hd 9n ME YA PECI EN E DILDVIAN X c e mi e OOPHYT "t [U/ | 3ibrarp of tbe 30uSeum OF COMPARATIVE ZOÓOLOGY, | AT HARVARD COLLEGE, CAMBRIDGE, MASS. jiounueun bp private subscription, it 1861. DR. L. pE KONINCK'S LIBRARY. ' No. /l t). SPECIMEN ZOOPHYTOLOGLE DILUVIAN.E IOANNE MICHELOTTI 1. U. D. AUG. TAURINORUM EDID. HEREDES SEP. BOTTA HABITA FACULIATE ! vq "n MCZ LIBRARY HARVARD UNIVERSITY S CAMBRIDGE. MA USA* - Am AM us aset . d . ? H » : o" 2 - A» i3 To" RUND. A Ww ow : ey bo e " i M f ».; un - EN E e, B de. e - , Wr ^ PROSTAT. Lugduni, penes Terver, naturaliste, rue neuve, n.? 36. Parisiis, penes F. G. Levraült, rue de la harpe, n.9 81. Argentine, penes cit. Levrault, rue des juifs, n. 33...» — Sturgardie, penes E. Schweizerbart. " WEM , | i^ ! : $a na 4* E 1 v" ^, / : LI P " M £ :«l AVGVSTINO LASCARIS MARCHIONI COMITI ALBINTIMILII EQVITI TORQVATO MAVRITIANO ET LEOPOLDIANO R- ACADEMIAE SCIENTIARVM PRAESIDI QVI SVMMAM AVORVM ATAVORVMQVE ET SPLENDIDISSIMI GENERIS DIGNITATEM INGENIO DOCTRINA COMITATE BENEFICENTIA SVSTINVIT AMPLIFICAVIT VIRO ILLVSTRI BONARVM ARTIVM COMMERCIORVM REI AGRARIAE TVTORI AC VINDICI EGREGIO LITTERARVM FAVTORI IOANNES MICHELOTTI IN MEMORIAM BENEFICIORVM D: br € | , AIQJONE p "n 13 PUR oT E XHRAY LATO Jd oC sepa rgo iibi] a qe tera TID ! gy 39 sdb i i 1 " L S URS EN | TOURS ud ih " " visor Be RUM | , r. W- hs "anraram o. DE ; Lo o véraoibncar vóa ) ns 2 | Abo wA À PENES E 2A | AQ E EUN x JÉs eniro — | i AI TW diu Aristo i IN Y. — in d A " a A "I TR a / S Abr o op £u M PROOEMIUM - Ia naturalis historiae pars, que zoophytorum na- turam , seriem, historiamque inquirit, atque demon- strat, communi, probatoque Zoophytologie nomine venire solet, eodemque vocabulo polypi, et polypa- ria comprehenduntur. Polypos ea animantia cum /aineille dicimus, quie nequeunt in duas eequas partes dividi, queeque cireum punctum unum, uti centrum, disposita sunt, et radiatam formam habent vel in tota corporis forma vel in tentaculorum ordine, in quorum vim animantia radiata plerique eos appellant. Polyparia dicimus tegumenta. quorundam polyporum , qui iisdem insident, atque vivunt, nec non multipli- cantur, atque coustant non ex transudatione po- lyporum, quemadmodum in testaceis contingit, sed ex intima eorum essentia, cujusmodi est cernere in crustaceis. Mirifica sane de polypis ab auctoribus, qui hac de re scripserunt , afferuntur documenta; corpora enim habes in hac re, qua obtruncata reviviscunt, quaeve compressa in tot alias mutantur figuras quot X 2 impedimenta; voracitate insigni ac propemodum incredibili pollent, sensibilitate przedita , communi omnibus alis animantibus nervorum systemate carent; sensus ferme omnes in plerisque desi- derantur (1) , ovula e parenchymate emergentia praebent (2). Nec minoris ponderis sunt quie. exhi- bent nobis tegumenta ipsa, seu polyparia; quod cum effusa sint ubique, et varietates, pulcherri- masque formas, ac colores induant, cumque solida eorum textura apprime in nonnullis eorum con- servationt decorique inserviat, ornatus, artiumque causa non infrequens eorum est usus; uli in me- dicina pluries adhiberi posse, hac arte periti contendunt. Dupliciter igitur preeclarissimam hanc historize naturalis partem commendatam velim, maxime quia hac nostra :etate ad Geologie formationes, strata- que cognoscenda , ab iis exordiendo, qua primava fossilifera dixerunt, ad ea perveniendo, quee. sub- fossilia nuncupantur, plurimi intersit (3). Quum tamen impar sim universam Zoop/ytolo- giam complecti, cumque multi referat singillatim potiores species invesligare , quee in. unoquoque strato geologico adsunt; hinc brevitatis causa unam (1). Mémoire d'un genre de polypes par M. Zrembley. " Opuscul. de physiq. par M. Spallanzani. Tom. 2. (2) Polipi di mare. Mem. di Filippo Cavolint. (3) Manuel du géol. par M. Zenri de-la-Beche. Guide du géolog. voyag. par M. 4m Bove. Mém. du gcéolog. par M. B. Studer. 3 tantum ejusdem partem eligam, quz pertinet ad sz- pracretaceam ctatem,et quae etiam in America se- ptemtrionali sui indicium praebet , uti testes locuple- tes sunt Conradus, et Lea (1), et duabus,uti perbene notat Elie de Beaumont , vespondet revolutionibus, quas conspicimus in Alpibus orientalibus, et occi- dentalibus in Sabaudia late patentibus, e monte dicto Div. Gothard, ad montem vulgo Mont-Blanc. De Zoophytologic historia brevia dicenda sunt , cum jam de eadem ex professo egerint tum Pa//as in Elencho Zoophytorum, tum Blainsille et i naturalis historiee dictionario et in manuali suo de actino- logia : adnotamus tantummodo fristotelem quce- dam attulisse, quz sarta, tectaque ex rhetorum cultu ad nos pervenerunt; qua in re ducem ZJ- nium habuerunt, cui alioquin non minima laus tribuenda foret. À graeco scriptore usque ad annum millesimum quingentesimum nonagesimum nonum circiter in- culta remansit tanti momenti scientia; quo tem- pore Gesner, et italicus. Zmperato , dein. Elis , Marsilius , Leflingius , Pallas , Esper eam colere coeperunt, et postremis temporibus Zamark , La- moroux , Éhremberg, Blainville , Milne- Edwards , aliique de ea benemeriti sunt. Licet autem eo pervenerimus, ut plura in hac scientia veteribus incognita, perspecta habeamus (1) Fossis shells of the tertiary format of north. America bi Conrad. Philadelphia. Contributions to geology bi M. J. Lea. Philadelphia. 4 speciatim circa polypos proprios alicui generi, uti esset flustre,vel escharc ; attamen gravissima dubia adhuc supersunt, ex quibus primum tenet locum queestio de ordine magis idoneo ad componendam Zoophytologiam ; quumque maximi momenti sit , ut hujus operis dispositio pateat, hanc unam pe- culiariter diluendam aggredior: aliis quzstionibus alioquin servatis. Polyparium constat ex polyporum opera, atque eisdem quousque vivunt, communem rationem habet; ubi igitur hec polyporum corpora cogno- scantur , quemadmodum naturalis rei ordo postu- lat, ex iisdem eorum tegumenta componenda sunt. Modo vero quum AMine-Edswards (1) , Grant (2), atque Éhremberg (3), Delle Chiaje plura detexerint circa series quorumdam Zoophytorum , que non modo Zinnco, sed et ipsi Lamarck latebant, atque novam dividendi hec polyparia methodum indu- xerint, non renuo hanc servare , quam proba- biliter modo laudati viri secuti essent, si illam agnovissent: exceplis tamen iis, qua jam antea firmis argumentis innixa, subsistere videntur. Alacri autem animo hane novam methodum mihi proposui, quia ceteroquin multo simpliciori. via huic scientice dispositioni; consultum est: duas enim (1r) Ann. des Scienc. natur., 1 ser., t. 15, par Milne-Edwards ct Audouin. Paris 1828. (2) Observat. of on the structure and natura of flustra. Edinburgh, new philosoph. journ. Jo. 3, pag. 107. (3) Beitrage sur phys. kenntiss der corall im allgemeinen und besonters des Rothen meeres ec. Auct. Zhremberg. 5 habemus sectiones experimentis probatas, quarum altera n£ozoa , altera Briozoa a recentissimo scriptore appellantur. Hinc prior corpus animantis tibi offert unicam aperturam in cavitate digestiva, atque intus generatim lamellis radiatis munitam; altera corpus exhibet, quod canali digestivo com- pleto, ore, anoque saltem gaudet : campanularia prioris , oce//aria posterioris, divisionis exemplum indicat. Hisce positis , nemo non videt hanc methodum multo potiori inniti fundamento, quam que ducitur tantummodo ex polypariorum materia , vel flexi- bilitate , vel loculorum natura ; licet enim prima fronte videatur, admissa materie, vel flexibilitatis ratione , sensim ex uno in aliud genus transire ; tamen ubi certo definiri nequeat, an polypi respon- deant polypariis, quibus adnexi creduntur; si ple- raque polyparia, ut continuo docemur, maximo- pere differunt, prout in mari adhuc reperiuntur, et vivunt, vel paulo post ab eodem deducta, ac denique post aliquod temporis intervallum vel in undis ipsis; si quodque pejus arbitrarium omni- modo est judicium ex polypariis, imo et quoad cellulas, et quoad flexibilitatem, quee variant pro locorum , temporis, ac setatis adjunctis , non video, cur admissas utique, sed obvolutas, neque pro- batas dividendi rationes sequi debeam. . Adde, quod si hzc vera sunt, in Zoophytologia etatis nostree geologicee sunt verissima , quia ex professo eorum temporum documenta investiga- 6 mus, quorum origo incerta, ac incognita necessario manere debet; necessario siquidem deducendum ex deductione foret, quod alioquin similitudinis causa obtinere possumus. Hanc ferme viam monstravit recentissimus te- staceorum illustrator Deshayes , qui inter ceetera ad cythereas notat: « Si genera ad id compa- » rantur, ut memorie juvande causa inserviant ; » ubi veri characteres deficiant, nullius momenti » distinctiones ex hac unica causa ductas habendas » esse : » quod in controversiam deduci nequit ; ignorabatur v. g. an sertulariee polypus magis ne compositus esset, ac polypus ceriopore , ideo falso ex unica materia polypariorum deduximus posteriorem polypum priore simpliciorem prebere naturam. Gravissima adhuc questio apud Zoophytologice cultores oritur de origine 1psius polyparii ; hac in re putabat Lamarck, quemadmodum jampridem Cavolini (1) licet adnexum polyparium polypo sit, tamen nihil. commune cum eo habere , atque ex transudatione instar testaceorum constare, uti et Linneus ipse docebat (2), unde per intus su- sceptionem , sicuti. Cuvier in egregio suo opere ( T'ableau élém. d'hist. nat., pag. 66 ) sentiebat, minime crescere. Nostra hac :etate insignes virtute viros con- (1) Polipi di mare. Mem. cit. pag. 40 et pag. 56. (2) Mem. Academ. auct. C. Linn.,.ann. 1710, pag. 477. 7 trarium sensisse cum Cuvier, eorum probant ex- primenta (; nn. des scienc. nat., 3 ann., tom. 6, pag. 28). Quoad priorem doctrinam primitus evul- gatam fuisse novimus a Peysonello ; Linneus eam recepit, atque adeo ZLamarck placuit, ut iterum atque iterum eam firmare studuerit. (1). Primum enim fatetur ex corporum observatione omne polyparium semper extraneum esse animanti (1) Histoire des animaux sans vertebr. 1 et 2 édit. pag. 88, 94 et 97. On peut encore assurer, d'aprés l'examen des objets, que tout polypier quelconque est toujours extérieur à l'animal, toujours inor- ganique, toujours sans communication intime avéc lui, quoiqu'il y adhére; que tantót le polypier forme, autour du corps des polypes, une enveloppe simple, et tantót une enveloppe compliquée ou di- visée latéralement. -.. La eroüte gélatino-terreuse qui recouvre l'axe est encore le résultat des matiéres excrétées et déposées, mais d'une autre sorte que cclle de l'axe: elle ne tient rien de l'organisation , soit vasculaire, soit cellulaire; car ce n'est que dans son état de desséchement qu'elle est poreuse , €t, sous aucune considéraüon, elle ne peut étre com- parée à une écorce végétale... L'axe de leur polypier, ainsi que la croüte qui le recouvre, sont donc tout-à-fait extérieurs aux polypes.... Un naturaliste des plus distingués qui a fait faire à la zoologie de grands progrés par ses recherches, s'exprime ainsi dans un de ses ouvrages: « La partie dure, ou du moins la croüte qui revét les polypes, parait faire partie de leurs corps, et croitre avec eux: en sorte que les branches qui naissent cà et là du tronc, dans les espéces qui ne restent pas simples, sont de véritables végétations, et non des additions que les habitants construiraient contre celles qui existaient déjà..... Rien de tout cela n'est fondé; ce dont il est facile de se convaincre en examinant attentivement la structure des polypiers. Les faits bien constatés attestent que les polypes à polypier sont aux hydres ce que les mollusques testacés sont aux mollusques nus. De part et d'autre, ceux , qui ont des enveloppes solides. les forment par des excrétions de leurs corps, et ces enveloppes me croissent pas comme eux par intus-susception. Elles sont inorganiques et toujougs complétement extérieures aux animaux qu'elles contiennent. » 8 ipsi, seu polypo, inorganicum semper, absque communione cum polypo licet eidem adhereat. Axem, qui in céntro. reperitur, testatur consti- tutum evidenter esse substantia continua absque organorum indicio, ejusve fracturas. vitreas ferme esse; crustam autem, qua axem. tegit ,. affirmat conslare ex materiis. sepositis, atque adnexis , ni- hilque propterea et axem, et crustam , quae repe- riuntur in polypariis, commune habere cum polypo. Denique animadvertit polyparia ita se habere quemadmodum molluscha testacea; utroque in casu transudationem corporum animantium esse causam, cur eorum tégumenta originem habeant. Contra sentientibus multa favent argumenta: hinc - cum Jne-Edsvards vespondeo, cellulam non esse simplex depositum materie £ransudate , quo modo evenit in testaceis, verum conditionem peculiarem generalis tegumentariee membranee ad eum modum composite, quo composita est in crustaceis, in- sectisque. Id ex analysi deducitur habita in. gor- goniis; quodque in tegumento incipiat incremen- tum minutorum polyporum, ejusque texturam tunc temporis augere, uti notat Pa//as ad sertularias , statuto loco, quin nova strata adjiciantur; paulo post polypos prodire ex hac membrana. Ergo necesse est concludere per intus - suscepttonem constare polyparium; hac ratione Cavolinz. difficul- tatem in obtinendis,deducendisque polypis facillime explicabimus. Firmior hec opinio manet, si ad- damus Lamarck sensisse polypos simplicissumee ES nature esse; atque hoc tantum de polypis lamel- liferis probatum , est. Insuper non animadvertit multo magis implexos polypos esse si non adhz- reant polypariis,, quam si iisdem adhzreant ;. nam sic musculorum saltem seriem evitare ulla ratione non possumus, ex quo physiologiee aliquod systema demonstretur oportet; implexam magis autem, esse naturam molluschorum testaceorum et ipse fatetur. Illud denique adjiciendum polypos plures simul semper prodire, itidemque se abscondere, si agatur de polypariis compositis, uti vocant; quod ut con- tingat, oportet, ut vasculare adsit systema , quod in rudi materia locum habere nequit. Non novam tamen hic opinionem habemus: raro enim contingit, ut quod probabile sit vel apud veteres sin explicatione , saltem indicatione aliqua refertum occurrat, sie licet Pa//as alioquin. de polyparii natura senserit eodem ferme modo ac Linneus, Cavolini, Lamarck, tamen dum sKkeleton memoravit , et uti insectis polypos polypariis insi- dere non obscure, non ambigue Cuvterü , atque Milne-Ediwardii opiniones precesserat. Hoc necessario preemittenda videbantur, ut or- do, cui innitor, palam fiat cum eo temperamento instructus, ut veram polyparii originem sequamur, eos auctores generum initio indicando, qui potis- simum in unoquoque speciales observationes con- tulerunt : peculiaria quedam occurrunt procul dubio et de polypis, et polypariis; sed que per- tinent ad. documenta geologie in Zoophytologia IO saltem pro parte explere studebo; cctera reliquis scriptoribus, quorum non pauci, virtuteque prae- stantissimi nostris temporibus adsunt, committam. Tu denique, historie naturalis cultor, humani- tatem, sapientiamque tuam hisce conatibus adjun- gere dignare, queque addenda, vel immutanda sint nota, meque monitum redde, gratumque animum tibi servabo. II SERTULARIA IMPERATO , LEFLINGIUS , CAVOLINI. Polyparium phitoideum, corneum; surculis gracilibus , tubu- losis, sunplicibus aut ramosis ad latera dentatim cel- luliferis. Axi perforato. | Cellule calyciformes, distincte, dentatim prominule sessiles, vel subpedicillate , bifarie , vel sparse. V'esicule gem- mifera. . Polypus corona simplici tentaculorum subciliatorum moni- tus; os proboscidiforme simplex. Sertulariam primum vere , accurateque clarus Loflingius investigare coepit (1), cujus rei abundans est testis Pallas (2) , nec non italicus Cavolini (3), quem ducem sectando Peysonellus (4) passim po- stea hujus generis vera cognitio recepta fuit. In definitione autem a Pa//as tradita « animal vegetans plante habitu » cernere adhuc est inve- terate opinionis, et rationum comparationis vim; unde ipse ajebat, sertulariam summam cum plantis affinitatem habere preter habitum, fructificationem; elongari in tubulum simplicem medulla repletum, ex eoque gemmulas protrudere, quie in solitos ca- lyculos , polypiformes flosculos continentes efllo- (1) Leflingius. Act. Accad. Stocklm. Germ. 1792. /ol. 14. (2) Pallas. Elenchus zooph. Hag». comit. 1766. Sertul. (3) Mem. cit. auct. Cavolini. Philippi. pag. 190. (4) De corallis. trans. of London. /ol. 47 , pag. 445. r2 rescunt; in quibusdam sertularüs non caulescen- tibus exivrema ramulorum in tubos vermiculares , calyculis destitutos , obviis corporibus se se adfi- gentes, quasique radicantes degenerare; rege- rebat, ramulos, et calyculos semper sursum assurgere, et ipsos semper deorsum tendere: quid simile invenimus etiam apud Zinneum in editione decimatertia systema naturc dum ait, sertularias et plures affines radicatas esse more plantarum, radiculis extra se dispersis. Hisce sepositis, quie non. omni fundamento de- süituuntur, quemadmodum nostra etate etiam ex- ploratum est; puta inter cctera effectus lucis et motus in polypis, quod eruimus ex scriptis insignis historie naturalis cultoris (1), facile probatu erit non modo polyparia, sed et polypos sertularice' co- gnitos vel ab ipsis auctoribus remotioribus fuisse; Jamdiu omne dubium memoratum genus cum /ydris confundere evanuisse. Quasi hydram | habes, inquit Pallas, ramosam , tubulo inclusam (2), cujus poris coronatis , seu calyculis capita sua cirrhis instructa exerit; in singularibus vesiculis profert germina viva, decidua, novasque stirpes animatas produ- ctura; turbata quiete horum polyporum, contra- huntur se se polypi, inque calyculos corneze indolis, et ramos: se recipiunt vel universo simul ramo, vel propria cellula. (x) Blainville. Diction. des scienc. natur. , tom. 60, pag. 76. (2) Vid. Praefat. quam posuimus initio, 13 "Non pauca etiam habemus apud eumdem au- ctorem circa ovaria; docet siquidem verno in pri- mis tempore vesiculas peculiares a calyculis poly- pifloribus diversissimas proferri, continuo adherere earum membranam tubulo corneo; situ et figura differre ; indiscriminatim nasci (1). Aliqua etiam nobis Caeolini adjunxit de diversa quidem sertularie polypi, ac hydrc matura; nec non de horum polyporum afünitate (2). Ipse tradidit variis in. observationibus compa- rationem quesivisse cum Aydra, de qua meminit T'remblejus , cujusve proprietates , naturam, habi- tationem, cetatemque summa patientia, et elabora- tione laudatus vir investigavit, et regerit non affini- tatem tantum habere, sed omni versu congruere ser- tulariam cum polypo tremblejano,a qua tamen sen- tentia adamussim servandarepugnat velipsa polypa- rii, vel ipsa corporis polypi indoles, alia in; polypo hydre, ac in polyposertularie; hocideo magis pro- bat, quod polypi sertularice naturam minime asse- cutus, putabat organum in polypario inclusum esse, ex quo prodiret pedicillus, uti loqui amat, modo brevis , modo longior , qui cum se restituat, ten- tacula, quibus coronatus est, cum eo revolvuntur ad ejus similitudinem, atque in polypario includuntur. Qua in re videmus accuratiorem tradidisse Pa- las ejus defininonem Loflingii insistentem vestigia, (1) Pallas. Elenchus zooph. cit., pag. 110, 111 et t12. (2) Cavoli 4 r. Mem. polip. marini, pag. 1x17 ad 158. 14 qui considerabat reapse proboscidem caput polypi esse, non pedicillum, et jam antea tentaculorum ordines, proprietatesque scripserat. Non spernenda tamen qua addidit italicus scri- ptor,qui preter innumeras de motu,vitaque experien- tias,nec non accuratissimas specierum sertulariarum quz in mediterraneo reperiuntur enucleationes, ani- madvertit minutis granis corpus compositum esse; hec minuta grana modo hic, modo illic agitari ignota, sed certa lege, licet et ipse polypus propria cellula consignatus appareat. Didicimus insuper ab eodem Cavolini plurima ova ad latera prodiri;itidem hic ova triplici modo fieri aliquando ad latera; aliquando in ipso polypo; aliquando cum propria cellula ostendi; de quo tamen postremo gravis quaestio futura foret, ni diceremusadultos polypos pro recenter-natis accepisse. Primam propositionem ita eam explicare cupit, ut, quum omnia ova minime consistere possint in matrice , ita hzec tegumenta exteriora componantur, ut propagationi sertulariarum. consulatur. Multa itaque vel ab elapsi seculi historia po- lyporam cultoribus allata sunt de polyporum in- dole, qui sertularias habitant; mirum itaque videri debet quod Lamarck , atque Dlainville ne men- tionem quidem habuerint de polypo sertularice, qui non infimum locum, ubi de zoopAytis agitur, obti- nere debet. Caeterum ubi teneas ita polyparium sert'ilarie esse compositum, ut tibi similitudinem praebeat minute plante scopulis, vel aliis corpo- 15 ribus fixam, vel convolutam ima ex parte, unde passim alii trunculi ex eadem prodeant ferme recti quique ramuli non inepte comparati sunt ad mi- nuta folia; en tibi exterior sertularie figura. Ramuli autem vel bifurcati sunt et lateraliter componuntur, aliquando tamen summam ramulo- rum utrimque congeriem exhibet sertularia , ut nemus, ut ita dicam, przbeat, sylvulasque ex hisce sertulariis plures, ut ait Pal/as, efficiat. Preeterea truncus, et rami cornes nature sunt flexibiles, unde Lamoroux, qui huic flexibilitati maxime at- tendit, inter polyparia flexibilia sertzariam retulit. Colorem nec unum praebent sertularie ; nam sertularia purpurea tota quanta est atro-purpureum colorem induit: sertularia nigra , quem indicat colorem habet; sunt nonnulle, qua truncum habent coloris amórac, ramos coloris albi , ut et alise eodem ubique colore pollent. Ànni tempestates quum mu- tantur, nec non in procellis, que passim obveniunt in mari, evolvuntur sertularic,seepeque trunci unice manent,vita destituti,atque passe revolutionis testes. Merito propterea, ut ex dictis liquet, Edwards inter antozoa provocavit sertularie locum , nam anatomic hujus polypi presidiis freti, quibusnam modis Aydris conveniat, quo sensu ab iisdem vi- talitatis. potissimum contemplatione recedat, co- gnovimus. Oris enim, tentaculorum , canalis digestivi speciatim dispositio hisce animantibus communis est. Hanc rem certa ex parte assecutum fuisse novimus Z/ainville solius met cellule dis- 16 positione innixum. Placuit insuper eodem: ex: ser- tularie genere novam familiam, divisionemque in- ducere , SSertulariea semel atque iterum: nomine indicata, eujüs characteres in eo potissimum repo- nere maluit, quod corpus polypi corneum implexum exhibet, liquorem motu prceditum, quique in omni polypo continuatur, ostendat. In ordine autem,quem statuit, hanc tribuit sertularüs definitionem , ut sit polyparium. corneum, sepe ílexuosum, atque ra- dicibus filiformibus. addictum; ut cellule sessiles; urceolate sint, atque binubo. oblique. dispositae. Polypum dixit hydriformem tentaculis ciliatis. mu- nitum. Coterum quousque melius cognoscamus hoc genus, eas tantum species inter sertularias recensebimus, qu:e axem perforatum exhibent. Ea denique nobis arridet opinio, vi cujus cum eodem DBlainville genus idie a Lamoroux inventum inter sertularias reponimus. Si vero ad geologiam te convertas, extra con- troversi:e aleam positum est in primcvis organici regni documentis haudquaquam reperiri, ita. ut fossilifera swata inferiora, ea qu £ransitionis , ju- rassica , oolitica dicimus , perquirere. possis quin sertularie indicium habeas: videtur siquidem. ex iis generibus esse, qux recentioribus tantum tem- poribus sui indicia relinquere potuerunt una. cum iot aliis animantibus quorum modo adeo utilis , laudabilisque investigatio in tota ferme Europa suscepta fuit. Quae sane documenta deficiunt, cur sertudarian n habeamus tanquam primzevze etatis incola, cujusve rei quoad geologiam maximopere optanda foret contraria sententia, quum ea ad arzitozois pertineat, alioquin vero non deficiunt documenta in polypa- riis insita ad hanc classem pertinentia; eam tamen non desideramus in cataclysmis posterioribus geo- logie; nam certum est eam extitisse in diluviano &vo alque cretaceo, uti docent exempla, qux ha- bemus in Svetia, in Germania , et alibi. In diluviana state autem certe litora popu- lasse nos docent strata geologica in Dania extensa qu»que memoratam crétaceam formationem tegunt, quarum sertulariarum aliquot fragmenta mihi com- misit przclarissimus vir Forchhammer in hoc spe- cimine relata. | Numero sane plures esse debent sertularie quee in geologicis documentis adsunt, sed quum earum fragilitas conservationem impediat vel eas cor- rumpat, ut pluries, quid hoc nomine veniat co- gnosci nequeat, aliunde vero quum nec una stra- terum indoles, que modo magis, modo minus, modo nihil omnino sertularie conservationi favet, pronum est concludere iis tantummodo in locis, atque adjunctis perfici posse specierum accuratam descriptionem ubi memoratus concurrat, stra- torum atque numeri favor. I9 SERTULARIA SERICEA NOBIS Stirpe ramosa , dichotoma , paniculata, intus perforata. Frustra perquirere contendis species ab aucto- ribus recensitis, ut, qua de agimus, invenias spe- ciem; nam in omnibus speciebus in statu viventi descriptis cellularum, vesicularum, et pinnarum, nec non articulorum, aliorumque similium disposi- üionem iidem pre oculis habuerunt; in. hac quum unice possimus inspicere minutos ramulos circum- circiter velutino spinosos, frustra, repetam, inter descriptas, eam qua eidem in statu viventi con- veuiat, quzeras. De sertularüs disserens Mine-Edwards notat priorem sectionem sertulariarum posse Laomedceas dici: sed illico subjungit. « mirum quod in eodem polypario utriusque generis dispositio invenitur » profecto si hoc probaretur, evanesceret omne fun- damentum Zaomedcas servandi, ideoque unde de- ductke sunt reverti debent, et. sertularie | genus e) gere. Multo potiori ratione servandum esse putarem proprie dictum au genus 770a; nam quod cellule sint ferme nullz, polypi ascendentes ,' ovaria irreguíiariter. ovoidea vix attendendum; tamen negare nulla ratione pos- sumus quoad tubulos qui se se implicantes atque conjuncti hanc massam constituunt, que sertulariis affinis videtur, aliud polyparium indicare, cui alia quoque suffragatur polyporum natura. pot z Ád hanc speciem sufficiat adhuc notare, anti- pathis indolem congruere, rigidam esse, et cellulas pedicillos exhibere. Reperitur in Dania in stratis supracretaceis nec non in insulis illius. regionis propinquioribus. Mus. R. ZJZ«phniwe. Collectio Michelotti. 2e CORALLIUM BOCCONE , MARSILI, DONATI. Polyparium fixum , dendroideum , inarticulatum , rigidum. Axis caulescens, ramosus, lapideus solidus stratis,concentricis compositus, ad superficiem longitudinaliter striatus. — Crusta corticalis in vivo mollis, ramosa , polypifera ; in sicco indurata, porosa; duobus stratis constans , cellulis sparsis. Tentaculis 8 pinnatis , albis, interiori. canali preditis et ad os polyporum radiantibus, conicis; ovariis internis. À sertularüis gradum nunc faciamus ad corallium, cujus quidem sin investigationem saltem, pretium cognitum jamdiu novimus. Re enim vera preeter Zristotelem memorat illud Ovidius (1), nec non PZinius in. historia mundi, et inter recentiores Conradus, Gesner, Aldrovandi: posterioribus. temporibus Boccone, Marsili, ocu- latas Donati , ut Linnei verbis utar, Pallas , Ca- volini , Blainville , Milne-Edwards , Ehrembere , aliique hujus generis investigationem sedulo su- sceperunt. Talis autem est hujusce polyparii color, indoles, ut usibus quotidianis artis, ornamentique causa inserviat (2): imo etiam medicamentorum vicem obünet, uti et veteres aliqui (3), et hodie (1) Ovid. Metam. Libro 14 et 15. (2) Diction. teckn. des arts et métiers. Tom. 6, pag. 18. (3) Fater Christ. De corallis nat. prap. et usibus. Garéneieres, On the virtues and effets of the corall. 21 nonnulli contendunt; quorum tamen opinionem alii tamquam pro aris et focis certantes acerrime rejiciunt. (1). Nos, iis relictis ambagibus, notamus eam esse materiam hujusmodi polyparii ut vix, excogitari quid possit, quod levigationis et industrie adju- mentis in tot tamque varios usus convertatur, unde aptissimum nomen, gloria maris a greecis excogitatum eidem apprime congruit. À polypo ordientes, habemus corpus rubri coloris, et ten- tacula gerens alba, translucida , ita ut aperta, et effusa nobilissimam syderis formam exhibeat , mari autem deductum flacidum, et tamquam can- didi lactei gutta cadit. Os autem tentaculis coronatum , qus canalem internum quoque ostendunt, rotundatum est,neque linee longitudinem excedit: ad latera adsunt duo- decim stria, quae corpus in tot partes secernere vi- dentur: ita denique polypi conjuncti apparent, ut unusquisque ad perpendiculum instet axi, ejusque abdominalis cavitas, communis portionis corticale involucrum constituens,latius interius pateat. Sulci ex pedieillo originem ducunt, atque vicissim sunt perpendiculares; in adultioribus ramis , quam in recentioribus sunt potiores, ii plani non sunt, sed inaequaliter respondent systemati vasculari, vi cujus communicatio inter varios polypos intercedit. Nec pretermittenda qua occurrunt in ovariis, (1) Cadet de Gassicourt. Diction. des science. médic. Z'em. 7. - "o qua interiora sunt polypo, atque granulos minu-..- tissimos albi coloris gerunt ; e matrice deductis ovis, corporibus junguntur, et paulo post rugz in superiori parte conspiciuntur, ex quibus, temporis progressu, prodeunt tentacula , orisque constitutio perfecta apparet; unde ex hoc momento etiam po- lyparii amplificatio videtur, licet aliter circa. haec Lamarck yplacüerit. Vescitur autem polypus cora//ü iis minutis- simis animantibus, qua infusoria dicuntur, queque eftasa abundantissime reperiuntur in iis presertim locis, ubi major vis cestus adesse intelligitur; ex alimentorum autem facilitate deducendum est, quod plures non modo polypi, sed et molluschorum species adsint in unis quam in alis plagis, in hac vel illa anni tempestate. Si vero non seorsim polypum atque polyparium observare velis; habebis tenuem vestem albam, uti jampridem innuit Zmperato, vel tunicam si Do- nati et Cavolini verbis uti malis, que constat ex innumeris ferme aliis membranis tenerrimis , qui- bus adhirent recensita corpora polypos consti- tuentia; hec tunica caduca, fragilis est, brevi dis- solutura. Ex hac tunica profluunt vasa cylindracea aliis vasis minutioribus adnexa, quorum functiones esse putavit Donati corallio alimentis ducere , quod singulare prorsus , atque fuüle argumentum est , ni dicamus hos tubos polypum ipsum constituentes quorum longitudo lineam non excedit, polypario eatenus inservire quatenus eidem adherent. Ea 23 itidem convexa pluries est ut polypi recipiat cor- pus, atque ex granulorum multitudine, quam re- cipit, eundem quem axis colorem exhibet. Totius autem coral/li involucrum tum inter- num tum externum vi ignis in minutissimam pulverem reducitur cinerei coloris; quemadmodum aulem , pergit Donati , cinis scheletri imaginem indicat, ita et cinis cora/li exhibet corpora mi- nutissima et candidissima simul conjuncta spheericce figurae; porro in primavis constitutionibus, et in- terior et exterior vestis optime conveniunt; quod magis magisque obstat ejusdem scriptoris opinio- nibus , idest plante naturam inesse coralHo , et polypum eidem non adherere. Abunde autem crescit in litoribus Sardinie , atque a Genuensibus,et JNeapolitanis multis ab hinc annis apud Zndos commercii causa defertur (1); nec in Sardinia tantum, verum etiam penes Ga//iam JVarbonensem, penes Siciliam, atque in Adriatico, alibique invenitur; tamen prioris regionis corallia longe uberiora, atque majoris preti sunt, quam posteriorum locorum. Ceterum ea qua asserunt de coral/li insulis, non de hoc genere speciatim tenenda sunt, quum nullius momenti partem insularum earumdem con- stituant, sed de meandrinis , astreis , sarcinulis , alisque generibus que cum ecoralli fragments (1) Davide Bertolotti. Viaggio nella Liguria marittima. 7Z'orino 1834. P. Colletta. Storia del Reame di Napoli. Capolago 1824. Tom. t, hb. 2, pag. 184. 24 implexa conspiciuntur. Illud hinc profluit haud- quaquam insulas per se hzc polyparia constituere, sed cumulos, iis tantum in locis, in quibus unde minus profunde videntur. Quapropter qua non modo a viatoribus (1), sed etiam a geologicz cul- toribus (2), de hisce insulis referuntur, fundamento carent (3). Hucusque inceguitum genus in stratis geologiee non modo antiquioribus, sed et recentioribus ipse- met primum ejus existentiam fateri posse vehemen- ter lztor; diluviane enim setatis mediana strata illud exhibent in Italia. CORALLIUM RUBRUM BAUH. Stirpe equali , continua , dichotoma , striis obsoletis obliquis. Gesner. Fig. lap. pag. 132. Corallium. C. Bauhini. Pinax. theatral. botan. Basil. 1023, pag. 3066. Boccone. Obs. mar. 1674. Marsilit. Hist. marit. pag. 109 et seq. Donati. Prod. Adriat., pag. 43 , tab. 5. Pallas. Elenchus zooph. pag. 223. Cavolini. Mem. pag. 32. Scheweiger. Handbug. pag. 434. Lamarck. Histoir des anim. 1 et 2 edit., tom. a. Ehremberg. Polip. de la mer. rouge, pag. 130. De corallio rubro, quod isis nobilis nomine si- gnatum apparet apud Pal/as , ut oyen sequeretur (1) Kotzbue. Voyag. aux Ind. (2) Hozet. Traité élém, du géologie, pag. 193. -- Ami Bové. Guide du géolog. voyag., tom. 2, pag. 131. (3) De-la-Béche. Manuel géolog. pag. 185. 25 exemplum, multo plures egerut quam recensiti ; nam inter veteres Z/drovandi, JP'ormius, Bonnani, T'ournefort, Mercati , inter recentiores Linneus , Lamoroux, Dlainville, Cuvier de eodem mentio- nem habuerunt; unicam speciem constituit, qua corallii genus iunitatur. Omnia igitur, quz de co- rallio veferuntur, ad hanc speciem pertinent et vicissim. Brevis si quidem ejus altitudo, rarius in occidentali, aut orientali; septemtrionis expositio- ne aborret: itidem aliquando rotundata est forma hujus polyparii , aliquando. depressa. Nonnulla addidit quoque Dee Chiaje circa co- rallium rubrum , que cernere est apud eumdem auctorem de JMediterraneis divitiis optime me- ritum. Habitat in oceano Zndico , in Mediterraneo. Reperitur in. coZfe Z'aurinensi. Mus. Paris. Vienn. ect. ( viv.) Mus. Taurin. Collect. Bellardi, Morelli, Michelotti ( foss. ) 26 ISIS LINNJUS , PALLAS , LAMARCK Polyparium fixum , dendroideum axe articulato , crustaque corticiformi non adherente compositum. ZA xis centralis caulescens, ramosus; articulis lapideis, striatis; inlernodiis corneis , coarctatis. Crusta corticalis in vivo carnosa , polypifera; in polypario ex aqua emerso non adluerens , plane vel partim decidua. Agimus de eo genere, quod licet diu cognitum sit, tamen ad tempora Zinnat cum coral/io con- fusum fuit a plerisque. Licet autem Zinnceus primus isidem, nomine, sejunxerit a cora//io, cujus intuitu Pallas novum genus confirmavit, atque auxit; non desunt tamen argumenta, quibus edoceatur ejus distinctionem a corallüs vere, proprieque dictis nomine , et re jam antea factam fuisse; nam articula- tum corallium isidem vocat Aldrovandi , Xlemque Besler; Boccone autem genus isidis nominat pseudo- corallium,quia accedit utique, sed tantum pro parte ad corallium. Gualtieri vero Lythophyton articu- latum in side cognovit, prius ab adhzrentia, al- terum a speciali indole zsidis ductum vocabulum. Pallas autem dum Zsidem memoravit, tria genera complexus est; nimirum zsidem , meliteam , et co- rallium , que nostris temporibus distincta sunt: quid plura? Lamorouz , atque Ehremberg mopseam induxerunt, que quartam partitionem inducit in divisione a Pallas excogitatam. Nostrum erit hujus 2 generis momenta referre, et paulo post videre, quae reapse nova genera sérvanda sint nec ne. Sane ubi articuli isidis, melitee , mopsece con- tinuo adhereant, vix aliqua, quidquid. alii. sen- tiant, superesset ratio ut memorata genera sejun- gantur; nam deductis nodis, potior deducitur character ; alioquin vero omnia concurrunt, quz ad genus corallii constituendum requiruntur. Licet enim strata concentrica , quemadmodum. in iszde habemus, deficiant; tamen, quoad sulcorum ordinem crassitiem , adherentiam, per omnia exequuntur hiec genera; ast si ponamus invicem articulo disjun- ctos ut simul nodos tantum exhibeant invicem inter- nodiis corneis adnexos; si corticalem crustam non adhzrentem, deciduam et internodia, et nodos te- gentem; si cellulas planas in ea crusta reponas; si articulos corneos itidem admittas , non. amplius corallium, sed isidem habebis; que alioquin cum antipathe, quoad strata, quibus articuli constant, optime convenit. De iside autem, intuitu. melitee , mopsec, diffi- cilior est quaestio ; nam tota discriminis ratio in internodiis consistit, cui aliam EAremberg addidit, de natura calcari nodorum isidis. Melitea igitur in internodiis spongiosis, turgidis quiescit; mopscea in inversa natura maleriei, qua ipsam constituit, neque ramos gestat in ejusdem internodiis. Certum in primis est, isides nou differre a me- liteis ex eo quod alius est axis horum generum; verumtamen. quia genicula alius sunt indolis , quia 28 cellularum oscula non sunt prominula; quia rami ex articulis non prodeunt. Certum pariter est, mopscam, teste Pallas, uti isidis preebere materiam, vel etiam, si Ehremberg audiamus, prebere materiam corneam in geniculis, in articulis vero calcarem ; sed hoc modo compo- situm genus, quzerimus, quod nam consistat discrimen inter Zsidem et meliteam, si huie posteriori dicho- tomam demamus speciem; preterea, quo nam di- scrimine mopsca sejungatur ab alterutra. Constat in primis apud omnes, convenire inter se hzc genera tum quoad naturam corticis, tum circa quamdam relationem polyporum, et eorumdem dispositionem. Át vero, etsi ponamus isides optime per se consistere, tamen mopsca in meliteam im- pingit; nam peculiaris ille status corticis exterioris, uti probe notat Pallas, modo verrucas exhibet , modo iisdem caret; hic enim ab «etate , aliisque adjunctis pendet; verum insuper cellulas reci- piunt ; quum hzc cellularum dispositio eque contingere possit in melitea coccinea, ac in mopsea dichotoma haudquaquam hic character sufficere po- test. E contrario quum eque ramosi sintarticuli in melitea, ac in mopsca, quod eadem sit axis na- tura in utroque genere, quod denique internodia seque turgida sint in mopsea, ac in. melitea, nou video, cur utriusque generis distinctionem feramus. Ad illud, quod ait Mne-Edwards, mopscas potuus eum iside convenire quam cum aliis, difficile est eum eodem consentire, sive enim attendas natu- 39 ram nodorum, sive geniculorum, sive ramorum qui oriuntur in melitea , contra ac in iside, omnia discrimen mopsece ab iside indicant ; quod ex crusta ducitur distinctionis fundamentum , infir- mum esse, nemo non videt. In stratis diuvianis unam tantum ad hanc diem invenimus , de qua nuper. ISIS MELITENSIS GOLDFUS wopis ( Jab. 1, fig. 1) Articulis lapideis, cylindraceis, striatis, geniculis incrassatis, junctura conica , axi tubuloso. Scheuchzer. Herb. Diluv. , tab. 14, fig. 1. Knorr. Petref. ut, pag. 194. Scilla. De Corporibus Marin., pag. 63, tab. 21, fig. r. Goldfus. Petref. Germ. pag. 20, tab. 7 , fig. 17. Blainville. Manuel d'actin., pag. 503. Milne-Edsvards Auct. ad Lamarck , tom. 2 , pag. 477. Nomine geniculorum hoc loco indicat auctor internodia ; nam hoc nomine proprie dicuntur, qua articulos conjungunt, et substantie coriaceze sunt ; licet et indiscriminatim genicula usurpentur pro articulis, quia invicem inserviunt ad universum polyparium conjungendum. Jamdiu cognitam fuisse hanc speciem testatur Scheuchszer , ie idem auctor operis Homo diluvi testis; postea vero amplificavit eamdem .Sci/la, qui et descriptionem , et iconem prebuit; recentissime vero Gojidíus eidem nomen apposuit. 3o Dubitatur an Zsis reteporacea a Goldfo memo-. rata reapse in hoc genus cadat; affirmat J/ainville ; incertus heeret Edsvards ; ipse fidenter nego; nam neque strata , neque sulcorum natura; neque pori; qui conspiciuntur in specie proposita a Germa- mico scriptore cum Zsidibus conveniunt. Habitat.... Reperitur in coZe Taurinensi (varo). Mus. Taurin. Collect, Milne-Edswards ,Michelotti. | RT " GORGONIA PALLAS , ESPER , LAMARCK Polyparium fixum , dendroideum , axi centrali, crustaque corticiformi compositum. Axis basi explanata , fixaque , caulescens, ramosus , sub- striatus , solidus, corneus, flexilis: centro divaricato. Crusta corticalis, axem ramosve vestiens; in vivo mollis,car- nosa ,polypifera; in sicco spongiosa, porosa, friabilis:oscu- lis cellularum ad. superficiem insculptis , vel prominulis. Tentaculis 8 ad os polyporum. Polyparium gorgonie constat ex operibus poly- porum omnimodo similium iis, qui inveniuntur in coralliüs; id autem a Batavo Pallas accepimus ; fuit. B/ainville présumptionibus innixum , atque firmatum a magno nominis nostre setatis scriptore, appositis hac de re in mari rubro investigationibus susceptis (1). Eherembergi tamen doctrinam ante cessit Esper, qui nobis pretiosiora de gorgonüe natura reliquit (2): varia itaque notatu digniora hic asserenda subJicimus. Crusta, que gorgonias circumdat, mollis est, et quidem eidem caducitati obnoxia , ac ,crusta, qui reperitur in zs/de; ubi exsiccetur, adhaeret pro parte axi, porosa evadit, atque ex porositate friabilis est; in ea polypi con- spiciuntur irregulari prorsus modo, ac in corallio, i side , 1n melitea. (1) Ehremberg. Mem. sur les polyp. de la mer rouge. (2) Esper. Planzenthiere. Suppl. 2, pag. x et seq. 22 Quoad axem, discrimen ponit Zamarck inter gorgoniam, atque antipathem, quod heec sit magis continua, vitreamque fracturam exhibeat, contra in gorgonia, quod hujus nec adeo solida materia, atque illam vitream partitionem non ostendat, sed insuper adjiciendum est, in axi centrum gorgonice haudquaquam in medio esse, quemadmodum est in antipathe, in corallio, in iside , sed vel ad unum, vel ad aliud latus vertitur. Hinc strata que confi- ciunt polyparium haudquaquam rotundata , haud- quaquam cylindracea: praterea hic axis in nonnul- lis speciebus non continua materia repletur, sed in centro vacuus reperitur, contra ac se habeat in antipathe , in corallio. Spine , que adsunt in antipathe deficiunt in. gorgonia, ramorum serie eadem non est in utroque genere. Gorgonie insuper proprium est, ut polypos re- cipiat similes iis , qui in cora/lis adsunt , polypos autem antipathis , vel ex cellularum dispositione, atque prioris tegumenti axe alio modo se se ha- bere, vel saltem dispositos esse, ipsius polyparii investigatio declarat. Dum autem in gorgonie genere versamur, abs re non erit varias opiniones circa ejusdem divi- sionem perpendere, ut, iis perpensis, que tutior sit, facilius apparere et amplecti possimus. Putabat Defrance (1) duas consistere posse gor- gonie parütiones: prior eas complectitur , quae (1) D iction. des scienc. natur., tom. 19, pag. a25. 33 munite sunt papillis , quasque Zamoroux (1) pu- tabatad corpora polyporum pertinere; alia distinctio gorgonias exhibet cortice vix observatu digna, sim- plices, pinnatas , ramosas , aut articulatas. In priori divisione cernere est plexaurc genus a Lamorowux inductum, qui in gorgonice dispen- dium quinque genera componere studuit. Primum habet axem cylindraceum et cretaceam crustam ex- sSiccationis ope tenuem, aut tuberculosam; tertium. ostendit axem depressum , et partem corticalem subporosam, at ejus-facies minime conjuncta est, a qua unice differt a secunda divisione, sed pro- minentias exhibet dispersas. Quartum genus pre- ditum axe cylindraceo partem corticalem crassi- tie mediana exhibet; cellule prominule , squa- mos, elatze, et aperturam przbent syderiformem octo radiis signatam. In quinto ordine ex laudati Lamoroux doctrima veniunt cellulae elongate py- riformes, squamosz; hisce gorgonie, eunicec, plexaure , primnoc , muricee nomina addixit. Gorgonie distinctio nuper memorata non di- splicuit B/ainville, neque Ehremberg , nec ipsi Mil- ne-Edwards, ut non obscure indicat ad Lamarckiz notas: quin imo novum adjunctum genus repe- rimus ab £Ehremberg vocabulo. pterosorgie ex regulari polyporum dispositione deductum. Non is ego sum, qui tot tanti nominis scri- (1) Lamoroux. Polyp. flexibl. Paris. 1816. Blainville. Manuel d'actin. , pag. 500. Ehremberg. Polyp. mar. rubri, pog. 13o. 24 ptores provocare audeam; tamen notare fas sit omnia genera memorata nihil aliud. esse , quam partitiones quae gorgonias quidem afficiunt, sed in eas incidunt indiscriminatim: sane si mihi. de- monstraretur polypum alium esse, silerem procul dubio, et in fossilibus polypariüs investigando te- mere agerem ea conjungendo, qua natura ipsa se- junxit; sed cum ex memoratis scriptoribus eruerim eumdem polypum omnibus communem esse inductis generibus, fundamentum , cui tot partitiones ex- cogitate innitantur, deficere contendo. Neque hic illud. contingit quod in antipathe , et in coraílio ; nam axis peculiaris dispositio , polyporum diversa indoles , saltem ex eorundem alimentorum , atque digestionis ratione , versari discrimina in gorgonic genus evidenter ostendunt. Neque ex isis, vel melitee divisione quidpiam conjici posse ad rem nostram, crusta, polypi, vel axis ratio patitur. | Neque etiam opponantur superficies continuz, prominentiee effuse, elatze, vel squamosee et aper- tura przdite, vel pyriformes , vel dispositio poly- porum, vel papillarum , quemadmodum innititur Ehremberg; nam considerando statum peculiarem cujusve gorgonic, etatem , et locum in quo repe- riuntur facile dignoscemus, vel in hisce speciebus, qui? constituunt memorata genera pluries indictos characteres deesse, vel in plurimis illis speciebus, quas adhuc inter gorgonias retinuerunt, adesse, qua in aliquibus :nemoratis generibus compre- 35 henduntur. Quis peculiarem hanc dispositionem in- ficiabit in gorgonia tuberculata , quam ceteroquin memorati viri ad gorgonias reapse adhuc pertinere declararunt ? Quis gorgoniam pinnatam. adhuc in hoc genere recensebit? Et si gorgoniam petechi- zantem ad pterogorgias non aecedimus, quum alio- quin in polypariis lamelliferis id libenter agamus, silicet singularis ordinis admittamus sectionem, uti cernere est inter ocuZinas et alia genera, mirum non est; nam superioris crustae temperamentum non mutat axis indolem, neque peculiariter afficit axis, et crustete naturam, uti afficit symmetricum ordinem, vel regularem dispositionem quoad poly- paria lamellifera. Denique quzxro utrum agatur de pluribus specie- bus,an satis eisdem consultum sit? confusio ne omni- no extranea sit propositis rebus? Haudquaquam: age de gorgoníia lepadifera,de gorgonia muricata, in hisce habebis genus einüicec, habebis muriceas; quid quod, si prominentias cellularum agnoscimus in uno et in altero casu, nunquam oblivisci earum- dem debemus: modo vero hoc inductum est, ut, si elatze hee prominentise sint, attendantur, nequaquam si oblonga. Sileam de charactere qui ex axe com- presso deducitur, qui in spiculis ponitur, qui de retractatione polyporum in péexauris fertur: hoc tantummodo quaram, qua nam de causa, si hi characteres sufücere videntur in gorgo- niis, non suffciant in aliis ; quaero an spongia muricata auctorum , an spongia cancellata Lin- 26 nei, an aculeata ejusdem parem non meruerint divisionem. | Neque vero cujusve novi generis ex iis receptis insufficentia intelligi potest, nisi singula videamus. Quod attinet; ad. plexauram , Lamoroux hujus et aliorum generum auctor ita definit, ut sit po- lyparium dendroideum, ramosum, asperum; crustam solidam,vix acidis effervescentem gestans,pluresque cellulas planas effusas , magnas : at id quidem au- ctori facile fuit probare in gorgoniía friabilit,in gor- gonia flexcuosa impossibile tamen fuisset plerumque in gorgoniis proprie dictis, etiam gorgonia granu- lata ,gorgonia flabellum,quee cellulas planas ingequa- les habent; plures gorgonie itidem crustam habent plus minusve solidam , cum hoe ex adjunctis fortui- tis potius quam ex alio capite pendeat. De acidorum effectibus in crusta, neque mirum , neque novum , sed plerisque crustis non modo plexauri,sed gor- gonie, sed corallü, sed melitee proprium est, ut animantis quidpiam in se crusta recipiat etiam in eodem axe, uti. demonstravimus de corallio disserentes. Non est cur muricec, vel eunicec genus ser- vare contendam, nam quoad cellulas corticales , es preedite sunt osculo eque in muricea, ac in eunicea. Primnoas itidem haudquaquam recipere possumus cum potior ejusdem favore non vigeat ratio. Non nego sectiones ex cellularum dispositione ductas plurimi conferre ad opumam subdivisionem 34 totius gorgoniarum generis, sed in hisce adjunctis tota contineri debet. questio de cellularam natura alia, atque alia prout de eunicea , vel muricea agitur; alioquin tot genera inducere deberemus quot ferme sunt astrearum , atque sarcinularum species. Ádeo porro verum est gorgoniam cum corallio non convenire, ut. Ehremberg, qui eam in mari rubro investigavit, novum genus ex ipsa constituerit, quod dixit. pzerogorgiam , ut supra notavimus. Primitus: Go/dfus gorgonic fragmenta in. stratis geologicis reperiri docuit, quum antea altum hac de re silentium fuerit servatum ; accu- ratus siquidem investigator gorgoniam in dolomi« thuringiee semel iterumque cognovit. Qua setate , et quot species agnuoscende sint in. dolomia non bene inter auctores convenit; et Brogniart (1) eam ad calcem gallice carbonatee qua ad strata primeva pertinet, provocat (2), et album, vel cineraceum colorem exhibet. Una mica in causa fuit. cur lamellis sit. composita; idem ferme sentiebat geometra 7azy (3). Aliud. placuit. De-/a-Beche , atque Hozet , qui recentiorem eetatem eidem tribuere (4), quin tamen igneam dolomie originem negaverint. (1) Dicuon. des scienc. natur., tom. 13, pag. 41o. Traité élém. de minéralogie, tom. 1, pag. 221. (2) Diction. cit., tom. 8, pag. 310, et tom. 34 , pag. 25*. (3) Traité de minéral. x et 2 edit., tom. 1, pag. 429. (4) Manuel géolog. par Henry De-la-Béche , pag. 405. Traité de géolog. par /lozet, pag. 309. 38 Distinctionibus est resolvenda questio, nam vel agis de ea dolomia, qus cristallisatione eminenter pollet et albissima est, vel de aliis doZomic spe- ciebus ; prior ad strata non fossilifera pertinere procul dubio debet; quod si agatur de aliis do- lomüis uti indicant strata, quee eisdem subsunt, vi- dentur ooliticam statem preseferre quum origi- nem igneam retineant. Caeterum heec est communis opinio qua alioquin refragatur, quod in Spedia Guidoni notavit. Unde sequeretur si eum, atque De-la-Beche audiamus seque priorem, ac poste- riorem dolomie naturam ad ooliticam setatem in- discriminatim. pertinere; sed hoc nihil vetat quo- minus variis temporibus dolomia prodierit, atque Strata plus minusve vetustiora occupaverit. Nolim tamen ut putes summi momenti chara- clerem esse, qui deducitur ex do/omia: pecu- liaris enim est, atque inter strata geologica vere proprieque dicta locum obtinere non potest: pro- vido autem consilio 77rlet , atque Bovà monent cavendum esse ne dolomiam cum calcari magne- siaco confundamus , cum quo sepe dolomia adnexa fuit. In. calcari magnesiaco licet habeamus statem geologicam coevam dolomie , tamen abunde testa- cea, polyparia, botanices documenta miramur, ex quo consequitur neptunianw originis esse cal- carem maegnesiacum , dolomia non item. Dum itaque dolomiam dicimus, strata, quee eidem adnexa sunt, pre oculis habemus, quibusve pluries confusa reperitur. GORGONIA SEPULTA NOBIS Ramosa , subdicotoma , axi crasso , albo ; centro. distincto, Esper. Planzenthiere. Suppl. 2, pag. 9o, tab. 26. Difficile admodum est definire que nam gor- gonie species hec sit de qua agimus; nam hoc unum eruimus plura adesse strata in axe, qui cen- trum proprie non indicat, rami autem snnt gras- siores, atque breves; ima parte adherent. Habitat..... Reperitur in colle Taurinensi et in Sicilia. ANTIPATHES PALLAS , ESPER, LAMARCK Polyparium fixum , subdendroideum, axi centrali, crustaque corliciformis , evanida et decidua compositum. Axis basi explanatus et firus, caulescens, subramosus , vitreus solidus, flexilis, spinis exiguis sepe munitus. Crusta gelatinosa, polypifera , florescens , in. vivo. axem ramosque -vestiens, in speciminibus ex aqua emersis evanida. Polypi ignoti, calyces cornece slirpi insidentes subturbinati. Sertulariarum familiam hoc genere complere , quoad geologicam «tatem nostram attinet , credi- mus, iis enucleatis, quae ad antipathem cogno- 2 scendam requiruntur. Atque ad illud quod sit fixa, subdendroidea, quod crusta corticiformis evanida , polypifera, nihil singulare affertur; agimus enim de iis characteribus, qui eque corallio, ac antipathi prosunt; de aliis non item. Vitrea si- quidem fractura, continua materia per strata dis- posita, eaque minutissima indicia linearum feren- tia, unde ejusdem amplificatio facillime detegitur, spinae preeterea adeo frequentes in aztipathe, quae ex axe procedunt modo irregulariter, modo in or- dinem dispositee, flexibilitas ramorum in primzevis temporibus , ostendunt tum discrimina, qua inter alia genera, et antipatkem existunt, tum antipathis genuinam indolem.Quoties igitur de antipathe sermo erit, attendamus nature materiei, fructibus , ramis, 4t spinis , et si in vivis crustte , atque qua nam ratione insideat aliüs corporibus, hec omnia non inconsulto. ita se se habent. Obscurius est quod Lamarck. ait, dum de subfragili axe loquitur , tenuior ne, hic, axis est, ac ceteris in partibus? Haudquaquam: an alterius nature? minime; quo- minus utramque sententiam admittamus, obstat ge- neris definitio , et antipathis investigatio. Non levi itidem menda laborat quod doctissimus auctor ait, dum monet ne loco gorgonic, antipathem habea- mus, quasi absentia minutarum spinarum in gor- gonic axe sufficiat ad duo genera distinguenda, sed hoc monitum plerumque inutile est; neque enim semper spinas reperimus in anZipathe , uti in antipathe ligulata videmus , et in antipathe cia- thrata, aliisque; ergo patet reapse casum evenire posse quo destitutio spinarum veram confusionem ex hac causa inducere possit. Antipathis cognitionem, vel apud antiquissimos scriptores habemus; nam corallii nigri nomen, vel apud Dioscoridem invenimus ; Fzanphius pariter de eo mentionem habuit; Zoerhave , T'ournefort , aliique inter litophyta. antipathem posuerunt ; nihil tamen clarius, quam ea qua: habemus apud Pa//as, Esper , de gorgonia antipathe; ligaum definientes rigide corneum , solidum , aterrimum , extus fle- xuose striatum, basim extra cineream ; truncum brevem in ramos subdivisum , aliaque similia. Si quas invenimus difficultates dum judicamus de antipathe in statu viventi, quot majores adsint 42 in investigatione anzipathum fossilium , nemo non videt: quis . g. antipathem myriophyllam , vel pennaceam cognoscere potest; tota igitur distinctio quoad posteriores in lamellis , in spinis, si ad- sint, in natura linearum , ramorumque dispositione quiescit. Zntipathes licet rariores quam plurima alia poly- paria, effuszee tamen reperiuntur; nam inveniuntur in mari Mediterraneo, in mari Norvegie , si au- diamus Zrunnichen littoribus Martinichee et Caro- linze , 'alibique. Nescio an in statu fossili reperta Jam sit, nam De-la-Beche , Milne-Edswward , altum hac de re silentium servarunt, certum tamen est in Italia in stratis supracretaceis medianis adesse. ANTIPATHES CORTICATA LAMOROUX NoBIS (Jab. 1, fig. 5 ) Anlipathes parce ramosa, asci solidissimo spinis numerosis, sparsis echinato; corlice poris nullis. Lamoroux. Polyp. Fles. pag. 374. Lamarck. Anim. Invert. 1 et 2 edit. tom. 2. pag. 490. Habitat in Oceano Indico. Reperitur in Sicilia, prope Dertonam, et in colle Taurinensi. Mus. Paris. Britt. Vienn. ect. ( viv. ) Collectio Mus. Taurin. Michelotti ( foss.) 43 ANTIPATHES SERIALIS Nobis ( Tab. 1, fig. 2) Antipathes ramosa , axi spinis plurimis longis, in lineis longitudinalibus signat. Habitat . . . Reperitur cit. loc. Mus, Taurin. Collectio ARochetta , Mareskal , Michelotti. | ANTIPATHES VETUSTA NOBIS: Antipathes simplicissima, rotundata, levigata, parce ramosa; axe cylindris plurimis , perspicuis, adnexis composito. Heec species non ut prior spinas gerit in ordi- nem dispositas, neque continua adeo materia pra- stat, ut cerni ejus axis compositio nequeat; sed omnia strata quee hauc speciem constituunt visibilia sunt, et preterea ne unam quidem habet spinam. Non dubito quin aliqua species reperiri possit qux huic referri queat, sed cum hic externi omnes characteres deficiant, nihil amplius quzri potest quam de ejus axe , ut et in prioribus. Habitat ..... Reperitur in Italia , et precipue in colle Taurinensi. Mus. Taurin. Collect. MicAelotti. ANTIPATHES HIRTA woBIS ( Tab. 1 , fig. 3 ) A. vitrea, levigata, parce ramosa , ramis rectis incurvis, spinis acutis, sparsis alternis munita , solidissima. Habitat... Reperitur in collibus Derton: et alibi. 44 ANTIPATHES SIGNATA NoBIS ( 7ab. 1, fig. 4.) 4 solida sostis longitudinalibus granulo sis exarata suleis medianis. Habitat .... Reperitur in colle Taurinensi. Animadverto confundendam non esse neque az- tipathem subpinnatam quz pinnulas transverse exe- untes habet, neque mimosellam, que habet ramulos decomposito-pinatos , pinnulas setaceas,neque alias species cum an£ipathe hirta; multoque minus an- tipathes fteniculum,larix ,scoparia, ceetereeque cum antipathe signata convenire possunt. 45 ^TURBINOLIA LAMARCK, LAMOROUX, BLAINVILLE. Poliparium lapideum, simplose , turbinatum vel cuneiforme, . extus longitudinaliter striatum ve costatum , basi acuta. Stella unica, varia , axillato-terminalis lamelloso stellata , marginibus crenatis , centro exerto. De eo genere modo nobis agendum est, quod fuit relatum ab ejus auctore inter polyparia lamel- lifera, inter madrephyllea a Blainville, et antho- pyllüs a Goldfo sepe adjunctum. Plures oriuntur procul dubio gravis momenti questiones circa zurbinolias, quarum summa heec est. 1." Constat ne ex uno, vel pluribus polypis? 2.^ Unam ne, an plures cellulas fatemur? 3.? Ejus libertas fortuita. ne est, an eidem generi propria? Ubi hac omnia clara in luce ponantur, non erit cur diu ancipites heereamus; firmum ha- bebimus genus ad hanc diem traditionis ergo tantummodo servatum , maximi in geologie mo- menti, vel antiquissimam spectes hujus scientie historiam ad eam diluvii , imo ad hanc nostram perveniendo. Ad primam queestionem quod attinet, dux suut opiniones ; putabat. Lamarck, cum eoque nu- mero plures , unum animal, videlicet unum po- lypum sufficere ad £urbinoliam exwuendam ; ideo- que ita sensit, quia una stella reperiatur, licet 46 plures laminz radiales in ea adsint. Quod ex consideratione omnium polypariorum, quee cellu- las plures ad hunc modum exhibent et tamen unum tantum polypum continent, profluit. Hzc sane non nova ccteroquin sentiendi ratio omnes ferme Zoophythologie cultores habuit sectatores. Nuper tamen diverse sensit germanicus .Steininger (x1), qui posuit unum animal in primeva turbino- lia etate, ea tamen lege affectum , ut paulo post ex ipso met polypo projes nasceretur, qu:e ma- tri conjuncta opus cum ea compleret , £urbino- liam conficerent, eidemque eam formam prabe- rent quam quotidie ab eadem assecutam novimus. Quin citius quam par est, hanc opinionem reji- ciamus , juvabit ejus gratia provocare investiga- tionem ad madreporam myriophthalmam, quee ita est implicata, et obvoluta ut perdifficile sit in. ea quid concurrat secernere. Nobis autem cum li- ceat sectam £urbinoliam observare , cum caryo- phyrliüs colligere, duobus argumentis hane opi- nionem infirmare contendimus. In primis hec pressumptio efficeret ut polypi "turbinolie tenta- culis carerent; et tentaculos reapse in turbino- lüs reperiri relatio cum caryopAlliis , astrcis, aliisque generibus abunde probat, quemadmodum nostre» catis insignes naute tulerunt (2). Hec relatio tota quanta est ex Zurbinolie naturali. di- (1) Mém. de la socict. géolog. de France. tom. 2 pag. 2. (2) Voyag. de l'Astrolab. tom. 8 act. Quoy et Gaimard. 47 spositione, internzque forme structura profluit : deinde sectum ipsius £urbinolie corpus, en"quod tibi exhibet: cellulam inferiori loco positam prope basim in qua polypi saccus continebatur; ex hac cellula inferiori, alie prodeunt, exque vel rotundate , unde in definitione £urbinoliee diximus polyparium turbinatum , vel. cuneiforme | quoties posteriori hoc casu cellule in angulis dispositze sunt; he itidem cellule sejunctee sunt, atque. poly- parium. circumdant ; in medio pariter minutissi- mos loculos conspicimus eidem polypo inservientes. Si itaque una precipua extat cellula , si. su- periores tentaculis inservire compertum est, si denique ordo utrimque adest, et in generali forma £urbinolie , et in. omnibus cellulis invi- cem comparatis , non est, cur plures hic polypos admittamus. Nam hoc in casu habes centrum in quo recipitur polypi corpus, habes tentaculos reapse connexos, quia in unum idemque pun- ctum concurrunt, habes denique naturalem unius polypi in polypario turinolie dispositionem, alque probationem. Ad alteram nunc veniamus opinionem. Unam ne inveniamus cellulam vel plures in zurbinolia ? priori sententize favebat Defrance (1) cujus defi- nitionem £uróinolie amplexam. quoque cernimus a Dlainvile (2) in. eodem magni nominis opere, (1) Dictionnaire des sciences natur. tom. 36 pag. 91 in definit. (2) Cit. diction. tom. 60 pas. 307. A8 et fortasse quoque in nuperrimo suo actinologice et zoophytologie documento. | Sed non est cur diu laboremus investigando an et quomodo apta dici possit heec opinio ad indu- cendam veram hujus polyparii cognitionem ; vidi- mus in £urbinolüs unam cellulam in basi ex qua alie / profluunt; si itaque hoc verum est, uti ipsa £urbinolie investigatio declarat, concipi non potest utrum una sit cellula an. plures ; corpus in plures partes divide lamellis plus minusve confertis , habebis quidem idem corpus, minime unam cellulam , sed et plures, quee in unam con- currunt, quod et ipsi memorati viri in monticu- laria alüsque generibus cognoverunt. Multo difficilius est Goldft, Lamoroux , opi- niones circa libertatem £urbinolie refellere, et eam Lamarckii sustinere , idque potissimum quod cum turbinoliam viventem. cognoscamus quidem , non autem de ejus polypi mentionem occurrat , hinc prasumptione ferme ducimus magis, quam vera et genuina investigatione adeo in zoopAytologia exoptanda. Non ita tamen semper est; nam et analythica methodo plura assequi licet. Sane si cum Zamarck putarem libertatem £ur- binolie eam a quovis alio recepto genere secer- nere, nisi probaretur ex zetate eandem libertatem pendere , nihil amplius foret cur hoc genus in- firmare valeamus , et ipse primum aflirmarem in turbinolia caryophyllias non venire, et vicissim. Ad induceudam horum generum communionem et re 49 quidem sub hoc unico respectu obstat difficilis probatio fortuit: libertatis turbinolie, quia fora- men sive loculum communicationis inter corpus ipsius polypi et externa corpora probat tentacu- lum, vel quid simile in polypo zurbinolic; tentaculi autem praesentia vel defectio aliud animal indicare videtur; praterea quin de irregulari indole caryo- phyllie loquamur quod non contingit in £urbinolia , animadverto hoc cognoscere posse aliqua ratione, quis enim v. g. in £urbinoliam crispa , vel tur- binolia sulcata , aut pediculos agnoscet , aut. va- rietates exhibere potest quot in. caryophylliüs Inveniuntur; et sane ridiculum esset afürmare turbilonias in stratis geologicis , omnes vel adul- tas vel juvenes fuisse ; at hec distinctio in geo- logi documentis clarissime nitet, vel libera, vel pediculum habent hujusimodi corpora; si primum turbinolias agnoscimus, sin alterum caryophylliam vel aliud quid prout zoophytorum docet historia. Quidquid sit aliquiputant questionem adhnc sub judice manere, ancipitemque formam, quam fossilia exhibent tanti non esse faciendam, ut caryoph1- liarum, quarum perspecta est polyporum indoles attendatur. - Hisce positis,hoc temperamentum adhibendum es- se crederem, ut potius, quam libertatis, simplicitatis ratio habeatur, ita ut, soluta de hac simplicitate quze- stione, nihil amplius definiendum supersit, eritque corpus,quod tibi proponunt velzurbinolia vel caryo- phyllia prout vel simplex, vel compositum sitpolypa- Á 50 rium dummodo czteri characteres concurrant,qui ad unum vel alterum genus constituendum requiruntur. Non ignoro denique, libertatem locomotionis vim dimetiri, atque hujusmodi facuitas in polypis atten- denda est; sed ipse, cum Jocomotionis momentum non auferam , atque ea concipi aeque possit si soluta sit, nec non; potius in tentaculis, quam in universo complexu polyparii et polypi, quorum est firmas habere generatim sedes, ni ventus et undae alioquin disponant, eam reperiri contendens, non video, cur ex hac facultate, quam integram. eidem relinquere oportet, quidquam contrarii procedere videatur ad propositam sectionem vitandam. Jam autem in grauswvacke habemus £urbinolias, atque frequentes sunt in Zr/anda: in stratis car- boniferis Gotlandice, turbinoliam turbinatam, echi- natam , pyramidalem , mitratam , furcatam lauda- mus ; in stratis quoque zecAstein indicia hujus generis reperiuntur, Si Philips audiamus in stratis. ooliticis et turbinolia dispar adsit oportet. Eadem autem mütrata turbinolia cum | turbinolia kenigí sui copiam in stratis cretaceis exhibet. Cietera ad posteriorem eetatem, videbimus. Denique figure £urbinolie tum trochiformis , ium sulcate , quas nobis tribuit. insignis zoo- phythologiee cultor Lamoroux , haudquaquam tur- binoliis conveniunt, de quibus egit; nam cellulam medianam, et singularem illam lamellarum dispo- sitionem, qua: laudatus auctor exhibuit. in ico- nibus suis, omnino desideramus. em 5t TURBINOLIA ITALICA NOBIS (Tab. 1, fig. 8) JTurbinolia compressa costato-angulata , sulcis intermediis; costis rotundatis, frequentioribus; crenatis; stella maxima, rotundata: centro papilloso. Peculiarem turbinoliam exhibeo quz capuli ima- ginem exhibet, vel caZyptrece, atque non ambiguis characteribus est signata. Deorsum costis longitu- dinalibus angulatim ad basem adnexis ; grenulata est; inter has costas alias potiores itidem rotun- datas conspicimus, que numero duodecim sunt, ipsius stellae radios potiores efficiunt, atquebinubo dispositee , sex angulos praebent. Stella maxima, axillaris , plana, papillis medianis munita, circum- circiter multipliciter septa. Habitat . . . Reperitur in Italia. Mus. Taurin. ect. Collect. Pare/li , Rochetta, Maresckall , Bellardi , Michelotti etc. TURBINOLIA PATELLATA LAMARCK Turbinolia depressa turbinato-truncata , lamellis radian- tibus tenuissimis ; basi obtusa; stella ovata , maxima , margine conferto. Borguet. Trait. des petrif. tab. 1. fig. 5. Scilla. Corp. marin. tab. 14. Lamarck. Hist. des anim. r. et 2.edit. tom. 9. pag. 360 n. 1. Defrance. Dictiou. des scienc. natur. tom. 506. pag. 91. Dlainville. Manuel. d'actin. pag. 342. Memorata species à priori distinguitur ratione lamellarum , marginis, stelle atque basis. 52 Habitat . . . Reperitur in. Gallia. prope. Mans, in montibus Calabrie , et prope Veronam. Mus. Paris. Taur. Coll. Mzchelotti. TURBINOLIA ARMATA xoBis (/ Tab. 1, fig. 9) Turbinolia cylindracea , ad basim quinque spinis exertis, solidis munita, coste alternatim disposite ; stella rotun- data, centro papilloso. ÁÀsimus de ea specie, quam nisi exhiberet nobis natura vix excogitare possemus; hiec tamen spi- naram dispositio non nova est in testaceis; nam in cardüs sepe occurrit; peculiaris tamen omnino est ea quam.in producto longispino mobis offert Sowerby iu accuratissimo suo, de testaceis fossi- libus Brittaniee , opere. Spinz, qua in hac £urbinolia adsunt ad calcem ferme planulate, basi sunt adnexe, ita ut una ex centro prodeat; quinque alie circumcirciter ean- dem basim se extendunt; cetera hujus polyparü pars cylindracea est, et lamellas habet inzequales, potiores: tamen directionem spinarum sequuntur ut numero quoque quinque extent ; inter has P alie prodeunt multo minutiores, prope marginem leviter crenate: stella rotundata , planulata, cen- tro papilloso. Si ex iis essem , quibus tot notatu digniora, quot genera, procul dubio hec turbinolia haud- quaquam cum Zzuróinolüs quiesceret , sed cum multo satius conjungere, quam disjungere studeam, 923 quum hoc posterius studium iis potius pertineat , quibus concessum est methodos generatim amplecti, et validiores inducere, inter turbinolias hanc spe- ciem addixi, utut quelibet aliorum sit futura opinio. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurimens. Collect. ;Sozteri , Bellardi , Mareskall , Barelli , Rochetta , Michelotti. TURBINOLIA OBESA NoBIS (Jab. a, fig. 5) Turbinolia depressa , patelliformi , brevi, costis 14 potio- ribus undato crispis ; interstitiis lamellis minoribus tribus, marginem versus , leviter laciniatis: stella concava ro- tundata , centro papilloso. De alia nec minus singulari £urbinolia quzstio est, utpotequa habet formam trochiformem, quo quidem sensu a furbinolia armata distinguitur , magisve cum £urbinolia patellata convenit; coste autem omnes laciniatze sunt circa marginem, unde crispae atque crenate conspiciuntur. Stella ro- tundata, atque concava est, papillis in centro preditis; basi acuta. Habitat . . . Reperitur in Italia. in montibus Dertone, atque in colle Taurinensi. Mus. Taurin. Coll. Pare/li, Rochetta , Michelotti. TURBINOLIA PYRAMIDATA NOBIS (Tab. 2 , fig. 4) Depressa, costis longitudinalibus, crassis, raris 6 angulatim ad basim dispositis , interstitiis leviter , et obsolete sul- cato-crenatis; stella maxima , rotundata , plana. Prioris affinis hac aíitera est species; sed non 94 adeo cyathiformis , et coste potiores sunt pyra- midatim. dispositee, ita ut, quod indicat, exhibeat hujus speciei imago: stella latissima est, atque rotundata, itemque plana. Preterea coste intersti- üales rotundatee sunt , atque minuta grana , quae eidem adsunt omnino in superiore specie de- sideramus. Adsunt hujus speciei varietates, quae basim de- pressiorem exhibent. Habitat... .. Reperitur in Italia prope Dertonam. Mus. Taurin. Collect. Michelotti. TURBINOLIA TROCHIFORMIS PALLAS, NOBIS ( Z'ab. 1, fig. 7) T'urbinolia cuneata , extus sulcis longitudinalibus , costis undato punctatis, exarata; stella oblonga. Cancellis latere aspersis. Pallas. Elenchus zooph., pag. 3o5 ( Madrepora ). Lamarck. System. des anim. invert., 1 et 2. edit. , tom. 2, pag. 361: ( Turbinolia crispa ). LEorson. Catal. Coll. Miner. de Turin, pag. 681, n. 57. Cuvier et Brogniart. Oss. foss., tom. 4, pag. 67. Lamoroux. Exposit. meth. des polyp., pag. 51, tab. 74- Goldfus. Petref. Germanie , pag. 53, tab. 15, fig. 7. Jamdudum cognita fuit heec species, atque no- stra etate duplex tulit nomen; unde ad integram et primavam nuncupationem modo eam provo- camus; etenim, sin prima fronte, saltem ex defini- tionis expositione, aperte discimus a Pa//as , quid sibi vellet dum definiebat madreporam trochifor- mem, quam paulo post Lamarck, et omnes qui 55 eum seculi sunt unanimiter £urbinoliam crispam dixerunt. Ait Pallas , in Gallia írequenter prope Courta- gnon, atque Griegnon, reperiri madreporee obverse conicae integerr ima, et elegantia specimina. Preeben- lia sepe compressas species extus teneriter striatas, supra cavas, lamellis integerrimis, stellatas. Quapro- pter, demptis aliis speciebus, quas ad hujus varie- tatem provocat auctor, liquido patet de turbinolia crispa sensisse: multo preestantiora sunt ea,queelente inspecta heec species, probet; nam, non ut in cze- teris bene multis, sulcis coste respondunt recte, sed in hac costa ille undate symmetrice sunt; marginem versus directie;peragunt; insuper lamellas rectas exhibet hec £uróiolia, quemadmodum c«e- terze species; minuta grana, omnem revolutarum costarum muiütudinem tegunt. Reperitur à pe Courtagnon. TURBINOLIA NÀNA LEA Turbinolia subcuneata ,: longitudinaliter costata , sulcis simplicibus, costis 24. See ecim ad. basim protensis, duobus convolulis , stella elliptica absque stylo. Isaac Lea. Contribution. to geology. Philadelphia 1931, pag- 195, tab. 6, fig. 209. Velim ut notes in hac specie singularem ]la- mellarum ordinem; qua ratione crenatee sint; cujus sit indolis basis, atque margo stelle £urbinolice nanc , ut ejus characteres assequaris. Habitat . . . Reperitur in straüs supracretaceis Americes in regione Zlabama. 56 Mus. Philadelphisze. Instit. IVew-Jorck. Collectio Lea. | TURBINOLIA GOLDFEUSII LEA Turbinolia cuneata 24 fulcis , longitudinalibus munita duobus , ex lateribus decem , ceteris duo leviter plicatis atque ad basim deductis; basi coartala. stella elliptica, lamella rugosa. Isaac Lea. Contribution. * UN 193. tab. 6. fig. 208. Differt heec species ab omnibus recensitis quoad basim, qui veluti truncata videtur , quoad lamel- larum similitudinem , quoad sulcos, qui adsunt ad latera hujus zurbinolie , nec non, quia hec spe- cies stellam ellipticam , et ferme planulatam habet. Dubitare videtur Zea , an turbinolia crispa quid commune habeat cum hac nostra ; preterea, an conjungi possit; ipse, cum memorato auctore nego id contingere posse: sedulo enim perpensa zur- binolia crispa, vel turbinolia trochiformis basim ferme acutam habet ; et sulcis duobus ad latera tirbinolie Goldfusii posita , caret. Habitat . . . Reperitur in regione Z/abama. TURBINOLIA STOKESII LEA Turbinolia , granulata , cuneata , »4 fulcis longitudinalibus ex utraque facie signata ; ex hisce duo ad basim curvatim proferuntur ; duobus ad latera. adnexis, ad basim itidem 'nsis: bas; emarginata; stella elliptica; lamelle rugosc. )rotensis: ba ginata; stella ellipl lamelle rugos Isaac Lea. Contribut. cit. pag. 194. tab. 6. fig. 207. Certe si unice spectemus lamellas rugosas in 5; hac specie vehementius ancipites hzrere debere- mus an ipsa £urbinolice trochiformis nomine , venire posset; sed, si auctorem nostrum audiamus dum de sulcis, et de lateribus, nec non de margine sermonem habet, £urbinoliam Stokesit veram spe- ciem fatemur. Habitat . . . Reperitur in regione 4f/abama. TURBINOLIA MACLURII LEA Turbinolia cuneata , minule crenellata , fulcis, costisve destituta ; tumida ; duobus tuberculis utrimque predita , basi rotundata ; stella sub-elliptica superius , poris irregularibus , sparsis insculpta. Lea. Contribution. cit. pag. 193. tab. 6. fig. 2006. Turbinolia Maclurii | simplicem superficiem prebet , atque dispositio lamellarum undata, pe- ritus in hae specie incognita est, licet cetero- quin totidem adsint lamelle in interna structura, unde stella repetit originem. Ambigua ex auctori- tate Lea marginum hujus speciei indoles est; pro- babili ratione defendere possumus rotundatam esse. Cseterum quoquot retulimus species ec confundi cum recensita auctoris Àmericani;ulla ratione ne- queunt. Habitat... Reperitur, uti memorate, in regione Alabama. Mus. Philad. Instit. /Vesv-JorcK. Collectio Lea etc. 58 : TURBINOLIA AVICULA NoBis (/7'ab. 3. fig. 2 ) T. cuneato compressa , costis raris , obsoletis, rotundatis, ad latera foliaceis , extensis alarum instar; sulcis medianis, profundis ; stella convexo-oblonga , papillis medianis. Dorson. Oryct. pedem. pag. 35. ( madr. n. 6.) Variet. basi elata , stella latissima. Dum hane speciem memoro, dubitari posset an quid commune habeat cum madrepora areolata, de qua egit Pallas ; verum animadverto madre- poram seu, ut hodiernis utar vocibus, £urbinoliam areolatam , cuneatam formam non exhibere; sed ovalem ; quod tum ex definitionis oratione ; tum ex citationibus ab eodem JPa//as relatis aperte li- quet; nam ipse ait, subcaliciformem formam ha- bere , calycem esse in laciniis crispatum , extus parce crenato-muricatis: deinde indita SZoanit, at- que .Petiveri auctoritate, satis superque ostendit, quid senserit, dum madreporam areolatam. descri- bebat. Dubitandi autem ratio, quam nuper affere- bam, in eo erat, quod ubi inspiciamus tantummodo definitionem, apparebit nihil ibi tradi, quod «que non conveniat et Zurbinolie areolatee et turbino- lie. aeicule ; hinc, quum ipse ait, turbinoliam are- olatam simplicem, stellaque preeditam esse crispato- laciniosa , et lamellas crenulatas habere , hzc omuia et Zurbinolie aeiculee aptari possunt, quie possidetlamellas crenulatas, generatim in loquendo, stellamque crispam habet. Quid de subpedicillo? 99 sane hic locus parvam ingerit difficultatem; nam ex auctoribus recensitis ab eodem JPa//as disci- mus modo adesse, modo deesse hunc pedicillum; igitur de omnibus speciebus, que in hanc spe- ciem cadunt sensisse videtur Pa//as, sive hoc pe- dicillo polleant, sive non. De eo potius quzrerem, cur nam coral/ium di- xerit. Zurbinoliam areolatam , licet ceteroquin. co- ralli genus a madreporis ipse distinxerit ; una superest ratio, nimirum, ut suumscribendi modum vetustioribus scriptoribus accommodaret, quod et hodie a plerisque perbene usitatum est. Meminit denique in hac madrepora concurrere omnia ut in madrepora meandrina , in qua omnino alia est natura; ad id conciliandum superest ut dica- mus plures species comprehendisse in madrepora areolata ; ab alüs atque aliis corporibus , unius speciei definitionem. cooptavit, quod tametsi cui- piam parum honestum et congruum sequitati vi- deatur, quum private investigationis limites exce- dat, tamen aliquando utillimum esse cognovimus; hine optime Gray in zoologice effemeride quod produt Zondino dum de cypreis loquitur, animad- vertit, circa hoc genus distinctiones ineptas du- ctas fuisse, quia eadem species variis obnoxia mu- tationibus , pro vario statu, zetateque varia nomina meruerat : hinc etiam ,Sowerby atque Desayes passim in suis operibus ajunt, incerta corpora, et vix perspicua, tamquam species usque nunc habitas fuisse: horum posterior , forsan primus 60 difficillimam specierum componendarum, certis sub basibus , viam ingreditur. Dummodo de iis non agatur, qua ipsum laudant auctorem. T'urbinolia avicula compressa est , costas ha- bet frequentiores , obsoletas, duabus basim ver- sus elongatas , lamelliformes: basim acutam , stellam linearem elongatam: interius sepimenta sunt inequalia atque ad latera crenata. Habitat . . . Reperitur in Sicilia , prope Pla- centiam, in montibus Dertonze, et in colle Tauri- nensi, et alibi. Mus. Taurin. Paris. Collectio More/Zi, Rochetta , Mareskall , Bellardi , Michelotti. TURBINOLIA COMPRESSA LAMARCK Turbinolia turbinata, cuneato-compressa , lamellis inequa- libus appropinquatis, distinctis , inequalibus rectis , septis transversis crebris, conjunctus ; stella concava , oblonga: basi acuta. Lamarck. Anim. invertebr., tom. 2, pag. 231, n. £. Lamoroux. Exposit. méthod., pag. 51, tab. 74, fig. 22, 23. C) Cuvier. Régn. anim., 2 edit., pag. 313, tom. 3. Blainville. Manuel d'actin., pag. 342. Defrance. Diction. des scienc. natur., tom. 56, pag. ga. Magni momenti questio circa £urbinoliam com- pressam exagitatur, atque ex variis speciebus a dMine-Edward ad Lamarckii auctarium adjunctis, ires saltem conjungendes sunt. Hane sane opinionem eruimus ex Doefrance, qui vera harum turbinoliarum investigatione potitus , 61 notabat , £urbinoliam compressam , ellipticam , et turbinatam, quibus addo /ineatam Goldft , unam componere speciem debere; nec immerito ; nam certe, catteris paribus, in omnibus hisce tribus speciebus habes characteri, qui apprime omni- bus conveniunt, ex quibus non modo speciem, sed ne dum varietates cognoscere vales. Loqui ne amas de £urbinolia elliptica , et ipsius definitio , et quod addidit Defrance, sat manifeste indicant agi de £urbinolia turbinato-compressa, striis lon- gitudinalibus crispis exarata; sed et heec concurrunt in Zurbinolia compressa; nec, quod lamelle crenu- late sint, refert; nam, quum hec, modo crispee, testibus Defrance, et Milne- Edward, modo crenu- late, testibus Cuvier, et Progniart, evidenter appa- ret, nihil interesse. Confugere ubi malis ad zur- binoliam lineatam Goldfi eadem res se se habet; nam quid amplius ait, quam basim incurvam, subcompressam testam, superficiem striatam, stel- lam ellipticam, lamellas majores minoresve alter- nas concurrere in £urbinolia lineata. Neque hic quidpiam cerno quod non conveniat eque £urbinolice compresse, quin imo plura ex cha- racteribus tributa a Go/dfo, omnibus forma, tur- binoliis conveniunt; nam si ponas compressam esse £urbinoliam,necessario fluit consectarium stel- lam oblongam exhibere; lamella in omnibus £ur- binoliis ànzequales sunt, non item in £urbinolopsi: eo quod prominule sint, hocidem turbinolie crispe, echinate, compresse convenit. 62 Cave tamen ne, ut in ceteris, ita in £urbinolia turbinata cum. Defrance pariter. sentias qualem, qualem a Zinneo accepimus, a ZLamarck renovata fuit, nostrave etate illustrarunt ; nam. £urbinolia turbinata Linnaei turbinata est, non compressa; deinde extus tantum substriata , centro discoido pollet, contra in turbinolia compressa; ergo unam speciem non constituunt. Ceterum, quod ait MUne-Ediwards,turbinoliam delphinam in hanc speciem concurrere verissimum quoque puto , nam in Zurbinolia compressa adsunt quoque memorate lamine transverse, quc longi- tudinales attingunt ; itemque irregulares sunt. Deinde, quid clarius fateri potest, quam illud De- france, ubi provocat propriam speciem ad fur- binoliam compressam Lamoroux; et ipse Lamo- roux candide fatetur de £zurbinolia compressa a Lamarck memorata sermonem habere. Pluries hujusmodi questiones occurrunt, quae directe ad rem nostram pertinere non videntur, sed quum potissimum intersit veram specierum naturam cognoscere, precipua saltem sunt discri- mina ferenda. & Habitat .... Reperitur in. De/phinatu , et alibi. Mus. Britt. Paris. Mus. Taurin. Collect. Michelin y Defrance, Michelotti. 63 TURBINOLIAÀ CLAVUS LAMARCK, NOBIS (/ Zab. 2, fig. 2) Turbinolia turbinato-claeata , resta ; basi acuta : strüs longitudinalibus granulatis predita , margine simplici, stella, oblonga. Lamarck. Histoire des anim. sans vertebr. 1. e£ 2 edit. tom. 2. pag. 362. n. 7. | Delonch. Encyclop. pag. 761. Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 36. pag. 92. Blainville. Ybid. cit. dict. tom. 62. pag. 308. Nomine f£urbinolie claeus eam intelligimus , qua elongata est, clave formam praebet, stellam habet oblongam ferme linearem; ad latera strias ostendit subdentatze; esce ferme equales decurrunt atque totam Zurbinoliam complectuntur. Long. et lat. var. Habitat . . . Reperitur in Gallia prope Agen; et Aguisgranum , in colle Taurinensi, et Derto- nensi; prope Veronam. TURBINOLIA SULCATA LAMARCK , NOBIS ( 7Zab. 1 , fig. 6) Turbinolia cylindraceo-turbinata ; sulcis. longitudinalibus elevatis, nudis, ad interstitia transverse strialis; basi acuta; stella rolundata , concava ; margine crispo. Lamarck. Op. cit. 1. et 2. edit. tom, 2. pag. 362. Lamoroux. Exposit. meth. des polyp. pag. 5r. Goldfus. Petref. Germanie. pag. 9i. 125. Y9. Jo." 3t Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 36. pag. 93. Schevveign. Handbug. pag. 417. Flemmig. Britt. anim. pag. 510. Singularis est in hac specie tum forma cylin- 64 drica tum lamellarum indoles , que minutissimze sunt, atque alique a basi ad marginem deferuntur, alie inter has ortum habent, pariterque marginem attingunt. Stella autem rotundata est, atque mar- ginem quoque attingit, Transverse occurrunt quo- que aliquae strice. Ceterum, quod ait. Zamoroux viginti quatuor lineas rectas adesse, haudquaquam stricte acci- . piendum est; nam multo plures adsunt; hoc unum cum eodem probamus, nimirum sulcos parallelos esse. Habitat . . . Reperitur prope Grignon. Mus. Paris. Brittan. Berol. Vien." ect. Collect. Michelin , Defrauce , Bellardi , Michelotti. TURBINOLIA PHARETRA LEA Turbinolia clavata , cylindracea , longitudinaliter sulcata: poris bis seriatun dispositis; lamellis inequalibus; stella rotundata ; stilo elato , radiato. Isaac Lea. Contrib. to geolog. pag. 196. tab. 6. Incertus haerebat Lea, an ex Go/dfi figura ju- dicium ferendo, que de turbinolia sulcata affe- runtur, £urbinolie pharetre convenirent. Tamen peculiaribus characteribus hujus £urbilonice inni- xus, aliud sentiit, ita. suadente lamellarum dispo- sitione insita in Zurbinolia pharetra , v1 cujus 24 sulcos enumeramus, costis respondentes, quarum O circa centrum quiescunt; 6 altere breviores sunt; qui supersunt duodecim, alternatim adhuc 65 breviores sunt. Stella rotundata est, nescio utrum plana, an margo ejus simplex; spiculum elatum 6 radiüs prseditum. Ex hac etiam furbinolia liquet concipi non posse, qua ratione adhaereat ; item cum £urbinolia sulcata atque compressa difficili- ter admodum componi hec dispositio potest. Habitat . . . Reperitur in regione Z/abama. Mus. Phil. Instit. New-Jorck. Collectio Zea. TURBINOLIA SINENSIS NOBIS Testa obconica, subdepressa , lamellis innumeris, equalibus, obsoletis ; stella ovata, planulata , basi acuta. 5i £urbinoliam excogites cujus basis sit acuta, quae subdepressa sit, infundibuliformem naturam circa stellam induat, cujus lamelle vel coste ex- tus obliteratze. planam quasi supertüiciem exhibeant stellamve planulatam , ovatam , peculiarem pro- cul dubio speciem habebis , cui novum nomen corporis, quod exhibet similitudini comparatum, tribuendum esse putavi. | Habitat .. . Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurin. Collectio Rochetta , Michelotti. TURBINOLIA BASOCHESII DEFRANCE Testa compressa , brevi ; basi acuta ; lamelüs crebris minulissime exasperata; stella. lineari , margine. simplici. Defrance. Diction. des scienc. natur. to. 56. pag. 94. Edveard. Auct. ad Lamarck tom. 2. paz. 364. o 66 Goldfus. Petref. Germ. ( turbinolia complanata. ) Turbinolia Basochesii, quam alio nomine £ur- binoliam complanatam. Goldfus vocavit, itidem a Blainville compresse | turbinolie perperam con- juncta,singularem cyatiformem figuram, depressam, multis costis lamelli-formibus exaratam, easque vel simplices vel crenulatas exhibet ; stella linea- ris est , margo simplex. Habitat . . . Reperitur prope Frejus in Gallia. Mus. Brittan. Paris. Berol. Collectio Michelin, Defrance , ect. TURBINOLIA CUNEATA GOLDFUS T'urbinolia / obconica-compressa , lamellis lateralibus , incqualibus , obsoletis, majoribus , rarioribus , stella ob- longa, margine 12 aut 16 vicibus septo: basi non revoluta. Goldfus. Petrefacta Germ. pag. 53. tab. 14. fig. 9. Blainville. Manuel. d'actin. pag. 342. Milne-Edvward. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 363. Disputatur an £urbinolia sexdecim costata a Gol- dfo memorata cum hac conveniat; sed convenire procul dubio, indicant varietates, quas habemus in zurbinolia cuneata. Habitat . .. Reperitur. in Pyrceneis , in agro Vicentino , et Astensi. Mus. Paris. et Taurin. Collectio GoZd/r. e TURBINOLIA GRANULATA LAMARCK Turbinolia obconica, basi incurva , lamellis lateralibus granulatis in stella orbiculari singulis alternatim brevissimis. Lamarck. Mistoire des anim. 1. et 2. edit. tom. 2. pag. 363. Goldfus. Petrefact. German. pag. 108. Habitat... Reperitur prope Casse? in calcari arenaceo. Mus. Paris. Berolin. Collectio Zamarck , Goldfi. TURBINOLIA CORNUCOPIA NOBIS Turbinolia cylindracea basi arcuatim | revoluta ; costis majoribus decem , in eorum interstitis tribus totidem minoribus sulcis divisis; facie granulata, stella rotundata, centro papilloso, margine scabro. Habitat . . . Reperitur in agro Dertonensi. Mus. Taurinens. Atochetta , Bellardi , Michelotti. TURBINOLIA PR/ELONGA NOBIS Turbinolia rotundata , prelonga ; apice recurvo ; strüs filiformibus , plurimis subundatis : stella rotundata ; versus basumn leviter revoluta. Hec species gigantea est, atque plurium polli- cum magnitudinem excedit. Habitat .. . Reperiturin colle Taurinensi(frequens). Mus. Taurin. Coll. ZeZlardi , Morelli, Rochetta, Michelotti. 68 TURBINOLIA RARICOSTA NOBIS Turbinolia turbinato depressa, costis raris, membranaceis, remotiusculis , interstitiis planulatis , stella. apiciali ; margine crispo , basi leviter revoluta. A. Farietas costis rotundato granulatis. Pauca requiruntur, ut distinguamus £urbinoliam raricostam a ceetevis £urbinoliis ; nam attenta basi que. parum revoluta est, plus minusve acuta, at- tentis larellis que circumdant £zurbinolie corpus, alque inter se dissitze, membranacez, aliquando sranulatz, attentis interstitiis planis, abunde erui- tur. hujus £urbinolie indoles. ac natura. Quoad stellam nihil habemus singulare. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurin. Collect. Aochetta , Michelotti. TURBINOLIA KONIGII MANTELL Turbinolia. cylindraceo-turbinata ; sulcis longitudinalibus 25 vel 3o elevatis; stella orbiculari , margine. crenulato. Martell. Geolog. Sussex. pag. 85. tab. 19. fig. 22. 28. Flemming. Britan. anim. pag. 510. Blainville: Manuel d'actinol. pag. 342. Milne- Edwards. Auct. ad: Lamarck. tom. 2. pag. 364. Si probaretur in hac specie basim revolutam , et sulcos adesse crenatos, favore turbinolie gra- nulate responderem; quum alioquin forma, suf- ficiat.ad. dignoscendam tum Go/dfi. speciem ,: tum eam quam insignis Zantell. proposuit, 69 Habitat ... . Reperitur inc Anglia, in arza. Mus. Britt. Instit. Lond. Collect. ZZemming , Manteil , ect. TURBINOLIA PLiICATA wopis (tab. 2, fig. 9.) | Turbinolia cylindrica basi revoluta, acuta, costis frequei- toribus , rotundatis granosis , sulcis. levibus , distincus; stella ovato-rotundata , margine, inequali. Pauca sunt, qua ita figuris complecti possint, ut reapse quam. malis, exhibeant speciem , qua- propter . descriptionibus sunt supplendi defectus. Cumitaque amica manu figuras adjunxerim, eo eram, utpro parte cognitionisupplerem. Addendum idcirco estin hac specie concurrere. basim leviter revo- lutam ,.figuram | cylindricam, costas rotundatas., parum depressas, alque pro. se ferentes granula- liones, qua marginem versus; majorem sui copiam et clariorem . exhibent. Sulci. sunt leves... iamen: distincü , atque uti coste a basi ad marginem currunt; stellam : habemus ovato- rotandatam, quae amplius. quam 4o radios emittit, si generatim fa- ciem ejusdem observare malimus; in margine ir- regularitatem. lamellarum , quum inter. potiores lá- mellas prominentes tres minores adsint. Hac differt a zurbinolia Konigii quoad sulcos, eorumque numerum , nec non quoad basim:.a turbinolia mitrata, quia neque subcompressa: est, neque lamellee papillosie sunt aut sübcorinate: a: turbinolia granulata , quia in hac coste rotundata 70 aen atque alternatio earundem penitus incoguita. Varietas bujus speciei verum prelonga , minus granulata est, atque ad turbinoliam multispinam propius accedit. Habitat . . . . Reperitur prope Dertonam , et prope Sciolze. Mus. Taurin. Collect. ARochetta , Mareskall , Sotteri , Bellardi , Michelotti. TURBINOLIA MULTISERIALIS woBis (tab. JT. fig. 7.) Turbinolia brevi , cylindracea , basi revoluta acuta , costis longitudinalibus undato-crenatis,filo medio; 4 sulcis, costisve leviter granosis , intermedüs: stella. rotundata, centro papilloso. Diu dubitavi utrum hzc species proprium nomen haberet , an aliud eidem addendum ; nam etsi scriptores huic posteriori sententiee proniores sint, tamen recte propria nomina defendunt, quum cee- teras species consuluerunt, saltem eas, quae ma- gis perspecte dicuntur. Hoc in nostro casu; nam si qua foret turbinolia, ea esset vel turbinata , vel sulcata , vel caryophyllus , vel celtica , vel oranulata , vel Konigii. Quoad turbinoliam tur- » binatam , quum nec ejus basis revoluta , extus 2 lantum sit substriata ,. quum alium marginem exhibeat, ea certo cum £urbinolia multiseriali non est confundenda. Neque turbinoli suZcate' com- paratio diu vigere potest cum Z£urbinolia multise- riali , vel basis, vel lamellarum, vel forme ipsius turbinolie sulcatee, natuva. id repugnans: prior ed j illa ratio in causa quoque est, cur £urbinolia mul- tiserialis differat a £urbinolia caryophillus, et a turbinolia celtica. Erit ne confundenda cum £urbinolia granulata, et cum £urbinolia Konigii , aut plicata? haudqua- quam ; nam cylindracea forma , concava stella , coste medianc, que in. nostra specie adsunt, quin de ceteris loquamur impedimento sunt, quominus turbinolia multiserialis, cognitis speciebus nomine conveniat. | Habitat . . . Reperitur in montibus Dertonae. Mus. Taurin. Collect. Sotteri , Rochetta , Mi- chelotti. TURBINOLIA MULTISPINA woBis (Zub. 2, fig. 6. ) Turbinolia turbinata, rotundata , basi exeria , acuta , breviter | revoluta ; costis ramoso-muricatis ; margine incequali; stella concava: interstitia multisulcata granulata. Coste hujus £urbinolie muricate sunt, atque constans earum numerus et dispositio non est ; in interstitiis minoribus granosi sulci conspiciuntur, atque numero trium vel quatuor sunt, prout co- ste majores magis vel minus distant. Basis levi- ter revoluta est, atque acuta ; stella concava , papillosa, lamellis , seu. radiis ineequalibus pre- dita ; margo itidem inccqualis. Habitat . . . . Reperitur in. montibus Dertonce et Genua. Mus. Taurin. Collectio. Sotteri , Morelli , Bel- 72 lardi, Rochetta,, Aldareskall, F'esin , T'erver, Michelotti. TURBNOLIA CYATHUS SOLANDER et ELLIS. NOBIS (Zab. 2, fig. 3.) Turbinolia simplici ; clavato - turbinata ; stella. concava , centro papilloso ; costis majoribus alternis , obsolets ; basi depressa , corporibus constanter adhcerente. Solander et Ellis. The natural history of many and un- comman zoophyt. tab. 28. fig. 7. Esper. Planzenthiere 1. pag. 143. tab. 24. fig. 1 Marsilli. Hist. phis. tab. 28. fig. 129. u. 11. Scheweiger. Handbug. pag. 417. (antophyllum ) Fleruning. Brittan. anim. pag. 507. S. Ehremberg. Mem. pag. 76. ( cyathina cyatus. ) Lamarck. hist. cit. ap. pag. 3406. tom.2. (caryophilha.) Ab iis polypariüis quee furbinolias proprie di- ctas constituunt, paulisper ea differunt, quorum basis adhaeret, atque fixa est quibuscumque cor- poribus; notatu tamen digniora, quia solitaria seu simplicia, uti loqui amabant veteres , sunt : inter hzc qua passim etiam caryophyllie nomine veniunt, primum locum tenet caryophyllia cya- thus jyMicet ex plerorumque opinione | simplicitas non sufficiat. Varii de hac turbinolia egerunt , sed constans est consensus , brevem esse gene- ratim , rotundatam, atque gestare sulcos medio- cres, stellam orbicularem, centro papilloso. Mar- go non simplex est, idest non conspicitur in eo equalitas. lamellarum , uti. indicavit Ésper, sed inequales hie 'amelle sunt. ! 13 Habitat in mari mediterraneo, rubro. Reperitur in agro Vicentino atque Astensi. In Museo Zlorentie , Pisarum, Auguste Tau- rinorum ; Colect. Sotteri , Morell, Bellardi , Mareskall , Michelotti. TURBINOLIA CYLINDRICA NOBIS Turbinolia simplici elongato-cylindracea ; basi adnexa , longitudinaliter sulcata ; lamellis equalibus ; stella valde concava. Vix cogitare possumus eam £urbinolie vel ca- ryophyllie speciem , si communi vocabulo ut malimus, ita compositam, ut lamelle aut granu- late aut inzquales non sint; hisce omnino caret turbinolia cylindrica ; quibus si addas et stelle profunditatem , et simplicitatem hujus corporis, abunde hujus speciei descriptioni consultum est. Habitat ..... Reperitur in agro Veronensi. Collect. Gazzola , Catullo, Michelottz. TURBINOLIA CALVIMONTII LAMARCK Turbinolia elongato-conica , stricta; stella leviter umbilicata; 2 pollicibus lata, 6o ferme lamellis alternatim majoribus. Guettard. Mem. Delph. tom. 3. pag. 463. Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 7. pag. 193.- Lamarck. Éncyclop. pag. 168. ( caryophyllia ) Habitat ... Reperitur prope Zerdun in Gallia. Mus. Paris. Collect. Lamarck, Defrance , ect. 3 mo TURBINOLIA PUNCTATA NOBIS Turbinolia brevi; basi pedicillo adnexo tenuissimo , stella maxima rotundata , coste leves rotundate , interstitis tenuissumis sulcis signatis; punctis undique insculptis. Haec quoque species recenseri inter caryopAyl- lias in vim distincti pedicilli , deberet ; tamen pergit. zurbinoliarum. speciem. constituere , uti supra adnotavimus ; puncta autem non grana adsunt, quorum evidens discrimen , posteriora enim faciem £urbinolie, seu superficiem non infor- formant, uti priora. Insuper diligenter notare de- bes interstitia costarum non sulcata , sed. lineis rectis longitudinalibus, numero tribus, signata esse. Non inficiar alias adesse turbinolias, quie eadem pedicilli dispositione pollent, sed quum ex majori numero judicandum sit, atque ex quantitate me- tienda sit hujus pedicilli dispositio, quee in. cau- sa fuit cur Go/dfus anceps fuerit in. turbinolüs admittendis; propterea species, quz eam evi- denter atque constanter ostendunt, ab iis procul dubio secernende , que eidem viam vel facto, vel data opera animantis, seu polypi precludunt. Habitat . . . Reperitur in. colle. Taurinensi. Mus. Taurin. n. . . . Collectio Rochetta, Bel- lardi , Michelotti. M] Ct CARYOPHYLLIA DONATI , LAMARCK , ELAINVILLE Polyparium lapideum , fixum, stirpe composita, ramosum, caule ramisque turbinatis; longitudinaliter. striatis. Stella unica , lamellosa , terminalis. Polypi,ore polygonali 8 tentaculis coronato, corpore oblongo. Age nunc et caryophylliam expende. Hoc siquidem genus a Lamarck originem du- quae enim antea polyparia hoc nomine ve- niebant nihil aliud ferme erant , quam corpora ad unam eandemque speciem pertinentia (1) queque madrepore caryophyllites vocabantur, li- cet caryophyllie nomen jamdiu usitatum fuerit apud Zorguet ac Cartier (2) non certo atque de- terminato modo. Caryophyllie genus inter recen- uores firmarunt ZLamoroux, potiori felicitate Blaineille , Defrance , Phillips , Martin , (3) Hi- singer , (4) Mantell , (5) aliique, si Goldfum ex- cipias, qui, rejecta hac divisione , putavit ple- rumque caryophyllias se se referre ad oculinas; (1) Rumphius. Mus. Ámboin. vol. 6. pag. 245. Pallas. Elenchus zoophyt. pag. 278. et 313. Linnceus. System. nature. edition. varic. (2) Borguet. Trait. des pétrificat. Paris 1742 pag. 58. (3) Martin. Géolog. mem. on JZ'estner. Sussex. 1828. (4) Esquisse d'un tableau des pétrifications de la Svéde par mons. Hisinger. Stockholm. 1829. (5) Mantel. Illastrations of the geology of sussex ; et illustrations of tilgate forest. ect. 76 quz opinio licet non contemnenda argumenta pre- seferat, tamen et caryophylliarum, et oculine dis- crimen neque difficile est detegere. Sedulo investigantes duas habemus stellarum spe- cies in oculina , harum alie terminales, aliee non terminales ; at in caryophyllüis non | adsunt nisi terminales; preterea eculina minime est longitu- dinaliter extus sulcata, neque omni ex parte ve- rum est turbinatam esse: caryophyllias autem, et sulcatas et turbinatas esse ex definitione colligi- mus. Demum quod hanc opinionem refellit , si- tum in intima, in vera stellarum natura. Adhuc conspice sectam faciem interiorem caryophyllic, et habebis plures internos sulcos costis respou- dentes attenuatis, quee acentro ad stellarum su- perfüciem vehuntur; idem ne dicere potes de oculina ? minime sane; immo contrariam prorsus rem habebis; nimirum , coste ille stellarum ex centro prodire videntur circumceirciter , non ex inferiori parte originem ducentes, uti cernimus in. caryophy llüs. Quapropter ex lamellarum | dispositione, tum interna, tum externa, ex stellarum ordine con- cludere debemus Go/dfi opinionem , qui caryo- phyllias vejicit,, minus solidis inniti argumentis. Non diffiteor , uti. jam. notavi, aliqua , vel ex adherentia, vel ex ramorum disposiüone , et stel- larum similitudine, parata esse ad utraque poly- paria conjungenda ; sed nimis vagaret ille , qui hisce tantaminodo suffultus preesidus ocuZauas in 77 caryophyllis , vel quod idem est caryophyllias in oculinis cerneret; nam adherentia triginta non dicam speciebus, sed generibus saltem convenit ; unde veteres madreporarum sectionem inter sim- plices et compositas vix ac ne vix quidem agno- verunt; similitudo autem stellarum nos ad sarci- nulas usque duceret ; deinde improbabile omnino est tanti nominis auctorem ad hec nominatim res- pexisse ; alioquin vero caryophyllias , quas cum oculinis convenive fatetur, in novum genus an£Ao- phyllum ab ipso inductum, disponere ausum fuisse. At de hisce satis, definitionem attendamus, Polyparium lapideum, fixum, ait Lamarck; no- tum est hanc proprietatem caryophyílic in causa fuisse, cur turbinolie a caryophylliis secernentur, et, cum peculiare organum in basi caryophyllice locum habere autumaverint, £urbinolie et caryo- phyllie discrimina augerent, atque amplificarent. Item, quum sermonem habemus de caryophyl- lis earumque divisione, dubium non est, quin juxta vulgarem agendi morem, distinctio inter caryophyllias stirpe solitaria, et caryophyllias stir- pe immplexa praeditas, optima sit; verumtamen jure durat dubitatio , ubi fasciculatas inter, et eas, quae ramos: tantummodo sunt, comparatio insti- tuatur; nec ratio obscura, quia non adeo liquet, quotuplici sub respectu vere fasciculata dici possit caryophyllia; sic caryophyllia solitaria a caryo- phyllia arbuscula facile distinguitur , tamen . ab hac posteriori flexsuosam secernere non ita facile 79 est; nam ramorum dispositio, uti cuipiam patet, ita vel tempore vel fato implicari potest, ut, fasciculata nec ne caryophyllia sit, definire non valeas. | Ergo eatenus fasciculate formze ratio habenda, quatenus hac aliis adnexa non minoris momenti adjunctis, quasque alioquin per se sufficerent, ut species constituerept. Potior itaque ratio erit , quam ex stelle. ejusdem dispositione habebimus, quum ex hac stella pendeat totius interioris po- lyparit structura. Dum autem dicimus terminalem caryopAylliam esse , non excludimus stellas, qu: inferiori loco continentur in aliis ramis, ex quibus caryo- phyllie est metienda species. Stellam dicimus adesse non cellulam, uti multi loqui amant ; nam si corpus exhibeas, atque in eo plures ponas par- titiones, corpus quidem unum habemus, quatenus complexum recipit, cellulas autem plures, quod evidens est; cellule enim , inducta partitione , plures sunt; hine errore profecto lapsi sunt, qui docuerunt unam cellulam in caryophyllüs inve- niri; que cum plures reapse exhibeant, non ob id plures, eadem stirpe indicant stellas , sed unam. tantum , quam ad lubitum. modo | magis , modo minus implexam excogitare potes, vel, ut nostri loqui amant, ,. habes steliam modo simplicem, modo compositam. Ex caryophylliee speciebus alia genera composita quoque fuerunt, preter illud memoratum a Go/d/o; 79 inter czetera. dendrophylliam et anthophylliam nu- meramus; horum unum AZ/ainville, aliud Sche- weiger laudat auctorem: utraque tamen genera sustineri ac recip! nequeunt; nam genus dendro- phyllie per omnia ferme comparatum est ac genus caryophyllie; ex sane de dendrophyllia, a Blain- ville, polyparium calcare esse, fixum , in ramos deflesum , vel dendroideum , extus striatum , in- terius concavum, et tanquam truncatum esse. Si posterius discrimen tollas, amplificationis ergo fortasse adjectum, nihil erit cur dendrophyllias va- leas a caryophyllia sejungere; idque modo pro- bavit Müne-Edward , quii ejusdem novi generis mutatione neglecta, citationis causa species a Z/ain- ville dendrophyllüis adnumeratas recensiit inter caryophyllias , quibus apprime conveniunt. Sane si alia non superveniant validiora argumenta, et genus Schesweizeri ejusdem momenti est; nam nihil cerno, quod eidem proprie aptari possit ; nam dum fixam anthophylliam dicit, et id concurrit in genere caryophyllie ; si demonstret in superiori parte expansam esse, id non modo caryophyllüis , fungiüs, aliisque geueribus convenit. Usus tamen, quem penes, ut ajunt Jurisconsulti , est jus et norma loquendi, priorem ZJainville divisionem rejecit, posteriorem Scheiveigeri admisit. Ad polypum quod pertinet, nemo non dubitat primum Donati ejus definitionem dedisse ; ab hoc autem auctore ad nostram «etatem perveniendo pauca addita huie polypi investigationi conspi- 8o ciuntur; nam tametsi Cavolini de hoc polypo me- minerit, tamen tum ex ejus tabulis, tum ex de- scriptionibus eruimus de caryophyllia a Donaü relata cognitionem ipsum non habuisse. In una- quaque cellula, ait, polypus continetur tribus partibus compositus; nimirum pedes (tentaculos), concham (cellulam), caput (orem) ostendit. Pedes originem ducunt a duobus appendicibus conicis. Ex hisce appendicibus constituitur pars rotundata, que aliquo sub respectu musculis ventris respou- det, vi cujus pes movetur ultro citroque, atque con- jungitur cylindro varie nature. Numero plures sunt pedes memorati circum dispositi , laminisque adnexi. Circa os caput polypi corona veluti con- spicitur, radiorum summa celeritate preeditorum oscillatorii motus causa. Itidem 8 radios conspici- mus, quibus polypus utitur ad. vescendum. Huic veteri opinioni adheerendum putavit Bain- ville , qui definitionem polypi ad hunc ferme modum composuit. Ánimal actiniforme , subcylindricum , corona simplici aut dupla ( quo referuntur pedes appendices Donati ) tentaculorum brevium perfo- ralorum ; unde Jam pridem cum Zne-Edward consentire videtur circa divisionem , cui pertinere hoc polypavium debet. Sed neque ex hoc capite defendere potes discrimen inter Zurbinoliam et caryophylliam , quia. celiularum ordo sepissime pari ratione comparatum est in. Zurbinolia ac in caryophyllia. Potius discrimen auget inter turbi- nolias, caryophyllias , atque fungias ; Xa enim haec 8r genera invicem adherent, ut, uno sublato, et aliud intercidat opus est , sufficitque vel stellarum, vel lamellarum, vel exterioris faciei inspectio, imo specierum comparatio , ad dignoscendum an et quatenus sejuncta dici queunt. Breviter dendrophyllie , anthophyllie , clado- core , et lobophyllie species turbinolüs , vel ca- ryophylliis addicimus , prout simplices atque so- litarie stirpis indicium praebent, vel prout plu- ribus stellis, nec solitarüs stirpibus carent. Antiquissima. sunt caryophyllie vestigia; nam ea in graswacke jam reperimus, prout accipimus tanquam formationem ; de qua alienum non est di- cere, aliquos geologie, nec inferioris note scri- ptores esse, qui putant pari ratione ad primeevas formationes pertinere; atque ex iis fragmentis testaceorum, qua ibidem reperiuntur, aliqua su- perioribus stratis computanda esse; aliqua reperiri in iis stratis. quae. improprie gra:wacke nomen merentur. Inter hos eminet Anglius Doctor 7Mac- culoch (1) qui hac in parte ab opinionibus De- La-Beche , Beumont , Dufrenoy , Prevost , Bové, eminenter differt. Tanti momenti questionem de- relictam reliquerunt alii; est tamen, et adest .Sis- monda opinio qui meo infirmiori judicio consen- tit, et putat distinctio, qua inter grawacke et strata inferiora fossil/fera excogitata fuit a De-/a- Beche , minus solidis inniti argumentis, verum (1) Macculoch. Geological classification of rocks. London. 182:. 6 62 fatetur grawacke sd strata fossilifera inferiora pertinere, ita ut hic strata recipiant quie sub hac nuncupatione sedimenta veniunt atque gra- wacke non excludant. Ceterum caryophyllia co- nulus sedimentis carboniferis insidet, atque eam concomiiantur juncea caryophyllia atque dupüi- cata, stellarisque. ln oolitica etate vigere perge- bat hoc genus in caryophllia Bebrissoni , con- mexa ,aslüsve: cretaceis in rebus adest, uti tes- tantur. mi Bové atque. Fozet , (1) quos preeces- serat Alexander Brogniart (2). In. stratis autem supra cretaceis , vel alio nomine duvianis, eam iaveneruat jampridem ;Sciia in Sicilia, Borguet in Helvetia. | CARYOPHYLLIA CARIOSA GOLDFUS Crassa , humile deliquescens. ,. striato-cariosa ; ramis truncatis , stellarum lamellis irregularibus. Goldfus. Petrefact. Germanie. pag. 45 ( Lithodendron ) Blainville. Manuel. d'actinologie pag. 3406. Milne-Edwards. Auctor. ad Lamarck. tom. 2. pag. 358. Habitat . . . . Beperitur ia. Germania , atque prope Parisios. Mus. Berolin. Parisiens. Collectio Goldfi, Mun- ster etc. " (1) Aozet. "Traité élément. de géologie. cit. pag. 349. (5) Borgniart. Diction. des science. natur. tom. 39. 83 CARYOPHYLLIA GRACILIS GOLDFUS Caryophyllia cespitosa , erecta, subflexuosa; ramss cylin- dricis gracilibus dichotomis equalibus confertim. striatis. Goldfus. Petrefacta cit. pag. 44 tab. 13 fiz.2 (lithodendum) Blainville. Manuel. d' actin. pag. 346. Milne-Edvvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2 pag. 357. Non una certe est species quz conveniat aliqua ratione cum caryophyllia gracili; nam caryoph.yl- lia sinuosa , vel alio nomine caryophyllia cristata, uti loqui amat EÁhremberg, ramos flexuosos, com- pressos, cespitosos habet. In caryoph? llia angulosa occurrunt rami breves , erecti , creberi. Nec infrequens est hzc dispositio in caryopA lia ffe- xuosa, aliisque; tamen , si simplicitatem hujus spe- ciei, si ramulos quibus prezedita heec caryophylliafuit attendamus, facere non possamus, quin eam admit- tamus, atque eidem conjungamus caryoph;lliam dichotomam , que cum ea confunditur ; nam equalitas ramorum, pretterquamquod non suf- ficit ad unam speciem inducendam, nec deficit in caryophyllia dichotoma. Habitat . . . Reperitur in Helvetia et prope Quedlimbourg. CARYOPHYLLIA CESPITOSA LINN. Caryophyllia fasciculata ; ramis cylindricis , distinctis , leviter striatis, flexuosis , hinc coalescenübus; stellis concavis , lamellis equalibus. Pallas. Elenclus Looph. pag. 313 n. 194. 84 | Linn, Gmelin. system. natur. pag. 3770. Esper. Plasfenthiere. r. tab. 29 pag. 157 Blainville. Manuel d'actin. pag. 345. Schevveiger. Handbug. pag. 417. Milne- Edvvards. Auct. ad Lamarck tom. 2 pag. 353. Duz sunt species, que non minimam relationem habent, ab Zsper inversa ratione ac ZLinncus, definite : qua in. re cum Pa/las convenit , ita tamen ut madreporam caryophyllitem dixerit ; ex quo fluit hanc speciem plura nomina habere : vel enim dicitur cespitosa ex Linnwi auctoritate, vel caryophyllites ex Pallas doctrina, vel fasci- cularis, uà Esper placet ; hinc quod memorat Zin- naus, madreporam flexuosam, Pallas cum sua ces- pitosa confundi, minus verum esse demonstravit Esper: stupescit propterea animus , cur Lamo- roux hanc renovaverit sentiendi rationem, Nota igitur in. hoc polypario complexum plurium ramorum , qui conferti, subtus conjuncti , cylin- drici; ferme czequales sunt; sulcos externe gerentes, irregulares , stellamque superius profundam: nota insuper ramulos, qui ad latera oriuntur angulatim et recte, nunquam dispositi, sed Íflexuosi. Mo- net insuper semel iterumque laudatus Pa//as suf- ficere mobiles lapillos, unde exsurgunt hujusmodi polyparia; vulgaremque cylindrorum longitudinem esse dimidii plus minusve pollicis ; crassitiem vero ex ala pavonis. Habitat in Oceano indico et mediterraneo. 85 Reperitur in collibus Dertonz , in stratis supra- cretaceis Belgii atque Danis. Mus. Britt. Paris. Berolin. Vienn. etc. (viv.) Mus. Hafnie , collect. Michelotti (fossilis) CARYOPHYLLIA REPTANS NOBIS Cary. tabulis , elongatis , cylindricis undato-gibbosis , costis longitudinalibus, cqualibus granulosis constituta. Si inspiciamus in hac caryoph; Ilia tubulos cqua- les, qui cylindricam formam et flexuosam habent; si attendamus ad costas longitudinales quc ejus- dem dimensionis atque granulose sunt , atque passim stirpes, unde novi ramuli ex tubulis profi- ciscuntur, cognoscere possumus characteres hujus caryopkyllioe. Goldfus wm emoravit hanc speciem Lithodendron granulosum. Habitat . . . . Reperitar in. agro Pisano in stratis supracretaceis (frequens). Mus. Taurin. coll. Michelotti. CARYOPHYLLIA AMICA NOBIS ( fab. 3. fig. 5.) Caryophyllia. depressa ; fasciculis cylindraceis, turbinatis, adnexis , longitudinaliter sulcatis ; stellis rotundatis. Non ignoro quasdam caryophylliarum species maximam habere, pro parte, relationem cum hac caryophyllia ; sic caryophyllia dianthus , Godlft, caryophyllia | fasciculata ,| Flemmingü , alizeque permulta cespitose sunt; nec nova est hec stir- pium caryophyllie figura; nam 1n ramea, in co- 86 rymbosa madrepora Foskalii rotundatos ramos ha- bemus, nec in cariosa hunc ordimem desidera- mus. De stella pariter, communia quxdam huic aliisque speciebus occurrunt ; nam in caryophl- lia dichotoma , angulosa , et in quibusdam aliis caryophyllis stella itidem | rotundata est, at ea qua hanc speciem constituere valeant perperam queris: hinc in zrunculari, que valde huic spe- ciei affinis est, rami sunt divergentes , et crusta lamellosa connexi ; preterea fastigiati atque obco- nici, indeque toto ccelo differt a. caryophyllia amica, quie insuper extus reticulata non est. Non desunt, qui putent, tunc speciem esse , quum vere proprieque singula cujusque speciei characteres demonstrantur, sed nullius ponderis hec objectio ; nam ubi per hzc ire lubeat, vix speciem in omnibus scriptoribus invenies , quam sustinere valeas ; nam generatim species nihil aliud sunt quam varietates peculiares, varietates ex diversitate eorum, qua genera constituunt, profi- ciscuntur. j Habitat . . .. Reperitur in colle T'aurinensi. Mus. Taurinens . . . collect. Michelotti. CARYOPHYLLIA TRUNCATA LAMOROUX Sürpe composita , superne plana, ferme truncata ; longi- tudinaliter forte striata , precipue in parte superna , stellis rotundatis ;, margine simplici. Lamoroux. Exposit. méthod. des polyp. pag. 985 tab. 78 fig. 5 encyclop. pag. 169. 97 Blainville. Manuel d' actinolog. pag. 546. Milne-Edvvards. kuct. ad Lamark. tom. 2 pag. 351. Non ita facile hujus speciei exarantur proprie- tates , nisi ad. cyathophyilum. Gold/i mentem | ve- volvamus ,' idque potissimum , quia annuli cir- cumdant ramos hujus caryophyllie, ceque ac i- dem inveniantur circa cyathophyllum germanici scriptoris ; neque hoc ignoravit auctor hujus spe- ciei, qua de agimus ; qui tamen fracturas puta- vit , que ex annulis. descendunt ,. atque licet hac. de re altum silentium , tum in sua Aistoria methodica: polyporum , tum iu encyclopedia: ve- rumtamen aliee notze non. deficiunt , ad eludendam cyathoph ylli similitudinem. Iu cyathopyllo cylindros habemus cellulis diver- gentibus compositos , quaeve. originem. supérne altera :ex altera ducünt, quin referat vel ex centro vel ex latere id |ortam babeat ; praeterea. quod potissimum | est, animadverüt | Mine- Eldwards dum ait in: singulis polyparit. cyathophyUoruin cel- lulis habitare polypum: non ita cum eodem de cya- thophyllii , astree , alio generum | conjunctione sentio : secus enim contradictionem , quam posuit in hisce duabus opinionibus, sustinere. oporteret. Habitat . . . Reperitur prope. Caen in Gala, et in colle Z'aurin. Mus. Paris., Mus. Taurin. ,. collect. |, Sotteri , Michelotti. 88 FUÜNGIA IMPERATO, STUTCHBURY , LAMARCK. Polypzrium. lapideum, simplex, orbiculatum vel oblongum, superne convexum et lamellosum , lacuna centrali oblonga. Inferne concavum , et scabrum , vel lineis. circularibus exa- ratum. Stella unica , lamellosa subprolifera , supernam superficiem occupans , lamellis dentatis aut latere asperis. Gradum quendam propinquitatis cernimus inter füngiam et turbinoliam ac caryophylliam ; et si- quidem quoad lamellas , quoad superioris faciei similitudinem, nec non quoad totius corporis horum generum relationem nonnulli characteres: 2eque turbinoliam ac fungiam afficere videntur; monitum tamen velim, ut probe teneas, qua alterutri ge- neri conveniunt; fugiam cum memoratis non con- fundas. Lacuna, que in fungia reperitur ea deest inturbinoliis, caryophylliis; demde eaminutissima pororum indicia in caryopAy lia, meliusque in £ur- binolia patentia , in fungia desiderantur. Quod. si quid ponderis forma est , eam in fungüs distinctioni locum praebere: non est ambigendum: superna zque ac inferior facies suadent propterea de genere singulari prorsus agi: neque difficul- tatem facessit quidam insignis scriptor (1) dum regerit spatium centrale lamellas neutiquam affi- cere, in errore enim lapsum fuisse et hoc probat quod judicium tulerit ex fossilibus , in quibus (1) Diction. des scienc. natur. tom. 60 pag. 304. 89 haudquaquam lamellarum adh:rentia dilucido cerni potest ; nam si reapse consideremus , quo nam nitantur lamelle cum centro , et caryophyllie , et fungie rationem habemus ; fungias , inquam, inferne conjunctas esse quemadmodum et poly- parii, et polypi naturalis dispositio postulat. Aliud discrimen profluit ex ipsa natura polypi; fertur enim membranaceum , simplicem , ore lato munitum | esse ad tentaculorum . similitudinem ; habitare polyparium calcare, quo de quaestio: dif- ficilius autem. est huic definitioni aptare illam, quam tradidit Rumphius (1) ; renovavit Pallas (2): obductas scilicet « fungites esse visco eemulo amyli « cujus plicee elevatiores oras gerunt instar den- « ticulati limbi operis acicularii, et obtectas esse & innumeris oblongis vesiculis ex eadem gelatina « formatis, quz. vitam Sub aquam produnt» sed bene perpensis adjunctis , nemo non videt amylt nomine venire tegumentum ipsius polypi; ubi. plicas memorat elevationes , cerni indicia lamellarum , que in polypario concurrunt. Verissimum quoque est rupibus fungias incumbere, nec fere nisi ra- rissime , tumque per exilem et debilissimum pe- diculum aífixas inveniri. Veterum scriptorum opinionem Stutchbury. as- sensum meruisse constat (3), qui tradidit fortui- tam esse libertatis. conditionem in. fungia ;. qua (1) Rumphius. Mus. amboin. vol. 6. pag. 246. et seq. (2) Pallas. Elenchus Zooph pag. 283 n. 165. (3) Stutchbury. 'Yransactions. of the Linn. societ. vol. 6. go ratio non. parum proderit ad propositum nostrum dirimendum ubi agentes de turbinolie et caryo- phyilie/ discrimine, non hanc unice, uti plerique sentiunt, attendendam esse rationem jam pridem monuimus. Fungi? characteres prosequentes , abs re non erit providam Go/dfi sententiam firmare ( licet eadem Zischer displicuerit(1)) qui primus cyc/o- litem fungie per omnia ferme accedi, posuit (2): quod an et quatenus verum sit in primis videa- mus, et optimam quidem esse rationem ex utriusque generis comparatione ductam meno non autumat. Polyparium lapideum, liberum , orbiculatum , vel ellipticum, incipit ZLamarck , cyclolitem defi- niens; sed hec omnia fungie vque ac cycloliti conveniunt, nisi quod simplicitatis notam ex gal- lico scriptore effugere videtur cyclolites ; sed si perpendamus revera lamellarum dispositionem , nihil supererit, cur comparatio inter fungiam, et cyclolitem corruat. Superne cyclolites polyparium est convexum et lamellosum ; centro sublacunoso; at preterquamquod et sublacunosi centri nomen conveniat quoque fungs, vix hec nota attendi debet; omnes sciunt stellarum centra polypariis lamelliferis lacunam prebere. Quoad stellam uni- cam, lamellosam, supernam superficiem. occupan- tem , lamellis. tenuissimis , integris. praeditam , eandem habemus etiam in fungia. (1) Fischer. Bibliogr. paleontol. anim. pag. 336. f e .) Goldfüs. Petrefacta. Germanii. arücul,. fungic 9t Tllud itaque remanet , ut de inferiore superficie sermonem habeamus, atque, hac difficultate re- soluta, nihil amplius definiendum supererit ; quam aliquid peculiare necessario adsit oportet in cy- clolite , unde ab aliis generibus cognoscatur. Vix eatenus repetenda mihi videretur apta distinctio inter cyclolitem et fungiam , quatenus auctor veram docuisset inferioris superficiei na- turam in cyclolite. Quid reapse tradidit. circa hanc superficiem inferiorem? hoc unum; eam esse scabram in cyclolite , et limeas circulares concentricas. Qauis tamen neget harum linearum dispositionem in omnibus fungiis deficere? Pre- quamquod scabram hanc partem quoque esse in fungüs testantur ferme omnes species. Non erit cur ad fungiam agariciformem , ad fungiam cy- clolitem provocemus , ad hec probanda. Prseterea certum est internam cellularum , et centri, marginisque naturam eandem esse tum in cyclolite, ac in fungia, iisdem in locis repe- riri, varietatesque easdem exhibere utrumque genus. | Verumtamen licet et amplectamur libenter GoZ- dfi opinionem , cui quidem deflectere etiam videtur ipse A/ainville, tamen negari non potest, et hic reviviscere difficultatem inter £urbinolias, et ca- ryophyllias, ita ut, sepositis prioribus, et hee posteriora genera sejungantur ; conjunctis, hec conjungantur, que nisi a fortuita libertate £ur- binolie penderet , nec. adhuc resoluta foret. 4 92 Ceterum, ubi inspicias fungiam, semper tibi ne- cessaria erit positio illius cruste , quz evanuit, iisque minutissimis insterstitiis , quce adsunt rea- pse in hujuscemodi polypariis; ita ut inepte ex hoc solo polypario de genere feras judicium; et sic vicissim, si ex illa crusta quid deducere putaveris. Demum per omnia laudamus divisionem A/ain- ville , qui sejungit fungias habentes unam tantum stellam ab iis, quibus sunt plures; id et peculiaris polypari indoles et polyporum relatio exposcit. Antiquissime viguit fungia,nam in stratis car- boniferis Gottlandie, in. calcari jurassico, in 0o- lite , non infrequens est; cretacea quoque sedi- menía eam servarunt, atque a düuviano. catacly- smo ad nos usque pervenit. Discriminis autem ratio intercedit inter unam et alteram speciem: sic discoideam cyclolitem in oolite perperam in- quires ; nummismalem cum elliptica non reperies; itidem /evem fungiam cum complanata ne con- fundas; tertiari geologici ordinis. posterior est, non item prior. Plenior tamen erit cognitio apud Goldfum, Schroter, atque De-la-Beche quoad. ve- tustiores species, qua ad rem nostram non per- tinent. FUNGIA JAPHETI. vosis (Zab. 3, fig. 6). Orbicularis , lacuna. centrali oblonga , stella. planulata ; margine rotundato ; basi attenuata ; costis minoribus po- üores alternantibus. Diu dubitavi, an hec species se referret ad 93 aliquam ex iis Jam ab auctoribus indicatis ; sed non potest convenire cum fungia semilunata , quee latera compressa habet, queque in limbo ostendit sulcum longitudinalem ; neque cum fungia com- pressa concordat, quie vel ob id unum, quod inferne papillosa est, in statu fossili cognosci non potest; praeterea cuneata est, stellamque angustam gestat. Eadem forma, quae impedimento fuit. cur fungiam japheti aliis accederem, se se obstat huic unioni, sive de fungia cyclolite , sive de fungia scutaria, limacina, alüsque agatur; preeterquam- quod centrum hujus polyparii differt ab eo quod conspicimus in fungia patellari, n fungia agari- ciformi, ubi etiam de lateribus muricatis in pri- ma, de lamellis denticulatis in altera silere ma- limus. In hac itaque specie concurrunt lamelle alter- natim majores, ita tamen ut plures alic minores adsint inter easdem: margo hujus polyparii ro- tundatus est, atque ex eo ad basim, costa lamellis respondentes , rotundate , leviter. granulate de- currunt ; nota tamen, quod he costze ferme cequa- les sint: quum e converso lamelle in supernam faciem valde inter se non crassitie, sed magni- tudine differant: stella ipsa planulata est, quod rarum evenit in fungüs; basis attenuatior conspi- citur, ferme rotundatam formam habens. Habitat .... Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurinensi. Collect. AocAetta, Michelotti. 94 FUNGIA CORONULA GOLDFUS Stella orbiculari , depressa , stella planulata ;, basi truncata , lacuna centrali | infundibuliformi ;. lamellis remotis , majoribus , minoribusque alternis, memvranis transversalibus adnexis. Goldfus. Petrefacta German. pag. 5o. tab. 14. fig. 16. Blainville. Manuel d'actin. pag. 338. Milne- Edvvards. Auct. ad Lam. tom. 2. pag. 375. Fluctuat haec species inter fungiam cyclolitem, patellarem , et agariciformem ; nullibi tamen cum memoratis speciebus convenire videtur ; nam prior subelüiptica est , stellam habet convexam ; quod pertinet ad fungiam patellarem , subtus . muticam eam appellant (1i); laterales muricatas lamellas ponunt; nec basim planam, uti in nostra cernimus specie. Àn cum fungia agariciforme conveniet? lHaud- quaquam, nam hanc subtus scabram esse do- cent (2) ; stellam convexam ; lamellas esse den- ticulatas , majoresque in longitudine radiorum. Adest igitur in fungia coronula vera species, qui insuper cum complanata , veli titiculata fun- gia confundi nequit. Quia hanc speciem habemus in formatione carbonifera , ideo difficultas oritur , num, quam (1) Lamoroux. Exposit. mét. des polyp. pag. 52. Solander et Ellis. pag. 58. tab. 28. fig. 1. 4. (2) Lamoroux. Cit. loc. et opus. pag. 52. » iret! ER: d Á Scheweiger. Handbug. pag. 414. J Stutchbury. 'Yransact. of the Linn. vol. 16 99 ipse propono de stratis supracretaceis eidem re. apse consentiat: tradunt siquidem, ex recepta praxi , absurdum videri, que proprie sunt vc- tuslissim:e cetatis, et ibidem propria documenta ja- cent, eadem reviviscere coepisse in tertiario catha- clysmo, qua de re valde miratur Des-Zayes, de trigonüs verba faciens; dum innuit eas in supra- cretaceis formationibus deficere (1): ex hac. quie- stione potior orta est, nimirum relatio testaceo- rum inter fossilia atque viventia. Sed hac altera, postquam diu disputata fuit , nostris ferme temporibus docüssimi viri demon- strarunt, cujusve etatis propria testacea, quorum similia perperam inquiris, adesse (2): hoc vete- res cognoverunt, unde Ovidius « nec species sua cuique manet: rerumque novatrix ex aliis a- lias reparat natura figuras. » Priorem quod attinet propositionem , notare juvabit , hanc reapse re- rum seriem nos assecuti nondum esse, ita ut te- meritatis notam non effugeret, qui testaceorum , vel zoophytorum historiam in variis ctatibus com- ponere, atque perficere putaret; hinc illud, non (1) Parrot. Oblectam. phys. 182». Idem. Memor. accad. San. Petersbourg. 1831. Adolp. Brogniart. Considér. génér. ssr la nat. de la végétation aux divers. périod. Paris 1898. (2) Cuvier. Recherches sur les ossem. foss. passim. .. J4dem. Discours sur les révolut. du globe. Paris 1825. Ch. Zieten. Pétrifications du Wurtemberg. Stuttgard. Nilson. Petrificata svecana. Stoccklom. 1827. De-la-Beche. Manuel du géolog. 1. et 2. edit. passim. D'Archiac. Mémor. géolog. passim. gh. 96 iaveni, igitur. non extat, plerumque fundamento caret ; non extarent revera si id probabili ratione firmari posset, at ubi deficit ratio, frustra affir- mabitur quod negari potest. Non inficiar longam investigationem atque ac- curatum studium sufficere ad cognoscendos cha- racleres precipuos cujusve formationis; quo ten- dunt plerorumque conatus, verum cetera non excludunt frequentiora documenta , si horum re- spectu concordis vigeat exoptatus scriptorum consensus. | Hic etiam refellere non vacat quorundam opi- nionem qui ammonites , turrilites , scaphites adhuc nostris temporibus vigere autumant invisis regio- sionibus, atque in viscera marium; iis enim, qui obliti nuper memorato geologie praecepto forma- tionum , tempestates, fluctus, insulas e mari pro- deuntes , princeps aqux filum, corporum eorun- dem specificum pondus ubi testacea soluta ab ani- mantibus sint , perperam opponas. FUNGIA HEMIPH/ERICA LAMARCK ( cyclolites ) Fungia orbiculata , superne. convexa: lacuna centrali oblonga; stella tenuissime lamellosa. Lamarck. Hist. des anim. invert. tom. 2. pag. 367. Scheuchzer. Herbarium diluvian. tom. 13. fig. 1. Goldfus. Petrefacta Germanic. pag. 48. tab. 14. fig. 6. Fischer. Bibliogr. palaont. pag. 339. Linn. Esper. Petrif. tab. 1. fig. 1 - 3 ( madrep. porpita ). Cuperem utin hac specie inferiores circuli con- 97 centrici, vi quorum auctores eam retulerunt inter cyclolites , attendantur; lamellarnm minutarum nu- merus prae oculis habeatur, qux ad latera granu- los:z sunt. Varia. magnitudo ejusdem est. Habitat . . . Reperitur in. De/phinatu , colle Taurinensi , et in Germania. Mus. Brittan. Paris, Berolin. Taurin. Collect. Michelin , F/'esin ,, Michelott. FUNGIA ELLIPTICA LAMARCK Fungia elliptica , superne convexa, lamellis obsoletis; lacuna. centrali elongata. Lamarck. Hist. cit. tom. 2. pag. 367. ( cyclolites ) Flemming. Brittan. anim. pag. 31o. Nescio qua de causa vir doct. Fischer cyclo- litem | ellipticam et hemisphericam conjunxerit ; forma enim, et lamellarum numerus diverse sunt indolis in una ac in altera specie. Habitat . . . . Reperitur in. Delphinatu , et in Anglia. 98 FUNGIA RADIATA GOLDFUS Testa. hemispherica , undique radiata, lacuna orbiculata ; basi plana , radiatim et concentrice striata , lamellis AUC . . . . . $ majoribus geminatim in stellam conniventibus. Goldfus. Petrefact. Germanis. pag. 48. tab. 14. fig. 1. Blainville. Manuel d'actin. pag. 336. ( cyclolites) |. Milne- Edveards. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 368. Habitat . . . Reperitur prope Zguisgranum , et alioquin in Germania in stratis supracretaceis. Mus. Brittan. Paris. Derolin. Collectio Go/d/ , Defrance , ect. um Re RE | 99 SARCINULA LAMARCK , CUVIER , SCHEWEIGER. Columnaria . Goldfus. Lichostrotion Parkinson. Polyparium lapideum liberum , massam simplicem , cru- stam , e tubis coactis constitutam , sistens. Tubuli plurimi , paralleli , verticales vel prysmatici, fasci- culatim aggregati, septis intermedüset transverse coactis. Usque nunc ea polyparia describere aggressi sumus , si caryophylliam excipias, quee libertate praedita , suaque cellula contenta, non massam exhibent , sed simplex corpus indicant ; nunc de is, in quibus hic ordo cellularum conspicitur adeo frequens, ut stellae adnexe videantur pecu- liari dimensione , et figura donate, unde. gene- rum divisio deducitur. Qua quidem in re monitum 'velim, ne hoc u- num sufficere , ut proinde vel omnia, que si- milem stellarum seriem exhibent in unum genus componamus , vel innumerez divisiones oriantur, quie involutam magis Zoophytorum classem com- parationemque reddunt; ita si priorem senten- tiam sequemur, nihil reliqui, exempli gratia, quam inter ceetera alveolitem , et favositem , imo et zZubiporam conjungere, eodemque nomine am- plecti; e converso si plures, et nimize sectiones amabis, nullum dubium, quin astrec, ipseque sarcinule et pavonie tot nomina generum reci- pere deberent, «quot species adesse scriptores 100 fatentur. Itaque ; quid reapse unicuique generi conveniat penitus investigandum ; sique alio modo recte partitioni consuli nequeat, quaenam propria sint cuilibet divisioni , ex ipsa definitione metien- dum erit. Prastat igitur sarcinulas definire. —— Nomen polyparii lapidei , quod convenit sarcz- nule eo potissimum inductum fuit , ut Zamarck cohzreret propositioni ab initio latze de partitione nempe polypariorum , prout simplicem membra- nam, vel corneam , vel lapideam exhibent ; nec difücilius intelligitur , quonam sensu sarcinulam liberam esse dixerit; nam ea polyparia libera nun-. cupamus , qui non adherent alis corporibus, licet et plures cellulas, et plures polypos osten- daut; quum ceteroquin non desint, qui putave- rint, et adherere ipsa polyparia sarcinularum. Massa, quam exhibet sarcinula , non. unius est indolis ; nam a speciebus pendet ejusdem sarci- nule temperamentum , quemadmodum evenit in omnibus alis polyparüs , quc lamellifera sunt: illud tantummodo certum est hanc massam con- stare ex tubulis connexis , qui si deficiant , vel confundantur sive eorum exordio, sive superius, non sarcinulam , sed astream habebis; qua qui- dem in re animadverto errore lapsos fuisse quot- quot docuere, reapse tubulosas as£reas inveniri: nam si hoc admittamus necessarium prorsus est, ut vel unum vel aliud genus auferamus ; quum quaedam occurrere debeant , unde generum du- catur origo. Proterea, hoc posito, evanescit di- : TE scrimen , quod in stellarum natura posuerunt ; nam stelle zque in as£reis ac in sarcinulis ejus- dem sunt indolis , eisdemque varietatibus subsunt, quot ferme excogitari possunt, ut demonstrarunt, qui astra arum species enumerare aggressi sunt. Exacta quastione ad species, quarum dubia indoles , nemo non videt astream v. g. agarici- tem non esse veram asírceam : nam ex iis quae habemus in ejus definitione nihil afferri potest, cur potius in asíreis , quam in sarcinulis eam recipiamus: adde hoc pertinere ad aszreass , ut sint incrustantes , quemadmodum major earum pars est , juxta descriptiones , quas tulerunt ii, qui astreas tubulosas a sarcinulis sejungere con- tenderunt: adeo verum est hanc distinctionem natura generum astrearum et sarcinularum con- venire, ut et veteres et recentiores scriptores id probaverint. Et sane quoad veteres, habemus apud Zorguet, Rider tubularie nomeu praebuisse sarcinulis , astroitem autem Cartier veram sarcinulam nun- cupasse : eamdemque tubulosam esse affirmaverit; ne scilicet cum iis, quee madreporc vocabantur , confunderetur ; id probat semel atque iterum Pallas, qui reapse plurimi interesse notat, agatur ne de madrepora tabulis composita, an de iis, qua hoc tubulorum ordine carent? quando e con- verso sermo est de vera astrea cujusmodi ( astrea ananas) de eadem altum silentium quoad tubulos servat. 102 * Mea denique opinio sponte fluit ex iis, que de astrcis afferuntur ; nam astrea DBorgueti et astrea stellata , quas non inepte quis conjungeret, verc suut sarcinule; nec unus Defrance, qui astream astroitem veram sarcinulam esse fatetur; sed et in hoc censu ponunt as£ream. aleuticon. Non is tamen sum, qui putem reapse inter memorata genera , distinctiones eximias , et plures adesse, ita ut astream a sarcinula toto czlo ab- sit: novimus enim, plurima eisdem convenire , quoad stellarum dispositionem, ordinem, centra, quoad supernam faciem ; sed quum neque per ea ire liceat , nisi alioquin omnia polyparia lamel- lifera confundamus, ita ut nec meandrina , nec monticularia , nec montilvatia, generum firmita- tem adipiscerentur, concludendum est, licet fir- miord-deficiant: saltem ea omnia adesse in sar- cinula , quorum vi cetera genera polypariorum lamellis przeditorum. subsistant. Tubuli autem sunt verticales in sarcinudis, idest e basi prodeunt, non communem, sed cujusvis tubuli propriam , rectamque ferme lineam ser- vant ; preterea tubuli aggregati sunt. In. tubulis alia consideranda occurrunt , nimirum numerus fasciculorum, quos componunt , et eorum invicem tubulorum. connexio: atque in primis certum est plurimos adesse tubulos sarcinule sive minuti, sive crassi sint; itidem certum est fasciculatim aggre- gatos reperiri, quie duo £ubularüs et favositibus communia sunt, item s£ylinie maxime sub hoc 103 respectu cum sarcinulis conveniunt, nec aliud de columnarüis legimus. Attamen quamvis hec ve- rissima sint , certum pariter est sepimenta trans- versa et intermedia non eodem modo se se exhi- bere in sarcinulis ac in memoratis generibus ; non ea cerno in s£ylnis non in zubiporis; in favo- sitibus autem hzc quidém sepimenta interna, quee stellam componunt, adsunt, sed in hisce habemus tot minuta foramina , qua in sarcinulis , colum- narüs aliisque deficiunt. Superest adhuc distinguere columnariam a sar- cinulis juxta Goldfi , et Milne-Edwards sententias. Discriminis rationem ponunt memorati scriptores in.crassitie , in axe solido stellarum , et in ejus concavitate ; sed nemo inficiabit reperiri sarcz- nulas quavis tubulorum magnitudine przditas ; vixque attendam, quae communia sarcinulis, co- lumnarüs et lithostrotis. Nec majorem ingerit difficultatem. centrum stellarum , ejus convexitas ; nam, uti videbimus, quadam sunt sarcinularum species, qua hanc dispositionem indicant ; modo eadem carent. Circa tubulorum prysmaticorum na- turam, non inficiar alicujus momenti esse hanc tubulorum dispositionem; sed quum hac non suf ficiat, alioquin vero cetera omnia communia sint sarcinulis , nec cum flemmingo vel Parkinson lithostrotion , nec cum Go/dfo et Edwards colum- nariam sustinere possumus. Tamen , ut tria memorata nuper genera con- jungamus, oportet ita latius sarcinulas accipere, 104 ut ex varietatibus ad columnarias perveniamus ; quod idem est ac si ex columnarüs proficiscan- tur sarcinulc. | In muschelkalk , atque zechstein primus co- lumnarias invenit Goldfus, quarum memoriam jam antea susceperat in grawuswacke, quz invenitur prope Senekasee , atque JVeww- Yorck , dum alveo- latam columnariam meminit. In oo/itica quoque etate viguisse , strata , qua» adsunt prope Mo- yeneic , Meurthe aisi testantur. Quse subsecutz sunt vicissitudines , prima sar- cinularum fragmenta protulerunt, atque ex hac tempestate ad diluvianam etatem perveniendo sen- sim numero majores extiterunt, ita ut tunc tem- poris quamplurimze extiterint species, quas hodie desideramus ; dum quatuor tantummodo habemus, que in Zndüs vivunt. Sarcinulam in stratis subfossilibus , quo no- mine gallico, £erraim cliysmien appellat Bro- gniarí, nunquam memorarunt, quum Kuot tantum fossilia, quae prope JViceam et . nonnulla. que in S$vetia veperta sunt pro basi hujus sedimenti posuerit. Hoc tamen posito , nemo quedam testacea ibidem signata prope Niceam reperire potest , quum mente tantum ab auctore , quem memorat gallicus geologie cultor, fuerint con- cepta. Ita bo/ma rugosa , otavia purpurea , teba pisana , rumina decollata , fidela — theresa , cyclope neritoidea , nomina sunt , qui risum tantum movere valent :. hoc commendo iis , qui 105 Montfortium sequi cupiunt, ut saltem pari potian- tur doctrina , neque me invidia destitutum, solius scientie non scriptorum vindicem , malo animo prosequantur. | De generis origine disputationi locus non est, at silentio przeterire nequimus in zubularüs vete- rum specierum , que sarcinularum nomine ve- niunt indicationem habere. Attenta igitur sola cylindrorum dispositione , vel apud veteres probata erat distinctio | sarcinu- larum a czteris astreis , quibus cum convenire non unus affirmat , ex iis, qui de geologia nuper- rime , non infelici partu , scripserunt. Ea siqui- dem est natura discriminis , quod ad stellas et tubulos sarcinule ac astrec , ut saltem saltem potior sit , quam ea, qus extat inter spirifer ac £erebratulam , inter venerem , et cytheream inter escharam et flustram. SARCINULA PERFORATA LAMARCK S. tubis in massam aggregatis , erectis ; utrimque perfo- ratis; interna pariete lamelloso stellata, margine inequali. Lamarck, Hist. des anim. 1 et 2 edit. pag. 341. Delonch. Encyclop. zooph. pag. 673. : Lamoroux. Exposit. méthod. pag. 64. . Blainwille. Diction. des scienc. natur. tom. 47. pag. 345. Hzc species constituit. massam depressam , solidam , tubulis compositam distinctis , stellatim interne dispositis, interstitia plana. Habitat in. Oceano 4ustrali. 106 Reperitur prope Badajoz et in Delphinatu. Mus. Paris. Insut. Lond. ect. Collectio Lamarck, Michelotti. SARCINULA COSTATA GOLDFUS Tubis rectis , divergentibus , longitudinaliter granulato 'J costalis , lamellis connectentibus convexo-planis. Goldfus. Petrefacta German. pag. 23. tab. 24. Dlainville. Manuel d'actin. pag. 349. Milne-Edvvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2. pag. 341. n. 3. Habitat ... . | Reperitur in Germania in stratis supracretaceis. Mus. /indobone , Berolini , ect. Collect. Goid/i, Munster , ect. SARCINULA ACROPORA LINN. NORIS ( Tab. 4, fig. 4.) T'ubis crassis , elongatis , rotundatis ; margine annulari ; stella concava ; interstitiis porcatis. Linneus. System. natur. pag. 1276. n. 20. Borguet. 'Trait. des pétrif. tab. 4. fig. 26. Hoc species aliquam relationem habet cum astrea Dorguetii a Defrance inducta; at ubi in- spiciamus in aszrea Borguetiü tubulos non esse connexos; interstitia esse latissima ; licet aliud indicet Sorguet cujus auctoritatem provocat De- france ; preterea si respiciamus intervalla , po- ros non exhibere, in. sarcinula de qua agumus , atque costarum nexum apparere , omne dubium sublatum videtur. 107 Neque sarcinula acropora confundi potest cum sarcinula perforata, aut cum sarcinula costata ; tubuli enim margo, superficies. stellaris nostrae sarcinule: huic conjunctioni repugnant. Habitat in mari Zmericano. Reperitur in colle Taurinensi. Museum Taurin. N. ... .Collectio Belardi , Rochetta ,' Michelotti. SARCINULA PLANA Nonis ( Z'ab. IF. fig. 5) Tubis rotundatis, elongatis , adnexis , superficie plana , margine integro ; stellis latis equalibus; interstitia mar- ginibus levibus conjuncta. Vel id unum , quod margines se se non ex- tendant, tubulique non adeo constanter cylindra- ceam induant formam , quod ambulacra sint le- viter striata, sufficit, ut hanc speciem distingua- mus a priore, cum qua ceteroquin convenit. Dum tamen de sarcinula plana dicere coepi , dubitavi, num madrepora acropora Esperi a La- marck adjecta rotulose astree , quamque faviam dixit. Ehremberg , quedam preseferret indicia, quae sufücerent. ad dignoscendum , an hs duce species inter se reapse convenirent. Definitionem Zinnai, prioris definitionis partem auferre nemo inficiabit, dum — tradidit , stellas confertas, annulares, prominulas adesse im astrea acropora ; annulos parvos, confertos , elevatos eandem praebere , fundo profundiori. Itaque duo delinienda supersunt ; primo , num astreea | rotu- 108 losa eadem sit, ac madrepora acropora; prior nomen duxit a Solander et Ellis; altera vero a Linnco , illudque renovavit Esper : secundo, an astrea acropora cum priori sarcinula conveniat; et Jsper putat reapse madreporam rotulosam esse madreporam acroporam ; dubitat tamen Za- marck, cum eoque Mne-Edwards. Causa dubi- tandi probabiliter in eo erat, quod stelle cylin- dracez , pauci-radiate dicantur in astrea rotu- losa; in astrea autem acropora numero plures conspiciantur: deinde additamentum illud, de la- mellis circum | marginem erectis, acutis directe repugnat asftrec rotulose , et figurae quas ha- bemus madrepore acropor? hoc indicium non ostendunt: adde , quod dicitur de basi spinula erecta predita, in rotulosa non cerni. Me fallit an madrepora latebrosa Sloanii con- veniat cum madrepora rotulosa, et an eadem spe- cles conveniat cum madrepora acropora; affirmat Lamoroux: tamen dum de madrepora acropora Esperi mentionem agit, dubitationis signum pra- sefert; concluditque probabiliter confusionem tu- lisse Lamerck in hisce speciebus , quod neque ex omni parte verum est, nam statim ac tres species induxit, confusionem non induxit , sique dubitare ausus est, hoc, tum ex definitione nimis brevi ipsius Zinnai , Mulleri , Houtteyn , aliorum- que repetendum, tum ex eo quod vel ipse Zsper, qui eum preecesserat, notavit, conjungendam cum madrepora acropra , madreporam rotulosam. I0Q0 Definitionibus autem attentis, quas accepimus, concludere possumus, madreporam acroporam Linncei, perperam Esper, et omnes qui hunc aucto- rem secuti sunt cum madrepora rotulosa , de qua meminit Solander , junxisse; nam, dum Zinnceus memorat stellas confertas , annulares , prominu- las, crenatas , excludit eam speciem, cujus est stellas habere pauci-radiatas, lamellas acutas , erectas , radios acutos spinula erecta. Semel admissa divisione madreporarum non de- fuerunt, qui hane sarcinulam acroporam cum astreis conjungere ausi sunt; quin imo, vel ipse Lamarck, Blainville , Lamoroux , dum de astreis mentionem egerunt, tam rotulosam , quam acro- poram astream recenserunt ; qua ratione nescio, nam licet sepimenta illa in hisce speciebus defi- ciant, quz» concurrunt in madrepora organum , tamen tubuli c&eque coadunati sunt, fasciculatim ag- gregati, nec cetera, qua habemus in alüs sar- cinulis hic deficiunt. Habitat . .. Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurin. n...Collectio Zellardi, Michelotti. SARCINULA PUNCTATA Linn. NoBis (/ 7'ab. 4, fig. 6.) Globosa, punctis stellaribus suborbiculatis , inequalibus , confertis, cavis, exiguis ; intersütiis levibus, poroso-pun- ctatis. Linnous, System. nature , pag. 1277. n. 22. I1O0 Esper. Suppl. 1. pag. 96 , tab. 5o. Borguet. Traité des pétr. tab. 9, fig. 42. Lamarck. Mist. des anim. sans vert. » et 2 edit. pag. 4o7, n. 8 (astrea punctifera ). Blainville. Manuel d'actinolog. pag. 383 (idem). Non pauca in hac specie concurrunt, unde dignoscatur a ceteris speciebus ; summatim vero characteres sarcinule punctate Linnai cernere est in exiguitate stellarum ; in earum cavitate; atque in interstitiis ejusdem , quz sunt poroso-punctata. At jampridem invaluerat disputatio, num madre- pora arenosa cum ea conveniret, de qua memi- nit Ésper ; at in arenosa cernimus stellas , ut ait Linncus, majusculas; preterea in. eadem specie stellae contiguze sunt: contra in sarcinula punctata. Ex recentioribus autem nonnulli hac astrea ob- liti, novam invenisse putarunt in punctifera ; at utrumque perperam; nam as£rea punctifera vera est sarcinula , atque omnino convenit cum madre- pora punctata, de qua sermonem habuit Zinacus in systema, nature : in as£rea autem punctifera veram nos habere sarcinulam vel ob. id unum constat, quod relata fuerit inter astreas tubipo- ras, que in sarcinularum censu venire procul dubio debent, uti, dum. de sarcinuéee definitione agebam, demonstrasse puto. Habitat in Indiis. Reperitur in. colle Taurinensi. Mus. Taurin. Collect. Michelotti. ES LI III SARCINULA FAVEOLATA SOLANDER 6l ELLIS. Tubis aggregatis ; stellis subangulatis , multi-radiatis ; pa- rietibus hinc inde subduplicatis. Solander et Ellis. Corall. zooph. pag. 166 , n. 57. Gmelin. System. natur. pag. 3769 , n. 64. Lamoroux. Exposit. méthod. des polyp. pag. 58. Habitat . . . . Reperitur in Corsica. SARCINULA CONCORDIS Nonis (/ Zab. 3, fig. 8) Tubis confertis , adnexis; stellis wqualibus ,' rotundatis , parvis, superficiem. exequantibus ;. lamellis innumeris , disseminalis transversis raris; massa rotundata. Borguet. Traité des pétrif. tab. 9 , fig. 49 ( mala). Haec species videtur quamdam similitudinem habere cum astrea spherica Defrancii; sed alia hic est tubulorum ratio. Habitat . . . . Reperitur in colle Taurinensi et Dertonensi. SARCINULA MIRIFICA NOBIS (Tab. 4, fig. 1.) Tubis aggregatis ; stellis rotundatis ; candida | fascia. cir- cumcirciter munitis ; massa. hemispherica. Ubi attente inspiciamus. interstitia tubulorum in hae specie, que non de plano sunt, sed ex- hibent fascias albas, stellas circumdantes , evi- - denter hujus speciei discrimen apparebit: quod fortasse mirum cuipiam videri potest. Ceterum innumere quoque sunt lamelle , sique excipias ipsius acropore anuulos, cum eadem sarcinula acropora convenit. | Habitat . . . . Reperitur in colle Taurinensi. E12 SARCINULA CONTEXTA NOBIS | Tubulis aggregatis ,' distinctis , rotundatis; superficie plana; stellis concavis multi- radiatis; interstitiis celluliformibus, Posteriora definitionis verba uk videntur punctiferam astream cum: hac , aliisve speciebus convenire; sed cellula in astrcea textili majores sunt, conjunctique, atque interstitia non adeolate patent; poroso punctata utique est astrea-punctifera, sed hi pori non adeo et semper liquent , ut in sar- cinula' contexta cujas interstitia, ex lamellarum , qua stellas, seu loculos conjungunt dispositione, sunt tamquam cellula oblonge, profunde. Ea- dem .sin fortior ratio adest in astrea mjrioph- thalma ; sed lamellee interne hujus astrec vix per- spicu; Sunt; stelleque prominule, atque echinatze sunt. Nescio tamen, qua nam,eansa ductus lodenus scripserit, agnovisse in madrepora muricata, quam habemus in 54.' tabula, sub titulo B apud Esper, figuram hujus myriophthalme astrec ; nam tam. ex definitione ipsius: Esper; quam ex ejusdem aucto- ris figura, apparet , non aliud dum de hac specie scribit, sibi proposuisse, quam singulas atque po- tiores varietates quae. pertinent ad madreporarm muricatam, complecti desiderasse: non: adeo. fa- eile est confusionem | gignere inter genera cujus- modi sunt as£rea atque madrepora , licet exacta sit quaestio ad hodiernam disciplinam naturalis historie. partiendam. ! 113 Interstitiorum autem naturam, quz summi est momenti , ad species sarcinularum. definiendas , negari non potest ferme in omnibus porosam esse, at videndum, utrum sulci, an linee, et ipsi mar- gines uniuscujusque stelle , qua invicem conjun- guntur (ut in nostro casu) hos poros afficiant , an reapse hec dispositio ad memorata non re- Spiciat, tunc enim tantum interslitia vere porosa dixeris. Habitat . . . Reperitur in agro Dertonensi. SARCINULA GEOMETRICA Nonis ( Tab. 4, fig. 2.) Tubis connexis, aggregatim dispositis, stellis concavis , omnibus quinquies angulato-statutis, inferiori facie plana. 4. Variet. Stellis majoribus. Constans harum stellarum ordo in angulos si- stens , ipseque stellae potiores , et massa , quam constituit, qua non rotundata est, impediunt quominus hanc speciem prioribus addicamus. Cave tamen ne hanc speciem cum astrca gala- xea, vel cum as£trea ananas confundas; nam hoc generatim pertinet ad astreas, eisdem inhzret , ut tubuli non ita distincti conspiciantur, uti in sar- cinulis, ut e basi difficile sit assequi, stellarum na- turam, quod tamen contingit in sarcinulis; ut sepi- menta transversa modo magis, modo minus sarcz- nulis faveant , stella denique non tubuli in. sarcz- nulis adsint. Habitat . . . heperitur in colle Taurinensi. 8 114 Mus. Taurin. num. . . . ( uti superiores species ) Collectio Morelli, Rochetta , Bellardi , Michelotti. SARCINULA ORGANUM Linneus woBIS ( 7'ab. 5, fig. 9.) Tubis levibus , cylindricis , erectis, separatis ; in massam crassam aggregatis; seplis externis , iransversis , tubos connectentibus. Linneus. Àmznit. academ. 1. tom. 4. fig. 6. Schewveiger. Beobacht. tab. 7. fig. 60. | Delonch. Encyclop. pag. 673. Blainville. Manuel d'actin. pag. 348. Goldfus. Petref. Germania. pag. 73. tab. 24. fig. 1o. Lamarck. Anim. 1. et 2. edit. vol. 2. pag. 341. Sarcinulam organum , quam primum memora- tam novimus a Carolo Linnceo, in peregregio suo opere de amw«enitatibus academicis , veram spe- ciem reapse consütuere patet; notatu tamen di- gniora retulit Lamarck, dum hanc speciem illustra- bat: habet , inquit , tubos verticales in organi si- militudinem dispositos, proptereaque distinctos , atque inter se conjunctos per quandam , ut ita. dicam, membranam; preterea lamelli longitudina- les cavitatem replent, unde et in basi, et in facie superiore stellas lamellosas conspicies. In hisce cernere est gallici scriptoris documentum, quo; in sarcinulis , astreeas iubulosas aguoscere fatetur ; in astreis autem tubulosis concurrere , que suffi- ciunt ad sarcinule genus dignoscendum ; nihil itaque impedimento erit, quominus as£reas tubulo- 115 sas habeas tanquam sarcinulas, quum id, et stel- larum et tubulorum natura ,tam in una, quam in altera facie , vel saltem ex centro ad superficiem, eminenter exposcat. Habitat in mari rubro. Reperitur fossilis prope mare ba/ticum , et in colle Z'aurinensi. Mus. Taurin. n. . et collect. cit. SARCINULA MUSICALIS Linneus woBis ( Z'ab. 4, fig. 3.) , Cylindris truncatis, distinctis, supra crustam prominulis , et infra per membranas transversas , confertissimas , et crustaceas contextis. Linneus. System. nature 2. 27. ( madrep. ) Ellis. Actus. Angl. vol. 53. pag. 432. Pallas. Elenchus zooph. pag. 185. Esper. Plaflent. pag. 1. tab. 3o. fig. 2. Lamarck. System. des anim. cit. Zoc. ( caryophyllia ) Blainville. Manuel d'actin. pag. 348. ( sarcinula ) Non dubito madreporam musicalem veterum Scriptorum , quam numero plures inter caryo- phyllias ponunt , inter alias sarcinularum spe- cies cum ÁB/ainville disponere; adeo enim mo- menti intercedunt discrimina inter hanc speciem, et ceeteras caryophüillias, ut quin obliviscamur veri generis car y ophilliarum indolem, ejusque subver- iemus defiuitionem , id. agere non possimus : et sane licet fascieulatim et caryopA; ilie sint, quem- admodum sarcinula musicalis est; licet et stella - 116 in caryophilliis esse possint prominule, atque in facie superiori se prodeant, quod non deest in madrepora musicali; nemo tamen non videt mem- branas transversas , uti loquitur. Zamarck , vel diaphragnas, uti nuncupat Zinneus, in caryophyl- lis non reperiri ; atque in hisce diaphragnis, Lamarck posuisse precipuum generis sarcinule discrimen. Sed, hisce neglectis, quid est quod dubium in- ducere valeat ? an tubuli? haudquaquam ; hi tu- buli proprii quoque sunt generis de quo agimus, eidemque conveniunt. An stelle ? at stellze ean- dem habent formam , iisdem sunt vicibus obno- xige quibus sarcinule subsunt. Contra, ubi probare possim omnia, quz constituunt veram sarcinulam in madrepora musicali concurrere evanescit fun- damentum, quo innituntur contrarie sententie patroni. Rursus igitur recense , que , dum de sarcinule definitione agebamus , retulimus. Poly- parium lapideum , liberum : massam simplicem , crassam , e tubis coadunatis constitutam , sistens tubuli plurimi, cylindrici, paralleli, verticales fa- sciculatim aggregati: seplis intermediis, et tran- sversis coacUs. Lamelle stellatim radiantes inter tubos. Horum quid desideramus in madrepora musicali? quid definiendum preterea. superest? quid, ipse affirmare audeo, si qua vera est sarcinula preter sarcinulam organum; ea musi- calis madrepora es: proinde, si retinere velimus sarcinulc | genus procul dubio madreporam musi- I17 calem enumerare oportet, exclusis inconsulte ci- tationis ambagibus: quod in vim comparationis docuit Zinneus, confirmavit Pallas. Non omues tamen, quos habemus icones, reapse huic speciei figuree respondent , et laudati germanici scripto- ris (Esper) opus id. sat clare demonstrat; ea enim tubulorum dispositio, quam hic cernimus, omnino indoli madrepore musicali repugnat, tanto magis basis horum tubulorum, quam ita se habere ex- cogitavit : melior autem est figura , quam inter caeteros tradidit Seba. Habitat in Oceano Indico. Reperitur fossilis in Hibernia , atque in colle Taurinensi. .Mus. Brittanic. Paris. Berol. etc. (viv.) Col- lectio. Michelotti , Rochetta. ( fossil. ). 118 ASTR/EA BROWN. LAMARCK. BLAINVILLE. Polyparium lapideum ,. fixum , conglomeratum , | strata incruslans , vel. in massam subglobosam , liberam raro lobatam, aggregatum. Superna superficie stellis orbiculatis exequatis , vel suban- gulatis, lamellosis, sexilibus obtecta, inferna complanata. À sarcinulis ad astreas gradum facere debere jampridem docuit Z/aineille, utpote qui lamella- rum dispositioni innixus, veram utriusque gene- ris relationem cognovit, eo saltem sensu, quo polyparia astrec et sarcinule inter se conveniunt: at non unica sarcinula intuitu dispositionis stellie cum asírea convenit, sed et alie; habes in astreis quamplurimas lamellas inequales , ut in caryophyllüs , ut in echinophoris , et turbinoliüs ; earum dispositio cum eisdem consentit; centrum sepe papillosum. Praeterea adhaerentia cum aliis corporibus neque unice ad astream pertinet ; quin imo licet sercinulas probabili ratione fixas credere debeamus , tamen facto non constat. Ad rem nostram interest etiam nosse Zamarck, astream quoque in divisionem retulisse polypario- rum, qua lamellifera vocavit: quod , ut rectius intelligatur, res altius repetenda. Putabant nimi- rum veteres omnes madreporas , et madreph yllias ad vegetale regnum pertinere , quia plura ex il- lis , ut jam, de sertularia potissimum agentes , 119 demonstravimus , morem plantarum gerere ; ideo- que minime anatomic comparate principiis freti qua docemur in folis, cellularum dispositionem adesse; causa mortis et ortus tam in animantibus, quamin plantis similitudinem. preeseferre, uti per- bene notavit Dehaan in suo opere de monographia. ammoniteorum. Adde similitudinem externam quo- rundam generum, uti corallina , que. ad. corallia accedere videtur sed ad eandem non dicam seriem sed ne quidem classem pertinere potest, effecitque, ut plante loco tegumente polyporum haberentur. Hec sententia que plurimum | greco philosopho placuit. (1) ad nostram ferme statem perdura- vit (2). Intuitu. plurimorum. polypariorum postea pauci scriptores coeperunt peculiarem eorum historiam quaerere ., et elementorum causa in classes par- tri. Nam. Zmperato madreporam simplicem ob- servans, eam ad tegumentum animantium perti- nere , nec absque fundamento, uti posterior ex- perientia demonstravit, crediderat (3): heec opi- nio placuit. quoque Gualtieri, licet hic scriptor nihil. ferme. contulerit peculiari observatione di- gnum. Donati et Pallas pro parte eam amplexi sunt; romanus .$cilla eam defendere primus cce- (1) Aristotiles. Historia anim. arie edit. (2) Borguet. Traité des pétrific. cit. Shaw. Voyag. dans la Barberie. Haye 1743. Donati. Histor. natur. A4driat. cit. (3) Historia naturalis, /Veapol. 1599. 120 pit (1). Jamvero inter madreporas a Linneo re- censitas , fuit astrea , idque ut pareret Pa/las , quem in hac parte $veeus scriptor per omnia ferme secutus est: tamen, tunc temporis usita- tas novimus voces madrepore astroites , madre- pore faeose: ita Boccone in suo musco hoc no- men asírcc favosce recenset, cujus opus, licet ve- tustate laboret, peregrinum quid , atque notatu dignum passim occurrit. Omnem tamen controversiam sustulit anglicus Brown (2), feliciorique partu astream , mean- drinam , pavoniam , agariciam , aliaque ge- nera constituit in dispendium Zinneane madre- pora. Nostrum tamen non est in hisce diu immorari, cum satis superque de historia astrec sermonem habuimus; juvat itaque expendere definitionem , ut, quid as£rec nomine veniat, cognoscamus. Za- pideam dicimus | astream eodem sensu, quo pa- voniam lapideam dicimus , ut innuamus, non mem- branam, non corneam materiam, sed /apideam in ea concurrere. Astroa plerumque fixa est, idque exposcit po- lyparii natura, quo de agimus; sed aliquando e- venit , ut vel casu, vel vi auferatur e domicilii loco, quo in casu etiam polypos vivere posse ex- ploratum est: item, quoad astreas non unus est (1) Scilla. De corporibus mar. lapid. Home 1752. (2) Brown. The civil. and. natur. history of jamaica. London. 1756. 121 modus, quo adhzrent, aliquando enim. tenuem pedem exhibent, aliquando vero universa facies inferior adnexa est scopulis , vel cuilibet sub- stanti; : ad hie respiciens J/ainveille ajebat , astreas plurima genera exhibere. Loculorum se- des invicem adnexe, unde ille idem ordo adest quoad cellulas, ac quoad caryoph)llias , sar- cinulas, meandrinas; verum vel ipsi polypi in polypario astrexe conjuncti sunt, vel non, poste- riori casu apparet caryophylliarum. discrimen; in priori; quemadmodum et ipse autumo, vel ob id unum, quod lamelle stellarum invicem se se op- ponant, et loculorum communio pateat, conclu- dendum est vasculare systema aliud esse in astreeis ac in sarcinulis , atque aliis generibus. Licet au- tem materia lapidea obtegat hoc genus, tamen , et propriz destructionis functionem recipere cer- tum est; nam experientia constat, et primum a Donati atque | Cavolini accepimus concham , sa- aicaeam. asiream. perforare, in eadem propriam sedem constituere , ipsos polypos miserrime de- ficere; quod , et in iis astreis, qua in stratis diluvianis collegi, semel iterumque cognovi. Quoad stellas nihil peculiare se se offerre vi- detur, intuitu plurium aliorum generum; nisi quod raro sint subangulates; hec tamen dispositio pen- det a lamellarum natura , neque mutat astrec genus. Dixi raro, nam quum agimus de as£reis, qua faciem subangulatam in osculis exhibent, cau- tos esse oportet, ne videlicet primo intuitu ad 122 astreas provocemus sarcinulas , vel aositem| j quum f/aveosites alveolata sit. Summi autem momenti est, in astrceis oscula tantum in facie superiori secernere , id contra conlingit in. sarcinulis; id. mehercle exposcit hu- jus polyparii dispositio, ut polypi inferiori parte certo modo inter se conjungantur, quod in sar- cinulis afirmare non audeo. Ratio praeterea. bve- vitatis, qua donate sunt astrece in eorum tubulis, huic argumento majorem vim, et pondus addere videtur; ni enim hi tubuli essent breves, adnexi, ex uno tantum latere perspicui, unum fundamen- tum deficeret proposito generi. Itaque quod ait Lamarck , ad. astrec genus servandum , integre, casteque custodiendum esse putamus , eatenus quatenus id exposcit indoles polyparii, quod sub astrec nomine venit. Animal autem hydriforme est , breve , ad cy- lindri. similitudinem. compositum ; ore rotundato, in disci centro reposito. Tentaculhi breves ; pauci, simplices , disjuncti. Licet ex Quoy. et Gaymard. observationibus, hec accepimus de polipo as£rec ; nemo tamen non videt multa | superesse , unde dignoscamus veros characteres polyporum , qui incole sunt astrea- rum , ad zoanthaira pertinentes, quamvis |. hoc singulare in aszrec polypo reperiam, quod. pau- cis sit tentaculis instructus , contra ac alii polypi, qui. iisdem ferme polypariis insident, ad hanc clas- sem relatis, Quidquid sit, potiora desideramus. 123 Non una tamen fuit ratio, qua innixi scripto- res, astreas separarunt; nam alia divisio placuit generis. auctori , alia B/ainville , alia aliis. Quod pertinet ad Lamarck, ipse ponit ex uno latere astreas stellis disjunctis munitas, ex altero eas, quze. habent stellas contiguas; quie sane di- stinctio aliqua menda laborare videtur; nam plu- rimi interest, agatur ne de astrea conglomerata, vel de astrea explanata, interest videre cujusvis generis stellas ; an eczedem simplices , an. com- posite sint. Vix opus est manere, quod addi- dit de stellis separatis ab eadem basi, vix atten- dendum: nam distinctionem cellularum in as£rezs, unice in superna facie cernere possumus. Jamvero in astrea ananas et myriophtalma, inter csetera, demonstrari hec junctio nequit, unde hoc pauci conferre evidenter liquet. Hac itaque divisione, articuli zoophytologie auctor, in pluries laudato naturalis historie dictionario, minime contentus, aliam excogitavit, atque induxit ; unde in unde- cim classes astreas divisit, quasi non de genere, sed de vera familia ageretur. Circa priores astreas, quas asteroides appel- lat, duobus auctor nititur documentis ;. quod stelle adsint, sepeque disjuncte; nam quoad a- liam, quam affert rationem , ea pelitione princi- cipii laborat ; idem enim est disjunctum , quod contiguum non est. In astreis autem mendriformi- bus, weras cerno meandrinas , «que profecto omnino hisce astreis congruunt; nam, quid 124 tradidit Lamarck dum meandritem definivit, quam polyparium esse lapideum, fixum, in massam sim- plicem hemisphaericam, vel spheroideam, glome- ratum , quam convexam habere meandrinam su- perficiem , ambulacris subexcavatis , repandis , sinuosis ; utroque latere obtectam esse: lamellas transversas et parallelas, cristis collinaribus ad- nexas habere. Patet igitur has astreas nominatim veras esse meandrinas ; nam cum omnes chara- cleres habeamus in speciebus a A/ainvüle enu- meratis , quas comparat ;neandrinis, quum ne unum quidem adsit discrimen , non dubito asse- rere , hanc divisionem evanescere debere. Tertiam etiam divisionem reJicimus, cum eque tubastreas cognoscere inficiamus ; nam £ubastrcce quoque ad astreas non pertinent; alque modicus lamellarum numerus non sufficit ad. partitionem inducendam. Gemmastrcexce autem. vel tubulose sunt, vel non: in priori casu nihil differunt a fubastrais ; in posteriori, nescio , an sola stellarum elatio suffi- ciat, ut has speciales astreas , non asteroides, sed gemmastreas relinquamus... Quum | siredra- streas , et dipsastreas cum solidis nitantur , meo quidem Judicio, fundamentis, nimirum con- junctioni stellarum , marginis nature, et polygo- norum faciem exhibeant, non est ambigendum quin idoneas componant sectiones. Nolim tamen, ut putes, me eo consilio esse, ut adnumerare velum quadrigenium cyathophyllium 125 a Goldfo memoratum, inter sarcinulas; nam hzc species vera est astrea. ldem dicito de astrea hexagona , adamantinam prorsus referens ima- ginem. Ex recepta autem praxi, favastream pro faeosite habeto , ubi tamen demonstraretur cum favosi- tibus convenire: si hec conventio inter duo ge- nera deficiat , favastreaam servabo : at ubi fava- streas servemus , multo potiori ratione dicendum est, strombastreas , et cellastreas distinguendas esse, utpotequod in iis nihil desideramus accu- ratius ad veram as£rearum indolem constituendam. Non levem tamen laudem meruit Z/ainville in vindicatione astrearum inter cyathophyllia a Goldfo inducta , que vere sunt astrcec. Quum totius hujus operis fundamentum ad geo- logie documenta, quibus adnumerantur zoophy- torum vestigia , se se referat , abs re non erit, singuiarem atque ferme neglectam astrearum historiam prosequi. Constans in primis geologie cultorum opinio est , astr'eas ad primeevas eetates referendas esse, in quibus testacea reperiuntur : hujus rei testes habemus De-laBeche , Bovó , Rozet , alios- que (1). (1) Manuel du géolog. par De-la Beche pag. 510. Dictionn. des scienc. natur. tom. 39 pag. 279. Guide de géolog. voyag. pas. 4mi Bow. Traité élément. de géolog. par RHozet. Organ. remains. ÁÀuct. Parkinson. 126 Adeo porro verum estastrearum originem an- tiquissimam esse , ut astrea pediculata in calcari grypheas recipiente , quem cum Zias plerique confundunt, reperiatur: nec defuerunt qui geologieze documenta in zoopAytis considerantes, tuto affr- marunt, vel in zec/stein, astrearum indicia repe- riri ; eadem certe non defutura in ca/cari carbo- nifero , n antrachite (1); in schisto tamen astre- artum. fragmenta amplius non cernimus, quam ta- men formationem cum carbonifera conjungt , non pauci autumant. Cautiores tamen esse debemus in judicio fe- rendo de astrearum speciebus , quibusque cha- racteribus alie ab alis separentur ; sic astrea grenulata , argus, ad tertii cataclysmi documenta pertinent ; concinnam , reticularem | astream ad eandem zetatem referunt ; arachnoides , velamen- (osa , textilis 1n cretacea formatione viwebant; pentagonalem , confluentem , jurrasica. sibi vindi- cat setas; porosa astrea denique cum carboniferis nionumentis jamdiu quiescit: ad supra cretaceas species animum convertamus. (1) Des ecaractéres desterr. de craié des Pyren. par M. Dufrénoy. ann. des mines. 3 serie £om. 1. 127 ASTRJEA INTERSTINCTA.- LINNEUS. NOBIS. (Jab. 5 fig. 3) - Asirea subrotunda , gibba , solida : stellis poriformibus , parvis , teretibus , immersis ; fundo radiato ; superficie inter stellas, poris vix conspicuis , excavalis adspersa. Linneus. Syst. naturz. n. 18. (madrepora ). Esper. Suppl., 1 pag. 10 tab. 34. Non unam, aut aliam speciem cernimus , quae indicia propria etiam huic speciei exhibeat ; at nullam confundi posse cum eadem liquido appa- rebit. Ét sane si qua esset , ea vel punctifera , vel mycrophtalma , wel stellulata , vel | striata astrea foret, sed in interstincta astrea , puncti- feram. nou cernimus , quia stelle inzequales sunt in posteriori , et forma globulosa est, quod, ut obiter moneam, sufficere non pauci putant ad spe- ciem. inducendam , ita ajunt. radiatam | astream marginis causa ab astrea argo sejungi posse, ana- nas a galaxca, et sic deinceps. Nobis autem magis arridet eorum opinio , qui utique marginis natura freti, specierum divisionem excogitaverunt , non vero eorum, qui ab in:equalitate tantummodo stel- larum , specierum originem duxerunt ; nam quum polypi, qui concurrunt in uno. eodemque poly- pario diverse? setatis necessario sint, pronum est concludere , inzqualitatem | necessario in stellis concurrere debere. Sive itaque punctiferam serves astream, sive non , firma species ma- neat svevi scriptoris ; nam in primo casu 158 stellarum indoles aliud indicat , in altero casu punctifera astrea , interstincte cedere debet. Item non cerno in hac specie microphtalmam astream ; nam stelle in posteriori sunt promi- nule , extus striatee , margo dentatus , et intersti- tia granulata. Vehementius dubium urget, si loquamur de szeZ- lulata ; at ubi etiam notemus marginem elevatum habere, interstitiaarenoso-scabra, neque sub astrece interstincte nomine venire potest ; ibi pertinet dubitandi nota apposita a Zamarck, dum spe- ciem ZÉsper signabat ; quod confirmavit Mine-Ed- wards , dum Lamorowx tabulam signabat. Superest, ut videamus, an astrea striata cum interstincta conveniat. nec ne; sane, vel quoad formam , vel quoad stellas remotas, orbiculares, superficiales, non est cur discrimen agnoscamus; sed talis est interstitiorum , qui radiato-striat:e sunt , talis centri , quod tuberculatum traditur, natura, ut perperam polyparium fossile Zastadt eum Jinneana specie confundere contendas. Esto igitur in astra complanata , alio nomine interstincta, superficies plana , stellis zequalibus , orbiculatis , minutis , concavis lamelle minutie , conferte osculorum distinctorum imaginem exhi- bentes. Quod pertinet ad. corpus ipsum astrec, ceu ad ejus complexum , notatu digna incrustatio ejus sub aliis corporibus, v. g. eam adherentem my- tilo margaritifero habuit Esper; quam ipse habeo 120 ea chame , cujus perdifficile cognoscere est spe- ciem , adhzret. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. Mus., Brittan. , Paris., est. (viv.) Coll. Miche- lotti (fossilis). ASTRJEÀ ARACHNOIDES SCHROTER. 4Aistrea incrustans ; stellis orbiculatis , segregatis, margine prominulis ; lamellis in centro reticulatis ;. interstitüs subtilissime radiatis , radiis hinc rectis parallelis, illinc flexuosis. Schroter. Einl. 3 pag. 459 tab. 9 fig. 3. Faujas. Montag. S. Petr. pag. 77 tab. 23 fig. 9. Milne-Edsvards. Auc. cit. tom. 2 pag. 420 Goldfus. Petr. pag. 70. Hzc, quam a Schroter accepimus species, toto czlo a memoratis , aliisque speciebus distincta est; nam in hac perpendimus margines prominulos, lamellas ejusque formam circa stellarum radios, et corpus ipsius astrec. Parkinsonio et Defrance placuit eodem nomi- ne , uti apte notat Edwards, aliam innuere spe- ciem , que ex angulari stellarum dispositione , ex centri natura, ex interstitiis, alios characteres ac eos , qui sunt in arachnoide astrea Schrote- ri , exhibet. Habitat . . . Reperitur in cretacea formatione prope Maestricht , in. Delphinatu , alibique. Collectio Lamarck , Goldfi , Michelotti ( ex dono equitis. 7esin ). 130 ASTR/JEA RETICULARIS LAMARCK Astrea, subglobosa ; stellis augulatis , inequalibus , diffor- mibus , profundis , centro radiatis , parietibus striatis lamellosis ; margine levi. Linneus. Àmwnit. acad. 1 tab. 4 fig. 16. Lamarck. Mist. cit. 1 et 2 edit. tom. 2 pag. 414. Lamoroux. Encyclop. pag. 1:28. - Parietes stellarum subnudos esse putat Lamarck, ita ut ad varietatem provocet eas as£reas in qui- bus parietes striato-lamellosi sunt; at perperam; nam Oobliterate aszrec potius indicium praebent subnudi parietis ; alioquin. vero eminenter hisce lamellis hoc genus indiget. Peculiari autem venustate non caret hec spe- cies , tum ob geometricam stellarum indolem , tum ex natura marginum , qui se extollentes magis denotant lamellas , que in hac specie minute, granulatee sunt. Nihil amplius addere possum, quum fragmentum tantummodo servem. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. Mus., Brittan. , Paris., (viv) collect. Michelotti (fossilis). ASTRJEÀA INTERSEPTA ESPER, NOBIS ( Tab. 5, fig. 1. ) Astrea incrustans ; superficie reticulata ,. stellis subangu- latis , contiguis , margine mutico ; axe centrali. Esper. Pflanzent. supple. 1 pag. 99 tab. 79. Lamoroux. Encyclop. pag. 127. Scheweiger. Handbug. pag. 419. Lamarck. Hist. anim. cit. loc. pag. 417. 12í Peculiarem reticulationem , nec non marginem ipsarum stellarum inspicimus potissimum in hac specie ; ea exigua est atque raro invenitur tam in statu viventi , quam fossili. Habitat in mari. Australi. Reperitur in. colle Taurinensi. Museum DBrittan. , Paris., (viv) collect. Miche- lotti (fossilis). ASTRIEA ARACHNOIDES DEFRANCE Incrustans , stellis pentagonis , latis, stelle maximo , centro conspicuo , concavo ; intersütis lamellis minutis- simis exaralis. Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 42 pag. 383. Guettard. Mém. du Dauph. , pl. 52 fig. 2. Parkinson. Organ. rem. tom. 2 tab. 5 fig. 1. Milne-Edwards. Auct. ad Lam. cit. loc. pag. 420. Hac species , que Defrance laudat auctorem toto caelo distat ab ea, quam ita nuncupavit ScAro- ter , ergo alio nomine donanda. | Habitat . . . Reperitur prope J"erdun in Gallia. Museum Paris., collect. Defrance. ASTR/EA ARGUS LAMOROUX Stellis magnis , orbiculatis, multiradiatis ; margine elevato obtuso ; exius lamellis denticulatis radiato. Seba. Thesaur. tab. 112 fig. 15. Lamarck. Hist. des anim. cit. tom. 2 pag. 405. Lamoroux. Encyclop. pag. 132. Blainville. Manuel d' actinolog. pag. 368. Ab iis astros, que massam incrustantem ex- 122 hibent, ad eas descendimus, qux hac proprie- tate destitutze , vel in totum , vel pro parte ha- bent faciem inferiorem exaratam juxta similitudi- nem faciei superioris. Dubitat Mne- Edwards, an species astrec a Pal- las relate, nomine madreporc astroites , specimen reapse exhibeat astrec argus; dubitandi ratio po- sita est in nimis ambigua definitione a Pa//as tra- dita. At licet alicujus momenti dubia in defini- tionis exaratione inveniantur; tamen nomen as£rece astroites servare debemus. Adeo verum est nomen Batavi scriptoris ser- vandum fore , ut nullam ejusdem definitio ingerat difficultatem; cylindros dum memorat, more ma- jorum , eam indicat texturam , quie eruitur ex 2 superiori facie ; nam inferius hanc formam de- sideramus. Notat insuper, lamellas esse ad centrum unitas; ad interstitia minores , crassiusculas , scabras , denticulatas , ultra limbum productas ; interstitia devexa invicem lamellis se se subnectere. Habitat in Oceano Zndico , in man rubro et prope Jmericas. Reperitur frequens in colle Taurinensi. Mus. Brittan., Paris., Lugduni Datav. Berol. Vienn., etc. (viv) collect. Mus. Taurinens., collect. Barelli , Sotteri , Dellardi , Morelli , Michelotti (fossilis). 133 ASTREA FAVOSA ESPER Astrea, subglobosa , stellis majusculis inequalibus , angu- latis , margine subacuto ; parietibus multilamellosis ; lamellis dentatis. Esper. Supplem. 1: pag. 34 tab. 45 tis. 1. (madrepora). Schweiger. Handbug. pag. 419. Blainville. Manuel d'actinol. pag. 375. Non ignoro madreporam favosam fuisse nun- cupatam a Linnzeo; verumtamen magis crederem reticularem astream sub hoc nomine Linneano comprehensam fuisse ; nam brevissima est defi- nitio, obscura admodum exaratio ejusdem ; atque ex citationibus , quas refert, evidenter liquet de alia astrea , quam de favosa ita sensisse. Clara est figura ipsius apud Seba; atque Guaitie- ri tabula non latet. Preterea in hac specie Zinneus notat madreporam fayitem Pallas, quam Lamarck ad reticularem provocat in ipsius definitionibus. Neque refert Esper memorasse favosam Linnei, aut Lamarck aliam pro alia speciem citasse; hzc enim omnia lucem Zinneéi speciei minime ad- dere possunt. Habitat in. mari. Rubro , in Oceano Indico. Reperitur in Gallia prope Givez, in Sardinia , in Corsica. ASTR/EA DEFORMIS LAMOROUX Astrea, stellis majusculis , oblongis , inequalibus , mulüla- 134. mellosis , supr& marginem elevatus ; sulco interstitiali nullo. Lamoroux. Encyclop. pag. 129. Savigny. Descrip. Egyp. tab. 9 fig. 3. Blainville. Man. d' Actin. pag. 373. Ehremberg. Opus cit. pag. 69. Lamarch. Hist. an. inv. tom. 2. cit. In hac specie, quam accepi ab humanitate equitis /"esin, Delphinatu adducta, quedam simi- lia astrec pectinatee Ehrembergi inspicio, nisi cum tripollicaris sit; lamelle recte descendentes , basis dentata ; superius disjuncta interstitio sub- ülissimo aliud de pectinata , quam de deformi sentiendum est. Madrepora denticulata quam Solander et Ellis simul nominarunt, quandam similitudinem quoque exhibet relate ad hanc speciem ; sed si atten- damus posteriora verba astrece deformis, difficul- tas evanescit. Idem dicito de astrea versipora comparata cum astrea deformi. ASTR/EA ANANAS LINNJEUS Astrea, slellis subangulatis , inequalibus ; multiradiatis ; marginibus convexis , lamellosis ; lamellis denticulato- crenatis ; interstitiis planulatis. Linnous. Àmznitat. academ. 1 pag. 92 n. 3. Jdem. System. nature. spec. 1o. Pallas. Elench. Zooph. pag 321. n. 189 Esper. Looph. 1 tab. 19 pag, 128. Lamoroux. Polyp. pag. 59 tab. 47 fig. 6. Lemarck. Hist. cit. tom. » pag. 406. 135 Dum hanc speciem. expendit Pa//as, innuit du- plieis generis stellas esse ; scilicet vel remotius- culas, vel confertas , sulco discretas , inzequales convexo-prominulas : priores procul dubio ad aliam speciem pertinent ; posteriores veram astreaam ananas constütuunt. In dispendium hujus speciei novam inducere studuit Esper, dum madreporam uvam constituit, quam uti notavit. Zamoroux, in ea iterum com- plecti debemus. De cetero , multi refert in hac specie consen- tire circa marginis stellarum naturam ; nam licet et madreporam uvam servare non possimus; tamen Si margines convexos esse ponamus , atque hec dispositio exceptionem non patiatur, quemad- modum pati non debet , procul dubio tabula, quam habemns penes Zamoroux, rejicienda est, atque confugiendum ad icones Zsperi. Ad Sebam denique, questione exacta, cernere est scriptores agnovisse madreporam ananas ali- quando cum ma«drepora uva , aliquando cum astrcea galaxea convenire; uude quid sibi voluerint, dif ficillimum cognitu est. In Svetia reperiri in. statu fossili Jam pridem a Linnceo accepimus. Habitat in. Oceano 4mericano . . . Reperitur in Svetia , Dania , in. Sardinia. Mus. , Brittan. , Paris. , Vienn., Berolin. , (viv). Mus. Zoimie , Haphnie , (fossilis). 136 ASTRJEA GALAXEA SOLANDER ET ELLIS woBis ( Z'ab. 5 fig. 2 ). Astrea, incrustans , subglobosa ; stellis confertis , adnexis impressis , multilamellosis ; lamellis serratis. Solander , et Ellis. Looph. pag. 168. tab. 47 fig. 7. Lesueur. Mém. du Muséum tom. 6 pag. 2985. Seba. "Thesaur. tab. 112. fig. 22. Lamoroux. Exposit. polyp. pag. 60 tab. 47 fig. 7. Lamarck. Hist. anim. cit. tom. 2. pag. 418. Pauca ex definitione deprompta sufficient ad hancspeciem cognoscendam ; nimirum quod stellae sint confertz , impresse vel leviter excavate, atque multilamellose , quod lamelle serrata sint. Habitat in Oceano Indico .. Reperitur in colle Taurinensi, et in. Sardinia. ASTR/EA CAVERNOSA SCHLOTHEIM Astrea. stellis confertis , immersis , contiguis, hypocrateri- formibus; margine truncato striato, discis cavis cy lindricis. Guettard. Mem. 2 pag. 5o1 tab. 46 fig. 2. Schlotheim. Petref. pag. 358. Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 65. Blainville. Manuel d' actin. pag. 371. Milne-Edvvard. Auctar. ad Lamarck. cit. tom. 2 pag. 421. Caeernosam astream Linneus quoque cogno- visse videtur atque probabiliter non alia species est acea, de qua agimus, quod eruitur potissimum, dum Linneus memorat hyprocrateriformes stellas, easque immersas, interstitus elevata sutura; at quum putet convenire cum astrea astroites Pal- 12 las , nimis incerta hec definitio est; unde e dum cavernosam astream mnuncupamus , eam prout .Schlotheim definivit, exeequamus. Habitat .. Reperitur in montibus //'urtemberg. 138 | MONTICULARTIA i. LAMARCK , FISCHER , MILNE-EDWARDS. Polyparium lapideum , fixum , strata. incrustans, wel in massam subglobosam , aut. lobatam conglomeratum , vel in lobos subfoliaceos explanatum : superna superficie lamellis elevatis pyramidatis, aut collinaribus echinata. Stelle profunde , conice : axe solido , centrali , simplici , vel dilatato , lamellis hinc adnatis circumvallato. Singularis prorsus generis examen suscipimus, quod monticulariam | dixit Lamarck ,| hydnopho- ram moscovita Z?scher nuncupavit; cujusvis plura propria sunt, unde secernatur tum ab astrea , tum a meandrina, tum ab aliis partitionibus po- lypariorum apud scriptores receptis. Observanti monticulariam , ut in ceteris con- tingit , due note occurrunt, unde genus cogno- scatur; harum alia posita in superiori facie, alia in interna constructione: prior decidua, incerta, varia , raro constans est; altera firmior, potiori- bus innixa fundamentis , divisionibus optime in- servit. Licet hac verissima sint, tamen minime ex hoc profluit, ea que deducimus ex stellarum natura, cui polypi corpus respondere necessario debet, ex generali forma polypariorum nunquam, aut le- viter attendenda. Sic maximi momenti sunt, quz eruimus ex interna polyparii structura , ex eo- rum habitu, atque dispositione ; nam eo ipso 139 quod probatum est azf£ozoa assimilata per omnia ferme fuisse polyparüs lamelliferis , nihil. aliud definiendum superest, quam tentaculorum dispo- sitionem ore tenus ipsius polypi. At cum hec dispositio tentaculorum iis sit adminiculis freta, quibus polyparium ipsum moderatur, et regitur, planum est concludere, vel ex integro polypario, et pluries ex ejus parte , cognosci posse , aga- tur ne de meandrina vel de monticularia : ne- que ex eo quod ita divisiones ducimus, sequitur, minoris habere, que ex posteriori investigatione consequuntur; nam hzc apprime ad conciliatio- nem inserviunt, polypariorum classem instruunt at- que perficiunt; interea. dum ipsius polyparii non negligimus opus. Sic ubi sertulariam a gorgonia, a corallio secernimus ; isidem a fungia , a tur- binolia partimur; favositem , explanariam a pen- natula; pennatulam a madrepora differre affiv- mamus , rationem ponimus in intima horum po- lypariorum natura, quae variat, prout ad unam vel ad aliam classem se se refert. Polyparium lapideum monz£icularia est, scilicet texturam confertam exhibet ; fixum dici potest eodem ferme modo, quo fixam astream dicimus; ita tamen , ut crustas illas non exhibeat, quas exhibent nonnulle astrec: lobi subfoliacei cer- nuntur aliquando in monticularia , atque iunc ex- planata superficies est. Superna facies ostendit non stellas profundas, uli cernimus in meandrina in catenipora ; sed 1ÁO stellas elevatas, pyramidatas, aut collinares , unde ex earum complexu habemus montium collectio- nem, a qua similitudine nomen accepisse verosi- mile est: hinc valles , hinc varietates , hinc ele- gantissimum polyparium repetendum. Quod pertinet ad axem ipsius stelle, nemo dubitat, quin ex scriptorum, de quibus egimus, sententia ponendus sit in superiori parte ipsius coni ; sed quum Zamarck axem centralem soli- dum appellet, quum axis in medio stellarum sit constitutus , et ad stellas pertineat , dicendum in inferiori superficie ponendum esse , nihilque officere , quod simplex et dilatatus sit ; quum hec conveniant zque in uno ac in altero casu. Peculiaris. hec constitutionis species mira ple- risque visa est, unde nonnulli dubitarunt an reapse novum genus esset, an moduli forent hx astrec (1). Priori sententie adherendum existi- mo; nam pro certo habemus polypos in iis ha- bitantes os habuere latissimum, et membranam in hac superiori parte extensam , et informem fuisse polypum; quod ex ipsius moncularia observatione patet. Jamvero , quemadmodum , ut ait Deshayes (2) passimque confirmat. Owen , receptum apud zoologie cultores eandem orga- norum formam , eandem speciem indicare, ita et (1) Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 32. Milne- Edwards. Auct. ad Lamarck. ». edit. cit. tom. 2. pag. 29?. (2) Deshayes. Nota ad auct. Lamarck. 2. ed. tom. 7. pag. 17. 14: animantia, quae alia sunt forma anatomica preedita sejunctum | genus constituere debent; perperam- que idcirco ad hoc astreas genus provocant De- france et Miüne-Edwards. In formatione jurras- sica collectas monticularias fuisse , testem habe- mus JPorguet, Luid aliosque: diluvianas bre- viter eas recensemus. MONTICULARIA CUVIERII FISCHER Monticularia stellis elatissimis; lamellis numerosis, tenuibus, subserratis, parum incurvis. Fischer. Recher. n.? 4. tom. 1. fig. 2. ( hydnophora ) Idem. Orytogr. de Moscou. tab. 34. fig. 2. Guettard. Mem. 3. tab. 4o. fig. 1.2. Defrance. Dictionn. des scienc. natur. tom. 32. pag. 5oo. Blainville. Manuel d'actinol. pag. 370. ( astra ) Lamarck. Hist. anim. 1 et 2. ed. cit. vol. 2. pag. 394. Licet dubitatum legimus, an reapse astream vel monticulariam habeamus in hac specie; tamen , quin animum ad tabulas , citationis ergo inscul- ptas , revolvamus , candide fatemur non esse a- stream; alia est enim superficies monzicularie, ac sit astrec ; id. marginis, et loculorum favor ex- poscit ; hoc confirmabimus in recensendis aliis speciebus. Monticularia folium ob id ipsum, quod expla- nato-foliacea sit , et habeat conulos ad periphe- riam dilatato-compressos , in disco autem mino- res, vim et proprium nomen ex hac descriptione sortiri placuit. 142 Monticularia lobata , conglomerata quidem est, sed conuli dilatato-compressi , lamellis laxis mu- niti, peculiarem locum, ut insignis zoopAytologie cultor ( Lamoroux ) declaravit, eidem meruerunt. Monticularia polygonata, quie non molo quoad lamellas serrulatas diífert a zonticularia lobata, sed ratione quoque conulorum , et ratione form: a monticularia folium , propriam exhibet sui ge- neris nuncupalionem. Hserebat Goldfus utrum monticulariam microco- nos numerare deberet iuter astreas,an eam inter monticularias relinquere: quoad hunc scriptorem prior praevaluit opinio; ideo quia incrustans, quia conuli breves sunt; quia obsolete sunt compressi; quia lamellas serrulatas cernimus , ergo ait scri- ptor, quid impedimento est quominus hanc mon- ticulariam pro astrea habeamus? Verumtamen a- nimadvertimus, licet obliteratee coste sint in Zur- binella , in fasciolaria , in voluta, in mitra, non ideo generis naturam mutari: deinde ut monticu- larie microconos asirec nomen addere possimus oporteret ut obliviscamur definitionis astrec, vel ut hec duo genera, silicet monticulariam et a- stream. simul conjuugamus; quod res ipsa non patitur. Exploratum autem est hac genera a- gnita fuisse a Goldfo , imo novas species in u- troque genere induxisse. His etiam neglectis, no- tamus, ut speciem a genere ad genus transfera- mus oportet, ut integra ea sit; si obsoletis chara- cleribus predita est, quemadmodum ad pro- | 143 prium genus vix pertinere potest, multo minus in alis transferri ; hoc adeo verum, ut ne unum invenias scriptorem, qui hanc doctrinam commu- nem cum germanico scriptore habuerit: Zischer enim qui novo sub nomine monticulariam cogno- vit, monticulariam | microconos inter hy dnopho- ras posuit; nec insuper est cur verba faciamus de Delonch , de Blainvile , Lamoroux de ER- remberg atque nuperrime de ;Sc/iweiger cujus nomen in zoohhythologia semel iterumque lau- damus. : Id auctarium. vero Zamarckü ipse Milne-Ed- wards, licet totus in eo esset , ut quo meliori modo fieri posset mendis consuleretur gallicani Linnai, tamen fatetur, non ita plane rem defini- visse Goldfum , dum monticulariam microconos astreis vindicavit, ob id potissimum , quod de- letis potioribus characteribus, nec inde colligi- tur aliud exhibere genus, vel saltem, non sufhi- cere , unde dicamus cui nam generi sit tribu- endum. Ceterum , ex eo quod provocet ad ;na- dreporam exesam. Pallas , alee periculosa est hec citatio , vel. ob id unum, quod definitio a Pallas wadita. de. sua madrepora , aptari ferme omnibus monticulariis possit. Monticularia Cuvierü reperitur in Russia prope Moscou. Habitat...Academ. Moscou, Mus. S. Petersb. 144 MONTICULARIA MOLLII FISCHER Monticularia subglobosa , stellis parum elevatis , raris , lamellis grassis superius obtusis. Fischer. Recreat. n. 5. tab. 1. fig. 1. ( hydnophora) Idem. Orryctogr. d. Moscou. tab. 34. fig. 4. Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 32. pag. 5or. Blainville. Manuel d'actin. pag. 363. Lamarck. Mist. anim. 1. et 2. edit. tom. 2. pag. 394. Habitat . . . Reperitur prope Moscou. Museum acad. /Mosc. collectio ZZscher. MONTICULARIA KNORII FISCHER Monticularia stellis approximatis ; lamellis incurvatis , brevibus. Fischer. Recr. n. 6. ( hydnophora ) Knorr. Vers. tab. 3. pag. 192. tab. suppl. 6. Guettard. Mém. 3. tab. 27. fig. 2 , 4. Lamarck. Hist des anim. invert. tom. 2. pag. 394. Plerique putant hanc speciem minime ad mon- ticularias pertinere, de quo quaestionem suscipere non est animus; attamem innuam ex sola definitio- ne, cui tantummodo innitor , aliud dici posse ; statim ac enim lamelle approximate sunt , incurvate atque conjuncte , et quas apponunt figuras, non refragantur quominus monticulariam Knorüi inter monticularias recenseamus, contra- rium quid studere non licet. | 143 Habitat . . . . Reperitur prope Moscou, et in Delphinatu. MONTICULARIA GUETTARDI FISCHER. NOBIS. ( Zab. 5 , fig. 6.) Monticularia stellis elevatis , magnis; elongatis : lamellis incurvatis formam S cmulantibus. Fischer. Recherch. n. 7. ( Hydnophora ) Guettard. Mém. 3. tab. 64. fig. 1. 4. 5. Lamarck. Hist. des anim. cit. ed. tom. 2. pag. 395. Attentis stellis, vel margine, qui elongatus est atque zeandrine memoriam revocat (ni adesset circumscriptio hujus marginis in stellis hujusce speciei ), habemus veram monticularie Guettardi imaginem. Cetera clariora sunt. Habitat . . . Reperitur prope Moscou et in ab- batia dicta de Moléne in Gallia, et prope Veronam. MONTICULARIA BORGUETII FISCHER Monticularia stellis elevatis, conicis, lamellis basi bifurcatis. Fischer. Recherch. 5. 8. ( hydnophora) Guettard. Mem. 3. tab. 44. fig. 5, 7 , 8. Blainville. Man. d'actin. pag. 364. Lam. Mist. des anim. tom. 2. pag. 395. Si excipias notam, quam addidit huic speciei M- ne-Edwwards, utpotequam supravacaneam prorsus ducimus ; cetera firma manebunt, quoad speciem, quam Zischer dicavit viro jamdiu a plerisque Gal- lie scriptoribus oblito; quitamen summa cura at- IO 146 que diligentia studium fossilium et auctorum qui eum praecesserunt, prosequutus est, uti collecta et ejusdem scripta demoustrant. Habitat... Reperitur etiam inlocis supra recensitis. MONTICULARIA TESTACEA NOBIS Monticularia plana , adhwerens; conis acuminatis, rotundatis, lamellis deciduis, margines equales. Singularem, quam exhibeo speciem testaceis ad- haret atque tenui lamina composita videtur, coni quos exhibet, rotundati sunt, regulares, in unam protensam superficiem exarati. Hec species reperitur in rivo de//a Batteria 400 passuum ab urbe Taurinensi in iis stratis, quee non pauca alia polyparia recipiunt. Habitat . . . Collect. Michelotti. MEANDRINA BROWN. PALLAS. LAMARCK. Polyparium lapideum , fixum , in massam simplicem . he- misphericam vel. spheroideam glomeratum. Convexa superficies ambulacris subexcavatis , repandis , indefinitis , sinuosis, utroque latere lamellosis obtecta , lamelle transverseetparallele, crisis collinaribus adnata. Hujus generis historiam inquirendo , videbimus hoc nomen jampridem adhibitum fuisse; nam pe- ctinatam meandrinam, Linneus , Solander et EI- lis, aliique dixerunt: /abyrinticammeandrinam , ma- dreporam /ab»rinticam vel meandritem vocare pla- cuit Linnco atque Palías; prior in systema na- turc ; alter in elencho zoophytorum ; horum z- tate potior Anorr , hanc madreporam cerebitem nuncupaverat. Licet igitur cum nota restituta hisce speciebus auctoritas appareat , velustissimam tamen appa- ret fuisse earumdem cognitionem; nihil igitur mi- rum si Zoccone adnotabat undulatam cernere fa- ciem in fungo maritimo de quo agebat ; idem ferme sentiebat Petiverius, qui multo certius, indi- cis testaceorum auctorem Gualtieri , prosequutus est, dum madreporze nomine oblitus meandrinam proprio nomine vocavit , licet et tunc temporis Brown in Jamaiciensi suo opere meandrinam ut mycedium coguoverit. Hisce relictis ambagibus , notat noster auctor 148 meandrinas genus constituere omnino singulare atque peculiare, ipso intuitu ab omnibus distin- ctum, atque hoc probaturus animadvertit; adesse non stellas simplices, circumscriptas, sed sulcos longitudinales , irregulares, vacuos in superiori parte , lamellis munitos transversis et parallelis quaeque ad montium summa accedunt, reperiri. Insuper ait heec ambulacra comparari nec injuria posse vallibus tortuosis; collibus eadem forma praeditis subsidentibus. Stellam vero non desideramus, quippe in col- lium interstitiis peculiarem sedem habent; colles autem licet interrupti, tamen circumscripti, defi- niti non sunt; unde aliud in monticulariis dicen- dum, quarum favore colles circumscripti sunt. La- mellae, quc utroque latere colles ornant, perpen- diculares sunt quoad colles , et valles ex iisdem profluentes, itidem inzequales sunt. Massam, quam exhibet meandrina vel simplex vel convexa vel hemispharica est: rotundatim aliquando disposi- las et in massis magnis convolutas esse non inu- sitatum est. Si vero Lesueur audiamus de polypo mean- drinc disserentem , docet animal actiniforme esse, aperturam, oris ergo, amplam possidere, extremi- tates lobatas, tentacula circa discum oralem di- sposita. Aliud tamen docuit Quoy et Gaymard qui, hanc tentaculorum dispositionem negarunt, atque autumarunt ;zeandrinc polypos unitos esse sinuose in ima parte vallium polyparii; neque ten- 149 tacula habere , nisi ubi decidua, vitalisque horum polyporum pars invicem eos secernit ; os autem , ajunt , elatum est , et locum habere in spatio quo tentacula desideramus: denique a- deo invicem adhzrere, ut, quo modo conjungantur cognoscere non possimus. Ehrembergi tertia hac de re viget opinio , ex qua fluit polypos mean- dring tentaculis carere; unde ait MZne-Edwards probabile omnino esse, confusionem ex triplici hac doctrina emersam fuisse, que in polypariüs ean- dem similitudinem praseferentibus semel atque iterum contingit. Licet hareamus incerti, cui nam potius ex me- moratis scriptoribus credendum, tamen, cum po- sterior peculiare quid exhibeat, hanc questionem suscipere non ambigemus. Sane, si probaretur in meandrinis non adesse tentacula, Jam corrueret adoptio specificationis a. Mzne-Edswards propo- site, qui, ut vidimus, duas divisiones admittit; in prima an£ozoa recenset , in altera briozoa: de hac posteriori non quaritur; sed in priori, tres classes constituit; in prima ser£tularias, in altera alcyonia , in tertia zoantaira enumerat, quas in- ter recenset polyparia lamellifera. At meandrina est polyparium lamelliferum, ut apud omnes con- stat; tamen desideramus tentacula sive simplicia, sive numero plura, quie optantur unde dignosca- mus memoratum polyparium ad inferiorem clas- sem pertinere. Difficultatem certe non tollit nota, quam adje- 150 cit Edwards de meandrine polypis verba faciens; alioquin vero improbabile omnino est Ehremberg accuratum investigatorem, in ipso limine maris rubri ignorasse de quo polypo, de quo polypario age- retur. Égo tegumenta inquirens , putarem , si in monticulariis , astreis aliisque polypariis lamel- liferis adsunt tentacula, adesse procul dubio de- bere in meandrina, cujus, sin eadem, saltem non absimilis natura. Quse de monticulariis tradita, ad meandrinas ex- tendi commode possunt circa strata in quibus re- periuntur. MEANDRINA LABYRINTHICA PALLAS Meandrina hemispherica , anfractibus longis , tortuosis ; collibus simplicibus, subacutis. Seba. Thes. tav. 109. fig. 9; 10. tab. 112. fig. 2 , 3. Gualt. Index testac. part. 3. class. 3. tab. 51. Pallas. Elenchus zooph. pag. 297. ( madrep. labyrinthica ) Esper. Pflanzenthier. voZ. t. tab. 3. Lamarck. Wistoir. invert. cit. tom. 2. pag. 396. Ehremberg. Mém. polyp. pag. 99. Varias habemus prc oculis citationes. de mas drepora labyrinthica, quas inter MZne-Edivards ponit definitionem Pa//as , nomine madreporae meandrites; qux tamen cum nostra specie minime convenit; nam madrepora meandrites Linnci con- venit cum madrepora meandrites ipsius Pa//as ; e contra madrepora /abyrinthica a Pallas nuncu- pata, eadem species Linnaei est, potioribus induta : I5I characteribus. Nihilominus, unde citationis preca- veamus errores, nec ab ea pendeamus, nec non pectinate madreporc queestienem evitemus, juva- bit definitiones ipsius Pa//as exponere, atque per- pendere tum. circa. madceporam labyrinthicam , tum circa madreporam meandritem , cujus intuitu aliter sentire debemus. De madrepora meandrite agens Pallas , ait agnoscere polyparium conglomeratum sessile, stel- lis anfractuosis , làmellis denticulatis: deinde in definitionis exaratione notat; convexam superfi- ciem occupare stellas laciniosas , flexuosissimas, contiguas et coaptatas ; centra stellarum esse lon- gitudinalia, exilia , exesa. Idem regerit Gualtieri in tertia parte sui operis, dum banc speciem, ait, meandritem esse costis tenuissimis munitam, ma- gis undatis et nonnihil concatenatis, lamellosis , interstitiis angustis; quin de Prowniü mycedio a- gamus, evidenter docet Pz//as, dum de meandrite agebat, meandrinam cerebriformem pr: oculis ha- buisse; nam verba, que subdit de stellis flexuosis- simis , coaptatis , de bracteolis tenuissimis , cre- berrimis, queque addit, in nota, reperiri speci- mina vario gradu crispata, abunde declarant dum m?andritem definiebat, meandrinamcerebriformem descripsisse. Tantam vero, circa madreporam labyrinthicam definitionis vim desideramus penes Zinneum, cujus erat ab ipso exordio discordie occasionem auferre ut iucerli simus cui tribuenda definitio ejusdem: 152 quin imo quum revocat alterius sui operis memo- riam, confusionem gignit, quasi indicaturus con- spexisse madreporam areolatam. Videamus modo an rejecta madrepora mean- drite , quid in madrepora /abyrinthica a Pallas nuncupata verius inveniamus, unde pateat nostrae speciei auctor. ÀÁit hanc madreporam conglomera- tam sessilem, stellis anfractuosis, et lamellis pree- ditam crassiusculis; deinde ait, insigniter differre a madrepora meandrite, anfractus ampliores habere , et laxiores ; substantiam solidiorem, saxeam; in- terjectas lamellas singulas, exiguas versus centrum, centra ipsa lamellarum radiatim lamellata. Denique censet Pallas , proprium nomen Zinneum huic speciei mutasse. Quum ergo Zinnceus de alia spe- cie disseruit, de qua egit, non constat; atque hec, definitio quum apprime nostra speciei conveniat, eamque dilucidare inserviat , proprium auctorem eidem servare debemus. Habitat in mari Americano et mari rubro. Reperitur in colle Taurinensi prope Aivaa , prope J'eronam et in Germania. Museum "Taurin. Collect. /Vo5. MEANDRINA CRISPA LAMARCK Meandrina turbinato-hemispluerica ; anfractibus latis , ad extrema dilatatis , lamelloso-crispis , lamellis | serrato- spinulosis. Seba. Museum. 3. tab. 108. fig. 3, 5. Lamarck. Histoir. invert. tom. 2. pag. 3988. 123 Delonch. Encyclop. zooph. pag. 508. Blainville." Manuel d'actinol. pag. 357. Notat auctor caute versari debere in hac spe- cie, ne scilicet eam confundamus cum meandrina areolata; quod ob duplicem causam locum ha- bere nequit, obstante lamellarum natura, quz in meandrina crispa sunt lamelloso-crispe ; in ze- andrina areolata mon item ; obstantibus etiam posterioris definitionis verbis, qu: habemus circa meandrinam areolatam , quibus liquet colles pas- sim duplicatos esse. Superest igitur, ut videamus an alie species cum hac convenire possint; certe si quz adesset, non foret meandrina gyrosa utpo- tequae habet anfractus longos, latos, etlamellarum basim divisam; collesque truncati conspiciuntur. Eadem autem collium natura impedimento est quominus in meandrina crispa cognoscamus me- andrinam phrygiam ; prceterquamquod aliud indi- cant colles singularis hujus speciei. Vel ipsum nomen secernit quoque meandrinam filogranam a meandrina crispa. Quid autem innuere voluerint Quoy et Gaymard de meandrina sinuosa disserentes, non apte intel- ligere valeo; anfractus enim lati, lamellee inz- quales , speciose, atque spinose id indicant , quod aliis pluribus speciebus convenit; idem ferme dicendum de meandrina lamellina, que Ehrem- berg laudat auctorem. Habitat in oeeano Indico. Reperitur inDelphinatu. 154 MEANDRINAÀ CEREBRIFORMIS LAMARCK Meandrina. subspluerica ; anfractibus tortuosis, prelongis ; lamellis basi dilatatis , denticulatis ; collibus truncatis , subbicarinatis , ambulacriformibus., Pallas. Elenchus zooph. ( madrepora meandrites ) Olear. Mus. Gott. tab. 34. fig. 1 et 3. Lamarck. Histoir. des anim. cit vol. 2. pag. 387. Borson. Oryctogr. pedem. pag. 39. Blainville. Manuel. d'actin. pag. 357. Ehremberg. Opus cit. polyp. pag. 100. Attende differentiam inter meandrinam cerebri- formem , et meandrinam areolatam , qua non tam in tortuositate anfractuum , quam in ipsis collibus posita videtur; hinc areolate meandrine est, col- les magis longitudinales , valles latiores , et summa earundem in duas partes passim discreta; secus ac in meandrina cerebriformi contingat. Opüme hanc speciem notavit Pa//as à tertia classe varietatum, quas exhibere credebat madre- pora meandrite; dum ait, ambulacra inter an- fractus vix ulla, limbos contiguos esse, sulco tan- tum inter prominentes bracteolas relicto ; quod igitur Jam antea notavi meardritent ceterorum au- ctorum, complecti meandrinam cerebriformem, ma- gis roboratur. Omittendumnon est, dum existimamus judicium batavi scriptoris , in. detritis specimini- bus harum specierum — varietatum aliam esse fa- ciem, nec non gradus intermedios; quod cum non infrequens sit in testaceorum historia, uti in cy 155 prearum, et pectem generibus exemplum habe- mus; ita non absimili modo gradum cernimus in meandrinis , quemadmodum habemus in astreis , monticularüs , aliisque polyparis: illud tantum- modo monendum, figuram hujus meandrine , quam exhibuerunt viri clariss. Quoy et Gaymard ad aliam speciem se se referre. Habitat mare Americ. et Indicum ubi copiosis- sima. Reperitur in colle Taurinensi, etagro Veronensi. MEANDRINA DJEDALEA SOLANDER. NOBIS ( Z'ab. 5, fig. 5.) Meandrina-hemispherica; utrimque anfractibus profundis, brevibus , lamellis dentatis, basi laceris ; collibus per- pendicularibus. Solander et Ellis. tab. 46. fig. 1. ( madrepora ) Esper. Loph. Supp. r. tab. 57. fig. 1, 3. Lamoroux. Exposit method. des polyp. pag. 55. Lesueur. Mém. tab. 16. fig. 10. Blainville. Manuel. d'actin. pag. 357. Placuit anglicis scriptoribus, nempe .Solander et Ellis, nomen huic speciei tribuere , quod o- mnibus meandrinis generatim aptatur, utpotequze genus indefinite constitutionis exhibeant. Neque iis est tamen characteribus suffulta, ut cum aliis confundatur ; nam in hac meandrina anfractus ( licet anfractuum nomen non conveniat, quia an- fractum dicimus quod fractum est, non vero quod tale est irregularitate , inzequalitate) sunt inzequa- les, profundi, breves, certis brevibus limitibus 156 circumscripti: ipsi colles perpendiculares sunt, lamellisque in utroque latere muniti, qui tenuis- sime sunt, ita ut prima fronte deficere videantur; harum lamellarum indoles crispa apparet. ! Interius inspecta hac meandrina, ut in ceteris, cellule quamplurima, quie pro parte systema com- ponunt, interseptee sunt in eorum longitudine; sed qui nam ordo adsit, impossibile in fossilibus ju- dicatu est, atque hoc unum deducere possumus intersepimenta crassiora esse, et tam in uno quam in altero latere acuta esse ; in lateribus con- cavitatum , in quibus reperiuntur stelle , adesse quamplurimos sulcos, ita minutos stellis respon- dentes , ut punctata hujuscemodi interstitia di- ceres. Ulterius investiganti apparebit , membranas , qua cellulas transversim secernunt, modo con- cavas , modo convexas , modo perpendiculares esse axi ipsius zmeandrine ; ceilulas variare, neque novum, ut hzc cellularum dispositio aliquando una cum margine , astream repraesentet, et lamellas ipsas, quie interstitia componunt, nec semper se se invicem respondere. Meandrina dcedalea duas facies ad. eamdem ferme similitudinem contextas exhibet; quod mirum videri profecto debuit; eatenus enim convenire polypi in inferiori facie debent, quatenus conve- niunt in facie superiori. Heec questio duplici ratione solvi potest , vel admittendo meandrinc polypos duas cavitates habere, easque itidem si- 15 miles, atque tunc veras hydras, uti veteres "d labantur, habemus ; vel affirmare duos polypos reapse conjunctos esse , et profecto experimenta a Donati incepta , a Cavolini prosequuta osten- dunt, sejunctis partibus polyporum reproduci ad modum ipsius polypi, qui divisionem passus fuerat, nisi specialis vis aliud. exigat. Habitat in Indüs . . . Reperitur in colle Tau- rinensi , et in agro Veronensi. MEANDRINA FILOGRANA ESPER M. globosa , subgibbosa ; anfractibus superficialibus an- gustis, tortuosis , lamellis parvis , crispis; sutura. acuta , filograna. Gualtieri.lndex. test. tab. 97. Esper. Loophyt. pag. 139. tab. 22 fig. 1. Lamarck. Histoir. invert. tom. 2 pag. 389. Blainville. Manuel d' actin. pag. 358. Colles filiformes, angusti huic speciei proprie conveniunt. Habitat in Indiis. Reperitur in Italia, Mus. Taurinens. Collect. /MicLeflotti. 158 CATENIPORA LAMARCK. GOLDFUS. MILNE-EDWARD. Polyparium lapideum , membranaceum , e tubis parallelis in laminas verticales insertis , compositum ; laminis in reticulum anastomosantibus. Alia nobis definienda superessent , antequam de catenipora agamus, de Pavonia, de 4garicia scilicet nobis antea agendum esset, quorum cha- racteres satis abuude locis respondere eisdem in zoophythologia tributis ; tamen quum Pavoniam in tertio cathaclysmo ad hanc usque diem deside- remus, etagaricia jurassicam zetatem tantummodo presseferat in agaricia granulata , et lobata, qua- rum utraque Go/dfum laudat auctorem, nihil est, cur in hisce generibus, eorumque speciebus im- moremur , propterea de catenzpora videamus. Licet Paj//as de veterum cognitione circa cate- niporam siluerit; tamen hujus generis documentum habemus velapud Zromel vel apud Buttner alios- que ; quin Zinneum preteream , quin £Esperi memoriam omittam. A citationibus ad rem, ad definitionem rever- tamus; atque in primis, nec mirum valde videtur, quod ait Dlainville, nihil aliud cerni in catenipora, quam genus müleporarum; nam ad hoc probau- dum notamus Zinneum , hoc genus modo cate- niporam dixisse in amznitatibus academicis , modo tubiporam in systema nature , quam po- 159 steriorem opinionem cum retinuerit, adeo Lamarck placuit, ut veritus non sit, zubiporas, cateniporis adjungi, quarum tamen discrimen vel ob omnium oculos ponere non occurrit. Ad hanc itaque rem aptissime monet laudatus Blainville , posse cateniporas ad escharas perti- nere, hoc dubio motus , quia videbantur lamel- le recipere cellulas , quarum apertura opposita foret; deinde hanc opinionem reliquit , majori- bus innixus fundamentis, unde caryophylliam in catenipora cernere putavit. Ulterius progreditur atque notat, cateniporam labyrinthicam convenire non posse cum ceteris speciebus , ideoque vel ad aulostomas vel ad alecto pertinere, atque pro- ficisci debere: hinc. B/aineille ait, nihil aliud. cer- nere in ca£enipora , quam .caryophylliam tübu- losam , aperturis ovalibus munitam , ad latera con- Junctam , ita ut anastomosas lamellas exhibeat. Quoad locum, qui cateniporce tributus vel tri- buendus est, distinctione egemus ; vel loqui- mur de methodo invecta a Zamarck , vel de dispositione inducta a Z/ainwe , vel de ea, qua eidem contingere potest. Inter polyparia fo- ramina Zamarck cateniporam posuit , quod ta- men ipsi definitioni. adversatur, quam habemus sub initio de polypariis foraminibus preeditis. Nam dum definit hzc. polyparia , ait, ea lapi- dea esse , solida , interius compacta, cellulis per- foratis vel tabulosis , lamellis destitutis : praeterea nulla ratione concipere possumus ca£eniporas cum 160 milleporis , cum /unulite, convenire quarum alía: prorsus est indoles: nulla itaque majori interpre- tatione egemus, unde rejiciamus hanc partitionem a generis auctore excogitatam , quaeque non posset quin confusionem gigneret , alioquin solertissime vitanda. Potiori ratione Z/ainville cateniporas compa- ravit sj linis ; nec non syringoporis; et ne quis defendat cum meandrinis potius aptari; nam licet adsit tubulorum connexio, tamen videndum an id ceeteri characteres permittant. Alia ratione resolvi hec quistio non potest, quam definiendo, utrum reapse invicem interius tubuli cohzreant nec ne, si tanti momenti decisio deficiat , nihil erit, cur Blainville opinionem deseramus. Hoc etiam di- scutiendum superest, num unaqueque cellula proprium receptaculum cujusque polypi consti- iuat, an vero systema plurimum stellarum uni polypo conveniat. Certum in primis est, exterius non adesse fo- ramina, qua» quis in catenipora conspicere con- tendit , hinc constitutio hujus generis mirifice cum sarcinulis convenit; verumtamen stellas usque nunc desiderabamus in cateniporis , qua ratione motus Lamarck , et qui eum secuti sunt , ca- teniporam tubiporis adjudicavere, quibus reapse magis pertinere, quam pertineant ad sarcinulas, ex tubulorum natura ducebatur. Regerit tamen Z/ain- ville, atque suam opinionem confirmaturus ait; se eo denique pervenisse, ut lamellas ad. radiorum similitudinem. compositas conspexerit in cateni- L1 161 pora apud collectionem mirificam zoophytorum D. Michelin. Ubi vera thesis, nec mea obstat opinio, qua pono flectuare inter sarcinulas et tubiporas ; hoc statuto enim ca£eniporam accedere sarcinulis , accedit et astreis et aliis; semperque verum est, fluctuare cateniporam , nec satis demonstratum fore cui tribuenda generis affinitas : sane in jure inter duos quorum unus neget, alter affirmet, quin aliquid probent , neutro fidem adhibetur. Notare quoque debemus sulcos , quos extus adesse putat Jlainvüle, reapse non existere; qui enim sulci prima fronte videntur, nihil aliud sunt quam irregularis textura ipsarum lamellarum , nisi vicem sulcorum gerant, ex hujus scriptoris sententia , qui adsunt interstitia inter polyparii cellulas; imo affirmarem aliquando sulcos adesse, qui non longitudinales , sed transversales sunt. Non dubitamus denique asserere communica- tionem deficere inter polypos nisi in ima parte, quod etiam probe notandum ; lamellas internas itidem adesse modo tenues, modo potiores, quce interius ad latera sunt adnexe: sed an hec la- melle simul in. uno centro jJungantur, nec Za- marck , nec Milne-Edwards , nec ipse conspexi, nec ii ex germanicis scriptoribus, qui zoopA tolo- gie nomen dederunt: hzc quaestio igitur sub ju- dice adhuc est, si cazenipore a stylinis recedunt, multoque magis nihil commune cum caryopA y llis habent. 162 Manca ceteroquin definitio est quam naturalis historizee dictionarii auctores tradiderunt de catze- nipora; tota enim quanta est hujus generis vis atque distinctio repetenda dubio procul a Zaminis in reticulum. anastomosantibus , unde Lamarck , vocibus atque definitione utar. In calcari insule Goth/andie, calcavi carboni- fero teste Hisinger respondente , habemus cate- niporam. escharoidem , axillarem , struem , ser- pulam , et fascicularem ; eas in zechstein usque nunc non invenerunt: quin imo in oo//fe cate- nipore memoria deficit. Species denique ad zeta- tem superiorem pertinentes, quas invenimus , ec ad strata supracretacea referuntur. Mirum sane videtur de genere deperdito ser- monem instituere, nec alia auloporce conditio est, singularis providentie dispositio nullis circumscri- pta limitibus, mira semper tum in iis documentis, qui. sub nostris oculis posita: tum iis, quorum praeterlapsam memoriam habemus, vel nunquam assequi possumus. CATENIPORA LABYRINTHICA GOLDFUS Tubis tubiferis , contortis , plicato-anostomosantibus , ma- culis labyrinthiformibus ;/ tubulorum ostiolis ovatis , scabris. Knorr. Petrf. 11 tab. 9. fig. 4. Esper. Looph. foss. tab. 5 fig. 2. Goldfus. Petref. Germ. pag. 75 tab. 25 fig. 5. Blainville Manuel. d' actinol. pag. 352. 163 Fischer. Orytt. de Moscou. tab. 38 fig. 1. Milne-Edwward. Auct. de Lamarck. tom. 2 pag. 322. Folkmann. Siles. subt. pag. 118. Labyrinthicam formam ad hane speciem perti- nentem impedimento est, quominus confundatur cum catenipora escharoide; 'preeterea licet, et tu- buli seriati dici queant in utraque specie, tamen paralleli dici nequeunt ; de ostiolis nulla questio , nisi quod in ca£enipora labyrinthica scabri sint. Habitat. . . Reperitur in Italia et prope Gro- ningen , Caen , in insula Drummondi et alibi. CATENIPORA PULCHELLA NoBis ( Tab. 5 fig. 4.) Lamellis angulosis , tubis elongatis , parvis, confectis ; oscu- lis ovalibus, extus porosis , interius lamelliferis. Quum agimus de hac catenipora , patet nostre definitionis vim repetendam esse, ex eo quod la- byrinthi formes non sint lamina, sed distinctas an- gulorum sectiones demonstrent , atque oscula mi- nuta atque conferta sint: prius argumentum a ca- tenipora labyrinthica , alterum a catenipora escha- roide eam secernit. Habitat . . . Reperitur in locis supra citat. CATENIPORA ESCHAROIDES LAMARCH Catenipora tubulis longis , parallelis , seriatis, subdepressis, in laminas anastomosantes connexis ; osculis ovalibus , interius crispato stellatis. Linn. Àmznit. accad. 1 pag. 103 tab. 4 fi. 20. Esper. Looph. pl. 5 fig. 1. 164 Lamarck. Wistoir. invert. cit. tom. » pag. 322. Parkinson. Organic. remains. tom. 2 pag. 20. Schlotheim. Petrif. pag. 366. Goldfus. Petrefac. germ. pag. 79 tab. 25 fig. 4. Jl'ahlenberg. nov. act. accad. Upsal. tom. 8 pag. 99. Fischer. Orrytt. du Moscou. tab. 38 fig. 3. Folkmann. Siles. subt. tab. 20. fig. 3. Circa cateniporam escharoidem notat Blainvüle in hac unica specie quiescere genus de quo agi- mus ; tamen tam ca£enipora escharoides, quam supra recensite species vere pertinent ad genus singulare, de quo agimus. De catenipora axillari, gravis est questio , eam, ut memorie proditum est, nomine madre- pore liliact/ veteres cognovere , atque Go/dfus referre studuit ad novum, quod composuit genus nomine auloporce serpens. Stetisset utique hec nova dispositio , nisi Jam antea memoratum foret a Lamoroux genus alecto , cujus in dispendium vertere procul dubio au/opora debuit. Non infi- clar cateniporam axillarem in. genere, quo posita fuit a Lamark, consistere non posse, eam tamen ad auloporam pertinere tum ex generis, tum ex speciei definitione contendam. Habitat . . . Reperitur prode Eife?, in JVor- vegia , in insula Drummondi , prope Ratoska in stratis. perünentibus ad grauiwachen, et prope mare PDalticum in statüs. diluvianis. 165 PORITES LAMARCK, BLAINVILLE, EHREMBERG. Polyparium | lapideum , fixum , ramosum vel. lobatum , obtusum ;. exlerna superficie undique stellifera ; axe centrali. Stello:regulares , subcontigue, superficiales, aut excavate; margine nullo , aut imperfecto; lamellis filamentosis acerosis , vel cuspidatis. e. De porite acturi non leves questiones oriuntur tum de characteribus, quibus insidet memoratum genus, tum de iis generibus, que aliquam exhi- beant ipsius poritis formam , vel speciatim , vel generatim eorum inspecta natura. Ea quzstio , que oriri potest circa polyparia lamellifera, si alia ab aliis generatim sejuncta con- spiciantur, ut, puta, si de meandrina, atque de monticularia , de astrea agàtur, ea reviviscit circa pelyparia, quae coustituunt. poritem , oculinam , madreporam , explanáriam ; imo affirmarem, vel ipsam polliciporam difficultatem ingerere. Multum tamen interest, agatur ne de po//Z/cipora fossili, an viventi: fac eam , quin ad vetustiora provo- cemus , reperiri in zecAstein , deinde, an valeas polliciporam cognoscere, nesciam. Attamen , ne- que eo nobis perventum est, ut de hac eetate loquamur , sed candide quoque fatemur evenire quandoque posse, ut ex alicujus depositi indole la- teat pollicipore natura ; puta si de marna , si 166. : de calcarea connexione agatur, qua eadem ra- tione qua testaceorum , multo magis minutorum pororum polyparii examen impedire potest; hujus rei exempla subsunt in Ga//a, in colle Z'auri- nensi, et in agro Veronensi (1). Quod de po/- cipora , ad poritem , aliasve species polypariorum, | transferre commode possumus. In porite plura concurrunt, que eidem abunde consulunt: ad hanc rem notandum siquidem est, externam superficiem undique..stelliferam, stellae regulares, subcontinuas, marginem imperfectum adesse; lamellas reperiri acero-filamentosas , vel cuspidatas. Non itaque agimus de oculina , cu- jus est rariuscula oscula habere, ubique sparsa , ut Pallas, et Esperi verbis utar; cujus lamel- larum indoles differt ab indole lamellarum, quae conspiciuntur in porite; deinde licet regulares stelle sint tum in porite , tum in oculina ; tamen ejusdem dimensionis non semper sunt in ocuZina, quemadmodum sunt in porite hirtella , atque vir- ginea. Adest et aliud discrimen positum in eo , quod oculina sit ramosa ; contra in porite , in qua placuit adesse madrepora arenacea Esperi atque Ehrembergi, in qua comprehensa fuit ma- drepora solida JForskalü (2). Pro certo itaque est, oculinam licet, quoad axem , quoad stellarum figuram , et pluries quoad (1) Mém. sur les terr. du Vicentin. Par 4. Brogniart. Saggio di Orrit. piem. Auct. Borson. (2) Icones rerum natur. Copenhague 1776. 167 ramorum dispositionem conveniat cum porite ; tamen aliis iuniti documentis , ac innititur genus, quod investigandum suscepimus. De pollicipora jam notavimus vel ob id, quod innumeris poris sit munita, quod stelle neque zequales, neque seriales sint , imo quod vel ipse stelle immerse atque profunde videantur , di- stare a porite. De madrepora quoque dubium sustulimus , dum de po//icipora egimus , in qua mox notabam concurrere poros , et irregulares stellas ; licet ceteroquin et hoc peculiare adsit, quod margines stellarum aliquando sint promi- nuli , uti exemplum habemus in madrepora abro- tanoides , atque interstitia diversam preseferant indolem. Cum seryafopora conjungi posse poritem me quis putet ; nam, cum in hoc tantummodo in- sideat preecipuum seryatoporc fundamentum, quod cellulae sint serüs transversis , aut. longitudinali- bus ordinate , nec ideo similitudinis rationem adesse credimus. Mirum itaque videtur, quod asserit Lamarck dubitare, an stellas reapse ex- hibeat seryatopora , quemadmodum demonstra- runt auctores ipsi , quos citavit ipse ZLamarck, cujusmodi est Esper , qui et tabulis, et descri- ptionibus ostendit, non modo externam super- ficiem seryatoporc stellis ornatam , verum etiam cujusvis stelle formam (1). Hoc etiam indicavit (1) Esper. Suppl. 1. pag. 109. tab. tg. 168 jam antea Pallas (1) dum describit , madrepo- ram, seriatam preditam esse poris stellaribus , longitudinaliter seriatis , idque ad ipsius Zin- nci exemplum. Est tamen aliquid , quod con- cedere debemus huic distinctioni; et sane forma seryatoporc haudquaquam convenire potest cum porite , licet utraque species poros habeat ad eun- dem modum compositos ; deinde tota quzestio etiam resolvitur quoad axem, non ejusdem na- ture in uno ac in altero genere. Non inconsulto itaque, non immerito MZne-Eldiwards notat se- ryatoporis convenire tributos characteres (2). De porite, qu: invenitur in statu fossili, si Z7em- ming excipias , qui unam speciem memoravit , in Anglia repertam, a Parkinson allatam (3), cujus ctatem haudquaquam perspectam habeo , nemo de ea disserendum ex professo suscepit. Videamus potiores species , que düuvianam preseferunt eetaLem. PORITES ACULEATA wosis (Tab. 6Ó fig. 1) Porites, explanata , undato-gibbosa , stellis contiguis, an- gulosis, concavis , pistillo prominulis ; margine crenato , immarginato. Diu dubitavi , an hac porites referretur ad jam (1) Pallas. Elenchus zooph. pag. 336. n. 198. Gmelin. System. natur. pag. 3780, sp. 102. (2) Milne-Edwards. Auct. ad Lamarck cit. tom. 2. pag. 481. (3) Parkinson. Organ Remains. tom. 2. tab. 5. fig. 9. 169 cognitam speciem , sed omnibus perpensis, quz pertinent ad jam descriptas species , nec unam inveni, qua hujus speciei nomen mereretur. Tres enim sunt species inter porites , qua quamdam similitudinem exhibent cum porite acu- leata; nimirum porites eerrucosa, porites tuber- culosa , et porites arenacea. Àt , si verum ama- mus , non cerno in hac specie poritem arenaceam, quia in arenacea stelle sunt superficiales , et perparva ; pré&terea sunt rotundate , et promi- nulum centrum non habent. Porro eadem stella impedimento est , quominus hanc speciem addicam poriti eerrucose , cujus est, ut ait Zamarck , stellas exhibere sejunctas : preterea varietas interstiiorum non leve addit discrimen. Exigue stelle; arcent quoque hanc poritem a porite tuberculosa , quin insuper, vel ipsa inter- stitia, qua: tuberculata sunt, videlicet munita tu- berculis echinatis , prominulis , columniformibus aperte indicant de alia, atque alia specie agi. Ne quis demum , hanc speciem confundat cum madrepora pistülata , quam Esper memoravit ; nam porites pistillata non explanata , sed ramosa est, deinde pistillum in medio erectum stellarum superficiem excedit ; contra in hac pistilla sunt utique prominula , sed relate ad stellarum mar- ginem sunt profunda ; quoad czteras porites , quarum Íit mentio , secernende in primis sunt , quie ciespitosc/ videntur , quibus deductis , nec 170 aliquid erit unde oriatur confusio. Habitat ... Reperitur in Delphinatu: collectio Michelotti (ex dono equit. Vesin ). PORITES COMPLANATA LAMARCK. NOBIS ( Zab. 6 fig. 2) Porites in laminam partim liberam explanata ; superna superficie subundata , stellifera , stellis exiguis , non continuis, ummarginatis , interstitis scabris. Lamarck. Hist. anim. invert. tom 2 pag. 439. Blainville. Manuel d' actin. pag. 396. Nec deficiunt, dum de complanata porite verba facimus , documenta, quibus ad alias species eam provocare possimus : adest nimirum conglomerata, adest arenacea , nec furcat& omnes proprietates desideramus. Sed ubi quis attendat , ad priorem speciem pertinere aliam stellarum formam ; adesse nimirum in porite conglomerata stellas angulatas , conti- guas, aceroso-cuspidatas , atque lamellas granu- latas , ut Esper verbis utar, distinctio utriusque speciei non latet: adde quod ramosa sit madre- pora conglomerata ; contra porites complanata non item. De arenacea acrius disputatur, nam vel ob id, quod minute stelle , esque subconcavee sint ; atque tam porites arenacea quam porites com- planata praebeant margines superficiales , deinde quod amb: species explanate sint, non injuria quis satageret duas in unam speciem concurrere. 17I Sed contigue sunt stelle im arenacea ; in porite complanata non item : porites. complanata licet in massam explanatam se se extendat , tamen nec incrustans dici potest: in porite complanata stel- las ex utroque latere habes , non item in arenacea; ergo conjunctio utriusque speciei cessat. Numquid idem dicendum de porite furcata ? Circa hanc speciem notamus, eam tantummodo cespitosam esse , nec propterea lobatam; stellas contiguas habere. Habitat . . . Reperitur iu Gallia , et in colle Taurinensi , et alibi. PORITES CLAVARIA LAMARCK Porites dichotoma ramulosa; ramulis crassis, subclavats, obsolete compressis ; stellis latis , sparsis ,, contiguis , superficialibus. Imperato. Hist. natur. 802. fig. 814. Moris. Mist. 3. sect. 15. tab. 10. fig. 12. Linn. System. natur. pag. 1279. spec. 31. Pallas. Elenchus zoophyt. pag. 324 (madrepora) Esper. Looph. vol. 1. pag. 133. tab. 21. Lamarck. Histoir. anim. invert. tom, 2. pag. 435. Dlainville. Manuel d'actin. pag. 396. Ehremberg. Loophy. maris rubr. pag. 117. Jamdiu cognitam fuisse hanc speciem testantur Imperato , Pallas , Esper , aliique; optimam figu- ram prebuit Zamouroux, quin Lamarkü descri ptioni aliquid adjiciat, vel detrahat. Habitat in mari rubro , in Indüs, nec non 172 E M . .. Reperitur prope Veronam, et in colle Taurinensi. PORITES ORNATA Nosis (/ Tab. 6 fig. 3.) Porites dichotoma ramosa , ramis brevibus ; stellis conti- tiguis, parvis, multilamellosis ; lamellis supra marginem productis; margine agelatim disposito, pistillo immerso, rotundato. Non est cur dubites de nova hac specie, quam probabiliter pistillate Esperi; furcate Lamarkü ; subdigitate , atque elongate ejusdem , similis vi- deri potest. De porite pistillata animadvertimus , pistillum elatum, neque rotundatum esse, minutas stellas, easdemque haudquaquam angulosas. Poritem au- tem furcatam cum porite pistillata convenire , atque ideo toto coelo a porite ornata distare , demonstravit Ehremberg , confirmavit Schiwei- ger. Lamelle stellarum, earumdemque centrum, non patiuntur, eZongate poritis, cum porite or- nata conjunctionem sequi. Non absimili ratione, addendo interstitia echinulata , que | habemus in porite subdigitata , defendimus nove speciei notas. Potior est quistio circa vim, quam exerit novum genus inductum a A/ainville sub nomine syderoporce ; atque sic definitum , ut contineat porites , quarum stelle sunt concavi , rotunda- te, subexagonales , preebentque sex sepimenta , axem pistilliformem ; unde oritur polyparium pal- matum , granulatum , sed absque poris. Poste- 173 rior nota necessaria videri debuit, ne scilicet cum seryatoporis confunderet novum genus; aut aliquid eidem deduceret ad illud confirmandum atque amplificandum. | Meo tamen infirmo judicio , minus apta vide- tur memorata distinctio, et hoc genus cum ;s£y- lipora conjungere non dubito; tota enim quanta est differentia, ponit in centro stellarum , in poris atque lamellis, quarum diversissima in variis spe- ciebus est indoles, nec propterea constans, neque sufficiens ad genera constituenda. Pistillorum va- rietas , probe investigando , uti et pororum , ad tantum discrimen inducendum minime apta est. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi (fre- quens. ) Mus. Taurin. coll. More/Zi, Rochetta, Bellardi, Michelotti ( uti supra recensite ). OCULIN A. LAMARCK, LAMOUROUX , EHREMBERG. Polyparium lapideum , sepius fixum, ramosum , dendroi- deum ; ramulis levibus , sparsis , plerisque , brevissimis. Stelle alie terminales, alie laterales , non. prominule , ramorum ceniris excavatis. Quamvis Lamarck referat maximopere inter se convenire caryophyllias et oculinas; tam. cum po- ritibus , cumque seryatoporis aliisque hujus generis magis conjunctas esse oculinas, nemo non videt; nam non hoc unum respicimus in oculina, num habeat stellam terminalem, quemadmodum in ca- ryophyllüs? sed insuper notamus stellas , quas conspicimus in caryophylliis totum. axem, ramum- que occupare. Praeterea. animadvertendum , hoc caryophyllüs convenire , quod sulci longitudinales conspiciamus , totam superficiem exarantes , unum- que centrum cognoscamus in eadem , quod tot ramorum seriem regerit, atque sustinet. Videa- mus modo, quibus notis sejungatur oculina a porite , atque ab aliis generibus. Primum distin- ctum argumentum habemus in eo quod oculina semper ramosa est; imo in plerisque ramosissi- ma: deinde stelle ipsze raro sunt prominule , numquam in seriem dispositee, quemadmodum in millepora lineata (1) , in ericopora annulata (2), (1) Esper. Zooph. Suppl. 1. tab. 19. (2) Blainville. Manuel. d'actin. pag. 4?1. 179 inque spiropora tetragona (1): deinde oculina nunquam porosa est, quemadmodum proprium poritis est, atque omnes ramuli centrum propri- um habent, nec cum precipuo confundendum. Hoc centrum videtur excavatum , contra illud quod observamus in ceteris generibus : nihil igitur su- pererit miri , si hoc genus servandum esse con- tendam. Quoniam vero de cricopora sermonem habere instituimus , juvat. Mne-Eld:ward opinionem re- ferre, qui putat cum spiropora declinandam fore , notum autem est A/ainvüle prius , Lamouroux posterius genus instituisse. Primum autem ramorum dispositiones aliquo modo in hisce generibus conveniunt; preterea sive attendas figuras , quas retulit Zamouroux , sive rationum momenta ab eodem allata , dum suum genus composuit , fallere non potest de eodem genere utrumque sensisse. Ait Lamouroux de spiropora , polyparium co- enovisse lapideum, ramosum, poris munitum, linea spirali dispositis , raro transversalibus ; cellulas itidem extus productas habere , tubulosque com- ponere parallelos , gradatim attenuatos ; in lineam spiralem exitum habere; aperturam cellularum rotundatam esse. Idem ferme ait Z/ainville, addit- que nihil aliud, quam cylindricos ramos adesse, tenues alveorum formas exhibentes. Non injuria itaque heec. componit. MZne- Eldwwards, ita tamen (1) Lamoroux. Éxposit. méthod. pag. 85. 176 ut, inversa vice ac ille usus fuerit , spiroporam , quam cricoporam Blainville dixit, salutemus. Oculine genus , quamvis effusum , tamen pau- cas continet species; unam enim in mediterraneo habemus; ceterz inveniuntur Znds, aliisque plagis, quibus magis quam vehemens, continuus favet eestus. | Plerique putant in ocuZina prolifera hujus ge- neris nec dubias notas adesse ; de quo dubitare licet ; nam in hac specie deficiunt , que preci- puam rationem generis oculing? constituunt ; vi cujus requiritur , ut stelle laterales sint , at- que centrum excavatum , quod desideratur in hac specie. Nec me movit, quod sulci iu externa facie non adsint ; nam stelle hujus speciei diffe- runt quoque ab iis ceterarum. oculinarum. quoad amplitudinem , et marginum dispositionem : pre- terea ramorum dispositio multo magis accedit hanc speciem ad caryophyllias, quam ad oculinas: sane , si hic species recensetur inter oculinas , et madrepora anthoplyllites, ab Esper memorata, excludi nequit. OCULINA ROSEA PALLAS. NOBIS ( Jab. O fig. 4 ) O. pumila , ramosissima , rosea ; ramis attenuatis , stellis minulis ineequaliter sparsis ; alus lateralibus sessilibus ; alüs terminalibus. Pallas. Elenchus Zooph. pag. 312 (madrepora) Solander. et Ellis pag. 155. Esper. Looph. suppl. 1 tab. 306. 18 Muller. Loolog. Dan. prodr. pag. 252. Blainville. Man. d' Áctin. pag. 381. Lamark. Histoir. 1 et 2 edit. tom. 2 pag. 458. In oculina rosea , ait Pallas, cernere est co- rallium pulcherrime roseum , solidum , tereti- attenuatum , dichotomum , ramosissimum. Regerit praterea, habere poros prominulos , in extremis ramis crebriores , ubique sparsos , rariusculos , passim in agminula congestos. Verrucule sunt , ex ejusdem scriptoris doctrina, passim convex , agminate , stellis intermixtze , cavae. Ex his liquido patet , hanc speciem confun- dendam non esse cum oculina virginea , cujus est in primis , ramos tortuosos habere , deinde stellas alias esse immersas , alias prominulas , et lamellis inclusas : neque etiam confundi potest cum oculina hirtella, que possidet omnes stellas prominulas , echinulatas , atque lamellas exertas. Proxima oculine hirtelle est oculina. diffusa , qui quidem, infirmo meo judicio, illius varietas tantummodo est ; nam quod sit ramosa , dicho- toma, diffusa, hoc utrique speciei convenit: stel- las quoque tradunt prominulas, echinulatas esse in oculina diffusa , lamellasque exertas. Superest itaque, ut videamus , quibus notis consistat Za- marckii divisio. Non potest in caule consistere : erit ne in centro papilloso? haudquaquam, nam centrum papillosum est eeque in ocuZina hirtella, ac in oculina diffusa. Tota igitur quaestio , seu distinctio fundamentum habet in lamellis serru- 12 178 latis: at neque hac nota sufficit; nam si diligenter perpendamus stellas , in ocuZina hirtelia eze ser- rulatee sunt. Jamvero , quemadmodum heec di- stinctio non sufficeret in oculina veirginea , ac in oculina rosacea , eque corruit , quum agitur de aliis speciebus. : Multo minus nostra species convenit cum ocu- lina axillari , quie ita nuncupata , ex eo quod stellas habeat terminales , et axillares : termina- les , inquam , stellas , licet czeteroquin non defi- ciant axillares ; nam alioquin in caryophylliam ferme impingeret. : De oculina echidnea aliud dicendum nobis est , quum peculiaris hujus oculine natura de- monstret eam disjunctam esse a czeteris speciebus: certum enim est cylindros spiniformes in hac specie concurrere. Preterea quod ramuli e trunco praecipuo minuti, equales ferme prodeant, mirum alicui. videri non potest; at multum interesse, se- dula investigatio docet. Attendamus insuper, quod circa hanc speciem de qua primum sermonem habuit Korr ; (1) uti postea sper (2) stelle plerumque terminales sint, quod in oculina prolifera adnotavimus. Optimo itaque consilio. Ehrembeg in suo opere, peculiare nomen eidem asserere non . dubitavit , unde miram hanc speciem , ab aliis , potiori nota di- (1) Knorr. Delic. natur. tom. 1. tab. a. 11x. fig. a3. (2) Esper. Pflanzenthien. tom. 1. pag. 115. EU P79 .stingueret (1). Quodattinetad oculinam infundibuliferam notum est , eam esse ramosissimam , subfílabellatam ; preterea ascendere in ramulis ultimis minimis , flexuosis ; marginem crenulatum habere , proin- deque disjunctum ab ocuZina rosacea. Circa oculinam flabelliformem varia quoque ad- juncta concurrunt, unde recipi atque defendi pos- sit; nimirum, magis stelliferi sunt posteriores ra- muli , ut et minutissimi , stelle quoque sunt mi- nutissime interne striatee, sicuti in oculina. infun- dibulifera. Ne silentio preeteream rationem poste- rioris speciei , duo tantummodo notabo. Primum , hanc oculinam nomen retinere de- bereab Esper eidem impositum; alterum est inepte judicasse Lamarck, Esperi speciem usitatam, atque obliteratam esse; nihil enim clarius Esper iconi- bus consignare poterat. Habitat in Oceano Americano . . . Reperitur in colle Taurinensi , et in Sardinia. Mus. Brittan,. Paris. , Berol. , Lugd-Bat. (viv). Mus.Taur.coll.Bareili (2) Rochetta ,Bellardi,N ob. (1) Ehremberg. Polyp. maris rubri. pag. 11r. (2) Collectio d. Barelli prestat ex curis quas continuo impendit in in ea aquirenda geologica documenta eidem August. Regis jussu concredita ; habemus quoque ejusdem opus cui titulus « cennz di statistica min. degli Stati Sardi » ita dispositum, ut cujus- vis, hujus regionis descripta appareant, geologica strata atque divitis ; ita ut, hoc opere duce pedetentim veldomi, vel pere- grinando, jam antea perspectas habeas quas quaris geologicas opes. Tam magni momenti scripturam, apud omnes ferme etiam cultores gentes jamdiu desideramus. 180 OCULINA VIRGINEA LINN. NOBIS ( Tub 0 M5. 5": Oculina ramosissima , subdichotoma , solida ; ramis tor- tuosis , coalescentibus , stellis sparsis , aliis immersis , aliis prominulis ; lamellis inclusis , integris , granulatis. Gesner. De anim. et fig. lapid. pag. 132. n. 2. Imperato. Storia nat. pag. 623. Petiver. Gazop. tab. 76. fig. 8. Linn. System. natur. sp. 4o (madrepora) Pallas. Elench. Zooph. pag 310. n. 180 Esper. Pflanzent. tom. 1 pag. 113 Lamarck. Histoir. anim. cit. vol. 2. pag. 455. Ehremberg. Pol. pag. 78. Optime note scriptores Lamarck , atque Mine- Edwards non dubitant asserere, ad hanc speciem pertinere madreporam oculatam Linnei atque Esper: at he duc species toto celo distant ; hinc, ut sileam, vel apud veteres oculinam vir- gineam dictam fuisse corallium virgineum , quum oculinam oculatam dixerunt corallium. album | of- ficinarum , diversam , quam exhibent hse duce species naturam , impedimento est, quominus si- mul eas confundamus. Nam ia madrepora oculata stellae sunt rariores, atque plane , contra in madrepora virginea aucto- rum ex stellis alie sunt prominule , alie planu- latze ; deinde hae regulares sunt in madrepora ocu- lata. Quid? madrepora oculata, non adeo ramosa est ac madrepora virginea. Neque ex solius Esper auctoritate id. affirmare audeo , sed et Pa//as qui 181 jam pridem hanc. admisit. distinctionem addens priorem vix palmi magnitudinem excedere , con- tra, posteriorem multo altius erigi. Habitat mare Mediter. et American. Reperitur in colle Taurinensi (frequens). Mus. Paris. Brittan. (viv.) Mus. Taurinensi collectio Bellardi , Rochetta , Michelotti (foss). 2 OCULINA SOLANDERI DEFRANCE Polyparium ramosum , dichotomum ; stellis minutis sparsis, stris longitudinalibus exaratum. Defrance. Diction. des scienc. natur. tom. 35 pag. 3525. Milne-Eldvards. Auct. ad Lamarck. tom. 2 pag. 458. Habuast . .... Reperitur prope Chaumont et Gisors. in. Gallia. MADREPORA LINNJUS , PALLAS , ESPER. Polyparium lapideum , fixum , subdendroideum , ramosum; superficie cellulis prominentibus , undique muricata , in- terstitiis porosis. Cellule sparse , distincte , cylindracea tubulose , vel exa- rate , stellis subnullis , lamellis perangustis. Dubium non est, quin, preter Zinneum ve- tustiores extiterint scriptores , qui madrepora nomine usi sunt, primam tamen ad generis tra- ductionem Zinneus tradidit, dum in systema na- turc , cavitates lamelloso-stellatas , atque poros, notabat in suo cora/lo ; licet postea in alio suo opere, quam sibi proposuit, violaverit divisionem, dum zuricatam madreporam , eam müleporam vocarit. Qua in re multo accuratior. Palas et ma- dreporce , et müllepore limites signavit. Quum ta- men intersit penitius germanuici scriptoris opi- nionem investigare, breviter potiora attingam. Docet itaque , primum Peysonellum motum exemplo auctoritateque. veteris Zmperato defen- disse madreporas, (ita dictas, ut ait. Esper quasi pororum mater ) constare ex polyporum industria : pergit atque. divisionem madreporarum constituit, quarum alie simplices , in hoc censu fungites , madreporasque trochiformes , verrucarias aucto- rem , reponit. Deinde recensit madreporas conca- tenatas , quas ita eflingit, ut in primis raras postea 192 multiplices inducunt facies : inter has species nu- merat madreporam agaricitem. Meandrinas autem in tertia classe reponit. Nota autem , quod refert de mycedia Brownü et Hill , votundatam faciem ex eo procedere quod ambitus lentius dilatetur ; in medio autem poly- parium crassitie crescat; cernere igitur hic est explicationem. methodi nuper indute , ope nem- pe vitalitatis ipsius polyparii. | Memoratus auctor rejicit Peysonelli (1) doctri- nam, qui ex gregariis polypis reputans consistere astroites, affirmat, verruculas primum adesse, deinde lateralem conspici prolem, quod cum postremum verissimum sit, priorem tamen non excludit sen- tentiam. Eadem nec rerum nec animantium relatio , sed agendi ratio induxit Esper , qui (2) ulteriori in- vestigationi parcens , mzusicalem atque organum sarcinulam inter madreporam stellarem , atque eespitosam collocavit, atque fungiam madreporce pilee addixit. Facto itaque eo res erat , ut insignis Galliee scriptor madreporce nomen, quodlatissime patebat uni generi tribueret; quod ipse egit , dum nomen illis speciebus servavit, qua exhibent polyparium lapideum , fixum , subdendroideum , dum ramuli ex precipuo trunco dimanant, cujus rei clarum exemplum prabet madrepora corymbosa. (1) Peysonellus. Actus. Angl. vol. 42. art. 75. pag. 467. (2) Esper. Zooph. tom. 1:. pag. 65. 184 Poros tamen, qui adsunt inter cellulas summaui prebere eandemque optimam notam asserere non dubitamus ad dijudicandum hoc genus ; stellas itidem inspicere oportet in ipsis cellulis ,, quae non ejusdem sunt indolis, ac sint e; , quas ha- bemus in oculina ; at ehic potius constant ex di- spositione lamellarum , que inter se adnexe non sunt, atque interstitiis gaudent invicem perfora- tis, ex quibus, interne membrana ipsius polypi status, atque relatio, cum ipso tegumento polypa- rium constituente, pendet. , Unde pocillopore constitutio , tanquam genus corruit, quemadmodum perbene notavit Go/dfus. Madreporas in grawache reperiri ex geologice scriptoribus eruimus; in stratis carboniferis extitisse, hujus rei fodine in Anglia excavatee. demonstrant. Modo autem recens scriptor Sedgveich, notat in JNorthumberland, et alioquin detectam fuisse: pari raüone eum in JZestphalia , prope Maestricht collegerunt, sed, que nam species proprie sint huic, vel alteri formationi vel stratis, de hoc altum silentium servare malunt. Non ignoro, Jefrance definivisse madreporam limbatam , atque coalescentem ; at priterquam- quod deillis vehementer dubitat Mne- Eldwwards, certe ad supra cretaceam, c'tatem se se non re- ferunt. Quas duas detegi in. colle Taurinensi , et prope Z'eronam , indicabo. 185 MADREPORA ABROTANOIDES TOURNEFORT , NOpIS (/Z'ab. O fig. 7) Madrepora ramosa , erecta; ramis compositus , pyramidato- altenuatis ; ramulis lateralibus brevibus , sparsis , cre- briusculis ; cellulis sursum spectantibus 5 inlerstitüs ver- rucato-porosis. Aldrovandi. Mus. , metall. pag. 278. Moris. Mistor. plant. tom. 3. pag. 656. Tournefort. Yostitut. pag. 523 (wmadrep. abrotanoides). Marsigli. Hist. mar. pag. 154 tab. 35 n. 170. Pallas. Elenchus zooph. pag. 327. Esper. Supp. 1 tab. 54 et 54 a Lamarck. Histoir. anim. tom. 2. pag. 4489. Lamoroux. Exposit. method. des polyp. pag. 63. Circa figuras exhibentes hanc speciem non bene convenit inter scriptores; nam quum ex hac spe- cie, prout eam veteres accipiebant , alias com- posuerint, difficile admodum est videre , quid madreporce abrotanoides nomine servaverint; hoc adeo verum est, ut Zamarck conveniat cum Pa/las dum uterque JMorisonii figuras , auctoritatemque provocat ; Jamvero zadrepora abrotanoides nihil aliud est, quam madrepora muricata Pallas , et Esper, quam novo nomine plantagineam dixit | Lamarck. Sunt igitur. due species unam reapse constituentes : ut autem plenius hoc eniteat , no- tamus ramos spiculiformes, margines incrassatos, rotundatos per se non sufficere ad novam divi- sionem inducendam , quum et in madrepora ab- rotanoide sepius rotundati , incrassati margines , spiculiformes tubuli sint, hoc itaque suaderem, ut 196 madrepora plantaginea et abrotanoides , unam speciem posteriori, vetustiorique hoc nomine con- stituant. Habitat in Oceano Indico . . . fossilis in colle Taurinensi (frequens) prope Jeronam etc. MADREPORA EXARATA Nonis ( Z'ab. 6 fig. 6) Madrepora ramosa , rotundata , ramis porosis ; cellulis irregulariter sparsis , superficiem exoquantibus , lamel- loso-stellaus ; margine nullo. Ubi interius madreporas inspicias , innumeras cellulas videbis , quas minuta. diaphragmata cir- cumdant ; atque hic ordo adest a centro ad super- ficiem exteriorem ipsius polyparii. Alia verumta- men transversalia sepimenta adsunt, quae idcirco circumscriptas reddunt cellulas ipsas : heec respon- dent cellulis illis , quas videmus in externa facie ipsius polyparii, neque idcirco cum poris ipsis confundendze. Quod et in aliis, in specie, de qua agimus, hoc penitius inspicere potui. Quin imo stellam uti in centro oculine animadverti, in centro madreporz conspexi ; unde ni foret singularis pororum na- tura, quam in oculina, alisque geueribus de- sideramus, concluderem procul dubio , conjun- genda esse hsec genera. : Habitat. . .fossilis in colle Taurinensi (frequens). LUNULITES. LAMARCK ,; LAMOROUX , GOLDFUS. Polyparium lapideum , liberum , orbiculare , uno latere convexum , altero concavum. Convexa superficies radiatim striata ; poris intersüitialibus , minulis ; concava rugis aut sulcis divergentibus radiata. Animal tentaculis in coronam infundibuliformem dispositis instructum ; mobilitate incredibili preduüum .... Ab eo singulari genere, de briozois agentes, ordimur, quod /unul/ites nomine venit; atque dubio procul ad /ustras accedit hujus polypi natura, quemadmodum demonstravit CavoZiri in suis me- moriis. In //ustra autem, atque eschara, Briozoa animantia aguovisse , locupletes sunt testes EA- remberg , atque Miüne-Edwar«s (1). Majora discrimina Zunulitem inter , et alia. ge- nera ad duo summa capita refert Lamarck, quo- rum primum positum est in lineis concentricis , quie adsunt in inferiori facie ; alterum quia pori uon adsunt nisi in uno latere. Attamen singula attendamus definitionis verba. (1) Übi certa demonstraretur Blainville opinio circa mülleporas, tuto affirmarem cum eodem ex madrepora. procedere conjun- ctionem atque discrümen inter antozoa atque Priozoa. Palmi- pore enim quum cellulas minutas exhibeant, dissitas , pro- fundas, atque lamellis instructas, eas ad madreporam et ipse quoque accederem. Pari ratione tentacula elongata , atque ci- liata cellulis operculo przditis, dum yriaporas indicant et Escharce relationes demonstrant, optimam praberent rationem gradum faciendi ab 4ntozois ad Briozog. 188 Polyparium lapideum ... Nomen polyparii la- pidei respondet divisioni, quam excogitaverat , multum nimirum interesse agatur ne de hoc te- gumento lapideo, an corneo, et simplicem mem- branam constituente. Pergit et ait: ... liberum, orbiculare , uno latere convexum , altero conca- vum ... jam apimadvertimus polyparium coale- scere ex industria unius vel plurium polyporum. Orbicularem formam , quam /unulites habet , vim maximam exhibere ad ejus characteres fir- mandos, dubitare non possumus. Concava super- ficies radiatim striata est, atque linez, vel sulci, qui apparent in Zunulite frequentius quamplurimi sunt; aliquando tamen sunt rariores; item sepius distincti ; aliquando tamen obliterati: in eo tamen semper conveniunt, quia ex centro ad periphe- riam vergant: de centro autem notare juvat, ali- quando etiam oblongum esse, quemadmodum in- versa facie couspicitur in cyclolite numismali , hemisphierica , et elliptica. Poris interstitialibus ... circa poros ii semper sunt rotundati, raro eleganter dispositi , ut in orbulite , universam superiorem faciem preum- brantes ... Convexa superficies divergentibus li- neis radiata ... quod tamen, nec adeo semper verum est, ut exceptionem non patiatur ; ex fos- silibus enim , quos collegi, non omnes species hanc dispositionem preeseferunt. Circa. polypum, putabat Zamarck , lunulitem recensendam esse inter polyparia foraminea , ex 189 quo deducebat, deficientibus laminis , polypum , qui his receptaculis haerebat, tentaculis carere. Aliter sentiebat. Jlainville , qui declarare ausus est, a flustris non differre memoratum genus , atque ideo animal eadem natura donatum, com- mune utrique generi fuisse. Utrique sententie acquiescere quis facile pos- set, ubi vel opus tantummodo, vel polypum in- Spiciat; sed quum satius sit in hoc argumento ex natura polypi judicare, recte quis cum Z/ain- ville assentire videtur; pori enim minimi, breves, recti, vel obliqui, sepius contigui, aperturaque apicialis conveniunt. eque Junuliti, ac lustre , ergo consequens est, polypum, qui edificavit lunulitem accedere maxime ad naturam polypi, qui //ustram habitat; licet alioquin solitaria Zu- nulitis natura aliquantulum differat a. polypariis , quee lustre , vel eschare nomine veniunt. Potiora multo antea docuit Cavolini (1). Re- censet enim vir omni laude dignissimus in suis Memoriüs circa polypos maris, qui prope JVea- polim vivunt , milleporam a nemine antea per- spectam , ad imaginem lentis compositam inve- nisse, quam milleporam cardoncello appellat. Hujus corporis, seu scheletri, uü loqui amat , basis membranam esse fatetur lapideo-calcareo compositam , rotundatam formam preeseferre , (1) Memorie de? polipi marini di Filippo Cavolini cit. Napoli 1783. pag. 71. 100 SE ds ( quod de viva /unulite facilius con- cipitur ) lineis concentricis munitam, ita compo- sitam, ut unum centrum habeat, unde triangula quamplurima producant. Denique poros interstitia- les recenset , atque /unulites figuram praebet. Agit idcirco de Zunulite proprieque dicta: modo ad polypum accedens ait; animal hydre affine, crusta calcarea undique obtectum , foraminibus munitum innumeris, exilissimis, unde exerunt ca- pitula , seu ora cylindracea superne tentaculata ; tentacula mirs tenuitatis , in coronam infundibu- liformem disposita ; sensu exquisito , mobilissimo: motu retractili inter. foramina. Dum tamen Cavolini opus memoro, abs re non erit auctoritatem ///ioni interponere, qui de sua madrepora ndrosace ait , tribuo hoc nomen cor- pusculis quibusdam in colle Taurinensi. obviis , quorum facies convexa est poris minimis , iisque communicantibus undique cribrata; concava vero sulcos tenuissimos , a centro ad peripheriam ra- diatos exhibet. Circularis et aliquantulum dentatus est ambitus hujus fossilis, cujus diametrum linea una ad tres parisienses se extendit: crassities vix semissem linec equat . . . ( vide Oritt. pedem. specimen. auct. Allioni. Parisis. 1757. pag. 16 et 17). Primus igitur insignis botanices cultor hoc genus fossile o indicavit ,, quod invenit in. colle Taurinensi ; deinde in alüs locis repertum est, tum prope Maestricht, tam in /Vormandia, tum prope Kasse, 10t et alioquin ; cujus erit, consulat tum Do-laBech, tum Zeiten , tum Goldfum , pleniorem apud eos circa antiquiora strata hujus generis cognitionem consequetur. LUNULITES ANDROSACES ALLIONI , NOBIS (7b. "7 fig. 2) Lunulites latere concavo stris radiata ; superne convexa lineis circularibus , concentricis , sulcisque longitudinalibus munita , poris adnexis. Allioni. Oritt. pedem. pag. 16 (madrepora). Lamarck. Ànim. invert. tom. 2 (lunulites radiata) Lamorouz. Exposit. méth. des polyp. pag- 44. Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 41. Fischer. bibliot. paleontol. pag. 344. Blainville. Manuel d'actin. pag. 449. tab. 75 fig. 5. Forma hujus speciei szepe depressa est, linezeque minutissime , qua conspiciuntur in superficie concava , pluries granulose videntur. Convexa facies ea prodita est poris minutissimis interseptis a parvis sulcis , qui a centro ad peri- pheriam dispositi sunt. Nomen quod primum assecuta est species , de qua agimus, eidem restituendum esse putavi, Habitat . . . Reperitur. in. colle Taurinensi , prope Grignon, Maestricht , Caen , et alibi. Mus. Paris. Brittan.. Berolin. Vienn. Collectio Morelli , Rochetta, Bellardi , Michelotti. 102 | LUNULITES PERFORATA MUNSTER Lunulites cupeliformis, utrinque sulcis porosis interstitiali- bus radiata , cellulis orbicularibus , inferne omnino aper- lis , superne orificiis centralibus pertusis. Goldfus. Petref. Germanie , pag. 106. tab. 37 fig. 8. Milne-Edwards. Auctarium ad Lamk. vol. 2 pag. 320. Habitat . . . Reperitur prope Kassel. Mus. Berol. Vienn. LUNULITES SULCATA NOBIS ( Tab. 4 fig. 3) Lunulites depressa , latere altero. radiatim | sulcato , poris interstitialibus rotundatis ; altero costis minutissimis erarcto. Gradum hec species constituit ad. o;bulitem : notum est enim in orbulite concurrere poros re- gulariter dispositos, atque, ea dispositione sulco- rum qui recensiti sunt axi , carere. Illud insuper notandum orbulitem lenticulatam penes quam fun- damentum habet genus de quo agimus, in quin- cuncem dispositionem pororum habere , quod profecto in aliis deest speciebus. Apparet igitur gradum adesse in orbulite ad Junulitem. Inepte autem quis argumentum deduceret , ubi in concava superficie discrimen invenisse traderet; nam in orbulite eadem sulcorum dispositio est, unde etiam eruimus magis, magisque nostram probari sententiam , ex qua divisionem inter Zu- nulitem. et. orbulitem , tamquam supervacaneam rejicimus. 193 De hac specie tenendum est eam depressam esse, atque concavam superficiem poris invicem adnexis tectam esse, convexam autem habere sulcos longitudinales , quorum interstitia poris mi- nutissimis exarata sunt. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. LUNULITES INTERMEDIA woBis ( Z'ab. 74 fig. 4 ). Lunulites superficie convexa , crassa , porosissima , poris adnexis, irregularibus; concava sulcis simplicibus or- nata ; interstitiis absque poris. Ni Junulites urceolata vadiatim striata in su- periori latere foret, dubitare quis posset , num mea species cum eadem conveniret ; at sulci quos indicant impedimento sunt, quominus hzc conjunctio locum habere queat; ceteroquin vero notamus , lentis ope vanescere eam dispositionem suleorum , quam cernimus prima fronte in Zen- üculite , atque hic ordo probabiliter coalescit ex ipsa regulari conjunctione pororum, quibus pollent tam Junulites, quam orbulites. Ubi autem usitatam loquendi rationem adhi- beas , cernes , quum in hac specie desint ille supposite linez in facie superiori, rem a Zunulite propius ad oróulitem accedere. In facie autem inferiori, quod etiam notatu dignissimum, sulci secernunt radios, seu costas, qu: ad peripheriam a centro transferuntur, in eaque triangulari for- ma terminantur. Hiec autem species diífert a su- 13 194 periori, quia pori in inferiori facie desunt, quia crassitie potiori praedita est, insuper non. est depressa, atque pori in facie superiori magis regulares sunt. Habitat... Reperitur in colle Taurinensi. LUNULITES LENTiCULATA ( orbulites ) Laux. Nonis. ( Tab. 7, fig. 1 . Lunulites lentiformis, superne convexa, subtus planiuscula ; poris angulosis ; margine irregulari. Lamoroux. Exposit. method. pag. 4o. Lamarck. Anim. invert. tom. 2. pag. 303. Defrance. Diction. scienc. natur. tom. 36. Blainville. Manuel d'actinol. pag. A11. Habitat ... Reperitur. prope locum. dict. vulgo. la perte du lihóne, prope Asti, et alibi. ( frequens ) Mus. Paris. Taurin. Collect. Pe/ardi , Morelli, Michelotti. ESCHARA. ATHENEUS, PALLAS , MILNE-EDWARDS. Polyparium | sublapideum ; explanationibus rigidulis , vel politis ; lamelliformibus , tenuibus , fragilibus ,. intus porosissumis , integris , aut divisis. Polyporum cellule quamplnrime , contigue , adherentes in utraque superficie polyparü , operculata. Superficie utrimque fenestrata. P q Jamdiu memoratum genus investigandum nobis remanet; de quo tamen nec ambigua adeo, ut in superioribus disquisitio adest , attentis iis quce no- stra zetate contulerunt tum Granz (1), Lister (2), tum MZne-Edivards , quo duce potiora ad escha- ras perünentia, ipsumque genus ex professo in- vestigandum suscipimus. Docebat Pallas, escharas veperiri obwias in mari atque exhibere simplicem crustam, quz strata vel plantas constituit: si attentius eas considere- mus donare series continuas cellularum passim bifurcatas fere parallelas. « Ühi recentes et vivas in aqua maris, sepe re- novala, esce causa, servaveris escharas , extre- mam cujusvis seriei cellulam quasi trudere con- (1) Observations of on the Struct. and natur. ol flustre. Edhim- burg. new. phil. Journ. vol. 3. (2) Some observat. on the struct. and fonct. of tubul. and cellul. philos. transact. 1834. 196 spicies , que frequentius, aliam pariter prolem priusquam rumpatur, emittit. « Gemma undique clausa primum mollis est : aperitur dein, et polypum, sensim perficiendum exerit, quo adulto, durescit sensim cellula, atque escharce substantiam continuat. « Lapidescentium. eschararum margines imper- fectas ubique cellulas, loculorum apertorum similes sistunt, utpote quarum anterior perficiens pars., quie mollis adhuc fuerat, maceratione periit, po- stica pariete, quam hic primam solidescere: com- pertum est, et septorum parte tantum supersti-- tibus: plerumque marginales cellule simplici. tan- tum , gemmula producta seriem. continuant. « Passim. vero duplicem, at non eodem tem- pore propullare gemmulas videas, quarum altera nunquam perfecte cellule formam, aut molem a- dipiscitur , novam tamen cellularum seriem in- choat; unde plurimis hinc inde tali modo inter- calatis. seriebus , antique divergere videntur , quamvis fere parallele decurrant, atque sic cru- sta eschare sensim in majorem expanditur lati- tudinem. Quum autem quie nove prodeunt gem- mule , nunquam naturalem magnitudinem adipi- scantur, fit ut nove. seriei subsequentes cellulze, comparis seriei cellulis alterne accubent : unde im eschariís fere omnibus oscula cellularum in quincunces disposita naturaliter sunt (1). (1) Pallas. Elenchus zoophit. pag. 34. et seq. PTS « In osculis autem cellularum, pergit PaZas , observari solet bulla cellule ostio imminens, sub- stanti eschare omogenea et continua. (De oper- culo procul dubio mentionem agens Driozois com- mune). Hoc operculum certe zetati cellulis de- mum nasci inde patet, quod in cellulis medianis maxime in antiquioribus observatur, nunquam ad marginem recentiorum cellularum. » Hisce a Pallas relatis aliqua subjicienda sunt a Grant (1) , Lister , 4udouin , Schweiger (2), alisque notatu dignissima , que complexus est Milne-Edywards n auctario circaopus Lamarck(3). (1) Philosophic. journal. of. cit. loco. .(2) Handbuch der naturge schichte. v:d. genus. (3) En 18»8 Moy, A4udouin et moi avons constaté l'existence d'une ouverture anale située prés de l'extrémité orale du corps des flustres , et nous avons signalé l'analogie qui existe entre leur structure et celle des Áscidies composées ; vers la méme époque Monsieur Grant a décrit aussi la disposition générale de leur ca- vité intestinale, mais sans parler du point qui nous semble é- ire le plus important, savoir: la double ouverture de ce ca- nal: enfin, l'année derniére, M. Lister a pleinement confirmé nos premiéres observations, et nons avons nous-móme constaté quel- quesfaits nouveaux touchant le mode d'organisation de ces animaux. La cellule que l'on considére généralement comme une sorte de coque extérieure et inorganique, n'est autre chose qu'une por- tion des tézumens de l'animal, qui , dans la majeure parüe de:son étendue , est encroüté de carbonate de chaux , qui se conünue sans interruption avec la membrane externe de la portion molle et rétractile des polypes. On peut comparer cette tunique externe, ou- manteau , à un doigt de gant dont la base tronquée serait entourée par des tentacules et pourrait rentrer dans la portion terminale, qui serait devenue inflexible par le dépót de quelque substance 198 Blainville autem in. dictionario naturalis hi- storie in dispendium hujus et //ustre generis :res induxit distinctiones, quarum prima f/ustram dixit, eique tribuit loculos completos , distinctos, planos, margine solido praeditos, recipientes mem- branam , in qua adest apertura subterminalis et transversa in quincunces disposita: unde polypa- rium. membranaceum , flexibile in crustam ela- tum , expansiones frondescentes non exhibens , basi lineatum. dure dans les mailles de son tissu; le point de jonction de la portion rétractile et de la portion inflexible constitue , lorsque l animal est contracté , une ouverture appellée d'or- dinaire la bouche de la cellule, et présente une sorte de lé- vre mobile, ou plutót un petit repli valvulaire, de consistance cornée que lon nomme opercule ; deux faisceaux musculaires se fixent à la face interne de cette valvule, et l'abaissent lors- que animal rentre en entier dans la portion inférieure de son sac tégumentaire, à laquelle les muscules en question s'in- sérent par leur extrémité inférieure. Le canal digestif est suspendu dans la cavité formée par ce sac; son ouverture orale est trés évasce et entourée d'un cer- iain nombre de longs tentacules , garnie latéralment d' une rangée de cils-vibratiles. Au-dessous de cette couronne tentaculaire, le canal ali- mentaire a la forme d' une espéce de poche cylindrique à parois ordinairement froncés, ct comparable au sac bran- chial des Ascidies; du fond de cette cavité , que l'on peut ap- peller pharyngienne, descend un intestin étroit , qui bientót se renfle pour former uneanse àlaquelle est comme suspendu un appendice cccal gros et court, puis se dirige vers l'ex- trémité oral de VFanimnal, et se termine par une ouvertere étroite sur la cóté de la gaine tentaculaire derriére le sac pharyngien. Fide Lamarck hist. natur. des anim. sans verteb. 9 edat. tom. 2. pag. 214. t99 De genere membranipore, ita sentit, ut in. ea agnoscat cellulas margine distinctas non. proemi- nentes exteriori facie membrana tenuissima clausas, in qua apertura invenitur; unde oritur polypa- rium membranaceum non circumscriptum , in la- minam protensum. Si denique excogitemus cellulas non proeminen- ies , externa facie non distinctas, aperturis con- cavis , poriformibus , operculatis, in quincuncies dispositis , unde extat polyparium calcare , ex- pausum, friabile, porosum, atque diversa forma contextum , tertie divisionis auctoris assequemur. De hac nova sentiendi ratione dubitat, nec in- juria MZne-Edwards, quia precipuum escharce Blainvilli fundamentum in apertura rotundata con- sistat, vel etiam , quia deficiant signa exteriora cellularum limitum. Proterea, etiam intuitu. mem- branipore diffcultas viget ; quod. enim cellula circa marginem distincte sint, neque preominen- tes, neque hoc poiyparium videatur limitibus cir- cumscriptum , hoc non sufficit ad idoneam divi- sionem inducendam; explorati enim juris est ubi agatur de cellulis , ez& in priori etate esse ro- tundatas quod tam in //ustra , quam in eschara contingit ; imo eliam in membóranipora ; at ubi agatur de cellulis, quie jam consenuerunt, oblon- gam vel angulosam dispositionem inducent , at- que deinceps senescente polypo moxque defi ciente cum alüs confunduntur neque amplius quam habuerint formam eruere possumus. Ideo 200 a liquet cellularum dispositionem , quam. tanquam precipuum fundamentum divisionis sibi proposuit Blainville, in plerisque fallere, nee ulla ratione de- fendi posse. De membrana quoque rationem habendam esse puto; nam hujusmodi tegumenti ea vis est, ut po- lypos, proindeque polyparia instruere possit, prout apertura, quam in eadem cernimus unam vel al- teram figuram sumit: sic in eschara cervicornis, in eschara foliacea , aliisque exploratum est mar- gines cellularum prominere contra Z/ainville sen- tentiam ; sic etiam //ustra foliacea in quincunces disposita apparet, ac sit eschara foliacea. Insigne exemplum cellularum similitudinis quoad Jlustram atque escharam habemus in /lustra fron- diculosa (1) quam bombycinam alo modo vo- cavit Lamarck. Sed, ut inutilem quastionem resol- vamus, juvat de cellularum natura, potius quam de dispositione sermonem instituere. Atque ad hanc rem magnifica procul dubio sunt qua nobis re- liquit MZne-Ediwards, unde harum cellularum ori- ginem probaret. Ipse posuit. fragmentum lustre nuper ex unda maris deductum, in acido nitrico, quod alis vocabulis nitri acidum , spiritum nitri nuncupamus , quod detectum fuit a. Raimundo (1) Pallas elenchus Zooph. 55. Non inconsulto notat Lamoroux in hac specie venire escharam frondiculosam Esperi, nam et expli- catio, quam donat Ésper atque figuram, bombycinam indicant. Vide ad hoc Zooph. suppl. 1 tab. 23. Lamoroux. Exposit. pieth, des polyp. Pag. 3. 201 Lullo ammo 1235 , cujusque odor penetrans atque dum in inorganicis maximam vim exerit , orga- nica corpora labefactatur (1). Effervescente na- tura hujus acidi , cellulae paulo post, flexibiles evadunt, atque penitius indolem hujus polyparü assequi potuit. Primum enituit membrana constituens cellulas, quas conspicimus ; in unaque cellula apparatus digestivus videbatur: sacci apertura soluta vide- batur ex calcarea materia , atque membrana ad- nexa cum vagina tentaculari. Ita ille, ut probaret cellulas, in quibus adsunt polypi escharc atquef/ustre integram partemipsius animantis constituere, atque polyparium conside- randum esse tanquam peculiarem conditionem generalis tegumentarize membran polyporum, ex quorum ope, atque industria constat. An vero flustri? polypus polleat facultate respi- rationis in controversiam adducitur , atque certum est, si Lamarck audiamus, non reperiri hoc orga- num , tamen JMne-Edivards putat in eodem ap- paratu digestivo reperiri apparatum respirationis. Pro certo videtur in Zn£ozois neutiquam repe- riri hujusmodi organum , vel quidpiam , quod eundem effectum agere possit; nam cum unica apertura inveniatur, et simplicissima alioquin. sit horum polyporum natura, et speciale non adsit (1) Elemenu di chimica del Cav. V. AMichelotti Torino 1833 vol. 1 pag. 235. 202 organum, neque probabile est, adesse illud de quo quaeritur. De PZriozois validior est sermo ; cum enim non una ratione tantum natura consulere hisce fun- cüonibus valeat, quumque duplici apertura po- tiautur polypi , qui in hac veniunt sectione , atque in quibusdam etiam nervorum apparatus videatur, nihil impedimento est, cur organum a natura pri- mitus insitum presumamus adesse in Zriozois , quoties potiora organa adesse ipsa nobis docuit. Hinc quemadmodum ser£ularie summam habent cum Aydris affinitatem , ita //ustra et eschara ex iis sunt generibus , quae ad ascidias compositas accedunt. | Ceterum cellula ipsa non videtur constare ex stratis suprapositis , sed ex prysmatibus irregula- ribus , perpendiculatim appositis circa superficiem. Quoad operulum quod includere inservit ipsum polypum dum in cellulam se se recipit, nihil aliud est, quam plica labialis, cujus portio marginalis soliditatem corneam adipiscitur ; ubi coheret cum generali membrana , mollis adhuc est, unde vi musculorum pariat. Potiora ad polypum pertinentia, quiad escharam et propinquiora genera pertinet, iis relinquimus qui degunt in ipsius maris limitibus , ideoque non modo italis naturalis historize cultoribus hoc munus impendit, sed multo potiori ratione iis, qui inter eas geutes consistunt, que cum colonias 9 variis, ditissimisque. plagis , possideant, idcirco 203 innumeras relationes colunt , concredita sunt quae de anatomia polyporum requirunt. Quum autem mihi proposuerim observare te- gumenta,calcarea, qui in tertio cataclysmo inve- niuntur , licebit quidpiam adnotare de eorum opi- nione, qui inter escharam et flustram generis dif- ferentiam adesse contendunt. Atque in primis, nullibi hanc differentiam nec facto quidem inductam fuisse reperio, imo et ipse Pallas, in hac re studiosissimus , //ustram adjunxit escharis; ita, ut ipse collocaverit f/ustram foliaceam inter escharas (1) atque in truncata lustra agaoverit escharam : pari modo Zinneus dixit //ustras omnia polyparia, quae Pallas nuncu- paverat escharas, unde habes apud ipsum , quae indiscriminatim ad utrumque genus pertinere pos- sunt (2). Variam hac de re secutus est disciplinam Esper, qui escharas modo inter ceZeporas , modo inter milleporas jactavit.. Quod autem pertinet ad genus eschare , ait , inepte Pallas, et Moll confundi inter se hec duo genera , quia //ustra | flexibilis est , et quia cellulas habet alia forma preditas (3). Huic distinctioni, a Zamarck, memori:e juvan- dae causa confirmatee, quamvis veris characteribus haudquam suífultee, nihil Zamorowx adjiciendum putavit, qui definitionis a. Zamarck preditee unice 1) Pallas , Elenchus Zooph. pag. 51 et 56 ctc. , !d paso (2) System. nature auct. Linn. vide flustr. (3) Esper , Pílanzenthier. tom. x pag. 145. 204 contentus, quid cujasvis generis nomine veniret, verbo tenus custodiendum esse duxit (1). Sane compertum est cellulas ipsas mutari , et in variam naturam converti, prout :etas polyparii variat, ergo totius discriminis momentum eo re- ducitur, ut arbitraria omnino sit distinctio exco- gitata inter escharam , atque flustram. Verumtamen Jne-Eldsivards notat, duo strata in eschara adesse , in flustra non item , ergo aliud sentiendum esse (2). Nihilominus hie operis pretium est renovare preceptum, quo innixum induxit novam divisionem generalem zoophytolo- gi? , quam et nos- prestantie ejusdem cause secuti sumus , nimirum, non sufficere polyparia ad idoneas inducendas sectiones ; et alioquin . . Quum hodie multo satius polyporum cognitionem assecuti simus, juvabit, juxta eorumdem rationes , et naturam , zoophytorum historiam enucleare. . Jamvero et ipse semel iterumque fatetur , in omni causa polypos ita se habere in escharis et flustris , iidemque quoad modum incrementi cel- lularum, vel. quoad. modum , quo evanescunt nihil omnino dillerre. Si itaque sagax. polyporum obser- vator notovit ex animantium natura dimetienda esse generum discrimina apari, dicendum ubi. polyparia flustre acescharce similes omninorecipiant polypos, ideo conjuugenda; ni in absurdislincidere malumus. Adde, quod in quincunces disposite sint cellule, (1) Lamoroux , Exposition. méthod. pag. 4 et 4o. (2) Annal. des scienc. natur. cit. loco pag. 15. 105 tam in f/ustris, quàm in escharis, utrasque porosis- simas esse ; praterea , sive in crustam sive in frondem. expansa cellule eque contigue in utra- que: fácie sunt. Quid? quod in flustris ipsis , quee incrustantes sunt, unam tantum cernimus faciem. cellulis mu- nitam , ut in ce/leporis , ac reteropis? num eschara incrustans , lobata , quid exhibet ;, quod eas a flustris incrustantibus secernere valeat ? In geologicis stratis fZustram ceque ac escharam invenimus in erausvacke; nam in Anglia in GZos- cestershire,. Herefordslure, nec uon in Germania prope fel hzc. duo .genera reperiuntur , insuper non desunt in GotAlandia in iis stratis , quae ad strata carboniferà se. se réferre* Yishdor; atque De-la-Beche: non immeritó putarunt. « Animadversione dignissimum, quód hoc genus. eliam in aquis dulcibus , uti vocant, vivat; tanti momenti cognitionem accepi in sisiplts Pallas , dum milleporc calcarece descri ptiounem prosequitur. Hanc formationem quinte stati. tribuit. Atozet£, hac quidem de causa , quia ipse hac cetate vetustiora documenta organici hujus mundi ponit, et preter hec nulla , alioquin, qui grausvacke dicit. De-Ja-Beche, complectatur. inter strata schi- storum recipientia strata gallicis vocabulis silu- 2 riens et cambris, proindeque in sua etate con- currat, quse opinio non omni caret praesidio, pe- culiare enim. est grausvacke sedimentum , atque ad inducendam formationem non sufficit. 206 ESCHARA SUBSTRIATA MUNSTER L. ramosa , furcata , compressa ; cellulis quincuncialibus , orificiis orbicularibus , annulo appendiculato cinctis. Goldfus. Petrefacta germanie pag. ror. Milne-Edwards. 2. ed. Lamarck. tom. 2 pag. 27. Habitat . . . fossilis in JF'estphalia. ESCHARA CELLEPORACEA MUNSTER L. ramosa, furcata , compressa ; cellulis ovatis, sine or- dine dispositis ; orificiis orbicularibus , prominulis , re- curvis. Goldfus. Petrefacta germanize pag. 135. Fischer. Bibliogr. panleont. pag. 357. Mine-Edward. 2 ed. Lamarck. cit. loco. Utraque species in Museo M. Zonn. Munster. ESCHARA LATA MILNE-EDWARDS L. cellulis magnis , angulatis , reflexis , foraminibus cir- cumscriptis. Milne-Edvvards. Ann. des scienc. natural. 2 ser. tom. 6 pag. 11 tab. 11 füg. v1. Margines cellularum , earum amplitudo , et fo- ramina , qua conspicimus circa easdem, satis su- perque sufficiunt , ut cognoscamus hanc speciem. Habitat . . . Reperitur prope. Dove. ESCHARA DESHAYSII MILNE-EDWARDS L. foliacea , cellulis repandis , semilunatis , late circiter foraminibus obliquis signatis. Milne-Edvvards. tav. 10 fig. 4 pag. 11 cit. loc. Habitat .. . Reperitur prope Zove. ESCHARA AFFINIS MILNE-EDWARDS L. late ramosa ; cellulis oblongis , obliquatis , distinctis, margine extenso , sexangulari , circumscriptis. Milne-Edvvards. cit. loco pag. 12. Habitat . . . Reperitur prope Dové. ESCHARA POROSA MILNE-EDWARDS L. ramosa; cellulis sparsis , indistinctis, poris minutissimis irregularibus undique insculpta. Milne- Edvvards. cit. loco. pag. 13. tab. 11. fig. 7. Circa hanc speciem notat auctor porosissimam esse; poros minutissimos , vix distinctos. Quid autem magis observatione dignum habe- mus in hac specie illud est ; quod es lamince qua invicem incumbunt, haudquaquam eadem vi se conjunguntur ac in ceteris escharis , scpius- que disjunguntur, quin detrimentum afferant cellulis. Quid. clarius innuere poterat auctor, ut meam sen- tentiam. reciperet quoad conjunctionem eschare , et /lustre? itaque non modo quoad polypos , sed 208 vel in ipsis speciebus adest transitio àb uno , ad alterum genus , ab auctoribus recepta: superest nobis recensenda tam eschara bifurcata , quam eschara Zrogniarti ; utraque prope Lutetiis in- venta, at accuratius de omnibus escharis fossili- bus, quam de iis, qui ad unam se se referunt etatem, opus complevit citatus Mne-Edwards in opere cui titulus (ann. des scienc. nat. cit.) quod consulere operis pretium est. Habitat...Reperitur prope P/acentiam , Zsti. Mus. Parisiens. Coll. Michelin , Müne-Ediwards. ESCHARA FOLIACEA ( Flustra ) riw. L. foliacea , lamellosa, utrimque cellulosa ; lobis cunei- formibus, apice rotundatis , osculis rotundatis. Ellis. Coral. pag. 70. n. 2. tab. 29. a. 4. Linn. System. natur. ed. 10. sp. a. ( Flustra) Pallas. Elenchus. zoop. pag. 52. Othon. Fabricius fauna Groenlandica pag. 456. Grant. Edimburgh. philos. journ. v.3. pag. 107. Flemming. Britt. anim. pag. 535. Lamarck. Hist. anim. 1. et 2. ed. tom. 2. pag. 219. Pallas. explicat primordium eschare — folia- cet crustulam esse , e cujus medio assurgit frons parvula, cuneiformis, supra rotundata, qua duplicatione serierum. cellularum , latitudinem progressu majorem acquirit, et findi incipit. Cel- lulee in duplici frondium | strato confertissimee , alternze, arcuatze, osculo lunato ringentes, et spi- nula utrinque ad. osculum aurita., 209 AÁnimadvertere quoque oportet quz tradit de po- lypo, nimirum, quum sit corpus vermiculare , fundo cellula adnexum , cirros, seu tentacula ge- rit circa caput dena , in campane formam re- pansa: notat, polyparium semper subgryseum esse in mari, temporis progressu albicans. Notatu quoque dignissimum, quod refert circa incrementum earum specierum, quz incrustantes sunt: novas interdum loricas, antiquis circumcre- scere, ex quibus Juniores denuo pullulant. His attentis, quis discopore genus defendere poterit? Osculorum indoles, atque opercula per omnia se habent in ffustris, ac 1n discoporis. Idem discrimen, quemadmodum in sertularieis geuus non mutat, eccur dum de BrzZozois agimus, proniores illad. defendimus? Aliud utique dicen- dum foret , si de discopora , prout eam intelli- git Miüne-Edwards , ageretur; nam polyparii di- spositio, cellularum numerus, etordo, peculiave genus procul dubio ind'!cant. Habitat in mari Zdriatico , Mediterraneo, fos- silis, prope P/acentiam, prope Asti, prope bam Pompejam , in Sicilia , et alibi. Mus. Paris. Lond. Berol. ( viv.) Taurin. ( fossil. ) ESCHARA CRASSA (lustra) pESMARET el LESUEUR Eschara incrustans, crassa; septis prominulis, superne depressis: cellulis brevibus ; ore amplo , lunato. Desmaret , et Lesueur. Bull. desscienc. natur. 1814. pag. 5ditab. 2; figitz. T 210 Lamoroux. polyp. flexib. pag. 112. Blainville. Manuel d'actün. pag. 452. Milne- Edvvards. 2. edit. Lamarck. cit. loc. Habitat . . . fossilis prope Grignon. » ESCHARA CRETACEA ( Flustra) upEx Eschara incrustans, crassa; cellulis ovato-oblongis. . Desmarets et Lesueur Cit. opus pag. 53. Lamoroux. Polyp. flexibl. pag. 113. Milne-Edvvards. 2. edit. Lamarck. cit. vol. 2. pag. 229. Hec species, que non modo in murice trun- culo, saxatili invenitur, verum etiam super pectun- culis mirificam exhibet texturam in cellulis ova- to-oblongis, quse zquales, longitudinaliter dispo- site sunt, atque etiam, quia interstitia levia , radiatim directa sunt. Habitat . . . Reperitur prope Placentiam. ESCHARA TESSELATA LAMARCK. ( flustra ) Eschara incrustans , septis antice rotundatis , cellulis su- perne depressis ; ore subrotundo exiguo. Lamarck. Hist. des anim. invert. tom. 2. pag. 228. Desmarets et. Lesueur. Cit. opus pag. 53. Lamoroux. Polyp. flexib. pag. 133. Blainville. Manuel d'actinol. pag. 451. De hae specie una cum aliis multis, dubitat Lamarck , num reapse ad escharas , ceu, ut ipse mavult , ad f//ustram pertineat, dubitandi ratio pro- 21I babiliter posita. est in eo. quod hic species in- crustans sit, quod cellulae superne depresse sint; verumtameu rarum non est f/ustram. invenire in- crustantem ; alioquin depressio cellularum. non sufficit , ad generis discrimen inducendum: con- cludamus igitur veram //ustram in hac specie adesse. Habitat. . . Reperitur. prope Zutetias etiam iu stratis diluvianis. ESCHARA CONTEXTAÀ GOLDFUS (flustra) Eschara. incrustans , cellulis ore ovali , inerini. Goldfus. Petrefacta Germanie pag. 32. tab. 10 fig. 2. Milne- Edward. 2. Edit. Lamarck. cit. loco. Habitat . . . fossilis in. Prabantia , et in. colle J'aurinensi, frequens. m a S s aea gap Fen um o t5 l2 Ld MILLEPORA LINNZUS , PALLAS , CAVOLINI. LJ Polyparium lapideum , intus solidum polymorphum , ramosum. : Pori cylindrici , leviter intus sulcati ,| minimi , interdum non perspicui, axi polyparii perpendiculares , operculati : operculo ovali , strüs transversalibus , predito. Polypus cirris longis , ciliatis instructus. Dum milleporam commemoramus , eam absque dubio intelligimus, qua, ex iis constat speciebus, eandem animantium , seu polyporum indolem ex- hibentibus; atqui, si complectimur omnes species, quas inter milleporam recensuit Lamarck , non de uno tantum genere agimus ; ergo concludendum B in genere millepore venire tantammodo eas spe- cies , quee communi definitioni respondent. Videamus itaque, quid veteres, quid recentiores auctores de millepora prodierint. Linneus in suo opere cui titulus, systema na- turc, nudam hanc tradidit definitionem ; millepo- ram esse coralium poris turbinatis teretibus ; quid amplius tamen. Pa//as, qui Zinncum praces- serat , reliquit ; nimirum müleporam summam af- finitatem habere cum. escharis, solidiusculam, et ramosam esse, repetiitque cum Zmperato, habere poros cylindraceos in coralli axe directos. Deinde, quod magis attentionem meretur illud est , quod aitipse, milleporas superficiei tantum insculptas esse, 3123 quod neque in omni casu ita se habet , milepora enim Zruncata, millepora aspera, tubulifera, aliac- que quam multe, non in superficie tantum, sed intus etiam poros insculptos exhibent. Multo pretiosiora, licet unam tantum investiga- verint speciem, quz tamen, dubio procul, eminen- ter ad milleporas pertinet , scripserunt italici au- ctores Donati et Cavolini. Quam sibi proposuit speciem Donati eadem est, quam pseudo-corallium album, fungosum /drovandi nuncupaverat; notat Donati, in vim cellularum fragile polyparium esse, in quincunces dispositos poros; cinerariam urnam antiquorum unamquamque cellulam exhibere. Po- lypum oblongum ventri dilatatum , proboscidem, seu coronam tentaculorum gerentem, adesse; pro- boscidem circa latera conjunctam essecum polypo, ope duorum musculorum. Ubi animal se recipere velit , hac ipsa actione clauditur cellula, operculo, superiore manente. De polypo adulto non de juniore hec affirmari possunt. Müleporce wwesugationes a. Donati susceptas secutus est Cavolini; summam sensibilitatem, bi- furcationem, non quincuncialem dispositionem ad- mittit; quam proboscidem esse putavit Donat , coronam minutissimorum tentaculorum leviter re- volutorum, esse docet; ubi prodeant polypi, ten- tacula cylindrum efficere. Certum pariter, juxta CaeoZni sententiam, cequa- lem esse dimensionem mileporc truncate , tum in ramis , tam in. basi, quod facillime explicare 214 possum; nam series horum polyporum , eadem semper est, sive in initio , quam in superiori fa- cie ; itaque cellula, tam in initio, quam in ramis supernis magnitudinem eandem habebit. Suscipe modo ea perlustrare qua: nostra setate scriptores retulerunt. Ehremberg atque Müne-Ediards repetierunt , milleporamhabere summam affinitatem cum eschara, quo nomine fZustram intellexerunt: illud certe op- time posuerunt , tentacula ciliata mz/leporam ha- bere, cellulas sulcis longitudinalibus signatas ; in- terruptam denique structuram in hoe polypario cerni: unde veteres et recentiores de eadem mil- lepora consensisse apparet. Strata cretacea mülleporam vecipere demon- stravit Goldfus , dum milleporam racemosam in- vocavit , madreporaceam , compressam memoravit: illud tantummodo quaram a cultissimo scriptore, quo fundamento, millepore appropinquaverit ge- nera siphonie et idmonie , quie num ad poly- paria proprie dicta se referant , multo dubitari potest. Caeterum, ut libenter secuti sumus EArenbergi methodum , ita Z/ainville nobis arridet opinio , vi cujus a zoophytorum ordine sporgias, et quid- quid. eas accedit, rejicimus, quum polypi in hisce generibus desiderentur. MILLEPORA TRUNCATA PALLAS, wosis (Tub. 6 fig. 8.) Millepora dichotoma , ramosa ; ramis divaricatis, rotun- dalis, truncatis ; poris quincuncialibus, crebris, minutis, operculatis. Besler. Mus. Lochn. tab. 23. Marsilii. Histor. maris pag. 145. Donati. Hist. adriat. pag. 55. tab. 5. Pallas. Elenchus. Zooph. pag. 249. Cavolini. Memor. dei polipi pag. 59. Lamarck. Hist. natur. iavert. cit. tom. 2. Ehremberaz. Hist. maris rubr. pag. 154. Delle-Chiaje. Anim. invert. di Napoli iom. 3 pag. 4o tab. 33 fig. 16. et 17. i In hac specie satis superque dicimus , dum eam pro precipua specie in qua genus consti- tuitur accepimus , neque amplius quid defini- tioni adjiciendum superest. Restituimus. tantum- modo nomen auctoris, qui primus hoc vocabulo hanc speciem nominavit. Habitat in. mediterraneo , mari rubro , et in oceano ad Cornubiam et alibi. Fossilis in. colle Taurinensi. Reperitur quoque in cretaceis stratis prope Maestricht. Mus. Paris. Berol. Vienn. (viv). Mus. Taurin. ; collect. Morelli , Bellardi , Michelotti (fossilis). 216 TUN THETX DONATI , LAMARCK , FLEMMING. Corpus tuberosum, subglobosum, intus fibrosissimum; fibris subfasciculatis , ab interiore ad peripheriam divaricatis aut radiantibus , pulpa parcissima : cellulis in crusta corticali et interdum decidua immersis. Oscula raro perspicua. Centro spinis minutis exarato. Si quod singulare cognoscere cupimus £ethiam et geodiam inquirere debemus , intricatissima cor- pora, nec adhuc definita cujus indolis et nature, statum mutantia in undis , ac in sicco loco. De £ethia hec erunt: quid sit hoc genus ; qua nam ratione cum geodia , cum spongiis conveniat , quot species ; locum denique quem eidem assi- guare oportet. Ad primam qu:stionem quod attinet, notamus polyparium esse generatim globosum; cujus cen- trum rotundatum, atque circumcirciter spinis mi- nutissimis fusiforinibus, fibris coriaceis instructum est. Ex hoc centro radit ortum habent, que in- vicem revoluta , spinis etiam munita, cylindraque sunt: radiorum summitates spinas exerunt, quie habent basem ad peripheriam conversam: vi re- volutionis eylindrorum autem spinarum series, glo- bulis divisa apparet. Conicam autem formam spinarum uniuscujusque cylindri summitati insertam conjungit fibrosa ma- teria , atque ita rotundatum corpus habemus cel- ' S i d | à; ! IE — — ]ulas ostendens qux non ad aliud, quam ad inver- sas cylindrorum superioresque spinas pertinent. à Hisce positis, nemo nou videt ex compressione tethie universum corpus in vim revolutionis cy- lindrorum , contrahi ; pariter se extendere hoc . corpus , ubi eidem denuo restituatur libertas. Hec, qui incredibilia cogitatione viderentur , nisi experientia eadem preestitisset , eruimus ex oculati Donati investigationibus , atque probabile admodum est , potioribus conatibus , elementa ad cognoscendas spongias prwbere UR (1) Non CON qui cogitavere £ethiam mihil aliud esse , quam spong: 4m crustam siliciformem gerens; cim conjungi quoque debere cum geodia; verumtameninterior structura £ethic satis eam se- cernit a geodia , uti a spongia , cujus indoles adhuc nobis latet. Satius cum. Müne-Ediwards de alia rye conve- nirem , seu de dispositione £ethie , et spongie , dibntiiae similium in alia classe , ac inter po- lyparia; nam polypi, quos precipue desideramus in zoophytologia, omnino deficiunt in hisce ge- neribus. (1) Aptissime notat Doctor J. Gené in R. Univ. Taurinensi pro- fessori ( cui grates alacri animo publicas ago in vim bene- ficiorum quibus me cumulavit ) veteram opinionem inscitiam duplici generis erroribus locum praebere posse , nimirum tum quoad methodum , quz imperfectior semper est , tum quoad studiis iisdem deditos, qui recentioribus auctoribus freti infir- mum de specrebus sat apte a veteribus indicatis, tantummodo judicium assequi valent. Vid. Ann. scient, R; Lomb, Venet. 1834. 218 Ipse autem quum cordi maxime habuerim sin- gularia , qui in colle Taurinensi detexi. publici juris reddere ; hoc genus licet ad aliam classem pertineat, complementi majoris causa, adjiciendum esse putavi. Improvidum eorum est consilium, qui autumant antiquissima, ideo simplicissima hzc corpora esse; nam physiologia eorum ignorantia , simplicitatem probare nequit. TETHIA ASBESTELLA LAMARCK Tethia ingens, turbinato capitata fibris longissimis, et fa- sciculatis , dense compacta ; cortice deciduo ; poris ob- soletis. Lamarck. Hist. natur. tom. 2. Blainville. Man. actin. pag. 545. Habitat in oceano DBresiliensi. . Reperitur fre- quens in colle Taurinensi. TETHIA CAVERNOSA LAMARCK Tethia globosa , fossis angularibus , inequalibus , irregu- lariter dispositis ; fibris e centro radiantibus ; ad peri- pheriam fasciculatis. Lamarck. Hist. natur. invert. tom. a2. Blainville. Cit. loco. Habitat in oceano Americano . . . Reperitur in colle Taurinensi. 219 TETHIA LYNCURIUM LAMARCK Tethia globosa , subcorticata ; fibris e centro radiantibus ; superficie verrucosa. Marsilii. Mist. marit. tab. 14 fig. 72, 73 Donati. Adriatic. pag. 62 tab. 9. Esper. Suppl. 2 tab. 19 fig. 4 , 5. Lamarck. Hist. anim. invert. tom. 2 pag. 592. Flemming. Britt. anim. pag. 520. Habitat in Mediterraneo. . . Reperitur in colle Taurinensi. TETHIA SIMPLEX Nonis (7'ab. 8 fig. 6) Tethia globosa , stratis exiguis obtecta, pedicillo munita , foraminibus raris , obsoletis. Habitat . . . Reperitur in colle" Taurinensi. TETHIA SYPHONIFERA NOBIS Tethia globosa innumeris cellulis, apertis , rotundatis predia. Dubitavi an haec species, quid commune habeat cum aliqua specie Jam cognita; et Zezhia cranium nihil similitudinis cum mea specie exhibet: nam ea tuberiformis est, atque setosa. 7Z'ethiam lyncurium non cognovi in hac specie, attenta osculorum , et fibrarum indole. Habitat . . . Reperitur in. colle Taurinensi. 220 TETHIA REGULARIS NOBIS Tethia convoluta , stratis concentricis constituta , poris ro- tundatis undique insculpta. V'ariet. poris minutioribus , rarioribus. Habitat . . . Reperitur in colle Taurinensi. Mus. Taurin. n. . . coll. Michelotü. lo v] -- PENNATULA LINNXEUS , PALLAS, LAMARCK. Polyparium | liberum , ramosum , penniforme , inferne nudum, superne pinnatum, axe osseo suffultum. Pinne distiche ; patentes , complanate, plicate , margine superiori dentate , polypifere. Polypi retractiles , tentaculis radiati , intus ovipari. Licet Mine-Edwards pennatulam inter anto- zoa collocaverit ; verumtamen mihi videtur ad briozoa pertinere; hujus rei cause hec sunt, quia, canal alimentis inserviens veretillis appro- pinquatur; ideoque radiariis, uti docet Lamarck, propius accedunt; quia libertas motus, qua pol- lent, singulare systema indicat: quia desunt in pennatula interne lamelle, quas requirant in antozois ; deinde, si admittimus. polypos polypa- ris adherere, uti crustacea, oportet, ut pinnee motu, vitaque polleant ; proindeque, quid perfe- ctius procul dubio habemus in pennatula, ac in antozois. Superest modo, ut videamus, quid circa plu- res Species praecipui auctores senserint, et in primis circa pennatulam phosphoream notare Ju- vat , Lamarck iu sua synonimia, et MZne-Ed- wards in suo auctario sensisse, Pallas ejusdem mentionem sub eodem nomine habuisse , sed perperam ; nam Pa//as eam locavit sub nomine 222 pennatule rubre, ut cernere estin ejusdem spe- ciel synonimia, Circa pennatulam argenteam , ilud etiam oc- eurrit, quod mentionem ejusdem habeamus apud Pallas , «ui eidem pennatule grandis nomen apposuerat ( uti docuit Z/ainville ) genericam il- lius speciei nuncupationem a So/ander et Ellis indictam ignorando. De pennatula sagitta vefert Lamarck , nomine Pallas eam indicasse; verumtamen nescio an pen- naiula juncea , quam Pallas memoravit, ad aliam speciem pertinere queat. Hinc, qui vere hanc speciem , et ejus patriam, gallico scriptori igno- iam, cognoscere cupit, ad memoratam pennatu- lam junceam. Pallas. confugiat oportet. P irgula- | rie enim constitutio non validis documentis in-. niti, demonstravit. Z/ainville. Plaeuit insuper Zamarck, pennatulam cynomo- rium Pallas alio nomine, seu pennatule granu- lose vocabulo citare. Insuper liquet pennatulam spinosam. Lamarck, nihil aliud esse, quum pennatulam griseam Pallas. Demum pennatulam griseam Lamarck cum pen- natula spinosa ejusdem auctoris aptissime quis conjangere potest. Pauca nobis cognita sunt de polypo incola pen- natulg ; ud tantummodo perspectum, carnosum, eylindraceum , atque. irritabilem | polypum esse, atque axem prelongum , inarticulatum modo 1n- ternum, modo externum, interius possidere: antiquus 223 Bohadsk , motum et lucem , quibus pollet poly- parium ita explicavit, ut consistat in constrictione quadam peristaltica a nuda ejus extremitate in- cipiente, et per peunatam quoque partem obso- letius continuata: quasi annulus ruber per stipem ascenderet; stipemque varie curvari , et pinnas horsum moveri , quo motu pinna natant. Ciliatos insuper esse polypos, qui in pennatula hinc inde constituti sunt, observatione constat ; qua pariter docemur vesciculas horum polyporum ovula continere, quibus sepositis nove pennatulce oriuntur. Ad Zríozoa itaque pertinere posse po- steriora hec indicant, quamvis plura tum de va- .Sculari systemate, tum de operculis , tum de pe- culiari incremento pennatulee , desiderentur. —. Pennatulam nunquam in statu fossili reperierunt: diligentia equitis V. More/Z, cujus amicitia bene- volentiaque fruor , eam in agro Astensi semel iterumque reperiit. PENNATULA DILUVII NOBIS Pennat. stirpe longiuscula ; pinnis arcuatis, depressis , contiguis , nudis. Habitat . . . Reperitur in agro Astensi. Collect. Morelli , Michelotti. Denique, amice lector , peractis iis, qua po- tissimum ad zoophytologie diluviane documenta spectant, harum rerum ordo, operisque brevitas postulat , ut finem. ponam. Non dubito eum Zirocchi, qui tam magna laude testaceorum ltalie studium prosecutus est, de polypariis asserere, quod ipse de testaceis; pluri- mas species adhuc esse, quarum cognitionem no- bis latuit; at praecipuis, iisdemque obviis indictis es procul dubio sufficiunt ad firmandam | geologi- cam statem , cujus uterque sin pari felicitate , saltem pari. alacrique. studio , nec. dissimilibus vigiliis investigationem ex professo suscepimus. Universum ferme specimen rei topographicee consignatum erat , quum fortuna mihi permisit opus claris. Go/d// pervolvere ; nam antea illud tantummodo , ex aliorum relationibus , potissimum ex auctario. /MZne-Edsvards in 2 edit. operis La- marck (hist. anim. inv.) cognoscere potui: o- mnia itaque, que passim de Go/d/; rebus occur- runt, ex aliorum fide metitus sum. Fatear, ni zoologic rationes in stratis supracre- taceis peculiaria exposcerent , quemadmodum primus demonstravit. ZL — DBrongniart , probavit Studer, defendit Z/gassiz in Helvetia,. Partsch et Screibers in. Austria , Jazikoe , Fischer 1n. Rus- sia (1), ali alibi uti. recentissime /7uot , qui (1) Conspect. format. cretac. 19832. vid. vol. i. Summi autem momenti est consulere. ephemeridem |G. Leonard et Bronn, uti idlam Keferstein : vehementissime quoque commendo /e- 225 ires constitutiones sejunclas in hac setate cer- nit, ab inceptis me desivisse, tanti nominis o- pere , uti illud Go/dfi est , itinere precluso. Pauca itaque adJicienda esse putavi, ut quo, me- liori fieri possit modo, mendis consulerem in hoc opere relatis, quas ex Go/d/i opere eruere potui. Primum vitrea fractura, ac ramorum disposiüo, que in an£pathe adest, ex peculiari stratorum natura effecit, ut echinorum aculeos pro antipathi- bus habuerim. Ni longiusculam partem nuper in- venissem , quie mihi probavit veros aculeos, seu spinas echinodermatum, uti loqui amat solertissi- mus zoologie cultor 44. Jgassiz, putarem adhuc antiphates corticatam , serialem , hirtam , signa. tam, quum preseferant adjuncta veree antipathis, hujus generis partem constituere. Quz inveni fra- gmenta confirmantur tab. 30 penes Go/dfum. Attende insuper, quam ipse habui pro turbino- lia plicata, eam turbinoliam mitratam Goldfi esse. A pari, quam, ut turbinoliam cuneatam | Goldj citavi, ea vera £urbinolia duodecim costata Gold/: est. Placuit Go/dfo insuper, tanquam varietatem £ur- binolie cuneate, quam nuncupaverat habere £ur- binoliam, quam ego aviculam dixi. Dubito etiam meam sarcinulam concordem. va- rietatem esse sarcinule auleticon ejusdem aucto- theam geognostcam. Bronn ; et Phillips geologie erudimenta. 5. edit. 226 ris; nisi, quod mea species pluribus sit radiis signata. ; Nota etiam, quod mihi videtur, Go/dfum in sua turbinolia cuneata. comprehendisse | turbinoliam compressam Lamarckü, uà sarcinulam conoideam dixit speciem, quam Zinneus acroporam nuncu- pavit. Hec sunt, que circa species Go/dfi relate ad eas, quas ipse citavi preecipue animadvertenda oc- currunt , peculiaria dubia adhuc subsistunt , ordo tamen hujus speciminis omnia enumerare singillatim non patitur. Quod difficillimam etiam hujus speciminis exa- rationem reddidit , positum erat in tot novis il- lis generibus, et speciebus, in tot operum varie- tate, quod unius privati cognitiones facultatesque superat, et studiosissimi cujusvis conatus ferme inutiles reddere poiest ; egregii tamen viri, a- micorumque consilia, difficultatum viam aequa- runt (1) quibus omnibus publicos grates agere jamdiu desidero. cenare de- re) cet, quorum egregia opera utimur , quanto ma- Si denique grati animi sensum iiS SI eis , supremi. Nuruinis decreta colere debemus , (1) Inter ceteros memorabo Z'erver, Lugduno in Gallia degentem, de re conchiolilozica optime meritum. lpse aliquot ab hinc annis opus generale parat circa testacea ct molluscha terri atque fluminum: raro ingenio, vigili studio, summa pingendi arte, locupleti collectioni, relationum numero suffultus pre- Hosissunum donum historiz naturali temporis progressu afferet. 227 scitu enim , « quoniam ipsius est mare, et ipse fecit illud »: quis diligenter colendo naturalem historiam consistere potest, qui cum eodem pro- pheta dicat: « quam magnificata sunt opera tua Domine ! omnia in sapientia fecisti; impleta est terra possessione iua »; proindeque hisce studiis vere addictus, incredulus esse nequit, quidquid contra aut invidia aut ignorantia afferat: incredu- litas enim cum philosophia contemplativa conci- liari nequit. FINIS m eÉdiJ CFT 1 td wo T Qu üdcinwrm s; v T rin! LU e trés INDEX PROOEMIUM SERTULARIA . EUN. 11; Sericea. IVobis . ConarnmM . B qut. Rubrum. Zauh Isis AMTREMAA ues ues Melitensis. Goldfus Goncoxia CALI ME Sepulta. JVobis AxTIPATHES . yes (m (*) Corticata. Lamoroux (*) Serialis. JVobis Vetusta. JVobis (*) Hirta. JVobis (*) Signata. JVobis . TunsiNoria dasa. Italica. /Vobis Patellata. ZA. Armata. JVobis . Obesa. JVobis Pyramidata. JVobis 'Trochiformis. Pallas Nana. Lea Goldfusii. Lea Stokesi Lea Maclurii Lez Avicula. JVobis . (*) Vid. pag. 225. TunsINOLIA Compressa. | 43A. Clavus. LÁ. Sulcata Z. Pharetra. Lea Sinensis. JVobis Basochesu. Jefrance Cuneata. Goldfus Granulata. ZÁ. Cornucopia. /Vobis Prelonga. JVobis Raricosta. JVobis Konigi. 7Mantell -. Plicata. /Vobis : Multiserialis: Vobis Multispina. /Vobis . Cyathus. |, Sotander Cylindrica. /Vobis Calimontii.. ZA. Punctata. /Vobis CaRYOPHYLLIA 3S - Fowucuü . SARCINULA Cariosa. Goldfus Gracihs. Goldfus . Cespitosa. Linn. Reptans. JVobis Amica. JVobis Truncata. Lamoroux Japheti. /Vobis . Coronula. Goldfus Hemisphazrica. Z. Elliptica. LA. Radiata. Goldfus . Perforata. Lk. . Costata. Goldfus . * SARCINULA ÀÁsramA . MoxTICULARIA MzaNDRINA Acropora. Linn. . Plana. JVobis . Punctata. Zinn. Faveolata. SSolander Concordis. JVobis . Mirifica. Nobis . . : Contexta.- /Vobis Geometrica. JVobis Organum. Zinn. Musicalis. Linn. Interstincta . . . . Arachnoides. Schroter Reticularis. ZA. Intersepta. Esper Arachnoides. Defrance Argus. LE. . 7... Favosa. Ésper . . Deformis. Lamoroux Ananas. Linn. Galaxea. Solander Cavernosa. Schloteim Cuvieru. Z'scher . Mollii. Fischer Knorii.. Z'ischer Guettardi. Fischer borguetu. Zscher Testacea. JVobis . Labyrinthica. Pallas . CEISBA. De a. dus voirie Crebiiformis. Lk, . . Dzdalea. Solander . Filograna. Esper . . Pag. » » » » $ » " » » » » » rj » » » . » e » » » » » » » » » » » » 2 » » e. » é » » » » » : » CATENIPORA A Wr s COE UN Labyrinthica. Goldfus Pulchella. /Vobis Escharoides. LÁ. . . PontrES 43 MAE, Aculeata. /Vobis Complanata. ZA. E Clavara LE. M*Wrss sr Ornata. JVobis . OcurivA Rosea. Pallas Vireinea- Jun: tts Solanderi. Defrance: . MaDREPORA dS SES me Abrotanoides. Tournefort Exarata. /JVobis LunvrLiTES Aa. ARAS Androsaces. Allioni Perforata. Munster Sulcata. JVobis . Intermedia. /Vobis Enticulata. ZÁ. EscuanA AE d eripi Substriata. Munster Celleporacea. Munster Lata. Milne- Edwards Deshaysii. Milne- Edwards Affinis. Milne-Edwards Porosa. Milne- Edvwards ( Flustre ) Foliacea. Linn. Crassa. Desmaret et Lesueur . Cretacea. Desmaret et Lesueur Tesselata. LÁ. Contexta. Goldfus MirnigPona . Muxreona Truncata. Pallas . Tzrmga . PzNxXATULA Asbestella. LE. Cavernosa. Lk. Lyncurium. Lk. Simplex. JVobis Syphonifera. IVobis Regularis. JVobis . LI Diluvii. Vobis . . 215 216 218 ib. 219 ib. ib. 220 - 22I 223 INDEX TABULARUM Tas. I. Fig. 1. les... Melitensis. Goldfus 2. AwTiPATES Serialis. JVobis. Hirta. JVobis. Signata. /Vobis. Corticata. Lamoroux. pag.225. . Tunsixoria Sulcata. Lamarck. Trochiformis. Pallas. Italica. /JVobis. Armata. JVobis. ep9posogoh, Tar. If. Fig. 1. TvgsINOoriÍA Compressa. LÁ. 2 Clavus. ZK. 3 Sinensis. JVobis. 4. P yramidata. Jobi. 5 Obesa. JVobis. 6 Multispina. JVobis. 7 Multiserialis. /Vobis. 8 Cornucopia. JVobis. 9 Plicata. /Vobis. Tas. III. Fig. 1. Tunsixoris Plicata. JVobis. variet. 2. Avicula. JVobis. 3. Cyathus. Solander. ( madrepora) 4. Canvornynua Reptans. Nobis. 5. Amica. JVobis. Fig.6. Fusci A ——Japheti. JVobis. Fig. Fig. Fig. ]. 8. CO OU. 09 &« ee UC SEC S SancmxUrA Organum. Linncus. (madrep.) Concordis. JVobis. Tas. IV. SancomvLA Mirifica. Vobis. Geometrica. JVobis. Musicalis. Linz. (madr.) Acropora. Linn. (madr.) Plana. JVobis. Punctata. Zinn. (madrep.) Tas. V. . ÀsrREgA —— Intersepta. Ésper. (madr.) Galaxea. Solander. (madrep.) Interstincta. Linn. (madr.) . CarExiPonA Pulchella. /Vobis. Dzedalea LÁ. . Moxricunagi Guettardi. Zischer. Xx. Vi. . Pourrzs — Aculeata. JVobis. Complanata. LA. Ornata. JVobis. . Ocuuma — Rosea. Pallas. Virginea. Linn. . MapnzPona Exarata. JVobis. Abrotanoides. Tournefort. . MizrgePonA Truncata. Pallas. Tas. VII. Fig. 1. LuwuurEs Lenticulata. Lx. 2. Androsaces. Zllioni. 3 Sulcata. /Vobis. 4. Intermedia. JVobis. 5. 'TETHIA Lyncurium. ZK. 6. Simplex. JVobis. : ! Cavernosa. Lk. 7 8. PzxuATULA Diluvii. Nobis. Nota. Nonnulli putant dimensiones lineola apponere debuisse cui- que speciei, verum quum major vel minor amplitudo earum ab state aliisque adjunctis pendeat , satius duxi talia signa omittere, quz si adjeciseem, paucis tantum individuis, in iisdem adjunctis constitutis , convenire potuissent. 1I2 113 119 161 163 166 188 205 EnnaírA detexerint exprimenta contrahuntur prodiri ostendat incola lactei minutissimam egerut serie asci sostis simplose turbinolia tentaculos et alibi turbinoliam fulcis peritus characteri hzc subdentatae sentiit orem distinctio alio meno conjunctique sarcinulis tegumentz flectuare est stella quos cambris ConnicE detegerint experimenta- contrahunt prodire ostendens incolam lactis minutissimum egerunt series axi costis simplex turbinoliz tentacula turbinolia sulcis penitus characteres hz subdentatas sensit os distinctionem aliorumque nemo conjuncteque astreis iegumenta fluctuare esse tradunt stellas quae cambridgieu T ndis sto 3 " L. m yy PR 1o: "Ü did 1 muiébei : » ios 2er eR 2 ALS NOR fumraoxo " PETRI * — D »ilzo2 £r - ELIGE np quate d ? " T. - , » iifbitiius | ATRIDES ll ME elolnd audito. I Í ] ai 2n pro ils amysi3nuinoa ài orden &3t9010»25] 916015gll - E " I jaubgiil sae» &, d:un L «70 * rt igbi "d: LEM "5 «i * . EI ^ amont 2. , ' eplloja Beer 4 fuibod del mbfeo i398. i. iosg Qr à jd seihoa € , * seoilqmié € 7 C UUSowdgus p ex ! : YS 127205 "ua 10d [tur or isti G I. " * - 21 H ^ ^ - "v emo vm kr i19]»5154d»5 € yt E ood £t «ielusbdus Dh. wv : á » '* 4 lina c p "1 E imexo c | 08 6 oiuieib Oe ij d s yvy Q ' Ms cc wm .- à, ^ , , dii, AT à EUN op ] ^ supilounjno» $6 ETE E. L] ERITTEST-S ee wgngur$s) ir Q1 . 9169139] mn ja " eor. ^ w$ileja or ox eonp .ce 601 * e 2 * T à; Et «s vs e * : Lyr * * [^ Candelfe dus. o Lut. Tab.I. Jaurine. Lt: Doyen et. € Tab.H. Gandelft eta. et. enn. Taeerine. Ld. Doyen el C Tab. III. Gateledft ates et Lt. Tiueertnc.. let. Deen et €. ^ Tüeerinc | Aat. Doyen eé&C Gandalf der. et 22 ul m e $- A "at ! Grat fe, un ot t. Tab. V. -—h Jaerzne^ dut. Doyen ec omp Tab. VE. 6 dodft deret e Zaurinc; Li Doyen e£ Comp. (t7. ^ das. € : Tab. V EE [* T] -. Gandelft dis. et lt. Zaurine, did. Doyen ec emp.