instructi. Folia inferiora quinata, reliqua ternata; petioli petiolulique tomentosi et aculeis robustis falcatis vel uncinatis instructi; stipulae lanceolatae; foliola subcoriacea, utrinque fere 9—12-costulata, argute serrata, supra adpresse pubescentia, obscure viridia, subtus tomen- ella, in nervis villosa, saepe subcanescentia; terminale e basi rotundatá vel emarginatà ellipticum vel blongum, sensim breviter acuminatum, diam. fere. 10 : 5 cm; lateralia (infima) sat longe (ca. 5 mm) petiolulata, obliqua. Oo (285) 61 Inflorescentiae terminalis inferne vulgo parum dilatatae sed interruptae foliosae superne densae ramuli inferiores adscendentes vel erecto-patentes, villoso-tomentosi, parce aculeati, ullra medium floriferi, superiores patentes, inermes. Bracteae oblongae, villoso-tomentosae. Flores sat breviter pedicellati, magnitudine illis R. caesii Europaei similes. Sepala ovato-oblonga, acuminata, concava, 3:6 Fig. 17 (105). R.floribundus H. B. K. Subsp. Selerianus Focke. externe cano-sericeo-Lomentosa, in flore patentia; petala obovato-oblonga, sepalis longiora, alba, rosea vel purpurascentia, demum patentia; stamina stylis fere aequilonga; carpella 45 —50 (H. B. K.), glabra. Fructus e drupeolis majusculis compositi, nigri. In den Tàlern und an den Hángen (1200—2600 m) der tropischen Anden. Die durch H. B. K. (286) 62 beschriebene Pflanze wurde in der Gegend von Loxa in Ecuador gesammelt; die Art scheint nach den mangelhaften Exemplaren der Herbarien auch durch Peru und Bolivien verbreitet zu sein. — Wird [« 2 € P" wegen der Áhnlichkeit mit europüischen Brombeeren von den botanischen Reisenden wenig beachtet, g i i 1:2 Fig. 18 (106). R. mollifrons Focke. so dass in den Sammlungen gute und vollstándige Exemplare fehlen. Ist vielfach mit andern Formen verwechselt worden, so dass die Standortsangaben sehr zweifelhaft sind. Subsp.(?) Selerianus Focke in Verh. Bot. Ver. Brandb. LIII p.56 (1911). Conf. fig. 105. Differt a plantà typicà ramis longis strictis, foliolorum facie superiore brevissime tomentosá (non solum pubescente), inflorescentià panniculatà longà rectá fundo solum foliiferá et sepalis in flore reflexis (non patentibus). Mexico. Bergwálder zwischen Iztapan und Chinocautan im Staate Chiapas. — Seler exs. 2096. (287) 63 315. R. mollifrons Focke in Fedde Repert. IX p. 2536 (1911). Conf. fig. 106. Frutex in dumetis scandens; caules steriles? Rami floriferi elongati, angulati, cum petiolis tomentoso-pubescentes, sparsim recurvo-aculeati. Folia ternata; stipulae lineari-lanceolatae; petioli copiose recurvo-aculeati; foliola omnia petiolulata, crassa, duplicato-serrulata, diam. fere 6 —8 : 4 —5 cm, utrinque 10— 12-costulata, nervis subtus prominulis, saepe marginem versus bifurcis, infimis approxi- matis, supra dense puberula, subtus canescenti-velutina; foliolum terminale e basi subcordatà oblongo- ovatum, acuminatum, lateralia obliqua, terminali similia; petioluli terminales fere 2 cm, laterales 1 cm longi. Inflorescentia in ramis superioribus fundo solum foliifera, pyramidalis (apicem versus densa, decres- cens), ramulis inferioribus elongatis patentibus subvirgatis, (in ramis inferioribus usque ad mediam partem foliosa, ramulis erecto-patentibus); ramuli inferiores omnes inferne simplices, ultra medium panniculato-multiflori, cinereo-tomentosi, parce aculeolati vel subinermes, supremi breves, pauciflori vel uniflori. Bracteae lanceolatae. Flores breviter pedunculati, aperti diam. fere 2cm; calyx cinereo- tomentosus, sepalis ovatis in flore patulis; petala elliptica, sepalis longiora, alba vel externe colore roseo imbuta; stamina erecta, petalis multo breviora. 'Tomento molli et ramulis inflorescentiae longis apice densifloris insignis. Im nórdlichen Südamerika von Caracas bis Columbien verbreitet. 316. Rubus porphyromallus Focke in Fedde Rep. IX p. 235. (1911.) Rufo-villosus, eglandulosus (vel glandulis subsessilibus obsitus?). Turiones validi, subangulati, densissime rufo-villosi vel, si mavis, setis flexilibus mollibus vestiti, sub villis tomentoso-pilosi, parce aculeati. Folia digitato-quinata; petioli petiolulique longi, rufo-villosi, copiose recurvo-aculeati; petioluli terminales 5 —6, intermedii 4, infimi 2—2,5 cm longi; stipulae petiolares; foliola coriacea, e basi emargi- natà vel subcordatà oblongo-ovata vel ovata, acuminata, inaequaliter crebre serrulata, utrinque fere 12—15-costulata, supra opaca, strigoso-pubescentia, subtus reticulato-venosa, molliter canescenti- velutina, juvenilia albida. Folia ramorum floriferorum ternata; foliolorum diam. fere 15: 10cm. Inflores- centiae amplae compositae ramuli tomentoso-villosi aculeolatique. Flores breviter pedicellati, expansi fere 1,5 em; calyces externe cinereo-tomentosi, nec villosi, sepalis ovatis acutis vel mucronulatis; petala obovata; stamina sepalis breviora. Fructus? Foliorum figura R. macrophyllum Europaeum revocat, in quo vero petioluli laterales breviores, costularum numerus minor, margo profundius serratus est. Hab.in Andibus partis borealis Americae australis. 317. R. maerogongylus Focke in Fedde Hepert. IX. p. 236. (1911.) Rami fertiles cum petiolis appresse cano-tomentosi, aculeis mediocribus falcatis armati. Folia quinata ternataque; foliola membranacea, utrinque fere 10-nervia, subaequaliter mucronato-serrulata vel serrata, supra tomentoso-puberula, subtus pallidiora, appresse tomentella, in nervis subsericea, nervis et venis primariis prominentibus; petiolulus folioli terminalis petiolo communi multo brevior; foliolum terminale oblongum, acuminatum, fundo rotundatum vel emarginatum, lateralia similia sed minora, infima breviter petiolulata. Inflorescentia terminalis in ramis suppetentibus brevis, pauciflora, ramulo vel pedunculo infimo solum axillari; rhachis cum pedunculis inermis, tomentosa, glandulis brevissime stipitatis instructa. Flores mediocres; sepala ovato-concava, mucronata, externe cano-tomentosa, in flore reflexa, in fructu immaturo patentia. Petala obovata, sepalis longiora. Fructus immaturi cylindrico-elongati, e carpellis numerosis glabris compositi. Foliolorum figura fere sicut in R. adenotricho. A RH. coriifolio differt foliolis membranaceis, in- florescentià pauciflorá, fructibus elongatis et carpellis maturis numerosis. Ruborum coriifoliorum grex simili modo ac Rubi Europaei poly morpha est, ita ut species e ramis exsiccatis derivatae saepe dubiae sint. Ft. macrogongylus vero ab omnibus aliis stirpibus bene distinctus est. Guatemala. Aus Mexico ist mir nur eine etwas abweichende Form bekannt. 64 (288) Huic R. macrogongijlo quondam aggregavi formam, quam nunc separato nomine distinxi. Differt (Subsp.?) R. mecocarpus: inflorescentià multo longiore, panniculatá, eglandulosá, aphyllà; foliola paullo breviora, oblonga et subcoriacea sunt, fructus eximie cylindrici. — Haud satis cognitus. — Mexico. 4:5 Fig. 19 (107). R. coriifolius Liebm. (Specimen Autor.) 318. R.coriifolius Liebmann in Vidensk. Medd. Naturh. Foren. Kjóbenh. IV p. 157. (1852). n. floribundo aff. Cham. et Schldl.in Linn. V p. 571. Ih. floribundus (cit. H. B. K.) Schldl. in Linn. XIII p. 157. (289) 65 R. Schiedeanus (cit. Steudel) Donnell Smith exs. Guatem. 1143. Turiones (caules hornotini) arcuati, angulati, appresse pubescentes, aculeis brevibus sparsis instructi. Folia quinata; petioli crebre recurvo-aculeati, saepe hinc inde glanduliferi; stipulae lineares; foliola coriacea, utrinque fere 10-nervia, argute simpliciter vel duplicato-serrata vel serrulata, supra obscure viridia, puberula, subtus dense cano- vel subfusco-pubescentia; terminale e basi rotundatà ovato- oblongum vel ellipticum, acuminatum; infimorum petioluli 1,0—1,5 cm, terminalium 5—7 cem longi. Rami floriferi angulati, foliis ternatis et aculeis sat validis recurvis basin versus crebrioribus instructi. Inflorescentia terminalis spectabilis, panniculata, pyramidalis, densa vel laxa, parce aculeo- lata vel subinermis; pedunculi vulgo glanduliferi; bracteae lanceolatae, saepe glanduliferae, inferiores trifidae. Flores mediocres; sepala crassiuscula, ovata vel ovato-oblonga, acuta, externe dense tomentosa et saepe glandulifera, demum reflexa; petala obovata, sepalis longiora, rosea; carpella numerosa (ex Liebmannii descriptione 8—10), glabra. Fructus e drupeolis paucis (vuleo 8—10) majusculis rubris (teste Liebmann) segregatim secedentibus compositi; carpophorum hirsutissimum. — Flor.jun. — decemb. Glandulae stipitatae in inflorescentià nunc rarae, nunc copiosae. Carpella numerosa sunt, sed plurima abortiva esse solent. — Planta variabilis videtur. In den óstlichen Bezirken des südlichen Mexico in Hóhen von etwa 1000 —2000 zwischen Busch- werk und in offenem Lande (nach Schiede und Liebmann). Die von Donnell Smith im Dep. Alta Verapaz in Guatemala gesammelte Pflanze scheint nicht verschieden zu sein. Rubus haud satis cognitus, sed, ut videtur, A. coriifolio arcte affinis ad interim nomen accipiat: R- PornsLle1,1e-R-Schiedeanus (cit- Steudel) Pringle Exsice- Mexic.: caules validi, angulati; foliola eximie coriacea, simpliciter et sat remote serrulata, serraturis anterioribus incurvis, supra nitida, glabrescentia, subtus large pilosa; terminale elliptico-oblongum, caudato-cuspidatum. Pedunculi eglandulosi. Foliolorum figura et serratura peculiaris est. 319. R. superbus Focke ex Donnell-Smith in Bot. Gaz. XVIII p. 201. (1893). Conf. fig. 108. Caules steriles adhuc incogniti. Rami fertiles angulati, sparsim et minute aculeati, cum petiolis incurvo-aculeatis tomentoso- pubescentes. Stipulae petiolares, parvae, filiformes. Folia ternata, interdum singulo quinato inter- mixto; petioli 5 — 10 cm longi; foliola coriacea, crebre et argute serrata, supra inconspicue pilosa, nitentia, subtus pallidiora, opaca et praecipue in nervis hirta; terminale ellipticum, cuspidato-acuminatum, utrinque fere 10-nervium, 8—12 cm longum, 4—6 cm latum; lateralia paullo minora, similia. Inflorescentia fundo solum foliifera, ampla, 10—12 cm longa, ramulis inferioribus ascendentibus ultra medium subracemosis, sequentibus patulis subcy moso-trifloris, supremis unifloris. HRhachis cum ramulis villoso-tomentosa, parce aculeolata; bracteae lanceolatae, tomentosae; pedicelli sepalis longiores. Flores spectabiles, expansi (interdum saltem) diam. 3—4 cm metientes. Calyces tomentosi, sepalis ovatis concavis; petala magna, obovata, unguiculata, sepalis duplo vel triplo longiora. Stamina nume- rosa, stylos superantia, post anthesin non conniventia, saepe patentia. Carpophorum hirsutum; carpella numerosa. Guatemala: San Miguel Uspantán. Dep. Quiché, in ca. 1800—3600 m Hóhe (Heyde et Lux). Donnell-Smith, exs. Guatem. 3326. — Dep. Salamà (Seler 3392). 320. R. poliophyllus Focke in Bot. Gaz. XXIII, 202. — (1895). Pittier Prim. fl. Costar. II, 87. Annot. R. poliophilli nomen olim ab O. Kuntze adhibitum non speciei distinctae sed AR. molucccani versiformae gradus lertii tributum est. Rami teretiusculi, tomentoso-puberuli, aculeis e basi latà compressá recurvis armati, florentes partim laterales. Folia inferiora quinata vel subquinata, superiora ternata vel in inflorescentià simplicia; stipulae petiolares, parvae, filiformes. Foliola omnia petiolulata, subcoriacea, mollia, argute serrulata, superne stellulato-tomentella, opaca, subtus cano-tomentosa, utrinque 8— I0-costulata, terminale ovato- Bibliotheca botanica, Heft 83, " 66 (290) ellipticum vel oblongum, breviter acuminatum; lateralia minora, similia. Inflorescentiae mediocris multiflorae patulae ramuli inferiores axillares, erecto-patentes, racemoso-pluriflori, sequentes bracteolis trifidis tomentosis suffulti, divaricati, supra medium 3-—7-flori, supremi bracteis lanceolatis muniti, approximati, uniflorij, vulgo florem terminalem superantes. HRamuli pedicellique cum rhachi cano- SS Fig. 20 (108). R.superbus Focke. . aculeis parvis raris selisque glanduliferis longis, interdum quoque brevibus instructi. Flores medio re$; sepala ovata, breviter mucronata, utrinque tomentosa, post anthesin patentia; pe- 2 fugacia videntur, alba; stamina numerosa, stylis aequilonga; carpella glabra. Fructus hemisphae- rpeilis 20—30 compositi, nigri. (291) 67 Guatemala; San Rafael und Vulcan de Fuego im Dep. Zacatepequez. Costarica: Páramos de Abejonal bei Marcos de Dota, 1900 m (Pitt. 2281,82). 321. R.eostarieanus Liebm. Vidensk. Medd. Kjób. IV p. 159. (1852). Pittier, Prim. Fl. Costar. II 86. Caules petiolique griseo-villosi et glandulis stipitatis atropurpureis obsiti, aculeis recurvis com- pressis robustis armati. Folia quinato-digitata, superioras ternata; foliola coriacea, ovata, subcordata, acuminata, inaequaliter argute serrata, supra fusco-pubescentia, demum glabrescentia, subtus cano- tomentosa. Inflorescentiae terminalis patulae, inferne foliosae ramuli inferiores saepe subcory mbosi; sepala externe tomentosa, patentia, demum reflexa ; fructus e carpellis majusculis fere 15 —20 a gynophoro conico villoso non secedentibus compositi. Differt a FR. adenotricho praecipue foliolis coriaceis, profundius serratis (non serrulatis) et carpellis majoribus paucioribus. Densius vel parcius glandulosus; setae flexiles longae partim glanduliferae, quae in R. adenolricho inveniuntur, in. R. costaricano omnino deesse videntur. Foliola R. adenotrichi vulgo angustiora, teneriora et subtus virentia sunt. Specimina, quae Rt. costaricani nomine signata in herbario Havniensi asservantur, fubo coriifolio simillima et nullis notis certis ab eo distinguenda sunt. Quum vero Liebmannius speciem RF. adenotricho affinem sub Ft. costaricani nomine describat, errorem in her- bario suspicor. Bisher nur in Costarica in Hóhen von 1400—1600 m, insbesondere bei Cartago (leg. Juan J. Cooper), zwischen Cartago und Aguacaliente (Oersted), Alto de Ochomogo (Tond. 10 409 nach Pittier). 322. R. Uhdeanus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p. 159 (1874). Nil nisi rami fructiferi suppetunt. Rami fertiles elongati, angulati, indumento tenui obducti, glandu- liferi, aculeis parvulis falcatis instructi. Folia ternata; petioli aculeati, pubescentes; stipulae parvae, line- ares; foliola membranacea, subaequaliterserrulata, supra puberula, demum glabrescentia, subtus pallidiora, molliter pilosa; terminale e basi angustatà emarginatà oblongum, acuminatum, diam. 5—9: 4—95. In- llorescentiae elongatae panniculatae laxae apicem versus angustatae ramuli inferiores axillares, ascen- dentes, racemosi, superiores bracteati, erecto-patentes, pauciflori vel uniflori. HBami pedunculique sepalis multo longiores inconspicue pilosi, parce aculeolati, dense glandulosi; bracteae ovato-lanceolatae. Flores mediocres; calyces cinereo-tomentosi, sepalis in fructu patentibus; petala oblonga, ca. 8 mm longa, verosimile alba; carpella numerosa, glabra, 10—12 mm longa. Mexico (Uhde No. 1259 Hb. Berolin.) 323. R.irasuensis Liebm. in Vidensk. Medd. Naturh. Foren. Kjóbenh. IV p. 160 (1852). R. adenotricho similis, sed tenerior et indumento glanduloso breviore obductus; setae longae glan- duliferae nullae. Foliola e basi rotundatà vel truneatà oblonga, breviter acuminata, inaequaliter crebre serrulata. Inflorescentia elongata, apicem versus decrescens, inferne foliosa, laxa, ramulos axillares erecto-patentes multifloros foliis breviores emittens, superne angusta, aphylla, inermis, e ramulis approximatis brevibus patentibus paucifloris composita. Flores mediocres; sepala triangulari-ovata, eglandulosa, in fructu reflexa; petala obovata, sepalis longiora; stamina stvlis paullo breviora. Fructus e carpellis numerosis parvis apice barbatis compositi. In plantà circa Popayan crescente verosimile non diversà turiones ad 3 m longi, flores parvuli, petala alba vel pallide rosea, fructus maturi nigri sunt. Am Vulcan Irasá in Costarica in 2000 m Hóhe (Oersted). In Columbien und Ecuador anscheinend übereinst; mmende Formen, so namentlich bei Loxa in Ecuador. Nicht wesentlich verschieden scheint die kleinblütige Form (Pl. Lehmann. 5518) zu sein, welche in Gebüschen auf dem Hochlande von Popayan (Columbien) in 1600—2400 m Hohe verbreitet ist. 324. R. adenotriehos Schldl. in Linn. XIII, 267. (1859). Bentham Pl. Hartweg. p. 61. Liebmann in Vidensk. Medd. Naturh. Foren. Kjóbenh. IV p. 158. Conf. fig. 109 et 110. (292) Caules (turiones) ascendentes, obtusanguli, tomentoso-puberuli, glandulis stipitatis confertis, selis glanduliferis longioribus sparsis et aculeis e basi latiore compress Lenuibus recurvis instructi. Folia quinata (vel in caulibus debilibus ternata?); petioli petiolulique uncinato-aculeati et sicut. caules pilosi glandulosique; stipulae filiformes; foliola membranacea, longe petiolulata, utrinque fere 10—12- 1:2 Fig. 21 (109). R. adenotrichos Schldl. costulata, costulis infimis approximatis, argute serrulata, apicem versus non profundius serrata, supra opaca, dense pubescentia, subtus, praecipue in nervis, molliter pilosa, juvenilia sericeo-incana, terminale basi subcordatà oblongum, acuminatum, intermedia et infima similia, vix obliqua; longitudo petiolu- iorum infimorum 1,0—1,5, intermediorum 2—3, terminalium 4 cm; foliola fere 7—8 cm longa, 3—3,5 ita (293) 69 Rami floriferi saepe elongati, teretiusculi, pilis glandulis stipitatis et aculeis sicut caules steriles instructi; folia ternata, rarius inferiora quinata; foliola illis caulium similia, sed brevius petiolulata. Inflorescentiae mediocris vel elongatae laxae ramuli patentes, cum rhachi et pedicellis breviter tomen- tosi et dense setoso-glandulosi, parce aculeolati vel inermes, intermedii vulgo triflori, supremi uni- 1:2 Fig. 22 (110). R. adenotrichos Schldl. flori; bracteae lanceolatae, mucronatae, inferiores trifidae. Flores mediocres; sepala ovata, mucronata, externe cano-virentia, in flore fructuque patentia; petala sepalis longiora, elliptica; stamina post anthesin conniventia; carpella glabra, styli in fructu persistentes. Fructus ovati, rubri, e drupeolis numerosis parvis compositi, mole illos Rubi idaei fere aequantes. 10 (294) Fl. per totum fere annum. Species variabilis et ab affinibus aegre distinguenda. Subspecies e ramis exsiccatis distinguere non licet. Variat setis flexilibus longissimis apice vix glanduloso-incrassatis setas breviores longe superan- tibus. Mexico. Huc Pringle 8346. Variat staminibus brevioribus quam styli. Quito, Sodiro 410 (s. nom. R. floribundi). Im Gebüsch durch das südliche Mexico und Mittelamerika weit verbreitet in Hóhen von 500 bis 92500 m. Anscheinend nicht wesentlich verschieden sind Formen, die in den Bergwáldern von Colum- bien und Ecuador sehr háufig sein sollen. Subsp.(?) leptaleos n. form. R. adenotricho similis, sed eglandulosus. Rami floriferi graciles, tenues, panniculà longà aphyllà Lerminati. Bracteae oblongae. Guatemala, Dep. Santa Rosa. (Leg. Heyde et Lux.) Donnell-Smith exs. 4473, 4474. 325. R. miser Liebmann in Vidensk. Medd. Naturh. Foren. Kjóbenh. IV p.156. (1852.) Pittier Prim. fl. Costar. p. 87. Caules steriles, ut. videtur, e basi arcuatá sarmentosi, leretiusculi, cum ramis et petiolis indu- mento denso glanduloso et tomentoso obducti, glandulis subaequalibus brevibus pilos vix superantibus. Aculei sat frequentes, validi, uncinati. Folia ternata, subquinatis et quinatis intermixtis. Petioli 4—5 cm longi, cum petiolulis uncinato-aculeati et dense glanduloso-tomentosi; petiolulus terminalis ad 2 cm longus; stipulae parvae, filiformes; foliola oblonga, acuminata, diam. fere 8 : 4 em, utrinque fere 10—12- nervia, margine argute (interdum subincumbenti-) serrulata, supra obscure viridia, tomentella, subtus densius tomentoso-pubescentia, demum glabriuscula, in nervis et rarius in venis glandulifera. Rami fertiles apice solum floriferi, illi e parte superiore etmedià caulium enati folia ternata, in- feriores longiores vero quinata quoque gerentes. Folia illis caulium sterilium similia. Inflorescentia brevis, subracemosa vel in ramis longioribus subcorymbosa, ramulis vel pedunculis infimis solum axillaribus. Bracteae lineari-lanceolatae, integrae vel trifidae. Flores mediocres, parum conspicui; sepala ovato-lanceolata, externe dense Lomentosa et glandulosa, post anthesin patula, demum reflexa; petala rotundato-obovata, sepalis breviora; stamina stylos vix aequantia. Fructus elongato-ovati, mole illorum ubi idaei, carpellis numerosis parvis rubris glabris vel parce puberulis. Foliola subtus glandulosa sicut in Aosd rubiginosá. In Mittelamerika, in Hóhen von 1000 bis 2000 m. Mexico: in Chiapas im Distr. del Centro (Seler). Guatemala: Sapote (Donnell: Smith), Dept. Salamà (Seler). Costarica: bei Cartago (Oersted), am Südfusse des Poáàs (Pittier). 326. R. bogotensis H. B. K. Nov. gen. et spec. VI. 220. (1823.) Bentham, Pl. Hartweg. p. 173 no. 974*. Robustior quam £. adenolrichos; omnes fere partes majores et tomento denso glanduloso obductae. Glandulae stipitatae creberrimae, e tomento parum emergentes. Aculei in ramo fertili parvi et sparsi, superne et in inflorescentià fere nulli, in petiolis petiolulisque copiosi, validi, breves, uncinati. Folia ternata; petioli 3—10, petioluli terminales fere 3, laterales 1 cm longi; stipulae lineares, glandulosae; foliola crassiuscula, membranacea, inaequaliter sed non profunde serrata, utrinque fere 10— 15-nervia, supra dense pubescentia, subtus praecipue in nervis pilosa, glandulis conspersa; terminale oblongum vel ovato-oblongum, sensim acuminatum, diam. fere 10—12: 6—7 cm. Inflorescentiae longae interruptae laxae foliosae ramuli plurimi axillares, ascendentes, pauciflori, petiolis breviores, supremi bracteis uffulti, 1—2-flori. Flores mediocres vel majusculi (diam.fere 2cm); calyces externe glanduloso-to mentosi, sepalis triangulari-lanceolatis; petala late elliptica, sepalis fere aequilonga vel longiora, rosea. Carpella glabra. Fructus ovato-subglobosi, atropurpurei, mole illis Ruborum Europaeorum similes, e drupeolis numerosis gynophoro conico carnoso insertis compositi. (295) 71 Foliola lateralia interdum biloba, ita ut folia quinata occurrere verosimile sit. Sepala in fructu patentia (non reflexa) videntur. Variat foliis subtus canescentibus. In den Anden von Columbien und Ecuador, in Hóhen von 800—5000 m. Die typische Pflanze wurde bei Santa Fé de Bogotà aufgefunden; damit scheinen Exemplare aus der Prov. Popayan (zwischen Huambia und Pitayo von Hartweg, am Alto de Pesares von Lehmann gesammelt), übereinzustimmen. Aus Ecuador in den Umgebungen des Chimborazo und Pichincha von Moritz Wagner mitgebrachte Exemplare scheinen nicht verschieden zu sein. Zweifelhaft sind mir Zweige aus Peru und Bolivien; das Material, welches ich gesehen habe, ist ungenügend. Sectio Dütri. Frutices robusti, adscendentes, sempervirentes, aculeati, vulgo eglandulosi, foliis coriaceis et inflorescentiis multifloris instructi. A. erylhroclado, qui ad interim solum in hane sectionem collocatus est, excepto, omnes aliae species arctà necessitudine inter se conjunctae in insulis Cuba, Haiti et Portorico indigenae sunt. Affines videntur Subereclis e sectione Moriferorum; nervi secundarii saepe 8— 10. Conspectus specierum. A. Rami setosi; foliola glabra. SecaesslanduliferaescoplosaeMe d cues Ee ce c cetisengthrocladas: B. Setae nullae, foliola vulgo subtus pilosa, I. Ramorum et pedunculorum aculei breves, falcati; foliola serrulata, a. Inflorescentia brevis, petala sepalis fere aequilonga. Eoliolavovato-tanceolabasvel«oblonga- t ose som sS UELUT S Uds: Boligiagcordalo-odlidgetoe e t Sc c9 ONUS cu uem mmt Gnsebachm b. Inflorescentia longa, saepe effusa, multiflora, petala sepalis multo longiora. Foliola ovata vel cordato-ovata, glabriuscula ^. . . . . . . . . . « . . . R.florulentus. II. Ramorum et pedunculorum aculei longi, recti, patentes; foliola grosse et argute serrata. Sepalaepostexutliesimepabulaseq c acu ra c ch domimgensus: 327. R. erythroelados Martius in Fl. Bras. fasc. 42, p. 62. (1867.) Frutex 2 m altus; rami dependentes, teretiusculi, glabri, dense rufo-setosi, aculeis crebris setas non superantibus armati. Folia inferiora partim quinata, cetera ternata; petioli foliolis multo breviores, puberuli, setosi, aculeis uncinatis instructi; stipulae parvae subulatae; foliola subcoriacea, utrinque fere 8-costulata, argute serrulata, nitida, glabra, terminale e basi rotundatà vel emarginatà oblongum, breviter acuminatum, lateralia brevissime petiolulata, parum obliqua. — Inflorescentiae ramuli inferiores saepe longe distantes, axillares, reliqui in panniculam terminalem mediocrem vel parvulam dispositi, saepe subcy moso-triflori. Pedunculi ramulique cum rhachi puberuli, setosi et aculeati; bracteae ovatae. Flores mediocres vel potius parvuli, mediocriter pedicellati; sepala ovata, mucronata, externe viridia, albo-marginata, glabra vel parce puberula, sub anthesi patentia; pelala sepalis paullo longiora, alba. Fructus e carpellis sat numerosis compositi, subglobosi, virides. Species nullae aliae hucusque cognitae arcte affinis usque ad meliorem horum Ruborum cognitio- nem Duris potius quam £R. urlicaefolio adsocianda est. Im südlichen Peru auf Bergen mit buschiger Grassteppe in 3400 — 3600 m Hóhe (Palca, Dep. Junin, leg. Weberbauer 2498). In Brasilien in Berg- und Felsgegenden der Provinz Minas Geraes mehrfach beobachtet; in der Provinz Rio Grande do Sul bei Neuwürttemberg in 450 m Hóhe (A. Bornmüller 195). (296) - bz Adnotatio postera. Speciem nuper detectam ad interim prope R. erythrocladum inseren- dam esse censeo. R. adenothallus Focke n. sp. Conf. fig. 111. Exs.: Herzog No. 2399. Suppetunt rami florentes duo et unum folium vetustum. 1:2 Fig. 23 (111). R. adenothallus Focke. Hami ramulique cum petiolis, foliolorum paginà inferiore, pedunculis et calycis superficie glan- dulis brevibus densissime confertis atropurpureis vestiti. — Folium caulis vetusti quinatum; petiolus cum petiolulis et costá medià foliolorum aculeis robustis aduncis sat copiosis armatus, 12 cm longus; longitudo petioluli terminalis 4 cm, lateralium 3 cm, infimorum 1 cm; foliola subcoriacea, e fundo sub- irunce: uncato lanceolata, longe acuminata, fere 10 cm longa, 3,0—3,5 cm lata, minute mucronato-serrata, utrinque fere 10-costulata, supra glabra, sed in nervis glandulis subsessilibus punctata, subtus copiose appresse glandulosa et in nervis puberula. — Rami floriferi angulati, glandulis breviter stipitatis confertis exasperaüi, aculeis falcatis vel uncinatis armati. Folia ternata et quinata illo caulis primarii similia, (297) 73 sed minora; foliola terminalia ca. 6 cm longa, 2 em lata. Stipulae parvae, filiformes. Inflorescentiae terminalis panniculatae inferne foliferae ramuli erecto-patentes, approximati, inferiores axillares, pauciflori, superiores bracteis lanceolatis suffulti, uniflori. Flores spectabiles, sat longe pedunculati; sepala fere 1 cm longa, externe sub glandulis purpureis virentia, puberula; petala erecta, suborbicularia, 1:1 Fig. 94 (112). R. durus Sauvalle. fere 1 em longa, alba; stamina in flore erecta, stylis fere aequilonga. — Stirps optime distincta, glabritie et glandulis brevibus confertis insignis. Bolivia: Gebüsch am Rio Sanjane bei Calacheca; 3500 m. 328. R. durus Sauvalle Fl. Cuban. 36. (1871.) Conf. fig. 112. R. ferrugineus var. cubensis Griseb. Catal. pl. Cubens. p. 85. (1866.) 10 Bibliotheca botanica. Heft 83. (298) Subscandens; rami teretes, glabri vel glabriusculi, aculeis parvis e basi latà recurvis instructi. Folia ternata; petioli glabri, supra sulcati, aculeis uncinalis armati; stipulae parvae petiolares subulatae; foliola coriacea, persistentia, e basi emarginatà vel rotundatà oblonga, sensim acuminata, utrinque fere 20s costulata, repando-serrulata et nervis excurrentibus hinc inde mucronato-ciliata, supra et subtus olabra, 1:9 Fig. 25 (113). R.florulentus Focke. lateralia mediocriter petiolulata, parum obliqua. Inflorescentias in ramis hornotinis foliosis terminales in hac specie nondum vidi. Inflorescentiae laterales, quae ex axillis foliorum vetustorum oriuntur, yllae, angustae, subracemosae sunt; rhachis tomentoso-puberula, aculeata, bracteata, vis lanceolatis; ramuli (pedunculi) bracteati, vulgo uniflori; flores mediocres; sepala (299) Qt externe et interne tomentosa; post anthesin reflexa; petala rotundata; carpella tomentella. Fructus e drupeolis vix pulposis nigris compositi. Cuba (Wright 2410): Bergwálder: Yunque, Monte Libano, Guantánamo, Rangel. R. duro adjungo formam dubiam hucusque cum eo sub varietatis titulo descriptam: 329. R. Grisebacehii Focke. $a. / 1:2 Fig. 26 (114). R.florulentus Focke. R. durus var. Grisebachii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XI, p. 411 (1890). R. ferrugineus Griseb. Catal. pl. Cubens, p. 85. non Wikstroem. Foliola cordato-ovata, breviter petiolulata et marginibus sese tegentia; terminale fere 6 cm longum, 4,0—4,5 latum, petiolulo 1,0—1,5 cm longo; petioluli laterales fere 9 mm longi. Facies inferior -: (300) nunc elabriuscula, nunc in:nervis et venis primariis rubiginoso-villosa. Inflorescentia in ramis foliosis gl: scul: terminalis, panniculata. Specimina quae vidi valde imperfecta, sed planta R. florulento similior videtur quam R. duro. Bahia Honda im westlichen Cuba. Fig.27 (115). R. domingensis Focke. 330. R.florulentus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XI p. 411 (1890). Conf. fip. 113, 114. Frutex durus, aculeatus, ad 4 m altitudinem scandens. Rami steriles angulati, superne sulcati, puberuli, aculeis sat validis lanceolatis rectiusculis sparsis muniti. Folia ternata; stipulae petiolares, Hiliformes; petioli cum costá medià falcato-aculeati; foliola juvenilia glabra, subaequaliter et sat profunde mucronato-serrata, terminale ovato-lanceolatum, lateralia breviter petiolulata, lanceolata. Rami florif eri robusti, puberuli, aculeis mediocribus vel parvis falcatis armati. Folia ternata; foliola coriacea, dura, rigida, subaequaliter remote mucronato-serrata, mucronibus fragilibus, supra glabra, nitida, (301) -1 -1 e basi emarginatà late elliptica vel suborbicularia, rarius late ovata, breviter acuminata, cuspidata, supra glabra, nitida, subtus nunc in costis parce puberula, nunc tomentoso-pubescentia; nervi laterales supra sulcati, subtus prominentes, utrinque fere 6—8, interdum ad 10, infimi fere recto angulo divaricati, marginem versus arcuati. Inflorescentia terminalis, aphylla, nunc sat anguste thyrsoidea, e ramulis F [ 2:5 Fig. 98 (116). R. domingensis Focke. erecto-patentibus paucifloris, nunc laxa, ampla, patula, e ramulis subracemoso-paucifloris composita. Bracteae lanceolatae, tomentellae. Flores expansi diam. 2,5 —3,0 cm. Sepala ovata, reflexa, pedicellis duplo vel triplo breviora; petala obovata, alba, sepalis multo longiora; stamina numerosa, stylos parum superantia, post anthesin decidua; antherae violaceae; carpella glabra vel pilosa. Fructus atri, nitidi. Portorico: in Lichtungen des Urwaldes der Berge Cienega und Ahorcado in der Gegend von Adjuntas. Sintenis exs. 4100, 4669. 78 (302) Var. Eggersii Focke l. c. (1890.) In caulibus, ramis petiolisque tomentosus vel tomentoso-hirsutus. Inflorescentiae ramuli inferiores saepe subey moso-triflori, aculeis parvis muniti. Serraturae foliolorum parvulae. Carpella tomentosa. Ambigit inter R. florulentum et. R. Grisebachii. St. Domingo: In Hóhen von 1000 —1500 m auf den Bergen ,,Grand fond de Port-au-Prince'' und ,Barrero'". Esggers exs. 2065. 331. R. domingensis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XI p. 418 (1890). Conf. fis. 115, 116. Fruticosus, ad 2—3 m altitudinem adscendens. Caules recentes obtusanguli, adpresse pilosi, aculeis validis longis rectis lanceolatis armati. Folia ternata, raro singulo subquinato immixto; petiolorum aculei falcati; stipulae lineares, pubescentes, mox glabrescentes; foliola crassa, chartacea, demum coria- cea, inaequaliter grosse et argute serrata, utrinque fere 8-nervia, supra glabra, subtus tomentoso-ca- nescentia vel fulva; terminale cordato-ovatum, acuminatum, fere 8 cm longum, 4,5 cm latum; lateralia paullo latiora, breviter vel brevissime (1 mm) petiolulata. Inflorescentiae aut terminales, amplae, e ramulis panniculatis vel racemosis compositae, aut laterales ex axillis foliorum vetustorum enatae, aphwllae, breves, divaricato-panniculatae; ramuli tomentoso-hirti, aculeis lanceolatis longis rectis copiosis armati. Bracteae ovatae, tomentoso-canae. Flores mediocres; sepala ovata, tomentosa, in flore laxe reflexa, post anthesin patentia; petala obovata, sepalis multo longiora; stamina stylos ae- quantia, post anthesin decidua; carpella sparsim pilosa vel dense tomentoso-puberula, stigmate capitato. Fructus e drupeolis numerosis compositi, nigri. .Zarza rosa vel ,,Hosamora blanca incolarum. St. Domingo: bei Port-au-Prince in 1200—1500 m Hóhe; Constanza 1250 m; Valle de Santiago 1170 m (Eggers exs. 2281). Soll etwas hóher im Gebirge ansteigen als R. florulentus var. Eggersii. Sectio Utsini. Flores unisexuales, dioici; masculi et feminei manifeste diversi. Folia turionum partim pinnato- quinata. Caules biennes. 332. R.ursinus Cham. et Schldl. in Linn. II p. 10 (1827). — Torr. et Gray Fl. N. America I, 456. HR. macropetalus Dougl. in Hook. Fl. Bor. Amer. I p. 178 tab. 59. (1840). Planta mascula. Turiones elongati, tenues, demumramosi, prostrati vel in dumetis paullulum adscendentes, glabri, inferne pruinosi, aculeis debilibus faleatis sparsis instructi; rami autumno radicantes. Folia ternata, vulgo nonnullis pinnato-quinatis intermixtis; foliola tenuia, inaequaliter grosse et saepe inciso-serrata, supra et subtus viridia et parce pilosa, vel subtus densius hirsuta et canescentia; terminale ovato-lanceo- latum vel ovatum, interdum subcordatum et trilobum; lateralia breviter petiolulata, obliqua. Stipulae in turionibus filiformes, in ramis floriferis saepe lineari-lanceolatae, interdum serratae. Petioli supra obiter sulcati, cum ramis floriferis pedunculisque crebre inaequaliter subulato- et setoso- aculeati, glandulis stipitatis saepe (praecipue in pedunculis) intermixtis. Rami floriferi breves vel elongati, raro ramosi, vulgo pauci-(2—6-)flori, interdum uniflori vel multiflori, subulato-aculeati, villosi; folia ternata, suprema (interdum plurima) simplicia, foliola saepius ovata quam in turione. Pedunculi axillares, elongati, villosi, praecipue apicem versus crebre setoso-aculeati et glandulosi. Sepala lanceolata, mucro- nato-acuminata, saepe setosa et glandulifera, in flore laxe reflexa, postea erecta; externa saepe versus apicem incisa. Petala obovata, alba, in floribus masculis spectabilia, in femineis multo minora; styli elongati. Aut stamina aut carpella in unáquaque plantà imperfecta. Fructus e carpellis numerosis glabris compositi, nigri, sapidi. : R caesio et aliis Moriferis habitu similis, sed notis gravibus ab iis distinctus. In plantà vulgari Doreali foliola adulta subtus viridia sunt, in Californicà vero cano-villosa. Var. Menziesii Hook (spec.) Fl. Bor. Amer. I p. 179. (1840.) Hook. et Arn. Bot. Beechey Voy. 140. (1841.) (303) 19 Foliola subtus hirsutissima; tota planta magis pilosa. Var. vilifolius Cham. et Schldl. (spec.) in Linnaea II p. 10. (1827). Folia ramorum fertilium omnia vel multa simplicia, triloba. — Aculei saepe validi, longi, subulati. Varietates admodum diversae sunt, sed nullo modo certis limitibus cireumscribuntur. Im Gebüsch, besonders an Fluss- und Bachufern. Westküste Nordamerikas von Brit. Columbia bis San Francisco, wo auch die Var. vilifolius vorkommt. De plantá hortensi ,,Logan-berrj'* dictà et verosimile a R. ursino derivatà cf. fasc. 72. p. 211. Sectio Moriferi. Frutices suberecti vel sarmentosi, caulibus plerumque biennibus, secundo anno ramos fertiles emittentibus. Folia ternata vel digitato- (v. pedato-) quinata, foliolo terminali longius petiolulato. Nervi laterales (costulae) foliolorum utrinque (apice excepto) 6 —10, saepissime fere 7—8. Flores in ramis fertilibus interdum terminales solitarii vel pauci, saepius praeter florem terminalem in inflorescentias racemosas vel panniculatas dispositi, bisexuales et petalis saepe conspicuis ornati. Fructus pulposi, semper fere nigri, maturi cum gynophoro coaliti a disco secedentes. (Cum Spe gs S ULIoS G1 0) mA it A. Carpella dense villosa vel tomentosa; inflorescentia panniculato-divaricata, brevis, apice nutans vel omnino incurva. Subsect. T'iliaefolii: petala parva, sepalis breviora. B. Carpella glabra vel laxe pilosa; inflorescentia vario modo racemosa vel panniculata, recta vel interdum, si elongata est, eravitate deflexa. I. Caudex radices repentes hinc inde turioniferas emittens; caules erecti vel arcuati, non radicantes; inflorescentiae e medià et superiore parte caulium enatae subracemosae; stamina post anthesin marcescentia. Subsect. Suberecti: Turiones (caules hornotini) parum ramosi, antumno frondiflui. II. Radices turioniferae nullae; caules sarmentosi vel arcuati, apice procumbente et autumno radicante. Stamina post anthesin fructui applicata, longiora conniventia. a. Stipulae lineares vel filiformes.. 1l. Setae glandulaeque stipitatae nullae vel, si adsunt, ab aculeis distinctae. Subsect. Procumbentes: Humiles, sarmentosi. Flores plerumque pauci terminales, interdum solitarii. Subsect. Senticosi: Caules arcuati, apice saepe procumbente, in dumetis scandentes. Flores panniculati. 2. Setae glandulaeque stipitatae valde inaequales, ab aculeis inaequalibus certis limitibus non distinctae. Subsect. Glandulosi: Humiles, vulgo sarmentosi, ramis saepe flagellaribus. b. Stipulae in caulibus hornotinis lanceolatae, a medio basin et apicem versus angustatae. Subsect. Caesii: Pruinosi, autumno frondiflui. Subsectio Tiliaetolii. Frutices mediocres; folia ternata, foliolis subtus viridibus; stipulae lineares; inflorescentia divaricato-panniculata; petala parva; carpella villoso-tomentosa. Gom. sipie e bus srpiele 1e ru n. ) Foliola terminalia adulta turionum cordato-suborbicularia . . . . . . . . . AR. liliaefolius. Foliola ovata vel elliptica . "cw ecEU AS EUG UL 80 (304) 333. R. tiliaefolius Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen, IV p. 159. (1874.) R. liliaceus Liebm. in Vidensk. Medd. Naturh. Foren. Kjóbenh. IV p. 162. (1852.) Excl. R. tiliaceus Sm. — (1819.) 1:2 Fig. 29 (117). R. Liebmannii Focke. Turiones crassi, sublereles, pube brevi densá glandulisque stipitatis brevibus vestiti, aculeis inaequalibus rectiusculis brevibus pubescentibus armati; rami sarmentosi apice radicantes. Folia longe petiolata, ternata; petioli molliter pubescentes, glandulosi, minute aculeati; stipulae ineares; fo ai "8 na iler : - " : 3 foliola in utráque paginà molliter pubescentia, argute serrulata, terminale longe petiolulatum, suborbiculare, cordatum, breviter acuminatum, diam. ca. 10 cm; lateralia breviter petiolulata. Ra- morum sterilium juniorum folia illis fertilium similia. (305) 81 Rami floriferi teretes; foliola cordato-ovata vel ovata, argute duplicato-serrulata vel grosse serrata; inflorescentiae saepe pauciflorae ramuli patentes, 1 —3 flori; pedunculi longi recurvi, cum rhachi dense tomentosi, glanduloso-setosi aciculatique; bracteae setaceae, deciduae. Flores vix mediocres; sepala lanceolata, caudato-acuminata, reflexa, externe incano-villosa et glanduloso-setosa; petala obovata, sepalis breviora; carpella parva, cum carpophoro dense villosa. Mexico: In Gebirgsgegenden in etwa 2000 — 2600 m Hóhe in den Dep. Puebla, Oajaca und Chiapas; vermutlich auch in den angrenzenden Gegenden. 334. R. Liebmannii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p. 159. (1874.) Conf. fig. 117. R. liliaceus Liebm. exs. ex pte. 'Turiones erecti, demum arcuato-nutantes, obtusanguli, parce pilosi, aculeis mediocribus falcatis armati; folia ternata, hieme decidua; petiola longi, pilosi aculeatique; stipulae parvae, filiformes; foliola supra et subtus viridia et pubescentia (juniora sericea), inaequaliter minute et argute serrata; terminale ovatum vel ellipticum, acuminatum, diam. fere 8,0 :4,5 cm, utrinque 8—10-costulatum; lateralia breviter petiolulata. Rami floriferi sat breves, dense villosi et aculeis crebris parvis recurvis instructi; folia illis ramorum sterilium similia. Inflorescentiae brevis nutantis inferne foliiferae ramuli longi, divaricati, cum rhachi et pedicellis tomentoso-hirti, aculeolati et saepe glandulosi. Flores mediocres, nutantes; sepala mucro- nata, tomentosa, glandulifera, in flore patentia vel laxe reflexa; petala elliptica, parva, fugacia, rosea; carpella tomentoso-pubescentia; fructus nigri. Var. hidalgensis. Forma parcius pilosa; flores non nutantes videntur. Mexico. Die Varietàt bei Zacualtipan, Dep. Hidalgo (Seler exs. 155). Subsectio: Procumbentes. Rubi Moriferi prostrati, humiles, caulibus sarmentosis vel flagellaribus, plerumque tenuibus. Folia ternata, quinatis saepe intermixtis; foliola saepissime glabriuscula. Flores interdum solitarii, in ramis fertilibus terminales, saepius in inflorescentias racemoso-paucifloras dispositi. Setae glandulaeque stipitatae copiosae vel paucae vel nullae. R. procumbens, R. hispidus et HR. trivialis species inter se dissimiles sunt, quae vero staturà et aliis signis communibus bene a ceteris Moriferis separari possunt. Procumbenlibus adjungo seriem Semi-Procumbentium inter R. procumbentem et Rubos Suberectos ambiguorum. Semi-Procumbenles multo robustiores sunt quam FR. procumbens, eorum turiones juveniles erecti, flores in singulis ramis magis copiosi sunt. 335. R. proeumbens Muehlnb. Cat. pl. A mer.septentr.ed. I p.50. (ed. II p.52.) (1813.) Cont.fig. 118. Britton et Brown, Illustr. Fl. N. Un. St. II, 205. R.canadensis (cit L.) ex mente Torrey et Gray Fl. N. Amer. I, 455 et omnium fere autorum saeculi 19. R. canadensis roribaccus Bailey Amer. Gard., 11 p. 642 (1890) vel R. roribaccus [Bailey] Rydbg. in Small Fl. S. E. States p. 518. (1903) sens. ampl. Turiones teretes, sarmentosi, prostrati, glabriusculi vel puberuli, aculeis debilibus crebris vel sparsis recurvis vel reclinatis instructi, 1 —2 m longi. Folia ternata, saepe nonnullis quinatis raro (foliolo terminali fisso) septenatis intermixtis; petioli supra sulcati, parce pilosi, aculeati; stipulae lineares; foliola membranacea, autumno decidua, juniora pilosa, adulta subtus nervis exceptis glabriuscula, inaequaliter et apicem versus grosse serrata, terminale sat breviler petiolulatum, ovatum vel ellipticum, saepe breviter acuminatum, lateralia vix petiolulata. hami floriferi erecti, breves, flores fere 1—6 gerentes, cum petiolis pedunculisque laxe villosi et setoso-aculeati; stipulae multo latiores quam in turione, Bibliotheca botanica, Heft 83, H 82 (306) lanceolatae; folia ternata, suprema simplicia; foliola paullo magis pilosa quam in turione, acuta, terminale saepissime rhombeum vel rhombeo-ellipticum. Flores sat magni, longe pedunculati, ex axillis foliorum, praecipue superiorum, supremi saepe bracteis stipulaceis suffulti; terminalis brevius pedunculatus. Pedunculi villosi, aculeolati et interdum glanduliferi. Sepala ovata, mucronata, pilosa, viridia, cano- marginata, in flore laxe reflexa, deinde patentia et fructus fundum amplectentia; petala elliptica, vulgo *:9 — Fig.30 (118). R. procumbens Mhinb. subspec. subuniflorus Rydb. lis mul longiora, alba; stamina in flore patentia vel erecto-patentia, stvlis breviora; carpella » glabra. Fructus e drupeolis multis majusculis compositi, sat magni, nigri, sapidi. — Floret :n America ,Dewberry* dictus. — R.roribaccus Bailey sensu ampliore. nlta vViSerosa cuiia, quae nunc R.roribaccus sens. restrict. dicitur, R. inviso similior est. (307) 83 Sub/smpie'ere's (vel S pee res. arcte a $f1m.es?) R. subuniflorus Rydb. in. Small Fl. S. E. States p. 518. (1903.) Glabrior quam AR. procumbens typicus, aculeis innocuis; foliola argute serrata. Flores in ramis singuli vel bini, diam. 3—4 cm; fructus hemispharici, e carpellis paucis magnis compositi. Auf trocknem, meist sandigem Boden in den Küstengegenden von Maine bis Südcarolina. R.Enslenii Tratt. Rosac. monogr. III p. 62, 1823, teste Rydb. in Small Fl. S. E. States p. 518. Aculei tenues, reflexi; foliola glabra, crenato-dentata vel crenato-serrata, terminale cuneato- rhombeum; rami fertiles floribus 1 —2 magnis (2,5 —3,0 em) terminati; fructus e drupeolis paucis com- positi. Kansas bis Albama und Mississippi. Verbreitung der Gesamtart. An buschigen Hügellehnen, in Hecken und an Weg- rüándern im óstlichen Nordamerika. In Neufundland und dem südostlichen Canada bis Ontario; in den Unionsstaaten an der Küste bis N. Carolina, westwáürts bis über den Mississippi hinaus, im Süden bis Louisiana. Ixomgmraresomillosare EVE DEO CRUSEDRDEO STINET ONT ROI EASS R.flagellaris Willd. IZnum. pl. hort. Berol. I p. 549. (1809.) 'Turiones prostrati, ramosi, teretiusculi, elabri, aculeis brevibus falcatis vel uncinatis instructi; folia ternata; stipulae lineares vel lineari-lanceolatae; foliola inaequaliter argute serrata, juniora in utráque paginà inconspicue pilosula, aspectu glaberrima, terminale oblongo-obovatum, acutum, basin versus saepe cuneatum, diam. fere 5 : 3 cm; lateralia vix petiolulata, margine externo saepe sublobato- incisa. Rami floriferi glabriusculi, praeter florem terminalem plerumque paucos axillares gerentes; pedunculi longi, puberuli, aculeati; flores mediocres; sepala externe virentia, cano-marginata, in flore patentia; petala elliptica, fere 1,0—1.5 cm longa. Anne forma major robusta FR. procumbentis? Nomen R. flagellaris prius publici juris factum quam illud R. procumbentis. R. rhodophyllos Rydbg. in Small Fl. S. E. States p. 518. (1903.) Rami breves; folia ternata, foliola late ovata vel obovata, plerumque obtusa, superficialiter serrata, supra subsericea, glabrescentia, subtus appresse tomentella. Florum diam. fere 2,5 cm. Aculei debiles. Auf trocknem Boden. Mississippi, Alabama. 18s ELTE TUA () 81 (00 3L T0 95 (C09): R. trivialis Pringle Fl. Pac. Slope Arizona. Turiones e basi ascendente prostrati, subangulati, villoso-puberuli, postea glabrescentes, aculeis inaequalibus validis e basi latà compressá angustatis falcatis armati. Folia quinata; petioli supra sulcati, aculeis uncinatis instructi; stipulae lineari-lanceolatae; foliola inaequaliter serrata, in utráque paginà sparsim pilosa, terminale ellipticum, breviter acuminatum, intermedia breviter, infima vix petiolulata. Rami florentes simplices, breves, pauciflori; flores mediocres, sepala externe cano-tomentosa, post anthesin patentia, in fructu maturo reflexa. Fructus e drupeolis 3—12 majusculis succosis compositi. Satis diversus videtur. In Arizona an Gewüssern der Santa Rita Berge in 1600 m Hohe (Pringle). Wohl weiter verbreitet. 336. R. humistratus Steud. Nomencl. bot. ed. 2, II p. 748. (1841.) R. humifusus Schldl.in Linn. XII p.270. (1839), nec Weihe et Nees (1825). Turiones flagellares, prostrati, 2—3 m longi, aculeis crebris vel sparsis e basi latà falcato-recurvis armati. Folia ternata vel interdum subquinata, hieme decidua vel nonnulla subpersistentia; foliola obovata vel suborbicularia, breviter acuminata, sat grosse inaequaliter serrata. Rami florentes breves vel mediocres, cum petiolis pedunculisque tomentoso-puberuli, aculeis parvis recurvis raris vel crebris 84 (308) instructi. Folia ternata; stipulae petiolares, lineari-lanceolatae; foliola argute et apicem versus inae- qualiter serrata, utrinque fere 6 —8-costulata, nervis infimis non approximatis, supra glabra, subtus, praecipue in nervis, pubescentia, viridia, terminale anguste obovatum vel rhombeum vel interdum obovato-cuneatum, breviter acuminatum; petiolulus terminalis petiolo communi quadruplo brevior. Foliola lateralia obliqua, interdum biloba, subsessilia. Inflorescentia terminalis brevis, laxa, subrace- mosa (1 —5, raro — 10-flora), nonnunquam ramulo inferiore axillari bifloro vel pedunculis paucis remotis aucta. Bracteae lanceolatae. Pedunculi longi, erecto-patentes vel patuli, pubescentes, subulato-aculeo- lati. Flores spectabiles; sepala ovata, mucronata, cano-virentia, in flore fructuque patentia vel laxe reflexa. Petala oblonga, sepalis longiora, alba; stamina in flore patentia, post anthesin non conniventia. Carpella villosa; styli stamina superantes. Fructus ovati, nigri. Im südlichen Mexico; die Verbreitung nach Norden zu scheint unsicher. 337. R. trivialis Mchx. Fl. bor. Amer. I p. 296. (1803.) Torrey et Asa Gray Fl. N. Am. I p. 456. HR. sanguinolentus Lk. En. hort. Berol. ed. 2 p. 61 (1822) Berolini cultus. Origo ex insulà Mauritii verosimile erronea. Turiones flagellares, procumbentes, subangulati, glabri, aculeis brevibus e basi latà compressà recurvis vel reclinatis, et setis rufis partim glanduliferis in caule primario copiosis instructi; rami par- cius setosi. Folia plurima quinata, persistentia; petioli inaequaliter aculeati setosique; stipulae fili- formes; foliola subcoriacea, glabra, subtus pallidiora, vulgo subaequaliter grosse serrata, interdum vero serrulata; terminale oblongum vel lanceolato-oblongum, acutum, diam. fere 4—6 : 2,0—2,5 cm, lateralia breviter, infima brevissime petiolulata. Rami florentes erecti, 10—25 cm longi. cum pedunculo crebre vel parce aculeati, saepe sparsim setigeri, uniflori vel rarius uno alterove flore axillari praeter terminalem praediti; folia ternata; foliola parva sed paullo latiora quam in turione, inciso —serrata; flores sat longe pedunculati, majusculi; sepala elliptica, cano-marginata, sub anthesi laxe reflexa, in fructu patentia; petala obovata, sepalis multo longiora, alba; stamina stylis fere aequilonga. Fructus globosi, ad 2,5 cm longi, e carpellis numerosis compositi, succosi, sapidi. Serratura foliolorum variabilis videtur; in R. sanguinolento Linkii foliola serrulata sunt, quales vero in Americáà quoque occurrunt. südüstliche Unionsstaaten. Auf trocknem Sandboden in Hecken und Gebüschen. Von Virginien und Missouri südwárts bis Florida und Texas. Species affines nuper descriptae et amplius observandae: R. persistens Rydb. in Small Fl. S. E. States p. 519. (1903.) Folia ternata; foliolum terminale cuneatum; rami fertiles pluriflori; aculei recurvi; florum diam. 2,0—2,5 cm. Südcarolina, Florida, Mississippi. Fi. rubriselus Rydb. in Small Fl. S. E. States p. 519. (1903.) Turiones dense setosi et aculeis rectis instructi; rami fertiles 3— 7-flori; pedunculi setosi. Folia (an illa ramorum ?) quinata describuntur. Inflorescentia 3— 7-flora, setosa et aculeolata; florum diam. 1,5—2,5 cm. Sandboden. Missouri bis Louisiana. 338. R.hispidus L. Spec. pl. 493. (1753.) Small Fl. S. E. States p. 919. R.obovalis Michx. Fl.bor. Am. I 298. (1803.) R. parvifolius Raf. in sched. R. sempervirens Big. in sched. Turiones tenues, prostrati, teretes, glabri, setis rigidis parum reclinatis saepe confertis obsiti, autumnali tempore ramosi, apice, saepe quoque ex axillis foliorum, radicantes. Folia ternata (raro singula subquinata), hieme persistentia; petioli longi, sulcati, puberuli, hinc inde setigeri; stipulae ad petioli basin adnatae, lanceolatae vel lineari-lancolatae, inferne angustatae, interdum subfoliaceae; (309) 85 foliola subcoriacea, nitida, glabra, ultra medium grosse serrata, terminale breviter petiolatum, in turio- num foliis obovato-oblongum, obsolete acuminatum, in ramis floriferis obovatum, obtusum, lateralia brevissime petiolulata, obliqua, interdum lobata. Rami florentes erecti, tenues, parce setigeri, superne 4ib Fig.31 (119). R.setosus Bigl. puberuli. Inflorescentia inferne ramulis axillaribus 1—3-floris incipiens, superne aphylla, racemoso- pauciflora. Bracteae oblongae, concavae, puberulae; pedicelli graciles, tenues, hinc inde setigeri, non aculeati, interdum omnino laeves; flores parvuli; sepala ovata, externe puberula, viridia, in flore et post 86 (310) anthesin patentia; petala sepalis multo longiora, elliptica, alba; stamina stylis fere aequilonga; carpella slabra. Fructus e drupeolis paucis compositi. Occurrunt in herbariis interdum specimina dubia inter hunc et R. selosum. Species parvula, gracilis, sempervirens. Setae interdum, praecipue in turionibus, basin versus dilatantur et in aculeolos tenues hamosos abeunt. Rami floriferi vulgo fere 8—20 cm, petioli 3—4 cm, petioluli folioli terminalis vix ultra 0,5 cm longi. Foliolorum longitudo fere 3—4, latitudo ad 2 cm; florum diameter ca. 1,5 cm. Floret junio, julio. In lichten, sumpfigen Wáldern und auf moorigem, vorzüglich etwas beschattetem Sumpfboden, gern zwischen Sphagnum. In Canada (Neuschottland, Ontario) und einem grossen Teile der Vereinigten Staaten, westwürts bis Minnesota und Kansas, südwürts bis Georgien; im Süden mehr im Gebirge. Eoixemtaq (Svprelee s 2) NT C hossprdiocauteteaemes- R. hispidi subspec. (?) continenlalis (nov. nomen). R. carpinifolius Rydbg. in Small Fl. S. E. States p. 519 (1903), non Wh. et N. Rub. Germ. Folia inferiora multa quinata; foliola tenuia, terminale oblongum vel elliptico-oblongum; inflores- cenlia recurvo-aculeata. Flores et fructus majores quam in A.ispido. Planta continentalis. Nach Rydberg auf trocknem Grunde in Arkansas und Louisiana. 339. R.setosus Bigelow Fl. Bost. ed. II p. 198. (1824.) Conf. fig. 119. Britton et Brown, Illustr. Fl. N. Un. Stat. II p. 204. (1897.) R. hispidus var. selosus "Torr. et Gr. Fl. N. Am. I 456. R.hispido arcte affinis. "Turiones ascendentes vel arcuato-prostrati, aciculis setaceis parum reclinatis dense vestiti; folia turionum plerumque quinata, illa ramorum floriferorum ternata; foliola angustiora quam in R. hispido, obovata, acuta, supra opaca; terminalia brevissime petiolulata. Inflores- centia cory mboso-panniculata. In Canada und in den nordóstlichen Unionstaaten bis Newyork und dem óstlichen Pennsyl- vanien. Subsectio: Stberecti. I-6:0-momie mt a rus. sS'emer'alrvs. Rubi radices repentes hinc inde propaguliferas emittentes. Turiones (caules hornotini) saepissime biennes, erecti, parum ramosi, apice nutantes vel demum foliorum pondere decurvi, saepe fruticibus aliis sustentati, sed neque scandentes, nec reptantes, glabri vel laxe pilosi, epruinosi, eglandulosi, autumno frondiflui. Folia digitato-quinalta vel ternata, rarius nonnulla digitato-pinnato-septenata; foliola mem- branacea, vulgo subtus virentia; infima saepe subsessilia. Rami fertiles e medià et superiore caulium parte enati inflorescentià subracemosá terminati; flores quasi rotati, petalis patentibus, non incurvis. Stamina post anthesin non conniventia. Fructus nigri vel atrosanguinei. In appendice sequantur Properi, quorum affinitas adhuc dubia est. Annotatio. Inflorescentias flore praecoce terminatas ,,racemosas' dico, si reliqui earum flores in racemum dispositi sunt. Veri racemi terminologiae botanicae in Ruborum genere desiderantur. II-Conspectus speeierum- primeipladiutm"Suereetomrultm A. Foliola subtus tomento stellulato albida. Turiones apice laxe villosi; foliola tenuia, elliptica, inflorescentia 1 —10-flora vel composita Gc RENE A eS EC UONCNTBCT ON E. R. persicus. Foliola subcoriacea, obovata vel cuneiformia; inflorescentia 2—5-flora . . . AR. cuneifolius. BD. Foliola, saltem adulta, subtus viridia. I. Stamina post anthesin patentia, fructum cingentia. (311) 87 a. Rami juniores, pedunculi, saepe quoque petioli copiose 9landulosi. Fructus cylindrici, elongati; inflorescentia laxa, elongata . . . . . . . . . kR.allegheniensis. Fructus ovoidei; inflorescentia mediocris vel brevis . . . . . . . . . . . . R.villosus. b. Rami pedunculique sparsim glanduliferi vel eglandulosi. 1l. Aculei validi, compressi, sat copiosi. Foliola infima manifeste petiolulata; inflorescentiae e superiore caulium parte enatae pauciflorae . . . uc cc sdpidus: Foliola infima Pn. see inflorescentiae laxae, patulae. . . . R.argutus. . Aculei parvi, rari vel nulli. Foliola CE : 2 d aded R. canadensis. Foliola subtus in nervis sat dieses sion ER q a E RN vs Ts II. Stamina post anthesin flaccescentia, mox marcida. a. Aculei subulati vel conici, basi solum comrnpressi. Aculei breves, conici; petioli supra plani; stamina stylos superantia . . . . . R.suberectus. Aculei angusti, subulati; petioli supra sulcati; stamina stylos vix aequantia . R.fissus. b. Aculei omnino compressi, validi. 1. Foliola infima manifeste petiolulata; stamina stylos superantia. iEolrolumetermunale'cordato-ovatum, acuminatunm.. wu sulcatus. IolrolurmtenmindlesoboVabun 999-9 7-9 0-9 9929-99 hslmbertvamus: 2. Foliola infima aestate vix petiolulata; stamina stylis paullo breviora. «ro lrolumtenuinalegoyabuun me mesesrcepitcatus- Praeter has species principales complures prospecies vel species secundariae distinguuntur, quae praecipue in Europáà occurrunt. Sequatur igitur commentarius specialis de Suberectis Europaeis cum appendice de Properis. Rubi porro Suberectis affines, sed certis characteribus evidenter diversi, inter Suberectos et species aliorum subsectionum intermedii sunt et naturali necessitudine in duas series disponuntur, scil. Semi-Procumbenles, Americae incolae, et Semi-Suberecti, qui in Europà indigeni et Suberectis Europaeis adjungendi sunt. 340. R.persieus Boiss. Fl. orient. II p. 693. (1872.) R. Raddeanus Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p. 182. (1874.) Turiones erecti, ad 2 m alti, superne ramosi, angulati, laxe villosi, glabrescentes, aculeis sub- aequalibus validis compressis armati, saepe dumeta vasta superne frondicoma efformantes. Folia ternata, saepe nonnullis subquinatis vel pedato-quinatis intermixtis; petioli longi, recurvo-aculeati, laxe villosi, supra sulcati; stipulae filiformes, ad petiolorum basin insertae; foliola tenuia, subaequaliter serrata, supra strigoso-pilosa, subtus tomento tenuissimo adpresso albida; terminale e basi truncatà vel subcordatá ellipticum, acuminatum; infima manifeste petiolulata. Rami fertiles angulati, laxe villosi, aculeis subaequalibus brevibus foliisque ternatis instructi; foliola terminalia fere 8 cm longa, 4cmlata. Inflorescentia terminalis angusta, 6 —10 flora, racemosa, vel e ramulis racemoso-paucifloris composita, thyrsoidea, ca. 10—15 cm longa. Pedunculi villosi, aculeolati; bracteae longae, angustae. Flores spectabiles; sepala mucronata, externe tomentoso-villosa, in flore reflexa; petala obovata vel oblonga; stamina stylis paullulum longiora; gynophorum villosum; carpella glabra. — Floret majo. Im Südwesten des kaspischen Meeres in den russisch-persischen Grenzgebieten, sowohl in Wal- dungen, als in de Nàhe der Küste; verbreitet um Lenkoran. 341. R. euneifolius Pursh Fl. Amer. septentr. I p. 347. (1814.) Elliott, Sketch Bot. S. Carol. and Georg. I p.568; Torr.et Gray Fl. N. America I p. 456. (312) R. parvifolius Walt. Carol. p. 149. 'Turiones suberecti, ad 50—80cm alti, subangulati, tomentosi vel tomentelli, demum glabrescentes, aculeis validis sparsis recurvis armati. Folia turionum multa quinata, illa ramorum fertilium ternata; petioli tomentoso-puberuli, uncinato-aculeati; stipulae lineares; foliola subcoriacea, marginibus saepe Fig.32 (190). R.allegheniensis Porter. revolutis, in parte medià et anteriore subsimpliciter serrata, supra pilosa, subtus nervis prominulis signata et tenuiter albo-tomentosa; terminale breviter petiolulatum, obovatum vel obovato-cuneatum, basi truncatum, diam. fere 3:2 em; lateralia subsessilia. Inflorescentiae terminalis brevis pauci-(2 —5)- Ilorae unu (vel pedunculi) tomentosi, aculeati, erecto-patentes, inferiores elongati. Flores conspicui; calyx externe tomentosus, sepalis oblongis mucronatis post anthesin patentibus; petala elliptica, (313) 89 sepalis multo longiora, alba, interdum externe colore roseo imbuta. Stamina post anthesin patentia; carpella glabra. Fructus ovoidei, nigri, succosi, sapidi. Offene Plátze und lichte Waldungen auf trockenem Boden. Lángs der Ostküste Nordamerikas von Long Island bis Florida. 342. R. allegheniensis Porter Bullet. Torrey Club XXIII p. 153. (1896.) Small Fl. S. E. States p.517. — Conf. fig. 120. R. montanus Porter Bull. Torr. Club XXI p. 128 (1894). Excel. R. montanus autor. Europ. Turiones erecti vel adscendentes, simplices vel parum ramosi, apice nutantes vel foliorum pondere decurvi, angulati, glabri vel glabriusculi, saepe hinc inde glanduligeri, aculeis validis lanceolatis armati, vulgo 1,0—1,5 m alti. Folia digitato-quinata vel nonnulla ternata; petioli aculeis inaequalibus falcatis, pilis vulgo sparsis et glandulis stipitatis saepe copiosis instructi; stipulae anguste lineares; foliola mem- branacea, inaequaliter sed vulgo non profunde serrata, supra pilosa, subtus molliter villosula vel pubescentia; terminale e basi cordatá vel emarginatà ovato-lanceolatum vel oblongum, longe acuminatum fere 10cm longum, 4—6 cm latum. Pedicelli foliolorum terminalium 3—4, infimorum 0,5 — 1,0 cm longi. Rami fertiles e medià et superiore caulium parte enati inferne solum foliiferi, inflorescentiam elongatam racemosam, basi solum interruptam ferentes, pedunculis inferioribus saepe longioribus quam reliquis. Rhachis cum pedunculis glanduloso-villoso-tomentosa, glandulis stipitatis pilos vulgo superantibus; aculei in inflorescentià saepissime minuti et sparsi. Folia ramorum ternata; foliola vulgo oblonga, acuta, infimis brevissime petiolulatis; stipulae lineari-lanceolatae; bracteae ovato-lanceolatae. Flores conspicui, diam. fere 2,5 —5,5 em; sepala ovato-lanceolata, externe puberula, viridia, in flore patentia, postea laxe reflexa. Petala obovata vel elliptica, alba; stamina in flore divaricata, postea patentia et cingulum infra fructum efformantia. Carpophorum parce pilosum; carpella glabra. Fructus cylindrici, elongati, nitidi, nigri, parum pulposi. Haec planta habitu graciliore, inflorescentiis longioribus et fructibus elongatis cylindricis a. A. villoso dignoscitur, sed (in herbariis saltem) haud raro specimina intermedia dubia reperiuntur. Lusus: albinus Bailey. R. villosus var. albinus Bailey Amer. Gard. XII p. 84. (1893.) An R.vulgaris major, fructu albo. RBRaj.angl.3 p. 467, a Linnaeo in Spec. pl. sub R. frulicoso citatus? Foliola angusta, inflorescentiae elongatae, fructus sordide albidi vel potius decolores. — Planta culta. In den Gebirgen des óstlichen Nordamerika. 343. R. villosus Ait. Hort. Kew. ed. I v. 2 p. 210. (1789.) Edit. III v. 3 p. 269. R. villosus Mchx. Fl. bor. Amer. I p. 297 (1803); Pursh. Fl. Amer. septentr. I p. 346; Hooker, Fl. bor. Amer. I p. 179; Torr. et Asa Gray Fl. N. Amer. I p. 454et omnium fere autorum saeculi XIX, inclus. Thunberg Dissert. de Rubo p. 6 et 9. R. nigrobaccatus (nomen emend.) vel nigrobaccus Bailey in Small Fl. S. E. States p. 517. (1903.) Excl. R. villosus Thunbg. Fl. Jap. p. 218 (1784), nomen dubium, a nullo alio autore receptum et a Thunbergio ipso rejectum; confer Thunberg Diss. Rub. p.9. — R. villosus Lasch in Linn. VIII p. 297 (1836). Diagnosis Aitoniana: ,R. villosus. R.foliis quinatis ellipticis acuminatis argute serratis utrinque villosis, caulibus petiolisque aculeatis.' Unica ,,Moriferorum species Americana, in qua folia ,,villosa^ occurrunt. Planta jam ab anno 1777 in Britannia culta et sine dubio secundum frutices hortenses descripta est. Turiones erecti, apice nutantes, superne acutanguli, glabri vel glabriusculi, aculeis lanceolatis armati. Folia turionum quinata, foliolis subcordato-ovatis acuminatis argute inaequaliter serratis, 2 Bibliotheca botanica. Heft 83. i 90 (314) subtus nunc villosis, nunc brevius pilosis; illa ramorum fertilium ternata, foliolis oblongis vel ovatis; petioluli laterales infimi vulgo 0,2—0,5 cm longi, in ramis fertilibus breviores; stipulae in turionibus anguste lineares, in ramis fertilibus lineari-lanceolatae. Glandulae praecipue in rhachi et in pedunculis copiosae, Lomentum superantles vel inter pilos occultae, in ramis et petiolis vulgo rariores et. sparsae, in turionibus nullae vel paucae. tami fertiles e medià et superiore caulium parte enati breves, folia pauca gerentes, illi qui prope caudicem oriuntur, elongati, foliosi, apice solum floriferi. Inflorescentia mediocris vel brevis, ca. 6 —12- flora, nunc maximà ex parte foliifera, nun omnino fere aphylla. Flores sicut in . allegheniensi ; petala interdum rosea. Fructus ovoidei, succosi, sapidi. Cetera ut in. R.allegheniensi, a quo staturá magis robustà, foliolis vulgo latioribus et saepe brevius petiolulatis, inflorescentiis brevioribus et fructibus ovoideis sapidis differt. Pilorum glandularumque copia et longitudo variabilis. Praeter formas intermedias vacillantes distingui possunt: var. pilligerus nom. nov. : Indumentum villosum longius et densius quam in aliis formis; pedun- culorum glandulae copiosae, partim pilos superantes. Foliola lata. Videtur forma ab Aiton descripta, regiones Atlantlicas incolens. var. Engelmanni nov.form.: Tenerior quam planta orientalis; vix villosus, sed pubescens, pilis glandulisque brevibus; inflorescentia abbreviata; glandulae stipitatae interdum desunt. Vorkommen. In der óstlichen Hálfte des gemássigten Nordamerika sehr verbreitet, insbe- sondere in Canada, so wie in den óstlichen und mittleren Unionsstaaten bis über den Mississippi hinaus. Die Var. villigerus anscheinend vorzugsweise im Norden (Neuengland-Staaten) verbreitet; die Var. Engelmanni, zuerst in Missouri gefunden, scheint háufig zu sein. Occurrunt plantae cultae eglandulosae, sed nullis aliis signis memorabilibus a R. villoso diversae. Similes [ormae dubiae eglandulosae in herbariis quoque reperiuntur; interdum origo hybrida e R. canadensi et R.villoso suspicari potest. Longius distat: R. Killatinny hortulan, in quo turionum erectorum folia quinata vel subquinata, foliola acuta (non acuminata), et plicata; lateralia subsessilia sunt. EXomimtaresshsysbirsiq rare SEU SAP TOSS E R.villoso polline R.caesii impraegnato educavi plantam evidenter hybridam juvenilem. Flores non vidi. ,,R. villosus x occidenlalis* enumeratur sine descriptione in H. Eggert Catal. Phaenog. Plants in vicin. St. Louis Mo. 1891. 344. R.sapidus Schldl.in Linn. XIII p.269. (1839.) Exsicc.: Schiede; v. Türckheim Guatem. 1424. Turiones suberecti v. arcuati, angulati, laxe villosi vel pubescentes, aculeis admodum validis et crebris faleatis armati. Folia ternata, subquinatis vel quinatis singulis intermixtis; petioli tomentosi, uncinato-aculeati; stipulae lineari-lanceolatae; foliola membranacea, dentibus inaequalibus angustis sat profundis serrata, supra dense pubescentia, subtus molliter villosa, virentia; terminale saepissime ovatum vel late ellipticum, acutum vel paullulum acuminatum, sed figura admodum variabilis. Petioluli foliolorum lateralium in turionibus 0,5 —0,8 cm longi, illi ramorum breves vel brevissimi. Rami floriferi e medià et superiore caulium parte orti breves, inflorescentià brevi interruptáà 3—8-floráà terminati; illi ex inferiore caulium parte enati elongati, ramulos paucifloros laterales emittentes. Ramuli pedun- culique tomentosi, aculeati vel inermes; superiores florem terminalem saepe superantes. Flores diam. fere 3 em; sepala externe canescentia, post anthesin laxe reflexa; petala obovata, sepalis multo longiora, alba; stamina stylis fere aequilonga; carpella glabra; fructus hemisphaerici vel oblongi, nigri, sapidi pro usu domestico colliguntur. Fl. majo. varietatem (7?) vidi, cujus folia multo parcius pilosa erant, sed specimina incompleta. (315) 91 Describitur a Schlechtendalio l. c. forma monstrosa, in quà cupula fere usque ad fundum fissa, sepala vero maxima, elongata, angusta sunt. Plantae simili modo aberrantes in Rubis Europaeis quoque interdum occurrunt. Im südlichen Mexico und in Guatemala zwischen Gebüsch und in Hecken zerstreut, aber an- scheinend strichweise háufig, z. B. bei Jalapa, wo Schiede die Pflanze entdeckte. 345. R. argutus Link Enum. hort. Berol. 2, II p. 60. (1822.) teste Rydberg in Small Flor. SS ES Lat-p39//7- lTuriones erecti, angulati, glabriusculi, cum ramis pedunculis petiolisque hinc inde glandulis subsessilibus et breviter stipitatis obsiti, aculeis crebris rectis vel parum reclinatis e basi dilatatá subulato- lanceolatis armati, altero anno saepe decurvi. Folia ternata quinataque; stipulae lineari-lanceolatae, paree glanduloso-ciliatae; petioli aculeis recurvis armati, interdum 9landuloso-scabriusculi; foliola inaequaliter argute serrata, supra strigoso-pilosa, subtus in nervis venisque pubescentia; terminale e basi subcordatà ovatum vel oblongum (diam. fere 8:4—5), petiolulo fere 2em longo; infima brevissime petiolulata. — Ramorum fertilium aculei falcati, folia ternata, foliolis vulgo ovatis vel rhombeo-oblongis acutis; inflorescentiae laxae patulae foliosae ramuli infimi saepe 2—9-flori, reliqui simplices; omnes elon- gati, aculeati, pilis erecto-patentibus subvillosi; flores diam. fere 1,5—2,0 em; sepala cano-virentia, in fructu laxe reflexa vel patentia; petala elliptica vel obovata; stamina demum reclinata; carpella glabra; fructus hemisphaerici. Vix subspecies vel varietas, sed potius forma tenerior umbratica est: R. Randii (Bailey) Rydb. in Small Flor. S. E. States p. 517. | (1902.) R. villosus v. Randii Bailey in Redf. et Rand Fl. Mt. Desert p. 94. (1894.) Planta humilior et gracilior quam A. argulus normalis; turiones debiles, obtusanguli, saepe decumbentes et radicantes, aculeis setaceis parvis et raris instructi. Verbreitung. Nordamerika. In Gebüschen und Waldungen der óstlichen Unionstaaten; von der Prince Edwards Insel und vom Oberen See südwürts bis Georgia und Alabama angegeben. Forma R.argulo similis. R. betulifolius Small Fl. S. E. States p. 518. (1905.) Foliola grosse et subsimpliciter serrata, subtus 9labriuscula. Georgien bis Alabama. Forma hybrida £A. arguit. R. ostryifolius Rydbg. in. Small Fl. S. E. St. ex Rydberg in litt. planta hybrida inter R. argutum et. R. procumbenlem vel formam affinem est. Occurrit cum AZ. argulo. 346. R. eanadensis L. Spec. plant. ed. I p. 494 (1753) ex antoribus A meric. recent. — Conf. fig. 121. R. Millspaughii Britton Bull. Torr. Club XVIII p. 366. (1891.) R. villosus 'Torr. et Gray ex pte. Excl. R. canadensis autor. omnium ante annum 18906. 'Turiones validi, erecti vel ascendentes, demum arcuati, 1 —2 (interdum 5) m alti, vulgo simplices, virgati, obtusanguli, glabri vel in parte juniore inconspicue puberuli, parce aculeolati vel interdum omnino inermes; aculei debiles, compressi, falcati, ad 2—3 mm longi. Folia quinata, rarius pauca ternata; petioli supra rimoso-sulcati; stipulae filiformes, ad 1 cm longae; foliola tenuia, inaequaliter argute serrata, in utràáque paginá glabriuscula; terminale e basi truncatà vel emarginatà ovato-lanceolatum vel oblongum, longe (interdum caudato-) acuminatum; infima breviter (2 mm) vel sat longe (1 cm) petiolulata. Petiolulus folioli terminalis3 —4cm longus, foliolum nunc latum(8 : 5 —6 em), nunc angustum (12:4 em). ros Rami fertiles e caulium parte mediá et superiore enati breves, saepe jam in axillis inferioribus Hloriferi; stipulae lineari-lanceolatae; folia ternata, superiora saepe simplicia; foliola oblonga vel rhom- boideo-elliptica; lateralia vix petiolulata. Inflorescentia brevis, racemosa, saepissime fere 6 —12-flora; bracteae lanceolatae vel apice trifidae, interdum foliaceae; pedunculi longi, patentes. Flores diam. 2—3 92 (316) cm; sepala externe viridia, cano-marginata, post anthesin patentia; petala sepalis multo longiora, alba, g^ dic 4 c K E M s rarius rosea; stamina in flore divaricata, post anthesin reclinata; gynophorum cum carpellis glabrum. Fructus oblongi, nigri, sapidi. Aculeis parvis et paucis, glabritie et stipulis in turione et in ramo fertili diversis insignis. ^ ^E - [ Fig. 33 (191). R. canadensis L. Im óstlichen Canada und in den nordóstlichen Unionsstaaten, südwárts in den Gebirgen bis Alabama verbreitet, westwürts bis zum Oberen See. 17. R. exsul nov. spec. i«xs.: Faurie 2914. (317) eo oc Caulis obsolete angulatus, glaber, inermis (an semper?). Folia quinata; petioli parce, petioluli dense pilosi, hinc inde aculeo faleato instructi vel inermes, supra leviter sulcati; stipulae lineares, ad basin petioli insertae; foliola membranacea, grosse serrata, in utráque paginá viridia, supra parce, sub- tus in nervis densius pilosa; terminale ovatum, acuminatum; petiolulus dimidiae fere petioli longitudinis; lateralia imbricato-incumbentia, intermedia breviter, infima brevissime petiolulata. Ramos floriferos nondum vidi. Affinis videtur R.canadensi; ex Asià planta similis ignota est. Japan: Ebene von Sapporo (leg. Faurie) auf der Insel Jesso. 348. R. subereetus G. Anderson in Trans. Linn. Soc. XI p. 218. (1815.) Confer Rubos Subereclos Europaeos. 'Turiones erecti, demum nutantes, 0,5 — 1,5 m alti, aculeolis conicis saepissime atropurpureis inferne copiosis, superne raris instructi. Folia ternata, digitato-quinata et, foliolo terminali ternato, septenata; petioli supra plani; foliola laete viridia, lateralia subsessilia, terminale cordato-ovatum, longe acuminatum. Rami fertiles breves, fere horizontaliter patentes. Sepala post anthesin patentia; stamina in flore juvenili stylos superantia; fructus atrosanguinei. Mitteleuropa. 349. R.fissus Lindl. Synops. Brit. Fl. ed. 2 p. 92. (1835.) Cf. Suberectos Europaeos. Turiones erecti vel erecto-arcuati, aculeis subulatis pallide virentibus copiosis armati. Folia ternata, quinata et septenata; petioli supra sulcati; foliola opaca, infima subsessilia, terminale ovatum, acutum vel breviter acuminatum. Stamina stylos vix aequantia; fructus atrosanguinei. Nórdliches Mitteleuropa v. 50—60? N. B. 350. R.suleatus Vest in Tratt. Rosac. III p. 42. (1822.) Confer Suberectos Europaeos. Turiones validi, elati, demum arcuati, aculeis validis sparsis armati. Folia turionum quinata ; petioli supra plani; foliola supra laete viridia; terminale cordato-ovatum vel ovatum, longe acuminatum, lateralia manifeste petiolulata. Flores conspicui; sepala post anthesin laxe reflexa; stamina ineunte anthesi stylos superantia; fructus nitidi, nigri. Mitteleuropa. 351. R. Libertianus Wh. in Lej. et Court. Comp. fl. Belg. II p. 163. — (1831.) Confer Properos. Foliola subtus cano-tomentosa, terminale oblongo-obovatum, diam. fere 8: 4. Aculei rari. Belgien. 352. R. plieatus Wh. et N. Rub. Germ. p. 15 tab. 1l. (1822.) Rubus fruticosus ex interpret. Wimm, Fl. Schles. ed. 1 p. 203 (1832) et aliorum. Confer Subereclos Europ. Turiones erecti, demum arcuati. Folia turionum quinata; petioli supra plani; foliola plicata, infima subsessilia; terminale ovatum, late acuminatum. Inflorescentia brevis; sepala in flore et fructu patentia; stamina stylis breviora; fructus hemisphaerici, nigri. Weit verbreitet durch Mitteleuropa, von Westrussland bis Irland und N.W. Frankreich. Verschleppt nach Südafrika. 94 (318) Rppendix ad Rubos Suberectos. Grex Semi-Procumbentes. (cf. supra p. 87.) Statura inter R. Subereclos et R. procumbentem intermedia, folia vulgo Suberectis similiora, flores ambigunt. Species (vel Prospecies) hybridogenae polymorphae et vacillantes esse videntur. (YoEnISTDIe GILT SESTDIe TCU CXDNUETE & Describuntur ,species" diversae, e quibus praecipue memorabiles videntur: A. Rami fertiles cum pedunculis villoso-pubescentes. Aculei e basi compressá subulati recti vel leviter reclinati . . . . . . . . AR.frondosus. Aculei omnino compressi, uncinati . . . . cod er v. cos. Tq ETE LODTE TES B. Rami fertiles cum pedunculis sees pubescentes. Eram fertues saepissime 1—2-flgfb. 4-2. 027. 5 o8 S MEMISEEESD OS AURBteanuss Rami fertiles pluriflori . . . . Doede Wu e deren RSECUTIDUSISS Confer porro R. ost tm sm. n. Snnt. 353. R.frondosus Bigelow Fl. Boston. ed. 2 p. 199. (1824.) Small Fl. S. E. States p. 517. R. villosus var. frondosus "Torr. Fl. Un. St. I p. 487. (1824.) In hortis botanicis Europaeis saepe sub nomine £R. canadensis obvius. Radices longe lateque repentes, propaguliferae. Turiones juveniles erecti, apice nutantes, deinde arcuato-prostrati, aculeis basi compressis superne subulatis rectiusculis vel leviter falcatis armati, glabri, inferne teretiusculi, superne angulati. Folia turionum plurima quinata vel subquinata; petioli pubescentes, supra sulcati; stipulae lineares; foliola inaequaliter sat grosse, sed apicem versus non profundius serrata, supra parce strigoso-pilosa, subtus pubescentia, in nervis villosula; terminale plerum- que ovatum, sensimlonge acu minatum, lateralia breviter petiolulata. Longitudo folioli terminalis (5 —6 cm lati) fere 9 cm, petioluli terminalis 2,0—2,5 cm, petiolulorum lateralium superiorum 2—3 mm, infimorum vix 1 mm, petioli communis 6 cm. Rami fertiles breves, fere 6 —15, raro 20cm longi, villosi; folia, imperfectis infimis exceptis, omnia fere in axillis flores gerentia, inferiora ternata, superiora simplicia. Foliola grosse et saepe inciso-serrata; terminale breviter (0,5 em) petiolulatum, figurà variabile, plerumque obovatum vel rhombeum, acutum; lateralia sessilia. Folia simplicia vulgo ovata, acuta, grosse serrata. Inflorescentia interdum totum ramum occupans, foliis perfectis nullis interjectis, saepius foliosa, racemosa, fastigiata; flores fere 5 —12, inferiores distantes, longe pedunculati, superiores approximati; rhachis cum pedunculis subinermis, eglandulosa, villoso-pubescens. Florum diam. ca. 3 cm; sepala elliptica, mucronata, externe viridia, post anthesin patentia; petala vulgo obovata, alba; stamina stylis fere aequilonga. Fructus globosi vel hemisphaerici, e carpellis majusculis fere 15 —20 compositi. Intermedius fere inter R. canadensem et procumbenlem. Auf trockenem oder steinigem Boden. Zuerst in Massachusetts (Boston) aufgefunden; nach Ryd- berg reicht die Verbreitung von der Prince Edwards-Insel bis Michigan und N. Carolina. Anscheinend h auf Neufundland. nt: nta similis ex Arnold Arboreto benevole mihi missa R. recurpans Blanch. est Hic exsiccatus frondoso distinguitur. »equantur descriptiones nonnullarum ,,specierum'*' e grege Semi-Procumbentium. (319) 95 R.floridus Tratt. Rosac. Monogr. III, p. 93 (1825.) teste Rydberg in Small Fl. S. E. States p. 517. Differt a R.frondoso aculeis compressis uncinatis. Folia ternata; foliola juniora subtus sericeo- villosa, adulta glabrescentia; inflorescentiae flores complures; florum diam. 3,0—5,5 em. In descrip- tione Rydbergii nihil de glandulis setisque et de foliolis subtus incanis dicitur. 1:2 Fig. 34 (122). R. frondosus DBigel. Georgien bis Florida. Trattinnick unicum solum ramum describere potuit. In hoc petioli pedunculique glandulosi et aculeolati erant, foliola subtus incana et ad nervos pubescentia. Foliolorum figura ,.insigniter diversa" (cordata, ovata, lanceolata, cuneata, suborbiculata etc.). Flores numerosi et spectabiles, magnitudine illorum R. odorati vel Rosae pimpinellifoliae. 96 (320) An reveráà haec planta Trattinnickii cum ilá Rydbergii conveniat? Aculei recurvi et flores magni in utráque descriptione observantur, alia signa parum congruunt. R. Bailleyanus Britton Mem. Torr. Club V 185. (1894.) R. villosus 7 humifusus Torr. et Gr. Fl. N. Amer. I 455. R. invisus Britton Bull. Torr. Club 20 p. 270. (1895), non Bailey. Turiones prostrati, teretes, glabri, aculeis faleatis sat crebris instructi. Folia ternata et pedato- quinata; stipulae lineares; petiolus suleatus; foliola haud raro imbricata, inaequaliter argute serrata, in utráque paginá parce, praecipue in nervis, pilosa; terminale (diam. 5 —6 : 4)lateovatum vel ellipticum, fundo rotundatum, saepe manifeste acuminatum, lateralia vix petiolulata. HBami floriferi pauciflori, haud raro uniflori; breviter pubescentes; folia ternata, foliolum terminale rhombeo-ellipticum. | Flores mediocres, supremi 3— 5 approximati, reliqui distantes, omnes longe pedunculati, pedunculis pubes- centibus glanduloso-vel aciculato-aculeatis; sepala oblonga, mucronata, cano-marginata, in flore laxe reflexa; petala 1,0—1,5 cm longa, fere obovato-cuneata, alba vel rosea; fructus subglobosi, parum 2] i. ) t. succosi. Auf trocknem oder steinigem Waldboden. Maine bis Georgien. R.invisus Bailey in Small Fl. S. E. States p. 518. (1903.) R. canadensis var. invisus Bailey Amer. Gard. 12 p. 83. (1891.) Folia turionum plerumque quinata, foliolis glabris vel glabriusculis vulgo acuminatis sub- simpliciter serratis. Flores pauci, breviter racemos. Von Newyork bis Kansas und Alabama. R. roribaccus (cf. sub R. procumbente) in Small Fl. S. E. States p. 518 descriptus praecipue foliolis argute duplicato-serratis distinguitur. Planta culta inflorescentiis plurifloris et sepalis foliaeis gaudet. 2. Commentarius de Suberectis Europaeis. Formae intermediae, quae Subereclos cum aliis Rubis Europaeis conjungunt, saepe difficile discriminandae sunt et tractatum specialem et magis profusum requirunt. 348. R. subereetus G. Anders. in Transact. Linn. Soc. XI. p. 218 c.icon. (1815.) Conf. fig. 125, 124. Focke Syn. Rub. Germ. p. 104; Aschers et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 454; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 8; Sudre Rub. Eur. p. 17; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 21. R. nessensis W. Hall Trans. Soc. Edinb. III p. 20 ex interpret. script. nonnull. recent. R. hybridus Nest in Steyerm. Zeitschr. I p. 162; R. nulans Vest in Syll. pl. nov. Ratisb. I p. 238. R. fastigiatus Wh. et N. Rub. Germ. p. 16 ex pte, tab. 2, quoad ramum florentem. R. subinermis Ruprecht in Beitr. Pflanzenk. Russ. IV p.66. R. microacanthos Kaltenb. Fl. Aach. Beck p.263. R. Pseudo- idaeus P. J. Muell.in Flora (B.Z.) 1858 p.129. R. subidaeo-fruticosus? Lasch in Linn. VIII p. 296. R. fruticosus x idaeus Kuntze Ref. p. 47. Suberectus, parce et minute aculeatus, laete viridis, autumno eximie rufescens. — Radix repens, propagulifera. Turiones erecti, apice nutantes, postea arcuati, 1,0—1,5 m alti, inferne obsolete pentagoni, in medià parte obtusanguli, apice saepe acutanguli et sulcati, glabri, virides, aculeis exiguis conicis atropurpureis inferne crebris superne raris paullulum compressis instructi. Folia ternata et digitato- quinata, saepe foliolo terminali partito septenatis intermixtis; stipulae parvae, lineares; petiolus supra obsolete canaliculatus; foliola sat magna, tenuia, plana, argute serrata, supra parce pilosa, nitida, subtus paullo pallidiora; terminale longe petiolulatum, cordato-ovatum, longe acuminatum, diam. fere 10: 6 cm; infima subsessilia. Rami floriferi breves, horizontaliter patentes, pauciflori, parce aculeolati, folia (321) 97 ternata gerentes; inflorescentia racemosa, fere 5 —8-flora, in ramis infimis subpanniculata, saepe foliosa; flos terminalis subsessilis; pedunculi laterales tenues, longi, pilis erecto-patentibus, puberuli, subinermes. Flores conspicui; sepala viridia, albo- marginata, in fructu patula; petala elliptica vel obovata, alba (in alabastris saepe externe rubra), in flore patentia; stamina stylos superantia, sub anthesi erecto-patentia, deinde mox marcescentia, fructui non applicata; pollen multis granulis effetis mixtum; carpella glabra vel parce pilosa; fructus mediocres, maturi atrosanguinei, nitidi, drupeolis multis saepe abortivis. Putamen parvum, subtriangulare. Sapor fructuum acidulus, interdum R. idaeum referens. p ia ES : Ato 1:2 Fig.35 (193). R.suberectus G. Anders. Species praecox; floret junio, saepe jam exeunte majo. Describitur var. trifoliatus Bell Salter in Ann. and magaz. nat. hist. XVI p. 565. (1854.) Turiones elati, ad 2,5 m alti, nitidi, subinermes, folia ternata, raro singula quinata ferentes; inflorescentiae laxae. R. subereclus a. R. sulcato simili praecipue aculeolis conicis atropurpureis distinguitur; praeterea turiones parum sulcati, foliola infima subsessilia, drupeolae parvae atrosanguineae R. suberecto peculiares Bibliotheca botanica. Heft 83. 13 98 : (3832) sunt. In superficie supera foliolorum interdum pili stellulati inveniuntur, sicut in R. idaeo. Signa multa affinitatem cum hac specie indicant. : Vorkommen. Auf frischem feuchten Waldboden, zwischen Gestràuch auf Quellgrund, an Sumpf- rándern oder an nassen Sandpláützen durch das nórdliche Mitteleuropa verbreitet. In Norwegen, Schweden und Westrussland (St. Petersburg) bis etwa zum 60* N. B. gedeihend, nach Osten zu bis in die Gegend — arm — — z — 3 — 1:2 Fig. 36 (124). R. suberectus G. Anders. von Moskau. Durch ganz Deutschland vorkommend, am háufigsten im Nordwesten; ferner in Galizien, Boh men, den Alpenlàndern und Norditalien; im nórdlichen und mittleren Frankreich; in England ver- Dreitet, besonders im Norden, dagegen in Schottland und Irland nur stellenweise. Die EE im Apse Castle Wood auf der Insel Wight beobachtet. Formae hybridae R. suberecti non cognitae, fortasse excepto R. caesio-subereclo. (393) 99 349. R.fissus Lindl. Synops. Brit. Fl. ed. 2 p. 92. (1835.) Babingt. Man. Brit. Bot. ed. 3 p. 96; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 20. Focke Syn. Rub. Germ. p. 109; Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 456; Sudre Rub. Eur. p. 17. R. subereclus B fissus Lange Haandb. Dnsk. Fl. ed. 3. p. 380. Modus crescendi sicut in. R. plicato; turiones 0,50— 1,50 m alti, obtusanguli, glabriusculi, aculeis rectis e basi parum dilatatà subulatis longis crebris instructi. Folia quinata et foliolo terminali partito septenata, petiolo manifeste canaliculato; foliola plicata, supra opaca, subtus in nervis pubescentia; terminale cordato-ovatum, acuminatum, diam. fere 6 : 4 cm; infima sessilia. Rami floriferi horizontaliter patentes, pauciflori, aciculati. Flores minores quam in R. suberecto, illis Ft. plicali similes; petala alba; fructus atrosanguinei, saepe drupeolis multis abortivis. Aculeis longis subulatis et petiolis rimoso-sulcatis a Ft. suberecto et plicalo diversus; folia partim septenata et fructus sicut in R. suberecto, flores sicut in. Fi. plicalo. In umbrosis humidis haud raro R. suberectum appropinquat. Vorkommen. Gebüsche, Wald- und Wegránder, auch in Hecken des Kulturlandes. Südl. Skandi- navien; zerstreut durch Norddeutschland, hier im Osteu háufiger als im Westen. In den belgischen Ardennen; verbreitet durch Grossbritannien und Irland. Aus Frankreich noch nicht bekannt. 350. R. suleatus Vest in Tratt. Ros. Monogr. III p. 42. (1823.) ex Focke Syn. Rub. Germ. p. 119 (1877). Rogers Handb. Brit. Rub. p. 21. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 12; Focke in Aschers. et Gr. Synops. mitt. Fl. VI p. 456. Sudre Rub. Eur. p. 17. R. fastigiatus Wh. et N. Rub. Germ. p. 16 ex pte.! ibid. tab. 2, quoad ramos steriles foliiferos. R. fast. (cit. Wh. et N.) P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 132 (ex descr.). R. praecox A. Kern. Naturw. Ver. Innsbr. II p. 124 (1871), non Bertol. Frutex validus, eglandulosus, laete virens, autumno frondifluus. Caudices veteres caulibus biennibus sparsis e radicibus repentibus ortis cireumdati. "luriones robusti, elati, a fundo ad apicem sulcato-angulati, plerumque virides, parce pilosi et glabrescentes vel omnino glabri, sparsim aculeati, juniores erecti, apice nutantes, 1,5 —2 m, interdum ad 3 m alti, aestate foliorum mole arcuato-decurvi, parum ramosi, hieme iterum suberecti. Aculei validi, sparsi, ad angulos dispositi, recti vel apicem caulis versus falcati. Folia magna, digitato-quinata; stipulae lineari-lanceolatae, basin et apicem versus angustatae; petioli supra plani, subtus aculeis faleatis vel uncinatis armati; foliola inter se distantia, plana, supra parce pilosa, subtus in nervis hirta; terminale petiolulo fere triplo longius, cordato-ovatum, longe acuminatum, diam. fere 10: 6 cm; infima breviter sed manifeste petiolulata. — Hami floriferi e mediá et superiore caulium parte enati foliis ternatis instructi, patenter, pilosi, sparsim falcato-aculeati, inflorescentià. subracemosá sat'longá plerumque 6—12-florà terminati. Bracteae inferiores trifidae, superiores simplices, lanceolatae vel ovato-lanceolatae. Flos terminalis breviter pedunculatus; pedunculi laterales longi, tenues, erecto-patentes, pilis ascendentibus hirti, inermes vel parce aculeolati. Rami floriferi serotini ex inferiore caulium parte enati multo longiores quam reliqui, foliis quinatis et ternatis instructi, parcius pilosi, inflorescentià saepe composità terminati. Flores spectabiles; sepala concava, externe pubescentia, viridia, albo- marginata, vel in apricis incano-puberula, in anthesi patentia, postea apicibus patentibus reflexa. Petala magna, obovata, alba vel rarius roseola, Stamina in flore semi- aperto erecta, stylos superantia, deinde erecto-patentia, post anthesin peractam marcescentia; pollinis cellulae multae magnae, perfectae, sed effetis mixtae. Carpophorum parce pilosum. Carpella glabra, styli pallide virentes. Fructus e drupeolis numerosis compositi, perfecti, magni, elongato-ovoidei, nigri, nitidi, sapidi. Putamen compressum, a latere subtriangulare. — Floret junio; rami e caulium parte inferiore orti julio. Varietates leves sunt: R. Weihei Lejeune in Lej. et Court. Comp. Fl. Belg. II p. 164. (1831.) Differt turionibus pilosis. R. Fabryi Alad. Richter Bot. Centralbl. 38 p. 817 differt inflorescentià foliosà (bracteis foliaceis). 100 (324) Magis differt: Var. Vestii Focke Syn. Rub. Germ. p. 155 (Spec. titulo) (1877.) Ex descr. vix differre videtur: R. canaliculatus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XII p. 132; Pollich. XVI p. 75. (1858.) R. plicatus x sulcatus Boulay (2): Foliola subtus tomentella, saepe albida; pedunculi laxe tomentosi; sepala externe cano-villosa, reflexa; gynophorum villosum; carpella apice barbata. — Turiones saepe paullo magis arcuati, foliola paullo latiora et grosse serrata esse solent. — Videtur forma meridionalis et aprica, formis intermediis crebris cum specie typicà conjuncta. — Saepe £t. fhyrsoidei formis similis, quae vero inflorescentià magis panniculatá et foliolis profundius serratis diversae sunt. Verbreitung. Waldpflanze, auf frischem, halbfeuchtem Boden; besonders an Waldrándern und in Bachtülern, sowie an sonstigen offenen Stellen und in Lichtungen; in den Ebenen zerstreut, im Hügel- lande und niederen Berglande háufig. Von Mitteleuropa nordwárls bis in das südliche Norwegen und Schweden, ostwárts bis zur unteren Weichsel und bis Galizien, im Süden bis in die Berge Nord- und Mittel- italiens. In Frankreich zerstreut, anscheinend vorzüglich im Osten, der Mitte und dem Norden; in Grossbritannien hie und da, sehr zerstreut. — Die var. Vestii im mittleren und südlichen Deutschland in sonnigen Lagen stellenweise, in Ósterreich, Ungarn und im Süden der Alpen háufig und oft vor- herrschend. 351. R. Libertianus Wh. Cf. supra p. 93. Planta dubia et in exsiccatis non certe a R. clethrophilo distinguenda. A R. sulcato satis differre videtur, sed planta viva melius examinanda est. De scriptorum opinionibus confer sub serie Properorum, p. 103. 3952. R. plieatus Wh. et N. Rub. Germ. p. 15. (1822.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 111; Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 459; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 22; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 9; Sudre Rub. Eur. p. 18. R. frulicosus L. Spec. pl. ed. I p. 493 ex parte (1753), E. Fries, Wimm., Arrhen., Areschoug et multor. alior. Non R.frul. L. Spec. pl. ed 5, I p. 707 (.,caulis longissimus"). R. erectus, corylifolius et affinis nonnull. autor. saeculi XIX. Modus crescendi sicut in R. sulcalo; caudices veteres complures caules emiltentes cum propagulis e radicibus repentibus ortis dumeta interrupta efficiunt. Turiones 0,75 —1,50 m alti, vere erecti, nutantes, aestate (praecipue in solo humido) arcuato-decurvi, autumno parce ramosi, apicibus rarissime radicanti- bus, hieme iterum suberecti, inferne obtusanguli, superne angulati et sulcati, glabri vel glabriusculi, aculeis aequalibus sat copiosis e basi latá reclinatis armati. Folia digitato-quinata; petiolus supra planus vel subsulcatus, hamoso-aculeatus; stipulae late lineares; foliola mediocria, praecipue in apricis plicata, saepe contigua, duplicato-serrata, supra opace viridia, parce pilosa, subtus pallidiora, in nervis villosula (raro cano-villosa); terminale petiolulo fere triplo longius, e basi saepe cordatà ovatum, late et breviter acuminatum, diam. fere 8: 5 vel 6: 4 em; infima aestate vix, autumno brevissime petiolu- lata. — Ramorum fertilium folia plurima ternata, stipulae latae, haud raro foliaceae; aculei compressi, breves. Inflorescentiae e mediá et superiore parte caulium ortae breves subracemosae, flore terminali vix pedunculato, ramulis lateralibus infi mis axillaribus saepe bifloris, aliis unifloris. Ramorum ex inferiore caulium parte enatorum folia multa quinata, inflorescentiae irregulariter panniculato-compositae, serolinae, saepe crebre aculeatae. Pedunculi longi, tenues, pilis erecto-patentibus hirti, in ramis praeco- cibus parce et minute aculeati. Flores mediocres; sepala inermia, externe viridia, albo- marginata, ovato- concava, in flore et fructu immaturo patentia; petala obovata, patentia, non sursum curvata, saepe marginibus revoluta ideoque lamina media angusta, alba vel dilute rosea, raro laete rosea. Stamina in flore semi-aperto erecta, in fasciculos quinque diposita, sLylis vix aequilonga, postea patentia, post anthesin marcescentia. Pollinis cellulae perfectae cum difformibus et effetis mixtae. Carpophorum hirsutum; carpella glabra vel parce pilosa; styli virentes. Fructus perfecti, hemisphaerici, e drupeolis (325) 101 20—30 nigris nitidis compositi, aciduli, sapidi; putamen compressum, subtriangulare vel angulato- subrotundum. Floret ab idibus junii usque ad julium; postea e ramis inferioribus exeunte julio. A speciebus affinibus bene distinctus, ita ut frutices vivi dubii in plurimis regionibus rarissimi sint. Notae singulae vero valde variabiles sunt. Lusus inlerfoliatus Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 11. vel. R. spicifolius Boulay Ronc. Vosg. p. 81: inflorescentia usque ad apicem foliosa. Praeterea huie formae petioli supra canaliculati tribuuntur. Varietates in Aschers. et Gr. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 461 et in Sudre Rub. Europ. p. 81 enumeratae: Var. contiguus vel R. Barbeyi var. contiguus. Gelert in Bot. Tidsskr. XVI, 1889, p. 60. Foliola longe acuminata; inflorescentia crebre aciculata. Var. pseudo-hemislemon Focke i. e. R. hemistemon Genev. — Mém. soc. Maine-et-Loire XXIV (1868) p. 314, nec P. J. Muell. Stamina stylis multo breviora; foliola angusta, longe acuminata, glabrius- cula. Var. imbellis Focke. Inflorescentia elongata, inermis vel subinermis. Var. macrander Focke. Stamina stylos superantia; petala angusta; foliola longe acuminata. Var. acuminatus Sudre Bat. p. 38; Rub. Eur. p. 18. Validus; folia grandia, aequaliter dentata; foliolum terminale ovato-cordatum, sensim et longe acuminatum; inflorescentia brevis, inermis; petala rosea stylos aequantia. Additur a Sudre var. consimilis, i. e. R. consimilis P. J. Muell. Bonpl. 1861 p. 278, planta Vogesiaca ex descr. hybrida. Aliae formae similes sunt: R. rosulentus P. J. Muell.in Flora (B. Z.) ex descr. autoris intermedius fere inter R. plicalum et. R. ,,divaricatum'* (nilidum albiflorum), sed floribus laete roseis insignis. Crescit in viciniis oppidi Weissenburg Alsatiae. Formae ab aliis autoribus RA. rosulenti nomine salutatae variae plantae floribus laete roseis ornatae esse videntur; multi scriptores Rt. plicalum roseiflorum vulgarem a formá albitlorà vulgari illo nomine distinguere solent. R. rosulentus autorum itaque omnino dubius est. R. amblyphyllus Boulay in Houy et Cam. Fl. Fr. p. 9. Foliola subtus dense et subvelutino-villosa. Gallia (Boulay). Vidi tales formas subdiscolores hinc inde in locis apricis. R. Bergii Cham. in Ecklon et Zeyh. Enum. p. 262. (1837.) Planta Capensis introducta. Specimina valde imperfecta, quae vidi, FR. plicato typico et ambly- phyllo, interdum quoque Zt. opaco similia. Verbreitung. An Waldrándern und in Lichtungen, in Gebüschen an Wegrándern und Hecken, sowohl an sonnigen Stellen als im Halbschatten, auf leichtem sandigem oder auch moorigem Boden. In den Küstenlandschaften in Norwegen bis Bergen, im óstlichen Schweden bis Sódermanland vorkom- mend. Sehr zerstreut, aber in typischer Form, in Kurland und Livland. In den norddeutschen Ebenen, namentlich im Westen der Weichsel, sehr háufig und meist die gewóhnlichste Art; in Süddeutschland mehr zerstreut, in den Alpen meist in hóheren Lagen, doch noch in den Alpentálern unweit Locarno. In Grossbritannien nach Süden zu spárlicher, in Irland anscheinend selten. Auch in Frankreich im Süden seltener. — Eingebürgert in Südafrika (var. Bergii), selten im Gebirge auf Java. Isomemiatesli voor dcd'a'e Ep M iic:asta: R. affinis »« plicatus. Interdum inter parentes et ibi semi-sterilis. A . opaco non certe distingu- endus; cf. FR. opacum. R. plicatus X Sprengelii (vel species similis) — R. hirlus »X. plicatus conf. gregem RR. Barbeyi inter R. Semi-Suberectos. Formae R.hirti | plicali parce glandulosae, e. 9.: R. Trevirani cum R. plicato x Sprengelii comparari possunt. Occurrunt vero aliae formae, quae ad R. hirlum propius accedunt. Foliola infima brevissime petiolulata et glandulae stipitatae valde 109 (326) inaequales originem indicant. Tales formae praecipue in Silesia et in Vogeso occidentali observatae sunt. R. Bellardii ;« plicatus: aculei majores e basi latà graciles falcati. Foliola imbricata; terminale petiolulo quadruplo longius, ellipticum, cuspidatum; infima brevissime petiolulata. Rami inaequaliter elandulosi. Fructus plurimi perfecti videntur. Buxtehude unweit Hamburg (leg. Fitschen). R. caesius X plicatus hucusque non certe ab aliis R. caesii hybridis distinguitur. Tomate Epica sImm iles: IU tscbuiBeckh.: Exs: Turionum aculei breves, illis R. suberecli parum majores; foliola plana, inter se distantia, subtus viridia; terminale oblongum, sensim acuminatum; infima brevissime sed manifeste petiolulata; inflores- centia subinermis. — Bei Freudenberg im südlichen Westfalen. R. Bertramii G. Braun in Focke Syn. Rub. Germ. p. 117. (1877. R. biformis N. Boulay (Exs. HRouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 11. Truriones alte arcuati, sparsim aculeati; folia sat ampla; foliola plana, utrinque viridia, terminale late ovatum vel ovato-suborbiculare; infima brevissime sed manifeste petiolulata. Inflorescentia subra- cemosa vel in ramis inferioribus e racemulis composita, pedunculis longis subinermibus. Flores paullo majores quam in £A. plicalo; sepala longe acuminata, externe viridia, post anthesin patentia; petala magna, oblonga vel obovato-oblonga, alba; stamina stylos superantia; gynophorum saepe glabrum. Mehr im Hügellande; zerstreut von der Lausitz durch Norddeutschland bis Belgien und Nord- frankreich. 353. R. frondosus. Cf. p. 94. Habitu R. plicato valde similis, planta viva floribus majoribus differt. 354. R. Rogersii Linton in Journ. Bot. XXXII p. 213. (1894.) Rogers Handb. Brit. Rubi p. 21. Modus crescendi sicut in R. plicato et aliis Suberectis. Turiones glabri vel glabriusculi, glandulis sessilibus et subsessilibus obsiti, in apricis purpurascenti- pruinosi, aculeis subaequalibus crebris e basi latà lanceolatis rectis vel reclinatis armati. Folia ternata vel digitato-quinata, vel foliolo terminali partito 6 —7-nata; petioli longi, laxe pilosi, supra sulcati, acu- leis hamosis instructi; stipulae lineares, profunde insertae; foliola parva, saepe contigua, plana, haud profunde et saepe subaequaliter serrata, supra breviter strigoso-pilosa, subtus cano-tomentella; terminale cordato-ovatum, acuminatum, infima brevissime petiolulata. — Rami fertiles breves, laxe villosi; falcato- aculeati; inflorescentia racemosa vel subracemosa, inferne interrupta, pedunculis apicem versus approxi- matis, flore terminali breviter pedunculato. Pedunculi villosi et aculeati. Flores mediocres; sepala exlerne cano-viridia, albo-marginata, patentia vel laxe reflexa; petala elliptica, alba vel pallide rosea; stamina stylos virides superantia; carpella pilosa; fructus purpurascenti-nigri. — Floret junio et julio. — Hune Rubum vivum examinare mihi non licuit. Verbreitung. Offene Heideplátze in Grossbritannien und Irland, in Gesellschaft von AF. plicatus und R.fíissus; weit verbreitet und stellenweise háufig, besonders in Schottland. RH.ammobius Focke Synops. Rub. Germ. p. 118. (1877.) R. plicato et R. Rogersii similis. Turiones teretiusculi, apice angulati. Folia quinata, septenatis saepe intermixtis. Petioli longi; foliola multo majora quam in R. Rogersii, vix plicata, subtus cano-tomentella; terminale in foliis quinatis cordato-suborbiculare vel cordato-ovatum; infima breviter petiolulata. Rami fertiles, petioli pedun- culique multo parcius aculeati quam in R. Rogersii. Flores majores quam in R. plicalo et Rogersii. Sepala in fructu laxe reflexa; petala incurva, i.e. e fundo patente ascendentia. Fructus, sicut in R. Rogersii, purpurascenti-nigri. Unter Gebüsch auf mageren Sandboden. Im nórdlichen Westfalen bei Lengerich und Burgstein- | ias einige Stráucher an einer jetzt bebauten Stelle bei Delmenhorst unweit Bremen. Andere undorte sind unsicher. R.opacus Focke in Alpers Gefpfl. Stade p. 25. (1857. Synops. Rub. German. p. 15. (327) 103 R. nitidus Subsp. opacus Rogers Handb. Brit. Rubi p. 23 ex meá sententiá non differt, quamvis R.opacus R. plicato magis affinis videtur quam &R. nitido. R. affinis var. ; et c Weih. et Nees Rub. Germ. p. 18 (errore typogr. 22), tab. III b. Intermedius inter R. plicatum et affinem; in solo fertili turiones robustiores et magis arcuati sunt quam in A. plicato. Foliola paullo majora, supra parce pilosa, opaca, obscure viridia, subtus tomen- Loso-puberula, juniora albida; terminale subcordato-ovatum, sensim longe acuminatum; infima breviter petiolulata. Rami fertiles sparsim hamoso-aculeati; inflorescentiae, supremis exceptis, panniculatae; pedunculi tenues, hirti, parce aculeati; flores paullo majores quam in R. plicato, sepàla viridia, in flore patula vel semi-reflexa; petala late elliptica vel obovata, ex ungue patente incurva, ascendentia; stamina stylos superantia, post anthesin fructui applicata; pollinis cellulae plurimae abortivae. Fructus mediocres, carpellis plurimis saepe imperfectis. — In arenosis sterilibus frutices saepe humiles et suberecti, omnes plantae partes minores sunt. — Floret exeunte junio et julio. Planta haud raro R. plicato et R. affini adsocia reperitur, ita ut origo hybrida vix dubitari possit, crescit vero praeterea frequenter in aliis locis, ubi R. affinis, interdum quoque R. plicalus, deest. A R. nitido multo magis differt quam a &R. plicato. Vorkommen. In Hecken und Gebüschen, weniger in den Waldgegenden; besonders auf Sand- boden. Im nordwestlichen Deutschland und in England ungeführ wie R. affinis verbreitet; in Nieder- sachsen streckenweise sehr háufig, fehlt aber in andern Gegenden. — Ob mit R. plicatus nach Südafrika verschleppt? FHerbarexemplare sind zu mangelhaft zu einem bestimmten Urteil. Appendix ad Suberectos. De verá necessitudine R. clefhrophili dubito. Ad interim Seriem Properorum et Seriem Semi- Subereclorum post Subereclos E:uropaeos coliocavi. Series Properi. Radices repentes propaguliferae verosimile nullae. Turiones arcuato-procumbentes, glabriusculi; an ramosi? Folia apicem versus grosse serrata, subtus tomentosa. Inflorescentiae angustae subcylin- dricae ramuli fere aequilongi, saepe uniflori, in ramis vigorosis 2— vel 3-flori. Stamina post anthesin conniventia. Flores praecoces. Nomine A. properi (in litt.) Chaboisseau primus speciem typicam distinxit. R. clethrophilum vivum examinare mihi non licuit, sed descriptiones autorum et rami exsiccati non permittunt speciem suo proprio loco inter alios Rubos inserere. Turiones arcuato-procumbentes (?) R. clethrophilum a Subereclis, Carpinifoliis, Rthamnifoliis, Vulgaribus et Candicantibus distinguunt, a Discoloribus et Silvaticis inflorescentià angustà, ab Egregiis foliolis partim grosse serratis recedit. Rami florentes exsiccati Subereclos revocant: ramum KR. clethrophili a Genevier missum a ramo R. Libertiani Weiheano certis signis distinguere nequeo. Genevier turionem erectum, apice arcuatum describit, Sudre R. ramosum R. clethrophili synony mon esse asserit. Alterá ex parte Boulay plantam cum £. Boraeano ad R.hypoleucum vel adscitum trahit. — Ad interim praeferendum erit, hanc speciem ab aliis Rubis segregare, quia opiniones de verá affinitate nimis differunt. 355. R. elethrophilus (clethraphilus) Genev. Mém. soc. Maine-et-Loire XX p. 31. (1866.) Ibid. XXIV p. 167 (1869); Monogr. ed. 2 (1880) p. 229. Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. VI p. 58; Bouvet in Bull. soc. d'et. d Angers 1910 p. 44; Sudre Rub. Eur. p. 25. R. clethraphilus Genev., HR. clathrophilus Sudre prius. Eglandulosus. Turiones arcuato-procumbentes vel e Genevierii descriptione erecti, apice arcuati, angulati, faciebus planis, vel excavatis (Genevier), glabriusculi, aculeis aequalibus mediocribus rectis vel leviter faleatis armati. Folia digitato-quinata; petioli aculeis recurvis armati, supra plani; foliola subcoriacea, in parte inferiore subsimpliciter, apicem versus grosse duplicato-serrata, supra glabrius- cula, subtus molliter cano-(interdum albo-) tomentosa, aetate saepe virentia; terminale petiolulo triplo vel interdum duplo longius, e fundo breviter truncato obovato-oblongum, longe cuspidatum; foliola 104 (398) infima breviter (2 mm) petiolulata. — Rami fertiles foliis paucis ternatis et uno alterove quinato praediti; illi e parte superiore et mediáà caulium orti race migeri, inferiores ramulos paucifloros emittentes. Inflores- centia inferne ramulis 1 —2 axillaribus aucta, angusta, apicem versus non decrescens, flore subsessili terminata. Ramuli breves, erecto-patentes, to mentosi, subinermes, 1—3-flori, floribus lateralibus raro cymoso-approximatis. HRhachis cano-tomentosa, saepe aculeata. Calyx externe cinereo-tomentosus, sepalis concavis in flore et fructu patentibus (vel in apricis reflexis). Petala rotundato-ovata, sat ampla, carneo-rosea. Stamina stylos superantia; pollen, ex Sudre, ,,admixtum" ; carpella juniora vulgo pilosa, glabrescentia; fructus perfecti. — Floret exeunte majo et junio. De R. subinermi Rogers a Sudre sub R. clethrophilo laudato vide R. pubescentem (Semi-Discolores). R. seplorum a P. J. Muell.in Pollich. XVII p.271 inter Corylifolios (Triviales) enumeratur. E descriptione R. clelhrophilo similis esse potest. Videtur forma camporum et sepium hujus speciei. Teste Genevier Monogr. ed. I p. 165 differt sepalis reflexis. An Bachufern und andern feuchten und schattigen Orten. Weit verbreitet durch das mittlere Frankreich. Nach Sudre auch in Südfrankreich und Piemont, doch scheint die Übereinstimmung mit der hier beschriebenen Pflanze zweifelhaft. Die von Sudre hieher gerechneten Formen halte ich zum "Teil für erheblich verschieden. Der in einigen Formen àáhnliche R. subinermis Rogers im mittleren und südlichen England. De formis hybridis R. clelhrophili cf. Sudre Rub. Eur. p. 25. Forma R. clethrophilo affinis: R. tarnensis Sudre Bull. Assoc. Pyr. (1899) no. 245; Rub. Eur. p. 25. Differt a R. clethrophilo Genev.: turione minus angulato pubescenti, foliis subtus viridibus, raro canescentibus; foliolo terminali minus obovato, saepe ovato, emarginato; sepalis appendiculatis; petalis, staminibus stylisque rubris. B heleracanthus Sudre Bull. Assoc. Pyr. (1903) no. 295 et exssicc. — Aculei crebri, inaequales, Lenues; inflorescentia ampla, multiflora, sparsim glandulosa; flores laete rubri; pollen parum admixtum.** Anne R.larnensis R. rhombifolio admodum similis? Plantam vivam non vidi. Südfrankreich; verbreitet. De formis hybridis R. larnensis cf. Sudre Rub. Eur. p. 26. Series Semi-Subereeti. Rubi inter R. Suberectos et Senticosos vel Glandulosos intermedii, saepe staturá, turionibus parum ramosis, foliolis latis haud raro contiguis vel imbricatis, glabritie, interdum quoque inflorescentià et sepalis viridibus Subereclos revocantes. In his formis ambiguis vero Subereclorum characteres magná ex parte ab illis alterae speciei affinis supprimuntur. Ex meà conjecturá tales species intermediae nihil aliud quam species hybridogenae sunt, quae olim, id est in aevo diluviano vel pliocaeno, e formis atavis a hodiernis recedentibus ortae esse videntur. Tales stirpes hybridogenae igitur vix exacte intermediae inter species recentes esse possunt. Occurunt Semi-Suberecti inter Subereclos et R. Rhamnifolios: Grex R. nitidi; R. tomentosum: Series Candicantes; R. gratum wel hedycarpum: Grex R. affinis; R. Sprengelii et similes: Grex R. Barbegi; R. adscilum: Grex R. leucandri ; R. vestitum: Grex .R. macrophylli ; R. Glandulosos: Grex R. infesti. Quum vero affinitates saepe dubiae et ambiguae sint, praeferendum mihi videtur, nonnullas species apud Rubos diversos tractare. Candicantes R. tomenlosum sequantur; R. macrophyllum, R. leu- candrum et R.latifolium a R. grato simili longe separare haud naturale esset. (329) 105 Grex R. nitidi. (Subrhamnifolii Focke in Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI 463.) Praeter R. nitidum sens. ampliss. includo in hanc gregem £A. montanum Wirts. Inter formas numerosas aegre definiendas hujus gregis tres vel quatuor ,subspecies" magis constantes distingui possunt. Conspectus specierum principalium gregis HR. nitidi. A. Foliolorum pagina infera in nervis solum pubescens, viridis. Aculei inflorescentiae compressi, incurvi . . . C ER EmUid seb. B. Foliolorum pagina infera dense subeienes osesESIR I. Aculei inflorescentiae mediocres, falcati. a. Foliola plana; aculei pedunculorum saepe crebri sed non conferti. Inflorescentiae ramuli superiores divaricati, longi . . . . . . . . . . . . . RH. inlegribasis. Inflorescentiae angustae ramuli breves . . . MIS caenestensts- b. Foliola plicata; aculei setomeonns cogn Foliolum terminale ellipticum .. . . xU C ctm M Su HE HORS II. Aculei inflorescentiae sert P subulati. Sepala externe incana . . . RN M ME : : R. holerythros. 356. R. nitidus Wh. et N. Rub. Germ. p. 19. (1822) Focke Syn. Rub. Germ. p. 123; Ascherson et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 65. Rogers Handhb. Brit. Rub. p. 22 excl. subsp. opacus. Sudre Rubi Eur. p. 19. Formae: R. divaricatus P. J. Muell. in Flora (B.Z.) 1858 p. 130. R. hamulosus Lefvr. et P. I. Muell. in Pollich. XVII p. 76. R. subincertus Sampaio (Revist. 1904), Rub. Portug. p. 31. R. nexuosus hip. ex Genevier. In locis apertis et soli expositis vepres densus, intricato-ramosus, 0,5 —1,0 m altus; inter frutices elatior et turiones arcuatos autumno ramigeros emittens. Radices repentes propaguliferae breves; turiones adventitii pauci. Turiones juveniles erecti, aestate arcuati, ramosi, apicem versus acutanguli, glabri, aculeis validis rectiusculis vel leviter faleatis armati. Folia quinata; petioli partim sulcati, aculeis validis uncinatis armati; foliola vulgo parva, plana, haud profunde serrata, supra parce pilosa, laete viridia, nitida, subtus pallidiora, in nervis hirta; terminale ovatum vel oblongum, acutum; infima manifeste petiolulata. Rami fertiles aculeis falcatis vel in parte superiore hamosis armati; inflorescentiae e medià caulis parte ortae breves, divaricato-panniculatae, ramulis laxe pilosis crebre vel parce aculeatis. Aculei nunc robusti, uncinati, copiosi, nunc breves, compressi et multo rariores. Flores mediocres; calyx externe viridis, interdum fundo echinatus, sepalis post anthesin patentibus. Petala late elliptica, demum patentia vel leviter incurva, saepe laete rosea, in aliis formis alba; stamina plerumque stylos superantia, post anthesin conniventia, interdum stylis paullo breviora; carpella glabra vel parce pilosa; fructus atri, nitidi. In solo argillaceo aquam retinente aculei copiosi, validi et uncinati esse solent, petala saepe alba, stamina brevia occurrunt. Rivulorum ripas et alneta uliginosa formae roseiflorae incolunt. In declivibus apertis montium Schwarzwald vidi formam nanam angustifoliam nitidissimam, quae aspectum omnino peculiarem praebebat, sed in hortum transplantata faciem adsuetam R. nilidi induebat; color albus florum et stamina brevia culturà non mutata sunt. P. J. Mueller, qui R. nitidum ignoravit, formam albifloram nomine A. divaricali et paullo robu- stiorem carneifloram nomine R. hamulosi descripsit. Autores recentes multi nomen t. inlegribasis P. J. Muell. praeferunt et variis formis male definitis adhibent. Signa, quibus ,,species'* et ,, varietates" R. nilidi a Rubologis distinguuntur, plerumque levissimi momenti sunt. R. nitidus typicus parum variabilis est, etsi solum, humiditas, umbra etc. plantae habitum et aspectum mutare solent. Varietates distinguere haud utile videtur, quia formae conditionibus externis productae a varietatibus constantibus aegre separantur. Bibliotheca botanica. Heft 83. -t 106 (330) Similis R. plicalo, a quo praecipue foliis, aculeis, inflorescentià et staminibus conniventibus differt. Floret julio. Im Halbschatten und an sonnigen Waldrándern, auf wenig durchlássigem Lehmboden oder im Gebüsch an Báchen und auf Quellgrund; verbreitet, aber nirgends gemein. Von Schonen (südl. Schwe- den) Bornholm und der Provinz Posen durch das nórdliche, mittlere und westliche Deutschland, Grossbritannien und Frankreich bis nach dem nórdlichen Portugal vorkommend. Formae R. nitido similes. De R.rosulento autor, cf. p. 101 (325). R. inlegribasis P. J. Muell. in Boulay Honc. Vosg. no. 21. p. (1866), vix autor. aliorum, planta Vogesiaca est, R. rhamnifolio foliolis subtus molliter tomentellis, terminali late ovato vel suborbiculari, saepe longe petiolulato similis. Inflorescentia aculeis faleatis armata, apice obtusa, ramis erecto-patenti- bus; sepala externe virentia, in fructu reflexa, petala rosea, stamina alba, styli saepe inferne rubentes. — Vidi specimina exsiccata numerosa &. inlegribasi (vocabulum nimis barbarum!) similia e Gallià et e Ger- maniá meridionali-occidentali, quae inter se parum congruere videntur. R. rubricolor Blox. a H. nitido vix nisi glandulis stipitatis saepe crebris differt; cf. gregem R. Trevirani. R. holerythros Focke in Abh. Naturw. V. Bremen XII p. 351. (1892.) Hogers Handb. Brit. Rubi p. 25; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 13; Sudre Rub. Eur. p. 21. R. nitidus (cit. Wh. et N.) Genev. Monogr. R. inlegribasis aut. Gall. nonnull. Turiones validi, aestate alte arcuati, glabriusculi, aculeis lanceolatis rectis vel reclinatis plerumque valde robustis armati. Folia sat ampla, quinata; petioli aculeis falcatis armati, supra sulcati; foliola saepe contigua, argute et sat profunde inaequaliter serrata, supra pilosa, subtus subvelutino-tomentella, juniora incana; terminale e basi truncatá vel subcordatá late ovatum, breviter acuminatum, lateralia manifeste petiolulata. Rami fertiles breves; inflorescentia mediocris, composita, panniculata, apicem versus decrescens, ramulis sat brevibus patentibus, aculeis validis rectiusculis crebris armata. Flores sat ampli; sepala externe incana, post anthesin laxe reflexa; petala late obovata, cum filamentis rosea; stamina stylos rubros superantia. Florum color verosimile non semper constans, planta vero foliorum indumento, aculeis et aliis signis a R. nitido differt. Im südlichen, seltener im mittleren England, sowie im ganzen westlichen Frankreich. Zuerst getrocknet erhalten durch Clavaud von Bordeaux. Forma hybrida R. holerythri : R. holerythros »X ruslicanus. Characteres mixti. Forma sterilis, foliis plurimis ternatis. Britannia: Wichey, Surrey (leg. Marshall). — Forma foliis turionum qninalis. Britannia: Aberystwith, Wales (leg. Painter). R. caeresiensis Sudre et Gravet in Batoth. p. 38 (1905). sudre in Rub. Eur. p. 20 sub R. integribasi; R. montivagus (cit Gandoger) Gravet in sched.; . clethraphilus (cit. Genevier) Gravet in sched. prius. R. integribasis (cit. P. J. Muell.) Rogers Handb. Brit. Rubi p. 24 forma R.caeresiensi arcte affinis videtur. Turiones juniores erecti, autumno arcuato-decurvi glabriusculi, aculeis sparsis brevibus e basi iat reclinatis armati. Folia quinata; foliola fere contigua, subtus in nervis micanti-pubescentia; terminale ' petiolulatum, ovatum, acutum vel indistincte sensim acuminatum, fundo saepe emarginatum; y iolulata. Hami fertiles parce et minute aculeati, interdum subinermes; inflorescentia I5] ii (331) 107 angusta, superne subracemosa, inferne ramulis axillaribus distantibus brevibus bracteatis paucifloris aucta, flore terminali subsessili; sepala cano-virentia, albo-marginata, in fructu immaturo laxe reflexa; stamina stylis fere aequilonga. Bracteae saepe glanduliferae. Petala rosea. Differt a R. nilido foliis subtus densius pubescentibus, aculeis rarioribus et multo minoribus, inflorescentià. angustà. In den belgischen Ardennen. In plantá Brittanicà (R. infegribasi Rogers) foliola potius obovata, aculei paullo longiores et robustiores sunt. Stamina stylos superant. Petala roseola. RR. caeresiensi sine dubio magis affinis quam £Z. integribasi. Im südlichen England. R. montanus Wirtg. Fl. Pr. Rheinpr. p. 150. — (1857.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 127. Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 465. (R. montanus Libert in Lejeune Fl. Spa II p. 317? verosimile formarum series aggregata et commixta; nomen postea deletum). R. affinis 8 montanus Metsch in Linn. XXVIII p. 142. R. heleroclitus P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I n. 119, II n. 54. ? R.senlicosus I&oehl. in Wimm. et Grab. Fl. Sil. I2 p. 51 (1829); Sudre Rub. Eur. p. 22. Non speciei descriptio, sed fruticis unici ab autore ipso postea frustra quaesiti. Wimmer, qui 1829 nomen publicaverat, illud jam 1852 e Floráà Siles. suá omnino delevit. Habitu inter RH. plicatum et carpinifolium intermedius; turiones multo magis arcuati quam in R. plicato. Nulgo crebre aculeatus. 'Turiones arcuato-decurvi, interdum scandentes, angulati, faciebus in parte mediáà planis, sparsim pilosi, elabrescentes, aculeis copiosis validis e basi latà lanceolatis reclinatis vel falcatis armati. Folia quinata, petiolo supra inferne subsulcato, dense uncinato-aculeato; stipulae lineari-lanceolatae; foliola parva vel mediocria, plicata, inaequaliter orgute serrata, supra glabriuscula, subtus molliter pilosa, juniora saepe albida; terminale ellipticum, acuminatum, fundo rotundatum; infima breviter petiolu- lata. Hami fertiles inferne parce pilosi, aculeis aduncis et foliis ternatis instructi. Inflorescentiae e mediá eL superiore parte caulium enatae interruptae, sat breves, ramulis inferioribus axillaribus pauci- floris, superioribus 1 —3-floris divaricatis confertis. HRhachis, ramuli pedunculique laxe villosi, aculeis inaequalibus longis subulatis rectis vel leviter falcatis dense vel densissime armati. Bracteae lanceolatae, glanduloso-ciliatae. Flores mediocres, interdum parvuli; calyces tomentelli, interdum aculeolati et glanduliferi, sepalis viridibus cinereo-marginatis in flore patentibus vel reflexis, postea saepe fructus fundum amplectentibus. Petala alba; stamina stylos virides superantia. Fructus subglobosi; drupeolae majusculae. An buschigen Lehnen, an Waldrándern und Lichtungen, vorzüglich im mitteldeutschen Hügel- lande. Von der Lausitz durch Sachsen, Thüringen und die Rheinprovinz verbreitet, stellenweise hàufig. Im Westen nordwürts bis Bentheim, südwáürts bis Darmstadt vorkommend. Anscheinend nicht ver- schieden ist eine im oberungarischen Berg- und Hügellande wachsende Form. Das an sich wahrscheinliche Vorkommen in Belgien bedarf der Bestátigung. Forma R.montano similis: R. pseudo- Radula Holuby Oe B. Z. XXIII (1873) p. 379. Aculei recti longissimi validi; glandulae stipitatae saepe crebrae. Sepala frcutus fundum arcte involucrantia. — Verosimile in loco natali primo solum indigenus. Im Trenciner Com. (nordwestlich. Ungarn). Grex R. affinis. (Sub-Discolores Focke in Aschers. et Gr. Synops. VI p. 467). Eglandulosi; aculei validi, aequales. ^ Turiones validi glabriusculi; foliola terminalia cordato- ovata; inflorescentia panniculata. Petala in flore incurva. (332) 108 Species. Foliola superficialiter argute serrata; inflorescentia patula . . . . .. . . . KR. affinis. Foliola inaequaliter et saepe grosse serrata; inflorescentia plerumque sat brevis, (lensq m wm ME R. imbricatus. R. lalifolius Babgt. R. affinem appropinquat; cf. Seriem Silvaticorum. 357. R. affinis Wh. et N.. Rub. Germ. p. 18 (err. typogr. 22) (1822). ex descr. et specim. exsice. (tab. Rub. Germ. dubiae sunt). Focke Syn. Rub. Germ. 134; Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI 468; Rogers Handb. Brit. Rub. 23. Sudre Rub. Eur. p. 21 (ex parte?) R. relatus F. Aresch. in sched. — R. affinoides G. Braun in sched. Excl. R. affinis plurim. autor. Radices repentes, saepe hinc inde propaguliferae. Turiones vere erecti, apice nutantes, deinde arcu alto decurvi, ramosi, autumno saepe radicantes, inferne teretiusculi, in medià parte obtusanguli, glabrius- culi, fusco-purpurei, aculeis validis angustis longis, in caule primario rectiusculis, in ramis falcatis praediti. Folia digitato-quinata, interdum singula foliolo terminali partito septenata, autumno decidua; foliola lata, semper fere imbricata, undulata, inaequaliter argute serrata, supra obscure viridia, subtus juniora saepe albido-Lomentosa, adulta pallide viridia; terminale late cordato-ovatum, sensim longe acuminatum, infima breviter petiolulata. Rami floriferi longi, aculeis validis longis leviter falcatis instructi, exeunte aestate saepe sub inflorescentià fructiferá ramulos elongatos florentes emiltentes; inflorescentiae mediocris, saepe subcory mbosae ramuli intermedii cymoso-partiti; rhachis cum pedunculis patenter pilosa, aculeis falcatis vel aciculatis sparsis instructa. Flores majusculi; sepala externe cano-virentia, Lomentoso-marginata, post anthesin reflexa, mox marcescentia; petala late elliptica, incurva, pallide rosea vel alba; stamina stylos superantia; carpella glabra, carpophorum parce pilosum; fructus magni, per- fecti, sapidi; putamen semiorbiculare. Fl. julio. Species bene distincta; specimina exsiccata interdum &R. imbricato similia. Lusus foliis profunde incisis vel dissectis, aculeis parvis et inflorescentiis laxis decompositis insignis KH. Wiegmanni Wh. in sched. est. In Guestphalia boreali-orientali. R. affinoides nil nisi R. affinis status nanus rupestris est. — R. affinis plurim. autor. ad diversas species spectat. Selten im südlichen Schweden; in Mitteldeutschland bis Thüringen; verbreitet in Nordwest- deutschland, namentlich in Niedersachsen, Westfalen und am Niederrhein ; nicht selten in Grossbritannien, nach Rogers auch in Irland. In wie weit der R. affinis der franzósischen Schriftsteller hieher gehórt, weiss ich nicht. Iomimraremhbsyabirud'ate SE aitiin s: R. affinis »X plicatus cf. R. opacum. R. affinis 5X caesius: aculei parvi, crebri; folia fere R. affinis. Jena (M. Schulze). R. imbrieatus Hort in Ann. Nat. Hist. ser. 2. VIL 374. (1851.) Babingt. Brit. Rubi p. 91; Rogers Handb. Brit. Rubi 26. Bouvet Bull. soc. ét. Angers 1907 (Sep. p. 24). Turiones ascendentes, mox arcuato-procumbentes, valde ramosi, angulati, laxe vel parce pilosi, aculeis mediocribus reclinatis instructi. Folia quinata, autumno decidua; foliola vulgo imbricata, undulata, inaequaliter argute duplicato-serrata, supra strigosa, subtus in nervis pilosa; terminale e basi emarginatà vel subcordatá rotundatá late ellipticum, acuminatum, infima vix petiolulata. Inflorescentia angusta, brevis, sed saepe ramulis inferioribus distantibus aucta. Flores mediocres in- 'onspi ui; sepala cinereo-hirta, in flore et fructu reflexa. Petala pallide rosea vel alba. Fructus nitidi, var. innominatam majorem aculeis longis, inflorescentià amplà et floribus laete roseis praeditam describit Bosers l. c. (333) 109 Waldrànder und Hecken. Zerstreut im westlichen England und Wales so wie im westlichen Frankreich. Die gróssere Form in Surrey. Ie gegen dna doresbclel la drndoet eeu uc R. imbricatus X pallidus? Legi specimen glanduliferum pilosum, R. imbricato simile sed in- florescentià A. pallidi praeditum. Surrey, England. Subspecies R. imbricali secundum autores Gallicos est: R. eariensis Rip. et Genev. in Gen. Monogr. Rub. Loire ed. 2 p. 265. (1880.) Hogers Handb. Brit. Rub. 25; Focke in Aschers. et. Gr. Syn. mitt. Fl. VI 467. R. carisiensis Rip. et Genev. Mém. soc. M.-et-L. XVIII 53. (1872.) Planta robusta, turionibus obtusangulis elabriusculis et aculeis validis longis R. affini similis. Foliola non imbricata, valde inaequaliter serrata, vulgo angulato-incisa, subtus juniora albo-to mentosa, adulta virescentia; terminale subcordato-ellipticum, acuminatum; infima manifeste petiolulata. In- florescentia multo robustior quam in R. imbricato, sat densa; flores spectabiles; sepala post anthesin laxe reflexa; petala rosea vel albida; stamina stylos vix superantia. — Species melius observanda! Genevier, cui in hoc casu libenter assentio, hunc Rubum speciem pulchram optime distinctam sistere asserit. Plantam ex exsiccatis Gallicis mihi notam in Britanniáà vivam vidi et postea quoque inter exsiccata Germanica cognovi. Boulay in Fl. Fr. et FR. imbricatum et cariensem omittit; e sensu Bouveti R. cariensis subspecies R. imbricali est. Saepissime harum plantarum specimina omnino diversa sunt. Im mittleren Frankreich stellenweise bis zur Gironde; in Deutschland nur im Elztale im Schwarz- wald (leg. Gótz), zerstreut im südlichen und westlichen England; nach Rogers auch in Irland. Grex R. maerophylli. (Sub-Veslili Focke in Aschers. et Gr. Synops. mitt. Fl. VI p. 469.) Turiones juveniles suberecti, adulti arcuali, apice procumbentes; foliorum figura plerumque Subereclos, rarius R. vestilum revocat; inflorescentia ex illà R. Suberectorum et FR. vestili mixta; indumen- tum in paginà inferiore foliorum atque in caulibus et ramis fere sicut in. Ft. veslilo, sed multo brevius et laxius est. Glandulae stipitatae sparsae vel nullae. Species duae, e quibus R. macrophyllus R.sulcato, R. hypomalacus R. plicalo similis. De R. macrophyllo cf. descriptionem in Serie Silpvaticorum. 358. R. hypomalaeus Focke Syn. Rub. Germ. 274. (1877.) Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 469. R. macrophyllus B velutinus Wh. et N. Rub. Germ. p. 35. Turiones arcuato-prostrati vel scandentes, parce pilosi, inferne aculeis brevibus inaequalibus, in parte mediáà et superiore longioribus e basi compressáà subulatis rectiusculis instructi. Folia ternata quinataque; stipulae lineares; foliola subaequaliter serrata vel serrulata, subtus molliter pilosa, saepe subvelutina, juniora cano- micantia, terminale cordato-ovatum vel cordato-oblongum,sensim acu minatum; infima brevissime petiolulata. Aculei petiolorum et ramorum florentium saepissime aciculares. Inflores- centiae compositae brevis saepe depauperatae ramuli tenues, puberuli, rarius villosi, glandulis stipitatis sparsis et aculeis tenuibus rectis acicularibus instructi. Flores mediocres; sepala externe cano-virentia, post anthesin patentia; petala oblonga, albida vel pallide rosea; stamina stylis fere aequilonga; fructus partim perfecti. Folia R. macrophyllum revocant, indumentum paginae inferioris FR. pyramidalem. Ab utráque specie inflorescentià abbreviatà et aculeis tenuibus facile distinguitur. Multis notis intermedius est inter R. plicatum et R. veslitum. Waldlichtungen und Waldründer. Im nordwestlichen Deutschland zerstreut, aber stellen weise hàufig, ostwárts bis Schleswig-Holstein, Kónigr. Sachsen und zum Bóhmerwald (Progel), nach Westen bis Saarbrücken. 110 (334) Aus Belgien von Bellefontaine, prov. Namur. Getrocknete englische Exemplare sind mir noch elwas zweifelhaft. R. virescens G. Braun in Focke Syn. Rub. Germ. p. 224. (1877.) R. myricae B. virescens Focke in Aschers. et Gr. Syn. VI p. 528. Humilis; eelandulosus; folia quinata, foliolum terminale e basi subcordatá ovato-oblongum sicut in R. macrophyllo, sed multo minus. Petala alba; stamina stylis breviora; gynophorum glabrum. Fruc- tus perfecti. — Planta rara constans videtur; cum £. mgyricae vel R. orthoclado comparari potest, sed vera affinitas omnino dubia est. An wenigen Stellen im nordwestlichen Deutschland nachgewiesen: im Wesertale oberhalb Minden und Hameln; Wohlsdorf bei Rotenburg, Rgbz. Stade. Grex R. Barbeyi. Rubi Subereclis similes sed notis inter eos et R. Sprengelii vel alios species humiles vacillantes, in magná parte Europae hinc inde obviae, sed nusquam frequentes; saepe singuli frutices solum reperiuntur. Foliola adulta subtus viridia. A. Stamina stylis breviora; inflorescentia vix glandulifera. (1) R. Barbeyi Favrat et Gremli in Bull. soc. Vaud. XVII p. 505. (1881.) Turiones arcuati, aculeis copiosis e basi latà angustatis brevibus instructi, parce pilosi. Folia quinata; foliolum terminale ovatum, longe acuminatum; infima manifeste petiolulata. Inflorescentia eglandulosa; pedunculi puberuli, crebre subulato-aculeati. Sepala externe viridia, post anthesin patentia. Stamina stylis breviora; fructus perfecti. Im Jorat bei Lausanne (Schweiz) an vielen Stellen eines beschrànkten Bezirks. (2) R. hemistemon P. J. Muell. in N. Boulay Ronces Vosg. (p. 3.) (1864.) Excl. R. hemistemon Genev. Turiones arcuato-prostrati, aculeis copiosis brevibus armati, glabrescentes. Folia utrinque viridia, plurima quinata; foliolum terminale interdum longe petiolulatum, ovato-oblongum, acutum vel breviter acuminatum; infima breviter petiolulata. Inflorescentia vulgo panniculata, apice obtusa; pedunculi pubescentes, crebre aculeati. Sepala externe viridia, post anthesin patentia. Stamina sLylis multo breviora. Fructus perfecti. — Glandulae subsessiles vel brevissime stipitatae in caule et pedun- culis obviae. Minus robustus sed magis pilosus quam Zt. Barbeyi. Bei Rambervillers am franzósischen Abhange der Vogesen. (3) R. Braeuckeri G. Braun exs. Hb. Rub. Germ. 85, 197. R. fissus x Sprengelii Utsch. Vix a R. hemistemone distinguendus. Foliola saepe sensim acuminata sicut in R. Barbeyi. Ra- rissime in inflorescentià singulae glandulae stipitatae occurrunt. Im südlichen Westfalen und in der angrenzenden Rheinprovinz bei Gummersbach und Freuden- berg (Utsch, Brüucker); nach G. Braun auch zu Horst (Mennighüffen) Rgbz. Minden. (4) R. arrhenianthus K. Frider. in Boulay et Bouly de Lesd. exs. 156 (1901) foliolis latioribus, breviter acuminatis et glandulis breviter stipitatis crebris a R. Barbegi differt. — Habitus diversus. Videtur forma hybrida e R. Arrhenii et R. plicato. — — Vereinzelte Stráucher unweit Husum, Rgbz. Schleswig. B. Stamina stylis fere aequilonga vel longiora; inflorescentia glandulifera. 1. Foliola infima manifeste petiolulata. (5) R. euchloos Focke in Aschers et Gr. Syn. VI 470. (1902.) H. Sprengelii x suberectus? | Gravet in sched. temistemoni similis. Foliolum terminale sat breviter petiolulatum, acutum vel acuminatum; onüa in ramis brevibus subracemosa, in longioribus panniculata, ramuli glandulis stipitatis (335) 111 inaequalibus sat-crebris instructi; stamina stylis fere aequilonga; fructus perfecti. Folia laete viridia. Flores albi. Frutex unicus in Belgio observatus; ex ejus fructibus Gravet in Belgio (Louette-St. Pierre), ego in Germanià boreali (haud procul a Brema) plantas florentes educavimus. Foliola harum plantarum longius sensim acuminata erant quam in frutice materno; in frutice culto Bremensi aculei tenues longi multo crebriores erant quam in Belgico. Foliis et aculeis igitur hic tubus euchloos Bremensis R. Barbegi appropinquavit. Ein einzelner Strauch, 10 km von Louette-St. Pierre bei Gédinne, Prov. Namur in Belgien, von Gravet gefunden. (6) R. namurensis nov. nomen ad int. Frutex unicus, haud procul a R. euchloo in Belgio a Gravet repertus. Differt a FR. euchloo foliolis terminalibus ovatis acutis, inflorescentià angustà subracemosà, glandulis stipitatis rarioribus et brevi- oribus. Louette-St. Pierre, Prov. Namur. (7) R. orthoclados A. Ley in Journ. bot. XXXIV p. 190. (1896.) Rogers Handb. Brit. Rubi p. 47. Exclud. R.orthocladus Boulay Honc. Vosg. (142) n. 127. (1869.) 'Turiones vulgo alte arcuati; foliolum terminale saepe ovato-lanceolatum, apicem versus sensim acuminatum, figuram folioli R. virescentis exacte referens. Alia foliola sicut in FR. euchloo, a quo specimina exsiccata non certe distinguenda sunt. V. v. sp. in unico loco cognito, ducibus Rogers et Augustin Ley. Frutices pauci R. orlhocladi occurrunt immixti plantis similibus numerosioribus, quarum notae fluctuantes sunt. Turiones nunc suberecti, nunc arcuato-decurvi, foliola lata vel angusta, glandulae inflorescentiae copiosae vel nullae occurrunt. Limites inter omnes has formas invenire non potui; A Ley nonnullas earum e R. orthoclado et R. Sprengelii hybridà generatione ortas esse suspicatus est. Ex meá vero sententià R. orlhocladus nil nisi HR. plicatus »X Sprengelii est. England: Beaconhill bei Trelleck, Monmouthshire, wenige Stráucher. (8) R. rubricolor Bloxam in Syme Engl. bot. ed. 3, III p. 180, teste JJ. E. Griffith. Frutices humiles, inter se variabiles, sed omnes £F. nifido similes et crebre vel parcius glandulosi. Flores rosei. — V. v. sp. Bei Bethesda in N. Wales. 2. Foliola infima brevissime petioluta, terminalia late ovata. (9) R. Trevirani Koehl. teste Weihe in Wimm. et Grab. Fl. Sil. p. 2 vol. I p. 53. (1829.) Turiones sparsim pilosi; folia glabriuscula (Weihe) vel parce pilosa, foliola terminalia adulta rotundato-ovata, acuminata; inflorescentiae abreviatae ramuli villosi, aculeolati, glandulis stipitatis inaequalibus muniti. Bei Schmiedeberg in Schlesien von Koehler aufgefunden. Von Waldenburg in Schlesien sah ich eine im allgemeinen ühnliche Form mit mehr pyramidalem Blütenstande. Planta Vogesiaca R. Trevirani simillima inflorescentià racemosa et turionibus glabriusculis R. plicalo arcte affinis videtur, sed glandulae stipitatae in inflorescentià crebrae et valde inaequales sunt. Bei Bamont, Dep. Vosges (ges. v. Bouly de Lesdain). (10) R. axillaris P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 41 p. 139. (1858.) (Excl. R. azillaris Lejeune Revue p. 238.) et R. inopacatus Lefvr. et P. J. Muell. in Pollich. XVI p. 117 (1859) aliae sunt formae inter R. Subereclos et R. Sprengelii vel Rubos glandulosos intermediae. Omnes hi Rubi e grege R. Trevirani inter se arcte affinessunt, sed formae melius observatae ft. ortho- clados et. R. euchloos evidenter inconstantes sunt. Singuli frutices inter se discrepant, ita ut. neque omnes in unam nec in complures species naturales disponi possint. Vix dubium videtur, has plantas partim hybridae originis, partim e hybridis progenitas esse. Conjecturae: jx bz (336) R. plicatus »x. Sprengelii: R.hemistemon, R. Braeuckeri, R. euchloos, R. namurensis, R. orthoclados; R. nitidus »x Sprengelii: R. rubricolor; R. plicatus 7X hirlus: R. Trevirani; R. sulcatus »«?: R. Barbeyi. Grex R. infesti. (Subglandulosi Focke in Aschers. et Gr. Syn. mill. Fl. VI p. 470.). Species typica R. infestus est, qui foliolis infimis subsessilibus et toto habitu £F. plicalo similis est. Aculei vero valde inaequales et glandulae copiosae breviter et longe stipitatae a Glandulosis originem ducere videntur. Foliola subtus molliter villosa esse solent, juniora saepe cinerascentia. Forma typica gregis R. infestus est, cui R. chaerophyllum glandularum caussa adjungo, quamvis aequo jure HR. montano vel R. Trevirani comparari possit. Foliola infima petiolulata; inflorescentia aciculata, divaricata, apice sub- cory mbosa eta crar ine dr M e M ORE ERST d Foliola infini subsessilia; inflorescentia aculeis variis inaequalibus armata, Süupernebdensde ew e rcu o s oet curie rh, M T9 (0 RET EDRC I NC RCAQE QUII BSETTSS R. chaeroph llus. 359. R. ehaerophyllus Sagorski et W. Schultze Deutsche Bot. Mon. XII p. 1. (1894.) Focke in Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 471. Turiones vere suberecti, aestate arcuato-decurvi, demum superne procumbentes, in medià et superiore parte angulati, laxe fasciculato-villosi, interdum glanduliferi, aculeis subaequalibus validis compressis armati. Folia plurima pedato- vel digitato-quinata, petiolorum aculei faleati; stipulae anguste lineares, plerumque alte adnatae; foliola membranacea, haud raro plicata, saepe contigua vel imbricata, inaequaliter et interdum grosse serrata, supra pilosa et laete viridia, subtus in nervis dense villosa, haud raro sericeo- vel subvelutino-micantia, juniora saepe canescentia; terminale petiolulo triplo vel quadruplo longius, e fundo emarginato late ovatum, acuminatum, infima manifeste (0,5 —0,5 mm) petiolulata. — Rami fertiles sat longi, saepe in parte medià crebre aculeolati et glanduliferi; inflorescentia sat brevis, panniculata, divaricata, inferne foliosa, superne cory mboso-truncata, ramulis patentibus villosis inae- qualiter aciculatis et plerumque setoso-glandulosis. Calvx interdum setosus, sepalis externe villoso- canis, albo-marginatis, in flore et fructu patentibus vel laxe reflexis vel fundo fructus immaturi applicatis. Petala conspicua, oblonga, alba; stamina stylis virentibus vix longiora. Fructus perfecti. Species sat constans, sed foliorum figura et serratura, aculeolorum, glandularum pilorumque copia in diversis regionibus variabiles sunt. Glandulae longe (setoso) vel breviter stipitatae. Interdum in varietatibus inflorescentia angustior et magis elongata evadit. It. plicato affinis videtur, sed inflorescentià composità et glandulis stipitalis sat crebris evidenter diversus. .H. monlanus et R. Selmeri simili modo ac R. chaerophyllus inflorescentiis patulis aculeatis gaudent. Gebüsche und Waldránder, besonders im Hügellande, aber auch in den Ebenen. Der Mittelpunkt der Verbreitung liegt in der Lausitz und im Kónigr. Sachsen; mehrzerstreut und in oft etwasabweichenden Formen findet sich die Art in Niederschlesien, in Brandenburg, Schleswig-Holstein und dem Ostlichen Thüringen. FH. chaerophylloides Spribille in Abh. Bot. Ver. Brandb. XLI (1899) p.212 forma affinis est, foliolis terminalibus cordato-oblongis et inflorescentià longiore apicem versus decrescente (non truncatá) diversa. — Prov. Posen. 360. R. infestus Weihe in Boenningh. Prodr. Fl. Monast. p. 153. (1824.) Wh. et N. Rub. Germ. p. 77. Focke Syn. Rub. Germ. p. 272. Aschers. et Graebn. Syn. mitt. rl. VI p. 472. Rogers Handb. Brit. Rubi p. 59. 2 R. laeniarum Lindeb. Novit. Fl. Scand. I. p. 5. (1858). Habitus H. plicali vel R. nitidi. Turiones vere suberecti, aestate arcuato-decurvi, validi, angulati, aculeis subaequalibus lanceolatis armati, superne parce pilosi, densius et saepe incurvo-aculeati, le] (337) 113 in faciebus sparsim vel copiose aculeolati glandulosique. Folia ternata vel subquinata vel pedato-(raro digitato-)quinata; stipulae lineari-lanceolatae vel lineares; petioli uncinato-aculeati, supra non sulcati; foliola inaequaliter serrata, supra pilosa, subtus molliter villosa, juniora canescentia; terminale late obovatum vel suborbiculare, acuminatum, fundo truncatum vel emarginatum; infima subsessilia vel brevissime petiolulata. — Inflorescentia inferne interrupta, ramulis inferioribus ascendentibus. Bracteae lanceolatae. Rhachis cum ramulis pedunculisque nunc crebre nunc parce aculeata glandulosaque, aculeis majoribus inaequalibus partim uncinatis, partim rectis vel falcatis. Flores mediocres, calyx vulgo aculeolatus, sepalis viridibus albo-marginatis, in flore et fructu immaturo patentibus. Petala suborbicu- laria, incurva, alba; stamina stylos parum superantia; pollinis cellulae perfectae paucae. Carpella saepe parce pilosa. Fructus hemisphaerici vel subglobosi, carpellis plerumque paucis. Variat foliolis angustioribus (var. angustifolius G. Braun exs.). R. plicato foliolis infimis subsessilibus similis. In inflorescentiáà aculei inter se valde diversi mixti sunt; slandulae saepe copiosae. Im Gebüsch an Berglehnen, Steinbrüchen ete., auch in Hecken des Kulturlandes. Zerstreut an manchen Orten im südlichen Schweden; in Dánemark selten (Fünen); im norddeutschen Hügellande vom Harz bis zum nordwestlichen Westfalen, strichweise háufig, südwárts bis Thüringen; fehlt in den Ebenen. In England, Wales und Irland zerstreut. Subsectio: Senticosi. Radices non propaguliferae; turiones eorumque rami autumno apice radicantes. Aculei inter se aequales vel subaequales, compressi, vulgo validi. Glandulae stipitatae nullae vel sparsae, rarius copiosae, ab aculeis discretae. Turiones ascendentes, saepe ramis fruticum sustentati scandentes, demum cum ramis decurvi, saepe elongati et super solum reptantes. Folia quinata vel ternata, saepe subcoriacea et per magnam hiemis partem persistentia; foliola omnia petiolulata, non imbricata, subtus in multis speciebus albo- vel cano-tomentosa. Inflorescentiae plerumque panniculatae, ramulis lateralibus cy moso-paucifloris, rarius racemosis. Petala vulgo sub anthesi incurva, lamina ex ungue patente ascendens. Stamina plerum- que stylis longiora, post anthesin conniventia et fructum juvenilem involucrantia, in nonnullis speciebus breviora, demum íructui applicata. Fructus nigri. Series Sentlcosorum. A. Turiones ramique eglandulosi, rarius parce glanduliferi. I. Turiones glabri vel glabriusculi. a. Foliolum terminale petiolulo plerumque vix duplo longius. Rhamnifolii; Turiones vulgo ramosissimi; inflorescentiae copiose aculeatae. b. Foliolum terminale petiolulo triplo vel quadruplo longius. 1. Foliola grosse et plerumque inciso-serrata. Candieantes: Validi; turiones conformes. Tomentosi: Humiles vel debiles; turiones partim suberecti, partim reptantes. 2. Foliola mediocriter vel minute serrata. a. Foliola ovata vel oblonga, rarius obovata, mediocriter serrata. Glandulae stipitatae nullae vel rarae. Diseolores : Foliola subtus albo-tomentosa. Silvatiei: Foliola adulta subtus viridia. B. Foliola obovata, minute serrata; inflorescentiae ramuli racemosi. Egregii: Glandulae stipitatae rarae vel in nonnullis speciebus crebrae. II. Turiones ramique dense villosi, plerumque glandulosi. Bibliotheca botanica. Heft 83. 114 (338) Vestiti: Foliola plerumque subtus molliter pilosa. B. Turiones ramique glandulas copiosas ab aculeis manifeste discretas gerentes. Grandifolii: Aculei compressi; aculeoli et aciculi plerumque nulli; setae glanduliferae longae et glandulae stipitatae crebrae. Radulae: Aculei compressi; aculeoli breves et glandulae stipitatae diametro pedunculorum vix longiores copiosi. Series Rhamnifolii. De characteribus confer subseriem Eu-Rhammnifoliorum. |n Vulgaribus notae Rhamnifoliorum cum illis Silvalicorum mixtae sunt. Carpinifolii magis discrepant, sed ad Rhamnifolios propius accedunt quam ad Subereclos alterà ex parte affines. — Omnes fere seriei Species dense aculeatae. Huic seriei, sed non omnibus ejus speciebus, peculiares sunt rami turionum autumnales longi, tenues, penduli, qui, si terram attingunt, radices emittere solent. Subseries Eurhamnifolii: Ramosissimi; foliola plerumque minute serrata, terminale saepe suborbicu- lare, petiolulo vix duplo longius. Subseries Carpinifolii: Parum ramosi; foliola sat grosse serrata, terminale basin versus angustatum, petiolulo fere triplo longius. Subseries Vulgares : Saepe valde ramosi; foliola grosse vel minute serrata; terminale obovato-oblongum vel suborbiculare, petiolulo duplo vel triplo longius. Characteres inter Rhammnifolios et Silvaticos vacillantes. Subseries Eu-Rhamnitfolii. Frutices robusti, vulgo crebre aculeati, eglandulosi, per magnam hiemis partem frondiferi, radicibus propaguliferis nullis. Turiones juveniles erecti, mox patentes, ramosi, saepe ramis fruticum sustentati scandentes, demum mole foliorum arcuato-decurvi, superne acutanguli, glabriusculi vel laxe villosi, saepe pruinosi. Folia turionum quinata; stipulae late lineares; peliolulorum aculei uncinati, vulgo copiosi; foliola omnia petiolulata, inter se distantia (non contigua vel imbricata), serrulata vel super- ficialiterserrata, supra glabriuscula, subtus breviter pilosa vel tomentella, saepe albo-tomentosa; foliolum terminale longe petiolulatum, suborbiculare vel rotundato-ellipticum, rarius obovatum, cuspidatum vel breviter acuminatum. Inflorescentia elongata, composita, interdum apice subracemosa, ramulis irregulariter partitis vel interdum mediis paucis cymuligeris. Stamina post anthesin conniventia vel Iructui juvenili applicata. Frutices haud raro dumeta 1—2 m alta ramis patentibus (,,Spreizklimmer') obducunt, et praeterea aculeis hamosis inter arbores scandunt. Autumno rami apicibus vel flagellis dependentibus humum petunt et radices emittunt. Turionum ramis copiosis, foliolis longe petiolulatis latis rotundatis minute vel superficialiter serratis a Candicanlibus, Discoloribus et Silvaticis satis diversi. R. ulmifolio nonnullis notis (e. g. ramis crebris, aculeis et pruinà) similes, sed foliolorum figurá et serraturá discrepant. R. vestitus, cujus folia similia sunt, indumento molli villoso, aculeis angustis et ramulis inflorescentiae cymosis diversus est. In formis aberrantibus, sed R. rhamnifolio arcte affinibus interdum petioluli breviores vel glandulae stipitatae occurrunt. De speciebus intermediis Rhamnifolios cum aliis Rubis conjungentibus confer Subseriem Vulgaries. Conspectus specierum principalium. ^. Inflorescentiae ramuli extraaxillares infimi elongati multiflori. Foliola subtus cano-tomentosa; terminale late ellipticum, cuspidatum |. . . &£R. Bollei. Foliola subtus praeter nervos tomentellos viridia; terminale oblongum, angustum, acuminatum Jc i d oes dca Jhesus: (339) 115 Appendix: Species macaronesiacae imperfecte notae. R. concolor. R. Vahlii. R. Hochstetterorum. R. Bornmuelleri. 12 Fig. 37 (195). R.Bollei Focke. B. Inflorescentiae ramuli extraaxillares infimi reliquis vix longiores. I. Inflorescentia laxa, patula, apice subcory mbosa. Folia turionum pedato-quinata vel ternata . . . . . . . . - - . . . . . R.ramosus. 116 (340) II. Inflorescentia composita, sat densa, stricta. Foliola in apricis subtus albo- vel cano-to mentosa; terminale suborbiculare vel late ellipticum; inflorescentiae ramuli medii patentes; sepala externe incana — Ft. rhamnifolius. Foliola adulta subtus viridia, terminale obovatum; inflorescentiae ramuli medii erecto-patentes; sepala externe viridia . . . . . . .ES. - - e . JiMaassi- 1:23 Fig. 38 (196). R. Bollei Focke. 361. R. Bollei Focke Abh. Nat. Ver. Bremen IX 405. (1887.) Ibid. XII 337, tab. 3. Turiones robusti, ad altitudinem 3 m scandentes, angulosi, parce pilosi, aculeis inaequalibus sat robustis brevibus incurvis armati. Folia quinata, magna; petioli glabriusculi, aculeis aduncis multis instructi; stipulae magnae, lineari-lanceolatae. Foliola membranacea, inaequaliter argute mucronato- dE vel subaequaliter serrulata, supra glabra, subtus tomento tenui micante cinerascentia; terminale long: petiolulatum, late ellipticum, caudato-cuspidatum. — Rami floriferi glabriusculi, foliis ternatis IN ? instructi et aculeis brevibus crebris vel sparsis armati. Inflorescentiae terminalis amplae pu AER ru aM axillares longi saepe racemulos laterales gerentes, reliqui parum ciongati virgato- et subracemoso-multiflori. Bracteae lineari-lanceolatae, villosae. Rhachis (341) 117 cum ramulis puberula vel glabriuscula, parce vel densissime hamoso-aculeata. Flores sat longe pedicellati. Sepala ovato-lanceolata, puberula vel tomentosa; petala angusta, rosea, sepalis longiora; stamina 2 2 petalis duplo breviora, stylos superantia; stigma clavato-capitatum. 1:2 Fig. 39 (127). R.canariensis Focke. Apex foliolorum longus huic speciei peculiaris est, quae quasi formam majorem ZR. rhamnifolii sistit, inflorescentiae ramulis inferioribus subracemosis diversam. .Zarza de monte'* incolarum ins. Canar. Planta variabilis; fortasse varietates singulis insulis peculiares sunt. Verosimile plantae hybridae e R. Bollei et R. rusticano occurrunt. 118 (349) Westliche kanarische Inseln. In Lorbeerwaldungen usw. in etwa 1000 m Hóhe. Teneriffa (Murray), Palma (Bolle), Ferro (Bolle). Scheint auch tiefer, bis in die Náhe von Orotava herab, vorzukommen. ? Var. Murraji n. form. Turiones setis glanduliferis vel glandulis stipitatis praediti. — Planta vix cognita. An species diversa? Jarranco de la Virgen, Gran Canaria (vidit Murray); Teneriffa? 369. R. eanariensis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IX 405. (1887.) Ibid. XII 338, tab. 4. Glabrior et. minus aculeatus quam £t. Bollei. Foliola multo angustiora, subtus inter nervos tomentellos virentia; terminale oblongum vel anguste ellipticum, longe acuminatum. Inflorescentia parce aculeata, vulgo, ut videtur, angustior quam in £F. Bollei, parte elongatà racemosá terminata. Teneriffa; Palma. Nach HR. P. Murray auch auf Madeira. Appendix ad R. Canariensem. Conspectus Ruborum macaronesiacoru m. A. Glandulae stipitatae nullae. I. Turiones petiolique villosi. R. Bornmuelleri: debilis. (Gran Canaria.) II. Turiones glabri vel glabriusculi. a. Foliola subtus viridia. 1. Ramuli inflorescentiae inferiores et medii longi, subracemos FH. canariensis: inflorescentia elongata, angusta. (Teneriffa, Madeira.) 2. Ramuli inflorescentiae medii breves subcy mosi. . concolor Te : ; x res | adhuc non certe discriminandi. (Madeira.) . Vahlii | Ln - 2 b. Foliola subtus canescentia vel alba. 1. Inflorescentiae ramuli elongati, subracemost. R. Bollei: foliola lata, caudato-mucronata, subtus cano-tomentoso-micantia. (Ins. Canariens. occidentales.) 2. Inflorescentiae ramuli subeymosi vel irregulariter partiti. R. Hochstellerorum: Folia subtus cano-sericeo-micantia; flores maximi, albi. (Pico, ins. Azor.) R. ulmifolius. Voliola subtus appresse albo-tomentosa; flores mediocres, rosei. (Vulgaris.) B. Glandulosi. R. grandifolius: glaber, setae glanduliferae copiosae; inflorescentia ampla. (Madeira. Confer Sect. Grandifoliorum. Rh. Murrayi spec. ? : vix cognitus. (Gran Canaria) cf. sub R. Bollei. Ex his speciebus suo loco describendae sunt R. ulmifolius et R. grandifolius; aliae (praeter Rh. Bollei et canariensem) imperfecte cognitae sunt. Sequantur igitur hoc loco descriptiones Ruborum macaronesiacorum rarorum, quorum vera affinitas hucusque omnino dubia est. (1) R. eoneolor Lowe Man. Fl. Mad. 249. (1868.) Turiones arcuati, aculeis. mediocribus rectiusculis vel reclinatis armati; foliola coriacea, subtus pubescentia, virentia, rarissime tomentosa; inflorescentia multiflora, divaricata, saepe subcory mbosa ; petala alba; fructus e drupeolis paucis compositi, insipidi. — Fl. junio et julio. GEx hac descriptione e notis autoris sumptá planta cognosci non potest; specimina authentica non vidi. Verosimile est, ramum a Jos. Bornmueller lectum huic speciei adjungendum esse. Descriptioni autoris ex hoc ramo nonnulla addere possum. (343) 119 Aculei sat debiles, leviter falcati, subaequales; folia, supremis simplicibus exceptis, ternata; petioli tenuissime puberuli, aculeis debilibus instructi; foliola inaequaliter argute serrata, juniora subtus tenuiter albido-tomentella, adulta supra glabra, subtus puberula et laete viridia; terminale obovatum, late acu- minatum, lateralia manifeste petiolulata. Inflorescentia terminalis ramulis lateralibus inferioribus 1:2 Fig. 40 (198). R. Bornmuelleri Focke. ascendentibus serotinis aucta; pars principalis e ramulis subracemoso-paucifloris, superioribus unifloris composita; pedunculi longiusculi, tomentelli aculeolati. Flores mediocres; sepala externe cano-tomentosa, in flore reflexa; petalaoblonga, in unguem longum angustata; stamina stylos aequantia; pollinis granula inaequalia, parva; carpella pilosa. (344) 120 Haec planta Bornmuelleri satis cum descriptione Lowei convenit. concolor ab autore cum R. rhamnifolio comparatur, sed specimen descriptum ab hoc omnino diversum est. An Wegründern und zwischen Gebüsch an zwei Stellen auf Madeira durch Lowe beobachtet ; Nordseite des Portella Passes in 400—500 m Hóhe (Bornmüller), zu Anfang Mai blühend. Specimen vidi RR. concoloris nomine signatum, quod ineunte majo in statu florente in Madeira lectum est. Foliola tenuia, utrinque viridia. Inflorescentiae breves, subracemosae, illis FR. plicati similes. An R.concoloris status vernalis ? (2) R. Vahlii Friderichsen Bot. Tidsskr. XXVII 108. (1905.) Turiones sulcati, glabri, aculeis rectiusculis armati. Folia digitato- vel subpedato-quinata; petioli inferne sulcati, puberuli; stipulae lineares; foliola argute duplicato-mucronulato-serrata, subtus in costa pubescenlia, ceterum glaberrima, terminale obovatum, longe acuminatum. — Inflorescentia magná, laxa, divaricata, illae R. grandifolii simillima, pedunculi longi, tenues, parce puberuli vel breviter tomentosi ; sepala albo-vel cano-to mentosa, post anthesin reflexa, longe acuminata; petala staminibus duplo longiora. An varietas (vel ,,mutatio'*!) eglandulosa R. grandifolii? Vel potius forma R. canariensis ? Fichtenwald der Serra do Poize auf Madeira in 700 m Hóhe (Dr. M. Vahl). 363. (3) R. Hoehstetterorum Seubert Flora Azor. p. 48. (1844.) 'Turiones? Ramifertilesrobusti, foliis magnis ternatis quinatisque instructi; petioli cano-tomentosi, curvato-aculeati, stipulis anguste lineari-lanceolatis ; foliola inaequaliter duplicato-serrata, supra striguloso- pilosa, subtus appresse pilosa, sericeo-micantia; Lerminale e fundo truncato obovatum, lateralia breviter petiolulata. Inflorescentia fundo solum foliifera, ampla, elongata, panniculata, ramulis irregulariter partitis vel nonnullis cy muligeris, omnibus aculeatis dense tomentosis eglandulosis. Bracteae lanceolatae. Sepala ovato-concava, albo-tomentosa, post anthesin reflexa. Petala maxima, ambitu illis osae caninae vix minora, suborbicularia, ad unguem subcuneata, margine crenulata, diluta alba, sepalis fere triplo longiora. Stamina stylis fundo pilosis paullo longiora. Carpella magna. Azoren. In der Waldregion der Insel Pico, bis in die oberen Weinberge herabsteigend. — Von Hochstetter, Vater und Sohn, entdeckt. 364 (4). R. Bornmuelleri Focke ad int. in Engler Bot. Jahrb. XXXIII p. 435 (1903). Turio juvenilis e radice repente erectus, subangulatus, dense patenter villosus, aculeis subae- qualibus rectiusculis e basi latá subulato-lanceolatis instructus. Folia ternata; petioli villosi, 4—5 cm longi, supra sulcati aculeis leviter falcatis muniti; stipulae filiformes; foliola inaequaliter crenato- mucronulato-serrata, supra appresse strigoso-pilosa, subtus molliter cano-pubescentia; terminalia e basi emarginatá ovata, vix acuminata, fere 6 cm longa, 4 cm lata, lateralia petiolulata (6 mm) similia, sed minora. Caulibus petiolisque villosis ab omnibus aliis Rubis insularum Canariensium, Maderae et Lusitaniae diversus. Planta inter alios Rubos Canarienses enumerata est, quia vera necessitudo omnino dubia est. Aui Gran Canaria. Gehólz von Doramas in Plantago-Rasen durch Dr. Gidon gesammelt, der einen Stengel an J. Bornmüller mitteilte. 370. R. rhamnifolius Wh. et N. Rub. Germ. 22 Tab. VI. (1825.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 146; Aschers. et. Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 74; Rogers Handb. p. 29. De R. propinquo P. J. Muell. (Boulay, Schmidely) cf. ad calcem hujus descriptionis. R. discolor Godron exs. Turiones juveniles erecti, deinde alte arcuati, fere 1,5 —2,0 m alti, ramosissimi, ramis dependen- ubus autumno saepe radicantibus, angulati, subpruinosi, glabriusculi, rarius pilosi, aculeolis singulis, nierdum inferne confertis obsiti, aculeis crebris robustis e basi latissimáà angustalis reclinatis armati. E uL aic ona digilato-quinata, hieme subpersistentia; petioli caulem versus supra obsolete sulcati, aculeis (345) 121 validis uncinatis armati; stipulae lineares; foliola subcoriacea, non imbricata, margine saepe undulata, subaequaliter argute et minute serrata, supra obscure viridia, parce strigosa vel glabriuscula, subtus Lomento adpresso pilisque confertis albida; terminale longe petiolulatum (in foliis normalibus), petiolulo proprio vix duplo longius, interdum fere aequilongum, saepissime late ellipticum vel suborbiculare, cuspidatum, rarius ovatum, acuminatum, interdum ad basin emarginatum, raro obsolete trilobum. — iv gg Fig. 41 (199). R. rhamnifolius Wh. N. Ramorum floriferorum folia ternata, quinatis saepe intermixtis; aculei sparsi vel saepius copiosi, validi, plerumque falcati. Inflorescentiae elongatae parum decrescentis inferne interruptae f foliiferae superne densiflorae ramuli patentes, breves, cy moso-pauciflori, eum rhachi et pedicellis patenter villosi vel hirto-tomentosi, crebre subulato-aculeolati. Bracteae lineari-lanceolatae, cano-villosae; flores mediocres; calyces cinereo- 6 Bibliotheca botanica, Heft 83. : 129 (346) Lomentoso-villosi, saepe aculeati; sepala in flore et in fructu maturo reflexa, post anthesin vulgo patentia; petala suborbicularia, breviter unguiculata, alba, raro dilute rosea; stamina stylos paullulum superantia; gynophorum dense hirsutum; carpella vulgo apice barbata, styli rubentes vel in apricis rubri, sub um- brá virentes. Fructus globosi, atri, nitidi; putamen rotundato-triangulare. Foliolis latis serrulatis longe petiolulatis haec species optime distinguitur, sed occurunt plantae multae, quae non examussim formatae sunt. Praecipue in speciminibus exsiccatis notae singulae haud semper satis manifestae sunt, ita ut opus inutile foret, omnem hanc gregem multiformem describere. 1:2 Fig. 42 (130). R. rhamnifolius Wh. et. N. Subspecies et varietates memorabiles sunt: l|. Subspec. eu-rhamnifolius Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI 474. (1902.) — t. rhamnif. germanicus Focke in Potonié Flora ed. 1 [Do 2258)- t. cuspidiferus (cit. Muell. et Lefv.) Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 38, non P. J. Muell. descr. ) [! H i - . dumosus Lefévre Assoc. rub. no. 76 (foliola supra pilosa). R. colmariensis Spribille. . abbreviatus Boulay et Feuillebois exs. In Muelleri descriptione in Pollich. XVI p. 89 R. cuspidifero foliola inaequaliter grosse serrata et caules intricato-stellulato-pilosa tribuuntur, ita ut potius R. rhamnifolius x veslilus quam verus R. rhamnifolius esse possit. an l'uriones aculanguli, apicem versus suleati, glabriusculi. Foliola turionum supra glabra vel parce posa. Aculei rami floriferi uncinati vel falcati. »pecimina foliolis supra pilosis, inflorescentiá breviore floribus paullo majoribus et aculeis minus (347) 123 aduncis praedita olim a R. rhamnifolio germanico segreganda esse putavi, sed certi limites desiderantur. Varietates insignes sunt: a. cardiophyllus. — FR. cardiophyllus Lefv. et P. J. Muell. Pollich. 16 p. 87 (sec. autores Gall.); Boulay in HR. et C. Fl. Fr. VI 29. Foliolorum basis emarginata, vix unquam vere cordata. b. slenoplos Focke Syn. Rub. Germ. 148 (1877). .R. monlanus (cit. Wirlg.) G. Braun exs. Aculei, praecipue in ramis floriferis, longi angusti rectiusculi. c. airensis. R. Airensis Schmidely Bull. soc. bot. Genéve 1888. no. 4 p. 107. Petioli et inflorescentiae ramuli parce glanduliferi; carpella glabrescentia. An originis hybridae? sed R. rhamnifolio proximus. d. Bakeri F. A. Lees ex Rogers Handb. Brit. Rub. 30. R. rhamnifolius microphyllus Baker in sched. Foliola parva, subtus virentia; turiones suberecli, pilosi. ? (2) Subspec. Lindebergii P. J. Muell. Pollich. 16 p. 292. (1859.) An R.rorulentus Halacsy in Kerner Sched. Fl. Austr. Hung. III 49(1884.) Verh. Zool. Bot. Ges. Wien 1891 p. 230? 'Turiones laxe pilosi; foliola supra pilosa, opace viridia; aculei rami floriferi vulgo falcati. Plantae color interdum paullulum cinerascens. Vix a R. eu-rhamnifolio separari potest. Pili in turione et foliolorum paginà superiore characterem levissimi momenti praebent. In Britanniá differentia inter Ft. Lindebergii et R. eu-rhamnifolium secundum Rogers magis conspicua est, quam in Germanià et Scandinavià. — FR. rorulenti specimina sicca pauca solum vidi, quae ad interim ad R. Lindebergii pono; planta viva comparanda erit. R. Lindebergii forma borealis et, ut videtur, subalpina RF. rhamnifolii est. 3. Subspec. obtusangulus Gremli Beitr. Fl. Schwz. 20. (1870). R. hebes Boulay et Lucand exs. quoad specimina Assoc. Rubol. 269, 620 etc. Turiones ex areu humili procumbentes, obtusanguli, apice stellulato-tomentelli, in parte medià semper fere glabriusculi; foliola juniora saepe supra pilos stellulatos minutos paucos gerentia; inflores- centiae tomentum breve, in locis calidis appressum. Petala vulgo dilute rosea. Carpella hirsuta. — Varie- Lates sunt: a. beirensis Sampaio Rub. Portug. 41. (1904.) Turiones parce vel dense tomentoso-villosi. b. pulnerificus Lefvr. hb. ex Boulay in R. et. C. Fl. Fr. VI 38 (var. FR. cuspidiferi) turionibus gaudet dense pilosis. Anne planta hybrida? — Mittelfrankreich. Annotatio. RR. propinquus P. J. Muell. in. Jahresb. Pollich. XVI p.88 a multis autoribus et hucusque a me ipso a R. rhamnifolio, quem P. J. Muell. omnino ignoravit, distinctus est. Descriptio R. propinqui Muelleri bene cum R. rhamnifolio convenit. Specimen R. propinqui a Boulay in Ronces Vosg. no. 106 distributum nil nisi formam depauperatam £t. rhamunifolii sistere videtur. £i. propinquus Schmidely non differt. Verbreitung des R. rhamnifolius. Zwischen Buschwerk, an Waldrándern und Waldlichtungen. Im mittleren und westlichen Europa, vom südlichen Norwegen und Schweden, von der Provinz Posen und vielleicht von den Ostalpen bis nach Portugal, Irland und Schottland verbreitet, in England und Nordfrankreich háufig, sonst meist zerstreut. £F. cardiophyllus ist besonders in Nordfrankreich und England, Var. slenoplos in den Weserbergen und Westfalen, Var. airensis bei Genf, Var. Bakeri zerstreut in England beobachtet. Subspec. Lindebergii ist vorzüglich in Scandinavien, Schleswig-Holstein und dem nórdlichen England verbreitet, ferner, so weit getrocknete Exemplare ein Urteil gestatten, am Semmering, südlich von Wien; R. oblusangulus am Oberrhein um Schaffhausen sowie in der U mgegend von Lausanne, in Frankreich um Antun (Saóne-et-Loire) und Bordeaux; ferner nebst der var. beirensis in Portugal. 124 (348) Formae hybridae R. rhamnifolii nonnullae a me examinatae. R. plicatus x rhamnifolius (?). Turiones et folia R. rhamnifolii, cui planta similior est. Inflores- cenlia brevis, laxa, apice truncato-abbreviata RR. plicalum revocat. Schwarzwald. R. rhamnifolius x vulgaris. Forma intermedia. Conf. sub R. vulgari. — Im nordóstlichen Westfalen. R. rhamnifolius x vestitus. Aculei robusti, copiosi, in turionibus longi, lanceolati, recti; foliola subtus molliter tomentosa; rami saepe villosi. Fructus partim abortivi. — In verschiedenen Formen in England zerstreut. R. rhamnifolius x rudis. Dense aculeatus; folia fere R. rhamnifolii, sed foliola angustiora. — Nordóstliches Westfalen. R. rhamnifolius » ihyrsiflorus; R. cordifolius Wh. et N. Rub. Germ., p. 21 tab. V, a Weiheo prope Volmardingsen (Minden) repertus est. Banning post 50 annos in eodem loco iterum eum detexit. ? R. rhamnifolius x rosaceus cf. R. furvicolorem. England, Schottland. R. rhamnifolius : hirlus (vel species affinis) sub nomine AR. atrorubens P. J. Muell. et Lfvre. (Pollich. XVI. p. 181 no. 119) a Boulay in Assoc. rubol. no. 381 distributus est. Seine-et-Oise: Jucy en Brie, leg. Feuilleaubois. Procumbens, glandulosus, floribus roseis. Planta affinis verosimile e parentibus non multum diversis orta videtur R. implacitus P. J. Muell. in Boulay Ronc. Vosg. p. 58 no. 42 est. — Dep. Vosges (leg. Pierrat). R.caesius x rhamnifolius nondum exacte observatus est. Sed R.bifrons x caesius Sampaio e Lusitanià e R. obtusangulo beirensi et R. caesio originem ducere videtur. Rubos e R. rhamnifolio et R. rusticano progenitos hinc inde occurrere suspicor. Vivas vero plantas non vidi et judicium e speciminibus exsiccatis saepe fallax est. Verosimile proles e talibus parentibus valde variabilis est. R. ,,ulmifolius x cuspidifer* a Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. VI p. 50 enumeratur, Origo R. senti (macroacanthi senli Aschers. et Graebn. VI p. 507) e Belgio et Britannia dubia remanet. Multa specimina anglica ambigua sunt inter R.rhamnifolium, R. Scheulzii, HR. Selmeri et. R. pulcherrimum. Certi limites desiderantur. DirToISsplete'ueism Et rihraummnitiolldso atit mies. R. Gilloti N. Boulay Assoc. Rubol. no. 415 et al.; Rouy et Camus Fl. Fr. VI Fr. p. 37 (1900). Includuntur e Genevierii monographià ,.species'* a Hipartio distinctae: R. nemophilus, R. holorhodos, R. Neesii et. R. praelermissus Genevier (ex Boulay). R.litigiosus Boul. et Lucand in Boul. Exs. Assoc. Rubol. ex pte., non Sudre. Turiones laxe potenter villosi; foliola vulgo elliptica, sensim acuminata, interdum suborbicularia vel subovata, saepe paullo profundius serrata quam in R.rhamnifolio ty pico; inflorescentia elongata, 'amulis brevibus, angustior igitur quam in RR. rhamnifolio; flores purpureo-rosei. Quoad in exsiecatis videre possum, cetera sicut in R. rhamnifolio. Aculei valde robusti. Planta R. rusticanum appropinquat. In speciminibus quondam a Clavaud e dept. Gironde missis tomentum turionum, foliorum et ramulorum brevius est, color petalorum minus saturatus. Caules breviter tomentelli. Nach Boulay im mittleren und südlichen Frankreich weit verbreitet. Getrocknete Zweige, die sampaio aus dem nórdlichen Portugal einsandte, scheinen mir in denselben Formenkreis zu gehóren. R. Seheutzii Lindebg. Hb. Rub. Scand. 1885. Rogers Handb. Brit. Rubi 31. (1900.) Turiones superne acutanguli, laxe pilosi vel interdum glabriusculi; aculei in turionibus robusti, longi, lanceolati, in petiolis uncinati, in ramo florifero longi, falcati; foliola subtus laete viridia, breviter (05a; terminale suborbiculare, cuspidatum, petiolulo duplo vel triplo longius. Inflorescentia sat longa, densa. Flores spectabiles, dilute rosei vel rarius albi. j imis loliolis concoloribus a formis simillimis R. Lindebergii et R. eu-rhamnifolii diversus. . Norwegen, südl. Schweden, in Schottland háufig, Nordwales, hie und da in Nordengland. (349) 125 R. porphyraeanthos Focke Syn. Rub. Germ. p. 148. — (1877.) A R. rhamnifolio differt turionibus humilibus arcuato-prostratis, foliolis suborbicularibus subtus viridibus, inflorescentià brevi patulà, ramulis fertilibus crebre aculeolatis parce glanduliferis, sepalis post anthesin patentibus. — Aculei vulgo fusco-purpurei; petala alba. R. pulcherrimo simillimus. Nordwestdeutschland: in Waldungen zwischen Minden, Rinteln und Bückeburg verbreitet. R. Maassii Focke in Bertram Fl. Braunschw. 75. (1876.) Synopsis Rub. Germ. 151; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 477. R. umbrosus autor. Brit. ex pte. R. pubescens f. obovata G. Braun exs. R. rhamnifolio similis, sed, praeter flores, omnes partes minores. Turiones angulati faciebus planis, parce pilosi vel glabriusculi. Folia subpersistentia; foliola parva, saepe convexa, argute et saepe subduplicato-serrulata, subtus in nervis molliter pubescentia, pallide viridia; terminale longe petiolulatum, petiolulo vix duplo longius, e basi truncatà obovatum, rarius suborbiculare, cuspidatum. Ramorum floriferorum folia ternata, petiolis sulcatis praedita; inflorescentiae sat longae ramuli inferiores distantes, axillares, ascendentes, racemoso-pauciflori, reliqui approximati, patentes, breves, fere aequilongi, aut uniflori aut cymoso-pauciflori, supremi florem terminalem superantes. Sepala reflexa; petala ovata vel oblonga, alba; carpella elabra; fructus magni, globosi, nitidi, sapidi. Multo minus variabilis quam reliquae species et subspecies e grege A. rhamnifolit. Distinguendae vero sunt varietates duae: a. lampoclados: turiones epruinosi, nitentes. b. glaucoclados: turiones opaco-subpruinosi. Pruinà exceptá, aliae differentiae inter has formas non reperiuntur. — Foliola vulgo breviter, interdum vero longe et subcaudato-cuspidata. In Norddeutschland von Holstein und dem Kónigreich Sachsen westwárts bis zum Niederrhein verbreitet; hàufig am nórdlichen Harzrande und im ganzen Allertale. In England zerstreut, aber bisher selten von R. pulcherrimus unterschieden. Die beiden var. a. und b. lassen sich nach getrocknetem Material nicht trennen. — Ein anscheinend übereinstimmendes getrocknetes Exemplar erhielt ich durch Sudre von Ax, Dep. Ariége, als R. clathrophilus, der auch von andern Orten der Dep. Ariége u. Tarn angegeben wird. Ferner sammelte ich eine anscheinend übereinstimmende Form am Lago Maggiore in Italien. — Diese Deutungen bedürfen der Bestátisung. Formae hybridae RH. Maassii. R. Maassii x pyramidalis. Singulum fruticem intermedium observavi haud procul ab oppido Verden Germaniae bor.-occidentalis. R.caesius x Maasii. Forma inter parentes in loco natali recognoscenda. Vidi unam formam R. caesio, (Ilsenburg a. Harz), alteram R. Maassii (Verden) multo similiorem. R. puleherrimus Neuman in Lunds bot. For. byt. 1882. Oefvrs. Vet. Ak. Foerh. Stockh. VIII 65. (1883.) R. polyanthemus Lindeb. Bot. Not. 18853, 105. R. Neumani Focke in Potonié Fl. 1. Aufl. 257. (1885.) R. umbrosus autor. mult. Brit. ante Rogers. An cum R. porphyracantho conjungendus ? Turiones sat humiles, arcuato-prostrati, ramosissimi, angulati, pilosi, aculeis crebris parum reclinatis instructi. Folia quinata, haud raro singula, terminali fisso, septenata; foliola subcoriacea, vulgo convexa, saepe imbricata, inaequaliter minute serrata, supra opaca, subtus juniora plerumque 196 (350) albido- vel cano-tomentosa, adulta molliter pubescentia; terminale petiolulo fere triplo longius, late obovato-cuspidatum, ad basin interdum emarginatum. Inflorescentiae elongatae angustae apicem versus parum decrescentis ramuli inferiores ascendentes, superiores patentes, conferti, breves, pauciflori, omnes patenter tomentoso-pilosi, saepe sparsim glanduliferi, crebre subulato-aculeati. Pedicelli breves, flores mediocres, sepala cano-tomentosa, reflexa; petala subrotunda, vulgo laete rosea. Carpella glabra vel parce pilosa. R. Maassii distinguitur petiolulis longis, foliolis concoloribus, floribus albis, glandulis stipitatis nullis. R. pulcherrimi nomen a Hookero datum in nomenclaturáà botanicá delendum esse censeo, ita ut speciei Neumanianae conservari possit. A. polyanlhemi nomen R. polyantho Muelleriano nimis simile audit, sed ex meáà sententià hoc nomen omnino inutile est. Deleto nomine polyantho planta Lindebergii R. polyanthemos vocari potest. Stellenweise im südlichen Schweden, Norwegen und Dánemark; in Deutschland nur in Schleswig (und zweifelhaft am Niederrhein); in Grossbritannien und Irland sehr verbreitet, nach Hhogers auf Jersey und Guernsey, daher wohl sicher auch im nórdlichen Frankreich. R. nemoralis (cit. P. J. Muell) Genev. Mém.. soc. M.-et-L. XXIV 186 (1869). Monogr. (1880) 205. Rogers Handb. Brit. Rubi 30. Excl. R. nemoralis P. J. Muell. (frutex unicus deletus). Turiones robusti, alte arcuati, glabrescentes, aculeis validis, sed brevioribus quam in R. rhamnifolio armati. Folia quinata, magna; stipulae filiformes: petiolorum aculei falcati; foliola tenuia, subae- qualiter minute muncronato-serrata, supra et subtus parce breviter pilosa, laete viridia; terminale e basi subcordatà late ellipticum, in formam obovatam vergens, cuspidatum, petiolulo duplo vel triplo longius. Inflorescentiae amplae longae ramuli inferiores ascendentes, multiflori, superiores pauciflori, aculeis parvis reclinatis vel falcatis armati. Flores spectabiles, laete rosei. R. rhamnifolio notis arcte affinis, sed glabrior et habitu FR. macrophyllum revocans. Aculei minores. R. nemoralis Muelleri (Flora XII 139) in loco natali Palatino nunc exstinctus secundum Boulay FR. plicatus x villicaulis erat. Suadendum est, plantae a Genevierio descriptae, quae in Germaniá non occurrit, nomen conservare. Varietates sunt sec. Rogers: var. glabratus Babgt.: inflorescentia longa, cylindrica. var. Silurum A. Ley: foliola minora, acuminata, non cuspidata; inflorescentia pyra midalis, flores pallide lilacini. Buschige Hügel und Tallehnen. — Ziemlich verbreitet im Westen von Frankreich und England, sowie in Wales. Die Varietáten in England und Wales. 371. R. ramosus Archer Briggs in Journ. bot. IX 331 (1871), quoad plantam Devoniensem. Rogers Handb. Brit. Rubi 37. Excl. HR. ramosus Neuman in Oefv. Vet. Akad. Fórh. Stockholm XI no. VIII p. 82 (1885). Eglandulosus. Turiones recentes suberecti, deinde arcuato-decurvi, glabriusculi vel inconspicue pilosi, obtusanguli, aculeis sat validis e basi latá reclinatis sparsis instructi. Folia pedato-quinata vel ternata, hieme persistentia; foliola coriacea, irregulariter et inaequaliter grosse serrata, supra nitentia parce pilosa, subtus tomento adpresso et pilis longioribus sparsis canescentia, demum saepe virentia; terminale longe petiolulatum, ellipticum vel obovatum, cuspidatum. Inflorescentiae laxae patulae apice subcorymbosae ramuli divaricati, ultra medium partiti, cum rhachi cinereo-tomentosi et breviter villosi, aculeis e basi latiore reflexis vel falcatis sparsis muniti, superiores saepe inermes. Sepala cano- tomentosa, laxe reflexa, pelala late elliptica, alba vel pallide rosea. Stamina stylos saepe rubeolos parum superantia; carpella parce pilosa vel glabra. (351) 197 Auf buschigem felsigen Grunde im südwestlichen England, insbesondere in Cornwall und dem südlichen Devonshire verbreitet. R.ramoso arcte affinis videtur: 1:2 Fig. 43 (131). R.ramosus Briggs. R. Sampaianus Sudre in Sampaio Rub. Portug. 32. (1904). t. macrophyllo similis Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XII 554 sine descr. (1892). t. silpalicus Cout. et. Fic. teste Sampaio. R. leucandrus Sampaio in An. Sc. Nat. 1902. M E 0B (352) 'Turiones arcuati vel arcuato-decurvi, angulati, superne interdum subsulcati, parce pilosi, rufes- centes, aculeis praeter basin dilatatam angustis leviter reclinatis vel faleatis sat longis instructi. Folia plurima pedato-quinata; petioli supra sulcati, aculeis uncinatis armati; foliola inaequaliter mucronato- serrata, supra glabriuscula, subtus pubescentia, viridia, vel juniora interdum albida; terminale longe " E] LEE Fig. 44 (132). R. Sampaianus Sudre. la1 1 1o Y "a ux d . . : . DoD latum, ellipticum vel obovatum, cuspidato-acuminatum. Rami floriferi aculeis validis anguste uic olat is reclinatis instructi; inflorescentia brevis vel mediocris, saepe flaccida et apice subcory mbosa, iu zmteriores axillares subracemosi, reliqui irregulariter partiti, omnes tomentoso-pubescentes, weat. Flores mediocres; sepala externe cano-virentia, margine albo-tomentosa, post anthesin laxe petiolu 1 (383) 129 reflexa, petala majuscula, oblonga, alba vel in alabastris rosea,; stamina stylos superantia. Fructus perfecti. Fl. exeunte majo, junio. Petiolulorum terminalium longitudo valde variabilis. Species R.silvalico et praecipue RR. Gremlii similis, sed satis distincta. Im nórdlichen Portugal verbreitet. 1:3 Fig.45 (133). 1. R. Sampaianus Sudre. 2. R. ramosus Briggs. R. mereieus Bagnall in Journ. Bot. XXX 372 (1892). Rogers Handb. Brit. Rubi 33. R.ramosus Bloxam ex pte. Turiones arcuati, subpruinosi, laxe pilosi, aculeis inaequalibus validis reclinatis vulgo crebris armati, autumno ramos hinc inde radicantes emittentes. Folia ternata et quinato-pedata; petioli laxe pilosi, aculeis faleatis muniti; foliola inaequaliter grosse serrata, supra obscure viridia, subtus dense pilosa, juniora saepe canescenti-tomentosa; terminale ellipticum, rhombeo-ellipticum vel rotundatum breviter acuminatum, petiolulo fere triplo longius. — Inflorescentia valde variabilis, saepissime inferne dilatata; ramuli inferiores (et infimi axillares et reliqui intermedii) elongati, erecto-patentes, racemoso- Bibliotheca botanica. Heft 83. Ed 130 (354) vel irregulariter 3— multiflori, superiores approximati 1—2-flori, longi, corymbum terminalem fere eficientes, occurrunt. vero inflorescentiae angustiores, ramis patulis subaequalibus compositae; rhachis cum ramulis laxe villosa, aculeis reclinatis longis angustis instructa, saepe parce glandulifera. Sepala reflexa; petala obovata, albida vel pallide roseola. Stamina stylos superantia, filamenta post anthesin cum calycis fundo purpurascentia. Carpella glabra. Fructus insipidi. Occurrunt formae similes, quarum vera affinitas dubia. Una ex illis est. Ft. bracteatus Bagnall Journ. bot. 1894, 187, inflorescentià longissimà bracteatá insignis. In Subsp. chrysorylon Rogers in Griffith Fl. Angl. et Carn. 43 (1895) foliola obovata, caudato-cuspidata et omnes partes glabriores sunt ; Luriones apice radicantes. Var. castranus Sampaio Rub. Portug. (An. Sc. Nat. IX) 38. Planta parva; foliola subtus canes- centi-tomentosa; inflorescentia brevis, saepe angusta. — Forma aprica? In England. Die Hauptform sicher nur aus Warwickshire und Staffordsh. bekannt. Háufiger ist die Subspec. chr ysoxylon auf Anglesey und im nórdlichen Wales. Die áhnlichen Formen, auch die var. braclealus, sollen in England weit verbreitet sein, doch bleibt ihre systematische Beurteilung zweifelhaft. Im nórdlichen Portugal in Formen, die anscheinend mit den typischen englischen übereinstimmen; die var. casiranus bei Melgaco in der Serra de Castro Laboreiro. Subseries Carpinifolii. Species typica, R. carpinifolius, turionibus parum ramosis, foliolis ovatis profundius serratis, petiolulo terminali breviore, inflorescentià densiore apicem versus decrescente ab Eu-Rhamuifoliis differt; plurima haec signa f. carpinifolium a Vulgaribus quoque distinguunt. Habitus Subereclos revocat, sed inflorescentia composita omnino diversa est. Subjunxi R. carpinifolio R. incurpatum multis notis similem. Huic vero alterá ex parte R. Caldasi- anus, quem vivum examinare mihi non licuit, affinis videtur. (Tomis? p'elcibuuls d sTpre'enre mim. Turiones alti, suberecti, demum arcuato-decurvi; foliola adulta subtus viridia — R. carpinifolius. 'Turiones arcuato-procumbentes; foliola subtus canescentia vel cano-tomentosa R. incurvatus. 372. R. earpinifolius Wh. in Boenn. Prodr. Fl. Monast. 152. (1824.) Wh. et N. Rub. Germ. 36 t. XIII; Focke Syn. Rub. Germ. 131; Aschers. et Gr. Syn. mit. Fl. VI 466; Rogers Handb. Brit. Rubi 26. An R.carpin. Sudre Rub. Eur. p. 23? verosimile ex pte. Excl. R. carpinifolius var. roseus Wh. et N. l. c. et. R. carpinifolius fere omnium aliorum autorum. Radix non propagulifera. Turiones vere erecti, apice nutantes, aestate alte arcuati, simplices, autumno decurvi, saepe parce ramosi, raro apice radicantes, angulati, superne acutanguli, spar- sim pilosi vel glabriusculi, virides, aculeis longis validis lanceolatis leviter reclinatis sat copiosis praediti. Folia digitato-quinata, interdum singula, foliolo terminali partito, septenata, autumno decidua; petioli aculeati, supra plani; stipulae lineari-lanceolatae; foliola in apricis plicata, irregulariter argute serrata, serraturis apicem versus vulgo vix profundioribus, supra parce pilosa, subtus densius, interdum molliter pilosa, adulta viridia; terminale ovatum vel cordato-ovatum, acuminatum. Inflores- centia in ramis caulium supremis saepe subracemosa (cf. Wh. et Nees tab. XIII), in reliquis panniculata, in medià et superiore parte densa, ramulis erecto-patentibus uni- vel paucifloris non cy moso-partitis. Hhachis cum ramulis pedunculisque laxe vel densius villosa, aculeis copiosis inaequalibus partim falcatis partim rectiusculis subulatis vel acicularibus armata. Flores mediocres; sepala externe villosa, cano- virentia, in flore reflexa, postea saepe patentia; petala obovata, sub anthesi incurva, alba; stamina stylos superantia; fructus perfecti; putamen fere semicirculare. Fl. exeunte junio, julio. » E Tormae glabriusculae et densius pilosae. Ceterum parum variabilis est et speciem sistit optiime distinctam. (355) 131 Gebüsche, Waldrànder, Hecken. Von Holstein und der Provinz Sachsen durch Nordwestdeutsch- land, Belgien, Nordostfrankreich nach England und Irland verbreitet. EXomemiatessbsvabisi diae EU camp entitaop6ti: Tales frutices, quos non vivos examinare mihi licuit, negligendi mihi videntur. R. carpinifolius x rudis, quem spontaneum secus silvae marginem (Schónebeck bei Bremen) observavi, R. Schlickumii et nonnullas formas RF. argentei revocat. — Colui in horto. R. carpinifolius x rosaceus. Fruticem unicum vidi inter parentes. Erve bei Bremen. R. caesius x carpinifolius. Planta viva in loco natali interdum inter parentes distingui potest. Vidi in Germania borcali-occidentali haud procul a Minden et a Bremen. ENosamtate b crasprisnevodSsusmmlless. Specimina exsiccata glandulifera RR. carpinifolio similia e diversis Britanniae et Germaniae regionibus accepi. Originem hybridam suspicor. Formae foliolis serrulatis insignes juveniles videntur. R.empelios Focke ex Goetz in Bot. V. Baden III p. 152. (1894). Foliolorum pagina superior pilis strigosis crebris, quibus parvi stellulati immixti sunt, canescenti- viridia. Habitus fere R. carpinifolii, quoad specimina exsiccata judicium permittunt, sed statura humilior et omnes fere partes minores. — Comparandi sunt. Ft. Mercierii Genev. et. R. brachybotrys Focke. Südwestdeutschland. In hóheren Lagen des Elztales im Schwarzwald, háufig (Gótz). In der Umgegend kommt R./omenlosus nirgends vor. 373. R. ineurvatus Babingt. in Ann. Nat. Hist. 2. ser. II 36 (1848). Brit. Rub. ed 1. p. 88; Rogers Handb. Brit. Rub. 27; Sampaio Rub. Portug. p. 34. ]. Forma typica: Turiones arcuato-prostrati, angulati, sulcati, pilosi, aculeis crebris e basi triangulari anguste lanceo- latis parum reclinatis armati. Folia quinata; petioli villosi; stipulae lineari-lanceolatae; foliola sub- coriacea, concava, vulgo imbricata, margine undulata, inaequaliter grosse dentata vel apicem versus serrata, supra nitentia, glabra, subtus pilis copiosis cano-virentia vel canescenti-tomentosa; terminale petiolulo triplo vel quadruplo longius, e basi latà emarginatà ovato-ellipticum, acuminatum; infima brevissime petiolulata. Inflorescentiae elongatae fundo solum foliiferae ramuli breves, pauciflori, infimi axillares ascendentes, reliqui patentes fere aequilongi, omnes tomentoso-villosi, sparsim aculeati. Flores mediocres; sepala concava, acuminata, externe cano-villosa, saepe parce setoso-aculeolata, post anthesin laxe reflexa vel patentia; petala elliptica, rosea; carpella saepe apice villosa, styli rosei vel virides. Planta Cambrica (Wales) constans et optime distincta est, in Anglià medià vero formae occurrunt, quae nunc simillimae, nunc vero aliis speciebus affines esse videntur. E seminibus in horto proprio (Bremae) educavi plantam teneram, cujus foliola subtus dense pilosa, sed omnino viridia erant. Planta Lusitanica mihi imperfecte nota est. An buschigen, besonders felsigen Hügellehnen usw. in Westeuropa, besonders an den atlantischen Küsten. Vorzüglich in Wales und in Irland; in England zerstreut und nicht so charakteristisch, doch sah ich typische Formen aus Cheshire und Derbyshire. Im nórdlichen Portugal nach Sampaio. 2. Var. minianus Sampaio Rub. Portug. 34. Turiones magis elati; foliola omnia, praecipue infima, longius petiolulata quam in planta typica, subtus virentia. Carpella glabra. Im nórdlichen Portugal (Sampaio) mit der Hauptform. Subseries Vulgare s. Frutices robusti, large aculeati, Rhamnifoliis similes. Turiones juniores erecti, adulti arcuati, angulati, epruinosi, parce pilosi vel glabriusculi, aculeis validis vulgo crebris armati. Folia plurima digitato- vel pedato-quinata, petiolis uncinato-aculeatis; foliola nune minute, nunc grosse vel duplicato- 132 (859) serrata, subtus pilosa, juniora non raro cano-tomentosa; terminale saepissime oblongum vel ovatum, non raro longe petiolulatum. Inflorescentia sicut in Rhamnifoliis, vulgo crebre aculeata, haud raro sparsim glandulifera. Vulgares intermedii sunt inter R. rhamnifolium et R. alios robustos, praecipue e Serie Silvaticorum. R. vulgaris, R. Questierii et R. rhombifolius species sunt bene definitae et vasta territoria incolentes, R. villicaulis typum poly morphum per magnam Galliae, Britanniae et Germaniae partem obvium sistit. R. dumnoniensis floribus spectabilibus gaudet. Comspectus specierum principalium. A. Turiones in parte mediá et superiore acutanguli; inflorescentia interrupta. I. Inflorescentia panniculata, a. Sepala in flore et in fructu immaturo patentia vel laxe reflexa. 1. Foliola grosse vel mediocriter serrata. c. Foliola terminalia ovata vel oblonga. $8 Aculei mediocres; flores quoque mediocres. Folia turionum digitato-quinata; foliola sensim acuminata . . . . . . . . . R.vulgaris. Folia turionum pedato-quinata; foliola cuspidato-acuminata . . . . . . . . AR. argenteus. 88 Aculei robusti, longi; flores conspicui. Frutices validi, dense aculeati, inflorescentiis et floribus amplis insignes . . HR. dumnonierisis. B. Foliola terminalia suborbicularia vel late elliptica. (irebneNaculeaBsDAECeNDIOSUSNC NEQNE ROO RN NT 0 0 0 MP SSgmens? 2. Foliola superficialiter et vulgo minute serrata. Aculei ad basin inflorescentiae longi, validi, vulgo reclinati . . . . . . . . kR.villicaulis. b. Sepala in flore et fructu omnino reflexa. Folia adulta subtus viridia; foliolum terminale oblongo-elipticum . . . . . R.Questierii. II. Inflorescentia apicem versus subracemosa. Foliola in utráque paginá pilosa et viridia . . . ............. R.lentiginosus. B. Turiones in parte medià obtusanguli; inflorescentia maximá ex parte extraaxillaris. Inflorescentia jparumdecreseens 0 2 4 AO. S Lee ce c ETE SphOrmbU Us 374. R. vulgaris Wh. et N. Rub. Germ. 38, (excl. var. B, y, 0.) tab. XIV fig. A et E. (1825.) Focke Syn. Rub. Germ. 138—145, incl. R. Lindleyano; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 481. R. nitidus Bell Salt. et alior. aut. Britann. R. Lindleyanus Lees in Phytol. III 361 (1848); Babingt. Brit. Rub. ed. 1 p. 75; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 28; Sudre Fl. Eur. p. 56. HR. vulgaris Sudre Fl. Europ. 23 specimen sistit, quod inflorescentià contractà a Weihei formá a (panicula patentissima**) differl; in areae geographicae limine orientali provenit cum forma Ly pica. Turiones ex arcu alto decurvi, autumno vulgo ramosissimi et apicibus radicantes, in dumetis scandentes, angulati, superne sulcati, nitidi, inferne laxe pilosi et interdum aculeolato-scabri, superne glandulis subsessilibus saepe crebris adspersi, glabrescentes, aculeis ad angulos dispositis e basi dilatatà lanceolatis reclinatis armati. Folia digitato-quinata, hieme longe persistentia; petioli supra partim sulcati, laxe pilosi, aculeis aduncis armati; stipulae sat magnae, lineares vel anguste lineari-lanceolatae, oliola margine saepe reflexo undulata, subaequaliter remote et sat grosse vel, dentibus minoribus interjectis, duplicato-serrata, supra laete viridia, nitentia, glabriuscula, subtus pube stellulatà et pilis longis sparsis vel confertis mollia, in umbrosis viridia, in apricis vulgo cano-tomentosa, interdum subve- lutina; terminale petiolulo triplo, saepe vix duplo longius, utrinque angustatum, rhombeo-ellipticum (357) 133 vel obovato-oblongum, acuminatum, lateralia saepe obovato-cuneata. Inflorescentia mediocris, haud raro elongata, e ramulis inferioribus et superioribus fere aequilongis divaricatis apice cy moso-paucifloris composita, flore subsessili terminata. Rhachis cum ramulis et pedicellis breviter tomentosa et praeterea 4:8 Fig.46 (131). R. vulgaris Wh. N. (Minden). laxe vel dense villosa, parce vel crebre aciculato-aculeata, saepe hinc inde glandulifera. Flores mediocres; sepala in flore laxe, in fructu omnino reflexa; petala oblonga, demum patentia, alba vel pallide rosea. Stamina stylos superantia, rarius breviora. Fructus perfecti, globosi, nitidi, sapidi. (358) Species constans et bene distincta, etsi notae singulae, praecipue aculeorum et pilorum copia, serratura foliolorum, inflorescentiae longitudo etc. variant. RR. vulgarem et R. Lindleyanum olim (Syn. Rub. Germ.) distinguere conatus sum, sed revera omnino confluunt et limites naturales non exsistunt Var. mollis a Weiheo distincta foliolis magis obovato-cuneatis subtus molliter cinereo-tomentosis differt. Crescit in locis apricis; verosimile nil nisi status statione effectus est. Im westlichen Mitteleuropa an Waldràndern, in Gebüschen und Hecken. In Deutschland vom Harz durch das nordwestdeutsche Hügelland bis zur hollándischen Grenze, an vielen Stellen sehr hàáufig (daher der Name ,,vulgaris"), sehr zerstreut im nordwestdeutschen Flachlande; in den nórdlichen 2:8 Fig. 47 (135). R. vulgaris Wh. N. Hheingegenden hie und da, nach trocknen Zweigen anscheinend auch an einzelnen Stellen in Süd- deutschland, südostwárts bis Neuburg a. Donau (leg. Erdner), doch sind die Bestimmungen zu sichern. Jorner 1 26d rem VAS ETT TET SEN i " NEA E. : Ferner in Belgien und einem grossen Teile Frankreichs zerstreut. Sehr háufig und allgemein verbreitet in Grossbritannien und Irland. Formae hybridae R. vulgaris. R. rhamnifolius vulgaris: planta intermedia, aculeatissima, imperfecte fertilis. — Vereinzelt jn Minden. IC ormoniare Esvaudisram ass Des aciniatus. Willd. Enum. pl. hort. Berol. I p. 550 (1809). Berl. Baumz. ed. 2 p. 416. (359) 135 Foliola pinnatifido-dissecta, subtus pubescentia, pallide viridia; sepala laxe reflexa; petala inciso-lobulata, pallide rosea. — Planta hortensis, originis dubiae, large fructifera; plerumque satis drupe- olis immutata propagatur. R. vulgaris proles videtur; huic typo similes plantas e seminibus interdum educavi. Nicht selten in mitteleuropáischen Gàrten. R. commutatus, i. e. R. vulgaris var. comm. G. Braun in Focke Syn. Rub. Germ. p. 141. (1877.) Inflorescentia brevis, vix ramosa, subinermis. Petala suborbicularia; stamina stylis berviora. Fructus majores et magis copiosi quam in vero A. vulgari, a quo folia non diversa sunt. — Gegend um Minden i. W. R. argenteus Wh. et N. Rub. Germ. p. 45 t. XIX. (1825.) Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 480. R. horstensis Banning in Focke Syn. Rub. Germ. p. 206. R. erylhrinus (an Genev. Mém. soc. M. et L. XXIV p. 206? 1868). Rogers Handb. Brit. Rubi p. 28. Habitu evidenter, sed certis notis difficillime a R. vulgari distinguitur. Foliola vulgo manifeste cuspidato-acuminata, subtus sericeo-albida, inflorescentiae ramuli erecto-patentes, saepius glanduliferi quam in £F. vulgari. Turiones alte arcuati, apice flagellares vel in dumetis scandentes, superne angulati, sulcati, glabriusculi, autumno ramosi. Folia pedato- vel subdigitato-quinata; petioli aculeis vulgo (FR. rhamnifolit more) crebris uncinatis armati; foliola subcoriacea, margine undulata et argute serrata, supra glabriuscula, subtus stellulato-tomentosa et pilis sericeis adpressis canescenti-alba; terminale petiolulo saepe vix duplo longius, late ellipticum vel obovatum, longe cuspidato-acuminatum, rarius ovatum, basi emargina- tum. Inflorescentiae inferne saepe interruptae superne angustatae ramuli inferiores distantes ascen- dentes, superiores breves, erecto-patentes, tomentoso-villosi, saepe glanduliferi, subey moso-paucillori. Flores spectabiles, rosei. Sepala in fructu reflexa. Stamina stylos superantia. Fructus perfecti. Habitu et praecipue foliis R. rhamnifolium et R. vulgarem revocat; allerà ex parte vero FR. Que- slierii et R. affinem appropinquare videtur. R. gratiflorus P. J. Muell. in Boulay HRonc. Vosg. no. 64 p. 84 similis videtur. Eine nordwesteuropüische Art, die allerdings ursprünglich am Südfusse der Weserkette bei Minden i. W. durch Weihe unterschieden, aber spüter daselbst nur an einer oder zwei Stellen durch Banning wiedergefunden ist. Bisher in keiner andern Gegend Deutschlands mit Sicherheit nachgewiesen. Verbreitet in England, besonders im Süden und Westen, in Wales und England. Ferner im nórdlichen und mittleren Frankreich. Forma AR. argenteo affinis: R. Sehliekumii Wirtg. in Hb. Rub. Rhen. ed. I no 95 (1858). Flora (B. Z.) 1859 p. 235. Focke Syn. Rub. Germ. p. 255. R. argenteus Subsp. Schlickumii Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI. p. 480. R. fimbrifolius Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed I no. 140. 'Turiones angulati, villosi, parce glanduliferi ; folia ternata et pedato-quinata ; foliola supra glabrius- cula, subtus molliter pilosa vel cano-tomentosa; terminale oblongum vel obovato-oblongum, acuminatum. Inflorescentia mediocris, apicem versus vix decrescens, panniculata, pedunculis saepe tenuibus elongatis sparsim aculeatis et glanduliferis. Sepala in flore et fructu reflexa. Cetera fere sicut in R. argenteo. Foliorum figura sicut in R. rhombifolio, sed pagina inferior cano-tomentosa. Pedunculi tenues non in omnibus plantae speciminibus occurrunt. Bisher mit Sicherheit nur aus dem westlichen Deutschland bekannt; háufig an buschigen Fels- hàngen des Rheintales zwischen Bingen und Coblenz, dringt auch in die kleinen Nebentáler ein. — Ahnliche Pflanzen in Belgien. R. subineertus Sampaio in ,,A Revista" 1904 teste Sampaio. (G. Sampaio, Rub. Portug. p. 31 ex Annaes de Scienc. Natur. IX. (1904.) An R. nitido (cf. p. 105), an R. vulgari magis affinis ? 136 (360) Planta variablis, sed ex autore semper facile ab affinibus distinguenda. Ex descriptione et speci- minibus benevole ab autore missis a R.rulgari vix diversa videtur. Porro investiganda. Im nórdlichen Portugal verbreitet. 375. R. dumnoniensis Babgt. Journ. Bot. XXVIII p. 338. (1890.) Rogers Handb. Brit. Rubi 32. R. rotundatus P. J. Muell.ex descr. Genev.? Focke Journ. Bot. XXVIII p.129. — (1890.) "Turiones robusti, arcuati, angulato-sulcati, fuscati, laxe pilosi, aculeis subaequalibus longis validis copiosis horridi. Folia quinata; stipulae lineares; petiolorum aculei falcati vel uncinati; foliola inae- qualiter serrata, subtus tomentella et in nervis pilosa, juniora albida; terminale e basi emarginatà late obovatum, acuminatum. Aculei inter folia suprema ramorum floriferorum dispositi longi, falcati; inflores- centia ampla, multiflora, ramulis inferioribus erecto-patentibus; rhachis cum ramulis dense breviter villosa, aciculato-aculeata. Flores breviter pedicellati, conspicui; sepala cano-tomentosa, laxe reflexa; petala suborbicularia, magna, lactea; stamina stylos longe superantia; carpella juvenilia apice barbata. Species constans et bene distincta. Unter Buschwerk, besonders im Gestrüpp auf Felsboden in der Nàhe der Küste. Weit verbreitet im westlichen England, nórdwárts bis Schottland; Irland; Kanalinseln, daher ohne Zweifel auch in Frankreich. 376. R. villieaulis Koehler in Wh. et N. Rub. Germ. p. 43. (1825.) Wimm. et Grab, FI. Sil. II p. 27; Baker in Hook. Stud. Fl. p. 111; Focke Syn. Rub. Germ. p. 206; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 515; Rogers Handb. Brit. Rub. p. 34 max. ex. pte. R discolor Hartm. Handb. Skand. Fl. ed. 1858 p. 157 (max. ex. pte.). R. sanclus O. Kuntze Ref. d. Bromb. p. 17 (ex pte.). R. vulgaris aut. mult. saec. XIX. Per primam hiemis partem frondosus. Turiones robusti, arcuati, antumno apice decumbentes, inferne obtusanguli, patenter pilosi, superne acutanguli, parcius pilosi vel globriusculi, interdum aculeo- lati, apicem versus saepe sulcati, aculeis ad angulos dispositis validis lanceolatis rectiusculis armati. Folia digitato-quinata, petiolo folium versus supra plano, aculeis falcatis vel uncinatis armato, stipulis linearibus; foliola simpliciter vel duplicato- sed non profunde serrata, supra parce strigosa, subtus molliter pilosa, juniora fere semper, adulta saepe cinereo-to mentosa, in apricis vulgo incana vel albida; terminale ellipticum (raro acuminatum, basi rotundatum, suborbiculare), vel emarginatum,* petiolulo duplo vel triplo longius; infima manifeste petiolulata. Rami floriferi vulgo elongati, foliis ternatis et aculeis validis longis rectis reclinatis rarius patenti- bus instructi. Inflorescentia in ramis longis elongata, inferne foliosa, interrupta, in brevioribus magis conferta; pars superior extraaxillaris sat brevis, apice subcorymbosa. Hamuli subaequales, divaricati, extraxillares subey moso- 3— 7-flori, tomentoso-villosi, crebre aculeati, interdum glanduliferi. Flores mediocres vel majusculi; sepala externe cinereo-tomentoso-hirsuta, in flore et fructu reflexa, pedicellis fere aequales; petala oblonga, rarius obovata, alba vel pallide rosea; stamina stylos vulgo longe superan- tia; filamenta semper fere rosea, antherae vulgo rubentes. Pollinis cellulae multae abortivae. Cupulae margo post anthesin saepissime fusco-purpurascens (sicut in R.erubescenle); carpophorum hirsutum; carpella glabra vel sparsim pilosa. Fructus perfecti, mediocres, ovoidei; putamen semiorbiculare. Species collectiva, inter FR. rhamnifolium et R. gratum ambigens et a R. hybrido artificiali e R. grato et R. bifronte (patre) progenito vix certe distinguendus. Planta variabilis, cujus formae constantes (,,proles*), quae ,,subspecies vix appellari posunt, in multis locis et provinciis species bene definitas imitantur. Si vero formae omnes magnarum provinci- arum comparantur, limites vacillant et evanescunt. Lor omae pire tpalleis: a. eu-villieaulis Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 515; planta silesiaca typica! Includuntur inter alias varietates: (361) 137 R. insularis F. Areschoug Skane's Fl. ed. 2 p. 570. R. marchicus E. H. L. Krause Verh. Bot. Ver. Brndb. XXVI p. 15. R. Baenitzii Utsch in sched., HR. pubescens x (Sprengelii x villicaulis) Utsch in sched. (est forma sparsim glandulifera); R. vill. eurypelalus Focke Syn. Rub. Germ. p. 209. Turiones laxe patenter villosi; petiolorum pars media supra non sulcata; foliola adulta subtus vulgo viridia, in sterilibus apricis canescentia; inflorescentia ramorum vigorosorum laxa, e ramulis patentibus inferne simplicibus, apice subcy migeris composita; petala rotundato-elliptica, saepissime alba. b.inearnatus P. J. Muell. Pollich. XVI p. 59. (1859); an R. macroacanthos Wh. et N. Rubi Germ. p. 44 tab. XVIII? R. obotriticus E. H. L. Krause Verh. Bot. Ver. Brndb. XXVI p. 15 (f. glandulifera). Turiones parce pilosi, fusco-purpurei; petioli maximá ex parte supra sulcati, aculeis aduncis armati; foliola supra obscure viridia, subtus cano- vel albo-tomentosa, juniora plicata. Aculei in turione et in ramo florifero robusti, longissimi, praecipue in solo argillaceo crebri et validi; ramorum pars media haud raro aculeolis tuberculisque exasperata. Inflorescentiae ramuli erecto-patentes, vulgo breves, subulato-aculeati. Flores conferti; cupula saepe aciculata et glandulifera; petala oblonga, pallide rosea, raro purpurea. Forma R. eu-villicauli paullo similior glandulifera est FR. megapolitanus Krause in Verh. bot. Ver. Brandb. XXVI p. 14. R. reclangulatus G. Maass in Focke Syn. Rub. Germ. p. 209. aculeis ad fundum inflorescentiae recto angulo patentibus insignis est. c. ealvatus Blox.in Kirby Fl. Leicest. p. 42. (1850). R. Salleri B calvatus Babingt. Brit. Rubi p. 133. Turiones inferne pilosi, glabrescentes, aculeis brevioribus quam in R. incarnatro armati. Foliola subtus viridia vel rarius cano-viridia. Sepala in fructu laxe reflexa vel patentia. Stamina stylos parum superantia vel iis aequilonga. d. Langei G. Jensen in Bot. Tidsskr. XVI p. 67. (1887.) Foliola angustiora quam in R. incarnato, dentibus angustis argute serrata, vulgo parva; inflores- centia angusta, saepe ramulis brevibus axillaribus distantibus valde elongata. Antherae saepe piliferae. — Specimina sicca, a Friderichsen accepta, partim ad R. rhamnifolio-villicaulem spectare videntur. e. atroeaulis P. J. Muell. (Poll. XVI p. 163); RA. villicaulis B atrocaulis Boulay in Rouy et Cam. Ie Tees NIE 30s 248 Foliola lata, dentibus latis mucronatis serrata; petioli omnino sulcati; inflorescentia depauperata, aculeis brevibus munita. — Var. Langei et aírocaulis formae extremae RF. incarnati esse videntur. Frutices multi occurrunt, in quibus diversarum varietatum signa mixta sunt; specimina exsiccata multa, sine dubio R. villicaulem verum sistentes, quoad varietatem omnino incerta sunt. Alterá ex parte limites inter R. villicaulem et alias species satis bene definiti sunt. Verbreitung. Vom südlichen Schweden durch Dánemark und Norddeutschland bis zum nord- óstlichen Frankreich, Grossbritannien und Irland verbreitet, meistens hàufig, aber in manchen kleineren Bezirken (z. B. in Weihe's Sammelgebiet, wenn nicht R. macroacanthos zu R. villicaulis gehórt) fehlend. In Deutschland ostwárts bis zu den Weichselgesenden háufig, in Süddeutschland sehr zerstreut. In Ósterreich in Bóhmen, wahrscheinlich auch in Máhren; aus den übrigen Landschaften zweifelhaft und jedenfalls sehr zerstreut (vielleicht FR. Kelleri Halácsy Oe. B. Z. XI p. 431?) vorkommend. In Frank- reich vorzüglich im Nordosten, südwáürts bis zu den Vogesen. Unter den Varietáten gehórt eu-villicaulis vorzugsweise dem Osten (Schlesien) und Norden, von Schleswig bis Schweden, Schottland und Nord- england an, wáhrend var. incarnatus mehr im Westen (von der Elbe an vorwiegend) wáchst. JR. calvatus findet sich vorzüglich in Schottland und England, nahestehende Formen jedoch auch in Norddeutschland. R. Langei scheint nur vereinzelt über Ostjütland und Ostschleswig hinauszugehen; FR. atrocaulis ist in Bibliotheca botanica. Heft 83, 4 138 (362) der Rheinpfalz (nicht im Elsass, wie Joulay angibt) unterschieden, soll in Frankreich zerstreut vor- kommen (Pyrenáen ?). Formae hybridae R. villicaulis. R. rhamnifolius » villicaulis, cf. R. villicaulem var. Lange. Schleswig. Aliae formae hybridae progenitae esse videntur e R. villicauli et Ft. Gelerlii Frider. R. caesius x villicaulis haud raro observatus est, sed ab aliis Corylifoliis vix certe distinguitur. Prospecies et formae R. villicauli affines. R. Colemanni Blox. in Kirby Fl. Leicest. p. 38. (1850.) Babingt. Brit. Rubi p. 127; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 46. Turiones robusti, arcuati, parce pilosi et glanduliferi, aculeis subaequalibus dense aggregatis validis brevibus armati. Folia pleraque quinata; foliola lata, saepe imbricata, plicata, sat grosse serrata, subtus pallide viridia; terminale rotundato-subcordato-acu minatum. Inflorescentiae rhachis et pedun- culi aculeis valde inaequalibus confertis horridi, setis et glandulis inaequalibus sparsis vel crebris inter- mixtis. Cetera fere sicut in. R. villicauli calvalo, a quo praecipue aculeorum et saepe glandularum copià differt. Aculei breviores sunt quam in R. villicaule, foliola semper subtus viridia. V. v. sp. et cult. V. specim. Bloxamii. Ab autoribus cum R. infeslo, fusco-alro, Grabowskii, lrichocarpo 'Timeroy et aliis comparatur; Rogers R. Colemanni inter. R. affinem et infestum ponendum esse existimat. Verosimile mihi videtur R. Colemanni autorum recentiorum ,,speciem** aggregatam esse. Plantae Bloxamii typicae originem hybridam (villicaulis x radula?) suspicor. Sehr zerstreut in England, auch an einzelnen Stellen in Schottland und Irland gefunden, nach Rogers an zwei oder drei englischen Standorten in grosser Verbeitung. — In Deutschland fand ich einen einzelnen Strauch bei Bederkesa, Rgbz. Stade, jedoch eine Form mit wenig ausgepráügter Be- stachelung. R. Selmeri Lindebg. Hb. Rub. Scand. no. 33. — (1884.) R. villicaulis subsp. Selmeri Rogers Handb. Brit. Rubi p. 35. R. vulgaris B. Selmeri Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI. p. 483. R. vulgaris var. glabratus Wh. et N. Rub. Germ. p. 38. (1825.) R. affinis (cit. Wh. et N.) Bloxam, Babington aliorumque. R. montanus (cit. Wirtgen) G. Braun exs. 'Turiones robusti, glabriusculi, aculeis validis armati. Folia quinata; foliola plicata, margine undulata et sat grosse inaequaliter serrata, supra glabriuscula, subtus pilosa, pallida, viridia; terminale saepe longe petiolulatum, late ellipticum vel saepius subcordato-suborbiculare, cuspidatum. Inflores- centia divaricato-panniculata, apice obtusa, ramulis laxe pilosis, crebre aculeatis; flores mediorces, sepala externe cano-tomentosa, post anthesin reflexa, rarius in floribus terminalibus patentia; petala demum patentia, rosea; stamina stylis breviora vel vix longiora. Fructus perfecti. Intermedius inter R. plicatum et FR. rhamnifolium, saepe HR. montano Wirtg. similis. AR. vulgari el R. villicauli evidenter affinis, sed ab utroque glabritie, foliolis suborbicularibus et inflorescentià magis divaricatá diversus. Im südlichen Norwegen, Dánemark; in der nordwestdeutschen Tiefebene an vielen Orten, aber nicht überall hàufig, selten in das Hügelland vordringend; in Grossbritannien und Irland nach Rogers eine der verbreitetsten Arten. 2377. R. Questierii (Lefvre. et Muell. in Poll. XVI 120. — 1859). Martr. Donos Fl. Tarn p. 219 (1869); Genev. Mém. soc. M. et L. X p. 35 (1864); Boulay in R. et C. Fl. Fr. VI p. 18; Rogers Handb. Brit. Rub. p. 45; Sudre Rub. Eur. p. 39. R. Salleri Babingt. in Ann. Nat. Hist. ser. I vol. XVII p. 172 (1876) teste Genevier; nec R. Salleri Babingt. Brit. Rubi. (363) 139 R. fallar Chaboiss. ex P. J. Muell. Pollich. XVI, p. 155 (1859). Chaboisseau Et. spec. Rub. (Congr. sc. Fr. 28 t. III) 20. (1863.) R. acuminatus Genev. Mém. soc. M.-et-L. VIII 92. R.calvatus (cit. Blox.) Bor. R. carpinifolius (cit. Wh. et N.) autor. Gall. mult. R. biparlitus Boulay et Bouvet ex pte. 8:15 Fig. 48 (136), R. Questierii P. J, Muell. Turiones crassi, validi, arcuato-prostrati vel scandentes, inferne obtusanguli, superne acutanguli et saepe sulcati, autumno ramosi, vulgo parce et laxe pilosi vel glabriusculi, aculeis robustis e basi latà lanceolatis rectiusculis vel reclinatis armati. Folia digitato- vel pedato-quinata, hieme decidua; petio- Nin (364) lorum aculei falcati; stipulae angustissimae, filiformes, alte adnatae; foliola inaequaliter Inucromato: dentata, supra glabriuscula, subtus breviter et vulgo parce pilosa, viridia; terminale penus i longius, oblongo-ellipticum, cuspidato-acuminatum. — Ramorum Horiferorum elongatoruu E a superiora interdum subtus cano-tomentella; inflorescentiae elongatae interruptae e ramulis brevibus distantibus axillaribus et panniculà brevi terminali aphyllà compositae; rhachis cum pedunculis cano- tomentoso-villosa, parce glandulifera, aculeis angustis deflexis sparsis instructa. Folia suprema simplicia, pauca, fere 1—2; bracteae angustae, lineares vel filiformes, interdum longissimae, saepe glanduloso- 3:5 Fig. 49 (137). R.Questierii P. J. Muell. ciliatae, inferiores trifidae. Flores parvuli vel mediocres. Calyces externe albido-tomentosi, sepala saepe longe appendiculata, in flore et fructu reflexa; petala obovata vel elliptica, apice vulgo biloba vel lacera, rosea; filamenta pallidiora, stamina stylos superantia; carpella glabra vel glabriuscula; gynophorum parum pilosum. Fructus perfecti. Fl. julio. — Litora oceani praefert ; planta a me e seminibus educata et Bremae (Germ.) culta bene viguit sed post nonnullos annos frigore hiemali periit. Species constans, sed praecipue versus limites areae geographicae formis uno alterove signo aber- rantibus concomitata. Insuper formae hybridae frequenter occurrere videntur. H. fallar Chab. non varietas, sed nil nisi nomen hujus speciei a Chaboisseau usitatum est: FR. pyrenaicus Sudre Rub. Caut. p. 8 varietas robustior esse videtur. Chaboisseau primus nomine R.fallacis Rubum Queslierii distinguere docuit. (365) 141 Làngs der atlantischen Küsten Mittel- und Süd-Europas. Zerstreut im südlichen und westlichen England, in Wales und Irland, auf den Kanalinseln; sehr háufig lángs der ganzen franzósischen West- küste, auch in den westlichen Pyrenáentálern; im óstlichen Frankreich mehr zerstreut; etwas verküm- mert im Norden, im Dep. Nord und in Belgien; hàufig in Portugal. Im westlichen Piemont (Pinerolo) nicht ganz typisch und nur nach trocknen Zweigen erkannt; vielleicht eine verwandte Form. Formae nonnullae hybridae R. Questierii. R.Questierii x rustieanus. Inflorescentia saepe angusta, elongata; foliola subtus adpresse albo- vel cano-tomentosa. Sterilis vel imperfecte fructifer. R. adustus Clavaud exs., R. vulgaris (cit. Wh. et N.) Genev. prius. R. occiduus Boul. et Bouv. ap. Genev. Monogr. Rub. ed. 2 p. 236. AR. biparlitus Boul. et Bouv. ap. Genev. 1l. c. p. 254. R. Galissieri Sudre Rub. Ariége p. 50. (R. inuncatus Lefv. et Muell. Poll. XVI 105 (1859) sec. Boulay, quod a Bouvet dubitatur.) Secundum autores Gallicos porro R.erythrinus Genev.ex pte. et. R. amphichlorus (cit. P. JJ. Muell) Genev.ex pte. tales formae hybridae sunt. — &R.occiduus, forma vulgata, praecipue foliis subtus cano-tomentosis a R. Questierii distinguitur. Die Bastardpflanze ist in Frankreich und England zerstreut, aber hàufig gefunden. Formae aliae. R. perfrondosus Sudre et Bouv. ex Bouvet est R. pseudobifrons Sudre x Queslierii. — Bei Angers. R. furcipetalus Sudre et Bouv., sec. Bouvet est R. Boraeanus x Questierii. Bei Montreuil-sur-Maine. ? R. longithyrsiger x Questierii? — Aculei turionem copiosi, parvi; inflorescentia valde elongata, racemosa; sepala patula vel laxe reflexa. — Specimen vidi exsiccatum fructiferum. An forma R. devo- niensis? Bei Cherbourg in der Normandie, von Areschoug gesammelt. Formae H. Questierii affines. R. elongatispinus Sudre Rub. Pyr. p. 38, p. 99. (1899.) caulibus pilosis glaucescentibus, aculeis validis aliisque notis distinguitur. Conf. Sudre Rub. Eur. p. 41. — Pyrenàen. R.fagieola Martr. Don. Fl. Tarn. p. 219. (1864.) praeter caules pilosos et aculeos validos foliolorum dentibus minutis et inflorescentià amplàá differt. Conf. Sudre Rub. Eur. p. 41. — Dep. Tarn. R.lentiginosus Lees in Steele Handb. field bot. p. 60. (1847.) ex interpretatione Rogersii in Handb. Brit. Rubi p. 42. Excl. R. lentiginosus P. J. Müller in Bonpl. 1861, nom. nudum. R. affinis B lentiginosus Babingt. Brit. Rub. p. 72. R. fastigiatus Merc. ex Babingt. R. incarnatus P. J. Muell. teste Genevier (Babingt.); R. sylvaticus Questier (Babington). Turiones arcuato-prostrati, parce pilosi, inferne aculeis inaequalibus copiosis, superne aequalibus sparsis ad angulos dispositis armati; folia pedato- vel digitato-quinata; foliola vulgo duplicato-serrata, in utráque paginà parce pilosa et viridia. Inflorescentia inferne interrupta, ramulis axillaribus brevibus paucifloris, superne subracemosa, flore subsessili terminata, fastigiata. Rhachis cum pedunculis villoso- tomentosa, parce glandulifera, large aculeata, aculeis tenuibus leviter faleatis. Flores mediocres vel parvi. R. Questierii et R. plicato proximus mihi videtur. Planta variabilis, e cujus formis duae subspecies a Rogersio conjunctae commemorandae sunt: A. Subspec. eambrieus Focke (spec.) Journ. bot. 1896 p. 286, J. E. Griffith Fl. Angles. et Caern. p. 46. 149 (366) Planta robusta. Foliolum terminale oblongum vel obovatum, acuminatum; infima breviter petio- lulata. Inflorescentia subracemosa, apice R. plicatum vel R. nitidum referens, R. carpinifolii vel R. mon- lani more crebre aculeata. Flores ultimi laterales terminalem rami et ramulorum biflororum superantes; sepala externe cano-virentia, patentia vel laxe reflexa; petala oblonga, pallide rosea; stamina stylis fere aequilonga. Fructus perfecti. B. Subspecies devoniensis Focke in sched. et litt., Rogers 1. c. Gracilior quam, HR. cambricus; aculei vulgo minores. Foliolum terminale manifeste obovatum, saepe cuspidato-acuminatum. Aculei in inflorescentià aciculares. Sepala in fructu omnino reflexa. Stamina stylis breviora. Colui in horto proprio e seminibus ab Archer Briggs missis educatum. Large floruit anno 1883. Admodum simile specimen Gallicum est, quod e A. longilhyrsigero et R. Questierii ortum esse suspicatus sum. Zerstreut in England und Wales. Ich lernte die Subsp. cambricus unter Führung von J. E. Griffith bei Bangor kennen, sah auch Exemplare aus Herefordshire. Nach Rogers ferner im óstlichen England in Kent und Norfolk. Die Subsp. devoniensis in Devonshire. 378. R. rhombifolius Wh. in Boenningh. Prodr. Fl. Monast. p. 151. — (1824.) Focke Syn. Rub. Germ. 204; Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI 518. Sudre Rub. Eur. p. 42? R. vulgaris ó rhombifolius Wh. et N. Rub. Germ. p. 38. (1825.) R.saxonicus H. Hofm. Abh. Isis Dresd. 1897. R. carpinifolius autor. Gall. multor. Eglandulosus. 'Turiones arcuati, inferne teretiusculi, aculeis brevibus confertis muniti, in medià parte obtusanguli, parce pilosi, aculeis validis e basi latà compressà reclinatis armati. Folia pedato- et digitato-quinata, petioli supra plani, aculeis aduncis instructi. Foliola haud profunde, sed argute sub- simpliciter vel duplicato-serrata, supra obscure viridia, subtus pube stellulatá tenui et pilis longioribus mollibus canescentia, sub umbrá et aetate virentia; terminale rhombeo-ellipticum, rarius ovatum vel cordato-ovatum, longe acuminatum, lateralia basin versus subcuneata. — Inflorescentia laxa, inferne interrupta, saepe elongata, thyrsoidea, e ramulis brevibus uni- vel paucifloris composita; rhachis cum pedunculis aciculato-aculeatis laxe tomentoso-villosa. ^ Flores spectabiles; sepala cano-tomentosa, reflexa; petala oblonga vel oblongo-obovata, saepe laete rosea, haud raro vero albida. Stamina stylos superantia; pollinis granula plurima perfecta, sed parvis effoetis mixta. Carpella vulgo glabra; styli saepissime purpurei vel rubentes. Fructus perfecti, ovoidei, sapidi. Varietates floribus laete roseis ornatae decus dumetorum ad silvarum margines. De R.larnensi Sudre cf. p. 104. Specimina exsiceata R. rhombifolium revocant sed distributio geographica diversa est. Waldpilanze, oft an buschigen Bachufern oder Lichtungen. In Deutschland vorzüglich im Nordwesten, von Schleswig-Holstein, dem westlichen Brandenburg und dem Kónigr. Sachsen bis zum Rheinland; sehr zerstreut nach Südosten zu, angeblich auch in Osterreich; an vielen Stellen in Frankreich und Grossbritannien (auch Irland und Guernsey), doch làsst sich die Verbreitung daselbst noch nicht ganz übersehen. Anscheinend in England manchmal für eine Form von R. incurvatus gehalten. Series Tomentosi. Species unica R. omenltosus est: Pro more Sectionis humilis, sat tener; turiones diversi: plurimi suberecti, nutantes, angulosi, giabriusculi, alii arcuato-prostrati, obtusanguli, sat dense pilosi, autumno radicantes. Foliorum pagina superior glabra aut saepius parce vel dense stellulato-tomentosa. Inflorescentia sat longa, dense panni- cuiata. Pollinis cellulae perfectae. Glandulae stipitatae nullae vel Ssparsae vel copiosae. incolit Asiae occidentalis regiones temperatas Europamque meridionalem et mediam. (367) 143 379. R. tomentosus Borkh. in Roem. N. Mag. f. Bot. I, 2. (1794.) Neue Ann. Bot. 3. p. 108; Nocca et Balb. Fl. Ticin. I 235 tab. VIII; Wh. et N. Rub. Germ. 27 tab. VIII; Gremli Beitr. Fl. Schwz. 14; Willk. et Lnge. Prodr. Fl. Hisp. III 221; Focke Syn. Rub. Germ. 226; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 46. ? R.sanctus Schreb. Jcon. et descr. I 15 t VIII. (1766) cf. R. ulmifolium. . lriphyllus (cit. Thbg.) Bell. App. fl. Pedem. 24 (1792). . argenteus Gmel. Fl. bad. als. II. 454. . canescens DC. Cat. hort. monsp. 130. . hypoleucus Vest in. Syll. pl. nov. Ratisb. I. 235. . cinereus Rchb. Comp. fl. Germ. 607. . Weitenweberi Ortman in Opiz Nom. 16. . Lloydianus G. Genev. Mém. M.-et- L. X 26 (1861). .caucasicus Godet in sched. . australis Kern. Nov. pl. spec. III 32; R. meridionalis I&ern. Focke Syn. 5] me nel 3e] iss] i28] [Su] /Su] jns] Humilior et gracilior quam reliqui Rubi Europaei Senlicosi; turiones diversi: plurimi suberecti apice nutantes, tenues, duri, angulati, sulcati, sparsim pilosi vel glabriusculi, haud raro glandulis stipitatis vel aculeolis praediti — alii ex eodem frutice e basi arcuatá procumbentes, flagelliformes, elongati, obtusanguli, patentes, villoso-tomentosi, autumno apice radicantes — alii intermedii. Aculei ad angulos dispositi, subaequales, breves, falcati vel rectiusculi. Folia parva, plurima ternata, nonnulla in caulibus validis pedato-quinata, raro digitata, hieme decidua; petiolus supra sulcatus, aculeis unci- natis armatus; stipulae parvae lineares; foliola subcoriacea, vulgo angusta, in parte anteriore inaequaliter inciso-serrata, supra aut glabriuscula, juniora parce pilos stellulatos gerentia, laete viridia, aut pube stellulatà sparsà vel densá, interdum quoque pilis simplicibus vel fasciculatis immixtis canescentia, subtus dense albo- vel cinereo-tomentosa (rarissime viridia); terminale vulgo anguste rhombeum vel rhombeo-obovatum, acutum (non acuminatum), basin versus subcuneatum, ad petioli insertionem breviter truncatum; lateralia in foliis ternatis saepe biloba, infima brevissime petiolulata. Rami floriferi angulati, aculeis aduncis instructi; inflorescentiaesaepe spectabilis elongatae densae fundo solum foliiferae ramuli ascendentes, pauciflori, pedicellis saepe subfasciculatis, supremi saepe uniflori. HRhachis cum pedunculis subvilloso-tomentosa, crebre aciculata, saepissime parce glandulifera; bracteae lanceolatae vel lineari-lanceolatae, tomentosae. Flores parvuli; sepala externe dense tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala late elliptica, alba vel pallide gilva, rarissime roseola; stamina stylis fere aequilonga; pollinis granula omnia conformia, parva; carpella glabra, in fructu divaricata, matura interdum parum succosa; putamen ellipsoideum. — Floret junio, julio. Species ab omnibus aliis Rubis primo intuitu distinguenda, si formae hybridae negliguntur. Varietates sunt: A. Var. canescens Wirtg. in Focke Syn. Rub. Germ. 229. Foliola supra cano-tomentosa. Occurrunt formae eglandulosae (R. Kotschyi hort. Vindob.) vel parce glanduliferae (eu-canescerts ) et formae glandulas et aculeolos copiosos gerentes (cinereus Rchb.). B. Var. glabratus Godron Mon. Rub. Nancy 27. R. Lloydianus Genev. Foliola supra glabriuscula. Hujus varietatis forma glandulifera est subvar. sefoso-glandulosus Wirtg.in Focke Syn.l. c. Hae varietates promiscue crescere solent. Verosimile R. lomenlosus olim species eximie xerophila erat, quae post tempora glacialia Europam intrans saepe indumentum tomentosum foliorum perdidit. Im nórdlichen Teile des Wohngebiets an Hügeln und an den Hángen der Flusstáler, vorzüglich in Gestrüpp auf Felsboden; weiter südwáürts mehr Bergpflanze, in 1000 —2000 m Hóhe, vielfach im Walde. Von Persien und dem Kaukasus an durch Kleinasien und Syrien (Libanon) nach Süd- und Mitteleuropa 144 (368) verbreitet, nordwáürts bis zu den Karpathen und den deutschen Mittelgebirgen, nicht über die Linie Krakau-Dresden-Kóln hinausgehend; in Frankreich im Zentrum und im Süden, aber in den atlantischen Küstengegenden anscheinend wenig verbreitet; in Spanien nur aus Catalonien bekannt, doch wohl auch sonst vorkommend. — Die Nordgrenze der Verbreitung fàllt vielfach mit der Nordgrenze des Weinbaus zusammen, namentlich in Deutschland und Frankreich. — Fehlt in England; auch aus Portugal ist die echte Art nicht bekannt. Formae hybridae R. tomentosi. Ubicunque R. fomentosus cum aliis Rubis promiscue crescit, formae hybridae multiformes steriles vel saepius imperfecte fertiles occurrunt. Petiolis obsolete sulcatis vulgo uncinato-aculeatis, paginae superioris foliolorum pilis stellulatis, foliolis saepe incisis et subcuneatis, inflorescentiá densiflorá etc. cognoscuntur. In exsiccatis saepe non distingui potest, num Rubus quidam hybridus e R. fomentoso et R. thyr- soideo vel bifronte vel hedycarpo vel rusticano ortus sit. Frutices vivi bene examinati et cum plantis vicinis comparati minus dubii esse solent. ? R. suleatus x tomentosus: A. Sauzenbergensis R. Keller in Bull. Hb. Boiss. IV (2 ser.) 333 (1904). R. thyrsoideus « tomentosus, habitu R. thyrsoideo similis, interdum vix nisi pilis stellulatis, polline et sterilitate diversus videtur. Aliae formae habitu longius distant. Forma vulgaris est R. polyanthus P. J. Muell.in Pollich. XVI 96 n. 30. Aliae sunt: R. hypomallos P. J. Muell. in Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I n. 121, II n. 95. R. pycnostachys P. J. Muell. Poll. XVI 101 n.35 (forma R.fomentoso proxima). Bouvet formas sub nominibus R. albomicans et R. spidnostachys (cf. sub R. rusticano x tomentoso) pro parte R.fhyrsoideo x: tomentoso adnumerandas esse censet. R.rustieanus x tomentosus (vel tomentosus » ulmifolius). Mirá varietate formarum ludens, quae partim intermediae, partim R. rusticano, partim R. tomentoso similiores sunt, saepe quoque pilorum copià vel foliolis angustis ab utroque parente recedunt. Plurimae in paucas series redigi possunt, inter quas memorabiles sunt: A. Collini. "Typus: R. collinus DC. Hort. Monsp. 139 (1813). R. panormilanus Tineo pl. rar. Sic. 24 (1817) ex descript., non Hb. Panormit. R. siculus Presl Fl. Sic. I 24. (1826.) Turiones, rami pedunculique dense tomentoso-villosi. Aculei saepe crebri et multo minores quam in RF. rusticano. foliola subinciso-serrata, infima brevissime petiolulata. In formá typicá foliola suborbicularia imbricata, aculei magni sunt. Multo freqentius occurrunt formae foliolis terminalibus rhombeo-ellipticis vel rhombeo-obovatis instructae. Sicut in R. tomentoso distingui possunt varietates: canescens, glabratus et seloso-glandulosus, etsi in hoc glandulae parum copiosae esse solent. Petiolorum aculei uncinati. Inflorescentia interdum pyramidalis, interdum elongata,angusta. Pollinis granula saepe magná ex parte perfecta. Flores pallide rosei vel albi, in rupibus siccis saepe parvuli. Fructus vulgo partim vel omnes abortivi. Indumento villoso, quod in caulibus lignosis biennibus quoque haud raro reperitur, a speciebus parentibus valde differt, sed origo dubia esse non potest. Verosimile est, plantam haud raro seminibus propagari. Frutices singuli in unà eádemque provinciáà vix unquam omnino conformes esse solent. Occurrunt formae, quarum rami exsiecati dubii sunt, R. tomentoso simillimae. südfrankreich; die typische rundbláttrige Pflanze im Hérault. In vielen Formen in Catalonien, Corsica, Sicilien; wahrscheinlich auch in den meisten andern Mittelmeerlàndern. Im Orient von der subsp. anatolicus abzuleiten. (369) 145 B. Anguslati. "Typus: R.angustatus Chaboiss. et P. J. Muell. in Pollich. XVI 92 no. 24 (1859) ex unico frutice descriptus. 'Turiones adpresse fasciculato- vel stellulato-pilosi vel glabriusculi; foliola anguste oblonga vel anguste cuneato-obovata. Formae vulgo parum fertiles. In utráque specie parente foliola tam angusta quam in hac formá hybridà vulgatáà raro occurrunt. Interdum inflorescentia elongata et angusta est. Die schmalbláttrigen Formen des Bastards sind in zahlreichen Abánderungen durch das mittlere und südliche Frankreich, die südwestliche Schweiz, Norditalien und das Küstenland verbreitet, wahr- scheinlich auch sonst. C. Baldenses. "Typus R. baldensis Kern. Nov. pl. spec. III 21. (1871.) 'Turiones parce pilosi, glabrescentes: foliola terminalia obovata vel rhombeo-ovata. Fructus vulgo maximá ex parte abortivi, interdum vero sat bene maturescentes. — Variat simili modo ac formae supra descriptae. In vielen Formen durch das mittlere Frankreich, Italien, Südtirol, die Herzegowina, vermutlich auch sonst verbreitet. Praeter nomina supra definita: R. collinus DC., R. anguslatus Chab. et Muell. et R. baldensis Kern. ad R. rusticanum ;« tomentosum pertinent: R.siculus Pres] Fl. Sic. I 24 (1826). R. albidus Merc. in Reut. Cat. Genéve ed. 2 p. 288 (1861). R. elongatus Merc. l. c. p. 283. R. cuneifolius Merc. l. c. p. 282 atque nomina mutata: R. sabaudus Focke et R. sphenoides Focke in Gremli Beitr. Fl. Schwz. 48, 54. R. nothus Sudre. R. rusticanus augustanus Merc. l. c. R. undulatus Merc. l. c. p. 283 ex pte. porro e Genevierii Monogr. Rub. Loire ed. 2. (1880) testib. Boulay, Bouvet et aliis: R. acroleucophorus Hip. (p. 332), albomicans Rip. (309), amiclifolius Rip. (328), chnoophyllus (an P. J. Muell.?) Gen. (327), consimilis Rip. (308), ? eriophyllus Rip. (337), extensifolius Boul. et Rip. (334), hirtellus Rip. (318), hololeucus Genev. (311), micrandrus Rip. (338), mixtus Bip. (301), omissus Rip. (252), pellitus Rip. (330), piletosus Rip. (316), provimellus Rip. (330), reduncus Rip. (253),? Riparlii Genev. (335), ? semipellitus Rip. (336), spidnostachys Rip. (310), splendens Chab. (307), Suberli Rip. (295), subvelulinus Boul.et Rip.(319), thamnophilus Rip. (247), tomentellus Bip. (336), uncinelliferus Rip. (321), vendeanus Genev. (320), vicinus Rip. (322), villosulus Rip. (291); praelerea .R. pubescens (cit. Wh. et N.) Genev., teste Boulay, verosimile quoque £t. oblusifolius (cit. Willd.) Genev. Porro e collectionibus a Boulay distributis teste Boulay: R. dimorphus Boul.et Feuilleaubois, flavidus Boul. et Luc., latidens Clavaud, longiracemosus 'Timb. Lagr., obtectus Boulay, obtusidens Boul. et Tuczkiewicz, serridens Boul. et Tucz., irachgpus Boul. et Gillot, Tuczkiewiczii Boul. In herbariis, collectionibus scriptisque diversis tales formae hybridae occurrunt false nominatae: R. thyrsoideus, anomalus, polyanthus, rhamnifolius etc. Dubito de R. carpinetorum Freyn Verh. Z.B. G. Wien XXXI 373, qui R. baldensi similis esse videtur. Describitur quoque RA. carpinetorum x lomentosus. Plantae imperfecte cognitae. — Istrien. R. bifrons : tomentosus. Multo minus variabilis quam AR. rusticanus x tomenlosus. Formae R.collino vel R. angustato similes vel foliolis supra dense cano-tomentosis insignes occurrere non videntur. In foliis quinatis foliola infima manifestius petiolulata esse solent et saepe petioluli laterales longe coaliti sunt, ita ut folium eximie pedatum evadat. Serraturae foliolorum vulgo minus profundae sunt. Inflorescentia haud raro, praecipue in solo ubero, aculeis longis validis copiosis horrida. — Specimina raro R. tomentoso evidenter similiora sunt. Parce fructiferus vel omnino sterilis. € Bibllotheca botanica, Heft 83, - T (370) Nomen saepissime adhibitum est: R.anomalus P. J. Muell. Flora (B. Z.) XLI 136. (1858), et var. myriacanthus Wirtgen exs., forma inflorescentià horridà excellens. — Alia nomina sunt: R. macroacanthus (cit. Wh. et N.) Kern. exs. R. megathamnus Kern. Ber. N. V. Innsbr. II 150. (1871.) Hàufig im ganzen Rheingebiet vom Bodensee bis Coblenz, ferner in der nórdlichen und westlichen Schweiz; kommt ferner in Frankreich, Ósterreich und Ungarn vor, vermutlich überall, wo die Stammarten neben einander wachsen. R.hedyearpus x tomentosus. In exsiccatis haud certe ab aliis R. tomentosis hybridis separatur. Stamina stylos saepe longe superant. Huc R. Schiwarzeri Holuby in Oe. B. Z. XXIII 376 (1873). Praeterea (ex Boulay) R. chnoophyllus P. J. Muell. (non. Genev.) in Billot Annot. 291 (1861) i. e. Fi. collinus Godr. Fl. Lorr. ed. 2, I 240. R. maerophyllus albiflorus « tomentosus ex Boulay Fl. Fr. — Cóte d'or. — R.adseitus xx tomentosus. R. eriophyllus Rip.in Genev. Monogr. ed. II no. 337, qui a Boulay R.rusiicano » lomentoso adnumeratur, forte ad hanc forman hybridam pertinet. Anne quoque R. Ripartii Gen. p. 335 et R. semipellitus Rip. (p. 336)? R. tomentosus : vestitus. R. collino excepto, densius villosus quam omnes formae hybridae praecedentes. Origo in loco natali saepe evidenter demonstrari potest. Fructus vel partim vel omnino abortivi. Formae sunt: . acidacanthos Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. (nec. Hb. Fl. Rhen.) ed. 1 no. 171. .amphilapos Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed. 1 no. 123. . bertricensis Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. 1 no. 154, 174, 175, ed. 2 n. 65. . chnooslachys Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. 1 no. 170; (non Kerner). . sericophyllus Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed. 1 no. 122. . harpago P. J. Muell. in Poll. XVI 100 no. 34 (1858) ex descr. . obtusifolius (cit. Willd.) Genevier Monogr. ed. 1 p. 294, ed. 2. p. 326. . Schulizii Rip.in Poll. XVI 289 planta semisterilis e .R. fomentoso et R. vestito vel specie affini progenita. R. pilifer Sudre (non Sagorski). E seminibus plantae hybridae educavi Rubum a R. macrophyllo hypoleuco Focke Syn. Rub. Germ. 218 aegre distinguendum. FR. chnoostachys Muell. et Wirtg. tam similis est, ut speciei hybridogenae sat fertili in Aschers. et Graebn. Syn. VI 512 hoc nomen dederim. Hic R. chnoostachys (macrophyllus hypoleucus) in Germaniáà meridionali et Helvetiáà hinc inde occurrit. R. bertricensis quoque, ut videtur, speciei instar seminibus constanter propagatur. Glabrior sed multis notis cum his speciebus hybridogenis conjunctus R. Mercierii Genev. Mém. soc. M.-et-L. XXIV 174 est, qui aut forma locum valde restrictum incolens, aut planta variabilis et vix definienda est. Cf. R. Mercierii tomentosus, R. inseclifolius. x lomenlosus, R. conspicuus x tomentosus. R.rigidulus x tomentosus, qui a Schmidely Rub. Genev. describuntur. Die Formen des R.omentosus x vestitus und die davon abgeleiteten Formen kommen im west- lichen Deutschland, im mittleren Frankreich und in der Schweiz vor. EXE SCNESNSUNEN S UNES R.rudis x tomentosus, planta omnino sterilis. Schaffhausen, Genf. R. Kochleri :« tomentosus, sterilis est. Rheinland. R. Reuteri x tomentosus, Genf. (Schmidely), R. hirtus x tomentosus, sicut praecedentes sterilis et R. hirlo (an semper?) valde similis est. -- *. cancellatus Kern. Oe. B. Z. 1892. p. 73. — R. reliculatus Kern. Nov. pl. spec. III 42. (371) 147 R. heleracanthus P. J. Muell. in. Pollich. XVI 102 n.37 e H.fomenloso et specie R. Radulà affini progenitus videtur. R.eaesius x tomentosus: Interdum R. fomentoso, saepius R. caesio similior. Turiones flagellares, pruinosi; stipulae lanceo- latae; petioli sulcati; folia ternata, foliola inciso-serrata, basin versus subcuneata, juniora, haud raro adulta quoque, supra pilos stellulatos paucos vel copiosos gerentia, subtus cano-tomentella. Fructus plurimi abortivi; plantae saepe omnino steriles. In omnibus fere regionibus, ubi R.omenlosus viget, R.caesius x lomenlosus vulgatissimus est in terris cultis, praecipue in vineis, ad muros et agrorum margines, secus vias etc. . caesio-Lomentosi formae sunt: . agrestis W. K. Plant. r. Hung. III 297 t. 269. (1812.) . allheaefolius Host in Tratt. Ros. mon. III 57. (1823.) holosericeus Nest in Tratt. Ros. mon. III 48. (18225.) . appendiculatus 'Tratt. Ros. mon. III 31 (1823). Sepala apice foliacea. . acherunlinus autor. plurim., vix Tenore. . delloideus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XLI 181. (1858.) . fasciculatus P. J. Muell. l. c. 182 (rami floriferi prope terram enati), non aliorum. . divergens P. J. Muell. l. c. 182. . virgullorum P. J. Muell.in Poll. XVI 273 no. 217. (1859.) . leucophaeus P. J. Muell. l. c. 264. . permiscibilis P. J. M. in Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed I p. 155. .commixius Frid. et Gelert ex pte., non planta typica Slesvicens. et verosimile multae aliae. Formae dense glandulosae: R. viretorum P. J. Muell. in Poll. XVI 275 no. 220. (1859.) R. Vrabelyianus Kern. Oe. B. Z. XIX 203. (1869.) Originem e compluribus speciebus principalibus ducere videntur. Meistens viel gemeiner als H. fomentosus, den die Bastardform im engen Anschlusse an das be- baute Land begleitet, namentlich an Weinbergeu, Mauern, Wegrándern, Ackerrainen, wüsten Stellen usw., so weit die Stammarten benachbart vorkommen. Im gróssten Teile von Süd- und Mitteleuropa; selbst nach Sizilien verschleppt, wo R.caesius nicht wáüchst. zd 2d SU ZU DU DU EU BU DU DU Ed DU ZO Inomimniatcsc um E t0.m e'nt/o/s 056 0m/p'aramd'ae: Pili stellulati in superficie foliolorum superiore reperiuntur in speciebus nonnullis, quae ft. lomen- loso omuino aliena esse videntur. Tales species sunt praecipue: Rubus ulmifolius Subspec. anatolicus Focke, R. rhamnifolius Subspec. obtusangulus Gremli, R. moestus Holuby, R. epidasys Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XX p. 191 (R. lomentosus Sampaio.). Minus copiosi tales pili stellulati ocurrunt in R. suberecto, R. tumido et R. elatiore. R. empelios Focke (cf. sub R.carpinifolio, p. 131.) pilis stellulatis foliorum RF. lomentosum revocat, sed origo hybrida non verosimilis est. R. brachybotrys Focke in Nuov. Giorn. Bot. Ital. XVI p. 170. (1884.) Statura humilis et folia parva R.fomentosum revocant; foliorum figura sicut in R.sulcalo; foliolorum facies superior striguloso-pilosa, pilis stellulatis immixtis, subsericea; pagina infera griseo- tomentosa. Inflorescentia racemosa sicut in R. sulcato, saepe inferne racemulis lateralibus aucta. Flores parvi vel vix mediocres, praecoces. Glandulae stipitatae nullae. An forma e R. sulcalo et R. tomentoso orta? Bei Luino am Lago Maggiore. Ahnliche Formen auch von andern Orten in Norditalien und Süd- tyrol gesehen. (372) R. Mercierii Genev. cf. p. 146, 151. Habitus R. candicanti-lomenlosi et formarum similium; sed species fertilis. Pili stellulati in foliolorum superficie nulli. Planta variabilis. R. chnooslachis P. J. Muell. et Wirtg. (sens. amplificato). R. tomenloso-vestiti proles, cf. p. 146. Pili stellulati in foliolorum superficie nulli. De R. Ihyrsoideo ejusque origine cf. infra. E Pannoniá vidi specimina sicca, iss stellulatos in foliolis gerentia, quae non a A. lomenloso, sed potius a R. moesío originem ducere videbantur. Series Thyrsoidei. Rubum ihyrsoideum et species nonnullas huie similes haec Series Senticosorum amplectitur. Character seriei igitur idem est ac ille speciei typicae. 'Turiones robusti, erecti, demum arcuato-decurvi, autumno ramosi, saepe radicantes, plerumque glabriusculi. Folia quinata; foliola grosse, apicem versus inciso-serrata, supra glabriuscula, subtus tenuiter albo- vel cano-tomentosa, terminale petiolulo proprio fere triplo longius, e basi cordatà vel emarginatà ovatum vel oblongum; infima brevissime et in foliis ramorum fertilium vix petiolulata. Inflorescentia elongata, thyrsoidea (vel ,,cylindrica^), apicem versus non decrescens, e ramulis brevibus unifloris vel subcymoso-paucifloris patentibus composita. Flores conspicui. Stamina post anthesin conniventia. Pollinis cellulae plurimae abortivae. Fructus perfecti. 'Turionibus exaltatis, inflorescentià angustàá, foliolis subcordatis £R.sulcalo saepe simillimus. Foliola incisa, supra parum strigoso-pilosa HR. fomentosum revocant. Verosimile mihi videtur R. /hyrsoi- deum speciem hybridogenam, i. e. olim e plantis hybridis procreatam esse. Mediantibus Sub- Discoloribus .R. thyrsoideus R. hedycarpum appropinquat, ab aliis Rubis vero facile distinguendus est. Adjungo R./hyrsoideo nonnullas formas (,prospecies") habitu similes, quamquam forte non arcte affines sint. Foliola subtus molliter tomentosa, superficialiter serrata, terminale suborbi- enlarge : : . . . .&R. arduennensis. Foliola subtus Woemeses: grosse Besides devictis js: snm serum E NVIenauennm Turiones arcuato-procumbentes; foliola subtus virentia . . . . TC OESUESLGITS: De R.aetnaeo (aetneo) Tornabene haud satis cognito vide sil: FR. ulmifolio (Discolores). 380. R.thyrsoideus Wimm. Fl. Schles. ed. I. p. 204. (1832.) Species collectiva vel aggregata. Distinctre eandem formarum gregem describunt: Focke Syn. Rub. Germ. p. 161; Aschers.et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 485; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 42; EM Rub. Eur. p. 90. De characteribus speciei collectivae cf. supra. Subspecies R. thyrsoidei principales A. Turiones glabriusculi. I. Foliola vario modo ovata. Foliola angusta, oblongo-ovata . . . . . MIN SEA 2-5 e e e s ats GUIGIHGTIQS- Pohola-ate ovata $. "comm c TERN thyrsanthus. II. Foliola obovata, supra nitida. Flores leete r0sei. 0 to e MM M c R. fragrans (373) 149 B. Turiones laxe villosi. Izoliolagsupragopacaq Moss doceo. ceeede omo tup culter a acer cro elation: R.eandieans Wh. in Hchb. Fl. Germ. exc. p. 604. (1832.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 164; Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 485. R. frulicosus Wh. et N. Rub. Germ. p. 24, tab. VII (certe non Smith, cujus descr. citatur). R. lhyrsoideus Wimm. Fl. Schles. p. 204, excl. var. B et y. R. coarclatus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XLI. p. 133. (1858.) R. lhyrsoideus Wimm. «a candicans Godron Exs. R. montanus Libert in Lejeune Fl. Spa. II. p. 317 (1813), sec. specim. exs. R. candicans erat, saltem ex pte., sed planta nimis imperfecte descripta et cum aliis formis commutata est, nomen igitur incertum et mox a Lejeune ipso rejectum est. Autor qui primus speciem ab aliis optime distinxit, sine ullo dubio Weihe est. Radices propaguliferae nullae. Turiones robusti, juveniles erecti, adulti aestivales alte arcuati, postea hinc inde ramosi, apicibus autumno procumbentibus et haud raro radicantibus, inferne obtusanguli, superne acutanguli et sulcati, glabri vel glabriusculi, aculeis ad basin parvis, in medià et superiore parte caulis sparsis validis e basi latà lanceolatis rectis vel apicem versus falcatis armati. Folia digitato-quinata; petioli laxe villosi, aculeis faleatis instructi, supra plani, stipulis linearibus ad basin insertis; foliola angusta, dupliciter et irregulariter, saepissime grosse serrata, haud raro incisa, juniora supra parce pilosa, laete viridia, adulta glabra, subtus tomento tenui albicantia vel alba, interdum demum subvirentia; infima breviter petiolulata, terminale e basi emarginatá oblongum vel oblongo-ellipticum, acutum vel beviter acuminatum, petiolulo fere triplo longius. Hamorum fertilium folia ternata quinatave, foliolis supra parce pilosis et saepe margine incisis; inflorescentia longa, angusta, thyrsoidea, vulgo inferne solum foliifera, parce aculeata vel subinermis; rhachis cum pedunculis villosa; ramuli in ramis minoribus uni- flori, in majoribus irregulariter subracemoso- vel subeymoso-pauciflori, saepe triflori. Flores singuli mediocres; sepala externe cano-villosa, in flore et fructu reflexa; petala oblonga (raro rotunda), sensim in unguem attenuata, demum patentia, alba vel roseola; stamina initio stylos paullulum superantia, in medià anthesi patentia et erecto-patentia, demum erecta, conniventia; pollinis cellularum paucae conformes, magnae, plurimae difformes abortivae; carpophorum villosum, carpella glabra, fructus per- fecti, subglobosi, nitidi, sapidi; putamen oblongum. Species staturáà exaltatàá et inflorescentiis longis angustis conspicua. Petala rotunda in R.rotundi- petalo P. J. Muell. in Pollich. XVII p. 82 observata sunt. De differentià ,,specifica^* autor ipse dubitat. Cf. var. cyclopetalum sub AR. thyrsantho. ; Per vastum territorium planta constans videtur, quamvis notae singulae variabiles sint. Variat latitudo et serratura foliolorum; occurrunt formae laxiflorae ramulis inflorescentiae gracilibus divari- catis, bracteae foliaceae, turiones parce pilosi vel subpruinosi, aculei crebriores vel magis curvati etc. Describuntur formae foliis dissectis insignes. Formae arcte affines vel varietates R. candicantis R. fragrans Focke Synops. Rub. Germ. p. 172. (1877.) Turiones atropurpurei; foliola supra saturate viridia, nitida; terminale obovato-oblongum. Inflorescentia angusta; flores laete rosei, paullulum suaveolentes; carpella pilifera; fructus perfecti. — Cetera ut in R. candicanle typico, sed formae intermediae non observatae sunt. Von der mittleren Weser (Rinteln, Minden) durch Westfalen zerstreut bis zum Rhein (Sieben- gebirge). De R. flaccido P. J. Muell. e descriptione TAyrsoideis aifini vide R. hedycarpum. (374) 150 R. thyrsanthus Focke Syn. Rub. Germ. p. 168. (1877.) t. lhyrsoideus y apricus Wimm. Fl. Schles. ed. I p. 204, non R. apricus Wimm. Fl. Schles. ed. R. discolor var. euodes G. Braun Exs., R. euodes G. Braun in sched. R. Grabowskii Wh. in Wimm. et Grab. Fl. Schles. p. II vol. I p. 32, cf. vero ibidem p. 33: ,,ad R. fruticosum ablegandum fore, vix dubitamus." De hoc vide infra. Habitu R. candicanti similis, sed notis compluribus differt. "Turiones suberecti, apice decurvi, demum arcuati, vix unquam radicantes, ab apice ad caudicem angulosi, faciebus concavis sulcatis. Foliola multo latiora quam in R.candicanie; terminale ovatum vel late ellipticum. Inflorescentiae e caulis parte mediá ortae vulgo breviores quam in F. candicante, haud raro laxae, effusae (in fruticibus juvenilibus vel putatis). R. Grabowskii: frutices pauci putati, e fundo truncorum altero anno caules anomalos floriferos emittentes. Var. cyclopelalus Focke Syn. Rub. Germ. p. 169. Humilior; foliola plicata undulataque; terminale latum; inflorescentia abbreviata, angusta; petala suborbicularia, abrupte unguiculata, alba. — Hevocat R. plicatum. — Plantam e seminibus immutatam educavi. — Schlesien. Byomumiates E bhsyirsamuq hoa Bins: R. Schnelleri Holuby Oe. B. Z. XVIII p. 377. (1873.) Foliola lata, saepe imbricata, terminale cordato-suborbiculare. Fructus perfecti, magni, parum sapidi. Cetera sicut in R. /hyrsantho, sed nonnulla signa (caules subpruinosi, saepe glandulae singulae in inflorescentià) R. caesium revocant. — In den kl. Karpathen in Nordungarn. R. Linkianus Ser.in DC. Prodr. II p. 560. (1825.) R. paniculatus Schldl. in Link Enum. hort. Berol. ed. 2, II p. 61. (1822.) HR. thyrsoidei formis robustis Gallicis similis. Flores albi, semipleni. Fructus maximàá ex parte abortivi. — Planta hortensis, ornamenti causa culta. Hinc inde, praecipue in Gallia occidentali, sepes dumetaque intrat; sed forma simpliciflora desideratur. R.elatior Focke in Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 50. (1870.) R. thyrsoideus D. phyllostachgs f. elatior Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 488, 489. Turiones a caudice usque ad apicem sulcati, non radicantes, villoso-pubescentes; foliola paullo latiora quam in F.candicante, supra opaca, subtus cano-tomentosa; in superficie foliorum inflores- centiae vulgo pili stellulati pauci reperiuntur. Inflorescentia vulgo densior et brevior quam in A. can- dicanle. Fructus perfecti. Cetera sicut in R. candicante. Turionibus pilosis R. pubescentem appropinquat, qui notis certis aegre distinguitur; habitus vero diversus est. Turiones R. pubescenlis robustiores sunt, sed minus elati, arcuato-prostrati, autumno radicantes; foliola minus profunde serrata, inflorescentiae majores etc. V. v. sp. — Educavi e seminib. Hoc loco commemorandus est: R. phyllostachys P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 133. Hujus speciei merum synonymon, teste P. J. Mueller, R. pubescens Wh. et N. est. Ex descriptione: turiones subpruinosi, parce pubes- centes; foliolum terminale subrotundo-ovatum, breviter acuminatum; inflorescentia foliifera; flores albi. Cetera fere ut in Ft. candicante. Ex P. J. Mueller in viciniis oppidi Weissenburg cum R. candicante (coarctato) vulgaris est. Ipse ibi talem formam non vidi. Ex N. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 49 R. phyllostachys est R. piletostachys thyrsoideus vel ex meá nomenclaturà R. macrophyllus x candicans. Nomen R. phyllostlachys ab autoribus iterum atque iterum commutatum et quibuslibet R. /hyrsoidei formis tributum est. Ex meà sententiá delendum vel, si necesse est, plantae hybridae reservandum erit. Var. tumidus (Gremli) Focke in Aschers. et Graebn.l. c., R. tumidus Gremli Beitr. Fl. Schwz. 70 (1878) differt a R. elatiore foliolis supra sparsim vel dense stellulato et simpliciter pilosis. Foliolum l termi minale in plantá typicà (Schaffhausen) cordato-ovatum vel cordato-suborbiculare. (375) 151 Zerstreut durch Südwestdeutschland, stellenweise (Augsburg, Rheinpfalz um Landau) hàáufig; ferner in der Schweiz und in Piemont. Die Var. tumidus vorzüglich in warmen südlicheren Lagen. Über die Verbreitung in Frankreich ist mir nichts Nàüheres bekannt. Prospecies R. thyrsoideo similes. R. arduennensis Libert in Lejeune Fl. Spa II p.317. (1824.) Nomen jam Steud. Nomencl. bot. ed. 1 p. 706 (1821), sed mox a Lejeune derelictum. R. coryli- folius (cit. Sm.) Lejeune Exs. 1059. R. collinus (cit. DC.) Lej. et Court. Comp. Fl. Belg. II p. 167. R. robustus B lomentosus P. J. Muell. Poll. 1859 p. 88. R. brachyphyllos P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I no. 128, ed. II no. 61. R. arduennensis Focke Syn. Rub. Germ. p. 158 (nomen reconditum); Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 492; Sudre Rub. Eur. p. 94, no. 59. Turiones alte arcuati, postea decurvi, demum apice reptantes, a caudice usque ad apicem sulcati vel canaliculati, patenter pilosi, demum glabrescentes, aculeis lanceolatis rectis armati. Folia digitato- quinata; foliola subcoriacea, parva, inaequaliter sed non profunde serrata, supra glabra, subtus tomento molli denso subvelutino canescentia; terminale suborbiculare, breviter acuminatum. Rami fertiles elongati, recurvo-aculeati, folia semper fere ternata gerentes; inflorescentia stricta, angusta, thyrsoidea, inferne laxa, foliigera, superne conferta, ramulis brevibus cy muligeris vel unifloris; rhachis cum pedun- culis tomentoso-villosa, parce et minute aculeolata; bracteae lanceolatae, inferiores trifidae. Flores sat parvi; sepala cano-tomentoso-villosa, in flore et fructu reflexa; petala late elliptica, alba; stamina initio stylos superantia, post anthesin conniventia. Carpella pilifera. Parum variabilis. Foliola interdum grosse serrata. Habitu fere intermedius inter RH. /omentosum et R. candicantem, cum quibus saepe promiscue crescit. Foliolorum figura, serratura et indumentum AR. vestitum revocant. Nur im westlichen Mitteldeutschland, dem angrenzenden Belgien und Ostfrankreich. Bergiges Mittelrheintal und Nebentáler vom südlichen Westfalen bis Saarbrücken; Eifel, belgische Ardennen. In Frankreich in den Deps. Saóne et Loire und Cóte d'or (Lucand in Assoc. Rubol. Exs. 555, 556); nach Sudre auch im Dep. Sartbe. Getrocknete Zweige aus der Schweiz und Piemont halte ich für zweifelhaft ; es kónnte sich um Bastarde von R. vestitus oder um Formen von R. Mercierii handeln. R. Mereierii Genev. Mém. soc. Maine-et-Loire XXIV p. 174. (1868.) Schmidely Catal. rais. Ronces Genéve p. 53. Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 454. R. spectabilis E. Mercier in Reuter Cat. pl. vasc. Genéve ed. 2 p.291. (1861.) Frutex sat robustus, saepe hinc inde (inflorescentia, petioli, stipulae) glanduliferus. "Turiones arcuati, acutanguli, aculeis falcatis armati, laxe villosi vel breviter pubescentes. Folia quinata; foliola grosse serrata, supra parce pilosa, subtus molliter cano-tomentosa; terminale saepissime late ovatum, acuminatum. Inflorescentia vulgo sat longa et densa, stricta, apicem versus parum angustata, crebre aculeolata, ramulis brevibus cymoso-partitis tomentoso-villosis. Flores conspicui; sepala externe cano-to mentosa, acuminata, in fructu reflexa; petala obovata, distantia, rosea. Fructus globosi, perfecti. Species (prospecies) affinis R. chnoostachyo et verosimile quondam e R. lomenloso-veslito orta videtur. Indumentum paginae inferioris foliolorum et eorum serratura, glandulae stipitatae sparsae, ramuli inflorescentiae cy mosi etc. talem originem probabilem faciunt. Species variabilis, cujus limites haud raro dubii sunt; cf. Schmidely 1. c. In verschiedenen Formen verbreitet in den weiteren Umgebungen von Genf auf franzósischem und schweizerischen Gebiete. Wird auch von entfernteren Orten angegeben; doch ist der Grad der Übereinstimmung dieser Formen mit der typischen Genfer Pflanze unsicher. R.silesiaeus (Weihe in litt. prius) Wimm. Fl. Schles. ed. 3 p. 629. (1857.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 251; Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 429. 152 (376) R. frulicosus b. silesiacus Wimm. et. Grab. Fl. Sil. p. II vol. 1 p. 26. (1829. Nomen a Wimm. 1832 deletum. R. frulicosus var. cordifolius Wh. in litt. poster. R. thyrsoideus B cordifolius Wimm. Fl. Schles. ed. 1 p. 204. R. arenarius Koehl. in litt. Excl.: R. cordifolius Wh. et N. Rub. Germ. Turiones arcuato-prostrati, rarius scandentes, angulati, parce pilosi, apice saepe sparsim glandu- liferi, basin versus aculeolis rectis subulatis, superne aculeis e basi compressà angustatis reclinatis vel rectiusculis armati. Folia majuscula (ampliora quam in . candicanle), plurima digitato-quinata; stipulae lineari-lanceolatae, latiores quam in speciebus similibus (R. Schnelleri excepto); foliola saepe imbricata, inaequaliter duplicato-serrata, supra pilosa, subtus in nervis molliter pubescentia, pallide viridia; ter- minale e fundo subcordato ovatum vel oblongo-ovatum, sensim acuminatum. Inflorescentiae elongatae angustae thyrsoideae saepe confertae ramuli passi maciculati glandulosique, pauciflori. Flores mediocres; sepala cinereo-tomentosa, albo- marginata, laxe reflexa; petala obovata, alba; stamina stylos paullulum superantia; carpophorum hirsutum; fructus mediocres, perfecti, nitidi. Habitu R./hyrsoideo similis, sed humilior et characteres diversi. Im südóstlichen Deutschland und den angrenzenden Gegenden Osterreichs und Ungarns. Posen, Schlesien, Kónigreich Sachsen, Bóhmen, Máhren, Südabhang der nórdlichen Karpathen (weitere Ver- breitung unsicher). Series Discolores. Praeter Discolores veros huic seriei adjungo subseriem Subdiscolorum inter Discolores et alios Rubos mediam. 1.Duüsceolores veri (Eu-Discolores). Turiones robusti, angulati, arcuati, sine sustentaculo fere 1 m (raro 1,5 m) alti, pruinosi vel epruinosi, sparsim pilosi vel glabriusculi, eglandulosi, aculeis validis inferne dilatatis armati. Folia vulgo quinata, subcoriacea, hieme longe persistentia; foliola mediocriter, neque superficialiter, nec subinciso-serrata, subtus tomento denso alba. Inflorescentiae spectabiles, fundo solum foliiferae, e ramulis saepe cymoso-partitis compositae, eglandulosae. Sepala externe olbo-tomentosa, in fructu reflexa. Turiones minus elati quam in Rhamnifoliis et Candicantibus; indumentum tomentosum foliolorum multo densius. Rhamnifolii plurimi serraturà foliolorum minutá superficiali et foliolo terminali longius petiolulato vulgo suborbiculari, Candicantes foliolis grosse vel inciso-serratis, infimis brevissime petiolu- latis et inflorescentià angustà thyrsoideà distinguuntur. In Silvaticis foliola subtus viridia atque minus firma et praecocius decidua sunt, caules biennes, in Discoloribus plerumque perennes. Formas inter R. hedycarpum et HR. thyrsoideum ambiguas in subseriem Rub. Sub-Discolorum pono, quia definitionem Serierum principalium perturbarent. Conspectus specierum principalium. A. Pagina inferior foliolorum tomento stellulato adpresso albo neque sub umbrá nec aetate evanes- cente obducta. I. Turiones acutanguli, sulcati, pruinosi. Stamina stylis aequilonga. Intlorescentis elongata, satsdensa- M o c LL ulmifolius. lI. Turiones maximá ex parte obtusanguli, non suleati. Stamina stylos superantia. »ubpruinosus; folia digitato-quinata; foliola supra dense pilosa . . . . . . . RR. Caldasianus. ^ prumosus; folia pedato-quinata ternataque, foliola supra glabriuscula . . . R.bifrons. (317) 153 B. Pagina inferior foliolorum albo-tomentosa, sed aetate vel sub umbrá canescens vel virens. Foliolorum to mentum album, tenuissimum, aetate rarefactum, ita ut superficies VIIRSSCDRL o 09 oM MM MEER E CET p IUS ( porluensis ) Foliolorum tomento pili simplices longiores copiosi immixti, superficies igitur aetate vel sub umbrá canescens vel viridis, molliter pilosa . . . . . . &R.hedycarpus. 381. R. ulmifolius Schott in Isis 1818 p. 821. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 31; Sudre Rub. Europ. p. 77. Ad quam plantam hoc nomen adhibendum sit, non descriptio valde imperfecta, sed locus natalis (Gibraltar) docet. Distinguo subspecies duas, quae areas geographicas diversas incolunt. Descriptionem vide sub Subspec. F. rusticano. De nominibus multum disputari potest, sed equidem praefero, omnia ambigua, incerta et minus idonea negligere. Linnaeus in Amoen. acad. IV p. 457 praeter H..,.fruticosum'"* aliam speciem inde- scriptam, ,,H. creticum Tournef.* scilicet, Palaestinam inhabitare asseruit. Schreber postea ramum ex insulà Cretà acceptum &R. sancli nomine salutavit. Ex IKuntze RHevis. gen. III pars. 2, p. 79 hie ramus ad R. rusticanum pertinet, quod e descriptione minime elucet. Quum vero Schreber plantae ,,sancti* nomen tribuerat, quia eam in Palaestinà crescere ex Linnaei autoritate credidit, sequentes autores Rubum re verà in Syrià indigenum, id est FH. analolicum, genuinum .R. sanclum esse existimaverunt. O. Kuntze postea R. villicaulem cum R. sanclo conjunxit, HF. analtolicum vero segregavit. In hac nomen- claturà omnia commutata et confusa sunt. Sruljbislelees b uriomout ol 017 propono: A. R. ruslicanus: Foliola supra glabra, figura variabilis. B. R. anatolicus: Foliola supra indumento stellulato-tomentoso cinerea, terminale late obovatum. De formis ,transitivis cf. ad calcem descriptionis. A. R. rustieanus Merc. in Reut. Cat. pl. Genéve 279. (1861.) R. crelicus 'Tournef. et L. (ex pte.) teste O. IKuntze. R. sanclus Schreb. quoad plant. Cretens. teste O. IKKuntze. R. fruticosus Sm. Brit. Fl. ed. I et II; Kelaart Fl. Calp. 102; Bertol. Fl. Ital. V. 217. R. frulicosus var. dalmatinus 'Tratt. Ros. Mon. III, 33. R. dalmalicus (cit. Tratt.) Guss. Fl. Sic. Synops. I 567 (prima descriptio bona!). R. ulmifolius Schott |. supra c.; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 31; Bouvet in mult. loc., e. g. in Bull. soc. d'ét. Angers 1907 p. 25 (Extrait) ; Sudre Rub. Eur. p. 69. R. amoenus Portenschl. hb.; Petter bot. Wegw. 108 no. 785 (nomen nudum); Willkomm et Lange Prodr. Fl. Hisp. III 220. R. hispanicus Willk. in Bot. Ztg. 1844 p. 819 (nomen postea in Prodr. Fl. Hisp. derelictum). R. discolor Wh. et N. Rub. Germ. 46 ex pte., tab. XX quoad fig. c, d, e; Rchbch. Fl. Germ. exc. II 603 ex pte.; P. J. Muell. in Pollich. XVI(1859) p. 90 maximà ex pte.; Babingt. Brit. Rubi 100 et multor. alior. autorum, sed minime omnium. Exs.a Weihe (omnia!), Sieber, Billot, Fr. Schultz et aliis distributa. R. bifrons (cit. Vest) Sampaio Rub. Portug. p. 48 c. var. duriminius Sampaio l. c. 49. Formae peculiares sunt: R. abruptus Lindl. Syn. Brit. Fl. ed. I 92 (1829). R. Francipani Tineo in Guss. Suppl. 157 (1834). An R.sanclus Schreb.? R. Caldesianus Focke in Nuov. Giorn. Bot. Ital. XVI 169 (1884). Praeterea cf. lusus et var. teratol. E Genevierii Monogr. Rub. Loire ed. II (1880) secundum autores Gallicos ad R. rusticanum pertinent: D 2i Bibliotheca botanica. Heft 83. 20 154 (378) R. agriacanthus Gen. (p. 297), anchostachys Rip. (285), Bastardianus Gen. (266), calcareus. Rip. (274), collipagus Rip. (292), cuneatus Boul. et Bouv. (287), hamosus Gen. (251), heteromorphus Rip. (298), Lemailrei Rip. (299), pallescens Rip. (289), praetervisus Rip. (272), Sauli Rip. (280), serriculatus Rip. (290), fenacellus Gen. (286), Weiheanus Rip. (275), verosimile quoque Ft. Bouveti (296), contemptus hip. (288) et, teste Boulay, R. demotus Genev. ex pte. Vepres intricato-Cramosus, sempervirens, eglandulosus, in apertis 1,0—1,5 m altus, in silvis et dumetis excelsius scandens. Turiones perennes, robusti, arcuati, demum procumbentes, autumno ramosi apicibus radicantibus, acutanguli, sulcati, pruinosi, inferne patenter pilosi, superne pube stellulatáà sericeo-micantes, aculeis validis conformibus e basi dilatatà lanceolatis, in caule primario rectis, in ramis vero deflexis vel faleatis armati; folia ternata vel saepius pedato- vel digitato-quinata, hieme longe vel omnino persistentia; petioli supra plani, aculeis aduncis armati; stipulae lineares; foliola omnia petiolu- lata, coriacea, argute et apicem versus duplicato-serrata, supra obscure viridia, glabra vel rarius pilis singulis instructa, subtus tomento denso adpresso alba; terminale variabile, saepissime obovatum, cuspidatum, ad basin angustam truncatum. Inflorescentiae elongatae angustae thyrsoideae vel pyra- midalis inferne foliiferae ramuli inferiores erecto-patentes, racemosi, intermedii breves, patentes, cy moso- partiti, omnes cum rhachi appresse albo-tomentosi, aculeis validis saepe crebris falcatis vel uncinatis armali. Flores mediocres, spectabiles; sepala albo-tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala obovata vel suborbicularia, demum patentia, saepissime laete rosea, interdum pallidiora; stamina externa internis vix longiora, stylos fere aequantia, post anthesin fructui applicata; pollinis granula parva, conformia, perfecta; carpella vulgo tomentella, styli saepe rubri; fructus perfecti, ovoidei vel subglobosi, in terris calidioribus sapidi; putamen fere semicirculare, sed ambitus apicem versus minus arcuatus. Fl.in regionibus meridionalibus praecipue junio, in borealibus exeunte julio et augusto. Species, quoad characterem generalem, constans et, si formae hybridae negliguntur, bene definita, sed in omnibus fere singulis partibus variabilis. Inter se igitur frutices promiscue crescentes saepe uno alterove signo diversi videntur. Occurrunt turiones epruinosi vel densius villosi, aculei minores vel majores, recti vel incurvi; foliola terminalia suborbicularia, obovato-cuneata, oblonga vel anguste elliptico- lanceolata; serraturae foliolorum parvae, copiosae vel repando-remotae; inflorescentiae amplitudine et figurá diversae, ramuli villoso-to mentosi, flores majores vel minores, stamina brevia vel stylos longe superantia, petala et filamenta alba. In R. abrupto foliola obtusissima breviter mucronata sunt. R. Francipani est forma pusilla gracilis angustifolia rupestris, nullibi copiose reperta. H. Caldesianus habitu similis sed major est et in inflorescentià glandulas breviter stipitatas paucas exhibens. De R. aetnaeo et. R. thessalo cf. descriptiones ad calcem tractatus de R. ulmifolio. Lusus et varietates teratologicae. l. chlorocarpus (R. chlorocarpus Bor. in Genev. Rub. Loire 1869, p. 153): fructus virides. — Bei Villemoisan, Dep. Maine-et-Loire. 2. leucococcus: fructus albi. — Von Gussone als bei dem Orte ,,alla Pizzuta'' auf Sizilien wachsend angegeben. 3. laciniosus Focke in Aschers. et Gr. Syn. VI 503: foliola partim profunde incisa et laciniato- dissecta. Pinerolo in Piemont, England. ^, 4. bellidiflorus C. Koch Dendrol. I 292 (spec.): flores staminibus petaloideis numerosis pleni; inflorescentiae longae graciles. Planta hortensis pulcherrima. 9. inermis (R. inermis Willd. Enum. ht. Berol. I 548; an Pourr. Mém. ac. Toulouse III 326 2): aculei nulli; turiones sarmentosi, folia vulgo ternata; flores et fructus perfecti. Origo ignota. — In den botanischen Gárten kultiviert; die Wiener Pflanze ist etwas abweichend. 6. phytoptophorus n. nom. (R. panormitanus hb. Panorm.): foliola parva, nervis secundariis paralle- 4s approximatis signata, subtus virentia. Videtur planta a Phylopto quodam vastata. (319) 155 ? 7. gamophyllus nov. form. — Vidi ramulum sterilem foliis simplicibus cordato-ovatis, nonnullis ad basin subtrilobis instructum. An forma depauperata? Specimen valde imperfectum. — Lissabon. 8. R. minuliflorus J. Lange Descr. pl. nov. Hisp. p. 2 tab. 3 (1864), non P. J. Muell. Pollich. (1859). Inflorescentiae ramuli ,,dense villosi, vix glandulosi; petala parva, sepalis breviora. — Planta dubia (hybrida? vix species distincta.) Carucedo, prov. Leon in Spanien. 9. R. dalmatinus (R. frulicosus dalmatinus 'Tratt. Rosac. Monogr. III p. 33 ex pte.) secundum Kerner ex Portenschlag hb. Inflorescentiae rhachis cum pedunculis patenter to mentoso-villosa; foliola interdum subtus molliter pilosa; flores vulgo pallide rosei. Portenschlag et Trattinnick hanc formam certe non a R. rusticano, cum quo promiscue crescit, distinxerunt. Indumento et florum colore R. collino similis, qui vero notis gravioribus (cf. p. 144) distingui- tur. Planta in territorio, in quo indigena est, melius observanda erit. Subspecies vera non est, sed fortasse forma e R. rusticano et R. hedycarpo progeuita. 10. R. transitivus, id est forma inter R. rusticanum et analolicum ambigens. Habitus R. rusticani, sed foliolorum pagina superior nonnullis vel multis pilis stellulatis et strigu- losis conspersa. Folia R.ruslicani. — VWorzüglich in Griechenland. B. R.anatolieus Focke in Abh. Nat. Ver. Brem. IX 335 (1880). R. sanctus (cit Schreb. Icon. et descr. pl. Dec. I p. 15 tab. VIII 2?) Willd., Ledeb. et autorum multor. R. ulmifolius Subspecies sanctus (cit. Schreb.) Sudre Rub. Eur. p. 76. R. sanguineus Frivaldszky in Flora (B. Z.) XVIII 334 (forma R. rusticano approximata). ? R.sacer Georgi Beschr. russ. Reich. III, 4 p. 1032 (1802) ?, non vidi. Excl. R. sanctus O. Kuntze Taschenfl., Reform etc. Foliola terminalia vulgo parvula, saepe e basi emarginatà suborbicularia vel late obovata, obtusissi- ma, mucronata, supra pilis stellulatis cano-tomentosa, saepe praeterea pilosa; petala externe pubes- centia, purpurea vel laete rosea; antherae pilosae; pollinis granula paullo majora quam in £i. ruslicano; carpella ad stylorum insertionem pilis brevibus longisque instructa. — Inflorescentiae ramuli inferiores longi, saepe numerosi. Secundum specimina exsiccata magis variabilis quam AR. ruslicanus; pollini interdum granula nonnulla difformia immixta. — Planta orientalis, xerophila, indumento foliolorum protecta. — Conf. R. ulmifolium rust. (10) transitivum. Verbreitung der R. ulmifolius. An lichten Waldplátzen, vorzugsweise jedoch an mehr offenen Stellen, an Felsen und buschigen Hàngen im Gestrüpp, sodann aber massenhaft in das bebaute Land vordringend, in Hecken, an Weg- rándern, Mauern usw. Namentlich in der wàrmeren gemüssigten Zone, aber auch an nórdlicheren Küsten mit milden Wintern. Im Osten die Subspecies anatolicus; (vorzugsweise an Wasserlàufen und zeitweise feuchten Rinnsalen): vom nordwestlichen Himalaya (Kaschmir). durch Persien, die Kaukasuslánder, die Krim, Kleinasien, Syrien bis zur Balkanhalbinsel; auch in Agypten, aber wohl nur eingeschleppt ; im Norden und Westen der Balkanhalbinsel hüufiger Formen (cf. rust. fransitivus), die zu rusticanus übergehen; Blütter mit Striegelhaaren und einzelnen Sternhürchen kommen selbst im südóstlichen Italien und óstlichen Sicilien vor. Nordwárts der Donau, Save und des Karst ist kein Vorkommen von £F. anato- licus bekannt. Die Subspecies rusticanus in Dalmatien, Küstenland, Südtirol, Italien, Tessin, der süd- westlichen Schweiz; in Deutschland nur um Eupen und Aachen háufig; nach Bodewig ostwárts versprengt bis Bergheim a. d. Erft und Leutesdorf am rechten Rheinufer (bei Andernach); in den südlichen Nieder- landen, Belgien, Grossbritannien und Irland, Frankreich (mit Ausnahme einiger óstlicher Departements), Spanien, Portugal, Nordwest-Afrika, Canaren, Madeira und Azoren. Eingeschleppt im aussertropischen Südamerika, in Südbrasilien, Uruguay, Argentinien und Chile; ferner in Ncuseeland und auf Ceylon (ob dauernd?), wahrscheinlich auch in Südafrika, besonders in Natal. 156 (380) Formae hybridae HR. ulmifolii. (R. caesio x analolico excepto omnes a FR. rusticano ortae.) Vidi Rubos exsiccatos multos, qui evidenter ft. rusticano arcte affines sunt, sed nonnullis characteri- bus aberrare et saepe aliis speciebus adpropinquare videntur. Plurimorum speciminum origo dubia est, praecipue in illis, quae fructus perfectos exhibent. Melius observati sunt Rubi hybridi e Ft. ulmifolio cum: — t. sulcatlo: huc. R. gorizianus A. Kern. t. nilido: cf. sub hac specie. England. 1 3 M ^M . holerythro cf. sub hac specie p. 106. t. Bollei: talem originem trahere videntur nonnullae formae in insulà Teneriffa lectae. R. rhamnifolio: variabilis et difficile recognoscendus. Huc verosimile R. macroacanthus (cit. Wh. el N.) Bloxam. Zerstreut in England und Frankreich R. elongatispino: R.declinatus Sudre. — Hts. Pyrénées. R. Questlierii: formae evidenter intermediae, saepe steriles. Huc teste Boulay: R. occiduus Boul. et Bouv. ex pte.; porro: R. inuncatus P. J. Muell., R. amphichlorus Genev. (ex pte.), R. biparlitus Boul. et Bouv. ex pte. R. sparso: R.rariglandulosus Sudre. Hts. Pyrénées. R. vestito: cf. hybrid. R. vestiti. R. macrothyrso: cf. hybrid. R. macrothgyrsi. R. adscito: cf. hybrid. R. adscili. R. discerplo: fruticem eximie intermedium vidi in Britannia. Turiones villosi, foliola lacerato- incisa; fructus omnes fere abortivi. — Bei Godalming, Surrey (Marshall). R.eaesius x ulmifolius. Turiones albido-pruinosi prostrati, foliis saepissime ternatis instructi; foliola supra opaca, subtus juniora canescentia; terminale saepe suborbiculare; inflorescentia vulgo laxa, vario modo composita, saepe patula; pedunculi longi, vulgo parce glanduliferi; fructus sat rari. E formis innumeris vacillantibus frequenter occurrunt: a. patens E. Mercier (spec.) in Reut. Catal. pl. Gen. p. 265 (1861). Inflorescentia abbreviata divaricata; sepala post anthesin patentia; petala rosea. Foliola juvenilia subtus cinerea, mox virescentia. Planta tenera. B. pseudo-agrestis Aschers. et Graebn. Syn. VI p. 504 (1902). Inflorescentia elongata, floribus sat magnis albis. Sepala in fructu saepe ascendentia. Foliola adulta quoque subtus cinerea. Planta satis vigorosa. INosmu nav eto tomi es dieser dp tae: In Britannia KR. caesius x ruslicanus vulgaris est, sed vix ab aliis R. caesii hybridis distinguitur. E; formis in Rogers Handb. Brit. Rubi descriptis ad R. caes. x rust. pertinere videntur: FR. dumetorum var. concinnus Warren Journ. Bot. 1870 p. 153 et var. fasciculatus (cit. P. J. Muell.) Babingt. Journ. Bot. 1886 p. 235. Genevier sub nomine R. palentis Merc. formas hybridas variabiles diversas describit (Monogr. 1880 p. 26) eLomnes suos ,, Degeneratos" (p. 22) hybridae originis esse suspicatur. E ,Speciebus'' in Monogr. Rub. Loire formae RH.caes. x ruslicani (teste Boulay) sequentes sunt: H.assurgens Boul.et Bouv. (p.24), debililatus Rip. (13), duricorius Gen. (33), latebrosus Rip., (25), Lecoqii Gen. (10), parvulus Gen. (6), pusillus Rip. (14), Prevosti Gen. (21), sepium Gen. (45), spicu- lalus Boul. et Bouv. (11), thamnocharis P. J. Muell. (65), titanophilus Gen. (44), validulus Gen. (12); porro carneistylus (cit. P. J. Müll.) Gen. (19), degener (cit. P. J. Müll) Genev. (22) ex pte., discoideus (cit. P. J. MülL) Gen. (47), diversifolius (cit. Lindl.) Gen. 38, Mougeoti (cit Billot) Gen. (62), uncinellus (cit. P. J. Muell. et Lefvre.) Gen. (5) ex pte. AN E. Rubis in exs. Assoc. Rubol. distributis: R. adrventitius Boul. et 'Tuczk., arenarius Muell. et l'imb. (non Ripart), conglomeratus Boul. et Ltndr., depressus Boul. et Tuczk., dilatatus Boul. et Bouv., (381) 157 flagellaris Lefvre. et P. J. Muell, leptocaulon Boul. et Letndr., rubriflorus Boul., et Ltndr., sepicolus Muell. et Lefvre. In oriente FR. anatolicus x caesius hinc inde occurrit. Praeterea multa nomina dubia sunt, quia formae hybridae R. rusticani, bifrontis, hedycarpi etc. non certe separari possunt. An den Ràndern der Wege und des bebauten Landes überall da háufig, wo beide Stammarten zusammen vorkommen. Geht bei der Spárlichkeit der Früchte viel seltener über die Grenzen des gemein- samen Vorkommens der beiden Arten hinaus, als dies andere Hybride tun. Esusbussbeudommitoo 107721 Tooare's n pez t eie te! co nb R. aetnaeus 'Tornabene Flora Sicula p. 229, tab. 1 fig. A. (1887). Rami floriferi folia omnia fere quinata; foliola omnia petiolulata, lanceolata, basin et apicem versus angustata, terminale fere 6 cm longum, 2 cm latum; aculei uncinati; inflorescentia terminalis racemosa, pedunculis inferioribus elongatis; sepala in flore reflexa; petala elliptica. — E figurá descriptus. In descriptione autoris multa non intelligo, e. 9g. ,,caulis perennis caespitosus subteres*, »Stipulae axillares duo, inferior bifida, superior trifida,'* ,,flores spicati, scapus albo-pubescens", ,fructus bacca ovata, tuberculato-ovata" etc. Praeterea e descriptione elucet, foliola subtus cinerea et pubescentia esse, petala vero alba. Foliola angusta f. Francipani revocant, sed eorum indumentum et petalorum color plantam diversam indicant. Im Gehólz bei Maletto am Aetna. R. aegaeus L. Favrat in C. de Stefani, Forsyth Major et W. Barbey: Samos p. 41 tab. III (1891). ,Caulibus ...ramis floriferis angulosis molliter hirsuto-tomentosis, aculeis brevibus valde aduncis fere hamatis subinaequalibus, racemo terminali multifloro aphyllo elongato patulo, bracteis ovato- lanceolatis apicem versus sublaciniatis, foliis ternatis superne viridibus pilosulis subglabris, subtus cano-tomentosis: foliolis ovatis superoribus late obovato subrotundis, sepalis cano-tomentosis ovatis, acutiusculis, petalis late obovatis intense roseis, staminibus stylos superantibus, ovariis pilosis. Habitat in umbrosis regionis montanae insulae Sami, ad circa 500 m.* Ex icone optimá inflorescentia non racemosa, sed usque ad apicem panniculata est, ramulis subcymoso-multifloris. Videtur forma robusta luxurians R. ulmifolii analolici. A R. thessalo inflores- centià laxà patente sat crebre aculeatà differt. R.thessalus Halàcsy Consp. Fl. Graec. I p. 503 (1901). R. anatolicus Ó cinereus Hausskn. Symb. p. 71. Turiones arcuati vel arcuato-prostrati, pruinosi, velutino-pubescentes, aculeis validis patule pilosis rectiusculis muniti. Folia pedato-quinata; foliola coriacea, inaequaliter argute-serrata, supra pilis strigulosis et stellulatis parce pubescentia; terminale subrotundum, brevissime cuspidatum; in- florescentia densa, elongata, ramulis brevibus erecto-patentibus densissime patule villosis subinermibus; sepala tomentosa, reflexa, petala obovata, rosea; stamina stylos aequantia, post anthesin fructui applicata; fructus subglobosus, niger. — Differt a R. ulmifolio indumento et inflorescentià densà angustà fere inermi. — Descr. ex autore. Auf Feldern in Griechenland: Pharsalos in Thessalien; Tripolis in Arkadien. 382. R.elliptieifolius Sudre Rub. Pyr. p. 55. (1900.) Rub. Godronii Subspec. ellipticifolius Sudre Rub. Eur. p. 78. Forma Lusitanica, quae speciei characteres optime exhibet, est: R. porluensis Sampaio in Ann. Sc. Natur. 1902 (ex autore) Rub. Portug. p. 44 (Ann. Sc. Natur. IX) 1904. Turiones robusti, erecto-arcuati, angulati, parce stellulato-pubescentes, aculeis validis lanceolatis rectis vel subfalcatis armati. Folia quinata; foliola subcoriacea, grosse serrata, supra (nervis exceptis) 158 (382) glabra, subtus juniora tomento tenui adpresso albida, adulta pube sparsá stellulatà pallide viridia; terminale ellipticum vel oblongo-obovatum, breviter acuminatum. Inflorescentia inferne interrupta, maximá ex parte extraaxillaris, multiflora, sat ampla et laxa, parce aculeata, apicem versus parum de- crescens, e ramulis inferioribus inferne simplicibus apice fere 3 —5-floris erecto-patentibus et superioribus vulgo subcy moso-trifloris patentibus composita; flos terminalis pedunculatus. Hhachis cum ramulis pedunculisque dense et breviter cano-tomentosa. Flores mediocres; sepala externe appresse tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala pallide rosea; stamina stylos superantia; carpella villosa. In Sudrei descriptione plantae Pyrenaicae ramuli inflorescentiae ,,saepe a basi ramosi'' dicuntur, praeterea ,germina parce pilosa. In specimine a Sudre accepto tomentum in inflorescentià minus breve est quam in R. porluensi. Pollen ex Sudre ,imperfectum"' est, in plantà Lusitanicà quoque multae cellulae abortivae occurrere videntur. Fertilitas ex Sudre in Gallià major quam in Lusitaniàá. Multis characteribus intermedius inter R. rusticanum et R. Godronii. An species hybridogena? Im südlichen Frankreich (Tarn, Ariége), besonders am Fusse der Pyrenàáen; nach Sampaio sehr verbreitet und charakteristisch im nórdlichen Portugal. — Eine Varietàát nach Sudre im Dep. Haute Marne. R. Caldasianus Sampaio in Ann. Sc. Natur. 1902 (ex autore), Rub. Portug. p. 50 (Ann. Sc. Natur. IX) 1904. R. Godronii Subsp. Caldasianus Sudre Rub. Eur. p. 80. Excl. R. Caldesianus Focke (1884) cf. sub. R. rusticano. Turiones robusti, arcuati, angulati vel rotundato-angulati, glabrescentes vel glaberrimi, aculeis validis sparsis armati. Folia quinata; foliola subcoriacea, subaequaliter et superficialiter serrata, supra dense strigoso-pilosa, subtus tomento adpresso albo-tomentosa, terminale ellipticum vel oblongo-obova- tum. Inflorescentia omnino fere extraaxillaris, apicem subcorymbosam versus vix decrescens, ramulis brevibus 1 —3-floris; rhachis cum ramulis pedunculis calyceque dense cano-villoso-tomentosa, sparsim aculeata. Flores sat magni, petala alba; stamina stylos superantia; carpella glabra. Fructus copiosi. Serratura et indumentum foliolorum hanc plantam a R. elliplicifolio distinguunt; turiones glabriores, inflorescentiae ramuli magis villosi sunt. Sampaio speciem bene distinctam et constantem esse asserit. Im nórdlichen Portugai nach Sampaio weit verbreitet. 3823. R. bifrons Vestin Tratt. Rosac. Mon. III 28. (1823.) Syll. pl. nov. Ratisb. I 232; Focke Syn. Rub. Germ. 186; Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI 505; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 34; Sudre Rub. Eur. p. 80. (excl. plant. Lusitan.) R. speciosus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 135. H. albatus Bayer Bot. Excb. Osterr. 289 (optime!) (1869). Frutex humilis, intricato-ramosus, in locis apertis fere 0,5 —1,0 m altus, in dumetis scandens. Turiones ex arcu humili prostrati vel scandentes, autumno ramosi et apicibus radicantes, obtusan- guli vel hinc inde acutanguli, rufo-fusci, epruinosi, parce pilosi, in apricis saepe epidermide farinosá micantes, aculeis validis in caule primario lanceolatis rectis armati. Folia ternata et pedato- quinata, raro singula digitata, hieme longe persistentia. Petioli supra plani, aculeis aduncis armati; stipulae lineares, vulgo alte adnatae; foliola subcoriacea, margine undulata, apicem versus inaequaliter argute serrata, supra obscure viridia, juvenilia pilosa, mox glabrescentia, subtus tomento denso adpresso alba, sub umbrá non virescentia, terminale petiolulo fere duplo longius, obovatum vel obovato-oblongum, breviter acuminatum, lateralia sat longe petiolulata, in foliis ternatis recto angulo patentia. — Inflores- centia sat longa, inferne foliifera, apicem versus decrescens; rhachis cum ramulis patentibus cy moso- partitis patenter tomentoso-villosa, aculeis longis validis subulatis copiosis vel sparsis instructa. Flores mediox res; sepala cinereo-tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala obovata, laete vel pallide rosea; Lamina stylos virides superantia, post anthesin conniventia; pollen e granulis perfectis et degeneratis mixtum; carpella vulgo parce pilosa; fructus mediocres, perfecti; putamen semicirculare. (383) 159 Floret exeunte junio usque ad augustum. Species constans, multo minus variabilis quam R. ulmifolius, cum quo saepe confunditur. Planta est continentalis, quae provincias maritimas nullibi intrare videtur. Waldránder und lichte Stellen, buschige Abhánge, zwischen Felsen usw., wenig in das bebaute Gelànde vordringend. In den Karpathen und im ganzen ungarischen Berg- und Hügellande; sodann 1:2 Fig. 50 (138). R. bifrons Vest. von der Oberlausitz und Bóhmen durch Süddeutschland und das Rheingebiet nordwárts bis zur Ruhr; ferner durch die ósterreichischen Alpen- und nórdlichen Voralpenlánder, die Schweiz bis in das óstliche Frankreich. 160 (384) Formae hybridae HR. bifrontis. R.bifrons 4 x gralus, foecundatione hybridà a me procreatus est. Forma intermedia, Fi. villi- cauli similis. Conf. Synops. Rub. Germ. p. 51. R. bifrons x lomentosus, cf. p. 145. R. bifrons x veslilus cum multis speciebus hybridogenis cf. sub F. veslilo. R. bifrons x spec. Glandulosi cum mullis speciebus hybridogenis cf. Seriem: Subbifrontes. 1:2 Fig.51 (139). R. bifrons Vest. M R. bifrons x caesius ab aliis Rubi caesii hybridis certis notis discriminari non polest. Plantae spontaneae vivae haud raro melius interpretari possunt. A R.bifronte derivantur R. roseiflorus P. J. Tell JU TE Ie . Es Muell, RH. callianthus P. J. Muell. et verosimile multi alii. Valde variabilis est. 384. R.hedyearpus Spec. collect. Focke Syn. Rub. Germ. 190. (1877.) Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI 907; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 35 ex pte. (385) 161 R. discolor Wh. et N. Rub. Germ. 46 ex pte., tab. XX excl. fig. b, c, e, non Exsicc. a. Weihe distr. — E Genevierii Monogr. Rub. Loire ed. II (1880) huc pertinent (teste Boulay): R. holorhodos Rip. (256), Neesii Rip. (264), nemophilus Rip. (255) praetermissus Rip. (256). Frutex robustus, dumosus, in locis apertis 1 —2 m altus, in silvis ad 3—4 m scandens. Turiones perennes, crassi, robusti, arcuati, autumno ramosi et apicibus radicantes, inferne obtusanguli, patenter vil- losi, superne acutanguli, saepe sulcati, parce pilosi vel glabriusculi, aculeis aequalibus ad angulos dispositis robustis e basi dilatatà rectiusculis vel falcatis armati. Folia mediocria, vulgo digitato-quinata, hieme longe persistentia; petioli supra plani, aculeis uncinatis instructi; stipulae lineares; foliola subcoriacea, margine undulata, inaequaliter argute et apicem versus sat profunde serrata, supra sparsim pilosa vel glabra, subtus albo- vel albido-tomentosa et in nervis dense pubescentia, in umbrosis virescentia vel omnino viridia; terminale saepissime ellipticum. Rami floriferi longi, validi, foliis quinatis praediti; inflorescentiae panniculatae multiflorae ramuli inter medii subcy moso-partiti; rhachis cum pedunculis tomentoso-hirta, aculeolata. Flores majusculi; sepala externe cano-tomentosa, reflexa; petala in flore incurva; stamina stylos virentes superantia. Pollen e granulis perfectis et difformibus mixtum. Fructus magni, globosi, sapidi. Intermedius fere inter R. ulmifolium et R. gratum est. Subspecies inter se partim evidenter discrepant, sed occurrunt multae formae a mbiguae, quae arbitrario modo solum a typo separari possunt. 1842 Bertoloni primus R. praecocem a R. discolore autorum distinguere conatus est. Limites vero ab eo positi incerti erant, ita ut alii botanici speciem novam propositam non receperint. 1858 et 1859 P. J. Mueller R. robustum descripsit, quem vero cum £R. collino DC. et R. arduennensi Lib. con- junxit. Alterà ex parte formas affines R. argentatum, Rh. Winteri et. R. procerum a R. robusto distinxit. Nomen R. robusti P. J. Muell. (1859) rejiciendum est, quia R. robustus Pres] (1849) fortasse quondam a R.floribundo separari potest. Proposui igitur, speciei collectivae nomen R. hedycarpi tribuere et vocabulo ,,robustus'* translationem graecam ,,dynalos'* substituere. R. procerus ab autore P. J. Mueller expresse a F. robusto distinctus est. Subspecies R. hedycarpi. A. In turionum foliis foliola infima manifeste petiolulata; petioluli laterales superiores 1—3 cm longi. I. Inflorescentia laxa, saepe apicem versus angustata. R. Godronii: turiones magná ex parte obtusanguli; foliolum terminale ellipticum, longe et saepe subcaudato-acuminatum; R. procerus: turiones acutanguli; foliolum terminale suborbiculare, breviter late acuminatum vel cuspidatum. Inflorescentia apice obtusa. II. Inflorescentia sat densa et saepe stricta; apice non angustata, obtusa. a. Flores conspicui, laete rosei vel albi. R. dynalos: foliola irregulariter duplicato-dentata, terminale suborbiculare; flores albi. R. macrostemon: foliola duplicato-serrata, terminale vulgo ellipticum; flores rosei. b. Flores mediocres, purpurascentes. R. armeniacus: inflorescentia vulgo ampla, sat densa. B. In turionum foliis foliola infima vix petiolulata, petioluli laterales superiores breves (nonnulla mm. longi). R. praecox. Subspecies R. Godronii. R. Godroni Lecoq et Lmtt. Cat. Pl. centr. p. 151 (1847), saltem maximá ex pte. (non Genevier); Gren. et Godr. Fl. Fr. I p. 540; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 41. Bibliotheca botanica, . Heft 83, E (386) L2 R. argentatus P. J. Muell. Pollich. XVI p. 93. (1859.) R. Winteri P. J. Muell. in sched. ex Focke Syn. Rub. Germ. p. 196. R. leucostachis autor. Brit. (ante Rogers) magná ex pte.. Descriptio in Gren. et Godr. Fl. Fr. optima est et formam hybridam e R. caesio enatam excludit. Sed P. J. Muell. R. Godroni Lecoq et Lmtte. a R. Godroni Fl. Fr. (— argentato P. J. Muell.) diversum esse censuit. Folia vulgo majuscula; foliola superficialiter et saepe subsimpliciter serrata; foliolum terminale petiolulo duplo vel triplo longius, e basi rotundatà ellipticum, interdum orbiculari-ellipticum, vulgo longe acuminatum vel cuspidatum. Inflorescentia longa, in ramis vigorosis laxa, effusa, apicem versus decrescens. Flores conspicui; petala saepissime laete rosea. Turiones superne nunc sulcati, nunc faciebus planis praediti. In formá, quam in herbario ,Var. monens" appellavi characteres nonnulli R. rhamnifolium revocant. Turiones inferne pruinosi; in foliis adultis turionum petioluli longi, uncinato-aculeati; foliola distantia, superficialiter et saepe minute serrata; terminale latum, suborbiculare, cuspidatum, basi saepe emarginatum. Monet de R. rhamnifolii affinitate. Huc R. Winteri Sudre Rub. de l'Ariége sec. specim. ab ipso recept. — V. v. plantas simillimas in Germaniáà boreali. Forma in diversis regionibus bene distincta videtur, sed limites dubii sunt. Subspecies procerus. R. procerus P. J. Muell.in Boulay Honc. Vosg. no. 6 p. 7. — (1864.) R. amiantinus Focke Syn. Rub. Germ. p. 195 (1877). Inflorescentia laxa, effusa; foliola irregulariter serrato-dentata, dentes vulgo paullo profundiores quam in A. Godronii; terminale late ellipticum vel rhombeum, breviter triangulari-acuminatum. Flores albi vel initio saepe colore roseo imbuti. Specimina exsiccata saepe inter RH. Godronii et R. procerum ambigua sunt. Crebre occurrunt formae uno alterove signo a typo aberrantes, quarum multae nomina peculiaria acceperunt. R. flaccidus P. J. Muell.in Flora (B. Z.) 1858 p. 134 passim in viciniis oppidi Weissenburg crescens, forma dubia et a Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. omnino omissa est. Folia parva et inflores- centiae pyramidales. — Bei Landau, Weissenburg und Sulz durch P. J. Müller gefunden. Subspecies maerostemon. R. macrostemon Focke Syn. Rub. Germ. p. 193. (1877.) R. discolor Wh. et Nees Rub. Germ. ex pte., figurae tab. XX excl.fig. b, c, d; nec R. discolor Exsiec. a Weihe distrib. R. karstianus Borb. Term. Kózl. XXIV p. 271. (1897.) Turiones magná ex parte obtusanguli, superne vero cum ramis sulcati. Foliola supra mox glabres- centia, nitidula, duplicato-dentata; terminale e basi truncatá, rarius emarginatà ellipticum, sensim vel breviter acuminatum, acumine triangulari. Inflorescentiae superne parum angustatae ramuli inferiores adscendentes, distantes, superiores breves, vulgo conferti, patentes. Flores saepissime spectabiles, amoene rosei. Inflorescentiae normales densae, in herbariis illae, quae ex inferiore caulis parte gignuntur, multo laxiores sunt et aspectum diversum praebent. Foliola nunc latiora, nunc angustiora. Planta viva con- stans est in regionibus, ubi aliae subspecies non occurrunt. A R. procero differt inflorescentià densá, floribus roseis et in plantis vivis habitu peculiari. Subspec. dynatos (P. J. Mueli. nom. mutat.) s R. macrostemon B. dynalos Focke in Aschers. et Grb. Syn. mitt. Fl. VI. p.509. R. robustus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 42 p. 71 (1858), non Presl. (1848). Vocabulum ,,robustus'* graece: ,,dynalos". R. cavaticaulis autor. nonnull. (387) 163 Turiones robusti, faciebus sulcato-excavatis, sine sustentaculo ex arcu humili longe prostrati, petiolorum aculei uncinati; foliola supra glabra vel glabriuscula, subtus dense albo-tomentosa; termi- nale e basi emarginatà suborbiculare, breviter acuminatum. Inflorescentia saepe ampla, apicem versus modice angustata; flores magni, albi vel albidi. Subspec. armeniaeus (hortulan.) Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen IV p.183. (1874.) Turiones sicut in FR. dynato; foliola sicut in R. macrostemone, supra nitida; inflorescentia ampla, pyramidalis; flores minores quam in aliis subspeciebus, purpureo-rosei. Subspec. praecox Bertol. Fl. Ital. V. p. 220. (1842.) Foliola infima brevissime, lateralia superiora breviter petiolulata. Flores ex carneo albi. Cetera sicut in. R. macrostemone. — Aculeis longis robustis rami floriferi a formis Ft. caesio-hedycarpi primo aspectu distinguitur. Verus R. praecor est teste Caldesi, qui RA. macrostemon sine nomine ab illo separavit. Numerus subspecierum et varietatum £R. hedycarpi sine dubio augeri potest, sed omnes formae intermediae vacillant et aegre circumscribuntur. Verbreitung des R. hedgcarpus. — In Waldlichtungen, zwischen Gebüsch und auf Steinhalden, vorzugsweise im Hügellande, sowie in den Tálern und unteren Hángen der Gebirge, im Libanon in hóheren Lagen (1200 m nach J. Bornmüller). Vom I&aukasus und Armenien einerseits, dem Libanon anderer- seits, durch die nórdlichen Mittelmeerlànder und das westliche Mitteleuropa, im Osten bis zu den Kar- pathen und zur Elbe, verbreitet; in den Tàlern der Kalkalpen (Dolomiten) streckenweise vorherrschende Art. Die Subspec. Godronii vorzüglich in Grossbritannien und lrland, zerstreut in Frankreich und im Hheingebiete bis in die nórdliche Schweiz; in Norddeutschland stellenweise, vorzüglich in der Form monens (Harz, nordwestlich. und südwestlich. Westfalen); fehlt bei Minden und in den Ebenen. AusDáüne- mark (nordw. Seeland) erhielt ich einen Zweig, der von einer verschleppten und mangelhaft sediehenen Form des RH. Godronii zu stammen scheint. Die Subspec. procerus in Frankreich und im Hheingebiet. Die Subspec. macrostemon vorzüglich zu beiden Seiten der Alpen und in den Alpentàálern, vom Mittel- meer bis zur Donau sowie in Frankreich und im Hheingebiet; ferner zu beiden Seiten des nórdlichen Apennin, im Süden und Westen der Karpathen und in Südungarn; auch die portugiesischen und syrischen Hedycarpus Formen scheinen sich an diese Unterart anzuschliessen. Die Subspec. dynalos zerstreut in Bayern, im Rheingebiete, háufiger in Frankreich und hie und da in England, wo ich ihn genau über- einstimmend fand mit den Pflanzen, die ich bei Weissenburg (Fundort P. J. Müllers) gesehen hatte. Scheint in. England viel seltener zu sein als &. Godronii. — Die Subsp. armeniacus wàchst in Armenien und den Kaukasuslündern, wird in Westeuropa kultiviert. — Die Subsp. praecox in Nordostitalien und in Südtyrol, für die südliche Schweiz zweifelhaft. lE gemace hwlprügmge Is neos; Geo R.hedycarpus x rusticanus? Plantae R. rusticano similes, sed inflorescentiae ramulis patenter villosis et praeterea vulgo variis aliis notis minutis diversae magná ex parte generationem hybridam indicare videntur. In Britanniá et Gallià tales formae non rarae sunt; praeterea R. dalmatinus (cf. supra p. 155) similem originem trahere videtur. R. hedycarpus x vestilus? — An huc R.pyramidatus P. J. Muell.? — Cf. Focke Synops. Rub. Germ. p. 261. R. caesius x hedycarpus (praecipue Subspec. macrostemon) hinc inde in convallibus meridionalibus Alpium cum parentibus et ab omnibus speciebus affinibus remotus occurrit. Origo igitur in talibus locis non dubia esse potest. — Aliis ,, Corylifoliis/* similis, frons laete viridis, foliola subtus villosa. Fructus perfecti non rari. Hue R. macrostemonoides Fritsch Verh. Z. B. Ges. Wien t. 28 (1888) p. 188, 780. R. caesius x Godroni a primis descriptoribus cum RF. Godronii non hybrido commutatus est. Genevier Rub. Loire Suppl. p. 24 (1876) nomen hybridae solum formae tribuit. In R. Wahlbergii Godr. Monogr. 164 (388) p. 16 et R. Holandrei P. J. Muell. Flora (B. Z.) 1858 p. 185 praeter easdem formas R. bifrons x caesius inclusus esse videtur. Verosimile multae R. hedycarpi hybridae formae ab autoribus descriptae et nominibus propriis dotatae sunt. Examen eruditum in locis natalibus veram originem docebit. Formae R. hedycarpo affines. R. laeertosus Sudre Bull. soc. bot. Fr. XLVI p. 99 (1899). R. procerus P. J. Muell. Subsp. lacertosus Sudre Rub. Eur. p. 89. Ex Sudre (Eur.) ,,habitus R. thyrsoidei, sed robustior et elatior; foliorum caulinorum foliola infima petiolulata, petala latiora, pollen perfectius. Praecox. " Planta mihi non satis cognita est, sed, quoad vidi, in omnibus R./hyrsoidei formis foliola profundius et saepe inciso-serrata sunt; figura foliolorum in R. tyrsoideo semper fere magis oblonga est. Specimina a me visa foliis R. macrostemoni simillima sunt, inflorescentia vero R. hyrsoideum revocat. Sudre plantam a Galliá occidentali usque ad Hungariam boreali-orientalem passim occurrere dicit. R. lacerlosus formis validissimis e grege R. hedycarpi nimis affinis videtur. R. Banningii Focke Syn. Rub. Germ. p. 266. (1877.) Spec. collect.! 1. Forma typica: eu-Banningii. R. Banningii Aschers. et Grbn. Syn. mitt. Fl. VI p. 511. 'Turiones humiles, obtusanguli, parce villosi vel glabriusculi, aculeis vigorosis sparsis praediti. Folia magna, pedato-quinata, saepe ternatis immixtis, foliola subaequaliter et superficialiter serrata, subtus molliter pilosa, saepe canescentia, terminale oblongo-ellipticum, varians ad figuram cordato-ovatam. Inflorescentiae (ad 50 cm longae) amplae patulae pyramidalis ramuli inferiores racemigeri, supremi triflori vel uniflori, tomentoso-pilosi, sparsim glanduliferi et aculeati. Sepala externe cano-tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala magna, oblonga, amoene rosea. Fructus perfecti. — Species spectabilis. 2. Subsp. R. Gelerlii K. Friderichsen Bot. Tidsskr. XV p. 237. (1886.) Aschers. et. Grbn. Syn. VI p. 493. — Rogers Handb. Brit. Rubi p. 56. Turiones acutanguli; foliola minora quam in R.eu-Banningii, inaequaliter et saepe grossius serrata; inflorescentia densior, non patula, apicem versus vix coarctata, obtusa. Flores albi. Primo hane plantam R. Banningii varietatem esse putavi, sed postea Friderichsen secutus sum, qui eam omnino separare voluit. Nunc formae intermediae, praecipue Britannicae, ita variabiles videntur ut conjunctionem praeferim, saltem ad interim. Die Form eu-Banningii hàufig um Burgsteinfurt im nordwestlichen Westfalen, anscheinend auch bei Eupen. R.Gelertii in Dànemark und Ostschleswig, versprengt bei Bremen, háufiger in England und nach Rogers in Irland. R. moestus Holuby Oe. B. Z. XXIII. p.375. (1872.) Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 511. Foliolorum pagina superior dense cano-tomentosa; foliolum terminale ovatum vel cordato-ovatum esse solet. Fertilis; fructus perfecti. Indumento excepto, a R. hedycarpo, praecipue macrostemone, non certe distinguendus est. Occurrunt pili stellulati interdum in foliis formarum Gallicarum R. hedycarpi. Làngs der Karpathen; von Pressburg und vom Trenciner Com. bis zum Banat (vermutlich noch weiter) verbreitet. R. epidasys Focke n. (spec. vel) subspec. Abh. Nat. Ver. Bremen XX peto 5105 R. tomenlosus (cit. Borkh.) Sampaio Rub. Portug. 53. An a H.moesio reverá diversus? usque ad meliorem cognitionem locus natalis distinctionem Foliola supra cano-tomentosa; inflorescentiae aculei validi; petala parva, alba; fructus perfecti. Im nórdlichen Portugal (Sampaio). suadet. (389) 165 R. Szaboi Borbas Vasv. nóv. flor. 288. (1888.) R. chnoostachys Kern. hb. R.bifrons x vulgaris Kern. in sched., sed quid sit Kerneri R. vulgaris, nescio. R.hedycarpo similis, sed in omnibus partibus minor; aculei multo minores, reclinati; foliola subtus tenuiter cano-tomentosa, virescentia; petala alba. Imperfecte notus; forte planta hybrida. Ostliches Ungarn (Gegend von Pressburg, im Eisenburger Com.), Tirol (Innsbruck). Subseries: Semi-Discolores. Discoloribus, praecipue R. hedycarpo, arcte affines, alterá ex parte vero saepe a R.hyrsoideo difficile distinguendi. Turiones minus exaltati quam in R. (hyrsoideo; inflorescentia angusta, sed non exacte fhyrsoidea, in R. geniculato pyramidalis. Foliorum figura fere ut in. R. thyrsoideo, sed serratura minus profunda. Conspectus specierum principalium. A. Foliola inter se distantia, petiolulis sat longis. I. Inflorescentia angusta, apicem versus sensim decrescens. Turionum pars media acutangula. 'Turiones laxe pilosi; foliola subtus albo-tomentosa, in umbrosis canescentia; in- ilorescentidgesabNensa m e MT EDIDescerts: 'Turiones glabriusculi; foliola subtus tenuiter tomentosa, aetate vel sub umbra neutiacmnlonrescentiagiaxame "c uTUITODSES- II. Inflorescentia pyramidalis, inferne patula; turiones obtusanguli. Aene: (queen, loy ISUL o 4 won5 5 09999 wo sse Esmouswe Jt (dvd B. Foliola inter se contigua, petiolulis sat brevibus. Foliola subtus cano-tomentosa, demum virentia . . . . . . . . . .. .. R.amggdalanthus. 385. R. pubescens Wh. in Boenningh. Prodr. fl. Monast. p. 152. (1824.) Wh. et N. Rub. Germ. p. 42 tab. XVI; Focke Syn. Rub. Germ. p. 199; Aschers. et Grbn. Syn. mitt. Fl. VI p. 490. A. Subsp. eu-pubescens. Turiones validi, arcuati, sed sine sustentaculo humiles et a mediáà parte prostrati, acutanguli, sulcati, fasciculato-pilosi, pilis in parte superiore appressis, aculeis e basi latà robustis curvatis armati. Folia digitato-quinata, mediocria; foliola inaequaliter argute et saepe sat profunde serrata, haud plicata, supra glabriuscula, subtus juniora albo-tomentosa, adulta in umbrosis incana; terminale e basi rotundatà, raro emarginatà oblongum vel ellipticum, sensim acuminatum. — Rami fertilis folia ternata et quinata, foliolis distantibus. Inflorescentia elongata, fundo foliifera, apicem versus decrescens, ramulis intermediis brevibus erecto-patentibus, vulgo cymoso-3—7-floris. Rhachis tomentoso-villosa aculeis e basi lalà falcatis armata; pedicelli vulgo subinermes. Flores conspicui; sepala profunde concava, externe tomen- tosa, in flore et fructu reflexa; petala obovata, alba vel rarius (in arenosis) roseola. Stamina stylos superantia. Fructus perfecti, magni, sapidi. Turiones minus elati et evidenter pilosi, foliola non incisa, inflorescentia non vere thyrsoidea plantam a R.f1hyrsoideo distinguunt. Foliorum figura illam .R. candicantis refert. In R. hedycarpi subspeciebus foliola latiora esse solent; inflorescentia vulgo minus angusta est; habitus differt. Forma typica R. pubescentis in tractu Germaniae boreali-occidentalis inter Albim et Rhenum inferiorem sat frequenter obvia Rubo candicanti et R. Godroni similis est, sed nihilominus formam con- 166 (390) stantem et bene distinctam sistit. In aliis regionibus occurrunt formae vix diversae, sed nunc foliola paullulum latiora, nunc aculei longiores vel pili densiores sunt. Tales leves varietates distinctionem non permittunt. In Nordwestdeutschland von der Unterelbe bis zum Niederrhein ziemlich verbreitet; zerstreut und stellenweise hàufig, südwürts bis Thüringen. Weiter südwárts und westwárts finden sich Formen, deren Abgrenzung von R./hyrsoideus oder R. hedycarpus kaum móglich scheint. B. Subspec. subinermis Rogers. (1894.) R. subinermis Rogers in. Journ. bot. 1894 p. 45; f. pubescens var. subinermis Rogers Handb. Brit. Rubi p. 41. R. macrophyllus aut. Brit. ante Rogers ex pte. R. clelhrophilus Genev. ex sensu Sudre Rub. Eur. p. 25. Cf. supra p. 103. Excl. R. subinermis Ruprecht; R. subinermis Lefvr. et P. J. M. Pollich. XVI p. 862. Turiones minus vigorosi et minus acutanguli quam in R.eu-pubescenle; aculei multo breviores el debiliores. Folia vulgo pedato-quinata; foliola subtus incana (non alba); terminalis figura oblonga, sed admodum variabilis, nunc anguste obovata, nunc e basi emarginatà ovata. Inflorescentiae rhachis in parte superiore aculeis raris vel nullis instructa. Flores pallide rosei vel albi. Carpella pilosa. — Floret julio et augusto. (R. clethrophilus praecox est). V. v. sp. duce Rogers. — Vidi specimina exsiccata R. clethrophilo et R. Liberliano simillima. Alia vero specimina inflorescentiá panniculato-multiflorà vel apicem versus densissimá vel omnino subcory m- bosá discrepant. Foliolorum figura variabilis, tomentum paginae inferioris densius est quam in t. clethro- philo. De vera R.subinermis affinitate dubito. R. subinermis ist im mittleren und südlichen England ziemlich verbreitet. IxominmaghsyabimlirdrassEepIsbreisreremiteiis: R. pubescens x sulcatus. R. phaneronothus G. Braun Exs. — Minden. IPsrQSIeGues Ju pulsesesmin games R. genieulatus Kaltnb. Fl. Aach. Beck. p. 267. (1845.j Turiones validi, alte arcuati, ramosi, obtusanguli, glabriusculi, saepe glaberrimi, aculeis robustis longis e basi valde dilatatà lanceolatis armati. Folia vulgo magna, digitato-quinata, petiolo glabrescente, aculeis crebris falcatis vel uncinatis; foliola subcoriacea, inaequaliter et subduplicato-serrata, supra glabriuscula, subtus tomentoso-candicantia; terminale elliplicum vel anguste ovatum, sensim longe acuminatum. Inflorescentiae amplae pyremidalis ramuli patentes, subcy moso-partiti; rhachis aculeis validis longis reclinatis numerosis armata. Flores spectabiles, sepalis laxe reflexis; petala alba vel roseola. Species nobilis, turionibus, aculeis et inflorescentià distincta. Im Hügellande an buschigen Hángenu von der Weser durch Westfalen, die nórdliche Rheinprovinz, das südliche Belgien bis zum Dep. Nord verbreitet. Háufig in den weiteren Umgebungen von Elberfeld und Aachen. In England? Forma R.geniculato similis: R. stereacanthos P. J. Muell. in Boulay Ronc. Vosg. p. (64) no. 47. (1867.) R. geniculato similis, sed foliola breviter acuminata et aculei minus robusti sunt. Turiones canali- culati dicuntur. 3 Qaxr ] D T € zy D 9Q D » " 101 1 TII j Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 28 R. stereacanthum subspeciei titulo cum R. villicauli conjungit. jt "e )S Jstfrankreich: Vogesen. (391) 167 R. amygdalanthus Focke Syn. Rub. Germ. p. 174. (1877.) An R.purpureus Holuby Oe. B. Z. XVIII p. 374? (1873.) Turiones obtusanguli, parce pilosi, inferne dense et inaequaliter, superne sparsim aculeati, aculeis validis. Folia majuscula; foliola pedato- vel digitato-quinata, brevius quam in R. pubescente petiolulata et igitur vulgo contigua vel imbricata, grosse et interdum subinciso-inaequaliter serrata, subtus molliter pilosa, juniora canescentia, adulta viridia; terminale vulgo ovatum, acuminatum. Inflorescentia elongata, composita, saepe foliosa, sat laxa, ramulis erecto-patentibus; pedunculi aculeis paucis vel copiosis tenuibus longis falcatis armati; flores spectabiles, laete rosei; sepala in flore et fructu reflexa. Foliolis grosse serratis et subtus viridibus ab aliis R. pubescenti affinibus differt. Multis characte- ribus R.silesiacum appropinquat. Zerstreut vom mittleren Schlesien durch das Kónigr. Sachsen bis ins óstliche Thüringen, sowie im nórdlichen Bóhmen und in Mihren (ges. v. Oborny). Forma R. amggdalantho similis: R. misniensis H. Hofmann Pl. crit. Saxon. fasc. VII n. 168. (1902.) A R. amydalantho differt glandulis stipitatis in petiolis et pedunculis, interdum quoque in caule obviis. — Konigreich Sachsen. FR. persicinus A. I&ern. Nov. pl. spec. III p. 14. (1871.) Foliola subtus appresse sericeo-tomentosa vel adulta virentia, terminale e basi rotundatàá vel emarginatà ellipticum vel obovatum, acuminatum. Turiones obtusanguli, parce hirsuti. Accepl ab autore specimina exsiccata bona, quae cum £F. argyropsi, macrostemone et amygdalantho, speciebus affinibus, comparavi. Plantam vivam in loco natali videre non licuit. Nominis interpretatio igitur mihi dubia est. R.argyropsis lFocke Syn. Rub. Germ. p. 170. (1877.) R. argenteus Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 48. Planta vigorosa spectabilis. "Turiones inferne obtusanguli, superne sulcati, autumno ramosi apicibus radicantibus, glabriusculi, aculeis validis lanceolatis. Folia magna, foliola inaequaliter serrata, juniora tenuiter albo-tomentosa, adulta virentia; terminale ellipticum vel cordato-ovatum, longe acumi- natum. Inflorescentia elongata, laxa, apicem versus paullulum decrescens; flores spectabiles, albi vel roseoli; fructus magni, sapidi. Intermedius fere inter Ft. candicantem et R. macrostemon, cum quibus promiscue occurrit. Educavi pluries immutatum e seminibus. Zerstreut in Südwestdeutschland und der Schweiz; sehr áhnliche Formen sah ich auch aus Oster- reich und erzog sie im Garten aus nordungarischen (mis. Holuby) Samen. Getrocknete Zweige habe ich oft nicht mit Bestimmtheit in einen der Formenkreise des FR. persicinus, macrostemon oder argyropsis einordnen kónnen. Series Silvatiei. Eglandulosi vel rarius parce et inconspicue glanduliferi, vix unquam pruinosi. Turiones robusti vel mediocres, saepe elongati, autumno ramosi, arcuato-prostrati. Aculei mediocres vel parvi, inter se aequales vel subaequales. Folia plerumque quinata; foliola grosse vel mediocriter serrata (non incisa, nec serrulata), subtus viridia, rarius juniora paullulum cineracea. Inflorescentia mediocris, rarius elon- gata, ramulis intermediis plerumque cymuligeris. Flores mediocres vel in nonnullis magni; sepala externe cano-villosa; petalorum lamina sursum curvata. — Turiones semper biennes videntur. Sprengelianos graciliores hucusque a me distinctos nunc cum Silvalicis conjunxi; cf. quoque Sudre in Rub. Eur. R.villicaulem et .R. rhombifolium, aculeis et serraturá a Silvaticis recedentibus Vulgaribus associavi. Discolores foliis subtus albo-tomentosis, Vestili indumento molliter tomentoso-villoso a Silvaticis diversi sunt. 168 Conspectus specierum principalium. A. Stamina stylis longiora. I. Turionum aculei sparsi, mediocres vel robusti. a. Sepala patentia vel paullulum reclinata. 1. Foliola inter se distantia, infima manifeste petiolulata. Turiones superne acutanguli; folia quinata; sepala partim reclinata (392) R. gratus. Turiones obtusanguli; folia partim ternata; sepala patentia vel fructum amplec- tentia 2. Foliola imbricata, infima subsessilia. Foliolum terminale emarginato-suborbiculare . . b. Sepala in fructu manifeste reflexa. 1. Foliola subtus molliter villosa. Flores conspicul . 2. Foliola subtus pubescentia. «a. Folia turionum quinata; inflorescentia laxa. . kR.sciophilus. R. latifolius. R. iricus. 'Turiones arcuato-prostrati vel scandentes; aculei e basi latà sensim angustati — R. macrophyllus. Turiones vere suberecti, aestate arcuati; aculei e basi latà subito angustati . R. leucandrus. B. Folia turionum quinata ternataque; inflorescentiae pars extraaxillaris densa. Sparsim glanduliferus . . . . II. Turionum aculei copiosi, parvi, breves. Eglandulosus; folia quinata; inflorescentia densa . Parce glanduliferus; folia ternata et imperfecte quinata . B. Stamina stylis breviora. I. Stamina stylis parum breviora. a. Foliola subtus praecipue in nervis pilosa. Inflorescentia elongata, angusta Inflorescentia brevis, divaricata b. Foliola subtus molliter pilosa. Foliolum terminale subcordatum Foliolum terminale basi rotundatum II. Stamina stylis dimidio breviora. Folia quinata; inflorescentia laxa; flores parvi 386. R. gratus Focke in Alpers Gefpfl. Stade 26. R. Gremlii. . R.silvaticus. . R.hesperius. R. chlorolhyrsos. R. Sprengelii. R. cimbricus. R. Leyi. . KR. Arrhenii. syn. Rub. Germ. p. 213; Aschers. et Gr. Synops. mitt. Fl. VI p. 519; Rogers Handb. Brit. Rubi 36; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 27. Sudre Rub. Eur. p. 26 ex pte. R. vulgaris Focke prius, non Wh. et N. l'uriones arcuati, in dumetis scandentes, in apertis demum procumbentes, sulcato-angulati, ramosi, 1 parce pilosi, autumno calvati, aculeis mediocribus ad basin dilatatis apice reclinatis instructi. Folia magna, digitato-quinata; petioli supra plani, laxe villosi; stipulae lineares; foliola grosse duplicato- serrata, subtus molliter pubescentia, viridia; terminale ovato-oblongum vel late ellipticum, sensim longe (393) 169 acuminatum, rarius cuspidatum, ad basin vix emarginatum. Inflorescentiae inferne interruptae foliosae pars superior aphylla, vulgo brevis, ramuli superiores subey moso-pauciflori, laxe villosi, subulato-aculeati. Flores magni; sepala sub tomento tenui virentia vel canescentia, in flore reflexa, post anthesin patentia vel in floribus terminalibus fructus fundum laxe amplectentia; petala magna, elliptica, incurva, rosea 1:9 Fig. 52 (140). R.gratus Focke. vel albida; stamina stylos longe superantia, in flore erecto-patentia, postea conniventia; antherae glabrae pollinis granula magna conformia, paucis difformibus intermixtis; filamenta inferne rosea. Carpella glabra; fructus magni, ovoidei, sapidi, e drupeolis numerosis magnis compositi; putamen compressum, semiorbiculare. — Florum expansorum diam. 4—5 cm. 29 Bibliotheca botanica. Heft 83. 170 (394) L Fl. exeunte junio, julio. 2i In plantà Germaniae pollinis cellulae imperfectae rariores sunt quam in tab. XVI Rub. Europ. delineatae sunt. 3 j , Waldungen und Gebüsche, besonders auf leichtem Sandboden. Vom südlichen Dünemark un | von Schleswis-Holstein südwárts bis zum Sandsteingebiete der süchsischen Schweiz verbreitet, hàufig in à d * 1 1 1 ^ ^c ^ Top 1 1 Niedersachsen, ferner am Niederrhein, in Belgien, dem f[ranzósischen Departement Nord, sowie in Grossbritannien, hier in einigen Gegenden von Schottland und Wales háufig; auch in Irland gefunden. 1:23 Fig. 53 (141). R. gratus Focke. Exomaniare ohiysbirdd'ate RS smati: Hinc inde singuli frutices observati sunt, quorum origo hybrida verosimilis est, e. g. progeniti a R.macrophyllo (Bremen, leg. Focke), R. vestito (Westtale n, leg. Demandt), R. Bellardii (Westfalen, leg. Focke), R. caesio (Bremen, leg. Focke). Nonnulla de his hybridis in descriptione aliorum paren- tium monenda sunt. Pollinis R.bifrontis ope e R. grato plantam hybridam artificialem educavi. Conf. Focke Syn. Rub. Germ.p.51. R.villicauli similis, conf. supra p. 160. (395) 171 iEXommemiase EU emiavtiom aded mes: R. seiophilus (sciaphilus) J. Lange Fl. Dan. 51. t. 302 b. (1883.) (De nominibus in Pollich. XVII a P. J. Mueller datis cf. supra p. 13 et 15). R. gratus B. sciaphilus Focke in Aschers. et Gr. Syn. VI 520. R. sciocharis Sudre Rub. Eur. p. 26. Turiones obtusanguli, pilosi, aculeis tenuioribus et foliis ternatis v. pedato-quinatis instructi. Foliolum terminale saepe cordato-ovatum. Inflorescentiae ramuli cum bracteis calycibusque glandulis subsessilibus copiosis, interdum quoque singulis stipitatis obducti. Petala alba; antherae pilosae; sepala post anthesin fructus fundum amplectentia; fructus perfecti. HR. grato simillimus, sed minus robustus et R. Sprengelii characteribus revocans; flores nunc magni, nunc minores. Wiáülder und Gebüsche, auf leichtem Lehmboden. Dánemark, óstliches Schleswig-Holstein; Elbegegenden der Provinz Hannover. Zweifelhaft für Westfalen. (R. Rostani Focke hb. — Specimen £F. grato simile differt foliolis subtus tomento tenuissimo albicanti- bus, pedunculis dense aculeatis, sepalis post anthesin laxe reflexis. Pramollo, westliches Piemont, leg. Rostan.) R. pervagus Sudre Bull. Assoc. Pyren. (1902) no. 286. Rub. Europ. p. 27. In Conspectu specierum in Sudre Rub. Eur. p. 23 R. pervagus et FR. gratus distinguuntur inflores- centiae indumento, quod in R.gralo villosum, in A. pervago tomentosum est. Praeterea turiones in R. grato parce pilosi, glabrescentes, in FH. pervago omnino glabri describuntur. Pilos vero raros in specimine R. pervagi ab autore benevole misso vidi. — In p. 27 autor dicit: Differt a Fi. grafo: ,,turionibus glabris, foliis argute serratis, subtus glabrescentibus; inflorescentia brevi lata, rachide non pilosa, petalis angustatis.** In R. grato solum fertile vel sterile, humidum vel siccum, lux vel umbra similes differentias efficiunt. Stamina RF. pervagi breviora videntur. Plantam borealem, quae in Germanià meridionali et in Helvetià nullibi reperitur, immutatam Galliam meridionalem incolere non verosimile est. Sequatur igitur descriptio autoris: .Validus; turio arcuatus, angulatus, paullum canaliculatus, glaber; aculei aequales, compressi, recti; folia quinata, utrinque viridia et glabrescentia, argute et satis aequaliter dentata; foliola omnia petiolulata; terminale magnum, late ovatum vel suborbiculatum, basi emarginatum, breviter acumina- tum; petiolus supra planus. aculeis reclinatis vel faleatis armatus; stipulae angustae, eglandulosae; ramus florifer glabrescens, aculeis mediocribus munitus; folia 3—5-nata, argute serrata, subtus viridia; inflorescentia brevis, ampla, laxa, parum foliosa, tomentosa, pilis raris, glandulis brevibus subsessilibus sparsis, aculeis elongatis, rectis vel reclinatis munita; sepala Lomentoso-viridia, pilis raris, vulgo inermia, post anthesin patula; petala anguste elliptica, distantia, alba vel pallide rosea; stamina alba vel basi rosea, stylos virescentes paulum superantia, germina parce pilosa; receptaculum pilosum. Pollen parum admixtum. Praecox. Junius." Frankreich. Im Dep. Tarn an vielen Orten. 387. R.latifolius Babgt. Man. Brit. Bot. ed. 3 p. 94. (1851). Brit. Rubi p. 94; Rogers Handb. Brit. Rubi 22. Focke in Aschers. et Gr, Syn. mitt. Fl. VI p. 526. Turiones procumbentes (in horto proprio culti haud raro scandentes), angulati, superne subsul- cati, parce pilosi, aculeis inaequalibus brevibus sat validis instructi. Folia digitato-quinata; stipulae anguste lineari-lanceolatae, infimae petiolorum parti adnatae; foliola lata, imbricata, inaequaliter sat profunde serrata, subtus viridia, rarius juniora incana, in nervis breviter pilosa; ter minale suborbiculare vel obovato-rotundatum, cuspidatum, fundo cordatum vel emarginatum; infima vix petiolulata. In- florescentia ramorum superiorum caulis subracemosa, inferiorum composita, apice subcory mbosa; rhachis cum pedunculis hirsuta; bracteae lanceolatae; flores spectabiles; sepala externe cano-villosa, post anthesin patentia; petala obovata, rosea vel albida; stamina stylos superantia; carpella pubescentia; fructus perfecti. 172 (396) Caules prostrati et folia R. corylifolium, inflorescentiae R. plicatum, flores R. affinem revocant. Variat, ut videtur, foliolis junioribus discoloribus, porro aculeis longioribus et validioribus. In England sehr zerstreut; háufiger im westlichen Schottland, in Wales besonders auf Anglesey, ferner namentlich in Irland. Zweifelhaft ist die Zugehórigkeit einer sehr áhnlichen Form aus dem Schwarz- wald. 388. R. maerophyllus Wh. et N. ex pte. — Wh.et N. Rubi Germ. 35 t. XII. (1825.) Focke Syn. Rub. Germ. 215; Aschers. et Gr. Syn. VI 521. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 20; Rogers Handb. Brit. Rubi 43. Sudre Rub. Eur. p. 48. R. silvaticus Godron exs. R. piletostachys Gren. et Godr. Fl. France I 548 (1848). Gremli Beitr. Fl. Schwz. 43 ex pte. Focke Syn. Rub. Germ. 219. Turiones robusti, crassi, ex arcu humili prostrati vel saepius in dumetis ad 3—4 m (interdum ad 5 m) altitudinem scandentes, inferne obtusanguli, hirsuti, aculeis parvis subulatis instructi, superne angulati, praecipue in partibus junioribus patenter villosi, aculeis vulgo mediocribus e basi latá falcatis vel reclinatis armati. Folia magna, digitato-quinata; petiolus supra planus, stipulae lineares; foliola membranacea, inaequaliter et apicem versus saepe duplicato-serrata, supra laete viridia, glabrescentia, subtus pallidiora, praecipue in nervis pubescentia; juniora saepe pube densiore subcana; terminale e basi latà cordatà vel emarginatà nunc marginibus subparallelis deinde sensim convergentibus et apicem elongatum efformantibus (ita ut fere figura rectangularis triangulo coronata inscribi possit) circum- scriptum, nunc marginibus magis curvatis ellipticum, cuspidato-acuminatum, interdum quoque brevius, fere angulato-suborbiculare. Inflorescentia saepe ampla, composita, inferne ramulis ascendentibus distantibus axillaribus aucta, superne nunc laxa, pedunculis sat longis patentibus subracemosa, nunc densa, e ramulis cymoso- vel corymboso-multifloris composita. HRhachis cum ramulis tomentoso-villosa, aculeis acicularibus vulgo sat raris, interdum quoque glandulis stipitatis nonnullis instructa. Bracteae anguste lineares. Flores mediocres; calvces externe cano-tomentoso-villosi; sepala in flore et fructu reflexa; petala obovata, pallide rosea vel alba; stamina stylos superantia; pollini granula difformia immixta; carpella glabra, rarius pilosa; fructus perfecti, magni, sapidi. Non obstante figurá foliolorum variabili species bene distincta et saepissime primo intuitu recog- noscenda est. In silvarum solo ubero humido, praecipue in rivulorum vicinitate, optime viget et staturá elatà frondeque amplà omnes alios Rubos Europaeos superat. In locis minus idoneis vix ante ceteros excellit. Specimina typica prope fines Rossiae et illa ad litora oceani Atlantici crescentia inter se non diversa sunt. Hujus speciei formas glanduliferas olim Godroni nomine: R.pilelostachys salutavi. Sed, illo signo levissimo neglecto, planta autoris Gallici nullo modo a R. macrophyllo Guestphalico differt, varietas igitur non est. Varietates sunt: a. belophorus Lefv. et P. J. Muell. Pollich. XVI 111 n.45. (1858). (spec.) Differt a typo aculeis robustis longis turionum, ramorum et inflorescentiae. Ex Sudre var. sui R. elonga- lispini est; cf. Rub. Eur. p. 41. b. albiflorus (Boulay et Lucand Assoc. Rub. 365. — 1881). Boul. in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 22. Differt foliolis subtus tenuiter cano-tomentosis et floribus magnis. Planta vigorosa, eglandulosa, albiflora. c. quadicus Sabransky D. Bot. Mon. 1889 S. 131 (Var.) (Spec. nova in Oe. B. Z. 1891 no. Uy R. austriacus Focke in sched. prius. Plerumque humilior. Foliola subtus cano-pubescentia; terminale vulgo obovato-oblongum. Bra- cteae glandulosae. — Occurrunt foliola angustiora et latiora sicut in typo;in silvis caeduis formae magnae inflorescentiis amplis multifloris ornatae inveniuntur. Àn subspecies ? (397) 173 Waldpflanze, vorzüglich auf frischem, einigermassen nahrhaftem Boden. Von Nordschleswig und der Gegend von Elbing in Ostpreussen bis zu den mittleren Karpathen und von da zwischen Ostsee, Nordsee und Alpen bis zum atlantischen Meere verbreitet, namentlich in Deutschland, Frankreich, Grossbritannien und Irland. Die Var. belophorus im Walde von Retz (Oise), die Var. albiflorus weiter verbreitet im mittleren Frankreich, die Var. quadicus in Mühren und den Kleinen Karpathen. Formae hybridae H. macrophylli a me examinatae. R. macrophyllus tam multis aliis speciebus summá necessitudine conjunctus est, ut e characteribus solis nunquam certe cognosci potest, a quo parente planta aliqua verosimile hybrida originem duxerit. Conjecturae igitur omnino dubiae sunt, nisi planta intermedia parentibus immixta invenitur. R. macrophyllus x suberectus. Frankreich: Nord (Boulay exs.). R. macrophyllus x plicatus: R.stenoacanthus Lefvr. et P. J. Muell. Poll. XVI 110 (1859), teste Boulay. — Rheinland (Siebengebirge); Oise, Aisne, Puy de Dóme, hier von R. macrophyllus var. albi- florus stammend. R. gratus x macrophyllus: frutex vastus unicus inter parentes. — Bremen (Focke). De hybridis e R. macrophyllo cum R. rusticano et cum R. tomenloso enatis cf. has species. R. macrophyllus x pyramidalis: hinc inde observatus, e.g. prope Bremen (Focke). R. commixius P. J. M. Poll. XVI 112 in unico loco prope Weissenburg observatus R. macrophylli forma hybrida erat. R. adscitus x macrophyllus: R. formosus P. J. Muell. et Lefvr. Poll. XVI 127 no. 64 (1859), teste Boulay. — Oise. R. macrophyllus x thyrsoideus: R. phyllostachys P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 133 teste Boulay. Non R. phyllostachys aliorum. — Praeterea RR. macroph. albiflorus x thyrsoideus a Boulay distinguitur. — Frankreich. R. macrophyllus belophorus x propinquus: R.orthoacanthus P. J. Muell.et Lefvre. Poll. XVI 104 no. 39 (1859). R. macrophyllus albiflorus x vestitus: R. obvallatus Boul.et Gillot exs. Ass. Rub. 8; Genev. Monogr. 175 (1880) teste Boulay. — Saóne-et-Loire. R. macrophyllus x Menkei — Deutschland: Freiburg i. B. R. macroph. albiflorus x Menkei — Saóne-et-Loire (Ass. Rub. 331). R. fuscus x macrophyllus: Nord, teste Boulay (Ass. Rub. 644) Originem similem suspicor in plantà Hb. Rub. Rhen., R. pubifrons Muell. et Wirtg. nominatà. Excl. R. pubifrons Sabransky. R. foliosus x macrophyllus interdum occurrere videtur; talem originem suspicor in speciminibus nominatis: R. anoplostachys P. J. Muell. Bonpl. IX 292 (1861), forte quoque R. amplifolius P. J. Muell. ib. 294. . R. orthocladus Boul. Ronc. Vosg. 142 no. 127 (1869), R. hirli forma ex Boulay. R. Bellardii x macrophyllus: R.laetevirens Progel 8. Ber. Landshut 23 (1882). -- Oberpfalz, "Thüringen. R. caesius x macrophyllus haud raro observatur. Subispecuiese th muaxro:p:/hbyd11L R. Sehlechtendalii Wh. in v. Boenn. Prodr. Monast. 152. (1824. Wh.et Nees Rub. Germ. 34 tab. XI. Focke Syn. Rub. Germ. 218. . R. macrophylloides Genev. Mém. soc. M.-et-L. XXIV 172 (sal- tem ex pte.. — R. lophophilus G. Braun exs. Excel. R. macrophylloides Utsch Exsicc. (i. e. R. plicatus c. tur. R. macrophylli.) Differt a R. macrophyllo foliolis terminalibus linguiformibus oblongo-obovatis cuspidatis, interdum sub-cuneatis. Flores saepissime multo majores sunt, aculei plerumque robustiores, foliola subtus pubes- centia, saepe mollia. Antherae saepe pilosae. Inflorescentia parce glandulifera vel eglandulosa. Planta typica grandiflora aspectum omnino peculiarem praebet, sed in solo arenoso sicco horti proprii culta foliorum figuram quidem servavit, flores vero ab illis FR. macrophylli non diversos progenuit. 174 (398) Oecurrunt haud raro formae ambiguae quae aequo jure R. macropyllo et R. Schlechtendalii adnumerari possunt. Varietates distinguere non suadendum est, quia plantae typicae habitus in um- brosis humidis solum constans est. — RR. lophophilus G. Braun est forma soli sicci. Genevier, cui florum colores signa specifica gravissima praebent, R.zmacrophyllum suum albi- florum longe a R. macrophylloide roseifloro removet, quod exemplum Boulay secutus est, cujus descriptio R. macrophiylloidis, quamvis R. Chaboissaei (adscilo) adjungatur, omnino. R. Schlechlendalii indicat. Vorzugsweise im. Gebüsch an Waldbáüchen und auf quellisem Waldboden; im nordwestlichen Deutschland, so wie im mittleren und nórdlichen Frankreich zerstreut; verbreitet in Grossbritannien und Irland. Forma hybrida R. Schlechtendalii. R. caesius x Schlechtendalii. R. Lingua Wh. et N. in Bluff et Fngch. Comp. I p. 636 (1825), Rub. Germ. p. 88, tab. XXXVIII, videtur talis forma hybrida. A Weiheo in unico solum loco, ad sepes prope Hedingsen circuli Mindensis observatus, postea a nemine repertus est. R. orbifolius (Lefvre exs.) Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 22. R. danicus (Focke nomen in Abh. Natw. Ver. Bremen IX 322. 1886). Frider.et Gelert in Botan. Tidsskr. XVI, 4. (Sep. p. 14). (1888.) (Nomen erroneum; planta a botanicis Danicis quidem lecta sed nondum in Danià ipsà reperta est.) Foliola terminalia suborbicularia vel late obovata vel ovato-rotundata, vulgo longe cuspidata; inflorescentia elongata, fundo solum foliifera, angusta, thyrsoidea vel subpyramidalis, e ramulis brevibus cymoso-partitis composita; sepala post anthesin laxe reflexa, interdum patentia. Foliolorum figura in hac subspecie quoque valde variabilis est, ita ut R. Schlechlendalii et R. orbi- folius foliis non semper distinguendi sint. Waldründer und Gebüsche. Im nordwestlichen Deutschland; etwas weniger charakteristisch auch im Kónigreich Sachsen. Ferner in Frankreich in den Umgebungen von Autun (Saóne-et-Loire), sowie zerstreut in England und Wales. «EXoxramra m Ecmraermiorpisysliro estemos: R. macrophyllus var. fuxeensis Sudre Rub. Eur. p. 49. H. fuxeensis Sudre Rub. Pyr. p. 41. Videtur forma inter R. macrophyllum typicum et. R. Schlechlendalii intermedia. Similes plantae vacillantes praecipue in Britannià frequenter occurrunt. Frankreich: Ariége, Maine-et-Loire. Doosqpreeveiscatfnise R.irieus Rogers Journ. Bot. XXXIV 506. (1896.) EHandb. Brit. Rubi 49. R. macrophyllo similis. "Turiones robusti, superne sulcati, laxe villosi, aculeis longis lanceolatis instructi. Folia quinata; foliola subcoriacea, subtus pilis micantibus mollia, cinerea, demum virescentia ; terminale e basi angustà emarginatà ellipticum, interdum suborbiculare, sensim acuminatum. Inflores- centia sicut in R. macrophyllo, sed brevior; flores illis FR. Schlechlendalii similes. Sepala tomentosa, post anthesin reflexa; petala magna cum filamentis laete rosea. Intermedius fere inter R. mollissimum et R. macrophyllum. In Irland; bisher nur in den Grafschaften Mayo, Galway (Westen), Cork (Süden) und Down (Nordosten), stellenweise hàáufig. 389. R. leueandrus Focke in Alpers Verz. Stade 27. (1875.) Synops. Rubor. Germ. 210. R. leu- cander Aschers. et Gr. Syn. VI 521. R.leucandrus F. in Rogers Handb. Brit. Rubi 37. R. montanus (cit. Libert) Sudre Rub. Eur. p. 49 saltem ex pte. (Libertia et Lejeune diversorum Ruborum specimina commutaverunt vel non distinxerunt.) Nomen a Lejeune derelictum. Turiones aestate alte arcuati, deinde scandentes vel arcuato-prostrati, obtusanguli, apicem versus acutanguli faciebus planis, laxe patenter pilosi, aculeis subaequalibus e basi compressá dilatatà subulatis (399) o Qt rectiusculis vel reclinatis instructi. Folia digitato-quinata, autumno decidua; petioli aculeis falcatis armati, supra plani, stipulae anguste lineari-lanceolatae vel lineares; foliola valde inaequaliter et sat profunde serrata, subtus molliter pubescentia, terminale ovatum vel ellipticum, acuminatum vel caudato- cuspidatum, infima manifeste petiolulata. Inflorescentia in ramis caulium superioribus subracemosa, in intermediis et inferioribus e ramulis erecto-patentibus paucifloris partim eymigeris composita, mediocris vel interdum elongata. Rhachis cum pedunculis tomentoso-hirta, vulgo parce aciculato-aculeata ; bracteae lineares. Flores spectabiles; sepala cinereo-tomentosa, villosula, in flore et fructu reflexa, petala obovata, alba; stamina stylos longe superantia; filamenta alba; fructus magni, e drupeolis nume- rosis nitidis compositi. Species haud multum variabilis, sed in speciminibus exsiccatis saepe ab aliis Rubis aegre separanda. R. sciophilo, Sampaiano, Maassii, interdum quoque R. Godronii similis esse potest. Rogers R. leucan- drum inter R. affinem et R. gratum intermedium esse censet, sed me judice characteres inter FH. Maassii et HR. adscilium ambigunt. R. lasiolhirsi (v. infra) caules densius pilosi sunt quam illi FR. leucandri, sed in ceteris characteribus hae plantae valde similes esse videntur. De speciminibus exsiccatis vero semper caute judicandum est. Specimina sub RH. proceri nomine a Boulay Assoc. Rubol. 425 distributa a FR. leucandro vix nisi foliis discoloribus discrepant. "Typus R.proceri in Bonces Vosg. no. 6 omnino diversus est. Confer FR. prolongatum. Waldrüánder und Gebüsche. Im nordwestlichen Deutschland, Belgien, Nordfrankreich und einem grossen Teile von England stellenweise hàufig. Formae RH, leucandro affines, R. prolongatus Boulay et Letendre Exs. Ass. Rubol. 178, 831, 890, 891 ex Boulay. Corb. Fl. Norm. p. 203. R. hypoleucus Subsp. prolongatus Boul. in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI. p. 58. R. lasiothirsos b. prolongatus Sudre Rub. Eur. 62. — Differt a. FR. leucandro omnibus partibus densius pilosis, praecipue foliolis subtus cano-tomentosis. Foliola saepe minus longe euspidata videntur. Inflorescentia aculeolata. Nordfrankreich: Seine inf., Manche. R.lasiothyrsos Sudre Rub. Pyr. p. 92. (1900). Rubi Eur. p. 61. R. lasiocaulon et R. villicaulis var. lasiolhigrsos Sudre prius. Turiones pruinosi, parcius pilosi quam in R. prolongalo; foliola supra parce pilosa, terminale ovatum vel ellipticum, acuminatum. Inflorescentiae ramuli hirsuti, aculeis validis armati. Süd- und Westfrankreich. 390. R. Gremlii Focke Syn. Rub. Germ. 266. (1877.) Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 524. R. pilelostachys (cit. Gren. et. Godr.) Gremli Beitr. Schwz. 43. (maximá ex parte). R. monlanus (cit. Wirtg.) Kern. exs. R. infestus, thyrsiflorus, rudis, Genevierii autor. Austr. in exsicc., R. amphichloros aut.ex pte. R. Clusii Borbas ex Sabransky. RH. gliovicensis Spribille. Turiones ex arcu humili prostrati, rarius scandentes, inferne obtusanguli, superne acutanguli, dense vellaxe pilosi, aculeis sat validissubaequalibus reclinatis armati et praeterea saepe aculeolis setisque glanduliferis sparsis vel interdum crebris asperi. Folia plurima pedato-quinata; petioli aculeis aduncis sparsis vel crebris instructi; stipulae filiformes, sat alte adnatae; foliola grosse et inaequaliter dentato- serrata, supra strigosa, subtus breviter pubescentia, juniora interdum cano-tomentella, adulta viridia; terminale petiolulo triplo vel quadruplo longius, e basi rotundatà vel emarginatà ovato-oblongum vel ovatum, sensim acuminatum. Inflorescentia mediocris, sat angusta, inferne foliis paucis interrupta, raro usque ad apicem foliosa, superne e ramulis brevibus confertis composita. Rhachis cum ramulis 176 (400) tomentoso-villosa, aciculato-aculeata, parce (vel rarius copiose) setoso-glandulosa. Flores mediocres vel parvuli; sepala cinereo-tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala anguste oblonga vel obovata, alba vel rarius dilute rosea, caduca. Stamina stylos vix superantia; carpella glabra vel parce pilosa. Hanc speciem Sudre FR. Colemanni vocat, sed nunquam ex Helvetià, Bavarià vel Austrià vidi Rubum plantae Britannicae similem. Formae setoso-glandulosae nullis aliis characteribus ab eglandulosis differunt; origo e R. Gremlii et R. rudi, a Gremli suspicata, vix probabilis est. Folia minute serrata interdum occurrunt. Var. saucians n. nom. Planta vigorosa eglandulosa, quae differt foliis plurimis ternatis, foliolis latioribus interdum orbieularibus, stipulis lineari- lanceolatis paulo brevius adnatis, ramo florifero cum inflorescentià aculeis crebris validis munito. Var. R. debilispinus Sudre. Videtur forma tenera, qualis in Bavarià cum typicá crescit. Specimina exsiccata Gallica pauca, quae vidi, certum judicium non permittunt. R. Questierii formae hvbridae interdum AR. Gremlii valde similes esse videntur, e. 9. R. sparsus Sudre. In dem nórdlichen Vorlande der Alpenkette von der westlichen Schweiz durch Baiern, Ósterreich, Steiermark und Máhren bis Schlesien und dem nordwestlichen Ungarn; ferner im Schwarzwald und Spessart im westlichen Deutschland sowie anscheinend in Südfrankreich (Tarn). Die var. saucians im Elztale im Schwarzwald (leg. Gótz). Exomamraghbsysbir dias b Grremasau R. Gremlii x macrostemon (hedycarpus); R. spurius Halacsy et Braun in Verh. zool. bot. Gesellsch. Wien XLI p.232. — (1891). — Niederósterreich. Xov Guiuemimashmis. R. indotatus Gremli Oe. B. Z. XXI 128 (1871) planta est humilis, glandulosa, foliolis discoloribus distincta, R. Gremlii simillima. An hybridae originis? — HRosenheim in Baiern; hier hàáufig. 391. Rubus silvatieus Wh. et N. Rub. Germ. 41 t. XV. (1825.) Focke Syn, Rub. Germ. 221; Aschers. et Gr. Syn. VI 526. Rogers Handb. Brit. Rubi 41. Turiones arcuato-prostrati, rarius scandentes, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, patenter villosi, interdum demum glabrescentes, aculeis in parte inferiore creberrimis parvis subulatis undique sparsis, in medià et superiore mediocribus ad angulos dispositis compressis reclinatis vel saepius leviter falcatis instructi. Folia digitato-quinata, usque ad dimidiam hiemem persistentia; foliola grosse et saepe duplicato-serrata, subtus viridia, pilosa, interdum molliter pubescentia; terminale ellipticum, acuminatum. Ramorum floriferorum aculei copiosi, parvi; inflorescentia mediocris, densiflora, ad fundum. interdum quoque usque ad apicem foliifera. Rhachis et pedunculi dense villosi, eglandulosi, minute aciculati; ramuli inferiores vulgo racemosi, intermedii subcymoso vel corymboso-partiti. Flores mediocres; sepala cano-virentia, tomentoso-villosa, in flore et fructu laxe reflexa; petala obovata, incurvata, alba, raro roseola; stamina in flore vix aperto stylos superantia, post anthesin conniventia; carpella apice barbata. Fructus globosi vel semiovati, immaturi copiosi, sed calore autumnali deficiente, partim solum maturescunt. Fl.julio et augusto. 5i rami non suffulciuntur, frutices vix ultra 0,5 m alti esse solent. Collectores diversas , varietates" (e. s. aphyllostachyam, sepium, ballicam etc.) nominaverunt, quae fortasse interdum in herbario, nunquam vero in naturá distingui possunt. Im nordwestlichen Deutschland (Schleswig-Holstein, Altmark, Niedersachsen, nórdl. Westfalen) in vielen Gegenden hàufig; zerstreut in England, Wales und Irland. 392. R.ehlorothyrsos Focke Abh. Nat. Ver. Bremen II 462. (1871.) Syn. Rub. Germ. 263. Aschers. et Gr. Syn. VI 534. (401) 1 -1 -1 R. ovalifolius Wh. in sched. R. scanicus Areschoug Skanes Fl. ed. 2, Bot. Not. (1881) p. 151. R. phyllothgyrsos KK. Frider. Hb. 'Turiones crassi, arcuato-prostrati vel scandentes, inferne teretiusculi, superne angulati, patenter villosi, saepe sparsim glanduliferi, aculeis sat crebris mediocribus e basi latissimá lanceolatis reclinatis instructi. Folia digitato-quinata; stipulae lineares; foliola sat grosse inaequaliter serrata, subtus in nervis pilosa, viridia; terminale ellipticum, acuminatum. Inflorescentiae in ramis validis elongatae laxae saepissime usque ad apicem foliis simplicibus interruptae ramuli breves, erecto-patentes, cymoso- partiti, saepe triflori, dense tomentoso-villosi, crebre aculeati, sparsim glanduliferi. Flores sat parvi, parum conspicui; sepala cano-virentia, in fructu laxe reflexa; petala parva, obovato-oblonga, alba vel albida, rarius dilute rosea, Staminasstylis in flore aperto paullo breviora. Fructus perfecti, ovato-globosi ; rami longi fructibus onusti saepe penduli. Species in parte centrali areae geographicae valde constans; inflorescentiae frondosae saepe ad 6—12 folia simplicia gestant. In circuitu areae formae glabriores vel roseiflorae vel inflorescentiae minus foliosae velfolialatiora et brevius acuminata occurrunt, sed varietates distinguere inutile videtur. Unà ex parte FR. Queslierii, alterà R. silvaticum revocat. In R. scanico flores rosei, foliola paullulum latiora esse solent. E Britannià vidi formam foliolis subtus cano-virentibus distinctam (legit W. R. Linton in Derbv- shire), quam praeterea exsiccatam a Zt. chlorothgrso separare non possum. j Waldránder. Im niedersáchsischen Tieflande eine der háufigeren Arten; scheint aber in weiterem Umkreise nur sehr zerstreut vorzukommen, doch wird die Art wegen ihrer Unscheinbarkeit leicht über- sehen. Südliches Schweden (FR. scanicus), Dànemark, Mecklenburg, Kónigr. Sachsen, nórdliches Rhein- land, Belgien. Nach trockenen Exemplaren vielleicht in England, doch habe ich die Pflanze, die dort anscheinend zu R. Babinglonii gestellt wird, dort nicht lebend gesehen. 393. R. Sprengelii Wh. in Flora (B. Z.) II. 18. (1819.) Wh. et N. Rub. Germ. 32 tab. X. Focke Syn. Rub. Germ. 244. Aschers. et Gr. Syn. VI 531. Hogers Handb. Br. Rubi 46. R. roseus Barber Hb. (an descr. ?) Turiones arcuato-prostrati vel scandentes, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, laxe patenter villosi, interdum glanduliferi vel aculeolis exasperati, autumno ramosi. Aculei sat copiosi, validi, com- pressi, apice recurvo adunci. Folia ternata, saepe quinatis vel subquinatis mixta, in solo ubero interdum plurima quinata, omnes autumno decidua; petioli laxe villosi, aculeis uncinatis armati, supra plani; stipulae lineares; foliola membranacea, irregulariter grosse duplicato-serrata, utrinque pilosa et viridia (pilis stellulatis nullis); terminale petiolulo fere triplo longius, ovato-oblongum vel ellipticum, interdum fere rhombeum, sensim longe acuminatum; infima manifeste petiolulata. — Rami floriferi vulgo breves, folia ternata et inter flores simplicia ferentes. Inflorescentia vulgo brevis, in ramis debilibus racemosa, saepissime ramulis longis tenuibus divaricatis dilatata, laxa, multiflora. Rhachis cum pedunculis tomentoso- villosa, aculeis tenuibus sparsis, vulgo glandulis stipitatis nonnullis quoque instructa. Bracteae anguste lanceolatae. Flores longe pedicellati, parvuli; sepala vulgo ovato-lanceolata vel elongato-acuminata, externe tomentella, cano-virentia, post anthesin patentia, deinde fructus fundum laxe amplectentia; petala obovato-oblonga, decidua, saepissime laete rosea; stamina vulgo stylos vix aequantia, post anthesin marcescentia; pollinis granula magná ex parte imperfecta; carpella pilosa. Fructus parvi, e drupeolis paucis, rarius numerosis compositi. — Frutices floribus ornati decus dumetorum. Floret exeunte junio usque ad augustum. Var. nemocharis P. J. Muell. (spec.) Pollich. XVI 191. AR. Sprengelii Genev. ex descr. Eglandulosus; stamina stylos superantia; petala vulgo majora. Var. turfaceus Gravet in. Aschers. et Gr. Syn. 532. Turiones procumbentes, parce pilosi, cum inflorescentià angustà copiose glandulosi; petala albida; stamina stylis aequilonga vel longiora. Bibliotheca botanica, Heft 83, 23 178 (402) Species optime distincta et melius quam aliae nota. Durch den gróssten Teil des nordwestlichen Europa verbreitet. In Laub- und Nadelwaldungen sowie in den umgebenden Gebüschen, auf leichtem Lehm- und Sandboden. An einzelnen Stellen im südlichen Schweden; in Dànemark; háufig im nordwestlichen Deutschland und von da ostwárts zerstreut bis zur Weichselmündung, Prov. Posen, Isergebirge, Kónigreich Sachsen und südwárts bis in die Náhe des Maintales vorkommend, ferner in Belgien, Nordfrankreich und Grossbritannien, jedoch in Schott- land anscheinend nur im Süden; in Irland selten. Die Var. nemocharis vorzüglich in Frankreich, die Var. lurfaceus auf Moorgrund der belgischen Ardennen. B'ormacchybmridae cR. Spree Plantae inter R. Sprengelii et alios Rubos ambigentes, quae verosimile hybridae originis sunt, sat raro occurrunt. Confer gregem AR. Barbegi p. 110—112. R. x Sprengelii x villicaulis. Multo robustior quam £A. Sprengelii et aculeis validis armatus. Foliorum et inflorescentiae figura mixta et variabilis. — Hie und da in Deutschland beobachtet. R. macrophyllus x Sprengelii sec. Boulay est R. granulatus Lefvre. et Muell. Frankreich. Oise. R. Sprengelii x veslitus. Inflorescentiae elongatae ramuli divaricati; tota planta aculeis longis acicularibus horrida. — England: Herefordshire. R. Babinglonii x Sprengelii? England: Derbyshire. R.fuscus x Sprengelii sec. Boulay R. retrodentatus Muell. et. Lefvre. R. foliosus x Sprengelii Focke Abh. Nat. Ver. Bremen V p. 510 (1877). AR. coronatus Boulay exs. Assoc. Rubol. no. 504. In N.W. Deutschland (Lippe) und Nordfrankreich (Noid) beobachtet. Excl. R. coronatus Lefvr. Bull. soc. bot. Fr. XXIV p. 222. R.caesius x Sprengelii. Folia parva, foliola lateralia sessilia; inflorescentia brevis divaricata; flores masni, pallide rosei. — Mehrfach in Deutschland beobachtet und von andern Caesius-Hybriden unterschieden. R.Olavi Neuman Bot. Notis 1907 p. 266 ex autore. JR. Sprengelii x Wahlbergii videtur. — Schonen (S. Schweden). R.ambigens Boulay videtur R. nitidus »x Sprengelii. R. rotomagensis Boulay videtur R. Queslierii x Sprengelii. R. philyrophyllus Lefvre. et Muell. Poll. XVI. R. hedycarpus x Sprengelii. Forte quoque R. inopacatus Muell. et Lefvr. Poll. XVI, in quo R. Sprengelii (vel R. pyramidalis ?) cum £R. plicato conjunctus suspicatur. 394. R. hesperius Rogers in Journ. bot. p. 504. (1896.) Handb. Brit. Rubi p. 42. Excl. R. hesperius Piper Erythea V p. 103. (1898.) Turiones ex arcu humili prostrati, angulati, faciebus planis vel apice subsulcatis, parce breviter pilosi, interdum aciculis glandulisque paucis instructi, copiose subaequaliter aculeati. Folia pedato- quinata vel subquinata, superiora ternata; foliola argute duplicato-serrata, supra strigoso-pilosa, subtus juniora subcano-pubescentia, adulta hirtella; terminale e basi emarginatà late rotundato-ovatum, longe acuminatum;; infima breviter (ad2 mm) petiolulata. Inflorescentiae sat longae panniculatae ramuli inferiores axillares racemosi, intermedii saepe subcymosi, supremi uniflori; rhachis cum pedunculis Lomentoso-villosa, aciculata et sparsim glandulifera; flores mediocres; calyces externe canescentes, saepe hinc inde glanduliferae, sepalis lanceolatis post anthesin patentibus; petala alba; stamina stylos parum superantia. Prima, quae vidi, specimina comparavi cum R. myricae meo (vide Rogers Handb.l. c.), sed, plantis iterum atque iterum examinatis, differentiae nunc graviores mihi apparent. .R.mgricae ex affinitate R. silpatici removi. R. hesperium vivum videre mihi non licuit. | Im westlichen Irland, in den Umgebungen des Lake Corrib, in den Grafschaften Mayo und Galway eine der hàáufigsten und bestándigsten Arten. (403) 179 395. R. Arrhenii J. Lange Haandb. Dansk. Fl. 3. Udg. 386. (1864). Fl. Dan. t. 2720, 2833 fig. 4. Focke Abh. Nat. Ver. Bremen I 293, II 465; Syn. Rub. Germ. 242. Turiones e basi arcuatà scandentes vel procumbentes, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, parum ramosi, patenter pilosi, aculeis subaequalibus parvis e basi latá angustatis reclinatis vel recurvis instructi. Folia digitato-quinata; petioli supra plani, falcato-aculeati; stipulae anguste lineares; foliola hieme subpersistentia, argute et vulgo minute serrata, supra aestate laete, hieme obscure viridia, subtus pubescentia, pallidiora, nervis rectis parallelis prominentibus fulvis striata; terminale ellipticum, breviter acuminatum ; infima breviter petiolulata. Rami florentes sat tenues, saepe longi, foliis quinatis ternatisque instructi; inflorescentia in ramis parvis angusta, racemosa, in validioribus elongata, composita, laxa, fundo solum foliifera, e ramulis patentibus tenuibus pauci- vel superne unifloris composita. Rhachis cum pedunculis tomentoso-hirta, aculeis tenuibus faleatis, saepe quoque glandulis stipitatis sparsis vel'ecrebris instructa, interdum g9landuloso-setosa. Flores parvi; sepala externe tomentella, viridia, saepe subfoliaceo-lanceolata, post anthesin patentia; petala suborbicularia, breviter unguiculata, dilute rosea vel albida, saepe in fructu marcescentia; stamina stylis dimidio fere breviora. Pollinis granula, paucis minoribus exceplis, omnia conformia, perfecta. Carpella glabra, styli vulgo usque ad muturi- tatem persistentes. Fructus e drupeolis numerosis compositi, perfecti, sapidi. Floret a junii idibus per julium. Aculeorum et glandularum copia valde variabilis est; ceterum species in illis provinciis quas incolit omnino constans et ab aliis Rubis discreta est. Foliolorum costulae (nervi laterales) plerumque 8 (acumine excepto), in aliis Eubatis Europae fere 5 —7, raro 8. Occurrunt interdum folia, foliolo termi- nali ternato, septenata. In Waldungen und den umgebenden Gebüschen. Im nordwestlichen Deutschland durch Schleswig- Holstein, Niedersachsen und das nórdliche Westfalen verbreitet. oimamiategasemiersevellhsvibisndiares Subsp. (?) chamae-Arrhenii Focke in Aschers. et. Graebn. Synops. VI 530. (1902). Planta tenera; turiones dense aciculati; folia ternata; foliola lata, vix acuminata. Belgische Ardennen. Subsp.(?) polyadenes Gravet in Aschers. et Gr. Syn. VI 530 (1902). Aculei turionum saepe robusti; folia ternata vel subquinata; foliola angusta, terminalia obovato- oblonga vel linguiformia, apicem versus inaequaliter grosse serrata. Inflorescentia glandulosa. — Bel- gische Ardennen. Subsp. (?) arrhenianthus Friderichsen in Aschers. et Gr. Syn. VI 530 (1902). Robustior quam planta typica; turiones alte arcuati; foliolum terminale e basi subcordatà late elipticum, longe acuminatum. Stamina stylis fere aequilonga; antherae pilosae. Fructus perfecti. R. sulcato et. R. plicato affinis videtur. — Husum, Hgbz. Schleswig. Prospecies R. Arrhenii affines. R. Leyi Focke Syn. Rub. Germ. 268. (1877.) Aschers. et. Graebn. Syn. 530. R. Letendrei Boulay exs. Ass. Rub. 568. (Deest in Rouy et Cam. Fl. Fr.). Turiones ex arcu humili prostrati, angulati, pilosi, atrorubentes, aculeis reclinatis instructi. Folia ternata quinataque; foliola grosse et duplicato serrata, supra glabriuscula, subtus molliter pilosa vel subvelutino-canescentia, terminale late elliptieum vel suborbiculare. Inflorescentiae mediocris inferne interruptae ramuli breves, pauciflori, tomentoso-villosi, parce glanduliferi, subulato-aculeolati; sepala cinereo-tomentosa, petala pallide rosea, stamina stylis breviora. Foliorum ambitus et color fere R.rosacei, qui vero glandulis aculeisque omnino diversus est. Planta quasi intermedia inter R. Arrhenii et R. vestitum. Videtur species constans. 180 (404) In Deutschland nur an der Westgrenze um Aachen, Eupen und Malmedy; weiter verbreitet in den belgischen Ardennen und im nordóstlichen Frankreich. R.ecimbrieus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen IX 334. (1886.) Frid.et Gelert Bot. Tidsskr. XVI 84. Focke in Asch. et Gr. Syn. VI 505. Turiones arcuati, superne prostrati, obtusanguli, parce pilosi, autumno ramosi; aculei e basi brevi dilatatà lanceolato-subulati, saepe longi. Folia plurima quinata; foliola saepe imbricata, sub- coriacea, undulata, inaequaliter grosse et argute serrata, supra obscure viridia, glabriuscula, subtus pilis longis copiosis mollia, in umbrosis brevius pilosa, juniora saepe canescentia; terminale petiolulo fere triplo longius, late cordato- vel subcordato-ovatum, sensim longe acuminatum; infima breviter petiolulata. Inflorescentia variabilis, saepe interrupta, haud raro usque ad apicem subcorymbosum foliosa, interdum vero angusta, aphylla, racemosa; rhachis cum ramulis tomentoso-villosa, parce glandu- lifera, vulgo dense aciculata. — Flores mediocres; sepala post anthesin fructus fundum laxe amplectentia ; stamina stylis multo breviora; fructus magni, perfecti, sapidi. Inflorescentià R.gralo, turionibus et folis RR. affini vel R. incurvato, indumento foliolorum R. pyramidali et R. incurvato, floribus R. Arrhenii similis. Waldungen und Gebüsche. In Deutschland in einem breiten Streifen vom Kónigreich Sachsen (Chemnitz) zu beiden Seiten des Elblaufes bis zur Nordsee zerstreut vorkommend; háufiger an der schleswig-holsteinischen Ostseeküste. Series: Egregii. Ie Stbisrenites B SRotrereati. Rubi sine sustentaculo humiles; turiones arcuato-prostrati vel in dumetis scandentes, minus robusti quam in A. rhamnifolio, R. ulmifolio etc., sed interdum valde elongati. Aculei subaequales, sparsi, mediocres, in inflorescentià aciculares. Folia ternata vel in turionibus partim pedato-quinata, hieme longe persistentia; foliola serrulata, rarius paullo profundius serrata, subtus saepe tomentella, adulta virentia; terminale vulgo obovatum. Inflorescentia saepissime elongata, angusta, subracemosa vel thyrsoidea, ramulis vulgo appresse tomentellis racemoso-paucifloris vel apice subcorymbosis (non cymosis). Flores mediocres vel parvuli, albi, raro dilute rosei. — Caules biennes (non perennes). Incolunt Europam occidentalem, praecipue provincias maritimas et regiones montanas. (;omspectus specierum. A. Sepala post anthesin reflexa; foliola juniora saepe subtus alba vel incana. I. Glandulae stipitatae sparsae. a. Inflorescentia subracemosa vel thyrsoidea. Aculeoli subulati nulli UE UN NER LIO: R. egregius. Caules ramique aculeolis brevibus subulatis conspersi R. inflexus. b. Inflorescentiae pyramidalis ramuli inferiores elongati apice solum Horner. $2... 0 0 S Eo e o Y E MOON COR T EDO II. Turiones aculeolis confertis glandulisque exasperati; inflorescentia dense glandulifera. Poliola utrinque pilosa et viridia. - 2. 2... . 2 9 e v rm oteclirodenmus. B. Sepala fructus immaturi fundum amplectentia; foliola subtus viridia. Inflorescentia brevis; glandulae stipitatae nullae R. myricae. inilorescentia elongata; glandulae stipitatae copiosae R. longithyrsiger. (405) 396. R. egregius Focke Abh. Nat. Ver. Bremen II 463. (1874.) Syn. Rub. Germ. 253. Turiones arcuato-decurvi, demum prostrati, autumno ramosi et radicantes, vel saepius in dumetis ad 2 m (rarius ad 3 —4 m) altitudinem scandentes, exaltati, simplices, autumno apice dependentes, omnes duri, inferne teretiusculi, superne angulati, hinc inde;sulcati, parce pilosi, saepe sparsim glandulosi, 1:8 Fig. 54 (149). R. egregius Focke. interdum tuberculis et aculeolis exasperati, virentes, in partibus insolatis rubentes, aculeis sat crebris brevibus e basi latà coarctatis reclinatis vel subfalcatis armati. Folia ternata et in caulibus validis pedato-quinata, rarius digitata, hieme persistentia; petioli obsolete sulcati, stipulae lineares; foliola plerumque parva, in apricis coriacea, subaequaliter argute serrulata, supra pilosa, subtus stellulato- TU (406) tomentella et in nervis pilosa, pallide viridia vel in apricis albida; terminale obovatum, breviter cuspida- tum, rarius ellipticum vel ovatum, acuminatum. Inflorescentia elongata, angusta, apicem. versus parum decrescens, in parte inferiore foliifera et ramulis axillaribus racemigeris adscendentibus aucta. Ramuli intermedii vulgo 2—3-—4-flori, subracemosi, raro singuli pedicellis lateralibus duobus approxi- fua Fig.55 (143). R. egregius Focke. matis subeymigeri, supremi uniflori. Flores terminales ramorum inferiorum nonnunquam flore terminali totius inflorescentiae praecociores. Rhachis ramulique breviter cinereo-tomentosi, aculeis tenuibus acicularibus leviter reclinatis sat crebris et glandulis breviter stipitatis sparsis, rarius numerosis, interdum nuls mmstructi. Flores mediocres; sepala cinereo- vel albo-tomentosa, in flore et fructu reflexa; petala obovata, concava, ex ungue patente erecta, alba vel rarius pallide rosea. Stamina stylos superantia. (407) 183 Carpella glabra. Fructus e 15 —20 drupeolis conpositi, sapidi. Putamen semiorbiculare, compressum. Species serotina; floret julio et ineunte augusto, in montibus interdum vix ante idus augusti. In Danià et Germanià boreali species omnino constans est; in Germaniae meridionalis et regionum adjacentium montibus nunc immutata recurrit, nunc vero uno alterove signo a typo recedere videtur. Variat turionibus copiose pilosis vel aculeis turionum robustis vel foliolis apicem versus grosse serratis. R. monticolus Gremli Oe. B. Z. XXI, v. 227 (nec Boulay Ronc. Vosg. no. 71 p. 91), planta um- bratilis, macilenta, verosimile ad ZR. egregium accedit. — Luzern. Varietates leves sunt: Var. egregiatus Focke nov. var. Inflorescentiae pyramidalis ramuli extraaxillares inferne simplices, nudi, apicem versus flores aggregatos subcorymbosos ferentes. Habitu ad FR. Coulinhi accedit. — Formis intermediis cum £. egregio typieo conjungitur. Var. coriifrons Focke nov. var. (HF. coriifolius F. Gérard in sched.). Inflorescentiae rhachis ramulique setas longas flexiles glanduliferas tenues sparsas gerentes. Foliola plantae tvpicae coriacea serrulata. — Gallia. Var. plymensis Focke nov. var. Eglandulosus vel glandulas brevissime stipitatas in caule, inflorescentià vel bracteis sparsas gerens. Caules saepe sat dense pilosi; inflorescentia variabilis, nunc angusta, longa, subracemosa, nunc vario modo composita. — Britannia. (Forma: effeminatus Focke nov.nom.: molliter pilosus; inflorescentiae extraaxillares longae, multiflorae; sepala longe acuminata, in flore patentia, in fructu reflexa; stamina stylis multo breviora. — Fruticem vidi unicum haud procul ab Oxford Britanniae). In Waldungen und namentlich an buschigen Abhángen und Berglehnen. Durch Dánemark, Schleswig-Holstein, Niedersachsen und das nórdliche Westfalen verbreitet; anscheinend auch in den belgischen Ardennen. Weiter südwárts mehr Bergpflanze und hier zerstreut im Schwarzwald und in der nórdlichen Schweiz mit der var. egregiatus vorkommend. Die var. coriifrons in Frankreich am West- abhang der Vogesen. Die var. plymensis im südlichen England, besonders aus dem Tale des Plym und an andern Stellen bei Plymouth bekannt. Ixrotumiarehryvabsra'd'a'e B. es r'e'911 R. caesius x egregius. R. egregiusculus Frid. et Gelert Bot. Tidsskr. XVI, 121. 188. — Zwischen den Stammarten leicht kenntlich, in Schleswig und Oldenburg beobachtet. R. egregius x fragrans Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI 537. Bei Burgsteinfurt (Westfalen) gefunden. Pirois piece sr ES e'grmeg vo da t-£1m.es. R.inflexus Sampaio in ,,A Revista" 1904 ex Rubus Portuguezes p. 70. (1904.) Turiones ramique floriferi inter aculeos tenues aculeolis subulatis crebris et glandulis stipitatis intermixtis obsiti; foliola turionum obovato-oblonga, juniora subtus incana; inflorescentia elongata, thyrsoideo-panniculata; sepala in fructu reflexa; carpella pilosa. Habitu cum £R.egregio convenit. Fl. junio et julio. — A R. egregio aculeolis subulatis distinctus; notae aliae variabiles sunt; folia turionum plurima quinata. An frischen, baumreichen Pláützen im nórdlichen Portugal. R. Coutinhi Sampaio Rubus Portuguezes p. 52 in An. Se. Natur. IX. (1904). R. Sprengelii P. Cout. et Fic. in Bol. Soc. Brot. sec. Sampaio. R. Lespinassei Clavaud exs. Assoc. Rubol. no. 559. (1883.) Turiones sat robusti, arcuati, obtusanguli, hinc inde suleati, glabriusculi, aculeis mediocribus inferne compressis rectis vel parum reclinatis et saepe glandulis stipitatis aculeolisque raris instructi. Folia plerumque quinata; foliola inaequaliter duplicato-serrata, supra glabriuscula, subtus cinerascenti- 184 (408) Lomentosa; terminale ellipticum. Inflorescentiae amplae fundo excepto aphyllae apicem versus decres- centis ramuli patentes, supra medium subcvmoso-partiti, breviter tomentoso-villosi, parce glanduliferi et aculeis tenuibus vulgo raris muniti. Flores parvuli; sepala reflexa, petala oblonga, pallide rosea; car- pella villosa. Pollen mixtum. Fl. majo, junio. Limites inter R. Coulinhi et. R. egregium var. egregiatum dubii et difficiles sunt. Folia grosse serrata in Germaniá meridionali quoque occurrunt. Melius A. Coutinhi a .R. inflexo distinguitur, sed utraque planta vix satis cognita est. Unter Buschwerk und Báumen im südwestlichen Europa. Aus Frankreich nur aus der Gegend von Bordeaux bekannt. In der spanischen Provinz Galicien und im nórdlichen Portugal verbreitet, nach Süden zu seltener werdend und dort mangelhaft fruchtend (Sampaio). R.eunetator Focke Syn. Rub. Germ. 281. (1877). Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 537 ex pte (!). Planta gracilis, sempervirens, notis plurimis H. egregio affinis, sed multo minor. Foliola serrulata, subtus cinereo-tomentosa, sericeo-micantia; inflorescentiae rhachis aculeis acicularibus rectis, longioribus quam in R. egregio, instructa. Ex uno solum loco cognitus; specimina exsiccata in aliis regionibus lecta, quae olim cum hac planta conjungenda esse putavi, nunc ad A. egregium ejusque varietates colloco. Im südlichen Baiern bei Tutzing am Starnberger See (Gremli). R. murinus ad int. R. rudis subsp. murinus Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI 562. (1902). Planta gracilis; turiones appresse tomentelli, glandulis breviter stipitatis tomentum superantibus aculeisque tenuibus instructi; folia pedato-quinata; foliola obovata, cuspidata, subtus virentia. Inflores- centiae elongatae, angustae, aphvllae, nunc subracemosae, nune thyrsoideae; rhachis cum pedicellis appresse tomentella, elandulis stipitatis copiosis instructa. Flores parvuli; sepala post anthesin patentia vel laxe reflexa; stamina stylis breviora; fructus perfecti. Planta in unico loco tantum reperta, inflorescentià, elandulis copiosis, partim quoque sepalis patentibus R.longithyrsigerum refert. Affinitas dubia; £.rudi glandulis breviter stipitatis crebris similis, sed aliae notae plantam potius ad gregem £t. egregii et. R. longilhyrsigeri collocare monent. Bisher nur selten (vereinzelt ?) im Elztale im Schwarzwald, S.W. Deutschland von Gótz be- obachtet. IE; Styria orientali cl. Sabransky specimina exsiecata complura misit, quae habitu £F. egregium aemulari videntur. Sed inter se hae plantae non conveniunt et in omnibus foliola ovata, nec obovata sunt. Verosimile hybridae originis sunt, uti Sabransky suspicatur. 397. R. myrieae Focke in Alpers Gefpfl. Stade 27. (1875.) Syn. Rub. Germ. 223. Aschers et Gr. SynVilo2275 Humilis, eglandulosus; turiones arcuato-prostrati, rarius scandentes, obtusanguli, parce pilosi, aculeis brevibus reclinatis et foliis ternatis, interdum quoque quinatis instructi. Foliola subaequaliter minute serrata, subtus pubescentia; terminale late cordato-ovatum vel ellipticum, breviter vel longe et subcaudato-acuminatum. —Inflorescentiae brevis interdum foliosae ramuli inferiores ascendentes pauciflori vel racemigeri, superiores patentes, uniflori vel racemoso-pauciflori, pubescenti-tomentosi, parce aciculati. Flores sat longe pedicellati; sepala breviter pubescentia, post anthesin fructus fundum amplectentia; petala oblonga, alba; stamina stylis fere aequilonga, post anthesin non conniventia. Fructus perfecti. — Foliola in foliis quinatis vulgo imbricata. — Species bene definita, districtum parum extensum incolens. Ft. hesperio Rogers, quem vivum videre mihi nondum licuit, comparavi, sed nuper de affinitate dubito. R. longithyrsigero similis, sed eglandulosus et foliola ovata. (409) 185 In der Lüneburger Heide (myrica) bis jetzt nur in einem beschránktem Bezirke um Soltau und den ,Wilseder Berg" (Prov. Hannover) nachgewiesen. 30 km voneinander entfernt. Die bekannten Fundorte sind nur bis zu | E" Fig. 56 (144). R.longithyrsiger Lees. Prospecies RH. myricae similis. R. vireseens G. Braun in Focke Syn. Rub. Germ. 224. (1877). R. myricae B. virescens Focke in Aschers et Gr. Syn. VI p. 528. 9 Bibliotheca botanica. Heft 83, 2s Ts (410) Eglandulosus; folia plurima quinata; foliola terminalia e basi subcordatà ovato-lanceolata vel ovato-oblonga, subtus molliter pubescentia. Inflorescentia brevis, saepe foliosa. Sepala in fructu patentia vel fructui applicata; stamina stylis multo breviora; fructus perfecti. Zerstreut in den Wesergegenden; in den Umgebungen von Hameln, Minden und Rotenburg i. Hann. 1:2 Fig.57 (145). R.longithyrsiger Lees. /75. R. longithyrsiger Lees in sched. Focke Syn. Rub. Germ. 224, 290. (1877.) Babingt. Journ. «V p. 176. (1878.) j pl igt. Man. Brit. Bot. ed. 3, 101; Rogers Handb. Brit. Rub. 77. (411) 187 R. pyramidalis Babingt. Bot. Gaz. I 121. (1849.) Brit. Rubi p. 231. &altenb. Speciei interpres: Babington. Excl. R. pyramidalis Turiones longi, prostrati, obtusanguli, virides vel lumini expositi rufescentes, cum petiolis parce pilosi, et aculeolis glandulisque breviter stipitatis crebris exasperati. Aculei mediocres vel parvuli, ad angulos dispositi, subaequales, inferne dilatati, parum reclinati, in petiolis non adunci. Folia ternata vel in caulibus robustis nonnulla subquinata vel quinata ; stipulae lineares; foliola membranacea, convexa, inaequaliter sed non profunde serrata, supra opaca, strigoso-pilosa, subtus, praecipue in nervis, pubes- centia, pallidiora; terminale e basi saepe emarginatà obovatum vel obovato-oblongum, petiolulo triplo vel quadruplo longius. Inflorescentia in ramis caulium superioribus mediocribus subracemosa, angusta, in robustioribus elongata, parum decrescens, e ramulis inferioribus axillaribus stricte ascendentibus racemigeris et reliquis patentibus brevibus unifloris vel paucifloris composita. Haud raro caules e rhizomate orti primo anno in inflorescentiam amplam foliosam compositam pyramidalem abeuntes occurrunt. Rhachis cum ramulis pedunculisque cinereo-tomentoso-hirta, glandulis stipitatis confertis, setis glanduliferis sparsis vel raris et aculeis acicularibus vulgo sat crebris instructa. Flores mediocres parum conspicui; sepala externe cano-virentia, saepe longe caudata, in flore laxe reflexa, deinde fructus fundum am- plectentia, in fructu maturo patula; petala anguste oblonga, pubescentia, alba; stamina stylos superantia. Carpella puberula mox glabrescentia. Fructus magni, sapidi. — Inflorescentiae ramuli non cymuligeri. In Waldungen und an Waldràndern, vorzüglich im Hügellande. Zerstreut durch das südwestliche England; háufig in S. Devon, Cornwall und Wales. Pie e eee Iu Ioui gti ln see satis ue) eut m (e ec R. botryeros Focke in Rogers Handb. Brit. Rub. 77, 78 (vel subspec. R. longithyrsigeri). (1900.) R. Lejeunei Arch. Briggs in sched. 'TTuriones pruinosi, parcius glandulosi quam in £.longithyrsigero; folia majora, foliola tenuia, ad basin profunde emarginata ; inflorescentia brevior, sed ramulis patentibus longioribus dilatata; flores majores, spectabiles. Habitu a AR. longithyrsigero differt. S.W. England; Irland. R. Lintoni Focke ex Babingt. Journ. Bot. XXV p. 531. (1887.) — Rogers Handb. Brit. Rubi 76. R.lucens Linton, R.laetus Linton in sched. Speciei v.formae interpres: Edward F. Linton Journ. Bot. XXX v. 504. Turiones pruinosi; foliola subcoriacea, supra nitida, juniora subtus cano-tomentosa; inflores- centiae brevis ramuli inferiores pauciflori, superiores uniflorij omnes villosi, inaequaliter glandulosi aciculatique. Sepala post anthesin erecto-patentia. In England sehr zerstreut (Norfolk, Somerset, Monmouth). 399. R. oehrodermis Aug. Ley in Journ. bot. 1895 p. 13; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 91. Turiones validi, sarmentosi, inferne teretiusculi, superne angulati, ochracei, glabriusculi, glandu- losi, aculeis aculeolisque densissime confertis horridi. Aculei ad angulos dispositi, reclinati, lanceolati vel falcati, inaequales; aculeoli breves triangulares. Folia semper fere ternata; stipulae anguste lineari- lanceolatae; foliola in utráque paginà pilosa et viridia, irregulariter serrulata aut minute serrata, ter- minale vel obovatum breviter acuminatum, vel ellipticum. Inflorescentia ad basin solum foliifera, sat longa, vel racemosa, angusta, vel thyrsoidea e ramulis longis ascendentibus racemigeris composita, inter- dum apice subcorymbosa. HRhachis cum pedunculis villoso-tomentosa, glandulis stipitatis et aciculis 188 e) inaequalibus instructa. Pedunculi longi, crebre aculeolati; sepala externe virentia, in flore et fructu reflexa; petala angusta, alba vel pallide rosea; stamina stylos superantia; fructus perfecti. Ramulis inflorescentiae elongato-racemosis, sepalis reflexis et turionibus dense aculeolato , . . - - 0 TTPC -- " " í"Q« ro, exasperatis insignis. V. v. duce auto de 10 a 7ersftr 1 p Snc 2! 7, o An Waldrüándern und buschigen Plátzen, zerstreut in den südlichen Teilen von England und Wales, stellenweise in Menge. 1:2 Fig.58 (146). R. ochrodermis A. Ley. 2. Subseries: Mueronati. Foliola plerumque obovata, cuspidata, serrulata vel minute serrata; imflorescentia interrupta, apice densa, subcorymbosa, ramulis saepe subcymigeris. Sepala patentia vel laxe reflexa. Characteres Egregiis similes, habitus vero diversus, interdum Vestitos revocans. Mucronali habitant regiones littorales a Lusitaniá usque ad Chersonesum Cimbricam. (413) 189 Comspwectus specierum principalium. A. Inflorescentiae ramuli subracemigeri et subcymosi; foliola subtus viridia. I. Inflorescentia parce aciculata. Sparsiuveslanduliterus; sepala patentia . - . - - - . . 7 59-.. JR mucronatus. IDensesglandulosa-villosus;sepala reilexa — 3.. - se: mrs RSBriqgsit: II. Inflorescentia dense inaequaliter aculeolata. lolicmolurupaquinata e. dor pOSMil c Lo Re lscsÉks v s meses o ome MERETUTCTERDE B. Inflorescentiae ramuli plerique subcymoso-partiti; foliola subtus incana, saepe demum virescentia. Folia turionum plurima quinata; foliola supra glabriuscula; turiones glabres- GOnlcsm m M RO I UECLETE UNUILCLCUCR ON NOTA C LM Ee usiuanicus. Folia turionum plurima ternata; foliola supra pilosa; turiones puberuli . . . . RR. Henriquesii. 400. R. mueronatus Bloxam in Kirby Fl. Leicest. 43. (1850.) Rogers Handb. Brit. Rubi 55; Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 532. R. mucronulatus (cit. Bor.) Babingt. Brit. Rub. ed. I. p. 159. R. alrichantheros Ej. H. L. I&rause in Prahl Krit. Fl. Schl. Holst. II p. 61. R. mucronifer Sudre Bull. soc. d'étud. sc. Angers XXXI p. 56. (1902). Rubi Europ. 112. Excl. R. mucronatus Ser. in DC. Prodr. II p. 566. — Annot. Quousque tandem hoc synonymon inutile R. mucronati Ser. conservari debet? Datum ab autore ignaro nunquam et a nemine receptum est. Pereat igitur. 'Turiones e basi arcuatà prostrati vel in dumetis scandentes, inferne teretiusculi, in medià parte obtusanguli, laxe pilosi, interdum glabriusculi, parce vel erebre glanduliferi, aciculati aculeolatique, aculeis inaequalibus e basi latiore breviter lanceolatis reclinatis ab aculeolis bene discretis instructi. Folia ternata et pedato-quinata; stipulae lineari-lanceolatae; foliola lata, imbricata, subaequaliter serrulata, supra strigosa, subtus pallida, pilosa, juniora saepe albicantia; terminale e basi subcordatà vulgo obovato-suborbiculare, breviter cuspidatum. Inflorescentia sat longa, inferne laxa, e ramulis brevibus composita, superne densior, vulgo subracemosa. Hhachis cum ramulis subracemosis et sub- cymosis tomentoso-villosa, glandulis stipitatis setisque inaequalibus et aculeis parvis falcatis praedita. Flores sat spectabiles; sepala cano-virentia, albo-marginata, post anthesin laxe reflexa vel patentia; petala elliptica, saepissime pallide rosea; stamina stylos parum superantia; antherae haud raro barbatae (R. drejeriformis K. Friderichsen Bot. Zentralbl. 1897 p. 407). V. v. sp. Educ. e. fructib. ex ht. Cantabr. miss. Colui per multos annos in hort. propr. — V. specim. ab autore missa. Species in notis futilibus variabilis, cujus vero formae typicae vulgatae habitu et characteribus optime ab aliis Rubis distinguendae sunt. Occurrunt vero, praecipue in Britannià medià et meridionali, formae complures ambiguae, quae hinc inde species constantes aemulantur, praecipue: R. mucronatus var. nudicaulis Rogers Handb. Brit. Rubi (1900) 56. et formae copiosius aculeo- latae: ? R.oigocladus (cit. Muell. et Lefvr.) Rogers l. c. 65; non Müll. et Lefvr. ex Sudre. ? R. Newbouldii (cit. Babingt.) Rogers l. c. 66. R. Bloxamianus Colem. ex Rogers l. c. 66. R. regillus A. Ley Journ. Bot. 1896 p. 217; Rogers l. c. 67. Omnes hae plantae accuratius vivae et in locis natalibus examinandae sunt. Weit verbreitet durch Grossbritannien und Irland; Schleswig-Holstein, Altkloster (Prov. Hannover). Formae et Prospecies R. mucronato affines. Inter formas variantes vel aberrantes R. mucronalo similes vel affines multae sunt, quae aut R. polyanthemum aut R.longithyrsigerum appropinquant. —H.mucrona'us typicus non est exacte 190 (414) intermedius inter has species valde diversas, attamen multa indicia unam alteramve earum recordantur. Melius definitus quam formae affines est: R. Briggsii Bloxam in Journ. bot. VII p.33 (1869) teste Archer Briggs Fl. Plymouth p. 125, qui R. Briggsii varietatem R. fusco-atri (ex sensu Briggsii) esse dicit. R. fusco-aler (cit. Weihe) Briggs Fl. Plym. p. 124; Babington Brit. Rub. ed. I p. 212 (1869) ex pte. R. oigocladus (cit. P. J. Muell. et Lefvre. ?) Rogers Handb. Brit. Rub. p. 65. R. cenomanensis Sudre in Bullet. soc. d'étud. sc. d'Angers 1903 p.27 (Separ.) (1904); Rubi Eur. p. 113. 'Turiones obtusanguli, pruinosi, in Britannià vulgo obscure purpurascentes, nunc parce, nunc densius pilosi, aculeis subaequalibus et aculeolis glandulisque stipitatis copiosis brevibus instructi. Folia ternata quinataque; foliola obovata, cuspidata, basi emarginata. Inflorescentia fere sicut in. .R. mucro- nalo, rhachis cum ramulis et pedunculis dense tomentoso-villosa, glandulosa, glandulis stipitatis plurimis inter villos occullis, paucis parum ex indumento emergentibus. Sepala post anthesin reflexa; petala alba; stamina stylis paullulum longiora; fructus perfecti; carpella pilosa. Fere intermedius inter R. poly- anthemum et .R. scabrum. Habitus R.zmucronali, a quo praecipue caulibus crebre aculeolatis glandulosisque et inflores- centiae glandulis stipitatis omnibus brevibus differt. FR. cenomanensis specimen in Sudre Batoth. 170 colorem pallidiorem et inflorescentiam subiner- mem non solum inferne, sed quoque apicem versus patulam exhibet; plantae vivae igitur comparandae erunt. Bloxamii R. fusco-ater (secund. specim. exsicc.) planta erat R. fusco-atro Weihei similis. Jure igitur autor R. fusco-atrum Briggsii nomine novo salutavit. Brigssius specimen a Bloxamio nominatum a suo (falso) FR. fusco-airo distinguere conatus est et demum sub titulo levis varietatis segregavit. Bloxa- mius vero non unicum specimen sed integram speciem nominare voluit. In Wáldern und Gebüschen im südlichen und mittleren England, zerstreut aber strichweise hàufig. .R. cenomanensis in Frankreich bei Le Mans (Sarthe). R. mucronaloides A. Ley ex Rogers Handb. p. 55 differt a. FR. mucronalo foliolis angustioribus et interdum quoque inflorescentià laxà effusá. E'orrmtateshiyibimisd.ae EOom'u' esr om a t H.caesius x mucronalus: Nordschleswig, von Friderichsen beobachtet. R. mucronatus thyrsiflorus (Bloxamii x mucronalus): Dorset in England. 401. R. Drejeri G. Jensen Fl. Dan. fasc. 51, 7 tab. 2023. (1883.) Rogers Handb. Brit. Rubi 62; Focke in Aschers. et Gr. Syn. Fl. Germ. VI 539. H. mucronato habitu, serraturá foliolorum et floribus similis, sed multo densius glandulosus et seriei H. Fadulae propinquior. 'Turiones dense setuloso-glandulosi, aculeis subaequalibus lanceolatis muniti. Folia plurima quinata; foliola serrulata, subtus tomentoso-cinerea vel virescentes; termiaale e basi emarginatá ellipticum, breviter acuminatum, interdum potius ovatum vel obovatum. Inflores- centiae angustae mediocris rhachis cum ramulis patenter tomentoso-villosa, glandulis inaequalibus acu- leolis aculeisque praedita. Sepala post anthesin patula, demum reflexa. Fructus perfecti. Subspecies (ex Rogers): R. Leyanus Rogers in Journ. bot. 1895 p.81; R. hibernicus Rogers in Journ. bot. 1897 p.48. Confer Rogers Handb. Rubi 62. Dànemark; im óstlichen Schleswig háufig und konstant; zerstreut in Holstein, dem nordwest- deutschen Hügellande und Belgien; auch im nórdlichen I:ngland und in Irland, doch ist die wirkliche Übereinstimmung der dortigen Formen, insbesondere der Rogers'schen Subspecies, zweifelhaft. 402. R. lusitanieus R. P. Murr. in Bolet. soc. Brot. V. p. 189. (1887.) »ampaio Rub. Portug. p. 67. (415) 191 Turiones.-arcuato-prostrati, obtusanguli, parce pilosi, demum glabrescentes, aculeolis et glandulis stipitatis paucis vel numerosis instructi. Aculei subaequales, e basi latá lanceolati, recti vel reclinati; folia quinata vel nonnulla ternata; petioli aculeis falcatis muniti, vulgo glanduliferi; stipulae filiformes; foliola lata, serrulata vel superficialiter serrata, supra parce pilosa, subtus juniora tomentoso-villosa, incana, adulta virentia vel viridia; terminale obovatum vel late ellipticum, acuminatum vel subcuspi- datum. Ramorum fertilium folia ternata, foliolis acutis vel indistincte cuspidatis. Inflorescentiae mediocris vel sat longae ramuli plurimi subcymosi, saepe triflori, in ramis validis cymoso-corymbosi, multiflori, infimi vulgo elongati, omnes cano-tomentosi, glandulis brevibus et aculeis acicularibus sparsis instructi. Flores mediocres; sepala cinereo-villosa, laxe reflexa; petala rosea vel albida; stamina stylos vix superantia; carpella glabra vel parce pilosa; fructus perfecti. Non solum ramuli medii, sed quoque inferiores distantes, axillares, subeymosi, vulgo longi et apicem versus partiti. An etwas feuchten buschigen oder waldigen Stellen im nórdlichen und mittleren Portugal, süd- würts noch bei Cintra unweit Lissabon. Prospecies (?) R. lusitanico affinis: R. Henriquesii Sampaio in ,,A Revista 1905 secund. (GG. Sampaio Rub. Portug. p. 63, (1904). Sudre Rub. Eur. p. 160. Sampaio hanc speciem optime distinctam esse et extensam regionem incolere dicit. Notae vero, quibus differt a R.lusilanico e descriptionibus et speciminibus exsiccatis sumptae haud satis certae videntur. Turiones puberuli, glandulis et aculeolis exasperati, aculeos vulgo copiosos rectiusculos gerentes; folia semper fere ternata; foliola vulgo plicata, denticulata, subtus cano-tomentosa, terminale obova- tum vel ellipticum, cuspidatum. Inflorescentiae pyramidalis ramuli subeymosi, tomentoso-villosi, glandulosi et crebre aciculati. Flores sat parvi; petala alba vel albida; stamina stylis fere aequilonga; fructus perfecti, sepalis reflexis. Cetera sicut in. Ft. lusilanico. Videtur ex autore species constans. Folia illa FR. mucronali revocant, sed semper fere ternata sunt. Nullus Europae mediae Rubus huic arcte affinis est. In den Berggegenden des mittleren und nórdlichen Portugal verbreitet; auch in der spanischen Provinz Galicien. R. peratticus Sampaio in ,,A. Revista 1904; Rub. Portug. p. 65; Affinis R. Henriquesii, cf. Rub. Port. — Nórdl. Portugal. Series: Vestiti. Rubi mediocres vel humiles, turionibus obtusangulis autumno radicantibus. Turiones, rami, inflorescentiae ramuli calycesque cum foliorum paginá inferà indumento molli tomentoso-villoso obducti. Glandulae stipitatae plerumque sparsae, subaequales, indumentum tomentosum raro superantes. Aculei subaequales. Tomentum e pilis majoribus fasciculatis et simplicibus cum parvis stellutatis contextum est. Species typicae seriei sunt: R. adscitus: inflorescentia ampla, laxa; foliola grosse serrata, terminale oblongum, longe acumi- natum. R. vestitus: inflorescentia subcylindrica, apicem versus densa; foliola minute serrata, terminale suborbiculare vel late ellipticum, breviter cuspidatum. E speciebus secundariis affinibus differt: R. conspicuus: indumento breviore, non molli; R. dasyclados: foliolis grosse serratis; species plurimae: foliolis minus latis. Conspectus specierum principalium. A. Inflorescentia ampla, laxa, divaricata. Foliolum terminale oblongo-ellipticum B. Inflorescentia cylindrica, superne densa. I. Aculei rami fertilis sub inflorescentià longi, validi. a. Foliola lata, terminale suborbiculare vel late ellipticum. Inflorescentiae rhachis cum ramulis dense tomentoso-villosa Inflorescentiae rhachis cum ramulis breviter-tomentosa b. Foliola oblonga, rhombea vel obovata. Aculei turionum validi, lanceolati; inflorescentia sat longa, pyramidalis, superne contentasnamulissvillosis-m t. coo cm IDEE DDEEEOE SN EN T e Inflorescentia elongata, saepe longissima, angusta, ramulis breviter tomentosis II. Aculei rami fertilis sub inflorescentià parum majores. a. Sepala in fructu reflexa. Foliola grosse serrata, terminale ovatum vel ellipticum; aculei rami fertilis falcati b. Sepala in fructu patentia vel ascendentia. l. Aculei in inferiore turionis parte valde inaequales conferti, in superiore sparsi et subaequales. Inflorescentia subinermis 2. Aculei turionum subaequales, plerumque aculeolis et setis oelanduliferis mixti. «. Glandulae stipitatae subaequales, aculeis multo breviores. Foliola subaequaliter minute serrata R. EU BU EU BJ R. Ift g. Setae glanduliferae et glandulae stipitatae inaequales copiosae. Setae valde inaequales, majores aculeis similes Setae ab aculeis distinctae Aculei inflorescentiae aciculares Conjecturae de origine hybridogená nonnulloru MNresiba t sesimuluium:- HR. (416) adscitus. . vestitus. . conspicuus. . pyramidalis. . macrothyrsos. erubescens. . Boraeanus. obscurus. fusco-ater. R. Menkei. «hie hypomalacus. m Huborum Rubus adscitus et Fi. vestitus, simili modo ac Rubi Suberecli, gregem naturalem bene distinctam constituunt. HReperiuntur vero species complures nonnullis characteribus ad Vestitos, aliis ad diversos tubos vergentes. Quaeritur anne tales species ambigentes originis hybridogenae sint, praecipue in aevo diluviano vel pliocaeno ortae. Illis temporibus nondum species nobis cognitae hodiernae floruerunt, sed formae atavae, quarum proles mutata et genuina et hybridogena nunc Europam incolit. Species et prospecies, quarum origo hybridogena e Rubis Vesti- Lis suspicari potest. (417) 193 Species atavae (vel recentes) parentes. Species hybridogenae. Series v. Subseries. HR. adscitus et. Ri. sulcatus R. leucandrus Silvatici. 5 33 ». — Radula R. discerptus Radulae. R. vestitus |.., R. sulcatus R. macrophyllus Silvalici. " T 2 — plicatus R. hypomalacus Semi-Suberecti. X x — vulgaris R. pyramidalis Vestili. ^ » — bifrons FR. conspicuus D. " * — lomenlosus | R. Mercierii ? Candicantes. ! R. chnoostachqjs Silvalici. | R. arduennensis Candicantes. R. vestitus et R. Gremlii (9) R. dasyclados Vestili. - x » — egregius R. mucronatus Semi- Egregii. - o e — Genepvierii R. macrothgyrsos Vestiti. 33 HE ., — rosaceus R. Boraeanus Vestiti. "S 58 » — Lejeunei R. obscurus Vestiti. 35 33 » — Bellardii R. Menkei Vestiti. P " m e THES R. Balfourianus Corylifolii. Praeterea confer R. andegavensem, R. lasiocladum, R. erubescenlem. 403. R. adseitus Genev. Mém. soc. M. et L. VIII p. 88. (1860.) Ibid. XXIV p. 134. — Speciei cognitio ex hae descriptione derivata est; nomen adscili igitur praefero. Sudre, Rub. Eur. no. 66 p. 110. R. Chaboissaei P. J. Muell. Pollich. XVI 156. (1859.) cf. ad calcem hujus descriptionis. R. hypoleucus Lefv. et P. J. M. Pollich. XVI 143. (1859.) Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. WE 195 X0 Turiones arcuato-prostrati, obtusanguli, parce vel densius villosi et sub villis stellulato-tomentosi, glandulis stipitatis vel aculeolis raris, interdum nullis, et aculeis inaequalibus vel subaequalibus e basi latà angustatis rectis vel parum reclinatis instructi. Folia ternata quinatave; foliola majuscula, sub- coriacea, irregulariter grosse et apicem versus saepe inciso-serrata, supra pallide viridia, parce pilosa, subtus pilis longis crebris micantia vel cano-tomentosa, interdum alba; terminale oblongum vel ovatum longe acuminatum, rarius obovatum, cuspidatum. Inflorescentia ad basin solum foliifera, ampla, laxa, apicem versus decrescens, vulgo ramulis inferioribus longis patulis racemigeris, intermediis brevioribus cymuligeris, supremis saepe 1 —2- floris; occurrunt vero interdum inflorescentiae magis contractae, praecipue illae quae e caulium parte superiore ortae sunt. Ramuli pedunculique cinereo-tomentosi, villosi, glandulis stipitatis raris aculeisque tenuibus setaceis reclinatis sparsis instructi. Bracteae lineares. Flores mediocres; sepala cano-tomentosa, saepe longe caudato-acuminata, reflexa; petala oblonga, pallide rosea vel albida; stamina stylos superantia. Carpella juniora glabra vel glabrescentia. Fructus perfecti. Fl. exeunt. junio, julio. In plantis sub umbráà crescentibus foliola latiora esse solent quam in illis, quae soli expositae sunt; praeterea indumentum paginae inferioris in apricis densius est. Dilferentiae insolatione effectae varietates constituere non possunt. Unter Buschwerk und an lichten Waldplützen. Im westlichen Frankreich und südwestlichen England sehr verbreitet, auch in Wales und Irland. Italien? ein getrockneter Zweig aus der Gegend von Como (leg. Adlerz) scheint mir zu dieser Art zu gehóren. Nàher zu prüfen. Bibliotheca botanica, Heft 83, zt 194 (418) Formae hybridae R. ádsciti R. adscitus » ruslicanus. Planta spectabilis, luxurians, alte scandens, thyrsis longis et inflorescentiis compositis amplis patulis ornata. Singuli frutices in eodem loco variabiles; occurrunt in plantis magnis interdum folia semper fere ternata cum foliolis subtus virentibus. Sterilis videtur. V. v. duce Archer Briggs. In England unweit Plymouth, an einer Stelle in Menge. In Frankreich zerstreut (cf. R. adscitus x ulmifolius Sudre 1. c.) De aliis formis hybridis R. adscili cf. Boulay l. c. et Sudre I. c. IPGyruneue I molesto euiimes R.Lettii Rogers Journ. Bot. 1901 p. 381. Foliola subtus virentia; inflorescentiae ramuli inferiores parum longiores quam superiores, ita ut vix pyramidalis evadat; aculei pedunculorum crebri aciculares; bracteae lineari-lanceolatae. Formam borealem £R. adscili esse e speciminibus exsiccatis suspicor. — Irland. R. Chaboissaei P. J. Muell. Pollich XVI p. 156. (1859.) Chaboiss. Et.spec. Rubus (Congr. sc. Fr. 28. sess. t. III) p. 24. Genev. Mém. soc. M.-et- L. VIII, XXIV. R. macrostachys Subsp. Chaboissaei Sudre Rub. Eur. p. 107. Suspicor hanc plantam formam apricam (silicicolam ?) FR. adscili esse. Humilior quam £. adscitus Lypicus. Foliola subtus albo-tomentosa. Inflorescentia pyramidalis gracilis. Frankreich: Dept. Vienne. 404. R. vestitus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 684. (1825.) Rub. Germ. p. 81 tab. XXXIII. Focke Syn. Rub. Germ. p.291; Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 546. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 59. Sudre Rub. Eur. p. 101. R. leucanthemus P. J. Muell. Poll. XVI p. 122. (1859.) Frutex R.veslili unicus in vicinitate oppidi Weissenburg observatus sub hoc nomine descriptus est. R. leucostachys Schleich. in Sm. Engl. Fl. II p. 403. (1824) ex pte. (Spec. collect. omnes fere Rubos eglandulosos vel parce glandulosos a R. rusticano et Subereclis diversos includens); Babingt. Brit, Rubi ed. 1 p. 113 (ubi R. leucostachys verus a f. 8. R. vestito distinguitur); Rogers Handb. 50. Turiones crassi, in dumetis scandentes, in apertis vel inter saxa ex arcu mediocri procumbentes, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, indumento e pilis minutis stellulatis et longis fasciculatis intricatis composito obducti, glandulis sessilibus parvis lutescentibus crebris, vulgo quoque stipitatis majoribus aculeolisque instructi, fusco-purpurei vel sub umbrá virentes, autumno subpruinosi, interdum Luberculis exasperati. Aculei in parte inferiore crebri, inaequales, breves, recti, subulati, superne sparsi, subaequales, e basi hirsutà sensim dilatatà anguste lanceolati, rectiusculi vel reclinati. Folia plurima pedato-, alia digitato-quinata, alia ternata; petioli supra plani, villosi, vulgo parce glandulosi, aculeis falcatis armati; stipulae lineares vel inferiores lineari-lanceolatae; foliola membranacea, margine undulata, a basi ad medium serrata, a medio ad apicem saepius inaequaliter mucronato-crenulata, dentibus brevibus superficialibus, supra strigoso-pilosa, obscure viridia, subtus tomento stellulato et pilis confertis mollia, incana vel sub umbrá viridia; terminale petiolulo fere duplo longius, suborbiculare vel late ellipticum, breviter acuminatum vel cuspidatum, in umbrosis saepe obovatum, acuminatum. Rami floriferi elongati, dense villosi, foliis ternatis et aculeis angustis deflexis vel recto angulo patentibus infra inflorescentiam longissimis instructi. Inflorescentia in plantis robustis elongata, inferne foliifera, apicem versus vix decrescens; ramuli patentes, cum pedunculis dense tomentoso-villosi, saepe glanduliferi et setosi, aculeis rectis vel falcatis saepe infra calycem confertis obsiti. Flores in cymulas, saepe in dichasia, dispositi, conferti, mediocres; sepala externe dense villosa, saepe glandulosa (419) 195 et echinata, villosa, in flore et fructu reflexa; petala suborbicularia vel obovata, pubescentia, rosea vel alba; stamina stylis fere aequilonga; filamenta petalorum colore, antherae interdum barbatae; pollini cellulae multae difformes immixtae sunt; carpella glabra vel ad apicem parce pilosa. Fructus perfecti, mole mediocres, nigri, parum aciduli, minus grati saporis quam illi specierum aliorum. 1:2 Fig. 59 (147). R. vestitus Wh. N. Sub umbráà indumentum tomentoso-villosum rarescit et foliola angustiora evadunt, in solo argil- laceo flores laete rosei esse solent, in arenoso vel calcarco pallidi vel albi. Praeterea glandularum setarum- que copia variabilis est, aculei interdum creberrimi sunt. Fruticum transplantatio in solum diversum florum colorem mutare potest. ; (420) a6 Quoad characteres specificos planta constans est; specimina e Daniáà, Helvetiá, Britannià etc. non distinguenda sunt. TM PAM " Sine ullo dubio Weihe hujus speciei conditor et primus interpres erat. f. leucostach ys, evi in $4 gnosi folia ,,0vato-oblonga, acuminata, laciniata"* tribuuntur, non est R.veslilus Weihei, foliis ,,ovato- s » |: € Fig. 60 (148). R. vestitus Wh. N. subrotundis undulato-serratis*: distinctus. Nomen ab autoribus Britannicis a Smithio usque ad Babing- tonium usitatum praeter R. ves lilum non solum formas omnes affines, sed quoque F. Godronii similesque (421) 197 species includit. Foliolorum ,,laciniatorum* causa K. Sprengel Rubum Wiegmanni Wh., id est R. affinis formam laciniatam, cum ,,H. leucostachyo* conjunxit. Auf mergeligem oder doch nicht allzu kalkarmem Boden in Waldlichtungen, an Waldründern, buschigen Hángen und Gebüschen durch Düánemark, das westliche und südliche Deutschland, die Schweiz, das nórdliche und mittlere Frankreich, Grossbritannien und Irland verbreitet. In den ósterreichischen Lándern in Vorarlberg; ferner angeblich sehr zerstreut durch das nórdliche Alpenvorland bis nach Wien vorkommend, doch bleibt die wirkliche Ubereinstimmung der àhnlichen Formen mit echtem RR. veslilus zweifelhaft. — Sampaio gibt an, dass die Pflanze in Portugal vorkommt. Nach Rogers in Neuseeland eingeschleppt. Formae HR. vestiti hybridae vel hybridogenae. gi. Nisl dS ut o8 Ub tn (e eum Formae variabiles, inter A. rusticanum vel alios Discolores et. Rt. vestitum ambigentes, evidenter hybridae vel hybridogenae. Frequenter occurrunt ubi ambae hae species indigenae sunt. Distinguuntur a R. ruslicano: indumento tomentoso-villoso turionum, ramorum et inflorescentiae ramulorum, praeterea saepe aculeis longissimis et foliolis suborbicularibus minute serratis; a R. vestito: aculeis robustioribus, inferne magis dilatatis, foliolis subtus tomentosis parum mollibus, terminali saepe obovato vel obovato-oblongo. Inflorescentiae vulgo amplae aculei crebri robusti, plurimi recti, immixtis nonnullis faleatis. Ex his plantis multiformibus nominandae sunt: R. lasioclados Focke Syn. Rub. Germ. 198. (1877). 'Turiones crassi, angulati, faciebus planis, tomentoso-villosi, subpruinosi, aculeis robustis sensim angustatis armati. Foliola argute et saepe minute serrata, subtus tomentoso-hirta, albida, juniora mollia, terminale vulgo ovatum vel obovatum. Inflorescentia sicut in Ft. veslilo, saepe crebre aculeata, aculeis validis rectis vel reclinatis, saepe nonnullis faleatis. Flores majores quam in utraque specie affini. Sepala post anthesin laxe reflexa; petala plerumque alba; fructus imperfecti, partim abortivi. var. angustifolius logers Journ. bot. 1892, 234: foliola angusta, cuspidata; sepala in fructu patentia, petala saepe rosea; var. argyranthus Boulay et Lucand exs. Ass. rubol. 377 etc. foliola suborbicularia vel late obovata; sepala reflexa, petala et filamenta alba. In Hecken und Gebüschen. In England und Wales, namentlich háufig im Süden; Irland; Belgien; Nord- und Mittelfrankreich; in Deutschland nur bei Aachen. R.andegavensis Bouvet Bull.soc. Angers 1907 p. 45. R. gymnostachys Genev. (pro max. parte sec. Bouvet.) Mém. M.-et- L. X 28 (1861). R. vestitus Genev. ex pte. sec. Bouvet. R. umbrosus Bor. Fl. centre ed. 3 p. 300. Foliola subtus adpresse tomentosa, terminale suborbiculare vel obtusato-quadraticum, cuspidatum. Inflorescentia hirsuta, interdum parce glandulifera. Sepala reflexa; petala orbieularia, rosea. Carpella pilosa, fructus saepe abortivi. R. andegavensis secundum Bouvet intermedius est inter FR. Godronii (pseudo-bifrons) et Ft. vestitum. In examinandis exsiccatis frustra quaeritur, num planta a Fi. Godronii vel a R.rusticano originem ducat. Verbreitet im westlichen Frankreich; auch auf den Kanalinseln (Jersey etc.). R. dasyclados Kern. Nov. pl. spec. III 38 (1871) indumento caulium Vestitis similis; dubium est, an necessitudine verá cum iis conjungatur. Conf. p. 193. 198 (492) baies Sob - Bushiriomsbrel s: Formae admodum variabiles inter R. bifrontem et R. vestitum intermediae. Distinguuntur a Sub- Rusticanis indumento piloso multo breviore, aculeis gracilioribus et glandulis stipitatis vel aculeolis saepe crebris. R. conspicuus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 42 p. 71. (1859). Focke Syn. Rub. Germ. 296; Ascher- son et. Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 548. 'Turiones breviter tomentoso-villosi, rarius subglabri, subaequaliter aculeati, saepe parce aculeolati; foliola late elliptica vel suborbicularia, cuspidato-acuminata, supra glabriuscula, subtus adpresse albido- Lomentosa, in umbrosis saepe virentia; inflorescentiae apicem versus decrescentis ramuli erecto-patentes, Lomentosi vel breviter tomentoso-hirti, parce vel crebre glandulosi, aculeis longis subulatis, in pedunculis saepe acicularibus confertis instructi. Sepala in flore et fructu reflexa; petala subrotunda, laete rosea; fructus haud raro perfecti. — Cetera ut in F. rveslilo, sed omnes fere notae variabiles sunt. Immutatam e seminibus educavi plantam in solo arenoso sterili, in quo £F. veslilus periit. Auch auf kalkarmem Boden. Verbreitet im Hheingebiet und den Nebentàlern vom Bodensee bis Elberfeld; ferner um Genf, Frankreich ? R. horripilus Muell. et Lefvr. Poll. XVI p. 126 n. 63 a R. conspicuo simili foliolis profundius ser- ratis subtus viridibus et caulibus densius aculeatis villosis glandulosisque differe dicitur. cViesititu su b-Nulsamnes E. formis, in quibus characteres R. veslili cum illis FR. villicaulis vel R. vulgaris conjuncti ob- servantur, duae sunt species bene definitae, quae tractus longe extensos Europae mediae incolunt. 405. R.pyramidalis Kaltenb. Fl. Aach.Beck.275. (1845.) Focke Syn. Rub. Germ. 288; Aschers. et Graebn. VI 549. Rogers Handb. Brit. Rubi p. 50; Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. VI p. 24. R. vulgaris 8 umbrosus Wh. et N. Rub. Germ. 38, 39. R. villosus Lasch Linn. VIII 297 (18335). R. carpinifolius et R. rhamnifolius Godr. exs. R. umbralicus P. J. Muell. Flora (B. Z.)) XLII 71 (1859). R. eifeliensis Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I no. 94. Laschii nomen ,, R. villosus huic plantae tributum antiquissimum, sed a Thunberg et Aiton jam multo prius aliis speciebus impositum est. Excl. R. pyramidalis Babgt. (1849), R. umbrosus P. J. Muell. (Wirtg. exs.) et aut. mult. Brit., R. villosus Nit., Thunbg.. R. pyramidatus P. J. Muell. etc. Turiones robusti arcuati, demum arcuato-prostrati vel scandentes, angulati, fusco-purpurei, laxe villosi, interdum parce glanduliferi, aculeis aequalibus ad angulos dispositis mediocribus e basi dilatatà compressá declinatis armati; folia digitato-quinata; aculei petiolorum falcati, stipulae lineares; foliola grosse et irregulariter duplicato-serrata, supra opaca, strigoso-pilosa, subtus pilis longis praecipue ad nervos dispositis confertis et micantibus mollia, juniora vulgo cana, adulta viridia. Inflorescentiae panniculatae inferne foliiferae, pyramidalis superne densae ramuli breves villosi, sparsim glandulosi acule- alique, supremi brevissimi uniflori; pedicelli interdum crebre aciculati. Flores mediocres; sepala externe cinereo-villosa, a fructu reflexa; petala elliptica, pallide rosea; stamina stylos parum superantia; pollinis granula plurima perfecta; carpella glabra; fructus bene maturescunt. In apricis interdum R. vestito, in aliis locis R. villicauli similis; folia in solo fertili interdum R. macrophyllum revocat. Glandulae stipitatae, nunc copiosae nune rarae vel immo nullae. Tales formae hinc inde obviae varietates vel fortasse hybridae originis esse possunt. Etsi interdum singuli frutices dubii occurrunt, species vastum territorium incolens constans et bene definita est. (423) 199 Fl. praecipue julio. Lichte Waldplátze, zwischen Buschwerk und in Hecken, in vielen Gegenden eine der háufigsten Brombeerarten. Südl. Schweden, Dànemark; in Ostdeutschland zerstreut zwischen Weichsel und Oder, háufiger im Westen der unteren Oder sowie von Niederschlesien und dem Kgr. Sachsen an durch Nord- und Mitteldeutschland sowie im Elsass, ferner in Belgien, Nord- und Mittelfrankreich verbreitet, nach Süden zu anscheinend seltener, doch von Sudre noch im Dep. Tarn gefunden. Hàufig in Grossbritannien (auch auf der Insel Man) und Irland. — Wird in Bóhmen und in der westlichen Schweiz schwerlich ganz fehlen, doch kenne ich bis jetzt keine Fundorte. Iamimtatessysbimi date Bspiysraumvideadise R. macrophyllus x pyramidalis autorum? Vix certe cognitus; haud raro R. macrophiylli tormae glanduligerae sic nominantur. R. pallidus x pyramidalis (Focke in Hallier- Wohlf. D. Fl. p. 767). .R. macranthelos Marsson Fl. Neuvorp. p. 147. (1869.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 290. — Planta luxurians, notae mixtae. — Jàgerhófer und Buddenháger Forst bei Wolgast in Pommern. R. candicans x pyramidalis. .R. Rolhii Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen II p. 461 (1873). Turiones mox glabrescentes; foliola angusta, grosse serrata, juniora subtus adpresse albo-tomentosa, adulta pilosa, sed non mollia. Glandulae stipitatae in petiolulis et pedunculis nunc crebrae, nunc rarae. Aculei in plurimis turionibus parvae. Frutex unicus, typus descriplionis H. Rolhii. — Stubben bei Lesum (Bremen). lformsnae eut pis Geites Is ynieeuasn alat eur iim e sc R. hirtifolius Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. 1. no. 173 (1862). Focke Syn. Rub. Germ. 290 (1877). HRogers Handb. Brit. Rubi p. 48. R. pyramidali similis, differt vero foliolis latioribus suborbicularibus vel late ovatis, subtus molliter pilosis, inflorescentiae vulgo brevioris apice subcorymbosae ramulis dense villosis parce glanduli- feris vel eglandulosis. Species vel pseudo-species ambigens, forte varietates aberrantes vel formas hybridas R. pyramidalis, R. veslili, R. sciophili, R. leucandri, R. macrophylli aliorumque amplectens. Plantae vivae in loco natali unoquoque separatim examinandae sunt. Zerstreut in Nordwestdeutschland, England, Wales und Irland. In Grossbritannien stellenweise in Menge. R. Newbouldii Babingt.in Journ. Bot. 1886 p. 230 planta dubia est, verosimile ab autoribus cum plantis hybridis et intermediis diversis conjuncta. Glandulosa. Rogers Handb. Brit. Rub. p. 66. 406. R. maerothyrsus J. Lange Fl. Dan. 48 p. 6 tab. 2832. (1870.) R. gymnostachis Genev. Mém. M. et L. X 28 (1861) ex pte. Fockein Ascherson et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 550 (Spec. collect.). Vidispecimina Genevierii a FR. macrolhirso non distinguenda, sed botanici Gallici autorem diversos Rubos sub hoc nomine comprehendisse asserunt. R. adscilus Subsp. macrothirsos Sudre Rub. Eur. p. 112. R. veslilus f. pulla G. Braun exs. R. vestito arcte affinis. Inflorescentia elongata, thyrsoidea, a basi ad apicem angusta; flores laete rosei. Aculei basin versus magis dilatati et minus graciles quam in F.vesfilo; folia minora; foliolum Lerminale saepe e basi latá emarginatà vel subcordatá fere obtusato-quadraticum, cuspidatum vel e tali figurá in late ovatam vel obovatam abiens. Plantae affines sunt. R. festivus et R. obscurifrons. Aspectus hujus plantae ab illo R. vestiti valde discrepat, sed notae differentes vacillant. E. ramis exsiccatis facile ,,species'* artificiales construuntur, sed specimina Britannica, Hercynica et Holsatica satis congruere videntur. 200 (494) Genevierii nomen rejiciendum est, quia, teste Bouvet, praecipue ad R. andegavensem spectat. Die Fundorte liegen sehr zerstreut. In Deutschland im óstlichen Holstein sowie am linken Elbufer im RHgbz. Stade (ges. v. Fitschen); verbreitet am nordwestlichen Harz. In Frankreich an der Loire (Genevier); in England und Wales mehrfach, in Irland nach Rogers an einem einzelnen Fundorte. An den einzelnen Standorten meistens in Menge. (Das angebliche Vorkommen in der Schweiz und in Ósterreich bedarf der Bestàtigung.) Eomuvashsvbimidas.m.acmojthsyirst: R. macrolhirsus x ruslicanus. Multo glabrior quam ZA. macrothyrsos, inflorescentia elongata, inferne dilatata. Fruticem vidi singulum omnino sterilem. Bei Bangor in Wales; vermutlich háufiger vorkommend. R. erubescens Wirtg. in Flora (B. Z.)) XLII 234. (1859.) Hb. Rub. Hhen. ed. I n. 93; II 32. (1858.) Focke Syn. Rub. Germ. 315. Turiones arcuato-prostrati, inferne teretiusculi, superne angulati, villosi, parce vel dense glandu- losi, aculeis brevibus sed sat robustis recurvis armati. Folia plurima pedato-quinata ; foliola inaequaliter grosse serrata, subtus pilis longis micantia; terminale e basi rotundatà vel emarginatà ovatum vel ellip- ticum, acuminatum. Rami fertiles aculeis falcatis subaequalibus armati. Inflorescentiae mediocris ramuli patentes, villosi, slandulis villos non superantibus aculeisque falcatis crebris muniti. Flores spectabiles; sepala post anthesin reflexa; petala obovato-oblonga, lactea; stamina stylis post anthesin purpureis longiora, filamenta demum erubescentia, cupulae margo interna purpuracens. Intermedius inter R. argenteum vel FR. vulgarem et R. vestitum. V. v. sp. in locis ab autore desig- natis. V. specim. authent. In Belgio et Britannia occurrunt formae, in quibus pili rariores, inflorescentia paullo laxior et folia majora sunt, sed specimina exsiccata certum judicium non permittunt. Am linken Hheinufer in der Eifel und im Hohen Venn sowie deren Umgebungen bis nach Spa verbreitet. In andern Teilen Belgiens und zerstreut in England in etwas abweichenden Formen. d. Vestiti Sub-Rosacei. 407. R. obseurus Kaltenb. Fl. Aach. Beck. p. 231. (1845.) Focke Synops. Rub. Germ. p. 308; Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 252. Rogers Handb. Brit. Fl. p. 74. Excl. R. obscurus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 42 p.72. (1859. Turiones prostrati, obtusanguli, dense hirsuti, parce vel crebre glandulosi et aculeis e basi dilatatà rectis angustis saepe subulatis instructi; folia pedato-quinata vel ternata, foliola grosse serrata, supra pilosa et obscure viridia, subtus pallidiora, molliter villosa, juniora cano-virentia, terminale e basi rotun- datà vel emarginatà ellipticum, breviter acuminatum. Inflorescentiae in ramis superioribus et mediis sal densae, multiflorae, inferne foliiferae; ramuli pedicellique tomentoso-villosi, inaequaliter glandulosi aciculatique; setae glanduliferae tomentum superantes sparsae, interdum nullae. Sepala post anthesin patentia, interdum laxe reflexa vel laxe arrecta; petala elliptica, rosea; stamina stylos virentes vix superantia. Foliolorum figura haud raro variabilis; occurrunt foliola ovata vel ovalo-oblonga, longe acuminata. var. concinnus Focke Syn. Rub. Germ. p. 309. (1877.) Planta gracilis; glandulae stipitatae paucae, sub tomento ramulorum occultae. — (Locus typicus: Rheinland, Morgenbachtal bei Bingerbrück.) Waldpflanze. Im Hügellande, im Schwarzwald auch in der niederen Bergregion. In Westdeutsch- land vom südlichen Schwarzwald bis an den Niederrhein verbreitet; háufig in den belgischen Ardennen; in England anscheinend sehr zerstreut (von mir unter Führung von A. Ley unweit Hercford gesehen). Trogmmnvareme EV DSL eTUsr 0 adfefelimie sels Sd IUavls EODDU VOUS CU (9j) ece. ecole) suwloseeSses Subspeciebus, quae admodum constantes videntur, intercurrunt formae ambiguae omnes limites perturbantes. R. rubicundus P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. 2 no. 39 (1858), Focke Syn. Rub. Germ. p. 310. (1877); Aculei aciculati, vulgo inferne parum dilatati; inflorescentia brevis saepe patula; setae glanduli- ferae tomentum superantes saepe crebrae; sepala in fructu immaturo patentia, demum erecta. — Rheingebiet. R. erylhroslemon Favrat Bullet soc. Vaud. XVII 530 (1881). Forma latifolia verosimile exclu- denda. Aculei pauci, robustiores quam in R.rubicundo; foliola subtus tomentoso-canescentia; sepala post anthesin laxe reflexa. Südl. Schweiz (Waadt), Norditalien (Como). R. inseriecatus P. J. Muell. in Fl. (B. Z.) XLI 184. (1858.) XLI I233. Focke Syn. Rub. Germ. 309. Aculei tenues aciculati; foliola saepe ovata vel ovato-oblonga, supra et subtus laete viridia et pilis subsericeis micantia; inflorescentiae angustae ramuli breves saepe uniflori; sepala in fructu reflexa. — Glandulae stipitatae crebrae, plerumque sub indumento villoso occultae. Rheingebiet, westliche Schweiz. IfGenmug ims lodge Je5 in gene eu ib Describuntur a Schmidely Bull. soc. bot. Genéve formae R. insericali hybridae, scil.: R. insericalus x macroslemon 1. c. pag. 83. R. insericalus x pilocarpus 1. c. pag. 153. E speciminibus compluribus, quae vidi, unum ad £. decorum pertinere suspicor. R. insericalus x Villarsianus 1. c. pag. 143. Formae multae inter R. veslilum et R. rosaceum vel R. Lejeunei ambigentes, verosimile hybridae vel hybridogenae, a P. J. Mueller olim secundum ramos exsiccatos a Lefévre missos in Pollich. XVI descriptae sunt, inter quas nominandae: Ft. excavatus (p. 135 n. 71), grypoacanthus (p. 133 n. 69), opulentus (p. 136 n. 72), tremulus (p. 138 no. 73), omnes formae rarae vel rarissimae; praetera teste Boulay: RF. ab- scondilus (p. 167 n. 106), formidabilis (p. 128 n. 65), fulcratus (p. 178 n. 116), Mullerii (p. 180 n. 118, hic, quamvis in unico loco solum repertus, a Boulay seorsim describitur), retrodentatus (p. 168 no. 107), rufescens (p. 152 no. 96, a Boulay descriptus), analogus (p. 232 no. 173), flavescens (p. 195 no. 131), obcunealus (p. 196 no. 132). His formis addatur R. sericatus P. J. Muell. in Flora (B. Z.)41 p. 184 (1858), an quoque Pollich XVI p. 125? Formae R.obscuro affines unico charactere, e. g. inflorescentià angustà vel divaricatà, sive foliolis ellipticis vel ovatis, sive sepalis in fructu reflexis vel erectis diversae, in subspecies naturales disponere non licet, quia omnes gradus intermedii occurrunt. R. decorus P. J. Muell. in Fl. (B. Z) XLI 151. (1858). R. obscurus D. decorus, Focke in Aschers, et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI 554. R. cruentatlus P. J. Muell. Pollich. 16. 294 (1859). Wirtg. Hb. Rub. Rhen. I 136, II 36. Focke Syn. Rub. Germ. 512. R. Fuckelii Wirtg. Fl. (B. Z.)) XLII 235 (1859); Focke Syn. Rub. Germ. 306 haud certe distin- guendus videtur. on Bibliotheca botanica, Heft 83, zs 209 (426) R. rubicundus Buhnensis Focke Syn. Rub. Germ. 311. Formae similes sunt: R. insericalus x pilocarpus Schmidely. R. erylhrostemon f. latifolia Schmidely. Turiones arcuato-prostrati, obtusanguli, laxe (raro parce) pilosi vel villosi, inferne interdum aculeolis exasperati, setis glandulisque stipitatis nunc crebris nunc raris obsiti et aculeis compressis lanceolatis subaequalibus armati. Folia ternata quinataque; foliola majuscula, tenuia, argute serrata, supra laete viridia, subtus pallidiora, molliter pubescentia, terminale e basi vulgo emarginatà ellipticum vel obovato-ellipticum, acuminatum. Inflorescentiae laxae apicem versus decrescentis ramuli inferiores longiores, patentes, pauciflori, cum pedunculis villosuli, glandulosi, »etosi aculeolatique. Flores in solo fertili spectabiles; sepala post anthesin laxe reflexa vel patentia; petala elliptica, cum filamentis laete rosea vel purpurea; stamina stylos saepe rubros superantia. Id solo sterili (e. g. in horto proprio) folia floresque minores evadunt et planta ft. rubicundum appropinquat. Species a. R. obscuro ejusque affinibus a me separata est, quia limites geographicas, inter quas hae formae vigent, longe transgreditur. De nomine speciei multum inutile disputari postest. Lichte Waldstellen und Gebüsche. Durch Deutschland im Westen der Elbe sehr zerstreut. Lüneburger Heide, Sáchs. Schweiz, Thüringen, háufiger in Westfalen und namentlich am Mittelrhein, Schwarzwald, Vogesen, westliche Schweiz. In Osterreich nach Herbarexemplaren anscheinend bei Sóchau im óstlichen Steiermark (Sabranskv). Belgische Ardennen. R.fusco-ater Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I p. 681. — (1825). Wh. et N. Rub. Germ. p. 72, tab. XXVI; Focke Syn. Rub. Germ. p. 343. R. erinaceus Schmidely Bullet. soc. bot. Genéve 1888 p. 158. 'Turiones rami pedunculique aculeis rectis aculeolisque inaequalibus variis confertis, setis et setulis olanduliferis villisque horridi; foliola laete virentia, minute serrata, saepe rigidula, longe persistentia; lerminalia e basi latà emarginatà elliptica, interdum subrotunda, emarginata, subtus viridia, mollia vel interdum albido-tomentella. Inflorescentia apicem versus non decrescens, in ramis robustis sat longa eL panniculato-composita. Flores purpurei illis R. obscuri simillimi. Planta, aculeis multiformibus exceptis, a Ft. obscuro parum diversa, sed quoad foliolorum figuram, aculeorum molem et copiam aliisque notis variabilis. Varietates distinguere inutile esset, quum nil nisi frutices singulos eorumque prolem comprehendere possint. Quaerendum est, anne omnes hae formae originis hybridae (R. Koehleri x vestitus, R. Koehleri obscurus etc.) sint. Gehórt dem niederen Berg- und Hügellande an. Im südlichen Westfalen und den Hheinlanden ziemlich verbreitet, übrigens sehr zerstreut im Schwarzwald, Bóhmerwald, am Vierwaldstátter See und ebwas abweichend bei Genf. Im mittleren England mehrfach in ganz ühnlichen Formen wie im Hhein- land; ich sah namentlich solche, die von Bloxam und von Baker gesammelt worden sind. Die meisten als Ft. fusco-aler bezeichneten englischen Formen sind unter sich und von dem Weihe'schen R. fusco-aler verschieden. 408. R. Boraeanus Genev. Mém. soc. M. et L. VIII 87. (1860.) Rogers Handb. Brit. Rubi p. 54. Sudre Rub. Eur. p. 110. Turiones inferne obtusanguli, aculeis inaequalibus setis glandulisque undique dispersis horridi, in parte superiore breviter pilosi, parce glandulosi et aculeolati, aculeis subaequalibus ad angulos dipositis armati. Folia ternata et pedato-quinata; foliola imbricata, margine undulata, apicem versus grosse inaequaliter serrata, subtus pilosa et cano-tomentosa, rarius virentia, terminale late ellipticum vel obovato-suborbiculare, cuspidatum. Inflorescentiae brevis vel mediocris in ramis validis divaricatae ramuli breviter dense tomentosi, inconspicue glandulosi, subinermes. Flores mediocres vel parvuli, (497) 203 terminalis subsessilis. Sepala post anthesin arrecta, postea laxe reflexa. Petala oblonga, parva, rosea; stamina stylos vulgo rubros aequantia. Carpella pilosa. Indumentum pilosum multo brevius quam in R. estilo. In ramis validis inflorescentia laxa, patula est, in brevioribus vero conferta, floribus subglomeratis. Aculeis inferne copiosis superne raris insignis. Ex Sudre intermedius inter R. clethrophilum et R. adscitum. Im wesilichen Frankreich verbreitet, am Puy de Dóme bis 1000 m ansteigend (Lamotte nach Genevier). In England, vorzüglich im Südwesten; auch in Wales. ExormundaedeUPbAr o'sp'e cies H.- Boraeano-affiues R. magnificus P. J. Muell.ex Genev.l.c. 158. 1860. Intermedius videtur inter R. Boraeanum et vestitum, a quibus differt inflorescentià amplà elongatà laxá aculeis multis gracilibus longis parum reclinatis armatà. Videtur forma hybrida luxurians et variabilis. Zerstreut im westlichen Frankreich. R. erinieus Rogers. Turiones parce pilosi; folia sicut id R. Boraeano. Inflorescentiae angustae inferne foliiferae ramuli breves, flores apicem versus conferti, spectabiles. — Irland. R. truncifolius P. J. Mueller in Pollich. XVI 139 no. 76 ex descriptione solum notus, videtur forma glandulosa hirsutaque foliis concoloribus praedita RH. Boraeano affinis. — Nach P. J. Mueller in den Dep. Aisne u. Oise hàufig in Waldungen. e. Vestiti Sub-Glandulosi. 409. R. Menkei Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I 679. (1825). Wh.et N. Rub. Germ. 66 t. XXII; Focke Syn. Rub. Germ. 303, Abh. Nat. Ver. Bremen XIII 151; Aschers. et Graebn. Synops. mitt. Fl. VI p. 555. R. oblongifolius P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I 148, II 77. R. fraternus. Gremli Beitr. Fl. Schwz. 34; Focke Syn. Rub. Germ. 302. R. distractus P. J. Muell. in Bonpland. IX p.296 ex Boulay (exs. Assoc. Rubol. 391) in Houy et Cam. Fl. Fr. VI, ubi R. Menkei G. Braun Hb. Rub. Germ. 17 e loco class. Weihei (Pyrmont) ad R. distraclum citatur. Turiones prostrati vel in dumetis scandentes, obtusanguli, tomentoso-villosi, aculeis glandulisque inaequalibus obsiti. Aculei majores subaequales, lanceolati vel subulati. Folia ternata, haud raro non- nulla subquinata vel quinata. Foliola subaequaliter serrata, supra parce, subtus molliter pilosa, juniora cinerascentia; terminale e basi truncatá obovatum vel oblongum, acuminatum vel cuspidatum. Inflores- centiae mediocris ramuli inferiores axillares, erecto-patentes, superiores patuli, omnes tomentoso- villosi, glandulosi et aculeis acicularibus armati. Flores mediocres; sepala externe canescentia, post anthesin patula vel erecta; petala obovata, alba; stamina stylos vix superantia. V. v. sp. in loco a Weiheo indicato (Pyrmont) et frequenter in montibus Schwarzwald; v. specim. Weiheana exsicc. Variat hinc inde foliolis latioribus vel subtus cano-tomentosis vel caulibus minus dense villosis etc., sed omnes tales lusus nominibus propriis distinguere omnino inutile esset. In Waldungen Mitteleuropas ziemlich verbreitet und in einigen Gegenden háufig; im Schwarz- wald bis 800 m ansteigend. Háufig in den Wesergegenden um Pyrmont und Hóxter, zerstreut in Holstein, Niederschlesien, um Aschaffenburg usw. gefunden, háufig im Schwarzwald von Baden-Baden bis Schafl- hausen. R. Bellardii x vestilus Boulay in Rouy et Cam. Fl.Fr. VI p. 98. — Puy-de-Dóme: formae pulcherrimae cum parentibus. Descriptionem cf. l. c. 204 (498) R. hirlus x vestitus Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 99 Folia turionum ternata et quinata; foliola subtus molliter cano-tomentosa, sub umbrà virentia, terminale late ellipticum vel subrotundum. Cetera fere sicut in Rt. breguliensi. Forma a R. subcano vix diversa R. obscurus P. J. Muell. (nec Kaltenb.) teste Boulay est. Jerewülder. Zerstreut in Südwestdeutschland und Ostfrankreich. liie spinulatus N. Boulay Ronc. Vosg. no. 81 p. 101 ex Boulay. De formis aliis dubito; R. Jac- queli Boul. Ronc. Vosg. 27 et R. longilhyrsus P. J. Muell. Honc. Vosg. 77 ad R. Koehleri (vel affines) potius quam ad R. hirtum spectare videntur. R. bregutiensis Kern. in sched. ex Focke in Abh. Nat. Ver. Bremen XIII 152. (1877.) Foliolum terminale late cordato-ovatum, inflorescentiae brevis divaricatae saepe foliosae et decompositae ramuli subulato-aculeati. — Cetera fere ut in R. Menkei; prospecies regionalis videtur. Háufig in Vorarlberg und der nórdlichen Schweiz, seltener im. Sehwarzwalde. R. subeanus P. J. Muell.in Boulay Honc. Vosg. p. 34 no. 27. (1866). R. mollissimus Rogers Journ. bot. 1894, 45; Syn. Brit. Rub. 49. Habitus R. breguliensis, sed folia multa quinata, indumentum villosum densius, glandulae saepe rariores, aculei paullo breviores et inferne magis dilatati. Glandularum copia valde variabilis. Raro occurrunt formae foliolis obovatis et inflorescentià angustiore FR. Menket similiores; saepius aliae inveniuntur, quarum inflorescentia densior et elongata RR. hirsulum revocat. Zerstreut im westlichen England, in Wales und Irland. R. hirsutus Wirtg. Prodr. Fl. Rheinl. 413. (1841). Folia plurima pedato-quinata; foliolum terminale subcordato-ovatum, sensim acuminatum. Inflorescentiae elongatae inferne interruptae superne confertae ramuli villosi, inaequaliter glandulosi, aculeis parvis subulatis instructi. Sepala in fructu patentia vel laxe reflexa. Planta variabilis, nunc FR. Menkei typico, nunc R. breguliensi similior. Formae plurimae inflores- centià longà densáà et foliolis ovatis distinguuntur, sed praeterea dubiae et intermediae occurrunt. HR. pannosus P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed. I no. 148 (1860); Focke Synops. Rub. Germ. p. 304 est forma bene distincta sed in unico loco tantum reperta (Boppard am Hhein). R. conspectus Genev. Mém. soc. M. et L. X 19. (1861) ex Bouvet Bull. Soc. sc. Angers 1907 p. 54. Planta typica e dep. Maine-et-Loire habitu FR. breguliensi similis, sed paullo minor. Indumentum villosum brevius et laxius. Folia ternata et quinata; foliola minute serrata, terminale late cordato- ovatum. Inflorescentia brevis, ad basin solum folifera. Fructus perfecti; sepala patentia, in fructibus nonnullis laxe reflexa, in aliis erecta. Formae similes uno alterove signo aberrantes haud rarae sunt, sed in speciminibus exsiccatis limites inter affines R. conspecti et. R. breguliensis saepe arbitrarii sunt. Die typische Form im Dép. Maine-et-Loire; sehr üáhnliche Pflanzen zerstreut im nórdlichen und mittleren Frankreich, im südlichen England, in der nórdlichen Schweiz und auch im südwestlichen Deutschland. R. suavifolius Gremli Beitr. Fl. Schweiz. 35. (1870). Focke Syn. Rub. Germ. 303. Turiones villosi, glandulis setisque inaequalibus et aculeis subaequalibus crebris rectiusculis vel parum reclinatis instructi. Folia ternata quinataque, foliola grosse serrata, supra laete viridia, subtus pilis densis sericeis albido- vel cano-micantia; terminale ovatum vel oblongum. Inflorescentia brevis, sepala reflexa, petala laete rosea. Typisch im Kanton Schaffhausen; gut übereinstimmende Formen im südlichen Baden und in der nórdlichen und westlichen Schweiz; zerstreut, FR. teretiusculus Kaltenb. Fl. Aach. Beck. p. 282 (1845) varietas robusta R. Menkei esse videtur, inflorescentià magis divaricatà foliosà insignis. - specimina a Boulay Assoc. Rubol. distributa partim a R. Menkei Lypico recedunt: R. distractus Nr. 338 calyce fructum amplectente differt; No. 337 et 384 inflorescentià elongatà aphyllà insignes sunt. (429) 205 R. septemmonlanus Wirtg. in sched. varietas R. Menkei videtur. — FR. micans, cui a Sudre sepala fructum amplectentia tribuuntur, RA. Lejeunei magis affinis videtur. Formae R. Menkei et ejus affinibus similes sunt: FR. longiculpis P. J. Muell. in sched. Genev. Mém. soc. M. et L. p. 120; R. breviglandulosus et brachyadens P. J. Muell. in Boul. Ronc. Vosg. no. 15 et 29; R. sliclocalijyz P. J. Muell. in Bonpl. p. 185. R. dissocialus Boul. et Malbr. Assoc. Rub. no. 29 (ex Boulay). Foliola terminalia in R. Menkei vero obovata et longe cuspidata esse solent, in aliis formis vulgo ovata, fundo rotundata vel emarginata sunt. Indumentum in nonnullis brevis, in aliis densius villosum est quam in R. Menkei, inflorescentia variabilis. Limites inter singulas formas vacillant vel omnino incerti sunt; specimina exsiccata saepe diversis subspeciebus adscribi possunt. Omnes hae formae intermediae sunt inter R. vestitum (cum affinibus) et R. hirtum (cum affinibus). In Deutschland am hàufigsten in den Hheingesenden, zerstreut in Schleswig-Holstein, Westfalen, Südbaiern und Steiermark ((leg. Sabransky); in den belgischen Ardennen; sehr áhnliche Formen (conf. R. mollissimus) auch in England und Nordírankreich. Getrocknete Exemplare gestatten kein Urteil über die Zusammengehórigkeit der Formen verschiedener Standorte. Series Grandifolii. Rubi vigorosi vel mediocres, setis longis glanduliferis plerumque quoque glandulis brevius stipi- tatis ornati. Turiones arcuati vel arcuato-prostrati, vuleo obtusanguli, glabri vel pilosi, aculeis e basi latà plerumque setoso-angustatis armati. Stipulae angustae. Folia in nonnullis speciebus magna; foliola membranacea, plerumque subtus viridia. Inflorescentia saepissime ampla et laxa, ramulis inferioribus patentibus, supremis saepe unifloris, intermediis haud raro cymoso-partitis; setae glandulaeque in pluri- mis eopiosae. Flores saepe spectabiles. Species typicae FR. grandifolius et FR. incanescens sunt, a quibus f. Lejeunei et R. rosaceus derivan- tur. Notis certis hae species earumque affines a nonnullis Apiculatis et Koehlerianis distingui non possunt, attamen, characteribus omnibus comprehensis, necessitudine naturali potius ad Grandifolios accedere videntur. De R. glaucovirente dubito; suspicor eum formam R. Lejeunei parallelam orientalem constituere. (omisspiete Eur SS Spec ae m u nr pri nc1p:.alin m. A. Planta glaberrima, setis elanduliferis copiosis instructa. lzoliacmagnasvinflorescentia- amplas. 2 of 9 e. 9r vc eos e dRsgrandifoltus: B. Rami cum foliis pilosi. I. Foliola discolora, subtus tomentosa. a. Inflorescentiae ramuli infimi reliquis multo longiores. jiumpuesEclanrm ce I EL EAS eer «Io sao rox E MED ES TE REPE LUITCUTTESCETIS- puronesepilosg T Pr AI tM c slcomeuo ue tetmeces E ETEESTEBUFEDI: b. Inflorescentiae ramuli infimi non elongati. Foliola lata, breviter acuminata (R.cicur cf.infra) . . . . ........ R.napaeus. Foliola ovata vel rhombea, longe acuminata . . . . . . . .. ...... &R.vagus. II. Foliola concolora (raro juniora subcana). a. Setae longae glanduliferae sparsae. 1. Inflorescentia thyrsoidea. » Aculei laneeolati; sepala laxe reflexa .^. . . 2... Rfestipus. (430) 206 2. Inflorescentia inferne dilatata. a. Foliola obovato-oblonga. Inflorescentia apice subracemosa; flores rosei R. Lejeunei. Inflorescentia apice subcorymbosa; flores albi . R. glaucovirerns. 8. Foliola late ovata. Boliolagsenrulata:gaculeisbenuesminnocul e 29 92 9557 7-228 2 92 292 0 0 2 D AEAELCUUR b. Setae longae cum aciculis et glandulis stipitatis mixtae. 1. Turiones dense patenter pilosi. Aculei turionum majores recti vel reclinati FR. fusco-aler. Aculei turionum majores falcati R. horridus. 2. Turiones laxe pilosi. a. Inflorescentia brevis, ramis patentibus. Inflorescentiae ramuli tomentoso-villosi, aculeis validis faleatis rectisque armati A. pygmaeopsis. Inflorescentiae ramuli breviter tomentosi, aciculati . . . . . . . . . . . . KR.rosaceus. B. Inflorescentia angusta, superne densa. Bolrotaganoustaorossesetesubinciso-senrataw cc M fTTSTITT 410. R. grandifolius Lowe Prim. Fl. Mad. 32. (1831.) Fl. Mader. p. 249. Turiones robusti, arcuati, sulcato-angulati, glabri, aculeis copiosis e basi latà uncinato-recurvis armati; folia magna, pedato-quinata, raro ternata; petioli supra sulcati, glabri, saepe dense hamoso- aculeati; stipulae petiolares, lineares; foliola longe petiolulata, membranacea, laete virentia, 15 —20 cm longa, 8—12 cm lata, inaequaliter sat grosse serrata, glabra; terminale e basi cordatà vel emarginatà ellipticum vel ovato-oblongum, lateralia angustiora, obliqua; infimorum petioluli fere 1 cm longi. — Rami floriferi cum petiolis aculeati, setoso-olandulosi et hinc inde minute aculeolati, in inflorescentiam amplam, ad 0,5 m longam, pyramidalem terminalem abeuntes. HRamuli infimi axillares ascendentes, reliqui bracteis suffulti, cum pedunculis divaricati, patentes, multiflori, omnes cum rhachi aculeis hamosis sparsis vel copiosis et setis glanduliferis inaequalibus, flores versus slipatis instructi; bracteae lineari- lanceolatae vel lineares, inferiores subpetiolatae, trifidae, omnes pilos sparsos glandulasque ferentes. Flores longe pedunculati, magni; sepala ovata, concava, mucronata, externe dense glandulosa, interne cano-Lomentosa, in flore reflexa, in fructu immaturo patentia. Petala magna, obovato-oblonga, alba, caduca; fructus magni, subcylindrico-elongati, e carpellis numerosis imbricatis compositi, ante maturi- tatem rubentes, maturi nigri, parum succosi, insipidi vel aciduli. — Floret aestate. Auf Madeira in buschigen Schluchten der Waldregion. 411. R.ineaneseens Bertol. Fl. Jtal. V. 223. - (1842.) E. Burnat Fl. Alp. marit. III 14. Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p.540. Sudre Rubi Europ. R. marilimus De Notar. Mem. Acad. sc. Turin. 2. Ser. IX 133 (1848). R. numidicus Focke Abh. Nat. V. Bremen IV 175 (1874). R. allanticus Pomel Nouv. mat. Fl. Atl. II 314 (1875); Battand. et Trah. Fl. d'Alg. II 302. ? R. incanesc.. Sampaio Rub. Portug. p. 59 ex Ann. Sc. Naturaes IX. Turiones erecti, mox arcuato-decurvi, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, interdum subsul- cati, glabri, juniores vulgo pruinosi, setis acicularibus et glanduliferis sparsis vel interdum copiosis in- siructi, aculeos inaequales lanceolatos rectos vel leviter faleatos nunc raros, nunc crebros gerentes. Folia magna, plurima pedato-quinata, saepe nonnullis digitatis et Lernatis intermixtis. Petioli teretius- culi, non sulcati, setis glanduliferis et aculeis falcatis instructi; stipulae filiformes, elanduloso-ciliatae; (431) 207 foliola membranacea, inaequaliter mucronato-crenato-serrata, supra glabra, subtus tomento tenui appresso albida vel incana; terminale saepissime late-ellipticum, breviter acuminatum, interdum obo- vatum, cuspidatum, infima manifeste petiolulata. — Inflorescentia ampla, fundo foliifera, pyramidalis, saepeelongata, apice racemosa, nutans, eramulis inferioribus longis ascendentibus, intermediis brevioribus 1:2 Fig. 61 (149). R. grandifolius Lowe. patentibus, supremis unifloris composita. Rhachis cum ramulis et pedunculis dense tomentoso-villosa, cano-rubens, setis glanduliferis longis et brevibus copiosis aculeisque subulatis instructi. Flores longe pedicellati, mediocres. Sepala concava, externe tomentoso-villosa, vix glandulifera, in Tore et fructu laxe reflexa. Petala elliptica vel oblonga, alba; stamina stylos paullulum superantia, deinde erecto- 208 (432) patentia; pollinis granula parva, conformia; carpella glabra. Fructus e drupeolis divaricatis compositi, maturi nigri, aciduli. Fl.exeunte majo usque ad idus junii. Im westlichen Mittelmeergebiete zwischen Gestrüpp in kleinen Schluchten, Einschnitten und an schattigen Felsklippen; in Europa meist in der Náhe der Küste. Von Arragonien, Südfrankreich und 1:2 Fig. 62 (150). R.incanescens Bertol. cr 2 Toskana verbreitet; aus dem südlichen Spanien und Italien nicht bekannt. In Algier in den ebirgen c "ovi ine. — "tug i i i i i Een er Pr ovinz Constantine. Aus Portugal habe ich die Planze nicht gesehen; die Beschreibung Sampaio's ist mir zweifelhaft. (433) 209 Forma hybrida: R.incanescens x rusticanus. Habitus R.rusticani; flores rosei, inflorescentia parce glandulifera; floret multo praecocius quam R. rusticanus. — An der Bucht von Paraggi bei Portofino in Ligurien von mir beobachtet; wird hàufiger vorkommen. R. incanescenli ad interim adjungo R. vagum variabilem, cujus formae haud satis cognitae sunt. R. vagus Focke in Burnat Fl. Alp. mar. III p. 11. (1899.) Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. Vil 59)l5 Habitus fere R. foliosi vel Ruborum Glandulosorum vigorosorum. Turiones juveniles adscendentes, adulti arcuato-prostrati, obtusanguli, apicem versus saepe acutanguli, parce pilosi vel glabriusculi, glandulis stipitatis setisque inaequalibus et aculeis lanceolatis a setis distinctis instructi. Folia ternata, sub- quinata et quinata promiscue occurrunt; foliola membranacea, inter se distantia, inaequaliter grosse serrata, supra parce pilosa, subtus albo- vel saepius cinereo-tomentosa, adulta plerumque virentia, molliter pilosa; terminale saepe longe petiolulatum, ovatum vel rhombeum, longe acuminatum; infima breviter petiolulata. — Hami fertiles tomentoso-villosi, aculeis falcatis sparsis muniti. Inflorescentia fundo foliifera, elongata, laxa, ramulis patentibus paucifloris, supremis unifloris. Rhachis cum ramulis tomen- Losa vel tomentoso-villosa, copiose glandulifera. Bracteae plurimae trifidae, sesmentis longis filiformibus. Flores vix mediocres; calyces externe cano-virentia, sepalis in flore patulis vel laxe reflexis, post anthesin partim ascendentibus, nonnullis fructui applicatis; stamina stylis fere aequilonga. Planta variabilis; in unaquaque regione formae paullulum diversae occurrere videntur. Distinctae sunt varietates: a) insubricus Focke ap. Burnat l.c.: Turiones glabri, sparsim glandulosi; foliolum terminale petiolulo vix duplo longius, late rhombeum; inflorescentiae rhachis patenter villosa. B) Pesianus Gremli ap. Burnat l. c.: Turiones glabriusculi, copiose glandulosi; foliolum terminale petiolulo triplo longius, ovato-rhombeum. Glandulae stipitatae e tomento ramulorum emergentes. 7) Brigianorum Gremli l.c.: a var. Pesiano aculeis multo minoribus et foliolo terminali late ovato longe acuminato differt. R. vagus inter R. incanescentem et. R. hirlum multis notis intermedius videtur. Waldungen und Gebüsche in den Tálern der Voralpen in Piemont und im Canton Tessin, sowohl im Süden der Hauptkette als in den Seealpen. 412. R. Steudneri Schweinf. in Verh. zool. bot. Ges. Wien XVIII p. 669. (1868.) Descriptio ex autore: Caule angulato aculeato cinereo-tomentoso dense glanduloso, foliis trifoliolatis, foliolis integris, aequalibus ovalibus acuminatis, supra viridibus glabratis, subtus albido-tomentosis et nervo medio aculeato, calyce tomentoso eglanduloso, petalis purpurascentibus, oblongo-obovatis calyce duplo longioribus leviter emarginatis. Rami 5-angulati 5-sulcati griseo- vel sordide tomentosi pilis glanduliferis fuscis horizontaliter patentibus inter tomentum creberrimis, aculeis basi valde dilatatis latere compressis apice subrecto reflexis tomentosis, folia plerumque trifoliolata, suprema simplicia, foliolis subaequalibus ovalibus apice acuminatis basi rotundatis vel obsolete cordatis integris duplicato-serratis, supra glabratis vel ad nervos venasque tantum pubescentibus, subtus dense albido-tomentosis, nervo medio subtus aculeato, costis utrinque 10, petiolo glanduloso-tomentoso aculeato, parte communi foliis subbreviore, parte terminali foliolo triplo breviore, stipulis tertia parte vel dimidio petiolo adnatis parte libera linearibus utrinque tomentosis eglandulosis; panniculae thyrsum terminalem ramosissimum multiflorum maximum subefoliatum efformantes, ramis glanduloso-tomentosis aculeatis, pedicellis calyce multo longioribus 27 Bibliotheea botanica, Heft 53. 210 (434) gracilibus aculeis setiformibus recte reflexis armatis; calycis ante anthesin globosi et apiculati intus albido-tomentosi eglandulosi laciniae quarta tantum parte connatae ovato-lanceolatae; petala exLusque iter emarginata calyce duplo longiora purpurascentia ante oblongo-obovata subspatulata apice brev anthesin purpurea. 1:2 Fig. 63 (151). R. Lejeunei Wh. N. (Malwedy). Blattstiele bis 215" —9", Stielehen d. Endbláttchens 1—115"; Bláttchen 4: 215; Nebenblátter bis 15; Kelchzipfel 7/ mm lang, 3 mm breit; Kronblütter 13: 7 mm. Stacheln am Grunde 10 mm breit, 9 mm lang. Stieldrüsen 1—1!5 mm lang. Abyssinien: Ghabatal im Semengebirge, in 900^ Hóhe. (185) 211 413. R. Lejeunei Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I 633. (1825.) Rub. Germ. 79 tab. XXXI; Boulay in Rouy et Camus Fl. Franc. VI 70 (descr. optima)); Focke Synops. Rub. Germ. p. 316; Aschers. et Graebn. Synops. mitteleur. Fl. VI 542. — R. disjunclus Bouvet et alior. autor. Gall. 1:2 Fig.64 (152). R. Lejeunei Wh. N. (Malwedy). R. venustus f. grandiflora et f. salaevensis Schmidely Catal. ronc. Genéve p. 150 (1888) e specimi- nibus exsiccatis non diversi videntur. R. occitanicus Sudre Rub. Pyr. p. 73. 1900; Rub. Eur. p. 141 e speciminibus authenticis exsiccatis. (436) Turiones ex arcu humili prostrati, rarius in dumetis scandentes, obtusato-angulati, parce vel densius pilosi, glandulis stipitatis aculeolisque inaequalibus nunc sparsis nunc crebris et aculeis longis anguste lanceolatis vel e basi dilatatà subulatis instructi. Folia ternata vel pedato-quinata; foliola inaequaliter mucronato-serrata, supra laete virentia, parce pilosa, subtus puberula, vulgo pallide viridia, raro indumento stellulato-piloso appresso albida; terminale e basi angustáà emarginatà obovato-oblongum, acuminatum; infima angusta, breviter petiolulata. Inflorescentiae in ramis ex inferiore vel mediá parte turionum ortis amplae, laxae, apicem versus decrescentes, inferne foliiferae, illaee parte supremá velecaulibus debilibus enatae breves et saepe subrace- mosae sunt; ramuli inferiores subracemosi, intermedii subeymoso-pauciflori omnes cum rhachi et pedunculis breviter sed patenter pilosi, glandulis stipitatis inaequalibus crebris, setis glanduliferis aculeisque gracilibus acicularibus reclinatis instructi (in ramis debilibus aculei minores sunt); pedicelli in flore terminali lateralibusque sat longi, tenues. Flores spectabiles; sepala ovata, mucronata, externe Lomentoso-pubescentia, cano-virentia, parce glandulosa setosaque, in flore laxe reflexa, in fructu paten- lia. Petala magna, elliptica, rosea, raro albida; stamina stylos longe superantia; filamenta rosea vel alba; carpella oblonga, glabra (vel interdum parce pilosa?). — Floret julio. Pilorum, elandularum et aculeolorum copia variabilis est; in ramis tenerioribus aculei parvuli sunt. Foliola latiora aut brevius acuminata haud raro occurrunt. Specimina singula exsiccata a R. KKoehlleri formis interdum aegre distinguenda sunt. Inflorescentia laxa, aculei tenues longi, flores rosei conspicui, folia laete viridia etc. speciei indicia praebent. Im niedrigen Gestrüpp an Berglehnen, Waldràndern usw. Durch ganz Frankreich (z. D. Pyre- náentáler, Westabhang der Vogesen, Gironde, Loiregebiet) und das südliche Belgien verbreitet, aber zerstreut; im mittleren England und Wales hin und wieder (sesamm. von Druce, Aug. Ley, W. H. Linton); in Deutschland nur im Westen (Malmedy in der Hheinprovinz, Elztal im Schwarzwald); west- liches Piemont; nórdliches Spanien, nach Sampaio auch in Portugal. JF guemmer Mizioienolm eb Jb p eun R. Lejeunei (leg. Questier) in Billot Exs. 970 a typo abhorret, videtur f. hybrida. Conf. Sudre Rub. Eur. p. 141. Ioromtare de te Pro:sprecei'es R--I:e] e unes mde: R. mieans Godr. in Gren. et Godr. Fl. Fr. I p. 546 ex interpretatione Sudrei ab aliis formis Fi. Lejeunei et a formis similibus sepalis in flore reflexis, in fructu patentibus vel partim erectis discrepat. Confer sub AR. apiculalo. R.napaeus Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 543. (1902). Turiones obtusanguli, ex arcu humili procumbentes, glabriusculi, glandulis longe et brevius stipitatis instrueti, aculeis e basi lata angustatis, parte superiore lanceolatà reclinatá, rarius falcatà. Folia magna, plurima pedato-quinata; foliola inaequaliter serrata, breviter acuminata, subtus tomentoso- cana vel in umbrosis pubescentia, adulta saepe viridia. Inflorescentia mediocris, sat laxa, ramulis supremis unifloris; pedunculi glandulosi aciculatique. Petala rosea. Fructus perfecti. Robustior quam £R.cicur et immo R. Lejeunei; aculei inferne valde dilatati, foliola vulgo lata, parum àcuminata speciem distinguunt. Im Gebüsch, an feuchten Hàángen, Gehólzràndern. Umgebungen des Comer, Luganer und Langen sees (Italien, Tessin). Die Angabe über ein Vorkommen am Vierwaldstütter See in unrichtig. R. euprepes Focke in Abh. Nat. Ver. Brem. XIV. 75. (1897.) Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. BISVIS543! s: is napaei; foliola concolora; aculei turionum robusti, falcati; glandulae breves, sparsae. — Dubito, quo loco inserendus? ^A R. Lejeunei oe differre vi In waldigen Senuchien des ligurischen Aou due) e RNEME bei Gen 8 9 ua. (437) 213 R. festivus P. J. Muell. et Wirtg. exs. (1860), Focke Syn. Rub. Germ. 314. (1877.) Hb. Rub. Rhen. edmlwioom 20m 72;ed ll 67. R. venustus A. Favrat Bull. Soc. Vaud. XVII 534. (1881). Schmidely Catal. ronc. Genéve 149, excl. var. 2 et 3. 3 Species conjungens collectiva. Turiones dense vel laxe villoso-pilosi, glandulis setisque sparsis vel sat crebris aculeisque e basi dilatata lanceolatis reclinatis subaequalibus instructi; folia ternata quinataque; foliola subtus pallidiora, pubescentia, viridia vel molliter et canescenti pilosa, terminale e basi truncatà vel emarginatáà oblongum vel obovatum vel suborbiculare. Inflorescentiae thyrsoideae elongatae saepe foliosae ramuli apicem versus parum decrescentes, patentes, cymoso-partiti, tomentoso-hirti, elandulosi, aculeis inferne dilatatis gracilibus muniti. Flores minores quam in A. Lejeunei; sepala in flore et fructu laxe reflexa; petala rosea vel purpurea. Forma typica R. festivi et .R. venusti interdum |. H. Lejeunei simillima. Ope pilorum, glandularum aliarumque notarum vacillantium multae varietates describi possunt, e quibus tres ulteriori observationi commendo. a) var. eu-festipus. Inflorescentia gracilis, pedunculi tenues; rami ramulique tomentoso-pubescentes; foliola obovato- oblonga, subtus pubescentia, viridia. Intermedius fere inter FH. rosaceum vel R. Lejeunei et R. obscurum. R. Lejeunei var. ericelorum? in. Set Brit. Rubi 95 a. R. festivo non differre videtur. Zerstreut in den Hheingegenden sowie lángs der Nebenflüsse (Ruhr, Main), ferner im Schwarz- wald und in der westlichen Schweiz; in Belgien. Aus dem nordóstlichen Frankreich finden sich in den Sammlungen sehr áhnliche Formen. Anscheinend nicht verschieden ist die erwáhnte englische Pflanze (Set 95) aus Herefordshire (leg. A. Ley). b) var. avaricus Sabransky in sched. Inflorescentia laxa, pedunculi breves; foliola terminalia late ovata, acuminata, subtus tomentoso- puberula. Im óstlichen Steiermark (Sabransky); eine sehr áhnliche Form auch im südóstlichen Baiern (Progel). c) var. obscurifrons P. J. Muell. et Wirtg. exs. Hb. Rub. Hhen. ed. I 180, ed. II 100. Turiones ramique dense villosi; foliola obovata, breviter acuminata, subtus molliter pilosa, cinerascentia. — RR. macrolhyrso similis. Bei Bertrich im Moselgebiete. 414. R. glaucovirens Maass in Verh. Bot. Ver. Brandb. XII 162. (1871.) Focke Syn. Rub. Germ. 270 (1877), Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 581. R. Schummelii Wh. in Wimm. et. Grab. Fl. Sil. I, 2 p. 47, 56 (sec. specim. exsicc. similia pessime descripta; in Wimmeri Fl. Sil. editionibus posterioribus nomen omnino omissum est.) An var.? R. sphenoiphyllos G. Braun exs. R. siemianicensis Spribille Verh. Bot. Ver. Brdb. XL. 16 sec. specimina exs. non distinguenda. R. Lejeunei folis, aculeis angustis, setis glanduliferis et inflorescentià patulà similis. Turiones teretiusculi, glanduliferi, parce pilosi; folia subpersistentia, ternata v. pedato-quinata; foliola sat grosse serrata, supra glabriuscula, subtus molliter pubescentia, terminale anguste oblongo-obovatum, cuspidatum vel breviter acuminatum. Inflorescentia patula, apicem versus non decrescens sed subcorymbosa; ramulus infimus axillaris, sequentibus multo longior, corymboso-multiflorus; pedunculi tenues, aculeis crebris acicularibus glandulisque stipitatis inaequalibus partim setaceis instructi. Sepala post anthesin patentia; petala anguste oblonga, alba; fructus parvi, nitidi. Forma similis, sed in unico loco adhuc reperta: £t. Beckii Halàesy Verh. Z. B. G. XLI 248 (1891). 914 (438) Waldründer und lichte Waldstellen. Von Oberschlesien und dem Süden der Provinz Posen durch das Kónigr. Sachsen, Prov. Sachsen, Niedersachsen (selten), den Harz und das nórdliche Thüringen verbreitet, aber sehr zerstreut und nirgends háufig; anscheinend auch im Schwarzwald: Baden-Baden (Focke), Elztal (Gótz). R. eieur Holuby Oe. B. Z. XXV p. 311. (1875.) Focke in Aschers. et Graebn. Synops. mitteleur. Fl. VI p. 582. Differt a R.glaucovirenle: foliolis serrulatis, subtus canescenti-puberulis, terminali e basi cordatà orbiculato-ovato breviter acuminato. Aculei subulati et aciculares, tenues, sparsi, innocui; sepala externe cano-virentia; stamina stylos longe superantia; fructus hemisphaerici, nitidi, carpellis majusculis. In den nórdlichen Karpathen; zuerst von Holuby im Walde Jarolinka bei Nemes-Podhrad, Com. Trencsin, gefunden; bei Bakabanya (Pukanec), Com. Honth, gesamm. von S. Kuptok. Ferner nach Holuby bei Rokytnitz in Bóhmen, gesamm. von E. Weiss. Vermutlich weiter verbreitet. 415. R.rosaceus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 685. (1825.) Wh. et N. Rub. Germ. 85 tab. XXXVI; Focke Synops. Rub. Germ. p. 345; Aschers. et. Graebn. Syn. mitt. Fl. p. 594. Rogers Handb. Brit. Rubi p. 78. R. heteracanthus Lejeune Rev. ex Weihe. R. aculeatissimus Kaltenb. Fl. Aach. Beck. p. 300. ? R. pseudo-rosaceus Sabransky in sched.? Specim. sicca distinguere nequeo. Turiones ex arcu humili prostrati, rarius scandentes, obsolete angulati, vulgo fusco-purpurei, glabri vel parce pilosi, aculeis validis e basi valde dilatatà angustatis faleato- vel uncinato-recurvis, aculeolis inaequalibus, setis glanduliferis glandulisque stipitatis instructi. Folia ternata et pedato- quinata; stipulae anguste lineari-lanceolatae; foliola lata, saepe imbricata, inaequaliter grosse serrata, supra parce pilosa, obscure viridia, saepe nitida, subtus in nervis pilosa, terminale e basi emarginatà suborbiculare, mucronatum vel (in umbrosis) ellipticum vel ovatum, sensim longe acuminatum. Inflores- centiae brevis apice subcorymbosae ramuli divaricati, inferiores subcymoso-pauciflori vel triflori, supremi saepe uniflori, omnes tomentosi, glandulosi, glanduloso-setosi aciculatique. Flores mediocres; sepala externe cinereo-tomentosa, glandulosa, in flore laxe reflexa, post anthesin patentia, nunc suberecta, nunc paullulum deflexa; petala suborbicularia, rosea; stamina stylos in flore semiaperto superantia; carpella glabra. In solo ubero et in plantis validis inflorescentiae patulae et divaricatae sunt uti in R. Sprengqelii. Waldpflanze; an Waldrándern und in benachbarten Gebüschen. In Deutschlaud fast nur im Rheingebiete, vereinzelt noch unweit Bremen vorkommend, südwárts bis zum Schwarzwald. Der ost- steiermárkische RH. pseudo-rosaceus ist in getrockneten Zweigen nicht zu unterscheiden und wohl nur Vorsichts halber wegen des unwahrscheinlichen Fundorts besonders benannt. Im Regbz. Aachen und im südlichen Belgien háufig; in England, Wales und Irland sehr verbreitet, in Schottland noch in Perthshire. I) gestgue dns loses GLEN. Io 3e EET Ti R. carpinifolius x rosaceus. Forma intermedia multo glabrior quam AR. pygmaeopsis et R. horridus, quibus admodum similis est. — Erve, nórdl. von Bremen. R. rhamnifolius x rosaceus? cf. R. furvicolorem p.216. England, Schottland. 32 ' Ír. » "ne 7] . 1 - hài nna ] e 1 R. bifrons x rosaceus: foliola suborbicularia, longe et anguste cuspidata, subtus dense cinereo- tomentosa. — Deutschland. Schwarzwald. h. longithyrsiger x rosaceus: inter parentes. England. Somersetshire. R.foliosus x rosaceus. Folia ternata, juniora subtus tomentella; inflorescentia angusta subracemosa ; sepala post anthesin reflexa. — Elztal im Schwarzwald (leg. Gótz). (439) 215 R. aggregatus Kaltenb. Fl. Aach. Beck. 275. (1845.) An R. macrophyllus x rosaceus? Formae notis externis similes inter se non congruunt. Forma typica: bei Aachen. R. graliosus Lefvr. et P. J. Muell. in Pollich. XVI no. 92 p. 153. (1859.) R. rosaceo similis et e Boulayi conjecturà forte R.rosaceus x rudis est. — Fundort Lévignen, Dept. Oise. IPieG gp eeues ROSSO S imm es R. badius Focke Syn. Rub. Germ. 276. (1877.) Aschers. et Graebn. Svn. mitteleur. Fl. VI 592. R. rubeolus Wh. exs. R. glandithgrsos G. Braun exs. 'Turiones ex arcu humili prostrati, obtusanguli, parce pilosi, fusco-sanguinei, aculeis e basi latá angustatis subulatis reclinatis et in partibus junioribus praeterea aculeolis setisque glanduliferis instructi. Folia plurima pedato-quinata; stipulae anguste lineari-lanceolatae; foliola serrulata et praeterea saepe repando-serrata, supra obscure viridia, parce pilosa, subtus pilis appressis subsericea, viridia; terminale ellipticum, acuminatum, infima brevissime petiolulata, saepe imbricata. Inflorescentiae mediocris ramuli patentes, inferiores subracemoso-, superiores subeymoso-partiti, cum pedunculis appresse tomentosi, parce villosi, glandulosi et praecipue glanduloso-setosi, aculeis inaequalibus acicularibus instructi. Sepala externe canescentia, in flore et fructu maturo reflexa, in immaturo saepe erecta. Petala elliptica, cum filamentis laete rosea; pollinis granula plurima imperfecta; fructus sat bene maturescunt. Mehr in Hecken und buschigen Hàngen als im Walde; bisher nur in Norddeutschland. In Holstein mehrfach, ziemlich verbreitet im Hügellande durch Niedersachsen, Westfalen und Hheinland. R. melanoxylon Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed. 2 n. 101 (1861). Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 589. (1902.) R. mel. Focke Syn. Rub. Germ. ex pte. (cum formis diversis mixtus). £i. mel. Genevierii vero- simile omnino diversus est, sed ejus descriptionem olim secutus sum. Excl. R. melanoxylon: varietates in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 589, 590. Differt a R. badio praecipue aculeis multo robustioribus et in inflorescentià crebrioribus. Foliola subtus viridia, infima brevissime petiolulata. In der Rheinprovinz im Kondelwald bei Bertrich (Wirtgen) und im südlichen Westfalen bei Freudenberg (Utsch). Ahnliche, aber nicht genau übereinstimmende Formen aus den belgischen Ardennen und aus dem Schwarzwalde eingesandt. R. varius Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI 589. (1902.) (HR. melanoxylon subspec.) Turiones parce pilosi, parce vel dense glanduloso-setosi, aculeis subaequalibus parvis falcatis instructi. Folia pedato- vel digitato-quinata; foliola argute serrulata, supra laete viridia, subtus tomentoso- canescentia, rarius albida vel in umbrosis virentia; terminale cordato-ovatum, longe acuminatum, rarius e basi subcordatà ellipticum. Inflorescentiae saepe sat amplae ramuli patentes apice pluriflori, appresse tomentosi, glandulis e tomento emergentibus inaequalibus aciculisque instructi. Sepala in fructu reflexa; petala laete rosea; carpella apice barbata. Fructus saepe perfecti. Planta foliis floribusque pulchris gaudet. Formarum series variabilis; occurrunt plantae aculeis robustis lanceolatis munitae, aliae floribus pallide roseis vel foliorum figurà diversae. Confer R. melanoxylon C. amphistrophus et D. Abnobarum Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI p.990. Suspicor hybridam originem. Im Schwarzwalde, besonders im Elztale, von Gótz beobachtet, áhnlich sind getrocknete Zweige aus dem südóstlichen Baiern, dem Polenztale in der sáchsischen Schweiz (H. Hofmann) und aus den belgischen Ardennen (Gravet). (440) 216 R. pygmaeopsis Focke Syn. Rub. Germ. 364. (1877.) Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. FI. VI 505. R. pygmaeus Wirtg. Fl. pr. Rheinpr. 161 ex pte., non Wh. et. N. Turiones vulgo laxe pilosi, aculei majores falcati; foliolum terminale e basi emarginatà ellipticum vel ovatum, sensim acuminatum; inflorescentiae inferne interruptae vulgo angustae ramuli breves, villosi, glandulosi, aculeis inaequalibus falcatis et recurvis armati; sepala post anthesin fructum laxe amplectentia; petala elliptica, alba. Unter Gebüsch und in Waldlichtungen zerstreut durch Nordwestdeutschland: Niedersachsen, Westfalen, Rheinland. R. horridus Hartm. Scand. Fl. ed. II 159. (1832.) Arrhenius Rub. Suec. Mon. 57; Betcke Monogr. Bromb. 60 ? R. infestus Hartman Fl. ed. III 120. De R. cognalo N. E. Brown vix diverso vide infra. 'Turiones dense villosj, parce glanduliferi, aculeis inaequalibus, et majoribus validis falcatis et minoribus multiformibusinstructi; folia plurima ternata, nonnulla pedato-quinata ; foliola orosse angulato-, interdum subsinuato-dentata, subtus molliter villosa, viridia vel (in var. canus Arrhen. l. c. 38) cano- Lomentosa; terminale e basi emarginatà ellipticum vel suborbiculare, acuminatum. Rami floriferi e parte caulium inferiore orti inflorescentiam panniculatam multifloram, reliqui interruptam depauperatam gerentes; ramuli villosi glandulosi aciculatique; calyces echinati; petala obovata, dilute rosea. Alffinitas dubia; rami exsiccati HF. Koehleri revocant, foliolorum numerus atque figura F.. rosaceum. Folia exacte illa R. cognati Sehr zerstreut in den Ostseegegenden. Schweden: felsige Küstenstriche in Ostergotland. Dàne- mark: in sonnigen Buschplátzen; wo? (,,locum nescio" Th. Holm). (Ob hieher gehórig: Mecklenburg: unter Tannen zwischen Gielow und Langwitz bei Malchin (Betecke 1841), anscheinend neuerdings nicht beobachtet.) R. eognatus N. E. Brown in Engl. Bot. ed. 3. Supp. p. 101. (1892.) Rogers Handb. Brit. Rubi p. 83. HR. horrido Hartm. valde similis; turionibus glabrioribus et setis glanduliferis partim longioribus differre videtur, sed talia signa valde variabilia esse solent. V. v. sp. Marshallio duce. — Zerstreut, stellenweise in Menge, in England, Wales und Irland. R. furvieolor Focke nov. nom. R. melanoxylon Rogers Handb. Brit. Rubi 59. Turiones validi, suleati, parce pilosi, colore atropurpureo vel furvo imbuti, aculeis inaequalibus selis glandulisque sparsis vel crebris instructi. Foliola serrulata, subtus subsericeo-tomentosa. Inflores- centiae elongatae ramuli breviter pilosi, obscuri, furvi, aculeis inaequalibus et setis glanduliferis crebris obsiti. Intermedius videtur inter R. rhamnifolium et rosaceum. R. melanozxilon similis est, differt vero foliolis eoncoloribus. "Videtur species hybridogena. In Schottland in einigen Grafschaften háufig, z. B. in Perthshire (Rogers), vereinzelt in Wales und Herefordshire. R. Hystrix Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I, 687. (1825.) Rub. German. 92 tab. t, quoad plantam guestfalicam. Focke Syn. Rub. Germ. 347. Focke in Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI 595. R. abielinus Sudre? R. hystricosus Focke in Aschers. et Graebn.l. c. 597 ex. pte. (441) ad 'Turiones. arcuato-prostrati, angulati, laxe villosi, aculeis valde inaequalibus, aculeolis, setis glanduliferis glandulisque confertis horridi; aculei majores robusti lanceolati vel faleati. Folia plurima quinata; foliola angusta, apicem versus grosse duplicato-serrata, subtus puberula, vulgo laete viridia, terminale e basi emarginatà obovato-ellipticum, acuminatum. Inflorescentiae elongatae sat laxae saepe foliiferae ramuli patentes, villosi, dense glandulosi, setosi aculeatique. Sepala post anthesin patentia vel fructus fundum laxe amplectentia, petala oblonga, rosea. Fructus perfecti. Foliis R. Lejeunei, glandulis et aculeis valde inaequalibus Ft. hirlum revocat, sed aculei majores multo robustiores sunt. Jntermedius inter has species et t. Koehleri similis videtur. Variat foliolis indumento densiore subtus canescentibus. England. Variat foliolis latioribus, terminali cordato-ovato. Bremen. Variat staminibus brevioribus quam styli. R. abielinus Sudre sec. Bouvet. Im niederen Berg- und Hügellande Nordwesteuropas, in Waldungen sowie in Gebüschen und Hecken der Waldgegenden. Ostlich vom Rhein nur im Schwarzwald (Elztal, leg. Gótz) sowie vereinzelt in Niedersachsen und Westfalen beobachtet. Bei Genf (Schmidely); in den Vogesen im nórdlichen und mittleren Frankreich (Verbreitung?). In England und Wales nicht selten und weit verbreitet; Irland. Iuoasmed esae d sub/sippe'erescE- b ystrievs: R. Purchasianus Rogers Journ. bot. 1895 p. 102. Handb. Brit. Rubi 80. R. Reuteri Babgt. 1878. Turiones et aculei sicut in R. Hystrici, sed omnes partes densius villosi. Foliola vulgo paullo latiora quam in R. Hysirici, e basi truncatá obovata, acuminata. Inflorescentiae elongatae laxae apicem versus non decrescentis ramuli patentes, 1 —3-flori, dense villosi, glandulosi aciculatique, aculeis robusti- oribus nullis. Pedicelli longi; bracteae inferiores trifidae, lacinulis longis filiformibus, superiores lineares. Sepala fructum immaturum arcte amplectentia. Waldpflanze. Zerstreut aber stellenweise háufig im westlichen Mittelengland. R. infoeeundus Rogers Journ. bot. p. 338. (1892.) R. rosaceus subsp. infecundus Rogers Handb. Brit. Rub. 80. R. Hystrix Focke Syn. Rub. Germ. 347 ex pte. Turiones angulati, parce pilosi, glandulis stipitatis crebris el saepe aculeolis minutis exasperati, aculeis e basi latissimá anguste lanceolatis sat brevibus armati; aculei intermedii et setae glanduliferae raro occurrunt. Folia quinata vel ternata; foliola in apricis subcoriacea, grosse duplicato-serrata, subtus molliter pilosa vel tomentella, pallide viridia vel canescentia, terminale anguste ellipticum vel oblongum, acuminatum. Inflorescentiae apicem versus decrescentis et subracemosae ramuli inferiores pauciflori, saepe cymoso-triflori, cum pedicellis tomentoso-hirti, glandulis crebris pilos vix superantibus, setis glanduliferis longioribus raris aculeisque mediocribus reclinatis sparsis vel in pedunculis parvis confertis instructi. Flores mediocres; sepala externe glandulosa et setosa, post anthesin arrecta, fructum am- plectentia; petala obovata, rosea, saepe post anthesin marcescentia; fructus in umbrosis saepe abortivi; carpella glabra vel parce pilosa. In ramis ex inferiore caulium parte ortis inflorescentia saepe composita, laxa et divaricata est. In locis umbrosis planta fructus imperfecte maturescit vel omnino sterilis est, in apricis vero fertilis esse solet. In England sehr verbreitet, in Schottland spárlicher (nach Rogers). Nordfrankreich, Seine-et- Oise. In Deutschland nur am Pauliner Wüldchen bei Aachen beobachtet. R. adornatus P. J. Muell. in Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed I n. 87. Flora (B. Z.) 1859 p. 254. Focke Syn. Rub. Germ. 313. 'Turiones obtusanguli, hirsuti, glandulis setisque brevibus exasperati, aculeis validis inaequalibus armati; foliola elliptico- vel obovato-oblonga, acuminata, grosse serrata. Inflorescentia densior quam 2 Bibliotheca botanica, Heft 83. ds 218 (442) in R.infoecundo, cui planta praeter aculeos robustos similis. Ramuli hirsuti glandulosique. Habitu melius quam notis singulis variabilibus cognoscitur. Im Hheinlande und den angrenzenden Gebieten verbreitet. Series Radulae. ]. Subseries Eu-Hadula e. Rubi mediocres, vix unquam alte scandentes; radices propaguliferae nullae. Turiones arcuato- prostrati, angulati, glabri vel laxe pilosi, glandulis aciculisque brevibus exasperati, aculeis subaequalibus ad angulos dispositis armati, autumno ramosi et apicibus radicantes. Folia per magnam hiemis partem persistentia; foliola omnia petiolulata, terminalia ovata, elliptica vel oblonga (vix unquam subrotunda vel obovata). Inflorescentiae plerumque compositae ramuli intermedii saepe cymuligeri, omnes dense glandulosi; elandulae diametro pedunculorum non longiores. Flores mediocres vel parvuli; stamina stylos vulgo superantia, post anthesin conniventia. Pollinis cellulae partim abortivae. Rubi Vestiti indumento villoso, Vulgares et Silvatici glandulis stipitatis nullis vel raris diversi sunt. Grandifolii, Apiculati et Glandulosi setis glanduliferis longis inter glandulas brevius stipitatas dispersis distinguuntur. Radulae Rubis nonnullis Americae tropicae admodum similes sunt, e. g. R. adenotricho et R. misero, in quibus vero costulae foliolorum laterales magis numerosae sunt. (6G meqpeeius. Sexrlcimmom. penam ngo et lbi: A. Euradulae: glandulae stipitatae inflorescentiae omnes diametro pedun- culorum aequilongae vel breviores. I. Pedunculi appresse tomentelli. a. Foliola serrata, juniora subtus tomentella. Turiones glabri vel glabriusculi; inflorescentia brevis, ramulis patentibus di- VOricQUusum qu Peces. mE pel ede an LA e S ATTICI MC TIHLESS Turiones pilosi; inflorescentia valde elongata, vulgo foliosa . . . . . . . . . AR. Genevierii. b. Foliola minute serrata vel serrulata. Turionum aculei lati, adunci; foliola juniora subtus viridia ; sepala post anthesin VESTI M Me M toon gen qe erbe Iden mor eS entm. Aculei tenues, reclinati; foliola juvenilia subtus albicantia; sepala post anthesin douce PR MUS Iced n d m ee [n ope Se olia II. Pedunculi tomentoso-villosi. a. Aculei validi, compressi. Foliola grosse et saepe inciso-serrata, subtus molliter tomentoso-villosa; aculei bI uc deeE IT Ll. JE discerptus. Foliola non profunde serrata, subtus albo-tomentosa; aculei infra inflorescentiam oirimbrdinti E Mmm. Je dedita. b. Aculei tenues vel parvi, in inflorescentià aciculares. Pm m I eL EU e ERA 1 : : Foliola subtus viridia; terminalia cordato-ovata, longe acuminata. Inflorescentia pyramidalis * «s L^ Lp DEL R. pallidus T2" - a ipn L2 E Te E -5 5 d - 3 * * L Foliola terminalia obovata. Inflorescentia racemosa . . . . mE ongulusuen cf. Egregios. (443) 219 B. Semiradulae: in pedunculis glandulae longius stipitatae sparsae brevi- oribus copiosis immixtae. I. Aculei validi, sat longi. — Formae R. Radulà affines. Confer R. Apiculatos: R. uncinatus, R. apiculatus. II. Aculei tenues vel breves. Confer formas R. pallidi et R. foliosi. Folia parva, foliolis distantibus obovatis; inflorescentia sat laxa, corymboso- GUSISRSWIQUEE "c s no NERMON NE E M es ce CU DOO DWO ES Folia magna, foliolis vulgo imbricatis latis cordatis; inflorescentia densa . . . R.fhyrsiflorus cf. Rubos Glandulosos. 416. R. rudis Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 687. (1825.) Wh. et N. Rub. Germ. 91, tab. XL; Focke Syn. Rub. Germ. 325; Aschers. et Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 560; Godron Monogr. Rub. Nancy p. 24 et Fl. Lorr.; Gremli Beitr. Fl. Schweiz p. 40; Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 69; Rogers Handb. Brit. Rub. 65. R. rudiformis Genev. teste Boulay. Excludendi: R. rudis Autor. Brit. ante Rogers; H.rudis Genev. 'Turiones ex arcu humili procumbentes vel saepius in dumetis scandentes, inferne teretiusculi, superne acutanguli, faciebus planis vel apicem versus sulcatis, glabri vel parce pilosi, glandulis confertis breviter stipitatis et aculeolis brevissimis exasperati, epruinosi. Aculei infimi subaequales, parvi, subulati, reliqui ad angulos dispositi, aequales, breves, robusti, e basilatà reclinati. Folia ternata et pedato-quinata, hieme longe persistentia; petioli parce pilosi, aculeis faleatis armati; stipulae lineares; foliola inaequaliter grosse serrata, supra saturate viridia, nitentia, sparsim pilosa, subtus appresse tomentella, saepe albe- scentia, sub umbráà pallide viridia; terminale ellipticum vel ovato-rhombeum, ad basin rotundatum vel subcuneatum, apice longe acuminatum. Inflorescentia mediocris, sat laxa, patula, ad fundum foliifera, apice subcorymbosa; ramuli divaricati, infra medium partiti, intermedii eymoso-triflori vel 4— 7-flori, omnes cum rhachi breviter tomentosi, glandulis breviter pedicellatis confertis et aculeis acicularibus instructi; pedunculi tenues. Flores parvuli vel mediocres; sepala externe cano-virentia, saepe aculeolata, post anthesin patentia vel laxe reflexa, in fructu maturo reflexa; petala obovato-oblonga, pallide rosea ; stamina stylos virentes vix superantia. Carpella glabra; fructus parvi, globosi, e drupeolis sat numerosis nitidis compositi; putamen parvum, crassum. Fl.exeunte junio, julio. Species constans, bene distincta. Variat foliolis subtus viridibus (in umbrosis) vel albo-tomentosis (in apertis siccis). Stamina interdum stylis breviora; talis forma videtur R. amplus Fritsch in Halacsy Oest. Bromb. 68. Waldpflanze; sowohl im Hochwalde als auch an buschigen Hángen, seltener in die Hecken des Kulturlandes übergehend. Im niederen Berg- und Hügellande; in den Ebenen zerstreut. Verbreitet durch das ganze westliche und mittlere Deutschland bis Flensburg, Mecklenburg, Thüringen und bis ins südóstliche Bayern; aus Ósterreich mehrfach angegeben, insbesondere aus Salzburg, Ober- und Unterósterreich, doch vermag ich die Verbreitung nicht zu übersehen. Háàufig in der nórdlichen und westlichen Schweiz, im nordóstlichen und mittleren Frankreich, in Belgien und im südlichen England; auch in Irland. Io rautate e n5vobirEd da. es EU or uda. R.bifrons x rudis. Glandulae stipitatae sparsae vel rarae, breves; foliola in umbrosis subtus albida, in apertis albo-tomentosa. Habitus nunc omnino R.bifrontis, nunc magis H.rudis. — Huc fortasse R. laevefactus P. J. Muell. in Fr. Schultz Arch. de Fl. p. 353. (1866.) R. decipiens P. J. Muell. in Pollich. XVI et alii. — Zerstreut in Südwestdeutschland. zm (444) R. carpinifolius x rudis. Cf.sub R. carpinifolio p. 131. H.rudis x lomenlosus Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 18. Conf. sub FR. tomenloso p. 146. HR. Gremlii x rudis Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 40. Schaffhausen. Fig. 65 (153). R.rudis Wh. N. R. rudis x vestitus Gremli Beitr. Fl. Schwz. p.239. Forma variabilis, intermedia. Cant. Schafl- hausen; wahrscheinlich nicht selten. Ft. foliosus x rudis, R. salluum x rudis Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 31. Habitus vulgo R. foliosi. Schaffhausen, Schwarzwald. R.caesius x rudis, anscheinend hie und da. B2 (445) ás 417. R. Genevierii Bor. Fl. centr. 3. éd. II 193. (1857.) Specei interpres: Chaboisseau, Et. spec. Rub. p. (25). Boulay in Rouy et Camus Fl. Fr. VI 62. Sudre Rub. Eur. p. 161 excl. RH. discerplo (et formis aliis ?) R. mutabilis Genev. ex pte. sec. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 63. R. bracteatus Bor. Fl. centre 3. éd. 195. (1857). R. serliflorus Genev. (non P. J. Muell., non Rogers?) teste Bouvet, non Boulay. Turiones ex arcu humili prostrati, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, sat dense pilosi, crebre setuloso-glandulosi, parce aculeolati, aculeis validis longis subaequalibus saepe rectiusculis instructi. Folia pedato- vel digitato-quinata; petioli aculeis faleatis vel uncinatis crebris armati, in foliis junioribus supra distincte sulcati; stipulae alte adnatae, filiformes, deciduae; foliola argute duplicato-serrata, supra laete viridia, subtus dense albo-tomentosa; terminale ovatum vel oblongum, acuminatum. Rami floriferi longi, folia ternata, glandulas breves, interdum quoque singulas longiores setosas gerentes. Inflorescentia vulgo elongata, angusta, laxa, thyrsoidea, interrupta, inferne, saepe quoque superne foliifera, in ramis brevioribus subracemosa. hamuli patentes, 1 —3-flori, raro multiflori, cum rhachi et pedicellis tomentoso-hirti, elandulis breviter stipitatis aculeisque gracilibus instructi. Flores mediocres; sepala externe albida, saepe caudata, in flore et fructu laxe reflexa; petala angusta, spatulata vel oblonga pallide rosea; stamina stylos superantia; styli inferne rubentes, longe persistentes; carpella villosa; fructus e drupeolis 15—25 compositi, sapidi. Floret julio. Species constans et bene distincta. 4. bracteatus Bor. non nisi inflorescentià foliosá diversus est. Plantae Germanicae, quas in Aschers. et Graebn. Fl. Mitteleur. VI p. 563 dubitans RF. Genevierii adsociavi, hybridae originis (R. foliosus : rudis) esse videntur. Sand- und Lehmboden. Durch das ganze mittlere und westliche Frankreich verbreitet, insbesondere im Gebiete der Loire und Gironde; Portugal. T£ iei eie. fors: Toy se 1t (ol 6l (8x R. Genevierii x rusticanus: sec. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI 64 verosimile R. mucronulatus Bor. Fl. centre ed. 3 p. 163, saltem ex pte. et sec. Boulay l. c. 79. R. serliflorus Genev., qui vero sec. Bouvet R. Genevierii varietas. Formae HR. Genevierii affines. R. mutabilis Genev. Mém. soc. M. et L. VIII, 84. (1860) maximà ex pte. sec. Bouvet. Rogers Handb. Brit. Rubi 71. Turiones parce pilosi, parce vel crebre glandulosi, aculeolis inaequalibus duris exasperali, crebre aculeati. Foliola grosse duplicato-serrata, longe acuminata. Inflorescentia spectabilis, composita, apice saepe obtusata. Carpella glabrescentia. Foliis floribusque R. Genepierii simillimus. Planta variabilis et secundum Boulay et Bouvet ab autore ipso cum diversis aliis commutata. Distributio geographica igitur dubia est. Rogers plantam Britannicam inter R. discerptum et. Fi. palli- dum intermediam esse dicit. Var. ,,nemorosus Rogers l.c. 72 videtur forma luxurians (hybrida?) elanduloso-setosa. — Plymouth. Im mittleren Frankreich im Loiregebiete; die weitere Verbreitung ist zweifelhaft. Zerstreut im südlichen England, Wales und lrland. ? R.caesius x mulabilis, bei Romsey, Hants, England. 418. R. Radula Wh. in Boenn. Prodr. Fl. Monast. 152 (1825). Wh. et N. Rub. Germ. 89 t. XX XIX. Focke Syn. Rub. Germ. p. 320; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 564. Rogers Handb. Brit. 299 (446) Rubi p. 63. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 60 (excl. subsp.); Sudre hup. Eur. p. 127 excl. variet. et subspecieb. Turiones robusti, arcuati, deinde decurvi vel saepius in dumetis SUME inferne obtusanguli, superne acutanguli, apicem versus saepe sulcati, pilis stellulatis simplicibus fasciculatisque sparsis obducti, glandulis stipitatis copiosis, setis glanduliferis, saepe quoque aculeolis exasperati, aculeis validis ad angulos dispositis aequalibus lanceolatis rectis vel reclinatis armati. Folia plurima pedato-quinata, nonnulla digitata, hieme longe persistentia; petioli aculeis aduncis armati, supra plani; stipulae lineares; foliola in apricis subcoriacea, margine inaequaliter sat grosse argute serrata, supra obscure viridia, parce strigosa, subtus juvenilia albo-tomentosa, adulta canescentia vel sub umbráà virentia et pilosa; terminale e basi truncatá vel rotundatáà ovatum vel ellipticum, longe acuminatum. Rami floriferi foliis plerumque Lernatis, sub inflorescentià aculeis validis angustis longis rectis reclinatis raro patentibus saepe quoque setis glanduliferis sparsis et aculeolis copiosis instructi. Inflorescentiae sat longae et densae inferne foliiferae apicem versus parum decrescentis ramuli breves, erecto-patentes, subeymoso-pauciflori, cum rhachi et pedicellis tomentoso-villosi, dense glandulosi et aciculati; glandulae vulgo paullulum ex indu- mento emergentes; bracteae lanceolatae vel lineari-lanceolatae. Flores mediocres; sepala externe canescentia, in flore et fructu reflexa, pedicellis parum breviora; petala rotundato-elliptica, pallide rosea vel alba; stamina in flore juvenili stricta, stylos longe superantia; carpella parce pilosa; fructus perfecti sapidi. In Scandinavià et Germanià species constans et bene distincta. A R. Genevierii omnino diversus, sed potius inter FR. rudem et R. pubescentem intermedius. Boulay in HR. et C. Fl. Fr. tres formas a Muell. et Lefvre. nominatas cum A. Radulà conjunxit, sed varietatum titulo descripsit, scil. R. pulchrum (ex Sudre form. R. micantis), R. aspericaulem (sicut Sudre) et FR. papulosum (sicut Sudre). Var. vel ex Rogers subspec. echinatoides Rogers Journ. Bot. 1894, 46. Handb. Brit. Rubi 64. Turiones glabri; aculei subaequales, vulgo paullo minores quam in formá typicá. Foliola obovata, grosse duplicato-serrata, subtus cano-virentia. Inflorescentia copiose aculeata, aculeis acicularibus et curvatis. Sepala post anthesin laxe reflexa. Caules et rami fusco-purpurei. Forma R. fimendus Sudre Rub. Pvr. p. 71. (1900.) Plantam, quae ex Sudre non solum in Galliá, sed quoque in Yorkshire et prope Coblenz Germaniae occurrit, vivam non vidi vel distinxi. Confer igitur Sudre Rub. Eur. p. 130. Unter Buschwerk an Abhángen, Waldründern usw., auch in die Hecken übergehend. Südliches Schweden, südliches Norwegen, Dànemark; von der unteren Weichsel und von Oberschlesien durch Nord- und Mitteldeutschland háufig; weiter südwárts von den mittleren Karpathen in Ungarn durch die nórd- lichen ósterreichischen Lánder, Süddeutschland und die Schweiz sehr zerstreut. Im nórdlichen und mitt- leren England sehr verbreitet; im Süden seltener; auch in Schottland und Irland. Wird auch in den Niederlanden, Belgien und Nordírankreich vorkommen, doch beziehen sich die meisten Angaben auf R. macrostachys. Die Subsp. echinatoides in England mit der Hauptform. Formae et prospecies R. Radulàá affines. R. maerostaehys P. J. Muell. Flora (B. Z.) XII 150. (1858.) Focke in Aschers. et Graebn. Synops. 567. R. indusiatus Focke Syn. Rub. Germ. 284. (1877.) FR. decipiens f. scabrata Schmidely Bull. S. B. Genéve no. 4 p. 131. (1881.) R. Radula subsp. anglicanus Rogers Handb. Brit. Ruib 63. (1900.) Vulg o humilior et minus robustus quam R. Radula; aculei breviores, foliola minus profunde ta vel serrulata, subtus albo-tomentosa, micantia; inflorescentia ampla, inferne ramulis distantibus aribus aucta; rhachis cum ramulis et pedicellis molliter et densissime patenter villosa, glandulis ; indumento occultis et aculeis tenuibus brevibus partim curvatis instructa. Fructus perfecti. (447) 293 R. indusiatus typicus est forma gracilis parvula, indumento denso et foliolis argute serrulatis insignis. R. Radula anglicanus exacte cum plantá Palatino-Alsaticà Muellerianá convenit. Occurrunt vero multae formae dubiae, in quibus indumentum villosum brevius est aut aculei inflorescentiae longi aciculares recti. V. v. sp. in locis a P. J. Muell. indicatis et in complur. Britannicis. Rh. Matonschekii Sabransky Oe. B. Z. 1905 p. 356 forma affinis vel hybrida videtur. — Ostliches Steiermark. Vom óstlichen Steiermark durch das ganze nórdliche Alpenvorland und Süddeutschland zerstreut ; in Norddeutschland bisher nur am Harz und bei Braunschweig gefunden. Bei Genf und im nordóstlichen Frankreich; im südlichen und nach Hogers auch im mittleren England. R. ericetorum Lefévre Bull. soc. bot. Fr. XXIV 218. (1877.) R. linguifolius Genev. Mém. soc. M.-et-L. VIII 83 (1860); an ex sensu Muelleri ? R. Radula (subsp.) ericetorum Bouvet Bull. soc. d'ét. 1907; Sudre Rub. Eur. p. 128. 'Turiones ex arcu humili prostrati, parce pilosi vel elabriusculi, copiose glandulosi; foliola tenuia, oblonga vel ovata, serrulata et saepe repando-serrata, saepe longe petiolulata; rhachis cum ramulis tomentoso-pubescens; flores spectabiles; petala rosea; carpella glabra. Multo glabrior quam A. macrostachys. Im westlichen Frankreich und südlichen England. R.sarlhinus Gentil in sched. differt aculeis turionum crebris parvis falcatis. Sarthe. 419. R. discerptus P. J. Muell. in Jahresb. Pollich. XVI p. 146 (1859) ex Chaboisseau spec. Rub. (Congr. scient. 28. 7. III) p. (26) — (1863). Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 63 (Subsp. R. Radulae); Focke ap. Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 565. Sudre Rub. Eur. p. 132 (Subsp. R. Genevierii). R. echinatus Lindl. Syn. Brit. Fl. ed. I 94 (1829) sec. Babington et Rogers; Rogers Handb. Brit. Rubi 64. R.rudis Babingt. (cit. Wh. et Nees) Babingt. Brit. Rubi p.189 et autor. Brit. plurim. ante ann. 1886. R. Koehleri x vestitus Utsch in sched. 'Turiones arcuato-decumbentes, validi, angulati, superne sulcati, pilosi, saepe dense villosi, atro- purpurei, glandulis stipitatis confertis aculeolisque inaequalibus et aculeis validis lanceolatis subae- qualibus crebris instructi. Folia pedato- vel digitato-quinata; foliola subcoriacea, inaequaliter grosse et subinciso-serrata, supra obscure viridia, juniora subtus molliter cinereo-tomentosa vel subvelutina, adulta virescentia; terminale ovatum vel ellipticum, sensim longe acuminatum, haud raro longe petiolu- latum. Inflorescentiae elongatae saepe foliosae apicem versus vix decrescentis ramuli superiores patentes, pauciflori vel uniflori, omnes cum rhachi et pedicellis dense villosi, glandulis vulgo breviter stipitatis confertis et aculeis sat longis reclinatis crebris instructi. Calyx cinereo-tomentosus, saepe echinatus, sepala vulgo caudata, in flore et fructu reflexa. Petala sat magna, vulgo rosea. Stamina stylos vix superantia. Carpella parce pilosa vel glabra. Fructus perfecti, ovati. Pilorum copia, praecipue in turionibus, valde variabilis; occurrunt turiones dense villosi et subglabri in plantis habitu et aliis notis non distinguendis. Foliolorum figura parum variat. Species constans et ab affinibus (R. fusco, R. Genevierii, R. multabili etc.) bene discreta. R. echinati nomen antiquius est et fortasse praeferendum erit, sed dubium videtur, anne diversas species comprehendat. Plantam cognosere docuit Chaboisseau. Var. maranensis Sampaio Rub. Portug. 62 (1904). Aculei turionum uncinati vel recurvi; foliola terminalia e basi emarginatà ovata; inflorescentia angusta, aphylla; sepala in flore et fructu laxe reflexa vel patentia. (448) Im Gestrüpp, vorzüglich an buschigen Hàngen und Waldrándern. In Deutschland selten und nur im Westen in den rheinisch-westfálischen Lenne- und Sieg-Gegenden; mutmasslich auch am linken Rheinufer und in Belgien; in Frankreich im Westen weit verbreitet; im nórdlichen Portugal nach Sampaio háufig; in England und Irland ebenfalls háufig, weiter nordwárts in Schottland seltener. Die Var. maranensis an Wegründern der Serra do Maràáo in Portugal in Menge. Formae affines et hybridae. In Lusitania Sampaio multas formas eglandulosas vel parce glandulosas observavit, quae a specie- bus majoribus eglandulosis originem ducere videntur. R. discerplus x spec. glandulosa. Vidi specimen Belgicum, habitu AR. discerpto simillimum, sed selis glanduliferis crebris et foliolis subtus viridibus discrepans. 420. R. seaber Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 683. (1825.) Rub. Germ. 80 t. XX XII. Focke Syn. Rub. Germ. p. 340; Ascherson u. Graebn. Syn. mitteleur. Fl. VI p. 568. Rogers Handb. Brit. Rubi p. 75. R. Schleicheri (cit. Weihe) autor. Gallic. mult. saltem ex. pte. R. aristicalyx P. J. Muell. in Boulay Ronces Vosg. n. 52 p. 71. E nominibus Muellerianis FK. mucronipelalus P. J. Muell. in Bonpl. IX 298, verosimile cum multis aliis, ad hanc speciem spectat. Excel. R. scaber Kaltenb., Wirtgen. Babington, Genevier et aliorum scriptorum fere omnium. Turiones ex arcu humili saepe vix conspicuo prostrati, autumno longe lateque repentes, teretius- culi, pruinosi, caesio-virentes, appresse pilosi, rarius breviter villosi, glandulis breviter stipitatis setulis- que rigidis exasperati, aculeis parvis dilatatis apice reclinatis, saepe uncinato-recurvis instructi. Folia lernata, in caulibus validis partim pedato-quinata, hieme longe persistentia; petioli non sulcati, aculeis faleatis armati; stipulae filiformes; foliola saepissime parvula, subcoriacea, plicato-rugulosa, vulgo minute et argute serrata, utrinque viridia et breviter pilosa, in apricis subtus velutino-mollia; terminale e basi truncatá vel interdum cordatá ellipticum, interdum figurae obovatae vel ovatae aemulum, in apricis breviter, sub umbrá longe acuminatum. Inflorescentiae mediocris ramuli inferiores axillares ascendentes, racemigeri, intermedii et superi- ores patentes, breves, cymoso-pauciflori, omnes cum rhachi et pedunculis tomentoso-pubescentes, glandulis breviter stipitatis confertis aciculisque sparsis instructi, interdum glandulis longioribus singulis intermixtis. Bracteae lineares vel lanceolatae, ciliatae; flores parvuli, terminalis sat longe pedicellatus; sepala externe cano-virentia, post anthesin patentia, apice ascendentia, in fructu maturo reflexa; petala angusta, spatulata, saepe inciso-emarginata, albida; stamina stylos virentes in flore juvenili longe superanlia; carpella parce pubescentia; fructus perfecti, slobosi, drupeolis parvis. Fl. julio. Species constans bene distincta. Habitus Ruborum glandulosorum, a quibus R. scaber differt inflorescentiae ramulis cymigeris et glandulis brevibus. Pilorum setarum glandularumque longitudo et copia admodum variabilis est, sed glandulae dia- metrum pedunculorum vix unquam excedunt. In speciminibus majoribus solo foecundo enatis foliola majora et paullo profundius serrata esse solent. In Waldungen und an buschigen Hángen, auch in die Hecken der Waldgegenden übergehend, gern auf kalkreichem Grunde. Fehlt fast ganz in der norddeutschen Tiefebene; im niederen Berg- und Hügellande von der Lausitz an zerstreut durch Nord-, Mittel- und Süddeutschland, sowie durch die nórdlichen Voralpen, von Niederósterreich und Steiermark bis zur Schweiz; ferner im mittleren und nórdlüchen Frankreich sowie in England, Wales nnd Irland. Formae hybridae R.scabri. R.scaber x veslitus. R. thyrsiger Banning et Focke Syn. Rub. Germ. 341. (1877.) (449) 995 Inflorescentiae angustae, saepe valde elongatae, thyrsoideae, eglandulosae; foliola latiora quam in R.scabro, subtus molliter pilosa. Zwischen RR. scaber unweit Minden i. W. Formam aliam molliter villosam ex iisdem parentibus progenitam observavi in Britannia (Oxfordshire). R. hirlus x scaber. R. mucronipelalus x hirtus Boulay. Variae formae intermediae. — Schwarz- wald, Vogesen. R. firmulus Gremli Oe. B. Z. XXI p. 94 (1871) fortasse forma hybrida e R.scabro et specie glandulosà est. Vidi specimina exsiccata R. scabro similia, quae a Ft. macrophyllo et R. Bellardii orta esse vide- bantur. $jceeles mio soemio aeunünmes vel similes R. teretieaulis P. J. Muell. in Flora (B. Z) XLI 173. (1858.) R. pygmaeus (cit. Guenther) Metsch in Linn. XXVIII 178. R. minutiflorus (nom. P. J. M.) Wirtg. Hb. Rhen. ed. II 104, non P. J Muell. R. miligatus P. J. Muell. in Boul. R. Vosg. n. 60 p. 79 (1867). Turiones tenues, tomentoso-villosi, glandulosi et aculeis tenuibus saepe subfalcatis instructi. Folia vulgo ternata; inflorescentia elongata, laxa, saepe folifera; ramuli cum rhachi et pedicellis Lomentoso-villosi, glandulosi, parce glanduloso-setosi, aculeolis tenuibus acicularibus sparsis muniti, superne saepe inermes. Glandulae stipitatae in solo humido longiores sunt quam in arido. Praeter hanc plantam, qualem in loco classico Palatino (Reisbach), haud procul ab oppido Weissenburg sito, vidi, formae paullo robustiores occurrunt, in quibus folia saepius quinata, glandulae longius stipitatae, aciculi inflorescentiae interdum thyrsoideae laxae erebriores reperiuntur. Limites inter has formas majores et typicas tenuiores non exstant. — In solo caleareo arido foliola subtus sub- velutino-mollia evadunt. R. polytrichus Progel in Ber. Bot. Ver. Landsh. VIII. (1882), non A. Kerner (1890), nec Franchet (1890), similis videtur, sed R. hirlo propiuquior. Quoad e speciminibus exsiccatis cognosci potest, multae formae intermediae A. fereticaulem cum speciebus glandulosis conjungere videntur. Die Verbreitung des R.lereticaulis fàllt ungefáhr mit dem Bezirke zusammen, in welchem R. scaber hàufig ist. Sie erstreckt sich daher vorzugsweise über Südwestdeutschland und Nordostfrank- reich. 421. R. pallidus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 682. (1825.) Wh. et N. Rub. Germ. 75 t. XXIX; Focke Syn. Rub. Germ. 337. An R. pallidus Sudre Rub. Eur. p. 85? R. obliquus Wirtg. in Flora (B. Z.) 1859 p. 235. R. cavatifolius P. J. Müll. in Boulay Honc. Vosg. n. 49 p. 67, 152 (1867), Rogers Handb. Brit. Rubi p. 71 est forma luxurians densiflora et latifolia. 'Turiones e basi arcuatà procumbentes, inferne teretiusculi, aculeolati, superne angulati faciebus planis, hirsuti, glandulis inaequalibus aculeolisque inter pilos occultis et aculeis subaequalibus e basi latà reclinatis brevibus instructi. Folia plurima pedato-quinata; stipulae lineares; petiolorum aculei falcati; foliola tenuia, inaequaliter grosse serrata, supra parce pilosa, subtus pubescentia, viridia; terminale cordato-oblongo-ovatum, longe acuminatum. Inflorescentiae mediocris inferne foliiferae apicem versus decrescentis laxae ramuli patentes, cymoso-pauciflori, cum pedunculis longis tenuibus divaricatis tomentoso-hirti, glandulosi aciculatique, setis glanduliferis paucis praecipue in rhachi intermixtis. Flores mediocres; sepala externe cano-virentia, albo-marginata, in flore et fructu maturo reflexa, post anthesin saepe patentia vel suberecta; petala elliptica, alba; stamina stylos semper fere purpureos paullulum superantia; carpella glabra vel (in R. cavatifolio) pubescentia. 29 Bibliotheca botanica. Heft 83. y: 296 (450) Peractà anthesi inflorescentia saepe reflectitur, ita ut ramulus infimus lateralis erigatur et in- florescentiam quasi secundam sympodialem efficiat. Foliolorum figura satis constans est, pilorum et glandularum copia variabilis. Waldpflanze; auf nicht allzu kalkarmem Boden. Dàánemark; in Norddeutschland von der Oder- mündung an westwürts, háufig in Schleswig-Holstein, Niedersachsen und Westfalen, zerstreut im Kónigreich Sachsen, in Thüringen und im Rheinland, anscheinend auch im Schwarzwald; in Belgien, im nordóstlichen Frankreich, südwárts bis Lothringen; ziemlich verbreitet in England und Wales. — Angaben über das Vorkommen in Bóhmen, Ósterreich und Bayern bedürfen nach meiner Meinung der Bestàátigung. Pinospieoness Rp 31:00 a:f1:15n'e:s: R. fuseus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I 681. (1825.) Wh. et N. Rub. Germ. 73 t. XXVII. Focke Syn. Rub. Germ. 339. Excl. R. fuscus fere omn. autor. R. pallido similis, sed foliolis latioribus, indumento magis villoso et pedunculis brevioribus paullulum ad R. vestitum vergens; a R. obscuri formis nonnullis vix nisi florum colore distinguendus. Alterà ex parte FR. Babingtonii et R. discerpto affinis videtur; specimina exsiccata haud raro dubia sunt inter R. fuscum et R. Menkei. Rubis dubiis et male cognitis saepe a collectoribus R. fusci nomen tri- butum est. Turiones villosi, sparsim vel crebre glanduliferi, saepe et praecipue inferne aculeolos setaceos inaequales praeter aculeos ad angulos dispositos ferentes. Folia ternata et pedato-quinata; foliola grosse serrata, subtus molliter hirsuta, terminale vulgo late ovatum. Inflorescentia nunc elongata, angusta, nunc brevior contracta, nunc ramulis longioribus patentibus dilatata, pedunculis sat brevibus. Omnes partes magis villosae quam in RF. pallido. Sepala vulgo in flore et fructu laxe reflexa. Petala in formá typicà alba. V. v. in loco classico. Planta typica species vel prospecies bene distincta videtur, sed innumerae occurrunt formae, in quibus omnes partes leviter variant, ita ut alias species imitentur. Limites R. fusci igitur dubii et variabiles sunt. R. multifidus Boul. et Malbr. Exs., Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 75 videtur forma dissecta R. fusci, quamvis Boulay eum cum R. Menkei conjungat. In Deutschland wohl nur im Rheingebiete (Westfalen bis Elsass) zerstreut und nach Süden (Schwarzwald, Vogesen) zu seltener werdend; im südlichen Belgien; zerstreut im nórdlichen und mittleren Frankreich sowie in Grossbritannien und Irland. R. Loehrii Wirtg. Fl. Rheinpr. 162. (1857.) Gracilior et minus villosus quam . fuscus; turiones saepe parum pilosi: inflorescentia haud raro elongata, laxa, foliosa; sepala post anthesin fructus fundum amplectentia. Südliche Rheinprovinz, Nassau, Lothringen. Nach Wirtgen um Coblenz hàufig und charakte- ristisch, aber seitdem nicht wieder genau untersucht. R. Ebneri A. Kern. Nov. pl. spec. III p. 46. (1871.) Turiones procumbentes, teretes, subpruinosi, parce pilosi, glabrescentes, glandulis stipitatis brevibus copiosis et aculeis parvis rectiusculis instructi. Folia pedato-quinata vel ternata; stipulae (451) ho [SO] - In Tyrol unter dem Achselkopf bei Innsbruck in etwa 900 m Hóhe von A. Kerner aufgefunden. Die weitere Verbreitung der durch auffallende Eigenschaften ausgezeichneten Art ist noch nicht zweifellos if . roT z : EC E LEM gn : festgestellt. Nach beachtenswerten Angaben bei Pressburg (Ungarn) und an verschiedenen Orten der ósterreichischen. Alpentáüler vorkommend. R. corymbosus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XXXXI p. 151. (1858.) Bonpland. IX (1861) p. 314; Focke in Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 501. Turiones arcuato-prostrati, obtusanguli, vulgo dense villosi, crebre vel parce glandulosi, glandulis villos non superantibus et aculeis subaequalibus e basi longá subito angustatis reclinatis muniti. Folia ternata vel quinata, in umbrosis saepe omnia ternata; foliola vulgo parva, subaequaliter serrata, supra strigulosa, subtus molliter pilosa, adulta viridia; terminale obovatum acuminatum, infima breviter vel brevissime petiolulata. Inflorescentia brevis, subfastigiata, ramulis plerumque longis patentibus pauci- floris inferne simplicibus, superioribus unifloris. Rhachis cum pedunculis villosa, glandulosa et aciculata, glandulae inaequales, plurimae sub indumento occultae vel villos fere aequantes, sed nonnullae longae setosae immixtae sunt. Flores parvuli; sepala in flore et fructu reflexa; petala anguste elliptica, pallide rosea; stamina stylos virides vel rubentes superantia. Species, praecipue in umbrosis, humilis et parum conspicua. E varietatibus notabiles sunt: a. macrurus (nov. var.) Foliola longe caudato-acuminata. B. inflexus Boulay in sched. Sepala post anthesin patentia, apicibus incurvis suberectis. Praecipue in umbrosis. Waldpflanze; die grósseren, vollkommener entwickelten Formen meist an Waldründern. Vorzüg- lich im Hügellande und in den Vorbergen. — In Osterreich und Süddeutschland vorzüglich làngs der Nordseite der Alpen bis weit in die Ebenen hinein; háufig im Schwarzwald; ferner in den Vogesen und nordwárts bis in die Rheinprovinz; in der nórdlichen Schweiz bis Neuchatel, im südlichen Belgien und in weiter Verbreitung durch das nórdliche und mittlere Frankreich. Ausserhalb dieses zusammen- hángenden Gebiets finden sich zerstreut sehr áhnliche, vielleicht dazu gehórige Formen; ich sah solche getrocknet aus dem Kónigr. Sachsen und der Prov. Brandenburg. Die var. macrurus vorzüglich im nórd- lichen Schwarzwald gesehen; die var. inflexus zerstreut und nicht selten. Forma R. corymboso similis. R. platycephalus Focke Syn. Rub. Germ. p. 329. (1877.) Turiones teretiusculi, parce pilosi; folia ternata, foliola obovata, vix acuminata, serrulata, in apricis subtus adpresse incana. Inflorescentia superne dilatata et corymbosa, ramulis adscendentibus gracilibus tomentosis, vulgo parce aculeolata. Flores spectabiles; sepala in fructu reflexa; petala alba; stamina stylos superantia. Fructus perfecti. Species in loco natali constans et frequens (teste Progel). Sehr verbreitet um Traunstein und Waging im südóstlichen Bayern. 422. R.foliosus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I 682. (1825.) Wh. et N. Rubi Germ. 74 tab. XXVIII; Focke Synops. Rub. Germ. p. 330; Aschers. et Graebn. Synops. mitteleur. JI, NIE 1935 8/9 R. saltuum Focke in Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 30; Synops. Rub. Germ. p. 333 (forma silicicola roseiflora). R. hispidus Merc. Rub. Genev. 275. R. Bayeri (cit. Focke) Schmidely Bull. soc. bot. Gen. no. 4 p. 180. : Turiones ex arcu humili prostrati, obtusanguli, pilosi, glandulis breviter stipitatis setulisque in- structi, aculeis parvulis e basi dilatatá reclinatis armati. Folia ternata vel nonnulla quinato-pedata, hieme subpersistentia; stipulae filiformes, alte adnatae; foliola argute serrulata vel serrata, subtus 228 (452) tomento tenuissimo albida, adulta pallide viridia; terminale ovatum vel oblongum, longe acuminatum. Inflorescentia mediocris vel elongata, inferne vel haud raro usque ad apicem interrupta, foliifera, foliis subtus tomentellis, ramulis erecto-patentibus apicem versus brevioribus; pedicelli saepe duo vel complures ad basin ramulorum subfasciculati. Rhachis cum ramulis laxe villosa vel saepius breviter tomentosa, glandulis brevibus, setis glanduliferis raris vel nullis et aculeolis tenuibus instructa. Flores parvuli; sepala externe cano-tomentosa, albo-marginata, in flore reflexa, postea saepe partim patentia, interdum erecta; petala angusta; carpella pilosa; fructus perfecti. Inflorescentiae ramuli infimi axillares racemoso-pauciflori, flore infimo haud raro e basi ramuli orto; ramuli sequentes saepe breves, pluriflori, pedunculis approximatis subfasciculatis, haud raro vero solito modo subcymosi; supremi biflori vel uniflori. Occurrunt varietates parallelae duae, hinc inde formis intermediis conjunctae. Forma: eu-foliosus. 'Turiones sat crassi, virides vel lumini expositi fusci, aculeis sat validis instructi, saepe dense pilosi; folia haud raro quinata; foliola in locis apricis subcoriacea, supra obscure viridia; terminale vulgo late ovatum vel ellipticum, interdum fere suborbiculare. Inflorescentiae ramuli vulgo villosi; flores majores quam in formá sequente; sepala post anthesin saepe patentia; petala alba. Occurrit in solo mixto fertili. Forma: salluum Focke. Turiones graciles, tenues, semper fere fusco-purpurei, breviter puberuli; folia semper fere ternata; foliola tenuia, argute serrulata, supra nitidula, subtus juniora albido-tomentella, terminale vulgo oblongo- ellipticum, longe acuminatum. Inflorescentia vulgo elongata, demum fructibus onusta nutans vel pen- dula; rhachis cum ramulis breviter tomentosa; flores parvuli, sepala reflexa, raro post anthesin nonnulla patentia; petala angusta, rosea; stamina externa in planitie stylos superantia, in montanis semper fere abortiva, ita ut interna breviora solum remaneant; carpella puberula; styli vulgo inferne purpurascentes. Habitus a HR. eu-folioso valde diversus. Occurrit in detritu saxorum crystallinorum, in solo granitico vel arenoso, praesertim diluviano. Inter formas ambiguas albifloras R.derasus L. V.L.et P. J. M. Jahresb. Poll. XVI 239 et R. flexuosus P. J. M. et L. V. L.l. c. 240 nominandae sunt; quo modo P. J. Müller R. foliosum in viciniis oppidi Weissenburg haud rarum appellaverit, nescio, sed R. gracilentum P. J. M. l. c. 245 huic speciei adnumerandum esse suspicor. In R. pinicolà H. Hofmann Abh. Isis H. 11 p. 98 (1897), turiones aculeolis exasperati aliaeque notae diversae sunt, ita ut origo hybrida suspicari possit. Planta pedicellis saepe subfasciculatis praeter FR. caesium ab omnibus Rubis Europaeis differt. Habitu quoque a peritis facile dignoscitur, sed formarum series difficillime verbis circeumscribuntur. Pili, slandulae, foliorum latitudo, sepala plantae fructiferae, staminum longitudo, color aliaeque notae variabiles sunt. Scriptorum nomina plurima dubia sunt. Magis quam plantae occidentales formae in Tirolia, Austria aliisque regionibus hinc inde obviae a typo recedunt et usque ad ulteriorem obser- valionem dubiae manebunt. In herbariis vidi formas sepalis fructuum fundum amplectentibus insignes, sed aliis notis non diversas. Waldpflanze, auch an buschigen Berglehnen. Im westlichen Deutschland, von Schleswig-Holstein bis zum Bodensee, vereinzelt auch weiter óstlich (Kónigr. Sachsen); Belgien, Schweiz, Savoyen und von da durch das nordóstliche Frankreich; in England vorzüglich in den mittleren und südwestlichen Teilen, im Norden, in Wales und Irland selten. Das Vorkommen in Osterreich bedarf noch genauerer bestátigung. Pyrenaeen (cf. R. subalpinum). Sipeeves vel-tormae aidiq'ues R. albicomus Gremli Beitr. Fl. Schwz. 30 (1870) Focke Syn. 330, Aschers. et. Graebn. VI 575. Ia li: i] àm: 1 « «* ' 1 ^ E T * I olia plurima quinata; foliola profunde duplicato-serrata, subtus albo- vel albido-tomentosa et n nervis sericeo-micantia, terminale ovatum vel ovato-lanceolatum, longe acuminatum. Sepala fundum (453) 299 fructus amplectentia. Cetera sicut in R.folioso. E fructibus a Gremli missis olim R. foliosum saltuum educavi; error vix verosimilis, sed observatio repetenda est. Schaffhausen, Schwarzwald, Baiern, Oberpfalz, Tirol, Steiermark. R.subalpinus Sudre Excurs. Pyrén. p. 14. (1898.) Secundum specimina exsiccata R. eu-foliosi forma robusta esse videtur. —. Hts. Pyrenées, in 1600 m Hóhe (Sudre). Í R. curvistylus Gremli in Oe. B. Z. XXI p. 125. (1871.) R. saltuum forma foliolis profunde incisis (vix dissectis) insignis. Schwarzwald, Schaffhausen. (R. lipopogon Focke var. in Aschers. et Graebn. Flor. VI p. 575, forma R. hirti notis R. foliosum appropinquans.) Puemange 1M. Tonos Inyloi (l erex R. bifrons x foliosus. Aculei sat robusti; foliola eximie discolora. Planta R. albicomo similis. — Schweiz: Schaffhausen (Gremli exs.). R.foliosus x Sprengelii Abh. Nat. Ver. Bremen V 510. R. coronatus N. Boulay Assoc. rubol. no.504; Rouy et Camus Fl. Fr. VI p. 97, nec Levfr. Bull. soc. bot. Fr. XXIV p.222. Forma inter- media. Nordwestdeutschland, Belgien, Dep. Nord. R.foliosus x veslitus, cf. Focke Syn. Rub. Germ. p. 205. — Westfalen; England. R.foliosus x obscurus (vel species similis). — Schwarzwald (leg. Gótz). R. foliosus x rudis. Huc verosimile formae e montibus Schwarzwald, cum R. Genevierii (cf. supra) comparatae. R.foliosus x longilhyrsiger? Planta quaedam dubia in Devonshire Britanniae lecta fortasse talem originem trahit. R.foliosus x hirtus. Habitus R. foliosi, sed in caulibus ramulisque setae et aculeoli inaequales sicut in R. hirlo. Talibus formis intermediis in silvis montanis Germaniae meridionalis non raris R. slellatiflorus P. J. Muell. in Boulay R. Vosg. n. 57 p. 76 adnumerandus videtur. — Verbreitet im Schwarzwald und den Vogesen. R. caesius x foliosus hinc inde inter parentes observatur, e. g. prope Oldenburg i. G. (Nordwest- deutschland) talem formam vidi. 2. Subseries A piculati. A Radulis veris distinguuntur aculeolis, setis glandulisque stipitatis valde inaequalibus. Setae glanduliferae tomentum pedunculorum superantes adsunt. Vulgo minores et minus robusti quam Radulae. Species hujus subseriei omnes intermediae et secundariae sunt. Conspectus specierum principalium. A. Foliola infima manifeste petiolulata. I. Foliola obovata vel oblongo-elliptica. a. Inflorescentia extraaxillaris densa. Turiones glabriusculi; inflorescentiae aculei validi . . . . . . . . . - - -- R. apiculatus. Turiones pilosi; inflorescentiae aculei aciculares . . . . . . «cx R. uncinatus. b. Inflorescentia laxa. 1. Inflorescentia brevis vel mediocris. Foliola subtus viridia . Foliola subtus cano-tomentosa 2. Inflorescentia elongata. Foliolum terminale oblongo-obovatum ; inflorescentia ampla, pyramidalis, ramulis inferioribus patulis Foliolum terminale oblongo- diusenme inflorescentia apicem versus parum angustata II. Foliola ovata vel cordato-ovata vel rotundato-elliptica. a. luriones dense pilosi, sub tomento glanduliferi. Inflorescentia sat densa, cum ramo aculeis falcatis armata . Inflorescentia ampla, divaricata. b. Turiones sparsim pilosi vel glabri. 1. Inflorescentiae ramuli breviter tomentosi Turiones angulati, slabriusculi, aculeis validis; foliola minute serrata 2. Inflorescentiae ramuli villosi. a. Inflorescentia sat brevis, saepe divaricata. Robustus; aculeis subaequalibus, glandulis partim longis B. Inflorescentia elongata. 8 Foliola minute serrata v. serrulata. Foliola breviter acuminata Foliola longe acuminata 88 Foliola inaequaliter grosse serrata. Inflorescentiae laxae ramuli superiores uniflori. Inflorescentia sat brevis D. Foliola infima brevissime (1 —3 mm) petiolulata. I. Turiones juniores ascendentes, superne acutanguli. Vide Semi-Suberectos p. 112 II. Turiones procumbentes, obtusanguli. a. Foliola serrata. Foliolum terminale obov atum, acuminatum ; inflorescentia truncata, subcorymbosa Foliolum terminale cordato- suborbiculare vel ovatum, breviter acuminatum; inflorescentiae glandulae plurimae breves b. Foliola serrulata. Inilorescentia sat longa, glandulis stipitatis et setosis valde inaequalibus instructi EU BU EU EJ eJ Ed 738 R. cf. (454) . glaucovirens (Gl; Grandifolios. R. acanthodes. . conothyrsos. . podoph yllos. . erubescens Vestilos. . Babinglonii. . melanoxglon cf. Grandifolios. . Caflischii. . denticulatus. . inaequalis. . vagus. . acanthodes. . infestus. . chaeroph yllos. corgymbosus. . salisburgensis. badius, Grandifolios. (455) 231 species" vel si mavis ,,formas** inter R. bifrontem et R. hirtum ejusque affines intermedias gregi R. podophylli adnumero. 429. R. apieulatus Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. Fl. Germ. I 680. (1825.) Rubi Germ. 69 t. XXIV. Focke in Aschers. et Graebn. Syn. VI p. 580. Sudre Rub. Eur. p. 132, saltem ex pte. R. trachydermis Focke Syn. Rub. Germ. 324 (1877). R. anglosaxonicus Gelert Bot. Tidsskr. XVI 81 (1888). Rogers Handb. Brit. Rubi p. 57. R. fusco-aler autor. Brit. ex. pte. R. Schleicheri Utsch (saltem ex pte). Turiones arcuato-procumbentes, angulati, duri, parce pilosi, parce vel dense glandulosi. glanduloso- setosi et aculeolati, aculeis validis inaequalibus e basi latá lanceolatis vel aduncis armati. Folia ternata vel pedato-quinata; petioli uncinato-aculeati, in parte superiore sulcati; foliola subcoriacea, inaequaliter et apicem versus grosse serrata, supra glabriuscula, subtus incano-pilosa, demum saepe virentia, juniora in apricis saepe dense albo-tomentosa, terminale saepissime obovatum vel obovato-oblongum, acutum vel acuminatum, interdum cuspidatum, haud raro vero ex obovato ellipticum. Inflorescentia mediocris, irregulariter ramosa; ramuli inferiores distantes, superiores conferti, supremi vel interdum omnes uniflorij breviter villosi, glandulis saepe confertis et aculeis longis duris acicularibus vel subulatis instructi. Flores mediocres; sepala externe cano-villosa, in flore et fructu laxe reflexa vel interdum fructum laxe amplectentia; petala pallide rosea, stamina stylos parum superantia. Fructus interdum perfecti, saepius maximá ex parte abortivi. Species potius collectiva quam limitibus definita videtur, sed quamvis planta valde variabilis sit, specimina typica e terris longe distantibus saepe inter se optime congruunt. Praeter hanc formam satis constantem Hogers 1l. c. distinguit varietates: curvidens A. Ley, vestiliformis et raduloides. Speciei notas atque limites bene exposuit O. Gelert l. c. sub FR. anglosaxonico. Haud raro vero difficile est, specimina sicca a R. Raduld et acanthode distinguere. Zwischen Buschwerk an Abhángen und Tallehnen, aber auch an Waldràándern. Nicht selten, aber meist zerstreut vorkommend, durch England, Nordfrankreich und Westdeutschland bis zu den Alpen; hier auch auf ósterreichischem und schweizerischem Gebiete. R. mieans Godr. in Gren. et Godr. Fl. Fr. I p. 546 (1848) ex Sudre Rub. Eur. p. 134. R. Hass- karlii P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Hhen. ed. I p. 156. » Sepala in flore reflexa, in fructu patula vel parte erecta** Sudre. — Post R. apiculatum describitur; eiosudrevi-e: Planta mihi haud satis nota; sub R. Lejeunei in p. 212 quoque nominata. R. aeanthodes Herm. Hofmann Plant. crit. Sax. exs. fasc. V 101 (1900). Focke in Aschers. et Gr. Synops. mitt. Fl. VI 583. Turiones arcuato-decurvi, demum prostrati, pruinosi, inaequaliter glandulosi aculeolatique, aculeis subaequalibus validis anguste lanceolatis armati. Folia plurima pedato-quinata; foliola inae- qualiter sat grosse serrata, subtus molliter pilosa, terminale e basi rotundatà emarginatà obovatum vel fere ellipticum, sensim acuminatum. Inflorescentiae inferne interruptae apice brevis et vulgo sub- corymbosae rhachis ramulique dense glandulosi aciculatique. Sepala in flore et fructu laxe reflexa. A. R. apiculato satis differre videtur, sed dubito, anne cum AR. polycarpo conjungendus sit. Hunc Rubum imperfecte cognitum sed fortasse hybridum non omnino negligendum esse censeo. R. polycarpus Holuby Oe. B. Z. XXV (1875) 313, ex unico loco solum descriptus, planta est robusta soli fertilis. Foliola minus profunde serrata quam in R. acanthode, sepala partim in fructu erecta, aculei rami floriferi saepe longi, subulati, patentes. Formas similes in eodem loco ac R. polyjcarpus repertas descripsit Holuby cum illo Oe. B. Z. XXV 312 sub nominibus R. lacleus et R. delicatus. * (45) In Gebüschen und Wáldern. Thüringen, Kónigr. Sachsen und Bóhmen; anscheinend auch in Steiermark (ges. von Sabransky). R.polycarpus im Trenciner Com. im nordwestlichen Ungarn bei Nemes Podhrad. Formae imperfecte definitae, verosimile hybridae: R. thuringensis Metsch in Linn. XXVIII (1856) 199 et R. horridicaulis P. J. Muell. in Bonpl. IX (1861) 284. R. Griffithianus Rogers in Griffith Fl. Angl. et Carn. 48. (1895). Rog. Handb. Brit. Rubi 68. Aculei turionum crebri, valde inaequales, illi ramorum florentium aciculares reclinati vel validi subulati, patentes; foliolum terminale rhombeo-obovatum .vel suborbiculare; flores spectabiles. Cetera fere ut in. R. Borreri. Planta typica bene definita est, sed occurrunt formae similes ambiguae. R. apiculatiformis Sudre Diagn. p. 35 (1906); Rub. Eur. v. 144 vix diversus videtur. Conjungitur cum AR. regillo A. Ley (1896); cf. Rogers Handb. p. 67. Háufig im nordwestlichen Wales, aber auch in Irland und im nórdlichen Devonshire. — Ein getrocknet vorliegendes Exemplar aus dem Schwarzwalde weiss ich nicht zu unterscheiden. £t. apicu- latiformis im südlichen und westlichen Frankreich. R. Babingtonii Bell Salter Ann. Nat. Hist. XV 307; XVII 172. (1845.) Focke Abh. Nat. Ver. Bremen XII 356. Rogers Handb. Brit. Rubi 69. R. scaber Babinston Brit. Rubi ed. 1 p. 184 (1846). Turiones arcuato-prostrati, robusti, obtusanguli, vulgo pilis simplicibus et fasciculatis, selandulis aculeolisque inaequalibus sat crebris instructi. Aculei majores subaequales, copiosi, sat validi, breves, apice brevi reclinato. Folia pedato-quinata ternatave; foliola subcoriacea, apicem versus sat grosse duplieato-serrata, subtus dense pilosa, juniora saepe cano-tomentosa; terminale e basi rotundatà vel emarginatà late ellipticum vel obovatum, cuspidato-acuminatum. Inflorescentiae amplae apicem subcorymbosam versus parum decrescentis ramuli divaricati, ultra medium cymoso- vel corymboso- partiti, cum rhachi et pedicellis dense tomentoso-villosi, sub villis glandulosi, aculeis subulatis vel aci- culatis crebris armati; flos terminalis breviter pedunculatus. Sepala pedicellis multo breviora, cano- villosa, post anthesin patentia vel fructus fundum laxe amplectentia. Petala oblonga, dilute rosea vel alba; stamina stylos superantia. Fructus perfecti. Aculeolorum, setarum et glandularum copia variabilis; inflorescentia interdum ad apicem foliifera. Inflorescentia dilatata hanc plantam ab affinibus (R. pyramidalis, R. radula, R. apiculatus etc.) distinguit. Occurrunt vero in Britannia formae dubiae, quarum nonnullae forte hybridae esse possunt, inflorescentià magis coarctatá a typo divergentes. R. phyllothyrsos Friderichsen, quem Rogers varietatis titulo sub AR. Babinglonii describit, ex meá sententià nil nisi FR. chlorothyrsus est. Planta anglica sic nominata parum a R. Babingtonii differre videtur. Unter Buschwerk. Im mittleren und südlichen England ziemlich verbreitet; in Irland nur eine Abünderung. — Nach Rogers eine Varietüt (,,Form^) in der Normandie. Andere Angaben über das Vorkommen in Frankreich und Deutschland sind zweifelhaft. Forma hybrida R. Babingtonii: R. Babingtonii x rhamnifolius. Aculei turionum longi rectiusculi; inflorescentia aculeis horrida, fere eglandulosa; fructus partim perfecti. Haslemere, Surrey in England (Marshall et Focke) R. Borreri Bell Salter Ann. Nat. Hist. ser. I, XV 306. (1845.) Rogers Handb. Brit. Rubi 61. Excl. R. Borreri alior. autor. ante 1895. Dp A. uncinatus Boulay exs. Assoc. Rubol. 501, 564; praeterea 385 (sine nom.). (457) 233 Turiones vix arcuati, prostrati, obtusanguli, pilosi, glandulis setis et aculeolis inaequalibus copiosis vel sparsis et aculeis saepissime confertis subaequalibus rectis anguste lanceolatis armati. Folia pedato- vel palmato-quinata; foliola subcoriacea, margine undulata, inaequaliter et sat profunde argute serrata, subtus incano-pubescentia, terminale oblongo-obovatum, cuspidato-acuminatum, infima brevissime petiolulata, oblonga. Inflorescentia densa, apice subcorymbosa, inferne ramulis distantibus aucta; ramuli cum rhachi dense tomentoso-villosi, glandulis indumentum vix superantibus vel sub eo absconditis et aculeis rectis crebris instructi. Sepala externe cano-villosa, glandulosa, post anthesin patentia vel fructus fundum laxe amplectentia, rarius laxe reflexa. Petala roseola vel alba. Stamina stylos paullulum superantia. Fructus perfecti. V. v. duce Rogers. Ambigit hic Rubus inter Apiculalos et. Radulas. Var. denlalifolius Archer Briggs in Fl. Plym. p. 121; Rogers l. c. Glabrior, parcius glandulosus et aculeatus; foliola angusta, sensim longe acuminata, subtus viridia. Habitu a R. Borreri typico valde differt. ^V. v. duce Archer Briggs. In Gebüschen und Hecken. Im südlichen England ostwárts bis zur Insel Wight, in Wales und den benachbarten englischen Grafschaften, ferner im südlichen Irland, auf den Kanalinseln und durch einen grossen Teil Frankreichs verbreitet. Die Varietát im südwestlichsten Teile EEÉnglands háufiger als die Hauptart. R. uneinatus P. J. Muell.in Flora (B. Z.) XLI (1858) 154. Bonpland. IX 314. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 62 (Subsp. R. Radulae); Focke in Aschers. et. Gr. Syn. mitt. Fl. VI 578. Planta R. Radulà similis, sed multo minor et minus robusta. Turiones arcuato-prostrati, obtu- sanguli, parce vel densius pilosi, glandulis setisque inaequalibus confertis et aculeis mediocribus reclinatis instructi. Folia ternata et pedato-quinata ; petioli uncinato-aculeati; foliola membranacea, inaequaliter argute serrata, subtus molliter pubescentia, in apricis incana, terminale obovatum, breviter acuminatum, rarius obovato-ellipticum. Inflorescentiae sat longae ramuli inferiores axillares distantes, superiores conferti, subeorymbosi, omnes tomentoso-pubescentes, glandulosi, sparse setosi, dense aciculati. Flores parvuli; sepala canescentia, glandulosa, saepe echinata, post anthesin laxe reflexa vel patentia; petala pallide rosea vel alba. — Glandularum copia variabilis. V. v. sp. in loco ab autore indicato (Weissenburg). Boulay cum R. uncinalo conjungit R.fissipetalum P. J. M. in Flora 1858 l.c.et Fi ericelorum Lefvr. Buli. soc. bot. Fr. XXIV p. 218 (1877). In Waldungen, besonders auch unter Nadelholz. In Deutschland vorzüglich im áussersten Westen (Rheinpfalz, Elsass); vielleicht aüch im Koónigr. Sachsen (R. infestus var. selosus Kinscher?), óstlich vom Rhein im Spessart. Zerstreut, aber weit ver- breitet durch Belgien und Frankreich; in England nicht háufig. Viele dort vorkommende Formen scheinen zwischen R. uncinatus und R. Borreri zu schwanken. Grex Rubi podophylli. Rubi ,,Apiculati *multiformes, in quibus characteres R. bifrontis et Fi hirli ejusque affinibus vario modo mixti sunt.. — ,Subbifrondes* Focke Syn. Rub. Germ. p. 277 (maximà ex parte). Species primigeniae praecipue differunt his notis: R. bifrons: robustior, eglandulosus; aculei validi, aequales; foliola discolora; sepala in fructu reflexa; petala obovata, rosea. R. hirlus: tenerior, dense inaequaliter setoso-glandulosus; aculei tenues, valde inaequales, partim setis similes; foliola subtus viridia; sepala in fructu erecta; petala angusta, alba. Formae intermediae omnes arcuato-prostratae, aculeolis setis glandulisque stipitatis sparsis vel copiosis et praeterea aculeis a setis discretis praeditae; folia ternata et pedato-quinata, foliola juniora 30 Bibliotheca botanica. Heft 83. x 234 (458) subtus albida vel canescentia, adulta saepe virentia; petala vulgo pallide rosea; stamina in flore juvenili saepissime stylos paullulum superantia. — Plurimae formarum singularum, quae verosimile seminibus constanter propagantur, in convalle unà alteráve vel in viciniis loci, in quo primum observatae sunt, species parum variabiles esse videntur. In regionibus paullo longius remotis vero haud immutatae occurrunt, ita ut ,,varietates* leves vel distinctae aut ,,species affines** eorum locum teneant. Quamvis nonnullae hujus gregis formae per vastum territorium dispersae sint et in herbario optime segregatae videantur, nulla est, quae limitibus certis a similibus arcte affinibus vel vix diversis separari possit, si frutices multi provinciarum diversarum examinantur. Notae omnes (in indumento, aculeis, glandulis, foliolorum figurá et serraturà, sepalis etc). variabiles sunt. E, hujus gregis speciebus secundariis melius quam aliae distinctae mihi videntur fi. podophyllus, R. Caflischii, R. salisburgensis et FR. inaequalis. Nonnullae aliae vero, quamvis magis variabiles, nomi- nandae sunt. R. podophyllos P. J. Muell. in Bonpl. IX 281 (1861); (incl. R. obseclifolius P. J. Muell. in Boulay Ronc. Vosg. n. 13). R. bifrons x hirlus Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 98. Turiones obtusanguli, densius vel parcius pilosi et inaequaliter glanduliferi, aculeis subulato- lanceolatis muniti. Foliola serrulata et praeterea apicem versus remote et grosse serrata, subtus molliter et subvelutino-tomentosa, terminale e basi emarginatà oblongum, rarius obovatum, breviter acuminatum. — Inflorescentiae elongatae apicem versus vix decrescentis ramuli pauciflorl, superiores patentes, omnes villoso-tomentosi, glandulis inaequalibus crebris et aculeis tenuibus subulatis instructi. Flores mediocres; sepala in flore et fructu reflexa. In nonnullis regionibus Helvetiae occidentalis et Germaniae austro-occidentalis Rubus fere vulgatissimus, sed variabilis. A Boulay l. c. cum hybridis e FR. hirlo et R. bifronle ortis enumerantur: R. erylhrocaulon N. Boul. Ass. Rubol. 28 et R. aspratilis P. J. Muell. in Boul. Ronc. Vog. n. 115. R. Caflischii Focke Syn. Rub. Germ. 278 (1877). Aschers. et Gr. Synops. mitteleur. Fl. VI p. 887. Turiones apicem versus acutanguli, glandulis stipitatis inaequalibus aculeolisque sparsis et praeterea aculeis subaequalibus sat validis anguste lanceolatis instructi. Foliola inaequaliter serrata, subtus albo- vel cano-tomentosa, demum virentia, terminale subcordato-ovatum vel late ellipticum, breviter acuminatum, infima sat breviter petiolulata. Inflorescentiae mediocris divaricatae ramuli vulgo laxe patenter pilosi, dense glanduliferi, aculeis longis aciculatis saepe copiosis armati; sepala Lomentoso-villosa, in flore et fructu reflexa. Foliola magis ovata et discolora quam in R. podophyllo, praeterea aculei robustiores et crebriores, pili rariores esse solent. A R. Radulae formis minoribus admodum similibus facillime distinguitur setis glanduliferis valde inaequalibus. Formae R. Caflischii simillimae sunt: R. decipiens P. J. Muell. in Pollich. XVI 158 (1859) in descriptione autoris a R. bifronle. vix nisi glandulis stipitatis sparsis distinguitur; tales frutices inter se satis diversi hinc inde occurrunt. R. epipsilos Focke Syn. Rub. Germ. 258 (1877) a R. Caflischii glandulis setisque subaequalibus et foliolis longe acuminatis differt. Occurrunt formae conjungentes variae. Ex his R. ceticus Halàcsy, in alpibus Ceticis Austriae inferioris repertus, inflorescentià amplissimáà floribusque purpureis gaudet. R. holochloros Sabransky in Verh. zool. bot. Ges. 1904 p. 543. Foliola lata, saepe cordato-suborbicularia, cuspidata vel acuminata, subtus pallide viridia; sepala orm RUD post anthesin partim erecta; stamina stylos vix aeqantia. Cetera fere ut in i. eDI DSItLO t. thelybatos Focke Syn. Rub. Germ. 279 (1877). (459) 9235 Multo minor et tenerior quam R. Caflischii ; foliolum terminale ovatum, vix acuminatum, lateralia longe (1 —2 em) petiolulata. Verbreitung. .R. Caflischii und die verwandten Formen kommen háufig im Schwarzwalde und von da durch die nórdlichen Voralpen und die Vorhügel bis zur Donau, ostwárts bis nach Ungarn vor (nórdliche Schweiz, Bayern, Tirol, Steiermark, Ober- und Unter-Osterreich). R.salisburgensis Focke Syn. Rub. Germ. 280 (1877). HR. compactus Utsch in Baen. Hb. Eur. 9034. R. castriferrei Borb. vix differre videtur. Minor et gracilior quam R. Caflischii; turiones teretiusculi, pilosi, inaequaliter glandulosi et acu- leati; folia saepissime ternata; foliola parva, vulgo grosse et subaequaliter serrata, adulta subtus virentia, terminale e basi emarginatà late ellipticum, acutum, lateralia breviter petiolulata; inflorescentia brevis vel mediocris, saepe densa; flores parvuli; sepala in fructu laxe reflexa vel patentia. Formae omnino typicae in provinciis longe distantibus (Silesia et Ducatus Badensis) occurrunt, sed praeterea multa specimina aberrantia et ambigua inveniuntur. Formae affines sunt: R. denliculatus Kern. in Focke Syn. Rub. Germ. 282 (1877). Turionum aculei inaequales; folia ternata quinataque; foliola egregie serrulata, juniora subtus albo-tomentosa, adulta virentia, terminale rhomboideo-ellipticum vel ovatum, vix acuminatum. Inflores- centia angusta, saepe elongata; sepala in flore reflexa, post anthesin patentia vel erecta. Forma typica insignis est, sed occurrunt frutices valde similes serraturáà profundiore, foliolis longe acuminatis aut aliis notis diversi. R.supinus Sabransky Oe. B. Z. 1905 p. 357. Foliola profundius et inaequaliter serrata, longe acuminata; sepala in fructu reflexa. Cetera fere ut in FR. denticulato. Verbreitung. Der typische R. salisburgensis kommt bei Neisse (leg. Wimmer) und in der Graf- schaft Glatz in Schlesien vor; im übrigen stimmt die Verbreitung des Formenkreises mit der des FR. Ca- flischii überein. R.inaequalis Halàcsy in Verh. zool. bot. Ges. 1885 p. 662. R. carpaticus Borb. et Sabr. in Verh. zool. bot Ges. 1886 p. 373. Parcius glanduliferus quam alii hujus gregis Rubi. Turiones subpruinosi, subaequaliter aculeati; folia plurima pedato-quinata; foliolum terminale e basi truncatá vel subcordatà oblongum, sensim acuminatum. [Inflorescentiae sat angustae ramuli superiores approximati; flores rosei. Inflorescentià et foliis R. fhyrsoideum potius quam Rt. bifrontem revocat, sed usque ad magis exactam omnium harum formarum cognitionem gregi FH. podophylli adjungi potest. Steiermark, Unterósterreich, Kleine Karpathen in Ungarn. Praeter has species secundarias occurrunt hinc inde singuli frutices (vel dumeta ex iis enata), qui originis hybridae recentis e R. bifronte et R. hirlo vel ejus subspeciebus orti esse videntur. Steriles vel imperfecte et parce fructiferi esse solent. Ex his melius observatus est: R. illegitimus (bifrons x Guentheri) Sabransky Oe. B. Z. 1905 p. 366. Subsectio Glandulosi. Descriptio sub Eu-Glandulosis. 1. Series Koehleriani: Inflorescentiae ramuli medii subeymoso-partiti. 2. Series Euglandulosi: Inflorescentiae ramuli uniflori vel subracemosi. 236 (460) 1. Series Koehleriani. Aculei majores et minores, aculeoli, setae glanduliferae et glandulae stipitatae inaequales mixtae sicut in Glandulosis veris. Inflorescentiae ramuli medii subcymoso-partiti. Plerumque robustiores quam Glandulosi veri. Glandulosis veris magis affines quam Apiculati, qui habitu Radulas aemulantur. Non minus variabiles sunt quam XEuglandulosi. Conspectus specierum principalium. A. Inflorescentia brevis, divaricata. Eolingeiabrinsculatice GEI soe us coe eno Drs Laur adis Pea I TCR Ie t e Re ER RUATIDS IGPPIS cf. Grandifolios. B. Inflorescentia elongata, ramulis brevibus. I. Sepala in fructu reflexa. Eniroladansusba$ cS. cocud. dote Ee m MEQUE e eim m forse ibus NS ME RSEN RR ERE E DIUTS TID cf. Grandifolios. iRoliolasferevovatas 2o m ous we feXISGS i7. 0 T se Uit OCITERUS II. Sepala fructus fundum amplectentia. a. Inflorescentiae aculei tenues, aciculares. Foliola inaequaliter grosse serrata; aculei turionum e basi latà reclinati . . . HR. apricus. Foliola superficialiter serrata; aculei turionum subulati vel aciculares . . . &R. Mikani. b. Inflorescentiae aculei validi, recti, subulati. Intloresceutia inferne interrupta, 9 c 2-0. mS eos ENS EIN UDRADIGCdEp HS 416. R. Koehleri Wh. et Nees in Bluff et Fingerh. Comp. Fl. Germ. I. p. 681. (1825.) Rub. Germ. p. 71 tab. XXV; Focke Syn. Rub. Germ. p. 348; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 82. De R. Koehleri autor. Galliae dubito. R. Koehleri typicus (R. eu- Koehleri). Plerumque dumosus, ramis intricatis, fronde laete viridi, ad 1 m altus. Turiones inferne arcuati, mox decurvi et longe lateque reptantes, rarius inter frutices scandentes, validi, inferne teretiusculi, superne angulati, saepe fusci vel purpurascentes, parce pilosi, aculeis aculeolisque copiosis armati et saepe horridi, setis glanduliferis et glandulis stipitatis crebris intermixtis. Aculei majores e basi latà anguste lanceolati, recti, patentes vel reclinati. Folia plurima pedato-quinata, alia digitata vel ternata; petioli supra plani, stipulae lineares, paullo altius quam in plurimis speciebus adnatae; foliola mediocria, inaequaliter grosse et apicem versus saepe sinuato-serrata, supra parce pilosa, adulta glabriuscula, nitentia, saturate virida, infra molliter pilosa, pallidiora; terminale petiolulo fere triplo longius, e basi rotundatà vel emarginatà ellipticum vel ovatum, saepe longe acuminatum. — Rami fertiles plerumque longi, dense inaequaliter aculeati et glandulosi, aculeis in basi inflorescentiae longis reclinatis vel partim patenti- bus, paucis falcatis. Inflorescentia vulgo elongata, inferne interrupta, apice subcorymbosa, saepe in parte superiore quoque foliifera. Ramuli inferiores distantes, ascendentes, subracemosi, intermedii fere aequilongi, patentes, inferne simplices, apice subeymoso-pauciflori, cum pedunculis villosi, dense subu- lato- et aciculato-aculeati glandulosique. Flores mediocres; calvces cano-virentes, glandulosi et saepe ech BrMSopalis in flore et fructu laxe reflexis. Petala ovata, alba, raro roseola; stamina stylos longe bordi post anthesin conniventia; fructus perfecti. TE 1 Germaniá mediá a Silesià usque ad provinciam Rhenanam species ,,bona* et facile cognoscenda est. Variat vero in aliis regionibus. Hodie sine dubio speciem constantem sistit, sed plurimis notis inter (461) 237 R. villicaulem et R.hirtum intermedius est. In Gallià, Britannià et in Germaniá occidentali formae admodum diversae et in singulis regionibus saepe constantes occurrunt, quae vero nullis certis limitibus inter se separari possunt. Formae R. Koehleri arcte affines et non certe circumscribendae vix subspecies nominari possunt. Memorabiles sunt: a) R. Reuteri E. Merc. in Reut. Catal. pl. Gen. ed. 2 p. 272. (1861.) Schmidely Ann. Jard. bot. Gen. XV-XVI p. 68. R. brevis Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 33. (1870.) R. plinthostylus Genev. Mém. soc. M. et L. XXIV p. 108 (1869), teste Bouvet. Foliola, praecipue lateralia, plerumque angusta, grosse sed non sinuato-serrata; subtus saepe subcana; inflorescentia abbreviata, conferta, fundo solum foliifera, ramulis brevibus patentibus; aculei inaequales, alii conferti, recti et aequales. Flores vulgo pallide rosei. Forma aegre dstinguenda videtur &R. squalidus Genev. in Mém. soc. M. et L. XXIV p. 128 (1869). b) R.dasyphyllos Rogers in Journ. Bot. p. 197. (1890.) Handb. Brit. Rubi p. 81. R. pallidus Babgt., Baker et alior. aut. Brit. ante 1890. Turiones dense villosi, aculeolis minus copiosis. Foliola subcoriacea, subtus molliter canescenti- pilosa. Inflorescentia longa, angusta, ramulis brevibus distantibus. Flores rosei. Rogers R.dasyphyllum et R. Koehleri primo loco florum colore distinxit. c) R. spinulifer N. Boulay in Rouy et Cam. Fl. Fr. VI p. 76. (var. R. Koehleri.) Citatur R. spinuliferus P. J. M. et Lefvre. in Pollich. XVI p. 213. (1859.) Turiones angulosi, glabriusculi, aculeis inaequalibus confertis exasperati; foliola minus profunde serrata quam in R. Koehleri typico; inflorescentia brevis, angusta, aculeis debilibus et glandulis inae- qualibus instructa. Inflorescentia basi solum foliifera (ex Mueller), saepissime foliaceo-bracteata (Boulay); petala alba (Mueller), pallide rosea (Boulay); styli rubri, apice lutescenti-albi (Mueller), virides (Boulay). Notae evidenter variabiles. d) R. hostilis Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I no 139. — Focke Syn. Rub. Germ. p. 324. Minor quam R. Koehleri typ. et forte intermedius inter R. rudem et R. hirlum, sed R. dasyphyllo et R. spinulifero similis. Foliola minus profunde et saepe minute serrata, subtus cano-tomentosa ; inflores- centia densa, sat brevis, crebre inaequaliter aciculata et glandulosa. Aliae formae verosimile a loco natali vel ex origine hybrida productae sunt: Var. bavaricus Focke Syn. Rub. Germ. p. 351. (1877.) Foliola subtus cinereo- vel albido-tomentosa. Inflorescentia nunc R. Koehleri typico, nunc R. Reuleri similior. Var. in Rogers Handb. Brit. Rubi p. 83 sub nomine R. plinthostyli (cit. Genev.) breviter descripta. R. Koehleri et. R. mulabili similis. A R. spinulifero aegre separandus. R. Koehleri in weitestem Sinne ist durch Mitteleuropa von Ostpreussen und Nordungarn bis zum atlantischen Ozean, sowie von der Ostsee und Nordsee bis zum Südabhang der Alpen verbreitet. Ver- langt etwas lehmigen, fruchtbaren Boden und gedeiht nicht auf reinem Sande; findet sich vorzugsweise im niederen Berg- und Hügellande. Die typische Form R. eu-Koehleri vorzüglich in Mitteldeutschland, besonders in Schlesisen, Sachsen und Thüringen, seltener und sehr zerstreut in der norddeutschen Ebene von Ostpreussen bis zur Ems. Sowohl in Westdeutschland als in den deutschen und ósterreichischen Voralpen so wie in den Karpaten treten die abweichenden Formen neben solchen aul, die sich von R. eu-Koehleri nicht unterscheiden lassen. Auch in England ist echter R. Koehleri verbreitet. Der schweizerische R. Reuteri kommt ostwürts in Südbayern und Tyrol bis Oberósterreich vor, findet sich aber auch in Westdeutschland sowie anscheinend in Belgien und Ostfrankreich, doch ist hier die Unter- 938 (462) scheiduns von R.spinulifer und áhnlichen Formen unsicher. R. dasyphyllus ist in England, R. spinu- lifer in Frankreich verbreitet, R. hosiilis in der Rheinprovinz. R. bavaricus war mir zunáüchst nur aus Südbavern, Tvrol und Oberósterreich bekannt, doch habe ich spáter auch Formen mit discoloren Blüttern aus England gesehen. Es mógen Kreuzungsformen darunter sein. bioiranare ih DIE da'e B. EK ore!hilemx Vide tales formas sub &R. bifronte et lomentoso. R. Koehleri x veslilus videtur R. Jacqueli Boulay Ronc. Vosg. p. 68 no 50 (1867). Caules ramuli- que dense villosi; foliolorum pagina infera cano-hirsuta; foliolum terminale suborbiculare, cuspidatum. Vogesen, Schwarzwald. — R. Koehleri x Radula, aculeis robustioribus et aculeolis setisque rarioribus a R. Koehleri diversus, verosimile hinc inde in Germaniá centrali obvius. Huc forte R. thuringensis Metsch in Linn. XXVIII p. 199 (1856). ?R. Koehleri x Schleicheri, praecipue staturá humiliore et aculeis robustis falcatis uncinatisque a R. Koehleri distinguendus, hinc inde in Silesià et territoriis finitimis observatus est. Huc R. pyg- maeus Wh. et N. Rub. Germ. p. 93 tab. XL (1827) et R. petraeus IKoehl. in Wimm. et Grab. Fl. Sil. t.l.p.2 pag. 55, sed in edit. poster. Fl. Sil. omissus. R. hirlus x Koehleri frequenter occurrere videtur, cf. formas et prospecies intermedias. R.caesius x Koehleri cf. sub R. caesio. R.saevus Holuby in Oe. B. Z. XXIII p. 385. (1873.) Robustus, parcius pilosus et glandulis stipitatis multo rarioribus a RR. Koehleri differt. Turiones et petioli glabriusculi, aculeis inaequalibus robustis. Inflorescentia interrupta, elongata, ramulis breviter pubescentibus aculeatis sparsim glanduliferis. Folia concolora, sed in formá similes; in R. malefico Holuby Oe. B. Z. XXV p. 314 (1873) foliola subtus cinereo-tomentosa sunt. In den Karpathen im nórdlichen Ungarn. R. aprieus Wimm. Fl. Schles. ed. 3 p. 626. (1857.) Focke Syn. Rub. Germ. p. 351; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. VI p. 600. Turiones pilosi, inaequaliter glandulosi et aculeati, aculeis e basi latá brevibus reclinatis. Folia ternata et pedato-quinata; foliola inaequaliter grosse serrata, subtus molliter pilosa, terminale e fundo truncato vel emarginato ellipticum, acuminatum, petiolo triplo vel quadruplo longius. Inflorescentia mediocris, superne densa, rhachi et ramulis dense pilosis glandulosis aciculatisque. Sepala fructus juvenilis fundum amplectentia. In Schlesien in den niederen Berg- und Hügellandschaften verbreitet. R. Mikani Koehl. in Wimm. et Grab. Fl. Schl. I, 2 p. 56 1829. Focke Syn. Rub. Germ. p. 353. (1877.) R. hirsulus Wimm. Fl. Schles. ed. 3 p. 627. (1857.) Turiones plerumque dense pilosi, subpruinosi, aculeis tenuibus acicularibus armati. .Foliola superficialiter serrata, subtus molliter pilosa; terminale cordato-ovatum vel ovatum. Inflorescentia densa, brevis, ramulis patenter pilosis glandulosis setosis aciculatisque. Flores saepe parvi; stamina sLylis fere aequilonga vel, in montanis, breviora; sepala post anthesin adscendentia; carpella vulgo Lomentosa. — Planta variabilis, amplius examinanda; novarum specierum descriptio vero opus inutile est. Specimina exsiccata saepe haud certe a formis R. aprici vel R. pilocarpi vel R. inculli separanda sunt. Hujus seriei formae descriptae sunt: .. R.Weigelii Koehl. in Wimm. et Grab. Fl. Sil. I, 2 p. 56. (Nomen in edit. Fl. Sil. Wimmeri omissum) et R. Schubei Spribille forma parce pilosa. In Gebirgswáldern Schlesiens. (463) h2 417. R. piloearpus Gremli Beitr. Fl. Schwz. 42 (1870). Focke Syn. Rub. Germ. 354. R. Kerneri Borbas in Oe. B. Z. 1890 p. 431. R. orthosepalus Halàcsy Oe. B. Z. LXI 189 (1891). R. Chenoni Sudre (ex exsicc.). R. Marshallii Focke et Rogers var. semiglaber Rogers Handb. Brit. Rubi 84. Turiones ex arcu humili prostrati, obtusanguli, subpruinosi, parce vel dense villosi, glandulis stipitatis inaequalibus setis glanduliferis aculeolis aculeisque e basi latà compressá subulatis rectius- culis patentibus vel reclinatis instructi. Folia ternata vel pedato-quinata; petiolorum aculei falcati, stipulae lineares; foliola inaequaliter serrata, subtus pilosa, viridia vel canescentia, terminale e basi emarginatà ellipticum, interdum suborbiculare, breviter vel longe acuminatum. Inflorescentiae inferne interruptae saepe elongatae ramuli erecto-patentes, saepe cymoso-triflori, in ramis robustis multiflori, supremi approximati, cum pedunculis parce vel dense villosi, glandulis aculeisque inaequalibus paten- tibus gracilibus instructi. Sepala externe canescentia vel albida, glandulosa, saepe echinata, post anthesin fructus fundum amplectentia; petala anguste obovata, rosea; stamina stylis vix aequilonga; carpella pilosa. Specimina Silesiaca R. pelraeo Koehl. similia sunt, qui vero staminibus longioribus et carpellis glabris differt. var. echinoclados Focke in sched. (descriptionem non invenio). Inflorescentia aculeis longis divaricatis horrida. Planta vulgo robustior. var. Marshallii Focke et Rogers Journ. bot. XXXIII 103 (1895). Rogers Handb. Brit. Rubi 84. Turiones ramique cum inflorescentià dense villosi; foliola subtus molliter pilosa, canescentia. Vom nórdlichen Ungarn durch Ósterreich und Süddeutschland, nordwárts vereinzelt noch in Schlesien (Schmiedeberg) und im Kónigr. Sachsen, bis zur Schweiz und den italienischen Westalpen; in Frankreich und Grossbritannien (England, Wales); Irland. Var. echinoclados vorzüglich in den Weissen Karpathen in Ungarn; Var. Marshallii im südlichen England. 2. Series Eu-Glandulosi vel Glandulosi veri. Rubi procumbentes, raro in dumetis subscandentes, glandulosi, in umbrosis sempervirentes. Turiones ex arcu humili prostrati, reptantes, autumnali tempore ramosi et apicibus radicantes, tere- tiusculi, saepe pruinosi, pilosi vel glabriusculi, cum petiolis ramis floriferis pedunculis calycibusque dense glandulosi, setosi aciculisque inaequalibus subulatis vestiti. Aculei validi compressi in compluribus speciebus nulli, in aliis variabiles et in aculeolos, aciculos setasque abeuntes. Folia ternata vel in turioni- bus robustis pedato-quinata; foliola in utráque paginà viridia vel rarius subtus tomento tenui adpresso albida. Inflorescentia in ramis validis e racemulis paucifloris lateralibus et racemo terminali composita. Flores mediocres vel parvuli. Sepala post anthesin patentia vel saepius fructum amplectentia. Petala saepissime angusta, parum conspicua, alba. Fructus parvi, plerumque parum succosi, aromatici. Rubi silvestres mirà formarum varietate botanicorum diagnoses illudentes. Centenae et iterum centenae species descriptae sunt, sed nemo has plantas arctissimá necessitudine inter se conjunctas descriptionibus cognoscere vel distinguere potest. Nomina igitur a scriptoribus diversis usitata saepe diversissimas formas indicant. Formae in uná regione discretae et bene circumscriptae in alterà confluere videntur, ita ut limites inter species vel subspecies perspicaciter positi in convalle vicinà ambigui fiant vel omnino evanescant. Species ab autoribus descriptae innumerae tales sunt, quales in Drabá verná, Capsellà bursa pastoris, Sclerantho annuo, Alchemillá vulgari etc. a nonnullis botanicis discriminantur. Vivae plantae certe diversae sunt, sed e figuris et descriptionibus differentiae non cognoscuntur. Jnutile igitur foret, tot descriptiones indigestas repetere. Rubi Glandulosi praecipue silvas montanas (in Europà centrali alt. 300—1200 m) incolunt, non- nullae vero species in planities descendunt. RHipas fluviorum interdum inundatas, campos apertos 240 aridos et terram cultam fugiunt; in arbustis ad rivulos crescentibus et sub umbrá vel potius penumbrà lucorum saltuumque optime vigent. (omspecrtmus specierum principalium: A. Aculei majores compressi, sat validi. I. Inflorescentia panniculata, patens. a. Glandulae stipitatae setaeque valde inaequales, partim longae. 1. Foliola ovata, rarius obovata; inflorescentia apice densa. a. Foliola grosse serrata. 8 Turiones superne acutanguli, sulcati. Inflorescentia laxa; fructus perfecti 88 Turiones obtusanguli. * Foliola majuscula. Aculei majores angusti, sat longi Aculei breves * Foliola parva. Diantrarpanvnlaue rs e e. A. M tes ddaloe wie Nigel red T E RRTU p. Foliola minute serrata. Foliola subtus albido-tomentella 2. Foliola lata, suborbicularia. Foliola breviter acuminata, subtus parce pilosa Foliola longe acuminata, subtus molliter pilosa b. Glandulae stipitatae setaeque breviores. Glandulae stipitatae sparsae, foliola breviter acuminata Glandulae stipitatae confertae, foliola caudato-cuspidata II. Inflorescentiae angustae pars superior racemosa. Aculei majores compressi, curvati B. Aculei subulati vel aciculati. I. Foliola magna, minute serrata. Foliola supra glabra, subtus albo-tomentosa . Foliola in utráque paginá pilosa et viridia Ii. Foliola mediocria. à. Stamina externa stylis longiora vel omnino abortiva. 1. Foliola elliptica, cuspidata. a minute serrata; folia ternata PU BJ ZU EU TU m) (464) . Metschii. . viridis. . incultus. . [laccidifolius. . oslroviensis. . Cupanianus. . saxicolus. . lhyrsiflorus. . humifusus. . helvelicus. . cercophyllus. . Schleicheri. . caucasicus. . platyphyllos. . Bellardii. (465) 24] 2. Foliola ovata vel oblonga, acuminata. Foliolum terminale plerumque obovato-oblongum, breviter petiolulatum ; inflores- Gente ellen co E ME m UEM CD Foliolum terminale plerumque ovato-oblongum vel ovatum; inflorescentia rufo- [ENDO DISSE) Ulo, MER Cm PETER A E R. serpens. b. Stamina externa internis vix longiora, stylis breviora. Boloagsempensteresteruata-. c osfl4e ssim e e n m Sets dESCIOTOSTOETUS: Greges naturales Glandulosorum. 2 1. Virides: Aculei majores subaequales, compressi. Foliola subtus viridia, vulgo longe acuminata. Silvalicis et Radulis similes. 2. Platyphylli: Foliola magna, lata, e fundo plerumque cordato ovata vel suborbicularia. a. Eu-platyphylli: aculei subulati vel aciculares. b. Thyrsiflori; aculei majores compressi. 3. Schleicheriani: Foliola parva vel vix mediocria; aculei majores compressi, plerumque incurvi. 4. Hirli: Foliola mediocria; aculei subulati vel aciculati. ls (Giueoxg- WV rigat Gl Se Foliorum figura in plurimis (FH. saxicolo excepto) R. pallidum vel R. macrophiyllum referens. R. Metschii Focke Syn. Rub. Germ. p. 329 ex pte. (1877). Turiones robusti, angulati, superne sulcati, subpruinosi, glandulis setis aculeolis aculeisque (sat validis subulato-lanceolatis) instructi. Folia ternata et pedato-quinata; foliola inaequaliter grosse serrata, subtus breviter pilosa, viridia; terminale oblongo-ovatum vel elliplicum, longe acuminatum. Inflorescentia mediocris, laxa, glandulosa et aciculata. Flores spectabiles; sepala in fructu immaturo patentia vel erecta, in maturo reflexa; petala oblonga. Fructus magni, e carpellis numerosis compositi, perfecti. Intermedius videtur inter R. Gremlii et. R. hirtum. Làngs der Nordseite der Alpen in Oberósterreich, Salzburg, Bayern, nórdliche Schweiz; wird auch aus IKürnten angegeben R. viridis (sensu ampliss.) forma typica: a) R. viridis IKaltenb. Fl. Aach. Beck. p. 284 (1815). Nomen primum, formam inter R. hirtum et Rubos Silvalicos vel Radulas indicans. Turiones arcuato-prostrati, superne obtusanguli, parce vel crebre pilosi, aculeis validis compressis et setis aculeolis glandulisque valde inaequalibus obsiti. Folia plurima pedato-quinata; foliola argute serrata, in utráque paginà parce pubescentia et viridia; terminale e basi cordatà ovato-oblongum, longe acuminatum. Inflorescentia sat ampla, laxa, apice racemosa, ramulis et pedunculis breviter tomentellis dense aciculatis. R. calyculatus Kaltenb. l. c. p. 285 forma glabrior est. Waldungen am Niederrhein und in Belgien. b) R. ineultus Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I no. 153 (1862). Focke Syn. Rub. Germ. p. 369 (1877). Turiones patenter villosi, aculeis subulato-lanceolatis et setis aculeolisque inaequalibus obsiti. Inflorescentia sat brevis et densa, ramulis et pedunculis tomentoso-villosis glandulosis aciculatisque. Cetera fere ut in R.viridi. Fere intermedius inter R. hirlum et R. Silvalicos. Zerstreut und strichweise sehr hàufig, aber in ungleichen Formen, durch Máhren, Bóhmen, Süd- und Mitteldeutschland bis nach Ostfrankreich. Bibliotheca botanica. Heft 83. 242 (466) c) R. flaecidifolius P. J. Muell. Bonpl. IX p. 309 (1861). Aculei subaequales, breves, glandulis stipitatis inaequalibus immixtis. Folia magna, viridia; folio- lum terminale longe acuminatum, basi rotundatum. Sepala in fructu immaturo patentia vel laxe reflexa. Habitus fere R. pallidi, sed glandulae setaeque inaequales. Zerstreut durch das mittlere und südwestliche Deutschland, sowie auch in áhnlichen Formen in Frankreich und England. d) R. ostroviensis Spribille Verh. B. V. Brandb. 39 p. 49 (1897) certis signis distingui vix potest. Formae variae, partim AR. aprico similes. Prov. Posen, Schlesien, Lausitz. Praeterea multae formae similes verbis non discriminandae. Hoc loco inserenda est alia forma R. viridi aculeis glandulisque proxima. R.saxicolus P. J. Muell. Pollich. XVI p. 202 (1858). Caules angulati; folia turionum quinata; foliola minute serrata, subtus molliter pilosa, canes- centia; terminale ovatum, acuminatum. Sepala post anthesin erecta, petala alba, HRheinpfalz, Eifel; nach Genevier auf dem Puy-de-Dóme und in den Pyrenáen, aber von Boulay in Fl. Fr. vóllig über- gangen. 2. Grex Platyphylli. 418. R. platyphyllos C. Koch in Linnaea XVI p. 348. (1842.) Turiones procumbentes, teretiusculi, crassi, cum petiolis parce pilosi, dense rufo-glanduloso- selosi, aculeis tenuibus longis setaceis. Folia ternata vel nonnulla digitato-quinata; stipulae lineares, alte adnatae; foliola magna, diam. 12—14: 6—9 em, membranacea, inaequaliter et argute serrata, in utráque paginá pilosa et viridia; terminale e basi subcordatà obovatum vel ellipticum, longe et subcau- dato-acuminatum, utrinque 6 —8-costulatum; lateralia manifeste (fere 1 cm) petiolulata. — Hami fer- tiles robusti, cum petiolis pedunculisque dense glanduloso-setosi, pilosi, aciculis sparsis muniti; folia lernata. Inflorescentiae laxae panniculatae inferne foliosae rami inferiores remoti, axillares, superiores erecto-patentes; bracteae lineares, elongatae; calyces externe tomentosi, dense glanduloso-setosi, sepalis post anthesin ascendentibus; petala elliptica; stamina stylos superantia; carpella apice tomentosa. In Waldungen an der Nordseite des Kaukasus und auf dem Beschtau bei Platigorsk. 419. R. eaueasieus Focke in Abh. Nat. Ver. IV p. 183. (1874.) R. platyphylli Subspec. Focke in sched. Sempervirens; turiones ex arcu humili procumbentes, teretes, albido-pruinosi, pube stellulatà tomentelli et parce patenter pilosi, glabrescentes, aculeis gracilibus acicularibus rectis vel leviter falcatis, setis longis glanduliferis glandulisque stipitatis inaequalibus vestiti. Folia ternata, rarius singula sub- quinata; stipulae parvae, lineares, alte adnatae; petioli teretiusculi, cum foliolorum costis sicut turiones pruinosi, glandulosi aculeatique; foliola magna, diam. 12—18: 9—12 cem, subcoriacea, utrinque 8—10- nervia, mucronato-serrulata, majora praeterea remote et subsinuato-dentata, omnia supra obscure viridia, glabra vel glabrescentia, subtus tomento tenuissimo adpresso albida vel canescentia; terminale mediocriter (3—4 cm) petiolulatum, e basi anguste cordatà ovatum vel ellipticum, acuminatum, lateralia manifeste (0,5 —1,0 cm) petiolulata, similia, sed valde obliqua, interdum singula biloba. s ami floriferi mediocres, foliis aculeis glandulisque a turionibus vix diversi. Inflorescentia termi- nalis interrupta, foliosa, nutans, e racemulis (vel rarius panniculis) paucifloris axillaribus distantibus et versus apicem pedunculis plerumque unifloris confertis composita. Ramuli, pedunculi calycesque setis longissimis glandulisque stipitatis atropurpureis crebris ornati. Flores parvi, illis R. idaei similes; sepala mucronata vel apice appendiculata, in flore reflexa, postea patentia. Petala erecta, spatulata, parva, sepalis et staminibus fere aequilonga, alba. Stamina fere uniseriata, erecta, stylis breviora; pollinis (467) 24 Iv granula saepe omnia perfecta, conformia. Carpella (an semper?) glabra; styli inferne purpurei. Fructus vulgo parvi, nigri, in patrià e carpellis numerosis hemisphaericis compositi. Planta in Germanià culta medio junio cum R. subereclo et. R. plicalo floret; in collibus Ponto Euxino adjacentibus eodem anni tempore fructus primos maturos fert. Nomine R. platyphylli in hortos introductus a Dr. Dieck. Am Südabhange des Kaukasus und an den Vorbergen lángs der Küste des Schwarzen Meeres in Gebüschen und Waldungen. Erosmnia eut scu c asmeo et E pl.at y phyllo-affimes *Foliola juniora vel omnia subtus albido-tomentosa. R. peltifolius Progel in 8. Ber. Bot. Ver. Landshut p. 35 (1882). Caules vulgo densius pilosi quam in R. caucasico; foliola minora, supra pilosa, demum glabrescentia, subtus albido-sericeo-tomentosa, adulta saepe virentia; terminale e basi cordatáà subrotundum, cuspida- tum vel ovatum et breviter acuminatum. Inflorescentia erecta (non nutans), ramulis griseo-tomentoso- villosis rufo-glandulosisque; sepala post anthesin fructum amplectentia; petala obovata; stamina stylis virentibus breviora; carpella tomentella. Variat (var. hgpopsilos Progel l. c.) foliis concoloribus caulibusque minus pilosis. Formae inter- mediae plantam cum AR.crasso conjungere videntur. In Bergwaldungen der Ostalpen, sehr zerstreut; auch sind die vorliegenden getrockneten Exem- plare untereinander etwas verschieden. Boóhmerwald (leg. Progel), óstl. Steiermark (leg. Sabransky), Südtirol. **Foliola concolora. R. erassus Holuby Oe. B. Z. XXIII p. 381 (1873). R. platyphyllo similis. Foliola brevius acuminata; stamina non numerosa, stylis ad basin pur- pureis vix aequilonga vel manifeste breviora. Distinguitur a R. crasso: R. begoniifolius Holuby Oe. B. Z. XXV p.315 (1875) foliolis minoribus staminibusque multiseriatis, stylos superantibus. Folia RH. crassi typici magna, ilis R. plalyphylli et caucasici simillima sunt. Inflorescentià nutante et petalis parvis spatulatis FR. caucasicus ab omnibus formis affinibus differt. In Ungarn in den nórdlichen Karpathen; im Bóhmerwald in Bayern. 420. R. thyrsiflorus Wh. et Nees in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I p. 684, (1825). Rub. Germ. p.83 tab. XXXIV. R. Bloxamii Lees in Steele Handb. field bot. 55. (1847.) R. condensatus P. J. Muell.in Flora (B. Z.) XLI 167. (1858). R. rhenanus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XLI 184 (nomen nudum) (1858). R. Lejeunei (cit. Weih. N.) Godron exs. no. 6; HR. Menkei, lamprophyllus, hercynicus etc. autor. divers. R. splendidus Muell. et Lefvre. a Babington cum R. Bloxamii conjungitur, sed descriptio plantam valde diversam indicat. Rogers R. multifidum Boulay et Malbr. hanc speciem sistere asserit, sed specimen a Boulay missum me judice £i. fuscus est. Turiones ex arcu humili procumbentes, raro paullulum scandentes, teretiusculi, superne subangu- lati, pruinosi, glabriusculi vel sparsim pilosi, rarius villosi, inaequaliter glandulosi et aciculati, aculeis brevibus compressis reclinatis vel faleatis, plurimis subaequalibus interdum validis instructi. Folia ternata et pedato-quinata; foliola lata, approximata, interdum imbricata, margine saepe undulata, in parte anteriore grosse et inaequaliter duplicato-serrata, supra strigoso-pilosa, glabrescentia, nitentia 244 (468) vel saepius opaca, subtus molliter vel parce pilosa; terminale e basi subcordatà vel cordatà late ellipticum vel obovatum, acuminatum vel cuspidatum, vulgo petiolulo quadruplo longius. Stipulae anguste lineari- lanceolatae, imo petiolo insertae. Inflorescentiae mediocris ramuli inferiores axillares, distantes, erecto-patentes, superiores conferti, patuli, pauciflori; omnes cum pedunculis dense villosi, glandulosi aciculatique, aculeis falcatis et setis glanduliferis longioribus saepissime sparsis vel raris instructi. Flores mediocres vel parvuli; sepala externe virentia, cano-marginata, in flore vulgo laxe reflexa, post anthesin patentia, in fructu maturo iterum reflexa; petala oblonga, alba, fugacia; stamina stylis fere aequilonga vel paullulum longiora. Inflores- centiae fructibus copiosis onustae saepe pendulae. Drupeolae singulae parvae. Variat foliolis late obovatis vel suborbicularibus, inciso- vel subaequaliter serratis, brevius vel longius acuminatis, setarum glandularum pilorumque copià, turionibus glabriusculis vel dense villosis, aculeis parvis et validis, petalorum et fructuum magnitudine aliisque notis. Thyrsiflori nomen accepit hic Rubus a ramis floridis e rhizomate ortis, postquam anni praecedentis turiones hiemis rigore destructi erant. Weihei planta typica a R. Bloxamii Britannico vulgari vix nisi turionibus parcius pilosis differt, R. condensalus e Muelleri loco natali paullo densius pilosus est. In silvis montanis Germaniae centralis et meridionalis, praecipue vero in subalpinis Helvetiae et terrarum Austriacarum planta multo magis variat. Habitu et characteribus generalibus species optime distincta est, sed si pili, glandulae, serratura foliorum aliaeque notae examinantur, in unaquaque convalle novae ,species" reperiuntur. — Colui plantam Weihei Mindensem in hortum transplantatam et FR. Blovamii Britannicum e fructibus educatum. Saepe R.lhyrsiflorum vivum in Germanià et Britanniá observavi. E formis similibus et aberrantibus memorabiles videntur: R. helvelicus Gremli Beitr. Fl. Schwz. 36. (1870.) R. densiflorus Gremli 1. c. Turiones parce setosi glandulosique, vulgo laxe pilosi; folia plurima ternata; foliolum terminale in plantis validis late cordato-ovatum. Inflorescentia saepe laxa, effusa, interdum vero magis densiflora. Forma a Glandulosis veris longe recedens, in Helvetià boreali frequens, in aliis regionibus cum formá typicá densius glandulosà mixta et formis intermediis conjuncta. In R.thyrsifloro (cit. Wh. et N.) Sudre Exs. turiones glanduloso-setosi et dense villosi sunt, foliolum terminale petiolulo duplo fere longius. Aliae formae affines (varietates vel hybridae): R. chloranthus Sabransky forte quoque Ft. moravicus Sabransky Oe. B. Z.1887 p. 405? R. Spilzneri Sabransky Oe. B. Z. 1889 p. 436? 421. R. humifusus Wh. et Nees in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I p. 685 (1825); Rubi Germ. p3945t235! R.spinulosus P. J. Muell.|. .. " R. corylinus P. J. Muell. | Er n SO DEDACA R. Belckei Focke Synops. Rub. Germ. p. 631, an Marsson ? R. aculifrons Aug. Ley in Journ. bot. 1893 p. 13. H. scaberrimus Sudre Excurs. Pyr. p. 19 (1898) saltem valde similis. Turiones ex arcu humili procumbentes, rarius scandentes, inferne teretiusculi, superne angulosi, epruinosi, parce pilosi, stipitato-slandulosi, aculeis et minutis confertis et longioribus inaequalibus sparsis instructi. Aculei majores reclinati, vix falcati. Folia ternata subquinataque, pedato-quinatis nonnullis saepe intermixtis; stipulae lineares. Foliola inaequaliter et apicem versus grosse serrata, supra saturate viridia, subtus pallidiora et densius pilosa (in apricis saepe sericeo-micantia), terminale e basi emarginatà obovatum vel late ellipticum, longe (haud raro caudato-) cuspidatum. Rami fertiles cum rhachi pedunculis et calycibus pilosi, glandulosi aciculatique; setae glanduliferae pilos longe superantes vulgo haud frequentes. Inflorescentia mediocris e ramulis racemoso-paucifloris patentibus composita. Flores mediocres; sepala externe virentia, saepe aciculata (R. spinulosus P. J. Muell), in flore et fructu (469) 245 maturo laxe reflexa, in fructu immaturo erecta; petala oblonga, alba; stamina stylos longe superantia; carpella apice barbata. Fl. exeunte junio usque ad augustum. Feuchte Waldungen und Gebüsche, besonders lángs der Bàáche im niederen Berg- und Hügel- lande, spárlich in den Ebenen. Von Holstein und dem óstlichen Thüringen durch das westliche, nament- lich das südwestliche Deutschland, Grossbritannien und Frankreich bis zu den Pyrenàáen und Alpen. 3. Grex Sehleicheriani. 422. R. Sehleieheri Wh. in Boenningh. Prodr. Fl. Monast. p. 152 (1824); Wh. et N. Rub. Germ. p. 68 tab. 23 (inflorescentia ,,pictoris errore erecta delineata", p. 68 annot.); Focke Synops. Rub. Germ. p. 9361. R. Schleicheri Wh. in Tratt. Rosac. Monogr. III, 22 est planta diversa, sed omnino incognita. Exclud. R. Schleicheri autor. Gallic. omnium (Sudre ex pte.). Saepe R. scaber cum R. Schleicheri com- mutatur. Turiones arcuato-ascendentes, saepissime inter frutices scandentes, apice pendulo vel prostrato, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, subpruinosi, virentes, laxe pilosi, glandulis stipitatis aculeisque inaequalibus confertis instructi. Aculei majores validi, inferne dilatati, apice recurvi; minores similes, reclinati. Folia hieme persistentia, plurima ternata, nonnulla subquinata vel quinata; stipulae lineares, foliola (si ternata) subaequalia, petiolo communi longiora, inaequaliter grosse serrata, supra saturate viridia, strigoso-pilosa, subtus pallidiora, densius pilosa; terminale e basi angustà emarginatà rhombeo-ellipticum, longe acuminatum. Rami fertiles mediocres, saepe flexuosi; inflorescentiae angustae inferne ramulosae superne racemosae ante anthesin apice nutantis rhachis cum ramulis et pedunculis dense pilosa, glandulosa et setosa, aculeis tenuibus parvis instructa; bracteae longae, lineares, inferiores trifidae. Flores parvuli vel mediocres; sepala lanceolata, externe cano-virentia, glandulosa, in flore patentia vel laxe reflexa, in fructu immaturo suberecta; petala anguste obovato-oblonga, alba; stamina externa stylos superantia; carpella tomentella. Fructus parvi, nitidi. Fl.exeunte junio et initio julii. In umbrosis humidis variat turionibus parcius aculeatis, in apricis vero inflorescentià aciculato- setosà. Ceterum species constans et bene distincta est, sed specimina exsiecata manca et incompleta interdum dubia sunt. Verbreitung: Meist hàáufig an schattigen Waldstellen und buschigen Hàngen im nordwestlichen und im óstlichen mittleren Deutschland (Schlesien, Lausitz, Sachsen, Thüringen, Niedersachsen [hier besonders háufig], Westfalen, Niederrhein; seltener in Holstein, Franken und Bayern), in Süddeutsch- land selten, in Frankreich und England noch nirgends gefunden. Scheint nach vereinzelten Herbar- exemplaren im Südosten Europas vorzukommen, so in der Matra in Ungarn und bei Saloniki, doch bleibt Bestátigung solcher Funde abzuwarten. R: eereophyllus Focke in Aschers. et. Graebn. Synops. mitt. Fl. VI p. 622 (1902). Aculei turionum inaequales lanceolato-subulati vel subfalcati, glandulis setisque brevibus mixti; folia ternata ; foliola utrinque pilosa et viridia, terminale oblongum, longe caudato-cuspidatum. Inflores- centia panniculata, aciculata; sepala appresse Lomentosa, post anthesin erecta; pollinis cellulae multae perfectae. An R.glandulosus Bell.? Foliola apice caudata, sicut in Fico religiosd a Bellardio comparatà. Cetera descriptio Bellardiana in Act. Tur. V p. 230 pessima. In den Cottischen Alpen westlich von Turin (leg. Rostan.) 2 (470) 423. R. Cupanianus Guss. Fl. Sicul. Synops. I p. 570. (1842.) Videtur R. glandulosus var. B. in Bertol. Fl. Ital. V p. 225. ER Turiones procumbentes, teretiusculi, laxe villosi, glandulis stipitatis aculeisque inaequalibus crebris vel sparsis instructi. Glandulae stipitatae vel omnes pilis breviores, vel nonnullae, interdum multae, longae, setosae; majores aculei validi, falcati vel uncinati, basin versus dilatati. Folia parvula, 1:2 Fig. 66 (154). R. Cupanianus Guss. ternata, saepe nonnullis pedato-quinatis mixta; stipulae foliorum intermediorum et superiorum prope petioli basin insertae, in foliis turionum lineares, in illis ramorum vulgo lineari-lanceolatae; foliola inae- qualiter, interdum inciso-serrata, dentibus mucronatis, supra hirsuta, subtus dense pilosa, juniora saepe tomentoso-canescentia, terminale ellipticum vel ovatum vel obovatum, acutum, rarius acuminatum. Rami floriferi densius quam turiones villosi: inflorescentia brevis, vulgo racemosa, interdum ramulis inferioribus 2—39-floris aucta; pedunculi villosi, glandulosi et aculeis subulatis crebris armati. Bracteae lineares (471) 247 Sepala externe cano-virentia, glandulosa, interdum aculeolo uno alterove armata, in flore et post anthesin laxe reflexa, postea interdum erecta, fructum amplectentia; petala obovato-oblonga, sepalis longiora, alba; stamina stylos superantia; carpella saepe villosa. Longitudo foliolorum fere 4—$8, latitudo 5—5 cm. Formae typicae a Gussoneo descriptae folia concolora et pedunculi parce aculeati tribuuntur. Pilorum, glandularum aculeorumque copia in hac plantà valde variabilis est, ita ut foliolis subtus incanis, carpellis pilosis, pedunculis calycibusque dense glanduloso-setosis vel aciculato-echinatis subspecies distingui non possint. Sepala in fructibus speciminum exsiecatorum nunc erecta, nune reflexa reperiuntur, sed in utráque notae aliae variabiles sunt. .R. uncinatus Huct de Pavillon exsicc. est forma aculeis validis insignis, quae vero formis intermediis numerosis cum typicà conjungitur. Aculei multo rubustiores sunt quam in omnibus Rubi hirli formis. Variat inflorescentiis glandularum nigrarum copiáà atropurpureis. An Ft. Cupanianus » Guentheri ? Verbreitung: In waldigen hóheren Berggegenden Calabriens und Siziliens; hier in den Nebroden (Madonie) in 1200—1600 m; nach Tornabene im Gehólz bei Maletto am Atna. Varietates vel potius subspecies secundum specimina exsiccata distinguendae videntur: Subspec. Berlolonii nov. forma. . R.glandulosus var. 8 Bertoloni Fl. Ital. V p. 225. Aculei vulgo validi, majores inflorescentiae falcati. Foliola subtus molliter cinereo- vel albo-tomentosa. Sepala in flore et fructu reflexa. — Valde- mone in Sizilien (leg. Gussone). Subspec. nebrodensis n. form. Aculei inaequales validi, faleati et uncinati, copiosi, setis glanduliferis inaequalibus glandulisque stipitatis intermixtis. Foliola subtus molliter pilosa, virentia. Sepala in flore reflexa, postea erecta. — Sizilien: Nebroden. 4. Grex Hirti. 424. R. Bellardii Wh. et N. in Bluff et Fingerh. Comp. pl. Germ. I 688; Wh. et Nees Rub. Germ. 97 tab. XLIV. Focke, Synops. Rub. Germ. p. 282; Aschers. et Graebn. Syn. mitt. Fl. ZDOpa610! R. hybridus (cit. Vill.) et. R. glandulosus (cit. Bellardi) autor. mult. Turiones ex arcu humili prostrati, teretes vel apicem versus teretiusculi, caesio-pruinosi, parce pilosi, dense glanduloso-setosi et aciculato-aculeati. Folia ternata, rarissime singula subquinata vel quinata, hieme subpersistentia; petioli supra fere plani; stipulae alte adnatae; foliola magna, diam, 12—15: 8—10 em, subaequaliter serrulata, supra strigoso-pilosa, laete viridia, subtus paullo pallidiora, hirta; terminale ellipticum, subcaudato-acuminatum vel cuspidatum; lateralia vix minora, petiolulata, obliqua, raro sublobata. Inflorescentiae brevis obtusae patulae rami inferiores pauciflori, superiores uni- flori; bracteae trifidae, superiores lineari-lanceolatae; pedunculi graciles cum calycibus rubro-glandulosi. Flores mediocres, parum conspicui; cupula dense setoso-glandulosa et sub glandulis tomentella; sepala in flore patentia, post anthesin fructum amplectentia, maturitate reflexa, marcescentia. Petala angusta, spatulata,alba. Stamina numerosa, externa stylos superantia, in flore erecto-patentia, postea conniventia. Pollinis granula perfecta numerosa, sed abortivis mixta. Carpella glabra, styli virentes. Fructus parvuli, nitidi, nigri, saporis aromatici. Putamen fere triangulare. Bami florentes e rhizomate orti inflorescentià composità ramosá foliosà multiflorà excellunt. — Foliorum figura eximie constans. Frigora hiemalia melius fert quam R. hirtus. Var. glaucophyllus Celak. Sitzungsber. boehm, Ges. Wiss. 1887 p. 634 differt fronde glaucescente; in Bohemiáà meridionali occurrit. Flor. junio, in silvis montanis vero serius. Auf mássig feuchtem Waldboden durch Mitteleuropa verbreitet. Zerstreut im südlichen Schweden, háufiger in Dàánemark; in Deutschland ostwárts.bis Kónigsberg i. Pr., übrigens fast überall in den Ebenen wie in den Bergen vorkommend; ferner in Máhren und Bóhmen, sowie zu beiden Seiten der Alpenkette von Unterósterreich bis Norditalien und der Schweiz. Im óstlichen Frankreich, in Holland E. (472) und Belgien, selten in Grossbritannien. In Norddeutschland (Harz) bis 500 m, in den Voralpen bis 1200 m ansteigend. Scheint die atlantischen und mediterranen Küstengegenden zu meiden. Species constans, sed a speciminibus exsiccatis R. hirli interdum aegre distinguenda. Fig. 67 (155). R. hirtus W. K. Formae hybridae R. Bellardii. D» [1111 A : . : . Bellardii » lus "vatus. ^ s i j l ] s id hirtus. Hinc inde observatus. "Tales plantae vivae in loco natali recognosci ; specimina exsiccata in herbario semper fere dubia manebunt. R. Bellardii URDU UAI d t. Bellardii caesius. Polline R. caesii haec forma a me educata est. R. Bellardii similis, sed (473) 949 glandulae rariores et foliola latiora, lateralia subsessilia. Sterilis. — R. oreades foliolis lateralibus manifeste petiolulatis distinguitur; habitus aliaeque notae non diversae. R. hirtus Waldst. et K. Pl. Hung. II p. 150 tab. 141 (1805). Difficillimum est, in hac specie collectivà subspecies et varietates dignoscere; inclusis omnibus formis aberrantibus speciei descriptio propter signorum variorum copiam nimis vacillaret. Melius igitur erit, proles diversas, quamvis typo arcte affines, ex ipsà specie excludere et ad ejus calcem seorsim de- scribere. Turiones ex arcu humili procumbentes, autumnali tempore ramosi et apicibus radicantes, inferne teretiusculi, superne obtusanguli, cum petiolis parum pruinosi, dense vel sparsim pilosi, glandulis stipitatis setis glanduliferis inaequalibus et aculeis e basi dilatatà brevi tenuibus acicularibus reclinatis instructi. Folia ternata et in caulibus validis quinata; stipulae lineares, alte adnatae; foliola omnia petiolulata, membranacea, inaequaliter serrata, in utráque paginà pilosa et saepissime saturate viridia; terminale petiolulo duplo vel triplo longius, e basi emarginatà vel leviter cordatà ovatum vel oblongum vel obova- tum, sensim acuminatum. Rami floriferi sicut turiones dense inaequaliter glandulosi aciculatique, folia ternata gerentes; setae glanduliferae flexiles saepe longissimae; inflorescentia saepe elongata, laxa, vel conferta, panniculata, inferne foliosa, apicem versus decrescens, e ramulis lateralibus race- muligeris et racemo terminali composita. Flores mediocres vel parvuli, saepe longe pedunculati; sepala externe dense glandulosa et saepe echinato-setosa, in flore laxe reflexa, post anthesin erecta, fructum amplectentia, raro patula; petala angusta, oblonga vel spatulato-oblonga, alba, raro rosea; stamina externa in anthesi erecto-patentia, stylos superantia vel omnino abortiva, interna erecta, stylis breviora; germina glabra vel pilosa; styli saepe rubentes. Fructus vulgo parvi, nigri. Variat caulibus pedunculisque dense vel parce pilosis, aculeis debilibus vel validioribus, aculeorum et setarum glanduliferarum copià, colore glandularum pallido vel obscuro, foliolis latioribus vel angustic- ribus, grosse vel inciso- vel superficialiter serratis, breviter vel longe acuminatis, inflorescentià brevi vel elongatà, densá vel patulà, sepalis laevibus vel echinatis, carpellorum indumento, stylorum colore ete. Folia in inflorescentià haud raro glandulosa. Varietates talibus characteribus distinctae saepe per regiones cireumscriptas admodum constantes et bene definitae sunt, sed diversarum terrarum formis comparatis omnes limites obliterantur. — Folia quinato-pinnata vidit Sabransky. HR. amoenus Koehl. in Wimm. et Gr. Fl. Sil. I 2, 54 (1829) f. rosei- flora est. Fl.in Europá centrali exeunte junio et julio. Hab. in silvis montanis Europae mediae et meridionalis nec non Asiae occidentalis conterminae; haud raro in regionem collinam, vix in planitiem descendit. Incolit silvas montanas, ubi turiones per hiemem nivis et foliorum marcidorum strato proteguntur. Verbreitung. Fehlt in Scandinavien sowie in den Ebenen Russlands und Norddeutschlands; findet sich im Kaukasus, wahrscheinlich in der Krim und zerstreut in den Gebirgen Kleinasiens, der nórdlichen Balkanhalbinsel, der Apenninen und Nebroden. Sehr verbreitet in den Bergzügen Mittel- europas, in den Karpathen, Sudeten, Alpen und mitteldeutschen Bergen; in Westeuropa in abweichenden Formen. Subspecies distinguendae sunt duae, quae haud raro formis sat constantibus conjunguntur. Subspec. A. eu-hirtus Aschers. et. Gr. Syn. VI p. 612. Glandulis purpurascens vel rarius lutescens; caules vulgo dense pilosi; foliola subtus pallide viridia; flores mediocres, stamina externa stylos superantia. E hujus subspeciei formis innumeris memorabiles sunt: a) ponticus f. n. (..proles*). Foliola saltem juniora subtus tomento tenui adpresso albida; inflorescentia vulgo gracilis, laxa. Differt a R. caucasico foliolis angustioribus, inflorescentià erectà (non nutante), floribus et petalis majori- bus, staminibus longis. An R.caucasicus x hirlus? — lm I&Kaukasus. Q3 n2 Bibliotheca botanica. Heft 83, 250 (474) b) tenuiglandulosus Gremli in Oe. B. Z. XXI p. 27 (1871). Planta parvula; foliola parce pilosa, terminale e basi truncatá anguste ellipticum sensim acumina- tum; inflorescentia brevis, saepe subracemosa; sepala externe tomentella. In formá typicá turiones dense pilosi, stamina stylis aequilonga, in formà Richleri Halacsy Oe. B. Z. XL p. 434 (1890) turiones slabriusculi, stamina longiora sunt. In Waldungen der ósterreichischen und schweizer Voralpen; die Form Richteri bei Gloggnitz in Ósterreich. c) gracilicaulis Gremli Oe. B. Z. XXI p. 125. (1871.) Aculei tenuissimi ; glandulae stipitatae breves, setis glanduliferis paucis mixtae; foliolum terminale e basi angustáà truncatà oblongo-rhombeum ; inflorescentia brevis, inferne laxa, saepe racemosa; flores parvuli; stamina stylos vix superantia vel longiora (R. pulchellus Gremli Oe. B. Z. 1. c.) — Planta tenera, vel glabriuscula (f. typica), vel sat dense pilosa (R. Burnali Favrat in Bull. soc. Vaud. XXI p. 26; 1881). Habitu et notis plurimis R. hirlo tenuiglanduloso simillimus, differt vero setis glanduliferis raris. In schattigen Waldungen der unteren Bergregion làngs der Alpenkette, sowie im Apennin bis Mittelitalien. d) eeltidifolius Focke in Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 33. (1870). Foliola longe acuminata, inaequaliter grosse serrata; inflorescentia sat longa; glandulae breviores quam in £R. eu-hirlo. Bergwálder in Tyrol, der Schweiz und im Schwarzwald. e) hereynieus G. Braun in Focke Syn. Rub. Germ. p. 370 (1877). R. harcynicus Aschers. et Gr. Syn. VI p. 614 (nomen ,,hercynicus'* melius, quia planta non solum in montibus ,.Harz'' indigena est). Foliola terminalia petiolulis fere duplo longiora, e basi emarginatá suborbicularia vel late elliptica, serrulata; inflorescentia vulgo multiflora, sat densa, erecta. Cetera ut in R. eu-hirtlo. Weit verbreitet durch Mitteleuropa. I) R. rubiginosus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XLI p. 166 (1858). Autor, qui nomina ab aliis scriptoribus data minime curavit, neque R. rubiginosum nec ceteros Glandulosos a R. hirlo diagnosi distinxit. Ferrugineo-purpurascens; glandulae stipitatae confertae diametro pedunculorum parum longiores, setis glanduliferis longis sparsis mixtae; inflorescentia in ramis robustis sat longa, apicem versus descres- cens, saepe nutans; foliola subtus pallidiora, inaequaliter, sed non profunde serrata, terminale ellip- ticum vel obovatum. Sepala in flore reflexa, postea sensim ascendentia. R. eu-hirli forma occidentalis. In Waldungen des Berg- und Hügellandes zerstreut. In der Schweiz, im westlichen Deutschland, in Belgien und Frankreich. Auch in England finden sich hieher zu rechnende Formen. «Brornaremasttitate E Wes T er. R. polyacanthus Gremli Oe. B. Z. XXI p.95 (1871). Aculei conferti validi. — Bayern; áhn- liche Formen zerstreut in Osterreich und der Schweiz. R. lamprophyllus Gremli l.c. p. 94. Foliola subtus sericeo-micantia. — Bei Zürich; áhnliche Formen nicht selten in den Voralpen. R. diveziramus P. J. Muell. in Boulay Ronc. Vosg. p. 38 (1866). Inflorescentiae brevis aciculatae ramuli longissimi, divaricati. Anne potius lusus quam species? :ehr zerctra :narlie 1 eye NI z z- Sehr zerstreut und spárlich in Westdeutschland, Nordfrankreich und Südengland auf Felsengrund. Formarum et varietatum orientalium et occidentalium descriptiones raro inter se exacte con- gruunt. (475) 251 Subspec. B. Guentheri Wh. et N. in Bluff et Fngrh. Comp. fl. Germ. I p. 679 (1825). Wh. et N. Rubi Germ. p. 65 tab. XXI. Focke Syn. Rub. Germ. p. 376. R. hirlus var. ó. Chamaebatus Wimm. et Grab. Fl. Sil. I, 2 p. 41. R. Reussii Holuby Oe. B. Z. XXV p. 314 (1875). R. Lamyi Genev. Rub. Loire ed. 2 p. 92 (1880). Glandulis setisque obscuris atropurpureus; turiones vulgo parce pilosi; foliola subtus saturate viridia; flores parvuli vel interdum mediocres; pedunculi calycesque tomento adpresso albidi et prae- terea dense nigrescenti-glandulosi; stamina erecta, stylis breviora. In plantá typicà foliola ovata esse solent; inflorescentia mediocris, laxa, setosa, vix aculeata de- scribitur, sed saepe densior et multiflora occurrit. Foliola angusta, oblonga, grosse dentata vel incisa passim inveniuntur. In R. pseudo-Guentheri Boulay et Pierrat exs. foliola lata, saepe subrotunda, serru- lata. InBergwáldern Mitteleuropas vorzüglich in Hóhen von 300 —1000 m. Karpathen, Su deten, lángs der ganzen Alpenkette, ferner im Bóhmerwald, Schwarzwald, in den Vogesen, Cevennen und Pyrenáen. Eine nicht abzutrennende Form in Sizilien in den Madonie (Nebroden). — An der Nordgrenze der Ver- breitung auch in die Hügelregion herabsteigend, so in Nordschlesien, der Lausitz und dem südlichen Westfalen. Conjungitur Subspec. Guentheri cum. Subspec. eu-hirto formis intermediis e quibus nonnullae proles admodum constantes efformant, praecipue: 9) erythrostaehys Sabransky in Oe. B. Z. XXXVI p. 289 (1886); R. gracilis Holuby Oe. B. Z. XXII. Rufo-purpurascens; inflorescentia saepe angusta; stamina brevia. In formá: Reussii Holuby (Oe. B. Z. XXV p. 214) aciculi rubri conferti setarum flexilium loco inflorescentiam armant. .hirfus var. russalus Schwarzer hb. In den Karpathen, Sudeten und lángs der Alpenkette. h) R. Bayeri Focke Oe. B. Z. XVIII p. 99 (1866); Syn. Rub. Germ. p. 378 (1877). Pallide rubro-glandulosus; inflorescentia densa, pedunculi cum calyce echinati. Flores parvuli. Stamina brevia. Intermedius inter R. hirtum et R. serpentem. Foliolum terminale nunc breviter, nunc mediocriter petiolulatum. R. Bayeri accedit: R. horridulus P. J. Muell. in Boulay Ronc. Vosg. no. 94 p. 112 (1868), non Hook. f. Inflorescentia vulgo subracemosa, cum calycibus densissime aciculata; stamina stylos fere aequantia; foliola e basi emarginatà oblonga, longe acuminata. — Revocat R. ripularem (R. serpentem) et ramulis brevioribus exceptis, R. divexiramum. Vorzüglich im Schwarzwald, den Vogesen und Nach- bargebirgen. i) R. Kaltenbaehii Metsch in Linn. 1856 p. 170; Focke Syn. Rub. Germ. p. 375. Stamina externa in flore erecto-patentia, stylis rubris longiora. Atropurpureus, R. Guentheri simillimus, sed vulgo staturá et floribus major. Plantae robustae (e. g. typus a Kallenbachio repertus) interdum scandentes, inflorescentiis mul- tifloris pendulis vel nutantibus ornantur. Tales formae sunt: R. pendulinus P. J. Muell. Bonpl. IX p. 290 (1861); R. propendens Boulay Ronc. Vosg. p. 18 no. 16; R. iodes Boulay Ronc. Vosg. p. 137 (1869); Ft. inclinabilis Gremli Oe. B. Z. XXI p. 124. Inflores- centia erecta in R. perplevo P. J. Muell. in Focke Syn. Rub. Germ. p. 275 (1877). Formae densius pilosae sunt: R. cernuus P. J. Muell. Jahresb. Poll. XVI, XVII p. 194, 293 (1859); R. coloratus Gremli Oe. B. Z. XXI p. 126 (1871). Floribus sub umbrá lilacinis gaudet R. lilacinus Wirtgen Hb. Rub. Rhen. ed. I no. 152, ed. II no. 80 (1861). (416) 426. R. serpens Wh. in Lej. et Court. Comp. Fl. Belg. II p. 172 (1831). Focke Syn. Rub. Germ. p. 365 (1877). R. geromensis P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 185, 1859 p. 257. Planta glauco-virens (non purpurascens); turiones prostrati, teretiusculi, pruinosi, pilosi, glandulosi, aculeis parvis brevibus et aciculis paullo longioribus instructi. Folia pedato-qninata, ternatis multis intermixtis; foliolum terminale petiolulo quadruplo fere longius, saepissime e basi angustà emarginatá obovato-oblongum vel ellipticum, rarius ovatum. Inflorescentiae ramuli inferiores racemoso-pauciflori, omnes tomentoso-villosi, minute aciculati, slandulis stipitatis pilos non superantibus confertis et nonnullis longioribus instructi; sepala externe virentia, in flore laxe reflexa, post anthesin fructum amplectentia; petala alba; stamina stylos vix superantia; pollinis cellulae (ex Sudre) conformes, in plantà Germanicà vero difformibus abortivis mixtae. Carpella vulgo glabra. Differt a R. hirli formis omnibus colore virente, glandulis crebris sed vix conspicuis, petiolulo folioli terminalis plerumque obovato-oblongi brevi. Variat foliolis subtus aut pallide viridibus aut sglaucescentibus. In herbario limites inter A. serpentem et R. hirli formas brevius glandulosas saepe dubii sunt. Plantae vivae melius distinguuntur. LExactà comparatione eruendum erit, an planta Pyrenaica satis cum Belgicà conveniat. In Waldungen des Berg- und Hügellandes, in Norddeutschland (Harz) bis 500 m ansteigend, zu- weilen auch in der Ebene. Zerstreut, aber strichweise sehr háufig. — Mitteldeutschland, ósterreichische Alpenlànder, Belgien und Frankreich, besonders in den Pyrenàáen. R. rivularis P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rhen. ed. I n. 104 (1858); Flora (B. Z.) 1859 p. 237. Focke Syn. Rub. Germ. p. 367. Inflorescentia aciculis tenuibus confertis horrens. Videtur forma R. ser- pentis e solo humido umbroso. — Gegend von Coblenz, Rheinprovinz. — Formae similes ex aliis regionibus non exacte congruunt. £.dasgacanthos G. Braun e montibus Harz dictis densius pilosus est. 427. R. ehlorostaehys P. J. Muell. Bonpland. IX 303 (1861) teste Boulay in Rouy et Camus EI SEranc V Isiib5- R. brachyandrus Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 29 (1870); Focke Synops. Rub. Germ. p. 385. Turiones tomentosi, glandulis stipitatis pallidis partim sub tomento occultis, partim longioribus, aculeisque tenuibus gracilibus reclinatis instructi. Folia ternata, raro singula subquinata; stipulae lineares ad basin petioli insertae; foliola (foliorum superiorum) subaequaliter serrata, supra opace viridia, subtus pallidiora, hirta, terminale sat breviter petiolulatum, e basi angustà emarginatà rhombeo-ellipti- cum, acuminatum; lateralia breviter petiolulata. — Inflorescentiae sat brevis superne aphyllae ramuli uni- vel pauciflori, tomentoso-villosi, lutescenti-glandulosi, minute aculeolati. Flores parvuli; sepala externe cano-virentia, in flore reflexa, postea erecta. Petala parva, oblonga, alba. Stamina stylis vulgo virentibus breviora. Carpella tomentosa. Floret junio in montium regione inferiore, julio in superiore. Auf frischem Waldboden, besonders an Bàchen in der niederen Bergregion der Karpathen und Alpen, auf die nüheren und entfernteren Nachbargebirge übergehend. Nórdliches Ungarn, Mihren, südliches Bóhmen, ósterreichische Alpenlánder, Süddeutschland, Schweiz, óstliches Frankreich, belgische Ardennen. Subsect. Caesii. ; FR. caesio L. ad interim propter habitum similem R. anlenniferum adsociavi. Omnes aliae sub- sectionis species vel formae R. caesio (sensu amplo) arcte affines sunt. Distinguo species primarias a grege Corylifoliorum vel pseudospecierum originis hybridae. E E rutices sarmentosi, semper fere glauco-pruinosi, autumno frondiflui. Folia ternata vel digitato- quinata, foliola saepe lata, imbricata; stipulae in plantis Europaeis medium versus dilatatae, in Asiaticis (477) variabiles esse videntur. Inflorescentia vulgo irregularis, laxa, saepe interrupta; pars extraaxillaris brevis; ramuli pedunculique nunc fasciculati, nunc singuli, interdum in racemum dispositi. Flores mediocres vel majusculi, petalis in medià anthesi patulis. Fructus haud frequenter perfecti, carpellis plerumque multis abortivis. Regionem arcticam et subarcticam fugiunt; incolunt Europam et Asiae partes boreales. A. Caesii veri. DxeiontiecopiosiSMlongPCOnspICUl) v e c M e E TER E MOS ELSEHTAOTITLE TEES Aciculi nulli vel sparsi - .R. caesius. 428. R. antennifer Hook. f. Fl. Brit. Ind. II p. 337 (1878). Habitus R.caesii, sed robustior; alterà ex parte cum AR. Clarkei (Spec. R. I 28) comparatur. Utriusque speciei vera affinitas dubia est. Eglandulosus; rami, petioli pedunculique laxe pubescentes, aculeis acicularibus strictis tenuibus copiosis instructi. Folia ternata; foliola subcoriacea, lobulata, acute duplicato-dentata, subtus puberula; terminale late cordato-ovatum, lateralia sessilia. Stipulae lineari-lanceolatae, acuminatae, virides ca. 1l cm longae. — Inflorescentia e floribus distantibus fasciculatis axillaribus et e corymbo terminali composita; pedunculi stricti, erecti, saepe 6 —10 cm longi; bracteae filiformes; flores erecti, diam. fere 3 em; calyces inermes vel rarius parce setosi, tomentelli, sepalis ovatis subulato-mucronatis, interne et externe pubescentibus. Petala obovato-suborbicularia, alba, sepalis fere aequilonga. ^ Gynophorum elongatum, pubescens; carpella numerosa. An fructus Idaeobalorum more a gynophoro secedentes ? Kaschmir: von C. B. Clarke bei Sonamurg in 2500 m Hóhe gesammelt. 429. R. eaesius L. Spec. pl. ed. 1 p. 706. (1753). Wh. et. N. Rub. Germ. p. 102 (excl. var. y, ó, e, 5) tab. XLVI. R. caesius omnium fere autorum. A RH.caesio typico (eu-caesio) per omnem fere Europam divulgato distinguunter subspecies chorologicae nonnullae, quae melius ad finem descriptionis collocantur. Frutex humilis, sarmentosus, in campis apertis saepe longe lateque reptans, autumno frondifluus. Turiones vere erecti, mox arcuato-procumbentes vel in dumetis paullulum adscendentes, demum crebre ramosi, ramis autumno radicantibus, teretes, caesio-pruinosi, glabri vel rarius puberuli, aculeis debi- libus rectiusculis vel recurvis sparsis, saepe quoque glandulis stipitatis instructi. Folia ternata (rarissime pinnato- vel digitato-quinata); petioli pubescentes, aculeolati, supra obsolete sulcati; stipulae ad petioli basin insertae, interdum petiolulatae, usque ad mediam partem dilatatae, deinde lanceolatae vel lineari-lanceolatae; foliola inaequaliter grosse et saepe inciso-serrata, in utráque paginà sparsim pilosa et pallide vel laete viridia, terminale petiolulo fere triplo longius, ovato-rhombeum vel e basi subcordatà ovatum, acutum, haud raro trilobum, lateralia vix petiolulata, saepe biloba. Rami fertiles in fruticibus majoribus longi, ramulis patulis, in plantis parvis breviores, simplices, apice subracemigeri; stipulae angustiores quam in turione, lineari-lanceolatae. Inflorescentia saepe decomposita, pedunculi saepe in axillis foliorum subfasciculati, alii in apice rami et ramulorum subcorymbosi, inaequales, saepe tenues longi, pubescentes, parce vel copiose aciculati glandulosique. Flores sat spectabiles, diam. fere 3 em; calyx viridis, pilosus, saepe glanduliferus, sepalis ovato- lanceolatis, in flore patentibus, postea arrectis fructui applicatis; petala late elliptica, glabra, alba; stamina numerosa, stylis fere aequilonga, in anthesi reclinata et patentia; pollinis cellulae perfectae, aequales, majores quam in plurimis speciebus; gynophorum glabrum; carpella glabra. Fructus non ubique perfecti, saepe e drupeolis maturis magnis sed paucis formati, in aliis locis vero optime evoluti, 254 (478) nigri, pulvere detersibili conspersi, opaci, cum gynophoro conjuncti, rarius a gynophoro persistente secedentes, saporis grati aciduli. Putamen majusculum, compressum, a latere ovatum apice incurvo. Floret a majo usque ad septembrem, praecipue vero junio. Occurrunt formae majores vel minores, dense aculeatae, grandiflorae, rubro-glandulosae, interdum quoque echinatae (calycibus setosis). De var. pinnala cf. Svensk Vidensk. Acad. Oefv. 1882. p. 96, 97. R. caesius in locis humidis vel siccis diversis saepe aspectum alienum praebet. Distinguuntur varietates e naturá loci natalis derivatae: a. var. aqualicus Wh. et N. Rub. Germ. p. 105 (1827). 'Turiones glabri; folia majuscula, tenuia, profunde incisa; aculei sparsi; pedunculi tenues, longi; fructus parci. Crescit praecipue ad ripam fluviorum rivulorumque. £t.caes. a umbrosus Rchb. Fl. Germ. exc. p. 608 (1832). R. Ligerinus Genev. Mém. soc. M.-et-L. VIII p. 73 (1860); R. rivalis Genev. etc. formae sunt ejusdem varietatis. B var. dunensis Noeldeke Abh. Natw. V. Bremen III p. 139 (1872). 'Turiones tomentoso-puberuli, dense aculeolati; foliola parva, rugosa, vix incisa, subtus hirsuta; calyces cano-virentes, pilosi; pedunculi breves; fructus perfecti, copiosi. In collibus arenosis (dunis) orae maritimae. 7. arvalis Rchb. Fl. Germ. exc. p. 608 (1832). R. caes. agrestis Wh. et N. Rub. Germ. p. 108 (1827), nec R. agrestis W. K. 'Turiones glabri vel parce pilosi, sparsim aculeati; foliola plerumque incisa. Ad sepes et margines terrae cultae, interdum agros vel vineas intrans. In rupibus humidis interdum occurrunt formae similes parvae surculis dependentibus. ó. brutus Inst. bot. Rom. IV (1889—90). Vorkommen: Unter sehr verschiedenen Verháültnissen vorkommend, verlangt jedoch einen ge- wissen Kalkgehalt des Bodens; daher gern auf Mergelgrund und in dem Muschelbrocken führenden Dünensande. Findet sich auch auf fast reinem Kalk, den andere Rubi meiden; ist ferner die einzige europüische Rubus-Art, welche hàufige Überschwemmungen der Flüsse ertrágt. Geht auch auf das ge- düngte Kulturland über und findet sich an Dorfzáàunen, Hecken, Ackerrándern, Weinbergmauern usw. Verbreitung: In Mitteleuropa allgemein verbreitet, in Russland und Skandinavien bis zum 58. und 60? N. B., in Norwegen bis 62? vorkommend; am Mittelmeer seltener und auf den südlichen Inseln und Halbinseln fehlend; ferner durch das südliche Sibirien bis zum Altai. Varietas vel forma hybrida dubia R.caesii est: R. acheruntinus "Ten. Syll. fl. Neap. p. 603 (18553). Foliola ex descript. concolora, fructus non pruinosi. In herbariis sub hoc nomine nil nisi R. caesio-tomenlosum vidi. Subspecies (?) R. caesii. E subspeciebus R.leucosepalus praecipue calyce albo-tomentoso, R. turkestanicus fructibus nitidis et petalis angustis, R. transallaicus stipulis filiformibus a R. eu-caesio differt. a. Subspec. leueosepalus n. nomen. Folia parva, illis FR. caesii arvalis similia, juniora subtus dense pilosa et cano-virentia; flores plerumque parvuli; calyx externe albido-tomentosus. Im Orient, an etwas feuchten steinigen Orten. b. Subspec. turkestanieus E. Regel in Gartenfl. 41 p. 106 (1892). Caules juveniles subpruinosi; foliolum terminale saepe usque ad costam trifidum; petala ungui- culata, oblongo-lanceolata, fructus oblongo-cylindrici, succosi, dulces, nitidi; carpella numerosa. An species diversa? Pruina parca, petala angusta et fructus oblongo-cylindrici plantam a typo R. caesii removent. Turkestan; von A. Regel gesammelt. (419) iss c. Subspec. (?) transaltaicus n. nomen. Ledebour olim R. caesium in Sibirià altaicá solum indigenum esse asseruit. Sed nuper species in terris oceano Pacifico adjacentibus occurrere dicitur. Collectores botanici plantam in Europá vulgarem neglexerunt. In herbariis vidi paucas ramorum partes, quae R. caesio similes videbantur. Specimina a me visa tam incompleta erant, ut judicium in suspenso remanere debeat. Von mehreren Stellen aus Nordostchina gesehen, aber nur in so mangelhaften Exemplaren, dass ein sicheres Urteil unmóglich ist. IP Gee mwlouelge. 8s Ces Formae hybridae recentes R. caesii in loco natali inter parentes crescentes haud raro certe dis- criminari possunt. Frutices (vel dumeta propagulis ex unico semine procreata) solitarii et cum similibus plantis in vicinitate crescentibus non exacte congruentes verosimile originis hybridae sunt, praeterea Tormae steriles, quae seminibus propagari non possunt. Ruborum hybridorum primariorum proles verosimile variabilis est, sed, R. caesio-idaeo excepto, experimenta non feci. Species hybridogenae e fructibus educatae constantes sunt. E formis hybridis primariis R. caesi? complures vulgares sunt, praecipue illae e R. idaeo, tomen- loso et rusticano enatae et suis locis breviter descriptae. Raro occurrit R. caesius x sacalilis; frequenter luxuriant frutices a R. hedycarpo, bifronle, vestito, egregio, hirlo et aliis progenitae. Ipse polline R. caesii plantas hybridas e R. idaeo et e R. Bellardii educavi. Sine ullo dubio proles hybrida R. caesii cum diversissimis Atubis Europaeis procreari potest. B. Grex Corylifolii. R. dumetorum Wh. in Boenngh. Prodr. Fl. Monast. p. 153; Wh. et N. Rub. Germ. p. 98. Spec. aggregata. Rubi humiles vel inter dumeta haud raro elati, autumno frondiflui. Turiones longe repentes; rami autumno radicantes, saepe pruinosi. Stipularum pars media dilatata. Foliola infima vix petiolulata. Fructus vulgo magná ex parte abortivi; carpella, si perfecta, magna, nigra, plerumque parum nitentia, haud raro opaca. Sepala in fructu saepissime erecta. — R. caesii necessitudo in formis omnibus elucet. Multo rarius in montibus silvisque quam in terrá cultà ad vias, sepes, muros et agrorum margines obvii. Friderichsen et Gelert solerti studio per multos annos in Danià et finitimis Germaniae partibus Rubos Corylifolios examinaverunt et ex iis magnum numerum ,,specierum"' bene definitarum distinxe- runt. Remansit vero formarum indigestarum ingens copia artificialiter in species aggregatas duas disposita, R. cenliformem scilicet et R. milliformem. Verae species ex sensu botanices systematicae inter Corylifoliorum catervas non reperiuntur. Species hybridogenae vero seminibus constanter propagatae centenae et iterum centenae exstant. In diversis terris et provinciis variabiles esse solent, et fines regionis cireumscriptae haud immutatae transgrediuntur. Quae describi possunt, non sunt species verae, sed formarum admodum distinctarum greges, quae per unam alteramve regionem divulgatae esse videntur. Conspectus formarum principalium. A. Turiones teretes, glauco-pruinosi; aculei parvi vel setacel, subaequales. Foliola non lobata vel incisa, subtus viridia . . 4 4 9... Sub-Caesu. Foliola vulgo lobata, juniora subtus canescentia . . . . . . . Sub-Idaet. B. Turiones apicem versus angulati, vulgo pruinosi. I. Dense glandulosi; aculei inaequales, partim aciculares . . . . . Sub-Glandulosi. (480) 256 II. Eglandulosi vel sparsim glanduliferi; aculei subaequales, compressi, in turionibus ad angulos dispositi. a. Foliola serrulata vel mediocriter serrata. Boliola'adulta' subtus viridia (2 073 0i eX oWw—9ox051: 2709 98s DOUDSSDIDINCUE Boliola in apricis subtus'incana . - c $e s c e» ubDTStOUfOS. b. Foliola grosse vel inciso-serrata. Inflorescentia superne angusta . . . . . . . Lec Vei e TILES e eo UD TE SOTE TS Series Sub-Caesii. Formae variabiles, a R. caesii varietatibus aegre distinguendae, sed caulibus apice obtusangulis, stipulis saepe angustioribus, foliis subquinatis et aliis signis a specie verá aberrantes. Pollen imperfectum; fructus rari. — Hae plantae inter R. caesium et unam alteramve Corylifoliorum formam hybridae esse videntur. 'Tales formae videntur: R. Morlensenii Frid. et Gel. Bot. Tidsskr. XVI p. 120. R. Mougeoli Billot Arch. Fl. p. 166. R. carneistylus P. J. Muell. in Flora B. Z. 1858 p. 179 et verosimile multae aliae. Cf. quoque R. acheruntinum "Ten. sub. .R. caesio. Series Sub-Idaei. E fructibus R. caesio-idaei educavi praeter alias formas duas plantulas R. maximo similes. Foliolum terminale saepe lobatum vel fissum, ita ut folium pinnatum evadat. R. maximus Marsson Fl. Neuvorpomm. p. 151 (1869). Turiocnes validi, glabri, aculeis parvis conformibus conico-subulatis atropurpureis armati, pruinosi, procumbentes. Folia ternata et digitato-quinata; foliola magna, tenuia, parum pilosa, grosse serrata; terminale emarginato-suborbiculare. Inflorescentia brevis; pedunculi pubescentes, parce vel crebre aciculati. Flores magni; sepala viridia, albo-marginata, laxe reflexa, demum arrecta; petala elliptica, plerumque alba; fructus in formá typica perfecti, atrosanguinei. Foliis magnis viridibus, aculeolis atropurpureis, florum et fructuum colore R. suberectum refert. In Dünengehólzen nahe der Ostsee im westlichen Pommern, besonders auf Usedom. Formae similes, sed uno alterove signo diversae, parce fructiferae et variabiles sunt: HR. maximus var. Visurgis Focke Syn. Rub. Germ. p. 406 (1877). R. centiformis var. simulatus Frider. et Gel. Bot. Tidsskr. XVI p. 121 (1887). R. Warmingii G. Jensen Bot. Tidsskr. XVI p. 122. (1887). Diese und áhnliche Formen finden sich in Dànemark und den deutschen Küstengegenden von Pommern, Mecklenburg, Schleswig-Holstein und dem Regbz. Stade. It. eyclophyllus Lindebg. sec. Rub. Suec. no. 48 FR. mazimo affinis videtur; conf. sub R. coryli- [olio conjungente. R. pruinosus Arrh. Rub. Suec. Monogr. p. 15 (1839). Turiones glabri, aculeis copiosis e basi latà subulatis patentibus armati. Folia mediocria; foliola In apricis caperata et subtus dense cano-tomentosa, in umbrosis subtus pallide viridia; terminale cordato- ovatum vel suborbieulare. Inflorescentia saepe elongata, foliosa; pedunculi falcato-aculeolati, interdum glanduliferi. sepala exlerne incana; petala magna, alba vel rosea. Pollinis cellulae interdum magná ex parte perfectae; fructus in plantà typicà bene evoluti, usque ad maturitatem rubentes, demum nigri. — Aculeis R.fissum revocat. Ü (481) E Forma typica in Suecià meridionali inter saxa in locis apricis crescit. In aliis locis variabilis. Die typische Form (F.. eu-pruinosus Focke in Ascherson et Graebn. Syn. VI p. 630) in Schweden, doch rechnet Bengt Lidforss auch eine bei Weida in Thüringen gefundene Pflanze dahin. Zerstreut. Formae similes aculeis copiosis longis subulatis insignes sunt: R. trominsularis E. H. L. Krause Abh. Nat. Ver. Bremen XII p. 156. (1891). Krause hanc plantam e RA. Radulà et R. idaeo enatam esse suspicatus est. R. inhorrens Focke in Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 630 (1902). Praeter has formas FK. marimo et R. pruinoso affines frutices multi intermedii exstant, qui omnes limites artificiales perturbant. Series Sub-Glandulosi. Turiones apicem versus angulati, aculeis tenuibus, aciculis glandulisque inaequalibus instructi. A. Orthacanthi: aculei majores subulati, inferne parum dilatati. I. Aculei tenues, aciculati. Exemplum: R. Villarsianus. II. Aculei robustiores, recti, subulati. Exemplum: £t. orthacanthus. B. Diversifolii: aculei majores compressi, lanceolati. Exemplum: £R. diversifolius. Formae innumerae hujus seriei descriptionibus distingui non possunt. Memorabiles sunt paucae »prospecies" in unà alteráve provinicià sat constantes et frequentes. R. oreades P. J. Muell. et Wirtg. Hb. Rub. Rhen. ed. I no. 154 (1860). Focke Syn. Rub. Germ. p. 391. Ab omnibus fere Rubis Corylifoliis differt foliolis lateralibus manifeste petiolulatis. Hoc charactere unico discerni potest a R. Bellardii Q » caesio c&, quem impraegnatione artificiali procreavi. Foliola e fundo truncato vel emarginato elliptica, sensim acuminata et inflorescentia laxa, saepe foliosa plantam a R. Bellardii simili distinguunt. Waldpflanze, durch Westdeutschland zerstreut, bis nach Südbayern, der Schweiz und Ostfrank- reich (Dep. Vosges) verbreitet. Similes sunt. R. oreochares Focke et. R. frisicus Friderichs., cf. Aschers. et Gr. Syn. VI p. 632. R. Villarsianus Focke in Gremli Beitr. Fl. Schwz. p. 28 (1870); Syn. Rub. Germ. p. 393. R. hirlo similis; folia semper fere ternata; foliola e fundo cordato-emarginato late ovata vel ovato-orbicularia, breviter acuminata, lateralia subsessilia; inflorescentia brevis, dense patenter aciculato- aculeata. Drupeolae majusculae. — Praecox; aciculis validis insignis. Prospecies vix variabilis. Hàáufig in Waldungen des niederen Berglandes in der nórdlichen und westlichen Schweiz, nach Baden und Savoyen übergehend. R. orthaeanthus Wimm. Fl. Schles. ed. 3 p. 626 (1857). R. eu-orthacanthus Asch. et. Gr. Syn. VI p. 633. Aculei subaequales, recti, subulati, setis glanduliferis glandulisque stipitatis mixti, pilosi. Folia quinata; foliola inaequaliter grosse serrata, subtus molliter pilosa; terminale vulgo ovatum. Bergwáülder: Schlesien bis Thüringen, Bóhmen. R. ehlorophyllus Gremli Oe. B. Z. XXI p. 381 (1871). Aculei copiosi, recti, subulati aciculatique; folia utrinque laete viridia; foliola minute et argute serrata, in utráque pagina pilosa, terminale suborbiculare, breviter acuminatum. Bibliotheca botanica, Heft 83, 258 (482) Immutatum e fructibus educavi. In Bergwüldern Mitteleuropas: Süd- und Mitteldeutschland, Schweiz. Parum differt R. fossicola Holuby Oe. B. Z. XXIII p. 381 (1873), in quo foliola juniora subtus albicantia sunt. — Máhren, nórdliches Ungarn. — R. berolinensis E. H. L. Krause Abh. B. V. Brandb. XXVI p. 16 (1884) forma minor est. Mark Brandenburg. R. diversifolius Lindl. Syn. Brit. Fl. ed 1 p. 93 (1829), nec Tineo Sic. p. 41 (1817); Rogers Handb. Brit. Rubi p. 93; R. myriacanthus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen II p. 467 (1877). Aculei turionum validi, lanceolati, rarius falcati, crebri, aculeolis glandulisque immixtis. Folia plurima pedato-quinata; foliola inaequaliter grosse serrata, subtus tomentella et breviter pilosa, albi- cantia; terminale ovatum, acuminatum. Jnflorescentia vulgo elongata, angusta, foliosa, ramulis axillari- bus brevibus. HRhachis cum ramulis dense rubro-glandulosa, aciculata aculeataque; sepala externe canescentia, echinata. Petala elliptica, alba. — Habitus fere R. Koehleri et R. Radulae. Waldründer und Hecken. Verbreitet durch England, aber auch in Belgien, den Niederlanden, Nordwestdeutschland. Formae similes sunt: R. imilabilis Frider. Bot. Tidsskr. XVI p. 111 (1887). Minor; foliola minute serrata; inflores- centia brevis. FR. mucronatum revocat. — Schleswig. R. pyracanthus J. Lange Bot. Tidsskr. XVI p. 108 (1887). Aculei saepe rubri; folia serrulata, subtus cano-tomentosa. R. Drejeri revocat. — Schleswig. R. britannicus Rogers Journ. bot. 1894 p. 49. R. ferus Focke (R. diversifolii subspec. ) Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 636 (1902). R. ferox Wh. in Boenngh. Prodr. Fl. Monast. p. 153 (1824). R. dumelorum Óó ferox Wh. et N. Rub. Germ. p. 100 tab. 54 B.; R. horridus autor. nonnull. (non Hartman). Nomina ferox et horridus vix rite condita sunt; praeterea ,,species' variabilis et adhuc dubia est. Quaeri potest, anne sit status R. nemorosi, e solo argilloso parum permeabili enatus. Non differt: R. polycarpus (cit. Holuby) G. Braun exs., nec Holuby. Robustus; aculei majores validi, copiosi, subae- quales, minores cum setis glanduliferis nune crebri nunc rari; foliola argute serrata, subtus viridia; inflorescentia stricta, dense rufo-glandulosa aciculataque. Flores rosei. Ziemlich veránderlich: Norddeutschland, Dànemark; áhnliche Formen auch in England. Meistens auf wenig durchlássigem Lehmboden. R. oreogeton Focke Syn. Rub. Germ. p. 404 (1877), f. typica. R. nemorosus b. montanus Wimm. Fl. Schles. ed. 3 p. 631 (1877). R. Sadebeckii Spribille. Turiones obtusanguli, glabriusculi; aculei copiosi, inaequales, majores lanceolati et subulati; folia plurima quinata; foliolum terminale cordato-ovatum, longe acuminatum. Inflorescentia sat ampla; flores magni, albi. — Aculeis foliisque R. Koehleri revocat. — Immutatum e fructibus educavi. In Schlesien an Hecken und Waldràndern der Vorberge. Ahnliche, aber nicht immer genau übereinstimmende Formen in den Nachbarprovinzen bis Posen, Brandenburg, Thüringen, Máhren. Occurrunt formae dubiae R. nemoroso vel R. Warnslorfii proximi. Alii Corylifolii glandulosi similes sunt: R. Jensenii J. Lange Fl. Dan. (48. fasc. 7) tab. 1833, fig. 1—3 (1871). — R. pallidum revocat. — Schleswig. t. slesvicensis J. Lange Bot. Tidsskr. XVI p. 139 (1885). Fl. Dan. tab. 2905. — Forma luxu- rians. — Schleswig. t. rubriflorus Purchas Journ. Bot. 1894 p. 130 et. 187. England. R. pseudopsis Gremli in Focke Syn. Rub. Germ. p. 394 (1877). Schweiz, Südwestdeutschland. R. tuberculatus Bab. Fl. Cambr. p. 306. — Aculeoli (tubercula) copiosi. — England. (483) 259 Ab omnibus aliis Rubis bene distinctus est: R. prasinus Focke Abh. Nat. Ver. Bremen I p. 302 (1868). Non pruinosus, saturate viridis, aculeis latis falcatis instructus. Immutatum e fructibus educavi. Hecken und Gebüsche auf einer etwa 10 km langen Strecke in den Kreisen Osterholz und Blumental, N.W. Deutschland. Ohne Übergünge zu andern Arten. Series: Sub-Silvatici. Eglandulosi vel parce glanduliferi; turiones semper fere arcuato-prostrati, obtusanguli, rarius acutanguli; aculei compressi subaequales; folia quinata; foliola subtus viridia. A Rubologis distinguuntur R.nemorosus stylis rubris, R. commiztus foliis supra dense pilosis, R. divergens antheris barbatis etc. Conspectus formarum principalium. A. Turiones superne obtusanguli. I. Foliola inaequaliter serrata. Aculei in turionum parte inferiore copiosi, subulati . . . . . . . . . . . . KR. nemorosus. JNeulelSBuDIoDWumWOnmnessspakssscODDIessiM49- 929 529 9 92:9 2:9: 2 2 PCI EDEEGETIS: IBI So lroJagsulbaequalitenssennulata xc senmilatps. B. Turiones superne acutanguli. IR: lexus JEYSIKS NAURSHNDEL. moo mm m o m mU so s 9 5 s 2B 9 6 weg 5 its LESSER: R. nemorosus Hayvne Arzneig. III tab. 10 ex pte. (1813). Arrhen. Rub. Suec. p. 45 ex pte. Aschers. et Gr. Syn. VI p. 638 (sens. ampl.) 'Turiones arcuato-prostrati, rarius in dumetis scandentes, ramis dependentibus; aculei turionum inferne crebri, subulati, superne compressi, sparsi, ad angulos dispositi, mediocres. Inflorescentia brevis, inferne foliifera, apice corymbosa, aeiculata et parce glandulifera; sepala cano-virentia, marginata; petala pallide rosea vel alba; stamina stylis fere aequilonga; antherae glabrae; styli rubentes; fructus raro perfecti, vulgo e carpellis paucis succosis compositi. Immutatum e fructibus educavi. — Praeter turiones sarmentosos characteribus multis R. plicatum revocat. Hie und da in Eichen- und Nadelwaldungen ; háufiger an Zàunen und in Hecken des Kulturlandes. Südl. Schweden; Dànemark, Norddeutschland bis Schlesien. R. divergens Neuman Oefvers. K. vet. Akad. Fórh. 1883 no. 8 p. 79, nec P. J. Muell. — Aschers. et Gr. Syn. VI p. 640. R. caesius x pyramidalis Focke Syn. Rub. Germ. p. 290. i. ciliatus Lindeb. Hb. Rub. Suec. no. 50. Aculei inferiores quoque sparsi, compressi, in mediá parte caulis validi, recti; foliola argute serrata, juniora subtus molliter cano-pilosa, adulta vulgo virentia; inflorescentia magnà ex parte foliifera ; stamina stylis paullullum longiora; antherae pilosae; fructus vulgo perfecti. f. pyramidali affinis videtur. Waldründer, Wegránder, Hecken. Südliches Schweden, Dànemark, Norddeutschland. R.serrulatus Lindeb. Hb. Rub. Scand. no. 46 (1884). Focke in Aschers. et Gr. Syn VI p. 641. Laete virens; foliola majuscula, serrulata, subtus viridia, terminale plerumque ellipticum, cuspi- datum. Pedunculi tenues; flores rosei; styli virides, antherae glabrae. Fructus imperfecti, carpellis plurimis abortivis. Zerstreut an Waldründern. Schweden, Dánemark, Nord- und Mitteldeutschland. 260 (484) R. dissimulans Lindebg. Act. soc. sc. Gothob. XX Bih. p. 32 (1884). Focke I. c. Turiones apicem versus acutanguli, glabri, subpruinosi, aculeis e basi latà compressà rectis subu- latis armati. Foliola utrinque parce pilosa, viridia, supra nitidula; terminale cordato-ovatum, sensim acuminatum. Inflorescentia brevis; pedunculi longi aciculati; sepala viridia, albo-marginata; petala alba; fructus imperfecti, drupeolis paucis nitidis. Folia floresque R. subereclum revocant. Zerstreut. durch. Scandinavien und. Nordwestdeutschland. E formis aliis R. nemoroso similibus nominandae sunt: R. commixtus Frider. et. Gelert Bot. Tidsskr. XVII p. 245 (1888), qui praecipue paginá superiore foliorum dense pilosà distinguitur, R. Friesii G. Jensen Bot. Tidsskr. XVI p. 112 (1887), qui R. chlorophylli formis tenuibus comparari potest. Porro R. hallandicus Gabrielson cf. Verh. N. V. Hambg. VIII p. 78. R. lamprococcus Focke Abh. Nat. V. Bremen I p. 307 (1868). Series Sub-Discolores. Aculei subaequales, compressi. Foliola juniora, saepe quoque adulta, subtus cano- vel albido- Lomentosa; sepala post anthesin patentia vel laxe reflexa. Conspectus formarum principalium. A. Turiones teretiusculi, apice obtusanguli. Sendlaslaxemreflexa c - n m. s c RU denos de m ue NORTE EE P ENLACORDLU DIDUSS B. Turiones angulati. I. Turiones glabriusculi; aculei robusti. Petioli supra plani; stamina stylis fere aequilonga . . . . . .. .. .. . AR.callianthus. Petipli.supra.suleati; stamina.stylos superanfià — - : - 5 0 29 5099 HS ahibengne II. Turiones patenter pilosi; aculei tenues. Walkoyaeeree minu lleven. gWuEIó 5 2 s 5 es o 9 m 9 9 9 m 9 99 99 5s pe Js JI ORIS R. eorylifolius Sm. Fl. Brit. II p. 542 ex pte. (1800). R. cor. var. sublusiris Lees in Steele Handb. p.94 (1847). Babingt. Brit. Rubi p. 262; Rogers Handb. Brit. Rubi p. 96. Turiones ex areu humili prostrati, validi, teretiusculi, apicem versus obtusanguli, parce pilosi vel glabriusculi, pruinosi, eglandulosi, aculeis tenuibus vel mediocribus subulato-lanceolatis sparsis, saepe sat raris instructi. Folia plurima quinata, alia ternata, pauca foliolo terminali partito septenata; petioli supra obsolete sulcati; foliola imbricata, saepe majuscula, inaequaliter grosse et frequenter inciso-serrata, subtus cinereo-tomentosa, demum virescentia; terminale subcordato-ovatum vel suborbi- culare, acuminatum, sed variabile et saepe trilobum, interdum fissum. Inflorescentia e ramis axillaribus distantibus erecto-patentibus et parte terminali confertà saepe subcorymbosá composita. Rhachis cum pedicellis tomentoso-villosa, interdum parce glandulifera. Flores majusculi; sepala tomentosa, post anthesin laxe reflexa; petala late elliptica, alba, rarius laete rosea; stamina stylis parum longiora; carpella glabra. Fructus e carpellis paucis vel sat numerosis compositi, nitidi. — Fl. junio et julio. Planta typica constans ,,sublustris* per Britanniam vulgaris est, sed ubique fere cum formis aberrantibus mixta occurrit. E fructibus R. corylifolii in Britannià cum Rogersio lectis educavi plantas inter se conformes, sed a typo aspectu et nonnullis notis aberrantes. R. lumeclorum Sudre Batotheca 96. In Hecken, an Wegen und Düámmen, seltener an lichten Waldplátzen durch Grossbritannien und Irland weit verbreitet; nach Rogers auf Jersey. In Frankreich und Norditalien, auch in der westlichen und südlichen Schweiz, wachsen sehr àhnliche Pflanzen, die getrocknet nicht zu unterscheiden sind. Sie scheinen aber nicht so gleichfórmig zu sein wie die englischen. (485) EXomimmare m EU 6o royslhirféor009 a f 1 mrels: R. conjungens (var. R. corylifolii) Babingt. Man. Brit. Bot. ed. 3 p. 103. (1851); Brit. Rubi p. 265 (1869). — Rogers in Handb. Brit. Rubi p. 96 hunc Rubum ad R. cyclophyllum Lindeb. Hb. Rub. Suec. no. 48 (1885) laudat. Sed in Lindebergii Rubo sepala fructum involventia, fructus pruiná tenui detersibili obducti, foliola subtus viridia, styli rosei vel violacei (non lutescentes Babingt.) sunt. R. cyclo- phyllus igitur a R. conjungente satis superque diversus et ex meá sententià R. maximo Marss. affinis est. R. conjungens cum R. corylifolio sublustri affini comparatur et aculeis brevioribus foliolisque latis suborbicularibus cordatis distinguitur. Foliola subtus cinereo-tomentosa. Vix ,species" R. conjungens est, sed formarum R. corylifolio similium caterva. A R. calliantho multae tales formae aegre discriminantur. R. callianthus P. J. Muell.in Jahresb. Pollich. XVI p. 294; Flora (B. Z. XLII p. 257 (1859). Turiones superne obtusanguli, parce pilosi, subpruinosi, interdum aculeolos vel glandulas paucas gerentes, aculeis sat validis subaequalibus lanceolatis instructi. Folia plurima quinata; foliola super- ficialiter et saepe minute serrata, subtus tomento canescente micantia, demum virentia; terminale e basi emarginatà ovatum vel suborbiculare. Inflorescentia irregularis, parte extraaxillari brevi. Rhachis cum pedunculis breviter tomentosa, aculeata, saepe parce glandulifera; flores spectabiles; sepala post anthesin patentia; petala late elliptica, rosea; stamina stylis fere aequilonga; fructus interdum sat bene evoluti. In multis locis species constans videtur, sed a R. bifronte-caesio recenter orto non distinguendus. A R.corylifolio praecipue serraturáà et foliolis non lobatis differt. Formae R.calliantho similes et aegre distinguendae sunt: &R.roseiflorus P. J. Muell. in Flora (B. Z.) XLI p. 179 (1858), R. discoideus P. J. Muell. in Mém. soc. M.-et-L. XXIV p. 58 (1869). Nonnullae formae forte R. Godronii similiores sunt quam R.bifronti, praecipue R. rotundifolius P. J. Muell. in Flora (B.Z.) XLI. p.178, nec Reinwardt, R. Wahlbergii (cit. Arrhen.) Gren.et Godron Fl. Fr., R. Holandret P. J. Muell. in Flora (B. Z.) 1858 p. 185 (nomen loco R. Wahlbergii), R.vinealis P. JJ. Muell. et Timb., F.tiliae- folius Pierrat in Boulay Ronc. Vosg. 126. R. callianthus und die áhnlichen Formen sind in Westdeutschland und Ostfrankreich verbreitet, finden sich aber auch in der Schweiz und ostwárts bis in die Gegend von Wien. R. Wahlbergii Arrhen. Rub. Suec. p. 43. (1859.) R. corylifolius J. Lange et alior. autor. — R.frulticosus L. Spec. pl. ex deser. (,,caulis subangulatus, longissimus"). Turiones apicem versus acutanguli, autumno ramosissimi, inferne parvis, superne rubustis aculeis instructi. Folia plurima quinata; petioli supra obsolete sulcati; foliola inaequaliter argute serrata, supra glabriuscula, subtus dense cano-tomentosa, demum virentia, terminalia e fundo emarginato late ovata vel suborbicularia. Ramorum fertilium foliola saepe profundius serrata quam in turione; inflorescentia mediocris, aculeata, apice minus conferta quam in R. corylifolio; ramuli inferiores breviores. Flores spectabiles; sepala in flore reflexa, postea patentia; petala rosea vel alba; stamina stylos superantia. Fructus saepe perfecti, atri, nitidi. Intermedius inter R. caesium et R. rhamnifolium. Südliches Skandinavien; Schleswig-Holstein, Mecklenburg, westliches Pommern. Ob in England ? R. colurnifolius Focke in Aschers. et Gr. Syn. mitt. Fl. VI p. 647 similis est; conf. l. c. — Bóhmen, Màáhren, Ungarn. R. Warnstorfii Focke in Hallier-Wohlfarth Koch Syn. p. 789 (1892) conf. Aschers. et Gr. Syn. VI p. 648. — Óstl. Harz, anscheinend weiter südlich und ostwáàrts zerstreut. R. Balfourianus Blox. in Ann. Nat. Hist. XIX p. 86 (1847). Turiones vulgo magis pilosi, quam in R. corglifolio et FR. Wahlbergii ; aculei plerumque mediocres, angusti. Glandulae et setae rarae. Folia sicut in R. Wahlbergii, superficialiter serrata et subtus molliter tomentoso-pilosa. Inflorescentiae rami axillares breviores et magis patentes quam in R. corylifolio; pars 262 (486) superior vulgo laxior, subcorymbosa. Ramuli tomentoso-villosi, parce glanduliferi. Flores ampli; sepala fundum fructus amplectentia; petala magna, lata, carnea, rarius alba; antherae saepe pilosae. Fructus saepe magná ex parte perfecti. Planta spectabilis. Forma typica grandiflora habitu bene distincta est, sed singulae notae variabiles sunt. Innumerae formae caulibus glabriusculis, foliis subtus viridibus, floribus minoribus aliisque notis aberrantes omnes limites perturbant. — Plurima specimina, praecipue in herbariis dubia sunt., J. Lange plantam typicam in horto Kewensi cultam AR. veslili varietatem esse credidit; alii botanici eam cum R. divergente conjungunt. Similitudo R. vestiti haud raro obvia, quamvis Corylifoliorum habitus longe praevaleat. Die typische grossblumige Form háufig in England und Nordwestfrankreich, besonders in der Nàühe der Westküste und am Kanal. Die àáhnlichen Formen weiter in England und Frankreich ver- breitet. In Deutschland in der Nàhe der K üste nur zweifelhafte grossblütige, dem R. Wahlbergii àhnlichere Formen. Series Sub-Thyrsoidei. Foliola grosse serrata, a medio sensim acuminata. R. Laschii Focke Syn. Rub. Germ. p. 402 (1877). Inflorescentià angustà et foliolis angustis incisis evidenter intermedius inter Ft. caesium et R. can- dicanlem. ^ Turiones teretiusculi, superne angulati, vix pilosi, pruinosi, aculeis sat parvis lanceolato- setosis vel apicem versus falcatis instructi. Folia ternata quinatave; petioli supra sulcati; stipulae angustae; foliola parva, grosse et saepe inciso-serrata, subtus cinereo-tomentosa vel albida; terminale rhombeo-ellipticum. Inflorescentia angusta, elongata, in ramis debilibus racemosa, in validioribus e lloribus fasciculatis vel ramulis lateralibus 2—3-floris composita. Ramuli pedunculique cum calyce appresse albido-tomentosi, glandulis breviter stipitatis sparsis et aculeolis tenuibus muniti. Sepala in Hore reflexa, postea patentia. Petala elliptica, alba, raro roseola; stamina stylos virides vix superantia; carpella glabra. Carpophorum parce pilosum; drupeolae partim perfectae. Immutatum e fructibus educavi. AnWaldrándern undin Hecken. Lebend habeich diese Art im Grossherzogt. Oldenburg und im Regbz. Stade (Norddeutschland) beobachtet. Sehr àhnliche Formen habe ich lebend oder getrocknet aus verschiedenen Gegenden Norddeutschlands gesehen, doch sind recente Bastarde nicht zu unterscheiden. R. gothieus Friderichsen Bot. Tidsskr. XVI p. 115 (1887). R. acuminatus Lindebg. Act. Gothob. 1884, nec. Smith. Differt a R. Laschii foliolis adultis subtus vix tomentosis, terminali e fundo ovato longe acuminato, inlorescentià breviore laxà. Styli (saepe?) rubri. Glandulae stipitatae interdum copiosae. — R. thyr- santho magis quam R. candicanli similis. Hecken und Waldründer im südlichen Schweden, in Dünemark; nordóstliches und mittleres Deutschland. Formae R. Laschii et R. gothico similes: R. Dethardingii E. H. L. Krause Arch. Natg. Mecklenb. 34 p. 203. R. Aschersonii Spribille Jahresb. Preuss. Bot. V. 1898/99 p. 14. Folia plurima ternata, foliola lata, flores rosei, styli rubri. — Prov. Schlesien und Posen. R. Fioniae Frider. Bot. Tidsskr. XVI p. 115 (1887). Tenerior quam 4A. Laschii; saepe glandu- losus; foliola subtus tomentosa. — Schleswig-Holstein; Fünen. Annotatio. 2 ac E - VETUS -- i aT. "0001 - 1 1 Rubos Europaeos plurimos nuper (praecipue post annum 1910 descriptos) omittere coactus sum, quia eorum notitiam exactam nancisci mihi non licuit. (487) Addenda. Fasc. 72 p. 13. R. Chamaemorus L. In der vorletzten Zeile ist statt ,,bis zum 54" zerstreut** zu lesen: ,,bis zum 53? (Oldenburg i. G., NW. Deutschland) zerstreut.*: Fasc. 89 p. 7. Vor dem letzten Absatze , Wer seine Mitmenschen** usw. einschalten: Der Artwert, also die Stellung einer Pflanze in der systematischen Rangordnung, lüsst sich nur durch Kenntnis ihrer natürlichen Verbreitung, ihrer Veránderlichkeit und ihres Verhaltens bei der Kultur abschátzen. Innerhalb der Formenkreise bei den europáischen Brombeeren fehlt es aber an allen Grundlagen für eine Beurteilung, weil es nicht einmal eine allgemein anerkannte Nomen- clatur gibt. Ich habe daher von der Freiheit, die eine vorlàufige Bearbeitung (, Prodromus:*) ge- wáhrt, einen ausgiebigen Gebrauch gemacht und habe Abánderungen, Varietüten, Unterarten, Zwischen- arten und Halbarten (Prospecies) in jedem einzelnen Formenkreise je nach den besonderen Verhilt- nissen dargestellt, ohne mich an irgend ein festes Schema zu binden. Fasc. 853 p. 28 adde in specie sequente locum primae descriptionis: R. philippinensis Focke in Elmer Leafl. Philipp. Bot. V p. 1617 (19135). Fasc. 83 p. 39 ad no. 207 R. tagallum adde: R. apoensis Elmer Leofl. Philipp. Bot. V p. 1618 (1915). Descriptio latina vacat. Caules solitarii, erecti, teretes, 20—50 cm alti, pulverulenti, inferne lignosi et saepe ramosi, superne subsimplices; folia quinato- vel septenato-pinnata; petioli sparsim recurvo-aculeati; stipulae lineares vel in lacinias lineares fissae; foliola ovato-oblonga, acuta, rarius acuminata, inaequaliter grosse serrata, in utráque paginá viridia et in nervis pubescentia. Flores sparsi; ramuli axillares uniflori vel panciflori, pedicellis propriis pubescentibus, ca. 3 cm longis. Bracteolae parvae, lineares. Florum diameter fere 1,75 cm; cupula dense villosa; sepala lanceolata, caudato-acuminata, patentia; petala late obovata vel suborbicularia, in anthesi patentia, alba, 7—8 mm longa. Filamenta vix compressa. Carpella numerosa; styli fusci. Fructus ca. 1 cm longi, laete rubri. — ,,Sapmittatana* indigenorum. In humo fertili silvarum montanarum insulae Mindanao. "Today (Mt. Apo). distr. Davao, 4000 ft. — Leg. Elmer. Rubo lagallo affinis, sed viva planta ex Elmer facile recognoscenda. — Ft. rosaefolius magis discrepat. Fasc. 83 p. 42 ante no. 221 R. biflorum inseratur: R. Mairei Lévl. Fedde Repert. XII p. 283 (1913). ,Habitu et aspectu R. stantem Focke in mentem revocans, sed statim foliolis subtus niveis discrepat. R. opulifolio affinis sed diflert inflorescentia corymbosa, sepalis nigro-aristatis, carpellis tomentosis. Flores rubri, fructus lutei. Frutex scandens.* Ex autore. Yünnan. In der Ebene von Tongtchuan, 2500 m. Leg. E. E. Maire. Nomen R. Mairei a me in p. 45 subspeciei R. flosculosi (No. 264) praeditum mutari debet. Novum nomen £R. ithythyrsi propono. 264 (488) Fasc. 83 p. 44 post no. 250 R. micranthum inseratur: R. tongehuanensis Lévl. Fedde Repert. XII p. 283 (1913). ,E grege nipeo. Affinis R. micrantho a quo differt foliolis ovatis, corymbis axillaribus. Frutex scandens; flores rosei; fructus rubri. Ex autore. Yünnan. Ebene von Tongtchuan, 2500 m. Leg. E. E. Maire. Fasc. 83 p. 44 post no. 252 R. opulifolium inseratur: R. illudens Lévl. Fedde Repert. XII p. 283 (1913). Differt a R. opulifolio inflorescentia conspicue corymbosa, sepalorum aristis conspicue fulvis. Frutex erectus; flores rosei; fructus rubri. Ex autore. Yünnan. Tüler in den Gebirgen jenseits Tongtchuan, 2600 m. Leg. E. E. Maire. In R. triphyllo hercophilo in p. 44 sub no. 253 descripto fructus nigri sunt. Pag. 45 sub no. 262. Nomen subspec. i/hylhyrsos substituendum est pro subsp. Mairei. Conf. Add. ad p. 42. Fasc. 83 p. 157 post R. uncinatum et ante gregem £F. podophylli inseratur: R. eonothyrsos Focke Syn. Rub. Germ. 271 (1877); Aschers. et Gr. Syn. VI 583. — Confer Conspectum supra p. 230. Parce pilosus, foliolis plicatis; intermedius inter RH. rudem et RH. vulgarem, sed inflorescentia ampla, multiflora, pyramidalis, inferne laxa, ramulis inferioribus patentibus. NW. Deutschland: ziemlich hàufig im Hügellande zwischen Hannover und Minden, selten in der Ebene; ostwárts bis nach Holstein, westwürts bis Westfalen verbreitet. In Mededeel, Rijks Herbar. Leiden no. 19 (1913) descripti sunt: p. 95 R. aenigmatieus Focke, cf. Bibl. bot. 83 p. 49 (273); p. 96 R. Herzogii Focke, cf. l. c. p. 56 (280); p. 96 R. adenothallus Focke, cf. l. c. p. 72 (296). Index. E Fasciculo 83 non numeri paginarum aperti, sed (inclusi) citantur. Anoplobatus Chamaebatus . Chamaemorus Comaropsis — pedata Ser. — radicans Ser. . Coptidopsis Cylactis . — montana Rat. . Dalibarda — calycina Ser. . — geoides Pers. — Jatifolia Blume — pedata Steph. — repens L. . $E — violaeoides Mchx. . Dalibardastrum Eubatus . Idaeobatus . Lampobatus Malachobatus . Micranthobatus Oreobatus deliciosus Rydb. . Orobatus : Rubacer odoratum Rydb. — velutinum Heller Rubi Acuminati — Aíromontani — Alpestres — Apiculati — Caesii — Carpinifolii — Cochinchinenses — Corchorifolii . — Corylifolii . — Dimorphophylli . — Discolores — Dissitiflori . — Duri . — Egregii . — Elongati — Floribundi . — JGlandulosi — Grandifolii — J[daeanthi Bibliotheca botanica. Heft 83. 273, 218, 459, Pag. 123 17 12 22 16 22 13 23 25 13 19 22 65 16 13 13 39 272 128 212 41 212 125 13 128 123 67 109 143 453 4716 354 49 129 479 212 376 278 295 404 49 276 463 429 171 Rubi Koehleriani Leucanthi Lineati Macaronesiaci Moluccani . Moriferi Mucronati . Peltati Pirifolii . Procumbentes Pungentes . Pyrifolii cf. Pirifolii. Radulae : Rhamnifolii Rosaefolii . Senticosi Silvatici Sozostyli Spectabiles Suberecti Thyrsoidei . Tiliaefolii Tomentosi . Ursini Vestiti Vulgares Xerocarpi 213, 278, Rubus abbreviatus Bout abietinus Sudre . (melanox.) abnobarum F. abruptus Lindl. c.p absconditus P. J. M. et Lf. . acanthodes Hofm. acanthophyllus F. acaulis Mchx. aceroides Miq. achenigera Duthie acheruntinus aut. acheruntinus Ten. acidacanthos P. J. M. et Wirtg. acroleucophorus Rip. acuarius Focke aculeatissimus Kaltnb. . aculeatissimus C. A. Mey. acuminatissimus Hassk. Pag. 460 146 45 342 71 303 412 129 63 305 161 442 338 148 337 391 42 142 310 372 303 366 278 415 355 279 346 440 439 377 425 455 32 24 126 199 371 478 370 369 257 438 210 149 Rubus acuminatus Genev. acuminatus Lindebg. acuminatus Sm. . (plicat. acuminatus Sudre acutifrons A. Ley adenanthus Fin. et Franch. . adenochlamys F. (dictyophyllus) cSSSSUERE adenomallus F. (ulug.) adenophloeus adenophorus Rolfe . adenothallus F. adenotrichos Cham. Sldl. . adornatus P. J. M. adscitus Genev. . adustus Clavaud aegaeus Favrat aegopodioides Ser. aenigmaticus F. . aetnaeus Tornabene affinis aut. . affinis Bab. affinis Wh. N alfinoides G. Braun aggregatus Kaltnb. . agrestis W K. agriacanthus Gen. airensis Schmidely . albatus Bayer albicomus Gremli albidus Merc. . - albiflorus Boul. et Luc. (allegh.) albinus Bailey albomicans Rip. . - (glomer.) albulus F. alceaefolius Poir. alexeterius F. . allegheniensis Porter allophyllus Hemsl. . - alnifoliolatus Lévl V. alpestris Blume alpestris 5X lineatus alpinus Macf. . althaeoides Hance . (pacat.) alypus F. 296, 278, 264, 104, 34 Pag. 363 486 68 325 468 248 191 173 276 173 270 488 291 441 417 365 381 25 488 380 324 362 332 332 439 371 378 347 382 452 369 396 313 ), 369 91 78 265 313 118 152 144 18 215 E 266 Rubus amabilis F. ambigens Boul. . . amblyphyllus Boul. - americanus Britton . - (saxat.) americanus . - amictifolius Rip. . ammobius F. . amoenus Koehl. . amoenus Portenschl. ampelinus F. . ampelophyllus len amphichloros aut. o amphichloros (P. J. M.) Gen amphidasys F. (melanox.) amphistrophus amphitapos P. J. M. et Wrtg. 108, ampliflorus Lévl. V. 74, 252, 253, amplifolius P. J. M. - amygdalanthus F. analogus P. J. M. et Lf. anatolicus F. . - anchostachys Rip. andegavensis Bouvet . Andersoni Hook. f. andicola F. andropogon Lévl. (Rad.) anglicanus Rog. anglosaxonicus Gelert angulosus F. . 5 angustatus Chaboiss. (lin.) angustifolius . (id.) angustifolius (id.) anomalus Arrh. anomalus P. J. M. anoplostachys P. J. M. antennifer Hook. f. apetalus Poir. (Petit. aphanes . apiculatiformis Sudre . apiculatus Wh. N. apoensis Elmer . appendiculatus Tratt. apricus Wimm. (caes.) aquaticus arabicus Schwnf. - aralioides Hance - arcticus » Arbor Lévl. V. arcticus L. . saxalilis - arduennensis Lib. arenarius Koehl. . arenarius P. J. M. et Timb. argentatus P. J. M. . argenteus Gmelin argenteus Gremli - argenteus Wh. N. — argutus Lk. (Rydb.) — Argyi Lévl. Pag. 163 402 325 25 25 369 326 473 371 71 135 399 380 258 439 370 413 397 391 425 379 378 421 48 36 255 446 455 90 369 249 208 208 370 397 47TT 176 178 456 455 487 371 462 478 176 196 43 24 27 375 376 380 386 367 391 359 315 160 Rubus argyranthus Boul. et Luc. - argyropsis F. : 5 — aristicalyx P. 1. ME — arizonensis F. — armeniacus F. s arrhenianthus Frider. Arrhenii J. Lange (caes.) arvalis Rehb. Aschersonii Spribille asper Wall. (Horsf.) asperatus aspericaulis P. J. M. et Lf. aspratilis P. J. M. assamensis F. uro assurgens Boul. et Pierr. atlanticus Pomel atrichantheros Krause . atrocaulis P. J. M. . atrorubens P. J. M. aurantiacus F. australis Forst. australis Kern. austriacus F. sts (fest. avaricus Secus axillarismo se MEC: Babingtonii Bell Salt. . badius F. . : Baenitzii Utsch . Baileyanus Britton . Bakeri Lees - baldensis Kern. . — Balfourianus Blox. . Ballii F. bambusarum F. . Banningii F. . barbatus Edgew. Barbeyi Favrat — Bastardianus Gen. . Bayeri F. Bayeri Seis Beccarii F. é Beckii Halácsy , — begoniifolius Holuby . — beirensis Sampaio . Bellardii Wh. N. bellidiflorus C. Koch - belophorus P. J. M. et Lf. — benguetensis Elmer Bergii Cham. berolinensis Krause (Cupan.) Bertolonii Bertramii G. Braun bertricensis Wirtg. . Betckei F. . — betonicifolius F. à betulifolius Small Fl. . biflorus Buchan. - biflorus Buchenau . 334, . 44, 166, Pag. 421 391 448 307 387 403 403 478 486 157 184 446 458 53 380 430 413 361 348 211 217 367 396 437 335 456 439 361 320 347 369 485 272 246 388 39 334 378 475 451 62 437 467 347 471 378 396 66 325 482 471 326 370 468 33 315 266 167 (490) Rubus biformis Boulay bifrons Sampaio bifrons Vest "a bipartitus Boul. et Bouv. birmanicus Hook. f. Blinii Lévl. Bloxamianus Colem. Bloxamii Lees Blumei F. Bodinieri Lévl. V. bogotensis H. B. K. boliviensis F. - Bollei F. Bonatianus F. Boraeanus Gen. borbonicus Pers. borealis Spach Bornmuelleri F. . Borreri Bell Salt. botryeros F. Bouveti Gen. . : brachyadenes P. J. M. brachyandrus Oremli . brachybotrys F. 6 : brachyphyllos P. J. M. 8 Wrig. Braeuckeri G. Braun : (merc.) bracteatus Bagnall bracteatus Bor. : (bogot.) brasiliensis O. Kntz. brasiliensis Mart. bregutiensis Kern. . breviglandulosus P. J. M. brevipetalus Elmer . brevis Gremli brevisetosus F. Briareus F. : Briggsii Bloxam . (vag.) Brigianorum britannicus Rogers (caes.) brutus Inst. Rom. . Buchtieni F. Buergeri Miq. (rubicund.) Buhnensis Burnati Favrat caeresiensis Sudre . caesius L. . Caflischii F. calcareus Rip. Caldasianus Sampaio . Caldesianus F. callianthus P. J. M. calophyllus Clarke . calvatus Blox. calvatus Bor. . calycanthus Lévl. calycinus Wall. calyculatus Kltnb. cambricus F. . 384, 259, Pag. 326 371 382 363 106 260 413 467 60 116 294 282 340 267 426 176 209 344 456 411 378 429 476 371 375 334 354 445 275 275 428 429 64 461 251 278 414 433 482 478 273 114 426 474 330 4ATT 458 378 382 377 485 46 361 363 258 19 465 365 (491) Rubus canadensis aut. canadensis L. 3 canaliculatus P. J. M. . canariensis F. cancellatus Kern. candicans Wh. canescens DC. (toment.) canescens cardiophyllus P. J. M. et Lf. cariensis Rip. et Gen. . carisiensis Rip. et Gen. carneistylus P. J. M. carpaticus Borb. et Sabr. . carpinetorum Freyn carpinifolius aut. carpinifolius Godr. . carpinifolius Rydb. . carpinifolius Wh. N. castoreus Laestad. (mercic.) castranus Samp. castriferrei Borb. caucasicus F. . caucasicus Godet Cavaleriei Lévl. V. . cavatifolius P. J. M. celebicus Blume celtidifolius F. cenomanensis Sudre centiformis Frid. Gel. . cercophyllus F. . cernuus P. J. M. ceticus Halácsy . Chaboissaei P. J. M. chaerophylloides Sprib. 363, chaerophyllus Sag. et W. Sch. . Chaffanjoni Lévl. V. chagalensis Hieron. (Arrh.) chamae-Arrhenii . (hirt.) chamaebatus . Chamaemorus L. Chenonii Sudre . chiliadenus F. , chinensis Franchet . chinensis Ser. chloranthus Sabransky chlorocarpus Bor. 5 chlorophyllus Gremli . chlorostachys P. J. M. . chlorothyrsos F. chnoophyllus Gen. chnoostachys Kern. chroosepalus F. . chrysocarpus Mundt . chrysophyllus Reinw. . (mercic.) chrysoxylon . cicur Holuby . cimbricus F. . (anat) cinereus . 219, 12, . 14, Pag. 305 315 324 342 370 373 367 367 347 333 333 480 459 369 366 422 310 354 27 354 459 466 367 104 449 150 474 414 479 469 475 458 418 336 336 118 280 403 475 487 463 198 203 153 468 378 481 476 400 369 389 52 174 252 354 438 404 381 Rubus cissoides A. Cunn. Clarkei Hook. f. - clathrophilus Sudre clemens F. - Clementis Merrill clethrophilus Gen. . clinocephalus F. Clusii Borb. coarctatus P. J. M. . cochinchinensis Tratt. Cockburnianus Hemsl. cognatus N. E. Brown Colemanni Blox. Colemanni Sudre collinus DC. . collinus Lej. Court. collivagus Rip. colmariensis Spribille . coloratus Gremli colurnifolius F. . - comintanus Blanco . Commersonii Poir. . commixtus Frid. Gel. . commixtus P. J. M. compactus Benth. compactus Utsch conchyliatus F. . (dumet.) concinnus Warr. (obsc.) concinnus F. concolor Lowe condensatus P. J. M. conglomeratus Boul. Lin. (corylit.) conjungens Bab. conothyrsos F. consimilis P. J. M. . consimilis Rip. conspectus Gen. conspicuus P. J. M. contemptus Rip. (Barbeyi) contiguus Gel. (hisp.) continentalis F. Copelandi Merrill coptophyllus A. Gr. corchorifolius L. f. . cordifolius Wh. N. . (frutic.) cordifolius Wh. coreanus Miq. o coreanus »« triphyllus coriaceus Poir. : coriifolius F. Gérard coriifolius Liebm. (egreg.) coriifrons F. coronarius Sweet coronatus Boul. . corylifolius aut. . corylifolius J. Lange corylifolius Sm. . corylinus P. J. M. 32T, 105, 184, 402, Pag. 220 28 349 256 213 327 102 399 373 49 182 440 362 400 368 375 378 346 475 485 153 153 484 397 36 459 245 380 424 342 467 380 485 488 325 369 428 422 378 325 310 33 132 131 348 376 268 188 31 407 288 407 155 453 324 485 484 4068 Rubus corymbosus P. J. M. . — coslaricanus Liebm. Coutinhi Samp. . - crassus Holuby . - crataegifolius Bunge creticus Tournef. cruentatus P. J. M. . - (ferrug.) cubensis Griscb. Cumingii O. Kuntze - cunctator F. cuneatus Boul. Bouv. . - cuneifolius Merc. cuneifolius Pursh - Cupanianus Guss. . curvidens A. Ley curvistylus Gremli . cuspidiferus Boulay - cyclophyllus Lindebg. Dalibarda L. . dalmaticus Gussone (frut.) dalmatinus Tratt. Damieni Lévl. danicus F. Darrisii Lévl. dasyacanthos G. Braun dasyclados Kern dasyphyllos Rogers debilis Ball debilispinus Sudre . debilitatus Rip. decipiens P. J. M. decipiens Schmidely declinatus Sudre decorus P. J. M. defensus F. degener Gen. Delavayi Franch delicatus Holuby deliciosus Torr. . deltoideus P. J. M. demotus Gen. — (Hassk.) dendrocharis . densiflorus Gremli . (Borr.) dentatifolius denticulatus Kern. . (id.) denudatus (ellipt. denudatus (ellipt.) depilis - depressus Boul. Tuczk. derasus P. J. M. et Lív. Dethardingii Krause devoniensis F. diamantinus Lévl. - diclinis F. Muell. dictyophyllus Oliv. - Dielsianus F. (lin.) diengensis diffissus F. 443, (492) 268 Pag. Pag. Pag. Rubus dilatatus Boul. Bouv. . . 3980 Eübiüsyerectussalit(- 9 9 CREE ZEE Rubus flexuosus P. J. M. et Lív. . 452 — dimorphus Boul. Fenill. . . . 369 - ericetorum Lfv. . . . . 447, 457 — (pirif.) floccosus e eec wofs) E USrerpinss PORTUM LT — erinaceus Schmidely . . . . 426 — floribundus H. B. K. . . . . 284 — discoideus P.J. M. . . . 380, 485 —PNerinicus S ROBeISS- 0 A7] — floribundus Schldl.. . . . . 288 EdiscolopiGodr- e 2 E Od — eriophyllus Rip.. - «2 969 z-xtloriduss Trait MEO — discolor Hartm. dece Tor se i0 —PErlaugeriEnglcrem Ir —oSilorlentins E2009 299 59 5 4900 — discolor Wh. N. . . . 3977, 385 — erubescens Wirtg. . . . . . 424 zilosciiosusa NOS —— disjunetus BoHy. o. e «o9 1 A99. — erythrinus Gen. . . . . . « 859 —(RSIdkSEWWEPSeUNEHVAS uo o s 19 — dissimulans Lindebg. . . . . 484 — erythrocaulon Boul. . . . . 458 — foliolosus D. Don . . . . . 191 — dissociatus Boul. Malbr. . . . 429 —JTerythrolasitsub-04- 09-9 99-29 299299197. — foliosus Wh. N. . . . 45] -distanssb Dont uc 2 — erythrostachys Sabr. . . . . 475 — formidabilis P. J. M. et Duns . 425 disteniussli- 998-595-9509: 5-0 20 09 — erythrostemon Favrat . . . . 425 — formosanus Maxmw. . . . . ll7 Ee disiractisib4M- e. 177) — Esquirolii Lévl. . . . 87, 254, 259 — formosus P. J. M. et Lfv. .. . 397 E divaricatusqP1.MO 39:929 —ceucalyptus b 59 — fossicola Holuby . . . . . 482 Exdiversenseb eM E37 —euchloos E; .'. - 4 . « 4 8834 — fragarioides Bertol.. . . . . 24 — divergens Neum. . . . . . 488 — Jeiupgeniussh- e ED ——ragranspE5-9 0:59 -29- 28 2 208-208 71. — diversifolius Gen. . . . . . 380 -Jculeucusq- 90 — Francipani Tineo |. . . . . . 377 — diversifolius Lindl. |. . . . 482 — (villic.) eurypetalus. . . . . 361 —"iratermus | Gremlii29- 95-59-29 99-90 52/2 —-divexiramtus, P.J.M. . - . . 474 — eustephanus F. . . . 160, 263 — fraxinifolius Poir. . . . . . 1650 — domingensis F. . . . . . . 302 — excavatus P. J. M. et Liv. d GPS) —3hriesiiMCi Jensen M GA 3D onjautissSpI-9- 0-999 29-299: : 19 T JexsHccusesieltd e m M Im —JQA(tie esas s an 5 5 o o 4i — Drejeri G. Jens. .. . . . . 414 — GNE SS s c 5 s s 5 g GO zxirondosussEigel n ENSIS — drejeriformis Frid. . . . . . 418 — extensifolius Boul. Rip- 8c s GS —CIrttticosuss E - 9-0 09-9 09 2 DEED — Duclouxii Lévl. . . . . . . 148 -Xexteustsabnitscl- 0-20 24316 E wtrtticosuse oH. E EETO — dumetorum Wh. N. . . . . 479 (assam)sbaberim 5 —SHISPEHELISHS o o s e c o Gl — dumnoniensis Bab. . . . . . 360 zBabrnynA-hichter e 0329 — 1rüticosus; Wh: N^ 7: 2 999-9999. — dumosus Lfv. . . . . . . 346 — fagicola Martr. Don. . . . . 365 — $ruticosus Wimm. . . . . . 893l7 — (caes. dunensis . . . . . 478 — fagifolius Cham. Schldl. . . . 214 EckelilBWinto E125 — duricorius Gen. . . . . . . 380 — Fairholmianus Gardn. .. . . 90 — [ulcratus P. J. M. et Liv. . . . 425 — (bifr) duriminius . . . . . 377 — (gracil.) Falconeri . . . - .- 190 — fuliginosus Sodiro . . . . . 276 — durus Sauvalle . . . . . . 297 — iallax Chaboiss. . 0110965 csfulvusub e e CP MEE — (hedyc) dynatos . . . . . 386 zx9giarcesiigbranche t ESI —cturcipetalusSudre c 2965 2EbuerigBen 450 — fasciculatus P-.J. M. —- —- 971 — (niveus) furfuraceus . . . . 188 — (Rad.) echinatoides —. . . . 446 xx[astisiatusP Merc "305 —cfurvicolorc b MEI) —— vechinatiseDindlo 2 d4T, — l[astigiatus Wh. N. . . . 320, 328 —— WiGrHs-elge Wb o o a s's s 9) echiuocladosab 63 — JigwmeG IeWb WS s s s; s 5 8E — fusco-ater Briggs 414 —.Jüdids. 5 8 M nur eo NS) 3HeddeisPevia y E) 5] — fusco-ater Wh. N. — 5 . 2 426 3 (üElassk:)sEdelinpiiue. 199 ——JüswHEWGH IS v 5 6 s s o zinscHseWI NET — (egreg.) effeminatus . . . . 407 —üsGxs Web 5 2 s «e ^l usw BUG. 6 5 o o 4 eB — (florul) Eggersii . . . . . 302 — (dumet.) ferox Wh. N.. 28015-25402. — QGalissieri Sudre . . . . . 365 — (egreg. egregiatus . . . . . 407 —— Gd 5. o v wc aw sw s P — (triphyll) gamophyllus . . . 187 EXMCErepinss 3 c 5 él —xferuginense Griseb- 295-9999: 99:299. — Gardnerianus O. Kuntze . . . 92 — egregiusculus Frid. Gel. 8 5-8 EA — ierrugineus Wickstr. . . . . 283 —xGelertibrid E ENJES xdeieliensisaWiTip- e QUA)9 Sicsttvusg P Meri E137 JS GenevieniBBorg PED clic M EET — liimbrifolius Wirtg. . . . . . 359 — geniculatus Kaltnb. |. . . . 390 — ellipticifolius Sudre . . . . 381 —OcWsDWNSUG IS s 5 55 s s RU — Gentilianus Lévl. V. . . . 53, 250 z-xellipticussSnr e E I9S 970 --iouiaes5uder qm ERG —.geoldesjSm. 9 2-52 25 22 E22 —IBGHD dB 5 n 8 5 s ws UB) — ilt GWHgWb s s s s s . 49 — (rhamnif) germanicus . . . 346 — elongatispinus Sudre . . . . 365 — iggieue I SdLMG s s . g dE — "geromernsis P272 M T 7b "xelangatiissMerc- 1205369 xxdilissusai indi 1728903 zJGilloti2Boi-9-99-29 2929-5 55 25 949 — elongatus sm. i5 oo 5rx "GG — flaccidifolius P. J. M. . . . . 466 zspilyusabom qe C MUTO — (alceaet.) enilgratus T9 — WEG PAS s 5 . . y ew —xqnraldianussE- ID - empelios oH c o£ vw ox 855) — lilagellaris P. J. M. et Liv. . . 381 zx(austral) glaber E20) - (villos.) Engelmannit 2-9 999314 -ilasellansasWilld- 2307) z-(corchorit;) glaber E EIS -AEusIEuiieITatt e ME . o. 307 — flagelliflorus F. . . S ETUUUT — glaberrimus Champ. . . . . 148 — eous F. doc ec DN 204, 271 — flavescens P. J. M. et Ltv. 20-25495 —P(rbbCWGsblhGe c 5.5 o o 95 Qu SUE PS HCEESTIERSSS ztlavidussBoul-tnca 2-9 9 969 — (nemoral) glabratus . . . . 350 SEpIpsuosuEr ET EPIS —PipWIS PERS o 5 s 5 s e JB ——(tonreut)elabratus 9 9998367 (493) Rubus (vulgaris) glabratus — glabriusculus Hassk. — glandithyrsos G. Br. — glandulosus Bellardi — (Maassii) glaucoclados . — (Bellard.) glaucophyllos . — glaucovirens Maass — glaucus Benth. — gliovicensis Spribille . — glomeratus Blume — glomeratus Vidal — QGodronii Lec. et Lmtt. — QGoetzenii Engl. . — gorizianus Kern. — gothicus Frider. . — Gowreephul Roxb. . — Grabowskii Wh. — gracilentus P. J. M. — gracilicaulis Gremli — gracilis Roxb. — grandifolius Lowe . — granulatus P. J. M. et Itf. — gratiflorus P. J. M. . ó — gratiosus P. J. M. et Lfv. . — gratus F. — Grayanus Maxmw. . — Gremlii F. s — HOWICISNG Hrosssns — Griffithianus Rogers — OGriffithii Hook. f. — Grisebachii F. — (glomer.) griseolus . — QGrossularia Lévl. V. — grypoacanthus P. J. M. et Lífv. . — Quentheri Wh. N. — QGunnianus Hook. — guyanensis F. c — gymnostachys Gen. — (fraxinif.) Haightii . — hainanensis F. — (Lamb.) hakonensis — hallandicus Gabrielson — Hallieri F. . . — Hamiltonianus Ser. . — hamosus Gen. — hamulosus P. J. M. et liv. — harcynicus Aschers. — Harpago P. J. M. — Hasskarlii Miq. — Hasskarlii P. J. M. et Wrig. , —- Hassleri Chodat . — hastifolius Lévl. V. . — hawaiensis A. Gr. — Hhebes Boul. — helveticus Gremli — hemistemon Gen. — hemistemon P. J. M. — Henriquesii Sampaio . 107, Pag. 362 92 439 471 349 471 437 202 399 90 98 385 174 380 486 198 374 452 474 190 430 402 359 439 392 142 399 67 456 68 299 91 138 425 475 16 278 421 151 83 70 484 94 92 378 329 474 370 98 455 281 259 D 347 468 325 334 415 Rubus Henryi Hemsl. et Kuntze 43, (triphyll) hercophilus . - hercynicus G. Braun - (Briareus) Herzogii . hesperius Piper . - hesperius Rogers heteracanthus Lejeune (tarnensis) heteracanthus . heteroclitus P. J. M. heteromorphus Rip. hexagynus Roxb. - (Liebmann.) hidalgensis - Hieronymi F. Hillebrandii Lévl. Hillii F. Muell. Hirascanus Makino hirsutus Wimm. . hirsutus Wirtg. hirtellus Rip. . : hirtifolius P. J. M. et Wrig. hirtus Roxb. . E hirtus W. K. hispanicus Willk. hispidus L. hispidus Merc. hoatiensis Lévl. . Hochstetterorum Seub. Hoffmeisterianus Kth. Holandrei P. J. M. . holerythros F. c holochloros Sabransky hololeucos Gen. holorhodos Rip. holosericeus Vest. . Holtenii O. Kuntze Hookeri F. ; horridicaulis P. J. M. horridulus Hook. f. horridulus P. J. M. . horridus Hartm. . e horripilus P. J. M. et Lfv. Horsfieldii Miq. horstensis Banning . : hostilis P. J. M. et Wrtg. . humifusus Schldl. humifusus Wh. N. humistratus Steud. . humulifolius C. A. Mey. . hupehensis Oliver . hybridus aut. . hybridus Vest. hydrastifolius A. Gr. hypargyrus Edgew. hypoleucus Vest. hypomalacus F. . hypomallos P. J. M. hypopitys F. . hypopsilos Progel . 280, 308, : Bouché . 388, 348, Rubus hystricosus F. Hystrix F. Hystrix Wh. N - ichangensis Hemsl. Kntze. idaeopsis F. idaeus L. ikenoensis Lévl. V. . illecebrosus F. illegetimus Sabransky illudens Lévl. - (plicat.) imbellis - imbricatus Hort. - jinopacatus P. J. M. et due : imitabilis Frid. imperialis aut. imperialis Cham. Sldl. - implacitus P. J. M. . - inaequalis Halácsy . incanescens Bertol. incarnatus P. J. M. . incisus Lévl. . incisus Thunbg. . inclinabilis Gremli . incultus Wirtg. incurvatus Bab. . (pungens) indefensus . - indiscissus F. indotatus Gremli indusiatus F. . inermis Willd. infestus Hartm. . infestus Wh. N. . (corymb.) inflexus Boul. . inflexus Sampaio infoecundus Rogers (pruinos.) inhorrens innominatus hort. innominatus Moore innoxius F. inopertus F. insericatus P. J. M. . insignis Hook. f. (vagus) insubricus . insularis Aresch. - (ellipt.) insulanus integribasis aut. . integribasis P.J. M. integribasis Rogers interfoliatus Boul. . inuncatus P.J. M. et Lfv. invisus Bailey - involucratus F. - jodes Boul. irasuensis Liebm. - irenaeus F. - jricus Rogers . - iritans PF. . ithythyrsos F. 269 365, : 210 Rubus Itoensis Lévl. V. — Jacqueli Boul. jamaicensis Blanco jamaicensis Swartz . jambosoides Hance Jamini Lévl. V. . japonicus F. Jelskii Fritsch Jensenii J. Lange - Kaltenbachii Metsch - kanayamensis Lévl. V. karstianus Borb. Kelleri Halácsy . Kerneri Borb. kerriifolius Lévl. V. Kinashii Lévl. V. kingaensis Engler Kittatinmy hort. kiwuensis Engler Koehleri Wh. N Koehneanus F. Koehnei Lévl. Koordersii F. (pseudo-saxat.) unu Kuntzeanus Hernsl. Labbei Lévl. V. lachnocarpus F. . lacertosus Sudre laciniatus Willd. (rustican.) laciniosus lacteus Holuby laetevirens Progel laevefactus P. J. M. laevigatus Wall. . Lambertianus Ser. (Maassii) lampoclados lamprococcus F. . lamprophyllus Gremli Lamyi Gen. lanatus Wall. . Langei G. Jens. . Laschii F. . lasiocarpus Sm. . lasiocaulon Sudre lasiocladus F. lasiostylus F. . - lasiothyrsos Sudre . lasiotrichos F. latebrosus Rip. latidens Clavaud latifolius Bab. - (erythrost.) latifolius laxus F. - Lechleri F. - (Moorei) Leichhardtianus . Lecoqii Gen. . Leesii Bab. (triphyll.) leiotriphyllus 114; 140, 167, 436; Pag. 135 462 153 283 147 259 26 243 482 475 205 386 361 463 131 188 173 314 171 460 221 261 100 186 195 258 204 388 358 378 455 397 443 213 70 349 484 474 4175 110 361 486 182 399 421 266 399 109 380 369 395 426 68 245 380 208 272 187 Rubus Lejeunei Arch. Briggs Lejeunei Godr. . - Lejeunei Wh. N. — Lemaitrei Rip. - lentiginosus Lees - (adenotrich.) leptaleus leptocaulon Boul. Ltnd. Lespinassei Clavaud Letendrei Boul. . Lettii Rogers leucandrus F leucandrus Samp. leucanthemus P. J. M. leucanthus Hance leucocarpus Arn. leucodermis Dougl. leucodermis hortor. leucophaeus P. J. M. (caes.) leucosepalus Leyanus Rogers L'eyib:e Jc Libertianus Wh. . Liebmannii F. lilacinus Wirtg. . Lindebergii P. J. M. Lindleyanus Lees lineatus Reinw. . Lingua Wh. N. linguifolius Gen. Linkianus Ser. Lintoni F. ; (hirtus) digssim . litigiosus Boul. Lloydianus Gen. Lobbianus Hook. Loehrii Wirtg. longiculpis Gen. (Parkeri) longisetosus . longithyrsiger Lees lophophilus G. Braun Lowii Stapf loxensis Benth. . lucens F. lumectorum Sudre . lusitanieus R. P. Murr. lutescens Franch. luzoniensis Merrill Maassii F. macilentus Cambess. . Macraei A, Gr. macranthelos Marss. macroacanthos Blox. macroacanthos Kern. macroacanthos Wh. N. (plicat. macrander . macrocarpus Benth. - macrocarpus Gardn. — macrogongylus F. . 317, Pag. 411 467 435 378 365 294 381 407 403 418 398 351 418 148 183 201 166 371 478 414 403 324 305 475 347 356 4T 398 447 974 411 453 348 367 60 450 429 251 410 398 144 3l 213 484 414 162 59 349 166 143 423 380 370 361 325 37 92 287 Rubus macropetalus Dougl. . macrophylloides Gen. macrophyllus aut. macrophyllus Pohl . macrophyllus Wh. N macropodus Ser. macrostachys P. J. M. macrostemon F. EUN macrostemonoides Fritsch macrothyrsos J. Lange (corymb.) macrurus magnificus P. J. M. (floscul.) Mairei F. Mairei Lévl. major F. Makinoensis Lévl. V. malagassus F. maleficus Holuby malifolius F. . mallodes F. malvaceus F. . (discerpt.) maranensis . marchicus Krause (idaeus) maritimus Arrh. maritimus De Not. marmoratus Lévl. V. Marshallii F. et Rog. mauensis Engler mauicola F. (rosaef. Maximowiczii maximus Marss. Mearnsii Elmer . (macrog.) mecocarpus megalococcus F. megapolitanus Krause megathamnus Kern. melanolasius F. . (idaeus) USUS (494) 333, melanoxylon P. J. M. et Wig melanoxylon Rogers (niveus) membranaceus Menkei Wh. N. Menziesii Hook. mercicus Bagnall Mercierii Gen. mesogaeus F. Metschii F. (occid.) mexicanus . micans Godr. micrandrus Rip. microacanthus Kaltnb. micropetalus Gardn. microphyllus D. Don . microphyllus L. f. (rhamnif.) microphyllus Mikani Koehl. milliformis Frid. Gel. Millspaughii Britton 372, 436, Pag. 302 397 390 284 396 187 446 386 387 423 451 427 269 487 258 135 216 462 42 104 81 447 361 209 430 156 463 170 261 155 480 74 288 274 361 370 209 209 439 440 183 427 302 353 375 204 465 201 455 369 320 84 191 132 347 462 479 315 (495) Rubus (incurv.) minianus minimiflorus Lévl. . minusculus Lévl. V. minutillorus J. Lange . minutiflorus Wirtg. . miser Liebm. . misniensis H. Hofm. mitigatus P. J. M. mixtus Rip. modestus F. modicus F. moestus Holuby mollifrons F. (vulg.) mollis Wh. N. mollissimus Rogers moluccanus L. Monguilloni Lévl. v. montanus G. Braun montanus Kerner montanus Libert . montanus Porter . montanus Sudre . (nemoros.) montanus montanus Wirtg. . montivagus Gravet . morifolius Sieb. . Mortensenii Frid. Gel. Mougeoti (Bill.) Gen. . mouyousensis Lévl. mucronatoides A. Ley . mucronatus Blox. mucronatus Ser. . mucronifer Sudre - mucronulatus Bor. . Mullerii Lefv. multibracteatus Lévl. V. multifidus Boul. et Malbr. - (pirif.) multiserratus Mundtii Cham. Sldl. murinus F. mutabilis Gen. myriadenes Lévl. V. myriacanthus F. . myrianthus Baker myricae F. . mysorensis Heyne . (corean.) Nakaianus namurensis F. nanus S. Wats. napaeus F. ue. (Cupan.) nebrodensis . Neesii Rip. neglectus Peck : (corchorif.) neillioides . nemocharis P. J. M. nemophilus Rip. nemoralis Gen. . nemorosus Hayne . . 56, . 29, 371, 106, 347, 380, 413, 450, 221, Pag. 355 252 241 379 449 294 391 449 369 146 146 388 287 358 428 88 254 362 399 378 313 398 482 33l 330 137 480 480 62 414 413 25 413 445 425 103 467 65 174 408 445 158 482 216 408 182 268 335 212 436 471 318 202 131 401 348 350 483 Rubus nemorosus Wimm. neomexicanus A. Gray nesiotes F. nessensis W. Hall Neumani F. : Newbouldii Bab. Newbouldii Rogers nexuosus Rip. 3 nigrobaccatus (Bail.) F. nigrobaccus Bailey . nilagiricus F. . (pacif.) ningpoensis - (idaeus) nipponicus nitidus Bell Salt. nitidus Wh. N nivalis Dougl. niveus Thunbg. . - niveus Wall. nobilis Regel . nothus Sudre . nubigenus HBK. numidicus F. . nutans Vest nutans Wall, nulkanus Moc. (nutk.) Nuttallii (ellipt) obcordatus . obliquus Wirtg. 199, 27 obcuneatus P. J. M. et Lfv. . oblongifolius P. J. M. et Was. obotriticus Krause . obovalis Mchx. obscurifrons P. J. M, et wag obscurus Kltnb. obscurus P. J. M. obtectus Boul. obtusangulus Gremli obtusidens Boul. et Tucz. obtusifolius Gen. obtusifolius Willd. obvallatus Boul. et Gill. . occidentalis Lévl. occidentalis L. occiduus Boul. Bouv. . occitanicus Sudre ochlanthus Hance ochrodermis A. Ley odoratus L. Olavi Neum. Oldhami Miq. Oliveri Miq. omeiensis Rolfe . omissus Rip. . opacus F. : opulentus: P, J. M. et n opulifolius Bertol. - orbifolius Lívr. 347, 204 - oigoclados (P. J. M) Reges 413, 104, 2 Rubus oreades P. J. M. et Wrtg. oreochares F. oreogeton F. . (pung.) oreithales organensis Gardn. . orthacanthus Wimm. - orthoclados Boul. - orthoclados A. Ley orthosepalus Halácsy ostrinus F. . ostroviensis Sprib. . - ostryifolius Rydb. - otophorus Franch. ouensanensis Lévl. V. . ovalifolius Wh. (mesog.) oxycomus pacatus F. . pacificus Hance . (Hassk.) padangensis . pallescens Rip. pallidus Babingt. pallidus Wh. N. palmatus Thunb. paniculatus Schldl. . panniculatus Sm. pannosus P. J. M. et Wrig. panormitanus Tineo Pappei Eckl. Zeyh. . - papulosus P. J. M. et Lf. . - Papyrus Lévl. parciflorus F. . - Parkeri Hance (odor.) parviflorus . parvifolius L. . parvifolius Raf. parvifolius Walt. parvulus Gen. parvus Buchan. . patens Merc. . pauciflorus Baker pauciflorus Wall. - (austral.) pauperatus Paxii F. : paykouangensis Lév]. . - pectinaris F. - pectinellus Maxmw. pedatus Sm. pedunculosus D. Don (asper) pekanius F. - pellitus Rip. - peltatus Maximw. peltifolius Progel peltinervius F. pendulinus P. J. M. pentagonus Wall. peraiticus Sampaio . perfrondosus Sudre permiscibilis P. J. M. . . 96, b2 E bz Rubus perplexus P. J. M. — persicinus Kern. — persicus Boiss. — persistens Rydb. — (rosaef.) personatus — peruvianus Fritsch . — pervagus Sudre . — (vagus) Pesianus — petraeus Koehl. . — phaneronothos G. Br. . — phengodes F. — philippinensis F. — philyrinus F. . — philyrophyllus P. J. M. et Lf. — phoenicolasius Maxmw. . — (idaeus) phyllanthus — phyllostachys P. J. M. . — (glomerat.) pileanus —-pileatus F. . — piletosus Rip. . — piletostachys Godr. — piletostachys Gremli — pilifer Sudre . — pilocarpus Gremli . — piluliferus F. . — pinfaensis Lévl. V. . — pinicola H. Hofm. — pinnatisepalus Hemsl. — pinnatus Willd. . — pirifolius Sm. — pistillatus Sm. — platycephalus F. — platyphyllos C. Koch . — Playfairianus F. . — Playfairii Hemsl. — plicatus Wh. N. . — plinthostylus Gen. . — (egreg. plymensis . — podocarpus O. Kuntze — podophyllos P. J. M. — (Schottii) Pohlianus — poliophyllus F. . — polyacanthus Gremli — (Arrh.) polyadenes . — polyanthemus Lindeb. — polycarpus Holuby — polytrichus Franch. — polytrichus Kerner . — polytrichus Progel . — (hirtus) ponticus — porphyracanthos F. - porphyromallos F. . — portuensis Sampaio — praecox Bertol. praecox Kern. — praetermissus Rip. . - praetervisus (Ri — prasinus F. . 64 p) Gen. . 262, 252, 254, Pag. 4T5 391 311 308 263 284 395 433 462 390 48 487 255 402 191 208 397 91 266 369 396 399 370 463 203 199 452 253 177 251 24 451 466 45 45, 49 317, 118, 348 324 461 407 150 458 284 289 474 403 349 455 245 449 449 473 349 287 381 387 323 385 378 483 Rubus preptanthus F. — Prevosti Gen. — Pringlei F. — procerus P. J. M. — procumbens Muehlnb. — prolongatus Boul. et Lind. — propendens Boul. — properus Chaboiss. — propinquus aut. . — propinquus P. J. M. — proximellus Rip. — pruinosus Arrh. . — pruinosus Zolling. . — pseudo-acer Makino 344, — pseudo-americanus Kuntze . — pseudo-Guentheri Boul. et Pierr. — (plicat. pseudohemistemon . — pseudo-idaeus P. J. M. — pseudopsis Gremli . — pseudo-radula Holuby — pseudo-rosaceus Sabr. — pseudo-saxatilis Lévl. . — pubescens G. Braun — pubescens Gen. . — pubescens Wh. N. . — pubifrons P. J. M. et Wrtg. . — pubifrons Sabransky — pubinervis Blume — pulchellus Gremli . — pulcher P. J. M. et Lf. . — pulcherrimus Hook. — pulcherrimus Neum. — pumilus F. — pungens Cambess. . — Purchasianus Rogers — purpureus Bunge — purpureus Holuby . — purpureus Hook. f. — (idaeus) purpureus . — pusillus Rip. . — pyenanthus F. Due — pyenostachys P. J. M. — pygmaeopsis F. . — pygmaeus Metsch — pygmaeus Wirtg. — pygmaeus Wh. N SDviSDevl: ; — pyracanthus J. ips c — pyramidalis Bab. — pyramidalis Kltnb. . — pyramidatus P. J. M. - pyrenaicus Sudre — pyrifolius (pirifolius) Sm. — quadicus Sabransky — Quartinianus A. Rich. — quelpaertensis Lévl. — Questierii P. J. M. et Lf. . — racemosus Roxb. . 30, . 64, Pag 42 380 289 386 305 399 475 327 344 347 369 480 183 135 137 475 325 320 482 331 438 186 349 369 389 397 397 126 474 446 47 349 18 165 441 187 391 192 208 380 70 368 440 449 440 462 184 482 411 422 387 364 251 396 176 186 362 184 Rubus Raddeanus F. — radicans Cavan. . — radicans F. — Radula Wh. N. — (anglosax.) raduloides pod — Randii Bailey — ramosus Blox. — ramosus Briggs . — ramosus Neuman — rariglandulosus Sudre -— rectangulatus Maass — recurvans Blanch. — reduncus Rip. — reflexus Ker. . — refractus Lévl. — regillus A. Ley . — relatus Aresch. — reticulatus Hook. f. (496) . 62, 413, — retrodentatus P. J. M. et Lf. 409, — Reussii Holuby . — Reuteri Bab. . — Reuteri Merc. — rhamnifolius Wh. N. — rhenanus P. J. M. — rhodacantha E. Mey — (niveus) rhodophyllus — rhodophyllus Rydb. — rhombifolius Wh. — ribifolius Sieb. Z. — ribisoideus Matsumura — Richteri Halácsy — rigidus Sm. — Ripartii Gen. . — rivularis P. J. M. et Wrtg. — robustus P. J. M. — robustus Presl — Roezli Regel . — Rogersii Linton . — Rolfei Vidal — roribaccus Bailey — roridus Lindl. — rorulentus Halácsy . — rosaceus Wh. N. — rosaefolius Sm. . — rosaeflorus Hook. . — roseiflorus P.J. M. . — roseus Poir. — roseus Barber — Rostani F. — rosulans Kuntze — rosulentus P.J. M. . — Rothii F. : — rotomagensis Boul. — rotundatus P. J. M. — rotundifolius P. J. M. — rotundifolius Reinw. — Roylei Klotzsch — rubeolus Wh. 369, 153, 324, Pag. 311 22 16 445 455 315 353 350 350 380 361 318 369 85 246 456 332 92 425 475 441 461 344 467 178 183 307 366 134 126 474 174 370 476 385 284 124 326 101 305 TT 347 438 262 36 485 34 401 395 40 325 423 402 360 485 64, 65 191 439 Bibliotheca botanica. (497) Rubus rubicundus Wrtg.. . — rubiginosus P. J. M. — ruübricolor Blox. — rubriflorus Boul. Ltnd. — rubriflorus Purchas —- rubrisetus Rydb. —- rudiformis Gen. — rudis Bab. — rudis Wh. N. . — ruüfescens P. J. M. et Lf. — rufus F. — rugosus Sm. . — Ruizii F. s — rungwensis Engler . — runssorensis Engler — Rusbyi Britton — (hirtus) russatus . — rusticanus Merc. — sabaudus F. — sacer Georgi . — sachalinensis Lévl. . — Sadebeckii Sprib. — saevus Holuby — sagatus F. . — salisburgensis F. — Salteri Bab. — saltuum F. — Sampaianus Sudre . — sanctus Kuntze — sanctus Schreb. . — sanguineus Friv. — sanguinolentus Lk. . — santarosensis Kuntze — sapidus Schldl. — sarthinus Gentil . — (Gremlii) saucians . — Sauli Rip. c — sauzenbergensis R. Kell. — saxatilis L. — saxicolus P. J. M. — saxonicus H. Hofm. — scaber Bab. — scaber Wh. N. — scaberrimus Sudre . — scandens Liebm. — scanicus Aresch. — Scheutzii Lindeb. — Schiedeanus Donn. Sm. . — Schiedeanus Pringle — Schiedeanus Steudel — (Petit) Schimperi — Schindleri F. . — schizostylus Lévl. — Schlechtendalii Wh. N. — Schleicheri aut. — Schleicheri Wh. N. . — Schlickumii Wirtg. . — schmidelioides A. Cunn. . Heft 83, Pag. 425 474 330, 335 381 482 308 443 447 443 425 108 92 3T 174 170 243 475 a7 369 379 210 482 462 270 459 362 452 351 360 . 967, 377, 379 379 308 244 314 447 400 373 368 26 466 366 456 448 468 215 401 348 289 289 215 178 256 207 397 448 469 359 220 Rubus Schnelleri Holuby . — Schomburgkii Klotzsch — Schottii Pohl — Schubei Spribille — Schultzii Rip. . — Schummelii Wh. — Schwarzeri Holuby — sciocharis Sudre — sciophilus J. Lange — scopulorum Greene — (florib.) Selerianus . — Sellowii Cham. Sldl. . — Selmeri Lindeb. . — semipellitus Rip. — sempervirens Bigel . — senticosus Koehl. — sentus F. — sepalanthus F. : — sepicolus P. J. M. et Li. : — sepium Gen. . ; — septemmontanus Wrtg. — sericatus P. J. M. — (niveus) sericeus 369, : — sericophyllus P. J. M. et us & — serpens Wh. — serriculatus Rip. . — serridens Boul. et Tuczk. . — serrulatus Lindeb. — sertiflorus Gen. . — sessilifolius Miq. — setchuenensis Bur. Franch. . — selosus Bigel. — (infestus) setosus — siculus Presl . — Sieboldii Blume . — siemianicensis Spribille —- sikkimensis Hook. f. . — silesiacus Wh. — (nemoral.) Silurum . — silvaticus Coutinho — silvaticus Godron — silvaticus Wh. N. — Simonsii F. — simplex F.. — (centif.) simulatus — singulifolius F. — slesvicensis J. Lange . — sorbifolius hort. . — sorbifolius Maxmw. — sozostylus F. . —- sparsus Sudre — speciosus P. J. M. — spectabilis Merc. — spectabilis Pursh — sphenoides F. c — sphenoiphyllus G. Br. — spicifolius Boul. . — spiculatus Boul. Bouv. Rubus spidnostachys Rip. spinipes Hemsl. spinulatus Boul. . (Koehleri) spinulifer spinuliferus P. J. M. et Lf. spinulosus P. J. M. — splendens Chab. — splendidus P. J. M. et. Lf. — Sprengelii Cout. — Sprengelii Gen. . - Sprengelii Wh. spurius Halácsy . squalidus Gen. squarrosus Fritsch . — stans F. - stellatiflorus p. L M. stellatus Sm. - (rhamnif.) stenoplos — stephanandria Lévl. — (idaeus) sterilis . — stereacanthus P. J. M. — Steudneri Schwnf. . — slictocalix P. J. M. . — stimulans F. — strigosus Mchx. . — Stuebelii Hieron. — Stuhlmannii Engler — suavifolius Gremli . — subalpinus Sudre — subcanus P. J. M. — subcrataegifolius Lévl. V. — suberectus G. Anders. — Suberti Rip. , — (niveus) subglaber -. — subidaeo-fruticosus Lasch. — subincertus Sampaio . — subinermis Rogers . — subinermis Rupr. — (corylif.) sublustris . — subornatus F. s — subpauperatus Cockayne — subuniflorus Rydb. — subvelutinus Rip. — sulcatus Vest . — sumatranus Miq. — sundaicus Blume — sundaicus Cuming . — superbus F. —- supinus Sabransky . - Sweginzowianus Sivers — Swinhoei Hance Szaboi Borb. . — taeniarum Lindeb. . — tagallus Cham. Sldl. — taiwanianus Matsum. . — 1alaikiensis Lévl. — Tanakae Lévl. V. — tarnensis Sudre. 368, 329, 317, . 64, 328, 35 213 Pag. 369 29 128 461 461 468 369 467 407 401 401 400 461 220 265 453 25 347 264 208 390 433 429 269 209 243 177 428 453 428 237 320 369 183 320 359 390 320 484 271 220 307 369 323 155 56 98 289 459 188 43 389 336 157 157 160 134 366 274 Ru bus teledapos F. tenacellus Gen. . tenuiglandulosus Gremli . tephrodes Hance — tereticaulis P. J. M. teretiusculus Kltnb. thamnocharis P. J. M. thamnophilus Rip. . thelybatus F. . thessalus Halácsy thibetanus Franch. . Thomsonii F. Thunbergii Blume . Thunbergii Sieb. Z. thuringensis Metsch thyrsanthus F. thyrsiflorus Wh. N. . thyrsiger Banning . thyrsoideus Wimm. tibetanus F. tiliaceus Liebm. . tiliaceus Sm. . tiliaefolius F. tiliaefolius Pierrat . timendus Sudre . (Horsf.) timorensis . titanophilus Gen. tomentellus Rip. tomentosus Borkh. . (trifidus) tomentosus tongchuanensis Lévl. . trachydermis F. . : trachypus Boui. Gill. . (caes.) transaltaicus (ulmif.) transitivus . transmontanus F. 4 tremulus P. J. M. et Lf. Treutleri Hook. f. Trevirani Koehl. trianthus F. : trichomallos Schldl. tricolor F. . tridactylus F. trifidus Thunb. triflorus Richards. . . 40, 245 Pag. 190 378 474 50 449 428 380 369 458 381 179 144 187 159 456, 462 374 467 448 372 29, 241 304 78 304 485 446 184 380 369 367 127 488 455 369 4T9 379 27 425 40 325, 335 140 280 146 211196 25, 26 Rubus (suber.) trifoliolatus — trijugus F. . — triphyllus Bell. — triphyllus Thunb. — irivialis Mchx. — trivialis Pringle . — trominsularis Krause — trullissatus F. — truncifolius P. J. M. — iuberculatus Bab. — Tuczkiewiczii Boul. — (Spreng.) turfaceus — turkestanicus E. Regel — Uhdeanus F. . — ulmifolius Schott — ulugurensis Engl. — umbraticus P. J. M. — umbrosus aut. — umbrosus Bor. — (vulg.) umbrosus — uncinatus Boul. . — uncinatus P. J. M- — uncinelliferus Rip. . — uncinellus (P. J. M.) Gen. — undulatus Merc. . : — ursinus Cham. Sldl. . — urticaefolius Poir. . — Ultschii Beckh. — vagus F. : — Vahlii Frider. — validulus Gen. — Vanioti Lévl. . — varius F. — velutinus Hook. Arn. . — (macroph.) velutinus —- vendeanus Gen. . — venustus Favrat — venustus Schmidely — vernus F. . — Vestii F. — (anglos.) vestitiformis . — vestitus Gen. — vestitus Wh. N. — viburnifolius F. . — viburnifolius Franch. . Pag. 321 269 367 187 308 307 481 169 427 482 369 401 478 291 377 173 422 349 421 422 456 457 369 380 369 302 280 326 433 344 433 131 439 124 333 369 437 435 143 324 455 421 418 252 251 Rubus vicarius F. — vicinus Rip. — Vidali F. — Villarsianus F. — villicaulis Koehl. — villosulus Rip. — villosus Ait. — villosus Lasch. — villosus Thunb. . — villosus Torr. Gr. — (vill) villigerus . — vinealis P. J. M. . — virescens G. Br. . — viretorum P. J. M. — viridis Kltnb. — viscidus F. — (maxim.) Visurgis — VWolkensii Engl. . . -- Vrabelyianus Kern. — (guyan.) vulcanicolus . — (idaeus) vulgatus — vulgaris aut: . — vulgaris F. prius — vulgaris Gen. — vulgaris Wh. N. — vulnerificus Lívr. — Wahlbergii Arrh. — Wallichianus Wight Arn. — Warmingii G. Jens. — Woarnstorffii F. — Weberbaueri F. . — Weigelii Koehl. . — Weiheanus Rip. . — Weihei Lejeune . — Weitenweberi Ortm. — Wichurae F. — Wiegmanni Wh. . — Winteri P. J. M. . — Wirightii Asa Gray . — xanthacantha Lévl. . (498) 313, 131, 334, . 98, —- xanthocarpus Bur. Franch. 29, — (Lamb.) xanthoneurus — Yabei Lévl. V. — Zahlbrucknerianus Endl. . — zambalensis Elmer. Pag. 211 369 98 481 360 369 313 422 315 315 314 485 409 371 465 108 480 170 371 278 207 360 392 365 356 347 485 199 480 485 245 462 378 323 367 79 332 386 137 195 241 70 210 187 62 Bibliotheca Botanica Verzeichnis der bisher erschienenen Hefte Vergleichende Anatomie der submersen Gewüchse. Mit 10 Tafeln. Preis Mk. 32.— sche U ü i n patte. M hunde über die Gerbstoff- und Anthocyan-Behülter der Fumariaceon. Mit vU r Verbaseum-Hybriden und einige neue Bastarde des Verbaseum pyramidatum. Mit 2 Tafeln. " i die Bildung der Knollen. — Mit 5 Tafeln und 5 Figuren im Text. Preis Mk. 8.—. Pn AM e d die Entwiekelung der Blüte und Frucht von Sparganium Tourn. und Typha Tourn. Mit TACEM Pflanzen aus der Albourskette. Mit 9 Tafeln. Preis Mk. 8.—. :Max-und Dr. C. Fisch, Untersuchungen über B: 3 c der Hi T "und 1 Holzsehnitt. Preis Mk. 5: g r Bau und Lebensgeschichte der Hirschtrüffel, Elaphomyces, Dr. :O5 Entwiekelungsgesehichte des Prothalium von Equisetum. — Mit 6 Tafeln. Preis Mk. 10.— TUNE angranzen mit besonderer Berücksichtigung ihrer Verbreitung dureh Tiere. — Mit 78 Holz- ET Tafel prelo ern der Bestáubungseinrichtungen und der Gescehlechtsverteilung bei den Pflanzen T Dr, Ay, Netmtium speciosum. — Nach des Verfassers Tode herausgegeben von Dr. E. Dennert. Mit "Dr.G., Die Gattung Tubicaulis Cotta. Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 90.—. Ibert, Neue Beitràge zur Moosflora von Neu-Guinea. Mit 8 Tafeln. Preis Mk. 10.—. Friedrich, Beitrige zur Kenntnis der Fueaceen. Mit 15 Tafeln. Preis Mk. 32.—. " C. R. G., Anatomische Studien über die Kmnospenschu i i th Hed Preis Mk 10. — p ppen von Coniferen und dieotylen Holz- , Emil, Beitráge zur MUrpHoloéio und doitoulie der Dioscoreaceen. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 10.—. ist Mig e zur Kenntnis der Que ML. Dun H und Geschleehtsverteilung bei den Pflanzen. jeo g, Über die SO E TETUR sklerotischen Gewebeelemente der Farne, mit - er. Sog. Stützbündel" Russow's. Mit 3 SEPT Tafeln. Preis Mk. 6.—. e TE E B. cow der Blüte und dás Blütenstandes bei einigen Arten der Gruppe Ambrosieae und letzteren im System. Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 10.—. G., Blütenbildungen beim Sehneeglóckchen (Galanthus nivalis) und Samenf ata). Mit 6 Tafeln. Preis Mk. 29.—. ) Mi L4 die Mangrove-Vegetation im Malayisehen Arcbipel. Mit 11 Tafeln. Preis Mk. 24.—. ge zur vergleichenden Anatomie und Morphologie der Sphacelariaceen. Mit 13 Tafeln. Preis Mk. 24, — Beitráge zur Kenntnis der Morpholegie und Anatomie von Gunnera manicata Linden. Mit 9 Tafeln. Übe dia Riudenknollen der Rotbuehe. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 8.—. . R. von, Beitrag zur Flora Albaniens. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 24.— t Prof. Dr. Fr, Über den Aufbau des Palmiet-Schilfes aus dem Hahitude: (Prionium serratum Drége.) ilweis kolorierten Tafeln. Preis Mk. 18.—. :n, Prof. Dr. Chr. Petrage zur Kenntnis der Flora West- und Ostpreussens. I-III. Mit 93 Tafeln. Preis ul Botanisehe Mitteilung über PXCUBDMS canadensis. Mit 4 c es Preis Mk. 8— ; ; Rob, Vergleichende Anatomie des Holzes der Magnoliaceen. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 12.—. 5 Wie wirkt tráufelndes und fliessendes Wasser auf die Gestaltung des Blattes? Einige biologische und Beobachtungen. Mit 3 Tafeln. Preis Mk. 10.—. Der Faserverlauf im Wundholz. Eine anatomische Untersuchung. Mit-2 Tafeln. Preis Mk. 8.—. Untersuchungen über Aseochyta Pisi bei parasitischer und saprophyter Ernáhrung. Mit 1 Tafel. Preis Morphologiseher und anatomischer Vergleich der Kotyledonen und ersten Laubblütter der Keim- onokotylen. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 24.—. üge zur Anatomie der Epidermis der Gramineenblitter. Mit 10 Tafeln. Preis Mk. 46.—. iehsafthaare der Cichoriaceen. Mit 29 Tafeln. Preis Mk. 12.— er Aufbau und Entwiekelung einiger Fueaceen. Mit 7 Tafeln. Preis Mk. 24.— VEU Ad Bildung der aus Hemicellulose bestehenden Zellwánde und ihre Beziehung zur Gummosis. S Jr. C. v jn, Vergleicehende Untersuchungen über den anatomischen Bau der geflügelten Fr üchte und Samen. :. Preis Mk. 16.—. oue. Kalkalgen von Deutsch-Neu-Guinea (Kaiser-Wilhelms-Land). Mit i Tafel. Preis Mk. 6.—. ; 24 Botanische Ergebnisse der von der Gesellsehaft für Erdkunde zu Berlin utor Leitung Dr. v. Dry- ausgesandien. Grónlandexpedition naeh Dr. Vanhófiens Sammlungen bearbeitet. A ; Kryptogamen. Mit S —,. rog amen aus dem Ulmanaks- und Ritenbenks-Disirikt. Bearbeitet von Dr. J. Abromeit, Kónigsberg. dexisun 1899. Preis Mk. 18.—. . Correns, C., Bastarde zwisehen Maisrassen, mit besonderer Berücksichtigung der Xenien. Mit 2 farbigen 94. Richter, Dr. A, Physiologisch-anatomisehe Untersuchungen über Luftwurzeln, mit besonderer Berücksieh - Stenzel, Dr. K. G. W, Abweichende Blüten heimischer Orchideen mit einem Rückblick auf die der Abietine . Areschoug, Prof. Dr. F. W. C, Untersuchungen über den Blattbau der Mangrove-Pflanzen. Mit 13 Tateln - Heydrich, F., Das Tetrasporangium der Florideen, ein Vorlüufer der sexuellen Fortpflanzung. Mit 1 Ta » Günthart, Dr. A., Beitrag zur Blütenbiologie der Crueiferen, Crassulaceen und der Gattung Saxifraga, 1 1 - Kroemer, Dr. H., Hypodermis und Endodermis der Angiospermenwurzel. Mit 6 Tafeln. 1903. Preis ] 5 . Freidenfelt, T., Der anatomisehe Bau der Wurzel in seinem Zusammenhange mit dem Wassergehalt des | . Rumpf, Dr. G., Rhizodermis, Hypodermis und Endodermis der Farnwurzel. Mit 4 Tafeln. 1904. Preis Mk. -Lohaus, Dr. K,, Der anatomische Bau der Laubblütter der Festucaceen und dessen Bedeutung für die Syste . Lang, W., Zur Blüten-Entwickelung der Labiaten, Verbenaceen und Plantaginaceen. Mit 5 Tafeln. Preis Mk. 96. . Domin, K, Monographie der Gattung Koeleria. Mit 92 Tafeln und 3 Karten. Preis Mk. 96,—. OA . Mager, H., Beitràge zur Anatomie der physiologisechen Scheiden der Pteridophyten. Mit 4 Tafeln. Preis M 15. . Pascher, A., Studien über die Sehwàürmer einiger SüDwasseralgen. Mit 8 Tafeln. Preis Mk. 24,.—. y NS . Matthiesen, Frz. Beitrige zur Kenntnis der Podostemaceen. Mit 9 Tafeln. Preis Mk. 18.—. - 1 . Heinzerling, O., Der Bau der Diatomeenzelle. mit besonderer Berücksiehtigung der ergastischen Gebilde . Kühns, R., Die Verdoppelung des Jahresringes durch künstliche Entlaubung. Mit 2 Tafeln. Preis Mk. 1 - Wolf, Th., Monographie der Gattung Potentilla. Mit 9 Karten und 20 Tafeln. Preis Mk, 190.—. 12. - Geheeb, A, und Th. Herzog, Bryologia atlantiea. Die Laubmoose der atlantisehen Inseln (mit Ausschlub : MESE Gattung Acaena. — Vorstudien zu einer Monographie. Mit 37 Tafeln und 98 Textillustrationen. ; He; MESER F., Lithophyllum inerustans Phil. — Mit einem Nachtrag über Paraspora fruticulosa (Ktz.) Hi i . Fuchs, Josei, Über die Beziehungen von Agarieineen und anderen humusbewohnenden Pilzen zur M. . Günthart, A., Beitrag zu einer blütenbiologischen Monographie der Gattung Arabis. Mit 2 Tafeln. Preis . Petrak, F;, Der Formenkreis des Cirsium eriophorum (L.) Scop. in Europa. Mit 6 Tafeln und 1 Ver . Mylius, Georg, Das Polyderm, eine vergleichende Untersuchung über die physiologischen Scheiden . Fleischer, Max, : Gerresheim, Eduard, Über den anatomischen Bau und die damit zusammenhàngende Wirkungsweise | :-Rippel, August, Anatomische und physiologisene Untersuchungen über die Wasserbahnen der Dico . Richter, Dr. A, Über die Blattsiruktur der Gattung Cecropia, insbesondere einiger bislier . Gehlieeb, A, Weiteré Beitrüge zur Moosflora von Neu-Guinea. Mit 91 Tafeln. 1898. Preis Mk. 42.—. . Darbishire, O. V., Monographia Roceelleorum, Ein Beitrag zur Flechtensy stematik. Mit 99 Fig . Minden, M. von, Beitrüge zur anatomiseben und physiologischen Kenntnis Wasser- . Knoch, E., Untersuchungen über die Morphologie, Biologie und Physiologie der Blüte von Victoria regia. -] | . Fisch, E. Beitràge zur Blütenbiologie. Mit 6 Tafeln.: 1899, Preis Mk. 16.—. A du. r. 1 . Heydrich, F., Uber die weibliehen Coneeptakeln von Sperolithon. Mit 2 Tafeln. 1899. Preis Mk. 6.—. . Hàmmetrle, J., Zur Organisation von Acer Pseudoplatanus. Mit 1 Tafel. 1900. Preis Mk: 16.—. ^ ; . Siim-Jensen, J, Beitrige zur botanisehen und pharmacognostischen Kenntnis von Hyoscyamus niger L. ] . Uexküll-Gyllenband, M. von, Phylogenie der Blütenform und der Gesehlechterverteilung bei den Compositen. inel Bibliotheca Botanica —— — Verzeichnis der. bisher erschienenen Heite (Fortsetzung) Bàume des tropischen Ainerika, Mit.5 Doppel- und 3. einfachen. Tafeln. |. Preig Ml 94.—/ 5 E Wi Tafeln. 1898. "Preis Mk. 60.—. Iv i VIN niet secernierender Organe 7 Tafeln. 1899. Preis Mk. 94,—. 6 Tafeln. 1899. Preis Mk. 17.—. 6 Tafeln." 1901.. Preis Mk. 18.—. 2 Tafeln. 1901. Preis Mk. 18.—. 1901, Preis Mk. 24.—. der Wurzelhaube. Mit 12 Tafeln. 1901. Preis Mk. 30.—. 6 Tafeln. 1902. Preis Mk. 98.--. Preis Mk. 24.—. Preis Mk. 6.—. 1902. Preis Mk. 28.—. Ursprung, Dr. A., Die physikalischen Eigenschaften der Laubblütter. Gekrónte Preissehrift. Mit 97 Fi; Texte und 9 Tafeln. 1903. Preis Mk. 28.—. : : (Studien über die Wurzeln krautiger Pflanzen II) Mit 5 Tafeln und 7 Textüiguren. 1904. Preis Mk. 90. Mit 16 Tafeln. Preis Mk. 30.—. Beziehung des Baues zur Systematik. Mit 3 Tafeln. Preis Mk. 24.—. Mehr Focke, W. O., Species Ruborum. Monographiae generis Rubi Prodromus. Pars IL Iconibus LIII il Preis Mk. 40.—. Pars II. Iconibus XXXIV ilustrata. Preis Mk. 40.—,. europáischen und arktischen Gebiete). Mit 90 farbigen lithogr. Tafeln. Preis Mk. 80.—. 2 Tafeln. "Preis Mk. 8.—. bildung der Waldbüume. Mit 4 'Pafeln. Preis Mk. 10.— " karte. Preis Mk. 24.—. Periderm und Endodermis. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 98.—. iss ais Seltene sowie einige neue indische Archipelmoose nebst Calymperopsis gen. nov. M reis . 18.— a bahnen in Fiederblüttern der Dicotyledonen.. Mit 7 Tafeln. Preis Mic 16.—. blàtter mit besonderer Berücksichtigung der handnervigen Blütter. Mit 4 Tafeln. Preis Mk. 15.— UO "i-e Tr Rüréprim gom ML TIT 3 5185 00076 O ^ tS cruda MO YEN, C rwuer us ye ge DD m EUST. yit A. e * — 5Yt MAIS e NAA dn PA ET ES EAR j Á CUTE a FAN S VRNEE NAE ANS MSYRRUS